Apocalypsis Explicata

1. APOCALYPSIS EXPLICATA.
Apocalypsis

CAPUT I.

1. Revelatio Jesu Christi, quam dedit illi Deus indicare servis suis, quae oportet fieri cito et significavit mittens per angelum suum servo suo Johanni.
2. Qui testatus est Verbum Dei, et testimonium Jesu Christi, quaecunque vidit.
3. Beatus legens, et audientes verba prophetiae, et servantes quae in ea scripta; quia tempus prope.
4. Johannes septem Ecclesiis, quae in Asia: Gratia vobis et pax ab Ipso qui est et qui fuit et qui venturus; et a septem Spiritibus qui sunt in conspectu throni Ipsius.
5. Et a Jesu Christo, Ipse Testis fidelis, Ipse Primogenitus ex mortuis, et Ipse Princeps regum terrae; amanti nos, et lavanti nos a peccatis nostris in sanguine suo.
6. Et fecit nos reges et sacerdotes Deo et Patri suo: Ipsi gloria et robur in saecula saeculorum, amen.
7. Ecce venit cum nubibus, et videbit Ipsum omnis oculus, et qui Ipsum transfixerunt; et plangent super Ipsum omnes tribus terrae; etiam, amen.
8. Ego sum Alpha et Omega, Principium et Finis, dicit Dominus, qui est et qui fuit et qui venturus, qui omnipotens.
9. Ego Johannes, qui et frater vester, et consocius In afflictione, et in regno, et patiente exspectatione Jesu Christi: eram in insula vocata (1)Patmos, propter Verbum Dei et propter testimonium Jesu Christi.
10. Factus sum in spiritu in Dominica die, et audivi post me vocem magnam, tanquam tubae,
11. (2)Dicentis, Ego sum Alpha et Omega, Primus et Ultimus; quod vides scribe in libro, et mitte Ecclesiis, illis in Asia; Ephesum, et Smyrnam, et Pergamum, et Thyatira, et Sardes, et Philadelphiam, et Laodiceam.
12. Et conversus videre vocem quae loquebatur mecum; et conversus vidi septem candelabra aurea.
13. Et in medio septem candelabrorum similem Filio hominis, indutum talari, et praecinctum ad mamillas zona aurea.
14. Et caput Ipsius et capilli candidi tanquam lana candida, tanquam nix; et oculi Ipsius tanquam flamma ignis.
15. Et pedes Ipsius similes chalcolibano, tanquam in camino igniti, et vox Ipsius tanquam vox aquarum multarum.
16. Et habens in dextra sua manu stellas septem; et ex ore Ipsius romphaea anceps acuta exiens; et facies Ipsius tanquam sol lucet in potentia sua.
17. Et cum vidi Ipsum, cecidi ad pedes Ipsius tanquam mortuus; et imposuit dextram suam manum super me, dicens mihi, Ne time, Ego sum Primus et Ultimus.
18. Et qui vivens, et factus sum mortuus, et ecce vivens sum in saecula saeculorum, amen: et habeo claves inferni et mortis.
19. Scribe, quae vidisti, et quae sunt, et quae futura sunt posthac.
20. Mysterium septem stellarum, quas vidisti in dextra mea; et septem candelabra aurea: septem stellae angeli septem Ecclesiarum sunt, et septem candelabra quae vidisti septem Ecclesiae sunt.

Sunt plures qui librum hunc propheticum, qui Apocalypsis vocatur, exposuerunt, sed omnes illi non sensum internum seu spiritualem Verbi intellexerunt, et ideo applicuerunt singula quae inibi sunt ad successivos status ecclesiae, quos ex historiis de illis notos sibi fecerunt; et praeterea applicuerunt plura ad status civiles. Inde est quod pleraque conjecturae sint, quae nusquam apparere possunt in tali luce ut potuissent affirmari sicut vera; quapropter postquam lecta sunt, etiam inter opiniones rejecta sunt. Causa, quod explicationes quae exstant tales sint, est, quia nihil de sensu interno seu spirituali Verbi, ut dictum est, noverunt; cum tamen omnia quae in Apocalypsi scripta sunt, simili stylo quo prophetica Veteris Testamenti, scripta sunt; in genere, simili stylo quo omnia Verbi; et Verbum in littera est naturale, at in sinu suo est spirituale; et quod tale est, hoc continet in se sensum qui prorsus non apparet in littera. Qualis differentia est utriusque sensus, constare potest ex illis quae in opusculo De Equo Albo, et in appendice ibi ex Arcanis Caelestibus dicta et Ostensa sunt.

2. Ex his constare potest quod Apocalypsis, aeque ac prophetica Veteris Testamenti, nullatenus possit intelligi, nec aliquid ibi, nisi sensus spiritualis sciatur, et insuper nisi revelatio sit e caelo, ubi totum Verbum secundum illum sensum intelligitur. Quod ita sit, confirmabit ipsa explicatio, quae sequitur.

3. In nunc sequente explicatione citantur plura ex Arcanis Caelestibus; sciatur itaque quod inde sint.

4. EXPLICATIO.
VERSUS 1-3.
“Revelatio Jesu Christi, quam dedit illi Deus indicare servis suis, quae oportet fieri cito, et significavit mittens per angelum suum servo suo Johanni. Qui testatus est Verbum Dei, et testimonium Jesu Christi, quaecunque vidit. Beatus legens, et audientes verba prophetiae, et servantes quae in ea scripta; quia tempus prope.”
1. “Revelatio Jesu Christi,” significat praedictiones de ultimis temporibus ecclesiae a Domino (n. 5); “quam dedit illi Deus indicare servis suis,” significat pro illis qui in veris ex bono sunt (n. 6); “quae oportet fieri cito,” significat quae certe futura (n. 7); “et significavit mittens per angelum suum servo suo Johanni,” significat quae revelata e caelo illis qui in bono amoris sunt (n. 8,9).
2. “Qui testatus est Verbum Dei, et testimonium Jesu Christi,” significat quod illis qui corde agnoscunt Divinum Verum, ac Divinum Domini in Humano Ipsius (n. 10); “quaecunque vidit,” significat intellectum illis illustratum (n.11).
3. “Beatus,” significat illos in quibus caelum (n. 12); “legens,” significat quod percipiant (n. 13); “et audientes verba prophetiae,” significat quod illi vivant secundum doctrinam caeli (n. 14); “et servantes quae in ea scripta sunt,” significat quod ex jucundo amoris veri (n. 15); “quia tempus prope,” significat statum interiorem talem (n. 16).

5. (Vers. 1.) “Revelatio Jesu Christi.”–Quod significet praedictiones de ultimis temporibus ecclesiae a Domino, constat ex significatione “revelationis,” quod sint praedictiones; et quia sunt a solo Domino, dicitur “Revelatio Jesu Christi;” quod revelatio seu praedictiones sint de ultimis temporibus ecclesiae, est quia de illis imprimis agitur. Autumari potest quod in Apocalypsi agatur de successivis statibus ecclesiae a principio ad finem; ast ibi non agitur de illis, sed solum de statu caeli et ecclesiae circa finem, quando ultimum judicium, ita de ultimis temporibus. De successivis autem statibus ecclesiae praedictum est ab Ipso Domino apud Matthaeum (cap. xxiv. et xxv.), et quoque apud Marcum (cap. xiii.); sed illa quae ibi, Divino prophetico stylo, qui est per correspondentias, conscripta sunt, et inde talia quae solum per sensum internum seu spiritualem revelari et patere possunt. (Ideo datum est mihi a Domino explicare illa in Arcanis Caelestibus, ante capita (1)xxvi. ad xl. Geneseos: quae explicationes videantur ibi in suo ordine in sequentibus locis, n. 3353-3356, 3486-3489, 3650-3655, 3751-3757. 3897-3901, 4056-4060, 4229-4231, 4332-4335, 4422-4424, 4635-4638, 4661-4664, 4807-4810, 4954-4959, 5063-5071.)

6. “Quam dedit illi Deus indicare servis suis.”–Quod significet pro illis qui in veris ex bono sunt, constat ex significatione “dedit illi indicare revelationem,” quod sit indicare praedictiones, seu quod idem, pro illis; et ex significatione “servis suis,” quod sint qui in veris ex bono sunt; quod illi per “servos” Dei intelligantur, est quia illi in Verbo dicuntur “servi Dei” qui auscultant et obediunt Deo. Apud illos qui in veris ex bono sunt solum datur auscultatio et obedientia, non autem apud illos qui in solis veris seu in veris absque bono; hi enim vera solum in memoria habent, non autem in vita: at qui in veris ex bono sunt, habent vera in vita; et qui habent vera in vita, ex corde, hoc est, ex amore faciunt illa. Sciendum est quod nusquam aliquod verum intrat in vitam hominis nisi homo in bono sit, bonum enim est amoris, et amor facit totum hominem; ita recipit omnia vera quae concordant in vitam suam: hoc constare perquam manifeste potest ex eo, quod id quod homo amat, adpropriet sibi, et reliqua rejiciat a se, immo aversetur. Per bonum hic intelligitur bonum amoris in Dominum et bonum amoris erga proximum; hoc enim bonum est solum bonum spirituale, cum quo concordant vera fidei.

7. “Quae oportet fieri cito.”–Quod significet quae certe futura, constat ex significatione “quae oportet fieri,” quod sit quae necessario futura; et ex significatione “cito,” quod sit certum et plenum (de qua n. 5284, 6783). Qui secundum sensum litterae omnia vident in Verbo, non aliter sciunt quam quod “cito” significet cito; ita hic quod illa quae in Apocalypsi praedicta sunt, cito futura sint; inde quoque miraturi quod usque tantum tempus, antequam ultimum judicium exstitit, praeterlapsum sit. Sed qui sciunt sensum internum Verbi, illi non intelligunt cito sed certum: causa quod pro “cito” intelligant certum, est quia cito involvit tempus, et tempus est proprium Naturae; ita cito est vox naturalis et non spiritualis, et omnes voces naturales in Verbo significant spiritualia quae illis correspondent; nam Verbum in sinu suo est spirituale, in littera autem naturale. Inde est, quod “cito” significet certum. (Quod tempus sit proprium Naturae, ac in spirituali mundo correspondeat statui vitae, videatur in opera De Caelo et Inferno, in articulo De Tempore in Caelo, n. 162-169.)

8. “Et significavit mittens per angelum suum servo suo Johanni.”–Quod significet quae revelata e caelo illis qui in bono amoris sunt, constat ex significatione “significavit,’ quod sint illa quae in sensu litterae continentia ita significantia illa quae in sensu interno; dicitur enim, “Revelatio quam dedit Deus indicare,… et significavit;” et per quae significavit, intelliguntur illa quae in sensu litterae sunt, quoniam omnia illa significant; et quae significantur sunt quae continentur in sensu interno; sunt enim omnia Verbi significativa spiritualium, quae in sensu interno: ex significatione “mittens per angelum suum,” quod sint quae revelata e caelo; “mittere” enim est revelare, et “per angelum” est e caelo. Quod “mittere” sit revelare est quia omne quod e caelo mittitur est revelatio, revelatur enim id quod ibi est, quod est spirituale concernens ecclesiam et ejus statum; sed hoc apud hominem
vertitur in naturale, quale est in sensu litterae in Apocalypsi et alibi in Verbo. Quod e caelo venit non aliter sisti potest apud hominem, cadit enim spirituale in suum correspondens naturale dum e spirituali mundo in naturalem: inde est quod Verbum Propheticum tale sit in sensu litterae; et quia tale est, quod in sinu suo sit spirituale, et quod sit Divinum. Quod per “angelum” intelligatur e caelo, est quia id quod angelus loquitur, e caelo est: angelus enim, cum loquitur cum homine talia quae caeli et ecclesiae sunt, non loquitur sicut homo cum homine qui profert ex memoria mandata alterius; sed apud angelum influit continue id quod loquitur, et non in memoriam ejus, sed immediate in intellectum et inde in voces. Inde est quod omnia quae angeli dixerunt prophetis Divina sint, et prorsus nihil ex angelis. Sive dicatur quod revelata sint e caelo, sive ex Domino, idem est, quoniam Divinum Domini apud angelos facit caelum, et prorsus nihil quod ex proprio angelorum; sed hoc constare melius potest ex illis quae in opere De Caelo et Inferno (n. 2-12, et n. 254) dicta et ostensa sunt.

[2] Quod dicantur revelata e caelo illis qui in bono amoris sunt, est quia dicitur, “mittens per angelum suum servo suo Johanni,” et per “Johannem” repraesentantur et intelliguntur illi qui in bono amoris sunt; per duodecim enim apostolos repraesentati et significati sunt omnes qui in ecclesia, qui in veris ex bono sunt, proinde etiam omnia vera ex bono ex quibus ecclesia, et singillatim per unumquemvis aliquid speciale; ut per “Petrum” fides, per “Jacobum” charitas, et per “Johannem” bonum charitatis seu bonum amoris; et quia Johannes hoc bonum repraesentavit, ideo revelatio illi facta est; nam revelatio e caelo, quae talis, non fieri potest aliis quam qui in bono charitatis seu amoris sunt. Alii quidem possunt audire illa quae e caelo, sed non percipere; solum illis est perceptio spiritualis qui in bono amoris sunt: causa est, quia recipiunt illa non modo auditu sed etiam amore, et recipere amore est recipere plene, quoniam amantur: et qui ita recipiunt, vident illa in suo intellectu; ibi est sensatio visus interni eorum. Quod ita sit, ex multa experientia mihi testatum factum est, et quoque potest multa ratione illustrari; sed eo usque nondum licet exspatiari. Hic modo memorandum est, quod omnia nomina, quae in Verbo, non significent personas, sed res; ut quod “Johannes” significet illos qui in bono amoris sunt, ita abstracte bonum amoris. (Quod omnia nomina in Verbo significent res, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 768, 1888, 4310, 4442, 10329. Quod nomina personarum et locorum in Verbo non intrare possint caelum, sed quod vertantur in res quas significant, n. 1876, 5225, 6516, 10216, 10282, 10432. Quam elegans sensus internus Verbi, tametsi mera nomina, illustratum ab exemplis, n. 1224, 1264, 1888. Quod duodecim discipuli Domini repraesentaverint et inde significaverint omnia fidei et amoris in complexu, similiter ac duodecim tribus Israelis, n. 2129, 3354, 3488, 3858, 6397. Quod “Petrus,” “Jacobus,” et “Johannes” repraesentaverint et inde significaverint fidem, charitatem, et bonum charitatis in suo ordine, praefat. ad xviii. et xxii. Genes., et n. 3934, (1)8581, 10087.)

9. Quando quis scit quod omnia nomina in Verbo significent res, et quod nomina duodecim filiorum Jacobi, aut duodecim tribuum, significent omnia vera et bona ecclesiae in complexu, et similiter nomina duodecim discipulorum Domini, et quod “Petrus,” “Jacobus” et “Johannes” significent fidem, charitatem, et bonum charitatis, is videre potest plura arcana in Verbo; quemadmodum, cur
Dominus imposuit Simoni nomen “Petrus,” ac Jacobo et Johanni nomina “Boanerges,” quae significant “filios tonitrui” (Marc. iii. (16,) 17);
“Petrus” enim sicut “petra” significat Dominum quoad verum ex bono, seu fidem ex charitate; et “filii tonitrui” significant illos qui ex affectione quae amoris recipiunt vera caeli. (Quod “petra” significet Dominum quoad verum ex bono seu fidem ex charitate, videatur n. 8581, 10580; similiter “Lapis Israelis,” n. 6426: et quod “tonitrua” significent Divina vera ex caelo, n. 7573, 8914; ac “fulgura” splendores illorum, n. 8813; inde etiam tonitrua dicta fuerunt “voces,” n. 7573, 8914.)

[2] Aliqua arcana, quae videre possunt illi qui sciunt quod “Petrus” significet fidem, et “Johannes” bonum charitatis, velim memorare:–
Primum,–Cur Dominus ad Petrum dixit,
“Ego tibi dico, quia tu es Petrus, et super hac petra aedificabo meam ecclesiam;… et dabo tibi claves regni caelorum” (Matth. xvi. 18, 19).
Apparet ex littera sicut Petro data sit illa potentia, cum tamen nulla data est Petro; sed dictum ad illum, quia “Petrus” significabat verum ex bono quod a Domino, et vero ex bono quod a Domino est omnis potentia, ita Domino ex bono per verum (quod ita sit, illustratum videas in opusculo De Ultimo Judicio, n. 57).
Alterum arcanum quod videri potest cum scitur quod “Petrus” significet fidem, est,–Cur Dominus dixit ad illum, quod
Antequam gallus cecinerit, ter Ipsum abnegaturus esset; quod etiam factum est (Matth. xxvi. 34, seq.).
Per illa significabatur, quod ultimo tempore ecclesiae nulla esset fides in Dominum quia nulla charitas; “(1)gallicinium” enim aeque ac “diluculum” significat ultimum tempus ecclesiae (n. (2)10134); ac “tria” vel “ter” significant completum ad finem (n. 2788, 4495, 5159, (3)9198, 10127. Quod finis ecclesiae sit quando non fides quia non charitas, videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-39, seq.).

[3] Tertium arcanum quod videri potest, est,–Quid haec sequentia de Petro et Johanne significant:
Jesus dixit ad Petrum, “Simon Jona, diligis Me?… Dicit Ei, Etiam Domine, Tu scis quod amem Te. Dicit ei, Pasce agnos meos. Dicit ei secundo, Simon Jona, diligis Me? Ait Illi, Etiam Domine, Tu scis quod amem Te. Dicit ei, Pasce oves meas. Dicit ei tertio, Simon Jona, amas Me? Contristatus est Petrus, quia dixit ei tertio, Amas Me; et dicit Ei, Domine, Tu omnia scis, Tu cognoscis quod amem Te. Et dicit ei, Pasce oves meas. Amen, amen dico tibi, cum esses junior, cingebas te ipsum, et ambulabas quo volebas; quando autem senueris, extendes manus tuas, et alius te cinget et ducet quo non vis. ……Et hoc effatus dicit ei, Sequere Me. Conversus Petrus videt discipulum quem diligebat Jesus sequentem;…. et dicit, Domine, hic quid? Dicit ei Jesus, Si eum volo manere donec veniam, quid ad te? Tu sequere Me” (Joh. xxi. 15-(4)22).
Quid haec significant, nemo scire potest nisi sciat sensum internum, et quod “Petrus” significet fidem, ac “Johannes” bonum charitatis; ita “Petrus” illos in ecclesia qui in fide sunt, et “Johannes” illos qui in bono charitatis. Quod Jesus ter dixerit ad Petrum, “Amas Me,” et Petrus ter dixerit, “(Tu scis) quod amem Te,” et quod Jesus tunc dixerit, “Pasce agnos meos,” et “Pasce oves meas,” significat quod illi qui in fide sunt ex amore instruere debeant illos qui in bono amoris in Dominum et in bono charitatis erga proximum sunt; illi enim qui in fide ex amore sunt etiam in veris sunt, et illi qui inde in veris sunt, instruunt de bono et ducunt ad bonum; nam omne bonum spirituale, quod homini, comparatur et implantatur per vera. (Quod significent illos qui in bono innocentiae et amoris in Dominum sunt, videatur n. 3994, 10132; quod “oves” illos qui in bono charitatis erga proximum, n. 4169,4809; et quod “pascere” sit instruere, n. 5201, 6078.)

[4] Deinde describitur a Domino qualis fides futura est primo tempore ecclesiae, et qualis futura ultimo; primum tempus ecclesiae intelligitur per “cum esses junior,” et ultimum tempus per “cum senueris;” quod “cum esset junior, cingeret se ipsum, et ambularet quo vellet,” significat quod primo tempore ecclesiae haurirent vera ex bono charitatis, et quod ex libero agerent, nam ex libero agere est ex affectione veri ex bono; “quando senueris, extendes manus tuas, et alius te cinget et ducet quo non vis,” significat quod ultimo tempore ecclesiae non amplius ex bono charitatis haurirent vera, ita non scirent aliunde quam quia dicuntur ab alio, et sic quod in statu servo erunt, nam status servus fit quando non bonum ducit. (Quod “vestimenta” significent vera, videatur n. 1073, 2576, 5319, 5954, 9212, 9216, 9952, 10536; et quod ideo “cingere se” sit haurire et appercipere vera, n. 9952; quod “ambulare” sit agere et vivere; quod ex libero agere, sit ex amore seu affectione, quoniam quod homo amat hoc libere facit, n. 2870, 3158, (1)8987, 8990, 9585, 9591. Quod omnis ecclesia incipiat a charitate, sed quod temporis successu deflectat ad fidem, et tandem ad solam fidem, n. 1834, 1835, 2231, 4683, 8094.)

[5] Quia fides ultimo tempore ecclesiae talis fit ut rejiciat bonum charitatis, dicendo quod sola fides faciat ecclesiam et salvet, et non bonum vitae quod est charitas, ideo Jesus dixit ad Petrum, per quem ibi fides talis intelligitur, “Sequere Me; et conversus Petrus videt discipulum quem diligebat Jesus sequentem,… et dicit, Domine, quid hic?” Per quae significatur, quod fides ultimo tempore ecclesiae averteret se a Domino; nam dicitur de Petro, per quem significatur illa fides, quod “conversus” viderit, et quoque dixerit de discipulo quem Jesus diligebat, seu de Johanne, per quem significatur bonum charitatis, “Quid hic?” hoc est, quod non sit aliquid: sed dixit ad eum Jesus, “Si volo eum manere donec veniam, quid ad te? Tu sequere Me;” per quae significatur, quod bonum charitatis secuturum sit Dominum et Ipsum agniturum, usque ad ultimum tempus ecclesiae veteris et primum novae. (Quod ultimum tempus ecclesiae veteris dicatur “consummatio saeculi,” et principium novae dicatur “adventus Domini,” videatur n. 4535, 10622.)
Quartum arcanum, quod videri potest, est,–Cur
Dominus dilexit Johannem prae reliquis discipulis, et cur ideo Johannes accubuit ad pectus seu in sinu Domini (Joh. xiii. 23; cap. xxi. 20);
quod nempe fuerit quia bonum amoris erat in conspectu Domini cum videbat Johannem, qui id bonum repraesentavit et significavit, quia id bonum est quod facit caelum et ecclesiam. (Videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 13-19.)
Quintum arcanum est quod patet cum scitur quod Johannes repraesentaverit bonum amoris, nempe,–Quid significatur per Domini verba e cruce ad Mariam matrem et ad Johannem:
“Jesus videt matrem, et discipulum astantem quem diligebat: dicit matri suae, Mulier, ecce filius tuus; et dicit discipulo illi, Ecce mater tua; et ex illa hora accepit eam discipulus ille in domum suam propriam” (Joh. xix. 26, 27);
per “matrem” et per “mulierem” ibi intelligitur ecclesia, et per “Johannem” bonum charitatis; et per illa, quod ecclesia erit ubi bonum charitatis. (Quod per “mulierem” in Verbo intelligatur ecclesia, videatur n. 252, 253, 749, 770, 3160, 6014, 7337, 8994; quod similiter per “matrem,” n. 289, 2691, 2717, 3703, 4257, (1)5581, 8897, 10490; quod “accipere in domum propriam “sit cohabitare, patet.) Ex his nunc constare potest, quanta arcana latent in Verbo, quae solum patent illis qui sciunt ejus sensum internum seu spiritualem. Absque illo sensu nec sciri potest quid significatur per quod
Apostoli sessuri sint super duodecim thronis, et judicaturi duodecim tribus Israelis (Matth. xix. 28; Luc. xxii. 30);
per “apostolos” ibi non intelliguntur apostoli, sed omnia vera ex bono quae a Domino; ita significatur per ea verba, quod Dominus solus omnes judicaturus sit ex veris quae ex bono, ita unumquemvis secundum illa.

10. (Vers. 2.) “Qui testatus est Verbum Dei et testimonium Jesu Christi.”–Quod significet quod illis qui corde agnoscunt Divinum Verum, ac Divinum Domini in Humano Ipsius, constat ex significatione “testari,” quod sit corde agnoscere (de qua sequitur); ex significatione “Verbi” seu sermonis Dei, quod sit Divinum Verum (de qua n. 4692, 5075, 9987); et ex significatione “(testimonii) Jesu Christi,” quod sit agnitio Divini Domini in Humano Ipsius: quod id per “testimonium Jesu Christi” significetur, est quia “testari” significat agnoscere corde, et agnoscere corde Jesum Christum est agnoscere Divinum in Humano Ipsius; nam qui agnoscit Dominum, et non simul Divinum in Humano Ipsius, is non agnoscit Dominum; est enim Divinum Ipsius in Humano Ipsius, et non extra illud; est enim Divinum in Humano Ipsius sicut anima in corpore; quare cogitare de Humano Domini, et non simul de Divino Ipsius, est sicut cogitare de homine abstracte ab anima seu vita illius, quod non est cogitare de homine.

[2] Quod Divinum Domini sit in Humano Ipsius, et quod simul sint una Persona, docet Doctrina recepta in toto Christiano orbe; haec docet ita:
Christus tametsi Deus et Homo, usque tamen non sunt duo, sed unus Christus; est unus, at non ita quod Divinum sit mutatum in Humanum, sed Divinum recepit ad se Humanum: est prorsus unus, sed non ita quod binae naturae sint commixtae, sed est unica Persona; quia sicut anima et corpus facit unum hominem, ita Deus et Homo est unus Christus. (Ex Symbolo Athanasii.)
Inde etiam patet, quod qui distinguunt Divinum in tres Personas, cum de Domino ut altera Persona cogitant, cogitare debeant de utroque tam Humano quam Divino simul; nam dicitur quod sint unica Persona, et quod sint unum sicut anima et corpus; qui itaque aliter cogitant, non de Domino cogitant; et qui non de Domino ita cogitant, illi non possunt de Divino quod Patris vocatur cogitare, nam dicit Dominus,
“Ego sum via, veritas, et vita; nemo venit ad Patrem nisi per Me” (Joh. xiv. 6).
Quia haec agnitio significatur per “testimonium Jesu Christi,” ideo dicitur quod
“Testimonium Jesu sit spiritus prophetiae” (Apoc. xix. 10);
“spiritus prophetiae” est vita et anima doctrinae. (Quod “spiritus” in Verbi sensu interno significet vitam seu animam, videatur n. 5222, 9281, 9818; et quod “prophetia” significet doctrinam, n. 2534, 7269; et agnitio Domini est ipsa vita seu anima omnis doctrinae in ecclesia. Sed de his in sequentibus plura.)

[3] Quod “testari” sit agnoscere corde, est quia agitur de rebus spiritualibus, et nemo de illis testari potest nisi ex corde, nam aliunde non percipit quod ita sit: testari autem de talibus quae in mundo existunt, est testari ex scientia, seu ex memoria et cogitatione, quia ita vidit aut audivit; verum in spiritualibus aliter, nam haec implent totam vitam et faciunt illam. Spiritus hominis, in quo vita hominis primario residet, non aliud est quam sua voluntas aut suus amor, ac inde suus intellectus et sua fides; et “cor” in Verbo significat voluntatem et amorem, et inde intellectum et fidem: inde patet, unde est quod per “testari” in sensu spirituali intelligatur agnoscere corde. Quia per “cor” significatur bonum amoris, et hoc solum est quod agnoscit Divinum Verum ac Divinum Domini in Humano Ipsius, et id bonum per “Johannem” significatur, ideo etiam Johannes dicit, quod “testetur Verbum Dei et testimonium Jesu Christi;” ut quoque alibi,
“Et videns testatus est, et verum est testimonium illius, et ille scit quod vera dicat, ut vos credatis” (Joh. xix. 35);
et alibi,
“Hic est discipulus testans de his, et scribens haec, et scimus quod verum sit testimonium ejus” (Joh. xxi. 24).

11. “Quaecunque vidit.”–Quod significet intellectum illis illustratum, constat ex significatione “videre,” quod sit intelligere (de qua n. 2150, 2325, 2807, 3764, 3863, 3869, 4403-4421, 10705); hic intelligere ex illustratione, quoniam agitur de rebus ecclesiae et caeli, quae non intelliguntur et percipiuntur quam ex illustratione; res enim ecclesiae et caeli, quae spiritualia vocantur, non intrant in intellectum hominis, quam media luce caeli, et lux caeli illustrat illum: illa causa est, quod Verbum, in quo res ecclesiae et caeli sunt, non possit intelligi quam ab illustrato; et illustrantur illi soli qui in affectione veri ex bono sunt, proinde illi qui in amore in Dominum et in charitate erga proximum sunt; horum bonum est bonum spirituale, cum quo et ex quo est lux caeli, quae illustrat.

12. (Vers. 3.) “Beatus.”–Quod significet illos in quibus caelum, constat ex significatione “beati,” quod sit qui in aeternum felix est, ita in quo est caelum: beatitudo quae non aeterna est, vocatur quidem beatitudo, sed usque respective non est; transit enim, et quod transit respective ad id quod non transit est sicut nihil. Dicitur in quo caelum, quia caelum est in homine; caelum quod extra hominem est, influit in caelum quod in illo, et recipitur quantum correspondent. (Quod caelum sit in homine, et quod internum hominis, qui in amore caelesti est, sit caelum in minima forma correspondens maximo, videatur in Opere De Caelo et Inferno, n. 51-58; et quod is in caelum veniat qui caelum in se habet, in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 232-236.)

13. “Legens.”–Quod significet quod percipiant, constat ex significatione “legere” Verbum, quod sit ex illustratione intelligere, ita percipere; “legere” enim simile significat cum videre, quia legens videt, et “videre” significat percipere ex illustratione (ut mox supra, n. 11).

14. “Et audientes verba prophetiae.”–Quod significet quod illi vivant secundum doctrinam caeli, constat ex significatione “audire,” quod sit percipere et obedire (de qua n. 2542, 3869, 4653, 5017, 7216, 8361, 8990, 9311, 9397, 10061), ita quoque vivere secundum id; nam qui percipiunt et obediunt, illi vivunt secundum id: et ex significatione “verborum prophetiae,” quod sint vera quae doctrinae caeli; “verba” enim sunt vera (n. 4092, 5075), et “prophetia” est doctrina (n. 2534, 7269); hic doctrina caeli, quia est prophetia Verbi quod e caelo est. Quod “audire” sit obedire et vivere, est quia illa quae audiuntur apud caelestes angelos intrant vitam; sed hoc quia ignotum est, velim paucis illustrare:–Sunt bini sensus homini dati qui inserviunt pro mediis recipiendi illa per quae rationale formatur, et quoque illa per quae homo reformatur; nempe, sensus visus et sensus auditus: reliqui sensus pro aliis usibus sunt. Illa quae intrant per sensum visus, intrant in ejus intellectum, et eum illustrant; quare per “visum” significatur intellectus illustratus; correspondet enim intellectus visui oculi, sicut lux caeli luci mundi. Illa autem quae intrant per sensum auditus, intrant in intellectum et simul in voluntatem; quare per “auditum” significatur perceptio et obedientia: inde est quod in linguis humanis receptum sit dicere “audire aliquem” et quoque “audire alicui,” tum “audiens esse” et “auscultare;” et per “audire aliquem” intelligitur percipere, at per “audire alicui” intelligitur obedire, ut et per “audiens esse,” ac utrumque per “auscultare;” hoc in linguas humanas immanavit ex mundo spirituali, in quo spiritus hominis est. Sed unde hoc in spirituali mundo, etiam dicetur:–

[2] Illi qui ibi sunt in provincia auris, sunt obedientiae ex perceptione; (quod omnes, qui in mundo spirituali sunt, in aliqua provincia sint quae nominatur ex membris, organis, aut visceribus hominis, quia eis correspondent, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 87-102;) et provincia auris est in axe caeli; et ideo in illam, seu in illos qui ibi, influit totus mundus spiritualis cum perceptione quod ita faciendum, haec enim perceptio regnans est in caelo; inde est quod illi qui ibi, sint obedientiae ex perceptione. Quod illa quae intrant per auditum intrent immediate per intellectum in voluntatem, adhuc illustrari potest per instructionem angelorum regni caelestis, qui sapientissimi sunt: illi recipiunt omnem suam sapientiam per auditum et non per visum; quicquid enim de Divinis audiunt, ex veneratione et amore recipiunt voluntate et faciunt vitae suae; et quia recipiunt illa statim vita, et non prius memoria, ideo angeli non loquuntur de rebus fidei; sed modo ad illas, cum ab aliis dicuntur,
respondent “Ita, ita,” vel “Non, non,” secundum Domini verba apud Matthaeum (cap. v. 37).
Ex his patet quod auditus praecipue datus sit homini ad recipiendum sapientiam, visus autem ad recipiendum intelligentiam. Sapientia est percipere, velle, et facere; intelligentia est scire et percipere. (Quod caelestes angeli per auditum hauriant sapientiam, et non per visum, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 270,271; et insuper de illis angelis, n. 20-28.)

15. “Et servantes quae in ea scripta sunt.”–Quod significet quod ex amore veri, constat ex significatione observare et “servare,” quod sit percipere, velle et facere secundum id, hic secundum doctrinam caeli; et ex significatione “quae in ea scripta sunt,” quod sit ex amore veri, seu ex jucundo illius amoris, quod enim fit ex amore hoc fit ex jucundo; aliunde non est jucundum: quod id significetur per “quae in ea scripta sunt,” est quia illa quae in doctrina caeli sunt, cordi eorum, ita vitae eorum, inscripta sunt; et quae inscripta sunt cordi et vitae, illa inscripta sunt amori, nam “cor” in Verbo significat amorem (n. 7542, 9050, 10336): quod sit amor veri, est quia illa dicuntur de doctrina caeli, et doctrina caeli est ex veris. Saepius in Verbo dicitur “observare” et “servare” praecepta, mandata, verba, legem; et per “observare” et “servare” ibi significatur intelligere, velle et facere:–Ut apud Matthaeum,
“Docentes eos servare omnia quaecunque mandavi vobis” (xxviii. 20);
apud Lucam,
“Beati audientes Verbum Dei et servantes illud” (xi. 28);
apud Johannem,
“Amen, amen, dico vobis, Si quis Verbum meum servaverit, mortem non videbit in aeternum” (viii. 51);
apud eundem,
“Si quis diligit Me, Verbum meum servat;…qui non diligit Me, verba mea non servat” (xiv. 15, 23, 24);
apud eundem,
“Si praecepta mea servaveritis, manebitis in amore meo;…. vos amici mei estis, si feceritis quae Ego praecipio vobis” (xv. 10, 14).
Facere est velle, et velle est facere, quia in factis est voluntas omne.

16. “Quia tempus prope.”–Quod significet statum interiorem talem, constat ex significatione “temporis,” quod sit status (de qua in opera De Caelo et Inferno, n. 162-169, ubi agitur De Tempora in Caelo); et ex significatione “prope,” quod sit internum; hic itaque quia dicitur de statu, quod sit status interior talis qualis supra descriptus est: per statum intelligitur status affectionis et inde cogitationis. Qui hoc legit, et non scit aliquid de sensu interno, opinatur quod per “tempus prope” intelligatur, quod tempus, quo implerentur illa quae in Apocalypsi continentur, prope esset; sed quod id non intelligatur, constare potest ex eo, quod praeterlapsa sint septendecim saecula antequam impleta sunt: sed quia Verbum in littera est naturale, ac interius spirituale, ideo dictum est “tempus prope,” ut in caelo intelligeretur status interior; nam si status interior, secundum sensum spiritualem, ibi dictum esset, non intellectum fuisset ab angelis, nam hi secundum correspondentias omnia Verbi percipiunt. Quod “prope” significet interius, est quia distantiae in caelo se habent prorsus secundum differentias boni amoris; quare qui in affini bono sunt, etiam propinqui sunt; unde est quod affinitates in terris dicantur propinquitates, quia referunt affinitates spirituales, quae in caelo actualiter tales sunt. Causa quod in caelo ita sit, est quia bonum amoris conjungit; et quo interius est, eo propius: inde est quod caelum eo propius homini sit, quo is interius in bono amoris est: hoc originem ducit ex eo, quia Dominus eo propius est angelo, spiritui et homini, quo interius amant Ipsum; interius amare Ipsum est interius amare praecepta Ipsius, hoc est, ex jucundo amoris illa percipere, velle et facere; inde est quod “propinquum” in Verbo significet praesentiam et conjunctionem (videatur n. 5911, 9378, 9997. 10001). Hoc propinquum describitur ita apud Johannem,
“Jesus dicit, Qui amat Me verbum meum servat, et Pater meus amabit illum, et ad illum veniemus, et mansionem apud illum faciemus” (xiv. 23);
et apud eundem,
“Vos cognoscitis” Paracletum Spiritum veritatis, “quia apud vos manet, et in vobis erit” (xiv. 17);
Paracletus (Spiritus) veritatis est Divinum Verum procedens a Domino; quare dicitur quod “erit in vobis.”
——-

17. Explicationes proximae seu communes verborum praecedentium apparebunt sicut sparsae, quia non prolatae in continua serie, quod fit dum unumquodvis seorsim exponitur, et sensui litterae, qui alius est, sensus internus immediate submittitur, et unumquodvis spectatur separatim: at usque non ita fit ab angelis, qui in sensu interno sunt; hi non vident sensum litterae, nec sciunt aliquid de illo, sed modo sensum internum; quem quia vident in luce caeli, eum vident in tali serie, et in tali nexu, et quoque in tali copia, et inde in tali sapientia, ut non exprimi humanis vocibus et describi possit. Ideae angelorum, quae sunt spirituales, etiam mirabili modo conjungunt omnia, et comprehendunt plura quam homo potest quoad millesimam partem suis ideis, quae sunt naturales, complecti et effari.
——-

18. VERSUS 4-6.
“Johannes septem Ecclesiis quae in Asia: Gratia vobis et pax ab lpso qui est et qui fuit et qui venturus; et a septem spiritibus, qui sunt in conspectu throni lpsius. Et a Jesu Christo, Ipse Testis fidelis, Ipse Primogenitus ex mortuis, et Ipse Princeps regum terrae; amanti nos, et lavanti nos a peccatis nostris in sanguine suo. Et fecit nos reges et sacerdotes Deo et Patri suo; Ipse gloria et robur in saecula saeculorum; amen.”
4. “Johannes,” significat Dominum quoad Doctrinam (n. 19); “septem Ecclesiis,” significat ad omnes illos qui in veris ex bono, seu in fide ex charitate sunt (n. 20); “in Asia,” significat illos qui in luce intelligentiae sunt (n. 21): “Gratia vobis et pax,” significat jucundum veri et boni (n. 22); “ab lpso qui est et qui fuit et qui venturus,” significat ab Ipso qui est omne in omnibus caeli et ecclesiae ab aeterno in aeternum (n. 23); “et a septem spiritibus,” significat Divinum in caelo (n. 14); “qui sunt in conspectu throni ipsius,” significat praesentiam et providentiam (n. 25).
5. “Et a Jesu Christo,” significat a Domino quoad Divinum Humanum (n. 26); “Ipse Testis fidelis,” significat a quo omne verum in caelo (n. 27); “Ipse Primogenitus ex mortuis,” significat ex quo omne bonum ibi (n. 28); “et Ipse Princeps regum terrae,” significat ex quo omne verum ex bono in Ecclesia (n. 29); “amanti nos et lavanti nos in sanguine suo,” significat Ipsius Amorem, et regenerationem ab Ipso per vera quae ab Ipso (n. 30).
6. “Et fecit nos reges et sacerdotes,” significat quod ab Ipso simus in regno Ipsius spirituali et caelesti (n. 31); “Deo et Patri suo,” significat per Divinum Verum et Divinum Bonum (n. 32); “Ipsi gloria et robur in saecula saeculorum,” significat quod illa a solo Ipso in saecula (n. 33); “amen,” significat confirmationem Divinam (n. 34).

19. (vers. 4.) Johannes.” –Quod significet Dominum quoad doctrinam, constat ex repraesentatione Johannis, quod sit bonum amoris (de qua supra, n. 8); et quia est bonum amoris, est in supremo sensu Dominus, quoniam omne bonum amoris est a Domino: homo, spiritus et angelus, sunt modo recipientes; et qui sunt recipientes, illi dicuntur significare id quod a Domino. Simile fit cum multis aliis in Verbo, ut cum Abrahamo, Isaco, Jacobo, Davide, Elia, Elisaeo, Johanne Baptista, Petro, et reliquis Apostolis: unusquisque ex illis significat aliquod bonum aut verum caeli et ecclesiae, sed usque omnes illi in supremo sensu significant Dominum: sicut “David” in sensu interno significat Divinum Verum in regno spirituali, quod regium Domini dicitur; quare in sensu supremo significat Dominum quoad id verum et quoad regium; quapropter dicitur de Davide in Verbo,
quod venturus et regnaturus sit super filios Israelis (Ezech. xxxvii. 24, 25; Hosch. iii. 5).
Similiter “Elias” et “Elisaeus,” qui quia in sensu interno significant Verbum, ideo in sensu supremo significant Dominum a quo Verbum. (Quod “Elias” et “Elisaeus” significent Verbum, ita Dominum quoad Verbum, videatur n. 2762, (1)5247; pariter “Johannes Baptista,” qui ideo dictus est “Elias,” n. 7643, 9372: quod “Petrus” significet fidem, et inde Dominum quoad fidem, quia fides est a Domino, videatur supra, n. 9.) Inde constare potest unde est quod “Johannes” significet Dominum. Quod significet quoad doctrinam, est quia dicitur, “Johannes septem Ecclesiis;” et per “septem Ecclesias” in sensu interno intelliguntur omnes qui in veris ex bono seu in fide ex charitate sunt, nam illi sunt qui faciunt ecclesiam, et doctrina est quae docet illa. Inde est, quod Dominus, sicut est Verbum, etiam sit Doctrina ecclesiae; nam omnis doctrina est ex Verbo. (Quod Dominus sit Doctrina ecclesiae, quia omne verum quod doctrinae est a Verbo, ita a Domino, n. (1)2531, 2859, 3712.)

20. “Septem Ecclesiis.” – Quod significet ad omnes illos qui in veris ex bono seu in fide ex charitate sunt, constat ex significatione “septem,” quod sint omnes, nam “septem” in Verbo significant principium et finem, ita integram periodum, ac statum plenum, similiter ac “septimana” (n. 728, 6508, 9228); et quia significant plenum, etiam significant omnes, quoniam omnes faciunt plenum; plenitudo enim respective ad illos qui faciunt aliquam societatem, hic ecclesiam, sunt omnes; quare cum in Verbo agitur de magnitudine, per “septem” significatur plenum; et cum de multitudine, significantur omnes: (“tria” etiam in Verbo significant plenum et omnes (videatur n. 2788, 4495, 7715); at ubi in Verbo agitur de re sancta, dicuntur “Septem,” (2)et ubi agitur de quacunque alia re, dicuntur “tria” (n. 10127); hic itaque dicuntur “septem,” quia agitur de velis ex bono, quae sunt sancta ecclesiae:) et ex significatione “ecclesiarum,” quod sint qui in veris ex bono seu in fide ex charitate sunt; causa quod illi per “ecclesias” intelligantur, est quia illa faciunt ecclesiam apud unumquemvis; qui enim non in veris ex bono sunt, tametsi nati sunt intra ecclesiam, non usque ab ecclesia sunt, quia nulla in illis est ecclesia. Inde est quod ecclesia Domini sit ex omnibus illis, ubicunque sunt, qui ecclesia sunt, hoc est, qui in veris ex bono sunt. (Quod ecclesia sicut caelum sit in homine, et non extra illum, et inde quod homo qui in veris ex bono est, sit ecclesia, videatur n. 3884, et in opere De Caeli et Inferno, n. 53, 54, 57.) Dicitur etiam qui in fide ex charitate, quia simile est; verum enim est fidei, et bonum est charitatis, quippe omne id verum dicitur quod homo credit, et omne id bonum quod homo amat. (Quod omne verum sit ex bono, et omne fidei sit ex charitate, videatur in opusculis De Nova Hierosolyma et ejus Doctrina, n. 84-107, 108-122 et De Ultimo Judicio, n. 33-39; tum De Caelo et Inferno, n. 364, 424, 482, 526.) Qui nihil de sensu interno Verbi novit, ille, cum haec legit, non aliter credit quam quod per “septem Ecclesias” intelligantur septem ecclesiae quae nominantur postea (vers. 11); ast non intelliguntur ecclesiae, sed omnes qui ab ecclesia sunt, quia spiritualis sensus Verbi ille est.

21. “In Asia.” – Quod significet illos qui in luce intelligentiae non constare potest aliunde quam ex idea spirituali, qualis est angelorum, de regionibus hujus telluris; illi cum nominatur Asia percipiunt meridiem, cum nominatur Europa percipiunt septentrionem, et cum Africa percipiunt orientem; et quia per “meridiem” significatur lux intelligentiae clara, ideo per “Asiam” illa lux significatur; hoc quoque mihi datum est percipere, quoties in idea spirituali fui et cogitavi de Asia. Quod talis idea de Asia sit, est quia ecclesia ibi antiquis temporibus fuit, tunc extensa per plures regiones ibi; et ideo illi qui inde in caelo sunt in luce intelligentiae sunt; unde est, cum cogitatur de Asia, quod lux, qualis est in meridie caeli, influat. (Quod antiquis temporibus, et quoque antiquissimis, ecclesia fuerit in Asia, extensa per plura regna ibi, videatur ex Arcanis Caelestibus in opusculo De Nova Hierosolyma et ejus Doctrina, n. 1147; et quod “meridies” significet lucem intelligentiae, in opere De Caeli et Inferno, n. 141-153, ubi agitur De Quatuor Plagis in Caelo.) Verum usque per “Asiam” hic non intelliguntur illi qui in Asia, sed omnes, ubicunque sunt, qui in luce intelligentiae spirituali, sive, quod idem, qui in veris ex bono sunt; qui enim in veris ex bono sunt, in luce intelligentiae spirituali sunt; illi omnes ecclesiam Domini constituunt. (Quod ecclesia Domini etiam apud gentes sit, tametsi in specie ubi Dominus notus est et Verbum legitur, videatur in opere De Caelo et Inferno n. 318-328; et De Nova Hierosolyma et ejus Doctrina, n. 244, 1146.)

22. “Gratia vobis et pax.” – Quod significet jucundum veri et boni, constat ex significatione “gratiae,” quod sit jucundum veri, de qua sequitur; et ex significatione “pacis,” quod sit jucundum boni innocentiae et amoris (de qua in opere De Caelo et Inferno, ubi agitur De Statu Pacis in Caelo, n. 284-290). Quod “gratia” sit jucundum veri, est quia bina sunt quae procedunt a Domino, utrumque in origine unitum; at apud illos qui recipiunt distinguitur, nam sunt qui recipiunt Divinum Verum plus quam Divinum Bonum, et sunt qui recipiunt Divinum Bonum plus quam Divinum Verum; illi qui recipiunt Divinum Verum plus quam Divinum Bonum sunt in regno spirituali Domini, et inde vocantur spirituales; illi autem qui recipiunt Divinum Bonum plus quam Divinum Verum, sunt in regno caelesti Domini, et inde vocantur caelestes. (De binis illis Regnis in Caelo et Ecclesia, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 20-28.) Illis qui in regno spirituali sunt, donatur a Domino ut sint in affectione veri propter Verum, et hoc Divinum est quod dicitur gratia; inde est, quod quantum quis in illa affectione est, tantum in Divina Domini gratia sit; nec alia gratia Divina apud hominem, spiritum et angelum datur, quam affici vero quia est verum, quoniam in illa affectione est caelum et beatitudo illis (videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 232, 236, 238; et De Caelo et Inferno, n. 395-414). Sive affectionem veri dicas, sive jucundum veri, idem est: nam affectio absque jucundo non datur.

[2] Hoc est quod per “gratiam” in specie intelligitur in Verbo: – Ut apud Johannem,
“Et Verbum Caro factum est, et habitavit in nobis, et vidimus gloriam Ipsius, ut gloriam Unigeniti a Patre, plenus gratia et veritate:… ex plenitudine Ipsius nos omnes recepimus gratiam pro gratia; quia Lex per Mosen data est, gratia et veritas per Jesum Christum facta est” (i. (1) 14, 16, 17);
quia gratia est affectio et jucundum veri, ideo dicitur “gratia et veritas.” Et apud Lucam, postquam Dominus explicuit propheticum Esaiae in synagoga de Se Ipso, ita Divinum Verum,
“Mirabantur omnes super verbis gratiae exeuntibus ex ore Ipsius” (iv. 22);
Divina vera, quae Dominus locutus, dicuntur “verba gratiae exeuntia ex ore Ipsius,” quia accepta, grata et jucunda. In genere Divina gratia est omne id quod donatur a Domino; et quia omne id se refert ad fidem et amorem, et fides est affectio veri ex bono, ideo illa per Divinam gratiam in specie intelligitur; nam donari fide et amore, aut affectione veri ex bono, est donari caelo, ita beatitudine aeterna.

23. “Ab Ipso qui est et qui fuit et qui venturus.” – Quod significet ab Ipso qui est omne in omnibus caeli et ecclesiae ab aeterno in aeternum, constat ex significatione “qui est et qui fuit et qui venturus,” quod sit ab aeterno in aeternum, et quoque quod sit omne in omnibus caeli et ecclesiae: quod sit ab aeterno in aeternum, est quia omnia tempora in Verbo non significant tempora, sed status vitae (ut constare potest ex illis quae De Tempore in Caelo, in opera De Caelo et Inferno, n. 162-169, dicta et ostensa sunt): et quia omnia tempora significant status vitae, ideo illa, cum agitur de Domino, significant statum infinitum; et status infinitus quoad tempus est aeternum: “quod omnia tempora comprehendantur per “qui est et qui fuit et qui venturus,” patet. Plura de aeterno, quod est solius Domini, dici possunt; sed illa non intelligentur a naturali homine, cujus cogitationes praecipue fundatae sunt super tempore, spatio, et materia, cum tamen aeternum in se talia non includit; quare si homo posset cogitare de aeterno sicut angeli caeli cogitant, Potuisset in aliquam ideam ejus venire, et sic etiam comprehendere quid est ab aeterno quod significatur per “qui fuit,” tum quid praevidentia Divina quod in singulis sit ab aeterno, et quid providentia Divina quod in singulis sit in aeternum; proinde quod quicquid a Domino procedit sit ab aeterno in aeternum, et nisi ita esset, non subsisteret caelum et universum. Sed in hoc arcanum ulterius progredi, nondum vacat; (videatur modo aliquid de eo in opere De Caelo et Inferno, n. 167;) id modo sciendum est, quod simile intelligatur per “Jehovam” quod per “qui est qui fuit et qui venturus;” quoniam “est,” quod est Jehovah, involvit praecedens quod est “qui fuit,” et quoque involvit futurum quod est “qui Venturus,” ita significat ab aeterno in aeternum.

[2] Quod “est” significet ab aeterno; etiam notum est in orbe Christiano ex Psalmo Davidis, ubi dicitur,
“Annuntiabo de statuto, Jehovah dixit ad Me, Filius meus Tu, Ego hodie genui Te” (ii. 7);
scitur quod ea de Domino dicta sint, et quod per “hodie” intelligatur ab aeterno. (Quod etiam “cras” in Verbo, ubi agitur de Domino, significet in aeternum, videatur n. 3998.) Quod “qui est, qui fuit, et qui venturus” etiam significet omne in omnibus caeli et ecclesiae, est quia significat aeternum; ac aeternum non alia voce in caelo exprimi potest quam per Divinum: causa est, quia infinitum in ideam angelicam, et minus adhuc in humanam, non potest cadere: ac aeternum est infinitum existere ex infinito esse; sed hoc solum cadit in ideam, quod aeternum, quod est Divinum quoad existere, sit omne in omnibus caeli et ecclesiae; universum enim caelum non est caelum ex proprio angelorum, sed ex Divino Domini; nec ecclesia est ecclesia ex proprio hominum, sed ex Divino Domini; omne enim bonum amoris et verum fidei est a Domino, ac bonum amoris et verum fidei faciunt caelum et ecclesiam: angeli et homines sunt modo receptiones; et quantum recipiunt, tantum in illis caelum et ecclesia est. (Sed haec pluribus illustrata videantur in opere De Caelo et Inferno, n. 7-12, ubi ostenditur quod Divinum Domini faciat caelum; et quod Divinum quod facit caelum sit Divinum Humanum, quod est Divinum Existere ex Divino Esse, n. 78-86.)

24. “Et a septem spiritibus.” – Quod significet Divinum in Caelo, constat ex significatione “septem,” quod sint plenum, et inde omnes, et quod dicantur de sanctis Divinis quae procedunt a Domino (de qua supra, n. 20); et ex significatione “spirituum,” quod sint illi ex quibus caelum, nam omnes illi vocantur spiritus Dei, quoniam Spiritus Dei est Divinum procedens, seu Divinum Verum unitum Divino Bono in caelo et in ecclesia (de qua n. 9818), ac Divinum procedens seu Divinum Verum unitum Divino Bono format et creat angelum, ita facit illum secundum quale et quantum receptionis (ut ostensum videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 7-12): ex quibus patet, quod per “septem spiritus,” de quibus plura dicentur in sequentibus, non intelligantur septem spiritus, sed omnes in caelo; sicut per “septem Ecclesias” non intelliguntur septem ecclesiae, sed omnes qui in veris ex bono sunt, seu qui ab ecclesia (de qua re supra, n. 20). Ex his intellectis patet arcanum, quid intelligitur per “Jehovam Deum” in Verbo; quod nempe per “Jehovam” intelligatur Divinum Esse, et per “Deum” Divinum Existere in caelo. Quod Divinum quod intelligitur per “Deum” sit Divinum Existere in caelo, est quia Divinum ibi est in pluribus; ideo in lingua Hebraea Deus vocatur “Elohim,” in plurali; ac ideo angeli vocantur “dii;” non quod illi sint dii, sed quia Divinum Domini, quod est in illis, intelligitur per “Deum.” (Quod in Verbo Jehovah dicatur ab esse seu essentia, et Deus ab existere seu existentia, videatur n. 300, 3910, 6905. Quod etiam Divinum Esse sit Divinum Bonum, et quod Divinum Existere sit Divinum Verum, n. 3061, 6280, 6880, 6905, 10579; et in genere, quod bonum sit esse, et verum sit existere inde, n. 5002. Quod angeli dicantur “dii” ex receptione Divini Veri procedentis a Divino Bono Domini, n. 4295, 4402, 7268, 7873, 8301, 8192. Et quod Divinum Verum unitum Divino Bono in caelo una voce dicatur Divinum Verum, in opere De Caelo et Inferno, n. 13, 133, (1)140.)

25. “Qui sunt in conspectu throni Ipsius.” – Quod significet praesentiam et providentiam, constat ex significatione “conspectus,” qui ex Divino, quod sit praesentia, et inde providentia (de qua sequitur); et ex significatione “throni Dei,” quod sit Divinum Verum procedens a Domino, ita caelum quia est receptaculum (de qua n. (1)5313, 6397). Quod aspectus sit praesentia, est quia per aspectum et visum significatur intellectus et inde cogitatio, et in intellectu sistitur omne praesens quod cogitatur. Inde est quod in mundo spirituali appareant praesentes cum quibus alter desiderat loqui, modo aliquam ideam ex visu de eo in mundo habuerat, imprimis si uterque; inde est, quod amici ibi conveniant, et quoque uxores et mariti: causa est, quia visus internus, qui est intellectus, apud spiritum, unum agit cum visu ejus externo sed oculi; et quia spatia in mundo spirituali non sunt sicut spatia in mundo naturali, propinquum ibi est quod quis desiderat videre, et longinquum quod non desiderat: ex eo nunc est quod aspectus significet praesentiam. (Quod aspectus et visus significet intellectum, videatur n. 2150, 2325, 2807, 3764, 3863, 3869, 10705; et quod inde praesentiam, n. 4723; et quod spatia in caelo non sint qualia sunt spatia in mundo, in opere De Caelo et Inferno, n. 191-199.) Quod aspectus, cum de Domino, ut hic, significet Divinam Ipsius praesentiam, est quia Dominus cognoscit omnes, et illi vicissim cognoscunt Dominum qui in amore et fide sunt in Ipsum; inde est quod Dominus apud hos praesens sit in bonis amoris et in veris fidei quae ab Ipso apud illos; sunt enim illa Dominus in caelo et in ecclesia, nam quae ab Ipso procedunt, sunt non modo Ipsius, sed sunt Ipse.

[2] Inde patet quomodo Dominus est in homine, ita quomodo intelligendum quod locutus est apud Johannem,
“Manete in Me, et Ego in vobis:… qui manet in Me et Ego in illo, hic fert fructum multum” (xv. 4-7);
apud eundem,
“Qui diligit Me, Verbum meum servat,”… et Pater et Ego “ad eum veniemus, et mansionem apud eum faciemus” (xiv. 23);
apud eundem,
Jesus ad discipulos, “Vos cognoscitis” Paracletum Spiritum veritatis, “quia apud vos manet, et in vobis erit” (xiv. 17);
“Paracletus Spiritus veritatis” est Divinum Verum procedens a Domino, seu quod idem est Dominus quoad Divinum Verum; et “discipuli” sunt omnes qui in bonis et inde veris sunt; ideo dicitur, “Ille in Vobis erit.” Et apud eundem,
“Verbum Caro factum est, et habitavit in (1)nobis” (i. 14);
“Verbum” etiam est Divinum Verum; et quod id sit Dominus, patet, nam dicitur quod “Verbum Caro factum sit.” (Quod “Verbum” significet Divinum verum et Dominum, videatur n. 4692, 5075, 9987.) Quod etiam per “aspectum” hic significetur providentia, est quia omnis praesentia Domini est providentia (ut constare potest ex illis quae in opusculo De Nova Hierosolyma et ejus Doctrina, n. 267-279, dicta et ostensa sunt; et in opere De Caelo et Inferno, n. 9, 12, (143,) 145).

26. (Vers. 5.) “Et a Jesu Christo.” – Quod significet a Domino quoad Divinum Humanum, constat ex eo, quod id nomen Domini in mundo fuerit, ita nomen Humani Ipsius; quoad Divinum autem fuit nomen Ipsius “Jehovah” et “Deus.” Divinum Humanum dicitur, quia Dominus Humanum suum fecit Divinum cum fuit in mundo, univit enim id suo Divino quod fuit in Ipso a conceptione, et quod fuit Ipsi anima ex Patre, ita quod fuit Ipsi vita sua: nam anima cujusvis est vita ejus; et corpus, quod est humanum, inde vivit; quapropter cum Divinum fuit unitum Humano in Domino, sicut anima corpori, Divinum Humanum dicitur. (Quod domina ecclesiae sit, quod sicut anima et corpus faciunt unum hominem, ita Divinum et Humanum fuerit unus Christus, ut et quod Divinum et Humanum Ipsius Fuerit una Persona, videatur supra, n. 10.) Qui itaque cogitant de Humano Domini, et non simul de Divino Ipsius, illi prorsus non admittunt vocem Divini Humani, cogitant enim separatim de Humano et separatim de Divino, ita quasi de homine separatim ab anima seu vita ejus; quod tamen non est cogitare de homine, minus de Domino:

[2] et quia talis idea separata inest cogitationi eorum, ideo rogant Patrem ut misereatur propter Filium; cum tamen rogandus est Ipse Dominus ut misereatur, in quo, secundum doctrinam universalem ecclesiae, Divinum est quale est Patris; nam illa docet,
Quod sicut Pater, etiam Filius, est increatus, infinitus, aeternus, omnipotens, Deus, Dominus; et nemo Eorum primus et ultimus, nec maximus aut minimus; (ex Athanasii Symbolo;)
et quoque est secundum doctrinam ab Ipso Domino datam, quae est,
Quod Ipse et Pater unum sint; et quod qui Videt Ipsum videat Patrem, quia Ipse in Patre et Pater in Ipso: et quod Ipse sit via, veritas et Via; et quod nemo veniat ad Patrem, nisi per Ipsum.
Inde patet quantum deflectunt a via et a veritate, qui transeunt Dominum et adeunt Patrem. Sed quia plura de hac re locutus Sum cum angelis, et quoque cum spiritibus, qui fuerunt, cum vixerunt homines in mundo, ab Ecclesia Reformata, et ex Religione Pontificia, velim in sequentibus illa memorare; ex quibus apparebit in quali luce esset ecclesia de Divino, quod est primum et primarium ejus, si Divinum Humanum Domini agnosceret et crederet.

27. “Ipse Testis fidelis.” – Quod significet a quo omne verum in caelo, constat ex significatione “Testis fidelis,” cum de Domino, quod sit agnitio Divini Humani a quo omne verum in caelo, de qua sequitur; quod dicatur in caelo, est quia Divinum Verum procedens ex Divino Bono Domini facit caelum in communi, et apud unumquemvis angelum ibi in particulari. (Quod ita sit, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 13, 126-140; et quud a Divino Humano Ipsius, n. 7-12, (1)78-86.) Dominus quoad Divinum Humanum dicitur “Testis fidelis,” quia Divinum Verum procedens ex Ipso in caelo testatur de Ipso: hoc testimonium inest universaliter Divino Vero ibi; quod constare potest ex eo, quod angeli interioris caeli non possint aliter cogitare de Divino quam sub Humana forma, ita de Divino Humano, ex causa, quia Divinum Humanum
Domini implet universum caelum ac format illud, et cogitationes angelorum vadunt et fluunt secundum formam caeli (videatur in opere supra citato, n. 50-102, 200-212, 265-275). Inde est, quod “testimonium Jesu Christi” significet agnitionem Divini Domini in Humano Ipsius (de qua supra, n. 10).

[2] Ex his patet quid in sensu spirituali intelligitur per “testari” et per “testimonium” in sequentibus his locis: –
“Johannes” (hic Johannes Baptista) “venit in testimonium, ut testaretur de Luce, ut omnes crederent per illum: non erat ille Lux, sed ut testaretur de Luce; erat Lux Vera quae illustrat omnem hominem:… et ego vidi, et testatus sum” (Joh. i. 7, 8, (9,) 34);
“Lux” significat Divinum Verum; quare Dominus vocatur ibi “Lux vera quae illuminat omnem hominem;” ac “testari de Luce” significat agnitionem Divini Humani Ipsius ex quo Divinum Verum procedit. (Quod “Lux” significet Divinum Verum procedens a Domino, videatur in opare De Caelo et Inferno, in articulo De Luce Caeli, n. 126-140.)

[3] Apud eundem,
“Vos misistis (ad) Johannem, et testatus est veritati: Ego vero non ab homine testimonium accipio” (v. 33, 34);
apud eundem,
“Jesus dixit, Amen dico tibi, quod quae scimus loquamur, et quae Vidimus testemur:… de caelo Veniens super omnes est, et quod vidit et audivit, hoc testatur” (iii. 11, (31,) 32);
apud eundem,
“Dixit Jesus, Etsi Ego testor de Me Ipso, verum est testimonium meum, quia scio unde veni et quo vado” (viii. 14);
per quod significatur, quod testetur de Se Ipso ex Se Ipso, quia erat Divinum Verum. Apud eundem,
“Cum venerit Paracletus… Spiritus veritatis,… ille testabitur de Me” (xv. 26)
“Paracletus” “Spiritus veritatis,” est Divinum Verum procedens a Domino (videatur n. 9818, 9820, 10330; et supra, n. (1)25).

[4] Et apud eundem,
“Dixit Pilatus, Num ergo Rex es Tu? Respondit Jesus, Tudicis, quia Rex Ego sum; Ego in hoc natus sum, et ad hoc veni in mundum, ut tester veritati; omnis existens ex veritate audit meam vocem… Et dixit Pilatus, Quid est veritas?” (xviii. 37, 38;)
quod Dominus ita responderit, cum interrogatus est num esset Rex, erat quia Dominus ut Rex est Divinum Verum, nam hoc est regium Domini in caelo, Divinum autem Bonum Ipsius est sacerdotium ibi; inde est, quod Dominus dixerit quod Rex sit, quod in hoc natus sit, et ad hoc venerit in mundum, “ut testetur veritati,” et quod “qui in veritate est, audiat vocem” Ipsius; et ideo quaesivit Pilatus, “Quid veritas,” ita num illa esset Rex. (Quod Divinum Verum sit regium Domini in caelis, videatur n. 3009, 5068; et quod ideo “reges” in Verbo significent illos qui in Divinis veris sunt, ita abstracte a pellonis significent Divina vera, n. 1672, 2015, 2069, 4575, 4581, 4966, 5044.) Quod “reges significent illos qui in Divinis veris, patebit clarius in explicatione sequentium in Apocalypsi, ubi nominantur “reges;” et mox infra, ubi dicitur, “Fecit nos reges et sacerdotes Deo et Patri suo.” Ex his constare potest, quod per “a Jesu Christo, Ipse Testis fidelis,” significetur Dominus quoad agnitionem Divini Humani, a quo omne Verum in caelo.

28. “Ipse Primogenitus ex mortuis.” – Quod significet ex quo omne bonum ibi, constat ex significatione “primogeniti,” cum de Domino, quod sit Divinum Bonum in caelo, ita omne bonum ibi; quod “primogenitus” id significet, est quia per “generationes” In genere et in specie significantur generationes spirituales, quae sunt boni et veri, seu amoris et fidei; inde est quod per “patrem,” matrem,” “filios,” “filias,” “generos,” “nurus,” “filios filiorum,” significantur bona et vera, quae generant, et quae generantur in suo ordine (n. 10490); in caelo enim non sunt aliae nativitates; et quia ita est, per “primogenitum” non intelligitur primogenitus, sed bonum caeli et ecclesiae, quia hoc primo loco est: nunc quia Dominus est ex quo omne bonum ibi, ideo Ille vocatur “Primogenitus.” Quod vocetur “Primogenitus ex mortuis,” est quia cum surrexit ex mortuis, Humanum suum per unionem cum Divino, quod in Se ex conceptione erat, fecit Divinum Bonum;

[2] inde est quod dicatur “Primogenitus ex mortuis,” et de Ipso apud Davidem,
“Ego Primogenitum dabo Illum, altum regibus terrae” (Psalm. lxxxix. 29 (Biblia Angelica, 27));
quid intelligitur per “altum regibus terrae,” videatur in subsequente articulo. (Quod Dominus, cum e mundo abivit, Humanum suum fecerit Divinum Bonum, videatur n. 3194, 3210, 6864, 7499, 8724, 9199, 10076; ita quod exiverit ex Patre et redierit ad Patrem, n. 3194, 3210; et quod post unitionem, Divinum Verum, quod est Paracletus Spiritus veritatis, procedat ab Ipso, n. 3704, 3712, 3969, 4577, 5704, 7499, 8127, 8241, 9199, 9398, 9407; sed hoc arcanum videatur plenius explicatum in opusculo De Doctrina Novae Hierosolymae, n. 293-295; et in locis ex Arcanis Caelestibus ibi citatis, n. 303-305.) Quoniam Dominus quoad Divinum Humanum vocatus est “Primogenitus,” ex causa quia omne bonum procedit ab Ipso, ideo omnia primogenita in Ecclesia Israelitica sancta fuerunt Jehovae, et ideo Levitae loco omnium primogenitorum in Israele recepti sunt, per filios enim Levi representati fuerunt illi ab ecclesia qui in bono charitatis sunt; et ideo cesserunt primogenito binae partes ex hereditate; et haec omnia ob causam, quia “primogenitum” significabat bonum quod a Domino, et in supremo sensu Ipsum Dominum quoad Divinum Humanum, ex quo omne bonum; omnia enim quae in Ecclesia Israelitica mandata fuerunt, erant repraesentativa Divinorum spiritualium et caelestium.

[3] Quod omnia primogenita in Ecclesia Israelitica sancta fuerint Jehovae, constat apud Moschen in his sequentibus locis: –
“Sanctifica Mihi omne primogenitum, aperturam omnis uteri, inter filios Israelis; in homine et in bestia mea sunto” (Exod. xiii. 2);
“Transire facies omnem aperturam uteri Jehovae; et omnis apertura (fetus) bestiae, quot erunt tibi masculi, Jehovae” (Exod. xiii. 12);
“Primitias frugum tuarum, et primitias vini tui non differes: primogenitum filiorum tuorum dabis Mihi: sic facies bovi tuo, et pecori tuo: septem diebus erit cum matre sua, octavo die dabis illud Mihi; et viri sanctitatis eritis Mihi” (Exod. xxii. 28-30 (B.A. 29-31));
quod etiam darent primogenita bestiae, erat quia illae etiam repraesentabant; et quia repraesentabant, etiam in holocaustis et sacrificiis adhibebantur. (Quid variae bestiae ibi repraesentabant, videatur n. 1823, 3519, 9280, 10042.
Quod Levitae loco omnium primogenitorum in Israele accepti sint, de qua re videatur Num. iii. 12, 13, 41, 45; cap. viii. 15-19,
erat causa, ut supra dictum est, quia “filii Levi” repraesentabant et inde significabant bonum charitatis, et “Levi” in supremo sensu Dominum quoad id bonum, videatur n. 3875, 3877, 4497, 4502, 4503, 10017.
Quod primogenito cesserint binae partes ex hereditate, Deut. xxi. 17,
erat quia “binae partes” significabant bonum amoris, n. 720, 1686, 5194, 8423.)

29. “Et lpse Princeps regum terrae.” – Quod significet ex quo omne verum ex bono in ecclesia, constat ex significatione “Princeps regum,” quod sit a quo omne verum; “princeps” est primarium, et “reges” sunt vera; et quia de Domino, qui hic “Princeps regum” vocatur, est a quo omne verum: (quod “princeps” sit primarium, videatur n. 1482, 2089, 5044; et quod “reds” sint vera, videbitur in explicatione versus sequentis, ubi dicitur, “Et fecit nos reges et sacerdotes,” n. 31:) et ex significatione “terrae,” quod sit ecclesia, de qua sequitur. Qui non scit sensum internum Verbi, non aliter potest scire quam quod reges totius terrae hic intelligantur; at usque non intelliguntur reges, nec terra, sed per “reges” illi omnes qui in veris ex bonu sunt, et per “terram” ecclesia. (Quod per “terram” significetur ecclesia, multis ostensum est in Arcanis Caelestibus, ex quibus haec ibi videantur: – Quod per “terram” significetur regnum Domini et ecclesia, n. 662, 1066, 1068, 1262, 1413, 2928, 3355, 4447, 4535, 5577, 8011, 9325, 9643: ex causa imprimis, quia per “terram” intelligitur Terra Canaan, et ibi fuerat ecclesia ab antiquissimis temporibus, n. 567, 3686, 4447, 4454, 4516, 4517, 5136, 6516, 9325, 9327: et quia in spirituali sensu per “terram” intelligitur gens quae ibi et ejus cultus, n. 1262. Quod “novum caelum et nova terra” significet ecclesiam in caelis et in terris, n. 1733, 1850, 2117, 2118, 3355, 4535, 10373. Quod per creationem caeli et terrae, in primis capitibus Geneseos, in sensu interno describatur instauratio Ecclesiae Antiquissimae, n. 8891, 9942, 10545: quod “creare” sit instaurare et regenerare, n. 10373. Quod “humus” etiam significet ecclasiam, sed “humus” ex receptione seminum, quae sunt vera, “terra” autem ex gente et ejus cultu, n. 566, (1)1068, 10570. Praeterea “terra,” quia significat ecclesiam, etiam significat religiosum, unde etiam idololatricum; ut “Terra Aegypti,” “Terra Philisthaeorum,” “Terra Chaldaea” et “Babelis,” et plures aliae. Quod “terra” significet ecclesiam, etiam paucis ostensum videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 3, 4.)

30. “Amanti nos et lavanti nos a peccatis nostris in sanguine suo.” – Quod significet Ipsius Amorem, et regenerationem per vera quae ab Ipso, constat ex significatione “lavare a peccatis,” quod sit regenerare (de qua in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 202-209) et ex significatione “in sanguine suo,” quod sit per vera quae ab Ipso (de qua in eadem Doctrina, n. 210-213, et ex Arcanis Caelestibus ibi, n. 217, 219, 222). Quod “sanguis” Domini significet vera ex bono, ita vera ex Domino, aegre potest percipi et credi ab homine qui nihil de sensu spirituali Verbi scit; et praeterea apparet remotum intelligere vera a Domino loco “sanguinis” Ipsius; sed usque non aliud intelligitur per “sanguinem” Domini in caelo, et hoc ex causa, quia Dominus ibi est Divinum Verum unitum Divino Bono; inde nemo ibi de sanguine et carne Ipsius cogitat. Cogitationem de illis vocant materialem, quae non datur apud illos. Dicunt etiam quod nec sciant quod caro et sanguis (2)nominentur in Verbo, ex causa quia illa quae sunt sensus litterae verbi vertuntur apud illos in spiritualia, quoniam illi spirituales sunt et non naturales; ita “caro,” ubi dicitur de Domino, in Divinum Bonum, et “sanguis” in Divinum Verum, utrumque procedens a Domino.

[2] Quod “caro” et “sanguis” nominentur in sensu litterae Verbi, est causa ut spiritualia correspondentia percipiantur in caelo: nam omnia spiritualia desinunt in naturalia, et in his habent suum planum ultimum; quare Divinum transiens caelos desinit in id, et ibi subsistit, comparative sicut domus super suo fundamento, et tunc est in suo pleno; inde est quod Verbum in littera tale sit, et quod “caro” et “sanguis” nominentur. Sed usque mirantur angeli quod homo ecclesiae, qui ex Verbo etiam spiritualis fieri potest, non ultra sensum litterae se patiatur elevari, ac de Domino et Ipsius carne et sanguine non spiritualiter sed materialiter cogitare: sed quia mirati sunt, et dictum est illis quod plerique, imprimis simplices, de illis spiritualiter cogitent; quapropter exploraverunt, num aliquis spiritualiter; et comperti sunt quod plerique, et fere, omnes simplices, cum obiverunt Sanctam Cenam, nihil cogitaverint de carne et sanguine, sed solum de sancto quod illis tunc a Domino; et perceperunt quod hoc jugiter provideatur a Domino, ob causam ut homo ecclesiae in spirituali idea tunc sit, et non in materiali.

[3] Quod materialis manducatio intellecta sit et recepta in doctrinis, est causa quia de Humano Domini cogitaverunt sicut de humano alius hominis, et non tunc simul de Divino in Humano Ipsius, rejicientes vocem Divini Humani; et qui ita de Humano Domini cogitaverunt, non potuerunt nisi quam materialiter de carne et sanguine Ipsius cogitare: aliter si cogitavissent de Domino secundum doctrinam universalem ecclesiae, quae est quod Divinum et Humanum Ipsius sit unica Persona, ac utrumque unitum sicut anima et corpus (videatur supra, n. 10 et 26). Praeterea in Verbo multis in locis nominatur “sanguis,” ut et quoque in Apocalypsi Ut (cap. vi. 12; cap. vii. 14; cap. viii. 7, 8; cap. xi. 6; cap. xii. 11; cap. xzv. 20; cap. xvi. 3, 4, 6; cap. xviii. 24; cap. xix. 2, 13);
quare velim in sequentibus per plura confirmare quod per “sanguinem” significetur verum quod a Domino, ac in opposito sensu falsum violentiam inferens illi vero.

31. (Vers. 6.) “Et fecit nos reges et sacerdotes.” – Quod significet quod ab Ipso simus in regno Ipsius spirituali et caelesti, constat ex significatione “regum,” quod sint qui in veris ex bono, et quia illi constituunt regnum spirituale Domini, quod sint qui in regno spirituali Ipsius; (quod “reges” in Verbo illos significent, patebit a sequentibus;) et a significatione “sacerdotum,” quod sint qui in bono amoris, et quia illi constituunt regnum caeleste Domini, quod sint qui in regno caelesti Ipsius. (Quod duo regna sint, in quae caeli in communi distincti sunt, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 20-28; et quod regnum spirituale dictatur regnum regium Domini, et quod regnum caeleste dicatur regnum sacerdotale Ipsius, ibid., n. 24.) Plurimis in locis in Verbo Prophetico nominantur reges; et qui non sensum internum scit, credit quod per “reges” ibi intelligantur reges; ast non intelliguntur reges, sed omnes illi qui in veris ex bono sunt, seu in fide ex charitate a Domino. Causa est, quia Dominus est solus Rex, et illi qui in veris ex bono sunt ab Ipso, “filii” Ipsius vocantur. Inde est quod per “principes,” “filios regni,” “filios Regis,” et quoque per “reges,” intelligantur illi; et quod abstracte ab idea personarum, ut fit in caelo, intelligantur vera ex bono; seu quod idem, fides ex charitate, quia Verum est fidei et bonum est charitatis.

[2] Quod non reges intelligantur, constare potest solum ex eo, quod hic dicatur quod Jesus Christus “fecerit nos reges et sacerdotes;” et postea,
“Fecisti nos Deo nostro reges et sacerdotes, et regnabimus super terram” ((Apoc.) v. 10);
et apud Matthaeum,
“Semen (bonum)” in agro seminatum “sunt filii regni” (xiii. 38);
“semen agri” sunt vera ex bono a Domino apud hominem (videatur n. 3373, 10248, 10249). Quisque etiam percipere potest quod Dominus non facturus sit omnes illos, de quibus ibi agitur, reges, sed quod illos dicat reges ex potentia et ex gloria quae illis qui in veris ex bono sunt a Domino. Ex his nunc videri potest quod per “Regem” in Verbo Prophetico intelligatur Dominus quoad Divinum Verum, et per “reges” et “principes” illi qui in veris ex bono sunt a Domino; et quia pleraque in Verbo etiam sensum oppositum habent, quod in eo sensu per “reges” significentur illi qui in falsis ex malo sunt.

[3] Quod per “Regem” in Verbo intelligatur Dominus quoad Divinum Verum, patet ab Ipsius Domini Verbis ad Pilatum:
“Dixit… Pilatus, Num ergo Rex es Tu? Respondit Jesus, Tu dicis, quia Rex sum Ego; Ego in hoc natus sum, et ad hoc veni in mundum, ut tester veritati; omnis existens in veritate audit vocem meam. Dixit ei Pilatus, Quid est Veritas?” (Joh. xviii. 37, 38.)
Ex interrogatione Pilati, “Quid est veritas?” patet quod intellexerit quod Dominus veritatem appellaverit “regem;” sed quia gentilis fuit, et non ex Verbo aliquid novit, non instrui potuit quod Divinum Verum esset a Domino, et quod Ipse esset Divinum Verum; ideo post interrogationem statim
Exivit ad Judaeos, dicens, “Ego nullam causam invenio in Eo;” et dein posuit super cruce, “Hic est Jesus Rex Judaeorum.” Et cum principes sacerdotum dicerent ei,”Ne scribe Rex Judaeorum, sed quod Ipse dixerit sum Rex Judaeorum, respondit Pilatus, Quod scripsi, scripsi” (Joh. xix. (4,) 19-22).

[4] Ex his intellectis sciri potest quid per “reges” in sequentibus locis intelligitur, in Apocalypsi: –
“Sextus angelus effudit phialam suam in flumen magnum Euphratem, et exsiccata est aqua ejus, ut pararetur via regum ab ortu solis” (xvi. 12);
Cum meretrice magna sedente super aquis multis “scortati sunt reges terrae” (xvii. (1,) 2);
“Septem capita sunt septem montes ubi mulier (1)sedet, et reges septem sunt; quinque ceciderunt, (et unus est,) alius nondum venit:… et decem cornua quae vidisti, decem reges sunt, qui regnum nondum acceperunt; sed potestatem sicut reges unam horam accipiunt cum bestia:… hi cum Agno pugnabunt, et Agnus vincet illos, quoniam Dominus dominorum est et Rex regum” (xvii. 9, 10, 12, 14);
“Et mulier, quam vidisti, est urbs magna, habens regnum super reges terrae” (xvii. 18);
“De vino irae scortationis” Babyloniae “biberunt omnes gentes, et reges terrae cum illa scortati sunt” (xviii. 3);
“Et vidi bestiam et reges terrae, et exercitus eorum congregatos facere proelium cum sedente super equo, et cum exercitu Ipsius” (xix. 19);
“Et gentes quae servatae sunt, in lumine (1)ejus ambulabunt, et reges terrae afferent gloriam et honorem suum in illam” (xxi. 24);
in his locis per “reges” non intelliguntur reges, sed omnes qui vel in veris ex bono sunt vel in falsis ex malo, ut supra dictum est. Similiter apud Danielem,
Per “regem meridiei” et per “regem septentrionis,” qui bellum inter se gesserunt (cap. xi. 1 ad fin.);
per “regem meridiei” ibi intelliguntur illi qui in luce veri ex bono sunt, et per “regem septentrionis” illi qui in tenebris ex malo sunt. (Quod “meridies” in Verbo significet illos qui in luce veri ex bono sunt, videatur n. 1458, 3708, 3195, 5672, 9642; et “septentrio” illos qui in tenebris falsi ex malo, n. 3708; et in genere in opere De Caelo et Inferno, n. 141-153, ubi agitur De Quatuor Plagis in Caelo.)

[5] Reges etiam pluries nominantur apud Proplletas in Veteri Testamento, et per eos similiter intelliguntur illi qui in veris ex bono a Domino sunt, et in opposito sensu qui in falsis ex malo: – Ut apud Esaiam,
“(1)Asperget gentes multas; super eo claudent reges os suum, quia quod narratum est illis viderunt, et quod non audiverunt intellexerunt” (lii. 15);
apud eundem,
“Zion Sancti Israelis,… suges lac gentium, et ubera regum suges’ (lx. (14,) 16);
apud eundem,
“Erunt reges nutricii tui, et principes mulieres lactatrices tuae; facic tenam incurvabunt se tibi” (xlix. 23).
(Et praeterea Esai. xiv. 9; cap. xxiv. 21; cap. lx. 10; Jerem. ii. 26; cap. iv. 9; cap. xlix. (2)138; Thren. ii. 6, 9; Ezech. vii. 26, 27; Hosch. iii. 4: Zeph. i. 8; Psalm. ii. 10; cx. 5.) (Falsa, Gen. xlix. 20.)

[6] Quia “reges” significant illos qui in veris ex bono a Domino sunt, ideo ab antiquis temporibus derivatum est, quod reges, cum coronabantur, insignirentur talibus quae significant vera ex bono; ut quod rex oleo ungeretur, quod portaret coronam ex auro, teneret dextra sceptrum, indueretur chlamyde purpurea, Sederet super throno argenteo, et cum insignibus equitaret super equo albo. (“Oleum” enim sgnificat bonum ex quo verum, n. 886, 4638, 9780, 9954, 10011, 10261, (10268,) 10269: “corona ex auro” super caput, simile, n. 9930: “sceptrum,” quod est baculis, potentlam veri ex bono, n. 4581, 4876, 466: “chlamys” et “pallium,” Divinum Verum in redo spirituali, n. 9825, 10005; et “purpura” amorem spiritualem boni, n. 9467: “thronus,” regnum veri ex bono, n. (1)5313, 6397, 8625; “argentum,” ipsum illud verum, n. 1551, 1552, 2954, 5658: “equus albus” intellectum illis statum ex illud in opusculo De Equo Angelis. Quod ritualia circa coronationes ragum involvant mala, sed quod cognitio de illis hodie perierit, n. 4581, 4966.)

[7] Quia ex his scitur quid “rex” in Verbo significat, Velim his addere,
Cur Dominus, cum Hierosolymam intravit, sederit super pullo asinae, et populus proclamaverit Ipsum tunc Regem, et quoque straverint vestimenta super Viam (Matth. xxi. 1-8; Marc. xi. 1-11; Luc. xix. 2; Joh. xii. 14-16);
quod praedictum est apud Sachariam,
“Exulta filia Zionis, clange filia Hierosolymae, ecce Rex tuus veniet tibi justus et salvans, equitans super asino et super pullo asinae” (ix. 9; Matth. xxi. 5; Joh. xii. 15).
Causa erat, quia sedere super asino et super pullo asinae erat insigne summi judicis et regis; quod constare potest ex his sequentibus:
“Cor meum ad legislatores Israelis qui equitatis super asinabus candidis” (Judic. v. 9, 10);
“Non recedet sceptrum de Jehudah, nec legislator ab inter pedes ejus, usque dum Venit Schilo;… qui ligabit ad vitem asininum pullum suum, et ad Vitem nobilem filium asinae suae” (Gen. xlix. 10, 11).
Quia sedere super asino et pullo asinae tale insigne erat, ideo
Judices equitabant super asinabus albis (Judic. v. 9. 10);
Et filii (1)eorum super pullis asinae (Judic. x. 4; et cap. xii. 14);
Et ipse rex, cum coronabatur, super mala (1 Reg. i. 33);
Ac filii ejus super mulis (2 Sam. xiii. 29).
Qui non scit quid per “equum,” “mulum,” et “pullum asinae” in sensu repraesentativo significatur, credet quod Domini equitatio super pullo asinae significaverit miseriam et humiliationem; sed significabat magnificentiam regiam; quapropter etiam populus tunc proclamabat Dominum Regem, et vestimenta straverunt super viam. (Quod hoc factum sit cum iret Hierosolymam, erat causa quia per “Hierosolymam” significatur ecclesia, videatur in opusculo De Nova Hierosolyma et ejus Doctrina, n. 6; et quod “vestimenta” significent vera induentia num, et servientia illi, in Arcanis Caelestibus, n. 1073, 2576, 5148, 5319, 5954, 9212, (9215,) 9216, 9952, 10536; et in opere De Caelo et Inferno, n. 177-182.)

[8] Ex his nunc patet quid per “Regem” et per “reges” in Verbo significatur; ita quoque quid per “Unctum,” “Messiam,” et “Christum;” nam “Unctus,” “Messias,” et “Christus,” similiter ac “Rex,” significant Dominum quoad Divinum Verum procedens ex Divino Bono Ipsius; Rex enim dicitur “Unctus,” et Unctus vocatur Messias in lingua Hebraea, ac Christus in lingua Graeca. (Sed quod Dominus quoad Divinum Humanum solus fuerit “Unctus Jehovae,” quia in Illo solo erat Divinum Bonum Divini Amoris a conceptione, conceptus enim erat a Jehovah, at quod omnes uncti modo repraesentaverint Ipsum, videatur n, 5954, 10011, (10268,) 10269. Quod autem “sacerdotes” significent bonum quale est in Regno caelesti, videatur in Arcanis Caelestibus: nempe quod sacerdotes repraesentaverint Dominum quoad Divinum Bonum, n. 2015, 6148. Quod sacerdotium esset repraesentativum Domini quoad opus salvationis, quia hoc erat ex Divino Bono Divini Amoris Ipsius, n. 9809. Quod sacerdotium Aharonis, filiorum ejus, et Levitarum, fuerit repraesentativum operis salvationis successivo ordine, n. 10017. Quod inde per “sacerdotium” et per “sacerdotia” in Verbo significetur bonum amoris quod a Domino, n. 9806, 9809. Quod per duo nomina “Jesus” et “Christus” significetur tam sacerdotale quam regium Ipsius; nempe per “Jesum” Divinum Bonum,” et per “Christum Divinum Veram, n. 3004, 3005, 3009. Quod sacerdotes qui non agnoscunt Dominum significent contrarium, similiter reges; nempe malum, et falsum ex malo, n. 3670.)

32. “Deo et Patri suo” Quod significet per Divinum Verum et Divinum Bonum, constare potest ex eo, quod “Deus” sit Divinum Verum, et “Jehovah” Divinum Bonum, et quod ideo in Verbo Dominus dicatur “Deus” ubi agitur de Divino Vero, ac “Jehovah” ubi de Divino Bono (n.2586, 11769, 2807, 2822, 3921, 4287, 4402, 7010, 9167); sed hic pro Jehovah dicitur “Pater,” quia Pater Domini erat Jehovah, et per “Patrem” simile intelligitur quod per “Jehovam.” Per utrumque, Deum et Patrem, solus Dominus intelligitur; nam Pater in Ipso erat, sicut anima est in suo corpore (videatur supra, n. 10 et 26); erat enim conceptus a Jehovah, et a quo quis concipitur, ab illo est anima ejus; quapropter cum Dominus nominavit Patrem, intellexit Divinum suum in Se Ipso. Inde est quod dixerit,
Quod Pater in Se sit, et Ipse in Patre (Joh. x. 38; cap. xiv. 10, 11);
Quod Pater et Ipse unum sint (Joh. (1)x. 30);
Quod non solus sit, sed Ipse et Pater (Joh. xvi. 32).
(Quod Dominus appallaverit Divinum Jehovae, quod in Se ex conceptione, et quod erat esse vitae Ipsius in Humano suo, “Patrem;” ac Divinum Verum quod ex Divino Bono “Filium,” n. 2803, 3704, 7499, 8328, 8897. Quod “Filius hominis” sit Divinum Verum, et “Pater” Divinum Bonum, n. 1729, 1733, 2159, 2628, 2803, 2813, 3255, 3704, 7499, 8897, 9807. Praeterea videantur quae in Doctrina Novae Hierosolymae ex Arcanis Caelestibus citata sunt de unitione Divini, quod Jehovah Pater vocatur, cum Divino Humano Domini, n. 304.)

33. “Ipsi gloria et robur in saecula saeculorum.” – Quod (significet) illa, nempe Divinum Bonum et Divinum Verum, a Domino solo in aeternum, constat a significatione “gloriae,” quod sit Divinum Verum in caelo (de qua n. 4809. (2)5922, 8267, 8427, 9429); et ex significatione “roboris,” quod sit Divinum Bonum per Divinum Verum, quoniam Divino Bono per Divinum Verum est omne robur et omnis potentia (videatur n. 3091, 3563, 6344, (3)6423, 8304, 9643, 10019, 10182; et in opere De Caelo et Inferno, ubi agitur De Potentia Angelorum Caeli a Domino, n. 228-233): quod “In saecula saeculorum” sit in aeternum, patet absque explicatione. Quod “gloria” sit Divinum Verum in caelo est quia Divinum Verum ibi est lux; et illa quae ex luce caeli existunt, vocantur gloria, quia existunt a Domino, et repraesentant Divinum Verum quod ab Ipso, et narrant gloriam Ipsius; imprimis quae intra angelum, quae sunt intelligentiae et sapientiae. (Quod lux caeli sit Divinum Verum, et quod omnia quae in caelo sunt, tam extra quam intra angelum, ex luce ibi existant, videatur in Opere De Caelo et Inferno, n. 126-140, 172, 173, 176.) Creditur in mundo quod per “gloria sit Deo” intelligatur quod Deus velit gloriam ab homine propter Se, et quod illa afficiatur, ac propterea benefaciat; sed fallitur. Deus vult gloriam ab homine propter hominem; sic enim homo omnia tribuit Divino et nihil sibi; et cum hoc facit, tunc Divinum potest influere cum Divino Vero et dare ei intelligentiam et sapientiam: sic et non aliter Dominus glorificatur in homine; Dominus enim amat unumquemvis, et ex amore vult ut gloria Ipsius, hoc est, Divinum Verum, sit in illis; quod etiam docet Dominus apud Johannem:
“Si manseritis in Me, et verba mea in vobis manserint, quodcunque volueritis, petetis, et fiet vobis; in hoc glorificatus est Pater meus, ut fructum multum feratis, et efficiamini discipuli mei” (xv. 7, 8).
(Quod salus generis humani sit gloria Domini, n. 4347, 4593, 5957, 7550, 8263, 10646.)

34. “Amen.” – Quod significet confirmationem Divinam, constat ex significatione “amen,” quod sit veritas, hoc enim significatur per amen in lingua Hebraea; et quia omnis veritas quae veritas est Divina, ideo “amen,” cum dicitur in Verbo, significat Divinam confirmationem. Verum enim confirmat omnia, ac Divinum Verum se ipsum; et quia Dominus erat ipsum Divinum Verum, cum fuit in mundo, ideo Dominus toties dixit “Amen.”

35. VERSUS 7, 8.
“Ecce venit cum nubibus, et videbit Ipsum omnis oculus, et qui Ipsum transfixerunt; et plangent super Ipsum omnes tribus terrae; etiam, amen. Ego sum Alpha et Omega, Principium et Finis, dicit Dominus, qui est et qui fuit et qui venturus, qui omnipotens.”
7. “Ecce venit eum nubibus,” significat quod Dominus Se revelaturus in Verbo per sensum internum (n. 36); “et videbit Ipsum omnis oculus,” significat quod agnituri omnes qui in veris ex bono sunt (n. 37); “et qui Ipsum transfixerunt,” significat quod etiam visuri illi qui in falsis ex malo (n. 38); “et plangent super Ipsum omnes tribus terrae,” significat quod falsa ecclesiae repugnatura (n. 39); “etiam, amen,” significat confirmationem Divinam quod ita futurum (n. 40).
8. “Ego sum Alpha et Omega, Principium et Finis,” significat quod omnia regat ex primis per ultima, et sic omnia caeli in aeternum (n. 41); “dicit Dominus, qui est et qui fuit et qui venturus,” significat ab Ipso quibus,” omne in omnibus caeli et ecclesiae ab aeterno in aeternum, et Jehovah (n. 42); “qui omnipotens,” significat ex Se (n. 43).

36. (Vers. 7.) “Ecce venit cum nubibus.” – Quod significet quod Dominus Se revelaturus in Verbo per sensum internum, constat ex significatione “venire,” cum de Domino, quod sit Se revelare; et ex significatione “nubium,” quod sint Divina vera in ultimis, ita Verbum in littera, nam Verbum quoad sensum litterae est Divinum Verum in ultimis; et quia unumquodvis ibi continet sensum internum seu spiritualem, ideo “venire cum nubibus” est revelare Se per illum sensum. Quod “nubes” Divina vera in ultimis significent, est ex apparentiis in spirituali mundo; ibi apparent nubes in varia luce, in intimo seu tertio caelo in flammea, in medio seu secundo in candida, ac in ultimo seu primo in densiori; et quisque ibi novit quod significent Divinum Verum a Domino per angelos; nam cum Divinum Verum procedens a Domino, quod est ipsa lux caeli, transit angelos, apparet id sicut nubes, purior et densior secundum intelligentiam eorum. Tales nubes mihi multoties Visae Sunt, et quoque perceptum quid significant. Inde est, quod per “nubes,” quales apparent coram oculis hominum in mundo, significetur Divinum Verum in ultimis; et quia Verbum in littera est Divinum Verum in ultimis, quod id per “nubes” significetur.

[2] Qui non scit quod “nubes” id significent, credere potest quod Dominus ad ultimum judicium venturus sit in nubibus, et appariturus in gloria, secundum Ipsius Verba apud Evangelistas, ubi dicit,
“Tunc patebit signum Filii hominis in caelo;… et videbunt Filium hominis venientem in nubibus caeli cum potentia et gloria multa” (Matth. xxiv. 30; Marc. xiii. 26; Luc. xxi. 27).
“Consummatio saeculi,” de qua ibi agitur, est ultimum tempus ecclesiae; et adventus Domini tunc est revelatio Ipsius, ac Divini Veri quod ab Ipso, in Verbo per sensum internum; alibi quam in Verbo Dominus non Se revelat, nec aliter ibi quam per sensum internum; “potentia et gloria” etiam significant Verbum in sensu interno. (Quod hodie id impletum sit, nempe quod saeculum sit consummatum, ac ultimum judicium peractum, et quoque quod Dominus venerit in nubibus caeli, hoc est, revelaverit sensum internum Verbi, constare potest ex opusculo De Ultimo Judicio, a principio ad finem; et quoque in opere De Caelo et Inferno, n. 1; tum in Doctrina Novae Hierosolyma, n. 249-266. Quod “consummatio saeculi” significet ultimum tempus ecclesiae, videatur n. 4535, 10622; quod “adventus Domini” revelationem Divini Veri per sensum internum, n. 3900, 4060; quod “nubes” sensum litterae Verbi, n. 4060, 4391, 5922, 6343, 6752, 8106, 8781, 9430, 10551, 10574; quod “gloria” significet Divinum Verum in caelo, ita sensum internum, quia hic est Divinum Verum in caelo, n. 5922, 9429, 10574; quod dicatur “venturus in potentia,” est quia omnis potentia est Divino Vero quod a Domino, in opere De Caelo et Inferno, n. 228-233, 539.) Simile intelligitur per Domini verba ad principem sacerdotum:
“Jesus dixit” principi sacerdotum, “Ex nunc Videbitis Filium hominis sedentem ad dextram potentiae, et venientem in nubibus caeli” (Matth. xxvi. (1)64; Marc. xiv. 62);
“Filius hominis” est Dominus quoad Divinum Verum; “sedere ad dextram potentiae,” est cui omnipotentia; “venire in nubibus caeli” est revelatio Divini Veri de Ipso in Verbo, nam Se Ipsum revelavit; et quoque omnia quae continentur in sensu interno, in quo agitur praecipue de glorificatione Humani Ipsius, implevit.

[3] Simile per “nubes in sequentibus his locis significatur: – Apud Danielem,
“Videbam (in) visionibus noctis, quod ecce cum nubibus caeli similis Filio hominis veniebat” (vii. 13);
in Apocalypsi,
“Aspexi, et ecce nubes candida; et nubi insidebat similis (2)Filio hominis, habens impositam capiti suo coronam” (xiv. 14, 16);
apud Esaiam,
“Ecce Jehovah insidens (5)nubi levi” (xix. 1);
apud Davidem,
“Cantate Deo, laudate nomen Ipsius, extollite equitantem super nubibus” (Psalm. lxviii. 5 (B.A. 4));
apud eundem,
“Jehovah ponit nubes currum suum; ambulat super alis Venti” (Psalm, civ. 3).
Quis non videre potest quod haec non intelligenda sint secundum sensum litterae, nempe quod Jehovah “insideat nubi,” quod “equitet super nubibus,” et quod “ponat nubes currum suum”? Qui spiritualiter cogitat, is scire potest quod Jehovah in suo Divino Vero sit, hoc enim procedit ab Ipso; consequenter quod id per “nubes” ibi intelligatur. Ideo etiam dicitur quod “Jehovah ponat nubes currum suum, per “currum” enim significatur doctrina veri (videatur n. (4)2762, 5321, 8215).

[4] Similiter in his locis: – Apud Esaiam,
“Destillate caeli superne, et superiores nubes justitiam” (xlv. 8);
apud Nahum,
“Jehovae (1)via cum nube et procella, et nubes pulvis pedum Ipsius i. 3);
apud Davidem,
“Tribuite robur Deo, cujus excellentia est super Israelem, et cujus robur in superioribus nubibus” (Psalm. lxviii. 35 (B.A. 34));
apud Mosen,
“Non sicut Deus Jeschurun, equitans in caelo in auxilio tuo, et in magnificentia (2)sua super nubibus” (Deutr. xxxiii. 26);
apud Davidem,
“Testis in nubibus fidelis” (Psalm. lxxxix. 38 (B.A. 37)).
Ex his constare potest quid significatur per
“Quod nubes atrium interius impleverit (Ezech. x. 3, 4);
Et quod nubes resederit super tentorium (de quo saepius apud Mosen);
tum quod
Cum Jesus transformatus fuit, visus sit in gloria, et quod nubes obvelaverit tres Ipsius discipulos, et quod e nube illis dictum sit, “Hic est Filius meus dilectus” (Matth. (1)xvii. 1-10; Marc. ix. 1-11; Luc. ix. 28-(4)36).
(Videantur etiam quae de Domino in medio angelorum viso in nube, in opusculo De Telluribus in Universo, n. 171, vita sunt.)

37. “Et videbit Ipsum omnis oculus.” – Quod significet quod agnituri omnes qui in veris ex bono sunt, constat ex significatione “videre,” quod sit intelligere, percipere et agnoscere (de qua n. 2150, 2325, 2807, 3764, 3863, 3869, 4723, 10705); et ex significatione “oculi,” quod sit intellectus et fides (de qua n. 2701, 4403-4421, 4523-4534, 9051, 10569), ita qui in veris ex bono sunt; nam hi in fide sunt et inde intellectu. Quod “oculus” significet intellectum et fidem, est ex correspondentia; intellectus enim est visus internus, et is visus est qui videt per oculum; determinat enim hunc ad objecta, et disponit interiora ejus, quae sunt plura, ad receptionem: inde apparet iris et pupilla nunc dilatata, nunc contracta, nunc obscura, nunc lucida, quandoque scintillans, prorsus secundum intellectus cupidinem et desiderium. Inde est, quod ab oculis aliquatenus videri possit affectio cogitationis. Ex hac correspondentia est quod “oculus” significet intellectum. Quod etiam “oculus” significet fidem, est quia vera fidei non alibi quam in intellectu resident; vera quae non ibi resident, non sunt in homine (videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 28-36). Quod “oculus” in sensu spirituali sit fides, est quoque ex aspectu Domini ab angelis; vertunt enim jugiter faciem ad Ipsum, et Vident Ipsum fide et intellectu (de qua conversione videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 123, 142, 143, 145, 151, 153, 255, 272, 510).

38. “Et qui Ipsum transfixerunt,” – Quod significet quod etiam visuri illi qui in falsis ex malo, constat ex significatione “transfigere,” quod sint qui prorsus negant Dominum, illi enim apud se occidunt Illum et transfigunt; sunt etiam qui intelliguntur per
Militem qui transfixit latus Ipsius (Joh. xix. (34,) 35-37);
per “militem” et “milites” ibi intelliguntur qui ab ecclesia sunt, et pro Domino militarent; ibi in specie qui ab Ecclesia Judaica, et in genere omnes qui ab ecclesia in falsis ex malo sunt. Quia “milites” illos significabant, ideo illi vestimenta Domini diviserunt, et super tunicam sortem jecerunt; per quae intelligitur quod Ecclesia Judaica disperserit Divina vera quae in Verbi sensu litterae, at quod non potuerint (dispergere) vera interiora seu vera quae sunt sensus interni. (Nam “vestimenta” significant vena in ultimis, n. 2576, 5248, 6918, 9158, 9212; “dividere” significat dissipare et dispergere, n. 4424, 6360, 6361, 9093: et “tunica” vela interiora, n. (1)9048, 9212, 9216, 9826.)

39. “Et plangent super Ipsum omnes tribus terrae.” – Quod significet quod falsa ecclesiae repugnatura, constat ex significatione “plangere,” quod sit lugere, dolere, indignari, irasci, aversari, ita quoque repugnare; et ex significatione “tribuum,” quod sint omnia Vera et bona in complexu, et in opposito sensu omnia falsa et mala in complexu (de qua sequitur); et ex significatione “terrae,” quod sit ecclesia (de qua supra, n. 29); inde per “omnes tribus terrae” significatur tota ecclesia; et per quod “plangent super Ipsum,” significatur quod vera et bona non amplius, quia falsa et mala regnatura et repugnatura. Agitur enim in hoc versu in genere de statu ecclesiae qualis futurus in fine ejus, quando non amplius fides quia non charitas; quod nempe Dominus tunc Se revelaturus, et agnituri omnes qui in veris ex bono sunt, et quoque visuri qui in falsis ex malo, sed quod falsa ecclesiae repugnatura. (Quod in Apocalypsi non agatur de successivis statibus ecclesiae, sed ultimo statu quando find ejus, videatur supra, n. 5; et quod finis ejus sit quando non fides quia non charitas, in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-39, seq.; et cum non fides quia non charitas, tunc falsa ex malo regnant, quae veris ex bono repugnant.)

[2] Saepius in Verbo nominantur “tribus,” quia populus Israeliticus in duodecim tribus divisus fuit; et qui non scit sensum internum Verbi, autumat quod per “tribus” intelligantur tribus Israelis; at usque non per “tribus” intelliguntur tribus, nec per “Israelem” intelligitur Israel; Sed per “tribus” intelliguntur omnes qui in veris ex bono sunt, et per “Israelem” ecclesia Domini. Qui hoc non novit, facile arripiet communem fidem quod filii Israelis prae omnibus in universo terrarum orbe electi fuerint, et quoque quod demum introducendi sint in Terram Canaanem, immo etiam quod ex illis imprimis caelum futurum sit; cum tamen per nomina illorum non illi intelliguntur, sed qui in veris ex bono, ita qui ab ecclesia sunt; per duodecim tribus omnes, ac per unamquamvis aliquod speciale verum ac bonum, quod est illis qui ab ecclesia.

[3] Ex his intellectis constare potest, quid intelligitur per haec in Apocalypsi:
“Audivi numerum signatorum, centum quadraginta quatuor millia signatos ex omnibus tribubus filiorum Israelis: ex tribu Jehudae duodecim millia signatos; ex tribu Ruben duodecim millia signatos; ex tribu Gad duodecim millia signatos: ex tribu Ascher duodecim millia signatos; ex tribu Naphthali duodecim millia signatos; ex tribu Menasche duodecim millia signatos: ex tribu Schimeon duodecim millia signatos; ex tribu Levi duodecim millia signatos; ex tribu Isaschar duodecim millia signatos: ex tribu Sebulon duodecim millia signatos; ex tribu Joseph duodecim millia signatos; ex tribu Benjamin duodecim millia signatos” (vii. 4-8).
Hic non intelliguntur illi qui ex gente Israelitica, sed omnes quotcunque sunt qui in veris ex bono; hi enim omnes signati sunt ad caelum. Numeri “144000” et “12000” etiam omnes significant, et unaquaevis tribus omnes illos qui in eo vero aut bono quod per nomen ejus significatur. (Ut constare potest ex ostensis in Arcanis Caelestibus: ut quodnam bonum et verum significatur par “Jehudam,” n. 3881, 6363; quodnam per “Rubenem,” n. 3861, 3866, 4605, 4761, 4734, 4761, 6342-6345; quodnam per “Gadem,” n. 3934, 3935; quodnam “Ascherem,” n. 3938, 3939, 6408; quodnam per “Naphthalin,” n. 3927, 3928; quodnam per ” Menaschen,” n. 3969, (5351), 5354, 6222, 6234, 6238, 6267, 6296; quodnam per “Schimeonem,” n. 3869-3872, 4497, 4502, 4503, 5482, 5626, 5630; quodnam per “Levi,” n. 3875, 3877, 4497, 4502, 4503; quodnam per “Isascherem,” n. 3956, 3957; quodnam per “Sebulonem,” n. 3960, 3961, 6383; quodnam per “Josephum,” n. 3909, 3971, 4669, 6417; et quodnam per “Benjaminem,” n. 3969, 4592, 5411, 5413, 5443, 5639, 5686, 5688, 5689, 6440. Quod omnes numeri in Verbo significent res, n. 482, 487, 647, 648, 755, 813, 1963, 2075, 2252, 3252, 4264, 4495, (1)4670, 5265, 6175, 9488, 9659, 10217, 10253: quod “duodecim” significent omnes et omnia quoad vera ex bono, n. 577, 2089, 2129, 2130, 3272, 3858, 3913: similiter numeri “72,” “144”, 12000, 144000,” quia ex 12 per multiplicationem exsurgunt, n. 7973; quod numari multiplicati simile significent cum simplicibus a quibus rer multiplicationem existunt, n. 5291, 5335, 5708, 7973.)

[4] Qui non scit quod numeri significent res, et quid numeri,” “144,” et “12000” tum quid “tribus” et “apostoli,” is nec scire potest, quid significant haec in Apocalypsi:
Sancta civitas Hierosolyma Nova “habebat murum magnum et altum habentem portas duodecim, et in portis angelos duodecim, et nomina inscripta, quae sunt nomina duodecim tribuum Israelis:… et murus habebat fundamenta duodecim, in quibus duodecim nomina apostolorum Agni.” Murus erat centum quadraginta quatuor cubitorum; ac longitudo et latitudo civitatis, duodecim millia stadiorum (xxi. 12, 14, 16, 17).
Quid per omnia illa significatur, videas explicatum in opusculo De Nova Hierosolyma et ejus Doctrina (n. 1); quod nempe per “Hierosolymam” significetur ecclesia quoad doctrinam; per “murum” ejus vera tutantia; per “portas” vera introducentia; per “fundamenta” cognitiones super quibus doctrina fundatur; per “duodecim angelos” et per “duodecim tribus,” omnia vera et bona in complexu; similiter per “duodecim apostolos;” et quod per numeros “12,” “144,” et “12000,” omnia et omnes.

[5] Porro, qui scit quod talia per “duodecim tribus” significantur, is videre potest arcanum quod inest,
Cur nomina duodecim tribuum insculpta fuerunt lapidibus pretiosis in urim et thummim, et praeterea quid pectorale illud significavit (Exod. xxviii. 21; cap. xxxix. 10-15).
(Arcanum id videatur evolutum n. 3858, 6335, 6640, 9863, 9865, 9873, 9874, 9905.) Is etiam videre potest, quid significatur per quod
Duodecim apostoli sederent super duodecim thronis, et judicaturi duodecim tribus Israelis (Matth. (1)xix. 28);
quod nempe Dominus solus judicaturus sit per Vera ex bono unumquemvis (n. 2129, 6397): tum quid intelligitur per
Prophetica Israelis patris de filiis suis (Gen. xlix.);
ut et quid in plurimis locis in Verbo, ubi tribus nominantur (Ut Esai. xix. 13; cap. xlix. 6; cap. lxiii. 17; Jerem. x. 16; Ezech. xlviii. 1, seq.; Psalm. cxxii. 3-5; Deutr. xxxii. 8; Num. xxiv. 2; Apoc. v. 9; cap. vii. 9; cap. xi. 9; cap. xiii. 7; cap. xiv. 6; et alibi);

[6] et porro quid per Domini Yerba de consummatic ne saeculi et de adventu Ipsius:
“Post afflictionem dierum istorum sol obscurabitur, et luna non dabit lumen suum, et stellae cadent de caelo, et potentiae caelorum commovebuntur: et tunc apparebit signum Filii hominis in caelo; et tunc plangent omnes tribus terrae: et videbunt Filium hominis venientem in nubibus caeli cum potentia et gloria multa” (Matth. xxiv. (1)29, 30).
(Quae quoad singula videantur explicata in opere De Caelo et Inferno, n. 1; et haec lequentia in Arcanis Caelestibus, nempe quod duodecim tribus Israelis repraesentaverint et inda significaverint omnia vera et bona in complexu, ita omnia fidei et amoris, n. 3858, 3926, 4060, 6335: quod similia duodecim apostoli, n. 2129, 3354, 3488, 3858, 6397. Quod vasia significant secundum ordinem in quo nominantur, n. 3862, 3926, 3939, 4603, seq., 6337, 6640, 10335.)

40. “Etiam, amen.” – Quod significet confirmationem Divinam quod ita futurum, constat ex significatione “etiam,” quod sit confirmatio praecedentium quod ita futurum; et ex significatione “amen,” quod sit confirmatio Divina (de qua supra, n. (2)34),

41. (Vers. 8.) “Ego sum Alpha et Omega, Principium et Finis.” – Quod significet quod omnia regat ex primis per ultima, et sic omnia caeli in aeternum, constat ex significatione “Alpha et Omega,” quod sit primus et ultimus, seu in primis et in ultimis; et qui est in primis et in ultimis, etiam regit intermedia, ita omnia. Haec dicuntur de Divino Humano Domini, quia de Jesu Christo, per quae nomina intelligitur Divinum Humanum Ipsius (videatur supra, n. 26); per hoc Dominus est in primis et ultimis. Quod autem regat omnia ex primis per ultima est arcanum quod non potest ab homine adhuc percipi, homo enim non scit aliquid de successivis gradibus in quos caeli sunt distincti, et in quos etiam interiora hominis, et parum de eo quod homo quoad carnem et ossa sit in ultimis; nec percipit quomodo intermedia per ultima a primis reguntur: et tamen usque Dominus in mundum venit ut indueret Humanum, et hoc glorificaret, hoc est, Divinum faceret usque ad ultimum, hoc est, usque ad carnem et ossa, ut omnia ita regeret. Quod Dominus tale Humanum induerit, et Secum in caelum tulerit, notum est in ecclesia, ex eo quod nihil de Corpore suo reliquerit in sepulcro; et quoque ex Ipsius verbis ad discipulos, dicendo,
“Videte manus meas et pedes meos, quod Ipse Ego sim; (palpate Me,) et videte, quia spiritus carnem et ossa non habet, sicut Me videtis habentem” (Luc. xxiv. 39).
Per id itaque Dominus in ultimis est; et quia haec etiam Divina fecit, Se in Divinam potentiam regendi omnia ex primis per ultima immisit. Si Dominus hoc non fecisset, periisset aeterna morte genus humanum in hac tellure. Sed hoc arcanum non ulterius deducitur, quia plura scienda sunt, per quae idea formari et comparari potest de regimine Divino per ultima ex primis. (Aliquid tamen ad intellectum venire potest ex illis quae in Arcanis Caelestibus ostensa sunt, quae sunt haec: – Quod interiora successive influit in externa, usque in extremum seu ultimum, et quod ibi etiam existant, et quod ibi subsistant, n. 634, 6239, 6465, 9216, 9217; quod non modo successive influant, sed etiam forment in ultimo simultaneum, quo ordine, n. 5897, 6451, 8603, 10099; quod ideo omnia interiora contineantur in nexu a primo per ultimum, n. 9828, et in opere De Caelo et Inferno, n. 297; quod inde in ultimis sit robur et potentia, n. 9836; quod inde etiam ultimum prae interioribus sanctum, n. 9824; quod inde “primum et ultimum” significent omnia, n. 10044, 10329, 10335. De gradibus successivis in quos caeli sunt distincti, et in quos etiam interiora hominis, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 38.) Dicitur etiam quod Dominus sit “Principium et Finis;” et per id intelligitur ab aeterno in aeternum: sed hoc nec explicari ad captum ulterius potest quam explicatum est supra (n. 23), quae videantur.

42. “Dicit Dominus, qui est et qui fuit et qui venturus.” – Quod significet ab Ipso qui est omne in omnibus caeli et ecclesiae ab aeterno in aeternum, et Jehovah, constat ex illis quae supra (n. 23) explicata sunt, ubi eadem.

43. “Qui omnipotens.” – Quod significet ex Se, constat ex eo, quod nulli aliqua potentia sit in caelis quam soli Domino; quare angeli tantum potentiae sunt, seu tantum potentes, quantum a Domino accipiunt; et tantum accipiunt quantum in Divino Bono unito Divino Vero sunt, nam hoc est Dominus in caelo. Inde patet quod solus Dominus sit potens, et nusquam aliquis in caelo quam a Domino. Causa est, quia Divinum Domini est omne in omnibus ibi, facit enim caelum in communi, et apud unumquemvis in particulari. Sunt etiam omnia ab Ipso creata quae creata sunt, ita caelum et terra, quod etiam Ipse docet apud Johannem:
“In principio erat Verbum, ac Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum Omnia per Ipsum facta sunt, et sine Ipso factum est nihil quod factum est. In Ipso vita erat, et vita erat lux hominum Et Verbum Caro factum est, et habitavit in nobis” (i. (1)1, 3, 4, 14).
Per “Verbum” intelligitur Divinum Verum quod in caelis a quo omnia ibi sunt. Quod illud sit Dominus quoad Divinum Humanum, patet, quia dicitur, “Et Verbum Caro factum est, et habitavit in nobis;” et quia omnis angelorum vita inde est, et quoque omnis lux in caelis inde est, dicitur, “In Ipso vita erat, et vita erat lux hominum.” (Sed haec omnia melius illustrata videantur in opere De Caelo et Inferno; quod nempe Divinum Domini faciat caelum, n. 7-12; quod hoc sit Divinum Humanum Ipsius, n. 78-86; quod inde omnis vita angelis, n. 9; et quoque omnis lux caeli, n. 126-140; quod omnis potentia angelis sit ex Domino, et nulla a se ipsis, n. 228-233. Ex his patet, quod omnipotens sit ex se esse, vivere, et posse.) Quod Divinum Humanum Domini aeque ex Se sit, vivat, et possit, ac Divinum Ipsius in Ipso, quod “Pater” vocatur, etiam docet Dominus:
“Quemadmodum Pater habet vitam in Se Ipso, ita dedit Filio habere vitam in Se Ipso” (Joh. v. 26);
et quod nemo alius vitam habeat in se ipso:
Jesus dixit, “sine Me non potestis facere quicquam” (Joh. xv. 5).

44. VERSUS 9-11
“Ego Johannes, qui et frater vester, et consocius in afflictione, (et) in regno, et (patiente) exspectatione Jesu Christi; eram in insula vocata Patmos, propter Verbum Dei, et propter testimonium Jesu Christi. Factus sum in spiritu in Dominica die, et audivi post me vocem magnam, tanquam tubae, dicentis, Ego sum Alpha et Omega, Primus et Ultimus; quod vides scribe In libro, et mitte Ecclesiis, illis in Asia, Ephesum, et Smyrnam, et Pergamum, et Thyatira, et Sardes, et Philadelphiam, et Laodiceam.”
9. “Ego Johannes,” significat doctrinam de Domino (n. 45); “qui et frater vester,” significat et de bono amoris in Ipsum (n. 46); “et consocius in afflictione,” significat verum fidei infestatum a falsis (n. 471; “(et)in regno,” significat in ecclesia ubi vera (n. 48); et (patiente) exspectatione Jesu Christi,” significat ubi cognitio Divini in Humano Ipsius (n. 49); etiam in insula vocata Patmos,” significat revelationem gentibus (n. 50); propter verbum Dei,” significat ut recipiatur Divinum Verum (n. 51); “et propter testimonium Jesu Christi,” significat ac ut agnoscatur, Divinum Humanum Domini (n. 52).
10. “Factus sum in spiritu,” significat statum spiritualem cum revelatio (n. 53); “in Dominica die,” significat Divinum tunc influxum (n. 54); et audivi post me vocem magnam tanquam tubae,” significat perceptionem manifestam Divini Veri e caelo revelati (n. 55).
11. “Dicentis, Ego sum Alpha et Omega, Primus et Ultimus,” significat qui omnia regit ex primis per ultima, et sic omnia caeli in aeternum (n. 56); “quod vides scribe in libro,” significat ut revelata sint posteritati (n. 57); et mitte Ecclesiis, illis in Asia,” significat et tunc omnibus illis qui in luce intelligentiae (n. 58); Ephesum, et Smyrnam, et Pergamum, et Thyatira, et Sardes, et Philadelphiam, et Laodiceam,” significat in specie secundum receptionem (n. 59).

45. (Vers. 9.) “Ego Johannes.” – Quod significet doctrinam de Domino, constare potest ex repraesentatione Johannis, quod in supremo sensu per illum intelligatur Dominus quoad doctrinam (videatur supra, n. 19); quare etiam per illum significatur doctrina de Domino, nam cognoscere Dominum est principale omnium doctrinae, seu primum illorum et ultimum; primarium namque ecclesiae est cognoscere et agnoscere suum Divinum, nam Divino suo per agnitionem et fidem conjungitur, et absque conjunctione cum Divino omnia doctrinae nihili sunt; quae etiam causa est, quod Divinum se revelaverit. Divinum quod se revelavit, est Divinum Humanum. (Quod absque agnitione Divini in Humano Domini nulla salus, multis ostensum videatur in Doctrina Nova Hierosolyma, n. 280-310). Inde nunc est quod “Johannes,” quia repraesentat Dominum quoad doctrinam, etiam repraesentet doctrinam de Domino.

46. “Qui et frater vester.” – Quod significet et de bono amoris in Ipsum, constat ex significatione “fratris,” quod sit bonum amoris. Causa quod “frater” significet bonum amoris, est, quia in caelo non aliae affinitates dantur quam spirituales, ita nec aliae fraternitates: non enim ibi ex aliqua nativitate fiunt fratres; et quoque qui fratres fuerunt in mundo, non ibi se cognoscunt; sed quisque alterum cognoscit ex bono amoris, illi qui conjunctissime ut fratres, et reliqui secundum conjunctionem per bonum ut affines et ut amici. Inde est quod per “fratrem” in Verbo significetur bonum amoris. Hoc etiam Dominus docet, dicendo,
“Dixit quidam ad Jesum, Ecce mater tua et fratres tui foris stant, quaerentes Tibi loqui; at Ipse respondens dixit, Quae est mater mea, et qui sunt fratres mei?”… Mater mea et fratres mei ii sunt, qui audiunt verbum Dei et faciunt illud” (Matth. xii. 47-50; Luc. viii. 19-21);
et alibi,
“Unus est vester Magister, Christus, omnes autem vos fratres estis” (Matth. xxiii. 8).
Inde patet, quid sit esse frater in Domino. (Sed videantur quae de hac re prius ostensa sunt; ut quod in caelo omnes consociati sint secundum affinitates spirituales, quae sunt boni amoris et fidei, et quod illi se cognoscant sicut affines, in opere De Caelo et Inferno, n. 205, et in Arcanis Caelestibus, n. 685, 917, 2739, 3612, 3815, 4121: quod inde per “fratres” in Verbo intelligantur qui conjuncti per bonum, n. 2360, 3303, 3803, 3815, 4121, 4191, 4267, 5409, 6756, 10490. Quod “fratres” a Domino dicti sint, qui in bono amoris et fidei ab Ipso sunt, n. 4191, 5686, 5692, 6756. Quod etiam “fratres” dicti sint ex affinitate spirituali, n. 6756. Quod charitas et fides, ita bonum et verum, fratres sint, quo respectu, n. 367, 3160, 9806. Quod bonum et verum etiam sint frater et soror, quo respectu, n. (1)2508, 2524, 3160. Quod etiam bonum et verum sint conjuges, quo respectu, n. 3160. “Vir cum fratre” quod sit verum cum bono, n. 3459, 4725.)

47. “Et consocius in afflictione.” – Quod significet verum fidei infestatum a falsis, constat ex significatione “socii,” quod sit Verum fidei (de qua sequitur), et ex significatione “afflictionis,” quod sit infestatio a falsis (de qua 6663, 6851, 9196). Pluribus in locis in Verbo dicitur “frater” et “socius,” et per illos significatur bonum et verum; etiam antiquis temporibus vocati sunt “fratres” qui in bono fuerunt, et “socii” qui in veris, ex causa quia verum consociandum est bono, et cum consociatum est, fit frater; inde est, quod per “consocium” hic significetur verum fidei. (Quod bonum et verum intelligantur per “fratrem” et “socium” in Verbo, videatur n. 6756, 10490.) Quod “afflictio” significet infestationem a falsis, est quia mens quae in veris est affligitur a falsis, cum inter se pugnant: non aliunde est afflictio spiritualis; haec ideo per “afflictionem” in Verbo significatur: ut apud Matthaeum,
“Qui super petrosa seminatus est,… non radicem habet in se ipso…; quando incidit afflictio et persecutio propter Verbum, statim scandalizatur” (xiii. 20, 21);
et apud eundem,
In consummatione saeculi “tradent vos in afflictionem:… et erit tunc afflictio magna, qualis non fuit ab initio mundi usque ad nunc, nec fiet Statim post afflictionem dierum istorum sol obscurabitur” (Matth. xxiv. 9, 21, 29; Marc. xiii. 19, 24).
“Consummatio saeculi” est ultimum tempus ecclesiae; et quia tunc falsa regnatura et repugnatura veris, ideo dicitur quod in afflictione erunt, et in tam magna qualis non fuit ab initio mundi. Haec afflictio est quae intelligitur per afflictionem cujus consocius Johannes dicitur, per quem hic intelligitur doctrina de Domino; nam in Apocalypsi agitur de ultimo tempore ecclesiae (videatur supra, n. 5).

48. “In regno.” Quod significet in ecclesia ubi vera, constat ex significatione “regni” in Verbo, quod sit caelum et ecclesia; quod sit ecclesia quoad Verum, seu ubi vera, est quia per regium Domini significatur Divinum Verum procedens ab Ipso, et inde per “reges” significantur vera (ut ostensum videatur supra, n. 31). Ecclesia quoad verum dicitur, et intelligitur ecclesia quoad vera ex bono. Causa est quia non dantur vera absque bono, vera enim habent vitam ex bono; vera apud hominem qui non in bono est, sunt quidem in se vera, sed non sunt vera in illo (ut pluribus ostensum videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 11-27).

[2] Quod “regnum” in Verbo significet caelum et ecclesiam quoad vera, constat ex pluribus locis in Verbo, quorum aliqua velim afferre: – Ut apud Matthaeum,
“Filii regni ejicientur in tenebras exteriores” (viii. 12);
“filii regni” ibi sunt qui ab ecclesia ubi non vera sed falsa regnant. Apud eundem,
“Qui audit verbum regni et non attendit, venit malus, et rapit quod seminatum est in corde (ejus); hic est qui juxta viam seminatus est… Ager est mundus, semen (bonum) sunt filii regni” (xiii. 19, 38);
audire “Verbum regni” est vera ecclesiae; et quia “semen” significat Vera, ideo illi qui recipiunt vera dicuntur “filii regni.” (Quod “semen” sit verum ecclesiae, videatur n. 3038, 3373, 3671, 10248, 10249.) Apud eundem,
Ideo auferetur a vobis regnum Dei, et dabitur genti facienti fructum” (xxi. 43);
quod “regnum Dei” ibi significet ecclesiam quoad vera, ita quoque vera ecclesiae, patet, quoniam dicitur quod auferetur eis, “et dabitur genti facienti fructum;” “fructus” est bonum. Apud eundem,
In consummatione saeculi “excitabitur gens contra gentem, et regnum contra regnum” (xxiv. (3,) 7);
“consummatio saeculi” est ultimum tempus ecclesiae; “gens contra gentem” est malum contra bonum; et “regnum contra regnum” est falsum contra verum. (Quod “gens” sit bonum ecclesiae, et in opposito sensu malum ibi, videatur n. 1059, 1159, 1258, (1259,) 1260, 1416, 1849, 6005.)

[3] Ex his patet quid per “regnum” intelligitur in Oratione Dominica,
“Adveniat regnum tuum, et fiat voluntas tua sicut in caelo etiam in terra Tuum est regnum, potentia et gloria” (Matth. vi. 10, 13);
“Adveniat regnum tuum,” significat ut recipiatur verum; “fiat voluntas tua,” significat quod recipiatur ab illis qui faciunt voluntatem Dei; “Tuum est regnum, potentia et gloria,” significat Divinum Verum a Deo solo; dicitur etiam “potentia et gloria,” quia Divino Vero est omnis potentia et gloria (videatur supra, n. (1)33). Ex his videri potest quid significat “regnum Dei” in perplurimis locis in Verbo, quod nempe ecclesiam quoad vera, et quod caelum, ac in supremo sensu Dominum quoad Divinum Humanum: quod in supremo sensu per “regnum” significetur Dominus quoad Divinum Humanum, est quia ab Ipso omne Divinum Verum procedit; et quod per “regnum” significetur caelum, est quia caelum apud angelos non aliunde est quam ex Divino Vero quod procedit a Divino Humano Domini (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 7-12, 78-86, 126-140).

49. “Et (patiente) exspectatione Jesu Christi.” – Quod significet ubi cognitio Divini Domini in Humano Ipsius, constat ex significatione “exspectationis Jesu christi,” quod significet quando id tempus venit cum ecclesia cognoscit Dominum; et cognoscit ecclesia Dominum cum agnoscit Divinum in Humano Ipsius. Quod per “Jesum Christum” intelligatur Dominus quoad Divinum in Humano Ipsius, videatur supra (n. 26). Ecclesia de qua haec dicuntur, est ecclesia quae ventura post hanc; nam dicitur “in exspectatione.” Ecclesia quae hodie est, quidem scit quod Divinum sit in Humano Domini, nam illa secundum doctrinam receptam scit quod Divinum et Humanum sint non duo sed unica Persona, et quoque quod sint sicut in homine anima et corpus (videatur supra, n. 10, 26); sed usque non cognoscit quod Humanum Domini sit Divinum, separat enim unum ab altero, quod patet ex eo, quod non admittant vocem Divini Humani, et quoque quod adeant Patrem ut misereatur propter Filium, cum tamen Ipsum Divinum in caelo est Divinum Humanum (videatur in opere Dc Caelo ef Inferno, n. 78-86). Et quia haec cognitio et agnitio ita perierat, et tamen id est principale omnium ecclesiae sicut est principale omnium in caelo, ideo Nova Ecclesia apud gentes a Domino instauratur, ubi id non modo scitur sed etiam agnoscitur. Hoc nunc est quod significatur per “exspectationem Jesu Christi.”

50. “Eram in insula vocata Patmos.” – Quod significet revelationem gentibus, constat ex significatione “Patmos,” quod sit revelatio quae in Apocalypsi: omnia enim loca, quae in Verbo memorantur, significant res; et res, quas significant, sunt vel a cultu ibi, vel a memorabili quod ibi factum est, vel a situ in terris aut juxta terras per quas religiosum gentis significatur: quod “Patmos” significet revelationem, est a memorabili, eo quod ibi revelatio Johanni facta sit. Quod revelatio facta sit in insula, est causa quia “insula” significat gentem remotam a vero cultu, sed usque desiderantem illustrari; hoc per “insulas” in Verbo significatur, ut a sequentibus patebit. Primum de eo, quod nomina locorum in Verbo (1)significent res, aliquid dicetur. Omnes de quibus et per quos Verbum conscriberetur, perducti sunt ad loca quae significabant, ob causam ut omnia significativa essent rerum spiritualium; immo Ipse Dominus ad similia ob eandem causam ivit, ut quod in Galilaeam, ad Tyrum et Sidonem, ad Hierosolymam, in Montem Olivarum ibi, et quoque quod cum infans perductus sit in Aegyptum. Quod simile fuerit cum prophetis, et cum pluribus qui in Verbo Historico memorantur, multis ostendi potest. Ideo etiam Johannes jussus est in insula in Patmos se conferre, ut ibi revelarentur quae futura sunt in fine ecclesiae, quia “insula” significabat gentem accepturam vera doctrinae. Est quoque illa insula in Archipelago, ubi plures aliae insulae; inde quoque est, quod per “Graeciam” in Verbo etiam significentur gentes tales (Ut apud Danielem, cap. viii. 21; cap. x. 20; cap. xi. 2; Joh. xii. 20, 21; Marc. vii. 26, seq.). (Quod omnia nomina locorum in Verbo significent res, videatur n. 1224, 1264, 1876, 1888, 4310, 4442, 10329.)

[2] Quod “insulae” significent gentes quae accessurae ad verum cultum Dei, constat ex sequentibus his locis: – Apud Esaiam,
“In Urim honorate Jehovam, in insulis maris nomen (Jehovae) Dei Israelis” (xxiv. 15);
apud eundem,
“Non exstinguet, neque confringet, donec ponat in terra judicium, et in lege Ipsius insulae sperent… Cantate Jehovae canticum novum, laudes Ipsius extremitates terrae, descendentes mare,… insulae et habitatores illarum;… ponent Jehovae gloriam, et laudem Ipsius in insulis annuntiabunt” (xlii. 4, 10, 12);
apud eundem,
“Attendite insulae ad Me, et auscultate populi e longinquo” (xlix. 1);
apud eundem,
“In Me insulae sperabunt, et super brachio meo confident” (li. 5);
apud eundem,
“Mihi insulae confident, navesque Tharschisch” (lx. 9);
apud Jeremiam,
“Audite verba Jehovae gentes, et annuntiate in insulis e longinquo” (xxxi. 10);
apud Zephaniam,
Jehovah “emaciabit onnes deos terrae, ut adorent Ipsum quisque in suo loco; omnes insulae gentium” (ii. 11);
et alibi (Ut Esai. xxiii. 2, 6; cap. xli. 1, 5; cap. xlii. 15; cap. lxvi. 19: Jerem. ii. 10; cap. xxv. 22: Ezech. xxvii. 3, 7, 15, 35). Ex his locis et ex aliis constat quod “insulae” significent gentes, in specie gentes quoad doctrinam veri, et alibi quoad doctrinam falsi; nam pleraque in Verbo etiam significant opposita.

51. “Propter Verbum Dei.” – Quod significet ut recipiatur Divinum Verum, constat ex significatione “Verbi Dei,” quod sit Divinum Verum (de qua n. 4692, 5075, 9987).

52. “Et propter testimonium Jesu Chrlsti.” Quod significet ut agnoscatur Divinum Humanum Domini, constat ex significatione “testimonii,” quod sit agnitio corde (de qua supra, n. 10, 27); et ex significatione nominum “Jesu Christi,” quod sit Dominus quoad Divinum Humanum (de qua etiam supra, n. 26). Haec dicuntur de Ecclesia Gentium, quae receptura Divinum Verum, et agnitura Divinum Humanum Domini: quod haec dicantur de Ecclesia Gentium, videatur mox supra (n. 50). Ecclesia Christiana quidem agnoscit Divinum Domini, sed non Divinum Humanum; quapropter cum ex doctrina cogitant et loquuntur de Domino, separant Humanum Ipsius a Divino, et Humanum Ipsius faciunt simile humano alius hominis; cum tamen in Humano Ipsius est Divinum, sicut anima in corpore: haec etiam causa est, quod iidem non possint de Divino aliquam ideam habere, et usque idea conjungit quia cogitatio; et tamen absque conjunctione cum Divino per cogitationem et affectionem, seu quod idem, per fidem et amorem, nulla salus. Dicitur quod conjunctio per cogitationem et affectionem sit idem ac per fidem et amorem, quoniam quod credo hoc cogito, et quod amo eo afficior. Credere in invisibile, non procul est a credere in intimum Naturae, in quod etiam mens prone labitur quum phantasiis suis indulget; cuivis tamen insitum est e caelo, quod insitum est ex continuo influxu inde, Divinum suum velle videre, et quidem sub Humana Forma.

[2] Hoc insitum est apud simplices, et quoque apud gentes probas (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 82); quapropter illi omnes, si vitam charitatis etiam vixerunt, recipiuntur a Domino, et donantur caelo; reliqui non recipi possunt, quia non conjuncti. (Quod omnes angeli in caelo, quod etiam sapientissimi in antiquis temporibus et quod omnes qui fidem spiritualem habent, hoc est, apud quos fides vivit, tam in hac tellure quam in omnibus in universo, videant in cogitatione Divinum suum, quia agnoscunt Divinum Humanum, et ideo acceptentur a Domino, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 280-310, in opere De Caelo ef Inferno, n. 79-86, 316, 321, et in opusculo De Telluribus in Universo, n. 7, 40, 41, 65, 68, 91, 98, 99, 107, (1)121, 141, 154, 158, 159, 169.) Quoniam hoc insitum, quod est apud unumquemvis e caelo, apud eruditos mundi paene ejectum est, et sic aditus ad Divinum praeclusus, ideo a Domino Nova instauratur Ecclesia apud gentes quae non exstirpaverunt illam ideam, et cum idea fidem. Quod hoc insitum exstirpatum sit e Christiano orbe, trahit primam originem ex Babylonica gente, quae separavit Humanum Domini a Divino, ut Summus eorum pro Vicario Humani Domini agnosceretur, et sic Divinam Ipsius potestatem in se transferret; dicentes quod Dominus acceperit potestatem illam a Patre, cum tamen a Se Ipso, quia a Divine suo; nolentes sic audire aliquid de Divino Humano (videatur in Arcanis Caelestibns, n. 4738). Sed de hac re, quia omnium primaria est in ecclesia, plura in sequentibus memorabuntur.

53. (Vers. 10.) “Factus sum in spiritu.” – Quod significet statum spiritualem cum revelatio, constat ex significatione “fieri in spiritu,” quod sit reduci in statum in quo sunt spiritus et angeli, qui status est status spiritualis. In hunc statum mittitur homo cum in statum spiritus sui, unusquisque enim homo est spiritus quoad interiora sua (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 432-444). Cum homo in eo statu est, tunc apparent ei illa quae in mundo spirituali sunt, tam clare sicut apparent objecta in mundo naturali; sed illa quae apparent, quia ex origine spirituali, in se spiritualia sunt, et sistuntur in imagine sicut naturali talia quae sapientiae caelestis sunt, ita Divina in formis visibilibus coram oculis spirituum et angelorum. Inde est quod omnia quae in caelo videntur, sint repraesentativa et significativa; et quoque quae Johanni visa sunt, de quibus in Apocalypsi. (Porro qualia sunt, sciri potest ex illis quae De Repraesentativis et Apparantiis in Caelo, in opere De Caelo et Inferno, n. 170-176, dicta et ostensa sunt.)

[2] Homo, cum in corpore est, non videt talia quae in caelo sunt nisi aperiatur visus ejus spiritus; et cum hic aperitur, tunc videt. Ita vidit Johannes haec quae in Apocalypsi descripta sunt; et quoque similiter viderunt prophetae, qui ideo vocati sunt “videntes” et “aperti oculis;” etiam ita visi sunt angeli antiquis temporibus, et quoque ita sus est Dominus discipulis post resurrectionem. Hic visus est visus spiritualis hominis; et quia tunc apparent repraesentative omnia, ideo Johannes in hoc fuit. Homo qui non scit aliquid de hoc visu, credit quod angeli, cum visi fuerunt hominibus, assumpserint humanam formam; et cum e conspectu eorum evanuerunt, quod eam deposuerint: sed non ita est; verum angeli tunc apparuerunt in sua forma, quae est humana, non coram visu oculorum corporis sed coram visu spiritus eorum, qui visus tunc aperiebatur. Hoc clare constare potest
Ex viso Domino a discipulis, qui quod Homo esset in omni forma, Ipse ostendit illis (Luc. xxiv. 39; Joh. xx. 20-28);
et usque invisibilis factus est: cum enim viderunt Ipsum, aperti sunt oculi spiritus eorum; at cum invisibilis factus est, tunc clausi sunt illi oculi. Quod talis visus homini sit, constat mihi ex multa experientia; omnia enim quae in caelis vidi, per eum visum visa sunt; et tunc in simili statu vigili fui in quo fui cum non visa: sed ille visus raro alicui aperitur hodie a Domino, ex pluribus causis.

54. “In Dominica die.” – Quod significet Divinum tunc influxum, constat ex significatione “diei Dominicae,” quod sit cum Dominus instruit hominem, ita cum influit. Dies Dominica est dies Sabbati; et Sabbatum ill ecclesiis antiquis, quae fuerunt ecclesiae repraesentativae, erat sanctissimum cultus, ex causa quia significabat unionem Divini et Humani in Domino, et inde quoque conjunctionem Divini Humani Ipsius cum caelo (vidaatur n. 8494, 8495, 10356, 10360, 10370, 10374, 10668) sed postquam Dominus univit suum Divinum cum suo Humano, tunc sanctum illud repraesentativum cessavit, ac dies ille factus est dies instructionis (n. 10360). Inde est quod revelatio facta sit Johanni die Dominica. Revelatio ibi est instructio de statu ecclesiae.

55. “Et audivi post me vocem magnam tanquam tubae.” – Quod significet perceptionem manifestam Divini Veri e caelo revelandi, constat ex significatione “audire,” quod sit percipere et obedire (de qua n. 2542, 3869, 4653, 5017, 7216, 8361, 8990, 9311, 9397); ex significatione “post me,” quod sit manifeste (de qua sequitur); ex significatione “vocis,” cum e caelo, quod sit Divinum Verum (de qua n. 219, 220, 3563, 6971, 8813, 8914); et ex significatione “tubae,” quod sit id e caelo revelandum (de qua etiam sequitur). Quod “post me” significet manifeste, est quia illa quae influunt e caelo in affectionem hominis influunt in occipitium ejus, et sic veniunt in manifestam ejus perceptionem: nam quae intrant in affectionem, manifeste percipiuntur; est enim omnis vita perceptionis inde; at quae influunt immediate in cogitationem e caelo, influunt in regionem supra frontispicium (de quo influxu videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 251). Inde patet quid significat quod audiverit post se, et dein quod conversus sit videre vocem quae loquebatur cum illo. Quod “tuba” seu “buccina” significet Divinum Verum e caelo revelandum, est quia ita aliquoties auditur Divinum Verum cum defluit a Domino per caelos apud hominem; augetur enim in descensu, et sic influit; sed ita auditur solum in initio apud illos per quos revelandum est Divinum Verum in ultimo sensu, qui est repraesentativus interiorum; sed postea auditur sicut vox humana. Ex his patet unde est quod “vox tubae” seu “buccinae” significet Divinum Verum e caelo revelandum.

[2] Qui scit quod “buccina” seu “tuba” significet Divinum Verum e caelo, is intelligere potest plura loca in Verbo, ubi illae nominantur: – Ut apud Matthaeum,
“Mittet angelos cum tubae voce magna, et congregabunt electos ex quatuor ventis” (xxiv. 31);
apud Esaiam,
“Omnes habitatores orbis et incolae terrae, quando tolletur signum montium, aspicite; et cum clangetur tuba, audite” (xviii. 3);
apud Jeremiam,
“Proclamate tuba in terra,… erigite signum Zionem versus… Quousque videbo signum audiam vocem tubae? quoniam stolidus meus filii stulti illi, et non intelligentes illi” (iv. 5, 6, 21(, 22)):
apud eundem,
“Constitui super Vos speculatores, attendite ad vocem tubae; sed dixerunt, Non attendemus; quare audite gentes” (vi. 17, 18);
apud Ezechielem,
“Vocem tubae audivit, nec sibi tamen cavit; sanguis ejus super illo erit; quod si is cavisset, animam suam eripuisset” (xxxiii. 5);
apud Hoscheam,
“Ad palatum tuum buccina,… quia transgressi sunt foedus meum, et contra legem meam praevaricati sunt” (viii. 1);
apud Sachariam,
“Dominus Jehovih tuba clanget, et procedet in procellis meridiei” (ix. 14);
apud Davidem,
“Ascendit Deus cum clangore, et Jehovah cum voce tubae” (Psalm. xlvii. 6 (B. A. 5));
et quoque in Apocalypsi (cap. iv. 1; cap. viii. 2, 7, 8, 13; cap. ix. 1, 13, 14; cap. x. 7; cap. xviii. 22). Quia “tuba” significavit Divinum Verum, ideo cum Divinum Verum primo revelandum erat coram populo Israelitico,
Voces tubae e monte sinai auditae sunt (Exod. xix. 16).
Et ideo clangere tuba apud illos repraesentativum factum est,
Cum convocarentur, cumque proficiscerentur, et quoque in solennitatibus, in principiis mensium, ad holocausta et sacrificia eucharistica (Num. x. 1-10);
Et quoque tubis clanxerunt cum proelium gesserunt contra Midianitas (Num. xxxi. 6);
Et cum ceperunt urbem Jericho (Josuae vi. 4-20);
bella enim et proelia significabant pugnas spirituales, quae sunt veri contra falsum, et falsi contra verum.

56. (Vers. 11.) “Dicentis, Ego sum Alpha et Omega, Primus et Ultimus.” – Quod significet qui omnia regit ex primis per ultima, et sic omnia caeli in aeternum, constat ex illis quae supra (n. 41) dicta et ostensa sunt.

57. “Quod vides scribe in libro.” – Quod significet ut revelata sint posteritati, patet absque explicatione.

58. “Et mitte Ecclesiis, illis in Asia.” – Quod significet et tunc omnibus illis qui in luce intelligentiae, constat ex significatione “septem Ecclesiarum,” quod sint omnes qui in veris ex bono seu in fide ex charitate sunt, ita qui ab ecclesia (de qua supra, n. 20); et ex significatione “Asiae,” quod sint qui in luce intelligentiae (de qua etiam supra, n. 21).

59. “Ephesum, et Smyrnam, et Pergamum, et Thyatira, et Sardes, et Philadelphiam, et Laodiceam.” – Quod significet in specie secundum receptionem, constare potest ex sequentibus, ubi de ecclesiis illis in specie agitur. Dicitur secundum receptionem, quia lux intelligentiae non facit ecclesiam apud hominem, sed receptio lucis in calore, hoc est, receptio veri in bono. Receptio lucis in calore dicitur, quia lux spiritualis est Divinum Verum, et calor spiritualis est Divinum Bonum; et illa duo in mundo spirituali se habent sicut lux et calor in mundo naturali; quod nempe quantum caloris verni ac aestivi accedit luci, tantum crescant et germinent omnia, at quantum luci non accedit calor ille, tantum torpeant et emoriantur omnia. (Quod lux in spirituali mundo sit Divinum Verum, et calor ibi sit Divinum Bonum, ac illa se habeant similiter ac lux et calor in naturali mundo, videatur in opere De Caelo et inferno, n. 126-140.)

60. VERSUS 12-16
“Et conversus videre vocem quae loquebatur cum me, et conversus vidi septem candelabra aurea. Et in medio septem candelabrorum similem Filio hominis, indutum talari, et praecinctum mamillas zona aurea. Et caput Ipsius et capilli candidi tanquam lana candida, tunquam nix; et oculi Ipsius tanquam flamma ignis. Et pedes Ipsius similes chalcolibano tanquam in camino igniti; et vox Ipsius tanquam vox aquarum multarum. Et habens in dextra sua manu stella septem; et ex ore Ipsius romphaea anceps acuta exiens; et facies Ipsius tanquam sol fulget in potentia sua.”
12. “Et conversus videre vocem quae loquebatur cum me,” significat intellectum illustratum (n. 61); “et conversus vidi septem candelabra aurea,” significat novum caelum et novam Ecclesiam, quae in bono amoris (n. 62).
13. “Et in medio septem candelabrorum similem Filio hominis,” significat Dominum a quo omne caeli et ecclesiae (n. 63); “indutum talari,” significat Divinum Verum procedens ad Ipso (n. 64); et praecinctum ad mamillas zona aurea,” significat Divinum Bonum similiter (n. 65).
14. “Et caput Ipsius et capilli candidi,” significat Divinum Ipsius in primis et ultimis (n. 66); “tanquam lana candida, tanquam nix,” significat quoad bonum et verum ibi (n. 67); “et oculi Ipsius tanquam flamma ignis,” significat Divinam Providentiam ex Divino Amore Ipsius (n. 68).
15. “Et pedes Ipsius similes chalcolibano tanquam in camino igniti,” significat ultimum ordinis Divini, quod naturale(, plenum Divino Amore) (n. 69, 70); “et vox Ipsius tanquam vox aquarum multarum,” significat Divinam Verum in ultimis (n. 71).
16. “Et habens in dextra sua manu stellas septem,” significat cognitiones boni et veri omnes ab Ipso (n. 72); “et ex ore Ipsius romphaea anceps acuta exiens,” significat ex Verbo dispersionem omnium falsorum (n. 73); “et facies Ipsius tanquam sol fulget in sua potentia,” significat Divinum Amorem Ipsius ex quo omni” caeli (n. 74).

61. (Vers. 12.) “Et conversus videre vocem quae loquebatur cum me.” – Quod significet intellectum illustratum, constare potest aliquantisper ex illis quae supra (n. 55) dicta sunt, ubi explicatur quid significatur per quod audiverit vocem post se; quod in his arcanum sit, et id non sciri possit nisi sciatur quomodo influit Divinum e caelo apud hominem, patet; ex influxu enim erat quod vox audita sit post illum, et quod dein conversus videre illam viderit illa quae sequuntur. Influxus Divinus e caelo est in voluntatem hominis, et per illam in intellectum ejus; influxus in voluntatem est in occipitium quia in cerebellum, et inde vadit versus anteriora in cerebrum ubi est intellectus; et cum per illam viam in intellectum venit, tunc etiam venit in visum, nam homo videt ex intellectu; quod talis influxus sit, datum est mihi per multam experientiam scire. Sive dicas influxum in voluntatem sive in amorem, idem est, quoniam voluntas est receptaculum amoris; et quoque sive dicas intellectum aut fidem, idem est, quoniam intellectus est receptaculum fidei (de qua re videantur quae in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 28-35, allata sunt): sed plura de his non licet adhuc afferre, quia hactenus ignota sunt; modo pauca illa dicta sunt, ut sciatur quid involvit quod Johannes audiverit vocem post se, et quod conversus sit videre illam, et unde est quod hoc significet intellectum illustratum; quod enim per voluntatem in intellectum seu per amorem in fidem intrat, hoc in illustrationem venit, nam quod homo vult seu amat, hoc clare percipit; aliter si per viam solius intellectus. “Videre vocem” dicitur, quia per “videre,” cum de spiritualibus, significatur intelligere ex illustratione, ut supra (n. 11) ostensum est; et nisi “videre” significaret intelligere, non potuisset dici “videre vocem.”

62. “Et conversus vidi septem candelabra aurea.” – Quod significet novum caelum et novam ecclesiam, quae in bono amoris, constat ex significatione “conversus videre,” quod sit intelligere ex illustratione (de qua mox supra, n. 61); ex significatione “septem,” quod sint plenum et omnes, et quod dicantur ubi agitur de sanctis quae caeli et ecclesiae sunt (de qua supra, n. 20, 24); ex significatione “candelabrorum,” quod sint novum caelum et nova ecclesia (de qua sequitur); et ex significatione “auri” quod sit bonum amoris (de qua n. 113, 1551, 1552, 5658, 6914, 6917, 9510, 9874, 9881). Quod “septem candelabra” significent caelum et ecclesiam, constat ex ultimo Versu hujus capitis, ubi dicitur, “Septem candelabra quae vidisti septem Ecclesiae sunt.” Quod “septem Ecclesiae” significent omnes qui ab ecclesia Domini sunt, ita ecclesiam in communi, videatur supra (n. 20); quod etiam caelum, est quia caelum et ecclesia unum faciunt; etiam in illis in quibus ecclesia est, caelum est: causa est, quia bonum amoris et fidei facit apud hominem ecclesiam, et facit apud illum sicut apud angelos caelum; quare illi in caelum veniunt post mortem, qui in se ecclesiam, hoc est, ecclesiae bona et vera, habuerunt in mundo. (Quod ita sit, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. (1)12, et in opere De Caelo et Inferno, n. 57, 221-227.) Quod sit novum caelum et nova ecclesia, quae per “septem candelabra” hic intelliguntur, est quia de illis ultimo agitur in Apocalypsi (videatur caput xxi.), et sic faciunt conclusum omnium ibi; et quod ultimum est, hoc quia etiam primum est, ideo in principio sistitur praedictio de illis: in Verbo etiam solenne est memorare illa primo loco quae ultimo fiunt, quia intermedia concludunt illa; primum enim in spirituali sensu est finis propter quem, quoniam is est primus et ultimus, ac ad illum spectant reliqua (videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 98).

[2] Quod “candelabrum” significet caelum et ecclesiam, constare potest ex descriptione candelabri quod fuit in Tabernaculo; per Tabernaculum enim repraesentabatur totum caelum in complexu, et per candelabrum ibi caelum spirituale, quod est caelum secundum (videatur n. 3478, 9457, 9481, 9485, 9548, 9577, 9783): quod ita sit, patet manifeste ex eo, quod Johannes viderit “in medio septem candelabrorum similem Filio hominis,” et Filius hominis est Dominus quoad Divinum Humanum, ex quo Divinum Verum, quod est omne in omnibus caeli et ecclesiae. In caelo etiam spirituali apparent candelabra in multa magnificentia, per quae repraesentatur eorum caelum; illa quoque mihi videre datum est. Inde constare potest quid in Verbo per “candelabra” et per “lucernas” in sequentibus his locis in spirituali sensu intelligitur: – In Apocalypsi,
“Removebo candelabrum tuum e loco suo, si non egeris paenitentiam” (ii. 5);
“removere candelabrum” est auferre caelum aut ecclesiam ab illis. Apud Sachariam:
Angelus dixit ad Prophetam, “Quid tu vides? Cui dixi, Vidi, et ecce candelabrum auri totum, lecythus ejus super capite ejus, septemque lucernae ejus super eo, septena infundibula lucernis” (iv. (1)2).
Agitur ibi de Serubabele, qui fundaturus domum Dei, et perfecturus illam; per quem repraesentatur Dominus, quod venturus et restauraturus caelum et ecclesiam, quae sunt “candelabrum,” et sancta vera ibi sunt “septem lucernae.”

[3] Quia candelabrum trahit repraesentativum a lucernis, et lucernae ex luce, quae in caelo est Divinum Verum, ideo Dominus quoque (vocatur) “Lucerna;” ut in Apocalypsi:
Sancta Hierosolyma “non opus habet sole neque luna, ut luceant in ea; gloria Dei (1)illustravit eam, et Lucerna ejus Agnus” (xxi. (1)23; cap. xxii. 5).
Inde etiam est quod David et reges post illum dicti fuerint
“Lucernae Israelis” (2 Sam. xxi. 17: 1 Reg. xi. 36; cap. |xv| 4: 2 Reg. viii. 19);
per Davidem enim repraesentabatur Dominus quoad regium, similiter per reges Jehudae et Israelis. (Quod per Davidem, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 1888, 9954; et quod per reges, supra, n. 31.) Quod candelabra essent “aurea,” quae visa sunt, erat causa quia “aurum” significat bonum amoris, et omne quod procedit a Domino est ex Divino Amore; quapropter Divinum Domini in caelis est amor in Ipsum et amor erga proximum qui est charitas (videatur in opera De Caelo et Inferno, n 13-19): haec causa est quod “candelabrum,” et quoque candelabrum in Tabernaculo, esset ex auro.

63. (Vers. 13.) “Et in medio septem candelabrorum similem filio homini”. – Quod significet Dominum a quo omne caeli et ecclesiae, constat ex significatione “in medio,” quod sit in intimo (de qua n. 1074, 2940, 2973); et quia ex intimo procedunt omnia sicut lux e centro in peripherias, ideo per “in medio” significatur a quo; ex significatione “septem candelabrorum,” quod sint novum caelum et nova ecclesia (de qua mox supra, n. 62); et ex significatione “Filii hominis,” quod sit Dominus quoad Divinum Humanum, et quoque quoad Divinum Verum, quia hoc a Divino Humano Ipsius procedit. Ex his constare potest cur Dominus apparuit “in medio septem candelabrorum,” quod nempe ex eo, quod ab Ipso procedat omne caeli et ecclesiae; est enim bonum amoris et fidei quod facit caelum et ecclesiam; et quod id bonum sit a Divino, notum est in orbe Christiano; et quia a Divino est, a Domino est, quoniam Dominus est Deus caeli, et quoniam Divinum Domini facit caelum (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 2-6, et 7-12; et quod hoc sit Divinum Humanum Ipsius, n. 78-86).

[2] Quod Filius hominis sit Dominus quoad Divinum Humanum, et quoque quoad Divinum Verum, quia hoc a Divino Humano Ipsius procedit, constat a locis in Verbo ubi Filius hominis nominatur: – Ut apud Johannem,
Turba dixit ad Jesum, “Quomodo Tu dicis, Oportet exaltari Filium hominis? Quis est hic Filius hominis? Respondit illis Jesus, Adhuc breve tempus lux vobiscum est; ambulate quousque lucem habetis, ne tenebrae vos apprehendant;… quousque lucem habetis, credite in lucem, ut filii lucis sitis” (xii. 34-36);
ex his patet, quod per “Filium hominis” simile quod per “Lucem” significetur; nam cum quaerebant, Quis est hic Filius hominis respondit Dominus quod Ipse esset Lux in quam crederent. (Quod “lux” sit Divinum Verum procedens ex Divino Humano Domini, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 126-140, et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 49; ita quoque Filius hominis.)

[3] Apud Lucam:
“Beati quando odio habebunt vos homines… propter Filium hominis” (vi. 22);
“propter Filium hominis” est propter Divinum Verum quod procedit a Domino; Divinum Verum est omne fidei et amoris in Dominum: quia mali illa negant, et qui negant etiam odio habent, ac boni agnoscunt, ideo dicitur quod hi beati sint.

[4] Apud eundem
“Venient dies, cum desiderabitis unum dierum Filii hominis videre, sed non videbitis; tunc dicent vobis, Ecce hic aut ecce illic; ne abite nec investigate” (xvii. 22, 23);
“desiderare unum dierum Filii hominis” est Verum Divinum quod genuinum quoad aliquid ejus. Intelligitur ibi finis ecclesiae, quando nulla amplius fides quia nulla charitas, quo tempore periturum omne Divinum Verum; et quia Verum Divinum significatur per “Filium hominis,” ideo dicitur, “Tunc dicent…, Ecce hic aut ecce illic;… investigate.”

[5] Apud eundem,
“Filius hominis veniens num inveniet fidem super terra?” (xviii. 8;)
hoc est, cum Verum Divinum e caelo revelabitur, quod non credetur; “Filius hominis” etiam hic est Dominus quoad Verum Divinum; adventus Domini est revelatio Veri Divini in fine ecclesiae (n. 3900, 4060).

[6] Apud Matthaeum:
“Sicut fulgur exit ab oriente, et apparet usque ad occidentem, ita erit adventus Filii hominis… Tunc apparebit signum Filii hominis in caelo, et tunc plangent omnes tribus terrae, et videbunt Filium hominis venientem in nubibus caeli cum potentia et gloria” (xxiv. 27, 30);
quod per “adventum Domini in nubibus caeli” ibi significetur revelatio Divini Veri in fine ecclesiae, videatur supra (n. 36).

[7] Apud eundem,
“Dico Vobis, Ex nunc videbitis Filium hominis sedentem ex dextris potentiae, et venientem in nubibus caeli” (xxvi. 64).
Et apud Lucam:
“Ex hoc nunc erit Filius hominis sedens a dextris virtutis Dei” (xxii. 69);
“Filius hominis” est Dominus quoad Divinum Humanum et quoad Divinum Verum procedens ab Ipso; “sedere a dextris potentiae” est quod Ipsi omnipotentia; quod dicatur quod id nunc visuri essent, est quod Divinum Verum in sua omnipotentia esset, cum Dominus in mundo vicerat inferna, et omnia ibi et in caelis in ordinem redegerat, et quod sic salvari possent qui Ipsum fide et amore reciperent (n. 9715. Quod sedere a dextris sit omnipotentia, videatur n. 3387, 4592, 4933, 7518, 8281, 9133. Quod omnis potentia boni sit per verum, n. 6344, (1)6423, 8304, 9327, 9410, 9639, 9643. Quod ipsa potentia Divina sit per Divinum Verum procedens a Divino Humano Domini, n. 6948. Quod “nubes,” in quibus Filius hominis venturus, sit Verbum in littera, quod est Divinum Verum in ultimo ordinis, praefat. ad cap. xviii. Genes. n. 4060, 4391, 5922, 6343, 6752, 8443, 8781: et quod “gloria” sit ipsum Divinum Verum, quale est in sensu Verbi interno, n. 4809, 5922, (1)8267, 9429).

[8] Ex his nunc constare potest, quid significatur per haec in Apocalypsi,
“Vidi cum ecce nubes alba; et super nube sedens similis Filio hominis, habens super capite suo coronam auream” (xiv. 14);
et apud Danielem,
“Videns fui in Visionibus noctis, et ecce cum nubibus caelorum sicut Filius hominis Venit” (vii. 13).
Quia omne judicium fit ex vero, ideo dicitur quod datum sit Domino
“Judicium facere, quia Filius hominis est” (Joh. v. 27);
et quod
“Filius hominis reddet unicuique secundum facta sua” (Matth. xvi. 27);
et
“Cum Venturus Filius hominis,… sedebit super throno gloriae suae,” et judicaturus (Matth. xxv. 31).

[9] Apud Matthaeum,
“Qui seminat bonum semen est Filius hominis, ager est mundus, semen (bonum) sunt filii regni, zizania sunt filii mali” (xiii. 37, 38);
“bonum semen” est Verum Divinum, ideo dicitur quod Filius hominis id seminet; “filii regni sunt vera Divina in caelo et ecclesia,” “filius” enim est verum (n. 489, 491, 533, 1147, 2623), ac in opposito sensu falsum, quod etiam est “filius mali.”

[10] Apud eundem,
“Filius hominis non habet ubi caput inclinet” (viii. 20);
pro quod Divinum Verum non haberet locum ullibi, seu apud ullum hominem eo tempore.
Quod Filius hominis Passurus esset et occideretur (Matth. xvii. 12, 22(, 23); cap. xxvi. 2, 24, 45: Marc. viii. 31; cap. ix. 12, 31),
significabat quod ita cum Divino Vero acturi essent, proinde cum Domino, qui erat ipsum Divinum Verum; quod etiam Ipse docet apud Lucam,
“Prius oportet Filium hominis pati, et reprobari a generatione hac” (xvii. 25).

[11] Apud Jeremiam,
“Non habitabit ibi vir, nec commorabitur ibi filius hominis” (xlix. 18, 33);
et apud eundem,
In urbibus “non habitabit vir ullus, neque transibit per eas filius hominis” (li. 43).
Qui non scit Verbi sensum spiritualem, credet quod per “urbes” hic intelligantur urbes, et per “virum” perque “filium hominis” vir et filius, ac quod urbes sic desolarentur ut nullus ibi; sed est status ecclesiae quoad doctrinam veri qui per illa describitur; “urbes” enim sunt doctrinalia ecclesiae (videatur n. 402, (1)2449, 3216, 4492, 4493); “vir” est ipsum ejus verum conjunctum bono (n. 3134, 7716, 9007); ita “filius hominis” est Verum.

[12] Quoniam per “Filium hominis” significabatur Divinum Verum procedens a Domino, ideo quoque prophetae, per quos revelabatur, vocabantur
“filii hominis,” Ut Daniel ((Dan.,) cap. viii. 17) et Ezechiel ((Ezech.,) cap. ii. 1, 3, 6, 8; cap. iii. 1, 3, 4, 10, 17, 25; cap. iv. 1, 16; cap. viii. 5, 6, 8, 12, 15; cap. xii. 2, 3, 9, 18, 22, 27).
Sicut pleraque in Verbo etiam sensum oppositum habent, ita quoque significatio “filii hominis,” qui in eo sensu est falsum oppositum vero: – Ut apud Esaiam,
“Quid tu quod times ab homine, moritur, et a filio hominis, gramen datur?” (li. 12;)
et apud Davidem,
“Ne confidite in principibus, in filio hominis, cui non salus” (Psalm. cxlvi. 3);
“principes” sunt primaria vera (n. 2089, 5044), ita in opposito sensu primaria falsa; et “filius hominis” est ipsum falsum.

64. “Indutum talari.” Quod significet Divinum Verum procedens ab Ipso, constat ex significatione “vestium,” quod sint vera quae investiunt bonum (de qua, n. 1073, 2576, 5248, 5319, 5954, 9212, 9216, 9952, 10536); hic modo “talaris” nominatur, qui est indumentum commune, per quod ideo, quia de Domino, significatur in genere omne Divinum Verum. Quia hic describitur Dominus quoad Divinum Humanum, quod hic est “Filius hominis apparens in medio candelabrorum,” et dicitur quod “indutus talari, et praecinctus ad mamillas zona aurea,” et dein quod “facies Ipsius fulserit sicut sol in sua potentia,” velim explicationem dare super illa quae apud Evangelistas memorantur de Domino cum transformatus, ubi aliqua similia; et dein super illa quod milites diviserint vestimenta Ipsius, et super tunicam jecerint sortem.

[2] De Domino transformato ita legitur:
Jesus assumpsit Petrum, Jacobum et Johannem in montem altum valde, et transformatus est coram illis; et fulsit facies Ipsius ut sol, et Vestimenta Ipsius facta sunt candida ut lux: et ecce apparuerunt illis Moses et Elias cum Ipso colloquentes:… et ecce nubes lucida inumbravit eos, et ecce vox e nube dicens, Hic est Filius meus dilectus, in quo acquiesco, Ipsum audite” (Matth. xvii. (1)15; Marc. |i|x. 2-8; Luc. ix. 28-36).
Quod Dominus assumpserit “Petrum, Jacobum et Johannem,” erat quia per illos repraesentabatur ecclesia quoad fidem, charitatem, et opera charitatis; quod “in montem altum,” erat quia per “montem” significatur caelum; quod “fulserit facies Ipsius ut sol,” erat quia “facies” significat interiora, quae quia Divina, fulserunt ut sol, “sol” enim est Divinus Amor; quod “vestimenta Ipsius facta sint candida ut lux,” erat quia “vestimenta” significant Divinum Verum procedens ab Ipso, similiter etiam “lux;” quod apparuerint “Moses et Elias,” erat quia ambo significant Verbum, “Moses” Verbum Historicum et “Elias” Verbum Propheticum; quod “nubes lucida inumbraverit illos,” erat quia “nubes lucida” significat Verbum in littera in quo sensus internus; quod “vox e nube dixerit, Hic est Filius meus dilectus, in quo acquiesco, Ipsum audite,” erat quia “vox e nube” significat Divinum Verum e Verbo, ac “Filius dilectus” Divinum Humanum Ipsius; et quia Divinum Verum ab Ipso est, et inde omne verum ecclesiae, dictum est e nube, “In quo acquiesco, Ipsum audite:”

[3] quod Divinum Humanum Domini ita visum sit, patet, quia Ipsum Divinum non potest alicui apparere nisi quam per Divinum Humanum, quod etiam Dominus docet apud Johannem,
“Deum nemo vidit unquam; Unigenitus Filius qui est in sinu Patris Ille exposuit” (i. 18);
et alibi,
“Neque vocem Patris unquam audivistis, neque speciem Ipsius vidistis” (v. 37).
(Quod talia per illa verba apud Evangelistas significentur, constare potest ex Arcanis Caelestibus, ubi singula ostensa sunt. Quod nempe per “Petrum” “Jacobum” et” Johannem” in Verbo significentur fides, charitas at opera charitatis, n. 3750; et supra, n. (8,) 9. Quod per “montem altum” significetur caelum, n. 8327, 8805, 9420, 9422, 9434, 10608. Quod per “faciem,” interiora quae mentis, n. 1999, 2434, 3527, 4066, 4796, 5102, 9306, 9546: et per “faciem Domini,” misericordia, pax et omne bonum, n. 222, 223, 5585, 9306, 9546, 9888. Quod per “solem,” Divinus Amor, n. 2495, 4060, 7083; et in opere De Caelo et Inferno, n. 116-125. Quod per “vestimenta,” cum de Domino, Divinum Verum, n. 9212, 9216: quod simile per “lucem,” n, 3195, 3222, 5400, 8644, 9399, 9548, 9684; et in opere De Caelo et Inferno, n. 126-140. Quod “Moses” et “Elias” significent verbum; quod “Moses,” n. 5922, 6723, 6752, 6771, 6827, 7010, 7014, 7089, 7382, 9372, 10234; et quod “Elias,” n. 2762, 5147. Quod “nubes” significet Verbum (in littera), supra, a. 36. Quod “Filius dilectus” sit Divinum Humanum Domini, patet.) Ex eo quod “vestimenta Domini” significent Divinum Verum, sciri potest quid significatur per quod milites diviserint vestes Domini inter se, et super tunicam Ipsius jecerint sortem, de quibus ita apud Johannem:
“Milites… acceperunt vestimenta Ipsius, et fecerunt quatuor partes, unicuique militi partem, et tunicam: erat autem tunica inconsuta a summo contexta tota; dixerunt ergo inter se, Ne dividamus eam, sed sortiamur de illa cujus erit; ut Scriptura impleretur, dicens, Diviserunt vestes meas sibi, et super vestimento meo jecerunt sortem: milites igitur haec fecerunt” (xix. 23, 24).

[4] Qui non scit quod in singulis Verbi sit sensus internus qui spiritualis, non videre potest aliquod arcanum in illis; scit modo quod milites diviserint vestes, et non tunicam, et praeter illa nihil ampliuS; cum tamen arcanum Divinum non modo huic rei inest, sed etiam singulis quae de passione Domini memorantur. Arcanum quod huic rei inest, est quod “vestes Domini” significaverint Divinum Verum, ita Verbum, quia Verbum est Divinum Verum; “vestes,” quas diviserunt, Verbum in littera, et “tunica” Verbum in sensu interno; “dividere” illas significat dispergere et falsificare, ac “milites” significant illos qui ab ecclesia, qui pro Divino Vero militarent; quare dicitur, “Milites igitur haec fecerunt.” Inde patet, quod per illa verba in sensu spirituali intelligatur quod Judaica Ecclesia disperserit Divinum Verum quod est in sensu litterae, et quod non potuerint dispergere Divinum Verum quod est in sensu interno. (Quod “vestes Domini significent Divinum Verum, ita Verbum, supra ostensum est; quod tunica” Ipsius Divinum Verum seu Verbum in sensu interno, videatur n. 9826, 9942; quod “dividere” sit dispergere at separare a bono et vero, ita falsificare, n. 4424, 6360, 6361, 9094. Quod “milites” significent illos qui ab ecclesia, ibi ab Ecclesia Judaica, qui militarent pro Divino Vero, patet a sensu spirituali “militiae” et “belli;” quod “bellum” significet pugnas spirituales, quae sunt veri contra falsum, videatur n. 1659, 1664, 8295, 10455; inde est quod de Levitis, quorum functio erat talium quae ecclesiae, dicatur,
quod “obirent militiam” et “militarent militiam,” exercendo ministerium in tentorio conventus, Num. iv. 23, 35, 39, 43, 47; cap. viii. 23, 24.)

65. “Et praecinctum ad mamillas zona aurea.” – Quod significet Divinum Bonum similiter, constat ex significatione “praecingi ad mamillas zona,” quod sit investiri quoad pectus; “mamillae” et “zona” dicuntur, quia mamillae e pectore exstant, et zona investit; quod sit Divinum Bonum procedens a Domino quod intelligitur, est quia “pectus” in genere, et “mamillae” in specie id significant: quod sit bonum procedens, est quia omnia indumenta significant illa quae procedunt, sunt enim extra corpus ac induunt illud, sicut illa quae procedunt etiam extra corpus sunt et cingunt illud. (Quod ita sit, constare potest ex illis quae in opere De Caelo et Inferno, De Vestibus quibus induti sunt Angeli; n. 177-182, ostensa sunt; quod nempe quisque induatur vestibus secundum sua intelligendi et sapiendi affectionem; et haec est quae procedit ab illis; est enim sphaera quae procedit ab unoquovis angelo et spiritu, quae est sphaera affectionis, et vocatur sphaera vitae ejus; secundum hanc illis sunt vestes; quod sint ex illa, non apparet coram oculis eorum, sed usque sciunt quod sint. De hac sphaera videatur n. 2489, 4464, 5179, 7454, 8630.)

[2] Ex his constare potest quod “Vestimenta Domini” significent Divinum procedens, quod est Divinum Verum unitum Divino Bono, quod implet universum caelum, ac intrat in interiora mentis, et dat ei, qui recipit, intelligentiam et sapientiam; hoc intelligitur per “indui vestimentis albis.” Quia Divinum Bonum procedens significatur per “zonam,” qua praecinctus, ideo zona apparebat aurea; per “aurum” enim significatur bonum amoris (videatur n. 113, 1551, 1552, 3658, 6914, 6917, 9510, 9874, 9881). Quod “mamillae” nominentur loco pectoris, quod erat praecinctum zona, est quia “mamillae” significant amorem spiritualem, et “pectus” ipsum bonum ejus. Ille amor etiam significatur per “mamillas” apud Esaiam:
“Ponam te in magnificentiam aeternitatis, gaudium generationis et generationis; suges lac gentium, et mamillas regum suges” (lx. (15,) 16);
“reges” sunt vera ex bono a Domino (videatur supra, n. 31); “mamillae” et “pectus” sunt id bonum, quod est bonum amoris spiritualis.

[3] Quod “pectus” significet bonum amoris spiritualis, est ex correspondentia cum caelo; totum enim caelum correspondet omnibus hominis; intimum seu tertium caelum correspondet capiti, medium seu secundum pectori, ac ultimum seu primum pedibus. Quia talis correspondentia est, etiam caelum vocatur Maximus Homo: et quia intimum seu tertium caelum correspondet capiti, ideo per “caput” significatur bonum amoris caelestis, quod est bonum amoris in Dominum; causa est quia id bonum hi regnat et facit illud: et quia medium seu secundum caelum correspondet pectori, ideo per “pectus” significatur bonum amoris spiritualis, quod est bonum amoris erga proximum; causa est quia id bonum ibi regnat et facit illud: ac quia ultimum seu primum caelum correspondet pedibus, ideo per “pedes” significatur bonum amoris naturalis e spirituali, quod est bonum fidei; causa est quia id bonum ibi regnat et facit illud. Ex his patet, unde est quod “mamilla” significet amorem spiritualem, et “pectus” bonum ejus. (Sed haec melius possunt intelligi ex illis quae in opere De Caelo et Inferno ostensa sunt, imprimis ex articulis ubi agitur De Tribus Caelis, n. 29-39; de eo, quod Divinum Domini in Caelis sit Amor in Ipsum et Charitas erga Proximum n. 13-19; quod Universum Caelum referat unum Hominem, n. (1)59-67; et quod Correspondentia sit Caeli cum omnibus Hominis, n. 87-102; et in Arcanis Caelestibus, n. 4938, 4939, 10087. Haec pauca solum illustrationis causa inde afferre licet, quod “pectus” significet honum amoris spiritualis, etiam ex illa causa, quia intus in pectore sunt cor et pulmo, et “cor” ex correspondentia significat amorem caelestem, et “pulmo” amorem spiritualem, sed pulmo implet peaus; quod illa correspondentia sit, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 3883-3896, 9280, 9300. Quid amor caelestis et quid amor spiritualis, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 23).

66. (Vers. 14.) “Et caput Ipsius et capilli candidi,” – Quod significent Divinum in primis et ultimis, constat ex significatione “capitis,” cum de Domino, de quo haec dicuntur, quod sit Divinum in primis (de qua sequitur); et ex significatione “capillorum,” quod sit Divinum in ultimis (de qua etiam sequitur); et ex significatione “candidi,” quod sit purum. (Quod “album” et “candidum” sit pulum, videatur n. 3301, 3993, 4007, 5319.) Quod “caput,” cum de Domino, sit Divinum in primis, est quia caput est supremum hominis, et in eo sunt prima ejus, quae vocantur principia, ex quibus derivantur illa quae fiunt in corpore; sunt enim in capite intellectus et voluntas, a quibus ut a suis primis seu principiis fluunt reliqua, quae sunt vitae ulterioris hominis, prout loquela et omnes actus. Quod autem “capilli,” cum de Domino, sint Divinum in ultimis, est quia capilli sunt ultima; illi enim crescunt ex ultimis apud hominem, et in illos desinunt prima; quapropter cum dicitur “caput et capilli,” intelliguntur prima et ultima.

[2] Qui scit quod “caput” significet prima, et “capilli” ultima, etiam in spiritualibus, et quod prima et ultima significent omnia (ut supra, n. 41, ostensum est) scire potest plura arcana sensus interni ubi illa nominantur: prout quod
Nasiraeus non raderet comam capitis sui, quia illa, ut dicitur, erat Naziraeatus Dei super capite ejus, et quod absolutis diebus abraderet illam, et consecraret (Num. vi. 1-21):
tum quod
Simsoni esset robur in capillis, et quod illis abrasis factus sit infirmus, et illis succrescentibus veniret in robur (Judic. xvi. 13 ad fin.):
tum quod
Quadraginta duo pueri discerpti fuerint ab ursis, quia illuserunt Elisaeo vocantes illum calvum (2 Reg. ii. 23, 24):
ut et quod
Elias indutus fuerit tunica pilosa (2 Reg. i. 8);
et Johannes Baptista pilis camelorum (Marc. |i|, 6):
et praeterea, quid significant “caput” “capilli,” “barba,” et “calvitium,” ubi nominantur in Verbo.

[3] Quod Naziraeus non raderet comam, quia illa, ut dicitur, erat Naziraeatus Dei super capite ejus, et quod absolutis diebus abraderet illam, et consecraret, erat quia Naziraeus repraesentabat Dominum in primis et in ultimis, ac Divinum Ipsius in ultimis erat Humanum Ipsius, quod Divinum fecit usque ad carnem et ossa, quae sunt ultima; quod usque ad carnem et ossa, patet ex eo, quod nihil in sepulcro reliquerit, et quod
Ipse ad discipulos dixerit, quod Carnem et Ossa haberet, quae non spiritus (Luc. xxiv. 39, 40):
et cum Ipsum Divinum etiam in ultimis est Divinum, tunc ex primis per ultima regit omnia. (Ut constare potest ex illis quae supra, n. 41, dicta et ostensa sunt; imprimis ex illis quae in Arcanis Caelestibus allata sunt; quod nempe interiora successive influant in exteriora, usque ad extremum seu ultimum, et quod ibi etiam existant et subsistant, n. 634, 6239, 6465, (1)9215, 9216. Quod non modo successive influant, sed etiam forment in ultimo simultaneum, quo ordine, n. 5897, 6451, 8603, 10099. Quod ideo omnia interiora contineantur in nexu a primo per ultimum, n. 9828; et in opere De Caelo et Inferno, n. 297. Quod inde ultimum, prae interioribus sit sanctum, n. 9824. Quod inde in ultimis sit robur et potentia, n. 9836.) Inde nunc est, quod Naziraeatus institutus sit. Quod ultimo consecraret crinem suum, mittendo illum in ignem altaris, erat quia sanctum Divinum repraesentabat, et “ignis altaris” significabat id sanctum (n. 934, 6314, 6832).

[4] Ex his quoque constare potest cur Simsoni erat robur in crinibus (Judic. xvi. (13) ad fin.) nam dicitur quod
Naziraeus fuerit ab utero matris (Judic. xiii. 7; cap. xvi. 17).
Inde quoque erat,
Quod non liceret summo sacerdoti ac filiis ejus, nec Levitis, radere caput, ac inducere sibi calvitium (Levit. x. 6; cap. xxi. 5, 10: Ezech. xliv. 20);
tum quod
Abscindere barbam (quae etiam simile significabat) apud populum Israeliticum esset ignominiosum (2 Sam. x. 4, 5).
Quod quadraginta duo pueri discerpti luerint ab ursis, quia illuserunt Elisaeo, vocantes illum calvum, erat causa, quia Elias et Elisaeus repraesentabant Dominum quoad Verbum, quod est Divinum Verum, cui sanctitas et robur est in ultimis ex primis, ut mox supra dictum est. Quia sic “calvitium” significabat deprivationem eorum, ideo hoc factum est. “Ursi” etiam significant verum in ultimis. (Quod Etias et Eli,aeus repraesentaverint Dominum quoad Yerbum, videatur n. 2762, 5247.) Ex his quoque patet, cur Eliae fuit “vestis pilosa,” ac Johanni “ex pilis camelorum;” Johannes enim Baptista similiter ac Elias repraesentabat Dominum quoad Verbum, quapropter etiam dictus est Elias (videatur n. 7643, 9372).

[5] Ex his intellectis sciri potest quid significatur per “caput,” “capillos,” “barbam,” et “calvitium” in Verbo: – Ut apud Esaiam,
“Tempore illo detondebit Dominus… per regem Aschuris caput, et pilos pedum, etiam barbam consumet” (vii. 20);
apud eundem,
“In omnibus rapitibus calvitium, omnis barba rasa” (xv. 2);
apud Jeremiam,
“Periit veritas, et excisa est ex ore illorum; tonde crinem, et abjice” (vii. 28, 29);
apud Ezechielem,
Accipe novaculam et transmitte super caput et barbam” (v. 1);
apud eundem,
“In omni facie erit pudor, et in omnibus capitibus calvitium” (vii. 18);
apud eundem,
“Omne caput decalvatum” (xxix. 18);
Apud Amos,
“Ascendere faciam… super omne caput calvitium” (viii. 10);
apud Davidem,
“Deus contundet caput hostium, Verticem capillorum, ambulantium in reatibus” (Psalm. lxviii. 22 (B.A. 21)).
In his locis et aliis per “tondere caput,” “abradere barbam,” et “inducere calvitium,” significatur deprivare omni vero et bono, quoniam qui deprivatur ultimis, etiam deprivatur prioribus, existunt enim et subsistunt priora in ultimis, ut supra est dictum. In mundo spirituum etiam apparent qui calvi sunt; et instructus sum quod sint qui abusi sunt Verbo, et sensum litterae, qui est Divinum Verum ibi in ultimis, applicuerunt ad nefanda, et inde deprivati sunt omni vero, sunt etiam malitiosissimi; plures ex illis sunt ex Babylonica gente: vicissim autem angeli apparent in decentibus comis.

67. “Tanquam lana candida, tanquam nix.” – Quod significet quoad bonum et verum ibi, constat ex significatione “lanae candidae,” quod sit bonum in ultimis (de qua sequitur), et ex significatione “nivis,” quod sit verum in ultimis; quod “nix” sit verum in ultimis, est ex aqua ex qua est, et ex albedine et candore. (Quod “aqua” significet verum, videatur infra, n. (1)71; et quod “albedo” et “candor” vem ex transparentia lucis n. 3301, 3993, 4007, 5319, 8459.) Quod “lana candida” significet bonum in ultimis, est quia lana super agnis et ovibus simile significat quod crinis super homine, ac “agni” et “oves” significant bonum, “agni” bonum caeleste (n. 3519, 3994, 10132), et “oves” bonum spirituale (n. 4169, 4809); inde est, quod “capilli,” per quos significatur Divinum Verum in ultimis, dicantur “candidi tanquam lana candida, et tanquam nix;” ut quoque de Domino cum transformatus,
“Vestimenta Ipsius facta sunt coruscantia, candida valde ut nix, qualia non potest ullo in terra dealbare” (Marc. ix. 3);
et de “Antiquo dierum” apud Danielem,
“Videns fui usque dum throni projecti sunt, et Antiquus dierum sedit; vestis Ipsius sicut nix alba, et crinis capitis Ipsius (2)sicut lana candida” (vii. 9);
“vestis” etiam significat Divinum in ultimis (videatur supra, n. 64), et “Antiquus dierum” Dominum ab aeterno.

[2] Quia “lana” significat bonum in ultimis, ideo aliquoties in Verbo describitur bonum per “lanam,” et verum per “linum” et per “nivem:” – Ut apud Hoscheam,
“Dixit, Ibo post amasios meos, dantes panem meum et aquas meas, lanam meam et linum meum;… ideo revertar et accipiam frumentum meum in tempore suo et auferam lanam meam et linum meum” (ii. 5, 9);
apud Ezechielem,
“Adipem comeditis, et lanam induitis; quod Optimum est, mactatis; gregem non pascitis” (xxxiv. 3);
apud Davidem,
Jehovah “(1)mittit verbum suum in terram dat nivem sicut lanam” (Psalm. cxlvii. 15, 16);
et apud Esaiam,
“Si fuerint peccata Vestra sicut dibapha, tanquam nix albescent; si rubra fuerint sicut purpura, tanquam lana erunt” (i. 18);
quod “nix” dicatur de peccatis quae fuerunt sicut dibapha, et “lana” de peccatis quae fuerunt rubra sicut purpura, est quia “dibapha” significant verum ex bono, et in opposito sensu falsum ex malo (n. 4922, 9468), ac “rubrum” et “purpura” bonum, et in opposito sensu malum omnis generis (n. (2)3300, 9467, (3)9865).

68. “Et oculi Ipsius sicut flamma ignis.” – Quod significet Divinam Providentiam ex Divino Amore Ipsius, constat ex significatione “oculorum,” quod sint intellectus (de qua supra, n. 37), et cum de Domino, quod sint praesentia, et inde providentia (n. 3860, 10569), de qua sequitur; et ex significatione “flammae ignis,” quod, cum de Domino, sit Divinus Amor. Causa quod “flamma ignis” sit Divinus Amor, est quia Dominus e caelo apparet ut Sol, et Divinum quod procedit ab Ipso ut lux, flammea in intimo seu tertio caelo, et candida in medio seu secundo caelo; ipse Divinus Amor est qui ita apparet. Inde est, quod “ignis” et “flamma” in Verbo significent amorem. (Ut constare potest ex illis quae in Arcanis Caelestibus ostensa sunt: nempe, Quod “ignis” in Verbo significet amorem in utroque sensu, n. 934, 4906, 5215. Quod “ignis sacer” et “caelestis” sit Divinus Amor, et omnis affectio quae illius Amoris, n. 934, 6314, 6832. Quod binae omnes caloris sint; una ex sole mundi, ex quo omnia vegetant in tellure; altera ex Sole caeli, qui est Dominus, ex quo omne vitae angelis et hominibus, n. 3338, 5215, 7324. Quod amor sit ignis vitae, et quod ipsa vita actualiter inde sit, n. 4906, 5071, 6032, 6314. Quod flammea sit verum ex bono intimi caeli, et lux verum ex bono medii caeli, n. 3222, 6832; ex causa, quia lux in intimo caelo apparet flammea, et in medio candida, n. 9570. Et praeterea in opere De Caelo et Inferno, n. 116-140.) Quod “oculi” cum de Domino, significent Divinam Providentiam, est quia cum de homine, significant intellectum, et Divinus Intellectus quia infinitus est Divina Providentia. Non aliud per “oculos” Jehovae significatur apud Esaiam,
“Inclina, Jehovah, aurem tuam et audi; et aperi, Jehovah, oculos tuos et vide” (xxxvii. 17);
apud Jeremiam,
“Ponam oculum meum super illos in bonum, et reducam eos super terram hanc et aedificabo eos” (xxiv. 6);
apud Davidem,
“Ecce oculus Jehovae super timentibus Ipsum” (Psalm. xxxiii. 18);
et apud eundem,
“Jehovah in templo sanctitatis suae;… oculi Ipsius vident, et palpebrae Ipsius probant filios hominis” (Psalm. xi. 4);
et alibi. (Quid Divina Providentia, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 267-279.)

69. (Vers. 15.) “Et pedes Ipsius similes chalcolibano tanquam in camino igniti.” – Quod significet ultimum ordinis Divini quod naturale, plenum Divino Amore, constat ex significatione “pedum,” quod sint naturale (de qua n. 2162, 3147, 3761, 3986, 4280, 4938-4952); inde, cum de Domino, quod sint ultimum ordinis Divini, quia id est naturale; ex significatione “chalcolibani,” seu aeris levigati, quod sit bonum naturale (de qua sequitur); et ex significatione “igniti,” cum de Domino, quod sit quod ex Divino Amore (de qua n. 10055). Dicitur “tanquam in camino igniti,” ut exprimatur Divinus Amor in maximo gradu, et in suo pleno; nam Divinum est in suo pleno cum in suo ultimo, et ultimum est naturale (videatur supra, n. 66). Inde patet, quod per “pedes Ipsius similes chalcolibano tanquam in camino ignitos,” significetur ultimum ordinis Divini quod naturale, plenum Divino Amore. Dicuntur haec, ut quoque praecedentia, comparative; ut quod “caput et capilli candidi esset tanquans lana candida, tanquam nix,” et quod “pedes essent similes chalcolibano tanquam in camino igniti;” sed sciendum est quod omnes comparationes in Verbo significent, quia similiter ac ipsae res sunt ex correspondentiis (videatur n. 3579, (1)4599, 8989).

[2] Quod “pedes,” cum de Domino, significent ultimum ordinis Divini, et quod hoc sit naturale, est quia caelum est caelum ex Divino Humano Domini, et quod inde caelum in toto complexu referat unum Hominem; et quia tres caeli sunt, quod supremum caelum referat caput, medium corpus, et ultimum pedes. Divinum quod facit supremum caelum vocatur Divinum caeleste, Divinum autem quod facit medium caelum vocatur Divinum spirituale, ac Divinum quod facit ultimum caelum vocatur Divinum naturale ex spirituali et caelesti: inde patet causa, cur hic describitur Dominus quoad Divinum Humanum, quod est Filius hominis visus in medio candelabrorum, non modo quoad vestes, sed etiam quoad caput, et pectus, et pedes. (Quod “Filius hominis” sit Dominus quoad Divinum Humanum, videatur supra, n. 63; et quod “candelabra” sint caelum, etiam supra, n. 62. Sed haec quia arc1na sunt, hactenus in mundo ignota, et tamen sint quae intelligenda ut comprehendatur sensus internus horum, et sequentium in libro hoc prophetico, ideo singilla descripta sunt in specie in opere De Caelo et Inferno: ut, Quod Divinum Humanum Domini faciat Caelum, n, 7-12, 78-86, seq. Quod inde Caelum in toto complexu referat unum Hominem, n. 59-77. Quod tres Caeli sint, et quod supremum referat caput, medium corpus, et ultimum pedes, n. 29-40.) Ex his inde intellectis constare potest quid significatur per “pedes Jehovae” seu “Domini” in Verbo, quod nempe ultimum ordinis Divini seu naturale; et quia externum ecclesiae, cultus et Verbi est ultimum ordinis Divini in ecclesia, et est naturale, ideo hoc per “pedes Jehovae” seu “Domini” in specie significatur.

[3] Quia id per “pedes Jehovae” seu “Domini” significatur, ideo cum Dominus sicut Angelus visus prophetis alibi, etiam similiter visus est; ut Danieli:
“Sustuli oculos meos et vidi; ecce Vir indutus linteis, cujus lumbi cincti auro Uphasi, corpus Ejus sicut Tharschisch;… et oculi Ejus sicut faces ignis; brachia Ejus et pedes Ejus sicut splendor aeris levigati” ((Dan.) x. 5, 6).
Similiter cherubi, per quos intelligitur Dominus quoad providentiam et custodiam (n. 9277, 9509, 9673), visi sunt Ezechieli:
“Pedes eorum erant… micantes sicut splendor aeris levigati” ((Ezech.) i 7).
Similiter Dominus visus ut Angelus postea in Apocalypsi:
“Vidi Angelum descendentem de caelo, amictum nube, et iris circum caput, et facies Ejus ut sol, et pedes Ejus tanquam columnae ignis” (x. 1).
Quia talis visus est Dominus quoad pedes, ideo sub pedibus visus est quibusdam ex filiis Israelis,
“Sicut opus lapidis sapphiri, et quasi substantia caeli quoad puritatem” (Exod. xxiv. 10);
quod Dominus illis non visus sit quoad pedes sed “sub pedibus,” erat causa quia non in externo ecclesiae, cultus et Verbi erant, sed sub illo (videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n 248).

[4] Quoniam “pedes Jehovae” seu “Domini significant ultimum ordinis Divini, et hoc in specie est externum ecclesiae, cultus et Verbi, ideo hoc in Verbo vocatur “scabellum pedum Ipsius:” – Ut apud Esaiam,
“Gloria Libani ad Te veniet ad decorandum locum sanctuarii mei, locum pedum meorum honorabilem reddam;… et incurvabunt se ad volas pedum tuorum” (lx, 13, 14);
apud eundem,
“Caelum thronus meus. et terra scabellum pedum meorum” (lxvi. 1);
apud Jeremiam,
Deus “non recordatur scabelli pedum suorum in die irae” (Thren. ii. 1);
apud Davidem,
“Adorate Jehovam Versus scabellum pedum Ipsius” (Psalm. xcix. 5);
apud eundem,
“Intrabimus in habitacula Ipsius, incurvabimus nos scabello pedum Ipsius” (Psalm. cxxxii. 7);
apud Nahum,
“Jehovae… nubes pulvis pedum Ipsius” (i. 3);
quod “nubes” sit externum Verbi, seu Verbum quoad litteram, videatur supra (n. 36); et quia “nubes” est externum Verbi, etiam est externum ecclesiae et cultus, nam ecclesia et cultus sunt ex Verbo; “pulvis pedum” dicitur, quia illa quae in sensu litterae Verbi, qui est naturalis, apparent sparsa.

70. Quod pedes dicti sint “similes chalcolibano,” est quia chalcolibanum est aes levigatum micans ex quodam igneo, et “aes” in Verbo significat bonum naturale. Sunt metalla aeque significativa ac reliqua in Verbo; “aurum” ibi significat bonum caeleSte, quod est bonum intimum; “argentum” significat verum ejus, quod est bonum spirituale; “aes” bonum naturale, quod est bonum ultimum; et “ferrum” verum ejus, quod est verum naturale. Quod metalla significent illa, est ex correspondentia; apparent enim in caelo plura fulgentia sicut ex auro et argento, et quoque plura sicut ex aere et ferro, et notum est ibi quod per illa significentur memorata bona et vera. Inde est, quod antiqui, qui in scientia correspondentiarum fuerunt, appellaverint saecula secundum illa metalla; primum saeculum, “Aureum,” quia tunc regnabat innocentia, amor, et inde sapientia; secundum autem saeculum, “Argenteum,” quia tunc regnabat verum ex illo bono, seu bonum spirituale, et inde intelligentia; tertium saeculum, “Aeneum” seu “Cupreum,” quia tunc regnabat modo bonum naturale, quod est justum et sincerum moralis vitae; ultimum autem saeculum vocabant “Ferreum,” quia tunc regnabat modo verum absque bono, et cum id regnat, tunc quoque regnat falsum: haec omnia ex significatione spirituali illorum metallorum.

[2] Ex his constare potest quid significatur per statuam Nebuchadnezari in somnio visam
Cujus “caput erat ex auro, pectus et brachia ex argento, venter et latus ex aere; crura ex ferro, et pedes partim ex ferro partim ex luto” (Dan. ii. 32, 33);
quod nempe status ecclesiae quoad bonum et Verum, a primo tempore usque ad ultimum ejus; ultimum ejus fuit quando Dominus in mundum venit. Quando scitur quod “aurum” significet bonum caeleste, “argentum” bonum spirituale, “aes” bonum naturale, et “ferrum” verum naturale, sciri possunt plura arcana in Verbo ubi illa metalla nominantur: – Ut quid significatur apud Esaiam,
“Pro aere adducam aurum, pro ferro adducam argentum, et pro lignis aes, et pro lapidibus ferrum; et ponam praefecturam tuam pacem, et exactores tuos justitiam” (lx. 17).

[3] Sed quia de significatione “aeris,” quod sit bonum naturale, hic agitur, velim modo aliqua loca adducere, ubi “aes” nominatur et id bonum significat. Apud Mosen,
“Ascher acceptus fratribus suis, et intingens in oleum pedem suum; ferrum et aes calceus tuus, et sicut dies tui fama tua” (Deutr. xxxiii. 24, 25);
“Ascher” ut una tribus significat felicitatem vitae et jucundum affectionum (n. 3938, 3939, 6408); “intingere in oleum pedem” significat jucundum naturale, “oleum” jucundum, (n. 9954), “pes” naturale (ut mox supra, n. 69); “ferrum et aes calceus,” significat infimum naturale ex vero et bono, “calceus” est infimum naturale (n. 1748, 1860, 6844), “ferrum” est verum ejus et aes est bonum ejus (ut supra). (Apud eundem,)
“Jehovah Deus tuus introducturus est te in terram opimam terram e cujus lapidibus ferrum et e cujus montibus excides aes” (Deutr. viii. 7, 9).
Apud Jeremiam,
“Dabo te populo huic in murum aeris munitum, ut oppugnent te, et non praevaleant tibi” (xv. (1)20).
Apud Ezechielem,
“(1)Javan, Thubal et Meschech mercatores tui, cum anima hominis et vasis aeris dederunt negotiationem tuam” (xxvii. 13):
agitur in eo capite de mercaturis Tyri, per quas significantur cognitiones boni et veri; per nomina “Javan, Thubal et Meschech” significantur talia quae boni et veri sunt, de quibus cognitiones; “anima hominis” est verum vitae; “vasa aeris” sunt scientifica boni naturalis. (Quid per “Tyrum” significatur, videatur n. 1201: quid per “mercaturas,” n. 2967, 4453: quid per “Thubal et Meschech,” n. 1151: quid per “Javan,” n. 1152, 1153, 1155: quid per “animam hominis,” n. 2930, 9050, 9281: quid per “vasa,” n. 3068, 3079, 3316, 3318.) Apud eundem,
Pedes cheruborum erant “micantes sicut species aeris levigati” (i. 7):
quid “cherubi,” et quid “pedes,” vide mox supra (n. 69).

[4] Apud eundem,
Vidi, et “ecce vir cujus aspectus sicut aspectus aeris, et filum lini in manibus… is stans in porta” (xl. 3):
ille angelus, quia mensus est murum et portas Domus Dei, quae significant externa ecclesiae, visus est aspectus ejus sicut aspectus aeris. Qui scit quod “aes” significet externum ecclesiae, quod in se est naturale, is aliquantum scire potuit cur
Altare holocausti obductum fuit ex aere, ac cribrum ex aere circum illud, et vasa ex aere (Exod. xxvii. 1-4);
ut et cur
Magnum vas, quod mare vocabatur, cum duodecim bovibus sub illo, ac decem labra cum basibus, ut et omnia vasa tabernaculi pro Domo Dei, a Salomone facta sunt ex aere polito (1 Reg. (2)vii. 43-47).

[5] Qui scit quid “aes” significat, is in id arcanum etiam venire potest, cur mandatum fuit quod serpens aeneus poneretur ad aspiciendum a populo, de quo ita apud Mosen:
“Misit Jehovah serpentes in populum, qui momorderunt populum;… et dixit ad Mosen, Fac tibi serpentem, et pone eum super signum, et fiet, omnis qui morsus fuerit et aspexerit illum vivet. Et fecit Moses serpentem aeris, et posuit eum super signum; et factum est cum momordit serpens virum, et aspexit serpentem aeris, revixit” (Num. xxi. 6, 8, 9).
Quod ille significaverit Dominum, docet Ipse apud Johannem:
“Sicut Moses exaltavit serpentem in deserto, ita Oportet exaltari Filium hominis, ut omnis qui credit in Ipsum non pereat, sed habeat vitam aeternam” (iii. 14, 15).
per “serpentem” significatur id quod est ultimum vitae apud hominem, et vocatur sensuale externum, quod est naturale; hoc ultimum, quia in Domino erat Divinum, ideo serpens aeris apud filios Israelis, apud quos omnia erant repraesentativa, factus est, et significabat quod si aspicerent in Divinum Humanum Domini, reviverent; hoc est, si crederent in Ipsum, vitam aeternam haberent, ut quoque Ipse Dominus docet. (Quod “videre” in sensu spirituali sit credere, videatur etiam supra, n. 37, 68; et quod “serpens” sit sensuale externum, quod est ultimum vitae hominis, in Arcanis Caelestibus, n. 195, 196, 197, 6398, 6949, 10313.)
Quod “aes” et “ferrum” in Verbo etiam significent durum (Ut Esai. xlviii. 4; Dan. vii. 19; et alibi),
videbitur in sequentibus.

71. “Et vox Ipsius tanquam vox aquarum multarum. “Quod significet Divinum Verum in ultimis, constat ex significatione “vocis,” cum a Domino, quod sit Divinum Verum (de qua n. 219, 220, 3563, 6971, 8813, 8914; et supra, n. 55); et ex significatione “aquarum,” quod sint vera fidei, et quoque cognitiones veri (de qua n. 2702, 3058, 5668, 8568, 10238); et quia cognitiones veri sunt in ultimis, ideo per “vocem sicut (vox) aquarum multarum,” quia de Domino, significatur Divinum Verum in ultimis. (Quod cognitiones et scientifica sint externi seu naturalis hominis, quia in luce mundi, ita in ultimis, videatur n. 5212; et in genere de illis in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 51). Quoniam nondum notum est quod “aquae “in Verbo significent vera fidei et cognitiones veri, ex causa fortassis quia remotum apparet, ideo velim paucis hic ostendere quod per “aquas” in Verbo illa intelligantur; quod etiam necessum est, quia absque cognitione quid “aquae” significant, non sciri potest quid significat Baptismus, nec quid lavationes in Ecclesia Israelitica, quarum mentio toties fit. “Aquae” significant vera fidei, quia “panis” significat bonum amoris. Quod “aquae” et “panis” illa significent, est quia illa quae sunt nutritionis spiritualis exprimuntur in sensu litterae per talia quae sunt nutritionis naturalis; aquae enim et panis, per quae intelligitur omnis potus et omnis cibus in genere, nutriunt corpus, ac vera fidei et bonum amoris nutriunt animam; est quoque hoc ex correspondentia, nam cum “panis” et “aqua” leguntur in Verbo, angeli, quia spirituales, intelligunt illa quae eos nutriunt, quae sunt bona amoris et vera fidei.

[2] Hic aliqua loca afferre velim, ut sciatur quod “aquae” significent vera fidei, tum cognitiones veri: -Apud Esaiam:
“Plena est terra scientia Jehovae, sicut aquae mare contegunt” (xi. 9);
apud eundem,
“Tunc haurietis aquas cum laetitia ex fontibus salutis” (xii. 3);
apud eundem,
“Qui ambulat in justitiis, et loquitur rectitudines; . . . . panis dabitur et aquae fideles” (xxxiii. 15, 16);
apud eundem,
“Pauperes et egeni quaerentes aquam, sed non, lingua eorum siti deficit: . . . . aperiam super clivis fluvios, et in medio vallium fontes ponam, desertum in stagnum aquarum, et terram siccam in scaturigines aquarum; . . . . ut videant, et cognoscant, et attendant et intelligant” (xli. 17, 18, 20);
apud eundem,
“Effundam aquas super sitientem, et fluenta super aridam; effundam spiritum meum super semen tuum, et benedictionem meam super natos” (xliv. 3);
apud eundem,
“Exorietur in tenebris lux tua, et caligo tua sicut meridies, . . . . ut sis sicut hortus irriguus, et sicut exitus aquarum, cujus aquae non mentientur” (lviii. 10(, 11));
apud Jeremiam:
“Duo mala fecit populus meus; Me deseruerunt, fontem aquarum vivarum, ad excidendum sibi foveas, quae non continent aquas” (ii. 13);
apud eundem,
“Magnates miserunt minorennes aquae causa, venerunt ad foveas, nec invenerunt aquas, reversa sunt vasa eorum vacua, pudefacti sunt et ignominia affecti” (xiv. 3);
apud eundem,
“Deseruerunt fontem aquarum vivarum Jehovam” (xvii. 13);
apud eundem,
“Cum fletu venient, et cum (1)precibus adducam eos, ducam eos ad fontes aquarum in via recti” (xxxi. 9);
apud Ezechielem:
“Frangam baculum panis, . . . .et comedent panem pondere et in sollicitudine, et aquas mensura et stupore bibent, ut careant pane et aqua, et (1)desolentur vir et frater, et contabescant propter iniquitates” (iv. 16, 17; cap. xii. 18, 19: Esai. li. 14);
apud Amos,
“Ecce dies venient, quibus immittam famem in terram; non famem ad panem, neque sitim ad aquas, sed ad audiendum Verbum Jehovae; vagabuntur a mari ad mare, . . . . et discurrent ad quaerendum Verbum Jehovae, nec invenient; in die illo deficient virgines pulchra et juvenes siti” (viii. 11-13);
apud Sachariam,
“In die illo exibunt aquae vivae ex Hierosolyma” (xiv. 8);
apud Davidem,
“Jehovah Pastor meus, non carebo; ad aquas quietum deducet me” (Psalm. xxiii. (1,) 2);
apud (2)Esaiam,
“Non sitient, . . . . aquas e petra effluere faciet illis, et findet petram ut fluant aquae” ((3)xlviii. 21);
apud (4)Davidem,
“Deus, mane quaero Te; sitit anima mea, . . . lassus sine aquis” (Psalm. lxiii. 2 (B. A. 1));
apud eundem,
Jehovah “mittit Verbum suum, . . . . spirare facit ventum, ut fluant aquae” (Psalm. cxlvii. (5)18);
apud eundem,
“Laudate Jehovam caeli caelorum, et aquae quae desuper caelis” (cxlviii. 4);
apud Johannem,
Jesus venit ad fontem Jacobi; “venit mulier e Samaria ad hauriendum aquas; cui dixit Jesus, Da Mihi bibere; . . . si scires donum Dei, et quis sit qui dicit tibi, Da Mihi bibere, tu peteres ab Ipso ut daret tibi aquam viventem. Dicit Ipsi mulier, . . . Unde habes aquam viventem? . . . . Dixit ei Jesus, Omnis qui bibit ex hac aqua, sitiet iterum; qui vero biberit ex aqua quam Ego dabo, non sitiet in aeternum; et aqua quam Ego dabo, fiet in eo fons aquae salientis in vitam aeternam” (iv. 7-15);
apud eundem,
Jesus dixit, “Si quis sitiverit, Venito ad Me et bibito; quisquis credit in Me, sicut dicit Scriptura, flumina e ventre ipsius fluent aquae viventis” (vii. 37, 38);
in Apocalypsi,
“Sitienti dabitur e fonte aquae vitae gratis” (xxi. 6);
et alibi,
Angelus ostendit illi “fluvium aquae vitae, splendidum sicut crystallum, exeuntem ex throno Dei et Agni” (xxii. 1);
et adhuc ibi,
“spiritus et Sponsa dicunt, (Veni); qui audit, dicat Veni; et qui sitit veniat; et qui vult, accipiet aquam vitae gratis” (xxii. 17).

[3] Haec allata sunt, ut sciatur quod per “aquas” in Verbo significentur vera fidei, et inde quid per aquam Baptismi, de quo ita Dominus docet apud Johannem:
“Nisi homo generatus fuerit ex aqua et spiritu, non potest ingredi in regnum Dei” (iii. 5);
“aquae” ibi sunt vera fidei, et “spiritus” est vita secundum illa (videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 202-209, seq.). Quia non notum fuerat quod “aquae” significarent vera fidei, nec quod omnia quae apud filios Israelis instituta fuerunt essent repraesentativa spiritualium, ideo creditum est quod per lavationes illis mandatas abstersa fuerint illis peccata, cum tamen ne hilum; repraesentabant modo purificationem a malis et falsis per vera fidei et vitam secundum illa (videatur in Arcanis Caelestibus, n. 3147, 5954, 10237, 10240). Ex his nunc patet quod per “vocem,” quae sicut “vox aquarum multarum,” intelligatur Divinum Verum; ut quoque apud Ezechielem,
“Ecce gloria Dei Israelis venit a via orientis, et vox Ipsius sicut vox aquarum multarum, et terra illustrata a gloria Ipsius” (xliii. (1)2);
apud Davidem,
“Vox Jehovae super aquis, . . . . Jehovah super aquis multis” (Psalms. xxix. 3);
et in sequentibus in Apocalypsi,
“Audivi vocem e caelo tanquam vocem aquarum multarum” (xiv. 2).

[4] Scio quod miraturi sint quidam quare in Verbo “aquae” nominantur, et non vera fidei, cum tamen Verbum docebit hominem de vita spirituali ejus; et si vera fidei loco “aquarum” dicta fuissent, scivisset homo quod non aquae Baptismi et lavationum aliquid ad purificationem hominis a malis et falsis fecissent: sed sciendum est quod Verbum, ut Divinum sit, et simul pro caelo et pro ecclesia, omnino naturale erit in littera; nam nisi naturale esset in littera, non foret per illud conjunctio caeli cum ecclesia, foret enim sicut domus absque fundamento, et sicut anima absque corpore; ultima enim concludunt omnia interiora et fundant illa (videatur supra, n. 41): homo etiam est in ultimis, et super ecclesia apud illum fundatur caelum. Inde nunc est quod talis stylus in Verbo sit; quare homo, cum cogitat spiritualiter ex naturalibus, quae sunt in sensu litterae Verbi, conjungitur caelo, cum quo non alioquin conjungeretur.

72. (Vers. 16.) “Et habens in dextra sua manu stellas septem.” -Quod significet cognitiones boni et veri omnes ab Ipso, constat ex significatione “habere in dextra sua manu,” quod sit ab Ipso; “manus” enim significat potentiam, et inde quicquid est apud illum, ita quoque quicquid ab illo; quod “dextra manus” dicatur, est quia “dextra manus” significat potentiam boni per verum; (quod “manus” significet potentiam, videatur n. 878, 3091, 4931-4937, 6947, (1)10019; et inde quod significet quicquid apud illum, ita quoque quicquid ab illo, n. 9133, 10019, 10405; quod “dextra manus” significet potentiam boni per verum, n. 9604, 9736, 10061; et quod “dextra Jehovae” significet Divinam potentiam Domini, ita omnipotentiam, n. 3387, 4592, 4933, 7518, 7673, 8281, 9133, 10019;) et ex significatione “stellarum,” quod sint cognitiones boni et veri (de qua sequitur); et ex significatione “septem,” quod sint omnes (de qua supra, n. 20, 24).

[2] Quod “stellae” significent cognitiones boni et veri, ita bona et vera, est ex apparentia in mundo spirituali; ibi enim Dominus apparet ut Sol, et angeli e longinquo ut stellae; quod angeli ita appareant, est ex receptione lucis ex Domino ut Sole, ita ex receptione Divini Veri quod a Domino, nam hoc est lux caeli. Inde est quod dicatur apud Danielem,
“Intelligentes fulgebunt sicut splendor expansi, et justificantes multos ut stellae in aeternum” (xii. 3);
“intelligentes” sunt qui in veris, et “justificantes” qui in bonis (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 346-348).

[3] Cum notum est (aliquibus) quod “sol” significet Dominum quoad Divinum Amorem, ita quoque Divinum Amorem a Domino, et quod “stellae” significent vera ecclesiae et illorum cognitiones, illi scire possunt quid in Verbo significatur per quod “sol obscurabitur,” et quod “stellae non lucebunt,” et quoque quod “cadent e caelo;” et praeterea quid “stellae” significant alibi in Verbo ubi nominantur; ut in sequentibus his locis: – Apud Esaiam,
Ponam “terram in vastitatem, ut peccatores ejus perdat ex ea: stellae caelorum et sidera eorum non lucebunt luce sua; obtenebrabitur sol in ortu suo, et luna non splendere faciet lucem suam” (xiii. 9, 10):
agitur ibi de vastatione ecclesiae, quae est cum non amplius bonum amoris et vera fidei; “terra” quae in vastitatem: ponetur est ecclesia; quod “terra” sit ecclesia, videatur supra (n. 29).

[4] Apud Ezechielem,
“Obtegam cum exstinxero te (caelos), et atrabo stellas, solem nube obtegam, et luna non lucere faciet lucem suam; omnia luminaria lucis . . . . atrabo super te, et dabo tenebras super terra” (xxxii. 7, 8);
“tenebrae super terra,” sunt falsa in ecclesia. Apud Joelem,
“Sol et luna atrati erunt, et stellae contrahent splendorem suum” (ii. 10, 11 ; cap. iv. 15 (B. A. iii. 15));
apud Matthaeum,
In consummatione saeculi “post afflictionem dierum sol obscurabitur, luna non dabit lucem suam, et stellae cadent de caelo, et virtutes caelorum commovebuntur” (xxiv. 29; Marc. xiii. 24);
apud Danielem,
Ex uno de cornibus hirci caprarum “exivit cornu unum de exiguo, et crevit valde versus meridiem, et versus ortum, et versus decus, et crevit versus exercitum caelorum, et dejecit . . . . de exercitu et de stellis, et conculcavit eos; immo usque ad Principem exercitus extulit se” (viii. 9-11).
“exercitus caelorum” sunt bona et vera ecclesiae in complexu (n. 3448, 7236, 7988, 8019); in specie, quae pugnant contra falsa (n. (1)7277); inde Jehovah dicitur “Jehovah Zebaoth,” hoc est, Exercituum (n. 3448, 7988).

[5] In Apocalypsi,
Draco cauda “traxit tertiam partem stellarum caeli in terram” (xii. 4);
“stellae” etiam ibi sunt bona et vera ecclesiae et cognitiones eorum; “tertia pars” est plurima pars; quid autem “draco,” dicetur in sequentibus. Alibi,
“Stellae caeli ceciderunt in terram” (Apoc. vi. 13);
alibi,
“Stella e caelo lapsa est in terram” (Apoc. ix. 1);
alibi,
“Cecidit e caelo stella magna, ardens velut lampas; cecidit in tertiam partem fluviorum et in fontes aquarum” (Apoc. (2)viii. 10);
quia “stellae” significant vera et bona ecclesiae, et cognitiones eorum, per “cadere illas e caelo” significatur quod illa pereant. Apud Davidem,
Jehovah “numerat numerum stellarum, omnibus nomina vocat” (Psalm. cxlvii. 4);
apud eundem,
“Laudate Jehovam sol et luna, laudate Ipsum omnes stellae lucis” (Psalm. cxlviii. 3);
in Libro Judicum,
“Venerunt reges, . . . . pugnarunt e caelo, pugnarunt stellae de viis suis” (v. (19,) 20).
Quoniam angeli in caelo spirituali lucent ut stellae, et quoniam omnia vera et bona quae apud illos sunt a Domino, ideo Dominus sicut vocatur “Angelus” etiam vocatur “Stella;” ut apud Mosen,
“Orietur Stella ex Jacobo, et Sceptrum surget ex Israele” (Num. xxiv. 17);
et in Apocalypsi,
“Jesus . . . . Stella splendida et matutina” (xxii. 16).
Inde patet unde erat quod
Sapientes ex oriente viderint stellam, et secuti illam, et quod illa steterit ubi Jesus erat natus (Matth. ii. 1, 2, 9).
Ex his nunc sciri potest quid significatur per “septem stellas” quae in dextra manu Filii hominis, qui ibi est Dominus quoad Divinum Humanum (videatur supra, n. 63)

73. “Et ex ore Ipsius romphaea anceps acuta exiens.” – Quod significet ex Verbo dispersionem falsorum, constat ex significatione “exire ex ore,” cum de Domino, quod sit Divinum Verum, ita Verbum, nam ex ore Domini id procedit; et ex significatione “romphaeae” seu “gladii,” quod sit verum pugnans; et quia per verum, cum pugnat, disperguntur falsa, ideo etiam per “romphaeam” etiam significatur dispersio falsorum: quod romphaea anceps “acuta” dicatur, est quia prorsus dispergit. (Quod “romphaea” seu “gladius” significet verum pugnans contra falsa et destruens ea, videatur n. 2799, 6353, 8294.) Quia in sequentibus aliquoties memoratur
“Romphaea” (ut (Apoc.) cap. ii. 12, 16; cap. vi. 4, 8; cap. xiii. 10, 14; cap. xix. 15, 21),
supersedetur hic aliqua loca e Verbo afferre, illustrantia et ostendentia quod significet verum pugnans et dispersionem falsorum; illustrabitur et ostendetur in illis locis.

74. “Et facies Ipsius sicut sol fulget in sua potentia.” – Quod significet Divinum Amorem Ipsius ex quo omnia caeli, constat ex significatione “faciei,” cum de Domino, quod sit Divinus Amor, ex quo omne bonum, ita quoque omnia caeli (n. 5585, 9306, 9546, 9888; et quod Dominus in Verbo quoad Divinum Humanum dicatur “Facies Jehovae,” n. 10579. Quod Dominus ex Divino Amore e caelo appareat ut Sol fulgens, et quod ab Ipso ut sole omnia caeli existant et subsistant, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 116-125, et ex illis quae ibi postea sequuntur).

75. VERSUS 17-20.
“Et cum vidi Ipsum, cecidi ad pedes Ipsius tanquam mortuus; et imposuit dextram suam manum super me, dicens mihi, Ne time, Ego sum Primus et Ultimus. Et qui vivens, et factus sum mortuus, et ecce vivens sum in saecula saeculorum, amen; et habeo claves inferni et mortis. Scribe quae vidisti, et quae sunt, et quae futura sunt (posthac). Mysterium septem stellarum, quas vidisti in dextra mea, et septem candelabra aurea; septem Ecclesiarum sunt; et septem Ecclesiarum sunt; et septem candelabra quae vidisti septem Ecclesiae sunt.”
17. “Et cum vidi Ipsum,” significat praesentiam Divinae majestatis (n. 76); “cecidi ad pedes Ipsius,” significat adorationem ex humiliatione cordis pro Divino (n. 77); “tanquam mortuus,” significat vitae propriae defectum (n. 78); “et imposuit dextram (suam) manum super me,” significat vitam ab Ipso (n. 79); dicens mihi, Ne time,” significat recreationem (n. 80); “Ego sum Primus et Ultimus,” significat qui omnia regit ex primis per ultima, et sic omnia caeli (n. 81).
18. “Et qui vivens,” significat qui ab aeterno (n. 82); “et factus sum mortuus,” significat quod rejectus (n. 83); et ecce vivens sum in saecula saeculorum,” significat ad Ipso vita aeterna (n. 84); “amen,” significat Divinam confirmationem (n. 85); “et habeo claves inferni et mortis,” significat quod Ipsi potentia salvandi (n. 86).
19. “Scribe quae vidisti, et quae sunt, et quae futura sunt (1)fieri posthac,” significat ut omnia posteritati sint quia Divina (n. 87).
20. “Mysterium septem stellarum quas vidisti in dextra mea,” significat revelationem de bonis et veris, quae omnia ab Ipso (n. 88); “et septem candelabra aurea,” significat et de illis in novo caelo et nova terra (n. 89); – septem stellae angeli septem Ecclesiarum sunt,” significat illos qui recipiunt bona et vera a Domino (n. 90); “et septem candelabra quae vidisti septem Ecclesiae (sunt), significat quod omnes illi in novo caelo et in nova ecclesia sint (n. 91).

76. (Vers. 17.) “Et (cum) vidi Ipsum.” – Quod significet praesentiam Divinae majestatis, constat ex illis quae praecedunt de Filio hominis, quae omnia sunt Divinae majestatis, ut patet ab explicatione eorum in sensu interno; ut quod “indutus esset talari et praecinctus ad mamillas zona aurea,” per quae significatur quod Divinum Verum et Divinum Bonum ab Ipso procedat; quod “caput Ipsius et capilli candidi tanquam lana candida, tanquam nix,” per quae significatur Divinum in primis et ultimis; quod “pedes Ejus essent similes chalcolibano (tanquam) in camino igniti,” per quae significatur quod Humanum Ejus etiam in ultimis esset plenum Divino Amore; quod “vox Ejus tanquam vox aquarum multarum,” per quae significatur quod omne Divinum Verum ab Ipso; quod “haberet in dextra sua manu stellas septem,” per quae significatur quod inde omnia bona et vera caeli et ecclesiae; quod “ab ore Ejus romphaea anceps acuta exiret,” per quae significatur quod ab Ipso dispergantur omnia falsa; quod “facies Ejus sicut sol fulgeret in sua potentia,” per quae significatur quod a Divino Amore Ipsius omnia caeli essent: quod haec Divina sint, et visa plena Divinae majestatis, patet. Quod “videre” hic significet praesentiam illorum nunc intimam, constare potest ex eo, quod etiam prius dictum sit quod illa “viderit” (vers. 12), ex quo visu etiam illa descripta sunt; et quod nunc iterum dicatur, “Vidi Ipsum,” et ex viso “ceciderit ad pedes Ipsius sicut mortuus;” inde est, quod per “videre” hic significetur praesentia Divinae majestatis. Haec praesentia facta est Johanni cum vidit faciem Ipsius sicut solem in sua potentia; inde enim illustrabatur et implebatur stupore pro Divino, nam a Domino ut Sole omnis Divina lux est, et Divina lux transit in interiora; inde talis est praesentia et talis impletio (ut constare potest ex illis quae in opere De Caelo et Inferno de Domino ut Sole, n. 116-125, de Luce et Calore in Caelo inde, n. 126-140, et de Conversione ad Ipsum, n. 17, 123, 144, 145, 151, 255, 272, 510, 548, 561, ostensa sunt). Praeterea sciendum est quod homini bini visus sint, unus ex fide cogitativa, alter ex amore; dum modo ei visus est ex fide cogitativa, tunc visus est absque stupore pro Divina Ipsius majestate; cum autem ei visus est ex amore, tunc est cum stupore Divinae majestatis: causa est, quia tunc conversus est ad Ipsum; amor enim convertit, non autem fides cogitativa absque amore (ut constare potest ex locis nunc supra citatis de Conversione, ex opere De Caelo et Inferno: quod ita sit, notissimum est in mundo spirituali). Inde patet quod per “vidi Ipsum” secundo significetur praesentia Divinae majestatis.

77. “Cecidi ad pedes Ipsius.” – Quod significet adorationem ex humiliatione cordis pro Divino, constat ex significatione “cadere ad pedes,” quod sit adoratio ex humiliatione; quod sit humiliatio cordis, est quia humiliatio quae ex corde venit pro Divino, illam procidentiam producit; omnes affectiones, quaecunque sunt, correspondentes gestus in corpore habent; in hos fertur et labitur corpus sicut ex se, dum interius est in affectione; humiliatio pro homine producit incurvationem secundum aestimationem, sed pro Divino incurvationem totalem, imprimis cum homo cogitat quod Divinum sit omne quoad potentiam et sapientiam, et homo nihil respective, aut quod a Divino sit omne bonum, et a se nihil nisi quam malum; cum homo in hac agnitione est ex corde, tunc venit quasi extra se, et inde labitur in faciem; et cum homo sic extra se est, etiam remotus est a proprio, quod in se est mere malum; quo remoto Divinum implet illum, et erigit: non quod Divinum talem humiliationem pro se velit, sed quia tunc removetur malum; et quantum removetur malum apud hominem, tantum influit Divinum; malum enim solum obstat. (Exemplum talis humiliationis videatur in opusculo De Telluribus in Universo, n. 91.) Status hominis, cum Divina praesentia removet proprium apud hominem, et dein implet eum, describitur in hoc versu ita, “Cum vidi Ipsum, cecidi ad pedes Ipsius tanquam mortuus; et imposuit dextram manum super me, dicens mihi, Ne time:” is status describitur amplius apud Danielem:
“Sustuli oculos meos et vidi; ecce Vir indutus linteis, . . . . cujus facies sicut aspectus fulguris, et oculi Ejus sicut faces ignis, . . . . pedes Ejus sicut splendor aeris levigati; . . . . vidi ego solus visionem, viri autem qui fuerunt mecum non viderunt, sed timor magnus cecidit super eos, et fugerunt: . . . . nec in me relictae sunt vires, . . . . et factus sum soporatus, . . . . et facies meae super terram: sed ecce manus tetigit me, et sustulit super genua, et volas manuum mearum; . . . . et dixit, Ne timeto” (x. 5-12).
Is status etiam describitur apud Ezechielem, cum vidit cherubos, per quos significatur Dominus quoad providentiam:
Cum vidi gloriam Jehovae, “cecidi super facies meas; et audivi Vocem loquentem, quae dixit, Fili hominis, sta super pedes tuos, ut loquar ad te: et venit in me spiritus cum locutus est ad me, et statuit me super pedes meos, et audivi loquentem ad me” (i. 28; cap. ii. 1, 2; cap. iii. 24).
Et quoque similiter cum Jesus transformatus est coram Petro, Jacobo et Johanne; de quo ita apud Matthaeum:
“Adhuc Petro loquente, ecce nubes lucida inumbravit eos,et ecce vox e nube dicens, Hic est Filius meus dilectus, in quo acquiesco, Ipsum audite; et cum haec audissent discipuli, ceciderunt in faciem suam, et timuerunt valde: tunc accedens Jesus tetigit eos, et dixit, Surgite ne timete; et sublatis oculis neminem viderunt nisi Jesum solum’ (xvii. 5-8).
Ex his apparet qualis est praesentia Divini Humani Domini apud hominem qui in humiliatione cordis est; quod nempe cadat in faciem, et per tactum manus Ipsius erigatur in pedes. Quod praesentia Domini quoad Divinum Humanum fuerit, constare potest, nam coram Johanne ita apparuit “Filius hominis” qui in medio candelabrorum; quod “Filius hominis” sit Dominus quoad Divinum Humanum, videatur supra (n. 63): similiter coram discipulis cum Dominus transformatus est; quapropter etiam dicitur, quod “sublatis oculis neminem viderint nisi Jesum solum.” Quod etiam Dominus quoad Divinum Humanum fuerit qui visus est Danieli et Ezechieli, constare potest ex Ipsius Domini verbis quod
Non vocem Patris unquam audiverint, neque speciem Ipsius viderint (Joh. v. 37; cap. i. 18).
Quod etiam adoraverint Dominum, cum in mundo fuit,
Procidendo super faciem ad pedes Ipsius, videatur apud Matthaeum, cap. xxviii. 9: apud Marcum, cap. vii. 25, 26: apud Lucam, cap. viii. 41; cap. xvii. 15, 16, 18: et apud Johannem, cap. xi. (1)32.

78. “Tanquam mortuus.” – Quod significet vitae propriae defectum, constat ex significatione “tanquam mortui,” cum de Divina praesentia apud hominem, quod sit defectus vitae propriae; vita enim propria hominis est in quam nascitur, quae in se non est nisi quam malum; est enim prorsus inversa, nam spectat se solum et mundum, et inde se vertit retro a Deo et a Caelo: vita quae non propria est homini, est in quam perducitur cum regeneratur a Domino; in quam cum venit, spectat Deum et caelum primo loco, ac se et mundum secundo; haec vita influit apud hominem cum Dominus praesens est: inde patet quod quantum haec influit, tantum fiat versura vitae; haec versura, cum subito fit, facit ut homo appareat sibi sicut mortuus; inde est, quod per “tanquam mortuus” hic significetur defectus vitae propriae. Sed bini illi status vitae non ad captum describi possunt; alii etiam sunt apud hominem, et alii apud spiritum, et differunt prorsus apud malos et apud bonos. Homo ad praesentiam Divini non corpore vivere potest, et qui vivunt obstipantur columna angelica, quae moderatur influxum Divinum; nam corpus cujusvis hominis non est receptibile Divini, quapropter id moritur et rejicitur. Quod homo ad praesentiam Divini non corpore vivere possit, constare potest a Domini verbis ad Mosen,
“Non potes videre facies meas, quia non videbit Me homo et vivet” (Exod. xxxiii. 20);
quapropter Moses, quia videre voluit, positus est in foramine petrae, et obtectus usque dum Dominus praeterivit. Notum etiam fuit antiquis quod homo non possit videre Deum et vivere, ut constat ex Libro Judicum:
“Dixit Manoachus ad uxorem, Moriendo moriemur quia Deum vidimus” (xiii. 22):
et quoque hoc testatum est apud filios Israelis, cum visus est Dominus e monte Sinai, de quo ita apud Mosen:
“Estote parati in diem tertium, quia in die tertio descendet Jehovah in oculis omnis populi super monte Sinai; et circumsepies populum circumcirca, dicendo, Cavete vobis ab ascendendo in montem, et tangendo in extremitate ejus; omnis qui tetigerit montem moriendo morietur;” et quia terror occupavit illos, “dixerunt ad Mosen, Loquere tu nobiscum et audiemus, non autem loquatur nobiscum Deus, ne forte moriamur” (Exod. xix. 11, 12; cap. xx. 16 (B. A. 19)).
(Quod per “montem Sinai” significetur caelum ubi Dominus, et quod per “tangere” significetur communicare, transferre et recipere, et quod inde sit quod vetitum sit tangere in extremitate illius montis, videatur in Explicatione super illa capita in Arcanis Caelestibus.) Quod Jehovah visus sit pluribus, de quibus in Verbo, erat quia circumcincti tunc fuerunt columna spirituum, et sic conservati, ut supra dictum est; ita quoque Dominus mihi aliquoties visus est. Alius autem est status spirituum ad praesentiam Divinam quam status hominum: spiritus non mori possunt; quapropter illi, si mali sunt, ad praesentiam Divinam moriuntur morte spirituali, quae qualis est mox dicetur; illi autem qui boni sunt, feruntur in societates ubi sphaera praesentiae Divinae est temperata et accommodata ad receptionem: inde est, quod tres caeli sint, et in quolibet caelo plures societates, et quod qui in superioribus caelis propiores Domino sint, et qui in inferioribus remotiores ab Ipso (de quibus videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 20-28, 29-40, 41-50, 206-209). Quid mors spiritualis, qua moriuntur spiritus mali ad praesentiam Divinam, paucis dicetur. Mors spiritualis est aversio et remotio a Domino; cum autem spiritus mali, qui nondum vastati sunt, hoc est, determinati ad suum amorem regnantem, intrant aliquam societatem angelicam, tunc quia Divinum Domini ibi est, cruciantur dire, et se non modo avertunt, sed etiam se dejiciunt in profunda, quo nulla lux caeli intrat, quidam in speluncas petrarum tenebrosas, verbo in inferna (de qua re videantur quae in opere De Caelo et Inferno, n. 54, (1)400, 410, (510,) 525, 527, ostensa sunt.) Haec aversio et remotio a Domino est quae vocatur mors spiritualis; spirituale caeli etiam mortuum apud illos est.

79. “Et imposuit dextram (suam) manum super me.” – Quod significet vita in ab Ipso, constat ex significatione “dextrae manus,” cum de Domino, quod sit vita ab Ipso (de qua supra, n. 72); quod significet vitam ab Ipso, est quia immediate sequitur post id, quod “ceciderit ad pedes Ipsius tanquam mortuus;” et praeterea per “tangere manu” significatur communicare et transferre in alterum quod apud se, et quoque recipere ab altero; ac communicare et transferre in alterum quod apud se, cum de Domino, ut hic, est vitam, qualis est illis qui in illustratione sunt, ac vident et audiunt talia quae in caelo; quod etiam factum est cum Johanne, nam is in tali illustratione fuit cum vidit et audivit illa quae in Apocalypsi descripta sunt. Quod “tangere manu” sit communicare et transferre in alterum, est quia in manus translata est omnis potentia hominis e corpore; quare quod mens vult ut corpus faciat, brachia et manus faciunt; inde est quod per “brachia” et “manus” in Verbo significetur potentia (videatur n. 878, 3091, 4931-4937, 6947, 7673, (2)10019): sed haec potentia est potentia naturalis, et communicatio per illam est exsertio virium corporis; potentia autem spiritualis est velle alterius bonum, et quantum potest, velle transferre in alterum quod apud se est; haec potentia est quae per “manum” in sensu spirituali significatur, et ejus communicatio et translatio per “tangere manu.” Ex his constare potest quid significatur per quod Dominus, qui ibi vocatur “Filius hominis,” imposuerit dextram suam manum super Johannem, cum jacuit sicut mortuus, quod nempe communicaverit et transtulerit in illum vitam a Se (de qua supra). Simile significatur per “tangere” et “tangere manu” pluribus in locis in Verbo, ut in his sequentibus: – Apud Danielem,
Dominus qui ibi apparuit illi ut Vir indutus linteis, cujus aspectus sicut aspectus fulguris, et oculi sicut faces ignis, ac pedes sicut splendor aeris levigati, tetigit illum, et restituit super stationem suam, ac sustulit illum super genua sua; ac tetigit labia ejus, et aperuit os ejus; et addidit tangere illum, et corroboravit illum (x. 4 ad finem);
apud Jeremiam,
“Emisit Jehovah manum suam, et tetigit os meum, et dixit, Do verba mea in os tuum” (i. 9);
apud Matthaeum,
Jesus extendens manum ad leprosum, “tetigit illum, dicens, Volo, mundatus esto; et statim mundata est illius lepra” (viii. 3);
apud eundem,
Jesus Vidit socrum Petri febri afflictam; “et tetigit manum ejus, et reliquit eam febris” (viii. 14, 15);
apud eundem,
Jesus tetigit oculos duorum caecorum, et aperti sunt eorum oculi (ix. 29(,30));
apud eundem,
“Adhuc Petro loquente, ecce nubes lucida inumbravit discipulos, et ecce vox e nube dicens, Hic est Filius meus dilectus, in quo acquiesco, Ipsum audite; et cum haec audissent discipuli, ceciderunt in faciem suam, et timuerunt valde: tunc accedens Jesus tetigit illos, et dixit, Surgite, ne timete” (xvii. (1)5-7);
apud Lucam,
Jesus accessit et tetigit loculum defuncti, et dixit, “Adolescens, tibi dico, surge. Tunc resedit qui mortuus, et coepit loqui” (vii. 14, 15);
apud eundem,
Jesus tetigit aurem (2)surdi, et sanavit (xxii. 51);
apud Marcum,
“Attulerunt ad Jesum infantes, ut tangeret eos; . . . . et suscepit in ulnas, posuit manus super eos, et benedixit illis” (x. 13(, 16));
apud eundem,
Attulerunt male habentes ad Jesum, “ut saltem tangerent fimbriam vestimenti Ipsius; et quotquot tetigerunt salvi facti sunt” (vi. (3)56: Matth. xiv. 36);
apud Lucam,
“Mulier profluvio sanguinis laborans, . . . . tetigit fimbriam vestimenti Jesu, et statim constitit fluxus sanguinis; Jesus dixit, Quis est qui tetigit Me? . . . . . . Tetigit Me aliquis; Ego cognovi virtutem a Me egressam” (viii. 43, 44, (45,) 46).
Quia per “tangere” et “imponere manus” significatur communicare et transferre in alterum quod apud se, ideo ab antiquis temporibus receptum est in ecclesiis imponere manus capiti eorum qui inaugurantur et benedicuntur,
Sicut etiam mandatum est Moschi, ut faceret Josuae (Num. xxvii. 18-23; Deutr. xxxiv. 9).
Quoniam omnia erant repraesentativa et significativa spiritualium apud filios Israelis, ideo etiam tactus; quare sanctificabantur qui tetigerunt sanctum, et polluebantur qui tetigerunt immundum, significabat enim “tactus” communicationem et translationem in alterum et receptionem ab altero, ut constare potest ex sequentibus his locis, apud Mosen:
Omnis qui tetigerit tentorium conventus et arcam testimonii, et mensam et omnia vasa ejus, et candelabrum et vasa ejus, et altare suffimenti, et altare holocausti et omnia vasa ejus, et labrum et basin ejus, sanctificabitur (Exod. xxx. 26-29);
Quicquid tetigerit altare, sanctum erit (Exod. xxix. 37);
Omne quod tetigerit residuum minchae, et residuum carnis ex sacrificiis, sanctificabitur (Levit. vi. 11, 20 (B. A. 18, 27));
“Omnis tangens mortuum, . . . . et non expiaverit se, . . . habitaculum Jehovae polluit; ideo exscindetur anima haec ex Israele . . . . Omnis qui tetigerit super superficie agri confossum gladio, . . . . aut os hominis, aut sepulcrum, immundus erit septem dies . . . . Tangens aquas separationis immundus ad vesperam. Omne quod tetigerit immundus immundum fiet; et anima quae tetigerit, immunda ad vesperam” (Num. xix. 11, 13, 16, 21, 22);
Qui tangit immundas bestias, et immunda reptilia, immundus erit: omne super quod ceciderint, immundum erit; sive vas ligni, vestis, aqua, vas testae, cibus, potus, clibanus ((non autem) fons, cisterna, receptaculum aquarum), immunda erunt (Levit. xi. 31-36;)
(Praeter alibi, ut Levit. v. 2, 3; cap. vii. 21; cap. xi. 37, 38; cap.(1) xv. 1 ad fin.; cap. xxii. 4: Num. xvi. 26: Esai. iii. 11: Thren. iv. 14, 15: Hosch. iv. 2, 3: Hagg. ii. 12-14).

80. “Dicens mihi, Ne time.” – Quod significet recreationem, constat ex serie rerum in sensu interno: jacuit enim Johannes tanquam mortuus; et Dominus visus ut Filius hominis, imposuit dextram manum super eum, et dixit ei, “Ne time:” quod jacuit “tanquam mortuus” significabat vitae propriae ejus defectum; quod Dominus “imposuit dextram manum super eum” significabat vitam ab Ipso; inde quod dixerit ad eum “Ne time” significabat recreationem. Omnes enim qui subito veniunt a vita propria in quandam spiritualem, primum timent, sed recreantur a Domino; recreatio illis fit per id, quod Divina praesentia et pro illa timor, accommodetur ad receptionem. Apud omnes in universo quidem est Dominus praesens; sed propius et remotius secundum receptionem boni per vera apud illos ab Ipso: bonum enim est in quo Dominus est praesens apud angelum, spiritum et hominem; inde quantum et quale boni a Domino est apud illos, tanta et talis praesentia Ipsius est; si praesentia excedit, fit angustia et tremor, sed recreatio per accommodationem ad receptionem, ut quoque constare potest ex illis quae mox supra (n. 78) dicta et ostensa sunt; haec recreatio est quae significatur per “Ne time:” etiam alibi, ubi a Domino aut Angelo Domini viso dictum est
“Ne time” (ut Dan. cap. x. 12, 19: Luc. i. 12, 13; cap. ii, 8-10: Matth. xxviii. 5, 9, 10).
Recreatio, quae fit per accommodationem ad receptionem, apparet in mundo spirituali, cum sistitur visibilis, sicut nubes; tali obvelantur ibi omnes societates, densiori et tenuiori secundum receptionem. (Quod etiam angeli obvelentur tenui correspondente nube, ne laedantur ab influxu propiori Divini Domini, videatur n. 6849. Quid “nubes” in spirituali mundo, at inde in spirituali sensu, videatur supra, n. 36.)

81. “Ego sum Primus et Ultimus.” – Quod significet qui omnia regit ex primis per ultima, et sic omnia caeli, constat ex illis quae supra (n. 41) explicata sunt.

82. (1)(Vers. 18.) “Et qui vivens.” – Quod sit qui ab aeterno, constat ex eo, quod Ille solus vivens sit qui ab aeterno est, et quod reliqui, qui non ab aeterno, ab Ipso creati sint, et sic facti recipientes vitae ab Ipso; quare solus qui ab aeterno habet vitam in Se, et nullus praeter Ipsum. Quod Dominus tam quoad Divinum quam quoad Humanum vitam habeat in Se, constat apud Johannem:
“In Principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum; . . . . in Ipso vita erat, et vita erat lux hominum: . . . . et Verbum Caro factum est, et habitavit in nobis” (i. (2)1, 4, 14):
quod Dominus sit qui intelligitur per “Verbum,” patet; nam dicitur, “Verbum Caro factum est, et habitavit in nobis.” Apud eundem,
“Quemadmodum Pater habet vitam in Se Ipso, ita dedit Filio vitam habere in Se Ipso” (v. 26);
apud eundem,
“Jesus dixit, Ego sum resurrectio et vita” (xi. 25);
et apud eundem,
“Jesus dixit, Ego sum Via, veritas, et Vita” (xiv. 6).
(Creditur in mundo quod homo habeat vitam sibi insitam, et sic quod non continue influat ab Ipso qui solus habet vitam in Se Ipso, et qui sic solus sit Vita; sed quod haec fides sit fides falsi, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 9.)

83. “Et factus sum mortuus.” – Quod significet quod rejectus, constare potest ex eo, quod Dominus dicatur “mortuus” quando non amplius est fides et amor in Ipsum; Dominus enim vivit apud illos qui in amore et fide sunt in Ipsum, sed non vivit apud illos qui non in amore et fide sunt; apud hos dicitur Dominus “mortuus” quia rejectus; hoc in sensu interno intelligitur hic per “factus sum mortuus;” at in sensu litterae quod sit crucifixus. Simile etiam significatur in sensu interno per quod Dominus sit crucifixus, nempe quod rejectus et ita tractatus a Judaeis: Dominus enim cum in mundo fuit, erat ipsum Divinum Verum; et quia Divinum Verum a Judaeis prorsus rejectum est, ideo quoque Dominus, qui illud erat, Se crucifigi passus est. Talia significantur per omnia quae apud Evangelistas memorantur de Passione Domini; singula usque ad singularissima id involvunt; quapropter ubi Dominus de Passione sua loquitur, vocat Se “Filium hominis,” hoc est, Divinum Verum (videatur supra, n. 63). Quod Divinum Verum prorsus rejectum sit a Judaeis, notum est; nam non agnoverunt quicquam quod ab Ipso dictum est, et ne quidem quod Ipse esset Filius Dei. Ex his sciri potest quomodo etiam intelligenda sunt quae Dominus de rejectione Sui ab illis locutus est ad discipulos: – Ut apud Lucam,
“Oportet Filium hominis multa pati et reprobari a senioribus et principibus sacerdotum et scribis” (ix. 22);
apud eundem,
“Oportet Filium hominis multa pati et reprobari a generatione hac” (xvii. 25);
apud Marcum,
“Scriptum est de Filio hominis quod multa pateretur, et pro nihilo haberetur” (ix. 12);
apud Lucam,
“Jesus assumptis duodecim dixit eis, Ecce ascendimus Hierosolymam, et perficientur omnia quae praedicta sunt per prophetas de Filio hominis, quod tradetur gentibus, et illudetur, et contumeliis afficietur, et conspuetur; et postquam Illum flagellaverint, occident, sed tertia die resurget” (xviii. 31-33):
singula haec significant quomodo Divinum Verum, quod erat ex Verbo, tractaverunt; “Hierosolyma” ibi est Ecclesia Judaica; “tradi gentibus, illudi, contumeliis affici, conspui, flagellari, occidi,” sunt nefandi modi quibus Divinum Verum tractaverunt; et quia Dominus erat Ipsum Divinum Verum, quia Verbum (Joh. i. 14), et praedictum est apud prophetas quod id in fine ecclesiae ita afficeretur, ideo dicitur, “ut perficiantur omnia quae praedicta sunt per prophetas de Filio hominis.” Similiter alibi apud eundem,
“Haec sunt quae locutus sum vobis, cum adhuc eram vobiscum, oportere impleri omnia quae scripta sunt in Lege Mosis, et Prophetis, et in Psalmis de Me” (xxiv. 44).
Quod omnia essent peracta, cum Jesus crucifixus, (1)dixit Ipse cum erat super cruce:
“Cum Jesus sciebat quod omnia essent peracta, ut impleretur Scriptura, dixit, Sitio” (Joh. xix. 28);
quod dixerit tunc “Sitio,” erat quia novam ecclesiam desideravit, quae Ipsum agnosceret. (Quod “sitire” in spirituali sensu significet desiderare, et quod dicatur de veris ecclesiae, videatur n. 4958, 4976, 8568.) Haec quoque sunt quae a Daniele praedicta sunt de vastatione et desolatione:
“Post septimanas sexaginta et duas excidetur Messias, sed non Sibi; deinde urbem et sanctuarium perdet populus principis venturi, ita ut finis ejus cum inundatione: . . . . tandem super avem abominationum desolatio, et usque ad consummationem et decisum stillabit super devastationem” ((Dan.) ix. 26, 27):
“desolatio” et “vastatio” significant reprobationem et rejectionem Divini Veri apud illos qui ab ecclesia (videatur n, 5300, 5376). Quod Divinum Verum, quod est Verbum, ita reprobatum sit a Judaeis, etiam intelligitur per haec apud Matthaeum:
“Dico Vobis, Eliam jam Venisse, quem non agnoverunt, sed fecerunt ei quaecunque voluerunt; ita futurum est ut Filius hominis passurus sit ab illis” (xvii. 12):
per “Eliam” significatur Verbum (videatur praefatio ad caput xviii. Genes., et n. 2762, 5247); et quoque per “Johannem Baptistam;” quare is dictus est “Elias” (n. 7643, (2)9372). Inde patet quid significatur per quod “Elias venerit,” et quod “fecerint ei quaecunque voluerunt,” et quod “futurum sit ut Filius hominis passurus sit ab illis.” Quomodo Judaei explicuerunt Verbum, et sic rejecerunt illud, patet a plurimis locis apud Evangelistas, ubi Dominus id manifestat. Ex his nunc constare potest, quod per “Ego sum . . . . mortuus” significetur quod rejectus. (Quod etiam Dominus per passionem crucis glorificaverit Humanum suum, hoc est, id Divinum fecerit, videatur in Doctrina Novae, Hierosolymae, n. 294, 295, 302, 305.)

84. Et ecce vivens sum in saecula saeculorum.” – Quod significet ab Ipso vita aeterna, constat ex significatione “vivens esse,” quod sit esse ab aeterno, et in Ipso solo vita a Se Ipso (de qua supra, (1)n. 82); hic autem quod sit vita in aliis, et vita Ipsius in aliis est vita aeterna; nam dicitur mox prius, quod fuerit “mortuus,” per quod significatur quod fuerit rejectus, quia non receptus fide et amore; quare hic per “vivens” esse significatur quod recipiatur ab illis qui in vita Ipsius sunt, quae vita est in fide et amore apud hominem, et illa vita est vita aeterna: quod (per) “in saecula saeculorum” significatur in aeternum, patet absque explicatione. Quod vita Domini sit vita fidei et amoris in Ipsum, et quod illa vita sit vita aeterna, ex pluribus locis in Verbo constat, ut a sequentibus: – Apud Johannem,
“Sicut Moses exaltavit serpentem in deserto, ita oportet exaltari Filium hominis, ut omnis qui credit in Ipsum non pereat, sed habeat vitam aeternam Qui credit in Filium, habet vitam aeternam; qui vero non credit in Filium, non videbit vitam” (iii. 14-16, 36);
apud eundem,
“Aqua, quam Ego dabo, fiet in eo fons aquae salientis in vitam aeternam” (iv. 10, 11, 14);
“aqua” est verum fidei (videatur supra, n. 71): apud eundem,
“Omnis qui videt Filium, et credit in Ipsum, habet Vitam aeternam; verba, quae Ego loquor, spiritus sunt et vita sunt” (vi. 40,63);
“verba” quae Dominus loquitur etiam sunt vera fidei: apud eundem,
`Ego sum resurrectio et vita; qui credit in Me, etsi moriatur, vivet” (xi. 25, 26);
apud eundem,
“Operamini cibum qui manet in vitam aeternam, quem Filius hominis dat” (vi. 27);
“cibus” quem Dominus dat, etiam est verum et bonum fidei, quia intelligitur cibus spiritualis (n. 3114, 4459, 4792, 5147, 5293, 5340, 5342, 5410, 5426, 8562, 9003). Dictum est quod vita Domini sit in fide et amore in Ipsum apud hominem; causa est quia omne fidei et amoris est ab Ipso, et quod ab Ipso est etiam Ipse est, est enim Divinum Ipsius procedens, quod vocatur “Spiritus veritatis” et “Spiritus Sanctus:” et quia Dominus est in illo, et est Ipse, ideo dicitur quod mansuri sint in Domino, per quod intelligitur in fide et amore in Ipsum ab Ipso; ut apud Johannem:
“Jesus dixit, Manete in Me et Ego in Vobis: . . . . si manseritis in Me, et verba mea in vobis manserint, quicquid volueritis petetis, et fiet vobis: . . . . manete in amore meo; si verba mea servaveritis, manebitis in amore meo” . . . . “qui manet in Me, et Ego in illo, hic fert fructum multum, quia sine Me non potestis facere quicquam” (xv. 4-10).
Ex his sciri potest, quid intelligitur per haec apud Johannem,
“Vos videtis Me; quia Ego vivo et vos vivetis” (xiv. 19).
(Quod “videre” Dominum sit credere in Ipsum, videatur supra, n. 14, 25, 37; et quod “fidem habere” seu “credere” in Dominum sit in amore et charitate esse, in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-39; et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 108-122.)

85. “Amen.” – Quod significet Divinam confirmationem, videatur supra (n. (1)34).

86. “Et habeo claves inferni et mortis.” – Quod significet quod Ipsi potentia salvandi, constat ex significatione “clavium,” quod sint potentia aperiendi et claudendi (de qua n. 9410); et ex significatione “inferni,” quod sint mala, quoniam omnia mala sunt ex inferno, et sint inferni; et ex significatione “mortis,” quod sit damnatio, quae etiam vocatur mors spiritualis (de qua n. 5407, 6119, 9008); quod “habere claves inferni et mortis” etiam sit potentia salvandi, est quia Dominus solus removet inferna apud hominem, et per id damnationem; et quando illa remota sunt, tunc homo salvatur, nam loco eorum influit caelum et vita aeterna; nam Dominus constanter praesens est apud hominem, et vult implere illum caelo, sed obstant mala quin recipiatur; quapropter quantum inferna removentur, hoc est, quantum homo desistit a malis, tantum Dominus cum caelo influit. Quod Dominus hic Se dicat “habere claves inferni et mortis,” est quia in mox praecedentibus dicitur quod Ipse sit “vivens in saecula saeculorum,” per quod intelligitur quod ab Ipso sit vita aeterna; quantum etiam Dominus recipitur fide et amore tantum in homine est, et quantum in homine est tantum removet mala, et sic inferna et aeternam mortem; solus Ille hoc facit, quapropter Ille recipiendus est, ut quoque constare potest a locis e Verbo mox supra (n. 83) allatis. Quod per “infernum” significentur mala omnis generis, est quia omnia mala inde sunt; quicquid homo cogitat et vult, vel ex inferno vel ex caelo est; si cogitat et vult malum, ex inferno est; si autem cogitat (et vult) bonum, e caelo est; non datur aliunde cogitatio et voluntas hominis: homo, qui credit quod cogitet et velit ex se, hoc nescit; sed asseverare possum ex omni experientia de hac re, quod omnia quae homo cogitat et vult ab uno aut ab altero sint. Haec etiam causa est, quod homo qui cogitat et vult malum, actualiter in inferno sit; et ubi actualiter est cum vivit in mundo, illuc etiam veniat post mortem; non potest alio venire, quia spiritus ejus formatur et componitur ex illis quae homo cogitat et vult; quare cum cogitat et vult malum, totus est formatus et compositus a malo, sic ut sit suum malum in forma. Inde est quod spiritus infernales prorsus sint imagines sui mali, et monstra secundum mali speciem horrenda. Facere autem ut spiritus formetur et componatur ad caelum, est unicum medium ut recipiat Dominum fide et amore; nam Dominus solus, quia praesens est in fide et amore apud hominem, removet mala, et facit illum in imaginem caeli, quae est angelus. Ex his constare potest quid significatur per “habere claves inferni et mortis.” Quod dicantur “claves,” est, quia omnia inferna occlusa sunt, et modo aperta cum mali spiritus illuc injiciuntur, et cum aliqui inde eximuntur, quod fit cum increscunt mala apud homines; aperturae illae, quae tunc, dicuntur “portae;” et quia dicuntur “portae,” ideo dicuntur “claves,” per quas ideo significatur potentia aperiendi et claudendi, aperitio enim et occlusio portarum fit per claves. Simile quod hic etiam significatur
per claves Petro datas (Matth. xvi. 18, 19),
quoniam per “Petrum” ibi significatur verum ex bono quod a Domino; ita quod Domino soli, a quo omne verum dei et bonum amoris, sit illa potestas (videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 57).

87. (Vers. 19.) “Scribe quae vidisti, et quae sunt, et quae futura sunt (1)fieri posthac.” Quod significet ut omnia posteritati sint quia Divina, constat ex significatione “scribere,” quod sit quod ad reminiscentiam (de qua n. 8620), ita quod sint posteritati; et ex significatione “quae vidisti, et quae sunt, et quae futura posthac,” quod sint omnia, nam tria tempora, nempe praeteritum, praesens, et futurum significant omnia; et quia illa quae scriberet a Domino erant, ideo significant Divina, nam a Domino nihil nisi quam Divinum procedit. Singula etiam quae in Apocalypsi scripta sunt, aeque ac singula quae in propheticis Verbi alibi, sensum internum habent, ac sensus internus est in luce caeli, quae est Divinum Verum procedens a Domino. Hic dicitur “quae vidisti, et quae sunt, et quae futura,” quia supra de Domino dictum est “qui est et qui fuit et qui venturus:” ibi, ubi ita dictum est, actum est de Ipso Domino; hic autem de Divinis ab Ipso apud hominem, ut constare potest a praecedentibus et sequentibus in serie.

88. (Vers. 20.) “Mysterium septem stellarum quas vidisti in dextra mea.” Quod significet revelationem de bonis et veris quae omnia ab Ipso; constat ex significatione “mysterii,” quod sit quod reconditum latet in visione quae Johanni; hic autem id revelatum, quoniam in nunc sequentibus dicitur quid intellectum est per “septem stellas” et per “Septem candelabra;” et ex significatione “septem stellarum,” quod sint cognitiones omnium boni et veri, et inde omnia bona et vera (de qua supra, n. 72); et ex significatione “in dextra,” cum de Domino, quod sit quod ab Ipso (de qua etiam, n. 72): inde patet, quod per “mysterium septem stellarum quas vidisti,” significetur revelatio de bonis et veris quae omnia ab Ipso.

89. “Et septem candelabra aurea.” – Quod significet et de illis in novo caelo et in nova terra, constat ex significatione “septem candelabrorum,” quod sint novum caelum et nova ecclesia (de qua supra, n. 62): quod sint bona et vera quae illis qui in novo caelo et in nova ecclesia, est quia in sensu interno cum mox praecedentibus ita cohaerent; quae enim in sensu litterae sparsa apparent, in sensu interno continentia sunt (videatur supra, n. 17).

90. “Septem stellae angeli septem Ecclesiarum sunt.” – Quod significet illos qui recipiunt bona et vera a Domino, constat a significatione “septem stellarum,” quod sint bona et vera, omnia (a) Domino (de qua supra, n. 72); ex significatione “angelorum,” quod sint qui in simili correspondente bono et vero sunt in caelis cum illis qui in ecclesia (de qua sequitur); et ex significatione “septem Ecclesiarum,” quod sint omnes qui in veris ex bono seu in fide ex charitate sunt, ita omnes qui ab ecclesia (de qua supra, n. 20); ex quibus simul ut conclusum sequitur, quod per “septem stellae angeli septem Ecclesiarum sunt” significentur omnes qui recipiunt bona et vera a Domino. Quod per “angelos” hic significentur illi qui in simili correspondente bono et vero sunt in caelo cum illis qui in ecclesia, est quia universum caelum in societates distinctum est, et societates ordinatae secundum affectiones boni et veri in genere et in specie; hae societates correspondent illis in terris qui in similibus affectionibus boni et veri sunt; omnes hae societates vocantur “angeli,” et unaquaevis vocatur “angelus;” et quoque societas, cum apparet e longinquo et quando sistitur videnda ut unum, apparet ut unus angelus (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 62, 68-72). Praeterea est correspondentia omnimoda caeli cum ecclesia, seu angelorum caeli cum hominibus ecclesiae; per hanc correspondentiam caelum cum ecclesia unum facit. Ex his patet quid hic significatur per “angelos septem Ecclesiarum,” et in sequenti capite per “angelum” cujusvis ecclesiae, ubi dicitur, “Scribe Angelo Ephesinae Ecclesiae,” “Angelo Smyrnaeorum Ecclesiae,” “Angelo Pergamensis Ecclesiae,” “Angelo Thyatirensis Ecclesiae,” “Angelo Ecclesiae in Sardibus,” “Angelo Philadelphiensis Ecclesiae,” et “Angelo Laodicensis Ecclesiae:” manifeste patet, quod non mandatum sit scribere angelis, sed ecclesiis; ita illis qui in tali bono et vero a Domino sunt, qui per unamquamvis ecclesiam describuntur (de quibus in sequentibus). (Quod in Verbo per “angelum” non aliud intelligatur quam bonum et vervm quod a Domino apud angelum et hominem, plenius ostendetur in sequentibus; interea videantur quae in opere De Caelo et Inferno, De Caelis et De societatibus Angelicis, ostensa sunt; quoniam absque cognitione de illis inde, plurum intelligi potest quid in sequentibus de angelis dicetur; cognitio enim praecedet, ut intellectus possit in illustratione esse.)

91. “Et septem (1)candelabra quae vidisti septem Ecclesiae (sunt).” – Quod significet quod omnes illi in novo caelo et in nova ecclesia sint, constat ex significatione “septem candelabrorum,” quod sint novum caelum et nova ecclesia (de qua supra, n. 62); et ex significatione “septem Ecclesiarum,” quod sint qui in veris ex bono, seu in fide ex charitate, sunt (de qua etiam supra, n. 20). Inde patet quod per “septem candelabra septem Ecclesiae” significentur omnes illi qui in novo caelo et in nova ecclesia erunt. Omnia quae in Apocalypsi sunt, ad id quod significatur per “septem candelabra aurea,” nempe Novum Caelum et Nova Ecclesia, spectant ut ad suum finem et conclusum; de illis ideo in ultimis capitibus agitur: reliqua, quae intercedunt, sunt talia quae obstant et quae removenda, ut quae de “dracone” et quae de “bestiis Babyloniae” memorantur; quibus non obstantibus, vel quibus remotis, novum caelum et nova ecclesia exsurgit et patet.

CAPUT II.

|1.| ANGELO Ephesinae Ecclesiae scribe: Haec dicit tenens septem stellas in dextra sua, ambulans in medio septem candelabrorum aureorum.
2. NOVI opera tua, et laborem tuum, et tolerantiam tuam, et quod non possis ferre malos, et exploraveris dicentes se esse apostolos, et non sunt, et inveneris eos mendaces.
3. Et sustinuisti, et tolerantiam habes, et propter nomen meum laborasti, et non defecisti.
4. Sed habeo adversus te, quod charitatem tuam primam reliqueris.
5. Memor esto itaque unde excideris, et resipisce, et prima opera fac; sin minus, veniam tibi cito, et movebo candelabrum tuum de loco suo, si non resipueris.
6. Sed hoc habes, quod odisti opera Nicolaitarum, quae et Ego odi.
7. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis: vincenti dabo illi edere de arbore vitae, quae iri medio paradisi Dei.
8. Et Angelo Ecclesiae Smyrnaeorum scribe: Haec dicit Primus et Ultimus, qui fuit mortuus et vivit.
9. Novi tua Opera, et afflictionem, et paupertatem, (1)dives sed es, et blasphemiam dicentium Judaeos esse se et non sunt, sed synagoga satanae.
10. Nihil timeas quae futurus es pati; ecce futurum ut conjiciat ex vobis diabolus in custodiam, ut tentemini, et habebitis afflictionem diebus decem: esto fidelis usque ad mortem, et dabo tibi coronam vitae.
11. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis; vincens non laedetur a morte secunda.
12. Et Angelo in Pergamo Ecclesiae scribe: Haec dicit habens romphaeam ancipitem acutam.
13. Novi opera tua, et ubi habitas, ubi thronus satanae; et tenes nomen meum, et non negasti fidem meam, et in diebus in quibus Antipas martyr meus fidelis, qui Occisus apud vos, ubi habitat satanas.
14. Sed habeo adversus te pauca, quod habeas illic tenentes doctrinam Balaam, qui docebat Balacum objicere scandalum coram filiis Israelis, edere idolothyta et scortari.
15. Ita habes et tu tenentes doctrinam Nicolaitarum, quod odi.
16. Resipisce; sin minus, veniam tibi cito, et pugnabo cum illis romphaea oris mei.
17. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis: vincenti dabo illi edere de manna abscondito; et dabo illi calculum album, et in calculo nomen novum scriptum, quod nemo novit nisi qui accipit.
18. Et Angelo in Thyatiris Ecclesiae scribe: Haec dicit Filius Dei habens oculos suos tanquam flammam ignis, et pedes suos similes chalcolibano.
19. Novi tua opera et charitatem, et ministerium et fidem, et tolerantiam tuam et opera tua, et ultima plura prioribus.
20. Sed habeo adversus te pauca, quod permittas mulierem Jezabel, dicentem se prophetissam, docere et seducere meos servos scortari et idolothyta edere.
21. Et dedi illi tempus ut resipisceret a scortatione sua, et non resipuit.
22. Ecce Ego conjicio illam in lectum, et moechantes cum illa in afflictionem magnam, si non resipuerint ab operibus suis.
23. Et filios ejus occidam morte, et cognoscent omnes ecclesiae quod Ego sim scrutans renes et corda; et dabo unicuique vestrum secundum opera sua.
24. Vobis autem dico, et reliquis in Thyatiris, quicunque non habent doctrinam hanc, et qui non cognoverunt profunda satanae, sicut dicunt; non impono super vos aliud onus.
25. Attamen quod habetis retinete donec venio.
26. Et vincens et custodiens usque ad finem opera mea, dabo illi potestatem super gentes.
27. Et reget eas virga ferrea, tanquam vasa fictilia confringentur; sicut et Ego accepi a Patre meo.
28. Et dabo illi stellam matutinam.
29. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.

92. In praecedentibus dictum est quid per “septem ecclesias” et per “angelos” earum intelligitur; quod nempe per “septem ecclesias” omnes qui in veris ex bono sunt, et per “septem angelos” omnes qui illis correspondent in caelo (videatur n. 20 et 90); et quia caelum et ecclesia per correspondentiam unum faciunt, ideo dicitur in sequentibus, “Scribe Angelo Ecclesiae,” et non Scribe Ecclesiae. Causa quod ita dicatur etiam est quia correspondentia erit, ut ecclesia sit ecclesia apud hominem; si non correspondentia esset, non foret communicatio caeli, ita non caelum apud illum; et si non caelum, nec foret ecclesia apud illum. (Videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. 241-248. Quid correspondentia hominis ecclesiae cum caelo, non paucis dici potest; sed qui vult, instrui potest quid sit ex illis quae in opere De Caelo et Inferno, n. 87-115, et 291-310, dicta et ostensa sunt.) In summa, est correspondentia quando homo spiritualis factus est; et homo spiritualis fit quando agnoscit Divinum, et in specie Dominum, et amat vivere secundum praecepta in Verbo, nam cum hoc facit, conjungitur caelo; et tunc correspondet spirituale cum naturali quod apud illum. Sed scio quod haec pluribus videantur captum eorum excedere; verum causa est quia non est jucundum amoris illorum illa scire; si id foret jucundum amoris eorum, non solum illa clare perciperent, sed etiam multo plura desiderarent scire; hoc enim desiderat homo quod amat, et quod amat hoc jucundum ejus est; quicquid etiam amatur, hoc intrat cum gaudio et simul cum luce in mentis ideam.

93. Scribitur hic primum ad Angelum Ecclesiae Ephesinae; et per angelum illius ecclesiae intelliguntur omnes illi in ecclesia qui in cognitionibus veri et boni sunt, ita in cognitionibus talium quae caeli et ecclesiae, et tamen non aut nondum in vita secundum illas. Per cognitiones has intelliguntur imprimis doctrinalia; ast sola doctrinalia seu solae cognitiones veri et boni non faciunt hominem spiritualem, sed vita secundum illa; doctrinalia enim seu cognitiones, absque vita secundum illa, resident modo in memoria et inde in cogitatione, et omnia quae ibi solum resident, in naturali ejus homine resident: quapropter homo non prius fit spiritualis quam cum illa intrant vitam; et tunc intrant vitam quando homo vult illa quae cogitat, et inde facit illa. Quod ita sit, quisque solum ex eo scire potest, quod si quis novit omnes leges vitae moralis et civilis, et non vivit secundum illas, usque non sit moralis et civilis homo; loqui quidem potest de illis scientius quam alii, sed usque rejicitur: simile etiam est, si quis decem praecepta Decalogi sciat usque ut possit explicare et intelligenter praedicare illa, et tamen non vivit secundum illa. De illis itaque intra ecclesiam qui in cognitionibus talium quae ecclesiae sunt, hoc est, qui in cognitionibus veri et boni ex Verbo sunt, et non aut nondum in vita secundum illa, agitur hic primum; et illi describuntur per ea quae scripta sunt ad Angelum Ecclesiae Ephesinae.

94. EXPLICATIO.
VERSUS 1-7.
Angelo Ephesinae Ecclesiae scribe: Haec dicit tenens septem stellas in dextra sua, ambulans in medio septem candelabrorum aureorum. Novi opera tua, et laborem tuum, et tolerantiam tuam, et quod non possis ferre malos, et exploraveris dicentes se esse apostolos, et non sunt, et inveneris eos mendaces. Et sustinuisti, et tolerantiam habes, et propter nomen meum laborasti, et non defecisti. Sed habeo adversus te, quod charitatem tuam primam reliqueris. Memor esto itaque unde excideris, et resipisce, et prima opera fac; sin minus, veniam tibi alto, et movebo candelabrum tuum de loco suo, si non resipueris. Sed hoc habes, quod odisti opera Nicolaitarum, quae et Ego odi. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis: vincenti dabo illi edere de arbore vitae, quae est in medio paradisi Dei.”
1. “Angelo Ephesinae Ecclesiae scribe,” significat ad recordationem illis qui infra Ecclesia, in cognitionibus veri et boni ex Verbo sunt (n. 95); “Haec dicit tenens septem stellas in dextra sua,” significat a quo omnes cognitiones boni et veri sunt (n. 96); “ambulans in medio septem candelabrorum aureorum,” significat a quo via omnibus in novo caelo et nova ecclesia” (n. 97).
2. “Novi opera tua, et laborem tuum, et tolerantiam tuam,” significat omni,” quae cogitant, volunt, et faciunt, ita, omnia amoris et fidei in spirituali et naturali homine (n. 98); (“et quod non possis ferre malos,” significat quod rejiciant mala, (n. 99); “et exploraveris dicentes se esse apostolos, et non sunt, ac inveneris eos mendaces,” significat etiam falsa quantum possunt scrutari (n. 100).
3. “Et sustinuisti, et tolerantiam habes,” significat resistentiam contra illos qui pugnant vera fidei et assiduitatem instruendi (n. 101); “(et) propter nomen meum laborasti,” significat agnitionem Domini et cognitionum veri quae spectant Ipsum (n. 102); “et non defecisti,” significat quousque potuerunt (n. 103).
4. “Sed habeo adversus te, quod charitatem tuam primam reliqueris,” significat quod non vitam, qualis illis qui in incohante ecclesia, essentiale cognitionum faciant (n. 104).
5. “Memor esto itaque unde excideris, et resipisce, et prima opera fac,” significat recordationem priorum, et inde quod deviaverint a vero, ac ut in animum veniat bonum vitae incohantis ecclesiae (n. 105); “sin minus, veniam tibi cito, et movebo candelabrum tuum e loco suo, si non resipueris,” significat si non, quod certum sit non dari caelum (n. 106).
6. “Sed (hoc) habes, quod odisti opera Nicolaitarum, quae et Ego odi, significat aversationem a Divino pro illis qui separant bonum a vero, seu charitatem a fide, ex 4210 non vera (n. 107).
7. “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis,” significat quod qui intelligit auscultet quid Divinum Verum procedens a Domino docet et dicit illis qui ab ecclesia Ipsius sunt (n. 108); “vincenti dabo edere de arbore vitae,” significat qui corde recipit, implebitur bono amoris et inde gaudio, caelesti (n. 109); “quae est in medio paradisi Dei,” significat quod illuc spectent et inde procedant omnes cognitiones boni et veri in caelo et in ecclesia (n. 110).

95. (Vers 1.) “Angelo Ephesinae Ecclesiae scribe.” – Quod significet ad recordationem illis qui intra ecclesiam in cognitionibus veri et boni ex Verbo sunt, constat ex significatione “scribere,” quod sit ad recordationem (de qua n. 8620); quod sit illis qui intra ecclesiam qui in cognitionibus veri et boni ex Verbo sunt, est quia illi sunt qui per “Angelum Ephesinae Ecclesiae” intelliguntur; quod illi intelligantur, constat ex illis quae ad istius ecclesiae angelum scripta sunt; non aliunde sciri potest quid per cujusvis ecclesiae angelum intelligitur, quam ex sensu interno eorum quae sequuntur scripta: dicitur ex sensu interno, quia omnia quae in Apocalypsi sunt prophetica, et prophetica non explicabilia sunt quam per sensum internum. Quis non videt, qui legit Prophetas, quod arcana ibi sint, quae altius recondita sunt quam in sensu plano litterae Et quia arcana illa a solo naturali homine non possunt videri, quapropter illi qui sanctum habent Verbum praetereunt illa quae non intelligunt, dicentes quod insit arcanum quod non sciunt, et quod quidam vocant mysticum; quod hoc sit spirituale Verbi, aliqui sciunt, quia cogitant quod Verbum in suo sinu spirituale insit quia Divinum; sed usque hactenus ignotum fuit quod id sit sensus ejus spiritualis, et quod Verbum in hoc Sensu intelligatur ab angelis, ac quod per eum sensum sit conjunctio caeli cum homine ecclesiae (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 303-310). Quod illi qui in cognitionibus veri et boni ex Verbo sunt, intelligantur per “Angelum Ephesinae Ecclesiae,” est quia per cognitiones veri et boni intelliguntur doctrinalia ecclesiae, et haec non aliunde possunt haberi quam ex Verbo. Cur dicitur, “Ad Angelum Ecclesiae scribe,” et non Ad Ecclesiam, videatur supra (n. 92).

96. “Haec dicit tenens septem stellas in dextra sua.” – Quod significet a quo omnes cognitiones boni et veri, constat ex significatione “septem stellarum,” quod sint omnes cognitiones boni et veri (de qua supra, n. 72); et ex significatione “dextrae,” cum de Domino, quod sit quod ab Ipso (de qua etiam supra, n. 72, 79): inde per haec, “tenens septem stellas in dextra sua,” significatur, quod a Domino omnes cognitiones boni et veri. Quod dicatur quod sic dicat “tenens septem stellas in dextra sua et ambulans in medio (septem) candelabrorum aureorum,” est quia per “stellas” significantur cognitiones boni et veri, et per “candelabra aurea” novum caelum et nova ecclesia; praeficitur sic descriptioni cuivis ecclesiae Divinum characteristicon, quod indicat de quo agitur (ut quoque descriptioni ecclesiarum sequentium, ut vers. 8, 12, 18; cap. iii. 1, 7, 14); causa quod praeficiatur, est quia omne ecclesiae est a Domino. Inde quoque patet, cur in primo capite Dominus quoad Divinum Humanum suum per repraesentativa, quae visa Johanni, descriptus est; quod nempe ut inde desumeretur quod praeficiendum esset descriptioni cujusvis ecclesiae, in testimonium et memoriale quod omne ecclesiae sit a Domino, et quidem a Divino Humano Ipsius, ex hoc enim procedit omne bonum amoris et verum fidei quae faciunt ecclesiam: quod immediate procedit ex ipso Divino Ipsius, hoc non pervenit ad hominem, quia ipsum Divinum Ipsius est invisibile, et inde non in cogitationem cadit; et quod non in cogitationem cadit, hoc nec in fidem, nam omne quod fidei est cogitabitur. Quod “Filius hominis, qui per repraesentativa visa Johanni in primo capite descriptus est, sit Dominus quoad Divinum Humanum, et inde procedens Divinum Verum, videatur supra (n. 63). Quod de cognitionibus veri et boni hic primum agatur, est quia illae sunt prima ecclesiae; nemo enim initiari potest in fidem et charitatem, quae faciunt ecclesiam, nisi per cognitiones quae sunt ecclesiae ex Verbo (videatur appendix ex Arcanis Caelestibus in opere De Caelo et Inferno, post n. 356).

97. “Ambulans in medio septem candelabrorum aureorum.” – Quod significet a quo vita omnibus in novo caelo, et in nova ecclesia, constat ex significatione “ambulare,” quod sit vivere, et cum de Domino, quod sit ipsa Vita (de qua sequitur); et ex significatione “septem candelabrorum aureorum,” quod sint omnes in novo caelo et in nova ecclesia (de qua supra, n. 62). Inde patet, quod Dominus visus sit “(ambulans) in medio candelabrorum,” fuerit quia “medium” significat intimum, “candelabra” caelum et ecclesiam, et “ambulare” vitam; et “in medio” esse, cum de Domino, significat in omnibus circum circa esse: quare per id repraesentabatur quod omnis vita fidei et amoris in caelo et in ecclesia sit ab Ipso (videatur supra, n. 84). (Quod “medium” sit intimum et centrum a quo, in Arcanis Caelestibus, n. 1074, 2940, 2973, 7777. Quod Dominus sit Centrum commune, a quo omnis directio et determinatio in caelo, in opere De Caelo et Inferno, n. 123, 124. Quod propagatio lucis caeli, quae est Divinum Verum procedens a Domino, ex quo intelligentia et sapientia angelis, fiat quoque a medio in illos qui circum circa sunt, ibidem n. 43, 50, 189.) Quod “ambulare” significat vivere, et cum de Domino, ipsam Vitam, est ex apparentiis in mundo spirituali: ibi omnes ambulant secundum suam vitam, mali non aliis viis quam quae ducunt ad infernum, boni autem non aliis viis quam quae ducunt ad caelum; quare cognoscuntur ibi omnes spiritus ex viis quas ambulant. Apparent etiam actualiter viae, at malis non nisi quam viae ad infernum, ac bonis non nisi quam viae ad caelum; inde est quod quisque ad suam societatem feratur. Ex hoc est quod “ambulare” significet vivere. (De his viis at de ambulationibus super iis in mundo spirituali videantur quae in opere De Caelo et inferno, n. 195, 479, 534, 590, et in opusculo De Ultimo Judicio, n. 48, ostensa sunt.) Quod in Verbo “viae” significent vera aut falsa, et quod “ambulare” significet vivere, constare potest a pluribus locis ibi; hic modo aliqua confirmationis causa velim adducere: – Apud Esaiam,
Jehovae peccavimus, “nec voluerunt in viis Ipsius ambulare, neque audiverunt legem Ipsius” (xlii. 24);
apud Mosen,
“Si custodiveritis praecepta… amando Jehovam Deum Vestrum, ambulando in omnibus viis Ipsius” (Deut. xi. 22);
apud eundem,
“Custodies omne praeceptum hoc ad faciendum illud amando Jehovam Deum tuum, et ambulando in viis Ipsius omnibus diebus” (Deut. xix. 9; cap. xxvi. 17);
apud eundem,
“Dabo habitaculum meum in medio (1)vestri et ambulabo in medio vestri, et ero vobis in Deum” (Levit. xxvi. 11, 12);
apud eundem,
“Jehovah Deus tuus ambulans in medio castrorum (2)tuorum, et ideo castra (3)tua sancta erunt” (Deut. xxiii. 15 (B.A. 14);
apud Esaiam,
“Jehovah recordare quod ambulaverim coram Te in Veritate” (xxxviii. 3);
apud eundem,
“Intrans pacem,… ambulans in rectitudine” (lvii. 2);
apud Malachiam,
“In pace et in rectitudine ambulavit Mecum” (ii. 6);
apud Davidem,
“Liberasti…. pedes meos ab impulsione, ad ambulandum coram Deo in luce viventium” (Psalm. lvi. 14 (B.A. 13));
apud Johannem,
“Jesus dixit, Ego sum Lux mundi; qui sequitur Me non ambulabit in tenebris, sed habebit lucem vitae” (viii. 12);
apud eundem,
“Adhuc parum lux vobiscum est; ambulate dum lucem habetis, ne tenebrae vos comprehendant; et ambulans in tenebris nescit quo vadit; dum lucem habetis, credite in lucem” (xii. 35, 36);
apud Marcum,
“Interrogant Pharisaei et scribae, Quare discipuli non ambulant secundum traditionem seniorum?” (vii. 5;)
apud Mosen,
“Si ambulatis Mecum in adversum, nec obediveritis voci meae ambulabo etiam Ego vobiscum in adversum” (Levit. xxvi. 21, 23, 24, 27);
apud Esaiam,
“Populus hic, ambulantes in tenebris, viderunt lucem magnam; habitantes in terra umbrae (mortis), lux effulsit super eos” (ix. 1 (B.A. 2);
apud Micham,
“Omnes populi ambulant in nomine Dei sui, et nos ambulabimus in nomine Jehovae Dei nostri” (iv. 5);
apud Esaiam,
“(1)Quis inter vos timens Jehovae?… qui ambulat in tenebris, non splendor illi” (l. 10);
praeter alibi pluries (Ut Jerem. xxvi. 4: Ezech. v. 6; cap. xx. 73, 16: (1)Mich. iv. 5: Sach. x. 12: Luc. i. 6). Ex his constare potest quod per “ambulare” in spirituali sensu significetur vivere; et quia significat vivere, ideo, cum de Domino, ut hic, significatur ipsa Vita; est enim Dominus ipsa Vita, et reliqui recipientes vitae ab Ipso (videatur supra, n. 82, 84).

98. (Vers. 2.) “Novi opera tua, et laborem tuum, et tolerantiam tuam.” – Quod significet omnia quae volunt, cogitant et faciunt, ita omnia amoris et fidei in spirituali et in naturali homine, constat ex significatione “operum,” quod sint quae voluntatis et amoris (de qua sequitur); ex significatione “laboris,” quod sint quae cogitationis et fidei (de qua etiam sequitur); et ex significatione “tolerantiae,” quod sint quae inde fiunt, seu quae faciunt. Sed quod haec significentur per illa verba, aegre potest comprehendi, nisi sciatur quod omnia quae fiunt ab homine, fluant ex interioribus quae mentis ejus sunt, et quod mens sit omne in omnibus quae homo agit, et quod corpus sit modo obedientia, per quod sistitur in forma apparente coram oculis id quod mens vult et cogitat; inde est, quod per externa illa, quae hic sunt “opera,” “labor” et “tolerantia,” significentur velle, cogitare, et inde facere, et quod eodem recidit, amare et credere et inde sistere in actu. Sed usque haec non comprehensibilia sunt, nisi etiam sciatur quod homini sint binae facultates, quae vocantur voluntas et intellectus, et quod binae illae facultates dicantur una voce mens; tum quod homini internum et externum sint, internum in luce mundi spiritualis, externum in luce mundi naturalis. (De his et illis altum est in Doctrina Novae Hierosolymae, De voluntate et Intellectu, n. (1)28-35; et De Interno et Externo Homine, n. 36-52,) His intellectis sciri potest quod per “opera” in spirituali sensu intelligatur omne id quod homo vult et amat, et per “laborem” omne id quod homo cogitat aut credit, et per “tolerantiam” omne id quod homo inde facit.

[2] Sed transeamus ab his, quia fortassis ignotiora Sunt et inde obscuriora quam ut clare percipiantur, ad id solum, quod per “opera” in spirituali sensu intelligantur omnia illa quae sunt voluntatis seu amoris hominis; et hoc ideo, quia in sequentibus, ubi agitur de septem ecclesiis, ubivis primum dicitur, “Novi opera tua:” ut vers. 8, 9,
“Angelo Ecclesia” Smyrnaeorum scribe, Haec dicit Primus et Ultimus, Novi Opera tua, et afflictionem et paupertatem;”
vers. 12, 13,
“Angelo in Pergamo Ecclesiae scribe, Haec dicit habens romphaeam(acutam), Novi opera tua et ubi habitas;”
vers. 18, 19,
“Angelo in Thyatiris Ecclesiae scribe, Haec dicit Filius Dei,… Novi tua opera et charitatem;”
cap. iii., vers. 1,
“Angelo Ecclesiae in sardibus scribe, Haec dicit habens septem spiritus Dei… Novi opera tua quod dicaris Vivere;
vers. 7, 8,
“Angelo Philadelphiensis Ecclesiae scribe, Haec dicit Sanctus et Verus, Novi opera tua;”
et vers. 14, 15,
“Angelo Laodicensis Ecclesiae scribe, Haec dicit Amen, Testis fidelis et verus,… Novi opera tua.”

[3] Quia ubivis ibi dicitur “Novi opera,” patet quod per “opera” significentur in genere omnia quae sunt ecclesiae; et quia omnia ecclesiae se referunt ad amorem et fidem, ideo illa per “opera in spirituali sensu intelliguntur. Quod illa per “opera” in spirituali sensu intelligantur, est quia omne opus seu omne factum seu omnis actus, quae ad apparentiam fiunt ex corpore, non fiunt ex corpore, sed per corpus ex voluntate et cogitatione hominis, non enim movet se particula corporis nisi ex illis; inde est quod per “opera” significentur illa, non autem quae apparent in externa forma. Quod ita sit, etiam quisque novit qui reflectit. Quisnam, qui sapit, aspicit hominem ex solis factis nonne ex voluntate ejus? Si bene vult, amat facta ejus; si autem male vult, non amat facta ejus; videt etiam haec, et explicat ea secundum intentionem ejus voluntatis: qui spiritualis est, adhuc minus attendit ad facta, et explorat voluntatem; causa est, ut dictum, quia facta nihil sunt in se, sed omne eorum ex voluntate, sunt enim facta voluntas in actu. Dicitur voluntas, sed in sensu spirituali intelligitur amor, quoniam homo id vult quod amat, et quod amat id vult; voluntas hominis est modo receptaculum amoris ejus. (Videantur quae in Doctrina Novae Hierosolymae de illa facultate hominis, n, (1)28-35, dicta et ostensa sunt; et in opere De Caelo et Inferno, n, 358, 470-484)

[4] Quia “opera” seu facta in Verbo significant in specie illa quae ex hominis voluntate seu amore procedunt, ideo saepius in Verbo dicitur quod homo “secundum opera” judicabitur et ei retribuetur, ac intelligitur quod non secundum opera in externa forma sed in interna; ut in sequentibus locis: –
“Venturus est Filius hominis in gloria Patris sui cum angelis suis, et tunc reddet unicuique secundum opera ejus” (Matth. xvi. 27);
“Beati mortui qui in Domino moriuntur; immo dicit Spiritus, ut requiescant ex laboribus suis, opera eorum sequuntur illos” (Apoc. xiv. 13);
“Ego dabo unicuique Vestrum secundum opera sua” (Apoc. ii. 23);
“Vidi mortuos parvos et magnos stantes coram Deo, et libri aperti sunt,… et judicati sunt mortui juxta ea quae scripta sunt in libris secundum opera illorum; dedit mare illos qui in eo mortui sunt, ac mors et infernus dedit illos qui in iis, et judicati sunt quilibet secundum opera illorum” (Apoc. xx. (2)12, 13);
“Ecce venio, et merces mea Mecum, ut dem unicuivis secundum opera ejus” (Apoc. xxii. 12);
apud Jeremiam,
“Retribuam illis juxta opus illorum, et juxta factum manuum illorum” (xxv. 14);
Jehovah, “cujus oculi aperti sunt super omnes vias (filiorum) hominum, ad dandum cuivis secundum vias ejus et secundum fructum operum ejus. (xxxii. 19);
(et alibi,)
“Visitabo super vias ejus, et opera ejus retribuam illi” (Hosch. iv. 9);
“Jehovah juxta vias nostras et juxta opera nostra facit nobiscum” (Sach. i. 6).
Ubi Dominus de ultimo judicio praedicit, non nisi quam opera recenset, et quod
Intrabunt in vitam aeternam qui bona opera fecerunt, et in damnationem qui mala opera (Matth. xxv. 32-46).

[5] Quod “opera” significent illa quae sunt amoris et fidei, etiam manifestat Dominus his verbis:
“Dixerunt ad Jesum, Quid faciemus ut operemur opera Dei? Respondit, Hoc est opus Dei, ut credatis in Ipsum quem misit” Pater (Joh. vi. 28, 29);
et alibi,
“Veniet nox quando nemo potest Operari” (Joh. ix. 4);
“nox” significat ultimum tempus ecclesiae, quando nulla fides quia nulla charitas. (Quod “nox” id tempus significet, videatur n. 2353, 6000.) Quod “opera” toties dicantur, est quia sensus litterae Verbi unice consistit ab externis quae in Natura sunt et apparent coram oculis; et hoc ob causam, ut sensus spiritualis singulis insit sicut anima corpori; nam alioquin non foret Verbum communicativum cum angelis, foret enim sicut domus absque fundamento (videatur supra, n. 8, 16): inde quoque est, quod, cum “opera” nominantur, ab angelis, quia spirituales sunt, non intelligantur opera, sed illa ex quibus opera; quae sunt, ut supra dictum, voluntas seu amor, et inde cogitatio quae fidei. (Sed hanc rem in clariore luce expositam videas in opere De Caelo et Inferno, n. 470-483, ubi ostenditur quod homo sit post mortem qualis ejus vita fuit in mundo.) Quod per “laborem” in sensu spirituali intelligantur omnia quae homo cogitat, est quia spiritualiter “laborare” est cogitare; et quod per “tolerantiam” significentur omnia quae homo facit, est quia “tolerare” hic est assiduus esse, ac removere obstantia quae in naturali homine, quae continue assurgunt et remorantur.

99. “Et quod non possis ferre malos.” – Quod significet quod rejiciant mala, constat ex significatione “non posse ferre,” quod sit rejicere; nam quod homo non potest ferre, hoc rejicit. Quod “mali” significent mala, est quia angeli cogitant abstracte a personis, et inde cum in sensu litterae Verbi dicuntur “mali,” cogitant mala; per “malos” enim intelliguntur homines qui mali, ita personae: quod talis cogitatio angelorum sit, est quia in sapientia caelesti sunt, et ea sapientia extensionem habet in universum caelum; quare si cogitarent determinate ad personas, periret illa extensio, et cum ea quoque sapientia eorum; in hoc differt spirituale a naturali: inde nunc est, quod per “malos” significentur mala. (De Sapientia Angelorum quod extensa sit in universum caelum per id quod cogitent abstracte a spatio, tempore et materiali, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 169, 191-199, 265-275; et quod abstracte a personis, in Arcanis Caelestibus, n. 8343, 8985, 9007.)

100. “Et exploraveris dicentes se esse apostolos, et non sunt, ac inveneris eos mendaces.” – Quod significet etiam falsa quantum possunt scrutari, constat ex significatione “explorare,” quod sit indagare et scrutari; ex significatione “apostolorum,” quod sint qui docent vera ecclesiae, et abstracte a personis ipsa vera quae docentur (de qua sequitur); et ex significatione “non esse,” et “inveniri mendaces,” quod sint non vera sed falsa, “mendacium” enim et “mendax” significat falsum (n. 8908, 9248) ex his et praecedentibus constare potest quod per “novi quod non possis ferre malos, et exploraveris dicentes se esse apostolos et non sunt, ac inveneris eos mendaces,” significetur quod rejiciant mala et quoque falsa quantum possunt scrutari; agitur enim in iis quae scripta sunt ad hanc ecclesiam de illis qui in cognitionibus veri et boni sunt, ita in cognitionibus talium quae caeli et ecclesiae (videatur supra, n. 93); ideo de illis hic primum dicitur quod rejiciant mala, et quantum scrutari possunt etiam falsa; nam interest illorum qui in cognitionibus sanctorum ecclesiae sunt primum in genere scire quid bonum et verum, et quoque quid malum et falsum, nam super cognitione illorum fundantur omnes cognitiones reliquae. (Idcirco etiam in Doctrina Novae Hierosolymae omnium primo actum est De Bono et Vero, n. 11-27, ex quibus etiam patet quid malum et falsum.)

[2] Quod per “apostolos” significentur illi qui docent vera ecclesiae, est quia Apostoli dicti sunt ab eo quod missi sint ad docendum et ad evangelizandum de Domino et de appropinquatione regni Dei per Ipsum, ita vera ecclesiae, per quae cognoscitur Dominus et appropinquatur regnum Dei; regnum Dei in terris est ecclesia: exinde constare potest quid per “apostolos” in sensu spirituali Verbi intelligitur, quod nempe non duodecim Apostoli qui missi a Domino ad docendum de Ipso et de regno Ipsius, sed omnes illi qui in veris ecclesiae sunt, et abstracte a personis ipsa vera. In Verbo enim solenne est de personis loqui, at qui in sensu spirituali ejus sunt, ut sunt angeli, nihil personae cogitant, sed abstracte ab illis, proinde solum de rebus; causa etiam est, quia materiale est cogitare de personis, at spirituale cogitare absque idea personae. Sic etiam ubi nominantur in Verbo “discipuli,” ubi “prophetae,” ubi “Sacerdotes,” ubi “reges,” ubi “Judaei,” ubi “Israel,” ubi “habitatores Zionis” et “Hierosolymae,” et sic porro. (Ipsa etiam nomina personarum et locorum vertuntur in res apud angelos, videatur n. 768, 1224, 1264, 1876, 1888, 4310, 4442, 5225, (1)5095, 6516, 10216, 10282, 10329, 10432; et quod angeli cogitent abstracte a personis, n. 8343, 8985, 9007.)

[3] Quod discipuli Domini dicti sint Apostoli ex eo quod missi sint ad docendum de Ipso et de regno Ipsius, patet apud Lucam,
Jesus misit duodecim discipulos suos praedicare regnum Dei; et reversi Apostoli narraverunt Ipsi quaecunque fecerunt; et Jesus loquebatur illis de regno Dei (ix. 1, 2, 10, 11);
apud eundem,
“Cum factus est dies, Jesus vocavit discipulos suos, et eligens ex illis duodecim, quos et Apostolos nominavit” (vi. 13);
apud eundem,
“Mittam ad illos prophetas et apostolos, et ex illis occident et persequentur” (xi. 49);
“prophetae et apostoli” dicuntur, quia per “prophetas” aeque ac per “apostolos” intelliguntur qui missi sunt ad docendum vera: sed per “prophetas” illi qui in Veteri Testamento, et per “apostolos” illi qui in Novo. (Quod “prophetae” in Verbo significent docantes vera, et abstracte a personis ipsa vera, videatur n. 2534.) Quia “duodecim apostoli” significant ipsa vera ecclesiae, ideo dicitur in Apocalypsi,
“Murus” Novae Hierosolymae “habens fundamenta duodecim, et in illis nomina duodecim Apostolorum Agni” (xxi. 14).
(Quod per “Novam Hierosolymam” intelligatur ecclesia quoad doctrinam, videatur in opusculo De Nova Hierosolyma et ejus Doctrina, n. 6: quod per “murum” ejus significentur vera doctrinae tutantia, in Arcanis Caelestibus, n. 6419: quod per “fundamenta muri” cognitiones veri super quibus doctrina fundatur, n. (2)9643; quod per “duodecim” omnia vera in complexu, n. 577, 2089, 2129, 2130, 3272, 3858, 3913. Inde patat cur dicitur quod in fundamentis muri essent “nomina duodecim Apostolorum Agni.”

101. (Vers. 3.) “Et sustinuisti, et tolerantiam habes.” – Quod significet resistentia in contra illos qui impugnant vera fidei, et assiduitatem instruendi, constat ex significatione “sustinere,” cum de illis qui in cognitionibus veri et boni sunt, quod sit resistentia contra illos qui impugnant vera fidei; nam qui in cognitionibus sunt, defendunt illa, et resistunt illis qui contra illa sunt: et ex significatione “tolerantiam” seu “patientiam” habere, quod sit assiduitas instruendi.

102. “(Et) propter nomen meum laborasti.” – Quod (1)significet agnitionem Domini et cognitionum veri quae spectant Ipsum, constat ex significatione “nominis” Jehovae seu Domini, quod in supremo sensu sit Divinum Humanum Ipsius (de qua n. 2628, 6887), et in sensu respectivo omnia amoris et fidei per quae colitur Dominus, quia haec sunt Divina quae a Divino Humano Ipsius procedunt (n. 2724, 3006, 6674, 9310); et ex significatione “laborare,” quod sit incumbere animo et studio ut ea sciantur et agnoscantur, id enim significat “laborare,” cum dicitur de illis qui cognitionibus veri et boni student: ex his sequitur, quod per “propter nomen meum laborasti” significetur agnitio Domini et cognitionum quae spectant Ipsum. Cognitiones quae spectant Ipsum, sunt omnia quae amoris et fidei. Multis in locis in Verbo dicitur “propter nomen Jehovae,” “propter nomen Domini” “propter nomen Jesu Christi,” quod “sanctificandum nomen Dei,” et similia. Illi qui non ultra sensum litterae cogitant, opinantur quod solum nomen intelligatur; sed non intelligitur nomen, verum omne id per quod Dominus colitur, quod omne se refert ad amorem et fidem: inde per “nomen Domini” in Verbo intelliguntur omnia amoris et fidei, per quae colitur; hic vero agnitio Domini et cognitionum veri quae spectant Ipsum, quia hoc dicitur ad illos qui modo student cognitionibus.

[2] Quod per “nomen Jehovae” seu “Domini” non intelligatur ipsum nomen, sed omnia amoris et fidei, ducit causam ex spirituali mundo. Ibi nomina quae in terris, non enuntiantur; sed nomina personarum, de quibus loquuntur, formalitur ex idea omnium quae sciuntur de illis, quae in unam vocem compinguntur: talis est enuntiatio nominum in mundo spirituali; unde est, quod etiam nomina ibi sicut omnia reliqua sint spiritualia. Nomen “Dominus” et nomen “Jesus Christus” nec ibi enuntiantur sicut in terris, sed pro illis nominibus nomen formatur ex idea omnium quae sciuntur et creduntur de Ipso, quae idea est ex omnibus amoris et fidei in Ipsum: causa est, quia haec in complexu sunt Dominus apud illos; est enim Dominus apud unumquemvis in bonis amoris et fidei quae ab Ipso. Quia ita est, unusquisque ibi statim cognoscitur qualis est quoad amorem et fidem in Dominum, modo enuntiat spirituali voce seu spirituali nomine Dominum seu Jesum Christum: et inde quoque est, quod illi qui non in aliquo amore aut in aliqua fide in Ipsum sunt, non possint nominare Ipsum, hoc est, formare aliquod nomen spirituale de Ipso. Ex his nunc patet, unde est quod per “nomen” Jehovae Domini aut Jesu Christi in Verbo non intelligatur nomen, sed omne amoris et fidei per quod colitur.

[3] Ne itaque invaleat opinio, quae apud plures regnat, quod solum nomen Jesus Christus, absque amore et fide in Ipsum, ita absque cognitionibus per quas amor et fides, aliquid ad salutem faciat, velim aliqua loca e Verbo afferre, ubi “propter nomen Ipsius,” et “in nomine Ipsius” dicitur; ex quibus illi, qui altius cogitant, videre possunt quod non solum nomen intelligatur: – Ut,
“Jesus dixit, Eritis exosi omnibus propter nomen meum” (Matth. x. 22; cap. xxiv. 9, 10);
“Ubi sunt duo Vel tres congregati in nomine meo, ibi sum in medio eorum” (Matth. xviii. 20);
“Quotquot Ipsum receperunt, dedit illis potestatem, ut filii Dei essent, credentibus in nomen Ipsius” (Joh. i. 12);
“Cum Jesus erat Hierosolymis,… multi crediderunt in nomen Ipsius” (Joh. ii. 23);
“Qui non credit, jam judicatus est, quia non credidit in nomen Unigeniti Filii Dei” (Joh. iii. (1)18);
“Haec scripta sunt, ut credatis quod Jesus sit Christus Filius Dei, et ut credentes Vitam habeatis in nomine Ipsius” (Joh. xx. 31);
“Benedictus qui Venit in nomine Domini” (Matth. xxi. 9; cap. xxiii. 39: Luc. xiii. 35; cap. xix. 38);
“Quisquis reliquerit domos, aut fratres, aut sorores, aut patrem, aut matrem, aut uxorem, aut liberos, aut agros, propter nomen meum, centupla accipiet et vitam aeternam” (Matth. xix. 29).
(Quid hic significatur per “domos, fratres, sorores, patrem, matrem, uxorem, liberos et agros,” quae relicturi propter nomen Domini, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 10490.)
Jesus dixit, “Quodcumque petieritis in nomine meo, hoc faciam” (Joh. xiv. (2)13, 14);
“petere in nomine meo,” est ex amore et fide.
“Multi venient in nomine meo, dicentes quod Ego sim;… ne ergo ite post eos” (Luc. xxi. 6; Marc. xiii. (1)6);
“venire in nomine meo,” et “dicere quod Ego sim,” est praedicare falsa et dicere esse vera, et sic seducere. Simile significatur per dicere se esse Christum, et tamen non esse, apud Matthaeum:
“Multi venient sub nomine meo, dicentes, Ego sum Christus, et multos seducent” (xxiv. (5,) 11, 23-27);
per “Jesum” enim intelligitur Dominus quoad Divinum Bonum, et per “Christum” Dominus quoad Divinum Verum (n. 3004, 3005, 3009, 5502), et per non Christum verum non Divinum sed falsum.

[4] Simile quod per “nomen Domini” intelligitur per “nomen Jehovae” in Veteri Testamento, quia Dominus ibi est Jehovah: – Ut apud Esaiam,
“Dicetis in die illo, Confitemini Jehovae, invocate nomen Ipsius” xii. 4);
apud eundem,
“Jehovah, exspectavimus Te, ad nomen tuum et ad memoriam tuam desiderium animae nostrae:… per Te commemorabimus nomen tuum” (xxvi. 8, 10);
apud eundem,
“Ab ortu solis invocabitur nomen meum” (xli. 25);
apud Malachiam,
“Ab ortu solis usque ad occasum magnum, nomen meum inter gentes, et in omni loco suffitus allatus nomini meo…; nam magnum nomen meum inter gentes” (i. 11),
apud Esaiam,
“Omnem vocatum in nomine meo, in gloriam meam creavi, formavi illum” (xliii. 7);
apud Micham,
“Omnes populi ambulant in nomine Dei sui, et nos ambulabimus in nomine Jehovae Dei nostri” (iv. 5);
apud Mosen,
“Non feres nomen Dei tui in vanum: non habebit Jehovah innocentem qui tulerit nomen Ipsius in vanum” (Deut. v. 11);
apud eundem,
“Separavit Jehovah Levitas,… ut ministrarent et benedicerent in nomine Jehovae” (Deut. x. 8);
apud eundem,
Colent Jehovam in uno loco, ubi ponet nomen suum (Deut. xii. 5, 11, 13, 14, 18, 26; cap. xvi. 2, 6, 11, 15, 16);
“ubi ponet nomen suum” est ubi erit cultus ex bono amoris et veris fidei; hoc factum est Hierosolymae, et ideo per “Hierosolymam” significatur ecclesia quoad doctrinam et cultum (videatur in opusculo De Nova Hierosolyma et ejus Doctrina, n. 6).

[5] Quoniam per “nomen Jehovae” seu “Domini” in sensu spirituali omnis cultus ex bono amoris et veris fidei significatur, idea in supremo sensu per “nomen Jehovae” intelligitur Dominus quoad Divinum Humanum, ex causa quia ex Divino Humano Ipsius procedit omne amoris et fidei. Quod Dominus in supremo sensu intelligatur per “nomen Jehovae,” patet apud Johannem,
“Jesus dixit, Pater glorifica nomen tuum. Venit vox e caelo dicens, Et glorificavi et rursus glorificabo” (xii. 28);
apud Esaiam,
“Dabo Te in foedus populo, in lucem gentium;… Ego Jehovah, hoc nomen meum, et gloriam meam alteri non dabo” (xlii. 6, 8);
ibi de Domino venturo: apud Jeremiam,
“Ecce dies Venient cum suscitabo Davidi Germen justum, qui regnabit Rex;… et hoc nomen Ipsius quo vocabunt Ipsum, Jehovah Justitia nostra” (xxiii. 5, 6).
Inde patet quid in Oratione Dominica intelligitur per
“Sanctificetur nomen tuum” (Matth. vi. 9);
quod nempe Divinum Humanum Domini sancte habendum, et colendum.

[6] Quia “nomen Domini” illa significat, constare potest quid intelligitur per sequentia haec: – Apud Johannem,
Pastor ovium “proprias oves vocat nomine” suo (x. 3);
apud Lucam,
“Gaudete quod nomina vestra scripta sint in caelo” (x. 20);
et in Apocalypsi,
“Habes pauca nomina in Sardibus” (iii. 4).
Qui non scit quid “nomen” significat in Verbo, nequaquam scire potest quomodo intelligenda sunt haec apud Matthaeum,
“Quisquis recipit prophetam in nomine prophetae, mercedem prophetae accipiet: et qui recipit justum in nomine justi, mercedem justi accipiet; et qui potum dederit uni ex his parvis poculum frigidae solum in nomine discipuli, amen dico vobis, non perdet mercedem suam” (x. 41, 42):
“recipere prophetam in nomine prophetae,” “justum in nomine justi,” et “potum dare in nomine discipuli,” significat amare verum propter verum, bonum propter bonum, et exercere charitatem ex fide veri; per “prophetam” enim significatur verum, per “justum significatur bonum, et per “discipulum” significatur bonum ex vero, et “dare potum frigidae” est ex obedientia charitatem exercere; “in nomine” eorum est propter quale illorum, ita propter illa. Quis usquam illa intellecturus esset, nisi sciret quid significat “nomen?”

[7] Amare et facere verum propter verum, et bonum propter bonum, est affici vero et bono propter illa, et non propter Sui famam, honorem, et lucrum. Illa affectio veri et boni est affectio vere spiritualis; at affectio veri et boni propter sui famam, honorem, et lucrum, est affectio mere naturalis: et quia illi qui amant verum et bonum propter verum et bonum, seu quia est verum et bonum, in spirituali affectione veri et boni sunt, ideo dicitur quod “mercedem prophetae” et “justi” accipient; hoc est, quod in spirituali affectione veri et boni sint, quae affectio in se mercedem, quia caelum, habet. (Quod felicitas caeli sit in affectione amandi et faciendi verum et bonum absque fine mercedis, ita propter verum et bonum, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 6388, 6478, 9174, 9984. Quod “propheta” significet docentem verum, ita quoque abstracte verum quod docetur, n. 2534, 7269. Quod “justum” significet bonum amoris in Dominum, n. 2235, 9857. Quod “discipulus” significet bonum ex vero, quod est bonum charitatis, n. 2129, 3354, 3488, 3858, 6397. Quod “potum dare” sit instruere in bonis et veris fidei, ac ita charitatem exercere, n. 3069, 3772, 4017, 4018, (1)8562, 9412. Et quod “nomen” significet quale rei, n. 144, 145, 1754, 1896, 2009, 3237: inde “nomen Jehovae” seu “Domini” omne quale per quod colitur, n. 2724, 3006, 6674, 9310.)

103. “Et non defecisti.” – Quod significet quousque potuerunt, constat ex significatione “non deficere,” cum de illis qui student cognitionibus veri et boni, quod sit quantum possunt; agitur enim in nunc sequentibus de vita secundum illas: qui in vita secundum illas sunt, illi ultra vadunt, et non deficiunt; sed qui adhuc in solis cognitionibus sunt, illi progrediuntur quousque possunt, nec adhuc lucem vitae habent, ex qua vigor.

104. (Vers. 4.) “Sed habeo adversus te, quod charitatem tuam primam reliqueris.” – Quod significet quod non vitam, qualis illis qui in incohante ecclesia, essentiale cognitionum faciant, constat ex significatione “charitatis primae,” quod sit vita secundum cognitiones boni et veri, qualis illis qui in incohante ecclesia, de qua sequitur; et ex significatione “relinquere charitatem illam,” quod sit eam non essentiale cognitionum facere; nam qui cognitionibus veri et boni student, et per eas salvari se credunt, illi faciunt cognitiones essentiale, et non vitam, cum tamen vita secundum cognitiones est essentiale. Sed quia in nunc sequentibus de hoc essentiali ecclesiae et salutis agitur, plura de eo ibi dicentur. Quod charitas sit vita, est quia omnis vita secundum praecepta Domini in Verbo vocatur charitas; quapropter charitatem exercere est secundum praecepta illa vivere. (Quod ita sit, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, in articulo De Amore erga Proximum seu Charitate, n. 84-106; et in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-39.) Vita incohantis ecclesiae hic intelligitur per “charitatem primam;” nam omnis ecclesia incipit a charitate, et deflectit successive ab illa ad solam fidem, vel ad opera meritoria. (De qua re, et de charitate, videantur quae in Arcanis Caelestibus ostensa sunt, nempe, Quod omnis ecclesia incohet a charitate, sed quod temporis tractu ab illa deflectat, n. 494, 501, 1327, 3773, (1)4689: et sic ad falsa ex malo et tandem ad mala, n. 1834, 1835, 2910, 4683, 4689: communiter ad solam fidem, n. 1834, 1835, 2231, 4683, 8094, Comparatio ecclesiae incohantis et decrescentis cum ortu et occasu solis, n. 1837; et cum hominis infantia at senectute, n. 10134. Quod non prius ecclesia sit apud hominem, quam cum cognitiones veri et boni implantatae sunt vice, n. 3310. Quod charitas faciat ecclesiam, n, 809, 916, 1798, 1799, 1844, 1894. Quod internum ecclesiae sit charitas, n. 4766, 5826. Quod una ecclesia foret, et non plures ut hodie, si omnes spectarentur ex charitate, tametsi quoad doctrinalia fidei et quoad ritualia cultus differrent, n. 1286, 1316, 1798, 1799, 1834, 1844, 2385, 2982, 3267, 3451. Quod cultus Domini consistat in vita charitatis, n. 8254, 8256. Quod quale cultus sit secundum quale charitatis, n. 2190.)

105. (Vers. 5.) “Memor esto itaque unde excideris, et resipisce, et prima opera fac.” – Quod significet recordationem priorum, et in de quod deviaverint a vero, ac ut in animum veniat bonum vitae incohantis ecclesiae, constat ex significatione “memor esse,” quod hic sit recordatio priorum; ex significatione “unde excideris,” quod sit deviatio inde, ita deviatio a vero; ex significatione “resipiscere,” quod sit ut in animum veniat; et ex significatione “prima opera facere,” quod sit bonum vitae incohantis ecclesiae. (Quod “opera” sint omnia illa vitae quae procedunt ex amore et fide, videatur n. 98; et quod “prima opera,” quae sunt charitatis, sint quae incohantis ecclesiae, mox supra, n. 104.) Quod vita secundum cognitiones sit essentiale ecclesiae, et non cognitiones absque vita secundum illas, constare potest unicuivis qui expendit: cognitiones enim, quamdiu non vivitur secundum illas, resident solum in memoria; et quamdiu ibi solum resident, non afficiunt interiora hominis; nam memoria homini data est ut sit receptaculum a quo desumantur quae inservitura sunt vitae, et tunc inserviunt vitae quando homo vult illa et facit illa.

[2] Totus spiritus hominis non est nisi quam sua voluntas; quapropter homo, cum fit spiritus, non potest resistere alicui rei quae (non) est contra voluntatem ejus, totus enim nititur in id. Quod ita sit, notissimum est in mundo spirituali; et quoque vidi exploratum aliquoties, num spiritus possit facere contra suam voluntatem, ex qua ille est, et compertum quod non posset: inde patuit, quod hominis voluntas sit quae format spiritum ejus, et quod spiritus hominis, postquam reliquit corpus, sit sua voluntas. Sive dicas voluntatem, sive amorem, idem est, nam quod homo amat hoc vult; quare etiam, sive dicas quod spiritus hominis non resistere possit suae voluntati, seu (1)dicas quod non possit resistere suo amori, idem est. Cognitiones veri et boni, antequam intrant voluntatem seu amorem hominis, nihil prorsus faciunt ad Salutem ejus, ex causa quia non intra hominem sunt, sed extra illum. At usque cognitiones sunt necessariae, quoniam absque illis homo nihil scire potest de vita spirituali; et qui nihil scit de illa, nec fieri potest spiritualis: quod enim homo scit, hoc potest cogitare, potest velle, et potest facere, non autem quod non scit; sed usque si non altius intrant quam in memoriam et inde cogitationem, non afficiunt illum, proinde non salvant.

[3] Creditur a pluribus hodie in mundo, imprimis ab illis qui solam fidem essentiale ecclesiae faciunt, quod scire doctrinalia, et ex scientia credere quod vera sint, salvet hominem utcunque vivit; sed asseverare possum, quod nemo per illa sola salvetur. Vidi plures, etiam doctissimos, in infernum conjectos; at vicissim illos qui vixerunt secundum cognitiones veri et boni ex Verbo, elevatos in caelum. Inde patet quod cognitiones nihil faciant, sed vita secundum illas, et quod cognitiones modo doceant quomodo vivendum est. Vivere secundum cognitiones veri et boni, est cogitare quod ita, non aliter faciendum sit, quia praeceptum est a Domino in Verbo; cum homo inde cogitat, et inde vult et facit, tunc fit ille spiritualis: sed oportet illos, qui intra ecclesiam sunt, credere in Dominum; et cum cogitant de Ipso, cogitare de Divino Ipsius in Humano, quoniam ex Divino Humano Ipsius procedit omne charitatis et fidei.

106. “Sin minus, veniam tibi cito, et movebo candelabrum tuum e loco suo, si non resipueris.” – Quod significet si non, quod certum sit non dari caelum, constat ex Significatione “venire cito,” quod sit pro certo; (quod “cito” sit certum, videatur supra, n. 7;) ex significatione “candelabri,” quod sit ecclesia et caelum (de qua etiam supra, n. 62); inde “removere candelabrum e loco suo” est separare ab ecclesia et caelo, seu non dari illis caelum. Quod illis qui in solis cognitionibus sunt, et non in vita secundum illas, non sit caelum, videatur supra (n. 104).

107. (Vers. 6.) “Sed (hoc) habes quod odisti opera Nicolaitarum, (1)quae et Ego odi.” – Quod significet aversationem a Divino pro illis qui separant bonum a vero, seu charitatem a fide, e quo non vita, constat ex significatione “habes quod odisti,” quod sit aversatio; quod sit aversatio a Divino, est quia dicitur “(1)quae et Ego odi;” ex significatione “operum,” quod sint quae sunt mentis, unde opera (de qua supra, n. 98) ex significatione “Nicolaitarum,” quod sint qui separant bonum a vero, seu charitatem a fide; qui hoc faciunt, illis non est vita. Quod illis non sit vita, est quia omnis vita spiritualis est charitatis, et nulla fidei separatae; fidei enim est scire et cogitare, at charitatis est velle et facere. Qui separant charitatem a fide, illi prorsus nihil scire possunt quid facit caelum et ecclesiam apud hominem, ita quid vitam spiritualem, quoniam non cogitant intra se sed extra se. Cogitare extra se est solum ex memoria, nam haec est extra hominem sicut est atrium per quod intratur in domum et ejus conclavia; et in cogitationem quae extra hominem caelum non potest influere, nam caelum influit in illa quae intra hominem sunt, et per ea in illa quae extra illum sunt; inde est, quod nec instrui possint quid facit caelum et ecclesiam, seu vitam aeternam; nam unusquisque instruitur e caelo, hoc est, per caelum a Domino, de talibus quae sunt vitae aeternae; ita per viam vitae ejus, quae est per viam animae et cordis ejus. Qui credit quod in cognitionibus veri possint esse qui separant charitatem a fide, multum fallitur; capiunt enim omnia a se et nihil e caelo, et quae homo a se capit et non e caelo haec falsa sunt, quia in tenebris (1)cogitant et non in luce; omnis lux in talibus quae ecclesiae sunt, e caelo veniet.

[2] Sunt quidem in ecclesia plures qui dicunt charitatem esse essentiale ecclesiae et non fidem separatam; sed dicere id et credere id, et non vivere vitam charitatis, est modo dicere illam esse et non facere illam essentiale; quare illi in eodem loco sunt cum illis qui dicunt fidem esse essentiale, est enim illis charitas solius fidei, et non vitae, quapropter nec illi possunt illustrari. In mundo spirituali apparet apud illos niveum quoddam sicut lucis; sed ea lux, ex qua illud niveum, est naturalis, quae talis est, ut influente luce caeli, quae est lux spiritualis, vertatur in tenebras; habitant ad sinistrum ibi paene in angulo septentrionis et occidentis: illi tantum sunt intelligentes quantum cognitiones veri et boni applicuerunt vitae.

[3] Omnes illi qui in cognitionibus veri et boni sunt, et non secundum illas in bono vitae, vivere possunt aeque moralem vitam ac illi qui in cognitionibus sunt et per illas in bono vitae; sed usque moralis illorum vita est naturalis et non spiritualis, quoniam in vita sua non sincere, juste et bene vivunt ex religione; et qui non ex religione bene vivunt, ii non possunt conjungi caelo; nam religio facit hominem spiritualem, et conjungit illum angelis, qui modo spirituales sunt. Ex religione bene vivere, est cogitare, velle et facere, quia ita praeceptum est in Verbo, et quia Dominus id mandavit; at non ex religione vivere, est cogitare, velle et facere solum propter leges civiles et morales. Hi quia non Spectant alio quam ad has, ideo se conjungunt solum mundo, pro quo leges illae sunt; at illi spectant ad Dominum, et inde se conjungunt Ipsi. Quod gentes salventur est unice ex eo, quod in vita sua spectent ad religionem, cogitantes et dicentes quod ita et non aliter faciendum sit, quia est contra leges religionis suae, ita contra Divinum; et cum ita cogitant et inde faciunt, imbuunt vitam spiritualem, quae talis est apud illos ut postea in mundo spirituali recipiant vera prae Christianis illis qui nihil cogitant ex Verbo et ex doctrina ecclesiae quae ex Verbo, dum aliquid faciunt.

[4] Illi qui non ex religione cogitant, quia non spirituales sunt, nec habent conscientiam; quare si externa illorum vincula, quae sunt pro lege et pro fama, illis remitterentur, ruerent in omne nefas: at vicissim, si illis, qui cogitant ex religione, externa vincula, quae sunt timores pro lege et fama, auferrentur, usque sincere, juste et bene agerent; nam timent Deum, et in vita obedientiae et charitatis tenentur e caelo a Domino, cui conjuncti sunt. Quod illi qui separant charitatem a fide dicantur “Nicolaitae,” est praecipue ex vocis illius sono in caelo; nam sonat ex vero seu fide, et non ex bono seu charitate. (Quod ex vocibus in verbo sciri possit num involvant bonum aut verum, ita quoque num unum separatum ab altero, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 241.)

108. (Vers. 7.) “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.” -Quod significet quod qui intelligit auscultet quid Divinum Verum procedens a Domino docet et dicit illis qui ab ecclesia Ipsius sunt, constat ex significatione “Habens aurem audiat,” quod sit qui intelligit auscultet seu obediat; (quod “audire” sit intelligere et facere, seu auscultare, videatur supra, n. 14;) ex significatione “Spiritus,” hic Spiritus Dei, quod sit Divinum Verum procedens a Domino (de qua in Arcanis Caelestibus, n. 3704, 5307, 6788, 6982, 6993, 7004, 7499, 8302, 9199, 9228, 9229, (1)9303, 9407, 9818, 9820, 10330); et ex significatione “ecclesiarum,” quod sint qui in veris ex bono, seu in fide ex charitate; ita qui ab ecclesia, nam non alii ab ecclesia sunt. Haec verba dicuntur, nempe, “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis,” unicuivis ecclesiae (hic Ephesinae; postea Smyrnensi, vers. 11 Pergamensi, vers. 17; Thyatirensi, vers. 29; Sardensi, cap. iii., vers. 6; Philadelphiensi, vers. 13; et Laodicensi, vers. 22), ex causa, ut unusquisque qui ab ecclesia sciat quod scire et intelligere vera et bona fidei, seu doctrinalia, et quoque Verbum, non faciat ecclesiam; sed auscultare, hoc est, intelligere et facere: hoc enim significat “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.” Quia id facit ecclesiam et format caelum apud hominem, et non Scire ac intelligere absque facere, ideo etiam Dominus idem aliquoties dicit, nempe,
“Qui habet aurem ad audiendum audiat” (ut Matth. xi. 15; cap. xiii. 43: Marc. iv. 9, 23; cap. vii. 16: Luc. viii. 8; cap. xiv. 35).
In Apocalypsi additur, “quid Spiritus dicit ecclesiis,” quia significat quid Divinum Verum docet et dicit illis qui ab ecclesia sunt; seu quod idem, quid Dominus, nam omne Divinum Verum procedit ab Ipso (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 13, 133, (1)137, 139): ideo etiam Ipse Dominus non dixit, “quid Spiritus dicit,” quia Ipse erat Divinum Verum qui dixit.

[2] Quod non scire et intelligere vera Divina faciat ecclesiam et formet caelum apud hominem, sed scire, intelligere et facere, docet Dominus aperte plurimis in locis: – Ut apud Matthaeum,
“Qui audit verba mea et facit ea, comparatur viro prudenti,… qui autem audit et non facit comparatur viro stulto” (vii. 24, (2)26);
apud eundem,
“Qui in terram bonam seminatus est, is est qui verbum audit, et attendit et inde fructum fert” (xiii. (3)23);
apud Lucam,
“Omnis veniens ad Me, et audiens verba mea, et faciens ea, ostendam cui similis; similis est homini aedificanti domum,… et posuit fundamentum super petra:… at audiens et non faciens, est similis homini aedificanti domum super terra sine fundamento” (vi. 47-49);
apud eundem,
“Mater mea et fratres mei sunt, qui Verbum Dei audiunt et faciunt illud.” (viii. 19-21);
praeter multis aliis in locis. In his locis “audire” simpliciter significat audire, quod est scire et intelligere. “Audire” etiam in communi sermone id significat quando dicitur “audire id;” at significat et intelligere et facere cum dicitur “audire ei” seu “audiens esse,” similiter “auscultare.” Praeterea illi qui separaverunt vitam a fide sunt similes illis de quibus Dominus loquitur apud Matthaeum,
“Videntes non vident, et audientes non audiunt, neque intelligunt” (xiii. 13-15; Ezech. xii. 2).

109. “Vincenti dabo edere de arbore vitae.” – Quod significet qui corde recipit implebitur bono amoris et inde gaudio caelesti, constat ex significatione “vincere,” quod sit corde recipere (de qua Sequitur); ex significatione “edere,” quod sit appropriari et conjungi (de qua n. 2187, 2343, 3168, 3813, 5643); et ex significatione “arboris vitae,” quod sit bonum amoris et inde gaudium caeleste (de qua etiam sequitur). Quod “vincere” sit corde recipere, est quia omnis, qui recepturus est vitam spiritualem, pugnabit contra mala et falsa quae sunt vitae ejus naturalis; et quando illa vincit, tunc bona et vera, quae sunt vitae spiritualis, recipit corde: recipere corde est voluntate et amore, nam “cor” in Verbo significat illa (videatur n. 2930, 3313, 7542, 8910, 9050, 9113, 10336); quapropter recipere corde est ex voluntate seu amore facere illa; hoc intelligitur per “vincere.”

[2] Quod “arbor vitae” significet bonum amoris et inde gaudium caeleste, est quia “arbores” significant talia quae sunt apud hominem in ejus interioribus, quae mentis seu animi ejus sunt, “frondes” et “folia” illa quae sunt cognitionum veri et boni, ac “fructus” ipsa bona vitae. Haec significatio “arborum” trahit suam originem ex mundo spirituali, ibi enim apparent arbores omnis generis: et arbores, quae apparent, correspondent interioribus angelorum et spirituum, quae sunt mentis eorum; arbores pulcherrimae et fructiferae, illorum interioribus qui in bono amoris et inde in Sapientia sunt; arbores minus pulchrae et fructiferae, illis qui in bono fidei; at arbores solum foliaceae et absque fructibus, illis qui modo in cognitionibus veri sunt; ac arbores tetrae cum fructibus maligni|s|, illis qui in cognitionibus sunt et in malo vitae; illis autem qui non in cognitionibus et in malo vitae sunt, non apparent arbores, sed loco illarum saxa et arenae. Hae apparentiae in mundo spirituali actualiter fluunt ex correspondentia; nam interiora quae mentis eorum sunt per tales effigies sistuntur actualiter coram oculis eorum. (Sed haec melius videri possunt ex binis articulis in opere De Caelo ef Inferno: in primo, ubi agitur De Correspondentia Caeli cum omnibus Telluris, n. 103-115; et in altero, ubi agitur De Repraesentativis et Apparentiis in Caelo, n. 170-176; et in sequentibus ibi, n. 177-190.)

[3] Inde nunc est quod in Verbo toties nominentur “arbores;” per quas ibi significantur ea apud homines quae sunt mentis eorum: et inde quoque est quod in primis capitibus Geneseos dicantur “binae arbores” in horto Edenis positae, una quae vocatur “Arbor Vitae,” et altera quae “Arbor Scientiae.” Per “arborem vitae” ibi significatur bonum amoris in Dominum, et inde gaudium caeleste, quae erant illis qui tunc ab ecclesia, et intelliguntur per “Hominem et ejus Uxorem;” et per “arborem scientiae” significatur jucundum cognitionum absque alio usu quam ut audiant docti et captent famam eruditionis solum propter honorem aut lucrum. Quod “arbor vitae” etiam significet gaudium caeleste, est quia bonum amoris in Dominum, quod in specie per illam arborem significatur, gaudium caeleste in se habet (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 395-414: et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 230-239).

[4] Quod “arbores,” quae toties nominantur in Verbo, significent interiora hominis quae mentis et animi ejus sunt, et illa quae super arboribus, ut “folia” et “fructus,” talia quae ex illis, constare potest a sequentibus his locis: –
“Dabo in deserto cedrum schittim, et myrtum, et arborem olei; ponam in solitudine abietem, taedam et buxum” (Esai. xli. 19);
ibi agitur de ecclesiae instauratione.
“Gloria Libani ad te veniet, abies, taeda et buxus simul, ad decorandum locum sanctuarii mei” (Esai. lx. 13).
“Cognoscant omnes arbores agri, quod Ego Jehovah humiliem arborem altam, exaltem arborem humiliem, arefaciam arborem viridem, et germinare faciam arborem aridam” (Ezech. xvii. 24);
“Ecce Ego in te incendam ignem, qui comedet in te arborem viridem,et omnem arborem aridam” (Ezech. xxi. 3 (B.A. xx. 47));
“Vitis exaruit, et ficus languet, malus punica etiamque palma et malus, omnes arbores agri exsiccatae sunt; exaruit gaudium de filiis hominum” (Joel i. 12);
“Cum angelus clanxit, facta est grando et ignis,… qui cecidit super terram, et tertia pars arborum combusta est” (Apoc. viii. 7);
(1)Nebuchadnezar vidit in somnio “arborem in medio terrae, cujus altitudo magna,… folium pulchrum, flos multus, et cibus omnibus in ea” (Dan. iv. 7-9 (B.A. 10-12)).
(Quia arbores in genere significant talia quae apud hominem, ac interiora quae mentis ejus sunt faciunt, et sic quoque spiritualia quae ecclesiae, et haec et illa varia sunt, ideo tot species arborum nominantur, et unaquaeque species significat aliquod differens; quid variae species significant, ostensum est in Arcanis Caelestibus: ut quid arbor olei,” n. 9277, 10261; quid “cedrus,” n. 9472, 9486, 9528, 9715, 10178; quid “vitis,” n. 1069, 5113, 6375, 6378, 9277; quid “ficus,” 217, 4231, 5113: et sic porro.)

[5] Insuper illa quae sunt super arboribus, ut folia et fructus, significant talia quae apud hominem, “folia” vera apud illum, et “fructus” bona; ut in sequentibus:-
“Erit sicut arbor plantata juxta aquas, et juxta fluvium emittit radices;… erit folium ejus viride… nec cessabit a ferendo fructum” (Jerem. xvii. 8);
Juxta fluvium exeuntem e Domo Dei” ascendit super ripa hinc et hinc arbor cibi, cujus non decidit folium, neque consumitur fructus ejus; in menses suos renascitur; quia aquae ejus e sanctuario exeunt; unde fructus ejus in cibum, et folium ejus in medicamentum” (Ezech. xlvii. 12);
“In medio plateae et fluvii (exeuntis e throno Dei et Agni) hinc et hinc arbor vitae faciens fructus duodecim, per mensem quemvis reddens fructum suum, et folia arboris ad sanitatem gentium” (Apoc. xxii. (1,) 2);
“Beatus vir,… cujus in lege beneplacitum;… erit sicut arbor plantata juxta rivos aquarum, quae fructum suum dabit in tempore suo, et folium non decidit” (Psalm. i. (1, 2,) 3);
“Ne timete,… quia arbor feret fructum, ficus atque vitis dabit vim suam” (Joel ii. 22);
“Saturantur arbores Jehovae, cedri Libani quas plantavit” (Psalm. civ. 16);
“Laudate Jehovam arbores fructus, et omnes cedri” (Psalm. cxlviii. (7,) 9).

[6] Quia “fructus” significabant bona vitae apud hominem, ideo in Ecclesia Israelitica, quae erat ecclesia repraesentativa, mandatum fuit ut fructus arborum, sicut ipsi homines, circumciderentur; de quibus ita legitur:
Fructus arboris inservient esui praeputiabitur in Terra Canaan, “et erunt praeputiati tribus annis;… et anno quarto erit omnis fructus sanctus, laudes Jehovae; quinto autem comedentur” (Levit. xix. 23-25).
Quia “fructus arboris” significabant bona vitae, ideo etiam mandatum est,
Ut in Festo Tabernaculorum acciperent fructus arboris honoris, et ramos, ac laetarentur coram Jehovah, et sic feriarentur festum (Levit. xxiii. 40, 41);
per “tabernacula” enim significabantur bona amoris caelestis, et inde sanctus cultus (n. 414, 1102, 2145, 2152, 3312, (1)4391, 10545); et per “Festum Tabernaculorum” significabatur implantatio illius boni seu amoris (n. 9296). Quia “fructus” significabant bona amoris, quae sunt bona vitae, ideo
Inter benedictiones erat, quod arbor agri daret fructum suum; et inter maledictiones quod non daret fructum (Levit. (2)xxv|i|. 4, 20).
Et ideo quoque vetitum fuit, cum obsideretur aliqua urbs,
Ne securim mitterent in aliquam arborem fructus boni (Deut. xx. 19, 20).
Ex his nunc constare potest quod per “fructus” significentur bona amoris, seu quod idem, bona vitae, quae etiam “opera” vocantur; ut quoque in his locis apud Evangelistas:
“Securis ad radicem arboris jacet; omnis arbor non faciens fructum. bonum exscindetur et in ignem conjicietur” (Matth. iii. 10; cap. vii. 16-21);
“Aut facite arborem bonam et fructum bonum, aut facite arborem putrem et fructum putrem; ex fructu enim cognoscitur arbor” (Matth. xii. 33; Luc. vi. 43, 44);
“Omnis palmes non ferens fructum, (1)auferetur, omnis autem fructum ferens putabitur, ut plus fructus ferat” (Joh. xv. 2-8);
“Ficum habebat aliquis in vinea sua plantatam; venit fructum quaerens in ea, sed non invenit; dicit ad vinitorem, Ecce tribus annis venio quaerens fructum ex ficu et non invenio; exscinde eam; quid terram infrugiferam reddet?” (Luc. xiii. (4)6-9;)
“Jesus vidit ficum juxta viam; venit ad illam, et nihil invenit in ea nisi folia tantum; dixit, Nunquam ex te fructus erit; et arefacta est statim ficus” (Matth. xxi. 19; Marc. xi. 13, 14, 20);
“ficus” significat naturalem hominem et ejus interiora, et “fructus” bona ejus (n. 217, 4231, 5113); “folia” autem significant cognitiones (n. 885): inde patet, quid significatur per quod ficus arefacta sit quia Dominus in ea solum folia invenit, et non fructus. Haec omnia allata sunt ut sciatur quid significatur per “arborem vitae in medio paradisi Dei,” quod nempe bonum amoris procedens a Domino, et inde gaudium caeleste.

110. “Quae est in medio paradisi De” Quod significet quod illuc spectent, et inde procedant omnes cognitiones boni et veri in caelo et in ecclesia, constat ex significatione “medii,” quod sit centrum quo omnia quae circum circa spectant et ex quo procedunt (de qua supra, n. 97); et ex significatione “paradisi,” quod sint cognitiones boni et veri et inde intelligentia (de qua n. 100, 108, 1588, 2702, 3220); et quia illa per “paradisum” significantur, ideo per “paradisum Dei significatur caelum; et quia caelum, etiam significatur ecclesia, nam ecclesia est caelum Domini in terris; quae vocantur “paradisus Dei” quia Dominus est in medio ibi, et ab Ipso est omnis intelligentia et sapientia. Quoniam hactenus non notum fuit quod omnia in Verbo per correspondentias scripta sint, et inde quod spiritualia ibi insint singulis quae ibi dicta, credunt quod per “paradisum,” de quo agitur in secundo capite Geneseos, intelligatur hortus paradisiacus; sed non intelligitur ibi aliquis paradisus terrestris, sed paradisus caelestis, qui est illis qui in intelligentia et sapientia ex cognitionibus boni et veri sunt (videatur supra, n. 109, et in opere De Caelo et Inferno, n. 176, 185).

[2] Inde constare potest non solum quid per “paradisum” seu “hortum in Edene” significatum est, sed etiam quid per paradisos seu “hortos Dei” in Verbo: – Ut apud Esaiam,
“Consolabitur Jehovah Zionem, consolabitur omnes vastitates ejus, adeo ejus in Eden, et solitudinem in hortum Jehovae laetitia et gaudium invenietur in ea” (li. 3);
apud Ezechielem,
“In Eden horto Dei fuisti; omnis lapis pretiosus tegumentum tuum, (xxviii. 13);
haec dicuntur de Tyro, quia per “Tyrum” in Verbo significatur ecclesia quae in cognitionibus veri et boni, et inde intelligentia (videatur in Arcanis Caelestibus, n. 2201); intelligentia ejus inde est “Eden hortus Dei,” similiter “lapis pretiosus” ex quo “tegumentum” (n. 114, 9863, 9865, 9868, 9873). Apud eundem,
“Ecce Aschur cedrus in Libano;… cedri non occultaverunt eam In horto Dei… omnis arbor in horto Dei non par fuit illi in pulchritudine; pulchram feci eam per multitudinem ramorum ejus, et aemulatae sunt illi omnes arbores Eden in horto Dei” (xxxi. 3, 8, 9);
per “Aschurem” in Verbo intelliguntur illi qui per cognitiones boni et veri rationales facti sunt, ita quibus mens illustrata e caelo. (Quod “Aschur” sit rationale hominis, videatur n. 119, 1186.)

[3] Aliquantum etiam hic explicabitur quomodo intelligendum est quod omnes cognitiones boni et veri spectent ad bonum amoris in Dominum, et quoque quod inde procedant, quae significantur per “Vincenti dabo edere ex arbore vitae quae est in medio paradisi Dei.” Bonum amoris in Dominum est Ipse Dominus, quoniam Dominus est in sui amoris bono apud hominem, spiritum et angelum. Quod omnes cognitiones boni et veri illuc spectent seu ad Ipsum, notum est in Ecclesia Christiana; docet enim doctrina ibi, quod absque Domino nulla salus, et quoque quod in Domino omnis salus: cognitiones boni et veri seu doctrinalia ex Verbo docent quomodo homo possit venire ad Deum, et conjungi Ipsi. (Quod nemo possit conjungi Deo nisi a Domino et in Domino, videatur in Doctrina Novae Hierosolyma”, n. 283, 296.) Inde constare potest quod omnia quae docet ecclesia ex Verbo spectent Dominum et amorem in Ipsum, ut finem ad quem. Quod omnes cognitiones boni et veri seu doctrinalia ex Verbo procedant a Domino, etiam notum est in ecclesia; docetur enim ibi quod omne amoris et omne fidei sit e caelo, et nihil ab homine, et quod nemo possit amare Deum et credere in Ipsum a se. Amare Deum et credere in Ipsum involvunt omnia quae ecclesia docet, quae vocantur doctrinalia et cognitiones, quoniam ex his amatur et creditur: amor et fides absque praeviis cognitionibus non datur, nam absque illis foret homo vacuus.

[4] Ex his sequitur, quod sicut omne amoris et fidei procedit a Domino, ita quoque omnes cognitiones boni et veri quae faciunt et formant amorem et fidem. Quia omnes cognitiones boni et veri spectant Dominum et procedunt ab Ipso, et hoc significatur per “arborem vitae in medio paradisi Dei,” ideo omnes arbores in paradiso vocantur “arbores vitae,” et “arbores Jehovae” “arbores vitae” in Apocalypsi,
“In medio plateae et fluvii (exeuntis e throno Dei et Agni), hinc et hinc arbor vitae faciens fructus duodecim” (xxii. (1,) 2);
et “arbores Jehovae” apud Davidem,
“Saturantur arbores Jehovae, et cedri Libani quas plantavit” (Psalm. civ. 16):
inde quoque patet quod per “arborem vitae in medio paradisi” intelligatur omnis arbor ibi, hoc est, omnis homo, in cujus medio, hoc est, in quo est Dominus. Ex his et ex illis quae in praecedente articulo ostensa sunt, sciri potest quid significatur per quod Dominus daturus sit vincenti “edere de arbore vitae quae in medio paradisi Dei.”

111. “Et Angelo Ecclesiae Smyrnaeorum scribe: Haec dicit Primus et Ultimus, qui vivit mortuus et vivit. Novi tua opera, et afflictionem et paupertatem, dives sed es, et blasphemiam dicentium Judaeos esse se et non sunt, sed synagoga satanae. Nihil timeas quae futurus es pati; ecce futurum ut conjiciat et vobis diabolus in custodiam, ut tentemini et habebitis afflictionem diebus decem: esto fidelis usque ad mortem, et dabo tibi coronam vitae. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis; vincens non laedetur a morte secunda.”
8. “Et Angelo Ecclesiae Smyrnaeorum scribe,” significat ad recordationem illis infra ecclesiam, qui volunt intelligere Verbum, et nondum intelligunt, et inde parum adhuc in cognitionibus veri et boni sunt, quas tamen corde desiderant (n. 112); “Haec dicit Primus et Ultimus,” significat Dominum qui omnia ex Divino Humano ex primis per ultima regit (n. 113); “qui fuit mortuus et vivit,” significat quod rejectus, et tamen ab Ipso vita aeterna (n. 114, 115).
9. “Novi tua opera,” significat amorem (n. 116); “et afflictionem,” significat anxietatem ex desiderio cognoscendi vera (n. 117); “et paupertatem, dives sed es,” significat agnitionem quod nihil ex se sciant (n. 118); “et blasphemiam dicentium Judaeos esse se et non sunt,” significat invectionem ab illis qui putant se in cognitionibus boni et veri esse, quia Verbum, et tamen non sunt (n. l. 19); “sed synagoga satanae,” significat doctrinam omnium falsorum apud illos (n. 120).
10. “Ne timeas quae futurus es pati,” significat Ne doleant quod tales persequantur vos (n. 121); “ecce futurum, ut Conjiciat ex vobis diabolus in custodiam,” significat quod qui in falsis ex malo sunt, aggressuri deprivare illos omni vero ex Verbo (n. 122); “ut tentemini,” significat inde incrementum desiderii veri (n. 123); “et habebitis afflictionem diebus decem,” significat quod infestatio et inde tentatio duratura sit aliquo tempore (n. 124); “esto fidelis usque ad mortem,” significat in veris ad finem (n. 125); “et dabo tibi coronam vitae,” significat sapientiam et inde felicitatem aeternam (n. 126).
11. Habens autem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis,” significat quod qui auscultet quid Divinum Verum procedens a Domino docet et illis qui ab ecclesia Ipsius sunt (n. 127); “et vincens non laedetur, a morte secunda,” significat quod qui permanet in genuina affectione veri ad finem vitae suae in mundo, in novum caelum venturus sit (n. 128).

112. (Vers. 8.) “Et Angelo Ecclesiae Smyrnaeorum scribe.” – Quod significet ad recordationem illis intra ecclesiam qui volunt intelligere Verbum, et nondum intelligunt, et inde parum adhuc in cognitionibus veri et boni sunt, quas tamen corde desiderant, constat ex significatione “scribere” quod sit ad recordationem (ut supra, n. 95); et ex significatione “Angeli Ecclesiae Smyrnaeorum,” quod sint illi intra ecclesiam qui volunt intelligere Verbum et nondum intelligunt, et inde parum in cognitionibus veri et boni sunt, quas tamen corde desiderant; quod hi per “Angelum Ecclesiae Smyrnaeorum” intelligantur, constat ex illis quae ad illum Angelum scripta sunt, quae sequuntur; nam non aliunde sciri potest, quinam per Angelum cujusvis Ecclesiae intelliguntur, quam ex scriptis ad illum in sensu interno.

[2] In illis quae ad Angelum Ephesinae Ecclesiae, de quo mox prius scripta sunt, descripti sunt qui in cognitionibus veri et boni sunt, et non simul aut nondum in vita secundum illas; hic nunc describuntur illi qui in cognitionibus veri et boni sunt et simul in vita secundum illas; hi itaque sunt qui in affectione veri ex origine spirituali sunt; illi autem qui in affectione veri ex origine naturali. Sunt affectiones veri in genere ex binis originibus, nempe ex origine naturali et ex origine spirituali. Illi qui in affectione veri ex origine naturali sunt, spectant primario ad se et ad mundum, et inde naturales sunt; at illi qui in affectione veri ex origine spirituali sunt, spectant primario ad Dominum et ad caelum, et inde spirituales sunt. Affectio seu amor hominis vel spectat deorsum vel spectat sursum: qui spectant ad se et ad mundum, illi spectant deorsum; at qui spectant ad Dominum et ad caelum, illi spectant sursum. Interiora hominis, quae mentis ejus sunt, actualiter spectant illuc quo ejus amor seu affectio, nam amor determinat illa; et qualis est determinatio interiorum hominis quae ejus mentis sunt, talis homo post mortem manet in aeternum. Spectare deorsum aut sursum est ex amore per intellectum, ita per illa quae formant et faciunt intellectum, quae sunt cognitiones veri et boni.

[3] Quod de illis intra ecclesiam qui in cognitionibus veri et boni sunt, et non simul aut nondum in vita secundum illas, ita de illis qui in affectione veri ex origine naturali sunt, ad “Angelum Ephesinae Ecclesiae” scriptum sit, et nunc ad “Angelum Ecclesiae Smyrnaeorum” de illis qui in cognitionibus veri et boni sunt et simul in vita secundum illas, ita de illis qui in affectione veri ex origine spirituali sunt, est causa quia illud primum ecclesiae est, et hoc Secundum: nemo enim potest introduci in ecclesiam et formari ad caelum, nisi per cognitiones ex Verbo; absque illis homo non scit viam ad caelum, et absque illis Dominus non potest habitare apud illum. Quod absque cognitionibus veri et boni ex Verbo nemo sciat aliquid de Domino, de caelo angelico, de charitate et fide, notum esse potest; et quod homo non scit, hoc non cogitare potest, ita nec velle, proinde nec credere et amare; inde patet quod homo per cognitiones discat viam ad caelum. Quod absque cognitionibus veri et boni ex Verbo Dominus non possit adesse et ducere hominem, etiam notum est; nam qui nihil novit de Domino, de caelo, de charitate et fide, ejus mens spiritualis, quae mens Superior est et visura per lucem caeli, vacua est, et nihil habet ex Divino in se; et tamen Dominus non potest esse apud hominem quam in suo apud illum, hoc est, in illis quae ab Ipso. Inde est, quod dictum sit quod Dominus non possit habitare apud hominem nisi is in cognitionibus veri et boni ex Verbo sit, et inde in vita. Ex his ut in summa sequitur, quod homo naturalis nequaquam fieri possit spiritualis absque cognitionibus veri et boni ex Verbo.

[4] Quod per “Angelum Ecclesiae Smyrnaeorum” intelligantur illi intra ecclesiam qui volunt intelligere Verbum et nondum intelligunt, et inde parum adhuc in cognitionibus veri et boni sunt, quas tamen desiderant, est quia illi in affectione veri spirituali sunt; et qui in affectione veri spirituali sunt, etiam in vita charitatis sunt, nam inde illis affectio spiritualis; aliunde homini non est spirituale quam ex charitate. Qui in affectione illa sunt, illi student Verbo, et nihil plus desiderant quam intelligere illud; et quia innumerabilia inibi sunt quae non intelligunt, quoniam Verbum in sinu suo est spirituale, et hoc includit infinita arcana, ideo homo quamdiu adhuc in mundo vivit, et tunc ex naturali homine videt, parum potest in cognitionibus veri et boni esse, sed solum in communibus, quibus usque implantari possunt innumerabilia quando in mundum spiritualem seu caelum venit. Homo qui in affectione veri ex origine spirituali est, is scit multo plura quam novit; nam communes cognitiones, quae sunt apud illum, sunt sicut vasa, quae multis impleri possunt, et quoque actualiter implentur dum in caelum venit.

[5] Quod ita sit, modo ex eo constare potest, quod omnes angeli qui in caelo sunt, ex humano genere sint, et tamen illis sapientia talis est ut describatur per inenuntiabilia et incomprehensibilia, ut notum est. (Quod Angeli Caeli non aliunde sint quam ex Genere Humano, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 311-317; et in opusculo De Ultimo Judicio, n. 14-22.) Illa impletio intelligentiae et sapientiae est quae intelligitur per Domini verba apud Lucam,
“Mensura bona, pressa, agitata et superfluens dabitur in sinum vestrum” (vi. 38);
apud Matthaeum,
“Quicunque habet, dabitur ei, ut abundantius habeat” (xiii. 12; cap. xxv. 29);
et apud Lucam,
Dominus dixit servo qui ex mina ei data acquisivit decem minas, “Quia in modico fidelis fuisti, potestatem habebis super decem urbes” (xix. 16, 17):
per “decem” ibi significatur multum et plenum, et per “urbes” intelligentia et sapientia. (Quod “decem” significant multum et plenum, videatur n. 1988, 3107, 4638; et quod “urbes” significent illa quae sunt intelligentiae et sapientiae, n. (1)2449, 2712, 2943, 3216, 3584, 4492, 4493, 5297.)

113. “Haec dicit Primus et Ultimus.” Quod significet Dominum qui omnia ex Divino Humano ex primis per ultima regit, constat ex significatione “Primi et Ultimi,” cum de Domino, quod sit regens omnia ex primis per ultima (de qua supra, n. 41); quod sit Dominus quoad Divinum Humanum, qui hic et in sequentibus loquitur ad Angelos Ecclesiarum, constare potest ex capite praecedente, ubi similia dicuntur de Filio hominis; et Filius hominis est Dominus quoad Divinum Humanum (videatur supra, n. 63). Hoc patet manifeste a collatione: nempe, describitur in capite praecedente Filius hominis,
Quod visus sit “in medio candelabrorum aureorum,… habens in dextra sua manu stellas septem” ((cap. i.) vers. 13, 16):
eadem haec praemittuntur scriptis ad Angelum Ephesinae Ecclesiae, his verbis, “Haec dicit habens septem stellas in dextra sua manu, ambulans in medio candelabrorum aureorum” (vers. 1, hujus capitis).

[2] In praecedente capite describitur Filius hominis ita,
“Ego sum Primus et Ultimus, et qui vivens, et factus sum mortuus, et ecce vivens in saecula saeculorum” ((cap. i.) vers. 17, 18);
haec praemittuntur hic scriptis ad Angelum Ecclesiae Smyrnaeorum, his verbis,
“Haec dicit Primus et Ultimus, qui fuit mortuus et vivit” (vers. 8).
In praecedente capite describitur Filius hominis, quod
“Ex ore Ipsius visa sit romphaea anceps acuta exiens “((cap. i.) vers. 16);
hoc praemittitur scriptis ad Angelum Pergamensis Ecclesiae, his verbis,
“Haec dicit habens romphaeam ancipitem acutam” (vers. (1)12).
In praecedente capite describitur Filius hominis, quod visus sit
Habere oculos tanquam flammam ignis, et pedes similes chalcolibano tanquam in camino ignitos (cap. i.) vers. 14, 15);
haec praemittuntur Scriptis ad Angelum Thyatiris Ecclesiae, his verbis,
“Haec dicit Filius Dei habens oculos suos tanquam flammam ignis, et pedes suos similes chalcolibano” (vers. 18).

[3] Similiter ante scripta ad Angelos trium reliquarum Ecclesiarum, de quibus in capite sequente. Ex his constare potest quod sit Filius hominis qui dicit illa quae scribuntur ad ecclesias; et quia per “Filium hominis intelligitur Dominus quoad Divinum Humanum (ut Supra, n. 63, ostensum est), sequitur quod omnia quae scripta sunt ad ecclesias, a Divino Humano Domini sint; et quoque inde sequitur quod Divinum Humanum sit omne in omnibus ecclesiae, sicut est omne in omnibus caeli; hic etiam per quod sit “Primus et Ultimus” significatur quod Dominus ex Divino Humano suo omnia ex primis per ultima regat. (Quod Dominus quoad Divinum Humanum sit omne in omnibus caeli, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 7-12, et 78-86, et quia ibi; et quia Dominus est omne in omnibus caeli, est etiam omne in omnibus ecclesiae, nam ecclesia est regnum Domini in terris.) Hoc asseverare possum, quod nemo, qui intra ecclesiam est, et non agnoscit Divinum Domini in Humano Ipsius, possit intrare in caelum. Agnoscere Divinum Domini in Humano Ipsius, est cogitare de Divino Ipsius cum de Humano Ipsius. Causa quod ita cogitandum sit, est quia totum caelum est ex Divino Humano Ipsius (ut Ostensum videatur in opere De Caelo et Inferno, a principio ad finem; et supra in Explicatione super Apocalypsin, n. 10, 49, 52, 82).

114. “Qui fuit mortuus et vivit.” – Quod significet quod rejectus et tamen ab Ipso vita aeterna, constat ex significatione “mortuus” esse, cum de Domino, quod sit rejectus esse (de qua supra, n. 83); et ex significatione “vivere,” quod sit quod ab Ipso vita aeterna (de qua etiam supra, n. 84). Dominus rejectus dicitur cum non aditur et colitur, et quoque dum aditur et colitur solum quoad Humanum suum et non simul quoad Divinum; quare rejicitur hodie intra ecclesiam ab illis qui non Ipsum adeunt et colunt, sed orant Patrem ut misereatur propter Filium; cum tamen nusquam aliquis homo nec angelus potest adire Patrem, et Ipsum immediate colere, est enim Divinum invisibile, cum quo nemo conjungi fide et amore potest: quod enim invisibile est, hoc non cadit in ideam cogitationis, et ideo nec in affectionem voluntatis; et quod non cadit in ideam cogitationis, hoc nec cadit in fidem, nam quae fidei erunt, cogitabuntur; et quoque quod non intrat in affectionem voluntatis, hoc nec intrat in amorem, nam quae amoris erunt, afficient voluntatem hominis, in hac enim residet omnis amor qui est homini (videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. 28-35).

[2] At Divinum Humanum Domini cadit in ideam cogitationis et sic in fidem, et inde in affectionem voluntatis seu amorem. Inde patet quod nulla conjunctio sit cum Patre nisi a Domino et in Domino. Hoc perquam clare docet Ipse Dominus apud Evangelistas: – Apud Johannem,
“Deum nemo vidit unquam; Unigenitus Filius qui in sinu Patris est, Ipse exposuit” (i. 18);
apud eundem,
“Neque vocem Patris audivistis unquam, neque speciem Ipsius vidistis” (v. 37);
apud Matthaeum
“Nemo cognoscit Patrem nisi Filius, et cui Filius vult revelare” (xi. 27);
apud Johannem,
“Ego sum via, veritas, et vita; nemo venit ad Patrem nisi per Me” (xiv. 6);
apud eundem,
“Si Me cognoscitis, etiam Patrem meum cognoscitis;… is qui Me videt, videt Patrem.” …Philippe, “Nonne credis quod Ego in Patre et Pater in Me? …Credite Mihi quod Ego in Patre, et Pater in Me” (xiv. 7-11);
et quod
Pater et Dominus unum sint (cap. x. 30, 38);
apud eundem,
“Ego sum, Vitis, vos palmites;… sine Me non potestis facere quicquam” (xv. 5).

[3] Inde constare potest quod Dominus rejectus sit ab illis intra ecclesiam qui immediate adeunt Patrem, et Ipsum orant ut misereatur propter Filium; hi enim non aliter possunt quam cogitare de Humano Domini sicut de humano alius hominis, ita non simul de Divino Ipsius in Humano, minus de Divino Ipsius conjuncto Humano Ipsius sicut conjuncta est anima corpori, secundum doctrinam in universo Christiano orbe receptam (videatur supra, n. 10 et 26). Quis usquam in Christiano orbe, qui Divinum Domini agnoscit, talis vult esse ut Divinum Ipsius ponat extra Humanum Ipsius? cum tamen cogitare de solo Humano et non simul de Divino Ipsius in Humano, est intueri illa separata, quod non est intueri Dominum, nec utrumque ut unam Personam; cum tamen doctrina in Christianismo recepta etiam est, quod Divinum et Humanum Domini non sint duo sed unica Persona.

[4] Homines ecclesiae hodie quidem cogitant de Divino Domini in Humano Ipsius, cum ex doctrina ecclesiae loquuntur; at prorsus aliter dum cogitant et secum loquuntur extra doctrinam. Sed sciatur quod alius status sit homini cum ex doctrina cogitat et loquitur, et alius cum extra doctrinam. Dum ex doctrina cogitat et loquitur, tunc ex memoria naturalis sui hominis cogitat et loquitur; at cum extra doctrinam, tunc ex spiritu suo; nam ex spiritu cogitare et loqui, est ex interioribus mentis suae, unde est ipsa fides ejus. Hominis etiam status post mortem fit qualis ejus spiritus cogitatio et loquela secum fuit extra doctrinam, et non qualis ejus cogitatio et loquela fuit ex doctrina, si non haec una fuerit cum illa.

[5] Quod bini status homini quoad fidem et amorem sint, unus dum in doctrina est et alter cum extra doctrinam, at quod status ejus fidei et amoris extra doctrinam salvet illum, et non status ejus loquelae de fide et amore cum ex doctrina nisi hic unum faciat cum illo, homo nescit; cum tamen cogitare et loqui ex doctrina de fide et amore est loqui ex naturali homine et ejus memoria, ut constare potest ex eo solo, quod aeque mali quam boni ita cogitare et loqui possint quando cum aliis; quapropter etiam antistites mali aeque ac boni, seu antistites qui nullam fidem habent aeque ac qui fidem habent, possunt praedicare Evangelium cum simili ad apparentiam zelo et affectione. Causa est, quia tunc homo, ut dictum est, ex suo naturali homine et ejus memoria cogitat et loquitur; at cogitare ex suo spiritu non est ex naturali homine et ejus memoria, sed ex spirituali homine et hujus fide et affectione. Ex hoc solum constare potest quod bini status sint homini, et quod prior status non salvet illum, sed posterior: est enim homo post mortem spiritus; ergo qualis homo fuit in mundo quoad spiritum, talis manet post excessum e mundo.

[6] Praeterea, quod bini illi status homini ecclesiae sint, ex multa experientia datum est scire; homo enim post mortem mitti potest in utrumque statum, et quoque actualiter in utrumque mittitur: multi ex illis, cum missi sunt in priorem statum, locuti sunt sicut Christiani, et ex loquela illa ab aliis crediti sunt quod Christiani essent; sed ut primum in Statum posteriorem, qui proprius erat spiritus eorum, remissi sunt, tunc locuti sunt sicut spiritus diabolici, et prorsus contra illa quae prius (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 491-498, et 499-511).

[7] Ex his constare potest quomodo etiam intelligendum est quod Dominus rejectus sit hodie ab illis qui intra ecclesiam: nempe, quod quidem ex doctrina sit quod agnoscendum et credendum sit Divinum Domini in eodem gradu quo Divinum Patris, nam docet doctrina quod
Sicut est Pater, etiam est Filius increatus, infinitus, aeternus, omnipotens, Deus, Dominus, ac nemo Eorum maximus et minimus, primus et ultimus; (videatur Symbolum Athanasii;)
et usque tamen non adeunt et colunt Dominum et Ipsius Divinum, sed Patris; quod fit dum orant Patrem ut misereatur propter Filium; et cum hoc dicunt, prorsus non cogitant de Divino Domini, sed de Humano Ipsius separato a Divino, ita de Humano Ipsius simili cum humano alterius hominis; et quoque simul tunc non de uno Deo sed de duobus aut tribus. Ita cogitare de Domino est rejicere Ipsum, nam non simul cogitare de Divino Ipsius cum de Humano Ipsius, per separationem tunc excludunt Divinum; quod tamen non duo sunt sed una Persona, ac unum faciunt sicut anima et corpus.

[8] Locutus sum quondam cum spiritibus, qui dum vixerunt in mundo, fuerunt ex religione Pontificia; et quaesivi num in mundo usquam cogitaverint de Divino Domini. Dixerunt quod cogitaverint quoties in doctrina cum visu essent, et quod tunc agnoverint Divinum Ipsius par Divino Patris; at cum extra doctrinam, quod solum de Humano Ipsius et non de Divino. Quaerebantur cur dicunt quod potestas, quae fuit Humano Ipsius, data sit ei a Patre et non a Se Ipso, quia Divinum Ipsius agnoverunt par Divino Patris: tunc averterunt se, nihil respondentes. Sed dictum illis est quod causa fuerit quia transtulerunt in se omnem Divinam Ipsius potestatem, quod non potuissent nisi separavissent. Quod Dominus apud hos rejectus sit quisque potest ex eo concludere, quod pro Domino colant Papam, et quod nullam potestatem Domino amplius tribuant.

[9] Hic etiam referre velim magnum scandalum auditum a Papa qui vocatus Benedictus XIV. Dixit aperte quod crediderit, cum in mundo vixit, quod Domino nulla potestas sit, quia omnem transtulit in Petrum et inde in ejus successores; addens quod crediderit quod sancti eorum plus potestatis habeant quam Dominus, quia illi a Deo Patre illam retinent; at quod Dominus omnem Sibi abdicaverit et dederit Pontificibus; sed quod usque colendus sit, quia absque eo non sancte colitur Papa. Sed is quia Divinum sibi arrogavit etiam post mortem, post aliquot dies in infernum conjectus est.

115. Quod Dominus dicat ad Angelum hujus Ecclesiae, “Ego sum Primus et Ultimus, qui fuit mortuus et vivit,” est quia hic agitur de illis intra ecclesiam qui in affectione veri spirituali sunt; qui sunt qui inquirunt vera ex Verbo, et cum inveniunt illa, gaudent corde, solum ex causa quia vera sunt; et simul dicitur hic de illis qui in affectione veri mere naturali sunt, qui sunt qui non inquirunt vera, nec gaudent illis quia vera sunt, sed solum acquiescunt in doctrinalibus suae ecclesiae, et non curant si illa aut vera aut falsa sint: haec discunt memoria tenus, et quoque confirmant ex Verbi sensu litterae; et hoc faciunt solum ad aucupandum famam, honores aut lucrum; hi sunt apud quos Dominus est “mortuus,” hoc est, rejectus. Affectio veri spiritualis, quae est amare verum quia est verum, non datur quam apud illos qui conjuncti sunt Domino per agnitionem et fidem Divini Ipsius in Humano; quoniam omne verum caeli et omne verum ecclesiae non aliunde est quam ex Divino Humano Domini; procedit enim inde Divinum Verum, quod Spiritus veritatis seu Spiritus Sanctus vocatur. Inde est omnis affectio veri et sapientia angelis caeli; (quod ita sit, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 126-140, 265-275, 346-356;) hi sunt apud quos Dominus vivit.

116. (Vers. 9.) “Novi tua opera.” – Quod significet amorem, constat ex significatione “operum,” quod sint quae sunt voluntatis seu amoris, quia opera inde procedunt; et id a quo aliquid procedit, facit omne in eo quod procedit, similiter ut causa in effectu; nam ablata aut cessante causa, cessat effectus: ita etiam voluntas hominis et inde opera; voluntas est causa et opera sunt effectus; et notum est quod cessante voluntate cesset opus; inde patet quod opera sint voluntas in causa. Voluntas hominis est spiritualis, opera autem inde sunt naturalia; inde nunc est quod per “opera” in spirituali sensu intelligatur voluntas. Quod etiam per “opera” intelligatur amor, est quia id quod homo amat hoc vult, et quod corde vult hoc amat; et si penitius inspicis, videbis quod omnia interioris voluntatis hominis sint amoris ejus. Quod tamen in communi sermone dicatur hominis “amor” et non ejus voluntas, est quia amores multiplices sunt, et plures in uno homine, et omnes simul in voluntate, quae non aliter quam Sicut una ab homine percipitur, quia distinguit inter voluntatem et intellectum. Est itaque voluntas ipsum spirituale hominis, quia amor est spiritualis. Quod in Verbo “opera” nominentur et non voluntas seu amor (ut hic et in sequentibus ad Angelos Ecclesiarum, “Novi opera tua,” et non Novi voluntatem tuam, seu amorem tuum), est causa, quia omnia quae in sensu litterae Verbi naturalia sunt, et in se continent spiritualia; quapropter ut sensus spiritualis Verbi pateat, explorandum est spirituale quod in naturali, seu a quo naturale procedit.

117. “Et afflictionem.” – Quod significet anxietatem ex desiderio cognoscendi vera, constat ex significatione “afflictionis,” quod sit anxietas mentis ex desiderio cognoscendi vera; agitur enim de illis qui volunt intelligere Verbum, et nondum bene intelligunt (videatur supra, n. 112); et hi in anxietate quoad spiritum sunt, quando non intelligunt. Quod illis talis anxietas sit quando non intelligunt, non scire possunt alii quam qui in affectione veri propter verum sunt, ita qui in affectione spirituali; quinam illi sunt, videatur mox supra (n. 115). Causa est, quia illi conjuncti sunt angelis caeli; et hi continue desiderant vera, quia intelligentiam et sapientiam; desiderant illas sicut famelicus cibum, quapropter etiam intelligentia et sapientia vocatur “cibus spiritualis.” Hoc etiam desiderium est homini ab infantia, quia homo cum infans est, et dein cum puer, conjunctus est caelo, et ex caelo hoc desiderium est; sed perit apud illos qui se vertunt ad mundum. Ex his sciri potest quid anxietas mentis seu anxietas spiritualis, quae significatur hic per “afflictionem.”

[2] Quod talis anxietas illis sit cum legunt Verbum et non bene intelligunt illud, est quia omnia vera caeli et ecclesiae inde sunt, et ibi recondita latent in sensu ejus spirituali, at non aperiuntur aliis quam qui conjuncti sunt caelo, quoniam ille sensus Verbi in caelo est; sed e caelo non influit ipse spiritualis sensus Verbi apud hominem, verum influit in affectionem ejus, et per hanc in cognitiones quae apud illum, et sic desiderium ejus incendit; et tunc quantum ex sensu litterali Verbi videre potest, tantum recipit genuina vera ecclesiae. Quisque qui in affectione veri spirituali est, appercipit quod pauca sint quae scit, et infinita quae non scit; novit etiam quod illud scire et agnoscere sit primus gradus ad sapientiam; et quod ad primum gradum non venerint qui ex scientiis superbiunt, ac intelligentissimos se inde credunt: hi etiam solent ex falsis plus quam ex veris gloriari; spectant enim sui famam, et hac solum afficiuntur, et non ipso vero; tales sunt qui solum in naturali affectione et inde desiderio sunt (de qua etiam videatur supra, n. 115).

118. “Et paupertatem, dives sed es.” – Quod significet agnitionem quod nihil ex se sciant, constat ex significatione “paupertatis,” quod sit agnitio cordis quod nihil ex se sciant (de qua sequitur); et ex significatione “dives sed esse,” quod sit affectio veri spiritualis (de qua etiam sequitur). Quod per “paupertatem” hic intelligatur paupertas spiritualis, et quod per “dives esse” intelligatur spiritualiter dives esse, patet, quoniam illa dicuntur ad ecclesiam. Spiritualiter pauper esse et tamen dives esse, est agnoscere corde quod nihil ex se sciat, intelligat et sapiat; sed quod scit, intelligit et sapit, omne sit ex Domino. In tali agnitione sunt omnes angeli caeli; quapropter etiam intelligentes et sapientes sunt, et in eo gradu in quo sunt in agnitione et perceptione quod ita sit; sciunt enim et percipiunt quod nihil veri quod fidei vocatur, et nihil boni quod amoris, sit ab ipsis, sed a Domino; et quod omnia quae intelligunt et sapiunt se referant ad verum fidei et ad bonum amoris; inde quoque sciunt quod illis omnis intelligentia et sapientia sit a Domino; et quia hoc sciunt et agnoscunt, et quoque hoc volunt et amant, ideo continue influit a Domino Divinum Verum, a quo omnis intelligentia et sapientia, quam recipiunt quantum illo afficiuntur, hoc est, quantum illud amant. Vicissim autem spiritus inferni credunt quod omnia quae cogitant, volunt, et inde loquuntur et faciunt, sint ab ipsis, et nihil a Deo; nam non credunt in Divinum: inde quoque illis loco intelligentiae et sapientiae est insania et stultitia; cogitant enim contra verum et volunt contra bonum, quod est insanus et stultus esse. Similiter facit omnis homo qui in amore Sui est; is quia modo spectat ad Se, non potest aliter quam sibi omnia tribuere; et quia hoc facit, non in aliqua agnitione est quod omnis intelligentia et sapientia sit a Domino; inde quoque est quod cum secum cogitant, contra vera et bona ecclesiae et caeli cogitent; tametsi cum loquuntur cum hominibus, aliter dicant, ex causa ne perdant famam.

[2] Ex his sciri potest quid per “paupertatem” in spirituali sensu intelligitur. Quod is qui spiritualiter pauper est usque dives sit, est quia in affectione veri spirituali est; influit enim intelligentia et sapientia a Domino in hanc affectionem; affectio enim cujusvis recipit, et imbibit sui convenientia sicut spongia aquas; ita affectio veri spiritualis vera spiritualia quae sunt vera ecclesiae ex Verbo. Quod affectio veri spiritualis non aliunde sit quam a Domino, est quia Dominus in caelo et ecclesia est Divinum Verum, procedit enim ab Ipso; et quia Dominus amat ducere
unumquemque ad Se et salvare, et hoc non potest nisi quam per cognitiones veri et boni ex Verbo, ideo amat indere illas homini, et facere illas ejus vitae; sic enim, non aliter, potest aliquem ducere ad Se et salvare. Inde patet quod omnis affectio spiritualis veri sit a Domino, et quod nemo in illa possit esse nisi agnoscat Divinum Domini in Humano Ipsius; per hanc enim agnitionem est conjunctio, et secundum conjunctionem receptio. (Sed de his videantur plura in opere De Caelo et Inferno, ubi actum est De Sapientia Angelorum Caeli, n. 265-275; et De Sapientibus et Simplicibus in Caelo, n. 346-356; et praeterea ibi, n. 13, 19, 25, 26, 133, 139, 140, 205, 297, 422, 523, 603; et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 11-27; ac supra in Explicatione super Apocalypsis n. 6, 59, 112, 115, 117.)

[3] In Verbo passim nominantur “pauperes et egeni,” et quoque “esurientes et sitientes;” et per “pauperes et egenos significantur qui credunt se nihil scire ex se, et quoque qui non sciunt quia non habent Verbum; et per “esurientes et sitientes” significantur illi qui continue desiderant vera et per illa perfici. Hi et illi sunt qui intelliguntur per “pauperes,” “egenos, esurientes” et “sitientes” in his locis:-
“Beati pauperes spiritu, quoniam illorum est regnum caelorum beati esurientes et sitientes justitiam, quoniam illi saturabuntur” (Matth. v. 3, 6);
“Beati pauperes, quia eorum est regnum caelorum; beati esurientes, quoniam saturabimini” (Luc. vi. 20(, 21));
“Pauperibus praedicabitur Evangelium.” “Et pauperes audiunt Evangelium” (Luc. vii. 22; Matth. xi. 5);
Paterfamilias dixit servo, ut abiret in plateas et vicos urbis, et introduceret pauperes (Luc. xiv. 21);
“Tunc pascent primogeniti pauperum, et egeni confidenter cubabunt” (Esai. (1)xiv. 30);
“Esurivi et dedistis Mihi edere; sitivi et potastis Me” (Matth. xxv. 35);
“Pauperes et egeni quaerentes aquam, sed non; lingua eorum siti deficit; Ego Jehovah exaudiam illos;… aperiam super clivis fluvios, et in medio vallium fontes ponam” (Esai. xii. 17, 18).
Ex ultimo hoc loco patet quod “pauperes et egeni” sint qui desiderant cognitiones boni et veri; “aqua” enim quam quaerunt est verum; (quod “aqua” sit verum fidei, videatur supra, n. 71;) desiderium eorum describitur per” quod lingua eorum siti deficiat,” et abundantia quam habituri, per “quod aperientur fluvii super clivis, et fontes in medio vallium.”

[4] Qui non sciunt quod per “divites” significentur illi qui Verbum habent, et inde in cognitionibus veri et boni possunt esse, et quod per “pauperes” significentur illi qui non habent Verbum, et usque desiderant vera, non aliter sciunt quam quod
per “divitem” (Luc. xvi. 19, seq.) “qui induebatur purpura et bysso,”
intelligantur divites in mundo, et per “pauperem projectum ad vestibulum ejus, et (qui) desiderabat saturari micis quae cadebant ex mensa divitis,” intelligantur pauperes in mundo: sed per “divitem” ibi intelligitur gens Judaica, quae habebat Verbum, et potuit inde in cognitionibus veri et boni esse, et per “pauperem ” ibi intelliguntur gentes quae non habebant Verbum, et tamen desiderabant cognitiones veri et boni; quod dives describatur per “quod indutus esset purpura et bysso,” erat quia “purpura” significat genuinum bonum (n. 9467), et “byssus” genuinum verum (n. 5319, 9469, 9596, 9744), utrumque ex Verbo; et quod pauper describatur per “quod projectus esset ad vestibulum divitis, et desideraret saturari micis quae caderent e mensa divitis,” erat quia “projici ad vestibulum” erat rejici, ac privari lectione et intellectu Verbi, et “velle saturari micis ex mensa divitis” est desiderare aliqua vera inde; nam “cibus” significat illa quae sunt scientiae, intelligentiae et sapientiae, in genere bonum et verum (n. 3114, 4459, 4792, 5147, 5293, 5340, 5342, 5410, 5426, 5576, 5582, 5588, (2)5655, 8562, 9003), et “mensa” significat receptaculum earum (n. 9527). Quia pauper in desiderio illo erat, quod idem est cum affectione veri spirituali, ideo de eo dicitur quod “sublatus sit ab angelis in sinum Abrahami,” per quod significatur quod in statum angelicum quoad intelligentiam et sapientiam: “sinus Abrahami” est Divinum Verum quod in caelo; qui enim in illo sunt, apud Dominum sunt. (Quod “Abraham” in Verbo significet Dominum, videatur n. (1)2010, 2833, 2836, 3245, 3251, 3305, 3439, 3703, (1)6098, 6185, 6276, 6804, 6847.)

[5] Simile quod per “divitem” et per “pauperem esurientem” ibi, significatur per “divites” et “esurientes” apud Lucam,
“Esurientes implevit bono, et divites dimisit inanes” (i. 53).
(Quod per “divitias” in Verbo intelligantur divitiae spirituales, quae sunt cognitiones veri et boni ex Verbo, videatur n. 1094, 4508, 10227; et in opere De Caelo et Inferno, n. 365; et in opposito sensu cognitiones falsi et mali, quas confirmant ex Sensu litterae Verbi, in Arcanis Coelestibus, n. 1694. Quod “divitiae” in verbo significent cognitiones veri et boni, et infra intelligentiam et sapientiam, est ex correspondentia; in caelo enim apud angelos apparent omnia sicut fulgentia ex auro et argento et lapidibus pretiosis; et hoc quantum in intelligentia veri et sapientia boni sunt: etiam apud spiritus, qui infra caelos sunt, sunt divitiae in apparentia secundum receptionem veri et boni a Domino apud illos.)

119. “Et blasphemiam dicentium Judaeos esse se et non sunt.” – Quod significet invectionem ab illis qui putant se in cognitionibus boni et veri esse, quia habent Verbum, et tamen non sunt, constat ex significatione “blasphemiae,” quod sit vituperatio et invectio; et ex significatione “judaeorum,” quod sint qui in cognitionibus boni et veri ex Verbo sunt, nam “Judah” in Verbi sensu supremo significat Dominum quoad amorem caelestem, in sensu interno regnum caeleste Domini et Verbum, et in sensu externo doctrinam e Verbo quae ecclesiae caelestis (videatur in Arcanis Caelestibus, n. 3881, 6363): inde constare potest quod per “blasphemiam dicentium se Judaeos esse et non sunt,” significetur vituperatio et invectio ab illis qui dicunt se agnoscere Dominum, et esse in regno Ipsius, inque vera doctrina, quia habent Verbum, et non tamen sunt; in genere, qui dicunt se in cognitionibus boni et veri esse ex Verbo, et tamen in falsis et malis sunt.

[2] Qui nihil de sensu interno Verbi norunt, non aliter scire possunt quam quod in propheticis Verbi per “Jehudam” et “Judaeos”‘ intelligantur Jehudah et Judaei; ast per nomina eorum ibi non illi intelliguntur, sed omnes qui in vera doctrina ecclesiae sunt, ita qui in cognitionibus boni et veri ex Verbo, et in opposito sensu illi qui in falsa doctrina sunt, ita qui vera et bona Verbi adulteraverunt. Quod non Jehudah et Judaei sint intellecti, constare solum potest ex eo, quod sensus internus sit in singulis Verbi, et quoque in nominibus personarum et locorum, et quod in illo sensu non agatur nisi de rebus caeli et ecclesiae, inde quoque per nomina “Jehudae” et “Israelis;” et quia apud illos instituta fuit ecclesia in qua repraesentativa et significativa caelestium fuerunt omnia, ideo per nomina eorum significatum est id quod essentialiter facit ecclesiam, nempe in supremo sensu Ipse Dominus, et in interno Verbum Ipsius, ac in externo doctrina ex Verbo, ut supra dictum est. Inde patet quantum hallucinantur qui Secundum litteram credunt quod Judaei reducendi sint in Terram Canaanem, et quod illi electi et destinati sint ad caelum prae aliis; cum tamen pauci ex illa gente salvantur, quoniam non alii salvantur quam qui credunt in Dominum; et qui credit in Dominum in mundo, is credit in Ipsum post obitum; et illa gens prorsus a sua fide rejecit Ipsum.

[3] Quod per “Jehudam” intelligatur Dominus quoad regnum suum et quoad Verbum, constare potest a prophetico Israelis de filiis suis, quod cum evolvitur per sensum internum patet quid unaquaevis tribus in ecclesia repraesentavit. Quod tribus Jehudae repraesentaverit regnum Domini seu ecclesiam ubi Verbum, constat manifeste; nam de Jehudah dicitur,
“Catulus leonis Jehudah, a praeda ascendisti, fili mi:… non recedet sceptrum de Jehudah, nec legislator ab inter pedes ejus, usque dum Venit Schilo, et Huic adhaesio populorum; qui ligabit ad vitem pullum asininum suum, et ad vitem nobilem filium asinae suae; dum laverit in vino vestimentum suum, et in sanguine uvarum velamen suum” (Genes. xlix. 11):
quod singula haec significent regnum Domini seu ecclesiam, videatur in Arcanis Caelestibus, ubi illa explicantur.

[4] Qui scit quod per “Jehudam” intelligatur in supremo sensu Dominus, et in interno regnum Ipsius ac Verbum, ac in externo doctrina e Verbo, ac in opposito sensu illi qui negant Dominum et adulterant Verbum, scire potest quid per “Jehudam” plurimis in locis in Verbo significatur ut in sequentibus his: –
“Audite domus Jacobi, vocati nomine Israelis, et ex aquis Jehudae exiverunt” (Esai. xlviii. 1);
“domus Jacobi” et “Israelis” est ecclesia; “ex aquis Jehudae exire” est ex doctrina e Verbo, ecclesia enim inde est; quod “aquae” sint vera doctrinae ex Verbo, videatur supra (n. 71).
“Filios Jehudae et filios Hierosolymae Vendidistis filiis Graecorum, ut longe removeatis eos a terminis eorum… Fiet in die omnes rivi Jehudae fluent aquis, et fons e domo Jehovae exibit,… et Jehudah in aeternum sedebit” (Joel iv. (B.A. iii.) 6, 18, 20):
“vendere filios Jehudae et filios Hierosolymae filiis Graecorum,” est falsificare bona et vera ecclesiae; “in die illo,” est quando finis illius ecclesiae est, et nova apud gentes instaurata; “omnes rivi Jehudae fluent aquis,” significant abundantiam veri et boni ex Verbo illis qui in Nova Ecclesia; quod ex Verbo, significatur per quod “fons e domo Jehovae exibit.” Inde patet quod per “Jehudam” qui “In aeternum sedebit,” non intelligatur Jehudah seu Judaica gens, sed omnes illi qui in bono per vera ex Verbo sunt.

[5] Similia intelliguntur per “Jehudam” in sequentibus his locis: –
“Domus Jehudae miserebor, et salvabo illos et congregabuntur filii Jehudae et filii Israelis una, et ponent sibi caput unum, et ascendent e terra, quia magnus dies “Israelis” (Hosch. i. 7, 11);
“Tunc adhaerebunt gentes multae Jehovae in die illo; erunt Mihi in populum; habitabo namque in te:… tunc Jehovah hereditatem Sibi faciet Jehudam, portionem suam super terra sanctitatis, et eliget iterum Hierosolymam” (Sach. ii. 15, 16 (B.A. 11, 12));
“Visitabit Jehovah Zebaoth gregem suum, domum Jehudae, et ponet eos (sicut) equum gloriae in bello;… potentem reddam domum Jehudae” (Sach. x. 3, 6);
“Deus salvabit Zionem, et aedificabit urbes Jehudae et habitabunt ibi, et hereditabunt eam, et semen servorum Illius hereditabunt eam; et amantes nomen Jehovae habitabunt in ea” (Psalm. lxix. 36, 37 (B.A. 35, 36));
“Producam ex Jacobo semen, et ex Jehudah heredem montium meorum, ut possideant eum electi mei” (Esai. lxv. 9);
praeter in plurimis aliis locis. (Porro quod gens Judaica non intellecta sit in Verbo in illis locis et in aliis ubi vocantur “electi” et “heredes,” videri potest ex illis quae de gente illa ex Arcanis Caelestibus allata sunt, in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 248.) Ex his nunc constare potest quid significatur per “blasphemiam dicentium Judaeos esse se, et non sunt.”

120. “Sed synagoga satanae.” – Quod significet doctrinam omnium falsorum apud illos, constat ex significatione “synagogae,” quod sit doctrina (de qua sequitur), et ex significatione “satanae,” quod sit infernum ex quo omnia falsa. Sunt bina genera infernorum, unum in quo sunt illi qui in malis, et alterum in quo sunt illi qui in falsis mali. Infernum in quo sunt illi qui in malis, una voce vocatur Diabolus; ac infernum in quo sunt illi qui in falsis mali, una voce vocatur Satanas. Quod ita nominentur inferna, ignorant illi qui nihil de infernis sciunt, et qui de diabolo captaverunt opinionem quod creatus fuerit lucis angelus, et quia rebellis factus cum turba sua dejectus sit, et sic factum est infernum. (Quod inferna dicantur Diabolus et Satanas, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 311, 544, 553; et in opusculo De Ultimo Judicio, in articulo ubi ostensum est quod Caelum et Infernum sint ex Humano Genere, n. 14-112.)

[2] Praeterea sciendum est quod sicut omnia bona et vera sunt e caelis a Domino, ita omnia mala et falsa ex infernis. Qui credit quod bona et vera aliunde sint quam e caelis a Domino, et quod mala et falsa aliunde quam ex infernis, multum fallitur. Homo solum est receptaculum eorum, et quo se vertit inde recipit; si se vertit ad caelum, quod fit per bona amoris et vera fidei, tunc recipit bona et vera a Domino; at si se vertit ad infernum, quod fit per mala amoris et falsa fidei, tunc recipit mala et falsa ab infernis. Quoniam nunc omnia mala et falsa ab infernis sunt, et inferna una voce dicuntur vel diabolus vel satanas, sequitur quod per “diabolum” etiam significentur omnia mala, et per “satanam” omnia falsa. Inde nunc est, quod per “synagogam satanae” significetur doctrina omnium falsorum.

[3] Quod per “synagogam” significetur doctrina, est quia in synagogis docebatur, et quoque lites in doctrinalibus dirimebantur. Quod in synagogis doceretur, patet apud Matth. iv. 23: cap. ix. 35; cap. xiii. 54: Marc. i. 21, 22, (1)29, 39; cap. vi. 2: Luc. iv. 15, 16, 44; cap. xiii. 10, 14: Joh. xviii. 20. Quod lites in doctrinalibus in synagogis dirimerentur. concludi potest ex illis quae dicuntur apud
Matth. x. 17; Marc. xiii. 9; Luc. xii. 11; cap. xxi. 12: Joh. ix. 22; cap. xii. 42; cap. xvi. (1)2, 3. Quod apud gentem Judaicam fuerit doctrina omnium falsorum, constare potest ex multis quae de illa gente nota sunt; quod nempe negaverint Dominum, quod velint Messiam cujus regnum sit in terris, et qui evehat illos supra omnes gentes in mundo; quod omnem cultum in externi ponant, et quod interna cultus quae sunt fidei et amoris in Dominum rejiciant; quod omnia in Verbo ad se applicent, et illud per traditiones a se inventas falsificent (Videatur Matth. xv. 6-9; Marc. vii. 1-13); porro qualis illa gens quoad interiora sua ab initio fuerat, constare potest ex Cantico Mosis (Deutr. cap. xxxii.), et alibi pluries (et in collectis ex Arcanis Caelestibus, in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 248).

121. (Vers. 10.) “Ne timeas quae futurus es pati.” – Quod significet Ne doleant quod tales persequantur vos, constat ex significatione “Ne timeas,” cum de illis qui passuri sunt persecutiones, quod sit ne doleant animo, nam timor eorum est etiam dolor; et ex significatione “quae futurus es pati,” nempe ab illis qui in doctrina omnium falsorum sunt, quod sit quod tales persecuturi sint. Agitur nunc de persecutione illorum qui in affectione veri spirituali sunt ab illis qui in falsis: hoc imprimis constare potest ex illis qui tales in mundo spirituum sunt (de quo mundo videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 421-535); nam ibi patent omnes quales sunt quoad interiora quae sunt cogitationis et intentionis, quoniam quisque ibi in se est, quia est spiritus, ac spiritus est qui cogitat et intendit. Omnes ibi Spiritus vel conjuncti sunt infernis vel conjuncti caelis: illi qui conjuncti sunt infernis, ut primum appercipiunt aliquem in affectione veri spirituali esse, incipiunt flagrare odio, et conantur eum perdere; non sustinent visum ejus: plerique ex illis cum modo parumper percipiunt jucundum affectionis veri spiritualis, quod est ipsum jucundum caeli, fiunt sicut insani, et tunc nihil jucundius illis est quam id exstinguere. Inde patet quod omnia inferna sint contra affectionem veri spiritualem, et quod omnes caeli sint in illa. Simile foret in terris inter homines si in perceptione essent in qua sunt spiritus; sed quia in tali non sunt, et inde non sciunt quinam sunt, quiescunt, et inter se amice agunt secundum jucunda mundi. Sed usque se manifestat inter ecclesias apud illos qui religiosis student: et quoque se manifestat apud illos qui in affectione illa spirituali sunt, per id, quod falsa in cogitationes eorum irrumpant conantia exstinguere desiderium eorum et inde jucundum. Falsa illa quae in cogitationes irrumpunt sunt ab inferno; nam omnia quae homo cogitat, vel ex inferno vel e caelo sunt, ut supra (n. 120) dictum est.

122. “Ecce futurum ut conjiciat ex vobis diabolus in custodiam.” – Quod significet quod qui in falsis ex malo sunt aggressuri deprivare illos omni vero ex Verbo, constat ex significatione “conjicere in custodiam,” cum de illis qui in affectione veri spirituali sunt, quod sit conari et aggredi deprivare veris ex Verbo (de qua sequitur); et ex significatione “diaboli,” quod sint inferna quae sunt in malo et inde falsis (de qua supra, n. 120). Quod “conjicere in custodiam,” cum de illis qui in affectione veri spirituali sunt, sit conari et aggredi deprivare veris ex Verbo, est quia vera sunt sicut in custodia aut in carcere cum falsa irrumpunt; et quamdiu haec sub intuitione sunt, vera non possunt apparere, minus in libertatem emitti: illi qui in affectione veri spirituali sunt, qui sunt qui amant vera quia vera sunt, in tali carcere toties detinentur quoties non intelligunt Verbum, et tamen volunt intelligere; falsa quae captivant, exsurgunt ab inferno in naturalem hominem, quando dominantur ibi jucunda amoris sui et mundi, haec enim jucunda sunt origines omnium malorum et inde falsorum (videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 65-83).

[2] Hoc in spirituali sensu intelligitur per “conjici a diabolo in custodiam;” diabolus enim quia est infernum, et ex inferno omne malum exsurgit, et ejus influxus est in naturalem hominem et non in spiritualem, ideo afficit omnes qui in illorum amorum jucundis sunt, et hos sibi subjicit et facit turbam suam; nam omnes qui in infernis sunt, in malis et inde falsis ex amoribus sui et mundi sunt. (Videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 551-565: sed quod jucunda illorum amorum vertantur in correspondentia, quae qualia sunt, videatur etiam ibi, n. 485-490.) Haec conjectio in custodiam a diabolo describitur in Verbo per quod Judaei et mali persecuturi sint discipulos Domini, illos probris affecturi et occisuri; nam per “discipulos Domini” intelliguntur omnes qui in veris ex bono sunt, ita qui in veris ex Domino; et cum illi per “discipulos Domini” intelliguntur, etiam in sensu abstracto a personis, qui sensus est ipse sensus spiritualis Verbi, intelliguntur ipsa vera et bona quae ex Domino per Verbum Ipsius. (Quod per “duodecim discipulos Domini” intelligantur omnia fidei et amoris in complexu, ita omnia vera et bona ecclesiae, videatur n. 2129, 3354, 3488, 3858, 6397; quod Verbum in caelo intelligatur abstracte a personis, supra, n. 99, 100.)

[3] Qui novit quod per “discipulos Domini” intelligantur omnes qui in veris ex bono a Domino sunt, et in sensu abstracto ipsa vera ex bono, et quod per “conjectionem illorum in custodiam a diabolo “intelligatur conatus illorum qui in falsis ex malo sunt deprivandi illos veris, ac in sensu abstracto a personis detentio et captivatio verorum a falsis, ut supra, illi intelligere possunt quid in utroque sensu significatur in sequentibus his locis: –
“Injicient in vos manus et persequentur vos, tradentes vos in synagogas et custodias… propter nomen meum” (Luc. xxi. 12);
quod “propter nomen Domini” significet propter bona amoris et vera fidei ab Ipso, videatur supra (n. 102).
“Tunc tradent Vos in tribulationem, et occident vos, et eritis odio habiti propter nomen meum (Matth. xxiv. 9, 11);
“Tradent vos in synedria et in synagogas, et flagellabunt Vos propter Me” (Matth. x. 17, 18; Marc. xiii. 9);
“Ecce mitto ad vos prophetas et sapientes et scribas, et ex illis occidetis et crucifigetis, et ex illis flagellabitis in synagogis vestris, et persequemini ab urbe in urbem” (Matth. xxiii. 34);
“Homo paterfamilias plantavit vineam… et locavit agricolis… Cum appropinquavit tempus fructuum, misit servos suos ad agricolas, ut acciperet fructus ejus; sed apprehendentes agricolae servos unum ceciderunt virgis, alterum occiderunt, alium lapidarunt. Iterum misit alios servos, sed fecerunt iis similiter. Tandem misit ad eos Filium suum;… sed agricolae Videntes Filium, dixerunt inter se, Hic est heres, Venite, occidamus Ipsum, et possideamus hereditatem lpsius. Et apprehendentes Ipsum, ejecerunt extra vineam, et occiderunt” (Matth. xxi. 33-44);
“Dixit Sapientia Dei, Mittam ad illos prophetas et apostolos. et ex illis occident et persequentur” (Luc. xi. 49).
(Quod per “prophetas” in verbo intelligantur docentes vera, et in sensu abstracta personis doctrina veri, videatur n. 2534, 7269; et quod similia per “apostolos,” supra, n. 100.)
“Beati cum probris affecerint vos, et persecuti fuerint, dixerintque omne verbum malum contra vos mentientes, propter Me; gaudete et exultate, quoniam merces vestra multa in caelis; sic enim persecuti sunt prophetas, qui ante Vos” (Matth. v. (1)11, 12);
“Beati cum odio habuerint vos homines, et cum separaverint, et probro affecerint, et ejecerint nomen vestrum sicut malum, propter Filium hominis;… secundum hoc faciebant prophetis patres eorum” (Luc. vi. 22, 23).

[4] Simile quod in his locis, significatur etiam per verba Domini, quod secuturi Ipsum et portaturi crucem suam, in his sequentibus: –
“Jesus dixit discipulis suis, Si quis vult post Me venire, abneget semet ipsum, et tollat crucem suam, et sequatur Me” (Matth. xvi. 24; Marc. viii. 34);
“abnegare se ipsum” est rejicere mala quae ex proprio.
“Qui non portat crucem suam, et venit post Me, non potest meus esse discipulus” (Luc. xiv. 27);
Jesus dixit ad adoiescentem divitem, “Unum tibi deest; abi, vende quaecunque habes,… et veni, sequere Me, portans crucem” (Marc. x. 21);
per hoc in sensu spirituali intelligitur, quod rejecturus esset falsa quae erant doctrinae Judaicae, et accepturus doctrinam veri a Domino, et quod subiturus impugnationes et tentationes a falsis; quare falluntur qui credunt quod qui Dominum volunt sequi vendituri sint sua bona, et passuri crucem. Quoniam Dominus erat ipsum Divinum Verum, quod (apud Johannem, cap. i. 1-3, 14) vocatur “Verbum,” ideo per quod Dominus passus sit Se flagellari et crucifigi, significatur quod a Judaeis ita factum sit cum Divino Vero quod in Verbo. (Quod omnia quae de Passione Domini apud Evangelistas memorantur, involvant et significent quod Judaei ita Divinum Verum tractaverint, videatur supra, n. 83.) Quare dicit Dominus,
“Mementote sermonis mei… si Me persecuti sunt, etiam vos persequentur” (Joh. xv. 20).

[5] Quod Judaei in specie intelligantur per “diabolum” qui conjecturus esset discipulos Domini in custodias, et quod in genere intelligantur omnes “qui se Judaeos vocant et non sunt, sed synagoga satanae” (secundum ea quae supra, n. 119, 120, allata sunt), patet a Domini verbis apud Johannem,
“Loquelam meam non cognoscitis, quia non potestis audire sermonem meum; vos ex patre diabolo estis, et desideria patris vestri vultis facere; ille homicida erat ab initio, et in veritate non stetit, quia non veritas in eo; cum loquitur mendacium, ex proprio loquitur, quia mendax est et pater ejus” (viii. 43, 44).
Quod ab initio fuerint contra vera, et in falsis ex malo, significatur per quod pater eorum esset “homicida ab initio,” et “non veritas” sed “mendacium” in eo; “homicida” est destructor veri ecclesiae, et “pater” sunt priores. (De gente Judiica qualis fuerat et quoque hodie est, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 248. Quod per “vinctos in carcere” significentur qui in falsis ex malo, in Arcanis Caelestibus, n. (1)4958, 5096. Quod per “(1)vinciri in carcere” significetur detineri et separari a veris, n. 5037, (5038,) 5083, 5086, 5096; et quoque quod tentari, n. 5037, 5038.)

[6] Quod Judaei tales fuerint ut nunc descriptum est, erat quia in amore sui et mundi fuerunt prae aliis gentibus; et qui tales sunt, cum legunt Verbum omnia applicant suis amoribus; et Judaei imprimis, quia toties nominati sunt. Similiter fit cum aliis qui in illis amoribus sunt; nam is amor qui dominatur, mentem legentis vertit solum ad illa quae favent ei: amor enim est quasi ignis, ex quo lucent illa quae lavent; cetera vel praetereuntur sicut non visa, vel trahuntur in partes per sinistram explicationem, et sic falsificantur. Hi et illi infestant eos qui in affectione veri spirituali, et intelliguntur per “diabolum,” qui illos qui ab ecclesia Domini sunt “injicit in custodiam;” ex his enim e mundo spirituali influunt omnia falsa apud illos qui desiderant vera, quae illos tenent quasi vinctos in carcere: intelliguntur etiam per eos de quibus Dominus dicit,
“In custodia fui et non visitastis Me” (Matth. xxv. 43).

123. “Ut tentemini” – Quod significet inde incrementum desiderii veri, constat ex significatione “tentari,” quod sit infestari a falsis (de qua in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 197, 198); hic autem, quia dicitur quod “conjiciet ex vobis diabolus in custodiam,” per quod intelligitur illa infestatio, ideo per “tentari” significatur incrementum desiderii et inde veri, quoniam tentationes id efficiunt. (Quod per tentationes, in quibus homo vincit, fiat illustratio et perceptio veri et boni, videatur in Arcanis Caelestibus, n.8367, 8370. Quod inde intelligentia et sapientia, n. 8966, 8967. Quod vera post tentationes in immensum crescant, n. 6663; praeter plura, de quibus videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 187-201.)

124. “Et habebitis afflictionem diebus decem.” – Quod significet quod infestatio et inde tentatio duratura sit aliquo tempore, constat ex significatione “afflictionis,” quod sit infestatio et tentatio illorum qui in affectione veri spirituali sunt ab illis qui in falsis; (quod hoc per “afflictionem” intelligatur, patet, quoniam de illis dicitur;) et ex significatione “dierum decem,” quod sit duratio aliquo tempore. Causa quod per “dies decem” significetur duratio aliquo tempore, est quia per “quadraginta dies” significatur integra duratio infestationis et tentationis (videatur n. 2959, 7985, 7986), et “decem” sunt inde aliqua pars; omnes enim numeri in Verbo significant res aut status, ac varios secundum respectum ad alios numeros. (Numerus “decem” absque respectu ad alios numeros significat plenum aut multum, videatur n. 3107, 4638, at respective ad majorem significat quantum ad usus, n. 9757; hic itaque durationem aliquo tempore, ita sicut usus postulat. Quod omnes numeri in Verbo significent res aut status, n. 482, 487, 647, 755, 813, 1963, 1988, 2075, 2252, 3252, 4264, 4495, (1)4670, 5265, 6175, 9488, 9659, 10217, 10253.) Qui expendit, videre potest quod hic per “afflictionem dierum decem,” quam habituri sunt qui conjecti in custodiam a diabolo, aliud significetur quam afflictio dierum decem.

125. “Esto fidelis usque ad mortem.” – Quod significet permanentiam in veris ad finem, constat absque explicatione: dicitur “usque ad mortem,” quia qualis homo est cum moritur, talis manet in aeternum; Vita anteacta est modo vita formationis spiritus ejus (de qua re videantur plura in opere De Caelo et Inferno, n, 470-484).

126. “Et dabo tibi coronam vitae.” – Quod significet sapientiam et inde felicitatem aeternam, constat ex significatione “coronae,” cum de illis qui in spirituali affectione cognitionum veri et boni sunt, quod sit sapientia (de qua sequitur); et ex significatione “vitae,” quod sit felicitas aeterna, quae etiam vita aeterna vocatur. Quod illis qui in spirituali affectione veri et boni sunt, de quibus hic agitur, sit felicitas aeterna, est quia caelum apud hominem implantatur per cognitiones veri et boni ex Verbo. Qui credit quod caelum implantetur per alia media, multum fallitur: homo enim nascitur solum naturalis cum facultate ut fieri possit spiritualis; sed fit spiritualis per vera ex Verbo et per vitam secundum illa. Quis usquam fieri potest spiritualis, nisi sciat aliquid de Domino, de caelo, de vita post mortem, de fide et de amore, et de reliquis quae sunt media salutis? Si homo illa ignoraret, mansurus esset naturalis; et mere naturalis homo non potest aliquid commune habere cum angelis caeli, qui spirituales sunt. Sunt binae mentes apud hominem, una exterior et altera interior. Mens exterior vocatur mens naturalis; mens autem interior vocatur mens spiritualis. Illa mens, seu naturalis, aperitur per cognitiones rerum quae sunt in mundo; haec (1)autem mens, seu spiritualis, aperitur per cognitiones rerum quae sunt in caelo, quas docet Verbum, et ex Verbo ecclesia; per has fit homo spiritualis dum novit illas et vivit secundum illas.

[2] Hoc intelligitur per Domini verba apud Johannem,
“Nisi quis fuerit generatus ex aqua et spiritu, non potest ingredi in regnum Dei” (iii. 5);
per “aquam” significantur vera fidei, et per “spiritum,” vita secundum illa (videatur supra, n. 71; et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 202-209). Perplurimi hodie credunt quod in caelum venturi sint solum per sanctum cultum in templis, perque adorationes et preces; sed illi ex iis qui non curant cognitiones veri et boni ex Verbo, ac illas imbuunt non solum memoria sed etiam vita, manent naturales ut prius; nec fiunt spirituales, nam sanctus eorum cultus, adorationes et preces non procedunt ex aliqua origine spirituali: mens enim eorum spiritualis non est aperta per cognitiones rerum spiritualium et per vitam secundum illas, sed est vacua; et cultus procedens ex vacuo est modo gestus naturalis, cui non aliquid spirituale inest. Si tales quoad moralem et civilem vitam insinceri ac injusti sunt, tunc sanctus eorum cultus, adorationes et preces intus in se habent tale quod repellit caelum a se, loco quod credant quod per illa recipiant caelum: est enim eorum sanctus cultus sicut vas in quo sunt tetra et sordida quae transpirant; et est sicut vestis splendida intra quam est corpus scatens ex ulceribus; vidi tales ad multa millia dejectos in infernum. Aliter vero sanctus cultus, adorationes et preces, apud illos qui in cognitionibus veri et boni sunt et in vita secundum illas; apud hos placent illa Domino, nam sunt effectus spiritus eorum in corpore, seu effectus fidei et amoris eorum; sic tantum non sunt gestus naturales sed actus spirituales. Ex his constare potest quod cognitiones veri et boni ex Verbo et vita secundum illas, solum faciant hominem spiritualem; et quod ei, qui spiritualis per illa fit, indi possit sapientia angelica a Domino, et cum hac felicitas aeterna; nec est angelis aliunde felicitas quam ex sapientia.

[3] Quod “corona” significet sapientiam, est quia omnia quae investiunt hominem ac insigniunt illum, trahunt significationem ab illa parte hominis quam investiunt seu insiglliunt (videatur n. 9827); ac “corona” (significat) sapientiam, quia insignit caput, per quod in Verbo significatur sapientia, residet enim ibi: ut apud Ezechielem,
“Ornavi te ornatu, dedique armillas super manus tuas, et torquem super guttur tuum. Insuper dedi monile super nasum tuum, et inaures super aures tuas, et coronam ornatus in caput tuum” (xvi. 11, 12):
ibi agitur de Hierosolyma, per quam significatur ecclesia, qualis illa a Domino instaurata est; per singula haec insignia in sensu spirituali intelliguntur talia quae sunt ecclesiae, et significationem trahunt ex parte cui applicantur; per “coronam ornatus” ibi intelligitur sapientia. (Quid autem per “ornatum,” videatur n. 10536, 10540; quid per “armillas,” n. 3103, 3105; quid per “torquem,” n. 5320; quid per “monile,” n. 4551; et quid per “inaures,” n. 4551, 10402). Similiter sapientia quae ex cognitionibus veri et boni ex Verbo et ex vita secundum illas, significatur per coronam” in pluribus aliis locis in Verbo (Ut Esai. xxviii. 5: Jerem. xiii, 18: Thren. v. 15, 16: Ezech. xxi. 30, 31 (B.A. 25, 26); cap. xxiii. 42: Sach. vi. 11-13(, 14): Psalm. lxxxlx. 39, 40 (B.A. 38, 39); Psalm. cxxxii. 17, 18: Hiob xix. 9: Apoc. iii. 11: cap. iv. 4). Quod reges coronentur, est ex antiquis temporibus, quando sciverunt repraesentativa et significativa; sciverunt enim quod reges repraesentarent Dominum quoad Divinum Verum, et quod “corona” significatura esset sapientiam. (Quod reges repraesentaverint Dominum quoad Divinum Verum, videatur n. 1672, 2015, 2069, 3009, 4581, 4966, 5068, 6148.) Quod “reges” ac “filii regis” dicantur qui in veris sunt, (videatur) supra (n. 31); et quia illi dicuntur “reges” in Verbo, et regibus est corona, ideo hic, ubi de illis agitur, dicitur quod “accepturi coronam vitae.”

127. (Vers. 11.) “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiii.” – Quod significet quad qui intelligit auscultet quid Divinum Verum procedens a Domino docet et dicit illis qui ab ecclesia Ipsius sunt, videatur supra (n. 108), ubi dicuntur similia.

128. “Et vincens non laedetur a morte secunda.” – Quod significet quod qui permanet in genuina affectione veri ad finem vitae suae in mundo, in novum caelum venturus sit, constat ex significatione “vincere,” cum de illis qui desiderant cognitiones veri et boni ex Verbo, quod sit permanere in genuina affectione veri usque ad finem vitae in mundo: dicitur “vincens,” quia illi sunt qui spiritualem tentationem, quae est a malis et falsis, subeunt, et pugnant; quibus resistere, et quae domare et subjugare sicut suos hostes, est vincere. Sed nemo vincit, nisi permaneat in affectione veri spirituali usque ad finem vitae in mundo: tunc absolvitur opus, nam homo in aeternum manet qualis tunc est, nempe qualis ejus vita ad illum terminum fuit; mors est complementum ejus. Sed vincere nemo potest, nisi solus Dominus; homo qui oredit ex se vincere, et non Dominus apud illum, is non vincit sed succumbit; est enim fides spiritualis quae vincit, et nihil fidei spiritualis est ab homine, sed omne ejus a Domino. (Quid fides spiritualis, videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-39; et in Doctrina Novae Hiersoloymae, n. 108-109; et quid tentatio spiritualis, ibi n. 187-201.) Quod “non laedi a morte secunda” sit venire in novum caelum, non sciri potest nisi sciatur quid “prius caelum,” et quid “novum caelum,” de quibus in Apocalypsi (cap. xxi.). (Quid “prius caelum,” aliquid ostensum est in opusculo De Ultimo Judicio, n. 65-72; et quid “novum caelum,” in Nova Hierosolyma et ejus Doctrina, n. 1-7.) Sed quid “prima mors” et quid “secunda mors,” tum quid “prima resurrectio” et “secunda resurrectio” dicetur in explicatione ad cap. xx., xxi., ubi dicitur,
“Reliqui ex mortuis non reviviscent, donec consummati fuerint mille anni; hoc est resurrectio prima: beatus et sanctus qui habet partem in resurrectione (1)prima; in hos secunda mors non habet potestatem; sed erunt sacerdotes Dei et Christi” (xx. 5, 6);
“Eorum pars erit in stagno ardente igne et sulphure, quod est mors secunda” (xxi. 8).
Inde patet quod “mors secunda” sit damnatio; inde laedi ab illa est damnari, ac vicissim non laedi ab illa est salvari; et quia omnes qui salvantur in novum caelum veniunt, ideo per “non laedi a morte secunda” significatur venire in novum caelum (de quo, et a quibus id, videatur in opusculo De Nova Hierosolyma et ejus Doctrina, n. 2-6).

129. VERSUS 12-17
“Et Angelo in Pergamo Ecclesiae scribe: Haec dicit habens romphaeam ancipitem acutam. Novi opera tua, et ubi habitas, ubi thronus satanae; et tenes nomen meum, et non negasti fidem meam, et in diebus in quibus Antipas martyr meus fidelis, qui occisus apud vos, ubi habitat satanas. Sed habeo adversus te pauca, quod habeas illa tenentes doctrinam Balaam, qui docebat Balacum objicere scandalum coram filiis israelis, edere Idolothyta et scortari. Ita habes et tu tenentes doctrinam Nicolaitarum, quod odi. Resipisce; sin minus, veniam tibi alto, et pugnabo cum illis romphaea oris mei. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis; vincenti dabo illi edere de manna abscondito: et dabo illi calculum album, et in calculo nomen novum scriptum, quod nemo novit nisi qui accipit.”
12. “Et Angelo in Pergamo Ecclesiae scribe,” significat ad recordationem illis infra ecclesiam qui in tentationibus sunt (n. 130); “Haec dicit habens romphaeam ancipitem acutam,” significat Dominum qui solus in tentationibus pugnat (n. 131).
13. “Novi opera tua,” significat amorem et fidem (n. 132); “(et) ubi habitas,” significat inter quos nunc vivit (n. 133); “ubi thronus satanae,” significat ubi regnant omnia falsa (n. 134); “et tenes nomen meum,” significat agnitionem Divini in Humano Ipsius (n. 135); “et non negasti fidem (meam),” significat constantia” in veris (n. 136); et in diebus in quibus Antipas martyr meus fidelis, qui occisus apud vos,” significat in eo tempore et statu quo odio habentur omnes qui Divinum Humanum Domini profitentur (n. 137); “ubi habitat satanas,” significat ad illis qui in doctrina omnium falsorum sunt (n. 138).
14. “Sed habeo adversus te pauca,” significat quod cavendum sit (n. 139); “quod habeas illic tenentes doctrinam Balaam, qui docebat Balacum objicere scandalum coram illis Israelis,” significat illos qui quoad intellectum illustrati sunt et docent vera, sed usque amant dolo perdere illos qui ab ecclesia (n. 140); “edere idolothyta et scortari,” significat ut imbuant mala et inde falsa (n. 141).
15. “Ita habes (et) tu tenentes doctrinam Nicolaitarum, quod odi,” significat illos qui separant bonum a vero seu charitatem a fide, quod est contra Divinum ordinem (n. 142).
16. “Resipisce,” significat dissociationem ab illis (n. 143); “sin minus, veniam tibi cito, et pugnabo contra illos romphaea oris me,” significat si non, cum visitatio venit, quod dispergentur (n. 144).
17. “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis,” significat quod qui intelligit auscultet quid Divinum Verum procedens a Domino docet et dicit illis qui ab ecclesia Ipsius sunt (n. 145); “Vincenti dabo (illi) edere de manna abscondito,” significat iis qui in tentationibus vincunt, jucundum amoris caelestis ex Divino Humano Domini (n. 146); “et dabo illi calculum album,” significat sapientium et intelligentiam (n. 147); et in calculo nomen novum scriptum quod nemo novit nisi qui accipit,” significat statum vitae interioris ignotum omnibus praeter illis qui in eo sunt (n. 148).

130. (Vers. 12.) “Et Angelo in Pergamo Ecclesiae scribe.” – Quod significet ad recordationem illis intra Ecclesiam qui in tentationibus sunt, constat ex significatione “scribere,” quod sit ad recordationem (de qua n. 8620); ex significatione “angeli,” quod sit recipiens Divini Veri, et in sensu supremo ipsum Divinum Verum procedens a Domino (de qua sequitur); et ex significatione “Ecclesiae in Pergamo,” quod sint illi intra ecclesiam qui in tentationibus sunt; quod ii sint qui intelliguntur per “Ecclesiam in Pergamo,” patet a scriptis ad illam, quae sequuntur; aliunde non sciri potest quid per unamquamvis ecclesiam ex septem significatur. Nam, ut prius ostensum est, non intelligitur aliqua ecclesia in Epheso, in Smyrna, in Pergamo, Thyatira, Sarde, Philadelphia et Laodicea, sed omnes qui ab ecclesia Domini sunt; et per unamquamvis aliquid quod facit ecclesiam apud hominem. Et quia prima ecclesiae sunt cognitiones veri et boni, et affectio veri spiritualis, ideo de illis primum actum est, nempe in scriptis ad Angelum Ephesinae et Smyrnensis Ecclesiae, de cognitionibus veri et boni ad Angelum Ephesinae Ecclesiae, et de affectione veri spirituali ad Angelum Smyrnensis Ecclesiae: et quia nemo potest imbui cognitionibus veri et boni quoad vitam ac persistere in affectione veri spirituali, nisi subeat tentationes, ideo nunc de illis agitur in scriptis ad Angelum Ecclesiae in Pergamo. Inde apparet quo ordine sequuntur illa quae sub nominibus septem ecclesiarum docentur.

[2] Quod dicatur “Ad Angelum Ecclesiae scribe,” et non Ad Ecclesiam, est quia per “Angelum” significatur Divinum Verum, quod facit ecclesiam; Divinum enim Verum docet quomodo homo victurus est ut fiat ecclesia. Quod per “angelum” in Verbo in sensu ejus spirituali non intelligatur aliquis angelus, sed in supremo sensu Divinum Verum procedens a Domino, et in sensu respectivo is qui recipit illud, constare potest ex eo quod omnes angeli sint recipientes Divini Veri a Domino; et quod nullus angelus sit ex se angelus, et quod tantum angelus sit quantum illud recipit: nam angeli prae hominibus sciunt et percipiunt quod omne bonum amoris et verum fidei non sit ab ipsis sed a Domino; et quia bonum amoris et verum fidei faciunt sapientiam et intelligentiam eorum, et hae totum angelum, ideo norunt et dicunt se modo esse recipientes Divini procedentis a Domino, et sic in eo gradu esse angelos in quo id recipiunt; inde est quod velint ut “angeli” intelligantur spiritualiter, quod est abstracte a personis, nempe Divina Vera. Per Divinum Verum intelligitur simul Divinum Bonum, quoniam unita procedunt a Domino (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 13,140).

[3] Nunc quia Divinum Verum procedens a Domino facit angelum, ideo in supremo sensu in Verbo per “Angelum” intelligitur Ipse Dominus: – Ut apud Esaiam,
“Angelus facierum Jehovae liberavit eos, ob amorem suum et indulgentiam suam Hic redemit eos et assumpsit eos, et portavit eos omnibus diebus aeternitatis” (lxiii. 9);
apud Mosen,
“Angelus qui redemit me ab omni malo, benedicat” illis (Gen. xlviii. 16);
apud eundem,
“Ego mitto Angelum coram te, ad custodiendum te in via;… caveto tibia faciebus Ipsius, quia nomen meum in medio Illius” (Exod. xxiii. 20-23).

[4] Quia Dominus quoad Divinum Verum vocatur “Angelus,” ideo etiam Divina vera in sensu spirituali intelliguntur per “angelos,” ut in sequentibus locis: –
“Mittet Filius hominis angelos suos, qui colligent e regno suo omnia offendicula,… in consummatione saeculi exibunt angeli et separabunt malos e medio justorum” (Matth. xiii. 41, 49);
In consummatione saeculi Filius hominis “mittet angelos suos cum tubae voce magna, et congregabit electos e quatuor ventis” (Matth. xxiv. (3,) 31);
“Quando venerit Filius hominis in gloria sua, et omnes sancti angelicum Ipso, tunc sedebit super throno gloriae suae” (Matth. xxv. 31);
Dixit Jesus, “Exhinc videbitis caelum se aperiens, et angelos Dei ascendentes et descendentes super Filium hominis” (Joh. i. 52 (B.A. 51)).
In his locis in sensu spirituali per “angelos” intelliguntur Divina vera, et non angeli; ut in locis antecedentibus, quod in consummatione saeculi “angeli collecturi sint omnia offendicula,” “separaturi malos e medio justorum,” quod “collecturi electos cum tubae voce magnae quatuor ventis,” et quod “Filius hominis cum angelis sessurus super throno gloriae:” ibi non intelligitur quod angeli id una cum Domino facturi sint, sed quod solus Dominus per Divina sua vera; quoniam angeli nihil potentiae ex se habent, sed omnis potentia est Domino per Divinum suum Verum (videatur in opera De Caelo et Inferno, n. 230-233). Simile intelligitur per quod “visuri angelos Dei ascendentes et descendentes super Filium hominis;” nempe quod Divina vera in Ipso et ab Ipso essent.

[5] Per “angelos” etiam alibi intelliguntur Divina vera quae a Domino, proinde Dominus quoad Divina vera: ut,
Quod septem angelis datae sint septem tubae, et quod angeli illi tubis clanxerint (Apoc. viii. 2, 6-8, 10, 12, 13; cap. ix. 1, 13, 14);
dicitur quod datae sint angelis tubae, et quod illis clanxerint, quia per “tubas” et illarum “clangorem” significatur Divinum Verum revelandum (videatur supra, n. 55). Similia etiam intelliguntur
Per angelos pugnantes contra draconem (Apoc. xii. 7,9);
Per angelum volantem in medio caeli habentem Evangelium aeternum (Apoc. xiv. 6);
Per septem angelos effundentes septem phialas (Apoc. xvi. 1-4, 8, 10, 12);
Per duodecim angelos super duodecim portis Novae Hierosolymae (Apoc. xxi. 12);
quod ita sit, videbitur etiam in sequentibus.

[6] Quod per “angelos” intelligantur Divina vera quae sunt a Domino, patet manifeste apud Davidem:
Jehovah “facit angelos suos ventos, et ministros suos ignem flammantem” (Psalm. civ. (1)4);
per quae significatur Divinum Verum et Divinum Bonum; nam “ventus” Jehovae in Verbo significat Divinum Verum, et “ignis” Ipsius Divinum Bonum. (Ut constare potest ex illis quae in Arcanis Caelestibus ostensa sunt, ut quod “ventus narium” Jehovae sit Divinum Verum, n. 8286: quod “quatuor venti” sint omnia veri et boni, n. 3708, 9642, 9668: quod inde “respirare” in Verbo significet statum vitae fidei, n. 9281: ex quibus patet quid significatur per
quod Jehovah “inspiraverit” in nares Adami, Genes. ii. 7;
per quod Dominus “inspiraverit” in discipulos, Joh. xx. 22:
per quod dicatur “Ventus quo vult spirat, et vocem ejus audis, et non scis unde venit,” Joh. iii. 8,
de quibus videatur n. 96, 97, 9229, 9281; et insuper n. 1119, 3886, 3887, 3889, 3829, 3893: quod “ignis flammans” sit Divinus Amor et inde Divinum Bonum, in opere De Caelo et Inferno, n. 133-140, 566-568; et supra, n. 68.)

[7] Quod “angelus” significet Divinum Verum procedens a Domino, patet manifeste ex his in Apocalypsi,
“Mensus est murum” Novae Hierosolymae, “centum quadraginta quatuor cubitorum, mensura hominis, quae est angeli” (xxi. 17):
quod murus Hierosolymae non sit “mensura angeli,” quisque videre potest; sed quod sint omnia vera tutantia, quae per “angelum” ibi intelliguntur, patet a significatione “muri Hierosolymae,” et a significatione numeri “centum quadraginta quatuor.” (Quod “murus” significet omnia vera tutantia, videatur n. 6419: quod numerus “centum quadraginta quatuor” significet Omnia veri in complexu, n. 7973: quod “mensura” significet quale rei quoad verum et bonum, n. 3104, 9603, 10262; videantur etiam illa quoad sensum spiritualem explicata in opusculo De Nova Hierosolyma et ejus Doctrina, n. 1.)

[8] Quia per “angelos” in Verbo significantur Divina Vera, ideo homines ex quibus Divina vera aliquoties in Verbo dicuntur “angeli:” ut apud Malachiam,
“Labia sacerdotis custodire debent scientiam, et legem quaerent ex ore illius, quia angelus Jehovae (Zebaoth) ille” (ii. 7):
is “angelus Jehovae” dicitur ex eo, quod doceat Divinum Verum; non quod is sit angelus Jehovae, sed Divinum Verum quod docet. Notum etiam in ecclesia est quod nemini sit Divinum Verum ex se: “labia” etiam ibi significant doctrinam veri, et “lex” ipsum Divinum Verum. (Quod “labia” significent doctrinam veri, videatur n. 1286, 1288; et quod “lex” ipsum Divinum Verum, n. 3382, (1)7463.)

[9] Inde quoque est quod Johannes Baptista dicatur “angelus:”
“Jesus dixit, Hic est de quo scriptum est, Ecce mitto angelum meum ante faciem tuam, qui praeparabit viam tuam ante Te” (Luc. vii. 27);
causa quod is dictus sit “angelus” est quia per illum in sensu spirituali significatur Verbum, quod est Divinum Verum, similiter ac Elias. (Videatur n. (2)7643, 9372. Et quod significatur, hoc per personam in Verbo intelligitur, videatur n. 665, 1097, 1361, 3147, 3670, 3881, 4208, 4281, 4288, 4292, 4307, 4500, 6304, 7048, 7439, 8588, 8788, 8806, 9229.)

[10] Dicitur quod per “angelos” in Verbo in sensu ejus spirituali intelligantur Divina vera a Domino procedentia, quoniam haec faciunt angelos; et dum loquuntur illa, non ex se loquuntur sed ex Domino: quod ita sit non modo sciunt sed etiam percipiunt angeli; homo qui credit quod nihil fidei sit a se sed a Deo, id quoque scit, sed non percipit. Quod nihil fidei sit ab homine, sed omne a Deo, est quod nihil veri, quod vitam habet, sit ab homine sed a Deo; nam verum est fidei, et fides est veri.

131. “Haec dicit habens romphaeam ancipitem acutam.” – Quod significet Dominum qui solus in tentationibus pugnat, constat ex significatione “romphaeae” seu “gladii,” quod sit verum pugnans contra falsum, et in opposito sensu falsum pugnans contra verum; “anceps acuta” dicitur quia penetrat utrinque: hoc quia per “romphaeam” significatur, ideo per illam etiam significatur dispersio falsorum, et quoque tentatio. Quod dispersio falsorum, videatur supra (n. (3)73); quod tentatio, est quia in scriptis ad Angelum hujus Ecclesiae agitur de tentationibus; quod etiam significetur tentatio per “romphaeam,” est quia tentatio est pugna veri contra falsum et falsi contra verum. (Quod tentatio spiritualis sit talis pugna, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 187-201.) Quod per “Haec dicit habens romphaeam ancipitem acutam” intelligatur Dominus quod solus in tentationibus pugnet, est quia in capite praecedente (vers. 16) dictum est quod
Visum quod ex ore Filii hominis ambulantis inter septem candelabra romphaea anceps acuta exiret ((cap. i. vers. 16));
et per “Filium hominis” intelligitur Dominus quoad Divinum Verum (videatur supra, n. 63). (Quod Dominus solus in tentationibus pugnet, et nihil homo, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 195-200.) Quod per “romphaeam” seu “gladium” significetur pugna veri contra falsum, et falsi contra verum, est quia per “bella” in Verbo significantur bella spiritualia, ac bella spiritualia sunt verorum contra falsa ac falsorum contra vera; et quia “bella” in Verbo talia significant, ideo etiam omnia arma belli, sicut “gladius,” “hasta,” “arcus,” “tela,” “clipeus,” et plura, significant aliqua specialia pugnae spiritualis; “gladius” imprimis, quia in bellis pugnatur gladiis. (Quod “bella” significent pugnas spirituales, videatur n. 1659, 1664, 8295, 10455; et quod inde singula arma belli significant aliquid pugnae spiritualis, n. 1788, 2686.)

[2] Quod “gladius” in Verbo significet Verum pugnans contra falsum, ac (1)falsum contra verum, ac inde dispersionem falsorum, et quoque tentationem spiritualem, constare potest a plurimis locis ibi, quorum aliqua hic confirmationis causa in medium afferre volo: – Ut apud Matthaeum,
Jesus dixit se non venisse mittere pacem super terram, sed gladium (x. 34);
per “gladium” ibi intelligitur tentationis pugna; causa, quod ita dictum sit, erat, quia homines eo tempore in falsis erant, et Dominus detexit vera interiora, et falsa non nisi quam per pugnas ex his veris possunt ejici.

[3] Apud Lucam,
Jesus dixit discipulis, “Nunc qui habet crumenam tollat, similiter peram; qui vero non habet, vendat Vestimenta sua, et emat gladium” (xxii. 35-38);
per “crumenam” et “peram” significantur cognitiones spirituales, ita vera; per “vestimenta” significantur propria; et per “gladium” pugna.

[4] Apud Jeremiam,
“Gladie contra Chaldaeos,… et contra habitatores Babelis, et contra principes ejus et contra sapientes ejus; gladie contra mendaces ut stultescant; gladie contra fortes ejus ut consternentur; gladie contra equos ejus, et contra currus ejus gladie contra thesauros ejus ut diripiantur; siccitas super aquas ejus ut exarescant” (|l|. 35-38);
per “gladium” ibi significatur dispersio et vastatio veri; per singulos illos apud quos erit, ut per “Chaldaeos,” “habitatores Babelis,” “principes et sapientes ejus,” “mendaces,” “fortes,” “equos,” “currus,” “thesauros,” significantur illi aut illa quae vastabuntur; ut per “equos intellectualia, per “currus” doctrinalia, et per “thesauros” cognitiones: inde dicitur “Siccitas super aquas ejus ut exarescant” “aquae” enim sunt vera ecclesiae, “et siccitas ut exarescant” est vastatio. (Quod “siccitas” et “exarescentia” sit ubi non verum, videatur n. 8185: quod “aquae” sint vera ecclesiae, supra. n. 71: quod “thesauri” sint cognitiones, n. 1694, 4508, 10227: quod “equi” sint intellectualia, et “currus” doctrinalia, in opusculo De Equo Albo, n. 2-5.)

[5] Apud Esaiam,
“Jehovah disceptabit, et in gladio suo cum omni carne, et multiplicabuntur confossi Jehovae” (lxvi. 16);
apud Jeremiam,
“Super omnes colles in deserto venerunt vastatores, quia gladius Jehovae devorans a fine terrae usque ad finem terrae” (xii. 12);
apud Ezechielem,
Propheta et dic,… Gladius exacutus, etiamque expolitus, ut mactet mactationem exacutus est, ut sit ei splendor expolitus est;… Iteretur gladius tertio, gladius confossorum, gladius confossionis magnae penetralia penetrans, ut colliquescat cor, et multiplicentur offendicula; contra omnes portas eorum dabo aciem gladii; ab, factus est in fulgur” (xxi. 14-20, 33 (B.A. 9, 10, 14, 15, 18));
apud Esaiam,
Obviam sitienti adferte aquas,… cum pane praevenite vagabundum; nam coram gladio vagabuntur, coram gladio extenso et coram arcu tenso, et propter gravitatem belli” (xxi. 14, 15);
apud Ezechielem,
“Cohorrescent… cum volare fecero gladium meum praeter faces eorum, ut trepident ad momenta vir propter animam suam,… per gladius potentium dejiciens multitudinem eorum” (xxxii. 10-12);
apud Davidem,
“Exultabunt sancti in gloria, cantabunt super cubilibus suis; celsitudines Dei in gutture eorum, et gladius orium in manu eorum” (Psalm. cxlix. 5, 6);
apud eundem,
Accinge gladium tuum super femur tuum, O Potens;… in honore tuo conscende currum, equita super verbo veritatis,… docebit Te mirabilia dextra tua; tela tua acuta” (Psalm. xlv. 4-6 (B.A. 3-5));
in Apocalypsi,
Data est machaera magna sedenti super equo rufo (vi. 4);
et alibi,
Ex ore sedentis super equo albo exibat “romphaea acuta, ut per eam percutiat gentes:… reliqui occisi sunt romphaea sedentis super equo” (xix. 15, (1)21);
per “gladium” in illis locis significatur verum pugnans et destruens. Haec destructio apparet imprimis in mundo spirituali; illi ibi qui in falsis sunt non sustinent verum; anguntur sicut qui luctantur cum morte cum veniunt in sphaeram lucis, hoc est, ubi Divinum Verum est, et quoque sic deprivantur veris et vastantur.

[6] Sicut pleraque in Verbo etiam sensum oppositum habent, ita quoque “gladius;” et in eo sensu significat falsum pugnans contra verum, ac destruens illud. Vastationes ecclesiae, quae sunt quando ibi non amplius vera sed modo falsa, describuntur in Verbo per “gladium,” ut in sequentibus his locis: –
“Cadent ore gladii, et captivabuntur inter omnes gentes; tandem Hierosolyma erit conculcata ab “omnibus” gentibus usque dum implebuntur tempora gentium” (Luc. xxi. 24).
Consummatio saeculi, de qua ibi agitur, est ultimum tempus ecclesiae, quando regnatura falsa; “cadere ore gladii” est quod verum destruetur per falsum; “gentes” ibi sunt mala; “Hierosolyma” est ecclesia.

[7] Apud Esaiam,
“Rarum reddam hominem prae auro puro;… inventus confodietur; et omnis congregatus cadet gladio” (xiii. 12, 15);
“homo” qui rarus, pro illis qui in veris; “confodi” et “cadere gladio” pro consumi falso.

[8] Apud eundem,
“In die illo rejicient vir idola argenti sui et idola auri sui, quae fecerunt vobis manus Vestrae… Tunc cadet Aschur gladio non viri, et gladius non hominis comedet eum; qui vero fugit sibi coram gladio juvenes ejus in tributum erunt” (xxxi. 7, 8);
“idola quae fecerunt manus” sunt falsa ex propria intelligentia; “Aschur” est rationale per quod; “cadere gladio non viri” et “non hominis,” est non destrui per aliquam pugnam veri contra falsum; “qui fugit sibi coram gladio, juvenes ejus in tributum erunt,” est verum quod non destruitur hoc serviet falsis: quod hic sensus istorum verborum sit, non apparet in sensu litterae; inde patet quantum distat sensus spiritualis a sensu litterae.

[9] Apud Jeremiam,
“In vanum percussi filios Vestros, et disciplinam non acceperunt; Comedit gladius vester prophetas Vestros” (ii. 30);
apud eundem,
“Ecce prophetae dicentes, Non videbitis gladium, et fames non erit vobis… gladio et fame consumentur prophetae;… si egredior in agrum, ecce confossi gladio; et si intro urbem, ecce aegritudines famis” (xiv. 13-18);
agitur hic et ibi de ecclesiae vastatione quoad verum; “prophetae” sunt qui docent vera, et “gladius” qui consumit eos est falsum pugnans et destruens; “ager” est ecclesia, “urbs” est doctrina, “confossi gladio in agro” sunt apud quos in ecclesia destructa sunt vera, “fames” quae intra urbem est defectus omnis veri in doctrina.

[10] Apud eundem,
“Abnegarunt Jehovam quando dixerunt, Non Ille; non veniet super nos malum, ac gladium famemque non videbimus” (v. 12);
apud eundem,
“Juvenes morientur gladio, ac filii filiaeque eorum morientur fame” (xi. 22);
“juvenes” sunt qui in veris, et abstracte ipsa vera; – “mori gladio” est destrui per falsa; “filii filiaeque” sunt cognitiones veri et boni; “fames” est defectus earum.

[11] In Threnis,
“Cum periculo animarum nostrarum adducimus panem nostrum propter gladium deserti” (v. 9);
“desertum” est ubi non bonum quia non verum; “gladius” ejus est destructio veri; “panis” est bonum quod “cum periculo animarum” recipitur, quia omne bonum implantatur homini per verum.

[12] Apud Ezechielem,
“Gladius foris, ac pestis et fames intus; qui in agro gladio morietur; qui in urbe pestis et fames comedent” (vii. 15);
“gladius” est destructio veri; “pestis” est inde consumptio; “fames” est plenarius defectus: similiter alibi (Ut Jerem. xxi. 7; cap. xxix. 17, 18; cap. xxxiv. 17).

[13] Apud Sachariam,
“Vae pastori nihili deserenti gregem; gladius super brachio ejus, et super oculo dextro ejus; brachium ejus arescendo exarescet, et oculus dexter ejus caligando caligabit” (xi. 17);
“gladius super brachio” est destructio voluntarii quoad bonum, “gladius super oculo dextro” est destructio intellectualis quoad verum; quod periturum omne bonum et omne verum significatur per quod “brachium arescendo exarescet et oculus dexter caligando caligabit.”

[14] Apud Esaiam,
“Sic dicetis ad dominum vestrum,… Ne time propter verba quae audivisti, quibus blasphemarunt pueri regis Aschuris Jehovam”… ecce cadere faciam eum gladio in terra sua. Et Sancheribus rex Aschuris reversus est;… et factum est cum incurvaret se in domo (1)Nisroch Dei sui,”… duo “filii percusserunt eum gladio” (xxxvii. 6, 7, (37,) 38);
quia rationale est quod agnoscit et quod negat Divinum, et cum negat arripit omne falsum loco veri et sic perit, ideo hoc repraesentativum exstitit, nempe quod rex Aschuris, quia blasphemavit Jehovam, a filiis in domo “Nisroch Dei sui percuteretur gladio; “Aschur” significat rationale in utroque sensu (n. 119, 1186); “filii” regis illius significant falsa; et “gladius” destructionem per illa.

[15] Apud Mosen,
Urbs quae colit alios deos, percuteretur gladio et combureretur igne (Deut. xiii. 13, (14, 16,) 17 (B.A. 12, 13, 15, 16));
hoc statutum erat, quia eo tempore omnia repraesentativa erant; “colere alios deos” est colere ex falsis; “percuti gladio” est perire falso; et “comburi igne” est perire malo falsi.

[16] Apud eundem,
Quisquis tetigerit in agro confossum gladio, immundus erit (Num. xix.16, 18, 19);
“in agro confossus gladio” repraesentabat illos intra ecclesiam qui destruxerunt vera apud se; “ager” ibi est ecclesia.

[17] Quod “gladius” significet falsum destruens verum, patet apud Davidem:
“Inflammantur filii hominis, dentes eorum hasta et tela, et lingua eorum gladius acutus” (Psalm. lvii. 5 (B.A. 4));
“Ecce eructant ore suo, gladii in labiis eorum” (Psalm. lix. 8 (B.A. 7));
Operantes iniquitatem “acuunt sicut gladium linguam suam, tendunt telum suum verbo amaro” (Psalm. lxiv. 4 (B.A. 3)).
Ex his patet quid significatur per Domini verba ad Petrum,
“Omnes accipientes gladium, per gladium peribunt” (Matth. xxvi. 51, 52);
nempe, quod qui credunt falsa perituri sint per falsa.

[18] Ex his nunc patet quid per “romphaeam,” “machaeram,” seu “gladium” in Verbo in utroque sensu significatur. Quod talia per “gladium” significentur, est quoque ex apparentia in mundo spirituali. Quando ibi pugnae spirituales sunt, quae sunt pugnae veri contra falsum, et falsi contra verum, tunc apparent varia arma belli, sicut enses, hastae, clipei, et similia; non quod per talia illis pugnae sint, sed sunt modo apparentiae repraesentativae pugnarum spiritualium. Quando falsa acriter pugnant contra vera, tunc quandoque e caelo apparet splendor aut fulgur ensis utrinque se vibrantis, ex quo magnus terror; quo dissipantur illi qui ex falsis pugnant.

[19] Ex eo patet quid intelligitur per haec apud Ezechielem,
“Exhorrescent cum volare fecero gladium meum praeter facies eorum, ut trepident ad momenta propter animam suam” (xxxii. 10-12);
et apud eundem,
“Propheta et dic,… gladius exacutus est, etiamque expolitus,… ut sit ei splendor ut colliquescat cor ah, factus est in fulgur” (xxi. 14-20, 33 (B.A. 9, 10, 15)).
Quod inde tantus terror sit, est quia ferrum, ex quo ensis, significat verum in ultimis, ac splendor et fulgur est ex luce caeli et ejus vibratione super eum: lux caeli est Divinum Verum procedens a Domino; Divinum Verum ita incidens in illos qui in falsis sunt terrorem incutit.

[20] Exinde quoque patet quid significatur per quod, ejecto Adamo,
“Ab oriente Edenis habitare facti sint cherubi, et flamma gladii hinc inde vertentis et vibrantis se ad custodiendum vitam ad arborem vitae” (Gen. iii. 24);
per “arborem vitae” significatur amor caelestis, qui est amor in Dominum; per “cherubos” custodia; per “flammam gladii hinc inde vertentis se” terrifica abactio et rejectio omnium qui in falsis sunt; “oriens Edenis” est ubi praesentia Domini est in illo amore: significatur itaque per illa, quod omnis aditus clausus sit ad agnoscendum solum Dominum (ei) qui non vitam amoris vivit. Quod per “gladium significetur falsum, patet manifeste apud Ezechielem, ubi de principe Tyri hoc dicitur,
“Evaginabunt gladios super pulchritudinem sapientiae tuae” (xxviii. 7);
per “principem Tyri” significatur intelligentia quae ex cognitionibus veri; quia illa exstinguitur per falsa, ideo dicitur “super sapientiam,” quod non dici posset nisi per “gladios” intelligerentur falsa.

132. (Vers. 13.) “Novi opera tua.” – Quod significet amorem et fidem, constat ex illis quae supra (n. 98 et 116) ostensa sunt.

133. “Ubi habitas.” – Quod significet inter quos nunc vivit, constat ex significatione “habitare,” quod sit vivere. Quod “habitare” in sensu spirituali sit Vivere, est quia habitationes in mundo spirituali sunt omnes distinctae secundum vitas ac vitae differentias (ut constare potest ex illis quae in opere De Caelo et Inferno, De Societatibus in Caelo, n. 41-50 et n. 205, ostensa sunt: inde est quod in Verbo per “habitare” significetur vivere. Quod “habitare” sit vivere, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 1293, 3384, 3613, 4451, 6051: quod “cohabitare” sit concordem vitam agere, n. 6792. Quod “habitationes” in Verbo significent illa quae mentis sunt, ita quae intelligentiae et sapientiae, ex quibus vita homini, n. (1)7719, 7910. Quod “urbes” dicantur de veris doctrinae, “habitatores” de bono vitae, n. 2268, 2451, 2712. “Habitare in medio eorum,” cum de Domino, quod sit praesentia Ipsius et influxus in vitam amoris et fidei, n. 10153. “Habitaculum Domini” quod sit caelum, n. 8269, 8309. Quod “habitaculum tentorii” apud filios Israelis repraesentaverit et significaverit caelum, n. 9481, 9594, 9632).

134. “Ubi thronus satanae.” – Quod significet ubi regnant omnia falsa, constat ex significatione “ubi thronus,” quod sit ubi regnat, nam per “thronum” significatur regnum; ex significatione “satanae,” quod sint inferna ubi et unde omnia falsa (de qua supra, n. 120). Multis in locis in Verbo memorantur “throni;” et per illos in sensu spirituali significatur Judicium ex Divinis veris, et in supremo sensu regnum spirituale Domini, ubi Divinum Verum plus quam Divinum Bonum Domini recipitur (videatur n. 2129, 5313, 5315, 6397, 8625); sed quia “thronus” nominatur hic in opposito sensu, supersedetur nunc e locis e Verbo id ostendere; ostendetur in sequentibus.

135. “Et tenes nomen meum.” – Quod significet agnitionem Divini in Humano Domini ac omnia amoris et fidei in Ipsum, constat ex illis quae supra de significatione “nominis” Jehovae, Domini et Jesu Christi (n. 102) ostensa sunt. Quod per “nomen Domini” in Verbo primario intelligatur agnitio Divini in Humano Ipsius, est quia inde sunt omnia amoris et fidei: non enim aliunde procedunt Divina bona quae amoris et Divina vera quae sunt fidei quam a solo Domino; et ea non influere possunt apud hominem, nisi cogitet de Divino Domini cum simul de Humano Ipsius; Divinum Ipsius nec est separatum ab Humano, sed est in Humano (videatur supra, n. 10, 26, 49, 52, 77, 97, 113, 114). Asseverare possum ex omni experientia de spirituali mundo, quod nemo sit in veris fidei et in bonis amoris nisi qui cogitat de Divino Domini simul cum de Humano Ipsius; ut et quod nemo sit spiritualis seu angelus nisi in illa cogitatione et tunc agnitione fuerit in mundo. Homo debet conjungi Divino suo fide et amore, ut possit salvari; et omnis conjunctio est cum Domino, et conjungi solum Humano Ipsius et non simul Divino non est conjunctio; nam Divinum salvat, non Humanum absque Divino. (Quod Humanum Domini sit Divinum, videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. 280-310.)

136. “Et non negasti fidem (meam).” – Quod significet constantiam in veris, constat ex significatione “non negare,” cum de fide, quod sit constans esse (nam qui constans est, non negat); et ex significatione “fidei,” quod sint vera, quoniam verum est fidei et fides est veri. Sunt duo quae faciunt vitam hominis spiritualem, amor et fides; omne bonum se refert ad amorem et omne verum ad fidem; sed verum tantum est fidei apud hominem quantum trahit ex bono amoris, quoniam omne verum est ex bono, est enim forma ejus, et omne bonum est esse veri; bonum enim cum formatur, ut appareat menti et per mentem in loquela, vocatur verum; inde dictum est quod bonum sit esse veri. (Sed de his plura videantur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 11-27, tum 28-35, 54-64, 108-122.)

137. “Et in diebus in quibus Antipas martyr meus fidelis, qui occisus apud vos.” – Quod significet in eo tempore et statu quo odio habentur omnes qui Dominum Humanum Domini profitentur, constat ex significatione “diei” quod sit tempus et status (de qua n. 23, 488, 493, 893, 2788, 3462, 3785, 4850, 10656); inde “in diebus in quibus,” significat in eo tempore et statu: ex significatione “Antipatis martyris mei fidelis,” quod sint qui profitentur Divinum Humanum Domini (de qua sequitur); et ex significatione “occidi,” quod sit odio haberi. Quod “occidi” sit odio haberi, est quia qui odio habet is perpetuo occidit, non aliud gerit animo ac vult quam occidere, et quoque occideret nisi inhiberent leges; hoc latet in odio; quapropter qui odio habet proximum, in altera vita, quando ei vincula externa auferuntur, continue spirat necem alterius; hoc mihi testatum factum est multa experientia.

[2] Quod “Antipas martyr fidelis” significet illos qui odio habentur propter agnitionem Divini Humani Domini, est quia Antipas quidam eo tempore ideo occisus est; quapropter per illum intelliguntur omnes qui ideo odio habentur: sicut per “Lazarum,” qui projectus ad vestibulum divitis et desideravit saturari micis ex mensa ejus cadentibus, intelliguntur omnes quos Dominus amat quia desiderant vera ex affectione spirituali (videatur supra, n. 118). Quod Dominus amaverit quendam dictum Lazarum, quem etiam exsuscitavit a mortuis, patet apud Johannem (cap. xi. 3, 5, 36); et quod accubuerit cum Domino ad mensam (cap. xii.); propterea “Lazarus” dictus est a Domino, qui voluit saturari micis cadentibus e mensa divitis, per quod significatur desiderium ad vera ex affectione spirituali (ut supra, n. 118, ostensum est). Sicut nominatus est “Lazarus” propterea, ita “Antipas” quia martyr factus ob nomen Domini, hoc est, ob agnitionem Divini Humani Ipsius.

[3] Quod illi odio habeantur ab omnibus illis qui non cogitant de Divino Domini simul cum de Humano Ipsius, non Sciri potest ex illis qui in mundo sunt, sed ex iisdem in altera vita; omnes illi ibi flagrant tanto odio contra illos qui solum Dominum adeunt ut paucis describi non possit; nihil potius cupiunt quam occidere illos. Causa est, quia omnes qui in infernis sunt, contra Dominum sunt, et omnes qui in caelis sunt, cum Domino sunt; et illi qui ab ecclesia sunt, et non agnoscunt Divinum Domini in Humano Ipsius, unum agunt cum infernis; inde est illis tantum odium. Illis saepius dictum est quod male faciant, quia sciunt ex Verbo,
Quod Domino sit omnis potestas in caelis et in terris (Matth. xxviii. 18);
ita quod sit Deus caeli et terrae:
Tum quod Ipse sit via, veritas et vita, et quod nemo veniat ad Patrem nisi per Ipsum (Joh. xiv. 6);
Ut et quod qui videt Dominum videat Patrem, quia Ipse in Patre et Pater in Ipso (Joh. xiv. 7-11);
Et quod nemo speciem Patris viderit, nec vocem Ipsius audiverit; et quod solus Dominus qui in sinu Ipsius, et qui unum cum Illo (Joh. |i|. 18; cap. v. 37;)
(Praeter plura):
quibus auditis avertunt se, non enim possunt negare; sed offenduntur, et spirant usque necem omnium profitentium Dominum, ut prius, ex causa quia odium illis est insitum (videatur supra, n. 114).

[4] Quod illi odio habituri sint omnes propter Dominum, praedixerat Dominus quibusdam in locis: – Ut apud Matthaeum,
In consummatione saeculi “tradent vos in afflictionem, et occident vos, et eritis odio habiti ab omnibus (gentibus) propter nomen meum” (xxiv. 9, 10);
Apud Johannem,
Jesus dixit, “Si mundus vos odit, scite quod Me prius quam vos oderit:… si Me persecuti sunt, etiam vos persequentur;… haec omnia facient Vobis propter nomen meum” (xv. 18-25);
et praeter haec videantur loca supra (n. 122) ex Verbo allata. Haec dicta sunt, ut sciatur quod per “Antipas martyr meus fidelis, qui occisus apud vos,” intelligantur qui odio habentur quia Divinum Humanum Domini profitentur.

138. “Ubi habitat satanas.” – Quod significet ab illis qui in doctrina omnium falsorum sunt, constat ex illis quae supra (n. 120 et 134) allata et ostensa sunt. In praecedentibus describitur inter quos sunt qui in tentationibus, nempe quod sint inter illos qui in omnis generis falsis sunt. Homo enim quoad corpus suum est cum hominibus in mundo naturali, at quoad cogitationes et intentiones est cum spiritibus in mundo spirituali. Quando in tentationem spiritualem venit, tunc est inter illos spiritus qui in falsis sunt; hi cogitationes ejus ligant, et tenent illas sicut vinctas in carcere, et continue infundunt scandala contra vera fidei, et evocant mala vitae ejus; sed Dominus continue tutatur hominem influendo ab interiori, et sic tenet hominem in constantia resistendi; tales sunt tentationes spirituales. Quod homo qui in tentationibus est inter spiritus qui in falsis sunt, intelligitur per haec in hoc versu, “Novi ubi habitas, ubi thronus satanae;” et quoque per haec, “Et in diebus in quibus Antipas martyr meus fidelis occisus apud vos, ubi habitat satanas:” et constantia resistendi intelligitur per haec, “Tenes nomen meum, et non negasti fidem meam.” Sed in tentationes spirituales non alii immittuntur, quam qui agnoscunt Divinum Domini in Humano Ipsius, et in affectione veri spirituali sunt; reliqui sunt naturales homines, qui non tentari possunt. (Sed de Tentationibus videantur quae in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 187-201, ostensa sunt.)

139. (Vers. 14.) “Sed habeo adversus te pauca.” – Quod significet quod cavendum sit, constat a sequentibus, nam ibi dicitur a quibus cavendum (est).

140. “Quod habeas illic tenentes doctrinam Balaam, qui docebat Balacum objicere scandalum coram illis Israelis. – Quod significet illos qui quoad intellectum illustrati sunt et docent vera, sed usque amant dolo perdere illos qui ab ecclesia, constat ex historicis Verbi de Bileamo et Balaco in sensu spirituali intellectis, quae prius memoranda sunt. Bileamus ex Pethor Mesopotamiae erat praestigiator, et ideo vocatus a Balaco rege Moabi ut malediceret populo Israelitico; sed hoc inhibuit Jehovah, et dedit ei loqui prophetice: sed usque postea consuluit Balaco perdere illum populum dolo, abducendo illum a cultu Jehovae ad cultum Baalpeoris. Inde nunc per “Bileamum” intelliguntur illi qui quoad intellectum illustrati sunt et docent vera, sed usque amant dolo perdere illos qui ab ecclesia. Quod Bileamus praestigiator fuerit, constat ex his apud Mosen,
“Iverunt seniores Moabi et seniores Midianis ad Bileamum, et praestigiae in manu eorum” (Num. xxii. 7);
“Cum videret Bileamus quod bonum in oculis Jehovae benedicere Israeli, non ivit sicut prioribus vicibus obviam divinationibus” (Num. xxiv. 1);
et apud Josuam,
“Bileamum filium Beoris praestigiatorem occiderunt filii Israelis gladio super confossos eorum” (xiii. 22).
Quod vocatus sit a Balaco rege Moabi ad maledicendum populo Israelitico, videatur Num. xxii. 5, 6, 16, 17; Deutr. xxiii. 4, 5 (B.A. 3, 4);
sed quod Jehovah hoc inhibuerit, ac dederit ei loqui prophetice, Num. xxii. 9, 10, 12, 20; cap. xxiii. 5, 16.
Prophetica quae locutus est, videantur Num. xxiii. 7-15, 18-24; cap. xxiv. 5-9, 16-19, 20-24;
quae omnia sunt vera, quia dicitur quod
“Jehovah posuerit verbum in “ejus” (Num. (1)xxiii. 5, 12, 16).

[2] Quod postea consuluerit Balaco perdere populum Israeliticum dolo, abducendo a cultu Jehovae ad cultum Baalpeoris, patet ab his apud Mosen,
“In Schittim coepit populus scortari cum filiabus Moabi, et Vocarunt populum ad sacrificia deorum suorum; comedit populus et incurvavit se diis (2)earum, imprimis adjunxit se (Israel) Baalpeori;… ideo occisi sunt” ab Israele “viginti quatuor millia” (Num. xxv. 1(-3), 9, 18);
Occiderunt Bileamum inter Midianitas; et filii Israelis captivas duxerunt omnes feminas ex Midianitis, quod erat “ex consilio Bileami ad tradendum illos praevaricationi contra Jehovam per negotium Peoris” (Num. xxxi. (8, 9,) 16).
Quod per “Bileamum” intelligantur qui quoad intellectum illustrati sunt et docent vera, sequitur ex nunc ostensis; nam locutus est prophetice vera de Israele et quoque de Domino: quod quoque de Domino, videatur in prophetia ejus, Num. xxiv. 17; loqui prophetice de Israele, non est de populo Israelitico, sed de ecclesia Domini quae per “Israelem” significatur. Illustrationem intellectus sui etiam ipse describit his verbis,
“Dictum Bileami filii Beoris, dictum Viri aperti oculos, dictum audientis verba Dei,… qui procidit et revelatus oculos” (Num. xxiv. 3, 4, 15, 16);
“apertus oculis” et “revelatus oculos” est illustratus quoad intellectum; “oculi” enim in Verbo significant intellectum (videatur n. 2701, 4410(-)4421, 4523-4534, 9051, 10569).

[3] Quod per “bileamum” simul intelligantur qui amant dolo perdere illos qui ab ecclesia, etiam patet ex supra ostensis; et praeterea continue, cum equitavit super asina, meditatus est praestigiis uti ad perdendum filios Israelis; et cum hoc non potuit aggredi per maledictiones, consuluit Balaco perdere illos vocando ad sacrificia deorum ejus, et scortando cum filiabus Moabi; per “filios Israelis,” quos perdere voluit, significatur ecclesia, quoniam apud illos ecclesia instituta fuit (videatur n, 6426, 8805, 9340).

[4] Arcanum de asina super qua Bileamus equitavit, quae ter deflexit e via ex viso angelo cum ense evaginato, et quod locuta sit ad Bileamum, velim hic paucis explicare. Bileamus cum equitavit super asina, continuo meditatus est praestigias contra filios Israelis; lucrum quo honoraretur in animo ejus erat; quod etiam patet ex his ejus verbis,
“Non ivit sicut prioribus vicibus obviam divinationibus” (Num. xxiv. 1):
corde etiam praestigiator erat; quare cum ex se, non aliud cogitavit. Per “asinam” super qua equitatur, in sensu spirituali Verbi significatur intellectuale illustratum; quapropter equitare super asina seu mula erat insigne summi judicis et regis (videatur supra, n. 31(b), et in Arcanis Caelestibus, n 2781, 5741, 9212). Angelus cum ense evaginato significat Divinum Verum illustrans et pugnans contra falsum (videatur etiam, supra, n. 131 (a)). Inde per quod “asina ter deflexerit e via,” significatur quod intellectus illustratus non concordaret cum cogitatione praestigiatoris, quod etiam intelligitur per quod angelus dixit ad Bileamum,
“Ecce ego exivi in adversum, quia mala est via coram me” (Num. xxii. (1)32);
per “viam” in sensu spirituali Verbi significatur id quod homo ex intentione cogitat (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 479, 534, 590: et in opusculo De Ultimo Judicio, n. 48); quod detentus sit a cogitatione et intentione praestigiis utendi per timorem mortis, patet ab angeli dictis ad illum,
“Nisi asina declinasset coram me, utique etiam nunc te occidissem” (Num. xxii. 33).

[5] Auditum a Bileamo sicut asina locuta sit ad illum; sed usque non illa locuta est, verum audita est loquela sicut ab illa: quod ita sit, per vivam experientiam mihi saepius ostensum est; datum est audire equos sicut loquentes, quod tamen non erat ab illis sed sicut ab illis: cum Bileamo actualiter ita factum est, ob causam ut describeretur historia illa in Verbo propter sensum internum in singulis, in quo describitur quomodo Dominus tutatur illos qui in veris et bonis sunt, ne laedantur a talibus qui loquuntur quasi ex illustratione, et tamen animum et intentionem seducendi gerunt. Qui credit quod Bileamus potuisset laedere filios Israelis per praestigias, multum fallitur; nam praestigiae nihil quicquam valuissent contra illos; quod etiam ipse Bileamus fatetur, dicendo,
“Non valet divinatio contra Jacobum, nec praestigiae contra Israelem” (Num. xxiii. 23).
Quod Bileamus seducere potuisset illum populum dolo, erat causa quia populus ille talis fuit corde; Jehovam modo ore colebant sed Baalpeorem corde; et quia tales erant, ideo hoc permissum fuit.

[6] Praeterea sciendum est quod homo possit in illustratione esse quoad intellectum, tametsi in malo est quoad voluntatem; facultas enim intellectualis separata est a facultate voluntaria apud omnes qui non regenerati sunt, at solum apud illos qui regenerati sunt unum agunt: intellectus enim est scire, cogitare, et loqui vera; voluntatis autem est velle illa quae intelligit, et ex voluntate seu amore facere illa: dissidentia utriusque apparet manifeste apud spiritus malos; quando illi convertuntur ad bonos spiritus, etiam intelligunt vera et quoque agnoscunt illa, paene sicut illustrati forent; ast ut primum se convertunt ab illis, redeunt ad voluntatis suae amorem, et nihil veri vident, immo negant illa quae audiverunt (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 153, 424, 455).

[7] Quod intellectus in illustratione possit esse, datum est homini propter reformationem: in voluntate enim hominis residet omne malum, tam in quod nascitur, quam in quod semet introducit; et voluntas non emendari potest, nisi homo sciat et per intellectum agnoscat vera et bona, et quoque falsa et mala; alioquin non potest haec aversari et illa amare. (Plura de Voluntate et Intellectu videantur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. (1) 28-35.)

141. “Edere idolothyta et scortari.” – Quod significet ut imbuant mala et inde falsa, constat ex significatione “edere,” quod sit appropriare sibi et consociari (de qua n 2187, 2343, 3168, 3513, 5643, 8001), ita quoque imbuere; ex significatione “idolothytorum,” quae sunt quae sanctificata sunt idolis, quod sint mala omnis generis (de qua sequitur); et ex significatione “scortari,” quod sit falsificare vera (de qua etiam sequitur). Quod Bileamus consuluerit Balaco ut invitaret filios Israelis ad sacrificia deorum ejus, constat ex illis quae in praecedente articulo ostensa sunt, et ex his apud Mosen,
“Consedit Israel in Schittim, ubi coepit populus scortari cum filiabus Moabi; (2)vocarunt enim populum ad sacrificia deorum suorum, et comedit populus, et incurvavit se diis (3)earum; imprimis adjunxit se populus Baalpeori; ideo accensa est ira Jehovae contra Israelem,… et occisi sunt quatuor et viginta millia” (Num. xxv. 1-3, 9).
Fuerat ex statutis ubi sacrificia instituta sunt, quod ex sacrificiis, imprimis eucharisticis, aliqua adolerentur super altari, et aliqua comederentur in loco sancto; ipsa “sacrificia” significabant cultum ex amore et fide, et “comessationes” appropriationes boni illius. (Quod “sacrificia” significaverint omnis cultus ex bono amoris et fidei, videatur n. 923, 6905, 8680, 8936, 10042; et quod “comessationes” appropriationem boni, n. 10109.) Quia Comessationes ex sanctificatis Jehovae significabant appropriationem boni, inde comessationes ex sacrificiis quae pro diis gentium erant, et “idolothyta” vocabantur, significabant appropriationem mali.

[2] Quod “scortari” in sensu spirituali significet imbuere falsa, tum quoque falsificare vera, constat ex pluribus locis in Verbo. Simile significabatur per scortationes filiorum Israelis cum filiabus Moabi; omnia enim historica in Verbo involvunt spiritualia et significant illa (ut constare potest ab explicationibus super Genes in et Exodum, quae Arcana Caelestia vocantur). Et quia comessationes filiorum Israelis ex idolothytis et scortationes eorum cum filiabus Moabi talia quoque involvebant, nam quae significant involvunt, ideo mandatum est ut capita populi suspenderentur Jehovae coram sole, et ideo Pinchasus filius Eleazaris transfodit in lupanari virum ex Israele et feminam Midianitiden, propter quod etiam benedictus est; et ideo quoque occisi sunt ex Israele ad viginti quatuor millia (videatur Num. xxv. 1 ad fin.). Tales poenae et tales plagae nequaquam ob solam comessationem ex idolothytis, et scortationem cum feminis alius gentis, potuissent ex mandato fieri, nisi involvissent nefanda contra caelum et ecclesiam, quae non exstant in litterali sensu Verbi, sed solum in ejus sensu spirituali. Nefanda illa quae involvebantur, erant, quod profanarent simul bona et vera ecclesiae; quod erat, ut supra dictum est, appropriatio mali et falsi.

[3] Quod “adulteria” et “scortationes” talia involvant constat ex plurimis locis in Verbo ubi illa memorantur, ex quibus manifeste patet quod per illa significentur adulterationes boni et falsificationes veri; ut in his sequentibus: – Apud Ezechielem,
Hierosolyma “confisa es pulchritudini, et scortata es ob famam tuam, adeo ut effuderis scortationes tuas super omnem transeuntem. …Scortata es cum filiis Aegypti Vicinis tuis, magnis carne; ac multiplicasti scortationem tuam. …Scortata es cum filiis Aschuris, cum satietas tibi nulla, cum quibus scortata es. Multiplicasti scortationem tuam usque ad terram negotiationis chaldaeam Mulier adultera sub Viro suo accipit alienos. (1)Omnes meretricibus suis dant mercedem, tu vero dedisti mercedes omnibus amasiis tuis, et remunerasti eos, ut veniant ad te in circuitu in scortationibus tuis. …Quare, meretrix, audi verbum Jehovae” (xvi. 15, 26, 28, 29, 32, 33, 35, seq.):
quis non videre potest quod hic per “scortationes” non intelligantur scortationes in sensu communi naturali? agitur enim de ecclesia, ubi omnia vera Verbi falsificata sunt; haec sunt quae per “scortationes” intelliguntur, nam “scortationes” in spirituali sensu seu scortationes spirituales non aliud sunt quam falsificationes veri. “Hierosolyma” ibi est ecclesia; “filii Aegypti” cum quibus scortata est sunt scientifica et cognitiones omnis generis, sinistre applicata ad confirmandum falsa; “filii Aschuris” sunt ratiocinationes ex illis; “terra negotiationis Chaldaea” est profanatio veri; “mercedes” quas dedit amasiis suis sunt venditationes falsorum; ex adulteratione boni per falsificationes veri vocatur illa ecclesia “mulier adultera sub viro suo.”

[4] Apud eundem,
“Duae mulieres, filiae unius matris, scortatae sunt in Aegypto; in adolescentia sua scortatae sunt scortata est” una “sub Me, et dilexit amasios Assyrios propinquos;… dedit scortationes suas super illis;… attamen scortationes suas in Aegypto non deseruit.” …Altera “corrupit amorem suum plus quam illa, et scortationes suas supra scortationes sororis addidit ad scortationes amavit Chaldaeos; …venerunt ad illam filii Babelis ad concubitum amorum, et polluerunt eam per scortationem suam” (xxiii. 2, 3, 5, (1)7, 8, 11, 14, 16, 17, seq.):
quod per “scortationes” hic similiter intelligantur scortationes spirituales, a singulis patet. “Duae mulieres, filiae unius matris,” sunt binae ecclesiae Israelitica et Judaica; “scortationes” cum “Aegyptiis,” “Assyriis” et “Chaldaeis” similia hic significant quae mox supra; “concubitus amorum cum filiis Babelis” est profanatio boni.

[5] Apud Jeremiam,
“Scortata es cum sociis multis,… profanasti terram scortationibus tuis et malitia tua. …Num vidisti quae fecit aversa Israel? Abiens haec super omnem montem altum, et sub omni arbore viridi, et scortabaris ibi: …etiam perfida Jehudah abivit et scortata est, adeo ut a voce scortationis suae profanaverit terram; moechata est cum lapide et ligno” (iii. (|1|,) 2, 6, 8, 9):
“Israel” est ecclesia quae in vero, “Jehudah” ecclesia quae in bono, has enim binas ecclesias repraesentaverunt; falsificationes veri significantur per “scortationes Israelis,” et adulterationes boni per “scortationes Jehudae;” “abire in omnem montem altum, et sub omni arbore viridi et scortari,” est inquirere omnes, cognitiones boni et veri, etiam ex Verbo, ac falsificare; “moechari cum lapide et ligno,” est pervertere et profanare omne verum et bonum, “lapis” significat verum, et “lignum” bonum.

[6] Apud eundem,
“Discurrite per plateas Hierosolymae,… et quaerite in vicis ejus, si inveniatis virum, si sit faciens judicium, quaerens veritatem;… cum saturavi eos scortati sunt, et domum meretricis turmatim venerunt” (v. 1, 7):
“discurrere plateas et quaerere in vicis Hierosolymae,” est videre et explorare in ecclesiae istius doctrinalibus, nam “Hierosolyma” est ecclesia, ac “plateae” et “vici” sunt doctrinalia; “si inveneritis virum, si sit faciens judicium, quaerens veritatem,” est num aliquid ibi verum sit; “cum saturavi eos scortati sunt,” est quod cum vera illis revelata sunt falsificaverint ea; ecclesia talis quoad doctrinam est “domus meretricis” in quam “turmatim veniunt.”

[7] Apud eundem,
“Adulteria tua, hinnitus tui, scelus scortationis tuae, super collibus in agro vidi abominationes tuas; vae tibi Hierosolyma, non mundaberis” (xiii. 27):
“hinnitus” sunt profanationes veri, quia “equus” significat intellectuale ubi verum; “colles in agro” sunt bona veri in ecclesia, quae perversa sunt.

[8] Apud eundem,
“In prophetis Hierosolymae vidi obfirmationem horrendam, adulterando et eundo in mendacio” (xxiii. 14).
Apud eundem,
“Fecerunt stultitiam in Israele, et moechati sunt cum uxoribus sociorum suorum, et locuti sunt verbum (1)meum in nomine meo mendaciter” (xxix. 23):
“adulterare” et “moechari” hic manifeste pro pervertere vera; “prophetae” significant illos qui docent vera ex Verbo, nam dicitur “adulterando et eundo in mendacio,… et locuti verbum meum mendaciter;” “mendacium” in Verbo significat falsum.

[9] Apud Mosen,
“Filii vestri erunt pascentes in deserto quadraginta annis; et portabunt scortationes (2)vestras usque dum consumuntur corpora eorum in deserto” (Num. xiv. 33):
quod filii Israelis non portaverint scortationes, et ideo consumpti fuerint in deserto, sed quia respuerunt caelestia vera, constat ex eo, quod hoc dictum sit illis quia intrare non voluerunt in Terram Canaanem, sed redire in Aegyptum; per “Terram Canaanem” significatur caelum et ecclesia cum ejus veris, et per “Aegyptum” significantur illa falsificata et versa in magica.

[10] Apud Micham,
“Omnia sculptilia ejus contundentur, et omnes mercedes meretriciae comburentur igne; et omnia idola ejus ponam in Vastitatem, nam ex mercede meretricis congregavit; ideo usque in mercedem meretricis revertentur” (i. 7):
“sculptilia” et “idola” significant falsa quae ex propria intelligentia; “mercedes meretriciae” sunt cognitiones veri et boni quas applicuerunt falsis et malis et sic perverterunt.

[11] Apud Hoscheam,
Locutus est Jehovah ad Prophetam, “Accipe tibi mulierem scortationum et liberos scortationum, quia scortando scortatur terra a post Jehovam” (i. 2):
per hoc repraesentatum est qualis ecclesia erat, quod nempe tota in falsis.

[12] Apud eundem,
“Peccarunt Mihi; gloriam eorum in ignominiam convertam;… scortabantur,… quia Jehovam dereliquerunt…; scortatio, Vinum et mustum occupavit cor;… scortantur filiae vestrae, et nurus vestrae adulterantur” (iv. 7, 10, 11, (13)):
“scortatio, vinum et mustum” sunt falsificata vera; “scortatio” est ipsa falsificatio, “vinum” est falsum interius, “mustum” est falsum exterius; “filiae quae scortantur” sunt bona veri perversa; “nurus quae adulterantur” sunt mala conjuncta falsis inde.

[13] Apud Esaiam,
“Fiet a fine septuaginta annorum Visitabit Jehovah Tyrum, ut redeat ad mercedem meretriciam suam, et scortetur cum omnibus regnis terrae super faciebus orbis; tandem erit mercatura ejus (et merces meretricia ejus) sanctum Jehovae” (xxiii. 17, 18):
“Tyrus” in Verbo est ecclesia quoad cognitiones veri et boni; “merces meretricia” sunt eaedem applicatae malis et falsis pervertendo; “mercatura ejus” est venditatio earum; “scortari cum omnibus regnis terrae” est cum omnibus et singulis veris ecclesiae; quod “mercatura et merces meretricia futura sit sanctum Jehovae,” est quia per illas significantur cognitiones veri et boni ab illis applicatae falsis et malis: et homo per ipsas cognitiones in se spectatas potest sapere; nam cognitiones sunt media sapiendi, et quoque sunt media insaniendi; sunt media insaniendi cum falsificantur per applicationes ad mala et falsa: simile significatur per illud, quod per quod
Facerent sibi amicos ex injusto mammone (Luc. xvi. 9);
et per quod mandatum
Ut mutuo acciperent ab Aegyptiis aurum, argentum et Vestes, et eis auferrent (Exod. iii. 22; cap. xii, 35, 36);
per “Aegyptios” enim significantur scientifica omnis generis, quibus usi sunt ad falsificandum vera.

[14] Apud Mosen,
“Exscindam… animam quae respicit ad pythones et ad hariolos, ad scortandum post illos” (Levit. xx. 5(, 6));
apud Esaiam,
“Intrat pacem,… ambulat in rectitudine; vos autem accedite filii praestigiatricis, semen adulteri, et scortata est” (lvii. (2,) 3);
apud Nahum,
“Vae urbi sanguinum, tota in mendacio”… eques ascendit, et splendor gladii, et fulgur hastae, multitudo confossorum,… prae multitudine scortationum scorti, magistrae praestigiarum, vendentes gentes per scortationes suas” (iii. 1, 3, 4);
apud Mosen,
Non pangendum est foedus cum habitatoribus terrae, ne Scortentur filii et filiae post deos eorum (Exod xxxiv. (15,) 16);
apud eundem,
“Ut recordemini omnium praeceptorum Jehovae et faciatis ea, nec investigetis post cor vestrum, et post oculos vestros, post quos vos scortari soletis” (Num. xv. 39);
in Apocalypsi,
Babylon “a vino irae scortationis potavit omnes gentes” (xiv. 8);
Angelus dixit, “Monstrabo judicium meretricis magnae, sedentis super aquis multis, cum qua scortati sunt reges terrae” (xvii. 1, 2);
Babylon “ex vino furoris scortationis suae potavit omnes gentes, et reges terrae cum ea scortati sunt” (xviii. 3);
“Judicavit meretricem magnam, quae corrupit terram scortatione sua” (xix. 2).
Quod in his locis per “scortationes” intelligantur falsificationes veri, patet.

[15] Quia talia per “scortationes” et “adulteria” significantur, et quoque talia per illa significantur in caelo, ideo in EccleSia Israelitica, quae erat ecclesia repraesentativa, in qua omnia significabant, sequentia mandata sunt:
Quod non esset meretrix et scortator in Israele (Deutr. xxiii. 18 (B.A. 17));
Quod vir, qui adulterium commiserit cum uxore viri, et qui adulterium commiserit cum uxore socii, occidendo occideretur (Levit. xx. 10);
Quod donum meretricium non inferretur in domum Jehovae, quocunque voto (Deutr. xxiii. 19 (B.A. 18));
Quod filii Aharonis non acciperent meretricem in uxorem, neque mulierem repudiatam a viro suo. Quod summus sacerdos in uxorem acciperet virginem. Quod filia sacerdotis, si profanaverit se scortando, igne combureretur (Levit. xxi. 7, 9, 13, 14;)
(Praeter plura).

[16] Quod scortationes et adulteria talia involvant, ex multa experientia in altera vita testatum factum est: sphaerae ex spiritibus qui tales fuerunt, manifestarunt illa; ex praesentia spirituum qui confirmarunt apud se falsa, et applicuerunt vera ex sensu litterae Verbi ad confirmanda illa, sphaera scortationis nefanda exhalat. Omnibus gradibus prohibitis (de quibus (1)Levit. xx. 11-21), correspondent tales sphaerae, cum differentia secundum applicationem verorum ad falsa, et secundum conjunctionem falsorum cum malis, imprimis cum malis scaturientibus ex amore sui (de quibus plura videantur in opere De Caelo et Inferno, n. 384-386).

142. (Vers. 15.) “Ita habes tu tenentes doctrinam Nicolaitarum, quod odi.” – Quod significet illos qui separant bonum a vero seu charitatem a fide, quod est contra Divinum ordinem, constat ex illis quae supra (n. 107) dicta et ostensa sunt, ubi similia. Quibus addendum est, quod qui separant verum a bono seu fidem a charitate, avertant a se omnem influxum caeli in bona quae faciunt, unde bona illorum non sunt bona; influit enim caelum, hoc est, per caelum Dominus, in bonum amoris hominis; quapropter qui rejicit bonum charitatis a doctrina ecclesiae, et loco ejus recipit illa solum quae vocantur fidei, exclusus est e caelo; vera apud illum non habent vitam; ac vita veri, quae est bonum, conjungit; non autem verum absque vita, seu fides absque charitate. (Sed plura de his videantur in Doctrina Novae Hierosolymae, ubi De Charitate, n. 84-107, et De Fide, n. 108-122.)

143. (Vers. 16.) “Resipisce.” – Quod significet dissociationem ab illis, constat ex significatione “resipiscere,” cum de illis quae significantur per “doctrinam Balaam,” et per “doctrinam Nicolaitarum,” quod sit dissociari ab illis. Resipiscentia nec aliud est; nam non est alicui resipiscentia nisi actualiter separet se ab illis a quibus resipuit; et tunc separat se ab illis, cum fugit illa, et aversatur illa. (Quod hoc sit resipiscentia seu paenitentia, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 150-172.)

144. “Sin minus, veniam tibi cito, et pugnabo contra illos romphaea oris mei.” – Quod significet si non, cum visitatio venit, quod dispergentur, constat ex significatione “venire tibi cito,” cum de Domino, quod sit visitatio, de qua sequitur; et ex significatione “romphaeae oris,” quod sit verum pugnans contra falsum, et tunc dispersio falsorum (de qua supra, n. 73 et 131 (a)); hic autem dispersio illorum qui tenent “doctrinam Balaam,” et “doctrinam Nicolaitarum;” hoc est, qui quoad intellectum illustrati sunt et docent vera, et usque amant dolo perdere illos qui ab ecclesia, tum qui separant bonum a vero seu charitatem a fide (de quibus videatur supra, n. 140 et 142). Quod “venire cito” sit visitatio, est quia adventus Domini in Verbo significat visitationem (videatur n. 6895); visitatio est exploratio hominis post mortem qualis est, antequam judicatur.

145. (Vers. 17.) “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.” – Quod significet quod qui intelligit auscultet quid Divinum Verum procedens a Domino docet et dicit illis qui ab ecclesia Ipsius sunt, constat ex illis quae supra (n. 14 et 108) dicta et ostensa sunt, ubi similia verba.

146. “Vincenti dabo (illi) edere de manna abscondito.” – Quod significet “is qui in tentationibus vincunt, jucundum amoris caelestis ex Divino Humano Domini, constat ex significatione “vincentis,” quod sint qui in tentationibus vincunt, nam illi sunt de quibus in Scriptis ad Angelum hujus Ecclesiae agitur (videatur supra, n. 130); ex significatione “dare edere” quod sit appropriari et conjungi per amorem et charitatem (de qua n. 2187, 2343, 3168, 3513, 5643); et quia dicitur “de manna abscondito,” per quod intelligitur Dominus quoad Divinum Humanum; per “edere” de illo hic significatur jucundum amoris caelestis, nam hoc appropriatur a Divino Humano Domini illis qui recipiunt Ipsum amore et fide; et ex significatione “mannae absconditi,” quod sit Dominus quoad Divinum Humanum; quod id sit “Manna” constat ab Ipsius Domini verbis apud Johannem,
“Patres nostri ederunt manna in deserto, sicut scriptum est, Panem e caelo dedit eis quem ederent Panis Dei est qui de caelo descendit et dat vitam mundo:… Ego sum Panis vitae: patres vestri ederunt manna in deserto, et mortui sunt: hic est Panis ille qui e caelo (1)descendit, ut qui edit de eo non moriatur. Ego sum Panis vivus qui e caelo descendi; si quis ederit ex hoc Pane, vivet in aeternum. Panis quem Ego dabo Caro mea est” (vi.31-58).
Quod Ipse Dominus sit qui intelligitur per “Mannam” et “Panem,” Ipse aperte docet, dicit enim, “Ego sum Panis vitae… qui e caelo descendi;” quod sit Dominus quoad Divinum Humanum, etiam docet dicendo, “Panis quem Ego dabo Caro mea est.”

[2] Idem docet Dominus cum instituit Sanctam Cenam,
“Jesus accipiens panem, et benedicens, et dedit discipulis et dixit, Accipite, comedite, hoc est Corpus meum” (Matth. xxvi. 26; Marc. xiv. 22; Luc. xxii. 19);
edere de hoc pane est conjungi Ipsi per amorem, nam “edere” significat appropriari et conjungi, ut supra, et amor est conjunctio spiritualis. Idem hoc significatur per “edere in regno Dei,” apud Lucam,
“Beatus qui edit panem in regno Dei” (xiv. 15);
apud eundem,
“Edetis et bibetis in mensa mea in regno” Dei (xxii. 30);
apud Matthaeum,
“Multi ab oriente et occidente venient, et accumbent cum Abrahamo, Isaco et Jacobo in regno” Dei (viii. 11);
(quod per “Abrahamum,” “Isacum” et “Jacobum” intelligatur Dominus, videatur n. 1893, 4615, 6098, 6185, 6276, 6804, 6847;) et apud Johannem,
“Non operemini cibum qui perit, sed cibum qui permanet…, quem Filius hominis dabit vobis” (vi. 27);
quod “Filius hominis” sit Dominus quoad Divinum Humanum, videatur supra (n. 63).

[3] Quod dicatur “manna absconditum,” est quia jucundum amoris caelestis, quod accipiunt illi qui per amorem conjuncti sunt Domino, prorsus ignotum est illis qui in amore non caelesti sunt; et hoc jucundum nemo potest accipere nisi qui Divinum Humanum Domini agnoscit, ex hoc enim illud procedit. Quia hoc jucundum ignotum fuit filiis Israelis in deserto, ideo vocabant illud “man,” ut constat apud Mosen:
“Dixit Jehovah Mosi, Ecce ego faciam ut pluat vobis panis ex ipso caelo;… et mane fuit stratus ros circa ipsa castra; cumque elevasset se stratus ille ros, ecce in superficie ipsius deserti tenue rotundum quod videntes dicebant, Man hoc?” (Quid hoc?)… “Dixit Moses eis, Hic est panis ille quem dat vobis Jehovah ad comedendum… Et vocavit domus Israelis nomen ejus Man” (Exod. xvi. 3 ad fin.);
et apud eundem,
Jehovah cibavit te “manna, quod non noveras, nec noverunt patres tui, ut doceret te quod non per panem solum vivat homo, sed per omne enuntiatum oris Jehovae vivat homo” (Deutr. viii. 3).
Quod hoc jucundum, quod intelligitur per “man,” ignotum fuerit filiis Israelis, erat quia in jucundo corporeo prae aliis gentibus erant; et qui in hoc jucundo sunt, prorsus non scire possunt aliquid de jucundo caelesti. (Quod filii Israelis tales fuerint, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 248.) Jucundum dicitur, ac intelligitur jucundum amoris; nam omne jucundum vitae est amoris.

[4] Quia est jucundum amoris caelestis quod per “edere ex manna abscondito” significatur, ideo id vocatur “panis caelorum” apud Davidem,
“Jehovah praecepit aetheribus desuper, et Ostia caelorum patefecit, et depluere fecit super eos man in cibum, et frumentum caelorum dedit illis” (Psalm. lxxviii. 23, 24);
et alibi,
“Jehovah pane caelorum saturavit eos” (Psalm. cv. 40);
“panis caelorum” dicitur quia depluebat e caelo cum rore; sed in sensu spirituali dicitur “panis caelorum” quia defluit a Domino per caelum angelicum; in hoc sensu non aliud caelum intelligitur, et non alius panis quam qui nutrit animam hominis; quod “panis” hic in hoc sensu intelligendus sit, constat ex ipsis Domini verbis apud Johannem,
“Quod Ipse sit Manna seu Panis qui e caelo descendit (vi. 31-58);”
et apud Mosen,
“Quod Jehovah cibaverit eos manna, ut doceret quod non per panem solum vivat homo, sed per omne enuntiatum oris Jehovae (Deut. viii. 3);
“enuntiatum oris Jehovae” est omne quod procedit ex Domino, et hoc in specie est Divinum Verum unitum Divino Bono (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 13, 133, 139, 140, 284-290).

[5] Hoc jucundum etiam describitur per correspondentias apud Mosen,
Man apparuit “quasi semen coriandri album, et sapor sicut placentae melle subactae” (Exod xvi. 31);
et alibi apud eundem,
“Fecerunt ex eo placentas; sapor ejus erat sicut succi olei” (Num. xi. 7, 8).
Man quod tale esset quoad Visum et saporem, erat quia “semen coriandri album” significat verum ex origine caelesti; “placenta” bonum amoris caelestis; “mel” ejus jucundum externum; “oleum” ipsum illum amorem; et “succus” ejus, ex quo sapor, jucundum ejus internum; “pluvia cum rore,” in quo fuit manna, influxum Divini veri in quo id jucundum. (Quod “semen” significet verum ex origine caelesti, videatur n. 3038, 3373, 10248, 10249; quod “album” dicatur de illo vero, n. 3301, 3993, 4007, 5319. Quod “placenta” significet bonum amoris caelestis, n. 7978, 9992, 9993; quod “oleum” significet ipsum illum amorem, n. 886, 3728, 9780, 9954, 10261, 10269; inde “succus” hujus significat jucundum ejus, quia inde sapor, et “sapor” est jucundum et amoenum, n. 3502, 4791-4805: sed plura de his videantur in explicatione super cap. xvi. Exodi in Arcanis Caelestibus.)

[6] Quod jucundum amoris caelestis significetur per “edere ex manna abscondito,” cum tamen per “Mannam absconditum” significatur Dominus quoad Divinum Humanum, est quia idem est sive dicas Divinum Humanum Domini, sive dicas Divinum Amorem; nam Dominus est Ipse Divinus Amor, et quod ab Ipso procedit est Divinum Bonum unitum Divino Vero; utrumque est Amoris, et quoque est Dominus in caelo; inde edere ab Ipso est conjungi Ipsi, et hoc per amorem ab Ipso. (Sed haec melius intelligi possunt ex illis quae in opere De Caelo et Inferno, n. 13-19, 116-125, 126-140, et quoque in Doctrina Novae Ille Hierosolymae, n. 210-222, 307, dicta et ostensa sunt, quae videantur.)

147. “Et dabo illi calculum album.” – Quod significet sapientiam et intelligentiam, constat ex significatione “calculi albi,” cum a Domino, quod sit receptio ab Ipso et influxus; et quia est receptio et influxus a Domino, est quoque sapientia et intelligentia ab Ipso; nam qui recipiunt a Domino, et apud quos Dominus influit, illi in sapientia et intelligentia sunt. Quod “dare calculum album” illa (1)significet, est quia in judiciis colligebantur suffragia per calculos, sententiae affirmativae per calculos albos, et negativae per calculos nigros; inde per “calculum album” significatur receptio sapientiae et intelligentiae.

148. “Et in calculo nomen novum scriptum quod nemo novit nisi qui accipit.” – Quod significet statum vitae interioris ignotum omnibus praeter illis qui in eo sunt, constat ex significatione “nominis,” quod sit quale status (de qua n. 1754, 1896, 2009, 3237, 3421), hic quale status vitae interioris, quia dicitur “nomen novum quod nemo novit nisi qui accipit;” nam quale status vitae interioris prorsus ignotum est illis qui non in vita interiore sunt; in vita interiore sunt qui in amore in Dominum sunt, et non alii in amore in Dominum sunt quam qui agnoscunt Divinum in Humano Ipsius; (quod amare Dominum sit vivere secundum praecepta Ipsius, videatur n. 10143, 10153, 10578, 10645, 10829;) vita interior est vita spiritualis in qua sunt angeli caeli, vita autem exterior est vita naturalis in qua sunt omnes qui non in caelo sunt; et apud illos qui vivunt secundum praecepta Domini, et agnoscunt Divinum in Humano Ipsius, aperitur mens interior, et tunc homo fit spiritualis; at qui non ita vivunt, nec agnoscunt, manent naturales. (Quod status vitae interioris seu spiritualis sit ignotus omnibus illis qui non in amore caelesti sunt, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 395-414, et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 105, 238.)

[2] Quod “nomen” in Verbo significet quale status, constat ex plurimis locis ibi, quorum aliqua hic, confirmationis causa, velim adducere: – Ut apud Esaiam,
“Tollite in actum oculos vestros, et Videte; quis creavit haec? qui educit in numero exercitum, omnes nomine vocat” (xl. 26);
“omnes nomine vocat” est quod sciat omnes quales sunt, et illis det secundum statum amoris et fidei apud illos. Apud Johannem,
Qui ingreditur per ostium, pastor est ovium; huic aperit janitor, et oves vocem ejus audiunt, et suas oves nomine vocat, et educit eas” (x. 2, 3);
similiter. Apud Esaiam,
“Sic ait Jehovah Creator tuus Jacob, et Formator tuus Israel: Ne timeto, nam redemi te, et vocavi te nomine; Mihi tu” (xliii. 1);
apud eundem,
“Ut cognoscas quod Ego Jehovah, qui vocaveram nomine tuo propter servum meum Jacobum et Israelem electum meum; Vocavi te nomine tuo cum non nosceres Me” (xlv. 3, 4);
“vocavi te nomine tuo,” est quod noverit qualis status ecclesiae, nam “Jacob” et “Israel” sunt ecclesia, “Jacob” ecclesia externi, et “Israel” ecclesia interna.

[3] Apud eundem,
Israel, “si auscultasses praeceptis meis… non excisum neque perditum fuisset nomen ejus coram Me” (xlviii. (18,) 19);
“exscindi et perdi nomen coram Jehovah,” est quale status per quem conjungitur, qui status est status spiritualis illius qui ab ecclesia quae per “Israelem” significatur. Apud eundem,
“Jehovah ab utero vocavit Me, a visceribus matris meminit nominis mei” (xlix. 1);
“meminit nominis mei,” est qualis est. Apud eundem,
“Propter Zionem non tacebo, et propter Hierosolymam non quiescam,… et videbunt gentes justitiam (tuam), et omnes reges gloriam tuam; et vocabitur tibi nomen novum, quod os Jehovae enuntiabit” (lxii. 1, 2);
apud eundem,
“Servis suis Vocabit nomen aliud” (lxv. 15);
“vocare nomen novum” et “nomen aliud,” est dare alium statum vitae, nempe statum vitae spiritualis. Apud Ezechielem,
“Urbs sanguinum,… polluta nomine” (xxii. (2,) 5);
“urbs sanguinum” est doctrina violentiam inferens bono charitatis; quae “polluta nomine” dicitur, cum scatet falsis et inde malis, quae faciunt quale ejus.

[4] Apud Mosen,
“Moses dixit ad Jehovam Tu dixisti, Novi te nomine tuo;… et Jehovah dixit ad Mosen, Etiam verbum hoc quod dixisti faciam, quia novi te nomine” (Exod. xxxiii. 12, 17);
quod “noverit” Mosen “nomine,” est quod noverit qualis est. In Apocalypsi,
“Habes pauca nomina in Sardibus, (1)quae non inquinaverunt vestimenta sua:… vincens hic vestietur vestimentis albis et confitebor nomen ejus coram Patre meo… qui vincit scribam super eum nomen Dei mei, et nomen civitatis Dei mei novae Hierosolymae… et nomen meum novum” (iii. 4, 5, 12);
quod “nomen” hic significet quale status quoad bonum amoris et verum fidei, constare potest. Alibi,
“Quorum non scripta sunt nomina in libro vitae” (Apoc. xiii. 8; cap. xvii. 8);
“nomina scripta in libro vitae,” sunt omnia amoris et fidei ejus, ita omnia vitae spiritualis ejus, qualia sunt. Alibi,
“Videbunt faciem” Dei et Agni, “et nomen Ipsius in frontibus eorum” (Apoc. xxii. 4);
“nomen in frontibus” est status amoris, “frons” enim correspondet amori, et inde significat illum.

[5] Quod “nomen” in Verbo significet quale status hominis, est quia in spirituali mundo quilibet nominatur secundum statum vitae in quo est, ita varie: loquela enim spiritualis non est sicut loquela humana; exprimuntur omnia ibi secundum ideas
de rebus et de personis, ac ideae illae cadunt in voces. (Quod melius constare potest ex illis quae De Loquela Angelorum Caeli in opere De Caelo et Inferno, n. 234-245, ostensa sunt. Porro videatur supra, n. 102 et 135, ubi ostenditur quid “nomen Jehovae,” “Domini” et “Jesu Christi” in Verbo significat.)

149. VERSUS 18-29.
“Et Angelo In Thyatiris Ecclesiae scribe: Haec dicit Filius Dei habens oculos suos tanquam flammam ignis, et pedes suos similes chalcolibano. Novi tua opera et charitatem, et ministerium et fidem, et tolerantiam tuam et opera tua, et ultima plura prioribus. Sed habeo adversus te pauca, quod permittas mulierem Jezabel, dicentem se prophetissam, docere et seducere meos servos scortari et idolothyta edere. Et dedi illi tempus ut resipisceret a scortatione sua, et non resipuit. Ecce Ego conjicio eam in lectum, et moechantes cum illa in afflictionem magnam, si non resipuerint ab operibus suis. Et filios ejus occidam morte, et cognoscent omnes ecclesiae quod Ego sim scrutans renes et corda, et dabo unicuique vestrum secundum opera sua. Vobis autem dico, et reliquis in Thyatiris, quicunque non habent doctrinam hanc, et qui non cognoverunt profunda satanae, ut dicunt, non impono super vos aliud onus. Attamen, quod habetis retinete donec venio. Et vincens et custodiens usque ad finem opera mea, dabo illi potestatem super gentes. Et reget eas virga ferrea, tanquam vasa fictilia confringentur; sicut et Ego accepi a Patre meo. Et dabo illi stellam matutinam. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.”
18. “Et Angelo in Thyatiris Ecclesiae scribe,” significat illos ab ecclesia apud quos internum et externum, seu spiritualis et naturalis homo, unum faciunt (n. 150); “Haec dicit illius (1)hominis,” significat Dominum quoad Divinum Humanum, a quo illud ecclesiae (n. 151); “habens oculos suos tanquam flammam ignis,” significat Divinam Providentiam ex Divino Amore Ipsius, ac Divinam sapientiam et intelligentiam communicatam illis qui in amore et inde fide in Ipsum sunt (n. 152); “et pedes suos similes chalcolibano,” significat ultimum ordinis Divini, quod naturale plenum Divino Amore (n. 153).
19. “Novi opera tua et charitatem,” significat internum eorum qui ab ecclesiam 154); “et ministerium et fidem,” significat bonum et verum ibi (n. 155); “et tolerantiam (tuam),” significat conjunctionem cum externo(, et tunc pugnam) (n. 156); “et opera tua, et ultima plura prioribus,” significat externa inde (n. 157).
20. “Sed habeo adversus te pauca,” significat quod cavendum (n. 158); “quod permittas mulierem Jezabel,” significat jucundum auroris sui et mundi (n. 159); “dicentem se prophetissam, docere et seducere meos servos,” significat quod inde doctrina omnium falsorum (n. 160);” scortari et idolothyta edere,” significat falsificationes veri et adulterationes boni (n. 161).
21. “Et dedi illi tempus ut resipisceret a scortatione sua, et non resipuit,” significat quod qui inde in falsis sunt non se convertant ad vera et per vera (n. 162).
22. “Ecce Ego Conjicio eam in lectum,” significat qnod relinquantur suo naturali homini et ibi doctrinae falsorum (n. 163); “et moechantes cum illa in afflictionem magnam,” significat tentationes graves illis qui se addicant falsis eorum (n. 164); “si non resipuerint ab operibus suis,” significat si non se separent ad illis (n. 165).
23. “Et filios ejus occidam morte,” significat qnod sic falsa exstinguantur (n. 166); “et cognoscent omnes ecclesiae quod Ego sim scrutans renes et corda,” significat agnitionem omnium qui ab ecclesia sunt, quod Dominus solas sciat et exploret exteriora et interiora, ac quae fidei et amoris sunt (n. 167); “et dabo unicuique vestrum secundum opera sua, significat beatum aeternum secundum infernum ejus in externo (n. 168).
24. “Vobis autem dico et reliquis in Thyatiris,” significat omnibus et singulis apud quos infernum conjunctum est externo (n. 169); “quicunque non habet doctrinam hanc,” significat apud quos jucundum externum, quod est jucundum amoris sui et mundi, non dominatur (n. 170); “et qui non cognoverunt profunda satanae, ut dicunt,” significat illaqueationem ad illis (n. 171); “non impono super vos aliud onus,” significat quod hoc solum cavendum sit (n. 172).
25. “Attamen quod habetis retinete donec venio,” significat permanentiam in statu amoris et fidei usque ad visitationem (n. 173).
26. “Et vincens et custodiens usque ad finem opera mea,” significat post pugnam contra illos amores et remotionem illorum quantum potest, perseverationem in amore et fide (n. 174); “et dabo illi potestatem super gentes,” significat super mala apud se, quae tunc a Domino discutientur (n. 175).
27. “Et reget eas virga ferrea,” significat quod castigaturus mala per vera quae sunt in naturali homine (n. 176); “tanquam vasa fiet illa confringentur,” significat dispersionem falsorum totalem (n. 177); “sicut et Ego accepi a Patre meo, significat comparative sicut Dominus a Divino suo cum glorificavit Humanum suum (n. 178).
28. “Et dabo illi stellam matutinam,” significat intelligentiam et sapientiam a Divino Humano Domini (n. 179).
29. “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis,” significat quod qui intelligit auscultet quid Divinum Verum procedens a Domino docet et dicit illis qui ab ecclesia Ipsius sunt (n. 180).

150. (Vers. 18.) “Et Angelo in Thyatiris Ecclesiae scribe.” – Quod significet illos ab ecclesia apud quos internum et externum seu spiritualis et naturalis homo unum faciunt, constat ex scriptis ad hunc angelum in sensu interno intellectis: in illis agitur de conjunctione interni seu spiritualis hominis cum externo seu naturali, seu de illis ab ecclesia apud quos illa conjuncta sunt. Est apud unumquemvis hominem internum et externum; internum ejus est quod vocatur spiritualis homo, externum quod vocatur naturalis homo. Cum homo nascitur, primum aperitur externus seu naturalis homo; ac postea, sicut adolescit et perficitur intelligentia et sapientia, aperitur internus seu spiritualis homo. Externus seu naturalis homo aperitur per talia quae homo haurit ex mundo, at internus seu spiritualis homo aperitur per talia quae haurit ex caelo; nam externus seu naturalis homo formatus est ad receptionem talium quae in mundo sunt, ac internus seu spiritualis homo ad receptionem talium quae in caelo sunt. Illa quae in mundo sunt, ad quorum receptionem formatus est externus seu naturalis homo, se referunt in genere ad omnia quae sunt vitae civilis et moralis; at illa quae in caelo sunt, ad quorum receptionem formatus est internus seu spiritualis homo, se referunt in genere ad omnia quae amoris et fidei sunt.

[2] Quoniam illa bina sunt apud hominem, ac unum et alterum distincte per sua media aperiendum est, patet, quod nisi aperiatur internum per sua media homo maneat solum naturalis, et quod tunc internum ejus clausum sit: sed illi apud quos internum clausum est, non sunt homines ecclesiae, nam ecclesia apud hominem formatur per communicationem cum caelo, et communicatio cum caelo non datur nisi internum ejus aperiatur per sua media, quae omnia, ut supra dictum est, se referunt ad amorem et fidem. Porro sciendum est quod apud hominem ecclesiae, qui est qui a Domino regeneratus est per vera quae fidei vocantur et vitam secundum illa, conjunctum sit internum et externum, seu spiritualis et naturalis homo, et quod conjuncta sint per correspondentias. (Quae quales sunt, et inde qualis per illas conjunctio est, constare potest ex iis quae de illis in Arcanis Caelestibus ostensa sunt, ex quibus collecta videantur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 261.)

[3] Quia nunc homo non prius fit homo ecclesiae quam cum internus seu spiritualis homo apertus est, et hic conjunctus cum externo seu naturali homine, ideo nunc de his intra ecclesiam agitur; nam (ut supra, n. 20, dictum est) per “septem ecclesias” non intelliguntur septem ecclesiae, sed omnes in genere qui ab ecclesia Domini sunt; et inde ad Angelum cujusvis Ecclesiae agitur de talibus quae faciunt ecclesiam; hic itaque, seu ad Angelum Ecclesiae in Thyatiris, de interno et externo, et conjunctione utriusque apud illos. (Sed quia hactenus ignotum fuit quod bina illa actualiter sint apud hominem, et quod aperienda et conjungenda sint ut homo sit homo ecclesiae, et quia illa paucis non describi possunt, ideo actum est de illis in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 36-53 et 179-182, quae videantur.)

151. “Haec dicit Filius (1)hominis.” – Quod significet Dominum quoad Divinum Humanam a quo illud ecclesiae, constat ex significatione “Filii (1)hominis,” quod sit Dominus quoad Divinum Humanum, et quoad Divinum Verum, quia hoc ab Ipso procedit (de qua supra, n. 63); quod etiam sit a quo illud ecclesiae, nempe aperitio interni seu spiritualis hominis et ejus conjunctio cum externo, est quia omne ecclesiae apud hominem est ex Divino Humano Domini; omne enim amoris et fidei, quae faciunt ecclesiam, ex Divino Humano Domini procedit, et non immediate ab ipso Divino; nam quod immediate ab ipso Divino Ipsius procedit, hoc non cadit in aliquam cogitationem et affectionem hominis, et inde nec in fidem et amorem, quia est longe supra illa; ut constare potest ex eo, quod homo non possit cogitare de ipso Divino absque Humana forma, nisi sicut de Natura in minimis. Cogitatio quae non determinatur ad aliquam speciem, est diffusa quaquaversum, et diffusum dissipatur. Hoc apprimis scire datum est ex illis e Christiano orbe in altera vita qui solum cogitaverunt de Patre et non de Domino, quod sibi Naturam in minimis faciant Deum, et tandem decidant ab omni idea Dei, consequenter ab idea et fide omnium quae caeli et ecclesiae sunt.

[2] Aliter illi qui de Deo sub Humana forma cogitaverunt; illi omnes ideas ad Divinum determinatas habent, nec vagantur ut priores quaquaversum; et quia Divinum sub Humana forma est Divinum Humanum Domini, ideo Dominus illorum cogitationes et affectiones ad Se flectit et determinat. Quia hoc primarium ecclesiae est, ideo id jugiter influit e caelo apud hominem; unde quasi insitum est cuivis cogitare de Divino sub Humana forma, et sic intus in se videre suum Divinum, praeter apud illos qui hoc insitum apud se exstinxerunt (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 82). Causa etiam inde videri potest: quod omnes, quotcunque sunt, homines post mortem, quando fiunt spiritus, vertantur ad suos amores; et quod inde qui Divinum sub Humana forma coluerunt, ad Dominum, qui apparet illis ut Sol supra caelo,: qui autem Divinum non sub Humana forma coluerunt, illi vertuntur ad amores naturalis sui hominis, qui omnes se referunt ad amores sui et mundi, ita retro a Domino; et vertere se retro a Domino, est ad infernum. (Quod convertant se omnes ad suos amores in spirituali mundo, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 17, 123, 142-145, 151, 153, 255, 272, 510, 548, 552, 561.)

[3] Omnes qui antiquis temporibus vixerunt, et Divinum coluerunt, Divinum sub Humana forma cogitatione viderunt, et vix aliquis Divinum invisibile; et Divinum sub Humana forma etiam tunc erat Divinum Humanum: sed quia hoc Divinum Humanum erat Divinum Domini in caelis et transiens caelos, et hoc tandem, cum caelum invalidum factum est ex eo, quod homines, ex quibus caelum, successive ab internis facti sint externi et sic naturales, ideo placuit Ipsi Divino Humanum induere, et hoc glorificare seu Divinum facere; ut sic ex Se posset afficere omnes tam qui in mundo spirituali quam qui in mundo naturali sunt, et salvare illos qui Ipsius Divinum in Humano agnoscunt et colunt.

[4] Hoc manifestatum est plurimis in locis apud Prophetas Veteris Testamenti, et quoque apud Evangelistas; ex quibus solum haec apud Johannem volo afferre:
“In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum Omnia per Ipsum facta sunt, et absque Eo factum est nihil quod factum est. In Ipso vita erat, et vita erat Lux hominum: et Lux illa in tenebris lucet, et tenebrae illam non comprehenderunt… Erat Lux vera quae illuminat omnem hominem venientem in mundum: in mundo erat sed mundus Eum non agnovit… Et Verbum Caro factum est, et habitavit inter nos, et vidimus gloriam Ipsius” (i. 1-14):
quod Dominus quoad Humanum ibi intelligatur per “Verbum,” patet clare, nam dicitur “Verbum Caro factum est, et habitavit inter nos, et vidimus gloriam Ipsius;” et quod Humanum suum Divinum fecerit, etiam patet, (nam dicitur) “Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum,… et hoc Caro factum est,” hoc est, Homo: et quia omne Divinum Verum procedit a Divino Humano Domini, et illud est Divinum Ipsius in caelis, ideo etiam per “Verbum “significatur Divinum Verum; et ideo dicitur Ipse “Lux quae illuminat omnem hominem venientem in mundum;” “Lux” est etiam Divinum Verum: et quia homines ab internis ita externi seu naturales facti sunt ut non amplius agnoverint Divinum Verum, ita nec Dominum, ideo dicitur quod “tenebrae Lucem non comprehenderint,” et quod “mundus Ipsum non agnoverit.” Quod “Verbum” sit Dominus quoad Divinum Humanum, et inde Divinum Verum procedens, videatur in Doctrina novae Hierosolymae, n. 263 et 304; quod “Lux” sit Divinum Verum, et quod “tenebrae” sint falsa in quibus sunt qui non in luce, in opere De Caelo et Inferno, n. 126-140, (1)275.)

[5] Quod qui agnoscunt Dominum, et colunt Ipsum ex amore et fide, et non in amoribus sui et mundi sunt, regenerentur et salventur, etiam ibi docetur, his Verbis:
“Quotquot Ipsum receperunt, dedit iis potestatem ut filii Dei essent, credentibus in nomen Ipsius; qui non ex sanguinibus, neque ex voluntate carnis, neque ex voluntate viri, sed ex Deo nati sunt” (cap. i. vers. 12, 13):
ibi “ex sanguinibus” sunt illi qui destruunt amorem et charitatem; “voluntas carnis” est omne malum ex amoribus sui et mundi, estque proprium hominis voluntarium, quod in se non est nisi quam malum; “voluntas viri” est falsum inde ex proprio illo voluntario; quod qui in his amoribus non sunt recipiant Dominum, regenerentur et salventur, intelligitur per quod “qui credunt in nomen Ipsius,” fiant “filii Dei,” et sint “ex Deo nati.” (Quod “credere in nomen Domini” sit Divinum Humanum Ipsius agnoscere, et ab Ipso recipere amorem et fidem, videatur supra, n. 102, 135: quod “sanguines” sint quae destruunt amorem et charitatem, in Arcanis Caelestibus, n. 4735, 5476, 9127: quod, caro” sit proprium voluntarium hominis, quod in se non est nisi quam malum, n. 210, 215, 731, 874-876, 987, 1047, 2307, (1)2308, 3518, 3701, 3812, 4328, 8480, 8550, 10283, 10284, 10286, (2)10732: et quod proprium hominis sit amor sui et amor mundi, n. 694, 731, 4317, 5660. Quod “vir” sit intellectuale, et inde verum aut falsum, quoniam ex uno aut altero est illud, n. 3134, 3309, 9007: ita “voluntas viri” est proprium intellectuale; quod cum existit ex proprio voluntario, quod in se non est nisi quam malum, non est nisi quam falsum; ubi enim malum est in voluntate ibi falsum est in intellectu. Quod “a Deo nasci” sit regenerari a Domino, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 173-184. Praeterea quod omnes in universo ex influxu e caelo et ex revelatione colant Divinum sub Humana forma, videatur in opusculo De Telluribus in Universo, n. 98, (3)121, 141, 154, 158, 159, 169; tum quod omnes angeli caelorum superiorum, in opere De Caelo et Inferno, n. 78-86.)

[6] Ex his nunc constare potest quod omne ecclesiae, ita quoque omne caeli apud homines, sit ex Divino Humano Domini. Quia ita est, ideo in primo capite Apocalypseos describitur “Filius hominis,” qui est Divinum Humanum, per varia repraesentativa; et dein ex illa descriptione desumpta sunt exordia ad singulas Ecclesias (videatur supra, n. 113); et in specie ad hanc Ecclesiam, ad quam agitur de praecipuo essentiali ecclesiae, nempe de conjunctione interni et externi seu de regeneratione hominis ecclesiae; dicitur enim ad Angelum hujus Ecclesiae, “Haec dicit Filius (4)hominis habens oculos suos tanquam flammam ignis.”

152. “Habens oculos suos tanquam flammam ignis.” Quod significet Divinam Providentiam ex Divino Amore Ipsius, ac Divinam sapientiam et intelligentiam communicatam illis qui in amore et inde fide in Ipsum sunt. Quod “oculi sicut flamma ignis,” cum de Domino, sit Divina Ipsius Providentia ex Divino Ipsius Amore, videatur supra (n. 68): quod etiam sit Divina sapientia et intelligentia communicata illis qui in amore et inde fide in Ipsum sunt, est quia per “oculos” in Verbo, cum de hominibus, significatur intellectus veri, et intellectus Veri est intelligentia et sapientia; inde per “oculos,” cum de Domino, significatur Divina sapientia et intelligentia procedens ab Ipso; et quod procedit ab Ipso, hoc communicatur angelis et hominibus qui in amore et inde fide in Ipsum sunt. Omnis etiam sapientia et intelligentia, quae est angelis et hominibus, non est eorum sed Domini apud illos; quod etiam notum est in ecclesia, scitur enim quod omne bonum quod est amoris, et omne verum quod est fidei, a Deo sit, et nihil ab homine; ac vera interius visa et agnita faciunt intelligentiam, et haec una cum bonis interius perceptis et inde visis faciunt sapientiam: inde nunc est, quod per “habere oculos tanquam flammam ignis,” etiam significetur Divina sapientia et intelligentia Domini communicata illis qui in bonis amoris et inde fide in Ipsum sunt.

[2] Quod “oculi” significent intellectum, est quia omnis visus oculorum apud homines et angelos inde est. Quod omnis visus oculorum inde sit, apparet sicut paradoxon illis qui non sciunt causas rerum interiores, ex quibus effectus sistuntur in corpore: qui illas non sciunt non aliter credunt quam quod oculus videat ex se, auris audiat ex se, lingua gustet ex se, et corpus sentiat ex se; cum tamen interior vita hominis, quae est vita spiritus ejus, quae vita est vita intellectus et voluntatis ejus seu cogitationis et affectionis, sentit per organa corporis illa quae in mundo sunt, et sic percipit illa naturaliter. Totum corpus cum omnibus suis sensoriis est modo instrumentum suae animae seu sui spiritus; quae etiam est causa, quod, cum separatur spiritus hominis a corpore, corpus prorsus nihil sentiat, at spiritus postea sentiat aeque ac prius. (Quod spiritus hominis aeque videat, audiat, sentiat post solutionem a corpore, ut prius in corpore, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 461-469; praeterea De Correspondentia Intellectus cum Visu Oculi, in Arcanis Caelestibus, n. 4403-4421, 4523-4534.) Apud bestias etiam interior earum vita, quae quoque anima earum vocatur, pariter per organa externa corporis earum sentit; sed cum differentia quod non rationaliter sicut homo, ita non ex intellectu et voluntate tali qualis est homini (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 108; et De Ultimo Judicio, n. 25).

[3] Inde nunc est quod per “oculum” in Verbo significetur intellectus veri, seu intelligentia et sapientia, ut constare potest a sequentibus his locis: – Apud Esaiam,
“Dic populo huic, Audite audiendo sed non intelligite, ac videte videndo et non cognoscite; impingua cor populi hujus, et aures ejus aggrava, et oculos ejus obline, ne forte videat oculis suis” (vi. 9, 10; Joh. xii. 40);
“oculos obtinere ne forte videat oculis suis,” est obtenebrare intellectum ne intelligat.

[4] Apud eundem,
“Effudit Jehovah super vos spiritum somnolentiae, et occlusit oculos vestros, prophetas et capita vestra, videntes obtexit” (xxix. 10);
“occlusit oculos, prophetas et capita, et videntes obtexit,” est intellectum veri: “prophetae” etiam sunt qui docent vera, qui etiam vocantur “capita” quia caput significat intelligentiam; et quoque vocantur “videntes” ex revelatione Divini Veri apud illos.

[5] Apud eundem,
“Non connivebunt oculi videntium, et aures audientium auscultabunt” (xxxii. 3);
“videntium oculi” pro illorum qui intelligunt vera. Apud eundem,
“Qui occludit oculos suos ne videant malum:… regem in pulchritudine sua videbunt oculi tui” (xxxiii. 16, 17);
“occludere oculos ne videant malum,” est malum non admittere in cogitationem; “regem in pulchritudine sua videbunt oculi,” est quod intellecturi verum in sua luce cum amoenitate, nam per “regem” ibi non intelligitur rex, sed verum (videatur supra, n. 31 (a)).

[6] Apud Jeremiam,
“Audite haec, popule stulte, cui non cor; quibus oculi non vident, et quibus aures non audiunt” (v. 21; Ezech. xii. 2).
In Threnis,
“Cecidit corona capitis nostri propter hoc factum est languidum cor nostrum, et propter hoc caligarunt oculi nostri” (v. (16,) 17);
“corona capitis” est sapientia (videatur supra, n. 126); “cor languidum” est voluntas boni non amplius; (quod “cor” sit voluntas et amor, videatur in opere De Caelo et Inferno, n, 95;) “oculi” sunt intellectus veri, qui “caligantes” dicuntur cum non amplius intelligitur verum.

[7] Apud Sachariam,
“Poena pastoris deserentis gregem; gladius super oculo dextro ejus,… et oculus dexter caligando caligabit” (xi. 17);
“gladius super oculo dextro, et oculus dexter caligando caligabit,” est quod periturum omne Verum in intellectu per falsum (quod “gladius” sit destructio veri per falsum, videatur supra, n. 131 (b)).

[8] Apud eundem,
“Plaga, qua percutiet Jehovah omnes populos qui pugnabunt contra Hierosolymam;… oculi ejus contabescent in foraminibus suis” (xiv. 12);
“populi qui pugnabunt contra Hierosolymam,” sunt qui contra ecclesiam (“Hierosolyma” est ecclesia); “oculi” eorum quod “contabescent,” est quod peritura intelligentia, pugnant enim ex falsis contra vera.

[9] Apud Sachariam,
“Percutiam omnem: equum stupore et omnem equum populorum caecitate” (xii. 4);
agitur ibi de vastatione ecclesiae; per “equum” significatur intellectuale; quare per quod “equus percuteretur stupore” et “caecitate,” est quod intellectus. (Quod “equus” significet intellectuale, videatur in opusculo De Equo Albo, n. 1-5.)

[10] Apud Davidem,
“Exaudi Me Jehovah, Deus mi illumina oculos meos, ne forte dormiam mortem” (Psalm. xiii. 4 (B.A. 3));
“illumina oculos” est intellectum. Apud Mosen,
“Non accipies munus, quia munus occaecat oculos sapientum” (Deutr. xvi. 19);
“occaecare oculos sapientum” est ut non videant seu intelligant verum.

[11] Apud Matthaeum,
“Lucerna corporis est oculus; si oculus simplex, totum corpus lucidum; si oculus malus, totum corpus obtenebratum; si ergo lumen sunt tenebrae, tenebrae quantae” (vi. 22, 23; Luc. xi. 34);
hic per “oculum” non intelligitur oculus sed intellectus, per “oculum simplicem” intellectus veri, per “oculum malum” intellectus falsi; “tenebrae” sunt falsa; “totum corpus” est totus Spiritus, nam is totus est qualis ejus voluntas et inde intellectus: si ei intellectus veri ex voluntate boni, est is angelus lucis; si autem ei intellectus falsi, est is spiritus tenebrarum: per illa verba describitur hominis reformatio per intellectum veri. Inde patet, quod qui scit quid “oculus” significat, scire possit arcanum illorum verborum. Quod homo reformetur per vera in intellectu, videatur supra (n. 112, 126).

[12] Apud Matthaeum,
“Si oculus dexter scandalizaverit te, erue eum et abjice abs te; nam bonum est luscus intrare in vitam, quam duos habens oculos mitti in gehennam ignis” (v. 29; cap. xviii. 9: Marc. ix. 47);
per “oculum” nec hic intelligitur oculus sed intellectus cogitans; per “oculum dextrum scandalizantem” intellectus cogitans malum; “eruere et abjicere illum” est tale non admittere sed rejicere; “luscus” est intellectus non cogitans malum, sed modo verum; intellectus enim cogitare potest verum; si cogitat malum est ex voluntate mali: quod oculus “dexter” dicatur, est quia per illum significatur intellectus boni, et per “sinistrum” intellectus veri (videatur n. 4410, 6923).

[13] Apud Esaiam,
“Audient in die illo surdi verba Libri, et ex caligine et e tenebris oculi caecorum videbunt” (xxix. 18);
apud eundem,
“Tunc aperientur oculi caecorum, et aures surdorum” (xxxv. {1}5);
apud eundem,
“Dabo te… in lucem gentium, ad aperiendum oculos caecorum, ad educendum e carcere vinctum, et e domo claustri sedentes in tenebris” (xlii. (6,) 7);
apud eundem,
“Educ populum caecum, cui oculi sunt, et surdos quibus aures” (xliii. 8);
“aperire oculos caecorum” est instruere illos qui adhuc ignorant vera, et usque desiderant illa, ita gentes. Simile significatur per
Sanationes caecorum a Domino (Matth. ix. 27-29; cap. xx. 29 ad fin.; cap. xxi. 14: Marc. viii. 23, 25: Luc. xviii. 35 ad fin.: Joh. ix. 1-21);
nam omnia miracula Domini involvebant talia quae sunt ecclesiae et caeli; inde erant illa Divina (videatur n. 7337, 8364, 9031).

[14] Quia “oculus” significabat intellectum, ideo inter statuta apud filios Israelis erat,
Quod caecus aut confusus oculo ex semine Aharonis non accederet ad offerendum sacrificium, nec intra velum intraret (Levit. xxi. 17-23);
Quod caecum non offerendum esset in sacrificium (Levis. xxii. 22; Mal. i. 8):
inde etiam inter maledictiones erat
“Febris consumens oculos” (Levit. xxvi. 16).
Ex his nunc sciri potest quid per “oculos Filii (2)hominis qui tanquam flamma ignis,” significatur; quod nempe Divina sapientia et intelligentia communicata illis qui in amore et inde fide in Dominum sunt:

[15] quod etiam significetur Divina Ipsius providentia, constat ex illis quae supra (n. 68) ostensa sunt. Quibus addendum est quod de Cherubis dicitur apud Ezechielem, et de quatuor Animalibus circa Thronum in Apocalypsi, per quae etiam Divina Domini providentia, et in specie custodia ne adeatur Dominus nisi per bonum, significatur: apud Ezechielem,
“Vidi, ecce quatuor rotae juxta cherubos;… tota caro eorum, et dorsa eorum, et manus eorum, et alae eorum, et rotae, erant plena oculis circumcirca” (x. (9,) 12);
et in Apocalypsi,
“Circa thronum erant quatuor animalia plena oculis ante et retro unumquodvis habebat… alas circum et intus plenas oculis” (iv. 6, 8);
quatuor haec “animalia” etiam erant cherubi, nam similis paene est descriptio eorum quae est cheruborum apud Ezechielem. Illis tot “oculi” ascribuntur, quia Divina Domini providentia, quae per “cherubos” significatur, est omnia in caelis et in terris ex Divina sapientia regere; Dominus enim ex Divina providentia videt omnia, disponit omnia, et prospicit omnia. (Quod par “cherubos” significetur Divina providentia Domini, et in specie custodia ne Dominus adeatur nisi per bonum, videatur n. 9277, 9509, (1)9673.)

153. “Et pedes suos similes chalcolibano.” Quod significet ultimum ordinis Divini quod naturale, plenum Divino amore, constat ex illis quae supra (n. 69) dicta et ostensa sunt, ubi similia. Quia in scriptis ad Angelum hujus Ecclesiae agitur de ecclesiae interno quod spirituale, et de ejus externo quod naturale, quod unum facient (videatur supra, n. 150), ideo praemittitur de Domino, a quo omne ecclesiae, “Haec dicit Filius (2)hominis habens oculos tanquam flammam ignis, et pedes similes chalcolibano;” per “oculos” enim respective ad homines significatur internum quod spirituale, et per “pedes” externum quod naturale; at per “oculos” et “pedes” respective ad Dominum significantur Divina, a quibus illa apud homines.

154. (Vers. 19.) “Novi opera tua et charitatem.” – Quod significet internum eorum qui ab ecclesia, constat ex significatione “operum,” quod sint illa quae sunt voluntatis seu amoris caelestis (de qua supra, n. 98), et ex significatione “charitatis,” quod sint quae sunt amoris spiritualis; quod per “opera et charitatem” significetur internum ecclesiae, est quia illa quae sunt voluntatis seu amoris faciunt internum ejus, at illa quae sunt intellectus et fidei faciunt externum ejus. Sunt bini amores, qui faciunt caelum seu ecclesiam, – amor in Dominum et amor erga proximum seu charitas: amor in Dominum est qui vocatur amor caelestis; et amor erga proximum, qui est charitas, est qui vocatur amor spiritualis. Quod ita dicantur, est ex eo, quod caelum distinctum sit in duo regna, quorum unum vocatur regnum caeleste, alterum regnum spirituale; inde quoque amores qui ibi regnant ita vocantur. (Videatur opus De Caelo et Inferno, n. 13-19, et 20-28, ac Doctrina Novae Hierosolymae, n, 54-62 et 84-100: ubi etiam ostensum est quid amor caelestis et quid amor spiritualis, quod nempe amor caelestis sit ex affectione voluntatis facere praecepta Domini, et quod amor spiritualis sit ex affectione intellectus facere praecepta Domini.) Sunt duo apud hominem, quae faciunt caelum aut ecclesiam apud illum, – amor et fides. Amor residet in voluntate hominis, nam quod homo amat hoc quoque vult; fides autem residet in intellectu hominis, nam quod homo credit, hoc quoque cogitat, et cogitatio est intellectus;

[2] internum itaque ecclesiae caelestis est ex affectione voluntatis, proinde ex amore boni facere praecepta Domini; internum autem ecclesiae spiritualis est ex affectione intellectus, proinde ex amore veri facere praecepta Domini; nam
quod facere praecepta Domini sit amare Ipsum, docet Ipse apud Johannem (cap. xiv. 21, 23):
internum ecclesiae caelestis est quod intelligitur per “opera,” ac internum ecclesiae spiritualis est quod intelligitur per “charitatem.” (Sed quia haec, ut clare appercipiantur, non paucis exponi possunt, videantur quae de illis in Doctrina Novae Hierosolymae dicta sunt: nempe, De Voluntate et Intellectu, n. 28-36; De Interno et Externo Homine, n. 36-53; De Amore in Genere, n. 54-64; De Amore erga Proximum seu Charitate, n, 84-107; et De Fide, n, 108-122; et in opere De Caelo et Inferno, ubi agitur De Amore Caelesti et De Amore Spirituali, n. 13-19.)

155. “Et ministerium et fidem.” – Quod significet bonum et verum ibi, constat ex significatione “ministerii,” quod sit bonum (de qua sequitur), et ex significatione “fidei,” quod sit verum. Causa quod “fides” significet verum est quia verum est fidei et fides est veri. Quod “ministerium” significet bonum, est quia “ministerium” in Verbo dicitur de bono: inde est quod functio Aharonis, filiorum ejus, et Levitarum, dicta fuerit “ministerium,” et in genere functio sacerdotum; et quod per “ministrare” Jehovae seu Domino, intelligatur colere Ipsum ex bono amoris. Inde patet quod “ministerium” se referat ad “opera,” et “fides” ad “charitatem,” de quibus mox supra, ubi dictum est, “Novi opera tua et charitatem:” nam fides et charitas unum faciunt; ubi enim non charitas ibi nec fides (videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 108-122; et in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-40).

[2] Quod “ministerium” et “ministrare” in Verbo dicatur de bono amoris, constare potest a sequentibus locis: – Apud Davidem,
Jehovah “facit angelos suos spiritus, ministros suos ignem flammantem” (Psalm. civ. 4);
quod Jehovah faciat “angelos suos spiritus” est quod recipientes Divini Veri (videatur supra, n. 130(a)); quod faciat “ministros suos ignem flammantem” est quod recipientes Divini Boni, nam per “ignem flammantem” significatur bonum amoris (videatur supra, n. 68): inde patet quod per “ministros” intelligantur illi qui in bono amoris sunt.

[3] Apud eundem,
“Benedicite Jehovae omnes exercitus Ipsius, ministri Ipsius facientes voluntatem Ipsius” (Psalm. ciii. (1)21);
“exercitus” Jehovae dicuntur qui in veris sunt (videatur n. 3448, 7236, 7988, 8019) “ministri” qui in bonis, quare dicitur “facientes voluntatem Ipsius;” “facere voluntatem” Domini est ex bono amoris, nam omne bonum se refert ad voluntatem, sicut omne verum ad intellectum.

[4] Apud Esaiam,
“Vos sacerdotes Jehovae vocabimini, ministri Dei nostri” (lxi. 6);
sacerdotes vocantur “ministri,” quia illi repraesentabant Dominum quoad bonum amoris; inde est (quod) qui in bono amoris sunt, in Verbo dicantur “sacerdotes” (videatur n. 2015, 6148, 9809, 10017); ex eo etiam est quod dicantur “ministri Dei;” inde est quod functio Aharonis et filiorum ejus dicatur “ministerium,” et quoque functio Levitarum sacerdotum; et quod intrare in tentorium conventus et fungi ibi ministerio, et quoque accedere ad altare et ibi fungi ministerio, dicatur “ministrare.” (Videatur Exod. xxviii. 35; cap. (2)xxx. 20: Num. viii. 15, 19, 24-26.) Et apud Jeremiam,
“Foedus meum irritum fiet. .. . cum Levitis sacerdotibus ministris meis” (xxxiii. 21).
(Quod Aharon repraesentaverit Dominum quoad Bonum Amoris, videatur n. 9806, (3)9946, 10017: quod etiam in genere sacerdotes, n. 2015, 6148: quod inde per “sacerdotium” in Verbo significetur Divinum Bonum Divini Amoris Domini, n. 9806, 9809.)

[5] Sunt duo regna in quae totum caelum distinctum est, unum in quo angeli qui in bono amoris caelestis sunt, alterum in quo sunt angeli qui in bono amoris spiritualis seu in charitate. Regnum caeleste Domini vocatur “sacerdotium” Ipsius, et regnum spirituale vocatur “regium” Ipsius (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 24, 226). De illis qui in regno caelesti dicitur “ministrare,” at de illis qui in regno spirituali sunt dicitur “servire.” Inde patet quid per “ministrare” et “ministrum,” et quid per “servire” et “servum” significatur in sequentibus his locis: –
Jesus dixit discipulis, “Quisquis voluerit esse magnus, esse debet vester minister; et quisquis voluerit esse primus, esse debet vester servus: sicut Filius hominis non venit ut Ipsi ministretur, sed ut ministret” (Matth. xx. 16-18; cap. xxiii. 11, 12: Marc. ix. 35: Luc. xxii. 24-27);
Jesus dixit, “Si quis ministraverit Mihi, sequitor Me; tunc ubi Ego sum, etiam minister meus erit; immo si quis Mihi ministraverit, honorabit eum Pater” (Joh. xii. 26);
Jesus dixit, “Beati servi, quos veniens Dominus invenerit vigilantes; dico vobis quod cincturus sit Se, et accumbere facturus eos, Ipseque accedens ministraturus illis” (Luc. xii. 37):
apud Esaiam,
“Filii alienigenae, qui adhaerent Jehovae ad ministrandum Illi, et ad amandum nomen Jehovae” (lvi. 6):
quia “ministrare” praedicatur de bono amoris, ideo dicitur “ad ministrandum Jehovae, et ad amandum;” ac ideo dicitur de Domino quod Ipse “ministraturus.” Ex his nunc constare potest quod per “ministerium” significetur omne quod fit ex bono amoris, ita bonum amoris.

156. “Et tolerantiam tuam.” – Quod significet conjunctionem cum externo, et tunc pugnam, constat ex significatione “tolerantiae,” cum de illis qui in interno et externo ecclesiae sunt, de quibus hic agitur, quod sit conjunctio interni cum externo, et pugna tunc; quod hoc per “tolerantiam” significetur, est quia conjunctio interni cum externo, seu spiritualis hominis cum naturali, fit per tentationes; aliter non conjunguntur: ideo pugna per quam illa conjunctio fit, quia homo tunc patitur et sustinet, significatur per “tolerantiam.” (Quod internus homo cum externo conjungatur per tentationes, quae sunt pugnae spiritualis, videatur in Arcanis Caelestibus, n.(1)10685; et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 190, 194, 199.)

157. “Et opera tua, et ultima plura prioribus.” Quod significet externa in de, constat ex significatione “operum,” quod sint externa in quibus interna; nam opera sunt ultimi effectus, in quibus interna se sistunt simul, et ibi in serie; formant ibi suum ultimum et plenum. Interna dicuntur quae sunt cogitationis et voluntatis, et spiritualiter loquendo, quae sunt amoris et fidei; haec sunt in operibus, unde haec sunt ultima. (Quod interiora quae mentis successive influant in externa, usque in extremum seu ultimum, et quod ibi etiam existant et subsistant, videatur n. 634, 6239, 6465, (1)9215, 9216: quod etiam forment in ultimo simultaneum, qua serie, n. 5897, 6451, 8603, 10099: quod totus homo sit in factis seu operibus, et quod id nondum existat quod modo est in velle et non in facere, cum homo facere potest, in opere De Caelo et Inferno, n. 475, 476.)

[2] His adjicere velim arcanum, quod nondum notum est: – Spiritus hominis in tali forma humana apparet post mortem, in quali vita affectionis ejus fuit in mundo; in forma pulchra si vita amoris caelestis ei fuerat, at in forma impulchra si vita amoris terrestris. Inde est quod angeli sint formae amoris et charitatiS. Sed illis non forma tam pulchra est ex affectione solius cogitationis et voluntatis, sed ex illarum affectione in factis seu operibus; facta enim seu opera ex affectione voluntatis et cogitationis, seu amoris et fidei, faciunt externam speciem spiritus, ita pulchritudinem faciei, corporis et loquelae ejus. Causa est, quia sicut interiora desinunt in facta seu opera ut in sua extrema, ita in formam corporis externam; nam notum est quod omne voluntatis hominis desinat in corporis extrema. Pars ibi in quam non desinit voluntas non est pars corporis, ut patet ab actibus etiam minimis corporis, qui omnes fluunt ex nutu voluntatis et sistuntur in corporis extremis (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 59, 60; et in opusculo De Ultimo Judicio, n. 30, 31).

[3] Idem constare potest ex eo, quod spiritus hominis sit prorsus sicut ejus voluntas: non sicut ejus voluntas quae non abit in actum quando potest; ea voluntas est modo cogitatio, in qua apparet sicut velle; sed est sicut voluntas actualis, quae non potius desiderat quam agere: haec voluntas est eadem cum ejus amore; secundum hanc est totus spiritus, et ejus forma humana; (quod voluntas seu amor sit ipse spiritus, videatur supra, n. 105, et in opere De Caelo et Inferno, n. 479;) unde est quod toties in Verbo dicatur quod homo debeat “facere praecepta,” et quod ei retribuetur secundum “facta;” hoc est, secundum amorem in factis, non autem secundum amorem absque factis, si facere potest.

[4] Dicitur, “Novi opera tua, et ultima plura prioribus;” et per “ultima plura prioribus” intelligitur quod pleniora sint amore post conjunctionem interni hominis cum externo; nam quantum internus conjungitur externo, tantum plus interni est in externis, consequenter in factis seu operibus: externa enim seu opera non sunt nisi quam effectus interiorum, quae sunt voluntatis et inde cogitationis; et effectus trahunt omne suum ab internis, a quibus existunt, sicut motus a suo conatu; conatus in homine est voluntas, et motus inde est actio.

[5] Ex illis quae in hoc versu explicata sunt, constare potest, quo ordine describitur conjunctio interni cum externo apud hominem ecclesiae: nempe, internum per “Novi opera tua et charitatem;” bonum interni et verum ejus per “ministerium et fidem;” conjunctio interni cum externo per “tolerantiam;” et externa inde per “Novi opera tua, et ultima plura prioribus:” sed quod illa involvantur iis verbis, nemo videre potest ex sensu litterae, sed ex sensu spirituali, qui inest, sensui litterae.

158. (Vers. 20.) “Sed habeo adversus te pauca.” – Quod significet quod cavendum, constat ex sequentibus, nam ibi dicitur a quibus cavendum est.

159. “(1)Quod permittas mulierem Jezabel” – Quod significet jucundum amoris sui et mundi, constat ex significatione “mulieris Jezabel,” quod sit ecclesia prorsus perversa; nam per “mulierem” in Verbo significatur ecclesia (videatur n. 252, 253, 749, 770, 6014, 7337, 8994), hic ecclesia Perversa; et quia omnis perversio ecclesiae existit ex binis amoribus, nempe ex amore sui et amore mundi, inde per “Jezabel” significatur illorum amorum jucundum. Vocatur ecclesia in qua regnant illi amores “mulier Jezabel,” ex eo quod per Isabelem uxorem Achabi in Verbo repraesentabatur illorum amorum jucundum, et per id perversio ecclesiae; omnia enim quae in Verbo, etiam Historico, scripta sunt, repraesentativa sunt talium quae ecclesiae (videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. 249-266). Quod omnis perversio ecclesiae ex illis binis amoribus, dum regnant super amores caelestes, existat, est quia illi bini amores prorsus oppositi sunt binis amoribus qui faciunt caelum et ecclesiam, qui sunt amor in Dominum et amor erga proximum, et quia ex illis binis amoribus existunt omnia mala et inde falsa. (Quod ita sit, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 59, 61, 65-83; et in opere “Caelo Inferno, n. 252, 396, 399, 400, 486, 551-565, 566-575.)

[2] Quod Isabel uxor Achabi repraesentaverit illa quae dicta sunt, videbitur in nunc sequentibus; hic primum de jucundis amorum aliquid dicetur. Unusquisque homo talis est qualis ejus amor, et omne jucundum vitae ejus est ex suo amore; quicquid enim amori ejus favet, hoc percipit jucundum, et quicquid amori ejus adversatur, hoc percipit injucundum; quapropter sive dicatur quod homo sit qualis ejus amor, sive dicatur quod homo talis sit quale est ejus vitae jucundum, idem est. Qui itaque sunt amores sui et mundi, hoc est, apud quos illi amores regnant, illi non habent aliud vitae jucundum, seu aliam vitam quam vitam infernalem; nam amores illi, seu jucunda vitae ex illis, quae perpetua sunt, vertunt omnes cogitationes et intentiones illorum ad se et ad mundum; et quantum vertunt illas ad se et ad mundum, tantum immergunt illas proprio hominis, quod ei ex hereditario est, ita simul in omnis generis mala; et quantum cogitationes et intentiones hominis vertuntur ad proprium ejus hereditarium, quod in se non est nisi quam malum, tantum avertuntur a caelo: nam interiora hominis quae ejus mentis sunt, hoc est, quae ejus cogitationis et intentionis, seu ejus intellectus et voluntatis, actualiter vertuntur ad amores suos, deorsum, hoc est, ad se, ubi amor sui et ejus jucunda regnant; et extrorsum, hoc est a caelo ad mundum, ubi amor mundi et ejus jucunda regnant. Aliter vero cum homo super omnia amat Deum, et proximum sicut se ipsum: tunc Dominus vertit interiora quae sunt mentis hominis, seu cogitationis et intentionis ejus, ad Se; ita avertit illas a proprio ejus, et elevat; et hoc praeter quod homo aliquid de eo sciat. Inde est quod spiritus hominis, qui est ipse homo, post solutionem a corpore actualiter vertatur ad amorem suum, quia is facit jucundum vitae ejus, hoc est, vitam ejus. (Quod omnes spiritus actualiter ad amores suos vertantur, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 17, 123, 142-145, 151, 253, 272, 510, 548, 552, 561; et supra, n. 41.)

[3] Hoc aliquantum illustrari potest ex eo, quod omnia minima corporis se vertant ad centrum commune nostri orbis, quod centrum gravium vocatur; et quod inde sit quod homines, ubicunque sunt, etiam qui in opposito versu et antipodes vocantur, insistant pedibus: at hoc centrum gravium est modo centrum gravium in Natura; verum centrum gravium aliud est in mundo spirituali; hoc determinatur apud hominem ex amore in quo est, deorsum si ei amor infernalis est, et sursum si amor ei caelestis est; et quo amor hominis determinatur, eo quoque cogitationes et intentiones ejus; nam hae sunt in spirituali mundo, et a viribus quae ibi, aguntur.

[4] Ex his nunc constare potest quod perversio ecclesiae, quae per “mulierem Jezabel” significatur, apud homines unice sit ex amoribus sui et mundi; quoniam hi vertunt interiora hominis, quae mentis ejus sunt, deorsum, et sic avertunt a caelo. Perversio ecclesiae apud homines dicitur, quia ecclesia est in homine, sicut caelum est in angelo: omnis ecclesia constituitur ex illis qui ecclesiae sunt, et non ab aliis tametsi natis ubi ecclesia est; hoc manifeste sciri potest ex eo, quod amor et fides faciant ecclesiam, ac amor et fides erunt in homine, proinde etiam ecclesia. (Quod caelum sit in angelo, et quod ecclesia in homine, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 33, 53, 54, 57, 454: et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 232, 233, 241, 245, 246.)

160. “Dicentem se prophetissam, docere et seducere meos servos.” – Quod significet quod inde doctrinam omnium falsorum, constat ex significatione “prophetae,” quod sit qui docet vera, et abstracte a persona, doctrina veri (de qua n. 2534, 7269); inde in opposito sensu per “prophetam” intelliguntur qui docent falsa, et abstracte a personis doctrina falsorum; similiter hic per “prophetissam:” quia hic per “prophetissam” significatur docens falsa, et doctrina omnium falsorum, ideo additur quod “doceat et seducat Domini servos;” “docere et seducere” dicitur, quia “docere” praedicatur de veris et falsis, ac “seducere” de bonis et malis, ac “servi Domini” in Verbo dicuntur qui in veris sunt, et “ministri” qui in bono (videatur supra, n. 155 fin.). Dicitur de Isabele, quod “se dicat prophetissam;” non quod Isabel uxor Achabi se dixerit prophetissam, sed quia per illam significatur jucundum amoris sui et mundi, et hoc jucundum docet et seducit illos qui in veris sunt; quisque enim, dum ex se, cogitat ex suo amore, ac inde se imbuit falsis, quod est “docere et seducere.” De Isabele legitur in Verbo
Quod Achabus rex Israelitarum acceperit Isabelem filiam regis Zidoniorum in uxorem, et quod abiverit et serviverit Baali, et ei erexerit altare in Samaria, et fecerit lucum (1 Reg. xvi. 31-33);
Quod Isabel occiderit prophetas Jehovae (1 Reg. xviii. 4, 13);
Et quod etiam occidere voluerit Eliam (cap. xix. 1, 2, seq.);
Quod per dolum, substituendo falsos testes, abstulerit vineam Nabotho, et eum occiderit (cap. xxi. 6, 7, seq.);
Inde praedictum ab Elia, quod canes comederent illam (1 Reg. xxi. 23; 2 Reg. ix. 10);
Et dein quod jussu Jehu dejecta sit e fenestra, et quod aspersum fuerit de sanguine ejus ad parietem, et ad equos qui conculcaverunt eam (2 Reg. ix. 32-34).

[2] Per haec omnia repraesentabatur perversio ecclesiae ex jucundo amoris sui et mundi, et ex inde scaturientibus malis et falsis; nam omnia historica Verbi, aeque ac prophetica, sunt repraesentativa talium quae ecclesiae sunt; per “Baalem,” cui servivit, et cui erexit altare, significatur cultus ex malis amoris sui et mundi; per “lucum,” quem fecit, significatur cultus ex falsis inde; per “quod occiderit prophetas Jehovae” significatur destructio ecclesiae quoad sua vera; per “quod etiam occidere vellet Eliam” significatur quod annihilare vellet Verbum, nam hoc Elias repraesentavit; per “vineam, quam per falsos testes abstulit Nabotho” significatur falSificatio veri et adulteratio boni; per propheticum Eliae “quod canes illam comederent,” significatur immundities et profanatio; per “quod dejecta sit e fenestra,” et per “quod aspersum sit e sanguine ejus ad parietem et ad equos qui conculcaverunt eam,” significatur sors illorum qui tales sunt; qualis sors illorum fit, constare potest ex singulis ibi in sensu interno. Ex his videri potest quod non alia Isabel intelligatur per “mulierem Isabelem dicentem se prophetissam,” quam Isabel uxor Achabi, de qua in Verbo; et quod per illam describantur illi qui in doctrina omnium falsorum sunt ex jucundis amorum sui et mundi.

161. “Scortari et idolothyta edere.” – Quod significet falsificationes veri et adulterationes boni, constat ex significatione “scortari,” quod sit falsificare vera (de qua supra, n. 141); et ex significatione “edere idolothyta,” quod sit appropriare malum (de qua etiam supra, n. 141 (a)): quod etiam sit adulterare bonum est quia appropriationes mali in rebus ecclesiae sunt adulterationes boni, applicantur enim ejus bona ad mala, et sic adulterantur: ut pro exemplo, bona Ecclesiae Israeliticae significabantur per altare, sacrificia, et comessationes ex sacrificatis; haec cum addicarentur Baali, tunc bona applicabantur ad mala; praeter similia alia. Pariter in ecclesia ubi non sunt repraesentativa, si applicatur Verbum ad confirmandum mala sui; ut fit a gente Pontificia ad dominium super universum caelum. Quod per “scortari et idolothyta edere,” significetur falsificare vera et adulterare bona, patet quoque ex eo, quod facta Isabelis una voce dicantur “scortationes” et “incantationes,” in Libro Secundo Regum,
“Cum videret Jehoramus Jehu, dixit, Num pax Jehu? qui dixit, Quid pax, usque ad scortationes Isabelis matris tuae et incantationes ejus multas?” (ix. 22.)

162. (Vers. 21.) “Et dedi illi tempus ut resipisceret a scortatione sua, et non resipuit.” – Quod significet quod qui inde in falsis sunt, non se convertant ad vera et per vera, constat ex significatione “resipiscere a scortatione,” quod sit a falsis se convertere ad vera, “scortatio” enim est falsificatio veri, ac “resipiscere” est se convertere ab illis, nam resipiscentia est actualis conversio a falsis ad vera, ac dissociatio et separatio ab illis (ut supra, n. 143); et ex significatione “non resipuit,” quod sit quod non a falsis ad vera se convertant. Haec dicta sunt de Isabele, sed intelliguntur qui ex jucundo amorum sui et mundi falsificarunt vera et adulterarunt bona; nam in propheticis Verbi nominatur una persona, et per illam intelliguntur omnes qui tales.

[2] Paucis dicetur de eo, quod qui apud se falsificarunt vera applicando ad jucundum amoris sui, postea se non convertant ad vera. Homo ex spirituali seu interno homine, et ex ejus intellectuali, videt vera, quae ecclesiae sunt, ex Verbo; sed non recipit illa ibi, nisi quantum amat illa usque ut velit facere illa: cum homo hoc ita vult, tunc internus seu spiritualis homo ex naturali et ejus memoria evocat et elevat vera quae ibi ad se, ac conjungit illa amori qui est voluntatis ejus; ita aperitur internus spiritualis homo, ubi est mens hominis interior et superior, et successive impletur et perficitur. At si homo patitur ut naturale jucundum, quod est jucundum amoris sui et mundi, praedominetur, tunc homo ex illo jucundo videt omnia; et si vera, applicat illa suo amori, et falsificat: quod cum fit, clauditur internus spiritualis homo; nam hic, quia ad receptionem talium quae in caelo sunt accommodatus est, non sustinet falsificari vera; quare cum falsificantur, se contrahit et claudit, paene sicut fibrilla aculeo tacta; quo semel clauso regnat amor sui aut amor mundi, aut uterque simul, ac format externum seu naturalem hominem prorsus in oppositum interno seu spirituali homini. Inde nunc est, quod qui falsificaverunt vera applicando ad jucunda amoris sui et mundi, postea non possint convertere se ad vera. Haec nunc sunt quae intelliguntur per ea verba, “Dedi” mulieri Isabeli “tempus ut resipisceret a scortatione sua, et non resipuit.”

163. (Vers. 22.) “Ecce Ego conjicio illam in lectum.” – Quod significet quod relinquantur suo naturali homini et ibi doctrinae falsorum, constat ex significatione “lecti,” quod sit naturalis homo, et quoque doctrina falsorum, de qua sequitur. Agitur in nunc sequentibus de illis qui se patiuntur seduci ab illis qui in doctrina falsorum sunt ex jucundo amorum sui et mundi, qui sunt qui per “Isabelem” intelliguntur, ut supra dictum est. Ii qui se seduci patiuntur non sunt sicut illi qui falsificaverunt vera et adulteraverunt bona ex jucundo illorum amorum, nam hi viderunt vera, et applicuerunt illa ad favorem jucundorum suorum, et sic perverterunt; hi sunt qui postea non possunt convertere se ad vera et illa agnoscere, et hi sunt de quibus in praecedente articulo (n. 162) actum est. Verum ii qui hoc non fecerunt, sed se ab illis seduci passi sunt, non ita occluserunt internum seu spiritualem hominem apud se, non enim ipsi falsificaverunt vera, sed credunt illis qui falsificaverunt, quia sonant ut vera; non enim altius cogitant quam quod credendum sit antesignanis, quia intelligentes et sapientes, ita pendent ex ore magistri; tales sunt plerique hodie in Christianismo imprimis qui nati sunt in terris ubi religio Pontificia; hi itaque sunt qui intelliguntur per moechantes cum Isabele in lecto.

[2] Quod “lectus” significet doctrinam falsorum, et simul naturalem hominem, est quia doctrina falsorum non aliunde est quam ex naturali homine separato a spirituali; et naturalis homo separatus a spirituali mundana videt in luce, at caelestia in caligine, inde falsum loco veri et malum loco boni; et si videt verum, falsificat id, et si bonum adulterat id: influit enim caelum per spiritualem seu internum hominem in naturalem seu externum, et non in naturalem seu externum immediate; in hunc immediate tunc influit mundus: et cum mundus naturalis apud hominem non regitur per mundum spiritualem, tunc vinculum ruptum est cum caelo; quo rupto homo mundum facit omne ac caelum parvi aut nihili, tum se omne et Deum parvi aut nihili. Cum externus seu naturalis homo in tali statu est, tunc in falsis est ex malis scaturientibus ex amore sui et mundi. Inde est quod quia per “lectum” significatur naturalis homo, etiam per illum significetur doctrina falsorum.

[3] Quod per “lectum “significetur naturalis homo, est quia substratus est spirituali, et sic in illo inque illis quae ibi sicut in suo lecto cubat. Quod “lectus” significet naturalem hominem, et quoque doctrinalia quae ibi, constare potest a locis in Verbo ubi nominatur, ut in sequentibus: – Apud Amos,
“Sicut eripuerit pastor ex ore leonis duo crura et particulam auris, sic eripientur filii Israelis habitantes in Samaria in angulo lecti et in extremitate spondae” (iii. 12);
“leo” significat ecclesiam, hic illos ibi qui destruunt bona et vera; “crura et particula auris” sunt bona quae in naturali homine, et inde aliquid apperceptionis veri; “filii Israelis habitantes in Samaria” sunt qui ex ecclesia; “in angulo lecti et in extremitate spondae,” sunt qui in pauco naturali lumine ex spirituali, et inde in aliquibus veris.

[4] Apud eundem,
“Vae securis in Zione, et confidentibus in montibus Samariae,… iis qui cubant super lectis eboris, et (extendentes se) super spondis suis, eduntque agnos de grege, et Vitulos e medio saginarii,… excogitant sibi instrumenta cantus, et bibunt ex scyphis Vini, et primitiis oleorum se ungunt, et super confractione Josephi non afficiuntur dolore” (vi. 1, 4-6);
“confidentes in montibus Samariae,” sunt qui sibi fidunt, et ex propria intelligentia doctrinas excludunt; “Samaria” est ecclesia perversa spiritualis; “lecti eboris” sunt fallaciae sensuum super quibus fundatur doctrina; “extendere se super spondis,” est inde falsa confirmare et multiplicare; “edere agnos de grege, vitulos e medio saginarii, bibere e scyphis vini, et ungere se primitiis oleorum,” est vera et bona Verbi ex sensu ejus litterae afferre, applicare et falsificare; “super confractione Josephi non affici dolore,” est nihili facere quod ecclesia spiritualis pereat, et vera ejus infringantur. (Quod “Josephus” in supremo sensu significet Dominum quoad Divinum spirituale, in sensu interno Domini regnum spirituaie, ita etiam ecclesiam spiritualem, in externo fructificationem boni et multiplicationem veri, videatur n. 3969, 3971, 4669, 6417, 6526.)

[5] Apud Mosen,
“Benedictiones patris tui praevaleant super benedictionibus parentum meorum fiant super caput Josephi, et super verticem (1)lecti fratrum ejus” (Gen. xlix. 26);
“Josephus,” ut dictum est, est ecclesia spiritualis Domini; “vertex lecti fratrum” est spirituale quod influit in omnia vera et bona illius ecclesiae (duodecim enim filii seu tribus Israelis significant omnia vera et bona ecclesiae in complexu, videatur n. 3858, 3926, 4060, 6335).

[6] Apud Lucam,
“Dico vobis, Illa nocte erunt duo in lecto uno, unus acceptabitur alter relinquetur: duae erunt molentes, una acceptabitur altera relinquetur: duo erunt in agro, unus acceptabitur alter relinquetur” (xvii. (34,) 35, 36);
agitur de consummatione saeculi, quae est ultimum tempus ecclesiae quando judicium; esse “in uno lecto” est in una doctrina ecclesiae; “duae molentes,” sunt qui colligunt et addiscunt talia quae inserviunt fidei; “duo in agro,” sunt qui in ecclesia sibi applicant vera et bona. (Quod “molentes” sint qui colligunt et addiscunt talia quae inserviunt fidei, videatur n. 4335, 7780, 9995. Quod “ager” sit receptio veri et boni, n. 368, 3310, 9141, 9295.)

[7] Apud Johannem,
Jesus dixit aegroto ad piscinam (1)Bethesdae, “surge, tolle lectum tuum, et ambula; et statim factus est sanus homo, et sustulit lectum suum et ambulavit. …Postea invenit eum Jesus, et dixit ei, Ecce sanus factus es; ne pecca amplius, ne pejus tibi fiat” (v. 8-12, 14);
et apud Marcum,
Removerunt tectum ubi Jesus erat, “et (1)demiserunt lectum super quo paralyticus jacebat.” Jesus dixit, “Quid est facilius, dicere, Remissa sunt tibi peccata tua, vel dicere, Surge et tolle lectum tuum et ambula Tunc dixit, Surge, tolle lectum tuum,” et ambula, “et abi in domum tuam. Tunc surrexit statim, et tollens lectum exivit coram omnibus” (ii. 4, 9, (11,) 12);
quod Dominus dixerit aegrotis illis, “Surge, tolle lectum et ambula,” significat doctrinam et vitam secundum illam, “lectus” doctrinam, et “ambulare” vitam; (quod “ambulare” sit vivere, videatur supra, n. 97;) et “aegrotus” significat illos qui transgressi sunt et peccaverunt; quapropter Dominus dixit aegroto ad piscinam (1)Bethesdae, “Ecce sanus factus es, ne pecca amplius, ne quid pejus tibi fiat;” et paralytico per tectum demisso in lecto, “Quid est facilius dicere, Remissa sunt tibi peccata, sive Surge, tolle lectum et ambula?” Qui non sciunt aliquid de sensu interno Verbi, credere possunt quod verba quae Dominus locutus est, non plus involvant quam quae exstant in sensu litterae; sed usque singula quae Dominus locutus est spiritualem sensum habent, nam locutus est ex Divino, ac ita simul coram caelo cum coram mundo (videatur n. 2533, 4637, 4807, 9048, 9063, 9086, 10126, (1)10276).

[8] Describitur lectus Ogi regis Baschanis ita apud Mosen:
Ogus rex Baschanis relictus fuit de reliquiis Rephaim; ecce lectus ejus lectus ferri, nonne ille in Rabbath filiorum Ammonis? cujus longitudo novem ulnarum, et quatuor ulnarum latitudo, in cubito viri” (Deut. iii. 11);
describitur ibi Ogi lectus, quia erat ex reliquiis Rephaim, et quia erat rex Baschanis; per “Rephaim” enim significabantur qui in amore sui prae aliis erant, et inde summe naturales, et ex persuasione suae eminentiae super alios in omnis generis falsis (videatur n. 581, 1268, 1270, 1271, 1673, (1)7686); et per “Baschanem” significabatur externum ecclesiae, ita naturale, erat enim Baschan extra Terram Canaanem ubi ecclesia; ideo lectus ejus describitur, qui non descriptus esset nisi talia per “Ogum” significata fuissent; nam quicquid in Verbo, etiam Historico, memoratur, quoad omnem vocem (2)significat; inde est quod Verbum sit in omnibus et singulis spirituale, proinde ab intimis ad ultima Divinum; inde quoque est, quod etiam memoratum sit quod lectus esset “ex ferro,” et quod esset “in Rabbath filiorum Ammonis,” et quod “longitudo ejus esset novem ulnarum, et latitudo quatuor in cubito viri;” “ferrum” enim significat naturale (videatur infra, n. 176); “Rabbath Ammonis” significat falsificationes veri (videatur in Arcana Caelestibus, n. 2468); ac “longitudo novem ulnarum et latitudo quatuor in cubito viri,” significat conjunctionem mali et falsi.

[9] Ex his videri potest quale est Verbum in suo sinu. Quia “lectus significat doctrinam, ideo inter statuta in ecclesia apud filios Israelis erat
Quod omne cubile super quo cubat fluxu affectus immundum esset;… et quod Vir qui tetigerit cubile ejus, lavaret vestes suas et ablueret se aquis (Levit. xv. 4, 5);
“fluxu affectus” significat illos qui in naturali amore sunt separato a spirituali; “lavare vestes et se abluere aquis” significat purificationem per vera fidei (videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. 202-209). Quia “Jacob” in Verbo significat ecclesiam externam, quae apud illos est qui in lumine naturali sunt, et vitam moralem vivunt ex obedientia fidei, tametsi non ex affectione interna, ideo cum sermo est de Jacobo, apparet in mundo spirituali superne ad dextrum sicut vir cubans in lecto; inde est quod in Verbo de illo moriente dicatur,
“Cum absolvisset Jacobus praecipere filiis suis, collegit pedes suas super lecto suo, et exspiravit” (Gen. xlix. 33);
“collegit pedes super lecto” dicitur, quia etiam per “pedes” significatur naturale (videatur n, 2162, 3147, 3761, 3986, 4280, 4938-4952).

164. (1) “Et moechontes cum illa in afflictionem magnam.” – Quod significet tentationes graves illis qui se addicant falsis eorum, constat ex significatione “moechari,” quod sit falsificare vera (de qua supra, n. 141); inde “moechari cum Isabele” est addicare se falsis eorum qui per “Isabelem” significantur; et ex significatione “afflictionis,” quod sit infestatio veri a falsis (de qua etiam supra, n. 47), hic tentatio, quia tentatio non aliud est quam infestatio veri a falsis apud hominem (videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. 188, 196, 197) inde per “conjicere moechantes cum illa in afflictionem magnam,” significatur quod illos qui se addicant falsis eorum in tentationes graves. Agitur hic de illis apud quos spiritualis seu internus homo non ita clausus est, ex eo quod in aliqua affectione veri spirituali sint, et usque patiuntur se seduci ab illis qui in doctrina falsorum sunt (videatur supra, n. 162). Hi quia recipiunt falsa in memoria naturalis sui hominis, cum quibus spiritualis internus homo non concordare potest, nam hic non recipit nisi vera, ideo oritur pugna inter spiritualem et naturalem hominem; haec pugna est tentatio, quae significatur per “afflictionem magnam.” (Quod tentatio sit pugna inter spiritualem et naturalem hominem, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 190, 194, 197, 199.)

165. “Si non resipuerint ad operibus suis.” – Quod significet si non Se separent ab illis, constat ex significatione “resipiscere,” quod sit se separare a falsis (de qua supra, n. 163); et ex significatione “operum,” quod hic sint scortationes cum Isabele, per quas significantur receptiones falsorum (de quibus mox supra, n. 163). Separare se ab illis est paenitentiam agere, et paenitentiam agere est desistere a malis et falsis, et dein fugere et aversari illa (videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. 161, 165, 169, et seq.).

166. (Vers. 23.) “Et filios ejus occidam morte.” – Quod significet quod sic falsa exstinguantur, constat ex significatione “filiorum,” quod sint vera ecclesiae ex Verbo, et in opposito sensu falsa (de qua sequitur); et ex significatione “occidere morte,” quod sit exstinguere; falsa enim separantur et quasi exstinguuntur per tentationes, et per quod homo desistat ab illis, ac fugiat et aversetur illa. Quod “filii” in Verbo significent vera, et in opposito sensu falsa, est quia in spirituali sensu Verbi agitur solum de talibus quae sunt ecclesiae et caeli, et omnia ecclesiae et caeli se referunt ad bona quae amoris et vera quae fidei; inde est, quod nomina consanguinitatum et affinitatum, ut “maritus,” “uxor,” “filius,” “filia,” “frater,” “soror,” “nurus,” “gener,” et plura, significent spiritualia, quae se referunt ad nativitatem spiritualem quae est regeneratio, et ad conjugium caeleste quod est conjugium boni et veri. Illa quae ex hoc conjugio nascuntur, sunt etiam bona et vera: inde est quod per “filias” in Verbo significentur bona, et per “filios” vera, utraque derivata ex bono quod significatur per “patrem,” et ex vero quod significatur per “matrem.” (Quod omnia vera et bona, quae apud hominem regeneratum sunt, secundum affinitates spirituales conjuncta sint, et consequentur, videatur n. 2508, 3815, 4121. Quod etiam omnes in caelo consociati sint secundum affinitates spirituales, in opere De Caelo et Inferno, n. 205. Quod “filii” significent vera et affectiones veri, ostensum est in Arcanis Caelestibus, n. 489, 491, 533, 2623, 3373, 4257, 8649, 9807. Quod “filii filiorum” significent vera in ordine successivo, n. 6583, 6584. Quod per “patrem,” “matrem,” “fratres,” “liberos,” significentur bona et vera, aut mala et falsa, quae apud hominem, n. 10490. Quod “percutere matrem super filios” sit destruere omnis ecclesiae, n. 4257. Quod Dominus Se dixerit “Filium hominis,” quia Ipse erat Divinum Verum, et quia omne verum caeli et ecclesiae ab Ipso procedit, supra, n. 63.)

167. “Et cognoscent omnes (Ecclesiae) quod Ego sim scrutans renes et corda.” – Quod significet cognitionem omnium qui ab ecclesia sunt, quod Dominus solus sciat et exploret exteriora et interiora, ac quae fidei et amoris sunt, constat ex significatione “scrutari,” cum de Domino, quod sit quod solus sciat et exploret; ex significatione “renum,” quod sint vera fidei et purificatio eorum a falsis (de qua sequitur); et ex significatione “cordium,” quod sint bona amoris. Quod “cor” significet bonum amoris, est quia duo sunt quae regnant in homine, ex quibus omnis vita corporis ejus, nempe cor et pulmo; et quia omnia quae in hominis corpore sunt, correspondent illis quae in ejus mente, et ibi duo quoque sunt quae regnant, nempe voluntas et intellectus. Haec bina regna mentis correspondent binis regnis corporis, nempe voluntas cordi et ejus pulsui, ac intellectus pulmoni et ejus respirationi; absque illa correspondentia corpus non vivit, ne quidem particula ejus. Quia cor correspondet voluntati, etiam correspondet bono amoris; et quia pulmo correspondet intellectui, etiam correspondet veris fidei. Ex hac correspondentia est quod “cor” significet amorem, et quod “anima” significet fidem. Inde est quod toties in Verbo dicatur “ex corde et anima,” per quod intelligitur ex amore et fide. (Sed quia de hac correspondentia multis actum est in Arcanis Caelestibus, videantur illa ibi plenius ostensa; nempe, – Quod “cor” in Verbo significet amorem, et quia amorem quod etiam significet voluntatem, n. 2930, 3313, 7542, 8910, 9050, 9113, 10336. Quod cor correspondeat illis quae amoris sunt apud hominem, et pulmo illis quae sunt fidei apud illum, n. 3883-3896. Quod in caelo sit pulsus qualis cordis, et respiratio qualis pulmonis, n. 3884, 3885, 3887. Quod pulsus cordis ibi sit secundum statum amoris, et respiratio pulmonis secundum statum fidei, n. 3886-3889. Quod influxus cordis in pulmonem se habeat sicut influxus boni in verum, tum sicut influxus voluntatis in intellectum, ut et secundum influxum amoris in fidem, et quod similes communicationes et conjunctiones sint, n. 3884, 3887-3889, 9300, (1)9495. Influxus caeli in cor et in pulmonem ab experientia, n. 3884. Quod ex illa correspondentia in Verbo ex corde et ex anima significet ex amore et fide, n. 2930, 9050. Quod conjunctio spiritus hominis cum corpore ejus sit per respirationem pulmonis et per pulsum cordis; et quod ideo illis cessantibus homo moriatur quoad corpus, sed vivat quoad spiritum, in opere De Caelo et Inferno: et quod quando pulsus cordis cessat, spiritus separetur, ex causa quia cor correspondet amori, qui est calor vitalis, n. 447 ibi: plura de illa correspondentia (videantur ibi n. 95.) Quod “renes” significent vera fidei et purificationem eorum a falsis, est quia purificatio sanguinis in renibus peragitur; et per “sanguinem” in Verbo significatur verum (videatur n. 4735, 9127) simile etiam per organum quod purificat, significatur: omnis etiam purificatio a falsis fit per vera. Inde patet quid significat in Verbo, quod Jehovah seu Dominus “scrutetur corda et renes,” quod nempe exploret vera fidei et bona amoris, et separet illa a falsis et malis.

[2] Hoc significatur per “renes” in sequentibus locis: – Apud
Jeremiam,
“Jehovah Zebaoth judex justitiae probans renes et cor” (xi. (2)20);
apud eundem,
“(3)Plantasti eos, etiam radicati sunt, pergunt, etiam faciunt fructum; propinquus Tu in ore eorum, et longinquus a renibus eorum: Jehovah,… videbis me, et probabis cor meum” (xii. 2, 3);
“propinquus in ore et longinquus a renibus,” est verum modo in memoria et inde in aliqua cogitatione cum homo loquitur, non autem in voluntate et inde in actu; verum in voluntate et inde in actu est quod separat et dissipat falsa; verum in voluntate et inde in actu est velle et facere quod homo scit et cogitat verum esse; hoc verum est quod in specie intelligitur per “renes.”

[3] Apud eundem,
“Ego Jehovah scrutans cor et probans renes, et ad dandum cuivis juxta vias ejus, et juxta fructum operum ejus” (xvii. 10);
“scrutari cor” est purificare bonum separando malum; “probare renes” est purificare verum separando falsum; ideo dicitur “ad dandum cuivis juxta vias ejus, et juxta fructum operum ejus;” “viae” sunt vera quae fidei, et “fructus operum” sunt bona quae amoris. (Quod “via, sint vera quae fidei, videatur supra, n. 97; at quod “fructus operum” sint bona quae amoris, n. 98, 109, 116, ibi,)

[4] Apud eundem,
“Jehovah Zebaoth probans justum, Videns renes et cor” (xx 12);
et apud Davidem,
“Confirma justum, nam qui probas corda et renes Deus justus” (Psalm. vii. 10 (B.A. 9));
“justi” pro illis qui amant facere verum et bonum; horum vera et bona purificantur a Domino, quod intelligitur per quod “vides” et “probas renes et corda.” Apud Davidem,
“Proba me Jehovah, et tenta me, explora renes meos et cor meum” (Psalm. xxvi. 2);
quia vera a falsis et bona a malis separantur per tentationes, ideo dicitur, “Tenta me.” Apud eundem,
“Exacerbatur cor meum, et renibus meis exacuo me; sed ego stolidus nec cognosco” (Psalm. lxxiii. 21, 22);
infestatio boni a malo, et veri a falso, describitur per illa verba. Apud eundem,
“Ecce veritatem desideras in renibus, et in occulto sapientiam notam facis mihi” (Psalm. li. 8 (B.A. 6));
hic “renes” alia voce in lingua originali exprimuntur, quae involvit tam separationem falsorum a veris quam malorum a bonis; inde patet quod per “renes” purificatio et separatio significetur.

[5] Apud eundem,
“Benedicam Jehovae qui consuluit mihi, etiam noctibus castigant me renes mei” (Psalm. xvi. 7);
“noctes” significant statum hominis quando falsa exsurgunt; pugna tunc verorum cum illis significatur per “castigant me renes.” Apud eundem,
“Etiam tenebrae non faciunt tenebras prae te, sed nox sicut dies lucida est, sicut tenebrae ita lux; Tu enim possides renes meos,… non latuit Te os meum cum factus sum in occulto” (Psalm. cxxxix. 12, 13, 15);
“tenebrae” sunt falsa, et “lux” sunt vera; “possidere renes” est scire falsa et vera apud hominem; inde dicitur “non latuit Te os meum cum factus sum in occulto,” per quod significatur quod non latuerit aliquod falsum quod factum est. (Quod “tenebrae” sint falsa, et “lux” sint vera, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 126-140; et quod “os” sit verum in ultimo ordinis, et in opposito sensu falsum, in Arcanis Caelestibus, n. 3812, 5560, (1)5565, 6592, 8005.)

[6] Quoniam “renes” significabant vera purificata a falsis, ideo
In sacrificiis adolebantur solum adipes et renes (videatur Exod. xxix. 13: Levit. iii. 4, 10, 15; cap. iv. 9: et alibi);
quod solum adipes et renes adolerentur super altari, erat causa, quia “adipes” significabant bona amoris, et “renes” vera fidei. (Quod “adipes” seu “pinguedines” significent bona amoris, videatur n. 353, 5943, 6409, 10033. Quod “renes” significent vera fidei lustrantia, purificantia, et a se rejicientia falsa, est ex correspondentia; nam omnia et singula corporis correspondent, ut constare potest in opere De Caelo et Inferno, ubi in suo articulo ostenditur Quod Correspondentia sit omnium Caeli cum omnibus Nominis, n. 87-102; et ibi de Renibus, n. 96, 97,) Quis usquam sciret, nisi sciat quod talis correspondentia sit, cur toties in Verbo dicatur de Jehovah seu Domino, quod sit “scrutans et Probans renes et cor?” (Praeterea de Correspondentia Renum, Ureterum et Vesiculae, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 5380-5386.) Quod “scrutari renes et corda” etiam significet explorare exteriora et interiora hominis, est quia verum est extra et bonum est intra; ac bonum spirituale, quod in sua essentia est verum, et in specie per “renes” significatur, est bonum exterius; bonum autem caeleste, quod in specie per “cor” significatur, est bonum interius. (Hoc melius constare potest ex illis quae de Regno Spirituali et de Regno Caelesti in opere De Caelo et Inferno, n. 20-26, ostensa sunt.)

168. “Et dabo unicuique vestrum secundum opera sua.” – Quod significet beatum aeternum secundum internum ejus in externo, constat ex significatione “operum,” quod sint illa quae sunt amoris et inde fidei (de qua supra, n. 98, 116); et quod sint ea in factis seu operibus (supra, n. (2)157); et ex significatione “dare unicuique secundum opera,” quod sit beatum aeternum; nam omne beatum et jucundum est amoris et secundum amorem (de qua etiam supra, n. 146): hic per “dare unicuique secundum opera sua” significatur beatum aeternum secundum internum in externo, quia hic agitur de illis qui in interno sunt et simul in externo, et de conjunctione utriusque (videatur supra, n. 150). Dicitur beatum aeternum secundum internum in externo, quia omne beatum caeli apud hominem, spiritum, et angelum, influit per internum in externum eorum; internum enim eorum formatum est ad receptionem omnium caeli, et externum ad receptionem omnium mundi; quapropter beatum caeleste datur unice apud illos apud quos internum apertum est, et formatum ad imaginem caeli: non autem apud illos apud quos internum clausum est; horum beatum est jucundum honoris, gloriae et lucri, quod jucundum homini est quamdiu vivit in mundo. (Sed id post mortem, cum homo fit spiritus, vertitur in correspondens, quod est tetrum et dirum, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. (1)485-490; et quod beatum caeli, quod gaudium caeleste vocatur, sit solum illis qui (in) interno sunt et inde in externo, in eodem opere, n. 395-414: et quid Internum et Externum, in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 36-53.)

169. (Vers. 24.) “Vobis autem dico, et reliquis in Thyatiris. – Quod significet omnibus et similis apud quos internum conjunctum est externo, constat ex illis, quae supra (n. 150) dicta et ostensa sunt, quod nempe in scriptis ad Angelum Ecclesiae in Thyatiris describantur illi qui in interno sunt et inde in externo, ita apud quos internum conjunctum
est externo.

170. “Quicunque non habet doctrinam hanc.” – Quod significet apud quos jucundum externum, quod est jucundum amoris sui et mundi, non dominatur, constat ex significatione “doctrinae” illius, quam “Jezabel dicens se prophetissam” docuit et per quam seduxit, quod sit jucundum amoris sui et mundi (de qua supra, n. 159-161): per “doctrinam” hic significatur vita, ita per “non habere illam” significatur non vivere secundum illam; intelligitur enim habere doctrinam in se, et habere doctrinam in se est in vita: inde patet, quod per “doctrinam Jezabelis” intelligatur vita amoris sui et mundi.

171. “Et qui non cognoverunt profunda satanae, ut dicunt.” – Quod significet illaqueationem ab illis, constare potest ex eo, quod amores sui et mundi sint qui regnant in infernis, et quod illi amores prorsus oppositi sint amoribus in Dominum et erga proximum qui regnant in caelo: “satanas,” per quem intelligitur infernum (videatur supra, n. 120) continuo inspirat amores sui et mundi, et hos quoque recipit homo ex jucundo, quia ei insunt ex hereditario, et inde sunt ejus proprium; ita insinuat se infernum apud hominem, et ei illa queat. Haec sunt quae significantur per “profunda satanae.” Pauci etiam sunt qui hoc norunt, quoniam amores illi, quia sunt proprium homini ex hereditario, trahunt ad se mentem ejus per allectamenta ex jucundo, et sic abstrahunt a jucundis amorum caeli, usque adeo ut nesciat quid jucunda caeli. Illa jucunda, nempe amorum sui et mundi, sunt quae claudunt internum hominem, et aperiunt externum; et quantum hic aperitur, tantum clauditur ille, usque ut homo tandem in totali caligine sit quoad illa quae caeli et ecclesiae sunt, tametsi in lumine quoad illa quae sui et mundi sunt. (Sed haec videantur plenius descripta in opere De Caelo et Inferno, nempe in articulo n. 13-19, ubi ostensum est, Quod Divinum Domini in caelo sit Amor in Ipsum et Charitas erga Proximum; et in articulo n. 551-565, in quo ostensum est, Quod omnes qui in Infernis sunt, in Malis et inde Falsis ex amoribus Sui et Mundi sint; et quod illi amores sint Ignis infernalis, n. 566-575: et praeterea in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 65-83, ubi de illis binis amoribus actum est.)

172. “Non impono super vos aliud onus.” – Quod significet quod hoc solum cavendum sit, constat ex significatione “imponere onus” super illos apud quos internum conjungi potest externo, quod sit ut id sollicito caveant, quoniam jucunda binorum illorum amorum solum faciunt ut internum hominis quod spectat caelum claudatur; quo clauso non datur ulla conjunctio ejus cum externo quod spectat mundum, nec aliquis influxus e caelo. “Onus” dicitur, quia proprium hominis, quod est amare se prae Deo, et mundum prae caelo, renititur.

173. (Vers. 25.) “Attamen quod habetis retinete donec venio.” – Quod significet permanentiam in statu boni amoris et fidei usque ad visitationem, constat ex significatione “retinete quod habetis,” quod sit permanere in statu amoris et fidei, ita in statu conjunctionis interni cum externo, in quo esse possunt quantum resistunt jucundis amorum sui et mundi; tantum enim conjungitur internum externo quantum homo removet a se illa jucunda, ita plus apud unum et minus apud alterum; et ex significatione “donec venio,” quod sit visitatio (de qua supra, n. 144).

174. (Vers. 26.) “Et vincens at custodiens usque ad finem opera mea.” – Quod significet post pugnam contra illos amores, et remotionem illorum quantum potest, perseverationem in amore et fide, constat ex significatione “vincere,” quod sit pugnare contra jucunda amorum sui et mundi, ac illa removere; quod hic sensus spiritualis illorum verborum sit, sequitur ex serie; et ex significatione “custodire usque ad finem,” quod sit perseveratio usque ad mortem, nam qui perseverat usque ad mortem in amore et fide, is salvatur, manet enim postea in aeternum qualis quoad omnem suam vitam tunc est (videatur supra, n. 125); et ex significatione “operum,” quod sint illa quae sunt amoris et fidei in causa et in effectu, seu in internis et in externis; quod haec per “opera” hic significentur, est quia de illis in scriptis ad Angelum hujus Ecclesiae agitur (videatur supra, n. 150). Dicitur custodiens “opera mea,” quia omne amoris et fidei, et omnis aperitio interni et ejus conjunctio cum externo est a solo Domino; inde “opera,” per quae illa significantur, non sunt hominis sed Domini apud illum; inde est quod dicantur “opera mea.”

175. (a). “Et dabo illi potestatem super gentes.” – Quod significet quod super mala apud se, quae tunc a Domino discutientur, constat ex significatione “gentium,” quod sint mala (de qua sequitur); et ex significatione “dare potestatem super illas,” quod sit quod illa, nempe mala, tunc a Domino discutientur: “potestatem habere” cum dicitur “super gentes,” est discutere cum dicitur de malis; ita voces applicantur suis subjectis: quod discutientur a Domino, est quia Dominus discutit mala per vera; revelat illa prius per vera, et cum homo agnoscit illa, tunc Dominus discutit illa. (Quod solus Dominus id faciat, videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. 200.) Pluries in Verbo nominantur “gentes et populi,” et qui non scit aliquid de sensu spirituali seu interno Verbi, credit quod populi et gentes intelligantur, sed per “populos” intelliguntur illi qui in veris sunt, aut in opposito sensu qui in falsis, ac per “gentes” intelliguntur illi qui in bonis, aut in opposito sensu qui in malis; et cum per “populos” et “gentes” illi intelliguntur, etiam abstracte a personis per “populos” intelliguntur vera aut falsa, ac per “gentes” bona aut mala, nam verus sensus spiritualis est abstractus a personis, spatiis, temporibus, et similibus quae sunt propria Naturae;

[2] sensus naturalis Verbi, qui est sensus litterae ejus, est una cum illis, et sensus qui est una cum illis inservit pro basi sensui qui est absque illis: omnia enim quae in Natura sunt, ultima ordinis Divini sunt; ac Divinum non subsistit in medio, sed defluit usque ad sua ultima, et sic subsistit; inde est quod Verbum tale sit in littera, et nisi tale foret, non inserviret sapientiae angelorum, qui spirituales sunt, pro basi. Inde videri potest quantum errant qui contemnunt Verbum propter stylum. Quod “gentes” significent illos qui in bono sunt, et abstracte bona, est quia homines antiquis temporibus vixerunt distincti in gentes, familias, et domos, et tunc amaverunt se mutuo et pater gentis totam gentem quae ex se erat, ita erat inter illos bonum amoris regnans; inde est, quod per “gentes” significentur bona. At cum in contrarium iverunt, quod factum est sequentibus aevis, cum imperia coeperunt, tunc per “gentes” significata sunt mala. (Sed plura de his videantur in opusculo De Telluribus in Universo, n. 49, 90, 173, 174.)

[3] Quod “gentes” in Verbo significent bona aut mala, ac “populi” vera aut falsa, constare potest a sequentibus his locis: – Apud Esaiam,
“Ambulabunt gentes ad lucem tuam, et reges ad splendorem ortus tui. . . . . Tunc videbis et afflues, . . . . et dilatabit se cor tuum, quod convertatur ad Te multitudo maris, exercitus gentium (1)veniunt ad Te . . . . aperientur portae tuae jugiter, interdiu et noctu non claudentur, ad adducendum ad Te exercitum gentium, et reges earum deducentur; nam gens aut regnum quae non servient Tibi peribunt; et gentes vastando vastabuntur. . . . Suges lac gentium, immo ubera regum suges. . . . . Exiguus erit in mille, et paucus in gentem numerosam” (lx. (3,) 5, 11, 12, 16, 22);
agitur ibi de Domino, et per “gentes” intelliguntur omnes qui in bono amoris sunt in Ipsum, et per “reges” omnes qui in veris fidei in Ipsum; inde patet quinam intelliguntur per “gentes” quae “ambulabunt ad lucem tuam” et per “exercitum gentium” quae “adducentur,” et quinam per “reges qui ambulabunt ad splendorem ortus tui,” et per “reges gentium” qui “deducentur;” et quid intelligitur per quod “suges lac gentium, et ubera regum” (“lac” est jucundum boni amoris, similiter “ubera” quia ex illis lac); multiplicatio veri et fructificatio boni describitur per quod “exiguus erit in mille, et paucus in gentem numerosam:” per “gentes” autem “quae vastabuntur,” intelliguntur omnes qui in malis sunt, et quoque ipsa mala.

[4] Apud eundem,
“Ecce tollam erga gentes manum meam, et erga populos tollam signum meum, ut adferant filios tuos in sinu, et filias tuas super humero apportent; et erunt reges nutritii tui, et principes feminae lactatrices tuae; facies (ad) terram incurvabunt Tibi” (xlix. 22, 23);
agitur etiam ibi de Domino, et de illis qui Ipsum colent et adorabunt; “tollere erga gentes manum et erga (2)populos signum,” est adsciscere sibi omnes qui in bonis amoris et inde veris sunt; de his dicitur, quod “adferent filios tuos in sinu, et filias tuas apportabunt humero;” “filii” sunt affectiones veri, et “filiae” sunt affectiones boni (videatur supra, n. (3)166); et de illis dicitur quod eorum “reges erunt nutritii tui, et principes feminae lactatrices tuae;” “reges” sunt ipsa vera, “principes feminae” sunt eorum bona; per haec et illa quia homo regeneratur et quoque alitur, dicitur quod erunt “lactatrices” et “nutritii.” (Quod homo per vera et per vitam secundum illa regeneretur, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 23, 24, 27, 186.) Hic est sensus internus horum verborum; quis absque eo sensu intellecturus esset illa?

[5] Apud eundem,
“Dixit Jehovah, Ecce Ego expandens super” Hierosolymam, “sicut fluvium, pacem, et sicut torrentem (inundantem), gloriam gentium, ut sugatis. . . . . Veniet ad congregandum omnes gentes et linguas, ut veniant videantque gloriam meam. . . . . . Annuntiabunt gloriam meam in gentibus; tunc adducent fratres vestros ex omnibus gentibus munus Jehovae super equis et super curru, . . . . ad montem sanctitatis meae” (lxvi. 12, 18-20);
“Hierosolyma” ibi est ecclesia Domini in caelis et in terris; ecclesia in caelis dicitur, quia ibi etiam est ecclesia (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 221-227); per “gentes et linguas” intelliguntur omnes qui in bonis amoris et inde veris: (dicitur) “adducere ex omnibus gentibus munus Jehovae super equis et super curru,” (et hic) “munus Jehovae” est cultus ex bono amoris, “equi et currus” sunt intellectualia et doctrinalia, nam ex his et super his fundatur cultus. (Quod “equi et currus” illa significent, videatur in opusculo De Equo Albo, n. 1-5.)

[6] Apud eundem,
“Fiet in die illo Radicem Jischaji, qui stans in signum populorum, gentes quaerent” (xi. 10);
“Radix Ischaji” est Dominus; “Stare in signum populorum,” est ut videatur ab illis qui in veris sunt; “gentes qui quaerent” sunt qui in bono amoris: creditur quod per “gentes” ibi intelligantur gentes quae accessurae sunt et Dominum agniturae, ex quibus ecclesia quae Ecclesia Gentium vocatur; at non illi per “gentes” intelliguntur, sed omnes qui in amore et fide in Dominum Sunt, sive intra ecclesiam sive extra illam sint (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 308, (1)318-328).

[7] Apud eundem,
“Honorabunt Te populus validus, urbs gentium potentium timebunt Te” (xxv. 3);
apud eundem,
“Aperite portas ut ingrediatur gens justa; . . . . addidisti genti, Jehovah, addidisti genti, glorificatus es” (xxvi. (2)2,15);
apud eundem,
“Appropinquate gentes ad audiendum, et populi auscultate” (xxxiv. 1);
apud eundem,
“Jehovah vocavi Te in justitia, . . . . in foedus populo, in lucem gentium” (xlii. 6);
apud Jeremiam,
“Benedicent sibi in Eo gentes, et in Eo gloriabuntur” (iv. 2);
apud eundem,
“Quis non timebit Te, Rex gentium? . . . . et in omni regno earum non sicut Tu” (x. 7);
apud Danielem,
“Videns fui in visionibus noctis, et ecce cum nubibus caeli sicut Filius hominis; . . . . Huic datum est dominium et gloria et regnum, et omnes populi, gentes, et linguae Ipsum colent” (vii. 13, 14);
apud Davidem,
“Confitebuntur Tibi populi, Deus, confitebuntur Tibi populi omnes. laetabuntur et jubilabunt gentes, eo quod judicaturus es populos rectitudine, et gentes in terra ducturus es” (Psalm. (1)lxvii. 4-6 (B. A. 3, 4));
apud eundem,
“Ut videam bonum electorum tuorum, et laeter in gaudio gentium tuarum” (Psalm. (2)cvi. 5);
in Apocalypsi,
Afferretur gloria et honor gentium in Novam Hierosolymam (xxi. (3)26);
apud Esaiam,
“Vos sacerdotes Jehovae vocabimini, ministri Dei (4)nostri, dicetur vobis; opes gentium comedetis, et in gloria earum gloriabimini” (lxi. 6);
in Threnis,
“Spiritus narium nostrarum, Unctus Jehovae, captus est in foveis eorum, de quo dixeramus, In umbra ejus vivemus inter gentes” (iv. 20).
In his locis per “gentes” intelliguntur omnes qui in amore in Dominum sunt, sive intra ecclesiam ubi Verbum est, sive extra illam sint.

[8] (b.) Quod per “gentes” in opposito sensu intelligantur illi qui in malis sunt, et abstracte ipsa mala, constare potest a sequentibus: -Apud Jeremiam,
“Adducam super vos gentem e longinquo . . . . gens valida ista, gens a saeculo ista, gens cujus non cognosces linguam; . . . . comedet messem tuam et panem tuam, comedet filios tuos et filias tuas comedet vitem tuam et ficum tuam; desolabit urbes . . . . gladio” (v. 15, 17);
agitur ibi de vastatione ecclesiae, et per “gentem” intelligitur malum, quod illam consummaturum; inde dicitur quod “comedet messem et panem,” “filios et filias,” “vitem et ficum,” et “depauperabit urbes gladio;” per quae significantur omnia bona amoris et vera fidei; per “messem” status receptionis veri a bono (videatur n. 9295); per “panem,” bonum amoris (in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 218); per “filios et filias,” affectiones veri et boni (supra, n. (1)166); per “vitem,” ecclesia interna, ita interna ecclesiae (in Arcanis Caelestibus, n. 1069, 5113, 6376, 9277); per “ficum,” ecclesia externa, ita externa ecclesiae (n. 5113); per “urbes,” doctrinae (n.4011, (2)2449, (3)2712, 2943, 3216, 4492, 4493); per “gladium,” falsum destruens (supra, n. 73, 131(b)): ex his constare potest quod per “gentem” significetur malum quod destruit ea omnia.

[9] Apud eundem,
“Ecce Ego dans coram populo hoc offendicula, ut offendant in iis patres et filii: . . . . ecce populus veniens e terra septentrionis, et gens magna ex lateribus terrae; . . . . non miserantur, vox (4)eorum sicut mare resonat, et super equis equitant” (vi. 21-23);
“gens” etiam ibi pro malo, et “populi” pro falsis; “offendicula in quibus offendent patres et filii,” sunt perversiones boni et veri (“patres” sunt bona, et “filii” sunt vera quae inde); “populus” dicitur “e terra septentrionis, et gens e lateribus terrae,” quia “septentrio” significat falsum ex malo, et “latera terrae” significant quae extra ecclesiam, ita significant mala remota a bonis ecclesiae; “resonare sicut mare, et equitare super equis,” est persuadere ex fallaciis sensuum, et per ratiocinia inde.

[10] Apud Ezechielem,
“Terra est plena judicio sanguinum, et urbs plena est Violentia; ideo adducam pessimas gentium, ut occupent domos eorum; . . . . rex lugebit, et princeps induetur stupore” (vii. 23, 24, 27);
“terra” est ecclesia; “plena judicio sanguinum,” est quod sit in falsis destruentibus bona; “urbs” est doctrina; “plena violentia,” est quod vim inferat bono charitatis; “pessimae gentium,” sunt dira falsa ex malo; “occupare domos eorum,” est mentes eorum; “rex” qui “lugebit,” est verum ecclesiae; “princeps” qui “induetur stupore,” est verum inserviens. (Quod “terra” sit ecclesia, videatur n. 662, 1066, (5)1068, 1262, 1413, 1607, 2928, 3355, 4447, 4535, 5577, 8011, 9325, 9643: quod “sanguines” sint falsa destruentia bonum, n. 374, 1005, 4735, 5476, 9127: quod “urbs” sit doctrina, n. 2268, (6)2449, 2451, 2712, 2943, 3216, 4192, 4493: quod “violentia” sit vis inferens bono charitatis, n. 6353: quod “domus” sint illa apud hominem quae ejus mentis sunt, n. 710, (7)2231, 2233, (8)2559, 3128, 3538, (9)4973, 5023, 6690, 7353, 7848, 7910, 7929, 9150: “rex” qui “lugebit,” quod sit verum ecclesiae, videatur supra, n. 31 (a).)

[11] Apud Davidem,
“Jehovah irritum reddit consilium gentium, subvertit cogitationes populorum” (Psalm. xxxiii. 10);
“gentes” pro illis qui sunt in malis, et “populi” pro illis qui sunt in falsis; quia illi et hi significantur, ideo dicitur quod “Jehovah irritum reddet consilium gentium, et subvertet cogitationes populorum,” quae sunt binae expressiones sicut unius rei, sed usque distinctae sunt in sensu interno, in quo per “gentes” aliud significatur quam per “populos.”

[12] Apud Lucam,
“Tunc cadent acie gladii, et captivabuntur inter omnes gentes, et tandem Hierosolyma erit conculcata a gentibus, usque dum implebuntur tempora gentium; tunc erunt signa in sole, luna et astris, et super terra angustia gentium, . . . . resonante mari et salo” (xxi. 24, 25);
agitur ibi de consummatione saeculi, quae est ultimum tempus ecclesiae, quando nulla amplius fides quia nulla charitas, seu non verum quia non bonum: hoc describitur ibi per correspondentias; “cadere acie gladii” est destrui a falsis; “captivari inter omnes gentes” est occupari a malis omnis generis; “Hierosolyma” quae “erit conculcata” est ecclesia; “sol” est amor in Dominum, “luna” est fides in Ipsum, “astra” seu “stellae” sunt cognitiones boni et veri; “signa in illis” est quod peritura; “mare et salum” quae “resonabunt” sunt fallaciae et inde ratiocinia.

[13] Apud Matthaeum,
“Insurget gens contra gentem, et regnum contra regnum, et erunt fames, pestes et terrae motus in singulis locis; . . . . et tradent vos in afflictionem: . . . . et eritis exosi omnibus gentibus propter nomen meum” (xxiv. 7, 9; Luc. xxi. 10, 11);
haec etiam dicta sunt a Domino de ultimo tempore ecclesiae, et per quod “insurget gens contra gentem et regnum contra regnum,” significatur quod dissidia erunt malorum et falsorum inter se; per “fames et pestes” significatur defectus et consumptio verorum; per “terrae motus” perversio ecclesiae; per “esse exosi omnibus gentibus,” significatur esse exosi omnibus qui in malo sunt; per “nomen Domini,” propter quod “exosi erunt,” significantur omnia amoris et fidei, per quae Dominus colitur (videatur supra, n. 102, 135).

[14] Apud Ezechielem,
“Ecce Aschur, cedrus in Libano, . . . . alta facta est et multiplicati sunt rami ejus in ramis ejus nidificarunt omnes aves caelorum, et sub ramis ejus pepererunt omnes bestiae agri, et in umbra ejus habitarunt omnes gentes magnae. . . . . Sed elatum est cor ejus in altitudine sua, quare dabo eum in manum fortis gentium, . . . . exscindent eum alieni, violenti gentium, et dejicient eum; . . . . unde descenderunt ex umbra ejus omnes populi terrae, et deseruerunt eum”(xxxi.3, 5, 6, (10,) 11, 12);
haec nemo intellecturus est nisi noverit sensum spiritualem seu internum Verbi; credet quod sint merae comparationes, in quibus non aliqua significatio spiritualis, cum tamen singula ibi significant talia quae caeli et ecclesiae sunt; quare illa paucis explicabuntur: “Aschur” est rationale hominis ecclesiae quod illustratur; hoc vocatur “cedrus in Libano,” quia “cedrus” significat idem cum “Aschure,” in specie verum ex bono ibi; et “Libanus” est mens ubi illud, quia in Libano cedri; “rami ejus” qui “multiplicati,” sunt vera inde; “aves caelorum” qui “nidificarunt in ramis ejus,” sunt affectiones veri; “bestiae agri” quae “pepererunt sub ramis,” sunt affectiones boni; “gentes magnae” quae “in umbra ejus habitarunt,” sunt bona amoris; “cor elatum in altitudine sua,” est amor sui; “dari in manum fortis gentium, ac dejici a violentis gentium,” est quod mala ex illo amore destruent bona et vera; “populi terrae” qui “descenderunt ex umbra ejus et deseruerunt eum,” sunt omnia vera ecclesiae: quod per “gentes” significentur bona, et in opposito sensu mala, constat inde; per “gentes” quae “habitarunt in umbra ejus,” bona, et per “gentes” quae “exscindent et dejiciunt eum,” mala. (Praeterea videantur quae de gentibus et earum significatione dicta et ostensa sunt in Arcanis Caelestibus, nempe quod per “gentes” in Verbo intelligantur qui in bono, et quod inde per illas significentur bona, n. 1059, 1159, 1258, 1260, 1416, 1849, 6005; “coetus gentium,” quod sint vera et bona, n. 4574, 7830; “gens sancta,” quod sit regnum spirituale, n. 9255, 9256; cum dicitur “gens et populus,” quod per “gentem” intelligantur qui in bono caelesti, et per “populum” qui in bono spirituali, n. (1)10288. Quod per “gentes,” imprimis per “gentes terrae Canaanis,” intelligantur mala et falsa omnis generis, n. 1059, 1205, 1868, (2)6306, 8054, 8317, 9320, 9327.)

176. (Vers. 27.) “Et reget eas virga ferrea.” – Quod significet quod castigaturus sit mala per vera quae sunt in naturali homine, constat ex significatione “regere,” quod sit castigare, nam sequitur quod “confringeret eas sicut vasa figulina,” et mala, quae significantur, per vera castigantur; et ex significatione “virgae ferreae,” quod sint vera quae sunt in naturali homine; per “virgam” seu “baculum” significatur potentia qua castigatur, et per “ferrum” vera in naturali. homine quae castigant. (Quod “virga” seu “baculus” sit potentia, videatur n. 4013, 4015, 4876, 4936, 6947, 7011, 7026, 7568, 7572; quod inde sit quod regibus sit sceptrum, quod est curtus baculus, n. 4581, 4876.) Quod “ferrum,” significet vera in naturali homine, est quia metalla, aeque ac reliqua telluris, ex correspondentia significant spiritualia et caelestia, quae omnia se referunt ad vera et bona: “aurum” significat bonum interni hominis, “argentum” ejus verum, “cuprum” seu “aes” bonum externi seu naturalis hominis, “ferrum” ejus verum; inde est, quod ab antiquis Saecula vocata sint a metallis, nempe “Aurea,” “Argentea,” “Cuprea” et “Ferrea;” “Aurea” ex hominibus antiquissimis qui vixerunt in bono amoris; “Argentea” ex antiquis post illos qui vixerunt in veris ex illo bono; “Cuprea” ex posteris horum qui in bono externo seu naturali; “Ferrea” ex horum posteris, qui erant in solo vero naturali absque bono; verum naturale est verum memoria et non vita; verum vitae est bonum. (Sed plura de hac correspondentia videantur in opera De Caelo et Inferno, n. 104 et 115.)

[2] Successivi status ecclesiae usque ad adventum Domini, intellecti sunt per “aurum,” “argentum,” “aes,” et “ferrum,” ex quibus erat statua Nebuchadnezari in somnio visa, de qua ita apud Danielem,
“Caput ejus erat aurum bonum, pectus et brachia argentum, venter et femora aes, crura ferrum, pedes ex parte ferrum ex parte argilla: . . . . et excisus est lapis” ex petra, “et percussit statuam super pedes ejus, qui ferrum et argilla, et contrivit eos. . . . . Quod vidisti pedes. . . . ex parte argilla figuli, et ex parte ferrum,” significat quod “regnum divisum erit” . . . . ex parte regnum erit validum, et ex parte erit fractum: quod vidisti ferrum mixtum cum argilla luti, commiscebunt se per semen hominis, sed non cohaerebunt unum cum altero, quemadmodum ferrum non commiscetur cum argilla” (ii. 32-34, 41-43);
per “caput” quod erat “aurum bonum,” intelligitur primus status ecclesiae, quando in bono amoris in Dominum fuerunt; per “pectus et brachia,” quae erant “argentum,” intelligitur secundus status ecclesiae, quando in veris ex illo bono fuerunt; per “ventrem et femora,” quae “ex aere,” sequens tertius status ecclesiae, quando non amplius in bono spirituali sed in bono naturali erant, nam “aes” significat id bonum; per “crura,” quae erant “ex ferro,” intelligitur quartus status ecclesiae, quando non bonum naturale amplius, sed modo verum; per “pedes,” autem, qui “ex ferro et ex argilla,” intelligitur ultimus status ecclesiae, quando verum et falsum, verum in Verbo et falsum in doctrina; cum vera Verbi falsificantur, et ex falsificatis fit doctrina, tunc status ecclesiae est “ex parte ferrum ex parte argilla,” et sic regnum “ex parte validum et ex parte fractum;” “regnum” ibi est ecclesia, quare etiam “regnum
Dei” vocatur; quod sic mixta sint vera falsis, sed quod usque non cohaereant, intelligitur per ea verba, “quod vidisti ferrum mixtum cum argilla luti, commiscebunt se per semen hominis, sed non cohaerebunt unum cum altero, quemadmodum ferrum non commiscetur cum argilla;” “semen hominis” est Divinum Verum quod in Verbo; (quod “semen” illud significet, videatur n. 3038, 3373, 10248, 10249; quod “Homo” Dominum a quo Verbum, et quoque ecclesiam, n. 768, 4287, 7424, 7523, 8547, 9276;) quod “argilla figuli” significet falsa quae in naturali, homine, videatur in mox sequente articulo (n. 177): per “lapidem excisum e petra, qui percussit statuam ad pedes ejus,” intelligitur Dominus per Divinum Verum, et destructio falsorum non cohaerentium cum veris ex Verbo; (quod “lapis” sit verum, et quod “lapis Israelis” sit Dominus quoad Divinum Verum, videatur n. 643, 1298, 3720, 6246, 8609, 10376: similiter “Petra,” n. 8581, 10580, et in opusculo De Ultimo Judicio, n. 57:) quia “ferrum” significat vera in naturali homine, ideo visum est quod pedes statuae essent “ex ferro” nam “pedes” significant naturale (videatur n. 2162, 3147, 3761, 3986, 4280, 4938-4952).

[3] Similia per “aurum,” “argentum,” “aes” et “ferrum” significantur per haec apud Esaiam,
“Pro aere adducam aurum, pro ferro argentum, pro lignis aes, et pro lapidibus ferrum” (lx. 17);
“pro aere adducere aurum,” est pro naturali bono caeleste bonum; “pro ferro argentum,” est pro naturali vero caeleste verum; “pro lignis aes et pro lapidibus ferrum,” est naturale bonum et verum tali copia qua sunt ligna et lapides; agitur ibi de statu caelesti ecclesiae. (Porro quod ferrum” significet verum in naturali homine videatur in Arcanis Caelestibus, n. 425, 426.)

[4] Haec allata sunt ut sciatur quid significatur per “virgam ferream,” quod nempe potentia qua Dominus castigat mala et dispergit falsa quae in naturali homine; “virga” enim seu “baculus” significat potentiam, ut supra dictum est, et “ferrum” significat vera in naturali homine. Quod Dominus castiget mala et dispergat falsa per vera in naturali homine, est quia omnia mala et inde falsa ibi resident, nulla autem in spirituali seu interno homine; hic non recipit mala et falsa, sed ad mala et falsa clauditur. Et quia omnia mala et falsa in naturali homine resident, ideo illa castigari et dispergi debent per talia quae etiam ibi, quae sunt vera in naturali homine. Vera in naturali homine sunt scientifica et cognitiones, ex quibus homo naturaliter cogitare, ratiocinari, et concludere potest de veris et bonis ecclesiae, et de falsis et malis quae illis opposita sunt, et inde in quadam illustratione naturali esse cum legit Verbum. Verbum enim in littera absque illustratione non intelligitur, et illustratio est vel spiritualis vel naturalis; illustratio spiritualis modo, datur apud illos qui spirituales sunt, qui sunt qui in bono amoris et charitatis sunt et inde in veris; at illustratio solum naturalis apud illos qui naturales sunt (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 153, 425, (455,) et supra, n. 140). Apud illos etiam qui spirituales sunt, dum vivunt in mundo, est illustratio in naturali, sed existit illa ab illustratione in spirituali; nam apud illos influit Dominus per spiritualem seu internum hominem in naturalem seu externum, et sic illuminat hunc; ex qua illuminatione homo videt quid verum et bonum et quid falsum et malum; et cum homo videt illa, tunc Dominus discutit mala et falsa quae in naturali homine per vera et bona quae etiam ibi sunt et unum faciunt cum bonis et veris in spirituali seu interno homine. (Cetera videantur in Doctrina Novae Hierosolymae, De Scientiis et Cognitionibus, quid efficiant, n. 51; et De Influxu, n. 277, 278.)

[5] Ex his nunc videri potest quid significatur per “virgam ferream,” qua Dominus recturus est gentes, hoc est, castigaturus mala quae in naturali homine. Haec dicta sunt ad angelum hujus ecclesiae, quia in scriptis ad illum agitur de interno et externo homine, et de eorum conjunctione; nam cum internum et externum seu spirituale et naturale conjuncta sunt, tunc Dominus castigat mala et falsa quae in naturali homine, et hoc per cognitiones veri et boni. Apud illos autem apud quos internus et externus homo non conjuncti sunt, mala et falsa castigari et discuti nequeunt, quoniam nihil recipiunt per spiritualem hominem e caelo, sed omnia quae recipiunt sunt e mundo, quibus rationale eorum favet, et subministrat confirmationes. Similia quae per “virgam ferream” hic, etiam significantur in sequentibus locis: – Apud Davidem,
“Conteres” gentes “sceptro ferreo; sicut vas figuli disperges eas” (Psalm. ii. 9);
apud Esaiam,
“Percutiet terram virga oris sui, et spiritu labiorum suorum occidet impium” (xi. 4):
in Apocalypsi,
Mulier “peperit filium masculum, recturum omnes gentes Virga ferrea” (xii 5);
Ex ore Sedentis super Equo albo prodibat romphaea acuta, ut ea percuteret gentes; Ipse enim reget eas virga ferrea” (xix. 15);
et apud Micham,
“Surge . . . . Filia Zionis quia cornu tuum faciam ferrum, et ungulas tuas faciam aes, ut comminuas populos multos” (iv. (1)13);
“Filia Zionis” est ecclesia caelestis; “cornu” est potentia in naturali homine; “ungulae” sunt ultima ibi, quae vocantur scientifica sensualia; inde patet quid sit “facere cornu ferrum et ungulas aes.” (Quod “Filia Zionis” sit ecclesia caelestis, videatur n. 2362, 9055; quod “cornu” sit potentia veri ex bono in naturali homine, n. 2832, 9081, 9719, 9720, 9721, 10182, 10186; et quod “ungulae” sint scientifica sensualis hominis, quae sunt vera in ultimo ordinis, n. 7729.)

177. “Tanquam vasa fictilia confringentur.” – Quod significet dispersionem falsorum totalem, constat ex significatione “vasorum fictilium,” quod sint talia in naturali homine quae ex propria intelligentia; et omnia quae ex propria intelligentia sunt in rebus caeli et ecclesiae ibi sunt falsa, de quo sequitur; et ex significatione “confringi,” quod sit dispergi; de falsis enim dicitur dispergi, cum de vasis fictilibus “confringi.” Quod per “vasa fictilia” significentur illa in naturali homine quae ex propria intelligentia de rebus caeli et ecclesiae, et quod illa sint falsa, in sequentibus ostendetur; hic primum quod illa quae ex propria intelligentia intrant de rebus caeli et ecclesiae sint falsa, aliquid dicetur. Qui ex propria intelligentia cogitant, illi ex mundo cogitant; nam homo ex suo proprio non amat nisi illa quae mundi sunt et quae sui sunt, et quae amat etiam videt et percipit: quae amat vocat bona, et quae inde videt et percipit vocat vera; sed bona quae ex amore ita vocat, sunt mala; et vera quae ex amore illo videt, sunt falsa, quoniam scaturiunt ex amoribus sui et mundi, qui amores sunt oppositi amoribus caeli, qui sunt amor in Dominum et amor erga proximum; et quae ex oppositis scaturiunt, sunt opposita.

[2] Quapropter qui legunt Verbum solum propter nomen eruditionis, aut ad captandum famam ut evehantur ad honores, aut ut lucrentur opes, nusquam vident et percipiunt vera, sed pro iis falsa; et vera quae ibi exstant coram oculis, vel transeunt sicut non videant, vel falsificant; causa est, quia legere Verbum solum propter nomen eruditionis, et propter famam ut evehantur ad honores et lucrentur opes, est propter se et mundum ut fines, ita ex amoribus sui et mundi; hi amores quia sunt proprii hominis, ideo homo illa quae ex illis videt et percipit sunt ex propria intelligentia:

[3] at qui legunt Verbum ex affectione veri spirituali, quae affectio est amor sciendi verum quia est verum, illi vident vera ibi et gaudent corde cum vident illa: causa est, quia in illustratione sunt a Domino; descendit illustratio a Domino per caelum e luce ibi, quae lux est Divinum Verum; ideo datur illis videre vera ex sua luce, et hoc in Verbo, quia Verbum est Divinum Verum, et in illo recondita sunt omnia vera caeli. Sed illi solum in hac illustratione sunt, qui in binis amoribus caeli sunt, qui sunt amor in Dominum et amor erga proximum; hi enim amores aperiunt mentem interiorem seu superiorem, quae formata est ad recipiendum lucem caeli; per illam apud eos influit lux caeli et illustrat; sed non percipiunt vera in illa mente dum vivunt in mundo, verum vident illa in mente inferiore, quae mens est externi seu naturalis hominis: hi sunt qui non ex propria intelligentia cogitant cum legunt Verbum. Praecipua causa, quod hi non ex propria intelligentia cogitent cum legunt Verbum, est quia horum mens interior seu spiritualis spectat ad Dominum, et tunc Dominus elevat illam, et simul mentem inferiorem seu naturalem ad Se, et sic subducit a proprio hominis; quod non fieri potest apud illos qui se et mundum principaliter spectant.

[4] Ex his constare potest, quod homo ex propria intelligentia non percipiat nisi mala et videat nisi falsa; at quod bona et vera, quae sunt caeli et ecclesiae, percipiat et videat ex Domino. Quando internus seu spiritualis homo, in quo est mens interior seu superior, de qua modo dictum est, apertus est, tunc Dominus domat mala, et dispergit falsa quae sunt in externo seu naturali homine. Haec nunc sunt, quae intelliguntur in sensu spirituali per quod Filius hominis “daturus sit illis potestatem super gentes, et reget illas virga ferrea; tanquam vasa fictilia confringentur.”

[5] Quod “vasa fictilia” significent illa quae ex propria intelligentia, ita falsa quae sunt in naturali homine, constat ex variis locis in Verbo, ex quibus ad confirmationem volo sequentia adducere: – Apud Davidem,
“Conteres” gentes “sceptro ferreo; sicut vas figuli disperges eas” (Psalm. ii. 9);
“conterere gentes sceptro ferreo,” etiam hic est castigare et domare mala quae in naturali homine; per “sceptrum” simile significatur hic quod per “baculum” aut “virgam;” “sicut vas figuli additur,” quia per id significatur falsum quod ex propria intelligentia: in sensu litterae est comparatio, nam dicitur “sicut” vas figuli, et “tanquam” vasa fictilia; sed in sensu interno non percipiuntur comparationes ut comparationes, quoniam comparationes aeque ex significativis sunt (videatur n. 3579, 8989). Quod “vas figuli” seu “vas fictile” significet falsum, est quia figulus est qui format, et vas est quod formatur; quando homo id format est falsum, quando autem Dominus id apud hominem format est verum; inde est quod “vas figuli” in Verbo significet aut falsum aut verum, ac “figulus” formatorem.

[6] Ipse Dominus in Verbo, ex formatione hominis per vera, vocatur “Figulus;” ut apud Esaiam,
“Jehovah, Pater noster; nos lutum sumus, Tu Figulus noster, et opus manuum tuarum omnes nos” (lxiv. 7 (B. A. 8));
apud eundem,
“Vae litiganti cum Formatore suo, testa cum testis terrae; num dicet lutum Figulo suo, Quid facis?” (xlv. (1)9;)
apud eundem,
“Num sicut lutum Figulus reputabitur? Num dixerit opus de Factore suo, Non fecit me? et figmentum dixerit de Figulo suo, Non intelligit?” (xxix. 16.)

[7] Quoniam Judaei et Israelitae omnia vera Verbi falsificarunt, per applicationem ad se et ad sui eminentiam super omnes gentes et populos in universo terrarum orbe, ideo eorum falsa dicuntur “vasa figuli corrupta:” – Ut apud Esaiam,
Dixerunt videntibus, Ne videatis; et visionem habentibus, Ne videatis nobis recta; loquimini nobis blanditias, Videte illusiones, recedite a via; . . . . ideo iniquitas . . . . franget eos sicut fractura utris figulorum. contundendo non parcat; unde non invenietur in fragmento ejus testa ad accipiendum ignem de foco, aut ad hauriendum aquas e fovea” (xxx. 10, 11, (13,) 14);
quod se prorsus deprivaverint veris, et immerserint falsis, describitur per quod “dicerent videntibus, Ne videatis, et visionem habentibus, Ne videatis nobis recta, loquimini blanditias, videte illusiones, recedite a via;” quod ita falsis se immerserint ut nihil veri interesset, describitur per “fracturam utris figulorum, ut non inveniretur in fragmento testa ad accipiendum ignem de foco, aut ad hauriendum aquas e fovea,” per quae significatur quod non superesset tantum veri ut appercipere possent aliquod bonum et verum ex Verbo;” “ignis” enim significat bonum et “aquae” verum, “focus” Verbum quoad bonum, “fovea et fons” Verbum quoad verum.

[8] Apud Jeremiam,
“Factum est verbum ad Jeremiam: . . . . Surge et descende domum figuli. . . . . Descendi itaque domum figuli, cum ecce ille fecit opus super tabula; sed corruptum est vas quod ille faciens: . . . . et reversus est et fecit illud vas aliud, quemadmodum rectum fuit in oculis figuli facere” (xviii. 1-4);
per haec etiam intelligitur quod apud gentem Judaicam non esset nisi quam falsum; “vas corruptum in domo figuli” est id falsum; “domus figuli” est ubi illi; quod illis auferretur verum ecclesiae, et daretur aliis, intelligitur per quod “reversus figulus fecerit illud vas aliud quemadmodum rectum fuit in oculis ejus.”

[9] Apud eundem,
“Dixit Jehovah, Eundo eme lagenam figuli testae de senioribus populi, et de senioribus sacerdotum, et exi ad vallem filii Hinnomis; . . . . tunc franges lagenam coram oculis euntium tecum, et dices, Frangam populum hunc, et urbem hanc, sicut frangit vas figuli, quod non potest reparari amplius; et in Topheth sepelient, ex eo quod non locus amplius ad sepeliendum” (xix. 1, 2, 10, 11);
“lagena” seu vas “figuli testae de senioribus populi et sacerdotum,” est quoque hic falsum in quo erant omnes ex illa gente; quod id falsum esset tantum ut non per vera posset dispergi, describitur per quod “fregerit vas illud coram oculis euntium secum, ut non posset reparari;” quod “sepelirent in Topheth, quia alibi non locus amplius, significat ubi omnia vera et bona consumpta sunt.

[10] Apud Nahum,
“Aquas obsidii hauri tibi, confirma munimenta tua, intra in caenum et calca lutum, repara fornacem lateritiam; ibi comedet te ignis, exscindet te gladius” (iii. 14, 15);
“haurire aquas obsidii, et confirmare munimenta,” est munire falsa variis contra vera; “intrare in caenum et calcare lutum,” est confirmare falsa per figmenta et fallacias; doctrina inde vocatur “fornax lateritia,” ex eo, quod infernalis amor per falsificata stabiliatur; inde dicitur quod “ignis comedet et gladius exscindet;” “ignis” est infernalis amor, et “gladius” est falsum pugnans et destruens verum. Quod “vas figuli” seu “vas fictile” significet falsum, est quia id correspondet figmento, et figmentum est quod ex propria hominis intelligentia; ex illa correspondentia est quod prophetis talia, de quibus nunc supra, mandata sunt.

178. “Sicut et Ego accepi a Patre meo.” – Quod significet comparative sicut Dominus a Divino suo cum glorificavit Humanum suum, nempe quod dissipaverit omnia mala et falsa ex Humano quod Ipsi a matre fuit(, non ad captum paucis exponi potest): per “Patrem” hic intelligitur Divinum in Ipso, seu quod Ipsi a conceptione fuit, nam hoc Divinum unum erat cum Patre, ut Ipse dicit. Comparative dicitur, quia Dominus sicut glorificavit Humanum suum, ita regenerat hominem; hoc est, sicut Ipse univit Divinum suum Humano ac Humanum Divino, ita conjungit internum externo et externum interno apud hominem. (Sed quia hoc arcanum non ad captum paucis exponi potest, ideo consulantur et videantur illa quae de eo in Doctrina Novae Hierosolymae, et in Arcanis Caelestibus, ostensa sunt, ubi plene expositum est; in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 280-297; et in Arcanis Caelestibus in locis in Doctrina illa inde citatis, n. 185, 298-307.)

179. (Vers. 28.) “Et dabo illi stellam matutinam.” – Quod significet intelligentiam et sapientiam ex Divino Humano Domini, constat ex significatione “stellarum,” quod sint cognitiones boni et veri (de qua supra, n. 72); et quia significant cognitiones boni et veri, etiam significant intelligentiam et sapientiam, nam per cognitiones boni et veri est omnis intelligentia et sapientia; et ex significatione “Mane,” quod sit Dominus quoad Divinum Humanum; inde “stella matutina” est intelligentia et sapientia ab Ipso. “Mane” in Verbo saepius legitur, ac varia secundum seriem in sensu interno significat; in supremo sensu significat Dominum, et quoque adventum Ipsius, in sensu interno significat regnum Ipsius et ecclesiam, et ejus statum pacis; etiam significat statum primum Ecclesiae Novae, et quoque statum amoris, tum statum illustrationis, proinde statum intelligentiae et sapientiae, et quoque statum conjunctionis boni et veri, qui est quando internus homo conjungitur externo.

[2] Quod “mane” tam varia significet, est quia in supremo sensu significat Divinum Humanum Domini, inde etiam omnia illa quae ex illo procedunt; nam Dominus est in illis quae ab Ipso procedunt, adeo ut sit Ipse ibi. Quod Divinum Humanum Domini in supremo sensu intelligatur per “mane,” est quia Dominus est Sol caeli angelici, et Sol illius caeli non progreditur a mane ad vesperam seu ab ortu ad occasum, sicut sol mundi ad apparentiam, sed manet constans in suo loco antrorsum supra caelos; inde est quod sit semper in mane, et nusquam in vespera; et quia omnis intelligentia et sapientia, quae est angelis, a Domino ut Sole apud illos existit, ideo etiam status illorum amoris, ac status illorum sapientiae et intelligentiae, et in genere status illustrationis illorum, per “mane” significatur; procedunt enim illa a Domino ut Sole, et quod procedit ab Ipso est Ipse, ex Divino enim non aliud quam Divinum procedit, et omne Divinum est Ipse. (Quod Dominus sit Sol caeli angelici, et quod ab Ipso ut Sole existat omnis amor, sapientia et intelligentia, et in genere omnis illustratio quoad Divina vera, ex quibus est sapientia, videatur in opera De Caelo Inferno, n. 116-125, 126-143, 155, 156.)

[3] Ex his constare potest unde est quod in Verbo toties dicatur “mane,” cum agitur de Jehovah seu Domino, de Ipsius adventu, regno et ecclesia, ac de bonis eorum, ut in sequentibus his locis, quae illustrationis causa volo adducere: – In Libro Secundo Samuelis,
“Dixit Deus Israelis, mihi locuta est Petra Israelis, . . . . Ille sicut lux mane, oritur Sol, mane sine nubibus” (xxiii. 3, 4);
“Deus Israelis” et “Petra,” est Dominus quoad Divinum Humanum, et inde procedens Divinum Verum; “Deus Israelis” ex eo, quod “Israel” sit ecclesia spiritualis Ipsius, et “Petra” quia Divinum Ipsius ibi est Divinum Verum (videatur n. 3720, 6426, 8581, 10580); quia Dominus in caelo angelico est Sol, et inde omnis lux angelis, et Sol ibi est jugiter in suo mane, ideo dicitur, “Ille sicut lux mane, oritur Sol, mane sine nubibus.”

[4] Apud Davidem,
“Ex utero Aurorae ros juventutis tuae; . . . . Tu sacerdos in aeternum juxta modum Melchizedechi” (Psalm. cx. 3(, 4));
haec de Domino venturo in mundum; “ex utero Aurorae Tibi ros juventutis,” est conceptio ex Ipso Divino, et inde glorificatio Humani Ipsius; “sacerdos in aeternum juxta modum Melchizedechi,” est quod Divinum Bonum et Divinum Verum ab Ipso procedat, Dominus enim ut Sacerdos est Divinum Bonum, ac ut Rex sanctitatis, qui est “Melchizedech,” est Divinum Verum (videatur n. 1725).

[5] Apud Ezechielem,
Cherubi steterunt “ad ostium portae Domus orientale, gloria Dei Israelis super illis sursum” (x. 19);
“cherubi” significant Dominum quoad providentiam et quoad custodiam ne adeatur nisi quam per bonum amoris; “ostium portae Domus orientale” significat aditum; “Domus Dei” est caelum et ecclesia; “oriens” est ubi Dominus apparet ut Sol, ita ubi jugiter est in mane; inde dicitur “gloria Dei Israelis super illis sursum.”

[6] Apud eundem,
Angelus “duxit me ad portam, quae spectans versus orientem; cum ecce gloria Dei Israelis venit a via orientis et terra illustrata a gloria Ipsius; . . . . gloria Jehovae intravit in Domum via portae cujus facies versus orientem” (xliii. 1, 2, 4);
hic describitur in sensu interno influxus Domini in illos qui in Ipsius regno et ecclesia sunt; “Deus Israelis” est Dominus quoad Divinum Humanum et inde procedens Divinum Verum; “Domus Dei” est Ipsius regnum et ecclesia; “gloria” est Divinum Verum quale in caelo; “venire via orientis in Domum,” est a Sole, ubi est jugiter in suo mane. (Quod “gloria sit Divinum Verum quale est in caelo, videatur n. 4809, (1)5922, 8267, 8427, 9429: quod “Domus Dei” sit caelum et ecclesia quoad bonum, “Templum” quoad verum, n. 3720: et quod “oriens” in supremo sensu sit Dominus, quia est Sol caeli, qui semper est in ortu et mane, et quod inde “oriens” sit bonum amoris ab Ipso, n. 3708, 5097, 9668.)

[7] Apud eundem,
Angelus “postea reduxit me ad ostium Domus, ubi ecce aquae exeuntes de sub limine Domus versus orientem, . . . . descendent in planitiem, et venient versus mare, in mare emissae ut sanentur aquae; unde fit quod omnis anima vivens quae reptat, quocunque venerint fluvii, vivet; unde fit piscis multus valde, quia venient eo aquae hae, et sanantur, ut vivat omne quo venerit fluvius” (xlvii. (2)1, 2, 8, 9);
describitur etiam hic per meras correspondentias influxus Domini ex Divino Humano suo apud illos qui e regno et ecclesia Ipsius sunt; per “aquas exeuntes sub limine Domus versus orientem,” describitur Divinum Verum procedens ab Ipso, et influens apud illos qui in oriente sunt, hoc est, qui in bono amoris in Ipsum sunt; quod “aquae descenderint in planitiem, et in mare,” et quod “inde aquae maris sanatae sint,” significat influxum in naturalem hominem, ac in cognitiones quae ibi; “piscis multus” qui inde, significat scientifica vera ibi; quod “vixerit omne quo venerit fluvius,” significat quod vita illis ex Divino Vero. Quod haec significentur per illa ibi, nemo videre potest nisi ex sensu interno Verbi, cum tamen singulae voces ibi involvunt arcana regenerationis hominis a Domino; sed quae singulae voces ibi involvunt, detegetur ad caput xxii. Apocalypseos, ubi paene similia, vers. 1 et 2, dicuntur.

[8] Apud Davidem,
“Exspectavi Jehovam, exspectat anima mea, . . . . anima mea Dominum, a custodientibus mane, custodientes mane, . . . . quia plurima cum Ipso redemptio, et Ille redimet Israelem” (Psalm. cxxx. 5-8);
agitur ibi de adventu Domini in mundum, et de receptione Ipsius ab illis qui in bono amoris sunt; adventus Domini significatur per “Exspectavi Jehovam, exspectat . . . . anima mea Dominum, . . . . quia plurima cum Ipso redemptio, et Ille redimet Israelem;” et receptio Ipsius ab illis qui in bono amoris sunt, significatur per “a custodientibus mane, custodientes mane;” “mane” ibi in supremo sensu significat Dominum, ac in sensu interno regnum Ipsius et ecclesiam, et “custodientes mane” significat illos qui exspectant Domini adventum, qui sunt qui in bono amoris sunt, quoniam illi sunt quibus Dominus est “Mane.”

[9] Quod “mane” significet adventum Domini in mundum, et tunc novam ecclesiam, constat a sequentibus locis: – Apud Danielem,
“Usque ad vesperam et mane bis mille trecenta, tunc justificabitur sanctum . . . . visio vesperae et mane, quae dicta est, veritas est” (viii. 14, 26);
“vespera” significat ultimum tempus ecclesiae prioris, ac “mane” primum novae, ita Domini adventum. Apud Esaiam,
“Ad me clamans a Seir, (1)Custos, quid de nocte? Custos, quid de nocte? Dixit custos, Venit mane, etiamque nox” (xxi. 11, 12);
etiam ibi de adventu Domini; “nox” est ultimum tempus ecclesiae prioris, et “mane” est primum novae. (Quid significat “clamare e Seir” videatur n. 4240, 4384.) Apud Ezechielem,
“Venit finis, venit finis, . . . . venit mane super te, habitator terrae; . . . . ecce dies venit, exivit mane” (vii. 6, 7, 10);
pariter ibi de adventu Domino, ac de fine ecclesiae prioris et de principio novae. Apud Zephaniam,
“Jehovah . . . . in mane, in mane judicium suum dabit in lucem, nec deerit” (iii. 5);
similiter.

[10] Quia “mane” significat Dominum, adventum Ipsius, tum regnum Ipsius et ecclesiam, ut et bonum amoris quod ab Ipso, inde constare potest quid per “mane” in sequentibus his locis intelligitur: – Apud Davidem,
“Fac me audire sub mane misericordiam tuam” (Psalm. cxliii. 8);
apud eundem,
“Cantabo sub mane misericordiam tuam” (Psalm. lix. 17 (B. A. 16));
apud eundem,
“Satura nos sub mane misericordia tua, ut jubilemus et gaudeamus omnibus diebus nostris” (Psalm. xc. 14);
apud eundem,
“Jehovah, mane audies vocem meam, mane disponam me Tibi” (Psalm. v.4 (B. A. 3));
apud eundem,
“Deus in medio ejus, . . . . adjuvabit (1)eam Deus, cum spectat mane” (Psalm. xlvi. 6 (B. A. 5));
apud eundem,
“Deus, Deus meus, mane quaero Te” (Psalm. lxiii. 2 (B. A. 1));
apud Esaiam,
“In die plantam tuam crescere facies, et mane semen tuum efflorescere” (xvii. 11);
apud eundem,
“Jehovah, (2)esto brachium eorum singulis matutis” (xxxiii. 2);
apud eundem,
“(3)Dominus Jehovih dedit mihi linguam doctorum, . . . . excitavit singulis matutis” (l. 4);
apud Jeremiam,
“Locutus sum ad vos singulis matutis” (vii. 13; cap. xi. 7; cap. xxv. 3, 4).
Ex significatione “mane,” constare potest quid intellectum est per
Quod mane depluerit manna (Exod. xvi. 12, 13, 21);
Quod Jehovah mane descenderit super Monte Sinai (Exod. xix. 16);
Quod sacerdos accenderet super altari ligna quovis mane, et disponeret super eo holocaustum (Levit. vi. 5 (B. A. 12));
et quid involvit, quod dicitur de Sacrificio Paschatis,
“Sacrificabis Pascha. . . . cum occiderit . . .. . deinde comedes, . . . . et respicies mane, et ibis in tentoria tua” (Deut. xvi. 6, 7);
quod “sacrificarent Pascha cum occiderit sol,” erat quia “occasus solis” significabat ultimum tempus ecclesiae; quod “respicerent mane,” significabat instaurationem ecclesiae novae, ita adventum Domini. Haec allata sunt ut sciatur quid per “stellam matutinam,” quam daret Filius hominis, significatur, quod nempe sapientia et intelligentia a Divino Humano Domini; et quia qui sapientiam et intelligentiam a Domino accipiunt, etiam Ipsum accipiunt, est enim Dominus in sapientia et intelligentia quae ab Ipso, adeo ut sit sapientia et intelligentia apud eos, ideo etiam Ipse Dominus vocatur “Stella matutina” in Apocalypsi:
“Ego sum stirps et progenies Davidis, Stella illa splendida et matutina” xxii. 16;)
(Similiter Vocatur “Stella,” N|um.| xxiv. 17).

180. (Vers. 29.) “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.” – Quod significet quod qui intelligit auscultet quid Divinum Verum procedens a Domino docet et dicit illis qui ab ecclesia Ipsius sunt, constat ex illis quae supra (n. 108) dicta et ostensa sunt, ubi similia.

CAPUT III.

|1.| ET Angelo in Sardibus Ecclesiae scribe: Haec dicit habens septem spiritus Dei et septem stellas: Novi tua Opera, quod nomen habeas quod vivas, et mortuus es.
2. Esto vigilans, et confirma reliqua quae moritura, non enim inveni tua opera plena coram Deo.
3. Memento igitur quomodo acceperis et audieris, et observa, et resipisce: si ergo non vigilaveris, veniam super te tanquam fur, et nescies qua hora veniam super te.
4. Habes pauca nomina etiam in Sardibus, quae non inquinaverunt vestimenta sua, et; ambulabunt Mecum in albis, quia digni sunt.
5. Vincens, is vestietur in vestimentis albis, et non delebo nomen ejus e libro vitae, et confitebor nomen ejus coram Patre meo et coram angelis Ejus.
6. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.
7. Et Angelo in Philadelphia Ecclesiae scribe: Haec dicit Sanctus Verus, habens clavem Davidis, aperiens et nemo claudit, et claudit et nemo aperit.
8. Novi tua opera; ecce dedi coram te ostium apertum, et nemo potest claudere illud, quia non nullam habes potentiam, et observasti meum verbum, et non negasti nomen meum.
9. Ecce dabo ex synagoga satanae, dicentium se ipsos Judaeos esse, et non sunt, sed mentiuntur; ecce faciam ut illi veniant et adorant ad pedes tuos, et sciant quod Ego dilexi te.
10. Quia servasti verbum tolerantiae meae, et Ego te servabo ab hora tentationis futurae venire super orbem universum, explorare habitantes super terra.
11. Ecce venio cito; retine quod habes, ut nemo accipiat coronam tuam.
12. Vincens, faciam illum columnam in templo Dei mei, et foras non egredietur amplius; et scribam super illum nomen Dei mei, et nomen civitatis Dei mei, Novae Hierosolymae, quae descendit e caelo a Deo meo, et nomen meum novum.
13. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.
14. Et Angelo Ecclesiae Laodicensium scribe: Haec dicit Amen, Testis fidelis et verus, Principium opificii Dei.
15. Novi tua opera, quod nec frigidus sis nec calidus; utinam frigidus esses aut calidus.
16. Itaque quia tepidus es, et nec frigidus nec calidus, futurum te evomam ex ore meo.
17. Quod dicas quod dives sim et locupletatus, et nullius opus habeam, et non scis quod tu sis aerumnosus et miserabilis et pauper et caecus et nudus.
18. Suadeo tibi emere a Me aurum exploratum igne ut ditatus sis, et vestimenta alba ut induaris, ne appareat pudor nuditatis tuae, et collyrio inunge oculos tuos ut videas.
19. Ego quoscunque amo, arguo et castigo; zelo age ergo, et resipisce.
20. Ecce sto ad Ostium et pulso; si quis audierit vocem meam, et aperuerit ostium, intrabo ad illum, et cenabo cum illo et ille Mecum.
21. Vincens, dabo ei sedere Mecum in throno meo, sicut et Ego vici, et sedeo cum Patre in throno Ejus.
22. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.

181. EXPLICATIO.
VERSUS 1-6.
“Et Angelo In Sardibus Ecclesiae scribe: Haec dicit habens septem spiritus Dei et septem stellas: Novi tua opera, quod nomen habeas quod vivas, et mortuus es. Esto vigilans, et confirma reliqua quae moritura, non enim inveni tua opera plena coram Deo. Memento igitur quomodo acceperis et audieris, et observa, et resipisce: si ergo non vigilaveris, veniam super te tanquam fur, et nescies qua hora veniam super te. Habes pauca nomina etiam In Sardibus, quae non inquinaverunt vestimenta sua, et ambulabunt Mecum in albis, quia digni sunt. Vincens, is vestietur in vestimentis albis, et non delebo nomen ejus e libro vitae, et confitebor nomen ejus coram Patre meo, et coram angelis Ejus. Habens aurem audiat, quid Spiritus dicit ecclesiis.”
1. “Et Angelo in Sardibus Ecclesiae scribe,” significat illos qui moralem vitam agunt, sed non spiritualem, quia parvi pendunt cognitiones spiritualium, et inde intelligentiam et sapientiam (n. 182): “haec dicit habens septem spiritus Dei” significat Dominum ex quo omnia vera caeli et ecclesiae (n. 183); “et septem stellas,” significat a quo omnes cognitiones veri et boni (n. 184); “Novi tua opera,” significat illa quae eorum vitae sunt (n. 185); “quod nomen habeas quod vivas et mortuus es,” significat quale cognitionis, quod putent se vivos esse, quia moralem agunt vitam, cum tamen mortui sunt (n. 186).
2. “Esto vigilans,” significat ut vitam sibi comparent (n. 187); “et confirma reliqua quae moritura,” significat ut illa quae sunt moralis vitae vivificentur (n. 188); “non enim inveni tua opera plena coram Deo,” significat quod alioquin non Divinum sit in vita morali (n. 189).
3. “Memento igitur quomodo acceperis et audieris, et observa,” significat recordationem quid Dominus in Verbo docet, et attentionem (n. 190);” et resipisce,” significat sic vitam spiritualem (n. 191); “si ergo non vigilaveris,” significat si non vitam spiritualem compares (n. 192); “veniam super te tanquam fur,” significat (mortis) tempus inopinatum, quando eripientur omnes cognitiones comparatae ex Verbo quae non spiritualem vitam adeptae sunt (n. 193); “et nescies qua hora Veniam super te,” significat ignorantiam illius temporis et status tunc (n. 194).
4. “Habes pauca nomina etiam in Sardibus, quae non inquinaverunt Vestimenta sua,” significat illos qui agunt vitam moralem ex origine spirituali, per quod cognitiones veri et boni applicent usibus suae vitae (n. 195); “et ambulabunt Mecum in albis, quia digni sunt,” significat vitam corum spiritualem quae illis per cognitiones veri et boni ex Verbo (n. 196).
5. “Vincens,” significat qui permanet usque ad mortem (n. 197); “is vestietur in vestimentis albis,” significat intelligentiam et sapientiam secundum vera et eorum receptionem (n. 198); “et non delebo nomen ejus e libro vitae,” significat quod in caelo erunt quia ei accommodati (n. 199); “et confitebor nomen ejus coram Patre meo, et coram angelis Ejus,” significat quod in Divino Bono et inde in Divino Vero erunt (n. 200).
6. “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis,” significat quod qui intelligit auscultet qui” Divinum Verum procedens a Domino docet et dicit illis qui ab ecclesia Ipsius sunt (n. 201).

182. (Vers. 1.) “Et Angelo in Sardibus Ecclesiae scriba.” – Quod significet illos qui moralem vitam agunt, sed non spiritualem, quia parvi pendunt cognitiones spiritualium, et inde intelligentiam et sapientiam, constat ex illis quae ad hujus Ecclesiae Angelum scripta sunt, ex quibus in sensu interno seu spirituali lustratis constat quod agatur de illis qui moralem vitam agunt, sed non spiritualem, quia parvi faciunt cognitiones spiritualium, et inde intelligentiam et sapientiam. Sed antequam ea quae Sequuntur, quoad sensum spiritualem evolvuntur, explicandum et aperiendum est quid sit vita moralis, et quid vita spiritualis, tum quid moralis vita ex spirituali, et quid moralis vita absque spirituali. Moralis vita est bene, sincere et juste agere cum sociis, tam in functionibus quam in negotiis quibuscunque; verbo est vita apparens coram hominibus, quia cum illis. Sed haec vita est ex duplici origine, vel ex amore sui et mundi, vel ex amore in Deum et erga proximum.

[2] Moralis vita ex amore sui et mundi non in se est moralis vita, tametsi ut moralis apparet; nam homo cui illa, bene, sincere et juste agit solum propter se et mundum; cui bonum, sincerum et justum inserviunt pro mediis ad finem, qui sunt vel ut evehatur supra alios ac imperet aliis, vel ut lucretur opes: haec cogitat etiam in suo spiritu, seu quando secum in occulto; sed propalare illa quae cogitat non audet, quia destruunt opinionem aliorum de se, et sic annihilat media per quae tendere vult ad fines suos. Ex his constare potest quod in morali ejus vita nihil aliud lateat quam ut obtineat prae aliis omnia, ita quod velit ut omnes alii sibi serviant, aut ut possideat eorum bona: ex quibus videri potest quod moralis ejus vita non sit moralis vita in se; nam ,si obtineret quod intendit, seu pro fine habet, subjiceret alios sibi ut servos, ac deprivaret illos suis bonis; et quia omnia media sapiunt ex fine, et in essentia sua sunt talia quales sunt fines, quare etiam vocantur fines intermedii, ideo talis vita in se spectata est modo astutia et fraus; quod etiam manifeste apparet apud illos apud quos externa illa vincula soluta sunt; ut fit apud illos tales cum ex legibus juris agunt contra socios, quod nihil plus aveant quam jus pervertere, et aucupare favorem judicis, aut gratiam regis, et hoc in occulto, ut alios bonis suis deprivent; quod cum obtinent, etiam gaudent spiritu et corde suo. Adhuc manifestius apparet apud reges qui honorem ponunt in bellis et victoriis, quod summum cordis eorum gaudium sit subjugare provincias et regna; et ubi resistitur, spoliare subditos omnibus eorum bonis, et quoque vita; quod jucundum etiam est pluribus tunc qui militiam obeunt: adhuc manifestius id apparet apud omnes tales cum fiunt spiritus, quod fit statim post mortem corporis eorum; tunc quia ex suo spiritu cogitant et agunt, ruunt in omne nefas secundum amorem suum, utcunque in mundo moralem vitam ad apparentiam egerunt.

[3] Ast vita spiritualis est prorsus alia, quia est ex alia origine; est enim ex amore in Deum et ex amore erga proximum; et inde est quoque vita eorum moralis alia, estque vere vita moralis: hi enim cum in spiritu suo cogitant, quod fit cum in occulto secum, non cogitant ex se et mundo, sed ex Domino et caelo; interiora enim quae eorum mentis sunt, hoc est, quae eorum cogitationis et voluntatis, actualiter elevantur a Domino in caelum, et ibi conjunguntur Ipsi; ita Dominus influit in eorum cogitationes, intentiones et fines, et illos regit, et abducit a proprio illorum quod unice est ex amore sui et mundi. Hi, ad apparentiam, similem moralem vitam agunt cum illis de quibus supra dictum est; sed usque vita eorum moralis est spiritualis, nam est ex spirituali origine; moralis eorum vita est modo effectus vitae spiritualis, quae est causa efficiens, ita origo; agunt enim bene, sincere et juste cum sociis ex timore Dei et ex amore proximi; in his Dominus tenet mentem et animum eorum: quapropter illi cum fiunt spiritus, quod fit dum moriuntur corpore, intelligenter et sapienter cogitant et agunt, et in caelum elevantur. De his dici potest quod apud illos omne bonum amoris et omne verum fidei influat e caelo, hoc est, per caelum a Domino; at non de illis, de quibus supra dictum est, nam horum (1)bonum non est bonum caeli, nec verum est verum caeli, sed est jucundum concupiscentiae carnis quod vocant bonum, et falsum inde quod vocant verum, quae ad illos ex se et ex mundo influunt. Ex his quoque sciri potest, quid moralis vita ex spirituali, et quid moralis vita absque spirituali; quod nempe moralis vita ex spirituali sit vere moralis vita, quae dicenda est spiritualis, quoniam causa et origo ejus est inde; at quod vita moralis absque spirituali non sit vita moralis, et quae dicenda est infernalis, nam quantum in ea regnat amor sui et mundi, tantum illa est fraudulenta et hypocritica.

[4] Ex nunc dictis etiam concludi potest quale est sanctum externum, per quod intelligitur cultus in templis, precationes ac gestus tunc, apud illos qui in amore sui et mundi sunt, et usque apparentem vitam moralem agunt; quod nempe nihil ex illis elevetur ad caelum et audiatur ibi, sed quod effluant ex aliqua cogitatione externi seu naturalis hominis, et sic ex ore illorum in mundum: interiores enim eorum cogitationes, quae sunt ipsius spiritus eorum, sunt plenae astutia et fraude contra proximum; et usque elevatio in caelum fit per interiora: et praeterea cultus eorum in templis, ac precationes et gestus tunc, sunt vel ex assuetudine ab infantia et inde familiari, vel ex principio quod externa talia faciant omne ad salutem, vel ex eo quod diebus festis nihil negotii sit illis domi ac foris, vel ne a sociis credantur impii. At cultus apud illos qui moralem vitam ex origine spirituali vivunt, prorsus alius est; est enim vere cultus Dei, nam precationes eorum elevantur ad caelum et audiuntur, ducit enim Dominus precationes eorum per caelum ad Se. (Sed plura de his videantur in opere De Caelo et Inferno, n. 468, 484, 529, 530-534; et supra in Explicatione super Apocalypsin, n. 107.) Haec praemissa sunt quia in scriptis ad Angelum hujus Ecclesiae agitur de illis qui moralem vitam agunt, sed non spiritualem, ex causa quia parvi pendunt cognitiones spiritualium.

183. “Haec dicit habens septem spiritus Dei.” – Quod significet Dominum ex quo omnia vera caeli et ecclesiae (ex his constare potest): quod sit Dominus qui intelligitur, est quia est Filius hominis qui haec dixit, ut quoque ad reliquarum Ecclesiarum Angelos, et “Filius hominis” est Dominus quoad Divinum Humanum (videatur supra, n. 63, 151). Per “septem spiritus Dei” intelliguntur omnia vera caeli et ecclesiae, ex causa quia “Spiritus Dei” in Verbo significat Divinum Verum procedens a Domino. Multis in locis in Verbo dicitur “spiritus;” et cum de homine, per “spiritum” significatur Verum Divinum receptum vita, ita ejus vita spiritualis; at cum de Domino, per “Spiritum” intelligitur Divinum quod procedit ab Ipso, quod communi voce vocatur Divinum Verum. Sed quia hodie pauci sunt qui sciunt quid per “spiritum” in Verbo intelligitur, velim primum ex locis inde adductis ostendere quod “spiritus,” cum de homine, significet Divinum Verum receptum vita, ita ejus vitam spiritualem. Sed quia duo sunt quae faciunt hominis vitam spiritualem, nempe bonum amoris et verum fidei, ideo pluribus in locis dicitur “cor et spiritus,” et quoque “cor et anima,” et per “cor” significatur bonum amoris, ac per “spiritum” verum fidei, similiter per “animam” nam per hanc in Verbo intelligitur spiritus ejus.

[2] Quod per spiritum,” Cum de homine, verum receptum vita significetur, constat ex sequentibus his locis: – Apud Ezechielem,
“Facite vobis cor novum et spiritum novum; quare moriemini domus Israelis?,” (xviii. 31;)
apud eundem,
“Dabo vobis cor novum, et spiritum novum dabo in medio vestri” (xxxvi. 26);
apud Davidem,
“Cor mundum crea mihi Deus, et spiritum firmum innova in medio mei… Sacrificia Dei spiritus infractus; cor infractum et contritum Deus non spernit” (Psalm. li. 12-14, 19 (B.A. 10, 17));
in his locis “cor” significat bonum amoris, et “spiritus” verum fidei, ex quibus vita spiritualis homini: nam duo sunt quae faciunt omnem vitam hominis, nempe bonum et verum; haec duo unita in homine faciunt vitam ejus spiritualem.

[3] Quoniam “cor” significat bonum, et “spiritus” verum, utrumque receptum vita, ideo “cor” in opposito sensu significat malum, et “spiritus” falsum; nam pleraque in Verbo etiam oppositum sensum habent. In hoc sensu dicuntur “cor” et “spiritus” apud Davidem,
“Generatio non rectum facit cor ejus, nec constans cum Deo est spiritus ejus” (Psalm. lxxviii. 8);
apud Ezechielem,
“Liquescet omne cor,… et contrahetur omnis spiritus” (xxi. 12 (B.A. 7));
apud Mosen,
“Aggravavit Jehovah spiritum regis Chesbonis,… et obfirmavit cor ejus” (Deut. ii. 30);
apud Esaiam,
“Concipite quisquilias, parite stipulam, spiritum Vestrum ignis comedet” (xxxiii. (1)11);
apud Ezechielem,
“Vae prophetis stultis qui abeunt post spiritum suum” (xiii. 3);
apud eundem,
“Quod ascendit super spiritum Vestrum, non fiet unquam” (xx. 32).

[4] Ex his patet quod tota vita hominis intelligatur per “cor et spiritum;” et quia tota vita ejus se refert ad haec bina, nempe ad bonum et verum, et in spirituali sensu ad amorem et fidem, ideo per “cor et spiritum” illae binae vitae hominis intelliguntur. Inde quoque est quod “cor et spiritus” significent voluntatem et intellectum hominis, quoniam hae binae facultates apud hominem faciunt omnem vitam ejus; alibi quam in illis non est vita homini: causa est, quia voluntas est receptaculum boni et ejus amoris aut mali et ejus amoris, ac intellectus est receptaculum, veri (2)et ejus fidei aut falsi et ejus fidei; ac, ut dictum est, omnia apud hominem se referunt ad bonum et verum aut ad malum et falsum, et in spirituali sensu ad amorem et fidem (videatur Doctrina Nova Hierosolymae, n. 28-35). Quod per “spiritum,” cum de homine, significetur verum aut falsum, et ex uno aut altero vita ejus, est quia per “spiritum” proprie intelligitur spiritus qui est in homine et cogitat, et is (3)cogitat vel ex veris vel ex falsis. Sed, ut mox supra dictum, sunt duo quae faciunt vitam hominis, intellectus et voluntas; vita intellectus est cogitare ex veris aut falsis, et vita voluntatis est afficere seu incendere amore illa quae intellectus cogitat: hae binae vitae hominis correspondent binis vitis corporis ejus, quae sunt vita respirationis pulmonis, et vita pulsus cordis; per hanc correspondentiam unitus est spiritus corpori apud hominem (videatur supra, n. 167; et in opera De Caelo et Inferno, n. 446, 447);

[5] quia talis correspondentia est, ideo spiritus dicitur a vento tam in lingua originali, quam in pluribus aliis linguis; quare etiam exspirare exprimitur per “emittere spiritum,” et hoc quoque in Verbo: – Ut apud Davidem,
“(4)Collegi spiritum eorum, exspiravit” (Psalm. civ. 29);
apud Ezechielem,
Dixit Dominus Jehovih ossibus aridis, “Ecce Ego adducens spiritum in vos, ut Vivatis:… et dixit Dominus Jehovih, A quatuor ventis veni spiritus, et inspira in occisos hos;… et Venit in eos spiritus, et revixerunt” (xxxvii. 5, 9, 10);
in Apocalypsi,
Duo testes occisi a bestia ascendente ex abysso, “sed post tres dies et dimidium spiritus vitae a Deo intravit in illos, ut consisterent super pedes suos” (xi. 7, 11);
apud Lucam,
Jesus apprehendens manum puellae mortuae, “(vocavit,) dicens, Puella surge; reversus itaque est spiritus ejus, et surrexit ex templo” (viii. 54, 55).

[6] Ex his intellectis constare potest quid per “Spiritum,” cum de homine, significatur plurimis in locis in Verbo; ex quibus haec solum velim afferre: – Apud Johannem,
“Nisi quis fuerit generatus ex aqua et spiritu, non potest introire in regnum Dei… ventus quo vult spirat. et sonum ejus audis, sed nescis unde venit et quo vadit; sic est omnis qui generatus est ex spiritu” (iii. 5, 8);
apud eundem,
Dominus inspiravit in discipulos, et dixit, “Accipite Spiritum Sanctum” (xx. (1)22);
in Libro Genseos,
“Jehovah… inspiravit in nares hominis animam vitarum” (ii. 7);
praeter alibi.

[7] Quod “spiritus” in spirituali sensu significet verum, ac vitam hominis ex illo, quae est intelligentia, patet manifeste ab his locis: – Apud Johannem,
“Venit hora et nunc est, quando Veri adoratores adorabunt Patrem in| |spiritu et veritate” (iv. 23);
apud Danielem,
“In illo erat spiritus excellens, scientiae et intelligentiae Audivi de te, quod spiritus Dei in te, et lux, et intelligentia et sapientia excellens inveniatur in te” (v. 12, 14);
apud Mosen,
“Tu loqueris ad omnes sapientes corde, quos implevi spiritu sapientiae” (Exod. xxviii. 3);
apud Lucam,
Johannes “crevit et corroboratus est spiritu” (i. (2)80);
et de Domino,
Jesus “puer Crevit, et corroboratus est spiritu, et impletus sapientia” (ii. 40).

[8] Quum notum est quid significat “spiritus” apud hominem, sciri potest quid significat spiritus cum dicitur de Jehovah seu Domino, cui tribuuntur omnia quae homini, sicut facies, oculi, aures, brachia, manus, ut et cor et anima, ita quoque spiritus, qui in Verbo vocatur “Spiritus Dei,” “Spiritus Jehovae,” “Spiritus narium Ipsius,” “Spiritus oris Ipsius,” “Spiritus veritatis,” “Spiritus sanctitatis,” et “Spiritus Sanctus.” Quod per illum intelligatur Divinum Verum procedens a Domino, constat ex pluribus locis in Verbo. Causa quod Divinum Verum procedens a Domino sit Spiritus Dei, est quia omnis vita hominibus inde est, ac vita caelestis illis qui Divinum illud Verum fide et vita recipiunt. Quod id sit Spiritus Dei, Dominus Ipse docet: – Apud Johannem,
“Verba quae Ego loquor vobis, spiritus sunt et Vita sunt” (vi. 63);
apud Esaiam,
“(1)Exibit Virga de trunco Jischaji:… quiescet super Eo spiritus Jehovae, spiritus sapientiae et intelligentiae, spiritus consilii et virtutis” (xi. 1, 2);
apud eundem,
“Dedi spiritum meum super Illum, judicium gentibus proleret” (xlii. 1);
apud eundem,
“Venturus sicut flumen, spiritus Jehovae signum inferet in Ipsum” (lix. 19);
apud eundem,
“Spiritus Domini Jehovih super Me, ideo unxit Me Jehovah ad evangelizandum pauperibus” (lxi. 1);
(et alibi,)
“Quem misit Pater, Verba Dei loquitur; non ex mensura dedit Deus spiritum” (Joh. iii. 34);
haec de Domino.

[9] Quod Spiritus Sanctus sit Divinum Verum procedens a Domino, constare potest apud Johannem,
“Ego Veritatem vobis dico, prodest vobis ut Ego abeam; si non abivero, Paracletus non veniet ad Vos; si vero abivero, mittam illum ad vos:… quum venerit ille Spiritus veritatis, ducet vos in omnem veritatem: non loquetur a semet Ipso,… sed ex meo accipiet et annuntiabit vobis” ((1)xvi. 7, 13, 14);
quod “Paracletus” hic sit Divinum Verum procedens a Domino, manifeste patet, nam dicitur quod Ipse Dominus “veritatem” illis dixerit, et cum abiverit, missurus sit Paracletum “Spiritum veritatis,” qui ducturus illos “in omnem veritatem,” et quod “Ille non loquetur a semet ipso,” sed quod a Domino. Dicitur “ex meo accipiet,” quia Divinum Verum procedit ex Domino, et procedens dicitur “meum,” Ipse enim Dominus est Divinus Amor, et procedens ab Ipso est Divinum Verum, ita est suum (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 139, 140, et antecedentia ibi; et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 307): quod exire et procedere intelligatur per “mitti” et “mittere,” videatur in Arcanis Caelestibus (n. 2397, 4710, 6831, 10561); similiter hic per “mittam illum ad vos.” Quod Paracletus sit Spiritus Sanctus patet apud Johannem,
“Paracletus Spiritus Sanctus Ille vos docebit omnia” (xiv. 26);

[10] apud eundem,
Jesus magna Voce clamavit, dicens, “Si quis sitiverit, Venito ad Me, et bibito; quisquis credit in Me, sicut dicit Scriptura, flumina e ventre illius fluent aquae viventis; hoc dicit de spiritu quem accepturi credentes in Ipsum: nondum erat Spiritus Sanctus, quia Jesus nondum glorificatus erat” (vii. 37-39);
quod Spiritus Sanctus sit Divinum Verum procedens a Domino, quod tam immediate ab Ipso quam mediate per angelos et Spiritus influit apud hominem, etiam ex his manifeste patet: dicit enim Dominus primum, quod “qui credit in Ipsum, flumina ex ventre illius fluent aquae viventis,” et dein hoc dixit de spiritu quem accepturi; “aqua” enim in spirituali sensu significat verum, et “flumina aquae viventis” Divinum Verum a Domino in copia; simile itaque intelligitur per “spiritum” quem accepturi. (Quod “aqua” significet verum, et “aqua vivens” Divinum verum, videatur supra, n. 71.) Et quia Divinum Verum procedit ab Humano Domini glorificato, et non immediate ab Ipso Divino Ipsius, quia hoc in Se ab aeterno fuit glorificatum, ideo dicitur, “Nondum erat Spiritus Sanctus quia Jesus nondum glorificatus erat.” Quod “glorificare” sit Divinum facere, et quod Dominus Humanum suum plene glorificaverit, hoc est, Divinum fecerit per ultimam suam tentationem et victoriam in cruce, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae (n. 293-295, 300-306).

[11] Mirantur in caelo quam maxime quod homo ecclesiae non sciat quod Spiritus Sanctus, qui est Divinum Verum, procedat ab Humano Domini, et non immediate a Divino Ipsius, cum tamen Doctrina recepta in universo Christiano orbe docet,
Sicut Pater etiam Filius est increatus, infinitus, aeternus, omnipotens, Deus, Dominus; nemo Eorum primus et ultimus, nec maximus aut minimus. Christus est Deus et Homo; Deus ex natura Patris, et Homo ex natura Matris: sed tametsi est Deus et Homo, usque tamen non sunt duo, sed est unus Christus; est unus, at non ita quod Divinum sit mutatum in Humanum, sed Divinum recepit ad Se Humanum; est prorsus unus, sed non ita quod binae naturae sint commixtae, sed est unica Persona, quia sicut corpus et anima sunt unus homo ita Deus et Homo est unus Christus. (Haec ex Symbolo Athanasii.)
Quoniam nunc Divinum et Humanum Domini non sunt duo, sed unica Persona, et sunt unita sicut anima et corpus, sciri potest quod Divinum quod vocatur Spiritus Sanctus exeat et procedat ex Divino Ipsius per Humanum, ita ex Divino Humano, nihil enim quicquam procedere potest a corpore nisi quam ex anima per corpus, quoniam omne vitae corporis est ex ejus anima; et quia sicut Pater ita Filius est increatus, infinitus, aeternus, omnipotens, Deus, Dominus, et nemo Eorum primus et ultimus, nec maximus aut minimus, sequitur quod Divinum Procedens, quod vocatur Spiritus Sanctus, procedat ab Ipso Divino Domini per Humanum Ipsius, et non a Divino alio quod Pater vocatur; nam docet Dominus quod Pater et Ipse unum sint, ac Pater in Ipso et Ipse in Patre (de quo videatur infra, n. 200). Sed quod plerique in Christiano orbe aliter corde suo cogitent, et inde aliter credant, dixerunt angeli quod hoc inde sit, quia de Humano Domini separato a Divino Ipsius cogitant, quod tamen est contra Doctrinam, quae docet quod Divinum et Humanum Domini non sint duo sed unica Persona, ac unita sicut anima et corpus. Ut hoc sit in Doctrina totius orbis Christiani, provisum est a Domino, quia hoc essentiale ecclesiae est, et essentiale salutis omnium. Quod autem distinxerint Divinum et Humanum Domini in binas naturas, et dixerint quod Dominus sit Deus ex natura Patris, et Homo ex natura matris, erat ex causa quia non noverunt quod cum Dominus plene glorificavit Humanum suum exuerit humanum ex matre, et induerit Humanum ex Patre (secundum illa quae in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 295, ostensa sunt. Quod hoc etiam factum sit in Concilio propter Papam ab illis qui ibi tunc, ut pro Vicario Ipsius agnosci posset, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 4738).

[12] Quod “Spiritus Dei” sit Divinum Verum, et inde vita spiritualis homini qui illud recipit, patet adhuc ab his locis: – Apud Micham,
“Ego impletus sum virtute cum spiritu Jehovae, et judicio” (iii. 8);
apud Esaiam,
“Effundam aquas super sitientem, et rivulos super aridam, et spiritum meum super semen tuum” (xliv. 3);
apud eundem,
“In die illo erit Jehovah Zebaoth… in spiritum judicii sedenti super judicio, et in fortitudinem illis” (xxviii. 5, 6);
apud Ezechielem,
“Ut cognoscatis quod… daturus sim spiritum meum in vobis, ut vivatis” (xxxvi|i|. (13,) 14);
apud Joelem,
“Effundam spiritum meum super omnem carnem,… et super servos et super ancillas” (iii. (1,) 2 (B.A. ii. 28, 29));
in Apocalypsi,
“Testimonium Jesu est spiritus prophetiae” (xix. 10).
Quia “Spiritus Dei” significat Divinum Verum, ideo vocatur ille
Spiritus oris Jehovae (Psalm. xxxiii. 6);
“Spiritus labiorum” (Esai. xi. 4);
“Halitus Dei” et “spiritus narium” (Thren. iv. 20; Psalm. xviii. 16 (B.A. 15); Hiob iv. 9).
Apud Matthaeum,
Johannes dixit, “Ego vos baptizo aqua in paenitentiam; qui vero post me venturus ille vos baptizabit spiritu sancto et igne” (iii. 11);
“baptizare” in sensu spirituali significat regenerare; “spiritus sanctus” Divinum Verum; et “ignis” Divinum Bonum. (Quod “baptizare” significet regenerare, videatur (supra,) n. 71; et quod “ignis” bonum amoris, n. 68.)

[13] Ex his nunc constare potest quid intelligitur per Domini verba ad discipulos,
“Euntes… baptizate in nomen Patris, Filii et Spiritus Sancti” (Matth. xxviii. (1)19);
“Pater” ibi est ipsum Divinum, “Filius” est Divinum Humanum, et “Spiritus Sanctus” est Divinum procedens quod est Divinum Verum; ita est unum Divinum, et usque Trinum: quod ita sit, Dominus docet apud Johannem,
“Ex his cognovistis” Patrem “et vidistis Ipsum;… qui Me videt videt Patrem;… Ego in Patre et Pater in Me est” (xiv. 7, 9, 10).

[14] Quoniam Divinum procedens, quod est Divinum Verum, influit apud homines tam immediate quam etiam mediate per angelos et spiritus, ideo creditum est quod Spiritus Sanctus sit tertia Persona distincta a duabus quae Pater et Filius vocantur; sed asseverare possum quod nemo in caelo sciat aliud Sanctum Divinum quam Divinum Verum procedens a Domino; et quia Divinum Verum communicatur hominibus etiam mediate per angelos, ideo dicitur apud Davidem,
“Jehovah Deus… fecit angelos suos spiritus” (Psalm. civ. (1,) 4).
Haec nunc allata sunt ut sciatur quod per “septem spiritus” significentur omnia vera caeli et ecclesiae a Domino. Quod “septem spiritus” sint omnia vera caeli et ecclesiae, patet evidentius ab his in Apocalypsi,
“Septem lampades ignis ardentes coram throno sunt septem spiritus Dei” (iv.5);
et porro,
“In medio seniorum Agnus stans habens cornua septem, et oculos septem, qui sunt septem spiritus Dei emissi in omnem terram” (v. 6);
quod. “spiritus” ibi non sint spiritus, patet ex eo, quod “lampades” et “oculi Agni” dicantur spiritus; “lampades” significant Divina vera, et “oculi” intellectum veri, et cum de Domino Divinam Ipsius Sapientiam et Intelligentiam (videatur supra, n. 152).

184. “Et septem stellas.” – Quod significet a quo omnes cognitiones veri et boni, constat ex significatione “septem,” quod sint plenum et omnia (de qua supra, n. 20, 24); et a significatione “stellarum,” quod sint cognitiones veri et boni (de qua etiam supra, n. 72). Quod dicatur ad Angelum hujus Ecclesiae, “Haec dicit habens septem spiritus Dei et septem stellas,” est quia de illis intra ecclesiam agitur qui vitam moralem agunt sed non spiritualem, quia parvi pendunt cognitiones spiritualium, et inde intelligentiam et sapientiam; per “septem, enim “spiritus” significantur omnia vera caeli et ecclesiae, et per “septem stellas” cognitiones veri et boni, per quae duo omnis intelligentia et sapientia. Ad Angelum cujusvis Ecclesiae praemittitur de Domino aliquid, quod rem, de qua agitur, indicat (videatur supra, n. 113).

185. “Novi tua opera.” – Quod significet illa quae eorum vitae sunt, constat ex significatione “operum,” quod sint illa quae vitae hominis sunt, tam bona quam mala. Causa quod “opera” significent illa quae vitae sunt, est quia sunt effectus vitae, nam a vita cujusvis procedunt. Si vita bona est, sunt opera bona; si autem vita mala est, sunt opera mala. Vita, quae in operibus, est intentio quae est voluntatis et inde cogitationis; et haec vita est vita spiritus hominis, nam spiritus in homine intendit et cogitat; absque hac vita in operibus forent opera solum motus quales sunt automatum. Inde est quod sapientes non spectent ad opera, sed ad illam vitam in operibus, nempe ad intentionem: hoc imprimis faciunt angeli qui apud hominem; illi non vident opera ejus, sed modo intentiones mentis ejus, et inde concludunt ad quale status hominis. Ex quibus constare potest quod per “opera” in sensu spirituali intelligatur vita; et quia vita hominis est varia, et pendet principaliter ab ejus amore, ideo amor ejus per “opera” principaliter significatur (ut supra, n. 98, 116). Haec nunc causa est, quod ad Angelum cujusvis Ecclesiae in principio dicatur, “Novi tua opera;” per quod ideo intelligitur quod Dominus noverit omnem vitam hominis, et qualis est quoad amorem.

186. “Quod nomen habeas quod vivas, et mortuus es.” – Quod significet quale cogitationis, quod putent se vivos esse, quia moralem agunt vitam, cum tamen mortui sunt, constat ex significatione “nominis,” quod sit quale status (de qua supra, n. 148); ex significatione “Vivere,” quod sit vitam spiritualem habere (de qua sequitur); et ex significatione “mortuus esse,” quod sit non illam vitam habere, sed modo moralem absque illa: quod hoc sit mortuus esse, est quia “vita” in Verbo significat vitam caeli apud hominem, quae etiam ibi vocatur “vita aeterna,” et “mors” vitam inferni, quae vita in Verbo vocatur “mors” quia est privatio vitae caeli; hic itaque per “nomen habere quod vivas et mortuus es,” significatur putare se vitam spiritualem habere et sic salvari, quia vitam moralem agunt, cum tamen spiritualiter mortui sunt. Sed quomodo hoc intelligendum est, constare potest ex illis quae de utraque vita, spirituali et morali, supra (n. 182) dicta sunt; quod nempe vita moralis absque vita spirituali sit vita amoris sui et amoris mundi, at vita moralis ex vita spirituali sit vita amoris in Dominum et amoris erga proximum; et quod haec vita sit vita caeli, illa autem vita sit quae vocatur mors spiritualis; ex intellectis illis supra (n. 182), sciri potest quid hic intelligitur per vivere et tamen “mortuus esse.”

[2] Quod “vivere” seu “vivus esse” significet vitam spiritualem apud hominem, et quod “mortuus esse” significet deprivationem ejus vitae et damnationem, constare potest a pluribus locis in Verbo, quorum haec velim afferre: – Apud Ezechielem,
“Cum dixero impio, Moriendo (1)morieris, nec admonueris illum, neque locutus fueris ad dehortandum impium a via ejus mala, ad Vivificandum illum, ipse impius in iniquitate sua morietur:… quod si admonueris impium, (2)nec reversus fuerit a malitia sua, et a via sua mala, ille in iniquitate sua morietur, tu tamen animam tuam eripuisti…. Quod si admonueris justum, ut (3)non peccet amplius, et ille non peccaverit, vivendo vivet, quia admonitioni paruit” (iii. 18-21);
“moriendo mori” hic est perire morte aeterna, quae est damnatio, dicitur enim de impiis; et “vivendo vivere” est frui vita aeterna, quae est salvatio, nam dicitur de illis qui paenitentiam agunt et de justis.

[3] Apud eundem,
“Profanastis Me apud populum meum ad occidendum animas quae non mori debent, et ad vivificandum animas quae non vivere debent, dum mentimini populo (meo), audientibus mendacium” (xiii. 19);
agitur hic de falsificatione veri, quae intelligitur per “Profanastis Me apud populum meum,” et per “mentimini populo, audientibus mendacium;” “mendacium” ibi significat falsum et falsificatum; “occidere animas quae non mori debent,” est deprivare illas vita ex veris; et “vivificare animas quae non vivere debent,” est persuadere illis quod vita aeterna sit ex falsis; quod hoc per “vivificari” hic intelligatur, patet ab antecedente versu ibi.

[4] Apud Davidem,
“Ecce oculus Jehovae super timentibus Ipsum ad eripiendum a morte animam eorum, et ad vivificandum eos in fame” (Psalm. xxxiii. 18, 19);
apud eundem,
“Liberasti animam meam a morte, et pedes meos ab impulsione, ad ambulandum coram Deo in luce viventium” (Psalm. lvi. 14 (B. A. 13));
apud Jeremiam,
“Ecce Ego propono Vobis viam vitae et viam mortis” (xxi. 8);
apud Johannem,
“Jesus dixit, Amen, amen dico vobis, qui verbum meum audit…habet vitam aeternam, et in condemnationem non veniet, sed transibit a morte in vitam” (v. 24):

[5] quod in his locis “mors” sit damnatio, et “vita” salvatio, patet. Quia “mors” est damnatio, etiam est infernum; quare infernum in Verbo passim dicitur “mors,” ut in his locis: – Apud Esaiam,
“Non infernum confitebitur Tibi, nec mors laudabit Te, non sperabunt descendentes foveam super veritate tua; vivus, vivus, ille confitebitur Tibi” (xxxviii. 18, 19);
apud eundem,
“Excidimus foedus cum morte, et cum inferno fecimus visionem” (xxviii. 15);
apud Hoscheam,
“E manu inferni redimam eos, e morte liberabo eos: ero pestis tua, Mors; ero exitium tuum, Inferne” (xiii. 14);
apud Davidem,
“Non in morte memoria Tui, in inferno quis confitebitur Tibi?” (Psalm. vi. 6 (B.A. 5);
apud eundem,
“Circumdederunt me funes mortis,… et funes inferni” (Psalm. xviii. 5, 6(B.A. 4, 5));
apud eundem,
“Sicut pecus in inferno ponentur, mors pascet illos” (Psalm. xlix. 15(B. A. 14));
apud eundem,
“Jehovah, ascendere fecisti ex inferno animam meam, vivificasti me, (Psalm. xxx. 4 (B. A. 3));
in Apocalypsi,
“Equus pallens, et sedens super illo, cui nomen mors, et infernum (1)sequebatur illum” (vi. 8);
et alibi,
“Mors et infernus conjecti sunt in stagnum ignis” (xx. 14).

[6] Quia “mors” significat damnationem et infernum, patet quid “mors” significat in sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“Absorbebit mortem in aeternum, et absterget Dominus Jehovih lacrymam desuper omnibus faciebus” (xxv. 8);
apud eundem,
“Ut daret impios in sepulcro suo, et divites in mortibus suis” (liii. 9):
apud Davidem,
“Jehovah… extollis me a portis mortis” (Psalm. ix. 14 (B.A. 13));
apud eundem,
“Non timebis tibi… a telo quod volat interdiu,… et a morte quae vastat in meridie” (Psalm. xci. 5, 6);
apud Johannem,
“Si quis verbum meum servaverit, mortem non videbit in aeternum” (viii. (1)51);
in Apocalypsi,
“Qui vicerit, non exitium habebit in morte altera” (ii. 11); alibi,
“Multi homines mortui sunt ex aquis, quia amarae factae sunt” (viii. 11);
et alibi,
“Secundus angelus effudit phialam in mare, et factum est sanguis sicut mortui, unde omnis anima vivens mortua est in mari” (xvi. 3).

[7] Ex his constare potest quid significat “mortuus,” nempe quod qui non vitam caeli In se habent, consequenter qui in malis et inde falsis sunt; hi intelliguntur in his locis: – Apud Davidem,
“Adhaeserunt Baalpeori, et comederunt sacrificia mortuorum” (Psalm. cvi. 28);
apud eundem,
“Sedere me fecit in tenebris sicut mortuos mundi” (Psalm. cxliii. 3);
apud Matthaeum,
Unus ex discipulis dixit, “Domine, permitte mihi primum abire et sepelire patrem meum; Jesus dixit, sequere Me, sine mortuos sepelire mortuos” (viii. 21, 22).
Quia per “mortuos” illi significabantur, ideo
Prohibitum fuit ut filii Aharonis tangerent ullum mortuum (Levit. xxi. 2, 3, 11);
Nec sacerdotes Levitae (Ezech. xliv. 25);
Nec Naziraeus (Num. vi. 6, 7);
et qui ex filiis Israelis tetigerit mortuum, Per aquam separationis mundaretur (Num. xix. 11 ad fin.).

[8] Quoniam “mors” significat damnationem et infernum, inde vicissim “vita” significat salvationem et caelum, ut in sequentibus his locis: – Apud Matthaeum,
“Angusta (porta) et stricta est via, quae ducit ad vitam” (vii. 14);
apud eundem,
“Bonum est luscum intrare in vitam, quam duos habentem oculos mitti in gehennam ignis” (xviii. 9);
apud eundem,
“Si vis ingredi vitam, serva mandata” ((1)xix. 17);
apud Johannem,
“Exibunt qui bona fecerunt in resurrectionem vitae” (v. 29).
Inde est quod salvatio dicatur “vita aeterna” (Ut Matth. xix. (1)16, 29; cap. xxv. (1)46: Marc. x. 30, 31: Luc. x. 25: cap. xviii. 18, 30: Joh. iii. 14, 15, 16, 36; cap. xvii. 2, 3: et alibi);
et quod caelum dicatur “terra viventium;” ut apud Davidem,
“Jehovah, Tu fiducia mea, pars mea in terra viventium” (Psalm cxlii. 6 (B.A. 5));
apud eundem,
Ut videas “bonum Jehovae in terra viventium” (Psalm. xxvii. 13);
apud eundem,
“Benedicite populi Deo nostro,… qui ponit animam nostram inter viventes” (Psalm. lxvi. 8, 9).

[9] Quod Dominus solus vitam habeat in Se Ipso, et omnis homo vitam habeat ab Ipso, Ipse Dominus docet in sequentibus his locis: – Apud Johannem,
“Sicut Pater suscitat mortuos et vivificat, ita et Filius quos vult vivificat. Quemadmodum Pater habet vitam in Se Ipso, ita dedit Filio vitam habere in Se Ipso” (v. 21, 26);
apud eundem,
Jesus dixit, Ego sum Resurrectio et vita; qui credit in Me, et si moriatur, vivet” (xi. 25, 26);
apud eundem,
“Ego sum Via, Veritas, et Vita” (xiv. 6);
apud eundem,
“Ego sum Panis vitae,… descendens e caelo, et vitam dans mundo” (vi. 33, 35, 47, 48).
Inde est quod Dominus dicatur “Vivus” et “Vivens” (Apoc. iv. 9, 10; cap. v. 14; cap. vii. 2; cap. x. 6);
ut quoque Jehovah plurimis in locis apud Prophetas.

[10] Et quia Dominus est Vita, ideo omnes vitam habent ab Ipso; quod etiam Dominus docet: -Apud Johannem,
“Qui credit in Filium habet vitam aeternam, qui vero non credit Filio non videbit vitam” (iii. 36);
apud eundem,
Jesus dixit, “Ego veni ut” oves “vitam habeant; . . . . Ego Vitam aeternam do illis” (x. 10, 28);
apud eundem,
“Qui credit in Me, etsi moriatur, vivet” (xi. 25, 26);
apud eundem,
“Non vultis venire ad Me, ut vitam habeatis” (v. 40).

[11] Quod “vita” significet Dominum, et inde salvationem et caelum, est quia omne vitae ex unico Fonte est, et unicus ille vitae Fons est Dominus, ac angeli et homines sunt modo formae recipientes vitam ab Ipso; ipsa vita quae a Domino procedit, et quae implet caelum et mundum, est vita Amoris Ipsius, et apparet in caelo sicut lux; quae quia vita est, illuminat angelorum mentes, et dat illos intelligere et sapere; inde est quod Dominus Se non modo dicat “Vitam” sed etiam “Lucem:” -Ut apud Johannem,
“In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum . . . . In Ipso vita erat, et vita erat lux hominum: . . . . erat Lux vera, quae illuminat omnem hominem venientem in mundum” (i. 1, 4-12);
apud eundem,
“Jesus dixit, Ego sum Lux mundi; qui Me sequitur, non ambulabit in tenebris, sed habebit lucem vitae” (viii. 12);
et apud Davidem,
Jehovah “Tecum scaturigo vitae, in luce tua videmus lucem” (Psalm. xxxvi. 10 (B. A. 9)).
Lux, quae est vita a Domino in caelo, ibi vocatur Divinum Verum, quoniam hoc lucet in mentibus eorum qui ibi, et inde lucet coram oculis eorum. Inde est, quod “lux” in Verbo significet Divinum Verum, et inde intelligentiam et sapientiam, et quod Ipse Dominus dicatur “Lux.” (Sed hoc plenius constare potest ex illis quae in opera De Caelo et Inferno, n. 126-140, et 275, ostensa sunt, quae videantur.)

[12] Quod Dominus sit a quo omne vitae, est quia est Sol caeli angelici, et lux illius Solis est Divinum Verum, et calor illius Solis est Divinum Bonum; utrumque est vita; inde origo omnis vitae in caelo et in mundo. Spirituale quod influit in Naturam, et dat vitam ibi, non aliunde est; sed dat vitam secundum receptionem. (De hoc etiam videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 116-125). Ex his nunc patet unde est quod Dominus Se dicat “Vitam;” et unde est quod dicantur vitam habere et vivere, qui lucem, quae est Divinum Verum, recipiunt a Domino; et quod dicantur non vivere sed mortui esse, qui non recipiunt. (Quod unicus Fons vitae sit, et quod ille sit Dominus, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 9; et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 278.)

187. a. (Vers. 2.) “Esto vigilans.” – Quod significet ut vitam sibi comparent, constat ex significatione “vigil esse,” quod sit in vita spirituali esse; hic autem, quia agitur de illis qui in vita morali sunt et nondum in spirituali, “Esto vigilans” est ut comparent sibi vitam spiritualem; quod “vigil” et “vigilare” hanc vitam significet, est quia vita spiritualis ad vitam moralem absque illa est sicut vigilia ad somnum, aut sicut lux meridiana ad vesperam, immo ad tenebras: sed quod ita sit, non sciunt et percipiunt illi qui in sola vita naturali sunt, nec qui in vita morali absque spirituali, nam haec vita est quoque vita naturalis. Causa quod illi id non sciant et percipiant, est quia in solo lumine naturali sunt; et hoc lumen respective ad lucem spiritualem est sicut tenebrae vesperae ad lucem meridiei, ac tenebrae vesperae illis apparent sicut lux; est enim visus eorum interior, qui cogitationis, ad illas formatus, plane sicut visus noctuarum, vespertilionum, et ceterarum avium quae volant noctu, ad umbras. Inde est quod ipsi credant quod in luce sint, quia ratiocinari possunt, cum tamen in tenebris sunt. Quod ita sit, clare constat a talibus post mortem cum fiunt spiritus; tunc quando apud suos sunt, credunt quod in luce sint, quia non solum vident omnia quae circum se sunt, sed etiam quia cogitare et loqui possunt de re quacunque; sed tamen cum lux caeli apud illos influit, tunc lux eorum vertitur in tenebras, et illi quoad intellectum ita occaecantur ut non aliquid cogitare possint. Etiam angeli qui in caelis sunt, cum despiciunt ad illos qui in tali lumine sunt, non vident ibi nisi meras tenebras. Quod vita spiritualis respective ad vitam moralem absque illa sit sicut vigilia ad somnum, adhuc constare potest ex eo, quod illi qui in vita spirituali sunt, in sapientia et intelligentia angelica sint; quae talis est ut sit incomprehensibilis et ineffabilis illis qui in solo lumine naturali sunt, et hoc non solum hominibus dum in mundo vivunt, sed etiam iisdem post mortem cum fiunt spiritus, ac intelligentia et sapientia faciunt vigiliam. Ex his nunc constare potest quod per “Esto vigilans” hic significetur ut comparent sibi vitam spiritualem.

[2] Simile per “vigilare” significatur in sequentibus his locis: -Apud Matthaeum,
“Vigilate ergo, quia nescitis qua hora Dominus vester venturus est” (xxiv. 42);
apud Marcum,
“Vigilate, nescitis enim quando Dominus domus veniet, vespere, an media nocte, an in (1)gallicinio, . . . . ne cum repente venerit, inveniat vos dormientes: quae dico vobis, omnibus dico, vigilate” (xiii. 35-37);
qui non scit sensum internum Verbi, credet quod ultimum judicium per illa intelligatur, et quod quisque paratus ad id esse debeat; sed per illa intelligitur status hominis quoad amorem et fidem quando moritur, nam tunc etiam est judicium ejus: “vespera,” “nox,” et “(1)gallicinium” significant illos status; “vespera” statum desinentis fidei et charitatis, qui est quando homo sui judicii fit et exstinguit illa quae in pueritia hausit; “nox” est status nullius fidei et charitatis; “(1)gallicinium” seu “diluculum” est status incohantis fidei et charitatis, qui est quando homo amat vera et reformationem per illa: in quo statu homo moritur, in illo manet et secundum illum judicatur: inde patet quid intelligitur per “Vigilate, ne Dominus cum repente venerit inveniat vos dormientes; quae dico vobis omnibus dico, vigilate;” quod nempe per “vigilare” intelligatur vitam recipere a Domino, quae vita est vita spiritualis, et per “dormire” intelligatur vitam naturalem absque spirituali agere. (Quod “vespera” significet statum desinentis fidei et charitatis, videatur n. 3056, 3197, 3833, 8431, 10134, 10135; quod “nox” statum nullius fidei et charitatis, n. 221, 709, 2353, 6000, 7870, 7947; et quod “diluculum” ante mane, seu “(1)gallicinium,” statum incohantis fidei et charitatis, n. 10134.)

[3] Apud Lucam,
“Beati servi quos, cum venerit Dominus, invenerit eos vigilantes; amen dico vobis, praecinget Se, et faciet ut discumbant, et accedens ministrabit illis: . . . . estote parati, quia qua hora non putatis Filius hominis Veniet” (xii. 37, 40);
hic quoque per “vigilantes” intelliguntur qui spiritualiter vigiles sunt, qui sunt qui spiritualem vitam a Domino recipiunt; nam hi in lucem intelligentiae et sapientiae de Divinis veris veniunt; at qui non recipiunt manent in umbra et caligine de illis, quare hi sunt in somno, illi autem in vigilia; per “praecingere Se, facere ut discumbant, et accedens ministrare,” significatur communicare illis bona caeli, quae omnia sunt a Domino.

[4] Apud Matthaeum,
“Simile est regnum (caelorum) decem virginibus; . . . . quinque erant prudentes et quinque stultae: . . . . morante Sponso dormierunt omnes et dormitaverunt; . . . . sed veniente Sponso, surrexerunt omnes et adornaverunt lampades suos.” Et cum venerunt stultae quae non oleum habebant in lampadibus, et dixerunt, “Domine, Domine aperi nobis,” respondit Dominus, “Dico vobis, Non novi vos: vigilate itaque, quia neque illum diem, neque illam horam scitis, qua Filius hominis venit” (xxv. (1)1-13);
per “decem virgines” intelliguntur omnes qui ab ecclesia, per “quinque” intelliguntur quidam ex illis; hoc numeri illi significant; per “lampades” significantur illa quae fidei sunt, per “oleum” illa quae amoris: inde per “quinque virgines prudentes” intelliguntur qui in amore sunt et inde fide; per “quinque stultas” autem, qui in nullo amore, sed in sola fide: hi quia in nulla vita spirituali sunt, (nam vita spiritualis est illis qui in amore et charitate sunt, quoniam hi sunt qui in fide,) ideo, quia exclusi sunt e caelo, illis dicitur, “Dico vobis, Non novi vos.” Inde manifeste patet quid significatur per “Vigilate itaque, quia neque illum diem neque illam horam scitis qua Filius hominis venit,” quod nempe ut recipiant vitam spiritualem, quae illis est qui in amore et inde fide sunt. (Sed haec plenius explicata videantur in Arcanis Caelestibus, n. 4635-4638.)

[5] Apud Lucam,
“Vigilate igitur, omni tempore orantes, ut digni habeamini effugere omnia illa quae futura sunt, et ut consistatis coram Filio hominis” (xxi. 36);
“vigilare” etiam hic pro recipere vitam spiritualem; “omni tempore orare” est se praeparare.

[6] In Apocalypsi,
“Ecce venio sicut fur; beatus qui vigilat et servat vestimenta sua, ne nudus ambulet” (xvi. 15);
quod hic “vigilare” significet vitam spiritualem a Domino recipere, patet ex eo, quod dicatur “Beatus qui vigilat et servat vestimenta sua ne nudus ambulet;” “vestimenta” significant cognitiones veri et boni per quas homini vita spiritualis, et “nudus ambulare” significat vitam absque illis ut mediis, ita vitam non spiritualem sed mere naturalem. (Quod “vestimenta” significent cognitiones veri et boni, videatur infra, n. 195; et quod “nudus” significat deprivatum illis, in Arcanis Caelestibus, n. 1073, 5433, (1)5954, 9960.)

[7] In Threnis,
“Surge, vociferare in nocte, ad principium vigiliarum; . . . . tolle ad Dominum manus tuas super animas infantum tuorum, qui defecerunt per famem in capite omnium platearum” (ii. 19);
“nox” hic significat statum nullius fidei (ut supra); “principium vigiliarum” significat statum cum incohat fides, ita statum illustrationis, qui est quando homo spiritualis fit; per “infantes” intelliguntur illi qui vera amant et illa desiderant; “deficere per famem in capite omnium platearum,” est privari vita spirituali ob defectum cognitionum veri et boni. (Quod “fames” sit defectus illarum, et desiderium ad illas, videatur n. 1460, 3364, 5277, 5279, 5281, 5300, 5360, 5376, 5893; et quod “plateae” sint vera doctrinae, n. 2336.)

[8] Quia “vigilare” significat recipere vitam spiritualem, inde “dormire” significat vitam naturalem absque spirituali, quoniam haec vita ad illam est sicut somnus ad vigiliam, ut supra dictum est. Hoc per “dormire” significatur apud Matthaeum,
“Simile est regnum caelorum homini serenti bonum semen in agro suo; cum autem dormirent homines, venit inimicus et sevit zizania inter triticum” (xiii. 24, 25);
apud Jeremiam,
“Cum incaluerint, ponam convivia eorum, et inebriabo eos ut dormiant somnum saeculi, nec evigilent” (li. 39, 57);
apud Davidem,
“Respice, exaudi me, Jehovah Deus mi; illumina oculos (2)meos, ne forte dormiam mortem” (Psalm. xiii. 4 (B. A. 3));
apud eundem,
“Praeda facti sunt fortes corde, dormitarunt somnum suum; . . . . prae increpatione tua obdormivit et currus et equus” (Psalm. lxxvi. (6,) 7 (B. A. 5, 6));
“currus et equus” significant ecclesiae doctrinam et ejus intellectum, quae “obdormire” dicuntur cum absque veris sunt, et inde homo ecclesiae absque vita spirituali per illa. (Quod “currus et equi” in Verbo significent doctrinam et intellectuale, videatur in opusculo De Equo Albo, n. 1-5.)

188. “Et confirma reliqua quae moritura.” – Quod significet ut illa quae sunt moralis vitae vivificentur, constat ex significatione “confirmare,” quod sit vivificare per vera moralem vitam; nam vera ex Verbo vivificant illam, quae cum vivificatur etiam confirmatur, unum enim tunc agit cum spirituali: vita namque spiritualis et moralis unum agunt apud illos qui spirituales sunt, sicut voluntas et actio; voluntas est spiritualis hominis et ejus vitae, et actio est moralis (videatur supra, n. 182). “Confirma reliqua quae moritura,” dicitur; per quod significatur, ne moralis vita pereat a malis et falsis; nam vita moralis absque spirituali est non aliud quam vita naturalis, omnia enim bona quae homo ex morali vita absque spirituali agit, non sunt ex alia origine quam ex amore sui et mundi, ita ex proprio, et ex proprio nihil aliud scaturit quam malum et falsum; nam quod velit audire moralis homo, est quia mentitur bonum, sincerum et justum in externa forma, ut obtineat fines, qui sunt propter se et mundum: inde est, quod omnia quae apud illum sunt, in se mortua sint, ita “moritura,” nisi vivificentur per vera et bona, quae efficiant ut aperiatur internus spiritualis homo; per hunc enim abducit Dominus mala et falsa quae sunt in naturali.

189. “Non enim inveni tua opera plena coram Deo.” – Quod significet quod alioqui non Divinum sit in vita morali, constat ex significatione “operum,” quod sint illa quae vitae (de qua supra, n. 185), hic vitae moralis, quia de illa agitur; ex significatione “plena coram Deo,” quod sit quod non Divinum in illa. Illa quae sunt vitae moralis, quae hic per “opera” significantur, dicuntur “plena coram Deo” quando ex origine spirituali sunt, at “non plena” quando non sunt ex illa origine; nam vita moralis, quae est externa vita hominis, vel erit ex origine spirituali vel ex origine non spirituali; non licet ut sit ex utraque, hoc est, aliquid ejus ex una origine et aliquid ex altera, seu aliquid ex caelo et aliquid ex inferno, quia hoc foret “servire duobus dominis, Deo et mammoni,” et tunc homo est “tepidus, non frigidus nec calidus;” quare opera erunt vel “plena coram Deo,” vel sunt nulla coram Deo: inde est quod per “non inveni tua opera plena coram Deo,” significetur quod non Divinum sit in vita morali. Sive dicas vitam moralem ex origine spirituali, sive ex Divino idem est, quoniam omnis vita spiritualis est ex Divino; spirituale enim dicitur Divinum procedens, et est Divinum Verum in caelo; et quia omnes angeli caeli sunt receptiones ejus, ideo illi spirituales sunt; similiter homines qui recipiunt Divinum Verum fide et vita. (Quid spirituale, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 48, 49.)

190. (Vers. 3.) “Memento igitur quomodo acceperis et audieris, et observa.” – Quod significet recordationem quid Dominus in Verbo docet, et attentionem, constare potest ex eo, quod in scriptis ad Angelum hujus Ecclesiae agatur de illis qui in morali vita et non in spirituali sunt; de his autem nunc ut sibi comparent spiritualem vitam ut vivificetur moralis, quod significatur per mox praecedentia verba, “Esto vigilans et confirma reliqua moritura;” ex quibus constare potest, quod per “Memento igitur quomodo acceperis et audieris, et observa” significetur recordatio quid Dominus in Verbo docet, et attentio. Per “observare” significatur attentio, qualis est illis qui in affectione veri spirituali sunt; hi enim cum legunt Verbum, non vident illud ex doctrina ecclesiae ubi nati, sed vident illud quasi separati ab illa; nam volunt illustrari, et intus in se videre vera, et non ab aliis. Qui in eo statu sunt, illi illustrantur a Domino, et datur illis doctrinam sibi facere ex veris quae ipsi vident; quae etiam doctrina illis implantatur, et manet in spiritu eorum in aeternum.

[2] At qui ex doctrina quae ex aliis, legunt Verbum, illi non possunt videre vera ex luce sui spiritus, ita non intus in se sed extra se; cogitant enim quod verum sit quia alii id viderunt, et ideo solum ad confirmantia attendunt; cetera vel praetereunt sicut non videant, vel trahunt in partem illorum quae dictat doctrina. Quod hi illustrari nequeant, quisque videre potest; modo enim reponunt confirmantia in memoria quae est naturalis sui hominis, ex qua dein loquuntur: inde est quod hi maneant naturales sicut prius, et non fiant spirituales; nam spiritualis fieri est imbuere ipsum suum spiritum veris ex Verbo; et spiritus non imbuitur aliter quam ut desideret scire verum ubicunque est in Verbo, ac delectetur eo cum videt id et cum percipit id; haec affectio est affectio veri spiritualis, de qua toties prius dictum est. Hoc nunc est, quod in sensu spirituali intelligitur per “Memento quomodo acceperis et audieris, et observa.” (Quod sapientis sit videre et percipere verum ex luce caeli, non autem confirmare quod ab aliis dictum est, videatur n. 1017, 4741, 7012, 7680, 7950. Quod videre et percipere verum ex luce caeli solum detur apud illos qui amant verum quia est verum, proinde qui in affectione veri spirituali sunt, n. 8521. Quod lux confirmationis sit lux naturalis et non spiritualis, dabilis etiam apud malos, n. 8780.)

191. “Et resipisce.” – Quod significet sic vitam spiritualem, constat ex illis quae nunc supra dicta sunt, ita absque ulteriore explicatione.

192. “Si ergo non vigilaveris.” – Quod significet si non; vitam spiritualem compares, constat ex significatione “vigilare,” quod sit vitam spiritualem sibi comparare (de qua supra, n. 187).

193. a. “Veniam super te tanquam fur.” – Quod significet mortis tempus inopinatum quando eripientur omnes cognitiones comparatae ex Verbo quae non spiritualem vitam adeptae sunt, constat ex significatione “venire tanquam fur,” cum de illis qui non vigilant, hoc est, qui non comparant sibi vitam spiritualem, quod sit quod auferrentur ab illis omnes cognitiones comparatae ex Verbo quae non spiritualem vitam adeptae sunt. Quod etiam per eadem verba significetur mortis tempus inopinatum, est quia mors venit inopinato, et usque homo post mortem manet in statu illius vitae in aeternum quam sibi in mundo comparavit; quapropter vigilabit. Quia paucis notum est quod omnes cognitiones comparatae ex Verbo, quae non spiritualem vitam adeptae sunt, eripiantur, ideo oportet dici quomodo hoc fit: – Omnia quae in spiritu hominis sunt, manent apud illum in aeternum; quae autem non in spiritu hominis sunt, illa post mortem, cum homo fit spiritus, dissipantur. Illa manent in spiritu hominis quae homo ex se, proinde illa quae, cum solus sibi fuit, ex suo amore cogitavit; tunc enim spiritus ejus cogitat ex se, et non ex illis quae in memoria corporis sui non unum faciunt cum amore suo. Sunt bini status hominis, unus cum cogitat ex suo spiritu, et alter cum cogitat ex memoria corporis sui; qui bini status si non unum faciunt, potest homo aliter cogitare secum, ac aliter cogitare et loqui cum aliis.

[2] Pro “exemplo sit praedicator qui se et mundum supra omnia amat, et Divinum nihili facit usque ut corde neget id, et consequenter machinatur omnis generis mala in consortio cum astutis et malitiosis mundi; is tamen quando cum aliis loquitur, imprimis quando praedicat, potest sicut ex zelo pro Divino ac pro Divinis veris loqui, immo iis horis similiter cogitare: sed hic status est status cogitationis ejus ex memoria corporis; qui quod separatus sit a statu cogitationis ex spiritu, patet, nam sibi soli relictus contra illa cogitat. Hic status est qui manet hominem post mortem; ille autem non manet, quia est corporis ejus et non spiritus ejus; quapropter cum is fit spiritus, quod fit cum moritur, omnes cognitiones quas sibi comparavit ex Verbo quae non concordant cum vita amoris spiritus ejus, rejicit a se. Aliter vero fit cum illis qui, cum solis sibi relicti sunt, cogitant juste de Divino, de Verbo, deque veris ecclesiae inde, et illa amant usque ad vitam, hoc est, ut velint vivere secundum illa. Horum cogitationes in spiritu unum faciunt cum illorum cogitationibus ex memoria corporis, ita unum cum cognitionibus veri et boni quae illis ex Verbo; et quantum unum faciunt, tantum cognitiones illae vitam spiritualem nanciscuntur, nam elevantur a Domino ab externo seu naturali homine in internum seu spiritualem, et faciunt hujus vitam, ita hujus intellectum et voluntatem. Vera ibi sunt quae vivunt, quia sunt Divina, et inde homo ibi ex illis. Quod res ita se habeat, ex multa experientia mihi scire datum est, quam omnem si adducerem, implerentur membranae, ut dicitur. (Aliquid videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 491-498, 499-511; et supra, n. 114.)

[3] Ex his nunc constare potest quid in sensu spirituali intelligitur per “Veniam super te sicut fur,” quod nempe post mortem eripientur omnes cognitiones comparatae ex Verbo quae non spiritualem vitam adeptae sunt. Idem etiam intelligitur per haec in Apocalypsi’
“Ecce venio tanquam fur; beatus qui vigilat et servat vestimenta, ne nudus ambulet” (xvi. 15):
“tanquam fur” dicitur, quia mala et inde falsa in naturali homine auferunt et ejiciunt cognitiones veri et boni quae ex Verbo ibi; nam quae non amantur, ejiciuntur. Est apud hominem vel amor mali et inde falsi, vel est amor boni et inde veri. Bini illi amores sibi oppositi sunt; quare qui in uno est non potest esse in altero,
nam “nemo potest servire duobus dominis,” quin unum amet et alterum odio habeat (Matth. vi. 24).

[4] Quoniam mala et inde falsa ab interiori penetrant, et quasi perfodiunt parietem qui est inter statum cogitationis hominis ex spiritu et statum cogitationis ejus ex corpore, ac ejiciunt cognitiones veri et boni quae exterius habitant apud hominem, ideo illa sunt quae intelliguntur per “fures,” etiam in sequentibus: – Apud Matthaeum,
“Reponite thesauros non in terra, . . . . sed in caelo, ubi fures non perfodiunt, nec furantur” (vi. 19, 20);
“thesauri” sunt cognitiones veri et boni: reponere illos “in caelo” est in spirituali homine, nam is in caelo est. (Quod “thesauri” sint cognitiones veri et boni, videatur n. 1694, 4508, 10227; et quod internus spiritualis homo sit in caelo, in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 36-50.)

[5] Apud eundem,
“Vigilate ergo, nescitis enim qua hora Dominus vester venturus est; illud cognoscite, si sciret Paterfamilias qua hora fur venturus est, vigilaret utique, et non sineret perfodere domum suam” (xxiv. 42, 43);
per hoc intelligitur, si sciret homo horam mortis suae, quod quidem praepararet se, at non ex amore veri et boni, sed ex timore inferni; et quicquid homo ex timore agit, hoc non manet apud illum, sed quod ex amore, quapropter jugiter se praeparabit (videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. 143, 168).

[6] Apud Obadiam,
“Si fures venerint tibi, si eversores noctu, quomodo excisus eris, nonne furabuntur quod illis satis?” (vers. 5;)
hic etiam falsa et mala vocantur “fures,” et dicuntur “furari;” falsa “fures,” et mala “eversores noctu;” “noctu” dicitur, quia “nox” significat statum nullius amoris et fidei.

[7] Apud Joelem,
“In urbe discurrent, in muro current, in domos ascendent, per fenestras egredientur sicut fur” (ii. 9);
agitur ibi de vastatione ecclesiae per falsa ex malo; “urbs” et “murus” significant illa quae sunt doctrinae; “domus” et “fenestrae” illa quae sunt mentis quae recipit, “domus” illud mentis quod vocatur voluntas ubi bonum, et “fenestrae” illud mentis quod vocatur intellectus ubi verum. (Quod “urbs” in Verbo sit doctrina, videatur n. 402, (1)2449, 2712, 2943, 3216, 4492, 4493; quod “murus” sit verum doctrinae tutans, n. 6419; quod “domus” sit illud mentis quod vocatur voluntas ubi bonum, n. (2)2231, 2233, 2559, 3128, 5023, 6690, 7353, 7910, 7919, 9150; et quod “fenestrae” sint illud mentis quod vocatur intellectus ubi verum, n. 655, 658, 3391.) Inde patet quid significatur per quod “in muro current, ac in domos ascendent, et per fenestras ingredientur sicut fur.”

[8] Apud Hoscheam,
“Sanavi Israelem, tunc revelata est iniquitas Ephraimi, et mala Samariae, quia fecerunt mendacium, et fur venit, et diffundit se turma foras” (vii. 1);
“iniquitas Ephraimi” significat falsa intellectus, et “mala Samariae” mala voluntatis; “facere mendacium” est cogitare et velle falsum ex malo; “fur” est falsum auferens et dissipans verum, et “turma,” quae se effundit, est malum ejiciens bonum. (Quod “Ephraim” sit intellectuale talium quae ecclesiae, videatur n. (1)3969, 5354, 6222, 6234, 6238, 6267, 6296; quod “mendacium” sit falsum ex malo, n. 8908, 9248; quod “turma” sit bonum ejiciens malum, et in opposito sensu malum ejiciens bonum, n. 3934, 3935, 6404, 6405.)

[9] Haec allata sunt ut sciatur quid per “furem” in Verbo significatur, quod nempe falsum vastans, quod est falsum auferens et destruens verum. Ostensum est supra quod post mortem auferantur omnes cognitiones veri et boni ex Verbo quae non spiritualem vitam adeptae sunt; proinde illis qui non per cognitiones ex Verbo spirituales facti sunt: hoc idem etiam significatum est per plura in historicis Verbi, quod usque nemo videre potest nisi qui scit sensum spiritualem Verbi: hoc significatum est per quod filii Israelis mutuo acciperent ab Aegyptiis aurum, argentum, et vestes, et sic illa quasi furto auferrent, de quibus ita apud Mosen,
Mandatum est, ut mutuo acciperent “ab Aegyptiis vasa auri et vasa argenti et vestes: et Jehovah dedit gratiam in oculis Aegyptiorum, ut darent illis mutuo, atque ita eriperent Aegyptiis” (Exod. xii. 35, 36);
per Aegyptios repraesentati sunt qui mere naturales sunt, et tamen multas cognitiones possident; per filios Israelis illi qui spirituales; per “vasa auri,” “argenti” et quoque “vestes” significantur cognitiones veri et boni, quas spirituales applicant bono, sed naturales applicant malo et sic destruunt. Simile significatum est per quod gentes devotioni darentur, et simul omnia quae apud illas vel comburentur vel diriperentur, de quibus passim in Libro Josuae, inque Libris Samuelis et Regum; gentes enim Terrae Canaanis repraesentabant illos qui in malis et falsis sunt, et filii Israelis illos qui in veris et bonis.

[10] Quod auferrentur cognitiones veri et boni quae ex Verbo, illis qui non spiritualem vitam sibi compararunt, etiam intelligitur in parabolis Domini de Talentis et Minis datis Servis ut negotiarentur et lucrarentur, et de Servo qui non negotiatus est et nihil lucratus, de quo in parabolis ita,
Ei qui abscondidit talentum suum in terra, dixit Dominus, “Prave serve et piger, . . . . oportebat te exponere argentum meum mensariis, ut veniens receperim quod meum est cum foenore: tollite ergo ab eo (talentum), et date habenti decem talenta; nam habenti omni dabitur ut abundet; ab eo autem qui non habet, quod habet (1)auferetur; et servum inutilem ejicite in tenebras exteriores” (Matth. xxv. (2)14-30);
et alibi,
Ille venit qui unam minam acceperat, dicens, “Domine, ecce mina tua, quam habui sepositam in sudario:” dixit Dominus, “Quare non dedisti pecuniam meam ad mensam, ut Ego veniens illam cum foenore recepissem? Et dixit, Tollite ab eo minam, et date ei qui decem minas habet; . . . . dico vobis, Omni habenti dabitur, ei vero qui non habet, etiam quod habet (1)auferetur” (Luc. xix. 13-26);
“talenta,” “minae” et “pecuniae” ibi significant cognitiones veri et boni ex Verbo; “negotiari,” “lucrari,” “dare illam mensariis” seu “ad mensam,” significat vitam spiritualem et intelligentiam sibi per illas comparare; “reponere illa in terra” et “in sudario,” significat solum in memoria naturalis hominis; de his itaque dicitur quod eis (3)auferentur quae habent, secundum illa quae in principio hujus articuli dicta sunt.

[11] Hoc fit omnibus in altera vita qui compararunt sibi cognitiones ex Verbo, et non vitae, sed solum memoriae, illas mandarunt; qui modo habet cognitiones ex Verbo in memoria, si vel forent ad millia, et non mandavit illas vitae, manet usque naturalis ut prius. Mandare cognitiones, quae ex Verbo, vitae, est cogitare ex illis, cum sibi relictus ex spiritu suo cogitat, ac velle illas et facere illas, hoc enim est amare vera quia vera sunt; et hi sunt qui per cognitiones ex Verbo spirituales fiunt.

194. “Et nescies qua hora veniam super te.” – Quod significet ignorantiam illius temporis et status tunc, constat ex significatione “horae,” quod sit tempus quo moriturus homo, et quoque status ejus tunc; et ex significatione “nescire” illam, quod sit ignorantia: dicitur “qua hora veniam super te,” nempe “tanquam fur,” et per id in sensu litterae intelligitur quod Dominus sic venturus; sed in sensu spirituali intelligitur quod malum et falsum furaturum sit cognitiones quae apud eos ex Verbo sunt; nam in sensu litterae Verbi tribuitur Jehovae seu Domino quod malum faciat, sed in sensu spirituali intelligitur quod nulli malum faciat, sed ipse homo sibi (videatur n. 2447, 5798, (4)6071, (5)6991, 6997, 7533, 7632, 7643, (6)7877, 7679, 7710, 7925, 8227, 8228, 8284, 8483, 8632, (7)9010, 9128, 9306, 10431).

[2] Quod “hora” etiam significet statum, est quia omnia tempora in Verbo, sicut dies, septimana, mensis, annus, saeculum, significant status vitae; ita quoque “hora:” (causa videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 162-169, ubi De Tempore in Caelis agitur:) sed quia “hora” significat et tempus et statum, ideo in Verbo ubi “hora” dicitur, parum sciri potest quod aliud praeter tempus per illam significetur: ut apud Matthaeum,
Paterfamilias conduxit operarios in vineam; qui laborarunt ab hora tertia, sexta, nona, undecima, et parem mercedem acceperunt (xx. 1-17);
per “horas” has in mundo intelliguntur tempora, sed in caelo status vitae; quia in caelo non sunt horae, ex causa quia tempora non mensurabilia sunt et distinguuntur in dies, et hi in horas, ut in mundo; quare pro illis percipiunt status vitae hominum qui moriuntur senes, juvenes, adolescentes, aut pueri, qui aeque spiritualem vitam sibi compararunt: “laborare in vinea” est illam sibi comparare per applicatas cognitiones veri et boni ex Verbo ad usus vitae; per “horam tertiam,” “sextam” et “nonam” similis status vitae significatur; nam omnes numeri in Verbo significant, et illi numeri simile. (Quod “vinea” in Verbo significet ecclesiam spiritualem, et apud hominem vitam spiritualem, videatur n. 9139, 3220; quod “tria” significent statum plenum, seu completum usque ad finem, n. 2788, 4495, 7715, 8347, 9825. Simile “sex” et “novem.” “Undecim” autem significant statum nondum plenum, sed usque statum receptibilem, qualis est apud pueros probos et infantes. “Duodecima hora,” ad quam omnes laborarunt, (1)significat vera et bona in suo pleno, n. 577, 2089, 2129, 2130, 3272, 3858, 3913. Quod omnes numeri in Verbo significent, n. 4495, (2)4670, 5265, 6175, 9488, 9659, 10217, 10253: et quod simile numeri multiplicati cum simplicibus a quibus per multiplicatione exsurgunt, inde simile “tria,” “sex,” et novem, n. 5291, 5335, 5708, 7973.)

[3] Quoniam “duodecim” significant vera et bona in suo pleno, ita statum lucis seu intelligentiae hominis ex illis, ideo Dominus dicit,
“Nonne duodecim horae diei? Si quis ambulat in die, non offendit” (Joh. xi. 9):
alibi etiam per “horas” significantur status vitae: ut in Apocalypsi,
“Soluti sunt quatuor illi angeli, parati ad horam, ad diem et mensem et annum, ut occidant tertiam partem hominum” (ix. 15);
hic per tempora memorata intelliguntur status mali apud hominem, quod videbitur in explicatione illorum verborum in sequentibus. Ex his nunc patet quod per “Nescies qua hora veniam super te,” non modo intelligatur quod ignores tempus mortis, sed etiam tunc statum vitae mansurum in aeternum; nam qualis est status vitae anteactae hominis usque ad finem, talis manet homo in aeternum.

[4] Simile dicit Dominus passim apud Evangelistas: apud Matthaeum,
“Non scitis qua hora Dominus Vester venturus est; . . . . vos estote parati, quia qua hora non putatis, Filius hominis veniet” (xxiv. 42, 44);
“Veniet Dominus servi in die quo non exspectat, et in hora quam non novit” (xxiv. 50);
et apud eundem,
“Vigilate ergo, quia non novistis diem, neque horam, qua Filius hominis venturus est (xxv. 13).
Sciendum est quod homo maneat in aeternum qualis est quoad totam suam vitam usque ad finem, et prorsus non qualis est in hora mortis; resipiscentia tunc apud malos nihil facit, sed apud bonos confirmat.

195. a. (Vers. 4.) “Habes pauca nomina etiam in Sardibus, quae non inquinaverunt vestimenta sua.” – Quod significet illos qui agunt vitam moralem ex origine spirituali, per quod cognitiones veri et boni ex Verbo applicent usibus suae vitae, constat ex significatione “nominis,” quod sit quale status vitae hominis (de qua supra, n. 148); hic itaque “nomina” significant homines qui tales sunt: ex significatione “Ecclesiae in Sardibus,” quod sint qui vitam moralem agunt sed non spiritualem, quia parvi pendunt cognitiones veri et boni ex Verbo (de qua etiam supra, n. 148(, 182)); hic autem intelliguntur illi qui moralem vitam agunt ex origine spirituali, nam dicitur, “qui non inquinaverunt vestimenta sua:” et ex significatione “vestimentorum,” quod sint vera scientifica et cognitiones quae in naturali homine (de qua sequitur): inde per “non inquinare vestimenta sua” significatur non vivere moralis homo propter se et mundum, quod est solum propter corpus et ejus vitam, sed propter Dominum et caelum, quod est propter animam et ejus vitam. Inde patet quod per “Habes pauca nomina etiam in Sardibus quae non inquinaverunt vestimenta sua,” significentur illi qui tales ut agant vitam moralem ex origine spirituali, per quod cognitiones veri et boni ex Verbo applicent suae vitae.

[2] Sed quia pauci sciunt quid sit vivere moralem vitam ex origine spirituali, et quid sit applicare cognitiones veri et boni ex Verbo usibus suae vitae, quare dicetur. Homo vivit moralem vitam ex origine spirituali quando ex religione illam vivit; ita quando cogitat, dum obvenit malum, insincerum aut injustum, quod ita non faciendum sit, quia est contra leges Divinas: is quia abstinet ab illis faciendis propter leges Divinas, sibi comparat vitam spiritualem, et moralis ejus vita tunc inde est; nam per talem cogitationem et fidem homo communicat cum angelis caeli, ac per communicationem cum caelo aperitur ejus internus spiritualis homo, cujus mens est mens superior, qualis est angelis caeli, ac imbuitur inde caelesti intelligentia et sapientia. Inde constare potest quod moralem vitam ex origine spirituali agere, sit ex religione, ac intra ecclesiam ex Verbo; nam qui ex illis vitam moralem agunt, illi elevantur supra naturalem suum hominem, et sic supra suum proprium, et ducuntur per caelum a Domino. Inde est quod illis fides sit, timor Dei, et conscientia, et quoque affectio veri spiritualis, quae affectio est affectio cognitionum veri et boni ex Verbo, nam hae sunt illis leges Divinae secundum quas vivunt. Talem vitam moralem vivunt multi ex gentibus, cogitant enim quod malum non faciendum sit quia est contra religionem eorum; inde est quod tam multi ex illis salventur.

[3] Vicissim autem agere moralem vitam non ex religione, sed modo ex timore legis in mundo, et ex timore jacturae famae, honoris et lucri, est moralem vitam agere non ex origine spirituali, sed ex origine naturali; inde nulla communicatio illis est cum caelo: et quia cogitant insincere et injuste de proximo, tametsi aliter loquuntur et agunt, ideo illis clauditur internus spiritualis homo, et aperitur modo internus naturalis homo, quo aperto in luce mundi sunt, at non in luce caeli; quare etiam tales in se parvi faciunt et quidam negant Divina et caelestia, ac Naturam et mundum credunt esse omne. (Ex his nunc constare potest quid sit agere moralem vitam ex origine spirituali, et quid est illam agere ex origine naturali: sed haec in clariore luce exposita videantur in opera De Caelo et Inferno, n. 528-535.) De illis qui moralem vitam solum ex origine naturali agunt, dicitur quod “inquinent vestimenta sua;” nam per “vestimenta” intelligitur id quod extra ipsum hominem est, et investit illum, ita ejus naturalis homo cum illis quae ibi sunt, quae sunt scientifica et cognitiones; hae, cum ex Verbo sunt, inquinantur per id quod illas discat et teneat solum propter famam ut eruditus et scius audiat, aut ut per id aucupet honores et lucretur opes, et praeter illos fines non curat illas; ita cognitiones ex Verbo polluuntur et conspurcantur amoribus sui et mundi, nam una habitant cum malis et falsis quae ex amoribus illis ut ex suis fontibus scaturiunt.

[4] Dictum est supra quod homo fiat spiritualis per cognitiones veri et boni ex Verbo, applicatas usibus vitae; at cur homo spiritualis fit per illas quae ex Verbo, et non per alias, nunc dicetur. Omnia, quae in Verbo sunt, Divina sunt, et Divina sunt per id quod in se spiritualem sensum habeant, et per eum sensum communicent cum caelo et cum angelis ibi; quapropter cum homo cognitiones habet ex Verbo et illas applicat vitae, tunc per illas communicat cum caelo, et per communicationem illam fit spiritualis; nam homo spiritualis fit per id, quod in similibus veris sit cum angelis caeli, aut in correspondentibus: in correspondentibus dicitur, quia omnia et singula quae in sensu litterae Verbi sunt, correspondentiae sunt, correspondent enim veris quae apud angelos. Cognitiones autem quae sunt ex aliis libris, qui doctrinalia ecclesiae tradunt et variis confirmant, non communicationem faciunt cum caelo nisi per cognitiones ibi ex Verbo; hae communicant si vere intelliguntur, et non applicantur soli fidei sed vitae. Quod ita sit, nemo non scire potest ex eo, quod Verbum in se Divinum sit; et quod in se Divinum est, hoc fieri potest Divinum apud hominem, si id applicat vitae. Per Divinum fieri apud hominem intelligitur quod Dominus; mansionem habere possit apud illum (Joh. xiv. 23), ita habitare apud illum in suo; (quod Dominus in suo apud hominem et angelum habitet, et non in proprio illorum, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 12;) et Dominus in suo habitat cum in illis apud hominem quae ex Verbo sunt, nam Dominus est Verbum (Joh. i. 1, 2, 14); et verba quae Ipse locutus est, hoc est, quae in Verbo sunt,
“Spiritus et Vita sunt” (Joh. vi. 63, 68; cap. xii. 50).

[5] Quod “vestimenta” significent illa quae sunt in naturali homine, quae sunt scientifica vera aut falsa, seu (1)cognitiones, est ex mundo spirituali; ibi enim omnes quotcunque sunt, vestiti apparent secundum vitam suam moralem; quare illi qui moralem vitam ex origine spirituali vixerunt, vestiti apparent in albis splendentibus, sicut byssinis; illi autem qui moralem vitam ex sola origine naturali egerunt, vestiti apparent secundum quale ejus; qui polluerunt illam malis et falsis, illi apparent in vestibus obscuris, vilibus, laceris et ad aspectum tetris. (De Vestibus eorum, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 177-182.) Inde nunc est quod “vestimenta” in Verbo significent vera ex bono, ac in opposito sensu falsa ex malo, et illa et haec in naturali homine, in quo vera et falsa vocantur scientifica et cognitiones.

[6] Quod “vestimenta” in Verbo significent vera aut falsa, manifeste constare potest a sequentibus his locis: – Apud Esaiam,
“Excitare, excitare, indue robur tuum Zion, indue vestes decoris tui Hierosolyma, . . . . quoniam non amplius veniet ad te praeputiatus et immundus” (lii. 1);
“Zion” in Verbo significat regnum caeleste Domini, ita quoque ecclesiam caelestem, et “Hierosolyma” regnum spirituale et ecclesiam spiritualem; (quid regnum caeleste et regnum spirituale, videatur in opera De Caelo et Inferno, n. 20-28;) “vestes decoris,” quas induet Hierosolyma, sunt Divina vera; “praeputiatus et immundus,” qui ad illas non venient, sunt qui in malis et falsis sunt.

[7] Apud Ezechielem,
Hierosolyma, “vestivi te acupicto, calceavi te taxo, accinxi te bysso, . . . . et ornavi te ornatu, et dedi armillas super manus tuas, et torquem super guttur tuum, et monile super nasum tuum, et inaures super aures tuas, immo coronam ornatus super caput tuum; sic amicta es auro et argento, et vestes tuae byssus, sericum, et acupictum, . . . . unde pulchra facta es valde, et prosperata es usque ad regnum. . . . . Sed sumpsisti de vestibus tuis, et fecisti tibi excelsa variegata, ut scortareris super illis; . . . . sumpsisti etiam vestes acupicti tui, et texisti” imagines maris, cum quibus scortabaris (xvi. 10-14, 16-18);
hic describitur ecclesia qualis cum primum a Domino instaurata est; “vestes” quae nominantur, sunt vera ex bono; “acupictum” est verum scientificum, “byssus” et “sericum” sunt vera ex origine caelesti; “armillae,” “torques,” “monile,” “inaures,” “corona” sunt insignia per quae significantur spiritualia varii generis; “aurum et argentum quibus amicta, sunt bonum amoris et verum ejus: dein describitur eadem ecclesia cum perversa, per quod “sumpserit de vestibus et fecerit sibi excelsa variegata,” per quae significantur vera falsificata; et per quod “sumpserit vestes acupicti et texerit imagines maris,” significatur quod applicuerint veritates sensus litterae Verbi ad confirmandum falsa usque ad apparentiam; “scortari cum illis” et “sub illis,” significat ex falsis doctrinam et cultum facere (quod hoc sit “scortari,” videatur supra, n. 141, 161). (Quod “Hierosolyma” sit ecclesia ubi vera doctrina, videatur n. 402, 3654, 9166. Quod “acupictum” sit scientificum, n. 9688. Quod “byssus” sit verum ex origine caelesti, n. 5319, 9469. Quod “armillae” sint vera et bona ecclesiae, n. 3103, 3105. Quod “torques” sit repraesentativum conjunctionis interiorum et exteriorum, n. 5320. Quod “monilia” et “inaures” sint repraesentativa perceptionis et obedientiae, n. 4551. Quod “corona” sit sapientia, supra, n. 126. Quod “aurum” sit bonum amoris, n. 1551, 1552, 5658, 6914, 6917, 9510, 9874, 9881; quod “argentum” sit verum ex illo bono, n. 1551, 1552, 2954, 5658. Quod “excelsa variegata” sint vera falsificata, n. 796, 4005. Quod “mas” aut “masculus” sit verum, n. 749, 2046, 4005, 7838; inde “imagines maris” sunt apparentiae veri.)

[8] Apud eundem,
“Byssus in acupictura ex Aegypto fuit expansio; . . . . hyacinthinum et purpura ex insulis Elischa fuit tegumentum tuum: . . . . Syria negotiatrix tua fuit . . . . per purpuram et acupictum et byssum, cum chrysopraso; . . . . Dedan negotiatrix tua cum vestibus libertatis pro curru; . . . . Aschur et Kilmad . . . . cum glomeribus hyacinthi et acupicti, et cum thesauris vestium pretiosarum” (xxvii. 7, 16, 20, 23(,24));
agitur ibi de Tyro et ejus mercaturis, et per “Tyrum” significantur cognitiones veri et boni, ac per “mercari” et “negotiari” significatur cognitiones illas sibi comparare et communicare; per “purpuram et hyacinthum” significatur amor caelestis boni et veri; per “Aegyptum” scientificum naturalis hominis, simile per “acupicturam” inde; per “Syriam” ecclesia quoad cognitiones veri et boni; per “Aschurem” rationale illius ecclesiae; per “Dedan” illi qui in cognitionibus caelestium. Inde constare potest quod per “mercaturas Tyri,” de quibus in toto illo capite agitur, non aliquae mercaturae intelligantur, sed per omnia et singula intelligantur spiritualia, quae comparanda, imbuenda, et communicanda. (Quod “Tyrus” significet cognitiones veri et boni, videatur n. 1201. Quod “Aegyptus” scientificum naturalis hominis, n. 1164, 1165, 1186, 1462, 5700, 5702, 6015, 6651, 6679, 6682, 6683, 6692, 7296, 9340, 9391. Quod “Syria” ecclesiam quoad cognitiones veri et boni, n. 1232, 1234, 3664, 3680, 4112. Quod “Dedan” illos qui in cognitionibus caelestium sunt, n. 3240, 3241. Quod “Aschur” rationale inde, n. 119, 1186. Quod “purpura” amorem caelestem boni, n. 9467. Quod “hyacinthinum” amorem caelestem veri, n. 9466, 9687, 9833; similiter “chrysoprasus,” n. 9868. Quid “byssus” et “acupictum,” videatur mox supra.)

[9] Apud Davidem,
“Tota gloriosa filia Regis intus, et ex implexis auri vestis ejus; in acupictis adducetur Regi” (Psalm. xlv. 14, 15 (B. A. 13, 14));
per “filiam Regis” significatur affectio veri spiritualis, et inde ecclesia ex illis qui in ea affectione sunt; “Rex” significat Dominum quoad Divinum Verum; “vestis ex implexis auri” intelligentiam et sapientiam ex illo vero; “acupicta in quibus” adducetur Regi,” sunt cognitiones veri. (Quod “filia” significet affectionem veri et inde ecclesiam, videatur n. 2362, 2623, 3373, 3963, 4257, 6729, 6775, (1)6779, 8649, 9055, 9807; quod “Rex” Dominum quoad Divinum Verum, supra. n. 31.)

[10] In Libro Secundo Samuelis,
“Filiae Israelis super Saule flete, qui amicivit vos dibapho cum delicatis, et imposuit ornatum auri super vestem vestram” (i. 24);
haec in lamentatione Davidis super Saulem, quam inscripsit
“Ad docendum filios Jehudae Arcum” (ibid. vers. 18);
per “arcum” significatur verum pugnans contra falsum (videatur n. 2686, 11709); per “Saulem” ibi, ut regem, significatur id verum; per “filios Jehudae” significantur illi qui in veris ex bono sunt; per “amicire filias Israelis dibapho,” et per “imponere ornatum auri super vestem,” est impertiri intelligentiam et sapientiam illis qui in affectione veri spirituali sunt.

[11] Apud Matthaeum,
“Ingressus rex ut videret discumbentes, vidit ibi hominem non indutum veste nuptiarum; et dixit ei, Amice, quomodo huc intrasti non habens vestem nuptiarum? Ille obmutuit: tunc dixit rex, Ligate pedes et manus, et ejicite in tenebras extimas (xxii. 11-13);
“vestis nuptiarum” significat intelligentiam spiritualis hominis, quae est ex cognitionibus veri et boni; at “non indutus veste nuptiarum” significat hypocritam qui per moralem vitam mentitur spiritualem, cum tamen est mere naturalis; “ligare pedes et manus” significat privationem cognitionum ex Verbo, per quas est mentitus hominem spiritualem; “ejici in tenebras extimas” significat inter illos qui in falsis ex malo sunt (“tenebrae extimae” sunt falsa ex malo).

[12] Apud Zephaniam,
“Visitabo super principes et super filios regis, et super omnes indutos vestimentis alienigenae” (i. 8);
“principes” et “filii regis” significant illos qui in veris sunt, ac in opposito sensu, ut hic, illos qui in falsis; hi dicuntur “induti vestimento alienigenae,” quia “vestimentum” significat falsum, et “alienigena” illos qui extra ecclesiam sunt et non agnoscunt ecclesiae vera.

[13] Apud Matthaeum,
“Cavete vobis a pseudoprophetis, qui veniunt ad vos in vestimentis ovium: intus sunt lupi rapaces” (vii. 15);
“pseudoprophetae in vestimentis ovium,” qui “intus lupi rapaces,” sunt qui docent falsa sicut forent vera, et moralem vitam ad apparentiam agunt, sed apud se, dum ex suo spiritu, nihil nisi quam de se et mundo cogitant, ac deprivare student omnes veris.

[14] Apud Johannem,
Jesus dixit ad Petrum, “Cum fuisti junior, cingebas temet et ambulabas quo volebas; quando vero senex fueris, extendes manus tuas, et alius te cinget, ducetque quo non vis” (xxi. 18);
quid haec in sensu spirituali significant, videatur supra (n. 9); quod nempe per “Petrum” intelligatur fides ecclesiae; per illum “cum junior,” quando “cingeret semet et ambularet quo vellet,” fides ecclesiae in principio quando in bono charitatis sunt, tunc quod ex spirituali homine de veris ecclesiae cogitant, et ex eo cogitare est ex suo spiritu, ita ex affectione veri spirituali, quod est ex libero; per illum autem “cum senex fuerit,” quod “extenderet manus et alius illum cingeret,” intelligitur fides ecclesiae in fine ejus, quando fides absque charitate erit, quod tunc nihil de veris ecclesiae cogitarent ex se sed ex aliis, ita solum ex doctrina et non ex Verbo, quod respective servum est; nam credere quod alius dicit est servum, at credere quod ipse cogitat ex Verbo est liberum, secundum Domini verba apud Johannem,
“Si manseritis in Verbo meo, vere discipuli mei estis, et cognoscetis veritatem, et veritas liberos faciet vos” (viii. 31, 32).

[15] Apud Lucam,
“Nemo panniculum novi vestimenti indit in vestimentum vetus; alioquin illud novum findet vetus, et veteri non convenit panniculus ex novo. Et nemo injicit vinum novum in utres veteres; alioquin disrumpet vinum novum utres, et illud effundetur, et utres peribunt” (v. 36-38; Matth. ix. 16, 17; Marc. ii. 21, 22);
quia “vestimentum” significat verum, ideo Dominus comparat vera ecclesiae prioris, quae erat ecclesia repraesentativa spiritualium, panniculo vestimenti veteris, et vera ecclesiae novae, quae erant ipsa vera spiritualia, panniculo vestimenti novi: similiter comparavit illa utribus vini, quia per “vinum” similiter significatur verum, ac “utres” sunt cognitiones quae continent (5)illud. (Quod “vinum” in Verbo significet verum, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 219.)

[16] Ex his nunc constare potest quid per “vestes” in Verbo alibi significatur, nam saepius ibi nominantur, ut in sequentibus: – In Apocalypsi,
“Super thronis viginti quatuor Seniores sedentes, induti Vestimentis albis” (iv. 4);
alibi,
Exercitus Sedentis super Equo albo “sequebantur Ipsum,….induti byssino albo et mundo” (Apoc. xix. 14);
alibi,
Qui ante thronum in conspectu Agni stabant, erant “amicti stolis albis” (Apoc. vii. 9);
alibi,
Septem angeli e templo “induti erant lino mundo et splendido” (Apoc. (1)xv. 6);
alibi,
“Datae sunt singulis,” qui sub altari “stolae albae” (Apoc. vi. 11);
alibi,
“Eme aurum….et vestimenta alba” (Apoc. iii. 18);
apud Ezechielem,
“Panem suum famelico det, et nudum obtegat veste” (xviii. (2) 16);
“panem dare famelico” in spirituali sensu significat ex bono charitatis instruere illos qui desiderant vera; “nudum obtegere veste,” significat illos similiter qui non in veris sunt.

[17] Apud eundem,
Hostes “exuent tibi vestes, et sument vasa ornatus tui” (xxiii. 26);
apud Sachariam,
“Jehoschua indutus fuit vestibus pollutis, et sic stabat coram angelo, qui dixit ad stantes coram illo, Removete vestes pollutas a super illo: et dixit, Transire feci a super te iniquitatem tuam, induendo te vestibus mutatis” (iii. 3-5);
in Threnis,
“Errarunt caeci in plateis, polluti sunt sanguine, ea quae non possunt, tangunt vestimentis suis” (iv. (3)14).
Ex significatione “vestium” sciri potest quid intelligitur per plura statuta apud filios Israelis, ut
Quod vestes mixtae non induerentur (Levit. xix. 19; Deut. xxii. 11);
Quod vasa viri non essent super feminam, nec vir indueretur vestibu feminae (Deut. xxii. 5);
Quod lavarentur vestes ut purificarentur et sic sanctificarentur (Exod. xix. 14: Levit. xi. (4)25, 28, 40; cap. xiv. 8, 9: Num. xix. 11 ad fin.);
et alibi,
Quod in luctu propter praevaricationem contra Divina Vera, exuerent vestes, et induerent saccum (Esai. xv. 3; cap. xxii. 12; cap. xxxvii. 1, 2: Jerem. iv. 8; cap. vi. 26; cap. xlviii. 37; cap. xlix. 3: Thren. ii. 10: Ezech. xxvii. 31: Amos viii. 10: Jon. iii. 5, 6, 8);
Et quod discinderent vestes (Esai. (5)xxxvii. 1; et alibi).
Tum, quid significat
Quod discipuli imposuerint vestimenta sua super asinam et pullum cum Dominus ibat Hierosolymam, et quod populus tunc straverit vestimenta sua in via (Matth. xxi. 7-9; Marc. xi. 7, 8; Luc. xix. 35, 36),
videatur supra (n. 31(b)).

[18] Quod “vestes” significent vera, est ex illa origine, quia lux caeli est Divinum Verum procedens a Domino ut Sole ibi, et omnia quae in caelis existunt, ex luce ibi existunt; similiter etiam vestes quibus amicti apparent angeli. Inde est
Quod angelis ad sepulcrum Domini sedentibus fuerit indumentum album sicut nix (Matth. xxviii. 3);
Et quod vestes eorum fuerint splendentes (Luc. xxiv. 4).
(Quod vestes quibus induti apparent angeli correspondeant intelligentiae eorum, et quod intelligentia illis sit secundum receptionem Divini Veri a Domino, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 177-182; et quod Divinum Verum procedens a Domino sit Lux in Caelo, n. 126-135 ibi.) Inde constare potest quid significatur per “vestes,” ubi de Domino, quod nempe Divinum Verum procedens ex Ipso; et quia significatur Divinum Verum, etiam significatur Verbum, nam Verbum est Divinum Verum a Domino in terris et in caelis. Hoc repraesentatum est per “vestes” Domini cum transformatus est coram Petro, Jacobo et Johanne, de quibus ita apud Evangelistas:–
Cum Jesus transformatus est, “splenduit facies Ipsius sicut sol, et vestimenta facta (alba) sicut lux” (Matth. xvii. 2),
et “alba fulgurantia” (Luc. ix. 29),
ac “splendentia alba sicut nix, cujusmodi fullo super terra non potest dealbare” (Marc. (1)ix. 3).
Simile legitur de “Antiquo dierum” apud Danielem,
“Antiquus dierum sedit, et vestis Ipsius erat sicut nix alba” (vii. 9);
“Antiquus dierum” est Dominus ab aeterno. Quia “lux” est Divinum Verum, et hoc significatur per “vestes” cum de Domino, ideo dicitur apud Davidem,
Jehovah “Se operit luce sicut veste” (Psalm. civ. 2).

[19] Ex his constare potest quid significatur per “vestes Domini” alibi in Verbo:–Ut apud Davidem,
“Unxit….myrrha, aloe et kesia omnes vestes tuas” (Psalm. xlv, (8,) 9 (B. A. 7. 8));
ibi de Domino. Apud Mosen,
“Lavabit in vino vestimentum suum, et in sanguine uvarum velamen suum” (Genes. xlix. 11);
etiam haec de Domino; “vinum” et “sanguis uvarum” significant Divinum Verum. Quia “vestes Domini” Divinum Verum significabant, ideo etiam
Illi qui tetigerunt fimbriam vestimenti Ipsius, sanati sunt (Matth. ix. 20, 21: Marc. v. 27, 28, 30; cap. vi. 56: Luc. viii. 44).
Apud Esaiam,
“Quis hic qui venit ex Edom, conspersus vestes ex Bozra? hic honorabilis in vestitu suo?…. Quare rubicundus quoad vestem tuam, et vestes tuae sicut calcantis in torculari?…. Sparsa est victoria eorum super vestes meas, et omne vestimentum meum pollui” (lxiii. 1-3);
haec quoque de Domino: per “vestes” hic significatur Verbum, quod, ut dictum est, est Divinum Verum a Domino in terris et in caelis; violentia illata Divino Vero seu Verbo ab illis qui tunc ab ecclesia erant, describitur per quod “rubicundus quoad vestem, sicut calcantis in torculari,” et quod “victoria sparsa sit super vestes,” et quod “omne vestimentum suum polluerit.”

[20] In Apocalypsi,
Sedens super Equo albo “circumindutus vestimento tincto sanguine, et vocatur nomen Ipsius Verbum Dei” (xix. 13):
hic manifeste dicitur, quod Sedens super Equo albo vocaretur “Verbum Dei;” quod sit Dominus patet, nam mox de Ipso dicitur,
“Habet super vestimento suo et super femore nomen scriptum, Rex regum et Dominus dominorum” ((cap. xix.) vers. 16):
est itaque Verbum in littera quod significatur per “vestimentum tinctum sanguine,” quoniam illi violentia illata est, non autem Verbo in sensu spirituali; huic violentia inferri nequiit, quia nihil de eo sciverunt.

[21] Quod Verbo in sensu litterae violentia illata sit, non autem Verbo in sensu spirituali, etiam significatur per “vestes Domini” quae divisae a militibus, non autem “tunica;” de quibus ita apud Johannem:
“Milites….acceperunt vestimenta Ipsius et fecerunt quatuor partes, unicuique militi partem, et tunicam; erat autem tunica inconsuta, a summo contexta tota; dixerunt ergo inter se, Ne dividamus eam, sed sortiamur de ea cujus futura est:…. milites igitur haec fecerunt” (xix. 23, 24);
et apud Davidem,
“Diviserunt vestes meas, et super vestimentum meum jecerunt sortem” (Psalm. xxii. 19 (B. A. 18)):
per “vestes Domini,” quas diviserunt, significatur Verbum in littera, per “tunicam” Ipsius Verbum in sensu spirituali; per “milites” significantur illi qui ab ecclesia qui pro Divino Vero militarent; ideo dicitur, “milites igitur haec fecerunt.” (Quod “tunica” significet Divinum Verum seu Verbum in sensu spirituali, videatur n. 9826, 9942; quod “milites” significent illos qui ab ecclesia et militarent pro Divino Vero, videatur supra, n. 64 fin., ubi haec plenius explicantur.) Sciendum est quod singula quae de Passione Domini memorantur apud Evangelistas, involvant et significent quomodo ecclesia tunc, quae apud Judaeos, tractaverat Divinum Verum, ita Verbum, nam hoc erat apud illos Divinum Verum; et Dominus erat Verbum, quia Divinum Verum
(Joh. i. 1, 2, 14): sed quid singula involvunt et significant, non sciri potest nisi ex sensu interno; nunc solum memoratur quid significabant “vestes Domini,” quia de significatione “vestium” hic agitur, quod nempe significent vera, et ubi de Domino, Divinum Verum.

[22] Similia quae “vestes Domini,” etiam “vestes Aharonis” et “filiorum ejus” significarunt, quoniam Aharon cum filiis ejus repraesentarunt Dominum quoad Divinum Bonum, ac vestes illorum quoad Divinum Verum. (Sed haec videantur in Arcana Caelestibus explicata et ostensa; ut quod Aharon repraesentaverit Dominum quoad Divinum Bonum, n. 9806, (1)9946, 10017; quid singulae vestes eorum, nempe pectorale, ephodum, pallium, tunica tesselata, cidaris, baltheus, n. 9814, 9823-9828, seq.)

196. “Et ambulabunt Mecum in albis, quia digni sunt.”–Quod significet vitam eorum spiritualem quae illis per cognitiones veri et boni ex Verbo, constat ex significatione “ambulare,” quod sit vivere (de qua supra, n. 97); ex significatione “in albis,” quod sit in veris, nam “album” et “candidum” in Verbo dicitur de veris (de qua sequitur); ideo per “ambulare Mecum in albis” significatur vita spiritualis, nam vita spiritualis est vita veri, hoc est, vita secundum vera, seu secundum praecepta Domini in Verbo; et ex significatione “quia digni sunt,” quod sit quia illis vita spiritualis est a Domino: quantum quis a Domino accipit, tantum dignus est; at quantum ex se, hoc est, ex suo aut proprio, tantum non dignus est. Nihil aliud apud hominem facit vitam spiritualem quam cognitiones veri et boni ex Verbo applicatae vitae; et tunc applicantur vitae cum homo illas pro legibus suae vitae habet, sic enim Dominum spectat in singulis, ac Dominus praesens est apud illos et dat intelligentiam et sapientiam, et earum affectionem et jucundum; nam Dominus est in suis veris apud hominem, procedit enim omne verum a Domino, et quod a Domino procedit, hoc Ipsius est adeo ut sit Ipse: quare Dominus dixit,
“Ego sum….Veritas et Vita” (Joh. xiv. 6);
“Qui facit Veritatem, venit ad lucem, (ut manifestentur ejus opera,) quia in Deo facta sunt” (Joh. iii. 21);
“Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum, et in Ipso vita erat, et vita erat lux hominum;…. Ipse erat Lux vera, quae illuminat omnem hominem. ….Et Verbum Caro factum est.” (Joh. i. 1, 2, 4, 9, 14).
Dominus dicitur “Verbum,” quia Verbum significat Divinum Verum; et quoque dicitur “Lux,” quia Divinum Verum est lux in caelis: et quoque dicitur “Vita,” quia omne quod vivit ex luce illa vivit; inde etiam est angelis intelligentia et sapientia, in qua vita eorum consistit; qui aliunde deducit vitam quam ex Divino quod procedit a Domino, quod in caelo vocatur Divinum Verum ac ibi apparet ut lux, multum fallitur. Exinde constare potest quomodo intelligendum est quod “Deus erat Verbum, et in Illo vita erat, et vita erat lux hominum.”

[2] Quod “album” in Verbo dicatur de veris, est quia Divinum Verum est lux caeli, ut nunc dictum est, et ex luce caeli est album et candidum. Inde est
Quod Dominus cum transformatus est coram Petro, Jacobo et Johanne, apparuerit facies Ipsius sicut Sol, ac vestimentum Ipsius ut lux” (Matth. xvii. 2),
ac ut “album fulgurans” (Luc. ix. 29),
et “splendens…ut nix, cujusmodi fullo super terra non potest dealbare” (Marc. ix. (1)3).
Quod angelis ad sepulcrum Domini esset indumentum album sicut nix (Matth. xxviii. 3),
et splendens (Luc. xxiv. 4);
Quod apparuerint Johanni septem angeli e templo induti lino mundo et splendido (Apoc. xv. 6);
Quod stantes ante thronum Agni amicti stolis albis (Apoc. vi. 11; cap. vii. 9, 13, 14; cap. xix. (2)8);
Quod exercitus Sedentis super Equo albo sequerentur Ipsum super equis albis, induti byssino albo et mundo (Apoc. xiv. 14).
Inde est
Quod Aharoni fuerint vestes lini, ac illas induerit cum iret intra velum ad propitiatorium (Levit. xvi. 1-5, 32);
“linum” ex albedine etiam significat verum (n. 7601, 9959). Quoniam “album” significat verum, ac vera sunt quae detegunt falsa et mala apud hominem, et sic purificant eum, ideo dicitur apud Davidem,
“Ecce veritatem desideras in renibus, et in occulto sapientiam notam facis mihi; purificabis me hyssopo ut mundus fiam, et lavabis me, et prae nive dealbabor” (Psalm. li. 8, 9 (B. A. 6, 7)).

[3] Quia Naziraei repraesentabant Dominum quoad Divinum Verum in ultimis, quod in terris est Verbum in sensu litterae, et hoc apud Judaeos falsificatum et perversum fuit, ideo de illis dicitur in Threnis,
“Albi erant Naziraei prae nive, candidi erant prae lacte; rubuerunt ossa prae margaritis, sapphirus pollities eorum; sed obscurata est forma eorum, ut non cognoscantur in plateis (iv. 7, 8).
(Quod Naziraei reprsesentaverint Dominum quoad Divinum Verum, videatur n. 6437; quod “vertex Naziraei” sit Divinum Verum in ultimis, seu Verbum in littera, n. 6437, 9407. Quod “crinis,” qui erat Naziraeatus, et dictus fuit “vertex Naziraei,” sit Divinum verum in ultimis, n, 3301, 5247, 10044. Quod Divinum Verum in ultimis sit cui robur et potentia, n. 9836; quod inde robur Simsoni in crinibus, n. 3301.)

[4] Inde patet quid significatur per quod “Naziraei albi fuerint prae nive, et candidi prae lacte, et quod sapphirus polities ossium eorum; sed obscurata forma eorum, ut non cognoscantur in plateis;” “albedo” enim et “candor” significant Divinum Verum in sua luce, ut supra dictum est; et “ossa,” quia sunt ultima apud hominem, sunt enim sustentacula totius corporis ejus, correspondent ultimis in caelo. (Nam omnia hominis correspondent, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 87-102; ideo “ossa” significant ultima in spirituali mundo, quae etiam sunt ultima Divini Veri seu Verbi, n. 5560-5564, 8005: quod “sapphirus” significet translucidum ex veris, n. 9407: “non cognosci in plateis,” significat quod non amplius appareat Divinum Verum, “plateae” enim significant ubi vera doctrinae, n. 2336.)

197. (Vers. 5.) “Vincens.”–Quod significet qui permanet usque ad mortem, constat ex significatione “vincere,” quod sit permanere in spirituali affectione veri usque ad finem vitae (de qua supra, n. 126).

198. “Is vestietur in vestimentis albis.”–Quod significet intelligentiam et sapientiam secundum vera et eorum receptionem, constat ex illis quae nunc supra (n. 195 et 196) dicta sunt, ubi ostensum est quod “vestimenta alba” sint vera Divina: quod “vestiri illis” significet intelligentiam et sapientiam secundum vera et eorum receptionem, est quia omnis intelligentia et sapientia est ex Divinis veris, secundum perceptionem eorum et receptionem in vita; videre vera et qualia sunt est perceptionis, et vivere secundum illa est receptionis; secundum illam et hanc est intelligentia et sapientia. Intelligentia et sapientia quae non est ex Divinis veris, sed solum ex mundanis, non est intelligentia et sapientia, sed est modo scientia et inde facultas ratiocinandi; nam intelligentia est videre intus in se num verum sit vel non verum: at qui solum ex mundanis sapiunt, illi non intus in se vident vera, sed ex aliis, et videre ex aliis est modo scire, nec intrant in mentis intuitionem altius quam ut confirmentur. In tali statu sunt plerique hodie intra ecclesiam, qui solam fidem separatam a vita salvificam faciunt; inde est quod non vera intrent in spiritum eorum, sed modo in memoriam naturalis hominis; et tamen lux caeli, quae est Divinum Verum, non per aliam viam intrat apud hominem quam per viam spiritus ejus quae etiam est via animae ejus; et spiritus hominis talis est qualis ejus vita, non autem qualis ejus memoria absque vita; et tunc lux caeli intrat in spiritum hominis, quando homo est in bono amoris et charitatis a Domino, et quando in illo bono est tunc etiam in fide est. (Quod nulla fides homini sit ubi non amor aut charitas, videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-40. Praeterea, quid Intelligentia vera, quid spuria, et quid falsa, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 346-356.)

199. “Et non delebo nomen ejus e libro vitae.”–Quod significet quod in caelo erunt quia ei accommodati, constat ex significatione “nominis,” quod sit quale status vitae hominis (de qua supra, n. 148); et ex significatione “libri vitae,” quod sit caelum (de qua sequitur); inde “non delere nomen ejus e libro vitae” significat quod in caelo erunt, quia status eorum quoad amorem et fidem talis est, ita quia caelo accommodati sunt. Quod per “librum vitae” significetur caelum, est quia homo qui in amore et fide in Dominum est, in minima effigie est caelum, et hoc ejus correspondet caelo in maxima effigie; quapropter qui caelum in se habet, etiam in caelum venit, est enim ei accommodatus. (Quod talis correspondentia sit, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 51-58, 73-77, 87-102; et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 230-236.) Inde est quod “liber vitae” sit id apud hominem quod correspondet caelo apud illum. Hoc quia manet apud illum in aeternum, si factus est spiritualis per cognitiones veri et boni applicatas vitae in mundo, ideo dicitur “Non delebo nomen ejus e libro illo:” in mundo quidem deleri potest si homo non permanet spiritualis usque ad finem vitae; sed si permanet non deleri potest, quia conjunctus est Domino per amorem et fidem; et conjunctio, qualis in mundo fuit cum Domino, manet hominem post mortem.

[2] Ex his constare potest quod per “librum vitae” intelligatur quod ex Domino inscriptum est hominis spiritui, hoc est, quod ejus cordi et animae, seu, quod idem est, ejus amori et fidei; et quod a Domino inscribitur homini, est caelum. Ex his nunc patet quid per “librum vitae” intelligitur in sequentibus his locis:–Apud Danielem,
“Antiquus dierum consedit,….et libri aperti sunt” (vii. (9,) 10);
apud eundem,
“Eripietur populus, omnis qui invenietur scriptus in libro” (xii. 1):
apud Davidem,
“Deleantur e libro vitarum, et cum justis non scribantur” (Psalm. lxix. 29 (B. A. 28));
apud Mosen,
Moses dixit, “Dele me quaeso e libro quem scripsisti; et dixit Jehovah, Illum qui peccavit Mihi, delebo e libro” (Exod. xxxii. 32, 33);
in Apocalypsi,
“Adorabunt bestiam omnes quorum non sunt scripta nomina in libro vitae Agni” (xiii. 8; cap. xvii. 8);
alibi,
“Vidi….quod libri aperti sint; et liber alius apertus est qui est vitae, et judicati sunt mortui juxta ea quae scripta sunt in (1)libris secundum opera illorum;….et si quis non inventus est in libro vitae scriptus, ejectus est in stagnum ignis” (Apoc. xx. 12, 13. (1)15);
alibi,
“Non ingredientur” in Novam Hierosolymam, “nisi qui scripti in libro vitae Agni” (Apoc. xxi. 27);
apud Davidem,
“Non latuit Te os meum cum factus sum in occulto;….super libro tuo omnes scripti sunt dies, quibus formati, et non unus ex illis deest” (Psalm. cxxxix. 15, 16);
per quod “omnes dies inscripti sint,” intelligitur quod omnes status vitae. (Quod omnia at singula quae homo cogitavit, voluit, locutus est, egit, immo quae vidit et audivit, sint apud hominem in spiritu ejus quasi inscripta, adeo ut prorsus nihil desit, videatur in opere De Caelo et inferno, n, 462, 463; et in Arcanis Caelestibus, n. 2469-2494, 7398: et quod id sit “liber vitae” hominis, n. 2474, 9386, 9841, 10505; et praeterea, n. 5212, 8067, 9334, 9723, 9841.)

200. “Et confitebor nomen ejus coram Patre meo, et coram angelis Ejus.”–Quod significet quod in Divino Bono et inde in Divino Vero erunt, constat ex significatione “confiteri nomen,” quod sit ut sint secundum quale status vitae eorum; per “confiteri” enim, cum a Domino, intelligitur dare ut sint, nam Dominus quod dicit seu confitetur de homine aut angelo, qui in bono amoris et fidei est, dat et providet, quoniam omne bonum amoris et fidei est ab Ipso; inde est quod “dicere” in Verbo, ubi de Domino, significet instruere, illustrare et providere (videatur n. 5361, 6946, 6951, 7019, 8095, 10234, (1)10290): quod per “nomen” intelligatur quale status vitae, videatur supra (n. 148): ex significatione “Patris,” cum a Domino id dicitur, quod sit Divinum Bonum quod in Ipso et ab Ipso (de qua sequitur): et ex significatione “angelorum,” quod sit Divinum Verum, quod etiam a Domino (de qua supra, n. 130). Inde patet quod per “confitebor nomen ejus coram Patre meo, et coram angelis Ejus,” significetur quod in Divino Bono et in Divino Vero erunt.

[2] Quod per “Patrem,” cum a Domino id dicitur, intelligatur Divinum Bonum quod in Domino et a Domino, est quia Dominus “Patrem” suum vocavit Divinum quod in Ipso a conceptione fuit, quod fuit Esse vitae Ipsius, cui Divino univit Humanum suum cum fuit in mundo. Quod Dominus Divinum, quod fuit in Ipso ex conceptione, vocaverit “Patrem,” constat manifeste ex eo, quod docuerit Se unum esse cum Patre:–Ut apud Johannem,
“Ego et Pater unum sumus” (x. 30);
apud eundem,
“Credite quod Pater in Me, et Ego in Patre” (x. 38);
apud eundem,
“Qui videt Me, videt Ipsum qui misit Me” (xii. 45);
apud eundem,
“Si cognovistis Me, et Patrem meum cognovistis, et abhinc cognovistis Ipsum, et vidistis Ipsum. Dixit Philippus, Domine monstra nobis Patrem….: dicit Jesus, Tantum tempus vobiscum sum, et non nosti Me, Philippe? Qui vidit Me vidit Patrem; quomodo tu ergo dicis, Monstra nobis Patrem? Nonne credis quod Ego in Patre et Pater in Me?…..Pater qui in Me manet, facit opera; credite Mihi quod Ego in Patre et Pater in Me” (xiv. 6-17);
apud eundem,
Si Me nossetis, etiam Patrem meum nossetis” (viii. 19);
apud eundem,
“Non sum solus, quia Pater Mecum est” (xvi. 32).

[3] Quoniam Dominus est unum cum Patre, ideo etiam dicit,
Quod omnia Patris sua sint, et sua Patris (Joh. xvii. 10);
Quod omnia quaecunque Pater habet, sua sint (Joh. xvi. 15);
Quod Pater omnia dederit in manum Filii (Joh. iii. 35; cap. xiii. 3);
Quia omnia tradita sunt Ipsi a Patre, quod nemo cognoscat Filium nisi Pater, nec Patrem nisi Filius (Matth. xi. 27; Luc. x. 22);
Et quod nemo viderit Patrem, nisi Filius qui in sinu Patris est (Joh. (?) 18; cap. vi. 46);
Quod Verbum fuerit apud Deum, et Deus fuerit Verbum:….”et Verbum Caro factum est” (Joh. i. 1, 2, 14).
Ex hoc etiam patet quod unum sint, nam dicitur, “Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum;” tum quod Humanum Domini etiam sit Deus nam dicitur, “Et Verbum Caro factum est.” Quoniam omnia Patris etiam Domini sunt, et quoniam unum sunt, ideo Dominus, cum ascendit in caelum, dixit discipulis,
“Data est Mihi omnis potestas in caelo et in terra” (Matth. xxviii. 18),
per quod docuit quod Ipsum solum adirent, quia Ipse solus omnia potest; ut quoque dixit prius ad illos,
“Sine Me non potestis facere quicquam” (Joh. xv. 5).
Inde constat quomodo intelligitur hoc,
“Ego sum via, veritas et vita; nemo venit ad Patrem nisi per Me” (Joh. xiv. 6);
nempe quod Pater adeatur cum Dominus.

[4] Quod Dominus toties nominaverit Patrem, sicut alium, erat inter plures causas etiam haec, quia per “Patrem” in sensu interno seu spirituali intelligitur Divinum Bonum, et per “Filium” Divinum Verum, utrumque in Domino et a Domino; Verbum enim conscriptum est per correspondentias, ita tam pro hominibus quam pro angelis; ideo “Pater” dicitur, ut Divinum Bonum Domini ab angelis qui in sensu spirituali Verbi sunt, percipiatur; ac ideo “Filius Dei” et “Filius hominis” dicitur, ut Divinum Verum. (Ut constare potest ex his, quae in Arcanis Caelestibus ostensa sunt, nempe, Quod “Pater” in Verbo significet bonum, n. 3703, 5902, 6050, 7833, 7834. Quod “Pater” significet ecclesiam quoad bonum, ita bonum ecclesiae, et “mater” ecclesiam quoad verum, ita verum ecclesiae, n. 2691, 2717, 3703, (1)5581, 8897. Quod Dominus appellaverit Divinum Bonum quod in Se a conceptione, et quod erat Esse vitae a quo Humanum suum, “Patrem,” n. 2803, 3704, 7499, 8328, 8897. Quod Dominus pro Patre agnoscatur in caelo, quia unum sunt, n. 15, 1729, 3690. Quod etiam Dominus dicatur “Pater” in Verbo, n. 2005. Quod etiam Dominus sit Pater illis qui regenerantur, quoniam novam vitam ab Ipso, ac vitam Ipsius, accipiunt, n. 2293, 3690, 6492. Quod “Filius Dei” et “Filius hominis” sit Dominus quoad Divinum Humanum et quoad procedens Divinum Verum, videatur supra, n. 63, 151, 166.) Nunc quia omnes qui in caelum venturi sunt, in utroque tam bono quam vero debent esse (nemo enim in uno potest esse nisi simul in altero, nam bonum est esse veri, et verum est existere boni), et quia “Pater” significat Divinum Bonum ac “angeli” significant Divinum Verum, utrumque a Domino, ideo dicitur, “Confitebor nomen ejus coram Patre et coram angelis Ejus.” Similiter apud Evangelistas,
“Omnis qui confitebitur Me coram hominibus, confitebor Ego coram Patre meo qui est in caelis” (Matth. x. 32);
“Omnis qui confessus fuerit Me coram hominibus, etiam Filius hominis confitebitur illum coram angelis Dei” (Luc. xii. 8).

[5] Quia “Pater” significat Divinum Bonum et “angeli” Divinum Verum, ideo etiam Dominus dicit,
“Quando Filius hominis Venerit in gloria sua, Patris et sanctorum angelorum” (Luc. ix. 26; Matth. xvi. 27);
hic Dominus vocat gloriam suam “gloriam Patris et angelorum,” nam dicit “in gloria sua, Patris et sanctorum angelorum:” alibi vero, in “gloria Patris cum angelis,” et alibi “in gloria sua cum angelis;” ut apud Marcum,
“Cum venerit in gloria Patris sui cum angelis sanctis” (viii. 38);
et apud Matthaeum,
“Quando venerit in gloria sua, et omnes sancti angeli cum Ipso” (xxv. 31).
Appendicis loco hic addendum est, quod si assumatur pro doctrina et agnoscatur quod Dominus sit unus cum Patre, et quod Humanum Ipsius sit Divinum ex Divino in Ipso, videbitur lux in singulis Verbi; nam quod pro doctrina assumitur et ex doctrina agnoscitur hoc in luce est cum legitur Verbum; Dominus etiam, a quo omnis lux et cui omnis potestas, illustrabit illos: at vicissim, si pro doctrina assumitur et agnoscitur quod Divinum Patris sit aliud a Divino Domini, videbitur nihil in luce in Verbo; quoniam homo, qui in ea doctrina est, se vertit ab uno Divino ad alterum, et a Divino Domini quod videre potest, quod fit cogitatione et fide, ad Divinum quod non videre potest; nam Dominus dicit,
“Non vocem Patris audivistis unquam, neque speciem Ipsius vidistis” (Joh. v. 37; et quoque cap. i. 18);
et credere in Divinum, et amare Divinum, de quo sub aliqua specie non cogitari potest, est impossibile.

201. (Vers. 6.) “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.”–Quod significet quod qui intelligit ascultet quid Divinum Verum procedens a Domino docet et dicit illis qui ab ecclesia Ipsius sunt, constat ex illis quae supra (n. 108) dicta sunt, ubi similia.

202. VERSUS 7-13.
“Et Angelo In Philadelphia Ecclesiae scribe: Haec dicit Sanctus Verus, habens clavem Davidis, aperiens et nemo claudit, et claudit et nemo aperit. Novi tua opera; ecce dedi coram te ostium apertum, et nemo potest claudere illud, quia nonnullam habes potentiam, et observasti meum verbum, et non negasti nomen meum. Ecce dabo ex synagoga satanae, dicentium se ipsos Judaeos esse, et non sunt, sed mentiuntur; ecce faciam illos ut veniant, et adorent ante pedes tuos, et sciant quod Ego dilexi te. Quia observasti verbum tolerantiae meae, et Ego te servabo ex hora tentationis futurae venire super orbem universum, explorare habitantes super terra. Ecce venio cito; retine quod habes, ut nemo accipiat coronam tuam. Vincens, faciam illum columnam in templo Dei mei, et foras non egredietur amplius; et scribam super Illum nomen Dei mei, et nomen civitatis Dei mei, Novae Hierosolymae, quae descendit e caelo a Deo meo, et nomen meum novum. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.”
7. “Et Angelo in Philadelphia Ecclesiae scribe,” significat illos ab ecclesia qui in fide charitatis sunt (n. 203): “Haec dicit Sanctus Verus,” significat a quo illa fides (n. 204); “habens clavem Davidis,” significat cui potentia est per Divinum Verum (n. 205); “aperiens et nemo claudit, et claudit et nemo aperit,” significat intromittendi in caelum omnes qui in fide charitatis sunt, et removendi e caelo omnes qui non sunt (n. 206).
8. “Novi tua opera,” significat vitam charitatis (n. 207); “ecce dedi coram te ostium apertum, et nemo potest claudere illud,” significat quod intromittentur in caelum, et quod nemini qui talis negabitur (n. 208); “quia nonnullam habes potentiam, et observasti meum verbum, et non negasti nomen meum,” significat quod illis tantum potentiae a Domino sit contra mala et falsa, quantum vera ex Verbo faciunt vitae, et agnoscunt Divinum Domini in Humano Ipsius (n. 209).
9. “Ecce dabo ex synagoga satanae,” significat illos qui in doctrina de sola fide et in nulla charitate (n. 210); “dicentium se (ipsos) Judaeos esse (et non sunt,) sed mentiuntur,” significat qui credunt se in veris esse, cum tamen in falsis (n. 211); “ecce faciam illos ut veniant et adorent ad pedes tuos, significat statum eorum post mortem, quod extra caelum erunt non admittendi (n. 212); “et sciant quod Ego dilexi te,” significat cognitionem inde quod Dominus in charitate praesens sit et non in fide absque illa (n. 213).
10. “Quia servasti verbum tolerantiae meae,” significat quod vixerint secundum praecepta Domini (n. 214); “et Ego te servabo in hora tentationis futurae venire super orbem universum, explorare habitantes super terra,” significat tempus ultimi judicii, quando visitandi qui in caelo quod illi tunc salvandi (n. 215).
11. (“Ecce venio cito,” significat quod hoc certum sit) (n. 216;) “retine quod habes,” significat permanentiam in statu fidei ex charitate usque ad finem (n. 217); “ut nemo accipiat coronam tuam,” significat ne pereat intelligentia (n. 218).
12. “Vincens, faciam illum columnam in templo Dei mei,” significat quod qui permanent, erunt in Divino Vero in caelo (n. 219, 220); et foras non egredietur amplius,” significat quod in aeternum in illo (n. 221); “et scribam super illum nomen Dei mei,” significat quale eorum secundum Divinum Verum implantatum vitae (n. 222); “et nomen civitatis Dei mei, Novae Hierosolymae, quae descendit e caelo a Deo meo,” significat doctrinam novae ecclesiae quae est in caelis (n. 223); “et nomen meum novum,” significat quod etiam agnituri Divinum Humanum Domini (n. 224).
13. “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis,” significat quod qui intelligit auscultet quid Divinum Verum procedens a Domino docet et dicit illis qui ab eccelesia Ipsius sunt (n. 225).

203. (Vers. 7.) “Et Angelo in Philadelphia Ecclesiae scribe.”–Quod significet illos ab ecclesia qui in fide charitatis sunt, constat ex illis in sensu interno intellectis quae ad Angelum hujus Ecclesiae scripta sunt, nam (ut supra, n. 20 dictum est) per “septem Ecclesias” non intelliguntur septem ecclesiae, sed omnes quicunque ab ecclesia sunt, seu quaecunque apud hominem faciunt ecclesiam; per “septem” enim in Verbo intelliguntur omnes ac omnia; nam in Verbo per unumquemvis numerum significatur aliquid rei aut status, quod admodum evidenter constare potest in hoc Libro Prophetico, in quo quampluries memorantur numeri; et quoque apud Ezechielem (cap. xl.–xlviii.), ubi Novum Templum et Nova Terra describuntur, quod fit per mensuras in numeris; per “novum templum” et per “novam terram” intelligitur ibi nova ecclesia, et per unamquamvis mensuram seu unumquemvis numerum significatur aliquid ecclesiae. (Quod omnes numeri in Verbo significent res et status, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 263.)

204. “Haec dicit Sanctus Verus.”–Quod significet a quo illa fides, constat ex significatione “Sancti Veri,” cum de Domino, quod sit a quo charitas et fides; “Sanctus” dicitur quod ab Ipso charitas, et “Verus” quod ab Ipso fides. Quod Dominus dicatur “Sanctus” quia ab Ipso charitas, et quod inde “sanctum” in Verbo dicatur de charitate et inde fide, videbitur mox; quod autem Dominus dicatur “Verus” quia ab Ipso fides, et quod inde “verum” in Verbo dicatur de fide, est quia omne verum est fidei, hoc enim “verum” dicitur quod creditur; cetera non sunt fidei quia non creduntur: sed quia hic agitur de fide charitatis, aliquid primum dicetur de fide et ejus quali.

[2] Est fides spiritualis, et est fides mere naturalis. Fides spiritualis est omnis ex charitate, et est in sua essentia charitas. Charitas seu amor erga proximum, est amare verum, sincerum et justum, et ex velle facere illa; proximus enim in spirituali sensu non est unusquisque homo, sed est id quod est apud hominem: si hoc sit verum, sincerum et justum, et homo ex illis amatur, tunc amatur proximus. Quod hoc per charitatem in spirituali sensu intelligatur, quisque potest scire si modo reflectat. Unusquisque amat alterum non propter personam, sed propter id quod est apud illum; inde est omnis amicitia, omnis favor, et omnis honor. Ex eo sequitur, quod amare homines ex vero, sincero et justo, quae apud illos, sit amor spiritualis; nam verum, sincerum et justum spiritualia sunt, sunt enim e caelo a Domino: nemo enim aliquod bonum, quod bonum in se est, cogitat, vult, et facit, sed omne a Domino; ac verum, sincerum et justum sunt bona quae in se bona sunt, cum a Domino. Haec nunc sunt proximus in spirituali sensu; inde patet quid intelligitur in eo sensu per amare proximum seu per charitatem. Fides spiritualis inde est, nam omne quod amatur hoc dicitur verum cum cogitatur: quod ita sit, etiam quisque scire potest si reflectit, quisque enim confirmat id quod amat per plura in cogitatione, et omnia, per quae confirmat, vocat vera; non aliunde est alicui verum. Inde sequitur quod qualis amor apud hominem est, talia ei vera sint; proinde quod si amor spiritualis est apud eum, etiam vera sint spiritualia, haec enim unum agunt cum ejus amore. Omnia vera in uno complexu, quia creduntur, vocantur fides. Inde patet quod fides spiritualis in sua essentia sit charitas. Haec de fide spirituali.

[3] Fides autem mere naturalis, non est fides ecclesiae, tametsi fides vocatur, sed est modo scientia. Causa quod non sit fides ecclesiae, est quia non procedit ex amore erga proximum seu charitate, quae est ipsum spirituale ex quo fides, sed ex amore quodam naturali qui se refert vel ad amorem sui vel ad amorem mundi; et quicquid ex his amoribus procedit, est naturale. Amor format spiritum hominis; nam homo quoad spiritum est prorsus sicut ejus amor; inde cogitat, inde vult, et inde facit: quapropter non aliud verum facit suae fidei quam quod est amoris ejus; et verum quod est amoris sui aut mundi, est mere naturale, quia venit ex homine et ex mundo, et non ex Domino et e caelo; amat enim verum non ex amore veri, sed ex amore honoris, lucri et famae, cui servit; et quia verum tale est, etiam fides talis est. Inde est quod haec fides non sit fides veri ecclesiae, seu fides in spirituali sensu, sed in naturali, quae est scientia. Quapropter etiam, quia nihil ejus est in spiritu hominis, sed modo in ejus memoria una cum aliis rebus mundi, ideo etiam post mortem dissipatur: id enim solum apud hominem post mortem manet quod est ejus amoris; nam ut dictum est, amor format spiritum hominis, et homo quoad spiritum est prorsus qualis ejus amor. (Reliqua de charitate et inde fide videantur in Doctrina Novae Hierosolymae, ubi agitur De Charitate et Fide, n. 84-106 et 108-122; et in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-39, ubi ostenditur quod nulla fides sit ubi non charitas.)

[4] Quod “sanctum” in Verbo dicatur de Divino Vero, et inde de charitate et ejus fide, constat a locis ibi ubi nominatur. Sunt duo quae procedunt a Domino ac recipiuntur ab angelis, Divinum Bonum et Divinum Verum. Haec duo unita procedunt a Domino, sed ab angelis recipiuntur varie: quidam recipiunt Divinum Bonum plus quam Divinum Verum, et quidam recipiunt Divinum Verum plus quam Divinum Bonum; illi qui plus recipiunt Divinum Bonum quam Divinum Verum, constituunt regnum caeleste Domini et dicuntur angeli caelestes, ac in Verbo vocantur “justi;” at illi qui recipiunt plus Divinum Verum quam Divinum Bonum, constituunt regnum spirituale Domini, ac dicuntur angeli spirituales, et in Verbo vocantur “sancti:” (de binis illis regnis et de angelis eorum videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 20-28:) inde est quod per “justum” et “justitiam” in Verbo intelligatur Divinum Bonum et quod inde procedit; ac quod per “sanctum” et “sanctitatem” intelligatur Divinum Verum et quod inde procedit. Ex his constare potest quid in Verbo intelligitur per “justificari” et quid per “sanctificari:”–Ut in Apocalypsi,
“Qui justus est justificetur adhuc, qui sanctus est sanctificetur adhuc” (xxii. 11);
et apud Lucam,
“Ad serviendum Ipsi….in sanctitate et justitia” (i. 74 (,75)).

[5] Quia Divinum Verum procedens a Domino intelligitur per “sanctum,” ideo Dominus in Verbo vocatur “Sanctus,” “Sanctus Dei,” “Sanctus Israelis,” “Sanctus Jacobi;” et quoque inde est quod angeli dicantur “sancti,” et quoque prophetae et apostoli; et inde est quod Hierosolyma dicatur “sancta.” Quod Dominus dicatur “Sanctus,” “Sanctus Dei,” “Sanctus Israelis,” et “Sanctus Jacobi,” Videatur Esai. xxix. 23; cap. xxxi. 1; cap. xl. (1)25; cap. xli. 14, 16; cap. xliii. 3; cap. xlix. 7: Dan. iv. 10 (B. A. 13); cap. ix. 24: Marc. i. 24: Luc. iv. 34; et quoque “Rex sanctorum” in Apocalypsi,
“Justae et verae sunt viae tuae, Rex sanctorum” (xv. 3):
quod Dominus dicatur “Sanctus,” “Sanctus Dei,” “Sanctus Israelis,” et “Sanctus Jacobi,” est quia solus est sanctus, et nemo alius; quod etiam dicitur in Apocalypsi,
“Quis non timebit Te Domine, et glorificabit nomen tuum? quia solus sanctus es” (xv. 4).

[6] Quod angeli, prophetae et apostoli dicantur “sancti,” est quia per illos in sensu spirituali intelligitur Divinum Verum; et quod Hierosolyma dicatur “civitas sancta,” est quia per illam in sensu spirituali intelligitur ecclesia quoad doctrinam veri. Quod angeli in Verbo dicantur “sancti,” videatur Matth. xxv. 31; Marc. viii. 38; Luc. ix. 26; quod prophetae, Marc. vi. 20; Luc. i. 70; Apoc. xviii. 20; quod apostoli, Apoc. xviii. 20; et quod Hierosolyma dicatur “sancta civitas,” Esai. xlviii. 2; cap. lxvi. 20, 22: Dan. ix. 24: Matth. xxvii. 53: Apoc. xxi. 2, 10. (Quod per “angelos” in Verbo intelligatur Divinum Verum procedens a Domino, videatur supra, n. 130, 200; quod similiter per “prophetas,” in Arcanis Caelestibus, n. 2534, 7269; tum per “apostolos,” supra, n. 100; quod per “Hierosolymam” in Verbo intelligatur ecclesia quoad doctrinam veri, in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 6.) Ex his constare potest unde est quod Divinum Verum procedens a Domino dicatur “Spiritus veritatis” et “Spiritus Sanctus” (videatur supra, n. 183(b)); tum quod caelum dicatur “habitaculum sanctitatis,’ Esai. lxiii. (2)15; Deut. xxvi. 15 et quod ecclesia dicatur “sanctuarium,” Jerem. xvii. 12; Thren. ii. 7; Psalm. lxviii. 36 (B. A. 35).

[7] Quod “sanctum” dicatur de Divino Vero, patet a sequentibus his locis:–Apud Johannem,
Jesus orans dixit, Pater, “sanctifica illos in veritate tua, Verbum tuum veritas est;….et pro illis Ego sanctifico Me Ipsum, ut etiam illi sint sanctificati in veritate” (xvii. 17, (1)19);
hic “sanctificari” manifeste dicitur de veritate, et “sanctificati” de illis qui Divinum Verum a Domino recipiunt. Apud Mosen,
“Jehovah de Sinai venit,….ex myriadibus sanctitatis, a dextra Ipsius ignis Legis illis; etiam qui amat populos, in tua manu omnes sancti ejus, et illi prosternuntur ad pedem tuum; accipiet de verbis tuis” (Deut. xxxiii. (2,) 3);
“Sinai” significat caelum ubi Dominus ex quo Divinum Verum, seu ex quo Lex in sensu stricto et lato; “myriades sanctitatis” significant Divina vera; “Lex” significat in sensu stricto decem praecepta Decalogi, et in lato totum Verbum, quod est Divinum Verum; “populi” dicuntur in Verbo qui in veris sunt, et qui ex illis in veris sunt, dicuntur “sancti;” “prosterni ad pedem tuum,” et “accipere de verbis tuis,” est sancte recipere Divinum Verum in ultimis, quod est Verbum in sensu litterae, et inde instrui: ex his sciri potest quid singula in Prophetico illo in sensu spirituali significant. (Quod “Sinai” in Verbo significet caelum ubi Dominus ex quo Divinum Verum, seu ex quo Lex in sensu stricto et lato, videatur n. 8399, 8753, 8793, 8805, 9420. Quod “Lex” significet in sensu stricto decem praecepta Decalogi, et in lato totum Verbum, n. 6206, 3382, 6752, (2)7463. Quod “populi” dicantur illi qui in veris sunt, et “gentes” qui in bonis, n. 1259, 1260, 2928, 3295, 3581, 6451, (3)6465, 7207, 10288. Quod “pes,” “locus pedum,” et “scabellum pedum,” cum de Domino, significant Divinum Verum in ultimis, ita Verbum in littera, n. 9406.) Inde patet quod “myriades sanctitatis” sint Divina vera, et quod “sancti” ibi dicantur qui in Divinis veris sunt.

[8] Apud Mosen,
“Loquere ad universam concionem filiorum Israelis, et dic ad eos, Sancti eritis, quia sanctus Ego Jehovah” (Deus) Israelis (Levit. xix. 2):
agitur in eo capite de statutis, judiciis et praeceptis, quae observaturi erant; et quia per illa significantur Divina vera, ideo dicitur quod “sancti” erunt: etiam per “Israelem” significatur ecclesia spiritualis, quae est quae in Divinis veris; inde dicitur “Sanctus Ego Jehovah” (Deus) Israelis. Apud eundem,
“Sanctificabitis vos, et eritis sancti,….et observabitis statuta mea, ut faciatis ea” (Levit. xx. 7, 8);
etiam ibi agitur de statutis, judiciis et praeceptis, quae observaturi sunt. Apud eundem,
Si fecerint statuta et judicia, erit “populus sanctus Jehovae” (Deutr. xxvi. 15, 16, 19);
apud Davidem,
“Saturabimur bono domus tuae, sancto templi tui” (Psalm. lxv. 5 (B. A. 4));
dicitur “saturari bono domus Jehovae” et “sancto templi Ipsius,” quia “domus Dei” in supremo sensu significat Dominum quoad Divinum Bonum, ac “templum” quoad Divinum Verum (videatur n. 3720). Apud Sachariam,
“In die illo erit super tintinnabulis equorum, sanctitas Jehovae” (xiv. 20);
agitur ibi de instauratione novae ecclesiae, et per “tintinnabula” significantur scientifica vera ex intellectuali. (Quod “tintinnabula” significent illa vera, videatur n, 9921, 9926; et quod “equus” significet intellectuale, in opusculo De Equo Albo, n. 1-4.)

[9] Ex his constare potest quid repraesentabat et significabat,
Quod in cidari, quae super capite Aharonis, poneretur bractea, cui insculptum “Sanctitas Jehovae” (Exod. xxviii. 36-38; cap. xxxix. 30, 31);
“cidaris” enim significabat sapientiam quae est Divini Veri (videatur n. 9827, 9949): tum quoque quid repraesentabat et significabat,
Quod ungerentur oleo Aharon, filii, vestes eorum, altare, tabernaculum, cum singulis ibi, et sic “sanctificarentur” (Exod. xxix. 1-36; cap. xxx. (1)22-30: Levit. viii. 1 ad fin.);
“oleum” enim significabat Divinum Bonum Divini Amoris, et “sanctificatio” Divinum procedens; nam Divinum Bonum est quod sanctificat, ac Divinum Verum est quod inde est sanctum.

[10] Quod “sanctum” dicatur de charitate, constare potest ex illis quae supra de angelis caeli dicta sunt, quod nempe sint qui plus recipiunt Divinum Bonum quam Divinum Verum, et quod sint qui plus recipiunt Divinum Verum quam Divinum Bonum: qui plus recipiunt Divinum Bonum quam Divinum Verum, illi constituunt regnum caeleste Domini, qui sunt qui in amore in Dominum, et quia in amore in Dominum sunt Vocantur “justi;” at qui plus recipiunt Divinum Verum quam Divinum Bonum, illi constituunt regnum spirituale Domini, qui sunt qui in charitate erga proximum; hi quia in charitate erga proximum sunt, dicuntur “sancti.” (Quod duo amores sint qui faciunt caelum, nempe amor in Dominum et amor erga proximum seu charitas, et quod inde caeli distincti in duo regna, nempe in regnum caeleste et in regnum spirituale, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 13-19 et n. 20-28.)

205. “Habens clavem Davidis.”–Quod significet cui potentia est per Divinum Verum, constat ex significatione “clavis,” quod sit potentia aperiendi et claudendi, hic caelum et infernum; nam sequitur, “aperiens et nemo claudit, ac claudens et nemo aperit;” inde per “clavem” hic intelligitur potentia salvandi (ut supra, n. 86), quoniam aperire caelum et claudere infernum est salvare: et ex repraesentatione Davidis, quod sit Dominus quoad Divinum Verum. Quod in Verbo per “Davidem” intelligatur Dominus, est quia per reges in Verbo repraesentatus est Dominus quoad Divinum Verum, et per sacerdotes ibi Dominus quoad Divinum Bonum, et per regem Davidem imprimis, quia is multam curam de rebus ecclesiae habuit, et quoque Psalmos scripsit. (Quod per “reges” in Verbo significetur Divinum Verum, et per “sacerdotes” Divinum Bonum, videatur supra, n. 31; et praeterea per omnia nomina personarum et locorum in Verbo significantur res spirituales, quae sunt res ecclesiae et caeli, n. 19, 50, 102(a)). Quod dicatur “habens clavem Davidis,” est quia per Davidem, ut nunc dictum est, repraesentatus est Dominus quoad Divinum Verum, et omnis potentia in caelis et in terris est Domino ex Divino Bono per Divinum Verum: in genere enim bono absque vero non est aliqua potentia, nec vero absque bono, nam bonum agit per verum; inde est, quod Divinum Bonum et Divinum Verum unita procedant a Domino, et quantum illa conjunctim recipiuntur ab angelis, tantum hi potentiae sint. Inde nunc est quod dicatur “clavis Davidis.” (Quod omnis potentia sit veris ex bono, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 228-233, ubi agitur De Potentia Angelorum Caeli, et quoque n. 539 ibi.)

[2] Quod per “Davidem” in Verbo intelligatur Dominus, constat manifeste ex quibusdam locis ubi nominatur apud Prophetas:–Ut apud Ezechielem,
“Erunt Mihi in populum, et Ego ero illis in Deum, et servus meus David Rex super eos, ut Pastor unus sit omnibus illis:….habitabunt super terra….illi et filii illorum et filii filiorum illorum usque in aeternum; et David servus meus princeps illis in aeternum” (xxxvii. 23-25);
apud Hoscheam,
“Revertentur filii Israelis, et quaerent Jehovam Deum suum, et Davidem Regem suum, et cum timore venient ad Jehovam et ad bonum Ipsius in extremitate dierum” (iii. 5);
“quaerent Jehovam Deum suum, et Davidem Regem suum,” dicitur, quia per “Jehovam” in Verbo intelligitur Dominus quoad Divinum Bonum, quod est Divinum Esse, et per “Davidem Regem” Dominus quoad Divinum Verum, quod est Divinum Existere. (Quod per “Jehovam” in Verbo intelligatur Dominus quoad Divinum Bonum, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 732, 2586, 2807, 2822, 3921, (1)4253(b), 4402, 7010, 9167, 9315.)

[3] Apud Sachariam,
“Servabit Jehovah tentoria Jehudae primo, ut non extollat se gloria domus Davidis et gloria habitatoris Hierosolymae super Jehudam: in die illo proteget Jehovah habitatorem Hierosolymae,….et domus Davidis sicut Deus et sicut Angelus Jehovae coram illis;….et effundam super domum Davidis et super habitatorem Hierosolymae spiritum gratiae:….in die illo erit fons apertus domui Davidis et habitatoribus Hierosolymae” (xii. 7, 8, (2)10, (ac) cap. xiii. 1);
agitur hic de adventu Domini, et tunc de salvatione illorum qui e regno spirituali Ipsius sunt; per “tentoria Jehudae” intelligitur regnum caeleste, et per “domum Davidis et habitatorem Hierosolymae” regnum spirituale. Regnum spirituale constituitur ab illis in caelo et in terra qui in Divino Vero sunt, et regnum caeleste ab illis qui in Divino Bono (videatur mox supra, n. 204(b)). Ex his constare potest quid per illa verba intelligitur, quod nempe duo illa regna unum agent, nec extollet se unum supra alterum. (De binis illis Regnis videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 20-28.) Quod per “Jehudam” significetur Dominus quoad amorem caelestem, et regnum caeleste Domini, videatur supra (n. 119); et quod per “Hierosolymam” regnum spirituale Domini, in Arcanis Caelestibus (n. 402, 3654, 9166): idem itaque per “domum Davidis;” quapropter ibi dicitur, “Domus Davidis sicut Deus et sicut Angelus Jehovae;” per “Deum” etiam intelligitur Dominus quoad Divinum Verum (n. 2586, 2769, 2807, 2822, 3921, 4287, 4402, 7010, 9167); similiter per “Angelum Jehovae” (videatur supra, n. 130(b), 200).

[4] Simile per “Davidem” et ejus “domum” significatur etiam in sequentibus his locis:–Apud Esaiam,
“Inclinate aurem vestram, et ite ad Me, audite et vivat anima vestra, et feriam vobis foedus aeternum, misericordias Davidis firmas; en Testem populis dedi Ipsum, Principem et Legislatorem (3)gentibus” (lv. 3, 4);
haec de Domino, qui ibi est “David.” Apud Davidem,
“In caelis confirmabis veritatem tuam; pepigi foedus Electo meo, juravi Davidi servo meo, usque in aeternum firmabo semen tuum, et aedificabo in generationem et generationem thronum tuum; et confitebuntur caeli mirabile tuum, (1)Jehovah, et veritatem tuam in congregatione sanctorum” (Psalm. lxxxix. 3-6 (B.A. 2-5));
haec etiam de Domino dicta sunt et non de Davide, nam dicitur, “Juravi Davidi servo meo, usque in aeternum firmabo semen tuum, et aedificabo in generationem et generationem thronum tuum;” non enim quadrant cum Davide, cujus non semen nec thronus in aeternum firmata sunt; et tamen juravit Jehovah, ac juramentum a Jehovah est confirmatio a Divino irrevocabilis (videatur n. 2842). Per “semen Davidis” in sensu spirituali intelliguntur illi qui in veris ex bono sunt a Domino, ac in sensu abstracto ipsa vera quae ex bono (videatur n. 3373, 3380, 10249, 10445); et per “thronum” intelligitur regnum Domini spirituale (n. 5313, (2)5922, 6397, (3)8625). Quod David dicatur “servus meus” (ut quoque apud Ezechielem, supra, xxxvii. 23-25), est quia “servus” in Verbo dicitur omnis qui et omne quod inservit et ministrat (n. 3441, 7143, 8241), ac Divinum Verum procedens inservit et ministrat Divino Bono a quo procedit: quod sit Dominus quoad Divinum Verum, seu quod sit Divinum Verum procedens a Domino, quod per “Davidem” intelligitur, patet, nam dicitur, “In caelis confirmabis veritatem tuam,” et “Confitebuntur caeli… veritatem tuam in congregatione sanctorum;” quod etiam “sancti” dicantur illi qui in Divinis Veris sunt, videatur mox supra (n. 204).

[5] Apud eundem,
“Non profanabo foedus meum, et pronuntiatum labiorum meorum non mutabo; semel juravi per sanctitatem meam, si Davidi mentiar, semen Ipsius in aeternum erit, et thronus Ipsius sicut sol coram Me, sicut luna firmus in aeternum, Testis in nubibus fidelis (Psalm. lxxxix. 35-38 (B.A. 34-37));
quod haec de Domino dicta sint, patet in toto illo psalmo, ibi enim agitur de adventu Ipsius, et dein de reprobatione Ipsius a gente Judaica; quod de Domino ibi agatur, et Ipse per “Davidem” ibi intelligatur, constat ex his verbis in eodem psalmo,
“Inveni Davidem servum meum; oleo sanctitatis meae unxi Ipsum;… ponam in mari manum Ipsius, et in fluviis dextram Ipsius; Ille vocabit Me, Pater meus Tu, Deus meus et Petra salutis meae: Ego Primogenitum dabo Eum, altum regibus terrae;… ponam thronum Ipsius sicut dies caelorum” (vers. 21, 26-28, 30 (B.A. 20, 25-27, 29)).
Per “Davidem,” per “Unctum” et per “Regem” etiam alibi in Psalmis intelligitur Dominus, quod clare videre possunt illi qui spiritualiter intelligunt Verbum, sed obscure illi qui modo naturaliter; prout in his apud eundem,
“Sacerdotes tui induentur justitia, et sancti tui jubilabunt, propter Davidem servum tuum, ne avertas facies Uncti tui;… ibi germinare faciam cornu Davidi, disponam lucernam Uncto meo,… super Ipso florebit corona Ipsius” (Psalm. cxxxii. 9, 10, 17, 18);
etiam ibi intelligitur Dominus per “Davidem” et per “Unctum,” nam agitur de Ipso in eo psalmo, ut manifeste patet ab antecedentibus ibi, ubi dicitur,
“Juravit Jehovae,… si dedero somnum oculis meis,… usque dum invenero locum Jehovae, habitacula forti Jacobi; ecce audivimus de Eo in Ephrathah” (Bethlechem),… intrabimus in habitacula Ipsius, incurvabimus nos scabello pedum Ipsius” (vers. 2, 4-7).

[6] Ut David repraesentaret Dominum quoad Divinum Verum, ideo voluit Dominus nasci ex domo Davidis et quoque dici “Davidis Filius,” “Stirps et Progenies,” tum “Radix Jischaji;” sed cum Dominus exuit humanum ex matre, et induit Humanum ex Patre, quod est Divinum Humanum, tunc non amplius filius illius fuit. Hoc intelligitur per Domini Verba ad Pharisaeos,
Jesus dixit Pharisaeis, “Quid vobis videtur de Christo? cujus filius est? Dixerunt Ipsi, Davidis. Dixit eis, Quomodo David per spiritum vocat Ipsum Dominum? dicens, Dixit Dominus Domino meo, Sede ad dextram meam usque dum posuero inimicos tuos scabellum pedum tuorum: si ergo David vocat Ipsum Dominum, quomodo filius ejus est?” (Matth. xxii. 42-45; Luc. xx. 41-44.)
Quod Dominus glorificaverit Humanum suum, hoc est, exuerit humanum ex matre ac induerit Humanum ex Patre, quod est Divinum Humanum, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae (n. 293-295, 298-310.) Inde est quod non filius Davidis esset, sicut nec filius Mariae, quam
ideo non vocavit illam matrem suam, sed “mulierem” (Matth. xii. 46-49: Marc. iii. 31 ad fin.: Luc. viii. 19-21: Joh. ii. 4; cap. xix. 25, 26).
Quod simile intelligatur per “clavem Petri” quod per clavem Davidis,” nempe quod Domino sit omnis potestas, et quod Ipsi potestas sit per Divinum suum Verum, videbitur in nunc sequenti articulo.

206. “Aperiens et nemo claudit, et claudit et nemo aperit.” – Quod significet intromittendi in caelum omnes qui in fide charitatis sunt, et removendi e caelo omnes qui non sunt, constat ex significatione “aperire et nemo claudit,” cum de Domino, quod sit intromittere in caelum (de qua sequitur), et ex significatione “claudere et nemo aperit,” quod sit removere e caelo; quod illud sit intromittere in caelum, et hoc sit removere e caelo, est quia solus Dominus aperit caelum illis qui intromittuntur; homo, spiritus et angelus ex se non id possunt facere. Quomodo cum hoc se habet, paucis dicetur: – Quando homo post mortem in eo statu est ut possit intromitti in caelum, tunc patet illi via quae ducit ad societatem caelestem in qua erit; prius quam in eo statu est, non patet ei via illuc; haec via aperitur ei a solo Domino; talis est cuivis introductio et intromissio in caelum. Similiter fit cum homine malo post mortem: is quando in eo statu est ut in infernum iturus sit, patet ei via quae ducit ad infernalem societatem in qua erit; prius quam in eo statu est, non patet ei via illuc. Causa est, quia viae in spirituali mundo apparent cuivis secundum intentionem cogitationis ejus, ita secundum affectionem quae amoris ejus; quapropter cum spiritus redactus est ad amorem suum regnantem, quisque enim redigitur ad illum, tunc patent viae ad societatem ubi ejus amor regnat; inde constat quod ipse amor aperiat: et quia omnis amor boni et veri est a Domino, sequitur quod solus Dominus aperiat vias illis qui intromittuntur in caelum; vicissim autem, quia omnis amor mali et falsi est a solo homine seu spiritu, sequitur quod ipse spiritus aperiat sibi viam ad infernum. (Sed hoc melius constare potest ex articulo in opere De Caelo et Inferno, n. 545-550, ubi ostensum est quod Dominus neminem in Infernum dejiciat, sed quod ipse spiritus semet. Quod viae in mundo spirituali sint cuivis secundum intentionem cogitationis ejus, ita secundum affectionem quae amoris ejus, videatur in eodem opere, n. 479, 590.)

[2] Quod inferna attinet, illa omnia sunt clausa, et nusquam aperiri possunt nisi ex permissione Domini; clausa sunt ex malis et falsis quae inde continue conantur erumpere, et damnum inferre illis qui in bonis et veris sunt a Domino (de qua re etiam videatur in opera De Caelo et Inferno, n. 584-592). Ex his nunc constat quomodo fit, et inde quomodo intelligendum est, quod “habens clavem Davidis aperiat et nemo claudit, ac claudat et nemo aperit.” Quod aperiatur caelum illis qui in fide charitatis sunt, et claudatur illis qui non sunt, est quia de illis hic agitur (videatur supra, n. 203), et quia illi qui in fide charitatis sunt, in Divino Vero a Domino sunt, ac Divino Vero a Domino est omnis potentia (ut in articulis qui mox praecedunt ostensum est).

[3] Simile quod hic per “clavem Davidis,” etiam per “clavem Petri” significatur, de qua ita apud Matthaeum,
“Ego tibi dico, Tu es Petrus, et super hac petra aedificabo meam ecclesiam, et portae inferni non praevalebunt super illam; et tibi dabo claves regni caelorum, et quicquid ligaveris in terra erit ligatum in caelis, et quicquid solveris in terra erit solutum in caelis” (xvi. (18,) 19);
per “Petrum” ibi similiter ac per “Davidem” significatur in supremo sensu Divinum Verum procedens a Divino Bono Domini, ac in sensu interno omne verum a bono quod a Domino; simile etiam significatur per “petram” in Verbo, quae nominatur cum Petro et a qua Petrus ibi vocatur. Duodecim discipuli Domini repraesentabant omnia vera et bona ecclesiae in complexu, Petrus verum seu fidem, Jacobus charitatem, et Johannes opera charitatis; ibi autem Petrus repraesentabat fidem a charitate, seu verum ex bono quod a Domino, quia tunc agnovit corde Dominum, dicens,
“Tu es Christus Filius Dei Viventis: respondens Jesus dixit, Beatus Simon (1)Bar Jona, quia caro et sanguis haec tibi non retexit, sed Pater meus qui est in caelis; Ego tibi dico, tu es Petrus,” etc. ((Matth. xvi.) vers. 16-18, seq.).
(sed hanc rem videas illustratam in opusculo De Ultimo Judicio, n. 57.)

[4] Simile etiam intelligitur per Domini verba ad reliquos discipulos, apud Matthaeum,
Jesus dixit discipulis, “Quaecunque ligaveritis in terra, erunt ligata in caelo, et quaecunque solveritis in terra, erunt soluta in caelo” (xviii. 18);
haec dicta sunt ad discipulos, quia illi repraesentabant omnia vera et bona quae a Domino in complexu. (Quod duodecim discipuli illa repraesentaverint, sicut etiam duodecim tribus Israelis, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 2129, 3354, 3488, 3858, 6397.) Similiter intelligitur per eos, ubi dicitur quod
“Sessuri sint super duodecim thronis, et judicaturi duodecim tribus Israelis” (Matth. xix. 28; Luc. xxii. 30;)
(videatur n. 2129, 6397). Simile etiam intelligitur per “Eliakimum” successurum Schebnae qui super domo regis, apud Esaiam,
“Dabo, dominium in manus ejus, ut sit in patrem habitatori Hierosolymae, et domui Jehudae; et dabo clavem domus Davidis super humerum ejus, ut aperiat et non claudens, et claudat nec aperiens” (xxii. 21, 22);
per “domum regis,” super qua esset, significatur ecclesia quae in vero ex bono a Domino est; per “aperite et claudere,” et per “ligare et solvere,” in genere intelligitur salvare (ut supra, n. 86).

207. (Vers. 8.) ” Novi tua opera.” – Quod significet vitam charitatis, constat ex significatione “operum,” quod sint illa quae sunt amoris hominis, ita quae sunt vitae ejus (de qua supra, n. 98, 116, 185); hic itaque quae sunt charitatis, quia de illa in scriptis ad hanc Ecclesiam agitur.

208. “Ecce dedi coram te ostium apertum, et nemo potest claudere illud” – Quod significet quod intromittentur in caelum, et quod nemini qui talis negabitur, constat ex significatione “dare ostium apertum,” quod sit intromittere in caelum (de qua sequitur); et ex significatione “nemo potest claudere,” quod sit quod non negabitur, nam cum ostium clauditur, negatur introitus, et cum non clauditur, non negatur; quod sit illis qui in charitate sunt, est quia de illis in scriptis ad hanc Ecclesiam agitur (videatur supra, n. 203): inde patet quod per “Dedi coram te ostium apertum, et nemo potest claudere illud,” significetur quod omnes tales intromittentur in caelum, et quod nemini eorum negabitur. Quod “dare ostium apertum” significet intromittere in caelum, quidem constat ex communi sermone; sed tamen usque est ex correspondentia, nam domus et omnia domus correspondent interioribus hominis quae sunt mentis ejus, et ex correspondentia illa etiam significant talia in Verbo. Quod ita sit, constare potest a repraesentativis et apparentiis in caelo: ibi sunt palatia, domus, conclavia, cubicula, vestibula, atria, et intus in illis varia ad usus; haec sunt angelis ex correspondentia; inde est quod angelis sapientioribus sint palatia magnificentiora quam angelis minus sapientibus; (sed de his videatur in opere De Caelo et inferno, n. 183-190, ubi actum est De Habitationibus Angelorum Caeli;) et quia palatia, domus et omnia domus correspondent, patet quod etiam januae, ostia et portae, et quod hae correspondeant introitui et intromissioni; etiam cum janua patet aperta, indicium est quod copia ingrediendi sit, et quando clausa quod non copia.

[2] Praeterea cum novitii spiritus introducuntur in societatem caelestem, aperitur illis a Domino via quae ad illam ducit; et cum illuc veniunt, apparet porta cum ostio ad latus ubi custodes, qui illum intromittunt, et alii dein qui recipiunt et introducunt. Ex his nunc constare potest quid in Verbo significant “ostia” et “portae,” quod nempe intromissionem in caelum; et quia ecclesia est caelum Domini in terris, etiam significant intromissionem in ecclesiam; et quia caelum aut ecclesia est in homine, ideo etiam “januae,” “ostia,” “portae” significant aditum et introitum apud hominem (de quo mox aliquid dicetur); et quia omnia quae significant caelum et ecclesiam etiam significant illa quae caeli et ecclesiae sunt, hic illa quae introducunt, quae sunt vera ex bono quae a Domino, et quia illa sunt a Domino et inde sunt Ipsius, immo Ipse in illis, ideo per “januam,” “ostium” et “portam” ad caelum et ad ecclesiam, in supremo sensu intelligitur Dominus. Inde patet quid significat quod Dominus dicit apud Johannem:
Jesus dixit, “Amen dico vobis, qui non ingreditur per januam in caulam ovium, sed ascendit aliunde, is est fur et latro; qui Vero ingreditur per januam, is est pastor ovium; huic ostiarius aperit… Ego sum ostium ovium;… per Me si quis introiverit, salvabitur, et ingredietur et egredietur, et pascuum inveniet” (x. 1-3, 7, 9);
quod “ingredi per ostium” hic sit ingredi per Dominum, patet, nam dicitur, “Ego sum ostium ovium;” ingredi per Dominum est Ipsum adire, Ipsum agnoscere, in Ipsum credere, et Ipsum amare, sicut Ipse pluribus in locis docet: sic homo intromittitur in caelum, et non aliter; quare dicit, “Per Me si quis introiverit, salvabitur,” et “Qui ascendit aliunde, is est fur et latro.”

[3] Qui itaque Dominum adit, Ipsum agnoscit, et in Ipsum credit, is dicitur aperire ostium Domino, ut ingrediatur, in Apocalypsi:
“Ecce sto ad ostium et pulso; si quis audi” erit vocem meam, et aperuerit ostium, ingrediar ad illum, cenabo cum illo, et ille Mecum” (iii. 20);
quomodo haec se habent, dicetur in sequentibus, ubi de illis in hoc capite agitur; hic modo aliquid dicetur de ostiis seu portis ad hominem, quia dicitur “Sto ad ostium et pulso.” Ad rationale hominis binae viae ducunt, una e caelo et altera e mundo. Per viam e caelo introducitur bonum, per viam e mundo introducitur verum. Quantum via e caelo aperta est apud hominem tantum homo afficitur vero et fit rationalis, hoc est, tantum videt verum a luce veri: si autem via e caelo clausa est, homo non rationalis fit; nam non videt verum, et tamen verum ex luce veri facit rationale: ratiocinari quidem potest de vero, et ex ratiocinatione aut ex memoria loqui de illo; sed videre num verum sit, non potest. Cogitare bene de Domino et de proximo aperit viam e caelo, at cogitare non bene de Domino ac male de proximo claudit illam. Quia binae viae in hominem ducunt, etiam binae januae seu portae sunt per quas fit intromissio: per portam seu januam quae patet e caelo, intrat affectio veri spiritualis a Domino, quia per illam intrat bonum, ut supra dictum est, et omnis affectio veri spiritualis est a bono; per portam autem seu januam quae patet e mundo, intrat omnis cognitio e Verbo et ex praedicatione inde, quia per illam intrat verum, ut etiam supra dictum est; nam cognitiones e Verbo et ex praedicatione inde sunt vera. Affectio veri spiritualis adjuncta cognitionibus illis facit rationale hominis, ac illustrat illud secundum quale veri conjuncti bono, et secundum quale conjunctionis. Haec pauca de binis januis seu portis ad hominem dicta sunto.

[4] Quoniam “januae,” “ostia” et “portae” significant intromissionem in caelum et in ecclesiam, ideo etiam significant vera ex bono quae a Domino, quia per illa fit intromissio, ut in sequentibus his locis: – Apud Esaiam,
“Aperite portas ut ingrediatur gens justa custodiens fidelitates (xxvi. 2);
secundum sensum litterae est quod admissuri in urbes illos qui justi et fideles sunt, at secundum sensum internum ut in ecclesiam, “portae” enim significant admissionem; “gens justa” significat illos qui in bono, “custodiens fidelitates” significat qui inde in veris.

[5] Apud eundem,
“Aperient portas tuas jugiter, interdiu et noctu non claudentur, ad adducendum ad Te exercitum gentium, et reges earum deducentur; ac gens aut regnum quae non servirent Tibi peribunt:… vocabis salutem muros tuos, et portas tuas laudem” (lx. 11, 12, 18);
agitur ibi de Domino, et de ecclesia ab Ipso instauranda; et per illa describitur admissio perpetua illorum qui in bono et inde veris sunt: per quod “portae aperientur jugiter et non claudentur interdiu et noctu” significatur admissio perpetua, per “exercitum gentium” significantur illi qui in bono sunt, et per “reges” illi qui in veris; et quod omnes servituri Domino intelligitur per quod “gens et regnum quae non servirent Tibi perituri sint;” quod “gens” seu “gentes” significent illos qui in bono sunt, videatur supra (n. 175(a)) ; et quod “reges” illos qui in veris (n. 31).

[6] Apud eundem,
“Sic dixit Jehovah Uncto suo, Korescho, cujus apprehendi dextram, ad subjiciendum coram Eo gentes, ut lumbos regum solvam; ad aperiendum coram Illo januas, ut portae non claudantur:… et dabo thesauros latebrarum et occultas opes latibulorum” (xlv. 1, 3);
similiter hic agitur de Domino et de ecclesia ab Ipso instauranda; per “aperire januas ut portae non claudantur,” significatur perpetua admissio; per “gentes” et “reges” significantur illi qui in bonis et in veris sunt, et abstracte bona et vera (ut supra); per “thesauros tenebrarum et occultas opes latibulorum” significatur intelligentia et sapientia interior e caelo, nam quae intrant per portam quae patet e caelo (de qua supra) illa occulto veniunt et afficiunt omnia quae apud hominem sunt; unde affectio veri spiritualis, per quam incognita prius revelantur.

[7] Apud Jeremiam,
“Si non introducitis onus per portas urbis hujus in die Sabbati, et ut sanctificetis diem Sabbati,… tunc intrabunt per portas urbis hujus reges et principes, sedentes super throno Davidis, equitantes super curru et super equis,… et habitabitur urbs in aeternum” (xvii. 24, 25);
quid in sensu litterae per illa intelligitur quisque videt; attamen sciri potest quod sanctius insit quia est Verbum, et omne quod in Verbo est continet talia quae caeli et ecclesiae sunt, et haec sola sunt sancta; sanctum quod intelligitur, ex sensu interno noscitur: per “diem Sabbati” in eo sensu intelligitur conjunctio Divini Humani Domini cum caelo et ecclesia; per “urbem,” quae ibi est Hierosolyma, intelligitur ecclesia; per “non introducere onus per portas urbis illius,” intelligitur non admittere id quod ex proprio hominis est, sed quod a Domino; per “reges et principes, qui tunc intrabunt per portas urbis,” intelliguntur Divina vera quae tunc illis; per “sedentes super throno Davidis,” intelliguntur illa ex Domino; per “equitantes super curru et super equis,” intelligitur quod inde in doctrina veri et in intelligentia; per “habitari in aeternum,” intelligitur vita et salus aeterna. (Quod per “Sabbatum” significetur conjunctio Divini Humani Domini cum caelo et ecclesia, videatur n. 8494, 8495, 8510, 10356, 10360, 10367, 10370, 10374, 10668, 10730. Quod per “Hierosolymam” ecclesia, n. 402, 3654, 9166. Quod per “onus” aut “opus” die Sabbati significetur non duci a Domino sed a proprio, n. (1)7893, 8495, 10360, 10362, 10365. Quod per “reges et principes” significantur illi qui in Divinis veris, et abstracte Divina vera, supra, n. 29, 31. Quod per “currum” doctrina veri, et per “equos” intellectuale, in opusculo De Equo Albo, n. 1-5.)

[8] In Apocalypsi,
Nova Hierosolyma “habens murum magnum et altum, portas duodecim, super portis angelos duodecim, nomina scripta quae sunt duodecim tribuum [filiorum] Israelis;… duodecim portae duodecim margaritae;… portae non claudentur” (xxi. (2)12, 21, 25);
quod “portae” significent Divina vera intromittentia in novam ecclesiam, ita illos qui in veris a bono sunt ex Domino, constare potest ab explicatione horum in opusculo De Nova Hierosolyma (n. 1, seq.); quod etiam patet ex eo, quod dicatur quod “duodecim portae (3)essent,” quod “duodecim angeli super portis, et nomina duodecim tribuum ibi scripta,” et quod “duodecim portae essent duodecim margaritae.” (Per “duodecim” enim significantur omnia, et praedicantur de veris ex bono, n. 577, 2089, 2129, 2130, 3272, 3858, 3913; similiter per “angelos,” videatur supra, n. 130 [b], 200; similiter per “duodecim tribus Israelis,” n. 3858, 3926, 4060, 6335; et similiter per “margaritas.”)

[9] Apud Jeremiam,
“A septentrione aperietur malum,… ut veniant dentque (vir) thronum suum ad ostium portarum Hierosolymae, et ad omnes muros ejus circumquaque,… quia deseruerunt Me” (i. (4)14-16);
agitur ibi de destructione ecclesiae; “septentrio” significat falsum, hic falsum ex quo malum; “Venire et dare thronos ad ostium portarum Hierosolymae,” est destruere vera introducentia in ecclesiam per falsa; “et ad omnes muros ejus,” est quoque omnia vera tutantia.

[10] Apud (5)Esaiam,
“Ejula porta, clama urbs, liquefacta est Philisthaea tu tota, quia a Septentrione fumus venit” (xv. 4 (B.A. xiv. 31));
apud (6)eundem,
“Selectio vallium tuarum impletae sunt curru, et equites ponendo posuerunt usque ad portam, denudavit tegumentum Jehudae” (xxii. 7, 8);
in his locis etiam agitur de destructione ecclesiae, et per “portas” ibi significantur vera intromittentia, quae destructa; illa vera vocantur “tegumenta Jehudae,” quia per “Jehudam” significatur amor caelestis (videatur supra, n. 119), ac vera illa tegunt et protegunt illum.

[11] Apud eundem,
“Reliquum in urbe vastitas, et usque ad devastationem (1)contundetur porta” (xxiv. 12);
apud Jeremiam,
“Luxit Jehudah, et portae ejus languescentes factae sunt” (xiv. 2);
in Libro Judicum,
“Cessarunt Vici in Israel,… elegit deos novos, tum oppugnare portas” (v. 7, 8);
apud Ezechielem,
“Dixit Tyrus super Hierosolymam, Euge fracta est, januae populorum, traducta est ad me” (xxvi. 2):
in his etiam agitur de destructione ecclesiae; per “Tyrum” significantur cognitiones veri et boni, quae sunt vera introducentia, et per “Hierosolymam” ecclesia quoad doctrinam veri; inde patet cur Hierosolyma hic dicatur “januae populorum,” et quid significat quod Tyrus dicat, “Euge fracta est” Hierosolyma, “januae populorum, traducta est ad me, implebor.”

[12] Quoniam, ut supra dictum est, per “januas” et “portas” significatur intromissio, et in specie significantur vera intromittentia, quae sunt vera ex bono a Domino, inde patet quid per “januas” et “portas” in sequentibus his locis significatur: – Apud Davidem,
“Attollite portae capita vestra, et attollite ostia mundi, ut ingrediatur Rex gloriae” (Psalm. xxiv. 7, 9);
apud eundem,
Enumerate laudes Jehovae “in portis filiae Zionis” (Psalm. ix. 15 (B.A. 14));
apud eundem,
“Amat Jehovah portas Zionis prae omnibus habitaculis Jacobi” (Psalm lxxxvii. 2);
per “Zionem” et per “filiam Zionis” intelligitur ecclesia caelestis: apud Esaiam,
“Redemptor tuus, Sanctus Israelis, Deus totius terrae vocatur;… ponam pyropum (2)fenestras tuas, et portas tuas in lapides carbunculi” (liv. 5, 12);
apud Matthaeum,
Ingressae sunt quinque Virgines prudentes ad nuptias, “et ostium clausum est;” et venerunt quinque virgines stultae et pulsarunt, sed non aperiebatur illis (xxv. 10-11);
apud Lucam,
Jesus dixit, “Certate intrare per angustam portam, quia multi quaerent intrare, et non poterunt; ex quo surrexerit Paterfamilias et occluserit januam, tunc incipietis foris stare, et pulsare januam, dicentes, Domine, Domine, aperi nobis; sed respondens dicet, Non novi vos unde sitis” (xiii. 24, 25);
in binis his locis agitur de statu hominis post mortem, quod tunc qui in fide sunt et non in amore non possint in caelum intromitti, tametsi volunt quia ita crediderunt; hoc significatur per quod “occlusa sit janua,” et quod pulsaverint at rejecti.

[13] Quia “portae” significabant vera intromittentia, ideo in statutis fuit
Quod seniores sederent ad portas et judicarent (Deut. xxi. 19; cap. xxii. 15, 21: Amos v. 12, 15: Sach. viii. 16);
et ideo mandatum est
Ut scriberentur praecepta super postes et portas (Deut. vi. 8, 9);
ac ideo quoque inter statuta erat
Quod auris servi, qui non volebat exire liber septimo anno, perforaretur ad januam (Exod. xxi. (1)6; Deut. xv. 17);
per “servos” ex filiis Israelis significabantur qui in veris erant et non in bono, et per “liberos” qui in bono et inde in veris; quod “auris perforaretur ad januam” significabat perpetuam obedientiam et servitutem, quoniam per vera non intromitti in bonum vellet; nam qui in veris sunt et non a bono, illi perpetuo in statu servo sunt, non enim in affectione veri spirituali sunt, et tamen affectio quae amoris facit hominem liberum (videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 141-149). Praeterea vera introducentia quoad quale eorum describuntur per tegumentum ostii Tentorii, et per tegumentum ostii Tabernaculi (Exod xxvi. (2) 14, 36, 37; cap. xxxviii. 18, 19); et per mensuras in numeris ostiorum et portarum Domus Dei et Templi apud Ezechielem (Cap. xl. 6, 8, 9, 10, 11, 13, 14, 15, 18, 19, 20, 24, 27, 28, 32, 35, 37; cap. xli. 1, 2, 3, 11, 17, 18, 19, 20, 23, 24, 25; cap. xlii. 2, 12, 15; cap. xiiii. 1, 2, 3, 4; cap. xliv. 1, 2, 3, 17; cap. xlvi. 1, 2, 3, 8, 12, 19; cap. xlvii 1, 2; cap. xlviii. 31, 32, 33, 34); qui scit quid singuli numeri ibi significant, scire potest plura arcana de illis veris. Memorantur etiam portae Domus Jehovae versus septentrionem et versus orientem apud eundem Prophetam (cap. viii. 3, 4; cap. x. 19).

209. “Quia nonnullam habes potentiam, et observasti meum verbum, et non negasti nomen meum.” – Quod significet quod illis tantum potentiae a Domino sit contra mala et falsa, quantum vera ex Verbo faciunt vitae, et agnoscunt Divinum Domini in Humano Ipsius, constat ex significatione “habere potentiam” quod sit potentia a Domino contra mala et falsa; et quia agitur de illis qui in fide ex charitate sunt, dicitur quod “nonnullam habeant potentiam” (de qua sequitur); ex significatione “observare meum verbum,” quod sit vera ex Verbo facere vitae, observare enim vera seu praecepta non modo significat scire et appercipere illa, Sed etiam velle et facere, seu servare illa; et qui volunt et faciunt, illi vera quae sciunt et appercipiunt ex Verbo faciunt suae vitae (videatur etiam (supra), n. 15); et ex significatione “non negare nomen meum,” quod sit agnoscere Divinum Domini in Humano Ipsius (de qua supra, n. 135).

[2] Sciendum est quod duo principalia ecclesiae sint, nempe agnoscere Divinum Domini in Humano Ipsius, ac vera ex Verbo facere suae vitae; nemo etiam in uno potest esse nisi simul in altero, nam omnia vera quae fiunt vitae sunt a Domino, et hoc apud illos qui agnoscunt Divinum in Humano Ipsius: Dominus enim influit apud omnes tam in caelis quam in terris ex Divino Humano suo, et non ex Divino separato, nec ex Humano separato; quapropter qui in cogitatione sua separant Divinum Domini ab Humano Ipsius, et spectant Patris Divinum non in illo sed juxta illud aut supra illud, ita separatum, illi non recipiunt aliquem influxum a Domino, ita nec e caelo; nam omnes qui in caelis sunt, agnoscunt Divinum Humanum Domini (de qua re etiam videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 2-6, 7-12, 52-67, 68-72, 78-86, seq., 212). Ex his patet quod omnia vera quae fiunt vitae sint a Domino apud illos qui agnoscunt Divinum in Humano Ipsius, hoc, est, Divinum Humanum. Vera fiunt vitae quando homo amat illa, ita quando vult illa et facit illa, nam qui amat is vult et facit; verbo fiunt vitae quando homo ex affectione vivit secundum illa. Quod illa vera a Domino sint, est quia Dominus influit in amorem apud hominem, et per illum in vera, et sic facit haec vitae.

[3] Nunc aliquid dicetur de potentia quae illis est a Domino contra mala et falsa. Omnis potentia quae est angelis et quoque quae est hominibus est a Domino; et quantum illi recipiunt Dominum tantum potentiae illis est. Qui credit quod ex proprio hominis potentia sit contra illa, multum fallitur; sunt enim mali spiritus, qui conjuncti sunt infernis, qui inferunt apud homines mala et inde falsa; et illi spiritus plures sunt, et quisque conjunctus pluribus infernis, in quorum unoquovis etiam multi sunt; illos ab homine avertere non potest quam solus Dominus, solus enim Dominus potestatem habet super inferna, et prorsus nullam homo ex se seu ex suo proprio; quantum itaque homo conjunctus est Domino per amorem, tantum potentiae ei est. Sunt bini amores qui regnant in caelis et qui faciunt caelos, nempe amor in Dominum et amor erga proximum; amor in Dominum vocatur amor caelestis, et amor erga proximum vocatur amor spiritualis: illis qui in amore caelesti sunt est multa potentia, at illis qui in amore spirituali sunt est nonnulla potentia; et quia in scriptis ad Angelum hujus Ecclesiae agitur de illis qui in amore erga proximum sunt seu in charitate et inde fide sunt, qui amor est amor spiritualis, ideo dicitur “Nonnullam habes potentiam.”

[4] At sciendum est quod omnis potentia quae a Domino est angelis et hominibus, sit ex bono amoris; et quia bonum amoris non ex se agit sed per vera, ideo omnis potentia est bono amoris per vera, et apud spirituales ex bono charitatis per vera fidei: bonum enim induit sibi quale per vera; nam bonum absque veris non habet quale, et ubi non quale ibi non vis aut potentia; inde patet quod omnis potentia sit bono per vera, seu charitati per fidem, ac nulla charitati absque fide, nec ulla fidei absque charitate. Hoc quoque intelligitur per claves Petro datas, per “Petrum” enim ibi in sensu spirituali intelligitur verum ex bono quod ex Domino, ita fides ex charitate, et per “claves” ei datas potentia super mala et falsa. Haec dicta sunt ad Petrum cum ille agnovit Divinum Domini in Humano Ipsius, per quod etiam intelligitur quod illis Sit potentia qui agnoscunt Divinum Domini in Humano Ipsius, et ab Ipso in bono charitatis et inde veris fidei sunt: quod illa tunc ad Petrum dicta sint, patet ab his apud Matthaeum,
Jesus dixit discipulis, “Vos quem Me dicitis esse? Respondens Simon Petrus, dixit, Tu es Christus Filius Dei viventis; tunc respondens Jesus dixit (1)ei, Beatus es Simon Bar Jona, quia caro et sanguis hoc non revelavit tibi, sed Pater meus qui est in caelis: sed et Ego tibi dico, Tu es Petrus, et super hanc petram aedificabo meam ecclesiam, et portae infernorum non praevalebunt ei; et tibi dabo claves regni caelorum” (xvi. 15-19).
(Sed de Petro et ejus clavibus videantur quae dicta sunt supra, n. 9, et ostensa in opusculo De Ultimo Judicio, n. 57: et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 122; et quod omnis potentia sit vero ex bono quod a Domino, in opere De Caelo et inferno, n. 228-233, 539; et in Arcanis Caelestibus, n, 3091, 3387, 3563, 4592, 4933, 6344, (2)6423, 7518, 7673, 8281, 8304, 9133, 9327, 9410, 10019, 10182.)

210. (Vers. 9.) “(3)Ecce dabo ex synagoga satanas.” – Quod significet illos qui in doctrina de sola fide et in nulla charitate, constat ex significatione “ex synagoga satanae,” quod sint illi qui in doctrina omnium falsorum (de qua supra, n. 120); hic itaque per “ex synagoga satanae” intelliguntur illi qui in doctrina de sola fide et in nulla charitate sunt, quoniam in scriptis ad hujus Ecclesiae Angelum agitur de illis qui in fide ex charitate sunt: quod illi “ex synagoga satanae” dicantur esse, est quia in nulla fide sunt, tametsi putant se esse; et quia charitatem rejiciunt sicut nullum medium ad salutem, et tamen Dominus influit per charitatem in fidem, et non in fidem separatam, nam fides separata est modo scientia cui non inest vita a Divino: inde est, quod qui in doctrina de sola fide sunt et non in charitate, in nulla illustratione sint; quare etiam sunt in doctrina plurium falsorum, quae in specie significatur per “synagogam satanae.” (Quod nulla fides sit ubi non charitas, videatur in opusculo De Ultimo Judicio n. 33-39: et quid fides et quid charitas, in Doctrine Novae Hierosolymae, n. 84-107, et n. 108-122.) Quod in doctrina plurium falsorum sint, videbitur in articulo nunc sequente.

211. “Dicentium se (ipsos) Judaeos esse (et non sunt) sed mentiuntur.” – Quod significet qui credunt se in veris esse, cum tamen sunt in falsis, constat ex significatione “Jehudae,” quod illi supremo sensu sit Dominus quoad amorem caelestem, in sensu interno regnum caeleste Domini et Verbum, et in externo doctrina ex Verbo quae ecclesiae caelestis (de qua supra, n. 119); inde est, quod per “dicere se Judaeos esse,” significetur credere se in genuina doctrina esse, ita in ipsis veris: et ex significatione “mentiri,” quod sit esse in falsis; per “mendacium” enim in Verbo significetur falsum doctrinae (de qua n. 8908, 9248). Illi qui in sola fide sunt et in nulla charitate non sciunt quod in falsis sint, quia credunt quod sint in veris; cum tamen ex falso principio, quod est quod sola fides salvet, fluant falsa in continua serie; trahit enim principium omnia in suas partes, quia cum illo erunt connexa; inde illis tanta ignorantia in rebus caeli et ecclesiae est. Quod illis ignorantia sit, constare potest ex eo, quod non sciant quid amor caelestis qui est amor in Dominum, quid amor spiritualis qui est charitas erga proximum, quid proximus, quid bonum, quid conjunctio boni et veri, quid vita spiritualis, et quid affectio spiritualis, quid conscientia, quid liberum arbitrium, quid regeneratio, quid tentatio spiritualis, quid et cur Baptismus, et quid et cur Sancta Cena, quid sensus spiritualis Verbi, quid caelum et infernum, quod illud et hoc sint ex humano genere, et quid plura alia. Ex ignorantia illorum fluunt falsa cum cogitatur de illis, quoniam ex nulla illustratione, ut supra dictum est, cogitare possunt, nec aliquem visum internum habere de aliqua re spirituali. (Praeterea videantur quae de hac re in Arcanis Caelestibus, ostensa (sunt): Quod nempe fides separata a charitate sit nulla fides, n. 654, 724, 1162, 1176, 2049, 2116, (1)2343, 2349, 3849, 3868, 6348, 7039, (2)7822, 9780(, 9783). Quod talis fides in altera vita pereat, n. 2228, 5820; quum pro principio ponitur sola fides, quod vera contaminentur falso principio, n. (3)2435; quod nec se persuaderi patiantur quia contra principium, n. 2385. Quod doctrinalia de sola fide destruant charitatem, n. 6353, 8094. Quod illi qui fidem separant a charitate, intus in falsis sui mali sint, tametsi hoc non sciunt, n. 7790, 7950. Quod ideo non illis conjungi possit bonum, n. 8981, 8993. Quod fides separata ab amore et charitate sit sicut lux hiemis, in qua omnia telluris torpent, et nihil messis, fructus et floris producitur; at quod fides ex amore seu charitate sit sicut lux veris et aestatis, in qua omnia florent et producuntur, n. 2231, 3146, 3412, 3413. Quod lux hiemalis, quae est fidei separatae a charitate, vertatur in densas tenebras cum influit lux e caelo; et quod illi tunc qui in ea fide sunt in caecitatem et stupiditatem veniant, n. 3412, 3413. Quod qui fidem a charitate separant doctrina et vita in tenebris sint, ita in ignorantia veri, et in falsis, n. 9186; quod se conjiciant in falsa et inde mala, n. 3325, 8094. Errores et falsa in quae se conjiciunt, n. 4721, 4730, 4776, 4783, 4925, 7779, 8313, 8765, 9224. Quod Verbum illis sit occlusum, n. 3773, 4783, 8780. Quod non videant et attendant ad omnia illa quae Dominus toties locutus est de amore et charitate, deque fructibus seu bonis actu, de quibus, n. 1017, 3416; quod nec sciant quid bonum, ita nec quid caelestis amor, et quid charitas, n. (4)2417, 3603, 4126, 9995. Quod simplices corde, et usque sapientes, sciant quid bonum vitae, ita quid charitas, et non quid fides separata, n. 4741, 4754.)

212. “Ecce faciam illos ut veniant et adorent ad pedes tuos.” – Quod significet statum eorum post mortem, quod extra caelum erunt non admittendi, patet a serie antecedentium et consequentium. Agitur in hoc versu de illis qui dicunt se esse in veris cum tamen sunt in falsis quia in nulla charitate. De his in Verbo dicitur quod venturi sint ad ostium et pulsaturi, sed quod non admittentur: “ad ostium venire et pulsare” est “adorare ad pedes.” Quod dicatur “ad pedes tuos,” est quia caelum in toto complexu refert unum hominem; supremum seu tertium caelum refert caput, medium seu secundum refert corpus, ac ultimum seu primum refert pedes; quare “ad pedes” stare et adorare, est extra caelum et velle admitti sed non posse. (Quod Caeli in uno complexu referant unum Hominem, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 59-67, seq. Quod tres Caeli sint, n. 29-40 ibi; et quod Caelum supremum formet Caput, medium Corpus, ultimum Pedes, n. 65 ibi.) Ex his patet cur dicitur “ad pedes” stare, cum extra caelum. Quod non admitti possint, est quia universum caelum formatum est secundum affectiones boni et veri, ac distinctum est in societates secundum omnes differentias affectionum illarum; qui itaque non in charitate sunt, non in aliqua affectione, in qua caelum, sunt; nam charitas seu amor erga proximum est affectio: quapropter non in caelo locum habent, sed extra illud; et qui ex illis in malis et in falsis fuerunt, illi secundum amores suos seu affectiones conjunguntur illis qui in (1)infernis sunt, et illuc dejiciuntur.

[2] Quod talis sors maneat illos qui in sola fide et in nulla charitate, praedictum est a Domino pluribus in locis: – Ut apud Matthaeum,
“Omnis arbor non faciens fructum bonum exscinditur et in ignem conjicitur, nam ex fructibus eorum cognoscetis eos. Non omnis dicens Mihi, Domine, Domine, intrabit in regnum caelorum, sed faciens voluntatem Patris mei qui in caelis. Multi dicent Mihi in illo die, Domine, Domine, nonne per nomen tuum prophetavimus, et per nomen tuum daemonia ejecimus, et in nomine tuo multas virtutes fecimus? Et tunc confitebor illis, quod nunquam novi vos; discedite a Me omnes operarii iniquitatis. Omnis qui audit mea verba, et facit ea, assimilabo viro prudenti, qui aedificavit domum super petra;… at omnis audiens verba mea et non faciens illa, assimilabitur viro stulto, qui aedificavit domum super arena” (vii. 19-27):
hic describuntur illi qui in fide ex charitate sunt, et qui in fide et in nulla charitate; illi qui in fide ex charitate per “arborem facientem fructus bonos,” et per “domum quae aedificatur super petra;” (etiam “fructus” significant in Verbo opera charitatis, et “petra” fidem ex charitate;) at illi qui in fide separata a charitate sunt, intelliguntur per “arborem non facientem fructus bonos,” et per “aedificantes domum super arena;” (etiam “fructus mali” in Verbo significant opera mala, et “arena” fidem separatam a charitate;) de his dicitur quod dicturi, “Domine, Domine, aperi nobis,” sed quod responsum laturi, “Nunquam novi vos; discedite a Me omnes operarii iniquitatis.”

[3] Similiter apud Lucam,
“Certate intrare per angustam portam, quia multi… quaerent, intrare, sed non poterunt. Ex quo surrexerit Paterfamilias, et occluserit ostium, et coeperitis foris stare, et pulsare ostium, dicentes, Domine, Domine, aperi nobis; sed respondens dicet, Non novi vos unde sitis; tunc incipietis dicere, Edimus coram Te et bibimus, et in plateis nostris docuisti: sed dicet, Dico Vobis, non novi vos unde sitis, discedite a Me omnes operarii iniquitatis” (xiii. 24-27);
etiam hic agitur de illis qui in fide sunt et non in charitate; de quibus dicitur quod “foris stabunt pulsaturi ostium, sed quod non admittentur:” “edere et bibere” coram Domino ac “in plateis doceri, significat Verbum et praedicationes ex Verbo audire et scire quae fidei erunt; sed quia in nulla charitate sunt, eis dicitur, “Non novi vos unde sitis; discedite:” nam a Domino omnes noscuntur ex amore, et non ex fide separata.

[4] Simile intelligitur per
Quinque Virgines stultas, quae non habebant oleum in lampadibus, de quibus etiam dicitur, quod venerint “dicentes Domine, Domine aperi nobis; at Ipse respondit, Amen dico vobis, non novi vos” (Matth. xxv. 1-12):
per “virgines In Verbo significantur illi qui ab ecclesia; per “lampades” illa quae fidei sunt; et per “oleum” significatur bonum amoris; inde per “quinque virgines stultas quae non oleum habebant in lampadibus,” significantur qui in fide sunt et non in amore. Simile etiam significatur per
Hircos qui ad sinistram, quibus dictum est, quod esuriverit et sitiverit et non dederint Illi edere et bibere, quod peregrinus fuerit et non collegerint, quod nudus fuerit et non amiciverint, quod aegrotus et in carcere et non visitaverint (Matth. xxv. 41-43);
per “oves” ibi qui “ad dextram” significantur qui in charitate, per “hircos” qui in fide et nulla charitate (quod hi per “hircos” significentur, videatur n. 4769; et illi per “oves,” n. 4169, 4809).

213. “Et sciant quod Ego dilexi te.” – Quod significet cognitionem inde quod Dominus in charitate praesens sit et non in fide absque illa, constat ex significatione “scire,” quod sit cognitio; et ex significatione “diligere,” cum de Domino, quod sit quod praesens sit: quod praesens sit in charitate et non in fide absque illa, est quia agitur de illis qui in fide charitatis sunt (videatur supra, n. 203); ac Dominus praesens est in affectione seu amore hominis, ita in ejus spiritus vita, nam amor seu affectio facit vitam spiritus ejus; consequenter Dominus praesens est in charitate, nam charitas est ipsa affectio seu amor spiritualis hominis; et quia Dominus praesens est in charitate apud hominem, patet quod non praesens sit in fide absque charitate: fides absque charitate nec est spiritualis; quare nec est intus in homine et facit vitam ejus, sed extra illum in memoria, et inde in aliqua cogitatione naturali. Quod “diligi,” cum a Domino, sit quod praesens sit, est quia dilectio seu amor facit conjunctionem et inde praesentiam, ac Dominus ad illum qui diligit, intrat ac docet et ducit; et quoque ei dat ut diligat Ipsum, hoc est, ut mandata et praecepta Ipsius faciat, nam hoc est diligere Dominum. Quod Dominus praesens sit apud illum quem diligit, et quod diligat Ipsum qui mandata et praecepta Ipsius facit, docet Ipse apud Johannem:
“Qui tenet praecepta mea et facit illa, is est qui diligit Me, et qui diligit Me diligetur a Patre meo, et Ego diligam eum,… et ad eum veniemus, et apud eum mansionem faciemus” (xiv. 21, 23).

214. (Vers. 10.) “(1)Quia servasti verbum tolerantiae meae.” – Quod significet quod vixerint secundum praecepta Domini, constat ex significatione “servare verbum” Domini, quod sit vivere secundum praecepta Ipsius, verbum enim est praeceptum, et servare id est vivere: “secundum verbum tolerantiae” dicitur ex permanentia in eo, praeter quod defatigetur. In Apocalypsi aliquoties dicitur “tolerantia;” et cum dicitur, significat id quod applicatur vitae (ut quoque supra, n. 98).

215. “Et Ego te servabo in hora tentationis futurae venire super orbem universum, explorare habitantes super terra.” – Quod significet tempus ultimi judicii, quando visitandi qui in caelo priori, quod illi tunc salvandi, constat ex significatione “horae tentationis venturae super universum orbem,” quod sit tempus ultimi judicii; et ex significatione “explorare habitantes super terra,” quod sit visitatio super illos qui in priori caelo; quod tunc illi qui in fide ex charitate sunt, de quibus hic agitur, salvabuntur, intelligitur per “Ego te servabo.” Quod haec de ultimo judicio dicta sint, patet, nam dicitur “hora tentationis venturae super orbem universum, quum explorabuntur habitantes super terra:” sed quia actum est de ultimo judicio, ac de priori caelo et ejus abolitione, et de novo caelo et ejus formatione, in opusculis De Ultimo Judicio et De Nova Hierosolyma, et de iisdem ulterius agendum est in sequentibus, praeteritur hic amplius illa verba explicare.

216. (Vers. 11.) “Ecce venio cito.” – Quod significet quod hoc certum sit, constat ex significatione “cito,” quod sit certum et plenum (de qua supra, n. 7). Quod “cit