Apocalypsis Explicata

1. APOCALYPSIS EXPLICATA.
Apocalypsis

CAPUT I.

1. Revelatio Jesu Christi, quam dedit illi Deus indicare servis suis, quae oportet fieri cito et significavit mittens per angelum suum servo suo Johanni.
2. Qui testatus est Verbum Dei, et testimonium Jesu Christi, quaecunque vidit.
3. Beatus legens, et audientes verba prophetiae, et servantes quae in ea scripta; quia tempus prope.
4. Johannes septem Ecclesiis, quae in Asia: Gratia vobis et pax ab Ipso qui est et qui fuit et qui venturus; et a septem Spiritibus qui sunt in conspectu throni Ipsius.
5. Et a Jesu Christo, Ipse Testis fidelis, Ipse Primogenitus ex mortuis, et Ipse Princeps regum terrae; amanti nos, et lavanti nos a peccatis nostris in sanguine suo.
6. Et fecit nos reges et sacerdotes Deo et Patri suo: Ipsi gloria et robur in saecula saeculorum, amen.
7. Ecce venit cum nubibus, et videbit Ipsum omnis oculus, et qui Ipsum transfixerunt; et plangent super Ipsum omnes tribus terrae; etiam, amen.
8. Ego sum Alpha et Omega, Principium et Finis, dicit Dominus, qui est et qui fuit et qui venturus, qui omnipotens.
9. Ego Johannes, qui et frater vester, et consocius In afflictione, et in regno, et patiente exspectatione Jesu Christi: eram in insula vocata (1)Patmos, propter Verbum Dei et propter testimonium Jesu Christi.
10. Factus sum in spiritu in Dominica die, et audivi post me vocem magnam, tanquam tubae,
11. (2)Dicentis, Ego sum Alpha et Omega, Primus et Ultimus; quod vides scribe in libro, et mitte Ecclesiis, illis in Asia; Ephesum, et Smyrnam, et Pergamum, et Thyatira, et Sardes, et Philadelphiam, et Laodiceam.
12. Et conversus videre vocem quae loquebatur mecum; et conversus vidi septem candelabra aurea.
13. Et in medio septem candelabrorum similem Filio hominis, indutum talari, et praecinctum ad mamillas zona aurea.
14. Et caput Ipsius et capilli candidi tanquam lana candida, tanquam nix; et oculi Ipsius tanquam flamma ignis.
15. Et pedes Ipsius similes chalcolibano, tanquam in camino igniti, et vox Ipsius tanquam vox aquarum multarum.
16. Et habens in dextra sua manu stellas septem; et ex ore Ipsius romphaea anceps acuta exiens; et facies Ipsius tanquam sol lucet in potentia sua.
17. Et cum vidi Ipsum, cecidi ad pedes Ipsius tanquam mortuus; et imposuit dextram suam manum super me, dicens mihi, Ne time, Ego sum Primus et Ultimus.
18. Et qui vivens, et factus sum mortuus, et ecce vivens sum in saecula saeculorum, amen: et habeo claves inferni et mortis.
19. Scribe, quae vidisti, et quae sunt, et quae futura sunt posthac.
20. Mysterium septem stellarum, quas vidisti in dextra mea; et septem candelabra aurea: septem stellae angeli septem Ecclesiarum sunt, et septem candelabra quae vidisti septem Ecclesiae sunt.

Sunt plures qui librum hunc propheticum, qui Apocalypsis vocatur, exposuerunt, sed omnes illi non sensum internum seu spiritualem Verbi intellexerunt, et ideo applicuerunt singula quae inibi sunt ad successivos status ecclesiae, quos ex historiis de illis notos sibi fecerunt; et praeterea applicuerunt plura ad status civiles. Inde est quod pleraque conjecturae sint, quae nusquam apparere possunt in tali luce ut potuissent affirmari sicut vera; quapropter postquam lecta sunt, etiam inter opiniones rejecta sunt. Causa, quod explicationes quae exstant tales sint, est, quia nihil de sensu interno seu spirituali Verbi, ut dictum est, noverunt; cum tamen omnia quae in Apocalypsi scripta sunt, simili stylo quo prophetica Veteris Testamenti, scripta sunt; in genere, simili stylo quo omnia Verbi; et Verbum in littera est naturale, at in sinu suo est spirituale; et quod tale est, hoc continet in se sensum qui prorsus non apparet in littera. Qualis differentia est utriusque sensus, constare potest ex illis quae in opusculo De Equo Albo, et in appendice ibi ex Arcanis Caelestibus dicta et Ostensa sunt.

2. Ex his constare potest quod Apocalypsis, aeque ac prophetica Veteris Testamenti, nullatenus possit intelligi, nec aliquid ibi, nisi sensus spiritualis sciatur, et insuper nisi revelatio sit e caelo, ubi totum Verbum secundum illum sensum intelligitur. Quod ita sit, confirmabit ipsa explicatio, quae sequitur.

3. In nunc sequente explicatione citantur plura ex Arcanis Caelestibus; sciatur itaque quod inde sint.

4. EXPLICATIO.
VERSUS 1-3.
“Revelatio Jesu Christi, quam dedit illi Deus indicare servis suis, quae oportet fieri cito, et significavit mittens per angelum suum servo suo Johanni. Qui testatus est Verbum Dei, et testimonium Jesu Christi, quaecunque vidit. Beatus legens, et audientes verba prophetiae, et servantes quae in ea scripta; quia tempus prope.”
1. “Revelatio Jesu Christi,” significat praedictiones de ultimis temporibus ecclesiae a Domino (n. 5); “quam dedit illi Deus indicare servis suis,” significat pro illis qui in veris ex bono sunt (n. 6); “quae oportet fieri cito,” significat quae certe futura (n. 7); “et significavit mittens per angelum suum servo suo Johanni,” significat quae revelata e caelo illis qui in bono amoris sunt (n. 8,9).
2. “Qui testatus est Verbum Dei, et testimonium Jesu Christi,” significat quod illis qui corde agnoscunt Divinum Verum, ac Divinum Domini in Humano Ipsius (n. 10); “quaecunque vidit,” significat intellectum illis illustratum (n.11).
3. “Beatus,” significat illos in quibus caelum (n. 12); “legens,” significat quod percipiant (n. 13); “et audientes verba prophetiae,” significat quod illi vivant secundum doctrinam caeli (n. 14); “et servantes quae in ea scripta sunt,” significat quod ex jucundo amoris veri (n. 15); “quia tempus prope,” significat statum interiorem talem (n. 16).

5. (Vers. 1.) “Revelatio Jesu Christi.”–Quod significet praedictiones de ultimis temporibus ecclesiae a Domino, constat ex significatione “revelationis,” quod sint praedictiones; et quia sunt a solo Domino, dicitur “Revelatio Jesu Christi;” quod revelatio seu praedictiones sint de ultimis temporibus ecclesiae, est quia de illis imprimis agitur. Autumari potest quod in Apocalypsi agatur de successivis statibus ecclesiae a principio ad finem; ast ibi non agitur de illis, sed solum de statu caeli et ecclesiae circa finem, quando ultimum judicium, ita de ultimis temporibus. De successivis autem statibus ecclesiae praedictum est ab Ipso Domino apud Matthaeum (cap. xxiv. et xxv.), et quoque apud Marcum (cap. xiii.); sed illa quae ibi, Divino prophetico stylo, qui est per correspondentias, conscripta sunt, et inde talia quae solum per sensum internum seu spiritualem revelari et patere possunt. (Ideo datum est mihi a Domino explicare illa in Arcanis Caelestibus, ante capita (1)xxvi. ad xl. Geneseos: quae explicationes videantur ibi in suo ordine in sequentibus locis, n. 3353-3356, 3486-3489, 3650-3655, 3751-3757. 3897-3901, 4056-4060, 4229-4231, 4332-4335, 4422-4424, 4635-4638, 4661-4664, 4807-4810, 4954-4959, 5063-5071.)

6. “Quam dedit illi Deus indicare servis suis.”–Quod significet pro illis qui in veris ex bono sunt, constat ex significatione “dedit illi indicare revelationem,” quod sit indicare praedictiones, seu quod idem, pro illis; et ex significatione “servis suis,” quod sint qui in veris ex bono sunt; quod illi per “servos” Dei intelligantur, est quia illi in Verbo dicuntur “servi Dei” qui auscultant et obediunt Deo. Apud illos qui in veris ex bono sunt solum datur auscultatio et obedientia, non autem apud illos qui in solis veris seu in veris absque bono; hi enim vera solum in memoria habent, non autem in vita: at qui in veris ex bono sunt, habent vera in vita; et qui habent vera in vita, ex corde, hoc est, ex amore faciunt illa. Sciendum est quod nusquam aliquod verum intrat in vitam hominis nisi homo in bono sit, bonum enim est amoris, et amor facit totum hominem; ita recipit omnia vera quae concordant in vitam suam: hoc constare perquam manifeste potest ex eo, quod id quod homo amat, adpropriet sibi, et reliqua rejiciat a se, immo aversetur. Per bonum hic intelligitur bonum amoris in Dominum et bonum amoris erga proximum; hoc enim bonum est solum bonum spirituale, cum quo concordant vera fidei.

7. “Quae oportet fieri cito.”–Quod significet quae certe futura, constat ex significatione “quae oportet fieri,” quod sit quae necessario futura; et ex significatione “cito,” quod sit certum et plenum (de qua n. 5284, 6783). Qui secundum sensum litterae omnia vident in Verbo, non aliter sciunt quam quod “cito” significet cito; ita hic quod illa quae in Apocalypsi praedicta sunt, cito futura sint; inde quoque miraturi quod usque tantum tempus, antequam ultimum judicium exstitit, praeterlapsum sit. Sed qui sciunt sensum internum Verbi, illi non intelligunt cito sed certum: causa quod pro “cito” intelligant certum, est quia cito involvit tempus, et tempus est proprium Naturae; ita cito est vox naturalis et non spiritualis, et omnes voces naturales in Verbo significant spiritualia quae illis correspondent; nam Verbum in sinu suo est spirituale, in littera autem naturale. Inde est, quod “cito” significet certum. (Quod tempus sit proprium Naturae, ac in spirituali mundo correspondeat statui vitae, videatur in opera De Caelo et Inferno, in articulo De Tempore in Caelo, n. 162-169.)

8. “Et significavit mittens per angelum suum servo suo Johanni.”–Quod significet quae revelata e caelo illis qui in bono amoris sunt, constat ex significatione “significavit,’ quod sint illa quae in sensu litterae continentia ita significantia illa quae in sensu interno; dicitur enim, “Revelatio quam dedit Deus indicare,… et significavit;” et per quae significavit, intelliguntur illa quae in sensu litterae sunt, quoniam omnia illa significant; et quae significantur sunt quae continentur in sensu interno; sunt enim omnia Verbi significativa spiritualium, quae in sensu interno: ex significatione “mittens per angelum suum,” quod sint quae revelata e caelo; “mittere” enim est revelare, et “per angelum” est e caelo. Quod “mittere” sit revelare est quia omne quod e caelo mittitur est revelatio, revelatur enim id quod ibi est, quod est spirituale concernens ecclesiam et ejus statum; sed hoc apud hominem
vertitur in naturale, quale est in sensu litterae in Apocalypsi et alibi in Verbo. Quod e caelo venit non aliter sisti potest apud hominem, cadit enim spirituale in suum correspondens naturale dum e spirituali mundo in naturalem: inde est quod Verbum Propheticum tale sit in sensu litterae; et quia tale est, quod in sinu suo sit spirituale, et quod sit Divinum. Quod per “angelum” intelligatur e caelo, est quia id quod angelus loquitur, e caelo est: angelus enim, cum loquitur cum homine talia quae caeli et ecclesiae sunt, non loquitur sicut homo cum homine qui profert ex memoria mandata alterius; sed apud angelum influit continue id quod loquitur, et non in memoriam ejus, sed immediate in intellectum et inde in voces. Inde est quod omnia quae angeli dixerunt prophetis Divina sint, et prorsus nihil ex angelis. Sive dicatur quod revelata sint e caelo, sive ex Domino, idem est, quoniam Divinum Domini apud angelos facit caelum, et prorsus nihil quod ex proprio angelorum; sed hoc constare melius potest ex illis quae in opere De Caelo et Inferno (n. 2-12, et n. 254) dicta et ostensa sunt.

[2] Quod dicantur revelata e caelo illis qui in bono amoris sunt, est quia dicitur, “mittens per angelum suum servo suo Johanni,” et per “Johannem” repraesentantur et intelliguntur illi qui in bono amoris sunt; per duodecim enim apostolos repraesentati et significati sunt omnes qui in ecclesia, qui in veris ex bono sunt, proinde etiam omnia vera ex bono ex quibus ecclesia, et singillatim per unumquemvis aliquid speciale; ut per “Petrum” fides, per “Jacobum” charitas, et per “Johannem” bonum charitatis seu bonum amoris; et quia Johannes hoc bonum repraesentavit, ideo revelatio illi facta est; nam revelatio e caelo, quae talis, non fieri potest aliis quam qui in bono charitatis seu amoris sunt. Alii quidem possunt audire illa quae e caelo, sed non percipere; solum illis est perceptio spiritualis qui in bono amoris sunt: causa est, quia recipiunt illa non modo auditu sed etiam amore, et recipere amore est recipere plene, quoniam amantur: et qui ita recipiunt, vident illa in suo intellectu; ibi est sensatio visus interni eorum. Quod ita sit, ex multa experientia mihi testatum factum est, et quoque potest multa ratione illustrari; sed eo usque nondum licet exspatiari. Hic modo memorandum est, quod omnia nomina, quae in Verbo, non significent personas, sed res; ut quod “Johannes” significet illos qui in bono amoris sunt, ita abstracte bonum amoris. (Quod omnia nomina in Verbo significent res, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 768, 1888, 4310, 4442, 10329. Quod nomina personarum et locorum in Verbo non intrare possint caelum, sed quod vertantur in res quas significant, n. 1876, 5225, 6516, 10216, 10282, 10432. Quam elegans sensus internus Verbi, tametsi mera nomina, illustratum ab exemplis, n. 1224, 1264, 1888. Quod duodecim discipuli Domini repraesentaverint et inde significaverint omnia fidei et amoris in complexu, similiter ac duodecim tribus Israelis, n. 2129, 3354, 3488, 3858, 6397. Quod “Petrus,” “Jacobus,” et “Johannes” repraesentaverint et inde significaverint fidem, charitatem, et bonum charitatis in suo ordine, praefat. ad xviii. et xxii. Genes., et n. 3934, (1)8581, 10087.)

9. Quando quis scit quod omnia nomina in Verbo significent res, et quod nomina duodecim filiorum Jacobi, aut duodecim tribuum, significent omnia vera et bona ecclesiae in complexu, et similiter nomina duodecim discipulorum Domini, et quod “Petrus,” “Jacobus” et “Johannes” significent fidem, charitatem, et bonum charitatis, is videre potest plura arcana in Verbo; quemadmodum, cur
Dominus imposuit Simoni nomen “Petrus,” ac Jacobo et Johanni nomina “Boanerges,” quae significant “filios tonitrui” (Marc. iii. (16,) 17);
“Petrus” enim sicut “petra” significat Dominum quoad verum ex bono, seu fidem ex charitate; et “filii tonitrui” significant illos qui ex affectione quae amoris recipiunt vera caeli. (Quod “petra” significet Dominum quoad verum ex bono seu fidem ex charitate, videatur n. 8581, 10580; similiter “Lapis Israelis,” n. 6426: et quod “tonitrua” significent Divina vera ex caelo, n. 7573, 8914; ac “fulgura” splendores illorum, n. 8813; inde etiam tonitrua dicta fuerunt “voces,” n. 7573, 8914.)

[2] Aliqua arcana, quae videre possunt illi qui sciunt quod “Petrus” significet fidem, et “Johannes” bonum charitatis, velim memorare:–
Primum,–Cur Dominus ad Petrum dixit,
“Ego tibi dico, quia tu es Petrus, et super hac petra aedificabo meam ecclesiam;… et dabo tibi claves regni caelorum” (Matth. xvi. 18, 19).
Apparet ex littera sicut Petro data sit illa potentia, cum tamen nulla data est Petro; sed dictum ad illum, quia “Petrus” significabat verum ex bono quod a Domino, et vero ex bono quod a Domino est omnis potentia, ita Domino ex bono per verum (quod ita sit, illustratum videas in opusculo De Ultimo Judicio, n. 57).
Alterum arcanum quod videri potest cum scitur quod “Petrus” significet fidem, est,–Cur Dominus dixit ad illum, quod
Antequam gallus cecinerit, ter Ipsum abnegaturus esset; quod etiam factum est (Matth. xxvi. 34, seq.).
Per illa significabatur, quod ultimo tempore ecclesiae nulla esset fides in Dominum quia nulla charitas; “(1)gallicinium” enim aeque ac “diluculum” significat ultimum tempus ecclesiae (n. (2)10134); ac “tria” vel “ter” significant completum ad finem (n. 2788, 4495, 5159, (3)9198, 10127. Quod finis ecclesiae sit quando non fides quia non charitas, videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-39, seq.).

[3] Tertium arcanum quod videri potest, est,–Quid haec sequentia de Petro et Johanne significant:
Jesus dixit ad Petrum, “Simon Jona, diligis Me?… Dicit Ei, Etiam Domine, Tu scis quod amem Te. Dicit ei, Pasce agnos meos. Dicit ei secundo, Simon Jona, diligis Me? Ait Illi, Etiam Domine, Tu scis quod amem Te. Dicit ei, Pasce oves meas. Dicit ei tertio, Simon Jona, amas Me? Contristatus est Petrus, quia dixit ei tertio, Amas Me; et dicit Ei, Domine, Tu omnia scis, Tu cognoscis quod amem Te. Et dicit ei, Pasce oves meas. Amen, amen dico tibi, cum esses junior, cingebas te ipsum, et ambulabas quo volebas; quando autem senueris, extendes manus tuas, et alius te cinget et ducet quo non vis. ……Et hoc effatus dicit ei, Sequere Me. Conversus Petrus videt discipulum quem diligebat Jesus sequentem;…. et dicit, Domine, hic quid? Dicit ei Jesus, Si eum volo manere donec veniam, quid ad te? Tu sequere Me” (Joh. xxi. 15-(4)22).
Quid haec significant, nemo scire potest nisi sciat sensum internum, et quod “Petrus” significet fidem, ac “Johannes” bonum charitatis; ita “Petrus” illos in ecclesia qui in fide sunt, et “Johannes” illos qui in bono charitatis. Quod Jesus ter dixerit ad Petrum, “Amas Me,” et Petrus ter dixerit, “(Tu scis) quod amem Te,” et quod Jesus tunc dixerit, “Pasce agnos meos,” et “Pasce oves meas,” significat quod illi qui in fide sunt ex amore instruere debeant illos qui in bono amoris in Dominum et in bono charitatis erga proximum sunt; illi enim qui in fide ex amore sunt etiam in veris sunt, et illi qui inde in veris sunt, instruunt de bono et ducunt ad bonum; nam omne bonum spirituale, quod homini, comparatur et implantatur per vera. (Quod significent illos qui in bono innocentiae et amoris in Dominum sunt, videatur n. 3994, 10132; quod “oves” illos qui in bono charitatis erga proximum, n. 4169,4809; et quod “pascere” sit instruere, n. 5201, 6078.)

[4] Deinde describitur a Domino qualis fides futura est primo tempore ecclesiae, et qualis futura ultimo; primum tempus ecclesiae intelligitur per “cum esses junior,” et ultimum tempus per “cum senueris;” quod “cum esset junior, cingeret se ipsum, et ambularet quo vellet,” significat quod primo tempore ecclesiae haurirent vera ex bono charitatis, et quod ex libero agerent, nam ex libero agere est ex affectione veri ex bono; “quando senueris, extendes manus tuas, et alius te cinget et ducet quo non vis,” significat quod ultimo tempore ecclesiae non amplius ex bono charitatis haurirent vera, ita non scirent aliunde quam quia dicuntur ab alio, et sic quod in statu servo erunt, nam status servus fit quando non bonum ducit. (Quod “vestimenta” significent vera, videatur n. 1073, 2576, 5319, 5954, 9212, 9216, 9952, 10536; et quod ideo “cingere se” sit haurire et appercipere vera, n. 9952; quod “ambulare” sit agere et vivere; quod ex libero agere, sit ex amore seu affectione, quoniam quod homo amat hoc libere facit, n. 2870, 3158, (1)8987, 8990, 9585, 9591. Quod omnis ecclesia incipiat a charitate, sed quod temporis successu deflectat ad fidem, et tandem ad solam fidem, n. 1834, 1835, 2231, 4683, 8094.)

[5] Quia fides ultimo tempore ecclesiae talis fit ut rejiciat bonum charitatis, dicendo quod sola fides faciat ecclesiam et salvet, et non bonum vitae quod est charitas, ideo Jesus dixit ad Petrum, per quem ibi fides talis intelligitur, “Sequere Me; et conversus Petrus videt discipulum quem diligebat Jesus sequentem,… et dicit, Domine, quid hic?” Per quae significatur, quod fides ultimo tempore ecclesiae averteret se a Domino; nam dicitur de Petro, per quem significatur illa fides, quod “conversus” viderit, et quoque dixerit de discipulo quem Jesus diligebat, seu de Johanne, per quem significatur bonum charitatis, “Quid hic?” hoc est, quod non sit aliquid: sed dixit ad eum Jesus, “Si volo eum manere donec veniam, quid ad te? Tu sequere Me;” per quae significatur, quod bonum charitatis secuturum sit Dominum et Ipsum agniturum, usque ad ultimum tempus ecclesiae veteris et primum novae. (Quod ultimum tempus ecclesiae veteris dicatur “consummatio saeculi,” et principium novae dicatur “adventus Domini,” videatur n. 4535, 10622.)
Quartum arcanum, quod videri potest, est,–Cur
Dominus dilexit Johannem prae reliquis discipulis, et cur ideo Johannes accubuit ad pectus seu in sinu Domini (Joh. xiii. 23; cap. xxi. 20);
quod nempe fuerit quia bonum amoris erat in conspectu Domini cum videbat Johannem, qui id bonum repraesentavit et significavit, quia id bonum est quod facit caelum et ecclesiam. (Videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 13-19.)
Quintum arcanum est quod patet cum scitur quod Johannes repraesentaverit bonum amoris, nempe,–Quid significatur per Domini verba e cruce ad Mariam matrem et ad Johannem:
“Jesus videt matrem, et discipulum astantem quem diligebat: dicit matri suae, Mulier, ecce filius tuus; et dicit discipulo illi, Ecce mater tua; et ex illa hora accepit eam discipulus ille in domum suam propriam” (Joh. xix. 26, 27);
per “matrem” et per “mulierem” ibi intelligitur ecclesia, et per “Johannem” bonum charitatis; et per illa, quod ecclesia erit ubi bonum charitatis. (Quod per “mulierem” in Verbo intelligatur ecclesia, videatur n. 252, 253, 749, 770, 3160, 6014, 7337, 8994; quod similiter per “matrem,” n. 289, 2691, 2717, 3703, 4257, (1)5581, 8897, 10490; quod “accipere in domum propriam “sit cohabitare, patet.) Ex his nunc constare potest, quanta arcana latent in Verbo, quae solum patent illis qui sciunt ejus sensum internum seu spiritualem. Absque illo sensu nec sciri potest quid significatur per quod
Apostoli sessuri sint super duodecim thronis, et judicaturi duodecim tribus Israelis (Matth. xix. 28; Luc. xxii. 30);
per “apostolos” ibi non intelliguntur apostoli, sed omnia vera ex bono quae a Domino; ita significatur per ea verba, quod Dominus solus omnes judicaturus sit ex veris quae ex bono, ita unumquemvis secundum illa.

10. (Vers. 2.) “Qui testatus est Verbum Dei et testimonium Jesu Christi.”–Quod significet quod illis qui corde agnoscunt Divinum Verum, ac Divinum Domini in Humano Ipsius, constat ex significatione “testari,” quod sit corde agnoscere (de qua sequitur); ex significatione “Verbi” seu sermonis Dei, quod sit Divinum Verum (de qua n. 4692, 5075, 9987); et ex significatione “(testimonii) Jesu Christi,” quod sit agnitio Divini Domini in Humano Ipsius: quod id per “testimonium Jesu Christi” significetur, est quia “testari” significat agnoscere corde, et agnoscere corde Jesum Christum est agnoscere Divinum in Humano Ipsius; nam qui agnoscit Dominum, et non simul Divinum in Humano Ipsius, is non agnoscit Dominum; est enim Divinum Ipsius in Humano Ipsius, et non extra illud; est enim Divinum in Humano Ipsius sicut anima in corpore; quare cogitare de Humano Domini, et non simul de Divino Ipsius, est sicut cogitare de homine abstracte ab anima seu vita illius, quod non est cogitare de homine.

[2] Quod Divinum Domini sit in Humano Ipsius, et quod simul sint una Persona, docet Doctrina recepta in toto Christiano orbe; haec docet ita:
Christus tametsi Deus et Homo, usque tamen non sunt duo, sed unus Christus; est unus, at non ita quod Divinum sit mutatum in Humanum, sed Divinum recepit ad se Humanum: est prorsus unus, sed non ita quod binae naturae sint commixtae, sed est unica Persona; quia sicut anima et corpus facit unum hominem, ita Deus et Homo est unus Christus. (Ex Symbolo Athanasii.)
Inde etiam patet, quod qui distinguunt Divinum in tres Personas, cum de Domino ut altera Persona cogitant, cogitare debeant de utroque tam Humano quam Divino simul; nam dicitur quod sint unica Persona, et quod sint unum sicut anima et corpus; qui itaque aliter cogitant, non de Domino cogitant; et qui non de Domino ita cogitant, illi non possunt de Divino quod Patris vocatur cogitare, nam dicit Dominus,
“Ego sum via, veritas, et vita; nemo venit ad Patrem nisi per Me” (Joh. xiv. 6).
Quia haec agnitio significatur per “testimonium Jesu Christi,” ideo dicitur quod
“Testimonium Jesu sit spiritus prophetiae” (Apoc. xix. 10);
“spiritus prophetiae” est vita et anima doctrinae. (Quod “spiritus” in Verbi sensu interno significet vitam seu animam, videatur n. 5222, 9281, 9818; et quod “prophetia” significet doctrinam, n. 2534, 7269; et agnitio Domini est ipsa vita seu anima omnis doctrinae in ecclesia. Sed de his in sequentibus plura.)

[3] Quod “testari” sit agnoscere corde, est quia agitur de rebus spiritualibus, et nemo de illis testari potest nisi ex corde, nam aliunde non percipit quod ita sit: testari autem de talibus quae in mundo existunt, est testari ex scientia, seu ex memoria et cogitatione, quia ita vidit aut audivit; verum in spiritualibus aliter, nam haec implent totam vitam et faciunt illam. Spiritus hominis, in quo vita hominis primario residet, non aliud est quam sua voluntas aut suus amor, ac inde suus intellectus et sua fides; et “cor” in Verbo significat voluntatem et amorem, et inde intellectum et fidem: inde patet, unde est quod per “testari” in sensu spirituali intelligatur agnoscere corde. Quia per “cor” significatur bonum amoris, et hoc solum est quod agnoscit Divinum Verum ac Divinum Domini in Humano Ipsius, et id bonum per “Johannem” significatur, ideo etiam Johannes dicit, quod “testetur Verbum Dei et testimonium Jesu Christi;” ut quoque alibi,
“Et videns testatus est, et verum est testimonium illius, et ille scit quod vera dicat, ut vos credatis” (Joh. xix. 35);
et alibi,
“Hic est discipulus testans de his, et scribens haec, et scimus quod verum sit testimonium ejus” (Joh. xxi. 24).

11. “Quaecunque vidit.”–Quod significet intellectum illis illustratum, constat ex significatione “videre,” quod sit intelligere (de qua n. 2150, 2325, 2807, 3764, 3863, 3869, 4403-4421, 10705); hic intelligere ex illustratione, quoniam agitur de rebus ecclesiae et caeli, quae non intelliguntur et percipiuntur quam ex illustratione; res enim ecclesiae et caeli, quae spiritualia vocantur, non intrant in intellectum hominis, quam media luce caeli, et lux caeli illustrat illum: illa causa est, quod Verbum, in quo res ecclesiae et caeli sunt, non possit intelligi quam ab illustrato; et illustrantur illi soli qui in affectione veri ex bono sunt, proinde illi qui in amore in Dominum et in charitate erga proximum sunt; horum bonum est bonum spirituale, cum quo et ex quo est lux caeli, quae illustrat.

12. (Vers. 3.) “Beatus.”–Quod significet illos in quibus caelum, constat ex significatione “beati,” quod sit qui in aeternum felix est, ita in quo est caelum: beatitudo quae non aeterna est, vocatur quidem beatitudo, sed usque respective non est; transit enim, et quod transit respective ad id quod non transit est sicut nihil. Dicitur in quo caelum, quia caelum est in homine; caelum quod extra hominem est, influit in caelum quod in illo, et recipitur quantum correspondent. (Quod caelum sit in homine, et quod internum hominis, qui in amore caelesti est, sit caelum in minima forma correspondens maximo, videatur in Opere De Caelo et Inferno, n. 51-58; et quod is in caelum veniat qui caelum in se habet, in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 232-236.)

13. “Legens.”–Quod significet quod percipiant, constat ex significatione “legere” Verbum, quod sit ex illustratione intelligere, ita percipere; “legere” enim simile significat cum videre, quia legens videt, et “videre” significat percipere ex illustratione (ut mox supra, n. 11).

14. “Et audientes verba prophetiae.”–Quod significet quod illi vivant secundum doctrinam caeli, constat ex significatione “audire,” quod sit percipere et obedire (de qua n. 2542, 3869, 4653, 5017, 7216, 8361, 8990, 9311, 9397, 10061), ita quoque vivere secundum id; nam qui percipiunt et obediunt, illi vivunt secundum id: et ex significatione “verborum prophetiae,” quod sint vera quae doctrinae caeli; “verba” enim sunt vera (n. 4092, 5075), et “prophetia” est doctrina (n. 2534, 7269); hic doctrina caeli, quia est prophetia Verbi quod e caelo est. Quod “audire” sit obedire et vivere, est quia illa quae audiuntur apud caelestes angelos intrant vitam; sed hoc quia ignotum est, velim paucis illustrare:–Sunt bini sensus homini dati qui inserviunt pro mediis recipiendi illa per quae rationale formatur, et quoque illa per quae homo reformatur; nempe, sensus visus et sensus auditus: reliqui sensus pro aliis usibus sunt. Illa quae intrant per sensum visus, intrant in ejus intellectum, et eum illustrant; quare per “visum” significatur intellectus illustratus; correspondet enim intellectus visui oculi, sicut lux caeli luci mundi. Illa autem quae intrant per sensum auditus, intrant in intellectum et simul in voluntatem; quare per “auditum” significatur perceptio et obedientia: inde est quod in linguis humanis receptum sit dicere “audire aliquem” et quoque “audire alicui,” tum “audiens esse” et “auscultare;” et per “audire aliquem” intelligitur percipere, at per “audire alicui” intelligitur obedire, ut et per “audiens esse,” ac utrumque per “auscultare;” hoc in linguas humanas immanavit ex mundo spirituali, in quo spiritus hominis est. Sed unde hoc in spirituali mundo, etiam dicetur:–

[2] Illi qui ibi sunt in provincia auris, sunt obedientiae ex perceptione; (quod omnes, qui in mundo spirituali sunt, in aliqua provincia sint quae nominatur ex membris, organis, aut visceribus hominis, quia eis correspondent, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 87-102;) et provincia auris est in axe caeli; et ideo in illam, seu in illos qui ibi, influit totus mundus spiritualis cum perceptione quod ita faciendum, haec enim perceptio regnans est in caelo; inde est quod illi qui ibi, sint obedientiae ex perceptione. Quod illa quae intrant per auditum intrent immediate per intellectum in voluntatem, adhuc illustrari potest per instructionem angelorum regni caelestis, qui sapientissimi sunt: illi recipiunt omnem suam sapientiam per auditum et non per visum; quicquid enim de Divinis audiunt, ex veneratione et amore recipiunt voluntate et faciunt vitae suae; et quia recipiunt illa statim vita, et non prius memoria, ideo angeli non loquuntur de rebus fidei; sed modo ad illas, cum ab aliis dicuntur,
respondent “Ita, ita,” vel “Non, non,” secundum Domini verba apud Matthaeum (cap. v. 37).
Ex his patet quod auditus praecipue datus sit homini ad recipiendum sapientiam, visus autem ad recipiendum intelligentiam. Sapientia est percipere, velle, et facere; intelligentia est scire et percipere. (Quod caelestes angeli per auditum hauriant sapientiam, et non per visum, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 270,271; et insuper de illis angelis, n. 20-28.)

15. “Et servantes quae in ea scripta sunt.”–Quod significet quod ex amore veri, constat ex significatione observare et “servare,” quod sit percipere, velle et facere secundum id, hic secundum doctrinam caeli; et ex significatione “quae in ea scripta sunt,” quod sit ex amore veri, seu ex jucundo illius amoris, quod enim fit ex amore hoc fit ex jucundo; aliunde non est jucundum: quod id significetur per “quae in ea scripta sunt,” est quia illa quae in doctrina caeli sunt, cordi eorum, ita vitae eorum, inscripta sunt; et quae inscripta sunt cordi et vitae, illa inscripta sunt amori, nam “cor” in Verbo significat amorem (n. 7542, 9050, 10336): quod sit amor veri, est quia illa dicuntur de doctrina caeli, et doctrina caeli est ex veris. Saepius in Verbo dicitur “observare” et “servare” praecepta, mandata, verba, legem; et per “observare” et “servare” ibi significatur intelligere, velle et facere:–Ut apud Matthaeum,
“Docentes eos servare omnia quaecunque mandavi vobis” (xxviii. 20);
apud Lucam,
“Beati audientes Verbum Dei et servantes illud” (xi. 28);
apud Johannem,
“Amen, amen, dico vobis, Si quis Verbum meum servaverit, mortem non videbit in aeternum” (viii. 51);
apud eundem,
“Si quis diligit Me, Verbum meum servat;…qui non diligit Me, verba mea non servat” (xiv. 15, 23, 24);
apud eundem,
“Si praecepta mea servaveritis, manebitis in amore meo;…. vos amici mei estis, si feceritis quae Ego praecipio vobis” (xv. 10, 14).
Facere est velle, et velle est facere, quia in factis est voluntas omne.

16. “Quia tempus prope.”–Quod significet statum interiorem talem, constat ex significatione “temporis,” quod sit status (de qua in opera De Caelo et Inferno, n. 162-169, ubi agitur De Tempora in Caelo); et ex significatione “prope,” quod sit internum; hic itaque quia dicitur de statu, quod sit status interior talis qualis supra descriptus est: per statum intelligitur status affectionis et inde cogitationis. Qui hoc legit, et non scit aliquid de sensu interno, opinatur quod per “tempus prope” intelligatur, quod tempus, quo implerentur illa quae in Apocalypsi continentur, prope esset; sed quod id non intelligatur, constare potest ex eo, quod praeterlapsa sint septendecim saecula antequam impleta sunt: sed quia Verbum in littera est naturale, ac interius spirituale, ideo dictum est “tempus prope,” ut in caelo intelligeretur status interior; nam si status interior, secundum sensum spiritualem, ibi dictum esset, non intellectum fuisset ab angelis, nam hi secundum correspondentias omnia Verbi percipiunt. Quod “prope” significet interius, est quia distantiae in caelo se habent prorsus secundum differentias boni amoris; quare qui in affini bono sunt, etiam propinqui sunt; unde est quod affinitates in terris dicantur propinquitates, quia referunt affinitates spirituales, quae in caelo actualiter tales sunt. Causa quod in caelo ita sit, est quia bonum amoris conjungit; et quo interius est, eo propius: inde est quod caelum eo propius homini sit, quo is interius in bono amoris est: hoc originem ducit ex eo, quia Dominus eo propius est angelo, spiritui et homini, quo interius amant Ipsum; interius amare Ipsum est interius amare praecepta Ipsius, hoc est, ex jucundo amoris illa percipere, velle et facere; inde est quod “propinquum” in Verbo significet praesentiam et conjunctionem (videatur n. 5911, 9378, 9997. 10001). Hoc propinquum describitur ita apud Johannem,
“Jesus dicit, Qui amat Me verbum meum servat, et Pater meus amabit illum, et ad illum veniemus, et mansionem apud illum faciemus” (xiv. 23);
et apud eundem,
“Vos cognoscitis” Paracletum Spiritum veritatis, “quia apud vos manet, et in vobis erit” (xiv. 17);
Paracletus (Spiritus) veritatis est Divinum Verum procedens a Domino; quare dicitur quod “erit in vobis.”
——-

17. Explicationes proximae seu communes verborum praecedentium apparebunt sicut sparsae, quia non prolatae in continua serie, quod fit dum unumquodvis seorsim exponitur, et sensui litterae, qui alius est, sensus internus immediate submittitur, et unumquodvis spectatur separatim: at usque non ita fit ab angelis, qui in sensu interno sunt; hi non vident sensum litterae, nec sciunt aliquid de illo, sed modo sensum internum; quem quia vident in luce caeli, eum vident in tali serie, et in tali nexu, et quoque in tali copia, et inde in tali sapientia, ut non exprimi humanis vocibus et describi possit. Ideae angelorum, quae sunt spirituales, etiam mirabili modo conjungunt omnia, et comprehendunt plura quam homo potest quoad millesimam partem suis ideis, quae sunt naturales, complecti et effari.
——-

18. VERSUS 4-6.
“Johannes septem Ecclesiis quae in Asia: Gratia vobis et pax ab lpso qui est et qui fuit et qui venturus; et a septem spiritibus, qui sunt in conspectu throni lpsius. Et a Jesu Christo, Ipse Testis fidelis, Ipse Primogenitus ex mortuis, et Ipse Princeps regum terrae; amanti nos, et lavanti nos a peccatis nostris in sanguine suo. Et fecit nos reges et sacerdotes Deo et Patri suo; Ipse gloria et robur in saecula saeculorum; amen.”
4. “Johannes,” significat Dominum quoad Doctrinam (n. 19); “septem Ecclesiis,” significat ad omnes illos qui in veris ex bono, seu in fide ex charitate sunt (n. 20); “in Asia,” significat illos qui in luce intelligentiae sunt (n. 21): “Gratia vobis et pax,” significat jucundum veri et boni (n. 22); “ab lpso qui est et qui fuit et qui venturus,” significat ab Ipso qui est omne in omnibus caeli et ecclesiae ab aeterno in aeternum (n. 23); “et a septem spiritibus,” significat Divinum in caelo (n. 14); “qui sunt in conspectu throni ipsius,” significat praesentiam et providentiam (n. 25).
5. “Et a Jesu Christo,” significat a Domino quoad Divinum Humanum (n. 26); “Ipse Testis fidelis,” significat a quo omne verum in caelo (n. 27); “Ipse Primogenitus ex mortuis,” significat ex quo omne bonum ibi (n. 28); “et Ipse Princeps regum terrae,” significat ex quo omne verum ex bono in Ecclesia (n. 29); “amanti nos et lavanti nos in sanguine suo,” significat Ipsius Amorem, et regenerationem ab Ipso per vera quae ab Ipso (n. 30).
6. “Et fecit nos reges et sacerdotes,” significat quod ab Ipso simus in regno Ipsius spirituali et caelesti (n. 31); “Deo et Patri suo,” significat per Divinum Verum et Divinum Bonum (n. 32); “Ipsi gloria et robur in saecula saeculorum,” significat quod illa a solo Ipso in saecula (n. 33); “amen,” significat confirmationem Divinam (n. 34).

19. (vers. 4.) Johannes.” –Quod significet Dominum quoad doctrinam, constat ex repraesentatione Johannis, quod sit bonum amoris (de qua supra, n. 8); et quia est bonum amoris, est in supremo sensu Dominus, quoniam omne bonum amoris est a Domino: homo, spiritus et angelus, sunt modo recipientes; et qui sunt recipientes, illi dicuntur significare id quod a Domino. Simile fit cum multis aliis in Verbo, ut cum Abrahamo, Isaco, Jacobo, Davide, Elia, Elisaeo, Johanne Baptista, Petro, et reliquis Apostolis: unusquisque ex illis significat aliquod bonum aut verum caeli et ecclesiae, sed usque omnes illi in supremo sensu significant Dominum: sicut “David” in sensu interno significat Divinum Verum in regno spirituali, quod regium Domini dicitur; quare in sensu supremo significat Dominum quoad id verum et quoad regium; quapropter dicitur de Davide in Verbo,
quod venturus et regnaturus sit super filios Israelis (Ezech. xxxvii. 24, 25; Hosch. iii. 5).
Similiter “Elias” et “Elisaeus,” qui quia in sensu interno significant Verbum, ideo in sensu supremo significant Dominum a quo Verbum. (Quod “Elias” et “Elisaeus” significent Verbum, ita Dominum quoad Verbum, videatur n. 2762, (1)5247; pariter “Johannes Baptista,” qui ideo dictus est “Elias,” n. 7643, 9372: quod “Petrus” significet fidem, et inde Dominum quoad fidem, quia fides est a Domino, videatur supra, n. 9.) Inde constare potest unde est quod “Johannes” significet Dominum. Quod significet quoad doctrinam, est quia dicitur, “Johannes septem Ecclesiis;” et per “septem Ecclesias” in sensu interno intelliguntur omnes qui in veris ex bono seu in fide ex charitate sunt, nam illi sunt qui faciunt ecclesiam, et doctrina est quae docet illa. Inde est, quod Dominus, sicut est Verbum, etiam sit Doctrina ecclesiae; nam omnis doctrina est ex Verbo. (Quod Dominus sit Doctrina ecclesiae, quia omne verum quod doctrinae est a Verbo, ita a Domino, n. (1)2531, 2859, 3712.)

20. “Septem Ecclesiis.” – Quod significet ad omnes illos qui in veris ex bono seu in fide ex charitate sunt, constat ex significatione “septem,” quod sint omnes, nam “septem” in Verbo significant principium et finem, ita integram periodum, ac statum plenum, similiter ac “septimana” (n. 728, 6508, 9228); et quia significant plenum, etiam significant omnes, quoniam omnes faciunt plenum; plenitudo enim respective ad illos qui faciunt aliquam societatem, hic ecclesiam, sunt omnes; quare cum in Verbo agitur de magnitudine, per “septem” significatur plenum; et cum de multitudine, significantur omnes: (“tria” etiam in Verbo significant plenum et omnes (videatur n. 2788, 4495, 7715); at ubi in Verbo agitur de re sancta, dicuntur “Septem,” (2)et ubi agitur de quacunque alia re, dicuntur “tria” (n. 10127); hic itaque dicuntur “septem,” quia agitur de velis ex bono, quae sunt sancta ecclesiae:) et ex significatione “ecclesiarum,” quod sint qui in veris ex bono seu in fide ex charitate sunt; causa quod illi per “ecclesias” intelligantur, est quia illa faciunt ecclesiam apud unumquemvis; qui enim non in veris ex bono sunt, tametsi nati sunt intra ecclesiam, non usque ab ecclesia sunt, quia nulla in illis est ecclesia. Inde est quod ecclesia Domini sit ex omnibus illis, ubicunque sunt, qui ecclesia sunt, hoc est, qui in veris ex bono sunt. (Quod ecclesia sicut caelum sit in homine, et non extra illum, et inde quod homo qui in veris ex bono est, sit ecclesia, videatur n. 3884, et in opere De Caeli et Inferno, n. 53, 54, 57.) Dicitur etiam qui in fide ex charitate, quia simile est; verum enim est fidei, et bonum est charitatis, quippe omne id verum dicitur quod homo credit, et omne id bonum quod homo amat. (Quod omne verum sit ex bono, et omne fidei sit ex charitate, videatur in opusculis De Nova Hierosolyma et ejus Doctrina, n. 84-107, 108-122 et De Ultimo Judicio, n. 33-39; tum De Caelo et Inferno, n. 364, 424, 482, 526.) Qui nihil de sensu interno Verbi novit, ille, cum haec legit, non aliter credit quam quod per “septem Ecclesias” intelligantur septem ecclesiae quae nominantur postea (vers. 11); ast non intelliguntur ecclesiae, sed omnes qui ab ecclesia sunt, quia spiritualis sensus Verbi ille est.

21. “In Asia.” – Quod significet illos qui in luce intelligentiae non constare potest aliunde quam ex idea spirituali, qualis est angelorum, de regionibus hujus telluris; illi cum nominatur Asia percipiunt meridiem, cum nominatur Europa percipiunt septentrionem, et cum Africa percipiunt orientem; et quia per “meridiem” significatur lux intelligentiae clara, ideo per “Asiam” illa lux significatur; hoc quoque mihi datum est percipere, quoties in idea spirituali fui et cogitavi de Asia. Quod talis idea de Asia sit, est quia ecclesia ibi antiquis temporibus fuit, tunc extensa per plures regiones ibi; et ideo illi qui inde in caelo sunt in luce intelligentiae sunt; unde est, cum cogitatur de Asia, quod lux, qualis est in meridie caeli, influat. (Quod antiquis temporibus, et quoque antiquissimis, ecclesia fuerit in Asia, extensa per plura regna ibi, videatur ex Arcanis Caelestibus in opusculo De Nova Hierosolyma et ejus Doctrina, n. 1147; et quod “meridies” significet lucem intelligentiae, in opere De Caeli et Inferno, n. 141-153, ubi agitur De Quatuor Plagis in Caelo.) Verum usque per “Asiam” hic non intelliguntur illi qui in Asia, sed omnes, ubicunque sunt, qui in luce intelligentiae spirituali, sive, quod idem, qui in veris ex bono sunt; qui enim in veris ex bono sunt, in luce intelligentiae spirituali sunt; illi omnes ecclesiam Domini constituunt. (Quod ecclesia Domini etiam apud gentes sit, tametsi in specie ubi Dominus notus est et Verbum legitur, videatur in opere De Caelo et Inferno n. 318-328; et De Nova Hierosolyma et ejus Doctrina, n. 244, 1146.)

22. “Gratia vobis et pax.” – Quod significet jucundum veri et boni, constat ex significatione “gratiae,” quod sit jucundum veri, de qua sequitur; et ex significatione “pacis,” quod sit jucundum boni innocentiae et amoris (de qua in opere De Caelo et Inferno, ubi agitur De Statu Pacis in Caelo, n. 284-290). Quod “gratia” sit jucundum veri, est quia bina sunt quae procedunt a Domino, utrumque in origine unitum; at apud illos qui recipiunt distinguitur, nam sunt qui recipiunt Divinum Verum plus quam Divinum Bonum, et sunt qui recipiunt Divinum Bonum plus quam Divinum Verum; illi qui recipiunt Divinum Verum plus quam Divinum Bonum sunt in regno spirituali Domini, et inde vocantur spirituales; illi autem qui recipiunt Divinum Bonum plus quam Divinum Verum, sunt in regno caelesti Domini, et inde vocantur caelestes. (De binis illis Regnis in Caelo et Ecclesia, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 20-28.) Illis qui in regno spirituali sunt, donatur a Domino ut sint in affectione veri propter Verum, et hoc Divinum est quod dicitur gratia; inde est, quod quantum quis in illa affectione est, tantum in Divina Domini gratia sit; nec alia gratia Divina apud hominem, spiritum et angelum datur, quam affici vero quia est verum, quoniam in illa affectione est caelum et beatitudo illis (videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 232, 236, 238; et De Caelo et Inferno, n. 395-414). Sive affectionem veri dicas, sive jucundum veri, idem est: nam affectio absque jucundo non datur.

[2] Hoc est quod per “gratiam” in specie intelligitur in Verbo: – Ut apud Johannem,
“Et Verbum Caro factum est, et habitavit in nobis, et vidimus gloriam Ipsius, ut gloriam Unigeniti a Patre, plenus gratia et veritate:… ex plenitudine Ipsius nos omnes recepimus gratiam pro gratia; quia Lex per Mosen data est, gratia et veritas per Jesum Christum facta est” (i. (1) 14, 16, 17);
quia gratia est affectio et jucundum veri, ideo dicitur “gratia et veritas.” Et apud Lucam, postquam Dominus explicuit propheticum Esaiae in synagoga de Se Ipso, ita Divinum Verum,
“Mirabantur omnes super verbis gratiae exeuntibus ex ore Ipsius” (iv. 22);
Divina vera, quae Dominus locutus, dicuntur “verba gratiae exeuntia ex ore Ipsius,” quia accepta, grata et jucunda. In genere Divina gratia est omne id quod donatur a Domino; et quia omne id se refert ad fidem et amorem, et fides est affectio veri ex bono, ideo illa per Divinam gratiam in specie intelligitur; nam donari fide et amore, aut affectione veri ex bono, est donari caelo, ita beatitudine aeterna.

23. “Ab Ipso qui est et qui fuit et qui venturus.” – Quod significet ab Ipso qui est omne in omnibus caeli et ecclesiae ab aeterno in aeternum, constat ex significatione “qui est et qui fuit et qui venturus,” quod sit ab aeterno in aeternum, et quoque quod sit omne in omnibus caeli et ecclesiae: quod sit ab aeterno in aeternum, est quia omnia tempora in Verbo non significant tempora, sed status vitae (ut constare potest ex illis quae De Tempore in Caelo, in opera De Caelo et Inferno, n. 162-169, dicta et ostensa sunt): et quia omnia tempora significant status vitae, ideo illa, cum agitur de Domino, significant statum infinitum; et status infinitus quoad tempus est aeternum: “quod omnia tempora comprehendantur per “qui est et qui fuit et qui venturus,” patet. Plura de aeterno, quod est solius Domini, dici possunt; sed illa non intelligentur a naturali homine, cujus cogitationes praecipue fundatae sunt super tempore, spatio, et materia, cum tamen aeternum in se talia non includit; quare si homo posset cogitare de aeterno sicut angeli caeli cogitant, Potuisset in aliquam ideam ejus venire, et sic etiam comprehendere quid est ab aeterno quod significatur per “qui fuit,” tum quid praevidentia Divina quod in singulis sit ab aeterno, et quid providentia Divina quod in singulis sit in aeternum; proinde quod quicquid a Domino procedit sit ab aeterno in aeternum, et nisi ita esset, non subsisteret caelum et universum. Sed in hoc arcanum ulterius progredi, nondum vacat; (videatur modo aliquid de eo in opere De Caelo et Inferno, n. 167;) id modo sciendum est, quod simile intelligatur per “Jehovam” quod per “qui est qui fuit et qui venturus;” quoniam “est,” quod est Jehovah, involvit praecedens quod est “qui fuit,” et quoque involvit futurum quod est “qui Venturus,” ita significat ab aeterno in aeternum.

[2] Quod “est” significet ab aeterno; etiam notum est in orbe Christiano ex Psalmo Davidis, ubi dicitur,
“Annuntiabo de statuto, Jehovah dixit ad Me, Filius meus Tu, Ego hodie genui Te” (ii. 7);
scitur quod ea de Domino dicta sint, et quod per “hodie” intelligatur ab aeterno. (Quod etiam “cras” in Verbo, ubi agitur de Domino, significet in aeternum, videatur n. 3998.) Quod “qui est, qui fuit, et qui venturus” etiam significet omne in omnibus caeli et ecclesiae, est quia significat aeternum; ac aeternum non alia voce in caelo exprimi potest quam per Divinum: causa est, quia infinitum in ideam angelicam, et minus adhuc in humanam, non potest cadere: ac aeternum est infinitum existere ex infinito esse; sed hoc solum cadit in ideam, quod aeternum, quod est Divinum quoad existere, sit omne in omnibus caeli et ecclesiae; universum enim caelum non est caelum ex proprio angelorum, sed ex Divino Domini; nec ecclesia est ecclesia ex proprio hominum, sed ex Divino Domini; omne enim bonum amoris et verum fidei est a Domino, ac bonum amoris et verum fidei faciunt caelum et ecclesiam: angeli et homines sunt modo receptiones; et quantum recipiunt, tantum in illis caelum et ecclesia est. (Sed haec pluribus illustrata videantur in opere De Caelo et Inferno, n. 7-12, ubi ostenditur quod Divinum Domini faciat caelum; et quod Divinum quod facit caelum sit Divinum Humanum, quod est Divinum Existere ex Divino Esse, n. 78-86.)

24. “Et a septem spiritibus.” – Quod significet Divinum in Caelo, constat ex significatione “septem,” quod sint plenum, et inde omnes, et quod dicantur de sanctis Divinis quae procedunt a Domino (de qua supra, n. 20); et ex significatione “spirituum,” quod sint illi ex quibus caelum, nam omnes illi vocantur spiritus Dei, quoniam Spiritus Dei est Divinum procedens, seu Divinum Verum unitum Divino Bono in caelo et in ecclesia (de qua n. 9818), ac Divinum procedens seu Divinum Verum unitum Divino Bono format et creat angelum, ita facit illum secundum quale et quantum receptionis (ut ostensum videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 7-12): ex quibus patet, quod per “septem spiritus,” de quibus plura dicentur in sequentibus, non intelligantur septem spiritus, sed omnes in caelo; sicut per “septem Ecclesias” non intelliguntur septem ecclesiae, sed omnes qui in veris ex bono sunt, seu qui ab ecclesia (de qua re supra, n. 20). Ex his intellectis patet arcanum, quid intelligitur per “Jehovam Deum” in Verbo; quod nempe per “Jehovam” intelligatur Divinum Esse, et per “Deum” Divinum Existere in caelo. Quod Divinum quod intelligitur per “Deum” sit Divinum Existere in caelo, est quia Divinum ibi est in pluribus; ideo in lingua Hebraea Deus vocatur “Elohim,” in plurali; ac ideo angeli vocantur “dii;” non quod illi sint dii, sed quia Divinum Domini, quod est in illis, intelligitur per “Deum.” (Quod in Verbo Jehovah dicatur ab esse seu essentia, et Deus ab existere seu existentia, videatur n. 300, 3910, 6905. Quod etiam Divinum Esse sit Divinum Bonum, et quod Divinum Existere sit Divinum Verum, n. 3061, 6280, 6880, 6905, 10579; et in genere, quod bonum sit esse, et verum sit existere inde, n. 5002. Quod angeli dicantur “dii” ex receptione Divini Veri procedentis a Divino Bono Domini, n. 4295, 4402, 7268, 7873, 8301, 8192. Et quod Divinum Verum unitum Divino Bono in caelo una voce dicatur Divinum Verum, in opere De Caelo et Inferno, n. 13, 133, (1)140.)

25. “Qui sunt in conspectu throni Ipsius.” – Quod significet praesentiam et providentiam, constat ex significatione “conspectus,” qui ex Divino, quod sit praesentia, et inde providentia (de qua sequitur); et ex significatione “throni Dei,” quod sit Divinum Verum procedens a Domino, ita caelum quia est receptaculum (de qua n. (1)5313, 6397). Quod aspectus sit praesentia, est quia per aspectum et visum significatur intellectus et inde cogitatio, et in intellectu sistitur omne praesens quod cogitatur. Inde est quod in mundo spirituali appareant praesentes cum quibus alter desiderat loqui, modo aliquam ideam ex visu de eo in mundo habuerat, imprimis si uterque; inde est, quod amici ibi conveniant, et quoque uxores et mariti: causa est, quia visus internus, qui est intellectus, apud spiritum, unum agit cum visu ejus externo sed oculi; et quia spatia in mundo spirituali non sunt sicut spatia in mundo naturali, propinquum ibi est quod quis desiderat videre, et longinquum quod non desiderat: ex eo nunc est quod aspectus significet praesentiam. (Quod aspectus et visus significet intellectum, videatur n. 2150, 2325, 2807, 3764, 3863, 3869, 10705; et quod inde praesentiam, n. 4723; et quod spatia in caelo non sint qualia sunt spatia in mundo, in opere De Caelo et Inferno, n. 191-199.) Quod aspectus, cum de Domino, ut hic, significet Divinam Ipsius praesentiam, est quia Dominus cognoscit omnes, et illi vicissim cognoscunt Dominum qui in amore et fide sunt in Ipsum; inde est quod Dominus apud hos praesens sit in bonis amoris et in veris fidei quae ab Ipso apud illos; sunt enim illa Dominus in caelo et in ecclesia, nam quae ab Ipso procedunt, sunt non modo Ipsius, sed sunt Ipse.

[2] Inde patet quomodo Dominus est in homine, ita quomodo intelligendum quod locutus est apud Johannem,
“Manete in Me, et Ego in vobis:… qui manet in Me et Ego in illo, hic fert fructum multum” (xv. 4-7);
apud eundem,
“Qui diligit Me, Verbum meum servat,”… et Pater et Ego “ad eum veniemus, et mansionem apud eum faciemus” (xiv. 23);
apud eundem,
Jesus ad discipulos, “Vos cognoscitis” Paracletum Spiritum veritatis, “quia apud vos manet, et in vobis erit” (xiv. 17);
“Paracletus Spiritus veritatis” est Divinum Verum procedens a Domino, seu quod idem est Dominus quoad Divinum Verum; et “discipuli” sunt omnes qui in bonis et inde veris sunt; ideo dicitur, “Ille in Vobis erit.” Et apud eundem,
“Verbum Caro factum est, et habitavit in (1)nobis” (i. 14);
“Verbum” etiam est Divinum Verum; et quod id sit Dominus, patet, nam dicitur quod “Verbum Caro factum sit.” (Quod “Verbum” significet Divinum verum et Dominum, videatur n. 4692, 5075, 9987.) Quod etiam per “aspectum” hic significetur providentia, est quia omnis praesentia Domini est providentia (ut constare potest ex illis quae in opusculo De Nova Hierosolyma et ejus Doctrina, n. 267-279, dicta et ostensa sunt; et in opere De Caelo et Inferno, n. 9, 12, (143,) 145).

26. (Vers. 5.) “Et a Jesu Christo.” – Quod significet a Domino quoad Divinum Humanum, constat ex eo, quod id nomen Domini in mundo fuerit, ita nomen Humani Ipsius; quoad Divinum autem fuit nomen Ipsius “Jehovah” et “Deus.” Divinum Humanum dicitur, quia Dominus Humanum suum fecit Divinum cum fuit in mundo, univit enim id suo Divino quod fuit in Ipso a conceptione, et quod fuit Ipsi anima ex Patre, ita quod fuit Ipsi vita sua: nam anima cujusvis est vita ejus; et corpus, quod est humanum, inde vivit; quapropter cum Divinum fuit unitum Humano in Domino, sicut anima corpori, Divinum Humanum dicitur. (Quod domina ecclesiae sit, quod sicut anima et corpus faciunt unum hominem, ita Divinum et Humanum fuerit unus Christus, ut et quod Divinum et Humanum Ipsius Fuerit una Persona, videatur supra, n. 10.) Qui itaque cogitant de Humano Domini, et non simul de Divino Ipsius, illi prorsus non admittunt vocem Divini Humani, cogitant enim separatim de Humano et separatim de Divino, ita quasi de homine separatim ab anima seu vita ejus; quod tamen non est cogitare de homine, minus de Domino:

[2] et quia talis idea separata inest cogitationi eorum, ideo rogant Patrem ut misereatur propter Filium; cum tamen rogandus est Ipse Dominus ut misereatur, in quo, secundum doctrinam universalem ecclesiae, Divinum est quale est Patris; nam illa docet,
Quod sicut Pater, etiam Filius, est increatus, infinitus, aeternus, omnipotens, Deus, Dominus; et nemo Eorum primus et ultimus, nec maximus aut minimus; (ex Athanasii Symbolo;)
et quoque est secundum doctrinam ab Ipso Domino datam, quae est,
Quod Ipse et Pater unum sint; et quod qui Videt Ipsum videat Patrem, quia Ipse in Patre et Pater in Ipso: et quod Ipse sit via, veritas et Via; et quod nemo veniat ad Patrem, nisi per Ipsum.
Inde patet quantum deflectunt a via et a veritate, qui transeunt Dominum et adeunt Patrem. Sed quia plura de hac re locutus Sum cum angelis, et quoque cum spiritibus, qui fuerunt, cum vixerunt homines in mundo, ab Ecclesia Reformata, et ex Religione Pontificia, velim in sequentibus illa memorare; ex quibus apparebit in quali luce esset ecclesia de Divino, quod est primum et primarium ejus, si Divinum Humanum Domini agnosceret et crederet.

27. “Ipse Testis fidelis.” – Quod significet a quo omne verum in caelo, constat ex significatione “Testis fidelis,” cum de Domino, quod sit agnitio Divini Humani a quo omne verum in caelo, de qua sequitur; quod dicatur in caelo, est quia Divinum Verum procedens ex Divino Bono Domini facit caelum in communi, et apud unumquemvis angelum ibi in particulari. (Quod ita sit, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 13, 126-140; et quud a Divino Humano Ipsius, n. 7-12, (1)78-86.) Dominus quoad Divinum Humanum dicitur “Testis fidelis,” quia Divinum Verum procedens ex Ipso in caelo testatur de Ipso: hoc testimonium inest universaliter Divino Vero ibi; quod constare potest ex eo, quod angeli interioris caeli non possint aliter cogitare de Divino quam sub Humana forma, ita de Divino Humano, ex causa, quia Divinum Humanum
Domini implet universum caelum ac format illud, et cogitationes angelorum vadunt et fluunt secundum formam caeli (videatur in opere supra citato, n. 50-102, 200-212, 265-275). Inde est, quod “testimonium Jesu Christi” significet agnitionem Divini Domini in Humano Ipsius (de qua supra, n. 10).

[2] Ex his patet quid in sensu spirituali intelligitur per “testari” et per “testimonium” in sequentibus his locis: –
“Johannes” (hic Johannes Baptista) “venit in testimonium, ut testaretur de Luce, ut omnes crederent per illum: non erat ille Lux, sed ut testaretur de Luce; erat Lux Vera quae illustrat omnem hominem:… et ego vidi, et testatus sum” (Joh. i. 7, 8, (9,) 34);
“Lux” significat Divinum Verum; quare Dominus vocatur ibi “Lux vera quae illuminat omnem hominem;” ac “testari de Luce” significat agnitionem Divini Humani Ipsius ex quo Divinum Verum procedit. (Quod “Lux” significet Divinum Verum procedens a Domino, videatur in opare De Caelo et Inferno, in articulo De Luce Caeli, n. 126-140.)

[3] Apud eundem,
“Vos misistis (ad) Johannem, et testatus est veritati: Ego vero non ab homine testimonium accipio” (v. 33, 34);
apud eundem,
“Jesus dixit, Amen dico tibi, quod quae scimus loquamur, et quae Vidimus testemur:… de caelo Veniens super omnes est, et quod vidit et audivit, hoc testatur” (iii. 11, (31,) 32);
apud eundem,
“Dixit Jesus, Etsi Ego testor de Me Ipso, verum est testimonium meum, quia scio unde veni et quo vado” (viii. 14);
per quod significatur, quod testetur de Se Ipso ex Se Ipso, quia erat Divinum Verum. Apud eundem,
“Cum venerit Paracletus… Spiritus veritatis,… ille testabitur de Me” (xv. 26)
“Paracletus” “Spiritus veritatis,” est Divinum Verum procedens a Domino (videatur n. 9818, 9820, 10330; et supra, n. (1)25).

[4] Et apud eundem,
“Dixit Pilatus, Num ergo Rex es Tu? Respondit Jesus, Tudicis, quia Rex Ego sum; Ego in hoc natus sum, et ad hoc veni in mundum, ut tester veritati; omnis existens ex veritate audit meam vocem… Et dixit Pilatus, Quid est veritas?” (xviii. 37, 38;)
quod Dominus ita responderit, cum interrogatus est num esset Rex, erat quia Dominus ut Rex est Divinum Verum, nam hoc est regium Domini in caelo, Divinum autem Bonum Ipsius est sacerdotium ibi; inde est, quod Dominus dixerit quod Rex sit, quod in hoc natus sit, et ad hoc venerit in mundum, “ut testetur veritati,” et quod “qui in veritate est, audiat vocem” Ipsius; et ideo quaesivit Pilatus, “Quid veritas,” ita num illa esset Rex. (Quod Divinum Verum sit regium Domini in caelis, videatur n. 3009, 5068; et quod ideo “reges” in Verbo significent illos qui in Divinis veris sunt, ita abstracte a pellonis significent Divina vera, n. 1672, 2015, 2069, 4575, 4581, 4966, 5044.) Quod “reges significent illos qui in Divinis veris, patebit clarius in explicatione sequentium in Apocalypsi, ubi nominantur “reges;” et mox infra, ubi dicitur, “Fecit nos reges et sacerdotes Deo et Patri suo.” Ex his constare potest, quod per “a Jesu Christo, Ipse Testis fidelis,” significetur Dominus quoad agnitionem Divini Humani, a quo omne Verum in caelo.

28. “Ipse Primogenitus ex mortuis.” – Quod significet ex quo omne bonum ibi, constat ex significatione “primogeniti,” cum de Domino, quod sit Divinum Bonum in caelo, ita omne bonum ibi; quod “primogenitus” id significet, est quia per “generationes” In genere et in specie significantur generationes spirituales, quae sunt boni et veri, seu amoris et fidei; inde est quod per “patrem,” matrem,” “filios,” “filias,” “generos,” “nurus,” “filios filiorum,” significantur bona et vera, quae generant, et quae generantur in suo ordine (n. 10490); in caelo enim non sunt aliae nativitates; et quia ita est, per “primogenitum” non intelligitur primogenitus, sed bonum caeli et ecclesiae, quia hoc primo loco est: nunc quia Dominus est ex quo omne bonum ibi, ideo Ille vocatur “Primogenitus.” Quod vocetur “Primogenitus ex mortuis,” est quia cum surrexit ex mortuis, Humanum suum per unionem cum Divino, quod in Se ex conceptione erat, fecit Divinum Bonum;

[2] inde est quod dicatur “Primogenitus ex mortuis,” et de Ipso apud Davidem,
“Ego Primogenitum dabo Illum, altum regibus terrae” (Psalm. lxxxix. 29 (Biblia Angelica, 27));
quid intelligitur per “altum regibus terrae,” videatur in subsequente articulo. (Quod Dominus, cum e mundo abivit, Humanum suum fecerit Divinum Bonum, videatur n. 3194, 3210, 6864, 7499, 8724, 9199, 10076; ita quod exiverit ex Patre et redierit ad Patrem, n. 3194, 3210; et quod post unitionem, Divinum Verum, quod est Paracletus Spiritus veritatis, procedat ab Ipso, n. 3704, 3712, 3969, 4577, 5704, 7499, 8127, 8241, 9199, 9398, 9407; sed hoc arcanum videatur plenius explicatum in opusculo De Doctrina Novae Hierosolymae, n. 293-295; et in locis ex Arcanis Caelestibus ibi citatis, n. 303-305.) Quoniam Dominus quoad Divinum Humanum vocatus est “Primogenitus,” ex causa quia omne bonum procedit ab Ipso, ideo omnia primogenita in Ecclesia Israelitica sancta fuerunt Jehovae, et ideo Levitae loco omnium primogenitorum in Israele recepti sunt, per filios enim Levi representati fuerunt illi ab ecclesia qui in bono charitatis sunt; et ideo cesserunt primogenito binae partes ex hereditate; et haec omnia ob causam, quia “primogenitum” significabat bonum quod a Domino, et in supremo sensu Ipsum Dominum quoad Divinum Humanum, ex quo omne bonum; omnia enim quae in Ecclesia Israelitica mandata fuerunt, erant repraesentativa Divinorum spiritualium et caelestium.

[3] Quod omnia primogenita in Ecclesia Israelitica sancta fuerint Jehovae, constat apud Moschen in his sequentibus locis: –
“Sanctifica Mihi omne primogenitum, aperturam omnis uteri, inter filios Israelis; in homine et in bestia mea sunto” (Exod. xiii. 2);
“Transire facies omnem aperturam uteri Jehovae; et omnis apertura (fetus) bestiae, quot erunt tibi masculi, Jehovae” (Exod. xiii. 12);
“Primitias frugum tuarum, et primitias vini tui non differes: primogenitum filiorum tuorum dabis Mihi: sic facies bovi tuo, et pecori tuo: septem diebus erit cum matre sua, octavo die dabis illud Mihi; et viri sanctitatis eritis Mihi” (Exod. xxii. 28-30 (B.A. 29-31));
quod etiam darent primogenita bestiae, erat quia illae etiam repraesentabant; et quia repraesentabant, etiam in holocaustis et sacrificiis adhibebantur. (Quid variae bestiae ibi repraesentabant, videatur n. 1823, 3519, 9280, 10042.
Quod Levitae loco omnium primogenitorum in Israele accepti sint, de qua re videatur Num. iii. 12, 13, 41, 45; cap. viii. 15-19,
erat causa, ut supra dictum est, quia “filii Levi” repraesentabant et inde significabant bonum charitatis, et “Levi” in supremo sensu Dominum quoad id bonum, videatur n. 3875, 3877, 4497, 4502, 4503, 10017.
Quod primogenito cesserint binae partes ex hereditate, Deut. xxi. 17,
erat quia “binae partes” significabant bonum amoris, n. 720, 1686, 5194, 8423.)

29. “Et lpse Princeps regum terrae.” – Quod significet ex quo omne verum ex bono in ecclesia, constat ex significatione “Princeps regum,” quod sit a quo omne verum; “princeps” est primarium, et “reges” sunt vera; et quia de Domino, qui hic “Princeps regum” vocatur, est a quo omne verum: (quod “princeps” sit primarium, videatur n. 1482, 2089, 5044; et quod “reds” sint vera, videbitur in explicatione versus sequentis, ubi dicitur, “Et fecit nos reges et sacerdotes,” n. 31:) et ex significatione “terrae,” quod sit ecclesia, de qua sequitur. Qui non scit sensum internum Verbi, non aliter potest scire quam quod reges totius terrae hic intelligantur; at usque non intelliguntur reges, nec terra, sed per “reges” illi omnes qui in veris ex bonu sunt, et per “terram” ecclesia. (Quod per “terram” significetur ecclesia, multis ostensum est in Arcanis Caelestibus, ex quibus haec ibi videantur: – Quod per “terram” significetur regnum Domini et ecclesia, n. 662, 1066, 1068, 1262, 1413, 2928, 3355, 4447, 4535, 5577, 8011, 9325, 9643: ex causa imprimis, quia per “terram” intelligitur Terra Canaan, et ibi fuerat ecclesia ab antiquissimis temporibus, n. 567, 3686, 4447, 4454, 4516, 4517, 5136, 6516, 9325, 9327: et quia in spirituali sensu per “terram” intelligitur gens quae ibi et ejus cultus, n. 1262. Quod “novum caelum et nova terra” significet ecclesiam in caelis et in terris, n. 1733, 1850, 2117, 2118, 3355, 4535, 10373. Quod per creationem caeli et terrae, in primis capitibus Geneseos, in sensu interno describatur instauratio Ecclesiae Antiquissimae, n. 8891, 9942, 10545: quod “creare” sit instaurare et regenerare, n. 10373. Quod “humus” etiam significet ecclasiam, sed “humus” ex receptione seminum, quae sunt vera, “terra” autem ex gente et ejus cultu, n. 566, (1)1068, 10570. Praeterea “terra,” quia significat ecclesiam, etiam significat religiosum, unde etiam idololatricum; ut “Terra Aegypti,” “Terra Philisthaeorum,” “Terra Chaldaea” et “Babelis,” et plures aliae. Quod “terra” significet ecclesiam, etiam paucis ostensum videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 3, 4.)

30. “Amanti nos et lavanti nos a peccatis nostris in sanguine suo.” – Quod significet Ipsius Amorem, et regenerationem per vera quae ab Ipso, constat ex significatione “lavare a peccatis,” quod sit regenerare (de qua in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 202-209) et ex significatione “in sanguine suo,” quod sit per vera quae ab Ipso (de qua in eadem Doctrina, n. 210-213, et ex Arcanis Caelestibus ibi, n. 217, 219, 222). Quod “sanguis” Domini significet vera ex bono, ita vera ex Domino, aegre potest percipi et credi ab homine qui nihil de sensu spirituali Verbi scit; et praeterea apparet remotum intelligere vera a Domino loco “sanguinis” Ipsius; sed usque non aliud intelligitur per “sanguinem” Domini in caelo, et hoc ex causa, quia Dominus ibi est Divinum Verum unitum Divino Bono; inde nemo ibi de sanguine et carne Ipsius cogitat. Cogitationem de illis vocant materialem, quae non datur apud illos. Dicunt etiam quod nec sciant quod caro et sanguis (2)nominentur in Verbo, ex causa quia illa quae sunt sensus litterae verbi vertuntur apud illos in spiritualia, quoniam illi spirituales sunt et non naturales; ita “caro,” ubi dicitur de Domino, in Divinum Bonum, et “sanguis” in Divinum Verum, utrumque procedens a Domino.

[2] Quod “caro” et “sanguis” nominentur in sensu litterae Verbi, est causa ut spiritualia correspondentia percipiantur in caelo: nam omnia spiritualia desinunt in naturalia, et in his habent suum planum ultimum; quare Divinum transiens caelos desinit in id, et ibi subsistit, comparative sicut domus super suo fundamento, et tunc est in suo pleno; inde est quod Verbum in littera tale sit, et quod “caro” et “sanguis” nominentur. Sed usque mirantur angeli quod homo ecclesiae, qui ex Verbo etiam spiritualis fieri potest, non ultra sensum litterae se patiatur elevari, ac de Domino et Ipsius carne et sanguine non spiritualiter sed materialiter cogitare: sed quia mirati sunt, et dictum est illis quod plerique, imprimis simplices, de illis spiritualiter cogitent; quapropter exploraverunt, num aliquis spiritualiter; et comperti sunt quod plerique, et fere, omnes simplices, cum obiverunt Sanctam Cenam, nihil cogitaverint de carne et sanguine, sed solum de sancto quod illis tunc a Domino; et perceperunt quod hoc jugiter provideatur a Domino, ob causam ut homo ecclesiae in spirituali idea tunc sit, et non in materiali.

[3] Quod materialis manducatio intellecta sit et recepta in doctrinis, est causa quia de Humano Domini cogitaverunt sicut de humano alius hominis, et non tunc simul de Divino in Humano Ipsius, rejicientes vocem Divini Humani; et qui ita de Humano Domini cogitaverunt, non potuerunt nisi quam materialiter de carne et sanguine Ipsius cogitare: aliter si cogitavissent de Domino secundum doctrinam universalem ecclesiae, quae est quod Divinum et Humanum Ipsius sit unica Persona, ac utrumque unitum sicut anima et corpus (videatur supra, n. 10 et 26). Praeterea in Verbo multis in locis nominatur “sanguis,” ut et quoque in Apocalypsi Ut (cap. vi. 12; cap. vii. 14; cap. viii. 7, 8; cap. xi. 6; cap. xii. 11; cap. xzv. 20; cap. xvi. 3, 4, 6; cap. xviii. 24; cap. xix. 2, 13);
quare velim in sequentibus per plura confirmare quod per “sanguinem” significetur verum quod a Domino, ac in opposito sensu falsum violentiam inferens illi vero.

31. (Vers. 6.) “Et fecit nos reges et sacerdotes.” – Quod significet quod ab Ipso simus in regno Ipsius spirituali et caelesti, constat ex significatione “regum,” quod sint qui in veris ex bono, et quia illi constituunt regnum spirituale Domini, quod sint qui in regno spirituali Ipsius; (quod “reges” in Verbo illos significent, patebit a sequentibus;) et a significatione “sacerdotum,” quod sint qui in bono amoris, et quia illi constituunt regnum caeleste Domini, quod sint qui in regno caelesti Ipsius. (Quod duo regna sint, in quae caeli in communi distincti sunt, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 20-28; et quod regnum spirituale dictatur regnum regium Domini, et quod regnum caeleste dicatur regnum sacerdotale Ipsius, ibid., n. 24.) Plurimis in locis in Verbo Prophetico nominantur reges; et qui non sensum internum scit, credit quod per “reges” ibi intelligantur reges; ast non intelliguntur reges, sed omnes illi qui in veris ex bono sunt, seu in fide ex charitate a Domino. Causa est, quia Dominus est solus Rex, et illi qui in veris ex bono sunt ab Ipso, “filii” Ipsius vocantur. Inde est quod per “principes,” “filios regni,” “filios Regis,” et quoque per “reges,” intelligantur illi; et quod abstracte ab idea personarum, ut fit in caelo, intelligantur vera ex bono; seu quod idem, fides ex charitate, quia Verum est fidei et bonum est charitatis.

[2] Quod non reges intelligantur, constare potest solum ex eo, quod hic dicatur quod Jesus Christus “fecerit nos reges et sacerdotes;” et postea,
“Fecisti nos Deo nostro reges et sacerdotes, et regnabimus super terram” ((Apoc.) v. 10);
et apud Matthaeum,
“Semen (bonum)” in agro seminatum “sunt filii regni” (xiii. 38);
“semen agri” sunt vera ex bono a Domino apud hominem (videatur n. 3373, 10248, 10249). Quisque etiam percipere potest quod Dominus non facturus sit omnes illos, de quibus ibi agitur, reges, sed quod illos dicat reges ex potentia et ex gloria quae illis qui in veris ex bono sunt a Domino. Ex his nunc videri potest quod per “Regem” in Verbo Prophetico intelligatur Dominus quoad Divinum Verum, et per “reges” et “principes” illi qui in veris ex bono sunt a Domino; et quia pleraque in Verbo etiam sensum oppositum habent, quod in eo sensu per “reges” significentur illi qui in falsis ex malo sunt.

[3] Quod per “Regem” in Verbo intelligatur Dominus quoad Divinum Verum, patet ab Ipsius Domini Verbis ad Pilatum:
“Dixit… Pilatus, Num ergo Rex es Tu? Respondit Jesus, Tu dicis, quia Rex sum Ego; Ego in hoc natus sum, et ad hoc veni in mundum, ut tester veritati; omnis existens in veritate audit vocem meam. Dixit ei Pilatus, Quid est Veritas?” (Joh. xviii. 37, 38.)
Ex interrogatione Pilati, “Quid est veritas?” patet quod intellexerit quod Dominus veritatem appellaverit “regem;” sed quia gentilis fuit, et non ex Verbo aliquid novit, non instrui potuit quod Divinum Verum esset a Domino, et quod Ipse esset Divinum Verum; ideo post interrogationem statim
Exivit ad Judaeos, dicens, “Ego nullam causam invenio in Eo;” et dein posuit super cruce, “Hic est Jesus Rex Judaeorum.” Et cum principes sacerdotum dicerent ei,”Ne scribe Rex Judaeorum, sed quod Ipse dixerit sum Rex Judaeorum, respondit Pilatus, Quod scripsi, scripsi” (Joh. xix. (4,) 19-22).

[4] Ex his intellectis sciri potest quid per “reges” in sequentibus locis intelligitur, in Apocalypsi: –
“Sextus angelus effudit phialam suam in flumen magnum Euphratem, et exsiccata est aqua ejus, ut pararetur via regum ab ortu solis” (xvi. 12);
Cum meretrice magna sedente super aquis multis “scortati sunt reges terrae” (xvii. (1,) 2);
“Septem capita sunt septem montes ubi mulier (1)sedet, et reges septem sunt; quinque ceciderunt, (et unus est,) alius nondum venit:… et decem cornua quae vidisti, decem reges sunt, qui regnum nondum acceperunt; sed potestatem sicut reges unam horam accipiunt cum bestia:… hi cum Agno pugnabunt, et Agnus vincet illos, quoniam Dominus dominorum est et Rex regum” (xvii. 9, 10, 12, 14);
“Et mulier, quam vidisti, est urbs magna, habens regnum super reges terrae” (xvii. 18);
“De vino irae scortationis” Babyloniae “biberunt omnes gentes, et reges terrae cum illa scortati sunt” (xviii. 3);
“Et vidi bestiam et reges terrae, et exercitus eorum congregatos facere proelium cum sedente super equo, et cum exercitu Ipsius” (xix. 19);
“Et gentes quae servatae sunt, in lumine (1)ejus ambulabunt, et reges terrae afferent gloriam et honorem suum in illam” (xxi. 24);
in his locis per “reges” non intelliguntur reges, sed omnes qui vel in veris ex bono sunt vel in falsis ex malo, ut supra dictum est. Similiter apud Danielem,
Per “regem meridiei” et per “regem septentrionis,” qui bellum inter se gesserunt (cap. xi. 1 ad fin.);
per “regem meridiei” ibi intelliguntur illi qui in luce veri ex bono sunt, et per “regem septentrionis” illi qui in tenebris ex malo sunt. (Quod “meridies” in Verbo significet illos qui in luce veri ex bono sunt, videatur n. 1458, 3708, 3195, 5672, 9642; et “septentrio” illos qui in tenebris falsi ex malo, n. 3708; et in genere in opere De Caelo et Inferno, n. 141-153, ubi agitur De Quatuor Plagis in Caelo.)

[5] Reges etiam pluries nominantur apud Proplletas in Veteri Testamento, et per eos similiter intelliguntur illi qui in veris ex bono a Domino sunt, et in opposito sensu qui in falsis ex malo: – Ut apud Esaiam,
“(1)Asperget gentes multas; super eo claudent reges os suum, quia quod narratum est illis viderunt, et quod non audiverunt intellexerunt” (lii. 15);
apud eundem,
“Zion Sancti Israelis,… suges lac gentium, et ubera regum suges’ (lx. (14,) 16);
apud eundem,
“Erunt reges nutricii tui, et principes mulieres lactatrices tuae; facic tenam incurvabunt se tibi” (xlix. 23).
(Et praeterea Esai. xiv. 9; cap. xxiv. 21; cap. lx. 10; Jerem. ii. 26; cap. iv. 9; cap. xlix. (2)138; Thren. ii. 6, 9; Ezech. vii. 26, 27; Hosch. iii. 4: Zeph. i. 8; Psalm. ii. 10; cx. 5.) (Falsa, Gen. xlix. 20.)

[6] Quia “reges” significant illos qui in veris ex bono a Domino sunt, ideo ab antiquis temporibus derivatum est, quod reges, cum coronabantur, insignirentur talibus quae significant vera ex bono; ut quod rex oleo ungeretur, quod portaret coronam ex auro, teneret dextra sceptrum, indueretur chlamyde purpurea, Sederet super throno argenteo, et cum insignibus equitaret super equo albo. (“Oleum” enim sgnificat bonum ex quo verum, n. 886, 4638, 9780, 9954, 10011, 10261, (10268,) 10269: “corona ex auro” super caput, simile, n. 9930: “sceptrum,” quod est baculis, potentlam veri ex bono, n. 4581, 4876, 466: “chlamys” et “pallium,” Divinum Verum in redo spirituali, n. 9825, 10005; et “purpura” amorem spiritualem boni, n. 9467: “thronus,” regnum veri ex bono, n. (1)5313, 6397, 8625; “argentum,” ipsum illud verum, n. 1551, 1552, 2954, 5658: “equus albus” intellectum illis statum ex illud in opusculo De Equo Angelis. Quod ritualia circa coronationes ragum involvant mala, sed quod cognitio de illis hodie perierit, n. 4581, 4966.)

[7] Quia ex his scitur quid “rex” in Verbo significat, Velim his addere,
Cur Dominus, cum Hierosolymam intravit, sederit super pullo asinae, et populus proclamaverit Ipsum tunc Regem, et quoque straverint vestimenta super Viam (Matth. xxi. 1-8; Marc. xi. 1-11; Luc. xix. 2; Joh. xii. 14-16);
quod praedictum est apud Sachariam,
“Exulta filia Zionis, clange filia Hierosolymae, ecce Rex tuus veniet tibi justus et salvans, equitans super asino et super pullo asinae” (ix. 9; Matth. xxi. 5; Joh. xii. 15).
Causa erat, quia sedere super asino et super pullo asinae erat insigne summi judicis et regis; quod constare potest ex his sequentibus:
“Cor meum ad legislatores Israelis qui equitatis super asinabus candidis” (Judic. v. 9, 10);
“Non recedet sceptrum de Jehudah, nec legislator ab inter pedes ejus, usque dum Venit Schilo;… qui ligabit ad vitem asininum pullum suum, et ad Vitem nobilem filium asinae suae” (Gen. xlix. 10, 11).
Quia sedere super asino et pullo asinae tale insigne erat, ideo
Judices equitabant super asinabus albis (Judic. v. 9. 10);
Et filii (1)eorum super pullis asinae (Judic. x. 4; et cap. xii. 14);
Et ipse rex, cum coronabatur, super mala (1 Reg. i. 33);
Ac filii ejus super mulis (2 Sam. xiii. 29).
Qui non scit quid per “equum,” “mulum,” et “pullum asinae” in sensu repraesentativo significatur, credet quod Domini equitatio super pullo asinae significaverit miseriam et humiliationem; sed significabat magnificentiam regiam; quapropter etiam populus tunc proclamabat Dominum Regem, et vestimenta straverunt super viam. (Quod hoc factum sit cum iret Hierosolymam, erat causa quia per “Hierosolymam” significatur ecclesia, videatur in opusculo De Nova Hierosolyma et ejus Doctrina, n. 6; et quod “vestimenta” significent vera induentia num, et servientia illi, in Arcanis Caelestibus, n. 1073, 2576, 5148, 5319, 5954, 9212, (9215,) 9216, 9952, 10536; et in opere De Caelo et Inferno, n. 177-182.)

[8] Ex his nunc patet quid per “Regem” et per “reges” in Verbo significatur; ita quoque quid per “Unctum,” “Messiam,” et “Christum;” nam “Unctus,” “Messias,” et “Christus,” similiter ac “Rex,” significant Dominum quoad Divinum Verum procedens ex Divino Bono Ipsius; Rex enim dicitur “Unctus,” et Unctus vocatur Messias in lingua Hebraea, ac Christus in lingua Graeca. (Sed quod Dominus quoad Divinum Humanum solus fuerit “Unctus Jehovae,” quia in Illo solo erat Divinum Bonum Divini Amoris a conceptione, conceptus enim erat a Jehovah, at quod omnes uncti modo repraesentaverint Ipsum, videatur n, 5954, 10011, (10268,) 10269. Quod autem “sacerdotes” significent bonum quale est in Regno caelesti, videatur in Arcanis Caelestibus: nempe quod sacerdotes repraesentaverint Dominum quoad Divinum Bonum, n. 2015, 6148. Quod sacerdotium esset repraesentativum Domini quoad opus salvationis, quia hoc erat ex Divino Bono Divini Amoris Ipsius, n. 9809. Quod sacerdotium Aharonis, filiorum ejus, et Levitarum, fuerit repraesentativum operis salvationis successivo ordine, n. 10017. Quod inde per “sacerdotium” et per “sacerdotia” in Verbo significetur bonum amoris quod a Domino, n. 9806, 9809. Quod per duo nomina “Jesus” et “Christus” significetur tam sacerdotale quam regium Ipsius; nempe per “Jesum” Divinum Bonum,” et per “Christum Divinum Veram, n. 3004, 3005, 3009. Quod sacerdotes qui non agnoscunt Dominum significent contrarium, similiter reges; nempe malum, et falsum ex malo, n. 3670.)

32. “Deo et Patri suo” Quod significet per Divinum Verum et Divinum Bonum, constare potest ex eo, quod “Deus” sit Divinum Verum, et “Jehovah” Divinum Bonum, et quod ideo in Verbo Dominus dicatur “Deus” ubi agitur de Divino Vero, ac “Jehovah” ubi de Divino Bono (n.2586, 11769, 2807, 2822, 3921, 4287, 4402, 7010, 9167); sed hic pro Jehovah dicitur “Pater,” quia Pater Domini erat Jehovah, et per “Patrem” simile intelligitur quod per “Jehovam.” Per utrumque, Deum et Patrem, solus Dominus intelligitur; nam Pater in Ipso erat, sicut anima est in suo corpore (videatur supra, n. 10 et 26); erat enim conceptus a Jehovah, et a quo quis concipitur, ab illo est anima ejus; quapropter cum Dominus nominavit Patrem, intellexit Divinum suum in Se Ipso. Inde est quod dixerit,
Quod Pater in Se sit, et Ipse in Patre (Joh. x. 38; cap. xiv. 10, 11);
Quod Pater et Ipse unum sint (Joh. (1)x. 30);
Quod non solus sit, sed Ipse et Pater (Joh. xvi. 32).
(Quod Dominus appallaverit Divinum Jehovae, quod in Se ex conceptione, et quod erat esse vitae Ipsius in Humano suo, “Patrem;” ac Divinum Verum quod ex Divino Bono “Filium,” n. 2803, 3704, 7499, 8328, 8897. Quod “Filius hominis” sit Divinum Verum, et “Pater” Divinum Bonum, n. 1729, 1733, 2159, 2628, 2803, 2813, 3255, 3704, 7499, 8897, 9807. Praeterea videantur quae in Doctrina Novae Hierosolymae ex Arcanis Caelestibus citata sunt de unitione Divini, quod Jehovah Pater vocatur, cum Divino Humano Domini, n. 304.)

33. “Ipsi gloria et robur in saecula saeculorum.” – Quod (significet) illa, nempe Divinum Bonum et Divinum Verum, a Domino solo in aeternum, constat a significatione “gloriae,” quod sit Divinum Verum in caelo (de qua n. 4809. (2)5922, 8267, 8427, 9429); et ex significatione “roboris,” quod sit Divinum Bonum per Divinum Verum, quoniam Divino Bono per Divinum Verum est omne robur et omnis potentia (videatur n. 3091, 3563, 6344, (3)6423, 8304, 9643, 10019, 10182; et in opere De Caelo et Inferno, ubi agitur De Potentia Angelorum Caeli a Domino, n. 228-233): quod “In saecula saeculorum” sit in aeternum, patet absque explicatione. Quod “gloria” sit Divinum Verum in caelo est quia Divinum Verum ibi est lux; et illa quae ex luce caeli existunt, vocantur gloria, quia existunt a Domino, et repraesentant Divinum Verum quod ab Ipso, et narrant gloriam Ipsius; imprimis quae intra angelum, quae sunt intelligentiae et sapientiae. (Quod lux caeli sit Divinum Verum, et quod omnia quae in caelo sunt, tam extra quam intra angelum, ex luce ibi existant, videatur in Opere De Caelo et Inferno, n. 126-140, 172, 173, 176.) Creditur in mundo quod per “gloria sit Deo” intelligatur quod Deus velit gloriam ab homine propter Se, et quod illa afficiatur, ac propterea benefaciat; sed fallitur. Deus vult gloriam ab homine propter hominem; sic enim homo omnia tribuit Divino et nihil sibi; et cum hoc facit, tunc Divinum potest influere cum Divino Vero et dare ei intelligentiam et sapientiam: sic et non aliter Dominus glorificatur in homine; Dominus enim amat unumquemvis, et ex amore vult ut gloria Ipsius, hoc est, Divinum Verum, sit in illis; quod etiam docet Dominus apud Johannem:
“Si manseritis in Me, et verba mea in vobis manserint, quodcunque volueritis, petetis, et fiet vobis; in hoc glorificatus est Pater meus, ut fructum multum feratis, et efficiamini discipuli mei” (xv. 7, 8).
(Quod salus generis humani sit gloria Domini, n. 4347, 4593, 5957, 7550, 8263, 10646.)

34. “Amen.” – Quod significet confirmationem Divinam, constat ex significatione “amen,” quod sit veritas, hoc enim significatur per amen in lingua Hebraea; et quia omnis veritas quae veritas est Divina, ideo “amen,” cum dicitur in Verbo, significat Divinam confirmationem. Verum enim confirmat omnia, ac Divinum Verum se ipsum; et quia Dominus erat ipsum Divinum Verum, cum fuit in mundo, ideo Dominus toties dixit “Amen.”

35. VERSUS 7, 8.
“Ecce venit cum nubibus, et videbit Ipsum omnis oculus, et qui Ipsum transfixerunt; et plangent super Ipsum omnes tribus terrae; etiam, amen. Ego sum Alpha et Omega, Principium et Finis, dicit Dominus, qui est et qui fuit et qui venturus, qui omnipotens.”
7. “Ecce venit eum nubibus,” significat quod Dominus Se revelaturus in Verbo per sensum internum (n. 36); “et videbit Ipsum omnis oculus,” significat quod agnituri omnes qui in veris ex bono sunt (n. 37); “et qui Ipsum transfixerunt,” significat quod etiam visuri illi qui in falsis ex malo (n. 38); “et plangent super Ipsum omnes tribus terrae,” significat quod falsa ecclesiae repugnatura (n. 39); “etiam, amen,” significat confirmationem Divinam quod ita futurum (n. 40).
8. “Ego sum Alpha et Omega, Principium et Finis,” significat quod omnia regat ex primis per ultima, et sic omnia caeli in aeternum (n. 41); “dicit Dominus, qui est et qui fuit et qui venturus,” significat ab Ipso quibus,” omne in omnibus caeli et ecclesiae ab aeterno in aeternum, et Jehovah (n. 42); “qui omnipotens,” significat ex Se (n. 43).

36. (Vers. 7.) “Ecce venit cum nubibus.” – Quod significet quod Dominus Se revelaturus in Verbo per sensum internum, constat ex significatione “venire,” cum de Domino, quod sit Se revelare; et ex significatione “nubium,” quod sint Divina vera in ultimis, ita Verbum in littera, nam Verbum quoad sensum litterae est Divinum Verum in ultimis; et quia unumquodvis ibi continet sensum internum seu spiritualem, ideo “venire cum nubibus” est revelare Se per illum sensum. Quod “nubes” Divina vera in ultimis significent, est ex apparentiis in spirituali mundo; ibi apparent nubes in varia luce, in intimo seu tertio caelo in flammea, in medio seu secundo in candida, ac in ultimo seu primo in densiori; et quisque ibi novit quod significent Divinum Verum a Domino per angelos; nam cum Divinum Verum procedens a Domino, quod est ipsa lux caeli, transit angelos, apparet id sicut nubes, purior et densior secundum intelligentiam eorum. Tales nubes mihi multoties Visae Sunt, et quoque perceptum quid significant. Inde est, quod per “nubes,” quales apparent coram oculis hominum in mundo, significetur Divinum Verum in ultimis; et quia Verbum in littera est Divinum Verum in ultimis, quod id per “nubes” significetur.

[2] Qui non scit quod “nubes” id significent, credere potest quod Dominus ad ultimum judicium venturus sit in nubibus, et appariturus in gloria, secundum Ipsius Verba apud Evangelistas, ubi dicit,
“Tunc patebit signum Filii hominis in caelo;… et videbunt Filium hominis venientem in nubibus caeli cum potentia et gloria multa” (Matth. xxiv. 30; Marc. xiii. 26; Luc. xxi. 27).
“Consummatio saeculi,” de qua ibi agitur, est ultimum tempus ecclesiae; et adventus Domini tunc est revelatio Ipsius, ac Divini Veri quod ab Ipso, in Verbo per sensum internum; alibi quam in Verbo Dominus non Se revelat, nec aliter ibi quam per sensum internum; “potentia et gloria” etiam significant Verbum in sensu interno. (Quod hodie id impletum sit, nempe quod saeculum sit consummatum, ac ultimum judicium peractum, et quoque quod Dominus venerit in nubibus caeli, hoc est, revelaverit sensum internum Verbi, constare potest ex opusculo De Ultimo Judicio, a principio ad finem; et quoque in opere De Caelo et Inferno, n. 1; tum in Doctrina Novae Hierosolyma, n. 249-266. Quod “consummatio saeculi” significet ultimum tempus ecclesiae, videatur n. 4535, 10622; quod “adventus Domini” revelationem Divini Veri per sensum internum, n. 3900, 4060; quod “nubes” sensum litterae Verbi, n. 4060, 4391, 5922, 6343, 6752, 8106, 8781, 9430, 10551, 10574; quod “gloria” significet Divinum Verum in caelo, ita sensum internum, quia hic est Divinum Verum in caelo, n. 5922, 9429, 10574; quod dicatur “venturus in potentia,” est quia omnis potentia est Divino Vero quod a Domino, in opere De Caelo et Inferno, n. 228-233, 539.) Simile intelligitur per Domini verba ad principem sacerdotum:
“Jesus dixit” principi sacerdotum, “Ex nunc Videbitis Filium hominis sedentem ad dextram potentiae, et venientem in nubibus caeli” (Matth. xxvi. (1)64; Marc. xiv. 62);
“Filius hominis” est Dominus quoad Divinum Verum; “sedere ad dextram potentiae,” est cui omnipotentia; “venire in nubibus caeli” est revelatio Divini Veri de Ipso in Verbo, nam Se Ipsum revelavit; et quoque omnia quae continentur in sensu interno, in quo agitur praecipue de glorificatione Humani Ipsius, implevit.

[3] Simile per “nubes in sequentibus his locis significatur: – Apud Danielem,
“Videbam (in) visionibus noctis, quod ecce cum nubibus caeli similis Filio hominis veniebat” (vii. 13);
in Apocalypsi,
“Aspexi, et ecce nubes candida; et nubi insidebat similis (2)Filio hominis, habens impositam capiti suo coronam” (xiv. 14, 16);
apud Esaiam,
“Ecce Jehovah insidens (5)nubi levi” (xix. 1);
apud Davidem,
“Cantate Deo, laudate nomen Ipsius, extollite equitantem super nubibus” (Psalm. lxviii. 5 (B.A. 4));
apud eundem,
“Jehovah ponit nubes currum suum; ambulat super alis Venti” (Psalm, civ. 3).
Quis non videre potest quod haec non intelligenda sint secundum sensum litterae, nempe quod Jehovah “insideat nubi,” quod “equitet super nubibus,” et quod “ponat nubes currum suum”? Qui spiritualiter cogitat, is scire potest quod Jehovah in suo Divino Vero sit, hoc enim procedit ab Ipso; consequenter quod id per “nubes” ibi intelligatur. Ideo etiam dicitur quod “Jehovah ponat nubes currum suum, per “currum” enim significatur doctrina veri (videatur n. (4)2762, 5321, 8215).

[4] Similiter in his locis: – Apud Esaiam,
“Destillate caeli superne, et superiores nubes justitiam” (xlv. 8);
apud Nahum,
“Jehovae (1)via cum nube et procella, et nubes pulvis pedum Ipsius i. 3);
apud Davidem,
“Tribuite robur Deo, cujus excellentia est super Israelem, et cujus robur in superioribus nubibus” (Psalm. lxviii. 35 (B.A. 34));
apud Mosen,
“Non sicut Deus Jeschurun, equitans in caelo in auxilio tuo, et in magnificentia (2)sua super nubibus” (Deutr. xxxiii. 26);
apud Davidem,
“Testis in nubibus fidelis” (Psalm. lxxxix. 38 (B.A. 37)).
Ex his constare potest quid significatur per
“Quod nubes atrium interius impleverit (Ezech. x. 3, 4);
Et quod nubes resederit super tentorium (de quo saepius apud Mosen);
tum quod
Cum Jesus transformatus fuit, visus sit in gloria, et quod nubes obvelaverit tres Ipsius discipulos, et quod e nube illis dictum sit, “Hic est Filius meus dilectus” (Matth. (1)xvii. 1-10; Marc. ix. 1-11; Luc. ix. 28-(4)36).
(Videantur etiam quae de Domino in medio angelorum viso in nube, in opusculo De Telluribus in Universo, n. 171, vita sunt.)

37. “Et videbit Ipsum omnis oculus.” – Quod significet quod agnituri omnes qui in veris ex bono sunt, constat ex significatione “videre,” quod sit intelligere, percipere et agnoscere (de qua n. 2150, 2325, 2807, 3764, 3863, 3869, 4723, 10705); et ex significatione “oculi,” quod sit intellectus et fides (de qua n. 2701, 4403-4421, 4523-4534, 9051, 10569), ita qui in veris ex bono sunt; nam hi in fide sunt et inde intellectu. Quod “oculus” significet intellectum et fidem, est ex correspondentia; intellectus enim est visus internus, et is visus est qui videt per oculum; determinat enim hunc ad objecta, et disponit interiora ejus, quae sunt plura, ad receptionem: inde apparet iris et pupilla nunc dilatata, nunc contracta, nunc obscura, nunc lucida, quandoque scintillans, prorsus secundum intellectus cupidinem et desiderium. Inde est, quod ab oculis aliquatenus videri possit affectio cogitationis. Ex hac correspondentia est quod “oculus” significet intellectum. Quod etiam “oculus” significet fidem, est quia vera fidei non alibi quam in intellectu resident; vera quae non ibi resident, non sunt in homine (videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 28-36). Quod “oculus” in sensu spirituali sit fides, est quoque ex aspectu Domini ab angelis; vertunt enim jugiter faciem ad Ipsum, et Vident Ipsum fide et intellectu (de qua conversione videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 123, 142, 143, 145, 151, 153, 255, 272, 510).

38. “Et qui Ipsum transfixerunt,” – Quod significet quod etiam visuri illi qui in falsis ex malo, constat ex significatione “transfigere,” quod sint qui prorsus negant Dominum, illi enim apud se occidunt Illum et transfigunt; sunt etiam qui intelliguntur per
Militem qui transfixit latus Ipsius (Joh. xix. (34,) 35-37);
per “militem” et “milites” ibi intelliguntur qui ab ecclesia sunt, et pro Domino militarent; ibi in specie qui ab Ecclesia Judaica, et in genere omnes qui ab ecclesia in falsis ex malo sunt. Quia “milites” illos significabant, ideo illi vestimenta Domini diviserunt, et super tunicam sortem jecerunt; per quae intelligitur quod Ecclesia Judaica disperserit Divina vera quae in Verbi sensu litterae, at quod non potuerint (dispergere) vera interiora seu vera quae sunt sensus interni. (Nam “vestimenta” significant vena in ultimis, n. 2576, 5248, 6918, 9158, 9212; “dividere” significat dissipare et dispergere, n. 4424, 6360, 6361, 9093: et “tunica” vela interiora, n. (1)9048, 9212, 9216, 9826.)

39. “Et plangent super Ipsum omnes tribus terrae.” – Quod significet quod falsa ecclesiae repugnatura, constat ex significatione “plangere,” quod sit lugere, dolere, indignari, irasci, aversari, ita quoque repugnare; et ex significatione “tribuum,” quod sint omnia Vera et bona in complexu, et in opposito sensu omnia falsa et mala in complexu (de qua sequitur); et ex significatione “terrae,” quod sit ecclesia (de qua supra, n. 29); inde per “omnes tribus terrae” significatur tota ecclesia; et per quod “plangent super Ipsum,” significatur quod vera et bona non amplius, quia falsa et mala regnatura et repugnatura. Agitur enim in hoc versu in genere de statu ecclesiae qualis futurus in fine ejus, quando non amplius fides quia non charitas; quod nempe Dominus tunc Se revelaturus, et agnituri omnes qui in veris ex bono sunt, et quoque visuri qui in falsis ex malo, sed quod falsa ecclesiae repugnatura. (Quod in Apocalypsi non agatur de successivis statibus ecclesiae, sed ultimo statu quando find ejus, videatur supra, n. 5; et quod finis ejus sit quando non fides quia non charitas, in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-39, seq.; et cum non fides quia non charitas, tunc falsa ex malo regnant, quae veris ex bono repugnant.)

[2] Saepius in Verbo nominantur “tribus,” quia populus Israeliticus in duodecim tribus divisus fuit; et qui non scit sensum internum Verbi, autumat quod per “tribus” intelligantur tribus Israelis; at usque non per “tribus” intelliguntur tribus, nec per “Israelem” intelligitur Israel; Sed per “tribus” intelliguntur omnes qui in veris ex bono sunt, et per “Israelem” ecclesia Domini. Qui hoc non novit, facile arripiet communem fidem quod filii Israelis prae omnibus in universo terrarum orbe electi fuerint, et quoque quod demum introducendi sint in Terram Canaanem, immo etiam quod ex illis imprimis caelum futurum sit; cum tamen per nomina illorum non illi intelliguntur, sed qui in veris ex bono, ita qui ab ecclesia sunt; per duodecim tribus omnes, ac per unamquamvis aliquod speciale verum ac bonum, quod est illis qui ab ecclesia.

[3] Ex his intellectis constare potest, quid intelligitur per haec in Apocalypsi:
“Audivi numerum signatorum, centum quadraginta quatuor millia signatos ex omnibus tribubus filiorum Israelis: ex tribu Jehudae duodecim millia signatos; ex tribu Ruben duodecim millia signatos; ex tribu Gad duodecim millia signatos: ex tribu Ascher duodecim millia signatos; ex tribu Naphthali duodecim millia signatos; ex tribu Menasche duodecim millia signatos: ex tribu Schimeon duodecim millia signatos; ex tribu Levi duodecim millia signatos; ex tribu Isaschar duodecim millia signatos: ex tribu Sebulon duodecim millia signatos; ex tribu Joseph duodecim millia signatos; ex tribu Benjamin duodecim millia signatos” (vii. 4-8).
Hic non intelliguntur illi qui ex gente Israelitica, sed omnes quotcunque sunt qui in veris ex bono; hi enim omnes signati sunt ad caelum. Numeri “144000” et “12000” etiam omnes significant, et unaquaevis tribus omnes illos qui in eo vero aut bono quod per nomen ejus significatur. (Ut constare potest ex ostensis in Arcanis Caelestibus: ut quodnam bonum et verum significatur par “Jehudam,” n. 3881, 6363; quodnam per “Rubenem,” n. 3861, 3866, 4605, 4761, 4734, 4761, 6342-6345; quodnam per “Gadem,” n. 3934, 3935; quodnam “Ascherem,” n. 3938, 3939, 6408; quodnam per “Naphthalin,” n. 3927, 3928; quodnam per ” Menaschen,” n. 3969, (5351), 5354, 6222, 6234, 6238, 6267, 6296; quodnam per “Schimeonem,” n. 3869-3872, 4497, 4502, 4503, 5482, 5626, 5630; quodnam per “Levi,” n. 3875, 3877, 4497, 4502, 4503; quodnam per “Isascherem,” n. 3956, 3957; quodnam per “Sebulonem,” n. 3960, 3961, 6383; quodnam per “Josephum,” n. 3909, 3971, 4669, 6417; et quodnam per “Benjaminem,” n. 3969, 4592, 5411, 5413, 5443, 5639, 5686, 5688, 5689, 6440. Quod omnes numeri in Verbo significent res, n. 482, 487, 647, 648, 755, 813, 1963, 2075, 2252, 3252, 4264, 4495, (1)4670, 5265, 6175, 9488, 9659, 10217, 10253: quod “duodecim” significent omnes et omnia quoad vera ex bono, n. 577, 2089, 2129, 2130, 3272, 3858, 3913: similiter numeri “72,” “144”, 12000, 144000,” quia ex 12 per multiplicationem exsurgunt, n. 7973; quod numari multiplicati simile significent cum simplicibus a quibus rer multiplicationem existunt, n. 5291, 5335, 5708, 7973.)

[4] Qui non scit quod numeri significent res, et quid numeri,” “144,” et “12000” tum quid “tribus” et “apostoli,” is nec scire potest, quid significant haec in Apocalypsi:
Sancta civitas Hierosolyma Nova “habebat murum magnum et altum habentem portas duodecim, et in portis angelos duodecim, et nomina inscripta, quae sunt nomina duodecim tribuum Israelis:… et murus habebat fundamenta duodecim, in quibus duodecim nomina apostolorum Agni.” Murus erat centum quadraginta quatuor cubitorum; ac longitudo et latitudo civitatis, duodecim millia stadiorum (xxi. 12, 14, 16, 17).
Quid per omnia illa significatur, videas explicatum in opusculo De Nova Hierosolyma et ejus Doctrina (n. 1); quod nempe per “Hierosolymam” significetur ecclesia quoad doctrinam; per “murum” ejus vera tutantia; per “portas” vera introducentia; per “fundamenta” cognitiones super quibus doctrina fundatur; per “duodecim angelos” et per “duodecim tribus,” omnia vera et bona in complexu; similiter per “duodecim apostolos;” et quod per numeros “12,” “144,” et “12000,” omnia et omnes.

[5] Porro, qui scit quod talia per “duodecim tribus” significantur, is videre potest arcanum quod inest,
Cur nomina duodecim tribuum insculpta fuerunt lapidibus pretiosis in urim et thummim, et praeterea quid pectorale illud significavit (Exod. xxviii. 21; cap. xxxix. 10-15).
(Arcanum id videatur evolutum n. 3858, 6335, 6640, 9863, 9865, 9873, 9874, 9905.) Is etiam videre potest, quid significatur per quod
Duodecim apostoli sederent super duodecim thronis, et judicaturi duodecim tribus Israelis (Matth. (1)xix. 28);
quod nempe Dominus solus judicaturus sit per Vera ex bono unumquemvis (n. 2129, 6397): tum quid intelligitur per
Prophetica Israelis patris de filiis suis (Gen. xlix.);
ut et quid in plurimis locis in Verbo, ubi tribus nominantur (Ut Esai. xix. 13; cap. xlix. 6; cap. lxiii. 17; Jerem. x. 16; Ezech. xlviii. 1, seq.; Psalm. cxxii. 3-5; Deutr. xxxii. 8; Num. xxiv. 2; Apoc. v. 9; cap. vii. 9; cap. xi. 9; cap. xiii. 7; cap. xiv. 6; et alibi);

[6] et porro quid per Domini Yerba de consummatic ne saeculi et de adventu Ipsius:
“Post afflictionem dierum istorum sol obscurabitur, et luna non dabit lumen suum, et stellae cadent de caelo, et potentiae caelorum commovebuntur: et tunc apparebit signum Filii hominis in caelo; et tunc plangent omnes tribus terrae: et videbunt Filium hominis venientem in nubibus caeli cum potentia et gloria multa” (Matth. xxiv. (1)29, 30).
(Quae quoad singula videantur explicata in opere De Caelo et Inferno, n. 1; et haec lequentia in Arcanis Caelestibus, nempe quod duodecim tribus Israelis repraesentaverint et inda significaverint omnia vera et bona in complexu, ita omnia fidei et amoris, n. 3858, 3926, 4060, 6335: quod similia duodecim apostoli, n. 2129, 3354, 3488, 3858, 6397. Quod vasia significant secundum ordinem in quo nominantur, n. 3862, 3926, 3939, 4603, seq., 6337, 6640, 10335.)

40. “Etiam, amen.” – Quod significet confirmationem Divinam quod ita futurum, constat ex significatione “etiam,” quod sit confirmatio praecedentium quod ita futurum; et ex significatione “amen,” quod sit confirmatio Divina (de qua supra, n. (2)34),

41. (Vers. 8.) “Ego sum Alpha et Omega, Principium et Finis.” – Quod significet quod omnia regat ex primis per ultima, et sic omnia caeli in aeternum, constat ex significatione “Alpha et Omega,” quod sit primus et ultimus, seu in primis et in ultimis; et qui est in primis et in ultimis, etiam regit intermedia, ita omnia. Haec dicuntur de Divino Humano Domini, quia de Jesu Christo, per quae nomina intelligitur Divinum Humanum Ipsius (videatur supra, n. 26); per hoc Dominus est in primis et ultimis. Quod autem regat omnia ex primis per ultima est arcanum quod non potest ab homine adhuc percipi, homo enim non scit aliquid de successivis gradibus in quos caeli sunt distincti, et in quos etiam interiora hominis, et parum de eo quod homo quoad carnem et ossa sit in ultimis; nec percipit quomodo intermedia per ultima a primis reguntur: et tamen usque Dominus in mundum venit ut indueret Humanum, et hoc glorificaret, hoc est, Divinum faceret usque ad ultimum, hoc est, usque ad carnem et ossa, ut omnia ita regeret. Quod Dominus tale Humanum induerit, et Secum in caelum tulerit, notum est in ecclesia, ex eo quod nihil de Corpore suo reliquerit in sepulcro; et quoque ex Ipsius verbis ad discipulos, dicendo,
“Videte manus meas et pedes meos, quod Ipse Ego sim; (palpate Me,) et videte, quia spiritus carnem et ossa non habet, sicut Me videtis habentem” (Luc. xxiv. 39).
Per id itaque Dominus in ultimis est; et quia haec etiam Divina fecit, Se in Divinam potentiam regendi omnia ex primis per ultima immisit. Si Dominus hoc non fecisset, periisset aeterna morte genus humanum in hac tellure. Sed hoc arcanum non ulterius deducitur, quia plura scienda sunt, per quae idea formari et comparari potest de regimine Divino per ultima ex primis. (Aliquid tamen ad intellectum venire potest ex illis quae in Arcanis Caelestibus ostensa sunt, quae sunt haec: – Quod interiora successive influit in externa, usque in extremum seu ultimum, et quod ibi etiam existant, et quod ibi subsistant, n. 634, 6239, 6465, 9216, 9217; quod non modo successive influant, sed etiam forment in ultimo simultaneum, quo ordine, n. 5897, 6451, 8603, 10099; quod ideo omnia interiora contineantur in nexu a primo per ultimum, n. 9828, et in opere De Caelo et Inferno, n. 297; quod inde in ultimis sit robur et potentia, n. 9836; quod inde etiam ultimum prae interioribus sanctum, n. 9824; quod inde “primum et ultimum” significent omnia, n. 10044, 10329, 10335. De gradibus successivis in quos caeli sunt distincti, et in quos etiam interiora hominis, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 38.) Dicitur etiam quod Dominus sit “Principium et Finis;” et per id intelligitur ab aeterno in aeternum: sed hoc nec explicari ad captum ulterius potest quam explicatum est supra (n. 23), quae videantur.

42. “Dicit Dominus, qui est et qui fuit et qui venturus.” – Quod significet ab Ipso qui est omne in omnibus caeli et ecclesiae ab aeterno in aeternum, et Jehovah, constat ex illis quae supra (n. 23) explicata sunt, ubi eadem.

43. “Qui omnipotens.” – Quod significet ex Se, constat ex eo, quod nulli aliqua potentia sit in caelis quam soli Domino; quare angeli tantum potentiae sunt, seu tantum potentes, quantum a Domino accipiunt; et tantum accipiunt quantum in Divino Bono unito Divino Vero sunt, nam hoc est Dominus in caelo. Inde patet quod solus Dominus sit potens, et nusquam aliquis in caelo quam a Domino. Causa est, quia Divinum Domini est omne in omnibus ibi, facit enim caelum in communi, et apud unumquemvis in particulari. Sunt etiam omnia ab Ipso creata quae creata sunt, ita caelum et terra, quod etiam Ipse docet apud Johannem:
“In principio erat Verbum, ac Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum Omnia per Ipsum facta sunt, et sine Ipso factum est nihil quod factum est. In Ipso vita erat, et vita erat lux hominum Et Verbum Caro factum est, et habitavit in nobis” (i. (1)1, 3, 4, 14).
Per “Verbum” intelligitur Divinum Verum quod in caelis a quo omnia ibi sunt. Quod illud sit Dominus quoad Divinum Humanum, patet, quia dicitur, “Et Verbum Caro factum est, et habitavit in nobis;” et quia omnis angelorum vita inde est, et quoque omnis lux in caelis inde est, dicitur, “In Ipso vita erat, et vita erat lux hominum.” (Sed haec omnia melius illustrata videantur in opere De Caelo et Inferno; quod nempe Divinum Domini faciat caelum, n. 7-12; quod hoc sit Divinum Humanum Ipsius, n. 78-86; quod inde omnis vita angelis, n. 9; et quoque omnis lux caeli, n. 126-140; quod omnis potentia angelis sit ex Domino, et nulla a se ipsis, n. 228-233. Ex his patet, quod omnipotens sit ex se esse, vivere, et posse.) Quod Divinum Humanum Domini aeque ex Se sit, vivat, et possit, ac Divinum Ipsius in Ipso, quod “Pater” vocatur, etiam docet Dominus:
“Quemadmodum Pater habet vitam in Se Ipso, ita dedit Filio habere vitam in Se Ipso” (Joh. v. 26);
et quod nemo alius vitam habeat in se ipso:
Jesus dixit, “sine Me non potestis facere quicquam” (Joh. xv. 5).

44. VERSUS 9-11
“Ego Johannes, qui et frater vester, et consocius in afflictione, (et) in regno, et (patiente) exspectatione Jesu Christi; eram in insula vocata Patmos, propter Verbum Dei, et propter testimonium Jesu Christi. Factus sum in spiritu in Dominica die, et audivi post me vocem magnam, tanquam tubae, dicentis, Ego sum Alpha et Omega, Primus et Ultimus; quod vides scribe In libro, et mitte Ecclesiis, illis in Asia, Ephesum, et Smyrnam, et Pergamum, et Thyatira, et Sardes, et Philadelphiam, et Laodiceam.”
9. “Ego Johannes,” significat doctrinam de Domino (n. 45); “qui et frater vester,” significat et de bono amoris in Ipsum (n. 46); “et consocius in afflictione,” significat verum fidei infestatum a falsis (n. 471; “(et)in regno,” significat in ecclesia ubi vera (n. 48); et (patiente) exspectatione Jesu Christi,” significat ubi cognitio Divini in Humano Ipsius (n. 49); etiam in insula vocata Patmos,” significat revelationem gentibus (n. 50); propter verbum Dei,” significat ut recipiatur Divinum Verum (n. 51); “et propter testimonium Jesu Christi,” significat ac ut agnoscatur, Divinum Humanum Domini (n. 52).
10. “Factus sum in spiritu,” significat statum spiritualem cum revelatio (n. 53); “in Dominica die,” significat Divinum tunc influxum (n. 54); et audivi post me vocem magnam tanquam tubae,” significat perceptionem manifestam Divini Veri e caelo revelati (n. 55).
11. “Dicentis, Ego sum Alpha et Omega, Primus et Ultimus,” significat qui omnia regit ex primis per ultima, et sic omnia caeli in aeternum (n. 56); “quod vides scribe in libro,” significat ut revelata sint posteritati (n. 57); et mitte Ecclesiis, illis in Asia,” significat et tunc omnibus illis qui in luce intelligentiae (n. 58); Ephesum, et Smyrnam, et Pergamum, et Thyatira, et Sardes, et Philadelphiam, et Laodiceam,” significat in specie secundum receptionem (n. 59).

45. (Vers. 9.) “Ego Johannes.” – Quod significet doctrinam de Domino, constare potest ex repraesentatione Johannis, quod in supremo sensu per illum intelligatur Dominus quoad doctrinam (videatur supra, n. 19); quare etiam per illum significatur doctrina de Domino, nam cognoscere Dominum est principale omnium doctrinae, seu primum illorum et ultimum; primarium namque ecclesiae est cognoscere et agnoscere suum Divinum, nam Divino suo per agnitionem et fidem conjungitur, et absque conjunctione cum Divino omnia doctrinae nihili sunt; quae etiam causa est, quod Divinum se revelaverit. Divinum quod se revelavit, est Divinum Humanum. (Quod absque agnitione Divini in Humano Domini nulla salus, multis ostensum videatur in Doctrina Nova Hierosolyma, n. 280-310). Inde nunc est quod “Johannes,” quia repraesentat Dominum quoad doctrinam, etiam repraesentet doctrinam de Domino.

46. “Qui et frater vester.” – Quod significet et de bono amoris in Ipsum, constat ex significatione “fratris,” quod sit bonum amoris. Causa quod “frater” significet bonum amoris, est, quia in caelo non aliae affinitates dantur quam spirituales, ita nec aliae fraternitates: non enim ibi ex aliqua nativitate fiunt fratres; et quoque qui fratres fuerunt in mundo, non ibi se cognoscunt; sed quisque alterum cognoscit ex bono amoris, illi qui conjunctissime ut fratres, et reliqui secundum conjunctionem per bonum ut affines et ut amici. Inde est quod per “fratrem” in Verbo significetur bonum amoris. Hoc etiam Dominus docet, dicendo,
“Dixit quidam ad Jesum, Ecce mater tua et fratres tui foris stant, quaerentes Tibi loqui; at Ipse respondens dixit, Quae est mater mea, et qui sunt fratres mei?”… Mater mea et fratres mei ii sunt, qui audiunt verbum Dei et faciunt illud” (Matth. xii. 47-50; Luc. viii. 19-21);
et alibi,
“Unus est vester Magister, Christus, omnes autem vos fratres estis” (Matth. xxiii. 8).
Inde patet, quid sit esse frater in Domino. (Sed videantur quae de hac re prius ostensa sunt; ut quod in caelo omnes consociati sint secundum affinitates spirituales, quae sunt boni amoris et fidei, et quod illi se cognoscant sicut affines, in opere De Caelo et Inferno, n. 205, et in Arcanis Caelestibus, n. 685, 917, 2739, 3612, 3815, 4121: quod inde per “fratres” in Verbo intelligantur qui conjuncti per bonum, n. 2360, 3303, 3803, 3815, 4121, 4191, 4267, 5409, 6756, 10490. Quod “fratres” a Domino dicti sint, qui in bono amoris et fidei ab Ipso sunt, n. 4191, 5686, 5692, 6756. Quod etiam “fratres” dicti sint ex affinitate spirituali, n. 6756. Quod charitas et fides, ita bonum et verum, fratres sint, quo respectu, n. 367, 3160, 9806. Quod bonum et verum etiam sint frater et soror, quo respectu, n. (1)2508, 2524, 3160. Quod etiam bonum et verum sint conjuges, quo respectu, n. 3160. “Vir cum fratre” quod sit verum cum bono, n. 3459, 4725.)

47. “Et consocius in afflictione.” – Quod significet verum fidei infestatum a falsis, constat ex significatione “socii,” quod sit Verum fidei (de qua sequitur), et ex significatione “afflictionis,” quod sit infestatio a falsis (de qua 6663, 6851, 9196). Pluribus in locis in Verbo dicitur “frater” et “socius,” et per illos significatur bonum et verum; etiam antiquis temporibus vocati sunt “fratres” qui in bono fuerunt, et “socii” qui in veris, ex causa quia verum consociandum est bono, et cum consociatum est, fit frater; inde est, quod per “consocium” hic significetur verum fidei. (Quod bonum et verum intelligantur per “fratrem” et “socium” in Verbo, videatur n. 6756, 10490.) Quod “afflictio” significet infestationem a falsis, est quia mens quae in veris est affligitur a falsis, cum inter se pugnant: non aliunde est afflictio spiritualis; haec ideo per “afflictionem” in Verbo significatur: ut apud Matthaeum,
“Qui super petrosa seminatus est,… non radicem habet in se ipso…; quando incidit afflictio et persecutio propter Verbum, statim scandalizatur” (xiii. 20, 21);
et apud eundem,
In consummatione saeculi “tradent vos in afflictionem:… et erit tunc afflictio magna, qualis non fuit ab initio mundi usque ad nunc, nec fiet Statim post afflictionem dierum istorum sol obscurabitur” (Matth. xxiv. 9, 21, 29; Marc. xiii. 19, 24).
“Consummatio saeculi” est ultimum tempus ecclesiae; et quia tunc falsa regnatura et repugnatura veris, ideo dicitur quod in afflictione erunt, et in tam magna qualis non fuit ab initio mundi. Haec afflictio est quae intelligitur per afflictionem cujus consocius Johannes dicitur, per quem hic intelligitur doctrina de Domino; nam in Apocalypsi agitur de ultimo tempore ecclesiae (videatur supra, n. 5).

48. “In regno.” Quod significet in ecclesia ubi vera, constat ex significatione “regni” in Verbo, quod sit caelum et ecclesia; quod sit ecclesia quoad Verum, seu ubi vera, est quia per regium Domini significatur Divinum Verum procedens ab Ipso, et inde per “reges” significantur vera (ut ostensum videatur supra, n. 31). Ecclesia quoad verum dicitur, et intelligitur ecclesia quoad vera ex bono. Causa est quia non dantur vera absque bono, vera enim habent vitam ex bono; vera apud hominem qui non in bono est, sunt quidem in se vera, sed non sunt vera in illo (ut pluribus ostensum videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 11-27).

[2] Quod “regnum” in Verbo significet caelum et ecclesiam quoad vera, constat ex pluribus locis in Verbo, quorum aliqua velim afferre: – Ut apud Matthaeum,
“Filii regni ejicientur in tenebras exteriores” (viii. 12);
“filii regni” ibi sunt qui ab ecclesia ubi non vera sed falsa regnant. Apud eundem,
“Qui audit verbum regni et non attendit, venit malus, et rapit quod seminatum est in corde (ejus); hic est qui juxta viam seminatus est… Ager est mundus, semen (bonum) sunt filii regni” (xiii. 19, 38);
audire “Verbum regni” est vera ecclesiae; et quia “semen” significat Vera, ideo illi qui recipiunt vera dicuntur “filii regni.” (Quod “semen” sit verum ecclesiae, videatur n. 3038, 3373, 3671, 10248, 10249.) Apud eundem,
Ideo auferetur a vobis regnum Dei, et dabitur genti facienti fructum” (xxi. 43);
quod “regnum Dei” ibi significet ecclesiam quoad vera, ita quoque vera ecclesiae, patet, quoniam dicitur quod auferetur eis, “et dabitur genti facienti fructum;” “fructus” est bonum. Apud eundem,
In consummatione saeculi “excitabitur gens contra gentem, et regnum contra regnum” (xxiv. (3,) 7);
“consummatio saeculi” est ultimum tempus ecclesiae; “gens contra gentem” est malum contra bonum; et “regnum contra regnum” est falsum contra verum. (Quod “gens” sit bonum ecclesiae, et in opposito sensu malum ibi, videatur n. 1059, 1159, 1258, (1259,) 1260, 1416, 1849, 6005.)

[3] Ex his patet quid per “regnum” intelligitur in Oratione Dominica,
“Adveniat regnum tuum, et fiat voluntas tua sicut in caelo etiam in terra Tuum est regnum, potentia et gloria” (Matth. vi. 10, 13);
“Adveniat regnum tuum,” significat ut recipiatur verum; “fiat voluntas tua,” significat quod recipiatur ab illis qui faciunt voluntatem Dei; “Tuum est regnum, potentia et gloria,” significat Divinum Verum a Deo solo; dicitur etiam “potentia et gloria,” quia Divino Vero est omnis potentia et gloria (videatur supra, n. (1)33). Ex his videri potest quid significat “regnum Dei” in perplurimis locis in Verbo, quod nempe ecclesiam quoad vera, et quod caelum, ac in supremo sensu Dominum quoad Divinum Humanum: quod in supremo sensu per “regnum” significetur Dominus quoad Divinum Humanum, est quia ab Ipso omne Divinum Verum procedit; et quod per “regnum” significetur caelum, est quia caelum apud angelos non aliunde est quam ex Divino Vero quod procedit a Divino Humano Domini (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 7-12, 78-86, 126-140).

49. “Et (patiente) exspectatione Jesu Christi.” – Quod significet ubi cognitio Divini Domini in Humano Ipsius, constat ex significatione “exspectationis Jesu christi,” quod significet quando id tempus venit cum ecclesia cognoscit Dominum; et cognoscit ecclesia Dominum cum agnoscit Divinum in Humano Ipsius. Quod per “Jesum Christum” intelligatur Dominus quoad Divinum in Humano Ipsius, videatur supra (n. 26). Ecclesia de qua haec dicuntur, est ecclesia quae ventura post hanc; nam dicitur “in exspectatione.” Ecclesia quae hodie est, quidem scit quod Divinum sit in Humano Domini, nam illa secundum doctrinam receptam scit quod Divinum et Humanum sint non duo sed unica Persona, et quoque quod sint sicut in homine anima et corpus (videatur supra, n. 10, 26); sed usque non cognoscit quod Humanum Domini sit Divinum, separat enim unum ab altero, quod patet ex eo, quod non admittant vocem Divini Humani, et quoque quod adeant Patrem ut misereatur propter Filium, cum tamen Ipsum Divinum in caelo est Divinum Humanum (videatur in opere Dc Caelo ef Inferno, n. 78-86). Et quia haec cognitio et agnitio ita perierat, et tamen id est principale omnium ecclesiae sicut est principale omnium in caelo, ideo Nova Ecclesia apud gentes a Domino instauratur, ubi id non modo scitur sed etiam agnoscitur. Hoc nunc est quod significatur per “exspectationem Jesu Christi.”

50. “Eram in insula vocata Patmos.” – Quod significet revelationem gentibus, constat ex significatione “Patmos,” quod sit revelatio quae in Apocalypsi: omnia enim loca, quae in Verbo memorantur, significant res; et res, quas significant, sunt vel a cultu ibi, vel a memorabili quod ibi factum est, vel a situ in terris aut juxta terras per quas religiosum gentis significatur: quod “Patmos” significet revelationem, est a memorabili, eo quod ibi revelatio Johanni facta sit. Quod revelatio facta sit in insula, est causa quia “insula” significat gentem remotam a vero cultu, sed usque desiderantem illustrari; hoc per “insulas” in Verbo significatur, ut a sequentibus patebit. Primum de eo, quod nomina locorum in Verbo (1)significent res, aliquid dicetur. Omnes de quibus et per quos Verbum conscriberetur, perducti sunt ad loca quae significabant, ob causam ut omnia significativa essent rerum spiritualium; immo Ipse Dominus ad similia ob eandem causam ivit, ut quod in Galilaeam, ad Tyrum et Sidonem, ad Hierosolymam, in Montem Olivarum ibi, et quoque quod cum infans perductus sit in Aegyptum. Quod simile fuerit cum prophetis, et cum pluribus qui in Verbo Historico memorantur, multis ostendi potest. Ideo etiam Johannes jussus est in insula in Patmos se conferre, ut ibi revelarentur quae futura sunt in fine ecclesiae, quia “insula” significabat gentem accepturam vera doctrinae. Est quoque illa insula in Archipelago, ubi plures aliae insulae; inde quoque est, quod per “Graeciam” in Verbo etiam significentur gentes tales (Ut apud Danielem, cap. viii. 21; cap. x. 20; cap. xi. 2; Joh. xii. 20, 21; Marc. vii. 26, seq.). (Quod omnia nomina locorum in Verbo significent res, videatur n. 1224, 1264, 1876, 1888, 4310, 4442, 10329.)

[2] Quod “insulae” significent gentes quae accessurae ad verum cultum Dei, constat ex sequentibus his locis: – Apud Esaiam,
“In Urim honorate Jehovam, in insulis maris nomen (Jehovae) Dei Israelis” (xxiv. 15);
apud eundem,
“Non exstinguet, neque confringet, donec ponat in terra judicium, et in lege Ipsius insulae sperent… Cantate Jehovae canticum novum, laudes Ipsius extremitates terrae, descendentes mare,… insulae et habitatores illarum;… ponent Jehovae gloriam, et laudem Ipsius in insulis annuntiabunt” (xlii. 4, 10, 12);
apud eundem,
“Attendite insulae ad Me, et auscultate populi e longinquo” (xlix. 1);
apud eundem,
“In Me insulae sperabunt, et super brachio meo confident” (li. 5);
apud eundem,
“Mihi insulae confident, navesque Tharschisch” (lx. 9);
apud Jeremiam,
“Audite verba Jehovae gentes, et annuntiate in insulis e longinquo” (xxxi. 10);
apud Zephaniam,
Jehovah “emaciabit onnes deos terrae, ut adorent Ipsum quisque in suo loco; omnes insulae gentium” (ii. 11);
et alibi (Ut Esai. xxiii. 2, 6; cap. xli. 1, 5; cap. xlii. 15; cap. lxvi. 19: Jerem. ii. 10; cap. xxv. 22: Ezech. xxvii. 3, 7, 15, 35). Ex his locis et ex aliis constat quod “insulae” significent gentes, in specie gentes quoad doctrinam veri, et alibi quoad doctrinam falsi; nam pleraque in Verbo etiam significant opposita.

51. “Propter Verbum Dei.” – Quod significet ut recipiatur Divinum Verum, constat ex significatione “Verbi Dei,” quod sit Divinum Verum (de qua n. 4692, 5075, 9987).

52. “Et propter testimonium Jesu Chrlsti.” Quod significet ut agnoscatur Divinum Humanum Domini, constat ex significatione “testimonii,” quod sit agnitio corde (de qua supra, n. 10, 27); et ex significatione nominum “Jesu Christi,” quod sit Dominus quoad Divinum Humanum (de qua etiam supra, n. 26). Haec dicuntur de Ecclesia Gentium, quae receptura Divinum Verum, et agnitura Divinum Humanum Domini: quod haec dicantur de Ecclesia Gentium, videatur mox supra (n. 50). Ecclesia Christiana quidem agnoscit Divinum Domini, sed non Divinum Humanum; quapropter cum ex doctrina cogitant et loquuntur de Domino, separant Humanum Ipsius a Divino, et Humanum Ipsius faciunt simile humano alius hominis; cum tamen in Humano Ipsius est Divinum, sicut anima in corpore: haec etiam causa est, quod iidem non possint de Divino aliquam ideam habere, et usque idea conjungit quia cogitatio; et tamen absque conjunctione cum Divino per cogitationem et affectionem, seu quod idem, per fidem et amorem, nulla salus. Dicitur quod conjunctio per cogitationem et affectionem sit idem ac per fidem et amorem, quoniam quod credo hoc cogito, et quod amo eo afficior. Credere in invisibile, non procul est a credere in intimum Naturae, in quod etiam mens prone labitur quum phantasiis suis indulget; cuivis tamen insitum est e caelo, quod insitum est ex continuo influxu inde, Divinum suum velle videre, et quidem sub Humana Forma.

[2] Hoc insitum est apud simplices, et quoque apud gentes probas (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 82); quapropter illi omnes, si vitam charitatis etiam vixerunt, recipiuntur a Domino, et donantur caelo; reliqui non recipi possunt, quia non conjuncti. (Quod omnes angeli in caelo, quod etiam sapientissimi in antiquis temporibus et quod omnes qui fidem spiritualem habent, hoc est, apud quos fides vivit, tam in hac tellure quam in omnibus in universo, videant in cogitatione Divinum suum, quia agnoscunt Divinum Humanum, et ideo acceptentur a Domino, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 280-310, in opere De Caelo ef Inferno, n. 79-86, 316, 321, et in opusculo De Telluribus in Universo, n. 7, 40, 41, 65, 68, 91, 98, 99, 107, (1)121, 141, 154, 158, 159, 169.) Quoniam hoc insitum, quod est apud unumquemvis e caelo, apud eruditos mundi paene ejectum est, et sic aditus ad Divinum praeclusus, ideo a Domino Nova instauratur Ecclesia apud gentes quae non exstirpaverunt illam ideam, et cum idea fidem. Quod hoc insitum exstirpatum sit e Christiano orbe, trahit primam originem ex Babylonica gente, quae separavit Humanum Domini a Divino, ut Summus eorum pro Vicario Humani Domini agnosceretur, et sic Divinam Ipsius potestatem in se transferret; dicentes quod Dominus acceperit potestatem illam a Patre, cum tamen a Se Ipso, quia a Divine suo; nolentes sic audire aliquid de Divino Humano (videatur in Arcanis Caelestibns, n. 4738). Sed de hac re, quia omnium primaria est in ecclesia, plura in sequentibus memorabuntur.

53. (Vers. 10.) “Factus sum in spiritu.” – Quod significet statum spiritualem cum revelatio, constat ex significatione “fieri in spiritu,” quod sit reduci in statum in quo sunt spiritus et angeli, qui status est status spiritualis. In hunc statum mittitur homo cum in statum spiritus sui, unusquisque enim homo est spiritus quoad interiora sua (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 432-444). Cum homo in eo statu est, tunc apparent ei illa quae in mundo spirituali sunt, tam clare sicut apparent objecta in mundo naturali; sed illa quae apparent, quia ex origine spirituali, in se spiritualia sunt, et sistuntur in imagine sicut naturali talia quae sapientiae caelestis sunt, ita Divina in formis visibilibus coram oculis spirituum et angelorum. Inde est quod omnia quae in caelo videntur, sint repraesentativa et significativa; et quoque quae Johanni visa sunt, de quibus in Apocalypsi. (Porro qualia sunt, sciri potest ex illis quae De Repraesentativis et Apparantiis in Caelo, in opere De Caelo et Inferno, n. 170-176, dicta et ostensa sunt.)

[2] Homo, cum in corpore est, non videt talia quae in caelo sunt nisi aperiatur visus ejus spiritus; et cum hic aperitur, tunc videt. Ita vidit Johannes haec quae in Apocalypsi descripta sunt; et quoque similiter viderunt prophetae, qui ideo vocati sunt “videntes” et “aperti oculis;” etiam ita visi sunt angeli antiquis temporibus, et quoque ita sus est Dominus discipulis post resurrectionem. Hic visus est visus spiritualis hominis; et quia tunc apparent repraesentative omnia, ideo Johannes in hoc fuit. Homo qui non scit aliquid de hoc visu, credit quod angeli, cum visi fuerunt hominibus, assumpserint humanam formam; et cum e conspectu eorum evanuerunt, quod eam deposuerint: sed non ita est; verum angeli tunc apparuerunt in sua forma, quae est humana, non coram visu oculorum corporis sed coram visu spiritus eorum, qui visus tunc aperiebatur. Hoc clare constare potest
Ex viso Domino a discipulis, qui quod Homo esset in omni forma, Ipse ostendit illis (Luc. xxiv. 39; Joh. xx. 20-28);
et usque invisibilis factus est: cum enim viderunt Ipsum, aperti sunt oculi spiritus eorum; at cum invisibilis factus est, tunc clausi sunt illi oculi. Quod talis visus homini sit, constat mihi ex multa experientia; omnia enim quae in caelis vidi, per eum visum visa sunt; et tunc in simili statu vigili fui in quo fui cum non visa: sed ille visus raro alicui aperitur hodie a Domino, ex pluribus causis.

54. “In Dominica die.” – Quod significet Divinum tunc influxum, constat ex significatione “diei Dominicae,” quod sit cum Dominus instruit hominem, ita cum influit. Dies Dominica est dies Sabbati; et Sabbatum ill ecclesiis antiquis, quae fuerunt ecclesiae repraesentativae, erat sanctissimum cultus, ex causa quia significabat unionem Divini et Humani in Domino, et inde quoque conjunctionem Divini Humani Ipsius cum caelo (vidaatur n. 8494, 8495, 10356, 10360, 10370, 10374, 10668) sed postquam Dominus univit suum Divinum cum suo Humano, tunc sanctum illud repraesentativum cessavit, ac dies ille factus est dies instructionis (n. 10360). Inde est quod revelatio facta sit Johanni die Dominica. Revelatio ibi est instructio de statu ecclesiae.

55. “Et audivi post me vocem magnam tanquam tubae.” – Quod significet perceptionem manifestam Divini Veri e caelo revelandi, constat ex significatione “audire,” quod sit percipere et obedire (de qua n. 2542, 3869, 4653, 5017, 7216, 8361, 8990, 9311, 9397); ex significatione “post me,” quod sit manifeste (de qua sequitur); ex significatione “vocis,” cum e caelo, quod sit Divinum Verum (de qua n. 219, 220, 3563, 6971, 8813, 8914); et ex significatione “tubae,” quod sit id e caelo revelandum (de qua etiam sequitur). Quod “post me” significet manifeste, est quia illa quae influunt e caelo in affectionem hominis influunt in occipitium ejus, et sic veniunt in manifestam ejus perceptionem: nam quae intrant in affectionem, manifeste percipiuntur; est enim omnis vita perceptionis inde; at quae influunt immediate in cogitationem e caelo, influunt in regionem supra frontispicium (de quo influxu videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 251). Inde patet quid significat quod audiverit post se, et dein quod conversus sit videre vocem quae loquebatur cum illo. Quod “tuba” seu “buccina” significet Divinum Verum e caelo revelandum, est quia ita aliquoties auditur Divinum Verum cum defluit a Domino per caelos apud hominem; augetur enim in descensu, et sic influit; sed ita auditur solum in initio apud illos per quos revelandum est Divinum Verum in ultimo sensu, qui est repraesentativus interiorum; sed postea auditur sicut vox humana. Ex his patet unde est quod “vox tubae” seu “buccinae” significet Divinum Verum e caelo revelandum.

[2] Qui scit quod “buccina” seu “tuba” significet Divinum Verum e caelo, is intelligere potest plura loca in Verbo, ubi illae nominantur: – Ut apud Matthaeum,
“Mittet angelos cum tubae voce magna, et congregabunt electos ex quatuor ventis” (xxiv. 31);
apud Esaiam,
“Omnes habitatores orbis et incolae terrae, quando tolletur signum montium, aspicite; et cum clangetur tuba, audite” (xviii. 3);
apud Jeremiam,
“Proclamate tuba in terra,… erigite signum Zionem versus… Quousque videbo signum audiam vocem tubae? quoniam stolidus meus filii stulti illi, et non intelligentes illi” (iv. 5, 6, 21(, 22)):
apud eundem,
“Constitui super Vos speculatores, attendite ad vocem tubae; sed dixerunt, Non attendemus; quare audite gentes” (vi. 17, 18);
apud Ezechielem,
“Vocem tubae audivit, nec sibi tamen cavit; sanguis ejus super illo erit; quod si is cavisset, animam suam eripuisset” (xxxiii. 5);
apud Hoscheam,
“Ad palatum tuum buccina,… quia transgressi sunt foedus meum, et contra legem meam praevaricati sunt” (viii. 1);
apud Sachariam,
“Dominus Jehovih tuba clanget, et procedet in procellis meridiei” (ix. 14);
apud Davidem,
“Ascendit Deus cum clangore, et Jehovah cum voce tubae” (Psalm. xlvii. 6 (B. A. 5));
et quoque in Apocalypsi (cap. iv. 1; cap. viii. 2, 7, 8, 13; cap. ix. 1, 13, 14; cap. x. 7; cap. xviii. 22). Quia “tuba” significavit Divinum Verum, ideo cum Divinum Verum primo revelandum erat coram populo Israelitico,
Voces tubae e monte sinai auditae sunt (Exod. xix. 16).
Et ideo clangere tuba apud illos repraesentativum factum est,
Cum convocarentur, cumque proficiscerentur, et quoque in solennitatibus, in principiis mensium, ad holocausta et sacrificia eucharistica (Num. x. 1-10);
Et quoque tubis clanxerunt cum proelium gesserunt contra Midianitas (Num. xxxi. 6);
Et cum ceperunt urbem Jericho (Josuae vi. 4-20);
bella enim et proelia significabant pugnas spirituales, quae sunt veri contra falsum, et falsi contra verum.

56. (Vers. 11.) “Dicentis, Ego sum Alpha et Omega, Primus et Ultimus.” – Quod significet qui omnia regit ex primis per ultima, et sic omnia caeli in aeternum, constat ex illis quae supra (n. 41) dicta et ostensa sunt.

57. “Quod vides scribe in libro.” – Quod significet ut revelata sint posteritati, patet absque explicatione.

58. “Et mitte Ecclesiis, illis in Asia.” – Quod significet et tunc omnibus illis qui in luce intelligentiae, constat ex significatione “septem Ecclesiarum,” quod sint omnes qui in veris ex bono seu in fide ex charitate sunt, ita qui ab ecclesia (de qua supra, n. 20); et ex significatione “Asiae,” quod sint qui in luce intelligentiae (de qua etiam supra, n. 21).

59. “Ephesum, et Smyrnam, et Pergamum, et Thyatira, et Sardes, et Philadelphiam, et Laodiceam.” – Quod significet in specie secundum receptionem, constare potest ex sequentibus, ubi de ecclesiis illis in specie agitur. Dicitur secundum receptionem, quia lux intelligentiae non facit ecclesiam apud hominem, sed receptio lucis in calore, hoc est, receptio veri in bono. Receptio lucis in calore dicitur, quia lux spiritualis est Divinum Verum, et calor spiritualis est Divinum Bonum; et illa duo in mundo spirituali se habent sicut lux et calor in mundo naturali; quod nempe quantum caloris verni ac aestivi accedit luci, tantum crescant et germinent omnia, at quantum luci non accedit calor ille, tantum torpeant et emoriantur omnia. (Quod lux in spirituali mundo sit Divinum Verum, et calor ibi sit Divinum Bonum, ac illa se habeant similiter ac lux et calor in naturali mundo, videatur in opere De Caelo et inferno, n. 126-140.)

60. VERSUS 12-16
“Et conversus videre vocem quae loquebatur cum me, et conversus vidi septem candelabra aurea. Et in medio septem candelabrorum similem Filio hominis, indutum talari, et praecinctum mamillas zona aurea. Et caput Ipsius et capilli candidi tanquam lana candida, tunquam nix; et oculi Ipsius tanquam flamma ignis. Et pedes Ipsius similes chalcolibano tanquam in camino igniti; et vox Ipsius tanquam vox aquarum multarum. Et habens in dextra sua manu stella septem; et ex ore Ipsius romphaea anceps acuta exiens; et facies Ipsius tanquam sol fulget in potentia sua.”
12. “Et conversus videre vocem quae loquebatur cum me,” significat intellectum illustratum (n. 61); “et conversus vidi septem candelabra aurea,” significat novum caelum et novam Ecclesiam, quae in bono amoris (n. 62).
13. “Et in medio septem candelabrorum similem Filio hominis,” significat Dominum a quo omne caeli et ecclesiae (n. 63); “indutum talari,” significat Divinum Verum procedens ad Ipso (n. 64); et praecinctum ad mamillas zona aurea,” significat Divinum Bonum similiter (n. 65).
14. “Et caput Ipsius et capilli candidi,” significat Divinum Ipsius in primis et ultimis (n. 66); “tanquam lana candida, tanquam nix,” significat quoad bonum et verum ibi (n. 67); “et oculi Ipsius tanquam flamma ignis,” significat Divinam Providentiam ex Divino Amore Ipsius (n. 68).
15. “Et pedes Ipsius similes chalcolibano tanquam in camino igniti,” significat ultimum ordinis Divini, quod naturale(, plenum Divino Amore) (n. 69, 70); “et vox Ipsius tanquam vox aquarum multarum,” significat Divinam Verum in ultimis (n. 71).
16. “Et habens in dextra sua manu stellas septem,” significat cognitiones boni et veri omnes ab Ipso (n. 72); “et ex ore Ipsius romphaea anceps acuta exiens,” significat ex Verbo dispersionem omnium falsorum (n. 73); “et facies Ipsius tanquam sol fulget in sua potentia,” significat Divinum Amorem Ipsius ex quo omni” caeli (n. 74).

61. (Vers. 12.) “Et conversus videre vocem quae loquebatur cum me.” – Quod significet intellectum illustratum, constare potest aliquantisper ex illis quae supra (n. 55) dicta sunt, ubi explicatur quid significatur per quod audiverit vocem post se; quod in his arcanum sit, et id non sciri possit nisi sciatur quomodo influit Divinum e caelo apud hominem, patet; ex influxu enim erat quod vox audita sit post illum, et quod dein conversus videre illam viderit illa quae sequuntur. Influxus Divinus e caelo est in voluntatem hominis, et per illam in intellectum ejus; influxus in voluntatem est in occipitium quia in cerebellum, et inde vadit versus anteriora in cerebrum ubi est intellectus; et cum per illam viam in intellectum venit, tunc etiam venit in visum, nam homo videt ex intellectu; quod talis influxus sit, datum est mihi per multam experientiam scire. Sive dicas influxum in voluntatem sive in amorem, idem est, quoniam voluntas est receptaculum amoris; et quoque sive dicas intellectum aut fidem, idem est, quoniam intellectus est receptaculum fidei (de qua re videantur quae in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 28-35, allata sunt): sed plura de his non licet adhuc afferre, quia hactenus ignota sunt; modo pauca illa dicta sunt, ut sciatur quid involvit quod Johannes audiverit vocem post se, et quod conversus sit videre illam, et unde est quod hoc significet intellectum illustratum; quod enim per voluntatem in intellectum seu per amorem in fidem intrat, hoc in illustrationem venit, nam quod homo vult seu amat, hoc clare percipit; aliter si per viam solius intellectus. “Videre vocem” dicitur, quia per “videre,” cum de spiritualibus, significatur intelligere ex illustratione, ut supra (n. 11) ostensum est; et nisi “videre” significaret intelligere, non potuisset dici “videre vocem.”

62. “Et conversus vidi septem candelabra aurea.” – Quod significet novum caelum et novam ecclesiam, quae in bono amoris, constat ex significatione “conversus videre,” quod sit intelligere ex illustratione (de qua mox supra, n. 61); ex significatione “septem,” quod sint plenum et omnes, et quod dicantur ubi agitur de sanctis quae caeli et ecclesiae sunt (de qua supra, n. 20, 24); ex significatione “candelabrorum,” quod sint novum caelum et nova ecclesia (de qua sequitur); et ex significatione “auri” quod sit bonum amoris (de qua n. 113, 1551, 1552, 5658, 6914, 6917, 9510, 9874, 9881). Quod “septem candelabra” significent caelum et ecclesiam, constat ex ultimo Versu hujus capitis, ubi dicitur, “Septem candelabra quae vidisti septem Ecclesiae sunt.” Quod “septem Ecclesiae” significent omnes qui ab ecclesia Domini sunt, ita ecclesiam in communi, videatur supra (n. 20); quod etiam caelum, est quia caelum et ecclesia unum faciunt; etiam in illis in quibus ecclesia est, caelum est: causa est, quia bonum amoris et fidei facit apud hominem ecclesiam, et facit apud illum sicut apud angelos caelum; quare illi in caelum veniunt post mortem, qui in se ecclesiam, hoc est, ecclesiae bona et vera, habuerunt in mundo. (Quod ita sit, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. (1)12, et in opere De Caelo et Inferno, n. 57, 221-227.) Quod sit novum caelum et nova ecclesia, quae per “septem candelabra” hic intelliguntur, est quia de illis ultimo agitur in Apocalypsi (videatur caput xxi.), et sic faciunt conclusum omnium ibi; et quod ultimum est, hoc quia etiam primum est, ideo in principio sistitur praedictio de illis: in Verbo etiam solenne est memorare illa primo loco quae ultimo fiunt, quia intermedia concludunt illa; primum enim in spirituali sensu est finis propter quem, quoniam is est primus et ultimus, ac ad illum spectant reliqua (videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 98).

[2] Quod “candelabrum” significet caelum et ecclesiam, constare potest ex descriptione candelabri quod fuit in Tabernaculo; per Tabernaculum enim repraesentabatur totum caelum in complexu, et per candelabrum ibi caelum spirituale, quod est caelum secundum (videatur n. 3478, 9457, 9481, 9485, 9548, 9577, 9783): quod ita sit, patet manifeste ex eo, quod Johannes viderit “in medio septem candelabrorum similem Filio hominis,” et Filius hominis est Dominus quoad Divinum Humanum, ex quo Divinum Verum, quod est omne in omnibus caeli et ecclesiae. In caelo etiam spirituali apparent candelabra in multa magnificentia, per quae repraesentatur eorum caelum; illa quoque mihi videre datum est. Inde constare potest quid in Verbo per “candelabra” et per “lucernas” in sequentibus his locis in spirituali sensu intelligitur: – In Apocalypsi,
“Removebo candelabrum tuum e loco suo, si non egeris paenitentiam” (ii. 5);
“removere candelabrum” est auferre caelum aut ecclesiam ab illis. Apud Sachariam:
Angelus dixit ad Prophetam, “Quid tu vides? Cui dixi, Vidi, et ecce candelabrum auri totum, lecythus ejus super capite ejus, septemque lucernae ejus super eo, septena infundibula lucernis” (iv. (1)2).
Agitur ibi de Serubabele, qui fundaturus domum Dei, et perfecturus illam; per quem repraesentatur Dominus, quod venturus et restauraturus caelum et ecclesiam, quae sunt “candelabrum,” et sancta vera ibi sunt “septem lucernae.”

[3] Quia candelabrum trahit repraesentativum a lucernis, et lucernae ex luce, quae in caelo est Divinum Verum, ideo Dominus quoque (vocatur) “Lucerna;” ut in Apocalypsi:
Sancta Hierosolyma “non opus habet sole neque luna, ut luceant in ea; gloria Dei (1)illustravit eam, et Lucerna ejus Agnus” (xxi. (1)23; cap. xxii. 5).
Inde etiam est quod David et reges post illum dicti fuerint
“Lucernae Israelis” (2 Sam. xxi. 17: 1 Reg. xi. 36; cap. |xv| 4: 2 Reg. viii. 19);
per Davidem enim repraesentabatur Dominus quoad regium, similiter per reges Jehudae et Israelis. (Quod per Davidem, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 1888, 9954; et quod per reges, supra, n. 31.) Quod candelabra essent “aurea,” quae visa sunt, erat causa quia “aurum” significat bonum amoris, et omne quod procedit a Domino est ex Divino Amore; quapropter Divinum Domini in caelis est amor in Ipsum et amor erga proximum qui est charitas (videatur in opera De Caelo et Inferno, n 13-19): haec causa est quod “candelabrum,” et quoque candelabrum in Tabernaculo, esset ex auro.

63. (Vers. 13.) “Et in medio septem candelabrorum similem filio homini”. – Quod significet Dominum a quo omne caeli et ecclesiae, constat ex significatione “in medio,” quod sit in intimo (de qua n. 1074, 2940, 2973); et quia ex intimo procedunt omnia sicut lux e centro in peripherias, ideo per “in medio” significatur a quo; ex significatione “septem candelabrorum,” quod sint novum caelum et nova ecclesia (de qua mox supra, n. 62); et ex significatione “Filii hominis,” quod sit Dominus quoad Divinum Humanum, et quoque quoad Divinum Verum, quia hoc a Divino Humano Ipsius procedit. Ex his constare potest cur Dominus apparuit “in medio septem candelabrorum,” quod nempe ex eo, quod ab Ipso procedat omne caeli et ecclesiae; est enim bonum amoris et fidei quod facit caelum et ecclesiam; et quod id bonum sit a Divino, notum est in orbe Christiano; et quia a Divino est, a Domino est, quoniam Dominus est Deus caeli, et quoniam Divinum Domini facit caelum (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 2-6, et 7-12; et quod hoc sit Divinum Humanum Ipsius, n. 78-86).

[2] Quod Filius hominis sit Dominus quoad Divinum Humanum, et quoque quoad Divinum Verum, quia hoc a Divino Humano Ipsius procedit, constat a locis in Verbo ubi Filius hominis nominatur: – Ut apud Johannem,
Turba dixit ad Jesum, “Quomodo Tu dicis, Oportet exaltari Filium hominis? Quis est hic Filius hominis? Respondit illis Jesus, Adhuc breve tempus lux vobiscum est; ambulate quousque lucem habetis, ne tenebrae vos apprehendant;… quousque lucem habetis, credite in lucem, ut filii lucis sitis” (xii. 34-36);
ex his patet, quod per “Filium hominis” simile quod per “Lucem” significetur; nam cum quaerebant, Quis est hic Filius hominis respondit Dominus quod Ipse esset Lux in quam crederent. (Quod “lux” sit Divinum Verum procedens ex Divino Humano Domini, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 126-140, et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 49; ita quoque Filius hominis.)

[3] Apud Lucam:
“Beati quando odio habebunt vos homines… propter Filium hominis” (vi. 22);
“propter Filium hominis” est propter Divinum Verum quod procedit a Domino; Divinum Verum est omne fidei et amoris in Dominum: quia mali illa negant, et qui negant etiam odio habent, ac boni agnoscunt, ideo dicitur quod hi beati sint.

[4] Apud eundem
“Venient dies, cum desiderabitis unum dierum Filii hominis videre, sed non videbitis; tunc dicent vobis, Ecce hic aut ecce illic; ne abite nec investigate” (xvii. 22, 23);
“desiderare unum dierum Filii hominis” est Verum Divinum quod genuinum quoad aliquid ejus. Intelligitur ibi finis ecclesiae, quando nulla amplius fides quia nulla charitas, quo tempore periturum omne Divinum Verum; et quia Verum Divinum significatur per “Filium hominis,” ideo dicitur, “Tunc dicent…, Ecce hic aut ecce illic;… investigate.”

[5] Apud eundem,
“Filius hominis veniens num inveniet fidem super terra?” (xviii. 8;)
hoc est, cum Verum Divinum e caelo revelabitur, quod non credetur; “Filius hominis” etiam hic est Dominus quoad Verum Divinum; adventus Domini est revelatio Veri Divini in fine ecclesiae (n. 3900, 4060).

[6] Apud Matthaeum:
“Sicut fulgur exit ab oriente, et apparet usque ad occidentem, ita erit adventus Filii hominis… Tunc apparebit signum Filii hominis in caelo, et tunc plangent omnes tribus terrae, et videbunt Filium hominis venientem in nubibus caeli cum potentia et gloria” (xxiv. 27, 30);
quod per “adventum Domini in nubibus caeli” ibi significetur revelatio Divini Veri in fine ecclesiae, videatur supra (n. 36).

[7] Apud eundem,
“Dico Vobis, Ex nunc videbitis Filium hominis sedentem ex dextris potentiae, et venientem in nubibus caeli” (xxvi. 64).
Et apud Lucam:
“Ex hoc nunc erit Filius hominis sedens a dextris virtutis Dei” (xxii. 69);
“Filius hominis” est Dominus quoad Divinum Humanum et quoad Divinum Verum procedens ab Ipso; “sedere a dextris potentiae” est quod Ipsi omnipotentia; quod dicatur quod id nunc visuri essent, est quod Divinum Verum in sua omnipotentia esset, cum Dominus in mundo vicerat inferna, et omnia ibi et in caelis in ordinem redegerat, et quod sic salvari possent qui Ipsum fide et amore reciperent (n. 9715. Quod sedere a dextris sit omnipotentia, videatur n. 3387, 4592, 4933, 7518, 8281, 9133. Quod omnis potentia boni sit per verum, n. 6344, (1)6423, 8304, 9327, 9410, 9639, 9643. Quod ipsa potentia Divina sit per Divinum Verum procedens a Divino Humano Domini, n. 6948. Quod “nubes,” in quibus Filius hominis venturus, sit Verbum in littera, quod est Divinum Verum in ultimo ordinis, praefat. ad cap. xviii. Genes. n. 4060, 4391, 5922, 6343, 6752, 8443, 8781: et quod “gloria” sit ipsum Divinum Verum, quale est in sensu Verbi interno, n. 4809, 5922, (1)8267, 9429).

[8] Ex his nunc constare potest, quid significatur per haec in Apocalypsi,
“Vidi cum ecce nubes alba; et super nube sedens similis Filio hominis, habens super capite suo coronam auream” (xiv. 14);
et apud Danielem,
“Videns fui in Visionibus noctis, et ecce cum nubibus caelorum sicut Filius hominis Venit” (vii. 13).
Quia omne judicium fit ex vero, ideo dicitur quod datum sit Domino
“Judicium facere, quia Filius hominis est” (Joh. v. 27);
et quod
“Filius hominis reddet unicuique secundum facta sua” (Matth. xvi. 27);
et
“Cum Venturus Filius hominis,… sedebit super throno gloriae suae,” et judicaturus (Matth. xxv. 31).

[9] Apud Matthaeum,
“Qui seminat bonum semen est Filius hominis, ager est mundus, semen (bonum) sunt filii regni, zizania sunt filii mali” (xiii. 37, 38);
“bonum semen” est Verum Divinum, ideo dicitur quod Filius hominis id seminet; “filii regni sunt vera Divina in caelo et ecclesia,” “filius” enim est verum (n. 489, 491, 533, 1147, 2623), ac in opposito sensu falsum, quod etiam est “filius mali.”

[10] Apud eundem,
“Filius hominis non habet ubi caput inclinet” (viii. 20);
pro quod Divinum Verum non haberet locum ullibi, seu apud ullum hominem eo tempore.
Quod Filius hominis Passurus esset et occideretur (Matth. xvii. 12, 22(, 23); cap. xxvi. 2, 24, 45: Marc. viii. 31; cap. ix. 12, 31),
significabat quod ita cum Divino Vero acturi essent, proinde cum Domino, qui erat ipsum Divinum Verum; quod etiam Ipse docet apud Lucam,
“Prius oportet Filium hominis pati, et reprobari a generatione hac” (xvii. 25).

[11] Apud Jeremiam,
“Non habitabit ibi vir, nec commorabitur ibi filius hominis” (xlix. 18, 33);
et apud eundem,
In urbibus “non habitabit vir ullus, neque transibit per eas filius hominis” (li. 43).
Qui non scit Verbi sensum spiritualem, credet quod per “urbes” hic intelligantur urbes, et per “virum” perque “filium hominis” vir et filius, ac quod urbes sic desolarentur ut nullus ibi; sed est status ecclesiae quoad doctrinam veri qui per illa describitur; “urbes” enim sunt doctrinalia ecclesiae (videatur n. 402, (1)2449, 3216, 4492, 4493); “vir” est ipsum ejus verum conjunctum bono (n. 3134, 7716, 9007); ita “filius hominis” est Verum.

[12] Quoniam per “Filium hominis” significabatur Divinum Verum procedens a Domino, ideo quoque prophetae, per quos revelabatur, vocabantur
“filii hominis,” Ut Daniel ((Dan.,) cap. viii. 17) et Ezechiel ((Ezech.,) cap. ii. 1, 3, 6, 8; cap. iii. 1, 3, 4, 10, 17, 25; cap. iv. 1, 16; cap. viii. 5, 6, 8, 12, 15; cap. xii. 2, 3, 9, 18, 22, 27).
Sicut pleraque in Verbo etiam sensum oppositum habent, ita quoque significatio “filii hominis,” qui in eo sensu est falsum oppositum vero: – Ut apud Esaiam,
“Quid tu quod times ab homine, moritur, et a filio hominis, gramen datur?” (li. 12;)
et apud Davidem,
“Ne confidite in principibus, in filio hominis, cui non salus” (Psalm. cxlvi. 3);
“principes” sunt primaria vera (n. 2089, 5044), ita in opposito sensu primaria falsa; et “filius hominis” est ipsum falsum.

64. “Indutum talari.” Quod significet Divinum Verum procedens ab Ipso, constat ex significatione “vestium,” quod sint vera quae investiunt bonum (de qua, n. 1073, 2576, 5248, 5319, 5954, 9212, 9216, 9952, 10536); hic modo “talaris” nominatur, qui est indumentum commune, per quod ideo, quia de Domino, significatur in genere omne Divinum Verum. Quia hic describitur Dominus quoad Divinum Humanum, quod hic est “Filius hominis apparens in medio candelabrorum,” et dicitur quod “indutus talari, et praecinctus ad mamillas zona aurea,” et dein quod “facies Ipsius fulserit sicut sol in sua potentia,” velim explicationem dare super illa quae apud Evangelistas memorantur de Domino cum transformatus, ubi aliqua similia; et dein super illa quod milites diviserint vestimenta Ipsius, et super tunicam jecerint sortem.

[2] De Domino transformato ita legitur:
Jesus assumpsit Petrum, Jacobum et Johannem in montem altum valde, et transformatus est coram illis; et fulsit facies Ipsius ut sol, et Vestimenta Ipsius facta sunt candida ut lux: et ecce apparuerunt illis Moses et Elias cum Ipso colloquentes:… et ecce nubes lucida inumbravit eos, et ecce vox e nube dicens, Hic est Filius meus dilectus, in quo acquiesco, Ipsum audite” (Matth. xvii. (1)15; Marc. |i|x. 2-8; Luc. ix. 28-36).
Quod Dominus assumpserit “Petrum, Jacobum et Johannem,” erat quia per illos repraesentabatur ecclesia quoad fidem, charitatem, et opera charitatis; quod “in montem altum,” erat quia per “montem” significatur caelum; quod “fulserit facies Ipsius ut sol,” erat quia “facies” significat interiora, quae quia Divina, fulserunt ut sol, “sol” enim est Divinus Amor; quod “vestimenta Ipsius facta sint candida ut lux,” erat quia “vestimenta” significant Divinum Verum procedens ab Ipso, similiter etiam “lux;” quod apparuerint “Moses et Elias,” erat quia ambo significant Verbum, “Moses” Verbum Historicum et “Elias” Verbum Propheticum; quod “nubes lucida inumbraverit illos,” erat quia “nubes lucida” significat Verbum in littera in quo sensus internus; quod “vox e nube dixerit, Hic est Filius meus dilectus, in quo acquiesco, Ipsum audite,” erat quia “vox e nube” significat Divinum Verum e Verbo, ac “Filius dilectus” Divinum Humanum Ipsius; et quia Divinum Verum ab Ipso est, et inde omne verum ecclesiae, dictum est e nube, “In quo acquiesco, Ipsum audite:”

[3] quod Divinum Humanum Domini ita visum sit, patet, quia Ipsum Divinum non potest alicui apparere nisi quam per Divinum Humanum, quod etiam Dominus docet apud Johannem,
“Deum nemo vidit unquam; Unigenitus Filius qui est in sinu Patris Ille exposuit” (i. 18);
et alibi,
“Neque vocem Patris unquam audivistis, neque speciem Ipsius vidistis” (v. 37).
(Quod talia per illa verba apud Evangelistas significentur, constare potest ex Arcanis Caelestibus, ubi singula ostensa sunt. Quod nempe per “Petrum” “Jacobum” et” Johannem” in Verbo significentur fides, charitas at opera charitatis, n. 3750; et supra, n. (8,) 9. Quod per “montem altum” significetur caelum, n. 8327, 8805, 9420, 9422, 9434, 10608. Quod per “faciem,” interiora quae mentis, n. 1999, 2434, 3527, 4066, 4796, 5102, 9306, 9546: et per “faciem Domini,” misericordia, pax et omne bonum, n. 222, 223, 5585, 9306, 9546, 9888. Quod per “solem,” Divinus Amor, n. 2495, 4060, 7083; et in opere De Caelo et Inferno, n. 116-125. Quod per “vestimenta,” cum de Domino, Divinum Verum, n. 9212, 9216: quod simile per “lucem,” n, 3195, 3222, 5400, 8644, 9399, 9548, 9684; et in opere De Caelo et Inferno, n. 126-140. Quod “Moses” et “Elias” significent verbum; quod “Moses,” n. 5922, 6723, 6752, 6771, 6827, 7010, 7014, 7089, 7382, 9372, 10234; et quod “Elias,” n. 2762, 5147. Quod “nubes” significet Verbum (in littera), supra, a. 36. Quod “Filius dilectus” sit Divinum Humanum Domini, patet.) Ex eo quod “vestimenta Domini” significent Divinum Verum, sciri potest quid significatur per quod milites diviserint vestes Domini inter se, et super tunicam Ipsius jecerint sortem, de quibus ita apud Johannem:
“Milites… acceperunt vestimenta Ipsius, et fecerunt quatuor partes, unicuique militi partem, et tunicam: erat autem tunica inconsuta a summo contexta tota; dixerunt ergo inter se, Ne dividamus eam, sed sortiamur de illa cujus erit; ut Scriptura impleretur, dicens, Diviserunt vestes meas sibi, et super vestimento meo jecerunt sortem: milites igitur haec fecerunt” (xix. 23, 24).

[4] Qui non scit quod in singulis Verbi sit sensus internus qui spiritualis, non videre potest aliquod arcanum in illis; scit modo quod milites diviserint vestes, et non tunicam, et praeter illa nihil ampliuS; cum tamen arcanum Divinum non modo huic rei inest, sed etiam singulis quae de passione Domini memorantur. Arcanum quod huic rei inest, est quod “vestes Domini” significaverint Divinum Verum, ita Verbum, quia Verbum est Divinum Verum; “vestes,” quas diviserunt, Verbum in littera, et “tunica” Verbum in sensu interno; “dividere” illas significat dispergere et falsificare, ac “milites” significant illos qui ab ecclesia, qui pro Divino Vero militarent; quare dicitur, “Milites igitur haec fecerunt.” Inde patet, quod per illa verba in sensu spirituali intelligatur quod Judaica Ecclesia disperserit Divinum Verum quod est in sensu litterae, et quod non potuerint dispergere Divinum Verum quod est in sensu interno. (Quod “vestes Domini significent Divinum Verum, ita Verbum, supra ostensum est; quod tunica” Ipsius Divinum Verum seu Verbum in sensu interno, videatur n. 9826, 9942; quod “dividere” sit dispergere at separare a bono et vero, ita falsificare, n. 4424, 6360, 6361, 9094. Quod “milites” significent illos qui ab ecclesia, ibi ab Ecclesia Judaica, qui militarent pro Divino Vero, patet a sensu spirituali “militiae” et “belli;” quod “bellum” significet pugnas spirituales, quae sunt veri contra falsum, videatur n. 1659, 1664, 8295, 10455; inde est quod de Levitis, quorum functio erat talium quae ecclesiae, dicatur,
quod “obirent militiam” et “militarent militiam,” exercendo ministerium in tentorio conventus, Num. iv. 23, 35, 39, 43, 47; cap. viii. 23, 24.)

65. “Et praecinctum ad mamillas zona aurea.” – Quod significet Divinum Bonum similiter, constat ex significatione “praecingi ad mamillas zona,” quod sit investiri quoad pectus; “mamillae” et “zona” dicuntur, quia mamillae e pectore exstant, et zona investit; quod sit Divinum Bonum procedens a Domino quod intelligitur, est quia “pectus” in genere, et “mamillae” in specie id significant: quod sit bonum procedens, est quia omnia indumenta significant illa quae procedunt, sunt enim extra corpus ac induunt illud, sicut illa quae procedunt etiam extra corpus sunt et cingunt illud. (Quod ita sit, constare potest ex illis quae in opere De Caelo et Inferno, De Vestibus quibus induti sunt Angeli; n. 177-182, ostensa sunt; quod nempe quisque induatur vestibus secundum sua intelligendi et sapiendi affectionem; et haec est quae procedit ab illis; est enim sphaera quae procedit ab unoquovis angelo et spiritu, quae est sphaera affectionis, et vocatur sphaera vitae ejus; secundum hanc illis sunt vestes; quod sint ex illa, non apparet coram oculis eorum, sed usque sciunt quod sint. De hac sphaera videatur n. 2489, 4464, 5179, 7454, 8630.)

[2] Ex his constare potest quod “Vestimenta Domini” significent Divinum procedens, quod est Divinum Verum unitum Divino Bono, quod implet universum caelum, ac intrat in interiora mentis, et dat ei, qui recipit, intelligentiam et sapientiam; hoc intelligitur per “indui vestimentis albis.” Quia Divinum Bonum procedens significatur per “zonam,” qua praecinctus, ideo zona apparebat aurea; per “aurum” enim significatur bonum amoris (videatur n. 113, 1551, 1552, 3658, 6914, 6917, 9510, 9874, 9881). Quod “mamillae” nominentur loco pectoris, quod erat praecinctum zona, est quia “mamillae” significant amorem spiritualem, et “pectus” ipsum bonum ejus. Ille amor etiam significatur per “mamillas” apud Esaiam:
“Ponam te in magnificentiam aeternitatis, gaudium generationis et generationis; suges lac gentium, et mamillas regum suges” (lx. (15,) 16);
“reges” sunt vera ex bono a Domino (videatur supra, n. 31); “mamillae” et “pectus” sunt id bonum, quod est bonum amoris spiritualis.

[3] Quod “pectus” significet bonum amoris spiritualis, est ex correspondentia cum caelo; totum enim caelum correspondet omnibus hominis; intimum seu tertium caelum correspondet capiti, medium seu secundum pectori, ac ultimum seu primum pedibus. Quia talis correspondentia est, etiam caelum vocatur Maximus Homo: et quia intimum seu tertium caelum correspondet capiti, ideo per “caput” significatur bonum amoris caelestis, quod est bonum amoris in Dominum; causa est quia id bonum hi regnat et facit illud: et quia medium seu secundum caelum correspondet pectori, ideo per “pectus” significatur bonum amoris spiritualis, quod est bonum amoris erga proximum; causa est quia id bonum ibi regnat et facit illud: ac quia ultimum seu primum caelum correspondet pedibus, ideo per “pedes” significatur bonum amoris naturalis e spirituali, quod est bonum fidei; causa est quia id bonum ibi regnat et facit illud. Ex his patet, unde est quod “mamilla” significet amorem spiritualem, et “pectus” bonum ejus. (Sed haec melius possunt intelligi ex illis quae in opere De Caelo et Inferno ostensa sunt, imprimis ex articulis ubi agitur De Tribus Caelis, n. 29-39; de eo, quod Divinum Domini in Caelis sit Amor in Ipsum et Charitas erga Proximum n. 13-19; quod Universum Caelum referat unum Hominem, n. (1)59-67; et quod Correspondentia sit Caeli cum omnibus Hominis, n. 87-102; et in Arcanis Caelestibus, n. 4938, 4939, 10087. Haec pauca solum illustrationis causa inde afferre licet, quod “pectus” significet honum amoris spiritualis, etiam ex illa causa, quia intus in pectore sunt cor et pulmo, et “cor” ex correspondentia significat amorem caelestem, et “pulmo” amorem spiritualem, sed pulmo implet peaus; quod illa correspondentia sit, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 3883-3896, 9280, 9300. Quid amor caelestis et quid amor spiritualis, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 23).

66. (Vers. 14.) “Et caput Ipsius et capilli candidi,” – Quod significent Divinum in primis et ultimis, constat ex significatione “capitis,” cum de Domino, de quo haec dicuntur, quod sit Divinum in primis (de qua sequitur); et ex significatione “capillorum,” quod sit Divinum in ultimis (de qua etiam sequitur); et ex significatione “candidi,” quod sit purum. (Quod “album” et “candidum” sit pulum, videatur n. 3301, 3993, 4007, 5319.) Quod “caput,” cum de Domino, sit Divinum in primis, est quia caput est supremum hominis, et in eo sunt prima ejus, quae vocantur principia, ex quibus derivantur illa quae fiunt in corpore; sunt enim in capite intellectus et voluntas, a quibus ut a suis primis seu principiis fluunt reliqua, quae sunt vitae ulterioris hominis, prout loquela et omnes actus. Quod autem “capilli,” cum de Domino, sint Divinum in ultimis, est quia capilli sunt ultima; illi enim crescunt ex ultimis apud hominem, et in illos desinunt prima; quapropter cum dicitur “caput et capilli,” intelliguntur prima et ultima.

[2] Qui scit quod “caput” significet prima, et “capilli” ultima, etiam in spiritualibus, et quod prima et ultima significent omnia (ut supra, n. 41, ostensum est) scire potest plura arcana sensus interni ubi illa nominantur: prout quod
Nasiraeus non raderet comam capitis sui, quia illa, ut dicitur, erat Naziraeatus Dei super capite ejus, et quod absolutis diebus abraderet illam, et consecraret (Num. vi. 1-21):
tum quod
Simsoni esset robur in capillis, et quod illis abrasis factus sit infirmus, et illis succrescentibus veniret in robur (Judic. xvi. 13 ad fin.):
tum quod
Quadraginta duo pueri discerpti fuerint ab ursis, quia illuserunt Elisaeo vocantes illum calvum (2 Reg. ii. 23, 24):
ut et quod
Elias indutus fuerit tunica pilosa (2 Reg. i. 8);
et Johannes Baptista pilis camelorum (Marc. |i|, 6):
et praeterea, quid significant “caput” “capilli,” “barba,” et “calvitium,” ubi nominantur in Verbo.

[3] Quod Naziraeus non raderet comam, quia illa, ut dicitur, erat Naziraeatus Dei super capite ejus, et quod absolutis diebus abraderet illam, et consecraret, erat quia Naziraeus repraesentabat Dominum in primis et in ultimis, ac Divinum Ipsius in ultimis erat Humanum Ipsius, quod Divinum fecit usque ad carnem et ossa, quae sunt ultima; quod usque ad carnem et ossa, patet ex eo, quod nihil in sepulcro reliquerit, et quod
Ipse ad discipulos dixerit, quod Carnem et Ossa haberet, quae non spiritus (Luc. xxiv. 39, 40):
et cum Ipsum Divinum etiam in ultimis est Divinum, tunc ex primis per ultima regit omnia. (Ut constare potest ex illis quae supra, n. 41, dicta et ostensa sunt; imprimis ex illis quae in Arcanis Caelestibus allata sunt; quod nempe interiora successive influant in exteriora, usque ad extremum seu ultimum, et quod ibi etiam existant et subsistant, n. 634, 6239, 6465, (1)9215, 9216. Quod non modo successive influant, sed etiam forment in ultimo simultaneum, quo ordine, n. 5897, 6451, 8603, 10099. Quod ideo omnia interiora contineantur in nexu a primo per ultimum, n. 9828; et in opere De Caelo et Inferno, n. 297. Quod inde ultimum, prae interioribus sit sanctum, n. 9824. Quod inde in ultimis sit robur et potentia, n. 9836.) Inde nunc est, quod Naziraeatus institutus sit. Quod ultimo consecraret crinem suum, mittendo illum in ignem altaris, erat quia sanctum Divinum repraesentabat, et “ignis altaris” significabat id sanctum (n. 934, 6314, 6832).

[4] Ex his quoque constare potest cur Simsoni erat robur in crinibus (Judic. xvi. (13) ad fin.) nam dicitur quod
Naziraeus fuerit ab utero matris (Judic. xiii. 7; cap. xvi. 17).
Inde quoque erat,
Quod non liceret summo sacerdoti ac filiis ejus, nec Levitis, radere caput, ac inducere sibi calvitium (Levit. x. 6; cap. xxi. 5, 10: Ezech. xliv. 20);
tum quod
Abscindere barbam (quae etiam simile significabat) apud populum Israeliticum esset ignominiosum (2 Sam. x. 4, 5).
Quod quadraginta duo pueri discerpti luerint ab ursis, quia illuserunt Elisaeo, vocantes illum calvum, erat causa, quia Elias et Elisaeus repraesentabant Dominum quoad Verbum, quod est Divinum Verum, cui sanctitas et robur est in ultimis ex primis, ut mox supra dictum est. Quia sic “calvitium” significabat deprivationem eorum, ideo hoc factum est. “Ursi” etiam significant verum in ultimis. (Quod Etias et Eli,aeus repraesentaverint Dominum quoad Yerbum, videatur n. 2762, 5247.) Ex his quoque patet, cur Eliae fuit “vestis pilosa,” ac Johanni “ex pilis camelorum;” Johannes enim Baptista similiter ac Elias repraesentabat Dominum quoad Verbum, quapropter etiam dictus est Elias (videatur n. 7643, 9372).

[5] Ex his intellectis sciri potest quid significatur per “caput,” “capillos,” “barbam,” et “calvitium” in Verbo: – Ut apud Esaiam,
“Tempore illo detondebit Dominus… per regem Aschuris caput, et pilos pedum, etiam barbam consumet” (vii. 20);
apud eundem,
“In omnibus rapitibus calvitium, omnis barba rasa” (xv. 2);
apud Jeremiam,
“Periit veritas, et excisa est ex ore illorum; tonde crinem, et abjice” (vii. 28, 29);
apud Ezechielem,
Accipe novaculam et transmitte super caput et barbam” (v. 1);
apud eundem,
“In omni facie erit pudor, et in omnibus capitibus calvitium” (vii. 18);
apud eundem,
“Omne caput decalvatum” (xxix. 18);
Apud Amos,
“Ascendere faciam… super omne caput calvitium” (viii. 10);
apud Davidem,
“Deus contundet caput hostium, Verticem capillorum, ambulantium in reatibus” (Psalm. lxviii. 22 (B.A. 21)).
In his locis et aliis per “tondere caput,” “abradere barbam,” et “inducere calvitium,” significatur deprivare omni vero et bono, quoniam qui deprivatur ultimis, etiam deprivatur prioribus, existunt enim et subsistunt priora in ultimis, ut supra est dictum. In mundo spirituum etiam apparent qui calvi sunt; et instructus sum quod sint qui abusi sunt Verbo, et sensum litterae, qui est Divinum Verum ibi in ultimis, applicuerunt ad nefanda, et inde deprivati sunt omni vero, sunt etiam malitiosissimi; plures ex illis sunt ex Babylonica gente: vicissim autem angeli apparent in decentibus comis.

67. “Tanquam lana candida, tanquam nix.” – Quod significet quoad bonum et verum ibi, constat ex significatione “lanae candidae,” quod sit bonum in ultimis (de qua sequitur), et ex significatione “nivis,” quod sit verum in ultimis; quod “nix” sit verum in ultimis, est ex aqua ex qua est, et ex albedine et candore. (Quod “aqua” significet verum, videatur infra, n. (1)71; et quod “albedo” et “candor” vem ex transparentia lucis n. 3301, 3993, 4007, 5319, 8459.) Quod “lana candida” significet bonum in ultimis, est quia lana super agnis et ovibus simile significat quod crinis super homine, ac “agni” et “oves” significant bonum, “agni” bonum caeleste (n. 3519, 3994, 10132), et “oves” bonum spirituale (n. 4169, 4809); inde est, quod “capilli,” per quos significatur Divinum Verum in ultimis, dicantur “candidi tanquam lana candida, et tanquam nix;” ut quoque de Domino cum transformatus,
“Vestimenta Ipsius facta sunt coruscantia, candida valde ut nix, qualia non potest ullo in terra dealbare” (Marc. ix. 3);
et de “Antiquo dierum” apud Danielem,
“Videns fui usque dum throni projecti sunt, et Antiquus dierum sedit; vestis Ipsius sicut nix alba, et crinis capitis Ipsius (2)sicut lana candida” (vii. 9);
“vestis” etiam significat Divinum in ultimis (videatur supra, n. 64), et “Antiquus dierum” Dominum ab aeterno.

[2] Quia “lana” significat bonum in ultimis, ideo aliquoties in Verbo describitur bonum per “lanam,” et verum per “linum” et per “nivem:” – Ut apud Hoscheam,
“Dixit, Ibo post amasios meos, dantes panem meum et aquas meas, lanam meam et linum meum;… ideo revertar et accipiam frumentum meum in tempore suo et auferam lanam meam et linum meum” (ii. 5, 9);
apud Ezechielem,
“Adipem comeditis, et lanam induitis; quod Optimum est, mactatis; gregem non pascitis” (xxxiv. 3);
apud Davidem,
Jehovah “(1)mittit verbum suum in terram dat nivem sicut lanam” (Psalm. cxlvii. 15, 16);
et apud Esaiam,
“Si fuerint peccata Vestra sicut dibapha, tanquam nix albescent; si rubra fuerint sicut purpura, tanquam lana erunt” (i. 18);
quod “nix” dicatur de peccatis quae fuerunt sicut dibapha, et “lana” de peccatis quae fuerunt rubra sicut purpura, est quia “dibapha” significant verum ex bono, et in opposito sensu falsum ex malo (n. 4922, 9468), ac “rubrum” et “purpura” bonum, et in opposito sensu malum omnis generis (n. (2)3300, 9467, (3)9865).

68. “Et oculi Ipsius sicut flamma ignis.” – Quod significet Divinam Providentiam ex Divino Amore Ipsius, constat ex significatione “oculorum,” quod sint intellectus (de qua supra, n. 37), et cum de Domino, quod sint praesentia, et inde providentia (n. 3860, 10569), de qua sequitur; et ex significatione “flammae ignis,” quod, cum de Domino, sit Divinus Amor. Causa quod “flamma ignis” sit Divinus Amor, est quia Dominus e caelo apparet ut Sol, et Divinum quod procedit ab Ipso ut lux, flammea in intimo seu tertio caelo, et candida in medio seu secundo caelo; ipse Divinus Amor est qui ita apparet. Inde est, quod “ignis” et “flamma” in Verbo significent amorem. (Ut constare potest ex illis quae in Arcanis Caelestibus ostensa sunt: nempe, Quod “ignis” in Verbo significet amorem in utroque sensu, n. 934, 4906, 5215. Quod “ignis sacer” et “caelestis” sit Divinus Amor, et omnis affectio quae illius Amoris, n. 934, 6314, 6832. Quod binae omnes caloris sint; una ex sole mundi, ex quo omnia vegetant in tellure; altera ex Sole caeli, qui est Dominus, ex quo omne vitae angelis et hominibus, n. 3338, 5215, 7324. Quod amor sit ignis vitae, et quod ipsa vita actualiter inde sit, n. 4906, 5071, 6032, 6314. Quod flammea sit verum ex bono intimi caeli, et lux verum ex bono medii caeli, n. 3222, 6832; ex causa, quia lux in intimo caelo apparet flammea, et in medio candida, n. 9570. Et praeterea in opere De Caelo et Inferno, n. 116-140.) Quod “oculi” cum de Domino, significent Divinam Providentiam, est quia cum de homine, significant intellectum, et Divinus Intellectus quia infinitus est Divina Providentia. Non aliud per “oculos” Jehovae significatur apud Esaiam,
“Inclina, Jehovah, aurem tuam et audi; et aperi, Jehovah, oculos tuos et vide” (xxxvii. 17);
apud Jeremiam,
“Ponam oculum meum super illos in bonum, et reducam eos super terram hanc et aedificabo eos” (xxiv. 6);
apud Davidem,
“Ecce oculus Jehovae super timentibus Ipsum” (Psalm. xxxiii. 18);
et apud eundem,
“Jehovah in templo sanctitatis suae;… oculi Ipsius vident, et palpebrae Ipsius probant filios hominis” (Psalm. xi. 4);
et alibi. (Quid Divina Providentia, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 267-279.)

69. (Vers. 15.) “Et pedes Ipsius similes chalcolibano tanquam in camino igniti.” – Quod significet ultimum ordinis Divini quod naturale, plenum Divino Amore, constat ex significatione “pedum,” quod sint naturale (de qua n. 2162, 3147, 3761, 3986, 4280, 4938-4952); inde, cum de Domino, quod sint ultimum ordinis Divini, quia id est naturale; ex significatione “chalcolibani,” seu aeris levigati, quod sit bonum naturale (de qua sequitur); et ex significatione “igniti,” cum de Domino, quod sit quod ex Divino Amore (de qua n. 10055). Dicitur “tanquam in camino igniti,” ut exprimatur Divinus Amor in maximo gradu, et in suo pleno; nam Divinum est in suo pleno cum in suo ultimo, et ultimum est naturale (videatur supra, n. 66). Inde patet, quod per “pedes Ipsius similes chalcolibano tanquam in camino ignitos,” significetur ultimum ordinis Divini quod naturale, plenum Divino Amore. Dicuntur haec, ut quoque praecedentia, comparative; ut quod “caput et capilli candidi esset tanquans lana candida, tanquam nix,” et quod “pedes essent similes chalcolibano tanquam in camino igniti;” sed sciendum est quod omnes comparationes in Verbo significent, quia similiter ac ipsae res sunt ex correspondentiis (videatur n. 3579, (1)4599, 8989).

[2] Quod “pedes,” cum de Domino, significent ultimum ordinis Divini, et quod hoc sit naturale, est quia caelum est caelum ex Divino Humano Domini, et quod inde caelum in toto complexu referat unum Hominem; et quia tres caeli sunt, quod supremum caelum referat caput, medium corpus, et ultimum pedes. Divinum quod facit supremum caelum vocatur Divinum caeleste, Divinum autem quod facit medium caelum vocatur Divinum spirituale, ac Divinum quod facit ultimum caelum vocatur Divinum naturale ex spirituali et caelesti: inde patet causa, cur hic describitur Dominus quoad Divinum Humanum, quod est Filius hominis visus in medio candelabrorum, non modo quoad vestes, sed etiam quoad caput, et pectus, et pedes. (Quod “Filius hominis” sit Dominus quoad Divinum Humanum, videatur supra, n. 63; et quod “candelabra” sint caelum, etiam supra, n. 62. Sed haec quia arc1na sunt, hactenus in mundo ignota, et tamen sint quae intelligenda ut comprehendatur sensus internus horum, et sequentium in libro hoc prophetico, ideo singilla descripta sunt in specie in opere De Caelo et Inferno: ut, Quod Divinum Humanum Domini faciat Caelum, n, 7-12, 78-86, seq. Quod inde Caelum in toto complexu referat unum Hominem, n. 59-77. Quod tres Caeli sint, et quod supremum referat caput, medium corpus, et ultimum pedes, n. 29-40.) Ex his inde intellectis constare potest quid significatur per “pedes Jehovae” seu “Domini” in Verbo, quod nempe ultimum ordinis Divini seu naturale; et quia externum ecclesiae, cultus et Verbi est ultimum ordinis Divini in ecclesia, et est naturale, ideo hoc per “pedes Jehovae” seu “Domini” in specie significatur.

[3] Quia id per “pedes Jehovae” seu “Domini” significatur, ideo cum Dominus sicut Angelus visus prophetis alibi, etiam similiter visus est; ut Danieli:
“Sustuli oculos meos et vidi; ecce Vir indutus linteis, cujus lumbi cincti auro Uphasi, corpus Ejus sicut Tharschisch;… et oculi Ejus sicut faces ignis; brachia Ejus et pedes Ejus sicut splendor aeris levigati” ((Dan.) x. 5, 6).
Similiter cherubi, per quos intelligitur Dominus quoad providentiam et custodiam (n. 9277, 9509, 9673), visi sunt Ezechieli:
“Pedes eorum erant… micantes sicut splendor aeris levigati” ((Ezech.) i 7).
Similiter Dominus visus ut Angelus postea in Apocalypsi:
“Vidi Angelum descendentem de caelo, amictum nube, et iris circum caput, et facies Ejus ut sol, et pedes Ejus tanquam columnae ignis” (x. 1).
Quia talis visus est Dominus quoad pedes, ideo sub pedibus visus est quibusdam ex filiis Israelis,
“Sicut opus lapidis sapphiri, et quasi substantia caeli quoad puritatem” (Exod. xxiv. 10);
quod Dominus illis non visus sit quoad pedes sed “sub pedibus,” erat causa quia non in externo ecclesiae, cultus et Verbi erant, sed sub illo (videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n 248).

[4] Quoniam “pedes Jehovae” seu “Domini significant ultimum ordinis Divini, et hoc in specie est externum ecclesiae, cultus et Verbi, ideo hoc in Verbo vocatur “scabellum pedum Ipsius:” – Ut apud Esaiam,
“Gloria Libani ad Te veniet ad decorandum locum sanctuarii mei, locum pedum meorum honorabilem reddam;… et incurvabunt se ad volas pedum tuorum” (lx, 13, 14);
apud eundem,
“Caelum thronus meus. et terra scabellum pedum meorum” (lxvi. 1);
apud Jeremiam,
Deus “non recordatur scabelli pedum suorum in die irae” (Thren. ii. 1);
apud Davidem,
“Adorate Jehovam Versus scabellum pedum Ipsius” (Psalm. xcix. 5);
apud eundem,
“Intrabimus in habitacula Ipsius, incurvabimus nos scabello pedum Ipsius” (Psalm. cxxxii. 7);
apud Nahum,
“Jehovae… nubes pulvis pedum Ipsius” (i. 3);
quod “nubes” sit externum Verbi, seu Verbum quoad litteram, videatur supra (n. 36); et quia “nubes” est externum Verbi, etiam est externum ecclesiae et cultus, nam ecclesia et cultus sunt ex Verbo; “pulvis pedum” dicitur, quia illa quae in sensu litterae Verbi, qui est naturalis, apparent sparsa.

70. Quod pedes dicti sint “similes chalcolibano,” est quia chalcolibanum est aes levigatum micans ex quodam igneo, et “aes” in Verbo significat bonum naturale. Sunt metalla aeque significativa ac reliqua in Verbo; “aurum” ibi significat bonum caeleSte, quod est bonum intimum; “argentum” significat verum ejus, quod est bonum spirituale; “aes” bonum naturale, quod est bonum ultimum; et “ferrum” verum ejus, quod est verum naturale. Quod metalla significent illa, est ex correspondentia; apparent enim in caelo plura fulgentia sicut ex auro et argento, et quoque plura sicut ex aere et ferro, et notum est ibi quod per illa significentur memorata bona et vera. Inde est, quod antiqui, qui in scientia correspondentiarum fuerunt, appellaverint saecula secundum illa metalla; primum saeculum, “Aureum,” quia tunc regnabat innocentia, amor, et inde sapientia; secundum autem saeculum, “Argenteum,” quia tunc regnabat verum ex illo bono, seu bonum spirituale, et inde intelligentia; tertium saeculum, “Aeneum” seu “Cupreum,” quia tunc regnabat modo bonum naturale, quod est justum et sincerum moralis vitae; ultimum autem saeculum vocabant “Ferreum,” quia tunc regnabat modo verum absque bono, et cum id regnat, tunc quoque regnat falsum: haec omnia ex significatione spirituali illorum metallorum.

[2] Ex his constare potest quid significatur per statuam Nebuchadnezari in somnio visam
Cujus “caput erat ex auro, pectus et brachia ex argento, venter et latus ex aere; crura ex ferro, et pedes partim ex ferro partim ex luto” (Dan. ii. 32, 33);
quod nempe status ecclesiae quoad bonum et Verum, a primo tempore usque ad ultimum ejus; ultimum ejus fuit quando Dominus in mundum venit. Quando scitur quod “aurum” significet bonum caeleste, “argentum” bonum spirituale, “aes” bonum naturale, et “ferrum” verum naturale, sciri possunt plura arcana in Verbo ubi illa metalla nominantur: – Ut quid significatur apud Esaiam,
“Pro aere adducam aurum, pro ferro adducam argentum, et pro lignis aes, et pro lapidibus ferrum; et ponam praefecturam tuam pacem, et exactores tuos justitiam” (lx. 17).

[3] Sed quia de significatione “aeris,” quod sit bonum naturale, hic agitur, velim modo aliqua loca adducere, ubi “aes” nominatur et id bonum significat. Apud Mosen,
“Ascher acceptus fratribus suis, et intingens in oleum pedem suum; ferrum et aes calceus tuus, et sicut dies tui fama tua” (Deutr. xxxiii. 24, 25);
“Ascher” ut una tribus significat felicitatem vitae et jucundum affectionum (n. 3938, 3939, 6408); “intingere in oleum pedem” significat jucundum naturale, “oleum” jucundum, (n. 9954), “pes” naturale (ut mox supra, n. 69); “ferrum et aes calceus,” significat infimum naturale ex vero et bono, “calceus” est infimum naturale (n. 1748, 1860, 6844), “ferrum” est verum ejus et aes est bonum ejus (ut supra). (Apud eundem,)
“Jehovah Deus tuus introducturus est te in terram opimam terram e cujus lapidibus ferrum et e cujus montibus excides aes” (Deutr. viii. 7, 9).
Apud Jeremiam,
“Dabo te populo huic in murum aeris munitum, ut oppugnent te, et non praevaleant tibi” (xv. (1)20).
Apud Ezechielem,
“(1)Javan, Thubal et Meschech mercatores tui, cum anima hominis et vasis aeris dederunt negotiationem tuam” (xxvii. 13):
agitur in eo capite de mercaturis Tyri, per quas significantur cognitiones boni et veri; per nomina “Javan, Thubal et Meschech” significantur talia quae boni et veri sunt, de quibus cognitiones; “anima hominis” est verum vitae; “vasa aeris” sunt scientifica boni naturalis. (Quid per “Tyrum” significatur, videatur n. 1201: quid per “mercaturas,” n. 2967, 4453: quid per “Thubal et Meschech,” n. 1151: quid per “Javan,” n. 1152, 1153, 1155: quid per “animam hominis,” n. 2930, 9050, 9281: quid per “vasa,” n. 3068, 3079, 3316, 3318.) Apud eundem,
Pedes cheruborum erant “micantes sicut species aeris levigati” (i. 7):
quid “cherubi,” et quid “pedes,” vide mox supra (n. 69).

[4] Apud eundem,
Vidi, et “ecce vir cujus aspectus sicut aspectus aeris, et filum lini in manibus… is stans in porta” (xl. 3):
ille angelus, quia mensus est murum et portas Domus Dei, quae significant externa ecclesiae, visus est aspectus ejus sicut aspectus aeris. Qui scit quod “aes” significet externum ecclesiae, quod in se est naturale, is aliquantum scire potuit cur
Altare holocausti obductum fuit ex aere, ac cribrum ex aere circum illud, et vasa ex aere (Exod. xxvii. 1-4);
ut et cur
Magnum vas, quod mare vocabatur, cum duodecim bovibus sub illo, ac decem labra cum basibus, ut et omnia vasa tabernaculi pro Domo Dei, a Salomone facta sunt ex aere polito (1 Reg. (2)vii. 43-47).

[5] Qui scit quid “aes” significat, is in id arcanum etiam venire potest, cur mandatum fuit quod serpens aeneus poneretur ad aspiciendum a populo, de quo ita apud Mosen:
“Misit Jehovah serpentes in populum, qui momorderunt populum;… et dixit ad Mosen, Fac tibi serpentem, et pone eum super signum, et fiet, omnis qui morsus fuerit et aspexerit illum vivet. Et fecit Moses serpentem aeris, et posuit eum super signum; et factum est cum momordit serpens virum, et aspexit serpentem aeris, revixit” (Num. xxi. 6, 8, 9).
Quod ille significaverit Dominum, docet Ipse apud Johannem:
“Sicut Moses exaltavit serpentem in deserto, ita Oportet exaltari Filium hominis, ut omnis qui credit in Ipsum non pereat, sed habeat vitam aeternam” (iii. 14, 15).
per “serpentem” significatur id quod est ultimum vitae apud hominem, et vocatur sensuale externum, quod est naturale; hoc ultimum, quia in Domino erat Divinum, ideo serpens aeris apud filios Israelis, apud quos omnia erant repraesentativa, factus est, et significabat quod si aspicerent in Divinum Humanum Domini, reviverent; hoc est, si crederent in Ipsum, vitam aeternam haberent, ut quoque Ipse Dominus docet. (Quod “videre” in sensu spirituali sit credere, videatur etiam supra, n. 37, 68; et quod “serpens” sit sensuale externum, quod est ultimum vitae hominis, in Arcanis Caelestibus, n. 195, 196, 197, 6398, 6949, 10313.)
Quod “aes” et “ferrum” in Verbo etiam significent durum (Ut Esai. xlviii. 4; Dan. vii. 19; et alibi),
videbitur in sequentibus.

71. “Et vox Ipsius tanquam vox aquarum multarum. “Quod significet Divinum Verum in ultimis, constat ex significatione “vocis,” cum a Domino, quod sit Divinum Verum (de qua n. 219, 220, 3563, 6971, 8813, 8914; et supra, n. 55); et ex significatione “aquarum,” quod sint vera fidei, et quoque cognitiones veri (de qua n. 2702, 3058, 5668, 8568, 10238); et quia cognitiones veri sunt in ultimis, ideo per “vocem sicut (vox) aquarum multarum,” quia de Domino, significatur Divinum Verum in ultimis. (Quod cognitiones et scientifica sint externi seu naturalis hominis, quia in luce mundi, ita in ultimis, videatur n. 5212; et in genere de illis in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 51). Quoniam nondum notum est quod “aquae “in Verbo significent vera fidei et cognitiones veri, ex causa fortassis quia remotum apparet, ideo velim paucis hic ostendere quod per “aquas” in Verbo illa intelligantur; quod etiam necessum est, quia absque cognitione quid “aquae” significant, non sciri potest quid significat Baptismus, nec quid lavationes in Ecclesia Israelitica, quarum mentio toties fit. “Aquae” significant vera fidei, quia “panis” significat bonum amoris. Quod “aquae” et “panis” illa significent, est quia illa quae sunt nutritionis spiritualis exprimuntur in sensu litterae per talia quae sunt nutritionis naturalis; aquae enim et panis, per quae intelligitur omnis potus et omnis cibus in genere, nutriunt corpus, ac vera fidei et bonum amoris nutriunt animam; est quoque hoc ex correspondentia, nam cum “panis” et “aqua” leguntur in Verbo, angeli, quia spirituales, intelligunt illa quae eos nutriunt, quae sunt bona amoris et vera fidei.

[2] Hic aliqua loca afferre velim, ut sciatur quod “aquae” significent vera fidei, tum cognitiones veri: -Apud Esaiam:
“Plena est terra scientia Jehovae, sicut aquae mare contegunt” (xi. 9);
apud eundem,
“Tunc haurietis aquas cum laetitia ex fontibus salutis” (xii. 3);
apud eundem,
“Qui ambulat in justitiis, et loquitur rectitudines; . . . . panis dabitur et aquae fideles” (xxxiii. 15, 16);
apud eundem,
“Pauperes et egeni quaerentes aquam, sed non, lingua eorum siti deficit: . . . . aperiam super clivis fluvios, et in medio vallium fontes ponam, desertum in stagnum aquarum, et terram siccam in scaturigines aquarum; . . . . ut videant, et cognoscant, et attendant et intelligant” (xli. 17, 18, 20);
apud eundem,
“Effundam aquas super sitientem, et fluenta super aridam; effundam spiritum meum super semen tuum, et benedictionem meam super natos” (xliv. 3);
apud eundem,
“Exorietur in tenebris lux tua, et caligo tua sicut meridies, . . . . ut sis sicut hortus irriguus, et sicut exitus aquarum, cujus aquae non mentientur” (lviii. 10(, 11));
apud Jeremiam:
“Duo mala fecit populus meus; Me deseruerunt, fontem aquarum vivarum, ad excidendum sibi foveas, quae non continent aquas” (ii. 13);
apud eundem,
“Magnates miserunt minorennes aquae causa, venerunt ad foveas, nec invenerunt aquas, reversa sunt vasa eorum vacua, pudefacti sunt et ignominia affecti” (xiv. 3);
apud eundem,
“Deseruerunt fontem aquarum vivarum Jehovam” (xvii. 13);
apud eundem,
“Cum fletu venient, et cum (1)precibus adducam eos, ducam eos ad fontes aquarum in via recti” (xxxi. 9);
apud Ezechielem:
“Frangam baculum panis, . . . .et comedent panem pondere et in sollicitudine, et aquas mensura et stupore bibent, ut careant pane et aqua, et (1)desolentur vir et frater, et contabescant propter iniquitates” (iv. 16, 17; cap. xii. 18, 19: Esai. li. 14);
apud Amos,
“Ecce dies venient, quibus immittam famem in terram; non famem ad panem, neque sitim ad aquas, sed ad audiendum Verbum Jehovae; vagabuntur a mari ad mare, . . . . et discurrent ad quaerendum Verbum Jehovae, nec invenient; in die illo deficient virgines pulchra et juvenes siti” (viii. 11-13);
apud Sachariam,
“In die illo exibunt aquae vivae ex Hierosolyma” (xiv. 8);
apud Davidem,
“Jehovah Pastor meus, non carebo; ad aquas quietum deducet me” (Psalm. xxiii. (1,) 2);
apud (2)Esaiam,
“Non sitient, . . . . aquas e petra effluere faciet illis, et findet petram ut fluant aquae” ((3)xlviii. 21);
apud (4)Davidem,
“Deus, mane quaero Te; sitit anima mea, . . . lassus sine aquis” (Psalm. lxiii. 2 (B. A. 1));
apud eundem,
Jehovah “mittit Verbum suum, . . . . spirare facit ventum, ut fluant aquae” (Psalm. cxlvii. (5)18);
apud eundem,
“Laudate Jehovam caeli caelorum, et aquae quae desuper caelis” (cxlviii. 4);
apud Johannem,
Jesus venit ad fontem Jacobi; “venit mulier e Samaria ad hauriendum aquas; cui dixit Jesus, Da Mihi bibere; . . . si scires donum Dei, et quis sit qui dicit tibi, Da Mihi bibere, tu peteres ab Ipso ut daret tibi aquam viventem. Dicit Ipsi mulier, . . . Unde habes aquam viventem? . . . . Dixit ei Jesus, Omnis qui bibit ex hac aqua, sitiet iterum; qui vero biberit ex aqua quam Ego dabo, non sitiet in aeternum; et aqua quam Ego dabo, fiet in eo fons aquae salientis in vitam aeternam” (iv. 7-15);
apud eundem,
Jesus dixit, “Si quis sitiverit, Venito ad Me et bibito; quisquis credit in Me, sicut dicit Scriptura, flumina e ventre ipsius fluent aquae viventis” (vii. 37, 38);
in Apocalypsi,
“Sitienti dabitur e fonte aquae vitae gratis” (xxi. 6);
et alibi,
Angelus ostendit illi “fluvium aquae vitae, splendidum sicut crystallum, exeuntem ex throno Dei et Agni” (xxii. 1);
et adhuc ibi,
“spiritus et Sponsa dicunt, (Veni); qui audit, dicat Veni; et qui sitit veniat; et qui vult, accipiet aquam vitae gratis” (xxii. 17).

[3] Haec allata sunt, ut sciatur quod per “aquas” in Verbo significentur vera fidei, et inde quid per aquam Baptismi, de quo ita Dominus docet apud Johannem:
“Nisi homo generatus fuerit ex aqua et spiritu, non potest ingredi in regnum Dei” (iii. 5);
“aquae” ibi sunt vera fidei, et “spiritus” est vita secundum illa (videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 202-209, seq.). Quia non notum fuerat quod “aquae” significarent vera fidei, nec quod omnia quae apud filios Israelis instituta fuerunt essent repraesentativa spiritualium, ideo creditum est quod per lavationes illis mandatas abstersa fuerint illis peccata, cum tamen ne hilum; repraesentabant modo purificationem a malis et falsis per vera fidei et vitam secundum illa (videatur in Arcanis Caelestibus, n. 3147, 5954, 10237, 10240). Ex his nunc patet quod per “vocem,” quae sicut “vox aquarum multarum,” intelligatur Divinum Verum; ut quoque apud Ezechielem,
“Ecce gloria Dei Israelis venit a via orientis, et vox Ipsius sicut vox aquarum multarum, et terra illustrata a gloria Ipsius” (xliii. (1)2);
apud Davidem,
“Vox Jehovae super aquis, . . . . Jehovah super aquis multis” (Psalms. xxix. 3);
et in sequentibus in Apocalypsi,
“Audivi vocem e caelo tanquam vocem aquarum multarum” (xiv. 2).

[4] Scio quod miraturi sint quidam quare in Verbo “aquae” nominantur, et non vera fidei, cum tamen Verbum docebit hominem de vita spirituali ejus; et si vera fidei loco “aquarum” dicta fuissent, scivisset homo quod non aquae Baptismi et lavationum aliquid ad purificationem hominis a malis et falsis fecissent: sed sciendum est quod Verbum, ut Divinum sit, et simul pro caelo et pro ecclesia, omnino naturale erit in littera; nam nisi naturale esset in littera, non foret per illud conjunctio caeli cum ecclesia, foret enim sicut domus absque fundamento, et sicut anima absque corpore; ultima enim concludunt omnia interiora et fundant illa (videatur supra, n. 41): homo etiam est in ultimis, et super ecclesia apud illum fundatur caelum. Inde nunc est quod talis stylus in Verbo sit; quare homo, cum cogitat spiritualiter ex naturalibus, quae sunt in sensu litterae Verbi, conjungitur caelo, cum quo non alioquin conjungeretur.

72. (Vers. 16.) “Et habens in dextra sua manu stellas septem.” -Quod significet cognitiones boni et veri omnes ab Ipso, constat ex significatione “habere in dextra sua manu,” quod sit ab Ipso; “manus” enim significat potentiam, et inde quicquid est apud illum, ita quoque quicquid ab illo; quod “dextra manus” dicatur, est quia “dextra manus” significat potentiam boni per verum; (quod “manus” significet potentiam, videatur n. 878, 3091, 4931-4937, 6947, (1)10019; et inde quod significet quicquid apud illum, ita quoque quicquid ab illo, n. 9133, 10019, 10405; quod “dextra manus” significet potentiam boni per verum, n. 9604, 9736, 10061; et quod “dextra Jehovae” significet Divinam potentiam Domini, ita omnipotentiam, n. 3387, 4592, 4933, 7518, 7673, 8281, 9133, 10019;) et ex significatione “stellarum,” quod sint cognitiones boni et veri (de qua sequitur); et ex significatione “septem,” quod sint omnes (de qua supra, n. 20, 24).

[2] Quod “stellae” significent cognitiones boni et veri, ita bona et vera, est ex apparentia in mundo spirituali; ibi enim Dominus apparet ut Sol, et angeli e longinquo ut stellae; quod angeli ita appareant, est ex receptione lucis ex Domino ut Sole, ita ex receptione Divini Veri quod a Domino, nam hoc est lux caeli. Inde est quod dicatur apud Danielem,
“Intelligentes fulgebunt sicut splendor expansi, et justificantes multos ut stellae in aeternum” (xii. 3);
“intelligentes” sunt qui in veris, et “justificantes” qui in bonis (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 346-348).

[3] Cum notum est (aliquibus) quod “sol” significet Dominum quoad Divinum Amorem, ita quoque Divinum Amorem a Domino, et quod “stellae” significent vera ecclesiae et illorum cognitiones, illi scire possunt quid in Verbo significatur per quod “sol obscurabitur,” et quod “stellae non lucebunt,” et quoque quod “cadent e caelo;” et praeterea quid “stellae” significant alibi in Verbo ubi nominantur; ut in sequentibus his locis: – Apud Esaiam,
Ponam “terram in vastitatem, ut peccatores ejus perdat ex ea: stellae caelorum et sidera eorum non lucebunt luce sua; obtenebrabitur sol in ortu suo, et luna non splendere faciet lucem suam” (xiii. 9, 10):
agitur ibi de vastatione ecclesiae, quae est cum non amplius bonum amoris et vera fidei; “terra” quae in vastitatem: ponetur est ecclesia; quod “terra” sit ecclesia, videatur supra (n. 29).

[4] Apud Ezechielem,
“Obtegam cum exstinxero te (caelos), et atrabo stellas, solem nube obtegam, et luna non lucere faciet lucem suam; omnia luminaria lucis . . . . atrabo super te, et dabo tenebras super terra” (xxxii. 7, 8);
“tenebrae super terra,” sunt falsa in ecclesia. Apud Joelem,
“Sol et luna atrati erunt, et stellae contrahent splendorem suum” (ii. 10, 11 ; cap. iv. 15 (B. A. iii. 15));
apud Matthaeum,
In consummatione saeculi “post afflictionem dierum sol obscurabitur, luna non dabit lucem suam, et stellae cadent de caelo, et virtutes caelorum commovebuntur” (xxiv. 29; Marc. xiii. 24);
apud Danielem,
Ex uno de cornibus hirci caprarum “exivit cornu unum de exiguo, et crevit valde versus meridiem, et versus ortum, et versus decus, et crevit versus exercitum caelorum, et dejecit . . . . de exercitu et de stellis, et conculcavit eos; immo usque ad Principem exercitus extulit se” (viii. 9-11).
“exercitus caelorum” sunt bona et vera ecclesiae in complexu (n. 3448, 7236, 7988, 8019); in specie, quae pugnant contra falsa (n. (1)7277); inde Jehovah dicitur “Jehovah Zebaoth,” hoc est, Exercituum (n. 3448, 7988).

[5] In Apocalypsi,
Draco cauda “traxit tertiam partem stellarum caeli in terram” (xii. 4);
“stellae” etiam ibi sunt bona et vera ecclesiae et cognitiones eorum; “tertia pars” est plurima pars; quid autem “draco,” dicetur in sequentibus. Alibi,
“Stellae caeli ceciderunt in terram” (Apoc. vi. 13);
alibi,
“Stella e caelo lapsa est in terram” (Apoc. ix. 1);
alibi,
“Cecidit e caelo stella magna, ardens velut lampas; cecidit in tertiam partem fluviorum et in fontes aquarum” (Apoc. (2)viii. 10);
quia “stellae” significant vera et bona ecclesiae, et cognitiones eorum, per “cadere illas e caelo” significatur quod illa pereant. Apud Davidem,
Jehovah “numerat numerum stellarum, omnibus nomina vocat” (Psalm. cxlvii. 4);
apud eundem,
“Laudate Jehovam sol et luna, laudate Ipsum omnes stellae lucis” (Psalm. cxlviii. 3);
in Libro Judicum,
“Venerunt reges, . . . . pugnarunt e caelo, pugnarunt stellae de viis suis” (v. (19,) 20).
Quoniam angeli in caelo spirituali lucent ut stellae, et quoniam omnia vera et bona quae apud illos sunt a Domino, ideo Dominus sicut vocatur “Angelus” etiam vocatur “Stella;” ut apud Mosen,
“Orietur Stella ex Jacobo, et Sceptrum surget ex Israele” (Num. xxiv. 17);
et in Apocalypsi,
“Jesus . . . . Stella splendida et matutina” (xxii. 16).
Inde patet unde erat quod
Sapientes ex oriente viderint stellam, et secuti illam, et quod illa steterit ubi Jesus erat natus (Matth. ii. 1, 2, 9).
Ex his nunc sciri potest quid significatur per “septem stellas” quae in dextra manu Filii hominis, qui ibi est Dominus quoad Divinum Humanum (videatur supra, n. 63)

73. “Et ex ore Ipsius romphaea anceps acuta exiens.” – Quod significet ex Verbo dispersionem falsorum, constat ex significatione “exire ex ore,” cum de Domino, quod sit Divinum Verum, ita Verbum, nam ex ore Domini id procedit; et ex significatione “romphaeae” seu “gladii,” quod sit verum pugnans; et quia per verum, cum pugnat, disperguntur falsa, ideo etiam per “romphaeam” etiam significatur dispersio falsorum: quod romphaea anceps “acuta” dicatur, est quia prorsus dispergit. (Quod “romphaea” seu “gladius” significet verum pugnans contra falsa et destruens ea, videatur n. 2799, 6353, 8294.) Quia in sequentibus aliquoties memoratur
“Romphaea” (ut (Apoc.) cap. ii. 12, 16; cap. vi. 4, 8; cap. xiii. 10, 14; cap. xix. 15, 21),
supersedetur hic aliqua loca e Verbo afferre, illustrantia et ostendentia quod significet verum pugnans et dispersionem falsorum; illustrabitur et ostendetur in illis locis.

74. “Et facies Ipsius sicut sol fulget in sua potentia.” – Quod significet Divinum Amorem Ipsius ex quo omnia caeli, constat ex significatione “faciei,” cum de Domino, quod sit Divinus Amor, ex quo omne bonum, ita quoque omnia caeli (n. 5585, 9306, 9546, 9888; et quod Dominus in Verbo quoad Divinum Humanum dicatur “Facies Jehovae,” n. 10579. Quod Dominus ex Divino Amore e caelo appareat ut Sol fulgens, et quod ab Ipso ut sole omnia caeli existant et subsistant, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 116-125, et ex illis quae ibi postea sequuntur).

75. VERSUS 17-20.
“Et cum vidi Ipsum, cecidi ad pedes Ipsius tanquam mortuus; et imposuit dextram suam manum super me, dicens mihi, Ne time, Ego sum Primus et Ultimus. Et qui vivens, et factus sum mortuus, et ecce vivens sum in saecula saeculorum, amen; et habeo claves inferni et mortis. Scribe quae vidisti, et quae sunt, et quae futura sunt (posthac). Mysterium septem stellarum, quas vidisti in dextra mea, et septem candelabra aurea; septem Ecclesiarum sunt; et septem Ecclesiarum sunt; et septem candelabra quae vidisti septem Ecclesiae sunt.”
17. “Et cum vidi Ipsum,” significat praesentiam Divinae majestatis (n. 76); “cecidi ad pedes Ipsius,” significat adorationem ex humiliatione cordis pro Divino (n. 77); “tanquam mortuus,” significat vitae propriae defectum (n. 78); “et imposuit dextram (suam) manum super me,” significat vitam ab Ipso (n. 79); dicens mihi, Ne time,” significat recreationem (n. 80); “Ego sum Primus et Ultimus,” significat qui omnia regit ex primis per ultima, et sic omnia caeli (n. 81).
18. “Et qui vivens,” significat qui ab aeterno (n. 82); “et factus sum mortuus,” significat quod rejectus (n. 83); et ecce vivens sum in saecula saeculorum,” significat ad Ipso vita aeterna (n. 84); “amen,” significat Divinam confirmationem (n. 85); “et habeo claves inferni et mortis,” significat quod Ipsi potentia salvandi (n. 86).
19. “Scribe quae vidisti, et quae sunt, et quae futura sunt (1)fieri posthac,” significat ut omnia posteritati sint quia Divina (n. 87).
20. “Mysterium septem stellarum quas vidisti in dextra mea,” significat revelationem de bonis et veris, quae omnia ab Ipso (n. 88); “et septem candelabra aurea,” significat et de illis in novo caelo et nova terra (n. 89); – septem stellae angeli septem Ecclesiarum sunt,” significat illos qui recipiunt bona et vera a Domino (n. 90); “et septem candelabra quae vidisti septem Ecclesiae (sunt), significat quod omnes illi in novo caelo et in nova ecclesia sint (n. 91).

76. (Vers. 17.) “Et (cum) vidi Ipsum.” – Quod significet praesentiam Divinae majestatis, constat ex illis quae praecedunt de Filio hominis, quae omnia sunt Divinae majestatis, ut patet ab explicatione eorum in sensu interno; ut quod “indutus esset talari et praecinctus ad mamillas zona aurea,” per quae significatur quod Divinum Verum et Divinum Bonum ab Ipso procedat; quod “caput Ipsius et capilli candidi tanquam lana candida, tanquam nix,” per quae significatur Divinum in primis et ultimis; quod “pedes Ejus essent similes chalcolibano (tanquam) in camino igniti,” per quae significatur quod Humanum Ejus etiam in ultimis esset plenum Divino Amore; quod “vox Ejus tanquam vox aquarum multarum,” per quae significatur quod omne Divinum Verum ab Ipso; quod “haberet in dextra sua manu stellas septem,” per quae significatur quod inde omnia bona et vera caeli et ecclesiae; quod “ab ore Ejus romphaea anceps acuta exiret,” per quae significatur quod ab Ipso dispergantur omnia falsa; quod “facies Ejus sicut sol fulgeret in sua potentia,” per quae significatur quod a Divino Amore Ipsius omnia caeli essent: quod haec Divina sint, et visa plena Divinae majestatis, patet. Quod “videre” hic significet praesentiam illorum nunc intimam, constare potest ex eo, quod etiam prius dictum sit quod illa “viderit” (vers. 12), ex quo visu etiam illa descripta sunt; et quod nunc iterum dicatur, “Vidi Ipsum,” et ex viso “ceciderit ad pedes Ipsius sicut mortuus;” inde est, quod per “videre” hic significetur praesentia Divinae majestatis. Haec praesentia facta est Johanni cum vidit faciem Ipsius sicut solem in sua potentia; inde enim illustrabatur et implebatur stupore pro Divino, nam a Domino ut Sole omnis Divina lux est, et Divina lux transit in interiora; inde talis est praesentia et talis impletio (ut constare potest ex illis quae in opere De Caelo et Inferno de Domino ut Sole, n. 116-125, de Luce et Calore in Caelo inde, n. 126-140, et de Conversione ad Ipsum, n. 17, 123, 144, 145, 151, 255, 272, 510, 548, 561, ostensa sunt). Praeterea sciendum est quod homini bini visus sint, unus ex fide cogitativa, alter ex amore; dum modo ei visus est ex fide cogitativa, tunc visus est absque stupore pro Divina Ipsius majestate; cum autem ei visus est ex amore, tunc est cum stupore Divinae majestatis: causa est, quia tunc conversus est ad Ipsum; amor enim convertit, non autem fides cogitativa absque amore (ut constare potest ex locis nunc supra citatis de Conversione, ex opere De Caelo et Inferno: quod ita sit, notissimum est in mundo spirituali). Inde patet quod per “vidi Ipsum” secundo significetur praesentia Divinae majestatis.

77. “Cecidi ad pedes Ipsius.” – Quod significet adorationem ex humiliatione cordis pro Divino, constat ex significatione “cadere ad pedes,” quod sit adoratio ex humiliatione; quod sit humiliatio cordis, est quia humiliatio quae ex corde venit pro Divino, illam procidentiam producit; omnes affectiones, quaecunque sunt, correspondentes gestus in corpore habent; in hos fertur et labitur corpus sicut ex se, dum interius est in affectione; humiliatio pro homine producit incurvationem secundum aestimationem, sed pro Divino incurvationem totalem, imprimis cum homo cogitat quod Divinum sit omne quoad potentiam et sapientiam, et homo nihil respective, aut quod a Divino sit omne bonum, et a se nihil nisi quam malum; cum homo in hac agnitione est ex corde, tunc venit quasi extra se, et inde labitur in faciem; et cum homo sic extra se est, etiam remotus est a proprio, quod in se est mere malum; quo remoto Divinum implet illum, et erigit: non quod Divinum talem humiliationem pro se velit, sed quia tunc removetur malum; et quantum removetur malum apud hominem, tantum influit Divinum; malum enim solum obstat. (Exemplum talis humiliationis videatur in opusculo De Telluribus in Universo, n. 91.) Status hominis, cum Divina praesentia removet proprium apud hominem, et dein implet eum, describitur in hoc versu ita, “Cum vidi Ipsum, cecidi ad pedes Ipsius tanquam mortuus; et imposuit dextram manum super me, dicens mihi, Ne time:” is status describitur amplius apud Danielem:
“Sustuli oculos meos et vidi; ecce Vir indutus linteis, . . . . cujus facies sicut aspectus fulguris, et oculi Ejus sicut faces ignis, . . . . pedes Ejus sicut splendor aeris levigati; . . . . vidi ego solus visionem, viri autem qui fuerunt mecum non viderunt, sed timor magnus cecidit super eos, et fugerunt: . . . . nec in me relictae sunt vires, . . . . et factus sum soporatus, . . . . et facies meae super terram: sed ecce manus tetigit me, et sustulit super genua, et volas manuum mearum; . . . . et dixit, Ne timeto” (x. 5-12).
Is status etiam describitur apud Ezechielem, cum vidit cherubos, per quos significatur Dominus quoad providentiam:
Cum vidi gloriam Jehovae, “cecidi super facies meas; et audivi Vocem loquentem, quae dixit, Fili hominis, sta super pedes tuos, ut loquar ad te: et venit in me spiritus cum locutus est ad me, et statuit me super pedes meos, et audivi loquentem ad me” (i. 28; cap. ii. 1, 2; cap. iii. 24).
Et quoque similiter cum Jesus transformatus est coram Petro, Jacobo et Johanne; de quo ita apud Matthaeum:
“Adhuc Petro loquente, ecce nubes lucida inumbravit eos,et ecce vox e nube dicens, Hic est Filius meus dilectus, in quo acquiesco, Ipsum audite; et cum haec audissent discipuli, ceciderunt in faciem suam, et timuerunt valde: tunc accedens Jesus tetigit eos, et dixit, Surgite ne timete; et sublatis oculis neminem viderunt nisi Jesum solum’ (xvii. 5-8).
Ex his apparet qualis est praesentia Divini Humani Domini apud hominem qui in humiliatione cordis est; quod nempe cadat in faciem, et per tactum manus Ipsius erigatur in pedes. Quod praesentia Domini quoad Divinum Humanum fuerit, constare potest, nam coram Johanne ita apparuit “Filius hominis” qui in medio candelabrorum; quod “Filius hominis” sit Dominus quoad Divinum Humanum, videatur supra (n. 63): similiter coram discipulis cum Dominus transformatus est; quapropter etiam dicitur, quod “sublatis oculis neminem viderint nisi Jesum solum.” Quod etiam Dominus quoad Divinum Humanum fuerit qui visus est Danieli et Ezechieli, constare potest ex Ipsius Domini verbis quod
Non vocem Patris unquam audiverint, neque speciem Ipsius viderint (Joh. v. 37; cap. i. 18).
Quod etiam adoraverint Dominum, cum in mundo fuit,
Procidendo super faciem ad pedes Ipsius, videatur apud Matthaeum, cap. xxviii. 9: apud Marcum, cap. vii. 25, 26: apud Lucam, cap. viii. 41; cap. xvii. 15, 16, 18: et apud Johannem, cap. xi. (1)32.

78. “Tanquam mortuus.” – Quod significet vitae propriae defectum, constat ex significatione “tanquam mortui,” cum de Divina praesentia apud hominem, quod sit defectus vitae propriae; vita enim propria hominis est in quam nascitur, quae in se non est nisi quam malum; est enim prorsus inversa, nam spectat se solum et mundum, et inde se vertit retro a Deo et a Caelo: vita quae non propria est homini, est in quam perducitur cum regeneratur a Domino; in quam cum venit, spectat Deum et caelum primo loco, ac se et mundum secundo; haec vita influit apud hominem cum Dominus praesens est: inde patet quod quantum haec influit, tantum fiat versura vitae; haec versura, cum subito fit, facit ut homo appareat sibi sicut mortuus; inde est, quod per “tanquam mortuus” hic significetur defectus vitae propriae. Sed bini illi status vitae non ad captum describi possunt; alii etiam sunt apud hominem, et alii apud spiritum, et differunt prorsus apud malos et apud bonos. Homo ad praesentiam Divini non corpore vivere potest, et qui vivunt obstipantur columna angelica, quae moderatur influxum Divinum; nam corpus cujusvis hominis non est receptibile Divini, quapropter id moritur et rejicitur. Quod homo ad praesentiam Divini non corpore vivere possit, constare potest a Domini verbis ad Mosen,
“Non potes videre facies meas, quia non videbit Me homo et vivet” (Exod. xxxiii. 20);
quapropter Moses, quia videre voluit, positus est in foramine petrae, et obtectus usque dum Dominus praeterivit. Notum etiam fuit antiquis quod homo non possit videre Deum et vivere, ut constat ex Libro Judicum:
“Dixit Manoachus ad uxorem, Moriendo moriemur quia Deum vidimus” (xiii. 22):
et quoque hoc testatum est apud filios Israelis, cum visus est Dominus e monte Sinai, de quo ita apud Mosen:
“Estote parati in diem tertium, quia in die tertio descendet Jehovah in oculis omnis populi super monte Sinai; et circumsepies populum circumcirca, dicendo, Cavete vobis ab ascendendo in montem, et tangendo in extremitate ejus; omnis qui tetigerit montem moriendo morietur;” et quia terror occupavit illos, “dixerunt ad Mosen, Loquere tu nobiscum et audiemus, non autem loquatur nobiscum Deus, ne forte moriamur” (Exod. xix. 11, 12; cap. xx. 16 (B. A. 19)).
(Quod per “montem Sinai” significetur caelum ubi Dominus, et quod per “tangere” significetur communicare, transferre et recipere, et quod inde sit quod vetitum sit tangere in extremitate illius montis, videatur in Explicatione super illa capita in Arcanis Caelestibus.) Quod Jehovah visus sit pluribus, de quibus in Verbo, erat quia circumcincti tunc fuerunt columna spirituum, et sic conservati, ut supra dictum est; ita quoque Dominus mihi aliquoties visus est. Alius autem est status spirituum ad praesentiam Divinam quam status hominum: spiritus non mori possunt; quapropter illi, si mali sunt, ad praesentiam Divinam moriuntur morte spirituali, quae qualis est mox dicetur; illi autem qui boni sunt, feruntur in societates ubi sphaera praesentiae Divinae est temperata et accommodata ad receptionem: inde est, quod tres caeli sint, et in quolibet caelo plures societates, et quod qui in superioribus caelis propiores Domino sint, et qui in inferioribus remotiores ab Ipso (de quibus videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 20-28, 29-40, 41-50, 206-209). Quid mors spiritualis, qua moriuntur spiritus mali ad praesentiam Divinam, paucis dicetur. Mors spiritualis est aversio et remotio a Domino; cum autem spiritus mali, qui nondum vastati sunt, hoc est, determinati ad suum amorem regnantem, intrant aliquam societatem angelicam, tunc quia Divinum Domini ibi est, cruciantur dire, et se non modo avertunt, sed etiam se dejiciunt in profunda, quo nulla lux caeli intrat, quidam in speluncas petrarum tenebrosas, verbo in inferna (de qua re videantur quae in opere De Caelo et Inferno, n. 54, (1)400, 410, (510,) 525, 527, ostensa sunt.) Haec aversio et remotio a Domino est quae vocatur mors spiritualis; spirituale caeli etiam mortuum apud illos est.

79. “Et imposuit dextram (suam) manum super me.” – Quod significet vita in ab Ipso, constat ex significatione “dextrae manus,” cum de Domino, quod sit vita ab Ipso (de qua supra, n. 72); quod significet vitam ab Ipso, est quia immediate sequitur post id, quod “ceciderit ad pedes Ipsius tanquam mortuus;” et praeterea per “tangere manu” significatur communicare et transferre in alterum quod apud se, et quoque recipere ab altero; ac communicare et transferre in alterum quod apud se, cum de Domino, ut hic, est vitam, qualis est illis qui in illustratione sunt, ac vident et audiunt talia quae in caelo; quod etiam factum est cum Johanne, nam is in tali illustratione fuit cum vidit et audivit illa quae in Apocalypsi descripta sunt. Quod “tangere manu” sit communicare et transferre in alterum, est quia in manus translata est omnis potentia hominis e corpore; quare quod mens vult ut corpus faciat, brachia et manus faciunt; inde est quod per “brachia” et “manus” in Verbo significetur potentia (videatur n. 878, 3091, 4931-4937, 6947, 7673, (2)10019): sed haec potentia est potentia naturalis, et communicatio per illam est exsertio virium corporis; potentia autem spiritualis est velle alterius bonum, et quantum potest, velle transferre in alterum quod apud se est; haec potentia est quae per “manum” in sensu spirituali significatur, et ejus communicatio et translatio per “tangere manu.” Ex his constare potest quid significatur per quod Dominus, qui ibi vocatur “Filius hominis,” imposuerit dextram suam manum super Johannem, cum jacuit sicut mortuus, quod nempe communicaverit et transtulerit in illum vitam a Se (de qua supra). Simile significatur per “tangere” et “tangere manu” pluribus in locis in Verbo, ut in his sequentibus: – Apud Danielem,
Dominus qui ibi apparuit illi ut Vir indutus linteis, cujus aspectus sicut aspectus fulguris, et oculi sicut faces ignis, ac pedes sicut splendor aeris levigati, tetigit illum, et restituit super stationem suam, ac sustulit illum super genua sua; ac tetigit labia ejus, et aperuit os ejus; et addidit tangere illum, et corroboravit illum (x. 4 ad finem);
apud Jeremiam,
“Emisit Jehovah manum suam, et tetigit os meum, et dixit, Do verba mea in os tuum” (i. 9);
apud Matthaeum,
Jesus extendens manum ad leprosum, “tetigit illum, dicens, Volo, mundatus esto; et statim mundata est illius lepra” (viii. 3);
apud eundem,
Jesus Vidit socrum Petri febri afflictam; “et tetigit manum ejus, et reliquit eam febris” (viii. 14, 15);
apud eundem,
Jesus tetigit oculos duorum caecorum, et aperti sunt eorum oculi (ix. 29(,30));
apud eundem,
“Adhuc Petro loquente, ecce nubes lucida inumbravit discipulos, et ecce vox e nube dicens, Hic est Filius meus dilectus, in quo acquiesco, Ipsum audite; et cum haec audissent discipuli, ceciderunt in faciem suam, et timuerunt valde: tunc accedens Jesus tetigit illos, et dixit, Surgite, ne timete” (xvii. (1)5-7);
apud Lucam,
Jesus accessit et tetigit loculum defuncti, et dixit, “Adolescens, tibi dico, surge. Tunc resedit qui mortuus, et coepit loqui” (vii. 14, 15);
apud eundem,
Jesus tetigit aurem (2)surdi, et sanavit (xxii. 51);
apud Marcum,
“Attulerunt ad Jesum infantes, ut tangeret eos; . . . . et suscepit in ulnas, posuit manus super eos, et benedixit illis” (x. 13(, 16));
apud eundem,
Attulerunt male habentes ad Jesum, “ut saltem tangerent fimbriam vestimenti Ipsius; et quotquot tetigerunt salvi facti sunt” (vi. (3)56: Matth. xiv. 36);
apud Lucam,
“Mulier profluvio sanguinis laborans, . . . . tetigit fimbriam vestimenti Jesu, et statim constitit fluxus sanguinis; Jesus dixit, Quis est qui tetigit Me? . . . . . . Tetigit Me aliquis; Ego cognovi virtutem a Me egressam” (viii. 43, 44, (45,) 46).
Quia per “tangere” et “imponere manus” significatur communicare et transferre in alterum quod apud se, ideo ab antiquis temporibus receptum est in ecclesiis imponere manus capiti eorum qui inaugurantur et benedicuntur,
Sicut etiam mandatum est Moschi, ut faceret Josuae (Num. xxvii. 18-23; Deutr. xxxiv. 9).
Quoniam omnia erant repraesentativa et significativa spiritualium apud filios Israelis, ideo etiam tactus; quare sanctificabantur qui tetigerunt sanctum, et polluebantur qui tetigerunt immundum, significabat enim “tactus” communicationem et translationem in alterum et receptionem ab altero, ut constare potest ex sequentibus his locis, apud Mosen:
Omnis qui tetigerit tentorium conventus et arcam testimonii, et mensam et omnia vasa ejus, et candelabrum et vasa ejus, et altare suffimenti, et altare holocausti et omnia vasa ejus, et labrum et basin ejus, sanctificabitur (Exod. xxx. 26-29);
Quicquid tetigerit altare, sanctum erit (Exod. xxix. 37);
Omne quod tetigerit residuum minchae, et residuum carnis ex sacrificiis, sanctificabitur (Levit. vi. 11, 20 (B. A. 18, 27));
“Omnis tangens mortuum, . . . . et non expiaverit se, . . . habitaculum Jehovae polluit; ideo exscindetur anima haec ex Israele . . . . Omnis qui tetigerit super superficie agri confossum gladio, . . . . aut os hominis, aut sepulcrum, immundus erit septem dies . . . . Tangens aquas separationis immundus ad vesperam. Omne quod tetigerit immundus immundum fiet; et anima quae tetigerit, immunda ad vesperam” (Num. xix. 11, 13, 16, 21, 22);
Qui tangit immundas bestias, et immunda reptilia, immundus erit: omne super quod ceciderint, immundum erit; sive vas ligni, vestis, aqua, vas testae, cibus, potus, clibanus ((non autem) fons, cisterna, receptaculum aquarum), immunda erunt (Levit. xi. 31-36;)
(Praeter alibi, ut Levit. v. 2, 3; cap. vii. 21; cap. xi. 37, 38; cap.(1) xv. 1 ad fin.; cap. xxii. 4: Num. xvi. 26: Esai. iii. 11: Thren. iv. 14, 15: Hosch. iv. 2, 3: Hagg. ii. 12-14).

80. “Dicens mihi, Ne time.” – Quod significet recreationem, constat ex serie rerum in sensu interno: jacuit enim Johannes tanquam mortuus; et Dominus visus ut Filius hominis, imposuit dextram manum super eum, et dixit ei, “Ne time:” quod jacuit “tanquam mortuus” significabat vitae propriae ejus defectum; quod Dominus “imposuit dextram manum super eum” significabat vitam ab Ipso; inde quod dixerit ad eum “Ne time” significabat recreationem. Omnes enim qui subito veniunt a vita propria in quandam spiritualem, primum timent, sed recreantur a Domino; recreatio illis fit per id, quod Divina praesentia et pro illa timor, accommodetur ad receptionem. Apud omnes in universo quidem est Dominus praesens; sed propius et remotius secundum receptionem boni per vera apud illos ab Ipso: bonum enim est in quo Dominus est praesens apud angelum, spiritum et hominem; inde quantum et quale boni a Domino est apud illos, tanta et talis praesentia Ipsius est; si praesentia excedit, fit angustia et tremor, sed recreatio per accommodationem ad receptionem, ut quoque constare potest ex illis quae mox supra (n. 78) dicta et ostensa sunt; haec recreatio est quae significatur per “Ne time:” etiam alibi, ubi a Domino aut Angelo Domini viso dictum est
“Ne time” (ut Dan. cap. x. 12, 19: Luc. i. 12, 13; cap. ii, 8-10: Matth. xxviii. 5, 9, 10).
Recreatio, quae fit per accommodationem ad receptionem, apparet in mundo spirituali, cum sistitur visibilis, sicut nubes; tali obvelantur ibi omnes societates, densiori et tenuiori secundum receptionem. (Quod etiam angeli obvelentur tenui correspondente nube, ne laedantur ab influxu propiori Divini Domini, videatur n. 6849. Quid “nubes” in spirituali mundo, at inde in spirituali sensu, videatur supra, n. 36.)

81. “Ego sum Primus et Ultimus.” – Quod significet qui omnia regit ex primis per ultima, et sic omnia caeli, constat ex illis quae supra (n. 41) explicata sunt.

82. (1)(Vers. 18.) “Et qui vivens.” – Quod sit qui ab aeterno, constat ex eo, quod Ille solus vivens sit qui ab aeterno est, et quod reliqui, qui non ab aeterno, ab Ipso creati sint, et sic facti recipientes vitae ab Ipso; quare solus qui ab aeterno habet vitam in Se, et nullus praeter Ipsum. Quod Dominus tam quoad Divinum quam quoad Humanum vitam habeat in Se, constat apud Johannem:
“In Principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum; . . . . in Ipso vita erat, et vita erat lux hominum: . . . . et Verbum Caro factum est, et habitavit in nobis” (i. (2)1, 4, 14):
quod Dominus sit qui intelligitur per “Verbum,” patet; nam dicitur, “Verbum Caro factum est, et habitavit in nobis.” Apud eundem,
“Quemadmodum Pater habet vitam in Se Ipso, ita dedit Filio vitam habere in Se Ipso” (v. 26);
apud eundem,
“Jesus dixit, Ego sum resurrectio et vita” (xi. 25);
et apud eundem,
“Jesus dixit, Ego sum Via, veritas, et Vita” (xiv. 6).
(Creditur in mundo quod homo habeat vitam sibi insitam, et sic quod non continue influat ab Ipso qui solus habet vitam in Se Ipso, et qui sic solus sit Vita; sed quod haec fides sit fides falsi, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 9.)

83. “Et factus sum mortuus.” – Quod significet quod rejectus, constare potest ex eo, quod Dominus dicatur “mortuus” quando non amplius est fides et amor in Ipsum; Dominus enim vivit apud illos qui in amore et fide sunt in Ipsum, sed non vivit apud illos qui non in amore et fide sunt; apud hos dicitur Dominus “mortuus” quia rejectus; hoc in sensu interno intelligitur hic per “factus sum mortuus;” at in sensu litterae quod sit crucifixus. Simile etiam significatur in sensu interno per quod Dominus sit crucifixus, nempe quod rejectus et ita tractatus a Judaeis: Dominus enim cum in mundo fuit, erat ipsum Divinum Verum; et quia Divinum Verum a Judaeis prorsus rejectum est, ideo quoque Dominus, qui illud erat, Se crucifigi passus est. Talia significantur per omnia quae apud Evangelistas memorantur de Passione Domini; singula usque ad singularissima id involvunt; quapropter ubi Dominus de Passione sua loquitur, vocat Se “Filium hominis,” hoc est, Divinum Verum (videatur supra, n. 63). Quod Divinum Verum prorsus rejectum sit a Judaeis, notum est; nam non agnoverunt quicquam quod ab Ipso dictum est, et ne quidem quod Ipse esset Filius Dei. Ex his sciri potest quomodo etiam intelligenda sunt quae Dominus de rejectione Sui ab illis locutus est ad discipulos: – Ut apud Lucam,
“Oportet Filium hominis multa pati et reprobari a senioribus et principibus sacerdotum et scribis” (ix. 22);
apud eundem,
“Oportet Filium hominis multa pati et reprobari a generatione hac” (xvii. 25);
apud Marcum,
“Scriptum est de Filio hominis quod multa pateretur, et pro nihilo haberetur” (ix. 12);
apud Lucam,
“Jesus assumptis duodecim dixit eis, Ecce ascendimus Hierosolymam, et perficientur omnia quae praedicta sunt per prophetas de Filio hominis, quod tradetur gentibus, et illudetur, et contumeliis afficietur, et conspuetur; et postquam Illum flagellaverint, occident, sed tertia die resurget” (xviii. 31-33):
singula haec significant quomodo Divinum Verum, quod erat ex Verbo, tractaverunt; “Hierosolyma” ibi est Ecclesia Judaica; “tradi gentibus, illudi, contumeliis affici, conspui, flagellari, occidi,” sunt nefandi modi quibus Divinum Verum tractaverunt; et quia Dominus erat Ipsum Divinum Verum, quia Verbum (Joh. i. 14), et praedictum est apud prophetas quod id in fine ecclesiae ita afficeretur, ideo dicitur, “ut perficiantur omnia quae praedicta sunt per prophetas de Filio hominis.” Similiter alibi apud eundem,
“Haec sunt quae locutus sum vobis, cum adhuc eram vobiscum, oportere impleri omnia quae scripta sunt in Lege Mosis, et Prophetis, et in Psalmis de Me” (xxiv. 44).
Quod omnia essent peracta, cum Jesus crucifixus, (1)dixit Ipse cum erat super cruce:
“Cum Jesus sciebat quod omnia essent peracta, ut impleretur Scriptura, dixit, Sitio” (Joh. xix. 28);
quod dixerit tunc “Sitio,” erat quia novam ecclesiam desideravit, quae Ipsum agnosceret. (Quod “sitire” in spirituali sensu significet desiderare, et quod dicatur de veris ecclesiae, videatur n. 4958, 4976, 8568.) Haec quoque sunt quae a Daniele praedicta sunt de vastatione et desolatione:
“Post septimanas sexaginta et duas excidetur Messias, sed non Sibi; deinde urbem et sanctuarium perdet populus principis venturi, ita ut finis ejus cum inundatione: . . . . tandem super avem abominationum desolatio, et usque ad consummationem et decisum stillabit super devastationem” ((Dan.) ix. 26, 27):
“desolatio” et “vastatio” significant reprobationem et rejectionem Divini Veri apud illos qui ab ecclesia (videatur n, 5300, 5376). Quod Divinum Verum, quod est Verbum, ita reprobatum sit a Judaeis, etiam intelligitur per haec apud Matthaeum:
“Dico Vobis, Eliam jam Venisse, quem non agnoverunt, sed fecerunt ei quaecunque voluerunt; ita futurum est ut Filius hominis passurus sit ab illis” (xvii. 12):
per “Eliam” significatur Verbum (videatur praefatio ad caput xviii. Genes., et n. 2762, 5247); et quoque per “Johannem Baptistam;” quare is dictus est “Elias” (n. 7643, (2)9372). Inde patet quid significatur per quod “Elias venerit,” et quod “fecerint ei quaecunque voluerunt,” et quod “futurum sit ut Filius hominis passurus sit ab illis.” Quomodo Judaei explicuerunt Verbum, et sic rejecerunt illud, patet a plurimis locis apud Evangelistas, ubi Dominus id manifestat. Ex his nunc constare potest, quod per “Ego sum . . . . mortuus” significetur quod rejectus. (Quod etiam Dominus per passionem crucis glorificaverit Humanum suum, hoc est, id Divinum fecerit, videatur in Doctrina Novae, Hierosolymae, n. 294, 295, 302, 305.)

84. Et ecce vivens sum in saecula saeculorum.” – Quod significet ab Ipso vita aeterna, constat ex significatione “vivens esse,” quod sit esse ab aeterno, et in Ipso solo vita a Se Ipso (de qua supra, (1)n. 82); hic autem quod sit vita in aliis, et vita Ipsius in aliis est vita aeterna; nam dicitur mox prius, quod fuerit “mortuus,” per quod significatur quod fuerit rejectus, quia non receptus fide et amore; quare hic per “vivens” esse significatur quod recipiatur ab illis qui in vita Ipsius sunt, quae vita est in fide et amore apud hominem, et illa vita est vita aeterna: quod (per) “in saecula saeculorum” significatur in aeternum, patet absque explicatione. Quod vita Domini sit vita fidei et amoris in Ipsum, et quod illa vita sit vita aeterna, ex pluribus locis in Verbo constat, ut a sequentibus: – Apud Johannem,
“Sicut Moses exaltavit serpentem in deserto, ita oportet exaltari Filium hominis, ut omnis qui credit in Ipsum non pereat, sed habeat vitam aeternam Qui credit in Filium, habet vitam aeternam; qui vero non credit in Filium, non videbit vitam” (iii. 14-16, 36);
apud eundem,
“Aqua, quam Ego dabo, fiet in eo fons aquae salientis in vitam aeternam” (iv. 10, 11, 14);
“aqua” est verum fidei (videatur supra, n. 71): apud eundem,
“Omnis qui videt Filium, et credit in Ipsum, habet Vitam aeternam; verba, quae Ego loquor, spiritus sunt et vita sunt” (vi. 40,63);
“verba” quae Dominus loquitur etiam sunt vera fidei: apud eundem,
`Ego sum resurrectio et vita; qui credit in Me, etsi moriatur, vivet” (xi. 25, 26);
apud eundem,
“Operamini cibum qui manet in vitam aeternam, quem Filius hominis dat” (vi. 27);
“cibus” quem Dominus dat, etiam est verum et bonum fidei, quia intelligitur cibus spiritualis (n. 3114, 4459, 4792, 5147, 5293, 5340, 5342, 5410, 5426, 8562, 9003). Dictum est quod vita Domini sit in fide et amore in Ipsum apud hominem; causa est quia omne fidei et amoris est ab Ipso, et quod ab Ipso est etiam Ipse est, est enim Divinum Ipsius procedens, quod vocatur “Spiritus veritatis” et “Spiritus Sanctus:” et quia Dominus est in illo, et est Ipse, ideo dicitur quod mansuri sint in Domino, per quod intelligitur in fide et amore in Ipsum ab Ipso; ut apud Johannem:
“Jesus dixit, Manete in Me et Ego in Vobis: . . . . si manseritis in Me, et verba mea in vobis manserint, quicquid volueritis petetis, et fiet vobis: . . . . manete in amore meo; si verba mea servaveritis, manebitis in amore meo” . . . . “qui manet in Me, et Ego in illo, hic fert fructum multum, quia sine Me non potestis facere quicquam” (xv. 4-10).
Ex his sciri potest, quid intelligitur per haec apud Johannem,
“Vos videtis Me; quia Ego vivo et vos vivetis” (xiv. 19).
(Quod “videre” Dominum sit credere in Ipsum, videatur supra, n. 14, 25, 37; et quod “fidem habere” seu “credere” in Dominum sit in amore et charitate esse, in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-39; et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 108-122.)

85. “Amen.” – Quod significet Divinam confirmationem, videatur supra (n. (1)34).

86. “Et habeo claves inferni et mortis.” – Quod significet quod Ipsi potentia salvandi, constat ex significatione “clavium,” quod sint potentia aperiendi et claudendi (de qua n. 9410); et ex significatione “inferni,” quod sint mala, quoniam omnia mala sunt ex inferno, et sint inferni; et ex significatione “mortis,” quod sit damnatio, quae etiam vocatur mors spiritualis (de qua n. 5407, 6119, 9008); quod “habere claves inferni et mortis” etiam sit potentia salvandi, est quia Dominus solus removet inferna apud hominem, et per id damnationem; et quando illa remota sunt, tunc homo salvatur, nam loco eorum influit caelum et vita aeterna; nam Dominus constanter praesens est apud hominem, et vult implere illum caelo, sed obstant mala quin recipiatur; quapropter quantum inferna removentur, hoc est, quantum homo desistit a malis, tantum Dominus cum caelo influit. Quod Dominus hic Se dicat “habere claves inferni et mortis,” est quia in mox praecedentibus dicitur quod Ipse sit “vivens in saecula saeculorum,” per quod intelligitur quod ab Ipso sit vita aeterna; quantum etiam Dominus recipitur fide et amore tantum in homine est, et quantum in homine est tantum removet mala, et sic inferna et aeternam mortem; solus Ille hoc facit, quapropter Ille recipiendus est, ut quoque constare potest a locis e Verbo mox supra (n. 83) allatis. Quod per “infernum” significentur mala omnis generis, est quia omnia mala inde sunt; quicquid homo cogitat et vult, vel ex inferno vel ex caelo est; si cogitat et vult malum, ex inferno est; si autem cogitat (et vult) bonum, e caelo est; non datur aliunde cogitatio et voluntas hominis: homo, qui credit quod cogitet et velit ex se, hoc nescit; sed asseverare possum ex omni experientia de hac re, quod omnia quae homo cogitat et vult ab uno aut ab altero sint. Haec etiam causa est, quod homo qui cogitat et vult malum, actualiter in inferno sit; et ubi actualiter est cum vivit in mundo, illuc etiam veniat post mortem; non potest alio venire, quia spiritus ejus formatur et componitur ex illis quae homo cogitat et vult; quare cum cogitat et vult malum, totus est formatus et compositus a malo, sic ut sit suum malum in forma. Inde est quod spiritus infernales prorsus sint imagines sui mali, et monstra secundum mali speciem horrenda. Facere autem ut spiritus formetur et componatur ad caelum, est unicum medium ut recipiat Dominum fide et amore; nam Dominus solus, quia praesens est in fide et amore apud hominem, removet mala, et facit illum in imaginem caeli, quae est angelus. Ex his constare potest quid significatur per “habere claves inferni et mortis.” Quod dicantur “claves,” est, quia omnia inferna occlusa sunt, et modo aperta cum mali spiritus illuc injiciuntur, et cum aliqui inde eximuntur, quod fit cum increscunt mala apud homines; aperturae illae, quae tunc, dicuntur “portae;” et quia dicuntur “portae,” ideo dicuntur “claves,” per quas ideo significatur potentia aperiendi et claudendi, aperitio enim et occlusio portarum fit per claves. Simile quod hic etiam significatur
per claves Petro datas (Matth. xvi. 18, 19),
quoniam per “Petrum” ibi significatur verum ex bono quod a Domino; ita quod Domino soli, a quo omne verum dei et bonum amoris, sit illa potestas (videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 57).

87. (Vers. 19.) “Scribe quae vidisti, et quae sunt, et quae futura sunt (1)fieri posthac.” Quod significet ut omnia posteritati sint quia Divina, constat ex significatione “scribere,” quod sit quod ad reminiscentiam (de qua n. 8620), ita quod sint posteritati; et ex significatione “quae vidisti, et quae sunt, et quae futura posthac,” quod sint omnia, nam tria tempora, nempe praeteritum, praesens, et futurum significant omnia; et quia illa quae scriberet a Domino erant, ideo significant Divina, nam a Domino nihil nisi quam Divinum procedit. Singula etiam quae in Apocalypsi scripta sunt, aeque ac singula quae in propheticis Verbi alibi, sensum internum habent, ac sensus internus est in luce caeli, quae est Divinum Verum procedens a Domino. Hic dicitur “quae vidisti, et quae sunt, et quae futura,” quia supra de Domino dictum est “qui est et qui fuit et qui venturus:” ibi, ubi ita dictum est, actum est de Ipso Domino; hic autem de Divinis ab Ipso apud hominem, ut constare potest a praecedentibus et sequentibus in serie.

88. (Vers. 20.) “Mysterium septem stellarum quas vidisti in dextra mea.” Quod significet revelationem de bonis et veris quae omnia ab Ipso; constat ex significatione “mysterii,” quod sit quod reconditum latet in visione quae Johanni; hic autem id revelatum, quoniam in nunc sequentibus dicitur quid intellectum est per “septem stellas” et per “Septem candelabra;” et ex significatione “septem stellarum,” quod sint cognitiones omnium boni et veri, et inde omnia bona et vera (de qua supra, n. 72); et ex significatione “in dextra,” cum de Domino, quod sit quod ab Ipso (de qua etiam, n. 72): inde patet, quod per “mysterium septem stellarum quas vidisti,” significetur revelatio de bonis et veris quae omnia ab Ipso.

89. “Et septem candelabra aurea.” – Quod significet et de illis in novo caelo et in nova terra, constat ex significatione “septem candelabrorum,” quod sint novum caelum et nova ecclesia (de qua supra, n. 62): quod sint bona et vera quae illis qui in novo caelo et in nova ecclesia, est quia in sensu interno cum mox praecedentibus ita cohaerent; quae enim in sensu litterae sparsa apparent, in sensu interno continentia sunt (videatur supra, n. 17).

90. “Septem stellae angeli septem Ecclesiarum sunt.” – Quod significet illos qui recipiunt bona et vera a Domino, constat a significatione “septem stellarum,” quod sint bona et vera, omnia (a) Domino (de qua supra, n. 72); ex significatione “angelorum,” quod sint qui in simili correspondente bono et vero sunt in caelis cum illis qui in ecclesia (de qua sequitur); et ex significatione “septem Ecclesiarum,” quod sint omnes qui in veris ex bono seu in fide ex charitate sunt, ita omnes qui ab ecclesia (de qua supra, n. 20); ex quibus simul ut conclusum sequitur, quod per “septem stellae angeli septem Ecclesiarum sunt” significentur omnes qui recipiunt bona et vera a Domino. Quod per “angelos” hic significentur illi qui in simili correspondente bono et vero sunt in caelo cum illis qui in ecclesia, est quia universum caelum in societates distinctum est, et societates ordinatae secundum affectiones boni et veri in genere et in specie; hae societates correspondent illis in terris qui in similibus affectionibus boni et veri sunt; omnes hae societates vocantur “angeli,” et unaquaevis vocatur “angelus;” et quoque societas, cum apparet e longinquo et quando sistitur videnda ut unum, apparet ut unus angelus (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 62, 68-72). Praeterea est correspondentia omnimoda caeli cum ecclesia, seu angelorum caeli cum hominibus ecclesiae; per hanc correspondentiam caelum cum ecclesia unum facit. Ex his patet quid hic significatur per “angelos septem Ecclesiarum,” et in sequenti capite per “angelum” cujusvis ecclesiae, ubi dicitur, “Scribe Angelo Ephesinae Ecclesiae,” “Angelo Smyrnaeorum Ecclesiae,” “Angelo Pergamensis Ecclesiae,” “Angelo Thyatirensis Ecclesiae,” “Angelo Ecclesiae in Sardibus,” “Angelo Philadelphiensis Ecclesiae,” et “Angelo Laodicensis Ecclesiae:” manifeste patet, quod non mandatum sit scribere angelis, sed ecclesiis; ita illis qui in tali bono et vero a Domino sunt, qui per unamquamvis ecclesiam describuntur (de quibus in sequentibus). (Quod in Verbo per “angelum” non aliud intelligatur quam bonum et vervm quod a Domino apud angelum et hominem, plenius ostendetur in sequentibus; interea videantur quae in opere De Caelo et Inferno, De Caelis et De societatibus Angelicis, ostensa sunt; quoniam absque cognitione de illis inde, plurum intelligi potest quid in sequentibus de angelis dicetur; cognitio enim praecedet, ut intellectus possit in illustratione esse.)

91. “Et septem (1)candelabra quae vidisti septem Ecclesiae (sunt).” – Quod significet quod omnes illi in novo caelo et in nova ecclesia sint, constat ex significatione “septem candelabrorum,” quod sint novum caelum et nova ecclesia (de qua supra, n. 62); et ex significatione “septem Ecclesiarum,” quod sint qui in veris ex bono, seu in fide ex charitate, sunt (de qua etiam supra, n. 20). Inde patet quod per “septem candelabra septem Ecclesiae” significentur omnes illi qui in novo caelo et in nova ecclesia erunt. Omnia quae in Apocalypsi sunt, ad id quod significatur per “septem candelabra aurea,” nempe Novum Caelum et Nova Ecclesia, spectant ut ad suum finem et conclusum; de illis ideo in ultimis capitibus agitur: reliqua, quae intercedunt, sunt talia quae obstant et quae removenda, ut quae de “dracone” et quae de “bestiis Babyloniae” memorantur; quibus non obstantibus, vel quibus remotis, novum caelum et nova ecclesia exsurgit et patet.

CAPUT II.

|1.| ANGELO Ephesinae Ecclesiae scribe: Haec dicit tenens septem stellas in dextra sua, ambulans in medio septem candelabrorum aureorum.
2. NOVI opera tua, et laborem tuum, et tolerantiam tuam, et quod non possis ferre malos, et exploraveris dicentes se esse apostolos, et non sunt, et inveneris eos mendaces.
3. Et sustinuisti, et tolerantiam habes, et propter nomen meum laborasti, et non defecisti.
4. Sed habeo adversus te, quod charitatem tuam primam reliqueris.
5. Memor esto itaque unde excideris, et resipisce, et prima opera fac; sin minus, veniam tibi cito, et movebo candelabrum tuum de loco suo, si non resipueris.
6. Sed hoc habes, quod odisti opera Nicolaitarum, quae et Ego odi.
7. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis: vincenti dabo illi edere de arbore vitae, quae iri medio paradisi Dei.
8. Et Angelo Ecclesiae Smyrnaeorum scribe: Haec dicit Primus et Ultimus, qui fuit mortuus et vivit.
9. Novi tua Opera, et afflictionem, et paupertatem, (1)dives sed es, et blasphemiam dicentium Judaeos esse se et non sunt, sed synagoga satanae.
10. Nihil timeas quae futurus es pati; ecce futurum ut conjiciat ex vobis diabolus in custodiam, ut tentemini, et habebitis afflictionem diebus decem: esto fidelis usque ad mortem, et dabo tibi coronam vitae.
11. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis; vincens non laedetur a morte secunda.
12. Et Angelo in Pergamo Ecclesiae scribe: Haec dicit habens romphaeam ancipitem acutam.
13. Novi opera tua, et ubi habitas, ubi thronus satanae; et tenes nomen meum, et non negasti fidem meam, et in diebus in quibus Antipas martyr meus fidelis, qui Occisus apud vos, ubi habitat satanas.
14. Sed habeo adversus te pauca, quod habeas illic tenentes doctrinam Balaam, qui docebat Balacum objicere scandalum coram filiis Israelis, edere idolothyta et scortari.
15. Ita habes et tu tenentes doctrinam Nicolaitarum, quod odi.
16. Resipisce; sin minus, veniam tibi cito, et pugnabo cum illis romphaea oris mei.
17. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis: vincenti dabo illi edere de manna abscondito; et dabo illi calculum album, et in calculo nomen novum scriptum, quod nemo novit nisi qui accipit.
18. Et Angelo in Thyatiris Ecclesiae scribe: Haec dicit Filius Dei habens oculos suos tanquam flammam ignis, et pedes suos similes chalcolibano.
19. Novi tua opera et charitatem, et ministerium et fidem, et tolerantiam tuam et opera tua, et ultima plura prioribus.
20. Sed habeo adversus te pauca, quod permittas mulierem Jezabel, dicentem se prophetissam, docere et seducere meos servos scortari et idolothyta edere.
21. Et dedi illi tempus ut resipisceret a scortatione sua, et non resipuit.
22. Ecce Ego conjicio illam in lectum, et moechantes cum illa in afflictionem magnam, si non resipuerint ab operibus suis.
23. Et filios ejus occidam morte, et cognoscent omnes ecclesiae quod Ego sim scrutans renes et corda; et dabo unicuique vestrum secundum opera sua.
24. Vobis autem dico, et reliquis in Thyatiris, quicunque non habent doctrinam hanc, et qui non cognoverunt profunda satanae, sicut dicunt; non impono super vos aliud onus.
25. Attamen quod habetis retinete donec venio.
26. Et vincens et custodiens usque ad finem opera mea, dabo illi potestatem super gentes.
27. Et reget eas virga ferrea, tanquam vasa fictilia confringentur; sicut et Ego accepi a Patre meo.
28. Et dabo illi stellam matutinam.
29. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.

92. In praecedentibus dictum est quid per “septem ecclesias” et per “angelos” earum intelligitur; quod nempe per “septem ecclesias” omnes qui in veris ex bono sunt, et per “septem angelos” omnes qui illis correspondent in caelo (videatur n. 20 et 90); et quia caelum et ecclesia per correspondentiam unum faciunt, ideo dicitur in sequentibus, “Scribe Angelo Ecclesiae,” et non Scribe Ecclesiae. Causa quod ita dicatur etiam est quia correspondentia erit, ut ecclesia sit ecclesia apud hominem; si non correspondentia esset, non foret communicatio caeli, ita non caelum apud illum; et si non caelum, nec foret ecclesia apud illum. (Videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. 241-248. Quid correspondentia hominis ecclesiae cum caelo, non paucis dici potest; sed qui vult, instrui potest quid sit ex illis quae in opere De Caelo et Inferno, n. 87-115, et 291-310, dicta et ostensa sunt.) In summa, est correspondentia quando homo spiritualis factus est; et homo spiritualis fit quando agnoscit Divinum, et in specie Dominum, et amat vivere secundum praecepta in Verbo, nam cum hoc facit, conjungitur caelo; et tunc correspondet spirituale cum naturali quod apud illum. Sed scio quod haec pluribus videantur captum eorum excedere; verum causa est quia non est jucundum amoris illorum illa scire; si id foret jucundum amoris eorum, non solum illa clare perciperent, sed etiam multo plura desiderarent scire; hoc enim desiderat homo quod amat, et quod amat hoc jucundum ejus est; quicquid etiam amatur, hoc intrat cum gaudio et simul cum luce in mentis ideam.

93. Scribitur hic primum ad Angelum Ecclesiae Ephesinae; et per angelum illius ecclesiae intelliguntur omnes illi in ecclesia qui in cognitionibus veri et boni sunt, ita in cognitionibus talium quae caeli et ecclesiae, et tamen non aut nondum in vita secundum illas. Per cognitiones has intelliguntur imprimis doctrinalia; ast sola doctrinalia seu solae cognitiones veri et boni non faciunt hominem spiritualem, sed vita secundum illa; doctrinalia enim seu cognitiones, absque vita secundum illa, resident modo in memoria et inde in cogitatione, et omnia quae ibi solum resident, in naturali ejus homine resident: quapropter homo non prius fit spiritualis quam cum illa intrant vitam; et tunc intrant vitam quando homo vult illa quae cogitat, et inde facit illa. Quod ita sit, quisque solum ex eo scire potest, quod si quis novit omnes leges vitae moralis et civilis, et non vivit secundum illas, usque non sit moralis et civilis homo; loqui quidem potest de illis scientius quam alii, sed usque rejicitur: simile etiam est, si quis decem praecepta Decalogi sciat usque ut possit explicare et intelligenter praedicare illa, et tamen non vivit secundum illa. De illis itaque intra ecclesiam qui in cognitionibus talium quae ecclesiae sunt, hoc est, qui in cognitionibus veri et boni ex Verbo sunt, et non aut nondum in vita secundum illa, agitur hic primum; et illi describuntur per ea quae scripta sunt ad Angelum Ecclesiae Ephesinae.

94. EXPLICATIO.
VERSUS 1-7.
Angelo Ephesinae Ecclesiae scribe: Haec dicit tenens septem stellas in dextra sua, ambulans in medio septem candelabrorum aureorum. Novi opera tua, et laborem tuum, et tolerantiam tuam, et quod non possis ferre malos, et exploraveris dicentes se esse apostolos, et non sunt, et inveneris eos mendaces. Et sustinuisti, et tolerantiam habes, et propter nomen meum laborasti, et non defecisti. Sed habeo adversus te, quod charitatem tuam primam reliqueris. Memor esto itaque unde excideris, et resipisce, et prima opera fac; sin minus, veniam tibi alto, et movebo candelabrum tuum de loco suo, si non resipueris. Sed hoc habes, quod odisti opera Nicolaitarum, quae et Ego odi. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis: vincenti dabo illi edere de arbore vitae, quae est in medio paradisi Dei.”
1. “Angelo Ephesinae Ecclesiae scribe,” significat ad recordationem illis qui infra Ecclesia, in cognitionibus veri et boni ex Verbo sunt (n. 95); “Haec dicit tenens septem stellas in dextra sua,” significat a quo omnes cognitiones boni et veri sunt (n. 96); “ambulans in medio septem candelabrorum aureorum,” significat a quo via omnibus in novo caelo et nova ecclesia” (n. 97).
2. “Novi opera tua, et laborem tuum, et tolerantiam tuam,” significat omni,” quae cogitant, volunt, et faciunt, ita, omnia amoris et fidei in spirituali et naturali homine (n. 98); (“et quod non possis ferre malos,” significat quod rejiciant mala, (n. 99); “et exploraveris dicentes se esse apostolos, et non sunt, ac inveneris eos mendaces,” significat etiam falsa quantum possunt scrutari (n. 100).
3. “Et sustinuisti, et tolerantiam habes,” significat resistentiam contra illos qui pugnant vera fidei et assiduitatem instruendi (n. 101); “(et) propter nomen meum laborasti,” significat agnitionem Domini et cognitionum veri quae spectant Ipsum (n. 102); “et non defecisti,” significat quousque potuerunt (n. 103).
4. “Sed habeo adversus te, quod charitatem tuam primam reliqueris,” significat quod non vitam, qualis illis qui in incohante ecclesia, essentiale cognitionum faciant (n. 104).
5. “Memor esto itaque unde excideris, et resipisce, et prima opera fac,” significat recordationem priorum, et inde quod deviaverint a vero, ac ut in animum veniat bonum vitae incohantis ecclesiae (n. 105); “sin minus, veniam tibi cito, et movebo candelabrum tuum e loco suo, si non resipueris,” significat si non, quod certum sit non dari caelum (n. 106).
6. “Sed (hoc) habes, quod odisti opera Nicolaitarum, quae et Ego odi, significat aversationem a Divino pro illis qui separant bonum a vero, seu charitatem a fide, ex 4210 non vera (n. 107).
7. “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis,” significat quod qui intelligit auscultet quid Divinum Verum procedens a Domino docet et dicit illis qui ab ecclesia Ipsius sunt (n. 108); “vincenti dabo edere de arbore vitae,” significat qui corde recipit, implebitur bono amoris et inde gaudio, caelesti (n. 109); “quae est in medio paradisi Dei,” significat quod illuc spectent et inde procedant omnes cognitiones boni et veri in caelo et in ecclesia (n. 110).

95. (Vers 1.) “Angelo Ephesinae Ecclesiae scribe.” – Quod significet ad recordationem illis qui intra ecclesiam in cognitionibus veri et boni ex Verbo sunt, constat ex significatione “scribere,” quod sit ad recordationem (de qua n. 8620); quod sit illis qui intra ecclesiam qui in cognitionibus veri et boni ex Verbo sunt, est quia illi sunt qui per “Angelum Ephesinae Ecclesiae” intelliguntur; quod illi intelligantur, constat ex illis quae ad istius ecclesiae angelum scripta sunt; non aliunde sciri potest quid per cujusvis ecclesiae angelum intelligitur, quam ex sensu interno eorum quae sequuntur scripta: dicitur ex sensu interno, quia omnia quae in Apocalypsi sunt prophetica, et prophetica non explicabilia sunt quam per sensum internum. Quis non videt, qui legit Prophetas, quod arcana ibi sint, quae altius recondita sunt quam in sensu plano litterae Et quia arcana illa a solo naturali homine non possunt videri, quapropter illi qui sanctum habent Verbum praetereunt illa quae non intelligunt, dicentes quod insit arcanum quod non sciunt, et quod quidam vocant mysticum; quod hoc sit spirituale Verbi, aliqui sciunt, quia cogitant quod Verbum in suo sinu spirituale insit quia Divinum; sed usque hactenus ignotum fuit quod id sit sensus ejus spiritualis, et quod Verbum in hoc Sensu intelligatur ab angelis, ac quod per eum sensum sit conjunctio caeli cum homine ecclesiae (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 303-310). Quod illi qui in cognitionibus veri et boni ex Verbo sunt, intelligantur per “Angelum Ephesinae Ecclesiae,” est quia per cognitiones veri et boni intelliguntur doctrinalia ecclesiae, et haec non aliunde possunt haberi quam ex Verbo. Cur dicitur, “Ad Angelum Ecclesiae scribe,” et non Ad Ecclesiam, videatur supra (n. 92).

96. “Haec dicit tenens septem stellas in dextra sua.” – Quod significet a quo omnes cognitiones boni et veri, constat ex significatione “septem stellarum,” quod sint omnes cognitiones boni et veri (de qua supra, n. 72); et ex significatione “dextrae,” cum de Domino, quod sit quod ab Ipso (de qua etiam supra, n. 72, 79): inde per haec, “tenens septem stellas in dextra sua,” significatur, quod a Domino omnes cognitiones boni et veri. Quod dicatur quod sic dicat “tenens septem stellas in dextra sua et ambulans in medio (septem) candelabrorum aureorum,” est quia per “stellas” significantur cognitiones boni et veri, et per “candelabra aurea” novum caelum et nova ecclesia; praeficitur sic descriptioni cuivis ecclesiae Divinum characteristicon, quod indicat de quo agitur (ut quoque descriptioni ecclesiarum sequentium, ut vers. 8, 12, 18; cap. iii. 1, 7, 14); causa quod praeficiatur, est quia omne ecclesiae est a Domino. Inde quoque patet, cur in primo capite Dominus quoad Divinum Humanum suum per repraesentativa, quae visa Johanni, descriptus est; quod nempe ut inde desumeretur quod praeficiendum esset descriptioni cujusvis ecclesiae, in testimonium et memoriale quod omne ecclesiae sit a Domino, et quidem a Divino Humano Ipsius, ex hoc enim procedit omne bonum amoris et verum fidei quae faciunt ecclesiam: quod immediate procedit ex ipso Divino Ipsius, hoc non pervenit ad hominem, quia ipsum Divinum Ipsius est invisibile, et inde non in cogitationem cadit; et quod non in cogitationem cadit, hoc nec in fidem, nam omne quod fidei est cogitabitur. Quod “Filius hominis, qui per repraesentativa visa Johanni in primo capite descriptus est, sit Dominus quoad Divinum Humanum, et inde procedens Divinum Verum, videatur supra (n. 63). Quod de cognitionibus veri et boni hic primum agatur, est quia illae sunt prima ecclesiae; nemo enim initiari potest in fidem et charitatem, quae faciunt ecclesiam, nisi per cognitiones quae sunt ecclesiae ex Verbo (videatur appendix ex Arcanis Caelestibus in opere De Caelo et Inferno, post n. 356).

97. “Ambulans in medio septem candelabrorum aureorum.” – Quod significet a quo vita omnibus in novo caelo, et in nova ecclesia, constat ex significatione “ambulare,” quod sit vivere, et cum de Domino, quod sit ipsa Vita (de qua sequitur); et ex significatione “septem candelabrorum aureorum,” quod sint omnes in novo caelo et in nova ecclesia (de qua supra, n. 62). Inde patet, quod Dominus visus sit “(ambulans) in medio candelabrorum,” fuerit quia “medium” significat intimum, “candelabra” caelum et ecclesiam, et “ambulare” vitam; et “in medio” esse, cum de Domino, significat in omnibus circum circa esse: quare per id repraesentabatur quod omnis vita fidei et amoris in caelo et in ecclesia sit ab Ipso (videatur supra, n. 84). (Quod “medium” sit intimum et centrum a quo, in Arcanis Caelestibus, n. 1074, 2940, 2973, 7777. Quod Dominus sit Centrum commune, a quo omnis directio et determinatio in caelo, in opere De Caelo et Inferno, n. 123, 124. Quod propagatio lucis caeli, quae est Divinum Verum procedens a Domino, ex quo intelligentia et sapientia angelis, fiat quoque a medio in illos qui circum circa sunt, ibidem n. 43, 50, 189.) Quod “ambulare” significat vivere, et cum de Domino, ipsam Vitam, est ex apparentiis in mundo spirituali: ibi omnes ambulant secundum suam vitam, mali non aliis viis quam quae ducunt ad infernum, boni autem non aliis viis quam quae ducunt ad caelum; quare cognoscuntur ibi omnes spiritus ex viis quas ambulant. Apparent etiam actualiter viae, at malis non nisi quam viae ad infernum, ac bonis non nisi quam viae ad caelum; inde est quod quisque ad suam societatem feratur. Ex hoc est quod “ambulare” significet vivere. (De his viis at de ambulationibus super iis in mundo spirituali videantur quae in opere De Caelo et inferno, n. 195, 479, 534, 590, et in opusculo De Ultimo Judicio, n. 48, ostensa sunt.) Quod in Verbo “viae” significent vera aut falsa, et quod “ambulare” significet vivere, constare potest a pluribus locis ibi; hic modo aliqua confirmationis causa velim adducere: – Apud Esaiam,
Jehovae peccavimus, “nec voluerunt in viis Ipsius ambulare, neque audiverunt legem Ipsius” (xlii. 24);
apud Mosen,
“Si custodiveritis praecepta… amando Jehovam Deum Vestrum, ambulando in omnibus viis Ipsius” (Deut. xi. 22);
apud eundem,
“Custodies omne praeceptum hoc ad faciendum illud amando Jehovam Deum tuum, et ambulando in viis Ipsius omnibus diebus” (Deut. xix. 9; cap. xxvi. 17);
apud eundem,
“Dabo habitaculum meum in medio (1)vestri et ambulabo in medio vestri, et ero vobis in Deum” (Levit. xxvi. 11, 12);
apud eundem,
“Jehovah Deus tuus ambulans in medio castrorum (2)tuorum, et ideo castra (3)tua sancta erunt” (Deut. xxiii. 15 (B.A. 14);
apud Esaiam,
“Jehovah recordare quod ambulaverim coram Te in Veritate” (xxxviii. 3);
apud eundem,
“Intrans pacem,… ambulans in rectitudine” (lvii. 2);
apud Malachiam,
“In pace et in rectitudine ambulavit Mecum” (ii. 6);
apud Davidem,
“Liberasti…. pedes meos ab impulsione, ad ambulandum coram Deo in luce viventium” (Psalm. lvi. 14 (B.A. 13));
apud Johannem,
“Jesus dixit, Ego sum Lux mundi; qui sequitur Me non ambulabit in tenebris, sed habebit lucem vitae” (viii. 12);
apud eundem,
“Adhuc parum lux vobiscum est; ambulate dum lucem habetis, ne tenebrae vos comprehendant; et ambulans in tenebris nescit quo vadit; dum lucem habetis, credite in lucem” (xii. 35, 36);
apud Marcum,
“Interrogant Pharisaei et scribae, Quare discipuli non ambulant secundum traditionem seniorum?” (vii. 5;)
apud Mosen,
“Si ambulatis Mecum in adversum, nec obediveritis voci meae ambulabo etiam Ego vobiscum in adversum” (Levit. xxvi. 21, 23, 24, 27);
apud Esaiam,
“Populus hic, ambulantes in tenebris, viderunt lucem magnam; habitantes in terra umbrae (mortis), lux effulsit super eos” (ix. 1 (B.A. 2);
apud Micham,
“Omnes populi ambulant in nomine Dei sui, et nos ambulabimus in nomine Jehovae Dei nostri” (iv. 5);
apud Esaiam,
“(1)Quis inter vos timens Jehovae?… qui ambulat in tenebris, non splendor illi” (l. 10);
praeter alibi pluries (Ut Jerem. xxvi. 4: Ezech. v. 6; cap. xx. 73, 16: (1)Mich. iv. 5: Sach. x. 12: Luc. i. 6). Ex his constare potest quod per “ambulare” in spirituali sensu significetur vivere; et quia significat vivere, ideo, cum de Domino, ut hic, significatur ipsa Vita; est enim Dominus ipsa Vita, et reliqui recipientes vitae ab Ipso (videatur supra, n. 82, 84).

98. (Vers. 2.) “Novi opera tua, et laborem tuum, et tolerantiam tuam.” – Quod significet omnia quae volunt, cogitant et faciunt, ita omnia amoris et fidei in spirituali et in naturali homine, constat ex significatione “operum,” quod sint quae voluntatis et amoris (de qua sequitur); ex significatione “laboris,” quod sint quae cogitationis et fidei (de qua etiam sequitur); et ex significatione “tolerantiae,” quod sint quae inde fiunt, seu quae faciunt. Sed quod haec significentur per illa verba, aegre potest comprehendi, nisi sciatur quod omnia quae fiunt ab homine, fluant ex interioribus quae mentis ejus sunt, et quod mens sit omne in omnibus quae homo agit, et quod corpus sit modo obedientia, per quod sistitur in forma apparente coram oculis id quod mens vult et cogitat; inde est, quod per externa illa, quae hic sunt “opera,” “labor” et “tolerantia,” significentur velle, cogitare, et inde facere, et quod eodem recidit, amare et credere et inde sistere in actu. Sed usque haec non comprehensibilia sunt, nisi etiam sciatur quod homini sint binae facultates, quae vocantur voluntas et intellectus, et quod binae illae facultates dicantur una voce mens; tum quod homini internum et externum sint, internum in luce mundi spiritualis, externum in luce mundi naturalis. (De his et illis altum est in Doctrina Novae Hierosolymae, De voluntate et Intellectu, n. (1)28-35; et De Interno et Externo Homine, n. 36-52,) His intellectis sciri potest quod per “opera” in spirituali sensu intelligatur omne id quod homo vult et amat, et per “laborem” omne id quod homo cogitat aut credit, et per “tolerantiam” omne id quod homo inde facit.

[2] Sed transeamus ab his, quia fortassis ignotiora Sunt et inde obscuriora quam ut clare percipiantur, ad id solum, quod per “opera” in spirituali sensu intelligantur omnia illa quae sunt voluntatis seu amoris hominis; et hoc ideo, quia in sequentibus, ubi agitur de septem ecclesiis, ubivis primum dicitur, “Novi opera tua:” ut vers. 8, 9,
“Angelo Ecclesia” Smyrnaeorum scribe, Haec dicit Primus et Ultimus, Novi Opera tua, et afflictionem et paupertatem;”
vers. 12, 13,
“Angelo in Pergamo Ecclesiae scribe, Haec dicit habens romphaeam(acutam), Novi opera tua et ubi habitas;”
vers. 18, 19,
“Angelo in Thyatiris Ecclesiae scribe, Haec dicit Filius Dei,… Novi tua opera et charitatem;”
cap. iii., vers. 1,
“Angelo Ecclesiae in sardibus scribe, Haec dicit habens septem spiritus Dei… Novi opera tua quod dicaris Vivere;
vers. 7, 8,
“Angelo Philadelphiensis Ecclesiae scribe, Haec dicit Sanctus et Verus, Novi opera tua;”
et vers. 14, 15,
“Angelo Laodicensis Ecclesiae scribe, Haec dicit Amen, Testis fidelis et verus,… Novi opera tua.”

[3] Quia ubivis ibi dicitur “Novi opera,” patet quod per “opera” significentur in genere omnia quae sunt ecclesiae; et quia omnia ecclesiae se referunt ad amorem et fidem, ideo illa per “opera in spirituali sensu intelliguntur. Quod illa per “opera” in spirituali sensu intelligantur, est quia omne opus seu omne factum seu omnis actus, quae ad apparentiam fiunt ex corpore, non fiunt ex corpore, sed per corpus ex voluntate et cogitatione hominis, non enim movet se particula corporis nisi ex illis; inde est quod per “opera” significentur illa, non autem quae apparent in externa forma. Quod ita sit, etiam quisque novit qui reflectit. Quisnam, qui sapit, aspicit hominem ex solis factis nonne ex voluntate ejus? Si bene vult, amat facta ejus; si autem male vult, non amat facta ejus; videt etiam haec, et explicat ea secundum intentionem ejus voluntatis: qui spiritualis est, adhuc minus attendit ad facta, et explorat voluntatem; causa est, ut dictum, quia facta nihil sunt in se, sed omne eorum ex voluntate, sunt enim facta voluntas in actu. Dicitur voluntas, sed in sensu spirituali intelligitur amor, quoniam homo id vult quod amat, et quod amat id vult; voluntas hominis est modo receptaculum amoris ejus. (Videantur quae in Doctrina Novae Hierosolymae de illa facultate hominis, n, (1)28-35, dicta et ostensa sunt; et in opere De Caelo et Inferno, n, 358, 470-484)

[4] Quia “opera” seu facta in Verbo significant in specie illa quae ex hominis voluntate seu amore procedunt, ideo saepius in Verbo dicitur quod homo “secundum opera” judicabitur et ei retribuetur, ac intelligitur quod non secundum opera in externa forma sed in interna; ut in sequentibus locis: –
“Venturus est Filius hominis in gloria Patris sui cum angelis suis, et tunc reddet unicuique secundum opera ejus” (Matth. xvi. 27);
“Beati mortui qui in Domino moriuntur; immo dicit Spiritus, ut requiescant ex laboribus suis, opera eorum sequuntur illos” (Apoc. xiv. 13);
“Ego dabo unicuique Vestrum secundum opera sua” (Apoc. ii. 23);
“Vidi mortuos parvos et magnos stantes coram Deo, et libri aperti sunt,… et judicati sunt mortui juxta ea quae scripta sunt in libris secundum opera illorum; dedit mare illos qui in eo mortui sunt, ac mors et infernus dedit illos qui in iis, et judicati sunt quilibet secundum opera illorum” (Apoc. xx. (2)12, 13);
“Ecce venio, et merces mea Mecum, ut dem unicuivis secundum opera ejus” (Apoc. xxii. 12);
apud Jeremiam,
“Retribuam illis juxta opus illorum, et juxta factum manuum illorum” (xxv. 14);
Jehovah, “cujus oculi aperti sunt super omnes vias (filiorum) hominum, ad dandum cuivis secundum vias ejus et secundum fructum operum ejus. (xxxii. 19);
(et alibi,)
“Visitabo super vias ejus, et opera ejus retribuam illi” (Hosch. iv. 9);
“Jehovah juxta vias nostras et juxta opera nostra facit nobiscum” (Sach. i. 6).
Ubi Dominus de ultimo judicio praedicit, non nisi quam opera recenset, et quod
Intrabunt in vitam aeternam qui bona opera fecerunt, et in damnationem qui mala opera (Matth. xxv. 32-46).

[5] Quod “opera” significent illa quae sunt amoris et fidei, etiam manifestat Dominus his verbis:
“Dixerunt ad Jesum, Quid faciemus ut operemur opera Dei? Respondit, Hoc est opus Dei, ut credatis in Ipsum quem misit” Pater (Joh. vi. 28, 29);
et alibi,
“Veniet nox quando nemo potest Operari” (Joh. ix. 4);
“nox” significat ultimum tempus ecclesiae, quando nulla fides quia nulla charitas. (Quod “nox” id tempus significet, videatur n. 2353, 6000.) Quod “opera” toties dicantur, est quia sensus litterae Verbi unice consistit ab externis quae in Natura sunt et apparent coram oculis; et hoc ob causam, ut sensus spiritualis singulis insit sicut anima corpori; nam alioquin non foret Verbum communicativum cum angelis, foret enim sicut domus absque fundamento (videatur supra, n. 8, 16): inde quoque est, quod, cum “opera” nominantur, ab angelis, quia spirituales sunt, non intelligantur opera, sed illa ex quibus opera; quae sunt, ut supra dictum, voluntas seu amor, et inde cogitatio quae fidei. (Sed hanc rem in clariore luce expositam videas in opere De Caelo et Inferno, n. 470-483, ubi ostenditur quod homo sit post mortem qualis ejus vita fuit in mundo.) Quod per “laborem” in sensu spirituali intelligantur omnia quae homo cogitat, est quia spiritualiter “laborare” est cogitare; et quod per “tolerantiam” significentur omnia quae homo facit, est quia “tolerare” hic est assiduus esse, ac removere obstantia quae in naturali homine, quae continue assurgunt et remorantur.

99. “Et quod non possis ferre malos.” – Quod significet quod rejiciant mala, constat ex significatione “non posse ferre,” quod sit rejicere; nam quod homo non potest ferre, hoc rejicit. Quod “mali” significent mala, est quia angeli cogitant abstracte a personis, et inde cum in sensu litterae Verbi dicuntur “mali,” cogitant mala; per “malos” enim intelliguntur homines qui mali, ita personae: quod talis cogitatio angelorum sit, est quia in sapientia caelesti sunt, et ea sapientia extensionem habet in universum caelum; quare si cogitarent determinate ad personas, periret illa extensio, et cum ea quoque sapientia eorum; in hoc differt spirituale a naturali: inde nunc est, quod per “malos” significentur mala. (De Sapientia Angelorum quod extensa sit in universum caelum per id quod cogitent abstracte a spatio, tempore et materiali, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 169, 191-199, 265-275; et quod abstracte a personis, in Arcanis Caelestibus, n. 8343, 8985, 9007.)

100. “Et exploraveris dicentes se esse apostolos, et non sunt, ac inveneris eos mendaces.” – Quod significet etiam falsa quantum possunt scrutari, constat ex significatione “explorare,” quod sit indagare et scrutari; ex significatione “apostolorum,” quod sint qui docent vera ecclesiae, et abstracte a personis ipsa vera quae docentur (de qua sequitur); et ex significatione “non esse,” et “inveniri mendaces,” quod sint non vera sed falsa, “mendacium” enim et “mendax” significat falsum (n. 8908, 9248) ex his et praecedentibus constare potest quod per “novi quod non possis ferre malos, et exploraveris dicentes se esse apostolos et non sunt, ac inveneris eos mendaces,” significetur quod rejiciant mala et quoque falsa quantum possunt scrutari; agitur enim in iis quae scripta sunt ad hanc ecclesiam de illis qui in cognitionibus veri et boni sunt, ita in cognitionibus talium quae caeli et ecclesiae (videatur supra, n. 93); ideo de illis hic primum dicitur quod rejiciant mala, et quantum scrutari possunt etiam falsa; nam interest illorum qui in cognitionibus sanctorum ecclesiae sunt primum in genere scire quid bonum et verum, et quoque quid malum et falsum, nam super cognitione illorum fundantur omnes cognitiones reliquae. (Idcirco etiam in Doctrina Novae Hierosolymae omnium primo actum est De Bono et Vero, n. 11-27, ex quibus etiam patet quid malum et falsum.)

[2] Quod per “apostolos” significentur illi qui docent vera ecclesiae, est quia Apostoli dicti sunt ab eo quod missi sint ad docendum et ad evangelizandum de Domino et de appropinquatione regni Dei per Ipsum, ita vera ecclesiae, per quae cognoscitur Dominus et appropinquatur regnum Dei; regnum Dei in terris est ecclesia: exinde constare potest quid per “apostolos” in sensu spirituali Verbi intelligitur, quod nempe non duodecim Apostoli qui missi a Domino ad docendum de Ipso et de regno Ipsius, sed omnes illi qui in veris ecclesiae sunt, et abstracte a personis ipsa vera. In Verbo enim solenne est de personis loqui, at qui in sensu spirituali ejus sunt, ut sunt angeli, nihil personae cogitant, sed abstracte ab illis, proinde solum de rebus; causa etiam est, quia materiale est cogitare de personis, at spirituale cogitare absque idea personae. Sic etiam ubi nominantur in Verbo “discipuli,” ubi “prophetae,” ubi “Sacerdotes,” ubi “reges,” ubi “Judaei,” ubi “Israel,” ubi “habitatores Zionis” et “Hierosolymae,” et sic porro. (Ipsa etiam nomina personarum et locorum vertuntur in res apud angelos, videatur n. 768, 1224, 1264, 1876, 1888, 4310, 4442, 5225, (1)5095, 6516, 10216, 10282, 10329, 10432; et quod angeli cogitent abstracte a personis, n. 8343, 8985, 9007.)

[3] Quod discipuli Domini dicti sint Apostoli ex eo quod missi sint ad docendum de Ipso et de regno Ipsius, patet apud Lucam,
Jesus misit duodecim discipulos suos praedicare regnum Dei; et reversi Apostoli narraverunt Ipsi quaecunque fecerunt; et Jesus loquebatur illis de regno Dei (ix. 1, 2, 10, 11);
apud eundem,
“Cum factus est dies, Jesus vocavit discipulos suos, et eligens ex illis duodecim, quos et Apostolos nominavit” (vi. 13);
apud eundem,
“Mittam ad illos prophetas et apostolos, et ex illis occident et persequentur” (xi. 49);
“prophetae et apostoli” dicuntur, quia per “prophetas” aeque ac per “apostolos” intelliguntur qui missi sunt ad docendum vera: sed per “prophetas” illi qui in Veteri Testamento, et per “apostolos” illi qui in Novo. (Quod “prophetae” in Verbo significent docantes vera, et abstracte a personis ipsa vera, videatur n. 2534.) Quia “duodecim apostoli” significant ipsa vera ecclesiae, ideo dicitur in Apocalypsi,
“Murus” Novae Hierosolymae “habens fundamenta duodecim, et in illis nomina duodecim Apostolorum Agni” (xxi. 14).
(Quod per “Novam Hierosolymam” intelligatur ecclesia quoad doctrinam, videatur in opusculo De Nova Hierosolyma et ejus Doctrina, n. 6: quod per “murum” ejus significentur vera doctrinae tutantia, in Arcanis Caelestibus, n. 6419: quod per “fundamenta muri” cognitiones veri super quibus doctrina fundatur, n. (2)9643; quod per “duodecim” omnia vera in complexu, n. 577, 2089, 2129, 2130, 3272, 3858, 3913. Inde patat cur dicitur quod in fundamentis muri essent “nomina duodecim Apostolorum Agni.”

101. (Vers. 3.) “Et sustinuisti, et tolerantiam habes.” – Quod significet resistentia in contra illos qui impugnant vera fidei, et assiduitatem instruendi, constat ex significatione “sustinere,” cum de illis qui in cognitionibus veri et boni sunt, quod sit resistentia contra illos qui impugnant vera fidei; nam qui in cognitionibus sunt, defendunt illa, et resistunt illis qui contra illa sunt: et ex significatione “tolerantiam” seu “patientiam” habere, quod sit assiduitas instruendi.

102. “(Et) propter nomen meum laborasti.” – Quod (1)significet agnitionem Domini et cognitionum veri quae spectant Ipsum, constat ex significatione “nominis” Jehovae seu Domini, quod in supremo sensu sit Divinum Humanum Ipsius (de qua n. 2628, 6887), et in sensu respectivo omnia amoris et fidei per quae colitur Dominus, quia haec sunt Divina quae a Divino Humano Ipsius procedunt (n. 2724, 3006, 6674, 9310); et ex significatione “laborare,” quod sit incumbere animo et studio ut ea sciantur et agnoscantur, id enim significat “laborare,” cum dicitur de illis qui cognitionibus veri et boni student: ex his sequitur, quod per “propter nomen meum laborasti” significetur agnitio Domini et cognitionum quae spectant Ipsum. Cognitiones quae spectant Ipsum, sunt omnia quae amoris et fidei. Multis in locis in Verbo dicitur “propter nomen Jehovae,” “propter nomen Domini” “propter nomen Jesu Christi,” quod “sanctificandum nomen Dei,” et similia. Illi qui non ultra sensum litterae cogitant, opinantur quod solum nomen intelligatur; sed non intelligitur nomen, verum omne id per quod Dominus colitur, quod omne se refert ad amorem et fidem: inde per “nomen Domini” in Verbo intelliguntur omnia amoris et fidei, per quae colitur; hic vero agnitio Domini et cognitionum veri quae spectant Ipsum, quia hoc dicitur ad illos qui modo student cognitionibus.

[2] Quod per “nomen Jehovae” seu “Domini” non intelligatur ipsum nomen, sed omnia amoris et fidei, ducit causam ex spirituali mundo. Ibi nomina quae in terris, non enuntiantur; sed nomina personarum, de quibus loquuntur, formalitur ex idea omnium quae sciuntur de illis, quae in unam vocem compinguntur: talis est enuntiatio nominum in mundo spirituali; unde est, quod etiam nomina ibi sicut omnia reliqua sint spiritualia. Nomen “Dominus” et nomen “Jesus Christus” nec ibi enuntiantur sicut in terris, sed pro illis nominibus nomen formatur ex idea omnium quae sciuntur et creduntur de Ipso, quae idea est ex omnibus amoris et fidei in Ipsum: causa est, quia haec in complexu sunt Dominus apud illos; est enim Dominus apud unumquemvis in bonis amoris et fidei quae ab Ipso. Quia ita est, unusquisque ibi statim cognoscitur qualis est quoad amorem et fidem in Dominum, modo enuntiat spirituali voce seu spirituali nomine Dominum seu Jesum Christum: et inde quoque est, quod illi qui non in aliquo amore aut in aliqua fide in Ipsum sunt, non possint nominare Ipsum, hoc est, formare aliquod nomen spirituale de Ipso. Ex his nunc patet, unde est quod per “nomen” Jehovae Domini aut Jesu Christi in Verbo non intelligatur nomen, sed omne amoris et fidei per quod colitur.

[3] Ne itaque invaleat opinio, quae apud plures regnat, quod solum nomen Jesus Christus, absque amore et fide in Ipsum, ita absque cognitionibus per quas amor et fides, aliquid ad salutem faciat, velim aliqua loca e Verbo afferre, ubi “propter nomen Ipsius,” et “in nomine Ipsius” dicitur; ex quibus illi, qui altius cogitant, videre possunt quod non solum nomen intelligatur: – Ut,
“Jesus dixit, Eritis exosi omnibus propter nomen meum” (Matth. x. 22; cap. xxiv. 9, 10);
“Ubi sunt duo Vel tres congregati in nomine meo, ibi sum in medio eorum” (Matth. xviii. 20);
“Quotquot Ipsum receperunt, dedit illis potestatem, ut filii Dei essent, credentibus in nomen Ipsius” (Joh. i. 12);
“Cum Jesus erat Hierosolymis,… multi crediderunt in nomen Ipsius” (Joh. ii. 23);
“Qui non credit, jam judicatus est, quia non credidit in nomen Unigeniti Filii Dei” (Joh. iii. (1)18);
“Haec scripta sunt, ut credatis quod Jesus sit Christus Filius Dei, et ut credentes Vitam habeatis in nomine Ipsius” (Joh. xx. 31);
“Benedictus qui Venit in nomine Domini” (Matth. xxi. 9; cap. xxiii. 39: Luc. xiii. 35; cap. xix. 38);
“Quisquis reliquerit domos, aut fratres, aut sorores, aut patrem, aut matrem, aut uxorem, aut liberos, aut agros, propter nomen meum, centupla accipiet et vitam aeternam” (Matth. xix. 29).
(Quid hic significatur per “domos, fratres, sorores, patrem, matrem, uxorem, liberos et agros,” quae relicturi propter nomen Domini, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 10490.)
Jesus dixit, “Quodcumque petieritis in nomine meo, hoc faciam” (Joh. xiv. (2)13, 14);
“petere in nomine meo,” est ex amore et fide.
“Multi venient in nomine meo, dicentes quod Ego sim;… ne ergo ite post eos” (Luc. xxi. 6; Marc. xiii. (1)6);
“venire in nomine meo,” et “dicere quod Ego sim,” est praedicare falsa et dicere esse vera, et sic seducere. Simile significatur per dicere se esse Christum, et tamen non esse, apud Matthaeum:
“Multi venient sub nomine meo, dicentes, Ego sum Christus, et multos seducent” (xxiv. (5,) 11, 23-27);
per “Jesum” enim intelligitur Dominus quoad Divinum Bonum, et per “Christum” Dominus quoad Divinum Verum (n. 3004, 3005, 3009, 5502), et per non Christum verum non Divinum sed falsum.

[4] Simile quod per “nomen Domini” intelligitur per “nomen Jehovae” in Veteri Testamento, quia Dominus ibi est Jehovah: – Ut apud Esaiam,
“Dicetis in die illo, Confitemini Jehovae, invocate nomen Ipsius” xii. 4);
apud eundem,
“Jehovah, exspectavimus Te, ad nomen tuum et ad memoriam tuam desiderium animae nostrae:… per Te commemorabimus nomen tuum” (xxvi. 8, 10);
apud eundem,
“Ab ortu solis invocabitur nomen meum” (xli. 25);
apud Malachiam,
“Ab ortu solis usque ad occasum magnum, nomen meum inter gentes, et in omni loco suffitus allatus nomini meo…; nam magnum nomen meum inter gentes” (i. 11),
apud Esaiam,
“Omnem vocatum in nomine meo, in gloriam meam creavi, formavi illum” (xliii. 7);
apud Micham,
“Omnes populi ambulant in nomine Dei sui, et nos ambulabimus in nomine Jehovae Dei nostri” (iv. 5);
apud Mosen,
“Non feres nomen Dei tui in vanum: non habebit Jehovah innocentem qui tulerit nomen Ipsius in vanum” (Deut. v. 11);
apud eundem,
“Separavit Jehovah Levitas,… ut ministrarent et benedicerent in nomine Jehovae” (Deut. x. 8);
apud eundem,
Colent Jehovam in uno loco, ubi ponet nomen suum (Deut. xii. 5, 11, 13, 14, 18, 26; cap. xvi. 2, 6, 11, 15, 16);
“ubi ponet nomen suum” est ubi erit cultus ex bono amoris et veris fidei; hoc factum est Hierosolymae, et ideo per “Hierosolymam” significatur ecclesia quoad doctrinam et cultum (videatur in opusculo De Nova Hierosolyma et ejus Doctrina, n. 6).

[5] Quoniam per “nomen Jehovae” seu “Domini” in sensu spirituali omnis cultus ex bono amoris et veris fidei significatur, idea in supremo sensu per “nomen Jehovae” intelligitur Dominus quoad Divinum Humanum, ex causa quia ex Divino Humano Ipsius procedit omne amoris et fidei. Quod Dominus in supremo sensu intelligatur per “nomen Jehovae,” patet apud Johannem,
“Jesus dixit, Pater glorifica nomen tuum. Venit vox e caelo dicens, Et glorificavi et rursus glorificabo” (xii. 28);
apud Esaiam,
“Dabo Te in foedus populo, in lucem gentium;… Ego Jehovah, hoc nomen meum, et gloriam meam alteri non dabo” (xlii. 6, 8);
ibi de Domino venturo: apud Jeremiam,
“Ecce dies Venient cum suscitabo Davidi Germen justum, qui regnabit Rex;… et hoc nomen Ipsius quo vocabunt Ipsum, Jehovah Justitia nostra” (xxiii. 5, 6).
Inde patet quid in Oratione Dominica intelligitur per
“Sanctificetur nomen tuum” (Matth. vi. 9);
quod nempe Divinum Humanum Domini sancte habendum, et colendum.

[6] Quia “nomen Domini” illa significat, constare potest quid intelligitur per sequentia haec: – Apud Johannem,
Pastor ovium “proprias oves vocat nomine” suo (x. 3);
apud Lucam,
“Gaudete quod nomina vestra scripta sint in caelo” (x. 20);
et in Apocalypsi,
“Habes pauca nomina in Sardibus” (iii. 4).
Qui non scit quid “nomen” significat in Verbo, nequaquam scire potest quomodo intelligenda sunt haec apud Matthaeum,
“Quisquis recipit prophetam in nomine prophetae, mercedem prophetae accipiet: et qui recipit justum in nomine justi, mercedem justi accipiet; et qui potum dederit uni ex his parvis poculum frigidae solum in nomine discipuli, amen dico vobis, non perdet mercedem suam” (x. 41, 42):
“recipere prophetam in nomine prophetae,” “justum in nomine justi,” et “potum dare in nomine discipuli,” significat amare verum propter verum, bonum propter bonum, et exercere charitatem ex fide veri; per “prophetam” enim significatur verum, per “justum significatur bonum, et per “discipulum” significatur bonum ex vero, et “dare potum frigidae” est ex obedientia charitatem exercere; “in nomine” eorum est propter quale illorum, ita propter illa. Quis usquam illa intellecturus esset, nisi sciret quid significat “nomen?”

[7] Amare et facere verum propter verum, et bonum propter bonum, est affici vero et bono propter illa, et non propter Sui famam, honorem, et lucrum. Illa affectio veri et boni est affectio vere spiritualis; at affectio veri et boni propter sui famam, honorem, et lucrum, est affectio mere naturalis: et quia illi qui amant verum et bonum propter verum et bonum, seu quia est verum et bonum, in spirituali affectione veri et boni sunt, ideo dicitur quod “mercedem prophetae” et “justi” accipient; hoc est, quod in spirituali affectione veri et boni sint, quae affectio in se mercedem, quia caelum, habet. (Quod felicitas caeli sit in affectione amandi et faciendi verum et bonum absque fine mercedis, ita propter verum et bonum, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 6388, 6478, 9174, 9984. Quod “propheta” significet docentem verum, ita quoque abstracte verum quod docetur, n. 2534, 7269. Quod “justum” significet bonum amoris in Dominum, n. 2235, 9857. Quod “discipulus” significet bonum ex vero, quod est bonum charitatis, n. 2129, 3354, 3488, 3858, 6397. Quod “potum dare” sit instruere in bonis et veris fidei, ac ita charitatem exercere, n. 3069, 3772, 4017, 4018, (1)8562, 9412. Et quod “nomen” significet quale rei, n. 144, 145, 1754, 1896, 2009, 3237: inde “nomen Jehovae” seu “Domini” omne quale per quod colitur, n. 2724, 3006, 6674, 9310.)

103. “Et non defecisti.” – Quod significet quousque potuerunt, constat ex significatione “non deficere,” cum de illis qui student cognitionibus veri et boni, quod sit quantum possunt; agitur enim in nunc sequentibus de vita secundum illas: qui in vita secundum illas sunt, illi ultra vadunt, et non deficiunt; sed qui adhuc in solis cognitionibus sunt, illi progrediuntur quousque possunt, nec adhuc lucem vitae habent, ex qua vigor.

104. (Vers. 4.) “Sed habeo adversus te, quod charitatem tuam primam reliqueris.” – Quod significet quod non vitam, qualis illis qui in incohante ecclesia, essentiale cognitionum faciant, constat ex significatione “charitatis primae,” quod sit vita secundum cognitiones boni et veri, qualis illis qui in incohante ecclesia, de qua sequitur; et ex significatione “relinquere charitatem illam,” quod sit eam non essentiale cognitionum facere; nam qui cognitionibus veri et boni student, et per eas salvari se credunt, illi faciunt cognitiones essentiale, et non vitam, cum tamen vita secundum cognitiones est essentiale. Sed quia in nunc sequentibus de hoc essentiali ecclesiae et salutis agitur, plura de eo ibi dicentur. Quod charitas sit vita, est quia omnis vita secundum praecepta Domini in Verbo vocatur charitas; quapropter charitatem exercere est secundum praecepta illa vivere. (Quod ita sit, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, in articulo De Amore erga Proximum seu Charitate, n. 84-106; et in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-39.) Vita incohantis ecclesiae hic intelligitur per “charitatem primam;” nam omnis ecclesia incipit a charitate, et deflectit successive ab illa ad solam fidem, vel ad opera meritoria. (De qua re, et de charitate, videantur quae in Arcanis Caelestibus ostensa sunt, nempe, Quod omnis ecclesia incohet a charitate, sed quod temporis tractu ab illa deflectat, n. 494, 501, 1327, 3773, (1)4689: et sic ad falsa ex malo et tandem ad mala, n. 1834, 1835, 2910, 4683, 4689: communiter ad solam fidem, n. 1834, 1835, 2231, 4683, 8094, Comparatio ecclesiae incohantis et decrescentis cum ortu et occasu solis, n. 1837; et cum hominis infantia at senectute, n. 10134. Quod non prius ecclesia sit apud hominem, quam cum cognitiones veri et boni implantatae sunt vice, n. 3310. Quod charitas faciat ecclesiam, n, 809, 916, 1798, 1799, 1844, 1894. Quod internum ecclesiae sit charitas, n. 4766, 5826. Quod una ecclesia foret, et non plures ut hodie, si omnes spectarentur ex charitate, tametsi quoad doctrinalia fidei et quoad ritualia cultus differrent, n. 1286, 1316, 1798, 1799, 1834, 1844, 2385, 2982, 3267, 3451. Quod cultus Domini consistat in vita charitatis, n. 8254, 8256. Quod quale cultus sit secundum quale charitatis, n. 2190.)

105. (Vers. 5.) “Memor esto itaque unde excideris, et resipisce, et prima opera fac.” – Quod significet recordationem priorum, et in de quod deviaverint a vero, ac ut in animum veniat bonum vitae incohantis ecclesiae, constat ex significatione “memor esse,” quod hic sit recordatio priorum; ex significatione “unde excideris,” quod sit deviatio inde, ita deviatio a vero; ex significatione “resipiscere,” quod sit ut in animum veniat; et ex significatione “prima opera facere,” quod sit bonum vitae incohantis ecclesiae. (Quod “opera” sint omnia illa vitae quae procedunt ex amore et fide, videatur n. 98; et quod “prima opera,” quae sunt charitatis, sint quae incohantis ecclesiae, mox supra, n. 104.) Quod vita secundum cognitiones sit essentiale ecclesiae, et non cognitiones absque vita secundum illas, constare potest unicuivis qui expendit: cognitiones enim, quamdiu non vivitur secundum illas, resident solum in memoria; et quamdiu ibi solum resident, non afficiunt interiora hominis; nam memoria homini data est ut sit receptaculum a quo desumantur quae inservitura sunt vitae, et tunc inserviunt vitae quando homo vult illa et facit illa.

[2] Totus spiritus hominis non est nisi quam sua voluntas; quapropter homo, cum fit spiritus, non potest resistere alicui rei quae (non) est contra voluntatem ejus, totus enim nititur in id. Quod ita sit, notissimum est in mundo spirituali; et quoque vidi exploratum aliquoties, num spiritus possit facere contra suam voluntatem, ex qua ille est, et compertum quod non posset: inde patuit, quod hominis voluntas sit quae format spiritum ejus, et quod spiritus hominis, postquam reliquit corpus, sit sua voluntas. Sive dicas voluntatem, sive amorem, idem est, nam quod homo amat hoc vult; quare etiam, sive dicas quod spiritus hominis non resistere possit suae voluntati, seu (1)dicas quod non possit resistere suo amori, idem est. Cognitiones veri et boni, antequam intrant voluntatem seu amorem hominis, nihil prorsus faciunt ad Salutem ejus, ex causa quia non intra hominem sunt, sed extra illum. At usque cognitiones sunt necessariae, quoniam absque illis homo nihil scire potest de vita spirituali; et qui nihil scit de illa, nec fieri potest spiritualis: quod enim homo scit, hoc potest cogitare, potest velle, et potest facere, non autem quod non scit; sed usque si non altius intrant quam in memoriam et inde cogitationem, non afficiunt illum, proinde non salvant.

[3] Creditur a pluribus hodie in mundo, imprimis ab illis qui solam fidem essentiale ecclesiae faciunt, quod scire doctrinalia, et ex scientia credere quod vera sint, salvet hominem utcunque vivit; sed asseverare possum, quod nemo per illa sola salvetur. Vidi plures, etiam doctissimos, in infernum conjectos; at vicissim illos qui vixerunt secundum cognitiones veri et boni ex Verbo, elevatos in caelum. Inde patet quod cognitiones nihil faciant, sed vita secundum illas, et quod cognitiones modo doceant quomodo vivendum est. Vivere secundum cognitiones veri et boni, est cogitare quod ita, non aliter faciendum sit, quia praeceptum est a Domino in Verbo; cum homo inde cogitat, et inde vult et facit, tunc fit ille spiritualis: sed oportet illos, qui intra ecclesiam sunt, credere in Dominum; et cum cogitant de Ipso, cogitare de Divino Ipsius in Humano, quoniam ex Divino Humano Ipsius procedit omne charitatis et fidei.

106. “Sin minus, veniam tibi cito, et movebo candelabrum tuum e loco suo, si non resipueris.” – Quod significet si non, quod certum sit non dari caelum, constat ex Significatione “venire cito,” quod sit pro certo; (quod “cito” sit certum, videatur supra, n. 7;) ex significatione “candelabri,” quod sit ecclesia et caelum (de qua etiam supra, n. 62); inde “removere candelabrum e loco suo” est separare ab ecclesia et caelo, seu non dari illis caelum. Quod illis qui in solis cognitionibus sunt, et non in vita secundum illas, non sit caelum, videatur supra (n. 104).

107. (Vers. 6.) “Sed (hoc) habes quod odisti opera Nicolaitarum, (1)quae et Ego odi.” – Quod significet aversationem a Divino pro illis qui separant bonum a vero, seu charitatem a fide, e quo non vita, constat ex significatione “habes quod odisti,” quod sit aversatio; quod sit aversatio a Divino, est quia dicitur “(1)quae et Ego odi;” ex significatione “operum,” quod sint quae sunt mentis, unde opera (de qua supra, n. 98) ex significatione “Nicolaitarum,” quod sint qui separant bonum a vero, seu charitatem a fide; qui hoc faciunt, illis non est vita. Quod illis non sit vita, est quia omnis vita spiritualis est charitatis, et nulla fidei separatae; fidei enim est scire et cogitare, at charitatis est velle et facere. Qui separant charitatem a fide, illi prorsus nihil scire possunt quid facit caelum et ecclesiam apud hominem, ita quid vitam spiritualem, quoniam non cogitant intra se sed extra se. Cogitare extra se est solum ex memoria, nam haec est extra hominem sicut est atrium per quod intratur in domum et ejus conclavia; et in cogitationem quae extra hominem caelum non potest influere, nam caelum influit in illa quae intra hominem sunt, et per ea in illa quae extra illum sunt; inde est, quod nec instrui possint quid facit caelum et ecclesiam, seu vitam aeternam; nam unusquisque instruitur e caelo, hoc est, per caelum a Domino, de talibus quae sunt vitae aeternae; ita per viam vitae ejus, quae est per viam animae et cordis ejus. Qui credit quod in cognitionibus veri possint esse qui separant charitatem a fide, multum fallitur; capiunt enim omnia a se et nihil e caelo, et quae homo a se capit et non e caelo haec falsa sunt, quia in tenebris (1)cogitant et non in luce; omnis lux in talibus quae ecclesiae sunt, e caelo veniet.

[2] Sunt quidem in ecclesia plures qui dicunt charitatem esse essentiale ecclesiae et non fidem separatam; sed dicere id et credere id, et non vivere vitam charitatis, est modo dicere illam esse et non facere illam essentiale; quare illi in eodem loco sunt cum illis qui dicunt fidem esse essentiale, est enim illis charitas solius fidei, et non vitae, quapropter nec illi possunt illustrari. In mundo spirituali apparet apud illos niveum quoddam sicut lucis; sed ea lux, ex qua illud niveum, est naturalis, quae talis est, ut influente luce caeli, quae est lux spiritualis, vertatur in tenebras; habitant ad sinistrum ibi paene in angulo septentrionis et occidentis: illi tantum sunt intelligentes quantum cognitiones veri et boni applicuerunt vitae.

[3] Omnes illi qui in cognitionibus veri et boni sunt, et non secundum illas in bono vitae, vivere possunt aeque moralem vitam ac illi qui in cognitionibus sunt et per illas in bono vitae; sed usque moralis illorum vita est naturalis et non spiritualis, quoniam in vita sua non sincere, juste et bene vivunt ex religione; et qui non ex religione bene vivunt, ii non possunt conjungi caelo; nam religio facit hominem spiritualem, et conjungit illum angelis, qui modo spirituales sunt. Ex religione bene vivere, est cogitare, velle et facere, quia ita praeceptum est in Verbo, et quia Dominus id mandavit; at non ex religione vivere, est cogitare, velle et facere solum propter leges civiles et morales. Hi quia non Spectant alio quam ad has, ideo se conjungunt solum mundo, pro quo leges illae sunt; at illi spectant ad Dominum, et inde se conjungunt Ipsi. Quod gentes salventur est unice ex eo, quod in vita sua spectent ad religionem, cogitantes et dicentes quod ita et non aliter faciendum sit, quia est contra leges religionis suae, ita contra Divinum; et cum ita cogitant et inde faciunt, imbuunt vitam spiritualem, quae talis est apud illos ut postea in mundo spirituali recipiant vera prae Christianis illis qui nihil cogitant ex Verbo et ex doctrina ecclesiae quae ex Verbo, dum aliquid faciunt.

[4] Illi qui non ex religione cogitant, quia non spirituales sunt, nec habent conscientiam; quare si externa illorum vincula, quae sunt pro lege et pro fama, illis remitterentur, ruerent in omne nefas: at vicissim, si illis, qui cogitant ex religione, externa vincula, quae sunt timores pro lege et fama, auferrentur, usque sincere, juste et bene agerent; nam timent Deum, et in vita obedientiae et charitatis tenentur e caelo a Domino, cui conjuncti sunt. Quod illi qui separant charitatem a fide dicantur “Nicolaitae,” est praecipue ex vocis illius sono in caelo; nam sonat ex vero seu fide, et non ex bono seu charitate. (Quod ex vocibus in verbo sciri possit num involvant bonum aut verum, ita quoque num unum separatum ab altero, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 241.)

108. (Vers. 7.) “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.” -Quod significet quod qui intelligit auscultet quid Divinum Verum procedens a Domino docet et dicit illis qui ab ecclesia Ipsius sunt, constat ex significatione “Habens aurem audiat,” quod sit qui intelligit auscultet seu obediat; (quod “audire” sit intelligere et facere, seu auscultare, videatur supra, n. 14;) ex significatione “Spiritus,” hic Spiritus Dei, quod sit Divinum Verum procedens a Domino (de qua in Arcanis Caelestibus, n. 3704, 5307, 6788, 6982, 6993, 7004, 7499, 8302, 9199, 9228, 9229, (1)9303, 9407, 9818, 9820, 10330); et ex significatione “ecclesiarum,” quod sint qui in veris ex bono, seu in fide ex charitate; ita qui ab ecclesia, nam non alii ab ecclesia sunt. Haec verba dicuntur, nempe, “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis,” unicuivis ecclesiae (hic Ephesinae; postea Smyrnensi, vers. 11 Pergamensi, vers. 17; Thyatirensi, vers. 29; Sardensi, cap. iii., vers. 6; Philadelphiensi, vers. 13; et Laodicensi, vers. 22), ex causa, ut unusquisque qui ab ecclesia sciat quod scire et intelligere vera et bona fidei, seu doctrinalia, et quoque Verbum, non faciat ecclesiam; sed auscultare, hoc est, intelligere et facere: hoc enim significat “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.” Quia id facit ecclesiam et format caelum apud hominem, et non Scire ac intelligere absque facere, ideo etiam Dominus idem aliquoties dicit, nempe,
“Qui habet aurem ad audiendum audiat” (ut Matth. xi. 15; cap. xiii. 43: Marc. iv. 9, 23; cap. vii. 16: Luc. viii. 8; cap. xiv. 35).
In Apocalypsi additur, “quid Spiritus dicit ecclesiis,” quia significat quid Divinum Verum docet et dicit illis qui ab ecclesia sunt; seu quod idem, quid Dominus, nam omne Divinum Verum procedit ab Ipso (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 13, 133, (1)137, 139): ideo etiam Ipse Dominus non dixit, “quid Spiritus dicit,” quia Ipse erat Divinum Verum qui dixit.

[2] Quod non scire et intelligere vera Divina faciat ecclesiam et formet caelum apud hominem, sed scire, intelligere et facere, docet Dominus aperte plurimis in locis: – Ut apud Matthaeum,
“Qui audit verba mea et facit ea, comparatur viro prudenti,… qui autem audit et non facit comparatur viro stulto” (vii. 24, (2)26);
apud eundem,
“Qui in terram bonam seminatus est, is est qui verbum audit, et attendit et inde fructum fert” (xiii. (3)23);
apud Lucam,
“Omnis veniens ad Me, et audiens verba mea, et faciens ea, ostendam cui similis; similis est homini aedificanti domum,… et posuit fundamentum super petra:… at audiens et non faciens, est similis homini aedificanti domum super terra sine fundamento” (vi. 47-49);
apud eundem,
“Mater mea et fratres mei sunt, qui Verbum Dei audiunt et faciunt illud.” (viii. 19-21);
praeter multis aliis in locis. In his locis “audire” simpliciter significat audire, quod est scire et intelligere. “Audire” etiam in communi sermone id significat quando dicitur “audire id;” at significat et intelligere et facere cum dicitur “audire ei” seu “audiens esse,” similiter “auscultare.” Praeterea illi qui separaverunt vitam a fide sunt similes illis de quibus Dominus loquitur apud Matthaeum,
“Videntes non vident, et audientes non audiunt, neque intelligunt” (xiii. 13-15; Ezech. xii. 2).

109. “Vincenti dabo edere de arbore vitae.” – Quod significet qui corde recipit implebitur bono amoris et inde gaudio caelesti, constat ex significatione “vincere,” quod sit corde recipere (de qua Sequitur); ex significatione “edere,” quod sit appropriari et conjungi (de qua n. 2187, 2343, 3168, 3813, 5643); et ex significatione “arboris vitae,” quod sit bonum amoris et inde gaudium caeleste (de qua etiam sequitur). Quod “vincere” sit corde recipere, est quia omnis, qui recepturus est vitam spiritualem, pugnabit contra mala et falsa quae sunt vitae ejus naturalis; et quando illa vincit, tunc bona et vera, quae sunt vitae spiritualis, recipit corde: recipere corde est voluntate et amore, nam “cor” in Verbo significat illa (videatur n. 2930, 3313, 7542, 8910, 9050, 9113, 10336); quapropter recipere corde est ex voluntate seu amore facere illa; hoc intelligitur per “vincere.”

[2] Quod “arbor vitae” significet bonum amoris et inde gaudium caeleste, est quia “arbores” significant talia quae sunt apud hominem in ejus interioribus, quae mentis seu animi ejus sunt, “frondes” et “folia” illa quae sunt cognitionum veri et boni, ac “fructus” ipsa bona vitae. Haec significatio “arborum” trahit suam originem ex mundo spirituali, ibi enim apparent arbores omnis generis: et arbores, quae apparent, correspondent interioribus angelorum et spirituum, quae sunt mentis eorum; arbores pulcherrimae et fructiferae, illorum interioribus qui in bono amoris et inde in Sapientia sunt; arbores minus pulchrae et fructiferae, illis qui in bono fidei; at arbores solum foliaceae et absque fructibus, illis qui modo in cognitionibus veri sunt; ac arbores tetrae cum fructibus maligni|s|, illis qui in cognitionibus sunt et in malo vitae; illis autem qui non in cognitionibus et in malo vitae sunt, non apparent arbores, sed loco illarum saxa et arenae. Hae apparentiae in mundo spirituali actualiter fluunt ex correspondentia; nam interiora quae mentis eorum sunt per tales effigies sistuntur actualiter coram oculis eorum. (Sed haec melius videri possunt ex binis articulis in opere De Caelo ef Inferno: in primo, ubi agitur De Correspondentia Caeli cum omnibus Telluris, n. 103-115; et in altero, ubi agitur De Repraesentativis et Apparentiis in Caelo, n. 170-176; et in sequentibus ibi, n. 177-190.)

[3] Inde nunc est quod in Verbo toties nominentur “arbores;” per quas ibi significantur ea apud homines quae sunt mentis eorum: et inde quoque est quod in primis capitibus Geneseos dicantur “binae arbores” in horto Edenis positae, una quae vocatur “Arbor Vitae,” et altera quae “Arbor Scientiae.” Per “arborem vitae” ibi significatur bonum amoris in Dominum, et inde gaudium caeleste, quae erant illis qui tunc ab ecclesia, et intelliguntur per “Hominem et ejus Uxorem;” et per “arborem scientiae” significatur jucundum cognitionum absque alio usu quam ut audiant docti et captent famam eruditionis solum propter honorem aut lucrum. Quod “arbor vitae” etiam significet gaudium caeleste, est quia bonum amoris in Dominum, quod in specie per illam arborem significatur, gaudium caeleste in se habet (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 395-414: et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 230-239).

[4] Quod “arbores,” quae toties nominantur in Verbo, significent interiora hominis quae mentis et animi ejus sunt, et illa quae super arboribus, ut “folia” et “fructus,” talia quae ex illis, constare potest a sequentibus his locis: –
“Dabo in deserto cedrum schittim, et myrtum, et arborem olei; ponam in solitudine abietem, taedam et buxum” (Esai. xli. 19);
ibi agitur de ecclesiae instauratione.
“Gloria Libani ad te veniet, abies, taeda et buxus simul, ad decorandum locum sanctuarii mei” (Esai. lx. 13).
“Cognoscant omnes arbores agri, quod Ego Jehovah humiliem arborem altam, exaltem arborem humiliem, arefaciam arborem viridem, et germinare faciam arborem aridam” (Ezech. xvii. 24);
“Ecce Ego in te incendam ignem, qui comedet in te arborem viridem,et omnem arborem aridam” (Ezech. xxi. 3 (B.A. xx. 47));
“Vitis exaruit, et ficus languet, malus punica etiamque palma et malus, omnes arbores agri exsiccatae sunt; exaruit gaudium de filiis hominum” (Joel i. 12);
“Cum angelus clanxit, facta est grando et ignis,… qui cecidit super terram, et tertia pars arborum combusta est” (Apoc. viii. 7);
(1)Nebuchadnezar vidit in somnio “arborem in medio terrae, cujus altitudo magna,… folium pulchrum, flos multus, et cibus omnibus in ea” (Dan. iv. 7-9 (B.A. 10-12)).
(Quia arbores in genere significant talia quae apud hominem, ac interiora quae mentis ejus sunt faciunt, et sic quoque spiritualia quae ecclesiae, et haec et illa varia sunt, ideo tot species arborum nominantur, et unaquaeque species significat aliquod differens; quid variae species significant, ostensum est in Arcanis Caelestibus: ut quid arbor olei,” n. 9277, 10261; quid “cedrus,” n. 9472, 9486, 9528, 9715, 10178; quid “vitis,” n. 1069, 5113, 6375, 6378, 9277; quid “ficus,” 217, 4231, 5113: et sic porro.)

[5] Insuper illa quae sunt super arboribus, ut folia et fructus, significant talia quae apud hominem, “folia” vera apud illum, et “fructus” bona; ut in sequentibus:-
“Erit sicut arbor plantata juxta aquas, et juxta fluvium emittit radices;… erit folium ejus viride… nec cessabit a ferendo fructum” (Jerem. xvii. 8);
Juxta fluvium exeuntem e Domo Dei” ascendit super ripa hinc et hinc arbor cibi, cujus non decidit folium, neque consumitur fructus ejus; in menses suos renascitur; quia aquae ejus e sanctuario exeunt; unde fructus ejus in cibum, et folium ejus in medicamentum” (Ezech. xlvii. 12);
“In medio plateae et fluvii (exeuntis e throno Dei et Agni) hinc et hinc arbor vitae faciens fructus duodecim, per mensem quemvis reddens fructum suum, et folia arboris ad sanitatem gentium” (Apoc. xxii. (1,) 2);
“Beatus vir,… cujus in lege beneplacitum;… erit sicut arbor plantata juxta rivos aquarum, quae fructum suum dabit in tempore suo, et folium non decidit” (Psalm. i. (1, 2,) 3);
“Ne timete,… quia arbor feret fructum, ficus atque vitis dabit vim suam” (Joel ii. 22);
“Saturantur arbores Jehovae, cedri Libani quas plantavit” (Psalm. civ. 16);
“Laudate Jehovam arbores fructus, et omnes cedri” (Psalm. cxlviii. (7,) 9).

[6] Quia “fructus” significabant bona vitae apud hominem, ideo in Ecclesia Israelitica, quae erat ecclesia repraesentativa, mandatum fuit ut fructus arborum, sicut ipsi homines, circumciderentur; de quibus ita legitur:
Fructus arboris inservient esui praeputiabitur in Terra Canaan, “et erunt praeputiati tribus annis;… et anno quarto erit omnis fructus sanctus, laudes Jehovae; quinto autem comedentur” (Levit. xix. 23-25).
Quia “fructus arboris” significabant bona vitae, ideo etiam mandatum est,
Ut in Festo Tabernaculorum acciperent fructus arboris honoris, et ramos, ac laetarentur coram Jehovah, et sic feriarentur festum (Levit. xxiii. 40, 41);
per “tabernacula” enim significabantur bona amoris caelestis, et inde sanctus cultus (n. 414, 1102, 2145, 2152, 3312, (1)4391, 10545); et per “Festum Tabernaculorum” significabatur implantatio illius boni seu amoris (n. 9296). Quia “fructus” significabant bona amoris, quae sunt bona vitae, ideo
Inter benedictiones erat, quod arbor agri daret fructum suum; et inter maledictiones quod non daret fructum (Levit. (2)xxv|i|. 4, 20).
Et ideo quoque vetitum fuit, cum obsideretur aliqua urbs,
Ne securim mitterent in aliquam arborem fructus boni (Deut. xx. 19, 20).
Ex his nunc constare potest quod per “fructus” significentur bona amoris, seu quod idem, bona vitae, quae etiam “opera” vocantur; ut quoque in his locis apud Evangelistas:
“Securis ad radicem arboris jacet; omnis arbor non faciens fructum. bonum exscindetur et in ignem conjicietur” (Matth. iii. 10; cap. vii. 16-21);
“Aut facite arborem bonam et fructum bonum, aut facite arborem putrem et fructum putrem; ex fructu enim cognoscitur arbor” (Matth. xii. 33; Luc. vi. 43, 44);
“Omnis palmes non ferens fructum, (1)auferetur, omnis autem fructum ferens putabitur, ut plus fructus ferat” (Joh. xv. 2-8);
“Ficum habebat aliquis in vinea sua plantatam; venit fructum quaerens in ea, sed non invenit; dicit ad vinitorem, Ecce tribus annis venio quaerens fructum ex ficu et non invenio; exscinde eam; quid terram infrugiferam reddet?” (Luc. xiii. (4)6-9;)
“Jesus vidit ficum juxta viam; venit ad illam, et nihil invenit in ea nisi folia tantum; dixit, Nunquam ex te fructus erit; et arefacta est statim ficus” (Matth. xxi. 19; Marc. xi. 13, 14, 20);
“ficus” significat naturalem hominem et ejus interiora, et “fructus” bona ejus (n. 217, 4231, 5113); “folia” autem significant cognitiones (n. 885): inde patet, quid significatur per quod ficus arefacta sit quia Dominus in ea solum folia invenit, et non fructus. Haec omnia allata sunt ut sciatur quid significatur per “arborem vitae in medio paradisi Dei,” quod nempe bonum amoris procedens a Domino, et inde gaudium caeleste.

110. “Quae est in medio paradisi De” Quod significet quod illuc spectent, et inde procedant omnes cognitiones boni et veri in caelo et in ecclesia, constat ex significatione “medii,” quod sit centrum quo omnia quae circum circa spectant et ex quo procedunt (de qua supra, n. 97); et ex significatione “paradisi,” quod sint cognitiones boni et veri et inde intelligentia (de qua n. 100, 108, 1588, 2702, 3220); et quia illa per “paradisum” significantur, ideo per “paradisum Dei significatur caelum; et quia caelum, etiam significatur ecclesia, nam ecclesia est caelum Domini in terris; quae vocantur “paradisus Dei” quia Dominus est in medio ibi, et ab Ipso est omnis intelligentia et sapientia. Quoniam hactenus non notum fuit quod omnia in Verbo per correspondentias scripta sint, et inde quod spiritualia ibi insint singulis quae ibi dicta, credunt quod per “paradisum,” de quo agitur in secundo capite Geneseos, intelligatur hortus paradisiacus; sed non intelligitur ibi aliquis paradisus terrestris, sed paradisus caelestis, qui est illis qui in intelligentia et sapientia ex cognitionibus boni et veri sunt (videatur supra, n. 109, et in opere De Caelo et Inferno, n. 176, 185).

[2] Inde constare potest non solum quid per “paradisum” seu “hortum in Edene” significatum est, sed etiam quid per paradisos seu “hortos Dei” in Verbo: – Ut apud Esaiam,
“Consolabitur Jehovah Zionem, consolabitur omnes vastitates ejus, adeo ejus in Eden, et solitudinem in hortum Jehovae laetitia et gaudium invenietur in ea” (li. 3);
apud Ezechielem,
“In Eden horto Dei fuisti; omnis lapis pretiosus tegumentum tuum, (xxviii. 13);
haec dicuntur de Tyro, quia per “Tyrum” in Verbo significatur ecclesia quae in cognitionibus veri et boni, et inde intelligentia (videatur in Arcanis Caelestibus, n. 2201); intelligentia ejus inde est “Eden hortus Dei,” similiter “lapis pretiosus” ex quo “tegumentum” (n. 114, 9863, 9865, 9868, 9873). Apud eundem,
“Ecce Aschur cedrus in Libano;… cedri non occultaverunt eam In horto Dei… omnis arbor in horto Dei non par fuit illi in pulchritudine; pulchram feci eam per multitudinem ramorum ejus, et aemulatae sunt illi omnes arbores Eden in horto Dei” (xxxi. 3, 8, 9);
per “Aschurem” in Verbo intelliguntur illi qui per cognitiones boni et veri rationales facti sunt, ita quibus mens illustrata e caelo. (Quod “Aschur” sit rationale hominis, videatur n. 119, 1186.)

[3] Aliquantum etiam hic explicabitur quomodo intelligendum est quod omnes cognitiones boni et veri spectent ad bonum amoris in Dominum, et quoque quod inde procedant, quae significantur per “Vincenti dabo edere ex arbore vitae quae est in medio paradisi Dei.” Bonum amoris in Dominum est Ipse Dominus, quoniam Dominus est in sui amoris bono apud hominem, spiritum et angelum. Quod omnes cognitiones boni et veri illuc spectent seu ad Ipsum, notum est in Ecclesia Christiana; docet enim doctrina ibi, quod absque Domino nulla salus, et quoque quod in Domino omnis salus: cognitiones boni et veri seu doctrinalia ex Verbo docent quomodo homo possit venire ad Deum, et conjungi Ipsi. (Quod nemo possit conjungi Deo nisi a Domino et in Domino, videatur in Doctrina Novae Hierosolyma”, n. 283, 296.) Inde constare potest quod omnia quae docet ecclesia ex Verbo spectent Dominum et amorem in Ipsum, ut finem ad quem. Quod omnes cognitiones boni et veri seu doctrinalia ex Verbo procedant a Domino, etiam notum est in ecclesia; docetur enim ibi quod omne amoris et omne fidei sit e caelo, et nihil ab homine, et quod nemo possit amare Deum et credere in Ipsum a se. Amare Deum et credere in Ipsum involvunt omnia quae ecclesia docet, quae vocantur doctrinalia et cognitiones, quoniam ex his amatur et creditur: amor et fides absque praeviis cognitionibus non datur, nam absque illis foret homo vacuus.

[4] Ex his sequitur, quod sicut omne amoris et fidei procedit a Domino, ita quoque omnes cognitiones boni et veri quae faciunt et formant amorem et fidem. Quia omnes cognitiones boni et veri spectant Dominum et procedunt ab Ipso, et hoc significatur per “arborem vitae in medio paradisi Dei,” ideo omnes arbores in paradiso vocantur “arbores vitae,” et “arbores Jehovae” “arbores vitae” in Apocalypsi,
“In medio plateae et fluvii (exeuntis e throno Dei et Agni), hinc et hinc arbor vitae faciens fructus duodecim” (xxii. (1,) 2);
et “arbores Jehovae” apud Davidem,
“Saturantur arbores Jehovae, et cedri Libani quas plantavit” (Psalm. civ. 16):
inde quoque patet quod per “arborem vitae in medio paradisi” intelligatur omnis arbor ibi, hoc est, omnis homo, in cujus medio, hoc est, in quo est Dominus. Ex his et ex illis quae in praecedente articulo ostensa sunt, sciri potest quid significatur per quod Dominus daturus sit vincenti “edere de arbore vitae quae in medio paradisi Dei.”

111. “Et Angelo Ecclesiae Smyrnaeorum scribe: Haec dicit Primus et Ultimus, qui vivit mortuus et vivit. Novi tua opera, et afflictionem et paupertatem, dives sed es, et blasphemiam dicentium Judaeos esse se et non sunt, sed synagoga satanae. Nihil timeas quae futurus es pati; ecce futurum ut conjiciat et vobis diabolus in custodiam, ut tentemini et habebitis afflictionem diebus decem: esto fidelis usque ad mortem, et dabo tibi coronam vitae. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis; vincens non laedetur a morte secunda.”
8. “Et Angelo Ecclesiae Smyrnaeorum scribe,” significat ad recordationem illis infra ecclesiam, qui volunt intelligere Verbum, et nondum intelligunt, et inde parum adhuc in cognitionibus veri et boni sunt, quas tamen corde desiderant (n. 112); “Haec dicit Primus et Ultimus,” significat Dominum qui omnia ex Divino Humano ex primis per ultima regit (n. 113); “qui fuit mortuus et vivit,” significat quod rejectus, et tamen ab Ipso vita aeterna (n. 114, 115).
9. “Novi tua opera,” significat amorem (n. 116); “et afflictionem,” significat anxietatem ex desiderio cognoscendi vera (n. 117); “et paupertatem, dives sed es,” significat agnitionem quod nihil ex se sciant (n. 118); “et blasphemiam dicentium Judaeos esse se et non sunt,” significat invectionem ab illis qui putant se in cognitionibus boni et veri esse, quia Verbum, et tamen non sunt (n. l. 19); “sed synagoga satanae,” significat doctrinam omnium falsorum apud illos (n. 120).
10. “Ne timeas quae futurus es pati,” significat Ne doleant quod tales persequantur vos (n. 121); “ecce futurum, ut Conjiciat ex vobis diabolus in custodiam,” significat quod qui in falsis ex malo sunt, aggressuri deprivare illos omni vero ex Verbo (n. 122); “ut tentemini,” significat inde incrementum desiderii veri (n. 123); “et habebitis afflictionem diebus decem,” significat quod infestatio et inde tentatio duratura sit aliquo tempore (n. 124); “esto fidelis usque ad mortem,” significat in veris ad finem (n. 125); “et dabo tibi coronam vitae,” significat sapientiam et inde felicitatem aeternam (n. 126).
11. Habens autem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis,” significat quod qui auscultet quid Divinum Verum procedens a Domino docet et illis qui ab ecclesia Ipsius sunt (n. 127); “et vincens non laedetur, a morte secunda,” significat quod qui permanet in genuina affectione veri ad finem vitae suae in mundo, in novum caelum venturus sit (n. 128).

112. (Vers. 8.) “Et Angelo Ecclesiae Smyrnaeorum scribe.” – Quod significet ad recordationem illis intra ecclesiam qui volunt intelligere Verbum, et nondum intelligunt, et inde parum adhuc in cognitionibus veri et boni sunt, quas tamen corde desiderant, constat ex significatione “scribere” quod sit ad recordationem (ut supra, n. 95); et ex significatione “Angeli Ecclesiae Smyrnaeorum,” quod sint illi intra ecclesiam qui volunt intelligere Verbum et nondum intelligunt, et inde parum in cognitionibus veri et boni sunt, quas tamen corde desiderant; quod hi per “Angelum Ecclesiae Smyrnaeorum” intelligantur, constat ex illis quae ad illum Angelum scripta sunt, quae sequuntur; nam non aliunde sciri potest, quinam per Angelum cujusvis Ecclesiae intelliguntur, quam ex scriptis ad illum in sensu interno.

[2] In illis quae ad Angelum Ephesinae Ecclesiae, de quo mox prius scripta sunt, descripti sunt qui in cognitionibus veri et boni sunt, et non simul aut nondum in vita secundum illas; hic nunc describuntur illi qui in cognitionibus veri et boni sunt et simul in vita secundum illas; hi itaque sunt qui in affectione veri ex origine spirituali sunt; illi autem qui in affectione veri ex origine naturali. Sunt affectiones veri in genere ex binis originibus, nempe ex origine naturali et ex origine spirituali. Illi qui in affectione veri ex origine naturali sunt, spectant primario ad se et ad mundum, et inde naturales sunt; at illi qui in affectione veri ex origine spirituali sunt, spectant primario ad Dominum et ad caelum, et inde spirituales sunt. Affectio seu amor hominis vel spectat deorsum vel spectat sursum: qui spectant ad se et ad mundum, illi spectant deorsum; at qui spectant ad Dominum et ad caelum, illi spectant sursum. Interiora hominis, quae mentis ejus sunt, actualiter spectant illuc quo ejus amor seu affectio, nam amor determinat illa; et qualis est determinatio interiorum hominis quae ejus mentis sunt, talis homo post mortem manet in aeternum. Spectare deorsum aut sursum est ex amore per intellectum, ita per illa quae formant et faciunt intellectum, quae sunt cognitiones veri et boni.

[3] Quod de illis intra ecclesiam qui in cognitionibus veri et boni sunt, et non simul aut nondum in vita secundum illas, ita de illis qui in affectione veri ex origine naturali sunt, ad “Angelum Ephesinae Ecclesiae” scriptum sit, et nunc ad “Angelum Ecclesiae Smyrnaeorum” de illis qui in cognitionibus veri et boni sunt et simul in vita secundum illas, ita de illis qui in affectione veri ex origine spirituali sunt, est causa quia illud primum ecclesiae est, et hoc Secundum: nemo enim potest introduci in ecclesiam et formari ad caelum, nisi per cognitiones ex Verbo; absque illis homo non scit viam ad caelum, et absque illis Dominus non potest habitare apud illum. Quod absque cognitionibus veri et boni ex Verbo nemo sciat aliquid de Domino, de caelo angelico, de charitate et fide, notum esse potest; et quod homo non scit, hoc non cogitare potest, ita nec velle, proinde nec credere et amare; inde patet quod homo per cognitiones discat viam ad caelum. Quod absque cognitionibus veri et boni ex Verbo Dominus non possit adesse et ducere hominem, etiam notum est; nam qui nihil novit de Domino, de caelo, de charitate et fide, ejus mens spiritualis, quae mens Superior est et visura per lucem caeli, vacua est, et nihil habet ex Divino in se; et tamen Dominus non potest esse apud hominem quam in suo apud illum, hoc est, in illis quae ab Ipso. Inde est, quod dictum sit quod Dominus non possit habitare apud hominem nisi is in cognitionibus veri et boni ex Verbo sit, et inde in vita. Ex his ut in summa sequitur, quod homo naturalis nequaquam fieri possit spiritualis absque cognitionibus veri et boni ex Verbo.

[4] Quod per “Angelum Ecclesiae Smyrnaeorum” intelligantur illi intra ecclesiam qui volunt intelligere Verbum et nondum intelligunt, et inde parum adhuc in cognitionibus veri et boni sunt, quas tamen desiderant, est quia illi in affectione veri spirituali sunt; et qui in affectione veri spirituali sunt, etiam in vita charitatis sunt, nam inde illis affectio spiritualis; aliunde homini non est spirituale quam ex charitate. Qui in affectione illa sunt, illi student Verbo, et nihil plus desiderant quam intelligere illud; et quia innumerabilia inibi sunt quae non intelligunt, quoniam Verbum in sinu suo est spirituale, et hoc includit infinita arcana, ideo homo quamdiu adhuc in mundo vivit, et tunc ex naturali homine videt, parum potest in cognitionibus veri et boni esse, sed solum in communibus, quibus usque implantari possunt innumerabilia quando in mundum spiritualem seu caelum venit. Homo qui in affectione veri ex origine spirituali est, is scit multo plura quam novit; nam communes cognitiones, quae sunt apud illum, sunt sicut vasa, quae multis impleri possunt, et quoque actualiter implentur dum in caelum venit.

[5] Quod ita sit, modo ex eo constare potest, quod omnes angeli qui in caelo sunt, ex humano genere sint, et tamen illis sapientia talis est ut describatur per inenuntiabilia et incomprehensibilia, ut notum est. (Quod Angeli Caeli non aliunde sint quam ex Genere Humano, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 311-317; et in opusculo De Ultimo Judicio, n. 14-22.) Illa impletio intelligentiae et sapientiae est quae intelligitur per Domini verba apud Lucam,
“Mensura bona, pressa, agitata et superfluens dabitur in sinum vestrum” (vi. 38);
apud Matthaeum,
“Quicunque habet, dabitur ei, ut abundantius habeat” (xiii. 12; cap. xxv. 29);
et apud Lucam,
Dominus dixit servo qui ex mina ei data acquisivit decem minas, “Quia in modico fidelis fuisti, potestatem habebis super decem urbes” (xix. 16, 17):
per “decem” ibi significatur multum et plenum, et per “urbes” intelligentia et sapientia. (Quod “decem” significant multum et plenum, videatur n. 1988, 3107, 4638; et quod “urbes” significent illa quae sunt intelligentiae et sapientiae, n. (1)2449, 2712, 2943, 3216, 3584, 4492, 4493, 5297.)

113. “Haec dicit Primus et Ultimus.” Quod significet Dominum qui omnia ex Divino Humano ex primis per ultima regit, constat ex significatione “Primi et Ultimi,” cum de Domino, quod sit regens omnia ex primis per ultima (de qua supra, n. 41); quod sit Dominus quoad Divinum Humanum, qui hic et in sequentibus loquitur ad Angelos Ecclesiarum, constare potest ex capite praecedente, ubi similia dicuntur de Filio hominis; et Filius hominis est Dominus quoad Divinum Humanum (videatur supra, n. 63). Hoc patet manifeste a collatione: nempe, describitur in capite praecedente Filius hominis,
Quod visus sit “in medio candelabrorum aureorum,… habens in dextra sua manu stellas septem” ((cap. i.) vers. 13, 16):
eadem haec praemittuntur scriptis ad Angelum Ephesinae Ecclesiae, his verbis, “Haec dicit habens septem stellas in dextra sua manu, ambulans in medio candelabrorum aureorum” (vers. 1, hujus capitis).

[2] In praecedente capite describitur Filius hominis ita,
“Ego sum Primus et Ultimus, et qui vivens, et factus sum mortuus, et ecce vivens in saecula saeculorum” ((cap. i.) vers. 17, 18);
haec praemittuntur hic scriptis ad Angelum Ecclesiae Smyrnaeorum, his verbis,
“Haec dicit Primus et Ultimus, qui fuit mortuus et vivit” (vers. 8).
In praecedente capite describitur Filius hominis, quod
“Ex ore Ipsius visa sit romphaea anceps acuta exiens “((cap. i.) vers. 16);
hoc praemittitur scriptis ad Angelum Pergamensis Ecclesiae, his verbis,
“Haec dicit habens romphaeam ancipitem acutam” (vers. (1)12).
In praecedente capite describitur Filius hominis, quod visus sit
Habere oculos tanquam flammam ignis, et pedes similes chalcolibano tanquam in camino ignitos (cap. i.) vers. 14, 15);
haec praemittuntur Scriptis ad Angelum Thyatiris Ecclesiae, his verbis,
“Haec dicit Filius Dei habens oculos suos tanquam flammam ignis, et pedes suos similes chalcolibano” (vers. 18).

[3] Similiter ante scripta ad Angelos trium reliquarum Ecclesiarum, de quibus in capite sequente. Ex his constare potest quod sit Filius hominis qui dicit illa quae scribuntur ad ecclesias; et quia per “Filium hominis intelligitur Dominus quoad Divinum Humanum (ut Supra, n. 63, ostensum est), sequitur quod omnia quae scripta sunt ad ecclesias, a Divino Humano Domini sint; et quoque inde sequitur quod Divinum Humanum sit omne in omnibus ecclesiae, sicut est omne in omnibus caeli; hic etiam per quod sit “Primus et Ultimus” significatur quod Dominus ex Divino Humano suo omnia ex primis per ultima regat. (Quod Dominus quoad Divinum Humanum sit omne in omnibus caeli, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 7-12, et 78-86, et quia ibi; et quia Dominus est omne in omnibus caeli, est etiam omne in omnibus ecclesiae, nam ecclesia est regnum Domini in terris.) Hoc asseverare possum, quod nemo, qui intra ecclesiam est, et non agnoscit Divinum Domini in Humano Ipsius, possit intrare in caelum. Agnoscere Divinum Domini in Humano Ipsius, est cogitare de Divino Ipsius cum de Humano Ipsius. Causa quod ita cogitandum sit, est quia totum caelum est ex Divino Humano Ipsius (ut Ostensum videatur in opere De Caelo et Inferno, a principio ad finem; et supra in Explicatione super Apocalypsin, n. 10, 49, 52, 82).

114. “Qui fuit mortuus et vivit.” – Quod significet quod rejectus et tamen ab Ipso vita aeterna, constat ex significatione “mortuus” esse, cum de Domino, quod sit rejectus esse (de qua supra, n. 83); et ex significatione “vivere,” quod sit quod ab Ipso vita aeterna (de qua etiam supra, n. 84). Dominus rejectus dicitur cum non aditur et colitur, et quoque dum aditur et colitur solum quoad Humanum suum et non simul quoad Divinum; quare rejicitur hodie intra ecclesiam ab illis qui non Ipsum adeunt et colunt, sed orant Patrem ut misereatur propter Filium; cum tamen nusquam aliquis homo nec angelus potest adire Patrem, et Ipsum immediate colere, est enim Divinum invisibile, cum quo nemo conjungi fide et amore potest: quod enim invisibile est, hoc non cadit in ideam cogitationis, et ideo nec in affectionem voluntatis; et quod non cadit in ideam cogitationis, hoc nec cadit in fidem, nam quae fidei erunt, cogitabuntur; et quoque quod non intrat in affectionem voluntatis, hoc nec intrat in amorem, nam quae amoris erunt, afficient voluntatem hominis, in hac enim residet omnis amor qui est homini (videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. 28-35).

[2] At Divinum Humanum Domini cadit in ideam cogitationis et sic in fidem, et inde in affectionem voluntatis seu amorem. Inde patet quod nulla conjunctio sit cum Patre nisi a Domino et in Domino. Hoc perquam clare docet Ipse Dominus apud Evangelistas: – Apud Johannem,
“Deum nemo vidit unquam; Unigenitus Filius qui in sinu Patris est, Ipse exposuit” (i. 18);
apud eundem,
“Neque vocem Patris audivistis unquam, neque speciem Ipsius vidistis” (v. 37);
apud Matthaeum
“Nemo cognoscit Patrem nisi Filius, et cui Filius vult revelare” (xi. 27);
apud Johannem,
“Ego sum via, veritas, et vita; nemo venit ad Patrem nisi per Me” (xiv. 6);
apud eundem,
“Si Me cognoscitis, etiam Patrem meum cognoscitis;… is qui Me videt, videt Patrem.” …Philippe, “Nonne credis quod Ego in Patre et Pater in Me? …Credite Mihi quod Ego in Patre, et Pater in Me” (xiv. 7-11);
et quod
Pater et Dominus unum sint (cap. x. 30, 38);
apud eundem,
“Ego sum, Vitis, vos palmites;… sine Me non potestis facere quicquam” (xv. 5).

[3] Inde constare potest quod Dominus rejectus sit ab illis intra ecclesiam qui immediate adeunt Patrem, et Ipsum orant ut misereatur propter Filium; hi enim non aliter possunt quam cogitare de Humano Domini sicut de humano alius hominis, ita non simul de Divino Ipsius in Humano, minus de Divino Ipsius conjuncto Humano Ipsius sicut conjuncta est anima corpori, secundum doctrinam in universo Christiano orbe receptam (videatur supra, n. 10 et 26). Quis usquam in Christiano orbe, qui Divinum Domini agnoscit, talis vult esse ut Divinum Ipsius ponat extra Humanum Ipsius? cum tamen cogitare de solo Humano et non simul de Divino Ipsius in Humano, est intueri illa separata, quod non est intueri Dominum, nec utrumque ut unam Personam; cum tamen doctrina in Christianismo recepta etiam est, quod Divinum et Humanum Domini non sint duo sed unica Persona.

[4] Homines ecclesiae hodie quidem cogitant de Divino Domini in Humano Ipsius, cum ex doctrina ecclesiae loquuntur; at prorsus aliter dum cogitant et secum loquuntur extra doctrinam. Sed sciatur quod alius status sit homini cum ex doctrina cogitat et loquitur, et alius cum extra doctrinam. Dum ex doctrina cogitat et loquitur, tunc ex memoria naturalis sui hominis cogitat et loquitur; at cum extra doctrinam, tunc ex spiritu suo; nam ex spiritu cogitare et loqui, est ex interioribus mentis suae, unde est ipsa fides ejus. Hominis etiam status post mortem fit qualis ejus spiritus cogitatio et loquela secum fuit extra doctrinam, et non qualis ejus cogitatio et loquela fuit ex doctrina, si non haec una fuerit cum illa.

[5] Quod bini status homini quoad fidem et amorem sint, unus dum in doctrina est et alter cum extra doctrinam, at quod status ejus fidei et amoris extra doctrinam salvet illum, et non status ejus loquelae de fide et amore cum ex doctrina nisi hic unum faciat cum illo, homo nescit; cum tamen cogitare et loqui ex doctrina de fide et amore est loqui ex naturali homine et ejus memoria, ut constare potest ex eo solo, quod aeque mali quam boni ita cogitare et loqui possint quando cum aliis; quapropter etiam antistites mali aeque ac boni, seu antistites qui nullam fidem habent aeque ac qui fidem habent, possunt praedicare Evangelium cum simili ad apparentiam zelo et affectione. Causa est, quia tunc homo, ut dictum est, ex suo naturali homine et ejus memoria cogitat et loquitur; at cogitare ex suo spiritu non est ex naturali homine et ejus memoria, sed ex spirituali homine et hujus fide et affectione. Ex hoc solum constare potest quod bini status sint homini, et quod prior status non salvet illum, sed posterior: est enim homo post mortem spiritus; ergo qualis homo fuit in mundo quoad spiritum, talis manet post excessum e mundo.

[6] Praeterea, quod bini illi status homini ecclesiae sint, ex multa experientia datum est scire; homo enim post mortem mitti potest in utrumque statum, et quoque actualiter in utrumque mittitur: multi ex illis, cum missi sunt in priorem statum, locuti sunt sicut Christiani, et ex loquela illa ab aliis crediti sunt quod Christiani essent; sed ut primum in Statum posteriorem, qui proprius erat spiritus eorum, remissi sunt, tunc locuti sunt sicut spiritus diabolici, et prorsus contra illa quae prius (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 491-498, et 499-511).

[7] Ex his constare potest quomodo etiam intelligendum est quod Dominus rejectus sit hodie ab illis qui intra ecclesiam: nempe, quod quidem ex doctrina sit quod agnoscendum et credendum sit Divinum Domini in eodem gradu quo Divinum Patris, nam docet doctrina quod
Sicut est Pater, etiam est Filius increatus, infinitus, aeternus, omnipotens, Deus, Dominus, ac nemo Eorum maximus et minimus, primus et ultimus; (videatur Symbolum Athanasii;)
et usque tamen non adeunt et colunt Dominum et Ipsius Divinum, sed Patris; quod fit dum orant Patrem ut misereatur propter Filium; et cum hoc dicunt, prorsus non cogitant de Divino Domini, sed de Humano Ipsius separato a Divino, ita de Humano Ipsius simili cum humano alterius hominis; et quoque simul tunc non de uno Deo sed de duobus aut tribus. Ita cogitare de Domino est rejicere Ipsum, nam non simul cogitare de Divino Ipsius cum de Humano Ipsius, per separationem tunc excludunt Divinum; quod tamen non duo sunt sed una Persona, ac unum faciunt sicut anima et corpus.

[8] Locutus sum quondam cum spiritibus, qui dum vixerunt in mundo, fuerunt ex religione Pontificia; et quaesivi num in mundo usquam cogitaverint de Divino Domini. Dixerunt quod cogitaverint quoties in doctrina cum visu essent, et quod tunc agnoverint Divinum Ipsius par Divino Patris; at cum extra doctrinam, quod solum de Humano Ipsius et non de Divino. Quaerebantur cur dicunt quod potestas, quae fuit Humano Ipsius, data sit ei a Patre et non a Se Ipso, quia Divinum Ipsius agnoverunt par Divino Patris: tunc averterunt se, nihil respondentes. Sed dictum illis est quod causa fuerit quia transtulerunt in se omnem Divinam Ipsius potestatem, quod non potuissent nisi separavissent. Quod Dominus apud hos rejectus sit quisque potest ex eo concludere, quod pro Domino colant Papam, et quod nullam potestatem Domino amplius tribuant.

[9] Hic etiam referre velim magnum scandalum auditum a Papa qui vocatus Benedictus XIV. Dixit aperte quod crediderit, cum in mundo vixit, quod Domino nulla potestas sit, quia omnem transtulit in Petrum et inde in ejus successores; addens quod crediderit quod sancti eorum plus potestatis habeant quam Dominus, quia illi a Deo Patre illam retinent; at quod Dominus omnem Sibi abdicaverit et dederit Pontificibus; sed quod usque colendus sit, quia absque eo non sancte colitur Papa. Sed is quia Divinum sibi arrogavit etiam post mortem, post aliquot dies in infernum conjectus est.

115. Quod Dominus dicat ad Angelum hujus Ecclesiae, “Ego sum Primus et Ultimus, qui fuit mortuus et vivit,” est quia hic agitur de illis intra ecclesiam qui in affectione veri spirituali sunt; qui sunt qui inquirunt vera ex Verbo, et cum inveniunt illa, gaudent corde, solum ex causa quia vera sunt; et simul dicitur hic de illis qui in affectione veri mere naturali sunt, qui sunt qui non inquirunt vera, nec gaudent illis quia vera sunt, sed solum acquiescunt in doctrinalibus suae ecclesiae, et non curant si illa aut vera aut falsa sint: haec discunt memoria tenus, et quoque confirmant ex Verbi sensu litterae; et hoc faciunt solum ad aucupandum famam, honores aut lucrum; hi sunt apud quos Dominus est “mortuus,” hoc est, rejectus. Affectio veri spiritualis, quae est amare verum quia est verum, non datur quam apud illos qui conjuncti sunt Domino per agnitionem et fidem Divini Ipsius in Humano; quoniam omne verum caeli et omne verum ecclesiae non aliunde est quam ex Divino Humano Domini; procedit enim inde Divinum Verum, quod Spiritus veritatis seu Spiritus Sanctus vocatur. Inde est omnis affectio veri et sapientia angelis caeli; (quod ita sit, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 126-140, 265-275, 346-356;) hi sunt apud quos Dominus vivit.

116. (Vers. 9.) “Novi tua opera.” – Quod significet amorem, constat ex significatione “operum,” quod sint quae sunt voluntatis seu amoris, quia opera inde procedunt; et id a quo aliquid procedit, facit omne in eo quod procedit, similiter ut causa in effectu; nam ablata aut cessante causa, cessat effectus: ita etiam voluntas hominis et inde opera; voluntas est causa et opera sunt effectus; et notum est quod cessante voluntate cesset opus; inde patet quod opera sint voluntas in causa. Voluntas hominis est spiritualis, opera autem inde sunt naturalia; inde nunc est quod per “opera” in spirituali sensu intelligatur voluntas. Quod etiam per “opera” intelligatur amor, est quia id quod homo amat hoc vult, et quod corde vult hoc amat; et si penitius inspicis, videbis quod omnia interioris voluntatis hominis sint amoris ejus. Quod tamen in communi sermone dicatur hominis “amor” et non ejus voluntas, est quia amores multiplices sunt, et plures in uno homine, et omnes simul in voluntate, quae non aliter quam Sicut una ab homine percipitur, quia distinguit inter voluntatem et intellectum. Est itaque voluntas ipsum spirituale hominis, quia amor est spiritualis. Quod in Verbo “opera” nominentur et non voluntas seu amor (ut hic et in sequentibus ad Angelos Ecclesiarum, “Novi opera tua,” et non Novi voluntatem tuam, seu amorem tuum), est causa, quia omnia quae in sensu litterae Verbi naturalia sunt, et in se continent spiritualia; quapropter ut sensus spiritualis Verbi pateat, explorandum est spirituale quod in naturali, seu a quo naturale procedit.

117. “Et afflictionem.” – Quod significet anxietatem ex desiderio cognoscendi vera, constat ex significatione “afflictionis,” quod sit anxietas mentis ex desiderio cognoscendi vera; agitur enim de illis qui volunt intelligere Verbum, et nondum bene intelligunt (videatur supra, n. 112); et hi in anxietate quoad spiritum sunt, quando non intelligunt. Quod illis talis anxietas sit quando non intelligunt, non scire possunt alii quam qui in affectione veri propter verum sunt, ita qui in affectione spirituali; quinam illi sunt, videatur mox supra (n. 115). Causa est, quia illi conjuncti sunt angelis caeli; et hi continue desiderant vera, quia intelligentiam et sapientiam; desiderant illas sicut famelicus cibum, quapropter etiam intelligentia et sapientia vocatur “cibus spiritualis.” Hoc etiam desiderium est homini ab infantia, quia homo cum infans est, et dein cum puer, conjunctus est caelo, et ex caelo hoc desiderium est; sed perit apud illos qui se vertunt ad mundum. Ex his sciri potest quid anxietas mentis seu anxietas spiritualis, quae significatur hic per “afflictionem.”

[2] Quod talis anxietas illis sit cum legunt Verbum et non bene intelligunt illud, est quia omnia vera caeli et ecclesiae inde sunt, et ibi recondita latent in sensu ejus spirituali, at non aperiuntur aliis quam qui conjuncti sunt caelo, quoniam ille sensus Verbi in caelo est; sed e caelo non influit ipse spiritualis sensus Verbi apud hominem, verum influit in affectionem ejus, et per hanc in cognitiones quae apud illum, et sic desiderium ejus incendit; et tunc quantum ex sensu litterali Verbi videre potest, tantum recipit genuina vera ecclesiae. Quisque qui in affectione veri spirituali est, appercipit quod pauca sint quae scit, et infinita quae non scit; novit etiam quod illud scire et agnoscere sit primus gradus ad sapientiam; et quod ad primum gradum non venerint qui ex scientiis superbiunt, ac intelligentissimos se inde credunt: hi etiam solent ex falsis plus quam ex veris gloriari; spectant enim sui famam, et hac solum afficiuntur, et non ipso vero; tales sunt qui solum in naturali affectione et inde desiderio sunt (de qua etiam videatur supra, n. 115).

118. “Et paupertatem, dives sed es.” – Quod significet agnitionem quod nihil ex se sciant, constat ex significatione “paupertatis,” quod sit agnitio cordis quod nihil ex se sciant (de qua sequitur); et ex significatione “dives sed esse,” quod sit affectio veri spiritualis (de qua etiam sequitur). Quod per “paupertatem” hic intelligatur paupertas spiritualis, et quod per “dives esse” intelligatur spiritualiter dives esse, patet, quoniam illa dicuntur ad ecclesiam. Spiritualiter pauper esse et tamen dives esse, est agnoscere corde quod nihil ex se sciat, intelligat et sapiat; sed quod scit, intelligit et sapit, omne sit ex Domino. In tali agnitione sunt omnes angeli caeli; quapropter etiam intelligentes et sapientes sunt, et in eo gradu in quo sunt in agnitione et perceptione quod ita sit; sciunt enim et percipiunt quod nihil veri quod fidei vocatur, et nihil boni quod amoris, sit ab ipsis, sed a Domino; et quod omnia quae intelligunt et sapiunt se referant ad verum fidei et ad bonum amoris; inde quoque sciunt quod illis omnis intelligentia et sapientia sit a Domino; et quia hoc sciunt et agnoscunt, et quoque hoc volunt et amant, ideo continue influit a Domino Divinum Verum, a quo omnis intelligentia et sapientia, quam recipiunt quantum illo afficiuntur, hoc est, quantum illud amant. Vicissim autem spiritus inferni credunt quod omnia quae cogitant, volunt, et inde loquuntur et faciunt, sint ab ipsis, et nihil a Deo; nam non credunt in Divinum: inde quoque illis loco intelligentiae et sapientiae est insania et stultitia; cogitant enim contra verum et volunt contra bonum, quod est insanus et stultus esse. Similiter facit omnis homo qui in amore Sui est; is quia modo spectat ad Se, non potest aliter quam sibi omnia tribuere; et quia hoc facit, non in aliqua agnitione est quod omnis intelligentia et sapientia sit a Domino; inde quoque est quod cum secum cogitant, contra vera et bona ecclesiae et caeli cogitent; tametsi cum loquuntur cum hominibus, aliter dicant, ex causa ne perdant famam.

[2] Ex his sciri potest quid per “paupertatem” in spirituali sensu intelligitur. Quod is qui spiritualiter pauper est usque dives sit, est quia in affectione veri spirituali est; influit enim intelligentia et sapientia a Domino in hanc affectionem; affectio enim cujusvis recipit, et imbibit sui convenientia sicut spongia aquas; ita affectio veri spiritualis vera spiritualia quae sunt vera ecclesiae ex Verbo. Quod affectio veri spiritualis non aliunde sit quam a Domino, est quia Dominus in caelo et ecclesia est Divinum Verum, procedit enim ab Ipso; et quia Dominus amat ducere
unumquemque ad Se et salvare, et hoc non potest nisi quam per cognitiones veri et boni ex Verbo, ideo amat indere illas homini, et facere illas ejus vitae; sic enim, non aliter, potest aliquem ducere ad Se et salvare. Inde patet quod omnis affectio spiritualis veri sit a Domino, et quod nemo in illa possit esse nisi agnoscat Divinum Domini in Humano Ipsius; per hanc enim agnitionem est conjunctio, et secundum conjunctionem receptio. (Sed de his videantur plura in opere De Caelo et Inferno, ubi actum est De Sapientia Angelorum Caeli, n. 265-275; et De Sapientibus et Simplicibus in Caelo, n. 346-356; et praeterea ibi, n. 13, 19, 25, 26, 133, 139, 140, 205, 297, 422, 523, 603; et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 11-27; ac supra in Explicatione super Apocalypsis n. 6, 59, 112, 115, 117.)

[3] In Verbo passim nominantur “pauperes et egeni,” et quoque “esurientes et sitientes;” et per “pauperes et egenos significantur qui credunt se nihil scire ex se, et quoque qui non sciunt quia non habent Verbum; et per “esurientes et sitientes” significantur illi qui continue desiderant vera et per illa perfici. Hi et illi sunt qui intelliguntur per “pauperes,” “egenos, esurientes” et “sitientes” in his locis:-
“Beati pauperes spiritu, quoniam illorum est regnum caelorum beati esurientes et sitientes justitiam, quoniam illi saturabuntur” (Matth. v. 3, 6);
“Beati pauperes, quia eorum est regnum caelorum; beati esurientes, quoniam saturabimini” (Luc. vi. 20(, 21));
“Pauperibus praedicabitur Evangelium.” “Et pauperes audiunt Evangelium” (Luc. vii. 22; Matth. xi. 5);
Paterfamilias dixit servo, ut abiret in plateas et vicos urbis, et introduceret pauperes (Luc. xiv. 21);
“Tunc pascent primogeniti pauperum, et egeni confidenter cubabunt” (Esai. (1)xiv. 30);
“Esurivi et dedistis Mihi edere; sitivi et potastis Me” (Matth. xxv. 35);
“Pauperes et egeni quaerentes aquam, sed non; lingua eorum siti deficit; Ego Jehovah exaudiam illos;… aperiam super clivis fluvios, et in medio vallium fontes ponam” (Esai. xii. 17, 18).
Ex ultimo hoc loco patet quod “pauperes et egeni” sint qui desiderant cognitiones boni et veri; “aqua” enim quam quaerunt est verum; (quod “aqua” sit verum fidei, videatur supra, n. 71;) desiderium eorum describitur per” quod lingua eorum siti deficiat,” et abundantia quam habituri, per “quod aperientur fluvii super clivis, et fontes in medio vallium.”

[4] Qui non sciunt quod per “divites” significentur illi qui Verbum habent, et inde in cognitionibus veri et boni possunt esse, et quod per “pauperes” significentur illi qui non habent Verbum, et usque desiderant vera, non aliter sciunt quam quod
per “divitem” (Luc. xvi. 19, seq.) “qui induebatur purpura et bysso,”
intelligantur divites in mundo, et per “pauperem projectum ad vestibulum ejus, et (qui) desiderabat saturari micis quae cadebant ex mensa divitis,” intelligantur pauperes in mundo: sed per “divitem” ibi intelligitur gens Judaica, quae habebat Verbum, et potuit inde in cognitionibus veri et boni esse, et per “pauperem ” ibi intelliguntur gentes quae non habebant Verbum, et tamen desiderabant cognitiones veri et boni; quod dives describatur per “quod indutus esset purpura et bysso,” erat quia “purpura” significat genuinum bonum (n. 9467), et “byssus” genuinum verum (n. 5319, 9469, 9596, 9744), utrumque ex Verbo; et quod pauper describatur per “quod projectus esset ad vestibulum divitis, et desideraret saturari micis quae caderent e mensa divitis,” erat quia “projici ad vestibulum” erat rejici, ac privari lectione et intellectu Verbi, et “velle saturari micis ex mensa divitis” est desiderare aliqua vera inde; nam “cibus” significat illa quae sunt scientiae, intelligentiae et sapientiae, in genere bonum et verum (n. 3114, 4459, 4792, 5147, 5293, 5340, 5342, 5410, 5426, 5576, 5582, 5588, (2)5655, 8562, 9003), et “mensa” significat receptaculum earum (n. 9527). Quia pauper in desiderio illo erat, quod idem est cum affectione veri spirituali, ideo de eo dicitur quod “sublatus sit ab angelis in sinum Abrahami,” per quod significatur quod in statum angelicum quoad intelligentiam et sapientiam: “sinus Abrahami” est Divinum Verum quod in caelo; qui enim in illo sunt, apud Dominum sunt. (Quod “Abraham” in Verbo significet Dominum, videatur n. (1)2010, 2833, 2836, 3245, 3251, 3305, 3439, 3703, (1)6098, 6185, 6276, 6804, 6847.)

[5] Simile quod per “divitem” et per “pauperem esurientem” ibi, significatur per “divites” et “esurientes” apud Lucam,
“Esurientes implevit bono, et divites dimisit inanes” (i. 53).
(Quod per “divitias” in Verbo intelligantur divitiae spirituales, quae sunt cognitiones veri et boni ex Verbo, videatur n. 1094, 4508, 10227; et in opere De Caelo et Inferno, n. 365; et in opposito sensu cognitiones falsi et mali, quas confirmant ex Sensu litterae Verbi, in Arcanis Coelestibus, n. 1694. Quod “divitiae” in verbo significent cognitiones veri et boni, et infra intelligentiam et sapientiam, est ex correspondentia; in caelo enim apud angelos apparent omnia sicut fulgentia ex auro et argento et lapidibus pretiosis; et hoc quantum in intelligentia veri et sapientia boni sunt: etiam apud spiritus, qui infra caelos sunt, sunt divitiae in apparentia secundum receptionem veri et boni a Domino apud illos.)

119. “Et blasphemiam dicentium Judaeos esse se et non sunt.” – Quod significet invectionem ab illis qui putant se in cognitionibus boni et veri esse, quia habent Verbum, et tamen non sunt, constat ex significatione “blasphemiae,” quod sit vituperatio et invectio; et ex significatione “judaeorum,” quod sint qui in cognitionibus boni et veri ex Verbo sunt, nam “Judah” in Verbi sensu supremo significat Dominum quoad amorem caelestem, in sensu interno regnum caeleste Domini et Verbum, et in sensu externo doctrinam e Verbo quae ecclesiae caelestis (videatur in Arcanis Caelestibus, n. 3881, 6363): inde constare potest quod per “blasphemiam dicentium se Judaeos esse et non sunt,” significetur vituperatio et invectio ab illis qui dicunt se agnoscere Dominum, et esse in regno Ipsius, inque vera doctrina, quia habent Verbum, et non tamen sunt; in genere, qui dicunt se in cognitionibus boni et veri esse ex Verbo, et tamen in falsis et malis sunt.

[2] Qui nihil de sensu interno Verbi norunt, non aliter scire possunt quam quod in propheticis Verbi per “Jehudam” et “Judaeos”‘ intelligantur Jehudah et Judaei; ast per nomina eorum ibi non illi intelliguntur, sed omnes qui in vera doctrina ecclesiae sunt, ita qui in cognitionibus boni et veri ex Verbo, et in opposito sensu illi qui in falsa doctrina sunt, ita qui vera et bona Verbi adulteraverunt. Quod non Jehudah et Judaei sint intellecti, constare solum potest ex eo, quod sensus internus sit in singulis Verbi, et quoque in nominibus personarum et locorum, et quod in illo sensu non agatur nisi de rebus caeli et ecclesiae, inde quoque per nomina “Jehudae” et “Israelis;” et quia apud illos instituta fuit ecclesia in qua repraesentativa et significativa caelestium fuerunt omnia, ideo per nomina eorum significatum est id quod essentialiter facit ecclesiam, nempe in supremo sensu Ipse Dominus, et in interno Verbum Ipsius, ac in externo doctrina ex Verbo, ut supra dictum est. Inde patet quantum hallucinantur qui Secundum litteram credunt quod Judaei reducendi sint in Terram Canaanem, et quod illi electi et destinati sint ad caelum prae aliis; cum tamen pauci ex illa gente salvantur, quoniam non alii salvantur quam qui credunt in Dominum; et qui credit in Dominum in mundo, is credit in Ipsum post obitum; et illa gens prorsus a sua fide rejecit Ipsum.

[3] Quod per “Jehudam” intelligatur Dominus quoad regnum suum et quoad Verbum, constare potest a prophetico Israelis de filiis suis, quod cum evolvitur per sensum internum patet quid unaquaevis tribus in ecclesia repraesentavit. Quod tribus Jehudae repraesentaverit regnum Domini seu ecclesiam ubi Verbum, constat manifeste; nam de Jehudah dicitur,
“Catulus leonis Jehudah, a praeda ascendisti, fili mi:… non recedet sceptrum de Jehudah, nec legislator ab inter pedes ejus, usque dum Venit Schilo, et Huic adhaesio populorum; qui ligabit ad vitem pullum asininum suum, et ad vitem nobilem filium asinae suae; dum laverit in vino vestimentum suum, et in sanguine uvarum velamen suum” (Genes. xlix. 11):
quod singula haec significent regnum Domini seu ecclesiam, videatur in Arcanis Caelestibus, ubi illa explicantur.

[4] Qui scit quod per “Jehudam” intelligatur in supremo sensu Dominus, et in interno regnum Ipsius ac Verbum, ac in externo doctrina e Verbo, ac in opposito sensu illi qui negant Dominum et adulterant Verbum, scire potest quid per “Jehudam” plurimis in locis in Verbo significatur ut in sequentibus his: –
“Audite domus Jacobi, vocati nomine Israelis, et ex aquis Jehudae exiverunt” (Esai. xlviii. 1);
“domus Jacobi” et “Israelis” est ecclesia; “ex aquis Jehudae exire” est ex doctrina e Verbo, ecclesia enim inde est; quod “aquae” sint vera doctrinae ex Verbo, videatur supra (n. 71).
“Filios Jehudae et filios Hierosolymae Vendidistis filiis Graecorum, ut longe removeatis eos a terminis eorum… Fiet in die omnes rivi Jehudae fluent aquis, et fons e domo Jehovae exibit,… et Jehudah in aeternum sedebit” (Joel iv. (B.A. iii.) 6, 18, 20):
“vendere filios Jehudae et filios Hierosolymae filiis Graecorum,” est falsificare bona et vera ecclesiae; “in die illo,” est quando finis illius ecclesiae est, et nova apud gentes instaurata; “omnes rivi Jehudae fluent aquis,” significant abundantiam veri et boni ex Verbo illis qui in Nova Ecclesia; quod ex Verbo, significatur per quod “fons e domo Jehovae exibit.” Inde patet quod per “Jehudam” qui “In aeternum sedebit,” non intelligatur Jehudah seu Judaica gens, sed omnes illi qui in bono per vera ex Verbo sunt.

[5] Similia intelliguntur per “Jehudam” in sequentibus his locis: –
“Domus Jehudae miserebor, et salvabo illos et congregabuntur filii Jehudae et filii Israelis una, et ponent sibi caput unum, et ascendent e terra, quia magnus dies “Israelis” (Hosch. i. 7, 11);
“Tunc adhaerebunt gentes multae Jehovae in die illo; erunt Mihi in populum; habitabo namque in te:… tunc Jehovah hereditatem Sibi faciet Jehudam, portionem suam super terra sanctitatis, et eliget iterum Hierosolymam” (Sach. ii. 15, 16 (B.A. 11, 12));
“Visitabit Jehovah Zebaoth gregem suum, domum Jehudae, et ponet eos (sicut) equum gloriae in bello;… potentem reddam domum Jehudae” (Sach. x. 3, 6);
“Deus salvabit Zionem, et aedificabit urbes Jehudae et habitabunt ibi, et hereditabunt eam, et semen servorum Illius hereditabunt eam; et amantes nomen Jehovae habitabunt in ea” (Psalm. lxix. 36, 37 (B.A. 35, 36));
“Producam ex Jacobo semen, et ex Jehudah heredem montium meorum, ut possideant eum electi mei” (Esai. lxv. 9);
praeter in plurimis aliis locis. (Porro quod gens Judaica non intellecta sit in Verbo in illis locis et in aliis ubi vocantur “electi” et “heredes,” videri potest ex illis quae de gente illa ex Arcanis Caelestibus allata sunt, in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 248.) Ex his nunc constare potest quid significatur per “blasphemiam dicentium Judaeos esse se, et non sunt.”

120. “Sed synagoga satanae.” – Quod significet doctrinam omnium falsorum apud illos, constat ex significatione “synagogae,” quod sit doctrina (de qua sequitur), et ex significatione “satanae,” quod sit infernum ex quo omnia falsa. Sunt bina genera infernorum, unum in quo sunt illi qui in malis, et alterum in quo sunt illi qui in falsis mali. Infernum in quo sunt illi qui in malis, una voce vocatur Diabolus; ac infernum in quo sunt illi qui in falsis mali, una voce vocatur Satanas. Quod ita nominentur inferna, ignorant illi qui nihil de infernis sciunt, et qui de diabolo captaverunt opinionem quod creatus fuerit lucis angelus, et quia rebellis factus cum turba sua dejectus sit, et sic factum est infernum. (Quod inferna dicantur Diabolus et Satanas, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 311, 544, 553; et in opusculo De Ultimo Judicio, in articulo ubi ostensum est quod Caelum et Infernum sint ex Humano Genere, n. 14-112.)

[2] Praeterea sciendum est quod sicut omnia bona et vera sunt e caelis a Domino, ita omnia mala et falsa ex infernis. Qui credit quod bona et vera aliunde sint quam e caelis a Domino, et quod mala et falsa aliunde quam ex infernis, multum fallitur. Homo solum est receptaculum eorum, et quo se vertit inde recipit; si se vertit ad caelum, quod fit per bona amoris et vera fidei, tunc recipit bona et vera a Domino; at si se vertit ad infernum, quod fit per mala amoris et falsa fidei, tunc recipit mala et falsa ab infernis. Quoniam nunc omnia mala et falsa ab infernis sunt, et inferna una voce dicuntur vel diabolus vel satanas, sequitur quod per “diabolum” etiam significentur omnia mala, et per “satanam” omnia falsa. Inde nunc est, quod per “synagogam satanae” significetur doctrina omnium falsorum.

[3] Quod per “synagogam” significetur doctrina, est quia in synagogis docebatur, et quoque lites in doctrinalibus dirimebantur. Quod in synagogis doceretur, patet apud Matth. iv. 23: cap. ix. 35; cap. xiii. 54: Marc. i. 21, 22, (1)29, 39; cap. vi. 2: Luc. iv. 15, 16, 44; cap. xiii. 10, 14: Joh. xviii. 20. Quod lites in doctrinalibus in synagogis dirimerentur. concludi potest ex illis quae dicuntur apud
Matth. x. 17; Marc. xiii. 9; Luc. xii. 11; cap. xxi. 12: Joh. ix. 22; cap. xii. 42; cap. xvi. (1)2, 3. Quod apud gentem Judaicam fuerit doctrina omnium falsorum, constare potest ex multis quae de illa gente nota sunt; quod nempe negaverint Dominum, quod velint Messiam cujus regnum sit in terris, et qui evehat illos supra omnes gentes in mundo; quod omnem cultum in externi ponant, et quod interna cultus quae sunt fidei et amoris in Dominum rejiciant; quod omnia in Verbo ad se applicent, et illud per traditiones a se inventas falsificent (Videatur Matth. xv. 6-9; Marc. vii. 1-13); porro qualis illa gens quoad interiora sua ab initio fuerat, constare potest ex Cantico Mosis (Deutr. cap. xxxii.), et alibi pluries (et in collectis ex Arcanis Caelestibus, in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 248).

121. (Vers. 10.) “Ne timeas quae futurus es pati.” – Quod significet Ne doleant quod tales persequantur vos, constat ex significatione “Ne timeas,” cum de illis qui passuri sunt persecutiones, quod sit ne doleant animo, nam timor eorum est etiam dolor; et ex significatione “quae futurus es pati,” nempe ab illis qui in doctrina omnium falsorum sunt, quod sit quod tales persecuturi sint. Agitur nunc de persecutione illorum qui in affectione veri spirituali sunt ab illis qui in falsis: hoc imprimis constare potest ex illis qui tales in mundo spirituum sunt (de quo mundo videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 421-535); nam ibi patent omnes quales sunt quoad interiora quae sunt cogitationis et intentionis, quoniam quisque ibi in se est, quia est spiritus, ac spiritus est qui cogitat et intendit. Omnes ibi Spiritus vel conjuncti sunt infernis vel conjuncti caelis: illi qui conjuncti sunt infernis, ut primum appercipiunt aliquem in affectione veri spirituali esse, incipiunt flagrare odio, et conantur eum perdere; non sustinent visum ejus: plerique ex illis cum modo parumper percipiunt jucundum affectionis veri spiritualis, quod est ipsum jucundum caeli, fiunt sicut insani, et tunc nihil jucundius illis est quam id exstinguere. Inde patet quod omnia inferna sint contra affectionem veri spiritualem, et quod omnes caeli sint in illa. Simile foret in terris inter homines si in perceptione essent in qua sunt spiritus; sed quia in tali non sunt, et inde non sciunt quinam sunt, quiescunt, et inter se amice agunt secundum jucunda mundi. Sed usque se manifestat inter ecclesias apud illos qui religiosis student: et quoque se manifestat apud illos qui in affectione illa spirituali sunt, per id, quod falsa in cogitationes eorum irrumpant conantia exstinguere desiderium eorum et inde jucundum. Falsa illa quae in cogitationes irrumpunt sunt ab inferno; nam omnia quae homo cogitat, vel ex inferno vel e caelo sunt, ut supra (n. 120) dictum est.

122. “Ecce futurum ut conjiciat ex vobis diabolus in custodiam.” – Quod significet quod qui in falsis ex malo sunt aggressuri deprivare illos omni vero ex Verbo, constat ex significatione “conjicere in custodiam,” cum de illis qui in affectione veri spirituali sunt, quod sit conari et aggredi deprivare veris ex Verbo (de qua sequitur); et ex significatione “diaboli,” quod sint inferna quae sunt in malo et inde falsis (de qua supra, n. 120). Quod “conjicere in custodiam,” cum de illis qui in affectione veri spirituali sunt, sit conari et aggredi deprivare veris ex Verbo, est quia vera sunt sicut in custodia aut in carcere cum falsa irrumpunt; et quamdiu haec sub intuitione sunt, vera non possunt apparere, minus in libertatem emitti: illi qui in affectione veri spirituali sunt, qui sunt qui amant vera quia vera sunt, in tali carcere toties detinentur quoties non intelligunt Verbum, et tamen volunt intelligere; falsa quae captivant, exsurgunt ab inferno in naturalem hominem, quando dominantur ibi jucunda amoris sui et mundi, haec enim jucunda sunt origines omnium malorum et inde falsorum (videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 65-83).

[2] Hoc in spirituali sensu intelligitur per “conjici a diabolo in custodiam;” diabolus enim quia est infernum, et ex inferno omne malum exsurgit, et ejus influxus est in naturalem hominem et non in spiritualem, ideo afficit omnes qui in illorum amorum jucundis sunt, et hos sibi subjicit et facit turbam suam; nam omnes qui in infernis sunt, in malis et inde falsis ex amoribus sui et mundi sunt. (Videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 551-565: sed quod jucunda illorum amorum vertantur in correspondentia, quae qualia sunt, videatur etiam ibi, n. 485-490.) Haec conjectio in custodiam a diabolo describitur in Verbo per quod Judaei et mali persecuturi sint discipulos Domini, illos probris affecturi et occisuri; nam per “discipulos Domini” intelliguntur omnes qui in veris ex bono sunt, ita qui in veris ex Domino; et cum illi per “discipulos Domini” intelliguntur, etiam in sensu abstracto a personis, qui sensus est ipse sensus spiritualis Verbi, intelliguntur ipsa vera et bona quae ex Domino per Verbum Ipsius. (Quod per “duodecim discipulos Domini” intelligantur omnia fidei et amoris in complexu, ita omnia vera et bona ecclesiae, videatur n. 2129, 3354, 3488, 3858, 6397; quod Verbum in caelo intelligatur abstracte a personis, supra, n. 99, 100.)

[3] Qui novit quod per “discipulos Domini” intelligantur omnes qui in veris ex bono a Domino sunt, et in sensu abstracto ipsa vera ex bono, et quod per “conjectionem illorum in custodiam a diabolo “intelligatur conatus illorum qui in falsis ex malo sunt deprivandi illos veris, ac in sensu abstracto a personis detentio et captivatio verorum a falsis, ut supra, illi intelligere possunt quid in utroque sensu significatur in sequentibus his locis: –
“Injicient in vos manus et persequentur vos, tradentes vos in synagogas et custodias… propter nomen meum” (Luc. xxi. 12);
quod “propter nomen Domini” significet propter bona amoris et vera fidei ab Ipso, videatur supra (n. 102).
“Tunc tradent Vos in tribulationem, et occident vos, et eritis odio habiti propter nomen meum (Matth. xxiv. 9, 11);
“Tradent vos in synedria et in synagogas, et flagellabunt Vos propter Me” (Matth. x. 17, 18; Marc. xiii. 9);
“Ecce mitto ad vos prophetas et sapientes et scribas, et ex illis occidetis et crucifigetis, et ex illis flagellabitis in synagogis vestris, et persequemini ab urbe in urbem” (Matth. xxiii. 34);
“Homo paterfamilias plantavit vineam… et locavit agricolis… Cum appropinquavit tempus fructuum, misit servos suos ad agricolas, ut acciperet fructus ejus; sed apprehendentes agricolae servos unum ceciderunt virgis, alterum occiderunt, alium lapidarunt. Iterum misit alios servos, sed fecerunt iis similiter. Tandem misit ad eos Filium suum;… sed agricolae Videntes Filium, dixerunt inter se, Hic est heres, Venite, occidamus Ipsum, et possideamus hereditatem lpsius. Et apprehendentes Ipsum, ejecerunt extra vineam, et occiderunt” (Matth. xxi. 33-44);
“Dixit Sapientia Dei, Mittam ad illos prophetas et apostolos. et ex illis occident et persequentur” (Luc. xi. 49).
(Quod per “prophetas” in verbo intelligantur docentes vera, et in sensu abstracta personis doctrina veri, videatur n. 2534, 7269; et quod similia per “apostolos,” supra, n. 100.)
“Beati cum probris affecerint vos, et persecuti fuerint, dixerintque omne verbum malum contra vos mentientes, propter Me; gaudete et exultate, quoniam merces vestra multa in caelis; sic enim persecuti sunt prophetas, qui ante Vos” (Matth. v. (1)11, 12);
“Beati cum odio habuerint vos homines, et cum separaverint, et probro affecerint, et ejecerint nomen vestrum sicut malum, propter Filium hominis;… secundum hoc faciebant prophetis patres eorum” (Luc. vi. 22, 23).

[4] Simile quod in his locis, significatur etiam per verba Domini, quod secuturi Ipsum et portaturi crucem suam, in his sequentibus: –
“Jesus dixit discipulis suis, Si quis vult post Me venire, abneget semet ipsum, et tollat crucem suam, et sequatur Me” (Matth. xvi. 24; Marc. viii. 34);
“abnegare se ipsum” est rejicere mala quae ex proprio.
“Qui non portat crucem suam, et venit post Me, non potest meus esse discipulus” (Luc. xiv. 27);
Jesus dixit ad adoiescentem divitem, “Unum tibi deest; abi, vende quaecunque habes,… et veni, sequere Me, portans crucem” (Marc. x. 21);
per hoc in sensu spirituali intelligitur, quod rejecturus esset falsa quae erant doctrinae Judaicae, et accepturus doctrinam veri a Domino, et quod subiturus impugnationes et tentationes a falsis; quare falluntur qui credunt quod qui Dominum volunt sequi vendituri sint sua bona, et passuri crucem. Quoniam Dominus erat ipsum Divinum Verum, quod (apud Johannem, cap. i. 1-3, 14) vocatur “Verbum,” ideo per quod Dominus passus sit Se flagellari et crucifigi, significatur quod a Judaeis ita factum sit cum Divino Vero quod in Verbo. (Quod omnia quae de Passione Domini apud Evangelistas memorantur, involvant et significent quod Judaei ita Divinum Verum tractaverint, videatur supra, n. 83.) Quare dicit Dominus,
“Mementote sermonis mei… si Me persecuti sunt, etiam vos persequentur” (Joh. xv. 20).

[5] Quod Judaei in specie intelligantur per “diabolum” qui conjecturus esset discipulos Domini in custodias, et quod in genere intelligantur omnes “qui se Judaeos vocant et non sunt, sed synagoga satanae” (secundum ea quae supra, n. 119, 120, allata sunt), patet a Domini verbis apud Johannem,
“Loquelam meam non cognoscitis, quia non potestis audire sermonem meum; vos ex patre diabolo estis, et desideria patris vestri vultis facere; ille homicida erat ab initio, et in veritate non stetit, quia non veritas in eo; cum loquitur mendacium, ex proprio loquitur, quia mendax est et pater ejus” (viii. 43, 44).
Quod ab initio fuerint contra vera, et in falsis ex malo, significatur per quod pater eorum esset “homicida ab initio,” et “non veritas” sed “mendacium” in eo; “homicida” est destructor veri ecclesiae, et “pater” sunt priores. (De gente Judiica qualis fuerat et quoque hodie est, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 248. Quod per “vinctos in carcere” significentur qui in falsis ex malo, in Arcanis Caelestibus, n. (1)4958, 5096. Quod per “(1)vinciri in carcere” significetur detineri et separari a veris, n. 5037, (5038,) 5083, 5086, 5096; et quoque quod tentari, n. 5037, 5038.)

[6] Quod Judaei tales fuerint ut nunc descriptum est, erat quia in amore sui et mundi fuerunt prae aliis gentibus; et qui tales sunt, cum legunt Verbum omnia applicant suis amoribus; et Judaei imprimis, quia toties nominati sunt. Similiter fit cum aliis qui in illis amoribus sunt; nam is amor qui dominatur, mentem legentis vertit solum ad illa quae favent ei: amor enim est quasi ignis, ex quo lucent illa quae lavent; cetera vel praetereuntur sicut non visa, vel trahuntur in partes per sinistram explicationem, et sic falsificantur. Hi et illi infestant eos qui in affectione veri spirituali, et intelliguntur per “diabolum,” qui illos qui ab ecclesia Domini sunt “injicit in custodiam;” ex his enim e mundo spirituali influunt omnia falsa apud illos qui desiderant vera, quae illos tenent quasi vinctos in carcere: intelliguntur etiam per eos de quibus Dominus dicit,
“In custodia fui et non visitastis Me” (Matth. xxv. 43).

123. “Ut tentemini” – Quod significet inde incrementum desiderii veri, constat ex significatione “tentari,” quod sit infestari a falsis (de qua in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 197, 198); hic autem, quia dicitur quod “conjiciet ex vobis diabolus in custodiam,” per quod intelligitur illa infestatio, ideo per “tentari” significatur incrementum desiderii et inde veri, quoniam tentationes id efficiunt. (Quod per tentationes, in quibus homo vincit, fiat illustratio et perceptio veri et boni, videatur in Arcanis Caelestibus, n.8367, 8370. Quod inde intelligentia et sapientia, n. 8966, 8967. Quod vera post tentationes in immensum crescant, n. 6663; praeter plura, de quibus videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 187-201.)

124. “Et habebitis afflictionem diebus decem.” – Quod significet quod infestatio et inde tentatio duratura sit aliquo tempore, constat ex significatione “afflictionis,” quod sit infestatio et tentatio illorum qui in affectione veri spirituali sunt ab illis qui in falsis; (quod hoc per “afflictionem” intelligatur, patet, quoniam de illis dicitur;) et ex significatione “dierum decem,” quod sit duratio aliquo tempore. Causa quod per “dies decem” significetur duratio aliquo tempore, est quia per “quadraginta dies” significatur integra duratio infestationis et tentationis (videatur n. 2959, 7985, 7986), et “decem” sunt inde aliqua pars; omnes enim numeri in Verbo significant res aut status, ac varios secundum respectum ad alios numeros. (Numerus “decem” absque respectu ad alios numeros significat plenum aut multum, videatur n. 3107, 4638, at respective ad majorem significat quantum ad usus, n. 9757; hic itaque durationem aliquo tempore, ita sicut usus postulat. Quod omnes numeri in Verbo significent res aut status, n. 482, 487, 647, 755, 813, 1963, 1988, 2075, 2252, 3252, 4264, 4495, (1)4670, 5265, 6175, 9488, 9659, 10217, 10253.) Qui expendit, videre potest quod hic per “afflictionem dierum decem,” quam habituri sunt qui conjecti in custodiam a diabolo, aliud significetur quam afflictio dierum decem.

125. “Esto fidelis usque ad mortem.” – Quod significet permanentiam in veris ad finem, constat absque explicatione: dicitur “usque ad mortem,” quia qualis homo est cum moritur, talis manet in aeternum; Vita anteacta est modo vita formationis spiritus ejus (de qua re videantur plura in opere De Caelo et Inferno, n, 470-484).

126. “Et dabo tibi coronam vitae.” – Quod significet sapientiam et inde felicitatem aeternam, constat ex significatione “coronae,” cum de illis qui in spirituali affectione cognitionum veri et boni sunt, quod sit sapientia (de qua sequitur); et ex significatione “vitae,” quod sit felicitas aeterna, quae etiam vita aeterna vocatur. Quod illis qui in spirituali affectione veri et boni sunt, de quibus hic agitur, sit felicitas aeterna, est quia caelum apud hominem implantatur per cognitiones veri et boni ex Verbo. Qui credit quod caelum implantetur per alia media, multum fallitur: homo enim nascitur solum naturalis cum facultate ut fieri possit spiritualis; sed fit spiritualis per vera ex Verbo et per vitam secundum illa. Quis usquam fieri potest spiritualis, nisi sciat aliquid de Domino, de caelo, de vita post mortem, de fide et de amore, et de reliquis quae sunt media salutis? Si homo illa ignoraret, mansurus esset naturalis; et mere naturalis homo non potest aliquid commune habere cum angelis caeli, qui spirituales sunt. Sunt binae mentes apud hominem, una exterior et altera interior. Mens exterior vocatur mens naturalis; mens autem interior vocatur mens spiritualis. Illa mens, seu naturalis, aperitur per cognitiones rerum quae sunt in mundo; haec (1)autem mens, seu spiritualis, aperitur per cognitiones rerum quae sunt in caelo, quas docet Verbum, et ex Verbo ecclesia; per has fit homo spiritualis dum novit illas et vivit secundum illas.

[2] Hoc intelligitur per Domini verba apud Johannem,
“Nisi quis fuerit generatus ex aqua et spiritu, non potest ingredi in regnum Dei” (iii. 5);
per “aquam” significantur vera fidei, et per “spiritum,” vita secundum illa (videatur supra, n. 71; et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 202-209). Perplurimi hodie credunt quod in caelum venturi sint solum per sanctum cultum in templis, perque adorationes et preces; sed illi ex iis qui non curant cognitiones veri et boni ex Verbo, ac illas imbuunt non solum memoria sed etiam vita, manent naturales ut prius; nec fiunt spirituales, nam sanctus eorum cultus, adorationes et preces non procedunt ex aliqua origine spirituali: mens enim eorum spiritualis non est aperta per cognitiones rerum spiritualium et per vitam secundum illas, sed est vacua; et cultus procedens ex vacuo est modo gestus naturalis, cui non aliquid spirituale inest. Si tales quoad moralem et civilem vitam insinceri ac injusti sunt, tunc sanctus eorum cultus, adorationes et preces intus in se habent tale quod repellit caelum a se, loco quod credant quod per illa recipiant caelum: est enim eorum sanctus cultus sicut vas in quo sunt tetra et sordida quae transpirant; et est sicut vestis splendida intra quam est corpus scatens ex ulceribus; vidi tales ad multa millia dejectos in infernum. Aliter vero sanctus cultus, adorationes et preces, apud illos qui in cognitionibus veri et boni sunt et in vita secundum illas; apud hos placent illa Domino, nam sunt effectus spiritus eorum in corpore, seu effectus fidei et amoris eorum; sic tantum non sunt gestus naturales sed actus spirituales. Ex his constare potest quod cognitiones veri et boni ex Verbo et vita secundum illas, solum faciant hominem spiritualem; et quod ei, qui spiritualis per illa fit, indi possit sapientia angelica a Domino, et cum hac felicitas aeterna; nec est angelis aliunde felicitas quam ex sapientia.

[3] Quod “corona” significet sapientiam, est quia omnia quae investiunt hominem ac insigniunt illum, trahunt significationem ab illa parte hominis quam investiunt seu insiglliunt (videatur n. 9827); ac “corona” (significat) sapientiam, quia insignit caput, per quod in Verbo significatur sapientia, residet enim ibi: ut apud Ezechielem,
“Ornavi te ornatu, dedique armillas super manus tuas, et torquem super guttur tuum. Insuper dedi monile super nasum tuum, et inaures super aures tuas, et coronam ornatus in caput tuum” (xvi. 11, 12):
ibi agitur de Hierosolyma, per quam significatur ecclesia, qualis illa a Domino instaurata est; per singula haec insignia in sensu spirituali intelliguntur talia quae sunt ecclesiae, et significationem trahunt ex parte cui applicantur; per “coronam ornatus” ibi intelligitur sapientia. (Quid autem per “ornatum,” videatur n. 10536, 10540; quid per “armillas,” n. 3103, 3105; quid per “torquem,” n. 5320; quid per “monile,” n. 4551; et quid per “inaures,” n. 4551, 10402). Similiter sapientia quae ex cognitionibus veri et boni ex Verbo et ex vita secundum illas, significatur per coronam” in pluribus aliis locis in Verbo (Ut Esai. xxviii. 5: Jerem. xiii, 18: Thren. v. 15, 16: Ezech. xxi. 30, 31 (B.A. 25, 26); cap. xxiii. 42: Sach. vi. 11-13(, 14): Psalm. lxxxlx. 39, 40 (B.A. 38, 39); Psalm. cxxxii. 17, 18: Hiob xix. 9: Apoc. iii. 11: cap. iv. 4). Quod reges coronentur, est ex antiquis temporibus, quando sciverunt repraesentativa et significativa; sciverunt enim quod reges repraesentarent Dominum quoad Divinum Verum, et quod “corona” significatura esset sapientiam. (Quod reges repraesentaverint Dominum quoad Divinum Verum, videatur n. 1672, 2015, 2069, 3009, 4581, 4966, 5068, 6148.) Quod “reges” ac “filii regis” dicantur qui in veris sunt, (videatur) supra (n. 31); et quia illi dicuntur “reges” in Verbo, et regibus est corona, ideo hic, ubi de illis agitur, dicitur quod “accepturi coronam vitae.”

127. (Vers. 11.) “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiii.” – Quod significet quad qui intelligit auscultet quid Divinum Verum procedens a Domino docet et dicit illis qui ab ecclesia Ipsius sunt, videatur supra (n. 108), ubi dicuntur similia.

128. “Et vincens non laedetur a morte secunda.” – Quod significet quod qui permanet in genuina affectione veri ad finem vitae suae in mundo, in novum caelum venturus sit, constat ex significatione “vincere,” cum de illis qui desiderant cognitiones veri et boni ex Verbo, quod sit permanere in genuina affectione veri usque ad finem vitae in mundo: dicitur “vincens,” quia illi sunt qui spiritualem tentationem, quae est a malis et falsis, subeunt, et pugnant; quibus resistere, et quae domare et subjugare sicut suos hostes, est vincere. Sed nemo vincit, nisi permaneat in affectione veri spirituali usque ad finem vitae in mundo: tunc absolvitur opus, nam homo in aeternum manet qualis tunc est, nempe qualis ejus vita ad illum terminum fuit; mors est complementum ejus. Sed vincere nemo potest, nisi solus Dominus; homo qui oredit ex se vincere, et non Dominus apud illum, is non vincit sed succumbit; est enim fides spiritualis quae vincit, et nihil fidei spiritualis est ab homine, sed omne ejus a Domino. (Quid fides spiritualis, videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-39; et in Doctrina Novae Hiersoloymae, n. 108-109; et quid tentatio spiritualis, ibi n. 187-201.) Quod “non laedi a morte secunda” sit venire in novum caelum, non sciri potest nisi sciatur quid “prius caelum,” et quid “novum caelum,” de quibus in Apocalypsi (cap. xxi.). (Quid “prius caelum,” aliquid ostensum est in opusculo De Ultimo Judicio, n. 65-72; et quid “novum caelum,” in Nova Hierosolyma et ejus Doctrina, n. 1-7.) Sed quid “prima mors” et quid “secunda mors,” tum quid “prima resurrectio” et “secunda resurrectio” dicetur in explicatione ad cap. xx., xxi., ubi dicitur,
“Reliqui ex mortuis non reviviscent, donec consummati fuerint mille anni; hoc est resurrectio prima: beatus et sanctus qui habet partem in resurrectione (1)prima; in hos secunda mors non habet potestatem; sed erunt sacerdotes Dei et Christi” (xx. 5, 6);
“Eorum pars erit in stagno ardente igne et sulphure, quod est mors secunda” (xxi. 8).
Inde patet quod “mors secunda” sit damnatio; inde laedi ab illa est damnari, ac vicissim non laedi ab illa est salvari; et quia omnes qui salvantur in novum caelum veniunt, ideo per “non laedi a morte secunda” significatur venire in novum caelum (de quo, et a quibus id, videatur in opusculo De Nova Hierosolyma et ejus Doctrina, n. 2-6).

129. VERSUS 12-17
“Et Angelo in Pergamo Ecclesiae scribe: Haec dicit habens romphaeam ancipitem acutam. Novi opera tua, et ubi habitas, ubi thronus satanae; et tenes nomen meum, et non negasti fidem meam, et in diebus in quibus Antipas martyr meus fidelis, qui occisus apud vos, ubi habitat satanas. Sed habeo adversus te pauca, quod habeas illa tenentes doctrinam Balaam, qui docebat Balacum objicere scandalum coram filiis israelis, edere Idolothyta et scortari. Ita habes et tu tenentes doctrinam Nicolaitarum, quod odi. Resipisce; sin minus, veniam tibi alto, et pugnabo cum illis romphaea oris mei. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis; vincenti dabo illi edere de manna abscondito: et dabo illi calculum album, et in calculo nomen novum scriptum, quod nemo novit nisi qui accipit.”
12. “Et Angelo in Pergamo Ecclesiae scribe,” significat ad recordationem illis infra ecclesiam qui in tentationibus sunt (n. 130); “Haec dicit habens romphaeam ancipitem acutam,” significat Dominum qui solus in tentationibus pugnat (n. 131).
13. “Novi opera tua,” significat amorem et fidem (n. 132); “(et) ubi habitas,” significat inter quos nunc vivit (n. 133); “ubi thronus satanae,” significat ubi regnant omnia falsa (n. 134); “et tenes nomen meum,” significat agnitionem Divini in Humano Ipsius (n. 135); “et non negasti fidem (meam),” significat constantia” in veris (n. 136); et in diebus in quibus Antipas martyr meus fidelis, qui occisus apud vos,” significat in eo tempore et statu quo odio habentur omnes qui Divinum Humanum Domini profitentur (n. 137); “ubi habitat satanas,” significat ad illis qui in doctrina omnium falsorum sunt (n. 138).
14. “Sed habeo adversus te pauca,” significat quod cavendum sit (n. 139); “quod habeas illic tenentes doctrinam Balaam, qui docebat Balacum objicere scandalum coram illis Israelis,” significat illos qui quoad intellectum illustrati sunt et docent vera, sed usque amant dolo perdere illos qui ab ecclesia (n. 140); “edere idolothyta et scortari,” significat ut imbuant mala et inde falsa (n. 141).
15. “Ita habes (et) tu tenentes doctrinam Nicolaitarum, quod odi,” significat illos qui separant bonum a vero seu charitatem a fide, quod est contra Divinum ordinem (n. 142).
16. “Resipisce,” significat dissociationem ab illis (n. 143); “sin minus, veniam tibi cito, et pugnabo contra illos romphaea oris me,” significat si non, cum visitatio venit, quod dispergentur (n. 144).
17. “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis,” significat quod qui intelligit auscultet quid Divinum Verum procedens a Domino docet et dicit illis qui ab ecclesia Ipsius sunt (n. 145); “Vincenti dabo (illi) edere de manna abscondito,” significat iis qui in tentationibus vincunt, jucundum amoris caelestis ex Divino Humano Domini (n. 146); “et dabo illi calculum album,” significat sapientium et intelligentiam (n. 147); et in calculo nomen novum scriptum quod nemo novit nisi qui accipit,” significat statum vitae interioris ignotum omnibus praeter illis qui in eo sunt (n. 148).

130. (Vers. 12.) “Et Angelo in Pergamo Ecclesiae scribe.” – Quod significet ad recordationem illis intra Ecclesiam qui in tentationibus sunt, constat ex significatione “scribere,” quod sit ad recordationem (de qua n. 8620); ex significatione “angeli,” quod sit recipiens Divini Veri, et in sensu supremo ipsum Divinum Verum procedens a Domino (de qua sequitur); et ex significatione “Ecclesiae in Pergamo,” quod sint illi intra ecclesiam qui in tentationibus sunt; quod ii sint qui intelliguntur per “Ecclesiam in Pergamo,” patet a scriptis ad illam, quae sequuntur; aliunde non sciri potest quid per unamquamvis ecclesiam ex septem significatur. Nam, ut prius ostensum est, non intelligitur aliqua ecclesia in Epheso, in Smyrna, in Pergamo, Thyatira, Sarde, Philadelphia et Laodicea, sed omnes qui ab ecclesia Domini sunt; et per unamquamvis aliquid quod facit ecclesiam apud hominem. Et quia prima ecclesiae sunt cognitiones veri et boni, et affectio veri spiritualis, ideo de illis primum actum est, nempe in scriptis ad Angelum Ephesinae et Smyrnensis Ecclesiae, de cognitionibus veri et boni ad Angelum Ephesinae Ecclesiae, et de affectione veri spirituali ad Angelum Smyrnensis Ecclesiae: et quia nemo potest imbui cognitionibus veri et boni quoad vitam ac persistere in affectione veri spirituali, nisi subeat tentationes, ideo nunc de illis agitur in scriptis ad Angelum Ecclesiae in Pergamo. Inde apparet quo ordine sequuntur illa quae sub nominibus septem ecclesiarum docentur.

[2] Quod dicatur “Ad Angelum Ecclesiae scribe,” et non Ad Ecclesiam, est quia per “Angelum” significatur Divinum Verum, quod facit ecclesiam; Divinum enim Verum docet quomodo homo victurus est ut fiat ecclesia. Quod per “angelum” in Verbo in sensu ejus spirituali non intelligatur aliquis angelus, sed in supremo sensu Divinum Verum procedens a Domino, et in sensu respectivo is qui recipit illud, constare potest ex eo quod omnes angeli sint recipientes Divini Veri a Domino; et quod nullus angelus sit ex se angelus, et quod tantum angelus sit quantum illud recipit: nam angeli prae hominibus sciunt et percipiunt quod omne bonum amoris et verum fidei non sit ab ipsis sed a Domino; et quia bonum amoris et verum fidei faciunt sapientiam et intelligentiam eorum, et hae totum angelum, ideo norunt et dicunt se modo esse recipientes Divini procedentis a Domino, et sic in eo gradu esse angelos in quo id recipiunt; inde est quod velint ut “angeli” intelligantur spiritualiter, quod est abstracte a personis, nempe Divina Vera. Per Divinum Verum intelligitur simul Divinum Bonum, quoniam unita procedunt a Domino (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 13,140).

[3] Nunc quia Divinum Verum procedens a Domino facit angelum, ideo in supremo sensu in Verbo per “Angelum” intelligitur Ipse Dominus: – Ut apud Esaiam,
“Angelus facierum Jehovae liberavit eos, ob amorem suum et indulgentiam suam Hic redemit eos et assumpsit eos, et portavit eos omnibus diebus aeternitatis” (lxiii. 9);
apud Mosen,
“Angelus qui redemit me ab omni malo, benedicat” illis (Gen. xlviii. 16);
apud eundem,
“Ego mitto Angelum coram te, ad custodiendum te in via;… caveto tibia faciebus Ipsius, quia nomen meum in medio Illius” (Exod. xxiii. 20-23).

[4] Quia Dominus quoad Divinum Verum vocatur “Angelus,” ideo etiam Divina vera in sensu spirituali intelliguntur per “angelos,” ut in sequentibus locis: –
“Mittet Filius hominis angelos suos, qui colligent e regno suo omnia offendicula,… in consummatione saeculi exibunt angeli et separabunt malos e medio justorum” (Matth. xiii. 41, 49);
In consummatione saeculi Filius hominis “mittet angelos suos cum tubae voce magna, et congregabit electos e quatuor ventis” (Matth. xxiv. (3,) 31);
“Quando venerit Filius hominis in gloria sua, et omnes sancti angelicum Ipso, tunc sedebit super throno gloriae suae” (Matth. xxv. 31);
Dixit Jesus, “Exhinc videbitis caelum se aperiens, et angelos Dei ascendentes et descendentes super Filium hominis” (Joh. i. 52 (B.A. 51)).
In his locis in sensu spirituali per “angelos” intelliguntur Divina vera, et non angeli; ut in locis antecedentibus, quod in consummatione saeculi “angeli collecturi sint omnia offendicula,” “separaturi malos e medio justorum,” quod “collecturi electos cum tubae voce magnae quatuor ventis,” et quod “Filius hominis cum angelis sessurus super throno gloriae:” ibi non intelligitur quod angeli id una cum Domino facturi sint, sed quod solus Dominus per Divina sua vera; quoniam angeli nihil potentiae ex se habent, sed omnis potentia est Domino per Divinum suum Verum (videatur in opera De Caelo et Inferno, n. 230-233). Simile intelligitur per quod “visuri angelos Dei ascendentes et descendentes super Filium hominis;” nempe quod Divina vera in Ipso et ab Ipso essent.

[5] Per “angelos” etiam alibi intelliguntur Divina vera quae a Domino, proinde Dominus quoad Divina vera: ut,
Quod septem angelis datae sint septem tubae, et quod angeli illi tubis clanxerint (Apoc. viii. 2, 6-8, 10, 12, 13; cap. ix. 1, 13, 14);
dicitur quod datae sint angelis tubae, et quod illis clanxerint, quia per “tubas” et illarum “clangorem” significatur Divinum Verum revelandum (videatur supra, n. 55). Similia etiam intelliguntur
Per angelos pugnantes contra draconem (Apoc. xii. 7,9);
Per angelum volantem in medio caeli habentem Evangelium aeternum (Apoc. xiv. 6);
Per septem angelos effundentes septem phialas (Apoc. xvi. 1-4, 8, 10, 12);
Per duodecim angelos super duodecim portis Novae Hierosolymae (Apoc. xxi. 12);
quod ita sit, videbitur etiam in sequentibus.

[6] Quod per “angelos” intelligantur Divina vera quae sunt a Domino, patet manifeste apud Davidem:
Jehovah “facit angelos suos ventos, et ministros suos ignem flammantem” (Psalm. civ. (1)4);
per quae significatur Divinum Verum et Divinum Bonum; nam “ventus” Jehovae in Verbo significat Divinum Verum, et “ignis” Ipsius Divinum Bonum. (Ut constare potest ex illis quae in Arcanis Caelestibus ostensa sunt, ut quod “ventus narium” Jehovae sit Divinum Verum, n. 8286: quod “quatuor venti” sint omnia veri et boni, n. 3708, 9642, 9668: quod inde “respirare” in Verbo significet statum vitae fidei, n. 9281: ex quibus patet quid significatur per
quod Jehovah “inspiraverit” in nares Adami, Genes. ii. 7;
per quod Dominus “inspiraverit” in discipulos, Joh. xx. 22:
per quod dicatur “Ventus quo vult spirat, et vocem ejus audis, et non scis unde venit,” Joh. iii. 8,
de quibus videatur n. 96, 97, 9229, 9281; et insuper n. 1119, 3886, 3887, 3889, 3829, 3893: quod “ignis flammans” sit Divinus Amor et inde Divinum Bonum, in opere De Caelo et Inferno, n. 133-140, 566-568; et supra, n. 68.)

[7] Quod “angelus” significet Divinum Verum procedens a Domino, patet manifeste ex his in Apocalypsi,
“Mensus est murum” Novae Hierosolymae, “centum quadraginta quatuor cubitorum, mensura hominis, quae est angeli” (xxi. 17):
quod murus Hierosolymae non sit “mensura angeli,” quisque videre potest; sed quod sint omnia vera tutantia, quae per “angelum” ibi intelliguntur, patet a significatione “muri Hierosolymae,” et a significatione numeri “centum quadraginta quatuor.” (Quod “murus” significet omnia vera tutantia, videatur n. 6419: quod numerus “centum quadraginta quatuor” significet Omnia veri in complexu, n. 7973: quod “mensura” significet quale rei quoad verum et bonum, n. 3104, 9603, 10262; videantur etiam illa quoad sensum spiritualem explicata in opusculo De Nova Hierosolyma et ejus Doctrina, n. 1.)

[8] Quia per “angelos” in Verbo significantur Divina Vera, ideo homines ex quibus Divina vera aliquoties in Verbo dicuntur “angeli:” ut apud Malachiam,
“Labia sacerdotis custodire debent scientiam, et legem quaerent ex ore illius, quia angelus Jehovae (Zebaoth) ille” (ii. 7):
is “angelus Jehovae” dicitur ex eo, quod doceat Divinum Verum; non quod is sit angelus Jehovae, sed Divinum Verum quod docet. Notum etiam in ecclesia est quod nemini sit Divinum Verum ex se: “labia” etiam ibi significant doctrinam veri, et “lex” ipsum Divinum Verum. (Quod “labia” significent doctrinam veri, videatur n. 1286, 1288; et quod “lex” ipsum Divinum Verum, n. 3382, (1)7463.)

[9] Inde quoque est quod Johannes Baptista dicatur “angelus:”
“Jesus dixit, Hic est de quo scriptum est, Ecce mitto angelum meum ante faciem tuam, qui praeparabit viam tuam ante Te” (Luc. vii. 27);
causa quod is dictus sit “angelus” est quia per illum in sensu spirituali significatur Verbum, quod est Divinum Verum, similiter ac Elias. (Videatur n. (2)7643, 9372. Et quod significatur, hoc per personam in Verbo intelligitur, videatur n. 665, 1097, 1361, 3147, 3670, 3881, 4208, 4281, 4288, 4292, 4307, 4500, 6304, 7048, 7439, 8588, 8788, 8806, 9229.)

[10] Dicitur quod per “angelos” in Verbo in sensu ejus spirituali intelligantur Divina vera a Domino procedentia, quoniam haec faciunt angelos; et dum loquuntur illa, non ex se loquuntur sed ex Domino: quod ita sit non modo sciunt sed etiam percipiunt angeli; homo qui credit quod nihil fidei sit a se sed a Deo, id quoque scit, sed non percipit. Quod nihil fidei sit ab homine, sed omne a Deo, est quod nihil veri, quod vitam habet, sit ab homine sed a Deo; nam verum est fidei, et fides est veri.

131. “Haec dicit habens romphaeam ancipitem acutam.” – Quod significet Dominum qui solus in tentationibus pugnat, constat ex significatione “romphaeae” seu “gladii,” quod sit verum pugnans contra falsum, et in opposito sensu falsum pugnans contra verum; “anceps acuta” dicitur quia penetrat utrinque: hoc quia per “romphaeam” significatur, ideo per illam etiam significatur dispersio falsorum, et quoque tentatio. Quod dispersio falsorum, videatur supra (n. (3)73); quod tentatio, est quia in scriptis ad Angelum hujus Ecclesiae agitur de tentationibus; quod etiam significetur tentatio per “romphaeam,” est quia tentatio est pugna veri contra falsum et falsi contra verum. (Quod tentatio spiritualis sit talis pugna, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 187-201.) Quod per “Haec dicit habens romphaeam ancipitem acutam” intelligatur Dominus quod solus in tentationibus pugnet, est quia in capite praecedente (vers. 16) dictum est quod
Visum quod ex ore Filii hominis ambulantis inter septem candelabra romphaea anceps acuta exiret ((cap. i. vers. 16));
et per “Filium hominis” intelligitur Dominus quoad Divinum Verum (videatur supra, n. 63). (Quod Dominus solus in tentationibus pugnet, et nihil homo, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 195-200.) Quod per “romphaeam” seu “gladium” significetur pugna veri contra falsum, et falsi contra verum, est quia per “bella” in Verbo significantur bella spiritualia, ac bella spiritualia sunt verorum contra falsa ac falsorum contra vera; et quia “bella” in Verbo talia significant, ideo etiam omnia arma belli, sicut “gladius,” “hasta,” “arcus,” “tela,” “clipeus,” et plura, significant aliqua specialia pugnae spiritualis; “gladius” imprimis, quia in bellis pugnatur gladiis. (Quod “bella” significent pugnas spirituales, videatur n. 1659, 1664, 8295, 10455; et quod inde singula arma belli significant aliquid pugnae spiritualis, n. 1788, 2686.)

[2] Quod “gladius” in Verbo significet Verum pugnans contra falsum, ac (1)falsum contra verum, ac inde dispersionem falsorum, et quoque tentationem spiritualem, constare potest a plurimis locis ibi, quorum aliqua hic confirmationis causa in medium afferre volo: – Ut apud Matthaeum,
Jesus dixit se non venisse mittere pacem super terram, sed gladium (x. 34);
per “gladium” ibi intelligitur tentationis pugna; causa, quod ita dictum sit, erat, quia homines eo tempore in falsis erant, et Dominus detexit vera interiora, et falsa non nisi quam per pugnas ex his veris possunt ejici.

[3] Apud Lucam,
Jesus dixit discipulis, “Nunc qui habet crumenam tollat, similiter peram; qui vero non habet, vendat Vestimenta sua, et emat gladium” (xxii. 35-38);
per “crumenam” et “peram” significantur cognitiones spirituales, ita vera; per “vestimenta” significantur propria; et per “gladium” pugna.

[4] Apud Jeremiam,
“Gladie contra Chaldaeos,… et contra habitatores Babelis, et contra principes ejus et contra sapientes ejus; gladie contra mendaces ut stultescant; gladie contra fortes ejus ut consternentur; gladie contra equos ejus, et contra currus ejus gladie contra thesauros ejus ut diripiantur; siccitas super aquas ejus ut exarescant” (|l|. 35-38);
per “gladium” ibi significatur dispersio et vastatio veri; per singulos illos apud quos erit, ut per “Chaldaeos,” “habitatores Babelis,” “principes et sapientes ejus,” “mendaces,” “fortes,” “equos,” “currus,” “thesauros,” significantur illi aut illa quae vastabuntur; ut per “equos intellectualia, per “currus” doctrinalia, et per “thesauros” cognitiones: inde dicitur “Siccitas super aquas ejus ut exarescant” “aquae” enim sunt vera ecclesiae, “et siccitas ut exarescant” est vastatio. (Quod “siccitas” et “exarescentia” sit ubi non verum, videatur n. 8185: quod “aquae” sint vera ecclesiae, supra. n. 71: quod “thesauri” sint cognitiones, n. 1694, 4508, 10227: quod “equi” sint intellectualia, et “currus” doctrinalia, in opusculo De Equo Albo, n. 2-5.)

[5] Apud Esaiam,
“Jehovah disceptabit, et in gladio suo cum omni carne, et multiplicabuntur confossi Jehovae” (lxvi. 16);
apud Jeremiam,
“Super omnes colles in deserto venerunt vastatores, quia gladius Jehovae devorans a fine terrae usque ad finem terrae” (xii. 12);
apud Ezechielem,
Propheta et dic,… Gladius exacutus, etiamque expolitus, ut mactet mactationem exacutus est, ut sit ei splendor expolitus est;… Iteretur gladius tertio, gladius confossorum, gladius confossionis magnae penetralia penetrans, ut colliquescat cor, et multiplicentur offendicula; contra omnes portas eorum dabo aciem gladii; ab, factus est in fulgur” (xxi. 14-20, 33 (B.A. 9, 10, 14, 15, 18));
apud Esaiam,
Obviam sitienti adferte aquas,… cum pane praevenite vagabundum; nam coram gladio vagabuntur, coram gladio extenso et coram arcu tenso, et propter gravitatem belli” (xxi. 14, 15);
apud Ezechielem,
“Cohorrescent… cum volare fecero gladium meum praeter faces eorum, ut trepident ad momenta vir propter animam suam,… per gladius potentium dejiciens multitudinem eorum” (xxxii. 10-12);
apud Davidem,
“Exultabunt sancti in gloria, cantabunt super cubilibus suis; celsitudines Dei in gutture eorum, et gladius orium in manu eorum” (Psalm. cxlix. 5, 6);
apud eundem,
Accinge gladium tuum super femur tuum, O Potens;… in honore tuo conscende currum, equita super verbo veritatis,… docebit Te mirabilia dextra tua; tela tua acuta” (Psalm. xlv. 4-6 (B.A. 3-5));
in Apocalypsi,
Data est machaera magna sedenti super equo rufo (vi. 4);
et alibi,
Ex ore sedentis super equo albo exibat “romphaea acuta, ut per eam percutiat gentes:… reliqui occisi sunt romphaea sedentis super equo” (xix. 15, (1)21);
per “gladium” in illis locis significatur verum pugnans et destruens. Haec destructio apparet imprimis in mundo spirituali; illi ibi qui in falsis sunt non sustinent verum; anguntur sicut qui luctantur cum morte cum veniunt in sphaeram lucis, hoc est, ubi Divinum Verum est, et quoque sic deprivantur veris et vastantur.

[6] Sicut pleraque in Verbo etiam sensum oppositum habent, ita quoque “gladius;” et in eo sensu significat falsum pugnans contra verum, ac destruens illud. Vastationes ecclesiae, quae sunt quando ibi non amplius vera sed modo falsa, describuntur in Verbo per “gladium,” ut in sequentibus his locis: –
“Cadent ore gladii, et captivabuntur inter omnes gentes; tandem Hierosolyma erit conculcata ab “omnibus” gentibus usque dum implebuntur tempora gentium” (Luc. xxi. 24).
Consummatio saeculi, de qua ibi agitur, est ultimum tempus ecclesiae, quando regnatura falsa; “cadere ore gladii” est quod verum destruetur per falsum; “gentes” ibi sunt mala; “Hierosolyma” est ecclesia.

[7] Apud Esaiam,
“Rarum reddam hominem prae auro puro;… inventus confodietur; et omnis congregatus cadet gladio” (xiii. 12, 15);
“homo” qui rarus, pro illis qui in veris; “confodi” et “cadere gladio” pro consumi falso.

[8] Apud eundem,
“In die illo rejicient vir idola argenti sui et idola auri sui, quae fecerunt vobis manus Vestrae… Tunc cadet Aschur gladio non viri, et gladius non hominis comedet eum; qui vero fugit sibi coram gladio juvenes ejus in tributum erunt” (xxxi. 7, 8);
“idola quae fecerunt manus” sunt falsa ex propria intelligentia; “Aschur” est rationale per quod; “cadere gladio non viri” et “non hominis,” est non destrui per aliquam pugnam veri contra falsum; “qui fugit sibi coram gladio, juvenes ejus in tributum erunt,” est verum quod non destruitur hoc serviet falsis: quod hic sensus istorum verborum sit, non apparet in sensu litterae; inde patet quantum distat sensus spiritualis a sensu litterae.

[9] Apud Jeremiam,
“In vanum percussi filios Vestros, et disciplinam non acceperunt; Comedit gladius vester prophetas Vestros” (ii. 30);
apud eundem,
“Ecce prophetae dicentes, Non videbitis gladium, et fames non erit vobis… gladio et fame consumentur prophetae;… si egredior in agrum, ecce confossi gladio; et si intro urbem, ecce aegritudines famis” (xiv. 13-18);
agitur hic et ibi de ecclesiae vastatione quoad verum; “prophetae” sunt qui docent vera, et “gladius” qui consumit eos est falsum pugnans et destruens; “ager” est ecclesia, “urbs” est doctrina, “confossi gladio in agro” sunt apud quos in ecclesia destructa sunt vera, “fames” quae intra urbem est defectus omnis veri in doctrina.

[10] Apud eundem,
“Abnegarunt Jehovam quando dixerunt, Non Ille; non veniet super nos malum, ac gladium famemque non videbimus” (v. 12);
apud eundem,
“Juvenes morientur gladio, ac filii filiaeque eorum morientur fame” (xi. 22);
“juvenes” sunt qui in veris, et abstracte ipsa vera; – “mori gladio” est destrui per falsa; “filii filiaeque” sunt cognitiones veri et boni; “fames” est defectus earum.

[11] In Threnis,
“Cum periculo animarum nostrarum adducimus panem nostrum propter gladium deserti” (v. 9);
“desertum” est ubi non bonum quia non verum; “gladius” ejus est destructio veri; “panis” est bonum quod “cum periculo animarum” recipitur, quia omne bonum implantatur homini per verum.

[12] Apud Ezechielem,
“Gladius foris, ac pestis et fames intus; qui in agro gladio morietur; qui in urbe pestis et fames comedent” (vii. 15);
“gladius” est destructio veri; “pestis” est inde consumptio; “fames” est plenarius defectus: similiter alibi (Ut Jerem. xxi. 7; cap. xxix. 17, 18; cap. xxxiv. 17).

[13] Apud Sachariam,
“Vae pastori nihili deserenti gregem; gladius super brachio ejus, et super oculo dextro ejus; brachium ejus arescendo exarescet, et oculus dexter ejus caligando caligabit” (xi. 17);
“gladius super brachio” est destructio voluntarii quoad bonum, “gladius super oculo dextro” est destructio intellectualis quoad verum; quod periturum omne bonum et omne verum significatur per quod “brachium arescendo exarescet et oculus dexter caligando caligabit.”

[14] Apud Esaiam,
“Sic dicetis ad dominum vestrum,… Ne time propter verba quae audivisti, quibus blasphemarunt pueri regis Aschuris Jehovam”… ecce cadere faciam eum gladio in terra sua. Et Sancheribus rex Aschuris reversus est;… et factum est cum incurvaret se in domo (1)Nisroch Dei sui,”… duo “filii percusserunt eum gladio” (xxxvii. 6, 7, (37,) 38);
quia rationale est quod agnoscit et quod negat Divinum, et cum negat arripit omne falsum loco veri et sic perit, ideo hoc repraesentativum exstitit, nempe quod rex Aschuris, quia blasphemavit Jehovam, a filiis in domo “Nisroch Dei sui percuteretur gladio; “Aschur” significat rationale in utroque sensu (n. 119, 1186); “filii” regis illius significant falsa; et “gladius” destructionem per illa.

[15] Apud Mosen,
Urbs quae colit alios deos, percuteretur gladio et combureretur igne (Deut. xiii. 13, (14, 16,) 17 (B.A. 12, 13, 15, 16));
hoc statutum erat, quia eo tempore omnia repraesentativa erant; “colere alios deos” est colere ex falsis; “percuti gladio” est perire falso; et “comburi igne” est perire malo falsi.

[16] Apud eundem,
Quisquis tetigerit in agro confossum gladio, immundus erit (Num. xix.16, 18, 19);
“in agro confossus gladio” repraesentabat illos intra ecclesiam qui destruxerunt vera apud se; “ager” ibi est ecclesia.

[17] Quod “gladius” significet falsum destruens verum, patet apud Davidem:
“Inflammantur filii hominis, dentes eorum hasta et tela, et lingua eorum gladius acutus” (Psalm. lvii. 5 (B.A. 4));
“Ecce eructant ore suo, gladii in labiis eorum” (Psalm. lix. 8 (B.A. 7));
Operantes iniquitatem “acuunt sicut gladium linguam suam, tendunt telum suum verbo amaro” (Psalm. lxiv. 4 (B.A. 3)).
Ex his patet quid significatur per Domini verba ad Petrum,
“Omnes accipientes gladium, per gladium peribunt” (Matth. xxvi. 51, 52);
nempe, quod qui credunt falsa perituri sint per falsa.

[18] Ex his nunc patet quid per “romphaeam,” “machaeram,” seu “gladium” in Verbo in utroque sensu significatur. Quod talia per “gladium” significentur, est quoque ex apparentia in mundo spirituali. Quando ibi pugnae spirituales sunt, quae sunt pugnae veri contra falsum, et falsi contra verum, tunc apparent varia arma belli, sicut enses, hastae, clipei, et similia; non quod per talia illis pugnae sint, sed sunt modo apparentiae repraesentativae pugnarum spiritualium. Quando falsa acriter pugnant contra vera, tunc quandoque e caelo apparet splendor aut fulgur ensis utrinque se vibrantis, ex quo magnus terror; quo dissipantur illi qui ex falsis pugnant.

[19] Ex eo patet quid intelligitur per haec apud Ezechielem,
“Exhorrescent cum volare fecero gladium meum praeter facies eorum, ut trepident ad momenta propter animam suam” (xxxii. 10-12);
et apud eundem,
“Propheta et dic,… gladius exacutus est, etiamque expolitus,… ut sit ei splendor ut colliquescat cor ah, factus est in fulgur” (xxi. 14-20, 33 (B.A. 9, 10, 15)).
Quod inde tantus terror sit, est quia ferrum, ex quo ensis, significat verum in ultimis, ac splendor et fulgur est ex luce caeli et ejus vibratione super eum: lux caeli est Divinum Verum procedens a Domino; Divinum Verum ita incidens in illos qui in falsis sunt terrorem incutit.

[20] Exinde quoque patet quid significatur per quod, ejecto Adamo,
“Ab oriente Edenis habitare facti sint cherubi, et flamma gladii hinc inde vertentis et vibrantis se ad custodiendum vitam ad arborem vitae” (Gen. iii. 24);
per “arborem vitae” significatur amor caelestis, qui est amor in Dominum; per “cherubos” custodia; per “flammam gladii hinc inde vertentis se” terrifica abactio et rejectio omnium qui in falsis sunt; “oriens Edenis” est ubi praesentia Domini est in illo amore: significatur itaque per illa, quod omnis aditus clausus sit ad agnoscendum solum Dominum (ei) qui non vitam amoris vivit. Quod per “gladium significetur falsum, patet manifeste apud Ezechielem, ubi de principe Tyri hoc dicitur,
“Evaginabunt gladios super pulchritudinem sapientiae tuae” (xxviii. 7);
per “principem Tyri” significatur intelligentia quae ex cognitionibus veri; quia illa exstinguitur per falsa, ideo dicitur “super sapientiam,” quod non dici posset nisi per “gladios” intelligerentur falsa.

132. (Vers. 13.) “Novi opera tua.” – Quod significet amorem et fidem, constat ex illis quae supra (n. 98 et 116) ostensa sunt.

133. “Ubi habitas.” – Quod significet inter quos nunc vivit, constat ex significatione “habitare,” quod sit vivere. Quod “habitare” in sensu spirituali sit Vivere, est quia habitationes in mundo spirituali sunt omnes distinctae secundum vitas ac vitae differentias (ut constare potest ex illis quae in opere De Caelo et Inferno, De Societatibus in Caelo, n. 41-50 et n. 205, ostensa sunt: inde est quod in Verbo per “habitare” significetur vivere. Quod “habitare” sit vivere, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 1293, 3384, 3613, 4451, 6051: quod “cohabitare” sit concordem vitam agere, n. 6792. Quod “habitationes” in Verbo significent illa quae mentis sunt, ita quae intelligentiae et sapientiae, ex quibus vita homini, n. (1)7719, 7910. Quod “urbes” dicantur de veris doctrinae, “habitatores” de bono vitae, n. 2268, 2451, 2712. “Habitare in medio eorum,” cum de Domino, quod sit praesentia Ipsius et influxus in vitam amoris et fidei, n. 10153. “Habitaculum Domini” quod sit caelum, n. 8269, 8309. Quod “habitaculum tentorii” apud filios Israelis repraesentaverit et significaverit caelum, n. 9481, 9594, 9632).

134. “Ubi thronus satanae.” – Quod significet ubi regnant omnia falsa, constat ex significatione “ubi thronus,” quod sit ubi regnat, nam per “thronum” significatur regnum; ex significatione “satanae,” quod sint inferna ubi et unde omnia falsa (de qua supra, n. 120). Multis in locis in Verbo memorantur “throni;” et per illos in sensu spirituali significatur Judicium ex Divinis veris, et in supremo sensu regnum spirituale Domini, ubi Divinum Verum plus quam Divinum Bonum Domini recipitur (videatur n. 2129, 5313, 5315, 6397, 8625); sed quia “thronus” nominatur hic in opposito sensu, supersedetur nunc e locis e Verbo id ostendere; ostendetur in sequentibus.

135. “Et tenes nomen meum.” – Quod significet agnitionem Divini in Humano Domini ac omnia amoris et fidei in Ipsum, constat ex illis quae supra de significatione “nominis” Jehovae, Domini et Jesu Christi (n. 102) ostensa sunt. Quod per “nomen Domini” in Verbo primario intelligatur agnitio Divini in Humano Ipsius, est quia inde sunt omnia amoris et fidei: non enim aliunde procedunt Divina bona quae amoris et Divina vera quae sunt fidei quam a solo Domino; et ea non influere possunt apud hominem, nisi cogitet de Divino Domini cum simul de Humano Ipsius; Divinum Ipsius nec est separatum ab Humano, sed est in Humano (videatur supra, n. 10, 26, 49, 52, 77, 97, 113, 114). Asseverare possum ex omni experientia de spirituali mundo, quod nemo sit in veris fidei et in bonis amoris nisi qui cogitat de Divino Domini simul cum de Humano Ipsius; ut et quod nemo sit spiritualis seu angelus nisi in illa cogitatione et tunc agnitione fuerit in mundo. Homo debet conjungi Divino suo fide et amore, ut possit salvari; et omnis conjunctio est cum Domino, et conjungi solum Humano Ipsius et non simul Divino non est conjunctio; nam Divinum salvat, non Humanum absque Divino. (Quod Humanum Domini sit Divinum, videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. 280-310.)

136. “Et non negasti fidem (meam).” – Quod significet constantiam in veris, constat ex significatione “non negare,” cum de fide, quod sit constans esse (nam qui constans est, non negat); et ex significatione “fidei,” quod sint vera, quoniam verum est fidei et fides est veri. Sunt duo quae faciunt vitam hominis spiritualem, amor et fides; omne bonum se refert ad amorem et omne verum ad fidem; sed verum tantum est fidei apud hominem quantum trahit ex bono amoris, quoniam omne verum est ex bono, est enim forma ejus, et omne bonum est esse veri; bonum enim cum formatur, ut appareat menti et per mentem in loquela, vocatur verum; inde dictum est quod bonum sit esse veri. (Sed de his plura videantur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 11-27, tum 28-35, 54-64, 108-122.)

137. “Et in diebus in quibus Antipas martyr meus fidelis, qui occisus apud vos.” – Quod significet in eo tempore et statu quo odio habentur omnes qui Dominum Humanum Domini profitentur, constat ex significatione “diei” quod sit tempus et status (de qua n. 23, 488, 493, 893, 2788, 3462, 3785, 4850, 10656); inde “in diebus in quibus,” significat in eo tempore et statu: ex significatione “Antipatis martyris mei fidelis,” quod sint qui profitentur Divinum Humanum Domini (de qua sequitur); et ex significatione “occidi,” quod sit odio haberi. Quod “occidi” sit odio haberi, est quia qui odio habet is perpetuo occidit, non aliud gerit animo ac vult quam occidere, et quoque occideret nisi inhiberent leges; hoc latet in odio; quapropter qui odio habet proximum, in altera vita, quando ei vincula externa auferuntur, continue spirat necem alterius; hoc mihi testatum factum est multa experientia.

[2] Quod “Antipas martyr fidelis” significet illos qui odio habentur propter agnitionem Divini Humani Domini, est quia Antipas quidam eo tempore ideo occisus est; quapropter per illum intelliguntur omnes qui ideo odio habentur: sicut per “Lazarum,” qui projectus ad vestibulum divitis et desideravit saturari micis ex mensa ejus cadentibus, intelliguntur omnes quos Dominus amat quia desiderant vera ex affectione spirituali (videatur supra, n. 118). Quod Dominus amaverit quendam dictum Lazarum, quem etiam exsuscitavit a mortuis, patet apud Johannem (cap. xi. 3, 5, 36); et quod accubuerit cum Domino ad mensam (cap. xii.); propterea “Lazarus” dictus est a Domino, qui voluit saturari micis cadentibus e mensa divitis, per quod significatur desiderium ad vera ex affectione spirituali (ut supra, n. 118, ostensum est). Sicut nominatus est “Lazarus” propterea, ita “Antipas” quia martyr factus ob nomen Domini, hoc est, ob agnitionem Divini Humani Ipsius.

[3] Quod illi odio habeantur ab omnibus illis qui non cogitant de Divino Domini simul cum de Humano Ipsius, non Sciri potest ex illis qui in mundo sunt, sed ex iisdem in altera vita; omnes illi ibi flagrant tanto odio contra illos qui solum Dominum adeunt ut paucis describi non possit; nihil potius cupiunt quam occidere illos. Causa est, quia omnes qui in infernis sunt, contra Dominum sunt, et omnes qui in caelis sunt, cum Domino sunt; et illi qui ab ecclesia sunt, et non agnoscunt Divinum Domini in Humano Ipsius, unum agunt cum infernis; inde est illis tantum odium. Illis saepius dictum est quod male faciant, quia sciunt ex Verbo,
Quod Domino sit omnis potestas in caelis et in terris (Matth. xxviii. 18);
ita quod sit Deus caeli et terrae:
Tum quod Ipse sit via, veritas et vita, et quod nemo veniat ad Patrem nisi per Ipsum (Joh. xiv. 6);
Ut et quod qui videt Dominum videat Patrem, quia Ipse in Patre et Pater in Ipso (Joh. xiv. 7-11);
Et quod nemo speciem Patris viderit, nec vocem Ipsius audiverit; et quod solus Dominus qui in sinu Ipsius, et qui unum cum Illo (Joh. |i|. 18; cap. v. 37;)
(Praeter plura):
quibus auditis avertunt se, non enim possunt negare; sed offenduntur, et spirant usque necem omnium profitentium Dominum, ut prius, ex causa quia odium illis est insitum (videatur supra, n. 114).

[4] Quod illi odio habituri sint omnes propter Dominum, praedixerat Dominus quibusdam in locis: – Ut apud Matthaeum,
In consummatione saeculi “tradent vos in afflictionem, et occident vos, et eritis odio habiti ab omnibus (gentibus) propter nomen meum” (xxiv. 9, 10);
Apud Johannem,
Jesus dixit, “Si mundus vos odit, scite quod Me prius quam vos oderit:… si Me persecuti sunt, etiam vos persequentur;… haec omnia facient Vobis propter nomen meum” (xv. 18-25);
et praeter haec videantur loca supra (n. 122) ex Verbo allata. Haec dicta sunt, ut sciatur quod per “Antipas martyr meus fidelis, qui occisus apud vos,” intelligantur qui odio habentur quia Divinum Humanum Domini profitentur.

138. “Ubi habitat satanas.” – Quod significet ab illis qui in doctrina omnium falsorum sunt, constat ex illis quae supra (n. 120 et 134) allata et ostensa sunt. In praecedentibus describitur inter quos sunt qui in tentationibus, nempe quod sint inter illos qui in omnis generis falsis sunt. Homo enim quoad corpus suum est cum hominibus in mundo naturali, at quoad cogitationes et intentiones est cum spiritibus in mundo spirituali. Quando in tentationem spiritualem venit, tunc est inter illos spiritus qui in falsis sunt; hi cogitationes ejus ligant, et tenent illas sicut vinctas in carcere, et continue infundunt scandala contra vera fidei, et evocant mala vitae ejus; sed Dominus continue tutatur hominem influendo ab interiori, et sic tenet hominem in constantia resistendi; tales sunt tentationes spirituales. Quod homo qui in tentationibus est inter spiritus qui in falsis sunt, intelligitur per haec in hoc versu, “Novi ubi habitas, ubi thronus satanae;” et quoque per haec, “Et in diebus in quibus Antipas martyr meus fidelis occisus apud vos, ubi habitat satanas:” et constantia resistendi intelligitur per haec, “Tenes nomen meum, et non negasti fidem meam.” Sed in tentationes spirituales non alii immittuntur, quam qui agnoscunt Divinum Domini in Humano Ipsius, et in affectione veri spirituali sunt; reliqui sunt naturales homines, qui non tentari possunt. (Sed de Tentationibus videantur quae in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 187-201, ostensa sunt.)

139. (Vers. 14.) “Sed habeo adversus te pauca.” – Quod significet quod cavendum sit, constat a sequentibus, nam ibi dicitur a quibus cavendum (est).

140. “Quod habeas illic tenentes doctrinam Balaam, qui docebat Balacum objicere scandalum coram illis Israelis. – Quod significet illos qui quoad intellectum illustrati sunt et docent vera, sed usque amant dolo perdere illos qui ab ecclesia, constat ex historicis Verbi de Bileamo et Balaco in sensu spirituali intellectis, quae prius memoranda sunt. Bileamus ex Pethor Mesopotamiae erat praestigiator, et ideo vocatus a Balaco rege Moabi ut malediceret populo Israelitico; sed hoc inhibuit Jehovah, et dedit ei loqui prophetice: sed usque postea consuluit Balaco perdere illum populum dolo, abducendo illum a cultu Jehovae ad cultum Baalpeoris. Inde nunc per “Bileamum” intelliguntur illi qui quoad intellectum illustrati sunt et docent vera, sed usque amant dolo perdere illos qui ab ecclesia. Quod Bileamus praestigiator fuerit, constat ex his apud Mosen,
“Iverunt seniores Moabi et seniores Midianis ad Bileamum, et praestigiae in manu eorum” (Num. xxii. 7);
“Cum videret Bileamus quod bonum in oculis Jehovae benedicere Israeli, non ivit sicut prioribus vicibus obviam divinationibus” (Num. xxiv. 1);
et apud Josuam,
“Bileamum filium Beoris praestigiatorem occiderunt filii Israelis gladio super confossos eorum” (xiii. 22).
Quod vocatus sit a Balaco rege Moabi ad maledicendum populo Israelitico, videatur Num. xxii. 5, 6, 16, 17; Deutr. xxiii. 4, 5 (B.A. 3, 4);
sed quod Jehovah hoc inhibuerit, ac dederit ei loqui prophetice, Num. xxii. 9, 10, 12, 20; cap. xxiii. 5, 16.
Prophetica quae locutus est, videantur Num. xxiii. 7-15, 18-24; cap. xxiv. 5-9, 16-19, 20-24;
quae omnia sunt vera, quia dicitur quod
“Jehovah posuerit verbum in “ejus” (Num. (1)xxiii. 5, 12, 16).

[2] Quod postea consuluerit Balaco perdere populum Israeliticum dolo, abducendo a cultu Jehovae ad cultum Baalpeoris, patet ab his apud Mosen,
“In Schittim coepit populus scortari cum filiabus Moabi, et Vocarunt populum ad sacrificia deorum suorum; comedit populus et incurvavit se diis (2)earum, imprimis adjunxit se (Israel) Baalpeori;… ideo occisi sunt” ab Israele “viginti quatuor millia” (Num. xxv. 1(-3), 9, 18);
Occiderunt Bileamum inter Midianitas; et filii Israelis captivas duxerunt omnes feminas ex Midianitis, quod erat “ex consilio Bileami ad tradendum illos praevaricationi contra Jehovam per negotium Peoris” (Num. xxxi. (8, 9,) 16).
Quod per “Bileamum” intelligantur qui quoad intellectum illustrati sunt et docent vera, sequitur ex nunc ostensis; nam locutus est prophetice vera de Israele et quoque de Domino: quod quoque de Domino, videatur in prophetia ejus, Num. xxiv. 17; loqui prophetice de Israele, non est de populo Israelitico, sed de ecclesia Domini quae per “Israelem” significatur. Illustrationem intellectus sui etiam ipse describit his verbis,
“Dictum Bileami filii Beoris, dictum Viri aperti oculos, dictum audientis verba Dei,… qui procidit et revelatus oculos” (Num. xxiv. 3, 4, 15, 16);
“apertus oculis” et “revelatus oculos” est illustratus quoad intellectum; “oculi” enim in Verbo significant intellectum (videatur n. 2701, 4410(-)4421, 4523-4534, 9051, 10569).

[3] Quod per “bileamum” simul intelligantur qui amant dolo perdere illos qui ab ecclesia, etiam patet ex supra ostensis; et praeterea continue, cum equitavit super asina, meditatus est praestigiis uti ad perdendum filios Israelis; et cum hoc non potuit aggredi per maledictiones, consuluit Balaco perdere illos vocando ad sacrificia deorum ejus, et scortando cum filiabus Moabi; per “filios Israelis,” quos perdere voluit, significatur ecclesia, quoniam apud illos ecclesia instituta fuit (videatur n, 6426, 8805, 9340).

[4] Arcanum de asina super qua Bileamus equitavit, quae ter deflexit e via ex viso angelo cum ense evaginato, et quod locuta sit ad Bileamum, velim hic paucis explicare. Bileamus cum equitavit super asina, continuo meditatus est praestigias contra filios Israelis; lucrum quo honoraretur in animo ejus erat; quod etiam patet ex his ejus verbis,
“Non ivit sicut prioribus vicibus obviam divinationibus” (Num. xxiv. 1):
corde etiam praestigiator erat; quare cum ex se, non aliud cogitavit. Per “asinam” super qua equitatur, in sensu spirituali Verbi significatur intellectuale illustratum; quapropter equitare super asina seu mula erat insigne summi judicis et regis (videatur supra, n. 31(b), et in Arcanis Caelestibus, n 2781, 5741, 9212). Angelus cum ense evaginato significat Divinum Verum illustrans et pugnans contra falsum (videatur etiam, supra, n. 131 (a)). Inde per quod “asina ter deflexerit e via,” significatur quod intellectus illustratus non concordaret cum cogitatione praestigiatoris, quod etiam intelligitur per quod angelus dixit ad Bileamum,
“Ecce ego exivi in adversum, quia mala est via coram me” (Num. xxii. (1)32);
per “viam” in sensu spirituali Verbi significatur id quod homo ex intentione cogitat (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 479, 534, 590: et in opusculo De Ultimo Judicio, n. 48); quod detentus sit a cogitatione et intentione praestigiis utendi per timorem mortis, patet ab angeli dictis ad illum,
“Nisi asina declinasset coram me, utique etiam nunc te occidissem” (Num. xxii. 33).

[5] Auditum a Bileamo sicut asina locuta sit ad illum; sed usque non illa locuta est, verum audita est loquela sicut ab illa: quod ita sit, per vivam experientiam mihi saepius ostensum est; datum est audire equos sicut loquentes, quod tamen non erat ab illis sed sicut ab illis: cum Bileamo actualiter ita factum est, ob causam ut describeretur historia illa in Verbo propter sensum internum in singulis, in quo describitur quomodo Dominus tutatur illos qui in veris et bonis sunt, ne laedantur a talibus qui loquuntur quasi ex illustratione, et tamen animum et intentionem seducendi gerunt. Qui credit quod Bileamus potuisset laedere filios Israelis per praestigias, multum fallitur; nam praestigiae nihil quicquam valuissent contra illos; quod etiam ipse Bileamus fatetur, dicendo,
“Non valet divinatio contra Jacobum, nec praestigiae contra Israelem” (Num. xxiii. 23).
Quod Bileamus seducere potuisset illum populum dolo, erat causa quia populus ille talis fuit corde; Jehovam modo ore colebant sed Baalpeorem corde; et quia tales erant, ideo hoc permissum fuit.

[6] Praeterea sciendum est quod homo possit in illustratione esse quoad intellectum, tametsi in malo est quoad voluntatem; facultas enim intellectualis separata est a facultate voluntaria apud omnes qui non regenerati sunt, at solum apud illos qui regenerati sunt unum agunt: intellectus enim est scire, cogitare, et loqui vera; voluntatis autem est velle illa quae intelligit, et ex voluntate seu amore facere illa: dissidentia utriusque apparet manifeste apud spiritus malos; quando illi convertuntur ad bonos spiritus, etiam intelligunt vera et quoque agnoscunt illa, paene sicut illustrati forent; ast ut primum se convertunt ab illis, redeunt ad voluntatis suae amorem, et nihil veri vident, immo negant illa quae audiverunt (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 153, 424, 455).

[7] Quod intellectus in illustratione possit esse, datum est homini propter reformationem: in voluntate enim hominis residet omne malum, tam in quod nascitur, quam in quod semet introducit; et voluntas non emendari potest, nisi homo sciat et per intellectum agnoscat vera et bona, et quoque falsa et mala; alioquin non potest haec aversari et illa amare. (Plura de Voluntate et Intellectu videantur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. (1) 28-35.)

141. “Edere idolothyta et scortari.” – Quod significet ut imbuant mala et inde falsa, constat ex significatione “edere,” quod sit appropriare sibi et consociari (de qua n 2187, 2343, 3168, 3513, 5643, 8001), ita quoque imbuere; ex significatione “idolothytorum,” quae sunt quae sanctificata sunt idolis, quod sint mala omnis generis (de qua sequitur); et ex significatione “scortari,” quod sit falsificare vera (de qua etiam sequitur). Quod Bileamus consuluerit Balaco ut invitaret filios Israelis ad sacrificia deorum ejus, constat ex illis quae in praecedente articulo ostensa sunt, et ex his apud Mosen,
“Consedit Israel in Schittim, ubi coepit populus scortari cum filiabus Moabi; (2)vocarunt enim populum ad sacrificia deorum suorum, et comedit populus, et incurvavit se diis (3)earum; imprimis adjunxit se populus Baalpeori; ideo accensa est ira Jehovae contra Israelem,… et occisi sunt quatuor et viginta millia” (Num. xxv. 1-3, 9).
Fuerat ex statutis ubi sacrificia instituta sunt, quod ex sacrificiis, imprimis eucharisticis, aliqua adolerentur super altari, et aliqua comederentur in loco sancto; ipsa “sacrificia” significabant cultum ex amore et fide, et “comessationes” appropriationes boni illius. (Quod “sacrificia” significaverint omnis cultus ex bono amoris et fidei, videatur n. 923, 6905, 8680, 8936, 10042; et quod “comessationes” appropriationem boni, n. 10109.) Quia Comessationes ex sanctificatis Jehovae significabant appropriationem boni, inde comessationes ex sacrificiis quae pro diis gentium erant, et “idolothyta” vocabantur, significabant appropriationem mali.

[2] Quod “scortari” in sensu spirituali significet imbuere falsa, tum quoque falsificare vera, constat ex pluribus locis in Verbo. Simile significabatur per scortationes filiorum Israelis cum filiabus Moabi; omnia enim historica in Verbo involvunt spiritualia et significant illa (ut constare potest ab explicationibus super Genes in et Exodum, quae Arcana Caelestia vocantur). Et quia comessationes filiorum Israelis ex idolothytis et scortationes eorum cum filiabus Moabi talia quoque involvebant, nam quae significant involvunt, ideo mandatum est ut capita populi suspenderentur Jehovae coram sole, et ideo Pinchasus filius Eleazaris transfodit in lupanari virum ex Israele et feminam Midianitiden, propter quod etiam benedictus est; et ideo quoque occisi sunt ex Israele ad viginti quatuor millia (videatur Num. xxv. 1 ad fin.). Tales poenae et tales plagae nequaquam ob solam comessationem ex idolothytis, et scortationem cum feminis alius gentis, potuissent ex mandato fieri, nisi involvissent nefanda contra caelum et ecclesiam, quae non exstant in litterali sensu Verbi, sed solum in ejus sensu spirituali. Nefanda illa quae involvebantur, erant, quod profanarent simul bona et vera ecclesiae; quod erat, ut supra dictum est, appropriatio mali et falsi.

[3] Quod “adulteria” et “scortationes” talia involvant constat ex plurimis locis in Verbo ubi illa memorantur, ex quibus manifeste patet quod per illa significentur adulterationes boni et falsificationes veri; ut in his sequentibus: – Apud Ezechielem,
Hierosolyma “confisa es pulchritudini, et scortata es ob famam tuam, adeo ut effuderis scortationes tuas super omnem transeuntem. …Scortata es cum filiis Aegypti Vicinis tuis, magnis carne; ac multiplicasti scortationem tuam. …Scortata es cum filiis Aschuris, cum satietas tibi nulla, cum quibus scortata es. Multiplicasti scortationem tuam usque ad terram negotiationis chaldaeam Mulier adultera sub Viro suo accipit alienos. (1)Omnes meretricibus suis dant mercedem, tu vero dedisti mercedes omnibus amasiis tuis, et remunerasti eos, ut veniant ad te in circuitu in scortationibus tuis. …Quare, meretrix, audi verbum Jehovae” (xvi. 15, 26, 28, 29, 32, 33, 35, seq.):
quis non videre potest quod hic per “scortationes” non intelligantur scortationes in sensu communi naturali? agitur enim de ecclesia, ubi omnia vera Verbi falsificata sunt; haec sunt quae per “scortationes” intelliguntur, nam “scortationes” in spirituali sensu seu scortationes spirituales non aliud sunt quam falsificationes veri. “Hierosolyma” ibi est ecclesia; “filii Aegypti” cum quibus scortata est sunt scientifica et cognitiones omnis generis, sinistre applicata ad confirmandum falsa; “filii Aschuris” sunt ratiocinationes ex illis; “terra negotiationis Chaldaea” est profanatio veri; “mercedes” quas dedit amasiis suis sunt venditationes falsorum; ex adulteratione boni per falsificationes veri vocatur illa ecclesia “mulier adultera sub viro suo.”

[4] Apud eundem,
“Duae mulieres, filiae unius matris, scortatae sunt in Aegypto; in adolescentia sua scortatae sunt scortata est” una “sub Me, et dilexit amasios Assyrios propinquos;… dedit scortationes suas super illis;… attamen scortationes suas in Aegypto non deseruit.” …Altera “corrupit amorem suum plus quam illa, et scortationes suas supra scortationes sororis addidit ad scortationes amavit Chaldaeos; …venerunt ad illam filii Babelis ad concubitum amorum, et polluerunt eam per scortationem suam” (xxiii. 2, 3, 5, (1)7, 8, 11, 14, 16, 17, seq.):
quod per “scortationes” hic similiter intelligantur scortationes spirituales, a singulis patet. “Duae mulieres, filiae unius matris,” sunt binae ecclesiae Israelitica et Judaica; “scortationes” cum “Aegyptiis,” “Assyriis” et “Chaldaeis” similia hic significant quae mox supra; “concubitus amorum cum filiis Babelis” est profanatio boni.

[5] Apud Jeremiam,
“Scortata es cum sociis multis,… profanasti terram scortationibus tuis et malitia tua. …Num vidisti quae fecit aversa Israel? Abiens haec super omnem montem altum, et sub omni arbore viridi, et scortabaris ibi: …etiam perfida Jehudah abivit et scortata est, adeo ut a voce scortationis suae profanaverit terram; moechata est cum lapide et ligno” (iii. (|1|,) 2, 6, 8, 9):
“Israel” est ecclesia quae in vero, “Jehudah” ecclesia quae in bono, has enim binas ecclesias repraesentaverunt; falsificationes veri significantur per “scortationes Israelis,” et adulterationes boni per “scortationes Jehudae;” “abire in omnem montem altum, et sub omni arbore viridi et scortari,” est inquirere omnes, cognitiones boni et veri, etiam ex Verbo, ac falsificare; “moechari cum lapide et ligno,” est pervertere et profanare omne verum et bonum, “lapis” significat verum, et “lignum” bonum.

[6] Apud eundem,
“Discurrite per plateas Hierosolymae,… et quaerite in vicis ejus, si inveniatis virum, si sit faciens judicium, quaerens veritatem;… cum saturavi eos scortati sunt, et domum meretricis turmatim venerunt” (v. 1, 7):
“discurrere plateas et quaerere in vicis Hierosolymae,” est videre et explorare in ecclesiae istius doctrinalibus, nam “Hierosolyma” est ecclesia, ac “plateae” et “vici” sunt doctrinalia; “si inveneritis virum, si sit faciens judicium, quaerens veritatem,” est num aliquid ibi verum sit; “cum saturavi eos scortati sunt,” est quod cum vera illis revelata sunt falsificaverint ea; ecclesia talis quoad doctrinam est “domus meretricis” in quam “turmatim veniunt.”

[7] Apud eundem,
“Adulteria tua, hinnitus tui, scelus scortationis tuae, super collibus in agro vidi abominationes tuas; vae tibi Hierosolyma, non mundaberis” (xiii. 27):
“hinnitus” sunt profanationes veri, quia “equus” significat intellectuale ubi verum; “colles in agro” sunt bona veri in ecclesia, quae perversa sunt.

[8] Apud eundem,
“In prophetis Hierosolymae vidi obfirmationem horrendam, adulterando et eundo in mendacio” (xxiii. 14).
Apud eundem,
“Fecerunt stultitiam in Israele, et moechati sunt cum uxoribus sociorum suorum, et locuti sunt verbum (1)meum in nomine meo mendaciter” (xxix. 23):
“adulterare” et “moechari” hic manifeste pro pervertere vera; “prophetae” significant illos qui docent vera ex Verbo, nam dicitur “adulterando et eundo in mendacio,… et locuti verbum meum mendaciter;” “mendacium” in Verbo significat falsum.

[9] Apud Mosen,
“Filii vestri erunt pascentes in deserto quadraginta annis; et portabunt scortationes (2)vestras usque dum consumuntur corpora eorum in deserto” (Num. xiv. 33):
quod filii Israelis non portaverint scortationes, et ideo consumpti fuerint in deserto, sed quia respuerunt caelestia vera, constat ex eo, quod hoc dictum sit illis quia intrare non voluerunt in Terram Canaanem, sed redire in Aegyptum; per “Terram Canaanem” significatur caelum et ecclesia cum ejus veris, et per “Aegyptum” significantur illa falsificata et versa in magica.

[10] Apud Micham,
“Omnia sculptilia ejus contundentur, et omnes mercedes meretriciae comburentur igne; et omnia idola ejus ponam in Vastitatem, nam ex mercede meretricis congregavit; ideo usque in mercedem meretricis revertentur” (i. 7):
“sculptilia” et “idola” significant falsa quae ex propria intelligentia; “mercedes meretriciae” sunt cognitiones veri et boni quas applicuerunt falsis et malis et sic perverterunt.

[11] Apud Hoscheam,
Locutus est Jehovah ad Prophetam, “Accipe tibi mulierem scortationum et liberos scortationum, quia scortando scortatur terra a post Jehovam” (i. 2):
per hoc repraesentatum est qualis ecclesia erat, quod nempe tota in falsis.

[12] Apud eundem,
“Peccarunt Mihi; gloriam eorum in ignominiam convertam;… scortabantur,… quia Jehovam dereliquerunt…; scortatio, Vinum et mustum occupavit cor;… scortantur filiae vestrae, et nurus vestrae adulterantur” (iv. 7, 10, 11, (13)):
“scortatio, vinum et mustum” sunt falsificata vera; “scortatio” est ipsa falsificatio, “vinum” est falsum interius, “mustum” est falsum exterius; “filiae quae scortantur” sunt bona veri perversa; “nurus quae adulterantur” sunt mala conjuncta falsis inde.

[13] Apud Esaiam,
“Fiet a fine septuaginta annorum Visitabit Jehovah Tyrum, ut redeat ad mercedem meretriciam suam, et scortetur cum omnibus regnis terrae super faciebus orbis; tandem erit mercatura ejus (et merces meretricia ejus) sanctum Jehovae” (xxiii. 17, 18):
“Tyrus” in Verbo est ecclesia quoad cognitiones veri et boni; “merces meretricia” sunt eaedem applicatae malis et falsis pervertendo; “mercatura ejus” est venditatio earum; “scortari cum omnibus regnis terrae” est cum omnibus et singulis veris ecclesiae; quod “mercatura et merces meretricia futura sit sanctum Jehovae,” est quia per illas significantur cognitiones veri et boni ab illis applicatae falsis et malis: et homo per ipsas cognitiones in se spectatas potest sapere; nam cognitiones sunt media sapiendi, et quoque sunt media insaniendi; sunt media insaniendi cum falsificantur per applicationes ad mala et falsa: simile significatur per illud, quod per quod
Facerent sibi amicos ex injusto mammone (Luc. xvi. 9);
et per quod mandatum
Ut mutuo acciperent ab Aegyptiis aurum, argentum et Vestes, et eis auferrent (Exod. iii. 22; cap. xii, 35, 36);
per “Aegyptios” enim significantur scientifica omnis generis, quibus usi sunt ad falsificandum vera.

[14] Apud Mosen,
“Exscindam… animam quae respicit ad pythones et ad hariolos, ad scortandum post illos” (Levit. xx. 5(, 6));
apud Esaiam,
“Intrat pacem,… ambulat in rectitudine; vos autem accedite filii praestigiatricis, semen adulteri, et scortata est” (lvii. (2,) 3);
apud Nahum,
“Vae urbi sanguinum, tota in mendacio”… eques ascendit, et splendor gladii, et fulgur hastae, multitudo confossorum,… prae multitudine scortationum scorti, magistrae praestigiarum, vendentes gentes per scortationes suas” (iii. 1, 3, 4);
apud Mosen,
Non pangendum est foedus cum habitatoribus terrae, ne Scortentur filii et filiae post deos eorum (Exod xxxiv. (15,) 16);
apud eundem,
“Ut recordemini omnium praeceptorum Jehovae et faciatis ea, nec investigetis post cor vestrum, et post oculos vestros, post quos vos scortari soletis” (Num. xv. 39);
in Apocalypsi,
Babylon “a vino irae scortationis potavit omnes gentes” (xiv. 8);
Angelus dixit, “Monstrabo judicium meretricis magnae, sedentis super aquis multis, cum qua scortati sunt reges terrae” (xvii. 1, 2);
Babylon “ex vino furoris scortationis suae potavit omnes gentes, et reges terrae cum ea scortati sunt” (xviii. 3);
“Judicavit meretricem magnam, quae corrupit terram scortatione sua” (xix. 2).
Quod in his locis per “scortationes” intelligantur falsificationes veri, patet.

[15] Quia talia per “scortationes” et “adulteria” significantur, et quoque talia per illa significantur in caelo, ideo in EccleSia Israelitica, quae erat ecclesia repraesentativa, in qua omnia significabant, sequentia mandata sunt:
Quod non esset meretrix et scortator in Israele (Deutr. xxiii. 18 (B.A. 17));
Quod vir, qui adulterium commiserit cum uxore viri, et qui adulterium commiserit cum uxore socii, occidendo occideretur (Levit. xx. 10);
Quod donum meretricium non inferretur in domum Jehovae, quocunque voto (Deutr. xxiii. 19 (B.A. 18));
Quod filii Aharonis non acciperent meretricem in uxorem, neque mulierem repudiatam a viro suo. Quod summus sacerdos in uxorem acciperet virginem. Quod filia sacerdotis, si profanaverit se scortando, igne combureretur (Levit. xxi. 7, 9, 13, 14;)
(Praeter plura).

[16] Quod scortationes et adulteria talia involvant, ex multa experientia in altera vita testatum factum est: sphaerae ex spiritibus qui tales fuerunt, manifestarunt illa; ex praesentia spirituum qui confirmarunt apud se falsa, et applicuerunt vera ex sensu litterae Verbi ad confirmanda illa, sphaera scortationis nefanda exhalat. Omnibus gradibus prohibitis (de quibus (1)Levit. xx. 11-21), correspondent tales sphaerae, cum differentia secundum applicationem verorum ad falsa, et secundum conjunctionem falsorum cum malis, imprimis cum malis scaturientibus ex amore sui (de quibus plura videantur in opere De Caelo et Inferno, n. 384-386).

142. (Vers. 15.) “Ita habes tu tenentes doctrinam Nicolaitarum, quod odi.” – Quod significet illos qui separant bonum a vero seu charitatem a fide, quod est contra Divinum ordinem, constat ex illis quae supra (n. 107) dicta et ostensa sunt, ubi similia. Quibus addendum est, quod qui separant verum a bono seu fidem a charitate, avertant a se omnem influxum caeli in bona quae faciunt, unde bona illorum non sunt bona; influit enim caelum, hoc est, per caelum Dominus, in bonum amoris hominis; quapropter qui rejicit bonum charitatis a doctrina ecclesiae, et loco ejus recipit illa solum quae vocantur fidei, exclusus est e caelo; vera apud illum non habent vitam; ac vita veri, quae est bonum, conjungit; non autem verum absque vita, seu fides absque charitate. (Sed plura de his videantur in Doctrina Novae Hierosolymae, ubi De Charitate, n. 84-107, et De Fide, n. 108-122.)

143. (Vers. 16.) “Resipisce.” – Quod significet dissociationem ab illis, constat ex significatione “resipiscere,” cum de illis quae significantur per “doctrinam Balaam,” et per “doctrinam Nicolaitarum,” quod sit dissociari ab illis. Resipiscentia nec aliud est; nam non est alicui resipiscentia nisi actualiter separet se ab illis a quibus resipuit; et tunc separat se ab illis, cum fugit illa, et aversatur illa. (Quod hoc sit resipiscentia seu paenitentia, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 150-172.)

144. “Sin minus, veniam tibi cito, et pugnabo contra illos romphaea oris mei.” – Quod significet si non, cum visitatio venit, quod dispergentur, constat ex significatione “venire tibi cito,” cum de Domino, quod sit visitatio, de qua sequitur; et ex significatione “romphaeae oris,” quod sit verum pugnans contra falsum, et tunc dispersio falsorum (de qua supra, n. 73 et 131 (a)); hic autem dispersio illorum qui tenent “doctrinam Balaam,” et “doctrinam Nicolaitarum;” hoc est, qui quoad intellectum illustrati sunt et docent vera, et usque amant dolo perdere illos qui ab ecclesia, tum qui separant bonum a vero seu charitatem a fide (de quibus videatur supra, n. 140 et 142). Quod “venire cito” sit visitatio, est quia adventus Domini in Verbo significat visitationem (videatur n. 6895); visitatio est exploratio hominis post mortem qualis est, antequam judicatur.

145. (Vers. 17.) “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.” – Quod significet quod qui intelligit auscultet quid Divinum Verum procedens a Domino docet et dicit illis qui ab ecclesia Ipsius sunt, constat ex illis quae supra (n. 14 et 108) dicta et ostensa sunt, ubi similia verba.

146. “Vincenti dabo (illi) edere de manna abscondito.” – Quod significet “is qui in tentationibus vincunt, jucundum amoris caelestis ex Divino Humano Domini, constat ex significatione “vincentis,” quod sint qui in tentationibus vincunt, nam illi sunt de quibus in Scriptis ad Angelum hujus Ecclesiae agitur (videatur supra, n. 130); ex significatione “dare edere” quod sit appropriari et conjungi per amorem et charitatem (de qua n. 2187, 2343, 3168, 3513, 5643); et quia dicitur “de manna abscondito,” per quod intelligitur Dominus quoad Divinum Humanum; per “edere” de illo hic significatur jucundum amoris caelestis, nam hoc appropriatur a Divino Humano Domini illis qui recipiunt Ipsum amore et fide; et ex significatione “mannae absconditi,” quod sit Dominus quoad Divinum Humanum; quod id sit “Manna” constat ab Ipsius Domini verbis apud Johannem,
“Patres nostri ederunt manna in deserto, sicut scriptum est, Panem e caelo dedit eis quem ederent Panis Dei est qui de caelo descendit et dat vitam mundo:… Ego sum Panis vitae: patres vestri ederunt manna in deserto, et mortui sunt: hic est Panis ille qui e caelo (1)descendit, ut qui edit de eo non moriatur. Ego sum Panis vivus qui e caelo descendi; si quis ederit ex hoc Pane, vivet in aeternum. Panis quem Ego dabo Caro mea est” (vi.31-58).
Quod Ipse Dominus sit qui intelligitur per “Mannam” et “Panem,” Ipse aperte docet, dicit enim, “Ego sum Panis vitae… qui e caelo descendi;” quod sit Dominus quoad Divinum Humanum, etiam docet dicendo, “Panis quem Ego dabo Caro mea est.”

[2] Idem docet Dominus cum instituit Sanctam Cenam,
“Jesus accipiens panem, et benedicens, et dedit discipulis et dixit, Accipite, comedite, hoc est Corpus meum” (Matth. xxvi. 26; Marc. xiv. 22; Luc. xxii. 19);
edere de hoc pane est conjungi Ipsi per amorem, nam “edere” significat appropriari et conjungi, ut supra, et amor est conjunctio spiritualis. Idem hoc significatur per “edere in regno Dei,” apud Lucam,
“Beatus qui edit panem in regno Dei” (xiv. 15);
apud eundem,
“Edetis et bibetis in mensa mea in regno” Dei (xxii. 30);
apud Matthaeum,
“Multi ab oriente et occidente venient, et accumbent cum Abrahamo, Isaco et Jacobo in regno” Dei (viii. 11);
(quod per “Abrahamum,” “Isacum” et “Jacobum” intelligatur Dominus, videatur n. 1893, 4615, 6098, 6185, 6276, 6804, 6847;) et apud Johannem,
“Non operemini cibum qui perit, sed cibum qui permanet…, quem Filius hominis dabit vobis” (vi. 27);
quod “Filius hominis” sit Dominus quoad Divinum Humanum, videatur supra (n. 63).

[3] Quod dicatur “manna absconditum,” est quia jucundum amoris caelestis, quod accipiunt illi qui per amorem conjuncti sunt Domino, prorsus ignotum est illis qui in amore non caelesti sunt; et hoc jucundum nemo potest accipere nisi qui Divinum Humanum Domini agnoscit, ex hoc enim illud procedit. Quia hoc jucundum ignotum fuit filiis Israelis in deserto, ideo vocabant illud “man,” ut constat apud Mosen:
“Dixit Jehovah Mosi, Ecce ego faciam ut pluat vobis panis ex ipso caelo;… et mane fuit stratus ros circa ipsa castra; cumque elevasset se stratus ille ros, ecce in superficie ipsius deserti tenue rotundum quod videntes dicebant, Man hoc?” (Quid hoc?)… “Dixit Moses eis, Hic est panis ille quem dat vobis Jehovah ad comedendum… Et vocavit domus Israelis nomen ejus Man” (Exod. xvi. 3 ad fin.);
et apud eundem,
Jehovah cibavit te “manna, quod non noveras, nec noverunt patres tui, ut doceret te quod non per panem solum vivat homo, sed per omne enuntiatum oris Jehovae vivat homo” (Deutr. viii. 3).
Quod hoc jucundum, quod intelligitur per “man,” ignotum fuerit filiis Israelis, erat quia in jucundo corporeo prae aliis gentibus erant; et qui in hoc jucundo sunt, prorsus non scire possunt aliquid de jucundo caelesti. (Quod filii Israelis tales fuerint, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 248.) Jucundum dicitur, ac intelligitur jucundum amoris; nam omne jucundum vitae est amoris.

[4] Quia est jucundum amoris caelestis quod per “edere ex manna abscondito” significatur, ideo id vocatur “panis caelorum” apud Davidem,
“Jehovah praecepit aetheribus desuper, et Ostia caelorum patefecit, et depluere fecit super eos man in cibum, et frumentum caelorum dedit illis” (Psalm. lxxviii. 23, 24);
et alibi,
“Jehovah pane caelorum saturavit eos” (Psalm. cv. 40);
“panis caelorum” dicitur quia depluebat e caelo cum rore; sed in sensu spirituali dicitur “panis caelorum” quia defluit a Domino per caelum angelicum; in hoc sensu non aliud caelum intelligitur, et non alius panis quam qui nutrit animam hominis; quod “panis” hic in hoc sensu intelligendus sit, constat ex ipsis Domini verbis apud Johannem,
“Quod Ipse sit Manna seu Panis qui e caelo descendit (vi. 31-58);”
et apud Mosen,
“Quod Jehovah cibaverit eos manna, ut doceret quod non per panem solum vivat homo, sed per omne enuntiatum oris Jehovae (Deut. viii. 3);
“enuntiatum oris Jehovae” est omne quod procedit ex Domino, et hoc in specie est Divinum Verum unitum Divino Bono (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 13, 133, 139, 140, 284-290).

[5] Hoc jucundum etiam describitur per correspondentias apud Mosen,
Man apparuit “quasi semen coriandri album, et sapor sicut placentae melle subactae” (Exod xvi. 31);
et alibi apud eundem,
“Fecerunt ex eo placentas; sapor ejus erat sicut succi olei” (Num. xi. 7, 8).
Man quod tale esset quoad Visum et saporem, erat quia “semen coriandri album” significat verum ex origine caelesti; “placenta” bonum amoris caelestis; “mel” ejus jucundum externum; “oleum” ipsum illum amorem; et “succus” ejus, ex quo sapor, jucundum ejus internum; “pluvia cum rore,” in quo fuit manna, influxum Divini veri in quo id jucundum. (Quod “semen” significet verum ex origine caelesti, videatur n. 3038, 3373, 10248, 10249; quod “album” dicatur de illo vero, n. 3301, 3993, 4007, 5319. Quod “placenta” significet bonum amoris caelestis, n. 7978, 9992, 9993; quod “oleum” significet ipsum illum amorem, n. 886, 3728, 9780, 9954, 10261, 10269; inde “succus” hujus significat jucundum ejus, quia inde sapor, et “sapor” est jucundum et amoenum, n. 3502, 4791-4805: sed plura de his videantur in explicatione super cap. xvi. Exodi in Arcanis Caelestibus.)

[6] Quod jucundum amoris caelestis significetur per “edere ex manna abscondito,” cum tamen per “Mannam absconditum” significatur Dominus quoad Divinum Humanum, est quia idem est sive dicas Divinum Humanum Domini, sive dicas Divinum Amorem; nam Dominus est Ipse Divinus Amor, et quod ab Ipso procedit est Divinum Bonum unitum Divino Vero; utrumque est Amoris, et quoque est Dominus in caelo; inde edere ab Ipso est conjungi Ipsi, et hoc per amorem ab Ipso. (Sed haec melius intelligi possunt ex illis quae in opere De Caelo et Inferno, n. 13-19, 116-125, 126-140, et quoque in Doctrina Novae Ille Hierosolymae, n. 210-222, 307, dicta et ostensa sunt, quae videantur.)

147. “Et dabo illi calculum album.” – Quod significet sapientiam et intelligentiam, constat ex significatione “calculi albi,” cum a Domino, quod sit receptio ab Ipso et influxus; et quia est receptio et influxus a Domino, est quoque sapientia et intelligentia ab Ipso; nam qui recipiunt a Domino, et apud quos Dominus influit, illi in sapientia et intelligentia sunt. Quod “dare calculum album” illa (1)significet, est quia in judiciis colligebantur suffragia per calculos, sententiae affirmativae per calculos albos, et negativae per calculos nigros; inde per “calculum album” significatur receptio sapientiae et intelligentiae.

148. “Et in calculo nomen novum scriptum quod nemo novit nisi qui accipit.” – Quod significet statum vitae interioris ignotum omnibus praeter illis qui in eo sunt, constat ex significatione “nominis,” quod sit quale status (de qua n. 1754, 1896, 2009, 3237, 3421), hic quale status vitae interioris, quia dicitur “nomen novum quod nemo novit nisi qui accipit;” nam quale status vitae interioris prorsus ignotum est illis qui non in vita interiore sunt; in vita interiore sunt qui in amore in Dominum sunt, et non alii in amore in Dominum sunt quam qui agnoscunt Divinum in Humano Ipsius; (quod amare Dominum sit vivere secundum praecepta Ipsius, videatur n. 10143, 10153, 10578, 10645, 10829;) vita interior est vita spiritualis in qua sunt angeli caeli, vita autem exterior est vita naturalis in qua sunt omnes qui non in caelo sunt; et apud illos qui vivunt secundum praecepta Domini, et agnoscunt Divinum in Humano Ipsius, aperitur mens interior, et tunc homo fit spiritualis; at qui non ita vivunt, nec agnoscunt, manent naturales. (Quod status vitae interioris seu spiritualis sit ignotus omnibus illis qui non in amore caelesti sunt, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 395-414, et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 105, 238.)

[2] Quod “nomen” in Verbo significet quale status, constat ex plurimis locis ibi, quorum aliqua hic, confirmationis causa, velim adducere: – Ut apud Esaiam,
“Tollite in actum oculos vestros, et Videte; quis creavit haec? qui educit in numero exercitum, omnes nomine vocat” (xl. 26);
“omnes nomine vocat” est quod sciat omnes quales sunt, et illis det secundum statum amoris et fidei apud illos. Apud Johannem,
Qui ingreditur per ostium, pastor est ovium; huic aperit janitor, et oves vocem ejus audiunt, et suas oves nomine vocat, et educit eas” (x. 2, 3);
similiter. Apud Esaiam,
“Sic ait Jehovah Creator tuus Jacob, et Formator tuus Israel: Ne timeto, nam redemi te, et vocavi te nomine; Mihi tu” (xliii. 1);
apud eundem,
“Ut cognoscas quod Ego Jehovah, qui vocaveram nomine tuo propter servum meum Jacobum et Israelem electum meum; Vocavi te nomine tuo cum non nosceres Me” (xlv. 3, 4);
“vocavi te nomine tuo,” est quod noverit qualis status ecclesiae, nam “Jacob” et “Israel” sunt ecclesia, “Jacob” ecclesia externi, et “Israel” ecclesia interna.

[3] Apud eundem,
Israel, “si auscultasses praeceptis meis… non excisum neque perditum fuisset nomen ejus coram Me” (xlviii. (18,) 19);
“exscindi et perdi nomen coram Jehovah,” est quale status per quem conjungitur, qui status est status spiritualis illius qui ab ecclesia quae per “Israelem” significatur. Apud eundem,
“Jehovah ab utero vocavit Me, a visceribus matris meminit nominis mei” (xlix. 1);
“meminit nominis mei,” est qualis est. Apud eundem,
“Propter Zionem non tacebo, et propter Hierosolymam non quiescam,… et videbunt gentes justitiam (tuam), et omnes reges gloriam tuam; et vocabitur tibi nomen novum, quod os Jehovae enuntiabit” (lxii. 1, 2);
apud eundem,
“Servis suis Vocabit nomen aliud” (lxv. 15);
“vocare nomen novum” et “nomen aliud,” est dare alium statum vitae, nempe statum vitae spiritualis. Apud Ezechielem,
“Urbs sanguinum,… polluta nomine” (xxii. (2,) 5);
“urbs sanguinum” est doctrina violentiam inferens bono charitatis; quae “polluta nomine” dicitur, cum scatet falsis et inde malis, quae faciunt quale ejus.

[4] Apud Mosen,
“Moses dixit ad Jehovam Tu dixisti, Novi te nomine tuo;… et Jehovah dixit ad Mosen, Etiam verbum hoc quod dixisti faciam, quia novi te nomine” (Exod. xxxiii. 12, 17);
quod “noverit” Mosen “nomine,” est quod noverit qualis est. In Apocalypsi,
“Habes pauca nomina in Sardibus, (1)quae non inquinaverunt vestimenta sua:… vincens hic vestietur vestimentis albis et confitebor nomen ejus coram Patre meo… qui vincit scribam super eum nomen Dei mei, et nomen civitatis Dei mei novae Hierosolymae… et nomen meum novum” (iii. 4, 5, 12);
quod “nomen” hic significet quale status quoad bonum amoris et verum fidei, constare potest. Alibi,
“Quorum non scripta sunt nomina in libro vitae” (Apoc. xiii. 8; cap. xvii. 8);
“nomina scripta in libro vitae,” sunt omnia amoris et fidei ejus, ita omnia vitae spiritualis ejus, qualia sunt. Alibi,
“Videbunt faciem” Dei et Agni, “et nomen Ipsius in frontibus eorum” (Apoc. xxii. 4);
“nomen in frontibus” est status amoris, “frons” enim correspondet amori, et inde significat illum.

[5] Quod “nomen” in Verbo significet quale status hominis, est quia in spirituali mundo quilibet nominatur secundum statum vitae in quo est, ita varie: loquela enim spiritualis non est sicut loquela humana; exprimuntur omnia ibi secundum ideas
de rebus et de personis, ac ideae illae cadunt in voces. (Quod melius constare potest ex illis quae De Loquela Angelorum Caeli in opere De Caelo et Inferno, n. 234-245, ostensa sunt. Porro videatur supra, n. 102 et 135, ubi ostenditur quid “nomen Jehovae,” “Domini” et “Jesu Christi” in Verbo significat.)

149. VERSUS 18-29.
“Et Angelo In Thyatiris Ecclesiae scribe: Haec dicit Filius Dei habens oculos suos tanquam flammam ignis, et pedes suos similes chalcolibano. Novi tua opera et charitatem, et ministerium et fidem, et tolerantiam tuam et opera tua, et ultima plura prioribus. Sed habeo adversus te pauca, quod permittas mulierem Jezabel, dicentem se prophetissam, docere et seducere meos servos scortari et idolothyta edere. Et dedi illi tempus ut resipisceret a scortatione sua, et non resipuit. Ecce Ego conjicio eam in lectum, et moechantes cum illa in afflictionem magnam, si non resipuerint ab operibus suis. Et filios ejus occidam morte, et cognoscent omnes ecclesiae quod Ego sim scrutans renes et corda, et dabo unicuique vestrum secundum opera sua. Vobis autem dico, et reliquis in Thyatiris, quicunque non habent doctrinam hanc, et qui non cognoverunt profunda satanae, ut dicunt, non impono super vos aliud onus. Attamen, quod habetis retinete donec venio. Et vincens et custodiens usque ad finem opera mea, dabo illi potestatem super gentes. Et reget eas virga ferrea, tanquam vasa fictilia confringentur; sicut et Ego accepi a Patre meo. Et dabo illi stellam matutinam. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.”
18. “Et Angelo in Thyatiris Ecclesiae scribe,” significat illos ab ecclesia apud quos internum et externum, seu spiritualis et naturalis homo, unum faciunt (n. 150); “Haec dicit illius (1)hominis,” significat Dominum quoad Divinum Humanum, a quo illud ecclesiae (n. 151); “habens oculos suos tanquam flammam ignis,” significat Divinam Providentiam ex Divino Amore Ipsius, ac Divinam sapientiam et intelligentiam communicatam illis qui in amore et inde fide in Ipsum sunt (n. 152); “et pedes suos similes chalcolibano,” significat ultimum ordinis Divini, quod naturale plenum Divino Amore (n. 153).
19. “Novi opera tua et charitatem,” significat internum eorum qui ab ecclesiam 154); “et ministerium et fidem,” significat bonum et verum ibi (n. 155); “et tolerantiam (tuam),” significat conjunctionem cum externo(, et tunc pugnam) (n. 156); “et opera tua, et ultima plura prioribus,” significat externa inde (n. 157).
20. “Sed habeo adversus te pauca,” significat quod cavendum (n. 158); “quod permittas mulierem Jezabel,” significat jucundum auroris sui et mundi (n. 159); “dicentem se prophetissam, docere et seducere meos servos,” significat quod inde doctrina omnium falsorum (n. 160);” scortari et idolothyta edere,” significat falsificationes veri et adulterationes boni (n. 161).
21. “Et dedi illi tempus ut resipisceret a scortatione sua, et non resipuit,” significat quod qui inde in falsis sunt non se convertant ad vera et per vera (n. 162).
22. “Ecce Ego Conjicio eam in lectum,” significat qnod relinquantur suo naturali homini et ibi doctrinae falsorum (n. 163); “et moechantes cum illa in afflictionem magnam,” significat tentationes graves illis qui se addicant falsis eorum (n. 164); “si non resipuerint ab operibus suis,” significat si non se separent ad illis (n. 165).
23. “Et filios ejus occidam morte,” significat qnod sic falsa exstinguantur (n. 166); “et cognoscent omnes ecclesiae quod Ego sim scrutans renes et corda,” significat agnitionem omnium qui ab ecclesia sunt, quod Dominus solas sciat et exploret exteriora et interiora, ac quae fidei et amoris sunt (n. 167); “et dabo unicuique vestrum secundum opera sua, significat beatum aeternum secundum infernum ejus in externo (n. 168).
24. “Vobis autem dico et reliquis in Thyatiris,” significat omnibus et singulis apud quos infernum conjunctum est externo (n. 169); “quicunque non habet doctrinam hanc,” significat apud quos jucundum externum, quod est jucundum amoris sui et mundi, non dominatur (n. 170); “et qui non cognoverunt profunda satanae, ut dicunt,” significat illaqueationem ad illis (n. 171); “non impono super vos aliud onus,” significat quod hoc solum cavendum sit (n. 172).
25. “Attamen quod habetis retinete donec venio,” significat permanentiam in statu amoris et fidei usque ad visitationem (n. 173).
26. “Et vincens et custodiens usque ad finem opera mea,” significat post pugnam contra illos amores et remotionem illorum quantum potest, perseverationem in amore et fide (n. 174); “et dabo illi potestatem super gentes,” significat super mala apud se, quae tunc a Domino discutientur (n. 175).
27. “Et reget eas virga ferrea,” significat quod castigaturus mala per vera quae sunt in naturali homine (n. 176); “tanquam vasa fiet illa confringentur,” significat dispersionem falsorum totalem (n. 177); “sicut et Ego accepi a Patre meo, significat comparative sicut Dominus a Divino suo cum glorificavit Humanum suum (n. 178).
28. “Et dabo illi stellam matutinam,” significat intelligentiam et sapientiam a Divino Humano Domini (n. 179).
29. “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis,” significat quod qui intelligit auscultet quid Divinum Verum procedens a Domino docet et dicit illis qui ab ecclesia Ipsius sunt (n. 180).

150. (Vers. 18.) “Et Angelo in Thyatiris Ecclesiae scribe.” – Quod significet illos ab ecclesia apud quos internum et externum seu spiritualis et naturalis homo unum faciunt, constat ex scriptis ad hunc angelum in sensu interno intellectis: in illis agitur de conjunctione interni seu spiritualis hominis cum externo seu naturali, seu de illis ab ecclesia apud quos illa conjuncta sunt. Est apud unumquemvis hominem internum et externum; internum ejus est quod vocatur spiritualis homo, externum quod vocatur naturalis homo. Cum homo nascitur, primum aperitur externus seu naturalis homo; ac postea, sicut adolescit et perficitur intelligentia et sapientia, aperitur internus seu spiritualis homo. Externus seu naturalis homo aperitur per talia quae homo haurit ex mundo, at internus seu spiritualis homo aperitur per talia quae haurit ex caelo; nam externus seu naturalis homo formatus est ad receptionem talium quae in mundo sunt, ac internus seu spiritualis homo ad receptionem talium quae in caelo sunt. Illa quae in mundo sunt, ad quorum receptionem formatus est externus seu naturalis homo, se referunt in genere ad omnia quae sunt vitae civilis et moralis; at illa quae in caelo sunt, ad quorum receptionem formatus est internus seu spiritualis homo, se referunt in genere ad omnia quae amoris et fidei sunt.

[2] Quoniam illa bina sunt apud hominem, ac unum et alterum distincte per sua media aperiendum est, patet, quod nisi aperiatur internum per sua media homo maneat solum naturalis, et quod tunc internum ejus clausum sit: sed illi apud quos internum clausum est, non sunt homines ecclesiae, nam ecclesia apud hominem formatur per communicationem cum caelo, et communicatio cum caelo non datur nisi internum ejus aperiatur per sua media, quae omnia, ut supra dictum est, se referunt ad amorem et fidem. Porro sciendum est quod apud hominem ecclesiae, qui est qui a Domino regeneratus est per vera quae fidei vocantur et vitam secundum illa, conjunctum sit internum et externum, seu spiritualis et naturalis homo, et quod conjuncta sint per correspondentias. (Quae quales sunt, et inde qualis per illas conjunctio est, constare potest ex iis quae de illis in Arcanis Caelestibus ostensa sunt, ex quibus collecta videantur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 261.)

[3] Quia nunc homo non prius fit homo ecclesiae quam cum internus seu spiritualis homo apertus est, et hic conjunctus cum externo seu naturali homine, ideo nunc de his intra ecclesiam agitur; nam (ut supra, n. 20, dictum est) per “septem ecclesias” non intelliguntur septem ecclesiae, sed omnes in genere qui ab ecclesia Domini sunt; et inde ad Angelum cujusvis Ecclesiae agitur de talibus quae faciunt ecclesiam; hic itaque, seu ad Angelum Ecclesiae in Thyatiris, de interno et externo, et conjunctione utriusque apud illos. (Sed quia hactenus ignotum fuit quod bina illa actualiter sint apud hominem, et quod aperienda et conjungenda sint ut homo sit homo ecclesiae, et quia illa paucis non describi possunt, ideo actum est de illis in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 36-53 et 179-182, quae videantur.)

151. “Haec dicit Filius (1)hominis.” – Quod significet Dominum quoad Divinum Humanam a quo illud ecclesiae, constat ex significatione “Filii (1)hominis,” quod sit Dominus quoad Divinum Humanum, et quoad Divinum Verum, quia hoc ab Ipso procedit (de qua supra, n. 63); quod etiam sit a quo illud ecclesiae, nempe aperitio interni seu spiritualis hominis et ejus conjunctio cum externo, est quia omne ecclesiae apud hominem est ex Divino Humano Domini; omne enim amoris et fidei, quae faciunt ecclesiam, ex Divino Humano Domini procedit, et non immediate ab ipso Divino; nam quod immediate ab ipso Divino Ipsius procedit, hoc non cadit in aliquam cogitationem et affectionem hominis, et inde nec in fidem et amorem, quia est longe supra illa; ut constare potest ex eo, quod homo non possit cogitare de ipso Divino absque Humana forma, nisi sicut de Natura in minimis. Cogitatio quae non determinatur ad aliquam speciem, est diffusa quaquaversum, et diffusum dissipatur. Hoc apprimis scire datum est ex illis e Christiano orbe in altera vita qui solum cogitaverunt de Patre et non de Domino, quod sibi Naturam in minimis faciant Deum, et tandem decidant ab omni idea Dei, consequenter ab idea et fide omnium quae caeli et ecclesiae sunt.

[2] Aliter illi qui de Deo sub Humana forma cogitaverunt; illi omnes ideas ad Divinum determinatas habent, nec vagantur ut priores quaquaversum; et quia Divinum sub Humana forma est Divinum Humanum Domini, ideo Dominus illorum cogitationes et affectiones ad Se flectit et determinat. Quia hoc primarium ecclesiae est, ideo id jugiter influit e caelo apud hominem; unde quasi insitum est cuivis cogitare de Divino sub Humana forma, et sic intus in se videre suum Divinum, praeter apud illos qui hoc insitum apud se exstinxerunt (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 82). Causa etiam inde videri potest: quod omnes, quotcunque sunt, homines post mortem, quando fiunt spiritus, vertantur ad suos amores; et quod inde qui Divinum sub Humana forma coluerunt, ad Dominum, qui apparet illis ut Sol supra caelo,: qui autem Divinum non sub Humana forma coluerunt, illi vertuntur ad amores naturalis sui hominis, qui omnes se referunt ad amores sui et mundi, ita retro a Domino; et vertere se retro a Domino, est ad infernum. (Quod convertant se omnes ad suos amores in spirituali mundo, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 17, 123, 142-145, 151, 153, 255, 272, 510, 548, 552, 561.)

[3] Omnes qui antiquis temporibus vixerunt, et Divinum coluerunt, Divinum sub Humana forma cogitatione viderunt, et vix aliquis Divinum invisibile; et Divinum sub Humana forma etiam tunc erat Divinum Humanum: sed quia hoc Divinum Humanum erat Divinum Domini in caelis et transiens caelos, et hoc tandem, cum caelum invalidum factum est ex eo, quod homines, ex quibus caelum, successive ab internis facti sint externi et sic naturales, ideo placuit Ipsi Divino Humanum induere, et hoc glorificare seu Divinum facere; ut sic ex Se posset afficere omnes tam qui in mundo spirituali quam qui in mundo naturali sunt, et salvare illos qui Ipsius Divinum in Humano agnoscunt et colunt.

[4] Hoc manifestatum est plurimis in locis apud Prophetas Veteris Testamenti, et quoque apud Evangelistas; ex quibus solum haec apud Johannem volo afferre:
“In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum Omnia per Ipsum facta sunt, et absque Eo factum est nihil quod factum est. In Ipso vita erat, et vita erat Lux hominum: et Lux illa in tenebris lucet, et tenebrae illam non comprehenderunt… Erat Lux vera quae illuminat omnem hominem venientem in mundum: in mundo erat sed mundus Eum non agnovit… Et Verbum Caro factum est, et habitavit inter nos, et vidimus gloriam Ipsius” (i. 1-14):
quod Dominus quoad Humanum ibi intelligatur per “Verbum,” patet clare, nam dicitur “Verbum Caro factum est, et habitavit inter nos, et vidimus gloriam Ipsius;” et quod Humanum suum Divinum fecerit, etiam patet, (nam dicitur) “Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum,… et hoc Caro factum est,” hoc est, Homo: et quia omne Divinum Verum procedit a Divino Humano Domini, et illud est Divinum Ipsius in caelis, ideo etiam per “Verbum “significatur Divinum Verum; et ideo dicitur Ipse “Lux quae illuminat omnem hominem venientem in mundum;” “Lux” est etiam Divinum Verum: et quia homines ab internis ita externi seu naturales facti sunt ut non amplius agnoverint Divinum Verum, ita nec Dominum, ideo dicitur quod “tenebrae Lucem non comprehenderint,” et quod “mundus Ipsum non agnoverit.” Quod “Verbum” sit Dominus quoad Divinum Humanum, et inde Divinum Verum procedens, videatur in Doctrina novae Hierosolymae, n. 263 et 304; quod “Lux” sit Divinum Verum, et quod “tenebrae” sint falsa in quibus sunt qui non in luce, in opere De Caelo et Inferno, n. 126-140, (1)275.)

[5] Quod qui agnoscunt Dominum, et colunt Ipsum ex amore et fide, et non in amoribus sui et mundi sunt, regenerentur et salventur, etiam ibi docetur, his Verbis:
“Quotquot Ipsum receperunt, dedit iis potestatem ut filii Dei essent, credentibus in nomen Ipsius; qui non ex sanguinibus, neque ex voluntate carnis, neque ex voluntate viri, sed ex Deo nati sunt” (cap. i. vers. 12, 13):
ibi “ex sanguinibus” sunt illi qui destruunt amorem et charitatem; “voluntas carnis” est omne malum ex amoribus sui et mundi, estque proprium hominis voluntarium, quod in se non est nisi quam malum; “voluntas viri” est falsum inde ex proprio illo voluntario; quod qui in his amoribus non sunt recipiant Dominum, regenerentur et salventur, intelligitur per quod “qui credunt in nomen Ipsius,” fiant “filii Dei,” et sint “ex Deo nati.” (Quod “credere in nomen Domini” sit Divinum Humanum Ipsius agnoscere, et ab Ipso recipere amorem et fidem, videatur supra, n. 102, 135: quod “sanguines” sint quae destruunt amorem et charitatem, in Arcanis Caelestibus, n. 4735, 5476, 9127: quod, caro” sit proprium voluntarium hominis, quod in se non est nisi quam malum, n. 210, 215, 731, 874-876, 987, 1047, 2307, (1)2308, 3518, 3701, 3812, 4328, 8480, 8550, 10283, 10284, 10286, (2)10732: et quod proprium hominis sit amor sui et amor mundi, n. 694, 731, 4317, 5660. Quod “vir” sit intellectuale, et inde verum aut falsum, quoniam ex uno aut altero est illud, n. 3134, 3309, 9007: ita “voluntas viri” est proprium intellectuale; quod cum existit ex proprio voluntario, quod in se non est nisi quam malum, non est nisi quam falsum; ubi enim malum est in voluntate ibi falsum est in intellectu. Quod “a Deo nasci” sit regenerari a Domino, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 173-184. Praeterea quod omnes in universo ex influxu e caelo et ex revelatione colant Divinum sub Humana forma, videatur in opusculo De Telluribus in Universo, n. 98, (3)121, 141, 154, 158, 159, 169; tum quod omnes angeli caelorum superiorum, in opere De Caelo et Inferno, n. 78-86.)

[6] Ex his nunc constare potest quod omne ecclesiae, ita quoque omne caeli apud homines, sit ex Divino Humano Domini. Quia ita est, ideo in primo capite Apocalypseos describitur “Filius hominis,” qui est Divinum Humanum, per varia repraesentativa; et dein ex illa descriptione desumpta sunt exordia ad singulas Ecclesias (videatur supra, n. 113); et in specie ad hanc Ecclesiam, ad quam agitur de praecipuo essentiali ecclesiae, nempe de conjunctione interni et externi seu de regeneratione hominis ecclesiae; dicitur enim ad Angelum hujus Ecclesiae, “Haec dicit Filius (4)hominis habens oculos suos tanquam flammam ignis.”

152. “Habens oculos suos tanquam flammam ignis.” Quod significet Divinam Providentiam ex Divino Amore Ipsius, ac Divinam sapientiam et intelligentiam communicatam illis qui in amore et inde fide in Ipsum sunt. Quod “oculi sicut flamma ignis,” cum de Domino, sit Divina Ipsius Providentia ex Divino Ipsius Amore, videatur supra (n. 68): quod etiam sit Divina sapientia et intelligentia communicata illis qui in amore et inde fide in Ipsum sunt, est quia per “oculos” in Verbo, cum de hominibus, significatur intellectus veri, et intellectus Veri est intelligentia et sapientia; inde per “oculos,” cum de Domino, significatur Divina sapientia et intelligentia procedens ab Ipso; et quod procedit ab Ipso, hoc communicatur angelis et hominibus qui in amore et inde fide in Ipsum sunt. Omnis etiam sapientia et intelligentia, quae est angelis et hominibus, non est eorum sed Domini apud illos; quod etiam notum est in ecclesia, scitur enim quod omne bonum quod est amoris, et omne verum quod est fidei, a Deo sit, et nihil ab homine; ac vera interius visa et agnita faciunt intelligentiam, et haec una cum bonis interius perceptis et inde visis faciunt sapientiam: inde nunc est, quod per “habere oculos tanquam flammam ignis,” etiam significetur Divina sapientia et intelligentia Domini communicata illis qui in bonis amoris et inde fide in Ipsum sunt.

[2] Quod “oculi” significent intellectum, est quia omnis visus oculorum apud homines et angelos inde est. Quod omnis visus oculorum inde sit, apparet sicut paradoxon illis qui non sciunt causas rerum interiores, ex quibus effectus sistuntur in corpore: qui illas non sciunt non aliter credunt quam quod oculus videat ex se, auris audiat ex se, lingua gustet ex se, et corpus sentiat ex se; cum tamen interior vita hominis, quae est vita spiritus ejus, quae vita est vita intellectus et voluntatis ejus seu cogitationis et affectionis, sentit per organa corporis illa quae in mundo sunt, et sic percipit illa naturaliter. Totum corpus cum omnibus suis sensoriis est modo instrumentum suae animae seu sui spiritus; quae etiam est causa, quod, cum separatur spiritus hominis a corpore, corpus prorsus nihil sentiat, at spiritus postea sentiat aeque ac prius. (Quod spiritus hominis aeque videat, audiat, sentiat post solutionem a corpore, ut prius in corpore, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 461-469; praeterea De Correspondentia Intellectus cum Visu Oculi, in Arcanis Caelestibus, n. 4403-4421, 4523-4534.) Apud bestias etiam interior earum vita, quae quoque anima earum vocatur, pariter per organa externa corporis earum sentit; sed cum differentia quod non rationaliter sicut homo, ita non ex intellectu et voluntate tali qualis est homini (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 108; et De Ultimo Judicio, n. 25).

[3] Inde nunc est quod per “oculum” in Verbo significetur intellectus veri, seu intelligentia et sapientia, ut constare potest a sequentibus his locis: – Apud Esaiam,
“Dic populo huic, Audite audiendo sed non intelligite, ac videte videndo et non cognoscite; impingua cor populi hujus, et aures ejus aggrava, et oculos ejus obline, ne forte videat oculis suis” (vi. 9, 10; Joh. xii. 40);
“oculos obtinere ne forte videat oculis suis,” est obtenebrare intellectum ne intelligat.

[4] Apud eundem,
“Effudit Jehovah super vos spiritum somnolentiae, et occlusit oculos vestros, prophetas et capita vestra, videntes obtexit” (xxix. 10);
“occlusit oculos, prophetas et capita, et videntes obtexit,” est intellectum veri: “prophetae” etiam sunt qui docent vera, qui etiam vocantur “capita” quia caput significat intelligentiam; et quoque vocantur “videntes” ex revelatione Divini Veri apud illos.

[5] Apud eundem,
“Non connivebunt oculi videntium, et aures audientium auscultabunt” (xxxii. 3);
“videntium oculi” pro illorum qui intelligunt vera. Apud eundem,
“Qui occludit oculos suos ne videant malum:… regem in pulchritudine sua videbunt oculi tui” (xxxiii. 16, 17);
“occludere oculos ne videant malum,” est malum non admittere in cogitationem; “regem in pulchritudine sua videbunt oculi,” est quod intellecturi verum in sua luce cum amoenitate, nam per “regem” ibi non intelligitur rex, sed verum (videatur supra, n. 31 (a)).

[6] Apud Jeremiam,
“Audite haec, popule stulte, cui non cor; quibus oculi non vident, et quibus aures non audiunt” (v. 21; Ezech. xii. 2).
In Threnis,
“Cecidit corona capitis nostri propter hoc factum est languidum cor nostrum, et propter hoc caligarunt oculi nostri” (v. (16,) 17);
“corona capitis” est sapientia (videatur supra, n. 126); “cor languidum” est voluntas boni non amplius; (quod “cor” sit voluntas et amor, videatur in opere De Caelo et Inferno, n, 95;) “oculi” sunt intellectus veri, qui “caligantes” dicuntur cum non amplius intelligitur verum.

[7] Apud Sachariam,
“Poena pastoris deserentis gregem; gladius super oculo dextro ejus,… et oculus dexter caligando caligabit” (xi. 17);
“gladius super oculo dextro, et oculus dexter caligando caligabit,” est quod periturum omne Verum in intellectu per falsum (quod “gladius” sit destructio veri per falsum, videatur supra, n. 131 (b)).

[8] Apud eundem,
“Plaga, qua percutiet Jehovah omnes populos qui pugnabunt contra Hierosolymam;… oculi ejus contabescent in foraminibus suis” (xiv. 12);
“populi qui pugnabunt contra Hierosolymam,” sunt qui contra ecclesiam (“Hierosolyma” est ecclesia); “oculi” eorum quod “contabescent,” est quod peritura intelligentia, pugnant enim ex falsis contra vera.

[9] Apud Sachariam,
“Percutiam omnem: equum stupore et omnem equum populorum caecitate” (xii. 4);
agitur ibi de vastatione ecclesiae; per “equum” significatur intellectuale; quare per quod “equus percuteretur stupore” et “caecitate,” est quod intellectus. (Quod “equus” significet intellectuale, videatur in opusculo De Equo Albo, n. 1-5.)

[10] Apud Davidem,
“Exaudi Me Jehovah, Deus mi illumina oculos meos, ne forte dormiam mortem” (Psalm. xiii. 4 (B.A. 3));
“illumina oculos” est intellectum. Apud Mosen,
“Non accipies munus, quia munus occaecat oculos sapientum” (Deutr. xvi. 19);
“occaecare oculos sapientum” est ut non videant seu intelligant verum.

[11] Apud Matthaeum,
“Lucerna corporis est oculus; si oculus simplex, totum corpus lucidum; si oculus malus, totum corpus obtenebratum; si ergo lumen sunt tenebrae, tenebrae quantae” (vi. 22, 23; Luc. xi. 34);
hic per “oculum” non intelligitur oculus sed intellectus, per “oculum simplicem” intellectus veri, per “oculum malum” intellectus falsi; “tenebrae” sunt falsa; “totum corpus” est totus Spiritus, nam is totus est qualis ejus voluntas et inde intellectus: si ei intellectus veri ex voluntate boni, est is angelus lucis; si autem ei intellectus falsi, est is spiritus tenebrarum: per illa verba describitur hominis reformatio per intellectum veri. Inde patet, quod qui scit quid “oculus” significat, scire possit arcanum illorum verborum. Quod homo reformetur per vera in intellectu, videatur supra (n. 112, 126).

[12] Apud Matthaeum,
“Si oculus dexter scandalizaverit te, erue eum et abjice abs te; nam bonum est luscus intrare in vitam, quam duos habens oculos mitti in gehennam ignis” (v. 29; cap. xviii. 9: Marc. ix. 47);
per “oculum” nec hic intelligitur oculus sed intellectus cogitans; per “oculum dextrum scandalizantem” intellectus cogitans malum; “eruere et abjicere illum” est tale non admittere sed rejicere; “luscus” est intellectus non cogitans malum, sed modo verum; intellectus enim cogitare potest verum; si cogitat malum est ex voluntate mali: quod oculus “dexter” dicatur, est quia per illum significatur intellectus boni, et per “sinistrum” intellectus veri (videatur n. 4410, 6923).

[13] Apud Esaiam,
“Audient in die illo surdi verba Libri, et ex caligine et e tenebris oculi caecorum videbunt” (xxix. 18);
apud eundem,
“Tunc aperientur oculi caecorum, et aures surdorum” (xxxv. {1}5);
apud eundem,
“Dabo te… in lucem gentium, ad aperiendum oculos caecorum, ad educendum e carcere vinctum, et e domo claustri sedentes in tenebris” (xlii. (6,) 7);
apud eundem,
“Educ populum caecum, cui oculi sunt, et surdos quibus aures” (xliii. 8);
“aperire oculos caecorum” est instruere illos qui adhuc ignorant vera, et usque desiderant illa, ita gentes. Simile significatur per
Sanationes caecorum a Domino (Matth. ix. 27-29; cap. xx. 29 ad fin.; cap. xxi. 14: Marc. viii. 23, 25: Luc. xviii. 35 ad fin.: Joh. ix. 1-21);
nam omnia miracula Domini involvebant talia quae sunt ecclesiae et caeli; inde erant illa Divina (videatur n. 7337, 8364, 9031).

[14] Quia “oculus” significabat intellectum, ideo inter statuta apud filios Israelis erat,
Quod caecus aut confusus oculo ex semine Aharonis non accederet ad offerendum sacrificium, nec intra velum intraret (Levit. xxi. 17-23);
Quod caecum non offerendum esset in sacrificium (Levis. xxii. 22; Mal. i. 8):
inde etiam inter maledictiones erat
“Febris consumens oculos” (Levit. xxvi. 16).
Ex his nunc sciri potest quid per “oculos Filii (2)hominis qui tanquam flamma ignis,” significatur; quod nempe Divina sapientia et intelligentia communicata illis qui in amore et inde fide in Dominum sunt:

[15] quod etiam significetur Divina Ipsius providentia, constat ex illis quae supra (n. 68) ostensa sunt. Quibus addendum est quod de Cherubis dicitur apud Ezechielem, et de quatuor Animalibus circa Thronum in Apocalypsi, per quae etiam Divina Domini providentia, et in specie custodia ne adeatur Dominus nisi per bonum, significatur: apud Ezechielem,
“Vidi, ecce quatuor rotae juxta cherubos;… tota caro eorum, et dorsa eorum, et manus eorum, et alae eorum, et rotae, erant plena oculis circumcirca” (x. (9,) 12);
et in Apocalypsi,
“Circa thronum erant quatuor animalia plena oculis ante et retro unumquodvis habebat… alas circum et intus plenas oculis” (iv. 6, 8);
quatuor haec “animalia” etiam erant cherubi, nam similis paene est descriptio eorum quae est cheruborum apud Ezechielem. Illis tot “oculi” ascribuntur, quia Divina Domini providentia, quae per “cherubos” significatur, est omnia in caelis et in terris ex Divina sapientia regere; Dominus enim ex Divina providentia videt omnia, disponit omnia, et prospicit omnia. (Quod par “cherubos” significetur Divina providentia Domini, et in specie custodia ne Dominus adeatur nisi per bonum, videatur n. 9277, 9509, (1)9673.)

153. “Et pedes suos similes chalcolibano.” Quod significet ultimum ordinis Divini quod naturale, plenum Divino amore, constat ex illis quae supra (n. 69) dicta et ostensa sunt, ubi similia. Quia in scriptis ad Angelum hujus Ecclesiae agitur de ecclesiae interno quod spirituale, et de ejus externo quod naturale, quod unum facient (videatur supra, n. 150), ideo praemittitur de Domino, a quo omne ecclesiae, “Haec dicit Filius (2)hominis habens oculos tanquam flammam ignis, et pedes similes chalcolibano;” per “oculos” enim respective ad homines significatur internum quod spirituale, et per “pedes” externum quod naturale; at per “oculos” et “pedes” respective ad Dominum significantur Divina, a quibus illa apud homines.

154. (Vers. 19.) “Novi opera tua et charitatem.” – Quod significet internum eorum qui ab ecclesia, constat ex significatione “operum,” quod sint illa quae sunt voluntatis seu amoris caelestis (de qua supra, n. 98), et ex significatione “charitatis,” quod sint quae sunt amoris spiritualis; quod per “opera et charitatem” significetur internum ecclesiae, est quia illa quae sunt voluntatis seu amoris faciunt internum ejus, at illa quae sunt intellectus et fidei faciunt externum ejus. Sunt bini amores, qui faciunt caelum seu ecclesiam, – amor in Dominum et amor erga proximum seu charitas: amor in Dominum est qui vocatur amor caelestis; et amor erga proximum, qui est charitas, est qui vocatur amor spiritualis. Quod ita dicantur, est ex eo, quod caelum distinctum sit in duo regna, quorum unum vocatur regnum caeleste, alterum regnum spirituale; inde quoque amores qui ibi regnant ita vocantur. (Videatur opus De Caelo et Inferno, n. 13-19, et 20-28, ac Doctrina Novae Hierosolymae, n, 54-62 et 84-100: ubi etiam ostensum est quid amor caelestis et quid amor spiritualis, quod nempe amor caelestis sit ex affectione voluntatis facere praecepta Domini, et quod amor spiritualis sit ex affectione intellectus facere praecepta Domini.) Sunt duo apud hominem, quae faciunt caelum aut ecclesiam apud illum, – amor et fides. Amor residet in voluntate hominis, nam quod homo amat hoc quoque vult; fides autem residet in intellectu hominis, nam quod homo credit, hoc quoque cogitat, et cogitatio est intellectus;

[2] internum itaque ecclesiae caelestis est ex affectione voluntatis, proinde ex amore boni facere praecepta Domini; internum autem ecclesiae spiritualis est ex affectione intellectus, proinde ex amore veri facere praecepta Domini; nam
quod facere praecepta Domini sit amare Ipsum, docet Ipse apud Johannem (cap. xiv. 21, 23):
internum ecclesiae caelestis est quod intelligitur per “opera,” ac internum ecclesiae spiritualis est quod intelligitur per “charitatem.” (Sed quia haec, ut clare appercipiantur, non paucis exponi possunt, videantur quae de illis in Doctrina Novae Hierosolymae dicta sunt: nempe, De Voluntate et Intellectu, n. 28-36; De Interno et Externo Homine, n. 36-53; De Amore in Genere, n. 54-64; De Amore erga Proximum seu Charitate, n, 84-107; et De Fide, n, 108-122; et in opere De Caelo et Inferno, ubi agitur De Amore Caelesti et De Amore Spirituali, n. 13-19.)

155. “Et ministerium et fidem.” – Quod significet bonum et verum ibi, constat ex significatione “ministerii,” quod sit bonum (de qua sequitur), et ex significatione “fidei,” quod sit verum. Causa quod “fides” significet verum est quia verum est fidei et fides est veri. Quod “ministerium” significet bonum, est quia “ministerium” in Verbo dicitur de bono: inde est quod functio Aharonis, filiorum ejus, et Levitarum, dicta fuerit “ministerium,” et in genere functio sacerdotum; et quod per “ministrare” Jehovae seu Domino, intelligatur colere Ipsum ex bono amoris. Inde patet quod “ministerium” se referat ad “opera,” et “fides” ad “charitatem,” de quibus mox supra, ubi dictum est, “Novi opera tua et charitatem:” nam fides et charitas unum faciunt; ubi enim non charitas ibi nec fides (videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 108-122; et in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-40).

[2] Quod “ministerium” et “ministrare” in Verbo dicatur de bono amoris, constare potest a sequentibus locis: – Apud Davidem,
Jehovah “facit angelos suos spiritus, ministros suos ignem flammantem” (Psalm. civ. 4);
quod Jehovah faciat “angelos suos spiritus” est quod recipientes Divini Veri (videatur supra, n. 130(a)); quod faciat “ministros suos ignem flammantem” est quod recipientes Divini Boni, nam per “ignem flammantem” significatur bonum amoris (videatur supra, n. 68): inde patet quod per “ministros” intelligantur illi qui in bono amoris sunt.

[3] Apud eundem,
“Benedicite Jehovae omnes exercitus Ipsius, ministri Ipsius facientes voluntatem Ipsius” (Psalm. ciii. (1)21);
“exercitus” Jehovae dicuntur qui in veris sunt (videatur n. 3448, 7236, 7988, 8019) “ministri” qui in bonis, quare dicitur “facientes voluntatem Ipsius;” “facere voluntatem” Domini est ex bono amoris, nam omne bonum se refert ad voluntatem, sicut omne verum ad intellectum.

[4] Apud Esaiam,
“Vos sacerdotes Jehovae vocabimini, ministri Dei nostri” (lxi. 6);
sacerdotes vocantur “ministri,” quia illi repraesentabant Dominum quoad bonum amoris; inde est (quod) qui in bono amoris sunt, in Verbo dicantur “sacerdotes” (videatur n. 2015, 6148, 9809, 10017); ex eo etiam est quod dicantur “ministri Dei;” inde est quod functio Aharonis et filiorum ejus dicatur “ministerium,” et quoque functio Levitarum sacerdotum; et quod intrare in tentorium conventus et fungi ibi ministerio, et quoque accedere ad altare et ibi fungi ministerio, dicatur “ministrare.” (Videatur Exod. xxviii. 35; cap. (2)xxx. 20: Num. viii. 15, 19, 24-26.) Et apud Jeremiam,
“Foedus meum irritum fiet. .. . cum Levitis sacerdotibus ministris meis” (xxxiii. 21).
(Quod Aharon repraesentaverit Dominum quoad Bonum Amoris, videatur n. 9806, (3)9946, 10017: quod etiam in genere sacerdotes, n. 2015, 6148: quod inde per “sacerdotium” in Verbo significetur Divinum Bonum Divini Amoris Domini, n. 9806, 9809.)

[5] Sunt duo regna in quae totum caelum distinctum est, unum in quo angeli qui in bono amoris caelestis sunt, alterum in quo sunt angeli qui in bono amoris spiritualis seu in charitate. Regnum caeleste Domini vocatur “sacerdotium” Ipsius, et regnum spirituale vocatur “regium” Ipsius (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 24, 226). De illis qui in regno caelesti dicitur “ministrare,” at de illis qui in regno spirituali sunt dicitur “servire.” Inde patet quid per “ministrare” et “ministrum,” et quid per “servire” et “servum” significatur in sequentibus his locis: –
Jesus dixit discipulis, “Quisquis voluerit esse magnus, esse debet vester minister; et quisquis voluerit esse primus, esse debet vester servus: sicut Filius hominis non venit ut Ipsi ministretur, sed ut ministret” (Matth. xx. 16-18; cap. xxiii. 11, 12: Marc. ix. 35: Luc. xxii. 24-27);
Jesus dixit, “Si quis ministraverit Mihi, sequitor Me; tunc ubi Ego sum, etiam minister meus erit; immo si quis Mihi ministraverit, honorabit eum Pater” (Joh. xii. 26);
Jesus dixit, “Beati servi, quos veniens Dominus invenerit vigilantes; dico vobis quod cincturus sit Se, et accumbere facturus eos, Ipseque accedens ministraturus illis” (Luc. xii. 37):
apud Esaiam,
“Filii alienigenae, qui adhaerent Jehovae ad ministrandum Illi, et ad amandum nomen Jehovae” (lvi. 6):
quia “ministrare” praedicatur de bono amoris, ideo dicitur “ad ministrandum Jehovae, et ad amandum;” ac ideo dicitur de Domino quod Ipse “ministraturus.” Ex his nunc constare potest quod per “ministerium” significetur omne quod fit ex bono amoris, ita bonum amoris.

156. “Et tolerantiam tuam.” – Quod significet conjunctionem cum externo, et tunc pugnam, constat ex significatione “tolerantiae,” cum de illis qui in interno et externo ecclesiae sunt, de quibus hic agitur, quod sit conjunctio interni cum externo, et pugna tunc; quod hoc per “tolerantiam” significetur, est quia conjunctio interni cum externo, seu spiritualis hominis cum naturali, fit per tentationes; aliter non conjunguntur: ideo pugna per quam illa conjunctio fit, quia homo tunc patitur et sustinet, significatur per “tolerantiam.” (Quod internus homo cum externo conjungatur per tentationes, quae sunt pugnae spiritualis, videatur in Arcanis Caelestibus, n.(1)10685; et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 190, 194, 199.)

157. “Et opera tua, et ultima plura prioribus.” Quod significet externa in de, constat ex significatione “operum,” quod sint externa in quibus interna; nam opera sunt ultimi effectus, in quibus interna se sistunt simul, et ibi in serie; formant ibi suum ultimum et plenum. Interna dicuntur quae sunt cogitationis et voluntatis, et spiritualiter loquendo, quae sunt amoris et fidei; haec sunt in operibus, unde haec sunt ultima. (Quod interiora quae mentis successive influant in externa, usque in extremum seu ultimum, et quod ibi etiam existant et subsistant, videatur n. 634, 6239, 6465, (1)9215, 9216: quod etiam forment in ultimo simultaneum, qua serie, n. 5897, 6451, 8603, 10099: quod totus homo sit in factis seu operibus, et quod id nondum existat quod modo est in velle et non in facere, cum homo facere potest, in opere De Caelo et Inferno, n. 475, 476.)

[2] His adjicere velim arcanum, quod nondum notum est: – Spiritus hominis in tali forma humana apparet post mortem, in quali vita affectionis ejus fuit in mundo; in forma pulchra si vita amoris caelestis ei fuerat, at in forma impulchra si vita amoris terrestris. Inde est quod angeli sint formae amoris et charitatiS. Sed illis non forma tam pulchra est ex affectione solius cogitationis et voluntatis, sed ex illarum affectione in factis seu operibus; facta enim seu opera ex affectione voluntatis et cogitationis, seu amoris et fidei, faciunt externam speciem spiritus, ita pulchritudinem faciei, corporis et loquelae ejus. Causa est, quia sicut interiora desinunt in facta seu opera ut in sua extrema, ita in formam corporis externam; nam notum est quod omne voluntatis hominis desinat in corporis extrema. Pars ibi in quam non desinit voluntas non est pars corporis, ut patet ab actibus etiam minimis corporis, qui omnes fluunt ex nutu voluntatis et sistuntur in corporis extremis (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 59, 60; et in opusculo De Ultimo Judicio, n. 30, 31).

[3] Idem constare potest ex eo, quod spiritus hominis sit prorsus sicut ejus voluntas: non sicut ejus voluntas quae non abit in actum quando potest; ea voluntas est modo cogitatio, in qua apparet sicut velle; sed est sicut voluntas actualis, quae non potius desiderat quam agere: haec voluntas est eadem cum ejus amore; secundum hanc est totus spiritus, et ejus forma humana; (quod voluntas seu amor sit ipse spiritus, videatur supra, n. 105, et in opere De Caelo et Inferno, n. 479;) unde est quod toties in Verbo dicatur quod homo debeat “facere praecepta,” et quod ei retribuetur secundum “facta;” hoc est, secundum amorem in factis, non autem secundum amorem absque factis, si facere potest.

[4] Dicitur, “Novi opera tua, et ultima plura prioribus;” et per “ultima plura prioribus” intelligitur quod pleniora sint amore post conjunctionem interni hominis cum externo; nam quantum internus conjungitur externo, tantum plus interni est in externis, consequenter in factis seu operibus: externa enim seu opera non sunt nisi quam effectus interiorum, quae sunt voluntatis et inde cogitationis; et effectus trahunt omne suum ab internis, a quibus existunt, sicut motus a suo conatu; conatus in homine est voluntas, et motus inde est actio.

[5] Ex illis quae in hoc versu explicata sunt, constare potest, quo ordine describitur conjunctio interni cum externo apud hominem ecclesiae: nempe, internum per “Novi opera tua et charitatem;” bonum interni et verum ejus per “ministerium et fidem;” conjunctio interni cum externo per “tolerantiam;” et externa inde per “Novi opera tua, et ultima plura prioribus:” sed quod illa involvantur iis verbis, nemo videre potest ex sensu litterae, sed ex sensu spirituali, qui inest, sensui litterae.

158. (Vers. 20.) “Sed habeo adversus te pauca.” – Quod significet quod cavendum, constat ex sequentibus, nam ibi dicitur a quibus cavendum est.

159. “(1)Quod permittas mulierem Jezabel” – Quod significet jucundum amoris sui et mundi, constat ex significatione “mulieris Jezabel,” quod sit ecclesia prorsus perversa; nam per “mulierem” in Verbo significatur ecclesia (videatur n. 252, 253, 749, 770, 6014, 7337, 8994), hic ecclesia Perversa; et quia omnis perversio ecclesiae existit ex binis amoribus, nempe ex amore sui et amore mundi, inde per “Jezabel” significatur illorum amorum jucundum. Vocatur ecclesia in qua regnant illi amores “mulier Jezabel,” ex eo quod per Isabelem uxorem Achabi in Verbo repraesentabatur illorum amorum jucundum, et per id perversio ecclesiae; omnia enim quae in Verbo, etiam Historico, scripta sunt, repraesentativa sunt talium quae ecclesiae (videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. 249-266). Quod omnis perversio ecclesiae ex illis binis amoribus, dum regnant super amores caelestes, existat, est quia illi bini amores prorsus oppositi sunt binis amoribus qui faciunt caelum et ecclesiam, qui sunt amor in Dominum et amor erga proximum, et quia ex illis binis amoribus existunt omnia mala et inde falsa. (Quod ita sit, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 59, 61, 65-83; et in opere “Caelo Inferno, n. 252, 396, 399, 400, 486, 551-565, 566-575.)

[2] Quod Isabel uxor Achabi repraesentaverit illa quae dicta sunt, videbitur in nunc sequentibus; hic primum de jucundis amorum aliquid dicetur. Unusquisque homo talis est qualis ejus amor, et omne jucundum vitae ejus est ex suo amore; quicquid enim amori ejus favet, hoc percipit jucundum, et quicquid amori ejus adversatur, hoc percipit injucundum; quapropter sive dicatur quod homo sit qualis ejus amor, sive dicatur quod homo talis sit quale est ejus vitae jucundum, idem est. Qui itaque sunt amores sui et mundi, hoc est, apud quos illi amores regnant, illi non habent aliud vitae jucundum, seu aliam vitam quam vitam infernalem; nam amores illi, seu jucunda vitae ex illis, quae perpetua sunt, vertunt omnes cogitationes et intentiones illorum ad se et ad mundum; et quantum vertunt illas ad se et ad mundum, tantum immergunt illas proprio hominis, quod ei ex hereditario est, ita simul in omnis generis mala; et quantum cogitationes et intentiones hominis vertuntur ad proprium ejus hereditarium, quod in se non est nisi quam malum, tantum avertuntur a caelo: nam interiora hominis quae ejus mentis sunt, hoc est, quae ejus cogitationis et intentionis, seu ejus intellectus et voluntatis, actualiter vertuntur ad amores suos, deorsum, hoc est, ad se, ubi amor sui et ejus jucunda regnant; et extrorsum, hoc est a caelo ad mundum, ubi amor mundi et ejus jucunda regnant. Aliter vero cum homo super omnia amat Deum, et proximum sicut se ipsum: tunc Dominus vertit interiora quae sunt mentis hominis, seu cogitationis et intentionis ejus, ad Se; ita avertit illas a proprio ejus, et elevat; et hoc praeter quod homo aliquid de eo sciat. Inde est quod spiritus hominis, qui est ipse homo, post solutionem a corpore actualiter vertatur ad amorem suum, quia is facit jucundum vitae ejus, hoc est, vitam ejus. (Quod omnes spiritus actualiter ad amores suos vertantur, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 17, 123, 142-145, 151, 253, 272, 510, 548, 552, 561; et supra, n. 41.)

[3] Hoc aliquantum illustrari potest ex eo, quod omnia minima corporis se vertant ad centrum commune nostri orbis, quod centrum gravium vocatur; et quod inde sit quod homines, ubicunque sunt, etiam qui in opposito versu et antipodes vocantur, insistant pedibus: at hoc centrum gravium est modo centrum gravium in Natura; verum centrum gravium aliud est in mundo spirituali; hoc determinatur apud hominem ex amore in quo est, deorsum si ei amor infernalis est, et sursum si amor ei caelestis est; et quo amor hominis determinatur, eo quoque cogitationes et intentiones ejus; nam hae sunt in spirituali mundo, et a viribus quae ibi, aguntur.

[4] Ex his nunc constare potest quod perversio ecclesiae, quae per “mulierem Jezabel” significatur, apud homines unice sit ex amoribus sui et mundi; quoniam hi vertunt interiora hominis, quae mentis ejus sunt, deorsum, et sic avertunt a caelo. Perversio ecclesiae apud homines dicitur, quia ecclesia est in homine, sicut caelum est in angelo: omnis ecclesia constituitur ex illis qui ecclesiae sunt, et non ab aliis tametsi natis ubi ecclesia est; hoc manifeste sciri potest ex eo, quod amor et fides faciant ecclesiam, ac amor et fides erunt in homine, proinde etiam ecclesia. (Quod caelum sit in angelo, et quod ecclesia in homine, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 33, 53, 54, 57, 454: et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 232, 233, 241, 245, 246.)

160. “Dicentem se prophetissam, docere et seducere meos servos.” – Quod significet quod inde doctrinam omnium falsorum, constat ex significatione “prophetae,” quod sit qui docet vera, et abstracte a persona, doctrina veri (de qua n. 2534, 7269); inde in opposito sensu per “prophetam” intelliguntur qui docent falsa, et abstracte a personis doctrina falsorum; similiter hic per “prophetissam:” quia hic per “prophetissam” significatur docens falsa, et doctrina omnium falsorum, ideo additur quod “doceat et seducat Domini servos;” “docere et seducere” dicitur, quia “docere” praedicatur de veris et falsis, ac “seducere” de bonis et malis, ac “servi Domini” in Verbo dicuntur qui in veris sunt, et “ministri” qui in bono (videatur supra, n. 155 fin.). Dicitur de Isabele, quod “se dicat prophetissam;” non quod Isabel uxor Achabi se dixerit prophetissam, sed quia per illam significatur jucundum amoris sui et mundi, et hoc jucundum docet et seducit illos qui in veris sunt; quisque enim, dum ex se, cogitat ex suo amore, ac inde se imbuit falsis, quod est “docere et seducere.” De Isabele legitur in Verbo
Quod Achabus rex Israelitarum acceperit Isabelem filiam regis Zidoniorum in uxorem, et quod abiverit et serviverit Baali, et ei erexerit altare in Samaria, et fecerit lucum (1 Reg. xvi. 31-33);
Quod Isabel occiderit prophetas Jehovae (1 Reg. xviii. 4, 13);
Et quod etiam occidere voluerit Eliam (cap. xix. 1, 2, seq.);
Quod per dolum, substituendo falsos testes, abstulerit vineam Nabotho, et eum occiderit (cap. xxi. 6, 7, seq.);
Inde praedictum ab Elia, quod canes comederent illam (1 Reg. xxi. 23; 2 Reg. ix. 10);
Et dein quod jussu Jehu dejecta sit e fenestra, et quod aspersum fuerit de sanguine ejus ad parietem, et ad equos qui conculcaverunt eam (2 Reg. ix. 32-34).

[2] Per haec omnia repraesentabatur perversio ecclesiae ex jucundo amoris sui et mundi, et ex inde scaturientibus malis et falsis; nam omnia historica Verbi, aeque ac prophetica, sunt repraesentativa talium quae ecclesiae sunt; per “Baalem,” cui servivit, et cui erexit altare, significatur cultus ex malis amoris sui et mundi; per “lucum,” quem fecit, significatur cultus ex falsis inde; per “quod occiderit prophetas Jehovae” significatur destructio ecclesiae quoad sua vera; per “quod etiam occidere vellet Eliam” significatur quod annihilare vellet Verbum, nam hoc Elias repraesentavit; per “vineam, quam per falsos testes abstulit Nabotho” significatur falSificatio veri et adulteratio boni; per propheticum Eliae “quod canes illam comederent,” significatur immundities et profanatio; per “quod dejecta sit e fenestra,” et per “quod aspersum sit e sanguine ejus ad parietem et ad equos qui conculcaverunt eam,” significatur sors illorum qui tales sunt; qualis sors illorum fit, constare potest ex singulis ibi in sensu interno. Ex his videri potest quod non alia Isabel intelligatur per “mulierem Isabelem dicentem se prophetissam,” quam Isabel uxor Achabi, de qua in Verbo; et quod per illam describantur illi qui in doctrina omnium falsorum sunt ex jucundis amorum sui et mundi.

161. “Scortari et idolothyta edere.” – Quod significet falsificationes veri et adulterationes boni, constat ex significatione “scortari,” quod sit falsificare vera (de qua supra, n. 141); et ex significatione “edere idolothyta,” quod sit appropriare malum (de qua etiam supra, n. 141 (a)): quod etiam sit adulterare bonum est quia appropriationes mali in rebus ecclesiae sunt adulterationes boni, applicantur enim ejus bona ad mala, et sic adulterantur: ut pro exemplo, bona Ecclesiae Israeliticae significabantur per altare, sacrificia, et comessationes ex sacrificatis; haec cum addicarentur Baali, tunc bona applicabantur ad mala; praeter similia alia. Pariter in ecclesia ubi non sunt repraesentativa, si applicatur Verbum ad confirmandum mala sui; ut fit a gente Pontificia ad dominium super universum caelum. Quod per “scortari et idolothyta edere,” significetur falsificare vera et adulterare bona, patet quoque ex eo, quod facta Isabelis una voce dicantur “scortationes” et “incantationes,” in Libro Secundo Regum,
“Cum videret Jehoramus Jehu, dixit, Num pax Jehu? qui dixit, Quid pax, usque ad scortationes Isabelis matris tuae et incantationes ejus multas?” (ix. 22.)

162. (Vers. 21.) “Et dedi illi tempus ut resipisceret a scortatione sua, et non resipuit.” – Quod significet quod qui inde in falsis sunt, non se convertant ad vera et per vera, constat ex significatione “resipiscere a scortatione,” quod sit a falsis se convertere ad vera, “scortatio” enim est falsificatio veri, ac “resipiscere” est se convertere ab illis, nam resipiscentia est actualis conversio a falsis ad vera, ac dissociatio et separatio ab illis (ut supra, n. 143); et ex significatione “non resipuit,” quod sit quod non a falsis ad vera se convertant. Haec dicta sunt de Isabele, sed intelliguntur qui ex jucundo amorum sui et mundi falsificarunt vera et adulterarunt bona; nam in propheticis Verbi nominatur una persona, et per illam intelliguntur omnes qui tales.

[2] Paucis dicetur de eo, quod qui apud se falsificarunt vera applicando ad jucundum amoris sui, postea se non convertant ad vera. Homo ex spirituali seu interno homine, et ex ejus intellectuali, videt vera, quae ecclesiae sunt, ex Verbo; sed non recipit illa ibi, nisi quantum amat illa usque ut velit facere illa: cum homo hoc ita vult, tunc internus seu spiritualis homo ex naturali et ejus memoria evocat et elevat vera quae ibi ad se, ac conjungit illa amori qui est voluntatis ejus; ita aperitur internus spiritualis homo, ubi est mens hominis interior et superior, et successive impletur et perficitur. At si homo patitur ut naturale jucundum, quod est jucundum amoris sui et mundi, praedominetur, tunc homo ex illo jucundo videt omnia; et si vera, applicat illa suo amori, et falsificat: quod cum fit, clauditur internus spiritualis homo; nam hic, quia ad receptionem talium quae in caelo sunt accommodatus est, non sustinet falsificari vera; quare cum falsificantur, se contrahit et claudit, paene sicut fibrilla aculeo tacta; quo semel clauso regnat amor sui aut amor mundi, aut uterque simul, ac format externum seu naturalem hominem prorsus in oppositum interno seu spirituali homini. Inde nunc est, quod qui falsificaverunt vera applicando ad jucunda amoris sui et mundi, postea non possint convertere se ad vera. Haec nunc sunt quae intelliguntur per ea verba, “Dedi” mulieri Isabeli “tempus ut resipisceret a scortatione sua, et non resipuit.”

163. (Vers. 22.) “Ecce Ego conjicio illam in lectum.” – Quod significet quod relinquantur suo naturali homini et ibi doctrinae falsorum, constat ex significatione “lecti,” quod sit naturalis homo, et quoque doctrina falsorum, de qua sequitur. Agitur in nunc sequentibus de illis qui se patiuntur seduci ab illis qui in doctrina falsorum sunt ex jucundo amorum sui et mundi, qui sunt qui per “Isabelem” intelliguntur, ut supra dictum est. Ii qui se seduci patiuntur non sunt sicut illi qui falsificaverunt vera et adulteraverunt bona ex jucundo illorum amorum, nam hi viderunt vera, et applicuerunt illa ad favorem jucundorum suorum, et sic perverterunt; hi sunt qui postea non possunt convertere se ad vera et illa agnoscere, et hi sunt de quibus in praecedente articulo (n. 162) actum est. Verum ii qui hoc non fecerunt, sed se ab illis seduci passi sunt, non ita occluserunt internum seu spiritualem hominem apud se, non enim ipsi falsificaverunt vera, sed credunt illis qui falsificaverunt, quia sonant ut vera; non enim altius cogitant quam quod credendum sit antesignanis, quia intelligentes et sapientes, ita pendent ex ore magistri; tales sunt plerique hodie in Christianismo imprimis qui nati sunt in terris ubi religio Pontificia; hi itaque sunt qui intelliguntur per moechantes cum Isabele in lecto.

[2] Quod “lectus” significet doctrinam falsorum, et simul naturalem hominem, est quia doctrina falsorum non aliunde est quam ex naturali homine separato a spirituali; et naturalis homo separatus a spirituali mundana videt in luce, at caelestia in caligine, inde falsum loco veri et malum loco boni; et si videt verum, falsificat id, et si bonum adulterat id: influit enim caelum per spiritualem seu internum hominem in naturalem seu externum, et non in naturalem seu externum immediate; in hunc immediate tunc influit mundus: et cum mundus naturalis apud hominem non regitur per mundum spiritualem, tunc vinculum ruptum est cum caelo; quo rupto homo mundum facit omne ac caelum parvi aut nihili, tum se omne et Deum parvi aut nihili. Cum externus seu naturalis homo in tali statu est, tunc in falsis est ex malis scaturientibus ex amore sui et mundi. Inde est quod quia per “lectum” significatur naturalis homo, etiam per illum significetur doctrina falsorum.

[3] Quod per “lectum “significetur naturalis homo, est quia substratus est spirituali, et sic in illo inque illis quae ibi sicut in suo lecto cubat. Quod “lectus” significet naturalem hominem, et quoque doctrinalia quae ibi, constare potest a locis in Verbo ubi nominatur, ut in sequentibus: – Apud Amos,
“Sicut eripuerit pastor ex ore leonis duo crura et particulam auris, sic eripientur filii Israelis habitantes in Samaria in angulo lecti et in extremitate spondae” (iii. 12);
“leo” significat ecclesiam, hic illos ibi qui destruunt bona et vera; “crura et particula auris” sunt bona quae in naturali homine, et inde aliquid apperceptionis veri; “filii Israelis habitantes in Samaria” sunt qui ex ecclesia; “in angulo lecti et in extremitate spondae,” sunt qui in pauco naturali lumine ex spirituali, et inde in aliquibus veris.

[4] Apud eundem,
“Vae securis in Zione, et confidentibus in montibus Samariae,… iis qui cubant super lectis eboris, et (extendentes se) super spondis suis, eduntque agnos de grege, et Vitulos e medio saginarii,… excogitant sibi instrumenta cantus, et bibunt ex scyphis Vini, et primitiis oleorum se ungunt, et super confractione Josephi non afficiuntur dolore” (vi. 1, 4-6);
“confidentes in montibus Samariae,” sunt qui sibi fidunt, et ex propria intelligentia doctrinas excludunt; “Samaria” est ecclesia perversa spiritualis; “lecti eboris” sunt fallaciae sensuum super quibus fundatur doctrina; “extendere se super spondis,” est inde falsa confirmare et multiplicare; “edere agnos de grege, vitulos e medio saginarii, bibere e scyphis vini, et ungere se primitiis oleorum,” est vera et bona Verbi ex sensu ejus litterae afferre, applicare et falsificare; “super confractione Josephi non affici dolore,” est nihili facere quod ecclesia spiritualis pereat, et vera ejus infringantur. (Quod “Josephus” in supremo sensu significet Dominum quoad Divinum spirituale, in sensu interno Domini regnum spirituaie, ita etiam ecclesiam spiritualem, in externo fructificationem boni et multiplicationem veri, videatur n. 3969, 3971, 4669, 6417, 6526.)

[5] Apud Mosen,
“Benedictiones patris tui praevaleant super benedictionibus parentum meorum fiant super caput Josephi, et super verticem (1)lecti fratrum ejus” (Gen. xlix. 26);
“Josephus,” ut dictum est, est ecclesia spiritualis Domini; “vertex lecti fratrum” est spirituale quod influit in omnia vera et bona illius ecclesiae (duodecim enim filii seu tribus Israelis significant omnia vera et bona ecclesiae in complexu, videatur n. 3858, 3926, 4060, 6335).

[6] Apud Lucam,
“Dico vobis, Illa nocte erunt duo in lecto uno, unus acceptabitur alter relinquetur: duae erunt molentes, una acceptabitur altera relinquetur: duo erunt in agro, unus acceptabitur alter relinquetur” (xvii. (34,) 35, 36);
agitur de consummatione saeculi, quae est ultimum tempus ecclesiae quando judicium; esse “in uno lecto” est in una doctrina ecclesiae; “duae molentes,” sunt qui colligunt et addiscunt talia quae inserviunt fidei; “duo in agro,” sunt qui in ecclesia sibi applicant vera et bona. (Quod “molentes” sint qui colligunt et addiscunt talia quae inserviunt fidei, videatur n. 4335, 7780, 9995. Quod “ager” sit receptio veri et boni, n. 368, 3310, 9141, 9295.)

[7] Apud Johannem,
Jesus dixit aegroto ad piscinam (1)Bethesdae, “surge, tolle lectum tuum, et ambula; et statim factus est sanus homo, et sustulit lectum suum et ambulavit. …Postea invenit eum Jesus, et dixit ei, Ecce sanus factus es; ne pecca amplius, ne pejus tibi fiat” (v. 8-12, 14);
et apud Marcum,
Removerunt tectum ubi Jesus erat, “et (1)demiserunt lectum super quo paralyticus jacebat.” Jesus dixit, “Quid est facilius, dicere, Remissa sunt tibi peccata tua, vel dicere, Surge et tolle lectum tuum et ambula Tunc dixit, Surge, tolle lectum tuum,” et ambula, “et abi in domum tuam. Tunc surrexit statim, et tollens lectum exivit coram omnibus” (ii. 4, 9, (11,) 12);
quod Dominus dixerit aegrotis illis, “Surge, tolle lectum et ambula,” significat doctrinam et vitam secundum illam, “lectus” doctrinam, et “ambulare” vitam; (quod “ambulare” sit vivere, videatur supra, n. 97;) et “aegrotus” significat illos qui transgressi sunt et peccaverunt; quapropter Dominus dixit aegroto ad piscinam (1)Bethesdae, “Ecce sanus factus es, ne pecca amplius, ne quid pejus tibi fiat;” et paralytico per tectum demisso in lecto, “Quid est facilius dicere, Remissa sunt tibi peccata, sive Surge, tolle lectum et ambula?” Qui non sciunt aliquid de sensu interno Verbi, credere possunt quod verba quae Dominus locutus est, non plus involvant quam quae exstant in sensu litterae; sed usque singula quae Dominus locutus est spiritualem sensum habent, nam locutus est ex Divino, ac ita simul coram caelo cum coram mundo (videatur n. 2533, 4637, 4807, 9048, 9063, 9086, 10126, (1)10276).

[8] Describitur lectus Ogi regis Baschanis ita apud Mosen:
Ogus rex Baschanis relictus fuit de reliquiis Rephaim; ecce lectus ejus lectus ferri, nonne ille in Rabbath filiorum Ammonis? cujus longitudo novem ulnarum, et quatuor ulnarum latitudo, in cubito viri” (Deut. iii. 11);
describitur ibi Ogi lectus, quia erat ex reliquiis Rephaim, et quia erat rex Baschanis; per “Rephaim” enim significabantur qui in amore sui prae aliis erant, et inde summe naturales, et ex persuasione suae eminentiae super alios in omnis generis falsis (videatur n. 581, 1268, 1270, 1271, 1673, (1)7686); et per “Baschanem” significabatur externum ecclesiae, ita naturale, erat enim Baschan extra Terram Canaanem ubi ecclesia; ideo lectus ejus describitur, qui non descriptus esset nisi talia per “Ogum” significata fuissent; nam quicquid in Verbo, etiam Historico, memoratur, quoad omnem vocem (2)significat; inde est quod Verbum sit in omnibus et singulis spirituale, proinde ab intimis ad ultima Divinum; inde quoque est, quod etiam memoratum sit quod lectus esset “ex ferro,” et quod esset “in Rabbath filiorum Ammonis,” et quod “longitudo ejus esset novem ulnarum, et latitudo quatuor in cubito viri;” “ferrum” enim significat naturale (videatur infra, n. 176); “Rabbath Ammonis” significat falsificationes veri (videatur in Arcana Caelestibus, n. 2468); ac “longitudo novem ulnarum et latitudo quatuor in cubito viri,” significat conjunctionem mali et falsi.

[9] Ex his videri potest quale est Verbum in suo sinu. Quia “lectus significat doctrinam, ideo inter statuta in ecclesia apud filios Israelis erat
Quod omne cubile super quo cubat fluxu affectus immundum esset;… et quod Vir qui tetigerit cubile ejus, lavaret vestes suas et ablueret se aquis (Levit. xv. 4, 5);
“fluxu affectus” significat illos qui in naturali amore sunt separato a spirituali; “lavare vestes et se abluere aquis” significat purificationem per vera fidei (videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. 202-209). Quia “Jacob” in Verbo significat ecclesiam externam, quae apud illos est qui in lumine naturali sunt, et vitam moralem vivunt ex obedientia fidei, tametsi non ex affectione interna, ideo cum sermo est de Jacobo, apparet in mundo spirituali superne ad dextrum sicut vir cubans in lecto; inde est quod in Verbo de illo moriente dicatur,
“Cum absolvisset Jacobus praecipere filiis suis, collegit pedes suas super lecto suo, et exspiravit” (Gen. xlix. 33);
“collegit pedes super lecto” dicitur, quia etiam per “pedes” significatur naturale (videatur n, 2162, 3147, 3761, 3986, 4280, 4938-4952).

164. (1) “Et moechontes cum illa in afflictionem magnam.” – Quod significet tentationes graves illis qui se addicant falsis eorum, constat ex significatione “moechari,” quod sit falsificare vera (de qua supra, n. 141); inde “moechari cum Isabele” est addicare se falsis eorum qui per “Isabelem” significantur; et ex significatione “afflictionis,” quod sit infestatio veri a falsis (de qua etiam supra, n. 47), hic tentatio, quia tentatio non aliud est quam infestatio veri a falsis apud hominem (videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. 188, 196, 197) inde per “conjicere moechantes cum illa in afflictionem magnam,” significatur quod illos qui se addicant falsis eorum in tentationes graves. Agitur hic de illis apud quos spiritualis seu internus homo non ita clausus est, ex eo quod in aliqua affectione veri spirituali sint, et usque patiuntur se seduci ab illis qui in doctrina falsorum sunt (videatur supra, n. 162). Hi quia recipiunt falsa in memoria naturalis sui hominis, cum quibus spiritualis internus homo non concordare potest, nam hic non recipit nisi vera, ideo oritur pugna inter spiritualem et naturalem hominem; haec pugna est tentatio, quae significatur per “afflictionem magnam.” (Quod tentatio sit pugna inter spiritualem et naturalem hominem, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 190, 194, 197, 199.)

165. “Si non resipuerint ad operibus suis.” – Quod significet si non Se separent ab illis, constat ex significatione “resipiscere,” quod sit se separare a falsis (de qua supra, n. 163); et ex significatione “operum,” quod hic sint scortationes cum Isabele, per quas significantur receptiones falsorum (de quibus mox supra, n. 163). Separare se ab illis est paenitentiam agere, et paenitentiam agere est desistere a malis et falsis, et dein fugere et aversari illa (videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. 161, 165, 169, et seq.).

166. (Vers. 23.) “Et filios ejus occidam morte.” – Quod significet quod sic falsa exstinguantur, constat ex significatione “filiorum,” quod sint vera ecclesiae ex Verbo, et in opposito sensu falsa (de qua sequitur); et ex significatione “occidere morte,” quod sit exstinguere; falsa enim separantur et quasi exstinguuntur per tentationes, et per quod homo desistat ab illis, ac fugiat et aversetur illa. Quod “filii” in Verbo significent vera, et in opposito sensu falsa, est quia in spirituali sensu Verbi agitur solum de talibus quae sunt ecclesiae et caeli, et omnia ecclesiae et caeli se referunt ad bona quae amoris et vera quae fidei; inde est, quod nomina consanguinitatum et affinitatum, ut “maritus,” “uxor,” “filius,” “filia,” “frater,” “soror,” “nurus,” “gener,” et plura, significent spiritualia, quae se referunt ad nativitatem spiritualem quae est regeneratio, et ad conjugium caeleste quod est conjugium boni et veri. Illa quae ex hoc conjugio nascuntur, sunt etiam bona et vera: inde est quod per “filias” in Verbo significentur bona, et per “filios” vera, utraque derivata ex bono quod significatur per “patrem,” et ex vero quod significatur per “matrem.” (Quod omnia vera et bona, quae apud hominem regeneratum sunt, secundum affinitates spirituales conjuncta sint, et consequentur, videatur n. 2508, 3815, 4121. Quod etiam omnes in caelo consociati sint secundum affinitates spirituales, in opere De Caelo et Inferno, n. 205. Quod “filii” significent vera et affectiones veri, ostensum est in Arcanis Caelestibus, n. 489, 491, 533, 2623, 3373, 4257, 8649, 9807. Quod “filii filiorum” significent vera in ordine successivo, n. 6583, 6584. Quod per “patrem,” “matrem,” “fratres,” “liberos,” significentur bona et vera, aut mala et falsa, quae apud hominem, n. 10490. Quod “percutere matrem super filios” sit destruere omnis ecclesiae, n. 4257. Quod Dominus Se dixerit “Filium hominis,” quia Ipse erat Divinum Verum, et quia omne verum caeli et ecclesiae ab Ipso procedit, supra, n. 63.)

167. “Et cognoscent omnes (Ecclesiae) quod Ego sim scrutans renes et corda.” – Quod significet cognitionem omnium qui ab ecclesia sunt, quod Dominus solus sciat et exploret exteriora et interiora, ac quae fidei et amoris sunt, constat ex significatione “scrutari,” cum de Domino, quod sit quod solus sciat et exploret; ex significatione “renum,” quod sint vera fidei et purificatio eorum a falsis (de qua sequitur); et ex significatione “cordium,” quod sint bona amoris. Quod “cor” significet bonum amoris, est quia duo sunt quae regnant in homine, ex quibus omnis vita corporis ejus, nempe cor et pulmo; et quia omnia quae in hominis corpore sunt, correspondent illis quae in ejus mente, et ibi duo quoque sunt quae regnant, nempe voluntas et intellectus. Haec bina regna mentis correspondent binis regnis corporis, nempe voluntas cordi et ejus pulsui, ac intellectus pulmoni et ejus respirationi; absque illa correspondentia corpus non vivit, ne quidem particula ejus. Quia cor correspondet voluntati, etiam correspondet bono amoris; et quia pulmo correspondet intellectui, etiam correspondet veris fidei. Ex hac correspondentia est quod “cor” significet amorem, et quod “anima” significet fidem. Inde est quod toties in Verbo dicatur “ex corde et anima,” per quod intelligitur ex amore et fide. (Sed quia de hac correspondentia multis actum est in Arcanis Caelestibus, videantur illa ibi plenius ostensa; nempe, – Quod “cor” in Verbo significet amorem, et quia amorem quod etiam significet voluntatem, n. 2930, 3313, 7542, 8910, 9050, 9113, 10336. Quod cor correspondeat illis quae amoris sunt apud hominem, et pulmo illis quae sunt fidei apud illum, n. 3883-3896. Quod in caelo sit pulsus qualis cordis, et respiratio qualis pulmonis, n. 3884, 3885, 3887. Quod pulsus cordis ibi sit secundum statum amoris, et respiratio pulmonis secundum statum fidei, n. 3886-3889. Quod influxus cordis in pulmonem se habeat sicut influxus boni in verum, tum sicut influxus voluntatis in intellectum, ut et secundum influxum amoris in fidem, et quod similes communicationes et conjunctiones sint, n. 3884, 3887-3889, 9300, (1)9495. Influxus caeli in cor et in pulmonem ab experientia, n. 3884. Quod ex illa correspondentia in Verbo ex corde et ex anima significet ex amore et fide, n. 2930, 9050. Quod conjunctio spiritus hominis cum corpore ejus sit per respirationem pulmonis et per pulsum cordis; et quod ideo illis cessantibus homo moriatur quoad corpus, sed vivat quoad spiritum, in opere De Caelo et Inferno: et quod quando pulsus cordis cessat, spiritus separetur, ex causa quia cor correspondet amori, qui est calor vitalis, n. 447 ibi: plura de illa correspondentia (videantur ibi n. 95.) Quod “renes” significent vera fidei et purificationem eorum a falsis, est quia purificatio sanguinis in renibus peragitur; et per “sanguinem” in Verbo significatur verum (videatur n. 4735, 9127) simile etiam per organum quod purificat, significatur: omnis etiam purificatio a falsis fit per vera. Inde patet quid significat in Verbo, quod Jehovah seu Dominus “scrutetur corda et renes,” quod nempe exploret vera fidei et bona amoris, et separet illa a falsis et malis.

[2] Hoc significatur per “renes” in sequentibus locis: – Apud
Jeremiam,
“Jehovah Zebaoth judex justitiae probans renes et cor” (xi. (2)20);
apud eundem,
“(3)Plantasti eos, etiam radicati sunt, pergunt, etiam faciunt fructum; propinquus Tu in ore eorum, et longinquus a renibus eorum: Jehovah,… videbis me, et probabis cor meum” (xii. 2, 3);
“propinquus in ore et longinquus a renibus,” est verum modo in memoria et inde in aliqua cogitatione cum homo loquitur, non autem in voluntate et inde in actu; verum in voluntate et inde in actu est quod separat et dissipat falsa; verum in voluntate et inde in actu est velle et facere quod homo scit et cogitat verum esse; hoc verum est quod in specie intelligitur per “renes.”

[3] Apud eundem,
“Ego Jehovah scrutans cor et probans renes, et ad dandum cuivis juxta vias ejus, et juxta fructum operum ejus” (xvii. 10);
“scrutari cor” est purificare bonum separando malum; “probare renes” est purificare verum separando falsum; ideo dicitur “ad dandum cuivis juxta vias ejus, et juxta fructum operum ejus;” “viae” sunt vera quae fidei, et “fructus operum” sunt bona quae amoris. (Quod “via, sint vera quae fidei, videatur supra, n. 97; at quod “fructus operum” sint bona quae amoris, n. 98, 109, 116, ibi,)

[4] Apud eundem,
“Jehovah Zebaoth probans justum, Videns renes et cor” (xx 12);
et apud Davidem,
“Confirma justum, nam qui probas corda et renes Deus justus” (Psalm. vii. 10 (B.A. 9));
“justi” pro illis qui amant facere verum et bonum; horum vera et bona purificantur a Domino, quod intelligitur per quod “vides” et “probas renes et corda.” Apud Davidem,
“Proba me Jehovah, et tenta me, explora renes meos et cor meum” (Psalm. xxvi. 2);
quia vera a falsis et bona a malis separantur per tentationes, ideo dicitur, “Tenta me.” Apud eundem,
“Exacerbatur cor meum, et renibus meis exacuo me; sed ego stolidus nec cognosco” (Psalm. lxxiii. 21, 22);
infestatio boni a malo, et veri a falso, describitur per illa verba. Apud eundem,
“Ecce veritatem desideras in renibus, et in occulto sapientiam notam facis mihi” (Psalm. li. 8 (B.A. 6));
hic “renes” alia voce in lingua originali exprimuntur, quae involvit tam separationem falsorum a veris quam malorum a bonis; inde patet quod per “renes” purificatio et separatio significetur.

[5] Apud eundem,
“Benedicam Jehovae qui consuluit mihi, etiam noctibus castigant me renes mei” (Psalm. xvi. 7);
“noctes” significant statum hominis quando falsa exsurgunt; pugna tunc verorum cum illis significatur per “castigant me renes.” Apud eundem,
“Etiam tenebrae non faciunt tenebras prae te, sed nox sicut dies lucida est, sicut tenebrae ita lux; Tu enim possides renes meos,… non latuit Te os meum cum factus sum in occulto” (Psalm. cxxxix. 12, 13, 15);
“tenebrae” sunt falsa, et “lux” sunt vera; “possidere renes” est scire falsa et vera apud hominem; inde dicitur “non latuit Te os meum cum factus sum in occulto,” per quod significatur quod non latuerit aliquod falsum quod factum est. (Quod “tenebrae” sint falsa, et “lux” sint vera, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 126-140; et quod “os” sit verum in ultimo ordinis, et in opposito sensu falsum, in Arcanis Caelestibus, n. 3812, 5560, (1)5565, 6592, 8005.)

[6] Quoniam “renes” significabant vera purificata a falsis, ideo
In sacrificiis adolebantur solum adipes et renes (videatur Exod. xxix. 13: Levit. iii. 4, 10, 15; cap. iv. 9: et alibi);
quod solum adipes et renes adolerentur super altari, erat causa, quia “adipes” significabant bona amoris, et “renes” vera fidei. (Quod “adipes” seu “pinguedines” significent bona amoris, videatur n. 353, 5943, 6409, 10033. Quod “renes” significent vera fidei lustrantia, purificantia, et a se rejicientia falsa, est ex correspondentia; nam omnia et singula corporis correspondent, ut constare potest in opere De Caelo et Inferno, ubi in suo articulo ostenditur Quod Correspondentia sit omnium Caeli cum omnibus Nominis, n. 87-102; et ibi de Renibus, n. 96, 97,) Quis usquam sciret, nisi sciat quod talis correspondentia sit, cur toties in Verbo dicatur de Jehovah seu Domino, quod sit “scrutans et Probans renes et cor?” (Praeterea de Correspondentia Renum, Ureterum et Vesiculae, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 5380-5386.) Quod “scrutari renes et corda” etiam significet explorare exteriora et interiora hominis, est quia verum est extra et bonum est intra; ac bonum spirituale, quod in sua essentia est verum, et in specie per “renes” significatur, est bonum exterius; bonum autem caeleste, quod in specie per “cor” significatur, est bonum interius. (Hoc melius constare potest ex illis quae de Regno Spirituali et de Regno Caelesti in opere De Caelo et Inferno, n. 20-26, ostensa sunt.)

168. “Et dabo unicuique vestrum secundum opera sua.” – Quod significet beatum aeternum secundum internum ejus in externo, constat ex significatione “operum,” quod sint illa quae sunt amoris et inde fidei (de qua supra, n. 98, 116); et quod sint ea in factis seu operibus (supra, n. (2)157); et ex significatione “dare unicuique secundum opera,” quod sit beatum aeternum; nam omne beatum et jucundum est amoris et secundum amorem (de qua etiam supra, n. 146): hic per “dare unicuique secundum opera sua” significatur beatum aeternum secundum internum in externo, quia hic agitur de illis qui in interno sunt et simul in externo, et de conjunctione utriusque (videatur supra, n. 150). Dicitur beatum aeternum secundum internum in externo, quia omne beatum caeli apud hominem, spiritum, et angelum, influit per internum in externum eorum; internum enim eorum formatum est ad receptionem omnium caeli, et externum ad receptionem omnium mundi; quapropter beatum caeleste datur unice apud illos apud quos internum apertum est, et formatum ad imaginem caeli: non autem apud illos apud quos internum clausum est; horum beatum est jucundum honoris, gloriae et lucri, quod jucundum homini est quamdiu vivit in mundo. (Sed id post mortem, cum homo fit spiritus, vertitur in correspondens, quod est tetrum et dirum, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. (1)485-490; et quod beatum caeli, quod gaudium caeleste vocatur, sit solum illis qui (in) interno sunt et inde in externo, in eodem opere, n. 395-414: et quid Internum et Externum, in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 36-53.)

169. (Vers. 24.) “Vobis autem dico, et reliquis in Thyatiris. – Quod significet omnibus et similis apud quos internum conjunctum est externo, constat ex illis, quae supra (n. 150) dicta et ostensa sunt, quod nempe in scriptis ad Angelum Ecclesiae in Thyatiris describantur illi qui in interno sunt et inde in externo, ita apud quos internum conjunctum
est externo.

170. “Quicunque non habet doctrinam hanc.” – Quod significet apud quos jucundum externum, quod est jucundum amoris sui et mundi, non dominatur, constat ex significatione “doctrinae” illius, quam “Jezabel dicens se prophetissam” docuit et per quam seduxit, quod sit jucundum amoris sui et mundi (de qua supra, n. 159-161): per “doctrinam” hic significatur vita, ita per “non habere illam” significatur non vivere secundum illam; intelligitur enim habere doctrinam in se, et habere doctrinam in se est in vita: inde patet, quod per “doctrinam Jezabelis” intelligatur vita amoris sui et mundi.

171. “Et qui non cognoverunt profunda satanae, ut dicunt.” – Quod significet illaqueationem ab illis, constare potest ex eo, quod amores sui et mundi sint qui regnant in infernis, et quod illi amores prorsus oppositi sint amoribus in Dominum et erga proximum qui regnant in caelo: “satanas,” per quem intelligitur infernum (videatur supra, n. 120) continuo inspirat amores sui et mundi, et hos quoque recipit homo ex jucundo, quia ei insunt ex hereditario, et inde sunt ejus proprium; ita insinuat se infernum apud hominem, et ei illa queat. Haec sunt quae significantur per “profunda satanae.” Pauci etiam sunt qui hoc norunt, quoniam amores illi, quia sunt proprium homini ex hereditario, trahunt ad se mentem ejus per allectamenta ex jucundo, et sic abstrahunt a jucundis amorum caeli, usque adeo ut nesciat quid jucunda caeli. Illa jucunda, nempe amorum sui et mundi, sunt quae claudunt internum hominem, et aperiunt externum; et quantum hic aperitur, tantum clauditur ille, usque ut homo tandem in totali caligine sit quoad illa quae caeli et ecclesiae sunt, tametsi in lumine quoad illa quae sui et mundi sunt. (Sed haec videantur plenius descripta in opere De Caelo et Inferno, nempe in articulo n. 13-19, ubi ostensum est, Quod Divinum Domini in caelo sit Amor in Ipsum et Charitas erga Proximum; et in articulo n. 551-565, in quo ostensum est, Quod omnes qui in Infernis sunt, in Malis et inde Falsis ex amoribus Sui et Mundi sint; et quod illi amores sint Ignis infernalis, n. 566-575: et praeterea in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 65-83, ubi de illis binis amoribus actum est.)

172. “Non impono super vos aliud onus.” – Quod significet quod hoc solum cavendum sit, constat ex significatione “imponere onus” super illos apud quos internum conjungi potest externo, quod sit ut id sollicito caveant, quoniam jucunda binorum illorum amorum solum faciunt ut internum hominis quod spectat caelum claudatur; quo clauso non datur ulla conjunctio ejus cum externo quod spectat mundum, nec aliquis influxus e caelo. “Onus” dicitur, quia proprium hominis, quod est amare se prae Deo, et mundum prae caelo, renititur.

173. (Vers. 25.) “Attamen quod habetis retinete donec venio.” – Quod significet permanentiam in statu boni amoris et fidei usque ad visitationem, constat ex significatione “retinete quod habetis,” quod sit permanere in statu amoris et fidei, ita in statu conjunctionis interni cum externo, in quo esse possunt quantum resistunt jucundis amorum sui et mundi; tantum enim conjungitur internum externo quantum homo removet a se illa jucunda, ita plus apud unum et minus apud alterum; et ex significatione “donec venio,” quod sit visitatio (de qua supra, n. 144).

174. (Vers. 26.) “Et vincens at custodiens usque ad finem opera mea.” – Quod significet post pugnam contra illos amores, et remotionem illorum quantum potest, perseverationem in amore et fide, constat ex significatione “vincere,” quod sit pugnare contra jucunda amorum sui et mundi, ac illa removere; quod hic sensus spiritualis illorum verborum sit, sequitur ex serie; et ex significatione “custodire usque ad finem,” quod sit perseveratio usque ad mortem, nam qui perseverat usque ad mortem in amore et fide, is salvatur, manet enim postea in aeternum qualis quoad omnem suam vitam tunc est (videatur supra, n. 125); et ex significatione “operum,” quod sint illa quae sunt amoris et fidei in causa et in effectu, seu in internis et in externis; quod haec per “opera” hic significentur, est quia de illis in scriptis ad Angelum hujus Ecclesiae agitur (videatur supra, n. 150). Dicitur custodiens “opera mea,” quia omne amoris et fidei, et omnis aperitio interni et ejus conjunctio cum externo est a solo Domino; inde “opera,” per quae illa significantur, non sunt hominis sed Domini apud illum; inde est quod dicantur “opera mea.”

175. (a). “Et dabo illi potestatem super gentes.” – Quod significet quod super mala apud se, quae tunc a Domino discutientur, constat ex significatione “gentium,” quod sint mala (de qua sequitur); et ex significatione “dare potestatem super illas,” quod sit quod illa, nempe mala, tunc a Domino discutientur: “potestatem habere” cum dicitur “super gentes,” est discutere cum dicitur de malis; ita voces applicantur suis subjectis: quod discutientur a Domino, est quia Dominus discutit mala per vera; revelat illa prius per vera, et cum homo agnoscit illa, tunc Dominus discutit illa. (Quod solus Dominus id faciat, videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. 200.) Pluries in Verbo nominantur “gentes et populi,” et qui non scit aliquid de sensu spirituali seu interno Verbi, credit quod populi et gentes intelligantur, sed per “populos” intelliguntur illi qui in veris sunt, aut in opposito sensu qui in falsis, ac per “gentes” intelliguntur illi qui in bonis, aut in opposito sensu qui in malis; et cum per “populos” et “gentes” illi intelliguntur, etiam abstracte a personis per “populos” intelliguntur vera aut falsa, ac per “gentes” bona aut mala, nam verus sensus spiritualis est abstractus a personis, spatiis, temporibus, et similibus quae sunt propria Naturae;

[2] sensus naturalis Verbi, qui est sensus litterae ejus, est una cum illis, et sensus qui est una cum illis inservit pro basi sensui qui est absque illis: omnia enim quae in Natura sunt, ultima ordinis Divini sunt; ac Divinum non subsistit in medio, sed defluit usque ad sua ultima, et sic subsistit; inde est quod Verbum tale sit in littera, et nisi tale foret, non inserviret sapientiae angelorum, qui spirituales sunt, pro basi. Inde videri potest quantum errant qui contemnunt Verbum propter stylum. Quod “gentes” significent illos qui in bono sunt, et abstracte bona, est quia homines antiquis temporibus vixerunt distincti in gentes, familias, et domos, et tunc amaverunt se mutuo et pater gentis totam gentem quae ex se erat, ita erat inter illos bonum amoris regnans; inde est, quod per “gentes” significentur bona. At cum in contrarium iverunt, quod factum est sequentibus aevis, cum imperia coeperunt, tunc per “gentes” significata sunt mala. (Sed plura de his videantur in opusculo De Telluribus in Universo, n. 49, 90, 173, 174.)

[3] Quod “gentes” in Verbo significent bona aut mala, ac “populi” vera aut falsa, constare potest a sequentibus his locis: – Apud Esaiam,
“Ambulabunt gentes ad lucem tuam, et reges ad splendorem ortus tui. . . . . Tunc videbis et afflues, . . . . et dilatabit se cor tuum, quod convertatur ad Te multitudo maris, exercitus gentium (1)veniunt ad Te . . . . aperientur portae tuae jugiter, interdiu et noctu non claudentur, ad adducendum ad Te exercitum gentium, et reges earum deducentur; nam gens aut regnum quae non servient Tibi peribunt; et gentes vastando vastabuntur. . . . Suges lac gentium, immo ubera regum suges. . . . . Exiguus erit in mille, et paucus in gentem numerosam” (lx. (3,) 5, 11, 12, 16, 22);
agitur ibi de Domino, et per “gentes” intelliguntur omnes qui in bono amoris sunt in Ipsum, et per “reges” omnes qui in veris fidei in Ipsum; inde patet quinam intelliguntur per “gentes” quae “ambulabunt ad lucem tuam” et per “exercitum gentium” quae “adducentur,” et quinam per “reges qui ambulabunt ad splendorem ortus tui,” et per “reges gentium” qui “deducentur;” et quid intelligitur per quod “suges lac gentium, et ubera regum” (“lac” est jucundum boni amoris, similiter “ubera” quia ex illis lac); multiplicatio veri et fructificatio boni describitur per quod “exiguus erit in mille, et paucus in gentem numerosam:” per “gentes” autem “quae vastabuntur,” intelliguntur omnes qui in malis sunt, et quoque ipsa mala.

[4] Apud eundem,
“Ecce tollam erga gentes manum meam, et erga populos tollam signum meum, ut adferant filios tuos in sinu, et filias tuas super humero apportent; et erunt reges nutritii tui, et principes feminae lactatrices tuae; facies (ad) terram incurvabunt Tibi” (xlix. 22, 23);
agitur etiam ibi de Domino, et de illis qui Ipsum colent et adorabunt; “tollere erga gentes manum et erga (2)populos signum,” est adsciscere sibi omnes qui in bonis amoris et inde veris sunt; de his dicitur, quod “adferent filios tuos in sinu, et filias tuas apportabunt humero;” “filii” sunt affectiones veri, et “filiae” sunt affectiones boni (videatur supra, n. (3)166); et de illis dicitur quod eorum “reges erunt nutritii tui, et principes feminae lactatrices tuae;” “reges” sunt ipsa vera, “principes feminae” sunt eorum bona; per haec et illa quia homo regeneratur et quoque alitur, dicitur quod erunt “lactatrices” et “nutritii.” (Quod homo per vera et per vitam secundum illa regeneretur, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 23, 24, 27, 186.) Hic est sensus internus horum verborum; quis absque eo sensu intellecturus esset illa?

[5] Apud eundem,
“Dixit Jehovah, Ecce Ego expandens super” Hierosolymam, “sicut fluvium, pacem, et sicut torrentem (inundantem), gloriam gentium, ut sugatis. . . . . Veniet ad congregandum omnes gentes et linguas, ut veniant videantque gloriam meam. . . . . . Annuntiabunt gloriam meam in gentibus; tunc adducent fratres vestros ex omnibus gentibus munus Jehovae super equis et super curru, . . . . ad montem sanctitatis meae” (lxvi. 12, 18-20);
“Hierosolyma” ibi est ecclesia Domini in caelis et in terris; ecclesia in caelis dicitur, quia ibi etiam est ecclesia (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 221-227); per “gentes et linguas” intelliguntur omnes qui in bonis amoris et inde veris: (dicitur) “adducere ex omnibus gentibus munus Jehovae super equis et super curru,” (et hic) “munus Jehovae” est cultus ex bono amoris, “equi et currus” sunt intellectualia et doctrinalia, nam ex his et super his fundatur cultus. (Quod “equi et currus” illa significent, videatur in opusculo De Equo Albo, n. 1-5.)

[6] Apud eundem,
“Fiet in die illo Radicem Jischaji, qui stans in signum populorum, gentes quaerent” (xi. 10);
“Radix Ischaji” est Dominus; “Stare in signum populorum,” est ut videatur ab illis qui in veris sunt; “gentes qui quaerent” sunt qui in bono amoris: creditur quod per “gentes” ibi intelligantur gentes quae accessurae sunt et Dominum agniturae, ex quibus ecclesia quae Ecclesia Gentium vocatur; at non illi per “gentes” intelliguntur, sed omnes qui in amore et fide in Dominum Sunt, sive intra ecclesiam sive extra illam sint (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 308, (1)318-328).

[7] Apud eundem,
“Honorabunt Te populus validus, urbs gentium potentium timebunt Te” (xxv. 3);
apud eundem,
“Aperite portas ut ingrediatur gens justa; . . . . addidisti genti, Jehovah, addidisti genti, glorificatus es” (xxvi. (2)2,15);
apud eundem,
“Appropinquate gentes ad audiendum, et populi auscultate” (xxxiv. 1);
apud eundem,
“Jehovah vocavi Te in justitia, . . . . in foedus populo, in lucem gentium” (xlii. 6);
apud Jeremiam,
“Benedicent sibi in Eo gentes, et in Eo gloriabuntur” (iv. 2);
apud eundem,
“Quis non timebit Te, Rex gentium? . . . . et in omni regno earum non sicut Tu” (x. 7);
apud Danielem,
“Videns fui in visionibus noctis, et ecce cum nubibus caeli sicut Filius hominis; . . . . Huic datum est dominium et gloria et regnum, et omnes populi, gentes, et linguae Ipsum colent” (vii. 13, 14);
apud Davidem,
“Confitebuntur Tibi populi, Deus, confitebuntur Tibi populi omnes. laetabuntur et jubilabunt gentes, eo quod judicaturus es populos rectitudine, et gentes in terra ducturus es” (Psalm. (1)lxvii. 4-6 (B. A. 3, 4));
apud eundem,
“Ut videam bonum electorum tuorum, et laeter in gaudio gentium tuarum” (Psalm. (2)cvi. 5);
in Apocalypsi,
Afferretur gloria et honor gentium in Novam Hierosolymam (xxi. (3)26);
apud Esaiam,
“Vos sacerdotes Jehovae vocabimini, ministri Dei (4)nostri, dicetur vobis; opes gentium comedetis, et in gloria earum gloriabimini” (lxi. 6);
in Threnis,
“Spiritus narium nostrarum, Unctus Jehovae, captus est in foveis eorum, de quo dixeramus, In umbra ejus vivemus inter gentes” (iv. 20).
In his locis per “gentes” intelliguntur omnes qui in amore in Dominum sunt, sive intra ecclesiam ubi Verbum est, sive extra illam sint.

[8] (b.) Quod per “gentes” in opposito sensu intelligantur illi qui in malis sunt, et abstracte ipsa mala, constare potest a sequentibus: -Apud Jeremiam,
“Adducam super vos gentem e longinquo . . . . gens valida ista, gens a saeculo ista, gens cujus non cognosces linguam; . . . . comedet messem tuam et panem tuam, comedet filios tuos et filias tuas comedet vitem tuam et ficum tuam; desolabit urbes . . . . gladio” (v. 15, 17);
agitur ibi de vastatione ecclesiae, et per “gentem” intelligitur malum, quod illam consummaturum; inde dicitur quod “comedet messem et panem,” “filios et filias,” “vitem et ficum,” et “depauperabit urbes gladio;” per quae significantur omnia bona amoris et vera fidei; per “messem” status receptionis veri a bono (videatur n. 9295); per “panem,” bonum amoris (in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 218); per “filios et filias,” affectiones veri et boni (supra, n. (1)166); per “vitem,” ecclesia interna, ita interna ecclesiae (in Arcanis Caelestibus, n. 1069, 5113, 6376, 9277); per “ficum,” ecclesia externa, ita externa ecclesiae (n. 5113); per “urbes,” doctrinae (n.4011, (2)2449, (3)2712, 2943, 3216, 4492, 4493); per “gladium,” falsum destruens (supra, n. 73, 131(b)): ex his constare potest quod per “gentem” significetur malum quod destruit ea omnia.

[9] Apud eundem,
“Ecce Ego dans coram populo hoc offendicula, ut offendant in iis patres et filii: . . . . ecce populus veniens e terra septentrionis, et gens magna ex lateribus terrae; . . . . non miserantur, vox (4)eorum sicut mare resonat, et super equis equitant” (vi. 21-23);
“gens” etiam ibi pro malo, et “populi” pro falsis; “offendicula in quibus offendent patres et filii,” sunt perversiones boni et veri (“patres” sunt bona, et “filii” sunt vera quae inde); “populus” dicitur “e terra septentrionis, et gens e lateribus terrae,” quia “septentrio” significat falsum ex malo, et “latera terrae” significant quae extra ecclesiam, ita significant mala remota a bonis ecclesiae; “resonare sicut mare, et equitare super equis,” est persuadere ex fallaciis sensuum, et per ratiocinia inde.

[10] Apud Ezechielem,
“Terra est plena judicio sanguinum, et urbs plena est Violentia; ideo adducam pessimas gentium, ut occupent domos eorum; . . . . rex lugebit, et princeps induetur stupore” (vii. 23, 24, 27);
“terra” est ecclesia; “plena judicio sanguinum,” est quod sit in falsis destruentibus bona; “urbs” est doctrina; “plena violentia,” est quod vim inferat bono charitatis; “pessimae gentium,” sunt dira falsa ex malo; “occupare domos eorum,” est mentes eorum; “rex” qui “lugebit,” est verum ecclesiae; “princeps” qui “induetur stupore,” est verum inserviens. (Quod “terra” sit ecclesia, videatur n. 662, 1066, (5)1068, 1262, 1413, 1607, 2928, 3355, 4447, 4535, 5577, 8011, 9325, 9643: quod “sanguines” sint falsa destruentia bonum, n. 374, 1005, 4735, 5476, 9127: quod “urbs” sit doctrina, n. 2268, (6)2449, 2451, 2712, 2943, 3216, 4192, 4493: quod “violentia” sit vis inferens bono charitatis, n. 6353: quod “domus” sint illa apud hominem quae ejus mentis sunt, n. 710, (7)2231, 2233, (8)2559, 3128, 3538, (9)4973, 5023, 6690, 7353, 7848, 7910, 7929, 9150: “rex” qui “lugebit,” quod sit verum ecclesiae, videatur supra, n. 31 (a).)

[11] Apud Davidem,
“Jehovah irritum reddit consilium gentium, subvertit cogitationes populorum” (Psalm. xxxiii. 10);
“gentes” pro illis qui sunt in malis, et “populi” pro illis qui sunt in falsis; quia illi et hi significantur, ideo dicitur quod “Jehovah irritum reddet consilium gentium, et subvertet cogitationes populorum,” quae sunt binae expressiones sicut unius rei, sed usque distinctae sunt in sensu interno, in quo per “gentes” aliud significatur quam per “populos.”

[12] Apud Lucam,
“Tunc cadent acie gladii, et captivabuntur inter omnes gentes, et tandem Hierosolyma erit conculcata a gentibus, usque dum implebuntur tempora gentium; tunc erunt signa in sole, luna et astris, et super terra angustia gentium, . . . . resonante mari et salo” (xxi. 24, 25);
agitur ibi de consummatione saeculi, quae est ultimum tempus ecclesiae, quando nulla amplius fides quia nulla charitas, seu non verum quia non bonum: hoc describitur ibi per correspondentias; “cadere acie gladii” est destrui a falsis; “captivari inter omnes gentes” est occupari a malis omnis generis; “Hierosolyma” quae “erit conculcata” est ecclesia; “sol” est amor in Dominum, “luna” est fides in Ipsum, “astra” seu “stellae” sunt cognitiones boni et veri; “signa in illis” est quod peritura; “mare et salum” quae “resonabunt” sunt fallaciae et inde ratiocinia.

[13] Apud Matthaeum,
“Insurget gens contra gentem, et regnum contra regnum, et erunt fames, pestes et terrae motus in singulis locis; . . . . et tradent vos in afflictionem: . . . . et eritis exosi omnibus gentibus propter nomen meum” (xxiv. 7, 9; Luc. xxi. 10, 11);
haec etiam dicta sunt a Domino de ultimo tempore ecclesiae, et per quod “insurget gens contra gentem et regnum contra regnum,” significatur quod dissidia erunt malorum et falsorum inter se; per “fames et pestes” significatur defectus et consumptio verorum; per “terrae motus” perversio ecclesiae; per “esse exosi omnibus gentibus,” significatur esse exosi omnibus qui in malo sunt; per “nomen Domini,” propter quod “exosi erunt,” significantur omnia amoris et fidei, per quae Dominus colitur (videatur supra, n. 102, 135).

[14] Apud Ezechielem,
“Ecce Aschur, cedrus in Libano, . . . . alta facta est et multiplicati sunt rami ejus in ramis ejus nidificarunt omnes aves caelorum, et sub ramis ejus pepererunt omnes bestiae agri, et in umbra ejus habitarunt omnes gentes magnae. . . . . Sed elatum est cor ejus in altitudine sua, quare dabo eum in manum fortis gentium, . . . . exscindent eum alieni, violenti gentium, et dejicient eum; . . . . unde descenderunt ex umbra ejus omnes populi terrae, et deseruerunt eum”(xxxi.3, 5, 6, (10,) 11, 12);
haec nemo intellecturus est nisi noverit sensum spiritualem seu internum Verbi; credet quod sint merae comparationes, in quibus non aliqua significatio spiritualis, cum tamen singula ibi significant talia quae caeli et ecclesiae sunt; quare illa paucis explicabuntur: “Aschur” est rationale hominis ecclesiae quod illustratur; hoc vocatur “cedrus in Libano,” quia “cedrus” significat idem cum “Aschure,” in specie verum ex bono ibi; et “Libanus” est mens ubi illud, quia in Libano cedri; “rami ejus” qui “multiplicati,” sunt vera inde; “aves caelorum” qui “nidificarunt in ramis ejus,” sunt affectiones veri; “bestiae agri” quae “pepererunt sub ramis,” sunt affectiones boni; “gentes magnae” quae “in umbra ejus habitarunt,” sunt bona amoris; “cor elatum in altitudine sua,” est amor sui; “dari in manum fortis gentium, ac dejici a violentis gentium,” est quod mala ex illo amore destruent bona et vera; “populi terrae” qui “descenderunt ex umbra ejus et deseruerunt eum,” sunt omnia vera ecclesiae: quod per “gentes” significentur bona, et in opposito sensu mala, constat inde; per “gentes” quae “habitarunt in umbra ejus,” bona, et per “gentes” quae “exscindent et dejiciunt eum,” mala. (Praeterea videantur quae de gentibus et earum significatione dicta et ostensa sunt in Arcanis Caelestibus, nempe quod per “gentes” in Verbo intelligantur qui in bono, et quod inde per illas significentur bona, n. 1059, 1159, 1258, 1260, 1416, 1849, 6005; “coetus gentium,” quod sint vera et bona, n. 4574, 7830; “gens sancta,” quod sit regnum spirituale, n. 9255, 9256; cum dicitur “gens et populus,” quod per “gentem” intelligantur qui in bono caelesti, et per “populum” qui in bono spirituali, n. (1)10288. Quod per “gentes,” imprimis per “gentes terrae Canaanis,” intelligantur mala et falsa omnis generis, n. 1059, 1205, 1868, (2)6306, 8054, 8317, 9320, 9327.)

176. (Vers. 27.) “Et reget eas virga ferrea.” – Quod significet quod castigaturus sit mala per vera quae sunt in naturali homine, constat ex significatione “regere,” quod sit castigare, nam sequitur quod “confringeret eas sicut vasa figulina,” et mala, quae significantur, per vera castigantur; et ex significatione “virgae ferreae,” quod sint vera quae sunt in naturali homine; per “virgam” seu “baculum” significatur potentia qua castigatur, et per “ferrum” vera in naturali. homine quae castigant. (Quod “virga” seu “baculus” sit potentia, videatur n. 4013, 4015, 4876, 4936, 6947, 7011, 7026, 7568, 7572; quod inde sit quod regibus sit sceptrum, quod est curtus baculus, n. 4581, 4876.) Quod “ferrum,” significet vera in naturali homine, est quia metalla, aeque ac reliqua telluris, ex correspondentia significant spiritualia et caelestia, quae omnia se referunt ad vera et bona: “aurum” significat bonum interni hominis, “argentum” ejus verum, “cuprum” seu “aes” bonum externi seu naturalis hominis, “ferrum” ejus verum; inde est, quod ab antiquis Saecula vocata sint a metallis, nempe “Aurea,” “Argentea,” “Cuprea” et “Ferrea;” “Aurea” ex hominibus antiquissimis qui vixerunt in bono amoris; “Argentea” ex antiquis post illos qui vixerunt in veris ex illo bono; “Cuprea” ex posteris horum qui in bono externo seu naturali; “Ferrea” ex horum posteris, qui erant in solo vero naturali absque bono; verum naturale est verum memoria et non vita; verum vitae est bonum. (Sed plura de hac correspondentia videantur in opera De Caelo et Inferno, n. 104 et 115.)

[2] Successivi status ecclesiae usque ad adventum Domini, intellecti sunt per “aurum,” “argentum,” “aes,” et “ferrum,” ex quibus erat statua Nebuchadnezari in somnio visa, de qua ita apud Danielem,
“Caput ejus erat aurum bonum, pectus et brachia argentum, venter et femora aes, crura ferrum, pedes ex parte ferrum ex parte argilla: . . . . et excisus est lapis” ex petra, “et percussit statuam super pedes ejus, qui ferrum et argilla, et contrivit eos. . . . . Quod vidisti pedes. . . . ex parte argilla figuli, et ex parte ferrum,” significat quod “regnum divisum erit” . . . . ex parte regnum erit validum, et ex parte erit fractum: quod vidisti ferrum mixtum cum argilla luti, commiscebunt se per semen hominis, sed non cohaerebunt unum cum altero, quemadmodum ferrum non commiscetur cum argilla” (ii. 32-34, 41-43);
per “caput” quod erat “aurum bonum,” intelligitur primus status ecclesiae, quando in bono amoris in Dominum fuerunt; per “pectus et brachia,” quae erant “argentum,” intelligitur secundus status ecclesiae, quando in veris ex illo bono fuerunt; per “ventrem et femora,” quae “ex aere,” sequens tertius status ecclesiae, quando non amplius in bono spirituali sed in bono naturali erant, nam “aes” significat id bonum; per “crura,” quae erant “ex ferro,” intelligitur quartus status ecclesiae, quando non bonum naturale amplius, sed modo verum; per “pedes,” autem, qui “ex ferro et ex argilla,” intelligitur ultimus status ecclesiae, quando verum et falsum, verum in Verbo et falsum in doctrina; cum vera Verbi falsificantur, et ex falsificatis fit doctrina, tunc status ecclesiae est “ex parte ferrum ex parte argilla,” et sic regnum “ex parte validum et ex parte fractum;” “regnum” ibi est ecclesia, quare etiam “regnum
Dei” vocatur; quod sic mixta sint vera falsis, sed quod usque non cohaereant, intelligitur per ea verba, “quod vidisti ferrum mixtum cum argilla luti, commiscebunt se per semen hominis, sed non cohaerebunt unum cum altero, quemadmodum ferrum non commiscetur cum argilla;” “semen hominis” est Divinum Verum quod in Verbo; (quod “semen” illud significet, videatur n. 3038, 3373, 10248, 10249; quod “Homo” Dominum a quo Verbum, et quoque ecclesiam, n. 768, 4287, 7424, 7523, 8547, 9276;) quod “argilla figuli” significet falsa quae in naturali, homine, videatur in mox sequente articulo (n. 177): per “lapidem excisum e petra, qui percussit statuam ad pedes ejus,” intelligitur Dominus per Divinum Verum, et destructio falsorum non cohaerentium cum veris ex Verbo; (quod “lapis” sit verum, et quod “lapis Israelis” sit Dominus quoad Divinum Verum, videatur n. 643, 1298, 3720, 6246, 8609, 10376: similiter “Petra,” n. 8581, 10580, et in opusculo De Ultimo Judicio, n. 57:) quia “ferrum” significat vera in naturali homine, ideo visum est quod pedes statuae essent “ex ferro” nam “pedes” significant naturale (videatur n. 2162, 3147, 3761, 3986, 4280, 4938-4952).

[3] Similia per “aurum,” “argentum,” “aes” et “ferrum” significantur per haec apud Esaiam,
“Pro aere adducam aurum, pro ferro argentum, pro lignis aes, et pro lapidibus ferrum” (lx. 17);
“pro aere adducere aurum,” est pro naturali bono caeleste bonum; “pro ferro argentum,” est pro naturali vero caeleste verum; “pro lignis aes et pro lapidibus ferrum,” est naturale bonum et verum tali copia qua sunt ligna et lapides; agitur ibi de statu caelesti ecclesiae. (Porro quod ferrum” significet verum in naturali homine videatur in Arcanis Caelestibus, n. 425, 426.)

[4] Haec allata sunt ut sciatur quid significatur per “virgam ferream,” quod nempe potentia qua Dominus castigat mala et dispergit falsa quae in naturali homine; “virga” enim seu “baculus” significat potentiam, ut supra dictum est, et “ferrum” significat vera in naturali homine. Quod Dominus castiget mala et dispergat falsa per vera in naturali homine, est quia omnia mala et inde falsa ibi resident, nulla autem in spirituali seu interno homine; hic non recipit mala et falsa, sed ad mala et falsa clauditur. Et quia omnia mala et falsa in naturali homine resident, ideo illa castigari et dispergi debent per talia quae etiam ibi, quae sunt vera in naturali homine. Vera in naturali homine sunt scientifica et cognitiones, ex quibus homo naturaliter cogitare, ratiocinari, et concludere potest de veris et bonis ecclesiae, et de falsis et malis quae illis opposita sunt, et inde in quadam illustratione naturali esse cum legit Verbum. Verbum enim in littera absque illustratione non intelligitur, et illustratio est vel spiritualis vel naturalis; illustratio spiritualis modo, datur apud illos qui spirituales sunt, qui sunt qui in bono amoris et charitatis sunt et inde in veris; at illustratio solum naturalis apud illos qui naturales sunt (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 153, 425, (455,) et supra, n. 140). Apud illos etiam qui spirituales sunt, dum vivunt in mundo, est illustratio in naturali, sed existit illa ab illustratione in spirituali; nam apud illos influit Dominus per spiritualem seu internum hominem in naturalem seu externum, et sic illuminat hunc; ex qua illuminatione homo videt quid verum et bonum et quid falsum et malum; et cum homo videt illa, tunc Dominus discutit mala et falsa quae in naturali homine per vera et bona quae etiam ibi sunt et unum faciunt cum bonis et veris in spirituali seu interno homine. (Cetera videantur in Doctrina Novae Hierosolymae, De Scientiis et Cognitionibus, quid efficiant, n. 51; et De Influxu, n. 277, 278.)

[5] Ex his nunc videri potest quid significatur per “virgam ferream,” qua Dominus recturus est gentes, hoc est, castigaturus mala quae in naturali homine. Haec dicta sunt ad angelum hujus ecclesiae, quia in scriptis ad illum agitur de interno et externo homine, et de eorum conjunctione; nam cum internum et externum seu spirituale et naturale conjuncta sunt, tunc Dominus castigat mala et falsa quae in naturali homine, et hoc per cognitiones veri et boni. Apud illos autem apud quos internus et externus homo non conjuncti sunt, mala et falsa castigari et discuti nequeunt, quoniam nihil recipiunt per spiritualem hominem e caelo, sed omnia quae recipiunt sunt e mundo, quibus rationale eorum favet, et subministrat confirmationes. Similia quae per “virgam ferream” hic, etiam significantur in sequentibus locis: – Apud Davidem,
“Conteres” gentes “sceptro ferreo; sicut vas figuli disperges eas” (Psalm. ii. 9);
apud Esaiam,
“Percutiet terram virga oris sui, et spiritu labiorum suorum occidet impium” (xi. 4):
in Apocalypsi,
Mulier “peperit filium masculum, recturum omnes gentes Virga ferrea” (xii 5);
Ex ore Sedentis super Equo albo prodibat romphaea acuta, ut ea percuteret gentes; Ipse enim reget eas virga ferrea” (xix. 15);
et apud Micham,
“Surge . . . . Filia Zionis quia cornu tuum faciam ferrum, et ungulas tuas faciam aes, ut comminuas populos multos” (iv. (1)13);
“Filia Zionis” est ecclesia caelestis; “cornu” est potentia in naturali homine; “ungulae” sunt ultima ibi, quae vocantur scientifica sensualia; inde patet quid sit “facere cornu ferrum et ungulas aes.” (Quod “Filia Zionis” sit ecclesia caelestis, videatur n. 2362, 9055; quod “cornu” sit potentia veri ex bono in naturali homine, n. 2832, 9081, 9719, 9720, 9721, 10182, 10186; et quod “ungulae” sint scientifica sensualis hominis, quae sunt vera in ultimo ordinis, n. 7729.)

177. “Tanquam vasa fictilia confringentur.” – Quod significet dispersionem falsorum totalem, constat ex significatione “vasorum fictilium,” quod sint talia in naturali homine quae ex propria intelligentia; et omnia quae ex propria intelligentia sunt in rebus caeli et ecclesiae ibi sunt falsa, de quo sequitur; et ex significatione “confringi,” quod sit dispergi; de falsis enim dicitur dispergi, cum de vasis fictilibus “confringi.” Quod per “vasa fictilia” significentur illa in naturali homine quae ex propria intelligentia de rebus caeli et ecclesiae, et quod illa sint falsa, in sequentibus ostendetur; hic primum quod illa quae ex propria intelligentia intrant de rebus caeli et ecclesiae sint falsa, aliquid dicetur. Qui ex propria intelligentia cogitant, illi ex mundo cogitant; nam homo ex suo proprio non amat nisi illa quae mundi sunt et quae sui sunt, et quae amat etiam videt et percipit: quae amat vocat bona, et quae inde videt et percipit vocat vera; sed bona quae ex amore ita vocat, sunt mala; et vera quae ex amore illo videt, sunt falsa, quoniam scaturiunt ex amoribus sui et mundi, qui amores sunt oppositi amoribus caeli, qui sunt amor in Dominum et amor erga proximum; et quae ex oppositis scaturiunt, sunt opposita.

[2] Quapropter qui legunt Verbum solum propter nomen eruditionis, aut ad captandum famam ut evehantur ad honores, aut ut lucrentur opes, nusquam vident et percipiunt vera, sed pro iis falsa; et vera quae ibi exstant coram oculis, vel transeunt sicut non videant, vel falsificant; causa est, quia legere Verbum solum propter nomen eruditionis, et propter famam ut evehantur ad honores et lucrentur opes, est propter se et mundum ut fines, ita ex amoribus sui et mundi; hi amores quia sunt proprii hominis, ideo homo illa quae ex illis videt et percipit sunt ex propria intelligentia:

[3] at qui legunt Verbum ex affectione veri spirituali, quae affectio est amor sciendi verum quia est verum, illi vident vera ibi et gaudent corde cum vident illa: causa est, quia in illustratione sunt a Domino; descendit illustratio a Domino per caelum e luce ibi, quae lux est Divinum Verum; ideo datur illis videre vera ex sua luce, et hoc in Verbo, quia Verbum est Divinum Verum, et in illo recondita sunt omnia vera caeli. Sed illi solum in hac illustratione sunt, qui in binis amoribus caeli sunt, qui sunt amor in Dominum et amor erga proximum; hi enim amores aperiunt mentem interiorem seu superiorem, quae formata est ad recipiendum lucem caeli; per illam apud eos influit lux caeli et illustrat; sed non percipiunt vera in illa mente dum vivunt in mundo, verum vident illa in mente inferiore, quae mens est externi seu naturalis hominis: hi sunt qui non ex propria intelligentia cogitant cum legunt Verbum. Praecipua causa, quod hi non ex propria intelligentia cogitent cum legunt Verbum, est quia horum mens interior seu spiritualis spectat ad Dominum, et tunc Dominus elevat illam, et simul mentem inferiorem seu naturalem ad Se, et sic subducit a proprio hominis; quod non fieri potest apud illos qui se et mundum principaliter spectant.

[4] Ex his constare potest, quod homo ex propria intelligentia non percipiat nisi mala et videat nisi falsa; at quod bona et vera, quae sunt caeli et ecclesiae, percipiat et videat ex Domino. Quando internus seu spiritualis homo, in quo est mens interior seu superior, de qua modo dictum est, apertus est, tunc Dominus domat mala, et dispergit falsa quae sunt in externo seu naturali homine. Haec nunc sunt, quae intelliguntur in sensu spirituali per quod Filius hominis “daturus sit illis potestatem super gentes, et reget illas virga ferrea; tanquam vasa fictilia confringentur.”

[5] Quod “vasa fictilia” significent illa quae ex propria intelligentia, ita falsa quae sunt in naturali homine, constat ex variis locis in Verbo, ex quibus ad confirmationem volo sequentia adducere: – Apud Davidem,
“Conteres” gentes “sceptro ferreo; sicut vas figuli disperges eas” (Psalm. ii. 9);
“conterere gentes sceptro ferreo,” etiam hic est castigare et domare mala quae in naturali homine; per “sceptrum” simile significatur hic quod per “baculum” aut “virgam;” “sicut vas figuli additur,” quia per id significatur falsum quod ex propria intelligentia: in sensu litterae est comparatio, nam dicitur “sicut” vas figuli, et “tanquam” vasa fictilia; sed in sensu interno non percipiuntur comparationes ut comparationes, quoniam comparationes aeque ex significativis sunt (videatur n. 3579, 8989). Quod “vas figuli” seu “vas fictile” significet falsum, est quia figulus est qui format, et vas est quod formatur; quando homo id format est falsum, quando autem Dominus id apud hominem format est verum; inde est quod “vas figuli” in Verbo significet aut falsum aut verum, ac “figulus” formatorem.

[6] Ipse Dominus in Verbo, ex formatione hominis per vera, vocatur “Figulus;” ut apud Esaiam,
“Jehovah, Pater noster; nos lutum sumus, Tu Figulus noster, et opus manuum tuarum omnes nos” (lxiv. 7 (B. A. 8));
apud eundem,
“Vae litiganti cum Formatore suo, testa cum testis terrae; num dicet lutum Figulo suo, Quid facis?” (xlv. (1)9;)
apud eundem,
“Num sicut lutum Figulus reputabitur? Num dixerit opus de Factore suo, Non fecit me? et figmentum dixerit de Figulo suo, Non intelligit?” (xxix. 16.)

[7] Quoniam Judaei et Israelitae omnia vera Verbi falsificarunt, per applicationem ad se et ad sui eminentiam super omnes gentes et populos in universo terrarum orbe, ideo eorum falsa dicuntur “vasa figuli corrupta:” – Ut apud Esaiam,
Dixerunt videntibus, Ne videatis; et visionem habentibus, Ne videatis nobis recta; loquimini nobis blanditias, Videte illusiones, recedite a via; . . . . ideo iniquitas . . . . franget eos sicut fractura utris figulorum. contundendo non parcat; unde non invenietur in fragmento ejus testa ad accipiendum ignem de foco, aut ad hauriendum aquas e fovea” (xxx. 10, 11, (13,) 14);
quod se prorsus deprivaverint veris, et immerserint falsis, describitur per quod “dicerent videntibus, Ne videatis, et visionem habentibus, Ne videatis nobis recta, loquimini blanditias, videte illusiones, recedite a via;” quod ita falsis se immerserint ut nihil veri interesset, describitur per “fracturam utris figulorum, ut non inveniretur in fragmento testa ad accipiendum ignem de foco, aut ad hauriendum aquas e fovea,” per quae significatur quod non superesset tantum veri ut appercipere possent aliquod bonum et verum ex Verbo;” “ignis” enim significat bonum et “aquae” verum, “focus” Verbum quoad bonum, “fovea et fons” Verbum quoad verum.

[8] Apud Jeremiam,
“Factum est verbum ad Jeremiam: . . . . Surge et descende domum figuli. . . . . Descendi itaque domum figuli, cum ecce ille fecit opus super tabula; sed corruptum est vas quod ille faciens: . . . . et reversus est et fecit illud vas aliud, quemadmodum rectum fuit in oculis figuli facere” (xviii. 1-4);
per haec etiam intelligitur quod apud gentem Judaicam non esset nisi quam falsum; “vas corruptum in domo figuli” est id falsum; “domus figuli” est ubi illi; quod illis auferretur verum ecclesiae, et daretur aliis, intelligitur per quod “reversus figulus fecerit illud vas aliud quemadmodum rectum fuit in oculis ejus.”

[9] Apud eundem,
“Dixit Jehovah, Eundo eme lagenam figuli testae de senioribus populi, et de senioribus sacerdotum, et exi ad vallem filii Hinnomis; . . . . tunc franges lagenam coram oculis euntium tecum, et dices, Frangam populum hunc, et urbem hanc, sicut frangit vas figuli, quod non potest reparari amplius; et in Topheth sepelient, ex eo quod non locus amplius ad sepeliendum” (xix. 1, 2, 10, 11);
“lagena” seu vas “figuli testae de senioribus populi et sacerdotum,” est quoque hic falsum in quo erant omnes ex illa gente; quod id falsum esset tantum ut non per vera posset dispergi, describitur per quod “fregerit vas illud coram oculis euntium secum, ut non posset reparari;” quod “sepelirent in Topheth, quia alibi non locus amplius, significat ubi omnia vera et bona consumpta sunt.

[10] Apud Nahum,
“Aquas obsidii hauri tibi, confirma munimenta tua, intra in caenum et calca lutum, repara fornacem lateritiam; ibi comedet te ignis, exscindet te gladius” (iii. 14, 15);
“haurire aquas obsidii, et confirmare munimenta,” est munire falsa variis contra vera; “intrare in caenum et calcare lutum,” est confirmare falsa per figmenta et fallacias; doctrina inde vocatur “fornax lateritia,” ex eo, quod infernalis amor per falsificata stabiliatur; inde dicitur quod “ignis comedet et gladius exscindet;” “ignis” est infernalis amor, et “gladius” est falsum pugnans et destruens verum. Quod “vas figuli” seu “vas fictile” significet falsum, est quia id correspondet figmento, et figmentum est quod ex propria hominis intelligentia; ex illa correspondentia est quod prophetis talia, de quibus nunc supra, mandata sunt.

178. “Sicut et Ego accepi a Patre meo.” – Quod significet comparative sicut Dominus a Divino suo cum glorificavit Humanum suum, nempe quod dissipaverit omnia mala et falsa ex Humano quod Ipsi a matre fuit(, non ad captum paucis exponi potest): per “Patrem” hic intelligitur Divinum in Ipso, seu quod Ipsi a conceptione fuit, nam hoc Divinum unum erat cum Patre, ut Ipse dicit. Comparative dicitur, quia Dominus sicut glorificavit Humanum suum, ita regenerat hominem; hoc est, sicut Ipse univit Divinum suum Humano ac Humanum Divino, ita conjungit internum externo et externum interno apud hominem. (Sed quia hoc arcanum non ad captum paucis exponi potest, ideo consulantur et videantur illa quae de eo in Doctrina Novae Hierosolymae, et in Arcanis Caelestibus, ostensa sunt, ubi plene expositum est; in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 280-297; et in Arcanis Caelestibus in locis in Doctrina illa inde citatis, n. 185, 298-307.)

179. (Vers. 28.) “Et dabo illi stellam matutinam.” – Quod significet intelligentiam et sapientiam ex Divino Humano Domini, constat ex significatione “stellarum,” quod sint cognitiones boni et veri (de qua supra, n. 72); et quia significant cognitiones boni et veri, etiam significant intelligentiam et sapientiam, nam per cognitiones boni et veri est omnis intelligentia et sapientia; et ex significatione “Mane,” quod sit Dominus quoad Divinum Humanum; inde “stella matutina” est intelligentia et sapientia ab Ipso. “Mane” in Verbo saepius legitur, ac varia secundum seriem in sensu interno significat; in supremo sensu significat Dominum, et quoque adventum Ipsius, in sensu interno significat regnum Ipsius et ecclesiam, et ejus statum pacis; etiam significat statum primum Ecclesiae Novae, et quoque statum amoris, tum statum illustrationis, proinde statum intelligentiae et sapientiae, et quoque statum conjunctionis boni et veri, qui est quando internus homo conjungitur externo.

[2] Quod “mane” tam varia significet, est quia in supremo sensu significat Divinum Humanum Domini, inde etiam omnia illa quae ex illo procedunt; nam Dominus est in illis quae ab Ipso procedunt, adeo ut sit Ipse ibi. Quod Divinum Humanum Domini in supremo sensu intelligatur per “mane,” est quia Dominus est Sol caeli angelici, et Sol illius caeli non progreditur a mane ad vesperam seu ab ortu ad occasum, sicut sol mundi ad apparentiam, sed manet constans in suo loco antrorsum supra caelos; inde est quod sit semper in mane, et nusquam in vespera; et quia omnis intelligentia et sapientia, quae est angelis, a Domino ut Sole apud illos existit, ideo etiam status illorum amoris, ac status illorum sapientiae et intelligentiae, et in genere status illustrationis illorum, per “mane” significatur; procedunt enim illa a Domino ut Sole, et quod procedit ab Ipso est Ipse, ex Divino enim non aliud quam Divinum procedit, et omne Divinum est Ipse. (Quod Dominus sit Sol caeli angelici, et quod ab Ipso ut Sole existat omnis amor, sapientia et intelligentia, et in genere omnis illustratio quoad Divina vera, ex quibus est sapientia, videatur in opera De Caelo Inferno, n. 116-125, 126-143, 155, 156.)

[3] Ex his constare potest unde est quod in Verbo toties dicatur “mane,” cum agitur de Jehovah seu Domino, de Ipsius adventu, regno et ecclesia, ac de bonis eorum, ut in sequentibus his locis, quae illustrationis causa volo adducere: – In Libro Secundo Samuelis,
“Dixit Deus Israelis, mihi locuta est Petra Israelis, . . . . Ille sicut lux mane, oritur Sol, mane sine nubibus” (xxiii. 3, 4);
“Deus Israelis” et “Petra,” est Dominus quoad Divinum Humanum, et inde procedens Divinum Verum; “Deus Israelis” ex eo, quod “Israel” sit ecclesia spiritualis Ipsius, et “Petra” quia Divinum Ipsius ibi est Divinum Verum (videatur n. 3720, 6426, 8581, 10580); quia Dominus in caelo angelico est Sol, et inde omnis lux angelis, et Sol ibi est jugiter in suo mane, ideo dicitur, “Ille sicut lux mane, oritur Sol, mane sine nubibus.”

[4] Apud Davidem,
“Ex utero Aurorae ros juventutis tuae; . . . . Tu sacerdos in aeternum juxta modum Melchizedechi” (Psalm. cx. 3(, 4));
haec de Domino venturo in mundum; “ex utero Aurorae Tibi ros juventutis,” est conceptio ex Ipso Divino, et inde glorificatio Humani Ipsius; “sacerdos in aeternum juxta modum Melchizedechi,” est quod Divinum Bonum et Divinum Verum ab Ipso procedat, Dominus enim ut Sacerdos est Divinum Bonum, ac ut Rex sanctitatis, qui est “Melchizedech,” est Divinum Verum (videatur n. 1725).

[5] Apud Ezechielem,
Cherubi steterunt “ad ostium portae Domus orientale, gloria Dei Israelis super illis sursum” (x. 19);
“cherubi” significant Dominum quoad providentiam et quoad custodiam ne adeatur nisi quam per bonum amoris; “ostium portae Domus orientale” significat aditum; “Domus Dei” est caelum et ecclesia; “oriens” est ubi Dominus apparet ut Sol, ita ubi jugiter est in mane; inde dicitur “gloria Dei Israelis super illis sursum.”

[6] Apud eundem,
Angelus “duxit me ad portam, quae spectans versus orientem; cum ecce gloria Dei Israelis venit a via orientis et terra illustrata a gloria Ipsius; . . . . gloria Jehovae intravit in Domum via portae cujus facies versus orientem” (xliii. 1, 2, 4);
hic describitur in sensu interno influxus Domini in illos qui in Ipsius regno et ecclesia sunt; “Deus Israelis” est Dominus quoad Divinum Humanum et inde procedens Divinum Verum; “Domus Dei” est Ipsius regnum et ecclesia; “gloria” est Divinum Verum quale in caelo; “venire via orientis in Domum,” est a Sole, ubi est jugiter in suo mane. (Quod “gloria sit Divinum Verum quale est in caelo, videatur n. 4809, (1)5922, 8267, 8427, 9429: quod “Domus Dei” sit caelum et ecclesia quoad bonum, “Templum” quoad verum, n. 3720: et quod “oriens” in supremo sensu sit Dominus, quia est Sol caeli, qui semper est in ortu et mane, et quod inde “oriens” sit bonum amoris ab Ipso, n. 3708, 5097, 9668.)

[7] Apud eundem,
Angelus “postea reduxit me ad ostium Domus, ubi ecce aquae exeuntes de sub limine Domus versus orientem, . . . . descendent in planitiem, et venient versus mare, in mare emissae ut sanentur aquae; unde fit quod omnis anima vivens quae reptat, quocunque venerint fluvii, vivet; unde fit piscis multus valde, quia venient eo aquae hae, et sanantur, ut vivat omne quo venerit fluvius” (xlvii. (2)1, 2, 8, 9);
describitur etiam hic per meras correspondentias influxus Domini ex Divino Humano suo apud illos qui e regno et ecclesia Ipsius sunt; per “aquas exeuntes sub limine Domus versus orientem,” describitur Divinum Verum procedens ab Ipso, et influens apud illos qui in oriente sunt, hoc est, qui in bono amoris in Ipsum sunt; quod “aquae descenderint in planitiem, et in mare,” et quod “inde aquae maris sanatae sint,” significat influxum in naturalem hominem, ac in cognitiones quae ibi; “piscis multus” qui inde, significat scientifica vera ibi; quod “vixerit omne quo venerit fluvius,” significat quod vita illis ex Divino Vero. Quod haec significentur per illa ibi, nemo videre potest nisi ex sensu interno Verbi, cum tamen singulae voces ibi involvunt arcana regenerationis hominis a Domino; sed quae singulae voces ibi involvunt, detegetur ad caput xxii. Apocalypseos, ubi paene similia, vers. 1 et 2, dicuntur.

[8] Apud Davidem,
“Exspectavi Jehovam, exspectat anima mea, . . . . anima mea Dominum, a custodientibus mane, custodientes mane, . . . . quia plurima cum Ipso redemptio, et Ille redimet Israelem” (Psalm. cxxx. 5-8);
agitur ibi de adventu Domini in mundum, et de receptione Ipsius ab illis qui in bono amoris sunt; adventus Domini significatur per “Exspectavi Jehovam, exspectat . . . . anima mea Dominum, . . . . quia plurima cum Ipso redemptio, et Ille redimet Israelem;” et receptio Ipsius ab illis qui in bono amoris sunt, significatur per “a custodientibus mane, custodientes mane;” “mane” ibi in supremo sensu significat Dominum, ac in sensu interno regnum Ipsius et ecclesiam, et “custodientes mane” significat illos qui exspectant Domini adventum, qui sunt qui in bono amoris sunt, quoniam illi sunt quibus Dominus est “Mane.”

[9] Quod “mane” significet adventum Domini in mundum, et tunc novam ecclesiam, constat a sequentibus locis: – Apud Danielem,
“Usque ad vesperam et mane bis mille trecenta, tunc justificabitur sanctum . . . . visio vesperae et mane, quae dicta est, veritas est” (viii. 14, 26);
“vespera” significat ultimum tempus ecclesiae prioris, ac “mane” primum novae, ita Domini adventum. Apud Esaiam,
“Ad me clamans a Seir, (1)Custos, quid de nocte? Custos, quid de nocte? Dixit custos, Venit mane, etiamque nox” (xxi. 11, 12);
etiam ibi de adventu Domini; “nox” est ultimum tempus ecclesiae prioris, et “mane” est primum novae. (Quid significat “clamare e Seir” videatur n. 4240, 4384.) Apud Ezechielem,
“Venit finis, venit finis, . . . . venit mane super te, habitator terrae; . . . . ecce dies venit, exivit mane” (vii. 6, 7, 10);
pariter ibi de adventu Domino, ac de fine ecclesiae prioris et de principio novae. Apud Zephaniam,
“Jehovah . . . . in mane, in mane judicium suum dabit in lucem, nec deerit” (iii. 5);
similiter.

[10] Quia “mane” significat Dominum, adventum Ipsius, tum regnum Ipsius et ecclesiam, ut et bonum amoris quod ab Ipso, inde constare potest quid per “mane” in sequentibus his locis intelligitur: – Apud Davidem,
“Fac me audire sub mane misericordiam tuam” (Psalm. cxliii. 8);
apud eundem,
“Cantabo sub mane misericordiam tuam” (Psalm. lix. 17 (B. A. 16));
apud eundem,
“Satura nos sub mane misericordia tua, ut jubilemus et gaudeamus omnibus diebus nostris” (Psalm. xc. 14);
apud eundem,
“Jehovah, mane audies vocem meam, mane disponam me Tibi” (Psalm. v.4 (B. A. 3));
apud eundem,
“Deus in medio ejus, . . . . adjuvabit (1)eam Deus, cum spectat mane” (Psalm. xlvi. 6 (B. A. 5));
apud eundem,
“Deus, Deus meus, mane quaero Te” (Psalm. lxiii. 2 (B. A. 1));
apud Esaiam,
“In die plantam tuam crescere facies, et mane semen tuum efflorescere” (xvii. 11);
apud eundem,
“Jehovah, (2)esto brachium eorum singulis matutis” (xxxiii. 2);
apud eundem,
“(3)Dominus Jehovih dedit mihi linguam doctorum, . . . . excitavit singulis matutis” (l. 4);
apud Jeremiam,
“Locutus sum ad vos singulis matutis” (vii. 13; cap. xi. 7; cap. xxv. 3, 4).
Ex significatione “mane,” constare potest quid intellectum est per
Quod mane depluerit manna (Exod. xvi. 12, 13, 21);
Quod Jehovah mane descenderit super Monte Sinai (Exod. xix. 16);
Quod sacerdos accenderet super altari ligna quovis mane, et disponeret super eo holocaustum (Levit. vi. 5 (B. A. 12));
et quid involvit, quod dicitur de Sacrificio Paschatis,
“Sacrificabis Pascha. . . . cum occiderit . . .. . deinde comedes, . . . . et respicies mane, et ibis in tentoria tua” (Deut. xvi. 6, 7);
quod “sacrificarent Pascha cum occiderit sol,” erat quia “occasus solis” significabat ultimum tempus ecclesiae; quod “respicerent mane,” significabat instaurationem ecclesiae novae, ita adventum Domini. Haec allata sunt ut sciatur quid per “stellam matutinam,” quam daret Filius hominis, significatur, quod nempe sapientia et intelligentia a Divino Humano Domini; et quia qui sapientiam et intelligentiam a Domino accipiunt, etiam Ipsum accipiunt, est enim Dominus in sapientia et intelligentia quae ab Ipso, adeo ut sit sapientia et intelligentia apud eos, ideo etiam Ipse Dominus vocatur “Stella matutina” in Apocalypsi:
“Ego sum stirps et progenies Davidis, Stella illa splendida et matutina” xxii. 16;)
(Similiter Vocatur “Stella,” N|um.| xxiv. 17).

180. (Vers. 29.) “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.” – Quod significet quod qui intelligit auscultet quid Divinum Verum procedens a Domino docet et dicit illis qui ab ecclesia Ipsius sunt, constat ex illis quae supra (n. 108) dicta et ostensa sunt, ubi similia.

CAPUT III.

|1.| ET Angelo in Sardibus Ecclesiae scribe: Haec dicit habens septem spiritus Dei et septem stellas: Novi tua Opera, quod nomen habeas quod vivas, et mortuus es.
2. Esto vigilans, et confirma reliqua quae moritura, non enim inveni tua opera plena coram Deo.
3. Memento igitur quomodo acceperis et audieris, et observa, et resipisce: si ergo non vigilaveris, veniam super te tanquam fur, et nescies qua hora veniam super te.
4. Habes pauca nomina etiam in Sardibus, quae non inquinaverunt vestimenta sua, et; ambulabunt Mecum in albis, quia digni sunt.
5. Vincens, is vestietur in vestimentis albis, et non delebo nomen ejus e libro vitae, et confitebor nomen ejus coram Patre meo et coram angelis Ejus.
6. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.
7. Et Angelo in Philadelphia Ecclesiae scribe: Haec dicit Sanctus Verus, habens clavem Davidis, aperiens et nemo claudit, et claudit et nemo aperit.
8. Novi tua opera; ecce dedi coram te ostium apertum, et nemo potest claudere illud, quia non nullam habes potentiam, et observasti meum verbum, et non negasti nomen meum.
9. Ecce dabo ex synagoga satanae, dicentium se ipsos Judaeos esse, et non sunt, sed mentiuntur; ecce faciam ut illi veniant et adorant ad pedes tuos, et sciant quod Ego dilexi te.
10. Quia servasti verbum tolerantiae meae, et Ego te servabo ab hora tentationis futurae venire super orbem universum, explorare habitantes super terra.
11. Ecce venio cito; retine quod habes, ut nemo accipiat coronam tuam.
12. Vincens, faciam illum columnam in templo Dei mei, et foras non egredietur amplius; et scribam super illum nomen Dei mei, et nomen civitatis Dei mei, Novae Hierosolymae, quae descendit e caelo a Deo meo, et nomen meum novum.
13. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.
14. Et Angelo Ecclesiae Laodicensium scribe: Haec dicit Amen, Testis fidelis et verus, Principium opificii Dei.
15. Novi tua opera, quod nec frigidus sis nec calidus; utinam frigidus esses aut calidus.
16. Itaque quia tepidus es, et nec frigidus nec calidus, futurum te evomam ex ore meo.
17. Quod dicas quod dives sim et locupletatus, et nullius opus habeam, et non scis quod tu sis aerumnosus et miserabilis et pauper et caecus et nudus.
18. Suadeo tibi emere a Me aurum exploratum igne ut ditatus sis, et vestimenta alba ut induaris, ne appareat pudor nuditatis tuae, et collyrio inunge oculos tuos ut videas.
19. Ego quoscunque amo, arguo et castigo; zelo age ergo, et resipisce.
20. Ecce sto ad Ostium et pulso; si quis audierit vocem meam, et aperuerit ostium, intrabo ad illum, et cenabo cum illo et ille Mecum.
21. Vincens, dabo ei sedere Mecum in throno meo, sicut et Ego vici, et sedeo cum Patre in throno Ejus.
22. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.

181. EXPLICATIO.
VERSUS 1-6.
“Et Angelo In Sardibus Ecclesiae scribe: Haec dicit habens septem spiritus Dei et septem stellas: Novi tua opera, quod nomen habeas quod vivas, et mortuus es. Esto vigilans, et confirma reliqua quae moritura, non enim inveni tua opera plena coram Deo. Memento igitur quomodo acceperis et audieris, et observa, et resipisce: si ergo non vigilaveris, veniam super te tanquam fur, et nescies qua hora veniam super te. Habes pauca nomina etiam In Sardibus, quae non inquinaverunt vestimenta sua, et ambulabunt Mecum in albis, quia digni sunt. Vincens, is vestietur in vestimentis albis, et non delebo nomen ejus e libro vitae, et confitebor nomen ejus coram Patre meo, et coram angelis Ejus. Habens aurem audiat, quid Spiritus dicit ecclesiis.”
1. “Et Angelo in Sardibus Ecclesiae scribe,” significat illos qui moralem vitam agunt, sed non spiritualem, quia parvi pendunt cognitiones spiritualium, et inde intelligentiam et sapientiam (n. 182): “haec dicit habens septem spiritus Dei” significat Dominum ex quo omnia vera caeli et ecclesiae (n. 183); “et septem stellas,” significat a quo omnes cognitiones veri et boni (n. 184); “Novi tua opera,” significat illa quae eorum vitae sunt (n. 185); “quod nomen habeas quod vivas et mortuus es,” significat quale cognitionis, quod putent se vivos esse, quia moralem agunt vitam, cum tamen mortui sunt (n. 186).
2. “Esto vigilans,” significat ut vitam sibi comparent (n. 187); “et confirma reliqua quae moritura,” significat ut illa quae sunt moralis vitae vivificentur (n. 188); “non enim inveni tua opera plena coram Deo,” significat quod alioquin non Divinum sit in vita morali (n. 189).
3. “Memento igitur quomodo acceperis et audieris, et observa,” significat recordationem quid Dominus in Verbo docet, et attentionem (n. 190);” et resipisce,” significat sic vitam spiritualem (n. 191); “si ergo non vigilaveris,” significat si non vitam spiritualem compares (n. 192); “veniam super te tanquam fur,” significat (mortis) tempus inopinatum, quando eripientur omnes cognitiones comparatae ex Verbo quae non spiritualem vitam adeptae sunt (n. 193); “et nescies qua hora Veniam super te,” significat ignorantiam illius temporis et status tunc (n. 194).
4. “Habes pauca nomina etiam in Sardibus, quae non inquinaverunt Vestimenta sua,” significat illos qui agunt vitam moralem ex origine spirituali, per quod cognitiones veri et boni applicent usibus suae vitae (n. 195); “et ambulabunt Mecum in albis, quia digni sunt,” significat vitam corum spiritualem quae illis per cognitiones veri et boni ex Verbo (n. 196).
5. “Vincens,” significat qui permanet usque ad mortem (n. 197); “is vestietur in vestimentis albis,” significat intelligentiam et sapientiam secundum vera et eorum receptionem (n. 198); “et non delebo nomen ejus e libro vitae,” significat quod in caelo erunt quia ei accommodati (n. 199); “et confitebor nomen ejus coram Patre meo, et coram angelis Ejus,” significat quod in Divino Bono et inde in Divino Vero erunt (n. 200).
6. “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis,” significat quod qui intelligit auscultet qui” Divinum Verum procedens a Domino docet et dicit illis qui ab ecclesia Ipsius sunt (n. 201).

182. (Vers. 1.) “Et Angelo in Sardibus Ecclesiae scriba.” – Quod significet illos qui moralem vitam agunt, sed non spiritualem, quia parvi pendunt cognitiones spiritualium, et inde intelligentiam et sapientiam, constat ex illis quae ad hujus Ecclesiae Angelum scripta sunt, ex quibus in sensu interno seu spirituali lustratis constat quod agatur de illis qui moralem vitam agunt, sed non spiritualem, quia parvi faciunt cognitiones spiritualium, et inde intelligentiam et sapientiam. Sed antequam ea quae Sequuntur, quoad sensum spiritualem evolvuntur, explicandum et aperiendum est quid sit vita moralis, et quid vita spiritualis, tum quid moralis vita ex spirituali, et quid moralis vita absque spirituali. Moralis vita est bene, sincere et juste agere cum sociis, tam in functionibus quam in negotiis quibuscunque; verbo est vita apparens coram hominibus, quia cum illis. Sed haec vita est ex duplici origine, vel ex amore sui et mundi, vel ex amore in Deum et erga proximum.

[2] Moralis vita ex amore sui et mundi non in se est moralis vita, tametsi ut moralis apparet; nam homo cui illa, bene, sincere et juste agit solum propter se et mundum; cui bonum, sincerum et justum inserviunt pro mediis ad finem, qui sunt vel ut evehatur supra alios ac imperet aliis, vel ut lucretur opes: haec cogitat etiam in suo spiritu, seu quando secum in occulto; sed propalare illa quae cogitat non audet, quia destruunt opinionem aliorum de se, et sic annihilat media per quae tendere vult ad fines suos. Ex his constare potest quod in morali ejus vita nihil aliud lateat quam ut obtineat prae aliis omnia, ita quod velit ut omnes alii sibi serviant, aut ut possideat eorum bona: ex quibus videri potest quod moralis ejus vita non sit moralis vita in se; nam ,si obtineret quod intendit, seu pro fine habet, subjiceret alios sibi ut servos, ac deprivaret illos suis bonis; et quia omnia media sapiunt ex fine, et in essentia sua sunt talia quales sunt fines, quare etiam vocantur fines intermedii, ideo talis vita in se spectata est modo astutia et fraus; quod etiam manifeste apparet apud illos apud quos externa illa vincula soluta sunt; ut fit apud illos tales cum ex legibus juris agunt contra socios, quod nihil plus aveant quam jus pervertere, et aucupare favorem judicis, aut gratiam regis, et hoc in occulto, ut alios bonis suis deprivent; quod cum obtinent, etiam gaudent spiritu et corde suo. Adhuc manifestius apparet apud reges qui honorem ponunt in bellis et victoriis, quod summum cordis eorum gaudium sit subjugare provincias et regna; et ubi resistitur, spoliare subditos omnibus eorum bonis, et quoque vita; quod jucundum etiam est pluribus tunc qui militiam obeunt: adhuc manifestius id apparet apud omnes tales cum fiunt spiritus, quod fit statim post mortem corporis eorum; tunc quia ex suo spiritu cogitant et agunt, ruunt in omne nefas secundum amorem suum, utcunque in mundo moralem vitam ad apparentiam egerunt.

[3] Ast vita spiritualis est prorsus alia, quia est ex alia origine; est enim ex amore in Deum et ex amore erga proximum; et inde est quoque vita eorum moralis alia, estque vere vita moralis: hi enim cum in spiritu suo cogitant, quod fit cum in occulto secum, non cogitant ex se et mundo, sed ex Domino et caelo; interiora enim quae eorum mentis sunt, hoc est, quae eorum cogitationis et voluntatis, actualiter elevantur a Domino in caelum, et ibi conjunguntur Ipsi; ita Dominus influit in eorum cogitationes, intentiones et fines, et illos regit, et abducit a proprio illorum quod unice est ex amore sui et mundi. Hi, ad apparentiam, similem moralem vitam agunt cum illis de quibus supra dictum est; sed usque vita eorum moralis est spiritualis, nam est ex spirituali origine; moralis eorum vita est modo effectus vitae spiritualis, quae est causa efficiens, ita origo; agunt enim bene, sincere et juste cum sociis ex timore Dei et ex amore proximi; in his Dominus tenet mentem et animum eorum: quapropter illi cum fiunt spiritus, quod fit dum moriuntur corpore, intelligenter et sapienter cogitant et agunt, et in caelum elevantur. De his dici potest quod apud illos omne bonum amoris et omne verum fidei influat e caelo, hoc est, per caelum a Domino; at non de illis, de quibus supra dictum est, nam horum (1)bonum non est bonum caeli, nec verum est verum caeli, sed est jucundum concupiscentiae carnis quod vocant bonum, et falsum inde quod vocant verum, quae ad illos ex se et ex mundo influunt. Ex his quoque sciri potest, quid moralis vita ex spirituali, et quid moralis vita absque spirituali; quod nempe moralis vita ex spirituali sit vere moralis vita, quae dicenda est spiritualis, quoniam causa et origo ejus est inde; at quod vita moralis absque spirituali non sit vita moralis, et quae dicenda est infernalis, nam quantum in ea regnat amor sui et mundi, tantum illa est fraudulenta et hypocritica.

[4] Ex nunc dictis etiam concludi potest quale est sanctum externum, per quod intelligitur cultus in templis, precationes ac gestus tunc, apud illos qui in amore sui et mundi sunt, et usque apparentem vitam moralem agunt; quod nempe nihil ex illis elevetur ad caelum et audiatur ibi, sed quod effluant ex aliqua cogitatione externi seu naturalis hominis, et sic ex ore illorum in mundum: interiores enim eorum cogitationes, quae sunt ipsius spiritus eorum, sunt plenae astutia et fraude contra proximum; et usque elevatio in caelum fit per interiora: et praeterea cultus eorum in templis, ac precationes et gestus tunc, sunt vel ex assuetudine ab infantia et inde familiari, vel ex principio quod externa talia faciant omne ad salutem, vel ex eo quod diebus festis nihil negotii sit illis domi ac foris, vel ne a sociis credantur impii. At cultus apud illos qui moralem vitam ex origine spirituali vivunt, prorsus alius est; est enim vere cultus Dei, nam precationes eorum elevantur ad caelum et audiuntur, ducit enim Dominus precationes eorum per caelum ad Se. (Sed plura de his videantur in opere De Caelo et Inferno, n. 468, 484, 529, 530-534; et supra in Explicatione super Apocalypsin, n. 107.) Haec praemissa sunt quia in scriptis ad Angelum hujus Ecclesiae agitur de illis qui moralem vitam agunt, sed non spiritualem, ex causa quia parvi pendunt cognitiones spiritualium.

183. “Haec dicit habens septem spiritus Dei.” – Quod significet Dominum ex quo omnia vera caeli et ecclesiae (ex his constare potest): quod sit Dominus qui intelligitur, est quia est Filius hominis qui haec dixit, ut quoque ad reliquarum Ecclesiarum Angelos, et “Filius hominis” est Dominus quoad Divinum Humanum (videatur supra, n. 63, 151). Per “septem spiritus Dei” intelliguntur omnia vera caeli et ecclesiae, ex causa quia “Spiritus Dei” in Verbo significat Divinum Verum procedens a Domino. Multis in locis in Verbo dicitur “spiritus;” et cum de homine, per “spiritum” significatur Verum Divinum receptum vita, ita ejus vita spiritualis; at cum de Domino, per “Spiritum” intelligitur Divinum quod procedit ab Ipso, quod communi voce vocatur Divinum Verum. Sed quia hodie pauci sunt qui sciunt quid per “spiritum” in Verbo intelligitur, velim primum ex locis inde adductis ostendere quod “spiritus,” cum de homine, significet Divinum Verum receptum vita, ita ejus vitam spiritualem. Sed quia duo sunt quae faciunt hominis vitam spiritualem, nempe bonum amoris et verum fidei, ideo pluribus in locis dicitur “cor et spiritus,” et quoque “cor et anima,” et per “cor” significatur bonum amoris, ac per “spiritum” verum fidei, similiter per “animam” nam per hanc in Verbo intelligitur spiritus ejus.

[2] Quod per spiritum,” Cum de homine, verum receptum vita significetur, constat ex sequentibus his locis: – Apud Ezechielem,
“Facite vobis cor novum et spiritum novum; quare moriemini domus Israelis?,” (xviii. 31;)
apud eundem,
“Dabo vobis cor novum, et spiritum novum dabo in medio vestri” (xxxvi. 26);
apud Davidem,
“Cor mundum crea mihi Deus, et spiritum firmum innova in medio mei… Sacrificia Dei spiritus infractus; cor infractum et contritum Deus non spernit” (Psalm. li. 12-14, 19 (B.A. 10, 17));
in his locis “cor” significat bonum amoris, et “spiritus” verum fidei, ex quibus vita spiritualis homini: nam duo sunt quae faciunt omnem vitam hominis, nempe bonum et verum; haec duo unita in homine faciunt vitam ejus spiritualem.

[3] Quoniam “cor” significat bonum, et “spiritus” verum, utrumque receptum vita, ideo “cor” in opposito sensu significat malum, et “spiritus” falsum; nam pleraque in Verbo etiam oppositum sensum habent. In hoc sensu dicuntur “cor” et “spiritus” apud Davidem,
“Generatio non rectum facit cor ejus, nec constans cum Deo est spiritus ejus” (Psalm. lxxviii. 8);
apud Ezechielem,
“Liquescet omne cor,… et contrahetur omnis spiritus” (xxi. 12 (B.A. 7));
apud Mosen,
“Aggravavit Jehovah spiritum regis Chesbonis,… et obfirmavit cor ejus” (Deut. ii. 30);
apud Esaiam,
“Concipite quisquilias, parite stipulam, spiritum Vestrum ignis comedet” (xxxiii. (1)11);
apud Ezechielem,
“Vae prophetis stultis qui abeunt post spiritum suum” (xiii. 3);
apud eundem,
“Quod ascendit super spiritum Vestrum, non fiet unquam” (xx. 32).

[4] Ex his patet quod tota vita hominis intelligatur per “cor et spiritum;” et quia tota vita ejus se refert ad haec bina, nempe ad bonum et verum, et in spirituali sensu ad amorem et fidem, ideo per “cor et spiritum” illae binae vitae hominis intelliguntur. Inde quoque est quod “cor et spiritus” significent voluntatem et intellectum hominis, quoniam hae binae facultates apud hominem faciunt omnem vitam ejus; alibi quam in illis non est vita homini: causa est, quia voluntas est receptaculum boni et ejus amoris aut mali et ejus amoris, ac intellectus est receptaculum, veri (2)et ejus fidei aut falsi et ejus fidei; ac, ut dictum est, omnia apud hominem se referunt ad bonum et verum aut ad malum et falsum, et in spirituali sensu ad amorem et fidem (videatur Doctrina Nova Hierosolymae, n. 28-35). Quod per “spiritum,” cum de homine, significetur verum aut falsum, et ex uno aut altero vita ejus, est quia per “spiritum” proprie intelligitur spiritus qui est in homine et cogitat, et is (3)cogitat vel ex veris vel ex falsis. Sed, ut mox supra dictum, sunt duo quae faciunt vitam hominis, intellectus et voluntas; vita intellectus est cogitare ex veris aut falsis, et vita voluntatis est afficere seu incendere amore illa quae intellectus cogitat: hae binae vitae hominis correspondent binis vitis corporis ejus, quae sunt vita respirationis pulmonis, et vita pulsus cordis; per hanc correspondentiam unitus est spiritus corpori apud hominem (videatur supra, n. 167; et in opera De Caelo et Inferno, n. 446, 447);

[5] quia talis correspondentia est, ideo spiritus dicitur a vento tam in lingua originali, quam in pluribus aliis linguis; quare etiam exspirare exprimitur per “emittere spiritum,” et hoc quoque in Verbo: – Ut apud Davidem,
“(4)Collegi spiritum eorum, exspiravit” (Psalm. civ. 29);
apud Ezechielem,
Dixit Dominus Jehovih ossibus aridis, “Ecce Ego adducens spiritum in vos, ut Vivatis:… et dixit Dominus Jehovih, A quatuor ventis veni spiritus, et inspira in occisos hos;… et Venit in eos spiritus, et revixerunt” (xxxvii. 5, 9, 10);
in Apocalypsi,
Duo testes occisi a bestia ascendente ex abysso, “sed post tres dies et dimidium spiritus vitae a Deo intravit in illos, ut consisterent super pedes suos” (xi. 7, 11);
apud Lucam,
Jesus apprehendens manum puellae mortuae, “(vocavit,) dicens, Puella surge; reversus itaque est spiritus ejus, et surrexit ex templo” (viii. 54, 55).

[6] Ex his intellectis constare potest quid per “Spiritum,” cum de homine, significatur plurimis in locis in Verbo; ex quibus haec solum velim afferre: – Apud Johannem,
“Nisi quis fuerit generatus ex aqua et spiritu, non potest introire in regnum Dei… ventus quo vult spirat. et sonum ejus audis, sed nescis unde venit et quo vadit; sic est omnis qui generatus est ex spiritu” (iii. 5, 8);
apud eundem,
Dominus inspiravit in discipulos, et dixit, “Accipite Spiritum Sanctum” (xx. (1)22);
in Libro Genseos,
“Jehovah… inspiravit in nares hominis animam vitarum” (ii. 7);
praeter alibi.

[7] Quod “spiritus” in spirituali sensu significet verum, ac vitam hominis ex illo, quae est intelligentia, patet manifeste ab his locis: – Apud Johannem,
“Venit hora et nunc est, quando Veri adoratores adorabunt Patrem in| |spiritu et veritate” (iv. 23);
apud Danielem,
“In illo erat spiritus excellens, scientiae et intelligentiae Audivi de te, quod spiritus Dei in te, et lux, et intelligentia et sapientia excellens inveniatur in te” (v. 12, 14);
apud Mosen,
“Tu loqueris ad omnes sapientes corde, quos implevi spiritu sapientiae” (Exod. xxviii. 3);
apud Lucam,
Johannes “crevit et corroboratus est spiritu” (i. (2)80);
et de Domino,
Jesus “puer Crevit, et corroboratus est spiritu, et impletus sapientia” (ii. 40).

[8] Quum notum est quid significat “spiritus” apud hominem, sciri potest quid significat spiritus cum dicitur de Jehovah seu Domino, cui tribuuntur omnia quae homini, sicut facies, oculi, aures, brachia, manus, ut et cor et anima, ita quoque spiritus, qui in Verbo vocatur “Spiritus Dei,” “Spiritus Jehovae,” “Spiritus narium Ipsius,” “Spiritus oris Ipsius,” “Spiritus veritatis,” “Spiritus sanctitatis,” et “Spiritus Sanctus.” Quod per illum intelligatur Divinum Verum procedens a Domino, constat ex pluribus locis in Verbo. Causa quod Divinum Verum procedens a Domino sit Spiritus Dei, est quia omnis vita hominibus inde est, ac vita caelestis illis qui Divinum illud Verum fide et vita recipiunt. Quod id sit Spiritus Dei, Dominus Ipse docet: – Apud Johannem,
“Verba quae Ego loquor vobis, spiritus sunt et Vita sunt” (vi. 63);
apud Esaiam,
“(1)Exibit Virga de trunco Jischaji:… quiescet super Eo spiritus Jehovae, spiritus sapientiae et intelligentiae, spiritus consilii et virtutis” (xi. 1, 2);
apud eundem,
“Dedi spiritum meum super Illum, judicium gentibus proleret” (xlii. 1);
apud eundem,
“Venturus sicut flumen, spiritus Jehovae signum inferet in Ipsum” (lix. 19);
apud eundem,
“Spiritus Domini Jehovih super Me, ideo unxit Me Jehovah ad evangelizandum pauperibus” (lxi. 1);
(et alibi,)
“Quem misit Pater, Verba Dei loquitur; non ex mensura dedit Deus spiritum” (Joh. iii. 34);
haec de Domino.

[9] Quod Spiritus Sanctus sit Divinum Verum procedens a Domino, constare potest apud Johannem,
“Ego Veritatem vobis dico, prodest vobis ut Ego abeam; si non abivero, Paracletus non veniet ad Vos; si vero abivero, mittam illum ad vos:… quum venerit ille Spiritus veritatis, ducet vos in omnem veritatem: non loquetur a semet Ipso,… sed ex meo accipiet et annuntiabit vobis” ((1)xvi. 7, 13, 14);
quod “Paracletus” hic sit Divinum Verum procedens a Domino, manifeste patet, nam dicitur quod Ipse Dominus “veritatem” illis dixerit, et cum abiverit, missurus sit Paracletum “Spiritum veritatis,” qui ducturus illos “in omnem veritatem,” et quod “Ille non loquetur a semet ipso,” sed quod a Domino. Dicitur “ex meo accipiet,” quia Divinum Verum procedit ex Domino, et procedens dicitur “meum,” Ipse enim Dominus est Divinus Amor, et procedens ab Ipso est Divinum Verum, ita est suum (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 139, 140, et antecedentia ibi; et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 307): quod exire et procedere intelligatur per “mitti” et “mittere,” videatur in Arcanis Caelestibus (n. 2397, 4710, 6831, 10561); similiter hic per “mittam illum ad vos.” Quod Paracletus sit Spiritus Sanctus patet apud Johannem,
“Paracletus Spiritus Sanctus Ille vos docebit omnia” (xiv. 26);

[10] apud eundem,
Jesus magna Voce clamavit, dicens, “Si quis sitiverit, Venito ad Me, et bibito; quisquis credit in Me, sicut dicit Scriptura, flumina e ventre illius fluent aquae viventis; hoc dicit de spiritu quem accepturi credentes in Ipsum: nondum erat Spiritus Sanctus, quia Jesus nondum glorificatus erat” (vii. 37-39);
quod Spiritus Sanctus sit Divinum Verum procedens a Domino, quod tam immediate ab Ipso quam mediate per angelos et Spiritus influit apud hominem, etiam ex his manifeste patet: dicit enim Dominus primum, quod “qui credit in Ipsum, flumina ex ventre illius fluent aquae viventis,” et dein hoc dixit de spiritu quem accepturi; “aqua” enim in spirituali sensu significat verum, et “flumina aquae viventis” Divinum Verum a Domino in copia; simile itaque intelligitur per “spiritum” quem accepturi. (Quod “aqua” significet verum, et “aqua vivens” Divinum verum, videatur supra, n. 71.) Et quia Divinum Verum procedit ab Humano Domini glorificato, et non immediate ab Ipso Divino Ipsius, quia hoc in Se ab aeterno fuit glorificatum, ideo dicitur, “Nondum erat Spiritus Sanctus quia Jesus nondum glorificatus erat.” Quod “glorificare” sit Divinum facere, et quod Dominus Humanum suum plene glorificaverit, hoc est, Divinum fecerit per ultimam suam tentationem et victoriam in cruce, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae (n. 293-295, 300-306).

[11] Mirantur in caelo quam maxime quod homo ecclesiae non sciat quod Spiritus Sanctus, qui est Divinum Verum, procedat ab Humano Domini, et non immediate a Divino Ipsius, cum tamen Doctrina recepta in universo Christiano orbe docet,
Sicut Pater etiam Filius est increatus, infinitus, aeternus, omnipotens, Deus, Dominus; nemo Eorum primus et ultimus, nec maximus aut minimus. Christus est Deus et Homo; Deus ex natura Patris, et Homo ex natura Matris: sed tametsi est Deus et Homo, usque tamen non sunt duo, sed est unus Christus; est unus, at non ita quod Divinum sit mutatum in Humanum, sed Divinum recepit ad Se Humanum; est prorsus unus, sed non ita quod binae naturae sint commixtae, sed est unica Persona, quia sicut corpus et anima sunt unus homo ita Deus et Homo est unus Christus. (Haec ex Symbolo Athanasii.)
Quoniam nunc Divinum et Humanum Domini non sunt duo, sed unica Persona, et sunt unita sicut anima et corpus, sciri potest quod Divinum quod vocatur Spiritus Sanctus exeat et procedat ex Divino Ipsius per Humanum, ita ex Divino Humano, nihil enim quicquam procedere potest a corpore nisi quam ex anima per corpus, quoniam omne vitae corporis est ex ejus anima; et quia sicut Pater ita Filius est increatus, infinitus, aeternus, omnipotens, Deus, Dominus, et nemo Eorum primus et ultimus, nec maximus aut minimus, sequitur quod Divinum Procedens, quod vocatur Spiritus Sanctus, procedat ab Ipso Divino Domini per Humanum Ipsius, et non a Divino alio quod Pater vocatur; nam docet Dominus quod Pater et Ipse unum sint, ac Pater in Ipso et Ipse in Patre (de quo videatur infra, n. 200). Sed quod plerique in Christiano orbe aliter corde suo cogitent, et inde aliter credant, dixerunt angeli quod hoc inde sit, quia de Humano Domini separato a Divino Ipsius cogitant, quod tamen est contra Doctrinam, quae docet quod Divinum et Humanum Domini non sint duo sed unica Persona, ac unita sicut anima et corpus. Ut hoc sit in Doctrina totius orbis Christiani, provisum est a Domino, quia hoc essentiale ecclesiae est, et essentiale salutis omnium. Quod autem distinxerint Divinum et Humanum Domini in binas naturas, et dixerint quod Dominus sit Deus ex natura Patris, et Homo ex natura matris, erat ex causa quia non noverunt quod cum Dominus plene glorificavit Humanum suum exuerit humanum ex matre, et induerit Humanum ex Patre (secundum illa quae in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 295, ostensa sunt. Quod hoc etiam factum sit in Concilio propter Papam ab illis qui ibi tunc, ut pro Vicario Ipsius agnosci posset, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 4738).

[12] Quod “Spiritus Dei” sit Divinum Verum, et inde vita spiritualis homini qui illud recipit, patet adhuc ab his locis: – Apud Micham,
“Ego impletus sum virtute cum spiritu Jehovae, et judicio” (iii. 8);
apud Esaiam,
“Effundam aquas super sitientem, et rivulos super aridam, et spiritum meum super semen tuum” (xliv. 3);
apud eundem,
“In die illo erit Jehovah Zebaoth… in spiritum judicii sedenti super judicio, et in fortitudinem illis” (xxviii. 5, 6);
apud Ezechielem,
“Ut cognoscatis quod… daturus sim spiritum meum in vobis, ut vivatis” (xxxvi|i|. (13,) 14);
apud Joelem,
“Effundam spiritum meum super omnem carnem,… et super servos et super ancillas” (iii. (1,) 2 (B.A. ii. 28, 29));
in Apocalypsi,
“Testimonium Jesu est spiritus prophetiae” (xix. 10).
Quia “Spiritus Dei” significat Divinum Verum, ideo vocatur ille
Spiritus oris Jehovae (Psalm. xxxiii. 6);
“Spiritus labiorum” (Esai. xi. 4);
“Halitus Dei” et “spiritus narium” (Thren. iv. 20; Psalm. xviii. 16 (B.A. 15); Hiob iv. 9).
Apud Matthaeum,
Johannes dixit, “Ego vos baptizo aqua in paenitentiam; qui vero post me venturus ille vos baptizabit spiritu sancto et igne” (iii. 11);
“baptizare” in sensu spirituali significat regenerare; “spiritus sanctus” Divinum Verum; et “ignis” Divinum Bonum. (Quod “baptizare” significet regenerare, videatur (supra,) n. 71; et quod “ignis” bonum amoris, n. 68.)

[13] Ex his nunc constare potest quid intelligitur per Domini verba ad discipulos,
“Euntes… baptizate in nomen Patris, Filii et Spiritus Sancti” (Matth. xxviii. (1)19);
“Pater” ibi est ipsum Divinum, “Filius” est Divinum Humanum, et “Spiritus Sanctus” est Divinum procedens quod est Divinum Verum; ita est unum Divinum, et usque Trinum: quod ita sit, Dominus docet apud Johannem,
“Ex his cognovistis” Patrem “et vidistis Ipsum;… qui Me videt videt Patrem;… Ego in Patre et Pater in Me est” (xiv. 7, 9, 10).

[14] Quoniam Divinum procedens, quod est Divinum Verum, influit apud homines tam immediate quam etiam mediate per angelos et spiritus, ideo creditum est quod Spiritus Sanctus sit tertia Persona distincta a duabus quae Pater et Filius vocantur; sed asseverare possum quod nemo in caelo sciat aliud Sanctum Divinum quam Divinum Verum procedens a Domino; et quia Divinum Verum communicatur hominibus etiam mediate per angelos, ideo dicitur apud Davidem,
“Jehovah Deus… fecit angelos suos spiritus” (Psalm. civ. (1,) 4).
Haec nunc allata sunt ut sciatur quod per “septem spiritus” significentur omnia vera caeli et ecclesiae a Domino. Quod “septem spiritus” sint omnia vera caeli et ecclesiae, patet evidentius ab his in Apocalypsi,
“Septem lampades ignis ardentes coram throno sunt septem spiritus Dei” (iv.5);
et porro,
“In medio seniorum Agnus stans habens cornua septem, et oculos septem, qui sunt septem spiritus Dei emissi in omnem terram” (v. 6);
quod. “spiritus” ibi non sint spiritus, patet ex eo, quod “lampades” et “oculi Agni” dicantur spiritus; “lampades” significant Divina vera, et “oculi” intellectum veri, et cum de Domino Divinam Ipsius Sapientiam et Intelligentiam (videatur supra, n. 152).

184. “Et septem stellas.” – Quod significet a quo omnes cognitiones veri et boni, constat ex significatione “septem,” quod sint plenum et omnia (de qua supra, n. 20, 24); et a significatione “stellarum,” quod sint cognitiones veri et boni (de qua etiam supra, n. 72). Quod dicatur ad Angelum hujus Ecclesiae, “Haec dicit habens septem spiritus Dei et septem stellas,” est quia de illis intra ecclesiam agitur qui vitam moralem agunt sed non spiritualem, quia parvi pendunt cognitiones spiritualium, et inde intelligentiam et sapientiam; per “septem, enim “spiritus” significantur omnia vera caeli et ecclesiae, et per “septem stellas” cognitiones veri et boni, per quae duo omnis intelligentia et sapientia. Ad Angelum cujusvis Ecclesiae praemittitur de Domino aliquid, quod rem, de qua agitur, indicat (videatur supra, n. 113).

185. “Novi tua opera.” – Quod significet illa quae eorum vitae sunt, constat ex significatione “operum,” quod sint illa quae vitae hominis sunt, tam bona quam mala. Causa quod “opera” significent illa quae vitae sunt, est quia sunt effectus vitae, nam a vita cujusvis procedunt. Si vita bona est, sunt opera bona; si autem vita mala est, sunt opera mala. Vita, quae in operibus, est intentio quae est voluntatis et inde cogitationis; et haec vita est vita spiritus hominis, nam spiritus in homine intendit et cogitat; absque hac vita in operibus forent opera solum motus quales sunt automatum. Inde est quod sapientes non spectent ad opera, sed ad illam vitam in operibus, nempe ad intentionem: hoc imprimis faciunt angeli qui apud hominem; illi non vident opera ejus, sed modo intentiones mentis ejus, et inde concludunt ad quale status hominis. Ex quibus constare potest quod per “opera” in sensu spirituali intelligatur vita; et quia vita hominis est varia, et pendet principaliter ab ejus amore, ideo amor ejus per “opera” principaliter significatur (ut supra, n. 98, 116). Haec nunc causa est, quod ad Angelum cujusvis Ecclesiae in principio dicatur, “Novi tua opera;” per quod ideo intelligitur quod Dominus noverit omnem vitam hominis, et qualis est quoad amorem.

186. “Quod nomen habeas quod vivas, et mortuus es.” – Quod significet quale cogitationis, quod putent se vivos esse, quia moralem agunt vitam, cum tamen mortui sunt, constat ex significatione “nominis,” quod sit quale status (de qua supra, n. 148); ex significatione “Vivere,” quod sit vitam spiritualem habere (de qua sequitur); et ex significatione “mortuus esse,” quod sit non illam vitam habere, sed modo moralem absque illa: quod hoc sit mortuus esse, est quia “vita” in Verbo significat vitam caeli apud hominem, quae etiam ibi vocatur “vita aeterna,” et “mors” vitam inferni, quae vita in Verbo vocatur “mors” quia est privatio vitae caeli; hic itaque per “nomen habere quod vivas et mortuus es,” significatur putare se vitam spiritualem habere et sic salvari, quia vitam moralem agunt, cum tamen spiritualiter mortui sunt. Sed quomodo hoc intelligendum est, constare potest ex illis quae de utraque vita, spirituali et morali, supra (n. 182) dicta sunt; quod nempe vita moralis absque vita spirituali sit vita amoris sui et amoris mundi, at vita moralis ex vita spirituali sit vita amoris in Dominum et amoris erga proximum; et quod haec vita sit vita caeli, illa autem vita sit quae vocatur mors spiritualis; ex intellectis illis supra (n. 182), sciri potest quid hic intelligitur per vivere et tamen “mortuus esse.”

[2] Quod “vivere” seu “vivus esse” significet vitam spiritualem apud hominem, et quod “mortuus esse” significet deprivationem ejus vitae et damnationem, constare potest a pluribus locis in Verbo, quorum haec velim afferre: – Apud Ezechielem,
“Cum dixero impio, Moriendo (1)morieris, nec admonueris illum, neque locutus fueris ad dehortandum impium a via ejus mala, ad Vivificandum illum, ipse impius in iniquitate sua morietur:… quod si admonueris impium, (2)nec reversus fuerit a malitia sua, et a via sua mala, ille in iniquitate sua morietur, tu tamen animam tuam eripuisti…. Quod si admonueris justum, ut (3)non peccet amplius, et ille non peccaverit, vivendo vivet, quia admonitioni paruit” (iii. 18-21);
“moriendo mori” hic est perire morte aeterna, quae est damnatio, dicitur enim de impiis; et “vivendo vivere” est frui vita aeterna, quae est salvatio, nam dicitur de illis qui paenitentiam agunt et de justis.

[3] Apud eundem,
“Profanastis Me apud populum meum ad occidendum animas quae non mori debent, et ad vivificandum animas quae non vivere debent, dum mentimini populo (meo), audientibus mendacium” (xiii. 19);
agitur hic de falsificatione veri, quae intelligitur per “Profanastis Me apud populum meum,” et per “mentimini populo, audientibus mendacium;” “mendacium” ibi significat falsum et falsificatum; “occidere animas quae non mori debent,” est deprivare illas vita ex veris; et “vivificare animas quae non vivere debent,” est persuadere illis quod vita aeterna sit ex falsis; quod hoc per “vivificari” hic intelligatur, patet ab antecedente versu ibi.

[4] Apud Davidem,
“Ecce oculus Jehovae super timentibus Ipsum ad eripiendum a morte animam eorum, et ad vivificandum eos in fame” (Psalm. xxxiii. 18, 19);
apud eundem,
“Liberasti animam meam a morte, et pedes meos ab impulsione, ad ambulandum coram Deo in luce viventium” (Psalm. lvi. 14 (B. A. 13));
apud Jeremiam,
“Ecce Ego propono Vobis viam vitae et viam mortis” (xxi. 8);
apud Johannem,
“Jesus dixit, Amen, amen dico vobis, qui verbum meum audit…habet vitam aeternam, et in condemnationem non veniet, sed transibit a morte in vitam” (v. 24):

[5] quod in his locis “mors” sit damnatio, et “vita” salvatio, patet. Quia “mors” est damnatio, etiam est infernum; quare infernum in Verbo passim dicitur “mors,” ut in his locis: – Apud Esaiam,
“Non infernum confitebitur Tibi, nec mors laudabit Te, non sperabunt descendentes foveam super veritate tua; vivus, vivus, ille confitebitur Tibi” (xxxviii. 18, 19);
apud eundem,
“Excidimus foedus cum morte, et cum inferno fecimus visionem” (xxviii. 15);
apud Hoscheam,
“E manu inferni redimam eos, e morte liberabo eos: ero pestis tua, Mors; ero exitium tuum, Inferne” (xiii. 14);
apud Davidem,
“Non in morte memoria Tui, in inferno quis confitebitur Tibi?” (Psalm. vi. 6 (B.A. 5);
apud eundem,
“Circumdederunt me funes mortis,… et funes inferni” (Psalm. xviii. 5, 6(B.A. 4, 5));
apud eundem,
“Sicut pecus in inferno ponentur, mors pascet illos” (Psalm. xlix. 15(B. A. 14));
apud eundem,
“Jehovah, ascendere fecisti ex inferno animam meam, vivificasti me, (Psalm. xxx. 4 (B. A. 3));
in Apocalypsi,
“Equus pallens, et sedens super illo, cui nomen mors, et infernum (1)sequebatur illum” (vi. 8);
et alibi,
“Mors et infernus conjecti sunt in stagnum ignis” (xx. 14).

[6] Quia “mors” significat damnationem et infernum, patet quid “mors” significat in sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“Absorbebit mortem in aeternum, et absterget Dominus Jehovih lacrymam desuper omnibus faciebus” (xxv. 8);
apud eundem,
“Ut daret impios in sepulcro suo, et divites in mortibus suis” (liii. 9):
apud Davidem,
“Jehovah… extollis me a portis mortis” (Psalm. ix. 14 (B.A. 13));
apud eundem,
“Non timebis tibi… a telo quod volat interdiu,… et a morte quae vastat in meridie” (Psalm. xci. 5, 6);
apud Johannem,
“Si quis verbum meum servaverit, mortem non videbit in aeternum” (viii. (1)51);
in Apocalypsi,
“Qui vicerit, non exitium habebit in morte altera” (ii. 11); alibi,
“Multi homines mortui sunt ex aquis, quia amarae factae sunt” (viii. 11);
et alibi,
“Secundus angelus effudit phialam in mare, et factum est sanguis sicut mortui, unde omnis anima vivens mortua est in mari” (xvi. 3).

[7] Ex his constare potest quid significat “mortuus,” nempe quod qui non vitam caeli In se habent, consequenter qui in malis et inde falsis sunt; hi intelliguntur in his locis: – Apud Davidem,
“Adhaeserunt Baalpeori, et comederunt sacrificia mortuorum” (Psalm. cvi. 28);
apud eundem,
“Sedere me fecit in tenebris sicut mortuos mundi” (Psalm. cxliii. 3);
apud Matthaeum,
Unus ex discipulis dixit, “Domine, permitte mihi primum abire et sepelire patrem meum; Jesus dixit, sequere Me, sine mortuos sepelire mortuos” (viii. 21, 22).
Quia per “mortuos” illi significabantur, ideo
Prohibitum fuit ut filii Aharonis tangerent ullum mortuum (Levit. xxi. 2, 3, 11);
Nec sacerdotes Levitae (Ezech. xliv. 25);
Nec Naziraeus (Num. vi. 6, 7);
et qui ex filiis Israelis tetigerit mortuum, Per aquam separationis mundaretur (Num. xix. 11 ad fin.).

[8] Quoniam “mors” significat damnationem et infernum, inde vicissim “vita” significat salvationem et caelum, ut in sequentibus his locis: – Apud Matthaeum,
“Angusta (porta) et stricta est via, quae ducit ad vitam” (vii. 14);
apud eundem,
“Bonum est luscum intrare in vitam, quam duos habentem oculos mitti in gehennam ignis” (xviii. 9);
apud eundem,
“Si vis ingredi vitam, serva mandata” ((1)xix. 17);
apud Johannem,
“Exibunt qui bona fecerunt in resurrectionem vitae” (v. 29).
Inde est quod salvatio dicatur “vita aeterna” (Ut Matth. xix. (1)16, 29; cap. xxv. (1)46: Marc. x. 30, 31: Luc. x. 25: cap. xviii. 18, 30: Joh. iii. 14, 15, 16, 36; cap. xvii. 2, 3: et alibi);
et quod caelum dicatur “terra viventium;” ut apud Davidem,
“Jehovah, Tu fiducia mea, pars mea in terra viventium” (Psalm cxlii. 6 (B.A. 5));
apud eundem,
Ut videas “bonum Jehovae in terra viventium” (Psalm. xxvii. 13);
apud eundem,
“Benedicite populi Deo nostro,… qui ponit animam nostram inter viventes” (Psalm. lxvi. 8, 9).

[9] Quod Dominus solus vitam habeat in Se Ipso, et omnis homo vitam habeat ab Ipso, Ipse Dominus docet in sequentibus his locis: – Apud Johannem,
“Sicut Pater suscitat mortuos et vivificat, ita et Filius quos vult vivificat. Quemadmodum Pater habet vitam in Se Ipso, ita dedit Filio vitam habere in Se Ipso” (v. 21, 26);
apud eundem,
Jesus dixit, Ego sum Resurrectio et vita; qui credit in Me, et si moriatur, vivet” (xi. 25, 26);
apud eundem,
“Ego sum Via, Veritas, et Vita” (xiv. 6);
apud eundem,
“Ego sum Panis vitae,… descendens e caelo, et vitam dans mundo” (vi. 33, 35, 47, 48).
Inde est quod Dominus dicatur “Vivus” et “Vivens” (Apoc. iv. 9, 10; cap. v. 14; cap. vii. 2; cap. x. 6);
ut quoque Jehovah plurimis in locis apud Prophetas.

[10] Et quia Dominus est Vita, ideo omnes vitam habent ab Ipso; quod etiam Dominus docet: -Apud Johannem,
“Qui credit in Filium habet vitam aeternam, qui vero non credit Filio non videbit vitam” (iii. 36);
apud eundem,
Jesus dixit, “Ego veni ut” oves “vitam habeant; . . . . Ego Vitam aeternam do illis” (x. 10, 28);
apud eundem,
“Qui credit in Me, etsi moriatur, vivet” (xi. 25, 26);
apud eundem,
“Non vultis venire ad Me, ut vitam habeatis” (v. 40).

[11] Quod “vita” significet Dominum, et inde salvationem et caelum, est quia omne vitae ex unico Fonte est, et unicus ille vitae Fons est Dominus, ac angeli et homines sunt modo formae recipientes vitam ab Ipso; ipsa vita quae a Domino procedit, et quae implet caelum et mundum, est vita Amoris Ipsius, et apparet in caelo sicut lux; quae quia vita est, illuminat angelorum mentes, et dat illos intelligere et sapere; inde est quod Dominus Se non modo dicat “Vitam” sed etiam “Lucem:” -Ut apud Johannem,
“In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum . . . . In Ipso vita erat, et vita erat lux hominum: . . . . erat Lux vera, quae illuminat omnem hominem venientem in mundum” (i. 1, 4-12);
apud eundem,
“Jesus dixit, Ego sum Lux mundi; qui Me sequitur, non ambulabit in tenebris, sed habebit lucem vitae” (viii. 12);
et apud Davidem,
Jehovah “Tecum scaturigo vitae, in luce tua videmus lucem” (Psalm. xxxvi. 10 (B. A. 9)).
Lux, quae est vita a Domino in caelo, ibi vocatur Divinum Verum, quoniam hoc lucet in mentibus eorum qui ibi, et inde lucet coram oculis eorum. Inde est, quod “lux” in Verbo significet Divinum Verum, et inde intelligentiam et sapientiam, et quod Ipse Dominus dicatur “Lux.” (Sed hoc plenius constare potest ex illis quae in opera De Caelo et Inferno, n. 126-140, et 275, ostensa sunt, quae videantur.)

[12] Quod Dominus sit a quo omne vitae, est quia est Sol caeli angelici, et lux illius Solis est Divinum Verum, et calor illius Solis est Divinum Bonum; utrumque est vita; inde origo omnis vitae in caelo et in mundo. Spirituale quod influit in Naturam, et dat vitam ibi, non aliunde est; sed dat vitam secundum receptionem. (De hoc etiam videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 116-125). Ex his nunc patet unde est quod Dominus Se dicat “Vitam;” et unde est quod dicantur vitam habere et vivere, qui lucem, quae est Divinum Verum, recipiunt a Domino; et quod dicantur non vivere sed mortui esse, qui non recipiunt. (Quod unicus Fons vitae sit, et quod ille sit Dominus, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 9; et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 278.)

187. a. (Vers. 2.) “Esto vigilans.” – Quod significet ut vitam sibi comparent, constat ex significatione “vigil esse,” quod sit in vita spirituali esse; hic autem, quia agitur de illis qui in vita morali sunt et nondum in spirituali, “Esto vigilans” est ut comparent sibi vitam spiritualem; quod “vigil” et “vigilare” hanc vitam significet, est quia vita spiritualis ad vitam moralem absque illa est sicut vigilia ad somnum, aut sicut lux meridiana ad vesperam, immo ad tenebras: sed quod ita sit, non sciunt et percipiunt illi qui in sola vita naturali sunt, nec qui in vita morali absque spirituali, nam haec vita est quoque vita naturalis. Causa quod illi id non sciant et percipiant, est quia in solo lumine naturali sunt; et hoc lumen respective ad lucem spiritualem est sicut tenebrae vesperae ad lucem meridiei, ac tenebrae vesperae illis apparent sicut lux; est enim visus eorum interior, qui cogitationis, ad illas formatus, plane sicut visus noctuarum, vespertilionum, et ceterarum avium quae volant noctu, ad umbras. Inde est quod ipsi credant quod in luce sint, quia ratiocinari possunt, cum tamen in tenebris sunt. Quod ita sit, clare constat a talibus post mortem cum fiunt spiritus; tunc quando apud suos sunt, credunt quod in luce sint, quia non solum vident omnia quae circum se sunt, sed etiam quia cogitare et loqui possunt de re quacunque; sed tamen cum lux caeli apud illos influit, tunc lux eorum vertitur in tenebras, et illi quoad intellectum ita occaecantur ut non aliquid cogitare possint. Etiam angeli qui in caelis sunt, cum despiciunt ad illos qui in tali lumine sunt, non vident ibi nisi meras tenebras. Quod vita spiritualis respective ad vitam moralem absque illa sit sicut vigilia ad somnum, adhuc constare potest ex eo, quod illi qui in vita spirituali sunt, in sapientia et intelligentia angelica sint; quae talis est ut sit incomprehensibilis et ineffabilis illis qui in solo lumine naturali sunt, et hoc non solum hominibus dum in mundo vivunt, sed etiam iisdem post mortem cum fiunt spiritus, ac intelligentia et sapientia faciunt vigiliam. Ex his nunc constare potest quod per “Esto vigilans” hic significetur ut comparent sibi vitam spiritualem.

[2] Simile per “vigilare” significatur in sequentibus his locis: -Apud Matthaeum,
“Vigilate ergo, quia nescitis qua hora Dominus vester venturus est” (xxiv. 42);
apud Marcum,
“Vigilate, nescitis enim quando Dominus domus veniet, vespere, an media nocte, an in (1)gallicinio, . . . . ne cum repente venerit, inveniat vos dormientes: quae dico vobis, omnibus dico, vigilate” (xiii. 35-37);
qui non scit sensum internum Verbi, credet quod ultimum judicium per illa intelligatur, et quod quisque paratus ad id esse debeat; sed per illa intelligitur status hominis quoad amorem et fidem quando moritur, nam tunc etiam est judicium ejus: “vespera,” “nox,” et “(1)gallicinium” significant illos status; “vespera” statum desinentis fidei et charitatis, qui est quando homo sui judicii fit et exstinguit illa quae in pueritia hausit; “nox” est status nullius fidei et charitatis; “(1)gallicinium” seu “diluculum” est status incohantis fidei et charitatis, qui est quando homo amat vera et reformationem per illa: in quo statu homo moritur, in illo manet et secundum illum judicatur: inde patet quid intelligitur per “Vigilate, ne Dominus cum repente venerit inveniat vos dormientes; quae dico vobis omnibus dico, vigilate;” quod nempe per “vigilare” intelligatur vitam recipere a Domino, quae vita est vita spiritualis, et per “dormire” intelligatur vitam naturalem absque spirituali agere. (Quod “vespera” significet statum desinentis fidei et charitatis, videatur n. 3056, 3197, 3833, 8431, 10134, 10135; quod “nox” statum nullius fidei et charitatis, n. 221, 709, 2353, 6000, 7870, 7947; et quod “diluculum” ante mane, seu “(1)gallicinium,” statum incohantis fidei et charitatis, n. 10134.)

[3] Apud Lucam,
“Beati servi quos, cum venerit Dominus, invenerit eos vigilantes; amen dico vobis, praecinget Se, et faciet ut discumbant, et accedens ministrabit illis: . . . . estote parati, quia qua hora non putatis Filius hominis Veniet” (xii. 37, 40);
hic quoque per “vigilantes” intelliguntur qui spiritualiter vigiles sunt, qui sunt qui spiritualem vitam a Domino recipiunt; nam hi in lucem intelligentiae et sapientiae de Divinis veris veniunt; at qui non recipiunt manent in umbra et caligine de illis, quare hi sunt in somno, illi autem in vigilia; per “praecingere Se, facere ut discumbant, et accedens ministrare,” significatur communicare illis bona caeli, quae omnia sunt a Domino.

[4] Apud Matthaeum,
“Simile est regnum (caelorum) decem virginibus; . . . . quinque erant prudentes et quinque stultae: . . . . morante Sponso dormierunt omnes et dormitaverunt; . . . . sed veniente Sponso, surrexerunt omnes et adornaverunt lampades suos.” Et cum venerunt stultae quae non oleum habebant in lampadibus, et dixerunt, “Domine, Domine aperi nobis,” respondit Dominus, “Dico vobis, Non novi vos: vigilate itaque, quia neque illum diem, neque illam horam scitis, qua Filius hominis venit” (xxv. (1)1-13);
per “decem virgines” intelliguntur omnes qui ab ecclesia, per “quinque” intelliguntur quidam ex illis; hoc numeri illi significant; per “lampades” significantur illa quae fidei sunt, per “oleum” illa quae amoris: inde per “quinque virgines prudentes” intelliguntur qui in amore sunt et inde fide; per “quinque stultas” autem, qui in nullo amore, sed in sola fide: hi quia in nulla vita spirituali sunt, (nam vita spiritualis est illis qui in amore et charitate sunt, quoniam hi sunt qui in fide,) ideo, quia exclusi sunt e caelo, illis dicitur, “Dico vobis, Non novi vos.” Inde manifeste patet quid significatur per “Vigilate itaque, quia neque illum diem neque illam horam scitis qua Filius hominis venit,” quod nempe ut recipiant vitam spiritualem, quae illis est qui in amore et inde fide sunt. (Sed haec plenius explicata videantur in Arcanis Caelestibus, n. 4635-4638.)

[5] Apud Lucam,
“Vigilate igitur, omni tempore orantes, ut digni habeamini effugere omnia illa quae futura sunt, et ut consistatis coram Filio hominis” (xxi. 36);
“vigilare” etiam hic pro recipere vitam spiritualem; “omni tempore orare” est se praeparare.

[6] In Apocalypsi,
“Ecce venio sicut fur; beatus qui vigilat et servat vestimenta sua, ne nudus ambulet” (xvi. 15);
quod hic “vigilare” significet vitam spiritualem a Domino recipere, patet ex eo, quod dicatur “Beatus qui vigilat et servat vestimenta sua ne nudus ambulet;” “vestimenta” significant cognitiones veri et boni per quas homini vita spiritualis, et “nudus ambulare” significat vitam absque illis ut mediis, ita vitam non spiritualem sed mere naturalem. (Quod “vestimenta” significent cognitiones veri et boni, videatur infra, n. 195; et quod “nudus” significat deprivatum illis, in Arcanis Caelestibus, n. 1073, 5433, (1)5954, 9960.)

[7] In Threnis,
“Surge, vociferare in nocte, ad principium vigiliarum; . . . . tolle ad Dominum manus tuas super animas infantum tuorum, qui defecerunt per famem in capite omnium platearum” (ii. 19);
“nox” hic significat statum nullius fidei (ut supra); “principium vigiliarum” significat statum cum incohat fides, ita statum illustrationis, qui est quando homo spiritualis fit; per “infantes” intelliguntur illi qui vera amant et illa desiderant; “deficere per famem in capite omnium platearum,” est privari vita spirituali ob defectum cognitionum veri et boni. (Quod “fames” sit defectus illarum, et desiderium ad illas, videatur n. 1460, 3364, 5277, 5279, 5281, 5300, 5360, 5376, 5893; et quod “plateae” sint vera doctrinae, n. 2336.)

[8] Quia “vigilare” significat recipere vitam spiritualem, inde “dormire” significat vitam naturalem absque spirituali, quoniam haec vita ad illam est sicut somnus ad vigiliam, ut supra dictum est. Hoc per “dormire” significatur apud Matthaeum,
“Simile est regnum caelorum homini serenti bonum semen in agro suo; cum autem dormirent homines, venit inimicus et sevit zizania inter triticum” (xiii. 24, 25);
apud Jeremiam,
“Cum incaluerint, ponam convivia eorum, et inebriabo eos ut dormiant somnum saeculi, nec evigilent” (li. 39, 57);
apud Davidem,
“Respice, exaudi me, Jehovah Deus mi; illumina oculos (2)meos, ne forte dormiam mortem” (Psalm. xiii. 4 (B. A. 3));
apud eundem,
“Praeda facti sunt fortes corde, dormitarunt somnum suum; . . . . prae increpatione tua obdormivit et currus et equus” (Psalm. lxxvi. (6,) 7 (B. A. 5, 6));
“currus et equus” significant ecclesiae doctrinam et ejus intellectum, quae “obdormire” dicuntur cum absque veris sunt, et inde homo ecclesiae absque vita spirituali per illa. (Quod “currus et equi” in Verbo significent doctrinam et intellectuale, videatur in opusculo De Equo Albo, n. 1-5.)

188. “Et confirma reliqua quae moritura.” – Quod significet ut illa quae sunt moralis vitae vivificentur, constat ex significatione “confirmare,” quod sit vivificare per vera moralem vitam; nam vera ex Verbo vivificant illam, quae cum vivificatur etiam confirmatur, unum enim tunc agit cum spirituali: vita namque spiritualis et moralis unum agunt apud illos qui spirituales sunt, sicut voluntas et actio; voluntas est spiritualis hominis et ejus vitae, et actio est moralis (videatur supra, n. 182). “Confirma reliqua quae moritura,” dicitur; per quod significatur, ne moralis vita pereat a malis et falsis; nam vita moralis absque spirituali est non aliud quam vita naturalis, omnia enim bona quae homo ex morali vita absque spirituali agit, non sunt ex alia origine quam ex amore sui et mundi, ita ex proprio, et ex proprio nihil aliud scaturit quam malum et falsum; nam quod velit audire moralis homo, est quia mentitur bonum, sincerum et justum in externa forma, ut obtineat fines, qui sunt propter se et mundum: inde est, quod omnia quae apud illum sunt, in se mortua sint, ita “moritura,” nisi vivificentur per vera et bona, quae efficiant ut aperiatur internus spiritualis homo; per hunc enim abducit Dominus mala et falsa quae sunt in naturali.

189. “Non enim inveni tua opera plena coram Deo.” – Quod significet quod alioqui non Divinum sit in vita morali, constat ex significatione “operum,” quod sint illa quae vitae (de qua supra, n. 185), hic vitae moralis, quia de illa agitur; ex significatione “plena coram Deo,” quod sit quod non Divinum in illa. Illa quae sunt vitae moralis, quae hic per “opera” significantur, dicuntur “plena coram Deo” quando ex origine spirituali sunt, at “non plena” quando non sunt ex illa origine; nam vita moralis, quae est externa vita hominis, vel erit ex origine spirituali vel ex origine non spirituali; non licet ut sit ex utraque, hoc est, aliquid ejus ex una origine et aliquid ex altera, seu aliquid ex caelo et aliquid ex inferno, quia hoc foret “servire duobus dominis, Deo et mammoni,” et tunc homo est “tepidus, non frigidus nec calidus;” quare opera erunt vel “plena coram Deo,” vel sunt nulla coram Deo: inde est quod per “non inveni tua opera plena coram Deo,” significetur quod non Divinum sit in vita morali. Sive dicas vitam moralem ex origine spirituali, sive ex Divino idem est, quoniam omnis vita spiritualis est ex Divino; spirituale enim dicitur Divinum procedens, et est Divinum Verum in caelo; et quia omnes angeli caeli sunt receptiones ejus, ideo illi spirituales sunt; similiter homines qui recipiunt Divinum Verum fide et vita. (Quid spirituale, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 48, 49.)

190. (Vers. 3.) “Memento igitur quomodo acceperis et audieris, et observa.” – Quod significet recordationem quid Dominus in Verbo docet, et attentionem, constare potest ex eo, quod in scriptis ad Angelum hujus Ecclesiae agatur de illis qui in morali vita et non in spirituali sunt; de his autem nunc ut sibi comparent spiritualem vitam ut vivificetur moralis, quod significatur per mox praecedentia verba, “Esto vigilans et confirma reliqua moritura;” ex quibus constare potest, quod per “Memento igitur quomodo acceperis et audieris, et observa” significetur recordatio quid Dominus in Verbo docet, et attentio. Per “observare” significatur attentio, qualis est illis qui in affectione veri spirituali sunt; hi enim cum legunt Verbum, non vident illud ex doctrina ecclesiae ubi nati, sed vident illud quasi separati ab illa; nam volunt illustrari, et intus in se videre vera, et non ab aliis. Qui in eo statu sunt, illi illustrantur a Domino, et datur illis doctrinam sibi facere ex veris quae ipsi vident; quae etiam doctrina illis implantatur, et manet in spiritu eorum in aeternum.

[2] At qui ex doctrina quae ex aliis, legunt Verbum, illi non possunt videre vera ex luce sui spiritus, ita non intus in se sed extra se; cogitant enim quod verum sit quia alii id viderunt, et ideo solum ad confirmantia attendunt; cetera vel praetereunt sicut non videant, vel trahunt in partem illorum quae dictat doctrina. Quod hi illustrari nequeant, quisque videre potest; modo enim reponunt confirmantia in memoria quae est naturalis sui hominis, ex qua dein loquuntur: inde est quod hi maneant naturales sicut prius, et non fiant spirituales; nam spiritualis fieri est imbuere ipsum suum spiritum veris ex Verbo; et spiritus non imbuitur aliter quam ut desideret scire verum ubicunque est in Verbo, ac delectetur eo cum videt id et cum percipit id; haec affectio est affectio veri spiritualis, de qua toties prius dictum est. Hoc nunc est, quod in sensu spirituali intelligitur per “Memento quomodo acceperis et audieris, et observa.” (Quod sapientis sit videre et percipere verum ex luce caeli, non autem confirmare quod ab aliis dictum est, videatur n. 1017, 4741, 7012, 7680, 7950. Quod videre et percipere verum ex luce caeli solum detur apud illos qui amant verum quia est verum, proinde qui in affectione veri spirituali sunt, n. 8521. Quod lux confirmationis sit lux naturalis et non spiritualis, dabilis etiam apud malos, n. 8780.)

191. “Et resipisce.” – Quod significet sic vitam spiritualem, constat ex illis quae nunc supra dicta sunt, ita absque ulteriore explicatione.

192. “Si ergo non vigilaveris.” – Quod significet si non; vitam spiritualem compares, constat ex significatione “vigilare,” quod sit vitam spiritualem sibi comparare (de qua supra, n. 187).

193. a. “Veniam super te tanquam fur.” – Quod significet mortis tempus inopinatum quando eripientur omnes cognitiones comparatae ex Verbo quae non spiritualem vitam adeptae sunt, constat ex significatione “venire tanquam fur,” cum de illis qui non vigilant, hoc est, qui non comparant sibi vitam spiritualem, quod sit quod auferrentur ab illis omnes cognitiones comparatae ex Verbo quae non spiritualem vitam adeptae sunt. Quod etiam per eadem verba significetur mortis tempus inopinatum, est quia mors venit inopinato, et usque homo post mortem manet in statu illius vitae in aeternum quam sibi in mundo comparavit; quapropter vigilabit. Quia paucis notum est quod omnes cognitiones comparatae ex Verbo, quae non spiritualem vitam adeptae sunt, eripiantur, ideo oportet dici quomodo hoc fit: – Omnia quae in spiritu hominis sunt, manent apud illum in aeternum; quae autem non in spiritu hominis sunt, illa post mortem, cum homo fit spiritus, dissipantur. Illa manent in spiritu hominis quae homo ex se, proinde illa quae, cum solus sibi fuit, ex suo amore cogitavit; tunc enim spiritus ejus cogitat ex se, et non ex illis quae in memoria corporis sui non unum faciunt cum amore suo. Sunt bini status hominis, unus cum cogitat ex suo spiritu, et alter cum cogitat ex memoria corporis sui; qui bini status si non unum faciunt, potest homo aliter cogitare secum, ac aliter cogitare et loqui cum aliis.

[2] Pro “exemplo sit praedicator qui se et mundum supra omnia amat, et Divinum nihili facit usque ut corde neget id, et consequenter machinatur omnis generis mala in consortio cum astutis et malitiosis mundi; is tamen quando cum aliis loquitur, imprimis quando praedicat, potest sicut ex zelo pro Divino ac pro Divinis veris loqui, immo iis horis similiter cogitare: sed hic status est status cogitationis ejus ex memoria corporis; qui quod separatus sit a statu cogitationis ex spiritu, patet, nam sibi soli relictus contra illa cogitat. Hic status est qui manet hominem post mortem; ille autem non manet, quia est corporis ejus et non spiritus ejus; quapropter cum is fit spiritus, quod fit cum moritur, omnes cognitiones quas sibi comparavit ex Verbo quae non concordant cum vita amoris spiritus ejus, rejicit a se. Aliter vero fit cum illis qui, cum solis sibi relicti sunt, cogitant juste de Divino, de Verbo, deque veris ecclesiae inde, et illa amant usque ad vitam, hoc est, ut velint vivere secundum illa. Horum cogitationes in spiritu unum faciunt cum illorum cogitationibus ex memoria corporis, ita unum cum cognitionibus veri et boni quae illis ex Verbo; et quantum unum faciunt, tantum cognitiones illae vitam spiritualem nanciscuntur, nam elevantur a Domino ab externo seu naturali homine in internum seu spiritualem, et faciunt hujus vitam, ita hujus intellectum et voluntatem. Vera ibi sunt quae vivunt, quia sunt Divina, et inde homo ibi ex illis. Quod res ita se habeat, ex multa experientia mihi scire datum est, quam omnem si adducerem, implerentur membranae, ut dicitur. (Aliquid videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 491-498, 499-511; et supra, n. 114.)

[3] Ex his nunc constare potest quid in sensu spirituali intelligitur per “Veniam super te sicut fur,” quod nempe post mortem eripientur omnes cognitiones comparatae ex Verbo quae non spiritualem vitam adeptae sunt. Idem etiam intelligitur per haec in Apocalypsi’
“Ecce venio tanquam fur; beatus qui vigilat et servat vestimenta, ne nudus ambulet” (xvi. 15):
“tanquam fur” dicitur, quia mala et inde falsa in naturali homine auferunt et ejiciunt cognitiones veri et boni quae ex Verbo ibi; nam quae non amantur, ejiciuntur. Est apud hominem vel amor mali et inde falsi, vel est amor boni et inde veri. Bini illi amores sibi oppositi sunt; quare qui in uno est non potest esse in altero,
nam “nemo potest servire duobus dominis,” quin unum amet et alterum odio habeat (Matth. vi. 24).

[4] Quoniam mala et inde falsa ab interiori penetrant, et quasi perfodiunt parietem qui est inter statum cogitationis hominis ex spiritu et statum cogitationis ejus ex corpore, ac ejiciunt cognitiones veri et boni quae exterius habitant apud hominem, ideo illa sunt quae intelliguntur per “fures,” etiam in sequentibus: – Apud Matthaeum,
“Reponite thesauros non in terra, . . . . sed in caelo, ubi fures non perfodiunt, nec furantur” (vi. 19, 20);
“thesauri” sunt cognitiones veri et boni: reponere illos “in caelo” est in spirituali homine, nam is in caelo est. (Quod “thesauri” sint cognitiones veri et boni, videatur n. 1694, 4508, 10227; et quod internus spiritualis homo sit in caelo, in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 36-50.)

[5] Apud eundem,
“Vigilate ergo, nescitis enim qua hora Dominus vester venturus est; illud cognoscite, si sciret Paterfamilias qua hora fur venturus est, vigilaret utique, et non sineret perfodere domum suam” (xxiv. 42, 43);
per hoc intelligitur, si sciret homo horam mortis suae, quod quidem praepararet se, at non ex amore veri et boni, sed ex timore inferni; et quicquid homo ex timore agit, hoc non manet apud illum, sed quod ex amore, quapropter jugiter se praeparabit (videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. 143, 168).

[6] Apud Obadiam,
“Si fures venerint tibi, si eversores noctu, quomodo excisus eris, nonne furabuntur quod illis satis?” (vers. 5;)
hic etiam falsa et mala vocantur “fures,” et dicuntur “furari;” falsa “fures,” et mala “eversores noctu;” “noctu” dicitur, quia “nox” significat statum nullius amoris et fidei.

[7] Apud Joelem,
“In urbe discurrent, in muro current, in domos ascendent, per fenestras egredientur sicut fur” (ii. 9);
agitur ibi de vastatione ecclesiae per falsa ex malo; “urbs” et “murus” significant illa quae sunt doctrinae; “domus” et “fenestrae” illa quae sunt mentis quae recipit, “domus” illud mentis quod vocatur voluntas ubi bonum, et “fenestrae” illud mentis quod vocatur intellectus ubi verum. (Quod “urbs” in Verbo sit doctrina, videatur n. 402, (1)2449, 2712, 2943, 3216, 4492, 4493; quod “murus” sit verum doctrinae tutans, n. 6419; quod “domus” sit illud mentis quod vocatur voluntas ubi bonum, n. (2)2231, 2233, 2559, 3128, 5023, 6690, 7353, 7910, 7919, 9150; et quod “fenestrae” sint illud mentis quod vocatur intellectus ubi verum, n. 655, 658, 3391.) Inde patet quid significatur per quod “in muro current, ac in domos ascendent, et per fenestras ingredientur sicut fur.”

[8] Apud Hoscheam,
“Sanavi Israelem, tunc revelata est iniquitas Ephraimi, et mala Samariae, quia fecerunt mendacium, et fur venit, et diffundit se turma foras” (vii. 1);
“iniquitas Ephraimi” significat falsa intellectus, et “mala Samariae” mala voluntatis; “facere mendacium” est cogitare et velle falsum ex malo; “fur” est falsum auferens et dissipans verum, et “turma,” quae se effundit, est malum ejiciens bonum. (Quod “Ephraim” sit intellectuale talium quae ecclesiae, videatur n. (1)3969, 5354, 6222, 6234, 6238, 6267, 6296; quod “mendacium” sit falsum ex malo, n. 8908, 9248; quod “turma” sit bonum ejiciens malum, et in opposito sensu malum ejiciens bonum, n. 3934, 3935, 6404, 6405.)

[9] Haec allata sunt ut sciatur quid per “furem” in Verbo significatur, quod nempe falsum vastans, quod est falsum auferens et destruens verum. Ostensum est supra quod post mortem auferantur omnes cognitiones veri et boni ex Verbo quae non spiritualem vitam adeptae sunt; proinde illis qui non per cognitiones ex Verbo spirituales facti sunt: hoc idem etiam significatum est per plura in historicis Verbi, quod usque nemo videre potest nisi qui scit sensum spiritualem Verbi: hoc significatum est per quod filii Israelis mutuo acciperent ab Aegyptiis aurum, argentum, et vestes, et sic illa quasi furto auferrent, de quibus ita apud Mosen,
Mandatum est, ut mutuo acciperent “ab Aegyptiis vasa auri et vasa argenti et vestes: et Jehovah dedit gratiam in oculis Aegyptiorum, ut darent illis mutuo, atque ita eriperent Aegyptiis” (Exod. xii. 35, 36);
per Aegyptios repraesentati sunt qui mere naturales sunt, et tamen multas cognitiones possident; per filios Israelis illi qui spirituales; per “vasa auri,” “argenti” et quoque “vestes” significantur cognitiones veri et boni, quas spirituales applicant bono, sed naturales applicant malo et sic destruunt. Simile significatum est per quod gentes devotioni darentur, et simul omnia quae apud illas vel comburentur vel diriperentur, de quibus passim in Libro Josuae, inque Libris Samuelis et Regum; gentes enim Terrae Canaanis repraesentabant illos qui in malis et falsis sunt, et filii Israelis illos qui in veris et bonis.

[10] Quod auferrentur cognitiones veri et boni quae ex Verbo, illis qui non spiritualem vitam sibi compararunt, etiam intelligitur in parabolis Domini de Talentis et Minis datis Servis ut negotiarentur et lucrarentur, et de Servo qui non negotiatus est et nihil lucratus, de quo in parabolis ita,
Ei qui abscondidit talentum suum in terra, dixit Dominus, “Prave serve et piger, . . . . oportebat te exponere argentum meum mensariis, ut veniens receperim quod meum est cum foenore: tollite ergo ab eo (talentum), et date habenti decem talenta; nam habenti omni dabitur ut abundet; ab eo autem qui non habet, quod habet (1)auferetur; et servum inutilem ejicite in tenebras exteriores” (Matth. xxv. (2)14-30);
et alibi,
Ille venit qui unam minam acceperat, dicens, “Domine, ecce mina tua, quam habui sepositam in sudario:” dixit Dominus, “Quare non dedisti pecuniam meam ad mensam, ut Ego veniens illam cum foenore recepissem? Et dixit, Tollite ab eo minam, et date ei qui decem minas habet; . . . . dico vobis, Omni habenti dabitur, ei vero qui non habet, etiam quod habet (1)auferetur” (Luc. xix. 13-26);
“talenta,” “minae” et “pecuniae” ibi significant cognitiones veri et boni ex Verbo; “negotiari,” “lucrari,” “dare illam mensariis” seu “ad mensam,” significat vitam spiritualem et intelligentiam sibi per illas comparare; “reponere illa in terra” et “in sudario,” significat solum in memoria naturalis hominis; de his itaque dicitur quod eis (3)auferentur quae habent, secundum illa quae in principio hujus articuli dicta sunt.

[11] Hoc fit omnibus in altera vita qui compararunt sibi cognitiones ex Verbo, et non vitae, sed solum memoriae, illas mandarunt; qui modo habet cognitiones ex Verbo in memoria, si vel forent ad millia, et non mandavit illas vitae, manet usque naturalis ut prius. Mandare cognitiones, quae ex Verbo, vitae, est cogitare ex illis, cum sibi relictus ex spiritu suo cogitat, ac velle illas et facere illas, hoc enim est amare vera quia vera sunt; et hi sunt qui per cognitiones ex Verbo spirituales fiunt.

194. “Et nescies qua hora veniam super te.” – Quod significet ignorantiam illius temporis et status tunc, constat ex significatione “horae,” quod sit tempus quo moriturus homo, et quoque status ejus tunc; et ex significatione “nescire” illam, quod sit ignorantia: dicitur “qua hora veniam super te,” nempe “tanquam fur,” et per id in sensu litterae intelligitur quod Dominus sic venturus; sed in sensu spirituali intelligitur quod malum et falsum furaturum sit cognitiones quae apud eos ex Verbo sunt; nam in sensu litterae Verbi tribuitur Jehovae seu Domino quod malum faciat, sed in sensu spirituali intelligitur quod nulli malum faciat, sed ipse homo sibi (videatur n. 2447, 5798, (4)6071, (5)6991, 6997, 7533, 7632, 7643, (6)7877, 7679, 7710, 7925, 8227, 8228, 8284, 8483, 8632, (7)9010, 9128, 9306, 10431).

[2] Quod “hora” etiam significet statum, est quia omnia tempora in Verbo, sicut dies, septimana, mensis, annus, saeculum, significant status vitae; ita quoque “hora:” (causa videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 162-169, ubi De Tempore in Caelis agitur:) sed quia “hora” significat et tempus et statum, ideo in Verbo ubi “hora” dicitur, parum sciri potest quod aliud praeter tempus per illam significetur: ut apud Matthaeum,
Paterfamilias conduxit operarios in vineam; qui laborarunt ab hora tertia, sexta, nona, undecima, et parem mercedem acceperunt (xx. 1-17);
per “horas” has in mundo intelliguntur tempora, sed in caelo status vitae; quia in caelo non sunt horae, ex causa quia tempora non mensurabilia sunt et distinguuntur in dies, et hi in horas, ut in mundo; quare pro illis percipiunt status vitae hominum qui moriuntur senes, juvenes, adolescentes, aut pueri, qui aeque spiritualem vitam sibi compararunt: “laborare in vinea” est illam sibi comparare per applicatas cognitiones veri et boni ex Verbo ad usus vitae; per “horam tertiam,” “sextam” et “nonam” similis status vitae significatur; nam omnes numeri in Verbo significant, et illi numeri simile. (Quod “vinea” in Verbo significet ecclesiam spiritualem, et apud hominem vitam spiritualem, videatur n. 9139, 3220; quod “tria” significent statum plenum, seu completum usque ad finem, n. 2788, 4495, 7715, 8347, 9825. Simile “sex” et “novem.” “Undecim” autem significant statum nondum plenum, sed usque statum receptibilem, qualis est apud pueros probos et infantes. “Duodecima hora,” ad quam omnes laborarunt, (1)significat vera et bona in suo pleno, n. 577, 2089, 2129, 2130, 3272, 3858, 3913. Quod omnes numeri in Verbo significent, n. 4495, (2)4670, 5265, 6175, 9488, 9659, 10217, 10253: et quod simile numeri multiplicati cum simplicibus a quibus per multiplicatione exsurgunt, inde simile “tria,” “sex,” et novem, n. 5291, 5335, 5708, 7973.)

[3] Quoniam “duodecim” significant vera et bona in suo pleno, ita statum lucis seu intelligentiae hominis ex illis, ideo Dominus dicit,
“Nonne duodecim horae diei? Si quis ambulat in die, non offendit” (Joh. xi. 9):
alibi etiam per “horas” significantur status vitae: ut in Apocalypsi,
“Soluti sunt quatuor illi angeli, parati ad horam, ad diem et mensem et annum, ut occidant tertiam partem hominum” (ix. 15);
hic per tempora memorata intelliguntur status mali apud hominem, quod videbitur in explicatione illorum verborum in sequentibus. Ex his nunc patet quod per “Nescies qua hora veniam super te,” non modo intelligatur quod ignores tempus mortis, sed etiam tunc statum vitae mansurum in aeternum; nam qualis est status vitae anteactae hominis usque ad finem, talis manet homo in aeternum.

[4] Simile dicit Dominus passim apud Evangelistas: apud Matthaeum,
“Non scitis qua hora Dominus Vester venturus est; . . . . vos estote parati, quia qua hora non putatis, Filius hominis veniet” (xxiv. 42, 44);
“Veniet Dominus servi in die quo non exspectat, et in hora quam non novit” (xxiv. 50);
et apud eundem,
“Vigilate ergo, quia non novistis diem, neque horam, qua Filius hominis venturus est (xxv. 13).
Sciendum est quod homo maneat in aeternum qualis est quoad totam suam vitam usque ad finem, et prorsus non qualis est in hora mortis; resipiscentia tunc apud malos nihil facit, sed apud bonos confirmat.

195. a. (Vers. 4.) “Habes pauca nomina etiam in Sardibus, quae non inquinaverunt vestimenta sua.” – Quod significet illos qui agunt vitam moralem ex origine spirituali, per quod cognitiones veri et boni ex Verbo applicent usibus suae vitae, constat ex significatione “nominis,” quod sit quale status vitae hominis (de qua supra, n. 148); hic itaque “nomina” significant homines qui tales sunt: ex significatione “Ecclesiae in Sardibus,” quod sint qui vitam moralem agunt sed non spiritualem, quia parvi pendunt cognitiones veri et boni ex Verbo (de qua etiam supra, n. 148(, 182)); hic autem intelliguntur illi qui moralem vitam agunt ex origine spirituali, nam dicitur, “qui non inquinaverunt vestimenta sua:” et ex significatione “vestimentorum,” quod sint vera scientifica et cognitiones quae in naturali homine (de qua sequitur): inde per “non inquinare vestimenta sua” significatur non vivere moralis homo propter se et mundum, quod est solum propter corpus et ejus vitam, sed propter Dominum et caelum, quod est propter animam et ejus vitam. Inde patet quod per “Habes pauca nomina etiam in Sardibus quae non inquinaverunt vestimenta sua,” significentur illi qui tales ut agant vitam moralem ex origine spirituali, per quod cognitiones veri et boni ex Verbo applicent suae vitae.

[2] Sed quia pauci sciunt quid sit vivere moralem vitam ex origine spirituali, et quid sit applicare cognitiones veri et boni ex Verbo usibus suae vitae, quare dicetur. Homo vivit moralem vitam ex origine spirituali quando ex religione illam vivit; ita quando cogitat, dum obvenit malum, insincerum aut injustum, quod ita non faciendum sit, quia est contra leges Divinas: is quia abstinet ab illis faciendis propter leges Divinas, sibi comparat vitam spiritualem, et moralis ejus vita tunc inde est; nam per talem cogitationem et fidem homo communicat cum angelis caeli, ac per communicationem cum caelo aperitur ejus internus spiritualis homo, cujus mens est mens superior, qualis est angelis caeli, ac imbuitur inde caelesti intelligentia et sapientia. Inde constare potest quod moralem vitam ex origine spirituali agere, sit ex religione, ac intra ecclesiam ex Verbo; nam qui ex illis vitam moralem agunt, illi elevantur supra naturalem suum hominem, et sic supra suum proprium, et ducuntur per caelum a Domino. Inde est quod illis fides sit, timor Dei, et conscientia, et quoque affectio veri spiritualis, quae affectio est affectio cognitionum veri et boni ex Verbo, nam hae sunt illis leges Divinae secundum quas vivunt. Talem vitam moralem vivunt multi ex gentibus, cogitant enim quod malum non faciendum sit quia est contra religionem eorum; inde est quod tam multi ex illis salventur.

[3] Vicissim autem agere moralem vitam non ex religione, sed modo ex timore legis in mundo, et ex timore jacturae famae, honoris et lucri, est moralem vitam agere non ex origine spirituali, sed ex origine naturali; inde nulla communicatio illis est cum caelo: et quia cogitant insincere et injuste de proximo, tametsi aliter loquuntur et agunt, ideo illis clauditur internus spiritualis homo, et aperitur modo internus naturalis homo, quo aperto in luce mundi sunt, at non in luce caeli; quare etiam tales in se parvi faciunt et quidam negant Divina et caelestia, ac Naturam et mundum credunt esse omne. (Ex his nunc constare potest quid sit agere moralem vitam ex origine spirituali, et quid est illam agere ex origine naturali: sed haec in clariore luce exposita videantur in opera De Caelo et Inferno, n. 528-535.) De illis qui moralem vitam solum ex origine naturali agunt, dicitur quod “inquinent vestimenta sua;” nam per “vestimenta” intelligitur id quod extra ipsum hominem est, et investit illum, ita ejus naturalis homo cum illis quae ibi sunt, quae sunt scientifica et cognitiones; hae, cum ex Verbo sunt, inquinantur per id quod illas discat et teneat solum propter famam ut eruditus et scius audiat, aut ut per id aucupet honores et lucretur opes, et praeter illos fines non curat illas; ita cognitiones ex Verbo polluuntur et conspurcantur amoribus sui et mundi, nam una habitant cum malis et falsis quae ex amoribus illis ut ex suis fontibus scaturiunt.

[4] Dictum est supra quod homo fiat spiritualis per cognitiones veri et boni ex Verbo, applicatas usibus vitae; at cur homo spiritualis fit per illas quae ex Verbo, et non per alias, nunc dicetur. Omnia, quae in Verbo sunt, Divina sunt, et Divina sunt per id quod in se spiritualem sensum habeant, et per eum sensum communicent cum caelo et cum angelis ibi; quapropter cum homo cognitiones habet ex Verbo et illas applicat vitae, tunc per illas communicat cum caelo, et per communicationem illam fit spiritualis; nam homo spiritualis fit per id, quod in similibus veris sit cum angelis caeli, aut in correspondentibus: in correspondentibus dicitur, quia omnia et singula quae in sensu litterae Verbi sunt, correspondentiae sunt, correspondent enim veris quae apud angelos. Cognitiones autem quae sunt ex aliis libris, qui doctrinalia ecclesiae tradunt et variis confirmant, non communicationem faciunt cum caelo nisi per cognitiones ibi ex Verbo; hae communicant si vere intelliguntur, et non applicantur soli fidei sed vitae. Quod ita sit, nemo non scire potest ex eo, quod Verbum in se Divinum sit; et quod in se Divinum est, hoc fieri potest Divinum apud hominem, si id applicat vitae. Per Divinum fieri apud hominem intelligitur quod Dominus; mansionem habere possit apud illum (Joh. xiv. 23), ita habitare apud illum in suo; (quod Dominus in suo apud hominem et angelum habitet, et non in proprio illorum, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 12;) et Dominus in suo habitat cum in illis apud hominem quae ex Verbo sunt, nam Dominus est Verbum (Joh. i. 1, 2, 14); et verba quae Ipse locutus est, hoc est, quae in Verbo sunt,
“Spiritus et Vita sunt” (Joh. vi. 63, 68; cap. xii. 50).

[5] Quod “vestimenta” significent illa quae sunt in naturali homine, quae sunt scientifica vera aut falsa, seu (1)cognitiones, est ex mundo spirituali; ibi enim omnes quotcunque sunt, vestiti apparent secundum vitam suam moralem; quare illi qui moralem vitam ex origine spirituali vixerunt, vestiti apparent in albis splendentibus, sicut byssinis; illi autem qui moralem vitam ex sola origine naturali egerunt, vestiti apparent secundum quale ejus; qui polluerunt illam malis et falsis, illi apparent in vestibus obscuris, vilibus, laceris et ad aspectum tetris. (De Vestibus eorum, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 177-182.) Inde nunc est quod “vestimenta” in Verbo significent vera ex bono, ac in opposito sensu falsa ex malo, et illa et haec in naturali homine, in quo vera et falsa vocantur scientifica et cognitiones.

[6] Quod “vestimenta” in Verbo significent vera aut falsa, manifeste constare potest a sequentibus his locis: – Apud Esaiam,
“Excitare, excitare, indue robur tuum Zion, indue vestes decoris tui Hierosolyma, . . . . quoniam non amplius veniet ad te praeputiatus et immundus” (lii. 1);
“Zion” in Verbo significat regnum caeleste Domini, ita quoque ecclesiam caelestem, et “Hierosolyma” regnum spirituale et ecclesiam spiritualem; (quid regnum caeleste et regnum spirituale, videatur in opera De Caelo et Inferno, n. 20-28;) “vestes decoris,” quas induet Hierosolyma, sunt Divina vera; “praeputiatus et immundus,” qui ad illas non venient, sunt qui in malis et falsis sunt.

[7] Apud Ezechielem,
Hierosolyma, “vestivi te acupicto, calceavi te taxo, accinxi te bysso, . . . . et ornavi te ornatu, et dedi armillas super manus tuas, et torquem super guttur tuum, et monile super nasum tuum, et inaures super aures tuas, immo coronam ornatus super caput tuum; sic amicta es auro et argento, et vestes tuae byssus, sericum, et acupictum, . . . . unde pulchra facta es valde, et prosperata es usque ad regnum. . . . . Sed sumpsisti de vestibus tuis, et fecisti tibi excelsa variegata, ut scortareris super illis; . . . . sumpsisti etiam vestes acupicti tui, et texisti” imagines maris, cum quibus scortabaris (xvi. 10-14, 16-18);
hic describitur ecclesia qualis cum primum a Domino instaurata est; “vestes” quae nominantur, sunt vera ex bono; “acupictum” est verum scientificum, “byssus” et “sericum” sunt vera ex origine caelesti; “armillae,” “torques,” “monile,” “inaures,” “corona” sunt insignia per quae significantur spiritualia varii generis; “aurum et argentum quibus amicta, sunt bonum amoris et verum ejus: dein describitur eadem ecclesia cum perversa, per quod “sumpserit de vestibus et fecerit sibi excelsa variegata,” per quae significantur vera falsificata; et per quod “sumpserit vestes acupicti et texerit imagines maris,” significatur quod applicuerint veritates sensus litterae Verbi ad confirmandum falsa usque ad apparentiam; “scortari cum illis” et “sub illis,” significat ex falsis doctrinam et cultum facere (quod hoc sit “scortari,” videatur supra, n. 141, 161). (Quod “Hierosolyma” sit ecclesia ubi vera doctrina, videatur n. 402, 3654, 9166. Quod “acupictum” sit scientificum, n. 9688. Quod “byssus” sit verum ex origine caelesti, n. 5319, 9469. Quod “armillae” sint vera et bona ecclesiae, n. 3103, 3105. Quod “torques” sit repraesentativum conjunctionis interiorum et exteriorum, n. 5320. Quod “monilia” et “inaures” sint repraesentativa perceptionis et obedientiae, n. 4551. Quod “corona” sit sapientia, supra, n. 126. Quod “aurum” sit bonum amoris, n. 1551, 1552, 5658, 6914, 6917, 9510, 9874, 9881; quod “argentum” sit verum ex illo bono, n. 1551, 1552, 2954, 5658. Quod “excelsa variegata” sint vera falsificata, n. 796, 4005. Quod “mas” aut “masculus” sit verum, n. 749, 2046, 4005, 7838; inde “imagines maris” sunt apparentiae veri.)

[8] Apud eundem,
“Byssus in acupictura ex Aegypto fuit expansio; . . . . hyacinthinum et purpura ex insulis Elischa fuit tegumentum tuum: . . . . Syria negotiatrix tua fuit . . . . per purpuram et acupictum et byssum, cum chrysopraso; . . . . Dedan negotiatrix tua cum vestibus libertatis pro curru; . . . . Aschur et Kilmad . . . . cum glomeribus hyacinthi et acupicti, et cum thesauris vestium pretiosarum” (xxvii. 7, 16, 20, 23(,24));
agitur ibi de Tyro et ejus mercaturis, et per “Tyrum” significantur cognitiones veri et boni, ac per “mercari” et “negotiari” significatur cognitiones illas sibi comparare et communicare; per “purpuram et hyacinthum” significatur amor caelestis boni et veri; per “Aegyptum” scientificum naturalis hominis, simile per “acupicturam” inde; per “Syriam” ecclesia quoad cognitiones veri et boni; per “Aschurem” rationale illius ecclesiae; per “Dedan” illi qui in cognitionibus caelestium. Inde constare potest quod per “mercaturas Tyri,” de quibus in toto illo capite agitur, non aliquae mercaturae intelligantur, sed per omnia et singula intelligantur spiritualia, quae comparanda, imbuenda, et communicanda. (Quod “Tyrus” significet cognitiones veri et boni, videatur n. 1201. Quod “Aegyptus” scientificum naturalis hominis, n. 1164, 1165, 1186, 1462, 5700, 5702, 6015, 6651, 6679, 6682, 6683, 6692, 7296, 9340, 9391. Quod “Syria” ecclesiam quoad cognitiones veri et boni, n. 1232, 1234, 3664, 3680, 4112. Quod “Dedan” illos qui in cognitionibus caelestium sunt, n. 3240, 3241. Quod “Aschur” rationale inde, n. 119, 1186. Quod “purpura” amorem caelestem boni, n. 9467. Quod “hyacinthinum” amorem caelestem veri, n. 9466, 9687, 9833; similiter “chrysoprasus,” n. 9868. Quid “byssus” et “acupictum,” videatur mox supra.)

[9] Apud Davidem,
“Tota gloriosa filia Regis intus, et ex implexis auri vestis ejus; in acupictis adducetur Regi” (Psalm. xlv. 14, 15 (B. A. 13, 14));
per “filiam Regis” significatur affectio veri spiritualis, et inde ecclesia ex illis qui in ea affectione sunt; “Rex” significat Dominum quoad Divinum Verum; “vestis ex implexis auri” intelligentiam et sapientiam ex illo vero; “acupicta in quibus” adducetur Regi,” sunt cognitiones veri. (Quod “filia” significet affectionem veri et inde ecclesiam, videatur n. 2362, 2623, 3373, 3963, 4257, 6729, 6775, (1)6779, 8649, 9055, 9807; quod “Rex” Dominum quoad Divinum Verum, supra. n. 31.)

[10] In Libro Secundo Samuelis,
“Filiae Israelis super Saule flete, qui amicivit vos dibapho cum delicatis, et imposuit ornatum auri super vestem vestram” (i. 24);
haec in lamentatione Davidis super Saulem, quam inscripsit
“Ad docendum filios Jehudae Arcum” (ibid. vers. 18);
per “arcum” significatur verum pugnans contra falsum (videatur n. 2686, 11709); per “Saulem” ibi, ut regem, significatur id verum; per “filios Jehudae” significantur illi qui in veris ex bono sunt; per “amicire filias Israelis dibapho,” et per “imponere ornatum auri super vestem,” est impertiri intelligentiam et sapientiam illis qui in affectione veri spirituali sunt.

[11] Apud Matthaeum,
“Ingressus rex ut videret discumbentes, vidit ibi hominem non indutum veste nuptiarum; et dixit ei, Amice, quomodo huc intrasti non habens vestem nuptiarum? Ille obmutuit: tunc dixit rex, Ligate pedes et manus, et ejicite in tenebras extimas (xxii. 11-13);
“vestis nuptiarum” significat intelligentiam spiritualis hominis, quae est ex cognitionibus veri et boni; at “non indutus veste nuptiarum” significat hypocritam qui per moralem vitam mentitur spiritualem, cum tamen est mere naturalis; “ligare pedes et manus” significat privationem cognitionum ex Verbo, per quas est mentitus hominem spiritualem; “ejici in tenebras extimas” significat inter illos qui in falsis ex malo sunt (“tenebrae extimae” sunt falsa ex malo).

[12] Apud Zephaniam,
“Visitabo super principes et super filios regis, et super omnes indutos vestimentis alienigenae” (i. 8);
“principes” et “filii regis” significant illos qui in veris sunt, ac in opposito sensu, ut hic, illos qui in falsis; hi dicuntur “induti vestimento alienigenae,” quia “vestimentum” significat falsum, et “alienigena” illos qui extra ecclesiam sunt et non agnoscunt ecclesiae vera.

[13] Apud Matthaeum,
“Cavete vobis a pseudoprophetis, qui veniunt ad vos in vestimentis ovium: intus sunt lupi rapaces” (vii. 15);
“pseudoprophetae in vestimentis ovium,” qui “intus lupi rapaces,” sunt qui docent falsa sicut forent vera, et moralem vitam ad apparentiam agunt, sed apud se, dum ex suo spiritu, nihil nisi quam de se et mundo cogitant, ac deprivare student omnes veris.

[14] Apud Johannem,
Jesus dixit ad Petrum, “Cum fuisti junior, cingebas temet et ambulabas quo volebas; quando vero senex fueris, extendes manus tuas, et alius te cinget, ducetque quo non vis” (xxi. 18);
quid haec in sensu spirituali significant, videatur supra (n. 9); quod nempe per “Petrum” intelligatur fides ecclesiae; per illum “cum junior,” quando “cingeret semet et ambularet quo vellet,” fides ecclesiae in principio quando in bono charitatis sunt, tunc quod ex spirituali homine de veris ecclesiae cogitant, et ex eo cogitare est ex suo spiritu, ita ex affectione veri spirituali, quod est ex libero; per illum autem “cum senex fuerit,” quod “extenderet manus et alius illum cingeret,” intelligitur fides ecclesiae in fine ejus, quando fides absque charitate erit, quod tunc nihil de veris ecclesiae cogitarent ex se sed ex aliis, ita solum ex doctrina et non ex Verbo, quod respective servum est; nam credere quod alius dicit est servum, at credere quod ipse cogitat ex Verbo est liberum, secundum Domini verba apud Johannem,
“Si manseritis in Verbo meo, vere discipuli mei estis, et cognoscetis veritatem, et veritas liberos faciet vos” (viii. 31, 32).

[15] Apud Lucam,
“Nemo panniculum novi vestimenti indit in vestimentum vetus; alioquin illud novum findet vetus, et veteri non convenit panniculus ex novo. Et nemo injicit vinum novum in utres veteres; alioquin disrumpet vinum novum utres, et illud effundetur, et utres peribunt” (v. 36-38; Matth. ix. 16, 17; Marc. ii. 21, 22);
quia “vestimentum” significat verum, ideo Dominus comparat vera ecclesiae prioris, quae erat ecclesia repraesentativa spiritualium, panniculo vestimenti veteris, et vera ecclesiae novae, quae erant ipsa vera spiritualia, panniculo vestimenti novi: similiter comparavit illa utribus vini, quia per “vinum” similiter significatur verum, ac “utres” sunt cognitiones quae continent (5)illud. (Quod “vinum” in Verbo significet verum, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 219.)

[16] Ex his nunc constare potest quid per “vestes” in Verbo alibi significatur, nam saepius ibi nominantur, ut in sequentibus: – In Apocalypsi,
“Super thronis viginti quatuor Seniores sedentes, induti Vestimentis albis” (iv. 4);
alibi,
Exercitus Sedentis super Equo albo “sequebantur Ipsum,….induti byssino albo et mundo” (Apoc. xix. 14);
alibi,
Qui ante thronum in conspectu Agni stabant, erant “amicti stolis albis” (Apoc. vii. 9);
alibi,
Septem angeli e templo “induti erant lino mundo et splendido” (Apoc. (1)xv. 6);
alibi,
“Datae sunt singulis,” qui sub altari “stolae albae” (Apoc. vi. 11);
alibi,
“Eme aurum….et vestimenta alba” (Apoc. iii. 18);
apud Ezechielem,
“Panem suum famelico det, et nudum obtegat veste” (xviii. (2) 16);
“panem dare famelico” in spirituali sensu significat ex bono charitatis instruere illos qui desiderant vera; “nudum obtegere veste,” significat illos similiter qui non in veris sunt.

[17] Apud eundem,
Hostes “exuent tibi vestes, et sument vasa ornatus tui” (xxiii. 26);
apud Sachariam,
“Jehoschua indutus fuit vestibus pollutis, et sic stabat coram angelo, qui dixit ad stantes coram illo, Removete vestes pollutas a super illo: et dixit, Transire feci a super te iniquitatem tuam, induendo te vestibus mutatis” (iii. 3-5);
in Threnis,
“Errarunt caeci in plateis, polluti sunt sanguine, ea quae non possunt, tangunt vestimentis suis” (iv. (3)14).
Ex significatione “vestium” sciri potest quid intelligitur per plura statuta apud filios Israelis, ut
Quod vestes mixtae non induerentur (Levit. xix. 19; Deut. xxii. 11);
Quod vasa viri non essent super feminam, nec vir indueretur vestibu feminae (Deut. xxii. 5);
Quod lavarentur vestes ut purificarentur et sic sanctificarentur (Exod. xix. 14: Levit. xi. (4)25, 28, 40; cap. xiv. 8, 9: Num. xix. 11 ad fin.);
et alibi,
Quod in luctu propter praevaricationem contra Divina Vera, exuerent vestes, et induerent saccum (Esai. xv. 3; cap. xxii. 12; cap. xxxvii. 1, 2: Jerem. iv. 8; cap. vi. 26; cap. xlviii. 37; cap. xlix. 3: Thren. ii. 10: Ezech. xxvii. 31: Amos viii. 10: Jon. iii. 5, 6, 8);
Et quod discinderent vestes (Esai. (5)xxxvii. 1; et alibi).
Tum, quid significat
Quod discipuli imposuerint vestimenta sua super asinam et pullum cum Dominus ibat Hierosolymam, et quod populus tunc straverit vestimenta sua in via (Matth. xxi. 7-9; Marc. xi. 7, 8; Luc. xix. 35, 36),
videatur supra (n. 31(b)).

[18] Quod “vestes” significent vera, est ex illa origine, quia lux caeli est Divinum Verum procedens a Domino ut Sole ibi, et omnia quae in caelis existunt, ex luce ibi existunt; similiter etiam vestes quibus amicti apparent angeli. Inde est
Quod angelis ad sepulcrum Domini sedentibus fuerit indumentum album sicut nix (Matth. xxviii. 3);
Et quod vestes eorum fuerint splendentes (Luc. xxiv. 4).
(Quod vestes quibus induti apparent angeli correspondeant intelligentiae eorum, et quod intelligentia illis sit secundum receptionem Divini Veri a Domino, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 177-182; et quod Divinum Verum procedens a Domino sit Lux in Caelo, n. 126-135 ibi.) Inde constare potest quid significatur per “vestes,” ubi de Domino, quod nempe Divinum Verum procedens ex Ipso; et quia significatur Divinum Verum, etiam significatur Verbum, nam Verbum est Divinum Verum a Domino in terris et in caelis. Hoc repraesentatum est per “vestes” Domini cum transformatus est coram Petro, Jacobo et Johanne, de quibus ita apud Evangelistas:–
Cum Jesus transformatus est, “splenduit facies Ipsius sicut sol, et vestimenta facta (alba) sicut lux” (Matth. xvii. 2),
et “alba fulgurantia” (Luc. ix. 29),
ac “splendentia alba sicut nix, cujusmodi fullo super terra non potest dealbare” (Marc. (1)ix. 3).
Simile legitur de “Antiquo dierum” apud Danielem,
“Antiquus dierum sedit, et vestis Ipsius erat sicut nix alba” (vii. 9);
“Antiquus dierum” est Dominus ab aeterno. Quia “lux” est Divinum Verum, et hoc significatur per “vestes” cum de Domino, ideo dicitur apud Davidem,
Jehovah “Se operit luce sicut veste” (Psalm. civ. 2).

[19] Ex his constare potest quid significatur per “vestes Domini” alibi in Verbo:–Ut apud Davidem,
“Unxit….myrrha, aloe et kesia omnes vestes tuas” (Psalm. xlv, (8,) 9 (B. A. 7. 8));
ibi de Domino. Apud Mosen,
“Lavabit in vino vestimentum suum, et in sanguine uvarum velamen suum” (Genes. xlix. 11);
etiam haec de Domino; “vinum” et “sanguis uvarum” significant Divinum Verum. Quia “vestes Domini” Divinum Verum significabant, ideo etiam
Illi qui tetigerunt fimbriam vestimenti Ipsius, sanati sunt (Matth. ix. 20, 21: Marc. v. 27, 28, 30; cap. vi. 56: Luc. viii. 44).
Apud Esaiam,
“Quis hic qui venit ex Edom, conspersus vestes ex Bozra? hic honorabilis in vestitu suo?…. Quare rubicundus quoad vestem tuam, et vestes tuae sicut calcantis in torculari?…. Sparsa est victoria eorum super vestes meas, et omne vestimentum meum pollui” (lxiii. 1-3);
haec quoque de Domino: per “vestes” hic significatur Verbum, quod, ut dictum est, est Divinum Verum a Domino in terris et in caelis; violentia illata Divino Vero seu Verbo ab illis qui tunc ab ecclesia erant, describitur per quod “rubicundus quoad vestem, sicut calcantis in torculari,” et quod “victoria sparsa sit super vestes,” et quod “omne vestimentum suum polluerit.”

[20] In Apocalypsi,
Sedens super Equo albo “circumindutus vestimento tincto sanguine, et vocatur nomen Ipsius Verbum Dei” (xix. 13):
hic manifeste dicitur, quod Sedens super Equo albo vocaretur “Verbum Dei;” quod sit Dominus patet, nam mox de Ipso dicitur,
“Habet super vestimento suo et super femore nomen scriptum, Rex regum et Dominus dominorum” ((cap. xix.) vers. 16):
est itaque Verbum in littera quod significatur per “vestimentum tinctum sanguine,” quoniam illi violentia illata est, non autem Verbo in sensu spirituali; huic violentia inferri nequiit, quia nihil de eo sciverunt.

[21] Quod Verbo in sensu litterae violentia illata sit, non autem Verbo in sensu spirituali, etiam significatur per “vestes Domini” quae divisae a militibus, non autem “tunica;” de quibus ita apud Johannem:
“Milites….acceperunt vestimenta Ipsius et fecerunt quatuor partes, unicuique militi partem, et tunicam; erat autem tunica inconsuta, a summo contexta tota; dixerunt ergo inter se, Ne dividamus eam, sed sortiamur de ea cujus futura est:…. milites igitur haec fecerunt” (xix. 23, 24);
et apud Davidem,
“Diviserunt vestes meas, et super vestimentum meum jecerunt sortem” (Psalm. xxii. 19 (B. A. 18)):
per “vestes Domini,” quas diviserunt, significatur Verbum in littera, per “tunicam” Ipsius Verbum in sensu spirituali; per “milites” significantur illi qui ab ecclesia qui pro Divino Vero militarent; ideo dicitur, “milites igitur haec fecerunt.” (Quod “tunica” significet Divinum Verum seu Verbum in sensu spirituali, videatur n. 9826, 9942; quod “milites” significent illos qui ab ecclesia et militarent pro Divino Vero, videatur supra, n. 64 fin., ubi haec plenius explicantur.) Sciendum est quod singula quae de Passione Domini memorantur apud Evangelistas, involvant et significent quomodo ecclesia tunc, quae apud Judaeos, tractaverat Divinum Verum, ita Verbum, nam hoc erat apud illos Divinum Verum; et Dominus erat Verbum, quia Divinum Verum
(Joh. i. 1, 2, 14): sed quid singula involvunt et significant, non sciri potest nisi ex sensu interno; nunc solum memoratur quid significabant “vestes Domini,” quia de significatione “vestium” hic agitur, quod nempe significent vera, et ubi de Domino, Divinum Verum.

[22] Similia quae “vestes Domini,” etiam “vestes Aharonis” et “filiorum ejus” significarunt, quoniam Aharon cum filiis ejus repraesentarunt Dominum quoad Divinum Bonum, ac vestes illorum quoad Divinum Verum. (Sed haec videantur in Arcana Caelestibus explicata et ostensa; ut quod Aharon repraesentaverit Dominum quoad Divinum Bonum, n. 9806, (1)9946, 10017; quid singulae vestes eorum, nempe pectorale, ephodum, pallium, tunica tesselata, cidaris, baltheus, n. 9814, 9823-9828, seq.)

196. “Et ambulabunt Mecum in albis, quia digni sunt.”–Quod significet vitam eorum spiritualem quae illis per cognitiones veri et boni ex Verbo, constat ex significatione “ambulare,” quod sit vivere (de qua supra, n. 97); ex significatione “in albis,” quod sit in veris, nam “album” et “candidum” in Verbo dicitur de veris (de qua sequitur); ideo per “ambulare Mecum in albis” significatur vita spiritualis, nam vita spiritualis est vita veri, hoc est, vita secundum vera, seu secundum praecepta Domini in Verbo; et ex significatione “quia digni sunt,” quod sit quia illis vita spiritualis est a Domino: quantum quis a Domino accipit, tantum dignus est; at quantum ex se, hoc est, ex suo aut proprio, tantum non dignus est. Nihil aliud apud hominem facit vitam spiritualem quam cognitiones veri et boni ex Verbo applicatae vitae; et tunc applicantur vitae cum homo illas pro legibus suae vitae habet, sic enim Dominum spectat in singulis, ac Dominus praesens est apud illos et dat intelligentiam et sapientiam, et earum affectionem et jucundum; nam Dominus est in suis veris apud hominem, procedit enim omne verum a Domino, et quod a Domino procedit, hoc Ipsius est adeo ut sit Ipse: quare Dominus dixit,
“Ego sum….Veritas et Vita” (Joh. xiv. 6);
“Qui facit Veritatem, venit ad lucem, (ut manifestentur ejus opera,) quia in Deo facta sunt” (Joh. iii. 21);
“Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum, et in Ipso vita erat, et vita erat lux hominum;…. Ipse erat Lux vera, quae illuminat omnem hominem. ….Et Verbum Caro factum est.” (Joh. i. 1, 2, 4, 9, 14).
Dominus dicitur “Verbum,” quia Verbum significat Divinum Verum; et quoque dicitur “Lux,” quia Divinum Verum est lux in caelis: et quoque dicitur “Vita,” quia omne quod vivit ex luce illa vivit; inde etiam est angelis intelligentia et sapientia, in qua vita eorum consistit; qui aliunde deducit vitam quam ex Divino quod procedit a Domino, quod in caelo vocatur Divinum Verum ac ibi apparet ut lux, multum fallitur. Exinde constare potest quomodo intelligendum est quod “Deus erat Verbum, et in Illo vita erat, et vita erat lux hominum.”

[2] Quod “album” in Verbo dicatur de veris, est quia Divinum Verum est lux caeli, ut nunc dictum est, et ex luce caeli est album et candidum. Inde est
Quod Dominus cum transformatus est coram Petro, Jacobo et Johanne, apparuerit facies Ipsius sicut Sol, ac vestimentum Ipsius ut lux” (Matth. xvii. 2),
ac ut “album fulgurans” (Luc. ix. 29),
et “splendens…ut nix, cujusmodi fullo super terra non potest dealbare” (Marc. ix. (1)3).
Quod angelis ad sepulcrum Domini esset indumentum album sicut nix (Matth. xxviii. 3),
et splendens (Luc. xxiv. 4);
Quod apparuerint Johanni septem angeli e templo induti lino mundo et splendido (Apoc. xv. 6);
Quod stantes ante thronum Agni amicti stolis albis (Apoc. vi. 11; cap. vii. 9, 13, 14; cap. xix. (2)8);
Quod exercitus Sedentis super Equo albo sequerentur Ipsum super equis albis, induti byssino albo et mundo (Apoc. xiv. 14).
Inde est
Quod Aharoni fuerint vestes lini, ac illas induerit cum iret intra velum ad propitiatorium (Levit. xvi. 1-5, 32);
“linum” ex albedine etiam significat verum (n. 7601, 9959). Quoniam “album” significat verum, ac vera sunt quae detegunt falsa et mala apud hominem, et sic purificant eum, ideo dicitur apud Davidem,
“Ecce veritatem desideras in renibus, et in occulto sapientiam notam facis mihi; purificabis me hyssopo ut mundus fiam, et lavabis me, et prae nive dealbabor” (Psalm. li. 8, 9 (B. A. 6, 7)).

[3] Quia Naziraei repraesentabant Dominum quoad Divinum Verum in ultimis, quod in terris est Verbum in sensu litterae, et hoc apud Judaeos falsificatum et perversum fuit, ideo de illis dicitur in Threnis,
“Albi erant Naziraei prae nive, candidi erant prae lacte; rubuerunt ossa prae margaritis, sapphirus pollities eorum; sed obscurata est forma eorum, ut non cognoscantur in plateis (iv. 7, 8).
(Quod Naziraei reprsesentaverint Dominum quoad Divinum Verum, videatur n. 6437; quod “vertex Naziraei” sit Divinum Verum in ultimis, seu Verbum in littera, n. 6437, 9407. Quod “crinis,” qui erat Naziraeatus, et dictus fuit “vertex Naziraei,” sit Divinum verum in ultimis, n, 3301, 5247, 10044. Quod Divinum Verum in ultimis sit cui robur et potentia, n. 9836; quod inde robur Simsoni in crinibus, n. 3301.)

[4] Inde patet quid significatur per quod “Naziraei albi fuerint prae nive, et candidi prae lacte, et quod sapphirus polities ossium eorum; sed obscurata forma eorum, ut non cognoscantur in plateis;” “albedo” enim et “candor” significant Divinum Verum in sua luce, ut supra dictum est; et “ossa,” quia sunt ultima apud hominem, sunt enim sustentacula totius corporis ejus, correspondent ultimis in caelo. (Nam omnia hominis correspondent, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 87-102; ideo “ossa” significant ultima in spirituali mundo, quae etiam sunt ultima Divini Veri seu Verbi, n. 5560-5564, 8005: quod “sapphirus” significet translucidum ex veris, n. 9407: “non cognosci in plateis,” significat quod non amplius appareat Divinum Verum, “plateae” enim significant ubi vera doctrinae, n. 2336.)

197. (Vers. 5.) “Vincens.”–Quod significet qui permanet usque ad mortem, constat ex significatione “vincere,” quod sit permanere in spirituali affectione veri usque ad finem vitae (de qua supra, n. 126).

198. “Is vestietur in vestimentis albis.”–Quod significet intelligentiam et sapientiam secundum vera et eorum receptionem, constat ex illis quae nunc supra (n. 195 et 196) dicta sunt, ubi ostensum est quod “vestimenta alba” sint vera Divina: quod “vestiri illis” significet intelligentiam et sapientiam secundum vera et eorum receptionem, est quia omnis intelligentia et sapientia est ex Divinis veris, secundum perceptionem eorum et receptionem in vita; videre vera et qualia sunt est perceptionis, et vivere secundum illa est receptionis; secundum illam et hanc est intelligentia et sapientia. Intelligentia et sapientia quae non est ex Divinis veris, sed solum ex mundanis, non est intelligentia et sapientia, sed est modo scientia et inde facultas ratiocinandi; nam intelligentia est videre intus in se num verum sit vel non verum: at qui solum ex mundanis sapiunt, illi non intus in se vident vera, sed ex aliis, et videre ex aliis est modo scire, nec intrant in mentis intuitionem altius quam ut confirmentur. In tali statu sunt plerique hodie intra ecclesiam, qui solam fidem separatam a vita salvificam faciunt; inde est quod non vera intrent in spiritum eorum, sed modo in memoriam naturalis hominis; et tamen lux caeli, quae est Divinum Verum, non per aliam viam intrat apud hominem quam per viam spiritus ejus quae etiam est via animae ejus; et spiritus hominis talis est qualis ejus vita, non autem qualis ejus memoria absque vita; et tunc lux caeli intrat in spiritum hominis, quando homo est in bono amoris et charitatis a Domino, et quando in illo bono est tunc etiam in fide est. (Quod nulla fides homini sit ubi non amor aut charitas, videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-40. Praeterea, quid Intelligentia vera, quid spuria, et quid falsa, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 346-356.)

199. “Et non delebo nomen ejus e libro vitae.”–Quod significet quod in caelo erunt quia ei accommodati, constat ex significatione “nominis,” quod sit quale status vitae hominis (de qua supra, n. 148); et ex significatione “libri vitae,” quod sit caelum (de qua sequitur); inde “non delere nomen ejus e libro vitae” significat quod in caelo erunt, quia status eorum quoad amorem et fidem talis est, ita quia caelo accommodati sunt. Quod per “librum vitae” significetur caelum, est quia homo qui in amore et fide in Dominum est, in minima effigie est caelum, et hoc ejus correspondet caelo in maxima effigie; quapropter qui caelum in se habet, etiam in caelum venit, est enim ei accommodatus. (Quod talis correspondentia sit, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 51-58, 73-77, 87-102; et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 230-236.) Inde est quod “liber vitae” sit id apud hominem quod correspondet caelo apud illum. Hoc quia manet apud illum in aeternum, si factus est spiritualis per cognitiones veri et boni applicatas vitae in mundo, ideo dicitur “Non delebo nomen ejus e libro illo:” in mundo quidem deleri potest si homo non permanet spiritualis usque ad finem vitae; sed si permanet non deleri potest, quia conjunctus est Domino per amorem et fidem; et conjunctio, qualis in mundo fuit cum Domino, manet hominem post mortem.

[2] Ex his constare potest quod per “librum vitae” intelligatur quod ex Domino inscriptum est hominis spiritui, hoc est, quod ejus cordi et animae, seu, quod idem est, ejus amori et fidei; et quod a Domino inscribitur homini, est caelum. Ex his nunc patet quid per “librum vitae” intelligitur in sequentibus his locis:–Apud Danielem,
“Antiquus dierum consedit,….et libri aperti sunt” (vii. (9,) 10);
apud eundem,
“Eripietur populus, omnis qui invenietur scriptus in libro” (xii. 1):
apud Davidem,
“Deleantur e libro vitarum, et cum justis non scribantur” (Psalm. lxix. 29 (B. A. 28));
apud Mosen,
Moses dixit, “Dele me quaeso e libro quem scripsisti; et dixit Jehovah, Illum qui peccavit Mihi, delebo e libro” (Exod. xxxii. 32, 33);
in Apocalypsi,
“Adorabunt bestiam omnes quorum non sunt scripta nomina in libro vitae Agni” (xiii. 8; cap. xvii. 8);
alibi,
“Vidi….quod libri aperti sint; et liber alius apertus est qui est vitae, et judicati sunt mortui juxta ea quae scripta sunt in (1)libris secundum opera illorum;….et si quis non inventus est in libro vitae scriptus, ejectus est in stagnum ignis” (Apoc. xx. 12, 13. (1)15);
alibi,
“Non ingredientur” in Novam Hierosolymam, “nisi qui scripti in libro vitae Agni” (Apoc. xxi. 27);
apud Davidem,
“Non latuit Te os meum cum factus sum in occulto;….super libro tuo omnes scripti sunt dies, quibus formati, et non unus ex illis deest” (Psalm. cxxxix. 15, 16);
per quod “omnes dies inscripti sint,” intelligitur quod omnes status vitae. (Quod omnia at singula quae homo cogitavit, voluit, locutus est, egit, immo quae vidit et audivit, sint apud hominem in spiritu ejus quasi inscripta, adeo ut prorsus nihil desit, videatur in opere De Caelo et inferno, n, 462, 463; et in Arcanis Caelestibus, n. 2469-2494, 7398: et quod id sit “liber vitae” hominis, n. 2474, 9386, 9841, 10505; et praeterea, n. 5212, 8067, 9334, 9723, 9841.)

200. “Et confitebor nomen ejus coram Patre meo, et coram angelis Ejus.”–Quod significet quod in Divino Bono et inde in Divino Vero erunt, constat ex significatione “confiteri nomen,” quod sit ut sint secundum quale status vitae eorum; per “confiteri” enim, cum a Domino, intelligitur dare ut sint, nam Dominus quod dicit seu confitetur de homine aut angelo, qui in bono amoris et fidei est, dat et providet, quoniam omne bonum amoris et fidei est ab Ipso; inde est quod “dicere” in Verbo, ubi de Domino, significet instruere, illustrare et providere (videatur n. 5361, 6946, 6951, 7019, 8095, 10234, (1)10290): quod per “nomen” intelligatur quale status vitae, videatur supra (n. 148): ex significatione “Patris,” cum a Domino id dicitur, quod sit Divinum Bonum quod in Ipso et ab Ipso (de qua sequitur): et ex significatione “angelorum,” quod sit Divinum Verum, quod etiam a Domino (de qua supra, n. 130). Inde patet quod per “confitebor nomen ejus coram Patre meo, et coram angelis Ejus,” significetur quod in Divino Bono et in Divino Vero erunt.

[2] Quod per “Patrem,” cum a Domino id dicitur, intelligatur Divinum Bonum quod in Domino et a Domino, est quia Dominus “Patrem” suum vocavit Divinum quod in Ipso a conceptione fuit, quod fuit Esse vitae Ipsius, cui Divino univit Humanum suum cum fuit in mundo. Quod Dominus Divinum, quod fuit in Ipso ex conceptione, vocaverit “Patrem,” constat manifeste ex eo, quod docuerit Se unum esse cum Patre:–Ut apud Johannem,
“Ego et Pater unum sumus” (x. 30);
apud eundem,
“Credite quod Pater in Me, et Ego in Patre” (x. 38);
apud eundem,
“Qui videt Me, videt Ipsum qui misit Me” (xii. 45);
apud eundem,
“Si cognovistis Me, et Patrem meum cognovistis, et abhinc cognovistis Ipsum, et vidistis Ipsum. Dixit Philippus, Domine monstra nobis Patrem….: dicit Jesus, Tantum tempus vobiscum sum, et non nosti Me, Philippe? Qui vidit Me vidit Patrem; quomodo tu ergo dicis, Monstra nobis Patrem? Nonne credis quod Ego in Patre et Pater in Me?…..Pater qui in Me manet, facit opera; credite Mihi quod Ego in Patre et Pater in Me” (xiv. 6-17);
apud eundem,
Si Me nossetis, etiam Patrem meum nossetis” (viii. 19);
apud eundem,
“Non sum solus, quia Pater Mecum est” (xvi. 32).

[3] Quoniam Dominus est unum cum Patre, ideo etiam dicit,
Quod omnia Patris sua sint, et sua Patris (Joh. xvii. 10);
Quod omnia quaecunque Pater habet, sua sint (Joh. xvi. 15);
Quod Pater omnia dederit in manum Filii (Joh. iii. 35; cap. xiii. 3);
Quia omnia tradita sunt Ipsi a Patre, quod nemo cognoscat Filium nisi Pater, nec Patrem nisi Filius (Matth. xi. 27; Luc. x. 22);
Et quod nemo viderit Patrem, nisi Filius qui in sinu Patris est (Joh. (?) 18; cap. vi. 46);
Quod Verbum fuerit apud Deum, et Deus fuerit Verbum:….”et Verbum Caro factum est” (Joh. i. 1, 2, 14).
Ex hoc etiam patet quod unum sint, nam dicitur, “Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum;” tum quod Humanum Domini etiam sit Deus nam dicitur, “Et Verbum Caro factum est.” Quoniam omnia Patris etiam Domini sunt, et quoniam unum sunt, ideo Dominus, cum ascendit in caelum, dixit discipulis,
“Data est Mihi omnis potestas in caelo et in terra” (Matth. xxviii. 18),
per quod docuit quod Ipsum solum adirent, quia Ipse solus omnia potest; ut quoque dixit prius ad illos,
“Sine Me non potestis facere quicquam” (Joh. xv. 5).
Inde constat quomodo intelligitur hoc,
“Ego sum via, veritas et vita; nemo venit ad Patrem nisi per Me” (Joh. xiv. 6);
nempe quod Pater adeatur cum Dominus.

[4] Quod Dominus toties nominaverit Patrem, sicut alium, erat inter plures causas etiam haec, quia per “Patrem” in sensu interno seu spirituali intelligitur Divinum Bonum, et per “Filium” Divinum Verum, utrumque in Domino et a Domino; Verbum enim conscriptum est per correspondentias, ita tam pro hominibus quam pro angelis; ideo “Pater” dicitur, ut Divinum Bonum Domini ab angelis qui in sensu spirituali Verbi sunt, percipiatur; ac ideo “Filius Dei” et “Filius hominis” dicitur, ut Divinum Verum. (Ut constare potest ex his, quae in Arcanis Caelestibus ostensa sunt, nempe, Quod “Pater” in Verbo significet bonum, n. 3703, 5902, 6050, 7833, 7834. Quod “Pater” significet ecclesiam quoad bonum, ita bonum ecclesiae, et “mater” ecclesiam quoad verum, ita verum ecclesiae, n. 2691, 2717, 3703, (1)5581, 8897. Quod Dominus appellaverit Divinum Bonum quod in Se a conceptione, et quod erat Esse vitae a quo Humanum suum, “Patrem,” n. 2803, 3704, 7499, 8328, 8897. Quod Dominus pro Patre agnoscatur in caelo, quia unum sunt, n. 15, 1729, 3690. Quod etiam Dominus dicatur “Pater” in Verbo, n. 2005. Quod etiam Dominus sit Pater illis qui regenerantur, quoniam novam vitam ab Ipso, ac vitam Ipsius, accipiunt, n. 2293, 3690, 6492. Quod “Filius Dei” et “Filius hominis” sit Dominus quoad Divinum Humanum et quoad procedens Divinum Verum, videatur supra, n. 63, 151, 166.) Nunc quia omnes qui in caelum venturi sunt, in utroque tam bono quam vero debent esse (nemo enim in uno potest esse nisi simul in altero, nam bonum est esse veri, et verum est existere boni), et quia “Pater” significat Divinum Bonum ac “angeli” significant Divinum Verum, utrumque a Domino, ideo dicitur, “Confitebor nomen ejus coram Patre et coram angelis Ejus.” Similiter apud Evangelistas,
“Omnis qui confitebitur Me coram hominibus, confitebor Ego coram Patre meo qui est in caelis” (Matth. x. 32);
“Omnis qui confessus fuerit Me coram hominibus, etiam Filius hominis confitebitur illum coram angelis Dei” (Luc. xii. 8).

[5] Quia “Pater” significat Divinum Bonum et “angeli” Divinum Verum, ideo etiam Dominus dicit,
“Quando Filius hominis Venerit in gloria sua, Patris et sanctorum angelorum” (Luc. ix. 26; Matth. xvi. 27);
hic Dominus vocat gloriam suam “gloriam Patris et angelorum,” nam dicit “in gloria sua, Patris et sanctorum angelorum:” alibi vero, in “gloria Patris cum angelis,” et alibi “in gloria sua cum angelis;” ut apud Marcum,
“Cum venerit in gloria Patris sui cum angelis sanctis” (viii. 38);
et apud Matthaeum,
“Quando venerit in gloria sua, et omnes sancti angeli cum Ipso” (xxv. 31).
Appendicis loco hic addendum est, quod si assumatur pro doctrina et agnoscatur quod Dominus sit unus cum Patre, et quod Humanum Ipsius sit Divinum ex Divino in Ipso, videbitur lux in singulis Verbi; nam quod pro doctrina assumitur et ex doctrina agnoscitur hoc in luce est cum legitur Verbum; Dominus etiam, a quo omnis lux et cui omnis potestas, illustrabit illos: at vicissim, si pro doctrina assumitur et agnoscitur quod Divinum Patris sit aliud a Divino Domini, videbitur nihil in luce in Verbo; quoniam homo, qui in ea doctrina est, se vertit ab uno Divino ad alterum, et a Divino Domini quod videre potest, quod fit cogitatione et fide, ad Divinum quod non videre potest; nam Dominus dicit,
“Non vocem Patris audivistis unquam, neque speciem Ipsius vidistis” (Joh. v. 37; et quoque cap. i. 18);
et credere in Divinum, et amare Divinum, de quo sub aliqua specie non cogitari potest, est impossibile.

201. (Vers. 6.) “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.”–Quod significet quod qui intelligit ascultet quid Divinum Verum procedens a Domino docet et dicit illis qui ab ecclesia Ipsius sunt, constat ex illis quae supra (n. 108) dicta sunt, ubi similia.

202. VERSUS 7-13.
“Et Angelo In Philadelphia Ecclesiae scribe: Haec dicit Sanctus Verus, habens clavem Davidis, aperiens et nemo claudit, et claudit et nemo aperit. Novi tua opera; ecce dedi coram te ostium apertum, et nemo potest claudere illud, quia nonnullam habes potentiam, et observasti meum verbum, et non negasti nomen meum. Ecce dabo ex synagoga satanae, dicentium se ipsos Judaeos esse, et non sunt, sed mentiuntur; ecce faciam illos ut veniant, et adorent ante pedes tuos, et sciant quod Ego dilexi te. Quia observasti verbum tolerantiae meae, et Ego te servabo ex hora tentationis futurae venire super orbem universum, explorare habitantes super terra. Ecce venio cito; retine quod habes, ut nemo accipiat coronam tuam. Vincens, faciam illum columnam in templo Dei mei, et foras non egredietur amplius; et scribam super Illum nomen Dei mei, et nomen civitatis Dei mei, Novae Hierosolymae, quae descendit e caelo a Deo meo, et nomen meum novum. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.”
7. “Et Angelo in Philadelphia Ecclesiae scribe,” significat illos ab ecclesia qui in fide charitatis sunt (n. 203): “Haec dicit Sanctus Verus,” significat a quo illa fides (n. 204); “habens clavem Davidis,” significat cui potentia est per Divinum Verum (n. 205); “aperiens et nemo claudit, et claudit et nemo aperit,” significat intromittendi in caelum omnes qui in fide charitatis sunt, et removendi e caelo omnes qui non sunt (n. 206).
8. “Novi tua opera,” significat vitam charitatis (n. 207); “ecce dedi coram te ostium apertum, et nemo potest claudere illud,” significat quod intromittentur in caelum, et quod nemini qui talis negabitur (n. 208); “quia nonnullam habes potentiam, et observasti meum verbum, et non negasti nomen meum,” significat quod illis tantum potentiae a Domino sit contra mala et falsa, quantum vera ex Verbo faciunt vitae, et agnoscunt Divinum Domini in Humano Ipsius (n. 209).
9. “Ecce dabo ex synagoga satanae,” significat illos qui in doctrina de sola fide et in nulla charitate (n. 210); “dicentium se (ipsos) Judaeos esse (et non sunt,) sed mentiuntur,” significat qui credunt se in veris esse, cum tamen in falsis (n. 211); “ecce faciam illos ut veniant et adorent ad pedes tuos, significat statum eorum post mortem, quod extra caelum erunt non admittendi (n. 212); “et sciant quod Ego dilexi te,” significat cognitionem inde quod Dominus in charitate praesens sit et non in fide absque illa (n. 213).
10. “Quia servasti verbum tolerantiae meae,” significat quod vixerint secundum praecepta Domini (n. 214); “et Ego te servabo in hora tentationis futurae venire super orbem universum, explorare habitantes super terra,” significat tempus ultimi judicii, quando visitandi qui in caelo quod illi tunc salvandi (n. 215).
11. (“Ecce venio cito,” significat quod hoc certum sit) (n. 216;) “retine quod habes,” significat permanentiam in statu fidei ex charitate usque ad finem (n. 217); “ut nemo accipiat coronam tuam,” significat ne pereat intelligentia (n. 218).
12. “Vincens, faciam illum columnam in templo Dei mei,” significat quod qui permanent, erunt in Divino Vero in caelo (n. 219, 220); et foras non egredietur amplius,” significat quod in aeternum in illo (n. 221); “et scribam super illum nomen Dei mei,” significat quale eorum secundum Divinum Verum implantatum vitae (n. 222); “et nomen civitatis Dei mei, Novae Hierosolymae, quae descendit e caelo a Deo meo,” significat doctrinam novae ecclesiae quae est in caelis (n. 223); “et nomen meum novum,” significat quod etiam agnituri Divinum Humanum Domini (n. 224).
13. “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis,” significat quod qui intelligit auscultet quid Divinum Verum procedens a Domino docet et dicit illis qui ab eccelesia Ipsius sunt (n. 225).

203. (Vers. 7.) “Et Angelo in Philadelphia Ecclesiae scribe.”–Quod significet illos ab ecclesia qui in fide charitatis sunt, constat ex illis in sensu interno intellectis quae ad Angelum hujus Ecclesiae scripta sunt, nam (ut supra, n. 20 dictum est) per “septem Ecclesias” non intelliguntur septem ecclesiae, sed omnes quicunque ab ecclesia sunt, seu quaecunque apud hominem faciunt ecclesiam; per “septem” enim in Verbo intelliguntur omnes ac omnia; nam in Verbo per unumquemvis numerum significatur aliquid rei aut status, quod admodum evidenter constare potest in hoc Libro Prophetico, in quo quampluries memorantur numeri; et quoque apud Ezechielem (cap. xl.–xlviii.), ubi Novum Templum et Nova Terra describuntur, quod fit per mensuras in numeris; per “novum templum” et per “novam terram” intelligitur ibi nova ecclesia, et per unamquamvis mensuram seu unumquemvis numerum significatur aliquid ecclesiae. (Quod omnes numeri in Verbo significent res et status, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 263.)

204. “Haec dicit Sanctus Verus.”–Quod significet a quo illa fides, constat ex significatione “Sancti Veri,” cum de Domino, quod sit a quo charitas et fides; “Sanctus” dicitur quod ab Ipso charitas, et “Verus” quod ab Ipso fides. Quod Dominus dicatur “Sanctus” quia ab Ipso charitas, et quod inde “sanctum” in Verbo dicatur de charitate et inde fide, videbitur mox; quod autem Dominus dicatur “Verus” quia ab Ipso fides, et quod inde “verum” in Verbo dicatur de fide, est quia omne verum est fidei, hoc enim “verum” dicitur quod creditur; cetera non sunt fidei quia non creduntur: sed quia hic agitur de fide charitatis, aliquid primum dicetur de fide et ejus quali.

[2] Est fides spiritualis, et est fides mere naturalis. Fides spiritualis est omnis ex charitate, et est in sua essentia charitas. Charitas seu amor erga proximum, est amare verum, sincerum et justum, et ex velle facere illa; proximus enim in spirituali sensu non est unusquisque homo, sed est id quod est apud hominem: si hoc sit verum, sincerum et justum, et homo ex illis amatur, tunc amatur proximus. Quod hoc per charitatem in spirituali sensu intelligatur, quisque potest scire si modo reflectat. Unusquisque amat alterum non propter personam, sed propter id quod est apud illum; inde est omnis amicitia, omnis favor, et omnis honor. Ex eo sequitur, quod amare homines ex vero, sincero et justo, quae apud illos, sit amor spiritualis; nam verum, sincerum et justum spiritualia sunt, sunt enim e caelo a Domino: nemo enim aliquod bonum, quod bonum in se est, cogitat, vult, et facit, sed omne a Domino; ac verum, sincerum et justum sunt bona quae in se bona sunt, cum a Domino. Haec nunc sunt proximus in spirituali sensu; inde patet quid intelligitur in eo sensu per amare proximum seu per charitatem. Fides spiritualis inde est, nam omne quod amatur hoc dicitur verum cum cogitatur: quod ita sit, etiam quisque scire potest si reflectit, quisque enim confirmat id quod amat per plura in cogitatione, et omnia, per quae confirmat, vocat vera; non aliunde est alicui verum. Inde sequitur quod qualis amor apud hominem est, talia ei vera sint; proinde quod si amor spiritualis est apud eum, etiam vera sint spiritualia, haec enim unum agunt cum ejus amore. Omnia vera in uno complexu, quia creduntur, vocantur fides. Inde patet quod fides spiritualis in sua essentia sit charitas. Haec de fide spirituali.

[3] Fides autem mere naturalis, non est fides ecclesiae, tametsi fides vocatur, sed est modo scientia. Causa quod non sit fides ecclesiae, est quia non procedit ex amore erga proximum seu charitate, quae est ipsum spirituale ex quo fides, sed ex amore quodam naturali qui se refert vel ad amorem sui vel ad amorem mundi; et quicquid ex his amoribus procedit, est naturale. Amor format spiritum hominis; nam homo quoad spiritum est prorsus sicut ejus amor; inde cogitat, inde vult, et inde facit: quapropter non aliud verum facit suae fidei quam quod est amoris ejus; et verum quod est amoris sui aut mundi, est mere naturale, quia venit ex homine et ex mundo, et non ex Domino et e caelo; amat enim verum non ex amore veri, sed ex amore honoris, lucri et famae, cui servit; et quia verum tale est, etiam fides talis est. Inde est quod haec fides non sit fides veri ecclesiae, seu fides in spirituali sensu, sed in naturali, quae est scientia. Quapropter etiam, quia nihil ejus est in spiritu hominis, sed modo in ejus memoria una cum aliis rebus mundi, ideo etiam post mortem dissipatur: id enim solum apud hominem post mortem manet quod est ejus amoris; nam ut dictum est, amor format spiritum hominis, et homo quoad spiritum est prorsus qualis ejus amor. (Reliqua de charitate et inde fide videantur in Doctrina Novae Hierosolymae, ubi agitur De Charitate et Fide, n. 84-106 et 108-122; et in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-39, ubi ostenditur quod nulla fides sit ubi non charitas.)

[4] Quod “sanctum” in Verbo dicatur de Divino Vero, et inde de charitate et ejus fide, constat a locis ibi ubi nominatur. Sunt duo quae procedunt a Domino ac recipiuntur ab angelis, Divinum Bonum et Divinum Verum. Haec duo unita procedunt a Domino, sed ab angelis recipiuntur varie: quidam recipiunt Divinum Bonum plus quam Divinum Verum, et quidam recipiunt Divinum Verum plus quam Divinum Bonum; illi qui plus recipiunt Divinum Bonum quam Divinum Verum, constituunt regnum caeleste Domini et dicuntur angeli caelestes, ac in Verbo vocantur “justi;” at illi qui recipiunt plus Divinum Verum quam Divinum Bonum, constituunt regnum spirituale Domini, ac dicuntur angeli spirituales, et in Verbo vocantur “sancti:” (de binis illis regnis et de angelis eorum videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 20-28:) inde est quod per “justum” et “justitiam” in Verbo intelligatur Divinum Bonum et quod inde procedit; ac quod per “sanctum” et “sanctitatem” intelligatur Divinum Verum et quod inde procedit. Ex his constare potest quid in Verbo intelligitur per “justificari” et quid per “sanctificari:”–Ut in Apocalypsi,
“Qui justus est justificetur adhuc, qui sanctus est sanctificetur adhuc” (xxii. 11);
et apud Lucam,
“Ad serviendum Ipsi….in sanctitate et justitia” (i. 74 (,75)).

[5] Quia Divinum Verum procedens a Domino intelligitur per “sanctum,” ideo Dominus in Verbo vocatur “Sanctus,” “Sanctus Dei,” “Sanctus Israelis,” “Sanctus Jacobi;” et quoque inde est quod angeli dicantur “sancti,” et quoque prophetae et apostoli; et inde est quod Hierosolyma dicatur “sancta.” Quod Dominus dicatur “Sanctus,” “Sanctus Dei,” “Sanctus Israelis,” et “Sanctus Jacobi,” Videatur Esai. xxix. 23; cap. xxxi. 1; cap. xl. (1)25; cap. xli. 14, 16; cap. xliii. 3; cap. xlix. 7: Dan. iv. 10 (B. A. 13); cap. ix. 24: Marc. i. 24: Luc. iv. 34; et quoque “Rex sanctorum” in Apocalypsi,
“Justae et verae sunt viae tuae, Rex sanctorum” (xv. 3):
quod Dominus dicatur “Sanctus,” “Sanctus Dei,” “Sanctus Israelis,” et “Sanctus Jacobi,” est quia solus est sanctus, et nemo alius; quod etiam dicitur in Apocalypsi,
“Quis non timebit Te Domine, et glorificabit nomen tuum? quia solus sanctus es” (xv. 4).

[6] Quod angeli, prophetae et apostoli dicantur “sancti,” est quia per illos in sensu spirituali intelligitur Divinum Verum; et quod Hierosolyma dicatur “civitas sancta,” est quia per illam in sensu spirituali intelligitur ecclesia quoad doctrinam veri. Quod angeli in Verbo dicantur “sancti,” videatur Matth. xxv. 31; Marc. viii. 38; Luc. ix. 26; quod prophetae, Marc. vi. 20; Luc. i. 70; Apoc. xviii. 20; quod apostoli, Apoc. xviii. 20; et quod Hierosolyma dicatur “sancta civitas,” Esai. xlviii. 2; cap. lxvi. 20, 22: Dan. ix. 24: Matth. xxvii. 53: Apoc. xxi. 2, 10. (Quod per “angelos” in Verbo intelligatur Divinum Verum procedens a Domino, videatur supra, n. 130, 200; quod similiter per “prophetas,” in Arcanis Caelestibus, n. 2534, 7269; tum per “apostolos,” supra, n. 100; quod per “Hierosolymam” in Verbo intelligatur ecclesia quoad doctrinam veri, in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 6.) Ex his constare potest unde est quod Divinum Verum procedens a Domino dicatur “Spiritus veritatis” et “Spiritus Sanctus” (videatur supra, n. 183(b)); tum quod caelum dicatur “habitaculum sanctitatis,’ Esai. lxiii. (2)15; Deut. xxvi. 15 et quod ecclesia dicatur “sanctuarium,” Jerem. xvii. 12; Thren. ii. 7; Psalm. lxviii. 36 (B. A. 35).

[7] Quod “sanctum” dicatur de Divino Vero, patet a sequentibus his locis:–Apud Johannem,
Jesus orans dixit, Pater, “sanctifica illos in veritate tua, Verbum tuum veritas est;….et pro illis Ego sanctifico Me Ipsum, ut etiam illi sint sanctificati in veritate” (xvii. 17, (1)19);
hic “sanctificari” manifeste dicitur de veritate, et “sanctificati” de illis qui Divinum Verum a Domino recipiunt. Apud Mosen,
“Jehovah de Sinai venit,….ex myriadibus sanctitatis, a dextra Ipsius ignis Legis illis; etiam qui amat populos, in tua manu omnes sancti ejus, et illi prosternuntur ad pedem tuum; accipiet de verbis tuis” (Deut. xxxiii. (2,) 3);
“Sinai” significat caelum ubi Dominus ex quo Divinum Verum, seu ex quo Lex in sensu stricto et lato; “myriades sanctitatis” significant Divina vera; “Lex” significat in sensu stricto decem praecepta Decalogi, et in lato totum Verbum, quod est Divinum Verum; “populi” dicuntur in Verbo qui in veris sunt, et qui ex illis in veris sunt, dicuntur “sancti;” “prosterni ad pedem tuum,” et “accipere de verbis tuis,” est sancte recipere Divinum Verum in ultimis, quod est Verbum in sensu litterae, et inde instrui: ex his sciri potest quid singula in Prophetico illo in sensu spirituali significant. (Quod “Sinai” in Verbo significet caelum ubi Dominus ex quo Divinum Verum, seu ex quo Lex in sensu stricto et lato, videatur n. 8399, 8753, 8793, 8805, 9420. Quod “Lex” significet in sensu stricto decem praecepta Decalogi, et in lato totum Verbum, n. 6206, 3382, 6752, (2)7463. Quod “populi” dicantur illi qui in veris sunt, et “gentes” qui in bonis, n. 1259, 1260, 2928, 3295, 3581, 6451, (3)6465, 7207, 10288. Quod “pes,” “locus pedum,” et “scabellum pedum,” cum de Domino, significant Divinum Verum in ultimis, ita Verbum in littera, n. 9406.) Inde patet quod “myriades sanctitatis” sint Divina vera, et quod “sancti” ibi dicantur qui in Divinis veris sunt.

[8] Apud Mosen,
“Loquere ad universam concionem filiorum Israelis, et dic ad eos, Sancti eritis, quia sanctus Ego Jehovah” (Deus) Israelis (Levit. xix. 2):
agitur in eo capite de statutis, judiciis et praeceptis, quae observaturi erant; et quia per illa significantur Divina vera, ideo dicitur quod “sancti” erunt: etiam per “Israelem” significatur ecclesia spiritualis, quae est quae in Divinis veris; inde dicitur “Sanctus Ego Jehovah” (Deus) Israelis. Apud eundem,
“Sanctificabitis vos, et eritis sancti,….et observabitis statuta mea, ut faciatis ea” (Levit. xx. 7, 8);
etiam ibi agitur de statutis, judiciis et praeceptis, quae observaturi sunt. Apud eundem,
Si fecerint statuta et judicia, erit “populus sanctus Jehovae” (Deutr. xxvi. 15, 16, 19);
apud Davidem,
“Saturabimur bono domus tuae, sancto templi tui” (Psalm. lxv. 5 (B. A. 4));
dicitur “saturari bono domus Jehovae” et “sancto templi Ipsius,” quia “domus Dei” in supremo sensu significat Dominum quoad Divinum Bonum, ac “templum” quoad Divinum Verum (videatur n. 3720). Apud Sachariam,
“In die illo erit super tintinnabulis equorum, sanctitas Jehovae” (xiv. 20);
agitur ibi de instauratione novae ecclesiae, et per “tintinnabula” significantur scientifica vera ex intellectuali. (Quod “tintinnabula” significent illa vera, videatur n, 9921, 9926; et quod “equus” significet intellectuale, in opusculo De Equo Albo, n. 1-4.)

[9] Ex his constare potest quid repraesentabat et significabat,
Quod in cidari, quae super capite Aharonis, poneretur bractea, cui insculptum “Sanctitas Jehovae” (Exod. xxviii. 36-38; cap. xxxix. 30, 31);
“cidaris” enim significabat sapientiam quae est Divini Veri (videatur n. 9827, 9949): tum quoque quid repraesentabat et significabat,
Quod ungerentur oleo Aharon, filii, vestes eorum, altare, tabernaculum, cum singulis ibi, et sic “sanctificarentur” (Exod. xxix. 1-36; cap. xxx. (1)22-30: Levit. viii. 1 ad fin.);
“oleum” enim significabat Divinum Bonum Divini Amoris, et “sanctificatio” Divinum procedens; nam Divinum Bonum est quod sanctificat, ac Divinum Verum est quod inde est sanctum.

[10] Quod “sanctum” dicatur de charitate, constare potest ex illis quae supra de angelis caeli dicta sunt, quod nempe sint qui plus recipiunt Divinum Bonum quam Divinum Verum, et quod sint qui plus recipiunt Divinum Verum quam Divinum Bonum: qui plus recipiunt Divinum Bonum quam Divinum Verum, illi constituunt regnum caeleste Domini, qui sunt qui in amore in Dominum, et quia in amore in Dominum sunt Vocantur “justi;” at qui plus recipiunt Divinum Verum quam Divinum Bonum, illi constituunt regnum spirituale Domini, qui sunt qui in charitate erga proximum; hi quia in charitate erga proximum sunt, dicuntur “sancti.” (Quod duo amores sint qui faciunt caelum, nempe amor in Dominum et amor erga proximum seu charitas, et quod inde caeli distincti in duo regna, nempe in regnum caeleste et in regnum spirituale, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 13-19 et n. 20-28.)

205. “Habens clavem Davidis.”–Quod significet cui potentia est per Divinum Verum, constat ex significatione “clavis,” quod sit potentia aperiendi et claudendi, hic caelum et infernum; nam sequitur, “aperiens et nemo claudit, ac claudens et nemo aperit;” inde per “clavem” hic intelligitur potentia salvandi (ut supra, n. 86), quoniam aperire caelum et claudere infernum est salvare: et ex repraesentatione Davidis, quod sit Dominus quoad Divinum Verum. Quod in Verbo per “Davidem” intelligatur Dominus, est quia per reges in Verbo repraesentatus est Dominus quoad Divinum Verum, et per sacerdotes ibi Dominus quoad Divinum Bonum, et per regem Davidem imprimis, quia is multam curam de rebus ecclesiae habuit, et quoque Psalmos scripsit. (Quod per “reges” in Verbo significetur Divinum Verum, et per “sacerdotes” Divinum Bonum, videatur supra, n. 31; et praeterea per omnia nomina personarum et locorum in Verbo significantur res spirituales, quae sunt res ecclesiae et caeli, n. 19, 50, 102(a)). Quod dicatur “habens clavem Davidis,” est quia per Davidem, ut nunc dictum est, repraesentatus est Dominus quoad Divinum Verum, et omnis potentia in caelis et in terris est Domino ex Divino Bono per Divinum Verum: in genere enim bono absque vero non est aliqua potentia, nec vero absque bono, nam bonum agit per verum; inde est, quod Divinum Bonum et Divinum Verum unita procedant a Domino, et quantum illa conjunctim recipiuntur ab angelis, tantum hi potentiae sint. Inde nunc est quod dicatur “clavis Davidis.” (Quod omnis potentia sit veris ex bono, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 228-233, ubi agitur De Potentia Angelorum Caeli, et quoque n. 539 ibi.)

[2] Quod per “Davidem” in Verbo intelligatur Dominus, constat manifeste ex quibusdam locis ubi nominatur apud Prophetas:–Ut apud Ezechielem,
“Erunt Mihi in populum, et Ego ero illis in Deum, et servus meus David Rex super eos, ut Pastor unus sit omnibus illis:….habitabunt super terra….illi et filii illorum et filii filiorum illorum usque in aeternum; et David servus meus princeps illis in aeternum” (xxxvii. 23-25);
apud Hoscheam,
“Revertentur filii Israelis, et quaerent Jehovam Deum suum, et Davidem Regem suum, et cum timore venient ad Jehovam et ad bonum Ipsius in extremitate dierum” (iii. 5);
“quaerent Jehovam Deum suum, et Davidem Regem suum,” dicitur, quia per “Jehovam” in Verbo intelligitur Dominus quoad Divinum Bonum, quod est Divinum Esse, et per “Davidem Regem” Dominus quoad Divinum Verum, quod est Divinum Existere. (Quod per “Jehovam” in Verbo intelligatur Dominus quoad Divinum Bonum, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 732, 2586, 2807, 2822, 3921, (1)4253(b), 4402, 7010, 9167, 9315.)

[3] Apud Sachariam,
“Servabit Jehovah tentoria Jehudae primo, ut non extollat se gloria domus Davidis et gloria habitatoris Hierosolymae super Jehudam: in die illo proteget Jehovah habitatorem Hierosolymae,….et domus Davidis sicut Deus et sicut Angelus Jehovae coram illis;….et effundam super domum Davidis et super habitatorem Hierosolymae spiritum gratiae:….in die illo erit fons apertus domui Davidis et habitatoribus Hierosolymae” (xii. 7, 8, (2)10, (ac) cap. xiii. 1);
agitur hic de adventu Domini, et tunc de salvatione illorum qui e regno spirituali Ipsius sunt; per “tentoria Jehudae” intelligitur regnum caeleste, et per “domum Davidis et habitatorem Hierosolymae” regnum spirituale. Regnum spirituale constituitur ab illis in caelo et in terra qui in Divino Vero sunt, et regnum caeleste ab illis qui in Divino Bono (videatur mox supra, n. 204(b)). Ex his constare potest quid per illa verba intelligitur, quod nempe duo illa regna unum agent, nec extollet se unum supra alterum. (De binis illis Regnis videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 20-28.) Quod per “Jehudam” significetur Dominus quoad amorem caelestem, et regnum caeleste Domini, videatur supra (n. 119); et quod per “Hierosolymam” regnum spirituale Domini, in Arcanis Caelestibus (n. 402, 3654, 9166): idem itaque per “domum Davidis;” quapropter ibi dicitur, “Domus Davidis sicut Deus et sicut Angelus Jehovae;” per “Deum” etiam intelligitur Dominus quoad Divinum Verum (n. 2586, 2769, 2807, 2822, 3921, 4287, 4402, 7010, 9167); similiter per “Angelum Jehovae” (videatur supra, n. 130(b), 200).

[4] Simile per “Davidem” et ejus “domum” significatur etiam in sequentibus his locis:–Apud Esaiam,
“Inclinate aurem vestram, et ite ad Me, audite et vivat anima vestra, et feriam vobis foedus aeternum, misericordias Davidis firmas; en Testem populis dedi Ipsum, Principem et Legislatorem (3)gentibus” (lv. 3, 4);
haec de Domino, qui ibi est “David.” Apud Davidem,
“In caelis confirmabis veritatem tuam; pepigi foedus Electo meo, juravi Davidi servo meo, usque in aeternum firmabo semen tuum, et aedificabo in generationem et generationem thronum tuum; et confitebuntur caeli mirabile tuum, (1)Jehovah, et veritatem tuam in congregatione sanctorum” (Psalm. lxxxix. 3-6 (B.A. 2-5));
haec etiam de Domino dicta sunt et non de Davide, nam dicitur, “Juravi Davidi servo meo, usque in aeternum firmabo semen tuum, et aedificabo in generationem et generationem thronum tuum;” non enim quadrant cum Davide, cujus non semen nec thronus in aeternum firmata sunt; et tamen juravit Jehovah, ac juramentum a Jehovah est confirmatio a Divino irrevocabilis (videatur n. 2842). Per “semen Davidis” in sensu spirituali intelliguntur illi qui in veris ex bono sunt a Domino, ac in sensu abstracto ipsa vera quae ex bono (videatur n. 3373, 3380, 10249, 10445); et per “thronum” intelligitur regnum Domini spirituale (n. 5313, (2)5922, 6397, (3)8625). Quod David dicatur “servus meus” (ut quoque apud Ezechielem, supra, xxxvii. 23-25), est quia “servus” in Verbo dicitur omnis qui et omne quod inservit et ministrat (n. 3441, 7143, 8241), ac Divinum Verum procedens inservit et ministrat Divino Bono a quo procedit: quod sit Dominus quoad Divinum Verum, seu quod sit Divinum Verum procedens a Domino, quod per “Davidem” intelligitur, patet, nam dicitur, “In caelis confirmabis veritatem tuam,” et “Confitebuntur caeli… veritatem tuam in congregatione sanctorum;” quod etiam “sancti” dicantur illi qui in Divinis Veris sunt, videatur mox supra (n. 204).

[5] Apud eundem,
“Non profanabo foedus meum, et pronuntiatum labiorum meorum non mutabo; semel juravi per sanctitatem meam, si Davidi mentiar, semen Ipsius in aeternum erit, et thronus Ipsius sicut sol coram Me, sicut luna firmus in aeternum, Testis in nubibus fidelis (Psalm. lxxxix. 35-38 (B.A. 34-37));
quod haec de Domino dicta sint, patet in toto illo psalmo, ibi enim agitur de adventu Ipsius, et dein de reprobatione Ipsius a gente Judaica; quod de Domino ibi agatur, et Ipse per “Davidem” ibi intelligatur, constat ex his verbis in eodem psalmo,
“Inveni Davidem servum meum; oleo sanctitatis meae unxi Ipsum;… ponam in mari manum Ipsius, et in fluviis dextram Ipsius; Ille vocabit Me, Pater meus Tu, Deus meus et Petra salutis meae: Ego Primogenitum dabo Eum, altum regibus terrae;… ponam thronum Ipsius sicut dies caelorum” (vers. 21, 26-28, 30 (B.A. 20, 25-27, 29)).
Per “Davidem,” per “Unctum” et per “Regem” etiam alibi in Psalmis intelligitur Dominus, quod clare videre possunt illi qui spiritualiter intelligunt Verbum, sed obscure illi qui modo naturaliter; prout in his apud eundem,
“Sacerdotes tui induentur justitia, et sancti tui jubilabunt, propter Davidem servum tuum, ne avertas facies Uncti tui;… ibi germinare faciam cornu Davidi, disponam lucernam Uncto meo,… super Ipso florebit corona Ipsius” (Psalm. cxxxii. 9, 10, 17, 18);
etiam ibi intelligitur Dominus per “Davidem” et per “Unctum,” nam agitur de Ipso in eo psalmo, ut manifeste patet ab antecedentibus ibi, ubi dicitur,
“Juravit Jehovae,… si dedero somnum oculis meis,… usque dum invenero locum Jehovae, habitacula forti Jacobi; ecce audivimus de Eo in Ephrathah” (Bethlechem),… intrabimus in habitacula Ipsius, incurvabimus nos scabello pedum Ipsius” (vers. 2, 4-7).

[6] Ut David repraesentaret Dominum quoad Divinum Verum, ideo voluit Dominus nasci ex domo Davidis et quoque dici “Davidis Filius,” “Stirps et Progenies,” tum “Radix Jischaji;” sed cum Dominus exuit humanum ex matre, et induit Humanum ex Patre, quod est Divinum Humanum, tunc non amplius filius illius fuit. Hoc intelligitur per Domini Verba ad Pharisaeos,
Jesus dixit Pharisaeis, “Quid vobis videtur de Christo? cujus filius est? Dixerunt Ipsi, Davidis. Dixit eis, Quomodo David per spiritum vocat Ipsum Dominum? dicens, Dixit Dominus Domino meo, Sede ad dextram meam usque dum posuero inimicos tuos scabellum pedum tuorum: si ergo David vocat Ipsum Dominum, quomodo filius ejus est?” (Matth. xxii. 42-45; Luc. xx. 41-44.)
Quod Dominus glorificaverit Humanum suum, hoc est, exuerit humanum ex matre ac induerit Humanum ex Patre, quod est Divinum Humanum, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae (n. 293-295, 298-310.) Inde est quod non filius Davidis esset, sicut nec filius Mariae, quam
ideo non vocavit illam matrem suam, sed “mulierem” (Matth. xii. 46-49: Marc. iii. 31 ad fin.: Luc. viii. 19-21: Joh. ii. 4; cap. xix. 25, 26).
Quod simile intelligatur per “clavem Petri” quod per clavem Davidis,” nempe quod Domino sit omnis potestas, et quod Ipsi potestas sit per Divinum suum Verum, videbitur in nunc sequenti articulo.

206. “Aperiens et nemo claudit, et claudit et nemo aperit.” – Quod significet intromittendi in caelum omnes qui in fide charitatis sunt, et removendi e caelo omnes qui non sunt, constat ex significatione “aperire et nemo claudit,” cum de Domino, quod sit intromittere in caelum (de qua sequitur), et ex significatione “claudere et nemo aperit,” quod sit removere e caelo; quod illud sit intromittere in caelum, et hoc sit removere e caelo, est quia solus Dominus aperit caelum illis qui intromittuntur; homo, spiritus et angelus ex se non id possunt facere. Quomodo cum hoc se habet, paucis dicetur: – Quando homo post mortem in eo statu est ut possit intromitti in caelum, tunc patet illi via quae ducit ad societatem caelestem in qua erit; prius quam in eo statu est, non patet ei via illuc; haec via aperitur ei a solo Domino; talis est cuivis introductio et intromissio in caelum. Similiter fit cum homine malo post mortem: is quando in eo statu est ut in infernum iturus sit, patet ei via quae ducit ad infernalem societatem in qua erit; prius quam in eo statu est, non patet ei via illuc. Causa est, quia viae in spirituali mundo apparent cuivis secundum intentionem cogitationis ejus, ita secundum affectionem quae amoris ejus; quapropter cum spiritus redactus est ad amorem suum regnantem, quisque enim redigitur ad illum, tunc patent viae ad societatem ubi ejus amor regnat; inde constat quod ipse amor aperiat: et quia omnis amor boni et veri est a Domino, sequitur quod solus Dominus aperiat vias illis qui intromittuntur in caelum; vicissim autem, quia omnis amor mali et falsi est a solo homine seu spiritu, sequitur quod ipse spiritus aperiat sibi viam ad infernum. (Sed hoc melius constare potest ex articulo in opere De Caelo et Inferno, n. 545-550, ubi ostensum est quod Dominus neminem in Infernum dejiciat, sed quod ipse spiritus semet. Quod viae in mundo spirituali sint cuivis secundum intentionem cogitationis ejus, ita secundum affectionem quae amoris ejus, videatur in eodem opere, n. 479, 590.)

[2] Quod inferna attinet, illa omnia sunt clausa, et nusquam aperiri possunt nisi ex permissione Domini; clausa sunt ex malis et falsis quae inde continue conantur erumpere, et damnum inferre illis qui in bonis et veris sunt a Domino (de qua re etiam videatur in opera De Caelo et Inferno, n. 584-592). Ex his nunc constat quomodo fit, et inde quomodo intelligendum est, quod “habens clavem Davidis aperiat et nemo claudit, ac claudat et nemo aperit.” Quod aperiatur caelum illis qui in fide charitatis sunt, et claudatur illis qui non sunt, est quia de illis hic agitur (videatur supra, n. 203), et quia illi qui in fide charitatis sunt, in Divino Vero a Domino sunt, ac Divino Vero a Domino est omnis potentia (ut in articulis qui mox praecedunt ostensum est).

[3] Simile quod hic per “clavem Davidis,” etiam per “clavem Petri” significatur, de qua ita apud Matthaeum,
“Ego tibi dico, Tu es Petrus, et super hac petra aedificabo meam ecclesiam, et portae inferni non praevalebunt super illam; et tibi dabo claves regni caelorum, et quicquid ligaveris in terra erit ligatum in caelis, et quicquid solveris in terra erit solutum in caelis” (xvi. (18,) 19);
per “Petrum” ibi similiter ac per “Davidem” significatur in supremo sensu Divinum Verum procedens a Divino Bono Domini, ac in sensu interno omne verum a bono quod a Domino; simile etiam significatur per “petram” in Verbo, quae nominatur cum Petro et a qua Petrus ibi vocatur. Duodecim discipuli Domini repraesentabant omnia vera et bona ecclesiae in complexu, Petrus verum seu fidem, Jacobus charitatem, et Johannes opera charitatis; ibi autem Petrus repraesentabat fidem a charitate, seu verum ex bono quod a Domino, quia tunc agnovit corde Dominum, dicens,
“Tu es Christus Filius Dei Viventis: respondens Jesus dixit, Beatus Simon (1)Bar Jona, quia caro et sanguis haec tibi non retexit, sed Pater meus qui est in caelis; Ego tibi dico, tu es Petrus,” etc. ((Matth. xvi.) vers. 16-18, seq.).
(sed hanc rem videas illustratam in opusculo De Ultimo Judicio, n. 57.)

[4] Simile etiam intelligitur per Domini verba ad reliquos discipulos, apud Matthaeum,
Jesus dixit discipulis, “Quaecunque ligaveritis in terra, erunt ligata in caelo, et quaecunque solveritis in terra, erunt soluta in caelo” (xviii. 18);
haec dicta sunt ad discipulos, quia illi repraesentabant omnia vera et bona quae a Domino in complexu. (Quod duodecim discipuli illa repraesentaverint, sicut etiam duodecim tribus Israelis, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 2129, 3354, 3488, 3858, 6397.) Similiter intelligitur per eos, ubi dicitur quod
“Sessuri sint super duodecim thronis, et judicaturi duodecim tribus Israelis” (Matth. xix. 28; Luc. xxii. 30;)
(videatur n. 2129, 6397). Simile etiam intelligitur per “Eliakimum” successurum Schebnae qui super domo regis, apud Esaiam,
“Dabo, dominium in manus ejus, ut sit in patrem habitatori Hierosolymae, et domui Jehudae; et dabo clavem domus Davidis super humerum ejus, ut aperiat et non claudens, et claudat nec aperiens” (xxii. 21, 22);
per “domum regis,” super qua esset, significatur ecclesia quae in vero ex bono a Domino est; per “aperite et claudere,” et per “ligare et solvere,” in genere intelligitur salvare (ut supra, n. 86).

207. (Vers. 8.) ” Novi tua opera.” – Quod significet vitam charitatis, constat ex significatione “operum,” quod sint illa quae sunt amoris hominis, ita quae sunt vitae ejus (de qua supra, n. 98, 116, 185); hic itaque quae sunt charitatis, quia de illa in scriptis ad hanc Ecclesiam agitur.

208. “Ecce dedi coram te ostium apertum, et nemo potest claudere illud” – Quod significet quod intromittentur in caelum, et quod nemini qui talis negabitur, constat ex significatione “dare ostium apertum,” quod sit intromittere in caelum (de qua sequitur); et ex significatione “nemo potest claudere,” quod sit quod non negabitur, nam cum ostium clauditur, negatur introitus, et cum non clauditur, non negatur; quod sit illis qui in charitate sunt, est quia de illis in scriptis ad hanc Ecclesiam agitur (videatur supra, n. 203): inde patet quod per “Dedi coram te ostium apertum, et nemo potest claudere illud,” significetur quod omnes tales intromittentur in caelum, et quod nemini eorum negabitur. Quod “dare ostium apertum” significet intromittere in caelum, quidem constat ex communi sermone; sed tamen usque est ex correspondentia, nam domus et omnia domus correspondent interioribus hominis quae sunt mentis ejus, et ex correspondentia illa etiam significant talia in Verbo. Quod ita sit, constare potest a repraesentativis et apparentiis in caelo: ibi sunt palatia, domus, conclavia, cubicula, vestibula, atria, et intus in illis varia ad usus; haec sunt angelis ex correspondentia; inde est quod angelis sapientioribus sint palatia magnificentiora quam angelis minus sapientibus; (sed de his videatur in opere De Caelo et inferno, n. 183-190, ubi actum est De Habitationibus Angelorum Caeli;) et quia palatia, domus et omnia domus correspondent, patet quod etiam januae, ostia et portae, et quod hae correspondeant introitui et intromissioni; etiam cum janua patet aperta, indicium est quod copia ingrediendi sit, et quando clausa quod non copia.

[2] Praeterea cum novitii spiritus introducuntur in societatem caelestem, aperitur illis a Domino via quae ad illam ducit; et cum illuc veniunt, apparet porta cum ostio ad latus ubi custodes, qui illum intromittunt, et alii dein qui recipiunt et introducunt. Ex his nunc constare potest quid in Verbo significant “ostia” et “portae,” quod nempe intromissionem in caelum; et quia ecclesia est caelum Domini in terris, etiam significant intromissionem in ecclesiam; et quia caelum aut ecclesia est in homine, ideo etiam “januae,” “ostia,” “portae” significant aditum et introitum apud hominem (de quo mox aliquid dicetur); et quia omnia quae significant caelum et ecclesiam etiam significant illa quae caeli et ecclesiae sunt, hic illa quae introducunt, quae sunt vera ex bono quae a Domino, et quia illa sunt a Domino et inde sunt Ipsius, immo Ipse in illis, ideo per “januam,” “ostium” et “portam” ad caelum et ad ecclesiam, in supremo sensu intelligitur Dominus. Inde patet quid significat quod Dominus dicit apud Johannem:
Jesus dixit, “Amen dico vobis, qui non ingreditur per januam in caulam ovium, sed ascendit aliunde, is est fur et latro; qui Vero ingreditur per januam, is est pastor ovium; huic ostiarius aperit… Ego sum ostium ovium;… per Me si quis introiverit, salvabitur, et ingredietur et egredietur, et pascuum inveniet” (x. 1-3, 7, 9);
quod “ingredi per ostium” hic sit ingredi per Dominum, patet, nam dicitur, “Ego sum ostium ovium;” ingredi per Dominum est Ipsum adire, Ipsum agnoscere, in Ipsum credere, et Ipsum amare, sicut Ipse pluribus in locis docet: sic homo intromittitur in caelum, et non aliter; quare dicit, “Per Me si quis introiverit, salvabitur,” et “Qui ascendit aliunde, is est fur et latro.”

[3] Qui itaque Dominum adit, Ipsum agnoscit, et in Ipsum credit, is dicitur aperire ostium Domino, ut ingrediatur, in Apocalypsi:
“Ecce sto ad ostium et pulso; si quis audi” erit vocem meam, et aperuerit ostium, ingrediar ad illum, cenabo cum illo, et ille Mecum” (iii. 20);
quomodo haec se habent, dicetur in sequentibus, ubi de illis in hoc capite agitur; hic modo aliquid dicetur de ostiis seu portis ad hominem, quia dicitur “Sto ad ostium et pulso.” Ad rationale hominis binae viae ducunt, una e caelo et altera e mundo. Per viam e caelo introducitur bonum, per viam e mundo introducitur verum. Quantum via e caelo aperta est apud hominem tantum homo afficitur vero et fit rationalis, hoc est, tantum videt verum a luce veri: si autem via e caelo clausa est, homo non rationalis fit; nam non videt verum, et tamen verum ex luce veri facit rationale: ratiocinari quidem potest de vero, et ex ratiocinatione aut ex memoria loqui de illo; sed videre num verum sit, non potest. Cogitare bene de Domino et de proximo aperit viam e caelo, at cogitare non bene de Domino ac male de proximo claudit illam. Quia binae viae in hominem ducunt, etiam binae januae seu portae sunt per quas fit intromissio: per portam seu januam quae patet e caelo, intrat affectio veri spiritualis a Domino, quia per illam intrat bonum, ut supra dictum est, et omnis affectio veri spiritualis est a bono; per portam autem seu januam quae patet e mundo, intrat omnis cognitio e Verbo et ex praedicatione inde, quia per illam intrat verum, ut etiam supra dictum est; nam cognitiones e Verbo et ex praedicatione inde sunt vera. Affectio veri spiritualis adjuncta cognitionibus illis facit rationale hominis, ac illustrat illud secundum quale veri conjuncti bono, et secundum quale conjunctionis. Haec pauca de binis januis seu portis ad hominem dicta sunto.

[4] Quoniam “januae,” “ostia” et “portae” significant intromissionem in caelum et in ecclesiam, ideo etiam significant vera ex bono quae a Domino, quia per illa fit intromissio, ut in sequentibus his locis: – Apud Esaiam,
“Aperite portas ut ingrediatur gens justa custodiens fidelitates (xxvi. 2);
secundum sensum litterae est quod admissuri in urbes illos qui justi et fideles sunt, at secundum sensum internum ut in ecclesiam, “portae” enim significant admissionem; “gens justa” significat illos qui in bono, “custodiens fidelitates” significat qui inde in veris.

[5] Apud eundem,
“Aperient portas tuas jugiter, interdiu et noctu non claudentur, ad adducendum ad Te exercitum gentium, et reges earum deducentur; ac gens aut regnum quae non servirent Tibi peribunt:… vocabis salutem muros tuos, et portas tuas laudem” (lx. 11, 12, 18);
agitur ibi de Domino, et de ecclesia ab Ipso instauranda; et per illa describitur admissio perpetua illorum qui in bono et inde veris sunt: per quod “portae aperientur jugiter et non claudentur interdiu et noctu” significatur admissio perpetua, per “exercitum gentium” significantur illi qui in bono sunt, et per “reges” illi qui in veris; et quod omnes servituri Domino intelligitur per quod “gens et regnum quae non servirent Tibi perituri sint;” quod “gens” seu “gentes” significent illos qui in bono sunt, videatur supra (n. 175(a)) ; et quod “reges” illos qui in veris (n. 31).

[6] Apud eundem,
“Sic dixit Jehovah Uncto suo, Korescho, cujus apprehendi dextram, ad subjiciendum coram Eo gentes, ut lumbos regum solvam; ad aperiendum coram Illo januas, ut portae non claudantur:… et dabo thesauros latebrarum et occultas opes latibulorum” (xlv. 1, 3);
similiter hic agitur de Domino et de ecclesia ab Ipso instauranda; per “aperire januas ut portae non claudantur,” significatur perpetua admissio; per “gentes” et “reges” significantur illi qui in bonis et in veris sunt, et abstracte bona et vera (ut supra); per “thesauros tenebrarum et occultas opes latibulorum” significatur intelligentia et sapientia interior e caelo, nam quae intrant per portam quae patet e caelo (de qua supra) illa occulto veniunt et afficiunt omnia quae apud hominem sunt; unde affectio veri spiritualis, per quam incognita prius revelantur.

[7] Apud Jeremiam,
“Si non introducitis onus per portas urbis hujus in die Sabbati, et ut sanctificetis diem Sabbati,… tunc intrabunt per portas urbis hujus reges et principes, sedentes super throno Davidis, equitantes super curru et super equis,… et habitabitur urbs in aeternum” (xvii. 24, 25);
quid in sensu litterae per illa intelligitur quisque videt; attamen sciri potest quod sanctius insit quia est Verbum, et omne quod in Verbo est continet talia quae caeli et ecclesiae sunt, et haec sola sunt sancta; sanctum quod intelligitur, ex sensu interno noscitur: per “diem Sabbati” in eo sensu intelligitur conjunctio Divini Humani Domini cum caelo et ecclesia; per “urbem,” quae ibi est Hierosolyma, intelligitur ecclesia; per “non introducere onus per portas urbis illius,” intelligitur non admittere id quod ex proprio hominis est, sed quod a Domino; per “reges et principes, qui tunc intrabunt per portas urbis,” intelliguntur Divina vera quae tunc illis; per “sedentes super throno Davidis,” intelliguntur illa ex Domino; per “equitantes super curru et super equis,” intelligitur quod inde in doctrina veri et in intelligentia; per “habitari in aeternum,” intelligitur vita et salus aeterna. (Quod per “Sabbatum” significetur conjunctio Divini Humani Domini cum caelo et ecclesia, videatur n. 8494, 8495, 8510, 10356, 10360, 10367, 10370, 10374, 10668, 10730. Quod per “Hierosolymam” ecclesia, n. 402, 3654, 9166. Quod per “onus” aut “opus” die Sabbati significetur non duci a Domino sed a proprio, n. (1)7893, 8495, 10360, 10362, 10365. Quod per “reges et principes” significantur illi qui in Divinis veris, et abstracte Divina vera, supra, n. 29, 31. Quod per “currum” doctrina veri, et per “equos” intellectuale, in opusculo De Equo Albo, n. 1-5.)

[8] In Apocalypsi,
Nova Hierosolyma “habens murum magnum et altum, portas duodecim, super portis angelos duodecim, nomina scripta quae sunt duodecim tribuum [filiorum] Israelis;… duodecim portae duodecim margaritae;… portae non claudentur” (xxi. (2)12, 21, 25);
quod “portae” significent Divina vera intromittentia in novam ecclesiam, ita illos qui in veris a bono sunt ex Domino, constare potest ab explicatione horum in opusculo De Nova Hierosolyma (n. 1, seq.); quod etiam patet ex eo, quod dicatur quod “duodecim portae (3)essent,” quod “duodecim angeli super portis, et nomina duodecim tribuum ibi scripta,” et quod “duodecim portae essent duodecim margaritae.” (Per “duodecim” enim significantur omnia, et praedicantur de veris ex bono, n. 577, 2089, 2129, 2130, 3272, 3858, 3913; similiter per “angelos,” videatur supra, n. 130 [b], 200; similiter per “duodecim tribus Israelis,” n. 3858, 3926, 4060, 6335; et similiter per “margaritas.”)

[9] Apud Jeremiam,
“A septentrione aperietur malum,… ut veniant dentque (vir) thronum suum ad ostium portarum Hierosolymae, et ad omnes muros ejus circumquaque,… quia deseruerunt Me” (i. (4)14-16);
agitur ibi de destructione ecclesiae; “septentrio” significat falsum, hic falsum ex quo malum; “Venire et dare thronos ad ostium portarum Hierosolymae,” est destruere vera introducentia in ecclesiam per falsa; “et ad omnes muros ejus,” est quoque omnia vera tutantia.

[10] Apud (5)Esaiam,
“Ejula porta, clama urbs, liquefacta est Philisthaea tu tota, quia a Septentrione fumus venit” (xv. 4 (B.A. xiv. 31));
apud (6)eundem,
“Selectio vallium tuarum impletae sunt curru, et equites ponendo posuerunt usque ad portam, denudavit tegumentum Jehudae” (xxii. 7, 8);
in his locis etiam agitur de destructione ecclesiae, et per “portas” ibi significantur vera intromittentia, quae destructa; illa vera vocantur “tegumenta Jehudae,” quia per “Jehudam” significatur amor caelestis (videatur supra, n. 119), ac vera illa tegunt et protegunt illum.

[11] Apud eundem,
“Reliquum in urbe vastitas, et usque ad devastationem (1)contundetur porta” (xxiv. 12);
apud Jeremiam,
“Luxit Jehudah, et portae ejus languescentes factae sunt” (xiv. 2);
in Libro Judicum,
“Cessarunt Vici in Israel,… elegit deos novos, tum oppugnare portas” (v. 7, 8);
apud Ezechielem,
“Dixit Tyrus super Hierosolymam, Euge fracta est, januae populorum, traducta est ad me” (xxvi. 2):
in his etiam agitur de destructione ecclesiae; per “Tyrum” significantur cognitiones veri et boni, quae sunt vera introducentia, et per “Hierosolymam” ecclesia quoad doctrinam veri; inde patet cur Hierosolyma hic dicatur “januae populorum,” et quid significat quod Tyrus dicat, “Euge fracta est” Hierosolyma, “januae populorum, traducta est ad me, implebor.”

[12] Quoniam, ut supra dictum est, per “januas” et “portas” significatur intromissio, et in specie significantur vera intromittentia, quae sunt vera ex bono a Domino, inde patet quid per “januas” et “portas” in sequentibus his locis significatur: – Apud Davidem,
“Attollite portae capita vestra, et attollite ostia mundi, ut ingrediatur Rex gloriae” (Psalm. xxiv. 7, 9);
apud eundem,
Enumerate laudes Jehovae “in portis filiae Zionis” (Psalm. ix. 15 (B.A. 14));
apud eundem,
“Amat Jehovah portas Zionis prae omnibus habitaculis Jacobi” (Psalm lxxxvii. 2);
per “Zionem” et per “filiam Zionis” intelligitur ecclesia caelestis: apud Esaiam,
“Redemptor tuus, Sanctus Israelis, Deus totius terrae vocatur;… ponam pyropum (2)fenestras tuas, et portas tuas in lapides carbunculi” (liv. 5, 12);
apud Matthaeum,
Ingressae sunt quinque Virgines prudentes ad nuptias, “et ostium clausum est;” et venerunt quinque virgines stultae et pulsarunt, sed non aperiebatur illis (xxv. 10-11);
apud Lucam,
Jesus dixit, “Certate intrare per angustam portam, quia multi quaerent intrare, et non poterunt; ex quo surrexerit Paterfamilias et occluserit januam, tunc incipietis foris stare, et pulsare januam, dicentes, Domine, Domine, aperi nobis; sed respondens dicet, Non novi vos unde sitis” (xiii. 24, 25);
in binis his locis agitur de statu hominis post mortem, quod tunc qui in fide sunt et non in amore non possint in caelum intromitti, tametsi volunt quia ita crediderunt; hoc significatur per quod “occlusa sit janua,” et quod pulsaverint at rejecti.

[13] Quia “portae” significabant vera intromittentia, ideo in statutis fuit
Quod seniores sederent ad portas et judicarent (Deut. xxi. 19; cap. xxii. 15, 21: Amos v. 12, 15: Sach. viii. 16);
et ideo mandatum est
Ut scriberentur praecepta super postes et portas (Deut. vi. 8, 9);
ac ideo quoque inter statuta erat
Quod auris servi, qui non volebat exire liber septimo anno, perforaretur ad januam (Exod. xxi. (1)6; Deut. xv. 17);
per “servos” ex filiis Israelis significabantur qui in veris erant et non in bono, et per “liberos” qui in bono et inde in veris; quod “auris perforaretur ad januam” significabat perpetuam obedientiam et servitutem, quoniam per vera non intromitti in bonum vellet; nam qui in veris sunt et non a bono, illi perpetuo in statu servo sunt, non enim in affectione veri spirituali sunt, et tamen affectio quae amoris facit hominem liberum (videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 141-149). Praeterea vera introducentia quoad quale eorum describuntur per tegumentum ostii Tentorii, et per tegumentum ostii Tabernaculi (Exod xxvi. (2) 14, 36, 37; cap. xxxviii. 18, 19); et per mensuras in numeris ostiorum et portarum Domus Dei et Templi apud Ezechielem (Cap. xl. 6, 8, 9, 10, 11, 13, 14, 15, 18, 19, 20, 24, 27, 28, 32, 35, 37; cap. xli. 1, 2, 3, 11, 17, 18, 19, 20, 23, 24, 25; cap. xlii. 2, 12, 15; cap. xiiii. 1, 2, 3, 4; cap. xliv. 1, 2, 3, 17; cap. xlvi. 1, 2, 3, 8, 12, 19; cap. xlvii 1, 2; cap. xlviii. 31, 32, 33, 34); qui scit quid singuli numeri ibi significant, scire potest plura arcana de illis veris. Memorantur etiam portae Domus Jehovae versus septentrionem et versus orientem apud eundem Prophetam (cap. viii. 3, 4; cap. x. 19).

209. “Quia nonnullam habes potentiam, et observasti meum verbum, et non negasti nomen meum.” – Quod significet quod illis tantum potentiae a Domino sit contra mala et falsa, quantum vera ex Verbo faciunt vitae, et agnoscunt Divinum Domini in Humano Ipsius, constat ex significatione “habere potentiam” quod sit potentia a Domino contra mala et falsa; et quia agitur de illis qui in fide ex charitate sunt, dicitur quod “nonnullam habeant potentiam” (de qua sequitur); ex significatione “observare meum verbum,” quod sit vera ex Verbo facere vitae, observare enim vera seu praecepta non modo significat scire et appercipere illa, Sed etiam velle et facere, seu servare illa; et qui volunt et faciunt, illi vera quae sciunt et appercipiunt ex Verbo faciunt suae vitae (videatur etiam (supra), n. 15); et ex significatione “non negare nomen meum,” quod sit agnoscere Divinum Domini in Humano Ipsius (de qua supra, n. 135).

[2] Sciendum est quod duo principalia ecclesiae sint, nempe agnoscere Divinum Domini in Humano Ipsius, ac vera ex Verbo facere suae vitae; nemo etiam in uno potest esse nisi simul in altero, nam omnia vera quae fiunt vitae sunt a Domino, et hoc apud illos qui agnoscunt Divinum in Humano Ipsius: Dominus enim influit apud omnes tam in caelis quam in terris ex Divino Humano suo, et non ex Divino separato, nec ex Humano separato; quapropter qui in cogitatione sua separant Divinum Domini ab Humano Ipsius, et spectant Patris Divinum non in illo sed juxta illud aut supra illud, ita separatum, illi non recipiunt aliquem influxum a Domino, ita nec e caelo; nam omnes qui in caelis sunt, agnoscunt Divinum Humanum Domini (de qua re etiam videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 2-6, 7-12, 52-67, 68-72, 78-86, seq., 212). Ex his patet quod omnia vera quae fiunt vitae sint a Domino apud illos qui agnoscunt Divinum in Humano Ipsius, hoc, est, Divinum Humanum. Vera fiunt vitae quando homo amat illa, ita quando vult illa et facit illa, nam qui amat is vult et facit; verbo fiunt vitae quando homo ex affectione vivit secundum illa. Quod illa vera a Domino sint, est quia Dominus influit in amorem apud hominem, et per illum in vera, et sic facit haec vitae.

[3] Nunc aliquid dicetur de potentia quae illis est a Domino contra mala et falsa. Omnis potentia quae est angelis et quoque quae est hominibus est a Domino; et quantum illi recipiunt Dominum tantum potentiae illis est. Qui credit quod ex proprio hominis potentia sit contra illa, multum fallitur; sunt enim mali spiritus, qui conjuncti sunt infernis, qui inferunt apud homines mala et inde falsa; et illi spiritus plures sunt, et quisque conjunctus pluribus infernis, in quorum unoquovis etiam multi sunt; illos ab homine avertere non potest quam solus Dominus, solus enim Dominus potestatem habet super inferna, et prorsus nullam homo ex se seu ex suo proprio; quantum itaque homo conjunctus est Domino per amorem, tantum potentiae ei est. Sunt bini amores qui regnant in caelis et qui faciunt caelos, nempe amor in Dominum et amor erga proximum; amor in Dominum vocatur amor caelestis, et amor erga proximum vocatur amor spiritualis: illis qui in amore caelesti sunt est multa potentia, at illis qui in amore spirituali sunt est nonnulla potentia; et quia in scriptis ad Angelum hujus Ecclesiae agitur de illis qui in amore erga proximum sunt seu in charitate et inde fide sunt, qui amor est amor spiritualis, ideo dicitur “Nonnullam habes potentiam.”

[4] At sciendum est quod omnis potentia quae a Domino est angelis et hominibus, sit ex bono amoris; et quia bonum amoris non ex se agit sed per vera, ideo omnis potentia est bono amoris per vera, et apud spirituales ex bono charitatis per vera fidei: bonum enim induit sibi quale per vera; nam bonum absque veris non habet quale, et ubi non quale ibi non vis aut potentia; inde patet quod omnis potentia sit bono per vera, seu charitati per fidem, ac nulla charitati absque fide, nec ulla fidei absque charitate. Hoc quoque intelligitur per claves Petro datas, per “Petrum” enim ibi in sensu spirituali intelligitur verum ex bono quod ex Domino, ita fides ex charitate, et per “claves” ei datas potentia super mala et falsa. Haec dicta sunt ad Petrum cum ille agnovit Divinum Domini in Humano Ipsius, per quod etiam intelligitur quod illis Sit potentia qui agnoscunt Divinum Domini in Humano Ipsius, et ab Ipso in bono charitatis et inde veris fidei sunt: quod illa tunc ad Petrum dicta sint, patet ab his apud Matthaeum,
Jesus dixit discipulis, “Vos quem Me dicitis esse? Respondens Simon Petrus, dixit, Tu es Christus Filius Dei viventis; tunc respondens Jesus dixit (1)ei, Beatus es Simon Bar Jona, quia caro et sanguis hoc non revelavit tibi, sed Pater meus qui est in caelis: sed et Ego tibi dico, Tu es Petrus, et super hanc petram aedificabo meam ecclesiam, et portae infernorum non praevalebunt ei; et tibi dabo claves regni caelorum” (xvi. 15-19).
(Sed de Petro et ejus clavibus videantur quae dicta sunt supra, n. 9, et ostensa in opusculo De Ultimo Judicio, n. 57: et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 122; et quod omnis potentia sit vero ex bono quod a Domino, in opere De Caelo et inferno, n. 228-233, 539; et in Arcanis Caelestibus, n, 3091, 3387, 3563, 4592, 4933, 6344, (2)6423, 7518, 7673, 8281, 8304, 9133, 9327, 9410, 10019, 10182.)

210. (Vers. 9.) “(3)Ecce dabo ex synagoga satanas.” – Quod significet illos qui in doctrina de sola fide et in nulla charitate, constat ex significatione “ex synagoga satanae,” quod sint illi qui in doctrina omnium falsorum (de qua supra, n. 120); hic itaque per “ex synagoga satanae” intelliguntur illi qui in doctrina de sola fide et in nulla charitate sunt, quoniam in scriptis ad hujus Ecclesiae Angelum agitur de illis qui in fide ex charitate sunt: quod illi “ex synagoga satanae” dicantur esse, est quia in nulla fide sunt, tametsi putant se esse; et quia charitatem rejiciunt sicut nullum medium ad salutem, et tamen Dominus influit per charitatem in fidem, et non in fidem separatam, nam fides separata est modo scientia cui non inest vita a Divino: inde est, quod qui in doctrina de sola fide sunt et non in charitate, in nulla illustratione sint; quare etiam sunt in doctrina plurium falsorum, quae in specie significatur per “synagogam satanae.” (Quod nulla fides sit ubi non charitas, videatur in opusculo De Ultimo Judicio n. 33-39: et quid fides et quid charitas, in Doctrine Novae Hierosolymae, n. 84-107, et n. 108-122.) Quod in doctrina plurium falsorum sint, videbitur in articulo nunc sequente.

211. “Dicentium se (ipsos) Judaeos esse (et non sunt) sed mentiuntur.” – Quod significet qui credunt se in veris esse, cum tamen sunt in falsis, constat ex significatione “Jehudae,” quod illi supremo sensu sit Dominus quoad amorem caelestem, in sensu interno regnum caeleste Domini et Verbum, et in externo doctrina ex Verbo quae ecclesiae caelestis (de qua supra, n. 119); inde est, quod per “dicere se Judaeos esse,” significetur credere se in genuina doctrina esse, ita in ipsis veris: et ex significatione “mentiri,” quod sit esse in falsis; per “mendacium” enim in Verbo significetur falsum doctrinae (de qua n. 8908, 9248). Illi qui in sola fide sunt et in nulla charitate non sciunt quod in falsis sint, quia credunt quod sint in veris; cum tamen ex falso principio, quod est quod sola fides salvet, fluant falsa in continua serie; trahit enim principium omnia in suas partes, quia cum illo erunt connexa; inde illis tanta ignorantia in rebus caeli et ecclesiae est. Quod illis ignorantia sit, constare potest ex eo, quod non sciant quid amor caelestis qui est amor in Dominum, quid amor spiritualis qui est charitas erga proximum, quid proximus, quid bonum, quid conjunctio boni et veri, quid vita spiritualis, et quid affectio spiritualis, quid conscientia, quid liberum arbitrium, quid regeneratio, quid tentatio spiritualis, quid et cur Baptismus, et quid et cur Sancta Cena, quid sensus spiritualis Verbi, quid caelum et infernum, quod illud et hoc sint ex humano genere, et quid plura alia. Ex ignorantia illorum fluunt falsa cum cogitatur de illis, quoniam ex nulla illustratione, ut supra dictum est, cogitare possunt, nec aliquem visum internum habere de aliqua re spirituali. (Praeterea videantur quae de hac re in Arcanis Caelestibus, ostensa (sunt): Quod nempe fides separata a charitate sit nulla fides, n. 654, 724, 1162, 1176, 2049, 2116, (1)2343, 2349, 3849, 3868, 6348, 7039, (2)7822, 9780(, 9783). Quod talis fides in altera vita pereat, n. 2228, 5820; quum pro principio ponitur sola fides, quod vera contaminentur falso principio, n. (3)2435; quod nec se persuaderi patiantur quia contra principium, n. 2385. Quod doctrinalia de sola fide destruant charitatem, n. 6353, 8094. Quod illi qui fidem separant a charitate, intus in falsis sui mali sint, tametsi hoc non sciunt, n. 7790, 7950. Quod ideo non illis conjungi possit bonum, n. 8981, 8993. Quod fides separata ab amore et charitate sit sicut lux hiemis, in qua omnia telluris torpent, et nihil messis, fructus et floris producitur; at quod fides ex amore seu charitate sit sicut lux veris et aestatis, in qua omnia florent et producuntur, n. 2231, 3146, 3412, 3413. Quod lux hiemalis, quae est fidei separatae a charitate, vertatur in densas tenebras cum influit lux e caelo; et quod illi tunc qui in ea fide sunt in caecitatem et stupiditatem veniant, n. 3412, 3413. Quod qui fidem a charitate separant doctrina et vita in tenebris sint, ita in ignorantia veri, et in falsis, n. 9186; quod se conjiciant in falsa et inde mala, n. 3325, 8094. Errores et falsa in quae se conjiciunt, n. 4721, 4730, 4776, 4783, 4925, 7779, 8313, 8765, 9224. Quod Verbum illis sit occlusum, n. 3773, 4783, 8780. Quod non videant et attendant ad omnia illa quae Dominus toties locutus est de amore et charitate, deque fructibus seu bonis actu, de quibus, n. 1017, 3416; quod nec sciant quid bonum, ita nec quid caelestis amor, et quid charitas, n. (4)2417, 3603, 4126, 9995. Quod simplices corde, et usque sapientes, sciant quid bonum vitae, ita quid charitas, et non quid fides separata, n. 4741, 4754.)

212. “Ecce faciam illos ut veniant et adorent ad pedes tuos.” – Quod significet statum eorum post mortem, quod extra caelum erunt non admittendi, patet a serie antecedentium et consequentium. Agitur in hoc versu de illis qui dicunt se esse in veris cum tamen sunt in falsis quia in nulla charitate. De his in Verbo dicitur quod venturi sint ad ostium et pulsaturi, sed quod non admittentur: “ad ostium venire et pulsare” est “adorare ad pedes.” Quod dicatur “ad pedes tuos,” est quia caelum in toto complexu refert unum hominem; supremum seu tertium caelum refert caput, medium seu secundum refert corpus, ac ultimum seu primum refert pedes; quare “ad pedes” stare et adorare, est extra caelum et velle admitti sed non posse. (Quod Caeli in uno complexu referant unum Hominem, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 59-67, seq. Quod tres Caeli sint, n. 29-40 ibi; et quod Caelum supremum formet Caput, medium Corpus, ultimum Pedes, n. 65 ibi.) Ex his patet cur dicitur “ad pedes” stare, cum extra caelum. Quod non admitti possint, est quia universum caelum formatum est secundum affectiones boni et veri, ac distinctum est in societates secundum omnes differentias affectionum illarum; qui itaque non in charitate sunt, non in aliqua affectione, in qua caelum, sunt; nam charitas seu amor erga proximum est affectio: quapropter non in caelo locum habent, sed extra illud; et qui ex illis in malis et in falsis fuerunt, illi secundum amores suos seu affectiones conjunguntur illis qui in (1)infernis sunt, et illuc dejiciuntur.

[2] Quod talis sors maneat illos qui in sola fide et in nulla charitate, praedictum est a Domino pluribus in locis: – Ut apud Matthaeum,
“Omnis arbor non faciens fructum bonum exscinditur et in ignem conjicitur, nam ex fructibus eorum cognoscetis eos. Non omnis dicens Mihi, Domine, Domine, intrabit in regnum caelorum, sed faciens voluntatem Patris mei qui in caelis. Multi dicent Mihi in illo die, Domine, Domine, nonne per nomen tuum prophetavimus, et per nomen tuum daemonia ejecimus, et in nomine tuo multas virtutes fecimus? Et tunc confitebor illis, quod nunquam novi vos; discedite a Me omnes operarii iniquitatis. Omnis qui audit mea verba, et facit ea, assimilabo viro prudenti, qui aedificavit domum super petra;… at omnis audiens verba mea et non faciens illa, assimilabitur viro stulto, qui aedificavit domum super arena” (vii. 19-27):
hic describuntur illi qui in fide ex charitate sunt, et qui in fide et in nulla charitate; illi qui in fide ex charitate per “arborem facientem fructus bonos,” et per “domum quae aedificatur super petra;” (etiam “fructus” significant in Verbo opera charitatis, et “petra” fidem ex charitate;) at illi qui in fide separata a charitate sunt, intelliguntur per “arborem non facientem fructus bonos,” et per “aedificantes domum super arena;” (etiam “fructus mali” in Verbo significant opera mala, et “arena” fidem separatam a charitate;) de his dicitur quod dicturi, “Domine, Domine, aperi nobis,” sed quod responsum laturi, “Nunquam novi vos; discedite a Me omnes operarii iniquitatis.”

[3] Similiter apud Lucam,
“Certate intrare per angustam portam, quia multi… quaerent, intrare, sed non poterunt. Ex quo surrexerit Paterfamilias, et occluserit ostium, et coeperitis foris stare, et pulsare ostium, dicentes, Domine, Domine, aperi nobis; sed respondens dicet, Non novi vos unde sitis; tunc incipietis dicere, Edimus coram Te et bibimus, et in plateis nostris docuisti: sed dicet, Dico Vobis, non novi vos unde sitis, discedite a Me omnes operarii iniquitatis” (xiii. 24-27);
etiam hic agitur de illis qui in fide sunt et non in charitate; de quibus dicitur quod “foris stabunt pulsaturi ostium, sed quod non admittentur:” “edere et bibere” coram Domino ac “in plateis doceri, significat Verbum et praedicationes ex Verbo audire et scire quae fidei erunt; sed quia in nulla charitate sunt, eis dicitur, “Non novi vos unde sitis; discedite:” nam a Domino omnes noscuntur ex amore, et non ex fide separata.

[4] Simile intelligitur per
Quinque Virgines stultas, quae non habebant oleum in lampadibus, de quibus etiam dicitur, quod venerint “dicentes Domine, Domine aperi nobis; at Ipse respondit, Amen dico vobis, non novi vos” (Matth. xxv. 1-12):
per “virgines In Verbo significantur illi qui ab ecclesia; per “lampades” illa quae fidei sunt; et per “oleum” significatur bonum amoris; inde per “quinque virgines stultas quae non oleum habebant in lampadibus,” significantur qui in fide sunt et non in amore. Simile etiam significatur per
Hircos qui ad sinistram, quibus dictum est, quod esuriverit et sitiverit et non dederint Illi edere et bibere, quod peregrinus fuerit et non collegerint, quod nudus fuerit et non amiciverint, quod aegrotus et in carcere et non visitaverint (Matth. xxv. 41-43);
per “oves” ibi qui “ad dextram” significantur qui in charitate, per “hircos” qui in fide et nulla charitate (quod hi per “hircos” significentur, videatur n. 4769; et illi per “oves,” n. 4169, 4809).

213. “Et sciant quod Ego dilexi te.” – Quod significet cognitionem inde quod Dominus in charitate praesens sit et non in fide absque illa, constat ex significatione “scire,” quod sit cognitio; et ex significatione “diligere,” cum de Domino, quod sit quod praesens sit: quod praesens sit in charitate et non in fide absque illa, est quia agitur de illis qui in fide charitatis sunt (videatur supra, n. 203); ac Dominus praesens est in affectione seu amore hominis, ita in ejus spiritus vita, nam amor seu affectio facit vitam spiritus ejus; consequenter Dominus praesens est in charitate, nam charitas est ipsa affectio seu amor spiritualis hominis; et quia Dominus praesens est in charitate apud hominem, patet quod non praesens sit in fide absque charitate: fides absque charitate nec est spiritualis; quare nec est intus in homine et facit vitam ejus, sed extra illum in memoria, et inde in aliqua cogitatione naturali. Quod “diligi,” cum a Domino, sit quod praesens sit, est quia dilectio seu amor facit conjunctionem et inde praesentiam, ac Dominus ad illum qui diligit, intrat ac docet et ducit; et quoque ei dat ut diligat Ipsum, hoc est, ut mandata et praecepta Ipsius faciat, nam hoc est diligere Dominum. Quod Dominus praesens sit apud illum quem diligit, et quod diligat Ipsum qui mandata et praecepta Ipsius facit, docet Ipse apud Johannem:
“Qui tenet praecepta mea et facit illa, is est qui diligit Me, et qui diligit Me diligetur a Patre meo, et Ego diligam eum,… et ad eum veniemus, et apud eum mansionem faciemus” (xiv. 21, 23).

214. (Vers. 10.) “(1)Quia servasti verbum tolerantiae meae.” – Quod significet quod vixerint secundum praecepta Domini, constat ex significatione “servare verbum” Domini, quod sit vivere secundum praecepta Ipsius, verbum enim est praeceptum, et servare id est vivere: “secundum verbum tolerantiae” dicitur ex permanentia in eo, praeter quod defatigetur. In Apocalypsi aliquoties dicitur “tolerantia;” et cum dicitur, significat id quod applicatur vitae (ut quoque supra, n. 98).

215. “Et Ego te servabo in hora tentationis futurae venire super orbem universum, explorare habitantes super terra.” – Quod significet tempus ultimi judicii, quando visitandi qui in caelo priori, quod illi tunc salvandi, constat ex significatione “horae tentationis venturae super universum orbem,” quod sit tempus ultimi judicii; et ex significatione “explorare habitantes super terra,” quod sit visitatio super illos qui in priori caelo; quod tunc illi qui in fide ex charitate sunt, de quibus hic agitur, salvabuntur, intelligitur per “Ego te servabo.” Quod haec de ultimo judicio dicta sint, patet, nam dicitur “hora tentationis venturae super orbem universum, quum explorabuntur habitantes super terra:” sed quia actum est de ultimo judicio, ac de priori caelo et ejus abolitione, et de novo caelo et ejus formatione, in opusculis De Ultimo Judicio et De Nova Hierosolyma, et de iisdem ulterius agendum est in sequentibus, praeteritur hic amplius illa verba explicare.

216. (Vers. 11.) “Ecce venio cito.” – Quod significet quod hoc certum sit, constat ex significatione “cito,” quod sit certum et plenum (de qua supra, n. 7). Quod “cito” significet certum et plenum, est quia tempus et omnia quae sunt temporis in Verbo significant status, et inde “cito” et “festino” statum affectionis et inde cogitationis praesentem, inde certum et plenum. (Quod tempus et omnia temporis correspondeant statibus, et inde significent illos, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 162-169; et quod “cito” significet excitatum ab affectione, ita praesens et certum, in Arcanis Caelestibus, n. 7695, 7866.)

217. “Retine quod habes.” – Quod significet permanentiam in statu fidei ex charitate usque ad finem, constat ex illis quae supra (n. 173) dicta sunt, ubi similia.

218. “Ut nemo accipiat coronam tuam.” (Quod significet ne pereat intelligentia,) constat ex significatione “coronae,” quod sit sapientia (de qua supra, n. 126); hic intelligentia, quoniam illi qui in amore spirituali sunt, seu in charitate et inde fide, in intelligentia sunt; illi autem qui in amore caelesti seu in amore in Dominum sunt et inde in perceptione veri, in sapientia sunt. Quod per “ut nemo recipiat coronam tuam” significetur ne pereat intelligentia, est quia mala et inde falsa auferunt intelligentiam homini: intelligentia enim est veri; haec aufertur homini a malis spiritibus cum homo in malis est, quoniam illis tunc associatur; et quod sic aufertur, hoc perit.

219. (Vers. 12.) “Vincens, faciam illum columnam in templo Dei mei.” – Quod significet quod qui permanent, erunt in Divino Vero in caelo, constat ex significatione “vincere,” quod sit permanere in genuina affectione veri (de qua supra, n. 128); hic in fide ex charitate, quia de illa in scriptis ad Angelum hujus Ecclesiae agitur (videatur supra, n. 203): ex significatione “columnae,” quod sit Divinum Verum sustentans; et ex significatione “templi Dei,” quod in supremo sensu sit Divinum Humanum Domini, et in sensu respectivo regnum spirituale Domini, ita caelum quod id regnum constituit (de qua sequitur). Quod “columna in templo” sit Divinum Verum sustentans, est quia “templum” significat caelum, et caelum est caelum ex Divino Vero quod procedit a Domino: per caelum enim intelliguntur omnes angeli, nam angeli faciunt caelum, et ab angelis dicitur caelum; et illi tantum sunt angeli quantum recipiunt Divinum Verum quod procedit a Domino; quapropter etiam “angeli” in Verbo significant Divina vera (videatur supra, n. 130, 200): quia nunc caelum est Divinum Verum, et “templum” significat caelum, sequitur quod omnia templi significent talia quae sunt Divini Veri, et quod “columnae” ibi Divina vera sustentantia. Divina vera sustentantia sunt in genere vera inferiora, quia illa sustentant superiora; sunt enim Divina vera inferiora et superiora, sicut sunt caeli inferiores et superiores: sunt gradus illorum (de quibus videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 38, 208, 209, 211). Caeli qui in inferiori gradu sunt, illi sustentant caelos qui in superiori; hic itaque per quod Dominus facturus sit illum “columnam in templo,” significatur quod in caelo inferiori erunt. Sunt etiam illi qui in fide charitatis in caelo inferiori, quod caelum vocatur caelum spirituale; at qui in amore in Dominum sunt, in caelo superiori sunt, quod caelum vocatur caelum caeleste, et hoc sustentatur a caelo inferiori seu spirituali. (Sed de his clarior idea haberi potest ex illis quae in opere De Caelo et Inferno, in tribus articulis ostensa sunt; nempe in articulo ubi ostensum, Quod Divinum Domini in Caelo sit Amor in Ipsum et Charitas erga Proximum, n. 13-19; in altero ubi ostensum, Quod Caelum distinctum sit in duo Regna, caeleste et spirituale, n. 20-28; et in tertio ubi ostensum, Quod tres Caeli sint, n. 29-40.)

[2] In Verbo passim memorantur “columnae,” et per illas significantur vera inferiora, ex causa quia sustentant superiora; quod illa significentur per “columnas” in Verbo, constare potest a sequentibus his locis: – Apud Jeremiam,
“Ecce dedi te hodie in urbem munitam, et in columnam ferri, et in muros aeris contra universam terram, contra reges Jehudae, contra principes, et contra sacerdotes ejus, et contra populum terrae, ut pugnent contra te et non praevaleant” (i. 18, 19);
haec dicta sunt ad Prophetam, quia per omnes “prophetas” significantur doctrinae Divini Veri, et quia agitur ibi de ecclesia in qua Divina vera falsificata sunt; ideo dicitur, “Dedi te hodie in urbem munitam, in columnam ferri, et in muros aeris contra universam terram:” per “urbem munitam” significatur doctrina veri, per “columnam ferri” verum sustentans illam, per “muros aeris” bonum tutans, et per “terram” ecclesia: dicitur etiam “contra reges Jehudae, contra principes, contra sacerdotes ejus, et contra populum terrae;” ac per “reges Jehudae” ac per “principes” significantur vera falsificata, per “sacerdotes” bona adulterata, et per “populum terrae” falsa in genere; de his dicitur quod pugnatura sint contra ipsa vera sed non praevalitura.

[3] Apud eundem,
“Constitue tibi signa, pone tibi columnas, appone cor tuum ad semitam, viam eas, revertere virgo Israel, revertere ad urbes tuas “(xxxi. 21):
agitur ibi de ecclesiae restitutione; “virgo Israel” significat ecclesiam; “constituere signa et ponere columnas” significat instructionem in talibus quae fundamentalia ecclesiae sunt, quae quia sustentant vocantur “columnae;” “appone cor ad semitam, viam eas,” significat affectionem veri ducentis ad vitam.

[4] Apud Davidem,
“Ego rectitudinibus judicabo, liquescentes terrae, et omnes habitatores ejus; firmabo columnas ejus” (Psalm. lxxv. 3, 4 (B.A. 2, 3)):
“liquescentes terrae” significant illos ab ecclesia qui non in veris sunt sed usque desiderant illa; “firmare columnas” ejus significat suffulcire veris super quibus ecclesia fundatur. Apud Hiobum,
Qui tremefacit terram e loco suo, ita ut columnae ejus contremiscant” (ix. 6):
per “terram”ibi significatur ecclesia, et per “columnas” significantur vera sustentantia illam. Quod
Per “columnas atrii tentorii,” de quibus in Exod cap. xxvii. 10-12, 14-17,
etiam significentur vera ultima sustentantia superiora, videatur in Arcanis Caelestibus, in explicatione illius capitis et illorum versuum. Similia vera significantur
Per columnas Domus silvae Libani a Salomone aedificatae (de quibus 1 Reg. (1)vii. 2, 6).

[5] Similia etiam
Per binas columnas, quas Salomo erexit in porticu Templi, de quibus in Libro Primo Regum, “Formavit duas columnas aeris, duodecim cubiti altitudo columnae cujusvis, et filum duodecim cubitorum circumdabat columnam alteram; duas coronas fecit ad ponendum super capita columnarum, fusile aeris;… septem coronae uni et septem coronae alteri:… erexit columnas in porticu Templi; et erexit columnam dextram et vocavit nomen ejus Jachin, et erexit columnam sinistram et vocavit nomen ejus Boas” (vii. 15-22):
quia “templum” significabat caelum, quod mox ostendetur, ideo omnia Templi significabant talia quae caeli sunt, ita quae Divini Veri ibi, nam, ut supra dictum est, caelum est caelum ex Divino Vero quod procedit a Domino: “porticus” ibi itaque significabat illa quae ultimi caeli sunt; quod quia sustentat caelos duos superiores, ideo ibi positae sunt binae illae columnae.

220. [a] Quid autem “templum” in Verbo significat, etiam dicetur: – “Templum” significat in supremo sensu Divinum Humanum Domini, et in respectivo caelum; et quia caelum, etiam significat ecclesiam, nam ecclesia est caelum Domini in terris; et quia “templum” significat caelum et ecclesiam, etiam significat Divinum Verum procedens a Domino; causa est quia hoc facit caelum et ecclesiam, nam qui recipiunt illud anima et corde, hoc est, fide et amore, illi caelum et ecclesiam constituunt. Quia “templum” illa significat, ideo dicitur “Templum Dei mei;” per “Deum meum,” cum a Domino dicitur, intelligitur caelum ac Divinum Verum ibi, quod etiam est Dominus in caelo. Dominus supra caelos est, ac apparet illis qui in caelo Sunt ut Sol. Ex Domino ut Sole ibi procedit lux et calor: lux ibi in sua essentia est Divinum Verum, ac calor ibi in sua essentia est Divinum Bonum; haec duo faciunt caelum in communi et in parte. Divinum Verum est quod intelligitur per “Deum meum:” inde est quod in Verbo Veteris Testamenti dicatur “Jehovah” et “Deus;” “Jehovah” ubi agitur de Divino Bono, ac “Deus” ubi de Divino Vero: inde quoque est quod angeli dicantur “dii,” et quod “Deus” in lingua Hebraea dicatur Elohim in plurali: inde patet cur dicitur “Templum Dei mei.” (Quod “Jehovah” dicatur ubi agitur de Divino Bono, “Deus” autem ubi de Divino Vero, videatur n. 709, 732, 2586, 2769, 2807, 2822, 3921, 4283, 4402, 7010, 9167. Quod “Jehovah” dicatur ab esse, ita ab essentia, “Deus” autem ab existere, ita ab existentia, n. 300, 3910, 6905. Quod etiam Divinum Esse sit Divinum Bonum, et quod Divinum Existere sit Divinum Verum, n. 3061, 6280, 6880, 6905, 10579. Et in genere quod bonum sit esse et verum existere inde, n. 5002. Quod angeli dicantur “dii” a receptione Divini Veri a Domino, n. 4295, 4402, 7268, 7873, 8301, 8192. Quod Divinum Domini in caelis sit Divinum Verum unitum Divino Bono, in opere De Caelo et Inferno, n. 13, 133, 139, 140. Quod lux in caelis in sua essentia sit Divinum Verum, et calor ibi Divinum Bonum, utrumque a Domino, in eodem opere, n. 126-140, 275.)

[2] Quod “templum” in Verbo significet Divinum Humanum Domini, et in sensu respectivo caelum et ecclesiam, proinde etiam Divinum Verum, constare potest ex sequentibus his locis: – Apud Johannem,
Interrogantibus Judaeis, “Quodnam signum nobis monstras, quod hoc facias? respondit Jesus, et dixit iis, Solvite TEMPLUM hoc, in tribus diebus tamen exsuscitabo illud: et dixerunt Judaei, Quadraginta sex annis aedificatum est Templum; Tunc ergo tribus diebus exsuscitabis illud? Sed Ille loquebatur de TEMPLO CORPORIS sui” (ii. 18-23):
quod “templum” significet Divinum Humanum Domini, hic aperte dicitur; intelligitur enim per “solutionem TEMPLI” et ejus exsuscitationem post tres dies,” Ipsius mors, sepultura et resurrectio.

[3] Apud Malachiam,
Ecce Ego mitto angelum meum, qui parabit viam ante Me, et subito veniet ad Templum suum Dominus, et Angelus foederis, quem quaeritis” (iii. 1);
hic etiam per “Templum” intelligitur Divinum Humanum Domini; agitur enim ibi de adventu Domini, quare per venire ad “Templum suum” significatur ad Humanum suum.

[4] In Apocalypsi,
“Templum non Vidi” in Nova Hierosolyma, “nam Dominus Deus omnipotens Templum illius est et Agnus” (xxi. 22):
agitur ibi de Novo Caelo et de Nova Terra, quando in internis erunt et non in externis; inde dicitur quod “non templum erit,” sed “Dominus Deus omnipotens et Agnus:” “Dominus Deus omnipotens” est Ipsum Divinum Domini, et “Agnus” est Divinum Humanum Ipsius; unde quoque patet quod Divinum Ipsius in caelis intelligatur per “Templum.”

[5] Apud Esaiam,
“Vidi Dominum sedentem super throno alto et elato, et fimbriae ejus implentes templum” (vi. 1);
per “thronum altum et elatum” super quo Dominus sedere visus est, significatur Dominus quoad Divinum Verum in caelis superioribus; per “fimbrias” autem ejus significatur Divinum Ipsius Verum in ecclesia. (Quod “fimbriae,” cum de Domino, significant Divinum Ipsius Verum in ultimis, videatur n. 9917.)
Quod velum Templi Disruptum sit in duas partes a summo ad imum, postquam Dominus passus est (Matth. xxvii. 51; Marc. xv. 34(, 38); Luc. xxiii. (1)45),
significaverit unionem Divini Humani Domini cum Ipso Divino Ipsius, videatur in Arcanis Caelestibus (n.(2)9670).

[6] Per “templum” significatur Divinum Humanum Domini, et simul caelum et ecclesia, in sequentibus locis: – Apud Davidem,
“Incurvabo Me versus templum sanctitatis tuae, et confitebor nomini tuo” (Psalm. cxxxviii. 2):
apud Jonam,
“Dixi, Expulsus sum a coram oculis tuis, sed tamen addam respicere templum sanctitatis tuae… Et Venit ad Te oratio mea ad templum sanctitatis tuae” (ii. 5, 8 (B.A. 4, 7)):
apud Habakuk,
“Jehovah in templo sanctitatis (1)suae” (ii. 20):
apud Matthaeum,
“Vae vobis, duces caeci, qui dicitis, Quicunque juraverit per Templum, nihil est; quicunque vero juraverit per aurum Templi, reus est: stulti et caeci, utrum autem majus est, aurum aut Templum quod sanctificat aurum?” (xxiii. 16, 17:)
apud Johannem,
Jesus dixit vendentibus in Templo, “Tollite exhinc illa, nec facite Domum Patris mei domum mercaturae: unde recordati sunt discipuli quod scriptum est, Zelus Domus tuae consumpsit Me” (ii. 16, 17).

[7] Praeterea, multis in locis alibi in Verbo nominatur “templum.” Ut sciatur quod per illud intelligatur caelum et ecclesia, tum Divinum Verum procedens a Domino, velim illa loca hic adducere, ne haereat mens in eo, quod solum Templum intelligatur, et non aliquid sanctius; nam Templum quod Hierosolymae sanctum fuit ex eo quod repraesentaverit et inde significaverit sanctum. Quod “templum” significaverit caelum, patet ab his locis: – Apud Davidem,
“Invocavi Jehovam, et ad Deum meum clamavi; audivit de Templo suo vocem meam” (Psalm. xviii. 7 (B.A. 6));
apud eundem,
“Bonus dies in atriis tuis prae millibus; elegi ad januam stare in Domo Dei mei, prae habitare in tentoriis impietatis” (Psalm. lxxxiv. 11 (B.A. 10));
apud eundem,
“Justus sicut palma florebit, sicut cedrus in Libano crescet; plantati in Domo Jehovae, in atriis Dei germinabunt” (Psalm. xcii. 13, 14 (B.A. 12, 13));
apud eundem,
“Unum petii a Jehovah ut maneam in Domo Jehovae et ad visitandum mane Templum Ipsius” (Psalm. xxvii. 4);
apud eundem,
“Quietus ero in Domo Jehovae in longitudinem dierum” (Psalm. xxiii 6):
apud Johannem,
Jesus dixit, “In Domo Patris mei mansiones multae sunt” (xiv.(2)2).
Quod in illis locis per “Domum Jehovae” et “Domum Patris” intelligatur caelum, patet.

[8] Quod etiam ecclesia, in his: – Apud Esaiam,
“Domus sanctitatis nostra, et decus nostrum, ubi laudaverunt Te patres nostri, facta est in incendium” (lxiv. 10 (B.A. 11));
apud Jeremiam,
“Deserui Domum meam, dereliqui hereditatem meam” (xii. 7);
apud Haggaeum,
“Commovebo omnes gentes, ut veniant electio omnium gentium, et impleam Domum hanc gloria;… Mihi argentum et Mihi aurum;… major erit gloria Domus hujus posterioris quam prioris” (ii. 7-9);
apud Esaiam,
“Dicet Hierosolymae, Aedificare; et Templo, Fundare” (xliv. 28);
agitur ibi de adventu Domini, et de nova ecclesia tunc. Apud Sachariam,
“Fundata est Domus Jehovae Templum ut aedificetur” (viii. 9);
similiter. Apud Danielem,
Belschazar adduci jussit “vasa auri et argenti quae eduxerat Nebuchadnezar pater ejus, quae e Templo Hierosolymae, ut biberent ex illis ac biberunt vinum et laudaverunt deos auri et argenti, aeris, ferri, ligni et lapidis;” et tunc scriptum est in pariete (v. 2-4, seq.);
per “vasa auri et argenti quae ex Templo Hierosolymae,” significantur bona et vera ecclesiae; per quod “biberint ex illis vinum, et laudaverint deos auri, argenti, aeris, ferri, ligni et lapidis,” significatur profanatio illorum; ideo scriptum est in pariete, et (1)rex mutatus ab homine in feram.

[9] Apud Matthaeum,
“Accesserunt discipuli ad ostendendum Jesu structuram Templi; Jesus dixit illis, videtis omnia haec? non relinquetur hic lapis super lapide, qui non dissolvetur” (xxiv. 1, 2; Marc. xiii. 1-5; Luc. xxi. 5-7);
quod “non e Templo relinquetur lapis super lapide qui non dissolvetur,” significat destructionem et vastationem ecclesiae totalem; “lapis” etiam significat verum ecclesiae; et quia id significabatur, ideo in illis capitibus apud Evangelistas agitur de successiva vastatione ecclesiae. In Apocalypsi,
“Adstitit angelus dicens, Surge et metire templum Dei et altare, et eos qui adorant in eo” (xi. 1);
etiam ibi per “templum” significatur ecclesia, et per “metiri” significatur explorare quale ejus. Simile significatur
Per Novum Templum, et ejus mensuras (apud Ezechielem a cap. xl. ad xviii.).

[10] Quod per “templum” significetur Divinum Verum quod a Domino, constat ex his locis: – Apud Ezechielem,
“Sustulit se gloria Jehovae desuper cherubo super limen Domus, et impleta est Domus nube; atrium vero plenum erat splendore gloriae Jehovae” (x. 4);
per “Domum” ibi intelligitur caelum et ecclesia; ac per “nubem” et per “gloriam” Divinum Verum. (Quod “nubes” sit Divinum Verum videatur supra, n. 36; et quod similiter “gloria,” n. (1)33.)

[11] Apud Micham,
“Ibunt gentes multae et dicent, Ite et ascendamus ad montem Jehovae, et ad Domum Dei” nostri; “ut doceat nos de viis suis, et eamus in semitis Ipsius: nam a Zione exibit doctrina, et Verbum Jehovae) ex Hierosolyma” (iv. 2);
“mons Jehovae” et “Domus Dei” significat ecclesiam;
similiter “Zion” et “Hierosolyma:” “doceri de viis suis et ire in semitis Ipsius,” est instrui in Divinis Veris; quare etiam dicitur, “Ex Zione exibit doctrina, et ex Hierosolyma Verbum.”

[12] Apud Esaiam,
“Vox (2)tumultus ab urbe, Vox Jehovae e templo” (lxvi. 6);
per “urbem” intelligitur doctrina veri; per “templum ecclesia; et per “vocem Jehovae” e templo, Divinum Verum. In Apocalypsi,
“Prodiit vox magna e templo caeli a throno, dicens… (xvi. 17);
“vox” ibi similiter pro Divino Vero: alibi,
“Apertum est templum Dei in caelo, et visa est arca foederis Ipsius in templo, et facta sunt fulgura, voces, tonitrua” (xi. 19);
“fulgura,” “voces,” “tonitrua,” in Verbo significant Divina vera ex caelo (videatur n. 7573, 8914): alibi,
“Apertum est templum tabernaculi testimonii in caelo, et prodierunt e templo septem angeli, habentes septem plagas:… et impletum est templum fumo ex gloria Dei et Virtute Ipsius” (xv. 5, 6, 8);
septem angeli dicuntur prodiisse e templo quod in caelo, quia per “angelos” significantur Divina vera (videatur supra, n. 130, 200): quid per “fumum ex gloria Dei” significatur, In explicatione illorum in sequentibus videbitur. Praeterea sciendum est quod per Templum a Salomone exstructum, et quoque per Domum silvae Libani, et per singula illorum (de quibus 1 Reg., vi. et vii.), significata sint spiritualia et caelestia quae ecclesiae et caeli sunt.

221. “Et foras non egredietur amplius.” – Quod significet quod in aeternum in illo, constat ex significatione “foras non (1)egredi amplius,” cum dicitur de caelo ac de Divino Vero ibi (quae significantur per “templum Dei”), quod sit quod in aeternum in illis permansuri sint.

222. “Et scribam super illum nomen Dei mei.” – Quod significet quale eorum secundum Divinum Verum implantatum vitae, constat ex significatione “scribere” super aliquem, cum a Domino, quod sit implantare vitae (de qua sequitur); ex significatione “nominis,” quod sit quale status (de qua supra, n. 148); et ex significatione “Dei,” quod Sit Divinum Verum procedens a Domino in caelo, ita Dominus ibi (de qua etiam supra, n. 220(a)); nam Dominus est supra caelos, apparet enim illis qui in caelo sunt ut Sol (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 116-125) Divinum inde procedens quod vocatur Divinum Verum, et quod facit caelum in communi et in parte, est quod in Verbo intelligitur per “Deum;” inde est quod angeli dicantur “dii,” et quod Deus in lingua Hebraea dicatur Elohim in plurali. Ex his patet cur Dominus hic dicit “Nomen Dei mei;” ac supra, “Faciam illum columnam in templo Dei mei” (n. 219); ac infra, “Scribam super illum nomen civitatis Dei mei, Novae Hierosolymae quae descendit e caelo a Deo meo” (n. 223).

[2] Quod “scribere” super aliquem sit implantare vitae, est quia scribere est ex memoria, cogitatione et mente emittere in chartam id quod permansurum est; quare in spirituali sensu significat id quod permansurum est in vita hominis, illi inscriptum et implantatum. Sic vertitur sensus naturalis vocis illius in sensum spiritualem; nam naturale est scribere super charta et in libro, sed spirituale est inscribere vitae, quod fit cum implantatur fidei et amori, nam amor et fides faciunt vitam spiritualem hominis. Quia “scribere” significat implantare vitae, ideo etiam dicitur de Jehovah seu Domino quod “scribat” et “scripserit in libro;” per quod intelligitur id quod a Domino inscriptum est spiritui hominis, hoc est, ejus cordi et animae, seu quod idem, ejus amori et fidei: – Ut apud Davidem,
“Non latuit Te os meum, cum factus sum in occulto;… super libro tuo omnes scripti sunt dies, quibus formati, et non unus ex illis deest” (Psalm. cxxxix. 15, 16):
apud eundem,
“Deleantur e libro vitarum, et cum justis non scribantur” (Psalm. lxix. 29(B.A. 28)):
apud Danielem,
“Eripietur populus omnis qui invenitur scriptus in libro” (xii. 1):
apud Mosen,
“Dele me quaeso e libro quem scripsisti: et dixit Jehovah, Illum qui peccavit Mihi, delebo e libro meo” (Exod. xxxii. 32, 33):
in Apocalypsi,
“Liber scriptus intus et a tergo, obsignatus septem sigillis,” quem nemo potuit aperire quam solus Agnus (v. 1, seq.):
alibi,
Adorabunt bestiam “omnes quorum non scripta sunt nomina in libro vitae Agni” (xiii. 8; cap. xvii. 8):
alibi,
“Vidi… quod libri aperti sint; et liber alius apertus qui est vitae, et judicati sunt mortui juxta ea quae scripta sunt in (1)libris secundum opera eorum;… et si quis non inventus est in libro vitae scriptus, ejectus est in stagnum ignis” (Apoc. xx. 12, 13, (2)15):
et alibi,
Non ingredietur in Novam Hierosolymam, “nisi qui scriptus in libro vitae Agni” (xxi. 26 (B.A. 27)):
in his locis non intelligitur quod scripti sint in libro, sed quod omnia fidei et amoris inscripta sint spiritui hominis (ut constare potest ex illis quae in opera De Caelo et Inferno, n. 461-469, ostensa sunt).

[3] Quod “scribere” in Verbo significet illa quae inscribuntur et implantantur vitae, patet etiam ab aliis locis ubi “scribere” dicitur: – Ut apud Jeremiam,
“Dabo legem meam in medio eorum, et super cor eorum scribam eam” (xxxi. 33);
“dare legem in medio illorum,” est Divina Vera in illis; “in medio” significat intus apud hominem (videatur n. 1074, 2940, 2973); et “illam super cor scribere” est indere amori, “cor” enim significat amorem (n. 7542, 9050, 10336). Apud Ezechielem,
Propheta vidit volumen libri scriptum ante et post, et quod “scriptum super eo erant lamentationes, gemitus et planctus” (ii. (3)9, 10; cap. iii. 1-3);
per “volumen libri scriptum ante et post” significatur status ecclesiae tunc, ita qualis erat vita eorum qui ab ecclesia; quare simile per “volumen libri” hic significatur quod per “librum vitae” supra; et quia vita illorum absque bonis amoris et veris fidei fuit, dicitur quod “scriptum super eo essent lamentationes, gemitus et planctus.” Quod Lex
Inscripta fuerit tabulis lapideis, et scripta digito Dei (Exod xxxi. 18: Deut. iv. 13; cap. ix. 10),
significabat quod vitae imprimenda (n. 9416); per “Legem” enim in stricto sensu intelliguntur decem praecepta Decalogi, at in lato sensu totum Verbum (n. 6752, (1)7463); et per “lapidem” significatur Verum, ibi Divinum Verum (n. 643, 1198, 3720, 6426, 8609, 10376). Simile significatur per
Quod super duodecim lapidibus desumptis ex Jordane scriberentur verba Legis (Deutr. xxvii. 2-4, 8; Jos. iv. 3, seq.).

[4] Apud Ezechielem,
“Fili hominis, sume tibi lignum unum, et scribe super illud, Jehudae et filiis Israelis et sociis; et sume lignum alterum, et scribe super illud, Josepho, lignum Ephraimi, et omnis domus Israelis et sociorum ejus: postea conjunge illa unum cum altero tibi in lignum unum, ut sint unum ambo in manu (2)mea” (xxxvii. 16, 17):
quid haec significant nemo scire potest, nisi qui scit quid repraesentatum est per Jehudam, et quid per Josephum; per Jehudam repraesentatum est regnum caeleste Domini, et per Josephum regnum spirituale Ipsius; et per “scribere illos super bina ligna,” significatur status amoris et inde vitae utriusque; conjunctio eorum in unum caelum significatur per quod “conjungeret unum cum altero in unum lignum, ut sint unum ambo in manu “mea.” Simile per illa significatur quod per Domini verba,
“Alias etiam oves habeo, quae non sunt ex hoc ovili; illas quoque Oportet Me adducere,… et fiet unus grex et unus Pastor” (Joh. x. 16).
Quod scriptum fuerit “super lignum,” erat quia “lignum significat bonum, et bonum est quod conjungit. (Sed haec melius patebunt ex illis quae in Arcanis Caelestibus ostensa sunt: nempe, Quod regnum spirituale ante adventum Domini non fuerit sicut post adventum Ipsius, n. 6372, 8054: quod illi praecipue salvati sint per adventum Domini in mundum, et quod tunc conjuncti illis qui a caelesti regno Domini fuerunt, in unum caelum, n. 2661, 2716, 2833, 5834, 3969, 6854, 6914, 7035, 7091, 7828, 7932, 8018, 8159, 8321, 9684. Quod duo Regna sint, caeleste et spirituale; et quod tres Caeli sint, et quod illi conjuncti in unum caelum, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 20-28, et 29-40. Quod per “Jehudam” in sensu repraesentativo significetur regnum caeleste Domini, n. 3654, 3881, 5583, 5603, 5782, 6363; quod per “Josephum” regnum spirituale Domini, n. 3969, 3971, 4669, 6417; quod per “Ephraim” intellectuale ecclesiae spiritualis, n. 3969, 5354, 6222, 6234, 6238, 6267, 6296. Quod per “lignum” significetur bonum amoris, n. 643, 3720, 8354.)

[5] Apud Esaiam,
“Hic dicet, Jehovae Ego; et Ille vocabit Se nomine Jacobi; et Ille scribet manu sua Jehovae: et nomine Israelis cognominabit Se” (xliv. 5):
haec dicuntur de Domino ac de Divino Humano Ipsius; per “Jacobum” et per “Israelem,” ubi de Domino, significatur Humanum Ipsius; quod etiam id sit Jehovah intelligitur per quod “dicet, Jehovae Ego,” et quod “scribet manu sua Jehovae.” (Quod in supremo sensu “Israel” et “Jacob” sit Dominus, videatur n. 4286, 4570, 6424.)

[6] Apud Jeremiam,
“Spes Israelis Jehovah, omnes relinquentes Me pudefient, et (recedentes?) a Me in terra scribentur, quia deseruerunt fontem aquarum vivarum Jehovam; sana me, Jehovah, ut saner” (xvii. 13, 14);
“in terra scribi” est condemnari propter statum vitae, quoniam per “terram” significatur damnatum (videatur n. 2327, 7418, 8306).

[7] Inde patet quid significatur per quod Dominus digito scripserit in terra, apud Johannem:
Adducebant Scribae et Pharisaei ad Jesum in templo mulierem in adulterio deprehensam; dixerunt, “Haec mulier deprehensa est in ipso facto:” quaesiverunt num secundum legem Mosis lapidaretur. “Jesus incurvans Se deorsum digito scribebat in terra et surgens dixit, Qui vestrum immunis est a peccato primum in eam jaciat lapidem: et rursus incurvans Se scribebat in terra.” His auditis unus post alium exivit, et derelictus est solus Jesus et mulier, cui dixit,” Ubi sunt tui accusatores? nemo te condemnavit?… et dixit, Vade et ne deinceps pecca” (viii. 2-11);
per quod Dominus “scripserit in terra,” simile significatur quod supra apud Jeremiam, “Recedentes a Me in terra scribentur,” nempe quod aeque damnati essent propter adulteria; quare dixit “Qui vestrum immunis est a peccato primum in eam jaciat lapidem.” Quod Dominus his “scripserit in terra” in templo, significabat damnationem eorum, ob adulteria in spirituali sensu: nam Scribae et Pharisaei erant qui adulterarunt bona et falsificaverunt vera Verbi, ita ecclesiae; et “adulteria” in spirituali sensu sunt adulterationes boni et falsificationes veri (videatur supra, n. 141, 161); quare etiam gens illa a Domino vocatur
“Gens adultera et peccatrix” (Marc. viii. 38).

223. “Et nomen civitatis Dei mei, Novae Hierosolymae quae descendit e caelo a Deo meo.” – Quod significet doctrinam novae ecclesiae quae est in caelis, constat ex significatione “civitatis Dei mei,” quod sit doctrina Divini Veri (de qua sequitur); ex significatione “Novae Hierosolymae,” quod sit ecclesia quoad doctrinam (de qua in opusculo De Nova Hierosolyma, n. 6); et ex significatione “quae descendit e caelo a Deo meo,” quod sit quae ex caelo a Divino Vero ibi: quod per “Deum” in Verbo intelligatur Divinum Verum, videatur supra (n. 220(a), 222(a)); et quia Divinum Verum quod in caelo est, et quod inde descendit, est a Solo Domino, ideo vocat Dominus illud Deum suum. Quod per “civitatem Dei mei” significetur doctrina Divini Veri, apparet primo intuitu remotum, quia mens aegre potest cogitare doctrinam cum nominatur “civitas,” sicut etiam cogitare ecclesiam cum nominatur “terra;” at usque non aliud per “civitates” aut “urbes” in Verbo in sensu ejus spirituali intelligitur: causa est quia idea civitatis seu urbis est mere naturalis, at idea doctrinae in civitate est spiritualis. Angeli, quia spirituales sunt, non possunt habere ideam civitatis aliam quam gentis quoad doctrinam inibi, sicut nec aliam terrae quam gentis quoad ecclesiam seu quoad religiosum ibi; causa etiam est, quod societates in quas caeli distincti sunt ut plurimum sint civitates, et omnes inter se differunt quoad receptionem Divini Veri in bono; inde etiam est quod angeli ideam doctrinae veri habeant cum nominatur “civitas.” (Quod caeli distincti sint in societates secundum differentias boni amoris et fidei, videatur in opera De Caelo et Inferno, n. 41-50; et quod habitacula eorum disposita sint in formas civitatum, n. 184 ibi.)

[2] Quod per “civitates” seu “urbes” in Verbo significentur doctrinae, constare potest a pluribus locis ibi, quorum solum sequentia velim in medium afferre: – Apud Jeremiam,
“Ecce dedi te in urbem munitam… contra universam terram” (i. 18);
haec dicta sunt ad Prophetam, quia per “prophetam” in Verbo significatur docens Verum, et in sensu abstracto doctrina veri; quia haec significatur per “prophetam,” ideo dicitur ad hunc, “Dedi te in urbem munitam,” per quam ideo significatur doctrina veri tutans contra falsa. (Quod per “prophetam” in Verbo significetur docens verum, et in sensu abstracto doctrina veri, videatur n. 2534, 7269.) Apud eundem,
“Descendit… corona decoris vestri; urbes meridiei clausae sunt” (xii. 18, 19);
agitur ibi de falsificatione veri, et per quod “descendat corona decoris” intelligitur quod intelligentia; et per quod “clausae sint urbes meridiei,” intelligitur quod omnia vera doctrinae quae alioqui essent in luce. (Quod “corona” sit intelligentia et sapientia, videatur supra, n. 126, 218; et quod meridies sit status lucis, in opere De Caelo et Inferno, n. 148, 149, 151.)

[3] Apud Esaiam,
“Fecisti… consilia a longinquo, veritatem, fidelitatem; et posuisti de urbe in acervum, urbem munitam in ruinam, palatium alienorum de urbe, ut in perpetuum non aedificetur: propterea honorabunt Te populus validus, urbs gentium fortium timebunt Te” (xxv. 1-3);
agitur ibi de vastatione ecclesiae prioris et de instauratione novae; vastatio ecclesiae quoad doctrinam intelligitur per “Posuisti de urbe in acervum, urbem munitam in ruinam, palatium alienorum de urbe;” et instauratio novae ecclesiae quoad doctrinam intelligitur per “Honorabunt Te populus validus, et urbs gentium fortium timebunt Te.” Apud eundem,
“In die illo cantabitur canticum in terra Jehudae, Urbs Valida nobis, salutem ponet muros et antemurale; aperite portas ut ingrediatur gens justa custodiens fidelitates” (xxvi. 1, 2);
“urbs valida” hic significat doctrinam genuini veri, quam falsa non possunt destruere; “muri et antemurale” significant vera tutantia, “portae” significant admissionem (ut supra, n. 208); “gens justa custodiens fidelitates” sunt illi qui in bono et inde in veris.

[4] Apud eundem,
“Quomodo cecidisti de caelo, Lucifer…; excisus es in terram,… qui posuit orbem in desertum, urbes ejus destruxit:…. parate filiis ejus mactationem ut non resurgant, et possideant terram, ac impleantur facies terrae urbibus” (xiv. 12, 17, 21);
per “Luciferum” ibi intelligitur Babel, ubi omne verum doctrinae ecclesiae vel falsificatum vel annihilatum est; quod “posuerit orbem in desertum et urbes ejus destruxerit,” significat quod ecclesiam et doctrinalia ejus; “parate filiis ejus mactationem ut non resurgant,” significat quod falsa ejus destruenda sint; “et possideant terram, et impleantur facies terrae urbibus,” significat ut ecclesia sit et doctrina ibi. In Apocalypsi,
“(1)Facta est urbs magna in tres partes, et urbes gentium corruerunt” (xvi. 18, 19);
etiam ibi de Babele; ejus falsorum doctrina est quae intelligitur per “urbem (2)factam in tres partes,” et inde doctrina malorum per “urbes gentium” quae “corruerunt.”

[5] Apud Davidem,
“Redempti Jehovae… errarunt in deserto, in solitudine (1)viae, urbem habitationis non invenerunt; famelici et sitibundi,… duxit eos in viam rectam, ut irent ad urbem habitationis” (Psalm. cvii. 2, 4, 5, 7);
“errare in deserto et in solitudine (1)viae,” est in penuria cognitionum veri et boni; “non invenire urbem habitationis,” est non doctrinam veri secundum quam vivant; “famelici et sitibundi” sunt qui in desiderio sciendi bonum et verum; “ducere eos in viam rectam, ut irent ad urbem habitationis,” est in genuinum verum et in doctrinam vitae. Apud Esaiam,
“Dixi, Quousque Domine? Qui dixit, Usque dum devastabuntur urbes ut sint sine habitatore, et domus ut non sit in iis homo, et terra redigatur in solitudinem” (vi. 11);
agitur ibi de vastatione totali ecclesiae; “urbes” sunt vera doctrinae, “domus” sunt bona ejus, “terra” est ecclesia.

[6] Apud eundem,
“Evacuabitur terra,… confundetur terra,… profanabitur terra sub habitatoribus suis;… frangetur urbs inanis, claudetur omnis domus… clamor super vino in plateis;… reliquum in urbe vastitas, et usque ad devastationem contundetur porta” (xxiv. 3, 4, (5,) 10-12);
agitur etiam hic de devastatione ecclesiae; “terra” quae evacuabitur, confundetur et profanabitur, est ecclesia; “urbs” est verum doctrinae; “domus” est bonum ejus; “vinum” super quo “clamor in plateis,” est verum falsificatum doctrinae super quo contestatio et indignatio.

[7] Apud Zephaniam,
“Exscindam gentes,… desolabo plateas earum, et devastabuntur urbes earum” (iii. 6);
“gentes” sunt qui in malis; “desolare plateas” est vera; “devastare urbes” est doctrinas. Apud Jeremiam,
“Ascendit leo ex Vepreto… ad redigendum terram tuam in Vastitatem, urbes tuae destruentur;… vidi Carmelum desertum, et omnes urbes ejus desolatas… propter hoc lugebit terra,… prae voce equitis et sagittariorum fugiens tota urbs;… tota urbs deserta, neque habitans in ea vir” (iv. 7, 26-29);
“leo ex vepreto,” est falsum ex malo; “terra” est ecclesia; “urbes” sunt vera doctrinae; “Carmelus” est ecclesia spiritualis; “vox equitis et sagittariorum” propter quam fugiet urbs, est ratiocinatio et pugna ex falsis.

[8] Apud eundem,
“Veniet vastator super omnem urbem, ut urbs non evadat, et pereat vallis et perdatur planities” (xlviii. 8);
per haec etiam describitur vastatio totalis ecclesiae, usque dum nihil veri doctrinae supersit. Apud eundem,
“Ecce aquae ascendentes ex septentrione, quae fient in flumen inundans, et inundabunt terram…, urbem et habitantes in ea” (xlvii. 2);
per “flumen inundans” etiam significatur vastatio. Apud eundem,
“Si sanctificetis diem Sabbati,… intrabunt per portas urbis hujus reges et principes,… equitantes in curru et super equis,… et habitabitur urbs haec in saeculum” (xvii. 24, 25);
per “sanctificationem Sabbati” in sensu spirituali significatur agnitio sancta Divini Humani Domini et Ipsius conjunctionis cum caelo et ecclesia; per “reges et principes” qui intrabunt per portas urbis significantur vera ecclesiae; quod “equitabunt in curru et super equis,” significat quod in veris doctrinae ac in intelligentia erunt; “urbs,” quae hic est Hierosolyma, est ecclesia quoad doctrinam: talis est sensus horum verborum spiritualis, ita talis in caelo.

[9] Apud Sachariam,
“Sic dixit Jehovah, Revertar Zionem, et habitabo in medio Hierosolymae; unde vocabitur Hierosolyma urbs veritatis;… et implebuntur plateae urbis pueris et puellis ludentibus in plateis” (viii. 3-5);
hic per “Zionem” non intelligitur Zion, nec per “Hierosolymam” Hierosolyma, sed per “Zionem” ecclesia caelestis, et per “Hierosolymam” ecclesia illa quoad doctrinam veri; inde est quod dicatur “urbs veritatis;” per “plateas urbis significantur vera doctrinae; per “pueros et puellas ludentes in plateis,” significantur affectiones veri et boni. (Quod per “Zionem” significetur ecclesia caelestis, videatur n. 2362, 9055; quod per Hierosolymam” ecclesia quoad doctrinam, n. 402, 3654, 9166, et in opusculo De Nova Hierosolyma, n. 6; quod per “plateas” significentur vera doctrinae, n. 2336; quod per “pueros et puellas” significantur affectiones veri et boni in quibus innocentia, n. 3067, 3110, 3179, 5236, 6742; quod “ludere” sit quod est festivitatis interioris quae est affectionis veri et boni, n. 10416.)

[10] Quia “Zion” significat ecclesiam caelestem, et “Hierosolyma” ecclesiam quoad doctrinam veri, ideo Zion vocatur “urbs Jehovae,” et Hierosolyma “urbs sancta,” “urbs Dei,” et “urbs magni Regis:” – Ut apud Esaiam,
“Vocabunt te, urbs Jehovae, Zion Sancti Israelis” ((lx. 14));
apud Ezechielem,
Propheta vidit super monte alto structuram urbis a meridie, et angelus mensus est murum, portas, thalamos, porticum portae; et nomen urbis Jehovah ibi (xl. 1, seq.; cap. xlviii. 35):
apud Esaiam,
“Ecce Jehovah audiri fecit usque ad extremitatem terrae; dicite filiae Zionis, Ecce salus tua venit;… tu vocaberis quaesita urbs” (lxii. 11, 12):
apud Davidem,
“Quemadmodum audivimus, ita vidimus in urbe Jehovae Zebaoth, in urbe Dei nostri, Deus stabiliat eam in aeternum” (Psalm. xlviii. 9 (B.A. 8)).
(Quid ecclesia caelestis, et ecclesia spiritualis, videatur in opera De, Caelo et Inferno, n. 20-28.) Quod binae illae urbes dicantur “urbes sanctae,” apud Esaiam,
“Urbes sanctae tuae factae sunt in desertum; Zion facta est desertum, Hierosolyma Vastitas” (lxiv. (B.A. 10)).
Quod Hierosolyma in Specie dicatur “urbs sancta,” in Apocalypsi,
Gentes “civitatem sanctam conculcabunt” (xi. (1)2);
alibi,
“Ego vidi sanctam civitatem… descendentem a Deo e caelo” (xxi. 2);
apud Matthaeum,
“Diabolus assumpsit Jesum in sanctam urbem” (iv. 5);
et apud eundem,
“Egressi e monumentis… ingressi sunt in sanctam urbem” (xxvii. 53).

[11] Hierosolyma “sancta urbs” dicta est, quia significabat ecclesiam quoad doctrinam veri, ac Divinum Verum procedens a Domino est quod vocatur “sanctum” (videatur n. 6788, 8302, (2)9229, 9820, 10361); quod illa urbs absque illa repraesentatione et inde significatione nullatenus sancta fuerit, sed potius profana, constare potest ex eo, quod Dominum rejecerint et ibi crucifixerint; quare etiam vocatur “Sodoma et Aegyptus” (Apoc. xi. 8). Sed quia significabat ecclesiam quoad doctrinam veri, dicta fuit non modo “civitas sancta,” sed etiam “civitas Dei,” et “civitas magni Regis:” – Apud Davidem,
“Fluvius cujus rivi laetificarunt urbem Dei, sanctum habitationis Altissimi; Deus in medio ejus” (Psalm. xlvi. 5, 6 (B.A. 4, 5));
apud eundem,
“Magnus Jehovah… in urbe Dei nostri;… pulcher tractu,… urbe magni Regis” (Psalm. xlviii. (1)2, 3 (B.A. 1, 2));
et apud Matthaeum,
“Non jurabis per terram, quia scabellum est pedum Dei; neque per Hierosolymam, quia urbs est magni Regis” (v. 35).
Quod Hierosolyma dicta sit “urbs Dei,” erat quia per “Deum” in Verbo Veteris Testamenti intelligitur Divinum Verum procedens a Domino (videatur supra, n. 220(a), 222 (a)); quod Hierosolyma dicta sit “urbs magni Regis,” erat quia per “Regem,” cum de Domino, similiter significatur Divinum Verum ab Ipso procedens (videatur etiam supra, n. 31): inde nunc est quod Hierosolyma dicatur
“urbs veritatis” (Sachar. viii. 3).

[12] Apud Esaiam,
“Sic dixit Jehovah, Redemptor tuus et Formator ab utero,… Irrita reddo signa mendacium rejiciens sapientes retro, et scientiam eorum stultam faciens dicens Hierosolymae habitaberis, et urbibus Jehudae aedificabimini, et vastitates ejus erigam” (xliv. 24-2|6|):
agitur ibi de rejectione ecclesiae cujus doctrina est ex propria intelligentia, et de instauratione novae cujus doctrina est a Domino; doctrina ex propria intelligentia intelligitur per “Irrita reddo signa mendacium, rejiciens sapientes retro, et scientiam eorum stultam faciens;” et doctrina quae ex Domino, per “dicens Hierosolymae habitaberis, et urbibus Jehudae aedificabimini.”

[13] Apud Jeremiam,
“Nonne Vides quid illi faciunt in urbibus Jehudae, et in plateis Hierosolymae?… Cessare faciam ex urbibus Jehudae et ex plateis Hierosolymae vocem gaudii et vocem laetitiae, vocem sponsi et vocem sponsae, quia in vastitatem evadet terra” (vii. 17, 34);
“urbes Jehudae et plateae Hierosolymae” etiam hic significant vera doctrinae; “vox gaudii et vox laetitiae” est jucundum ex affectione boni et veri; “vox sponsi et vox sponsae” sunt ipsae illae affectiones, quae quod desiturae intelligitur per quod “in vastitatem evadet terra;” “terra” est ecclesia.

[14] Apud Esaiam,
Commiscebo Aegyptum cum Aegypto, ut pugnent vir contra fratrem suum, et vir contra socium suum, urbs contra urbem, regnum contra regnum…. In die illo erunt quinque urbes in terra Aegypti, loquentes labio canaanis, et jurantes Jehovae Zebaoth;…. in die illo erit altare Jehovae in medio Aegypti” (xix. 2, 18, 19);
per “Aegyptum” intelligitur naturalis homo et ejus scientificum; per quod “pugnent vir contra fratrem et socius contra socium,” intelligitur quod contra bonum et verum; “urbs contra urbem, et regnum contra regnum,” significat quod doctrina contra doctrinam et ecclesia contra ecclesiam; “in die illo” significat adventum Domini et tunc statum eorum qui naturales sunt et in veris scientificis; “quinque urbes in terra Aegypti loquentes labio Canaanis,” significant vera doctrinae in copia quae genuina ecclesiae (“quinque” sunt plura aut in copia, “urbes” sunt vera doctrinae, “labium Canaanis” significat genuina vera ecclesiae); “altare Jehovae” ibi significat cultum ex bono amoris.

[15] Apud eundem,
“Devastatae sunt semitae, cessavit transiens viam,… fastidivit urbes, non reputat hominem, luget, languescit terra, Libanus emarcuit” (xxxiii. 8,9);
“semitae” quae devastatae, et “via” quae non transitur, sunt vera ducentia ad caelum, quae sunt vera ecclesiae; “fastidire urbes” est vera doctrinae; “non reputare hominem” est verum et bonum; “terra” quae luget et languescit est ecclesia quoad bonum; “Libanus” qui emarcuit est ecclesia quoad verum.

[16] Apud eundem,
“Canta sterilis, non pepererat…, quia multi sunt filii desolatae prae filiis maritatae;… amplifica locum tentorii tui… semen tuum gentes hereditabit, et urbes desolatas habitari facient” (liv. (1, 2,) 3);
“sterilis” quae non pepererat significat gentes apud quas nondum vera ex Verbo; “filii desolatae” sunt vera quae accepturi; “filii maritatae” sunt vera apud illos qui in ecclesia; “amplificare locum tentorii” est quod illis cultus ex bono; “semen” est verum inde; “gentes” quas hereditabit sunt bona; “urbes” quae habitabuntur sunt doctrinae inde.

[17] Apud Jeremiam,
“Adducam super eos omne bonum,… agros argento ement, idque scribendo in libello,… in urbibus Jehudae et in urbibus montis, et in urbibus planitiei, et in urbibus meridiei” (xxxii. 42, 44; cap. xxxiii. (1)13):
haec dicuntur de illis in ecclesia qui in bono et inde veris sunt; “agros argento emere” est comparare sibi bonum ecclesiae per vera; “scribere in libello” est implantare vitae; “urbes Jehudae et urbes montis” sunt vera doctrinae quae illis qui e regno caelesti Domini sunt; “urbes planitiei et urbes meridiei” sunt vera doctrinae quae illis qui in regno spirituali Domini sunt.

[18] Apud Matthaeum,
“Vos estis lux mundi; non potest urbs quae in monte exposita est occulta esse; nec accendunt lucernam et ponunt illam subter modium” (v. 14, 15):
haec dicta sunt ad discipulos, per quos omnia vera et bona in complexu significantur; quapropter dicitur “Vos estis lux mundi,” per “lucem” enim significatur Divinum Verum et inde intelligentia; quia illa significata sunt per “Vos estis lux mundi,” ideo dicitur, “non potest urbs in monte posita occulta esse, nec accendi lucerna et poni subter modium;” per “urbem” enim “in monte positam” significatur verum doctrinae ex bono amoris, et per “lucernam” in genere verum ex bono et inde intelligentia.

[19] Apud eundem,
“Omne regnum divisum contra se desolatur, et omnis urbs et domus divisa contra se non consistit” (xii. 25);
per “regnum in spirituali sensu significatur ecclesia, per “urbem” et “domum” ejus doctrinae verum et bonum, quae non consistunt sed dilabuntur si non unanimiter concordant.

[20] Apud eundem,
Jesus mittit duodecim discipulos iis dicens, “In viam gentium non abitote, et in urbem Samaritanorum non ingredimini; abitote potius ad oves deperditas domus Israelis” (x. 5, 6);
“via gentium” in quam non abirent, significat falsum ex malo; “urbs Samaritanorum” quam non ingrederentur, significat falsam doctrinam eorum qui rejiciunt Dominum; “oves deperditas domus Israelis” significant illos qui in bono charitatis sunt et inde fide (“Israel” sunt omnes illi ubicunque sunt). Quod “urbs Samaritanorum” significet falsam doctrinam eorum qui rejiciunt Dominum, est quia Samaritani non admiserunt Ipsum (videatur Luc. ix. 52-56).

[21] Apud eundem,
Jesus dixit, “Quando persequuntur vos in urbe una, (1)fugite in aliam” (x. 23);
per “urbem” hic quoque intelligitur doctrina falsi ex malo; quod ubi illa, et non admitteretur doctrina veri, intelligitur per quod “si persequerentur in urbe una fugerent in aliam.”

[22] Apud Lucam,
“Paterfamilias indignatus dixit servo, Abi ocius in plateas et vicos urbis, ac pauperes, mancos, claudos et caecos introduc huc” (xiv. 21);
quod “abirent in plateas et vicos urbis” significat quod inquirerent ubi sunt qui recipiunt vera doctrinae; “plateae” enim et “vici” sunt vera doctrinae (ut supra), et “urbs” est doctrina; “pauperes,” “manci,” “claudi” et “caeci” significant illos qui non in veris et bonis sunt, sed usque desiderant illa. (Quinam in specie significantur per “pauperes,” quinam per “mancos,” “claudos,” et “caecos,” videatur ex Arcanis Caelestibus in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 107.)

[23] Apud eundem,
Homo nobilis abiens ut acciperet sibi regnum,… dedit servis suis decem minas ad negotiandum; cum rediit vocari jussit servos. “Accessit primus dicens,… Mina tua lucrata est decem minas: cui dixit, Bone serve, quia super minimo fidelis fuisti, habebis potestatem super decem urbes. Mox venit secundus dicens, Domine, mina tua fecit quinque minas: cui dixit, Tu quoque esto super quinque urbes” (xix. 12-19, seq.);
per haec in sensu spirituali plura significantur quam ut paucis exponi possit; solum quod per “urbes” ibi non intelligantur urbes, sed doctrinalia veri et boni, et per “habere potestatem super illas” intelligitur intelligentia et sapientia, per “decem” multa, et per “quinque” aliqua. (Quod “decem” in Verbo significent multum, videatur n. 1988, 3107, 4638, 9757; et quod “quinque” aliquid, n. 4638, 9604.) Ex his nunc constare potest quod per “nomen civitatis Dei mei, Novae Hierosolymae quae descendit e caelo a Deo meo,” significetur doctrina Novae Ecclesiae, quae est in caelis. (Quae doctrina etiam data est in peculiari opusculo quae inscribitur De Nova Hierosolyma et ejus Doctrina Caelesti.)

224. “Et nomen meum novum.” – Quod significet quod etiam agnituri Divinum Humanum Domini, constat ex significatione “scribere super illum nomen meum novum,” quod sit quod agnituri Divinum Humanum Domini: “scribere super illum” est implantare vitae (videatur Supra, n. 222), hic implantare fidei ex charitate, quia de illa fide in scriptis ad Angelum hujus Ecclesiae agitur (videatur supra, n. 203); et implantare illi fidei est agnoscere corde. Quod “nomen Domini novum” sit Divinum Humanum Ipsius, est quia in libro hoc prophetico, qui Apocalypsis vocatur, agitur de illis qui in Nova Hierosolyma erunt, et de illis qui non erunt, ac non de successivis statibus ecclesiae, ut creditur (videatur supra, n. 5); ac illi qui in Nova Hierosolyma erunt, omnes agnituri sunt Divinum Humanum Domini: quare etiam in Doctrina Novae Hierosolymae ultimo dicitur,
“Quod Trinum in Domino sit, nempe ipsum Divinum, Divinum Humanum, et Divinum procedens, est arcanum e caelo, et pro illis qui in sancta Hierosolyma erunt” (n. 297 ibi).
Quod hoc sit “nomen Domini novum,” constare potest ex eo, quod non prius in ecclesia agnitum fuerit. Quid porro per “nomen Jehovae,” “Domini,” et “Jesu Christi” in Verbo intelligitur, videatur supra (n. 26, 102, 135, 148); et quod intelligatur Divinum Humanum Domini (n. 26 et. 102): quod hoc per “nomen Jehovae” intelligatur, est causa quia “nomen” in Verbo significat quale status et rei (videatur supra, n. 148); et quale Divinum per quod omnia creata sunt et fiunt in caelis et in terris, est Divinum Humanum Domini, sicut etiam dicitur apud Johannem,
“In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat. Verbum;… et omnia per Ipsum facta sunt, et absque Eo factum est nihil quod factum est et mundus per Ipsum factus est Et Verbum Caro factum est, et habitavit inter nos, et vidimus gloriam Ipsius, gloriam ut Unigeniti a Patre, plenus gratia et veritate (i. 1-3, 10, 14);
ex his constare potest unde est quod per “nomen Jehovae” intelligatur Divinum Humanum Domini. Quod hoc intellectum sit in Verbo per “nomen Jehovae,” manifestat Ipse Dominus apud Johannem,
Jesus dixit, “Pater glorifica nomen tuum; et venit vox e caelo dicens, Et glorificavi et rursus glorificabo” (xii. 28);
“glorificare” est Divinum facere: et apud eundem,
Jesus dixit, “Manifestavi tuum nomen hominibus;… et notum feci illis nomen tuum, et notum faciam” (xvii. (6,) 26).

225. (Vers. 13.) “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.” – Quod significet quod qui intelligit auscultet quid Divinum Verum procedens a Domino docet et dicit illis qui ab ecclesia Ipsius sunt, constat ex illis quae supra (n. 108) dicta sunt, ubi similia.

226. VERSUS 14-22.
“Et Angelo Ecclesiae Laodicensium scribe: Haec dicit Amen, Testis fidelis et verus, Principium opificii Dei. Novi tua opera, quod nec frigidus sis nec calidus; utinam frigidus esses aut calidus. Itaque quia tepidus es, et nec frigidus nec calidus, futurum te evomam ex ore meo. Quod dicas quod dives sim et locupletatus, et nullius opus habeam, et non scis quod tu sis aerumnosus et miserabilis et pauper et caecus et nudus. Suadeo tibi emere a Me aurum exploratum igne ut ditescas, et vestimenta alba ut induaris, ne appareat pudor nuditatis tuae, et collyrio inunge oculos tuos ut videas. Ego quoscunque amo, arguo et castigo; zelo age ergo, et resipisce. Ecce sto ad ostium et pulso; si quis audiverit vocem meam, et aperuerit ostium, intrabo ad illum, et cenabo cum illo et ille Mecum. Vincens, dabo ei sedere Mecum in throno meo, sicut et Ego vici, et sedeo cum Patre meo in throno Ipsius. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.”
14. “Et Angelo Ecclesiae Laodicensium scribe,” significat illos qui in sola fide sunt, ita qui in fide separata a charitate (n. 227): “Haec dicit Amen, Testis fidelis et verus,” significat a quo omne verum et omne fidei (n. 228); “Principium opificii Dei,” significat fidem ab Ipso, quae primum ecclesiae quoad apparentiam (n. 229).
15. “Novi tua opera,” significat vitam solius fidei (n. 230); “quod nec frigidus sis nec calidus,” significat quod sit, quia absque charitate, inter caelum et infernum (n. 231); “utinam frigidus esses aut calidus,” significat quod praestet ut nulla fides, aut ut sit sola charitas (n. 232).
16. “Itaque quia tepidus es,” significat illos qui vivunt ex doctrina de sola fide et justificatione (per illam) (n. 233); “et nec frigidus nec calidus,” significat quia absque charitate, inter caelum et infernum (n. 234); “futurum te evomam ex ore meo,” significat separationem a cognitionibus ex Verbo (n. 235).
17. “Quod dicas quod dives sim et locupletatus, et nullius opus habeam,” significat fidem eorum quod credant se in veris esse prae aliis (n. 236); “et non scis quod tu sis aerumnosus,” significat quod non sciant quod falsa eorum cum veris nullam cohaerentiam habeant (n. 237); “et miserabilis et pauper,” significat quod nec sciant quod illis non sint cognitiones veri nec cognitiones boni (n. 238); “et caecus et nudus, significat quod sint absque intellectu veri, et absque intellectu et voluntate boni (n. 239, 240).
18. “Suadeo tibi,” significat medium reformationis illorum qui in doctrina de solo fide (n. 241); “emere a Ne aurum exploratum igne ut ditatus sis,” significat ut a Domino comparent sibi genuinum bonum ut recipere possint vera fidei (n. 242); “et vestimenta alba ut induaris,” significat et genuina vera et inde intelligentiam (n. 243); “ne appareat pudor nuditatis tuae,” significat ne spurci amores (n. 244); “et collyrio inunge oculos (tuos) ut videas,” significat ut aliquantum aperiatur intellectus (n. 245).
19. “Ego quoscunque amo, arguo et castigo,” significat tentationes tunc (n. 246); “zelo age ergo, et resipisce,” significat ut sit illis charitas (n. 247).
20. “Ecce sto ad ostium et pulso,” significat praesentiam Domini perpetuam (n. 248); “si quis audiverit vocem meam,” significat qui attendit ad praecepta Domini (n. 249); “et aperuerit ostium,” significat receptionem corde seu vitam (n. 250); “intrabo ad illum,” significat conjunctionem (n. 251); “(et) cenabo cum illo et ille Mecum,” significat communicationem cum eis felicitatum caeli (n. 252).
21. “Vivens, dabo ei sedere Mecum in throno meo,” significat qui tunc permanet ad finem vitae, quod conjunctus erit caelo ubi Dominus (n. 253); “sicut et Ego vici, et sedeo cum Patre meo in throno Ipsius,” significat comparative sicut Divinum Bonum est unitum Divino Vero in caelo (n. 254).
22. “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis,” significat quod qui intelligit auscultet quid Divinum Verum procedens a Domino docet et dicit illis qui ab Ecclesia Ipsius sunt (n. 255-257).

227. (Vers. 14.) “Et Angelo Ecclesiae Laodicensium scribe.” – Quod significet illos qui in sola fide sunt, ita qui in fide separata a charitate, constat ex sensu interno seu spirituali omnium quae ad Angelum hujus Ecclesiae scripta sunt, nam quodnam essentiale ecclesiae intelligitur in scripto ad quamlibet ecclesiam, non aliunde quam ex illo sensu patet; sunt enim prophetica, et omnia prophetica, sicut omnia Verbi in genere, scripta sunt per correspondentias, ob causam ut per illa conjunctio sit caeli cum ecclesia; per correspondentias, fit conjunctio: caelum enim seu angeli ibi intelligunt omnia spiritualiter quae homo naturaliter, et inter naturalia et spiritualia est perpetua correspondentia, et per correspondentias talis conjunctio qualis est animae et corporis. Inde est quod Verbum tali stylo conscriptum sit; alioqui non foret anima inibi, proinde nec caelum; et si non caelum, nec foret Divinum. Inde nunc est quod dictum sit quod ex interno seu spirituali sensu omnium quae in scripto ad quamlibet ecclesiam sunt pateat quodnam ecclesiae intelligitur; ita quod in his quae ad Angelum hujus Ecclesiae scripta sunt, agatur de illis qui in sola fide sunt, seu in fide separata a charitate. Fides separata a charitate dicitur; et per id intelligitur fides separata a vita, nam charitas est vitae: quare cum fides inde separata est, illa non est in homine, sed est extra illum; quod enim residet solum in memoria, et inde desumitur in cogitationem, ac non intrat voluntatem hominis et inde in actum, hoc non est intra illum sed extra illum; memoria enim et inde cogitatio est modo sicut atrium, per quod intratur in domum; domus est voluntas. Talis est sola fides, seu fides separata a charitate. (Praeterea qualis illa fides est (1)videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 108-122; tum in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-39; ac in opere De Caelo et Inferno, n. 270, 271, 364, 482, 526; ut et supra in Explicatione super Apocalypsin, n. 204 (a), 211, 212, 213. Porro quid Charitas et quid Proximus, in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 84-107; in opere De Caelo et Inferno, n. 13-19, 528-535; ac supra in Explicatione, n. 182, 198, 213.)

228. “Haec dicit Amen, Testis fidelis et verus.” – Quod significet a quo omne verum, et omne fidei, constat ex significatione “amen,” quod sit veritas seu verum (de qua sequitur); et ex significatione “Testis fidelis et veri,” cum de Domino, quod sit omne fidei ab Ipso; “testis enim,” cum de Domino, significat Divinum Verum quod ab Ipso, et inde omne fidei, nam fides est veri et verum est fidei. Divinum Verum procedens a Domino dicitur “testis,” quia est Divinum Ipsius in caelo et in ecclesia, in quo Ipse est, et quod Ipse est ibi; hoc enim procedit ex Divino Humano Ipsius, et implet totum caelum, ac format et facit illud; inde est quod caelum in toto complexu referat unum hominem. Quia Divinum Verum inde est, et tale est, ideo dicitur “testis;” testatur enim de Divino Humano Domini, ac manifestat illud apud omnes qui recipiunt Divinum Verum ab Ipso. Ex hoc est quod angeli superiorum caelorum non aliud Divinum percipiant, et percipere possint, quam Divinum Humanum Domini, (et) hoc ex influxu totius caeli in mentes eorum. Inde constare potest unde est quod “testis,” cum de Domino, significet Ipsum quoad Divinum Verum in caelo et in ecclesia; et quod “testari,” cum de illis qui recipiunt Divinum Verum a Domino, significet agnoscere corde Divinum Domini in Humano Ipsius (videatur supra, n. 27). (Quod caelum in toto et in parte referat unum Hominem, et quod hoc sit ex Divino Humano Domini, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 59-86, seq., et n. 101; et quod Divinum procedens a Domino, quod format caelum, et angelos ad imaginem caeli, sit Divinum Verum, n. 13, 133, 138-140.)

[2] Divinum hoc Verum vocatur a Domino “Paracletus, Spiritus veritatis,” de quo dicitur quod “testetur de Ipso” et quod “sit ab Ipso:” quod testetur de Ipso, apud Johannem,
“Quando venerit Paracletus Spiritus veritatis Ille testabitur de Me” (xv. 26);
et quod sit ab Ipso, apud eundem,
Paracletus, “Spiritus veritatis, ducet vos in omnem veritatem; non enim loquetur a semet, sed quaecunque audiverit loquetur:… Ille Me glorificabit, quia ex meo accipiet et annuntiabit vobis: omnia quaecunque Pater habet, mea sunt; propter hoc dixi, quod a meo accepturus sit et annuntiaturus vobis” (xvi. 13-15);
quod Divinum Verum sit ex Domino, intelligitur per quod “non loquetur ex semet,” sed quod “ex meo accipiet et annuntiabit vobis;” quod sit ex Divino Humano Domini, per haec, “Omnia quaecunque Pater habet, mea sunt; propter hoc dixi, quod ex meo accepturus sit et annuntiaturus vobis;” et quod illud Divinum Humanum Domini manifestet, per haec, “Ille Me glorificabit:” “glorificare” est Divinum Humanum Domini notum facere. (Quod id sit “glorificare,” cum de Domino, videatur in Doctrina Hierosolymae, n. 294.)

[3] Simile significatur per haec Domini verba,
“Ego veritatem vobis dico, prodest ut abeam:… si abivero mittam” Paracletum, Spiritum veritatis “ad vos” (Joh. xvi. 7, 8);
inde patet quod sit ex Divino Humano Ipsius. Quod Dominus Se dicat “Amen,” est quia “amen” significat veritatem; ita Ipsum Dominum, quia cum in mundo fuit, erat ipsa Divina Veritas, seu ipsum Divinum Verum: quae etiam causa erat,
quod Dominus toties dixerit “Amen,” et “Amen, amen” (Ut Matth. v. 18, 26; cap. vi. 16; cap. x. 23, 42; cap. xvii. 20; cap. xviii. 3, 13, 18; cap. xxiv. 2; cap. xxviii. 20: Joh. i. 52 (B.A. 51); cap. iii. 11; cap. v. 19, 24, 25; cap. vi. (1)26, 32, 47, 53; cap. viii. 34, 51, 58; cap. x. 1, 7; cap. xii. 24; cap. xiii. 16, 20, 21; cap. xxi. 18, 25).

[4] Quod Dominus fuerit ipsum Divinum Verum cum erat in mundo, Ipse docet apud Johannem,
“Ego sum via, veritas, et vita” (xiv. 6):
et apud eundem,
“Pro illis Ego sanctifico Me Ipsum, ut etiam illi sint sanctificati in veritate” (xvii. 19);
quod “sanctum” in Verbo dicatur de Divino Vero, ac “sanctificari” de illis qui recipiunt illud, videatur supra (n. 204); inde “sanctificare Se Ipsum,” est Humanum suum Divinum facere. (Sed de his plura videantur quae in Arcanis Caelestibus ostensa sunt, in locis inde citatis in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 303-306.)
Praeterea quod “amen” significet confirmationem Divinam, videatur supra (n. 34); ut quoque in Veteri Testamento (Deutr. xxvii.(2)15-26: 1 Reg. i. 36: Esai. lxv. 16: Jerem. xi. 5; cap. xxviii. 6; Psalm, xli. 14 (B.A. 13); Psalm. lxxii. 19; Psalm. lxxxix. 53 (B.A. 52); Psalm. cvi. 48).

229. “Principium opificii De” – Quod significet fidem ab Ipso, quae primum ecclesiae quoad apparentiam, constat significatione “principii,” quod sit primum; et ex significatione “opificii Dei,” quod sit ecclesia (de qua sequitur). Quod fides sit quae intelligitur per “principium opificii Dei,” est quia de illa in scriptis ad hujus Ecclesiae Angelum agitur; quod autem fides sit “principium opificii Dei,” hoc est, primum ecclesiae ad apparentiam, nunc dicetur. Per fidem hic intelligitur fides a Domino, nam fides non a Domino non est fides ecclesiae; ac fides a Domino est fides charitatis: haec fides est primum ecclesiae quoad apparentiam, quia primum apparet homini ecclesiae, at lpsa charitas est actualiter primum ecclesiae, quia haec facit ecclesiam apud hominem.

[2] Sunt duo quae faciunt ecclesiam, charitas et fides. Charitas est affectionis, et fides est cogitationis inde; ipsa essentia cogitationis est affectio, nam absque affectione nemo cogitare potest; omne vitae quod inest cogitationi est ex affectione: inde patet quod primum ecclesiae sit affectio quae est charitatis seu amoris. At quod fides dicatur primum ecclesiae, est quia primum apparet; quod enim homo credit, hoc cogitat et cogitatione videt; at id quo homo spiritualiter afficitur, non cogitat, quare nec cogitatione videt, verum percipit sensu quodam qui non se refert ad visum sed ad sensitivum aliud quod vocatur sensitivum jucundi: hoc jucundum, quia est spirituale ac supra sensum jucundi naturalis, homo non percipit, nisi dum spiritualis factus est, hoc est, cum regeneratus est a Domino. Inde est quod illa quae fidei sunt, ita quae visus, credantur esse prima ecclesiae, tametsi non prima sunt nisi quoad apparentiam; hoc ergo vocatur “principium opificii Dei,” quia Verbum in littera est secundum apparentiam; est enim pro simplicibus: at spirituales homines, sicut angeli, elevantur supra apparentias, ac percipiunt Verbum quale est in suo sensu interno, consequenter quod charitas sit primum ecclesiae ac fides inde; nam, ut supra dictum est, fides quae non est ex charitate, et quae non est charitatis, non est fides. (De qua re etiam videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-39.)

[3] Ab antiquis usque temporibus controversum est quid primum ecclesiae est, num fides vel num charitas; et illi qui nesciverunt quid charitas dixerunt esse fidem, at qui sciverunt quid charitas dixerunt esse charitatem, ac fidem esse charitatem quoad apparentiam, quoniam affectio charitatis apparens ad visum in cogitatione est fides; jucundum enim affectionis cum transit a voluntate in cogitationem se format, ac in variis formis se sistit videndum. Hoc non sciverunt simplices; quare arripuerunt pro primo ecclesiae quod coram visu cogitationis eorum apparuit; et quia Verbum in littera est secundum apparentias, ideo hoc vocatur ibi “primum,” “principium” et “primogenitum.” Ob hanc causam Petrus, per quem repraesentata est fides ecclesiae, dictus est primus Apostolorum, cum tamen Johannes erat primus, quoniam per Johannem repraesentatum est bonum charitatis. Quod non Petrus sed Johannes esset primus Apostolorum, patet ex eo, quod Johannes accubuerit ad pectus Domini, et quod secutus sit Dominum, et non Petrus (Joh. xxi. 20-22). (Quod per duodecim Discipulos Domini repraesentata fuerint omnia vera et bona ecclesiae, videatur n. 2129, 3354, 3488, 3858, 6397; quod per Petrum repraesentata sit fides, n. 4738, 6000, 6073, 6344, 10087, 10580; et quod per Johannem repraesentatum sit bonum charitatis. n. 3934, (1)6073, 10087.)

[4] Ob eandem etiam causam per Rubenem, quia primogenitus filiorum Jacobi fuit, repraesentata est fides, et creditum quod tribus ab illo nominata esset prima; sed usque non illa tribus erat prima, verum tribus Levi, quoniam per Levi repraesentatum est bonum charitatis; quare etiam haec tribus facta est sacerdotium, ac sacerdotium est primum ecclesiae. (Quod per duodecim filios Jacobi seu per duodecim tribus ab illis nominatas repraesentata fuerint omnia vera et bona ecclesiae, videatur n. 3858, 3926, 4060, 6335, 7836, 7891, 7996; quod per Rubenem repraesentata sit fides, n. 3861, 3866, 4605, 4731, 4734, 4761, 6342-6345; et quod per Levi repraesentatum sit bonum charitatis, n, 3875, 4497, 4502, 4503.) Ob eandem causam etiam est, quod in primo capite Geneseos, ubi agitur in sensu litterae de creatione caeli et terrae, sed in sensu interno de nova creatione seu regeneratione hominis ecclesiae tunc, dicatur quod primum facta sit lux, ac postea sol et luna (videatur ibi vers. 3-5 et 14-19), cum tamen sol est primum et lux est inde: quod lux primum creationis dicta fuerit, erat quia per “lucem” significatur verum fidei, ac per “solem” et “lunam” bonum amoris et charitatis. (Quod per creationem caeli et terrae in primo capite Geneseos in sensu spirituali intelligatur et describatur nova creatio hominis ecclesiae caelestis, seu regeneratio ejus videatur in explicatione illius capitis in Arcanis Caelestibus, tum n. 8891, 9942, 10545; quod “lux” significet verum ex bono, ita quoque verum fidei, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 126-130; ac quod “sol” significet bonum amoris, et “luna” bonum charitatis, utrumque a Domino, in eodem opere, n. 116-125, 146.) Ex his nunc constare potest quid significat “principium opificii Dei,” quod nempe fidem a Domino quae primum ecclesiae quoad apparentiam.

230. (Vers. 15.) “Novi tua opera.” Quod significet vitam solius fidei, constat ex significatione “operum,” quod sint illa quae sunt interioris vitae hominis, quia opera ab illis procedunt, ac sunt eorum effectus (de qua supra, n. 157, 185); hic itaque significant vitam solius fidei, quia in scriptis ad hanc ecclesiam de ea agitur. Ad singulas ecclesias praemittitur, “Novi tua opera;” ac ubivis significant illa ecclesiae de quibus ibi agitur (videatur supra, n. 98); qualis itaque vita solius fidei est, seu fidei separatae a charitate, describitur in nunc sequentibus.

231. “Quod nec frigidus sis nec calidus.” – Quod significet quod sit, quia absque charitate, inter caelum et infernum, constat ex significatione “frigidi,” quod sit qui non in amore spirituali sed in amore infernali (de qua sequitur) et ex significatione “calidi,” quod sit qui in amore spirituali (de qua etiam sequitur). Inde patet quod per “quod nec frigidus sis nec calidus,” significetur quod nec sit in amore infernali nec in amore spirituali, sed inter utrumque; et qui est inter utrumque is est inter infernum et caelum.

[2] Quod tales sint qui in sola fide seu in fide separata a charitate, nondum scitum est; sed quod illi sint, patet ex singulis quae ad Angelum hujus Ecclesiae scripta sunt; et praeterea ex eo, quod qui in fide separata a charitate sunt, vivant sibi, mundo et genio, et qui ita vivunt, in amore infernali sunt; et quod usque per lectionem Verbi, per auditionem praedicationum inde, per usurpationem Sanctae Cenae, et per plura quae memoria tenus retinent ex Verbo, spectent ad caelum, et cum hoc faciunt, in aliquo calore spirituali sunt; sed quia usque non est calor seu amor spiritualis, quia non vivunt secundum Verbum ideo non calidi sunt nec frigidi. Sic etiam dividunt mentem in binas partes; nempe per illa quae sunt Verbi se vertunt ad caelum, et per illa quae sunt vitae se vertunt ad infernum; ita haerent inter utrumque. Qui tales sunt, dum in alteram vitam veniunt, cupiunt ad caelum, dicentes se fidem habuisse, legisse Verbum, audivisse praedicationes, frequentasse Sacram Cenam, ac per illa salvandos esse: sed cum exploratur vita eorum, apparet ea prorsus infernalis; quod nempe nihili fecerint inimicitias, nihili odium, nihili vindictas, nihili astus, nihili machinationes dolosas; rectum, sincerum, justum, quae fecerunt, solum in externa forma fecerunt, ob causam ut appareant tales mundo, at interius in se seu in suo spiritu cogitaverunt alia, ac multi contraria, credentes quod cogitationes et intentiones nihil faciant, modo coram mundo non eluceant: inde est quod spiritus eorum, cum solutus est a vinculo cum corpore terrestri, talis sit; nam spiritus hominis est qui cogitat et intendit.

[3] Hi sunt qui intelliguntur per Domini verba,
“Multi dicent Mihi in illo die, Domine, Domine, nonne per nomen tuum prophetavimus, et per nomen tuum daemonia ejecimus, et in nomine tuo multas virtutes fecimus: at tunc confitebor illis, Nunquam novi vos; discedite a Me, omnes operarii iniquitatis” (Matth. vii. 10-27):
tum quoque per haec,
“Cum coeperitis foris stare et pulsare ostium, dicentes, Domine, Domine, aperi nobis; sed respondens dicet, Non novi vos unde sitis; tunc incipietis dicere, Edimus coram Te, et bibimus, et in plateis nostris docuisti; sed dicet, Dico vobis, non novi vos unde sitis; discedite a Me, omnes Operarii iniquitatis” (Luc. xiii. (1)25-27):

[4] Quod “frigus” significet amorem infernalem, est quia “calor” significat amorem caelestem. (Quod “calor” significet amorem caelestem, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 126-140, 567, 568; et quod amor in Dominum et amor erga proximum seu charitas sint amores caelestes, et faciunt caelum, in eodem opere, n. 13-19; et quod amor sui et amor mundi sint amores infernales et faciant infernum, ibi, n. 551-565. Quod in infernis etiam sit calor, sed immundus, in Arcanis Caelestibus, n. 1773, 2757, 3340; sed quod ille calor vertatur in frigus cum influit calor caelestis, in opere De Caelo et Inferno, n. 572.)

232. “Utinam frigidus esses aut calidus.” – Quod significet quod praestet ut nulla fides, aut ut sit sola charitas, constat ex significatione “Utinam frigidus esses,” quod sit quod praestet ut nulla fides sit (de qua sequitur); et ex significatione “aut calidus,” quod sit ut sit sola charitas. Quid sola charitas, dicetur in sequentibus; hic primum quid nulla fides. Est quidem illis, qui in doctrina de sola fide, nulla fides; sed est nulla fides spiritualis, seu nulla fides ecclesiae, ast est fides naturalis, quae etiam fides persuasiva dicenda est. Credunt enim quod Verbum sit Divinum, credunt vitam aeternam, et credunt remissionem peccatorum, et plura alia; sed fides illa, apud eos qui absque charitate sunt, est fides persuasiva, quae in se spectata non differt a fide rerum ignotarum quae audiuntur ab aliis in mundo, et creduntur tametsi non visae aut non intellectae, sed quia dictae a quodam quem putant fide dignum: ita est fides alius in se et non sua: et fides alius in se, et non facta sua per visum et intellectum, non absimilis est fidei caeci nati de coloribus et aspectabilibus mundi, cui etiam tactus gravis est; de quibus extraneam ideam habet, quam nemo novit quam ipse. Haec fides est quae vocatur fides historica, et nullatenus fides spiritualis qualis erit fides ecclesiae. Fides spiritualis seu fides ecclesiae omnis est ex charitate, sic ut in sua essentia sit charitas; etiam res spirituales quae creduntur, apparent in luce illis qui in charitate sunt. Ab experientia hoc dico; quisque enim qui in mundo in charitate vixit, in altera vita videt sua vera quae credit; at qui in sola fide fuerunt prorsus nihil vident.

[2] Sed usque fides solum historica per cogitationem de Deo, de caelo, deque vita aeterna, aliquam conjunctionem habet cum caelo, Verum solum per cogitationem obscuram, non autem per affectionem quae est charitatis, haec enim nulla est; quapropter per affectionem quae illis, quae est affectio amoris sui et mundi, conjuncti sunt inferno. Inde constare potest quod sint inter caelum et infernum, spectant nempe oculis ad caelum, et corde ad infernum; et qui ita faciunt illi profanant, ac profanatorum sors in altera vita omnium pessima est: profanare est credere Deum, Verbum, vitam aeternam, et plura quae in sensu litterae Verbi dicuntur, et usque vivere contra illa.

[3] Inde nunc est quod dicatur, “Utinam frigidus esses aut calidus;” nam qui frigidus est, hoc est, absque fide, non profanat, nec qui calidus, hoc est, cui sola charitas. (Quid profanatio, et qualis illa, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 169, 172; at quid et qualis fides persuasiva, n. 116-119; tum quod nulla fides spiritualis sit ubi non charitas, in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-39.) Paucis nunc dicetur quid sola charitas. Charitas in se spectata est affectio spiritualis; at sola charitas est affectio naturalis et non spiritualis; ipsa enim charitas, quae est affectio spiritualis, formatur per vera ex Verbo, et quantum per illa formatur tantum spiritualis est; at sola charitas, quae est affectio naturalis, non formatur per aliqua vera ex Verbo, sed existit apud hominem ex auditione praedicationum praeter quod attendat ad vera et discat illa; proinde sola charitas etiam est absque fide, nam fides est veri et verum est fidei.

233. (Vers. 16.) “Itaque quia tepidus es.” – Quod significet illos qui vivunt ex doctrina de sola fide et justificatione per illam, constat ex significatione “tepidi,” quod sint qui inter caelum et infernum sunt, et per id serviunt duobus dominis: quod illi qui cogitant, credunt et vivunt ex doctrina de sola fide et de justificatione per illam, tales sint, nondum notum est; quapropter manifestabitur. Sunt duo status fidei et inde vitae, seu vitae et inde fidei, hominum qui in ecclesia; unus est ex doctrina, et alter est ex Verbo aut ex praedicatione ex Verbo. Quod duo hi status sint, vix aliquis novit; quod tamen sint, et quod apud aliquos unum agant, et apud plures non unum agant, datum est per vivam experientiam apud spiritus recentes e mundo videre et cognoscere, quoniam illi secum ferunt omnes status vitae suae; hoc autem apud homines, dum vivunt in mundo, non videri et cognosci potest, quoniam quid hominis spiritus apud se cogitat, credit et amat in spiritualibus, non propalari potest ulli quam per loquelam et externa facta; et haec procedunt quoad illa quae fidei sunt vel ex doctrina recepta in ecclesia, vel ex praeceptis Domini e Verbo absque cogitatione ex doctrina; illud apud eruditos, hoc apud simplices.

[2] Qualis itaque est status cogitationis, fidei et vitae ex doctrina, primum dicetur. Doctrina ecclesiarum in Christiano orbe hodie dictat quod sola fides salvet, et quod vita amoris nihil faciat; tum quod homo cum recepit fidem justus sit, et cum ita justificatus est quod dein non aliquid mali ei imputetur; proinde quod salvetur omnis homo, etiam malus, si modo fidem habeat vel fidem recipiat, etiamsi id foret in ultima vitae hora. Qui itaque ex doctrina cogitant et vivunt, illi omittunt bona, quia credunt illa nihil afficere hominem seu efficere ad salutem; et illi quoque non curant mala cogitationis et voluntatis suae, sive sint contemptus aliorum prae se, sive sint inimicitiae, odia, vindictae, astus, doli, ac similia alia, quia credunt talia non imputari illis qui justificati sunt per fidem; dicentes corde se non sub jugo legis esse, quia Dominus pro illis implevit legem, nec in damnatione, quia Dominus illam sustulit. Inde nunc est quod illi qui ex doctrina de sola fide et de justificatione cogitant, vivunt, et credunt, nihil in vita sua spectent ad Deum, sed solum ad semet et ad mundum; et qui solum ad semet et ad mundum spectant in cursu vitae suae, illi adjungunt se infernis; nam omnes qui in infernis sunt, nihili faciunt bonum, et nihili malum. Verbo, vivere ex doctrina illa, est se confirmare in vita, quod perinde sit si bonum cogitent, velint, et faciant, quia non inde salus; et quoque quod perinde sit si malum cogitent, velint, et quantum non timent leges, faciant, quia non inde damnatio; modo habeant confidentiam seu fiduciam, quae vocatur fides salvans (de qua in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 115). Quod illi “tepidi” sint, patet ex eo: quando ex doctrina illa cogitant, loquuntur aut praedicant, quod de Deo, de Domino, de Verbo, de vita aeterna, cogitent, loquantur et praedicent; at prorsus nihil dum extra doctrinam sunt. Per illam cogitationem spectant ad caelum, sed per vitam conjungunt se inferno; quapropter inter caelum et infernum sunt; et qui inter utrumque sunt, “tepidi” sunt.

[3] Haec dicta sunt de statu fidei et inde vitae hominum intra ecclesiam ex doctrina; nunc dicetur de statu fidei et inde vitae hominum ecclesiae ex Verbo. Illi qui nati sunt intra ecclesias ubi doctrina de sola fide et de justificatione per illam recepta est, quoad plurimam partem non sciunt quid sola fides nec quid intelligitur per justificationem; quare cum audiunt illa ex praedicatione, cogitant quod intelligatur vita secundum praecepta Dei in Verbo, hoc enim credunt esse fidem et quoque justificationem; altius non intrant in arcana doctrinae: hi quoque, cum instruuntur de sola fide et de justificatione, non aliter credunt quam quod sola fides sit cogitare de Deo et de salute, et quomodo vivendum; et quod justificatio sit vivere coram Deo. In hoc statu cogitationis et fidei tenentur a Domino omnes intra ecclesiam qui salvantur, et quoque post excessum e mundo illustrantur in veris, nam recipere illustrationem possunt. Illi autem qui vixerunt ex doctrina de Sola fide et de justificatione per illam (de quibus supra), occaecantur, ex causa quia sola fides est nulla fides, et inde justificatio per solam fidem est res nihili. (Quod sola fides sit nulla fides, videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-39.)

[4] Ex his constare potest quinam per “tepidos” intelliguntur, quod nempe illi qui dicunt corde, “Quid refert si bonum cogitem, velim et faciam? quia per id nulla salus; satis est quod habeam fidem:” et quoque, “Quid refert si malum cogitem et velim? quia per id nulla damnatio:” relaxantes sic omnia frena suis cogitationibus et intentionibus, ita suo spiritui, nam spiritus est qui cogitat et intendit, et fit prorsus secundum id. At sciendum est quod perpauci sint qui ex doctrina ita vivunt, tametsi a praedicatoribus creditur quod omnes qui praedicationes eorum audiunt; ex Divina enim Domini providentia est quod perpauci sint, ex causa quia sors “tepidorum” non absimilis est sorti profanatorum; et sors profanatorum est, quod illis, post vitam in mundo, auferantur omnia quae sciverunt ex Verbo, ac dein relinquantur sui spiritus cogitationi et amori; et cum cogitatio quae fuerat eis ex Verbo ablata est, fiunt omnium stupidissimi; apparent etiam in luce caeli sicut adusta sceleta aliqua cute circuminducta. (De Profanatione et de sorte illorum qui profanant, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 172.)

234. “Et nec frigidus nec calidus.” – Quod significet quia absque charitate, inter caelum et infernum, constat ex illis quae supra (n. 231) dicta et ostensa sunt.

235. “Futurum te evomam ex ore meo.” Quod significet separationem a cognitionibus ex Verbo, constat ex significatione “evomere,” cum a Domino, quod sit separatio; non quod Dominus illos separet a Se, sed quod illi se separent a Domino. “Evomere” dicitur, quia agitur de “tepido,” et tepidum in mundo causatur evomitionem; est etiam ex correspondentia, nam cibus quem sumit homo correspondet cognitionibus, ac inde in Verbo significat illas; quare separatio ab illis significat non admissionem; verum quia aliquid e Verbo admittunt, significat ejectionem seu evomitionem; (quod “cibus” ex correspondentia significet cognitiones et inde intelligentiam, videatur n. 3114, 4459, 4792, 5147, 5293, 5340, 5342, 5410, 5426, 5576, 5582, 5588, (1)5655, 8562; ex causa qua cognitiones nutriunt internum hominem seu spiritum, sicut cibi nutriunt externum hominem seu corpus, n. 4459, 5293, 5576, 6277, 8418;) et ex significatione “ex ore,” cum de Domino, quod sit ex Verbo.

[2] Quod “ex ore,” cum de Domino, significet Verbum, est quia Verbum est Divinum Verum, et hoc procedit a Domino; ac quod procedit ac influit apud hominem, dicitur “ex ore,” tametsi non ex ore, sed sicut lux ex Sole; nam Dominus supra caelos ubi angeli apparet ut Sol, ac inde “lux” est Divinum Verum, a quo omnis intelligentia et sapientia est angelis et hominibus (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 116-125, et 126-140). Inde constare potest quod “evomere ex ore meo,” significet separare a Divino Vero, seu quod idem, a cognitionibus e Verbo. Quod illi qui “tepidi” sunt, hoc est, “non frigidi nec calidi,” qui sunt qui vivunt ex doctrina de sola fide et de justificatione per illam (de qua re mox supra), separati sint a cognitionibus e Verbo, ipsi non sciunt; credunt enim quod in cognitionibus sint prae aliis, sed usque non sunt, immo vix in aliqua; quod non sint, est causa quia principia doctrinae et religionis eorum sunt falsa, et ex falsis principiis non sequuntur nisi quam falsa: quapropter cum legunt Verbum, detinent mentem in suis falsis; unde vel non vident vera, et si vident vel illa praetereunt vel falsificant: principia falsa sunt, quod salvatio sit per solam fidem, et quod per illam justificetur homo. Quod separati sint (a) cognitionibus e Verbo, et quod non videant ibi vera, ipsi scire possunt si volunt; quid enim frequentius a Domino dicitur, quam quod debeant facere verba Ipsius, mandata Ipsius, voluntatem Ipsius, et quod cuilibet retribuetur secundum facta? tum quod totum Verbum fundetur super binis mandatis, quae sunt amare Deum et amare proximum, et quod amare Deum sit facere praecepta Ipsius? (Joh. (1)xiv. 21, 23, 24.) Quod facere debeant, ut salventur, hoc in utroque Testamento millies dictum est; tum quod audire et scire nihil sint nisi faciant: sed illi qui apud se confirmaverunt solam fidem et justificationem per illam, an videant illa? et si vident annon falsificent illa? Inde est quod illis nulla doctrina vitae sit, sed doctrina solius fidei; cum tamen vita facit hominem ecclesiae, ac illa fiunt fidei ejus quae sunt vitae ejus.

[3] Quod separati sint a cognitionibus e Verbo, etiam constare potest ex eo, quod non sciant quod vivant post mortem corporis sicut homines; quod illis spiritus sit qui vivit; quod Caelum sit ex Humano Genere et quoque Infernum; quod prorsus nihil sciant de Caelo, et de Gaudio caelesti; nihil de Inferno et de igne infernali; ita nihil de Mundo Spirituali; nihil de sensu Verbi interno seu spirituali; nihil de Glorificatione Humani Domini; nihil de Regeneratione; de Tentatione; de Baptismo, quid involvit; de Sancta Cena, quid ibi significat Caro et Sanguis, seu Panis et Vinum; nihil de Libero Arbitrio; nihil de Interno Homine; nihil de Charitate, de Proximo, de Bono, de Amore; nec sciunt quid Remissio Peccatorum; praeter plura alia. Audivi etiam angelos dicentes quod quando datur illis spectare in ecclesiam, et videre illos qui credunt se ex doctrina intelligentes esse, (2) videant meram caliginem, et illos quasi alte sub undis.

[4] Separantur a cognitionibus e Verbo ex binis causis: prima est, quod non illustrari possint a Domino, influit enim Dominus in bonum hominis, et ex illo illustrat illum in veris, hoc est, influit in amorem hominis et inde in fidem; altera causa est, quia profanant vera per falsificationes, et qui ita faciunt illi separantur ab ipsis veris, dum in mundo vivunt, ut non sciant illa, in altera autem vita rejiciunt a se omnia quae in mundo sciverunt ex Verbo: haec et illa separatio intelligitur per “evomi ex ore.” Similia intelliguntur per “evomere” et per “vomitum” alibi in Verbo; ut in sequentibus his locis: – Apud Esaiam,
“Jehovah commiscuit in medio Aegypti spiritum perversitatum; unde seduxerunt Aegyptum in Omni opere ejus, quemadmodum seducitur ebrius in vomitu suo” (xix. 14);
per “Aegyptum” significatur scientia rerum tam spiritualium quam naturalium; per “commiscere in medio ejus spiritum perversitatum,” significatur pervertere et falsificare illa; per “ebrium” significantur illi qui insaniunt in spiritualibus; et quia vera commixta falsis ejiciuntur, ideo dicitur, “quemadmodum ebrius seducitur in vomitu suo.” (Quod “Aegyptus” significet scientiam, videatur n. 1164, 1165, 1186, 1462, 5700, 5702, 6015, 6651, 6679, 6683, 6692, 7296; et quoque scientifica ecclesiae, n. 7296, 9340, 9391; quod “ebrii” significent illos qui in spiritualibus insaniunt, n. 1072.)

[5] Apud Jeremiam,
“Bibite et inebriamini, et evomite et cadite, nec resurgite propter gladium” (xxv. 27);
“bibere et inebriari” est haurire falsa et commiscere illa veris, et inde insanire; “evomere et cadere” est prorsus ejicere falsificata; “gladius” propter quem non resurgent, significat falsum destruens et vastans verum (videatur n. 2799, 4499, 7102); inde patet quid sit “evomere et cadere.” Apud eundem,
“Inebriate Moabum, quia contra Jehovam se extulit, ut complodat in vomitu suo” (xlviii. 26);
“Moabus” significat illos qui adulterant bona ecclesiae, quare praedicatur de illis “vomitus.”

[6] Apud Habakuk,
“Vae facienti socium bibere…. etiam inebriando, ut introspicias nuditates eorum; satiaberis ignominia prae gloria; bibe etiam tu ut praeputium tuum reveletur: circumibit ad te calix… Jehovae, ut vomitus ignominiosus super gloria” (ii. 15, 16);
“bibere inebriando” etiam significat haurire vera et commiscere illa falsis; “nuditates” quas introspiciunt, significant deprivationem veri et inde intelligentiae (n. 1073, 5433, 9960); “praeputium quod revelabitur,” significat conspurcationem boni (n. 2056, 3412, 3413, 4462, 7225, 7245); “gloria” significat Divinum Verum, ita Verbum (n. 4809, (1)5922, 8267, 8427, 9429); inde patet quid “vomitus ignominiosus super gloria.”

[7] Apud Esaiam,
“Hi per vinum errant, per siceram aberrant, sacerdos et propheta errant per siceram, absorbentur a vino;… errant inter videntes, titubant judicio; quin immo omnes mensae plenae sunt vomitu egestionis, non locus: quemnam docebit scientiam?” (xxviii. 7, 8(, 9);)
“vinum et sicera” per quae errant, significant vera mixta falsis; “sacerdos et propheta,” significant illos qui docent bona et vera, et in sensu abstracto bona et vera ecclesiae; “Videntes” inter quos errant, significant illos qui visuri essent vera; “titubare judicio,” significat insanitionem; “mensae” significant omnia quae nutrirent spiritualem vitam, per “mensas” enim intelliguntur cibi qui super iis, et “cibi” significant omnia vera et bona, quia illa sunt quae nutriunt vitam spiritualem; hic itaque per “mensas plenas vomitu egestionis,” significantur eadem falsificata et adulterata.

[8] Apud Mosen,
“Ne polluite vos omnibus his, quia omnibus his pollutae sunt gentes quas Ego ejicio coram vobis; unde polluta est terra,… et evomuit terra habitatores suos; ita non evomet terra vos,… quemadmodum evomuit gentes quae ante vos” (Levit. xviii. 24, 25, 28);
agitur ibi de omnis generis adulteriis, per quae in sensu spirituali intelliguntur omnia genera adulterationum boni et falsificationum veri, seu profanationes; et quia mala et bona, tum falsa mali et vera boni, non possunt simul esse, quin ejiciantur, ideo dicitur quod “terra,” hoc est, ecclesia, “evomuerit” eos. Ex his nunc constare potest quid significat “evomere.”

236. (Vers. 17.) “Quod dicas quod dives sim et locupletatus, et nullius opus habeam.” – Quod significet fidem eorum, quod credant se in veris esse prae aliis, constat ex significatione “dicere,” quod involvat id quod ab illis creditur; et quia agitur hic de illis qui in sola fide sunt, ideo “dicere” significat fidem eorum; praeterea “dicere” in sensu spirituali significat cogitare, quia quod dicitur exit ex cogitatione, ac cogitatio est spiritualis quia est spiritus hominis, ac dictio et sermo inde est naturalis quia est corporis; ex eo est quod “dicere” in Verbo plura significet: ex significatione “dives esse,” quod sit possidere cognitiones veri et boni, et inde intelligens et sapiens esse (de qua sequitur); et ex significatione “locupletatus esse et nullius opus habere,” quod sit omnia scire, ut nihil desit.

[2] Quod tales sint seu ita credant, qui in doctrina de sola fide et de justificatione per illam sunt, non sciunt illi qui non sunt, tametsi inter eos sunt; at usque quod tales sint, ex multa experientia scire datum est. Locutus sum cum pluribus qui in mundo crediderunt se prae aliis intelligentes et sapientes esse, ex eo quod sciverint plura de sola fide et de justificatione per illam, et quidem talia quae simplices non sciverunt, quae etiam vocaverunt interiora et arcana doctrinae, et crediderunt se scire et intelligere omnia ut non aliquid desit: inter illos erant plures qui de sola fide et de justificatione per illam scripserunt. Sed ostensum est illis quod nihil veri sciant, et quod prae illis intelligentes et sapientes sint qui vitam fidei, quae est charitas, vixerunt, et justificationem per solam fidem non intellexerunt; et quoque ostensum est quod illa quae sciverunt non vera sint sed falsa, et quod scire et cogitare falsa non sit intelligens et sapiens esse, quoniam intelligentia est veri et sapientia est vitae inde: causa etiam detecta est; nempe quod in nulla affectione veri spirituali fuerint, sed solum in affectione naturali sciendi illa quae antesignani dixerunt, quidam propter functiones, quidam propter famam eruditionis; et qui in hac affectione sunt et non in illa, credunt quod omnia sciant cum illa, et plus ii qui confirmarunt illa per sensum litterae Verbi, ac per rationis fallacias sategerunt connectere illa cum reliquis falsis.

[3] Ab experientia etiam aliquid de his dicam. Spiritus qui dum vixerunt homines in mundo, et tunc ab aliis eruditi crediti sunt, explorati sunt num sciant quid fides spiritualis. Dixerunt se nosse; quare missi sunt ad illos qui in fide illa fuerunt, et tunc data cum iis communicatione perceperunt quod non illis fides fuerit, et quod nesciverint quid fides: quare illis dictum est, quid nunc credant de sola fide, super qua fundatur tota ecclesiae eorum doctrina; sed pudefacti obmutuerunt. Erant etiam plures ex doctis ecclesiae, qui interrogati sunt de Regeneratione, num sciant quid sit; responderunt quod sciant esse Baptismum, quoniam Dominus dicit, quod “Nisi quis generatur per aquam et spiritum non possit ingredi in Regnum Dei;” at cum ostensum est illis quod Baptismus non sit regeneratio, sed quod per “aquam et spiritum” intelligantur vera et vita secundum illa, et quod nemo intrare possit in caelum nisi regeneratus sit per illa, tunc recesserunt fatendo suam inscitiam. Praeterea cum interrogati sunt de Angelis, de Caelo, de Inferno, de Vita hominis post Mortem, et de pluribus aliis, non sciverunt aliquid, et erant omnia sicut caligo in mentibus eorum; quare fassi sunt quod quidem crediderint se scivisse omnia, sed nunc sciant quod vix sciant aliquid: per scire aliquid, in spirituali mundo intelligitur scire aliquid veri; at scire falsa non est scire, quia non est intelligere et sapere: dein illis dictum est quod illud intelligatur per Domini verba, “Quod dicas quod dives sim et locupletatus,… et tu non scis quod tu sis aerumnosus et miserabilis et pauper et caecus et nudus.”

[4] Quod “dives” in Verbo significet illos qui in veris sunt, est quia divitiae spirituales non aliae sunt; inde etiam in Verbo per “divitias” significantur cognitiones veri et boni, ac per “divites” illi qui in intelligentia per illas sunt; ut constare potest ex sequentibus his locis: – Apud Ezechielem,
“In sapientia tua et in intelligentia tua feceras tibi opes,… aurum et argentum in thesauris tuis; per multitudinem sapientiae tuae… multiplicasti tibi opes” (xxviii. 4, 5);
haec dicta sunt ad Principem Tyri, per quem in sensu spirituali intelliguntur illi qui in cognitionibus veri sunt; per “opes” ipsae illae cognitiones in genere; per “aurum in opes thesauris” cognitiones boni, et per “argentum in thesauris” cognitiones veri: quod per illa significentur cognitiones patet manifeste, nam dicitur “In sapientia tua et in intelligentia tua feceras tibi opes,… et per multitudinem sapientiae tuae multiplicasti tibi Opes.” (Quod per “principem Tyri” intelligantur illi qui in cognitionibus veri sunt, est quia “princeps” significat primaria vera, n. 1482, 2089, (1)5044; et “Tyrus” cognitiones veri, n. 1201: quod per “thesauros” significentur possessiones cognitionum, videatur n. 1694, 4508, 10227; et quod per “aurum” significetur bonum, et per “argentum” verum, n. 1551, 1552, 2954, 5658.)

[5] Apud Sachariam,
“Tyrus… colligit argentum sicut pulverem, et aurum sicut caenum platearum; ecce Dominus depauperabit eam, et excutiet in mare opes (ix. 3, 4);
etiam ibi “Tyrus” pro illis qui comparant sibi cognitiones, quae sunt “argentum,” “aurum” et “opes.” Apud Davidem,
“Filia Tyri afferet tibi munus,” filia regis; “facies tuas deprecabuntur divites populi” (Psalm. (1)x|l|v. 13 (B.A. 12));
describitur ibi ecclesia quoad affectionem veri, quae intelligitur per “filiam regis,” nam “filia” est ecclesia quoad affectionem (n. 3262, 3963, 6729, 9059; et “rex” est verum, n. 1672, 2015, 2069, 3670, 4575, 4581, 4966, 6148); quapropter dicitur quod “filia Tyri afferet munus,” et quod “divites populi deprecabuntur facies;” “divites populi” sunt qui abundant veris.

[6] Apud Hoscheam,
“Dixit Ephraim, Profecto ditatus sum, inveni opes mihi, omnes labores mei non invenient mihi iniquitatem quae peccatum;… sed adhuc loquar ad prophetas, et visionem multiplicabo” (xii. 9, 11 (B.A. 8, 10));
per “ditatus sum et inveni opes mihi” non intelligitur quod ditatus sit divitiis et opibus mundanis, sed caelestibus, quae sunt cognitiones veri et boni; nam per “Ephraim” intelligitur intellectuale illorum qui ab ecclesia, quod illustratur dum legitur Verbum (n. (1)5354, 6222, 6238, 6267); inde est quod dicatur, quod “adhuc loquar ad prophetas et visionem multiplicabo;” per “prophetas” significantur vera doctrinae, similiter per “visionem.”

[7] Apud Jeremiam,
“Ego Jehovah… dans cuique secundum vias ejus, juxta fructus operum ejus; sicut perdix colligit sed non parit, facit divitias sed non cum judicio, in medio dierum suorum deseret illas, in postremitate” dierum “fiet stultus” (xvii. (10,) 11);
agitur ibi de illis qui comparant sibi cognitiones absque fine alius usus quam ut sciant, cum tamen vita est cui inserviturae sunt; hoc intelligitur per “colligere sicut perdix et non parere,” et per “facere divitias sed non cum judicio,” et quod “in extremitate dierum fiet stultus;” et quia cognitiones veri et boni inserviturae sunt vitae, haec enim per illas perficietur, ideo dicitur quod “Jehovah det cuique secundum vias ejus et juxta fructus operum ejus.”

[8] Apud Lucam,
“Quisquis ex vobis, qui non abnegat omnes suas facultates, non potest meus esse discipulus” (xiv. 33);
qui non scit quod “facultates” in Verbo sint divitiae et opes spirituales, quae sunt cognitiones ex Verbo, non aliter scire potest quam quod se deprivaturus sit omnibus opibus ut salvari possit; cum tamen non ille sensus illorum verborum est, sed per “facultates” ibi intelliguntur omnia quae ex propria intelligentia sunt: nemo enim potest sapere ex se, sed ex Domino; quapropter “abnegare omnes facultates” est nihil intelligentiae et sapientiae sibi tribuere; et qui id non facit non potest instrui a Domino, hoc est, discipulus Ipsius esse.

[9] Qui non sciunt quod per “divites” intelligantur qui possident cognitiones veri et boni, ita qui habent Verbum, et quod per “pauperes” intelligantur qui non possident illas sed usque qui desiderant illas, non aliter scire possunt, quam quod per “divitem, qui induebatur purpura et bysso,” et per “pauperem qui projectus ad vestibulum ejus” (Luc. xvi.), intelligatur dives et pauper in communi sensu; cum tamen per “divitem” ibi intelligitur gens Judaica, quae habebat Verbum, in quo omnes cognitiones veri et boni sunt; per “purpuram qua indutus” intelligitur genuinum bonum (n. 9467), et per “byssum” genuinum verum (n. 5319, 9469, 9596, 9744); et per “pauperem projectum ad vestibulum ejus” intelliguntur gentes quae erant extra ecclesiam et non habebant Verbum, et tamen desiderabant vera et bona caeli et ecclesiae: inde etiam patet quod per “divites” intelligantur qui habent Verbum, proinde cognitiones veri et boni, quoniam ibi sunt.

[10] Ut quoque in prophetico Elisabethae, apud Lucam,
Deus “esurientes implevit bonis, et divites emisit inanes” (i. 53);
“esurientes” sunt qui desiderant cognitiones, quales erant Gentes, quae acceptabant Dominum et doctrinam ab Ipso; “divites” autem, qui habent cognitiones quia Verbum, quales erant Judaei, sed qui usque non volebant scire vera inde; quare nec acceptabant Dominum et doctrinam ab Ipso; hi sunt “divites” qui missi sunt inanes, illi autem “esurientes” qui impleti sunt bonis.

237. “Et non scis quod tu sis aerumnosus.” – Quod significet quod non sciant quod falsa eorum cum veris nullam cohaerentiam habeant, constat ex significatione “aerumnae,” quod sit infractio veri per falsa, et quoque nulla cohaerentia; inde patet quid intelligitur per “aerumnosum.” Quod tales sint, est quia doctrina eorum fundatur super duobus principiis falsis, quae sunt sola fides et justificatio per illam: quare falsa inde fluunt in continua serie; ac vera, quae ex sensu litterae Verbi adducunt ad confirmanda illa, infringuntur et falsificantur; et falsificata vera in se sunt falsa. Hoc describitur multis in locis in Verbo, ac intelligitur per “vanitates” quas prophetae vident, et per “mendacia” quae loquuntur; tum describitur per “rupturas murorum” et “domuum,” usque ut cadant: pariter per “idola” et “sculptilia,” quae artifex facit et connectit per catenas ut cohaereant: per “idola” enim et “sculptilia” significantur falsa doctrinae; similiter per “rupturas murorum” et “domuum;” pariter per “prophetas qui vident vanitates et loquuntur mendacia” (per “prophetas” enim intelliguntur doctrinae, per “vanitates” talia quae nullius rei sunt, et per “mendacia” falsa): sed quia haec memorantur perpluribus in locis in Verbo, non possunt ob copiam adduci; quare supersedentur, et solum aliqua adducentur, ubi dicuntur “aerumnae” et “maceries,” ut sciatur quod per illas significentur infractiones veri per falsa, et sic nulla cohaerentia:

[2] – Apud Esaiam,
“Sapientia tua et scientia tua seduxit te, dum dixisti in corde tuo, Ego et non sicut ego praeterea: ideo cadet super te aerumna,… et veniet super te devastatio” (xlvii. 10, 11);
etiam hic describuntur qui credunt se omnia scire, ac intelligentes esse prae omnibus aliis, cum tamen nihil veri sciant et intelligant, et quod ideo auferatur illis intellectus veri; fides eorum quod intelligentiores sint omnibus aliis intelligitur per quod “sapientia tua et scientia tua seduxit te, dum dixisti in corde, Ego et non sicut ego praeterea;” et jactura omnis intellectus veri intelligitur per quod “cadet super te aerumna, et veniet super te devastatio.”

[3] Apud Ezechielem,
“Aerumna super aerumnam veniet,… ideo quaerent visionem a prophetis; sed lex periit a sacerdote, et consilium a senioribus; rex lugebit et princeps induetur stupore” (vii. 26, 27);
agitur hic de vastatione ecclesiae, quae est quando non verum nisi falsificatum; falsum ex falso intelligitur per “aerumnam super aerumnam;” “visio a propheta” est doctrina, hic doctrina falsi; “lex periit a sacerdote” est quod Verbum non intelligatur (“lex” enim significat Verbum, et “sacerdos” docentem); “consilium periit a senioribus,” est quod rectum ab intelligentibus (“consilium” significat rectum, et “seniores” significant intelligentes); “rex lugebit ac princeps induetur stupore,” est quod non amplius aliquod verum (“rex” significat verum, et “princeps” vera primario inservientia).

[4] Apud Davidem,
“Non in ore eorum rectum, medium eorum aerumna” (Psalm. v. 10 (B.A. 9));
similiter hic “aerumna” pro falsis non cohaerentibus cum aliquo vero. Similiter apud Jeremiam,
“Plangite, Vagamini inter macerias, quia rex eorum in exilium abiit, sacerdotes ejus et principes simul” (xlix. 3);
“vagari inter macerias” est inter destructa vera per falsa; “rex” qui in exilium abiit significat verum; “sacerdotes ejus et principes simul,” significant bona et vera vitae et doctrinae, ut supra.

[5] Apud Ezechielem,
“Quando hic aedificant maceriem, illi ecce incrustant inepto; dic ad incrustantes inepto quod cadet… paries: nonne dicitur ad vos, Ubi incrustatio qua (1)incrustastis?” (xiii. (10,) 11, 12;)
“maceries quam incrustant inepto,” significat falsum quod pro principio ponitur, quod per applicatum Verbum ex sensu litterae ejus faciunt ut appareat sicut verum (“incrustatio” est applicatio et inde apparens confirmatio, “ineptum” est falsificatum); et quia verum Verbi sic destruitur, et confirmantia fiunt vera falsificata quae in se sunt falsa, et haec cum principio falso corruunt, ideo dicitur, “Ecce cadet paries; nonne dicitur ad vos, Ubi incrustatio qua incrustastis?”

[6] Apud Hoscheam,
“Ecce Ego obsepiens viam tuam per spinas, et maceria circumdabo maceriam, ut semitas (1)suas non inveniet” (ii. (1)6);
“obstruere viam per spinas” est obstruere omnes cogitationes per falsa mali, ne videant vera (falsa mali sunt “spinae”); “macerie circumdare maceriem est cumulare falsa super falsis; “ut semitas (1)suas non inveniet,” est ut nihil veri possit videri: hoc fit quia vera non possunt simul esse cum falsis mali, sicut non caelum cum inferno; nam vera sunt ex caelo et falsa mali ex inferno; quare cum falsa ex malo regnant, aufertur communicatio cum caelo, quo ablato non videri possunt vera, et si dicuntur ab aliis, rejiciuntur: inde est quod (illis) qui in principiis falsis sunt, sicut illis qui in principiis de sola fide et de justificatione per illam, non datum sit in aliquibus veris esse (videatur supra, n. 235, 236).

[7] Sed exempla illam rem illustrent. Illi qui pro principio religionis sumpserunt solam fidem et justificationem per illam, cum legunt Verbum et vident quod Dominus dicat quod homini juxta facta et opera retribuetur, et quod qui bona fecerat veniet in caelum, at qui mala fecerat, in infernum, tunc vocant bona quae faciunt fructus fidei non scientes aut non volentes scire quod bona quae vocantur fructus omnia sint ex charitate, et nulla ex fide separata quae vocatur sola fides; omne etiam bonum est charitatis, et verum est fidei inde. Ex eo patet quod pervertant Verbum: sed hoc faciunt, quia verum non possunt aliter applicare suo principio, credentes usque quod sic cohaereant; sed perit inde verum et fit falsum, et non modo fit falsum sed etiam malum.

[8] Quod inde sequantur falsa in continua serie, etiam patet; nam docent quod bona quae homo facit, sint meritoria; non volentes (scire) quod sicut fides cum suis veris est a Domino, et sic non meritoria, ita charitas cum suis bonis: tum docent quod ut primum homo recipit fidem, reconciliatus sit Deo Patri per Filium, et quod mala quae dein facit non imputentur, et quoque nec mala quae prius fecerat; nam dicunt salvari omnes, qualitercunque vixerant, modo recipiant fidem, etiam si foret in horis ante mortem. Sed haec et plura alia, quae sunt derivationes ex falso principii, non cohaerent cum veris Verbi, sed destruunt illa; et vera destructa sunt falsa, et talia falsa quae male olent: graveolentia ex illis sentitur in altera vita, quae talis est ut non possit sustineri ab aliquo bono spiritu; est sicut nidor purulenti ex pulmone. Plura exempla possunt adduci; sunt in copia; nam quicquid concluditur ex principio falso trahit inde falsum, quoniam in eo spectatur principium cui adhaeret quia inde fluit et ei applicatur.

[9] Qualis est religio de sola fide et de justificatione per illam, concludi potest ex eo solo, quod omnes qui confirmaverunt illa apud se doctrina et vita, in altera vita a se sphaeram nefandi adulterii effundant, quod est matris seu novercae cum filio; hoc nefandum adulterium correspondet illis, et quoque percipitur ab illis quocunque vadunt; ex illa sphaera millies cognovi praesentiam eorum: causa quod ex illis talis sphaera effluat, est quia adulterant bona charitatis et Verbi, et adulteria correspondent adulterationibus boni et scortationes falsificationibus veri (videatur n. 2466, 2729, (1)3399, 4865, 6348, 8904, 10648).

[10] Simile intelligitur per
Rubenem quod cubuerit cum Bilha, ex qua pater ejus genuit Danem et Naphtalin (Gen. xxxv. 22);
quapropter etiam damnatus est (Gen. xlix. 4);
et quia polluit strata patris sui, adempta est ei primogenitura, et data Josepho (1 Chron. v. 1);
per “Rubenem” enim in Verbo intelligitur fides, et ibi sola (n. 3325, 3861, 3866, 3870, 4601, 4605, 4731, 4734, 4761, 6342, 6350); et per “Josephum” bonum fidei (n. 3969, 3971, 4669, 6417).

[11] Quod in fine ecclesiae talia exstitura sint, praedicitur apud Danielem, ubi agitur de statua a Nebuchadnezare in somnio visa, his verbis:
“Quod vidisti ferrum mixtum cum argilla luti, commiscebunt se per semen hominis; sed non cohaerebunt unum cum altero, quemadmodum ferrum non commiscetur cum argilla” (ii. 43);
per “ferrum” intelligitur verum absque bono; per “argillam luti” falsum quod ex propria intelligentia; per “semen hominis” Verbum Domini (Matth. xiii. 24, 37); quorum quod non cohaerentia sit, intelligitur per “non cohaerebunt, quemadmodum ferrum non commiscetur cum argilla.”

238. “Et miserabilis et pauper.” – Quod significet quod nec sciant quod illis non sint cognitiones veri nec cogitionibus boni, constat ex significatione “miseri” seu “miserabilis,” quod sit qui in nullis cognitionibus veri est; et ex significatione “pauperis,” quod sit qui in nullis cognitionibus boni est. Quod “miser” et “pauper” illa significent, constat ex pluribus locis in Verbo; et praeterea ex eo, quod miseria et paupertas spiritualis non aliud sit quam defectus cognitionum veri et boni, nam tunc spiritus miser et pauper est: at vero cum illas possidet, est dives et opulentus; quare etiam per “divitias” et “opes” in Verbo significantur divitiae et opes spirituales, quae sunt cognitiones veri et boni (ut mox supra, n. 236, ostensum est).

[2] Multis in locis in Verbo dicitur “miser et pauper:” qui non scit sensum spiritualem Verbi, credit quod non alii per illos intelligantur, quam qui in mundo miseri et pauperes sunt; cum tamen illi non intelliguntur, sed ii qui non in veris et bonis sunt, inque eorum cognitionibus; et quidem per “miseros” illi qui non in veris sunt quia non in cognitionibus eorum, et per “pauperes” illi qui non in bonis sunt quia non in cognitionibus eorum. Quia duo illa, nempe vera et bona, intelliguntur per duo illa nomina, ideo in multis locis utrumque dicitur; ut in sequentibus: – Apud Davidem,
“Ego miser et pauper, Domine memento mei” (Psalm. xl. 18 (B.A. 17); Psalm. lxx. 6 (B.A. 5));
apud eundem,
“Inclina Jehovah aurem tuam et responde, quia miser et pauper ego” (Psalm. lxxxvi. 1);
quod per “miserum et pauperem” non intelligantur miser et pauper quoad divitias mundanas, sed quoad divitias spirituales, patet, quoniam David de se hoc loquitur; quare etiam dixit, “Jehovah, inclina aurem et responde.”

[3] Apud eundem,
“Gladium nudant impii, et tendunt arcum suum, ad dejiciendum miserum et pauperem” (Psalm. xxxvii. 14);
quod per “miserum et pauperem” etiam hic intelligantur qui spiritualiter tales sunt, sed usque desiderant cognitiones veri et boni, patet, nam dicitur quod “impii nudent gladium et tendant arcum;” per “gladium” enim significatur falsum pugnans contra verum et conans destruere illud, et per “arcum” doctrina falsi contra doctrinam veri; inde est quod dicatur quod hoc faciant “ad dejiciendum miserum et pauperem.” (Quod per “gladium” significetur verum pugnans contra verum, et in opposito sensu falsum pugnans contra verum, videatur supra, n. 131; et quod per “arcum” significetur doctrina in utroque sensu, in Arcanis Caelestibus, n. 2686, 2709.)

[4] Similiter alibi apud eundem,
Impius “persecutus est miserum et pauperem, ac dejectum corde ad interficiendum” (Psalm. cix. 16):
apud Esaiam,
Stultus stultitiam loquitur, et cor ejus facit iniquitatem ad faciendum hypocrisin, et ad loquendum contra Jehovam errorem, ad evacuandum animam esurientem, ac potum sitientem deficere faciat;… ipse facinora consulet ad perdendum miseros per verba mendacii, quando etiam loquitur pauper judicium” (xxxii. 6, 7);
hic per “miseros et pauperes” similiter intelliguntur illi qui destituti sunt cognitionibus veri et boni; quare dicitur quod improbus “facinora consulat ad perdendum miseros per verba mendacii,” etiam “pauperem qui loquitur judicium;” per “verba mendacii” est per falsa, et “loqui judicium” est rectum: quia de his agitur, etiam dicitur quod “faciat hypocrisin, et loquatur contra Jehovam errorem, ad evacuandum animam esurientem, et potum sitientem deficere faciat;” “facere hypocrisin et loqui errorem,” est facere malum ex falso ac loqui falsum ex malo; “evacuare animam esurientem” est deprivare cognitionibus boni illos qui desiderant eas, et “deficere facere potum sitientem” est deprivare cognitionibus veri illos qui desiderant eas. Apud eundem,
“Habebunt miseri in Jehovah gaudium, et pauperes hominum in Sancto Israelis exultabunt” (xxix. 19);
per “miseros et pauperes” etiam hic significantur qui in defectu veri et boni sunt, et tamen in desiderio ad illa; de his dicitur, quod “habituri gaudium in Jehovah et exultaturi in Sancto Israelis,” et non de miseris et pauperibus quoad opes mundanas.

[5] Ex his constare potest quid significatur per “miseros et pauperes” in aliis locis in Verbo; ut in sequentibus: – Apud Davidem,
“Non in perpetuum oblivioni tradetur pauper, ac spes miserorum peritura in aeternum” (Psalm. ix. 19 (B.A. 18)):
apud eundem,
Deus “judicabit miseros populi, servabit filios pauperis;… liberabit pauperem clamantem et miserum;… parcet tenui et pauperi; et animas pauperum salvabit” (Psalm. lxxii. 4, 12, 13);
apud eundem,
Videbunt miseri, laetabuntur quaerentes (1)Deum,… quia exaudit Jehovah pauperes” (Psalm, lxix. 33, 34 (B.A. 32, 33));
apud eundem,
“Jehovah… eripit miserum a validiori… et pauperem a spoliantibus illum” (Psalm. xxxv. 10);
apud eundem,
“Miser et pauper laudant nomen tuum” (Psalm. lxxiv. 21; – Psalm. cix. 22);
apud eundem,
“Scio quod Jehovah facturus sit litem miseri, et judicium pauperum” (Psalm. cxl. 13 (B. A. 12));
et quoque alibi (Ut Esai. x. 2: Jerem. xxii. 16: Ezech. xvi. 49; cap. xviii. 12; cap. xxii. 29: Amos viii. 4: Deutr. xv. 11; cap. xxiv. 14). Quod uterque, nempe “miser” et “pauper” in allatis locis nominetur, est quia est secundum stylum Verbi ut ubi dicitur de vero etiam dicatur de bono, ac in opposito sensu ubi de falso etiam de malo, quia unum faciunt et sicut conjugium; quare “miseri” et simul “pauperes” nominantur; per “miseros” enim intelliguntur qui in defectu cognitionum veri, et per “pauperes” qui in defectu cognitionum boni. (Quod tale conjugium sit in propheticis Verbi paene ubivis, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 683, 793, 802, 2516, 2712, 3004, 3005, 3009, (1)4138, (1)5138, 5194, 5502, 6343, 7022, 7945, 8339, 9263, 9314.) Inde etiam est quod
sequatur, “et caecus et nudus;” per “caecum” enim intelligitur qui in nullo intellectu veri, et per “nudum” qui in nullo intellectu et voluntate boni: tum in versu sequente, “Suadeo tibi emere a Me aurum exploratum igne, et vestimenta alba ut induaris;” per “aurum” enim “exploratum igne” intelligitur bonum amoris, et per “vestimenta alba” vera fidei: et adhuc, “ne appareat pudor nuditatis tuae, et collyrio inunge oculos tuos ut videas,” per quae intelligitur ne videantur mala et falsa: ita quoque alibi. Sed quod tale conjugium sit in singulis Verbi, non videre possunt alii quam qui sciunt sensum internum ejus.

239. “Et caecus et nudus.” – Quod significet quod sint absque intellectu veri, et absque intellectu et voluntate boni, constat ex significatione “caeci,” quod sint qui absque intellectu veri (de qua sequitur); et ex significatione “nudi,” quod sint qui absque voluntate boni, ita quoque absque intellectu ejus (de qua etiam sequitur). Quod illi qui in doctrina de sola fide et de justificatione per illam sunt, absque intellectu veri sint, constare potest ex eo, quod sola fides seu fides absque charitate non alibi resideat quam in memoria, ac non aliquid ejus in intellectu; quapropter etiam removent intellectum a rebus fidei, dicentes quod credenda sint, et quod intellectui nihil rei sit cum rebus fidei: ita dicere possunt quicquid volunt, sive foret maxime falsum, modo sciant adferre ad confirmationem aliquid ex sensu litterae Verbi, cujus sensum spiritualem ignorant: in quo latet aliquid simile statuto Pontificiorum, quod est ut omnes pendeant ex ore eorum, persuadentes sic quod illi sciant et videant, cum tamen nihil vident: qui itaque non vident, hoc est, intelligunt illa quae credunt, illi caeci sunt. Inde quoque est, quod per illa quae fidei erunt, non possint perficere vitam; nam via ad vitam hominis est intellectus; non per aliam viam homo fit spiritualis. Omnes qui in caelo sunt vident vera intellectu, et sic recipiunt illa; quae autem non vident intellectu, non recipiunt; et tunc si quis ad illos dicit, quod fides habenda sit tametsi non vident seu intelligunt, se avertunt, dicentes, “Quid hoc? quod video seu intelligo hoc credo, quod autem non video seu intelligo, hoc non credere possum; forte sunt falsa quae destruunt vitam spiritualem.”

[2] Quod illi qui in doctrina de sola fide et de justificatione per illam sunt, absque intellectu boni quia absque voluntate boni sint, constare potest ex eo, quod prorsus nihil de charitate erga proximum sciant, proinde nihil de bono; omne enim bonum spirituale est ex charitate et nihil absque ea: quapropter qui separant fidem a charitate, dicentes quod charitas nihil ad salutem faciat, sed sola fides, illi prorsus ignorant quid bonum, quia ignorant quid charitas; cum tamen bonum spirituale et ejus affectio, quae charitas vocatur, est ipsa vita spiritualis hominis, et fides nulla absque illa: inde patet quod sint absque intellectu boni. Quod hoc exinde sit, quia absque voluntate boni sunt, est quia se dicunt justos seu justificatos esse cum habent fidem, et per “justificatos” intelligunt non damnabiles propter ullam rem quam cogitant et volunt, quia reconciliati sunt Deo; quapropter credunt, quia sequitur ex nexu cum principio, quod aeque mali ac boni salventur modo fidem recipiant, sive id foret in ultimis vitae. Arcana doctrinae hujus in eo consistunt, quod loquantur de progressivis gradibus justificationis, non ex aliqua vita hominis, seu ex affectione charitatis ejus, sed ex sola fide de reconciliatione Dei Patris per Filium, quam vocant confidentiam seu fiduciam, ac ipsam fidem salvantem; non scientes quod nihil vitae spiritualis insit si nihil charitatis: id quod interius percipitur aut apparet in confidentia apud illos, usque nihil trahit ex affectione spirituali, sed ex naturali cogitatione de gaudio aut de non damnatione.

[3] Praeterea nulla voluntas boni est illis qui non sciunt aliquid de bono charitatis; et (1)qui non sciunt aliquid de hoc bono, non sciunt aliquid de malo, nam bonum retegit malum; quapropter nec possunt explorare se, videre sua mala, ac sic fugere illa et aversari illa; inde est quod relaxent cogitationi suae et voluntati suae omnia frena, modo caveant sibi a faciendis malis propter leges, jacturam famae, honoris, lucri et vitae. Inde est cum iidem fiunt spiritus, et illis auferuntur illi timores, quod associent se diabolis, cogitant enim et volunt sicut illi quoniam ita cogitaverunt in mundo, spiritus enim in homine est qui cogitat: aliter vero illi qui vitam charitatis egerunt.

[4] Porro, qui credunt se justificatos esse per solam fidem, putant se duci a Deo, et inde bonum facere; dicentes quod omne bonum a Deo, et nihil ab homine, et quod bonum alioqui foret meritorium: non scientes quod ab homine esse debeat receptio; et quod receptio non dabilis sit, si non attendat ad cogitationes et intentiones suas et inde facta, et tunc desistat a malis et faciat bonum, quod fit cum spectat ad vera quae novit ex Verbo, et vivit secundum illa. Hoc nisi fiat, non est aliquod reciprocum, inde nec ulla reformatio; et ad quid aliud inserviunt praecepta Domini in Verbo? Quod homo hoc possit facere, etiam est a Domino; nam illa facultas est cuivis homini ex Divina praesentia Ipsius et voluntate ut recipiatur. In summa, nisi homo recipiat intellectu et voluntate, seu cogitatione et affectione, seu quod idem, fide et amore, non a parte ejus est receptio, consequenter nec conjunctio cum Domino. Quisque scit quod Dominus jugiter adsit cum bono ac velit ut recipiatur, sed ubi omnia frena laxantur cogitationibus, quod non possit influere; at ibi solum ubi cogitationes et intentiones, quae sunt concupiscentiae, refrenantur per vera ex Verbo.

[5] Quod Dominus jugiter adsit cum bono et velit recipi, docet Ipse in sequentibus hujus capitis, ubi dicit, “Ecce sto ad ostium et pulso; si quis audiverit vocem meam, et aperuerit ostium, intrabo ad illum, et cenabo cum illo, et ille Mecum” (vers. 20); “aperire ostium” est receptio a parte hominis, ut modo dictum est. Idem etiam Dominus docet alibi in Verbo: – Ut apud Johannem,
“Qui amat Me, verba mea servat, et Pater meus amabit eum, ei ad eum veniemus, et mansionem apud eum faciemus: qui non amat Me, verba mea non servat” (xiv. 23, 24):
apud Matthaeum,
“Qui in terram bonam seminatus est, hic est qui Verbum audit et intelligit, qui fructum fert et facit” (xiii. 23):
apud Marcum,
“Hi sunt qui in terram bonam seminati sunt, qui audiunt Verbum et recipiunt, et fructum ferunt” (iv. 20).
Quia receptio ab homine est, quae conjungit illum cum Domino, et sic facit illum spiritualem, ideo cum Dominus illa dixit, clamavit dicens,
“Qui habet aures ad audiendum audiat” (Matth. xiii. 9; Marc. (1)iv. 9; Luc. viii. 8).

[6] Quod “caeci” significent illos qui in nullo intellectu veri sunt, et quod “nudi” significent illos qui in nullo intellectu boni sunt, quia in nulla voluntate ejus, constat ex pluribus locis in Verbo, quae in medium afferre volo, etiam ob causam ut sciatur quod Verbum in suo sinu sit spirituale, at in littera naturale; proinde quod sensus litterae Verbi, qui est naturalis, recondat in se sensum spiritualem. Quod “caeci” significent illos qui in nullo intellectu veri sunt, patet a sequentibus his locis: – Apud Esaiam,
“Tunc audient in die illo surdi Verba libri, et e caligine eque tenebris oculi caecorum videbunt” (xxix, 18);
agitur ibi de restauratione ecclesiae; et per “surdos” qui “audient verba libri,” intelliguntur qui volunt obedire veris et inde vitam boni agere, sed non possunt quia non habent Verbum; et per “caecos” quorum “oculi in caligine et in tenebris videbunt,” intelliguntur qui non sunt in intellectu veri quia in ignorantia, quod tunc intellecturi; quod non surdi et caeci intelligantur, patet.

[7] Apud eundem,
“Ecce Deus vester in vindictam Veniet, In retributionem Dei Ille Veniet,et salvabit vos; tunc aperientur oculi caecorum et aures surdorum aperientur;… erumpent in deserto aquae, et fluvii in planitie deserti” (xxxv. 4-6);
haec dicuntur de adventu Domini, quod tunc salvandi qui credituri in Ipsum; quod illi qui non in intellectu veri sunt tunc intellecturi, significatur per “aperientur oculi caecorum;” quod illi qui non in perceptione et voluntate boni sunt tunc obedituri et in bono victuri sint, significatur per quod “aures surdorum aperientur:” ideo dicitur, “Erumpent in deserto aquae et fluvii in planitie deserti;” “desertum” significat ubi non bonum quia non verum, et “aquae” significant vera, ac “fluvii” intelligentiam quae ex veris.

[8] Apud eundem,
“Dabo Te in foedus populo, in lucem gentium, ad aperiendum oculos caecos, et ad educendum e carcere vinctum:… Ego Jehovah, hoc nomen meum, et gloriam meam alteri non dabo” (xlii. 6-8);
haec quoque de Domino, et de instauratione ecclesiae ab Ipso apud gentes; quod tunc illi qui prius in ignorantia intellecturi sint vera, significatur per “oculos caecos” quos “aperiet;” et quod ex ignorantia et ex falsis educendi sint, significatur per quod “e carcere educet vinctum;” quod Ipsum Divinum assumpturum sit Humanum, intelligitur per “Ego Jehovah, hoc nomen meum, et gloriam meam alteri non dabo.”

[9] Apud eundem,
“Ducam caecos in viam quam non noverunt, in semitas quas non noverunt ducam eos, ponam tenebras eorum in lucem” (xlii. {1} 16);
“caeci” etiam hic pro illis qui non in aliquo intellectu veri sunt; vera et bona veri quae recepturi, significantur per quod “ducentur in viam et in semitas quas non noverunt;” dissipatio falsi ignorantiae et illustratio significatur per “Ponam tenebras eorum in lucem.”

[10] Apud eundem,
“Ab oriente adducam semen tuum, et ab occidente colligam te; dicam septentrioni, Da, et meridiei, Ne inhibe; adduc filios meos a longinquo, et filias meas ab extremitate terrae; omnem vocatum a nomine me… creavi, formavi, etiam feci illum; educ populum caecum cui oculi, et surdos quibus aures” (xliii. 5-8);
etiam haec de instauratione ecclesiae apud gentes a Domino; “adducere semen ab oriente,” “occidente,” “septentrione” et “meridie,” est omnes e quacunque religione sunt, nam “oriens et occidens,” significant ubi bonum amoris clarum et obscurum, ac “septentrio et meridies” ubi verum fidei in obscuro et in claro: hic intelliguntur qui in obscuro ex ignorantia, nam dicitur “Educ filios meos a longinquo, et filias meas ab extremitate terrae;” “filii” dicuntur qui recipiunt vera, et “filiae” qui bona, “a longinquo” et “ab extremitate terrae” significat qui remoti sunt a veris et bonis ecclesiae: quod omnes a Domino recipientur et reformabuntur qui agnoscunt Ipsum, significatur per “Creavi, formavi et feci omnem vocatum a nomine meo;” illi nunc sunt qui intelliguntur per “caecos quibus oculi,” et per “surdos quibus aures.”

[11] Apud eundem,
“(1)Exspectamus lucem sed ecce tenebrae;… in caliginibus ambulamus, palpamus sicut caeci parietem, et sicut non oculi palpitamus, offendimus in meridie sicut in crepusculo, inter vivos sicut mortui” (lix. 9, 10);
similiter hic “caeci” pro illis qui non in intellectu veri sunt; “tenebrae” et “caligines” sunt falsa; “offendere in meridie sicut in crepusculo,” est errare in falsis tametsi in luce possunt esse ex Verbo.

[12] Apud eundem,
“Speculatores ejus caeci omnes;… iidemque pastores non sciunt intelligere” (lvi. 10, 11);
etiam hic “caeci” pro illis qui non intelligunt vera tametsi Verbum habent; quod “caeci” illos significent, patet, nam dicitur, “non sciunt” et “non sciunt intelligere.”

[13] Apud Jeremiam,
“Ego adducens eos e terra septentrionis,… inter eos caecus et claudus,… cum fletibus Venient et cum precibus adducam eos, ducam eos ad fontes aquarum in via recti” (xxxi. 8, 9);
“terra septentrionis” est ubi falsum ignorantiae; et (2)qui in illo sunt, dicuntur “caeci;” quod ducendi sint ad vera, significatur per quod “ducam eos ad fontes aquarum in via recti.”

[14] In Threnis,
“Jehovah… accendit ignem in Zione, qui comedit fundamenta ejus ob peccata prophetarum ejus, iniquitates sacerdotum,… errarunt caeci in plateis, polluti sunt sanguine, ea quae non possunt tangunt vestimentis suis” (iv. 11, (1)13, 14);
“Zion” est ecclesia; “ignis… qui comedet fundamenta ejus,” est amor sui qui disperget omnes cognitiones veri; “peccata prophetarum” et “iniquitates sacerdotum” sunt perversitates docentium vera et bona; quod inde nihil veri intellecturi sint, significatur per “errare caeci in plateis;” “sanguis” quo “polluti sunt” est falsificatio veri et adulteratio boni in Verbo; profanatio boni et veri inde per mala et falsa intelligitur per “ea quae non possunt tangunt vestimentis suis.”

[15] Apud Sachariam,
“In die illo… percutiam omnem equum stupore, et equitem amentia,… omnem equum populorum percutiam caecitate” (xii. 4);
“equus” significat intellectuale, et “eques” intelligentem; inde patet quid significatur per “percutere omnem equum stupore” et “equum populorum caecitate,” ac “equitem amentia.” (Quod “equus” significet intellectuale, videatur in opusculo De Equo Albo, n. 1-6.)

[16] Apud Davidem,
“Jehovah solvit vinctos, Jehovah aperit caecos” (Psalm. cxlvi. 7, 8);
“vincti” dicuntur qui in falsis sunt et desiderant exsolvi ab illis; “caeci” sunt qui inde non in intellectu veri; “aperire” illos est facere ut intelligant.

[17] Apud Johannem,
“Dixit Esaias, Occaecavit eorum oculos, et obturavit eorum cor, ut non videant oculis et intelligant corde” (xii. (39,) 40);
quod “occaecare oculos ut non videant oculis suis” significet non intelligere vera, patet.

[18] Apud eundem,
“Jesus dixit, In judicium Ego in hunc mundum veni, ut non videntes videant, videntes vero caeci fiant…. Dixerunt, Ergo nos caeci sumus. Dixit Jesus, Si caeci essetis non haberetis peccatum; jam vero dicitis quod videamus, ideo peccatum vestrum manet” (ix. 39-41);
per “non videntes” intelliguntur illi qui extra ecclesiam sunt et non sciunt vera quia non habent Verbum, ita Gentes; per “videntes” autem intelliguntur illi qui intra ecclesiam sunt et habent Verbum, ita Judaei; de his dicitur quod “caeci fient,” de illis autem quod “visuri:” quod dicatur quod “peccatum eorum maneat” quia dicunt quod non caeci sint sed quod videant, est quia in ecclesia sunt ubi Verbum, et tamen non volunt videre et agnoscere vera, ita nec Dominum. Inde est quod Scribae et Pharisaei apud Judaeos a Domino dicti sint
“Duces caeci caecorum” (Matth. xv. 14; Luc. vi. 39);
Ac “duces caeci,… stulti et fatui” (Matth. xxiii. 16, 17, 19, 24).

[19] Apud (1)Johannem,
Jesus “videt hominem caecum a nativitate;” dixit discipulis, “Quamdiu in mundo sum, lux mundi sum: haec dicens exspuit in humum, et fecit lutum ex sputo, et inunxit lutum super oculos caeci, et dixit, Abi et lava te in piscina Siloam… ac abiit et lavit se, et venit videns” (ix. (2)1, 5-7);
cur ita factum est a Domino nemo intelligit nisi qui scit sensum internum seu spiritualem Verbi. In hoc sensu per “caecum a nativitate” intelliguntur qui extra ecclesiam nati sunt, et inde non potuerunt scire aliquid de Domino ac instrui ex Verbo; per “lutum” quod “ex sputo fecit in humo,” significatur reformatio per vera ex sensu litterae Verbi (“humus” est ecclesia ubi Verbum, “lutum” est ultimum Divinum formans, “inungere id super oculos caeci” est per id dare intellectum veri); “piscina Siloam” etiam significat Verbum in littera; “lavari” ibi est purificari a falsis et malis: quod haec intelligantur per illa, huc usque absconditum fuit. (Quod “humus” significet ecclesiam, videatur n. 566, 10570; quod “lutum” significet bonum ex quo verum, ita bonum formans, n. 1300, 6669; quod “piscina siloam” significet Verbum in sensu litterae, patet apud Esaiam, cap. viii. 6; ac in genere “piscinae” quae Hierosolymae, Esai. xxii. 9, 11.)

[20] Apud Marcum,
Jesus “venit Bethsaidam, ubi afferunt Ipsi caecum, et rogant ut eum tangeret; apprehendens itaque manum caeci, eduxit eum extra pagum, et exspuens in oculos ejus… interrogavit num quid videat; qui suspiciens dixit, Video (3)homines quod sicut (4)arbores ambulantes; deinde iterum imposuit manus super oculos ejus, et fecit eum suspicere; tunc restitutus est, et suspexit clare omnes” (viii. 22-27);
quid haec involvunt nec intelligitur nisi ex sensu interno seu spirituali Verbi; qui hunc non intelligit, nihil aliud videt quam quod ita factum sit, et forte cogitat plane sensualiter de eo; sed omnia quae Dominus locutus est et quae fecit in mundo continebant spiritualia ordine a supremis ad ultima, ita plene; etiam omnia miracula et eorum descriptiones. “Caeci,” quos Dominus sanabat, significabant spiritualiter caecos, qui sunt qui non sciunt et intelligunt vera; per quod hic caecus “duceretur extra pagum Bethsaida,” erat quia “Bethsaida” significabat damnationem ob non receptionem Domini; quod “exspuerit in oculos ejus” significat simile quod supra quod “fecerit lutum ex sputo;” quod postea “tetigerit oculos ejus” significat quod ex Divino illustraverit; inde est quod caecus primum videret “homines sicut arbores ambulantes,” per quod significatur communis et obscura perceptio veri ex sensu litterae; per “arbores” etiam significantur cognitiones, et per “ambulare” significatur vivere: quod postea cum tactus a Domino “viderit omnes clare,” significat quod post instructionem et illustrationem a Domino intellexerit vera: hic sensus inest illis, et is sensus percipitur ab angelis. (Quod pagus “Bethsaida” significat damnationem ob non receptionem Domini, patet apud Matthaeum, cap. xi. 21, et apud Lucam, cap. x. 13; quod “tactus” significet communicationem et translationem, hic vero illustrationem quia tangebantur oculi, videatur supra, n. 79: quod “arbores” significent cognitiones, in Arcanis Caelestibus, n. 2722, 2972, 7692: quod “ambulare” significet vivere, n. 519, 1794, 8417, 8420; et supra, n. 97.)

[21] Praeterea per omnes “caecos” quos Dominus sanavit, intellecti sunt illi qui in ignorantia sunt et recipiunt Ipsum, et per Verbum ab Ipso illustrantur; et in genere per omnia miracula Domini significantur talia quae caeli et ecclesiae sunt, ita spiritualia; ex eo miracula Ipsius Divina fuerunt, nam Divinum est ex primis agere et sistere illa in ultimis. Ex his patet quid significatum est per “caecos” quos Dominus sanavit
(De quibus Matth. ix. 27-31; cap. xii. 22; cap. xx. 29 ad fin.; cap. xxi. 14: Marc. x. 46 ad fin.: Luc. vii. 21-23; cap. xviii. 35 ad fin.).

[22] Quoniam per “caecos” significantur illi qui non in cognitionibus veri sunt, et inde non in aliquo intellectu veri, ideo inter leges et statuta, quae data filiis Israelis, fuerat
Quod caecus ex filiis Aharonis et ex Levitis non accederet ad offerendum panem Dei sui (hoc est, ad faciendum sacrificium) ((1)Levit. xxi. 18);
Tum quod caecum non offerretur ((2)Levit. xxii. 22; Deut. xv. 21);
Pariter quod non coram caeco darent offendiculum (Levit. xix. 14);
(Pariter) quod maledictus qui errare faceret caecum (Deutr. xxvii. 18):
quod hae leges latae fuerint, erat quia ecclesia apud illos instituta erat ecclesia repraesentativa, in qua omnia repraesentabant spiritualia quia illis correspondebant. Ideo etiam dicitur sequens maledictio super eos qui non servant mandata, apud Mosen,
“Si non obediveris voci Dei tui custodiendo ad faciendum omnia praecepta Ipsius percutiet te Jehovah furore et caecitate et stupore cordis, ut sis palpitans in meridie, sicut palpitat caecus in tenebris” (Deutr. xxviii. (15,) 28(, 29));
per quod etiam intelligitur, quod caecitate et stupore spirituali percutientur illi qui non obediunt voci Domini faciendo illa quae in Verbo praeceperat: caecitas spiritualis oculorum et stupor spiritualis cordis est nullus intellectus veri et nulla voluntas boni; “palpitare in meridie est talis esse in ecclesia ubi lux veri datur per Verbum (quod “meridies” significet ubi verum est in luce, videatur n. 9642; et in opere De Caelo et Inferno, n. 148, 149, 151).

240. Quod autem “nudus” significet illos qui absque intellectu veri quia absque voluntate boni, constat etiam ex locis in Verbo ubi “nudus” et “nuditas” nominatur, quae infra adducentur. Quod “nudus” et “nuditas” illa significent, est quia “vestimenta” significant vera quae intellectus; et qui absque veris est is quoque absque bono est, nam omne bonum spirituale comparatur per vera; bonum spirituale absque illis seu nisi per illa non datur; bonum spirituale est charitas. “Nudus” et “nuditas” significant deprivatum seu deprivationem ab intelligentia et ab amore, ita ab intellectu boni et a voluntate ejus, etiam ex causa, quia vestes tegunt corpus et carnem; et per “corpus” et “carnem” significatur bonum, inde per “vestes” significantur illa quae tegunt bonum.

[2] Est intellectus veri et est intellectus boni; intellectus veri est intellectus talium quae fidei sunt, ac intellectus boni est intellectus talium quae amoris et charitatis sunt. Est quoque voluntas veri et voluntas boni; voluntas veri est apud illos qui e spirituali regno Domini sunt, voluntas autem boni est apud illos qui e regno caelesti Domini sunt. Hi quia in amore in Dominum et inde in amore mutuo, qui illis est charitas erga proximum, vera habent inscripta cordibus suis, et inde faciunt illa; et quod procedit ex corde est ex voluntate boni; “cor” est voluntas boni. At illi qui in amore erga proximum sunt, qui amor est charitas, non habent vera inscripta cordibus, sed memoriae et inde menti intellectuali; et quod inde procedit ex affectione est voluntas veri. Ita distinguuntur angeli spirituales ab angelis caelestibus. Hi nudi apparent in caelo, illi autem vestiti. Causa quod angeli caelestes nudi appareant est quia non opus habent memoria retinere vera, nec intellectu inde comprehendere illa, quia habent inscripta cordi, hoc est, amori et voluntati, ac inde vident illa: at quod angeli spirituales vestiti appareant, est quia habent vera inscripta memoriae et inde intellectui, ac vera memoriae et inde intellectus sunt quae correspondent vestibus, quare omnes ex illis vestiti apparent secundum intelligentiam. (Quod angeli ita vestiantur, videantur in Opere De Caelo et Inferno, n. 177-182.) Ex his constare potest quid “nudus” significat in utroque sensu; nempe quod in uno significet illos qui in bono caelesti sunt, in altero autem illos qui non in bono sunt quia non in veris.

[3] Sed haec melius videri possunt ex locis in Verbo ubi “nudus” ac “nuditas” nominantur, quae loca sunt sequentia: – Apud Esaiam,
Dixit Jehovah Prophetae, “Exue saccum desuper lumbis tuis, et calceum tuum exue desuper pede tuo: et fecit ita Tunc dixit Jehovah, Sicut ivit servus meus Jeschajah nudus et discalceatus sic ducet rex Aschuris captivitatem Aegypti, et turbam deportandam Kuschi, pueros et senes, nudum et discalceatum, et detectos nates, nuditatem Aegypti” (xx. 2-4):
quid ecclesiae et caeli in his reconditum latet, nemo videre potest nisi sciat sensum eorum spiritualem; in Verbi enim singulis aliquid ecclesiae et caeli inest, quia Verbum est spirituale; quare explicabitur. Per “prophetam” hic intelligitur doctrina ecclesiae; per “exuere saccum desuper lumbis” seu nudos sistere lumbos, intelligitur revelare spurcos amores; per “saccum” solennem prophetae hic intelliguntur femoralia quae tegunt, et per “lumbos” significantur illi amores; per “exuere calceum desuper pede,” seu discalceare plantas pedis, significatur revelare foeda naturae; per quod “rex Aschuris ducet captivitatem Aegypti, et turbam deportandam Kuschi,” intelligitur quod perversum rationale confirmabit mala et falsa per scientifica et per fallacias; per “pueros et senes” intelligitur per omnia, tam communia quam particularia; per “nudum et discalceatum” intelliguntur deprivati ab omni vero et ab omni bono; per “detectos nates” intelliguntur mala amoris sui; per “nuditatem Aegypti” intelliguntur falsa inde. Inde patet de qua re ecclesiae et caeli hic agitur; quod nempe de eo, quod perversum rationale, quod est rationale quod negat Deum et Naturae omnia tribuit, confirmet se per scientifica et per fallacias, usque ut sit absque omni intellectu veri et voluntate boni. (Quod per “prophetam” in Verbo intelligatur doctrina, videatur n. 2534, 7269; quod per “lumbos” amores in utroque sensu, n. 3021, 4280, 5059; quod per “pedes,” naturalia apud hominem, et per “plantas pedum” illa quae in ultimis, n. 2162, 3147, 3761, 3986, 4280, 4938-4952; quod per “calceos,” eadem illa quoad tegumentum eorum, n. 1748, (1)2162, (4835,) 6844; quod per “regem Aschuris,” rationale in utroque sensu, n. 119, 1186; quod per “Aegyptum,” scientificum quod naturalis hominis etiam in utroque sensu, bono et malo, n. 1164, 1165, 1186, 1462, 5700, 5702, 6015, 6651, 6679, 6683, 6692, 7296, 9340, 9391; quod per “Kuschum” fallaciae sensuum, n. 1163, 1164, 1166.)

[4] Apud Ezechielem,
“Cum praeterivi praeter te et vidi te operui nuditatem tuam et lavi te,… et vestivite:… sed cum confisa es pulchritudini tuae, et scortata es,… non recordata (2)dierum juventutis tuae, cum esses nuda et denudata;… scortata es cum filiis Aegypti… et cum filiis Aschuris,… et multiplicasti scortationem tuam usque ad Chaldaeam;… propterea revelata est nuditas tua per scortationes tuas;… ideo lapidabunt te lapide, et dissecabunt te gladiis, et accendent domos tuas igne” (xvi. 6, seq.):
agitur ibi de Hierosolyma, per quam intelligitur ecclesia quoad doctrinam; et per illa verba et per plura in eodem capite describitur qualis fuerat in principio, et qualis facta est cum deflexit a bono et a vero. Qualis instaurata fuit a Domino, ita qualis in principio, describitur per haec, “Cum praeterivi praeter te et vidi… operui nuditatem tuam,… lavi te… et vestivi te;” “operire nuditatem” significat amovere mala voluntatis et falsa intellectus, “lavare” significat purificare a malis, et “vestire” significat veris instruere. Qualis autem facta est cum deflexit a bono et vero, describitur per sequentia; quod “confisa sit pulchritudini suae,” significat intelligentiam ex proprio quod ea delectata fuerit; per quod “scortata sit,” significat quod sic imbuerit falsitates; per “scortari cum filiis Aegypti et cum filiis Aschuris,” significantur falsificationes confirmatae per scientifica et inde rationalia; per “multiplicare scortationem usque ad Chaldaeam,” significatur usque ad profanationem veri: inde patet quid significat “propterea revelata est nuditas tua per scortationes tuas,” quod nempe ecclesia per falsa et per falsificationes deprivata sit omni intellectu veri: per “lapidabunt te lapide” significatur quod moritura sit per falsa; per “dissecabunt te gladiis,” significatur quod prorsus moritura per falsificationes veri; et per “accendent domos tuas igne,” significatur quod tota peritura sit per amores infernales (“domus” sunt omnia quae apud hominem, et “ignis” est amor infernalis). Ex his patet quid caeli et ecclesiae continetur in illis verbis, et quod (1)illud solum appareat ex sensu spirituali. (Quod “lavare” significet purificare a malis et falsis, videatur n. 3147, 10237, 10240, 10243; quod “vestire” significet instruere veris, n. 1073, 2576, 5248, 5319, 5954, 9212, 9216, 9952, 10536: quod “pulchritudo” significet intelligentiam, n. 3080, 4985, 5299; hic intelligentiam ex proprio: quod “scortari,” imbuere falsa, supra, n. 141: quod “Aegyptus” scientificum, et “Aschur” rationale, videatur mox supra; quod ” Chaldaea” profanationem veri, n. 1182, 1283, 1295, 1304, 1306, 1307, 1308, 1321, 1322, 1326: quod “lapidare lapide” significet mori per falsa, n. 5156, 7456, 8575, 8799; quod “gladius” significet falsum pugnans contra verum et destruens illud, n. 2799, 4499, 7102; inde “dissecare gladiis” est prorsus mori per falsificationes veri: quod “ignis” significet amorem infernalem, n. 1861, 5071, 6314, 6832, 7575, 10747; et quod “domus” significet totum hominem, et illa quae apud eum, ita quae ejus intellectus et voluntatis sunt, n. 710, (2)2231, (3)2233, (4)2559, 3128, 3538, 4973, 5023, 6690, 7353, 7848, 7910, 7929, 9150. Inde patet quid significatur per “accendent domos tuas igne.”)

[5] Apud Hoscheam,
“Contendite cum matre vestra,… ut removeat scortationes,… et adulteria sua,… ne forte exuam eam nudam,… et ponam eam sicut desertum,… sicut terram siccitatis, et occidam eam per sitim, et filiorum ejus non miserebor, quia filii scortationum illi” (ii. 2-4):
etiam hic agitur de ecclesia lapsa in falsa et mala: “mater” cum qua contenderent, significat ecclesiam; “scortationes et adulteria” significant falsa et inde mala; “ponere illam sicut desertum, sicut terram siccitatis” significat absque bono et vero; “occidere eam per sitim,” significat defectum totalem veri: “filii ejus” quorum “non miserebor,” significant omnia falsa ejus in genere, quare vocantur “filii scortationum.” (Quod “mater” significet ecclesiam, videatur n. 289, 2691, 2717, 3703, 4157, (5)5581, 8897; quod “desertum” significet non bonum quia non verum, n. 2708, 4736, 7055: quod “terra siccitatis” significet ubi non verum, est qua “aqua” significat verum fidei, n. 2702, 3058, 5668, 8568, 10238; “occidi sit,” quod significant perire ex defectu veri, n. 8568 fin.: quod “filii” significent affectiones veri et vera in genere, n. 2362, 3963, 6729, 6775, (6)6779, 9055; ita in sensu opposito affectiones falsi et falsa in genere. Inde constare potest quid significatur per “exuere illam nudam,” quod nempe ut sit absque bono et vero.)

[6] In Threnis,
“Peccatum peccavit Hierosolyma, ideo… omnes qui honoraverunt illam vilipendunt illam, quia viderunt nuditatem ejus” (i. 8).
Apud Ezechielem,
Ohola, quae Samaria, scortata est cum Aegyptiis, cumque filiis Aschuris; illi revelarunt nuditatem ejus, filios ejus et filias ejus ceperunt, et illam gladio tandem occiderunt: “ideo dabo te in manum eorum quos odisti,… ut agant tecum ex odio, et sument omnem laborem tuum. et te relinquent nudam et denudatam, ut reveletur nuditas scortationum tuarum” (xxiii. 4, 8-10, 18, 28, |2|9):
agitur in eo capite de Samaria quae vocatur “Ohola,” et de Hierosolyma quae vocatur “Oholiba,” et per utramque significatur ecclesia; per “Samariam” ubi filii Israelis, significatur ecclesia in qua non vera sed falsa, et per “Hierosolymam” ecclesia in qua non bona sed mala. Quid significatur per “scortari cum Aegyptiis et cum filiis Aschuris,” et quid per “occidere filias et filios ejus gladio,” supra explicatum est. Exinde patet quod per “relinquere illam nudam et denudatam” significetur absque vero et bono.

[7] Apud Esaiam,
“Dominus decalvabit verticem filiarum Zionis, et Jehovah podicem earum nudabit” (iii. 17):
“filiae Zionis significant ecclesiam caelestem et quae illius ecclesiae sunt, hic autem illam perversam; “vertex” illarum qui decalvabitur, significat intelligentiam qua deprivabitur; et “podex” qui nudabitur significat amorem mali et falsi.

[8] Apud Nahum,
“Vae urbi sanguinum, tota mendacio et rapina plena,… prae multitudine scortationum ejus,… retegam fimbrias super facies tuas, et ostendam gentibus nuditatem tuam, et regnis ignominiam” (iii. 1, 4, 5);
“urbs sanguinum” significat doctrinam falsi quae violentiam infert bono charitatis.

[9] Apud Habakuk,
“Vae facienti socium bibere,… etiamque inebriando, ut introspicas nuditates eorum;… bibe etiam tu ut praeputium reveletur” (ii. 15, 16);
“facere socium bibere inebriando” significat imbuere falsis usque ut non videat verum; “introspicere nuditates” est ut appareant falsa quae intellectus et mala quae voluntatis; “ut praeputium reveletur” est ut amores spurci. (Quod “bibere” sit institui in veris, videatur n. 3069, 3772, 4017, 4018, 8562, 9412; inde in opposito sensu est inbuere falsa: quod “inebriari “sit insanire ex falsis, ita non videre vera, n. 1072: quod “praeputium” significet amores corporeos et terrestres, n. 4462, 7045.) Inde constare potest quid significatur per
Quod Noachus biberit vinum et inebriatus sit, ita ut jaceret nudus in medio tentorii sui: et quod Chamus riserit nuditatem patris sui;… (quod)schemus autem et Japhetus texerint nuditatem ejus, et quod facies suas averterint ut non viderent patris sui nuditatem (Gen. ix. 21-23).
(Sed haec videantur in Arcanis Caelestibus explicata, ubi de illis agitur.)

[10] In Threnis,
“Etiam ad te,” filia Edomi, “transibit calix, inebriaberis et nudaberis” (iv. 21):
hic simile per “inebriari et nudari” quod supra significatur (sed quinam illi sunt qui per “Edomum” intelliguntur, videatur n. 3322, 8314). Apud Esaiam,
Filia Babelis et Chaldaeae, “sede in terra,… sume molam et mole farinam, revela crines tuos,… revela femur, transi flumina, reveletur nuditas tua, etiamque videatur opprobrium tuum” (xlvii. 1-3).
per “filiam Babelis” et “Chaldaeae” intelliguntur illi qui profanant bona et vera ecclesiae; per “molere farinam” intelligitur falsificare vera; per “revelare crines” et “femur,” intelligitur deprivari intelligentia veri et voluntate boni; simile per “transire flumina” et “revelare nuditatem.”

[11] Quia “nuditas” significabat deprivationem intellectus veri et voluntatis boni, ideo statutum fuit,
Quod Aharon et filii ejus (non) ascenderent in gradibus super altare, ne reveletur nuditas eorum super illo (Exod. xx. 23 (B.A. 26));
Tum quod illis facerent femoralia lini ad tegendum carnem nuditatis,et quod essent super illis cum intrarent tentorium conventus, et cum accederent ad altare, et quod alioqui portarent iniquitatem et morerentur (Exod xxviii. 42, 43).
Ex his patet quid significatur per verba in sequenti versu in hoc capite, “Suadeo tibi emere a Me,… vestimenta alba ut induaris, ne appareat pudor nuditatis tuae:” tum in sequentibus hujus Libri Apocalypseos,
“Beatus qui vigilat, et servat Vestimenta sua, ne nudus ambulet et videantur pudenda ejus” (xvi. 15).

[12] Praeterea per “nudum” in Verbo intelliguntur etiam illi qui non in veris sunt et inde non in bono, quoniam ignorant illa, et tamen desiderant illa; ut sunt qui intra ecclesiam sunt ubi illi qui. docent in falsis sunt, tum qui extra ecclesiam sunt et non Verbum habent, et inde non vera sciunt et nihil de Domino. Hi sunt qui intelliguntur in his locis: – Apud Esaiam,
“Hoc jejunium quod eligo,… frangere famelico panem,… et cum videris nudum obtegere eum” (lviii. 6, 7);
apud Ezechielem,
“Panem suum famelico det, et nudum tegat veste” (xviii. 7);
et apud Matthaeum,
“Nudus fui et non induistis Me” (xxv. 36, 38(, 43, 44));
“tegere veste” et “induere” significat instruere in veris (quod “vestes” sint vera, videatur supra, n. 195 (c)). (Quod “nudus” etiam significet bonum innocentiae, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 165, 8375, 9060; et in opere De Caelo et Inferno, n. 179, 180, 280.)

241. (Vers. 18.) “Suadeo tibi.” – Quod significet medium reformationis illorum qui iii doctrina de sola fide, constat ex illis quae nunc sequuntur, nam agitur nunc de reformatione eorum qui in illa doctrina sunt; inde “Suadeo tibi” involvit praecepta quomodo illi victuri ut reformentur, et sic salventur.

242. “Emere a Me aurum exploratum igne ut ditatus sis.” – Quod significet ut a Domino comparent sibi genuinum bonum ut recipere possint vera fidei, constat ex significatione “emere,” quod sit comparare et appropriare sibi (de qua n. 4397, 5374, 5397, 5406, 5410, 5426); ex significatione “auri explorati igne,” quod sit bonum genuinum, ita bonum a Domino (de qua sequitur); et ex significatione “ut ditatus sis,” quod sit ut recipere possit vera fidei. Quod “ditatus fieri” id significet, est quia “divitiae” et “opes” significant cognitiones veri et boni, et “divites” illos qui in intelligentia per illas sunt, hic qui in fide per illas, quia hic de illis qui in doctrina de sola fide sunt, agitur. Inde patet quod per “emere a Me aurum exploratum igne ut ditatus sis,” significetur ut comparent sibi genuinum bonum a Domino, ut recipere possint vera fidei.

[2] Quomodo haec intelligenda sunt, primum dicetur. Quod non detur verum quod verum in se est nisi ex bono, ita nec fides quae fides nisi ex charitate, saepius prius dictum est: verum enim quod in se verum est, non datur nisi vita spiritualis ei insit; et tunc vita spiritualis ei inest dum formatur ex bono charitatis; nam verum est forma boni, et bonum est esse veri, ita quoque est vita ejus, et bonum non aliunde est quam a Domino; et cum bonum a Domino est, tum verum quod ex bono est spectat Dominum primario, et quoque proximum et ejus bonum; nam Dominus influit cum bono, et ex ea format verum, quod est verum fidei, ac facit ut visus spiritualis hominis spectet ad Ipsum et ad proximum. (Quod ita sit, Ostensum videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 145, 251, quod nempe Dominus aspiciat angelos et homines in fronte, et hi Dominum per oculos, ex causa quia frons correspondet bono amoris, ac oculi intellectui inde illustrato, proinde veris quae fidei sunt; et quoque in eodem opere, n. 17, 123, 124, 142-144, 510, ostensum est quod in mundo spirituali omnes vertantur ad suos amores, et illi qui Dominum agnoverunt et in Ipsum crediderunt, vertantur ad Ipsum, et quod inde illis bonum, et per bonum illustratio quoad vera,) Ex his constare potest quid genuinum bonum quod significatur per “aurum exploratum igne,” quod nempe a Solo Domino.

[3] Quoniam in scriptis ad Angelum hujus Ecclesiae agitur de illis qui vivunt secundum doctrinam de sola fide, et quia illi qui se confirmaverunt in illa, qui in mundo inde docti vocati sunt, potuerunt connectere falsa veris, ac inducere apparentiam sicut vera esset doctrina, ideo datum est cum quibusdam ex illis in altera vita loqui; et quia illa quae tunc mutuo dicta sunt, possunt inservire illustrationi, velim ea afferre. Docti illi ex opinione in mundo putaverunt quod fides esset dabilis absque charitate, et quod homo justificetur per illam solam. Sermo eorum erat admodum ingeniosus, dicendo quod fides absque charitate dabilis sit, ex causa quia prior est, et per illam homo in bono est. “Quis,” dixerunt, “non credere potest quod Deus sit? quod Verbum sit Divinum? et similia, quae nisi crederentur non possent recipi et cogitari ab homine.” Concluserunt inde quod fides dabilis sit absque charitate quia praecedit seu prior est; et si dabilis, quod salvans sit, quia homo non potest bonum facere a se; quare nisi illa salvaret omnes perirent: absque fide nec daretur praesentia Dei apud illum; et si non praesentia Dei, regnaret malum et non alicui esset bonum. Haec dixerunt intelligi per justificationem per solam fidem. Sed ostensum illis est quod non fides esset nisi simul charitas; et quod dixerunt esse fidem, esse solum cognitiones, quae primae sunt cuivis homini, ut quod Deus sit, et quod Verbum sit Divinum, ac similia; et quod illae cognitiones non sint in homine, sed in introitu ad illum, qui est ejus memoria, priusquam sunt in ejus voluntate; et quantum in ejus voluntate sunt, tantum in ipso homine, nam voluntas est ipse homo; et quantum in voluntate sunt, tantum in ejus visu sunt, qui est fides. Ipsae cognitiones quae praecedunt, ac in visu naturali apparent sicut credi, non prius fiunt fidei; inde est quod visus cognitionum, qui putatur esse fidei, recedat ab homine successive prout is incipit male cogitare ex male velle, et quoque recedit ab illo post mortem cum homo fit spiritus, si non cognitiones irradicatae sunt vitae ejus, hoc est, voluntati aut amori ejus.

[4] Illustretur hoc per comparationem cum ventriculis qui apud aves et apud animalia terrae, qui vocantur ventriculi ruminatorii: in hos primum colligunt escas suas, et dein per gradus exsumunt illas, ac edunt, et sic nutriunt sanguinern; ita fiunt vitae eorum. Ventriculis illis correspondet memoria apud hominem; hac gaudet homo loco illorum, quia homo est spiritualis; in hanc primum colligit cibos spirituales, qui sunt cognitiones, et dein exsumit illas quasi ruminando, hoc est, cogitando et volendo, et appropriat sibi, et sic facit vitae suae. Ex hac comparatione, tametsi levi, constare potest quod cognitiones nisi implantentur vitae per cogitare et velle illas et inde facere illas, similes sint escis non comesis in ventriculis ruminatoriis, ubi vel putrescunt vel evomuntur. Praeterea circulus vitae hominis (1)est scire, intelligere, velle et facere; incohat enim vita spiritualis hominis a scire, dein continuatur in intelligere, postea in velle, et demum in facere. Unde quoque patet quod cognitiones sint modo in introitu ad vitam cum in memoria, et quod non plene in homine sint quam cum in factis, ac eo plenius in factis quo plenius in intellectu et voluntate.

[5] Porro ostensum est quod fides cognitionum, antequam fit fides vitae, sit fides historica; quae qualis sit notum est, quod nempe credatur ita esse quia alius dixerat: hoc antequam fit ipsius hominis est alienum seu alius hominis apud se; et quoque est talis fides historica qualis est fides rerum ignotarum; nam dicitur quod credenda sint tametsi non intelliguntur, immo quod non perscrutanda sint intellectu, cum tamen fides spiritualis talis est ut in illa ipsa vera videantur, et sic credantur. In caelo nemo credit aliquod verum nisi videat aut viderit illud; dicunt enim, “Quis potest credere quod ita sit nisi videat? forte potest esse falsum:” et credere falsum non possunt alii quam mali, nam mali ex malo vident falsa, at boni ex bono vident vera; et quia bonum est a Domino, etiam visus veri ex bono est a Domino. Quod angeli videant vera, est quia lux caeli, in qua sunt, est Divinum Verum procedens a Domino; inde (2)omnibus apud quos illa lux est, etiam in mundo, est visus veri. (De Luce Caeli, et quod talis sit, videatur in opere De Caelo et Inferno, 126-140.)

[6] Ostensum dein est quod charitas et fides unum agant, ac intrent simul apud hominem; ita quantum homo in charitate est tantum in fide sit, quoniam fides quoad essentiam est charitas, prorsus sicut verum quoad essentiam est bonum; bonum enim dum existit in specie seu in forma est verum: ita charitas est fides, nam bonum est charitatis et verum est fidei; unum etiam amat alterum et se conjungit alteri; quare non datur unum nisi simul alterum. Illustratum est hoc per hominis cogitationem quae ejus intellectus, et per affectionem quae ejus voluntatis: cogitare absque affectione est impossibile, ipsa enim essentia cogitationis est affectio seu amor; cogitare quidem potest homo omnia illa quae scit ex doctrina ecclesiae, sed ex affectione naturali, quae est affectio seu amor gloriae, famae, honoris, lucri; sed haec affectio non facit ut cogitatio sit spiritualis, verum erit charitas quae est ipsa affectio spiritualis: haec cum se conjungit cognitionibus, fit fides, et dein quantum homo in illa affectione est tantum videt cogitatione illa quae sunt fidei ejus, quae vocantur vera, et agnoscit illa, quia sunt ex ipso spiritu ejus, ita ex ipsa vita spirituali ejus. Hoc quoque est quod vocatur illustratio; inde est quod nemo illustrari possit ex Verbo nisi in affectione veri spirituali sit. Datur quidem simile illustrationi apud illos qui se confirmaverunt in talibus quae sunt doctrinae de sola fide et de justificatione per illam; sed illa illustratio est illustratio fatua, quoniam possunt falsa aeque ac vera confirmari, sicut omnes haereses tam quae regnant apud Judaeos quam quae apud Pontificios; etiam similis lux post confirmationes datur apud illos qui naturalistae vocantur, ac negant Deum et Divinum Verbi, et praeterea omnia ecclesiae; similiter apud illos qui confirmarunt apud se solam fidem et justificationem per illam. (Quod lux confirmationis sit lux naturalis, non spiritualis, dabilis etiam apud malos, videatur n. 8780.)

[7] Sed redeamus ad fidem quae quoad essentiam est charitas. Illa fides jugiter perficitur per talia quae confirmant, nam semper ex luce spirituali videntur vera plura, et haec omnia se conjungunt bono charitatis et id perficiunt; inde homini est intelligentia et sapientia, tandem angelica. Praeterea illi qui solum in cognitionibus fidei sunt, et non in vita secundum illas, credunt quod homo facile possit recipere fidem, si non in mundo usque in altera vita; dicentes secum, “Annon cum audio et video quod ita sit, possum credere?” Sed maxime falluntur, nam illi qui non fidem spiritualem receperunt in mundo, postea, si millies audiverint et viderint, nusquam possunt recipere; causa est quia fides illa non est in homine sed extra illum: quod ita sit manifeste constare potest ex eo, quod omnes qui e mundo veniunt primum recipiantur ab angelis et a bonis spiritibus, ac omni modo instruantur; immo etiam plura illis ostenduntur ad vivum et ad visum, sed usque non recipiunt; quare se ab illis abalienant, et accedunt ad illos qui in nulla fide sunt.

[8] Dictum etiam est illis quod si reciperetur fides per solum scire et cogitare, (1)ab omnibus aeque malis ac bonis reciperetur, et sic nemo damnaretur. Quod charitas, quae est affectio spiritualis, nusquam dabilis sit apud aliquem nisi sciat vera, exploret se secundum illa, recipiat illa, et novam vitam illis convenientem agat, videatur supra (n. 239). Inde sequitur quod vita fidei sit charitas, et quod nihil vitae insit fidei nisi quantum charitatis inest, et quoque quod quantum charitatis inest fidei, tantum ducatur a Domino; at quod quantum charitatis non inest tantum ducatur a semet; et qui ducitur a semet et non a Domino, non cogitare potest bonum, minus velle et facere bonum quod bonum in se est, nam ex proprio hominis non procedit nisi quam malum: cum enim cogitat bonum ac vult et facit bonum (2)ex proprio, est modo propter se, et propter mundum, quae sunt fines operum ejus, ac fines sunt amores qui ducunt illum: et homo a proprio suo non abduci seu elevari potest, nisi, quoad illa quae vitae sunt, spectet ad Dominum; per hunc visum conjungitur ille caelo, et inde a Domino datur ei affectio spiritualis. Cum haec et illa dicta sunt, datum est illis, cum quibus de hac re locutus sum, in luce spirituali esse; quae lux talis est, ut in illa videri possint vera tam clare sicut videntur objecta in mundo in luce ejus; et tunc illi qui in doctrina de sola fide et de justificatione per illam erant, non potuerunt non affirmare quod ita sit; sed ut primum lux ea illis adempta est, et remissi sunt in suam lucem, quae erat naturalis, non potuerunt videre aliter quam quod visus cognitionum esset fides salvans, et inde quod falsa, quae fecerunt fidei suae, essent vera. Falsa fiunt fidei quando mala sunt vitae.

[9] Sed redeamus ad explicationem verborum hujus loci, quae sunt, “Suadeo tibi emere a Me aurum exploratum igne ut ditatus sis;” per quae significatur ut comparent sibi a Domino genuinum bonum ut recipere possint vera. Et nunc ostendendum est quod “aurum” in Verbo significet bonum amoris. Hoc constare potest a sequentibus his locis:–Apud Malachiam,
“Ecce Ego mittens angelum meum qui praeparabit viam ante Me, et subito veniet ad Templum suum Dominus quem vos quaeritis, et Angelus foederis quem vos desideratis;…sedebit conflans et purgans argentum, et purificabit filios Levi, et defaecabit eos sicut aurum et argentum, ut sint adferentes Jehovae mincham in justitia” (iii. 1-3);
haec de adventu Domini dicta sunt: dicitur quod Jehovah missurus “angelum qui parabit viam ante Ipsum,” et per “angelum” intelligitur Johannes Baptista, ut notum est; per “ante Me,” seu ante Jehovam, intelligitur Ipsum Divinum Domini; per “Templum” ad quod venturus, intelligitur Divinum Humanum Ipsius; quod illud etiam dicatur “Angelus foederis,” est quia per Ipsum est conjunctio hominum angelorumque cum Ipso Divino, “foedus” enim est conjunctio: per “argentum” quod “sedebit conflans et purgans” intelligitur verum ex bono; per “filios Levi” intelliguntur omnes qui in bono charitatis sunt et inde in veris fidei; quapropter dicitur quod “defaecaturus eos sicut aurum et sicut argentum;” hoc dicitur quia “aurum” significat bonum, et “argentum” verum inde: per “adferre Jehovae mincham in justitia,” intelligitur cultus Domini ex bono charitatis. (Quod “Templum” significet Divinum Humanum Domini, videatur supra, n. 220(a); quod “foedus” significet conjunctionem, in Arcanis Caelestibus, n 665, 666, 1023, 1038, 1864, 1996, 2003, 2021, 6804, 8767, 8778, 9396, 10632; quod “argentum” significet verum ex bono, n, 1551, 1552, 2954, 5658; quod “mincha” significet bonum amoris et charitatis, n, 4581, 9992-9994, 10079, 10137: quod “justitia” dicatur de bono, n. 2235, 9857.) Inde “adferre mincham in justitia” significat cultum ex bono amoris.

[10] Apud Sachariam,
“Duae partes in universa terra exscindentur, exspirabunt, tertia autem relinquetur in ea; ducam tamen tertiam per ignem, et conflabo eos juxta conflare argentum, et explorabo eos juxta explorare aurum” (xiii. 8, 9);
per “universam terram” non intelligitur universa terra, sed universa ecclesia; per “tertiam partem” nec intelligitur tertia pars, sed aliqui ibi; “ducere illam per ignem, et conflare juxta conflare argentum, et explorare juxta explorare aurum,” significat purificare eos a falsis et malis ut implantetur bonum et verum. (Quod “terra” in Verbo sit ecclesia, videatur n. 662, 1066, (1)1068, 1262, 1413, 1607, 2928, 3355, 4447, 4535, 5577, 6516, 9325, 9643; quod “tertia purs” significet aliquos, n. 2788.) Sunt in locis allatis comparationes argenti et auri cum vero et bono, sed in Verbo omnia quae inserviunt comparationibus etiam correspondent et inde significant (videatur n. 3579, 8989). Quia “aurum exploratum igne” significat bonum amoris purificatum a malis, ideo mandatum erat
Quod aurum et argentum captum a Midianitis traduceretur per ignem et sic purificaretur (Num. xxxi. 22, 23).

[11] Quod “aurum” significet bonum amoris et charitatis, constat amplius a sequentibus:–Apud Hoscheam,
“Deseruit Israel bonum, hostis persequitur eum,….argentum suum et aurum suum fecerunt sibi idola” (viii. 3, 4);
quod “argentum suum et aurum suum sibi fecerint idola,” significet quod verum et bonum verterint in falsa et mala, patet ex eo quia dicitur, “Deseruit Israel bonum, et hostis persequitur eum;” “hostis” est falsum ex malo, et malum ex falso.

[12] Apud Joelem,
“Quid vobis Mecum, Tyre et Zidon?….Argentum meum et aurum meum sumpsistis, et desiderabilia bonorum intulistis in templa vestra, et filios Jehudae et filios Hierosolymae vendidistis filiis Graecorum, ut longe removeretis a terminis eorum” (iv. (B. A. iii.) 4, 5(,6));
per “Tyrum et Zidonem” intelliguntur illi intra ecclesiam qui in cognitionibus veri et boni sunt; hic illi qui perverterunt illas, et applicuerunt ad falsa et ad mala falsi; hoc significatur per quod “argentum meum et aurum meum sumpsistis, et desiderabilia bonorum intulistis in templa vestra:” “argentum” significat verum, “aurum” bonum, et “desiderabilia bonorum” significant vera et bona derivata, quae sunt cognitiones ex Verbi sensu litterae; “inferre in templa sua” significat vertere in cultum profanum; per quod “filios Jehudae et filios Hierosolymae vendiderint filiis Graecorum,” intelligitur quod omnia vera boni transmutaverint in falsa mali; per “longe removere eos a terminis eorum,” intelligitur procul ab ipsis veris. (Quod per “Tyrum et Zidonem” intelligantur illi intra ecclesiam qui in cognitionibus veri et boni sunt, videatur n. 1201; quod per “filios Jehudae et filios Hierosolymae” intelligantur omnia vera boni, est quia per “filios” significantur vera, n. 1729, (1)1733, 2159, (2)2623, 2803, 2813, (3)3373, 3704, 7499, 8897, 9807; per “Jehudam” ecclesia caelestis, n. 3654, 6364; per “Hierosolymam” ecclesia ubi genuina doctrina, n. 3654, 9166; quod per “filios Graecorum” intelligantur falsa, est quia “Graeci” significant gentes quae in falsis, videatur (supra,) n, 50.)

[13] Apud Ezechielem,
“Negotiatores Schebae et Raamae,….per primarium omnis aromatis et per omnem lapidem pretiosum et aurum, dederunt negotiationes tuas” (xxvii. 22);
et apud eundem,
“In sapientia et intelligentia tua feceras tibi opes, et feceras aurum et argentum in thesauris tuis:….in Eden horto Dei fuisti, omnis lapis pretiosus tegumentum tuum,….et aurum” (xxviii. 4, 13);
agitur in binis illis locis etiam de Tyro, per quam, ut supra dictum est, intelliguntur illi intra ecclesiam qui in cognitionibus veri et boni sunt. (Per “negotiationes ejus” intelliguntur ipsae illae cognitiones; per “Schabam et Raamam” quoque intelliguntur illi qui in cognitionibus illis sunt, n. 1171, 3240; per “aromata” significantur vera quae grata quia ex bono, n. 4748, 5621, 9474, 9475, 10199, 10254; per “lapides pretiosos” significantur vera quae pulchra quia ex bono, n. 9863, 9865, 9868, 9873, 9905; quod per “hortum Eden” significetur intelligentia et sapientia inde, n. 100, 108, 1588, 2702, 3220.) Quia nunc per illa significantur cognitiones veri et boni, ac per “aurum et argentum” ipsa bona et vera, et quia per illa comparatur omnis intelligentia et sapientia, ideo dicitur, “In intelligentia et sapientia tua feceras…aurum et argentum in thesauris tuis.”

[14] In Threnis,
“Quomodo obscuratum est aurum, mutatum est obryzum optimum, effusi sunt lapides sanctitatis in capite omnium platearum: filii Zionis….aestimati pares auro puro, quomodo reputati sunt in utres testae, opus manuum figuli” (iv. 1, 2);
agitur ibi de vastatione ecclesiae; “aurum” quod obscuratum et “obryzum optimum” quod mutatum, significant bona ecclesiae; “lapides sanctitatis” qui effusi in capite omnium platearum, significant vera inde quod falsificata; “filii Zionis” qui aestimati prae auro puro, significant vera ecclesiae prioris; “utres testae opus manuum figuli,” significant mala vitae ex falsis doctrinae quae ex propria intelligentia.

[15] Apud Ezechielem,
“Ornavi te ornatu, et dedi armillas super manus tuas, et torquem super guttur tuum;….sic ornata es auro et argento, et vestes tuae byssus et sericum et acupictum;….et accepisti vasa ornatus tui ex auro meo et ex argento meo quod dederam tibi, et fecisti tibi imagines cum quibus scortareris” (xvi. 11, 13, 17, 18);
agitur ibi de Hierosolyma, per quam significatur ecclesia quoad doctrinam (ut supra); “ornatus” quo ornata est, significat in genere omnia vera ex bono et inde intelligentiam (n. 10536, 10540); “armillae super manus” significant in specie vera ex bono (n. 3103, 3105); “torques super guttur” significat conjunctionem verorum et bonorum interiorum cum exterioribus, seu spiritualium cum naturalibus (n. 5320); “byssus” significat verum genuinum, et “sericum” idem splendens ex interiori bono (n. 5319, 9469); “acupictum” significat scientificum quod naturalis hominis (n. 9688); “imagines” cum quibus scortaretur, sunt fallaciae sensuum, quae apparent illis qui in falsis sunt ut vera; “scortari” cum illis est per illas falsa concludere (quod “scortari” significet imbuere falsa, videatur supra, n. 141): ex his patet quod per illa in eo capite describatur ecclesia qualis fuerat cum primum instaurata a Domino, et qualis postea facta est.

[16] Apud Esaiam,
“Ecce Ego excitans contra eos Medum, qui argentum non aestimabunt, et auro non delectabuntur, quorum arcus juvenes allident,….filiis non parcet oculus eorum” (xiii. 17, 18);
per “Medum” intelliguntur qui contra ecclesiae vera et bona sunt; quare dicitur de illis, “qui argentum non aestimabunt nec auro delectabuntur” (“argentum” est verum ecclesiae, et “aurum” est bonum ejus); “arcus” eorum significant doctrinalia falsi pugnantis contra vera et bona (n. 2686, 2709); “juvenes” quos allident, significant intelligentes ex veris (n. 7668); “filii” quibus non parcent, significant ipsa vera.

[17] Apud eundem,
“Turma camelorum obtegent te,….omnes e Scheba venient, aurum et thus portabunt, et laudes Jehovae annuntiabunt:….Mihi insulae confident, navesque Tharschisch ad adducendum filios tuos e longinquo; argentum eorum et aurum eorum cum illis” (lx. 6, 9);
agitur ibi de adventu Domini, et per “turmam camelorum” intelliguntur omnes qui in cognitionibus veri et boni sunt (n. 3048, 3071, 3143, 3145); per “Schebam” e qua venient, intelliguntur ubi ipsae illae cognitiones (n. 1171, 3240); per “aurum et thus” quae portabunt, intelliguntur bona ac vera ex bono quae inde grata, per “aurum” bona et per “thus” illa vera (n. 9993, 10177, 10296); per “insulas” quae “confident” intelliguntur gentes quae in cultu Divino sunt sed remotiore a veris ecclesiae (n. 1158); per “naves Tharschish” intelliguntur cognitiones communes veri et boni quibus insunt plures in particulari (n. 1977, 6385); per “filios quos adducent e longinquo” intelliguntur vera remotiora, “filii” sunt vera (ut supra), “e longinquo” sunt quae remotiora (n. 1613, 9487); per “argentum eorum et aurum eorum cum illis,” significantur cognitiones veri et boni apud illos.
(e.) Simile significatur per
Quod sapientes qui Venerunt ab oriente ad locum ubi Christus natus, obtulerint dona, aurum, thus et myrrham (Matth. ii. 11);
obtulerunt illa quia significabant bona et vera interiora et exteriora, quae sunt munera Deo grata.

[18] Apud Davidem,
“Incurvabunt se Illi omnes reges, et omnes gentes servient Illi:….animas pauperum servabit;….et vivent et dabit illis ex auro Schebae” (Psalm. lxxii. (1)11, 13, 15);
etiam ibi agitur de adventu Domini; per “reges” qui incurvabunt se Ipsi, et per “gentes” quae servient Ipsi, intelliguntur omnes qui in veris sunt ex bono; (quod per “reges” illi qui in veris, videatur supra, n. 31, et quod per “gentes” illi qui in bonis, etiam supra, n. 175(a);) per “pauperes” quos servabit, intelliguntur illi qui non in cognitionibus veri et boni sunt, sed usque desiderant illas (etiam supra, n. 238); per “aurum Schebae” de quo illis dabit, intelligitur bonum amoris in quod Dominus ducet illos per cognitiones (quid “Scheba,” videatur mox supra).

[19] Apud Haggaeum,
“Excitabo omnes gentes, ut veniant electio omnium gentium, et impleam Domum hanc gloria:….Mihi argentum et aurum;….major erit gloria Domus hujus posterioris quam prioris” (ii. 7-9);
etiam haec de adventu Domini; per “gentes” intelliguntur qui in bono sunt et inde veris; per “Domum” intelligitur ecclesia (n. 3720); per “gloriam” qua implebitur, intelligitur Divinum Verum (n. 4809, (2)5922, 8267, 8427, 9429); per “argentum et aurum” quod “Mihi,” intelligitur verum et bonum quod a solo Domino.

[20] Apud Sachariam,
“Colligentur opes omnium gentium circumcirca, aurum, argentum et vestes multa copia” (xiv. 14);
per “opes omnium gentium” intelliguntur cognitiones ubicunque sunt, etiam apud malos; per “aurum, argentum et vestes multa copia,” intelliguntur bona et vera spiritualia et naturalia. Simile significatum est per
Aurum, argentum et vestes, quae filii Israelis mutuo petierunt ab Aegyptiis, quum ab illis discesserunt (Exod. iii. 22; cap. xi. 2,3; cap. xii. (3)35, 36);
cur ita factum est, et quid involvit, videatur in Arcanis Caelestibus (n. 6914, 6917), quod nempe ut repraesentaretur quod malis auferrentur quae habent et darentur bonis (Secundum Domini verba apud Matthaeum, cap. xxv. 28, 29; et apud Lucam, cap. xix. 24, 26); et quod facerent sibi amicos ex injusto mammone (Secundum Domini verba apud Lucam, cap. xvi. 9); per “injustum mammona” intelliguntur cognitiones veri et boni apud illos qui non juste illas possident, qui sunt qui non applicant illas vitae.

[21] Apud Davidem,
“Filiae regum inter pretiosas tuas, (1)consistit Regina ad dextram tuam in auro optimo Ophiris:….tota gloriosa filia Regis intus, de implexis auri vestis ejus” (Psalm. xlv. 10, 14 (B. A. 9, 13));
agitur ibi de Domino, et per “filiam Regis” intelligitur ecclesia quae in affectione veri, quae describitur per quod “filiae regum inter pretiosas Ejus,” per quas intelliguntur ipsae affectiones veri; per quod “consistat Regina ad dextram Ejus in auro optimo Ophiris,” intelligitur regnum caeleste Domini quod in bono amoris est; per quod “de implexis auri vestis ejus,” intelligitur quod vera sint ex bono.

[22] Apud Matthaeum,
Jesus dixit discipulis quos emisit ad evangelizandum, quod non possiderent aurum nec argentum nec aes in zonis suis (x. 9);
per hoc repraesentatum est quod nihil boni et veri ex se haberent, sed ex solo Domino, et quod gratis omnia donarentur. Quia “aurum” significabat bonum amoris, ideo
Mensa super qua ponebantur panes facierum, obducta erat auro (Exod. xxv. 23, 24);
Similiter altare suffitus, quod inde vocabatur altare aureum (Exod. xxx. 3);
Ac ideo candelabrum factum est ex puro auro (Exod. xxv. 31, 38);
Quod etiam cherubi (Exod. xxv. 18);
Et ideo arca obducta erat intra et extra auro (Exod. xxv. 11);
similiter plura in Templo Hierosolymae; Tentorium enim ubi arca, cherubi, mensa super qua panes facierum, altare suffitus, et candelabrum, repraesentabat caelum; pariter Templum; et inde “aurum” ibi significabat bonum amoris, et “argentum” verum ex bono.

[23] Quia sanctissimum caeli repraesentabatur per aururn in Templo, ideo
Cum Belschazar biberet vinum ex vasis auri eductis ex Templo illo, et simul laudaret deos auri, argenti, aeris, ferri, ligni et lapidis, scriptum apparebat in pariete, Numeratus, Appensus, Divisus, et ille ea nocte occisus est (Dan. v. 2, seq.);
significabatur enim per id profanatio boni. Praeterea per “aurum” in opposito sensu in Verbo significatur malum amoris sui, et per “argentum” falsum inde: ut apud Mosen,
Argentum et aurum gentium non concupiscent, quia abominationes, nec inducent in domum suam, sed devovebuntur quia abominanda et detestanda (Deutr. vii. 25, 26);
sed de hac significatione “auri” et “argenti” dicetur infra.

243. “Et vestimenta alba ut induaris.”–Quod significet et genuina vera et inde intelligentiam, constat ex significatione “vestimentorum alborum,” quod sint genuina vera; (“vestimenta” enim significant vera, videatur supra, n. (1)195(b), et “album” significat genuinum, et praedicatur de veris, etiam supra, n. 196;) et ex significatione “induere,” quod sit inde intelligentiam sibi comparare, nam per genuina vera comparatur omnis intelligentia; intellectus enim humanus est formatus ad recipiendum vera; ideo talis fit qualia sunt vera ex quibus formatur. Creditur quod intellectus sit etiam posse ex cogitatione ratiocinari et loqui ex falsis, et ea multis confirmare; sed usque id non intellectus est; est modo facultas homini data cum memoria, cui adjuncta est, et cujus activum est: at per illam nascitur et formatur intellectus, quantum homo ex affectione recipit vera; at recipere genuina vera ex affectione non datur ulli homini quam a solo Domino, quoniam ab Ipso sunt; proinde recipere intellectum seu intelligens fieri non datur ulli homini quam a solo Domino, et datur cuivis qui applicat se ad recipiendum (secundum illa quae supra, n. 239(a), dicta sunt): hoc itaque est quod significatur per “Suadeo tibi emere a Me vestimenta alba ut induaris.”

244. “Ne appareat pudor nuditatis tuae.”–Quod significet ne spurci amores, constat ex significatione “nuditatis,” quod sit deprivatio ab intellectu veri et boni quia voluntate illorum, seu deprivatio veri quod fidei quia non bonum quod amoris (de qua supra, n. 240(a)); et quia per “nuditatem” illa deprivatio significatur, ideo per “pudorem nuditatis” significantur spurci amores, hi enim apparent quando non sunt remoti per amorem boni et inde fidem veri. Homo enim nascitur in binos amores, qui sunt amor sui et amor mundi; quare ex hereditario trahit ut se et mundum super omnia amet: hi amores sunt amores spurci quia ex illis omnia mala fluunt, quae sunt contemptus aliorum prae se, inimicitia contra illos qui sibi non favent, odia, vindictae, astus, doli omnis generis. Illi amores cum suis malis non removeri possunt quam a binis amoribus, qui sunt amor in Dominum et amor erga proximum; ex his trahit homo ut Dominum super omnia amet et proximum sicut se ipsum; hi duo amores sunt amores puri, quoniam e caelo a Domino; ex his etiam omnia bona fluunt: quantum itaque homo in his est, tantum removentur amores illi spurci in quos natus est, usque ut non appareant, et removentur per vera a Domino. Ex his constare potest quod per “Suadeo tibi emere a Me…vestimenta alba, ut induaris ne appareat pudor nuditatis tuae,” significetur ut comparent sibi genuina vera et inde intelligentiam a Domino, ne appareant spurci amores.

245. “Et collyrio inunge oculos ut videas.”–Quod significet ut aliquantum aperiatur intellectus, constat ex significatione “oculorum,” quod sint intellectus (de qua supra, n. 152); inde per “inungere oculos ut videas” significatur ut aperiatur intellectus: dicitur “collyrio inungere,” quia per “collyrium significatur unguentum factum ex farina cum oleo, et “farina” significat verum fidei et “oleum” bonum amoris; (quod “farina” significet verum fidei, videatur n. 2177, 9995, et quod “oleum” bonum amoris, n. 3728, 4582, 4638;) hoc ita dicitur quia intellectus nihil veri videt nisi voluntas sit in bono, verum enim in intellectu non aliud est quam forma boni quod est in voluntate.

246. (Vers. 19.) “Ego quoscunque amo, arguo et castigo.”–Quod significet tentationes tunc, constat ex significatione “arguere et castigare,” cum de illis qui bonum sibi comparant et per id recipiunt vera, de quibus in mox praecedente versu actum est, quod sit in tentationes admittere. Dicitur “quoscunque amo,” et per id intelliguntur omnes qui in doctrina de sola fide qui in bono sunt seu in charitate et inde in veris seu in fide: quod illi amentur a Domino, est quia Dominus in bono seu in charitate est praesens, et per bonum seu charitatem in veris seu in fide, et non vicissim. Quod nunc dicatur de illis qui in doctrina de sola fide sunt quod Dominus illos “arguat et castiget,” est quia supra dictum est, “Suadeo tibi emere a Me aurum exploratum igne, et vestimenta alba ut induaris, ne appareat pudor nuditatis tuae, et collyrio inunge oculos ut videas,” per quae intelligitur, ut illi qui in doctrina de sola fide sunt, comparent sibi genuinum bonum et genuina vera ac inde intelligentiam, ne appareant Spurci amores, ac ut aliquantum aperiatur intellectus; et hoc dum fit apud illos qui in doctrina de sola fide fuerunt, non possunt aliter quam in tentationes mitti; nam principia falsi de sola fide et de justificatione per illam apud eos non possunt aboleri nisi per tentationes; et abolenda omnino sunt, quia non conjungi possunt cum bono charitatis; cum hoc solum vera conjunguntur, quapropter haec comparanda sunt, ut dictum est. Conjunguntur quidem vera per id, quod dicant quod homo, postquam fidem accepit, ducatur a Deo et sic in bono charitatis; sed usque hoc nihili faciunt, quia nihil ad salutem, dicendo etiam quod illum nihil damnet, non malum cogitationis et voluntatis, nec malum vitae, tum quod non sub (jugo) legis sit, quia Dominus implevit legem pro ipso, et quod non spectetur nisi fides; per haec disjungunt: quod conjungant est causa quia aliter non cohaereret doctrina cum Verbo, ubi toties dicitur de charitate et de factis; sed haec conjunctio non est conjunctio apud illos qui in vita secundum doctrinam sunt, sed apud illos qui in vita secundum Verbum sunt.

[2] Dicitur “quoscunque amo, arguo et castigo;” sed intelligitur quod non Dominus arguat et castiget, sed quod infernales spiritus qui in principiis similis falsi sunt; hi sunt qui castigant, hoc est, tentant homines: quod Deus neminem tentet, notum est; quare ita intelligendum est, tametsi in littera dicitur de Deo quod in tentationem inducat, quod malum faciat, quod conjiciat in infernum, et similia plura. Inde patet quod Divinum Verum in Verbo parum intelligatur nisi per sensum spiritualem ejus, seu per doctrinam ex illis qui in illustratione fuerunt. Quod tentationes attinet: in illas venit homo, quando immittitur in suum proprium; tunc enim se adjungunt ei spiritus ab inferno qui in falsis principii ejus sunt et in malis amoris ejus, et tenent ejus cogitationes in illis; at Dominus tenet ejus cogitationes in veris quae fidei, et in bonis quae charitatis; et quia tunc quoque jugiter de salute et de caelo cogitat, inde ejus anxietas mentis interior, et inde pugna, quae vocatur tentatio. At vero illi qui non in veris et bonis sunt, ita non in aliqua fide ex charitate, non immitti possunt in tentationes, nihil enim apud illos est quod pugnat cum falsis et malis; inde est quod hodie pauci sint qui tentantur, et inde quod parum sciatur quid tentatio spiritualis. (Sed haec plenius exposita sunt in Arcanis Caelestibus, ex quibus collecta videantur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 196-201.)

247. “Zelo age ergo, et resipisce.’–Quod significet ut sit illis charitas, constat ex significatione “zelo agere,” quod sit ex affectione spirituali, haec enim est zelus in spirituali sensu; et quia charitas est ipsa illa affectio, ideo dicitur “Zelo age et resipisce,” et per id significatur ut sit illis charitas. Praeterea nemo in tentationem spiritualem immittitur nisi sit in affectione spirituali quae charitas vocatur; nisi in illa sit, non existit aliqua pugna cum falsis et malis, quia nulla est zelus pro veris et pro bonis. Quia per tentationem non solum domantur mala et removentur falsa, sed etiam loco illorum implantantur vera, et haec conjunguntur cum bono charitatis usque ut sint unum, ideo per “Zelo age et resipisce” significetur ut sit illis charitas.

248. (Vers. 20.) “Ecce sto ad ostium et pulso.”–Quod significet praesentiam Domini perpetuam, constat ex Significatione “ostii” seu “januae,” quod in supremo sensu sit Dominus quoad intromissionem in caelum aut in ecclesiam, et in sensu interno verum ex bono quod ab Ipso, quia homo per id intromittitur (de qua supra, n. 208); hic quia dicitur a Domino, “Ecce sto ad ostium et pulso,” significatur perpetua Ipsius praesentia, et simul perpetua Ipsius voluntas quod velit intromittere; et quoque intromittit omnes et Se conjungit omnibus qui Ipsum recipiunt, quod fit per vera ex bono seu per fidem ex charitate; quare sequitur, “Si quis audiverit vocem meam et aperuerit ostium, intrabo ad illum, et cenabo cum illo et ille Mecum.” Quia “ostium” dicitur, etiam dicitur “pulsare;” et per id significatur perpetua voluntas Se conjungendi cum homine et communicandi cum illo felicitates caeli: quod ita sit, ex eo constare potest, quod in Domino sit Divinus Amor, ac Divinus Amor est velle dare omne suum aliis, ac velle ut recipiant Ipsum; et hoc quia non fieri potest aliter quam per receptionem boni et veri seu amoris et fidei ab homine, quoniam haec sunt Divina quae procedunt ab Ipso et recipientur, et quia Divina sunt est Ipse in illis, ideo conjunctio Domini cum angelis et hominibus est per vera ex bono seu per fidem ex amore. Haec velle dare et implantare homini in specie significatur per “Sto ad ostium et pulso.”

[2] Sunt duo quae in libero hominis sunt, ex perpetua praesentia Domini, et ex perpetua Ipsius voluntate Se conjungendi cum illo:–Primum quod inde est in libero hominis, est quod ei sit copia et facultas bene cogitandi de Ipso et de proximo; quisque enim de Domino et de proximo bene aut male cogitare potest; si bene cogitat aperitur ostium; si male, clauditur: bene cogitare de Domino et de proximo non est ab homine et ejus proprio, sed a Domino, qui perpetuo praesens est et per perpetuam praesentiam dat ei illam copiam et facultatem; at male cogitare de Domino et de proximo est ab ipso homine et ejus proprio. Alterum quod in libero hominis est ex perpetua praesentia Domini apud illum, et ex perpetua voluntate Ipsius conjungendi Se cum illo, est quod possit abstinere a malis; et quantum abstinet tantum aperit Dominus ostium et intrat; non enim potest Dominus aperire et intrare quamdiu mala in cogitatione et voluntate hominis sunt, nam haec obstant et claudunt. Datum etiam est a Domino scire mala cogitationis et voluntatis, tum vera per quae discutienda sunt; nam datum est Verbum, ubi illa retecta sunt.

[3] Ex his constare potest quod nihil desit quin homo reformari possit si velit; omnia enim media reformationis relicta sunt homini in ejus libero: sed probe sciendum est quod liberum illud sit a Domino, ut supra dictum est, et inde quod Dominus operetur illa, si homo ex libero, quod cuivis datum est, recipiat; receptio ab homine omnino erit, quod intelligitur per “Si quis audierit vocem meam et aperuerit ostium.” Nihil facit quod homo in principio non sciat quod a Domino, quoniam non percipit influxum, modo ex Verbo dein credat quod omne bonum amoris et verum fidei sit a Domino; Dominus enim operatur illa tametsi homo nescit, et hoc ex perpetua Ipsius praesentia, quae significatur per “Sto ad ostium et pulso.” In summa, Dominus vult ut homo ex se abstineat a malis et agat bona, modo credat quod facultas ita faciendi non sit ab homine sed a Domino: vult enim Dominus ut receptio sit apud hominem; et receptio non aliter datur quam ut homo sicut ex se faciat, tametsi est ex Domino; sic etiam datur apud hominem reciprocum, quod est nova ejus voluntas.

[4] Ex his constare potest quantum falluntur qui dicunt quod homo justificetur et salvetur per solam fidem, quia non potest bonum facere a se. Quid hoc foret aliud quam remittere manus, et exspectare immediatum influxum? Is qui hoc facit, prorsus nihil recipit. Errant etiam qui credunt se posse disponere ad influxum per preces, adorationes et externa cultus: haec nihil faciunt, nisi homo abstineat a cogitando et faciendo mala, et per vera ex Verbo se sicut a se ducat ad bona quoad vitam; si homo haec facit tunc se disponit; et tunc preces, adorationes et externa cultus coram Domino valent. (De his plura videantur in opere De Caelo cf Inferno, n. 521-527.)

249. “Si quis audiverit vocem meam.”–Quod significet qui attendit ad praecepta Domini, constat ex significatione “audire,” quod sit attendere, hoc est, cum attentione videre et auscultare seu obedire; nam quae per auditum intrant, non modo videntur intellectu, sed etiam si con-cordant cum affectione hominis obediuntur; adjungit enim se affectio interior rebus auditis, non autem ita rebus visis; inde est quod binae significationes audire et auscultare sint in communi sermone, nempe audire et auscultare aliquem, ac audire et auscultare alicui; hoc enim est obedire, illud autem appercipere: et inde est, quod “audiens esto” sit obediens, at “videns esto” sit intelligens; (quod talia sint in communi sermone, est ex spirituali mundo, in quo homo quoad spiritum suum est, videatur supra, n. 14 et 108;) et ex significatione “vocis meae” seu vocis Domini, quod sint vera quae Verbi, doctrinae, et fidei inde, ita praecepta (de qua n. 219, 220, 3563, 6971, 8813, 9926).

[2] Dicitur qui attendit ad praecepta Domini, ac intelligitur qui vult scire vera et investigare illa ex Verbo; hoc nemo potest qui in malis vitae est, et qui se confirmavit in falsis doctrinae; qui se confirmarunt in falsis doctrinae, illi non attendunt ad alia in Verbo quam quae favent principiis falsi eorum; reliqua vel praetereunt sicut non visa, vel pervertunt et falsificant; qui autem in malis vitae sunt, illi non curant vera, et si audiunt illa usque non audiunt; ita una facultate auditus, quae est videre et appercipere illa, recipiunt, sed non altera facultate auditus, quae est auscultare seu obedire illis. At qui volunt scire vera et investigare illa ex Verbo, sunt illi qui in affectione veri spirituali sunt, qui sunt qui amant verum quia est verum, et ii sunt in illa affectione qui volunt vivere secundum vera ex Verbo, ita secundum praecepta Domini: hi sunt qui intelliguntur per “Qui audiverit vocem meam, et aperuerit ostium, intrabo ad illum, et cenabo cum illo et ille Mecum.”

250. “Et aperuerit ostium.”–Quod significet receptionem corde seu vitam, constat ex significatione “aperire ostium,” quod sit intromittere, per “ostium” enim significatur intromissio (videatur supra, n. 208); hic autem per “aperire ostium” significatur receptio corde seu vita, nam sequitur “et intrabo ad illum.” Dicitur “si aperuerit ostium,” sicut homo aperiret, cum tamen Ipse Dominus est qui aperit, secundum illa quae mox supra (n. 248) dicta et ostensa sunt; sed ita dicitur, quoniam ita apparet homini ex libero ei dato a Domino; et praeterea in sensu litterae Verbi plura secundum apparentias dicta sunt, sed apparentiae illae exuuntur in caelo ubi sensus internus seu spiritualis Verbi est. Sensus litterae Verbi in multis locis secundum apparentias est, ex causa ut serviat sensui Spirituali pro basi; alioqui non foret ei basis seu fundamentum. Quod plura in Verbo secundum apparentias dicta sint, constare potest solum ex eo, quod in Verbo dicatur quod malum sit a Deo, quod excandescentia, ira, et vindicta Deo sit, et similia alia; cum tamen Deus nemini malum faciat, nec Ipsi sit aliqua ira et vindicta; est enim ipsum Bonum et ipse Amor; sed quia ita apparet cum homo malum facit et punitur, ideo ill sensu litterae ita dicitur, sed usque hoc aliter in sensu Verbi spirituali intelligitur:

[2] simile est cum hoc, “si homo aperuerit ostium.” Porro dicetur quid intelligitur per “aperire ostium,” cum id dicitur fieri ab homine, ut hic; nempe, Dominus semper presens est cum bono et vero apud hominem, et conatur aperire ejus mentem spiritualem, quae est “ostium” quod Dominus aperire vult, et donare illum caelesti amore et fide; dicit enim, “Sto ad ostium et pulSo :` sed hic conatus seu haec perpetua voluntas Domini non appercipitur ab homine; putat enim homo quod bonum faciat a se, et quod ille conatus seu illa voluntas sit in illo: satis est tunc quod agnoscat ex doctrina ecclesiae quod omne bonum sit a Deo et nihil ab homine. Quod non appercipiatur ab homine, est etiam causa, ut ab homine sit receptio, et per receptionem appropriatio; aliter enim homo non reformari potest.

[3] Patet itaque quantum errant illi qui in doctrina de sola fide sunt, in eo quod dicant et credant quod fides salvet et non bonum vitae, seu quod homo justificetur per solam fidem, excludendo sic applicationem ad recipiendum. Sciunt quod homo explorabit se ipsum, videbit et agnoscet sua mala, non modo operum sed etiam mala cogitationum et intentionum, et quod postea abstinebit ab illis et fugiet illa, ac novam vitam, quae vita boni erit, aget, et nisi hoc faciat quod nulla ei remissio, sed quod damnatio: hoc doctores et antistites praedicant cum ex Verbo, et hoc docent unumquemvis qui ad Sanctam Cenam accedit; hoc tunc docent sicut ex fide: sed ut primum redeunt et spectant ad doctrinam suam de justificatione per solam fidem, tunc non amplius illa credunt, dicentes quod omnes a malo ad bonum ducantur a Deo postquam fidem receperunt; et quidam, ut connectant principia falsi cum veris, dicunt, quod postquam per fidem justificati sunt etiam a Deo ducantur ad explorandum se, ad confitendum sua peccata coram Deo, ad abstinendum ab illis, et sic porro: verum hoc fit apud neminem qui credit justificationem per solam fidem, sed fit apud illos qui charitatis vitam agunt. Per hanc vitam conjungitur quisque caelo, at per illam nullus. Qui conjungitur caelo per vitam charitatis, is a Domino ducitur ad videndum sua mala, tam mala cogitationis quam voluntatis; homo a bono videt mala, quia mala bono sunt opposita. At qui salvationem per solam fidem credit, dicit corde, “Habeo fidem quia credo quae dicuntur, nihil me damnat, justificatus sum;” et qui ita credit, nullatenus duci potest a Domino ad explorandum se, et ad resipiscendum a malis. Ita docent vera coram populo, qui inde credit quod vivere bene et credere bene intelligatur per justificari per fidem, nec introspicit altius in arcana doctrinae eorum. Hi sunt qui salvantur, illi autem qui damnantur. Quod damnentur, ipsi videre possunt, si velint; credunt enim ex doctrina quod bona vitae, quae sunt opera, nihil ad salutem faciant, sed sola fides, cum tamen opera sunt abstinere a malis et novam vitam agere, et si non, quod damnatio.

[4] Quod praedicationes quae non sunt ex arcanis doctrinae eorum haec doceant, et quoque receptae in ecclesia preces, constare potest ex illis quae coram omni populo, qui accedit ad altare ad fruendum Sacramento Cenae, leguntur, quae hic adducentur in vernacula in qua sunt scriptae.
“The way and means to be received as worthy partakers of that Holy Table, is, first to examine your lives and conversations by the rule of God’s commandments; and wherein soever ye shall perceive yourselves to have offended, either by will, word, or deed, there to bewail your own sinfulness, and to confess yourselves to Almighty God, with full purpose of amendment of life. And if ye shall perceive your offences to be such as are not only against God, but also against your neighbors, then ye shall reconcile yourselves unto them, being ready to make restitution and satisfaction according to the uttermost of your power, for all injuries and wrongs done by you to any other; and being likewise ready to forgive others that have offended you, as ye would have forgiveness of your offences at God’s hand: for otherwise the receiving of the Holy Communion doth nothing else but increase your damnation. Therefore if any of you be a blasphemer of God, a hinderer or slanderer of His Word, an adulterer, or be in malice or envy, or in any other grievous crime, repent you of your sins, or else come not to that Holy Table; lest after the taking of that Holy Sacrament the devil enter into you, as he entered into Judas, and fill you full of iniquities, and bring you to destruction both of body and soul. ……..
“Judge therefore yourselves, that ye be not judged of the Lord; repent ye truly for your sins past; have a lively and steadfast faith in Christ our Saviour; amend your lives, and be in perfect charity with all men. ……..
“Ye that do truly and earnestly repent you of your sins, and are in love and charity with your neighbors, and intend to live a new life following the commandments of God, and walking from henceforth in His holy ways; draw near with faith, and take this Holy Sacrament to your comfort, and make your humble confession to Almighty God.”

[5] Ex his nunc videri potest quod doctores et antistites ecclesiae sciant, et non sciant, quod haec via sit via ad caelum, et non via fidei absque illa: sciunt cum illa quae allata sunt coram populo orant et praedicant, sed non sciunt cum ex doctrina sua docent. Illam viam vocant Religionem practicam, hanc autem Religionem Christianam; sed hanc credunt esse pro sapientibus, illam autem pro simplicibus. Verum asseverare possum quod qui vivunt secundum doctrinam de sola fide et de justificatione per illam, prorsus nullam fidem spiritualem habeant, et quod post vitam in mundo in damnationem veniant; at qui vivunt secundum doctrinam ex orationibus illis allatam, quod fidem spiritualem habeant, et quod post vitam in mundo in caelum veniant; quod etiam prorsus consentit cum Fide in universo Christiano orbe recepta, quae Athanasiana Fides vocatur ubi haec de Domino,
“At whose coming all men shall give account for their own works; and they that have done good shall go into life everlasting; and they that have done evil, into everlasting fire: this is the Catholic faith.”

[6] Quae quod prorsus consentanea sint Verbo, patet a sequentibus his locis:
“Venturus est Filius hominis in gloria Patris sui cum angelis suis, et tunc reddet unicuique secundum opera ejus” (Matth. xvi. 27);
“Qui bona fecerunt, exibunt in resurrectionem vitae, qui vero mala fecerunt in resurrectionem condemnationis” (Joh. v. 28, 29);
“Beati mortui qui in Domino moriuntur; immo dicit Spiritus ut requiescant ex laboribus suis, opera illorum sequuntur illos” (Apoc. xiv. (1)13);
“Ego dabo unicuique vestrum secundum opera sua” (Apoc. ii. 23);
“Vidi mortuos parvos et magnos stantes coram Deo, et libri aperti sunt,….et judicati sunt mortui juxta ea quae scripta sunt in libris secundum opera eorum: dedit mare eos qui in eo mortui sunt, ac mors et infernus dedit illos qui in iis sunt (mortuos), et judicati sunt quilibet secundum opera illorum” (Apoc. xx. (2)12, 13);
“Ecce venio (cito), et merces mea Mecum, ut dem unicuivis secundum opera ejus” (Apoc. xxii. 12).
In scriptis ad septem Ecclesias dicitur ad unamquamvis, “Novi opera tua:” ut,
“Angelo Ephesinae Ecclesiae scribe, Haec dicit qui tenet septem stellas in dextra sua,….Novi opera tua” (Apoc. ii. 1, 2);
“Angelo Ecclesiae Smyrnaeorum scribe, Haec dicit Primus et Ultimus,…. Novi opera tua” (Apoc. ii. (3)8, 9);
“Angelo in Pergamo Ecclesiae scribe, Haec dicit habens romphaeam, ….Novi opera tua” (vers. (4)12, 13):
“Angelo in Thyatiris Ecclesiae scribe, Haec dicit Filius Dei,….Novi opera tua et charitatem” ((vers.) 18, 19);
“Angelo in Sardibus Ecclesiae scribe, Haec dicit habens septem spiritus Dei,….Novi opera tua” (cap. iii. 1);
“Angelo Philadelphiensis Ecclesiae scribe, Haec dicit Sanctus et Verus,….Novi opera tua” (vers. 7, 8);
“Angelo Laodicensium Ecclesiae scribe, Haec dicit Amen, Testis fidelis et verus,….Novi opera tua” (vers. 14, 15):
apud Jeremiam,
“(5)Retribuam illis juxta opus illorum, et juxta factum manuum illorum” (xxv. 14):
apud eundem,
Jehovah, “cujus oculi aperti sunt super omnes vias hominum, ad dandum cuivis secundum vias ejus, et secundum fructum operum ejus” (xxxii. 19):
apud Hoscheam,
“Visitabo super vias ejus, et opera ejus retribuam illi” (iv. (6)9):
apud Sachariam,
“Jehovah….juxta vias nostras, juxta opera nostra facit nobiscum” (i. 6).
Praeterea etiam in sequentibus:-Apud Johannem,
“Si hoc scitis, beati estis si feceritis illa” (xiii. 17):
apud Lucam,
“Quid vocatis Me Domine, et non facitis quae dico?” (vi. 46:)
apud Matthaeum,
“Qui facit et docet, magnus vocabitur in regno caelorum” (v. {1}19);
apud eundem,
“Omnis arbor {2}quae non fert fructum bonum, exscindetur et in ignem conjicietur;….non quisquis dicit Mihi, Domine, [Domine,] intrabit in regnum caelorum, sed qui facit voluntatem Patris mei qui est in caelis. …..Qui audit verba mea et facit illa, comparabo viro prudenti;….qui autem audit verba mea et non facit illa, comparabo viro stulto” (vii. 19-27).
Apud eundem,
“Qui in terram bonam seminatus est, hic est qui verbum audit et intelligit, qui fructum fert et facit” (xiii. 23;)
(Apud Marcum, “Hi sunt qui in terram bonam seminati sunt, qui audiunt verbum et recipiunt, et fructum ferunt,” iv. {3}20;)
(Apud Lucam, “Semen quod in terram bonam cecidit, sunt qui corde simplici et bono audiunt verbum, retinent, et fructum faciunt,” viii. 15):
Cum Dominus illa dixit, clamavit dicens, “Qui habet aures ad audiendum audiat” (Matth. xiii. 9; Marc. {4}iv. 9; Luc. viii. 8).
Apud Matthaeum,
“Amabis Dominum Deum [tuum] ex toto corde tuo, et ex tota anima tua….; illud est primum et magnum mandatum; secundum simile est huic, Amabis proximum tuum ut te ipsum: ex his duobus mandatis pendent Lex et Prophetae” (xxii. 37-40);
“Lex et Prophetae” sunt Verbum in omni complexu.

[7] Quod “amare Dominum Deum,” sit facere verba seu praecepta Ipsius, Ipse docet apud Johannem,
“Qui amat Me, Verba mea servat, et Pater meus amabit eum, et ad eum veniemus, et mansionem apud illum faciemus; qui vero non amat Me, Verba mea non servat” (xiv. 21, 23, 24);
et quoque apud Matthaeum,
Dominus dixit ad hircos qui erant a sinistris, quod abirent in ignem aeternum; et ad oves quae erant a dextris, quod irent in vitam aeternam (xxv. 31-46);
quod “hirci” sint qui non faciunt bona charitatis, et quod “oves” qui faciunt, patet a verbis ibi: ambo dixerunt quod nesciverint quod facere bonum proximo sit facere Domino; sed instruuntur, si non prius usque die judicii, quod facere bonum sit amare Dominum. Per “quinque virgines fatuas quae non habebant oleum in lampadibus,” etiam intelliguntur illi qui in fide sunt et non in bono charitatis; et per “quinque virgines prudentes quae oleum habebant in lampadibus,” intelliguntur qui etiam in bono charitatis sunt (“lampas” enim significat fidem, et “oleum” bonum charitatis);
De his dicitur quod “intromissi sint:” de illis autem dicentibus “Domine, Domine, aperi nobis,” quod responsum tulerint, “Amen dico vobis, non novi vos” (Matth. xxv. 1-12).
Quod ultimo tempore ecclesiae nulla esset fides in Dominum quia non charitas, significatum est per
Quod Petrus ter abnegaverit Dominum, antequam gallus cecinit (Matth. xxvi. 34, 69-74).
Simile significatum est per
Quod Dominus dixerit ad Petrum, cum Petrus videret Johannem sequi Dominum, “Quid ad te” Petre? “Tu sequere Me,” Johannes; Petrus enim dixit de Johanne, “Hic quid?” (Joh. xxi. 21, 22;)
“Petrus” enim in sensu repraesentativo significat fidem, et “Johannes” bonum charitatis: et quia “Johannes” significabat bonum charitatis,
ideo ille accubuit ad pectus Domini (Joh. xxi. 20).

[8] Quod id bonum faciat ecclesiam, significatur per verba Domini e cruce ad Johannem,
“Jesus vidit matrem suam, et discipulum quem amabat, qui adstabat; et dixit matri suae, Mulier, ecce filius tuus; et dixit discipulo, Ecce mater tua: et ex illa hora accepit illam discipulus ille ad se” (Joh. xix. 26, 27);
per “matrem” et per “mulierem” ibi intelligitur ecclesia, et per “Johannem” bonum charitatis; et sic per illa verba, quod ecclesia erit ubi bonum charitatis. (Sed haec amplius explicata videantur in locis citatis in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 122; et praeterea quod non fides sit ubi non charitas, in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-39; et quod homo sit post mortem qualis ejus vita fuit in mundo, et non qualis ejus fides, in opere De Caelo et Inferno, n. 470-484; et quid charitas et quid fides in sua essentia, in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 84-122.)

[9] Ex his nunc adductis expende num fidem habere sit aliud quam vivere illam, et vivere illam non est solum scire et cogitare, sed etiam velle et facere; fides enim non est in homine dum solum est in ejus scire et cogitare, sed cum etiam est in ejus velle et facere; fides in homine est fides vitae, fides autem nondum in homine est fides memoriae et inde cogitationis: fides vitae intelligitur per credere in Deum; credere autem illa quae a Deo, et non credere in Deum, est fides historica, quae non est salvans. Quis est qui verus sacerdos et bonus pastor qui non vult ut homines bene vivant, et qui non scit quod fides cognitionum quia alius dixit non sit fides vitae sed fides historica?

[10] Fides vitae est fides charitatis, nam charitas est vita. Sed tametsi ita est, usque praevideo quod illi qui se confirmaverunt in doctrina de sola fide et de justificatione per illam, non {1}recedent ab ea, ex causa quia connectunt falsa veris; docent enim vera cum ex Verbo, at docent falsa cum ex doctrina, ac inde confundunt illa per quod dicant quod fructus fidei sint bona vitae, et quod haec sequantur ex fide, et tamen quod bona vitae nihil ad salutem faciant, sed sola fides: ita conjungunt et separant; et cum conjungunt docent vera, sed coram populo qui non scit quod invertant, et quod haec dicant ex necessitate ut cohaereat doctrina eorum cum Verbo; at cum separant docent falsa, nam dicunt fidem salvare et non charitatis bona quae sunt opera, tunc non scientes quod charitas et fides unum agant, et quod charitas sit agere bene et fides credere bene, et credere bene absque agere bene impossibile sit, ita nulla fides absque charitate; tum quod charitas sit esse fidei et anima ejus: quare sola fides est fides absque anima, ita fides mortua; et quia haec fides non est fides, inde justificatio per illam est res nihili.

251. “lntrabo ad illum.”-Quod significet conjunctionem, constat ex significatione “intrare,” cum de Domino, quod sit conjungi Ipsi (de qua n. 3914, 3918, 6782, 6783). Quod Dominus conjungatur illis qui recipiunt Ipsum corde et vita, est quia Dominus intrat seu influit in vitam; intrat seu influit solum apud illos qui in vita amoris spiritualis sunt, seu in vita charitatis, nam charitas est amor spiritualis; quando hic amor facit vitam hominis, tunc intrat seu influit Dominus per illum in vera fidei, et facit ut homo videat seu cognoscat illa; inde affectio veri spiritualis est homini. Maxime fallitur quod Dominus intret seu influat in solam fidem, seu in fidem separatam a charitate apud hominem; huic fidei nulla vita inest, est enim sicut spiritus pulmonicus absque cordis influxu, qui spiritus foret solum motus inanimatus; spiritus enim pulmonicus animatur per influxum cordis, ut notum est. Inde patet per quam viam admittitur Divinum procedens a Domino, nempe per viam cordis, hoc est, amoris: sive dicas cor sive amorem, idem est ac spiritus vitam inde. Quod amor faciat vitam hominis, quisque potest scire et videre, si modo vult attendere; nam quid homo absque amore? nonne stipes? Inde qualis amor talis homo. Amor est velle et facere, nam quod homo amat hoc vult et facit. Idea de bono charitatis et de vero fidei formari potest ex solis luce et calore. Lux quae procedit ex sole cum conjuncta est calori, quod fit tempore veris et aestatis, tunc omnia telluris germinant et florent; at cum in luce non est calor, ut tempore hiemis, tunc omnia telluris torpent et emoriuntur: etiam lux spiritualis est verum fidei, et calor spiritualis est bonum charitatis. Ex his idea formari potest de homine ecclesiae, qualis ille est quando apud illum conjuncta est fides charitati, quod nempe sit sicut hortus et paradisus; et qualis ille quando apud illum non conjuncta est fides charitati, quod sit sicut desertum et terra nive obtecta.

252. “Et cenabo cum illo, et illis Mecum.”-Quod significet communicationem cum eis felicitatum caeli, constat ex significatione “cenare,” quod sit communicare bona caeli. Quod “cenare” sit illa communicare, est quia “comessationes,” “convivia,” “prandia” et “cenae” in Verbo significant consociationes per amorem, et inde communicationem jucundorum quae amoris, nam omnia jucunda sunt amoris. Trahunt illa significationem ex pane et vino, quae significant bonum amoris caelestis et spiritualis, et ex comedere, quod significat communicationem et appropriationem; haec significaverat olim Cena Paschalis, et haec hodie significat Sancta Cena (videatur supra, n. 146; et in Doctrina Novae Hierosolymae, n 210-222). Quod “cenare” dicatur, est quia nuptiae fiebant quando cena, et per “nuptias” significatur conjunctio boni et veri, et tunc communicatio jucundorum. Inde dicitur in Apocalypsi,
“Beati qui ad cenam nuptiarum Agni vocati sunt” (xix. 9);
et dein,
“Venite et congregamini ad cenam magni Dei” (vers. 17).

[2] Quia “cenae” significant consociationes per amorem, et tunc communicationem jucundorum, ideo Dominus comparavit ecclesiam et caelum cenae et quoque nuptiis; cenae apud Lucam,
Quod Paterfamilias fecerit magnam cenam et vocaverit multos, sed quod excusaverint se omnes qui vocati: quare indignatus jussit ut introducerent pauperes, mancos, claudos, caecos: de prioribus dicendo, quod nemo eorum gustaturus sit cenam (xiv. 16-24).
(Paene similiter de nuptiis ad quas invitati sunt, Matth. xxii. 1-15.) Per “cenam” ibi intelligitur ecclesia et caelum; per “invitatos qui se excusaverunt” intelliguntur Judaei apud quos ecclesia tunc erat, ecclesia enim in specie est ubi Verbum et per Verbum Dominus notus; per “pauperes,” “mancos,” “claudos,” “caecos,” intelliguntur qui tales spiritualiter sunt, et qui tunc extra ecclesiam. Quod caelum et ecclesia assimiletur ibi cenae et nuptiis, est quia caelum est conjunctio angelorum cum Domino per amorem, et consociatio illorum inter se per charitatem, et inde communicatio omnium jucundorum et felicitatum; similiter ecclesia, quia ecclesia est caelum Domini in terris. (Quod caelum sit conjunctio angelorum cum Domino per amorem, et quoque consociatio illorum mutua per charitatem, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 13-19, et inde communicatio omnium jucundorum et felicitatum, n. 396-400.)

[3] In Verbo passim dicitur quod “comesturi sint” in caelo; et per illud in sensu spirituali intelligitur quod fruituri sint beatitudine et felicitate; ita simile significatur per “comedere” ibi quod per “{1}cenare:” -Ut apud Lucam,
“Venient ab oriente et occidente et a septentrione et meridie, et discumbent in regno Dei” (xiii. 29);
et apud Matthaeum,
“Multi venient ab oriente et occidente, et accumbent cum Abrahamo, Isaco et Jacobo in regno caelorum” (viii. 11):
qui “venturi ab oriente, occidente, septentrione et meridie,” sunt omnes qui in bono amoris et inde veris fidei sunt. (Quod quatuor plagae in Verbo illos significent, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 141-153; et quod per “Abrahamum, Isacum et Jacobum” intelligatur Dominus quoad Ipsum Divinum ac Divinum Humanum, in Arcanis Caelestibus, n. 1893, 4615, 6098, 6185, 6276, 6804, 6847; inde “discumbere cum illis,” est conjungi Domino, et consociari inter se per amorem, et per conjunctionem illam et per consociationem hanc frui beatitudine et felicitate aeterna, et illa ex solo Domino.)

[4] Apud Lucam,
Jesus dixit, “Sunto lumbi vestri cincti, et candelae lucentes, vosque similes estote hominibus exspectantibus Dominum suum, quando reversurus est a nuptiis, ut cum venerit et pulsaverit, aperiant Ipsi: beati servi hi, quos veniens Dominus invenerit vigilantes; amen dico vobis quod cincturus sit Se, et accumbere facturus eos, Ipseque accedens ministraturus illis” (xii. 35, seq.):
per “lumbos,” qui erunt cincti, intelligitur bonum amoris (n. 3021, 4280, 9961); per “candelas,” quae erunt lucentes, significantur vera fidei ex bono amoris (n. 9548, 9551, 9783); per “cingere Se, accumbere facere eos, et ministrare illis,” significatur donare illos omni bono.

[5] Apud eundem,
“Vos estis qui permansistis Mecum in tentationibus meis; Ego dispono vobis prout disposuit Mihi Pater regnum, ut edatis et bibatis super mensa mea in regno” Dei (xxii. 28-30):
“edere et bibere super mensa Domini” in regno Dei, est conjungi Domino per amorem et fidem, ac frui beatitudine caelesti.

[6] Apud Matthaeum,
Jesus dixit, “Dico vobis quod non bibiturus sim a nunc ex hoc genimine vitis, usque ad diem illum quando id bibero vobiscum novum in regno Patris mei” (xxvi. 29):
haec a Domino dicta sunt, postquam instituit Sanctam Cenam; et per “genimen vitis” significatur Divinum Verum ex Divino Bono, et inde beatitudo et felicitas.

[7] Simile quod per “cenam” etiam significatur per “convivium,” apud Esaiam:
“Faciet Jehovah omnibus populis in monte hoc convivium pinguedinum, convivium fecum” (xxv. 6):
agitur ibi de adventu Domini, et per “convivium pinguedinum” significatur appropriatio et communicatio bonorum, et per “convivium fecum,” seu vini optimi, appropriatio verorum. (Quod “pinguedines” significent bona amoris, videatur 353, 5943, {1}10033; et quoque jucunda amoris, n. 6409: at quod “vinum” significet bonum charitatis quod in sua essentia est verum, n. 1071, 1798, 6377.)

[8] Simile significatur per “nuptias” ad quas invitatae sunt “decem virgines,” de quibus ita apud Matthaeum:
“Simile est regnum caelorum decem virginibus, quae sumptis lampadibus exierunt in occursum Sponsi. Quinque ex eis erant prudentes, et quinque fatuae. Fatuae sumptis lampadibus non acceperunt oleum secum: prudentes autem acceperunt oleum in vasis suis una cum suis lampadibus. Morante autem Sponso, dormiverunt omnes et obdormiverunt: media vero nocte clamor ortus est, Ecce Sponsus venit, exite in occursum Ejus. Tunc surrexerunt omnes illae virgines, et adornarunt lampadas suas. Et fatuae prudentibus dixerunt, Date nobis ex oleo vestro, quia lampades nostrae exstinguuntur. Et responderunt prudentes, dicentes, Ne forte non sufficiat nobis et vobis, ite potius ad eos qui vendunt, et emite vobis. Cum itaque abirent emptum, venit Sponsus; et quae paratae erant, introiverunt cum Illo ad nuptias, et clausa est janua. Postea veniunt reliquae virgines, dicentes, Domine, Domine, aperi nobis; Ipse vero respondens dixit, Amen dico vobis non novi vos” (xxv. 1-12):
agitur ibi de conjunctione cum Domino per amorem et fidem; “nuptiae” etiam significant illam: “oleum” significat bonum amoris, et “lampades” verum fidei. Ut pateat quod in singulis quae Dominus locutus est, sensus spiritualis sit, velim illa quae ibi quoad eum sensum aperire. “Regnum caelorum,” cui decem virgines assimilantur, significat caelum et ecclesiam; “decem virgines” significant omnes qui ab ecclesia, “decem” omnes, et “virgines” illos qui sunt in affectione veri et boni spiritualis, quae facit ecclesiam; (inde est quod Zion et Hierosolyma, per quas significatur ecclesia, in Verbo dicatur “virgo,” ut “virgo Zion” et “virgo Hierosolyma,” et quod in Apocalypsi dicatur quod “virgines” sequantur Agnum;) per “lampadas,” quas acceperunt ut exirent in occursum Sponsi, significantur vera fidei; per “Sponsum” intelligitur Dominus quoad conjunctionem cum caelo et ecclesia per amorem et fidem, agitur enim de nuptiis, per quas significatur illa conjunctio; per “quinque virgines prudentes” et per “quinque fatuas” significantur illi ab ecclesia qui in fide sunt ex amore et qui in fide sunt absque amore (similiter ac per “prudentes” et “fatuos,” Matth. vii. 24, 26); per “mediam noctem,” qua “clamor ortus est,” significatur ultimum judicium, et in genere ultimum vitae hominis, quando judicabitur vel ad caelum vel ad infernum: quod “tunc fatuae dixerint ad prudentes, ut darent illis ex oleo suo,” et quod “prudentes responderint quod irent ad illos qui vendunt,” significatur status omnium post mortem; quod illi qui non habent bonum amoris in fide seu verum fidei ex bono amoris, tunc velint comparare sibi, sed frustra, quia qualis vita homini fuit in mundo, talis manet: inde nunc patet quid significatur per quod “prudentes introiverint in nuptias,” et quod “fatuae,” dicentes “Domine, Domine, aperi nobis,” responsum tulerint, “Amen dico vobis non novi vos;” per “Non novi vos” significatur quod Dominus illis non conjunctus sit, amor enim spiritualis conjungit, et non fides absque amore; Dominus enim mansionem habet apud illos qui in amore et inde fide sunt, et hos novit quia Ipse ibi est.

253. [Vers. 21.] “Vincens, dabo ei sedere Mecum in throno meo.”-Quod significet qui tunc permanet ad finem vitae, quod conjunctus erit caelo ubi Dominus, constat ex significatione “vincere,” quod sit permanere in affectione veri spirituali usque ad finem vitae (de qua supra, n. 128); hic vero in statu fidei ex charitate, quia de illa agitur; (quod “vincere” id significet, est quia homo, quamdiu vivit in mundo, in pugna est contra mala et inde falsa quae apud illum; et qui in pugna est et permanet in fide charitatis usque ad finem vitae, is vincit; et qui in mundo vincit is vincit in aeternum, quoniam homo post mortem talis est qualis fuerat quoad vitam in mundo;) et ex significatione “sedere Mecum in throno meo” quod sit conjunctus esse caelo ubi Dominus, per “thronum” enim significatur caelum, et per “sedere Mecum” significatur una esse cum Domino, ita conjunctus Ipsi.

[2] In Verbo pluries memoratur “thronus,” et per illum, cum de Domino, significatur in genere caelum, in specie caelum spirituale, et abstracte Divinum Verum procedens a Domino, quia hoc facit caelum; inde etiam “thronus” dicitur de judicio, quoniam omne judicium fit ex veris. Quod illa per “thronum” in Verbo significentur, constare potest ex sequentibus his locis:-Apud Esaiam,
“Dixit Jehovah, Caeli thronus meus” (lxvi. 1);
apud Davidem,
“Jehovah in caelis firmavit thronum suum” (Psalm. ciii. 19);
apud Matthaeum,
“Qui jurat per caelum, jurat per thronum Dei, et per Ipsum qui sedet super illo” (xxiii. 22):
quod per “thronum” hic significetur caelum, patet, nam dicitur quod “caeli thronus Ipsius;” “firmavit in caelis thronum suum;” “qui jurat per caelum, jurat per thronum Dei:” non quod Jehovah seu Dominus ibi sedeat super throno, sed quia Divinum Ipsius in caelis dicitur “thronus,” et quoque quandoque apparet ut thronus illis quibus spectare datur in caelum. Quod Dominus ita visus sit, constat apud Esaiam,
“Vidi Dominum sedentem super throno alto et elato, et fimbriae Ipsius implentes templum” (vi. 1);
quod “fimbriae Ipsius impleverint templum,” significat quod Divinum Verum procedens impleverit ultimum caeli et ecclesiam, per “fimbrias” enim Domini significatur in genere Divinum Verum procedens, et in specie illud in extremis caeli et in ecclesia (videatur supra, n. 220 [a]).

[3] Apud Ezechielem,
“Super expansum, quod super capite” cheruborum, “quasi aspectus lapidis sapphiri, similitudo throni, et super similitudine throni similitudo quasi aspectus Hominis super illo superius” (i. 26; cap. x. 1);
quod “thronus” apparuerit in aspectu lapidis sapphiri, erat quia “sapphirus” significabat Divinum Verum procedens a Divino Bono Ipsius, et inde spirituale verum pellucens ex caelesti bono (videatur n. 9407, 9873); ita “thronus” ibi significat totum caelum, nam caelum est caelum ex Divino Vero. (Quid “cherubi” significant, videatur n. 9277 fin., 9509, {1}9673.)

[4] In Apocalypsi,
“Ecce thronus positus in caelo, et super throno Sedens;….iris circa thronum [similis] aspectu smaragdino;….et e throno exibant fulmina, tonitrua et voces;….ante thronum mare vitreum simile crystallo;….circum thronum quatuor animalia plena oculis ante et retro” (iv. 2-6, 9, 10);
quod hic describatur caelum quoad Divinum Verum, videbitur in explicatione illorum verborum in capite sequente. Similiter in sequentibus in Apocalypsi,
“Purus fluvius et splendidus sicut crystallus exibat e throno Dei et Agni” (xxii. 1);
quod “purus fluvius et splendidus sicut crystallus” visus sit exire e throno, erat quia “fluvius” significat Divinum Verum, et quoque “crystallus.”

[5] Simile in Verbo significatur per “thronum Davidis,” quoniam per “Davidem” in Verbo Prophetico non David sed Dominus quoad regium, quod est Divinum Verum in caelo spirituali, quod est secundum caelum, intelligitur:-Ut apud Lucam,
Dixit Angelus ad Mariam, “Hic erit magnus et Filius Altissimi vocabitur, et dabit Ipsi Dominus [Deus] thronum Davidis patris Ipsius”(i.32);
et apud Esaiam,
“Puer natus est nobis, Filius datus est nobis, super cujus humero principatus, et vocabit nomen Ejus Mirabilis, Consiliarius, Deus, Heros, Pater aeternitatis, Princeps pacis; multiplicando principatum et pacem non erit finis; super throno Davidis et super regno ejus ad stabiliendum illud….in judicio et justitia, a nunc et usque in aeternitatem” (ix. 5, 6 [B. A. 6, 7]);
quod hic non intelligatur David et ejus thronus, super qui. Dominus sessurus, patet; nam regnum Ipsius non fuit in terra sed in caelo; quare per “thronum Davidis” intelligitur caelum quoad Divinum Verum (videatur supra, n. 205). Simile intelligitur in Psalm is Davidis, ubi Ipse de throno et regno suo loquitur; ut in toto Psalmo lxxxix., ubi etiam dicitur,
“Juravi Davidi servo meo, in aeternum firmabo semen tuum, et….in generationem et generationem thronum tuum;….judicium et justitia fulcrum throni tui;….ponam…thronum ejus sicut dies caelorum” (vers. [4,] 5, 15, 30 [B. A. 3, 4, 14, 29]);
quod Dominus ibi intelligatur per “Davidem,” videatur supra (n. 205). Simile etiam significatur per “thronum gloriae,” ubi de Domino, “gloria” enim significat Divinum Verum: ut apud Matthaeum,
“Quando venerit Filius hominis in gloria sua, et omnes sancti angeli cum Ipso, tunc sedebit super throno gloriae suae” (xxv. 31;)
(quod “gloria” significet Divinum Verum in caelo, videatur n. 4809, {1}5922, 8267, 8427, 9429, et supra, n. {2}33). Inde patet quid significatur per “thronum gloriae” apud Jeremiam,
“Ne deturpes thronum gloriae tuae” (xiv. 21; et cap. xvii. 12);
“non deturpare thronum gloriae” significat ut non Divinum Verum. Simile significatur per quod Hierosolyma dicatur “thronus Jehovae;” per “Hierosolymam” enim significatur ecclesia quoad doctrinam; doctrina est Divinum Verum. Inde patet quomodo intelligendum quod dicitur apud Jeremiam,
“In tempore illo vocabunt Hierosolymam thronum Jehovae, et congregabuntur ad eam omnes gentes” (iii. 17);
apud Davidem,
“Hierosolyma aedificata est;….eo ascendunt tribus,….et ibi sedent throni ad judicium, throni domus Davidis” (Psalm. {3}cxxii. 3-5);
apud Ezechielem,
“Gloria Jehovae intravit in Domum via portae cujus facies versus orientem;….dixit ad me, Fili hominis, ecce locum throni mei, et locum volarum pedum meorum, ubi habitabo in medio filiorum Israelis in aeternum” (xliii. 4, 7).
(Quod “Hierosolyma” significet ecclesiam quoad doctrinam, ita Divinum Verum in caelis et in terris, nam id facit ecclesiam, videatur n. 3654, 9166, et supra, n. 223 [a, c].) Quoniam omne judicium fit ex veris, et judicium in caelis ex Divino Vero, ideo “thronus” quoque dicitur ubi agitur de Domino quoad judicium, ut supra (apud Matthaeum, cap. xxv. 31; et apud Davidem, Psalm. {3}cxxii. 3-5); et porro apud Davidem,
Jehovah, “fecisti judicium meum….,sedisti super throno Judex justitiae, increpasti gentes, perdidisti impium. …..Jehovah in aeternum manebit, praeparabit ad judicium thronum suum” (Psalm. ix. 5, 6, 8 [B. A. 4, 5, 7]).

[6] Passim in Verbo etiam dicitur quod non solus Dominus sessurus sit super throno, sed etiam alii super thronis; verum usque per horum “thronos” non intelliguntur throni sed Divina vera:-Ut in Primo Libro Samuelis,
“Erigit e pulvere depressum, et e sterquilinio extollit egenum, ad faciendum sedere illos cum principibus, et thronum gloriae hereditare faciet eos” (ii. 8);
in Apocalypsi,
“Viginti quatuor seniores qui coram throno Dei, sedentes super thronis suis” (xi. 16);
alibi,
“Vidi thronos, et consederunt super illis, et judicium datum est illis” (xx.4);
et apud Matthaeum,
“Vos qui secuti estis Me in regeneratione, quum sederit Filius hominis super throno gloriae suae, sedebitis et vos super thronis judicantes duodecim tribus Israelis” (xix. 28, et Luc. xxii. 30);
per “thronos” ibi intelliguntur Divina vera, secundum quae et ex quibus omnes judicandi sunt; per “duodecim” et per “viginti quatuor” significantur omnia, et praedicantur de veris; per “seniores” et per “discipulos” etiam significantur Divina vera, similiter per “tribus.” Ex his cognitis constare potest quid intelligitur per “thronos” in locis allatis; tum per id de quo nunc agitur, “Vincens, dabo ei sedere Mecum in throno meo.” (Quod “duodecim” significent omnia, et quod praedicentur de veris, videatur n. 577, 2089, 2129, 2130, 3272, 3858, 3913; quod simile “viginti quatuor,” quia is numerus est duplus numeri duodecim, et exsurgit inde per multiplicationem, n. 5291, 5335, 5708, 7973. Quod per “seniores Israelis” significentur omnes in ecclesia qui in veris ex bono sunt, n. 6524, 6525, 6890, 7912, 8578, 8585, 9376, 9404; similiter per “duodecim discipulos Domini,” n. 2129, 3354, 3488, 3858, 6397: similiter per “duodecim tribus,” n. 3858, 3926, 4060, 6335, 7836, 7891.)

[7] Ex his constare potest quid repraesentatum est per thronum a Salomone aedificatum, de quo ita in Libro Primo Regum:
Fecit Salomo “thronum {1}eburneum magnum, et obduxit illum auro puro, sex gradus throno; caput rotundum throno, et post eum manus hinc inde juxta locum sedis, et duo leones stantes juxta manus; et duodecim leones stantes ibi super sex gradibus hinc et inde: non factus est talis ullis regnis” (x. 18-20);
per “{1}eburneum” significatur Divinum Verum in ultimis; per ” [caput] rotundum” correspondens bonum; per “aurum,” quo obductus erat, significatur Divinum Bonum ex quo Divinum Verum; per “sex gradus” significantur omnia a primis ad ultima; per “duas manus” significatur omnis potentia; per “leones” significantur vera ecclesiae in sua potentia, per “duodecim” omnia. Quoniam “thronus,” ubi de Domino, significat caelum quoad omne Divinum Verum, ita in opposito sensu “thronus” significat infernum quoad omne falsum. In opposito hoc sensu nominatur “thronus” Supra, cap. ii. 13: Esai. xiv. 9, 13; cap. xlvii. 1: Hagg. ii. 22: Dan. vii. 9: Luc. i. 52: et alibi.

254. “Sicut et Ego vici, et sedeo cum Patre meo in throno Ipsius.”-Quod significet comparative sicut Divinum [Bonum] est unitum Divino Vero in caelo, constat ex significatione “vincere,” cum de Ipso Domino, quod sit unire Divinum Bonum Divino Vero: hoc quia factum est per tentationes et victorias, ideo dicitur “Sicut Ego vici.” (Quod Dominus univerit Divinum Bonum Divino Vero per tentationes in Humanum suum admissas, et per continuas tunc victorias, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 201, 293, 302.) Quod “sedere cum Patre meo in throno Ipsius,” significet Divinum Bonum unitum Divino Vero in caelo, est quia per “Patrem” a Domino intelligitur Divinum Bonum quod in Ipso a conceptione fuit, ac per “Filium” Divinum Verum, utrumque in caelo, ac per” thronum” caelum (ut supra). Hoc Divinum Domini in caelis vocatur Divinum Verum, sed est Divinum Bonum unitum Divino Vero. (Quod ita sit, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 13, 133, 139, 140.)

[2] Quod comparatio fiat hominum ecclesiae cum Ipso Domino, dicendo, “Vincens dabo illi sedere Mecum in throno meo, sicut et Ego vici et sedeo cum Patre in throno Ipsius,” est quia vita Domini in mundo fuit exemplar secundum quod victuri homines ecclesiae, ut quoque Ipse dicit apud Johannem,
“Exemplum dedi vobis, ut sicut Ego feci vobis, etiam vos faciatis:…. si hoc scitis, beati estis si feceritis illa” (xiii. 15, 17).
Inde est quod Dominus comparationem Secum fecerit etiam aliis in locis; ut in his:-Apud Johannem,
Jesus dixit, “Quemadmodum dilexit Me Pater, ita Ego dilexi vos; manete in dilectione mea,….sicut Ego mandata Patris mei servavi, et maneo in Ipsius dilectione” (xv. 9, {2}10);
apud eundem,
“Ex mundo non sunt, sicut Ego ex mundo non sum;….sicut Me misisti in mundum, etiam Ego misi illos in mundum” (xvii. 16, 18);
apud eundem,
“Sicut misit Me Pater, etiam Ego mitto vos” (xx. 21);
apud eundem,
“Ego gloriam, quam dedisti Mihi, dedi illis, ut sint unum sicut nos unum sumus, Ego in illis, Tu in Me:….Pater, quos dedisti Mihi, volo ut ubi sum Ego etiam illi sint Mecum, ut videant gloriam meam, quam dedisti Mihi. …..Notum feci illis nomen tuum, et notum faciam; ut dilectio, qua dilexisti Me, in illis sit et Ego in illis” (xvii. 22-24, 26).
Quod Dominus de Sui conjunctione cum hominibus sicut de Sui conjunctione cum Patre, hoc est, Humani sui cum Divino quod in Ipso, locutus sit, est causa, quia Dominus non conjungitur cum proprio hominis, sed cum suo apud illum; Dominus proprium hominis removet, et dat ex suo, et in eo habitat: quod ita sit, etiam in ecclesia notum est, ut patet ex solenni prece et exhortatione ad illos qui accedunt ad Sacramentum Cenae, ubi haec verba:
“If with a true penitent heart, and lively faith, we receive that holy Sacrament, for then we spiritually eat the flesh of Christ and drink His blood, then we dwell in Christ and Christ in us, and we are one with Christ and Christ with us;”
et Joh. vi. 56. (Sed haec melius comprehendi possunt ex illis quae in opera De Caelo et Inferno, n, 11, 12, ostensa sunt.) Inde nunc quia Divinum Domini receptum ab angelis et ab hominibus facit caelum et ecclesiam apud illos, unum sunt cum Domino, sicut Ipse et Pater unum sit.

[3] Ut adhuc sciatur quomodo intelligendum est quod Dominus dicat, quod sedeat cum Patre suo in throno Ipsius, sciendum est quod “thronus Dei” sit caelum (ut in superiori articulo ostensum est), ac caelum est caelum ex Divino quod procedit a Domino; et hoc Divinum vocatur Divinum Verum, sed est Divinum Bonum unitum Divino Vero (ut supra dictum est). Ipse Dominus non est in caelo, sed est supra caelos, et apparet illis qui in caelis sunt ut Sol. Quod appareat ut Sol, est quia est Divinus Amor; ac Divinus Amor apparet angelis ut Ignis solaris; unde quoque “ignis sacer” in Verbo significat Amorem Divinum. Ex Ipso ut Sole procedit Lux et Calor: Lux quae procedit, quia est Lux spiritualis, est Divinum Verum; et Calor, quia est Calor spiritualis, est Divinum Bonum: hoc, nempe Divinum Bonum, intelligitur per “Patrem in Caelis.” (Quod Dominus sit Sol Caeli, et quod Lux et Calor inde, sint Divinum Verum unitum Divino Bono, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 116-125, ac 126-140; et quod Caelum sit Caelum ex Divino quod procedit a Domino n. 7-12.) Inde constare potest quid in Verbo intelligitur per “Patrem in Caelis,” et per “Patrem Caelestem:”-Ut apud Matthaeum,
Benefacite inimicis, “ut sitis filii Patris vestri qui in caelis” (v. 44, 45);
apud eundem,
“Sitis perfecti, sicut Pater vester in caelis est perfectus” (v. 48);
apud eundem,
“Vos qui mali estis, nostis bona dare liberis vestris; quanto magis Pater vester qui est in caelis dabit bona iis qui petunt ab Ipso” (vii. 11);
apud eundem,
“Faciens voluntatem Patris qui est in caelis, intrabit in regnum caelorum” (vii. 21);
apud eundem,
“Omnis plantatio, quam non plantavit Pater Caelestis, eradicatur” (xv. 13).
Et praeterea alibi (Ut Matth. v. 16; cap. vi. 1, 6, 8; cap. xii. {1}50; cap. xvi. 17; cap. xviii. 14, 19, 35: Marc. xi. 25, 26: Luc. xi. 13).

[4] Quod Divinum Bonum intelligatur per “Patrem,” constare etiam potest ex hoc apud Matthaeum:
“Ne contemnatis ullum ex pusillis his, nam angeli eorum….semper vident faciem Patris mei qui in caelis est” (xviii. 10):
quod “videant faciem Patris qui in caelis est,” significat quod recipiant Divinum Bonum a Domino; quod non videant faciem Ipsius, constat a Domini verbis apud Johannem,
Patrem nemo vidit usquam (i. 18; cap. v. 37; cap. vi. {2}46).
Idem constare potest ex hoc apud Matthaeum,
“Patrem ne vocetis vestrum in terra, unus namque Pater vester qui in caelis est” (xxiii. 9);
quod nemini interdictum sit patrem suum in terra vocare “patrem,” patet; nec id a Domino hic interdicitur, sed hoc dictum est quia per “Patrem” intelligitur Divinum Bonum, et
“Nullus est bonus nisi unus Deus” ( [Matth.] xix. 17).
(Quod Dominus ita locutus sit, est quia per” Patrem”in Verbo utriusque Testamenti in sensu spirituali intelligitur bonum, videatur n. 3703, 5902, 6050, 7833, 7834; et quoque caelum et ecclesia quoad bonum, n. 2691, 2717, 3703, {1}5581, 8897; et per “Patrem” ubi a Domino, Divinum Bonum Divini Amoris Ipsius, n. 2803, 3704, 7499, 8328, 8897.)

255. [Vers. 22.] “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis.”-Quod significet quod qui intelligit auscultet quid Divinum Verum procedens a Domino docet et dicit illis qui ad ecclesia Ipsius sunt, constat ex illis quae supra (n. 108) dicta et ostensa sunt.

256. Dictum supra est quod per “septem Ecclesias,” ad quas scriptum est, non intelligantur septem ecclesiae, sed omnes qui ab ecclesia, et in sensu abstracto omnia ecclesiae. Quod ita sit, constare potest ex eo, quod per “septem” significentur omnes et omnia, et quod per nomina intelligantur res. Quod omnes qui ab ecclesia seu omnia ecclesiae, per illa quae scripta sunt ad septem illas, intelligantur, constare etiam potest ab explicatione omnium quae scripta sunt ad illas. Omnia enim quae ecclesiae sunt, se referunt ad haec {2}quatuor communia, nempe ad Doctrinam, ad Vitam secundum illam, et ad Fidem secundum vitam: de his actum est in scriptis ad sex Ecclesias; de Doctrina, ad Ecclesias in Epheso et Smyrna, de Vita secundum doctrinam ad Ecclesias in {3}Thyatiris et Sardibus, et de Fide secundum vitam ad Ecclesias in Philadelphia et Laodicea. Et quia doctrina non potest implantari vitae et fieri fidei nisi homo pugnet contra mala et falsa, quae apud illum ex hereditario, ideo etiam de Pugna illa actum est in scripto ad Ecclesiam in Pergamo, ibi enim agitur de tentationibus, et tentationes sunt pugnae contra mala et falsa. (Quod ibi de Tentationibus actum sit, videatur supra, n. 130; quod in scriptis ad Ecclesias in Epheso et Smyrna actum sit de Doctrina, videatur supra, n. 93, 95, 112; quod in scriptis ad Ecclesias in {3}Thyatiris et Sardibus sum sit de Vita secundum doctrinam, n. 150 et 182; et quod in scriptis ad Ecclesias in Philadelphia et Laodicea actum sit de Fide secundum vitam, n. 203 et 227.) Quoniam in scriptis ad hanc ultimam Ecclesiam, nempe Laodiceam, actum est de illis qui in Doctrina de Sola Fide sunt, et ibi ad finem quoque de Fide Charitatis, hic supradictis addendum est quod amor faciat caelum, et quia facit caelum etiam faciat ecclesiam: omnes enim societates caeli, quae innumerae sunt, ordinatae sunt secundum affectiones quae amoris, et omnes quoque intra unamquamvis societatem; sic ut sit affectio seu amor, secundum quem omnia ordinati sunt in caelis, et non ullus secundum fidem. Affectio seu amor spiritualis est charitas; inde patet quod nusquam aliquis intrare possit caelum si non in charitate sit.

257. Quoniam in hoc Libro Prophetico saepius memorantur numeri, et nemo potest scire sensum spiritualem rerum inibi nisi sciatur quid singuli numeri significant (omnes enim numeri in Verbo, sicut omnia nomina, significant res spirituales), et quia numerus “septem” inter reliquos saepe memoratur, ideo velim hic ostendere quod “septem” significent omnes et omnia, tum plenum et totum; quicquid enim significat omnes et omnia, id etiam significat plenum et totum, nam plenum et totum praedicatur de magnitudine rei, ac omnes et omnia de multitudine. Quod “septem” illa significent, constare potest a sequentibus locis :-Apud Ezechielem,
“Habitatores urbium Israelis incendent comburentque arma, et scutum et clipeum, cum arcu et cum telis, et cum baculo manus et cum hasta; et accendent illis ignem septem annis:….et sepelient Gogum, et omnem multitudinem ejus et mundabunt terram septem mensibus” (xxxix. 9 [11,] 12);
agitur ibi de desolatione omnium in ecclesia; “habitatores urbium Israelis” significant omnia bona veri; “incendere” significat consumere per mala; “arma,” “scutum,” “clipeus,” “arcus,” “tela,” “baculus manus,” “hasta,” sunt omnia quae doctrinae; “accendere illis ignem septem annis,” est omnia et plene consumere per mala; “Gogus” significat illos qui in cultu externo sunt et in nullo interno; “sepelire illos et mundare terram,” est omnes illos destruere, et ab illis plene repurgare ecclesiam.

[2] Apud Jeremiam,
“Multiplicabuntur viduae prae arena marium, et adducam illis supra matrem juvenum vastatorem in meridie;….elanguescet quae pepererat septem, exspirabit animam suam” (xv. 8, 9);
per “viduas” quae multiplicabuntur, significantur qui in bono sunt et desiderant vera, et in opposito sensu, ut hic, qui in malo sunt et volunt falsa; per “matrem juvenum” significatur ecclesia; per “vastatorem in meridie” significatur vastatio illius ecclesiae quantumvis in veris potest esse ex Verbo; per “elanguescet et exspirabit animam quae pepererat septem,” significatur quod peritura ecclesia cui omnia vera data sunt, quia Verbum; nam “quae pepererat septem” significat cui data sunt omnia vera; hoc in specie dictum est de Judaeis.

[3] Similiter in Libro Primo Samuelis,
“Famelici cessarunt, usque dum sterilis peperit septem, multiprolis autem defecit” (ii. 5);
“famelici” qui cessarunt, sunt qui desiderant vera et bona ecclesiae; “sterilis pariens septem,” significat illos qui extra ecclesiam sunt et non sciunt vera quia non habent Verbum, ita Gentes, quibus dabuntur omnia; “multiprolis deficiens” significat illos qui habent, quibus auferrentur. Apud Davidem,
“Retribue vicinis septuplum in sinum eorum” (Psalm. lxxix. {1}12);
et apud Mosen,
Quod Judaei punirentur septuplum propter peccata eorum (Levit. xxvi. 18, 21, 24, 28);
“septulum” significat plene.

[4] Apud Lucam,
“Si septies in die peccaverit contra te frater tuus, et septies in die reversus fuerit ad te, dicens, Resipui, remittes ei” (xvii. 4);
“septies remittere si septies reversus fuerit,” est toties remittere quoties revertitur, ita omnibus vicibus: ne intelligatur septies, explicat Dominus coram Petro qui credidit quod septies intelligeretur, apud Matthaeum,
“Dixit Petrus, Domine, quoties peccabit in me frater et remittam ei? an usque septies? Dixit ei Jesus, Non dico tibi usque septies, sed usque septuagies septies” (xviii. 21, 22);
“septuagies septies” est semper, absque numerando. Apud Davidem,
“Septies in die laudo Te super judiciis justitiae” (Psalm. cxix. 164);
“septies in die” est semper seu omni tempore.

[5] Apud eundem,
“Sermones Jehovae sermones puri, argentum conflatum in catino purificatum septies” (Psalm. xii. 7 [B. A. 6]);
“argentum” significat verum a Divino; “purificatum septies” significat prorsus et plene purum.

[6] Apud Esaiam,
“Erit lux lunae sicut lux solis, et lux solis erit septupla sicut lux septem dierum” (xxx. 26);
“lux solis” significat Divinum Verum ex Divino Bono: quod lux illa erit “septupla sicut lux septem dierum,” significat quod Divinum Verum in caelo erit absque omni falso, ita prorsus et plene purum.

[7] Apud Matthaeum,
Immundus spiritus “accipiet septem spiritus alios pejores se ipso, et….habitabit ibi” (xii. 45; Luc. xi. 26);
agitur ibi de profanatione, et per “septem spiritus immundos,” cum quibus rediturus, significantur omnia falsa mali, ita plenaria destructio boni et veri.

[8] Simile significatur per “septem tempora,” quae transitura super regem Babelis, apud Danielem,
“Cor ejus ab homine mutabitur, et cor bestiae dabitur ei, dum septem tempora transibunt super illum” (iv. 13, 22, 29 [B. A. 16, 25, 32]):
per “regem Babelis” significantur illi qui profanant bona et vera Verbi; quod “cor ejus ab homine mutaretur, et cor bestiae daretur,” intelligitur quod nihil spirituale, quod vere humanum, remansurum sit, sed loco ejus diabolicum; per “septem tempora” quae transitura super illum, significatur profanatio, quae est plenaria destructio veri et boni.

[9] Quia “septem” et “septies” significabant omnia et plenum, ideo sequentia mandata sunt:
Quod septem diebus implerentur manus (Exod. xxix. 35);
Quod septem diebus sanctificarentur (Exod. xxix. 37);
Quod septem diebus indutus esset Aharon vestibus cum initiabatur (Exod. xxix. 30);
Quod septem diebus non recederent a Tentorio, cum initiabantur in sacerdotium (Levit. viii. 33, 34).
Quod septies expiaretur altare super cornua (Levit. xvi. 18, 19);
Quod septem vicibus per oleum sanctificaretur altare (Levit. viii. 11);
Quod septem vicibus spargeretur sanguis versus velum (Levit. iv. 16, 17);
Quod septem vicibus digito spargeretur sanguis versus orientem, cum Aharon ad propitiatorium iret (Levit. xvi. 12-15);
Quod septem vicibus spargeretur aqua separationis versus Tentorium (Num. xix. 4);
Quod septies spargeretur sanguis circa mundationem leprae (Levit. xiv. 7, 8, 27, 38, 51);
Quod candelabrum esset ex septem lucernis (Exod. xxv. 32, 37; cap. xxxvii. 18-25);
Quod festa septem diebus celebrarentur (Exod. xxxiv. 18; Levit. xxiii.4-9, 39-44; Deut. xvi. 3, 4, 8);
Quod septem diebus festi fieret holocaustum, ex septem juvencis et ex septem arietibus in diem (Ezech. xlv. 23);
Quod Bileamus aedificaverit septem altaria, et sacrificaverit septem boves et septem arietes (Num. xxiii. 1-7, 15-18, 29, 30);
Quod numeraverint septem septimanas annorum, septem annos septem vicibus, et tunc mense septimo clangeretur ad jubilaeum (Levit. xxv. 8, 9).
Ex significatione numeri “septem” constare potest quid significatur
Per septem dies creationis (Genes., cap. i.);
Tum per quod saturati fuerint quatuor millia hominum ex septem panibus, et quod superessent septem sportae plenae (Matth. xv. 34-38; Marc. viii. 5-9).
Inde nunc patet quid significatur in Apocalypsi,
Per septem Ecclesias (i. 4, 11);
Per septem candelabra aurea, in quorum medio Filius hominis (cap. i. 13);
Per septem stellas in dextra Ipsius (cap. i. 16, 20);
Per septem spiritus Dei (iii. 1);
Per septem lampades igneos ante thronum (cap. iv. 5);
Per librum obsignatum septem sigillis (v. 1);
Per septem angelos, quibus datae septem tubae (viii. 2);
Per quod septem tonitrua locuta sint voces (x. 3, 4);
Per septem angelos habentes septem plagas ultimas (xv. 1, 6);
Et per septem phialas plenas septem plagis ultimis (xvi. 1; cap. xxi. 9):
et porro alibi in Verbo, ubi “septem” nominantur.

CAPUT IV.

|1.| Post haec vidi, et ecce ostium apertum in caelo: et vox prima quam audivi, tanquam tubae loquentis mecum, dicebat, Ascende huc, et ostendam tibi quae oportet fieri posthac.
2. Et statim factus sum in spiritu; et ecce thronus positus in caelo, et super throno Sedens.
3. Et Sedens erat similis aspectu lapidi jaspidi et sardio, et iris circuitus throni similis aspectu smaragdo.
4. Et circum thronum throni viginti et quatuor, et super thronis vidi viginti et quatuor seniores sedentes, circumamictos vestibus albis, et habebant super capitibus suis coronas aureas.
5. Et e throno prodibant fulgura et tonitrua et voces: et septem lampades ignis ardentes coram throno, quae sunt septem spiritus Dei.
6. Et in conspectu throni mare vitreum simile crystallo. Et in medio throni et circum thronum quatuor Animalia plena oculis ante et retro.
7. Et Animal primum simile leoni; et secundum Animal simile vitulo; et tertium Animal habens faciem sicut homo; et quartum Animal simile aquilae volanti.
8. Et quatuor Animalia, singula per se, habebant alas sex in circuitu, et intus plenae erant oculis, et requiem non habebant die et nocte, dicentia, Sanctus, sanctus, sanctus Dominus Deus omnipotens, qui erat et qui est et qui venturus.
9. Et cum dederunt Animalia gloriam et honorem et gratiarum actionem Sedenti super throno, Viventi in saecula saeculorum,
10. Procidebant viginti et quatuor seniores coram Sedente super throno, et adorabant Viventem in saecula saeculorum, et abjiciebant coronas suas coram throno, dicentes,
11. Dignus es, Domine, accipere gloriam et honorem et potestatem, quia Tu creasti Omnia, et per voluntatem tuam sunt et creata sunt.

258. EXPLICATIO.
Supra (n. 5) indicatum est quod in Libro hoc Prophetico non agatur de successivis statibus Ecclesiae Christianae a principio ejus ad finem, sicut hactenus est creditum, sed quod agatur de statu ecclesiae et caeli temporibus ultimis, quando novum caelum et nova terra, hoc est, quando nova ecclesia in caelis et in terris, ita quando judicium: nova ecclesia in caelis dicitur, quia aeque ecclesia ibi est ac in terris (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 221-227). Quia de illis in hoc libro agitur, ideo in primo capite actum est de Domino qui est Judex; et in secundo et tertio capite de illis qui ab ecclesia et qui non ab ecclesia, ita de illis qui in “priori caelo” sunt quod abolendum, et de illis qui in “novo” quod formandum. Quod per “Septem Ecclesias,” de quibus in illis binis capitibus actum est, intelligantur omnes qui in ecclesia, et quoque omnia ecclesiae, videatur mox supra (n. 256 et 257). In hoc quarto capite nunc agitur de ordinatione omnium, praecipue in caelis, ante judicium; propterea thronus in caelo nunc visus est, ac circum illum viginti quatuor throni, super quibus viginti quatuor seniores, tum quatuor Animalia juxta thronum, quae sunt cherubi; quod per illa describatur ordinatio omnium ante judicium et ad judicium, videbitur in hujus capitis explicatione. Sciendum est quod antequam aliqua mutatio existit, omnia praeordinentur et ad futurum eventum praeparentur; nam omnia a Domino praevidentur, et secundum praevidentiam disponuntur et providentur: per “thronum” itaque, in medio caeli, intelligitur judicium; et per “Sedentem super illo” Dominus; per “viginti quatuor thronos” super quibus viginti quatuor seniores, intelliguntur omnia vera in complexu, ex quibus et secundum quae judicium; et per “quatuor Animalia,” quae sunt cherubi, intelligitur Divina providentia Domini ne caeli priores per insignem futuram mutationem detrimentum paterentur, utque dein omnia secundum ordinem fierent; nempe ut interius mali separentur ab interius bonis, ac hi in caelum eveherentur, illi autem in infernum dejicerentur.

259. VERSUS 1.
“Post haec vidi, et ecce ostium apertum in caelo; et vox prima quam audivi, tanquam tubae loquentis mecum, dicebat, Ascende huc, et ostendam tibi quae oportet fieri posthac.”
1. “Post haec vidi,” significat intellectum illustratum (n. 260); “et ecce ostium apertum in caelo,” significat arcana caeli revelata (n. 260 1/2); “et vox prima quam audivi,” significat revelationem nunc de futuris (n. 261) “tanquam tubae loquentis mecum,” significat claram et manifestam (n. 262); “dicebat, Ascende huc,” significat elevationem mentis et affectionem (n. 263); “et ostendam tibi quae oportet fieri posthac,” significat instructionem de illis quae ultimo tempore ecclesiae existent (n. 264).

260. (Vers. 1.) “Post haec vidi.” – Quod significet intellectum illustratum, constat ex significatione “videre” quod sit intelligere; quod “videre” significet intelligere, est quia visus oculi correspondet visui mentis, qui est intellectus; correspondentia illa inde est, quia intellectus videt spiritualia, ac visus oculi naturalia. Spiritualia sunt vera ex bono, et naturalia sunt objecta in variis formis: vera ex bono, quae sunt spiritualia, in caelo aeque manifeste videntur sicut objecta coram oculo, sed usque cum multa differentia; vera enim illa videntur intellectualiter, hoc est, percipiuntur, qui visus seu quae perceptio qualis est, non describi potest vocibus humanis, solum per hoc comprehendi, quod ei insit consensus et confirmatio ab intimo, quod ita sit; sunt enim rationes confirmantes ingenti copia, quae se sicut unum sistunt in visu intellectuali; hoc unum est sicut conclusum ex multis. Rationes illae confirmantes insunt luci caeli, quae est Divinum Verum seu Divina Sapientia procedens a Domino, et quae operatur in unoquovis angelo secundum statum receptionis ejus. Hic est visus spiritualis seu intellectus. Quia hic visus operatur in visum oculorum apud angelos, et sistit vera intellectus in formis correspondentibus, quae apparent in caelo non dissimiles formis in mundo naturali quae vocantur objecta, ideo per “videre” in sensu litterae Verbi significatur intelligere. (Quales apparentiae in caelo sunt, et quod correspondeant objectis interioris visus angelorum, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 170-176.)

[2] Quod in Verbo non dicatur intelligere sed “videre,” est causa, quia Verbum in suis ultimis est naturale, et naturale est basis super qua fundantur spiritualia; quapropter si Verbum in littera etiam esset spirituale, non ei foret basis; ita foret sicut domus absque fundamento. (De hac re etiam videatur in opera De Caelo et Inferno, n. 303-310.) Quod in Verbo “videre” significet intelligere, constat ex sequentibus his locis: – Apud Esaiam,
“Qui dixerunt Videntibus, Ne videatis; et Visionem habentibus, Ne videatis nobis recta; loquimini nobis blanditias, videte illusiones” (xxx. 10);
apud eundem,
“Non connivebunt oculi videntium, et aures audientium auscultabunt” (xxxii. 3);
apud eundem,
“Caeci spectate videndo,… videndo magna non custodis (xlii. 18, 20);
apud eundem,
“Sacerdos et propheta… errant inter videntes, titubant judicio (xxviii. 7);
et alibi,
“Videntes non vident et audientes non audiunt” (Matth. xiii. 13-15: Marc. iv. 11(, 12); cap. viii. 17, 18: Esai. vi. 9, 10: (1) Ezech. xii. 2);
praeter perplurimis aliis in locis, quae adducere non opus est, quia notum est cuivis quod “videre” significet intelligere, etiam ex recepto more loquendo ubivis, dicitur enim “Hoc video quod ita sit” aut “quod non ita sit,” pro quod intelligam.

260a. “Et ecce ostium apertum in caelo.” – Quod significet arcana caeli revelata, constat ex significatione “ostii,” quod sit intromissio (de qua supra, n. 208), hic introspectio, quae est intromissio visus; ac visus intromittitur in caelum quando visus oculorum corporis hebetatur ac tunc visus oculorum spiritus illustratur; per hunc visum sunt omnia visa quae visa a prophetis. Quod “ostium apertum in caelo” hic significet arcana caeli revelata, est quia tunc apparent illa quae in caelis sunt, et coram prophetis illa quae arcana ecclesiae sunt; hic arcana de illis quae exstitura circa ultimum judicium; quae omnia nondum revelata sunt, et quae nec revelari potuerunt antequam judicium peractum est, et non nisi quam per aliquem in mundo cui datum est a Domino videre illa, et simul cui revelatus est sensus spiritualis Verbi. Omnia enim quae in hoc Libro Prophetico scripta sunt de ultimo judicio scripta sunt, sed per repraesentativa et correspondentias; quicquid enim a Domino dicitur et ab angelis percipitur, vertitur in repraesentativa dum descendit, et sic sistitur coram oculis tam angelorum in ultimis caelis quam coram hominibus prophetis quando oculi spiritus eorum aperti sunt. Ex his constare potest quid intelligitur per “ostium apertum in caelo.”

261. “Et vox prima quam audivi,” – Quod significet revelationem nunc de futuris, constat ex significatione “vocis,” quod sit quicquid procedit a Domino et percipitur ab angelis et ab hominibus; hic imprimis revelatio de futuris quae ante ultimum judicium, quae circa illud, et quae post illud, quia de illis in nunc sequentibus agitur. Quod “vox Jehovae” in Verbo significet Divinum procedens, quod est Divinum Verum, a quo omnis intelligentia et sapientia, videatur (in Arcanis Caelestibus) (n. 219, 220, 375, 3563, 6971, 8813, 9926), et quoque constat a sequentibus his locis: – Apud Davidem,
“Vox Jehovae super aquis,… vox Jehovae in virtute, vox Jehovae cum honore, vox Jehovae frangit,… cedros vox Jehovae incidens ut flamma ignis, vox Jehovae trepidare facit desertum vox Jehovae parturire facit cervas;… sed in templo Ipsius quivis dicit gloriam” (Psalm. xxix. (1)3-9);
agitur in illo psalmo de Divino quod a Domino procedit, quod una voce vocatur Divinum Verum; effectus ejus apud bonos et apud malos per talia ibi describitur: inde patet quid “vox Jehovae.”

[2] Apud Johannem,
“Qui… Pastor ovium est, huic ostiarius aperit, et oves vocem Illius audiunt;… alienum non sequuntur quia non sciunt alienorum vocem:… et alias oves habeo, quae non sunt ex ovili hoc; etiam illas oportet Me adducere, et vocem meam audient:…. sed vos… non estis ex ovibus meis nam oves meae vocem meam audiunt, et Ego cognosco illas et Me sequuntur” (x. 2-5, 16, 26, 27);
per “oves” in Verbo intelliguntur qui in veris ex bono sunt, ita qui in fide ex charitate: per “vocem” ibi non intelligitur vox, sed Divinum procedens, quod est Divinum Verum; hoc influit apud illos qui in bono charitatis sunt, et dat illis intelligentiam, et quantum in bono sunt dat sapientiam; intelligentia est veri, et sapientia est veri ex bono.

[3] Apud Jeremiam,
“Factor terrae… per intelligentiam suam extendit caelos; ad vocem quam dat Ille, multitudo aquarum in caelis” (x. 12, 13; cap. li. 16):
apud Davidem,
“Vox Jehovae super aquis Jehovah super aquis magnis” (Psalm. xxix. 3):
in Apocalypsi,
Vox Filii hominis “sicut sonitus aquarum multarum” (i. 15);
et alibi,
“Audivi vocem e caelo, tanquam Vocem aquarum multarum” (xiv. 2):
“vox Jehovae” et “vox e caelo” est Divinum procedens seu Divinum Verum, ex quo omnis intelligentia et sapientia; quod dicatur audita “sicut vox aquarum multarum,” est quia “aquae” significant Divina Vera in ultimis (quod “aquae” illa significent, videatur supra, n. 71).

[4] Apud Davidem,
“Regna terrae,… psallite Domino, equitanti super caelo caeli antiquitatis; ecce dabit in voce (sua) vocem roboris” (Psalm. lxviii. 33, 34 (B.A. 32, 33)):
apud Johannem,
“Dico vobis quod veniet hora quando mortui audient vocem Filii (1)Dei, et qui audient, vivent” (v. 25):
apud Joelem,
“Jehovah… ex Hierosolyma dabit vocem suam, ut contremiscant caeli et terra” (iv. (B.A. iii.) 16):
apud eundem,
“Jehovah edidit vocem suam coram exercitu suo quia innumerus qui facit Verbum Ipsius” (ii. 11):
quod Divinum Verum hic sit “vox Jehovae,” patet. Praeter plurimis aliis in locis.

262. “Tanquam tubae loquentis mecum.” – Quod significet claram et manifestam, constat ex significatione “tubae,” quod sit Divinum Verum e caelo manifestatum et revelatum (de qua supra, n. 55). Vox quae e caelo auditur apud illos qui in spiritu sunt, auditur solito sicut vox humana; sed quod “sicut tuba loquens,” erat quia clare et manifeste perceptum erat ab angelis; et quod clare et manifeste ab illis percipitur, hoc cadit sonore in auditum spiritus: et hoc factum est apud Johannem, ut excitaret ejus attentionem, et inde visum, ne aliquid ei in obscuro esset. Hoc intelligitur per “vocem tubae” etiam aliis in locis (Ut Matth. xxiv. 31: Sach. ix. 14: Psalm. xlvii. 6 (B. A. 5): Apoc. viii. 2, 7, 8, 13; cap. ix. 1, 13, 14; cap. x. 7; cap. xviii. 22: et alibi).

263. “Dicebat, Ascende huc.” – Quod significet elevationem mentis et attentionem, constat ex significatione “ascendere,” cum de auditione a Divino, quod sit elevatio mentis (de qua n. 3084, 4539, 4969, 5406, 5817, 6007); quod etiam sit attentio, est quia cum elevatur mens, fit attentio. Sunt enim homini quoad cogitationem et voluntatem interiora et exteriora: interiora sunt illa quae interni hominis, exteriora sunt quae externi: interiora quae sunt interni hominis sunt in mundo spirituali; quare illa quae ibi sunt spiritualia; exteriora autem, seu quae sunt externi hominis, sunt in mundo naturali, et illa quae ibi sunt naturalia: haec quia sunt exteriora et illa interiora, ideo per “ascendere” significatur elevatio versus interiora, seu elevatio mentis. (Sed de hac elevatione videantur quae in opere De Caelo et Inferno, n. 33, 34, 38, 92, 499, 501, ostensa sunt; et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 36-53.)

264. “Et ostendam tibi quae oportet fieri posthac.” – Quod significet instructionem de illis quae ultimo tempore ecclesiae existent, constat ex significatione “ostendere,” quod sit instruere ad vivum (de qua sequitur); et ex significatione “quae oportet fieri posthac,” quod sit quae exstitura sunt ultimo tempore ecclesiae. Quod illa significentur, est quia in nunc sequentibus agitur de statu caeli et ecclesiae mox ante ultimum judicium, et postea de ipso judicio; et quia hoc exstiturum erat quando finis ecclesiae est, ideo per illa significantur quae exstitura ultimo tempore ecclesiae. (Quod ultimum judicium existat quando finis ecclesiae est, et quod exstiterit, videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-39, et 45-52.) Quod “ostendam tibi” significet instructionem ad vivum de illis, est quia omnia quae ostensa sunt continent illa; latent enim recondita in repraesentativis in Apocalypsi descriptis, at patent coram; angelis, et quoque coram hominibus qui sciunt sensum spiritualem Verbi.

265. VERSUS 2-6 (med.).
“Et statim factus sum in spiritu; et ecce thronus positus in caelo et super throno Sedens. Et Sedens erat similis aspectu lapidi jaspidi et sardio, et iris circuitus throni similis aspectu smaragdo. Et circum thronum throni viginti et quatuor; et super thronis vidi viginti et quatuor seniores sedentes, circumamictos vestibus albis, et habebant super capitibus suis coronas aureas. Et e throno prodibant fulgura et tonitrua et voces; et septem lampades ignis ardentes coram throno, quae sunt septem spiritus De. Et in conspectu throni mare vitreum simile crystallo.”
2. “Et statim factus sum in spiritu,” significat statum spiritualem cum revelatio (n. 266); “et ecce thronus positus in caelo, et super throno Sedens,” significat Dominum quoad ultimum judicium (n. 267).
3. “Et Sedens erat similis aspectu lapidi jaspidi et sardio,” significat apparentiam Domini quoad Divinum Verum pellucens ex Divino Bono Divini Amoris (n. 268); “et iris circuitus throni similis aspectu smaragdo,” significat apparentiam Divini Veri in caelis circum Dominum (n. 269).
4. “Et circum thronum throni viginti et quatuor, et super thronis viginti et quatuor seniores,” significat omnia vera ex bono in caelis superioribus a Domino ordinata ante judicium (n. 270); “circum amictos vestibus albis,” significat omnia vera ex bono in caelis inferioribus (n. 271); “et habebant super capitibus suis coronas aureas,” significat omnia vera in ordinem disposita ex Divino Bono, ita quoque omnes caelos priores (n. 272).
5. “Et e throno prodibant fulgura, tonitrua et voces,” significat illustrationem, intellectum et perceptionem Divini Veri in caelis (n. 273); “et septem lampades ignis ardentes coram throno, quae sunt septem spiritus De,” significat Ipsum Divinum Verum unitum Divino Bono procedens ex Divino Amore Domini (n. 274).
6. “Et in conspectu throni mare vitreum simile crystallo,” significat apparentiam Divini Veri in ultimis, ubi communia ejus, pellucentis ab influxu Divini Veri uniti Divino Bono in primis (n. 275).

266. (Vers. 2) “Et statim factus sum in spiritu.” – Quod significet statum spiritualem cum revelatio, constat ex illis quae supra (n. 53) dicta et ostensa sunt, ubi similiter dicitur quod “factus sit in spiritu.”

267. “Et ecce thronus positus in caelo, et super throno Sedens.” – Quod significet Dominum quoad ultimum judicium, constat ex significatione “throni,” quod in genere sit caelum, in specie caelum spirituale, et abstracte Divinum Verum procedens a Domino; quod etiam significet judicium, est quia omnes judicantur ex Divino Vero, et quoque omnes in caelo (de qua supra, n. 253(a)): quod “Sedens super throno” sit Dominus, patet. Quod Domino soli sit judicium, etiam Ipse docet apud Matthaeum,
“Quando venerit Filius hominis in gloria sua, et omnes sancti angelicum Ipso, sedebit super throno gloriae suae; ac congregabuntur ante Ipsum omnes gentes, et separabit eos ab invicem, sicut pastor separat oves ab hircis” (xxv. (1)31, 32, seq.):
et apud Johannem,
“Non Pater judicat quemquam, sed judicium omne dedit Filio… potestatem dedit judicium facere, quia Filius hominis est” (v. 22, 27):
quoniam nemo judicatur ex Divino Bono, sed ex Divino Vero, ideo dicitur quod “Pater non judicet quemquam,” sed Filius, quia “Filius hominis est;” “Pater” enim significat Divinum Bonum, ac “Filius hominis” Divinum Verum procedens. (Quod “Pater” significet Divinum Bonum, videatur supra, n. 254; et quod “Filius hominis” Divinum Verum procedens, etiam supra, n. 53 et 151. Quod “thronus” hic significet judicium, est quia agitur in hoc capite de ordinatione omnium ad judicium, videatur supra, n. 258.)

268. (Vers. 3.) “Et Sedens erat similis aspectu lapidi jaspidi et sardio.” – Quod significet apparentiam Domini quoad Divinum Verum pellucens a Divino Bono Divini Amoris, constat ex significatione “Sedentis super throno,” quod sit Dominus quoad ultimum judicium (de qua mox supra, n. 267); ex significatione “similis aspectu,” quod sit apparentia; ex significatione “lapidis jaspidis,” quod sit spiritualis amor veri (de qua sequitur); et ex significatione “lapidis sardii,” quod sit caelestis amor boni: ita per “lapidem jaspidem et sardium,” quibus Dominus similis aspectu apparebat, significatur Divinum Verum pellucens ex Divino Bono Divini Amoris.

[2] Quod “jaspis” significet Divinum Amorem Veri seu Divinum Verum procedens, constat ex locis in Verbo ubi nominatur, ut Exod. xxviii. 20, et Ezech. xxviii. 13; tum in Apocalypsi,
“Luminare” Sanctae Hierosolymae “simile lapidi pretiosissimo, sicuti lapidi jaspidi, instar crystalli splendenti” (xxi. 11);
per “luminare sanctae Hierosolymae” significatur Divinum Verum ecclesiae lucens, (per) “luminare” ipsum verum lucens, et (per) “Hierosolymam” ecclesia quoad doctrinam; hoc assimilatur lapidi jaspidi, quia “jaspis” simile significat: et alibi,
“Structura muri” sanctae Hierosolymae “erat jaspis, et urbs aurum purum simile vitro puro” (xxi. 18);
“murus” sanctae Hierosolymae dicitur “ex jaspide,” quia per “murum” significatur Divinum Verum tutans; et quia per “murum” id significatur, ideo primus lapis fundamentorum ejus dicitur “jaspis” (vers. 19); “fundamentum” significat verum super quo fundatur ecclesia.

[3] Dicitur etiam “sardius,” quoniam per illum lapidem significatur bonum, hic Divinum Bonum quia de Domino; est hic lapis qui vocatur “pyropus,” qui quia sicut ex igne lucet, per utrumque significatur translucentia veri ex bono. (Quod omnes lapides pretiosi significent vera caeli et ecclesiae ex bono, videatur n. 114, 9863, 9865, 9868, 9873; inde est quod in pectorali Aharonis, quod vocatur Urim et Thummim, positi fuerint duodecim lapides pretiosi, et per illos data responsa, et hoc par exsplendescentiam, et simul tunc per rei interrogatae perceptionem, aut per vivam vocem, videatur n. 9905.)

269. “Et iris circuitus throni similis aspectu smaragdo.” – Quod significet apparentiam Divini Veri in caelis circum Dominum, constat ex significatione “iridis similis aspectu smaragdo,” quod sit apparentia Divini Veri in sua circumferentia; “iris” enim “circuitus throni” significat Divinum Verum circumcirca, “similis aspectu” significat apparentiam: quod apparentia fuerit instar “smaragdi,” erat quia indicabat ultimum judicium; color enim hujus lapidis est viridis, et “viride” significat verum obscuratum. Divinum Verum in suo splendore apparet vel colore caelesti, vel colore vario in pulchro ordine sicut iris; at cum obscuratur, apparet colore smaragdino. Erat caelum quod vocatur “prius caelum,” super quo judicium, et quod periturum (de quo Apoc. xxi. 1), quod obscurabat; inde est quod dicatur iris, et ejus circuitus “similis smaragdo.” Quod “iris” significet Divinum Verum in caelis in suo ordine et inde in sua pulchritudine, est quia infinitae varietates veri ex bono in caelis sunt, et cum illae repraesentantur per colores, sistunt aspectum pulcherrimae iridis; inde est quod iris facta sit signum foederis post diluvium (Genes. (1)ix. 12-17). (Quod in caelis infinitae varietates sint, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 56, 405, 418, 486; et in opusculo De Ultimo Judicio, n. 13; et in Arcanis Caelestibus, n. 684, 690, 3744, 5598, 7236, 7833, 7836, 9002. Quod colores in caelo appareant ex luce ibi, et quod sint ejus modificationes et variegationes, n. 1042, 1043, 1053, 1624, 3993, 4530, 4922, 4742; et quod colores appareant varii secundum varietates statuum veri ex bono, et inde intelligentiae et sapientiae, n. 4530, 4922, 4677, 9466: quod irides in caelo appareant, unde et quid, n. 1042, 1043, 1623-1625.)

270. (Vers. 4.) “Et circum thronum throni viginti et quatuor, et super thronis vidi viginti et quatuor seniores sedentes.” – Quod significet omnia vera ex bono in caelis superioribus a Domino ordinata ante judicium, constat ex significatione “throni” super quo “Sedens,” quod sit Dominus quoad ultimum judicium (de qua mox supra, n. 267, et quod “thronus” significet judicium, n 253(a)); ex significatione “viginti quatuor thronorum” circum illum, et “viginti quatuor seniorum” super illis, quod sint omnia vera caeli in complexu ordinata ante judicium; “viginti quatuor” significant omnia, ac “throni” judicium, ac “seniores” illos qui in veris ex bono sunt et abstracte vera ex bono: quod caeli superiores hic intelligantur, est quia omnes ibi in veris ex bono amoris sunt, et quia in mox sequentibus dicitur de caelis inferioribus. (Quod “viginti quatuor” significent omnia, est quia ille numerus simile significat cum numero duodecim, et “duodecim” significant omnia et praedicantur de veris, videatur n. 577, 2089, 2129, 2130, 3272, 3858, 3913; quod numerus viginti quatuor simile significet cum numero duodecim, est quia ille est duplus ejus, at duplum significat simile cum illo a quo per multiplicationem exsurgit, n. 5291, 5335, 5708, 7973.)

[2] Simile quod hic significatur per “thronos” super quibus sessuri duodecim Apostoli, de quibus apud Matthaeum,
“Vos qui secuti estis Me in regeneratione, quum sederit Filius hominis super throno gloriae suae, sedebitis et vos super (duodecim) thronis judicantes duodecim tribus Israelis” (xix. 28; Luc. xxii. 30);
per “duodecim Apostolos” significantur omnia vera in complexu. Similiter in sequentibus in Apocalypsi,
“Vidi thronos, et consederunt super illis, et judicium datum est illis” (xx. 4);
quod “judicium datum sit illis qui sederunt super thronis” significat quod judicium sit soli Domino, nam per “seniores” in Verbo significantur omnes qui in veris ex bono sunt, et abstracte vera ex bono ex quibus judicium: qui credit quod in Verbo per “seniores” et per “apostolos” intelligantur seniores et apostoli, multum fallitur; in spirituali sensu Verbi non aliquae personae percipiuntur, sed res abstracte a personis, nam spirituale non aliquid commune habet cum personis: aliter in sensu litterae Verbi, qui est naturalis; in hoc sensu non modo nominantur personae, sed etiam idea personae inest multis vocibus, ob causam ut Verbum sit in suis ultimis naturale, et sic basis sensui spirituali. Cum significatione “seniorum” simile est ac cum significatione “infantum,” “puerorum,” “juvenum,” “senum,” “virginum,” “mulierum,” et plurium ejus generis. Hae et illi non comprehenduntur in naturali sensu aliter in idea quam ut personae, sed in sensu spirituali per “infantes” intelligitur innocentia, per “pueros” charitas, per “juvenes” intelligentia, per “senes” sapientia, per “virgines affectio veri et boni, et per “mulieres” bona quae ecclesiae; et sic in ceteris. Simile est cum naturali et spirituali sensu “proximi: in naturali sensu, per “proximum” intelligitur quivis homo; sed in spirituali, ipsum bonum, verum, sincerum, justum, quae sunt in persona. Unusquisque qui expendit potest scire quod id in spirituali sensu sit proximus; quis enim amat personam ex alio? Bonum enim et verum faciunt hominem, et faciunt ut homo ametur, et non vultus et corpus.

[3] Sed revertamur ab his ad significationem “seniorum.” Quod per illos significentur vera quae ex bono, constare potest a locis in Verbo ubi nominantur: – Ut apud Esaiam,
“Tunc erubescet luna, et pudefiet sol, et regnabit Jehovah Zebaoth in Monte Zionis et in Hierosolyma; et coram senioribus ejus gloria” (xxiv. 23);
per “lunam” et “solem” intelligitur cultus idololatricus eorum, tum falsum fidei et malum amoris; per “Montem Zionis” et per “Hierosolymam” intelligitur caelum et ecclesia; per “seniores” intelliguntur vera ex bono; quare etiam dicitur quod “coram illis gloria,” per “gloriam” enim significatur Divinum Verum in caelo (videatur supra, n. 33).

[4] In Threnis,
“Virgines meae et juvenes mei iverunt in captivitatem; clamavi ad amatores meos, illi deceperunt me et seniores mei in urbe exspirarunt” (i. 18, 19);
agitur ibi de vastatione ecclesiae, super qua est lamentatio; quae vastatio est quando non amplius est aliqua affectio veri spiritualis, et inde non intelligentia in talibus quae ecclesiae, et quando sic non aliquod verum; per “virgines” quae abiverunt in captivitatem intelligitur affectio veri spiritualis; per “juvenes” intelligentia; “captivitas” est remotio ab illis; per “seniores” qui exspirarunt, intelliguntur vera ecclesiae.

[5] Apud Ezechielem,
“Senem et juvenem et Virginem et infantem et mulieres occidite ad perditionem;… e sanctuario meo incipite: inceperunt ergo a viris senioribus qui coram domo” (ix. 6);
etiam hic agitur de vastatione ecclesiae; et per “senem” et “juvenem” intelligitur sapientia et intelligentia, per “virginem” affectio veri et boni, per “infantem” innocentia, per “mulieres” bona ecclesiae; “occidere ad perditionem” significat devastationem; “sanctuarium” a quo inciperent est ecclesia quoad bonum amoris et verum fidei, quae sunt “viri seniores qui coram domo.”

[6] In Threnis,
“Facies senum non honoratae sunt;… seniores a porta cessarunt, juvenes a cantu suo” (v. 12, 14);
“senes” significant sapientiam quae est boni, “seniores” vera quae ex bono, “juvenes” intelligentiam.
Quod Deus Israelis visus sit “sub pedibus sicut opus sapphiri,” Mosi, Aharoni, Nadab et Abihu, ac septuaginta senioribus, et non reliquis (Exod. xxiv. (1,) 9-12),
significabat quod Dominus illis solum videatur qui in bono sunt et qui in veris ex bono (videatur explicatio eorum in Arcanis Caelestibus, n. 9403-9411). Haec sunt quae repraesentabant septuaginta seniores Israelis, et haec sunt quae significant “viginti quatuor seniores” super totidem thronis; et haec quoque sunt quae significant “duodecim Apostoli,” de quibus dicitur quod “sessuri sint super thronis judicantes duodecim tribus Israelis.” (Quod “duodecim Apostoli” significent omnia vera ex bono, videatur n. 2129, 3354, 3488, 3858, 6397; quod similia “duodecim tribus Israelis,” n, 3858, 3926, 4060, 6335. Et quod similia “seniores Israelis,” n. (1)6524, 6525, 6890, 7912, 8578, 8585, 9376, 9404.)

271. “Circumamictos vestibus albis.” – Quod significet omnia vera ex bono in caelis inferioribus, constat ex significatione “vestium albarum,” quod sint vera induentia, quae in specie sunt vera scientifica et cognitiones (de qua supra, n. 195(a, b), 196, 198); et quia in his veris sunt caeli inferiores, ideo illi significantur. Quod “vestes albae” significent caelos inferiores, apparere potest sicut alienum illis qui non sciunt aliquid de apparentiis et repraesentativis in caelo. Omnes in caelis vestiuntur secundum vera, ac vera inferiora correspondent vestibus, et quia caeli inferiores in his veris sunt, ideo quoque vestes angelorum in superioribus caelis correspondent illis. (Sed hoc arcanum clarius comprehendi potest ex illis quae De Vestibus quibus induti sunt Angeli, in opere De Caelo et Inferno, n. 177-182, dicta et ostensa sunt; tum ex illis quae repraesentata et significata sunt per vestes Aharonis et filiorum ejus, de quibus in Arcanis Caelestibus, n. 9814, 10068; ut et quid per vestes Domini cum transformatus, n. 9212, 9216.)

272. “Et habebant super capitibus suis coronas aureas.” – Quod significet omnia vera in ordinem disposita a Divino Bono, ita quoque omnes caelos priores, constat ex significatione “viginti quatuor seniorum qui super viginti quatuor thronis amicti vestibus albis,” quod sint omnia vera caelorum, ita omnes caeli tam superiores quam inferiores (de qua mox supra, n. 270, 271); et ex significatione “coronae aureae,” quod sit Divinum Bonum, ex quo vera (de qua sequitur). Omnia vera caeli et ecclesiae sunt ex Divino Bono; vera quae non inde sunt non sunt vera; vera quae non ex bono sunt, sunt sicut crustae absque nucleo, ac sicut domus in qua non homo habitat, sed fera: talia etiam sunt vera quae fidei vocantur absque bono charitatis; bonum charitatis est bonum a Domino, ita Bonum Divinum. Quia nunc “seniores super thronis” significant vera caelorum, et “coronae aureae” bonum ex quo illa, ideo seniores visi sunt cum coronis. Simile significatur per “coronas regum,” “reges” enim in sensu repraesentativo significant vera, et “coronae” super capitibus eorum significant bonum ex quo vera: (quod “reges” significent vera, videatur supra, n. 31 (a):) inde est quod coronae sint ex auro, “aurum” enim pariter significat bonum (supra, n. 242(a,d,e)).

[2] Quod “coronae” significent bonum et inde sapientiam, et quod vera sint quae coronantur, constare potest ex sequentibus his locis: – Apud Davidem,
“Germinare faciam cornu Davidi, disponam lucernam Uncto meo, hostes ejus induam pudore, sed super Ipso florebit corona Ejus” (Psalm. cxxxii. 17, 18);
per “Davidem” ibi, et per “Unctum,” intelligitur Dominus (videatur supra, n. 205); per “cornu,” Ipsius potentia; “lucerna” est Divinum Verum ex quo Divina intelligentia; per “coronam” Divinum Bonum ex quo Divina sapientia et ex quo regimen Ipsius; mala et falsa sunt “hostes” qui induentur pudore.

[3] Apud eundem,
“Iram exerces cum Uncto tuo,… damnasti in terram usque coronam Ipsius” (Psalm. lxxxix. (39,) 40 (B.A. 38, 39));
ibi etiam “Unctus” pro Domino; “ira” pro statu tentationum, in quo fuit cum in pugnis cum infernis; lamentatio tunc describitur per “iram” et “damnationem,” prout ultima Domini in cruce quod desereretur; crux enim erat ultima tentationum seu pugnarum cum infernis, et post ultimam illam induit Divinum Bonum Divini Amoris, et sic univit Divinum Humanum Ipsi Divino quod in Ipso.

[4] Apud Esaiam,
In die illo erit Jehovah Zebaoth in coronam Ornatus, et in cidarim decoris reliquiis populi sui” (xxviii. 5);
“corona ornatus” pro sapientia quae est boni a Divino; “cidaris decoris” pro intelligentia quae est veri ex illo bono.

[5] Apud eundem,
“Propter Zionem non tacebo, et propter Hierosolymam non quiescam, usque dum exeat sicut splendor justitia ejus, et salus ejus sicut lampas ardeat;… et eris corona decoris in manu Jehovae, et cidaris regni in manu Dei tui” (lxii. 1, 3);
per “Zionem” et “Hierosolymam” intelligitur ecclesia, per “Zionem” ecclesia quae in bono, et per “Hierosolymam” ecclesia quae in veris ex illo bono; inde dicitur “corona decoris in manu Jehovae, et cidaris regni in manu Dei;” “corona decoris” est sapientia quae boni, ac “cidaris regni” est intelligentia quae veri; et quia per “coronam” significatur sapientia quae boni, ideo dicitur “in manu Jehovae,” et quia per “cidarim” significatur intelligentia quae veri, ideo dicitur “in manu Dei,” nam ubi agitur de bono dicitur “Jehovah,” et ubi de vero dicitur “Deus” (videatur n. 2586, 2769, 6905).

[6] Apud Jeremiam,
“Dic regi et dominae, Demittite vos, sedete, quia descendit ornamentum capitis vestri, corona decoris vestri” (xiii. 18);
“corona decoris” pro sapientia quae boni (“decus” est Divinum Verum ecclesiae, n. 9815).

[7] Apud eundem,
“Cessavit gaudium cordis nostri, conversa est in luctum chorea nostra; cecidit corona capitis nostri” (Thren. v. 15, 16);
“corona capitis” quae cecidit, pro sapientia quae illis qui ab ecclesia per Divinum Verum, quae cessavit una cum beatitudine interna.

[8] Apud Ezechielem,
“Dedi monile super nasum tuum, et inaures super aures tuas, et coronam ornatus super caput tuum” (xvi. 12);
agitur ibi de Hierosolyma quae est ecclesia, ibi de ejus prima instauratione; per “monile super nasum” significatur perceptio boni; per “inaures super aures” significatur perceptio veri et obedientia; per “coronam super caput” significatur sapientia inde. Apud Hiobum,
“Gloriam a me abstraxit, et removit coronam capitis mei” (xix. 9);
“gloria” pro intelligentia ex Divino Vero; “corona capitis” pro sapientia inde.

[9] In Apocalypsi,
“Vidi, cum ecce equus albus, et sedens super illo habens arcum, cui data est corona; Hic exivit vincens et ut vinceret” (vi. 2);
“equus albus et Sedens super illo,” est Dominus quoad Verbum; “arcus” est doctrina veri per quam pugnatur; inde patet quod “corona,” quia de Domino, sit Divinum Bonum, quod induit etiam quoad Humanum, ut victoriae praemium.

[10] Et alibi,
“Postea vidi, cum ecce nubes (alba), et super nube sedens similis Filio hominis, habens super capite suo coronam auream, et in manu sua falcem acutam” (xiv. 14);
“nubes alba” pro Verbi sensu litterali (n. 4060, (1)4391, (2)5922, 6343, 6752, 8281(, 8781)); “Filius hominis” pro Domino quoad Divinum Verum; “corona aurea” pro Divino Bono ex quo Divinum Verum; “falx acuta” pro dissipatione mali et falsi.

[11] Quod “corona” sit Divinum Bonum ex quo Divinum Verum, repraesentabatur per bracteam auri a facie cidaris quae super Aharonem, quae bractea etiam, vocabatur “corona” et “coronamentum,” de qua ita in Exodo,
“Facies bracteam auri, et sculpes super illa sculptura sigilli, Sanctitas Jehovae; et pones illam super filo hyacinthini, et erit super cidari e regione faciei” (xxviii. 36, 37).
Quod illa bractea dicatur “corona sanctitatis” et “coronamentum,” videatur Exod. xxxix. 30; Levit. viii. 9. (Sed quid per illa in specie significatur, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 9930-9936, ubi singula explicata sunt.)

273. (Vers. 5.) “Et e throno prodibant fulgura et tonitrua et voces.” – Quod significet illustrationem, intellectum et perceptionem Divini Veri in caelis a Domino, constat ex significatione “fulgurum, tonitruum et vocum,” quod praedicentur de Divino Vero, “fulgura” de ejus illustratione, “tonitrua” de ejus intellectu, et “voces” de ejus perceptione: quod haec significentur per illa, constabit ex locis in Verbo ubi nominantur; sed primum aliquid dicetur, unde significationes illae. Omnia quae in caelo aspectabili coram oculis hominum apparent, correspondentiae sunt; sicut sol, luna, stellae, aer, aether, lux, calor, nubes, nimbi, imbres, et plura: correspondentiae sunt quia omnia quae in naturali mundo sunt correspondent illis quae in spirituali mundo; sunt quoque illa correspondentiae in caelo, ubi angeli, quoniam apparent illis similia, verum ibi non sunt naturalia sed sunt spiritualia: (ut constare potest ex illis quae in opere De Caelo et Inferno ostensa sunt, ut De Sole et Luna in Caelo, n. 116-125; De Luce et Calore in Caelo, n.126-140; et in genere De Correspondentia Caeli cum omnibus Telluris, n. 103-115; ac De Apparentiis in Caelo, n. 170-176:) inde etiam “fulgura” et “tonitrua” sunt correspondentiae; et quia correspondentiae sunt, ideo significant similia quibus correspondent. In genere significant Divinum Verum ab angelis superioribus receptum et enuntiatum, quod cum descendit ad angelos inferiores, quandoque apparet sicut fulgur, et auditur sicut tonitru cum vocibus. Inde est quod “fulgur” significet Divinum Verum quoad illustrationem, “tonitru” Divinum Verum quoad intellectum, et “voces” Divinum Verum quoad perceptionem. Quoad intellectum et quoad perceptionem dicitur, quoniam quod intrat per auditum in mentem, hoc et videtur et percipitur, videtur in intellectu, et percipitur per communicationem cum voluntate. (Quid proprie perceptio, qualis est angelis in caelo, videatur in Doctrina Novae Hierosolyma”, n. 140.)

[2] Inde nunc est quod “fulgura” et “tonitrua” in Verbo significent Divinum Verum quoad illustrationem et quoad intellectum, ut constare potest a sequentibus his locis: – Apud Davidem,
“Redemisti brachio populum tuum;… stillarunt aquas nubes, vocem dederunt aetheres, etiam tela tua iverunt; vox tonitrui tui in orbem, illustrarunt fulgura orbem” (Psalm. lxxvii. 16, 18, 19 (B.A. 15, 17, 18));
agitur ibi de instauratione ecclesiae; et per “stillarunt aquas nubes,” significantur vera ex sensu litterae Verbi; per “vocem dederunt aetheres” seu nubes superiores, significantur vera ex sensu spirituali Verbi; per “tela” quae iverunt intelliguntur fulmina, ex quibus apparent sicut sagittae ex arcu, et quae adsunt cum tonitrua et fulgura, et per illa significantur Divina vera; per “vocem tonitrui in orbem,” significatur Divinum Verum quoad perceptionem et intellectum in ecclesia; et per “illustrarunt fulgura orbem,” significatur quoad illustrationem inde; “orbis” est ecclesia.

[3] Apud eundem,
“Ignis coram” Jehovah “ibit, et inflammabit circumcirca hostes Ejus; illustrabunt fulgura Ipsius orbem” (Psalm. xcvii. 3, 4);
ex his quoque patet quod “fulgura” significent Divinum Verum quoad illustrationem, nam dicitur “Illustrabunt fulgura orbem.”

[4] Apud Jeremiam,
“Factor terrae per virtutem suam, praeparat orbem per sapientiam suam, et per intelligentiam suam extendit caelos; ad vocem quam dat Ille multitudo aquarum in caelis, et ascendere facit vapores a fine terrae, fulgura pluviae facit” (x. 12, (1)13; cap. li. 16: Psalm. cxxxv. 7, 8);
etiam hic agitur de instauratione ecclesiae; quod per “vocem tonitrui” significetur Divinum Verum quoad perceptionem et intellectum, et per “fulgura” illud quoad illustrationem, constare potest ex eo, quod dicatur quod “Factor terrae praeparet orbem per sapientiam suam, et extendat caelos per intelligentiam suam;” et mox, quod “ad vocem quam dat, multitudo aquarum in caelis,” et quod “fulgura pluviae faciat:” “terra” et “orbis” significant ecclesiam; “aquae in caelis” significant vera spiritualia; “pluviae” illa cum descendunt et fiunt naturalia; illustratio eorum significatur per “fulgura.”

[5] In Libro Secundo Samuelis,
“Tonuit de caelo Jehovah, et Altissimus dedit vocem suam, et misit tela et dispersit eos, fulgur et confudit” (xxii. 14, 15);
tonitrua hic exprimuntur per “tonare e caelo” et per “dare vocem,” fulmina volantia per “tela,” et per haec et per illa significantur Divina vera, et per “fulgur” eorum lux; quae sicut vivificant et illustrant bonos, ita per terre faciunt et occaecant malos, quod intelligitur per quod “misit tela et dispersit eos, ac fulgur et confudit:” mali enim non sustinent Divina vera, et prorsus non aliquam lucem e caelo quare ad praesentiam eorum aufugiunt.

[6] Similiter apud Davidem,
“Tonavit in caelis Jehovah, et Altissimus dedit Vocem suam,… et misit tela sua et dispersit eos, et fulmina multa et conturbavit illos” (Psalm. xviii. 14, 15 (B.A. 13, 14)):
et alibi,
“Fulgurando fulgura et disperge illos, mitte tela tua et conturba illos” (Psalm. cxliv. 6).
Quod “tonitrua” et “fulgura” significent Divinum Verum quoad intellectum et quoad illustrationem, constat adhuc a sequentibus his locis: – Apud Davidem,
“In angustia invocasti, et eripui te, respondi tibi in occulto, tonitru” (Psalm. lxxxi. 8 (B.A. 7)):
in Apocalypsi,
“Audivi unum ex quatuor Animalibus, dicens tanquam vocem tonitrui Veni et aspice” (vi. 1);
alibi,
“Accepit angelus thuribulum, et implevit illud ex igne altaris, et abjecit in terram; et facta sunt tonitrua, voces et fulgura” (viii. 5);
alibi,
Angelus “clamavit voce magna sicut leo; et cum clamavit, locuta sunt septem tonitrua voces suas” (x. 3, 4);
alibi,
“Apertum est templum Dei in caelo, et visa est arca foederis in templo, et facta sunt fulgura et voces et tonitrua” (xi. 19);
alibi,
“Audivi vocem e caelo tanquam vocem aquarum multarum, et tanquam sonum tonitrui magni” (xiv. 2);
et alibi,
“Audivi sonitum turbae multae, et tanquam sonitum aquarum multarum, tanquam sonitum tonitruum vehementium, dicentium Halleluia, quia regnum cepit Dominus Deus noster omnipotens” (xix. 6).
Quoniam “tonitrua” et “fulgura” significant Divina vera, ideo etiam cum Jehovah descendit super Monte Sinai ut promulgaret illa,
“Erant voces, et fulgura,… et quoque vox buccinae” (Exod. xix. 16);
quod “vox buccinae” significet Divinum Verum quoad revelationem, videatur supra (n. 55, 262).
(Vox e caelo ad Dominum audita ut tonitru, Joh. xii. 28, 29.)
(Quod (1)Jacobus et Johannes vocati Boanerges, filii tonitrui, Marc. iii. 14, 17.)

274. “Et septem lampades ignis ardentes coram throno, quae sunt septem spiritus Dei.” – Quod significet ipsum Divinum Verum unitum Divino Bono procedens ex Divino Amore Domini, constat ex significatione “septem,” quod sint omnia in complexu; ex significatione “lampadum igne ardentium coram throno,” quod sint Divinum Verum unitum Divino Bono procedens a Divino Amore Domini: “lampades” enim significant vera, inde “septem lampades” omne verum in complexu quod est Divinum Verum, et “ignis” significat bonum amoris; et quia lampades visae erant “ardentes coram throno” super quo Dominus, significatur quod illud ex Domino. Quia per “septem spiritus Dei,” significantur omnia vera caeli et ecclesiae a Domino (ut supra, n. 183(a), ostensum videatur), ideo dicitur, “quae sunt septem spiritus Dei.” (Quod “septem” significent omnia, videatur supra, n 256: quod “ignis” significet bonum amoris, n. 934, 4906, 5215, 6314, 6832, 10055.)

[2] Quod “lampades” significent vera, quae vera fidei vocantur, constare potest ex his locis in Verbo: – Apud Davidem,
“Lampas pedi meo Verbum tuum, et lux semitae meae” (Psalm. cxix. 105);
Verbum dicitur “lampas,” quia est Divinum Verum. Apud eundem,
“Tu illuminas lampadem meam, Jehovah Deus splendere facit tenebras meas” (Psalm. xviii. (1)29 (B.A. 28));
“illuminare lampadem” significat illustrare intellectum per Divinum Verum; et “splendere facere tenebras,” significat dissipare luce veri falsa ignorantiae. Apud Lucam,
“Sunto lumbi vestri cincti, et lampades lucentes” (xii. 35);
per “lumbos” qui erunt cincti significatur bonum amoris (videatur n. 3021, 4280, 4462, 5050-5052, 9961); et per “lampades lucentes” significantur vera fidei ex bono amoris.

[3] Apud Matthaeum,
“Lucerna corporis est oculus; si oculus bonus, totum corpus est lucidum; si oculus malus, totum corpus est obtenebratum; si ergo lumen tenebrae, quantae tenebrae” (vi. 22, (2)23);
oculus dicitur hic “lucerna” seu lampas lucens, quia “oculus” significat intellectum veri et inde quoque verum fidei, et quia intellectus omne suum trahit a voluntate, nam qualis haec talis ille, sicut verum fidei omne suum trahit a bono amoris; quando itaque intellectus veri est a bono voluntatis, tunc totus homo est spiritualis; hoc significatur per “Si; oculus bonus, totum corpus est lucidum:” contrarium autem est cum intellectus formatur ex malo voluntatis; quod tunc ille sit in meris falsis significatur per “Si oculus tuus malus, totum corpus est obtenebratum; si ergo lumen tenebrae, tenebrae quantae.” (Quod “oculus” significet intellectum, videatur supra, n. 152: et quod “tenebrae” significant falsa, in Arcanis Caelestibus, n. 1839, 1860, 3340, 4418, 4531, 7688, 7711, 7712.) Qui non scit quod “oculus” significet intellectum, sensum istorum verborum nullatenus capit.

[4] Apud Jeremiam,
“Abrogabo iis vocem gaudii et vocem laetitiae, et Vocem sponsi et vocem sponsae, vocem molarum et lucem lampades” (xxv. 10);
abrogare “vocem gaudii et vocem laetitiae,” significat interiorem felicitatem ex bono amoris et veris fidei; abrogare “vocem sponsi et vocem sponsae,” significat omnem conjunctionem boni et veri, quae facit caelum et ecclesiam apud hominem; abrogare “vocem molarum et lucem lampades,” significat doctrinam charitatis et fidei. (Quid “mola” et “molere,” videatur n. 4335, 7780, 9995, 10303.) Similiter in Apocalypsi,
“Lux lucernae non lucebit in” Babylone “amplius, et vox sponsi et sponsae non audietur” ibi “amplius” (xviii. 23).
Apud Esaiam,
“Salus (1)ejus sicut lampas ardeat” (lxii. 1),
significat ut verum fidei sit ex bono amoris. Apud Matthaeum,
“Regnum caelorum simile est decem virginibus, quae accipientes lampadas exiverunt in occursum Sponsi:…. quinque stultae acceperunt lampadas sed non oleum, quinque autem prudentes acceperunt etiam oleum;”… quare veniente Sponso prudentes intrarunt in nuptias, stultae autem non admissae sunt (xxv. (2)1-12);
per “lampadas” hic significantur vera fidei, et per “oleum” bonum amoris; quid reliqua hujus parabolae significant, videatur supra (n. 252(b)) ubi singula explicata sunt.

275. (Vers. 6.) “Et in conspectu throni mare vitreum simile crystallo.” – Quod significet apparentiam (Divini) Veri in ultimis, ubi communia ejus, et pellucentiam ab influxu Divini Veri uniti Divino Bono in primis, constat ex significatione “in conspectu throni,” quod sit apparentia; ex significatione “maris,” quod sint communia veri (de qua sequitur); ex significatione “vitrei,” quod sit pellucentia; dicitur etiam “simile crystallo,” ut exprimatur pellucentia ex influxu Divini Veri uniti Divino Bono in primis, qui significatur per “septem lampadas ignis ardentes coram throno,” ut mox supra (n. 274) ostensum est. Describitur in praecedentibus usque ad haec status universi caeli ordinati ad judicium, ac ultimum ejus per “mare vitreum simile crystallo:” quod sit verum ultimi caeli, quod per “mare vitreum” significatur, est quia “mare” significat communia veri, quale verum est in ultimis caeli, et apud hominem in naturali homine, quod verum scientificum vocatur; quod “mare” illa significet, est quia in mari est congregatio aquarum, et per “aquas” significantur vera (videatur supra, n. 71).

[2] Quod “mare” illa significet, constat a pluribus locis in Verbo, quorum aliquam copiam volo adducere: – Apud Esaiam,
“Concludam Aegyptios in manum domini duri, et rex Vehemens dominabitur in eos;… tunc deficient aquae a mari, et fluvius exsiccabitur et exarescet” (xix. 4, 5);
per “Aegyptios” significantur scientiae quae naturalis hominis; per “dominum durum” in cujus manum concludentur, significatur malum amoris sui; per “regem vehementem” significatur falsum inde; per quod “deficient aquae ex mari,” significatur quod ex omni copia scientiarum usque non vera; et per quod “fluvius exsiccabitur et exarescet,” significatur quod nulla doctrina veri, et inde nulla intelligentia.

[3] Apud eundem,
“Visitabit Jehovah gladio suo duro, magno et forti, super leviathanem serpentem oblongum, et super leviathanem serpentem tortuosum, et occidet cetos qui in mari” (xxvii. 1);
haec quoque de Aegypto, per quam significantur scientiae quae naturalis hominis; per “leviathanem serpentem oblongum” significantur illi qui rejiciunt omnia quae non oculis vident, ita mere sensuales, qui absque fide sunt quia non comprehendunt; per “leviathanem serpentem tortuosum” significantur qui ideo non credunt et usque dicunt se credere; per “gladium durum, magnum et fortem,” quo visitabuntur, significatur exstinctio omnis veri, “gladius” enim est falsum destruens verum; per “cetos in mari” qui occidentur, significantur scientifica in communi. (Quod haec per “cetos” significentur, videatur n. 7293.)

[4] Apud eundem,
“Silent habitatores insulae, mercator Zidonis transiens mare, impleverunt te….erubesce Zidon, quia dixit mare, munimentum maris, dicendo, Non parturivi et non peperi, et non educavi juvenes (et) adolescere feci virgines; cum fama Aegypto, dolore corripientur, sicut fama Tyri” (xxiii. 2-5);
per “Zidonem” et “Tyrum” significantur cognitiones boni et veri, quare dicitur “mercator Zidonis transiens mare;” “mercator” est qui comparat sibi illas et communicat: quod nihil boni et veri per illas sibi comparaverint, significatur per “Dixit mare, Non parturivi nec peperi, non educavi juvenes et adolescere feci virgines;” “parturire” et “parere” est producere aliquid ex cognitionibus, “juvenes” sunt vera, et “virgines” sunt bona: quod inde usus cognitionum et scientiarum periturum sit, significatur per “cum fama Aegypto, dolore corripientur, sicut fama Tyri.”

[5] Apud Ezechielem,
“Descendent desuper thronis suis omnes principes maris, et abjicient amicula sua, et Vestes acupicturae suae exuent, terroribus induentur tollent super te lamentationem, et dicent, Quomodo periisti, habitata a maribus, urbs laudata quae fuit valida in maria…quare perturbabuntur insulae in mari ob exitium tuum” (xxvi, 15-18);
haec de Tyro, per quam significantur cognitiones veri; harum neglectus et jactura ita describitur; “principes maris qui descendent desuper thronis suis,” significant cognitiones primarias; quod relinquentur una cum scientificis, significatur per quod “abjicient amicula sua et exuent vestes acupicturae suae” (“acupictura” est scientificum); “urbs habitata a maribus, et valida in mari,” significat cognitivum in omni copia (“maria” significant collectiones); “insulae in mari” significant gentes remotiores a veris, quae desiderant cognitiones; de his dicitur, “quare perturbabuntur insulae in mari ob exitium tuum.”

[6] Apud Esaiam,
“Non facient malum, neque corrumpent se in toto monte sanctitatis meae, quia plena erit terra scientia JehoVae, sicut aquae mare contegunt” (xi. 9);
agitur ibi de novo caelo et de nova ecclesia, quae sunt quae intelliguntur per “montem sanctitatis,” in quo non facient malum, nec se corrumpent; intelligentia veri eorum a Domino describitur per quod “plena erit terra scientia Jehovae;” et quia “aquae” significant vera, et “mare” plenitudinem eorum, ideo dicitur, “sicut aquae mare contegunt.”

[7] Apud eundem,
“Per increpationem meam exsicco mare, pono fluvios desertum, putrescet piscis eorum, eo quod non sit aqua, et morietur siti” (l. 2);
“exsiccare mare” significat plenarium defectum cognitionum communium veri; “ponere fluvios desertum” significat deprivationem ab omni vero et inde intelligentia; “putrescet piscis,” significat quod scientifica quae naturalis hominis erunt absque omni vita spirituali, quod fit cum applicantur ad confirmandum falsa contra vera ecclesiae; “eo quod non sit aqua,” significat quia non aliquod verum; “mori siti” significat veri exstinctionem. (Quod “fluvii” significent illa quae intelligentiae sunt, videatur n. 108, 2702, 3051; quod “desertum” significet ubi non bonum quia non verum, n. 2708, 4736, 7055; quod “piscis” significet scientificum quod naturalis hominis, n. 40, 991; quod “aqua” verum, n. 2702, 3424, 3058, 5668, 8568; et quod “mori siti” deprivationem vitae spiritualis ex defectu veri, n. 8568 fin.)

[8] Apud Davidem,
“Jehovah…dominaris in elationem maris, cum attollit fluctus suos….” (Psalm. lxxxix. 10 (B. A. 9));
per “mare” hic significatur naturalis homo, quia ibi sunt communia veri; per “elationem” ejus significatur cum se effert contra Divinum, negando illa quae ecclesiae sunt; per “fluctus” quos attollit, significantur falsa.

[9] Apud eundem,
Jehovah “super maria fundavit” orbem, “et super flumina stabilivit eum” (Psalm. xxiv. 2);
per “orbem” significatur ecclesia; per “maria” cognitiones in communi quae in naturali homine; per “flumina” vera fidei; super his et illis fundatur ecclesia.

[10] Apud Amos,
Jehovah “qui aedificat in caelis gradus suos….et vocat aquas maris, et effundit eas super facies terrae” (ix. 6);
per “gradus” quos Jehovah “aedificat in caelis,” significantur interiora vera, quae vocantur spiritualia; per “aquas maris” significantur exteriora vera, quae sunt naturalia quia in naturali homine; per “effundere illas super facies terrae,” significatur super homines ecclesiae, nam “terra” est ecclesia.

[11] Apud Davidem,
“Per Verbum Jehovae caeli facti sunt, et per spiritum oris Ipsius omnis exercitus eorum; colligit sicut cumulum aquas maris, dans in thesauris abyssos” (Psalm. xxxiii. 6,7);
“Verbum Jehovae” per quod “caeli facti sunt,” et “spiritus oris” per quem “exercitus eorum,” significat Divinum Verum procedens a Domino (“exercitus caelorum” sunt omnia amoris et fidei); “aquae maris” quas “colligit in cumulum,” significant cognitiones veri ac vera in communi, quae simul sunt in naturali homine; “abyssi” quas “dat in thesauris,” significant scientifica sensualia, quae sunt communissima et ultima naturalis hominis, et in quibus simul sunt vera interiora seu superiora; inde vocantur illa “thesauri.”

[12] Apud eundem,
Jehovah “fundavit terram super basibus ejus, ut non dimoveatur in aeternum et in perpetuum; abysso sicut veste obvelasti eam” (Psalm. civ. 5,6);
per “terram” significatur ecclesia; “bases” super quibus Jehovah “fundavit eam in aeternum,” sunt cognitiones veri et boni; “abyssus” quae “sicut veste obvelavit eam,” est scientificum sensuale quod est ultimum naturalis hominis; et quia est ultimum, dicitur “sicut Veste obvelavit.”

[13] Apud eundem,
Jehovah, “in mari via tua, et semita tua in aquis multis, vestigia tamen tua non nota sunt” (Psalm. lxxvii. 20 (B. A. 19));
apud Esaiam,
Sic dixit Jehovah, Qui dedi in mari viam, et in aquis validis semitam” (xliii. 16):
quod per “mare” hic non intelligatur mare, nec per “aquas” intelligantur aquae, patet, quia dicitur quod ibi “Jehovae via et semita;” quare per “mare” et per “aquas” intelliguntur talia in quibus est Jehovah seu Dominus, quae sunt cognitiones veri in communi ex Verbo, et vera ibi; “mare” sunt illae cognitiones, et “aquae” sunt vera: cognitiones et vera in eo differunt, quod cognitiones sint naturalis hominis, et vera spiritualis.

[14] Apud Jeremiam,
“Ecce Ego litigans litem tuam, et ulciscar ultionem tuam, ut exsiccem mare Babelis, “et arefaciam scaturiginem ejus: ….ascendet super Babelem mare, multitudine fluctuum suorum obtecta erit” (li. 36, 42);
per “Babelem” intelliguntur qui profanant bona; “mare Babelis” sunt traditiones eorum, quae sunt adulterationes boni ex Verbo; “fluctus” sunt falsa eorum; destructio eorum quando ultimum judicium describitur per illa verba.

[15] Apud eundem,
“Populus veniens a septentrione, et gens magna, et reges multi excitabuntur a lateribus terrae;…. vox eorum sicut mare tumultuatur, et super equis equitant” (|l|. (41,) 42);
“populus veniens a septentrione” sunt qui in falsis ex malo, “gens magna” sunt mala, et “reges multi” sunt falsa; “latera terrae” sunt quae extra ecclesiam et quae non sunt ecclesiae, “terra” enim est ecclesia; “vox eorum sicut mare tumultuatur,” est falsum e naturali homine se efferens contra verum ecclesiae; “equi super quibus equitant,” sunt ratiocinia ex fallaciis sensuum.

[16] Apud eundem,
“Jehovah dans solem in lucem diei, statuta lunae et stellarum in lucem noctis, commovens mare ut tumultuentur fluctus ejus” (xxxi. 35);
per “solem” ex quo “lux diei,” significatur bonum amoris caelestis ex quo perceptio veri; per “statuta lunae et stellarum” ex quibus “lux noctis,” significantur vera ex bono spirituali, et ex cognitionibus, a quibus intelligentia; per “mare” quod commovetur, et per “fluctus” qui tumultuantur, significantur communia veri in naturali homine, et scientifica.

[17] Apud Esaiam,
“Impii sicut mare impulsum, quando quiescere non potest, sed ejiciunt aquae ejus caenum et lutum” (lvii. 20);
per “mare impulsum” quod impiis, significantur ratiocinia ex falsis; per “aquas” quae “ejiciunt caenum et lutum,” significantur ipsa falsa, ex quibus mala vitae et falsa doctrinae.

[18] Apud Ezechielem,
“Extendam manum meam super Philisthaeos, et exscindam Kerethaeos, et perdam reliquias litoris maris” ((1)xxv. 16);
per “Philisthaeos” significantur qui in doctrina de sola fide; et per “reliquias litoris maris” quae perdentur, significantur omnia Veri.

[19] Apud Hoscheam,
“Non revertar ad perdendum Ephraimum ….. post Jehovam ibunt,… et cum honore accedent filii a mari, cum honore advenient sicut avis ex Aegypto, et sicut columba e terra Assyriae” (xi. 9-11);
per “Ephraimum” significatur ecclesia quoad intellectum veri; per “filios a mari” qui accedent, significantur vera ex communi fonte, qui est Verbum; per “avem ex Aegypto,” significatur scientificum concordans; et per “columbam ex terra Assyriae,” significatur rationale.

[20] Apud Sachariam,
“In die illa exibunt aquae vivae ex Hierosolyma, pars earum ad mare orientale, et pars earum ad mare posterius” (xiv. (2)18);
per “aquas vivas ex Hierosolyma” significantur vera ex spirituali origine in ecclesia, quae vera sunt quae recipiuntur ab homine quando est in illustratione a Domino cum legit Verbum; “Hierosolyma” est ecclesia quoad doctrinam; per “mare” significatur naturalis homo, in quem descendunt illa quae sunt in spirituali; per “mare orientale” significatur naturalis homo quoad bonum, et per “mare posterius” naturalis homo quoad verum; et quia naturalis homo est in communibus veri, ideo per “mare” etiam communia veri significantur.

[21] Qui non scit aliquid de spirituali homine, ac de veris et bonis quae ibi, opinari potest quod vera quae in naturali homine, et Vocantur cognitiones et scientifica, non sint communia veri, sed omnia Veri quae apud hominem; at sciat quod vera in spirituali homine, ex quibus illa quae in naturali, immenso numero excedant; sed illa quae in spirituali homine non ad perceptionem naturalis hominis perveniunt quam cum in spiritualem mundum venit, quod fit post mortem; tunc enim homo exuit naturale et induit spirituale: quod ita sit, constare potest solum ex eo, quod angeli sint in intelligentia et sapientia ineffabili prae homine, et tamen angeli sunt ex humano genere. (Quod Angeli sint ex Humano Genere, videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 14-22 et 23-27.)

[22] Quia “mare” significat communia veri, ideo vas magnum, quod pro communi lavatione, vocabatur
“mare aeneum” (1 Reg. vii. 23-26);
avationes enim repraesentabant purificationes a falsis et malis, et “aquae” significant vera per quae purificationes fiunt: et quia omnia vera sunt ex bono, ideo continens ejus erat aes; unde vocatum est “mare aeneum,” “aes” enim significat bonum. Purificatio spiritualis, quae est purificatio a falsis et malis, describitur ibi plene per mensuras illius vasis, et per bases ejus, intellectas in sensu spirituali. Ex his quae adducta sunt, constare potest quod per “mare” significentur communia veri, seu cognitiones veri simul et collectim. Quid vero amplius significatur per “mare,” patebit in explicatione sequentium; nam in sequentibus nominatur mare in vario sensu (Ut Apoc. v. 13; cap. vii. 1,2,3; cap. viii. 8,9; cap. x. 2,8; cap.xii. (1)12; cap. xiii. 1; cap. xiv. 7; cap. xv. 2; cap. xvi. 3; cap. xviii. 17,19, 21; cap. xx. 13; cap. xxi. 1).

276. VERSUS 6(a med.), 7,8.
“Et in medio throni et circum thronum quatuor Animalia plena oculis ante et retro. Et Animal primum simile leoni, et secundum Animal simile vitulo, et tertium Animal habens faciem sicut homo, et quartum Animal simile aquilae volanti. Et quatuor Animalia, singula per se, habebant alas sex in circuitu, et intus (2) plena erant oculis, et requiem non habebant die et nocte, dicentia, Sanctus, sanctus, sanctus, Dominus Deus omnipotens, qui erat et qui est et qui venturus.”
“Et in medio throni et circum thronum quatuor Animalia plena oculis ante et retro,” significat custodiam et providentiam Domini ne interiores caeli adeantur nisi a bono amoris et charitatis, ut inferiora, quae inde pendent, in ordine sint (n. 277).
7. “Et Animal primum simile leoni,” significat apparentiam in ultimis quoad potentiam et effectum Divini Veri procedentis a Domino (n. 278); “et secundum Animal simile vitulo,” significat apparentiam in ultimis Divini Boni quoad tutelam (n. 279); “et tertium Animal habens faciem sicut homo,” significat in ultimis apparentiam Divinae custodiae et providentiae quoad sapientiam (n. 280); “et quartum Animal simile aquilae volanti,” significat in ultimis apparentiam Divinae custodiae et providentiae quoad intelligentiam et quoad circumspectionem undequaque (n. 281, 282).
8. “Et quatuor Animalia, singula per se, habebant alas sex in circuitu,” significat apparentiam Divini spiritualis undequaque circum Divinum caeleste (n. 283); “et intus (2)plena erant oculis,” significat Divinam providentiam et custodiam (n. 284); “et requiem non habebant die et nocte, dicentia, Sanctus, sanctus, sanctus,” significat sanctissimum quod procedit a Domino (n. 285); “Dominus Deus omnipotens, qui erat et qui est et qui venturus,” significat qui infinitus et aeternus (n. 286).

277. “Et in medio throni et circum thronum quatuor Animalia plena oculis ante et retro.” -Quod significet custodiam et providentiam Domini ne interiores caeli adeantur nisi a bono amoris et charitatis, ut inferiora, quae inde pendent, in ordine sint, constat ex significatione “e medio throni,” quod sit a Domino (“Sedens” enim “super throno” erat Dominus, videatur supra, n. 268); et ex significatione “circum thronum,” quod sint caeli interiores seu superiores, illi enim sunt circum Dominum proxime; ex significatione “quatuor Animalium,” quae erant cherubi, quod sint Divina custodia et providentia ne caeli interiores seu superiores adeantur nisi a bono amoris et charitatis (de qua sequitur); et ex significatione “oculorum” quibus erant “plena ante et retro,” quod sint Divina providentia Domini; “oculi” enim, cum de homine, significant intellectum, qui est visus ejus internus; cum autem “oculi” dicuntur de Deo, significant Divinam providentiam (videatur supra, n. 68 et 152): et quia per “oculos” ibi significatur Divina providentia Domini, ne caeli superiores adeantur nisi a bono amoris et charitatis, ideo visi sunt cherubi illi “pleni oculis ante et retro:” quod ex illa providentia Domini pendeant inferiora, quae sunt caeli inferiores et quoque ecclesia in terris, ut in ordine sint, est quia influxus Domini est immediatus a Se et quoque mediatus per caelos superiores in caelos inferiores et in ecclesiam; quare nisi caeli superiores in ordine sint, inferiores nec possent in ordine esse. (De quo Influxu videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 277,278.)

[2] Quod cherubi sint qui hic intelliguntur per “quatuor Animalia,” constat apud Ezechielem, cui similia visa sunt ad fluvium Kebar, quae describuntur ab illo in capite i. et capite x., et in hoc ultimo vocantur “cherubi” (vers. 1, 2, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 14, 16, 18, 19), et de illis dicitur,
“Sustulerunt se cherubi; haec Animalia quae vidi ad fluvium Kebar. … Haec Animalia quae vidi sub Deo Israelis ad fluvium Kebar, intellexi quod cherubi illi” (cap. x. 15, 20).
Quatuor Animalia, quae cherubi, ita describuntur apud illum prophetam:
Juxta fluvium Kebar apparuit similitudo quatuor Animalium, quorum hic erat aspectus: similitudo hominis illis, et quatuor facies cuique, et quatuor alae cuique illorum:… similitudo facierum eorum; facies hominis et facies leonis ad dextram quatuor illis, et facies bovis ad sinistram quatuor illis, ac facies aquilae quatuor illis:…. aspectus eorum sicut prunae ignis ardentes juxta aspectum lampadum: idem incedens inter Animalia, ita ut splendor igni, et ex igne exiens fulgur….Super capitibus Animalis expansum, juxta speciem crystalli mirabilis:….super expanso, quod super capite eorum, quasi aspectus lapidis sapphiri, similitudo throni; et super similitudine throni, similitudo ut aspectus Hominis super illo:….ab aspectu lumborum Ejus et deorsum vidi quasi aspectum ignis, cui splendor circumcirca, sicut aspectus iridis quae est in nube; sic aspectus splendoris” Jehovae “circumcirca; hic aspectus similitudo gloriae Jehovae” (Ezech. i. 5, 6, 10, 13, 22, 26-28);
per haec repraesentativa describitur Divinum Domini in caelis superioribus, ac providentia Ipsius ne adeantur nisi a bono amoris et charitatis; et in descriptione illa continentur omnia quae in hoc capite Apocalypseos de ordinatione caelorum dicta sunt, et significata per “thronum super quo Sedens similis aspectu lapidi jaspidi et per “iridem circum thronum,” per “lampades ignis ardentes coram throno,” et per reliqua, quae ideo singillatim explicare supersedeo:

[3] nunc solum ostendetur, quod per “cherubos” in Verbo significentur custodiae et providentia Domini ne caeli superiores adeantur nisi a bono amoris et charitatis, ut inferiora in ordine sint. Hoc patet evidenter ex cherubis positis ante hortum Edenis, quando homo inde expulsus est; de quibus ita apud Mosen:
“Cum” Jehovah Deus “expulisset hominem, habitare fecit ab oriente Edenis cherubos, et flammam gladii hinc inde vertentis se, ad custodiendum viam arboris vitae” (Gen. iii. 24);
quid per “hominem” et ejus “uxorem” in iis capitibus intelligitur, videatur explicatum in Arcanis Caelestibus; quod nempe per “hominem” ibi intelligatur Ecclesia Antiquissima, quae erat ecclesia caelestis; et ecclesia caelestis distinguitur ab ecclesia spirituali in eo, quod illa sit in bono amoris in Dominum, haec autem in bono charitatis erga proximum (videatur in opera De Caelo et Inferno, n. 20-28). Ex hominibus qui faciunt binas illas ecclesias in terris formantur bini caeli superiores. Quando itaque ecclesia caelestis, quae fuit Antiquissima et primaria in hac tellure, declinavit et incepit recedere a bono amoris, tunc dicitur quod “cherubi habitare facti sint ab oriente Edenis, et flamma gladii vertentis se hinc inde, ad custodiendum viam ad arborem vitae;” et per “orientem Edenis” significatur ubi intrat bonum amoris caelestis; per “flammam gladii vertentis se hinc inde,” significatur verum ex illo bono tutans; et per “arborem vitae” significatur Divinum quod a Domino in caelis superioribus, quod est bonum amoris et charitatis et inde gaudium caeleste. Inde patet quod per “cherubos” significentur custodiae ne adeantur illi caeli nisi per bonum amoris et charitatis; quare etiam de illis dicitur, “ad custodiendum viam arboris vitae.” (Quod “oriens” significet bonum amoris, videatur n. 1250, 3708; quod “Eden” sapientiam inde, n. 99, 100; quod “gladius” significet verum pugnans contra falsum et id dispergens, ita verum tutans, (supra,) n. 73. 131 (a); quod “flamma” verum ex bono caelesti, n. 3222, 6832, 9570; quod “arbor vitae” sit bonum amoris a Domino, et inde gaudium caeleste, supra, n. 109, 110.)

[4] Quia hoc significatur per “cherubos,” ideo bini cherubi ex auro solido positi fuerunt super propitiatorio quod super arcam, de quibus ita apud Mosen:
“Facies cherubos, ex auro solido facies illos, a duabus extremitatibus propitiatorii…,ex propitiatorio facies cherubos:… et sint cherubi expandentes alas sursum, obtegentes alis suis propitiatorium….versus propitiatorium erunt facies cheruborum; et dabis propitiatorium super arcam ….conveniam te ibi, et loquar tecum… Inter duos cherubos” (Exod. xxv. 18-22; cap. xxxvii. 7-9);
per arcam et tentorium repraesentabantur caeli superiores; per arcam, in qua Testimonium seu Lex, repraesentabatur caelum intimum seu tertium per habitaculum, quod extra velum, caelum medium seu secundum; per propitiatorium auditio et receptio omnium cultus quae ex bono amoris et charitatis; per cherubos custodiae, ac per aurum ex quo illi, bonum amoris: inde etiam patet quod bini cherubi repraesentaverint custodias ne adeantur caeli superiores nisi per bonum amoris et charitatis. (Quod per Tabernaculum in genere repraesentatum sit caelum ubi Dominus, videatur n. 9457, 9481, 10545; per arcam, intimum seu tertium caelum, n. 3478, 9485; per Testimonium seu Legem in arca, Dominus quoad Verbum, n. 3382, 6752, (1)7463; quod per habitaculum, quod extra velum, caelum medium seu, secundum, n. 3478, 9457, 9481, 9485, 9594, 9596, 9632; quod per propitiatorium, auditio et receptio omnium cultus quae ex bono amoris et charitatis a Domino, n. 9506; et quod per aurum, bonum amoris, n. 113. 1551, 1552, 5658, 6914, 6917, 9510, 9874, 9881.)

[5] Quia illae custodiae per “cherubos” significatae sunt,
Ideo etiam cherubi erant super aulaeis habitaculi,et super velo (Exod. xxvi. 1, 31);
Ac ideo Salomo fecit in adyto Templi cherubos ex ligno olei, et posuit eos in medio Domus interioris, et obduxit illos auro: et quoque sculpsit omnes parietes Domus sculpturis cheruborum, et quoque super fores (1 Reg. vi. (1)23-29, 32-35);
per “Templum” etiam significabatur caelum et ecclesia; et per “adytum” ejus, intimum caeli et ecclesiae; per “lignum olei” ex quo cherubi significatur bonum amoris, similiter per “aurum” quo obducti erant; per “parietes” super quibus sculpti erant cherubi, significantur ultima caeli et ecclesiae, ac per “cherubos” ibi custodiae: per “fores” super quibus etiam erant cherubi, significatur aditus in caelum et ecclesiam: inde patet quod “cherubi” significaverint custodias ne adeatur caelum nisi per bonum amoris et charitatis; et quia “cherubi” significaverunt custodias illas, etiam significant Divinam providentiam Domini, nam custodiae illae sunt a Domino, et sunt Divina Ipsius providentia. (Quod “Templum” et “Domus Dei” significent caelum et ecclesiam, videatur supra, n. 220; inde “adytum” significat intimum eorum. Quod “lignum olei” significet bonum amoris, in Arcanis Caelestibus, n. 886, 3728, (2)4582, 9780, 9954, 10261; similiter “aurum,” supra, n. 242. Quod “fores” significent aditum et intromissionem, etiam supra, n. 248.)

[6] Similiter cherubis ornatum describitur Templum novum, de quo apud Ezechielem:
“Facti cherubi et palmae, ita ut palma inter cherubum et cherubum:…. ita factum ad omnem Domum circumcirca a terra usque ad supra ostium, cherubi et palmae facti; et paries Templi” (xli. 18-20);
“palma” significat bonum spirituale, quod est bonum charitatis (videatur n. (3)8369).

[7] Quoniam Divinum Verum ex Divino Bono protegit, ideo Rex Tyri vocatur “cherubus;” per “regem” enim significatur Divinum Verum, et per “Tyrum” cognitiones, et inde per “Regem Tyri” intelligentia; de quo ita apud Ezechielem:
Rex Tyri, “in Eden horto Dei fuisti; omnis lapis pretiosus tegumentum tuum;…. tu cherubus expansio protegentis, posui te in monte sanctitatis Dei, in medio lapidum ignis ambulaveras, perfectus in viis tuis (4)in die quo creatus es” (xxviii. 12, (13,) 14, 15).
(Quod per “regem” significetur Divinum Verum, videatur supra, n. 31 (d): et quod per “Tyrum” cognitiones, in Arcanis Caelestibus, n. 1201; quod per “lapides pretiosos” vera et bona caeli et ecclesiae, n. 9863, 9865, 9868, 9873, 9905; qui vocantur “lapides ignis,” quia “ignis” significat bonum amoris, n. 934, 4906, 6314, 5215, 6832.) Quia per “Regem Tyri” significatur intelligentia ex Divino Vero, et hoc custodit seu protegit, ideo Rex Tyri vocatur “cherubus expansio protegentis.”

[8] Quoniam non adiri possunt caeli superiores nisi per bonum amoris et charitatis, hoc est, per cultum et per preces nisi quae procedunt ex illo bono, ideo
Dominus locutus est cum Mose et Aharone, cum intraverunt habitaculum, inter binos cherubos qui super arca (Exod. xxv. 22);
ut quoque constat apud Mosen:
“Quando ingressus est Moses in Tentorium conventus,… audivit vocem loquentem ad illum desuper propitiatorio quod super arca testimonii ab inter duos cherubos” (Num. vii. 89).
Quia est Divinum procedens a Domino quod providet et custodit, ideo de Domino dicitur,
Quod sedeat super cherubis (Esai. xxxvii. 16: Psalm. xviii. 10, 11 (B. A. 9, 10); Psalm. lxxx. 2 (B. A. 1); Psalm. xcix. 1; 1 Sam. iv. 4: 2 Sam. vi. 2).

[9] Quoniam in hoc capite agitur de ordinatione omnium ad judicium, ideo etiam agitur hic de cherubis, hoc est, de custodia et providentia Domini ne caeli superiores adeantur nisi per bonum amoris et charitatis; nam nisi hoc factum fuisset ante judicium, periclitati fuissent ipsissimi caeli in quibus veri angeli, ex causa quia illi caeli qui perituri (de quibus Apoc. cap. xxi. 1) non in bono amoris et charitatis fuerunt, sed modo in aliquibus veris. Fuerunt enim ibi ex Christiano orbe illi qui in doctrina de sola fide, quam aliqui confirmarunt ex nonnullis locis e Verbo, et per id aliquam conjunctionem nacti sunt cum ultimo caelo: sed conjunctio illa disrupta est, quando id caelum, quod (Apoc. xxi. 1) vocatur “prius caelum,” dissipatum est; et tunc ordinatum est a Domino ne posthac aliquis conjungatur caelis nisi qui in bono amoris in Dominum et in charitate erga proximum est. Hoc in specie est quod intelligitur per illa quae nunc sequuntur in hoc capite. Qui itaque credit quod caeli posthac adiri possint per cultum et per preces ab iis qui in sola fide sunt et non simul in bono charitatis, multum fallitur: cultus eorum non amplius recipitur nec preces audiuntur, sed attenditur modo ad amorem vitae eorum; quare si amor sui et mundi regnat, qualitercunque in cultu externo sunt, conjuncti sunt infernis, et quoque illuc post mortem feruntur, et non prius ad aliquod caelum quod periturum, ut hactenus factum est.

278. (Vers. 7) “Et Animal primum simile leoni.” – Quod significet apparentiam in ultimis quoad potentiam et effectum Divini Veri procedentis a Domino, constat ex significatione “leonis,” quod sit Divinum Verum procedens a Domino quoad potentiam et effectum (de qua sequitur); quod sit apparentia in ultimis, est quia cherubi visi sunt sicut Animalia, et primum hoc simile leoni; in ultimis dicitur, quia apparentia illa erat coram Johanne cum in spiritu erat, et is vidit omnia in ultimis, ubi Divina caelestia et spiritualia repraesentantur vario modo, nunc per hortos et paradisos, nunc per palatia et templa, nunc per fluvios et aquas, nunc per animalia varii generis, ut per leones, camelos, equos, boves, juvencos, oves, agnos, columbas, aquilas, et per plura. Similia visa sunt prophetis per quos Verbum conscriptum est, ob causam ut Verbum in suis ultimis,, quae sunt quae continentur in sensu litterae ejus, ex talibus quae sunt in mundo, quae repraesentationes et correspondentiae caelestium et spiritualium essent, consisteret, et sic serviret sensui spirituali pro basi et fundamento. Ob illam causam etiam cherubi (per quos significatur custodia et providentia Domini ne caeli superiores adeantur nisi quam a bono amoris et charitatis) visi sunt Johanni, et quoque Ezechieli, quoad facies ut Animalia.
(b.) Quoniam Dominus est qui custodit et providet, et hoc per Divinum Verum et per Divinum Bonum, ita per Divinam suam sapientiam et intelligentiam, ideo visa sunt quatuor Animalia, quae erant similia leoni, vitulo, homini, et aquilae; sic enim per leonem repraesentatum est Divinum Verum quoad potentiam, per vitulum Divinum Bonum quoad tutelam, per hominem Divina sapientia, et per aquilam Divina intelligentia: Divina Domini providentia quoad custodiam caelorum superiorum, ne adeantur nisi a bono amoris et charitatis, includit illa quatuor.

[2] Quod “leo” significet Divinum Verum procedens a Domino quoad potentiam, constat a locis in Verbo ubi nominatur, ut ex sequentibus: – Apud Mosen,
“Catulus leonis Jehudah; a praeda ascendisti, fili mi; curvavit se, cubuit….sicut leo Vetus; quis excitabit eum?” (Gen. xlix. 9;)
per “Jehudam” hic significatur caeleste regnum Domini, ubi omnes sunt in potentia a Domino per Divinum Verum; potentia illa intelligitur per “catulum leonis” et per “veterem leonem;” per “praedam” ex qua ascendit, significatur dissipatio falsorum et malorum; per “curvare se” significatur in potentiam se mittere; per “cubare” significatur quod in securo sit ab omni falso et malo, quare dicitur, “Quis excitabit eum?” (Quod per “Jehudam “in verbo significetur regnum caeleste Domini, videatur n. 3654, 3881, 5603, 5782, 6363: quod per “praedam,” ubi de illo regno ac de Domino, significetur dissipatio falsorum et malorum, ac ereptio et liberatio ab inferno, n. 6368, 6442; quod per “curvare se,” cum de leone, significetur mittere se in potentiam, n. 6369; quod per “cubare” significetur status securitatis et tranquillitatis, n. 3696.)

[3] Apud eundem,
“Hoc tempore dicetur Jacobo et Israeli, Quid fecerit Deus? En populus sicut vetus leo surgit, et sicut leo juvenis effert se; non requiescet donec comederit rapinam” (Num. xxiii. 23, 24);
et apud eundem,
“Incurvat se, cubat….sicut leo Vetus, quis excitabit eum? Benedicentes tibi benedictus, maledicentes tibi maledictus” (Num. xxiv. 9);
hic de “Jacobo et Israele,” per quos significatur regnum spirituale Domini; potentia illorum describitur per “leonem veterem” et “juvenem,” qui surgit, effert se, et incurvat se; dissipatio falsorum et malorum significatur per “comedere rapinam;” et status securitatis et tranquillitatis per “cubare, quis excitabit eum?” (Quod per “Jacobum et Israelem” in Verbo intelligatur regnum spirituale Domini, videatur n. 4286, 4570, 5973, (1)6426, 8805, 9340. Quid regnum caeleste Domini, et quid regnum spirituale Ipsius, videatur in opera De Caelo et Inferno, n. 20-28.) Quod “incurvare se” sit in potentiam se mittere, quod “praeda” et “rapina” sit dissipatio falsorum et malorum, et quod “cubare” sit status securitatis et tranquillitatis, cum illa de leone, videatur mox supra.

[4] Apud Nahum,
“Ubi est habitaculum leonum, et pascuum leonum juvenum? ubi ambulavit leo, vetus leo, catulus leonis, nec terrens?” (ii. 12 (B. A. 11);)
per “leones” etiam hic significantur qui in potentia sunt per Divinum Verum; per “habitaculum” eorum significatur ubi tales in ecclesia; per “pascuum” eorum significantur cognitiones veri et boni; per “ambulavit nec terrens” significatur status securitatis eorum a falsis et malis.

[5] Apud Micham,
“Erunt reliquiae Jacobi in medio populorum multorum, sicut ros a cum Jehovah, sicut guttae super herba,….sicut leo inter bestias silvae, sicut leo juvenis inter greges ovium, qui si transiverit, conculcabit et disperget, ut non eripiens; exaltabitur manus tua super hostes tuos, et omnes inimici tui exscindentur” (v. 6-8 (B. A. 7-9));
per “reliquias Jacobi” significantur vera et bona ecclesiae; per “rorem a Jehovah” significatur verum spirituale; per “guttam super herba,” verum naturale; per “leonem inter bestias silvae” et per “leonem juvenem inter greges ovium,” ac per “conculcare et dispergere ut non eripiens,” significatur potentia super mala et falsa; quia haec significantur, ideo dicitur, “Exaltabitur manus tua super hostes tuos et omnes inimici tui exscindentur,” per “hostes” enim significantur mala, et per “inimicos” falsa (videatur n. 2851, 8289, 9314, 10481).

[6] Apud Esaiam,
“Dixit Dominus, Abi constitue speculatorem, qui spectet et nuntiet: et vidit currum, par equitum, currum asini, currum cameli, et auscultavit auscultationem:…. clamavit leo super specula; Domine, ego stans jugiter interdiu, et super custodia mea ego constitutus omnibus noctibus;…. cecidit, cecidit, Babel” (xxi. 6-9);
agitur ibi de adventu Domini, et de nova ecclesia tunc; per “leonem super specula,” significatur custodia et providentia Domini; quare dicitur, “Ego stans jugiter interdiu, et super custodia mea ego constitutus omnibus noctibus;” per “currum” et per “par equitum,” significatur doctrina veri ex Verbo; et per “auscultare auscultationem” vita secundum illam. (Quod “currus” significet doctrinam veri, videatur n. 2761, 2762, 5321, 8029, 8215; quod “eques” significet Verbum quoad intellectum, n. 2761, 6401, 6534, 7024, 8146, 8148.)

[7] Apud eundem,
“Quemadmodum rugit leo et juvenis leo super rapina sua, (1)cum occurrit contra illum plenitudo pastorum, sic descendet Jehovah ad militandum super monte Zionis et super colle ejus” (xxxi. 4);
hic Jehovah comparatur “leoni rugienti,” quia per “leonem” significatur potentia educendi ab inferno seu a malis, et per “rugire” defensio contra mala et falsa; quare dicitur, “Sic descendet Jehovah Zebaoth ad militandum super monte Zionis et super colle ejus;” “mons Zionis et collis ejus” est ecclesia caelestis et ecclesia spiritualis; “rapina” super qua rugit leo et juvenis leo, significat liberationem a malis quae ab inferno.

[8] Simile per “rugire,” cum de leone, significatur apud Hoscheam,
“Non revertar ad perdendum Ephraimum,….post Jehovam ibunt, sicut leo rugit” (xi. (9,) 10):
apud Amos,
“Leo rugiit, quis non timeat? Dominus Jehovih locutus est, quis non prophetet?” (iii. 8:)
in Apocalypsi,
“Angelus clamavit voce magna, et sicut leo (2)rugit” (x. 3):
et apud Davidem,
“Leones rugientes ad praedam, et ad quaerendum a Deo cibum suum; oritur sol, colliguntur, et in habitaculis suis recubant” (Psalm. civ. 21, 22);
describitur per haec apud Davidem status angelorum caeli, quando non in statu intensi amoris et inde sapientiae sunt, et quando in illo redeunt; prior status describitur per “Leones rugientes ad praedam et ad quaerendum a Deo cibum;” posterior status per “Oritur sol, colliguntur, et in habitaculis suis recubant;” per “leones” intelliguntur angeli caeli, per “rugire” desiderium, per “praedam” et “cibum” bonum quod est amoris et verum quod est sapientiae, per “oriri solem” Dominus quoad amorem et inde sapientiam, per “colligi” redire in statum caelestem, et per “recubare in habitaculis suis” status tranquillitatis et pacis. (De binis illis statibus angelorum caeli, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 154-161.)

[9] Quia Jehovah comparatur leoni ex Divino Vero quoad potentiam, ideo Dominus vocatur “Leo” in Apocolypsi,
“Ecce vicit Leo, qui est ex tribu Jehudae, Radix Davidis” (v. 5):
et quia omnis potentia est ex Domino per Divinum Verum, ideo hoc quoque significatur per “leonem,” ut apud Mosen,
“Gadi dixit, Benedictus qui latitudinem dedit Gadi; sicut leo habitat, rapit brachium, etiam verticem” (Deut. xxxiii. 20);
per “Gadem” significatur in supremo sensu omnipotentia, et inde in sensu repraesentativo potentia quae est veri (videatur 3934, 3935); inde dicitur, “Benedictus qui latitudinem dedit Gadi,” per “latitudinem” enim significatur verum (n. 1613, 3433, 3434, 4482, 9487, 50179; quod omnis potentia sit ex Divino Vero, videatur in opere De Caelo et Inferno, in articulo De Potentia Angelorum Caeli, n. 228-233).

[10] Quoniam per “leonem” significatur potentia, ideo in lamentatione Davidis super Saule et Jonathane, dicitur,
“Saul et Jonathan amabiles prae aquilis veloces fuerunt, prae leonibus validi” (2 Sam. i. 23);
per “Saulem” ibi ut regem et per “Jonathanem” ut filium regis intelligitur verum tutans ecclesiam, nam agitur ibi de doctrina veri et boni, inscripsit enim lamentationem illam “Ad docendum filios Jehudae arcum” (vers. 18 ibi); per “arcum” significatur illa doctrina (videatur n. 2686, 2709, (1)6422).

[11] Quoniam per reges Jehudae et Israelis repraesentabatur Dominus quoad Divinum Verum, et per thronum repraesentabatur judicium quod fit ex Divino Vero, ac per leones repraesentabatur potentia, custodia et tutela contra falsa et mala, ideo juxta duas manus throni a Salamone aedificati erant duo leones, et duodecim leones super sex gradibus hinc inde ((1) Reg. x. 18-20). Ex his constare potest quid per “leones,” cum de Domino, caelo et ecclesia agitur in Verbo, significatur. Per “leones” etiam in Verbo significatur potentia falsi ex malo, per quod destruitur et vastatur ecclesia: – Ut apud Jeremiam,
“Contra (2)eum rugiunt leones juvenes, edunt vocem suam, redigunt terram in vastitatem” (ii. 25):
et apud Esaiam,
Gens “cujus tela acuta, et omnes arcus ejus tensi, ungulae equorum ejus sicut rupes reputantur;…. rugitus illi sicut leonis, rugit sicut leo juvenis, et fremit et apprehendit praedam” (v. 28, 29).
Praeter multis aliis in locis (Ut Esai. xi. 6; cap. xxxv. 9: Jerem. iv. 7; cap. v. 6; cap. (3)xii. 8; cap. l. 17; cap. li. 38: Ezech. xix. 3, 5, 6: Hosch. xiii. 7, 8: Joel i. 6, 7: Psalm. xvii. 12; Psalm. xxii. 14 (B. A. 13); Psalm. lvii. 5 (B. A. 4); Psalm. lviii. (4) 7 (B. A. 6); Psalm. xci. 13).


279. “Et secundum Animal simile vitulo.”Quod significet apparentiam in ultimis Divini Boni quoad tutelam, constat ex significatione” seu “juvenci,” quod sit bonum naturalis hominis, in specie bonum innocentiae et charitatis ejus; et quia est bonum naturalis hominis, etiam est bonum caeli ultimi, hoc enim caelum est spirituale naturale (videatur in opere De Caelo et Inferno, n, 29-31); et quia hoc bonum ibi est, ideo est custodia seu tutela ne caeli superiores adeantur nisi per bonum amoris et charitatis: inde est quod unus cherubus similis esset vitulo. Quod haec apparentia fuerit in ultimis, videatur mox supra (n. 278 (a)). Quod “vitulus” seu “juvencus” significet bonum naturalis hominis, est quia illa quae ex armento erant significabant affectiones boni et veri in externo seu naturali homine, et illa quae ex grege affectiones boni et veri in interno seu spirituali homine: quae ex grege; erant agni, caprae, oves, arietes, hirci; et quae ex armento, erant boves, juvenci, vituli.

[2] Quod “juvenci” et “vituli” bonum naturalis hominis significent, constat ex locis in Verbo ubi nominantur: – Primum ex descriptione cheruborum quoad pedes, apud Ezechielem,
“Pes rectus eorum, et vola pedum eorum, tanquam vola pedis vituli, iique micantes sicut species aeris levigati” (i. 7);
quod ita visus sit “pes rectus” eorum, erat causa quia cherubi repraesentabant Divinam Domini custodiam, ac pedes et volae pedum illam in ultimis seu in spirituali naturali caelo et in naturali mundo; per “pedes” enim in genere significatur naturale, per “pedem rectum” naturale quoad bonum, per “volam pedum” ultimum ibi, et per “aes levigatum” similiter significatur bonum in naturali: inde patet quod bonum in naturali significetur per “vitulum,” et quod ibi sit ultimum bonum quod custodit et tutatur ne adeantur caeli nisi per bonum amoris et charitatis. (Quod “pedes” significent naturale, videatur n. 2162, 3147, 3761, 3986, 4280, 4938-4952, 5327, 5328; quod id quod ad dextrum significet bonum ex quo verum, n. 9604, 9736, 10061; inde “pes rectus” naturale quoad bonum; quod “volae,” “plantae” et “ungulae” significent ultima in naturali, n. 4938, 7729: quod “aes levigatum” significet bonum naturale, supra, n. 70.)

[3] Apud Hoscheam,
“Revertimini ad Jehovam, dicite ad Ipsum, Omnem aufer iniquitatem, et accipe bonum, et rependemus juvencos labiorum nostrorum” (xiv. 3 (B.A.2));
quid sit “rependere juvencos labiorum,” nemo scire potest, nisi sciat quid significant “juvenci” et quid “labia;” quod sit confessio et gratiarum actio ex bono corde, patet; sed ita dicitur quia “juvenci” significant bonum externum, et “labia” significant doctrinam; inde per “rependere juvencos labiorum” significatur confiteri et gratias agere ex bonis doctrinae. (Quod “labia” significent doctrinam, videatur n. 1286. 1288.)

[4] Apud Amos,
“Attrahitis habitationem violentiae: cubant super lectis eboris,….et edunt agnos de grege, et vitulos e medio saginarii” (vi. 3, 4);
agitur ibi de illis qui in abundantia cognitionum boni et veri sunt, et usque male vivunt; “edere agnos de grege,” significat haurire cognitiones boni interni seu spiritualis hominis; et “edere vitulos e medio saginarii” significat haurire cognitiones boni externi seu naturalis hominis; et “attrahere habitationem violentiae” est vitam contrariam charitati vivere.

[5] Apud Malachiam,
“Exorietur vobis, timentes nominis mei, sol justitiae et sanitas in alis, ut exeatis et crescatis sicut vituli saginati” (iii. 20 (B. A. iv. 2));
“sol justitiae,” qui exorietur timentibus nominis Jehovae, significat bonum amoris; et “sanitas in alis” significat verum fidei; inde “exire et crescere sicut vituli saginati,” significat incrementum omnis boni; “saginatum” et “pingue” etiam significat bonum.

[6] Apud Lucam,
Pater de filio prodigo, qui reversus paenitentiam cordis egit, dixit, “Efferte stolam primariam et induite illum, et date annulum in manum ejus, et calceos super pede, et adducite vitulum saginatum, mactate, ut comedentes laetemur” (xv. 22, 23);
qui modo sensum litterae scit, credit quod non altiora hic lateant, quam quae in eo sensu exstant; cum tamen singula involvunt caelestia; sicut quod “induerent illum stola primaria,” quod “darent annulum in manum ejus, et calceos super pede, et adducerent vitulum saginatum, ut comedentes laetarentur:” per “filium prodigum” intelliguntur qui divitias spirituales, quae sunt cognitiones veri et boni, prodigunt; per “reditum ad patrem et confessionem quod non dignus esset vocari filius ejus, significatur paenitentia cordis et humiliatio; per “stolam primariam” qua indueretur, significantur communia et primaria vera; per “annulum super manum” significatur conjunctio veri et boni in interno seu spirituali homine; per “calceos super pede” significatur eadem in externo seu naturali homine; per utrumque hoc regeneratio; per “vitulum saginatum,” bonum amoris et charitatis; et per “comedere et laetari,” consociatio et gaudium caeleste.

[7] Apud Jeremiam,
“Dabo viros transgressos foedus meum, qui non stabiliverunt verba foederis quod ferierunt coram Me, vituli quem conciderunt in duas ut transirent inter partes ejus, principes Jehudae et principes Hierosolymae, ministros regios et sacerdotes, et omnem populum terrae, transeuntes inter partes vituli, et dabo illos in manum hostium eorum ut sit cadaver eorum in cibum avi caelorum” (xxxiv. 18-20);
quid sit “foedus vituli,” et quid sit transire inter partes ejus, nemo scire potest nisi sciat quid significat “foedus,” quid “vitulus,” quid “sectio ejus in duas partes,” tum quid “principes Jehudae et Hierosolymae,” “ministri regii,” “sacerdotes,” et “populus terrae;” patet quod arcanum caeleste sit: hoc usque intelligi potest cum scitur quod “foedus” sit conjunctio, “vitulus” bonum, “vitulus sectus in duas partes” bonum procedens a Domino ab una parte et bonum receptum ab homine ab altera, unde conjunctio; et quod “principes Jehudae et Hierosolymae, ministri regii, sacerdotes, et populus terrae,” sint bona et vera quae ecclesiae; et quod “transire inter partes” sit conjungere: ex his cognitis sciri potest quod sensus internus horum verborum sit, quod nulla esset conjunctio per bona et vera ecclesiae apud illam gentem, sed disjunctio.

[8] Simile involvit “foedus vituli” cum Abramo, de quo in Libro Geneseos,
Jehovah dixit ad Abramum,”Accipetibi…. vitulum triennem, et capram triennem, et arietem triennem, et turturem et pullum; et accepit sibi omnia illa, et partitus est illa in medium, et dedit quamvis partem suam obviam alteri, et volucrem non partitus: et descendit volatile super corpora, et abegit illa Abram: et fuit sol ad occidendum, et sopor cecidit super Abramum, et ecce terror tenebrarum magnarum cadens super illum:….et in die illo pepigit Jehovah foedus cum Abramo” (xv. 9-12, 18);
“terror tenebrarum magnarum cadens super Abramum” significabat statum gentis Judaicae, quod in maximis tenebris essent quoad vera et bona ecclesiae; hic status gentis illius est qui per “foedus vituli,” quem “conciderunt in duas partes, inter quas transiverunt,” apud, Prophetam descriptus est.
(b.) Quoniam per “vitulum” significatur bonum naturalis hominis ac verum ejus, quod est scientificum, et quoque naturalis homo et ejus scientificum significatur per “Aegyptum,” ideo Aegyptus in Verbo dicitur “vitula” et “vitulus;” quare etiam, postquam applicuerunt scientifica ecclesiae ad magica et idololatrica, verterunt vitulum in idolum; exinde traxerunt filii Israelis quod in deserto fecerint sibi vitulum et illum coluerint, et exinde quoque fuit illis vitulus in Samaria.

[9] Quod Aegyptus dictus sit “vitula” et “vitulus,” patet apud Jeremiam,
“Vitula pulcherrima Aegyptus; excidium a septentrione venit, et mercenarii ejus in medio ejus sicut vituli saginarii” (xlvi. 20, 21).
De vitulo quem filii Israelis sibi fecerunt in deserto, videatur Exod. xxxii.: et de “vitulo Samariae” (|1| Reg. xii. 28-32),
de quo ita apud Hoscheam,
“Regem fecerunt et non a Me, principes fecerunt et non novi, argentum et aurum suum fecerunt sibi idola, ut excidatur; deservit vitulus tuus, Samaria;….nam ex Israel ille: faber fecit eum, non Deus; in frusta fiet vitulus Samariae” (viii. 4-6);
agitur ibi de prava explicatione Verbi, cujus sensus litterae trahitur ad favorem suorum amorum et principiorum religionis inde captis; “regem facere et non a Me, et principes facere et non novi,” significat doctrinalia ex propria intelligentia quae in se sunt falsa, sed faciunt ut sint sicut vera; “rex” enim est verum et in opposito sensu falsum, et “principes” sunt primaria vera aut falsa, quae principia religionis vocantur: “argentum et aurum suum facere idola,” significat vera et bona ecclesiae pervertere, et usque illa ut sancta colere, tametsi, quia ex propria intelligentia, absque vita sunt; “argentum” est verum et “aurum” est bonum quae a Domino; “idola” significant cultum ex doctrina quae ex propria intelligentia; “Faber fecit et non Deus,” significat ex proprio et non ex Divino; “in frusta fieri,” significat dissipari: inde patet quid “vitulus Samariae.” Quia “vituli” significabant bonum naturalis hominis, ideo etiam vituli sacrificabantur (De quo Exod. xxix. 11, 12, seq.: Levit. iv. 3, seq., 13, seq.; cap. viii. 15, seq.; cap. ix. 2; cap. xvi. 3; cap. xxiii. 18: Num. viii. 8; seq.; cap. xv. 24; cap. xxviii. 19, 20: Judic. vi. 25-29: 1 Sam. i. 25; cap. xvi. 2: 1 Reg. xviii. 23-26, 33): omnia enim animalia quae sacrificabantur, significabant varia genera bonorum ecclesiae.

280. “Et tertium Animal habens faciem sicut homo.” Quod significet in ultimis apparentiam Divinae custodiae ct providentiae quoad sopientiam, constat ex significatione “faciei hominis,” quod sit affectio veri; per “faciem” significatur affectio, et per “hominem” recipiens Divinum Verum; et quia inde ei rationale, per “hominem” significatur sapientia; homo enim creatus est ut sit rationalis et sapiens, per hoc distinguitur a brutis animalibus: inde est quod per “hominem” in Verbo significetur sapientia. Quod “homo” significet affectionem veri et simul sapientiam, est quia affectio veri et sapientia unum agunt; qui enim in affectione veri spirituali est, hoc est, qui afficitur vero seu amat verum quia est verum, is conjunctus est Domino, quoniam Dominus in suis veris est, et est suum Verum apud hominem; inde ei sapientia, et inde est quod homo sit. Quidam putant quod homo sit homo ex facie et ex corpore, et quod per illa distinguatur a bestiis; sed in errore sunt; homo est homo ex sapientia, quare quantum aliquis sapiens est tantum est homo. Inde est quod qui sapientes sunt, in caelo et in ejus luce appareant ut homines, in decore et pulchritudine secundum sapientiam: at vero qui non sapientes sunt, qui sunt qui in nulla affectione spirituali sunt, sed mere in affectione naturali, in qua homo est cum non amat verum quia est verum, sed quia inde ei gloria, honor et lucrum illi in luce caeli non apparent sicut homines, sed sicut monstra in varia forma (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 70, 72, 73-77, 80; et quid sapientia et non sapientia, n. 346-356 ibi).

[2] Quod per “hominem” in Verbo significetur affectio veri et inde sapientia, constat ex sequentibus his locis: Apud Esaiam,
“Quousque Domine? Dixit, Usque dum devastabuntur urbes, ut sint sine habitatore; et domus, ut non sit in iis homo; et terra redigetur in solitudinem: removebit Jehovah hominem; et multiplicabuntur deserta in medio terrae” (vi. 11, 12);
haec non dicta sunt de vastatione terrae, quod ibi non amplius urbes et domus, et in illis non habitator et homo, sed de vastatione boni et veri in ecclesia; per “urbes” ibi significantur doctrinae vera; per “habitatorem” doctrinae bonum; per “domos” significantur interiora hominis quae mentis ejus sunt; et per “hominem” affectio veri spiritualis et sapientia; hoc significatur per quod “devastabuntur domus ut non sit in iis homo;” per “terram,” quae “redigetur in solitudinem,” significatur ecclesia: inde patet quid significatur per “removere hominem,” et per “multiplicare deserta in medio terrae;” “desertum” significat ubi non bonum quia non verum.

[3] Apud eundem,
“Rarum reddam virum hominem prae auro puro, et hominem prae auro Ophiris” (xiii. 12);
per “virum hominem” significatur intelligentia, et per “hominem” sapientia; quae quod cessaturae sint, significatur per quod “reddentur rari.” Intelligentia distinguitur a sapientia per id, quod intelligentia sit intellectus veri qualis est spirituali homini, et sapientia intellectus veri qualis est caelesti homini; hujus intellectus est ex voluntate boni; inde patet quid per “virum hominem,” et quid per “hominem” ibi significatur.

[4] Apud eundem,
“Exurentur habitatores terrae, et relictus erit homo rarus” (xxiv. 6);
per “habitatores terrae” significantur bona ecclesiae, quae “exuri” dicuntur quando amores sui et mundi regnare incipiunt; quod tunc affectio veri spiritualis et inde sapientia cessatura sit, significatur per “relictus erit homo rarus.”

[5] Apud eundem,
“Devastatae sunt semitae, cessavit transiens viam, irritum reddidit foedus, fastidivit urbes, non reputat hominem” (xxxiii. 8);
etiam ibi agitur de vastatione ecclesiae; “semitae” quae “devastatae,” et “transiens viam” qui “cessavit,” significat quod non amplius bona et vera quae ducunt ad caelum; “foedus” quod “irritum reddidit” significat conjunctionem tunc nullam cum Domino; “fastidivit urbes” significat quod respuant doctrinam; “non reputat hominem” significat quod nihili {1}faciant sapientiam.

[6] Apud Jeremiam,
“Vidi terram cum ecce vacuum et inane, et versus caelos et non lux eorum; ….vidi cum ecce non homo, et omnes aves caeli avolarunt” (iv. 23, 25);
quod hic non intelligatur terra quod illa vacua et inanis, nec {2}caeli quod inde non lux, nec quod in terra non homo, et quod omnes aves caeli avolaverint, patet; quid autem intelligitur, non aliunde constare potest quam a sensu spirituali Verbi: in illo sensu per “terram” significatur ecclesia; quod “vacuum et inane” ibi, significatur quod in ecclesia non bonum et verum; per “caelos” ubi “non lux” significantur interiora mentis hominis, quae sunt receptacula lucis caeli (“lux” quae non ibi est Divinum Verum et inde sapientia); quare dicitur, “Vidi et ecce non homo:” per “aves caeli,” quae avolarunt, significatur rationale et intellectuale.

[7] Apud eundem,
“Ecce dies venturi, ….quibus seminabo domum Israelis et domum Jehudae semine hominis et semine bestiae” (xxxi. 27);
per “domum Israelis” et per “domum Jehudae” significatur ecclesia quoad verum et quoad bonum; per “semen hominis” et per “semen bestiae” significatur affectio veri spiritualis et affectio veri naturalis; ubi enim in Verbo dicitur “homo et bestia” significatur spirituale et naturale seu internum et externum (videatur n. 7424, 7523, 7872).

[8] Apud Zephaniam,
“Consumam hominem et bestiam, consumam avem caelorum et pisces maris; ….exscindam hominem a superficiebus terrae” (i. 3);
“consumere hominem et bestiam” est affectionem veri spiritualem et affectionem veri naturalem; “consumere avem caelorum et pisces maris” est vera spiritualia et vera naturalia; “exscindere hominem a superficiebus terrae” est affectionem veri et sapientiam.

[9] Apud Ezechielem,
“Vos grex mi, grex pascui mei; homo vos, Ego Deus Vester” (xxxiv. 31);
“grex pascui” significat bonum et verum spirituale; “pascuum” est receptio illorum a Domino: inde dicitur “Homo vos, Ego Deus vester;” “homo” pro affectione veri spirituali et sapientia.

[10] Apud eundem,
“Ecce Ego apud vos, et respiciam ad vos ut excolamini et conseramini; tunc multiplicabo super vobis hominem, omnem domum Israelis totam, et habitabuntur urbes, et vastitates aedificabuntur; ….ambulare faciam super vobis hominem, populum meum Israelem. ….Sic dixit Dominus Jehovih, Quoniam dicitis, Consumens hominem tu, et orbans populos tuos fuisti, ideo hominem non consumes amplius,” et gladius tuus non orbabit amplius: ….”erunt urbes devastatae plenae grege hominis” (xxxvi. 9-14, 38);
agitur ibi de restauratione ecclesiae; per “Israelem” significatur ecclesia spiritualis, quae est ecclesia quae in bono spirituali, quod bonum est bonum charitatis; haec ecclesia ibi vocatur “homo” ex affectione veri spirituali, quae facit ecclesiam; quare dicitur “Multiplicabo super vobis hominem, omnem domum Israelis, ….et ambulare faciam super vobis hominem, populum meum Israelem: “per “gregem hominis” quo “urbes devastatae plenae erunt” significantur vera spiritualia, quibus doctrina ecclesiae plena erit; per “gladium” qui “non orbabit amplius,” significatur quod non falsum destruet verum amplius.

[11] Apud eundem,
“Mater tua leaena, inter leones cubuit; ….surrexit unus de catulis ejus, qui didicit rapere rapinam, homines devoravit” (xix. (2,) 3, 6);
“mater” est ecclesia, hic ecclesia perversa; falsum mali destruens verum significatur per “leaenam cubantem inter leones;” per “catulum ejus” qui “didicit rapere rapinam,” et qui “devoravit homines,” significatur primarium falsum doctrinae eorum, quod destruxit vera et consumpsit omnem affectionem eorum: haec dicta sunt de principibus Israelis, per quos significantur primaria vera, hic autem in opposito sensu primaria falsa.

[12] Apud Jeremiam,
“Fiet Chazor in habitaculum draconum, desolationem usque in saeculum; non habitabit ibi vir, nec commorabitur in ea filius hominis” (xlix. 33);
agitur ibi de ecclesia quae in falsis et in nullis veris; “Chazor” significat cognitiones veri; cognitiones falsi significantur per “habitaculum draconum;” quod ibi non verum et non doctrina veri, significatur per quod “non habitabit ibi vir, nec commorabitur in ea filius hominis” (“vir” est verum, et “filius hominis” est doctrina veri).

[13] In Apocalypsi,
“Mensus est murum” sanctae Hierosolymae “centum quadraginta quatuor cubitorum, mensura hominis quae est angeli” (xxi. 17);
nemo intellecturus est quid significat quod murus sanctae Hierosolymae esset centum quadraginta quatuor cubitorum, et quod haec mensura esset “hominis quae est angeli,” nisi sciat quid significat “sancta Hierosolyma,” quid “murus” ejus, quid numerus “centum quadraginta quatuor,” tum quid “homo” et quid “angelus:” “sancta Hierosolyma” significat ecclesiam quoad doctrinam; “murus” verum tutans; numerus “centum quadraginta quatuor” significant omnia vera ex bono in complexu; “homo” significat receptionem eorum ex affectione, simile “angelus;” ideo dicitur quod sit “mensura hominis quae est angeli” (“mensura” significat quale): ex his patet quomodo illa verba spiritualiter intelligenda sunt (sed haec clarius explicata videantur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 1).

[14] Quoniam per “hominem” significatur affectio veri spiritualis et inde sapientia, ideo per illum etiam significatur ecclesia, quia ecclesia apud hominem est ecclesia ex affectione veri spirituali et inde sapientia: ex quo patet quid in primis capitibus Geneseos intelligitur per “Hominem,” quod nempe ecclesia quae prima hujus telluris et Antiquissima fuit; haec intelligitur per “Adamum” seu “Hominem;” ejus instauratio describitur in primo capite per creationem Caeli et Terrae; ejus intelligentia et sapientia per Paradisum; et ejus lapsus per esum Arboris Scientiae.

[15] Per “Hominem” autem in Supremo sensu intelligitur Ipse Dominus, quoniam ab Ipso caelum et ecclesia, et apud unumquemvis ex quo caelum et ecclesia affectio veri spiritualis et sapientia; inde est quod solus Dominus in supremo sensu sit Homo, et quod tantum homines sint in utroque mundo, spirituali et naturali, quantum ab Ipso recipiunt verum et bonum, ita quantum amant verum et vivunt secundum illud. Inde quoque est quod universum caelum angelicum appareat sicut unus Homo; et quoque unaquaevis societas ibi: et inde quoque est quod angeli appareant in perfecta forma humana. (Sed de his videantur plura in opere De Caelo et Inferno, n. 59-67, 68-72, 73-77, 87-102.)

[16] Ex hac causa est quod quatuor cherubi, per quos significatur custodia et providentia Domini ne adeatur nisi per bonum amoris, visi sint sicut homines, tametsi quatuor facies cuivis; et quod Dominus supra illos visus sit ut Homo. Quod quatuor cherubi visi sint ut homines, constat apud Ezechielem,
“Hic aspectus” quatuor Animalium, “similitudo hominis illis, sed quatuor facies unicuique” (i. 5, 6).
Similiter duo cherubi super propitiatorio erant facie sicut homines. Quod Dominus visus sit supra quatuor cherubos ut Homo, dicitur etiam apud eundem Prophetam:
“Supra expansum, quod super capite” cheruborum, “quasi aspectus lapidis sapphiri, similitudo throni; et super similitudine throni similitudo quasi aspectus Hominis super illo superius” (i. 26).

281. “Et quartum Animal simile aquilae volanti.” Quod significet in ultimis apparentiam Divinae custodiae et providentiae quoad intelligentiam et quoad perspectionem undequaque, constat ex significatione “aquilae” quod sit intelligentia, hic intelligentia Divina quae est custodiae et providentiae Domini. Quod “aquila” sit intelligentia, est quia intelligentia est in luce caeli, et aquila alte volat ut ibi sit, et circumspiciat undequaque; inde est quod haec facies cherubi apparuerit similis “aquilae volanti,” “volare” enim significat praesentiam et perspectionem circumcirca, et cum de Divino omnipraesentiam: quod “aquila” significet intelligentiam, est etiam quia “aves caeli” in bono sensu significant intellectualia et rationalia, et aquila prae ceteris, quia non modo alte volat sed etiam acutae aciei est. (Quod aves caeli” significent intellectualia et rationalia in utroque sensu, videatur n. 745, 776, 866, 988, (1)991, 3219, 5149, 7441.)

[2] Quod “aquila” significet intelligentiam, constat ex his locis in Verbo: Apud Ezechielem,
“Aquila magna, magna alis, longa pennis, plena plumis, cui acupictura, venit super Libanum, et accepit ramusculum cedri; caput surculorum ejus decerpsit; et deduxit in terram negotiationis, in urbe aromatoriorum posuit id. Sumpsit de semine terrae, et posuit id in agro sementis; accepit ad aquas magnas, circumspecte posuit id; et germinavit, et factum est in vitem luxuriantem humili statura; ita ut respicerent palmites ejus ad illam, et radices ejus sub illa essent; sic facta est in vitem quae fecit palmites et emisit ramos. Et fuit aquila altera magna, magna alis et plena plumis, ad quam ecce vitis haec applicuit radices suas, et palmites suos misit ad illam, ad irrigandum eam ex areolis plantationis ejus, in agro bono apud aquas multas illa plantata, ad faciendum ramum, et ad portandum fructum, ut esset in vitem magnificentiae” (xvii. 1-8):
agitur ibi de instauratione ecclesiae spiritualis a Domino, et describitur ibi in sensu interno processus instaurationis ejus seu regenerationis hominum ejus a principio ad finem; et per primam aquilam describitur processus regenerationis naturalis seu externi hominis per scientifica et per cognitiones ex Verbo; et per alteram aquilam describitur processus regenerationis spiritualis seu interni hominis per vera ex bono: inde per primam aquilam significatur intelligentia naturalis hominis, et per alteram intelligentia spiritualis hominis. Paucis etiam dicetur quid singula significant. Aquila prima dicitur “magna alis, longa pennis, plena plumis,” et per illa significatur copia scientiarum et cognitionum veri et boni, ex qua prima intelligentia quae est intelligentia naturalis hominis; ideo dicitur “cui acupictura,” per “acupicturam” enim significatur scientificum et cognitivum (videatur n.9688): “venit super Libanum et accepit ramusculum cedri,” significat quod ex doctrina ecclesiae quae ex Verbo acceperit aliquas cognitiones veri; per “Libanum” significatur illa doctrina, et per “ramusculum cedri” significantur cognitiones: “caput surculorum ejus decerpsit, et deduxit in terram negotiationis,” significat primarias cognitiones inde, ad quas applicuit scientias (per “caput surculorum” significantur primariae cognitiones, et per “terram negotiationis” significatur naturalis homo cui scientiae): “in urbe aromatoriorum posuit id,” significat inter vera ex bono ibi; per “aromata” significantur vera quae grata quia ex bono (n. 4748, 5621, 9474, 9475, 10199, 10254): “sumpsit de semine terrae, et posuit id in agro sementis, accepit ad aquas magnas, circumspecte posuit id,” significat multiplicationem; “semen terrae” est verum ecclesiae, “ager sementis” est bonum ex quo crescit, “aquae magnae” sunt cognitiones veri et boni, “circumspecte ponere” est separare a falsis: “germinavit et factum est in vitem luxuriantem, …ut respicerent palmites ejus ad illam, et radices ejus sub illa essent,” significat nascentem ecclesiam ex ordinatione cognitionum veri et ex applicatione earum ad usum: “sic facta est in vitem quae fecit palmites et emisit ramos,” significat initiamentum ecclesiae spiritualis, et crescentiam verorum continuam (quod “vitis” sit ecclesia spiritualis, videatur n. 1069, 6375, 9277). Huc usque descripta est initiatio ecclesiae apud hominem quae fit in naturali seu externo homine; describitur nunc instauratio ejus quae fit in spirituali seu interno homine per “aquilam alteram,” per quam quia significatur intelligentia spiritualis, dicitur quod “vitis ad illam,” nempe aquilam, “applicuerit radices suas et miserit palmites;” per “radices” enim significantur scientiae, et per “palmites” cognitiones veri et boni, quae omnes applicantur veris quae sunt in spirituali seu interno homine; sine earum applicatione spirituali homo nihil sapit: multiplicatio et fructificatio veri ex bono, ita incrementum intelligentiae, describitur per quod “illa plantata fuerit in agro bono, apud aquas multas, ad faciendum ramum, et ad portandum fructum, ut esset in vitem magnificentiae;” “ager bonus” est ecclesia quoad bonum charitatis, “aquae multae” sunt cognitiones boni et veri, “facere ramum” est multiplicare vera, “portare fructum” est producere bona quae sunt usus, “vitis magnificentiae” est ecclesia spiritualis, sic interna et externa. (Sed haec, quia arcana regenerationis et instaurationis ecclesiae apud hominem sunt, melius perspici possunt ex illis quae in Doctrina Novae Hierosolymae, ex Arcanis Caelestibus, De Scientiis et Cognitionibus, n. 51, tum quae De Regeneratione, n. 183 ibi, allata sunt.)

[3] Quod “aquila” intelligentiam significet, etiam constare potest apud Esaiam,
“Exspectantes Jehovam innovantur robore, et ascendunt ala sicut aquilae” (xl. 31);
“ascendere ala sicut aquilae,” est in lucem caeli, ita in intelligentiam.

[4] Apud Davidem,
“Jehovah qui saturat os tuum, ut renoveris sicut aquila…” (Psalm. ciii. 5);
“renovari sicut aquila” est quoad intelligentiam.

[5] Apud Mosen,
“Vidistis… quomodo tulerim vos sicut alis aquilarum, et adduxerim vos ad Me” (Exod. xix. 4);
“ferre sicut alis aquilarum et adducere” est quoque in intelligentiam, quia in caelum et ejus lucem.

[6] Apud eundem,
Jehovah “invenit eum in terra deserti,… circumduxit eum, instruxit eum, custodivit eum sicut pupillum oculi; sicut aquila excitat nidum suum, super pullis motitat se, expandit alas suas, accipit eum, portat eum super ala sua; sic Jehovah solus ducit eum” (Deutr. xxxii. 10-12):
agitur ibi de instauratione Ecclesiae Antiquae, ac de prima reformatione eorum qui ab ea ecclesia; primus status eorum intelligitur per “terram deserti” in qua invenit illos; “terra deserti” est ubi non bonum quia non verum; instructio eorum in veris, custoditio a falsis, ac aperitio interiorum quae mentis eorum ut venirent in lucem caeli, et sic in intellectum veri et boni qui est intelligentia, describitur per “aquilam,” ejus “nidum in alto,” ejus “motitationem super pullis, et portationem eorum super alis;” comparatio fit cum aquila quia “aquila” significat intelligentiam.

[7] In Libro Secundo Samuelis,
“Saul et Jonathan… prae aquilis veloces, et prae leonibus validi” (i.23);
per “Saulem” ut regem et per “Jonathanem” ut filium regis significatur verum ecclesiae; et quia inde est intelligentia et quoque potentia, dicitur quod “prae aquilis essent veloces et prae leonibuS validi;” “velocitas” in Verbo, cum de intelligentia, significat affectionem veri: inscripsit enim David suum lamentum super Saulem et Jonathanem “Ad docendum filios Jehudae arcum,” et per “filios Jehudae” significantur vera ecclesiae, et per “arcum” doctrina veri pugnantis contra falsa.

[8] Apud Hiobum,
“Num per intelligentiam tuam volat accipiter, et expandit alas suas versus austrum? Num juxta os tuum attollit se aquila, et in alto ponit nidum suum? In petra habitat et pernoctat, …inde pervestigat cibum, in longinquum oculi ejus prospiciunt; …et ubi sunt confossi ibi illa” (xxxix. 26-30):
agitur ibi de intelligentia, quod nemo illam ex se seu ex proprio comparare possit; quare dicitur “Num per intelligentiam tuam volat accipiter, et expandit alas suas versus austrum?” (per quod) significatur inducere semet in lucem intelligentiae (hanc significat “austrum”), hic autem non posse. Ipsa intelligentia quae spiritualis hominis describitur per quod “aquila se attollat, in alto ponat nidum, in petra habitet et pernoctet, inde pervestiget cibum, et oculis in longinquum prospiciat:” quod nulli talis intelligentia ex se sit, significatur per “Num ad os tuum” hoc facit aquila? At quod ex propria intelligentia non prodeant nisi quam falsa, significatur per “Ubi sunt confossi ibi illa;” “confossi” in Verbo significant illos apud quos vera exstincta sunt per falsa (videatur n. 4503).

[9] Ex his constare potest quid significatur per Domini verba quando interrogaverunt Ipsum ubinam ultimum judicium: apud Lucam,
Dixerunt discipuli, “Ubi Domine? Ipse dixit eis, Ubi corpus ibi congregabuntur aquilae” (xvii. 37);
per “corpus” ibi significatur mundus spiritualis, ubi omnes homines simul sunt tam boni quam mali; et per “aquilas” significantur qui in veris et qui in falsis, ita qui in intelligentia vera et qui in intelligentia falsa; haec intelligentia est ex proprio hominis, intelligentia vera autem est ex Domino per Verbum.

[10] Falsa quae sunt ex propria intelligentia etiam describuntur per “aquilas” in Verbo, ut in sequentibus his locis: Apud Jeremiam,
“Ecce sicut nubes ascendit, et sicut procella currus ejus, celeres sunt prae aquilis equi ejus; vae nobis quia devastati sumus” (iv. 13);
agitur ibi de desolatione veri in ecclesia, et per “nubem” quae ascendit, significantur falsa; per “currum” qui sicut procella, significatur doctrina falsi; cupiditas et voluptas eorum ratiocinandi contra vera et destruendi illa significatur per quod “celeres sint prae aquilis equi eorum;” per “velox” et “festinum” in Verbo significatur excitatum ab affectione et cupidine (videatur n. 7695, 7866); et per “equos” intellectus veri, et in opposito sensu intellectus falsi seu ratiocinatio ex falsis contra vera (n. 2760-2762, 3217, 5321, 6125, 6400, 6534, 7024, 8146, 8148, 8381): et quia equi hoc significant, et “aquilae” intelligentiam, hic intelligentiam propriam quae est ratiocinatio ex falsis, ideo dicitur “Celeres sunt prae aquilis equi illorum.”

[11] In Threnis,
“Veloces fuerunt persecutores nostri prae aquilis caelorum” (iv.{1}19);
et apud Habakuk,
“Cujus leves sunt prae pardis equi, et acuti sunt prae lupis vesperae, ut diffundant se equites ejus; unde equites ejus e longinquo adveniunt, advolant sicut aquila festinans ad comedendum; tota ad violentiam venit” (i. 8, 9):
similiter hic “aquila” pro ratiocinatione ex falsis contra vera, quae est ex propria intelligentia.

282. Quoniam hic cherubus similis fuit aquilae, et haec apparuit sicut volans, dicetur etiam quid per “volare” in Verbo significatur. Per “volare” significatur circumspectio et praesentia, ex causa quia avis volans ex alto perspicit undequaque, et sic per visum suum praesens est ubivis et circum. At cum in Verbo “volare” dicitur de Jehovah, significat “volare” omnipraesentiam, quoniam omnipraesentia est infinita circumspectio et infinita praesentia. Inde nunc est quod hic cherubus apparuerit “similis aquilae volanti;” nam per “cherubos” in genere significatur providentia Domini ne caeli superiores adeantur nisi quam ex bono amoris et charitatis, et per hunc cherubum Divina Intelligentia, ut mox supra ostensum est.

[2] Quod per “volare” in Verbo, ubi de Domino, significetur omnipraesentia, et cum de hominibus circumspectio et praesentia, constare potest ex sequentibus his locis: Apud Davidem,
Deus “equitavit super cherubo, volavit, ac vectus est super alis venti” (Psalm. xviii. 11 [B. A. 10]; 2 Sam. xxii. 11);
“equitavit super cherubo” significat Divinam providentiam; “volavit” significat omnipraesentiam in spirituali mundo; “et vectus super alis venti” significat omnipraesentiam in naturali mundo: quid illa apud Davidem, nemo intellecturus esset nisi ex sensu interno.

[3] Apud Esaiam,
“Sicut aves volantes, sic proteget Jehovah Zebaoth Hierosolymam” (xxxi. 5);
dicitur Jehovah “protegere Hierosolymam, sicut aves volantes,” nam per “protegere” significatur Divina providentia quoad tutelam, per “Hierosolymam” significatur ecclesia, et per “aves volantes,” cum quibus fit comparatio, significatur circumspectio et praesentia; hic, quia de Domino, omnipraesentia.

[4] In Apocalypsi,
“Vidi, et audivi unum angelum volantem per medium caeli, dicentem voce magna, Vae, vae incolis terrae” (viii. 13);
et alibi,
“Vidi alium angelum volantem per medium caeli habentem Evangelium aeternum, ut evangelizaret incolis terrae” (xiv. 6);
per priorem “angelum” significatur damnatio omnium qui in malis sunt, et per alterum “angelum” significatur salvatio omnium qui in bono sunt; per “volare” significatur circumspectio undequaque ubi sunt.

[5] Apud Esaiam,
“Omnia pecora Arabiae congregabuntur tibi, arietes Nebajoth ministrabunt tibi. …Qui illi, sicut nubes volant, et sicut columbae ad fenestras?” (lx. 7, 8;)
agitur ibi de adventu Domini, et de illustratione gentium tunc; et per “pecora Arabiae” quae “congregabuntur” significantur cognitiones veri et boni; per “arietes Nebajoth” qui “ministrabunt,” significantur vera quae vitam ex affectione spirituali ducunt; per “volare sicut nubes, et sicut columbae ad fenestras,” significatur inquisitio et pervestigatio veri ex sensu litterae Verbi; inde etiam per “volare” significatur circumspectio; per “nubem” enim significatur sensus litterae Verbi, per “columbas” affectio veri spiritualis, et per “fenestras” verum in luce: quod talis sensus illis verbis insit, constare potest ex significatione “pecorum Arabiae,” “arietum Nebajoth,” “nubis,” “columbarum” et “fenestrarum.”

[6] Apud Davidem,
“Timor et tremor venit super me; …unde dixi, Quis dabit mihi alam sicut columbae? Avolabo ubi habitem; ecce elongabo vagari, pernoctabo in deserto” (Psalm. lv. 6-8 [B. A. 5-7]);
agitur ibi de tentatione et de angustia tunc; “timor et tremor” significant illam angustiam: inquisitio veri tunc, et circumspectio quo se vertat, significatur per “Quis dabit mihi alam sicut columbae? Avolabo ubi habitem;” “ala columbae” est affectio veri spiritualis, “avolare ubi habitem” est per illam eripere vitam a damnatione; nondum spes liberationis, significatur per “ecce elongabo vagari, pernoctabo in deserto.”

[7] Apud Hoscheam,
“Ephraim, sicut avis avolabit gloria eorum, …immo si educaverint filios, tum orbos faciam eos ab homine” (ix. 11, 12);
per “Ephraim” significatur intellectus illustratus eorum qui ab ecclesia; per “gloriam” significatur Divinum Verum; per “avolare sicut avis,” significatur deprivatio ejus (comparatio fit cum ave, quia “avis” significat rationale et intellectuale simile cum “Ephraim”); per “si educaverint filios, tum orbos faciam eos ab homine,” significatur si usque protulerint vera quod usque per illa nihil saperent, “filii” enim sunt vera, “orbos facere ab homine” est deprivare a sapientia.

[8] Apud Mosen,
“Non facietis vobis …formam ullius animalis in terra, nec formam ullius avis alatae quae volat versus caelum” (Deutr. iv. [16,] 17);
per haec in sensu interno significatur quod non sibi comparanda sit sapientia et intelligentia ex semet seu ex proprio; per “animalia” enim quae gradiuntur super terra significantur affectiones boni ex quibus sapientia, et per “aves” significantur affectiones veri ex quibus intelligentia; per quod “non facerent sibi formam” eorum, significatur quod illae non comparandae sint ex homine seu ex proprio ejus; “avis alata quae volat versus caelum” dicitur, quia per “avem alatam” significatur intellectus veri spiritualis, et per “volare versus caelum” significatur circumspectio quae est intelligentiae in Divinis.

[9] Ex his nunc constare potest quid significatur per quod hic cherubus apparuerit “similis aquilae volanti;” sicut etiam quid significatur apud Esaiam, per
Seraphim {1}cuique erant sex alae, quarum “duabus tegebat faciem, duabus tegebat pedes, et duabus volabat” (vi. 2),
quod nempe per “alas quibus tegebat faciem” significetur affectio veri spiritualis; per “alas quibus tegebat pedes,” affectio veri naturalis inde; et per “alas quibus volabat” circumspectio et praesentia, hic omnipraesentia, quia per “seraphim” simile significatur quod per “cherubim,” nempe Divina providentia quoad custodiam.

[10] Quod per “volare,” cum de hominibus, significetur circumspectio et simul praesentia, est quia visus est praesens apud objectum quod videt; quod appareat longinquum aut distans, est ex intermediis, quae simul apparent, et mensurari possunt quoad spatia. Hoc plene confirmari potest ex illis quae existunt in spirituali mundo; in eo ipsa spatia sunt apparentiae oriundae ex diversitate affectionum et inde cogitationum; quapropter cum apparent aliqui aut aliqua longinque, et angelus seu spiritus ex intensa affectione vult illos qui ibi sunt convenire, aut illa quae ibi sunt lustrare, statim ibi praesens est. Simile fit cum cogitatione, quae est visus hominis internus seu spiritualis; illa videt quae prius viderat in se absque spatio, ita prorsus ut praesentia. Inde est quod “volare” dicatur de intellectu et de ejus intelligentia, et quod per id significetur circumspectio et praesentia.

283. [Vers. 8.]”Et quatuor Animalia, singula per se, habebant alas sex in circuitu.” Quod significet apparentiam Divini spiritualis undequaque circum Divinum caeleste, constat ex significatione “quatuor Animalium,” quae erant cherubi, quod sint custodia et providentia Divina Domini ne adeantur caeli superiores nisi a bono amoris et charitatis; et quia per “quatuor Animalia” quoad corpora hoc significatur, etiam significatur Divinum caeleste (de {2}quo sequitur): et ex significatione “sex alarum in circuitu,” quod sit Divinum spirituale circum illud (de qua etiam sequitur). Quod “cherubi” quoad corpora significaverint Divinum caeleste, et quoad alas Divinum spirituale, est causa, quia omnia per quae repraesentantur caelestia, quoad ipsa corpora significent essentialia, et quoad illa quae circum sunt, significent formalia. Ita quoque homo quoad corpus significat bonum in essentia; et quoad illa quae ambiunt, bonum in forma. Bonum caeleste est bonum in essentia, et bonum spirituale est bonum in forma; et hoc ex causa, quia voluntas, ubi residet bonum, est ipse homo seu homo in essentia, ac intellectus ubi est verum, quod est forma boni, est homo inde, ita homo in forma; hoc bonum etiam circum illud est.

[2] Sed primum dicetur quid sit Divinum caeleste, et quid Divinum spirituale. Sunt caeli distincti in duo regna, quorum unum vocatur regnum caeleste, alterum regnum spirituale; distinguuntur in eo, quod illi qui in regno caelesti sunt, in bono amoris in Dominum sint, et illi qui in regno spirituali, in bono charitatis erga proximum sint. Inde Divinum caeleste est bonum amoris in Dominum, et Divinum spirituale est bonum charitatis erga proximum. Secundum haec bona etiam caeli ordinati sunt: supremum seu tertium caelum consistit ex illis qui in bono caelesti seu in bono amoris in Dominum sunt, et caelum quod ei succedit et vocatur caelum medium seu secundum consistit ex illis qui in bono spirituali seu in bono charitatis erga proximum sunt: et quia bonum caeleste est bonum in supremo loco, ac bonum spirituale est bonum in secundo loco, ideo est hoc circum illud; quod enim supra est hoc etiam intra est, et quod infra est hoc etiam extra est, et quod extra est hoc circum est; inde est quod in Verbo per “superiora” et “quae in medio” significentur interiora, et per “inferiora” et “quae in circuitu” intelligantur exteriora. Quia nunc utrumque bonum, caeleste et spirituale, custodit, et per ipsa “Animalia” seu per cherubos quoad corpora significatur Divinum caeleste, et per illos quoad alas significatur Divinum spirituale, patet quod per “quatuor Animalia singula per se visa sint habere alas sex in circuitu,” significetur apparentia Divini spiritualis undequaque circum Divinum caeleste. (Sed de his plenior idea haberi potest ex illis quae in opere De Caelo et Inferno dicta et ostensa sunt; primum ex articulo ubi ostenditur, Quod Divinum Domini faciat Caelum, n. 7-12: dein ex articulo, Quod Divinum Domini in Caelo sit Amor in Ipsum et Charitas erga Proximum, n. 13-19; et demum in articulo, Quod Caelum distinctum sit in duo Regna, in Regnum Caeleste et in Regnum Spirituale, n. 20-28.)

[3] Quod cherubi visi sint ut Animalia, est quia caelestia repraesentantur variis modis in ultimis, ut constare potest ex multis locis in Verbo: prout
Quod spiritus Sanctus apparuerit ut columba supra Jesum cum baptizatus (Matth. iii. 16, 17);
Et quod Divinum Domini apparuerit ut Agnus (Apoc. v. 6, 8, 13);
Unde etiam Dominus vocatus est Agnus (Apoc. vi. 1, 16; cap. vii. 9, 10, 14, 17; cap. xii. 11; cap. xiii. 8; cap. xiv. 1, 4; cap. xvii. 14; cap. xix. 7, 9; cap. xxi. 22, 23, {1}27).
Quod cherubi fuerint quatuor, et singuli habuerint sex alas, est quia per “quatuor” significatur bonum caeleste, et per “sex” bonum spirituale; “quatuor” enim significant conjunctionem, et conjunctio intima cum Domino est per amorem in Ipsum; “sex” autem significant communicationem, et communicatio cum Domino est per charitatem erga proximum.

[4] Quod “alae” significant Divinum spirituale, quod in sua essentia est verum ex bono, constat ex sequentibus his locis: Apud Davidem,
“Si cubueritis inter ordines, alae columbae obductae argento, et pennae ejus flavedine auri, cum expandis, Schaddai, reges in ea” (Psalm. lxviii. 14, 15 [B. A. 13, 14]);
quid significat quod eis qui “cubant inter ordines, alae columbae obductae argento, et pennae flavedine auri,” et quod “reges in ea cum expandit Schaddai,” nemo intelligit nisi ex sensu interno: in hoc, “cubare inter ordines” significat vivere in statutis; “alae columbae obductae argento” significant vera spiritualia; “pennae flavedine auri” significant bonum spirituale ex quo illa vera; “Schaddai” significat statum tentationum; “reges in ea” significant vera in illo et post illum. Quod “alae columbae obductae argento” significent vera spiritualia, est quia “ala” significat spirituale, “columba” verum ex bono, et “argentum” ipsum verum; quod “pennae obductae flavedine auri” significent bonum spirituale ex quo illa vera, est quia “penna” significat bonum spirituale ex quo vera, et simile “flavedo auri;” quod “cum expandit Schaddai” significet statum tentationum, est quia “Deus Schaddai” significat tentationes et consolationes post illas; et quia vera ex bono implantantur homini per tentationes, ideo dicitur “reges in ea,” per “reges” enim significantur vera ex bono (videatur supra, n.31).

[5] Apud eundem,
Deus “equitavit super cherubo, volavit, vectus est super alis venti” (Psalm. xviii. 11 [B. A. 10]);
“Deus equitavit super cherubo,” significat Divinam providentiam Domini; “volavit” significat omnipraesentiam in spirituali mundo; “vectus super alis venti,” significat omnipraesentiam in naturali mundo; “alae venti” sunt spiritualia ex quibus naturalia.

[6] Apud eundem,
Jehovah “sub ala sua obtegit te, et sub abysso confides; clipeus et parma veritas” (Psalm. xci. 4);
“sub ala obtegere,” significat custodire per Divinum Verum, quod est Divinum spirituale; “sub abysso confidere,” significat verum scientificum, quod est Divinum spirituale naturale; quia hoc et illud significat verum, et “obtegere” significat custodiam per illud, ideo dicitur, “Clipeus et parma veritas.” Ex his etiam patet quid significatur
Per occultari sub umbra alarum Dei (Psalm. xvii. 8);
Per confidere in umbra alarum Ipsius (Psalm. xxxvi. 8 [B. A. 7]; Psalm. lvii. 2 [B. A. 1]);
Tum quid per cantare sub umbra alarum Ipsius (Psalm. lxiii. 8 [B. A. 7]).

[7] Quod “ala” cum de Domino significet Divinum spirituale, constat adhuc ex his locis: Apud Ezechielem,
“Cum praeterivi praeter te, et vidi te, quod ecce tempus tuum, tempus amorum, expandi alam meam super te, et operui nuditatem tuam” (xvi. 8);
agitur ibi de Hierosolyma, per quam significatur ecclesia, ibi de ejus reformatione; “tempus amorum” significat statum quando reformari potuit; “expandi alam meam super te,” significat spirituale verum per quod facta est reformatio; “operui nuditatem tuam,” significat per id occultationem mali; malum enim, quod homini est ex hereditario et dein ex proprio, occultatur, hoc est, removetur ut non appareat, per vera spiritualia, quae sunt vera ex bono.

[8] Apud Davidem,
Jehovah “operit Se luce sicut veste, extendit caelos sicut cortinam, contignat aquis triclinia sua, ponit nubes currum suum, ambulat super alis venti” (Psalm. civ. {1}2, 3);
per “lucem,” qua Se operit Jehovah, significatur Divinum Verum in caelis, quod “vestis” Ipsius vocatur quia procedit ab Ipso ut Sole, et sic est extra ac circum Ipsum; (per hoc simile significatur quod per “lucem” et “vestes” Domini cum transformatus, Matth. xvii. 2; Marc. ix. 3; Luc. ix. 28-37;) “extendit caelos sicut cortinam,” significat implere Divino Vero et per id intelligentia caelum et illos qui ibi; “contignare aquis triclinia sua,” significat implere cognitionibus veri et boni illos ibi qui in ultimo caelo et qui in ecclesia; “ponere nubes currum suum,” significat doctrinam veri ex sensu litterali Verbi (“nubes” est ille sensus, et “currus” est doctrina); “ambulare super alis venti,” significat sensum spiritualem qui in sensu litterali.

[9] Apud Malachiam,
“Exorietur vobis, timentes nominis mei, Sol justitiae, et sanitas in alis Ipsius” (iii. 20 [B. A. iv. 2]);
“sol justitiae” significat bonum, amoris, quod est Divinum caeleste; et “alae” Jehovae in quibus “sanitas,” significat verum ex illo bono, quod est Divinum spirituale; “sanitas” est reformatio per illud.

[10] Apud Mosen,
“Sicut aquila excitat nidum suum, super pullis suis motitat se, expandit alas suas, …portat super ala sua, sic Jehovah ducit eum” (Deut. xxxii. {1}11, 12);
comparatio fit cum aquila, quia “aquila” significat intelligentiam, et “ala” Divinum spirituale, quod est Divinum Verum ex quo illa.

[11] Apud Esaiam,
“Exspectantes Jehovam innovantur robore, ascendunt ala sicut aquilae” (xl.31);
“ascendere ala sicut aquilae” est in lucem caeli, quae est Divinum Verum seu Divinum spirituale ex quo intelligentia.

[12] Apud Ezechielem,
“In monte altitudinis …plantabo eum, ut attollat ramum et faciat fructum, et evadat in cedrum magnificam, ut habitent sub illa omnis avis cujuscunque alae” (xvii. 23);
per “cedrum magnificam” significatur spiritualis ecclesia; per “omnem avem cujuscunque alae” significantur intellectualia quae ex spiritualibus veris. Ex his nunc constare potest quid significatur per “alas cheruborum” tam hic quam alibi in Verbo; quod nempe Divinum spirituale, quod est Divinum Verum instruens, regenerans, et tutans:

[13] Ut quoque apud Ezechielem,
“Quatuor facies erant unicuique” cherubo, “et quatuor alae unicuique; …alae eorum erectae unius ad alterum; …cuique [duae]” alae “tegentes corpora eorum: audivi sonum alarum tanquam sonum aquarum magnarum, sicut vocem Schaddai; cum ibant, vocem tumultus tanquam vocem castrorum; cum stabant, remittebant alas suas: …audivi …vocem alarum illorum, osculantium se unius ad alterum, et vocem rotarum juxta illos: …vox alarum cheruborum audita est ad atrium exterius, sicut vox Dei Schaddai: …similitudo manuum erat sub alis illorum” (i. 4, 6, 23, {1}24; cap. iii. [12,] 13; cap. x. 5, 21);
quod “alae” hic significent Divinum spirituale, quod est Divinum Verum Domini in regno Ipsius caelesti, constat ex singulis descriptionis ibi: quod “alae” essent quatuor, significat Divinum spirituale in eo regno; quod “alae” essent erectae unius ad alterum, et quod semet oscularentur, significat consociationem et conjunctionem omnium ibi a Domino; quod “alae tegerunt corpora eorum,” significat Divinum spirituale circumdans Divinum caeleste ibi; quod “sonus alarum auditus sit sicut sonus aquarum magnarum,” et quod “sicut rotarum,” et “sicut vox Schaddai,” et quod “vox alarum audita sit ad atrium exterius,” significat quale Divini spiritualis seu Divini Veri in ultimo caelo; “vox” enim praedicatur de vero, “aquae” significant vera et eorum perceptionem, “rotae” vera doctrinalium ex eo quod “currus” significet doctrinam; et “Deus Schaddai” est verum increpans in tentationibus et postea consolans; “atrium exterius” est ultimum caelum; “similitudo manuum sub alis” significat Divini Veri potentiam.

[14] Ex his quoque constare potest quid significabatur per “alas” cheruborum qui super propitiatorio quod super arcam, de quibus ita apud Mosen:
“Fac cherubum unum ab extremitate hinc, et cherubum alterum ab extremitate illinc; ex propitiatorio facietis cherubos super duabus extremitatibus ejus: et erunt cherubi expandentes alas sursum, obtegentes alis suis super propitiatorium; et facies eorum viri ad fratrem suum, ad propitiatorium erunt facies cheruborum; et dabis propitiatorium super arcam desuper, et ad arcam dabis Testimonium, quod dabo ad te” (Exod. xxv. 18-21);
per “cherubos” ibi similiter significatur Domini providentia quoad custodiam ne caelum supremum seu regnum caeleste adeatur nisi per bonum amoris a Domino in Dominum; per “Testimonium” seu “Legem” in arca significatur Ipse Dominus; per “arcam” caelum intimum seu supremum; per “propitiatorium” auditio et receptio omnium cultus quae ex bono amoris, et tunc expiatio; per “alas cheruborum” significatur Divinum spirituale in eo caelo aut in eo regno; per quod “alae expansae essent sursum,” et per quod “obtegerent propitiatorium,” et quod “facies eorum essent ad propitiatorium,” significatur ipsa receptio et auditio. (sed haec plenius explicata videantur in Arcanis Caelestibus, a n. 9506 ad 9546.) Et quia per “alas cheruborum” et earum determinationes significatur Divinum Verum auditum et receptum a Domino, ideo sequitur apud Mosen,
“Et conveniam te ibi, et loquar tecum desuper propitiatorio ab inter binos cherubos, qui super arca Testimonii, omnia quae praecipiam tibi apud filios Israelis” (vers. 22 ibi; et Num. vii. 89).

[15] Quia pleraque in Verbo etiam sensum oppositum habent, ita quoque “alae,” in quo significant falsa et ratiocinationes ex illis: Ut in Apocalypsi,
“E fumo” putei abyssi “exiverunt locustae, …et vox alarum illarum sicut vox (curruum) equorum multorum currentium ad bellum” (ix. 2, [3,] 9);
“locustae” significant falsa in extremis; et “equi” ratiocinia ex illis, et “bellum” pugnam falsi contra verum; inde dicitur, “Vox alarum locustarum sicut vox (curruum) equorum multorum currentium ad bellum.”

[16] Apud Hoscheam,
“Sociatus idolis Ephraim, …recessit vinum eorum, scortando scortari fecerunt, …ligavit ventus eam in alis suis, et pudefient a sacrificiis suis” (iv. 17-19);
per “Ephraim” significatur intellectuale, quale est illis intra ecclesiam qui illustrantur cum legunt Verbum; per “idola” significantur falsa doctrinae; inde per “Sociatus idolis Ephraim” significatur intellectuale perversum arripiens falsa; per “recessit vinum eorum,” significatur quod recesserit verum ecclesiae (“vinum” est id verum); per “scortando scortari fecerunt” significatur quod falsificaverint vera (“scortatio” est falsificatio veri); per “ligavit ventus in alis,” significatur ratiocinatio ex fallaciis, unde falsa. (Quid fallaciae in spiritualibus, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 53.) Simile per “ventum in alis” significatur apud Sachariam (cap. v. 9).

284. “Et intus {1}plena erant oculis.” Quod significet Divinam providentiam et custodiam, constat ex significatione “oculorum,” cum de Domino, quod sit Divina Ipsius providentia (de qua supra, n. 68 et 152); quod etiam custodiam, est quia per “cherubos” illa quoque significatur (n. 277).

285. “Et requiem non habebant die et nocte, dicentia, Sanctus, sanctus, sanctus.” Quod significet sanctissimum quod procedit a Domino, constat ex significatione “requiem non habere die et nocte,” cum de Divina providentia et custodia Domini, quae significantur per “quatuor cherubos” qui apparuerunt sicut “quatuor Animalia,” quod sit universaliter et perpetuo, quoniam Divina Domini providentia et custodia in aeternum non requiescit et cessat; et ex significatione “Sanctus, sanctus, sanctus,” quod sit sanctissimum quod procedit a Domino, nam per “sanctum” ter nominatum significatur sanctissimum, ex causa quia “tria” in Verbo significant plenum, completum et continuum (videatur n. 2788, 4495, 7715).

[2] Simile significatur per haec apud Esaiam,
“Vidi Dominum sedentem super throno alto et elato, et fimbriae Ipsius implentes Templum; seraphim stantes desuper illo; sex alae cuivis; duabus tegebat facies suas, duabus tegebat pedes suos, et duabus volabat; et clamavit hic ad illum, Sanctus, sanctus, sanctus, Jehovah Zebaoth; plenitudo (omnis) terrae gloria Ipsius” ({1}vi. 1-3);
per “seraphim” hic similia significantur quae per “cherubos;” et per “thronum altum et elatum,” Divinum procedens ex quo caelum; per “fimbrias” quae implebant Templum, significatur Divinum Verum procedens a Domino in ultimis caeli et in ecclesia; per “alas” quibus “tegebat facies” et “pedes,” et quibus “volabat,” significatur Divinum spirituale in primis, et in ultimis, et extensio ejus undequaque, ita omnipraesentia; per “Sanctus, sanctus, sanctus,” significatur sanctissimum; quod hoc sit Divinum Verum quod implet omnia, significatur per quod “plenitudo (omnis) terrae gloria Ipsius.” (Quod “gloria” sit Divinum Verum, videatur supra, n. {2}33; et quod Dominus sit solus Sanctus; et quod sanctum dicatur de Divino Vero, quod procedit ab Ipso, etiam supra, n. 204.)

286. “Dominus Deus omnipotens, qui erat et qui est et qui venturus.” Quod significet qui infinitus et aeternus, constat ex significatione “omnipotentis,” quod sit quod infinitus (de qua sequitur); et ex significatione “Qui erat, qui est, et qui venturus,” quod sit quod aeternus (de qua supra, n.23). Sunt duo quae de solo Jehovah, hoc est, Domino, praedicari possunt, nempe infinitum et aeternum; infinitum de Ipsius Esse, quod est Divinum Bonum Divini Amoris Ipsius, aeternum de Ipsius Existere ex illo Esse, quod est Divinum Verum Divinae Sapientiae Ipsius; haec duo sunt Divina in se. Ex his duobus Universum est creatum; quapropter etiam in Universo omnia se referunt ad bonum et ad verum, et bonum ubivis est esse rei, ac verum est existere inde; sed haec duo in omnibus Universi sunt finita. Inde est quod hic dicatur “Dominus Deus,” “Dominus” enim significat Divinum Bonum Divini Amoris, ac “Deus” Divinum Verum Divinae Sapientiae. (Quod Jehovah in Verbo dicatur “Dominus” ex Divino Bono, videatur n. 4973, 9167, 9194; ac “Deus” ex Divino Vero, n. 2586, 2769, 2807, 2822, 3921, 4287, 4402, 7010, 9167.) Ex his patet quod “omnipotens” significat infinitum, et quod “Qui erat, qui est, et qui venturus,” significat aeternum.

287. VERSUS 9-11.
“Et cum dederunt Animalia gloriam et honorem et gratiarum actionem Sedenti super throno, Viventi in saecula saeculorum; procidebant viginti et quatuor seniores coram Sedente super throno, et adorabant Viventem in saecula saeculorum, et abjiciebant coronas suas coram throno, dicentes, Dignus es, Domine, accipere gloriam et honorem et potestatem, quia Tu creasti omnia, et per voluntatem tuam sunt et creata sunt.”
9. “Et cum dederunt Animalia gloriam et honorem et gratiarum actionem,” significat Divinum Verum et Divinum Bonum, ac glorificationem [n. 288]; “Sedenti super throno, et Viventi in saecula saeculorum,” significat a quo omnia caeli et ecclesiae, et vita aeterna [n. 289].
10, 11. “Procidebant viginti et quatuor seniores coram Sedente super throno,” significat humiliationem et tunc agnitionem ab illis qui in vero ex bono sunt, quod a Domino omnia caeli cf ecclesiae [n. 290]; “et adorabant Viventem in saecula saeculorum,” significat humiliationem et tunc agnitionem quod a Domino vita aeterna [n. 291]; “et abjiciebant coronas suas coram throno,” significat humiliationem et tunc agnitionem corde quod nihil boni ex illis, sed quod omne a Domino [n. 292]; “dicentes, Dignus es, Domine, accipere gloriam et honorem et potestatem,” significat meritum et justitiam quae Divino Humano Domini, quod ex eo sit omne Divinum Verum ac Divinum Bonum, et salvatio [n. 293]; “quia Tu creasti omnia,” significat quod ad Ipso omnis existentia et vita sit, ac caelum illis qui recipiunt [n. 294]; “et per voluntatem tuam sunt et creata sunt,” significat quod per Divinum Bonum sint, et per Divinum Verum existant [n. 295].

288. [Vers. 9.]”Et cum dederunt Animalia gloriam et honorem et gratiarum actionem.” Quod significet Divinum Verum et Divinum Bonum, ac glorificationem, constat ex significatione “gloriae et honoris,” cum de Domino, quod sit Divinum Verum et Divinum Bonum,” “gloria” Divinum Verum, ac “honor” Divinum Bonum (de qua sequitur); et ex significatione “gratiarum actionis,” quod sit glorificatio. Quid per glorificationem hic intelligitur, primum dicetur: glorificatio, cum a Domino, est perpetuus influxus Divini Boni uniti Divino Vero apud angelos et apud homines; et apud hos et illos glorificatio Domini est receptio, et agnitio corde quod omne bonum et omne verum a Domino sit, et inde omnis intelligentia, sapientia et felicitas; hoc in sensu spirituali significatur per “gratiarum actionem.” Omnis etiam glorificatio Domini quae fit ab angelis caeli et ab hominibus ecclesiae non est ab ipsis, sed influit a Domino; glorificatio quae est ab hominibus et non a Domino non est ex corde sed solum ex activo memoriae et sic ex ore; et quod solum ex his prodit, et non per illa ex corde, non auditur in caelo, ita nec recipitur a Domino, sed elabitur sicut alia vox sonora in mundum; haec glorificatio non est agnitio corde quod omne bonum et omne verum sit a Domino. Agnitio corde dicitur, et per id intelligitur ex vita amoris; nam “cor” in Verbo significat amorem, et amor est vita secundum praecepta Domini: quando homo in hac vita est, tunc est glorificatio Domini, quae est agnitio quod omne bonum et verum sit a Domino, ex corde. Hoc quoque intelligitur per “glorificari” apud Johannem,
“Si manseritis in Me, et verba mea in Vobis manserint, quicquid volueritis petite, et fiet vobis: in hoc glorificatus est Pater meus, ut fructum multum feratis, et sitis mei discipuli” (xv. 7,8).

[2] Quod quatuor Animalia, quae erant cherubi, “dederint gloriam et honorem et gratiarum actionem,” est quia Divinum Verum et Divinum Bonum ac glorificatio, quae significantur per “gloriam, honorem et gratiarum actionem,” procedunt et influunt a Domino; “cherubi” enim illi significant Dominum quoad providentiam et custodiam (videatur supra, n. 277), et illi erant “in medio throni et circum thronum” (ut patet ex versu 6 hujus capitis), et “super throno” erat Dominus (vers. 2); inde constat quod illa a Domino: receptio autem et agnitio corde intelligitur per verba versus sequentis, nempe per haec, His auditis, “procidebant viginti et quatuor seniores coram Sedente super throno, et adorabant Viventem in saecula saeculorum, et abjiciebant coronas suas coram throno.”

[3] In Verbo saepius dicitur “gloria et honor,” et ubivis “gloria” significat verum et “honor” bonum; quod duo illa dicantur simul, est quia in singulis Verbi est conjugium caeleste, quod est conjunctio veri et boni; causa quod id conjugium sit in singulis Verbi, est quia Divinum quod procedit a Domino est Divinum Verum unitum Divino Bono; et quia hoc cum illo facit caelum, et quoque facit ecclesiam, ideo in singulis Verbi illud est; ita quoque in singulis Verbi est Divinum a Domino, et Ipse Dominus; per hoc etiam Verbum sanctissimum est. (Quod tale conjugium sit in singulis Verbi, videatur supra, n. 238; et in Arcanis Caelestibus, n. 2516, 2712, 3004, 3005, 3009, {1}4138, 5138, 5194, 5502, 6343, 7022, 7945, 8339, 9263, 9314.)

[4] Quod “gloria” significet Divinum Verum a Domino, videatur supra (n. {2}33); quod “honor” significet Divinum Bonum, sequitur ex illis quae dicta sunt de conjugio caelesti in singulis Verbi; ut quoque constare potest ex sequentibus his locis: Apud Davidem,
“Jehovah caelos fecit, gloria et honor coram Ipso, robur et decus in sanctuario Ipsius” (Psalm. xcvi. 5, 6);
per “caelos” intelligitur Divinum quod procedit a Domino, quoniam caeli ex Divino Ipsius sunt; et quia Divinum quod procedit et facit caelos est Divinum Verum et Divinum Bonum, ideo dicitur “Gloria et honor coram Ipso;” per “sanctuarium” intelligitur ecclesia; Divinum Bonum et Divinum Verum ibi intelliguntur per “robur et decus.” (Quod Divinum Domini faciat Caelos, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 7-12; et quod Divinum Domini in caelis sit Divinum Verum et Divinum Bonum, n. 7, 13, 133, {3}137, 139, 140.)

[5] Apud eundem,
“Jehovah Deus magnus valde, gloriam et honorem induisti” (Psalm. civ. 1);
per “gloriam et honorem induere, cum de Jehovah, significatur succingere Se Divino Vero et Divino Bono, haec enim procedunt ab Ipso, et inde cingunt Ipsum, et faciunt caelos; ideo illa in Verbo dicuntur “vestis Ipsius” et “indumentum” (videatur supra, n. 65 et 271).

[6] Apud eundem,
“Magna opera Jehovae, …gloria et honor opus Ipsius” (Psalm. cxi. 2, 3);
per “opera Jehovae” intelliguntur omnia quae procedunt et fiunt ab Ipso; quae quia se referunt ad Divinum Verum et ad Divinum Bonum, ideo dicitur “Gloria et honor opus Ipsius.”

[7] Apud eundem,
“Generatio generationi laudabit opera tua, et virtutes tuas annuntiabunt; honorem magnificentiae gloriae tuae, et verba mirabilium tuorum meditabor; …et notas faciam filiis hominum virtutes Ipsius, et gloriam honoris regni Ipsius” (Psalm. cxlv. 4, 5, 12);
“honor magnificentiae gloriae” pro Divino Bono unito Divino Vero, et “gloria honoris” pro Divino Vero unito Divino Bono; quod ita dicatur, est quia unitio est reciproca; a Domino enim procedit Divinum Bonum unitum Divino Vero; in caelo vero ab angelis et in ecclesia ab hominibus recipitur Divinum Verum et unitur Divino Bono; ideo dicitur “Gloria honoris regni Ipsius;” per “regnum Ipsius” significatur caelum et ecclesia.

[8] Apud eundem,
“Gloriam et honorem pones super Ipsum, quoniam ponis Ipsum benedictiones in aeternum” (Psalm. xxi. 6, 7 [B. A. 5, 6]);
haec dicta sunt de Domino, et per “gloriam et honorem super Ipsum” intelligitur omne Divinum Verum et Divinum Bonum.

[9] Apud eundem,
“Accinge gladium tuum super femur, potens gloria et honore tuo; in honore tuo conscende, equita super verbo veritatis” (Psalm. xlv. 4, 5 [B. A. 3, 4]);
etiam haec de Domino; “accingere gladium super femur,” significat Divinum Verum pugnans ex Divino Bono (quod id per “gladium super femur” significetur, videatur n. 10488); et quia ex Divino Vero subjugavit inferna, ac disposuit in ordinem caelos, ideo dicitur “potens gloria et honore,” et quoque “in honore conscende et equita super verbo veritatis;” “in honore conscendere et equitare super verbo veritatis” significat agere ex Divino Bono per Divinum Verum.

[10] Apud eundem,
“Carere Ipsum fecisti paululum prae angelis, sed gloria et honore coronasti Ipsum” (Psalm. viii. 6 [B. A. 5]);
etiam de Domino; status humiliationis Ipsius describitur per “carere Ipsum fecisti paululum prae angelis,” et status glorificationis per “gloria et honore coronasti Ipsum;” per glorificare intelligitur unire Ipsum Divinum suum Humano suo, et hoc quoque facere Divinum.

[11] Apud Esaiam,
“Laetamini desertum et locus aridus, et exultet planities deserti, et floreat sicut rosa, florendo floreat et exultet…; gloria Libani data est illi, honor Carmeli et Scharonis: illi videbunt gloriam Jehovae et honorem Dei nostri” (xxxv. 1, 2);
agitur hic de illuminatione gentium: illarum ignorantia veri et boni significatur per “desertum et locum aridum;” illarum gaudium ex instructione in veris et illuminatione, per “laetari, exultare et florere;” “gloria Libani” quae data illis significat Divinum Verum, et “honor Carmeli et Scharonis” significat Divinum Bonum, quae recipiunt; inde est quod etiam dicatur, “Illi videbunt gloriam Jehovae et honorem Dei nostri.

[12] In Apocalypsi,
“Gentes, quae servatae sunt, ambulabunt ad lucem ejus, et reges terrae gloriam suam et honorem ad eam adferent: …et adferetur in eam gloria et honor gentium” (xxi. 24, 26);
haec dicta sunt de Nova Hierosolyma, per quam significatur Nova Ecclesia in caelis et in terris; per “gentes” ibi significantur omnes qui in bono sunt; et per “reges terrae” omnes qui in veris ex bono; de utrisque dicitur quod “adferent gloriam et honorem in illam,” et per id intelligitur cultus ex bono amoris in Dominum, et ex veris fidei quae ex bono charitatis erga proximum.

289. “Sedenti super throno, at Viventi in saecula saeculorum.” Quod significet a quo omnia caeli et ecclesiae, et vita aeterna, constat ex significatione “throni,” cum de Domino, quod in genere sit totum caelum, in specie caelum spirituale, et abstracte Divinum Verum procedens; et quia per hoc caeli existunt, ideo per “thronum” hic significantur omnia caeli et ecclesiae (de qua supra, n. 253 [a]); quod “Sedens super throno” sit Dominus, videatur etiam supra (n. 267, 268); et ex significatione “Viventis in saecula saeculorum,” quod sit quod vita aeterna sit ab Ipso (de qua supra, n. 84); per “Viventem” enim significatur quod solus Vita, et inde quod omne vitae quod apud angelos et apud homines sit ab Ipso, et per “saecula saeculorum” significatur aeternum. Quod “saecula saeculorum” significent aeternum, est quia illa in mundo significant tempora quoad omnem eorum durationem; in caelo autem, ubi tempora qualia in mundo non dantur, significant aeternum: sensus enim litterae Verbi est ex talibus quae in mundo sunt, sensus autem spiritualis ejus ex talibus quae in caelo sunt, et hoc ob causam ut Divinum desinat in naturalia quae mundi sunt ut in sua ultima, ac in illis quiescat et super illis subsistat: inde est quod “saecula saeculorum” dicantur, et non dicatur aeternum.

290. [Vers. 10.]”Procidebant viginti et quatuor seniores coram Sedente super throno.” Quod significet humiliationem et tunc agnitionem ab illis qui in vero ex bono sunt, quod a Domino omnia caeli et ecclesiae, constat ex significatione “procidere,” quod sit humiliatio et tunc agnitio corde; ex significatione “viginti et quatuor seniorum,” quod sint qui in vero ex bono sunt (de qua supra, n. {1}270); et ex significatione “Sedentis super throno,” quod sit Dominus a quo omnia caeli et ecclesiae (de qua mox supra, n. 289). In hoc versu et in sequentibus hujus capitis agitur de receptione Divini Veri et Divini Boni ab angelis caeli et ab hominibus ecclesiae; in mox praecedente autem versu, agitur de Domino quod ab Ipso Divinum Verum et Divinum Bonum procedat; hoc significatur per quod “Animalia dederint gloriam et honorem et gratiarum actionem Sedenti super throno, et Viventi in saecula saeculorum” (videatur supra, n. 288 [, 289]); ac illud, nempe receptio et agnitio, significatur per quod “seniores prociderint coram Sedente super throno, et adoraverint Viventem in saecula saeculorum;” per “procidere” enim significatur humiliatio, receptio et agnitio, et per “viginti et quatuor seniores” significantur omnes qui in vero ex bono sunt tam in caelis quam in terris.

[2] Sciendum est quod receptio Divini Veri ac Divini Boni, et agnitio corde quod a Domino omnia caeli et ecclesiae sint ac vita aeterna, solum detur apud illos qui in vero ex bono sunt; causa est, quia illi soli in amore et fide sunt, et qui in his sunt illi conjuncti sunt Domino quoad animam et quoad cor: in haec influit Dominus, et non in illa quae modo sunt ex memoria et inde loquela; memoria enim est modo introitus ad hominem, et sicut atrium per quod intratur; est sicut ventriculus ruminatorius apud aves et bestias, cui etiam memoria apud hominem correspondet: in homine sunt quae in ejus voluntate et inde intellectu, seu quod idem, quod in ejus amore et inde fide. Sive dicatur de homine quod sit in bono et vero, sive in amore et fide, idem est; quoniam omne bonum est amoris, et omne verum est fidei.

291. “Et adorabant Viventem in saecula saeculorum.” Quod significet humiliationem et tunc agnitionem quod a Domino vita aeterna, constat ex significatione “procidere et adorare,” quod sit humiliatio et tunc agnitio corde; et ex significatione “Viventis in saecula saeculorum,” quod sit quod a Domino vita aeterna (de qua mox supra, n. 289). Humiliatio et tunc agnitio corde dicitur, nempe quod a Domino sit omne bonum et omne verum, et inde omnis intelligentia, sapientia et felicitas; (haec enim agnitio) non datur apud aliquem nisi dum in humiliatione est; nam cum in humiliatione est, tunc remotus est a suo proprio; et proprium hominis non quicquam boni et veri a Domino recipit et agnoscit, est enim proprium hominis non nisi quam malum, et malum rejicit omne bonum et omne verum caeli et ecclesiae: inde constare potest cur humiliatio, et unde est quod per “procidere et adorare” significetur humiliatio et tunc agnitio corde.

292. “Et abjiciebant coronas suas coram throno.” Quod significet humiliationem et tunc agnitionem corde quod nihil boni ex illis, sed quod omne a Domino, constat ex significatione “coronae,” quod sit bonum et inde sapientia (de qua supra, n. 272); et ex significatione “abjicere coram throno,” seu ibi demittere, quod sit ex humiliatione agnoscere quod id non a semet sed a solo Domino, nam “abjicere” est sibi abdicare, et “demittere coram throno” est agnoscere quod id a solo Domino. Bonum quod hic per “coronas” significatur, est bonum amoris et charitatis; hoc bonum influit a solo Domino, ac recipitur ab angelis caeli et ab hominibus ecclesiae in veris quae ex Verbo. Vera quae ex Verbo apud angelum et apud hominem in eorum memoria sunt; exinde Dominus evocat illa et conjungit bono quantum angelus aut homo in affectione veri spirituali est, quae ei est quando vivit secundum vera ex Verbo. Conjunctio fit in interiori seu spirituali homine, et inde fit in exteriore seu naturali homine. Conjunctio illa facit ecclesiam apud hominem dum in terris vivit, et postea facit caelum apud illum: inde patet quod absque illa conjunctione nemo possit salvari, tum quod nulla conjunctio boni et veri detur nisi homo vivat vitam amoris: vivere vitam amoris est facere praecepta Domini, nam amare est facere; quod enim homo amat hoc vult et hoc facit; quod autem non amat hoc non vult et ideo non facit.

293. “Dicentes,” [Vers. 11.] “Dignus es, Domine, accipere gloriam et honorem et potestatem.” Quod significet meritum et justitiam quae Divino Humano Domini, quod ex eo sit omne Divinum Verum et Divinum Bonum, ac salvatio, constat ex significatione “Dignus es, Domine,” quod sit meritum et justitia quae Divino Humano Domini (de qua sequitur); ex significatione “gloriae et honoris,” cum de Domino, quod sint Divinum Verum et Divinum Bonum quae ab Ipso (de qua supra, n. 288); et ex significatione “potestatis,” quod sit salvatio. Quod “potestas” hic salvationem significet, est quia omnis potestas Divina illam spectat ut finem; homo enim ex potestate Divina reformatur, et dein introducitur in caelum, et ibi detinetur a malo et falso ac tenetur in bono et vero; hoc nemo potest nisi solus Dominus: qui sibi potestatem illam vindicant, illi prorsus non sciunt quid salvatio, nam non sciunt quid reformatio, nec quid caelum apud hominem. Vindicare sibi potestatem Domini, est potestatem super Ipsum Dominum, quae potestas vocatur
“potestas tenebrarum” (Luc. {1}xxii. 53).

[2] Quod potestas, cum de Domino, principaliter spectet salvationem, constat ex his locis: Apud Johannem,
Jesus dixit, “Pater, …dedisti” Filio “potestatem omnis carnis, ut omnes, quos dedisti Ipsi, det illis vitam aeternam” (xvii. 2);
apud eundem,
“Quotquot receperunt dedit iis potestatem ut filii Dei essent, credentibus in nomen Ipsius” (i. 12);
apud eundem,
“Ego sum Vitis, vos palmites; manens in Me et Ego in illo, hic fert fructum multum; quia sine Me non potestis facere quicquam” (xv. 5):
apud Marcum,
“Obstupuerunt super doctrina Ipsius, erat enim docens illos ut potestatem habens” (i. 22):
et apud Lucam,
“Cum potestate et potentia praecipit immundis spiritibus, et exeunt” (iv. 36):
praeter aliis in locis. Est quoque Domino potestas super omnia, quia est solus Deus; sed salvatio humani generis est principale potestatis, quia propter illam caeli et mundi creati sunt, ac illa est receptio Divini procedentis.

[3] Quod per “Dignus es, Domine,” significetur meritum et justitia quae Divino Humano Domini, est quia “Dignus es” significat quod meruit. Meritum Domini est, quod cum in mundo fuit subjugaverit inferna, et omnia in caelis in ordinem redegerit, et quod glorificaverit Humanum suum, et hoc ex propria potentia; per hoc salvavit ex genere humano omnes qui credunt in Ipsum, hoc est, qui amant facere praecepta Ipsius (Joh. i. 12, 13). Hoc meritum etiam in Verbo vocatur “justitia,” ac Dominus quoad Divinum Humanum ex illo vocatur
Jehovah Justitia” (Jerem. xxiii. 5,6; cap. xxxiii. 15, 16).
(De hoc merito seu de hac justitia Domini videantur plura in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 293, 294, et in (collectis ex) Arcanis Caelestibus, n. 300-306.)

294. “Quia Tu creasti omnia.” Quod significet quod ab Ipso omnis existentia et vita sit, ac caelum illis qui recipiunt, constat ex significatione “creare,” quod sit quod omnia non solum a Domino exstiterint, sed etiam quod ab Ipso omnis vita sit; et quia in spirituali sensu Verbi non nisi quam de caelo et ecclesia agitur, ideo per “creare” hic primario significatur reformare, ita caelum dare illis qui recipiunt, hoc enim est reformare. Quod omnium existentia a Domino sit, videatur in opere De Caelo et Inferno (n. 7-12, et {1}137); et quod omnis vita (n. 9 ibi; et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 278): sed hic per “creare” non significatur existentia et vita naturalis, sed existentia et vita spiritualis; haec per “creare” in Verbo ubivis significatur. Causa est quia existentia caeli et terrae non est finis creationis, sed est medium ad finem; finis creationis est ut humanum genus existat, ut ex eo sit caelum angelicum; et quia hoc finis est, ideo per “creare” significatur reformare, quod est caelum dare illis qui recipiunt. Fines sunt qui in sensu spirituali Verbi intelliguntur, sed in sensu litterae dicuntur modo media quae involvunt fines; hoc modo spirituale reconditum latet in littera Verbi.

[2] Quod “creare” significet reformare et regenerare homines et sic instaurare ecclesiam, constare potest ex locis in Verbo ubi dicitur, ut in sequentibus: Apud Esaiam,
“Dabo in deserto cedrum schittae, et myrtum et lignum olei, …ut videant et cognoscant et attendant et intelligant una, quod manus Jehovae fecerit hoc, et Sanctus Israelis creaverit hoc” (xli. 19, 20);
agitur ibi de instauratione ecclesiae apud gentes; “desertum” significat non bonum quia in ignorantia veri, omne enim bonum, in quod reformatur homo, non datur nisi per vera; “cedrus schittae” significat genuinum verum; “myrtus et lignum olei” significant bonum spirituale et bonum caeleste; inde patet cum de gentibus qui non in bono ecclesiae aut caeli sunt quia in ignorantia veri, quid significat “Dabo in deserto cedrum schittae, et myrtum et lignum olei:” “ut videant, cognoscant, attendant et intelligant una,” significat cognitiones, intellectum, perceptionem et affectionem quae amoris boni et veri; haec quia significantur, patet quod “Sanctus Israelis creaverit hoc” significet reformationem, ita quod “creare” sit reformare.

[3] Apud eundem,
“Sic dixit Jehovah Creator tuus, Jacob, et Formator tuus, Israel, …nam redemi te, vocavi nomine tuo, Mihi tu; …adduc filios meos e longinquo, et filias meas ab extremitate terrae; omnem vocatum a nomine meo, in gloriam meam creavi, formavi, et feci; …Ego Jehovah Sanctus vester, Creator Israelis, Rex vester” (xliii. 1, 6, 7, 15);
agitur etiam ibi de instauratione ecclesiae apud gentes; ex reformatione eorum Jehovah dicitur “Creator et Formator;” quare dicitur “Redemi te, vocavi nomine tuo, Mihi tu.” “Adduc filios meos e longinquo et filias meas ab extremitate terrae,” significat gentes quae extra ecclesiam, quae recipiunt vera et bona ecclesiae a Domino; “longinquum” et “extremitas terrae” significat qui extra ecclesiam, “terra” est ecclesia; “filii” sunt qui recipiunt vera, et “filiae” qui recipiunt bona: hi dicuntur “creati, formati et facti in gloriam;” “gloria” est Divinum Verum quod recipiunt.

[4] Apud Davidem,
“Cor mundum crea mihi Deus, et spiritum firmum innova in medio mei” (Psalm. li. 12 [B. A. 10]);
“cor mundum creare” significat reformare quoad bonum amoris; “spiritum firmum innovare in medio mei” significat reformare quoad verum fidei; “cor” enim significat bonum amoris, et “spiritus” vitam secundum Divinum Verum, quae est fides veri.

[5] Apud eundem,
“Quare frustra creasti filios hominis? …Ubi misericordiae tuae priores?” (Psalm. lxxxix. 48, 50 [B. A. 47, 49];)
“creare filios hominis” significat reformare per Divinum Verum; “filii hominis” sunt illi qui in Divinis veris, ita abstracte Divina vera.

[6] Apud eundem,
“Timebunt gentes nomen Jehovae, et omnes reges terrae gloriam tuam, quod aedificaverit Jehovah Zionem: …scribetur hoc in generationem (posteriorem), et populus qui creabitur laudabit Jah” (Psalm. cii. 16, 17, 19 [B. A. 15, 16, 18]);
agitur ibi de reformatione; per “gentes quae timebunt nomen Jehovae” intelliguntur qui in bono sunt; et per “reges terrae,” qui in veris ex bono sunt; per “aedificare Zionem” significatur instaurare ecclesiam (“Zion” est ecclesia); per “populum qui creabitur et laudabit Jah” significantur omnes illi qui reformantur.

[7] Apud eundem,
“Das illis, colligunt, aperis manum tuam, saturantur bono; …emittis spiritum tuum, creantur, et renovas facies terrae” (Psalm. civ. 28, 30);
quod hic “creare” sit reformare, patet; nam per “dare illis, colligunt,” significatur quod recipiant vera quae dantur a Domino; per “aperis manum, saturantur bono,” significatur quod recipiant bonum quod a Domino influit; per “emittere spiritum, creantur,” significatur quod quoad vitam secundum Divinum Verum reformentur; et per “renovas facies terrae” significatur instauratio ecclesiae.

[8] Apud Esaiam,
“Tollite in altum oculos, et videte, quis creavit haec? qui educit in numerum exercitum eorum, omnes nomine vocat: …Deus ab aeterno, Jehovah creans fines terrae non fatigatur” (xl. 26, 28);
agitur etiam hic de reformatione, quae significatur per “creare;” per “exercitum” quem educet, significantur omnia vera et bona; per “nomine vocare,” significatur receptio secundum quale cujusvis; per “creare fines terrae,” significatur instaurare ecclesiam, ita reformare illos qui ibi.

[9] Apud Ezechielem,
“In Eden horto Dei fuisti, omnis lapis pretiosus tegumentum tuum, …in die quo creatus es praeparata sunt: …perfectus tu in viis tuis {1}a die quo creatus es, donec inventa est perversitas in te” (xxviii. 13, 15);
haec dicta sunt de rege Tyri, per quem significantur illi qui in veris sunt et per illa in bono; de illis dicitur quod “in horto Dei fuerint,” et quod “omnis lapis pretiosus tegumentum eorum;” per “hortum Dei” significatur intelligentia, et per “lapides pretiosos,” qui ibi etiam nominantur, significantur cognitiones veri et boni; hae dicuntur “tegumentum” quia in naturali homine sunt, ac naturalis homo tegit spiritualem: haec dicuntur “praeparata in die quo creati sunt,” hoc est, in die quo reformati: inde patet quid significatur per “Perfectus tu in viis tuis a die quo creatus es.”

[10] Apud Esaiam,
“Creabit Jehovah super omne habitaculum (montis) Zionis, et super convocationes ejus, nubem interdiu, …et splendorem ignis flammae noctu; nam super omni gloria obtegumentum” (iv. 5);
per “Zionem significatur ecclesia quoad Verbum; sensus Verbi internus seu spiritualis quoad bonum intelligitur per “habitaculum ejus;” sensus externus seu litteralis quoad vera intelligitur per “nubem interdiu,” et quoad bonum per “splendorem ignis flammae noctu;” hic sensus, quia tegit et recondit spiritualem, vocatur “tegumentum super omni gloria” (“gloria” est sensus spiritualis): haec quoque dicuntur “creata,” quia sunt vera caeli et ecclesiae.

[11] Apud Malachiam,
“Nonne Deus unus creavit nos? Quare perfide agimus?” (ii. 10;)
quia per “creavit nos” significatur reformavit ut essent ecclesia, ideo dicitur “Quare perfide agimus?”

[12] Apud Esaiam,
“Sic dixit Deus Jehovah, creans caelos et expandens illos, extendens terram, …dans animam populo super illa, et spiritum ambulantibus in illa” (xlii. 5);
per “creare caelos, et expandere illos,” et per “extendere terram” significatur reformare; per “caelos” significantur et caeli et interna ecclesiae, interna etiam ecclesiae sunt caeli apud homines ibi; et per “terram” significatur externum ecclesiae; quae “expandi et extendi” dicuntur cum multiplicantur vera ex bono; quod reformatio per illa significetur, patet, nam dicitur “dans animam populo super illa, et spiritum ambulantibus in illa.”

[13] Apud eundem,
“Jehovah creans caelos, …formans terram et faciens illam, …non inanitatem creavit eam, ad habitandum formavit eam” (xlv. 12, 18);
per “caelos” et per “terram” et per “creare” hic similia quae in loco supra allato significantur; per “non inanitatem creavit eam” significatur quod non sit absque vero et bono, in quibus sunt reformati; carentia eorum est “inanitas;” per “ad habitandum formavit eam” significatur quod ad vivendum secundum illa et ex illis, “habitare” enim significat vivere.

[14] Apud eundem,
“Ecce Ego creans caelum novum et terram novam; …laetamini et exultate in aeternum quae Ego creans: ecce Ego creaturus Hierosolymam exultationem, et populum ejus laetitiam” (lxv. 17, 18);
per “creare caelum novum et terram novam” non intelligitur caelum aspectabile et terra habitabilis, sed nova ecclesia interna et externa; “caelum” est internum ecclesiae, et “terra” est externum ejus; (quid internum ecclesiae et quid externum ejus, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 246;) ideo dicitur, “Ecce Ego creaturus Hierosolymam exultationem et populum ejus laetitiam;” “Hierosolyma” est ecclesia, “exultatio” est jucundum ejus ex bono, et “laetitia” est jucundum ejus ex vero.

[15] Simile per “caelum novum et terram novam” significatur apud eundem prophetam, cap. lxvi. 22; et simile per “caelum novum et terram novam” in Apocalypsi, cap. xxi. 1; et simile per illa in capite primo Geneseos,
In principio creavit Jehovah caelum et terram; “et terra erat vacua et inanis, et tenebrae super faciebus abyssi; et Spiritus Dei se movebat super faciebus {1}aquarum: et dixit Deus, Fiat lux, et facta est lux; …et creavit Deus hominem in imaginem suam, in imaginem Dei creavit eum: masculum et feminam creavit eos” (i. 1-3, 27);
agitur ibi de instauratione Ecclesiae Primae in hac Tellure; reformatio hominum illius ecclesiae quoad internum et quoad externum eorum, intelligitur per creationem caeli et terrae, in eo capite; quod prius nulla ecclesia, quia homines absque bono et vero erant, significatur per quod “terra esset vacua et inanis;” et quod in densa ignorantia et quoque in falsis prius fuerint, significatur per quod “tenebrae super faciebus abyssi;” prima eorum illuminatio significatur per quod “Spiritus Dei se moverit super faciebus {1}aquarum; et dixerit Deus, Fiat lux, et facta est lux:” per “Spiritum Dei” significatur Divinum Verum procedens a Domino, et per “movere se super faciebus {1}aquarum” significatur illustratio; simile per “lucem” significatur, et per “facta est lux” significatur receptio Divini Veri. Quod “Deus creaverit hominem in imaginem suam,” significat ut esset in amore boni et veri, et corresponderet caelo ut ejus instar; amor enim boni et veri est “imago Dei,” et inde quoque caelum angelicum est imago Dei; quare etiam caelum angelicum in conspectu Domini est sicut unus Homo (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 59-67, 68-72, 73-77, 78-86, 87-102); quod “masculum et feminam creaverit eos,” significat quod reformaverit quoad verum et bonum; “masculus” est verum et “femina” est bonum. Ex his patet quod non creatio caeli et terrae, sed quod nova creatio seu reformatio hominum Ecclesiae Primae, in eo capite et sequente describatur; et quod similia ibi intelligantur per “novum caelum et novam terram” et per creationem eorum, quae in locis mox supra allatis.

[16] Quod “creatio” in Verbo significet reformationem et instaurationem ecclesiae, quae fit per Divinum Verum quod procedit a Domino, etiam patet ex his apud Johannem,
“In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum. …Omnia per Ipsum facta sunt, et sine Ipso factum est nihil quod factum est. In Ipso vita erat, et vita erat lux hominum; et lux in tenebris lucet, et tenebrae non comprehenderunt: …erat lux vera quae illuminat omnem hominem venientem in mundum; …et mundus per Ipsum factus est; et mundus Ipsum non cognovit; …et Verbum Caro factum est, et habitavit in nobis et vidimus gloriam Ipsius” (i. 1-5, 9, 10, 14);
per “Verbum” ibi intelligitur Dominus quoad Divinum Verum; quod omnia per illud creata sint, intelligitur per quod “omnia per Ipsum facta sint, et sine Ipso factum sit nihil quod factum est,” et quod “mundus per Ipsum factus sit;” quia per “Verbum” intelligitur Dominus quoad Divinum Verum, ideo dicitur, “In Ipso vita erat, et vita erat lux hominem, …erat lux vera;” “lux” significat Divinum Verum, ac “vita” omnem ex Divino Vero intelligentiam et sapientiam, nam haec facit ipsam vitam hominis, et quoque secundum illam est vita aeterna: praesentia Domini apud unumquemvis cum Divino suo Vero, ex quo vita et lux, intelligitur per “Lux in tenebris lucet, …et illuminat omnem hominem venientem in mundum:” sed quod illi qui in falsis mali sunt non percipiant ita nec recipiant illud, intelligitur per quod “tenebrae non comprehenderint,” et quod “mundus Ipsum non cognoverit;” “tenebrae” significant falsa mali. Quod sit Dominus quoad Divinum Humanum, qui hic per “Verbum” intelligitur, patet clare, nam dicitur, “Et Verbum Caro factum est, et habitavit in nobis, et vidimus gloriam Ipsius;” “gloria” etiam significat Divinum Verum. (Quod omnia per Divinum Verum procedens a Domino, quod hic intelligitur per “Verbum,” creata sint, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 137, 139; et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 263.) Inde quoque patet quod “facere” aut “creare” hic quoque significet facere hominem novum seu reformare; nam similiter hic ut in Libro Geneseos dicitur statim de “Luce,” quae quod significet Divinum Verum procedens, per quod omnes reformantur, videatur in opere De Caelo et Inferno (n. 126-140), et in Doctrina Novae Hierosolymae (n. 49).

295. “Et per voluntatem tuam sunt et creata sunt.” Quod significet quod per Divinum Bonum sint et per Divinum Verum existant, constat ex significatione “voluntatis,” cum de Domino, quod sit Divinus Amor; ex significatione “sunt” seu “esse,” quod sit bonum amoris, hic Divinum Bonum Divini Amoris receptum (de qua sequitur); et ex significatione “creata sunt” seu “creari,” quod sit Divinum Verum etiam receptum, ita per id reformati. Quod “creari” significet existere, est quia illi solum dicuntur existere qui reformati sunt; in illis enim vita est, et illis intelligentia et sapientia est: at qui non reformati sunt, in illis non vita est sed mors spiritualis, nec illis intelligentia et sapientia est, sed insania et stultitia; inde nec dicuntur existere. De omni re quae apparet ad aliquem sensum, quidem dicitur existere; at non de homine spiritualiter, nisi in bono et vero sit: creatus enim est homo ut sit vivus, intelligens et sapiens; quare cum est mortuus, insanus et stultus, tunc non quatenus homo existit. Sunt duo quae faciunt ut homo sit homo, nempe bonum et verum, utrumque a Domino; bonum est esse vitae ejus, verum autem est existere vitae inde; nam omne verum existit ex bono, est enim forma boni et inde quale boni; et quia bonum est esse vitae, et verum est existere vitae inde, et per “creari” significatur existere, inde est quod dicatur, quod “per voluntatem tuam sint et creata sint.” Hoc nunc est spirituale in his verbis.

[2] Quod “voluntas,” cum de Domino, sit Divinus Amor, est quia ipsum Divinum, ex quo omnia, est Divinus Amor. Inde apparet Dominus coram angelis ut Sol igneus et flammans, et hoc ex causa quia amor in spirituali mundo apparet ut ignis: unde est quod “ignis” in Verbo, cum de Domino, de caelo et de ecclesia, significet amorem. Ex illo Sole in caelis procedit calor et lux; et calor ibi est Divinum Bonum procedens, ac lux est Divinum Verum procedens. (Sed haec plenius ostensa videantur in opere De Caelo et Inferno, De Sole Caeli, n. 116-125; et De Calore et Luce in Caelo, n. 126-140.) Et quia Ipsum Divinum, a quo omnia, est Divinus Amor, ideo quoque “voluntas,” cum de Ipso, est Divinus Amor, quod enim ipse Amor vult, hoc est bonum Amoris; verum quod vocatur fidei, est modo medium ut existat bonum, et dein ut existat ex bono. Ex hac origine est apud hominem voluntas et intellectus: voluntas est receptaculum boni amoris apud illum, et intellectus est receptaculum veri fidei apud illum. Intellectus est medium ut reformetur voluntas, et dein ut voluntas appareat in forma qualis est per intellectum. Inde etiam patet quod voluntas sit esse vitae hominis, et intellectus existere vitae inde. (Sed haec etiam plenius ostensa videantur in Doctrina Novae Hierosolymae, ubi agitur De Voluntate et Intellectu, n. 28-35.)

[3] Quia voluntas hominis est amor ejus, et voluntas Dei est Divinus Amor, constare potest quid in spirituali sensu intelligitur per “facere voluntatem Dei” et “voluntatem Patris;” quod nempe sit amare Deum supra omnia et proximum sicut se ipsum; et quia amare est velle, ita quoque est facere; quod enim homo amat hoc vult, et quod vult etiam facit; inde per “facere voluntatem Dei” seu “Patris,” intelligitur facere praecepta seu vivere secundum illa ex affectione amoris seu charitatis. Haec intelliguntur per “voluntatem Dei” et “Patris” in sequentibus his locis: Apud {1}Johannem,
“Deus peccatores non audit, sed si quis colit Deum, et voluntatem Ipsius facit, hunc audit” (ix. 31):
apud {2}Matthaeum, (faciens voluntatem Patris qui est in caelis, intrabit in regnum caelorum,)
“Non omnis dicens Mihi, Domine, Domine, intrabit in regnum caelorum, sed qui facit voluntatem Patris qui est in caelis” (vii. 21):
apud eundem,
“Veniat regnum tuum; fiat voluntas tua, sicut in caelo ita in terra” (vi. 10):
apud eundem,
“Non est voluntas coram Patre, ut pereat unus de pusillis” (xviii. 14);
quod “voluntas” Ipsius ne pereat unus de pusillis, sit amor, patet: “voluntas Patris” dicitur, quia per “Patrem” intelligitur Divinum Bonum. Apud {3}Johannem,
“Si manseritis in Me, et verba mea in vobis manserint, quicquid volueritis, petatis, et fiet vobis” (xv. 7);
quod fiet illis quicquid volunt et petunt, qui manent in Domino, et in quibus verba Ipsius manent, est quia tunc non aliud volunt quam quod Dominus dat illis velle, et hoc est bonum, et bonum est ab Ipso.

[4] Voluntas Domini vocatur “beneplacitum” Ipsius in Veteri Testamento, et pariter significat Divinum Amorem; et facere illud seu voluntatem Ipsius significat amare Deum et proximum, ita vivere secundum praecepta Domini, quoniam hoc est amare Deum et proximum, et quoniam hoc descendit ex amore Domini; nemo enim potest amare Dominum et proximum nisi ex Domino, est enim id ipsum bonum homini, et omne bonum est a Domino. Quod “beneplacitum” illa significet, patet ab his locis: Apud Esaiam,
“In ira mea percussi te, sed in beneplacito meo misertus sum tui” (lx. 10);
“in ira percutere,” significat tentationem; “in beneplacito misereri,” significat liberationem, ex amore (“misereri” est ex amore benefacere egentibus).

[5] Apud Davidem,
“Precatio mea erga Te, Jehovah, tempore beneplaciti; Deus, propter magnitudinem misericordiae responde mihi in veritate salutis tuae” (Psalm. lxix. 14 [B. A. 13]);
“tempus beneplaciti Jehovae” significat acceptationem ex amore; “tempus” significat statum existentem cum dicitur de hominibus, at perpetuum existens cum de Jehovah, ita Amorem Ipsius, quia hic perpetuus est; auditio et adjuvatio ex Amore per Divinum procedens, quod est Divinum Verum, significatur per “propter magnitudinem misericordiae responde mihi in veritate salutis tuae.”

[6] Apud {1}Esaiam,
“Dixit Jehovah, In tempore beneplaciti respondi tibi, et in die salutis adjuvi te” (cap. xlix. 8);
“tempus beneplaciti” seu voluntatis etiam hic significat Divinum Amorem; “respondere” significat opem ferre et benefacere.

[7] Apud {2}eundem,
“Ad proclamandum annum beneplaciti Jehovae, …ad consolandum omnes lugentes” (lxi. 2);
haec de adventu Domini; et per “annum beneplaciti” significatur tempus et status hominum ecclesiae quando ex amore opitulandi; quare etiam dicitur “ad consolandum omnes lugentes.”

[8] Apud Davidem,
“Tu benedicis justo, sicut clipeo beneplacito circumdabis eos” (Psalm. v. 13 [B. A. 12]);
hic “beneplacitum” manifeste pro Divino Amore, ex quo Dominus omnes tutatur; tutela Ipsius ex Amore significatur per “sicut clipeo circumdabis eos.”

[9] Apud eundem,
Jehovah “aperiens manum, et satians omne vivens beneplacito” (Psalm. {1}cxlv. 16);
per “aperire manum” significatur donare bono; et per “satiare omne vivens beneplacito” significatur locupletare Divino Vero ex Amore omnes qui recipiunt vitam ab Ipso.

[10] Apud Mosen,
“De pretiosis terrae et de plenitudine ejus, et beneplacitum Habitantis in rubo, veniant capiti Josephi, et vertici Naziraei fratrum ejus. …Naphthali satur beneplacito et benedictione Jehovae” (Deutr. xxxiii. 16 [, 23]);
per “Josephum” in supremo sensu significatur Dominus quoad Divinum spirituale, in sensu interno regnum spirituale, et in externo salvatio, fructificatio boni et multiplicatio veri (videatur n. 3969, 3971, 4669, 6417); exinde constare potest quid significatur per quod Josepho “de pretiosis terrae et plenitudine ejus, et beneplacitum Habitantis in rubo:” “pretiosa terrae” sunt bona spiritualia et inde vera quae ecclesiae; “terra” est ecclesia, “beneplacitum Habitantis in rubo” est Divinus Amor Veri Domini; “rubus” in qua etiam Dominus apparuit coram Mose, significat Divinum illum Amorem: “caput Joseph;” significat sapientiam quae interni hominis, et “vertex Naziraei fratrum ejus” significat intelligentiam et scientiam quae externi hominis: “Naphthali,” a luctationibus dictus, significat tentationes, ac consolationem et benedictionem ex Divino Amore post illas, quae intelligitur per “satur beneplacito et benedictione Jehovae.”

[11] Apud Esaiam,
“Num hoc vocabis jejunium, et diem beneplaciti Jehovae? …Nonne frangere famelico panem tuum, et, …quum videris nudum obtexeris eum?” (lviii. 5 [, 7];)
quod per “beneplacitum Jehovae,” cum de hominibus significetur vivere secundum praecepta Ipsius, quod est amare Deum et proximum (ut supra dictum est) patet, nam dicitur quod “beneplacitum Ipsius sit frangere famelico panem, et obtegere nudum;” per “frangere famelico panem” significatur ex amore bonum facere proximo qui desiderat bonum, et per “obtegere nudum” significatur instruere veris eum qui desiderat instrui.

[12] Apud Davidem,
“Facere beneplacitum tuum” (seu voluntatem tuam), “Deus mi, desideravi, et lex tua in visceribus meis” (Psalm. xl. 9 [B. A. 8]);
apud eundem,
“Doce me facere beneplacitum tuum; …Spiritus tuus bonus ducat me in terra rectitudinis” (Psalm. cxliii. 10):
apud eundem,
“Benedicite Jehovae omnes exercitus Ipsius, ministri Ipsius facientes beneplacitum Ipsius” (Psalm. ciii. 21);
“facere beneplacitum” Jehovae Dei, significat vivere secundum praecepta Ipsius; hoc beneplacitum seu voluntas Ipsius est, quia ex Divino Amore vult ut omnes salventur, et per id salvantur. Vox “beneplaciti” in lingua Hebraea etiam significat voluntatem; nam quicquid secundum voluntatem fit, hoc beneplacet; ac Divinus Amor non aliud vult quam ut Amor ex Ipso sit apud angelos et homines, et tunc Amor Ipsius apud illos est quando amant vivere secundum praecepta Ipsius. Quod hoc sit amare Dominum, docet Ipse apud Johannem (Cap. xiv. 15, 21, 23, 24; cap. xv. 10, 14; cap. xxi. 15-17).

[13] Quod “voluntas” significet amorem in opposito sensu, nempe amorem mali et amorem falsi, constat apud Johannem,
Quotquot Jesum receperunt, “dedit eis potestatem ut filii Dei essent, credentibus in nomen Ipsius, qui non ex sanguinibus, neque ex voluntate carnis, neque ex voluntate viri, sed ex Deo nati sunt” (i. 12, 13);
“credere in nomen” Domini significat vivere secundum praecepta doctrinae Ipsius. Quod “nomen” Domini significet omnia per quae colitur, ita omnia amoris et fidei, videatur supra (n. 102 [a], 135); “qui non ex sanguinibus” significat qui non in vita contra bonum et verum; “non ex voluntate carnis” significat qui non in amore mali; qui “non ex voluntate viri” significat qui non in amore falsi. (Quod “caro,” cum de homine, sit ejus proprium voluntarium, ita malum, videatur n. 148, 149, 780, 999, 3813, 8409, 10283; et quod “vir” sit hominis proprium intellectuale, quod est falsum, n. 4823.)

296. CAPUT |V|
1. Et vidi in dextra Sedentis super throno librum scriptum intus et a tergo, obsignatum sigillis septem.
2. Et vidi angelum fortem praedicantem voce magna, Quis est dignus aperire librum, et solvere sigilla ejus?
3. Et nemo potuit in caelo, nec super terra, neque sub terra, aperire librum nec inspicere eum.
4. Et ego flebam multum, quod nemo dignus inventus aperire et legere librum nec inspicere eum.
5. Et unus ex senioribus dicit mihi, Ne fleto; ecce vicit Leo qui est ex tribu Jehudae, Radix Davidis, aperire librum et solvere septem sigilla ejus.
6. Et vidi, et ecce in medio throni, et quatuor Animalium, et in medio seniorum, Agnum stantem tanquam occisum, habentem cornua septem, et oculos septem, qui sunt septem Dei spiritus emissi in omnem terram.
7. Et venit et accepit librum e dextra Sedentis super throno.
8. Et cum accepisset librum, quatuor Animalia et viginti quatuor seniores prociderunt coram Agno, habentes unusquisque citharas, et phialas aureas plenas suffitibus, quae sunt preces sanctorum.
9. Et canebant canticum novum, dicentes, Dignus es accipere librum et aperire sigilla ejus, quia occisus es, et redemisti Deo nos in sanguine tuo, ex omni tribu et lingua, et populo et gente.
10. Et fecisti nos Deo nostro reges et sacerdotes, et regnabimus super terra.
11. Et vidi et audivi vocem angelorum multorum circum thronum et Animalia et seniores; et erat numerus eorum myriades myriadum et chiliades chiliadum.
12. Dicentes voce magna, Dignus est Agnus occisus accipere potestatem et divitias et sapientiam et honorem et gloriam et benedictionem.
13. Et omne creatum quod est in caelo et in terra et sub terra, et in mari quae sunt, et quae in illis omnia, audivi dicentes, Sedenti super throno et Agno benedictio et honor et gloria et robur in saecula saeculorum.
14. Et quatuor Animalia dicebant Amen; et viginti quatuor seniores prociderunt et adoraverunt Viventem in saecula saeculorum.

EXPLICATIO.
VERSUS 1.
“Et vidi in dextra Sedentis super throno librum scriptum intus et a tergo, obsignatum sigillis septem.”
1. “Et vidi in dextra Sedentis super throno,” significat Dominum quoad omnipotentiam et quoad omniscientiam [n. 297, 298]; “librum scriptum intus et a tergo,” significat statum vitae omnium in caelo et in terra, in communi et in particulari [n. 299]; “obsignatum sigillis septem,” significat prorsus reconditum [n. 300].

297. [Vers. 1.] “Et vidi in dextra Sedentis super throno.” Quod significet Dominum quoad omnipotentiam et quoad omniscientiam, constat ex significatione “dextrae,” cum de Domino, quod sit omnipotentia et quoque omniscientia (de qua sequitur); et ex significatione “Sedentis super throno,” quod sit Dominus quoad Divinum Bonum in caelo, “thronus” enim significat in genere caelum, in specie caelum spirituale, et abstracte Divinum Verum procedens, ex quo caelum et per quod judicium (videatur supra, n. 253). Quod Dominus intelligatur per “Sedentem super throno,” et quoque per “Agnum” qui ex Sedente super throno accepit librum, est quia per “Sedentem super throno” intelligitur Dominus quoad Divinum Bonum, et per “Agnum” Dominus quoad Divinus Verum: sunt enim duo quae procedunt a Domino ut Sole caeli, nempe Divinum Bonum ac Divinum Verum; Divinum Bonum a Domino vocatur “Pater in caelis,” et hic intelligitur per “Sedentem super throno,” ac Divinum Verum a Domino vocatur “Filius hominis,” hic autem “Agnus ;” et quia Divinum Bonum neminem judicat, sed Divinum Verum, ideo hic dicitur quod “Agnus acceperit librum a Sedente super throno.” Quod Divinum Bonum neminem judicet sed Divinum Verum, intelligitur per Domini verba apud Johannem,
“Non Pater judicat quemquam, sed omne judicium dedit Filio,….quia Filius hominis est” (v. 22,27);
per “Patrem” intelligitur Dominus quoad Divinum Bonum, et per “Filium hominis” Dominus quoad Divinum Verum. Quod Divinum Bonum non judicet quemquam, est quia illud explorat neminem; sed Divinum Verum, hoc enim explorat unumquemvis. At usque sciendum est quod Ipse Dominus nec judicet aliquem ex Divino Vero quod procedit ab Ipso, hoc enim unitum est Divino Bono ita ut sint unum, sed quod homo spiritus se ipsum judicet; est enim Divinum Verum ab ipso receptum quod illum judicat; et hoc quia apparet sicut Dominus judicet, ideo in Verbo dicitur quod omnes judicentur a Domino: hoc quoque docet Dominus apud Johannem,
Jesus dixit, “Si quis audiverit mea verba, non tamen crediderit, Ego non judico illum, non enim veni ut judicem mundum, sed ut salvem mundum; qui spernit Me, et non accipit verba mea, habet judicantem se, verbum quod locutus sum, illud judicabit illum in extremo die” (xii. 47,48).

[2] Cum Judicio enim ita fit :-Dominus praesens est apud omnes, et ex Divino Amore vult salvare omnes, et quoque vertit et adducit ad Se omnes. Qui in bono sunt et inde veris, illi sequuntur, nam applicant se; at qui in malo sunt et inde falsis, non sequuntur, sed vertunt se retro a Domino, et vertere se retro a Domino est a caelo ad infernum: omnis enim homo spiritus est vel suum bonum et inde verum, vel est suum malum et inde falsum; qui est bonum et inde verum, ille se adduci patitur a Domino; at qui est malum et inde falsum, ille non se adduci patitur, hic omni vi et conatu renititur, vult enim ad suum amorem, hunc spirat et animat; quare ad illos cupit qui in simili amore mali sunt. Exinde constare potest quod non Dominus judicet aliquem, sed quod Divinum Verum receptum judicet ad caelum illos qui receperunt Divinum Verum corde, hoc est, amore; et ad infernum illos qui non receperunt Divinum Verum corde, et qui negaverunt illud. Ex his constare potest quomodo intelligendum quod Dominus dixerit, quod “omne judicium sit Filio quia Filius hominis est,” et alibi, quod “non venerit ut judicet mundum, sed ut salvet mundum,” et quod “Verbum quod locutus est judicaturum sit illum.”

[3] Sed haec talia sunt quae non cadunt in intelligentiam propriam hominis, sunt enim inter arcana sapientiae angelorum. (Sed usque de hac re aliquid elucidatum est in opere De Caelo et Inferno, n. 545-551, ubi actum est de eo, Quod Dominus neminem in Infernum conjiciat, sed quod ipse spiritus semet.) Quod Dominus sit qui intelligitur per “Sedentem super throno,” et non alius quem distinguunt ab Ipso et vocant “Deum Patrem,” constare unicuivis potest ex eo, quod non aliud Divinum fuerit quod Dominus vocavit “Patrem” quam suum Divinum; hoc enim assumpsit Humanum, quare hoc fuit Pater Ipsius; et quod hoc sit infinitum, aeternum, increatum, omnipotens, Deus, Dominus, et prorsus nihil differens ab ipso Divino quod distinguunt ab Ipso et vocant “Patrem,” constare potest a recepta Fide quae Athanasiana vocatur: ubi etiam dicitur
Quod nemo Eorum maximus et minimus et nemo Eorum primus et ultimus, sed prorsus aequales; et quod sicut unus ita alter infinitus, aeternus, increatus, omnipotens, Deus, Dominus, et tamen non tres infiniti sed unus, non tres aeterni sed unus, non tres increati sed unus non tres omnipotentes sed unus, non tres Dii et Domini sed unus.
Haec dicta sunt, ut sciatur quod non duo distincti intelligantur per “Sedentem super throno” et “Agnum,” ac in sequentibus per “Deum” et “Agnum,” sed quod per unum intelligatur Divinum Bonum et per alterum Divinum Verum in caelo, utrumque procedens a Domino. Quod Dominus intelligatur per “Sedentem super throno,” constat etiam ex singulis in capite praecedente iv., ubi agitur de Throno et de Sedente super illo (quae videantur explicata a n. 258 ad 295): et praeterea apud Matthaeum,
“Quando venerit Filius hominis in gloria sua, et omnes sancti angelicum Ipso, tunc sedebit super throno gloriae suae” (xxv. 31; cap.xix. 28,29);
tum apud Ezechielem,
“Super expansum quod super capite” cheruborum “quasi aspectus lapidis sapphiri, similitudo throni, et super similitudine throni similitudo aspectus Hominis super illo sedentis” (i. 26; cap. x. 1);
et apud Esaiam,
“Vidi Dominum sedentem super throno alto et elato, et fimbriae Ipsius implentes templum” (vi. 1).

[4] Quia per “thronum” significatur caelum, et per “Sedentem super throno” Dominus quoad Divinum Ipsius in caelo, ideo dictum est supra, in capite iii.,
“Vincens, dabo ei sedere Mecum in throno meo” ( [vers. 21]);
per quod significatur, quod erit in caelo ubi Dominus (videatur supra, n. 235 [b]); ac ideo infra in hoc capite dicitur
“Vidi, et ecce in medio throni Agnum stantem” (vers. 6);
et in capite {1}xxii.,
“Ostendit mihi fluvium aquae {2}vitae … exeuntem ex throno Dei et Agni” (vers. 1);
per “thronum Dei et Agni” intelligitur caelum et Dominus ibi quoad Divinum Bonum et quoad Divinum Verum; “Deus” ibi est Dominus quoad Divinum Bonum, et “Agnus” quoad Divinum Verum: distinguitur hic inter utrumque, quia sunt qui recipiunt plus unum quam alterum; qui recipiunt Divinum Verum in bono illi salvantur, qui autem recipiunt Divinum Verum, quod est Verbum, non in bono, illi non salvantur, quoniam omne Divinum Verum est in Bono et non alibi; quare qui non recipiunt illud in bono, illi rejiciunt illud et negant illud, si non palam usque tacite, et si non ore usque corde; nam cor eorum est malum, et malum rejicit. Recipere Divinum Verum in bono, est in bono charitatis; nam qui in illo sunt, ii recipiunt.

298. Quod “dextra,” cum de Domino, significet et omnipotentiam et omniscientiam, est quia ad dextrum in caelo est meridies, et ad sinistrum ibi est septentrio, et per “meridiem” significatur Divinum Verum in luce, et per “septentrionem” Divinum Verum in umbra: et quia omnis potentia est Divino Bono per Divinum Verum, ideo per “dextram,” cum de Domino, significatur omnipotentia; et quia omnis intelligentia et sapientia est Divino Bono per Divinum Verum, ac ad dextrum in caelo est Divinum Verum in luce, ut dictum est, ideo per “dextram,” cum de Domino, etiam significatur omniscientia. (Quod ad dextrum in caelo sit meridies, et quod ibi sit Divinum Verum in luce, ac illi qui ibi in intelligentia et sapientia, et quod ad sinistrum ibi sit septentrio, et quod ibi sit Divinum Verum in umbra, videatur in opere De Caelo et Inferno, ubi agitur De Quatuor Plagis in Caelo, n. 141-153; quod omnis potentia sit ex Divino Bono per Divinum Verum, in eodem opere ubi agitur De Potentia Angelorum Caeli, n. 228-233; tum quod omnis intelligentia at sapientia etiam sit ex Divino Bono par Divinum Verum, in eodem opere ubi agitur De Sapientia Angelorum Caeli, n. 265-275; ac De Sapientibus et Simplicibus in Caelo, n. 346-356.)

[2] Quod “dextra,” cum de Domino, significet et omnipotentiam et omniscientiam, et cum de hominibus potentiam et sapientiam, constat ex sequentibus his locis :-Apud Davidem,
“Septentrionem et dextram Tu creasti; Thabor et Chermon per nomen tuum exultabunt; Tibi brachium cum virtute; fortis est manus tua, exaltabitur dextra tua; justitia et judicium fulcrum throni tui; misericordia et veritas consistent ante facies tuas” (Psalm. lxxxix.13-15 [B.A. 12-14]);
quod per “dextram” hic intelligatur meridies, patet, nam dicitur, “Septentrionem et dextram Tu creasti;” ac “meridies significat Divinum Verum in luce, ita in supremo sensu (in quo de Domino) omnipotentiam et omniscientiam, quae sunt Divino Bono per Divinum Verum, ut supra dictum est. Quia utraque tam omnipotentia quam omniscientia significatur, ideo dicitur “Thabor et Chermon,” “justitia et judicium,” “misericordia et veritas:” per “Thaborem et Chermonem” significantur qui in Divino Bono ac in Divino Vero sunt, per “justitiam et judicium” significatur Divinum Bonum ac Divinum Verum, similiter per “misericordiam
et veritatem;” per utrumque simul in sensu spirituali significatur Divinum Bonum per Divinum Verum. Omnipotentia et omniscientia, quae sunt Divino Bono per Divinum Verum, significatur per “Tibi brachium cum virtute,” et per “Fortis est manus tua, exaltabitur dextra tua.”

[3] Apud eundem,
“Si oblitus fuero tui, Hierosolyma, oblita fuerit dextra mea” (Psalm.cxxxvii. 5);
“Hierosolyma” significat ecclesiam quoad doctrinam Divini Veri, et “dextra Jehovae” Divinum Verum in luce, quoniam (ut supra dictum est) ad dextram Domini in caelo sunt qui in luce et in sapientia ex Divino Vero: inde patet cur dicitur, “Si oblitus fuero tui, Hierosolyma, oblita fuerit dextra mea.”

[4] Apud eundem,
“Ecce stolidus, non cognosco;…. sed Ego semper tecum, apprehendisti manum dextrae meae; in consilio tuo ducis me, et postea gloria acceptas me” (Psalm. lxxiii. 22-24);
quia per “manum dextrae,” cum de homine, significatur sapientia quae ex Divino Vero, ideo dicitur, “Stolidus non cognosco,… in consilio tuo ducis me, et postea gloria acceptas me:” “in consilio ducere” est per Divinum Verum, et “gloria acceptare” est intelligentia beare; “gloria” enim, cum de Domino, significat Divinum Verum et Divinam Sapientiam; cum autem de homine, significat intelligentiam inde.

[5] Apud eundem,
“Jehovah custos tuus, Jehovah umbra tua super manu dextrae tuae; interdiu sol non percutiet te, aut luna in nocte ” (Psalm. cxxi. [5,]6);
esse “umbra super manu dextrae” significat esse tutela contra malum et falsum; “umbra” ibi pro umbraculo ne laedatur, et “manus dextrae” pro potentia et sapientia ex Divino Vero, quae laederentur per malum et falsum nisi Dominus tutaretur: quia haec significantur, ideo dicitur, “Interdiu sol non percutiet te, aut luna in nocte;” per “solem” ibi significatur amor sui et inde omne malum, et per ” lunam” falsum mali. (Quod haec per “solem” et “lunam” significentur, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 122, 123; et in Arcanis Caelestibus, n. 2441, 7078, 8487, 9755, 10130, 10189, 10420, 10702.)

[6] Apud eundem,
“Sit manus tua, Jehovah, pro viro dextrae tuae, pro filio hominis confortasti Te” (Psalm. lxxx. I8 [B.A. 17]);
“sit manus tua, Jehovah,” pro custodia ex omnipotentia et omniscientia; “vir dextrae,” pro quo custodia, significat sapientem, et “filius hominis” intelligentem, utrumque per Divinum Verum.

[7] Apud eundem,
“Accinge gladium super femur, Potens decore tuo et in honore tuo; in honore tuo conscende, equita super verbo veritatis, mansuetudinis et justitiae; docebit Te mirabilia dextra tua:….filiae regum inter pretiosas tuas; consistet regina ad dextram tuam in auro optimo Ophiris” (Psalm. x|l|v. 4,5,10 [B.A. 3,4,9]);
haec de Domino; “accingere gladium super femur,” significat Divinum Verum pugnans ex Divino Bono, quare dicitur, “Potens decore et in honore tuo;” per “decus” significatur Divinum Verum, et per “honorem” Divinum Bonum: (videatur supra, n. 131 [a] et 288 [b]:) tum etiam dicitur, “In honore tuo conscende, equita super verbo veritatis;” per “in honore conscendere” significatur pugnare ex Divino Bono, et per “equitare super verbo veritatis” significatur pugnare ex Divino Vero, ita ex Divino Bono per Divinum Verum: omnipotentia et omniscientia Domini significantur per “Docebit Te mirabilia dextra tua;” “filiae regum” quae “inter pretiosas,” significant affectiones veri; “regina” quae “ad dextram in auro optimo Ophiris,” significat caelum et ecclesiam, et ibi illos qui in veris ex bono sunt; “dextra” est verum in luce, et “aurum Ophiris” est bonum amoris.

[8] Apud eundem,
“Dictum Jehovae ad Dominum meum, Sede ad dextram meam, usque dum posuero inimicos tuos scabellum pedum tuorum. …..Domi- nus ad dextram tuam, percussit in die irae reges” (Psalm. cx. 1, 5;Matth. xxii. ({1}44; Marc. xii. 36; Luc. xx. 42,43);
quod haec de Domino dicta sint, notum est; per illa describitur pugna Domini in mundo contra inferna et subjugatio eorum, quae facta est ex Divino Bono per Divinum Verum: “dextra” ibi significat Divinum Verum: quare dicitur, ” usque dum posuero inimicos tuos scabellum pedum tuorum ;” per” inimicos significantur inferna; per “ponere illos scabellum pedum” significatur prorsus subjugare: simile significatur per “Dominus ad dextram tuam, percussit in die irae reges;” “dies irae” est status pugnae, et “reges” sunt qui in falsis ex malo. Quod Dominus, cum in mundo fuit, induerit Divinum Verum ex Divino Bono, et quod per id subjugaverit inferna, ac omnia in caelis disposuerit in ordinem, videatur in opusculo De Ultimo Fudicio (n. 46), et in Doctrina Novae Hierosolymae (n. 293, 294, 301, 303).

[9] Apud Evangelistas,
“Jesus dixit, Ex nunc videbitis Filium hominis sedentem ex dextris potentiae” (Matth. xxvi. 63,64; Marc. xiv. 61,62; Luc. xxii. 69);
et apud Marcum,
“Dominus postquam locutus est illis, sublatus est in caelum, et consedit ex dextra Dei” (xvi. 19);
“sedere a dextris potentiae” et “a dextra Dei,” significat omnipotentiam et omniscientiam quae Domino ex Divino Bono per Divinum Verum.

[10] Apud Esaiam,
“Corroboravi te, etiam adjuvi te per dextram justitiae meae :. ….Ego Jehovah Deus confirmans dextram tuam, dicens tibi, Ne timeto, Ego adjuvo te” (xli. 10,13);
“Corroboravi te, etiam adjuvi te,”significat ex omnipotentia et omniscientia, quae est [ex] Divino Bono per Divinum Verum, dare potentiam et intelligentiam; quare dicitur, “Sustentavi te per dextram justitiae meae ;” per “dextram” significatur Divinum Verum, et per “justitiam” Divinum Bonum; “confirmare dextram tuam,” significat potentiam et sapientiam quae homini inde; quia utraque nempe omnipotentia et omniscientia, quae Domino ex Divino Bono per Divinum Verum, hic intelligitur, ideo dicitur “Jehovah Deus,” Dominus enim ex Divino Bono dicitur “Jehovah,” et ex Divino Vero “Deus” (videatur n. 709, 732, 2586, 2769, 2807, 2822, 3921, {1}4287, 4402, 7010, 9I67).

[11] Apud eundem,
“Dixit Jehovah Uncto suo Korescho, cujus apprehendi dextram, ad subjiciendum coram illo gentes, et lumbos regum solvam, ad aperiendum coram illo januas, ut portae non claudantur” (xlv. 1);
per “Koreschum” in sensu repraesentativo intelligitur Dominus; omnipotentia et omniscientia Ipsius ex Divino Bono per Divinum Verum, ex quo in mundo subjugavit omnia inferna, et postea illa in aeternum subjugata tenet, significatur per “cujus apprehendi dextram, ad subjiciendum coram illo gentes, et lumbos regum solvam,” tum per “ad aperiendum coram illo januas ut portae non claudantur;” per “gentes” quae coram illo subjicientur, significantur inferna quoad mala, et per “reges” quorum lumbos solvet significantur inferna quoad falsa; per “januas” quae “coram illo aperientur ut portae non claudantur,” significatur quod Ipsi ex omniscientia manifesta sint omnia et ex omnipotentia potestas salvandi.

[12] Per “dextram” significatur omniscientia et omnipotentia quae Domino ex Divino Bono per Divinum Verum, etiam in sequentibus his locis :-Apud Davidem,
“Jehovah coram me jugiter, quia a dextra mea, non dimovebor” (Psalm.xvi. 8);
apud eundem,
Deus, “dextra tua sustentat me” (Psalm. xviii. 36 [B.A. 35]);
apud eundem,
“Deus,….justitia plena est dextra tua” (Psalm. xlviii. 11 [B.A. 10]);
apud Esaiam,
“Manus mea fundavit terram, et dextra mea pugillavit caelos” (xlviii. 13);
apud eundem,
“Juravit” Deus “per dextram suam, et per brachium roboris sui” (lxii. 8):
in Apocalypsi,
Filius hominis “habens in manu dextra stellas septem” (i. 16):
apud Davidem,
“Dextra Jehovae facit fortitudinem, dextra Jehovae exaltata” (Psalm.cxviii. 15,16).

[13] Quia per “dextram,” cum de angelis et de hominibus, intelligitur sapientia et intelligentia quae illis est ex Divino Bono per Divinum Verum procedens a Domino, ideo
Visus est Zachariae “Angelus Domini stans a dextris altaris suffimenti” (Luc. i. 11);
Ac visus est angelus in monumento, ubi fuerat Dominus, sedens a dextris (Marc. xvi. 5,6);
Ac ideo oves dicuntur positae a dextris, et hirci a sinistris (Matth. xxv.33,34. seq.);
per “oves” ibi intelliguntur qui in veris ex bono sunt, seu in fide veri ex bono charitatis; per “hircos” autem intelliguntur qui in fide absque charitate, quae fides vocatur sola fides, et in se spectata est nulla fides.

[14] Quia “dextra” talia significabat, ideo Aharon et filii ejus cum inaugurabantur in sacerdotium,
Sanguis spargebatur super eorum auriculam dextram, et super eorum dextrae manus et dextri pedis pollicem (Exod. xxix 20);
per “sanguinem” ibi significatur Divinum Verum ex Divino Bono; per “auriculam dextram” significatur perceptivum veri ex bono; per “dextram manum” et “dextrum pedem” significatur intelligentia et potentia veri ex bono in interno seu spirituali homine et in externo seu naturali, et per “pollicem” significatur plenum.

[15] Quoniam pleraque in Verbo etiam oppositum sensum habent, quare etiam “dextra ;” et in eo sensu significat “dextra” falsum ex malo, ac ratiocinationem et pugnam ejus contra verum ex bono :-Ut apud Davidem,
“Exaltasti dextram inimicorum ejus” (Psalm. lxxxix. 43 [B.A. 42]):
apud eundem,
“Quorum os loquitur vanitatem, et dextra eorum dextra mendacii”(Psalm. cxliv. 8,11):
apud Esaiam,
“Ut non eripiat animam suam, nec dicat, Nonne mendacium in dextra mea?” (xliv. 20:)
in Apocalypsi,
Accipient characterem bestiae “in manu dextra aut in frontibus” (xiii.16; cap. xiv. 9).
Quod “dextra,” cum de malis, significet falsum ac inde ratiocinationem et pugnam contra verum, est quia plagae apud illos qui in malo sunt oppositae sunt plagis quae apud illos qui in bono sunt; et sic ad eorum dextram sunt vera in densa caligine, sed falsa sicut in maximo lumine. (Quod plagae in mundo spirituali illis qui in malo sunt oppositae sint plagis quae illis qui in bono sunt,videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 151,152: causa, n. 122,123.)

299. “Librum scriptum intus et a tergo.”-Quod significet statum vitae omnium in caelo et in terra, in communi et in particulari, constat ex significatione “libri,” hic “libri vitae,” quod sit quod a Domino inscriptum seu implantatum est hominis spiritui, hoc est, cordi et animae, seu quod idem, quod ejus amori et fidei (de qua supra, n. 199); inde per “librum” hic significatur status vitae omnium in caelo et in terra, et per “scriptum” significatur quod implantatum est a Domino; (quod “scribere” significet implantare, videatur etiam supra, n. 222;) et ex significatione “intus et a tergo,” quod sit quod est cordi et animae seu amori et fidei: amor enim est intus apud hominem et spiritum, quia facit ejus vitam; fides autem, nisi in ejus amore sit, non est intus apud illum, sed post seu a tergo; fides enim quae fides prorsus unum facit cum amore, nam quod homo amat hoc fidei ejus est, quod autem non amat non est fidei ejus; apparet quidem quod sit fides quod aliquis ex memoria cogitat et ex doctrina docet, sed si modo ex naturali amore et non ex spirituali id amat, est modo visus cogitationis externi hominis, qui visus mentitur fidem; sed haec fides, quia est absque vita priusquam implantata est interno homini et ejus amori, non est in homine sed post illum seu a tergo ejus; fides implantata interno homini et ejus amori, est credere et amare verum quia est verum, et non amare id principaliter propter famam eruditionis et inde honorem aut lucrum. Ex his constare potest quid significatur per “scriptum intus et a tergo.”

[2] Agitur in hoc capite de eo, quod solus Dominus sciat status vitae omnium in communi et singulorum in particulari, et quod nemo praeter Ipsum. Hoc repraesentative sistitur per “librum scriptum, quem nullus potuit aperire,” “legere” et “inspicere,” quam solus “Agnus,” hoc est, Dominus: quod nemo hoc sciat quam solus Dominus, est quia est solus Deus, et quia formavit caelum angelicum ad imaginem Sui, et hominem ad imaginem caeli; quapropter Is scit omnia caeli in communi; et qui scit omnia caeli in communi, is quoque scit unumquemvis in particulari; nam homo qui in veris ex bono est, et angelus, est imago caeli, est enim forma ejus: inde quoque sequitur quod nemo sciat alicujus status in particulari, nisi qui scit statum omnium communem; pendet enim indivulse unum ab altero. (Sed haec non paucis possunt describi; quare videantur quae in opere De Caelo et Inferno ostensa sunt, ubi distinctius et perspicuius haec descripta sunt, in sequentibus his articulis: Quod Divinum Domini faciat Caelum, n. 7-I2: Quod unusquisque Angelus sit Caelum in minima forma, n. 51-58: Quod universum Caelum in complexu referat unum Hominem, n. 59-67; pariter unaquaevis Societas ibi, n. 68-72: Quod inde unusquisque Angelus sit in perfecta Forma Humana, n. 73-77: Quod Caelum in toto et in parte referat Hominem, quod sit ex Divino Humano Domini, n. {1}78-86: Quod Correspondentia sit omnium caeli cum omnibus Hominis, n. 87-102: De Conjunctione Caeli cum Humano Genera, n. 291-302.)

[3] Sciendum est quod hic et alibi in Verbo dicatur “liber,” sed quod per illum intelligatur volumen; antiquis enim temporibus scriptum fuit super membranis, quae convolvebantur, et membrana vocabatur “liber” et “volumen libri,” ut quoque constare potest ex Verbo :-Ut apud Ezechielem,
“Vidi, cum ecce manus emissa ad me, et ecce in ea Volumen libri….scriptum ante et post” (ii. 9,10):
et apud Davidem,
“Tum dixi, Ecce venio, in volumine libri scriptum est de me” (Psalm.xl.8 [B. A. 7]):
quapropter dicitur apud Esaiam,
“Contabescet omnis exercitus caelorum, et caeli convolventur sicut volumen” (xxxiv. 4):
similiter in Apocalypsi,
“Caelum abscessit sicut liber qui convolvitur” (vi. 14).
Ex his sciri potest quomodo liber, qui Johanni visus, “scriptus est intus et a tergo.”

300. “Obsignatum sigillis septem.”-Quod significet prorsus reconditum, nempe statum vitae omnium in caelo et in terra, constat ex significatione “obsignari sigillis,” quod sit recondi; nam quid in libro obsignato sigillis continetur, nemo scit priusquam aperitur et legitur: et ex significatione “septem,” quod sint omnes et omnia, ac plenum et totum (de qua supra, n. 257), ita quoque prorsus, quia hoc est plene et in totum.

301. “Et vidi angelum fortem praedicantem voce magna, Quis est dignus aperire librum et solvere sigilla ejus? Et nemo potuit in caelo, nec super terra, neque sub terra, “aperire librum nec inspicere eum.”
2. “Et vidi angelum fortem praedicantem voce magna,” significat influxum Domini in caelum [n. 302]; “Quis est dignus aperire librum et solvere sigilla ejus?” significat num ullus ibi talis est ut sciat et percipiat status vitae omnium [n. 303].
3. “Et nemo potuit in caelo, nec super terra, neque sub terra, aperire librum nec inspicere eum,” significat manifestationem quod ne hilum aliquis de statu vitae omnium in communi et singulorum in particulari ex se sciat et percipiat [n. 304].

302. [Vers. 2.] “Et vidi angelum fortem praedicantem voce magna.” -Quod significet explorationem ex influxu Domini in caelum, constat ex significatione “angeli fortis,” quod sit caelum (de qua sequitur); et ex significatione “praedicare voce magna,” quod sit exploratio ex influxu Domini,-exploratio nempe num aliquis scire possit status vitae omnium in caelo et in terra in communi et in particulari, nam de ea re hic agitur: hoc significatur per “praedicare” ac influxus Domini per “vocem magnam;” per “vocem” enim, cum de Domino, significatur omne verum Verbi, doctrinae et fidei ab Ipso; et cum de caelo et ecclesia, omnis cogitatio et affectio inde; et quia omne quod angeli in caelo et homines in quibus est ecclesia, quod verum et bonum est, cogitant et quo afficiuntur, est ex influxu Domini, ideo is per “vocem magnam” hic significatur: notum enim est quod nemo possit ex amore boni affici bono et ex amore veri cogitare verum ex se, sed quod id influat e caelo, hoc est, per caelum a Domino; et quia ita est, per “vocem magnam” significatur influxus Domini. (Quod “vox” in Verbo significet verum Verbi, doctrinae et fidei, tum omne annuntiatum ex Verbo, videatur supra, n. 261; et in Arcanis Caelestibus, n. 3563, 697I, 8813, 9926; et quod significet affectionem veri et boni interiorem, et inde cogitationem, n. 10454.) Quod “angelus fortis” significet caelum, est quia universum caelum angelicum coram Domino est sicut unus homo aut sicut unus angelus; similiter unaquaevis societas caeli: quapropter per “angelum” in Verbo non intelligitur unus angelus, sed integra societas angelica; ut per “Michaelem,” “Gabrielem,” “Raphaelem.” Hic itaque per “angelum fortem praedicantem voce magna” significatur influxus Domini in totum caelum: quod in totum caelum, etiam patet a sequentibus, nam dicitur, “Et nemo potuit in caelo, nec super terra, neque sub terra, aperire librum et inspicere eum.” (Quod per “angelos” in Verbo intelligantur integrae societates caeli, ac in supremo sensu Dominus quoad Divinum Verum procedens, videatur supra, n. 90, 13O, 200: et Quod totum Caelum coram Domino sit sicut unus Homo seu sicut unus Angelus, et quoque unaquaevis Societas Caeli, in opere De Caelo et Inferno, n. 59-87.)

303. “Quis est dignus aperire librum et solvere sigilla ejus?”-Quod significet num ullus ibi talis est ut sciat et percipiat status vitae omnium, constat ex significatione “Quis est dignus?” quod sit cui meritum et justitia, et cui omniscientia, ita num ullus talis sit. Quod per “dignum,” cum de Domino, significetur meritum et justitia, quae Ipsi soli, videatur supra (n. 293); et quod omniscientia, patet a sequentibus, ubi dicitur quod “Agnus acceperit a dextra Sedentis super throno librum, et aperuerit illum ;” per “dextram” enim significatur omniscientia et omnipotentia (videatur supra, n. 297): ex significatione “libri,” quod sit status vitae omnium in communi et in particulari (de qua mox supra, n. 299); et ex significatione “aperire illum et solvere sigilla ejus,” quod sit scire et percipere; nam cum “liber” significat status vitae omnium, tunc “aperire et solvere sigilla,” significat scire et percipere illos, scire enim et percipere praedicatur de statu vitae, at aperire et solvere sigilla de libro; ita verba in sensu interno accommodantur rebus quae significantur per verba in sensu litterae, correspondent namque; quare “aperire” significat scire, ac “solvere sigilla” significat percipere quae aliis prorsus recondita sunt (ut supra, n. 300).

304. [Vers. 3.] “Et nemo potuit in caelo, nec super terra, neque sub terra, aperire librum nec inspicere eum.”-Quod significet manifestationem quod ne hilum aliquis de statu vitae omnium in communi et singulorum in particulari ex se sciat et percipiat, constat ex significatione “Et nemo potuit aperire librum nec inspicere eum,” quod sit quod non aliquis sciat et percipiat ex se status vitae omnium in communi et singulorum in particulari (de qua mox supra, n. 303); et ex significatione “in caelo, nec super terra, neque sub terra,” quod non modo sit quod nemo ubicunque est, sed etiam quod ne hilum; per “caelum” enim, per “super terra” et per “sub terra,” intelliguntur tres caeli; et per omnes ibi intelligitur caelum in toto complexu; et quia caelum est caelum ex Divino Vero, quod influit a Domino, et recipitur ab angelis, et prorsus non ex aliqua intelligentia angelorum propria, haec enim nulla intelligentia est, inde per eadem verba significatur quod ne hilum aliquis ex se. Quod angeli in caelo aeque ac homines in mundo habeant proprium, quod in se spectatum non est nisi quam malum, videatur in opere De Caelo et Inferno (n. 592); et quia malum non recipit aliquid intelligentiae et sapientiae, sequitur quod angeli aeque ac homines ex se prorsus nihil veri intelligant, sed quod solum ex Domino. Causa quod angeli tales sint, est quia omnes angeli sunt ex humano genere, et unusquisque homo retinet suum proprium post mortem, et quod a malis quae sunt proprii eorum detineantur ac in bonis teneantur a Domino. (Quod omnes angeli sint ex Humano Genere, et non aliquis ex principio creatus, videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 14-22; et quod omnes a malo detineantur et in bono teneantur a Domino, in Doctrina Novae Hiersoslymae, n. 166.)

[2] Quod “in caelo,” “super terra,” et “sub terra,” significet tres caelos, est quia angeli qui in tertio seu supremo caelo sunt, habitant super montibus; et qui in secundo seu medio, super collibus; et qui in primo seu ultimo, sub illis in planitiebus et vallibus: est enim in mundo spirituali ubi spiritus et angeli, prorsus sicut in mundo naturali ubi homines; nempe terrae, colles et montes; et quoad apparentiam est talis similitudo ut prorsus nihil differat: quare etiam homines post mortem vix sciunt aliter quam quod adhuc super terra vivant, et cum datur illis copia inspicere in nostram tellurem, non vident aliquid dissimile: praeterea angeli qui in ultimo caelo sunt, vocant “caelum” ubi angeli tertii caeli habitant, quia alte supra illos, at ubi ipsi habitant vocant “terram;” etiam caelum tertium seu supremum, quod est super montibus, non apparet illis qui infra sunt, seu super terra, aliter ac coram nobis suprema regio atmosphaerea tecta levi et candida nube, ita sicut caelum coram nobis. Inde constare potest quid in specie per “in caelo, super terra, et sub terra,” hic intelligitur. (Sed de his plura videantur in opere De Caelo et Inferno, ubi agitur De Apparentiis in Caelo, n. 170-176; ac De Habitationibus et Mansionibus Angelorum, n. 183-189.)

[3] Quoniam homines non sciverunt quod similes facies telluris dentur in utroque mundo, naturali et spirituali, ideo non perceperunt aliter, cum legerunt Verbum, quam quod per “caelum” et “terram” ibi, intelligatur caelum coram oculis nostris aspectabile, et terra ab hominibus habitabilis; inde orta est opinio de interitu caeli et terrae, et de creatione novi caeli et novae terrae, die ultimi judicii; cum tamen per “caelum” et per “terram” ibi intelligitur caelum et terra ubi spiritus et angeli, ac in sensu spirituali ecclesia apud angelos et apud homines (nam apud angelos aeque est ecclesia ac apud homines, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 221-227). In sensu spirituali dicitur, quia angelus non est angelus nec homo est homo ex forma humana quae utrique, sed ex caelo et ecclesia apud illos. Inde est quod per “caelum” et per “terram,” ubi habitant angeli et homines, significetur ecclesia; per “caelum” ecclesia interna et quoque ecclesia apud angelos; et per “terram” ecclesia externa et quoque ecclesia apud homines. Sed quia aegre potest credi quod per “terram” in Verbo intelligatur ecclesia, ex causa quia nondum notum est quod singulis Verbi insit sensus spiritualis, unde materialis idea adhaeret, et tenet cogitationem fixam in proxima vocis significatione, velim per plura loca inde illustrare et confirmare.

[4] Apud Esaiam,
“Ecce Jehovah evacuans terram et exinaniens eam, et evertet facies ejus;….evacuando evacuabitur terra, et spoliando spoliabitur:…. lugebit et confundetur terra habitabilis confundetur orbis;…. terra profanabitur sub habitatoribus suis:….propterea maledictio comedet terram,….et exurentur habitatores terrae, et relictus erit homo rarus. ….Clamor super vino in plateis,…. exulabit laetitia terrae:…. erit in medio terrae…. sicut strictura oleae, sicut racemationes quando consummata est vindemia. ….Ab extremitate terrae cantica audivimus, Gloria justo. ….Cataractae ab alto apertae sunt, et commota sunt fundamenta terrae confringendo contracta est terra, disrumpendo disrupta est terra; commovendo commota est terra; titubando titubabit terra sicut ebrius; et hinc inde commovebitur sicut tegillum:….sed erit in die illo visitabit Jehovah super exercitum altitudinis in altitudine, et super reges terrae qui super terra” (xxiv. 1, 2, [3,] 4-6, 11, 13, 16, [18,] 19-21, 23);
Hic manifeste patet quod per “terram” non intelligatur terra sed ecclesia: percurrantur singula et expendantur. Qui in spirituali idea est, cum nominatur “terra” non cogitat de ipsa terra, sed de gente ibi et de ejus quali; magis adhuc illi qui in caelo sunt; hi quia spirituales sunt percipiunt ecclesiam: agitur ibi de illa destructa; destructio ejus quoad bonum amoris et verum fidei, quae faciunt illam, describitur per quod “Jehovah evacuans terram et exinaniens eam,” per quod “terra evacuando evacuabitur,” “spoliando spoliabitur,” “lugebit et confundetur,” per quod “profanabitur” et “maledictio comedet eam,” per quod “cataractae ab alto apertae sint, et commota sint fundamenta ejus,” quod “confracta sit,” “disrupta sit,” “commota sit,” quod “titubet sicut ebrius:” haec non dici possunt neque de terra, neque de gente, sed de ecclesia.

[5] Apud eundem:
{1}”Ecce dies Jehovae venit….ad ponendum terram in vastitatem, et peccatores perdat ex ea: nam stellae caelorum et sidera eorum non lucent luce sua, obtenebratus est sol in ortu suo, et luna non splendere facit lumen suum;…. rarum reddam hominem prae auro puro,….propterea commovebo caelos, et concutietur terra e loco suo” (xiii. 9, 10, 12, 13);
quod “terra” hic sit ecclesia patet a singulis in sensu spirituali intellectis. Agitur ibi de fine ejus, quando amplius non verum et bonum, seu non fides et charitas. Per “stellas” enim et “sidera” quae non lucent, significantur cognitiones veri et boni; per “solem” qui obtenebratus est in ortu suo, significatur amor; per “lunam” quae non lucere facit lumen suum, significatur fides; per “hominem ” qui reddetur rarus prae auro puro, significatur intelligentia et sapientia; inde constat quid significat “Ecce dies Jehovae venit ad ponendum terram in vastitatem;…commovebo caelos, et concutietur terra e loco suo:” “dies Jehovae” est ultimus fini ecclesiae quando judicium; “terra” est ecclesia; quod ipsa terra non concutiatur e loco suo, constare potest, sed quod ecclesia removeatur ubi non amor et fides; “concuti e loco” significat removeri a statu priori.

[6] Apud eundem,
“Ecce…. Dominus sicut inundatio grandinis, procella caedis, sicut inundatio aquarum validarum….dejiciet in terram manu:….consummationem et decisionem audivi a cum Domino {1}Jehovih Zebaoth super universam terram” (xxviii. 2,22);
haec de die judicii super illos qui ab ecclesia dicta sunt; dies judicii quando finis ecclesiae, intelligitur per “consummationem et decisionem audivi a cum Domino {1}Jehovih Zebaoth super universam terram;” quare dicitur quod” sicut inundatio grandinis, procella caedis, sicut inundatio aquarum validarum dejiciet in terram manu;” per “grandinem” et ejus “inundationem” significantur falsa quae destruunt vera ecclesiae; per “caedem” et ejus “procellam” significantur mala quae destruunt bona ecclesiae; per “aquas validas” significantur falsa mali. (Quod per “inundationem” et “diluvium” significetur immersio in mala et falsa, et inde ecclesiae interitus, videatur n. 660, 705, 739, 756, 790, 5725, 6853; simile per “dejectionem in terram” seu depluitionem.)

[7] Apud eundem,
“Erit terra in picem ardentem,….a generatione in generationem vastata erit” (xxxiv. 9, 10);
per “picem ardentem” significatur omne malum scaturiens ex amore sui, per quod prorsus perit et vastatur ecclesia; quare dicitur, “Erit terra in picem ardentem,…a generatione in generationem vastata erit.” Quis non videt quod talia non de ipsa terra dicantur?

[8] Apud eundem,
“Luget, languescit terra, erubuit Libanus et emarcuit” (xxxiii. 9);
“terra” etiam ibi est ecclesia, quae “lugere et languescere” dicitur quando falsa pro veris incipiunt apprehendi et agnosci: quare dicitur “Erubuit Libanus et emarcuit;” per “Libanum” significatur simile quod per “cedrum,” nempe verum ecclesiae.

[9] Apud Jeremiam,
“Ascendit leo ex vepreto suo, et perditor gentium profectus…e loco suo ad redigendum terram tuam in vastitatem; urbes tuae destruentur. ….Vidi terram, cum ecce vacuum et inane, et versus caelos cum ecce non lux eorum; vidi montes cum ecce commoventur, et omnes colles evertuntur:….dixit Jehovah, Vastitas erit tota terra;….propter hoc lugebit terra, et atrati erunt caeli desuper” (iv. 7. 23, 24, 27, 28);
agitur etiam hic de vastatione ecclesiae, quae est quando non amplius verum et bonum, sed loco eorum falsum et malum; vastatio illa describitur per “leonem ascendentem ex vepreto suo, et perditorem gentium profectum ex loco suo;” per “leonem” et per “perditorem gentium” significatur falsum et malum vastans; per “montes” qui commoventur et per “colles” qui evertuntur, significantur amor in Dominum et charitas erga proximum; quod haec per “montes” et “colles” significentur est quia super montibus in caelo habitant qui in amore in Dominum sunt, et super collibus qui in charitate erga proximum; (ut in praemissis dictum videatur, et quoque in opere De Caelo et Inferno, n. 188, et in notis ibi, littera c; [videatur editio princeps;]) per “caelos” ubi “non lux,” et qui “atrati erunt,” significantur interiora hominum ecclesiae, quae, cum clausa sunt per mala et falsa, non admittunt lucem e caelo, sed pro illa tenebras ex inferno: ex his constare potest quid significatur per quod “leo et perditor gentium rediget terram in vastitatem,” tum per “Vidi terram, et ecce vacuum et inane,” ut et per “Vastitas erit tota terra, propter hoc lugebit terra,” quod nempe ibi non intelligatur terra sed ecclesia.

[10] Apud eundem,
“Quousque lugebit terra, et herba omnis agri [exarescet]? propter malitiam habitantium in ea consumentur bestiae et avis?….Desolata est tota terra, quia non vir ponens super cor; super omnes colles in deserto venerunt vastatores, quia gladius Jehovae devorans a fine terrae ad finem terrae:….{1}severunt tritica et messuerunt spinas” (xii. 4,11-13);
quod “terra” hic significet ecclesiam, patet ex eo, quod dicatur quod “terra lugebit et herba omnis agri [exarescet],” et quod “consumentur bestiae et avis propter malitiam habitantium in ea,” et “quia non vir ponens super cor:” per “herbam omnis agri” significatur omne verum et bonum ecclesiae, et per “bestias et aves” significantur affectiones boni et veri; et quia ecclesia per “terram” significatur, et de illa vastata agitur, ideo dicitur “supra omnes colles in deserto venerunt vastatores, quia gladius Jehovae devorans a fine terrae ad finem terrae,.. .{1}severunt tritica et spinas messuerunt;” per “colles in deserto” super quos venerunt vastatores, significantur illa quae charitatis sunt (“desertum” est ubi non bonum quia non verum); per “gladium Jehovae” significatur falsum destruens verum, “a fine terrae ad finem terrae” significat omnia ecclesiae; per “{2}serere tritica et metere spinas” significatur ex Verbo desumere vera boni et vertere illa in falsa mali (“tritica” sunt vera boni, et “spinae” sunt falsa mali).

[11] Apud Esaiam,
“Super terra populi mei spina et sentis ascendet;….palatium erit desertum, multitudo urbis derelicta” (xxxii. 13,14);
“spina et sentis” quae ascendent super terra, significant falsum et malum; “palatium” quod erit desertum, significat ubi bonum habitat; et “multitudo urbis” quae derelicta, significat ubi vera, “urbs” enim significat doctrinam veri.

[12] Apud eundem,
“Senticetum et vepretum erit omnis terra: vicissim, omnes montes qui sarculo sarrientur, non veniet eo timor senticeti et vepreti, sed erit missio bovis et calcatio ovis” (vii. 24,25);
“senticetum et vepretum” significant falsum et malum; inde patet quid significat “Senticetum et vepretum erit omnis terra:” per “montes” qui “sarculo sarrientur,” significantur qui ex amore boni faciunt bona; quod apud illos non falsum et malum, sed bonum tam naturale quam spirituale, significatur per quod “eo non veniet timor senticeti et vepreti, sed erit missio bovis et calcatio ovis,” seu eo mittentur boves et ibi calcabunt oves; per “bovem” significatur bonum naturale, et per “ovem” bonum spirituale.

[13] Apud Ezechielem,
“Mater {1}tua leaena, inter leones cubuit;….surrexit unus de catulis ejus,….urbes devastavit; desolata est terra et plenitudo ejus a voce rugitus ejus” (xix. {2}2, 3, 7);
per “matrem” significatur ecclesia; per “leaenam” et “leones” potentia mali et falsi contra bonum et verum; per “rugitum leonis” significatur cupido destruendi et desolandi; per “urbes” quas devastavit, significatur doctrina cum ejus veris; inde patet quid significatur per “desolata est terra et plenitudo ejus,” nempe tota ecclesia.

[14] Apud eundem,
“Panem suum cum sollicitudine edent, et aquas suas cum stupore bibent, ut devastetur terra a plenitudine sua, ob violentiam omnium habitatorum in ea; et urbes habitatae devastabuntur, et terra desolatio erit” (xii. 19, 20);
hic similia per “terram” et per “urbes” quae devastabuntur et desolatio erunt, significantur quae supra, nempe per “terram” ecclesia, et per “urbes” doctrina cum ejus veris; quare dicitur “ob violentiam omnium habitatorum in ea:” quia illa significantur, ideo praemittitur quod “panem suum cum sollicitudine edent et aquas suas cum stupore bibent;” per “panem” et “aquam” in Verbo significatur omne bonum amoris et verum fidei (videatur n. {3}9323); et per “edere et bibere” significatur instrui et appropriari (n. 3168, 3513, 3832, 9412).

[15] Apud Davidem,
“Invocavi Jehovam, et ad Deum meum clamavi;….unde commota est et contremuit terra, et fundamenta montium trepidarunt et commoverunt se, quando exarsit Illi” (Psalm. xviii. 7, 8 [B. A. 6, 7]);
“terra” hic pro ecclesia, quae “commota esse” et “contremuisse” dicitur quando pervertitur per quod falsificentur vera; et tunc “fundamenta montium” dicuntur “trepidare et commovere se,” nam bona amoris, quae fundantur super veris fidei, evanescunt, “montes” enim sunt bona amoris (ut supra), ac “fundamenta” eorum sunt vera fidei; inde quoque patet quod “terra” sit ecclesia.

[16] Apud eundem,
“Jehovae terra et plenitudo ejus, orbis et habitantes in eo; et Ille super maria fundavit eum, super flumina stabilivit eum” (Psalm. xxiv.1, 2);
“terra” et “orbis” pro ecclesia, et “plenitudo” pro omnibus ejus; “maria” super quibus fundavit eum, sunt cognitiones veri in communi; “flumina” sunt doctrinalia; quia super his et illis fundatur ecclesia, ideo dicitur quod “super maria fundaverit eum, et super flumina stabiliverit eum;” quod hoc non dici queat de terra et orbe, cuivis patet.

[17] Apud eundem,
“Non timebimus cum mutabitur terra, et cum commovebuntur montes in corde marium, cum tumultuabuntur, turbabuntur aquae ejus;…. tumultuentur gentes, commoveant se regna, cum dederit vocem suam liquescet terra” (Psalm. xlvi. 3, 4, 7, 9 [B. A. 2, 3, 6]);
quod per “terram” intelligatur ecclesia patet, quia dicitur “mutari” et “liquescere,” tum quod “commovebuntur montes in corde marium ac turbabuntur aquae ejus,” et quod “tumultuentur gentes et commoveant se regna;” per “montes” significantur bona amoris (ut supra), quae “commoveri” dicuntur “in corde marium” quando cognitiones essentiales veri pervertuntur; per “aquas” significantur vera ecclesiae quae “turbari” dicuntur cum falsificantur; per “gentes” significantur bona ecclesiae et in opposito sensu mala ejus, et per “regna” vera ecclesiae et in opposito sensu falsa ejus, tum qui in his et illis sunt.

[18] Apud eundem,
“Deus, deseruisti nos,…succensuisti, reduc nobis quietem; tremefecisti terram, diffregisti; sana fracturas ejus, quia commota est” (Psalm.lx. 3, 4 [B. A. 1, 2]);
quod haec de ecclesia et non de terra dicta sint, constare potest; nam dicitur “tremefecisti terram, diffregisti; sana fracturas ejus, quia commota est;” et quia per “terram” significatur ecclesia, hic ecclesia vastata, ideo dicitur, “Deus, deseruisti nos,… succensuisti, reduc nobis quietem.”

[19] Apud eundem,
“Cum apprehendero tempus statum, Ego rectitudinibus judicabo; liquescent terra et omnes habitatores ejus; Ego firmabo columnas ejus”(Psalm. lxxv. 3, 4 [B.A. 2,3]);
similiter hic “terra” pro ecclesia, quae dicitur “liquescere” quando deficiunt vera per quae bonum; vera, quia sustentant ecclesiam, vocantur “columnae ejus” quas Deus “firmabit;” quod non terrae columnae firmentur, patet: quia restauratio ecclesiae hic describitur, ideo dicitur “Cum apprehendero tempus statum, Ego rectitudinibus judicabo.” Vera ecclesiae, quae hic vocantur “columnae terrae,” etiam vocantur
“bases terrae,” |1| Sam. ii. 8;
et “fundamenta terrae” apud Esaiam,
“Annon intelligitis fundamenta terrae? Qui habitat super circulo terrae,….qui dat principes in nihilum, et judices terrae sicut inane facit”(xl. 21, [22,] 23);
per “principes” qui dabuntur in nihilum, et per “judices terrae” quos sicut inane faciet, significantur illa quae ex propria intelligentia et ex proprio judicio sunt.

[20] Apud Jeremiam,
“Venit tumultus usque ad finem terrae:….sic dixit Jehovah [Zebaoth], Ecce malum exibit a gente ad gentem, et procella magna excitabitur a lateribus terrae, et erunt confossi Jehovae in die illo a fine terrae usque ad finem ejus” (xxv. 31-33);
per “finem terrae” et per “latera terrae” significatur ubi ultima ecclesiae sunt, ac ubi mala et falsa incipiunt; et per “a fine terrae ad finem ejus” significantur omnia ecclesiae; inde sciri potest quid significatur per quod “tumultus veniat ad finem terrae,” et quod “procella magna excitabitur a lateribus terrae,” et per quod “confossi Jehovae in die illo erunt a fine terrae ad finem ejus;” per “confossos” significantur illi apud quos vera et bona ecclesiae exstincta sunt (videatur n. 4503).

[21] Apud Esaiam,
“Viderunt insulae, timuerunt, fines terrae trepidarunt, accesserunt et venerunt;….ponam desertum in stagnum aquarum, et terram siccam in scaturiginem aquarum” (xli. 5, 18);
instauratio ecclesiae apud gentes ita describitur; illae significantur per “insulas” et per “fines terrae,” “insulae” enim et “fines terrae” in Verbo significant illos qui longius distant a veris et bonis ecclesiae, quia non habent Verbum et inde in ignorantia sunt; quod ecclesia instaurabitur apud illos, significatur per “Ponam desertum in stagnum aquarum, et terram siccam in scaturiginem aquarum;” “desertum” dicitur ubi nondum bonum quia nondum verum, ex quo etiam vocatur “terra sicca;” “stagnum aquarum” et “scaturigo aquarum” significant bonum quia verum, omne enim bonum spirituale, quod est bonum ecclesiae, comparatur per vera.

[22] Apud eundem,
“Vae terrae inumbratae alis, quae trans flumina Kuschi:….ite legati…ad gentem…conculcatam, cujus terram depraedati sunt fluvii” (xviii. 1, 2);
quid “terra inumbrata alis,” et “terra quam depraedati sunt fluvii,” nemo scit nisi sciat quod “terra” sit ecclesia, et quod “fluvii” sint falsa; “terra inumbrata alis” est ecclesia quae in caligine est quoad Divina vera (haec significantur per “alas,” videatur supra, n. 283); “trans flumina Kuschi” significat quoad ipsas cognitiones ex sensu litterae Verbi, quae falsificatae; “gens conculcata” ad quam “irent legati,” “cujus terram depraedati sunt fluvii,” significat illos extra ecclesiam qui in falsis ex ignorantia sunt (“fluvii” sunt vera doctrinae et in opposito sensu falsa); quod “legati irent ad illos,” significat quod invitarentur ut apud illos sit ecclesia.

[23] Apud eundem,
“In excandescentia Jehovae Zebaoth obscurata est terra” (ix. 18 [B. A. 19]);
“obscurata terra” significat illa quae ecclesiae sunt in caligine seu in falsis, nam falsa mali dicuntur in caligine esse, vera autem in luce.

[24] Apud eundem,
“Removebit Jehovah hominem, et multiplicabuntur deserta in medio terrae” (vi. 12);
“homo,” quem Jehovah removebit, significat sapientem, et abstracte sapientiam (videatur supra, n. 280); “multiplicata deserta in medio terrae,” significant prorsus non aliquod bonum quia non aliquod verum; “medium terrae” est ubi verum est in summa luce; quare cum ibi non lux, per totum est caligo; ita prorsus nullibi verum.

[25] Apud eundem,
Jehovah “percutiet terram virga oris sui, et spiritu labiorum suorum occidet impium” (xi. 4);
“virga oris” Jehovae, quae percutiet terram, significat verum in ultimis, quod est verum sensus litterae Verbi; “spiritus labiorum” qui occidet impium, significat verum in sensu spirituali Verbi; haec dicuntur “percutere terram” et “occidere impium,” quando per illa damnantur, quisque enim judicatur per vera et damnatur per illa.

[26] Apud eundem,
“Quiescit et quieta est terra,….infernum…excitavit propter te Rephaim, omnes potentes terrae:….videntes te…dicent, Num hic vir commovens terram, tremefaciens regna, posuit orbem in desertum, et urbes ejus destruxit?….Terram tuam perdidisti, populum tuum occidisti;….parate filiis ejus mactationem, ut non resurgant possideantque terram, ac impleantur facies terrae urbibus. ….Frangam Aschurem in terra mea, et super montibus meis conculcabo eum” (xiv. 7, 9, 16, 17, 20, 21, 25);
dicta haec sunt de rege Babelis, per quem significatur destructio veri per amorem imperandi super caelum et terram, cui inserviunt vera Verbi seu illa quae ecclesiae sunt pro mediis; agitur ibi de eorum damnatione: “Rephaim” quos “infernum excitavit” sunt qui in dira persuasione falsi sunt, qui ex eo vocantur “potentes terrae:” “commovere terram,” “tremefacere regna,” “ponere orbem in desertum et urbes ejus destruere,” significat pervertere omnia ecclesiae; “terra” et “orbis” sunt ecclesia, “regna” sunt vera quae faciunt eam, et “urbes” sunt omnia doctrinae: inde patet quid significatur per “terram tuam perdidisti, populum tuum occidisti:” per “Aschurem” qui “frangetur in terra, et super montibus conculcabitur,” significatur ratiocinatio ex falsis contra vera; “frangi” est dissipari, et “conculcari” est prorsus destrui; “montes,” super quibus, significant ubi regnat bonum amoris et charitatis, nam ibi seu apud illos dissipatur seu destruitur omnis ratiocinatio ex falsis.

[27] Apud eundem,
“Ejulate naves Tharschischi,….e terra Chittim manifeste veniet illis:….transi terram tuam sicut fluvius, filia Tharschischi, non cingulum amplius:….en terra Chaldaeorum,…Aschur fundavit eam in acervos Visitabit Jehovah Tyrum, ut redeat ad mercedem meretriciam, et scortetur cum omnibus regnis terrae super faciebus orbis” (xxiii. 1, 10, 13, 17);
quod hic non intelligantur naves Tharschischi, nec Tyrus, nec terra Chittaeorum, nec terra Chaldaeorum, nec Aschur, constare potest ex singulis in eo capite; sed per “naves Tharschischi” intelliguntur cognitiones veri et boni, similiter per “Tyrum;” per “terram Chittaeorum” idololatricum, per “terram Chaldaeorum” profanatio et destructio veri, et per “Aschurem” ratiocinatio ex falsis; inde patet quod “Ejulate naves Tharschischi, quia devastata est Tyrus,” significet quod non amplius aliquae cognitiones veri; quod “e terra Chittim manifeste veniet illis,” significet idololatricum quod inde; “non cingulum amplius,” significat quod nulla amplius cohaerentia veri cum bono; “en terra Chaldaeorum,” significat quod sic profanatio et destructio veri; “Aschur fundavit eam in acervos,” significat quod ratiocinatio ex falsis destruxerit; “redire ad mercedem meretriciam, et scortari cum omnibus regnis super faciebus orbis,” significat falsificationem omnium veritatum totius ecclesiae.

[28] Apud eundem,
Rex Aschuris “ibit per Jehudam, inundabit et transibit, usque ad collum pertinget; et erunt motitationes {1}alarum ejus plenitudo latitudinis terrae tuae, Immanuel” (viii. 8);
“rex Aschuris” etiam hic significat ratiocinationem ex falsis contra vera; “ibit per Jehudam, inundabit et transibit,” significat quod destruet bonum ecclesiae (“inundare” dicitur de falsis quia “aquae” significant illa); “usque ad collum pertinget” significat sic amplius nullam communicationem boni et veri; et “erunt motitationes {1}alarum ejus plenitudo latitudinis terrae tuae, Immanuel,” significat quod falsa erunt contra omnia vera ecclesiae Domini: quod “latitudo terrae” significet vera ecclesiae, videatur in opere De Caelo et Inferno (n. 197), et inde in opposito sensu falsa; quare “motitationes {1}alarum ejus” significant ratiocinationes ex falsis contra vera; “plenitudo” significat omnia, ita “plenitudo latitudinis terrae” omnia vera ecclesiae.

[29] Apud eundem,
“In die illo erit germen Jehovae in decus et gloriam, et fructus terrae in magnificentiam et ornatum reliquiis Israelis” (iv. 2);
“germen Jehovae” quod erit in decus et in gloriam, significat verum ecclesiae; et “fructus terrae” qui erit in magnificentiam et ornatum, significat bonum ecclesiae; “Israel” significat ecclesiam spiritualem: quod non germen et fructus terrae erunt in decus, gloriam, magnificentiam et ornatum, patet; sed quod verum et bonum ecclesiae. Cum dicitur verum et bonum ecclesiae, intelligitur verum fidei et bonum amoris, nam omne verum est fidei et omne bonum est amoris.

[30] Apud eundem,
“Addidisti genti, Jehovah, glorificatus es, removisti omnes extremitates terrae” (xxvi. 15);
“gens,” cui “Jehovah addidit,” significat illos qui in bono amoris sunt, quos Sibi addixit: “extremitates terrae” quas “removit,” significant falsa et mala quae infestant ecclesiam, a quibus purificavit eos.

[31] Apud eundem,
“Regem in pulchritudine sua videbunt oculi tui, spectabunt terram longinquitatum” (xxxiii. 17);
“regem in pulchritudine sua videre” est genuinum verum quod a solo Domino; “spectare terram longinquitatum,” significat extensionem intelligentiae et sapientiae.

[32] Apud eundem,
“Dedi Te in foedus populi ad restituendum terram;….cantate caeli, et exulta terra, et personate montes cantu” (xlix. 8, 13);
agitur ibi de Domino et de Ipsius adventu; instauratio ecclesiae ab Ipso describitur per “Dedi Te in foedus populi ad restituendum terram;” “restituere terram” est restaurare ecclesiam: quod Dominus non restituerit terram populo Judaico, notum est, sed quod instituerit ecclesiam apud gentes; gaudium inde describitur per “Cantate caeli, exulta terra, et personate montes cantu;” per “caelos” intelliguntur caeli ubi angeli qui in interioribus veris ecclesiae sunt, per “terram” intelligitur ecclesia apud homines, et per “montes” illi qui in bono amoris in Dominum sunt.

[33] Apud Jeremiam,
“Adulteris plena est terra, quia propter maledictionem luget terra; exaruerunt pascua deserti” (xxiii. 10);
“adulteri” significant illos qui adulterant bona ecclesiae; quare dicitur “Adulteris plena est terra, et propter maledictionem luget terra:” “pascua deserti “quae “exaruerunt,” significant nutritionem spiritualem nullam in tali ecclesia; “desertum” dicitur ubi non bonum quia non verum.

[34] Apud eundem,
“Siccitas super aquas ejus ut exarescant, quia terra sculptilium illa” (l. 38);
“siccitas super aquas ut exarescant,” significat quod non vera amplius (“aquae” sunt vera); “quia terra sculptilium illa,” significat ecclesiam destructam per falsa quae ex propria intelligentia, quae dicunt esse vera; “sculptilia” significant illa falsa.

[35] Apud Ezechielem,
“Finis venit super quatuor plagas terrae;….terra plena est judicio sanguinum, et urbs plena est violentia” (vii. 2, 23);
“Finis venit super quatuor plagas terrae,” significat ultimum tempus et ultimum statum ecclesiae quando ejus finis; “quatuor plagae” sunt omnia vera et bona ejus, et in opposito sensu omnia falsa et mala ejus, ita omnia ecclesiae: “terra plena judicio sanguinum,” significat quod referta malis omnis generis; “sanguines” sunt mala quae violentiam inferunt bonis amoris et charitatis et ea prorsus destruunt; “urbs plena violentia, significat doctrinam illius ecclesiae similiter.

[36] Apud eundem,
“Omnia luminaria lucis in caelo atrabo super te, et dabo tenebras super terra tua” (xxxii. 8);
per “luminaria lucis in caelis” intelliguntur sol, luna et stellae; et per “solem” significatur amor, per “lunam” fides inde, et per “stellas” cognitiones boni et veri; inde patet quid significatur per “atrabo illa super te,” nempe quod non amplius existant; inde etiam patet quid significatur per “dabo tenebras super terra tua,” quod nempe falsa in ecclesia (“tenebrae” sunt falsa, et “terra” est ecclesia).

[37] Apud eundem,
“Propheta de terra Israelis, et dic montibus et collibus et rivis et vallibus,….ecce Ego apud vos, et respiciam ad vos, ut excolamini et conseramini” (xxxvi. 6, 9);
per “terram Israelis” intelligitur ecclesia; “montes, colles, rivi et valles,” significant omnia ecclesiae a primis ejus ad ultima; “montes” sunt bona amoris in Dominum, “colles” sunt bona charitatis erga proximum; haec sunt prima ecclesiae: “rivi” et “valles” sunt vera et bona quae ultima ecclesiae. Quod illa significentur, constare potest ex illis quae in hoc articulo praemissa sunt, quod nempe super montibus in caelo habitent qui in bono amoris in Dominum sunt, super collibus qui in charitate erga proximum, et in planitiebus et vallibus qui in bonis et veris in ultimo caelo: “rivi” sunt vera doctrinae ibi; illa inseminare, significatur per “respiciam ad vos ut excolamini et conseramini.”

[38] Apud Hoscheam,
“In die illo…exaudiam caelos, et hi exaudient terram, et terra exaudiet frumentum et mustum et oleum, et haec exaudient {1}Jisreelem; et seminabo {2}eam Mihi in terra” (ii. 21-23);
quod haec spiritualiter intelligenda sint et non naturaliter secundum sensum litterae, patet, nam dicitur quod “haec exaudient {1}Jisreelem, et seminabo {2}eam Mihi in terra;” quare per “caelos” intelliguntur caeli ubi Dominus, et per “terram” ecclesia ubi etiam Dominus; per “frumentum, mustum et oleum” significantur omnia nutritionis spiritualis, quae sunt bona amoris et charitatis ac vera fidei.

[39] Apud Malachiam,
“Non corrumpet vobis fructum terrae, neque orba erit vobis vitis in agro:….praedicabunt vos beatos omnes gentes, et eritis vos terra beneplaciti” (iii. 11, 12);
haec dicuntur de illis apud quos et in quibus ecclesia; et quia per “fructum terrae” et “vitem in agro” significantur bona et vera ecclesiae (per “fructum” bona et per “vitem” vera ejus), ideo vocantur “terra beneplaciti.”

[40] Apud Davidem,
“Spiritus tuus bonus ducat me in terram rectitudinis, propter nomen tuum Jehovah vivifica me” (Psalm. cxliii. 10, [11]);
“terra rectitudinis” pro ecclesia in qua rectum et verum: et quia “Spiritus Jehovae” significat Divinum Verum, et quisque vitam spiritualem per id accipit, quare dicitur, “Spiritus tuus bonus ducat me,” et “Jehovah vivifica me.”

[41] Quia “terra” significat ecclesiam, et ubi ecclesia ibi caelum, ideo hoc dicitur “terra viventium” et “terra vitae:” “terra viventium” apud Esaiam,
“Dixeram, Non videbo Jah in terra Viventium” (xxxviii. 11);
et apud Ezechielem,
“Qui dederunt terrorem in terra viventium” (xxxii. 23, 24, 25, 26, 27):
“terra vitae” apud Davidem,
“Nisi crederem videre bonum….in terra vitae” (Psalm. xxvii. 13);

[42] apud Mosen,
“Lapis integer et justus erit, epha integra et justa erit, ut prolongentur dies tui super terra” (Deut. xxv. {1}15);
“prolongari dies super terra” non significat diuturnitatem vitae in mundo, sed statum vitae in ecclesia, ita in caelo; “prolongari” enim praedicatur de bono et ejus augmento, et “dies” significat statum vitae: et quia “lapis integer et justus” qui erat pondus, ac “epha integra et justa” quae erat mensura, significant verum ac bonum et quale eorum, et utrumque simul justitiam (“lapis” verum, et “mensura” bonum), ac non fallere per pondus et per mensuram est justum, ideo illis erit vita ecclesiae, ac postea vita in caelo, quod intelligitur per quod “prolongarentur dies illorum super terra.”

[43] Simile significatur in praecepto Decalogi,
“Honora patrem tuum et matrem tuam, ut prolongentur dies tui super terra” (Exod. xx. 12);
quod caelum et felicitas ibi illis qui honorant patrem et matrem, est quia in caelo non scitur alius Pater quam Dominus, ab Ipso enim omnes qui ibi generati sunt e novo; et in caelo per “matrem” intelligitur ecclesia, in genere regnum Domini: quod illi qui colunt Dominum et quaerunt regnum Ipsius, vitam in caelo habituri sint, patet; tum quod multi ex illis qui honorant patrem et matrem in mundo, non diu ibi vivant.

[44] Apud Matthaeum,
“Beati mites, quia hereditatem accipient terrae” (|v|. 5);
“hereditas terrae” non significat possessionem terrae, sed possessionem caeli et beatitudinem ibi; “mites” significant qui in bono charitatis sunt.

[45] Apud Esaiam,
“Ecce Virgo concipiet et pariet Filium, et vocabit nomen Ipsius, Deus nobiscum; butyrum et mel comedet, ut sciat reprobare malum et eligere bonum: nam antequam scit Puer reprobare malum et eligere bonum, deseretur terra quam tu fastidis coram duobus regibus ejus…..Fiet in die illo…prae multitudine faciendi lac comedet butyrum, nam butyrum et mel comedet omnis residuus in medio terrae” (vii. 14-16, [21,] 22):
quod haec de Domino et Ipsius adventu dicta sint, notum est; “butyrum et mel” quae comedet, significant bona amoris, “butyrum” bonum amoris caelestis et spiritualis, “mel” bonum amoris naturalis; per haec intelligitur, quod appropriaret Sibi Divinum etiam quoad Humanum (“edere” significat appropriare); quod “deseretur terra antequam scit reprobare malum et eligere bonum,” significat quod non aliquid ecclesiae in terrarum orbe residuum esset cum nasceretur: et quia illi ubi erat ecclesia rejecerunt omne Divinum Verum ac omnia Verbi perverterunt et ad sui favorem explicuerunt, ideo dicitur de terra, hoc est, ecclesia, “quam tu fastidis coram duobus regibus ejus;” “reges” significant caeli et ecclesiae vera, “duo reges” verum Verbi in sensu interno seu spirituali et verum Verbi in sensu externo seu naturali: “lac” significat verum per quod bonum; et quia “butyrum” significat bonum inde, ideo “prae multitudine faciendi lac comedet butyrum omnis residuus in medio terrae,” significat quod omne verum erit boni.

[46] Apud Matthaeum,
In consummatione saeculi “plangent omnes tribus terrae” (xxiv. 30);
“consummatio saeculi,” de qua in eo capite agitur, est ultimum tempus ecclesiae, quando judicium; “omnes tribus terrae” significant omnia vera et bona ecclesiae, quae “plangere” dicuntur quando non amplius sunt.

[47] Apud Lucam,
“Tunc erunt signa in sole, luna et astris, et super terra angustia gentium, resonante mari et salo. Exanimatis hominibus prae metu et exspectatione supervenientium in terrarum orbem, nam potestates caelorum concutientur.” ….Dies iste “sicut laqueus veniet super omnes qui sedent super facie terrae totius” (xxi. 25, 26, 35);
agitur etiam ibi de ultimo tempore ecclesiae quando judicium, et per “terram” et “orbem” ibi intelligitur ecclesia; “angustia gentium super terra,” “metus et exspectatio supervenientium in terrarum orbem,” ac “super omnes qui sedent super facie terrae totius,” non significat quod super illos qui in terris in mundo naturali sunt, sed super illos qui in mundo spirituali; (quod etiam ibi terrae sint, videatur in praemissis hujus articuli, et quod ibi peractum sit ultimum judicium, videatur in opusculo De Ultimo Judicio;) quid “sol,” “luna,” et “astra,” in quibus signa, supra dictum est, quod nempe “sol” significet amorem, “luna” fidem inde, et “astra” cognitiones boni et veri; “resonante mari et salo” significat ratiocinationes et impugnationes veri ex sensu litterae Verbi sinistre et perverse applicato; “potestates caelorum” quae concutientur, significant Verbum in sensu litterae, quoniam hic sensus est fundamentum veritatum spiritualium quae sunt in caelis. (Videatur in opere De Caelo et Inferno, in articulo ubi agitur De Conjunctione Caeli cum Homine per Verbum, n. 303-310.)

[48] Apud Esaiam,
“Cantate caeli,….jubilate inferiora terrae, personate montes cantu, silva et omnis arbor in ea, quia redemit Jehovah Jacobum:…. Ego Jehovah faciens omnia, expandens caelos solus, extendens terram a Me Ipso” (xliv. 23, 24);
“Cantate caeli, jubilate inferiora terrae, personate montes cantu, silva et omnis arbor in ea,” significant omnia caeli et ecclesiae tam interna quam externa, quae omnia se referunt ad bonum et ad verum; interna significantur per “caelos,” externa per “inferiora terrae,” “montes” sunt bona amoris,” “silva” est verum naturale, et “arbores” ibi sunt cognitiones veri: quoniam talia significantur, dicitur, “quia redemit Jehovah Jacobum;” per “Jacobum” in Verbo significatur ecclesia externa, et per “Israelem” ecclesia interna: “expandere caelos et extendere terram” significat ecclesiam utrobivis, quae expanditur et extenditur per multiplicationem veri et fructificationem boni apud illos qui ab ecclesia sunt.

[49] Apud Sachariam,
“Jehovah extendens caelos, et fundans terram, et formans spiritum hominis in medio ejus” (xii. 1);
similiter hic per “caelos” et per “terram” significatur ecclesia utrobivis, ita quoad interiora et quoad exteriora ejus; quare etiam dicitur, “formans spiritum hominis in medio ejus.”

[50] Apud Jeremiam,
“Dii qui caelum et terram non fecerunt, pereant de terra et de sub caelis:” Jehovah “faciens terram per virtutem suam, praeparans orbem per sapientiam suam, et per intelligentiam suam extendens caelos; ad vocem quam dat Ille multitudo aquarum in caelis, et ascendere facit vapores a fine terrae” (x. 11-13; cap. li. [15,] 16);
quia “caeli” et “terra” significant ecclesiam (ut supra), ideo dicitur, Jehovah “faciens terram per virtutem suam, praeparans orbem per sapientiam suam, et extendens caelos per intelligentiam suam;” et quoque ideo dicitur, “ad vocem quam dat Ille multitudo aquarum in caelis, et ascendere facit vapores a fine terrae;” per “vocem quam Jehovah dat,” significatur Divinum Verum procedens ab Ipso; per “multitudinem aquarum in caelis” significantur vera in copia, “aquae” enim significant vera; et per “vapores” quos “ascendere facit a fine terrae” significantur vera ultima ecclesiae (“vapores” sunt illa vera, et “finis terrae” est ultimum ecclesiae): et quia “dii” significant falsa doctrinae et cultus, quae destruunt ecclesiam, ideo dicitur, “Dii qui non fecerunt caelum et terram pereant de terra et de sub caelis.”

[51] Apud Davidem,
Jehovah “qui facit caelos per intelligentiam,….et expandit terram super aquas” (Psalm. cxxxvi. 5, 6);
quia per “caelum” et “terram” significatur ecclesia, et ecclesia formatur per vera, et vera ecclesiae faciunt intelligentiam, ideo dicitur “Jehovah facit caelos per intelligentiam, et expandit terram super aquas;” “aquae” sunt vera ecclesiae.

[52] Apud Esaiam,
“Sic dixit Deus Jehovah, creans caelos et expandens illos, extendens terram et producta ejus, dans animam populo super ea, et spiritum ambulantibus in ea” (xlii. 5);
per “creare caelos” et “extendere terram et producta ejus,” significatur formare ecclesiam et reformare illos qui ibi sunt (“producta” sunt omnia ecclesiae); quare dicitur “dans animam populo super ea et spiritum ambulantibus in ea;” quod “creare” sit reformare, videatur supra (n. 294).

[53] Apud eundem,
“Stillate caeli desuper, et nubes defluant justitia; aperiat se terra, et fructificet salutem. ….Ego feci terram, et hominem super ea creavi. ….Sic dixit Jehovah, creans caelos, Ille Deus, formans terram et faciens illam, et praeparans illam:….non in occulto locutus sum, in loco terrae tenebrarum” (xlv. 8, 12, 18, 19);
quod hic per “caelos et terram” intelligantur omnia ecclesiae, tam interna quam externa ejus, patet, nam dicitur,”Stillate caeli, et nubes defluant justitia; aperiat se terra, et fructificet salutem;” quod per “caelos” interiora ecclesiae significentur, est quia interiora, quae sunt mentis spiritualis hominis, sunt caeli apud illum; (quod apud hominem, apud quem est ecclesia, sit caelum, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 30 et 57;) per “creare caelos et formare terram ac facere et praeparare eam” significatur plene instituere ecclesiam.

[54] Apud eundem,
“Ecce Ego creans caelos novos et terram novam, nec commemorabuntur priora” (lxv. 17);
per “creare caelos novos et terram novam” significatur instaurare novam ecclesiam quoad interiora et exteriora ejus, tam in caelis quam in terris (ut supra).

[55] Apud eundem,
“Quis audivit sicut hoc? ….Num parturiet terra die uno? num generabitur gens vice una? ….Quemadmodum caeli novi et terra nova, quae Ego facturus, stabunt coram Me,….sic stabit semen vestrum et nomen vestrum” (lxvi. 8, 22);
quia per “terram” significatur ecclesia, ideo dicitur “Num parturiet terra die uno? num generabitur gens vice una?” per “parturire” et “partum” ac per “generare” et “generationem” in Verbo significantur partus et generatio spiritualis, quae sunt fidei et amoris, ita reformatio ac regeneratio; quid “caeli novi” et “terra nova,” supra dictum est.

[56] Apud Jeremiam,
“Ego feci terram, hominem et bestiam quae super faciebus terrae; ….et do eam qui rectus in oculis meis” (xxvii. 5);
per “hominem et bestiam” quae “super faciebus terrae,” significantur affectiones veri et boni in spirituali et naturali homine (videatur n. 280 [b]: et in Arcanis Caelestibus, n. {1}7424, 7523, 7872); et quia illae affectiones apud homines faciunt ecclesiam apud illos, ideo dicitur “Feci terram, hominem et bestiam quae super faciebus terrae, et do eam qui rectus in oculis meis:” quod Deus non det terram solum illis qui recti sunt in oculis Ipsius, sed etiam illis qui non recti sunt, notum est; non autem ecclesiam nisi illis qui recti; “rectum” significat verum et ejus affectionem.

[57] Apud Esaiam,
“Caeli sicut fumus evanescent, et terra sicut vestis veterascet, et habitatores sicut ita morientur” (li. 6);
“caeli” qui evanescent, et “terra” quae sicut vestis veterascet significant ecclesiam; haec successive labitur et tandem desolatur, non autem caelum aspectabile et terra habitabilis; quare dicitur, “et habitatores sicut ita morientur;” “mori” significat spiritualiter mori. Simile significatur per quod
“Caeli et terra transibunt” (Matth. xxiv. 35; Marc. xiii. 31; Luc. xvi. 17).

[58] In Apocalypsi,
“Quatuor angeli stantes super quatuor angulis terrae, retinentes quatuor ventos terrae, ut non flaret ventus super terram” (vii. {1}1, 2);
per “quatuor angulos terrae,” et per “quatuor ventos terrae,” significantur omnia vera et bona ecclesiae in complexu; similia enim per illos significantur quae per quatuor plagas caeli (quae quod significent illa, videatur in opere De Caelo et Inferno, De Quatuor Plagis in Caelo, n. 141-153); “retinere” illos significat quod non influant quia non recipiuntur; quare dicitur “ut non flaret ventus super terram.” Similiter “terra” significat ecclesiam alibi in Apocalypsi (Ut cap. x. 2, 5, 6, 8; cap. xii. 16; cap. xiii. 13; cap. xvi. 2, 14; cap. xx. 8, 9, 11; cap. xxi. 1), praeter multis aliis in locis in Verbo, quae propter multitudinem non adducuntur.

[59] Quia “terra” significabat ecclesiam, et imprimis “Terra Canaan,” quoniam ibi erat ecclesia, et quia ecclesia quae ibi erat ecclesia repraesentativa, ideo omnia quae ibi erant repraesentabant, et quae ad illos a Domino dicta sunt significabant spiritualia seu interiora ecclesiae, et hoc usque ad ipsam terram et ad ejus producta; prout haec apud Mosen:
Si observes praecepta, “Jehovah….ducturus te in terram bonam, in terram fluviorum aquae, fontium, abyssorum exeuntium ex valle et monte; terram tritici, hordei, vitis, ficus, malogranati; terram olivae olei, mellis; terram ubi non cum defectu edes panem, nihil deficiet; terram ubi lapides ferrum, et ex montibus effoditur cuprum; et comedes et satiaberis in terra hac bona” (Deut. viii. 1, 7-10);
per haec describuntur omnia ecclesiae, tam interiora quam exteriora ejus; sed exponere quid singula significant, prolixum foret, nec hujus loci est.

[60] Quia “terra” significabat ecclesiam, ideo inter benedictiones fuit quod
Si viverent secundum praecepta, terra daret proventum, cessarent ferae malae e terra, nec gladius pertransiret terram (Levit. xxvi. {1}3, 4, 6);
quod “terra daret proventum” {2}significat quod in ecclesia esset bonum et verum; quod “cessarent ferae malae” significat quod affectiones malae et concupiscentiae, quae illam destruunt, non essent; quod “gladius non pertransiret terram” significat quod non falsum ejiceret verum.

[61] Quia “terra” significabat ecclesiam, etiam statutum erat quod
Septimus annus esset sabbatum terrae, et non labor super illa (Levit. xxv. 1-8):
et quoque ideo dicitur
Terra polluta propter mala, et quod propter abominationes exspueret illos (Levit. xviii. {3}1-28).
Et quia “terra” significabat ecclesiam,
Ideo Dominus exspuit in terram, et fecit lutum ex sputo, et inunxit super oculos caeci, et dixit, “Abi, lava te in lacu Siloah” (Joh. ix. 6, 7, 11, 15):
Et ideo Dominus, cum Scribae et Pharisaei quaerebant Ipsum de muliere in adulterio deprehensa, deorsum Se incurvans scribebat in terra bis (Joh. viii. 6, 8);
per quod significatur quod ecclesia plena esset adulteriis, hoc est, plena adulteratione boni et falsificatione veri: quare etiam Dominus dixit illis,
“Qui vestrum immunis est a peccato primus in eam jaciat lapidem: ….sed unus post alium exibant, initio facto a senioribus usque ad ultimos” (vers. 7, 9).

[62] Quoniam pleraque in Verbo etiam sensum oppositum habent, ita quoque “terra,” quae in eo sensu significat ecclesiam vastatam; quae est quando non amplius bonum amoris et verum fidei, sed loco illorum malum et falsum; haec quia damnant hominem, per “terram” in eo sensu etiam significatur damnatio, ut in sequentibus his locis:- Esai., cap. xiv. 12; cap. xxi. 9; cap. xxv. 12; cap. xxvi. 19, 21; cap. xxix. 4; cap. xlvii. 1 ; cap. lxiii. 6: Thren., cap. ii. 2, 10: Ezech., cap. xxvi. 20; cap. xxxii. 24: Num. xvi. 29-33; cap. xxvi. 10: et alibi.

305. “Et ego flebam multum, quod nemo dignus inventus aperire et legere librum nec inspicere eum. Et unus ex senioribus dicit mihi, Ne fleto, ecce vicit Leo, qui est ex tribu Jehudae, Radix Davidis, aperire librum et solvere septem sigilla ejus.”
4. “Et ego flebam multum, quod nemo dignus inventus aperire et legere librum nec inspicere eum,” significat dolorem cordis ob inordinationem et interitum omnium, si nemo posset omnes et omnia eorum scire, cognoscere et explorare [n. 306].
5. “Et unus ex senioribus,” significat societatem caeli quae prae reliquis in sapientia [n. 307]; `dicit mihi, Ne fleto,” significat ne sit dolor inde [n. 308]; “ecce vicit Leo, significat Dominum, quod ex propria potentia subjugaverit inferna, et redegerit omnia in caelis in ordinem [n. 309]; “ex tribu Jehudae, Radix Davidis,” significat per Divinum Bonum unitum Divino Vero in suo Humano [n. 310]: “aperire librum, et solvere septem sigilla ejus,” significat quod sciat et cognoscat omnes et singulos, et occultissima cujusvis [n. 311].

306. [Vers, 4.] “Et ego flebam multum, quod nemo dignus inventus aperire et legere librum nec inspicere eum.”-Quod significet dolorem cordis ob inordinationem et interitum omnium, si nemo posset omnes et omnia eorum scire, cognoscere et explorare, constat ex significatione “flere” quod sit dolere, inde “flere multum” est dolere ex corde seu dolor cordis; [I]quod sit ob inordinationem et interitum omnium, sequitur: et ex significatione “quod nemo dignus inventus aperire et legere librum nec inspicere eum,” quod sit quod nemo talis sit ut scire possit status vitae omnium in communi et singulorum in particulari (de qua supra, n. 303, 3O4 [a]); seu quod idem, quod nemo talis sit ut possit omnes et omnia eorum scire, cognoscere et explorare. Quod attinet dolorem cordis (qui significatur per “flebam multum”) ob inordinationem et interitum omnium, si nemo talis sit ut possit omnes et omnia eorum scire, cognoscere et explorare, velim paucis exponere:-Ut caelum angelicum existat et subsistat, erunt omnia ibi in ordine; illud enim, nisi in ordine foret, dissiparetur: caelum namque angelicum distinctum est in societates, et societates ordinatae sunt secundum affectiones veri et boni, et hae sunt multiplices et innumerae; haec ordinatio unice dependet ex infinita Sapientia Unius qui scit omnia, cognoscit omnia, et explorat omnia, et inde disponit et ordinat omnia. Hic Unus est solus Dominus; quapropter in Verbo dicitur, quod Ipsi judicium, quodque Ipsi potestas in caelis et in terris; et hic, quod “Ipse acceperit librum et solverit sigilla ejus.” Praeterea, nisi caelum in ordine foret, non potuisset mundus, hoc est, homines in terris, existere et subsistere; nam mundus dependet a caelo et ejus influxu in spiritualia et rationalia hominum; verbo, interirent omnia. (Sed haec melius comprehendi possunt ex illis quae in opere De Caelo et Inferno, et quoque in opusculo De Ultimo Judicio, ostensa sunt, et quidem ex singulis ibi, si cum attentione legantur.) Quod dicatur scire, cognoscere et explorare, est quia illa significantur per “librum aperire, legere et inspicere;” per “librum” enim significantur omnia quae sunt apud hominem, spiritum et angelum, seu omnes status vitae eorum quoad amorem et fidem; quare per “aperire librum” significatur scire illa, per “legere librum” significatur cognoscere illa, et per “inspicere librum” significatur explorare illa.

307. [Vers. 5.] “Et unus ex senioribus.”-Quod significet societatem caeli quae prae reliquis in sapientia, constat ex significatione “seniorum,” quod sint qui in veris ex bono sunt, et abstracte vera ex bono (de qua supra, n. {1}270); ita qui in intelligentia et sapientia prae reliquis, nam omnis intelligentia est ex bono per vera seu per vera ex bono, et non aliunde ulli. Quod per “unum ex senioribus” significetur societas caeli, est quia per “angelum” in Verbo non intelligitur unus angelus, sed integra societas (videatur supra, n. 90, 302); ita quoque per “unum ex senioribus.” Quod intelligatur societas quae prae reliquis in sapientia, est quia docuit quod Dominus solus sit, qui quoad Humanum Sibi comparavit Divinam Sapientiam, ut sciat, cognoscat et exploret unumquemvis, ac status vitae omnium in communi et singulorum in particulari, quae significantur per illa quae dixit, nempe, “Ne fleto, ecce vicit Leo qui est ex tribu Jehudae, Radix Davidis, aperire librum et solvere septem sigilla ejus;” hoc enim scire, nempe quod Dominus solus sit qui talis, est sapientiae angelorum caeli, et hoc sciunt ex perceptione seu ex influxu a Domino societates angelicae in tertio seu intimo caelo. Reliquae etiam sciunt, sed non ex perceptione, verum ex illustratione intellectus; perceptio est angelis tertii seu intimi caeli, illustratio intellectus est angelis secundi et ultimi caeli: distinguuntur per id, quod perceptio sit confirmatio plena ex influxu a Domino, illustratio autem intellectus est visus spiritualis; hic est illis qui in charitate erga proximum et inde fide sunt; illa autem, nempe perceptio, est illis qui in amore in Dominum sunt. (Porro quid perceptio, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 135 et 140.)

308. “Dicit mihi, Ne fleto.”-Quod significet ne sit dolor inde, constat ex significatione “flere,” quod sit dolor cordis, ut supra (n. 306); ob quam causam, videatur etiam ibi.

309. “Ecce vicit Leo.”-Quod significet Dominum, quod ex propria potentia subjugaverit inferna, et redegerit omnia ibi et in caelis in ordinem, constat ex significatione “vincere,” cum de Domino, quod, cum in mundo fuit, subjugaverit inferna, ac redegerit ibi et in caelis omnia in ordinem, et hoc per tentationes in Humanum suum admissas et per continuas tunc victorias (de qua re videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 293, 294, 301, 302); hoc itaque significatur per “vincere,” cum de Domino: et quia Dominus illa fecerat ex propria potentia, dicitur “Leo,” nam “leo” significat potentiam (videatur supra, n. 278). Quod Dominus illa fecerit ex propria potentia, notum est ex Verbo; sed quia pauci id sciunt, velim aliquid de eo dicere. Fecit id Dominus ex Divino, quod in Ipso ex conceptione erat, quod erat Ipsi sicut anima est homini ex patre; et anima cujusvis operatur per corpus, corpus enim est ejus obedientia. Divinum, quod Ipsi inerat ex conceptione, erat suum Divinum, quod in Fide Athanasiana dicitur aequale Divino quod ibi Pater vocatur; dicitur enim,
Quod sicut Pater etiam Filius, infinitus, increatus, aeternus, omnipotens, Deus, Dominus, et quod nemo Eorum maximus et minimus, nec primus et ultimus, sed prorsus aequales;
et quoque dicitur,
Quod Divinum et Humanum Domini non sint duo, sed unica Persona, et quod sicut anima et corpus faciunt unum hominem, ita Divinum et Humanum est unus Christus.
Inde sciri potest, etiam ab illis qui fidem habent Athanasio, quod Dominus ex propria potentia, quia ex suo Divino, illa fecerit. Ex his manifeste constare potest quomodo intelligenda sunt quae Dominus dicit apud Johannem,
“Pater, qui in Me manet, Ipse facit opera; credite Mihi quod Ego in Patre, et Pater in Me ” (xiv. 10, 11);
et alibi apud eundem,
“Amen dico Vobis, Non potest Filius facere quicquam a Se Ipso, nisi quid viderit Patrem facientem; quae namque Ipse facit, haec etiam Filius similiter facit:….quemadmodum Pater suscitat mortuos et vivificat, ita etiam Filius quos vult vivificat;….quemadmodum Pater habet vitam in Se Ipso, ita etiam dedit Filio vitam habere in Se Ipso” (v. 19, 21, 26);
quia Divinum, quod Dominus vocat “Patrem,” fuit suum Divinum, et non aliud Divinum, inde constare potest, quod quicquid ex Patre fecerat ex Se fecerit, et quoque quicquid ex Humano, quod vocat “Filium;” et sic quod omnia, quia ex suo, ex propria potentia fecerit.

310. “Ex tribu Jehudae, Radix Davidis.”-Quod significet per Divinum Bonum unitum Divino Vero in suo Humano, constat ex significatione “tribus Jehudae,” quod sint omnia bona in complexu, omnes enim “tribus Israelis” significabant omnia vera et bona caeli et ecclesiae (de quo supra, n. 39), et “Jehudah” seu tribus ejus significabat bonum amoris caelestis (de quo etiam supra, n. 119, et in Arcanis Caelestibus, n. 3654, 3881, 5583, 5603, 5782, 6363); inde in supremo sensu, in quo de Domino, per “tribum Jehudae” significatur Divinum Bonum: et ex significatione “Radicis Davidis,” quod sit Divinum Verum, per “Davidem” enim in Verbo intelligitur Dominus quoad Divinum Verum (videatur supra, n. 205); inde est, quod per “ex tribu Jehudae, Radix Davidis,” intelligatur Dominus quoad Divinum Bonum unitum Divino Vero in Humano Ipsius. In Verbo in sensu ejus litterae utplurimum dicuntur duo, quorum unum involvit bonum, alterum autem verum, sed duo illa conjunguntur in unum in sensu interno seu spirituali ejus, et hoc ob conjugium boni et veri in singulis Verbi (de quo videatur supra, n. 238 fin., 288 [b]); causa est, quia bonum et verum in caelo non sunt duo sed unum, omne enim verum ibi est boni. Dominus quoad Humanum dicitur “Radix Davidis” ex eo quia omne Divinum Verum ab Ipso est; sicut etiam omnia existunt et subsistunt ex radice sua: inde etiam est quod dicatur “Radix Jischaji” apud Esaiam,
“Fiet in die illo Radicem Jischaji, quae stans in signum populorum, gentes quaerent, et erit quies Ipsius gloria” (xi. 10);
“Jischajus” pro Davide, quia erat pater ejus.

311. “Aperire librum et solvere septem sigilla ejus.”-Quod significet quod sciat et cognoscat omnes et singulos, et occultissima cujusvis, constat ex illis quae supra (n. 299, 303, 3O4 [a]), ostensa sunt, ubi similia.

312. “Et vidi et ecce in medio throni, et quatuor Animalium, et in medio seniorum, Agnum stantem tanquam occisum, habentem cornua septem et oculos septem, qui sunt septem Dei spiritus emissi in omnem terram. Et venit et accepit librum e dextra Sedentis super throno.”
6. “Et vidi, et ecce in medio throni et quatuor Animalium, et in medio seniorum,” significat in toto caelo, ac in specie in caelis intimis [n. 313]; “Agnum stantem,” significat Dominum quod Divinum Humanum [n. 314]; “tanquam occisum,” significat a paucis adhuc agnitum [n. 315]; “habentem cornua septem,” significat cui omnipotentia [n. 316]; “et oculos septem,” significat et cui omniscientia [n. 317]; “qui sunt septem Dei spiritus emissi in omnem terram,” significat inde omnis sapientia et intelligentia in caelo et in ecclesia [n. 318].
7. “Et venit et accepit librum e dextra Sedentis super throno,” significat quod ex Divino Humano Ipsius sint illa [n. 319].

313. [Vers. 6.] “Et vidi, et ecce in medio throni, et quatuor Animalium, et in medio seniorum.”-Quod significet in toto caelo, et in specie in caelis intimis, constat ex significatione “in medio,” quod sit intimum et inde quoque totum (de qua sequitur); ex significatione “throni,” quod sit caelum in toto complexu (de qua supra, n. 253): ex significatione “quatuor Animalium,” quod sint providentia et custodia Domini, ne adeatur nisi quam per bonum amoris (de qua supra, n. 277); et quia custodia illa est imprimis in tertio seu intimo caelo, ex causa quia omnes qui ibi sunt, in bono amoris in Dominum a Domino sunt, ideo id caelum per “quatuor Animalia” in specie significatur (quod adhuc melius constabit ex sequentibus hujus capitis): et ex significatione “seniorum,” quod sint qui in veris ex bono (de qua etiam supra, n. {1}270); hic ergo illi qui in medio seu secundo caelo, quoniam omnes ibi in veris ex bono sunt. Sunt enim illi bini caeli, tertium et secundum, distincti inter se per id, quod qui in tertio caelo sunt, in amore in Dominum sint; et qui in secundo, in charitate erga proximum; illi qui in charitate erga proximum sunt, in veris ex bono sunt: inde constare potest, quid in specie significatur per “quatuor Animalia,” et per “seniores:”

[2] at in genere per “quatuor Animalia” significatur omne Divinum Bonum in universo caelo quod custodit, et in genere per “seniores” omne Divinum Verum procedens ex Divino Bono etiam in universo caelo; utrumque custodit, quia unita sunt; ita per “quatuor Animalia et seniores” simul significatur Divinum Bonum unitum Divino Vero procedens a Domino, et inde totum caelum angelicum, at in specie bini caeli intimi. Quod hoc, est causa quia angeli non sunt angeli ex proprio illorum, sed ex Divino Bono et Divino Vero, quae recipiunt; Divinum enim apud illos, seu receptum ab illis, facit ut sint angeli, et facit ut caelum ex illis dicatur caelum (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 2-12, et 51-86).

[3] Quod “medium” aut “in medio” significet intimum et inde totum, constat ex pluribus locis in Verbo; sed primum aliquid dicetur unde est quod “medium” quia significat intimum etiam significet totum. Hoc illustrari potest per comparationem cum luce, cum sole, cum ordinatione omnium in caelis, et quoque omnium qui ab ecclesia in terris. Per comparationem cum luce:-Lux in medio se propagat circumcirca seu a centro in peripherias undequaque; et quia ex intimo propagatur et implet spatia circum, inde per in medio significatur etiam totum. Per comparationem cum sole:-Sol est in medio quia est centrum sui universi; ex illo quia est calor et lux in mundo ejus, ideo per solem in medio significatur praesentia ejus undequaque seu per totum. Per comparationem cum ordinatione omnium in caelis:-Tres caeli sunt, ac intimum eorum est caelum tertium; id influit in binos caelos inferiores, et facit ut unum secum sint per communicationem, quae fit per influxum ex intimo: in omni societate caelorum etiam intimum est perfectissimum; inde illi qui circumcirca in ea societate sunt, in luce et intelligentia sunt secundum gradus distantiae ab intimo (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 43, 50, 189). Per comparationem cum illis qui ab ecclesia in terris:-Ecclesia Domini est per universum terrarum orbem diffusa, sed intimum ejus est ubi Dominus notus est et agnoscitur et ubi Verbum est; ex illo intimo lux et intelligentia propagatur ad omnes qui circum sunt et ab ecclesia sunt, sed haec propagatio lucis seu intelligentiae fit in caelo (de qua re videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 308). Ex his constare potest quod “medium” seu “in medio,” quia significat intimum, etiam significet totum. Inde patet, quid intelligitur per “Vidi, et ecce in medio throni et quatuor Animalium et in medio seniorum Agnum stantem,” quod nempe Dominum quoad Divinum Humanum in toto caelo et in specie in caelis intimis.

[4] “Medium” etiam significat intimum et inde totum in pluribus locis in Verbo, ut in sequentibus:-Apud Esaiam,
“Exclama et jubila, habitatrix Zionis, quia magnus in medio tui Sanctus Israelis” (xii. 6);
per “habitatricem Zionis” simile significatur quod per “filiam Zionis,” nempe ecclesia caelestis, seu ecclesia quae in bono amoris in Dominum est; “magnus in medio tui Sanctus Israelis,” significat Dominum, quod ubivis et per totum ibi.

[5] Apud Davidem,
“Consideravimus, Deus, misericordiam tuam in medio templi tui; quemadmodum nomen tuum,….sic laus tua ad fines terrae” (Psalm. xlviii. 10, 11 [B. A. 9, 10);
per “templum” significatur ecclesia quae in veris ex bono est, quae vocatur ecclesia spiritualis; “in medio” ejus est in intimo ejus et inde in toto ejus; quare dicitur “Quemadmodum nomen tuum ita laus tua ad fines terrae;” “ad fines terrae” est usque ad ultima ecclesiae (“terra” est ecclesia).

[6] Apud eundem,
“Deus Rex meus ab antiquo, operans salutes in medio terrae” (Psalm. lxxiv. 12);
“operans salutes in medio terrae,” significat undequaque.

[7] Apud eundem,
“Deus constitit in coetu Dei, in medio deorum judicabit” (Psalm. lxxxii. 1):
“coetus Dei” significat caelum; “in medio {1}deorum,” significat apud omnes angelos ibi, ita in toto caelo; angeli enim dicuntur “dii” ex Divino Vero quod recipiunt a Domino, nam “Deus” in Verbo significat Dominum quoad Divinum Verum quod procedit ab Ipso, et quod facit caelum (videatur supra, n. 24, 130, 220 [a], 222 [a], 302.

[8] Apud Mosen,
“Ecce mitto Angelum coram te;….caveto tibi a faciebus Ipsius,… quoniam nomen meum in medio Ipsius” (Exod. xxiii. 20, 21);
per “Angelum” hic in supremo sensu intelligitur Dominus; per “nomen meum in medio Ipsius,” intelligitur quod omne Divinum Bonum et Divinum Verum in Ipso (videatur supra, n. 102 [a], I35, 224).

[9] Apud Lucam,
Jesus de ultimis temporibus dixit, “Tunc qui in Judaea fugiunto super montes, et qui in medio ejus exeunto “(xxi. 21);
agitur ibi de consummatione saeculi, per quam significatur ultimum tempus ecclesiae quando judicium: per “Judaeam” non intelligitur Judaea sed ecclesia; et per “montes” non intelliguntur montes, sed bonum amoris in Dominum; et quia de fine ecclesiae haec dicta sunt, patet quid significatur per “qui in Judaea fugiunto super montes, et qui in medio ejus exeunto,” quod nempe cum judicium, omnes illi ab ecclesia salvi erunt qui in bono amoris in Dominum sunt.

[10] Apud Esaiam,
“In die illo erit Israel tertia Aegypto et Aschuri, benedictio in medio terrae, cui benedicet Jehovah, dicendo, Benedictus populus meus Aegyptus, et opus manuum mearum Aschur, et hereditas mea Israel” (xix. 24, 25);
per “Israelem” intelligitur spirituale ecclesiae, per “Aschurem” rationale hominum ejus, et per “Aegyptum” cognitiones et scientifica; inde constare potest quid significatur per quod “Israel erit tertia Aegypto et Aschuri, benedictio in medio terrae,” quod nempe spirituale erit omne ibi, tam rationale quam cognitivum et scientificum; quando enim intimum est spirituale, quod est verum ex bono, tunc quoque rationale, quod inde est, etiam spirituale est, ut et cognitivum et scientificum; utrumque enim formatur ex intimo quod est verum ex bono seu spirituale.

[11] Apud Jeremiam,
“Fractum est cor meum in medio mei; quassata sunt omnia ossa mea” (xxiii. 9);
“Fractum cor in medio mei” significat dolorem ab intimis ad ultima seu per totum; quare etiam dicitur, “Quassata sunt omnia ossa mea;” “ossa” significant ultima.

[12] In sequentibus etiam “in medio” significat in toto seu per totum:-Apud Esaiam,
“Erit in medio terrae, in medio populorum, sicut strictura oleae, sicut racemationes quando consummata est vindemia” (xxiv. 13);
haec dicta sunt de ecclesia vastata quoad bonum et quoad verum, et in qua non nisi quam malum et falsum est; “in medio terrae” est quod per totum ecclesiae sit malum, et “in medio populorum” est quod per totum ejus sit falsum: quare comparatur cum “strictura oleae,” et cum “racemationibus relictis quando consummata est vindemia;” “olea” significat bonum ecclesiae, “vindemia” verum ejus, “strictura” et “racemationes” relictae earum significant vastationem.

[13] Apud Davidem,
“Investigant perversitates,….nam medium viri atque cor profundum” (Psalm. {1}lxiv. 7 [B. A. 6]);
“medium viri” est intellectuale ubi esset verum, et “cor” voluntarium ubi esset bonum; hic utrumque perversum, hoc in malum et illud in falsum.

[14] Apud eundem,
“Non in ore cujusvis certum, medium eorum perditiones” (Psalm. v. 10 [B. A. 9]);
apud eundem,
“Ore sui benedicunt, sed in medio sui maledicunt” (Psalm. lxii. 5 [B. A. 4]);
apud eundem,
“Dictum praevaricationis impio, in medio cordis mei non pavor Dei coram oculis ejus” (Psalm. xxxvi. 2 [B. A. 1]);
apud Jeremiam,
“Docuerunt linguam suam loqui mendacium,….habitare {1}eorum est in medio doli, ob dolum renuerunt cognoscere Me” (ix. 4, 5 [B. A. 5, 6]);
etiam in his, praeter in aliis locis, “in medio” significat in toto quia in intimo: quale enim est intimum, tale est totum; nam ex intimo omnia reliqua producuntur et derivantur, sicut corpus ex sua anima; intimum cujusvis rei est quoque quod vocatur anima. Sit pro exemplo: intimum hominis est ejus voluntas et inde intellectus, et qualis est voluntas et inde intellectus, talis est totus homo; ac intimum hominis est ejus amor et inde fides, et qualis est ejus amor et inde fides, talis est totus.

[15] Quod talis sit totus homo, qualis est medium seu intimum ejus, etiam intelligitur per Domini verba apud Matthaeum,
“Lucerna corporis est oculus; si est oculus bonus, totum corpus est lucidum; si oculus malus,totum corpus obtenebratum est” (vi. 22, 23);
per “oculum” significatur intellectus hominis (videatur supra, n. 37 et 152), qui si bonus, hoc est, si ex veris quae ex bono, tunc totus homo talis est, quod significatur per quod “totum corpus tunc lucidum;” vicissim autem, si intellectus sit ex falsis mali, quod totus homo talis sit significatur per quod tunc “totum corpus obtenebratum:” oculus “bonus” dicitur, sed in lingua originali dicitur “oculus simplex,” et “simplex” significat quod unum est, et tunc unum est quando verum ex bono est, seu intellectus ex voluntate; etiam per “oculum dextrum” significatur intellectus boni, et per “oculum sinistrum” intellectus veri, qui si unum faciunt est oculus “simplex,” ita oculus bonus.

314. “Agnum stantem.”-Quod significet Dominum quoad Divinum Humanum, constat ex significatione “Agni,” cum de Domino, quod sit Ipse quoad Divinum Humanum: quod Dominus quoad illud “Agnus” dicatur, est quia “Agnus” significat bonum innocentiae, ac bonum innocentiae est ipsum bonum caeli quod procedit a Domino; et quantum angeli hoc bonum recipiunt, tantum angeli sunt. Hoc bonum regnat apud angelos qui in tertio seu intimo caelo sunt; quapropter illi qui ibi apparent sicut infantes coram oculis aliorum angelorum. (Quid bonum innocentiae, et quod in illo bono sint angeli caeli, videatur in opere De Caelo et Inferno, in articulo ubi agitur De Statu Innocentiae Angelorum Caeli, n. 276-283, tum n. 285, 288, 341, 382.) Creditur in mundo quod Dominus dicatur “Agnus” ex eo, quod holocaustum juge, seu quod quovis die vespere et mane fiebat, esset ex agnis; ac imprimis diebus Paschatis, quando etiam comedebatur agnus; et quod Dominus Se sacrificari passus sit: sed haec causa denominationis sit pro illis in mundo qui non ultra sensum litterae Verbi cogitant; verum in caelo nihil tale per “Agnum,” cum de Domino, percipitur; sed cum nominatur seu legitur agnus in Verbo, tunc angeli, quia eorum omnes in sensu spirituali Verbi sunt, percipiunt bonum innocentiae; et cum Dominus ita vocatur, percipiunt Divinum Humanum Ipsius, et simul bonum innocentiae quod ab Ipso. Scio quod aegre credatur quod ita sit, sed usque est verum.

[2] Quod “agnus” in Verbo significet bonum innocentiae, et ubi de Domino, significet Divinum Humanum Ipsius, constare potest a sequentibus his locis:-Apud Esaiam,
“Ecce Dominus Jehovih in forti venit,….sicut pastor gregem suum pascet, in brachium colliget agnos, in gremio portabit, lactentes leniter ducet” (xl. [10,] 11);
haec de adventu Domini; per “gregem” quem sicut pastor pascet, significantur qui in bono charitatis sunt; et per “agnos” quos in brachium suum colliget, significantur qui in amore in Ipsum sunt: hic amor est qui in [se] spectatus est innocentia; quare omnes qui in illo sunt in caelo innocentiae sunt, quod est caelum tertium; et quia ille amor per “agnos” significatur, ideo etiam dicitur, “lactentes leniter ducet;” per “lactentes” et “infantes” in Verbo intelliguntur qui in innocentia sunt (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 277, 280, 329-345).

[3] Apud eundem,
“Commorabitur lupus cum agno, et pardus cum haedo cubabit, vitulus et leo juvenis et saginatum una, puerque parvus ducet eos; vitula et ursus pascent, una cubabunt fetus eorum;….ludet lactens super foramine viperae, et super speluncam basilisci ablactatus manum impellet” (xi. 6-8);
haec dicta sunt de Domini adventu deque Ipsius regno, ac de illis ibi qui in bono innocentiae sunt, quod nihil ab infernis et malis inde timebunt, quia tuti a Domino. Regnum Domini describitur hic per innocentias varii generis, ac per illarum opposita a quibus tuti erunt; “agnus” est innocentia intimi gradus, ejus oppositum est “lupus;” “haedus” est innocentia secundi gradus, cujus oppositum est “pardus;” “vitulus” est innocentia ultimi gradus, cujus oppositum est “leo juvenis.” (Quod “agnus,” “aries” seu “ovis,” et “vitulus” significant tres gradus innocentiae, videatur n. 10132.) Innocentia intimi gradus est qualis est illis qui in tertio seu intimo caelo, et ejus bonum vocatur bonum caeleste; innocentia secundi gradus est qualis est illis qui in secundo seu medio caelo, et ejus bonum vocatur bonum spirituale; et innocentia ultimi gradus est qualis est illis qui in primo seu ultimo caelo, et ejus bonum vocatur bonum naturale spirituale. (Quod omnes qui in caelis sunt, in aliquo bono innocentiae sint, videatur n. 4797.) Quia bona innocentiae per illa {1}describuntur, ideo etiam dicitur, “et puer parvus ducet eos,” tum “ludet lactens super foramine viperae, et ablactatus manum impellet super speluncam basilisci;” per “puerum,” “lactentem” et “ablactatum” similiter illi innocentiae gradus significantur. (Quod “puer,” videatur n. 430, 5236; quod “lactens” seu infans primae aetatis, et “ablactatus” seu infans secundae, n. 3183, 4563, 5608, 6740, 6745.)

[4] Quia “agnus” significat innocentiam, seu illos qui innocentes sunt, ac “lupus” illos qui contra innocentiam, ideo similiter dicitur alibi apud eundem Prophetam,
“Lupus et agnus pascent simul,….non malum facient in toto monte sanctitatis” (lxv. 25);
“mons sanctitatis” est caelum, in specie caelum intimum: et ideo Dominus dicit ad septuaginta quos emisit,
“Ego mitto vos sicut agnos in medium luporum” (Luc. x. 3).

[5] Quia “agni significant illos qui in amore in Dominum sunt, qui amor unum est cum innocentia, et quia “oves” significant illos qui in amore erga proximum sunt, qui amor est charitas, ideo Dominus dixit ad Petrum,
“Simon Jona, amasne Me…? Dicit Ipsi, Immo Domine, Tu scis quod amem Te: dicit illi, Pasce agnos meos;” et postea, “Pasce oves meas” (Joh. xxi. 15-17);
quod haec ad Petrum dicta sint, erat quia per illum intelligebatur verum ex bono, seu fides ex charitate, ac verum ex bono docet; “pascere” est docere.

[6] Apud Ezechielem,
“Arabia et omnes principes Kedar, hi negotiatores manus tuae, per agnos, arietes et hircos” ({2}xxvii. 21);
haec de Tyro, per quam intelliguntur illi qui in cognitionibus veri et boni sunt; per “Arabiam et principes Kedar,” qui negotiatores manus ejus, significantur qui in veris et bonis ex cognitionibus sunt; et per “negotiatores” significantur qui illa communicant et docent; per “agnos, arietes, hircos” significantur tres gradus boni innocentiae, similiter ac per “agnos, arietes et vitulos” (quod per hos significentur tres gradus boni innocentiae, videatur n. 10042, 10132).

[7] Similiter apud Mosen,
“Equitare fecit eum super excelsis terrae, et cibavit proventu agrorum, sugere fecit eum mel e rupe, et oleum e saxo petrae; butyrum armenti et lac gregis, cum adipe agnorum, arietum…. Baschanis et hircorum, cum adipe renum tritici, et sanguinem uvae bibis merum” (Deutr. xxxii. 13, 14);
haec dicta sunt de instauratione Ecclesiae Antiquae, quae fuit ecclesia prima post diluvium, et per illa omnia describuntur ejus varia genera boni; sed quia absque explicatione vix aliquis illa intellecturus est, velim paucis dicere. “Equitare super excelsis terrae” significat intelligentiam eorum qui ab illa ecclesia, quod esset interior; “cibavit proventu agrorum” significat quod instructi omni vero et bono; “sugere fecit mel e rupe” significat quod eis bonum naturale per vera; “oleum e saxo petrae” significat quod eis bonum spirituale etiam per vera: “mel” et “oleum” significant illa bona, ac “rupes,” “petra,” “saxum” significant vera: “butyrum armenti” et “lac gregis” significant bonum veri externum et internum: “adeps agnorum,” “arietum Baschanis” et “hircorum,” significat bona innocentiae trium graduum (ut supra); “adeps renum tritici” et “sanguis uvae,” significat sic genuinum bonum et genuinum verum.

[8] Apud Esaiam,
“Gladius Jehovae implebitur sanguine, pinguefiet adipe, sanguine agnorum et hircorum, et adipe renum arietum” (xxxiv. 6);
etiam ibi per “agnos,” “arietes” et “hircos,” significantur tres gradus boni innocentiae (de quibus supra); sed hic agitur de destructione eorum per falsa mali; “gladius” enim significat falsum destruens verum et bonum, “sanguis” quo implebitur significat destructionem.

[9] Quoniam per “agnum” significatur innocentia, quae in se spectata est amor in Dominum, ideo per “Agnum” in supremo sensu significatur Dominus quoad Divinum Humanum, nam Dominus quoad illud erat ipsa Innocentia; ut in sequentibus locis:-Apud Esaiam,
“Exactionem sustinuit, et afflictus est, non tamen aperuit os suum, sicut agnus ad mactationem ducitur” ({1}liii. 7):
apud eundem,
“Mittite agnum Dominatoris terrae de petra versus desertum, ad montem filiae Zionis” (xvi. 1):
apud Johannem,
“Johannes vidit Jesum venientem ad illum, et dicit, Ecce Agnus Dei qui tollit peccatum mundi:” et postea vidit Jesum ambulantem, dixit, “Ecce Agnus Dei” (i. {2}29, 36):
in Apocalypsi,
“Agnus in medio throni pascet eos, et deducet ad vivos fontes aquarum” (vii. 17):
et alibi,
“Vicerunt per sanguinem Agni et verbum testimonii” (xii. 11);
praeter etiam alibi in Apocalypsi (Ut cap. xiii. 8; cap. xiv. 1, 4; cap. xvii. 14; cap. xix. 7, 9; cap. xxi. 22, 23; cap. xxii. 1, 3).

[10] Quoniam “holocausta” et “sacrificia” significabant omnem cultum repraesentativum ex bono amoris et ex veris inde, “holocausta” ex bono amoris et “sacrificia” in specie ex veris inde, ideo
Quovis die, vespere et mane, fiebat holocaustum ex agnis (Exod. xxix. 38-43; Num. xxviii. 1-9):
Quovis Sabbatho ex binis agnis, praeter holocaustum juge ex illis (Num. xxviii. 9, 10):
In initiis mensium ex septem agnis (Num. xxviii. 11-15);
Similiter die primitiarum (Num. xxviii. 26 ad fin.);
Similiter mense septimo, quando convocatio sancta (Num. xxix. 1-7);
Similiter, nempe ex septem agnis, singulis diebus Paschatis, praeter ex duobus vitulis, ariete uno, et hirco uno (Num. xxviii. 16-24):
quod “ex septem agnis,” erat causa quia per “septem” significatur omne et plenum, ac praedicatur de sancto; et quia per “holocausta” in communi significabatur cultus Domini ex bono amoris, et bonum amoris in Dominum a Domino est ipsum bonum innocentiae, ac per “Agnum” in supremo sensu significabatur Dominus quoad Divinum Humanum. (Quod “holocausta” significaverint omnem cultum ex bono amoris a Domino in Dominum, videatur n. 923, 6905, 8680, 8936, 10042.) Ob illam repraesentationem etiam instituta est
Cena Paschalis ex agnis aut haedis (Exod. xii. 1-29):
per “festum Paschatis” enim repraesentabatur glorificatio Humani Domini (videatur n. 10655). Quia per “infantes” significabatur innocentia, ideo etiam mandatum est ut
Post partum die purgationis sacrificarent agnum, pullum columbarum, aut turturem; aut loco agni duos pullos columbarum aut duos turtures (Levit. xii. 6, {1}8);
per “pullos columbarum” et per “turtures” simile significatur quod per “agnos,” nempe innocentia.

315. “Tanquam occisum.”-Quod significet a paucis adhuc agnitum, constat ex significatione “occisi,” cum de Domino, quod sit quod non sit agnitus; hic quod Humanum Ipsius sit Divinum a paucis agnitum, nam dicitur “Agnus stans tanquam occisus,” et per “Agnum” significatur Dominus quoad Divinum Humanum (ut mox supra, n. 314, ostensum est): hoc simile est cum eo quod de Domino dictum est supra, cap. i. vers. 18, “Et factus sum mortuus,” per quod significatur quod rejectus (de quo videatur supra, n. 83). Per “occidi” in sensu spirituali seu interno non intelligitur occidi quoad corpus sed quoad animam; et occiditur homo quoad animam quando non amplius in aliquo bono fidei est, tunc enim nulla ei vita spiritualis est, sed pro illa mors, quae mors spiritualis vocatur; at vero cum de Domino dicitur “occisus,” non significatur illud, quia Dominus est ipsa Vita, et dat cuivis vitam spiritualem; sed significatur quod vel rejectus, vel quod non agnitus sit; est enim sicut nullus apud illos qui non agnoscunt, et magis apud illos qui negant. Ipse Dominus quidem agnoscitur in ecclesia, et quoque Divinum Ipsius, sed quoad Humanum sicut solus homo, et non sicut Deus; inde est quod non agnoscatur Divinum Humanum Ipsius: hoc itaque est quod intelligitur per “Agnum stantem sicut occisum.” Sed quod Dominus etiam quoad Humanum Deus sit, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae (n. 280-310), et videbitur ad finem hujus operis, ubi id manifeste demonstrabitur.

[2] Illi qui ex sensu litterae Verbi solum cogitant, et non simul ex doctrina genuini veri, non aliter sciunt quam quod per “occidi” in Verbo intelligatur occidi quoad corpus; sed quod intelligatur occidi quoad animam, constabit ex locis quae inde mox adducentur. In confesso enim est quod Verbum in suo sinu sit spirituale, tametsi in sensu litterae est naturale; ac spiritualiter occidi est perire quoad animam, quod fit apud eos qui non recipiunt vitam caeli, quae vocatur “vita aeterna,” et quoque simpliciter “vita,” et sic quibus loco ejus est mors quae est damnatio; et quia hoc in confesso est, sequitur quod per “occidi” in Verbo intelligatur perire ex falsis et malis. Dominus autem spiritualiter dicitur “occisus,” quando negatur verum et rejicitur bonum quae ab Ipso: apud hos etiam nec agnoscitur; nam qui negat et rejicit illa quae ab Ipso, etiam negat et rejicit Ipsum, Dominus enim est apud hominem in suis veris et bonis.

[3] Sed hic agitur de Divino Humano Ipsius; quod hoc non adhuc agnoscatur, notum est; causas dicam: una est, quia gens Pontificia omnem Divinam potestatem, quae est Domino etiam quoad Humanum, in Primatem suum transtulerunt, nolentes audire quod Divinum fuerit, quia ex Humano Ipsius: altera est, quia illi qui non ex illa gente sunt fidem solam fecerunt unicum salutis medium, et charitatis vitam nullum; et qui hoc faciunt, non percipere possunt Humanum Domini aliter ac humanum alterius hominis; quapropter etiam caece manent in doctrina Trinitatis ex fide Athanasii, nec possunt illustrari.

[4] Quod “occidi in Verbo significet spiritualiter occidi, constare potest ex sequentibus locis:-Apud Esaiam,
“Tu….sicut surculus abominabilis, vestimentum occisorum, confossi gladio;….nam terram tuam perdidisti, populum tuum occidisti;….parate filiis ejus mactationem” (xiv. 19-21);
haec de Babele, per quam significatur profanatio boni et veri et inde destructio ecclesiae: comparatur illa “vestimento occisorum qui confossi gladio,” quia “vestimentum occisorum” significat abominandum falsum conspurcans et destruens illa quae ecclesiae sunt, qui ideo dicuntur “confossi gladio,” quia “gladius” significat falsum destruens verum: inde dicitur, “Terram tuam perdidisti, populum tuum occidisti;” per “terram” intelligitur ecclesia, et per “populum” illi ibi qui in veris sunt, quos occidere est destruere per falsa: “Parate filiis ejus mactationem” significat quod perdenda sint eorum falsa (“filii ejus” sunt falsa).

[5] Apud Jeremiam,
“Erunt confossi Jehovae in die illo a fine terrae ad finem terrae” (xxv. 33);
per “confossos Jehovae a fine terrae ad finem terrae,” significantur illi apud quos destructa sunt omnia vera ecclesiae per falsa; “confossi Jehovae” significant illos apud quos destructa sunt, et “a fine terrae ad finem terrae significat omnia ecclesiae.

[6] Apud eundem,
“Propterea da filios eorum fami, et defluere fac illos super manus gladii,….ut homines” {1}rari “fiant, occisi morte, juvenes eorum percussi gladio in bello” (xviii. 21);
“filios dare fami, et defluere facere super manus gladii” significat, exstinguere vera ecclesiae per defectum cognitionum veri, et per falsa; “filii” sunt vera, “fames “est defectus cognitionum, et “gladius” est falsum destruens verum: “ut homines {1}rari “fiant, occisi morte,” significat quod affectio veri et inde sapientia nulla; “homines” significant affectionem veri et inde sapientiam (videatur supra n. 280): “juvenes eorum percussi gladio in bello” significat quia vera sunt destructa per impugnationes falsi; “juvenes” sunt vera, “gladius” est falsum destruens, et “bellum” est impugnatio ejus.

[7] Apud Ezechielem,
“Transite per” Hierosolymam, “et percutite, nec parcat oculus vester,….senem, juvenem, et virginem, et infantem,….occidite ad perditionem: sed contra ullum virum, super quo signum, ne appropinquate” (ix. 5, 6);
haec dicta sunt a “viro induto linteis” seu ab angelo ad alios angelos, ac audita a Propheta; per quae non intellectum est ut transirent per Hierosolymam et percuterent et occiderent senes, juvenes, virgines et infantes ad perditionem, sed per “Hierosolymam” intelligitur ecclesia quoad doctrinam, et quod prorsus vastata sit quoad omnia bona et vera quae faciunt illam; per “senem” intelligitur sapientia quae est boni, per “juvenem” intelligentia quae est veri, per “virginem” affectio eorum, et per “infantem” omne bonum et verum nascens, in specie bonum innocentiae per quod omnia ecclesiae apud hominem nascuntur; per “virum super quo signum” ad quem non appropinquarent, significatur verum ex bono.

[8] Apud eundem,
“Ut lapident {2}eas lapide, discindant {2}eas gladiis, filios {2}earum et filias {3}earum occidant, et domos {3}earum igne comburant” (xxiii. 47);
haec dicta sunt de Samaria et de Hierosolyma, quae ibi vocantur “Ohola” et “Oholiba,” per quas significantur binae ecclesiae, nempe spiritualis et caelestis, hic illae ecclesiae per falsa et mala devastatae: “lapidare lapide, et discindere gladiis,” significat destructionem veri per falsa, “lapidatio” enim significabat poenam et mortem propter violentiam illatam Divino Vero, similiter “discissio per gladios;” “{1}filios et filias occidere” significat destruere omnia vera et bona (“filii” sunt vera et “filiae” bona); “et domos igne comburere,” significat omnia quae sunt amoris et charitatis destruere per mala amoris sui et mundi; “domus” sunt interiora hominis, ita quae ejus amoris sunt, hic quod destructa; “ignis” est amor in utroque sensu.

[9] Apud Jeremiam,
“Jacuerunt in terra, plateis puer et senex, virgines meae et juvenes mei ceciderunt gladio; occidisti in die irae tuae, non pepercisti” (Thren.ii. 21);
agitur etiam ibi de ecclesia devastata; “jacere in terra et in plateis,” significat a malis et a falsis destructos; “puer et senex, virgines et juvenes ceciderunt gladio,” significat, hic ut supra, omnia bona et vera cum intelligentia et sapientia; exstinctio eorum significatur per “occidisti in die irae tuae, non pepercisti;” “dies irae” significat ultimum statum ecclesiae, quando judicium. Tribuitur Jehovae quod occiderit, hoc est, exstinxerit illa, sed est ipse homo; sensus litterae est talis ut tribuatur Jehovae quod est ipsius hominis (videatur n. 2447, 5798, {2}6071, {3}6991, 6997, 7533, 7632, 7643, {4}7877, 7679, 7710, 7926, 8227, 8282, 8483, 8632, {5}9010, 9128, 9306, 10431).

[10] Apud Amos,
“Exscindam judicem e medio” Moabi,”et omnes principes ejus occidam cum illo” (ii. 3);
per “Moabum” in Verbo intelliguntur qui adulterant bona ecclesiae; per “judicem” qui exscindetur, et per “principes” qui occidentur, significatur bonum quod adulteratur et vera quae inde falsificantur (“judex” est bonum, et “princeps” est verum).

[11] Apud Sachariam,
“Vox ejulatus pastorum, quod devastata sit magnificentia eorum. ….Sic dixit Jehovah Deus meus, Pasce oves occisionis, quas possessores earum occidunt. …Pavi oves occisionis propter vos, miseri gregis” (xi. 3-5, 7);
per “oves occisionis quas possessores earum occidunt” significantur qui in bono sunt et per falsa doctrinae seducuntur; “oves” dicuntur qui in bono charitatis sunt, “pastores” sunt qui docent vera et per illa ducunt ad bonum.

[12] Apud Davidem,
“Occisi sumus omni die, reputati sumus sicut grex mactationis. Evigila…Domine,…ne desere in perpetuum” (Psalm. xliv. 23, 24 [B. A. 22, 23]);
“occisi sumus omni die” significat quod ex nobis semper labamur in falsa et seducamur per illa, cumprimis tempore cum falsa regnant; inde patet quid significat “grex mactationis;” ut elevemur ex illis a Domino, significatur per ” Evigila Domine, ne desere nos in perpetuum.”

[13] Apud Ezechielem,
“Evaginabunt gladios super pulchritudinem sapientiae tuae, et profanabunt splendorem tuum, in foveam demittent [te], et morieris morte confossorum” (xxviii. 7, 8):
haec de principe Tyri, per quem significatur intelligentia quae ex cognitionibus veri, hic illa exstincta per falsa; “evaginare gladios super pulchritudinem sapientiae tuae” significat exstinctionem ejus per falsa; “demittere in foveam” significat immersionem in illa; “et mori morte confossorum” significat interitum et damnationem; “confossi” significant illos apud quos omne verum est exstinctum (videatur n. 4503, 9262), et “mors” significat damnationem.

[14] Apud Esaiam,
“Num juxta plagam percutientis illum, percussit eum? Num juxta caedem occisorum ejus occisus est?” (xxvii. 7;)
haec de Jacobo et Israele, per quos significatur ecclesia, per “Jacobum” ecclesia externa, et per ” Israelem” interna; tentationes illorum qui ab ecclesia ita describuntur, quae significantur per “Num juxta plagam percutientis illum percussit eum?” Et quod in tentationibus non succubuerint et sic perierint, significatur per “Num juxta caedem occisorum occisus est?” “caedes occisorum” significat perditionem per falsa.

[15] “Caedes” significat perditionem et damnationem etiam alibi apud eundem,
“In die caedis magnae cadent turres” (xxx. 25);
“dies caedis magnae” significat ultimum judicium, quando damnantur et pereunt impii; “turres” significant doctrinas falsi.

[16] Apud eundem,
“Occidam fame radicem tuam, et residuos tuos occidet” ({1}xiv. 30);
haec de Philisthaea, per quam significatur verum absque bono, seu fides absque charitate: “occidere fame radicem” significat perire prorsus ex non bono; “radix” est omne ex quo vivit: quare etiam dicitur, “residuos tuos occidet;” per “residuos” significantur omnia reliqua ecclesiae.

[17] Apud Jeremiam,
“Audivi….vocem filiae Zionis; suspirat et expandit manus,….quia delassata est anima mea ab occisoribus” (iv. 31);
ita describitur dolor ecclesiae labentis a veris in falsa: “filia Zionis” est ecclesia; “suspirat {1}et expandit manus” significat dolorem; “quia delassata est anima mea ab occisoribus” significat a falsis quae exstinguunt vitam spiritualem (“occisores” sunt illa falsa).

[18] Apud Esaiam,
“Ecce Jehovah exiens e loco suo ad visitandum iniquitatem terrae…; tunc revelabit terra sanguines suos, et non celabit amplius occisos suos” (xxvi. 21);
haec de die visitationis seu judicii, quando omnium iniquitates retegentur, quod intelligitur per “tunc revelabit terra sanguines suos, et non celabit amplius occisos suos;” “terra” significat ecclesiam, hic malos ibi; “sanguines” sunt mala quae destruxerunt bona ejus, et “occisi” sunt falsa quae destruxerunt vera ejus: sive dicas quod “occisi” significent falsa sive illos qui in falsis sunt, perinde est, quoniam illi in falsis sunt et falsa in illis, ac falsa in illis destruunt. Simile per “occisos” significatur alibi apud Esaiam,
“Quid facietis die visitationis et devastationis?….Infra occisos cadent” (x.3, 4):
tum in Apocalypsi,
“Sanguis prophetarum et sanctorum inventus est in” Babylone, “et omnium qui occisi sunt in terra” (xviii. 24);
quid per haec significatur, videbitur in sequentibus.

[19] Apud Esaiam,
“Visitabo super orbem malitiam,…omnis inventus confodietur, et omnis congregatus cadet gladio” (xiii. 11, 15);
etiam haec de Babylone: quod “omnis inventus confodietur” significat quod perituri ex malo; et quod “omnis congregatus cadet gladio” significat quod ex falso.

[20] Apud Matthaeum,
In consummatione saeculi “tradent vos in afflictionem, et occident vos” (xxiv.9):
apud Johannem,
“Abalienabunt vos a synagogis; immo venit hora, ut omnis qui occiderit vos, putabit cultum sacrum offerre Deo” (xvi. {2}2);
haec ad discipulos dicta sunt, et per “discipulos” in sensu spirituali repraesentativo intelliguntur omnia vera et bona ecclesiae; inde patet quid in eo sensu intelligitur per quod “occident” eos, quod nempe tunc destruent ecclesiae vera et bona.

[21] Apud Marcum,
In consummatione saeculi “tradet frater fratrem in mortem, pater liberos, consurgent liberi contra parentes, et occident eos” (xiii. 12)
consummatio saeculi est ultimum tempus ecclesiae, quando falsa destruent vera, et mala destruent bona; per “fratrem,” “patrem” et “liberos,” non intelliguntur ibi frater, pater et liberi, sed falsum et verum ac bonum et malum; quod “frater tradet fratrem in mortem” significat quod falsum destruet bonum, in specie sola fides charitatem, nam fides in Verbo dicitur “frater” charitatis; quod “pater tradet liberos in mortem” significat quod bonum ecclesiae periturum per falsa mali (“pater” est bonum ecclesiae, et “liberi” sunt falsa mali); quod “consurgent liberi contra parentes et occident illos” significat quod falsa mali impugnabunt bona et vera ecclesiae, et destruent illa.

[22] Apud Lucam,
Homo qui plantavit vineam “misit servum ut de fructu vineae darent illi, sed coloni percusserunt eum et emiserunt vacuum; addidit mittere alium, et hunc etiam percutientes….emiserunt vacuum; addidit mittere tertium, et hunc vulnerantes ejecerunt. Tunc Dominus vineae dixit, Quid faciam? mittam Filium meum dilectum. …Sed dixerunt, Hic est heres; venite, occidamus Ipsum;….. et ejicientes Ipsum extra vineam occiderunt” (xx. 10-16; Marc. xii. 2-9):
haec de ecclesia apud Judaeos instituta dicta sunt; ac per illa describitur perversio et falsificatio omnis veri, quod illis ex Verbo, per traditiones et per applicationes ad se. Singula ibi sensum spiritualem continent, nam quicquid Dominus locutus est, spiritualiter etiam locutus est, quia ex Divino. Per “vineam” quam homo plantavit, significatur ecclesia quae in veris; per “servos” quos ter misit, intelligitur Verbum per Mosen et prophetas illis datum; ter dicitur, quia “tria” significant plenum et completum; quod “percusserint eos, vulneraverint, et emiserint vacuos extra vineam,” significat quod falsificaverint et perverterint vera quae ibi (“emittere vacuos extra vineam” significat quod deprivaverint Verbum suis bonis et veris): per “Filium dilectum” intelligitur Dominus quoad Divinum Verum, qui inde etiam vocatur “Verbum;” quod “ejecerint Illum extra vineam et occiderint” significat quod non modo Ipsum, sed etiam omne Divinum Verum quod ab Ipso. (Videatur etiam supra, n. 83.)

[23] Apud Danielem,
“Post septimanas sexaginta duas excidetur Messias, sed non Sibi” (ix. 26);
per “Messiam” etiam intelligitur Dominus quoad Divinum Verum (videatur n. 3008, 3009); quod “Ille excidetur” significat non solum quod Ipse, sed etiam omne Divinum Verum apud illum populum; “sed non Sibi,” significet quod revicturum sit apud illos qui in nova ecclesia; simile quod supra, capite primo Apocalypseos,
“Et qui vivens, et factus sum mortuus, et ecce vivens sum in saecula saeculorum” (vers. 18).

316. “Habentem cornua septem.”-Quod significet cui omnipotentia, constat ex significatione “{1}cornus,” quod sit potentia veri contra falsum, at cum de Domino, quod sit omnis potentia seu omnipotentia; quod Agnus visus sit habere cornua numero “septem,” erat quia per “septem” significantur omnia, et praedicantur de sancto (videatur supra, n. 257). Quod “cornu” et “cornua” significent potentiam, est quia potentia animalium cornutorum, ut boum, arietum, hircorum, et aliorum, in cornibus consistit. Quod “cornu” seu “cornua” significent potentiam veri contra falsum, ac in supremo sensu, ubi de Domino, omnipotentiam, ac in opposito sensu potentiam falsi contra verum, constat ex pluribus locis in Verbo; et quia inde patet quid significant “cornua” in Verbo, quorum mentio toties fit apud Danielem, et quoque in Apocalypsi, et quia adhuc in usu sunt in coronatione regum, velim illa in medium afferre:-

[2] Apud Ezechielem,
“In die illo crescere faciam cornu domui Israelis, et tibi dabo apertionem oris in medio eorum, ut cognoscant quod Ego Jehovah” (xxix. 21);
“crescere faciam cornu domui Israelis,” significat verum in abundantia; “domus Israelis” est ecclesia; quia id significatur per “cornu” et ejus crescentiam, ideo etiam dicitur, “Et tibi dabo apertionem oris,” per quod intelligitur praedicatio veri.

[3] In Libro Primo Samuelis,
“Exaltavit se cornu in Jehovah, dilatatum est os meum contra inimico meos, quia laetata sum in salute tua. ….Dabit robur {2}Regi suo, et exaltabit cornu Uncti sui” (ii. 1, 10);
propheticum Channae: per “Exaltavit se cornu in Jehovah” significatur quod illam impleverit Divinum Verum, et id potens reddiderit contra falsa: et quia id significatur, ideo dicitur “Dilatatum est os meum contra inimicos meos;” “dilatatio oris” est praedicatio veri cum potentia, et “inimici” sunt falsa quae Divinum Verum dispergunt: per “dabit robur {1}Regi suo, et exaltabit cornu Uncti sui,” significatur omnipotentia Domini ex Divino Bono per Divinum Verum, nam “robur” in Verbo dicitur de potentia boni, et “cornu” de potentia veri, et “Unctus Jehovae” est Dominus quoad Divinum Humanum cui omnipotentia (videatur n. 3008, 3009, 9954).

[4] Apud Davidem,
Jehovah “exaltavit cornu populi sui, laudem omnibus sanctis suis, filiis Israelis, populo propinquo suo” (Psalm. cxlviii. 14);
per “Exaltavit cornu populi sui,” significatur quod impleverit Divinis veris: quare dicitur, “laudem sanctis suis, filiis Israelis, et populo propinquo suo;” “sancti” enim dicuntur qui in Divinis veris sunt, quoniam Divinum Verum est quod vocatur “sanctum” (videatur supra, n. 204); “Israel” est ecclesia quae in veris, “filii ejus” sunt vera, ac “populus” etiam praedicatur de illis qui in veris sunt, et “propinquus” dicitur qui per illa conjunctus est Domino.

[5] Apud eundem,
“Jehovah Deus Zebaoth,….decus fortitudinis eorum Tu, et per beneplacitum tuum exaltabis cornu nostrum” (Psalm. lxxxix. [9,] 18 [B. A. 8, 17]);
“exaltare cornu” etiam hic significat implere Divino Vero et per id potentia facere contra falsa; quare dicitur, “Jehovah Deus Zebaoth,… decus fortitudinis eorum Tu;” “decus” etiam in Verbo dicitur de ecclesia et de doctrina veri ibi.

[6] Apud eundem,
“Bonus vir miserans et mutuo dans;….justitia ejus stat in perpetuum, cornu ejus exaltabitur cum gloria” (Psalm. cxii. 5, 9);
quod “cornu” significet Divinum Verum, patet ex eo, quod dicatur “Justitia ejus stat in perpetuum, et cornu ejus exaltabitur cum gloria;” “justitia” in Verbo dicitur de bono, quare “cornu” de vero, nam in singulis Verbi est conjugium boni et veri; etiam “gloria” significat Divinum Verum.

[7] Apud Habakuk,
“Splendor” Jehovae Dei “sicut lux erit, cornua e manu Ipsius Ipsi, et ibi occultatio roboris Ipsius” (iii. 4);
quia “cornua” significant Divinum Verum cum potentia, ideo dicitur “Splendor” Jehovae Dei “sicut lux, et in cornibus occultatio roboris Ipsius;” per “splendorem” Jehovae et “lucem” significatur Divinum Verum; et per “occultationem roboris Ipsius in cornibus” significatur omnipotentia Divini Boni per Divinum Verum, nam omnis potentia boni est per verum, et in Divino Vero latet omnipotentia quae est Divini Boni.

[8] Apud Davidem,
“Inveni Davidem servum meum, oleo sanctitatis unxi eum, cum quo manus mea firma erit, et brachium meum corroborabit Eum:….veritas et misericordia mea cum Illo et in nomine meo exaltabitur cornu Ejus “(Psalm. lxxxix. 21, 22, 25 [B. A. 20, 21, 24]);
per “Davidem” intelligitur Dominus quoad Divinum Verum (videatur supra, n. 205); et per “exaltabitur cornu Ipsius” intelligitur Ipsius Divina potentia quae Ipsi est per Divinum Verum ex Divino Bono; quare dicitur, “Veritas et misericordia mea cum Illo;” “misericordia” in Verbo, cum de Jehovah seu Domino, significat Divinum Bonum Divini Amoris: quia per “Davidem” intelligitur Dominus quoad Divinum Verum procedens ex Divino Humano Ipsius, ideo dicitur, “David servus meus;” per “servum” in Verbo non intelligitur servus in communi sensu, sed quicquid inservit, ac praedicatur de Vero quia inservit bono ad usum, hic ad potentiam.

[9] Apud eundem,
“Germinare faciam cornu Davidi, disponam lucernam Uncto meo” (Psalm. cxxxii. 17);
etiam hic per “Davidem” intelligitur Dominus quoad Divinum Verum, et quoque per “Unctum;” per “germinare facere cornu Ipsi,” significatur multiplicatio Divini Veri in caelis et in terris ab Ipso; quapropter etiam dicitur,” Disponam lucernam Uncto meo,” per quod simile intelligitur: quod Dominus quoad Divinum Verum procedens ex Divino Bono Ipsius dicatur “Lucerna,” videatur supra (n. 62).

[10] Apud eundem,
“Jehovah robur meum,….petra mea, propugnaculum meum,…. Deus rupes mea in qua confido, scutum meum et cornu salutis meae” (Psalm. xviii. 2, 3 [B. A. 1, 2]; 2 Sam. xxii. [2,] 3);
“robur” et “petra,” cum de Jehovah seu Domino, ut hic, significant omnipotentiam; “propugnaculum” et “rupes” in qua confidit, significant tutelam; “scutum” et “cornu salutis” significant salvationem inde: “robur,” “propugnaculum” et “scutum” in Verbo praedicantur de Divino Bono; “petra,” “rupes” et “cornu” praedicantur de Divino Vero; inde per illa significatur omnipotentia, tutela et salvatio quae sunt Divino Bono per Divinum Verum.

[11] Apud Lucam,
“Benedictus” Dominus Deus Israelis, quod inviserit et redemerit populum suum, et erexerit cornu salutis in domo Davidis….; ut servaret nos ex inimicis nostris” (i. 68, 69, {1}71);
propheticum Zachariae de Domino et Ipsius adventu: “cornu salutis in domo Davidis” significat omnipotentiam salvandi per Divinum Verum ex Divino Bono; “cornu” est illa omnipotentia, “domus Davidis” est ecclesia Domini: “inimici,” ex quibus servaret, sunt falsa mali; sunt enim haec inimici ex quibus Dominus servat illos qui Ipsum recipiunt; quod non alii inimici fuerint a quibus Dominus servavit illos qui ibi intelliguntur per populum Ipsius, notum est.

[12] Apud Micham,
“Surge et tritura, filia Zionis, quia cornu tuum faciam ferrum, et ungulas tuas faciam aes, ut comminuas populos multos” (iv. 13):
“Surge et tritura, filia Zionis,” significat dissipationem mali apud illos qui ab ecclesia (“triturare” est dissipare, et “filia Zionis” est ecclesia quae in affectione boni); “cornu tuum faciam ferrum,” significat Divinum Verum validum et potens: simile significat “ungulas tuas faciam aes;” “ungulae” sunt vera in ultimis: “ut comminuas populos multos,” significat ut dispergas falsa, “populi” enim praedicantur de veris, et in opposito sensu de falsis.

[13] Apud Sachariam,
“Vidi et ecce quatuor cornua,….quae disperserunt Jehudam, Israelem et Hierosolymam. Ostendit mihi…quatuor fabros,…et dixit, Ista cornua quae disperserunt Jehudam, sicut vir non tollit caput suum, venerunt hi ad terrendum illos, ad dejiciendum cornua gentium, attollentium cornu contra terram Jehudae, ad dispergendum eam” (ii. 1-4 [B. A. i. 18-21]);
describitur per illa vastatio ecclesiae, et dein restauratio ejus: per “Jehudam, Israelem et Hierosolymam” significatur ecclesia et ejus doctrina; “cornua” quae disperserunt illos, significant falsa mali quae ecclesiam vastarunt; “fabri” significant similia quae ferrum, nempe verum in ultimis quod validum et potens, ita similia quae “cornu ferreum;” quare dicitur de illis, “Venerunt hi…ad dejiciendum cornua gentium, attollentium cornu contra terram Jehudae;” “cornua gentium” sunt falsa mali quae vastarunt ecclesiam, quae dissipanda sunt ut restauretur.

[14] In Threnis,
“Dominus….destruxit in excandescentia sua munimenta filiae Jehudae, projecit in terram, profanavit regnum et principes ejus, abscidit in excandescentia irae omne cornu Israelis” (ii. [2,] 3);
agitur ibi de vastatione ecclesiae totali: ultimum tempus quando devastata est, significatur per “excandescentiam irae Domini;” et vastatio ejus totalis describitur per quod “destruxerit munimenta filiae Jehudae, projecerit in terram, profanaverit regnum et principes ejus;” “filia Jehudae” est ecclesia, “munimenta” ejus sunt vera ex bono, “regnum et principes” sunt vera doctrinae ejus: inde patet quid significatur per “abscidit omne cornu Israelis,” quod nempe omnem potentiam veri ecclesiae resistendi contra falsa mali.

[15] Apud Danielem,
Danieli visae in somnio “quatuor bestiae ascendentes ex mari;”…. quarta robusta valde, cui dentes ferri, comedit et contrivit,…. et decem cornua illi: “et attendi, et ecce aliud cornu parvum ascendit inter ea, et tria de cornibus prioribus eradicata sunt coram eo; oculi sicut oculi hominis in cornu hoc, et os loquens magna:….vidi quod cornu hoc faceret bellum cum sanctis, et praevaluisset eis,….et quod verba contra Altissimum loqueretur:…. quoad cornua decem, sunt decem reges et tres reges humiliabit” (vii.3, 7, 8, 20, 21, 23, [25,] 24):
quod per “cornua” hic intelligantur falsa quae destruunt vera ecclesiae, seu potentia falsorum contra vera, patet; per “bestiam ascendentem ex mari” significatur amor sui, ex quo omnia mala; hic, amor imperandi super caelum et terram, cui inserviunt sancta pro mediis; qualis amor est qui intelligitur per “Babylonem” in Apocalypsi. Quod “ex mari” visa sit ascendere, est quia per “mare” significatur naturalis homo separatus a spirituali, ille enim tunc talis est ut nihil plus cupiat quam imperare omnibus, et imperium confirmare ex sensu litterae Verbi; “decem cornua” significant falsa omnis generis, nam “decem” sunt omnia; quare etiam dicitur quod “decem cornua decem reges sint,” “reges” enim significant vera, et in opposito sensu, ut hic, falsa. “Cornu parvum” quod ascendit inter ea, coram quo tria de cornibus prioribus eradicata. sunt, significat plenariam perversionem Verbi per applicationem sensus litterae ejus ad confirmandum amorem dominii. Hoc cornu dicitur “parvum,” quia non apparet quod pervertatur Verbum; et quod non apparet coram visu spiritus hominis seu coram intellectu ejus, hoc animadvertitur vel sicut nullum vel sicut parvum; in mundo spirituali talis apparentia est non apprehensibilium nisi a paucis. “Cornua tria” quae coram illo eradicata sunt, significant vera Verbi ibi, quae sic per falsificationes destructa sunt; illa vera etiam significantur per “tres reges” quos humiliavit; per “tria” non significantur tria sed plenarium, ita quod vera plane destructa sint. Quia cornu illud significat perversionem Verbi quoad sensum litterae ejus, et hic sensus apparet coram oculis hominum sicut ita et non aliter intelligendus, ita a nemine contradicendus, ideo dicitur de cornu hoc, quod “oculi sicut oculi hominis in illo, et os loquens magna;” “oculi” significant intellectum, et “oculi sicut oculi hominis” intellectum sicut veri, et “os” significat inde cogitationem et loquelam. Ex his nunc videri potest quid per omnia et singula ibi intelligitur, ut quid per quod “bestia ascendens ex mari, cui decem cornua et dentes ferri, comederit et contriverit,” per quod “cornu parvum ascenderit inter illa, coram quo tria de cornibus eradicata sunt, in quo oculi sicut oculi hominis, et os loquens magna,” et per quod “faceret bellum cum sanctis et praevaluisset eis,” et quod “loqueretur verba contra Altissimum,” et quod “cornua” totidem essent “reges.”

[16] Apud eundem,
“Vidi in visione….arietem unum,….cui duo cornua, et cornua alta, unum tamen altius altero, sed altum ascenderat posterius; feriebat versus occidentem, septentrionem et meridiem. ….Tunc ecce hircus caprarum venit ab occidente super facies omnis terrae: ….huic cornu aspectus inter oculos ejus:….hic cucurrit cum ariete in furore roboris sui,….et fregit duo cornua ejus et projecit eum in terram, et conculcavit eum:….sed fractum est cornu magnum hirci, et ascenderunt quatuor loco ejus, juxta quatuor ventos caelorum: mox ex uno de illis exivit cornu unum de exiguo, et crevit valde versus meridiem, et versus ortum et versus decus, et crevit usque ad exercitum caelorum, et dejecit in terram de exercitu,….et conculcavit ea, immo usque ad Principem exercitus se extulit;….et projectum est habitaculum sanctuarii Ejus, quia projecit veritatem in terram” (viii. {1}2-12, 21, 25):
hic describitur alterum quod vastat ecclesiam, nempe sola fides. Per “arietem” significatur bonum charitatis et inde fides, et per “hircum” fides separata a charitate, seu sola fides, seu quod idem, illi qui in eis sunt: per “cornua” eorum significantur vera ex bono et falsa ex malo, pugnantia; vera ex bono per “cornua arietis,” et falsa ex malo per “cornua hirci:” per quod arieti fuerint “duo cornua alta, unum altius altero, et altius ascendens posterius,” significatur verum fidei ex bono charitatis; et hoc visum est secundum influxum boni et veri apud hominem et spiritum, omne enim bonum recipitur posterius, et omne verum anterius, quoniam cerebellum formatum est ad recipiendum bonum quod voluntatis, ac cerebrum ad recipiendum verum quod intellectus: per “occidentem, septentrionem et meridiem” quo feriebat, significantur bona et vera quae recipiunt illi qui in charitate et inde fide sunt, per quae dispergunt mala et falsa: per “hircum caprarum,” quod “venerit [ab occidente] super facies omnis terrae,” significatur fides separata a charitate oriunda a malo vitae; “hircus caprarum” est illa fides, “occidens” est malum vitae, et “terra” est ecclesia: quod “ei cornu aspectus inter oculos,” significat quod ex propria intelligentia: quod “cucurrerit cum ariete in furore roboris sui, et fregerit duo cornua ejus, et projecerit eum in terram, et conculcaverit eum,” significat quod prorsus destruxerit charitatem et inde fidem, destructa enim charitate etiam destruitur fides, quoniam haec ex illa est: quod “fractum sit cornu magnum hirci,” et quod “ascenderint quatuor loco ejus, juxta quatuor ventos caelorum,” significat omnia falsa conjuncta malis inde; “cornua” significant falsa mali, “quatuor” conjunctionem illorum, et “quatuor venti caelorum” omnia tam falsa quam mala: quod “ex uno de illis exiverit cornu unum de exiguo,” significat justificationem per illam, haec enim nascitur a principio de sola fide; “de exiguo” dicitur quia hoc non apparet sicut falsum: quod hoc cornu “creverit valde versus meridiem, et versus ortum et versus decus, et creverit usque ad exercitum caelorum, et dejecerit in terram de exercitu, et conculcaverit ea,” significat quod destruxerit omnia vera et bona ecclesiae; “meridies” est ubi verum est in luce, “ortus et decus” sunt ubi bonum est in claro per verum, “exercitus caelorum” sunt omnia vera et bona caeli et ecclesiae, “dejicere exercitum in terram, et conculcare ea,” significat prorsus destruere: quod usque “ad Principem exercitus se extulerit,” et quod “projectum sit habitaculum sanctuarii Ejus,” significat negationem Divini Humani Domini, et inde ecclesiae vastationem; “Princeps exercitus” est Dominus quoad Divinum Humanum, quia ex illo procedunt omnia vera et bona quae faciunt ecclesiam; “habitaculum sanctuarii” est ecclesia ubi illa sunt; quod sint vera, quae intelliguntur, destructa a falsis, patet, nam dicitur, “Projecit veritatem in terram.” Quod talia significentur per “arietem” et “hircum” et per eorum “cornua,” patet manifeste ex apparentiis in mundo spirituali; nam quando tales ibi qui se confirmaverunt in doctrina de sola fide, et de justificatione per illam, disceptant cum illis qui in doctrina de charitate et inde fide sunt, tunc {1}aliis qui e longinquo stant apparent hirci aut hircus cum similibus cornibus, et cum simili insultu et furore contra arietes seu arietem, et quoque apparet quod stellas sub pedibus suis conculcet; haec visa quoque mihi sunt, et simul astantibus, qui inde confirmati sunt quod talia intelligantur apud Danielem; et quoque quod similia intelligantur
per “oves a dextris” et per “hircos a sinistris” (Matth. xxv. 32 ad fin.):
nempe per “oves” illi qui in bono charitatis sunt, et per “hircos” qui in sola fide. Ab his quae ex Daniele allata sunt, aliquatenus constare potest quid significatur in Apocalypsi, per
Quod draco visus sit habere cornua decem (xii. 3);
Quod bestia e mari ascendens visa sit quoque habere cornua decem (xiii. 1);
Et quod visa sit mulier insidens bestiae coccineae habenti capita septem et cornua decem; de qua dixit angelus,” Decem cornua, quae vidisti, decem reges sunt” (xvii. 3, 7, 12);
sed de his in explicatione eorum in sequentibus.

[17] Quod potentia falsi contra verum significetur per “cornu” et “cornua,” etiam patet a sequentibus his locis:-Apud Jeremiam,
“Excisum est cornu Moabi, et brachium ejus fractum est” (xlviii. 25);
per “Moabum” significantur qui in bonis spuriis et inde in veris falsificatis, quae in se sunt falsa; destructio horum falsorum significatur per “excisum est cornu Moabi,” et destructio illorum malorum per “brachium ejus est fractum.”

[18] In Threnis,
Jehovah “laetificavit super te hostem, exaltavit cornu inimicorum tuorum” (ii. {2}17);
per “hostem” intelligitur malum, et per “inimicos” falsa mali; “exaltare cornu inimicorum” est ut falsa valeant super vera et destruant ea.

[19] Apud Ezechielem,
“Latere et humero impellitis, cornibus vestris feritis omnes oves infirmatas, donec disperseritis eas foras” (xxxiv. 21);
“latere et humero impellere,” est omni vi et conatu; “cornibus ferire oves infirmatas donec disperseritis eas foras,” significat per falsa destruere probos qui nondum in veris ex bono sunt, at usque desiderant esse.

[20] Apud Amos,
“Die quo visitaturus sum praevaricationes Israelis super illum, visitabo super altaria Bethelis, ut exscindantur cornua altaris, et cadant in terram” (iii. 14);
per “altaria Bethelis” significatur cultus ex malo, et per “cornua altaris” significantur falsa ejus mali; quae quod destruenda significatur per quod “cornua exscindentur, et cadent in terram.”

[21] Apud eundem,
“Qui laetantur super non re; qui dicunt, Nonne per fortitudinem nostram sumpsimus nobis cornua?” (vi. 13;)
per “fortitudinem nostram sumere cornua,” significat per vires propriae intelligentiae assumere falsa per quae destruentur vera.

[22] Apud Davidem,
“Dixi gloriabundis, Ne gloriemini, et impiis, Ne attollite cornu, ne attollite in altum cornu vestrum, ne loquimini collo duro: ….omnia cornua impiorum amputabo; exaltabuntur cornua justi” (Psalm. lxxv. 5, 6, 11 (B. A. 4, 5, 10));
per “attollere cornu in altum,” significatur fortiter defendere falsum contra verum; quare etiam dicitur, “Ne loquimini collo duro;” per “amputare cornua eorum,” significatur falsa eorum destruere; et per “exaltare cornua justi” significatur potentia et valida reddere vera boni.

[23] Quia per “alta reddere” et per “exaltare cornua” significatur implere veris, et ea potentia et valida reddere contra falsa, ideo etiam illa vera vocata sunt “cornua monocerotis,” ex causa quia haec alta sunt:-Ut apud Mosen,
“Primogenito bovis ejus honor illi, et cornua monocerotis cornua ejus; his populos feriet una ad fines terrae; et hi myriades Ephraimi et chiliades Menascheh” (Deut. xxxiii. 17);
haec de Josepho, per quem in supremo sensu repraesentatur Dominus quoad Divinum spirituale, seu quoad Divinum Verum in caelo; inde per “Josephum” etiam significantur qui in regno spirituali Domini sunt (videatur n. 3969, 3971, 4669, 6417): “primogenitum bovis honor illi,” significat bonum amoris spiritualis; “cornua monocerotis cornua ejus,” significant vera in sua plenitudine et in sua potentia inde; “ferire populos ad fines terrae,” significat instruere veris omnes qui ab ecclesia, et per illa dissipare falsa; per “myriades Ephraimi et chiliades Menascheh,” significatur copia et abundantia veri ac inde sapientiae, et copia et abundantia boni et inde amoris; “Ephraim” in Verbo significat intellectuale ecclesiae quod est veri, et “Menascheh” significat voluntarium ecclesiae quod est boni (videatur n. 3969, 5354, 6222, 6234, 6238, 6267, 6296), et per “myriades et chiliades” significantur plurima, ita copia et abundantia.

[24] Apud Davidem,
“Serva me ex ore leonis, et ex cornibus monocerotum exaudi me” (Psalm. xxii. 22 (B. A. 21));
per “leonem” significatur falsum fortiter destruens verum; et per “cornua monocerotum” significantur vera quae praevalent contra falsa.

[25] Apud eundem,
“Sicut monocerotis cornu meum” (Psalm. xcii. 11 (B. A. 10));
“sicut monocerotis cornu” significat verum quoad plenitudinem et potentiam.

[26] In Apocalypsi,
“Et sextus angelus clanxit, et audivi vocem ex quatuor cornibus altaris aurei, quod est in conspectu Dei” (ix. 13):
altare suffitus, quod etiam vocabatur “altare aureum,” erat repraesentativum auditionis et receptionis omnium cultus, quae ex amore et charitate a Domino, ita repraesentativum talium cultus quae elevantur a Domino; cornua altaris repraesentabant vera procedentia ex bono amoris; inde patet, cur audita est vox ex quatuor cornibus altaris, vera enim sunt per quae bonum agit et loquitur.

[27] Quoniam altaria repraesentabant cultum Domini ex bono amoris, et omnis cultus qui vere cultus fit ex bono amoris per vera, ideo altaribus erant cornua. Quod altari suffitus, constat apud Mosen:
Facies quatuor cornua super altari suffitus, ex illo erunt, et obduces illa auro (Exod. xxx. 2, 3, 10; cap. xxxvii. 25, 26);
et quod altari holocausti, alibi apud eundem,
“Facies cornua super quatuor angulis” altaris holocausti, “ex ipso erunt cornua ejus” (Exod. xxvii. 2; cap. xxxviii. 2):
quod cornua ex ipso altari essent, significabat quod vera, quae cornua repraesentabant, procedent ex bono amoris quod ipsum altare repraesentabat, omne enim verum est ex bono; quod essent quatuor et in singulis angulis, significabat quod essent pro quatuor plagis in caelo, per quas significantur omnia veri ex bono.

[28] Quoniam omnes expiationes et purificationes fiunt per vera ex bono, ideo expiabatur super cornibus altarium,
Super cornibus altaris suffimenti (Exod. xxx. 10; Levit. iv. 7);
Et super cornibus altaris holocausti (Levit. iv. 25, 30, 34; cap. viii. 15; cap. ix. 9; cap. xvi. 18).
Et quia omnis Divina tutela est per vera ex bono,
Ideo etiam qui fecerunt mala, et timuerunt mortem, apprehenderunt cornua altaris, et servati sunt (1 Reg. i. 50, 51, 53);
Sed qui meditato et ex voluntate malum fecerunt, non servati sunt (1 Reg. ii. 28-31).
Porro quia “cornua” significabant vera ex bono, ideo etiam, cum ungebantur reges, fiebat hoc per oleum ex cornu:
Quod ita unctus sit David, videatur 1 Sam. xvi. 1, 13;
Et quod ita Salomo, 1 Reg. i. 39;
“oleum” significabat bonum amoris. Ex hac significatione cornuum, quam antiqui noverunt, receptum fuit facere cornua germinantia et fragrantia; inde vox “cornucopia.”

317. “Et oculos septem.”-Quod significet et cui omniscientia, constat ex significatione “oculorum septem,” cum de Domino, quod sint omniscientia; per “oculos” enim, cum de homine, significatur intellectus; quare cum de Domino, significatur omniscientia. Quod “oculi,” cum de homine, significent intellectum, et cum de Domino, providentiam, ut et Divinam Sapientiam et Intelligentiam, quae est omniscientia, videatur supra (n. 152): “septem oculi” dicuntur, quia “septem” significant omnia, et praedicantur de sancto (ut supra).

318. “Qui sunt septem spiritus Dei emissi in omnem terram.”-Quod significet inde omnis sapientia et intelligentia in caelo et in ecclesia, constat ex significatione “septem spirituum Dei,” quod sit Divinum Verum procedens a Domino (de qua supra, n. 183); et quia significant Divinum Verum procedens a Domino, etiam significant DivinamSapientiam seu omniscientiam; et ex significatione “emissi in omnem terram,” quod sit unde omnis sapientia et intelligentia in caelo et in ecclesia; per “emitti” significatur communicari, et per “omnem terram” significatur ecclesia tam in caelis quam in terris (videatur supra, n. 304): inde patet cur dicitur quod septem oculi Agni fuerint “septem spiritus Dei emissi in omnem terram,” per “septem oculos” enim significatur omniscientia quae Domino ex Divino Bono per Divinum Verum. Quod inde sit omnis sapientia et intelligentia, est quia homo non potest intelligere verum et sapere bonum a se sed a Domino, et omnis sapientia et intelligentia est veri ex bono. Nisi sapientia et intelligentia ex illo formata sit, non est sapientia et intelligentia, sed est stultitia et insania, quae apparent coram insciis et coram malis sicut sapientia et intelligentia, ex eo quod loqui et ratiocinari possint ex memoria. Proprium enim hominis non est nisi quam malum et falsum; proprium ejus voluntarium est malum, et proprium ejus intellectuale inde est falsum; quapropter quicquid ex proprio est, contra sapientiam et intelligentiam est, et quod contra sapientiam est stultitia est, et quod contra intelligentiam insania est. Inde constare potest quod nisi homo elevetur a suo proprio a Domino, quod fit cum recipit Divinum Verum non solum memoria sed etiam vita, prorsus non sapere et intelligere possit. Sed elevatio illa a proprio a Domino, non apparet homini nec percipitur ab illo quamdiu in mundo est, sed tunc primum quando in spiritum suum venit, quod fit post separationem corporis materialis ab illo; verum enim vero tunc ab illis solum qui in caelum veniunt. Quod dicatur sapientia et intelligentia, est quia sapientia est veri ex bono, tunc enim homo sapit in vero bonum, at intelligentia est veri per quod bonum, tunc enim homo nondum sapit in vero bonum, sed afficitur vero quia est verum. In sapientia sunt qui in regno caelesti Domini sunt, quia illi in veris ex bono sunt; in intelligentia autem qui in regno spirituali Domini sunt, quoniam hi in veris per quae bonum sunt. (Sed de illis qui in veris per quae bonum sunt, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 23; et de illis qui in veris ex bono sunt, n. 24 ibi: et De Regno Caelesti et de Regno Spirituali, in opera De Caelo et Inferno, n. 20-28.)

319. (Vers. 7.) “Et venit et accepit librum e dextra Sedentis super throno.”-Quod significet quod ex Divino Humano Ipsius sint illa, constat ex significatione “Agni,” qui accepit librum e dextra Sedentis super throno, quod sit Dominus quoad Divinum Humanum (de qua supra, n. 314); quod per “dextram Sedentis super throno” intelligatur Dominus quoad omnipotentiam et omniscientiam, videatur etiam supra (n. 297, 298 (a, b)); inde est quod per “venit et accepit librum e dextra Sedentis super throno” significetur quod ex Divino Humano sint illa: quod sit omnipotentia etomniscientia, est quoque quia de eo agitur, ut patet a praecedentibus, ubi dicitur quod “Agno fuerint septem cornua et septem oculi;” per “septem cornua” significatur omnipotentia, et per “septem oculos” omniscientia (videatur mox supra, n. 316 (a, b), 317), et per “Agnum” Divinum Humanum (n. 314). Quod omnipotentia et omniscientia sit Divino Humano Domini, constare potest ex illis quae supra (n. 10, 26, 32, 49, 52, 63, 77, 82, 97, 113, 114, 135, 137, 151, 178, 200, 205 fin., 209, 254, 297, 309) dicta et ostensa sunt.

320. Versus 8-10.320. “Et cum accepisset librum, quatuor Animalia et viginti quatuor seniores prociderunt coram Agno, habentes unusquisque citharas, et phialas aureas plenas suffitibus, quae sunt preces sanctorum. Et canebant canticum novum, dicentes, Dignus es accipere librum, et aperire sigilla ejus, quia occisus es, et redemisti Deo nos in sanguine tuo, es omni tribu et lingua et populo et gente: et fecisti nos Deo nostro reges et sacerdotes, et regnabimus super terra.
“8. “Et cum accepisset librum,” significat post agnitionem quod Humanum Domini sit Divinum, et Illi omnipotentia et omniscientia (n. 321); “quatuor Animalia et viginti quatuor seniores prociderunt coram Agno,” significat agnitionem et inde glorificationem Domini ab angelis superiorum caelorum (n. 322); “habentes unusquisque citharas,” significat confessionem ex veris spiritualibus (n. 323); “et phialas aureas plenas suffitibus,” significat confessionem ex bonis spiritualibus (n. 324); “quae sunt preces sanctorum,” significat ex quibus cultus (n. 325).
9. “Et canebant canticum novum,” significat agnitionem et confessionem ex gaudio cordis (n. 326); “dicentes, Dignus es aperire librum et solvere sigilla ejus,” significat quod Domino ex Divino Humano sit omnipotentia et omniscientia (n. 327); “quia occisus es, et redemisti Deo nos in sanguine tuo,” significat separationem omnium a Divino, et conjunctionem cum Divino per agnitionem Ipsius et per receptionem Divini Veri ab Ipso (n. 328, 329); “ex omni tribu et lingua,” significat ad omnibus qui in veris quoad doctrinam et quoad vitam sunt (n. 330); “et populo et gente,” significat qui ab ecclesia Domini spirituali et ad ecclesia Ipsius caelesti (n. 331).
10. “Et fecisti nos Deo nostro reges et sacerdotes,” significat quod illi a Domino sint in veris et bonis ecclesiae et caeli (n. 332); “et regnabimus super terra,” significat potentiam quae soli Domino per Divinum Verum unitum Divino Bono, et inde potentiam et sapientiam illis qui e regno Domini spirituali et caelesti sunt (n. 333).

321. (Vers. 8.) “Et cum accepisset librum.”-Quod significet post agnitionem quod Humanum Domini sit Divinum, et Illi omnipotentia et omniscientia, constat ex serie in sensu interno, in mox praecedentibus enim de eo actum est (videatur n. 316 (a, b)-319), et in nunc sequentibus agnoscitur id, et propterea celebratur et glorificatur Dominus: et quia celebratio et glorificatio haec est agnitio viva quod Humanum Domini sit Divinum et Illi omnipotentia et omniscientia, et illa agnitio nunc sequitur, ideo per “cum accepisset librum” id significatur. Glorificatio Domini in nunc sequentibus hoc ordine fit: primum ab angelis superiorum caelorum; dein ab angelis inferiorum caelorum; et postea ab illis qui sub caelis sunt. (Glorificatio Domini ab angelis superiorum caelorum continetur in versibus 8-10; glorificatio Domini ab angelis inferiorum caelorum in versibus 11, 12; et glorificatio ab illis qui sub caelis sunt in versu 13: sed de his in specie in sequentibus.)

322. “Quatuor Animalia et viginti quatuor seniores prociderunt coram Agno.”-Quod significet agnitionem et inde glorificationem Domini ab angelis superiorum caelorum, constat ex significatione “quatuor Animalium et viginti quatuor seniorum,” quod sint in genere totum caelum, in specie autem intimi caeli, proinde angeli superiorum caelorum (de qua supra, n. 313(a)); hic in specie illorum caelorum angeli, quia in sequentibus fit glorificatio ab angelis inferiorum caelorum: et ex significatione “prociderunt coram Agno,” quod sit agnitio ex humili corde; quod “procidere” significet humiliationem, et tunc receptionem et agnitionem corde, videatur supra (n. 290); quod intelligatur agnitio Divini Humani Domini, patet, nam id per “Agnum” significatur (videatur supra, n. 314). Paucis etiam hic dicetur quinam sunt caeli superiores et quinam caeli inferiores. Sunt caeli tres; tertium seu intimum caelum est ubi angeli qui in caelesti amore sunt, secundum seu medium caelum est ubi angeli qui in spirituali amore, primum seu ultimum caelum est ubi angeli qui in spirituali naturali amore. Tertium seu intimum caelum conjungitur cum secundo seu medio per angelos intermedios, qui vocantur angeli caelestes spirituales et spirituales caelestes; hi una cum angelis tertii seu intimi caeli constituunt superiores caelos; at reliqui in secundo seu medio caelo una cum illis qui in primo seu ultimo caelo constituunt inferiores caelos. “Quatuor Animalia” significant in specie tertium seu intimum caelum, et “viginti quatuor seniores” secundum seu medium caelum quod conjunctum est tertio seu intimo; ita simul superiores caelos. De angelis intermediis, qui vocantur caelestes spirituales et spirituales caelestes, et de conjunctione tertii caeli cum secundo per illos, videatur in Arcanis Caelestibus (n. 1577, 1824, 2184, 4047, 4286, 4585, 4592, 4594, 6435, 6526, 8787, 8802, 9671).

323. “Habentes unusquisque citharas.”-Quod significet confessionem ex veris spiritualibus, constat ex significatione “citharae,” quod sit confessio ex veris spiritualibus. Quod per “citharas” id significetur, est quia cithara erat instrumentum chordaceum, et per illa instrumenta significantur spiritualia, seu quae veri sunt; at per instrumenta inflatoria significantur caelestia, seu illa quae boni sunt. Quod talia per instrumenta musica significentur, est ex sonis; nam sonus correspondet affectionibus; etiam in caelo percipiuntur affectiones ex sonis: et quia variae affectiones sunt, et varii soni eduntur per instrumenta musica, ideo haec ex correspondentia et inde concordantia significant illas. In genere, significant instrumenta chordacea talia quae sunt affectionum veri, et instrumenta inflatoria talia quae sunt affectionum boni; seu quod idem, quaedam instrumentapertinent ad classem spiritualem, quaedam autem ad classem caelestem. Quod soni correspondeant affectionibus, ex multa experientia mihi patuit, et quoque quod soni musici, et quod secundum sonos et eorum varietates afficiantur angeli; sed omnem illam experientiam in medium afferre, prolixum foret: id modo, quod in genere observatum est, memorare velim; quod nempe soni discreti excitent affectiones veri, seu quod illis afficiantur qui in affectionibus veri sunt, et quod soni continui excitent affectiones boni, seu quod illis afficiantur qui in affectionibus boni sunt: sive dicas affectiones veri sive spiritualia, idem est; ut et sive dicas affectiones boni sive caelestia, etiam idem est. (Sed haec melius comprehendi possunt ex illis quae de sonis et de correspondentia eorum cum affectionibus ab experientia tradita sunt in opere De Caelo et Inferno, n. 241.)
Ex his nunc constare potest, cur in Verbo, et praecipue apud Davidem, tot genera instrumentorum musicorum nominantur, ut nablia, citharae, fistulae, cymbala, tympana, buccinae, organa, et alia; quod nempepropter correspondentiam cum affectionibus, et simul cum articulationibus, quae sunt voces quae continent res et inde fluunt.

[2] Quod “citharae” imprimis significent affectiones veri, quia excitant illas, proinde etiam confessionem, quae fit ex veris spiritualibus hilari corde, constare potest ex sequentibus his locis:-Apud Esaiam,
“Lugebit mustum, languescet vitis, gement omnes laeti corde, cessabit gaudium tympanorum, cessabit tumultus hilarium, cessabit gaudium citharae; cum cantu non bibent vinum” (xxiv. 7-9);
agitur ibi de vastatione ecclesiae spiritualis, seu ejus boni et veri; bonum spirituale quod cessaturum significatur per quod “lugebit mustum,” et “cessabit gaudium tympanorum;” et quod verum ejus cessaturum significatur per “languescet vitis” et “cessabit gaudium citharae;” per “mustum” enim significatur bonum spirituale, ejus gaudium per “tympanum;” et per “vitem” significatur verum spirituale, et ejus gaudium per “citharam: quia affectio illorum est quae cessatura, ideo dicitur, “Gement omnes laeti corde et cessabit tumultus hilarium;” per “laetitias” et “hilaritates” in Verbo significantur laetitiae et hilaritates spirituales, quae omnes sunt ex affectionibus veri et boni; adjicitur “cum cantu non bibent vinum,” quia per “cantum” significatur testificatio laetitiae ex affectione veri, et per “vinum” significatur verum.

[3] Apud Davidem,
“Confitemini Jehovae in cithara, in nablio decachordii psallite Ipsi; cantate Ipsi canticum novum, reddite egregie pulsare cum clangore; quia rectum est Verbum Jehovae, et opus Ipsius in veritate” (Psalm. xxxiii. 2-4):
quia “cithara” significat confessionem ex veris spiritualibus, ideo dicitur “Confitemini Jehovae in cithara;” “nablium decachordii” significat bonum spirituale correspondens, ideo dicitur “In nablio decachordii psallite Ipsi,” ac ideo quoque dicitur “quia rectum est Verbum Jehovae, et omne opus Ipsius in veritate;” verum boni significatur per “rectum est Verbum Jehovae,” et bonum veri per “opus Ipsius in veritate;” verum boni est verum quod procedit ex bono, et bonum veri est bonum quod producitur perverum.

[4] Apud eundem,
“Mitte lucem tuam et veritatem tuam, hae ducant me, deducant ad montem sanctitatis et ad habitacula tua, ….ut confitear Tibi in cithara, Deus, Deus mi” (Psalm. xliii. 3, 4);
quod “cithara” significet confessionem ex veris spiritualibus, patet, nam dicitur “ut confitear Tibi in cithara, Deus, Deus mi;” et quoque praemittitur, “Mitte lucem tuam et veritatem tuam, hae ducant me.”

[5] Apud eundem,
“Confitebor Tibi instrumento nablii, veritatem tuam Deus mi; canam Tibi in cithara, Sancte Israelis” (Psalm. lxxi. 22);
quia per “nablium” significatur bonum spirituale seu bonum veri, et per “citharam” verum spirituale seu verum boni, et ex utroque fit confessio, ideo dicitur, “Confitebor Tibi instrumento nablii, et canam Tibi [in] cithara.”

[6] Apud eundem,
“Cantabo et psallam, excita me gloria mea, excita me nablium et cithara, …. confitebor Tibi inter gentes Domine, psallam Te inter populos” (Psalm. lvii. 8-10 (B. A. 7-9); Psalm. cviii. 2-4 (B. A. 1-3)):
confessio et glorificatio ex bono veri seu ex bono spirituali et ex vero boni seu ex vero spirituali exprimuntur in singulis ibi; bonum veri exprimitur per “cantare,” “excitari nablio,” et “confiteri inter gentes;” et verum boni per “psallere,” “excitari cithara,” et “psallere inter populos;” per “gentes” enim in Verbo intelliguntur qui in bono sunt, et per “populos” qui in vero sunt, hic in vero spirituali: quod ita dicatur, est quia in Verbo ubi dicitur de bono etiam dicitur de vero, et hoc propter conjugium illorum in singulis ibi (de quo videatur supra, n. 238 fin., 288(b)).

[7] Apud eundem,
“Respondete Jehovae per confessionem, psallite Deo nostro in cithara” (Psalm. cxlvii. 7);
etiam hic confessio ex bono spirituali et ex vero spirituali exprimitur per “Respondete Jehovae per confessionem, et psallite Deo nostro in cithara;” ex bono spirituali per “respondere Jehovae,” et ex vero spirituali per “psallere Deo in cithara;” “Jehovah” etiam dicitur ubi agitur de bono, ac “Deus” ubi agitur de vero (videatur n. 709, 732, 2586, 2769, 2807, 2822, 3921, 4287, 4402, 7010, 9167).

[8] Apud Ezechielem,
“Cessare faciam strepitum canticorum tuorum, et vox cithararum tuarum non audietur amplius, dabo te in ariditatem petrae” (xxvi. 13, 14);
haec de Tyro, per quam significatur ecclesia quoad cognitiones boni et veri; vastatio ejus describitur per illa verba, vastatio quoad cognitiones boni per “cessare faciam strepitum canticorum tuorum,” et vastatio quoad cognitiones veri per quod “vox cithararum non audietur amplius;” desolatio omnis veri per “dabo te in ariditatem petrae” (“petra” significat verum, et “ariditas” ejus desolationem).

[9] Apud Davidem,
“Clangite Jehovae omnis terra, personate, jubilate et cantate, cantate Jehovae cithara, cithara et voce cantus, tubis et voce buccinae, clangite coram Rege Jehovah” (Psalm. xcviii. 4-6);
varia genera affectionum ex quibus confessio et glorificati Domini, hic exprimuntur per varia genera sonorum et instrumentorum; per varia genera sonorum per “clangere,” “personare,” “jubilare” et “cantare,” et per varia genera instrumentorum per “citharas,” “tubas” et “buccinas;” sed significationes singulorum exponere, non hujus loci est, solum quid “cithara.” “Cantare Jehovae cithara, cithara et voce cantus,” significat confessionem ex affectione boni et veri spiritualis; omnis enim affectio, quia est amoris, cum cadit in sonum, sonat sibi convenienter; unde etiam ex sono qui in loquela, et in quo voces loquelae quasi fluunt, auditur alterius affectio, quae etiam inde noscitur a socio; et manifeste in mundo spirituali, ubi omnes soni loquelae manifestant affectiones.

[10] Similiter alibi apud Davidem, ut in his sequentibus:
“Jubilate Deo robori nostro; acclamate Deo Jacobi; extollite cantum, et date tympanum, citharam jucundam cum nablio, clangite in mense buccina” (Psalm. lxxxi. 2-4 (B. A. 1-3));
“Bonum confiteri Jehovae, et canere nomini tuo, Altissime, ….super decachordio, et super nablio, et super higgaion in cithara” (Psalm. xcii. 2-4 (B. A. 1-3));
“Filii Zionis exultent in Rege suo, laudent nomen Ipsius in chorea, cum tympano et cithara psallant Ipsi” (Psalm. cxlix. 2, 3);
“Laudate” Deum “cum clangore buccinae; laudate Ipsum in nablio et cithara, laudate Ipsum cum tympano et chorea; laudate Ipsum cum fidibus et organo; laudate Ipsum cum cymbalis soni, laudate Ipsum cum cymbalis clangoris” (Psalm. cl. 3-5).

[11] Quia instrumenta musica et quoque choreae significabant gaudia et laetitias quae resultant ex affectionibus, et quoque ipsas affectiones mentis quas soni illorum in simplici et in composito producunt, ideo,
“David et universa Domus Israelis ludebant coram Jehovah super omnis generis lignis [abietum], et super citharis et cum nabliis, et cum tympanis et cum dulciariis et cum cymbalis” (2 Sam. vi. 5).

[12] Quoniam “cithara” significat confessionem ex veris spiritualibus, ac vera spiritualia sunt quibus afficiuntur angeli qui in regno spirituali Domini Sunt, et quae falsa mali dissipant, et cum illis ipsos spiritus qui in iis sunt, ideo,
Cum malus spiritus erat super Saule, “David sumpsit citharam et pulsavit manu sua, et sic quies data Sauli, ….et recessit ab eo malus spiritus” (1 Sam. xvi. 14-16, 23);
hoc factum est quia reges repraesentabant Dominum quoad regnum spirituale, et inde significabant vera spiritualia (videatur supra, n. 31 (b)), at Saul tunc falsa veris illis opposita; quae per sonum citharae dissipabantur, quia “cithara” significabat affectionem veri spiritualem: sed tunc ita factum est, quia apud filios Israelis omnia erant repraesentativa et inde significativa; aliter hodie. Ex illis locis quae nunc adducta sunt, constare potest quid “cithara” significat, praeter etiam in aliis locis (Ut Esai. xxx. 31, 32: Psalm. xlix. 4, 5 (B. A. 3, 4); Psalm. cxxxvii. 1, 2: 1 Sam. x. 5: Apoc. xiv. 2; cap. xviii. 22: Hiob xxx. 31).

[13] Quoniam pleraque in Verbo etiam opposita significant, ita etiam instrumenta musica, in quo sensu significant laetitias et gaudia resultantia ex affectionibus falsi et mali, ita quoque “cithara” confessionem falsi, et inde exultationem super destructionem veri:-Ut apud Esaiam,
“A fine septuaginta annorum erit canticum Tyri juxta canticum meretricis; accipe citharam, ambula in urbe, meretrix oblivioni tradita, eleganter pulsa, multiplica cantum” (xxiii. 15, 16);
per “Tyrum” significatur ecclesia quoad cognitiones veri et boni spiritualis, ut supra; hic ecclesia in qua illae falsificatae sunt; “meretrix” significat falsificationem veri (videatur supra, n. 141); et per “accipere citharam, ambulare in urbe, eleganter pulsare, et multiplicare cantum,” significatur exultatio et gloriatio falsi super destructionem veri.

[14] Et apud eundem,
“Vae surgentibus mane sub auroram, siceram prosequuntur, commorantibus in crepusculum, vinum incendat eum, estque cithara et nablium et tympanum et fistula et vinum, convivia eorum; opus autem Jehovae non introspiciunt, et factum manuum Ipsius non vident” (v. 11, 12);
“cithara,” “nablium,” “tympanum,” “fistula” et quoque “vinum,” in opposito sensu; in quo per illa significantur exultationes et gloriationes ex falsis mali: quod talia significentur, patet, nam dicitur, “Vae illis, ….opus Jehovae non introspiciunt, et factum manuum Ipsius non vident.”

324. “Et phialas aureas plenas suffitibus.”-Quod significet confessionem ex bonis spiritualibus, constat ex significatione “phialarum aurearum,” quae etiam “thuribula” et “acerrae” vocantur, quod sint vera ex bono: “phialae” enim, sicut omnia vasa continentia, significant vera; et “aurum,” ex quo, significat bonum; inde “phialae aureae” sunt vera ex bono; (quod “vasa” significent vera, quoniam inserviunt bono pro vasis recipientibus et continentibus, videatur n. 3068, 3079, 3316, 3318; et quoque “vasa altarium,” “holocausti” et “suffitus,” n. 9723, 9724; et quod “aurum” significet bonum, supra, n. 242(a, d, e);) et ex significatione “suffituum,” quod sint illa cultus quae fiunt ex bono spirituali seu ex bono charitatis, et inde grate percipiuntur. Causa quod illa per “suffitus” significentur, est quia omnia quae apud gentem Israeliticam instituta fuerunt, repraesentativa caelestium et spiritualium erant: inde quoque illa quae erant odoris; quae grati odoris erant, repraesentabant perceptionem gratam, at quae ingrati odoris perceptionem ingratam; unde erat, quod suffimentum factum sit ex aromatibus fragrantibus, stacte, onyche, galbano, et thure. Praeterea correspondentia odoris est cum perceptione; quod constare potest ex eo, quod in mundo spirituali, ubi omnia quae appercipiuntur sensibus correspondent, perceptivum boni et veri sentiatur sicut fragrans ex gratis odoribus, et vice versa (de qua re ab experientia videatur in Arcanis Caelestibus, n. 1514, 1517-1519, 1631, 4626, 4628, 4630, 4631, 5711-5717). Inde est, quod “odorari” significet percipere, etiam in communi sermone apud homines; talia enim in sermonem humanum venerunt ex correspondentia, ut multa alia; spiritus enim hominis est actualiter in mundo spirituali, tametsi homo id nescit: etiam perceptivum quod est apud hominem producit sensum odoratus in ejus corpore, et hoc quoque ex correspondentia; sed hoc arcanum est quod aegre creditur, quia hactenus ignotum est. Sciendum est quod bonum amoris et charitatis producat illam suaveolentiam seu fragrantiam, sed per verum, non autem ex se absque vero; minus verum quod vocatur fidei absque bono; nam bonum absque vero non habet aliquod perceptivum, nec verum absque bono.

[2] Quod “suffitus” significent illa cultus quae fiunt ex bono spirituali, est quia bonum spirituale trahit originem et existentiam ex bono caelesti, et hoc bonum est bonum amoris in Dominum a Domino, et inde est ipsum bonum caeli, est enim id bonum immediate ex Domino, et est Dominus in illo bono ut in suo apud angelos; usque adeo, ut sive dicas Dominum esse in illis et illos in Domino, aut si dicas Dominum esse apud illos in eo bono, et illos in Domino cum in illo bono, idem sit: bonum spirituale, quod trahit originem et existentiam ex bono caelesti, est bonum charitatis erga proximum; cultus ex hoc bono est quisignificatur per “suffitum.” Quia omnis cultus Domini fit ex bono, tametsi per vera, et duo bona universalia sunt quae faciunt caelos, et distinguunt illos in duo regna, nempe bonum caeleste, quod est bonum amoris in Dominum, et bonum spirituale, quod est bonum charitatis erga proximum, ideo duo altaria apud filios Israelis erant, unum pro holocaustis, alterum pro suffitionibus; et per “altare holocausti” significabatur cultus ex bono amoris caelestis, et “per altare suffitus” cultus ex bono amoris spiritualis. Inde patet quid per suffitus repraesentabatur.

[3] Quod ita sit, constare potest ex locis in Verbo, ubi memorantur:-Ut apud Mosen,
“Facies altare suffitionis suffimenti, ….et obduces illud auro puro, ….et dabis illud ante velum quod super arca testimonii ante propitiatorium; ….et suffiet super illo Aharon suffimentum aromatum quovis mane, in adornando lucernas suffiet illud; et in ascendere faciendo lucernas inter vesperas suffiet illud; suffimentum juge coram Jehovah in generationes vestras: nec ascendere facietis suffimentum alienum et holocaustum et mincham et libamen super eo” (Exod. xxx. 1-10);
quod per hoc “altare” et per “suffitiones” super eo significatus sit cultus qui ex bono spirituali, constare potest ex eo quod hoc positum fuerit in Tentorio conventus extra velum, ubi etiam lucernae, et per “Tentorium” significatum est regnum spirituale Domini, at per illam partem Tentorii quae erat intra velum significatum est regnum caeleste Domini, ut constare potest ex illis quae de Tentorio, ubi mensa super qua panes facierum, ac ubi altare suffitus, ac ubi candelabrum erant, in Arcanis Caelestibus (n. 9457, 9481, 9485) ostensa sunt; et ex illis quae de arca, in qua testimonium, et super qua propitiatorium (n. 9457, 9481, 9485, 10545): inde patet quod per illa quae in Tentorio extra velum erant, quae fuerunt candelabrum, altare suffitus, et mensa pro panibus, significata sint talia quae regni spiritualis sunt, quae omnia se referunt ad bonum spirituale et ad verum ejus: per “mensam,” super qua panes facierum, significata est receptio boni caelestis in bono spirituali (videatur. 9527); per “candelabrum” cum lucernis significatum est ipsum spirituale illius regni (n. 9548, 9551, 9556, 9561, 9572, 9783); et per “altare suffitus” significatus est cultus ex bono spirituali; et quia cultus ex bono spirituali per “suffitionem” super illo altari significatus est, et per “candelabrum” ipsum spirituale, ideo mandatum est ut Aharon quovis mane et vespere, quando adornaret lucernas, etiam super illo suffiret. (sed haec plenius explicata sunt in Arcanis Caelestibus, n. 10176-10213, ubi de singulis actum est.)

[4] Et quia bonum spirituale suam originem et existentiam trahit ex bono caelesti, ut supra dictum est, ideo altare illud non modo positum erat juxta velum quod super arcam, sed etiam mandatum est, ut cum Aharon expiaret pro se et pro sua domo, inferret suffimentum intra velum, per quod significatur influxus, communicatio et conjunctio boni caelestis et boni spiritualis; de qua re ita apud Mosen:
“Cum Aharon ….expiabit pro se et pro sua domo, mactabit juvencum peccati, ….et accipiet plenitudinem thuribuli, prunas ignis desuper altari coram Jehovah, et plenitudinem pugnorum suorum suffimentum aromatum, et inferet intra velum, ita ut det suffimentum super ignem coram Jehovah; et tegat nubes suffimenti propitiatorium quod super testimonio, ut non moriatur” (Levit. xvi. 11-13);
quod “acciperet ignem desuper altari holocausti,” super quem “daret suffimentum,” etiam significabat quod bonum spirituale, quod est bonum charitatis, existat et procedat ex bono caelesti, quod est bonum amoris in Dominum; (quod “ignis altaris” id bonum significaverit, videatur n. 4489, 6314, 6832, 9714, et alibi;) inde erat quod ignis pro suffitione non aliunde quam ex altari holocausti desumptus sit: quod Aharon, cum expiaret pro se et sua domo suffiret intra velum, erat causa quia Aharon ut Summus Sacerdos repraesentabat Dominum quoad bonum amoris, et per functiones repraesentabat illa quae ex bono illo procedunt, quae omnia se referunt ad bonum spirituale; bonum spirituale nisi sit ex bono caelesti, non est bonum; quapropter nec functio ejus fuisset ex Divino, seu aliquid Divini repraesentavisset; ideo denuntiata est illi mors nisi ita fecisset.

[5] Inde quoque est quod Nadab et Abihu, filii Aharonis, igne e caelo consumpti fuerint, quia suffiverunt ex alio igne quam ex igne altaris holocausti; ita cultum fecerunt ex alio amore quam ex amore in Dominum; de qua re ita apud Mosen:
“Sumpserunt filii Aharonis Nadab et Abihu quisque thuribulum suum, ac dederunt in ea ignem alienum, super quem dederunt suffimentum; ….ideo exivit ignis a coram Jehovah, et comedit illos, et mortui;” ac dein elati extra castra (Levit. x. 1-5);
quod “extra castra elati fuerint,” significabat quod cultus eorum non e caelo esset, quia non ex amore in Dominum, nam per castra filiorum Israelis repraesentabatur caelum et ecclesia (videatur n. 4236, 10038).

[6] Quod Korach, Dathan et Abiram, cum concione illorum, absorpti fuerint a terra, tametsi sumpserunt ignem ex altari et suffiverunt, erat causa, quia per murmurationem eorum contra Mosen et Aharonem significabatur profanatio boni amoris caelestis, per Mosen enim et Aharonem repraesentabatur Dominus; nam murmurare, hoc est, rebellare contra Dominum, et sancta obire, est profanatio; sed quia ignem sumpserunt ex altari, ignis ille ejectus est, et thuribula eorum facta sunt in tegumentum altari; de qua re ita apud Mosen,
Dixit illis Moses ut sumerent ignem, et mitterent in thuribula sua; quod etiam factum est, sed absorpti sunt (Num. xvi. 1 ad fin.);
sed postea mandatum est
Ut colligerent acerras, et spargerent ignem horsum, ….et ex acerris quae erant ex aere, facerent expansiones laminarum, tegumentum altari, quia sanctificatae sunt (Num. xvii. 2, 3, (B. A. xvi. 37, 38));
sanctificatae erant per “ignem altaris,” qui significabat Divinum caelestem amorem.

[7] Quoniam bonum spirituale, quod est bonum charitatis erga proximum, trahit essentiam suam et animam ex bono caelesti, quod est bonum amoris in Dominum, ideo etiam thus, per quod significatur bonum spirituale, dabatur super panes facierum, per quos significabatur bonum caeleste; ut constare potest ex his apud Mosen,
Dabitur etiam thus super panes facierum, qui super mensa in Tentorio conventus, ut sit panis in memoriale (Levit. xxiv, 7);
“ut sit panis in memoriale,” significat ut recipiatur et audiatur a Domino; omnis enim cultus Domini, qui vere cultus, fit ex bono caelesti per bonum spirituale; bonum enim spirituale, quod est charitas erga proximum, est effectus boni caelestis, nam charitas erga proximum est usus praestare ac moralem vitam agere ex origine caelesti (de qua re videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 390, 484, 529, 530-535; et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 84-107); hoc itaque est bonum spirituale; et bonum caeleste est spectare ad Dominum, et [agnoscere] quod ab Ipso sit omne bonum et verum, et quod ab homine seu ejus proprio nihil nisi quam malum.

[8] Quod suffitum fuerit non ex alio igne quam ex igne altaris holocausti, per quem significatum est bonum caeleste, quod est bonum amoris in Dominum, constat etiam ex aliis locis:-Ut apud Mosen,
Cum murmuravit concio contra Mosen et Aharonem, et plaga affecti sunt, tunc sumpsit Aharon ignem ex altari, et in acerram, et posuit in ea suffimentum, et cucurrit inter eos, et coercita est plaga (Num. xvii. 7-15 (B. A. xvi. 41, 46-48));
et praeterea in Apocalypsi, cap. viii. 3-5.

[9] Quod “suffimentum” et “thus” significent bonum spirituale, ac “suffitio” cultum ex illo bono gratum, ac ideo auditionem et receptionem a Domino, constare potest a sequentibus his locis:-Apud Esaiam,
“Turma camelorum obteget Te, dromades Midianis et Ephae, omnes e Sheba venient, aurum et thus portabunt, et laudes Jehovae annuntiabunt” (lx. 6);
agitur ibi de adventu Domini; per “turmam camelorum” et “dromades Midianis et Ephae” significantur cognitiones veri et boni in copia; quod “omnes e Scheba venient,” significat quod ex cognitionibus genuini veri et boni (quod “Scheba” illas significet, videatur n. 1171, 3240); per “aurum et thus” quae portabunt, significatur cultus ex bono spirituali quod ex bono caelesti (“aurum” significat bonum caeleste, et “thus” bonum spirituale): quia cultus ex illis significatur, ideo dicitur, “et laudes Jehovae annuntiabunt;” per “laudes Jehovae annuntiare” significatur evangelizatio de Domino, et cultus Ipsius.

[10] Apud Matthaeum,
Sapientes ex oriente aperuerunt thesauros suos, et obtulerunt Domino recens nato munera, “aurum, thus, et myrrham” (ii. 11);
per “sapientes ex oriente” etiam significantur illi qui in cognitionibus veri et boni sunt; cultus eorum ex bono caelesti, bono spirituali et bono naturali, significatur per quod “obtulerint aurum, thus et myrrham;” per “aurum” enim significatur bonum caeleste, per “thus” bonum spirituale, et per “myrrham” bonum naturale: quod talia significentur per illa, notum adhuc erat pluribus in oriente; unde etiam dicti sunt “filii orientis,” per quos in Verbo intelliguntur illi qui in cognitionibus veri et boni sunt (videatur n. 3249, 3762); scientia enim correspondentiarum adhuc remanserat apud illos; quare ut testarentur gaudium cordis sui, obtulerunt talia quae significabant omne bonum a primo ad ultimum; et hoc est quod praedictum apud Esaiam, quod “e Scheba venturi, et aurum et thus portabunt, et laudes Jehovae annuntiabunt” (de quo mox supra).

[11] Apud Malachiam,
“Ab ortu solis usque ad occasum, magnum erit nomen meum inter gentes, et in omni loco suffitus allatus nomini meo, et mincha munda” (i. 11);
“ab ortu solis usque ad occasum, magnum erit nomen meum inter gentes,” significat quod ecclesia et cultus Domini erit ubivis apud illos qui in bono sunt; (“ab ortu solis ad occasum” significat ubivis, ubi bonum; “nomen meum” quod erit magnum significat agnitionem et cultum Domini; et “gentes” significant illos qui in bono sunt;) “suffitus allatus nomini meo, et minchah munda,” significat cultum Domini ex bono spirituali quod est bonum charitatis erga proximum, et ex bono caelesti quod est bonum amoris in Dominum; cultus ex bono spirituali significatur per “suffitum,” et ex bono caelesti per “mincham.” (Quod “minchah” id bonum significet, videatur n. 4581, 10079, 10137.)

[12] Per “suffitum” et per “mincham” simile significatur apud Davidem,
“Attende aurem ad vocem meam, quando clamo ad Te, acceptae sint preces meae, suffimentum coram Te, sublatio manuum mearum minchah vesperae” (Psalm. cxli. 1, 2):
et apud Esaiam,
“Non adduxisti Mihi pecudem holocaustorum tuorum, et sacrificiis tuis non honorasti Me; non servire te feci per mincham, nec defatigavi per thus” (xliii. 23);
quia omnis cultus Domini fit ex bono spirituali quod ex bono caelesti, ideo utrumque, “minchah” et “thus,” nominatur, in littera seorsum, quae tamen in sensu interno seu spirituali intelliguntur conjunctim, sed unum ab altero.

[13] Similiter apud Jeremiam,
“Venient ex urbibus Jehudae et ex circuitibus Hierosolymae, ….adferentes holocaustum et sacrificium, et mincham et thus” (xvii. 26);
per “Jehudam” et “Hierosolymam” hic non intelligitur Jehudah et Hierosolyma, sed ecclesia Domini quae est in bono amoris et inde in doctrina charitatis; cultus ex illis significatur per “holocaustum et sacrificium,” tum per “mincham et thus.”

[14] Quoniam “minchah” significabatbonum amoris caelestis et “thus” bonum amoris spiritualis, ideo super mincham ex similagine dabatur oleum et thus; ut constat apud Mosen,
“Quando anima offerre voluerit munus minchae Jehovae, similago erit munus ejus, super quam effundet oleum, et dabit super illam thus;” et sacerdos accipiet “plenitudine pugilli de similagine ejus, et de oleo ejus una cum omni thure ejus, et adolebit in memoriale super altari” (Levit. ii. 1, 2);
quod haec minchah instituta sit, erat quia “similago” significat genuinum verum (videatur n. 9995); hoc quia ex bono est, nempe ex bono caelesti et inde ex bono spirituali, ideo dabatur super illam oleum et thus; “oleum” significat bonum amoris caelestis, et “thus” bonum amoris spiritualis, in sensu interno unum ab altero. Erant etiam aliae species minchae, quae confectae per oleum, per quas simile signicabatur.

[15] Apud Ezechielem,
“Sumpsisti vestes acupicti tui, et texisti” imagines maris cum quibus scortabaris, “et oleum meum et suffimentum meum dedisti coram illis” (xvi. 18, 19);
haec de Hierosolyma, per quam significatur ecclesia quoad doctrinam, hic quoad doctrinam prorsus perversam; “imagines maris” quas vestibus acupicti sui texit, et cum quibus scortabatur, significant falsa quae fecerunt per interpretationes perversas apparere sicut vera, ita falsificata vera; “vestes acupicti” sunt cognitiones veri ex Verbo, et “scortari” est falsificare; “oleum et suffimentum meum dare coram illis” significat adulterare tam bonum amoris caelestis quam bonum amoris spiritualis, quae adulterantur cum Verbum applicatur amoribus sui et mundi.

[16] Apud Mosen,
“Docebunt judicia tua Jacobum, et legem tuam Israelem, ponent suffitum in nasum tuum, et holocaustum super altare tuum” (Deutr. xxxiii. 10);
propheticum Mosis de Levi, per quem significatur sacerdotium; et quia sacerdotium erat repraesentativum Domini quoad bonum amoris tam caelestis quam spiritualis, ideo dicitur quod “ponent suffitum in nasum tuum, et holocaustum super altare tuum;” et per “suffitum” significatur cultus ex bono spirituali, et per “holocaustum super altare” significatur cultus ex bono caelesti; “in nasum” significat ad perceptionem.

[17] Apud Davidem,
“Veniam in Domum tuam cum holocaustis, reddam Tibi vota mea holocausta pinguium offeram Tibi, cum suffimento arietes” (Psalm. lxvi. 13, 15);
offerre “holocausta pinguium” significat cultum ex bono amoris caelestis; offerre “cum suffimento arietes” significat cultum ex bono amoris spiritualis (“suffimentum” et quoque “aries” significant id bonum.

[18] In Apocalypsi,
“Alius angelus venit, et stetit ad altare, habens thuribulum aureum, et dati sunt ei suffitus multi, ut offerret cum precibus sanctorum omnium super altare aureum quod ante thronum; et ascendit fumus suffituum cum precibus sanctorum e manu angeli ad conspectum Dei: deinde accepit angelus thuribulum, et implevit illud ex igne altaris, et projecit in terram” (viii. 3-5);
quid haec significant, dicetur in explicatione illorum verborum in sequentibus, hic solum quod “suffitus” significent cultum ex bono spirituali, quod est bonum charitatis erga proximum: ille cultus etiam significatur per “preces sanctorum;” quare dicitur quod “dati sint ei suffitus multi ut offerret cum precibus sanctorum;” et dein, “ascendit fumus suffituum cum precibus sanctorum in conspectum Dei;” quod “preces sanctorum” significent cultum ex bono spirituali, videbitur in articulo mox sequente, tum etiam ibi quid intelligitur per cultum ex bono spirituali seu ex bono charitatis.

[19] Apud Esaiam,
“Populus qui ad iram provocant Me coram faciebus meis jugiter, qui sacrificant in hortis, et suffiunt super lateribus” (lxv. 3);
hic per “sacrificare” et “suffire” significantur opposita, nempe cultus ex falsis doctrinae quae ex propria intelligentia; “horti” significant intelligentiam, hic propriam, et “lateres” significant falsa inde; ac “sacrificare” et “suffire” significant cultum. (Quod antiqui cultum Divinum habuerint in hortis et lucis secundum arborum significationes ibi, sed quod id apud gentem Israeliticam prohibitum fuerit, ne fingerent sibi cultum ex proprio, videatur n. 2722, 4552.)

[20] Apud Hoscheam,
“Super verticibus montium sacrificant, et super collibus suffiunt, sub quercu et populo et robore, quia bona umbra ejus; propterea scortantur filiae vestrae, nurus vestrae adulterantur” (iv. 13):
per haec describitur cultus ex amore sui et ex amore mundi, ac inde ex falsis doctrinae; cultus ex amore sui per “sacrificare super verticibus montium,” cultus ex amore mundi per “suffire super collibus,” et cultus ex falsis doctrinae per “sacrificare et suffire sub quercu, populo et robore:” “vertex montium” significat amorem caelestem, hic amorem sui; “colles” significant amorem spiritualem, hic amorem mundi; nam amor sui est oppositus amori caelesti, et amor mundi est oppositus amori spirituali: “quercus, populus et robur” significant bona veri et vera boni naturalis hominis infima, hic mala falsi et falsa mali ejus: “quia bona umbra ejus” significat complacentiam: falsificationes boni spiritualis inde, significantur per quod “propterea scortentur filiae vestrae,” et adulterationes boni caelestis per quod “propterea nurus vestrae adulterentur.”

[21] Apud Jeremiam,
“Numerus urbium tuarum fuerunt dii tui, Jehuda, et juxta numerum [platearum] Hierosolymae posuistis altaria, ….altaria ad suffiendum Baali” (xi. 13, 17):
per “urbes” hic non significantur urbes, nec per “deos” dii, neque per “plateas Hierosolymae” plateae ibi; sed per “urbes” significantur doctrinalia falsi, per “deos” ipsa falsa, et per “plateas Hierosolymae” falsa doctrinae ecclesiae: per “ponere altaria, ….altaria ad suffiendum Baali,” significatur cultus ex amore sui et ex amore mundi (ut supra). Gens illa ponebat altaria, et suffiebat Baali; sed quia omnia cultus eorum erant repraesentativa, illa quae fiebant secundum statuta erant repraesentativa caelestium et spiritualium; quare illa quae fiebant contra statuta erant repraesentativa infernalium; ideo per “altaria posita diis,” et per “suffitus datos Baali,” significantur opposita.

[22] Apud eundem,
“Loquar judicia cum illis super omni malitia eorum, quod deseruerint Me, et suffiverint diis aliis, et incurvaverint se operibus manuum suarum” (i. 16);
“suffire diis aliis, et incurvare se operibus manuum suarum,” significat cultum ex falsis, quae ex propria intelligentia (“dii alii” sunt falsa, et “opera manuum” sunt quae ex propria intelligentia).

[23] Simile per “suffire diis” significatur apud Jeremiam (cap. xi. 12; cap xliv. 3, 5, 8, 15, 18):
Simile per “suffire sculptilibus” apud Hoscheam (cap. xi. 2):
Simile per “suffire vanitati” apud Jeremiam (cap. xviii. 15):
Simile etiam quod supra per “suffire Baali” apud Jeremiam (cap. vii. 9); et apud Hoscheam (cap. ii. 13):
Et simile per “suffire Melecheth” seu reginae “caelorum” apud Jeremiam (cap. xliv. 17, 18, 19, 21, 25);
“Melecheth caelorum” significat falsa in omni complexu.

[24] Porro quod “suffitio” significet illa cultus quae grate percipiuntur, et quod “suffimentum” bonum spirituale, est causa, quia omnia quae apud gentem Israeliticam instituta fuerunt, erant repraesentativa caelestium et spiritualium; ecclesia enim apud illos non erat sicut ecclesia hodie, quae est interna, sed erat externa; et externa repraesentabant et inde significabant interna ecclesiae, qualia in Verbo Novi Testamenti a Domino detecta fuerunt: inde ecclesia illorum dicta est Ecclesia Repraesentativa. Externa ecclesiae hujus constabant ex talibus in mundoNaturae, quae correspondebant affectionibus boni et veri in mundo spirituali; inde erat quod cum illi qui ab ecclesia in externis quoad cultum erant, illi qui in spirituali mundo, seu in caelo, in internis essent, et se conjungerent cum illis qui in externis; hoc modo eo tempore caelum cum hominibus terrae unum fecit.

[25] Ex his constare potest quare in Tentorio conventus fuit mensa pro panibus, fuit candelabrum cum lucernis, et fuit altare suffitus; panes enim repraesentabant et inde significabant bonum amoris procedens a Domino, seu bonum caeleste; candelabrum cum lucernis repraesentabat et inde significabat bonum et verum spirituale; et suffitus repraesentabat et inde significabat cultum; et quia omnis cultus Divinus qui grate percipitur est ex bono spirituali, ideo per “suffimentum” significabatur illud bonum. Ut gratum repraesentaretur, factum est suffimentum ex aromatibus fragrantibus, et hoc quoque ex correspondentia; odores enim fragrantes correspondent amoenitatibus et deliciis, quae insunt cogitationibus et perceptionibus ex jucundo amoris spiritualis. Proinde correspondebat suffitus talibus quae grate recipiuntur a Domino, et quae grate percipiuntur ab angelis: hoc gratum unice est ex bono spirituali seu ex bono charitatis erga proximum, hoc enim bonum est bonum caeleste, quod est bonum amoris in Dominum, in effectu; nam bonum caeleste, quod est bonum amoris in Dominum, sistitur unice in effectum per bonum spirituale, quod est bonum charitatis erga proximum; quapropter in hoc bono esse et id exercere, est amare et colere Dominum. (Quid charitas erga proximum, et quid ejus exercitium, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 84-107.)

[26] Quoniam “oleum,” per quod unctiones fiebant, significabat bonum caeleste seu bonum amoris in Dominum, ac “suffimentum” significabat bonum spirituale seu bonum charitatis erga proximum, et quia hoc est ex illo, ut supra dictum est, ideo in Exodo, cap. xxx., agitur primum de praeparatione olei unctionis, et mox dein de praeparatione suffimenti; de praeparatione olei unctionis a versu 23 ad 33, et de praeparatione suffimenti a versu 34 ad 38: et quia de suffitu hic agitur, velim hic adducere quid de praeparatione suffimenti ibi mandatum est, nempe,
“Accipe tibi aromata fragrantia, stacten, onychen et galbanum, fragrantia, et thus purum, tantum in tanto erit; et facies illud suffimentum, unguentum opus unguentarii, salitum, purum, sanctum; et tundes ex illo minutim; et dabis de illo ante Testimonium in Tabernaculo conventus, quo conveniam te ibi; sanctum sanctorum erit vobis. Et suffimentum quod facis in qualitate ejus, non facietis vobis; sanctum erit tibi Jehovae: vir qui fecerit sicut illud ad faciendum odorem eo, exscindetur e populis suis” (Exod. xxx. 34-38):
sed quid singula haec significant, videatur in Arcanis Caelestibus (a n. 10289 ad 10310), ubi illa ordine explicata sunt; hic tantum quod thus fuerit primarium, et tria reliqua adjecta odoris gratia; quare de thure dicitur quod “tantum in tanto erit,” seu quantum ab uno tantum ab altero; similiter ut cum oleo unctionis, in quo oleum olivae erat primarium, et reliqua in illo significantia (Exod. xxx. 23-33). Inde patet cur “thus” simile significet cum suffimento in composito, nempe bonum spirituale.

[27] Quoniam fragrantia quae sunt odoris correspondent amoenis spiritualibus seu amoenis oriundis ex bono spirituali, ideo quoque receptio gratissima a Domino vocatur
“Odor quietis” (Exod. xxix. 18, 25, 41: Levit. i. 9, 13, 17; cap. ii. 2, 9, 12; cap. iii. 5; cap. iv. 31; cap. vi. 8, 14 (B. A. 15, 21); cap. viii. 28; cap. xxiii. 8, 13, 18: Num. cap. xxviii. 6, 8, 13; cap. xv. 3; cap. xxix. 2, 6, 8, 13, 36):
et apud Ezechielem,
“Per odorem quietis placabor vobis” (xx. 41);
apud Mosen,
Si non ambulaveritis in praeceptis meis, sed iveritis Mecum in adversum, “non odorabor odorem quietis vestrum” (Levit. xxvi. [27,] 31);
et apud Hoscheam,
“Ibunt rami ejus, et erit sicut honor olivae, et odor illi sicut Libani” (xiv. 7 (B. A. 6));
haec de Israele; “honor olivae” significat bonum caeleste, et “odor Libani” bonum spirituale, ex gratitudine. (Quod “honor” dicatur de bono caelesti, videatur supra, n. 288 [b]: quod “olea” etiam id bonum significet, in Arcanis Caelestibus, n. 9277, 10261: quod “odor” significet perceptivum grati secundum quale amoris et fidei, n. 1514-1519, 3577, 4624-4634, 4748, 5621, 10292: quod “odor quietis” significet perceptivum pacis, n. 925, 10054; quid perceptivum pacis, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 284-290.)

325. “Quae sunt preces sanctorum.”-Quod significet ex quibus cultus, constat ex significatione “precum sanctorum,” quod sint cultus ex bono spirituali; per “preces” in sensu interno intelliguntur omnia cultus, et per “sanctos” spiritualia; “sancti” enim in Verbo dicuntur qui in regno spirituali Domini sunt, “justi” autem qui in regno caelesti Ipsius (videatur supra, n. 204); sed in sensu interno Verbi per “sanctos” non intelliguntur sancti sed sancta, nam sancti involvunt personas, et in sensu interno exuitur omne personae, solae enim res faciunt illum (de qua re videatur supra, n. 270); et quod angeli, quia spirituales, cogitent abstracte a personis, etiam supra (n. 99, 100): in hoc distinguitur sensus internus Verbi a sensu externo ejus, qui est sensus litterae; et quia sic per “sanctos” intelliguntur sancta, et per “sanctum” in Verbo intelligitur Divinum Verum quod procedit a Domino, et facit regnum spirituale Ipsius (videatur supra, n. 204), ideo per “Sanctos” intelliguntur spiritualia, et per “preces sanctorum” cultus ex bono spirituali: quod cultus ex hoc bono per “preces sanctorum” intelligatur, constat ex eo, quod dicatur quod “habuerint phialas aureas plenas suffitibus, quae sunt preces sanctorum,” et per “suffitus” significantur omnia cultus quae ex bono spirituali, ut in articulo mox praecedente ostensum est; inde sequitur quod per “preces sanctorum” simile significetur.

[2] Ut quoque apud Davidem,
“Attende aurem ad vocem meam quando clamo ad Te; receptae sint preces meae, suffimentum coram Te, sublatio manuum minchah vesperae: ….custodi januam labiorum meorum, ne declina cor meum ad malum, ad faciendum facinora in impietate, cum viris operantibus iniquitatem, ….quia adhuc preces meae in malis illorum” (Psalm. cxli. 1-5):
hic quoque “preces” vocantur “suffimentum,” et “sublatio manuum” vocatur “minchah,” et hoc quia per “preces” simile significatur quod per “suffimentum,” et per “sublationem manuum” simile quod per “mincham;” per “suffimentum” significatur bonum spirituale quod est bonum charitatis erga proximum, et per “mincham” significatur bonum caeleste quod est bonum amoris in Dominum, ita per utrumque cultus; et quia preces non sunt ex ore sed ex corde per os, et omnis cultus qui est ex corde est ex bono amoris et charitatis, nam “cor” id significat, ideo etiam dicitur, “Custodi januam labiorum meorum, ne declina cor meum ad malum, ad faciendum facinora in impietate;” et quia lamentatur David quod mala contra illum adhuc valeant, ideo dicit, “quia adhuc preces meae in malis illorum.”

[3] Quod “preces” similia significent cum “suffitibus,” etiam constat alibi in Apocalypsi,
“Alius angelus venit, et stetit apud altare, habens thuribulum aureum, et dati ei suffitus multi, [ut offerret] cum precibus sanctorum omnium, super altare aureum, ….et ascendit fumus suffituum cum precibus sanctorum ….ad conspectum Dei” (viii. 3, 4);
quia hic similia significantur per “preces” quae per “suffitus,” nempe cultus ex bono spirituali, ideo dicitur, “Dati ei suffitus multi, ut offerret cum precibus sanctorum; ….tum ascendit fumus suffituum cum precibus sanctorum ad conspectum Dei.” Quid intelligitur per cultum ex bonospirituali, primum dicetur, postea quod “preces” illum cultum significent. Cultus non consistit in precibus ac in devotione externa, sed in vita charitatis; preces sunt modo externa ejus, procedunt enim ex homine per os ejus, quapropter qualis est homo quoad vitam, tales sunt preces ejus. Non refert quod humiliter se gerat, super genubus sit et suspiret, quando precatur; haec externa sunt, et nisi externa procedant ex internis, sunt modo gestus et soni absque vita. Est affectio in singulis quae homo loquitur; et unusquisque homo, spiritus et angelus est sua affectio, nam affectio eorum est vita eorum; ipsa affectio est quae loquitur, et non homo absque illa, quapropter qualis est affectio talis est precatio. Affectio spiritualis est quae vocatur charitas erga proximum; in illa esse est vere cultus, precatio est procedens. Inde constare potest quod essentiale cultus sit vita charitatis, ac instrumentale ejus sit gestus et precatio, seu quod primarium cultus sit vita charitatis et secundarium ejus sit precatio. Ex quo patet quod qui omnem cultum Divinum ponunt in pietate orali et non in pietate actuali, valde errent.

[4] Pietas actualis est in omni opere et in omni functione agere ex sincero et recto, et ex justo et aequo, et hoc quia praeceptum est a Domino in Verbo; ita enim homo inomni opere suo spectat ad caelum et ad Dominum, cum quo sic conjungitur: ast agere sincerum et rectum, justum et aequum, solum ex timore legis, jacturae famae, ac honoris et lucri, et nihil cogitare de Lege Divina, de praeceptis Verbi, et de Domino, et tamen devote precari in templis, est pietas externa; quae qualitercunque sancta apparet, usque non est pietas, sed est vel hypocrisis, vel est quoddam fictum ex habitu tractum, vel quoddam persuasivum ex falso principio quod in eo solo consistat cultus Divinus; spectat enim non corde ad caelum et ad Dominum, sed modo oculis; cor spectat ad semet et ad mundum, et os loquitur ex habitu solius corporis et ejus memoriae; per id conjungitur ille homo mundo et non caelo, ac sibi et non Domino. Ex his constare potest quid pietas, tum quid cultus Divinus, et quod pietas actualis sit ipse cultus; de qua re etiam videantur quae in opere De Caelo et Inferno (n. 222, 224, 358-360, 528-530, dicta sunt); et quae in Doctrina Novae Hierosolymae (n. 123-129), ubi etiam haec:-
“Pietas est pie cogitare et loqui, multum vacare precibus, humiliter se tunc gerere, frequentare templa, et ibi praedicationes devote auscultare, et saepe quotannis obire Sacramentum Cenae, et similiter reliqua cultus secundum ecclesiae statuta. Vita autem charitatis est bene velle et bene facere proximo, in omni opere agere ex justo et aequo, ex bono et vero, similiter in omni functione; verbo, vita charitatis consistit in usibus praestandis. In hac vita primario consistit cultus Divinus, in illa autem secundario: quapropter qui separat unam ab altera, nempe qui vitam pietatis agit et non simul vitam charitatis, non colit Deum. ….Nam vita pietatis tantum valet, ….quantum ei conjuncta est vita charitatis; haec enim primaria est, et qualis haec talis illa” (n. 124, 128).

[5] Quod caelum a Domino insinuetur pietati actuali hominis, et non pietati orali seu externae separatae ab illa, ex pluri experientia mihi testatum factum est. Visi enim sunt multi qui in pietate orali et externa posuerunt omnem cultum, et praeterea in sua vita actuali nihil cogitaverunt de praeceptis Domini in Verbo, seu quod sincerum etrectum, justum et aequum, ex religione, ita ex origine spirituali, faciendum sit, sed solum ex lege civili, tum ex lege morali, ut sinceri et justi apparerent propter famam, et haec propter honorem aut lucrum; credentes sic quod in caelum venturi prae aliis: quapropter secundum fidem suam elevati sunt in caelum; sed cum ab angelis perceptum fuit quod colerent Deum solum ore et non corde, et quod pietas eorum externa non procederet ex pietate actuali, quae est vitae, ab illis dejecti sunt; et postea associati illis qui in simili vita cum illis fuerunt, et ibi deprivati suo pio et sancto, quoniam hoc interius conspurcatum fuit malis vitae. Inde quoque patuit quod cultus Divinus primario consistat in vita charitatis, et secundario in pietate externa.

[6] Quoniam ipse cultus Divinus primario consistit in vita, et non in precibus, ideo dixit Dominus quod in precando non essent multiloqui et prolixi, his verbis:
“Orantes ne sitis multiloqui, sicut ethnici, qui putant quod propter multiloquium exaudiantur; ne igitur reddimini illis similes” (Matth. vi. 7, 8).
Quia nunc ipse cultus Divinus consistit primario in vita charitatis, et secundario in precibus, ideo per “preces” in sensu spirituali Verbi intelligitur cultus ex bono spirituali, hoc est, ex vita charitatis; quod enim primarium est, hoc intelligitur in sensu spirituali; sensus litterae autem consistit ex secundariis, quae sunt effectus et correspondent.

[7] In Verbo etiam multis in locis nominantur preces; sed quia preces procedunt ex corde, et cor hominis est qualis ejus vita amoris et charitatis est, ideo per “preces” in sensu spirituali intelligitur illa vita, et cultus ex illa; ut in his sequentibus:-Apud Lucam,
“Vigilate omni tempore, precantes ut digni habeamini ad fugiendum quae futura sunt, et ad standum coram Filio hominis” (xxi. 36, Marc. xiii. 33);
per “vigilare omni tempore” significatur vitam spiritualem sibi comparare (videatur supra, n. 187); quare etiam dicitur “precantes,” quia precatio est effectus illius vitae, seu externum ejus, quod tantum facit quantum ex vita procedit, sunt enim unum sicut anima et corpus, ac sicut internum et externum.

[8] Apud Marcum,
Jesus dixit, “Omnia quae precantes petitis, credite quod accepturi, tunc fiet vobis; cum vero steteritis orantes, remittite si quid habetis contra quemquam” (xi. 24, 25);
hic quoque per “precari,” “petere” et “orare” in sensu spirituali intelligitur vita amoris et charitatis; nam qui in vita amoris et charitatis sunt, illis datur a Domino quid petituri sunt; quare non aliud petunt quam quod bonum est, et id fit illis: et quia fides etiam est a Domino, ideo dicitur, “Credite quod accepturi;” et quia preces ex vita charitatis procedunt, et sunt secundum illam, ideo ut fiat secundum preces, etiam dicitur, “Cum steteritis orantes, remittite si quid habetis contra quemquam.”

[9] Quod per “cum steteritis orantes” significetur cum in cultu Divino sunt, patet etiam ex eo, quod simile quod ibi dicitur de “orantibus,” etiam dicatur de “offerentibus munus super altari,” apud Matthaeum,
“Si obtuleris munus super altare, et recordatus quod frater tuus habeat aliquid contra te, relinque munus coram altari, ….et prius reconciliare fratri, et tunc veniens offer munus” (v. 23, 24);
per “munus offerre super altari,” significatur omnis cultus Divinus, ex causa quia cultus Divinus apud illam gentem principaliter constabat in offerendis holocaustis et sacrificiis, per quae ideo significabantur omnia cultus (videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. 214, 221); inde constare potest quod simile significetur per “precari” seu “orare,” quod per “offerre munus super altari,” nempe cultus ex bono amoris et charitatis.

[10] Apud eundem,
Jesus dixit, “Scriptum est, Domus mea Domus precationum vocabitur, vos vero illam fecistis speluncam latronum” (xxi. 13; Marc. xi. 17: Luc. xix. 46);
per “Domum Domini” significatur ecclesia, et per “precationes” cultus ibi; et per “speluncam latronum” profanatio ecclesiae et cultus: ex hoc opposito etiam patet quod “precationes” significent cultum ex bono amoris et charitatis.

[11] Apud Davidem,
“Ad Deum ore meo clamavi; ….iniquitatem si spectassem in corde meo, non audiret Dominus; atque audivit Deus, attendit ad vocem precum mearum” (Psalm. lxvi. 17-19);
quia tales sunt preces quale est cor hominis, et ideo non sunt preces quae alicujus cultus si cor malum est, ideo dicitur, “Iniquitatem si spectassem in corde meo, non audiret Dominus,” per quod significatur non reciperet cultum: cor hominis est amor ejus, et amor hominis est ipsa vita ejus, inde tales sunt preces hominis qualis est ejus amor, seu qualis est ejus vita; inde sequitur quod “preces” significent vitam amoris et charitatis ejus, seu quod haec vita per “preces” in sensu spirituali intelligatur.

[12] Possunt plura loca adduci; sed quia homo non scit quod vita ejus et preces unum faciant, et inde non aliter percipit quam quod intelligantur solae preces, ubi in Verbo dicuntur, ideo supersedentur. Praeterea homo continue precatur quando est in vita charitatis, tametsi non ore usque corde; nam quod amoris est hoc in cogitatione est jugiter, etiam cum id nescit (secundum illa quae in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 55-57, dicta sunt); inde etiam patet quod “precatio” in spirituali sensu sit cultus ex amore. Sed haec non sapiunt illi, immo contra id cogitant, qui pietatem ponunt in precibus et non in vita; hi nec sciunt quid pietas actualis.

326. [Vers. 9.] “Et canebant canticum novum.”-Quod significet agnitionem et confessionem ex gaudio cordis, constat ex significatione “cantici,” quod sit agnitio et confessio ex gaudio cordis, hic agnitio et confessio quod Domino quoad Divinum Humanum sit omnis potestas in caelis et in terris; quod de hoc sit confessio, est quia de eo agitur. Quod “canere canticum” significet confessionem ex gaudio cordis, est quia gaudium cordis se exserit per cantum quando id in suo pleno est: causa quod per cantum, est quia cum cor plenum est gaudio, et inde quoque cogitatio, tunc effundit se per cantum; ipsum gaudium cordis per sonum cantus, et inde gaudium cogitationis per canticum: quale gaudii cogitationis sistitur per voces cantici conformes et convenientes rei quae in cogitatione ex corde est, et quale gaudii cordis per harmoniam, et quantum gaudii ejus per elationem soni et in eo vocum. Omnia illa fluunt sicut sponte ex ipso gaudio, et hoc ex causa quia totum caelum formatum est secundum affectiones boni et veri, caelum supremum secundum affectiones boni, et caelum medium secundum affectiones veri; ita quoque formatum est ad gaudia, nam omne gaudium est ex affectione seu ex amore. Inde est quod in omni loquela angelica sit quidam concentus. (Sed haec melius sciri et concludi possunt ex illis quae in opere De Caelo et Inferno dicta et ostensa sunt; quod nempe cogitationes et affectiones angelorum vadant secundum formam caeli, n. 200-212, et 265-275; et quod inde quidam concentus sit in loquela eorum, n. 242; tum quod sonus loquelae angelorum correspondeat eorum affectionibus, et articulationes soni, quae sunt voces, correspondeant ideis cogitationis quae ex affectione, n. 236, 241; et praeterea in Arcanis Caelestibus, n. 1648, 1649, 2595, 2596, 3350, 5182, 8115.) Inde patet quod harmonicum cantus et quoque quod ars musica possit exprimere affectionum varia genera, et applicari rebus, sit ex spirituali mundo, et non ex naturali, ut creditur (de qua re etiam videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 241).

[2] Ex hac causa est quod plura instrumentorum musicorum genera apud gentem Judaicam et Israeliticam in cultu sancto adhibita fuerint, quorum quodlibet applicatum erat affectionibus boni caelestis, et affectionibus boni spiritualis, et inde gaudiis, de quibus evangelizabatur: instrumenta chordacea applicata erant affectionibus boni spiritualis, et instrumenta inflatoria affectionibus boni caelestis; quibus etiam adjungebatur cantus cum canticis, per quae convenientiae rerum cum sonis affectionum formabantur. Omnes psalmi Davidis erant tales; quapropter dicuntur “Psalmi” a psallere, et quoque “Cantica.” Ex his quoque constare potest, unde est quod dicatur quod quatuor Animalia et viginti quatuor seniores habuerint citharas, et quoque cecinerint hoc canticum.

[3] Quod “cantus” et “canere canticum” significent agnitionem et confessionem ex gaudio cordis, constat ex his sequentibus:-Apud Esaiam,
“Dices in die illo, Confitebor Jehovae, ….Deus salutis meae, confidam, non timebo, quia robur meum, et canticum Jah Jehovah, fuit mihi in salutem: tunc haurietis aquas ex fontibus salutis; et dicetis in die illo, Confitemini Jehovae, invocate nomen Ipsius, ….cantate Jehovae, ….exclama et jubila, habitatrix Zionis, quia magnus in medio tui Sanctus Israelis” (xii. 1-6);
describitur ita confessio ex gaudio cordis propter adventum Domini, et Divinam Ipsius potentiam salvandi genus humanum: quod confessio sit, patet, nam primo dicitur, “Confitebor Jehovae,” et quoque dein, “Confitemini Jehovae;” confessio quod Dominus ex Divina potentia salvaturus sit genus humanum, describitur per haec, “Deus salutis meae, confidam, non timebo, quia robur meum, ….fuit mihi in salutem: tunc haurietis aquas ex fontibus salutis …in die illo …; magnus in medio tui Sanctus Israelis:” “in die illo” est quando Dominus venturus; “Sanctus Israelis” est Dominus: gaudium inde, quod est gaudium confessionis, describitur per “Cantate Jehovae, exclama et jubila, habitatrix Zionis;” “habitatrix” et “filia Zionis” est ecclesia ubi Dominus colitur: “canticum Jah” ibi significat celebrationem et glorificationem Domini.

[4] Apud eundem,
“Cantate Jehovae canticum novum, laudem Ipsius, extremitas terrae; ….extollant vocem desertum et urbes ejus, ….cantent habitatores petrae, e capite montium clament” (xlii. 10, 11);
agitur etiam ibi de adventu Domini, ac de instauratione ecclesiae apud illos qui extra ecclesiam fuerunt, seu apud illos ubi non Verbum fuit, et Dominus non prius notus: “cantare canticum novum,” significat confessionem ex gaudio cordis; “cantare laudem, extremitas terrae,” significat confessionem illorum qui remoti ab ecclesia (“extremitas terrae” est ubi id quod ecclesiae est desinit esse, “terra” est ecclesia); “desertum et urbes ejus” quae extollent vocem, significat illos apud quos non bonum quia non verum, quod tamen desiderant; “habitatores petrae” significant bonum fidei illis; “caput montium” significat bonum amoris illis; “cantare” et “clamare” significat inde confessionem ex gaudio animi et cordis.

[5] Apud eundem,
“Consolabitur Jehovah Zionem consolabitur omnes vastitates ejus, et ponet desertum ejus sicut Eden, solitudinem ejus sicut hortum Jehovae, laetitia et gaudium invenietur in ea, confessio et vox cantus” (li. 3; cap. lii. 8, 9);
etiam haec de adventu Domini, et de instauratione ecclesiae quae tunc vastata seu deperdita fuit: per “Zionem” significatur ecclesia ubi Dominus colendus est; per “vastitates ejus” significantur defectus veri et boni ex non cognitionibus; per “ponere desertum sicut Eden, et solitudinem sicut hortum Jehovae,” significatur quod verum et bonum illis erit in abundantia; (“desertum” dicitur ubi non bonum, et “solitudo” ubi non verum, “Eden” significat bonum in abundantia, et “hortus Jehovae” significat verum in abundantia;) quia “cantus” et “canticum” significant confessionem ex gaudio cordis, ideo dicitur “laetitia et gaudium in ea, confessio et vox cantus” (“vox cantus” est canticum).

[6] In Threnis,
“Seniores a porta cessarunt, juvenes a cantu, cessavit gaudium cordis nostri” (v. 14, 15);
“Seniores a porta cessarunt,” significat quod illi qui in veris ex bono, seu abstracte vera ex bono per quae intromissio in ecclesiam, non sint; “juvenes a cantu cessarunt” significat quod ipsa vera deprivata sint affectione sua spirituali, et inde suo gaudio; et quia hoc significatur, ideo dicitur “Cessavit gaudium cordis nostri.”

[7] Apud Ezechielem,
“Cessare faciam strepitum canticorum tuorum, et vox cithararum non audietur amplius” (xxvi. 13);”
strepitus canticorum” significat confessionum gaudia; “vox cithararum” significat laetitias ex veris et bonis spiritualibus.

[8] Apud Davidem,
“Jehovah robur meum, ….et adjuvor, exultat cor meum, et cantico meo confitebor Ipsi” (Psalm. xxviii. 7):
quia canticum significat confessionem ex gaudio cordis, ideo dicitur “Exultat cor meum, et cantico meo confitebor Ipsi.”

[9] Apud eundem,
“Cantate justi in Jehovah, ….confitemini Jehovae in cithara, in nablio decachordii psallite Ipsi, cantate Ipsi canticum novum, reddite egregie pulsare cum clangore” (Psalm. xxxiii. 1-3):
quoniam gaudium cordis est ex amore caelesti et ex amore spirituali, ideo dicitur “Cantate justi in Jehovah, confitemini Jehovae in cithara, in nablio decachordii psallite Ipsi;” “cantate justi” dicitur de illis qui in amore caelesti sunt, “confitemini in cithara et psallite in nablio” de illis qui in amore spirituali; (quod “justi” dicantur qui in amore caelesti sunt, videatur supra, n. 204(a), et quod “cithara” et “nablium” praedicentur de illis qui in bono spirituali, etiam supra, n. 323(a, b);) et quia canticum est confessio ex gaudio oriundo ex illis amoribus, ideo dicitur “Confitemini Jehovae, cantate Ipsi canticum novum;” exaltatio gaudii ex plenitudine significatur per “Reddite egregie pulsare cum clangore.”

[10] Apud eundem,
“Laudabo nomen Dei cantico, et magnum faciam Ipsum confessione” (Psalm. lxix. 31 (B. A. 30)):
apud eundem,
“Quando ivero cum illis ad Domum Dei, cum voce cantus et confessionis, multitudine feriante” (Psalm. xlii. 5 (B. A. 4));
apud eundem,
“Confitemini Jehovae, invocate nomen Ipsius, ….cantate Ipsi, psallite Ipsi” (Psalm. cv. 1, 2; Psalm. cxlix. 1);
apud eundem,
“Confitebor Jehovae juxta justitiam Ipsius, et cantabo nomen Jehovae altissimi” (Psalm. vii. 18 (B. A. 17));
apud eundem,
“Paratum est cor meum, [Deus,] cantabo et psallam; excita te gloria mea, excita te cithara et nablium, ….confitebor Tibi inter gentes, Domine, psallam Tibi inter populos” (Psalm. lvii. 8-10 (B. A. 7-9)):
quia “cantare canticum” significat confessionem ex gaudio cordis, ideo in illis locis dicitur utrumque, “confiteri” et “cantare,” “confessio” et “canticum,” “vox cantus” et “confessionis.”

[11] Ubi agitur de adventu Domini, dicitur “canticum novum,” et quod “gauderent” et “exultarent” terra, mare, ager, silva, arbores, Libanus, desertum, et plura, ut in sequentibus his locis:-Apud Davidem,
“Cantate Jehovae canticum novum; ….clangite Jehovae omnis terra; personate, jubilate et cantate, ….cithara et voce cantus, tubis et voce buccinae, clangite coram Rege Jehovah; sonitum edat mare, et plenitudo ejus, orbis et habitantes in eo, flumina plaudant manu, una montes jubilent” (Psalm. xcviii. 1, 4-8);
apud eundem,
“Cantate Jehovae canticum novum, cantate Jehovae omnis terra, cantate Jehovae, benedicite nomini Ipsius, evangelizate de die in diem salutem Ipsius; ….laetabuntur caeli et gaudebit terra, commovebit se mare et omnis plenitudo ejus, exultabit ager, et omne quod in eo; tunc cantabunt omnes arbores silvae” (Psalm. xcvi. 1, 2, 11, 12);
apud eundem,
“Cantate Jehovae canticum novum, laudem Ipsius in coetu sanctorum; laetetur Israel in factoribus suis, filii Zionis [exultent] in Rege suo, laudent nomen Ipsius in chorea, cum tympano et cithara psallant Ipsi” (Psalm. cxlix. 1-3);
apud Esaiam,
“Cantate Jehovae canticum novum, laudem Ipsius extremitas terrae, ….extollant vocem desertum et urbes ejus” (xlii. 10, 11);
apud eundem,
“Cantate caeli, quia fecit Jehovah; jubilate inferiora terrae, personate montes cantu, silva et omnis arbor in ea, quia redemit Jehovah Jacobum, et in Israele gloriosum Se exhibuit” (xliv. 23; cap. xlix. 13).
In illis locis agitur de Domino, Ipsius adventu, et de salvatione per Ipsum; et quia haec ventura erant, ideo dicitur “canticum novum:” gaudium ex eo describitur non modo per “cantare,” “psallere,” “personare,” “jubilare,” “plaudere,” sed etiam per varia instrumenta musica, quae sono concordabant; tum etiam quod “simul gauderent,” “exultarent,” “jubilarent,” “cantarent,” “plauderent,” “clamarent” flumina, mare, ager, silvae, arbores ibi, Libanus, desertum, montes, et plura. Quod de illis similia dicantur, est quia illa significant talia quae ecclesiae sunt, et ideo talia quae apud hominem ecclesiae; “flumina” illa quae intelligentiae sunt, “mare” illa quae scientiae concordantia cum veris et bonis, “ager” bonum ecclesiae, “silvae” vera naturalis hominis, “arbores” cognitiones, “Libanus” verum et bonum spirituale, “desertum” desiderium veri ut inde bonum, “montes” bona amoris: haec omnia dicuntur “cantare,””personare,” “jubilare,” “clamare” et “plaudere,” quum illa e caelo sunt, tunc enim gaudium caeleste in illis est, et per illa in homine; nam homo non in caelesti gaudio est nisi illa quae apud illum, quae sunt vera et bona, sint e caelo; inde gaudium cordis quod vere gaudium, et gaudium hominis apud quem illa: inde constare potest unde est quod de illis simile dicatur quod de homine, nempe quia in illis est gaudium et per illa apud hominem. Tale gaudium est in omni bono spirituali et caelesti, et inde apud illos apud quos illa bona sunt; influit enim caelum cum suo gaudio, hoc est, Dominus per caelum, in bona et inde vera quae ab Ipso apud hominem, et per illa in hominem, et non in hominem expertem illis aut vacuum. Illa bona et inde vera sunt quae ex influxu e caelo exultant, jubilant, personant, cantant, psallunt, hoc est, gaudent, et inde cor hominis.

[12] Quoniam variae affectiones boni et veri sunt, et singulae conveniente sono se edunt, ideo in Verbo varia instrumentorum genera memorantur, imprimis apud Davidem, per quae similes affectiones significantur. Qui novit sensum internum Verbi, et simul instrumentorum ibi nominatorum sonos, is scire potest quaenam affectio ibi significatur et describitur. Angeli hoc sciunt ex sola nominatione illorum et simul ex re suis vocibus ibi descripta, cum homo legit Verbum:-Ut pro exemplo, apud Davidem,
“Omnes populi clangite manu, concinite Deo Voce cantus; ….ascendit Deus cum clangore, Jehovah cum Voce buccinae; canite Deo, canite Regi nostro, ….quia Rex omnis terrae Deus, canite maskil” (Psalm. xlvii. 2, 6-8 (B. A. 1, 5-7));
apud eundem,
“Viderunt gressus tuos, Deus, gressus Dei mei, ….processerunt cantantes, post pulsantes, in medio virginum tympanizantium” (Psalm. lxviii. 25, 26 (B. A. 24, 25));
apud eundem,
“Jubilate Deo robori nostro, acclamate Deo Jacobi, extollite cantum, et date tympanum, citharam jucundam cum nablio, clangite in mense buccina” (Psalm. lxxxi. 2-4 (B. A. 1-3));
apud eundem,
“Laudate De ….cum clangore buccinae ….cum nablio et cithara, ….cum tympano et chorea, ….cum fidibus et organo, ….cum cymbalis soni, ….cum cymbalis clangoris” (Psalm. cl. [1,] 3-5).
Omnia instrumenta ibi nominata significant affectiones, unumquodvis suam, et hoc ex concordantia soni illorum; sunt enim affectiones quae producunt varietates sonorum apud homines, unde etiam ex sonis affectiones cognoscuntur, ut supra in hoc articulo dictum est.

[13] Addam his arcanum: angeli qui in caelo constituunt regnum caeleste Domini, hauriunt sensum internum Verbi ex sola affectione hominis cum legit Verbum, resultante etiam ex sono vocum in lingua originali; angeli autem qui in regno spirituali Domini sunt, hauriunt sensum internum ex veris quae continent voces; inde ex regno caelesti est gaudium cordis homini qui in affectione spirituali est, et ex regno spirituali confessio ex illo gaudio. Soni instrumentorum musicorum, quae ibi nominata sunt, elevant affectionem, et vera formant illam: quod ita sit, etiam periti artis musicae sciunt. Ob illam causam psalmi Davidis dicuntur “Psalmi” a psallere, et quoque “Cantica” a canere; psallebantur enim et canebantur cum adjunctis sonis variorum instrumentorum.
Quod “Psalmi” ab ipso dicantur, notum est, quoniam plerique ita inscripti sunt; qui autem dicuntur “Cantica,” sunt sequentes: Psalm. xviii. 1; Psalm. xxxiii. 1, 3; Psalm. xlv. 1; Psalm. xlvi. 1; Psalm. xlviii. 1; Psalm. lxv. 1; Psalm. lxvi. 1; Psalm. lxvii. 1 Psalm. lxviii. 1; Psalm. lxxv. 1; Psalm. lxxvi. 1; [Psalm. lxxxiii. 1;] Psalm. lxxxvii. 1; Psalm. lxxxviii. 1 ; Psalm. xcii. 1; Psalm. xcvi. 1; Psalm. xcviii. 1; Psalm. cviii. 1; Psalm. cxx. 1; Psalm. cxxi. 1; Psalm. cxxii. 1; Psalm. cxxiii. 1; Psalm. cxxiv. 1; Psalm. cxxv. 1; Psalm. cxxvi. 1; Psalm. cxxvii. 1; Psalm. cxxviii. 1; Psalm. cxxix. 1; Psalm. cxxx. 1; Psalm. cxxxi. 1; Psalm. cxxxii. 1; Psalm. cxxxiii. 1; Psalm. cxxxiv.1.
Plura de cantu et de cantico ex Verbo adduci possent, et ostendi quod significent confessiones ex gaudio cordis, sed relinquuntur ob pluralitatem; sufficiunt quae adducta sunt.

327. “Dicentes, Dignus es accipere librum et aperire sigilla ejus.”-Quod significet quod Domino ex Divino Humano sit omnipotentia et omniscientia, constat ex omnibus illis quae praecedunt; actum enim huc usque est de eo, quod Domino ex Divino Humano sit omnipotentia etomniscientia, et inde quod Ipsi sit judicium. Quod id intelligatur per “Dignus es accipere librum et aperire sigilla ejus,” patet ex serie rerum explicatarum a principio hujus capitis huc usque, quae velim ordine proferre; nempe, Quod per “Vidi in dextra Sedentis super throno” significetur Dominus quoad omnipotentiam et omniscientiam (n. 297): quod per “librum scriptum intus et a tergo, obsignatum sigillis septem,” significetur status vitae omnium in caelo et in terra prorsus reconditus (n. 299, 300): quod per “Vidi angelum fortem praedicantem voce magna, Quis est dignus aperire librum et solvere sigilla ejus?” significetur exploratio num ullus talis sit ut sciat et percipiat status vitae omnium (n. 302, 303): quod per “Nemo potuit in caelo, nec super terra, nec sub terra, aperire librum,” significetur quod ne hilum aliquis ex se (n. 304(a)): quod per “Ecce vicit Leo qui est ex tribu Jehudae, Radix Davidis, aperire librum et solvere sigilla ejus,” significetur Dominus quod ex propria potentia subjugaverit inferna, ac redegerit omnia in caelis in ordinem, et hoc per Divinum Bonum unitum Divino Vero in suo Humano (n. 309, 310); per quod “Vidi Agnum stantem, habentem cornua septem et oculos septem,” significetur Dominus quoad Divinum Humanum, quod Ipsi ex Eo Sit omnipotentia et omniscientia (n. 314, 316(a, b), 317): et per quod “Venit et accepit librum e dextra Sedentis super throno,” significetur quod ex Divino Humano Ipsius sint illa (n. 319). Inde nunc patet quod hic per “Dignus es accipere librum et aperire sigilla ejus,” significetur quod Domino ex Divino Humano sit omnipotentia et omniscientia.

328. “Quia occisus es, et redemisti Deo nos in sanguine tuo.”-Quod significet separationem omnium a Divino, et conjunctionem cum Divino per agnitionem Ipsius et per receptionem Divini Veri ab Ipso, constat ex significatione “occisi,” cum de Domino, quod sit separatio omnium aDivino; per “occidi” enim in Verbo significatur spiritualiter occidi, hoc est, perire ex malis et falsis (ut ostensum videatur supra, n. 315); et quia Dominus etiam apud illos non est, negatur enim, ideo per “occisum,” cum de Domino, significatur non agnitus (ut supra, n. 315), et quoque negatus; et cum negatur Dominus, est quasi occisus apud illos, et illi per id separati a Divino; nam qui negant Dominum, hoc est, Divinum Ipsius, illi se prorsus separant a Divino: (Ipse enim est Deus universi, et Ipse est unum cum Patre, ac Pater in Ipso et Ipse in Patre, et nemo venit ad Patrem nisi per Ipsum, ut Ipse Dominus docet; quapropter separati sunt prorsus a Divino illi in ecclesia qui non agnoscunt Divinum Ipsius, et magis qui corde negant Illud;

[2] negare Illud hic intelligitur per occidere Ipsum apud se; hoc etiam in sensu interno Verbi intelligitur per quod crucifixerint Dominum, videatur supra, n. 83, 195 (c); nam Judaei, apud quos tunc ecclesia fuit, negaverunt Ipsum esse Christum, et per id se separaverunt a Divino, et ideo morti dederunt Ipsum seu crucifixerunt; etiam hodie illi id faciunt qui Divinum Ipsius negant; unde communis praedicatorum sermo est quod qui malam vitam agunt et blasphemant Ipsum, crucifigant Ipsum apud se; hoc itaque est quod hic significatur per “occisus es:”-) et ex significatione “redemisti Deo nos in sanguine tuo,” quod sit quod conjunxerit nos Divino per agnitionem Ipsius, et per receptionem Divini Veri ab Ipso; “redimere” enim significat liberare ab Inferno, et per id illos Sibi appropriare, et sic conjungere Divino, constabit ex locis in Verbo ubi “redimere” et “redemptio” dicitur, quae infra adducentur; et “sanguis Domini” significat Divinum Verum procedens ab Ipso; et quia homo per receptionem Divini Veri a Domino, liberatur ab Inferno, et conjungitur Ipsi, ideo per “Redemisti Deo nos in sanguine tuo,” significatur conjunctio cum Divino per receptionem Divini Veri ab Ipso.

[3] Quod hic sensus in illis verbis lateat, nemo videre potest qui in solo sensu litterae manet; nam in eo sensu non aliud videri potest quam quod per “occisus es” intelligatur crucifixus, et per “redemisti nos in sanguine tuo” intelligatur quod reconciliaverit nos Patri suo per Passionem crucis; et quia ille sensus est sensus litterae, et hactenus ignotum fuit quod singulis Verbi sensus internus qui spiritualis insit, ideo ex illo sensu, nempe sensu litterae, doctrinam ecclesiae illam fecerunt quod Ipsum Divinum, quod Patrem vocant, rejecerit a Se totum genus humanum, et quod Dominus perPassionem crucis reconciliaverit, et sic quod salventur illi pro quibus intercedit. Quis non, cui aliquis intellectus illustratus est, videre potest quod hoc doctrinale sit contra Ipsum Divinum? Ipsum Divinum enim nusquam rejicit aliquem hominem a Se, amat enim omnes, et inde vult omnium salutem; et quoque contra ipsum Divinum est reconciliari per effusionem sanguinis, et in misericordiam redigi per intuitionem Passionis crucis quam sustinuit Ipsius Filius, et quod inde sit Ipsi misericordia et non a Se Ipso; et tametsi hoc est contra essentiam Divinam, usque id credere vocant ipsam fidem seu fidem justificantem.

[4] Quis etiam ex ratione illustrata cogitare potest quod totius mundi peccata in Dominum translata fuerint, et ab unoquovis qui solum illam fidem habet ablata sint? Sed sit quod haec doctrina sit apud illos qui non ultra sensum litterae cogitant, at usque angeli, qui apud homines sunt, non percipiunt illa secundum eum sensum, verum secundum sensum spiritualem; sunt enim spirituales, et inde spiritualiter et non naturaliter cogitant: hi per “redimere hominem in sanguine suo,” percipiunt liberare hominem ab inferno, et sic addicare et conjungere illum Sibi per agnitionem Ipsius et per receptionem Divini Veri ab Ipso. Quod ita sit, etiam ecclesia scire potest; nam scire potest quod nemo per sanguinem conjungatur Divino, sed per receptionem Divini Veri et applicationem ejus ad vitam.

[5] Quod Dominus liberaverit ab inferno, factum est per quod assumpserit Humanum, et per Id subjugaverit inferna, et omnia in caelis in ordinem redegerit, quod fieri nequaquam potuit quam ex Humano; nam Divinum operatur a primis per ultima, ita a Se per illa quae a Se in ultimis sunt, quae sunt in Humano; haec est operatio Divinae potentiae in caelo et in mundo. (Sed de hac re videantur aliqua supra, n. 41: tum in opere De Caelo et Inferno, n. 315; et in Arcanis Caelestibus, n. 5897, 6239, 6451, 6465, 8603, 9215, 9216, 9824, 9828, 9836, 10044, 10099, 10329, 10335, 10548.) Quod Dominus liberaverit ab inferno, etiam factum est per quod Humanum suum glorificaverit, hoc est, Divinum fecerit; sic enim, non aliter, potest inferna in aeternum subjugata tenere: et quia subjugatio infernorum et glorificatio Humani IpSius facta est per tentationes in Humanum suum admissas, Passio crucis Ipsius fuit ultima tentatio et plenaria victoria. Per quod “portaverit omnium peccata,” significatur quod admiserit in Se omnia inferna cum tentatus; inde enim omnia peccata seu mala ascendunt, ac intrant et sunt apud hominem; quare per quod “portaverit” illa significatur quod admiserit in Se inferna cum tentatus, et per quod “sustulerit peccata” significatur quod subjugaverit inferna, ut inde mala non amplius possint assurgere apud illos qui agnoscunt Dominum, ac recipiunt Ipsum, hoc est, Divinum Verum procedens ab Ipso, fide et vita, et sic Domino conjuncti sunt.
Dicitur quod per “Redemisti Deo nos in sanguine tuo,” significetur conjunctio cum Divino per agnitionem Ipsius et receptionem Divini Veri ab Ipso; et quia super hoc fundatur ecclesia, volo paucis dicere quomodo fit conjunctio per illa.

[6] Primarium est agnoscere Dominum, Ipsius Divinum in Humano, ac omnipotentiam Ipsius salvandi genus humanum; per illam enim agnitionem conjungitur homo Divino, quoniam alibi Divinum non est; ibi enim est Pater, nam Pater est in Ipso et Ipse in Patre, ut Ipse Dominus docet; quapropter qui aliud Divinum juxta Ipsum seu a latere spectant, ut solent illi qui orant Patrem ut misereatur propter Filium, hi deflectunt a via, et adorant Divinum alibi quam in Ipso; ac praeterea tunc nihil cogitant de Divino Domini, sed solum de Humano, quae tamen non separari possunt, est enim Divinum et Humanum non duo sed unica Persona, conjuncta sicut anima et corpus, secundum doctrinam ab ecclesiis receptam ex Fide Athanasiana. Quare agnoscere Divinum in Humano Domini, seu Divinum Humanum, est primarium ecclesiae, per quod conjunctio; et quia primarium, est etiam primum ecclesiae. Quoniam hoc primum ecclesiae est, ideo Dominus cum in mundo fuit toties dixit illis quos sanavit, “Credisne quod hoc possim facere?” et cum responderunt quod crederent, dixit, “Fiat secundum fidem tuam.” Hoc toties dixit ut primum crederent quod Ipsi ex Divino Humano suo esset Divina omnipotentia; nam absque illa fide non incohari potuit ecclesia; et absque illa fide non conjuncti Divino fuissent, sed separati ab illo, et sic nihil boni ab Ipso recipere potuissent.

[7] Postea docuit Dominus quomodo salvarentur, quod nempe reciperent Divinum Verum ab Ipso, et hoc recipitur quando applicatur et implantatur vitae per facere illud; ideo Dominus toties dixit quod facerent verba Ipsius. Ex his constare potest quod duo illa, nempe credere in Dominum et facere verba Ipsius, unum faciant, et quod nullatenus separari possint; nam qui non facit verba Domini is non credit in Ipsum; tum qui putat se credere in Ipsum et non facit verba Ipsius, nec credit in Ipsum; est enim Dominus in suis verbis, hoc est, in suis veris, et ex illis dat Dominus homini fidem. Ex his paucis sciri potest quod conjunctio cum Divino sit per agnitionem Domini et per receptionem Divini Veri ab Ipso: hoc itaque est quod significatur per quod “Agnus redemerit Deo nos in sanguine suo;” quod per “Agnum” significetur Dominus quoad Divinum Humanum, videatursupra (n. 314). (Plura de his videantur in DoctrIna Novae Hierosolymae, n. 293-297; et [in collectis] ex Arcanis Caelestibus, ibi, n. 300-306; ut et ad finem hujus operis, ubi De Domino in specie agetur.
Quod “sanguis” significet Divinum Verum procedens a Domino, et quod salvatio per “sanguinem Ipsius” significet per receptionem Divini Veri ab Ipso, in sequente articulo dicetur.

[8] Quod autem “redimere” significet vindicare et liberare, et cum de Domino, vindicare et liberare ab inferno, et sic addicare et conjungere Sibi, constare potest a locis sequentibus:-Apud Esaiam,
“Quis venit ex Edom, ….incedens in multitudine roboris sui? Ego qui loquor in justitia, magnus ad salvandum; ….nam dies vindictae in corde meo, et annus redemptorum meorum venit: ….in omni angustia eorum Ipsi angustia, et Angelus facierum Ipsius servavit eos, ob amorem suum et clementiam suam Hic redemit eos, et assumpsit eos, et portabit eos omnibus diebus aeternitatis” (lxiii. 1, 4, 9);
agitur ibi de Domino et de pugnis tentationum Ipsius per quas subjugavit inferna: per “Edom” ex quo venit, significatur Humanum Ipsius, similiter per “Angelum facierum Ipsius;” Ipsius Divina potentia ex qua pugnavit, significatur per “incedens in multitudine roboris sui:” dejectio eorum in infernum qui insurgebant, et elevatio bonorum in caelum, intelligitur per “justitiam, ita per haec verba, “Ego qui loquor in justitia, magnus ad salvandum, nam dies vindictae in corde meo, et annus redemptorum meorum venit:” Divinus Ipsius Amor ex quo illa fecit, describitur per “In omni angustia eorum Ipsi angustia, et Angelus facierum Ipsius servavit eos, ob amorem suum et clementiam suam Hic redemit eos, et assumpsit eos, et portabit eos omnibus diebus aeternitatis:” inde patet quod per “redemptos” et per “eos quos redemit,” significentur quos vindicavit a furore eorum qui ab inferno et salvavit.

[9] Apud eundem,
“Sic dixit” Jehovah, “Creator tuus, Jacob, et Formator tuus, Israel, [Ne timeto,] nam redemi te, vocavi nomine tuo, Mihi tu” (xliii. 1);
quod per “redimere” significetur liberare ab inferno, et addicare ac conjungere Sibi ut Ipsius sint, patet, nam dicitur “Redemi te, vocavi nomine tuo, Mihi tu;” quia hoc fit per reformationem et regenerationem a Domino, ideo dicitur, Jehovah “Creator tuus, Jacob, et Formator tuus, Israel;” “Creator” vocatur quia per “creare” in Verbo significatur regenerare (videatur Supra, n. 294); “Jacob” et “Israel” significant illos qui ab ecclesia, et in veris ex bono sunt.

[10] Apud eundem,
“Dicite filiae Zionis, Ecce salus tua venit, ecce merces Ipsius cum Illo, et pretium operae coram Ipso; et vocabunt illos, Populus sanctitatis, redempti Jehovae” (lxii. 11, 12);
hic etiam agitur de adventu Domini, et de instauratione ecclesiae ab Ipso: “filia Zionis” significat ecclesiam quae in amore in Dominum est; adventus Ipsius intelligitur per “Ecce salus tua venit, ecce merces Ipsius cum Illo, et pretium operae coram Ipso;” reformati et regenerati ab Ipso intelliguntur per “redemptos Jehovae;”

[11] quod illi dicantur “redempti” est quia illi per regenerationem liberati sunt a malis, et addicati ac conjuncti Domino. Apud eundem,
“Non erit leo, et rapax ferarum ….non invenietur in ea, sed ibunt redempti; sic redempti Jehovae revertentur et venient Zionem cum cantu, [et] gaudium aeternitatis super capite eorum” (xxxv. 9. 10);
etiam ibi agitur de adventu Domini, et de salvatione illorum qui se a Domino regenerari patiuntur: quod non apud illos erit falsum destruens verum, ac malum destruens bonum, significatur per quod “non erit leo,” et quod “rapax ferarum non invenietur in ea;” quod sint vindicati a malis et liberati a falsis, significatur per “Ibunt redempti, sic redempti Jehovae revertentur;” felicitas aeterna illis significatur per “Venient Zionem cum cantu, et gaudium aeternitatis super capite eorum;” “Zion” est ecclesia; quid “cantus” significat, videatur mox supra (n. 326(a, b)). Sunt binae voces in lingua originali per quas exprimitur “redimere;” una significat vindicationem a malis, altera liberationem a falsis; hae binae voces ibi sunt; unde dicitur, “Ibunt redempti,” et “Redempti Jehovae revertentur.” (Similiter illae binae voces apud Hoscheam, cap. xiii. 14; apud Davidem, Psalm. lxix. 19 (B. A. 18); et Psalm. cvii. 2.)

[12] Quod “redimere” significet vindicare a malis et liberare a falsis, et quoque vindicare et liberare ab inferno, est quia ex inferno omnia mala et falsa apud hominem exsurgunt; quae quia per reformationem et regenerationem a Domino removentur, etiam reformatio et regeneratio per “redimere” seu per “redemptionem” significatur, ut in sequentibus his locis:

[13] -Apud Davidem,
“Surge in auxilium nobis, et redime nos propter misericordiam tuam” (Psalm. xliv. 27 (B. A. 26));
“redimere” pro liberare et reformare. Apud eundem,
“Deus redemit animam meam e manu inferni, et acceptabit me” (Psalm. xlix. 16 (B. A. 15));
“redimere e manu inferni” pro liberare; “acceptare me” pro Sibi addicare et conjungere, seu facere ut Ipsius sint, sicut servi venditi et redempti. Apud Hoscheam,
“E manu inferni redimam eos, e morte redimam eos” (xiii. 14);
“redimere” pro vindicare et liberare a damnatione. Apud Davidem,
“Benedic, anima mea, Jehovae,….qui redemit a fovea vitam tuam” (Psalm. ciii. 1, 4);
“redimere a fovea,” pro liberare a damnatione (“fovea” est damnatio). Apud eundem,
“Appropinqua ad animam meam, redime eam, et propter inimicos redime me” (Psalm. lxix. 19 [B. A. 18]);
“appropinquare ad animam” significat conjungere illam Sibi; “redimere eam” significat vindicare a malis; “propter inimicos redime me” significat liberare a falsis (“inimici sunt falsa). Apud eundem,
Dicant redempti Jehovae, quos redemit e manu hostis angustantis” (Psalm. cvii. 2);
“redempti Jehovae” pro illis qui vindicati a malis; “quos redemit e manu hostis angustantis” pro illis quos liberavit a falsis. Apud Jeremiam,
“Tecum Ego ad servandum te, et ad eripiendum te,….et eripiam te e manu malorum, et redimam te e manu violentorum” (xv. 20, 21);
“redimere e manu violentorum,” pro liberare ex falsis quae violentiam inferunt bono charitatis; “violenti” significant illa falsa, proinde etiam illos qui in iis sunt.

[14] Apud Davidem,
“Speret Israel super Jehovah, quia cum Jehovah misericordia, et in Ipso plurimum redemptionis, et Ille redimet Israelem ex omnibus iniquitatibus ejus” (Psalm. cxxx. 7, 8);
“redemptio” pro liberatione, “Israel” pro ecclesia; reformare et liberare a falsis illos qui ab ecclesia sunt, significatur per “Ille redimet Israelem ab omnibus iniquitatibus ejus.” Apud eundem,
“Integritas et rectitudo custodiant me, quia exspectavi Te; redime, Deus, Israelem ex omnibus angustiis ejus” (Psalm. xxv. [21,] 22);
“redimere Israelem ex angustiis” etiam hic pro liberare illos qui ab ecclesia ex falsis quae angustant. Apud Esaiam,
“Num abbreviata est manus mea, ut non sit redemptio? aut num non in Me virtus ad eripiendum? (l. 2;)
quod “redemptio” sit liberatio patet, nam dicitur etiam, “Num abbreviata est manus mea? aut num non in Me virtus ad eripiendum?” Apud Davidem,
Deus “exaudiet vocem meam, redimet cum pace animam meam “(Psalm lv. 18, 19);
“redimere” pro liberare. Apud eundem,
“Canam Tibi cithara, Sancte Israelis, laudabunt labia mea,….et anima mea quam redemisti” (Psalm. lxxi. [22,] 23);
“redimere animam” pro liberare a falsis; per “animam” enim in Verbo significatur vita fidei, et per “cor” vita amoris; quare “redimere animam” significat liberare a falsis et dare vitam fidei.

[15] Apud eundem,
“Redime me ab oppressione hominis, ut custodiam mandata tua” (Psalm. cxix. 134);
“redimere ab oppressione hominis” significat liberare a falsis mali, “homo” enim significat affectionem veri spiritualem et inde sapientiam, et in opposito sensu, ut hic, cupidinem falsi et inde insaniam; “oppressio” ejus significat destructionem veri per falsa. Apud eundem,
“In manum tuam commendabo spiritum meum; redemeras me Jehovah Deus veritatis” (Psalm. xxxi. 6 [B. A. 5]);
“redimere” pro liberare a falsis et reformare per vera; quia hoc per “redimere” significatur, ideo etiam dicitur “Jehovah Deus veritatis.” Apud eundem,
In” peccatorum “manibus facinus, et dextra eorum plena est munere; ego vero in integritate mea incedo, redime et miserere mei “(Psalm. xxvi. 10, 11);
“redimere” pro liberare a falsis et reformare. Apud eundem,
“A dolo et violentia redimet animam eorum, et pretiosus erit sanguis eorum in oculis Ipsius, et vivet et dabit illi de auro Schebae, et orabit pro illo jugiter, omni die benedicet illi” (Psalm. lxxii. 14, 15);
agitur hic de “egenis,” per quos significantur qui desiderant vera ex affectione spirituali; de his dicitur quod “a dolo et violentia redimet animam eorum,” per quod significatur liberatio a malis et falsis quae destruunt bona amoris et vera fidei; receptio Divini Veri ab illis significatur per “pretiosus erit sanguis eorum in oculis Ipsius;” reformatio eorum describitur per quod “vivet et dabit illi de auro Schebae, et orabit pro illo jugiter, omni die benedicet illi;” “aurum Schebae” est bonum charitatis, “orare pro illo jugiter” significat quod continuo detinebuntur a falsis et tenebuntur in veris, et “omni die benedicet illi” significat quod continuo erunt in bono charitatis et fidei, hoc enim est “benedictio” Divina, et illud est “orare pro illo jugiter.”

[16] Apud Esaiam,
“Sic dixit Jehovah, Gratis venditi estis, et non per argentum redimemini;….in Aegyptum descendit populus meus ad peregrinandum ibi, sed Aschur nihilo oppressit eum” (lii. 3, 4);
agitur hic de desolatione veri per scientifica, et per ratiocinia naturalis hominis ex illis; nam {1}per quod “in Aegyptum descendit populus meus ad peregrinandum ibi” significatur instructio naturalis hominis per scientifica et per cognitiones veri;” “Aegyptus” significat scientifica et quoque cognitiones, sed quales sunt ex sensu litterae Verbi, et “peregrinari” significat instrui: per quod “Aschur nihilo oppressit eos” significatur falsificatio illarum per ratiocinia naturalis hominis; “Aschur” significat ratiocinia, et “nihilo opprimere” significat falsificationem; falsa enim sunt nihil quia nihil veri in illis, quod fit cum naturalis homo separatus a spirituali concludit: inde est quod praemittatur, “Gratis venditi estis, et non per argentum redimemini;” “gratis vendi” significat ex se ipso seu ex proprio abalienare se et abdicare falsis; et “non per argentum redimi” significat quod non per verum possint a falsis mali vindicari (“argentum” significat verum, et “redimi” significat vindicari a falsis mali et reformari).

[17] Apud Sachariam,
“Congregabo eos quia redimam eos, tunc multiplicabuntur et seminabo eos in populis et reducam eos e terra [Aegypti], et ex Assyria congregabo eos; et ad terram Gileadis, et ad Libanum adducam eos” (x. 8-10);
agitur hic de ecclesiae restauratione ac reformatione per vera ex bono; et per “Congregabo eos quia redimam eos” significatur dissipatio falsorum, ac reformatio per vera; quare dicitur,” Multiplicabuntur et seminabo eos in populis,” per quod significatur multiplicatio et inseminatio veri ex bono: “reducere e terra Aegypti et ex Assyria congregare eos” significat abduci a falsificatione veri quae illis per ratiocinia ex scientificis (ut supra): “adducere eos ad terram Gileadis, et ad Libanum,” significat ad bonum ecclesiae quod est bonum charitatis, et ad bonum et verum fidei; hoc est “Libanus,” et illud “terra Gileadis.”

[18] Ex his constare potest quid in sensu spirituali significatur per quod Jehovah “eduxerit populum ex Aegypto” ac “redemerit eos:”-Ut apud Mosen,
“Liberabo vos a servitute, et redimam vos brachio extenso et judiciis magnis” (Exod. vi. 6);
Eduxi vos ex Aegypto brachio extenso, et redemi vos e domo servorum (Deutr. [vii. 8; cap.] ix. 26-29; cap. xiii. 6 [B. A. 5]; cap. xv. 15; cap. xxiv. 18):
“Duxisti in misericordia populum tuum quem redemisti, et deduxisti in fortitudine manus tuae ad habitaculum sanctitatis tuae” (Exod. xv. 13);
et apud Micham,
“Ascendere feci te e terra Aegypti, et e domo servitutis redemi te” (vi. 4):
in sensu litterae hic intelligitur quod ex Divina potentia educti fuerint ex Aegypto, ubi servi facti; at in sensu interno seu spirituali non tale intelligitur, sed quod illi qui ab ecclesia sunt, qui sunt qui reformantur a Domino per vera et per vitam secundum illa, vindicati et liberati sint ex malis et inde falsis, haec enim sunt quae faciunt hominem servum. Hic spiritualis illorum verborum sensus est, in quo sunt angeli quando homo est in sensu litterae.

[19] Angeli etiam per “redemptionem” intelligunt vindicationem a malis et liberationem a falsis in his locis:-Apud Mosen,
Ponam redemptionem inter populum meum et inter populum” Pharaonis (Exod. viii. 19 [B. A. 23]):
apud Davidem,
Redemptionem misit populo suo, praecepit in aeternum foedus suum, sanctum et venerandum nomen Ipsius” (Psalm. cxi. 9):
apud Matthaeum,
“Quid prodest homini si totum mundum lucratus fuerit, animae autem jacturam fecerit? et quid dabit homo pretium sufficiens redemptionis animae suae?” (xvi. 26; Marc. viii. [36,] 37;)
“redemptio” pro liberatione a damnatione.

[20] Ex his constare potest quid significat quod Dominus redemerit humanum genus, nempe quod vindicaverit et liberaverit illos ab inferno, et malis et falsis quae continue inde exsurgunt, ac hominem in damnationem ferunt; et quod continue vindicet illos et liberet illos: quod vindicaverit et liberaverit, factum est per quod subjugaverit inferna; et quod continue vindicet et liberet, per quod Humanum suum glorificaverit, hoc est, Divinum fecerit, per id enim inferna continuo subjugata tenet: hoc itaque est quod significatur per quod redemerit hominem, et per quod in Verbo appelletur “Redemptor,” ut in sequentibus his locis: -Apud Esaiam,
“Ne timeto, vermis Jacobi, moribundi Israelis; Ego adjuvo te,….et Redemptor tuus Sanctus Israelis” (xli. 14);
apud eundem,
“Sic dixit Jehovah, Redemptor Israelis, Sanctus lpsius,….propter Jehovam qui fidelis, Sanctum Israelis qui elegit te” (xlix. 7);
apud eundem,
“Redemptor noster Jehovah Zebaoth, nomen Ipsius Sanctus Israelis” ({1}xlvii. 4);
apud eundem,
“Sic dixit Jehovah Redemptor {2}Vester, Sanctus Israelis” (xliii. 14);
apud eundem,
“Ut sciant omnis caro quod Ego Jehovah, Salvator tuus, et Redemptor tuus, fortis Jacobi” (xlix. 26);
apud eundem,
Ut scias “quod Ego Jehovah, Salvator tuus, et Redemptor tuus potens Jacobi” (lx. 16)
per “Sanctum Israelis” et per “fortem Jacobi,” qui in illis locis vocatur “Redemptor,” intelligitur Dominus quoad Divinum Humanum, et per “Jehovam” ipsum Divinum Ipsius. Quod Dominus quoad Divinum Humanum nominetur “Sanctus Israelis,” ac “fortis” et “potens Jacobi,” est quia per “Israelem” et “Jacobum” significatur ecclesia, ita illi qui regenerati et reformati, hoc est, redempti sunt a Domino; nam hi solum ab ecclesia sunt, seu faciunt ecclesiam Domini.

[21] Quod Divinum Humanum Domini sit quod Vocatur “Sanctum,” patet apud Lucam,
Angelus dixit Mariae, “Spiritus Sanctus superveniet in te, et virtus Altissimi obumbrabit te; propterea quod nascetur a te Sanctum, vocabitur Filius Dei” (i. 35);
et quod Dominus quoad Divinum Humanum sit “fortis” et “potens Jacobi,” apud eundem,
Angelus dixit ad Mariam, “Ecce concipies in utero et paries Filium; ….Hic erit magnus,….et regnabit in domo Jacobi in aeternum, et regni Ipsius non erit finis” (i. [30,] 31-33);
per “domum Jacobi” intelligitur ecclesia Domini; quod non gens Judaica, patet.

[22] Quoniam Humanum Domini aeque Divinum fuit ac ipsum Divinum Ipsius quod assumpsit Humanum, ideo etiam dicitur Jehovah “Redemptor” in sequentibus locis: -Apud Esaiam,
“Sic dixit Jehovah Redemptor tuus, Sanctus Israelis, Ego Jehovah Deus tuus” (xlviii. 17);
apud eundem,
Jehovah Zebaoth Nomen Ipsius, et Redemptor tuus, Sanctus Israelis, Deus totius terrae vocabitur” (liv. 5);
apud Davidem,
“Jehovah Petra {1}mea et Redemptor mi” (Psalm. xix. 15 [B. A. 14]);
apud Jeremiam,
“Redemptor eorum fortis, Jehovah Zebaoth nomen Ipsius” (l. 34);
apud Esaiam,
“Tu Jehovah Pater noster, Redemptor noster, a saeculo nomen {2}tuum” (lxiii. {3}16).
Ex his nunc constare potest quomodo intelligendum est quod Dominus dixit,
Venit Filius hominis “ut det animam redemptionem pro multis” (Matth. xx. 28; Marc. x. 45);
quod nempe ut vindicentur et liberentur ab inferno; Passio enim crucis fuit ultima pugna et plenaria victoria, qua subjugavit inferna et qua glorificavit Humanum suum (videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n, 293-297, et 300-306).

329. Quoniam dicitur “Redemisti Deo nos in sanguine tuo,” et hoc intra ecclesiam intelligitur prorsus secundum sensum litterae et non secundum aliquem sensum spiritualem, velim etiam ostendere quod per “sanguinem” non intelligatur sanguis seu Passio crucis Domini, sed Divinum Verum procedens a Domino, ac receptio ejus ab homine; ita quod per “Redemisti nos in sanguine tuo” sit quod vindicaverit et liberaverit ab inferno illos qui agnoscunt Ipsum et recipiunt Divinum Verum ab Ipso (ut supra, n. 328, dictum est). Ad illustrationem hujus rei velim adducere sequentia: -Quoniam in Ecclesia Israelitica omnia quae mandata sunt repraesentativa caelestium et spiritualium erant, et ne hilum quod non erat, ideo etiam mandatum est, cum primum instituebatur Cena Paschalis,
Quod sumerent de sanguine, et darent super duos postes et super superliminare, super domibus in quibus comederent pecudem Paschalem. “et erit sanguis vobis in signum super domibus, ubi vos; quumque videro sanguinem, praeteribo praeter vos, nec erit in vobis plaga a perditore, quum percussero terram Aegypti.” Et porro, “Sumetis fasciculum hyssopi, et intingetis in sanguinem qui in pelvi, et attingere facietis super superliminare et duos postes de sanguine qui in pelvi: vos autem non exibitis quisquam extra ostium domus suae usque mane; et transibit Jehovah ad percutiendum Aegyptum, cumque viderit sanguinem super superliminari et super duobus postibus, praeteribit Jehovah praeter ostium, et non permittet percussori venire ad domos vestras ad percutiendum” (Exod. xii. 7, 13, 22, 23):
qui non scit quod aliquis sensus spiritualis in Verbo sit, credit quod per “sanguinem” hic intelligatur sanguis Domini super cruce; sed hoc prorsus non intelligitur in caelo; verum ibi angeli per Cenam Paschalem hic simile intelligunt quod per Sanctam Cenam institutam a Domino, in qua loco pecudis Paschalis sunt Panis et Vinum: et tunc dixit Dominus quod Panis esset Caro Ipsius, et Vinum esset Sanguis Ipsius; et quisque scit, aut scire potest, quod panis et vinum sint quae nutriunt corpus, panis ut cibus et vinum ut potus; et quod in Verbo, quod in suo sinu est spirituale, etiam illa spiritualiter intelligenda sint, ita “panis” pro omni cibo spirituali, et “vinum” pro omni potu spirituali.

[2] Cibus spiritualis est omne bonum quod communicatur et datur homini a Domino, ac potus spiritualis est omne verum quod communicatur et datur homini a Domino. Haec duo, nempe bonum et verum, seu amor et fides, faciunt hominem spiritualem; seu amor et fides dicitur, quia omne bonum est amoris et omne verum est fidei. Inde constare potest quod per “panem” intelligatur Divinum Bonum Divini Amoris Domini, et quoad hominem, id receptum ab illo; et quod per “vinum” intelligatur Divinum Verum procedens ex Divino Bono Divini Amoris Domini, et quoad hominem, id receptum ab illo. Quia Dominus dicit quod Caro Ipsius sit Panis, et Sanguis Ipsius sit Vinum, constare potest quod per “Carnem Domini” intelligatur Divinum Bonum Divini Amoris Ipsius, et per “comedere” illam intelligatur recipere id, appropriare sibi, et sic conjungi Domino; et quod per “Sanguinem Domini” intelligatur Divinum Verum procedens ex Divino Bono Divini Amoris Ipsius, et per “bibere” illum intelligatur recipere id, appropriare sibi, et sic conjungi Domino.

[3] Etiam nutritio spiritualis est ex bono et vero quae procedunt a Domino, sicut est nutritio omnis corporis ex cibo et potu: inde etiam est correspondentia illorum, quae talis est, ut ubi in Verbo nominatur aliquid cibi et quod inservit pro cibo, intelligatur bonum; et ubi nominatur aliquid potus et quod inservit pro potu, intelligatur verum. Ex his constare potest quod per “sanguinem,” quem filii Israelis ex pecude Paschali jussi sunt dare super duos postes et super superliminare domuum illorum, intelligatur Divinum Verum procedens a Domino; hoc etiam receptum fide et vita tutatur hominem contra mala quae exsurgunt ex inferno; nam Dominus in Divino Suo Vero est apud hominem, est enim Ipsius Domini apud illum, immo Ipse apud illum. Quis non, qui ex sana ratione cogitat, videre potest, quod Dominus non sit in sanguine suo apud aliquem, sed in Divino suo, quod est Bonum amoris et Bonum fidei, quod recipitur ab homine? (Quid autem singula ibi significant, nempe quid “duo postes” et “superliminare,” quid “perditor” et “percussor” et quid “Aegyptus,” et quid plura in illo capite, videatur in Arcanis Caelestibus, ubi illa explicata sunt.)

[4] Ex his nunc absque ulteriore explicatione constat quid significatur per Domini verba cum instituit Sanctam Cenam:
“Edentibus illis Jesus accepit panem, et benedixit, fregit et dedit discipulis, et dixit, Accipite, comedite, hoc est Corpus meum: et accepit poculum, et gratiis actis dedit eis, dicens, Bibite ex eo omnes, hoc enim est Sanguis meus Novi Foederis qui pro multis effunditur….. Dico vobis quod non bibiturus sim a nunc ex hoc genimine vitis usque ad diem illum quando hoc bibero vobiscum [novum] in regno”….”Dei” (Matth. xxvi. 26-29; Marc. xiv. 22-25; Luc. xxii. 15-20):
quia per “vinum” intelligitur Divinum Verum nutriens spiritualem vitam, ideo Dominus illis dicit, “Dico vobis quod non bibiturus sim a nunc ex hoc genimine vitis usque ad diem illum quando hoc bibero vobiscum novum in regno Dei;” inde patet quod spirituale sit quod intelligitur, dicit enim quod “Ipse bibiturus sit cum illis,” et quod “in regno Dei” seu in caelo; et quod etiam “esurus” cum illis de pecude Paschali ibi (Luc. xxii. 16).

[5] Ex illis quae supra dicta sunt, etiam constat quid significatur per haec Domini verba,
“Panis quem Ego dabo Caro mea est. …..Amen, amen dico Vobis, Nisi comederitis Carnem Filii hominis, et biberitis Ipsius Sanguinem, non habebitis vitam in Vobis: qui comedit meam Carnem, et bibit meum Sanguinem, habet vitam aeternam, et Ego resuscitabo illum extremo die; nam Caro mea est vere cibus, et Sanguis meus est vere potus: qui comedit meam Carnem et bibit meum Sanguinem, in Me manet et Ego in illo. …..Hic Panis est qui e caelo descendit” (Joh. vi. 50-58);
quod “Caro” Domini sit Divinum Bonum et “Sanguis” Divinum Verum, utrumque ab Ipso, constare potest ex eo, quod illa sint quae nutriunt animam; inde dicitur, “Caro mea est vere cibus et Sanguis meus est vere potus;” et quia homo per Divinum Bonum et Verum conjungitur Domino, ideo etiam dicitur, “Qui comedit Carnem meam et bibit Sanguinem meum, habebit vitam aeternam,” et quoque, “in Me manet et Ego in illo.” Quod Dominus ita locutus sit, nempe quod dixerit “Carnem” suam et “Sanguinem” suum, et non Divinum Bonum suum ac Divinum Verum suum, est ut sensus litterae Verbi esset ex talibus quae correspondent spiritualibus in quibus sunt angeli; inde conjunctio hominum ecclesiae per Verbum cum illis, quae alioqui non foret (videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. 252, 258-262; et in opere De Caelo et Inferno, n. 303-310).

[6] Quoniam “sanguis” significat Divinum Verum procedens a Domino, et per receptionem ejus ab homine fit conjunctio cum Domino, ideo sanguis vocatur “Sanguis foederis,” “foedus” enim significat conjunctionem. Sanguis vocatur “Sanguis foederis” a Domino cum instituit Sanctam Cenam; dixit enim,
“Bibite ex eo omnes, hoc enim est Sanguis meus Novi Foederis” seu “Testamenti “(Matth. xxvi. [27,] 28; Marc. xiv. 24; Luc. xxii. {1}20).
Vocatur etiam “Sanguis foederis” apud Mosen, ubi haec:
“Venit Moses” ex Monte sinai, “et renuntiavit populo omnia verba Jehovae, et omnia judicia:….et scripsit Moses omnia verba Jehovae, et surrexit mane in matutino, et aedificavit altare sub monte, ….et misit pueros filiorum Israelis, et obtulerunt holocausta et sacrificaverunt sacrificia pacifica Jehovae juvencos; et accepit Moses dimidium sanguinis et posuit in crateribus, et dimidium sanguinis sparsit super altare, et accepit Librum Foederis, et legit in auribus populi; et dixerunt, Omnia quae locutus Jehovah faciemus et audiemus; et accepit [Moses] sanguinem et sparsit super populum, et dixit, Ecce Sanguis Foederis quod pepigit Jehovah cum vobis super omnia verba haec. …..Et viderunt Deum Israelis, et sub pedibus Ipsius sicut opus lapidis sapphiri, et sicut substantia caeli {2}quoad munditiem” (Exod. xxiv. 3-11);
quod “sanguis” hic significet Divinum Verum procedens a Domino, ac receptum ab homine, et inde conjunctionem, patet, nam dimidium ejus spargebatur super altare, et dimidium super populum; per “altare” enim significabatur omnis cultus qui ex bono amoris, et per “populum” illi qui faciunt cultum ac recipiunt bonum amoris per vera; omnis enim receptio Divini boni fit per vera facta vitae, et conjunctio inde est per bonum in illis veris. Quod per bonum in illis veris seu per vera facta vitae sit conjunctio, et quod sanguis fuerit repraesentativum ejus, constat evidenter ex verbis ibi; factum enim hoc est quando Moses descendit e monte Sinai, unde promulgata fuit Lex, et quoque statuta et judicia quae observaturi, ac dicitur quod “Moses scripserit omnia verba illa Jehovae,” et “legerit in auribus populi,” qui dixerunt, “Omnia quae dixit Jehovah faciemus et audiemus;” quae bis dixerunt (videatur ibi versu 3 et 7);

[7] verba seu vera per facere fiunt vitae: et quia scripsit Moses verba illa, vocavit illa “Librum Foederis,” per quod significatur quod per illa sit conjunctio. Per Legem a Jehovah promulgatam e Monte Sinai, et per statuta et judicia quae etiam tunc mandata fuerunt, significatur omne Divinum Verum, seu Divinum Verum in toto complexu; inde est quod haec vocentur “Liber Foederis,” et Arca in qua ille Liber erat, “Arca Foederis;” “foedus” significat conjunctionem. Quia Divinum Verum, per quod conjunctio, procedit a Domino, ideo etiam Dominus illis visus est sub pedibus sicut opus lapidis sapphiri; quod visus sic “sub pedibus” significat quod Divinum Verum tale sit in ultimis; Divinum Verum in ultimis est Divinum Verum in sensu litterae Verbi: “opus lapidis sapphiri” significat translucentiam ejus a Divino Vero in sensu interno seu spirituali; “Deus Israelis” est Dominus. (Quod “lapis sapphiri” significet translucentiam a veris internis, videatur n. 9407; et quod “Deus Israelis” sit Dominus quoad Divinum Humanum, videatur supra, n. 328 [f].) Inde nunc patet quod per Divinum Verum factum sit foedus seu conjunctio, et quod sanguis sparsus super altare et dimidium ejus super populum fuerit repraesentativum ejus, quoniam “sanguis” significat Divinum Verum procedens a Domino, et receptum ab homine, ut supra dictum est. (Quod “foedus” significet conjunctionem, videatur n. 665, 666, 1023, 1038, 1864, 1996, 2003, 2021, 6804, 8767, 8778, 9396, 10632. Quod Lex in stricto sensu significet decem praecepta Decalogi, et in lato sensu totum Verbum, ita omne Divinum Verum, n. 2606, 3382, 6752, {1}7463, 9417: quod inde Mons Sinai” significet caelum ubi Dominus ex quo Divinum Verum, seu ex quo Lex in sensu stricto et in sensu lato, n. 8399, 8753, 8793, 8805, 9420: et quod altare fuerit principale repraesentativum Domini et cultus lpsius ex bono amoris, n. 921, 2777, 2811, 4489, 4541, 8935, 8940, 9388, 9389, 9714, 9963, 9964, 10123, 10151, 10242, 10245, 10642.)

[8] Quoniam “sanguis” significat Divinum Verum procedens a Domino ac receptum ab homine, unde conjunctio, ideo omnia quae repraesentativa essent Divinorum procedentium a Domino, quae vocantur caelestia et spiritualia, inaugurabantur per oleum et per sanguinem, et tunc dicta sunt sancta; quod inaugurarentur per oleum et per sanguinem ut repraesentarent, erat causa, quia per “oleum” significabatur Divinum Bonum Divini Amoris, et per “sanguinem” Divinum Verum inde procedens, verum enim procedit ex bono. Quod per oleum inaugurationes et sanctificationes factae fuerint, videbitur in sequentibus in suo articulo; hic solum memoranda sunt quae per sanguinem:-
Ut cum {1}sanctificarentur Aharon et filii ejus, quod spargeretur sanguis super cornua altaris, et circumcirca altare; et super Aharonem et filios ejus, superque vestes eorum (Exod. xxix. 12, 16, 20, 21; Levit. viii. 24);
Quod spargeretur sanguis septem vicibus ante velum quod super arca, et super cornua altaris suffitus (Levit. iv. 6, 7, 17, 18);
Quod antequam intraret Aharon intra velum ad propitiatorium, sacrificaret et suffiret, et sanguinem digito spargeret ad propitiatorium septies versus orientem (Levit. xvi. 12-15);
Quod sanguis holocausti et sacrificii spargeretur super altare, circum altare, et ad fundamentum altaris (Levit. i. 5, 11, 15; cap. iii. 2, 8, 13; cap. iv. 25, 30, 34; cap. v. 9; cap. viii. 15, 24; cap. xvii. 6: Num. xviii. {2}17: Deut. xii. 27);
Quod sanguis spargeretur super cornua altaris, et sic altare expiaretur (Exod. xxx. 10; Levit. xvi. 18, 19).
Quod sanguis ex holocaustis et sacrificiis super altare, circum altare aut ad fundamentum ejus, sparsus et effusus fuerit, erat quia altare cum holocaustis et sacrificiis super eo repraesentavit et inde significavit omnem cultum ex bono amoris et inde veris; et quia vera procedunt ex bono, ideo sanguis circum altare sparsus et effusus est, circum enim significat procedens.

[9] (Sed illa melius constare possunt ex iis quae de Holocaustis et Sacrificiis in Arcanis Caelestibus ostensa sunt, ut ex sequentibus:- Quod holocausta et sacrificia significaverint omnia cultus ex bono amoris et inde veris, n. 923, 6905, 8680, 8936, 10042. Quod ideo holocausta et sacrificia dicta fuerint “panis,” n. 2165; ex causa quia panis significat omne quod nutrit spiritualem vitam, n. 2165, 3478, 4976, 5147, 5915, 6118, 8410, 8418, 9323, 10686. Quod holocausta et sacrificia significaverint Divina caelestia et spiritualia, quae sunt interna ecclesiae, ex quibus omnia cultus, n. 2180, 2805, 2807, 2830, 3519: cum variatione secundum varia cultus, n. 2805, 6905, 8936: quod ideo plura genera holocaustorum et sacrificiorum fuerint, et in illis varii processus, et quoque variae bestiae ex quibus, n. 2830, {3}9391, 9990. Quod varia quae in specie significaverunt, sciri possint ex singulis processus evolutis per sensum internum, n. 10042. Quod in ritualibus et processualibus sacrificiorum contineantur arcana caeli, n. 10057; quod in genere contineantur arcana glorificationis Humani Domini, et in sensu respectivo arcana regenerationis hominis ac purificationis ejus a malis et falsis, n. 9990, 10022, 10042, 10053, 10057. Quid significabatur per “minchas,” quae erant panes et placentae, quae etiam sacrificabantur, n. 10079. Quid per “libamen” quod erat vinum, n. 4581, 10137.)

[10] Ex his intellectis sciri potest, quod per “sanguinem sacrificii” etiam alibi in Verbo significetur Divinum Verum:- Ut apud Ezechielem,
“Dic avi omnis alae et bestiae agri, Congregamini et venite, congregate vos a circuitu super sacrificium meum quod sacrifico vobis, sacrificium magnum super montibus Israelis, ut comedatis carnem et bibatis sanguinem; carnem fortium comedetis, et sanguinem principum terrae bibetis,….et comedetis pinguedinem ad saturitatem, et bibetis sanguinem usque ad ebrietatem, de sacrificio meo quod sacrifico vobis: et satiabimini super mensa mea equo, curru, ….omni viro belli:….sic dabo gloriam meam inter gentes” (xxxix. 17-21);
agitur ibi de restauratione ecclesiae; et per “Israelem” et “Jacobum” intelliguntur omnes qui ab ecclesia, de quibus ideo haec dicuntur: per “sacrificium magnum super montibus Israelis,” significantur omnia cultus eorum; per “carnem” et per “adipem” significatur bonum amoris, et per “sanguinem” verum ex illo bono, ex quibus cultus; abundantia utriusque describitur per quod “comederent carnem et pinguedinem ad saturitatem,” et quod “biberent sanguinem usque ad ebrietatem,” et hoc “ex sacrificio:” quare etiam dicitur, quod “satiarentur super mensa mea equo, curru, et omni viro belli,” per “equum” enim significatur intellectus veri, per “currum” doctrina, et per “virum belli” verum pugnans contra falsum et destruens illud. Quis non videre potest quod per “sanguinem” hic non intelligatur sanguis? ut quod “sanguinem principum terrae biberent,” et quod “sanguinem biberent usque ad ebrietatem ex sacrificio.” “Principes terrae” significant principalia vera ecclesiae; inde eorum “sanguis” significat nutritionem spiritualem ex illis veris. Quia talia significantur, ideo in eo capite etiam ultimo dicitur de Israele, per quem significatur ecclesia,
“Tunc non abscondam amplius facies meas ab iis, quia effundam spiritum meum supra Israelem” ( [Ezech. xxxix.] vers. 29).
Quod dicatur “Dic avi omnis alae et bestiae agri,” est quia per “avem omnis alae” significatur spirituale verum in omni complexu, et per “bestiam agri” affectio boni. (Quod per “aves” in Verbo significentur spiritualia, videatur n. 745, 776, 866, 988, {1}991, 3219, 5149, 7441: similiter per “alas,” n. 8764, 9514; quod per “bestias” significentur affectiones, et per “bestias agri” affectiones boni, n. 2180, 3218, 3519, 5198, 9090, 9280, 10609; et quod inde at aves et bestiae in sacrificiis adhibitae fuerint, n. 1823, 3519, 7523, 9280.)

[11] Ad confirmationem quod “bestia agri” et “avis” talia significent, velim hic modo unum locum ex Verbo adducere,
“Feriam illis foedus in die illo cum bestia agri, et cum ave caelorum, et reptili terrae; et arcum et gladium et bellum frangam de terra,….et desponsabo te Mihi in aeternum, et desponsabo te Mihi in justitia et in judicio, et in misericordia et in miserationibus, et desponsabo te Mihi in veritate” (Hosch. ii. 18, 19, [20]);
per “ferire foedus cum bestia agri et cum ave caelorum” significatur cum affectionibus boni et cum veris spiritualibus; cum his enim conjungitur Dominus homini, est enim Dominus in iis apud illum; quare dicitur “cum illis foedus” (“foedus” est conjunctio). Quod “bestiae” significent affectiones boni, et “aves” spiritualia, in sequentibus in suis articulis plene ostendetur.

[12] Quoniam “adeps” in sacrificiis significabat Divinum Bonum et “sanguis” Divinum Verum, utrumque a Domino, ac utrumque receptum ab homine faciebat conjunctionem, ideo prohibitum fuit posteris Jacobi, seu Judaeis et Israelitis, comedere ullum adipem et ullum sanguinem (Videatur Levit. iii. 17; cap. vii. 23-27; cap. xvii. 11-14: Deutr. xii. 17, 23-25; cap. xv. 23): causa erat, quia gens illa non in aliquo bono amoris, nec in aliquo vero boni fuit, sed in falsis mali; et “adipem et sanguinem comedere” apud illos significaret commixtionem veri ex bono cum falso ex malo, quod est profanatio; inde quoque constare potest quod per “sanguinem” significetur Divinum Verum. (Quod “adeps” seu “pinguedo” in Verbo significet bonum amoris, videatur n. 353, 5943, 6409, 10033; et quod Judaei et Israelitae solum in externis et non in internis fuerint, et inde non in veris et bonis spiritualibus, sed in falsis mali, et quod omnia cultus eorum fuerint externa separata ab internis, et quod usque per externa repraesentare potuerint interna cultus, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 248.)

[13] Quoniam “sanguis” in sacrificiis significabat Divinum Verum, ideo etiam
Vetitum illis fuit sacrificare super fermentato sanguinem sacrificii (Exod. xxiii. 18; cap. xxxiv. 25);
per “fermentum” enim significatur falsum, et per “fermentatum” verum falsificatum (videatur n. 2342, 7906, 8051, 9992).

[14] Causa quod “Caro Domini” significet Divinum Bonum Divini Amoris, et quod “Sanguis Ipsius” significet Divinum Verum procedens ex illo Bono, est quia duo sunt quae procedunt ex Divino Humano Domini, nempe Divinum Bonum et Divinum Verum; hoc inde est Sanguis Ipsius et illud est Caro Ipsius. Id quod procedit est Divinum Caeleste et Divinum Spirituale, quae faciunt caelos in communi et in particulari. (Sed {1}hoc melius constare potest ex illis,quae in opere De Caelo et Inferno in sequentibus articulis ostensa sunt: nempe, Quod Divinum Domini faciat Caelum, n. 7-12: Quod Divinum Domini in Caelo sit Amor in Ipsum et Charitas erga Proximum, n. 13-19: Quod inde totum Caelum in toto et in parte referat unum Hominem, n. 59-77: Quod hoc sit ex Divino Humano Domini, n. 78-87: et porro ex illis quae De Sole in Caelo, et De Luce et Calore inde; et Quod Calor sit Divinum Bonum, et Lux Divinum Verum, utrumque procedens a Domino, n. 116-140.) Ex illis omnibus aliquatenus comprehendi potest unde est quod Divinum procedens intelligatur per “carnem et sanguinem,” nempe Divinum Bonum per “carnem,” et Divinum Verum per “sanguinem.”

[15] Sunt etiam duo apud hominem quae faciunt ejus vitam spiritualem, nempe bonum amoris et verum fidei. Voluntas est receptaculum boni amoris apud eum, et intellectus est receptaculum veri fidei apud eum. Omnia quae mentis sunt, hoc est, quae voluntatis et intellectus, correspondentiam habent cum omnibus quae corporis; quapropter moventur haec ad nutum illius. Correspondentia voluntatis est in genere cum carne, et correspondentia intellectus est cum sanguine. Inde est quod proprium voluntarium hominis in Verbo intelligatur per “carnem,” et proprium intellectuale per “sanguinem:” ut apud Matthaeum,
Jesus dixit Simoni, “Beatus, quia caro et sanguis non revelavit tibi” (xvi. 17).
Haec allata sunt ut sciatur quod in Verbo voluntaria et intellectualia, ita spiritualia, intelligantur per “carnem” et “sanguinem” ubi de homine, et quod Divina ubi de Domino. Sed haec sint pro illis quorum mens potest elevari supra naturales ideas et videre causas.

[16] Hoc etiam est quod significatur per “sanguinem et aquam” quae exivit ex pectore Domini, de quo ita apud Johannem,
“Quidam ex militibus….latus Ipsius fodit, et statim exivit sanguis et aqua: et qui vidit testatur, et firmum est testimonium ejus; ille scit se vera dicere ut et vos credatis” (xix. 34, 35):
haec facta sunt ut significarent conjunctionem Domini cum humano genere per Divinum Verum procedens ex Divino Bono Amoris Ipsius; “pectus” significat Divinum Amorem; “sanguis et aqua” significant Divinum Verum procedens, “sanguis” Divinum Verum quod pro spirituali homine, et “aqua” Divinum Verum quod pro naturali: omnia enim quae de Passione Domini in Verbo memorantur, etiam significant (videatur supra, n. 83, 195 [c]); et quia illa significant Amorem Ipsius, et salvationem hominis per Divinum Verum procedens ab Ipso, ideo etiam Evangelista dicit, “Qui vidit testatur, et firmum est testimonium ejus; ille scit se vera dicere ut et vos credatis.”

[17] Ad illa quae nunc adducta sunt, velim adjicere sequentia e Verbo:- Apud Sachariam,
“Exulta valde, filia Zionis; clange, filia Hierosolymae; ecce Rex tuus venit,….et loquetur pacem gentibus; et dominari Ipsius a mari usque ad mare, et a flumine usque ad fines terrae: etiam te, per sanguinem foederis tui emittam vinctos tuos e fovea in qua non aqua” (ix. 9-11):
haec de Domino, et de instauratione ecclesiae apud gentes ab Ipso; per “sanguinem foederis” hic intelligitur Divinum Verum per quod conjunctio Domini cum illis qui ab ecclesia Ipsius erunt (ut supra) ; quare etiam dicitur, “Emittam vinctos tuos e fovea in qua non aqua,” et per illos significantur gentes quae in falsis ex ignorantia sunt; “fovea in qua non aqua” significat ubi non verum, et “emittere illos” inde significat liberare ex illis; quod per “aquam” significetur verum ecclesiae, videatur supra (n. 71); et quod per “vinctos in fovea” significentur qui in falsis ex ignorantia, et tamen in desiderio sciendi vera, in Arcanis Caelestibus (n. 4728, 4744, 5038, 6854, 7950).

[18] Apud Davidem,
Deus “animas egenorum servabit, a dolo et violentia redimet animam eorum, et pretiosus erit sanguis illorum in oculis Ipsius; et vivet, et dabit illi de auro Schebae, et orabit pro illo jugiter, omni die benedicet illi,…in capite montium agitabitur fructus ejus” (Psalm. lxxii. 13-16):
agitur hic de “egenis,” per quos significantur qui desiderant vera ex affectione spirituali; de his dicitur quod “a dolo et violentia redimet animam eorum,” per quod significatur liberatio a malis et falsis quae destruunt bona amoris et vera fidei: receptio Divini Veri ab illis, quod accepta et grata, significatur per quod “pretiosus erit sanguis illorum in oculis Ipsius;” “ibi est Divinum Verum receptum: reformatio eorum describitur per quod “vivet et dabit illi de auro Schebae, et orabit pro illo jugiter, omni die benedicet illi;” “aurum Schebae” est bonum charitatis; “orare pro illis jugiter” significat quod continue detinebuntur a falsis et tenebuntur in veris, et “benedicet illi” significat quod continue erunt in bono charitatis et fidei: quare etiam dicitur, “in capite montium agitabitur fructus ejus;” “caput montium” significat caelum unde a Domino illis bonum amoris, quod est “fructus.”

[19] Apud Mosen,
“Non recedet sceptrum de Jehudah, nec legislator ab inter pedes ejus, usque dum venit Schiloh;….qui ligabit ad vitem asininum pullum suum, et ad vitem nobilem filium asinae suae, dum laverit in vino indumentum suum, et in sanguine uvarum velamen suum” (Genes. xlix. 10, 11):
agitur in eo prophetico de Domino, de quo dicitur, “Ligabit ad vitem asininum pullum suum, et ad vitem nobilem filium asinae suae,” et quod “lavabit in vino indumentum suum, et in sanguine uvarum velamen suum,” et per “vitem” significatur ecclesia, ac per “vinum” et “sanguinem uvarum” significatur Divinum Verum. (Quid per reliqua, videatur in explicatione super illa verba in Arcanis Caelestibus.)
Simile per “sanguinem uvae” intelligitur in Deuteronomio (xxxii. l4),
ubi agitur de Ecclesia Antiqua reformata per Divinum Verum.

[20] Ex his quae in hoc articulo et in praecedente ostensa sunt, constare potest illis qui agnoscunt spiritualem sensum Verbi quod per “Redemisti Deo nos in sanguine tuo” intelligatur conjunctio cum Divino per agnitionem Domini et per receptionem Divini Veri ab Ipso: et quod simile per “sanguinem” intelligatur in Libro hoc prophetico in capite xii., ubi dicitur,
Quod Michael et angeli ejus vicerint draconem per sanguinem Agni et per verbum testimonii {1}illorum (vers. 11);
“sanguis Agni” et “verbum testimonii” dicitur, quia “sanguis Agni” significat receptionem Divini Veri a Domino, et “verbum testimonii” agnitionem Divini Humani Ipsius.

[21] Quod “sanguis significet Divinum verum, adhuc constare potest ex sensu opposito ejus, in quo “sanguis” significat violentiam Divino Vero illatam per falsa mali, et per illa destructionem ejus: et quia opposita etiam manifestant quid significatur in sensu genuino, ideo velim aliqua loca adducere in quibus “sanguis” et “sanguines” id significant. Sciendum est quod pleraque in Verbo etiam oppositum sensum habeant, et quod ex illo sensu sciri possit quid significatur in sensu genuino. Sint itaque haec pro illustratione:- In Apocalypsi,
“Secundus Angelus effudit phialam suam in mare, et factum est quasi sanguis mortui; et omne animal vivens in mari mortuum est. Et tertius angelus effudit phialam suam in flumina et in fontes aquarum, et factae sunt sanguis” (xvi. 3, 4);
et alibi,
Duo testes “potestatem habent super aquas, convertendi eas in sanguinem” (Apoc. xi. 6);
apud Esaiam,
“Aquae Nimrim desolationes erunt,….et aquae Dimonis plenae sunt sanguine” (xv. 6, 9);
apud Davidem,
“Misit tenebras et obtenebravit,….vertit aquas eorum in sanguinem, et occidit piscem eorum” (Psalm. cv. {1}28, 29):
ex his locis ex opposito apparet quid significat “sanguis;” “sanguis” enim in genuino sensu significat Divinum Verum, et apud recipientes verum ex bono; inde in opposito sensu significat violentiam illatam Divino Vero, ac apud illos qui id faciunt falsum ex malo. Hoc oppositum apparet ex eo, quod dicantur “aquae” maris, fluminum et fontium “versae in sanguinem;” per “aquas” enim significantur vera, quare per “sanguinem” ibi falsa, quae destruunt vera: per “animal vivens in mari” et per “piscem” significantur vera scientifica; ita per illa ex sanguine mortua et occisa significantur illa vera etiam destructa. (Quod per aquas” significentur vera, videatur supra, n. 71; et quod per “pisces” vera scientifica quae naturalis hominis, in Arcanis Caelestibus, n. 40, 991.)

[22] Porro in Apocalypsi,
“Aspexi cum aperuisset sigillum sextum, et ecce terrae motus magnus factus est, et sol factus est niger ut saccus, et luna tota facta est [sicut] sanguis” (vi. 12);
apud Joelem,
“Dabo prodigia in caelis et in terra, sanguinem, et ignem, et columnas fumi; sol vertetur in caliginem, et luna in sanguinem, antequam venit dies Jehovae magnus” (iii. 3, 4 [B. A. ii. 30, 31]):
etiam hic ex opposito cognoscitur quod “sanguis” significet violentiam illatam Divino Vero; per “solem” enim in Verbo significatur Divinum Caeleste, quod est Divinum Bonum, et per “lunam” significatur Divinum Spirituale, quod est Divinum Verum; ideo dicitur quod “luna vertetur in sanguinem.” (Quod “luna” id significet, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 118, 119.)

[23] Apud Esaiam,
“Qui ambulat in justitiis, et loquitur rectitudines,….obturat aurem suam ne audiat sanguines, et occludit oculos suos ne videant malum” (xxxiii. 15);
quod “obturare aurem ne audiat sanguines” sit ne audiat falsa ex malo, patet. Apud Davidem,
“Perdes loquentes mendacium, virum sanguinum et doli abominatur Jehovah” (Psalm. v. 7 [B. A. 6]);
“vir sanguinum et doli” pro illis qui in falsis ex malo sunt; quare dicitur, “Perdes loquentes mendacia;” “mendacia” in Verbo significant falsa. Apud Esaiam,
“Fiet relictus in Zione et residuus in Hierosolyma sanctus dicetur Ipsi, omnis scriptus ad vitam in Hierosolyma; cum laverit Dominus excrementum filiarum Zionis, et sanguines Hierosolymae abluerit e medio ejus per spiritum judicii et per spiritum expurgationis” ({1}iv. 3, 4):
quia per “Hierosolymam” significatur ecclesia quoad doctrinam, ideo dicitur, “Cum sanguines ejus abluerit e medio ejus,” per quos ideo significantur falsa mali: per “spiritum judicii” significatur Divinum Verum; et quia hoc purificat, dicitur “per spiritum expurgationis.”

[24] Apud Ezechielem,
“In die quo nata es, praeterivi praeter te, et vidi te conculcatam in sanguinibus tuis; et dixi tibi, In sanguinibus tuis vive; et dixi tibi, In sanguinibus tuis vive. …..Lavite…et ablui sanguines a super te et unxi te oleo” (xvi. 5, 6, 9, 22, 36, 38);
agitur etiam hic de Hierosolyma, per quam significatur ecclesia quoad doctrinam veri; primum hic de falsis mali in quibus fuit antequam reformata, et dein de ejus reformatione; falsa mali significantur per quod visa sit “conculcata in sanguinibus;” et reformatio ejus per quod “laverit et abluerit sanguines, et unxerit oleo;” “lavare” significat purificare per vera, “abluere sanguines” significat removere falsa mali, et “ungere oleo” significat donare bono amoris.

[25] In Threnis,
“Ob peccata prophetarum” Hierosolymae, “iniquitates sacerdotum ejus, effundentium in medio ejus sanguinem justorum; errarunt caeci in plateis, polluti sunt sanguine; ea quae non possunt tangunt vestimentis suis” (iv. 13, 14);
per “prophetas Hierosolymae” significantur illi qui docebunt vera doctrinae, et per “sacerdotes” qui ducent per vera ad bonum; hic in opposito, quia dicitur “Ob peccata” illorum: per “effundere sanguinem justorum” significatur falsificare vera et adulterare bona: quare dicitur “Errarunt caeci in plateis, polluti sunt sanguine, ea quae non possunt tangunt vestimentis suis;” “errare caeci in plateis” significat prorsus non videre vera (“plateae” sunt vera), “polluti sanguine” significat prorsus in falsis: “ea quae non possunt tangunt vestimentis” significat quod quae non possunt pervertere usque falsificent; “vestimenta” sunt vera quae investiunt interiora, quae vera sunt vera sensus litterae Verbi. Apud Esaiam,
“Omnis turba conturbabitur terrae motu, et vestis est polluta sanguinibus” (ix. 4 [B. A. 5]);
“terrae motus” significat perversionem ecclesiae per falsificationem veri; et “vestis polluta sanguinibus” significat falsificationem sensus litterae Verbi.

[26] Apud Jeremiam,
“Malitias docuisti vias tuas, etiam in alis [tuis] inventi sunt sanguis animarum innocentium, non in perfossione inveni eos, sed in omnibus illis” (ii. 33, 34);
simile hic significatur per “sanguinem inventum in alis” quod supra per “quae non possunt tangunt vestimentis suis” (“alae” sunt vestimenta); quod “non in perfossione invenerit eos, sed in omnibus illis,” significat quod ipsa vera non ausi fuerint destruere, sed quod vera sensus litterae falsificaverint (“alae” significant illa vera).

[27] Apud Esaiam,
“Manus vestrae sanguinibus plenae sunt” (i. 15):
apud eundem,
“Manus vestrae pollutae sunt sanguine, et digiti vestri iniquitate; labia vestra locuta sunt mendacia, et lingua vestra perversitatem meditata est;….pedes eorum ad malum currunt, et festinant ad effundendum sanguinem innocentem; cogitationes eorum cogitationes iniquitatis” (lix. 3, 7):
“manus pollutae sanguine et digiti iniquitate,” significat quod in omnibus eorum sit falsum et malum falsi; “manus” et “digiti” significant potentiam, et inde omnia apud illos quae possunt: quia haec significantur, ideo etiam dicitur, “Labia vestra locuta sunt mendacia, et lingua vestra perversitatem meditata est;” “mendacia” sunt falsa, et “perversitas” est malum falsi: quod “pedes eorum festinent ad effundendum sanguinem innocentem,” significat ad destruendum bonum amoris et charitatis; hoc significatur per “effundere sanguinem innocentem;” bonum innocentiae est ex quo omne bonum et verum caeli et ecclesiae (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 276-283). Ex his constare potest quid in communi sensu per “sanguines” in plurali significatur, quod nempe violentia illata tam veris quam bonis Verbi et ecclesiae.
Quoniam per “effundere sanguinem innocentem” significatur destruere bonum amoris et charitatis, ideo omnibus modis praecautum fuit ne sanguis innocens effunderetur, et si effunderetur
Quod terra expiaretur (Deutr. xix. 10, 13; cap. xxi. 1-9);
“terra” enim significat ecclesiam.

[28] Apud Esaiam,
“Jehovah exiens e loco suo ad visitandum iniquitatem….terrae; tunc revelabit terra sanguines suos, et non celabit amplius occisos suos” (xxvi. 21);
per “sanguines” quos terra revelabit significantur omnia falsa et mala quae destruxerunt vera et bona ecclesiae; “terra” est ecclesia ubi illa: per “occisos” significantur qui per illa perierunt. (Quod “occisi” significent illos qui per falsa et mala perierunt, videatur supra, n. 315.) In Apocalypsi
In Babylonia “sanguis prophetarum et sanctorum inventus est et omnium qui occisi sunt super terra ({1}xviii. 24);
“sanguis prophetarum et sanctorum” pro exstinctis veris et bonis, et “occisi” pro illis qui per falsa et mala perierunt (ut mox supra).

[29] Simile intelligitur per
Sanguinem prophetarum “qui effusus super terram, a sanguine Abelis justi usque ad sanguinem Sachariae filii Barachiae, quem occiderunt inter Templum et Altare” (Matth. xxiii. 30, 34, 35; Luc. x. 50, 51);
in sensu spirituali per “Abelem” intelliguntur illi qui in bono charitatis sunt, et abstracte a persona ipsum illud bonum; et per “Cainum” illi qui solam fidem faciunt unicum salutis medium, et bonum charitatis nihili, et inde id rejiciunt et occidunt; et per “Sachariam” intelliguntur illi qui in veris doctrinae sunt, et abstracte a persona ipsum verum doctrinae: inde per utriusque “sanguinem” significatur exstinctio omnis boni et veri: per quod “occiderint illum inter Templum et Altare” significatur in Sensu spirituali omnimoda rejectio Domini, nam “Templum” significat Dominum quoad Divinum Verum, et “Altare” Ipsum quoad Divinum Bonum, et [per] “inter illa” significatur utrumque simul. (Quod Abel in sensu repraesentativo sit bonum charitatis, videatur n. 342, {2}354, 1179, 3325; et quod Cain sit fides sola separata a charitate, n. 340, {3}347, 1179, {4}3325. Quod “propheta” significet doctrinam veri, n. 2534, 7269. Quod “Templum” significet Dominum quoad Divinum Verum, ac “Altare” Ipsum quoad Divinum Bonum, et in sensu respectivo regnum Domini et ecclesiam quoad illa, n. 2777, 3720, 9714, 10642. Quod inter utrumque significet ubi conjugium Divini Veri ac Divini Boni est, n. 10001, 10025.)

[30] In Verbo pluries legitur de condemnatis ad mortem, quod sanguines illorum super illis essent; et per id in spirituali sensu intelligitur quod damnatio esset super illis propter falsa et mala per quae destruxerunt vera et bona ecclesiae; nam per “sanguines” in genere significantur omnia falsa doctrinae, vitae et cultus, per quae mala quae destruunt ecclesiam: haec mala quoad partem recensentur apud Ezechielem (cap. xviii. 10-13); haec etiam significantur per “sanguines” apud Johannem,
“Quotquot Ipsum receperunt, dedit iis potestatem ut filii Dei essent, credentibus in nomen Ipsius, qui non ex sanguinibus, neque e voluntate carnis, neque e voluntate viri, sed ex Deo nati sunt” (i. 12, 13);
per “nomen Domini” intelliguntur omnia vera et bona per quae colendus est; per “sanguines” intelliguntur omnia falsa et mala quae destruunt; per “voluntatem carnis” et per “voluntatem viri” significantur omnia mala amoris et falsa fidei, “caro” enim significat proprium hominis voluntarium ex quo omne malum, et “vir” significat proprium hominis intellectuale ex quo omne falsum, “voluntas” est ubi illa; “a Deo nasci” est regenerari per vera fidei et per vitam secundum illa.

330. “Ex omni tribu et lingua.”-Quod significet ab omnibus qui in veris quoad doctrinam et quoad vitam sunt, constat ex significatione “tribus,” quod sint omnia vera et bona in complexu (de qua supra, n. 39), illa enim per “duodecim tribus” significantur, et inde per unamquamvis tribum aliquid veri et boni; quare per “ex omni tribu” significatur ex omnibus qui in aliquo genere veri et boni sunt; et ex significatione “linguae,” quod sit doctrina vitae et fidei. Quod “tribus” significent omnia vera et bona in complexu, in suo articulo infra plenius ostendetur; pariter quod “lingua” significet doctrinam vitae et fidei, ita religionem. (Hic solum adducentur quae de significatione “tribuum” in Arcanis Caelestibus, ostensa sunt: nempe, Quod duodecim tribus Israelis repraesentaverint et inde significaverint omnia vera et bona in complexu, n. 3858, 3926, 4060, 6335: quod similia duodecim apostoli Domini, n. 2129, 3354, 3488, 6397: causa quod duodecim fuerint, est quia “duodecim” significant omnia, n. 577, 2089, 2129, 2130, 3272, 3858, 3913. Quia duodecim tribus repraesentaverunt et inde significaverunt omnia vera et bona in complexu, quod inde repraesentaverint caelum et ecclesiam, n. 6337, 6637, 7836, 7891, 7996. Quod duodecim tribus varia significent secundum ordinem in quo nominantur, ac ita quoque omnia caeli et ecclesiae cum varietate, n. 3862, 3926, 3939, 4603, seq., 6337, 6640, 10335. Quod ideo responsa dari potuerint et data sint per Urim at Thummim, ubi nomina duodecim tribuum Israelis lapidibus pretiosis insculpta fuerunt, n. 3858, 6335, 6640, 9863, 9865, 9873, 9874, 9905.)

331. “Et populo et gente.”-Quod significet qui ab ecclesia Domini spirituali et ab ecclesia Ipsius caelesti, constat ex significatione “populi” et “gentis” in Verbo; quod per “populum” significentur qui in bono spirituali sunt, et per “gentem” qui in bono caelesti, ita qui ab ecclesia Domini spirituali et ab ecclesia Ipsius caelesti sunt. Quod duo regna sint in quae caeli distincti sunt, nempe regnum caeleste et regnum spirituale, et quod in regno caelesti sint qui in bono amoris in Dominum sunt, et in regno spirituali qui in bono charitatis erga proximum, videatur in opere De Caelo et Inferno (n. 20-28): at duo illa regna non solum sunt in caelis, sed etiam in terris, et in terris vocantur ecclesia caelestis et ecclesia spiritualis. Pauci sciunt quid in specie per “populum” aut “populos,” et quid in specie per “gentem” aut “gentes” in Verbo significatur;” ideo velim aliqua loca e Verbo adducere, ubi simul nominantur, ex quibus patebit quod distinctum quid per “populum” et distinctum quid per “gentes” significetur; nam nisi distinctum quid significaretur, non utrumque simul nominaretur: ut in sequentibus locis:

[2] -Apud Esaiam,
“Honorabunt Te populus validus, urbs gentium robustarum timebunt Te;….Jehovah….absorbebit in monte hoc faces obvolutionis, obvolutionem super omnes populos, et velamen obvelatum super omnes gentes” (xxv. 3, 7, 8);
distinguitur hic inter “populos” et inter “gentes,” quia “populi” significant illos qui e regno spirituali Domini sunt, et “gentes” illos qui e regno caelesti Ipsius; ita illos qui in bono spirituali et qui in bono caelesti. Bonum spirituale est bonum charitatis erga proximum et inde bonum fidei, et bonum caeleste est bonum amoris in Dominum et inde bonum amoris mutui: verum hujus boni est quod intelligitur per “urbem gentium robustarum,” nam “urbs” significat doctrinam veri seu vera doctrinae; per “absorbere obvolutionem super omnes populos et velamen obvelatum super omnes gentes,” significatur quod discutietur umbra quae obtexit intellectum ne videantur vera et percipiantur bona quae ecclesiae et caeli sunt.

[3] Apud eundem,
“Appropinquate gentes ad audiendum, et populi auscultate; audiat terra et plenitudo ejus” (xxxiv. 1):
quia “gentes” significant illos qui in bono amoris sunt, et “populi” illos qui in bono charitatis et inde veris fidei, ideo dicitur de gentibus quod “appropinquarent,” et de populis quod “auscultarent;” “appropinquare” significat conjungi per amorem, et “auscultare” significat obedire et instrui; ac ideo dicitur, “Audiat terra et plenitudo ejus;” per “terram” significatur ecclesia quoad bonum, et per “plenitudinem ejus” significantur vera.

[4] Apud eundem,
“Ego Jehovah vocavi Te in justitia, et apprehendam manum tuam,… et dabo Te in foedus populo, in lucem gentium” (xlii. 6);
apud eundem,
“Educ populum caecum cui oculi sunt, et surdos quibus aures; omnes gentes congregentur una, et conveniant populi” (xliii. 8, 9);
apud eundem,
“In testem populis dedi Ipsum, principem et legislatorem {1}gentibus” (iv. 4, 5);
apud eundem,
“Sic dixit Dominus Jehovih, Ecce tollam erga gentes manum meam, et erga populos attollam signum meum” (xlix. 22);
apud eundem,
“Populi ambulantes in tenebris viderunt lucem magnam:….multiplicasti gentem, illi magnum reddidisti gaudium” (ix. 1, 2 [B. A. 2, 3]);
et apud eundem,
“Fiet in die illo, radicem Jischaji, quae stans in signum populorum, gentes quaerent,….et tollet signum gentibus, et congregabit expulsos Israelis” (xi. 10, 12);
haec quae in his locis de Domino dicta sunt, ac per “populos et gentes” intelliguntur omnes qui ab ecclesia Ipsius; nam omnes qui ab ecclesia Domini sunt, vel e regno Ipsius caelesti sunt vel e regno Ipsius spirituali; praeter illos qui in duobus istis regnis, nulli dantur qui ab ecclesia. Sunt etiam duo quae faciunt ecclesiam, bonum et verum, utrumque a Domino; per “gentes” intelliguntur illi qui in bono sunt, et per “populos” illi qui in vero; et abstracte a personis, per “gentes” significantur bona ecclesiae, et per “populos” vera ejus: quod per “populos” significentur vera ecclesiae, est quia bonum spirituale, seu bonum charitatis erga proximum, in quo sunt illi qui per “populos” intelliguntur, in sua essentia est verum. (Videatur in Arcanis Caelestibus, n. 8042,10296; causa quod ita sit, n. 863, 875, 895, 927, 1023, 1043, 1044, 1555, 2256, 4328, 4493, 5113, 9596; quale inde discrimen inter illos qui e regno caelesti sunt et illos qui e regno spirituali, n. 2088, 2669, 2708, 2715, 3235, 3240, 4788, 7068, 8521, 9277, 10295.)

[5] Apud eundem,
“In tempore illo adducetur munus Jehovae Zebaoth, populus distractus et expilatus,….et gens delineata et conculcata, cujus terram depraedati sunt fluvii, ad locum nominis Jehovae [Zebaoth], montem Zionis” (xviii. 2, 7):
agitur ibi de invitatione omnium ad ecclesiam; quare etiam nominatur “populus” et “gens:” “mons Zionis” significat ecclesiam ad quam invitantur; per “populum distractum et expilatum” significantur illi apud quos vera, ab illis qui in falsis doctrinae sunt, sublata, mutata aut perversa sunt; per “gentem delineatam et conculcatam, cujus terram depraedati sunt fluvii,” significantur illi apud quos bona similiter; “fluvii” sunt falsa et ratiocinationes ex illis.

[6] Apud Sachariam,
“Adhuc venient populi, et habitatores urbium magnarum,….ad deprecandum facies Jehovae;….et sic venient populi multi et gentes numerosae ad quaerendum Jehovam Zebaoth in Hierosolyma” (viii. [20,] 21, 22):
per “populos” et per “gentes” etiam ibi significantur omnes qui ab ecclesia Domini, per “populos” illi qui ab ecclesia Ipsius spirituali, et per “gentes” illi qui ab ecclesia Ipsius caelesti; “Hierosolyma,” quo venient, est ecclesia.

[7] Apud Davidem,
“Pones Me in caput gentium; populus quem non noveram, servient Mihi” (Psalm. xviii. 44 [B. A. 43]);
apud eundem,
Jehovah “subjiciet populos sub nos, et gentes sub pedes nostros:…. regnat Deus super gentes,….spontanei populorum congregati sunt (Psalm. xlvii. [4,] 9, 10 [B. A. 3, 8, 9]);
apud eundem,
“Ad cognoscendum in terra…inter omnes gentes salutem tuam; confitebuntur Tibi populi, Deus,….laetabuntur et jubilabunt gentes, eo quod judicaturus es populos rectitudine, et gentes in terram ducturus es” (Psalm. lxvii. 3-5 [B. A. 2-4]);
apud eundem,
“Memento mei Jehovah in beneplacito populi tui,….ut laeter in gaudio gentium tuarum” (Psalm. cvi. 4, 5);
apud eundem,
“Confitebor Tibi inter gentes, Domine, psallam Tibi inter populos” (Psalm. {1}lvii. 8-10 [B. A. 7-9]; Psalm. cviii. 2-4 [B. A. 1-3]):
in his locis etiam “populi” et “gentes” nominantur, per quos intelliguntur omnes qui in veris et bonis sunt; ipsae etiam voces quae dicuntur de populis sunt voces quae praedicantur de veris, et quae de gentibus sunt voces quae praedicantur de bonis. Quod non alii per “gentes” intelligantur, etiam patet ex eo, quod a Davide illa dicta sint, qui gentium Cananaearum hostis fuit.

[8] Apud Lucam,
“Viderunt oculi mei salutare tuum, quod praeparasti ante faciem omnium populorum, lumen in revelationem gentium” (ii. {1}30-32).
Apud Zephaniam,
“Reliquiae populi mei depraedabuntur eos, et residui gentis meae hereditabunt eos” (ii. 9).
Apud Mosen,
Cum duo filii in utero colliderent, abivit Rebecca ad quaerendum Jehovam; “cui dixit Jehovah, Duae gentes in utero tuo, et duo populi ex visceribus tuis separabuntur” (Genes. xxv. {2}22, 23);
et apud eundem,
“Memento dierum saeculi,….quum hereditatem daret Altissimus gentibus, quum separaret filios hominis; constituit terminos populorum juxta numerum filiorum Israelis” (Deutr. xxxii. [7,] 8);
per “filios hominis” simile significatur quod per “populos,” nempe qui in veris et bonis spiritualibus sunt; quare de illis dicitur, “Quum separaret filios hominis, constituit terminos populorum juxta numerum filiorum Israelis;” per “filios Israelis” significatur ecclesia spiritualis, et per “numerum” eorum, seu duodecim tribuum ab illis nominatarum, significantur omnia vera et bona ibi (videatur mox supra, n. 330); ideo illi vocantur “populi:” “separare” illos et “constituere terminos” illorum, significat abalienare a falsis et donare veris; et “hereditatem dare gentibus” significat caelum et conjunctionem cum illis qui in bono amoris sunt.

[9] Apud Danielem,
“Omnes populi, gentes, et linguae Ipsum colent; dominium Ipsius dominium aeternum quod non transibit, et regnum Ipsius quod non peribit” (vii. 14);
haec de Domino; et per “populos” et “gentes” intelliguntur omnes qui in veris et bonis sunt; et per “omnes linguas” intelliguntur e quacunque doctrina seu religione; nam ecclesia Domini est universalis, est enim apud omnes qui in bono vitae sunt, et ex doctrina sua spectant ad caelum, et per id se conjungunt Domino (de quibus videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 318-328). Quia “gentes significant illos qui in bono amoris sunt, et per “populos” qui in bono charitatis et inde veris fidei, ideo dicitur “Dominium Ipsius dominium aeternum, et regnum Ipsius non praeteribit;” “dominium” in Verbo dicitur de bono, et “regnum” de vero; quare Dominus dicitur “Dominus” ex Divino Bono, et “Rex” ex Divino Vero.
Praeter haec loca etiam alia dantur, quae adduci possent ad confirmandum quod “populi” significent illos qui ab ecclesia spirituali sunt, et “gentes” illos qui ab ecclesia caelesti; sed illa solum hic adducta sunt in quibus conjunctim nominantur “populi et gentes;” quibus aliqua adjicientur, in quibus solum “gentes:”

[10] -Apud Esaiam,
“Aperite portas ut ingrediatur gens justa custodiens fidelitates;…. addidisti genti, Jehovah, addidisti genti, glorificatus es, removisti omnes extremitates terrae” (xxvi. 2, 15):
apud Davidem,
“Convertentur ad Jehovam omnes fines terrae, et adorabunt coram Te omnes familiae gentium; quia Jehovae regnum, et dominans inter gentes” (Psalm. xxii. 28, 29 [B. A. 27, 28]):
apud Esaiam,
“Ambulabunt gentes ad lucem tuam, et reges ad splendorem ortus tui;….dilatabit se cor tuum, quod convertatur ad Te multitudo maris, exercitus gentium veniant ad Te” (lx. 3, 5, 11);
apud eundem,
“Videbunt omnes gentes justitiam tuam, et omnes reges gloriam tuam” (lxii. 2):
in his locis non conjunctim dicuntur “gentes et populi,” sed usque in binis ultimis “gentes” et “reges,” quia per “reges” significatur simile quod per “populos,” nempe illi qui in veras sunt (videatur supra, n. 31); et quia per “gentes” significantur illi qui in bono sunt, et per “reges” illi qui in veris, ideo de gentibus dicitur quod “videbunt justitiam tuam,” et de “regibus” quod “videbunt gloriam
tuam;” “justitia” in Verbo dicitur de bono, et “gloria” de vero. (Quod “justitia” in Verbo dicatur de Divino Bono, videatur n. 2235, 9857; et quod “gloria” de Divino Vero, n. 4809, {1}5922, 8267, 8427, 9429.)

[11] Ex opposito sensu adhuc constare potest quod “populi” significent illos qui in veris, ac “gentes” illos qui in bono; nam in illo sensu “populi” significant illos qui in falsis, et “gentes” illos qui in malis; ut in sequentibus:-Apud Esaiam,
“Aschur virga irae meae,….contra gentem hypocriticam mittam illum, et contra populum excandescentiae meae mandabo illum” (x. 5, 6);
apud eundem,
“Vox multitudinis in montibus, [species populi magni,] vox tumultus regnorum gentium congregatarum;….veniunt e terra longinquitatis, ab extremitate caelorum, Jehovah cum vasis irae suae ad perdendum omnem terram” ({1}xiii. 4, 5);
apud eundem,
Jehovah “percutiens populos….plaga non curabili, dominans cum ira gentibus” (xiv. 6);
apud eundem,
“A voce tumultus divagentur populi, et prae celsitudine tua dispergantur gentes” (xxxiii. 3):
apud Jeremiam,
“Ecce populus venit e terra septentrionis, et gens magna excitabitur ex lateribus terrae; arcum et hastam prehendunt; crudelis illa, nec miserantur” (vi. 22, 23):
apud Ezechielem,
“Non audire te faciam amplius calumniam gentium, et opprobrium populorum non portabis amplius” (xxxvi. 15):
apud Davidem,
“Ponis nos proverbium inter gentes, motionem capitis inter populos” (Psalm. xliv. 15 [B. A. 14]);
et apud eundem,
“Jehovah irritum reddit consilium gentium, subvertit cogitationes populorum” (Psalm. xxxiii. 10):
in his locis “populi” pro illis qui contra vera ecclesiae spiritualis sunt, ita qui in falsis, et “gentes” pro illis qui contra bona ecclesiae caelestis sunt, ita qui in malis. Haec quoque significantur per “populos et gentes” qui expulsi e Terra Canaane sunt. (Addantur his quae supra, n. {2}175.)

332. [Vers. 10.] “Et fecisti nos Deo nostro reges et sacerdotes.”-Quod significet quod illi a Domino sint in veris et bonis ecclesiae et caeli, constare potest ex illis quae supra (n. 31) ostensa sunt, ubi similia verba.

333. “Et regnabimus super terra.”-Quod significet potentiam quae soli Domino per Divinum Verum unitum Divino Bono, ac inde potentiam et sapientiam illis qui e regno Domini spirituali et caelesti sunt, constat ex significatione “regnare,” quod sit in veris et bonis esse, et inde a Domino in potentia resistendi malis et falsis quae ab inferno; et quia vera et bona sunt a solo Domino, et omnis potentia est veris ex bono, quare per “regnare” significatur potentia quae soli Domino per Divinum Verum unitum Divino Bono, et inde illis potentia qui in regno Domini spirituali et caelesti sunt. Qui non Verbum in sensu spirituali rite intelligit, putabit quod sicut reges et sacerdotes futuri sint, et cum Domino regnaturi; sed in sensu spirituali per “reges” intelliguntur vera et per “sacerdotes” bona abstracte a personis, seu in personis a Domino; inde sequitur quod vera ex bono regnatura sint, ita solus Dominus a quo illa. Angeli quidem in magna potentia sunt, sed usque nullus a se; immo qui in caelo credit quod in potentia sit a se, momento deprivatur illa, et tunc prorsus nihil valet. Quod in sensu litterae dicatur quod “regnaturi sint,” est quia sensus litterae est personalis; quare cum in eo dicitur quod “futuri sint reges et sacerdotes,” etiam dicitur quod “regnaturi;” at in sensu spirituali exuitur omne personae, et inde quoque omne dominii quod illis, et relinquitur soli Domino.

[2] Haec similiter se habent prout illa quae Dominus ad suos discipulos dixit
Quod sessuri super duodecim thronis, et judicaturi duodecim tribus Israelis (Matth. xix. 28; Luc. xxii. 30);
tum quae Dominus dixit ad Petrum
Quod ei essent claves regni caelorum (Matth. xvi. 19);
per quae non intelligitur quod discipuli et quod Petrus illam potestatem habituri sint, sed quod solus Dominus; quoniam in sensu spirituali per “duodecim discipulos” intelliguntur omnia vera et bona ecclesiae quae a Domino, et per “Petrum” intelligitur verum ex bono quod a Domino. (Quod per “discipulos” intelligantur omnia vera et bona ecclesiae quae a Domino, videatur supra, n. 100, 122. Quod “Petrus” significet verum ex bono quod a Domino, in opusculo De Ultimo Judicio, n. 57; et supra, n. 9, 206, 209. Quod omnis potentia sit vero ex bono quod a Domino, ita soli Domino, et quod angelis inde potentia, in opere De Caelo et Inferno, n. 228-233.) Quod per “regnabimus” etiam significetur quod illis sapientia a Domino, est quia per “reges” et “sacerdotes” significantur vera et bona, et omnis sapientia est ex veris quae ex bono a Domino: dicitur quod regnaturi “super terra,” quia per “terram” intelligitur ecclesia Domini in caelis et in terris (videatur supra, n. 304); etiam quod “terra” ibi non significet terram, patet, sicut quod nec futuri reges et sacerdotes. Quod “regnare” significet in veris ex bono esse, et inde in potentia et sapientia a Domino, est quia “regnum” significat caelum et ecclesiam quoad vera, et “rex” verum ex bono. (Quod “regnum” in Verbo significet caelum et ecclesiam quoad vera, videatur supra, n. 48; et quod “rex” verum ex bono, etiam supra, n. 31; simile per “regnare” significatur in sequentibus, cap. xx. 4, 6; cap. xxii. 5.)

334. “Et vidi et audivi vocem angelorum multorum circum thronum et Animalia et seniores; et erat numerus eorum myriades myriadum et chiliades chiliadum. Dicentes voce magna, Dignus est Agnus occisus accipere potestatem et divitias et sapientiam et honorem et gloriam et benedictionem.”
11. “Et [vidi et] audivi vocem angelorum multorum circum thronum, Animalia et seniores,” significat agnitionem et inde glorificationem Domini ab angelis inferiorum caelorum [n. 335]; “et erat numerus eorum myriades myriadum et chiliades chiliadum,” significat innumerabiles qui in veris et innumerabiles qui in bonis [n. 336].
12. “Dicentes voce magna, Dignus est Agnus occisus,” significat agnitionem corde quod omne Divinum sit ex Divino Humano Domini non agnito et a multis negato [n. 337]; “accipere potestatem et divitias et sapientiam,” significat quod Ipsi sit omnipotentia, omniscientia, et Divina providentia [n. 338]; “et honorem et gloriam,” significat quod Ipsi sit Divinum Bonum et Divinum Verum [n. 339]; “et benedictionem,” significat agnitionem et glorificationem Domini propterea, et gratiarum actionem quod ab Ipso sit omne bonum et verum, et inde caelum et felicitas aeterna illis qui recipiunt [n. 340].

335. [Vers. 11.] “Et [vidi et] audivi vocem angelorum multorum circum thronum, Animalia et seniores.”-Quod significet agnitionem et inde glorificationem Domini ab angelis inferiorum caelorum, constare potest ex illis quae supra (n. 322) dicta sunt, quod nempe hoc ordine agnoverint et glorificaverint Dominum, primum angeli superiorum caelorum, dein angeli inferiorum caelorum, et demum illi qui infra caelos; per “quatuor Animalia” enim et “viginti quatuor seniores,” qui primum glorificarunt, significantur angeli superiorum caelorum (videatur supra, n. 322); per hos autem nunc, qui “circum thronum” et “circum Animalia et seniores,” intelliguntur angeli inferiorum caelorum; et per “omne creatum quod est in caelo et in terra, et sub terra et in mari” (de quibus mox infra, vers. 13), intelliguntur qui infra caelos. Quod sint angeli inferiorum caelorum qui hic intelliguntur, etiam patet ex eo, quod dicantur “circum thronum, Animalia et seniores,” et per “circum” in Verbo intelligitur quod in ulterioribus terminis, ita quod distat; sed ubi agitur de caelo, intelligitur quod distat gradu intelligentiae et sapientiae, ita quod infra est. Caeli enim sunt superiores et inferiores, distincti inter se secundum receptionem Divini Veri et Boni, ita secundum gradus intelligentiae et sapientiae; (sed gradibus, quibus inter se distant caeli, proinde angeli qui in illis, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 33, 34, 38, 39, 208, 209, 211, 425;) infra secundum hos gradus est quod significatur per “circum;” simile etiam alibi in Verbo significatur per “circum,” “circuitus,” “e longinquo,” “distans,” “extremitates,” et similia.

336. “Et erat numerus eorum myriades myriadum et chiliades chiliadum.” -Quod significet innumerabiles qui in veris et innumerabiles qui in bonis, constat ex significatione “numeri,” quod sit quantum et quale, quantum in sensu naturali, et quale in sensu spirituali; numerus appositus determinat illa: sed usque per omnes numeros in Verbo significatur aliquid rei, sicut per “duo,” “tria,” “quatuor,” “quinque,” “septem,” “decem,” et “duodecim,” ut in suis locis ostensum est; similis res est cum “myriade” et “chiliade,” quae hic nominantur. Sit pro exemplo numerus “septem:” is non significat septem, sed omnia, plenum et totum (videatur supra, n. 257): quid autem “myriades” et “chiliades” significant, nunc dicetur; “myriades” significant innumerabilia, similiter “chiliades;” sed “myriades” dicuntur de veris, ac “chiliades” de bonis; inde est quod per “myriades myriadum et chiliades chiliadum” significentur innumerabiles qui in veris et innumerabiles qui in bonis.

[2] Illi qui in inferioribus caelis sunt, de quibus haec dicuntur, similiter ac illi qui in superioribus, de quibus supra actum est, ex duobus regnis sunt, nempe ex regno spirituali et ex regno caelesti: qui ex regno spirituali sunt, illi intelliguntur per illos qui in veris; qui autem ex regno caelesti sunt, illi intelliguntur per illos qui in bonis. Innumerabilitas horum significatur per “chiliades chiliadum,” et innumerabilitas illorum significatur per “myriades myriadum;” in sensu autem abstracto, qui est verus sensus spiritualis, significantur innumerabilia vera et innumerabilia bona. Quod “myriades” et “chiliades” significent innumerabilia, est quia “decem” significant multa, et inde quoque “centum,” “mille” et “decem millia;” nam numeri per similem numerum multiplicati significant simile cum numeris simplicibus per quos multiplicati sunt (videatur n. 5291, 5335, 5708, 7973); at cum innumerabilia, quae infinite multa sunt, exprimenda sunt, dicuntur “myriades myriadum” et “chiliades chiliadum:”

[3] praeterea cum duo numeri multiplicati, unus major et unus minor, qui simile significant, una dicuntur, sicut cum decem et centum, aut centum et mille, tunc minor dicitur de bonis, et major de veris; causa est quia unumquodvis bonum consistit ex pluribus veris, formatur enim bonum ex veris, et inde producitur bonum per vera; ex eo est quod major numerus dicatur de veris et minor de bonis; similiter hic “myriades myriadum” ac “chiliades chiliadum.” Quod ita sit, illustretur per hoc: unum jucundum affectionis sisti potest per plures ideas cogitationis, et exprimi per varia in loquela; jucundum affectionis est quod vocatur bonum; ac ideae cogitationis et varia in loquela, quae ex jucundo seu bono illo procedunt, sunt quae vocantur vera; similiter se habet cum uno voluntatis ad multa intellectus ejus, et quoque cum uno amoris ad multa exprimentia illum; inde quoque est quod “multum” et “multitudo” in Verbo dicatur de veris, ac “magnum” et “magnitudo” de bono, magnum enim in se multa continet: sed haec dicta sunt illis qui illustrari possunt per exempla, ut sciant undenam est quod “chiliades” significent aeque innumerabilia ac “myriades,” at usque quod “myriades” dicantur de veris, et “chiliades” de bonis.

[4] Quod hi numeri talia significent, constare potest a sequentibus his locis:- Apud Mosen,
“Primogenito bovis ejus honor illi, et cornua monocerotis cornua ejus; his populos feriet una ad fines terrae, et hi myriades Ephraimi et hi chiliades Menascheh” (Deutr. xxxiii. 17):
haec dicta sunt de Josepho, per quem in sensu repraesentativo significatur Dominus quoad Divinum spirituale, et quoad regnum Ipsius spirituale (videatur n. 3969, 3971, 4669, 6417); per binos ejus filios “Ephraimum” et “Menaschen,” significantur bina illius regni, nempe intellectuale verum et voluntarium bonum, per “Ephraimum” intellectuale verum, et per “Menaschen” voluntarium bonum; inde est quod dicatur “myriades Ephraimi” et “chiliades Menascheh:” (quod illa per “Ephraimum” et “Menaschen” significentur, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 3969, 5351, 5353, 5354, 6222, {1}6234, 6238, 6267, 6296;) quid per “primogenitum bovis” et per “cornua monocerotis” ibi significatur, videatur supra (n. 316 [d]).

[5] Apud Davidem,
“Currus Dei binae myriades, chiliades angelorum pacis; Dominus in illis, Sinai in sanctuario” (Psalm. lxviii. 18 [B. A. 17]);
per “currus Dei” significantur vera doctrinae, et per “angelos pacis” significantur bona ejus; quare de illis dicuntur “myriades,” et de his “chiliades” (quod “currus” significent vera doctrinae, videatur n. {1}2762, 5321, 8215; et quod “pax” significet intimum boni, in opere De Caelo et Inferno, n. 284-290:) et quia Dominus dicitur “Dominus” ex Bono, et “Sinai” significat caelum ubi et unde Divinum Verum, ideo dicitur “Dominus in illis, Sinai in sanctuario;” “sanctuarium” est caelum et ecclesia ubi Divinum Verum. (Quod Dominus dicatur “Dominus” ex Divino Bono, ac “Deus” ex Divino Vero, videatur n. 4973, 9167, 9194; et quod “Sinai” significet caelum ubi Dominus ex quo Divinum Verum, seu ex quo Lex in sensu stricto et in sensu lato, n. 8399, 8753, 8793, 8805, 9420.)

[6] Apud eundem,
“Non timebis tibi a pavore noctis, a telo volat interdiu, a peste in caligine serpit, a morte vastat in meridie; cadent a latere tuo chilias, et myrias a dextra tua” (Psalm. xci. 5-7):
haec dicta sunt de falsis et malis quae non sciuntur esse falsa et mala, et de falsis et malis quae sciuntur esse falsa et mala, ut usque irrepunt in cogitationem et in voluntatem ac homines perdunt: falsa quae sciuntur esse falsa intelliguntur per “telum quod volat interdiu;” et mala quae sciuntur esse mala et tamen intrant, intelliguntur per “mortem quae vastat {2}in meridie;” et falsa quae non sciuntur esse falsa, intelliguntur per “pavorem noctis;” et mala quae non sciuntur esse mala, per “pestem quae in caligine serpit:” destructio malorum horum significatur per “chiliadem quae cadet a latere ejus;” et destructio falsorum per myriadem quae cadet a dextra ejus;” etiam per “latus” a quo cadent significatur bonum, et per “dextram” verum boni: quod “chilias” dicatur de malis, et “myrias” de falsis, est quia falsa sunt opposita veris, et mala sunt opposita bonis, ac opposita per similia verba et per similes numeros in Verbo exprimuntur.

[7] Apud eundem,
“Horrea nostra plena, depromentia a cibo in cibum; greges nostri chiliades, myriades in plateis nostris” (Psalm. cxliv. 13):
per “horrea” et per “cibum” significantur bona et vera ecclesiae, nam cibi spirituales sunt cognitiones veri et boni, per quas intelligentia; similia, sed interiora, significantur per “greges;” quare bona ecclesiae intelliguntur per “chiliades,” et vera ejus per “myriades;” et quia vera intelliguntur per “myriades,” ideo dicitur “myriades in plateis nostris,” per “plateas” enim urbis significantur vera doctrinae. (Quod “cibus” significet et bonum et verum, videatur n. 3114, 4459, 4792, 5147, 5293, 5340, 5342, 5410, 5426, 5576, 5582, 5588, {1}5655, {2}5915, 6277, 8418, 8562, 9003; inde quoque “horrea” quae sunt supellectilia illius: quod per “greges” significentur interiora bona et vera, quae vocantur spiritualia, n. 1565, 2566, 3767, 3768, 3772, 3783, 3795, 5913, 6044, 6048, 8937, 10609.)

[8] Apud Micham,
“Num delectabitur Jehovah chiliadibus arietum, myriadibus rivorum olei?” (vi. {3}7:)
quia per “arietes” significantur bona spiritualia, et per “rivos olei” significantur vera procedentia ex bono, ideo de his dicuntur “myriades” et de illis “chiliades;” (quod per “arietes” significentur bona spiritualia, videatur n. 2830, 4170;) et quia per “oleum” significatur bonum amoris, inde per “rivos” ejus significantur procedentia ex illo, quae sunt vera.

[9] Apud Danielem,
“Videns fui usque dum throni projecti sunt, et Antiquus dierum sedit,….flumen ignis emanans et exiens a coram Ipso; chilias chiliadum ministrabant Ipsi, et myrias myriadum coram Ipso stabant” (vii. 9, 10):
agitur ibi de adventu Domini, et per “thronos” qui projecti significantur falsa ecclesiae quae destructa; per “Antiquum dierum” intelligitur Dominus ab Aeterno; per “flumen ignis emanans et exiens a coram Ipso” significatur Divinum Bonum Amoris et inde Divinum Verum; per “flumen ignis” emanans Divinum Bonum Amoris, et per idem “exiens” Divinum Verum procedens; quia utrumque significatur, ideo dicitur “chilias chiliadum ministrabant Ipsi, et myrias myriadum stabant coram Ipso;” “chilias” de Divino Bono, et “myrias” de Divino Vero; “ministrare” etiam praedicatur de bono (videatur supra, n. 155), et “stare” sicut “exire” praedicatur de vero.

[10] Apud Mosen,
Quando quiescebat arca, dixit Moses, “Redi Jehovah, myriades chiliadum Israelis” (Num. x. 36):
quoniam per “arcam” significabatur Divinum caeleste procedens a Domino, ex Lege seu Testimonio quod in illa, et per “Israelem” significabatur ecclesia quoad receptionem Divini Boni et Divini Veri, ideo dicitur “myriades chiliadum Israelis,” per quae significantur vera ex bono quae in Israele seu in ecclesia. Quid autem “chilias” seu “mille” significant, dum eis non adjunguntur “decem millia” seu “myrias,” videbitur in suo articulo in sequentibus; pariter quid “numerus.”

337. [Vers. 12.] “Dicentes voce magna, Dignus est Agnus occisus.”-Quod significet agnitionem corde quod omne Divinum sit ex Divino Humano Domini non agnito et a multis negato, constat ex significatione “dicere voce magna,” quod sit agnitio corde (de qua sequitur); ex significatione “digni,” cum de Domino, quod sit meritum et justitia (de qua supra, n. 293, 303); hic itaque quod omne Divinum Sibi ex propria potentia, ita ex merito, comparaverit, et sic quod ex justitia omne Divinum Ipsi sit; (quod hoc per “dignus est” intelligatur, constat ex illis quae mox sequuntur, nempe “accipere potestatem et divitias et sapientiam, et honorem et gloriam et benedictionem,” per quae in complexu significatur omne Divinum;) ex significatione “Agni,” quod sit Dominus quoad Divinum Humanum (de qua etiam supra, n. 314); et ex significatione “occisi,” quod sit non agniti et a multis negati (de qua etiam supra, n. 315 [a], 328 [a]): ex his patet quod per “dicentes voce magna, Dignus est Agnus occisus,” significetur agnitio corde quod omne Divinum sit ex Divino Humano Domini non agnito et a multis negato. Quod omne Divinum sit in Humano Domini et ex Illo in caelo et in terra, pluribus in locis est ostensum, et id confirmatum videbitur ad finem hujus operis. Quod “dicere voce magna” sit agnitio corde, hic quod ita sit prout nunc dictum est, constare potest ab antecedentibus et sequentibus in serie; praeterea “vox” significat omnia illa quae postea dicuntur, et “vox magna,” illa ex corde. Sunt binae voces quae saepius in Verbo occurrunt, nempe “magnum” et “multum,” ac “magnum” ibi praedicatur de bono, et “multum” de veris; unde id, videas mox supra (n. 336 [a]); et quia quod procedit ex bono, hoc procedit ex corde, ideo hic per “dicere voce magna” significatur agnitio corde; “cor” etiam ex correspondentia significat bonum amoris (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 95, 447; et supra,n. 167).

338. “Accipere potestatem et divitias et sapientiam.”-Quod significet quod Ipsi sit omnipotentia, omniscientia, et Divina providentia, constat ex significatione “potestatis,” cum de Domino, quod sit omnipotentia; ex significatione “divitiarum,” cum de Domino, quod sit omniscientia; et ex significatione “sapientiae,” cum de Domino, quod sit Divina providentia: quod haec significentur, est quia de Domino non dici potest nisi quod est supra omnia; quapropter cum dicitur quod Ipsi sit potestas, intelligitur quod Ipsi sit omnis potestas, quae est omnipotentia; et cum dicitur quod Ipsi sint divitiae, intelligitur quod Ipsi sint omnes divitiae spirituales, per quas significatur intelligentia, proinde omniscientia; (quod per “divitias” in Verbo significentur cognitiones veri et boni, ac inde intelligentia, videatur supra, n. 236;) et cum dicitur quod Ipsi sit “sapientia,” intelligitur quod Ipsi sit omnis sapientia, quae est Divina providentia: vera sapientia enim est videre quid conducit vitae alicujus in aeternum, et se ad id disponere, quod fit quando homo non modo scit illa et intellectu percipit illa, sed etiam cum vult et facit illa; Divina autem sapientia est providere illa apud hominem, ita est Divina providentia. (Porro quid Divina Providentia, videatur in {1}Doctrina Novae Hierosolymae, n, 267-279.)

339. “Et honorem et gloriam.”-Quod significet quod Ipsi sit Divinum Bonum et Divinum Verum, constat ex significatione “honoris et gloriae,” cum de Domino, quod sit Divinum Bonum et Divinum Verum, de qua supra (n. 288).

340. “Et benedictionem.”-Quod significet agnitionem et glorificationem Domini propterea, ac gratiarum actionem quod ab Ipso sit omne bonum et verum, et inde caelum et felicitas aeterna illis qui recipiunt, constat ex significatione “benedictionis,” cum dicitur de Domino, quod sit agnitio, hic agnitio quod Ipsi sit omnipotentia, omniscientia, providentia, Divinum Bonum et Divinum Verum, quae significantur per “Dignus est accipere potestatem, divitias, sapientiam, honorem et gloriam,” et quoque glorificatio propterea: praeterea “benedictio,” cum de Domino, significat gratiarum actionem quod ab Ipso sit omne bonum amoris et verum fidei, et inde caelum et felicitas aeterna illis qui recipiunt. Quoniam agnitio et glorificatio propterea, et quoque gratiarum actio, significatur hic per “benedictionem,” ideo ultimo loco seu ut clausula dicitur ab angelis his qui glorificabant Dominum. Quod illa per “benedictionem,” cum de Domino, significentur, est quia non aliud est benedictio quam quod datur a Domino, hoc enim unice est benedictum, quia est Divinum et aeternum, ac in se caelum et felicitatem aeternam habet; omnia alia quae non Divinum et aeternum in se habent, non sunt benedictio, tametsi ita vocantur (videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. 269, 270).

[2] Quod “benedictio,” ubi nominatur in Verbo, talia significet, constare potest a locis ibi in sensu interno intellectis; at primum adducentur aliqua loca ubi de Jehovah, hoc est, Domino, dicitur “Benedictus” et ” Benedictio,” et ubi dicitur “Benedicere Deo,” ut videatur quod per illa significetur agnitio, glorificatio et gratiarum actio quod ab Ipso sit omne bonum et verum, et inde caelum et felicitas aeterna illis qui recipiunt:-Apud Lucam,
“Apertum est os” Sachariae, “et locutus est benedicens Deo;”….et dixit, “Benedictus Dominus Deus Israelis, quia visitavit et fecit redemptionem populo suo” (i. 64, 68):
hoc dixit Sacharias cum impletus Spiritu prophetavit de Domino, et per “benedicens Deo” et per “Benedictus Dominus Deus Israelis,” significatur glorificatio et gratiarum actio quod liberet et vindicet ab inferno illos qui recipiunt Ipsum; quare etiam dicitur, “quia visitavit et redemptionem fecit populo suo” Israeli; per “redemptionem” significatur liberatio ab inferno, et per “populum suum” significantur qui in veris ex bono sunt, ita qui recipiunt. (Quod per “redemptionem” significetur liberatio et vindicatio ab inferno, videatur supra, n. 328; et quod per “populum” significentur qui in veris ex bono sunt, etiam supra, n. 331.)

[3] Apud eundem,
Simeon suscepit Jesum infantem in ulnas suas, “et benedixit Deo; et dixit,….Viderunt oculi mei salutem tuam, quam parasti ante faciem omnium populorum” (ii. 28, 30, 31):
hic “benedicere Deo” manifeste pro glorificare et gratias agere, quod Dominus in mundum venerit salvaturus omnes qui recipiunt Ipsum; quare Dominum vocat “salutem quam oculi sui videbant, quam parat omnibus populis;” “populi” Ipsius dicuntur qui in veris ex bono sunt, ita qui per illa recipiunt Ipsum (ut supra).

[4] Apud Davidem,
“Viderunt gressus tuos, Deus;….praecesserunt cantantes post pulsantes, in medio virginum tympanizantium; in congregationibus benedicite Deo, Domino e fonte {1}salutis” (Psalm. lxviii. 25-27 [B. A. 24-26]):
“in congregationibus benedicere Deo, Domino e fonte {1}salutis,” significat glorificare Dominum ex veris spiritualibus, quae sunt vera ex bono; per “congregationes” in Verbo simile significatur quod per “populum,” nempe illi qui in veris spiritualibus sunt, et abstracte ipsa illa vera; et per “fontem {1}salutis” significatur bonum spirituale, quoniam per id est salus; bonum spirituale est bonum charitatis erga proximum, et verum spirituale est verum fidei ex illo bono : (quod “congregationes” in Verbo dicantur de veris spiritualibus, videatur n. 6355, 7843:) quia per “benedicere in congregationibus” significatur glorificatio ex veris spiritualibus, et per “benedicere e fonte {1}salutis” significatur e bono spirituali, ideo dicitur “Deus” de illis, et “Dominus” de hoc; “Deus” enim in Verbo dicitur ubi agitur de veris, ac “Jehovah” et “Dominus” ubi agitur de bono: quod glorificatio sit quae intelligitur per “benedicere,” constat ex eo, quod hoc immediate sequatur post haec verba “Praecesserunt cantantes post pulsantes, in medio virginum tympanizantium,” per quae quod significetur glorificatio ex veris et bonis spiritualibus, videatur supra (n. 323, 326).

[5] Apud eundem,
“Cantate Jehovae canticum novum, cantate Jehovae omnis terra,…. Benedicite Nomini Ipsius, evangelizate e die in diem salutem Ipsius, enumerate in gentibus gloriam Ipsius” (Psalm. xcvi. 1-3);
quod “benedicere Jehovae” hic sit glorificare Ipsum et gratias agere Ipsi, patet; et quia omnis glorificatio Ipsius est ex veris spiritualibus et ex bono spirituali, ideo dicitur “Benedicite Nomini Ipsius, evangelizate e die in diem salutem Ipsius;” etiam “nomen” dicitur de veris, et “salus” de bono: quod “cantare canticum” significet glorificare ex illis veris et ex illo bono, videatur supra (n. 323 [b, c], 326 [d]).

[6] Apud Mosen,
Jehovah elegit filios Levi “ad ministrandum Ipsi, et ad benedicendum in nomine Jehovae” (Deut. x. 8; cap. xxi. 5);
quia filii Levi praefecti erant cultui Divino, et omnis cultus Divinus fit ex bono spirituali et ex veris inde, ideo dicitur quod “Jehovah elegerit illos ad ministrandum Ipsi et ad benedicendum in nomine Ipsius;” et per “ministrare” significatur cultus ex bono spirituali, et per “benedicere” significatur cultus ex veris spiritualibus; quod “ministrare” dicatur de cultu ex bono, videatur supra (n. 155).

[7] Apud Davidem,
“Jehovah….praevenisti Regem benedictionibus boni, posuisti super caput Illius coronam auri optimi,….honorem et gloriam ponis super Illum, quoniam ponis Illum benedictiones in perpetuum” (Psalm. xxi. [2,] 4, 6, 7 [B. A. 1, 3, 5, 6]):
per “Regem” ibi non intelligitur David, sed Dominus, qui vocatur “Rex” ex Divino spirituali quod procedit ex Divino Humano Ipsius; et quia “benedictio” significat agnitionem, glorificationem, et gratiarum actionem, quod omne bonum et verum ac inde caelum et felicitas aeterna sint ab Ipso, inde patet quid significatur per “Praevenisti Regem benedictionibus boni,” et per “Ponis Illum benedictiones in perpetuum:” “benedictiones boni” significant vera ex bono; “corona auri optimi” significat bonum ex quo illa; “honor et gloria” significant Divinum Bonum et Divinum Verum. (Quod per “Davidem” in Verbo intelligatur Dominus, videatur supra, n. 205; similiter per “Regem” in Psalmis, n. 31 [a]; quod per “coronam regum” significetur Divinum Bonum, n. 272; similiter per “aurum,” n. 242 [a, d, e]; et quod per “honorem et gloriam” Divinum Bonum et Divinum Verum, n. 288.)

[8] Ex his constare potest quid significat “benedictus,” cum de Domino, ut in sequentibus his locis:-
Discipuli magna voce clamabant, “Benedictus qui venit Rex in nomine Domini” (Luc. xix. 37, 38);
Turba clamabat, “Osanna Filio Davidis; benedictus qui venit in nomine Domini” (Matth. xxi. 9; Marc. xi. 9, 10; Joh. xii. 12, 13);
Jesus dixit, “Non Me videbitis posthac, donec dicatis, Benedictus veniens in nomine Domini” (Matth. xxiii. 39; Luc. xiii. 35);
“Princeps sacerdotum interrogavit Jesum,….Tune es Christus, Filius Benedicti?” (Marc. xiv. 61:)
“Benedictus veniens in nomine Domini” significat glorificatus quia ab Ipso omne Divinum Verum et Divinum Bonum; “nomen Domini” significat omne per quod colitur, et quia omne id se refert ad bonum amoris et ad verum fidei, ideo haec per “nomen Domini” significantur. (Quod “nomen Domini” significet omne per quod colitur, videatur supra, n. 102, 135, 148, 224; et quod Dominus dicatur “Dominus” ex Divino Bono, in Arcanis Caelestibus, n. 4973, 9167, 9194.)

[9] Apud Mosen,
Melchizedech benedixit Abramo, et dixit, “Benedictus Abramus Deo altissimo, Possessori caeli et terrae; et benedictus Deus altissimus, qui tradidit hostes tuos in manum tuam” (Genes. xiv. 18-20):
hic dicitur “Benedictus Deus altissimus, qui tradidit hostes tuos in manum tuam,” et significat quod glorificatio et gratiarum actio sit Ipsi propterea. Illi itaque qui recipiunt Divinum Bonum et Divinum Verum a Domino, vocantur
“Benedicti” (Psalm. xxxvii. 22; Psalm. cxv. 15; Matth. xxv. 34).

[10] Quod per “benedictionem,” cum de homine, non aliud intelligatur quam receptio Divini Veri et Divini Boni, ex causa quia in illis est caelum et felicitas aeterna, constare potest a sequentibus locis:-Apud Davidem,
“Mundus manibus et purus corde….feret benedictionem a coram Jehovah, ac justitiam a Deo salutis nostrae” (Psalm. xxiv. [4,] 5):
“mundus manibus” significat illos qui in veris ex fide sunt, et “purus corde” qui in bono ex amore; de his dicitur quod “ferent benedictionem a coram Jehovah, et justitiam a Deo salutis,” et per “ferre benedictionem” significatur receptio Divini Veri, et per “ferre justitiam” receptio Divini Boni. (Quod “justitia” dicatur de bono, videatur supra, n. 204; et in Arcanis Caelestibus, n. 2235, 9857.)

[11] Apud Mosen,
“Sic benedicetis filiis Israelis….: Benedicat tibi Jehovah et custodiat te; lucere faciat Jehovah facies suas super te, et misereatur tui; attollat Jehovah facies suas super te, et ponat tibi pacem. Ita ponent nomen meum super filios Israelis, et Ego benedicam illis” (Num. vi. {1}23-27):
ex his per sensum internum evolutis patet quid benedictio in summa involvit; nempe, quod Jehovah, hoc est, Dominus, ex Divino Amore influat cum Divino Vero et cum Divino Bono apud illos qui recipiunt: Divinus Amor, ex quo Dominus influit, intelligitur per “facies Jehovae;” Divinum Verum, cum quo Dominus influit, intelligitur per “Lucere faciat Jehovah facies suas super te;” et Divinum Bonum, cum quo influit, intelligitur per “Attollat Jehovah facies suas super te; ” tutela a malis et falsis, quae alioqui auferrent influxum, intelligitur per “Custodiat te et misereatur tui;” caelum et felicitas aeterna, quae Dominus per Divinum suum Verum ac Divinum suum Bonum donat, intelligitur per “Ponet tibi pacem;” communicatio et conjunctio cum illis qui recipiunt, intelligitur per “Ita ponent nomen meum super filios Israelis:” per “nomen Jehovae” significatur Divinum procedens, quod in genere vocatur Divinum Verum ac Divinum Bonum, et per “filios Israelis” significantur illi qui ab ecclesia sunt, ita qui recipiunt; de illis ideo dicitur, “Et Ego benedicam illis.” Quod hic sensus internus seu spiritualis illorum verborum sit, constare potest ex eo, quod per “facies Jehovae” significetur Divinus Amor; per “lucere facere illas” significatur influxus Divini Veri, et per “attollere illas” significatur influxus Divini Boni. Ut haec melius intelligantur, dicetur unde hae significationes: Dominus apparet angelis in caelo ut sol; est enim Divinus Amor Ipsius qui ita apparet; hic itaque intelligitur per “faciem Jehovae:” lux quae inde procedit est Divinum Verum; hoc itaque est quod intelligitur per “lucere faciat facies suas:” calor qui etiam inde procedit, est Divinum Bonum; hoc itaque intelligitur per “attollat facies suas,” per “attollere” enim significatur Se revelare, quod fit ex Divino Bono per Divinum Verum. (Quod Dominus appareat angelis in caelo ut Sol, et quod illa apparentia sit Divini Amoris Ipsius, videatur in opere De Caelo et Inferno, n, 116-125; et quod lux inde sit Divinum Verum, ac quod calor inde sit Divinum Bonum, n. 126-140 ibi; quod “pax” significet jucundum caeleste quod beatitudine intime afficit omne bonum, at quod inde significet caelum et felicitatem aeternam, videatur in eodem opera, n. 284-290 et quod “filii Israelis” significent illos qui ab ecclesia sunt, ita ecclesiam, in Arcanis Caelestibus, n. 6426, 8805, 9340.)

[12] Apud Ezechielem,
“Dabo eos [et] circuitus collis mei benedictionem, et demittam pluviam in tempore suo, pluviae benedictionis erunt, tunc dabit arbor…. fructum suum, terra dabit proventum suum” (xxxiv. 26, 27):
qui Verbum solum in sensu ejus naturali videt, is non aliter credit, quam quod talia, quae in eo sensu dicuntur, intelligantur per “benedictionem,” quod nempe pluvia daretur fecundatura hortos et agros, et sic quod arbor datura sit fructum suum et terra proventum suum; sed est benedictio spiritualis quae intelligitur: per “pluviam” enim significatur omne Divinum quod e caelo a Domino influit apud hominem; quod vera productura sint bonum, et quod bonum producturum sit vera, significatur per quod “arbor dabit fructum suum, et terra proventum suum;” “terra” est ecclesia, et quoque “hortus” ubi arbores; per eos et per “circuitus collis mei,” quos dabit benedictionem, significantur internum et externum apud homines ecclesiae; “circuitus” significat id quod extra seu infra est, et “collis” significat id quod intra seu supra est, in specie ubi charitas, haec enim intra est. (Quod “collis” significet ubi charitas, videatur n. 6435, 10438.)

[13] Apud Davidem,
“Beatus omnis timens Jehovae, et ambulat in viis Ipsius: laborem manuum tuarum comedes: beatus tu, et bonum tibi; uxor tua sicut vitis fructifera in lateribus domus tuae; filii tui sicut plantae olearum circumcirca mensas tuas: ecce sic benedicetur viro timenti Jehovam: benedicet tibi Jehovah e Zione, ut videas bonum Hierosolymae omnibus diebus vitae tuae,…pacem super Israele ” (Psalm. cxxviii. 1-6):
hic quoque per “benedici” non intelligitur benedici naturaliter, ut quod laborem manuum suarum comederet, quod uxor fecunda esset, quod filii multi circum mensas ejus, et quod hoc in Zione et in Hierosolyma; sed intelligitur benedici spiritualiter: per “timentes” enim Jehovae intelliguntur qui amant facere praecepta Ipsius; quare dicitur “Beatus timens Jehovae, qui ambulat in viis Ejus;” “ambulare in viis Ejus” significat facere praecepta: per “laborem manuum” quem comederet, significatur studium vitae secundum illa: per “uxorem in lateribus domus” significatur affectio veri spiritualis in omnibus quae cogitat et facit; quare etiam dicitur “sicut vitis fructifera,” per “vitem” enim significatur ecclesia spiritualis ex affectione veri: per “filios circum mensas” significantur vera boni inde (“mensae” sunt instructiones); quare etiam dicitur “sicut plantae olearum” (“plantae” significant vera et “oleae” bona): per “Zionem” significatur caelum unde illa, et per “Hierosolymam” doctrina: inde patet quid significatur per “Benedicet tibi Jehovah e Zione, ut videas bonum Hierosolymae omnibus diebus vitae tuae:” per “pacem super Israele” significatur omne bonum spirituale in genere et in specie (“Israel” est ecclesia).

[14] Apud eundem,
“Sicut ros Chermonis, qui descendit super montes Zionis; ibi enim praecepit Jehovah benedictioni vitae usque in saeculum” (Psalm. cxxxiii. 3):
agitur ibi de conjugio boni et veri, et de eorum fructificatione et multiplicatione; haec et illa significantur per “rorem Chermonis qui descendit super montes Zionis;” “montes Zionis” significant ubi bona amoris caelestis; quare etiam dicitur “Ibi praecepit Jehovah benedictioni vitae usque in saeculum.

[15] Apud Mosen,
“Si audiveritis judicia haec, ut custodiatis et faciatis ea, custodiet Jehovah Deus tuus foedus et misericordiam,….et amabit te et benedicet tibi,….et benedicet fructui ventris tui, et fructui terrae tuae, frumento tuo, et musto tuo, et oleo tuo, et fetui boum tuorum et arietum gregis tui. …..Benedictus eris prae omnibus populis; non erit in te infecundus et infecunda, et in bestia tua; removebit a te Jehovah omnem morbum, et omnes languores Aegypti malos, quos nosti, non ponet super te; sed dabit eos super omnes osores tuos: et consumes omnes populos quos Jehovah Deus tuus traditurus tibi, non parcet oculus tuus eis” (Deutr. vii. 12-16):
per omnia haec intelliguntur spiritualia, ita benedictiones spirituales; sensus litterae qui est naturalis, et pro iis qui in mundo naturali et inde in idea naturali sunt, illa involvit et significat; quare ex spirituali sensu Verbi constare potest quid in genere et in specie per “benedici” intelligitur: per “fructum ventris” et per “fructum terrae,” per “frumentum,” “mustum”et “oleum,” per “fetum boum et arietum gregis,” intelliguntur multiplicationes veri et fructificationes boni, ita benedictiones spirituales; (quid per singula in specie significatur, variis in locis in Arcanis Caelestibus, et in explicationibus super hunc Librum propheticum, videri potest;) “non erit in te infecundus et infecunda, et in bestia tua,” significat multiplicationem veri et fructificationem boni in interno et externo homine; et quod “removebit Jehovah omnem morbum et omnes languores Aegypti malos,” significat remotionem omnium malorum et falsorum (“languores Aegypti mali” sunt falsa oriunda ex malis in naturali homine); “osores” super quos Jehovah dabit illos, sunt qui contra vera ac bona ecclesiae sunt; dissipatio malorum et falsorum quae contra vera et bona ecclesiae sunt, significatur per “Consumes omnes populos quos Jehovah Deus traditurus tibi,” et evitatio eorum continua per “Non parcet oculus tuus eis:” quod per haec benedicantur illi qui faciunt praecepta Domini, intelligitur per “Si audiveritis judicia haec ut custodiatis et faciatis ea, custodiet Jehovah Deus tuus tibi foedus et misericordiam, amabit te et benedicet tibi:” “foedus et misericordia” est conjunctio ex amore per illa; conjunctio per bonum intelligitur per “foedus” et per “amabit,” et conjunctio per verum inde intelligitur per “misericordiam” et per “benedicet tibi.”

[16] Apud eundem,
“Benedicet tibi benedictionibus caeli desuper, benedictionibus abyssi cubantis infra, benedictionibus uberum et uteri” (Genes. xlix. 25);
haec de Josepho, per quem ibi significatur regnum spirituale Domini; et per “benedictiones caeli desuper” intelliguntur multiplicationes veri ex bono in interno seu spirituali homine; per “benedictiones abyssi cubantis infra” intelliguntur multiplicationes veri ex bono in externo seu naturali homine; et per “benedictiones uberum et uteri” significantur bona spiritualia et caelestia.

[17] Apud Joelem,
“Quis scit? Revertatur et paenitebit” Jehovam Deum, “et relinquet post Se benedictionem, mincham et libamen Jehovae Deo nostro” (ii. 14):
quia per “benedictionem” significatur benedictio spiritualis, quae in genere se refert ad bonum et verum, quod procedit a Domino et datur homini, ideo dicitur, “Relinquet post Se benedictionem, mincham et libamen…Deo nostro;” “mincha” quae erat panis significat bonum, et “libamen” quod erat vinum significat verum, utrumque a Domino; nam dicitur a “Deo nostro.”

[18] Apud Esaiam,
“In die illo erit semita ex Aegypto in Aschurem, ut veniat Aschur in Aegyptum, et Aegyptus in Aschurem, ut serviant Aegyptii cum Aschure: in die illo erit Israel trina Aegypto et Aschuri, benedictio in medio terrae, cui benedicet Jehovah [Zebaoth] dicendo, Benedictus populus meus Aegyptus, et opus manuum mearum Aschur, et hereditas mea Israel” (xix. 23-25):
per “Israelem,” “Aschurem” et “Aegyptum” significantur tria quae sunt apud homines ecclesiae, nempe spirituale, rationale et scientificum, per “Israelem” spirituale, per “Aschurem” rationale, et per “Aegyptum” scientificum: quia omne rationale hominis formatur per scientifica, et utrumque ex spirituali quod e caelo a Domino, omnis enim intelligentia veri et omnis applicatio scientiarum ,ad vera inde est, ideo dicitur quod “semita erit ex Aegypto in Aschurem, ut veniat Aschur in Aegyptum et Aegyptus in Aschurem, et serviant Aegyptii cum Aschure;” et dein, quod “Israel erit trina Aegypto et Aschuri, benedictio in medio terrae;” “medium” significat intimum a quo reliqua, seu a quo totum (videatur supra, n. {1}313), et “terra” ecclesiam ubi illa: et quia spirituale est a quo rationale et scientificum applicantur genuinis veris, ideo Israel vocatur “hereditas” seu heres domi qui possidet omnia, et Aschur “opus manuum mearum” quia inde formatur rationale, ac Aegyptus vocatur “populus benedictus” quia in scientifico ut in suo ultimo sunt omnia simul. Ex his etiam patet quod per “benedictionem” in Verbo intelligatur benedictio spiritualis.

[19] Apud Sachariam,
“Quemadmodum fuistis maledictio inter gentes, domus Jehudae et domus Israelis, sic liberabo vos, ut sitis benedictio” (viii. 13):
haec dicta sunt de ecclesia devastata, et de ecclesia instauranda a Domino; “domus Jehudae et domus Israelis” significant ecclesiam, hic in utroque sensu; ecclesia devastata dicitur “maledictio” quia ibi malum et falsum, at ecclesia instauranda dicitur “benedictio” quia ibi bonum et verum.

[20] Apud Davidem,
“Jehovae salus, super populum tuum benedictio tua” (Psalm. iii. 9 [B. A. 8]);
“benedictio Jehovae super populum suum” significat influxum et receptionem boni et veri; “populus Jehovae” dicuntur qui in bono spirituali sunt (videatur supra, n. 331).

[21] Apud Mosen,
“Faciam te in gentem magnam, et benedicam tibi,….ut fias benedictio: etiam benedicam benedicentibus tibi, et maledicentibus tibi maledicam, et benedicentur in te omnes familiae terrae” (Gen. xii. 2, 3);
apud eundem,
“Benedicetur in illo omnibus gentibus terrae” (Gen. xviii. 18);
haec de Abrahamo dicta sunt, et per illum in supremo sensu intelligitur Dominus, et in sensu respectivo regnum Domini caeleste et ecclesia caelestis: inde patet quid significat, “Faciam te in gentem magnam, et benedicam tibi ut fias benedictio,” quod nempe ut ibi Divinum Bonum et Divinum Verum; “gens magna” dicitur de Divino Bono (videatur supra, n. 331), et “benedictio” de Divino Vero: “Benedicam benedicentibus tibi, [et maledicentibus tibi maledicam,]” significat quod Divinum Verum erit illis qui recipiunt, et falsum mali illis qui non recipiunt; “Benedicentur in te omnes familiae terrae,” et “Benedicetur in illo omnibus gentibus terrae,” significat ex receptione Divini Veri et Divini Boni caelum et felicitas aeterna illis; “familiae terrae” significant illos qui in veris ex bono sunt, “familiae” sunt vera,” gentes “sunt bona,” benedictio “significat quod inde illis caelum et felicitas aeterna.

[22] Simile significatur per benedictionem Israelis et Jacobi, apud eundem,
“Benedicentes tibi benedictus, et maledicentes tibi maledictus” (Num. xxiv.9);
et apud eundem,
“Erit semen tuum sicut pulvis terrae, et expandet se versus occidentem et versus orientem et versus septentrionem et versus meridiem; et benedicentur in te omnes familiae terrae, et in semine tuo” (Gen. xxviii. 14):
per “Israelem” et “Jacobum” etiam in supremo sensu intelligitur Dominus, ac in sensu respectivo regnum Domini spirituale et ecclesia spiritualis, per “Israelem” ecclesia illa interna, per “Jacobum” externa; per “semen” quod “erit sicut pulvis terrae,” et quod “expandet se versus occidentem, orientem, septentrionem et meridiem,” significatur Divinum Verum procedens a Domino ac receptum ab iis qui ab ecclesia illa sunt; fructificatio boni inde significatur per quod “expandet se versus occidentem et orientem,” et multiplicatio veri inde significatur per quod “expandet se versus septentrionem et meridiem.” (Quod illae plagae talia significent, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 141-153.)

[23] Quod Dominus benedixerit pani, vino, piscibus, quae dedit discipulis et populo (Matth. xiv. 15, [19,] 21, 22; cap. xv. 32, [36]; cap. xxvi. 26, 27: Marc. vi. 41; cap. viii. 6, 7; cap. xiv. 22, 23: Luc. ix. 16; cap. xxii. 19; cap.xxiv.30), significabat communicationem Divini sui et sic conjunctionem cum illis per bona et vera, quae significantur per “panem et vinum,” et quoque per “pisces;” “panis et vinum” significant bona et vera in spirituali homine, et “pisces” bona et vera in naturali.

[24] Apud Esaiam,
“Servis suis vocabit nomen aliud; qui benedicet sibi in terra, benedicet sibi in Deo veritatis; et qui jurat in terra, juret in Deo veritatis, quia oblivioni tradentur angustiae priores” ({1}lxv. 15, 16):
per “benedicere sibi” significatur se instruere in Divinis veris et illa applicare vitae; et per “jurare” significatur se instruere in Divinis bonis et illa applicare vitae; quod per “jurare” hoc significetur est quia “juramentum” in sensu interno significat confirmationem apud se et convictionem quod ita sit, et hoc fit ex bono per vera; aliunde quam ex bono non confirmantur et convincuntur vera apud hominem: agitur ibi de nova ecclesia, et per “vocare nomen aliud” significatur quale ejus quoad verum et bonum.

[25] Apud Jeremiam,
“Jura per vivum Jehovam in veritate, in judicio et in justitia; benedicent sibi in Eo gentes, et in Eo gloriabuntur” (iv. 2):
simile hic per “jurare” et “benedicere sibi” significatur; gentes” quae in Jehovah benedicent sibi, significant illos qui in bono sunt.

[26] Per “benedicere” in opposito sensu significatur amare malum et falsum, ac illud imbuere; ut apud Esaiam,
“Qui mactat bovem percutit virum;…qui offert thus benedicit vanitati; etiam ista elegerunt in viis suis” (lxvi. 3):
“mactare” seu “sacrificare bovem” et “percutere virum,” significat in externis colere Deum, et tamen rejicere omne verum; per “sacrificare bovem” significatur cultus ex illis quae repraesentabant bonum naturale (“bos” enim est bonum naturale); et per “percutere virum” significatur rejicere et negare verum (“vir” in Verbo est verum): “offerre thus” et “benedicere vanitati,” significat colere Deum ex talibus quae repraesentabant bonum spirituale et tamen amare malum et falsum ac imbuere illa; “oblatio thuris” est cultus ex bono spirituali, et “vanitas” est malum et falsum mali.

341. “Et omne creatum quod est in caelo et in terra et sub terra, et in mari quae sunt, et quae in illis omnia, audivi dicentes, Sedenti super throno et Agno benedictio et honor et gloria et robur in saecula saeculorum.”
13. “Et omne creatum quod est in caelo et in terra et sub terra, et in mari quae sunt, et quae in illis omnia, audivi dicentes,” significat agnitionem et inde glorificationem Domini ab angelis qui in infimis caeli [n. 342]; “Sedenti super throno et Agno,” significat Dominum quoad Divinum Bonum et quoad Divinum Verum [n. 343]; “{1}benedictio,” significat agnitionem, glorificationem et gratiarum actionem quod omne bonum et verum et inde caelum et felicitas aeterna sit illis qui recipiunt [n. 344]; “et honor et gloria,” significat quod Ipsi soli sit omne Divinum Bonum et Divinum Verum, et inde omne bonum amoris et verum fidei, ex quibus omnis sapientia et intelligentia quae est angelis et hominibus [n. 345]; “et robur [in saecula saeculorum],” significat quod Ipsi soli sit omnipotentia, in aeternum [n. 346].

342. [Vers. 13.] “Et omne creatum quod est in caelo et in terra et sub terra, et in mari quae sunt, et quae in illis omnia, audivi dicentes.”-Quod significet agnitionem et inde glorificationem Domini ab angelis qui in infimis caeli, constat ex significatione “omnis creati,” quod sint omnes qui sunt reformati; quod “creari significet reformari et regenerari, videatur supra (n. 294 [a, b]); inde “creatum” significat quod reformatum et regeneratum est; sed respective ad angelos, de quibus haec dicuntur, significat illos qui in mundo reformati sunt, hoc est, e novo creati, omnes enim illi in caelo sunt. Simile quod hic per “creatum” intelligitur per “creaturam” apud Marcum,
Jesus dixit discipulis, “Euntes in mundum universum praedicate Evangelium omni creaturae” (xvi. 15);
per “omnem creaturam” ibi intelliguntur omnes qui recipiunt Evangelium, et per id reformari possunt; reliqui non intelliguntur per “creaturas “quia non recipiunt, sed audiunt et rejiciunt.

[2] Ex his constare potest quale est Verbum in sensu litterae, quod nempe dicatur “creatura,” et quod dicatur “omne creatum quod in caelo et in terra et sub terra, et quae in mari sunt, et quae in illis omnia:” qui non scit quod sensus litterae sit ex talibus quae apparent coram oculis, et quod per illa intelligantur spiritualia, facile potest perduci ad credendum quod per “omne creatum quod est in caelo et in terra et sub terra, et in mari quae sunt, et quae in illis omnia,” intelligantur aves quae in caelo volant, bestiae quae super terra gradiuntur, et pisces qui in mari sunt; et hoc eo magis quia in variis locis alibi in Verbo similia dicuntur de “avibus caeli,” “bestiis terrae,” tum etiam de “balaenis” et “piscibus” (Ut Ezech. xxxix. 17; Psalm. cxlviii. 7; Hiob xii. 7, 8; Apoc. xix. 17; et alibi): sed usque illi quorum mens aliquantum elevari potest supra sensum litterae, interiori visu illico percipiunt quod per illa intelligantur angeli et spiritus qui in caelo et sub caelo sunt, et quod illi sint qui auditi Johanni cum in spiritu fuit: nam legitur, “Audivi dicentes, Sedenti super throno et Agno benedictio et honor et gloria et robur in saecula saeculorum;” ex quibus constare potest quod sint angeli in infimis caeli qui per “omne creatum in illis” intelliguntur: hoc sequitur etiam ex eo, quod in versibus qui praecedunt actum sit de angelis superiorum caelorum et de angelis inferiorum caelorum, quod illi agnoverint et glorificaverint Dominum (videatur supra, n. 322 et {1}335).

[3] Nunc dicetur quinam per illos “in caelo,” quinam per illos “in terra et sub terra,” et quinam per illos “in mari ” intelliguntur: per omnes illos intelliguntur qui in ultimis caeli sunt, superiores ibi per illos qui “in caelo,” inferiores ibi qui “in terra et sub terra,” et infimi ibi qui “in mari.” Sunt tres caeli, et quodlibet caelum distinctum est in tres gradus; similiter angeli qui in illis; quapropter in quovis caelo sunt superiores, medii et inferiores. Hi tres gradus caeli ultimi intelliguntur per illos qui “in caelo,” qui “in terra,” et qui “in mari.” (De qua distinctione caelorum et cujusvis caeli, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 4938, 4939, 9992, 10005, 10017, 10068; et de ultimo gradu, n. 3293, 3294, 3793, 4570 5118, 5126, 5497, 5649, 9216: et in opere De Caelo et Inferno, n. 29-40.)
Sciendum est quod in mundo spirituali, ubi sunt spiritus et angeli, similis facies sit omnium qualis est in mundo naturali ubi sunt homines; quod nempe ibi sint montes, sint colles, sint terrae, et maria (videatur supra, n. 304 [a]): super montibus habitant angeli qui in tertio seu intimo caelo, super collibus ibi qui in secundo seu medio caelo, et super terra ac sub terra et in maribus illi qui in primo seu ultimo caelo. Sed maria in quibus infimi hujus caeli habitant, non sunt sicut maria in quibus habitant mali; differunt undis: undae marium in quibus sunt probi qui in infimo caelo, sunt tenues et purae; sed undae marium in quibus sunt mali, sunt crassae et impurae, ita prorsus alia maria.

[4] Datum mihi aliquoties videre illa maria, et quoque loqui cum illis qui in illis sunt, et compertum est quod essent ibi qui mere sensuales fuerunt in mundo, sed usque probi; et quia sensuales erant, non potuerunt intelligere quid esset spirituale, sed solum quid naturale, nec percipere Verbum et doctrinam ecclesiae ex Verbo, nisi quam sensualiter. Omnes illi apparent sicut in mari; verum illi qui ibi sunt non sibi videntur in mari esse, sed sicut in simili atmosphaera in quali dum vixerunt in mundo: quod in mari sint, apparet solum coram illis qui supra sunt. Hodie est ibi ingens numerus, ex causa quia tam multi hodie sunt sensuales. Ultima haec pars caeli correspondet plantis pedum. Ex hoc est quod toties in Verbo nominentur “maria,” et quoque ibi “pisces;” et per “maria” ibi significantur communia veri, quae sunt naturalis hominis, ac per “pisces” scientifica sensualia, quae sunt infima naturalis hominis; proinde significantur illi qui tales sunt, seu qui in illis sunt. (Quid sensualia et quid sensuales, et quod sint tam boni quam mali, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 50.) Ex his nunc sciri potest quid intelligitur per “omne creatum, quod est in caelo, et in terra et sub terra, et in mari quae sunt, et in illis omnia.”

[5] Similia per “maria” et per illa quae ibi, quae vocantur “pisces” et “balaenae,” significantur in sequentibus his locis:-Apud Davidem,
“Laudent” Jehovam “caelum et terra, maria et omne repens in illis; quia Deus salvabit Zionem, et aedificabit urbes Jehudae” (Psalm. lxix. 35, 36 [B. A. 34, 35]):
dicitur etiam “omne repens” in illis, ac intelliguntur qui sensuales sunt; per “Zionem” quem Deus salvabit, et per “urbes Jehudae” quas aedificabit, intelligitur ecclesia caelestis et doctrina ejus, per “Zionem” ecclesia illa, et per “urbes” doctrina. Similia per haec apud Davidem,
“Laudate Jehovam e terra, balaenae et omnes abyssi” (Psalm. cxlviii. 7);
iidem intelliguntur per “balaenas.” Inde etiam est quod Aegyptus dicatur “balaena” (Ezech. xxix. 3): per “Aegyptum” enim significatur scientificum quod in naturali homine, et per “balaenam” scientificum in communi.

[6] Similia etiam per illa significantur alibi apud eundem,
“Dominari fecisti Eum super opera manuum tuarum, omnia posuisti sub pedes Ejus, gregem et armenta omnia, etiamque bestias agri, avem caeli, et pisces maris” (Psalm. viii. 7-9 [B. A. 6-8]):
agitur ibi de Domino, ac de Ipsius Divina potestate super caelum et terram; et per “gregem et armenta, bestias agri, avem caeli, et pisces maris,” intelliguntur homines, spiritus et angeli {1}quoad spiritualia et naturalia eorum; ac per “pisces maris” illi qui in ultimis caeli, ut supra. Apud Hiobum,
“Quaere, quaeso, bestias et docebunt te; aut aves caeli et annuntiabunt tibi; aut virgultum terrae et docebit te; et narrabunt tibi pisces maris: quis non novit ex his omnibus, quod manus Jehovae faciat illud?” (xii. 7-10.)

[7] Apud Ezechielem,
Angelus “reduxit me ad ostium Domus, ubi ecce aquae exibant de sub limine Domus versus orientem:….tum dixit ad me, Aquae hae exeuntes ad terminum orientalem, et descendunt in planitiem, ac veniunt versus mare; in mare emissae ut sanentur aquae: unde fit, omnis anima vivens quae reptat, quocunque veniunt fluvii, vivet; unde fit piscis multus valde, quia veniunt eo aquae hae, et sanantur, ut vivat omne quo venerit fluvius:….juxta speciem erit piscis, sicut piscis maris magni, multus valde. Caenosa ejus et paludes ejus non sanantur, in salem abeunt” (xlvii. [1,] 8-11):
per “aquas exeuntes de sub limine Domus versus orientem,” significantur vera ex origine caelesti: “aquae” sunt vera, “oriens” est bonum amoris caelestis, et “Domus” est caelum et ecclesia: “planities” in quam descendunt aquae, et “mare” in quod veniunt, significant ultima caeli et ecclesiae, proinde illos qui in ultimis sunt (de quibus supra), nempe qui in solis cognitionibus veri ex sensu ultimo Verbi, et illas naturaliter ac sensualiter capiunt; hi, cum simplices boni sunt, recipiunt influxum e caelis superioribus, unde est quod etiam recipiant spirituale in suis cognitionibus, et inde vitam aliquam spiritualem; hoc intelligitur per quod “aquae in mare emissae ut sanentur aquae, unde fit omnis anima vivens quae reptat, quocunque veniunt fluvii, vivet;” tum per haec “unde fit piscis multus valde, quia veniunt eo aquae hae, et sanantur:” at illi qui tales sunt, et non boni, intelliguntur per haec, “Caenosa ejus et paludes ejus, quae non sanantur, in salem abeunt;” “in salem abire” significat non recipere vitam spiritualem, sed manere in vita mere naturali, quae separata a vita spirituali est conspurcata falsis et malis, quae sunt “caenosa” et “paludes.”

[8] Similia per “mare” et “pisces maris” significantur apud Esaiam,
“En per increpationem meam exsicco mare; pono fluvios in desertum, putrescet piscis eorum eo quod non sit aqua, et morietur siti” (l. {1}2):
per “increpationem” significatur desolatio omnis veri; per “mare” significatur ubi verum in suo ultimo est; per “aquam” significatur verum ex origine Spirituali; per “mori siti” significatur desolatio ob defectum illius veri; per “pisces marium” significantur qui in ultimis veri sunt, quibus non aliqua vita ex origine spirituali.

[9] Similia per “pisces marium” significantur apud Ezechielem,
“In zelo meo, in igne indignationis meae loquar,….ut contremiscant coram Me pisces maris, et avis caelorum, et bestia agri, et omne reptile repens super terra” (xxxviii. 19, 20):
apud Hoscheam,
“Latrocinantur, et sanguines attingunt; propterea lugebit terra, et contabescet omnis habitans in ea, quoad bestiam agri, et quoad avem caelorum, etiamque pisces maris colligentur” (iv. 2, 3):
et apud Zephaniam,
“Consumendo consumam omnia desuper faciebus terrae,….consumam hominem et bestiam, consumam avem caelorum, et pisces maris” (i. 2, 3);
per “hominem et bestiam,” cum una dicuntur, significantur affectiones boni interiores et exteriores (videatur n, {2}7424, 7523, 7872); et per “aves caelorum et pisces maris” significantur affectiones veri et cogitationes spirituales et naturales, sed in allatis locis quod periturae sint.

[10] Quod “mare” et “pisces” talia significent est ex apparentia in spirituali mundo: omnes societates quae ibi sunt, apparent circumdatae atmosphaera correspondente affectionibus et cogitationibus eorum; illae quae in tertio caelo sunt, apparent in atmosphaera pura sicut aetherea; illae quae in secundo caelo sunt, apparent in atmosphaera minus pura, qualis aerea; societates autem quae in ultimo caeli sunt apparent circumdatae atmosphaera sicut aquea: at illi qui in infernis sunt, apparent circumdati crassis et impuris atmosphaeris, quidam sicut in nigris aquis, et alii aliter: sunt affectiones et inde cogitationes quae producunt illa circum eos; ab omnibus enim exhalantur sphaerae, et hae sphaerae vertuntur in tales apparentias. (De sphaeris illis videatur in Arcanis Caelestibus, n. 2489, 4464, 5179, 7454, 8630.) Quod autem illi qui in spirituali affectione et inde cogitatione sunt, significentur per” aves caeli,” et illi qui in naturali affectione et inde cogitatione per “pisces,” est quoque ex apparentia in mundo spirituali: apparent enim ibi tam aves quam pisces, supra terras aves, et in maribus pisces; sunt affectiones et inde cogitationes eorum qui ibi sunt quae ita apparent; hoc sciunt omnes qui in illo mundo sunt; et quoque tam aves quam pisces a me visi sunt pluries; illa apparentia est ex correspondentia. Ex his constare potest unde est quod “maria” significent communia veri, ac “balaenae,” et “pisces” illorum affectiones et cogitationes qui in communibus veri sunt. (Quod “maria” significent communia veri, ostensum videatur supra, n. 275.)

[11] Quales illi sunt qui in aquea illa atmosphaera quae intelligitur per “maria,” in mundo spirituali habitant, velim unico exemplo illustrare: illi dum legunt haec apud Davidem,
“Omne quod vult Jehovah, facit in caelo et terra, in maribus et omnibus abyssis” (Psalm. cxxxv. 6),
non aliter sciunt quam quod per “caelum” intelligatur caelum aspectabile coram oculis, et per “terram” terra habitabilis, et per “maria” et “abyssos” maria et abyssi, ita quod Jehovah faciat in illis quicquid vult; et non adduci possunt ad credendum quod per “caelum” intelligatur caelum angelicum, per “terram” ibi illi qui infra sunt, et per “maria” et per “abyssos” illi qui ibi in ultimis sunt; haec quia spiritualia sunt, et supra sensum litterae, non volunt et aegre possunt percipere, ex causa quia omnia vident naturaliter et sensualiter.

[12] Inde quoque est quod per haec verba in Apocalypsi,
“Vidi caelum novum et terram novam, nam primum caelum et prima terra abiit” (xxi. 1),
hactenus intellectum fuerit quod caelum aspectabile et terra habitabilis peritura sint, ac novum caelum et nova terra exstitura: quod per “caelum” ibi intelligatur caelum ubi angeli, ac per “terram ” ibi intelligatur ecclesia ubi homines, quod nova futura sint, non [percipere] volunt et inde non intelligunt illi qui mere naturaliter et sensualiter cogitant; non enim patiuntur ut mens eorum e luce naturali in lucem spiritualem elevetur; hoc enim aegrum illis est, usque adeo ut vix sustineant quod aliud intelligatur quam quod littera in suo sensu dictat, et naturalis homo capit. Non sunt dissimiles illis avibus quae in obscuris vident et cantant, et ad lucem diei nictant oculis et parum vident: boni ex iis sunt illis similes, et quoque piscibus volantibus; at mali illius generis sunt similes noctuis et bubonibus, quae prorsus fugiunt lucem diei, et sunt similes piscibus qui non elevari possunt in aerem quin exanimentur. Causa est, quod apud bonos illius generis internus spiritualis homo aliquantisper recipiat influxum spiritualem e caelo, et inde aliquam perceptionem quod ita sit, tametsi non vident; apud malos autem illius generis internus spiritualis homo prorsus, occlusus est: est enim cuivis homo internus et externus, seu spiritualis et naturalis; internus seu spiritualis homo videt ex luce caeli, at externus seu naturalis homo videt ex luce mundi.

343. “Sedenti super throno et Agno.”-Quod significet [Dominum] quoad Divinum Bonum et quoad Divinum Verum, constat ex illis quae supra (n. 297) dicta et ostensa sunt, nempe quod per “thronum” significetur caelum, per “Sedentem super throno” Divinum Bonum procedens, et per “Agnum” Divinum Verum procedens, utrumque implens caelos et faciens illos. Quoniam Divinum Bonum procedens a Domino ut Sole recipitur ab angelis in caelesti regno Ipsius, ac Divinum Verum ab angelis in Spirituali regno, ideo dicuntur duo, nempe “Sedens super throno” et “Agnus;” at in sensu interno per utrumque intelligitur Divinum procedens ex Divino Humano Domini, quod est Divinum Bonum unitum Divino Vero, sed distinguitur in duo in sensu litterae propter receptionem. Divinum quod facit caelum, ac dat angelis et hominibus amorem, fidem, sapientiam et intelligentiam, non procedit immediate ex Ipso Divino Domini, sed per Divinum Humanum Ipsius, et hoc Divinum quod procedit est Spiritus Sanctus (videatur supra, n. 183);

[2] ita intelligendum est quod doctrina ecclesiae docet, quod ex Patre procedat Filius, et per Filium Spiritus Sanctus, tum quod Divinum Domini ac Humanum Ipsius non sint duo sed unica Persona seu unus Christus: Divinum enim Domini est quod assumpsit Humanum, et quod ideo Ipse vocavit “Patrem” suum: ita non Patrem vocavit aliud Divinum, quod loco Ejus adoratur hodie pro Patre Ipsius, ac Divinum procedens est quod vocatur Spiritus Sanctus, Spiritus Dei, Spiritus veritatis et Paracletus, est enim sanctum Spiritus, seu sanctum Divinum quod Spiritus loquitur, et non aliud Divinum quod adoratur pro tertia Persona Divinitatis. Quod ita sit, intelligere possunt omnes qui in aliqua luce caeli sunt; tametsi ex doctrina Trinitatis, quae data est ab Athanasio, multis dicitur quod tres unum sint. Exploret quisque apud se, quum dicit ore unum esse Deum, annon cogitet tres; cum tamen est unus Deus, et tria nomina Divini sunt unius Dei; quae quia Athanasius non intellexit, credidit tria nomina esse tres Deos, sed quoad essentiam unum.

[3] At usque esse unum quoad essentiam non dici potest, quando uni attribuitur aliud quam alteri, sic enim dividitur essentia: inde cuivis essentiae inditur nomen personae. At una essentia sunt quando tria unius Personae sunt, nempe Ipsum Divinum quod Pater vocatur, Divinum Humanum quod Filius, ac Divinum Procedens quod Spiritus Sanctus (videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. 280-310). Haec dicta sunt, [ut sciatur] quod per “Sedentem super throno” et “Agnum” non {1}intelligantur duo sed unus, nempe Dominus quoad Divinum procedens.

344. “Benedictio.”-Quod significet agnitionem, glorificationem et gratiarum actionem quod omne bonum et verum ac inde caelum et felicitas aeterna sit illis qui recipiunt, constat ex illis quae supra (n. 340) dicta et ostensa sunt.

345. “Et honor et gloria.”-Quod significet quod Ipsi soli sit omne Divinum Bonum ac Divinum Verum, ac inde omne bonum amoris ac verum fidei quae angelis et hominibus, constat ex significatione “honoris” et “gloriae,” cum de Domino, quod sit Divinum Bonum ac Divinum Verum (de qua etiam supra, n. {2}288); et quia per “honorem” et “gloriam,” cum de Domino, significatur Divinum Bonum et Divinum Verum, inde, cum de homine, per “honorem” et “gloriam” significatur omne bonum amoris et verum fidei, ex quibus omnis sapientia et intelligentia est angelis et hominibus. Haec dicta sunt ab illis qui in ultimis caeli sunt, qui sciunt hoc tametsi non vident et percipiunt; sciunt enim omnes qui ab ecclesia, quia ex doctrina est, quod omne bonum et verum sit a Deo; et qui vitam bonam egerunt, illi retinent hoc et credunt, nec scrutantur quomodo hoc fit; inde est quod illi etiam in caelo sint, tametsi in ultimo ejus: at qui spirituales facti sunt, illi non modo sciunt sed etiam vident et percipiunt quod ita sit; inde hi sunt in caelis superioribus. Hi cum in mundum spiritualem veniunt, vident vera et percipiunt illa in luce caeli, nec admittunt normam in mundo a multis receptam, quod intellectus erit sub aliqua obedientia caeca fidei: aliter illi qui in ultimis caeli sunt, quia non vident et percipiunt; manent in illa norma, sed usque instruuntur ac instructi sciunt vera.

346. “Et robur in saecula saeculorum.”-Quod significet quod Ipsi soli sit omnipotentia, in aeternum, constat ex significatione “roboris,” cum de Domino, quod sit omnipotentia: et quia Domino omnipotentia est ex Divino Bono per Divinum Verum, ideo dicitur “honor et gloria et robur;” per “honorem” enim et “gloriam “significatur Divinum Bonum et Divinum Verum: (quod omnis potentia sit Divino Bono per Divinum verum, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 231, 232, 539, et supra, n. 209, 333:) “robur” ultimo hic dicitur, et ab angelis ultimi caeli, quia “robur,” ubi de Domino, dicitur de Divina potentia in suo pleno, ac in suo pleno est in ultimis. (Quod Divinum in ultimis sit in suo pleno, ita in suo robore, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 5897, 6451, 8603, 9828, 9836, 10099, 10548; et in opere De Caelo et Inferno, n. 315.)

347. “Et quatuor Animalia dicebant Amen; et viginti quatuor seniores prociderunt et adoraverunt Viventem in saecula saeculorum.”
14. “Et quatuor Animalia dicebant Amen,” significat confirmationem a Domino ex caelo intimo [n. 348]; “et viginti quatuor seniores prociderunt et adoraverunt Viventem in saecula saeculorum,” significat humiliationem et agnitionem ex corde omnium qui in veris ex bono sunt, quod Dominus solus vivat, et quod ad Ipso solo sit vita aeterna [n. 349].

348. [Vers. 14.] “Et quatuor Animalia dicebant Amen.”-Quod significet confirmationem a Domino e caelo intimo, constat ex significatione “quatuor Animalium” seu cheruborum, quod in supremo sensu sint Dominus quoad providentiam et custodiam ne adeatur nisi quam per bonum amoris (de qua supra, n. 152 fin., 277); et in sensu respectivo caelum intimum seu tertium (n. 313 [a], 322); et ex significatione “amen,” quod sit confirmatio a Divino et veritas (de qua etiam supra, n. 34, 238): ex his patet, quod per “Quatuor Animalia dicebant Amen,” significetur confirmatio a Domino ex caelo intimo. Quod illa quae hactenus dicta sunt ab angelis trium caelorum confirmata sint a Domino, est quia omnia quae dixerunt, non ab ipsis sed a Domino erant: erat enim agnitio Ipsius Divini in Humano, glorificatio propterea, et gratiarum actio quod omne bonum et verum et inde omnis sapientia et intelligentia sit ab Ipso; haec non dicere potuerunt angeli a se, sed a Domino per interius dictamen seu influxum; angeli enim, sicut homines, ne quidem nominare possunt Dominum a se, proinde nec agnoscere et glorificare Ipsum a se; inde est, quod quae dicta sunt ab illis, confirmata sint a Domino per “Amen,” per quod significatur veritas fidei, et ipsa fides. Secundum ordinem Divinum etiam est quod Dominus confirmet vera quae angelus et homo loquitur sicut ex se, tametsi non ex se; sed confirmat illa in corde ejus per affirmativum non manifeste ascendens in ejus cogitationem, sed per plenam acquiescentiam animi procedentem ex affectione interna, quae est ex pace et ejus jucundo. Haec confirmatio est quae per hanc manifestam, a Johanne auditam, in genuino sensu interno intelligitur.

349. “Et viginti quatuor seniores prociderunt et adoraverunt Viventem in saecula saeculorum.”-Quod significet humiliationem et agnitionem ex corde omnium qui in veris ex bono sunt, quod Dominus solus vivat, et quod ab Ipso solo sit vita aeterna, constat ex significatione “viginti quatuor seniorum,” quod sint omnes qui in veris ex bono sunt (de qua supra, n. {1}270); ex significatione “procidere et adorare,” quod sit humiliatio et agnitio corde quod omne bonum et verum, quae vitam in se habent, sint a Domino (de qua etiam supra, n. 290, 291); et ex significatione “Viventis,” cum de Domino, quod sit quod solus vivat, et quod ex Ipso sit vita aeterna (de qua etiam supra, n. 82, 84, 186 [c], 289, 291).

[2] Quoniam hodie in mundo creditur quod vita, quae est cuique, sit data ac indita, et sic propria, et quod non influat continue, velim aliquid de eo dicere:-Quod credatur quod vita sit in homine, adeo ut sit hominis, est modo apparentia oriunda ex perpetua praesentia Domini, et ex Ipsius Divino Amore quod velit conjungi homini, et esse in illo, et dare ei suam vitam, talis enim est Divinus Amor; et quia hoc perpetuum et continuum est, putat homo quod vita insit ei ut propria. Notum tamen est quod omne bonum et omne verum non sit in homine, sed quod veniat desuper, ita quod influat; similiter amor et fides, nam omne amoris hominis est ex bono, et omne fidei ejus est ex vero, quod enim homo amat hoc ei est bonum, et quod homo credit hoc ei est verum: inde primum patet quod non bonum et non verum, sicut nec amor et fides, sint in homine, sed quod influant a Domino. In bono et vero est ipsa vita, et non alibi. Receptaculum boni amoris apud hominem est voluntas, et receptaculum veri fidei apud illum est intellectus, et velle bonum non est hominis, nec credere verum. Illae binae facultates sunt in quibus omnis vita hominis est, extra illas est nulla; inde etiam patet quod vita illarum facultatum, proinde vita totius hominis, non sit in homine sed influat. Quod autem malum et falsum, seu voluntas et amor mali ac intellectus et fides falsi, sint apud hominem, est quoque ex influxu, sed is influxus est ex inferno: homo enim tenetur in libero eligendi, hoc est, recipiendi bonum et verum a Domino aut recipiendi malum et falsum ab inferno; in hoc tenetur homo propter reformationem, tenetur enim inter caelum et infernum, et inde in aequilibrio spirituali, quod est liberum. Ipsum hoc liberum nec est in homine, sed est una cum vita quae influit. (De Libero Hominis et ejus Origine, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 293, 537, 540, 541, 546, 589-596, 597-603 et in Doctrina Novae Hierosolymae, [n. 141-147].)

[3] Illi qui in inferno sunt etiam vivunt ex influxu vitae a Domino, influit enim apud illos similiter bonum et verum; sed bonum vertunt in malum ac verum in falsum, et hoc fit quia inverterunt suas formas recipientes interiores per vitam mali; et omnis influxus variatur secundum formas: similiter ac cogitatio et voluntas hominis dum agunt in membra a nativitate contorta, aut in sensoria laesa; ac similiter ac lux caeli dum influit in objecta quae variantur quoad colores, ac calor caeli in eadem quae variantur quoad odores secundum formas interiores recipientes. At sciendum est quod non ipsa vita mutetur et varietur, sed quod per illam sistatur apparentia formae recipientis per quam et e qua vita transit; paene sicut quisque apparet per eandem lucem in speculo qualis est.

[4] Praeterea omnes sensus hominis, nempe visus, auditus, olfactus, gustus et tactus, non sunt in homine, sed excitantur et producuntur ex influxu: in homine sunt modo formae organicae quae sunt recipientes; hae nullius sensus sunt, priusquam adaequatum ab extra influit. Simile est cum sensoriis internis, quae sunt cogitationis et affectionis, quae ex spirituali mundo recipiunt influxum, sicut cum sensoriis externis quae e naturali mundo. Quod unicus vitae fons sit, et omnis vita inde sit, et continue influat, notissimum est in caelo, et a nullo angelo in superioribus caelis in dubium vocatur, percipiunt enim illi ipsum influxum. Quod omnes vitae sint sicut rivi ex unico ac perenni fonte vitae, ex pluri experientia etiam mihi testatum factum est, ac in mundo spirituali visum apud illos qui crediderunt se vivere ex se, ac non voluerunt credere quod a Domino: illi, quum eis ademptus est quoad aliquam partem influxus in cogitationem, jacuerunt sicut exanimi; et mox accedente influxu, quasi ex morte revixerunt; ac iidem dein confessi sunt quod vita non sit illorum in illis, sed influat continue in illos, et quod homines, spiritus et angeli sint modo formae recipientes vitae.

[5] Sapientes ibi concludunt quod ita sit ex eo, quod nihil existere et subsistere possit ex se, sed a priori se, et inde quod nec prius a se, nisi in ordine successivo a Primo, et quod sic ipsa vita in se spectata non sit nisi ab Ipso qui solus est Vita in Se: inde etiam sciunt, et quoque ex idea spirituali percipiunt, quod omne erit in nexu cum Primo ut sit aliquid, et quod sit sicut est in nexu.
Ex his patet quam fatue cogitant qui originem vitae ducunt ex Natura, et quod homo discat cogitare per influxum interioris Naturae et ejus ordinis, et non a Deo qui est ipsum Esse vitae, et ex quo omnis ordo utriusque mundi tam spiritualis quam naturalis, secundum quem influit vita; vita aeterna apud illos qui disponi possunt ad recipiendum vitam secundum Divinum ordinem, at vita opposita, quae vocatur mors spiritualis, apud illos qui non disponi possunt, ita qui vivunt contra Divinum ordinem. Divinum Bonum quod procedit a Domino est ex quo ordo, ac Divina Vera sunt leges ordinis (videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. {1}279).

[6] Caveant sibi ne credant quod Divina vita apud aliquem, ne quidem apud malos et in inferno, mutetur; nam, ut supra dictum est, ipsa vita non mutatur aut variatur, sed per illam sistitur apparentia formae recipientis per quam et e qua transit; paene sicut quisque apparet in speculo qualis est per lucem, quae usque manet in suo statu, et modo producit formam ad visum, et sicut eadem vita se sistit sentiri secundum formam organi corporis; ita aliter in oculo, aliter in auditu, et aliter in olfactu, gustu et tactu. Si credatur quod vita varietur et mutetur, est ex apparentia quae est fallacia, similis fallaciae ex apparentia quod influxus physicus sit, cum tamen est influxus spiritualis. (Sed de hac re videantur plura in opere De Caelo et Inferno, n. 9; quibus adjiciantur quae De Influxu Vitae in Doctrina Novae Hierosolymae, ex Arcanis Caelestibus, n. 277, 278, allata sunt; et De Influxu Vitae apud Animalia in Arcanis Caelestibus, n. 5850, 6211; ac in opere De Caelo et Inferno, n. 39, 108, 110, {1}435, 567; tum in opusculo De Ultimo Judicio n. 25.)

[7] Haec dicta sunt ut sciatur quod unica vita sit, et quod ex illa, quotcunque vivunt, vivant. Nunc ostendetur quod Dominus sit ipsa illa Vita, seu quod Ipse solus vivat, quoniam hoc significatur per “Viventem in saecula saeculorum.” Quod unicum Divinum sit, et hoc non distinctum in tres Personas secundum fidem Athanasii, constare potest ex illis quae supra aliquoties dicta sunt, et imprimis ex illis quae ad finem hujus operis in specie de illa re dicentur. Et quia Divinum Domini, quod est unicum Divinum, assumpsit Humanum, et hoc quoque Divinum fecit, ideo utrumque est Vita, ex qua vivunt omnes. Quod ita sit, sciri potest ex Ipsius Domini verbis in his locis:-Apud Johannem,
“Quemadmodum Pater suscitat mortuos et vivificat, ita etiam Filius quos vult vivificat:….quemadmodum Pater habet Vitam in Se Ipso, ita dedit Filio Vitam habere in Se Ipso” (v. [21,] 26):
per “patrem” hic intelligitur ipsum Divinum Domini quod assumpsit Humanum, hoc enim Divinum erat in Ipso ex conceptione; et quia ex illo conceptus fuit, ideo hoc vocavit “Patrem,” et non aliud: per “Filium” intelligitur Divinum Humanum Domini; quod hoc similiter ipsa Vita sit, docet Dominus manifestis verbis, dicendo, “Quemadmodum Pater vivificat etiam Filius quos vult vivificat;” et “Quemadmodum Pater habet Vitam in Se Ipso, ita dedit Filio habere Vitam in Se Ipso:” “Vitam habere in Se Ipso” est esse ipsa Vita; reliqui autem non sunt Vita sed vitam inde habent.

[8] Apud eundem,
“Ego sum Via, Veritas et Vita; nemo venit ad Patrem nisi per Me” (xiv. 6):
“Ego sum Via, Veritas et Vita,” dicta sunt de Humano Domini; nam dicit etiam, “Nemo venit ad Patrem nisi per Me;” “Pater” enim Ipsius erat Divinum in Ipso, quod suum Divinum erat: unde patet quod Dominus etiam quoad Humanum suum sit Vita, consequenter quod illud similiter Divinum sit.

[9] Apud eundem,
“Jesus dixit, Ego sum Resurrectio et Vita; qui credit in Me etsi moriatur vivet; omnis qui vivit et credit in Me, non morietur in aeternum” (xi. 25, 26):
haec quoque Dominus de Humano suo dixit, et quia Ipse est Vita, et omnes ex Ipso habent vitam, et qui credunt in Ipsum vitam aeternam, ideo dicit quod sit “Resurrectio et Vita,” et “Qui credit in Me non morietur in aeternum;” per “credere” in Dominum significatur Ipsi conjungi amore et fide, et per “non mori” significatur non mori spiritualiter, hoc est, damnari; nam vita damnatorum vocatur “mors.”

[10] Apud eundem,
“In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum,….in Ipso Vita erat, et Vita erat lux hominum:….et Verbum Caro factum est, et habitavit in nobis” (i. 1, 4, 14):
quod per “Verbum” intelligatur Dominus, notum est; quod Humanum Ipsius sit Verbum, patet, nam dicitur quod “Verbum Caro factum sit et habitaverit in nobis;” et quod Humanum Ipsius aeque Divinum fuerit ut Ipsum Divinum quod assumpsit Humanum, patet ex eo, quod distinguatur inter utrumque, et quod utrumque dicatur “Deus;” dicitur enim, “Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum;” et “in Ipso Vita erat:” quod omnes ex Ipso vivant intelligitur per “Vita erat lux hominum:” “lux hominum” est vita cogitationis et intellectus eorum; Divinum enim procedens, quod in specie ibi intelligitur per “Verbum,” apparet in caelo sicut lux, quae dat angelis non solum videre sed etiam cogitare et intelligere, et secundum receptionem sapere (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 126-140); lux illa procedens a Domino est ipsa Vita, quae non modo illuminat intellectum, sicut sol mundi oculum, sed etiam vivificat illum secundum receptionem: et cum lux illa recipitur vita, tunc vocatur “Lux vitae,” apud eundem,
Jesus dixit, “Ego sum Lux mundi; qui Me sequitur non ambulat in tenebris, sed habebit lucem vitae” (viii. 12);

[11] et quoque vocatur “Panis vitae,” apud eundem,
“Panis Dei est qui descendit e caelo, et vitam dat mundo;….Ego sum Panis vitae” (vi. 33, 35, 47, 48, 51):
“Panis Dei” et “Panis vitae” est ex quo omnibus vita. Quoniam vita quae vocatur intelligentia et sapientia est a Domino, sequitur etiam quod vita in communi sit ab Ipso; nam singularia vitae, quae faciunt perfectionem ejus, ac insinuantur homini secundum receptionem, omnia sunt vitae communis; haec, quantum ex ea removentur mala, in quae homo nascitur, tantum perficitur.

[12] Quod illi qui per amorem et fidem conjunguntur Domino vitam aeternam accipiant, hoc est, vitam caeli, quae est salvatio, patet ex his locis:-Apud Johannem,
“Ego sum Vitis et vos palmites; manens in Me, et Ego in illo, hic fert fructum multum, quia sine Me non potestis facere quicquam: si non quis manserit in Me, ejicitur foras, et sicut palmes exarescit” (xv. 5, 6):
apud eundem,
“Omnis qui credit in” Me “….habet vitam aeternam” (iii. 14-16):
apud eundem,
“Qui credit in Filium habet vitam aeternam, qui vero non credit Filio non videbit vitam, sed ira Dei manet super eo” (iii. 36):
apud eundem,
“Quisquis credit in Filium, habet vitam aeternam, et suscitabo illum extremo die” (vi. 40, 47, 48, [54]);
apud eundem,
“Oves….sequuntur Me, et Ego vitam aeternam do illis, nec peribunt in aeternum” (x. 27, 28);
et apud eundem,
“Scrutamini scripturas,….illae testantur de Me: sed non vultis venire ad Me ut vitam habeatis” (v. 39, 40).
Dicitur in Verbo “credere in Deum” et “credere illa quae a Deo;” et “credere in Deum” est fides quae salvat; at “credere illa quae a Deo” est fides historica, quae absque priore non salvat, quare non est vera fides; nam “credere in Deum” est scire, velle et facere, at “credere illa quae a Deo” est scire, quae dabilis est absque velle et facere. Qui vere Christiani sunt, illi sciunt, volunt et faciunt; at qui non vere Christiani sunt, hi modo sciunt; sed hi a Domino vocantur “stulti,” illi vero “prudentes” (Matth. vii. 24, 26).

CAPUT VI.
|1.| Et vidi cum aperuisset Agnus primum ex sigillis, et audivi unum ex quatuor animalibus, dicens tanquam voce tonitrui, Veni et aspice.
2. Et vidi, et ecce equus albus; et sedens super illo habens arcum, et data ei corona, et exivit vincens et ut vinceret.
3. Et cum aperuisset secundum sigillum, audivi secundum animal dicens, Veni et aspice.
4. Et exivit alius equus rufus; et sedenti super illo datum ei tollere pacem de terra, ut alii alios occiderent; et data ei machaera magna.
5. Et cum aperuisset tertium sigillum, audivi tertium animal dicens, Veni et aspice: et vidi, et ecce equus niger; et sedens super illo habens stateram in manu sua.
6. Et audivi vocem in medio quatuor animalium dicentem, Choenix tritici denario, et tres choenices hordei denario, et oleum et vinum ne laeseris.
7. Et cum aperuisset sigillum quartum, audivi vocem quarti animalis dicentem, Veni et aspice.
8. Et vidi, et ecce equus pallidus, et sedens super illo, nomen illi mors, et infernus sequebatur cum illo, et data illis potestas interficiendi super quartam partem terrae in romphaea et in fame et in morte et a bestiis terrae.
9. Et cum aperuisset quintum sigillum, vidi subter altari animas occisorum propter Verbum Dei, et propter testimonium quod habebant.
10. Et clamabant voce magna, dicentes, Usque quo, Domine, qui Sanctus et Verus, non judicas et vindicas sanguinem nostrum de habitantibus super terra?
11. Et datae singulis stolae albae; et dictum eis, ut requiescerent adhuc tempus parvum, usque dum complentur et conservi eorum et fratres eorum, qui futuri occidi sicut et illi.
12. Et vidi quum aperuisset sigillum sextum, et ecce terrae motus magnus factus est, et sol factus est niger tanquam saccus cilicinus, et luna facta est tanquam sanguis.
13. Et stellae caeli ceciderunt in terram, sicut ficus dejicit grossos suos a magno vento concussa.
14. Et caelum abscessit tanquam liber convolutus; et omnis mons et insula e locis suis emota sunt.
15. Et reges terrae, et magnates et divites, et chiliarchi et potentes, et omnis servus et omnis liber, absconderunt se ipsos in speluncis et in petris montium.
16. Et dicebant montibus et petris, Cadite super nos, et abscondite nos a facie Sedentis super throno, et ab ira Agni.
17. Quia venit dies magnus irae Ejus, et quis potest consistere?

350. EXPLICATIO.
VERSUS 1, 2.
“Et vidi eum aperuisset Agnus primum ex sigillis, et audivi unum ex quatuor animalibus dicens tanquam voce tonitrui, Veni et aspice. Et vidi, et ecce equus albus, et sedens super illo habens arcum, et data et corona, et exivit vincens et ut vinceret.
1. “Et vidi,” significat manifestationem statuum eorum qui ab ecclesia ubi Verbum (n. 351); “cum aperuisset Agnus primum ex sigillis,” significat primam a Domino manifestationem (n. 352); “et audivi unum ex quatuor animalibus dicens tanquam voce tonitrui,” significat e caelo infimo a Domino (n. 353); “Veni et aspice,” significat attentionem et perceptionem (n. 354).
2. “Et vidi et ecce equus albus”, significat intellectum veri ex Verbo (n. 355); “et sedens super illo habens arcum,” significat doctrinam charitatis et fidei, ex qua pugnatur contra mala et falsa, ac dissipantur illa (n. 356, 357); “et data est ei corona,” significat vitam aeternam quae victoriae praemium (n. 358); “et exivit vincens et ut vinceret,” significat remotionem malorum et inde falsorum in fine vitae, et postea in aeternum (n. 359).

351. (Vers. 1.) “Et vidi.” – Quod significet manifestationem statuum eorum qui ab ecclesia ubi Verbum, constat ex visis a Johanne, de quibus in hoc capite et in mox sequentibus, quod sint manifestationes status eorum qui ab ecclesia ubi Verbum; agitur enim de “aperitione sigillorum libri” qui in manu Domini, ac de illis quae tunc visa sunt, quae fuerunt “quatuor equi,” unus albus, alter rufus, tertius niger, et quartus pallidus, ac postea “animae occisorum propter Verbum Dei,” tum “terrae motus,” et tandem “{1}septem angeli qui habebant septem tubas;” per quae omnia significantur manifestationes status eorum qui ab ecclesia, ut constare potest a singulis in sensu interno spectatis. Ecclesia ubi Verbum, dicitur, quia Domini ecclesia est in universo terrarum orbe, sed in specie ubi Verbum, et per id Dominus notus; de statu eorum qui ab hac ecclesia, in Libro hoc Prophetico imprimis agitur, hic in genere, sed postea in specie. Quod de hac ecclesia imprimis agatur, est causa, quia praesentia Domini et inde angelorum caeli apud homines hujus telluris est per Verbum, hoc enim conscriptum est per meras correspondentias; inde fit ut quoque praesentia Domini et angelorum caeli sit apud illos qui circumcirca seu extra eam sunt, qui Gentes vocantur (ut constare potest ex illis quae in opere De Caelo et Inferno, De Conjunctione Caeli, cum Homine Ecclesiae per Verbum. n. 114, 303-310, et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 244, 246, 255-266, dicta et ostensa sunt).

[2] Ecclesia enim in universo terrarum orbe est coram Domino sicut unus Homo, unum enim facit cum caelo angelico. (Quod id coram Domino sit sicut unus Homo, videatur in opera De Caelo et Inferno, n. 59-102.) In hoc Homine est ecclesia ubi Verbum et per id Dominus notus, sicut cor et sicut pulmo; ecclesia apud illos qui in amore caelesti sunt sicut cor, et apud illos qui in amore spirituali sunt sicut pulmo: quare sicut omnia membra, viscera et organa corporis vivunt ex corde et ex pulmone, et ex eorum influxu et inde praesentia, ita quoque omnes in universo terrarum orbe, qui ecclesiam universalem constituunt, ab ecclesia ubi Verbum; influit enim inde Dominus cum amore et cum luce, ac vivificat et illustrat omnes qui in aliqua affectione veri spirituali sunt, ubicunque sunt. Lux caeli, seu lux in qua sunt angeli caeli qui ab hac tellure, est a Domino per Verbum; inde propagatur lux ut e medio in peripherias undequaque, ita ad illos qui ibi sunt, qui, ut dictum est, sunt Gentes quae extra nostram ecclesiam: sed haec propagatio lucis fit in caelo a Domino; et quod fit in caelo hoc quoque influit in mentes hominum, nam mentes hominum unum faciunt cum mentibus spirituum et angelorum. Haec nunc causa est quod in hoc Libro Prophetico imprimis agatur de illis qui sunt ab ecclesia ubi Verbum; agitur etiam tunc de illis qui ab ecclesia ubi non Verbum, tametsi non proxime; sequitur enim dispositio eorum qui circum sunt secundum eum ordinem in quo sunt qui in medio.

352. “Cum aperuisset Agnus primum ex sigillis.” Quod significet primam a Domino manifestationem, constat ex significatione “aperire sigillum,” quod sit revelare abscondita quae intus scripta sunt; nam cum aperitur sigillum, leguntur quae inibi: hic abscondita quae nemo scire potuit quam solus Dominus, sunt enim status omnium in communi et in particulari. Quod nemo illos sciat quam solus Dominus, constat ex illis quae de libro illo et de aperitione sigillorum ejus supra (n. 199, 222(a), 299, 327) explicata sunt: inde patet quod per “cum aperuisset Agnus primum ex sigillis,” significetur prima a Domino manifestatio.

353. “Et audivi unum ex quatuor animalibus dicens tanquam voce tonitrui.” – Quod significet e caelo intimo a Domino, constat {1}ex significatione “quatuor animalium” seu cheruborum, quod in supremo sensu sint Divina providentia Domini, ac custodia ne adeatur nisi quam per bonum amoris (de qua supra, n. 152, 277); et in sensu respectivo intimum et tertium caelum (de qua etiam supra, n. 313(a), 322); et ex significatione “vocis tonitrui,” quod sit inde manifestatio; quod per “fulgura, tonitrua et voces,” in Verbo significentur illustratio, intellectus et perceptio, videatur supra (n. 273), inde quoque manifestatio. Quod “tonitrua” significent manifestationem e caelo intimo, est ex correspondentia; nam voces quae ex illo caelo delabuntur usque in auditum hominis non aliter audiuntur, implent enim totum cerebrum, et inde se propagant versus auditum, et ibi tali sono appercipiuntur: aliter voces quae delabuntur e caelo medio; hae quia cum illustratione illabuntur, ideo modo sonore, sicut voces loquelae, audiuntur.

[2] Causa est, quia quae e caelo intimo seu tertio delabuntur, intrant voluntarium hominis, et voluntarium se sistit per sonos; at quae e caelo medio seu secundo delabuntur, intrant intellectuale hominis, ac intellectuale se sistit per articulationes soni; formantur enim soni in intellectu, ac formati soni, quae vocantur articulationes ejus, se sistunt per ideas in cogitatione, ac per voces in auditu: inde est quod quae e caelo intimo seu tertio delabuntur, correspondeant tonitrui, et quae e caelo medio seu secundo, correspondeant fulguri; et inde quoque est, quod in Verbo per “fulgura et tonitrua” significentur illustratio, intellectus et perceptio. Haec similitudinem habent cum sonis in mundo, quod crescant cum augmento quum ex altis descendunt, ut dum ex montibus altis in valles, et quoque ut dum ex nubibus versus terram, unde tonitrua; ita quoque voces e caelo tertio seu supremo, quae cum versus inferiora devolvuntur, tandem in infimis, in quibus est auditus humanus, audiuntur sicut tonitrua, sed modo apud illos quibus interiora sunt aperta, ut nunc Johanni.

354. Veni et aspice.” – Quod significet attentionem et perceptionem, constat ex significatione “venire,” cum aliquid sistitur videndum, quod sit attendere; (nam per “venire” in spirituali sensu intelligitur appropinquare visu, ita attendere; etiam omnis attentio est ex praesentia visus in objecto;) et ex significatione “aspicere,” quod sit perceptio, nam per “videre” in Verbo significatur intelligere (videatur supra, n. 11, 260); hic percipere, quia e caelo intimo; quod enim e caelo intimo venit, hoc percipitur; quod autem e caelo medio, hoc intelligitur: causa est, quia caelum intimum est in bono amoris, at caelum medium est in veris inde, et omnis perceptio est ex bono, ac omnis intellectus est ex veris. (De qua re videatur supra, n. 307: quid perceptio, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 140.)

355. (Vers. 2.) “Et vidi, et ecce equus albus.” – Quod significet intellectum veri ex Verbo, constat ex significatione “equi,” quod sit intellectuale; et ex significatione “albi,” quod dicatur de vero. (Quod “equus” significet intellectuale constare potest ex illis quae allata et ostensa sunt in opusculo De Equo Albo: et quod “album” dicatur de vero, videatur supra, n. 196.) Dicitur quod “equus albus” visus sit quando Agnus aperuit primum sigillum, et quod “equus rufus” cum secundum, “equus niger” cum tertium, et “equus pallidus” cum quartum; et quia per “equum” significatur intellectuale, in specie quoad Verbum, inde constare potest quod intellectus veri ex Verbo, et ejus quale apud homines ecclesiae, per “equos” hic describatur. Sive dicas quod id describatur, seu illi qui in eo sunt, idem est; nam homines, spiritus et angeli subjecta sunt, in quibus id. Inde sciri potest quid in hoc capite, et in proxime sequentibus, in sensu interno seu spirituali describitur, quod nempe Verbum quoad intellectum. Hoc quoque patet ex versu nono hujus capitis, ubi, postquam visi sunt quatuor illi equi, et tunc apertum sigillum quintum, dicitur quod “viderit animas occisorum propter Verbum Dei:” et quoque ex capite xix. hujus Libri, ubi dicitur quod
Nomen Ejus qui sedit super equo albo vocetur “Verbum Dei” (vers. 13).
Quod intellectuale per “equum” significetur, et quod intellectus veri ex Verbo per “equum album,” ostensum videatur in opusculo supra citato De Equo Albo; sed quia ibi solum pauca loca ex Verbo adducta sunt, confirmantia quod “equus” significet intellectuale, ideo velim hic plura adducere, ut plena sit confirmatio; quae sunt sequentia:

[2] – Apud Ezechielem,
“Congregate vos a circuitu super sacrificium meum quod sacrifico vobis:… satiabimini super mensa mea, equo et curru, forti et omni viro belli;… sic dabo gloriam meam inter gentes” (xxxix. 17, 20, 21):
agitur ibi de convocatione omnium ad regnum Domini, et in specie de instauratione eccleSiae apud gentes; agitur enim de captivitate spirituali, in qua fuerunt gentes, et de liberatione ab illa: per “sacrificium” quod sacrificaretur, significatur omnis cultus quo colitur Dominus; per “satiari super mensa mea,” significatur omni cibo spirituali, qui quia est intellectus veri ex Verbo et ex doctrina inde, dicitur “equo et curru;” per “equum” significatur intellectus veri ex Verbo, et per “currum” significatur doctrina inde; et quoque dicitur “forti et omni viro belli,” et per “fortem” significatur verum ex bono quod destruit malum, et per “virum belli” significatur verum ex bono quod destruit falsum: nisi talia significarentur, quid foret quod satiarentur “equo et curru, forti et omni viro belli”?

[3] Similiter in Apocalypsi,
“Congregamini ad cenam magni Dei, ut comedatis carnes regum, et carnes chiliarchorum, et carnes fortium, et carnes equorum et sedentium super illis” (xix. 17, 18):
agitur ibi in praecedentibus de Verbo et ejus sensu spirituali; hic nunc invitantur ad discendum vera et ad percipiendum bona; et per “cenam magni Dei” significatur instructio in veris et inde perceptio boni a Domino; et per “carnes regum,” “chiliarchorum,” “fortium,” “equorum” et “sedentium super illis” significantur omnis generis vera quae ex bono; (“caro” significat bonum, “reges” Divina vera in genere, “chiliarchi” eadem in Specie, “fortes” vera naturalia, “equi” vera intellectualia, et “sedentes super illis” vera spiritualia;) quod ibi non intelligantur carnes regum, chiliarchorum, fortium, equorum et sedentium super illis, cuivis patet.

[4] Apud Habakuk,
“Num fluviis succensuit Jehovah? num contra fluvios ira tua? num contra mare excandescentia tua? quod equitas super equis tuis, currus tui salus:… calcasti mare equis tuis, lutum aquarum multarum” (iii. 8, 15):
quis non videt quod per “equos” hic non intelligantur equi? dicitur enim de Jehovah, quod “equitet super equis suis,” et quod “calcet mare equis suis,” et quod “currus Ipsius sint salus:” sed hoc dicitur quia per “equitare super equis” significatur quod Jehovah, hoc est, Dominus, sit in intellectu Verbi sui in sensu ejus spirituali; et quia inde est doctrina veri, quae docet viam salutis, additur “Currus tui salus” (“currus” significant doctrinam); et per “calcare mare equis significatur quod Jehovah, hoc est, Dominus, sit in intellectu Verbi sui in sensu naturali (nam “mare” ibi id significat, in genere omnia quae sunt naturalis hominis et pro naturali homine); et quia ibi sunt Divina vera in suo ultimo, ideo additur “lutum aquarum multarum” (“lutum” significat ultimum ex quo et in quo, et “aquae” significant vera).

[5] Apud Sachariam,
“Exscindam currum ex Ephraimo, et equum ex Hierosolyma; et exscindetur arcus belli; contra loquetur pacem gentibus” (ix. 10):
agitur ibi de adventu Domini, et de instauratione ecclesiae apud gentes: quod tunc nihil ecclesiae residuum fuerit apud Judaeos, describitur per “Exscindam currum ex Ephraimo, et equum ex Hierosolyma, et exscindetur arcus belli;” per quae significatur quod amplius non verum in doctrina, nec intellectus veri, et inde nulla pugna et resistentia contra falsum; per “Ephraimum” significatur ecclesia quoad intellectum veri, et per “Hierosolymam” ecclesia quoad doctrinam veri, per “currum” ipsa doctrina, et per equum” ipse intellectus, ac per “arcum belli” pugna et resistentia contra falsum: instauratio ecclesiae apud gentes significatur per quod “loquetur pacem gentibus;” per “gentes” significantur omnes qui in bono amoris in Dominum sunt (videatur supra, n. 331), “pax” significat id bonum, et inde omnia ecclesiae. (Quod “Ephraim” significet ecclesiam quoad intellectum veri, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 3969, 5354, 6222, 6234, {1}6237, 6267, 6296; et quod “Hierosolyma” significet ecclesiam quoad doctrinam, in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 6; et supra, n. 223.)

[6] Apud eundem,
“In die illo… percutiam omnem equum stupore, et equitem amentia; et super domum Jehudae aperiam oculum meum, omnem autem equum populorum percutiam caecitate” (xii. 4):
agitur ibi de devastatione ecclesiae prioris, et de instauratione novae; devastatio ecclesiae prioris describitur per “In die illo percutiam omnem equum stupore, et equitem amentia, et omnem equum populorum percutiam caecitate;” quod per “equum” ibi significetur intellectus veri apud homines ecclesiae, et per “equitem” affectio veri spiritualis unde intellectus, patet; quid alioqui foret, quod “equus percuteretur stupore, et equus populorum caecitate”? “Stupor” dicitur de intellectu quando nulla ei perceptio boni, ac “caecitas” de illo quando ei nulla apperceptio veri; per “domum Jehudae” significatur ecclesia apud illos qui in bono amoris in Dominum sunt, et inde in doctrina veri ex Verbo (videatur supra, n. 119, 211); quare dicitur, “Super illam aperiam oculum meum,” per quod significatur illustrare ut videant vera.

[7] Apud eundem,
“In die illo erit super tintinnabulis equorum sanctitas Jehovae” (xiv. 20):
agitur etiam ibi de adventu Domini, et invitatione omnium ad ecclesiam, ac per “tintinnabula equorum” significantur scientifica et cognitiones ac inde praedicationes, quae sunt ex intellectu veri; et quia omnis intellectus veri est ex Domino, et inde ipsae cognitiones et praedicationes, ideo dicitur quod “super tintinnabulis equorum erit sanctitas Jehovae.” Quia “tintinnabula” significabant talia, ideo etiam
Tintinnabula auri erant super fimbriis pallii Aharonis circumcirca (Exod. xxviii. 34, 35).

[8] Apud Mosen,
“Erit Dan (serpens) super via, aspis super semita, mordens calcaneos equi, et cadet eques ejus retrorsum: salutem tuam exspecto, Jehovah” (Gen. xlix. 17, 18):
est propheticum Israelis patris de tribu Danis, per quam tribum significantur ultima ecclesiae, ita illi qui in ultimis veri et boni sunt, qui dicuntur sensuales; sunt enim in ecclesia qui sunt spirituales, et qui naturales, ac naturales sunt interiores, medii et ultimi; ultimi sunt sensuales; hi non ultra sensum litterae Verbi quoad cogitationem se elevant: hi per “Danem” intelliguntur; quales sunt, describitur per id propheticum, quod nempe “Dan sit serpens super via, aspis super semita, mordens calcaneos equi, et cadet eques ejus retrorsum;” per “serpentem super via” et “aspidem super semita” significatur sensuale quoad verum et quoad bonum; per “calcaneos equi” significantur ultima intellectus veri et boni, et per “equitem” ratiocinatio ex illis; et quia sensuale in se spectatum non videt vera quoniam non capit spiritualia, et inde facile in falsa labitur nisi a Domino jugiter ab illis detineatur, ideo dicitur, “et cadet eques ejus retrorsum, salutem tuam exspecto, Jehovah.” (Quod per “Danem” significentur ultima ecclesiae, videatur n. 1710, 6396, 10335; quod per “serpentem” significetur sensuale, quod ultimum intellectus, n. 6398, 6949, 8624 fin., 10313, et supra, n. 70; quod per “viam” significetur verum, n. 627, 2333, 10422, et supra, n. 97; et quod per “calcaneum” significetur ultimum naturale, seu naturale corporeum, n. 259, 4938, seq.; quid sensuale, et quales sensuales homines in utroque sensu, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 50.)

[9] Apud Sachariam,
“Sustuli oculos meos et vidi, cum ecce quatuor currus exeuntes ab inter duos montes, et montes erant montes aeris: ad currum primum equi rufi, ad currum secundum equi nigri, ad currum tertium equi albi, et ad currum quartum equi grandinati, robusti. …Dixit angelus, Hi quatuor venti caelorum exeuntes a stando juxta Dominum totius terrae: in quo equi nigri, exeuntes in terram septentrionis; et albi exiverunt post eos, et grandinati exiverunt in terram austri, et robusti exiverunt et quaesiverunt ire ad peragrandum terram:… et dixit, Vide exeuntes ad terram septentrionis, quiescere fecerunt spiritum meum in terra septentrionis:… et longinqui venient, et aedificabunt in templo Jehovae” (vi. 1-8, 15):
hoc propheticum non intelligitur ab aliquo nisi sciatur quid significant “currus” et “equi,” et quid “rubrum,” “nigrum,” “album,” “grandinatum” et “robustum,” tum quid “terra septentrionis” et “terra austri;” agitur ibi de ecclesia propaganda apud illos qui nondum in aliqua luce veri erant, quia non habuerunt Verbum; per “septentrionem” intelligitur obscurum veri quod illis, per “austrum” clarum veri; per “equos” intelligitur intellectus eorum; per “rubrum,” “nigrum,” “album” et “grandinatum,” intelligitur quale ejus in principio et quale ejus postea; per “rufum” quale intellectus eorum quoad bonum in principio, per “nigrum” quale intellectus eorum quoad verum in principio, et per “album” quale intellectus eorum quoad verum postea, et per “grandinatum” quale ejus quoad verum et bonum tandem; per “robustum” intelligitur quale ejus quoad potentiam resistendi malis et falsis; ex his nunc constare potest quid significatur per quod “equi {2}nigri exierint ad terram septentrionis, et albi exierint post eos,” et quod “quiescere fecerint spiritum meum in terra septentrionis,” quod nempe illi recipiant et intelligant qui ex bono vitae in affectione sciendi vera ecclesiae sunt, nec alii illustrantur; illustratio et receptio ab illis intelligitur per “quiescere fecerunt spiritum meum in terra septentrionis:” per quod “grandinati exierint in terram austri, ac robusti ad peragrandum terram,” significatur quod illi qui ex bono vitae in affectione sciendi vera ecclesiae sunt, in lucem veniant, ac quod resistant malis et falsis et faciant ecclesiam: inde est, quod quatuor illi equi dicantur “quatuor venti caelorum exeuntes a stando juxta Dominum totius terrae;” “venti” significant omnia Divina vera, et “exeuntes a stando juxta Dominum totius terrae” significat quod ab Ipso procedant; (quod “venti” significent omnia Divina vera, videatur n. 9642, et in opere De Caelo et Inferno, n. 141-153; et quod “exire” significet procedere, in Arcanis Caelestibus, n. 5337, 7124, 9303;) per “longinquos qui aedificabunt in templo Jehovae” {3}significantur qui prius remoti fuerunt a veris et bonis ecclesiae, quod accedent ad ecclesiam: (quod per “longinquos” illi significentur, videatur n. 4723, {4}8918; et quod per “templum Jehovae” significetur ecclesia, n. 3720: porro, quod per “septentrionem” significetur obscurum veri, et quod per “austrum” sive “meridiem” clarum veri, ita quoque illi qui in obscuro et in claro veri sunt, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 143-151:) quid per “rubrum” et “nigrum” in utroque sensu significatur, videbitur in explicationibus ad versus quartum et quintum hujus capitis; et quid per “album,” videatur supra (n. 196): per “montes aeris,” inter quos currus et equi exiverunt, significatur bonum amoris in naturali homine; hoc dicitur, quia gentes, de quibus hic agitur, non in bono spirituali sed in bono naturali fuerunt, antequam illustrati sunt. (Quod per “montem” significetur bonum amoris, videatur n. 795, 4210, 6435, 8327, 8758, 10438; et quod per “aes” bonum naturale, supra, n. 70.)

[10] Apud Hiobum,
“Oblivisci fecit illam Deus sapientiam, nec impertitus est illi intelligentiam: quo tempore in altum se attollit, ridet equum et equitem ejus” (xxxix. 17, 18):
haec dicuntur de “ave,” per quam significatur intelligentia ex proprio, quae in se nulla intelligentia est; nam homo ex proprio non videt nisi falsa, et non vera, et ex veris est intelligentia et non ex falsis; quare dicitur de illa, quod oblivisci fecerit illam Deus sapientiam, nec impertitus est illi intelligentiam, et cum se in altum attollit, ridet equum et equitem ejus,” hoc est, intellectum veri ac intelligentem.

[11] Apud Davidem,
“Praeda facti sunt fortes corde, dormitarunt somnum suum;… prae increpatione tua, Deus Jacobi, obdormivit et currus et equus” (Ps. lxxvi. 6, 7 (B.A. 5, 6):
per “fortes corde” significantur qui in veris ex bono sunt; per quod “praeda facti sint, et dormitaverint somnum suum,” significatur quod a malis in falsa lapsi sint; per “increpationem Dei Jacobi,” significatur inversio status eorum ab ipsis; et per “obdormivit et currus et equus,” significatur quod intellectuale eorum sopitum sit, quia factum mere naturale; quod per “vigilare” significetur vitam spiritualem sibi comparare, et per “dormire” habere vitam naturalem absque spirituali, videatur supra (n. {5} 187).

[12] Apud Ezechielem,
“Javan, Thubal et Meschech… cum anima hominis et vasis aeris dederunt negotiationem tuam: ex Bethogarma equos, equites et mulos dederunt negotiationibus tuis” (xxvii. 13, 14):
agitur ibi de Tyro, per quam significantur cognitiones veri et boni quae ecclesiae externae et internae: per “Javan, Thubal et {6}Meschech” significantur qui in cultu externo, et ii “ex Bethogarma” qui in cultu interno; quare dicitur quod hi “dederint negotiationibus Tyri equos, equites et mulos,” et quod illi dederint “animam hominis et vasa aeris negotiationem;” et per “animam hominis” significatur verum fidei quoad cognitionem, et per “vasa aeris” significantur vera boni naturalis; ac per “equos, equites et mulos” significatur intellectus veri et boni, per “equos” intellectus veri, per “equites” intelligentia, et per “mulos” rationale. (Quod per “mulum” significetur rationale, videatur n. 2781, 5741, 9212.) Quisque videre potest quod per “negotiationes Tyri,” quae in illo capite et alibi enumerantur, non intelligantur negotiationes cum talibus, ut cum vasis aeris, equis et mulis, et cum pluribus aliis, sed quod intelligantur negotiationes spirituales, quae fiunt per cognitiones veri et boni: Verbum enim est Divinum et de Divinis agit, et non de terrestribus; quare continet spiritualia, quae sunt caeli et ecclesiae, quae exprimuntur in sensu ultimo, qui est sensus litterae, per naturalia quae correspondent illis. (Quod “negotiari” et “mercari” in Verbo significet cognitiones veri et boni comparare et communicare, videatur a. 2967, 4453; et quod simile “{7}emere” et “vendere,” n. 2967. 4397, 4453. 5371, 5374, {8}5406, 5410, 5426, 5886, 6143, 7999, 9039.)

[13] Apud Esaiam,
“Qui duxit eos per abyssos, sicut equus in deserto non offenderunt, sicut bestia in valle descendit, spiritus Jehovae duxit eum” (lxiii. 13, 14):
agitur in eo capite de Domino, et de Ipsius pugna cum infernis et subjugatione eorum; hic autem de salvatione eorum qui in amore et fide in Ipsum sunt: hi comparantur “equo in deserto,” et “bestiae in valle,” quia per “equum” significatur intellectus veri, et per “bestiam” affectio boni; omnes enim comparationes in Verbo ex correspondentiis sunt.

[14] In Apocalypsi,
“Vidi caelum apertum, et ecce equus albus, et insidens ei vocabatur…. Verbum Dei: et exercitus qui in caelo sequebantur Ipsum super equis albis” (xix. 11-16):
quod per “equum album” significetur intellectus Verbi, similiter per “equos albos” quibus insidebant qui sequebantur, constat; nam “insidens equo albo” erat Dominus quoad Verbum; dicitur enim “Et Sedens super illo vocabatur Verbum Dei;” et in versu 16 ibi, “Habebat super vestimento et super femore suo nomen scriptum, Dominus dominorum et Rex regum.” Dominus vocatur Verbum, quia Verbum significat Divinum Verum procedens ab Ipso. (Sed haec in Apocalypsi plenius explicata videantur in opusculo De Equo Albo, n. 1; et unde est quod Dominus dicatur Verbum, n. 14 ibi.) Quoniam “currus “et “equi” significant doctrinam ex Verbo et ejus intellectum, et omnis doctrina veri et ejus intellectus est e caelo a Domino, ideo dicitur de Ipso, quod “equitet super Verbo,” “super nubibus,” “super caelo,” “super cherubo,” et quod “faciat equitare,” ut in sequentibus his locis: – Apud Davidem,
“Accinge gladium tuum super femur, Potens in decore tuo et in honore tuo conscende, et equita super Verbo veritatis et mansuetudinis justitiae” (Ps. xlv. {9}4, 5 (B.A. 3, 4):
haec dicta sunt de Domino. Apud eundem,
“Cantate Deo, laudate nomen Ipsius, extollite equitantem super nubibus” (Ps. lxviii. 5 (B. A. 4));
apud Esaiam,
“Ecce Jehovah equitans super nube…, et venit in Aegyptum, et commovebuntur idola Aegypti coram Ipso” (xix. 1, 2);
apud Davidem,
“Psallite Domino… equitanti super caelo caeli antiquitatis” (Ps. lxviii. (33,) 34 (B.A. 32, 33));
Deus “equitavit super cherubo, volavit, et vectus super alis venti” (Ps. xviii. 11 (B.A. 10));
apud Habakuk,
“Jehovah,… equitas super equis tuis, currus tui salus;… calcasti mare equis tuis” (iii. 8, 15);
apud Esaiam,
“Tunc deliciaberis in Jehovah, et equitare te faciam in excelsa terrae” (lviii. 14);
Apud Mosen,
“Jehovah solus duxit eum et equitare fecit eum super excelsa terrae” (Deutr. xxxii. 12, 13);
et apud Hoscheam,
“Equitare faciam Ephraimum” (x. 11):
in illis locis per “equitare” significatur intelligentiam et sapientiam dare, quia per “currum” significatur doctrina veri, et per “equos” intellectus ejus.

[15] Apud Esaiam,
“Tunc adducent omnes fratres {10}vestros ex omnibus gentibus munus Jehovae super equis et super curru, et super rhedis cameratis, super mulis et super veredariis, ad montem sanctitatis meae Hierosolymam” (lxvi. 20):
agitur ibi de instauratione ecclesiae novae a Domino; quare non intelligitur quod adducent fratres suos super equis, super curru, super rhedis cameratis, super mulis et super veredariis, ad Hierosolymam; sed intelligitur quod omnes qui in bono sunt, instruendi sint in Divinis veris, et per illa intelligentes et sapientes facti introducendi sint in ecclesiam; per “fratres”. enim significantur omnes qui in bono sunt, per “equos” significatur intellectus veri, per “currum doctrina veri, per “rhedas cameratas” cognitiones veri, per “mulos” rationale internum quod spirituale, et per “veredarios” rationale externum quod naturale; et per “Hierosolymam” significatur ecclesia ubi doctrina Divini Veri, quae “mons sanctitatis” dicitur ex amore veri. Ex significatione “curruum” et “equorum” constare potest, unde est
Quod Elias et Elisaeus dicti fuerint “currus Israelis et equites ejus;” et quod puero Elisaei visus sit mons plenus equis et curribus igneis circum Elisaeum (2 Reg. ii. 11, 12; cap. vi. 17; cap. xiii. 14):
causa est quia uterque, tam Elias quam Elisaeus, repraesentarunt Dominum quoad Verbum, et per “currus” significatur doctrina e Verbo, et per “equites” intelligentia. (Quod Elias et Elisaeus repraesentaverint Dominum quoad Verbum, videatur n. 7643, 8029, {11}9372).

[16] Quod “currus” et “equi” significent doctrinam et intellectum ejus, adhuc constare potest a Sensu eorum opposito, in quo “currus” et “equi” significant doctrinas falsi et scientifica falsa ex intellectuali perverso: pleraque enim in Verbo oppositum sensum habent, ex quo videri potest quid eadem in genuino sensu significant. Quod “currus” et “equi” in illo sensu talia significent, constare potest ex sequentibus his locis: – Apud Ezechielem,
“Ecce adducturus contra Tyrum… regem Babelis a septentrione cum equo et cum curru, et cum equitibus;… filias tuas in agro gladio occidet:… prae abundantia equorum ejus obteget te pulvis eorum, prae voce equitis et rotae et currus commovebuntur muri tui,… per ungulas equorum suorum conculcabit omnes plateas tuas; populum gladio occidet” (xxvi. 7, 8, 10, 11):
per “Tyrum” significatur ecclesia quoad cognitiones veri; et per “regem Babelis” destructio veri per falsa et profanatio; per “Septentrionem” a quo venturus, significatur unde omne falsum, in specie infernum ex quo exsurgit; per “currum,” “equos” et “equites,” significantur doctrinale falsi et ratiocinationes ex illis; per “filias quas in agro gladio occidet,” significantur affectiones veri quas per falsa exstinguet, “filiae” enim sunt affectiones veri, “ager” est ecclesia ubi illae, “gladius” est pugna falsi contra verum, et “occidere” est exstinguere; inde patet quid significatur per “prae abundantia equorum ejus obteget te pulvis eorum (“pulvis” est malum falsi): per “muros” qui prae voce equitis, rotae et currus commovebuntur, significantur vera tutantia, quae in genere sunt, quod Deus sit, et quod Verbum sit Divinum, et quod vita aeterna sit; hi muri seu haec vera dicuntur “commoveri prae voce equitis, rotae et currus,” quando in dubium veniunt per falsa doctrinae et per ratiocinationes ex illis: per “ungulas equorum” per quas conculcabit omnes plateas, significantur extrema naturalis hominis, quae vocantur sensualia, ex quibus omnes falsitates; “plateae” quas per illas conculcabit, sunt vera doctrinae ecclesiae, quae prorsus destruet: per “populum” qui gladio cadet, significantur omnes qui in veris sunt, et abstracte omnia vera.

[17] Apud Jeremiam,
“Gladie contra mendaces ut stultescant, gladie contra fortes ut consternentur, gladie contra equos ejus et contra currus ejus,… gladie contra thesauros ejus ut diripiantur; siccitas super aquas ut exarescant, quia terra sculptilium illa” (l. (36,) 37, 38):
per “gladium” significatur pugna veri contra falsum ac falsi contra verum et inde vastatio, hic vastatio; per “mendaces” et per “fortes” significantur falsa et ratiocinationes ex illis, similia per “equos” et “currus;” per “thesauros” qui diripientur, significantur omnia doctrinae; per “siccitatem super aquas ut exarescant,” significatur desolatio veri (“siccitas” est desolatio, et “aquae” sunt vera): et quia omnia falsa ex propria intelligentia sunt, ideo dicitur, “quia terra sculptilium illa;” “terra” ibi significat haeresin, et “sculptilia” significant quae ex propria intelligentia. (Quod haec per “sculptilia,” “fusilia” et “idola” significentur, videatur n. 8869, 8941, 10406, 10503.)

[18] Apud eundem,
“Ecce sicut nubes ascendet, et sicut procella currus ejus, celeres sunt prae aquilis equi ejus; Vae nobis, quia devastati sumus; ablue a malitia cor tuum,… ut, serveris; quamdiu commorabuntur in medio tui cogitationes iniquitatis?… Vastitas erit tota terra,… prae voce equitis et sagittariorum fugit tota urbs; intrarunt nubes, et in petras ascenderunt, tota urbs deserta” (iv. 13, 14, 27, 29):
describitur hic vastatio ecclesiae per falsa mali; falsa significantur per “nubem,” et cupido ratiocinandi ex falsis contra vera per “equos qui prae aquilis veloces,” ac doctrinalia falsi per “currus qui sicut procella:” quod inde omne ecclesiae et omne doctrinae ejus pereat, significatur per quod “vastitas erit tota terra, et prae voce equitis et sagittariorum fugit tota urbs;” “terra” est ecclesia, et “urbs” est doctrina ejus, “vox equitis et sagittariorum” est ratiocinatio ex illis et impugnatio, et “fugere” est perire: quod dein mere falsum ac fides falsi regnatura sint, significatur per “intrarunt nubes ac in petras ascenderunt;” “nubes” sunt falsa, ac “petrae” sunt eorum fides: quod devastatio ecclesiae et ejus doctrinae ita describatur, patet, nam dicitur, “Vae nobis, quia devastati sumus;… quamdiu commorabuntur in medio tui cogitationes iniquitatis? Vastitas erit tota terra, tota urbs deserta.”

[19] Apud eundem,
“Ecce populus veniens e terra septentrionis, et gens magna excitabitur a lateribus terrae;… vox eorum sicut mare resonat, et super equis equitant” (vi. 22, 23; cap. l. {12}41, 42):
Similiter hic describitur devastatio ecclesiae per falsa mali “terra septentrionis,” et “latera terrae” sunt unde illa, “terra septentrionis” unde falsa, et “latera terrae” unde mala; per “septentrionem” enim significatur quod remotum a veris est, et per “latera terrae quod remotum a bonis; quare dicitur “gens” de his et “populus” de illis, nam per “gentem” intelliguntur qui in malis, et per “populum” qui in falsis (videatur supra, n. 331 (b)): ratiocinatio eorum significatur per quod “vox eorum sicut mare resonet,” et quod “super equis equitent.”

[20] Apud Ezechielem,
“Venies e loco tuo e lateribus septentrionis, tu et populi multi tecum, equitantes equis omnes,… et ascendes contra populum meum Israelem, sicut nubes ad obtegendum terram” (xxxviii. 15, 16):
haec de Gogo, per quem significatur cultus externus absque ullo interno; “latera septentrionis” significant hic ut supra remotum a bonis et veris, et sic unde falsa mali; et quia inde ratiocinantur et impugnant vera ecclesiae, et exstinguunt illa, dicitur “equitantes equis omnes,… et ascendes contra populum meum Israelem, sicut nubes ad obtegendum terram;” “equitantes equis” sunt ratiocinationes, “ascendere contra populum Israelem,” et “obtegere terram,” significat impugnare vera ecclesiae, et exstinguere illa; “nubes” sunt falsa mali.

[21] Apud Danielem,
“In tempore finis collidet rex meridiei cum” rege septentrionis; “ideo quasi procella irruet in illum rex septentrionis, cum curru et cum equitibus, et cum navibus multis, et veniet in terras, et inundabit et penetrabit” (xi. 40):
agitur in illo capite de pugna regis septentrionis cum rege meridiei, et per “regem septentrionis” intelligitur falsum ex malo, ac per “regem meridiei” verum ex bono; quare patet quod illa, quae in eo capite dicuntur, non dicta sint de aliquo futuro bello inter duos reges, sed de pugnis falsi ex malo contra verum ex bono: “currus et equites” cum quibus “irruet rex septentrionis” sunt impugnationes veri ex falsis mali; “naves multae” cum quibus etiam irruet, sunt scientifica et doctrinalia falsi; destructio ecclesiae per illa significatur per “veniet in terras, et inundabit et penetrabit.” (Quod “naves” significent scientifica et doctrinalia in utroque sensu, videatur n. 1977, 6385; et quod “inundare” significat immersionem in falsa et mala, n. 660, 705, 739, 756, 790, 5725, 6853.)

[22] Apud Jeremiam,
“Dispergam per te gentes, et perdam per te regna, et dispergam per te equum et equitem ejus, et dispergam per te currum et vectum in eo” (li 20, 21);
et apud Haggaeum,
“Evertam thronum regnorum, et perdam robur regnorum gentium; et evertam currum et equitantes in eo, et descendent equi et equites eorum, vir gladio fratris sui” (ii. 22):
haec dicta sunt de destructione falsi et mali, et non de destructione alicujus gentis et regni, nam per “gentes” significantur mala, et per “regna” similiter ac per “populos” falsa, est etiam propheticum et non historicum; inde patet quid per “equum et equitem,” ac per “currum et vectum in eo,” significatur, quod nempe per “equum et equitem” intellectuale perversum et inde ratiocinatio, ac per “currum et vectum in eo” doctrina falsi seu haeresis, et qui in illa sunt.

[23] Apud Nahum,
“Vae urbi sanguinum, tota mendacio et rapina plena;… vox scuticae et vox sonitus rotae, et equus hinniens et currus saltitans, eques ascendere faciens, et splendor gladii, et fulgur hastae, et multitudo confossorum, et acervus cadaveris,… prae multitudine scortationum scorti,… vendentis gentes per scortationes suas, et familias per praestigias suas” (iii. 1-4):
agitur ibi de violentia illata Divino Vero ac de destructione ejus per falsa mali, id enim per “urbem sanguinum,” de qua sequentia dicuntur, significatur (videatur supra, n. 329(f)); quare etiam dicitur “tota mendacio et rapina plena,” “mendacium” est falsum, et “rapina” est violentia per id illata; et quia “bella” significant pugnas spirituales, quae sunt veri contra falsum et falsi contra verum, ideo omnia quae sunt belli, ut “scutica,” “equus,” “currus,” “gladius” et “hasta,” significant varia quae illius belli sunt; quid autem singula in specie significant, non hujus loci est exponere, modo quid “equus,” “eques” et “currus:” “vox sonitus rotae,” significat ratiocinia ex falsis et malis; “equus hinniens et currus saltitans” significat cupidinem destruendi vera (“equus” est intellectuale perversum ex quo, et “currus” est doctrina falsi ex qua): “hinnire et saltitare,” est ferri cupidine et jucundo ad id, et “eques ascendere faciens” est impugnatio: inde dicitur “multitudo confossorum et acervus cadaveris;” “confossi” dicuntur qui perierunt ex falsis, et “cadavera” qui ex malis: et inde quoque dicitur, “prae multitudine scortationum scorti vendentis gentes per scortationes, et familias per praestigias;” per “scortationes” significantur falsificationes veri, per “scortum” haeresis, per “vendere gentes” significatur abalienare bona, et per “vendere familias per praestigias” significatur abalienare vera (“gentes” sunt bona, “familiae” vera inde, et “praestigiae” sunt falsa mali per quae).

[24] Apud Habakuk,
“Ego excitans Chaldaeos, gentem amaram et praecipitem, pergentem in latitudines terrae,… cujus leves sunt prae pardis equi, et acuti sunt prae lupis vesperae, ut diffundant se equites ejus; unde equites ejus e longinquo venient, advolabunt sicut aquila festinans ad comedendum, tota ad violentiam veniet;… illa reges illudet et dominatores risui illi” (i. 6, 8-10):
per “Chaldaeos” intelliguntur qui profanant vera et sic vastant ecclesiam, quare vocatur “gens amara et praeceps, pergens in latitudines terrae;” “latitudines terrae” sunt vera ecclesiae (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 197): eorum cupiditas et astutia pervertendi vera et destruendi illa per ratiocinia ex falsis prorsus remotis a veris, significantur per “cujus leves prae pardis equi, et acuti prae lupis vesperae, ut diffundant se equites ejus, unde equites ejus e longinquo venient, advolabunt sicut aquila festinans ad comedendum;” cupiditas significatur per quod “equi ejus leves sint prae pardis,” et astutia per quod “equi sint acuti prae lupis vesperae,” et utrumque per quod “advolent sicut aquila:” quia cupiditas et astutia est ad destruendum vera, ideo dicitur, “tota ad violentiam veniet:” quod irrideant vera et bona, significatur per quod “reges illudet et dominatores risui illi;” “reges” significant vera, ac “domini” et “dominatores” bona.

[25] Apud Davidem,
“Hi in curru, et isti in equis, nos vero in nomine (Jehovae) Dei nostri gloriabimur” (Ps. xx. 8, 9 (B.A. 7));
apud eundem,
“Non rex servatur per multitudinem exercitus mendacium equus quoad salutem” (Ps. xxxiii. 16, 17);
apud eundem,
Jehovah “non in robore equi delectatur, non in femoribus viri beneplacitum Ipsius” (Ps. cxlvii. 10):
per “gloriari in curru et in equis,” et per quod “Jehovah non delectetur robore equi,” significantur omnia quae ex propria intelligentia, ex qua mere falsa; et per “femora viri significantur quae ex propria voluntate, ex qua mere mala.

[26] Apud Amos,
“Non tenens arcum consistet, neque celer pedibus eripiet se; neque equitans equo eripiet animam suam, sed fortis corde suo fugiet nudus in die illo” (ii. 15, 16):
etiam hic describitur propria intelligentia, et fiducia ex facultate loquendi et ratiocinandi ex falsis; per “tenens arcum non consistet,” et per “celer pedibus non eripiet se,” significatur qui scit alacriter ratiocinari ex doctrina falsi, et ex scientia ac memoria naturalis hominis, non ideo servabitur; simile significatur per “equitans equo non eripiet animam suam:” per “fortem corde” qui “fugiet nudus in die illo,” significatur qui fidet suis falsis quod absque Omni vero erit; per “fortem corde” intelligitur qui fidet suis falsis, et per “nudum” intelligitur qui absque omni intellectu veri (videatur supra, n. 240).

[27] Apud Esaiam,
“Dicit Dominus Jehovih Sanctus Israelis,… in quiescendo et in fiducia erit Virtus vestra: sed noluistis et dixistis, Non, sed super equo fugiemus, et ideo fugietis; et super veloce equitabimus, et ideo veloces reddentur persequentes vos” (xxx. 15, 16):
agitur hic de fiducia in Dominum, et de fiducia in se; de fiducia in Dominum per haec verba,” Dixit Dominus Jehovih Sanctus Israelis, In quiescendo et in fiducia erit virtus vestra;” et de fiducia in se per haec, “Et dixistis, Non, sed super equo fugiemus, et super veloce equitabimus;” per “fugere super equo,” et “equitare super veloce,” significatur cupere: et amare illa quae sui intellectus sunt et inde cogitationis et ratiocinationis: quod falsa tunc irruptura et occupatura, significatur per “ideo fugietis,… et ideo veloces reddentur persequentes vos; “velox” et “festinum” significat quod fit ex cupiditate seu ex amore.

[28] Apud Sachariam,
Ponet Jehovah Jehudam “sicut equum gloriae suae in bello; ex illo angularis, ex illo clavus, et ex illo arcus belli;… et erunt sicut potentes conculcantes caenum platearum… et proeliabuntur quia Jehovah cum illis, et pudefacient equitantes super equis” (x. 3-5):
per “domum Jehudae” significatur regnum caeleste Domini, seu caelum et ecclesia quae in amore in Dominum; de hoc dicitur quod erit “sicut equus gloriae in bello,” per quem significatur intellectus Divini Veri pugnans contra mala et falsa, quae destruet; per “equum” significatur intellectus, per “gloriam” Divinum Verum, et per “bellum” pugna contra falsa et mala, et destructio eorum: per “angularem, clavum et arcum belli” quae ex Jehuda, significantur vera; per “angularem” verum tutans, per “clavum” verum firmans, et per “arcum belli” verum pugnans ex doctrina: per quod erunt “sicut potentes conculcantes caenum platearum,” significatur potentia dissipandi et destruendi falsa; “caenum platearum” significat falsa: per quod “pudefacient equitantes super equis,” significatur annihilatio ratiocinationum, argumentationum et confirmationum quae ex proprio intellectu: quod hoc fiet a Domino et non ab illis, intelligitur per “proeliabuntur quia Jehovah cum illis.”

[29] Apud Hoscheam,
“Assur non servabit nos, super equo non equitabimus; non dicemus amplius, Deus noster, Operi manuum nostrarum” (xiv. 4 (B.A. 3)):
agitur etiam hic de intelligentia ex proprio, et quod illa non salvet; per “Aschurem” significatur rationale, hic quod ex proprio; per “equitare super equo” significatur ratiocinatio ex proprio intellectus; et per “opus manuum” significatur ipsum proprium.

[30] Apud Ezechielem,
“Scortata est Ohola…, et dilexit amasios suos, Assyrios propinquos, vestitos hyacintho,… equites equitantes equis” (xxiii. 5, 6, 12, 23):
“Ohola,” quae ibi est Samaria, significat ecclesiam ubi falsificata sunt vera; “scortationes” ejus, de quibus in eo capite, significant falsificationes; per “Assyrios” significantur ratiocinia per quae; et quia per “equitare equis significatur ratiocinari ex falsis, quae ex propria intelligentia, ideo dicitur “dilexit Assyrios, equites equitantes equis;” per “hyacinthum” quo vestiti significatur falsum apparens sicut verum, quod fit imprimis per applicationem sensus litterae Verbi ad principia falsi.

[31] Apud Jeremiam,
“A Dane auditus est rhonchus equorum ejus, a voce hinnituum robustorum ejus contremuit tota terra, et venerunt et consumpserunt terram et plenitudinem ejus, (urbem) et habitantes in ea” (viii. 16)
quid per “Danem” intelligitur, supra in hoc articulo dictum est, quod nempe verum in suo ultimo; hoc verum in ecclesia est quod continetur in sensu litterae Verbi; qui in hoc solo manent, et non id legunt ex doctrina genuini veri, quae ducat et illustret, in omnis generis errores auferri possunt; hi qui auferuntur in errores seu falsa, intelliguntur hic per “Danem,” confirmatio falsorum inde per “rhonchum equorum ejus,” et falsificationes veri per “vocem hinnituum robustorum ejus;” “robusti” dicuntur ex fiducia, quia ex sensu litterae Verbi, quod falsum sit verum: quod inde ecclesia quoad ejus vera et bona vastetur, significatur per “contremuit tota terra, et venerunt et consumpserunt terram et plenitudinem ejus et habitantes in ea;” “terra” est ecclesia, “plenitudo ejus” sunt vera, et “habitantes in ea” sunt bona.

[32] Apud Esaiam,
Sustulit signum gentibus e longinquo, et sibilavit illi ab extremitate terrae, et ecce cito velox adveniet… cujus tela acuta, et omnes arcus ejus tensi, ungulae equorum ejus sicut rupes reputantur, et rotae ejus sicut procella” (v. 26, 28):
etiam hic agitur de illis qui in ultimis sunt quoad intellectum veri et quoad perceptionem boni; ultima illa vocantur sensualia, quae sunt ultima naturalis hominis (de quibus videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. {1}: ex illis separatis a spirituali homine scaturiunt omnia mala et falsa quae in ecclesia et in ejus doctrina; mala inde significantur per “gentes quae venient e longinquo,” et falsa per illum qui “venit ab extremitate terrae;” “longinquum” et “extremitas terrae” significant illa quae remota sunt a veris et bonis ecclesiae: per “tela quae acuta,” et per “arcus qui tensi,” significantur falsa doctrinae parata ad destruendum vera; et per “ungulas equorum quae sicut rupes reputantur,” et per “rotas ejus quae sicut procella,” significantur ultima veri qualia sunt quae in sensu litterae Verbi, ac argumentationes et confirmationes falsi per illa;” “ungulae equorum” sunt ultima intellectus, hic intellectus perversi, quia separati ab intellectu spiritualis hominis, quae quia ex sensu litterae Verbi sunt, dicitur “quae sicut rupes reputantur;” ac “rotae” sunt argumentationes et confirmationes per illa, quae quia validae apparent, dicitur “quae sicut procella.”

[33] In Libro Judicum,
“Cor meum ad legislatores Israelis,… qui equitatis super asinabus albis, et sedetis super {2}middin, et qui ambulatis super via, meditamini:… stellae de viis suis pugnarunt cum Sisera,… tunc contusae sunt plantae equorum, complosi plausus robustorum ejus” (v. 9, 10, 20, 22):
haec in Cantico Deborae et Baraki, in quo agitur de pugna veri contra falsum, et de illius victoria; per “legislatores Israelis” significantur vera ecclesiae; per “equitare super asinabus albis et sedere super {2}middin,” significatur perceptio boni ac intellectus veri (“asinae albae” significant rationale quoad bonum, et “{2}middin” rationale quoad verum); et “ambulare super via et meditari,” significant vitam veri; “stellae de viis suis pugnarunt cum Sisera,” significant cognitiones veri, et pugnam ex illis contra falsa mali; “plantae equorum quae contusae,” et “plausus equorum qui complosi,” significant falsa quae ex ultimo naturali seu sensuali, et argumentationes inde, quod destructa.

[34] Apud Amos,
“Num current in petra equi? num arabit bobus? quia convertistis in fel judicium, et fructum justitiae in absinthium” (vi. 12):
“Num current in petra equi?” significat num aliquis intellectus veri; “num arabit bobus?” significat num aliqua perceptio boni: quod haec significentur, patet, nam sequitur, “quia convertistis in fel judicium, et fructum justitiae in absinthium;” “convertere in fel judicium” significat in falsum vertere verum, et “convertere fructum justitiae in absinthium” significat bonum in malum.

[35] Apud Davidem,
“Posuisti oppressionem super lumbos nostros, equitare fecisti hominem in capite nostro; introivimus in ignem et aquas; eduxisti tamen nos in latitudinem” (Ps. lxvi. 11, 12):
describitur ita captivitas spiritualis, et inde liberatio; captivitas spiritualis est quando mens occluditur ne percipiat bonum et intelligat verum, liberatio ab illa est quando mens aperitur; per “oppressionem super lumbos” significatur quod nulla perceptio boni amoris, “lumbi” enim et “femora” significant bonum amoris: per “equitare facere hominem in capite nostro” significatur quod nullus intellectus veri; per “hominem” hic significatur intelligentia ex proprio, quae nulla intelligentia est, et simile per “caput:” quia haec significantur, ideo dicitur, “intravimus in ignem et aquas;” “in ignem” est in mala quae ex amore sui, et “in aquas” est in falsa: liberatio inde intelligitur per “eduxisti tamen nos in latitudinem;” “latitudo” significat verum, ut supra.

[36] Apud |Esaiam,|
“Vae descendentibus in Aegyptum pro auxilio, et super equis innituntur, et confidunt super curru sed non respiciunt ad Sanctum Israelis, et Jehovam ({3}non) quaerunt;… nam Aegyptus homo et non Deus, et equi ejus caro et non spiritus” (xxxi. 1, 3):
per “Aegyptum” in Verbo significatur scientificum quod in naturali homine, et inde quoque naturalis homo; et quia naturalis homo cum scientifico quod in illo non habet aliquem intellectum, sed modo cogitationem ex memoria, quae est species imaginationis ex objectis visus et auditus, quae quia est infra spiritualem, in quo tamen resident omnia bona et vera caeli et ecclesiae, inde per “Aegyptum” in plerisque locis significatur scientificum falsum; nam cum spiritualis homo non influit, vertuntur scientifica naturalis hominis in mere falsa, et cogitationes ejus in confirmationes falsi et in ratiocinationes ex illis contra vera: inde constare potest quid per “equos Aegypti” et per “currus” ejus significatur, nempe quod per “equos” scientifica falsa, et per “currus” doctrinalia ex quibus ratiocinationes contra vera; qui itaque tales sunt, non quaerunt aliunde vera quam ex se; proprium enim cujusvis in naturali homine residet, et non proprium in spirituali; quapropter pro veris arripiunt falsa et pro bonis mala, et haec dicunt bona et illa dicunt vera, ac sibi, quia suo proprio, fidunt: haec significantur per “Vae descendentibus in Aegyptum, et super equis innituntur, et confidunt super curru quod multus, et super equitibus quod validi valde;” “equi ibi sunt scientifica falsa, et “currus” sunt doctrinalia inde, ac “equites” sunt ratiocinationes ex illis contra vera: quare etiam dicitur, “Aegyptus est homo et non Deus, et equi ejus sunt caro et non spiritus,” per quod significatur quod mere naturale et non spirituale eis insit, inde nec aliquid vitae; “homo” significat naturalem hominem, et “caro” proprium ejus, “Deus” et “spiritus” significant Divinum spiritualem {4}hominem et inde vitam; et quoniam illi sibi confidunt, et non Domino, dicitur “Non respiciunt ad Sanctum Israelis, et Jehovam ({3}non) quaerunt.

[37] Ex his nunc videri potest quid significatur per “equos, currus et exercitus Pharaonis,” apud Mosen,
“Gloriosus reddar in Pharaone et in exercitu ejus,… et in equitibus ejus… Et persecuti sunt Aegyptii” filios Israelis, “et venerunt post illos equi Pharaonis, currus ejus, et equites ejus, in medium maris;… et Jehovah… removit rotam curruum ejus, ut ducerent cum difficultate … et cum Moses extendit manum super mare reversae sunt aquae, et operuerunt currus et equites cum universo exercitu Pharaonis” (Exod. xiv. 17, 18, 23, 25, {5}27,28);
et apud eundem,
“Cecinit Moses et filii Israelis canticum hoc Jehovae;… Cantando cantabo Jehovae, quia exaltando exaltavit Se, equum et equitem ejus projecit in mare,… et currus et exercitum ejus” (Exod. xv. 1, 4, 19, 21):
quid per “equos et currus Pharaonis seu Aegypti” significatur, supra dictum est; per “exercitum” ejus significantur omnia falsa in genere et in specie; et per “mare” significatur damnatio et infernum, ubi omnes sunt in proprio, quia in naturali homine separato a spirituali, et inde in omnis generis malis et falsis. Simile per “equos Aegypti” significatur in his, apud Mosen,
“Si {6}dixeris, Ponam super me regem ponendo {7}pones super te regem quem elegerit Jehovah Deus tuus…; modo non multiplicet sibi equos, nec reducat populum in Aegyptum ut multiplicet equos” (Deut. xvii. 14-16):
haec dicta sunt de rege, quia per reges repraesentatur Dominus quoad Divinum Verum, et per “reges” inde significantur vera ex bono a Domino (videatur supra, n. 31); et quia vera ex bono resident in spirituali homine, ut supra dictum est, et scientifica quae sunt naturalis hominis ei inservient sicut servi suo {8}domino, inde dicitur, “modo non multiplicet sibi equos, nec reducat populum in Aegyptum ut multiplicet equos,” per quae significatur, modo ne a spirituali homine fiat naturalis, et semet ipsum ducat, et suo proprio fidat et non Domino; ita ne vera quae spiritualis hominis serviant naturali, et non scientifica quae naturalis hominis spirituali, hoc enim secundum ordinem est, illud autem contra ordinem. Similia per “equos Aegypti” significantur alibi in Verbo (Ut Jerem. xlvi. 4, 9: Ezech. xvii. 15; cap. xxiii. 20).

356. “`Et sedens super illo habens arcum.” – Quod significet inde doctrinam charitatis et fidei, ex qua pugnatur contra mala et falsa, ac dissipantur illa, constat ex significatione “sedentis super equo albo,” quod sit Verbum (de qua mox supra); et ex significatione “arcus,” quod sit doctrina charitatis et fidei, ex qua pugnatur contra mala et falsa, ac dissipantur illa. Quod per “arcum” significetur doctrina illa, videbitur in sequentibus; hic primum dicetur aliquid de Doctrina:-
(i.) Quod nemo possit intelligere Verbum absque doctrina.
(ii.) Quod nemo possit pugnare contra mala et falsa, et dissipare illa, absque doctrina ex Verbo.
(iii.) Quod nemo possit absque doctrina ex Verbo intra ecclesiam, ubi Verbum est, fieri spiritualis.
(iv.) Quod doctrina non possit aliundae comparari quam ex Verbo, et non ab aliis quam qui in illustratione sunt a Domino.
(v.) Quod omnia doctrinae confirmanda sint per sensum litterae Verbi.
Quod primum attinet, nempe, Quod nemo possit intelligere Verbum absque doctrina, constare potest ex eo, quod sensus litterae ejus sit ex meris correspondentiis, quae in se continent spiritualia, ita ex talibus quae sunt in mundo et ejus natura. Inde est quod sensus litterae sit naturalis et non spiritualis, accommodatus tamen captui simplicium, qui ideas suas non supra talia quae vident ante oculos, elevant. Inde est quod talia etiam contineat quae non apparent spiritualia, tametsi totum Verbum intus in se est pure spirituale, quia est Divinum; quapropter plura in sensu litterae sunt quae non inservire possunt pro aliqua doctrina ecclesiae hodie, et plura quae applicari possunt variis et diversis principiis, unde haereses; sed usque plura intermixta sunt ex quibus colligi et formari potest doctrina, imprimis doctrina vitae, quae est doctrina charitatis et inde fidei. At qui legit Verbum ex doctrina, is videt ibi omnia quae confirmant, et quoque plura quae latent coram oculis aliorum; nec patitur se abstrahi in aliena ab illis ibi quae non apparent concordare, et quae non intelligit, nam ei in claro sunt omnia doctrinae quae ibi videt, et reliqua ei sunt in obscuro: quapropter est doctrina, quae consistit ex genuinis veris, legentibus Verbum sicut lucerna; et vicissim est Verbum illis qui absque doctrina id legunt, sicut candelabrum absque lumine positum in obscuro loco, per quod ibi nihil videri, sciri, inquiri et inveniri potest, quod saluti conducit, praeter quod abduci possint in quoscunque errores, in quos mens ex aliquo amore inclinat, aut ex aliquo principio trahitur. Inde constare potest quod nemo possit intelligere Verbum absque doctrina.

[2] Secundo, Quod nemo possit pugnare contra mala et falsa, et dissipare illa, absque doctrina ex Verbo, constare potest ex eo, quod ex doctrina videri possint vera in sua luce et in suo ordine, non autem ex Verbo absque doctrina, quod patet ex mox antecedentibus; et si non possunt videri vera, nec possunt videri falsa et mala, sunt enim haec opposita illis: et tamen omnis pugna contra mala et falsa est ex veris, hoc est per vera a Domino; quapropter qui legit Verbum absque doctrina, facile pugnare potest pro falso contra verum et pro malo contra bonum, confirmando illa per sinistram interpretationem et applicationem sensus litterae Verbi; inde sequitur quod homo non reformetur, reformatur enim per dissipationem malorum et inde falsorum per vera applicata vitae. Hoc nunc est quod intelligitur per quod “visus equus albus, et sedens super illo habens arcum,” per “equum album” enim significatur intellectus veri ex Verbo, et per “arcum” significatur doctrina charitatis et inde fidei, ex qua pugnatur contra mala et falsa, ac dissipantur illa.

[3] Tertio, Quod nemo possit absque doctrina e Verbo intra ecclesiam, ubi Verbum est, fieri spiritualis, constare potest ex illis quae nunc dicta sunt, quod nempe Verbum absque doctrina non intelligatur, et quod absque doctrina ex Verbo non possit pugnari contra mala et falsa; homo enim spiritualis fit per vitam secundum Divina Vera, quae non scit absque doctrina, et per remotionem malorum et falsorum, quae nec fit absque doctrina, ut supra dictum est; et absque duabus illis homo non reformatur, ita non fit spiritualis, sed manet naturalis, et confirmat vitam suam naturalem per sensum litterae Verbi, qui est naturalis, sinistre interpretando et applicando illum. Intra ecclesiam, ubi Verbum, dicitur, quia illi qui extra ecclesiam sunt non habent Verbum, et inde nihil sciunt de Domino, et nemo spiritualis fit nisi a Domino; sed usque omnes illi qui Deum agnoscunt et colunt sub forma Humana, et vivunt in charitate secundum religiosum concordans cum Verbo, ad spiritualem vitam recipiendam praeparantur a Domino, quam etiam recipiunt in altera vita (de qua re videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 318-328; et supra, n. 107, 195(a)). Homo spiritualis fit per regenerationem; et regeneratio fit per “aquam et spiritum,” hoc est, per vera et per vitam secundum illa (videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 173-186: quod Baptismus in Christiano orbe sit in signum et in memoriale ejus, n. 202-209 ibi).

[4] Quarto, Quod doctrina non aliunde possit comparari quam ex Verbo, et quod non ab aliis quam qui in illustratione sunt a Domino, constare potest ex eo, quod Verbum sit ipsum Divinum Verum, et tale ut in illo sit Dominus; est enim Dominus in suo Divino Vero quod procedit ab Ipso: quare qui aliunde faciunt doctrinam quam ex Verbo, non faciunt ex Divino Vero, nec ex Domino. Praeterea in singulis Verbi est sensus spiritualis, in quo sensu sunt angeli caeli; inde est per Verbum conjunctio caeli cum ecclesia; quare qui aliunde faciunt doctrinam quam ex Verbo, non faciunt illam in conjunctione cum caelo, unde tamen illustratio ; (quod Conjunctio Caeli cum Homine sit per verbum, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 303-310;) inde patet quod doctrina non aliunde comparanda sit quam ex Verbo, et quod non ab aliis quam qui in illustratione sunt a Domino. In illustratione sunt a Domino, qui amant vera quia vera sunt; hi, quia faciunt illa, in Domino sunt et Dominus in illis.

[5] Quinto, Quod omnia doctrinae confirmanda sint per sensum litterae Verbi, constare potest ex eo, quod Divinum Verum in sensu litterae sit in suo pleno; est enim ille sensus ultimus, et in illo est sensus spiritualis; quare cum doctrina inde confirmata est, est doctrina ecclesiae etiam doctrina caeli, et conjunctio est per correspondentias. Hoc illustretur per hoc solum: quando homo aliquod verum cogitat, et id per sensum litterae confirmat, quod id percipiatur in caelo; non autem si non confirmat: est enim sensus litterae basis in quam ideae spirituales, quae sunt angelis, desinunt, paene sicut voces sunt basis in quas sensus cogitationis cadit et communicatur alteri: quod ita sit, per multam experientiam e mundo spirituali confirmari potest; sed non hujus loci est illam hic adducere.

357. Quod “arcus” significet doctrinam pugnantem, seu doctrinam ex qua pugnatur contra mala et falsa, et quod “sagittae,” “jacula” et “tela” significent vera doctrinae quae pugnant, constare potest a sequentibus his locis: – Apud Sachariam,
“Exscindam currum ex Ephraimo, et equum ex Hierosolyma, et exscindetur arcus belli, contra loquetur pacem gentibus… Revertimini ad munimentum, vincti spei,… et tendam Mihi Jehudam, et arcu implebo Ephraimum, et excitabo filios tuos, Zion,… nam Jehovah super iis apparebit, et exibit sicut fulgur telum Ipsius, et Dominus Jehovih buccina clanget, et incedet in procellis meridiei” (ix. 10, 12-14):
agitur ibi de vastatione Ecclesiae Judaicae et de instauratione Ecclesiae apud Gentes: vastatio Ecclesiae Judaicae describitur per “Exscindam currum ex Ephraimo, et equum ex Hierosolyma, et exscindetur arcus belli,” per quae significatur quod non verum in doctrina amplius, nec intellectus veri, et inde non pugna et resistentia contra falsum; per “currum” significatur doctrina veri, per “equum” intellectus ejus, per “arcum belli” pugna contra falsum ex doctrina (“arcus belli” dicitur quia intelligitur doctrina pugnans), per “Ephraimum” significatur ecclesia quoad intellectum veri, et per “Hierosolymam” quoad doctrinam: et instauratio Ecclesiae apud Gentes describitur per haec, “Contra loquetur pacem gentibus; revertimini ad munimentum, vincti spei, et tendam Mihi Jehudam, et arcu implebo Ephraimum, et excitabo filios tuos, Zion,” per quae significatur quod ecclesia instauranda sit apud illos qui in bono amoris in Dominum sunt, et inde in veris; per “pacem” significatur id bonum, per “Jehudam” illi qui in illo bono sunt, et per “Ephraimum” illi qui inde in intellectu veri; quare dicitur de Ephraimo quod “arcu implebit illum,” hoc est, doctrina veri: illustratio illorum in veris describitur per haec, “Exibit sicut fulgur telum Ipsius, et Dominus Jehovih buccina clanget, ac incedet in procellis meridiei;” “telum” quod “sicut fulgur exibit” significat verum illustratum, ita verum ex bono amoris; “buccina clanget” significat perceptionem boni manifestam; et “procellae meridiei” significant intellectum veri manifestum; “meridies” est lux veri: agitur ibi de Domino, ita quod illa a Domino.

[2] Apud Mosen,
“Filius fecundae Josephus, filius fecundae juxta fontem; filiae, incedit super murum; exacerbabunt eum, et jaculabuntur, et odio habebunt eum sagittarii; et sedebit in firmo arcus sui, et roborabuntur brachia manuum ejus a manibus fortis Jacobi; inde Pastor Lapis Israelis” (Gen. xlix. 22-25):
per “Josephum” in supremo sensu significatur Dominus quoad regnum spirituale. Sunt duo regna caeli; unum vocatur regnum caeleste, et alterum regnum Spirituale; regnum caeleste describitur in prophetico illo de Jehuda, et regnum Spirituale in hoc de Josepho. Illi qui in regno caelesti Domini sunt, in bono amoris in Ipsum sunt, quod vocatur bonum caeleste; et illi qui (in) regno spirituali Domini sunt, in bono amoris erga proximum sunt, et inde in veris; et quia a Domino per regnum spirituale procedunt omnia vera, inde est quod Josephus dicatur “filius fecundae, filius fecundae juxta fontem;” per “fecundam” significatur bonum spirituale, quod est bonum charitatis, per “filium” significatur verum ex illo bono, et per “fontem” significatur Verbum: pugna contra mala et falsa describitur per quod “filiae exacerbabunt eum, et jaculabuntur, et odio habebunt eum sagittarii; “filiae” significant illos qui in malis sunt et per falsa destruere volunt bona, illi qui per mala aggrediuntur significantur per “jaculabuntur,” et qui per falsa mali per “sagittarios qui odio habebunt eum:” victoria super eos a Domino, describitur per haec, “Et sedebit in firmo arcus sui, et roborabuntur brachia manuum ejus a manibus fortis Jacobi, inde Pastor Lapis Israelis,” per “sedere in firmo arcus” significatur in doctrina genuini veri, et per “roborabuntur brachia manuum ejus a manibus fortis Jacobi” significatur potentia illis a Domino; “brachia manuum” sunt potentia, et “fortis Jacobi” est Dominus; qui etiam “Pastor Lapis Israelis” vocatur ex doctrina charitatis et inde fidei quae ab Ipso. (Quod “Josephus” in supremo sensu significet Dominum quoad Divinum spirituale, et in sensu interno regnum spirituale Ipsius, videatur n. 3969, 3971, 4669, 6417; at quid praeterea, n. 4286, 4592, 4963, 5086, 5087, 5106, 5249, 5307, 5869, 5877, 6224, 6526.)

[3] In Libro Secundo Samuelis,
“Lamentatus est David… super Saule et super Jonathane filio ejus, et inscripsit, Ad docendum filios Jehudae arcum” (i. 17, 18):
agitur in lamentatione illa de pugna veri ex bono contra falsum ex malo; per “Saulem” enim ut regem ibi significatur verum ex bono, nam id verum in Verbo intelligitur per “regem” (videatur supra, n. 31), et per “Jonathanem” ut filium regis significatur verum doctrinae; quare inscripsit lamentationem, “Ad docendum filios Jehudae arcum,” per quod significatur ad docendum illos doctrinam veri quod ex bono. Pugna illius veri contra falsa et mala describitur in lamentatione illa per haec verba,
“Sine sanguine confossorum, sine adipe fortium, arcus Jonathanis non recessit retrorsum, et gladius Saulis non rediit inaniter” (vers. 22, ibi):
“sanguis confossorum” significat falsa victa et dissipata,” adeps fortium significat mala similiter; quod haec victa et dissipata sint per doctrinam veri quod ex bono, significatur per quod “arcus Jonathanis non recessit retrorsum, et gladius Saulis non rediit inaniter;” “arcus Jonathanis” est doctrina, et “gladius Saulis” est verum ex bono.

[4] Apud Davidem,
“Deus… docet manus meas bellum, et ponit arcum aeneum brachiis meis” (Ps. xviii. (33,) 35 (B.A. 32, 34):
per “bellum” ibi Significatur bellum in Spirituali sensu, quod est contra mala et falsa; hoc bellum “docet Deus:” et per “arcum aeneum” significatur doctrina charitatis; hanc “Deus ponit brachiis,” hoc est, dat ut valeat.

[5] Apud Esaiam,
“Quis excitavit ab oriente, quem in justitia vocavit ad sequelam sui,dedit coram Ipso gentes, et regibus dominari fecit, dedit sicut pulverem gladio suo, et sicut stipulam impulsam arcu suo?” (xli. 2:)
haec de Domino, et de Ipsius dominio super mala et falsa, dicta sunt; per “gentes” quas dedit coram Ipso significantur mala, et per “reges” quibus dominari fecit significantur falsa; quod haec et illa per Divinum suum Verum et per doctrinam inde sicut nihili dissipet, significatur per “Dedit sicut pulverem gladio suo, et sicut stipulam impulsam arcu suo;” “gladius suus” est Divinum Verum, et “arcus suus” est Doctrina; quod mala et falsa dispergantur sicut nihili, significatur per “sicut pulverem, et sicut stipulam impulsam:” dicitur quod mala et falsa ita dispergantur, ac intelligitur quod ita illi qui in malis et inde falsis sunt in altera vita.

[6] Apud Sachariam,
“Visitabit Jehovah (Zebaoth) gregem suum, domum Jehudae, et ponet eos sicut equum gloriae suae in bello; ex illo angularis, ex illo clavus, ex illo arcus belli” (x. 3, 4):
hoc explicatum videatur in articulo mox praecedente, ubi agitur de significatione “equi;” per “arcum belli” significatur verum pugnans ex doctrina.

[7] Apud Habakuk,
“Num fluviis succensuit Jehovah? num contra fluvios ira tua? num contra mare excandescentia tua? quod equites super equis tuis, currus tui salus, denudatione denudabitur arcus tuus” (iii. 8, 9):
etiam hoc explicatum est in articulo praecedente; per “denudabitur arcus tuus’ significatur quod aperietur doctrina veri.

[8] Apud Esaiam,
“Coram gladiis vagabuntur, coram gladio extenso et coram arcu tenso; et propter gravitatem … consumetur omnis gloria Kedaris,et reliquiae numeri arcus fortium filiorum Kedaris paucae erunt” (xxi. 15-17):
agitur ibi in sensu spirituali de cognitionibus boni, quod periturae sint, et quod paucae remansurae; per “Kedarem” seu Arabiam significantur illi qui in cognitionibus boni sunt, et abstracte ipsae illae cognitiones; quod cognitiones veri periturae per falsa et per doctrinam falSi, significatur per quod “coram gladiis vagabuntur, coram gladio extenso et coram arcu tenso;” “gladius” est falsum pugnans et destruens, et “arcus” est doctrina falsi: quod cognitiones boni periturae sint, significatur per haec, “propter gravitatem belli… consumetur omnis gloria Kedaris;” “gravitas belli” est impugnatio, et “consumetur omnis gloria Kedaris” est vastatio: et quod paucae cognitiones remansurae sint, describitur per quod “reliquiae numeri arcus fortium filiorum Kedaris paucae erunt;” “arcus fortium” est doctrina veri ex cognitionibus quae valent contra falsa.

[9] Apud eundem,
“Posuit os meum sicut gladium acutum,… et posuit Me in telum expurgatum, in pharetra sua occultavit Me” ({1}xlix. 2):
agitur etiam ibi de Domino; et per “gladium acutum” significatur verum dispergens falsum, per “telum expurgatum” significatur verum dispergens malum, et per “pharetram” significatur Verbum; inde patet quid significatur per “posuit os meum sicut gladium acutum,… et posuit Me in telum expurgatum, et in pharetra sua occultavit Me,” quod nempe in Ipso et ex Ipso sit Divinum Verum per quod disperguntur falsa et mala, et quod in Ipso et ex Ipso sit Verbum ubi et unde illa vera.

[10] Apud Davidem,
“Ecce hereditas Jehovae filii, merces fructus Ventris; sicut tela in manu potentis, sic filii pueritiae: beatus vir qui implevit pharetram suam ex illis, non pudefient cum loquentur cum hostibus in porta” (Ps. cxxvii. 3-5):
per “filios” qui hereditas Jehovae significantur vera per quae intelligentia; per “fructus ventris” qui merces significantur bona per quae felicitas; per “filios pueritiae” qui sicut tela in manu potentis significantur vera boni innocentiae: quia illis veris non aliquod malum et falsum resistere potest, ideo dicitur quod “sint sicut tela in manu potentis:” bonum innocentiae est bonum amoris in Dominum; quia illa vera talis potentiae sunt, ideo dicitur, “Beatus vir qui implevit pharetram ex illis;” per “pharetram” hic simile significatur quod per “arcum,” nempe doctrina ex Verbo; “non pudefient cum loquentur cum hostibus in porta,” significat quod nihil timoris erit pro malis ex infernis; “hostes” sunt mala, et “porta” est infernum (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 428, 429, 583-585).

[11] Apud eundem,
“Filii Ephraimi, qui armati, jaculatores arcus, averterunt se in die proelii; non servarunt foedus Dei” (Ps. lxxviii. 9(, 10)):
per “Ephraimum” hic ut supra significatur intellectus veri, et per “filios” ejus ipsa vera; quare etiam vocantur “jaculatores arcus,” hoc est, pugnatores contra mala et falsa: hic quod non illis restiterint, quia non conjuncti Domino, significatur per quod “averterint se in die proelii, quia non servarunt foedus Dei;” “foedus” est conjunctio, et “non servare illud” est non vivere secundum vera et bona quae conjungunt.

[12] Ex allatis locis constare potest quod per “arcum,” significetur doctrina veri pugnans contra falsa et mala ac dissipans illa; quod id per “arcum” significetur, constare adhuc potest ex sensu opposito ejus, in quo “arcus” significat doctrinam falsi pugnantem contra vera et bona ac destruentem illa, et per “tela” ac “sagittas” ipsa falsa ejus: in hoc sensu dicitur “arcus” in sequentibus his locis: – Apud Davidem,
“Ecce impii tendunt arcum, praeparant telum suum super nervo ad jaculandum in tenebris rectos corde” (Ps. xi. 2):
quod “impii tendant arcum,” significat quod effingant doctrinam; quod “praeparent telum super nervo,” significat quod inapplicent ei falsa apparentia sicut vera; “ad jaculandum in tenebris rectos corde,” significat ad fallendum illos qui in veris ex bono sunt: “arcus” ibi est doctrina falsi, “telum” est ipsum falsum, “jaculari” est fallere, ac “tenebrae” sunt apparentiae; ratiocinantur enim ex apparentiis in mundo et ex fallaciis, applicando etiam sensum litterae Verbi.

[13] Apud eundem,
“Gladium nudant impii, et tendunt arcum suum ad dejiciendum miserum et egenum:… gladius eorum intrabit in cor eorum, et arcus eorum frangentur” (Ps. xxxvii. 14, 15):
per “gladium” significatur falsum pugnans contra verum, et per “arcum” significatur doctrina falsi; “ad dejiciendum miserum et egenum” significat ad pervertendum illos qui in ignorantia veri et boni sunt; “gladius eorum intrabit in cor eorum” significat quod perituri sint ex suo falso; et “arcus eorum frangentur significat quod doctrina falsi eorum dissipabitur, quod etiam fit post exceSsum eorum e mundo; tunc falsa perdunt eos, et doctrina quantum ad vera applicata falsis dissipatur.

[14] Apud eundem,
“Qui acuunt sicut gladium linguam suam, tendunt telum suum verbo amaro, ut jaculentur in latibulis {2}integrum” (Ps. lxiv. 4, 5 (B.A. 3, 4)):
quia “gladius” significat falsum pugnans contra verum, ideo dicitur, “Acuunt sicut gladium linguam suam;” et quia “telum” significat falsum doctrinae, ideo dicitur “tendunt telum suum verbo amaro;” “jaculari in latibulis integrum” simile significat quod supra “jaculari in tenebris rectos corde,” nempe fallere illos qui in veris ex bono sunt.

[15] Apud Jeremiam,
“Omnes moechantes, conventus perfidorum, qui tendunt linguam suam,arcus eorum mendacium, neque in veritatem praevaluerunt in terra, quia a malo in malum exeunt, nec Me noverunt” (ix. 1, 2 (B.A. 2, 3)):
per “moechantes, conventum perfidorum,” intelliguntur qui falsificant cognitiones veri et boni; “moechantes” sunt qui falsificant cognitiones veri, et “perfidi” qui cognitiones boni; de his dicitur quod “tendant linguam,” et quod “arcus eorum mendacium;” “arcus” est doctrina unde principia falsi, et “mendacium” est falsum; et inde quoque dicitur, “non in veritatem praevaluerunt in terra,” hoc est, in ecclesia ubi genuina vera: quod tales sint qui in vita mali sunt, et non agnoscunt Dominum, significatur per “quia a malo in malum exeunt, nec Me noverunt.”

[16] Apud Jeremiam,
“Ecce Ego… ascendere faciens contra Babelem congregationem gentium magnarum e terra septentrionis;… tela ejus sicut fortis, non revertetur ullum vanum… disponite contra Babelem circumcirca, omnes tendentes arcum, jaculamini contra eam, nec parcite telis:… audiri facite contra Babelem jaculatores, omnes tendentes arcum castrametamini contra eam circumcirca, ne sit illi evasio” (l. 9, 14, 29, 42; cap. li. 3):
per haec describitur totalis devastatio veri apud illos qui per “Babelem” intelliguntur, qui sunt qui Divinam potestatem sibi arrogant, et quidem Dominum agnoscunt sed deprivant Illum omni potentia salvandi, et qui inde profanant Divina vera; et quia quam maxime providetur a Domino ne genuina vera profanentur, ideo illa prorsus iis auferuntur, et loco eorum imbuuntur meris falsis: per “congregationem gentium magnarum e terra septentrionis” significantur dira mala assurgentia ex inferno; “gentes magnae” sunt dira mala, et “terra septentrionis” est infernum ubi nihil nisi falsum: per “tela ejus sicut fortis, non revertetur ullum vanum,” significatur quod inde imbuentur meris falsis; per “disponite contra Babelem circumcirca, omnes tendentes arcum, jaculamini contra eam, nec parcite telis,” significatur quod similiter quoad omnia doctrinalia; totalis devastatio veri apud illos, significatur per “omnes tendentes arcum, castrametamini contra eam circumcirca, ne sit illi evasio.”

[17] Apud Esaiam,
“Ego excitans contra eos Medum, qui argentum non aestimabunt, et auro non delectabuntur, quorum arcus juvenes allident, et fructus ventris non miserebuntur;… sic erit Babel,… sicut eversio Dei, Sodoma et Gomorrha” (xiii. 17-19):
etiam haec de Babele, et de devastatione omnium ecclesiae apud illos qui per “Babelem” intelliguntur, de quibus mox supra: per “Medum” significantur qui nihili faciunt vera et bona caeli et ecclesiae; quare de illis dicitur, “qui argentum non aestimabunt, et auro non delectabuntur;” “argentum” significat verum, et “aurum” bonum, utrumque ecclesiae: per “illorum arcus qui juvenes allident, et fructus ventris non miserebuntur,” significantur doctrinalia quae destruent omne verum et omne bonum inde; “juvenes” significant vera, et “fructus ventris” bona: et quia omne malum illis est ex amore sui, et omne falsum est ex illo malo,. et quia id malum et inde id falsum est damnatum ad infernum, ideo dicitur, “sic erit Babel, sicut eversio Dei, Sodoma et Gomorrha;” “eversio Dei” significat damnationem ad infernum, ac “Sodoma et Gomorrha” significant mala ex amore sui et inde falsa (quod haec per “Sodomam et Gomorrham” significantur, videatur in Arcanis Caelestibus, n. {3}2220, 2246, 2322).

[18] Apud eundem,
“In die illo omnis locus in quo fuerunt mille vites pro mille argenti erit in senticetum et vepretum: cum telo et cum arcu veniet eo, quia senticetum et vepretum tota terra” (vii. 23, 24):
ecclesia vastata quoad omne verum et bonum ita describitur: ecclesia qualis fuerat prius, quod nempe ibi genuina vera, quae sunt vera ex bono, fuerint in abundantia, per quod “ubi fuerunt mille vites pro mille argenti;” “mille vites” sunt vera ex bono in abundantia, “mille argenti” sunt aestimatissima quia sunt genuina (“argentum” est verum, et “mille” sunt multa, ita in abundantia): qualis autem facta est ecclesia cum vastata quoad omne verum et bonum, describitur per haec, “cum telo et cum arcu veniet eo, quia senticetum et vepretum tota terra;” “telum” est falsum destruens verum, et “arcus” est doctrina falsi; “senticetum” significat falsum ex malo, et “vepretum” malum ex falso, “terra” est ecclesia.

[19] Apud Jeremiam,
“Ecce populus Veniens e terra septentrionis, et gens magna excitabitur a lateribus terrae; arcum et hastam prehendunt, crudelis illa, non miserantur; vox eorum sicut mare resonat, et super equis equitant; paratus ut vir ad bellum, contra te, filia Zionis” (vi. 22, 23):
describitur etiam hic devastatio ecclesiae per falsa mali; quid significat “populus e terra septentrionis,” et “gens magna a lateribus terrae,” tum quid significat quod “vox eorum sicut mare resonet, et quod “super equis equitent” explicatum est in mox praecedente articulo; quod “arcum et hastam prehendant” significat ({4}quod pugnent ex doctrinali falso; “arcus” significat) falsum doctrinae destruens verum, et “hasta” falsum mali destruens bonum, “filia Zionis” est ecclesia.

[20] Apud eundem,
“Vastitas tota terra” prae voce equitis et sagittariorum fugit tota urbs; intrarunt nubes, in petras ascenderunt, tota urbs deserta, nec habitans in ea” (iv. 27, 29):
etiam hoc explicatum videatur in mox praecedente articulo; “vox equitis et sagittariorum” significat ratiocinationes ex falsis et impugnationes veri, “sagittarii” seu arcum tenentes sunt qui impugnant vera ex falsis doctrinae: inde dicitur “fugit tota urbs,” et “tota urbs deserta;” “urbs” significat doctrinam ecclesiae.

[21] Apud Esaiam,
Jehovah “sustulit signum gentibus e longinquo et ecce cito velox veniet {5}cujus tela acuta, et omnes arcus ejus tensi; ungulae equorum ejus sicut rupes reputantur, et rotae ejus sicut procella” (v. 26, 28):
per “tela ejus acuta,” et per “arcus ejus tensos” significantur falsa doctrinae parata ad destruendum vera: quid significatur per “gentes e longinquo,” per “ungulas equorum” quae sicut rupes reputantur, et per “rotas” quae sicut procella, videatur in mox superiori articulo, ubi explicata sunt.

[22] Apud Amos,
“Non tenens arcum consistet, neque celer pedibus suis eripiet se, neque equitans equo eripiet animam suam, sed fortis corde suo inter heroes fugiet nudus in die illo” (ii. 14-16):
hic describitur propria intelligentia, et inde fiducia ex eo quod possit ratiocinari ex falsis contra vera; per “tenens arcum non consistet, et celer pedibus non eripiet se,” significatur quod qui scit alacriter et solerter ratiocinari ex doctrina et ex memoria quae naturalis hominis, nihil possit consulere saluti suae, et consistere die judicii; simile significatur per “equitans equo non eripiet animam suam;” per “fortem corde qui fugiet (nudus) in die illo,” significatur quod qui fidet sibi ex eo quod ratiocinari possit ex falsis, deprivatus erit omni vero tunc; per “fortem corde” intelligitur qui sibi ex eo fidet, et per “nudum” significatur deprivatus omni vero.

[23] Apud Davidem,
“Deus Judex justus, Deus irascens tota die; si non reversus fuerit” malus, “gladium suum acuit, arcum suum tetendit, et direxit eum, et praeparavit sibi vasa mortis, tela sua ardentia facit” (Ps. vii. 12-14 (B.A. 11-13)):
tribuitur hic Deo quod irascatur malo, quod gladium suum acuat, arcum suum tendat et dirigat, praeparet vasa mortis, et tela sua ardentia faciat, sed intelligitur in sensu spirituali quod homo ita faciat sibi; tribuuntur illa Deo in sensu litterae, quia is sensus est naturalis, et pro naturali homine, qui credit quod timendus sit Deus propterea, ac timor apud illum operatur quod amor postea cum fit spiritualis; inde patet quid hic per illa verba significatur, quod nempe malus irascatur Deo, gladium sibi acuat, arcum tendat et dirigat eum, praeparet vasa mortis, et tela sua ardentia faciat; per quod “acuat gladium” significatur quod comparet sibi falsum per quod pugnet contra vera; per quod “arcum tendat et dirigat eum,” significatur quod ex falsis faciat sibi doctrinam contra vera; et per quod “praeparet vasa mortis, et tela sua ardentia faciat,” significatur quod principia falsi sibi faciat ex amore infernali per quae destruat bonum et ejus vera.

[24] In Threnis,
Dominus “tetendit arcum suum sicut hostis, constitit dextra Ejus sicutinimicus, occidit omnia desiderabilia oculorum” (ii. 4):
hic quoque tribuuntur Domino similia ex simili causa de qua nunc supra; quod “tendat arcum suum sicut hostis, et consistat dextra Ejus sicut inimicus, significat quod homo malus id sibi iaciat, nempe quod defendat malum contra bonum et falsum contra verum ejus ex doctrina quam sibi finxit ex propria intelligentia et confirmavit per sensum litterae Verbi; nam in Threnis agitur de vastatione omnis boni et omnis veri apud gentem Judaicam propter applicationem sensus litterae Verbi ad favorem suorum amorum; “arcus” ibi est doctrina falsi inde, “hostis” est malum, et “inimicus” est falsum; quod inde perierit omnis intellectus veri et boni, significatur per quod “Dominus occiderit omnia desiderabilia oculorum;” “desiderabilia oculorum” sunt omnia quae sunt intelligentiae et sapientiae.

[25] Apud Mosen,
“Ignis accensus est in ira mea,… et comedet terram et proventum ejus,et inflammabit fundamenta montium; evacuabo super illis mala, sagittas meas consumam in iis” (Deutr. xxxii. 22, 23):
haec in Cantico Mosis, in quo agitur de gente Israelitica et Judaica, et describitur quales sunt corde suo, quod nempe apud illos nihil eccleSiae, quia mere falsum ex malo; per “terram et proventum ejus” quae comedentur, significatur ecclesia ac omne verum et bonum ejus, per “terram” ecclesia, et per “proventum” omne verum et bonum ejus; per “fundamenta montium” quae inflammabuntur, significantur vera super quibus fundantur bona amoris, in specie vera sensus litterae Verbi, quoniam illa sunt fundamenta; per “mala” quae super iis evacuabuntur, et per “sagittas” quae consumentur super iis, significatur quod imbuentur omnibus malis et falsis. (Qualis gens illa a principio fuerat, et quoque hodie est, videatur in Doctrina Jehovae Hierosolymae, n. 248.)

[26] In Libro Primo Samuelis,
“Arcus fortium fracti sunt; et qui impulsi erant robur circumcinxerunt” (ii.4):
propheticum Channae, matris Samuelis, in quo agitur de deprivatione veri apud illos qui ab ecclesia, quia in nulla affectione veri spirituali, ac de receptione et illustratione illorum qui extra ecclesiam quia in affectione veri spirituali; doctrinae falsorum quae illis qui ab ecclesia quod nihili sint, significatur per quod “arcus fortium fracti sint;” et receptio ac illustratio illorum qui extra ecclesiam, significatur per “qui impulsi erant robur circumcinxerunt;” “impulsi dicuntur qui a falsis ignorantiae pressi, et “robur” dicitur de potentia et abundantia veri ex bono.

[27] Apud Jeremiam,
“Ecce Ego frangens arcum Elami, principium potentiae ejus” (xlix. 35):
per “Elamum” intelligitur scientia quae naturalis hominis, et inde fiducia; per “arcum” ejus significatur scientia ex qua ut ex doctrina pugnat, et per “principium potentiae ejus” significatur fiducia; scientia enim nihili valet si non inservit rationali et spirituali homini. Quod per “Elamum” intelligatur scientia quae naturalis hominis, constare potest ex locis in Verbo ubi nominatur (Ut Genes. x. 22: Esai. xxi. 2: Jerem. xxv. 24-26; cap. xlix. 34-39; Ezech. xxii. 24, 25).

[28] Apud Davidem,
Jehovah “cessare facit bella usque ad extremitatem terrae, arcum frangit, et amputat hastam, currus comburit igne” (Ps. xlvi. 10 (B.A. 9)):
quia per “bella” significantur pugnae spirituales, quae hic sunt falsi contra verum et contra bonum quae ecclesiae, inde patet quid significatur per quod Jehovah “cessare faciet bella usque ad extremitatem terrae,” nempe quod omnem pugnam et omne dissidium a primis ad ultima veri ecclesiae; “extremitas terrae” significat ultima ejus: quod non erit pugna doctrinae contra doctrinam, significatur per quod “franget arcum;” quod non erit pugna ex aliquo falso mali, significatur per quod “amputabit hastam;” et quod destruetur omne doctrinae falsi, per quod “currus comburet igne.”

[29] Apud eundem,
“Est in Schalem tabernaculum” Jehovae, “et habitaculum Ipsius in Zione; ibi fregit nervos arcus, scutum et gladium et bellum” (Ps. lxxvi. 3, 4 (B.A. 2, 3)):
similiter hic de cessatione omnis pugnae et omnis discidii in regno Domini agitur; per “Schalem” ubi tabernaculum Jehovae, et per “Zionem” ubi habitaculum Ipsius, significatur regnum spirituale et regnum caeleste Ipsius, per “Schalem” regnum spirituale ubi genuinum verum, et per “Zionem” regnum caeleste ubi genuinum bonum; et per quod “franget nervos arcus, scutum, gladium et bellum,” significatur dissipatio omnis pugnae falsorum doctrinae contra bonum et verum; “nervi arcus” sunt principalia doctrinae.

[30] Apud Hoscheam,
“Feriam illis foedus in die illo cum bestia agri, et cum ave caelorum, et cum reptili terrae, et arcum et gladium et bellum frangam de terra, et cubare faciam eos secure” (ii. 18):
agitur ibi de adventu Domini, et tunc de conjunctione Ipsius cum omnibus qui in veris ex bono sunt; per “foedus cum bestia agri, cum ave caelorum et cum reptili terrae,” significatur conjunctio cum affectione boni eorum, cum affectione veri, et cum affectione cognitionum veri et boni quae ecclesiae; “bestia” enim “agri” significat affectionem boni, “avis caelorum” affectionem veri, et “reptile terrae” affectionem cognitionum veri et boni; quod non aliqua bestia ac avis ac reptile terrae hic intelligatur, nullus non videt; num aliquod foedus cum illis? Quod ex conjunctione cum Domino non aliqua pugna exstitura sit falsi contra verum, significatur per quod “Arcum et gladium et bellum frangam de terra;” “arcus” ibi est doctrina, “gladius” est falsum, et “bellum” est pugna.

[31] Apud Ezechielem,
“Hic dies de quo locutus sum; tunc exibunt habitatores urbium Israelis, et incendent comburentque arma, et scutum, et clipeum, cum arcu et cum telis, et cum baculo manus, et cum hasta, et accendent illis ignem septem annis” (xxxix. 8, 9):
agitur ibi de Gogo, per quem intelliguntur qui in externo cultu sunt et in nullo interno; hi quia contra affectionem veri spiritualem sunt, quae est amare vera quia vera sunt, et inde sunt in falsis quoad doctrinam et in malis quoad vitam, nemo enim reformari potest, hoc est, et a falsis et a malis abduci, nisi per vera; inde est quod dicatur quod “exibunt habitatores urbium Israelis, et comburent arma et scutum et clipeum cum arcu et cum telis, et cum baculo manus et cum hasta;” per “habitatores urbium Israelis” intelliguntur qui in affectione veri ex bono sunt, hoc est, in affectione veri spirituali et inde in doctrina genuini veri; per “comburere arma” significatur exstirpare falsa omnis generis; per “scutum” falsum destruens bonum; per “clipeum” falsum destruens verum; per “arcum cum telis” doctrina cum suis falsis; per “baculum manus” et “hastam” significatur potentia et confidentia propria, quales sunt illis qui in externo cultu ponunt omne ecclesiae et inde salutis; quod “accendent illis ignem septem annis significat quod falSa et mala illa prorsus exstinguentur; “septem anni” significant omnia, plenum et prorsus (videatur supra, n. 257, {6}300).

358. “Et data est (ei) corona.” – Quod significet vitam aeternam quae victoriae praemium, constat ex significatione “coronae,” cum agitur de pugna spirituali, ut hic, quod sit vita aeterna quae victoriae praemium. Quod hic agatur de pugna spirituali, constat ex antecedentibus et sequentibus; in antecedentibus dicitur quod “Sedens super equo albo haberet arcum,” et per “arcum” significatur doctrina charitatis et fidei, ex qua pugnatur contra mala et falsa, et dissipantur illa; et quoque ex sequentibus, in quibus dicitur, “Et exivit vincens et ut vinceret,” per quae significatur victoria super illa; inde per “coronam” hic significatur vita aeterna quae victoriae praemium.

[2] Simile significatur per “coronam” ubi agitur de tentationibus, quoniam tentationes sunt pugnae spirituales, ut in capite secundo hujus Libri, ubi haec:
“Ecce futurum ut conjiciat ex vobis diabolus in custodiam ut tentemini, et habebitis afflictionem diebus decem; esto fidelis usque ad mortem, et dabo tibi coronam vitae” (vers. 10):
quod ibi per “coronam” significetur sapientia et felicitas aeterna, videatur supra (n. 126): sapientia et felicitas aeterna simul sumptae sunt vita aeterna, nam in sapientia et in felicitate aeterna est ipsa vita caeli. Simile significatur per “coronam” martyrum, quoniam illi in afflictione fuerunt et fideles usque ad mortem, et quoque in tentationibus et vicerunt; etiam illis post mortem datae sunt coronae, sed ne honorem sibi inde arrogarent, et sic attraherent fastum, rejecerunt illas e capite suo.

[3] Quia per “bella” in Verbo significantur bella in spirituali sensu, quae sunt pugnae contra mala et falsa, et per “reges” significantur vera ex bono quae contra illa pugnant, inde antiquis temporibus, quando in scientia correspondentiarum et repraesentationum fuerunt, reges in proeliis habebant coronam super capite et armillam super brachio; ut constare potest ex Libro Secundo Samuelis,
Puer filius Amalekitae, qui nuntiavit Davidi quod mortuus esset Saul et Jonathan, dixit, “Veni in montem Gilboae, cum ecce Saul niteretur in hastam suam, ac currus et duces persequerentur illum;… et dixit ad me, Veni et occide me;… et steti contra eum et occidi illum;… et accepi coronam quae super capite ejus, et armillam quae super brachio, et adduco ea” ad te (i. 6, 8-10).
Corona in proeliis tunc fuit insigne pugnae, et armilla super brachio fuit insigne potentiae, utriusque contra mala et falsa; hae etiam pugnae per “proelia” ubivis in Verbo, etiam Historico, significantur. (Quod “armilla super brachio” significet potentiam veri ex bono, videatur n. 3105. Quid porro “coronae regum,” et “coronae” in genere, significant, videatur (supra,) n. 272.)

359. “Et exivit vincens et ut vinceret” – Quod significet remotionem malorum et inde falsorum in fine vitae, et postea in aeternum, constat ex significatione “vincere” in Verbo, quod sit spiritualiter vincere, quod est subjugare mala et falsa; sed haec quia non aliter vincuntur quam quod removeantur a Domino, inde per “vincere” significatur remotio malorum et falsorum. (Quod mala et falsa removeantur et non abstergantur, seu quod homo detineatur ab illis et teneatur in bono et vero a Domino, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 166; et in Arcanis Caelestibus, n. 865, 868, 887, 894, 929, 1581, 2116, 2406, 4564, 8206, 8393, 8988, 9014, 9333-9338, 9446-9448, 9451, 10057, {1}10060.) Dicitur “Exivit vincens et ut vinceret,” et per “exivit vincens” significatur remotio malorum et inde falsorum ad finem vitae, et per “ut vinceret” significatur et postea in aeternum; nam qui pugnat contra mala et falsa, et vincit illa in mundo usque ad finem vitae, is vincit illa in aeternum; homo enim qualis est ex anteacta vita in fine vitae suae, talis permanet in aeternum. Quod “vincere” significet spiritualiter vincere, est quia Verbum in sinu suo est spirituale, seu in sinu suo agit de spiritualibus, et non de terrestribus; terrestria, quae in sensu litterae ejus sunt, modo inserviunt sensui spirituali ejus pro basi, in quam spiritualia desinunt, et in qua sunt. Simile significatur per “vincere” in sequentibus his locis:

[2] – In Apocalypsi,
“Vincenti dabo edere de arbore vitae quae in medio paradisi Dei” (ii. 7);
“Vincens non laedetur a morte secunda” (ii. 11);
“Vincens et custodiens opera mea usque ad finem, dabo illi potestatem super gentes” (ii. 26);
“Vincens, faciam illum columnam in templo Dei” (iii. {2}12);
“Vincens, dabo ei sedere Mecum in throno meo” (iii. 21);
“Vicerunt” draconem “per sanguinem Agni, et per Verbum testimonii” (xii.11);
“Vincens possidebit omnia, et ero illi Deus, et ille erit Mihi filius” (xxi. 7).
Et apud Johannem,
Jesus ad discipulos, “Haec locutus sum vobis ut in Me pacem habeatis; in mundo afflictionem habetis, sed confidite, Ego vici mundum” (xvi. 33):
per quod Dominus “vicerit mundum,” intelligitur quod subjugaverit omnia inferna, nam “mundus” ibi significat omnia mala et falsa quae ab inferno (Ut quoque apud Johannem, cap. viii. 23; cap. xii. 31; cap. xiv. 17, 19, 30; cap. xv. 18, 19; cap. xvi. 8, 11; cap. xvii. 9, 14, 16).

[3] Simile per “vincere,” ubi de Domino, significatur apud Esaiam,
“Quis hic qui venit ex Edom, conspersus vestes ex Bozra?… Torcular calcavi solus, et de populis non vir Mecum: propterea calcavi illos in ira mea, et conculcavi eos in excandescentia mea; unde sparsa est victoria eorum super vestes meas, et omne vestimentum meum pollui;… at descendere feci in terram victoriam eorum” (lxiii. {3}1, 3, 6):
agitur ibi de Domino, et de pugnis Ipsius contra inferna, ac de subjugatione eorum; IpSe quoad Divinum Humanum suum intelligitur ibi per “Edom, qui conspersus vestes ex Bozra;” et per “vestes Ipsius” significatur Verbum in littera; “vestes” enim significant vera investientia, et cum de Domino, significant Divina vera, proinde Verbum, quoniam ibi sunt omnia Divina vera (videatur supra, n. 195(c)). Verbum in sensu litterae hic etiam intelligitur per “vestes,” quia ibi sunt vera investientia, inservit enim sensus litterae pro veste sensui spirituali: et quia Verbum quoad illum sensum a populo Judaico distractum est, et per id Divinum Verum adulteratum, dicitur “Conspersus vestes ex Bozra, …sparsa est victoria eorum super vestes meas, et omne vestimentum meum pollui;” “vestes ex Bozra” significant ultimum Verbi, quod est sensus litterae ejus; “victoria eorum super vestes meas” significat sinistram interpretationem et applicationem veri ab iis qui trahunt sensum litterae ad favendum suis amoribus ac principiis inde captis, ut factum est a Judaeis, et quoque hodie fit a pluribus; hoc intelligitur per “victoriam eorum super vestes meas:” {4}quod Dominus solus pugnaverit, significatur per “Torcular calcavi solus, et de populis non vir Mecum;” “torcular” significat pugnam ex Divinis veris contra falsa, quia in torcularibus exprimebatur vinum ex uvis, et per “vinum” significatur Divinum Verum; inde “calcare id solus, et de populis non vir Mecum,” significat quod solus absque ullo alicujus auxilio: quod Dominus subjugaverit inferna, significatur per “Calcavi illos in ira mea, et conculcavi illos in excandescentia mea;” “calcavi” et “conculcavi” dicitur quia de torculari, et significat quod destruxit; “ira” et “excandescentia” dicitur quia destructi sunt, ac tribuitur in sensu litterae Domino, cum tamen nihil irae et excandescentiae Ipsi est, sed illis qui contra Ipsum; ex apparentia ita dicitur hic et perpluries alibi: quod subjugati sint et damnati ad infernum, significatur per “descendere feci in terram victoriam eorum;” “in terram” est in damnationem, ita in infernum. (Quod per “terram” etiam significetur damnatio, videatur supra, n. 304(g).

360. VERSUS 3, 4.
“Et cum aperuisset secundum sigillum, audivi secundum animal dicens, Veni et aspice. Et exivit alius equus rufus; et sedenti super illo datum e; tollere pacem de terra, ut alii alios {1}occidant; et data ei machaera magna.”
3. “Et cum aperuisset secundum sigillum,” significat manifestationem succedentis status eorum qui ab ecclesia ubi Verbum (n. 361); “audivi secundum animal dicens,” significat e caelo infimo a Domino (n. 362); “Veni et aspice,” significat attentionem et perceptionem (n. 363).
4. “Et exivit alius equus rufus,” significat intellectum Verbi deperditum quoad bonum (n. 364); et sedenti super illo datum ei tollere pacem de terra,” significat Verbum inde non intellectum, unde dissidia in ecclesia (n. 365); “ut alii alios {1}occidant,” significat falsificationem et exstinctionem veritatum (n. 366); “et data ei machaera magna,” significat per falsa (n. 367).

361. (Vers. 3.) “Et cum aperuisset secundum sigillum.” – Quod significet manifestationem succedentis status eorum qui ab ecclesia ubi Verbum, constat ex illis quae supra (n. 351, 352) dicta sunt, quod nempe per “aperire sigillum” significetur manifestatio status eorum qui ab ecclesia; et quia septem sigilla erant, et illa septies aperta, inde significantur. successivi status eorum. Sed hi successivi status ecclesiae, qui hic describuntur, non apparent alicui in mundo, sunt enim successivi status quoad intellectum veri ex Verbo; hos nemo videt quam solus Dominus: et quia, omnes qui in caelis sunt, ibi ordinati sunt secundum affectiones boni et veri, et inde quoad perceptionem et intellectum Verbi, et in hoc Libro Prophetico de ultimo judicio super eos qui in priori caelo ac de ordinatione eorum qui in novo caelo traditur, ideo de iis statibus hic agitur; inde enim pendent sequentia.

362. “Audivi secundum animal dicens. “Quod significet e caelo intimo a Domino, constat ex illis quae supra (n. 353) dicta sunt: per “animalia” enim intelliguntur cherubi, et per “cherubos” significatur in supremo sensu Dominus quoad providentiam, et quoad tutelam ne adeatur nisi quam per bonum amoris, et in sensu respectivo caelum intimum (videatur supra, n. 152, 277, 313(a), 322): quod “cherubi” etiam significent caelum intimum, est quia hoc caelum in bono amoris in Dominum est, et Dominus adiri non potest nisi per caelos, et in caelum intimum seu tertium non admittitur aliquid quod non sapit ex bono illius caeli. Quod quatuor animalia seu cherubi fuerint, est quia “quatuor” significant conjunctionem in unum, et talis illis qui ibi sunt conjunctio est, Dominus enim ita conjungit illos per amorem in Ipsum ab Ipso; inde est quod quatuor visi fuerint. Ex his etiam patet quod hic simile intelligatur per secundum animal quod per primum, et simile per tertium et per quartum in sequentibus. (Quod “quatuor” significent conjunctionem, videatur n. 1686, 8877, {1}9601, 9674.)

363. “Veni et aspice.” – Quod significet attentionem et perceptionem, constat ex illis quae supra (n. 354) explicata sunt, ubi similia verba.

364. (Vers. 4.) “Et exivit alius equus rufus.” – Quod significet intellectum Verbi deperditum quoad bonum, constat ex significatione “equi,” quod sit intellectuale (de qua supra, n. 355); hic quia de statibus eorum qui ab ecclesia ubi Verbum est, agitur, per “equum,” significatur intellectuale hominum ecclesiae quoad Verbum: et ex significatione “rubri” seu “rufi,” quod sit quale rei quoad bonum, hic itaque quale intellectus Verbi quoad bonum; quod “rufum” hic significet illum deperditum quoad bonum, constare potest ex mox sequentibus in hoc versu, dicitur enim, “Sedenti super illo datum est tollere pacem de terra, ut alii alios occidant, et data ei machaera magna,” per quae significatur quod inde exstinctio omnis veri. Quoniam equi, qui Johanni visi sunt, distinguuntur per colores, primus enim apparuit albus, secundus rufus, tertius niger, et quartus pallidus, et colores” significant quale rei, ideo hic primum aliquid de coloribus dicetur. Apparent in caelis colores omnis generis, et originem trahunt a luce ibi, quae lux quia immensum excedit nitore et splendore lucem mundi, ita quoque colores ibi; et quia lux ibi est ex Sole caeli, qui est Dominus, et est Divinum procedens, et inde illa lux est spiritualis, quare etiam omnes colores significant spiritualia: et quia Divinum procedens est Divinum Bonum unitum Divino Vero, ac Divinum Bonum in caelo sistitur per lucem flammeam ac Divinum Verum per lucem candidam, ideo Sunt bini colores qui ibi omnium fundamentales sunt, nempe color ruber et color albus; color ruber originem ducit ex luce flammea quae est ex Divino Bono, et color albus ex luce candida quae est ex Divino Vero; quapropter quantum colores trahunt ex rubro, tantum significant bonum; et quantum ex candido, tantum significant verum. (Sed haec melius constare possunt ex illis quae de coloribus ab experientia in Arcanis Caelestibus allata sunt; quod nempe colores pulcherrimi appareant in caelis, n. 1053, 1624; quod colores in caelis sint ex luce ibi, et quod sint ejus modificationes et variegationes, n. 1042, 1043, 1053, 1624, 3993, 4530, 4922, 4742: ita quod sint apparentiae veri et boni, ac significent talia quae sunt intelligentiae et sapientiae, n. 4530, 4922, 4677, 9466: quod ideo lapides pretiosi, qui ex variis coloribus, in Pectorali Ephodi, seu in Urim et Thummim, significaverint omnia veri ex bono in caelo et in ecclesia, et inde quod pectorale illud in genere significaverit Divinum Verum elucens ex Divino Bono, n. 9823, 9865, 9868, 9905; et quod inde responsa data sint per lucis variegationes et exsplendescentias, et simul per tacitam perceptionem, vel per vivam vocem e caelo, n. 3862(, 9905): quod colores quantum trahunt ex rubro significent bonum, et quantum ex candido verum, n. {1}9467. De Luce Caeli, unde at quid, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 126-140, 275.)

[2] Praeterea sciendum est quod “color ruber” tum significet quale rei quoad bonum, tum quale rei quoad malum; existit enim ille color ex luce flammea, quae lux est ex Sole caeli ibi, ut supra dictum est, et quoque existit ex flammeo in inferno, quod est ex igne ibi, qui ignis est similis igni carbonario: inde rubrum in caelo est prorsus aliud rubrum quam rubrum in inferno; rubrum in caelo est splendidum et vivum, rubrum autem in inferno est tetre obscurum et mortuum; etiam rubrum caeli vivificat, at rubrum inferni mortificat: causa est quia ignis, ex quo rubrum, est in sua origine amor; ignis caelestis est ex amore caelesti, et ignis infernalis est ex amore infernali; inde est quod “ignis” in Verbo significet amorem in utroque sensu (videatur n. {2}4906, 5071, 5215, 6314, 6832, 7575, 10747; et in opere De Caelo et Inferno, n. 134, 566-575); quapropter “rubrum” inde existens significat quale amoris in utroque sensu: rufum etiam hoc, seu rufum hujus equi, in lingua Graeca originali dicitur ex igne. Ex his, et simul ex descriptione hujus equi in hoc versu, patet unde est quod “equus rufus” significet intellectum Verbi deperditum quoad bonum.
Quod “equus” significet aliquid rei constare potest manifeste ex eo, quod equi visi sint quando “aperta sunt sigilla,” ac dicitur quod “exiverint;” non enim potuerunt equi exire ex libro, sed manifestari illae res quae per “equos” significantur. Quod “equus” significet intellectuale, et “color” quale ejus, ab experientia notissimum mihi factum est; visi enim mihi sunt spiritus aliquoties, qui de aliqua re ex intellectu meditati sunt, quod equitaverint super equis; et cum illos interrogarem num equitaverint, dixerunt quod non, sed quod steterint meditabundi de aliqua re: inde patuit quod equitatio super equo fuerit apparentia repraesentans operationem intellectus eorum.

[3] Est quoque locus qui vocatur conventus intelligentium et sapientium, ubi perplures eunt meditabundi; et cum aliquis eo venit, apparent ei equi in vario colore, et varie phalerati, et quoque currus, et aliqui equitantes et aliqui sedentes in curru; illi etiam cum interrogantur num equitent super equis ac vehantur in curribus, dicunt quod non, sed quod vadant meditantes; inde etiam patuit quid per “equos” et per “currus”, significatur (sed de hac re videantur plura in opusculo De Equo Albo). Ex his nunc constare potest unde est quod Johanni visi sint equi quando aperta sunt sigilla libri, et quoque quid significant: quod equi illi visi sint, est quia omnia spiritualia Verbi in sensu ejus litterae sistuntur per talia quae correspondent seu quae repraesentant, et inde significant; et hoc ex causa ut Divinum ibi in ultimis sit, et inde plenum, ut supra aliquoties dictum est.

[4] Quod “rufum” seu “rubrum” significet quale rei quoad bonum, constare etiam potest a sequentibus his locis in Verbo: – Apud Mosen,
“Qui lavat in Vino indumentum suum, et in sanguine uvarum Velamen suum: ruber oculis prae Vino, et albus dentes prae lacte” (Genes. xlix. 11, 12):
haec in prophetico Israelis patris de Jehudah; et per “Jehudam” ibi intelligitur Dominus quoad bonum amoris, et in sensu respectivo regnum caeleste Domini; quid per singula ibi in sensu spirituali significatur, videatur in Arcanis Caelestibus, ubi explicata sunt: Divina Sapientia quae ex Divino Bono significatur per “ruber oculis prae vino,” ac Divina Intelligentia quae ex Divino Vero per “albus dentes prae lacte.”

[5] In Threnis,
“Albi erant Naziraei prae nive, candidi erant prae lacte, rubuerunt ossa prae margaritis” (iv. 7):
per Naziraeos repraesentabatur Dominus quoad Divinum Humanum (videatur supra, n. 66, 196 fin.); quare etiam per illos in sensu respectivo significabatur bonum amoris caelestis, quia hoc bonum a Divino Humano Domini immediate procedit; repraesentativum ejus in ecclesia ita describitur: verum illius boni significatur per “albi erant prae nive, et candidi prae lacte;” ac bonum veri per “rubuerunt ossa prae margaritis, ossa enim significant vera in suo ultimo, ita vera in omni complexu, nam in ultimis sunt omnia simul et plene; quod illa ex bono sint, et quoque bona, significatur per “rubuerunt.”

[6] Apud Sachariam,
“Vidi quatuor currus exeuntes inter montes… aeris; in curru primo equi rufi, in curru secundo equi nigri, in… tertio equi albi, in… quarto equi grandinati, robusti” (vi. 1, 2(, 3)):
quod per “equos rufos” hic quoque significetur quale intellectus quoad bonum in principio, per “equos nigros” quale intellectus quoad verum in principio, per “equos albos” quale intellectus quoad verum postea, per “equos grandinatos” quale intellectus quoad verum et bonum postea, et per “robustos” quale ejus inde quoad potentiam resistendi falsis et malis, videatur supra (n. 355(b)), ubi actum est de significatione “equi.” Paene simile intelligitur apud eundem per
Equum rufum, super quo equitavit Vir, stans inter myrtos (i. 8).
Quoniam per “rubrum” seu “rufum” significatur quale rei quoad bonum, ideo
Pro tegumento super Tentorio erant pelles arietum ruforum (Exod. xxv, 5; cap. xxvi. 14; cap. xxxv. 7).
Et quoque ideo
Aqua separationis, per quam mundabantur, facta est ex combusta vacca rufa (Num. xix. 1-10):
per “vaccam rufam” significatur bonus naturalis hominis, et per “aquam separationis” ex illa combusta factam significatur verum naturalis hominis; et quia omnis mundatio fit per vera, ideo hoc mandatum est: etiam singula processus circa mactationem ejus et circa praeparationem aquae pro mundatione ex illa, involvunt spiritualia.

[7] Quia “rubrum” significat quale rei quoad bonum, ideo quoque nomina et res quae ex eadem voce in lingua originali nominantur, significant bonum ex quo. Rubrum in lingua originali dicitur adam; inde est nomen Adamo, et quoque nomen Edomo, et inde quoque homo vocatur adam, humus adama, et rubinus odam; ita nomina illa et res illae ex rubro. Per “Adamum” significatur Ecclesia Antiquissima, quae fuit ecclesia quae in bono amoris; Simile per “Hominem,” et simile per “humum” in sensu spirituali, ubi agitur de bono caelesti, significatur. Quod Edomus dictus sit ex rubro, videatur Genes. xxv. 30; et inde per illum significatur verum boni naturalis hominis; quod rubinus etiam dicitur ex rubro, videatur Exod. xxviii. 17; cap. xxxix. 10; Ezech. xxviii. 13; inde est quod per “rubinum” significetur verum boni caelestis. (Quod “Adam” significet Ecclesiam Antiquissimam, quae fuit ecclesia caelestis, seu ecclesia quae in bono amoris in Dominum, videatur n. 478, 479: quod “Homo” significet ecclesiam quoad bonum, n. 4287, 7424, 7523: quod “humus” etiam simile significet, n. 566, 10570: quod “Edom,” quia dictus est ex rubro, significet verum boni naturalis hominis, n. 3300, 3322: et quod “rubinus” significet verum boni caelestis, n. 9865.) Quia “rubrum” significat quale rei quoad bonum, ideo in sensu opposito significat quale rei quoad malum quod est oppositum bono, et inde bonum deperditum; in hoc sensu dicitur “rubrum” in sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“Si fuerint peccata vestra sicut coccinea, sicut nix albescent; si rubra fuerint sicut purpura, sicut lana erunt” (i. 18);
et apud Nahum,
“Clipeus fortium ejus rubicundus factus est, Viri fortitudinis purpurati; in igne facularum currus ejus in plateis insaniverunt currus, discurrerunt in vicis, aspectus {1}eorum sicut facum” (ii. 4, 5).
In eo sensu etiam draco dicitur “rufus” (Apoc. xii. 3), de quo in sequentibus.

365. “Et sedenti super illo datum ei tollere pacem de terra.” – Quod significet Verbum inde non intellectum, unde dissidia in ecclesia, constat ex significatione sedentis super equo rufo, quod sit Verbum non intellectum quoad bonum; (per “sedentem enim super equo” significatur Verbum (ut supra, n. 355(a,c), 356); per “equum” significatur intellectus ejus (n. 355), et per “equum rufum” intellectus deperditus quoad bonum (n. 364); quare per “sedentem super equo rufo” significatur Verbum inde non intellectum;) ex significatione “tollere pacem,” quod sit quod inde dissidia (de qua sequitur), et ex significatione “terrae,” quod sit ecclesia (quod `terra” significet ecclesiam, videatur supra, n. 29. 304).

[2] Antequam explicatur quid significat “pax,” aliquid dicetur de eo, quod quando intellectus Verbi deperditus est, oriantur dissidia in ecclesia. Per bonum intelligitur bonum amoris in Dominum et bonum amoris erga proximum, quoniam omne bonum est amoris. Quando haec bona apud hominem ecclesiae non sunt, tunc non intelligitur Verbum; conjunctio enim Domini et conjunctio caeli cum hominem ecclesiae est per bonum; quare si non bonum est apud illum, non dari potest aliqua illustratio, omnis enim illustratio cum legitur Verbum est e caelo a Domino; et cum nulla illustratio est, tunc vera, quae in Verbo, in obscuro sunt; inde dissidia. Quod Verbum non intelligatur si homo non in bono sit, etiam constare potest ex eo, quod in singulis Verbi sit conjugium caeleste, hoc est, conjunctio boni et veri; quare si bonum non adest homini legenti Verbum, nec apparet verum, verum enim apparet ex bono, et bonum per vera. (Quod in singulis Verbi sit conjunctio boni et veri, videatur supra, n. 238 fin., 288(b).)

[3] Ita enim se res habet: quantum homo in bono est, tantum influit Dominus, et dat affectionem veri et inde intellectum; nam mens interior humana formata prorsus est ad imaginem caeli, ac totum caelum formatum est secundum. affectiones boni et veri ex bono; quare nisi bonum apud hominem est, mens illa non aperiri potest, minus formari ad caelum; formatur per conjunctionem boni et veri. Inde etiam constare potest quod nisi homo in bono est, vera non habeant humum in qua recipiantur, nec calorem ex quo crescant; sunt enim vera apud hominem qui in bono est sicut semina in humo tempore veris; at vera apud hominem qui non in bono est, sunt sicut semina in humo constricta gelu tempore hiemis, quando non gramen, nec flos, nec arbor, minus fructus.

[4] In Verbo sunt omnia vera caeli et ecclesiae, immo omnia arcana sapientiae quae sunt angelis caeli, sed nemo illa videt nisi qui in bono amoris in Dominum et in bono amoris erga proximum est: qui non sunt, illi hic et ibi vident vera, sed non intelligunt illa; habent de illis prorsus alium perceptionem et aliam ideam quam quae est ipsis veris in se; inde, quamvis vera vident aut sciunt, usque vera non sunt vera apud illos, sed falsa; nam vera non sunt vera ex sono et ex elocutione eorum, sed ex idea et perceptione de illis. Aliter cum vera implantata sunt bono; tunc vera apparent in sua forma, nam verum est forma boni. Exinde concludi potest qualis est intellectus Verbi apud illos qui solam fidem faciunt unicum salutis medium, ac bonum vitae seu bonum charitatis rejiciunt ad tergum; compertum est quod illi qui confirmaverunt se in eo tam doctrina quam vita, ne quidem unam justam ideam veri habeant; quae etiam causa est quod nec sciant quid bonum, quid charitas et amor, quid proximus, quid caelum et infernum, quod vivant post mortem ut homines, immo nec quid regeneratio, quid Baptismus, et plura alia; immo in tali caecitate sunt de Ipso Deo, ut colant tres in cogitatione, et non unum nisi solum ore, et non sciant {1}quod Pater Domini sit Divinum in Ipso, et Spiritus Sanctus sit Divinum ab Ipso. Haec dicta sunt ut sciatur quod nullus intellectus Verbi sit ubi non bonum. Quod hic dicatur quod sedenti super equo rufo datum sit “tollere pacem de terra,” est quia “pax” significat pacificum mentis et tranquillum animi ex conjunctione boni et veri; inde “tollere pacem” significat impacificum et intranquillum ex disjunctione eorum, ex quo intestina dissidia: cum enim bonum separatum est a vero, tunc loco illius succedit malum; et hoc non amat verum, sed amat falsum; nam omne falsum est mali, sicut omne verum est boni: quare cum videt verum in Verbo, aut audit verum ex alio, malum quod est amoris ejus et inde voluntatis ejus contranititur; et tunc vel rejicit illud, vel pervertit illud, vel per ideas ex malo ita obscurat illud ut tandem ipse nihil veri in vero videat, utcunque sonat ut verum cum id eloquitur. Inde est origo omnium dissensionum, controversiarum et haeresium in ecclesia. Ex his constare potest quid per “tollere pacem de terra” hic significatur.

[5] Quid autem pax est in sua prima origine, ample ostensum est in opere De Caelo et Inferno, ubi actum est De Statu Pacis in Caelo (n. 284-290); quod nempe in sua prima origine sit ex Domino, in Ipso ex unione Ipsius Divini ac Divini Humani, et ab Ipso ex conjunctione Ipsius cum caelo. et ecclesia, et in particulari ex conjunctione boni et veri apud unumquemvis. Inde est quod per “pacem” in supremo sensu significetur Dominus, in sensu respectivo caelum et ecclesia in communi, et quoque caelum et ecclesia in particulari apud unumquemvis.

[6] Quod haec per “pacem” in Verbo significentur, constare potest ex pluribus locis ibi, quorum sequentia ad confirmationem volo adducere:- Apud Johannem,
Jesus dixit, “Pacem relinquo vobis, pacem meam do vobis; non sicut mundus dat Ego do vobis: ne turbator cor vestrum, neque formidet” (xiv. 27):
agitur ibi de unione Domini cum Patre, hoc est, de unione Divini Humani Ipsius cum ipso Divino quod in Ipso ex conceptione, et inde de conjunctione Domini cum illis qui in veris ex bono sunt; inde per “pacem” intelligitur tranquillum mentis ex illa conjunctione: et quia per illam tuti sunt a malis et falsis quae ab inferno, tutatur enim Dominus illos qui Secum conjuncti sunt, ideo dicit, “Ne turbator cor vestrum, neque formidet.” Haec Divina pax est in homine; et quia est caelum cum illa, etiam per “pacem” ibi intelligitur caelum, et in supremo sensu Dominus. Pax autem mundi est ex successibus ibi, ita ex conjunctione cum mundo; quae quia est modo externa, et non Dominus et inde non caelum in illa, perit cum vita hominis in mundo, et vertitur in non pacem; ideo dicit Dominus, “Pacem meam do vobis; non sicut mundus dat Ego do vobis.”

[7] Apud eundem,
Jesus dixit, “Haec locutus sum vobis, ut in Me pacem habeatis; in mundo afflictionem habetis: sed confidite, Ego vici mundum” (xvi. 33):
etiam hic per “pacem” intelligitur jucundum internum ex conjunctione cum Domino, unde caelum et gaudium aeternum. Opponitur hic pax afflictioni, quia per “afflictionem” significatur infestatio a malis et falsis, quae illis est qui in pace Divina sunt quamdiu vivunt in mundo; caro enim, quam tunc circumferunt, concupiscit illa quae mundi sunt; inde afflictio: quare dicit Dominus, “Ut in Me pacem habeatis; in mundo afflictione habetis:” et quia Dominus quoad Humanum suum acquisivit Sibi potentiam super inferna, ita super mala et falsa quae inde apud unumquemvis assurgunt in carnem et infestant, ideo dicit, “Confidite, Ego vici mundum.”

[8] Apud Lucam,
Jesus dixit ad septuaginta quos emisit, “In quam domum intraveritis, primum dicite, Pax domui huic; et si quidem fuerit (ibi) filius pacis, requiescet super illo pax vestra; si vero non, super vos revertetur” (x. 5,6):
et apud Matthaeum,
“Ingredientes in domum, salutate eam; et si quidem fuerit domus digna, veniet pax vestra super eam; sin autem non fuerit digna, pax vestra ad vos revertetur; et quicunque non receperit vos, neque audiverit verba vestra, exeuntes domo aut urbe ista, excutite pulverem pedum vestrorum” (x. 12-14):
quod dicerent “Domui pax,” significat ut cognoscerent num illi qui ibi sunt reciperent Dominum: evangelizabant de Domino, ac inde de caelo, gaudio caelesti et vita aeterna; nam omnia illa significantur per “pacem;” et illi qui receperunt, intelliguntur per “filios pacis,” super quibus pax requiesceret: si autem non agnoscerent Dominum, et inde non reciperent illa quae Domini sunt seu quae pacis, quod ab iis auferretur, significatur per “si domus aut urbs non digna esset, quod pax reverteretur super eos;” ne tunc a malis et falsis quae in illa domo aut in illa urbe laederentur, mandatum est ut “exeuntes excuterent pulverem pedum suorum,” per quod significatur ne damnatum inde adhaereret; per “pulverem pedum” enim significatur damnatum: nam ultimum apud hominem, quod est sensuale naturale, correspondet plantis pedum; et quia huic adhaeret malum, ideo apud illos qui in repraesentativis ecclesiae erant, ut plerique eo tempore, excutiebant pulverem pedum cum non reciperentur vera doctrinae. In mundo enim spirituali, quando aliquis bonus venit ad malos, influit malum ab his, et aliquantum perturbat; sed hoc solum perturbat ultima quae correspondent plantis pedum; inde cum se vertunt et abeunt, apparet sicut pulverem pedum suorum retro excutiant, quod est indicium quod liberati sint, et quod malum adhaereat illis qui in malo sunt. (Quod “plantae pedum” correspondeant infimis naturalibus, et quod inde in Verbo significent Illa, videatur n. 2162, 3147, 3761, 3986, 4280, 4938-4952: et quod “pulvis,” quem excuterent, significet damnatum, n. 249, 7418, 7522.)

[9] Apud Lucam,
Jesus flevit super urbe, dicens, “Si nosses, et quidem in die hoc, quae ad pacem tuam; sed nunc absconditum est ab oculis tuis” (xix. (41,) 42):
qui de his verbis et mox sequentibus ibi solum cogitant ex sensu litterae, credunt, quia non aliud vident, quod a Domino illa dicta sint de destructione Hierosolymae; sed omnia quae Dominus locutus est, quia a Divino, non spectabant mundana et temporaria, sed caelestia et aeterna; quare per “Hierosolymam,” super qua Dominus flevit, hic ut alibi significatur ecclesia, quae tunc prorsus vastata fuit, ut amplius non verum et inde non bonum esset, et sic quod perituri in aeternum: quare dicit, “Si nosses, et quidem in die hoc, quae ad pacem tuam,” hoc est, quae ad vitam et felicitatem aeternam quae a solo Domino; nam per “pacem,” ut dictum est, intelligitur caelum et gaudium caeleste per conjunctionem cum Domino.

[10] Apud eundem,
“Zacharias… prophetans dixit…, Ortus de alto apparet illis qui in tenebris et umbra mortis sedent, ad dirigendum pedes nostros in via pacis” (i. (67, 78,) 79):
haec de Domino in mundum venturo, et de illustratione illorum tunc qui extra ecclesiam erant, et in ignorantia Divini Veri quia non habebant Verbum; Dominus intelligitur per “Ortum ab alto” qui apparet, et illi qui extra ecclesiam intelliguntur per eos “qui in tenebris et umbra mortis sedent;” et illustratio eorum in Divinis veris per receptionem Domini et conjunctionem cum Ipso, unde caelum et felicitas aeterna, intelligitur per “viam pacis;” per “dirigere pedes nostros in illam” significatur instructio.

[11] Apud eundem,
Discipuli laudabant Deum, dicentes, “Benedictus Rex qui venit in nomine Domini; pax in caelo et gloria in altissimis” (xix. 38):
haec a discipulis dicta sunt cum Dominus ivit Hierosolymam, ut ibi per passionem crucis, quae fuit ultima Ipsius tentatio, plane uniret Humanum suum Divino suo, et quoque prorsus subjugaret inferna; et quia tunc ab Ipso procederet omne Divinum Bonum et Verum, dicunt, “Benedictus Rex qui venit in nomine Domini,” per quod significabatur agnitio, glorificatio, et gratiarum actio quod ab Ipso illa (videatur supra, n. 340(a,b)); per “pacem in caelo” et per “gloriam in altissimis, significatur quod illae quae significantur per “pacem” sint ex unione Ipsius Divini ac Divini Humani, et inde angelis et hominibus ex conjunctione cum Domino; nam cum a Domino subjugata fuerunt inferna, tunc facta est pax in caelo, et tunc Divinum Verum fuit illis qui ibi, a Domino, quod est “gloria in altissimis.” (Quod “gloria” significet Divinum Verum procedens a Domino, videatur supra, n. {2}33, 288, 345.)
Quia “pax” In sensu interno Verbi significat Dominum, et inde caelum et vitam aeternam, in specie jucundum caeli oriundum ex conjunctione cum Domino, ideo Dominus, post resurrectionem, cum apparuit discipulis, dixit illis,
“Pax vobis” (Luc. xxiv. 36, 37; Joh. xx. 19, 21, 26).

[12] Porro, apud Mosen:
“Benedicat tibi Jehovah, et custodiat te; lucere faciat Jehovah facies suas super te, et misereatur tui; et attollat Jehovah facies suas super te, et ponat tibi pacem” (Num. vi. 24-26):
Divinum Verum, ex quo omnis intelligentia et sapientia, cum quo influit Dominus, intelligitur per “lucere faciat Jehovah facies suas super te;” et per id tutela a falsis intelligitur per “misereatur tui;” ac Divinum Bonum, ex quo omnis amor et charitas, cum quo influit Dominus, intelligitur per “attollat Jehovah facies suas super te;” et per id tutela a malis, ac inde caelum et felicitas aeterna, intelligitur per “ponat tibi pacem;” nam cum mala et falsa remota sunt, et non amplius infestant, tunc influit Dominus cum pace, in qua et ex qua est caelum, ac jucundum beatitudine implens interiora mentis, ita gaudium caeleste. (Haec benedictio etiam explicata videatur supra, n. 340(b).) Simile significatur per “pacem” apud Davidem,
“Jehovah benedicet populo suo in pace” (Ps. xxix. 11);

[13] et apud eundem,
“Quis ostendet nobis bonum? Attolle super nos lucem facierum tuarum, Jehovah; das gaudium in corde meo prae tempore (quo) frumentum et mustum eorum multiplicantur; in pace simul cubo et dormio, nam Tu, Jehovah, solus securum me habitare facis” (Ps. iv. 7-9 (B.A. 6-8):
hic describitur pax quae illis qui sunt in conjunctione cum Domino per receptionem Divini Boni et Divini Veri ab Ipso, et quod pax sit in qua et ex qua gaudium caeleste; Divinum Bonum intelligitur per “Quis ostendet nobis bonum?” et Divinum Verum, per “Attolle super nos lucem facierum tuarum;” “lux facierum” Domini est Divina lux procedens ex Ipso ut Sole in caelo angelico, quae in sua essentia est Divinum Verum (ut ostensum videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 126-140); gaudium caeleste inde, intelligitur per “das gaudium in corde;” multiplicatio boni et veri, intelligitur per “frumentum et mustum eorum multiplicantur” (“frumentum” significat bonum, et “mustum” verum): quia pax est in illis et ex illis ideo dicitur, “In pace simul cubo et dormio, nam Tu, Jehovah, securum me habitare facis;” per “pacem significatur internum jucundum caeli, per “securitatem” jucundum externum, et per “cubare et dormire,” ac per “habitare,” significatur vivere.

[14] Apud Mosen,
“Si in statutis meis ambulaveritis, et praecepta mea observaveritis, et feceritis ea,… dabo pacem in terra, ita ut secure cubetis, et non perterrefaciens; et cessare faciam feram malam e terra, et gladius non transibit per terram” (Levit. xxvi. 3, 6):
unde pax, hoc est, unde caelum et gaudium caeleste, hic describitur. Pax in se spectata non est caelum et gaudium caeleste, sed haec sunt in pace et ex pace; est enim pax sicut aurora aut sicut ver in mundo, quae disponunt mentes humanas ad recipiendum corde jucunda et amoena ex iis quae coram oculis apparent, jucundat namque et amoenat illa; et quia ex pace Divina sunt omnia caeli et ejus gaudii similiter, inde etiam haec per “pacem” intelliguntur. Quoniam homini caelum est ex vivere secundum praecepta, inde enim conjunctio ei est cum Domino; ideo dicitur, “Si in statutis meis ambulaveritis, et praecepta mea observaveritis, et feceritis ea, dabo pacem in terra:” quod tunc non infestandi sint a malis et falsis, intelligitur per quod “secure cubarent, et non perterrefaciens,” et per quod “Jehovah cessare faciet feram malam e terra,” et quod “gladius non transibit per illam;” per “feram malam” significantur cupiditates malae, et per “gladium” significantur falsitates inde; hae et illae destruunt bonum et verum ex quibus pax: et per “terram” significatur ecclesia. (Quod “fera mala” significet cupiditates malas, at destructionem boni per illas, videatur n. 4729, 7102, 9335: quod “gladius” significet falsitates, et destructionem veri per illas, supra, n. 131(b): et quod “terra” significet ecclesiam, etiam supra, n. 29, 304.) Qui non elevatur supra sensum litterae Verbi, is non videt aliud quam quod qui vivit secundum statuta et praecepta victurus sit in pace, hoc est, quod ei non hostes et inimici, et quod sic secure cubaturus; tum quod non aliquae ferae malae illaturae damnum, et quod non {3}periturus gladio: sed hoc non est spirituale Verbi; est usque Verbum in singulis spirituale, et hoc latet in sensu litterae ejus qui naturalis; spirituale ejus est quod nunc supra explicatum est.

[15] Apud Davidem,
“Miseri possidebunt terram, et deliciabuntur super multitudine pacis:… observa integrum et vide rectum, nam postremum viro pax” (Ps. xxxvii. 11, 37):
per “miseros” intelliguntur hic qui in tentationibus sunt in mundo; per “multitudinem pacis” qua deliciabuntur, significantur jucunda quae post tentationes, nam post tentationes dantur jucunda a Domino ex conjunctione boni et veri tunc, et inde ex conjunctione cum Domino; quod ex conjunctione boni et veri sit homini jucundum pacis, intelligitur per “Observa integrum et vide rectum, nam postremum viro pax;” “integrum” quod observandum dicitur in Verbo de bono, et “rectum” quod videndum dicitur de vero; “postremum” est finis, quando pax.

[16] Apud eundem,
“Ferent montes pacem populo, et colles in justitia;… florebit in diebus Ejus justus, et multa pax usque dum non luna” (Ps. lxxii. 3, 7):
agitur ibi de adventu Domini et de regno Ipsius; per “montes” qui ferent pacem populo, significatur amor in Dominum; et per “colles” qui in justitia, significatur charitas erga proximum; (quod haec per “montes” in Verbo significentur, videatur n. 795. 6435, 10438, ex causa quia illi qui in amore in Dominum sunt habitant in caelo super montibus; et illi qui in charitate erga proximum sunt, super collibus ibi, n. 10438,; et in opere De Caelo et Inferno, n. 188:) inde patet quod per “pacem intelligatur gaudium caeleste, quod est ex conjunctione cum Domino per amorem: per “florebit in diebus Ejus justus,” significatur qui in bono amoris; inde dicitur “et multa pax;” non aliunde enim quam ex Domino, et ex Ipsius conjunctione cum illis qui in bono amoris sunt, est pax, ut supra dictum est: “usque dum non luna” dicitur, per quod significatur quod non verum erit separatum a bono, sed conjuncta ita ut sint unum, hoc est, ut verum etiam sit bonum; est enim omne verum boni quia ex bono, et inde in sua essentia bonum; tale est verum apud illos qui in bono amoris in Dominum a Domino sunt, qui hic intelliguntur per “justum.” (Quod “sol” significet bonum amoris, et quod “luna” verum inde, videatur n. 1521-1531, 2495, 4060, {1}4696, 7083.)

[17] Apud Esaiam,
“Puer natus est nobis, Filius datus est nobis, super cujus humero principatus; vocabit nomen Ipsius Mirabilis, Consiliarius, Deus, Heros, Pater aeternitatis, Princeps pacis: multiplicanti principatum et pacem non erit finis” (ix. 5, 6 (B.A. 6,7)):
haec de adventu Domini, de quo dicitur quod “Puer natus sit nobis, et Filius datus nobis,” quia per “puerum” in Verbo significatur bonum, ibi Divinum Bonum, et per “filium” verum, ibi Divinum Verum; ita dicitur propter conjugium boni et veri, quod est in singulis Verbi: et quia ab Ipso Divinum Bonum et Divinum Verum est, ideo vocatur “Princeps pacis,” ac dicitur “Multiplicanti principatum et pacem non erit finis;” “principatus” dicitur ex Divino Vero, et “pax” ex Divino Bono conjuncto Divino Vero; inde vocatur “Princeps pacis.” (Quod “princeps” dicatur de veris, et quod significet principale verum, videatur n. 1482, 2089, {4}5044: et supra, n. 29: et “pax:” de conjunctione boni et veri, supra in hoc articulo.)

[18] Sed quia plurimis in locis in Verbo dicitur “pax,” et explicatio erit applicata ad rem de qua dicitur, seu ad subjectum de quo praedicatur, et inde apparet varia ejus significatio, ideo velim in summa tradere quid “pax” significat, ne mens feratur quaquaversum:- Pax est beatum cordis et animae oriundum ex conjunctione Domini cum caelo et cum ecclesia, et haec ex conjunctione boni et veri apud illos qui ibi; inde non pugna mali et falsi amplius contra bonum et verum, seu non dissidium aut bellum in spirituali sensu: inde pax, in qua fit omnis fructificatio boni et multiplicatio veri, proinde omnis sapientia et intelligentia. Et quia pax illa est a solo Domino, et ab Ipso apud angelos in caelo et apud homines in ecclesia, ideo per “pacem” in supremo sensu intelligitur Dominus, et in sensu respectivo caelum et ecclesia, proinde bonum conjunctum vero apud illos qui ibi.

[19] Ex his idea de significatione pacis haberi potest in sequentibus locis:- Apud Davidem,
“Recede a malo et fac bonum; quaere pacem et persequere eam” (Ps. xxxiv. 15 (B.A. 14)):
“pax” pro omnibus quae caeli et ecclesiae sunt, unde felicitas vitae aeternae; quae quia est solum illis qui in bono, ideo dicitur “Recede a malo et fac bonum, quaere pacem et persequere eam.”

[20] Apud eundem,
“Pax multa amantibus legem tuam, nec illis offendiculum: exspectavi salutem tuam, Jehovah, et praecepta tua feci” (Ps. cxix. 165, 166):
“pax” pro beato, felici et jucundo caelesti, quae quia solum dantur apud illos qui amant facere praecepta Domini, ideo dicitur, “Pax multa amantibus legem tuam… exspectavi salutem tuam, Jehovah, et praecepta tua feci;” “salus” pro vita aeterna; quod non illis infestatio sit a malis et falsis, significatur per quod “non illis offendiculum.”

[21] Apud Esaiam,
“Jehovah, dispone pacem nobis, nam omnia opera nostra operatus es nobis” (xxvi. 12):
quia pax a solo Jehovah, hoc est, Domino est, et in faciendo bonum ab Ipso, ideo dicitur, “Jehovah, dispone pacem nobis, nam omnia opera nostra operatus es nobis.”

[22] Apud eundem,
“Angeli pacis amare flent, devastatae sunt semitae, cessavit transiens viam” (xxxiii. 7, 8):
quia pax est a Domino, et in caelo ab Ipso, ideo angeli ibi vocantur “angeli pacis;” et quia nulla pax illis est qui in terra in malis sunt et inde falsis, ideo dicitur quod amare fleant quia “devastatae sunt semitae, cessavit transiens viam;” “semitae” et “via” significant bona vitae et vera fidei; quare “devastatae semitae” significant quod non amplius bona vitae, et “cessavit transiens viam” significat nec amplius vera fidei.

[23] Apud eundem,
“Utinam auscultasses praeceptis meis, et futura fuisset sicut fluvius pax tua, et justitia tua sicut fluctus maris:… non pax, inquit Jehovah, impiis” (xlviii. 18, 22):
quia illis pax est qui vivunt secundum praecepta Domini, et non illis qui non vivunt, ideo dicitur, “Utinam auscultasses praeceptis meis, et futura fuisset pax tua sicut fluvius; non pax impiis:” “pax sicut fluvius” significat in abundantia; “justitia” quae “Sicut fluctus maris” significat fructificationem boni per vera (“justitia” in Verbo dicitur de bono, ac “mare” de veris).

[24] Apud eundem,
“Montes recedent et colles dimovebuntur, sed misericordia mea a tecum non recedet; foedus pacis meae non dimovebitur…. Omnes filii tui docti a Jehovah, et multa pax filiorum tuorum” (liv. 10, 13):
agitur ibi de novo caelo et de nova ecclesia; prius caelum et prior ecclesia, quae peritura, intelligitur per “montes recedent et colles dimovebuntur;” quod {5}illi qui in novo caelo et nova ecclesia erunt in bono a Domino, et eis gaudium caeleste in aeternum per conjunctionem cum Domino, significatur per “Misericordia mea a tecum non recedet, et foedus pacis meae non dimovebitur;” “misericordia” significat bonum a Domino, et “foedus pacis” Significat gaudium caeleste ex conjunctione cum Domino; “foedus” est conjunctio: per “filios” qui “docti a Jehovah,” et quibus “multa pax,” intelliguntur qui in novo caelo et in nova ecclesia in veris ex bono erunt a Domino, quod illis beatitudo et felicitas aeterna; per “filios” in Verbo significantur qui in veris ex bono sunt; per quod “docti a Jehovah,” significatur quod in veris’ ex bono sint a Domino; et per “multam pacem” significatur beatitudo et felicitas aeterna.

[25] Apud Ezechielem,
“David… princeps illis in aeternum; et pangam illis foedus pacis, foedus aeternitatis erit cum illis, ac dabo eos et multiplicabo eos, et ponam sanctuarium meum in medio eorum in aeternum” (xxxvii. 25, 26):
agitur ibi de Domino, de creatione novi caeli et novae ecclesiae ab Ipso; per “Davidem” qui “princeps illis in aeternum,” intelligitur Dominus; per “pangere illis foedus pacis” significatur gaudium caeleste et vita aeterna illis qui Domino conjuncti sunt; “foedus pacis” est hic ut supra gaudium caeleste et vita aeterna ex conjunctione cum Domino: fructificatio boni et multiplicatio veri inde, significatur per “Dabo eos et multiplicabo eos;” et quia inde caelum et ecclesia est, additur “Et ponam sanctuarium meum in medio eorum in aeternum;” “sanctuarium” est caelum et ecclesia.

[26] Apud Malachiam,
“Ut sit foedus meum cum Levi;… foedus meum cum illo fuit Vitae et pacis;… lex veritatis fuit in ore ejus, et perversitas non inventa in labiis ejus; in pace et in rectitudine ambulavit Mecum” (ii. 4, 5(,6)):
per “Levin” significantur omnes qui in bono charitatis erga proximum sunt, et in supremo sensu Ipse Dominus quia ab Ipso id bonum; hic Ipse Dominus: “foedus vitae et pacis” significat unionem Divini Ipsius cum Divino Humano Ipsius, ex qua unione omnis vita et pax; quod Divinum Verum sit ab Ipso, significatur per quod “lex veritatis fuit in ore Ipsius, et perversitas non inventa in labiis Ipsius;” ipsa unitio quae facta in mundo, intelligitur per “In pace et in rectitudine ambulavit Mecum.” (Quod per “Levin” in Verbo significetur amor spiritualis seu charitas, videatur n. 4497, 4502, 4503: et quod per illum in supremo sensu intelligatur Dominus, n. 3875, 3877.)

[27] Apud Ezechielem,
“Tunc pangam iis foedus pacis, et cessare faciam feram malam e terra, ut habitent in deserto secure, et dormiant in silvis:… tunc dabit arbor agri fructum suum, et terra dabit proventum suum quando fregero lora jugi eorum, et liberavero eos e manu servire facientium eos” (xxxiv. 25, 27):
etiam ibi agitur de adventu Domini, et de instauratione novae ecclesiae ab Ipso; conjunctio illorum qui ab ecclesia cum Domino, significatur per “foedus pacis” quod tunc panget iis; inde tutela et securitas a malis et falsis, significatur per “Cessare faciam feram malam e terra, ut habitent in deserto secure, et dormiant in silvis;” “fera mala” significat mala omnis generis, “desertum” ubi “habitabunt secure” significat cupiditates mali quod non infestabunt, et “silvae” in quibus “dormient,” significant falsa inde quae nec infestabunt: fructificatio boni per vera, et multiplicatio veri ex bono, significantur per “Tunc dabit arbor fructum suum, et terra dabit proventum suum;” “arbor agri” significat cognitiones veri, “fructus” significat bonum inde, “terra” significat ecclesiam quoad bonum, ita quoque bonum ecclesiae, et “proventus ejus significat inde multiplicationem veri: quod haec fient illis postquam Dominus removit mala et falsa quae illis, significatur per “quando fregero lora jugi eorum, et liberavero e manu servire facientium eos;” “lora jugi” sunt jucunda mali ex amore sui et mundi quae illos vinctos tenent; et “servire facientes eos” sunt falsa, quia haec faciunt ut serviant illis malis.

[28] Apud Sachariam,
“Semen pacis erunt, Vitis dabit fructum suum, et terra dabit proventum suum, et caeli dabunt rorem suum:… loquimini veritatem vir cum socio suo, veritatem et judicium pacis judicate in portis vestris;… veritatem modo et pacem amate” ({6}viii. 12, 16, 19):
“semen pacis” dicuntur apud quos est conjunctio boni et veri; et quia illi per “semen pacis” intelliguntur, ideo dicitur quod “vitis dabit fructum suum, et terra proventum suum;” per quod “vitis dabit fructum suum” significatur quod verum producet bonum, et per quod “terra dabit proventum suum” significatur quod bonum producet vera; “vitis enim significat ecclesiam quoad vera, seu vera ecclesiae, et “terra” significat ecclesiam quoad bonum, seu bonum ecclesiae, ac “proventus” significat productionem veri: per “caelos” qui “dabunt rorem suum” significatur fructificatio boni et multiplicatio veri: conjunctio veri et boni ulterius describitur per “Loquimini veritatem vir cum socio suo, veritatem et judicium pacis judicate in portis vestris, veritatem modo et pacem amate;” per “veritatem” significatur verum; per “judicium pacis,” et per “pacem” significatur conjunctio ejus cum bono.

[29] Apud Davidem,
Jehovah “loquetur pacem ad populum, suum et ad sanctos suos, ut non revertantur ad stultitiam;… misericordia et {7}veritas obvient, justitia et pax osculentur se” (Ps. lxxxv. 9, {8}11 (B.A. 8, 10)):
quod “Jehovah loquetur pacem ad populum suum et ad sanctos suos,” significat quod docebit et dabit conjunctionem Secum per conjunctionem boni et veri apud illos; per “pacem” significatur utraque illa conjunctio, per “populum” significantur illi qui in veris ex bono sunt, et per “sanctos” illi qui in bono per vera sunt: quod non illis dein malum ex falso et falsum ex malo sint, significatur per “ut non revertantur ad stultitiam:” utraque illa conjunctio ulterius describitur per quod “misericordia et {9}veritas obvient, ac justitia et pax osculentur se:” “misericordia” ibi significat remotionem a falsis, unde illis vera; (inde patet quid significat “misericordia et veritas obvient:”) et “justitia” (significat) remotionem a malis, unde illis bona; inde patet quid significat “justitia et pax osculentur se.”

[30] Apud Esaiam,
Quam jucundi sunt super montibus pedes evangelizantis, audire facientis pacem, evangelizantis bonum, audire facientis salutem, dicentis Zioni, Regnat {10}Rex tuus” (lii. 7):
haec de Domino, et per “pacem” ibi significatur Ipse Dominus, et inde caelum illis qui Ipsi conjuncti sunt; “evangelizare” significat praedicare illa: et quia illa conjunctio fit per amorem, ideo dicitur “evangelizare super montibus,” et “dicere Zioni;” “montes” significant hic ut supra, bonum amoris in Dominum, et “Zion significat ecclesiam quae in illo bono; ac Dominus intelligitur per “{10}Regem tuum qui regnat:” quia conjunctio veri et boni a conjunctione cum Domino significatur per “pacem,” ideo dicitur “audire facientis pacem, evangelizantis bonum, audire facientis salutem;” “evangelizare bonum” significat conjunctionem cum Ipso per bonum, et “audire facere salutem” significat conjunctionem cum Ipso per vera et per vitam secundum illa, per hanc enim est salus.

[31] Apud eundem,
“Atque Ille confossus ob praevaricationes nostras, contusus ob iniquitates nostras, castigatio pacis nostrae super Ipso, et vulnere Ipsius sanitas data nobis” (liii. 5):
haec de Domino, de quo in eo capite manifeste agitur; et per illa verba describuntur tentationes quas Ipse in mundo subiit ut subjugaret inferna, et redigeret omnia ibi et in caelis in ordinem: atroces illae tentationes intelliguntur per quod “confossus ob praevaricationes nostras, et contusus ob iniquitates nostras,” et quod “castigatio pacis nostrae super Ipso;” salvatio per id significatur per “vulnere Ipsius sanitas est data nobis:” per “pacem” itaque ibi significatur caelum et vita aeterna illis qui conjuncti cum Ipso sunt; genus enim humanum nullatenus salvari potuit nisi Dominus redegisset omnia in infernis et in caelis in ordinem, et simul glorificasset Humanum suum, quae facta sunt per tentationes in Humanum suum admissas.

[32] Apud Jeremiam,
“Ecce Ego ascendere facturus {11}ei sanitatem et medelam; et sanaturus sum eos, et revelabo iis {12}abundantiam pacis et veritatem:… omnes gentes terrae, quae audient omne bonum quod Ego facturus illis, ut timeant et commoveantur super omni bono et super omni pace quam Ego facturus {13}illi” (xxxiii. 6, 9):
haec etiam de Domino, quod liberaturus a malis et falsis illos qui in conjunctione cum Ipso sunt; liberatio a malis et falsis significatur per “ascendere facturus sum {11}ei sanitatem et medelam, et sanaturus sum eos,” spiritualiter enim sanari est a malis et falsis; et quia hoc fit a Domino per vera, dicitur “et revelabo iis {12}abundantiam pacis et veritatem;” per “gentes terrae” significantur illi qui in malis et falsis sunt, de quibus dicitur quod “timebunt et commovebuntur super omni bono et super omni pace quam Ego facturus {13}illi.”

[33] Apud Davidem,
Redimet in pace animam meam, ne appropinquent mihi” (Ps. lv. 19 (B.A. 18)):
per “redimere in pace animam meam” significatur salvatio per conjunctionem cum Domino; et per “ne appropinquent mihi” significatur remotio inde malorum et falsorum.

[34] Apud Haggaeum,
“Major erit gloria domus hujus posterioris quam prioris,… nam in loco hoc dabo pacem” (ii. 9):
per “Domum Dei” significatur ecclesia, per “domum priorem” ecclesia quae ante adventum Domini, et per “domum posteriorem” ecclesia quae post adventum Ipsius; per “gloriam” significatur Divinum Verum quod in hac et illa; et per “pacem quam dabit in loco hoc,” seu in ecclesia, intelliguntur omnia illa quae significantur per “pacem (de quibus supra, quae videantur).

[35] Apud Davidem,
“Petite pacem Hierosolymae, quieti sint amantes te; sit pax in antemurali tuo, quies in {14}palatiis tuis; propter fratres et socios meos loquar, age, pacem in te; propter Domum Jehovae Dei nostri quaeram bonum tibi” (Ps. cxxii. 6-9):
per “Hierosolymam” non intelligitur Hierosolyma, sed ecclesia quoad doctrinam et cultum; per “pacem” intelligitur omne doctrinae et cultus, nam cum haec ex origine caelesti sunt, hoc est, e caelo a Domino, tunc a pace et in pace sunt; inde constat quid intelligitur per “petite pacem Hierosolymae:” et quia illi qui in illa pace sunt vocantur “quieti,” dicitur etiam, “quieti sint amantes te,” nempe amantes ecclesiae doctrinam et cultum: per “sit pax in antemurali tuo, et quies in palatiis tuis,” significatur quod in exteriori homine et in interiori; exterior enim homo cum illis quae ibi, quae sunt scientifica et jucunda naturalia, est instar antemuralis seu munimenti interiori homini, quia extra et ante hunc est et protegit; ac interior homo cum illis quae ibi, quae sunt vera et bona spiritualia, est instar palatii aut domus, quia intra exteriorem est; inde exteriora hominis significantur per “antemurale,” ac interiora ejus per “palatia;” similiter quoque alibi in Verbo: “propter fratres meos et socios meos” significat propter illos qui in bonis et inde veris sunt, et abstracte a personis significat bona et vera; (quod haec intelligantur per “fratres et socios” in Verbo, videatur n. 10490, et supra, n. 47;) per “Domum Jehovae Dei nostri” significatur ecclesia, in qua illa.

[36] Apud eundem,
“Lauda, Hierosolyma, Jehovam; celebra, Zion, {15}nomen tuum;… qui ponit terminum tuum pacem; adipe triticorum satiat te” (Ps. cxlvii. 12, 14):
per “Hierosolymam” et per “Zionem” intelligitur ecclesia, per “Hierosolymam” ecclesia quoad vera doctrinae, et per “Zionem” ecclesia quoad bona amoris; per “{16}nomen Jehovae” quod celebrabit Zion, significatur omne cultus ex bono amoris; “qui ponit terminum tuum pacem” significat omnia caeli et ecclesiae, nam “terminus” significat omnia illorum, quoniam in termino seu in ultimo sunt omnia in complexu (videatur n. 634, 5897, 6239, 6451,6465, 8603, {17}9215, {18}9216, 9824, 9828, 9836, 9905, 10044, 10099, 10329, 10335, 10548); “adipe triticorum satiat te” significat omni bono amoris et sapientia (“adeps” enim significat bonum amoris, videatur n. 5943, 6409, 10033 et “triticum” significat omnia quae ex bono amoris sunt, in specie vera caeli, et inde sapientiam, n. 3941, 7605.)

[37] Apud eundem,
“Benedicet tibi Jehovah e Zione, ut videas bonum Hierosolymae omnibus diebus vitae tuae, ut videas filios filiorum tuorum, pacem super Israele” (Ps. cxxviii. 5, 6):
per “Zionem” et per “Hierosolymam” significatur, hic ut supra, ecclesia quoad bona amoris et quoad vera doctrinae; quod dicatur “Benedicat tibi Jehovah e Zione,” est ut ex bono amoris, nam “Zion significat ecclesiam quoad bonum amoris; et quia ex illo bono omne bonum et verum doctrinae procedit et existit, inde dicitur, “ut videas bonum Hierosolymae, ac filios filiorum tuorum;” “filii filiorum” significant vera doctrinae ac multiplicationem eorum in aeternum; quia haec omnia sunt ex Domino, et per pacem quae ab Ipso, ideo concluditur per “ut videas pacem super Israele;” “Israel” sunt illi apud quos ecclesia.

[38] Apud eundem,
“Est in Schalem tabernaculum” Dei, “et habitaculum Ipsius in Zione; ibi fregit scintillas arcus, scutum, gladium et bellum” (Ps. lxxvi. 3, 4 (B.A. 2, 3)):
hic Hierosolyma vocatur Schalem, quia per “Schalem” significatur pax, e qua etiam Hierosolyma nominata est; quod ita nominata sit, est quia “pax” significat omnia illa quae supra in summa dicta sunt, quae videantur: per tabernaculum Dei,” quod ibi, significatur ecclesia ex illis, et per “habitaculum Ipsius in Zione” significatur bonum amoris, quoniam in illo Dominus habitat, et inde dat vera, ac fructificat et multiplicat illa: et quia per “pacem” etiam significatur quod non pugnae mali et falsi amplius contra bonum et verum, seu non dissidium aut bellum in spirituali sensu, ideo dicitur, “Ibi fregit scintillas arcus, scutum et gladium et bellum,” per quae significatur dissipatio omnis pugnae falsorum doctrinae contra bonum et verum, ac in genere dissipatio omnis dissidii. A pace etiam
Dicta est Hierosolyma “Schelomim” (Jerem. xiii. 19):
Et ideo Melchizedech, qui sacerdos Deo altissimo, fuit “rex Schalem” (Gen. xiv. 18);
et per illum repraesentatus est Dominus; ut patet apud Davidem,
“Tu Sacerdos in aeternum juxta modum Melchizedechi” (Ps. cx. 4).

[39] Apud Esaiam,
“Laetamini cum Hierosolyma, et exultate in ea, omnes amantes eam,… ut sugatis et saturemini ex ubere consolationum ejus, et exprimatis et deliciemini ex splendore gloriae ejus;… ecce Ego expandens super eam sicut fluvium pacem, et sicut flumen inundans gloriam gentium, ut sugatis: ad latus suscipiemini, et super genubus delectabimini” (lxvi. 10-12):
per “Hierosolymam” ibi intelligitur, ut supra, ecclesia quoad doctrinam, seu quod idem, doctrina ecclesiae; de hac dicitur, “Laetamini cum Hierosolyma, et exultate in ea, omnes amantes eam;” et de doctrina etiam dicitur, “ut sugatis et saturemini ex ubere consolationum ejus, et exprimatis et deliciemini ex splendore gloriae ejus;” per “uber consolationum” significatur Divinum Bonum, et per “splendorem gloriae” significatur Divinum Verum ex quo doctrina: quod omnia illa in abundantia erunt ex conjunctione cum Domino, significatur per “Ecce Ego expandens super eam sicut fluvium pacem, et sicut flumen inundans gloriam gentium, ut sugatis;” per “pacem” significatur conjunctio cum Domino, per “gloriam gentium” conjunctio boni et veri inde, per “sugere” influxus a Domino, et per “sicut fluvium et sicut flumen inundans” abundantia: quod inde amor spiritualis, et amor caelestis, per quos conjunctio cum Domino fit, significatur per “ad latus suscipiemini, et super genubus delectabimini;” per “latus” significatur amor spiritualis, et per “genua” amor caelestis, et per “suscipi et delectari” significatur ex conjunctione felicitas aeterna: (quod “uber” significet amorem spiritualem, et quod quoque “latus” seu “pectus,” videatur supra, n. 65; quod “genua” significant amorem conjugialem, et inde amorem caelestem, in Arcanis Caelestibus, n. 3021, 4180, 5050-5062:) quod “gloria” significet Divinum Verum, et inde intelligentiam et sapientiam, videatur supra (n. {18}33, 288, 345): et quod “gentes” significent illos qui in bono amoris sunt, et abstracte a personis bona amoris, etiam supra (n. 175(a), 331); inde “gloria gentium” significat genuinum verum quod ex bono amoris, ita conjunctionem illorum.

[40] Apud eundem,
“Est opus {19}Jehovae pax, et labor justitiae quies, et securitas usque in aeternum; ut habitet populus meus in habitaculo pacis, et in tentoriis securitatum, et in quietibus tranquillis” (xxxii. 17, 18):
“pax” dicitur “opus {19}Jehovae,” quia unice a Domino; et omne quod ex pace a Domino existit apud illos qui in conjunctione cum Domino sunt, vocatur “opus {19}Jehovae” inde dicitur “Est opus {19}Jehovae pax: “labor justitiae” significat bonum conjunctum vero, in quo pax; “labor” enim in Verbo dicitur de vero, “justitia” de bono, et “quies” de pace inibi: “securitas in aeternum” significat quod sic non infestatio et timor a malis et falsis: inde patet quid significatur per “ut habitet populus meus in habitaculo pacis, et in tentoriis securitatum, et in quietibus tranquillis,” quod nempe ut sint in caelo ubi Dominus, et inde in bono amoris et cultus, absque infestatione ab infernis, et sic in jucundis boni et amoenis veri: “habitaculum pacis est caelum ubi Dominus, “tentoria securitatum” sunt inde bona amoris et cultus absque infestatione a malis et falsis quae ab inferno, et “quietes tranquillae” sunt jucunda boni et amoena veri. (Quod “tentoria” significent bona amoris et cultus, videatur n. 414, 1102, 2145, 2152, 3312, {20}4391, 10545.)

[41] Apud eundem,
“Pro aere adducam aurum, et pro ferro adducam argentum,… et pro lapidibus ferrum; et ponam praefecturam tuam pacem, et exactores tuos justitiam; non audietur amplius violentia in terra tua, Vastatio et confractio in terminis tuis” (lx. 17, 18):
agitur in eo capite de adventu Domini, et de novo caelo et nova ecclesia tunc; ac intelligitur per illa verba quod spirituales futuri et non naturales ut prius, nempe illi qui conjuncti Domino per bonum amoris, et quod non amplius futurum discidium inter internum seu spiritualem hominem et externum seu naturalem: quod futuri sint spirituales et non naturales ut prius, significatur per “pro aere adducam aurum, pro ferro argentum, et pro lapidibus ferrum;” “aes,” “ferrum” et “lapides” significant naturalia, ac “aurum,” “argentum” et “ferrum,” quae loco illorum, significant spiritualia; “aurum” bonum spirituale, “argentum” verum illius boni, et “ferrum” verum spirituale naturale: quod per bonum amoris regnaturus sit Dominus, significatur per “Ponam praefecturam tuam pacem, et exactores justitiam; “praefectura” significat regnum, “pax” Dominum, et “justitia” bonum ab Ipso: quod non dissidium amplius futurum inter spiritualem hominem et inter naturalem, significatur per “Non audietur amplius violentia in terra tua, vastatio et confractio in terminis tuis;” per “violentiam” significatur dissidium, per “terram” internus spiritualis homo, quia ibi est ecclesia quae in genere per “terram~ significatur; per “vastationem et confractionem,” quae “non amplius,” significatur quod non mala et falsa; et per “in terminis” significatur in naturali homine, nam in illis quae ibi sunt terminantur spiritualia; quod per “vastationem et confractionem” significentur mala et falsa, est quia mala vastant naturalem hominem et falsa confringunt illum.

[42] Quoniam pax est apud illos qui in conjunctione boni et veri sunt a Domino, et quia malum destruit bonum et falsum verum, ita quoque pacem. Inde sequitur quod nulla pax sit apud illos qui in malis et falsis sunt; apparet quidem sicut sit pax apud illos quando illis in mundo succedunt, et quoque videntur sibi tunc sicut quod contento animo sint; sed pax illa apparens est solum in extremis eorum, interius tamen non est pax; cogitant enim de honore et lucro absque fine, et fovent animo astus, dolos, inimicitias, odia, vindictas, et plura similia, quae illis insciis discindunt et devorant interiora mentis eorum, et inde quoque interiora corporis; hoc quod ita sit apparet luculenter apud illos post mortem, quando in interiora sua veniunt; tunc illa jucunda animi eorum vertuntur in contraria (ut constare potest ex illis quae in opere De Caelo et Inferno, n. 485-490, ostensa sunt).

[43] Quod pax sit illis qui in bono et inde veris sunt, et non pax illis qui in malo et inde falsis, constare potest a sequentibus his locis:- Apud Esaiam,
“Impii sicut mare impulsum, quando quiescere non potest, sed ejiciunt aquae ejus caenum et lutum(; non pax, inquit Deus meus, impiis)” (lvii. 20, 21):
apud eundem,
“Pedes eorum ad malum currunt, et festinant ad effundendum sanguinem innocentem, cogitationes eorum cogitationes iniquitatis, vastatio et confractio in semitis eorum; viam pacis non sciunt, neque judicium in orbitis eorum, semitas suas perverterunt sibi, omnis qui calcat eam non cognoscit pacem” (lix. 7, 8):
apud Davidem,
“Nimium habitavit sibi anima (mea) cum osore pacis; ego pacem, sedcum loquor, illi ad bellum” (Ps. cxx. 6, 7):
apud Esaiam,
Prophetae “seducunt populum meum, dicendo Pax, cum non pax et quando hic aedificat maceriem, illi ecce incrustantes eam inepto:… prophetae Israelis… vident visionem pacis cum non pax” (xiii. 10, 16):
apud Jeremiam,
“A minimo ad maximum omnes student usurae, a propbeta usque ad sacerdotem quivis facit mendacium, et sanant confractionem filiae populi mei per nullius ponderis verbum, dicendo, Pax, pax, cum non sit pax” (viii. 10, 11):
apud eundem,
“Vox clamoris pastorum, et ejulatus potentium gregis, quia vastans Jehovah pascuum {21}eorum, unde devastatae sunt caulae propter ardorem irae Jehovae” (xxv. 36, 37):
apud Davidem,
“Non integritas in carne mea propter indignationem tuam, nossibus meis propter peccatum meum” (Ps. xxxviii. 4 (B.A 3)):
in Threnis,
“Satiavit me amaritudinibus, inebriavit me absinthio;… et remota est a pace anima mea, oblitus sum boni” (iii. 15, 17):
praeter alibi.

[44] Quoniam pax in sua prima origine est ex unione Ipsius Divini ac Divini Humani in Domino, et inde a Domino in conjunctione Ipsius cum caelo et cum ecclesia, et apud unumquemque ibi in conjunctione boni et veri, ideo Sabbatum, quod fuit san~issimum ecclesiae repraesentativum, dictum est a quiete seu pace;
et ideo quoque sacrificia, quae dicta fuerunt “pacifica,” mandata sunt (De quibus videatur Exod. xxiv. 5; cap. xxxii. 6: Levit. iii. 3; cap. iv. 20, 26, 31, 35; cap. vi. 5 (B.A. 12); cap. vii. 11; cap. xiv. 20, 21, 33; cap. xvii. 5; cap. xix. 5: Num. vi. 17: Ezech. xlv. 15: Amos v. 22: et alibi):
et ideo de Jehovah dicitur quod Ex holocaustis odoratus sit “odorem quietis” (Exod. xxix. 18, 25, 41: Levit. i. 9, 13, 17; cap. ii. 2, 9; cap. vi. 8, 14 (B.A. 15, 21); cap. xxiii. 12, 13, 18: Num. xv. 3, 7, 13; cap. xxviii. 6, 8, 13; cap. xxix’2, 6, 8, 13, 16);
per “odorem quietis” significatur perceptio pacis.

366. “Ut alii alios {1}occidant.” – Quod significet falsificationem seu exstinctionem veritatum, constat ex significatione “occidere,” quod sit exstinguere vera, nam per “occidere” in Verbo significatur occidere spiritualiter, seu occidere spirituale hominis aut animam ejus, quod est exstinguere vera: quod etiam sit falsificare, est quia vera cum falsificantur etiam exstinguuntur; per falsificationem enim fit alius intellectus eorum, ac verum est verum cuivis secundum intellectum de eo; amor enim et principium quae regnant in homine, trahunt omnia ad se, et applicant sibi, etiam ipsa vera; quare cum amor malus est aut principium falsum, tunc vera infectantur malo amoris aut falso principii, et sic exstinguuntur: hoc itaque est quod hic significatur per quod “alii alios occident.” Quod hoc fiat quando bonum non est apud hominem, et magis quando bonum non est in doctrina ecclesiae ejus, constat ex praecedentibus, ubi dicitur “Cum aperuisset secundum sigillum, exivit equus rufus, et sedenti super illo datum est tollere pacem de terra;” per quae significatur secundus status ecclesiae, qui est quando intellectus Verbi deperditus sit quoad bonum, unde dissidia in ecclesia (de quibus videatur supra, n. 361, 364, 365).

[2] Quod intellectus Verbi, seu quod idem, intellectus veri, deperditus sit quando apud hominem non est bonum, hoc est, quando non est amor in Dominum et charitas erga proximum, videatur supra (n. 365(a)): bonum enim apud hominem, seu quod idem, amor apud illum, est ignis vitae ejus, et verum apud illum seu fides veri, est lux inde; quapropter quale est bonum seu qualis est amor apud illum, tale est verum seu talis est fides veri apud illum. Inde constare potest, si malum est apud illum seu amor malus, quod non verum sit apud illum, seu quod non fides veri; lux enim quae ex illo igne exit, est qualis est lux illis qui in inferno sunt, quae est lux fatua, sicut lux ex carbonibus ignitis, quae lux influente luce e caelo vertitur in meram caliginem. Talis etiam est lux quae vocatur lumen naturale apud malos, quum ratiocinantur contra res ecclesiae.

[3] Quod falsificaturi sint vera, et per id exstincturi illa, etiam intelligitur per Domini verba apud Matthaeum,
Jesus dixit discipulis, “Tradet frater fratrem…, pater filium, insurgent liberi contra parentes, et morti dabunt illos” (x. 21):
et apud Lucam,
“Trademini a parentibus, et fratribus, et cognatis et amicis, et morti dabunt ex vobis” (xxi. 16):
per “parentes,” “fratres,” “liberos,” (“cognatos”) et “amicos non intelliguntur ibi parentes, fratres, liberi, cognati, amici, nec per “discipulos” intelliguntur discipuli, sed bona et vera ecclesiae, ac mala et falsa; et quod mala exstinctura sint bona, et quod falsa vera. (Quod illa per ea nomina significentur, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 10490.)

367. “Et data ei machaera magna.”- Quod significet per falsa, constat ex significatione “machaerae” seu “gladii,” quod sit v verum pugnans contra falsum, et in opposito sensu falsum pugnans contra verum, ac destructio ejus (de qua supra, n. 131); hic falsum pugnans contra verum ac destruens illud, nam praecedit, “ut alii alios occidant,” per quod significatur falsificatio et exstinctio veritatum. Dicitur in Verbo “gladius,” “machaera,” et “romphaea,” et per “gladium” significatur in genere pugna illa, per “machaeram” pugna veri ex bono ac falsi ex malo, ac per “romphaeam” pugna veri ex doctrina contra falsum ac falsi ex doctrina, contra verum; “machaera “enim est brachii, ac “romphaea “dicitur exire ex ore, Ut Apoc. i. 16; cap. ii. 12, 16; cap. xix. 15, {1}21.

368. VERSUS 5,6.
“Et cum aperuisset tertium sigillum, audivi tertium animal dicens, Veni et aspice: et vidi, et ecce equus niger; et sedens super illo habens stateram in manu sua. Et audivi vocem in medio quatuor animalium, dicentem, Choenix tritici denario, et tres choenices hordei denario; et oleum et vinum ne laeseris.”
5. “Et cum aperuisset tertium sigillum,” significat praedictionem de statu adhuc succedente apud illos qui ab ecclesia ubi Verbum (n. 369); “audivi tertium animal dicens,” significat e caelo infimo a Domino (n. 370); “Veni et aspice,” significat affectionem et perceptionem (n. 371); “et(vidi, et) ecce equus niger, significat intellectum Verbi deperditum quoad verum (n. 372); “et sedens super illo habens stateram in manu sua,” significat aestimatione,” veri ex Verbo in illo statu ecclesiae (n. 373).
6. (Et audivi vocem in medio animalium dicentem,) Choenix tritici denario, et tres choenices hordei denario,” significat quod genuinum bonum ecclesiae sit illis nihili, et quoque genuinum verum ecclesiae (n. 374); “et oleum et vinum ne laeseris,” significat quod provisum sit ne damnum inferatur sensui inferno seu spirituali Verbi, nec quoad bonum nec quoad verum (n. 375, 376).

369. (Vers. 5.) “Et cum aperuisset tertium sigillum.”- Quod significet praedictionem de statu adhuc succedente apud illos qui ab ecclesia ubi Verbum, constat ex illis quae supra (n. 351, 352, 361) dicta sunt: agitur enim in hoc et in sequente capite de statu Ecclesiae Christianae seu ecclesiae ubi est Verbum, a principio ad finem, seu a tempore Domini usque ad ultimum judicium; ecclesia enim nova, quae Christiana vocatur, incohata est a Domino cum in mundo fuit, et postquam propagata est, decrevit successive usque ad hoc tempus, quod est ultimum ejus, quo judicium. Praedictiones de his successivis ecclesiae statibus manifestantur hic sicut ex libro per varia repraesentativa; sed sciendum est quod praedictiones tales non visae et lectae sint in libro, postquam sigilla ejus aperta sunt, sed manifestatae per caelos a Domino coram angelis intimi caeli, quae in ultimis caeli repraesentatae sunt per talia quae in hoc capite memorantur; nempe, per equos varii coloris, et dein per terrae motus, solis et lunae obscurationes, et stellarum lapsus in terram: sed haec erant apparentiae coram angelis ultimi caeli, et significant illa quae audita et percepta sunt in intimo caelo, ubi non tales apparentiae fuerunt: nam quicquid in intimo caelo auditur, cogitatur et percipitur a Domino, hoc cum descendit per caelum medium ad ultimum, vertitur in tales apparentias. Ita coram ultimi caeli angelis promulgantur arcana sapientiae Divinae: illi qui ibi intelligentes sunt, percipiunt arcana illa ex correspondentiis; at infimi illorum non percipiunt, sed modo sciunt quod inibi sint arcana, nec ultra inquirunt; cum his fuit Johannes cum in spiritu seu in visione. Haec dicta sunt, ut sciatur quomodo Verbum conscriptum sit, quod nempe ex talibus quae visa et audita sunt in ultimis caeli, ita ex meris correspondentiis et repraesentativis, in quorum singulis latent innumerabilia et ineffabilia arcana sapientiae Divinae.

370. “Audivi tertium animal dicens.”- Quod significet e caelo intimo a Domino, constat ex illis quae supra (n. 353 et 362) dicta sunt, ubi similia. Quod quatuor animalia seu quatuor cherubi unus post alterum locuti sint, est quia illa quae dixerunt correspondent ex opposito; primus enim cherubus erat similis leoni, secundus similis vitulo, tertius quoad faciem sicut homo, et quartus similis aquilae volanti; et per “leonem” significatur potentia (videatur supra, n. 278), per “vitulum” significatur bonum (n. 279), per “hominem” sapientia (n. 280), et per “aquilam” intelligentia (n. 281); quare cum primum animal, quod erat simile leoni, locutum est, describitur primus status eorum qui ab ecclesia, quod ibi tunc esset pugna ex Divino Vero (videatur supra, n. 355-359), nam per “leonem” significatur potentia quae est Divino Vero: cum secundum animal locutum est, quod erat simile vitulo, describitur secundus status eorum qui ab ecclesia, quod nempe bonum sit deperditum (videatur n. 61-367); per “vitulum” enim significatur bonum ecclesiae: cum tertium animal locutum est, quod erat quoad faciem sicut homo, describitur tertius status eorum qui ab ecclesia, qui erat quod non amplius verum quia non bonum, proinde non amplius aliqua sapientia, nam omnis sapientia est veri ex bono; per “hominem” enim significatur sapientia: et cum quartum animal locutum est, quod erat simile aquilae volanti, describitur quartus status eorum qui ab ecclesia, quod essent in malis et inde falsis, ita non in aliqua intelligentia; per “aquilam” enim significatur intelligentia. Ex his patet quod quatuor animalia ordine locuta sint secundum correspondentias ex opposito.

371. “Veni et aspice.”- Quod significet attentionem et perceptionem, constat etiam ex illis quae supra (n. 354) explicata sunt, ubi similia verba.

372. “Et (vidi et) ecce equus niger.”- Quod significet intellectum Verbi deperditum quoad verum, constat ex significatione “equi,” quod sit intellectus (de qua supra, n. 355); et ex significatione quod sit non verum; ita per “equum nigrum” significatur intellectus deperditus quoad verum. Quod “niger” significet non verum, est quia “album” significat verum; quod “album” dicatur de vero, et significet illud, videatur supra (n. 196). Quod “album” dicatur de vero et significet illud, est quia album originem ducit ex candore lucis, et “lux” significat verum; et quod “nigrum” dicatur de non vero et significet illud, est quia nigrum originem ducit ex tenebris seu ex privatione lucis; et “tenebrae,” quia existunt ex privatione lucis, significant ignorantiam veri. Quod “equus niger” hic significet intellectum Verbi deperditum quoad verum, etiam patet ex significatione “equi rufi,” (de quo supra,) quod sit intellectus deperditus quoad bonum; in ecclesia etiam successu temporis primum perit bonum, et dein verum, et tandem loco boni succedit malum, et loco veri falsum; hic ultimus status ecclesiae intelligitur per “equum pallidum,” de quo in sequentibus.

[2] Quod “nigrum” significet non verum, constat quoque ex aliis locis in Verbo, ubi dicitur:- Ut apud Micham,
“Nox vobis pro visione, et tenebrae orientur vobis pro divinatione; et occidet sol super prophetis, et nigrescit super iis dies” (iii. 6):
per “prophetas,” de quibus hic agitur, significantur illi qui in veris doctrinae sunt, et abstracte a personis vera doctrinae; quod illi qui per “prophetas” intelliguntur mala visuri, et falsa divinaturi, significatur per “Nox vobis pro visione, et tenebrae orientur vobis pro divinatione;” quod non scituri bonum nec verum, significatur per “Occidet sol super prophetis, et nigrescet super iis dies;” “sol significat bonum amoris, et “dies” verum fidei, et “nigrescere” quod non videatur et sciatur.

[3] Apud Ezechielem,
“Quin obtegam, cum exstinxero te, caelos, et atrabo stellas eorum solem nube obtegam, et luna non lucere faciet lumen suum” (xxxii.7):
haec de Pharaone rege Aegypti, per quem significatur scientificum applicatum falsis, quod fit quando naturalis homo ex scientiis intrat in spiritualia, et non vicissim; id quia contra ordinem est, pro veris arripiuntur et confirmantur falsa: quod tunc non influat aliquid e caelo, significatur per “obtegam caelos;” et quod tunc nullae cognitiones veri, significatur per “atrabo stellas eorum,” “stellae” enim sunt cognitiones veri; quod inde non bonum amoris et non verum fidei, significatur per “solem nube obtegam, et luna non lucere faciet lumen suum;” per “solem” significatur bonum amoris, et per “lunam” verum fidei. (Quod per “solem” et “lunam” illa significentur, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 116-125.) Similia significantur per “solem,” “lunam” et “stellas” apud Joelem,
“Coram illo commota est terra, contremuerunt caeli, sol et luna atrati {1}sunt et stellae contraxerunt splendorem suum” (ii. 10; cap. iv. (B.A. iii.) 15);
et similia in Apocalypsi,
“Sol factus est niger, tanquam saccus cilicinus, et luna facta est tanquam sanguis” (vi. 12):
quid in specie per haec significatur, videbitur in sequentibus.

[4] Apud Ezechielem,
“In die quo descensurus est in infernum obtegam super eo abyssum,et inhibebo flumina ejus, ut occludantur aquae magnae, et atrabo super eo Libanum, et omnes arbores agri super eo languescent” (xxxi. 15):
agitur ibi de Aschure, qui ibi assimilatur cedro; et per “Aschurem” ibi significatur ratiocinatio de veris ecclesiae ex propria intelligentia, et per “cedrum” verum ecclesiae spiritualis; quod sic periturae omnes cognitiones veri, et cum illis omnia vera quae sapiunt ex bono et inde suam essentiam habent, significatur per omnia illa verba: “abyssus” quae super illo obtegetur, et “flumina” quae inhibebuntur, sunt cognitiones veri ac inde intelligentia; “abyssus aut “mare” significat scientificum et cognitivum in communi quod in naturali homine, et “flumina” significant illa quae sunt intelligentiae: “aquae magnae” quae occludentur, significant vera quae sapiunt ex bono et inde essentiam trahunt; “aquae” sunt vera, et “magnum” in Verbo praedicatur de bono: “Libanus” qui “super eo atrabitur,” et “arbores” quae “super eo languescent,” significat quod vera ecclesiae amplius nulla erunt, et quod cognitiones erunt absque perceptione veri; “Libanus” enim significat ecclesiam quoad vera, ita quoque vera ecclesiae, simile ac “cedrus;” et “arbores agri” significant ecclesiam quoad cognitiones veri, ita quoque cognitiones veri ecclesiae, “arbores” ipsas cognitiones, et “ager” ecclesiam; inde patet quod “atrare Libanum” significet quod non amplius vera ecclesiae.

[5] In Threnis,
“Albi erant Naziraei prae nive, candidi erant prae lacte”… obscurataest prae nigredine forma eorum, non cognoscuntur in plateis” (iv. 7, 8):
quid haec significant nemo scire potest, nisi sciat quid Naziraei repraesentabant; “Naziraei” repraesentabant Dominum quoad Divinum caeleste; et quia omnia statuta ecclesiae tunc repraesentabant talia quae caeli et ecclesiae sunt, ita quae Domini, nam a Domino sunt omnia caeli et ecclesiae, et quia principale repraesentativum Domini erat Naziraeatus, inde per illa verba significatur quod omne repraesentativum Domini perierit. Genuinum repraesentativum Domini describitur per “Albi erant Naziraei prae nive, et candidi erant prae lacte,” per quae significatur repraesentativum Divini Veri et Divini Boni in sua perfectione; “album” enim praedicatur de vero, similiter “nix;” et “candidum” de bono veri, similiter “lac:” quod omne repraesentativum Divini Veri deperditum sit, describitur per “Obscurata est prae nigredine forma eorum, non cognoscuntur in plateis;” “forma” significat quale veri, “nigredo” significat non amplius apparens, “plateae” significant vera doctrinae. et “non cognosci in illis” significat non recognosci a genuinis veris. Quid porro per “Naziraeos” significatur, dicetur alibi.

[6] Apud Jeremiam,
“Vastitas erit tota terra, consummationem tamen non faciam; propter hoc lugebit {2}terra, et atrati erunt caeli desuper” (iv. 27, 28):
“vastitas erit tota terra,” significat quod bonum et verum in ecclesia periturum (“terra” est ecclesia); “consummationem tamen non faciam” significat quod usque aliquid boni et veri remansurum; “propter hoc lugebit terra” significat imbecillitatem ecclesiae inde; “atrati erunt caeli desuper” significat non aliquem influxum boni et veri a Domino per caelum; caeli enim dicuntur “atrati,” quando non influit a Domino per caelum aliqua affectio et perceptio veri. Quoniam luctus in ecclesiis ante adventum Domini, quae erant ecclesiae repraesentativae, repraesentabat dolorem mentis spiritualem ob non verum et bonum, (luctus enim erat propter oppressionem ab hoste, propter mortem patris aut matris, et propter similia, et per oppressionem ab hoste significabatur oppressio a malis quae ab inferno, et per patrem et matrem significabatur ecclesia quoad bonum et quoad verum,) quia haec repraesentabantur per luctus apud illos, ideo tunc incedebant atrati:

[7] – Ut apud Davidem,
“Dico Deo petrae meae, Quare oblitus es mei? quare atratus incedam in oppressione hostis?” (Ps. xlii. 10 (B.A. 9); Ps. xliii. 2:)
apud eundem,
“Quasi lugens matrem atratus incurvavi me” (Ps. xxxv. 14):
apud eundem,
“Eversus sum, incurvatus sum valde, tota die atratus incessi” (Ps. xxxviii. (217 (B.A. 6)).
apud Malachiam,
“Dixistis,… Quid lucri,… si ambulemus atrati coram Jehovah?” (iii. 14)
apud Jeremiam,
“Super contractione filiae populi mei confractus sum, atratus sum” (viii. 21);
“filia populi” significat ecclesiam. Apud Jeremiam,
“Luxit Jehudah, et portae ejus languescentes factae sunt; atrati suntusque ad terram; et clamor Hierosolymae ascendit; nam magnates eorum miserunt minores suos aquae causa, venerunt ad foveas,nec invenerunt aquas, reversa sunt vasa eorum vacua” (xiv. 2, 3):
quod “atratus” significet dolorem mentis spiritualem ob non verum in ecclesia, patet a singulis ibi in sensu interno; per “Jehudam” enim significatur ecclesia quoad affectionem boni, et per “Hierosolymam” ecclesia quoad doctrinam veri; per “portas” significatur aditus ad illa; quod non vera amplius, describitur per quod “magnates miserint minores suos aquae causa, venerunt ad foveas, nec invenerunt aquas, reversa sunt vasa eorum vacua;” “aquae” significant vera, “foveae” illa quae continent, quae sunt doctrinalia ex Verbo ac ipsum Verbum, in quo non amplius vera vident. Ex his constare potest quod “nigrum” et “atrum” in Verbo significet non verum, similiter ac “tenebrae,” “nubes,” “obscuritas,” et plura ex quibus nigredo: ut apud Joelem,
“Dies tenebrarum et caliginis, dies nubis et obscuritatis” (ii. 2)
et alibi.

373. “Et sedens super illo habens stateram in manu sua.”- Quod significet aestimationem veri ex Verbo in illo statu ecclesiae, constat ex significatione “sedentis super equo,” quod sit Verbum (ut supra, n. 355(a,c), 356, 365(a)); et ex significatione “staterae in manu,” quod sit aestimatio veri inde; omnes enim mensurae et ponderationes, quae memorantur in Verbo, significant aestimationem rei de qua agitur quoad bonum et quoad verum; numeri adjuncti determinant aestimationem quoad ejus quale et quantum, ut hic “choenix tritici denario et tres choenices hordei denario,” de quibus sequitur. Mensurae in ecclesia repraesentativa erant plures, sicut omer, chomer, ephah, bathus, hin (de quibus videatur in Arcanis Caelestibus, n. 10262); et praeterea erant staterae, lances seu librae, per quas fiebant trutinationes et ponderationes, et per has in specie significantur aestimationes rei quoad verum; quare etiam pondera lancium erant lapides seu ex lapide, per “lapides” enim in Verbo significantur vera. Quod pondera fuerint lapides seu ex lapide, constat ex Levit. xix. 36; Deut. xxv. 13; 2 Sam. xiv. 26; Esai. xxxiv. 11; Sach. iv. 10. (Quod “lapides” in Verbo significent vera, videatur n. 643, 3720, 6426, 8609, 10376.) Quapropter hic per “stateram in manu sedentis super equo nigro” significatur aestimatio veri ex Verbo.

[2] Quod “sedens super equis,” tam “super equo albo,” quam “super rufo,” “nigro” et “pallido,” significet Verbum, et per “equos” secundum colores eorum intellectus ejus, per “equum rufum” intellectus Verbi deperditus quoad bonum, et per “equum nigrum” intellectus Verbi deperditus quoad verum, supra ostensum est: sed quia aegre capi potest quod “sedens super equis” significet Verbum, quia per “equos rufum et nigrum” significatur intellectus Verbi deperditus quoad bonum et quoad verum, quare dicetur quomodo cum hoc se habet:- Verbum in se est ipsum Divinum Verum, sed intellectus ejus est secundum statum hominis qui legit. Homo qui non in bono est, nihil boni ibi appercipit; et homo qui non in veris est nihil veri ibi videt; quare causa non est in Verbo sed in legente illud. Inde patet quod usque “sedens super equis significet Verbum, tametsi “equi” significant intellectum Verbi deperditum quoad bonum et quoad verum. Quod “sedens super equo albo” significet Verbum, constat manifeste in Apocalypsi, ubi dicitur,
Vocatur nomen sedentis super equo illo “Verbum Dei” (cap. xix. 13).

[3] Quod per “stateram” seu “lances” significetur aestimatio, et quoque justa ordinatio, quae fit per vera, constat apud Danielem,
Apparuit scriptura in pariete coram Belschazare rege Babelis, cum biberat ex vasis auri et argenti Templi Hierosolymitani, “Mene Mene, Thekel, et Perezin,” hoc est, Numeratus Numeratus, Appensus, Divisus. “Haec interpretatio illorum verborum est: Mene, numeravit Deus regnum tuum et finivit illud; Thekel, appensus es in trutina et deprehensus deficiens; Perez, divisum est regnum tuum, et datum Medo et Persae” (v. 25-28):
describitur per hoc historicum in sensu interno profanatio boni et veri, quae significatur per “Babel;” Belschazar enim erat rex in Babele, et per “regem” in Verbo simile Significatur quod per ipsam gentem aut per ipsum regnum cui praeest: profanatio boni et veri ecclesiae significatur per quod “biberit ex vasis auri et argenti Templi Hierosolymitani, et simul laudaverit deos auri, argenti, aeris, ferri, ligni et lapidis” (vers. (3,) 4 ibi); per “vasa Templi Hierosolymitani aurea et argentea” significatur bonum et verum caeli et ecclesiae, per “aurum” bonum, et per “argentum” verum; et per “laudare deos auri, argenti, aeris, ferri, ligni et lapidis,” significatur cultus idololatricus omnis generis, ita cultus externus absque ullo interno, qualis est apud illos qui intelliguntur per “Babelem:” quod nulla prorsus ecclesia apud illos sit, quia nihil boni et nihil veri ecclesiae ibi est, significatur per scripturam e caelo; nam per “numeratus numeratus” significatur exploratio quoad bonum et quoad verum; per “appensus in trutina” significatur aestimatio secundum quale eorum ac judicium; et per “divisus significatur dissipatio, exterminatio, et separatio a bono et vero ecclesiae; et per “regnum” significatur ecclesia; inde patet, quod (per) “appendi in trutina” seu “statera” significetur aestimatio secundum quale ejus; (quod “dividare” significet dissipare, exterminare, et separare a bono et vero, videatur n. 4424, 6360, 6361, 9093;) quod regnum sit ecclesia, est quia regnum Domini est ubi ecclesia; quapropter illi qui ab ecclesia sunt, vocantur
“Filii regni” (Matth. viii. 12; cap. xiii. 38).

[4] Apud Esaiam,
“Quis mensus est pugillo suo aquas, et caelos spithama exaequavit, complexusque est in trientali pulverem terrae, et appendit in libramontes, et colles in lancibus?” (xl. 12:)
describitur per “mensuras” hic justa ordinatio et aestimatio omnium in caelo et in ecclesia secundum quale boni et veri; mensurae hic sunt “pugillus,” “spithama,” “triental,” “libra” et “lances:” per “aquas” significantur vera, per “caelos” interiora seu spiritualia vera et bona, per “pulverem terrae” exteriora seu naturalia vera et bona, utraque caeli et ecclesiae; per “montes” bona amoris, per “colles” bona charitatis, et per “appendere” aestimare et ordinare secundum quale eorum: quod haec significentur per illa verba, nemo videre potest nisi ex scientia correspondentiarum.

[5] Quoniam justa aestimatio et exploratio boni et veri significatur per “mensuras” in Verbo, ideo praeceptum est ut mensurae essent justae, et non aliqua fraus circa illas, apud Mosen,
“Non facietis perversitatem in judicio, in mensura, in pondere, et indimensione; librae justae, lapides justi, ephah justa, et hin justus, erunt vobis” (Levit. xix. 35, 36):
et quoque ideo justitia, ubi per illam intelligitur aestimatio et exploratio hominum secundum quale boni et veri apud illos, passim in Verbo exprimitur per “lances,” “stateras, “libras,” “trutinas,” et per “ephas,” “omeres,” “chomeres,” “seas,” “hines” (Ut apud Hiobum, cap. vi. 2; cap. xxxi. 6); ac injustitia per “libras et lances fraudis et doli” (Ut Hosch. xii. 8 (B.A. 7); Amos viii. 5; Mich. vi. 11).

374. (Vers. 6.) “(Et audivi vocem in medio quatuor animalium dicentem,) Choenix tritici denario, et tres choenices hordei denario.”- Quod significet quod genuinum bonzim ecclesiae illis sit nihili et quoque genuinum verum ecclesiae, constat ex significatione “choenicis,” quae fuit mensura tritici et hordei apud Graecos, quod sit quale aestimationis; nam per “mensuras” in Verbo (ut in superiori articulo dictum est) significatur quale rei quoad bonum et quoad verum; ex significatione “tritici,” quod sit bonum ecclesiae in genere (de qua sequitur); ex significatione “hordei,” quod sit verum illius boni (de qua etiam sequitur); et ex significatione “denarii,” qui est aestimationis pretium, quod sit tanquam nihili: is nummus quia erat omnium minimus, inde per illum significatur pretium minimum, hic autem tanquam nihili. Causa est, quia per “equum rufum” (de quo supra) significatur intellectus Verbi deperditus quoad bonum, et per “equum nigrum” intellectus Verbi deperditus quoad verum (supra, n. 364 et 372); et cum intellectus Verbi quoad bonum et quoad verum deperditus est, tunc genuinum bonum ac genuinum verum ecclesiae aestimatur tanquam nihili. Quod aestimetur hic pro “denario,” est quia aliquis nummus assumendus erat, ut aliquid pretii diceretur in sensu litterae, quia dicitur quod “statera esset in manu sedentis super equo,” ac quod “triticum et hordeum mensurarentur;” ideo is nummus qui erat omnium minimus, pro aestimationis pretio assumptus est; et quia intellectus Verbi quoad bonum et quoad verum non amplius est, ideo per “denarium” hic in sensu spirituali significatur tanquam nihili.

[2] Quod dicatur “choenix tritici et tres choenices hordei,” est quia “unum” praedicatur de bono, ac “tria” de veris; ac per “unum” cum de bono significatur perfectum, ita quoque genuinum, et per “tria” cum de veris significatur plenum, ita quoque genuinum; inde est quod per “choenix tritici et tres choenices hordei” significetur genuinum bonum et genuinum verum ecclesiae. Quod “triticum” significet bonum, et “hordeum” verum ejus, est quia omnia quae agri sunt, significant illa quae ecclesiae sunt; et illa quae agri sunt, ut messes varii generis, inserviunt esui; ac quae esui sunt et nutriunt corpus, significant in spirituali sensu talia quae nutriunt animam seu mentem, quae omnia se referunt ad bonum amoris et ad verum fidei; inde imprimis “triticum” et “hordeum,” quia ex illis panis. (Quod “cibi” omnis generis significent cibum spiritualem, ita quae sunt scientiae, intelligentiae et sapientiae, proinde bonum et verum ex quibus illa, videatur n. 3114, 4459, 5147, 5293, 5340, 5342, 5410, 5426, 5576, 5582, 5588, {1}5655, {2}5915, {3}8408, 8562, 9003; in genera “panis,” in opusculo De Nova Hierosolyma, n. 218; quod “ager significet ecclesiam, n. 2971, 3766, 9139.)
Quod “triticum” et “hordeum” significent talia, est ex correspondentia, ut constare potest ex illis quae apparent in mundo spirituali, ubi omnes apparentiae sunt correspondentiae; apparent ibi campi, agri, messes varii generis, et quoque panes; unde scitur quod correspondeant, et consequenter quod secundum correspondentias significent.

[3] Quod “triticum” et “hordeum” significent bonum et verum ecclesiae, “triticum” bonum ejus et “hordeum” verum ejus, etiam constare potest ex locis in Verbo ubi nominantur, ut ex sequentibus:- Apud Jeremiam,
Jehovah “qui dispersit Israelem, congregabit eum, et custodiet eum sicut pastor gregem suum; quia redemit Jehovah Jacobum, et liberavit eum e manu fortioris illo: unde venient et canent in altitudine Zionis, et confluent ad bonum Jehovae, ad triticum, ad mustum, et ad oleum, et ad filios gregis et armenti; et fiet anima eorum sicut hortus irriguus” (xxxi. 10-12):
agitur ibi de instauratione ecclesiae novae; per “Israelem” et per Jacobum” significatur illa ecclesia; per “Israelem” ecclesia spiritualis interna, et per “Jacobum” externa, nam omnis ecclesia est interna et externa: instauratio ejus describitur per quod “Jehovah congregabit eum, custodiet eum sicut pastor gregem suum, quia redemit Jacobum, et liberavit e manu fortioris illo;” per “redimere” significatur reformare (videatur supra, n. 328); per “manum fortioris illo” significatur e malo et falso, quae prius occupaverunt; gaudium internum seu gaudium cordis illorum oriundum ex bono caelesti et ex veris inde, significatur per “unde venient et canent in altitudine Zionis, et confluent ad bonum Jehovae, ad triticum, ad mustum, et ad oleum, et ad filios gregis et armenti;” “canere in altitudine Zionis” significat gaudium internum caeleste seu quale est in regno caelesti Domini, “canere” gaudium illud (videatur supra, n. 326), “altitudo” internum, et “Zion” regnum caeleste; “triticum” significat bonum naturalis hominis, “mustum” verum ejus, “oleum” bonum spiritualis hominis, “filii gregis” vera spiritualia, et “filii armenti” vera naturalia; haec quia significantur, vocantur “bonum Jehovae:” quod illis inde intelligentia et sapientia, significatur per “fiet anima eorum sicut hortus irriguus,” per “hortum” enim in Verbo significatur intelligentia, et per “irriguum” continue crescens: quod non ibi intelligantur triticum, mustum, oleum, filii gregis et armenti, patet, nam dicitur “redemit Jehovah Jacobum,” et quod “fiet anima eorum sicut hortus irriguus.”

[4] Apud Joelem,
“Devastatus est ager, luxit terra, quia devastatum est frumentum, exaruit mustum, languet oleum; pudefacti sunt agricolae, ejularunt vinitores, super tritico et super hordeo, eo quod perierit messis agri” (i. 10-12):
haec non dicta sunt de agro et ejus sterilitate, sed de ecclesia et ejus vastatione; quare per “agrum,” “terram,” “frumentum,” “mustum” et “oleum,” non illa intelliguntur, sed per “agrum” et per “terram” ecclesia, (per “agrum” ecclesia quoad receptionem et procreationem veri et boni, et per “terram” ecclesia quoad gentem ibi,) per “frumentum” bonum omnis generis in externo homine, per “mustum” verum etiam ibi, per “oleum” bonum in interno homine; per “agricolas” qui pudefacti, et per “vinitores” qui ejularunt, super tritico et super hordeo, significantur illi qui ab ecclesia, et per “triticum’ et per “hordeum” significatur bonum ejus et verum ejus; et per “messem agri” quae inde periit, significatur omnis cultus ex illis.

[5] Apud Jeremiam,
“Super omnes colles in deserto venerunt vastatores,quia gladius Jehovae devorans a fine terrae usque ad finem terrae: non pax ulli carni; severunt tritica, et spinas messuerunt” (xii. 12, 13):
etiam haec dicta sunt de ecclesia et ejus vastatione; per “colles in deserto” super quos “venerunt vastatores” significatur quod omne bonum charitatis perierit per mala et falsa; “colles” in Verbo significant ubi bonum charitatis, et in sensu abstracto ipsum illud bonum, “desertum” significat ubi non illud quia non verum, et “vastatores” significant mala et falsa per quae bonum et verum pereunt: per “gladium Jehovae devorantem a fine terrae usque ad finem terrae” significatur falsum destruens omnia ecclesiae; per “gladium devorantem” falsum destruens, et per “a fine terrae usque ad finem terrae” significantur omnia ecclesiae: per “non pax ulli carni” significatur quod non amplius interna requies propter dominium mali et falsi: per “severunt tritica, et spinas messuerunt” significatur quod pro bonis veri sint mala falsi; “tritica” sunt bona veri, et “spinae” sunt mala falsi.

[6] Apud eundem,
Ismael qui fuit de semine regni, occidit Gedaliam, quem fecerat rex Babelis praefectum in terra, et omnes Judaeos qui fuerunt cum eo,et Chaldaeos, tum viros ex Sichem, ex Schilunte et Samaria: “decem tamen viri inventi sunt inter eos, qui dixerunt ad Ismaelem, Ne occidas nos, quia sunt nobis abscondita in agro, tritica et hordea,et oleum et mel; ideo omisit eos nec occidit” (xli. 1-8):
per haec historica in sensu interno describitur damnatio eorum qui profanant sancta; per “Gedaliam” enim, quem rex Babelis praefectum fecit in terra, et per “Judaeos qui fuerunt cum eo,” ac per “Chaldaeos,” “viros ex Sichem, ex Schilunte et Samaria,” intelliguntur illi qui profanant, ac in sensu abstracto omnis generis profanationes, nam “rex Babelis” significat profanationem boni et veri; damnatio eorum significatur per quod “occisi sint,” per “occidi” enim significatur spiritualiter occidi (videatur n. 315); per “decem” autem “viros,” qui dixerunt ad Ismaelem, “Ne occidas nos, quia sunt nobis abscondita in agro, tritica et hordea, et oleum et mel,” intelliguntur illi qui non profanarunt sancta ecclesiae, quia illis bonum et verum intus est; qui enim profanant, illis nihil boni et veri intus est, sed modo extra cum loquuntur et praedicant; at illis qui non profanant est bonum et verum intus: hoc intelligitur per quod dixerint “esse illis abscondita in agro, tritica, hordea, oleum et mel;” per “tritica” et “hordea” significantur bona et vera externi hominis, per “oleum” significatur bonum interni hominis, et per “mel” ejus jucundum; per “decem viros” significantur omnes illi qui tales sunt, nam “decem” significant omnes et omnia: per quod “omiserit eos et non “occiderit” significatur quod non profani, ita non damnati: per Ismaelem repraesentantur qui in genuinis veris ecclesiae sunt, quod etiam significatur per “semen regni” e quo erat. Talia involvunt haec historica, nam historica in Verbo aeque habent sensum internum ac prophetica.

[7] Apud Mosen,
“Jehovah Deus tuus deducens te ad terram bonam, terram fluviorum aquae, fontium et abyssorum exeuntium e valle et e monte, terram tritici et hordei, et vitis et ficus, et malogranati, terram olivae olei et mellis” (Deutr. viii. 7, 8):
describitur ita terra Canaan in sensu litterae, at in sensu spirituali describitur ecclesia Domini, quoniam haec per “terram Canaan” in hoc sensu significatur, et recensentur omnia genera boni et veri quae ecclesiae sunt; quod dicatur “terra fluviorum aquae,” est quia “fluvii aquae” significant doctrinalia veri; per “fontes et abyssos exeuntes e valle et e monte” significantur interiora et exteriora vera ex Verbo, per “fontes” interiora vera inde, et per “abyssos,” exteriora vera; haec dicuntur “ex valle exire” quia “vallis” significat inferiora et exteriora ubi talia, et illa dicuntur “ex monte exire” quia “mons” significat superiora et interiora ubi talia: per “terram tritici et hordei, et vitis et ficus, et malogranati,” significatur ecclesia quoad bonum et verum omnis generis, “triticum et hordeum” significant bonum et verum ex caelesti origine, “vitis et ficus” bonum et verum ex spirituali origine, et “malogranatum” cognitiones boni et veri; et per “terram olivae olei et mellis,” significatur ecclesia quoad bonum amoris et ejus jucundum. Qui non scit sensum spiritualem Verbi, is non aliter credit quam quod solum terra Canaan per illa verba describatur; unde foret Verbum modo naturale et non spirituale; et tamen Verbum ubivis in sinu suo est spirituale, et spirituale est quum per verba illa intelliguntur spiritualia quae significantur, nempe bona et vera omnis generis. (Quid autem in specie per “fluvios,” “fontes,” “abyssos,” “vallem,” “montem,” “vitem,” “ficum,” “malogranatum,” “olivam,” “oleum” et “mel” significatur, ostensum est in Arcanis Caelestibus, quae omnia adducere prolixum nimis foret; pleraque tamen ex illis ostensa sunt et ostendentur in hac super Apocalypsin explicatione, quae consulantur in suis locis.)

[8] Apud Hiobum,
“Si vim” terrae “comedi sine argento, et animam (dominorum) ejus exhalare feci, pro tritico exeat spina, et pro hordeo labrusca” (xxxi. 39, 40):
“vim terrae comedere sine argento” significat appropriare sibi bonum ecclesiae absque vero (“terra” est ecclesia, et “argentum” est verum); et “exhalare facere animam (dominorum) ejus” significat sic vitam spiritualem evacuare; “pro tritico exeat spina, et pro hordeo labrusca,” significat quod pro bono habeatur malum, et pro vero falsum (“triticum” est bonum, “Spina” malum, “hordeum” verum, et “labrusca” falsum); bonum enim non comparari potest nisi per vera.

[9] Apud Esaiam,
“Consummationem et decisionem audivi a cum Domino Jehovih Zebaoth, super universam terram… num toto die arabit arator ad serendum, aperiet et occabit terram suam? nonne quando complanavit facies ejus, dispergit nigellam?… et reponit triticum mensuratum et hordeum designatum, et zeas designatas? ita erudit eum ad judicium, Deus ejus docet eum” (xxviii. 22, 24-26):
per haec in sensu spirituali describitur quod ecclesia apud gentem Judaicam et Israeliticam prorsus destructa sit, et quod nihil faciat quod discant et sciant Verbum, sed ut bonum et verum ejus usui vitae applicetur; inde et non aliunde intelligentia a Domino: quod ecclesia apud illam gentem prorsus destructa sit, intelligitur per “Consummationem et decisionem audivi a Domino Jehovih Zebaoth super universam terram;” “consummatio et decisio” est plenaria destructio, et “universa terra” est tota ecclesia, hoc est, omne ejus; quod nihil faciat quod discant et sciant Verbum, significatur per “Num toto die arabit arator ad serendum, aperiet et occabit terram suam?” “Arare ad serendum” est discere, et “occare terram” est reponere in memoria. Quod bonum et verum Verbi usui vitae applicandum sit, significatur per “Nonne quando complanavit facies ejus, dispergit nigellam, et reponit triticum mensuratum et hordeum designatum, et zeas designatas?” “Nonne quando complanavit facies terrae dispergit nigellam?” significat quando praeparavit per Verbum; “triticum mensuratum et hordeum designatum, et zeae designatae?” significant applicare bonum et verum usui vitae (“triticum” est bonum, “hordeum” est verum, et “zeae” sunt cognitiones): quod inde non aliunde intelligentia a Domino, significatur per “ita erudit ad judicium, Deus ejus docet eum;” “judicium significat intelligentiam, “Deus ejus docet eum” significat quod a Domino.

[10] Apud Mosen,
Jehovah “equitare fecit eum super excelsis terrae, et cibavit proventu agrorum, sugere fecit eum mel e rupe, et oleum e saxo petrae; butyrum armenti et lac gregis cum adipe agnorum et arietum filiorum Baschanis et hircorum, cum adipe renum tritici, et {1}sanguinem uvarum bibis merum” (Deutr. xxxii. 13, 14):
haec dicta sunt de Ecclesia Antiqua post diluvium a Domino instaurata, quae in intelligentia et sapientia erat quia in bono charitatis et inde in fide; intelligentia eorum et sapientia a Domino significatur per quod “Jehovah equitare fecerit eum super excelsis terrae, et cibaverit proventu agrorum;” bona caelestia et spiritualia quae illis per vera, describuntur per quod “sugere fecerit eum mel e rupe, et oleum e saxo petrae, butyrum armenti et lac gregis cum adipe agnorum et arietum filiorum Baschanis et hircorum, cum adipe renum tritici, et sanguinem uvarum bibis merum;” “triticum” significat ibi in genere omne bonum, et “sanguis uvarum” ac “merum” omne verum inde.

[11] Apud Davidem,
“Utinam populus meus obediret Mihi, et Israel in viis meis ambularent,… {2}cibarem eos adipe tritici, et e petra melle saturarem eos (Ps. lxxxi. 14,17 (B.A. 13, 16)):
per “adipem tritici,” et per “mel e petra,” quibus cibarentur et saturarentur, significatur bonum omnis generis ex bono caelesti, et jucundum ejus a Domino, per “adipem,” enim significatur bonum caeleste, per “triticum” bonum omnis generis, per “mel” jucundum boni, et per “petram” Dominus; quod haec illis si vivant secundum praecepta Domini, intelligitur per “Utinam populus meus obediret Mihi, et Israel in viis meis ambularent;” “viae” in Verbo significant vera et quoque praecepta, ac “ambulare” significat vivere.

[12] Apud eundem,
“Lauda, Hierosolyma, Jehovam; collauda, Zion, Deum tuum; nam firmat Vectes portarum tuarum: benedicit filiis tuis in medio tui, qui ponit terminum tuum pacem, adipe triticorum satiat te” (Ps. cxlvii. 12-14):
per “Hierosolymam” et “Zionem” intelligitur ecclesia, per “Hierosolymam” ecclesia quoad vera doctrinae, et per “Zionem” ecclesia quoad bona amoris; “qui ponit terminum tuum pacem” significat omnia caeli et ecclesiae, nam “terminus” significat omnia illa; “adipe triticorum satiat te” significat omni bono amoris et sapientia, “adeps” enim significat bonum amoris, et “triticum” omnia quae ex illo, quae quia ex bono sunt etiam bona sunt; quia haec significantur, ideo dicitur “adeps triticorum.”

[13] Apud Hoscheam,
“Dixit Jehovah” ad prophetam, “Denuo abi, ama mulierem amatam socio et adulterantem, juxta amorem Jehovae erga filios Israelis, et hi respicientes ad deos alios, et amantes lagenas uvarum: et comparavi eam mihi per quindecim argenti, et corum hordeorum, et semicorum hordeorum” (iii. 1, 2):
per hoc repraesentabatur Ecclesia Judaica et Israelitica qualis erat quoad doctrinam et cultum, quod nempe per traditiones vanas falsificaverit omnia Verbi, tametsi id ut sanctum coluerunt; “mulier amata socio et adulterans” quam propheta amaret, significat ecclesiam talem; “mulier” ecclesiam, “amata socio et adulterans” falsificationem veri et adulterationem boni: “juxta amorem Jehovae erga filios Israelis, et hi respicientes ad deos alios,” significat falsa doctrinae et mala cultus; haec significantur per “respicere ad deos alios:” “amantes lagenas uvarum” significat Verbum in solo sensu litterae, nam “vinum” significat vera doctrinae ex Verbo, “uvae” bona ejus ex quibus vera, et “lagena” id quod continet; ita ultimum Verbi sensum, qui est sensus litterae, quem applicant suis falsis et malis: quod “comparaverit sibi illam per quindecim argenti” significat exiguo pretio; “quindecim significant exiguum: “corus hordeorum et semicorus hordeorum” significat tam parum boni et veri ut vix aliquid.

[14] Apud Matthaeum,
Johannes de Jesu, “Ille vos baptizabit spiritu sancto et igne, cujus ventilabrum in manu Ipsius, et perpurgabit aream suam, et colliget triticum in horreum, paleam autem comburet igne inexstinguibili” (iii. 11, 12):
per “baptizare spiritu sancto et igne” significatur reformare ecclesiam et regenerare hominem ecclesiae per Divinum Verum et Divinum Bonum; “baptizare” significat reformare et regenerare, “spiritus sanctus” Divinum Verum procedens ab Ipso, et “ignis” Divinum Bonum Divini Amoris Ipsius: per “triticum” quod colliget in horreum, et per “paleam” quam comburet igne inexstinguibili, significatur bonum omnis generis quod ex origine caelesti quod in aeternum conservaturus, ita eos qui in illo sunt, et falsum omnis generis quod ex origine infernali quod destructurus, ita eos qui in illo sunt; et quia dicitur “triticum,” “horreum” et “palea,” etiam dicitur “ventilabrum” et “area,” ac per “ventilabrum” significatur separatio, ac per “aream” ubi separatio fit.

[15] Apud eundem,
Jesus dixit, “simile est regnum caelorum homini seminanti bonum semen in agro suo, sed cum dormiverunt homines, venit ejus inimicus et seminavit zizania et abivit: quum vero germinavit herba, et fructum fecit, tunc apparuerunt etiam zizania: accedentes autem servi patrisfamilias dixerunt illi, Domine, nonne bonum semen seminasti in agro tuo? unde ergo habet zizania? Hic tunc dixit illis, Inimicus homo hoc fecit. Servi autem dixerunt, Visne ergo exeuntes colligamus ea? Ipse vero dixit, Non, ne forte colligentes zizania eradicetis simul cum illis triticum; sinite una crescere utraque usque ad messem, et in tempore messis dicam messoribus, Colligite prius zizania, et colligate ea in fasciculos ad comburendum ea, triticum vero congregate in horreum meum” (xiii. 24-30):
quid haec involvunt, patet manifeste ex sensu spirituali, nam singula ibi sunt correspondentiae; Dominus enim cum in mundo fuit per meras correspondentias locutus est, quia ex Divino; agitur ibi de ultimo judicio, quando separandi sunt boni a malis, ac boni venturi in caelum et mali in infernum: “semen bonum in agro,” quod homo seminavit, significat ecclesiae vera quae ex bono sunt; “ager” significat ecclesiam ubi illa, et “seminare” significat influere ac recipere, ita quoque instruere: “homo qui seminavit” est Dominus per Verbum ubi omnia vera ecclesiae sunt: “cum dormiverunt homines, venit ejus inimicus et seminavit zizania et abivit,” significat quod apud naturales homines falsa mali ab inferno influant et recipiantur, “dormire” enim significat vivere vitam naturalem absque spirituali (videatur supra, n. 187(a)), et “inimicus” significat infernum, et “zizania” significant mala falsi. Quid reliqua usque ad finem significant, constare poteSt ex illis quae in opusculo De Ultimo Judicio (n. 70) adducta sunt, involvunt enim arcana ,quae ibi exposita sunt; hic solum quod per “triticum” significetur bonum veri et inde illi qui in bono per vera sunt, ac per “zizania” malum falsi et inde illi qui in malo per falsa sunt. Quod illa dicta sint de ultimo judicio, constat ex sequentibus in eo capite, ubi dicitur,
“Qui seminat bonum semen est Filius hominis, ager est mundus, semen… sunt filii regni, zizania sunt filii mali, inimicus… est diabolus, messis consummatio saeculi” (vers. (37,) 38, 39):
“consummatio saeculi” est ultimum tempus ecclesiae quando judicium. Ex his locis ex Verbo allatis constare potest quod “triticum” significet bonum ecclesiae in genere, ac “hordeum” verum ejus.

375. “Et oleum et vinum ne laeseris.”- Quod significet quod provisum sit ne damnum inferatur sensui interno seu spirituali Verbi, nec quoad bonum nec quoad verum, constat ex significatione “olei,” quod sit bonum amoris (de qua sequitur); ex significatione “vini,” quod sit verum illius boni, nam omne bonum habet suum verum, seu omne verum est boni, inde quale bonum tale verum; et ex significatione “laedere,” quod sit damnum eis inferre. Quod sit sensus internus seu spiritualis Verbi quoad bonum et quoad verum qui hic in specie significatur per “oleum et vinum,” constat ex eo, quod per “triticum et hordeum” significetur bonum et verum aeque ac per “oleum et vinum;” sed per “triticum et hordeum” bonum et verum ecclesiae in genere, ita quae in sensu litterae Verbi; nam bona et vera quae in eo sensu Verbi sunt, bona et vera in genere sunt, includit enim sensus litterae sensum spiritualem, et inde bona et vera spiritualia; quare “triticum et hordeum” significant bona et vera ecclesiae in genere, quae sunt sensus litterae Verbi, at “oleum et vinum” bona et vera sensus interni seu spiritualis Verbi; haec sunt bona et vera interiora, illa vero exteriora.

[2] Quod sint bona et vera interiora et exteriora, illa in spirituali seu interno homine, haec in naturali seu externo, constare pote|s|t ex illis quae in opere De Caelo et Inferno dicta et ostensa sunt, quod nempe sint tres caeli, et quod intimum seu tertium caelum sit in bonis et veris intimis seu tertii gradus, quodque medium seu secundum caelum sit in bonis et veris inferioribus seu secundi gradus, et quod ultimum seu primum caelum sit in bonis et veris ultimis seu primi gradus. Bona et vera ultima seu primi gradus sunt qualia continentur in sensu litterae Verbi; quapropter qui in illo sensu manent, et inde faciunt sibi doctrinam, et vivunt secundum illam, in bonis et veris ultimis sunt: illi quoniam non vident interiora, ex causa quod non pure spirituales sint sicut angeli superiorum caelorum, sed spirituales naturales, usque in caelo sunt sed in ultimo; nam bona et vera quae hauserunt ex sensu litterae Verbi, et sunt apud illo|s|, in se habent bona et vera interiora quae sunt sensus Spiritualis Verbi, correspondent enim, et per correspondentiam unum faciunt.

[3] “Sit pro exemplo, qui ex sensu litterae Verbi credit, quod Deus irascatur, condemnet et dejiciat in infernum illos qui male vivunt; hoc tametsi in se non verum est, quoniam Deus nusquam irascitur, nec condemnat hominem et dejicit in infernum, usque tamen hoc apud illos qui bene vivunt, et ita credunt quia Verbum in littera sic dicit, a Domino acceptatur ut verum, quoniam verum intus in eo latet, quod etiam patet coram angelis interioribus, tametsi ipsi id non vident. Sit etiam pro exemplo, qui credit quod longaevus fiet si amat patrem et matrem, secundum praeceptum decalogi; ac si amat illos propterea, et bene vivit, is acceptatur similiter sicut credidisset ipsum verum, nescit enim quod per “patrem et matrem” intelligatur in supremo sensu Dominus et regnum Ipsius, per “patrem” Dominus, et per “matrem” regnum Ipsius, et quod per “prolongari dies” seu longaevus fieri significetur felix in aeternum. Similiter in mille aliis. Haec dicta sunt ut sciatur quid intelligitur per bona et vera exteriora et per bona et vera interiora Verbi, quia per “triticum et hordeum” significantur bona et vera exteriora, hoc est, quae sunt sensus litterae Verbi, at per “oleum et vinum” significantur bona et vera interiora, hoc est, quae sunt sensus spiritualis Verbi.

[4] Quod per “triticum et hordeum” significentur bona et vera exteriora, seu bona et vera sensus litterae Verbi, est quia sunt messis agri, et non inserviunt esui antequam fiunt panes, ac per “panes” in Verbo significantur bona interiora; ita per “triticum et hordeum” talia ex quibus illa bona; talia etiam sunt bona et vera sensus litterae Verbi: quod autem per “oleum et vinum” significentur bona interiora, quae sunt sensus interni seu spiritualis Verbi, constare potest ex significatione illorum in Verbo, ut ex sequentibus patebit. Quod his “non damnum inferendum sit,” est causa, ne illa profanentur; nam si scirentur et crederentur ac postea negarentur, aut quoque si viveretur contra illa, tunc profanarentur; et profanare bona et vera interiora est conjungere se cum caelo et simul cum inferno, quod est prorsus perdere vitam spiritualem; nam bona et vera quae creduntur, permanent, et quoque mala et falsa, quae per negationem aut per vitam contra illa, loco eorum succedunt; inde conjunctio boni et veri quae caeli sunt cum malis et falsis quae inferni sunt, quae non separari possunt, sed discerpi, et cum discerpuntur, destruitur omne vitae spiritualis. Inde est quod profanatores post mortem non sint spiritus in forma humana, ut alii, sed mere phantasiae, et appareant sibi volare huc illuc absque aliqua cogitatione; et tandem separantur ab aliis, ac in infernum omnium infimum dejiciuntur: et quia non apparent in forma humana sicut alii spiritus, ideo non amplius de iis dicitur ille vel illa, sed illud, hoc est, non homo. (Sed plura de, profanatione boni et veri videantur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 169, 172.)

[5] Quoniam talis sors manet illos qui profanant bona et vera interiora caeli et ecclesiae, ideo sensus internus seu spiritualis Verbi, in quo illa continentur, non apertus fuit Judaeis, quia si apertus, profanavissent; et ideo nec apertus fuit Christianis, quoniam etiam hi, si apertus, profanavissent; ideo etiam his sicut illis celatum fuit quod aliquis sensus internus seu spiritualis inesset sensui litterae, qui naturalis, Verbi; utque in ignorantia de illo essent, provisum est ut scientia correspondentiarum, quae fuit scientia primaria antiquis, deperdita sit, ita prorsus ut nec scitum sit quid correspondentia, et inde quid sensus spiritualis Verbi: est enim Verbum per meras correspondentias conscriptum, quare absque scientia illarum nec sciri potuit quid sensus internus. Hoc provisum est a Domino ne profanarentur ipsa genuina bona et vera, in quibus sunt caeli superiores.

[6] Quod autem sensus internus seu spiritualis Verbi hodie apertus sit, est quia ultimum judicium peractum est, et inde omnia in caelis et in infernis in ordinem redacta sunt, et sic a Domino provideri potest ne profanationes existant. Quod sensus internus seu spiritualis aperiretur postquam ultimum judicium peractum est, praedictum est a Domino in Apocalypsi (de qua re videatur in opusculo De Equo Albo). Quod non damnum inferretur sensui interno seu spirituali Verbi, etiam significatur per quod vestes Domini a militibus divisae fuerint, et non tunica quae erat inconsuta desuper texta per totum (Joh. xix. 23, 24); per “vestes” enim Domini significatur Verbum, per “vestes quae divisae” Verbum in littera, per “tunicam” Verbum in sensu interno, et per “milites” illi qui militarent pro veris et bonis ecclesiae. (Quod “milites” significant illos, videatur supra, n. 64 fin.; et quod “vestes” in Verbo significent vera induentia bonum, et quod “vestes Domini” significant Divinum verum, ita Verbum, etiam supra, n. 64, 195.)

[7] Quod “oleum” significet bonum amoris, imprimis constare potest ex unctionibus apud filios Israelis, seu in ecclesia eorum, quae fiebant per oleum; omnia enim ecclesiae per illud inaugurabantur, et cum inaugurata fuerunt vocabantur sancta; prout altare et ejus vasa, tentorium conventus et omnia quae inibi, tum illi qui sacerdotio fungerentur ac eorum vestes, et insuper prophetae, et tandem reges. Quisque potest videre quod ipsum oleum non sanctificet, sed quod id quod significatur per “oleum,” quod est bonum amoris in Dominum a Domino; hoc significatur per “oleum;” quapropter cum uncta aut uncti fuerunt, ab eo momento repraesentabant; nam oleum inducebat repraesentationem Domini ac boni amoris ab Ipso; bonum enim amoris in Dominum a Domino est ipsum sanctum caeli et ecclesiae, omne namque Divinum per id influit; quare illa quae caeli et ecclesiae sunt, quae vocantur spiritualia, tantum sancta sunt quantum ex illo tenent.

[8] Causa repraesentationis sancti per oleum haec est: Solus Dominus quoad Divinum Humanum est Unctus Jehovae, nam in Ipso ex conceptione erat ipsum Divinum Bonum Divini Amoris, et ex illo erat Humanum Ipsius ipsum Divinum Verum cum fuit in mundo, ac dein per unionem cum Ipso Divino in Se fecit illud quoque Divinum Bonum Divini Amoris; et quia omnia quae ecclesiae erant, repraesentabant Divina quae a Domino, ac in supremo sensu Ipsum Dominum, (erat enim ecclesia apud filios Israelis instituta ecclesia repraesentativa,) ideo oleum, per quod significabatur Divinum Bonum Divini Amoris, adhibebatur ad inducendum repraesentationes; ac postquam uncta aut uncti fuerunt, considerabantur ut sancta aut sancti; non quod aliqua sanctitas per id illis inesset, sed quod sanctitas in caelo per id repraesentaretur cum in cultu erant. Haec dicta sunt ut sciatur quod “oleum” significet bonum amoris.

[9] Sed ut hoc melius pateat, velim ordine singula exponere, nempe,
(i.) Quod antiqui temporibus unxerint oleo lapides erectos statuas;
(ii.) Tum quod arma belli, ut scuta et clipeos;
(iii.) Ac postea altare et omnia ejus vasa, ac tentorium conventus et omnia quae inibi;
(iv.) Ac praeterea illos qui sacerdotio fungerentur, eorumque vestes;
(v.) Et quoque prophetas;
(vi.) Et tandem reges, qui inde “uncti” dicebantur.
(vii.) Quod etiam usu communi receptum fuerit semet et alios ungere, ad testificandum animi lactitiam et benevolentiam.
(viii.) Et quod inde pateat, quad “oleum” in Verbo significet bonum; “oleum sanctitatis,” quod praeparatum erat pro ungendo illa quae inservirent procultu in ecclesia, Divinum Bonum Divini Amores, et “oleum” in genere, bonum et ejus jucundum.

[10] (i.) Quod primum attinet, Quod unxerint lap ides erectos in statuas, constat in Libro Geneseos,
“Mane surrexit Jacob in matutino, et sumpsit lapidem quem posuit sub capita]ia sua, et posuit illum in statuam, et fudit oleum super caput ejus; et vocavit nomen loci illius Bethel;… et dixit, Si rediero in pace ad domum patris mei,… lapis hic quem posui statuam, erit domus Dei” (xxviii. 18, 19, (21,) 22).
Causa quod ita unxerint lapides, erat quia per “lapides significabantur vera, ac vera absque bono non vitam spiritualem habent, hoc est, vitam a Divino; cum vero lapides oleo uncti erant, tunc repraesentabant vera ex bono, ac in supremo sensu Divinum Verum procedens a Divino Bono Domini, qui inde dictus est “Lapis Israelis.” Ipsi lapides erecti dicti fuerunt statuae, et habebantur sanctae; inde usus statuarum apud antiquos, et dein in eorum templis. Quia tunc lapis ille a Jacobo erectus repraesentative, sanctificatus erat, ideo vocabat Jacob nomen loci “Bethel,” et dixit quod ille lapis esset “domus Dei.” Bethel significat “domum Dei,” et “domus Dei” significat ecclesiam quoad bonum, et in supremo sensu Dominum quoad Divinum Humanum suum (Joh. ii. 19-22). (Reliqua videantur explicata in Arcanis Caelestibus. Praeterea etiam ibi, Quod statuae ab antiquis erectae fuerint in signum, in testem et in cultum, n. 3727. Quod primitus fuerint sand termini, n. 3727. Quod dein factae sint in cultum, n. 4580. Quid significanint, n. 4580, 10643. Quod “lapides” significent vera, ac “Lapis Israelis” Dominum quoad Divinum Verum, n. 643, 1298, 3720, 6426, 8609, 9388, 9389, 10376. Quod fuderint oleum super caput statuae, seu unxerint illam, quod factum sit ut induceretur repraesentativum veri ex bono, et sic adhiberetur in cultum, n. 3728, 4090.)

[11] (ii.) Quod unxerint arma belli, sicut scuta et clipeos, constat apud Esaiam,
“Surgite principes, ungite scutum” (xxi. 5);
et in Libro Secundo Samuelis,
“Pollutus est clipeus heroum, clipeus Saulis non unctus est oleo” (i. 21).
Quod arma belli uncta fuerint, erat causa quia significabant vera pugnantia contra falsa; ac vera ex bono sunt quae valent contra illa, non autem vera absque bono: quapropter arma belli repraesentabant vera per quae Ipse Dominus pugnat apud hominem contra falsa ex malo, quae sunt ex inferno. (Quod “arma belli” significent vera pugnantia contra falsa, videatur n. 1788, 2686, et supra, n. 131(a), 367: et quod “bella” in genere significent pugnas spirituales, n. 1664, 2686, 8273, 8295: ac “hostes” mala et falsa, in genere inferna, n. 2851, 8289, 9314.)

[12] (iii.) Quod unxerint altare et omnia ejus vasa, tum tentorium conventus, et omnia quae inibi, constat apud Mosen,
Dixit Jehovah ad Mosen, “Unges” altare, “et sanctificabis illud” (Exod. xxix. 36);
apud eundem,
“Facies oleum unctionis sanctitatis,… quo unges tentorium conventus, et arcam testimonii, et mensam et omnia vasa ejus, ac candelabrum et omnia vasa ejus, et altare suffimenti, et altare holocausti et omnia vasa ejus, et labra, et basin: ita sanctificabis ea, ut sint sanctum sanctorum; omnis qui tetigerit ea, sanctificabit se” (Exod. xxx. 25-29; cap. xl. 9-11: Levit. viii. 10-12: Num. vii. 1):
causa quod ungerentur altaria, ac tentorium conventus cum omnibus quae inibi, erat, ut repraesentarent Divina et sancta caeli et ecclesiae, consequenter sancta cultus; nec repraesentare illa potuerunt nisi inaugurata fuissent per tale quod significabat bonum amoris; nam Divinum per bonum amoris intrat, et per illud adest, proinde etiam in cultu, et absque illo Divinum non intrat nec adest. (Quod altare esset praecipuum repraesentativum Domini, ac inde cultus ex bono amoris, videatur n. 2777, 2811, 4489, 4541, 8935, 8940, 9388, 9389, 9714; et quod tentorium cum arca esset praecipuum repraesentativum caeli ubi Dominus, n. 9457, 9481, 9485, 9594, 9632, 9506, 9784.)

[13] (iv.) Quod unxerint illos qui sacerdotio fungerentur, eorumque vestes, constat apud Mosen,
“Sume oleum unctionis et effunde super caput” Aharonis, “et unges eum” (Exod. xxix. 7; cap. xxx. 30);
apud eundem,
“Indue Aharonem Vestibus sanctitatis et unges eum, et sanctificabis eum, ut sacerdotio fungatur Mihi;… et filios ejus… unges quemadmodum unxisti patrem;… et erit ut sit illis unctio eorum in sacerdotium saeculi in generationes eorum” (Exod. xl. 13-15);
apud eundem,
Moscheh “effudit de oleo… super caput Aharonis, et unxit illum ad sanctificandum illum:… et dein sumpsit de oleo unctionis, et de sanguine qui super altari, et sparsit super Aharonem, super vestes ejus, super filios ejus, et super Vestes filiorum ejus cum eo, et sanctificavit Aharonem, Vestes ejus, filiosque ejus, et vestes filiorum ejus cum eo” (Levit. viii. {3}12, 30):
causa quod ungeretur Aharon, et quod ungerentur filii ejus, ipsaeque eorum vestes, erat, ut repraesentarent Dominum quoad Divinum Bonum et quoad Divinum Verum inde, Aharon Dominum quoad Divinum Bonum, ac filii ejus quoad Divinum Verum inde; ac in genere ut sacerdotium repraesentaret Dominum quoad opus salvationis Ipsius. Quod ungerentur in vestibus (Exod. xxix. 29), erat quia “vestes” repraesentabant spiritualia induentia. (Quod Aharon repraesentaverit Dominum quoad Divinum Bonum, videatur n. 9806; quod filii ejus repraesentaverint Dominum quoad Divinum verum ex Divino Bono procedens, n. 9807; quod sacerdotium in genere repraesentaverit Dominum quoad opus salvationis Ipsius, n. 9809; quod vestes Aharonis et filiorum ejus repraesentaverint spiritualia, n. 9814, {4}9942, {5}9952.)

[14] Quia inauguratio ad repraesentandum fiebat per unctionem, et per Aharonem et filios ejus repraesentabatur Dominus et quod ab Ipso, ideo Aharoni et filiis ejus dabantur sancta filiorum Israelis, quae erant dona data Jehovae, et vocabantur “sublationes,” et dicitur quod sint “unctio” aut “pro unctione,” hoc est, quod sint repraesentatio aut pro repraesentatione Domini ac Divinorum quae ab Ipso; ut constat ex his apud Mosen,
“Pectus motitationis et armum sublationis accepi a cum filiis Israelis,… haec unctio Aharonis et unctio filiorum ejus de ignitis Jehovae… quae {6}praecepit dare illis, quo die unxerat illos a cum filiis Israelis” (Levit. vii. 34-36);
et alibi apud eundem,
“Locutus est Jehovah ad Aharonem, Ecce dedi tibi custodiam sublationum mearum quoad omnia sancta filiorum Israelis, tibi dedi ea pro unctione et filiis tuis, in statutum saeculi;… omne munus eorum quoad omnem mincham eorum, quoad omne sacrificium peccati et reatus,… omnem agitationem filiorum Israelis omnem adipem olei puri, et omnem adipem musti et frumenti, primitias eorum quas dabunt Jehovae, tibi dedi eas;… tum omne devotum in Israele,… omnem aperturam uteri,… ita omnem sublationem sanctorum…. In terra eorum non habebis hereditatem, nec pars tibi erit in medio eorum; Ego pars tua et hereditas tua in medio filiorum Israelis” (Num. {7}xviii. 8-20):
ex his constat quod unctio sit repraesentatio, quoniam per unctionem inaugurabantur ad repraesentandum; et quod per id significatum sit quod omnis inauguratio in sanctum caeli et ecclesiae sit per bonum amoris quod a Domino, et quod bonum amoris sit Dominus apud illos; quia ita est, dicitur, quod “Jehovah sit pars et hereditas ejus.”

[15] (v.) Quod unxerint etiam prophetas, constat ex Libro Primo Regnum,
Dixit Jehovah ad Eliam, “Unge Chasaelem in regem super Syros, et Jehu… unge in regem super Israelem, et Elischam… unge in prophetam pro te” (xix. 15, 16);
et apud Esaiam,
“Spiritus Domini Jehovih super me, ideo unxit Jehovah me ad evangelizandum pauperibus” (lxi. 1).
Quod ungerentur prophetae, erat causa quia prophetae repraesentabant Dominum quoad doctrinam Divini Veri, proinde quoad Verbum, nam Verbum est doctrina Divini Veri. (Quod prophetae doctrinam e Verbo repraesentaverint et inde significaverint, videatur n. 2534, 7269; in specie Elias et Elischah, n. 2762, 5247 fin., 9372.) Quod Dominus quoad Divinum Humanum sit qui repraesentatur, ita per quem unxit Jehovah, docet Ipse Dominus apud Lucam (cap. iv. 18-21).

[16] (vi.) Quod postea unxerint reges, et quod illi dicti fuerint
“uncti Jehovae,” constat ex pluribus locis in Verbo (Ut 1 Sam. x. 1; cap. xv. 1; cap. {8}xvi. 3, 6, 12; cap. xxiv. 7, 11 (B.A. 6, 10); cap. xxvi. 9, 11, 16, {9}23: 2 Sam. cap. i. 16; cap. ii. 4, 7; cap. v. 3; cap. xix. 22: 1 Reg. i 34, 35; cap. xix. 15, 16: 2 Reg. ix. 3; cap. xi. 12; cap. xxiii. 30: Thren. iv. 20: Hab. iii. 13: Psalm. ii. 2, 6; Ps. xx. {10}7 (B.A. 6); Ps. xxviii. 8; Ps. xlv. {11}8 (B.A. 7); Ps. lxxxiv. {12}10 (B.A. 9); Ps. lxxxix. || {13}21, 39, 52 (B.A. 20, 38, 51); Ps. cxxxii. 17; et alibi).
Causa quod unxerint reges, erat, ut repraesentarent Dominum quoad judicium ex Divino Vero; quapropter in Verbo per “reges” significantur Divina vera (videatur supra, n. 31). Quod reges dicti fuerint “uncti Jehovae,” et quod ideo sacrosanctum fuerit laedere illos, erat causa quia per “Unctum Jehovae” intelligitur Dominus quoad Divinum Humanum, tametsi quoad sensum litterae applicatur regi qui oleo unctus; Dominus enim cum in mundo fuit, fuit Ipsum Divinum Verum quoad Humanum, et fuit Ipsum Divinum Bonum Divini Amoris quoad ipsum Esse vitae suae, quod apud hominem vocatur anima ex patre, conceptus enim fuit ex Jehovah; Jehovah in Verbo est Divinum Bonum Divini Amoris, quod est Esse omnium vitae; inde est quod solus Dominus fuerit Unctus Jehovae ipsa essentia et ipso actu, quoniam Divinum Bonum Divini Amoris fuit in Ipso, ac Divinum Verum procedens ex ipso illo Bono in Humano Ipsius cum fuit in mundo (videatur supra, n. 63, 200, 228, 328; et in Doctrina Nova” Hierosolymae, n. 293-295, 303-305). Reges autem terrae non fuerunt uncti Jehovae, sed ita dicti sunt quia repraesentabant Dominum qui solus Unctus Jehovae; (ac) ideo sacrosanctum fuit laedere reges terrae propter unctionem: at unctio regum terrae fiebat per oleum, unctio autem Domini quoad Divinum Humanum facta est per Ipsum Divinum Bonum Divini Amoris quod “oleum” significabat et “unctio” repraesentabat. Inde est quod Dominus dictus fuerit Messias et Christus; Messias in lingua Hebraea significat Unctum, similiter Christus in lingua Graeca (Joh. i. 42 (B.A. 41); cap. iv. 25).

[17] Ex his constare potest quod ubi in Verbo dicitur “Unctus Jehovae” in sensu repraesentativo intelligatur Dominus; ut apud Esaiam,
“Spiritus Domini Jehovih super Me, ideo unxit Jehovah Me ad evangelizandum pauperibus; misit Me ad obligandum fractos corde, ad praedicandum captivis libertatem” (lxi. 1).
Quod Dominus quoad Divinum Humanum sit quem unxit Jehovah, constat apud Lucam, ubi Dominus id aperte dicit his verbis,
Traditus est Jesu “Liber Esaiae prophetae; et revolvit librum, et invenit locum ubi erat scriptum, Spiritus Domini super Me, propter quod unxit Me, ad evangelizandum pauperibus misit Me, ad sanandum contritos corde, ad evangelizandum vinctis remissionem, et caecis visum, ad dimittendum sauciatos cum remissione, ad praedicandum annum Domini acceptum: postea convolvens librum dedit ministro, ac consedit; omnium autem in synagoga oculi erant detenti in Ipsum: coepit dicere ad illos, Hodie impleta est scriptura haec in auribus vestris” (iv. 17-21).
Apud Danielem,
“Scito ergo et percipito, ab exitu Verbi usque ad restituendum et ad aedificandum Hierosolymam, usque ad Messiam Principem septimanae septem (ix. 25):
“aedificare Hierosolymam” est instaurare ecclesiam (“Hierosolyma” est ecclesia); “Messias Princeps,” seu “Unctus,” est Dominus quoad Divinum Humanum.

[18] Apud eundem,
“Septimanae septuaginta decisae sunt… ad obsignandum visionem et prophetam, et ad ungendum Sanctum sanctorum” (ix. 24):
“obsignare visionem et prophetam” est concludere illa quae in Verbo de Domino dicta sunt, et complere illa; “ungere Sanctum sanctorum,” est Divinum Humanum Domini in quo fuit Divinum Bonum Divini Amoris seu Jehovah.

[19] Per “Unctum Jehovae” in sequentibus locis etiam Dominus intelligitur:- Apud Davidem,
“Constiterunt reges terrae, et dominatores consultarunt una contra Jehovam et contra Unctum Ipsius:…. Ego unxi Regem meum super Zionem, montem sanctitatis meae” (Ps. ii. 2, 6):
“reges terrae” sunt falsa, et “dominatores” sunt mala quae ab infernis, contra quae Dominus, cum fuit in mundo, pugnavit, et quae vicit et subjugavit; “Unctus Jehovae” est Dominus quoad Divinum Humanum, ex quo pugnavit; “Zion, mons sanctitatis,” super quem dicitur Unctus in Regem, est regnum caeleste, quod est in bono amoris; hoc regnum est intimum caeli ac intimum ecclesiae.

[20] Apud eundem,
“Inveni Davidem servum meum, oleo sanctitatis (meae) unxi eum” (Ps. lxxxix. 21 (B.A. 20)):
per “Davidem” ibi intelligitur Dominus, ut quoque alibi (videatur supra, n. 205); “oleum sanctitatis” quo Jehovah unxit eum, est Divinum Bonum Divini Amoris. Quod sit Dominus qui per “Davidem” ibi intelligitur, patet ab illis quae ibi praecedunt et quae ibi sequuntur, dicitur enim,
Locutus in visione de sancto tuo,… ponam in mari manum Ejus, et in fluviis dextram Ejus: Ille vocabit Me Pater meus etiam Ego Primogenitum dabo Eum, altum regibus terrae;… ponam in aeternum semen Ejus, et thronum Ejus sicut dies caelorum” (vers. 20, 26-30 (B.A. 19, 25-27, 29); praeter plura):
similiter alibi apud eundem,
In Zione “germinare faciam cornu Davidi, disponam lucernam Uncto meo; hostes ejus induam pudore, et super Ipsum florebit corona Ipsius” (Ps. cxxxii. 17, 18).
Quod etiam ibi Dominus per “Davidem’ intelligatur, patet ab illis quae ibi praecedunt, ubi dicitur,
“Audivimus de Eo in Ephratha, invenimus Eum in agris silvae, intrabimus in habitacula Ejus, incurvabimus nos scabello pedum Ejus:… sacerdotes tui induentur justitia et sancti tui jubilabunt, propter Davidem servum tuum, ne avertas facies Uncti tui” (vers. 6-9, seq.):
ex quibus constare potest quod Dominus quoad Divinum Humanum suum ibi intelligatur per “Davidem,” “Unctum Jehovae.”

[21] Apud Jeremiam,
“Super montibus insectati sunt nos, in deserto insidiati sunt nobis, spiritus narium nostrarum, Unctus Jehovae, captus est in foveis eorum, de quo dixeramus, In umbra Illius viveremus inter gentes” (Thren. iv. 19, 20):
ibi etiam per “Unctum Jehovae” intelligitur Dominus, agitur enim ibi de impugnatione Divini Veri a falsis et malis, quod significatur per quod “super montibus insectati sint, et in deserto insidiati;” “spiritus narium” est ipsa vita caelestis quae a Domino (n. 9818).

[22] Ex his nunc sciri potest cur tam sacrosanctum fuit laedere unctum Jehovae, ut etiam patet ex Verbo:- Ut in Libro Primo Samuelis,
Dixit David, “Absit a Jehovah mihi, si fecero verbum hoc domino meo uncto Jehovae, et mittam manum meam in eum, quia unctus Jehovae ille” (xxiv. 7, 11 (B.A. 6, 10));
et alibi,
“Dixit David ad Abischaium, Ne perde eum, nam quis miserit manum in unctum Jehovae, et innocens sit?” (xxvi. 9.)
In Libro Secundo Samuelis,
Dixit David ad illum qui dixit se occidisse Saulem, “Sanguis tuus super capite tuo, quia dixisti, Occidi unctum Jehovae” (i. 16);
et alibi,
“Dixit Abischai,… Num propter hoc non occidetur Schimei, quod maledixit uncto Jehovae?” (xix. 22 (B.A. 21).)
(Quod Schimei ideo Salomonis jussu interfectus sit, videatur {14}1 Reg. ii. 36 ad finem.)

[23] (vii.) Quod usu communi receptum fuerit semet et alios ungere ad testificandum animi laetitiam ac benevolentiam, constat a sequentibus his locis:- Apud Amos,
“Qui bibunt ex scyphis Vini, et ex primitiis oleorum se ungunt, sed super confractione Josephi non afficiuntur dolore” (vi. 6):
apud Micham,
“Calcabis olivam, sed non unges te oleo” (vi. 15);
pro non laetaberis. Apud Mosen,
“Oleae erunt tibi in omni termino tuo, sed oleo non unges te” (Deutr. xxviii. 40);
similiter. Apud Esaiam,
“Ad dandum illis cidarim pro cinere, oleum gaudii pro luctu” (lxi. 3):
apud Davidem,
“Unxit te… Deus tuus oleo laetitiae prae sociis tuis” (Ps. xlv. 8 (B.A. 7)):
apud eundem,
“Exaltabis sicut monocerotis cornu meum, consenescam in oleo viridi” (Ps. xcii. 11 (B.A. 10)):
apud eundem,
Vinum laetificat cor hominis, ad exhilarandum facies oleo” (Ps. civ. 15):
apud Lucam,
Jesus ad Simonem, “Ingressus sum in domum tuam,… et oleo caput meum non unxisti; haec vero unguento unxit pedes meos” (vii. (44,) 46).
Apud Matthaeum,
“Tu quando jejunas, unge caput tuum, et faciem tuam lava, ne appareas hominibus jejunare” (vi. 17(, 18)):

[24] “jejunare” significat lugere, quoniam in luctu jejunabant, et quia tunc desistebant a testificatione laetitiae; ideo tunc nec se oleo ungere solebant: ut apud Danielem,
“Ego Daniel fui lugens tribus septimanis, panem desideriorum non comedi, ac caro et vinum non venit ad os meum, et ungendo non unctus sum, usque dum implerentur tres septimanae dierum” (x. (2,) 3).
Ex his patet quod usu receptum fuerit ungere semet et alios oleo; non oleo sanctitatis, quo ungebantur sacerdotes, reges, altare et tabernaculum, sed oleo communi, ex causa quia hoc “oleum” significabat laetum et faustum quod est amoris boni: “oleum” autem “sanctitatis” significabat Divinum Bonum; de quo dicitur,
“Super carnem hominis non fundetur, et in qualitate ejus non facietis sicut illud sanctum erit vobis: qui praeparaverit sicut illud, aut qui dederit ex eo super alienum, excidetur e populis suis” (Exod. xxx. 32, 33, 38).

[25] (viii.) Quod inde patent, quod “oleum” in Verbo significet bonum, (“oleum sanctitatis,” quod praeparatum erat pro ungendo illa quae inservirent pro cultu in ecclesia, Divinum Bonum Divini Amoris, et “oleum” in genere bonum et ejus jucundum,) constare etiam potest ex aliis locis in Verbo, ubi oleum nominatur, ut ex his sequentibus:

[26] – Apud Davidem,
“Ecce quam bonum et quam jucundum habitare fratres una; sicut oleum bonum super capite Aharonis descendens in barbam, barbam Aharonis, quod descendit super os vestium ejus; sicut ros Chermonis qui descendit super montes Zionis; ibi praecepit Jehovah benedictioni vitae usque in aeternum” (Ps. cxxxiii. 1-3):
quid haec significant, nemo scire potest, nisi qui scit quid significant “fratres,” quid “oleum super caput Aharonis,” quid “barba” ejus, et “os vestium” ejus, et quid “ros Chermonis,” et “montes Zionis:” per “fratres” ibi significatur bonum et verum, nam illi dicuntur fratres in Verbo; quare per “Ecce quam bonum et quam jucundum habitare fratres una” significatur quod in conjunctione boni et veri sit omne bonum et jucundum caeleste, nam omne caeleste bonum et jucundum est ex conjunctione boni et veri; per “oleum super caput descendens in barbam, barbam Aharonis, quod descendit super os vestium ejus,” significatur quod inde omne bonum et jucundum caeli ab intimis ad ultima, per “caput” enim significatur intimum, per “barbam” ultimum, per “descendere super os vestium” significatur influxus et conjunctio boni caelestis et boni spiritualis. (Quod in Verbo bonum et verum dicantur “fratres,” videatur n. 367, 3160, 9806; quod “caput” significet intimum, n. 4938, 4939, 9656, 9913, 9914; quod “barba” ultimum, n. 9960; quod “os vestium” influxum et conjunctionem boni {15}caelestis et spiritualis, ita boni et veri, n. 9913, 9914; et dicitur “Aharon,” quia per illum repraesentabatur Dominus quoad Divinum Bonum; omne enim bonum, et omnis conjunctio boni et veri ab Ipso est, n. 9806, {16}9946, 10017.) Per “rorem Chermonis” significatur Divinum Verum, et per “montes Zionis” significatur Divinum Bonum; inde per “sicut ros Chermonis qui descendit super montes Zionis,” significatur conjunctio veri et boni, de qua ibi agitur: et quia ex conjunctione illa omnis vita spiritualis est angelis et hominibus, etiam dicitur, “Ibi praecepit Jehovah benedictioni vitae in aeternum.” (Quod “ros” significet Divinum Verum videatur n. 3579, 8455; quod “montes” significent Divinum Bonum, et unde hoc, n. 795, 4210, 6435, 8327, 8758, 10438, {17}10608; et quod “Zion” significet ecclesiam ubi bonum amoris, n. 2362, 9055 fin.) Inde patet quale Verbum est in suo spirituali, tametsi ita sonat in littera.

[27] Apud Ezechielem,
“Inivi foedus tecum… ut esses Mihi, et lavi te aquis, et ablui sanguines tuos a super te, unxique te oleo, et vestivi te acupicto, et calceavi te taxo… similam, mel et oleum comedisti; unde pulchra facta es valde, et prosperata es usque ad regnum” (xvi. 8-10, 13):
haec de Hierosolyma, per quam significatur ecclesia; quare singula haec significant spiritualia quae ecclesiae sunt. Quod haec non dicta sint de habitatoribus Hierosolymae, nempe quod Jehovah “laverit illos aquis,” “abluerit sanguines eorum,” “vestiverit acupicto,” et “calceaverit taxo,” patet; sed per “lavare aquis” significatur per vera reformare et purificare; per “abluere sanguines” significatur falsa mali removere, per “ungere oleo” significatur bono amoris donare, per “vestire acupicto et calceare taxo” significatur instruere cognitionibus veri et boni ex Verbi sensu litterae seu ultimo; per “similam, mel et oleum comedere” significatur appropriare verum ac bonum; per quod “inde pulchra facta sit” significatur quod intelligens, et per “prosperata usque ad regnum” significatur quod sic facta sit ecclesia (“regnum” est ecclesia).

[28] Apud Jeremiam,
“Redemit Jehovah Jacobum,… unde Venient et canent in {18}altitudine Zionis, et confluent ad bonum Jehovae, ad triticum, et ad mustum et ad oleum, et ad filios gregis et armenti; et fiet anima eorum sicut hortus irriguus” (xxxi. 11, 12):
per “mustum et oleum” significatur verum et bonum. (Quid per cetera, videatur mox supra, n. 374(d).)

[29] Apud Joelem,
“Filii Zionis gaudete, et laetamini in Jehovah Deo {19}vestro, quia dedit vobis pluviam tempestivam in justitiam,… ut plenae sint areae frumento puro, exundent torcularia mustum et oleum” (ii. 23, 24):
etiam ibi per “mustum et oleum” significatur verum et bonum ecclesiae; nam per “filios Zionis,” ad quos haec dicuntur, significantur illi qui ab ecclesia; per “pluviam tempestivam in justitiam, significatur Divinum Verum influens in bonum, unde eorum conjunctio, fructificatio et multiplicatio; et per “areas plenas frumento puro” significatur plenitudo inde.

[30] Apud eundem,
“Devastatus est ager, luxit terra, quia devastatum est frumentum, exaruit mustum, languet oleum” (i. 10):
per haec significatur quod omnia ecclesiae, quae in genere se referunt ad bonum amoris et verum fidei, devastata sint; “ager” est ecclesia, et quoque “terra;” “ager” ecclesia ex receptione veri, et “terra” ecclesia ex perceptione boni: “frumentum” est omne ejus, “mustum” est verum, et “oleum” bonum.

[31] Apud Esaiam,
“Cantabo Dilecto meo canticum amici mei…; vinea fuit Dilecto meo in cornu filii olei, quam circumdedit et elapidavit, et plantavit eam vite nobili;… et exspectavit ut faceret uvas, sed fecit labruscas” (v. 1(,2)):
per “vineam quae Dilecto in cornu filii olei,” significatur ecclesia spiritualis, cui vera ex bono amoris, ita praestantissima, “vinea” enim significat ecclesiam spiritualem, seu ecclesiam quae in veris ex bono est; inauguratio ejus intelligitur per “cornu olei” nam inaugurationes fiebant per oleum ex cornu, ac “filius olei” est verum ex bono; per “Dilectum” intelligitur Dominus, quia Ipse ecclesias instaurat, de quo ideo dicitur “quam circumdedit et elapidavit et plantavit vite nobili;” “vitis nobilis” est verum spirituale ex caelesti seu verum ex bono amoris; per “uvas” quas exspectavit ut faceret, significantur bona charitatis, quae sunt bona vitae; et per “labruscas” quas fecit significantur mala opposita bonis charitatis, seu mala vitae.

[32] Apud Hoscheam,
“In die illo… exaudiam caelos, et hi exaudient terram, et terra exaudiet frumentum et mustum et oleum, et haec exaudient Jisreelem; et seminabo eam Mihi in terra” (ii. 21-23);
haec dicta sunt de Nova Ecclesia a Domino instauranda, et per “exaudire” intelligitur obedire et recipere: sequens et in ordine succedens obedientia et receptio ita describitur; quod caeli recepturi sint a Domino, intelligitur per “exaudiam caelos;” quod ecclesia receptura sit e caelis, ita per caelos a Domino, intelligitur per quod “caeli exaudient terram;” quod bonum et verum recepturum sit ab ecclesia, intelligitur per quod “terra exaudiet frumentum et mustum et oleum” (“mustum” est verum ac “oleum” est bonum); et quod illi ab ecclesia, apud quos bonum et verum est, inde recepturi sint, intelligitur per quod “haec exaudient Jisreelem:” quod non terra, ejus frumentum, mustum et oleum intelligatur, sed ecclesia cum ejus bonis et veris, patet, nam dicitur, “Seminabo Jisreelem Mihi in terra.”

[33] Apud Esaiam,
“Dabo in deserto cedrum schittae, et myrtum, et arborem olei; ponam in solitudine abietem, taedam et buxum” (xli. 19):
haec de instauratione ecclesiae a Domino apud gentes dicta sunt; et per “desertum” et per “solitudinem” significatur ubi prius non bonum quia non verum; per “cedrum schittae,” “myrtum” et “arborem olei” significatur bonum spirituale et caeleste; ac per “abietem,” “taedam” et “buxum” significatur bonum et verum inde in naturali; per unamquamvis enim arborem aliquid boni et veri ecclesiae in Verbo significatur, et illa ecclesiae quae sunt in spirituali seu interno homine significantur per “cedrum schittae,” “myrtum” et “arborem olei;” et illa ecclesiae quae sunt in naturali seu externo homine per “abietem,” “taedam” et “buxum.”

[34] Apud Davidem,
“(Jehovah) Pastor meus, non carebo; in pascuis herbae cubare faciet me, ad aquas quietum deducet me;… dispones ante me mensam coram inimicis meis; pinguefacies oleo caput meum, poculum meum abundabit” (Ps. xxiii. 1, 2, 5):
per haec in sensu interno intelligitur quod qui confidit Domino ducatur in omnia bona et vera caeli et abundet jucundis eorum; per “Pastorem meum” intelligitur Dominus; per “pascua herbae” significantur cognitiones veri et boni; per “aquas quietum” significantur vera caeli inde; per “mensam” significatur nutritio spiritualis; per “pingue facere oleo caput” significatur sapientia quae ex bono; per “poculum meum abundabit” significatur intelligentia quae ex veris, per “poculum” enim simile significatur quod per “vinum” dicuntur “pascua herbae” et “aquae quietum,” sicut forent comparationes, ex causa quia Dominus vocatur Pastor, et pastoris grex in pascua herbae et ad aquas limpidas ducitur; sed usque sunt correspondentiae.

[35] Apud Ezechielem,
“Jehudah et terra Israelis fuerunt negotiatores tui, in triticis minnith et pannag, et in melle et oleo et balsamo” (xxvii. 17)
Haec dicta sunt de Tyro, per quam significatur ecclesia quoad cognitiones veri et boni, et ita per “Tyrum” significantur cognitiones veri et boni ecclesiae: ac per “Jehudam” et “terram Israelis,” qui negotiatores, significatur ecclesia; per “Jehudam” ecclesia quoad bonum, et per “terram Israelis” ecclesia quoad vera ex bono; et per “negotiari” significatur comparare sibi et communicare aliis: per “tritica minnith et pannag” significantur bona et vera in genere; et per “mel,” “oleum,” “balsamum,” bona et vera in specie, per “mel” et “oleum bona,” et per “balsamum” vera quae ex bono grata sunt; nam omnia vera quae ex bono, in caelo percipiuntur fragrantia et inde grata; quae etiam causa fuit quod oleum unctionis ex variis fragrantiis confectum fuerit (de quo Exod. xxx. 22-33); et quoque oleum lucernarum (de quo Exod. xxvii. 20, 21).

[36] Apud Mosen,
Jehovah “cibavit proventu agrorum, sugere fecit eum mel e rupe, et oleum e saxo petrae” (Deutr. {20}xxxii. 13):
haec de Antiqua Ecclesia; “sugere oleum e saxo petrae” pro imbui bono per vera fidei; “mel” est bonum et jucundum naturale, “oleum” est bonum et jucundum spirituale, ac “rupes” et “saxum petrae” est verum fidei a Domino: si non spiritualia per haec intelligerentur, quid foret quod “sugeret mel e rupe, et oleum e saxo petrae?”

[37] Apud Habakuk,
“Ficus non florebit, nec proventus e vitibus, mentietur opus {21}olivae, et agri non ferent cibum” (iii. 17):
hic non ficus, nec vitis, nec oliva, nec agri intelliguntur, sed caelestia quibus correspondent: “ficus” correspondet bono naturali, et inde significat illud; “vitis” correspondet bono spirituali, quod in sua essentia est verum; “oliva,” ut fructus ex quo oleum, correSpondet bono amoris actu; et “agri” correspondent omnibus ecclesiae; “proventus” et “cibi” inde significant omnia quae sunt nutritionis spiritualis: inde patet quid illa in ordine significant.

[38] Apud Hoscheam,
“Ephraim pascens ventum,… foedus cum Assyrio pangunt, et oleum in Aegyptum defertur” (xii. 2 (B.A. 1)):
haec prorsus non intelliguntur nisi sciatur quid “Ephraim,” quid “Assyrius,” et quid “Aegyptus:” describitur ibi intellectuale proprium hominis, quod per ratiocinia ex scientificis pervertit et adulterat bona ecclesiae; “Ephraim” est intellectuale, “Assyrius” ratiocinatio, et “Aegyptus” scientificum; inde “oleum in Aegyptum deferre” est bona ecclesiae per ratiocinia ex scientificis pervertere.

[39] Apud Sachariam,
“Vidi candelabrum auri duae oleae juxta id, una a dextra lecythi, et una ad sinistram ejus:… hi sunt duo filii olei stantes juxta Dominum totius terrae” (iv. 2, 3, 14):
“duae oleae” et “duo filii olei” sunt bonum amoris in Dominum, et bonum charitatis erga proximum, hoc ad sinistram Ipsius, illud ad dextram Ipsius.

[40] Similiter in Apocalypsi,
Duo testes prophetabant dies mille ducentos {22}sexaginta;… hi sunt duae oleae, et duo candelabra coram Deo terrae stantia” (xi. 3, 4):
“duae oleae” et “duo candelabra” sunt eadem illa bona, quae quia sunt a Domino, vocantur “duo testes;” sed de his plura in explicatione eorum.

[41] Quoniam “oleum” significabat bonum amoris in Dominum et bonum charitatis erga proximum, ideo
Dominus assimilabat regnum caelorum decem virginibus, quarum quinque habebant oleum in lampadibus, et quinque non habebant; quare hae vocantur stultae, et illae prudentes (Matth. xxv. 1-11):
per “decem virgines” significantur omnes qui ab ecclesia, et per “quinque” significantur aliqui seu pars eorum, nam haec significantur per numeros “decem” et “quinque” in Verbo, ac per “virginem” seu “filiam” significatur ecclesia; per “oleum” significatur bonum amoris in Dominum et bonum charitatis erga proximum, et per “lampades” significantur vera quae fidei vocantur; inde constare potest quid per illa in sensu spirituali {23}intelligitur, quod nempe qui sciunt vera ex Verbo seu ex doctrina ecclesiae, ac non in bono amoris et charitatis sunt, hoc est, non vivunt secundum illa, {24}sint virgines quae oleum non habent in lampadibus, et quae ideo non admittuntur in caelum; sed quod illi qui in bono amoris et charitatis sunt, et inde in veris ex Verbo aut ex doctrina ecclesiae, sint virgines quae habent oleum in lampadibus, et recipiuntur in caelo; inde patet unde est quod hae virgines dicantur “prudentes,” at illae “stultae.”

[42] Quoniam “oleum” significabat bonum amoris et charitatis, ac “vinum” significabat verum, ideo
Dominus dicit de Samarita, qui iter faciens vidit in via vulneratum a latronibus, quod infuderit oleum et vinum in vulnera ejus, et dein sustulerit eum super proprium jumentum, duxerit in diversorium, et dixerit ut curam ejus haberent (Luc. x. 33-35):
haec in sensu spirituali ita percipiuntur; per “Samaritam” intelliguntur gentes quae in bono charitatis erga proximum erant; per “vulneratum a latronibus” intelliguntur qui infestantur ab illis qui ab inferno sunt, illi enim sunt latrones, quia vitam spiritualem hominis laedunt et occidunt; per “oleum et vinum” quae infudit in vulnera ejus intelliguntur spiritualia quae sanant hominem, per “oleum” bonum et per “vinum” verum; per quod “sustulerit illum super proprium jumentum” significatur quod hoc fecerit secundum suam intelligentiam quantum posset, “equus” enim significat intellectuale, pariter “jumentum;” quod “duxerit eum in diversorium, et dixerit ut curam ejus haberent,” significat quod ad illos qui instructi sunt in ecclesiae doctrina ex Verbo, qui eum sanare possent plus quam ille, qui adhuc in ignorantia: ita haec verba intelliguntur in caelo; ex quibus etiam patet quod Dominus, cum fuit in mundo, per meras correspondentias locutus sit, ita pro mundo et pro caelo simul.

[43] Quoniam “oleum” significabat bonum amoris et charitatis, et per id sanantur qui spiritualiter aegroti sunt, ideo dicitur de discipulis Domini
Quod Unxerint oleo multos et sanaverint (Marc. vi. 13).
(Praeterea quid per “oleum praeparatum ad lucernas,” et quid per “oleum praeparatum ad unctiones,” in specie significatur, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 9778-9789, et n. 10250-10288, ubi explicata sunt.) Ex his nunc videri potest quod per “oleum” significetur bonum caeleste et bonum spirituale, seu bonum amoris in Dominum, et bonum charitatis erga proximum; per “oleum unctionis” bonum amoris in Dominum a Domino, et per “oleum lucernarum” bonum charitatis a Domino erga proximum.

376. Hactenus ostensum est quod “oleum” significet bonum caeleste, quod est bonum amoris in Dominum; nunc etiam ostendetur quod “vinum” significet bonum spirituale, quod est bonum charitatis erga proximum et bonum fidei; et quia hoc bonum in sua essentia est verum, ideo in communi explicatione dictum est quod “oleum et vinum ne laeseris” significet quod non damnum inferendum sit sensui interno seu spirituali Verbi nec quoad bonum nec quoad verum; seu quod idem, quod non damnum inferendum sit bonis et veris quae in sensu interno seu spirituali Verbi. Quod bonum charitatis et bonum fidei in sua essentia sit verum, est quia id bonum implantatur a Domino parti intellectuali hominis per vera quae fidei vocantur; et cum homo vivit secundum illa tunc vera illa fiunt bona, nam per vera in illa parte formatur nova voluntas, et quicquid ex voluntate procedit hoc vocatur bonum. Haec voluntas etiam eadem est cum conscientia; et conscientia est conscientia veri quia formatur per vera omnis generis, quae ex doctrina ecclesiae et ex Verbi sensu litterae (sed de hac re videantur plura in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 130-138; et (in collectis) ex Arcanis Caelestibus, n. 139-141).

[2] Inde nunc est quod per “vinum” significetur verum. Praeterea sunt bona et vera interna et externa; bona et vera interna significantur per “oleum et vinum” quae non laedenda sunt; at bona et vera externa significantur per “triticum et hordeum.” Bona et vera externa sunt quae in sensu litterae Verbi sunt, at bona et vera interna sunt quae in sensu interno seu spirituali Verbi sunt; seu bona et vera externa sunt qualia in inferioribus caelis apud angelos ibi, nempe in ultimis caeli; at bona et vera interna sunt qualia in caelis superioribus apud angelos ibi, nempe in tertio et secundo; haec bona et vera sunt ipsa bona et vera genuina, at illa sunt vera et bona quia correspondent, ita correspondentiae; illa communicationem immediatam habent cum angelis caeli, haec autem non immediatam sed mediatam per correspondentias. Inde est quod Judaei, quia solum in sensu litterae fuerunt, et non in cognitione de significatione rerum in sensu spirituali, non potuerint damnum inferre sensui spirituali ejus, nec quoad bonum nec quoad verum, con|s|equenter nec genuinis bonis et veris: similiter Ecclesia Christiana hodie nec potuit damnum inferre bonis et veris genuinis quae sunt in sensu spirituali Verbi, nam ignoravit eum sensum, et cum illo etiam ignoravit genuina bona et vera.

[3] Quod Christianis non detectus fuerit sensus spiritualis Verbi, est causa quia genuina bona et vera, qualia sunt in caelis superioribus, latent in sensu Verbi Spirituali; et quamdiu illa bona et vera non percepta et nota fuerunt nec potuit ille sensus aperiri, non enim videri potuerunt: quod genuina bona et vera in Christianis Ecclesiis non percepta et nota fuerint, est causa quia Ecclesiae illae divisae fuerunt, in genere in Pontificiam et in Evangelicam; et in Pontificia prorsus ignorantur vera, quia illi qui in illa non pendent ex Verbo, ita ex Domino qui est Verbum, hoc est Divinum Verum, Sed ex Pontifice, ex cujus ore vix aliquid procedit nisi quod est ex amore imperandi, et is amor est ex inferno; quare etiam vix unum verum, quod est ecclesiae, apud illos datur; in Evangelicis autem Ecclesiis est sola fides assumpta pro essentiali medio salutis, et per id est bonum amoris et charitatis rejectum sicut non essentiale, et ubi bonum est rejectum, ibi nec dari potest aliquod verum quod in se est verum; omne enim verum est ex bono, nam influit Dominus in bonum hominis, et per bonum illustrat eum, et dat lucem ut percipiat vera; quare absque illa luce, quae est ipsa vita spiritualis hominis, non est verum, utcunque sonat ut verum quia ex Verbo; est verum falsificatum per ideas quas de eo habet; nam ex fide separata a charitate, seu ex veris absque bono, non aliud resultat. Inde nunc est quod Ecclesiis Christianis non patefieri potuerit sensus spiritualis Verbi; nam Si patefactus, falsificavissent et pervertissent illum per ideas ex fallaciis, et sic profanavissent. Inde quoque est quod nusquam aliquis, etiam posthac, admittatur in sensum spiritualem Verbi, nisi in genuinis veris ex bono sit; et nullus in genuinis veris ex bono esse potest nisi corde agnoscat solum Dominum pro Deo caeli et terrae, ab Ipso enim est omne bonum et inde verum. Quod sensus spiritualis Verbi hodie patefactus sit, et cum illo etiam genuina vera et bona detecta, est causa quia ultimum judicium a Domino peractum est, et sic omnia in caelis et in infernis in ordinem redacta sunt; et per id provideri a Domino potest ne genuinis veris et bonis, quae in sensu spirituali Verbi sunt, aliquod damnum inferatur, quod prius non potuit (videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 73).

[4] Quod “vinum” significet bonum spirituale, seu bonum charitatis et bonum fidei, quod in sua essentia est verum, constare potest ex sequentibus locis in Verbo:- Apud Esaiam,
“Omnis sitiens ite ad aquas, et cui non argentum, ite, emite, et comedite emite sine argento et sine pretio vinum et lac” (|l|v. 1):
quod hic non vinum et lac, quae sine argento emerent, intelligantur, quisque videre potest: quare per “vinum et lac” significantur spiritualia, nempe per “vinum” spirituale bonum, quod in sua essentia est verum, ut supra dictum est, per “lac” autem bonum illius veri; quod illa gratis dentur a Domino illis qui in ignorantia veri et boni sunt, et tamen in desiderio illorum, significatur per “cui non argentum, ite, emite, et comedite; emite sine argento;” “emere” significat sibi comparare, et “comedere” sibi appropriare, quod fit per applicationem sicut ex se; quod illi qui in ignorantia veri et boni et usque in desiderio illorum sunt, intelligantur, patet, nam dicitur “Omnis sitiens ite ad aquas;” “sitire” significat desiderare, et “aquae” significant vera, hic Verbum ubi sunt.

[5] Apud Joelem,
“Fiet in die illo, stillabunt montes mustum, et colles fluent lacte, omnes rivi Jehudae fluent aquis” (iv. (B.A. iii.) 18):
agitur ibi de adventu Domini, et de novo caelo et nova ecclesia ab Ipso; quod tunc non in terra Canaane seu in Judaea montes stillaverint mustum, nec colles fluxerint lacte, et quod nec tunc prae tempore priori rivi Jehudae fluxerint aquis, notum est; quare per illa verba intelliguntur alia quam mustum, lac et aquae, tum quam montes, colles, rivi; nempe quod per “montes stillabunt mustum” seu vinum, intelligitur quod ex bono amoris in Dominum omne genuinum verum; per quod “colles fluent lacte” intelligitur quod ex bono charitatis erga proximum vita spiritualis; et per quod “omnes rivi Jehudae fluent aquis” intelligitur quod ex singulis Verbi vera. (Per “Jehudam” enim significatur caeleste regnum Domini, et quoque verbum, videatur n. 3881, 6363; inde per “rivos” ejus significantur singula ejus: quod per “montes” significetur bonum amoris in Dominum, n. 795, 4210, 6435, 8327, 8758, 10438, {1}10608; et quod per “colles” bonum charitatis erga proximum, n. 6435, 10438; ex causa quia in caelo super montibus habitant qui in bono amoris in Dominum sunt, et super collibus qui in bono charitatis erga proximum, n. 10438; et in opere De Caelo et Inferno, n. 188.)

[6] Apud Amos,
“Ecce dies Venientes,… attinget arans metentem, et calcans uvas distrahentem semen, et stillabunt montes mustum, et omnes colles diffluent: reducam captivitatem populi mei Israelis, et aedificabunt urbes devastatas, et sedebunt et plantabunt vineas, et bibent vinum earum, et facient hortos, et comedent fructum eorum; tunc plantabo eos super terra eorum” (ix. 13-15):
agitur in eo capite primum de vastatione ecclesiae, et dein de restauratione ejus a Domino; ac per “populum Israelem” non intelligitur ille populus, sed illi apud quos ecclesia instauranda erat; et per “arans attinget metentem, et calcans uvas distrahentem semen,” significatur quod qui recipit bonum et verum etiam usum seu fructum facturus sit, ita quod simul erunt apud hominem ecclesiae; per “stillabunt montes mustum, et omnes colles diffluent, significatur ut mox supra, quod ex bono amoris in Dominum et ex bono charitatis erga proximum (erunt) vera in abundantia; “mustum” ibi seu “vinum” est verum; per “captivitatem populi Israelis” quae “reducetur,” significatur restauratio ecclesiae apud gentes, nam per “captivitatem” intelligitur captivitas spiritualis, quae est apud illos qui remoti a bonis et veris sunt et usque in desiderio illorum (videatur n. 9164): per “urbes devastatas” quas “aedificabunt,” significantur doctrinalia veri et boni ex Verbo hactenus deperdita et tunc restauranda: per “vineas” quas plantabunt, et quarum vinum bibent, significantur omnia ecclesiae a quibus intelligentia; per “vineam” significatur ecclesia spiritualis, et inde per “vineas” significantur omnia ecclesiae, per “vinum” significatur in genere verum ejus, et per “bibere illud” significatur instrui et intelligens fieri, ita intelligentia: et per “hortos” quos facient et quorum fructum comedent, significatur sapientia; per “hortos” omnia quae intelligentiae sunt, et per “fructum eorum” significantur bona vitae; ita per “comedere fructum eorum” significatur appropriatio boni, ita sapientia, nam sapientia fit quando vera mandantur vitae: et quia haec intelliguntur, ideo dicitur de Israele, “Plantabo eos super terra eorum.”

[7] Apud Mosen,
“Alligat ad vitem asellum suum, ad vitem praestantem filium asinaesuae, lavat in vino vestimentum suum, et in sanguine uvarum velamen suum: ruber oculis a vino, et albus dentibus a lacte” (Gen. xlix. 11, 12):
haec in prophetico Israelis patris de Jehudah, per quem ibi non intelligitur Jehudah, sed Dominus quoad regnum caeleste; et per “vinum” ac per “sanguinem uvarum” intelligitur Divinum Verum. (Quid reliqua significant, et quod “vinum” significet Divinum Verum, quia de Domino, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 6375-6381.)

[8] Apud eundem,
Jacob attulit Isaco patri de Venatione sua, “et edit, et adduxit illi vinum et bibit;” ac lsac benedixit illi, dicens, “Dabit tibi Deus de rore caeli, et de pinguedinibus terrae, et multitudinem frumenti et musti” (Gen. xxvii. 25, 27, 28, 37):
qui non sciunt quod Verbum in singulis sit spirituale, credere possunt quod per “Isacum” hic intelligatur Isacus, et per “Jacobum” Jacobus, ac inde quod per “pinguedines terrae,” et per “frumentum et mustum” non alia quae altiora: sed per Isacum ibi repraesentabatur Dominus, et per Jacobum ecclesia; inde per “pinguedines terrae” caelestia quae sunt boni amoris, et per “frumentum et mustum” omne ecclesiae bonum et verum. (Sed etiam haec videantur explicata in Arcanis Caelestibus, n. 3570, 3579, 3580.)

[9] Apud eundem,
“Si audiveritis praecepta mea,… dabo pluviam terrae vestrae in tempore suo tempestivam et serotinam et colliges frumentum tuum, et mustum tuum, et oleum tuum” (Deutr. xi. 13, 14):
hae terrae benedictiones promissae sunt filiis Israelis, si audivissent et fecissent praecepta Jehovae, quas etiam consecuti sunt, ex causa quia apud illos ecclesia repraesentativa erat, et quae dicta et mandata sunt a Jehovah correspondebant spiritualibus, ita hae terrae benedictiones benedictionibus caeli. Benedictiones caeli quibus correspondent benedictiones terrae, se referunt omnes ad illa quae sunt boni amoris et veri fidei; quare per “pluviam tempestivam et serotinam” significantur hae benedictiones; nam per pluviam” in specie significatur Divinum Verum influens e caelo, ex quo nascuntur, crescunt et producuntur omnia ecclesiae et caeli apud hominem; quare per “frumentum, mustum et oleum” quae colligent, significantur omne bonum et verum externi et interni hominis.

[10] Apud eundem,
“Ita habitavit Israel secure, solitarius ad fontem Jacobi, in terra frumenti et musti, etiam caeli ejus stillabant rorem” (Deutr xxxiii. 28):
haec erat clausula benedictionum filiorum Israelis a Mose, ubi prophetica omnia, et per unumquemvis filium seu per unamquamvis tribum Israelis significatur aliquid ecclesiae (similiter ac Genes., cap. xlix.) et per “Israelem” hic significatur ipsa ecclesia; et per “habitare secure, solitarius ad fontem Jacobi,” significatur vivere absque infestatione a malis et falsis, ac duci a solo Domino per Divinum Verum (“fons Jacobi” est Divinum Verum, ac Verbum); et per “vivere in terra frumenti et musti” significatur in omni bono et vero ecclesiae; et per “etiam caeli ejus stillabant rorem” significatur influxus e caelo.

[11] Apud eundem,
“Equitare fecit eum super excelsis terrae,”… et dedit “butyrum armenti et lac gregis cum adipe agnorum et arietum filiorum Baschanis et hircorum, cum adipe renum tritici, et sanguinem uvae bibis merum” (Deutr. xxxii. 13, 14):
haec dicta sunt de Antiqua Ecclesia, quae etiam fuit ecclesia ante Israeliticam, et fuit in bono charitatis et veris fidei; bona omnis generis, in quibus erat, intelliguntur per illa, nempe per “butyrum armenti,” “lac gregis,” “adipem agnorum,” “adipem arietum,” “adipem hircorum,” “adipem renum tritici,” ac vera spiritualia per “sanguinem uvae” et “merum.”

[12] Apud Jeremiam,
“Venient et canent in altitudine Zionis, et confluent ad bonum Jehovae, ad triticum et ad mustum et ad oleum et ad filios gregis et armenti” (xxxi. 12):
per “triticum, mustum, et oleum” significantur bona et vera omnis generis (quid in Specie videatur supra, n. 374). Apud Esaiam,
“Juravit Jehovah per dextram suam, et per brachium roboris sui, Si dedero frumentum tuum amplius cibum hostibus, et si biberint filii alienigenae mustum tuum, pro quo laborasti; sed qui colligunt illud, comedent illud, et laudabunt Jehovam, et qui congregant illud, bibent illud in atriis sanctitatis” (lxii. {2}8, 9):
haec de Hierosolyma, per quam significatur ecclesia quoad doctrinam; quare per “frumentum” quod “non dabitur amplius cibus hostibus,” et per “mustum” quod “non bibent filii alienigenae, significatur in genere bonum et verum ecclesiae, quae non amplius consumentur per mala et falsa; “hostes” ibi sunt mala, et “filii alienigenae” falsa, ac “comedere” seu “{3}cibum illis dari” ac “bibere” est consumere; quod bona et vera mansura sint apud illos qui recipiunt illa, ac usum inde faciunt, significatur per “qui colligunt illud comedent illud, et qui congregant illud bibent illud;” cultus ex illis significatur per “laudare Jehovam” et “bibere in atriis sanctitatis.”

[13] Apud eundem,
“Ablatum est gaudium et exaltatio de Carmel, et in vineis non cantatur,non jubilatur, vinum in torculari non calcat calcans, hedad cessare feci” (xvi. 10):
quod jucundum caeleste ex bono et veris inde ablatum sit quia ipsum bonum et verum, ita describitur; bonum ecclesiae intelligitur per “Carmel,” et vera inde per “vineas” ac per “calcationem vini in torcularibus;” jucunda eorum quod ablata per” gaudium,” “exultationem,” “cantationem,” “jubilationem” et “hedad;” solebant enim cantare in vineis et in torcularibus cum calcabatur uva in vinum, propter repraesentationem jucundorum ex veris, quae significabantur per “vinum.”

[14] Apud Jeremiam,
“{4}Supra fletum Jaeseris flebo ob te, vitis Sibmae, propagines tuae transiverunt mare, usque ad mare Jaeseris pertigerunt; super fructus autumni tuos, et super vindemiam tuam vastator cecidit; unde collecta est laetitia, et gaudium ex Carmele, et ex terra Moabi; et vinum in torcularibus cessare feci, non calcabit hedad, hedad non hedad” (xlviii. 32, 33):
hic etiam agitur de ablato jucundo caelesti ex bono amoris et ex veris inde, omne enim jucundum caeleste in illis et ex illis est; lamentatio super id intelligitur per “flere fletum,” deprivatio ejus per quod “collecta sit laetitia, et gaudium ex Carmele,” tum per quod “vastator ceciderit super illa,” quod “cessaverit,” et quod “hedad non hedad;” bonum quod ablatum, propter quod lamentatio, intelligitur per “fructus autumni,” et vera boni quod ablata per “vindemiam” et per “vinum in torcularibus;” quod exulaverint vera et perierint per scientifica, intelligitur per “vitem Sibmae,” et per “propagines ejus quod transiverint mare usque ad mare Jaeseris” (“mare” significat scientificum).

[15] In Threnis,
“Infans et lactens deficit in plateis urbis; matribus suis dicunt, Ubi frumentum et vinum? cum deficiunt sicut confossus in plateis urbis, cum effunditur anima eorum super sinum matrum eorum (ii. 11, 12):
haec verba continent lamentationem super Ecclesiam Judaicam, quod omne bonum et verum ejus deperditum sit; ac lamentatio describitur per “infantem et lactentem qui deficiunt in plateis urbis, et dicunt matribus suis, Ubi frumentum et vinum?” Per “infantem et lactentem” significantur illi qui in bono innocentiae sunt, et abstracte ipsum bonum innocentiae; per hoc bonum intelligitur omne bonum ecclesiae, quia hoc est essentiale omnium bonorum ejus (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 276-283, 285, 288, 341, 382); per “plateas urbis” significantur vera doctrinae; per “matres” significantur omnia ecclesiae; et per “frumentum et vinum” significantur in genere omne bonum et verum ejus; quod dicatur quod “deficiant sicut confossus in plateis urbis, quum effunditur anima eorum super sinum matrum eorum,” est quia “confossus” significat illos qui spiritualiter pereunt ex deprivatione veri, ac per “animam” significatur “vita spiritualis. (Quod “plateae urbis” in quibus deficiunt, significant vera doctrinae, videatur n. 2336; et quod “mater” in cujus sinum effunditur anima, significet ecclesiam, n. 2691, 2717, 3703, 4257, {5}5581, 8897.)

[16] Apud Zephaniam,
“Erunt opes eorum in praedam, et domus eorum in devastationem, ut aedificent domos sed non inhabitent, et plantent vineas sed non bibant vinum earum” (i. 13):
per “opes” quae erunt in praedam significantur opes spirituales, quae sunt cognitiones boni et veri; per “domos” quae in devastationem significantur illa quae ecclesiae sunt in homine; quae cum vastata sunt quod tunc nihil proficiant ac recipiant tametsi audiunt illa et in Verbo vident illa, significatur per “aedificare et non inhabitare, et plantare vineas et non bibere vinum earum” (“domus” sunt bona ecclesiae, ac, “vineae” cum “vino” sunt vera ejus).

[17] Similia intelliguntur apud Micham,
“Tu seres sed non metes, tu calcabis olivam sed non unges te oleo, et mustum sed non bibes Vinum” (vi. 15):
apud Amos,
“Vineas desiderii plantabitis, sed non bibetis vinum earum” (v. 11):
et apud Hoscheam,
“Area et torcular non pascet eos, et mustum mentietur {6}illis non libabunt Jehovae vinum, et non grata erunt Ipsi” (ix. 2, 4):
per “aream et torcular” similia significantur quae per “frumentum et vinum,” quia collectio eorum ibi; quod non proficient ex illis auditis significatur per quod “non pascent illos,” et quod “mustum mentietur {6}illis;” et quod inde cultus eorum non acceptus sit, significatur per quod “non libabunt Jehovae vinum, et non grata erunt” (nempe libamina) “Ipsi.”

[18] Apud Joelem,
“Expergiscimini ebrii et flete, et ejulate omnes potantes Vinum, propter mustum quod excisum est ex ore vestro:… devastatus est ager, luxit terra, quia devastatum est frumentum, exaruit mustum, languet oleum, pudefacti sunt agricolae, ejularunt vinitores” (i. 5, 10, 11):
quid per haec in sensu spirituali significatur, videatur supra (n. 374(d)), ubi illa explicata sunt; et quod per “vinum et mustum” intelligatur verum ecclesiae, ac per “vinitores” illi qui in veris sunt et docent illa; agitur ibi de ecclesia devastata, ubi bona et vera perierunt.

[19] Apud Ezechielem,
“Damascus negotiatrix tua per multitudinem operum tuorum, per multitudinem omnium opum, in vino {7}Chesbonis et lana Zacharis” (xxvii. 18):
haec dicta sunt de Tyro, per quam significatur ecclesia quoad cognitiones boni et veri, et per “Damascum” quae erat urbs Syriae significatur scientificum concordans, et per “negotiationes” de quibus in illo capite agitur, significantur illarum comparatio et communicatio, ac usus; quia scientificum concordans per “Damascum” significatur, ideo dicitur quod, sit “negotiatrix in multitudine omnium operum et opum,” ac per opera ex quibus fiebant usus significantur cognitiones boni, et per “opes” cognitiones veri; et quia cognitiones veri et boni sunt in naturali homine, in eo enim est omne cognitivum perceptibile et scientificum, ideo dicitur “in vino {7}Chesbonis et lana Zacharis;” “vinum {7}Chesbonis” significat verum naturale, et “lana Zacharis” bonum naturale.

[20] Apud Esaiam,
“Maledictio comedet terram,… lugebit mustum, languescet vitis, gement omnes laeti corde cum cantu non bibent vinum, amara erit sicera bibentibus eam; frangetur urbs inanitatis, claudetur omnis domus ut nemo intret” (xxiv. 6, 7, 9, 10):
perversio ecclesiae per haec verba describitur, quae est quando falsum regnat loco veri, unde non bonum amplius, nam per vera bonum homini; per “terram quam comedet maledictio” significatur ecclesia; “maledictio” est perversio ejus: per “mustum quod lugebit,” et per “vitem quae languescet,” significatur omne ecclesiae verum; “lugere” et “languescere” significat deprivationem ejus: quod non erit aliquod jucundum et beatum caeleste amplius, significatur per quod “gement omnes laeti corde, cum cantu non bibent vinum:” quod aversaturi omnia quae concordant cum veris, significatur per quod “amara erit sicera bibentibus eam;” “sicera significat quae sunt ex veris et concordant cum illis: sed quod destruetur doctrina falsi, significatur per “frangetur urbs inanitatis;” “urbs” est doctrina, ac “inanitas” est falsum: et quod non bonum amplius et sapientia apud hominem, significatur per “claudetur omnis domus ut nemo intret,” quod fit quando non verum sed falsum.

[21] Apud Amos,
“Qui bibunt ex scyphis vini, et primitiis oleorum se ungunt; sed super confractione Josephi non {8}afficiuntur dolore” (vi. 6):
per haec et praecedentia in eo capite describuntur qui in externo cultu absque interno sunt, quales olim fuerunt et hodie sunt Judaei; “scyphi vini ex quibus bibunt,” sunt externa veri ex quibus cultus; ac “primitiae oleorum quibus se ungunt,” sunt externa boni ex quibus etiam cultus; “Josephus” significat internum ecclesiae seu spirituale ejus; quod nihil afficiat quod id pereat, significatur per “super confractione ejus non {8}afficiuntur dolore. (Quod cultus externus absque interno sit nullus cultus, videatur n. 1094, 1175, 7724; quod apud Judaeos olim fuerit et hodie sit cultus externus absque interno, n. 1200, 3147, 3479, 8871; quod “Josephus” significet ecclesiam spiritualem, et inde etiam spirituale ecclesiae, n. 3969, 3971, 4669, 6417.)

[22] Apud Sachariam,
“Potentem reddam domum Jehudae, et domum Josephi servabo;… hinc erunt sicut potens Ephraim, et laetabitur cor eorum quasi vino” (x. 6, 7):
per “domum Jehudae” significatur ecclesia caelestis Domini, et per “domum Josephi” ecclesia spiritualis Domini; et per “potentes reddere domos eorum” significatur multiplicare vera quae ex bono apud illos, nam omnis potentia est veri ex bono: inde dicitur quod “erunt sicut potens Ephraim;” per “Ephraim” significatur intellectus veri ex bono, ita “potens” dicitur ex multiplicatione ejus: jucundum caeleste inde significatur per “laetabitur cor eorum quasi vino;” “vinum” est verum ex bono, ex quo jucundum illud. (Quod omnis potentia sit veris ex bono, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 228-233; et quoque supra, n. 209, 333; quod “Jehudah” in Verbo significet regnum caeleste Domini, in Arcanis Caelestibus, n. 3881, 6363; et quod “Ephraim” intellectuale ecclesiae, n. 3969, 5354, 6222, 6234, 6238, 6267, 6296.)

[23] Apud Danielem,
Belschazar Rex Babelis, et magnates ejus, et uxores ejus, et pellices ejus, biberunt vinum ex vasis Templi Hierosolymitani, et laudarunt deos (auri,) argenti, aeris, ferri, ligni et lapidis: ideo scriptum est in pariete, Numeratus, Appensus, et Divisus; {9}et ille dein a filiis hominis expulsus est, et cum onagris habitatio ejus (v. 2-5, 21):
per haec in sensu interno describitur profanatio boni et veri, quae etiam est “Babel” seu “Babylonia;” nam per “bibere vinum ex vasis Templi Hierosolymitani “significatur haurire vera ecclesiae ex Verbo, “bibere” enim “vinum” est haurire vera, et “vasa Templi Hierosolymitani” sunt illa quae sunt doctrinae ecclesiae ex Verbo; ac “laudare deos auri, argenti, aeris, ferri, ligni et lapidis,” significat cultum ex amore sui et mundi, per illos enim deos significatur cultus idololatricus omnis generis, et profanatio; quod ideo scriptum sit in pariete, “Numeratus, appensus, divisus,” significat separationem ab omnibus caeli et ecclesiae; quod “ille dein a filiis hominis expulsus sit, et cum onagris habitatio ejus,” significat quod separatus ab omni vero, et quod sors vitae ejus cum infernalibus, “filii” enim “hominis” sunt vera ecclesiae, “onagri” sunt qui in diris falsis qualia sunt in infernis, et “habitatio” est vitae sors.

[24] Apud Joelem,
“Super populum meum jecerunt sortem, quia dederunt puerum pro scorto, et puellam vendiderunt vino quod biberunt” (iv. (B.A. iii. 3):
per “jacere sortem super populum” significatur dissipare vera ecclesiae; “jacere sortem” significat dissipare, et “populus” significat ecclesiam quoad vera, ita quoque vera ecclesiae: per “dare puerum pro scorto” significatur falsificare verum, “puer” enim est verum ecclesiae, et “scortum” est falsum: et per “vendere puellam vino quod biberunt” {10}significatur pervertere bonum ecclesiae per verum falsificatum, “puella” enim est bonum ecclesiae, et “vinum” est verum falsificatum.

[25] Quia “vinum” significabat verum ecclesiae quod ex bono, ideo mandatum est ut super altari cum sacrificiis etiam offerrent mincham et libamen, et minchah erat panis et libamen vinum, per quae significabatur cultus Domini ex bono amoris et ex veris inde, {11}nam omnis cultus est ex illis.
(De libaminibus quantum vini in illis ad varia sacrificia, videatur Exod. xxix. 40, 41: Levit. xxiii. 13, 18: Num. vi. 1-4, 15, 17; cap. xv. 4-7, 10, 24; cap. xxviii. 7-10, 24, 31; cap. xxix. 6, 11, 16, 19, 22, 25, 27, 28, 31, 34, 38, 39; et praeterea Genes. xxxv. 14.)
Inde patet quid significatur apud Joelem,
“Excisa est minchah et libamen e domo Jehovae, luxerunt sacerdotes ministri” altaris (i. 9);
quod nempe perierit cultus ex bono amoris et ex veris inde. Quis non videre potest quod minchah et libamen, quae erant panis et vinum, non essent Jehovae in cultum gratum, nisi significavissent talia quae sunt caeli et ecclesiae?

[26] Ex his nunc constare potest quid involvit panis et vinum in Sancta Cena, quod nempe panis bonum amoris a Domino in Dominum, et vinum bonum fidei quod in sua essentia est verum. (Sed de Sancta Cena, et de Pane et Vino ibi, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 210-{12}222,) Et quia “vinum” significat bonum fidei quod in sua essentia est verum, ideo Dominus cum instituit Sacramentum Cenae dixit,
“Dico Vobis quod non bibiturus sim a nunc ex hoc genimine vitis, usque ad diem illum, quando id bibero vobiscum novum in regno Patris mei” (Matth. xxvi. 29);
“Dico vobis quod non bibiturus sim de genimine vitis, donec quando regnum Dei venturum est” (Luc. xxii. 18):
per “genimen vitis” seu “vinum” quod Dominus cum illis bibiturus novum “in regno Patris sui,” seu “donec quando regnum Dei venturum est,” intelligitur quod a Divino Humano Ipsius tunc omne Divinum Verum in caelo et in ecclesia; quare illud vocat “novum,” et quoque vocat “Novum Testamentum in sanguine suo” (vers. 20); “Sanguis” enim “Domini” simile significat ac “vinum” (videatur supra, n. 30, 328(a-c), 329(a, d)): et quoniam, postquam Dominus resurrexit, omne Divinum ab Ipso procedit, ideo dicit quod id cum illis bibiturus sit quando regnum Dei venturum est, et tunc venit quando Ipse omnia in ordinem in caelis et in infernis redegit.
Quod regnum Dei cum Domino venerit, et ab Ipso, constare potest Apud Matthaeum, cap. iii. 2; cap. iv. 8; cap. x. 7; cap. xii. 28; cap. xvi. 28: apud Marcum, cap. i. 14, 15; cap. v. 1: apud Lucam, cap. i. 32, 33; cap. ix. 11, 27, 60; cap. x. 11; cap. xvi. 16; cap. xvii. 20, 21; cap. xxiii. 42, 51: apud Johannem, cap. xviii. 36.
Quoniam nunc “panis significat bonum amoris, ac bonum fidei quod in sua essentia est verum ex illo bono, ac in supremo sensu “panis” Dominum quoad Divinum Bonum, ac “vinum” Dominum quoad Divinum Verum, et quoniam correspondentia est inter spiritualia et naturalia, ac talis correspondentia ut cum in cogitatione hominis est panis et vinum, in cogitatione angelorum sit bonum amoris et bonum fidei, et quoniam omnia caeli et ecclesiae se referunt ad bonum amoris et ad bonum fidei, ideo a Domino instituta est Sancta Cena, ut per illam sit conjunctio angelorum caeli cum hominibus ecclesiae.

[27] Quia illa per “panem et vinum” in caelo intelliguntur, ideo
“Melchizedech Rex Schalemi,” exiens obviam Abramo, “eduxit panem et vinum: et hic sacerdos Deo altissimo;” et benedixit Abramo (Gen. xiv. 18, 19):
per Melchizedechum repraesentatur ibi Dominus quoad Divinum Bonum et quoad Divinum Verum; per illum ut sacerdotem, Divinum Bonum; et per illum ut regem, Divinum Verum: ideo “eduxit panem et vinum,” quia per “panem” significatur Divinum Bonum, et per “vinum” significatur Divinum Verum; seu applicate ad hominem, per “panem” significatur bonum amoris in Dominum, et per “vinum” bonum fidei quod est ex receptione Divini Veri.

[28] Simile significatur per “vinum” a Domino in his sequentibus:- Apud Matthaeum,
“Non mittunt vinum novum in utres veteres, si vero minus, rumpuntur utres et vinum effunditur;… sed mittunt vinum (novum) in utres novos, et utraque conservantur.” …
“Et nemo bibens vetustum statim vult novum, dicit enim, vetustum utilius est” (ix. 17; Luc. {13}v. 39):
quoniam omnes comparationes in Verbo sunt ex correspondentiis, ita quoque haec comparatio, et per “vinum” significatur verum, per “vinum vetus” verum ecclesiae veteris seu Judaicae; ac per “utres” significantur illa quae continent, per “utres veteres” statuta et judicia Ecclesiae Judaicae, et per “utres novos” praecepta et mandata Domini; quod statuta et judicia Ecclesiae Judaicae, quae praecipue erant de sacrificiis et de cultu repraesentativo, non concordent cum veris Ecclesiae Christianae, intelligitur per “Non mittunt vinum novum in utres veteres, si vero minus, rumpuntur utres et vinum effunditur,… sed mittunt vinum (novum) in utres novos, et utraque conservantur una:” quod illi qui nati et educati sunt in externa quae erant Ecclesiae Judaicae non statim possint perduci in interna quae sunt Ecclesiae Christianae, significatur per “Nemo bibens vinum vetustum statim vult novum, dicit enim, Vetustum utilius est.”

[29] Simile significatur per “aquam conversam in vinum” in Kana Galilaeae, de quo ita apud Johannem,
In nuptiis in Kana Galilaeae, cum deficeret vinum, “erant ibi hydriae lapideae sex positae juxta mundationem Judaeorum:… dixit Jesus, Implete hydrias, qui impleverunt ad summum; tunc dixit illis, Haurite nunc et afferte architriclino, et attulerunt: cum gustavit architriclinus aquam vinum factam,… vocat sponsum, (et) dicit illi, Omnis homo primo bonum vinum apponit, et quando sat habuerint, vilius; tu reservasti bonum vinum huc usque” (ii. 1-10):
sciendum est quod omnia miracula a Domino facta, sicut omnia miracula ab Ipso de quibus in Veteri Testamento, significaverint talia quae caeli et ecclesiae sunt, hoc est, quod intus continuerint illa, et quod inde miracula Ipsius Divina fuerint (videatur in Arcanis Caelestibus, n. 7337, 8364, {14}9051); similiter hoc miraculum; et per “nuptias” ibi significatur ecclesia, ut passim alibi in Verbo; “in Kana Galilaeae” (significat) apud gentes; et per “aquam” significatur verum ecclesiae externae quale fuit verum Ecclesiae Judaicae ex sensu litterae Verbi, et per “vinum” significatur verum ecclesiae internae, quale est verum Ecclesiae Christianae; inde quod Dominus “aquam fecerit vinum” significat quod vera ecclesiae externae fecerit vera ecclesiae internae, aperiendo interna quae in illis latuerunt: per “hydrias sex lapideas positas juxta mundationem Judaeorum” significantur omnia illa in Verbo et inde in Ecclesia Judaica et ejus cultu, quae omnia erant repraesentativa et significativa Divinorum in Domino et a Domino, quae continebant interna; quare etiam fuerunt “sex ex lapide positae ad mundationem Judaeorum;” numerus “sex” significat omnia et praedicatur de veris, “lapis” significat verum, ac “mundatio Judaeorum” significat purificationem a peccatis, ita omnia Ecclesiae Judaicae; nam ecclesia spectat purificationem a peccatis ut omne suum, quantum enim quis purificatur ab illis tantum est ecclesia: per “architriclinum” intelliguntur qui in cognitionibus veri sunt; quod dixerit ad sponsum, “Omnis homo primo bonum vinum apponit, et quando sat habuerint, vilius; tu reservasti bonum vinum huc usque,” significat quod omnis ecclesia incohet a veris ex bono, sed desinat in vera non boni, et quod usque nunc in fine ecclesiae verum ex bono seu genuinum verum detur, nempe a Domino.

[30] Quoniam “vinum” significat verum ecclesiae, et “oleum” bonum ejus, ideo dicit Dominus in parabola de illo qui vulneratus est a latronibus,
Quod Samarita infuderit oleum et vinum in vulnera ejus (Luc. x. 33, 34);
ubi per “vulneratum a latronibus” intelliguntur qui infestantur et quoad conscientiam sauciantur a malis hominibus, qui sunt latrones; et per “Samaritam” intelliguntur gentes quae in bono charitatis; inde per quod “infuderit oleum et vinum in vulnera ejus” significantur spiritualia quae sanant hominem ita laesum, “oleum” bonum amoris, et “vinum” bonum fidei seu verum; quid cetera significant, quod nempe “sustulerit eum super proprium jumentum, et duxerit ad diversorium, et dixerit illis ibi ut curam ejus haberent,” videatur supra (n. 375(e(viii.))), ubi illa explicata sunt. Quod “vinum” significet verum ecclesiae, non modo ex allatis locis constare potest, sed etiam ex aliis in Verbo (Ut Esai. i. 21, 22; cap. xxv. 6; cap. xxxvi. 17: Hosch. vii. 4, 5, 14; cap. xiv. 6-8 (B.A. 5-7): Amos ii. 8: Sach. ix. 15, 17: Psalm. civ. 14-16).

[31] Quoniam pleraque in Verbo etiam oppositum sensum habent, ita quoque “vinum,” et in eo significat verum falsificatum, et quoque falsum, ut in sequentibus locis:- Apud Esaiam,
“Vae coronae superbiae, ebriis Ephraimi, flori {15}decidentis gloriae (decoris) ejus, quae super capite vallis pinguium perturbatorum vino:… pedibus conculcabuntur corona superbiae ebrii Ephraimi;… hi per vinum errant, et per siceram aberrant; {16}sacerdos et propheta errant per siceram, absorbentur a vino, aberrant per {17}vinum, errant inter videntes, titubant judicio” (xxviii. 1, 3, 7):
haec dicta sunt de illis qui insaniunt in spiritualibus, ex eo quod ex semet intelligentes esse credant, et inde glorientur; illorum status hic describitur per meras correspondentias; illi qui insaniunt in spiritualibus seu in veris intelliguntur per “ebrios,” et qui inde intelligentes se credunt per “Ephraimum;” et gloriatio intelligentiae seu eruditionis inde per “coronam superbiae,” illi enim qui in falsis doctrinae sunt, et in iis se confirmaverunt, dum illustrantur ac vident vera, in altera vita fiunt tanquam ebrii; tales fiunt eruditi qui se in falsis confirmaverunt, et in falsis se confirmare est ex semet et non a Domino; inde patet quid significatur per “Vae coronae superbiae, ebriis Ephraimi:” per “florem {15}decidentis gloriae quae super capite vallis pinguium perturbatorum vino,” significatur verum ecclesiae in sua nascentia deperditum ex gloriatione intelligentiae propriae, quae est naturalis hominis separati a spirituali, qui tunc videt falsum loco veri; “flos gloriae” est verum in sua nascentia cadens seu perditum, “caput vallis pinguium” est intelligentia naturalis hominis, “perturbati vino” sunt qui vident falsum loco veri: “pedibus conculcabuntur corona superbiae ebrii Ephraimi Significat quod prorsus peritura sit illa intelligentia: “hi per vinum errant et per siceram aberrant” significat per falsa et per illa quae ex illis; “sacerdos et propheta errant per siceram, absorbentur a vino, aberrant per {18}vinum,” significat qui in doctrina boni et veri esse debent quod tales, et abstracte a personis quod ipsa doctrina illorum sit talis; “errant inter videntes, titubant judicio,” significat quod non videant vera quae intelligentiae. Quod talia significentur per ea verba, nemo videre potest nisi ex sensu spirituali; absque eo non scitur quod “corona” et “caput” significent intelligentiam, quod “ebrii” significent illos qui insaniunt in spiritualibus, quod “Ephraim” intellectum hic hominis proprium seu ex semet, quod “vallis” significet inferiora mentis quae sunt naturalia et sensualia, et quod “sacerdos et propheta” doctrinam boni et veri.

[32] Apud eundem,
“Cunctamini, admiramini, obstupescite et vociferamini; inebriati sunt et non vino, titubant et non sicera; nam effudit super vos Jehovah spiritum somnolentiae, et occlusit oculos vestros, prophetas et capita vestra, videntes obtexit” (xxix. 9, 10):
haec dicta sunt de illis qui prorsus nihil veri possunt videre, cum audiunt et ex Verbo legunt illud; qui tales sunt, dicuntur “inebriati non vino, ac titubant et non sicera;” “vinum” in specie significat verum Spiritualis et inde rationalis hominis, ac “sicera” verum naturalis hominis inde: quia tales intelliguntur, ideo dicitur, “Effudit Jehovah super vos spiritum somnolentiae, et occlusit oculos vestros;” “spiritus somnolentiae” est nulla perceptio, et “occlusi oculi” sunt nullus intellectus: “prophetas et capita vestra, (videntes) obtexit,” significat illos qui in doctrina veri, et inde sapientes et intelligentes essent; “prophetae” significant illos qui in doctrina veri sunt et abstracte ipsam doctrinam, “capita” significant Sapientes et abstracte sapientiam, ac “videntes” significant intelligentes et abstracte intelligentiam: admiratio super tam gravi stupiditate describitur per “cunctamini, admiramini, obstupescite,” ac lamentatio super illa per “vociferamini.” Tales sunt illi qui in vita mali et simul in principiis falsi sunt, utcunque eruditi creduntur; per vitam mali enim occluditur perceptio boni, ex qua vita et lux cogitationi est, et per principia falsi occluditur intellectus veri, unde vident solum ex sensuali homine et nihil ex spirituali.

[33] Apud eundem,
“Canes obfirmati anima, non sciunt satietatem; iidemque pastores non sciunt intelligere;… venite, sumam vinum, et inebriemur sicera” (lvi. 11, 12):
haec dicta sunt de illis qui nihil curant nisi mundana et terrestria, per quod clauditur internus spiritualis homo; illi ex non perceptione boni et non intellectu veri dicuntur “canes obfirmati anima, qui non sciunt satietatem,” hoc est, qui non possunt recipere bonum; “scire” hic significat posse, et “satietas” receptionem boni, satietas enim praedicatur de cibo per quem significatur nutritio spiritualis: quod nec illis intellectus veri, intelligitur per “Iidem pastores non sciunt intelligere;” “pastores” dicuntur qui credunt se posse instruere alios, nam “pascere” est instruere; et quia tales amant falsa et falsificata, ideo additur, “Venite, sumam vinum, et inebriemur sicera.”

[34] Apud Jeremiam,
“Sic dixit Jehovah Deus Israelis, Omnis uter implebitur vino,… Ecce Ego implens omnes habitatores terrae hujus, et reges sedentes Davidi super throno ejus, et sacerdotes et prophetas, omnes habitatores Hierosolymae ebrietate” (xiii. 12, 13):
per “vinum” hic quoque significatur falsum, et per “omnem utrem qui implebitur vino” significatur mens hominis, quoniam illa est recipiens veri aut falsi, sicut uter vini; per “reges sedentes Davidi super throno ejus” significantur qui alioqui forent in Divinis veris; per “sacerdotes” qui in Divinis bonis; per “prophetas” qui in doctrina; per “habitatores Hierosolymae” omnes qui ab ecclesia; et per “ebrietatem” qua implebuntur significatur insanitio in spiritualibus.

[35] Apud eundem,
“Factus sum sicut ebrius, et sicut vir quem penetravit vinum, propter Jehovam et propter verbum sanctitatis Ipsius, quia adulteris plena est terra” (xxiii. 9, 10):
lamentatio haec est super adulterationem boni et fal|s|ificationem veri in ecclesia; hoc significatur per “adulteris plena est terra;” illae per “adulteria” significantur, et ecclesia per “terram:” insanitio in spiritualibus per ratiocinationes ex malis contra Divina bona, et ex falsis contra Divina vera, significatur per “factus sum sicut ebrius, et sicut vir quem penetravit vinum, propter Jehovam, et propter verbum sanctitatis Ipsius;” “fieri sicut ebrius et sicut vir quem penetravit vinum,” significat perturbationem mentis et insanitionem a ratiociniis ex malis et falsis; “propter Jehovam” significat propter Divina bona, ac “propter verbum sanctitatis Ipsius” significat propter Divina vera.

[36] Apud Esaiam,
“Audi age hoc, afflicta, et ebria sed non a vino” (li. 21):
per “ebriam sed non a vino,” intelliguntur hic qui in falsis sunt ex ignorantia veri. Quod
Noach Biberit de vino, et inebriatus sit, et quod inde nudatus jacuerit in medio tentorii sui (Gen. ix. 21),
in sensu spirituali prorsus aliud intelligitur quam in sensu litterae: similiter
per Lothum Quod inebriatus sit a filiabus suis, et hae tunc cubuerint cum illo (Gen. xix. 32-34).
Quid per inebriationem Noachi in sensu spirituali intelligitur, videatur in Arcanis Caelestibus (n. 1070-1081); et quid per inebriationem Lothi (n. 2465 ad finem).
Per “ebrietatem” etiam alibi in Verbo significatur insania in spiritualibus ac lapsus in errores (Ut Esai. xix. 11, 12, 14: {19}Jerem. xxv. 27: Joel i. 5, 6, 7: Jerem. li. 7: Levit. x. 8, 9).

[37] Quod per “vinum” in opposito sensu significetur falsum, etiam constat apud Esaiam,
“Vae surgentibus mane sub auroram, siceram persequuntur, commorantibus in crepusculum, vinum incendit eos;… opus autem Jehovae non introspiciunt, et factum manuum Ipsius non vident”… vae sapientibus in oculis suis, et coram faciebus suis intelligentibus: vae heroibus ad potandum vinum, et viris roboris ad miscendum siceram” (v. 11, 12, 21, 22);
haec dicuntur de illis qui sibi faciunt doctrinalia ex propria intelligentia, et non ex Domino seu ex Verbo ab Ipso, unde mera falsa; quare per “vae surgentibus mane sub auroram, siceram persequuntur, commorantibus in crepusculum, vinum incendit eos,… opus autem Jehovae non introspiciunt, et factum manuum Ipsius non vident,” significatur status perversus eorum qui credunt illustrari a semet; unde falsa doctrinae, et non curant Verbum unde sciant bona et vera vitae ac doctrinae: “surgere mane sub auroram et commorari in crepusculum” significat illustrari; ac “persequi siceram et incendi vino” significat excludere doctrinalia ex semet; “opus Jehovae non introspicere et factum manuum Ipsius non videre” significat non curare Verbum ac bona vitae et vera doctrinae ibi detecta; “opus Jehovae” dicitur de bonis vitae, ac “factum manuum Ipsius” de veris doctrinae, utraque ex Verbo; quia illi intelliguntur, ideo dicitur, “Vae sapientibus in oculis suis, et coram faciebus suis intelligentibus,” et per “sapientes in oculis suis” significantur qui ex propria intelligentia, et per “intelligentes coram faciebus suis” significantur qui ex propria affectione, “oculi|”| enim significant intellectum, et “facies” affectionem: et per “Vae heroibus ad potandum vinum, et viris roboris ad miscendum siceram,” significatur quod illis qui magna spirant ac ingeniosi sunt ad confirmandum falsa quae favent amoribus sui ac principiis suis; “heroes” sunt qui magna spirant, “viri roboris” sunt qui ingeniosi et sibi intelligentes videntur, “potare vinum” est haurire falsa, et “miscere siceram” est confirmare illa. Omnes illi tales sunt qui sunt in amore sui et ambiunt eruditionis famam; sunt enim in proprio, et ab illo elevari nequeunt; quare cogitatio eorum est in sensuali corporeo, cui non aliquod verum apparet nec bonum spirituale percipitur; at qui non in amore sui sunt ac ambiunt intelligentiam propter usus vitae, illi a proprio elevantur a Domino in lucem caeli ipsis nescientibus, ac illustrantur.

[38] Apud Hoscheam,
“Scortatio… et mustum occupavit cor, populus meus lignum interrogat, et baculus ejus respondet illi, quia spiritus scortationum seduxit, et scortati sunt sub Deo suo:… sociatus idolis Ephraim… recessit vinum eorum, scortando scortari” (iv. 11, 12, 17, 18):
agitur hic de illis qui falsificant vera; falsificatio veri significatur per “scortationem,” ac falsum inde per “mustum;” inde patet quid significatur per quod “scortatio et mustum occupavit cor:” “quod spiritus scortationum seduxit, scortati sunt sub Deo suo, et recessit vinum scortando scortari,” quod nempe falsificent Divina vera, et quod inde illis non aliquod verum; “scortari sub Deo suo” significat falsificare Divina vera, et “recessit vinum” significat quod inde illis non aliquod verum; per “Ephraim” qui sociatus idolis significantur illi qui ex propria intelligentia, et per “idola” quibus sociatus significantur falsa religionis; per quod “populus meus lignum interroget, et baculus ejus respondeat illi,” significatur quod consulant proprium amorem, ac faveant ei ex propria intelligentia; “lignum” enim seu idolum ex ligno quod interrogat, significat proprium amorem; et “baculus” qui respondet, significat potentiam ex proprio, ita intelligentiam.

[39] In Apocalypsi,
“Cecidit, cecidit, Babylon, urbs magna, quia ex vino irae scortationis suae potavit omnes gentes:… si quis bestiam adorat,… ille bibet ex vino irae Dei mixto mero in calice irae” Dei, “et cruciabitur igne et sulphure” (xiv. 8, (9,) 10):
alibi,
“Monstrabo tibi judicium meretricis magnae sedentis super aquis multis, cum qua scortati sunt reges terrae, et inebriati sunt ex vino scortationis ejus inhabitantes terram” (xvii. 1, 2):
et alibi,
“Quia ex Vino (furoris) scortationis potavit omnes gentes, et reges terrae cum ea scortati sunt” (xviii. 3):
per “vinum irae Dei” significatur falsum mali, et per “vinum scortationis” significatur falsificatum verum; quid per reliqua intelligitur, videbitur in explicatione eorum: tum quid per haec in Apocalypsi,
“Babylonis magnae memoria facta est coram Deo, ad dandum illi poculum vini furoris irae” Dei (xvi. 19):
simile quod per “vinum irae Dei,” etiam significatur per “calicem” seu “poculum” irae Dei.

[40] Apud Jeremiam,
“Calix auri Babel in manu Jehovae, inebrians universam terram; de vino ejus biberunt gentes, ideo insaniunt gentes” (li. 7):
ac apud Davidem,
“Calix in manu Jehovae, et vino miscuit, implevit mixto, et effudit; sed feces ejus exsugent, bibent omnes impii terrae” (Ps. lxxv. 9 (B.A. 8)).
Quoniam per “mincham” et “libamen,” quae erant panis et vinum, significatur cultus ex bono amoris et veris fidei, inde in opposito sensu per “mincham” et “libamen” significatur cultus ex malis quae amoris mali et ex falsis fidei; quae significabantur
per “mincham” et “libamen,” quae offerebantur idolis ac diis (Esai. lxv. 11; cap. lvii. 6: Jerem. vii. 18; cap. xliv. 17-19: Ezech. xx. 28: Deutr. xxxii. 38: et alibi).
Ex significatione vini constare potest quid in Verbo significatur per “vineam,” per “vitem,” per “palmites” ejus, perque “uvas:” quod nempe per “vineam” ecclesia spiritualis, seu ecclesia quae est in veris ac bonis doctrinae ex Verbo; per “vitem” ipsa doctrina; per “palmites” ejus vera ex quibus doctrina; et per “uvas,” quae sunt fructus vineae ac vitium, bona charitatis et bona fidei: sed de his alibi.

377. VERSUS 7, 8
Et cum aperuisset sigillum quartum, audivi vocem quarti animalis dicentem, Veni et aspice. Et vidi, et ecce equus pallidus, et sedens super illo nomen illi mors, et infernus sequebatur cum illo, et data illis potestas interficiendi super quartam partem terrae in romphaea et in fame et in morte, et a feris terrae.”
7. “Et cum aperuisset sigillum quartum,” significat praedictionem manifestatam ulterius (n. 378); “audivi vocem quarti animalis dicentem,” significat e caelo intimo a Domino (n. 379); “Veni et aspice,” significat attentionem et perceptionem (n. 380).
8. “Et vidi, et ecce equus pallidus,” significat intellectum Verbi nullum, ex malis vitae et inde falsis tunc (n. 381); “et sedens super illo,” significat Verbum (n. 382); “nomen illi mors, et infernus sequebatur cum illo,” significat damnationem aeternam (n. 383); et data illis potestas interficiendi super quartam partem terrae,” significat deprivationem omnis boni et inde veri ex Verbo, et inde in doctrina ecclesiae eorum ex Verbo (n. 384); “in romphaea,” significat per falsum (n. 385); “et in fame,” significat per deprivationem, defectum, et ignorantiam cognitionum veri et boni (n. 386); “et in morte,” significat inde exstinctionem vitae spiritualis (n. 387); “et a feris terrae,” significat mala vitae, seu cupiditates et inde falsitates oriundas ab amore sui et mundi, quae vastant omnia ecclesiae apud hominem (n. 388).

378. (Vers. 7.) “Et cum aperuisset sigillum quartum.- “Quod significet praedictionem manifestatam ulterius, constat ex illis quae supra (n. 351, 352, 361) dicta et ostensa sunt.

379. “Audivi vocem quarti animalis dicentam.”- Quod significet e caelo intimo a Domino, constat etiam ex illis quae supra (n. 353, 362, 370) dicta et ostensa sunt.

380. “Veni et aspice,” significat attentionem et perccptionem (ut supra, n. 354, 371).

381. (Vers. 8.) “Et vidi, et ecce aquus pallidus.” – Quod significet intellectum Verbi nullum, et malis vitae et inde falsis tunc(, constabit ex sequentibus). Agitur in hoc et sequente capite de successivis statibus ecclesiae, hoc est, hominum ecclesiae quoad spiritualem eorum vitam; ac primus status eorum descriptus est per “equum album,” secundus per “equum rufum,” tertius per “equum nigrum,” et quartus per “equum pallidum.” Quod per “equum album” significatus sit intellectus veri ex Verbo, videatur Supra, n. 355; quod per “equum rufum” significatus sit intellectus Verbi deperditus quoad bonum, n. 364; quod per “equum nigrum” significatus sit intellectus Verbi deperditus quoad verum, n. 372; inde nunc patet quod per “equum pallidum” significetur intellectus Verbi nullus ex malis vitae et inde falsis: cum enim intellectus Verbi deperditus est quoad bonum et quoad verum, sequitur quod intellectus Verbi nullus sit; et quod nullus sit, est quia malum vitae et inde falsum regnat. Dicitur malum vitae et inde falii~m, nam ubi malum vitae est ibi etiam falsum est, unum enim faciunt in spiritu hominis; in spiri’u hominis dicitur, quoniam malus homo potest aeque ac bonus homo bonum facere et verum loqui, sed hoc a malo homine fit solum ex naturali homine et inde corpore; at intus apud illum; hoc est, in Spiritu ejus, non est voluntas boni et inde nec intellectus veri, ita non bonum nec verum, quod imprimis patet ex iisdem cum fiunt spiritus; tunc quia in spiritu sunt, non aliud volunt quam malum, nec aliud loquuntur quam falsum: hoc nunc intelligitur per “equum pallidum.” Quod “equus” significet intellectum, videatur supra (n. 355); hic intellectum Verbi, quia per “sedentem super equo” significatur Verbum (n. 373).

[2] Quod “pallidus” significet malum vitae et inde falsum, ita “equus pallidus” intellectum Verbi nullum ex malis vitae et inde falsis, est quia pallor indicat et inde significat absentiam vitae seu deprivationem ejus; hic absentiam et deprivationem vitae spiritualis, quae est quando loco boni vitae est malum vitae, et loco veri fidei est falsum fidei, tunc enim non est vita spiritualis. Per vitam Spiritualem intelligitur vita caeli, quae etiam in Verbo simpliciter “vita” vocatur; at vita non spiritualis est qualis est illis qui in inferno sunt, quae etiam in Verbo vocatur “mors.” Quod per “equum pallidum” mors spiritualis significetur, patet quoque ex sequentibus hujus versus, nam dicitur, “Sedens super equo illo nomen illi mors, et infernus sequebatur cum illo.”

[3] Simile significatur per “pallorem” seu per “pallidum” apud Jeremiam,
“Interrogate, quaeso, et videte num pariens mas; (quare) video omnem virum manus ejus super lumbis ejus sicut parturientis, et conversae sunt omnes facies in pallorem” (xxx. 6):
quid haec involvunt, nemo scire potest nisi sciat quid significat “parere,” quid “mas” et “vir,” quid “manus super lumbis,” et quid “facies;” haec dicta sunt de illis qui ex propria intelligentia sibi comparare volunt amorem et fidem; illa sibi comparare significatur per “parere;” per “marem” et “virum” significatur intelligentia, hic propria; per “manus super lumbis” significatur excludere illa; et per “facies” significatur amor et fides; nam qualis est amor et fides, talis est facies angelis et spiritibus; affectio enim boni quae est amor, et affectio veri quae est fides, se manifestant prorsus in faciebus illorum: inde per “num pariens mas” significatur num aliquis ex propria intelligentia comparet sibi bonum amoris et verum fidei; per “video omnem virum, manus ejus super lumbis ejus, sicut parturientis,” significatur quod quisque connitatur ex proprio excludere illa; et per “conversae sunt omnes facies in pallorem” significatur quod inde non bonum et verum, sed malum et falsum, ita non vita sed mors spiritualis; hoc significatur per “pallorem faciei.” (Quod “conceptiones,” “partus” et “nativitates” in Verbo significent conceptiones, partus et nativitates spirituales, quae sunt amoris et fidei, videatur n. 3860, 3868, 3915, 3965, 3919, 9325; quod “mas” seu “masculus” significet verum, et inde intelligentiam, n. 749, 2046, 4005, 7838; similiter “vir,” n. 749, 1007, 3134, 3309, 3459, 9007; quod “facies” significet interiora quae mentis, ita quae amoris et fidei, n. 1999, 2434, 3527, 4066, 4796, 5102, 9306, 9546; quod facies apud angelos sint formae affectionum eorum, In opere De Caelo et Inferno, n. 47, 457, 459, 481, 552, 553.)

[4] Simile per “pallescere” significatur apud Esaiam,
“Non (jam) pudefiet Jacobus, et non (jam) facies ejus pallescent” (xxix. 22):
per “Jacobum” intelliguntur illi qui ab ecclesia; et per quod “facies ejus non pallescent,” quod non in malis et falsis sed in bonis et veris erunt. Quod “pallor” significet absentiam et deprivationem vitae spiritualis, quae est quando non est bonum et verum, sed malum et falsum, est quia cum homo deprivatur calore vitali, tunc pallescat, ac fiat imago mortis, sicut fit in maximis terroribus, pariter cum moritur; cum autem spiritualiter moritur, tunc facies ejus vel fit rubra instar ignis carbonarii, vel pallida instar cadaveris; tales apparent infernales in luce caeli.

382. “Et sedens super illo.”- Quod significet Verbum, constat ex illis quae supra (n. 373) dicta et ostensa sunt; quod dicatur quod “nomen illi mors,” non est quod Verbum in se sit mors, sed coram illis qui in malis et inde falsis sunt, illi enim nihil veri et boni inibi vident et percipiunt, ita nihil vitae spiritualis; quare secundum apparentiam et perceptionem coram illis qui tales sunt, nomen sedentis super equo pallido vocatur “mors.” Verbum enim cuivis apparet secundum ejus quale; ut vita illis qui in bono et vero sunt, at ut mors illis qui in malis et falsis. Simile est cum Ipso Domino, qui est Verbum; Ipse etiam apparet cuivis secundum quale ejus; ut ignis et lux vivificans et recreans illis qui in bono et inde veris sunt, sed ut ignis consumens ac ut caligo illis qui in malo et inde falsis sunt (videatur n. 934 fin., 1861 fin., 6832, 8814, 8819, 9434, 10551): quapropter etiam apparet Dominus illis qui in malo et inde falsis sunt, sicut quod irascatur, puniat, condemnet, dejiciat in infernum; cum tamen nusquam irascitur, nec punit, condemnat ac dejicit in infernum, sed salvat quantum homo se applicat; est enim ipsum Bonum et Verum, est ipse Amor ac ipsa Misericordia. Simile est cum hoc, quod dicatur quod “nomen sedenti super equo pallido sit mors.” (Reliqua de hac re videantur in loco supra citato, n. 373.)

383. “Nomen illi mors, et infernus sequebatur cum illo.”- Quod significet damnationem aeternam, constat ex significatione “nominis,” quod sit quale rei (de qua supra, n. 102, 148), hic quale Verbi (apud illos) qui in malis et inde falsis sunt; ex significatione “mortis,” quod Sit damnatio (de qua etiam supra, n. 186), mors enim spiritualis non aliud est; ex significatione “inferni,” quod sit malum et inde falsum, quoniam in illis et ex illis est infernus: et praeterea per “infernum” significatur simile quod per “mortem,” nempe damnatio; sed quia hic utrumque dicitur, et sic distinguitur a morte, significatur per “infernum” damnatio aeterna; nam qui in infernum veniunt, ibi manent in aeternum; quare etiam dicitur “et infernus sequebatur cum illo,” nam per “sequi cum illo” significatur manere in illa, nempe in damnatione in aeternum. Ex his constare potest quod per “Nomen illi mors, et infernus sequebatur cum illo,” significetur damnatio aeterna.

384. “Et data illis potestas interficiendi super quartam partem terrae.”- Quod significet deprivationem omnis boni et inde omnis veri ex Verbo, et inde in doctrina ecclesiae eorum ex Verbo, constat ex significatione “potestatis,” quod sit effectus, quoniam posse est efficere; ex significatione “interficere” seu “occidere,” quod sit deprivare bono et vero (de qua supra, n. 366); ex significatione “quartae partis,” quod sit omne bonum et inde verum (de qua sequitur); et ex significatione “terrae,” quod sit ecclesia et omne ejus (de qua supra, n. 29, 304); et quia ecclesia est ecclesia ex doctrina ibi et ex vita secundum illam, et quia omnis doctrina ecclesiae erit ex Verbo, inde etiam simul significatur doctrina ecclesiae ex Verbo: ex his constare potest quod per “data illi.~ potestas interficiendi super quartam partem terrae,” significetur deprivatio omnis boni et inde veri ex Verbo, et inde in doctrina ecclesiae ex Verbo: quod dicatur quod “potestas data illis,” intelligitur quod malis et inde falsis,” quae etiam significantur per mortem et infernum. Quod illi qui in malis et falsis sunt se deprivent omni perceptione boni ac intellectu veri ex Verbo, et inde in doctrina ecclesiae eorum ex Verbo, patet manifeste ex illis qui in falsis doctrinae sunt ex malis vitae; illi tametsi legunt Verbum usque vera quae ibi sunt vel non vident vel falsificant, applicando illa ad falsa principii sui et ad mala amoris sui: sensus litterae enim Verbi talis est ut qui in bono sunt videant vera ibi, et qui in malo videant falsa ibi; nam sensus litterae est secundum captum infantum, puerorum, et simplicium, et propterea secundum apparentiam; sed usque in eo sensu latent vera quae non alii vident quam qui in bono sunt, at qui in malo sunt non volunt videre illa, sed trahunt ea per sinistras interpretationes ad mala amorum suorum et ad falsa principiorum suorum; ut manifeste constare potest ex tot haeresibus intra ecclesiam, imprimis ex nefanda haeresi Babylonica, et quoque ex haeresi Judaica.

[2] Quod “quarta pars” significet omne bonum et inde verum, est quia numerus “quatuor” significat conjunctionem boni et veri, et inde “quarta pars” seu “quartum” significat omne conjunctionis. In Verbo saepius dicitur “tertia pars” et quoque “quarta pars;” et qui non scit quod omnes numeri significent res, credere potest quod “tertia pars” significet tertiam partem, et “quarta pars” quartam partem, seu quod significent aliquid; at per “tertiam partem” significatur omne verum, et per “quartam partem” omne bonum; et quia omne verum est ex bono, inde per “quartam partem” significatur omne bonum et inde verum, hic deprivatio eorum, quia dicitur, “Data est illis potestas interficiendi super quartam partem terrae.” Quod “tria” et inde “tertia pars” {1}dicantur de veris, videbitur in sequentibus ubi is numerus nominatur: quod autem “quatuor” et inde “quarta pars” dicantur de bonis et inde veris, est causa quia significant conjunctionem eorum. Quod ita sit, patuit mihi ex multa experientia e mundo spirituali; quando enim ibi sermo angelis fuit de conjunctione boni et veri, seu amoris et fidei, et is sermo determinatus est in numeros, tunc exiit numerus quatuor, quandoque etiam numerus duo, aut numerus octo, aut numerus sedecim, quia hi numeri similia significant; nam numeri in se multiplicati, ac divisi, similia significant cum numeris per quos multiplicati aut divisi sunt (videatur n. 5291, 5335, 5708, 7973). Quod sermo angelicus etiam cadat in numeros, videatur in opere De Caelo et Inferno (n. 263). Quod “quatuor” significent conjunctionem boni et veri, ducit originem ex quatuor plagis in caelo; in binis earum, nempe in oriente et occidente, habitant qui in bono amoris sunt; inque binis, nempe meridie et septentrione, qui in veris inde sunt (videatur etiam in opere De Caelo et Inferno, n. 141-153). Inde per “quatuor plagas” seu per “quatuor ventos” significatur omne bonum et inde verum, et per “quatuor” conjunctio eorum. Quod “quarta pars” significet omne conjunctionis boni et veri, est quia quartum ibi facit omne, et “quartum” est significativum conjunctionis; inde per “interficere quartam partern” significatur omlle conjunctionis, proinde omne bonum et verum; nam ubi non conjunctio eorum datur, ibi non sunt; bonum enim absque vero non datur, nec verum absque bono; sunt in sua essentia unum, quia verum est boni ac bonum est veri (ut constare potest ex illis quae in Doctrina Novae Hierosolymae De Bono et Vero, n. 11-27, did et allata sunt, quae videantur).

385. “In romphaea.”- Quod significet per falsum, constat ex significatione “romphaeae,” quod sit verum pugnans contra falsum et destruens illud, ac in opposito sensu falsum pugnans contra verum et destruens illud (de qua supra, n. 131, 367).

386. “Et in fame.” – Quod significet perprivationem, defectum et ignorantiam cognitionum veri et boni, constat ex significatione “famis,” quod sit privatio cognitionum veri et boni, tum defectus ac ignorantia earum; haec significantur per “famem” in Verbo. Quod haec per “famem” significentur, est quia per “cibum et potum” significantur omnia quae nutriunt et sustentant vitam spiritualem, quae in genere sunt cognitiones veri et boni. Ipsa vita spiritualis aeque sua nutritione et sustentatione eget prout vita naturalis; quare illa “in fame” dicitur esse, quando homo deprivatur illis, aut quando deficiunt, aut quando ignorantur et usque desiderantur; etiam cibi naturales correspondent cibis spiritualibus, sicut panis bono amoris, vinum veris inde, ac reliqui cibi et potus in specie suis bonis et veris, de quibus passim actum est in praecedentibus et agetur in sequentibus. Dicitur quod “fames” significet (i.) deprivationem cognitionum veri et boni, tum (ii.) defectum, et (iii.) ignorantiam eorum, quia deprivatio est apud illos qui in malis et inde falsis sunt, defectus apud illos qui non possunt scire illas quia non sunt in ecclesia seu in doctrina ejus, et ignorantia apud illos qui sciunt quod sint, et inde desiderant illas. Haec tria per “famem” in Verbo significantur, ut constare potest a locis ibi ubi “fames,” “esurientes,” “sitis” et “sitientes” nominantur.

[2] (i.) Quod “fames” significet deprivationem cognitionum veri et boni quae est apud illos qui in malis et inde falsis sunt, constat a sequentibus:- Apud Esaiam,
“In excandescentia Jehovae Zebaoth obscurata est terra, factusque estpopulus (sicut) cibus ignis, vir fratri suo non parcet; et si deciderit ad dextram, esuriet tamen, et si {1}comederit ad sinistram, non satubuntur, vir carnem brachii sui comedent, Menascheh Ephraimum, et Ephraimus Menaschen, una illi contra” {2}Jehovam (ix. 18-20 (B.A. 19-21)):
haec nemo intellecturus est nisi ex sensu interno, immo nec de qua re agitur. Agitur ibi de exstinctione boni perfalsum, ac veri per malum; perversio ecclesiae per falsum intelligitur per “in excandescentia Jehovae Zebaoth obscurata est terra,” et perversio ejus per malum intelligitur per “factus est populus (sicut) cibus ignis;” “obscurata terra” significat ecclesiam ubi non verum sed falsum; et “cibus ignis significat consumptionem ejus ab amore mali (“ignis” est amor mali): quod falsum destruet bonum intelligitur per “vir fratri suo non parcet;” “vir” et “frater” significat verum et bonum, hic “vir” falsum et “frater” bonum, quia dicitur quod ei “non parcet:” quod inde deprivatio omnis boni et omnis veri utcunque inquirit, intelligitur per “si deciderit ad dextram esuriet tamen, et si {1}comederit ad sinistram non saturabuntur;” “dextra” significat bonum ex quo verum, et “sinistra” verum ex bono, “{3}caedere” et “comedere” ad illas significat inquirere, ac “esurire et non saturari” est deprivari: quod malum exstinguat omne verum, et falsum omne bonum, intelligitur per “vir carnem brachii sui comedent;” “caro brachii” est potentia boni per verum, “Vir” est falsum, et “comedere” est exstinguere; quod inde omnis voluntas boni ac intellectus veri pereat, intelligitur per “Menascheh comedet Ephraimum et Ephraimus Menaschen;” (quod “Menascheh” sit voluntas boni, ac “Ephraim” intellectus veri, videatur n. 3969, 5354, 6222, 6234, 6238, 6267, 6296;) quod haec illis sint qui in malis et falsis, intelligitur per “una illi contra {2}Jehovam, nam cum voluntas in bono est ac intellectus in vero, tunc cum Jehovah sunt, quia utrumque ab Ipso, at cum voluntas in malo est et intellectus in falso, tunc contra Jehovam sunt.

[3] Apud eundem,
“Ne laeteris, Philisthaea tota, quod fracta sit virga percutiens te, nam a radice serpentis exibit basiliscus, cujus fructus prester volans;… occidam fame radicem tuam, et residuos tuos occidet” (xiv. 29, 30):
similia paene per haec in sensu interno intelliguntur, sed agitur hic de illis qui credunt solum visum interiorem naturalis hominis esse fidem, et per hanc seu per illum justificari et salvari, negantes sic quod bonum charitatis aliquid efficiat; illi qui tales sunt intelliguntur per “Philisthaeos,” et coetus eorum per “Philisthaeam” (videatur n. 3412, 3413, 8093, 8313). Quod principium id falsum, quod est sola fides, seu fides separata a charitate, destruat omne bonum et verum ecclesiae, intelligitur per “A radice serpentis exibit basiliscus;” “radix serpentis” est principium illud falsum, et “basiliscus” est destructio boni et veri ecclesiae per illud: quod inde oriatur ratiocinatio ex meris falsis, intelligitur per “cujus fructus prester volans;” “prester volans” est ratiocinatio ex falsis: deprivatio omnis veri et inde omnis boni, intelligitur per “Occidam fame radicem tuam, et fames residuos tuos occidet;” “fames” est deprivatio veri et boni, et “residui” sunt omnia quae ex eo principio excluduntur. Quod haec intelligantur, patuit etiam ab ipsa experientia; illi qui in principio de sola fide se confirmaverunt doctrina et vita, in mundo spirituali visi sunt sicut basilisci, et ratiocinationes eorum sicut presteres volantes.

[4] Apud eundem,
Qui format deum, et fusile fundit, et non prodest,… “fabricat ferrum forcipe, et operatur carbone, et malleis acutis format illud: sic operatur illud per brachium roboris sui, etiam esurit usque dum non robur, neque bibit… usque dum fatigatur” (xliv. 10, 12):
per haec describitur formatio doctrinae ex proprio tam intellectu quam amore; per “formare deum” significatur doctrina ex proprio intellectu, et per “fundere fusile” ex proprio amore: per “fabricat ferrum forcipe et operatur carbone” significatur falsum quod vocat verum, et malum quod vocat bonum; “ferrum” est falsum, et “ignis carbonis” est malum amoris proprii: per “malleis acutis format illud” significatur per ratiocinia ex falsis ingeniosa, ut appareant cohaerere; per “sic operatur illud per brachium roboris sui” significatur ex proprio; per “etiam esurit usque dum non robur, neque bibit usque dum fatigatur,” significatur quod nusquam aliquid boni, nec aliquid veri; “esurire” significat deprivationem boni, ac “non bibere” deprivationem veri, ac “usque dum non robur” et “usque dum fatigatur,” significat quod usque dum nihil boni et nihil veri maneat. Quis, qui ex solo sensu litterae videt Verbum, aliter scit, quam quod formatio fusilis hic describatur? Sed usque videre potest quod talis descriptio formationis fusilis non aliquid spirituale involvat, tum quod superfluum sit dicere quod “etiam esuriat usque dum non robur, neque bibat usque dum fatigatur;” at in Verbo non solum hic sed etiam alibi passim describitur formatio religionis et doctrinae falsi per “idola,” “sculptilia” et “fusilia” (quae quod significent falsa religionis et doctrinae oriunda ex proprio intellectu et ex proprio amore, videatur n. 8869, 8932, 8941, (9424, 10406, 10503).

[5] Apud eundem,
“Duo haec obvenerunt tibi, quis condoleat tibi? devastatio et confractio, et fames et gladius” (li. 19):
hic quoque per “famem” intelligitur deprivatio cognitionum boni, usque dum non bonum ampliuS; et per “gladium” deprivatio cognitionum veri, usque dum non verum amplius: quare etiam dicitur “devastatio” et “confractio;” “devastatio significat quod non bonum amplius, et “confractio” quod non verum amplius.

[6] Apud eundem,
“Sic dixit Dominus Jehovih, Ecce servi mei comedent, vos autem esurietis; (ecce) servi mei bibent, vos autem sitietis; ecce servi mei laetabuntur, vos autem pudefietis” (lxv. 13):
per “esurire et sitire” hic quoque intelligitur deprivari bono amoris et veris fidei, per “esurire” deprivari bono amoris, et per “sitire” deprivari veris fidei; per “comedere et bibere” significatur communicari et appropriari bona et vera, ac per “servos Domini Jehovih” illi qui recipiunt bona et vera a Domino: inde patet quid significatur per “Ecce servi mei comedent, vos autem esurietis; servi mei bibent, vos autem sitietis:” quod illis felicitas aeterna, his autem in felicitas, significatur per “Ecce servi mei laetabuntur, vos autem pudefietis.”

[7] Apud Jeremiam,
“Gladio, fame et peste Ego consumens eos: dixi tamen, Ah, Domine Jehovih, ecce prophetae dicunt iis, Non videbitis gladium, et fames non erit vobis:… quare sic dixit Jehovah contra prophetas prophetantes in nomine meo, cum non miserim eos, illi tamen dicentes, Gladius et fames non erit in terra hac; Gladio et fame consumentur prophetae hi; populus, quibus illi prophetantes, erunt abjecti in plateis Hierosolymae,… nec sepeliens iis” (xiv. 12, 13, 15, 16):
per “gladium, famem et pestem,” significatur deprivatio veri et boni, et inde vitae spiritualis per falsa et mala; per “gladium” deprivatio veri per falsa, per “famem” deprivatio boni per mala, et per “pestem” deprivatio vitae spiritualis: per “prophetas” intelliguntur illi qui docent vera doctrinae, et in sensu abstracto doctrinalia veri; inde patet quid per omnia illa significatur, nempe quod qui doctrinam falsi et mali docent, perituri sint per ea quae significantur per “gladium” et “famem:” quod etiam illi qui recipiunt eam doctrinam ex illis ab omni ecclesiae vero separati sint et damnati, significatur per quod “erunt abjecti in plateis Hierosolymae, nec sepeliens iis;” “plateae Hierosolymae” sunt vera ecclesiae, “abjici in illis” est separari a veris illis, et “non sepeliri” est damnari.

[8] Similia per “gladium,” “famem” et “pestem ” significantur in sequentibus his locis, nempe per “gladium” deprivatio veri per falsa, per “famem” deprivatio boni per mala, et per “pestem “consumptio et deprivatio vitae spiritualis inde:- Apud Jeremiam,
“Gladio et fame consumentur, ut fiat cadaver eorum in cibum avibus caelorum et bestiae terrae” (xvi. 4):
“cadaver in cibum avibus caelorum” significat damnationem per falsa, et “in cibum bestiae terrae” damnationem per mala. Apud eundem,
“Abnegarunt Jehovam quando dixerunt, Non Ille, neque Veniet super nos malum, ac gladium famemque non videbimus” (v. 12):
apud eundem,
“Ecce Ego visitans super iis, juvenes morientur gladio, filii eorum et filiae eorum morientur fame” (xi. 22):
apud eundem,
“Da filios {4}eorum fami, et defluere fac illos super manus gladii, ut fiant uxores orbae et viduae, et homines {4}eorum fiant occisi morte, juvenes eorum percussi gladio in bello” (xviii. 21):
apud eundem,
“Mittam in eos gladium, famem, et pestem, et dabo eos sicut ficus horridas, quae non comedi possunt prae malitia, et persequar post eos gladio, fame et peste” (xxix. 17, 18):
apud eundem,
“Mittam in eos gladium, famem et pestem, donec consumuntur desuper terra quam dedi illis et patribus eorum” (xxiv. 10):
apud eundem,
“Ego proclamo vobis libertatem ad gladium, ad pestem et ad famem, et tradam vos in commotionem omnibus regnis terrae” (xxxiv. 17):
apud Evangelistas,
“Excitabitur gens contra gentem, et regnum contra regnum, et erunt pestes et fames et terrae motus variis locis” (Matth. xxiv. 7, 8; Marc. xiii. 8; Luc. xxi. 11):
apud Ezechielem,
“Quia sanctuarium meum polluisti,… tertia pars tui peste morientur, et fame consumentur in medio tui, et tertia pars gladio cadent circa te, et tertiam partem in omnem ventum dispergam… Quum misero tela famis mala in eos, {5}quae erunt in perditionem; dum misero ea ad perdendum vos; quin famem addidero super vos,donec fregero vobis baculum panis. Et mittam super vos famem et feram malam, et orbam faciam te, et pestis et sanguis transibit per te” (v. 11, 12, 16, 17):
apud eundem,
“Gladius foris, et pestis atque fames intus; qui in agro, gladio morietur; qui vero in urbe, eum fames et pestis consument” (vii. 15):
apud eundem,
“Propter omnes abominationes malas,… per gladium, per famem et per pestem cadent; qui procul peste morietur, qui propinquus gladio cadet, et residuus et reservatus fame morietur” (vi. 11, 12).
Apud Jeremiam,
“Quod si dicitis, Nos non habitabimus in terra hac, ut non obediatis voci Jehovae Dei vestri; (dicendo,) Non, sed (in) terram Aegypti veniemus, ubi non videbimus bellum, et vocem buccinae non audiemus, et panem non esuriemus, et ibi habitabimus:… Audite verbum Jehovae,… si vos ponendo posueritis facies vestras ad veniendum (in) Aegyptum, et veneritis ad peregrinandum ibi, fiet, gladius, a quo timetis vos, ibi prehendet vos in terra Aegypti; et fames, de qua Vos solliciti estis, ibi adhaerebit post vos in Aegypto; et ibi moriemini:… ac morituri ibi gladio, fame et peste, nec erit illis residuus… propter malum, quod Ego adducens super {6}vos;… et eritis in maledictionem et stuporem… et in opprobrium, neque videbitis amplius locum hunc:… jam ergo sciendo scietis quod gladio, fame ac peste morituri sitis in loco quo voluistis venire ad peregrinandum ibi” (xlii. 13, 14, (15,) 16-18, 22; cap. xliv. 12, 13, 27):
per “Aegyptum” hic significatur naturale, et per “venire in Aegyptum et peregrinari ibi” significatur fieri naturalis; (quod “Aegyptus” sit scientificum quod naturalis hominis, et quod inde sit naturale, ac “terra Aegypti” mens naturalis, videatur n. 4967, 5079, 5080, 5095, 5276, 5278, 5280, 5288, 5301, {7}5160, 5799, 6015, 6147, 6252, 7353, 7648, 9340, 9391; et quod “peregrinari” sit instrui et vivere, n. 1463, 2025, 3672;) ex his constare potest quid in sensu spirituali significatur per quod “non venturi sint in Aegyptum,” et quod tunc “gladio, fame et peste morituri sint;” quod nempe si mere naturales fierent, deprivarentur omni vero, bono ac vita spirituali; naturalis enim homo separatus a spirituali in falsis et malis est, et inde in vita infernali; (quod naturalis homo separatus a spirituali talis sit, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 47, 48;) ideo dicitur quod si eo venerint, “futuri sint in maledictionem et stuporem inque opprobrium, neque visuri locum hunc;” per “locum quem non visuri” intelligitur status hominis spiritualis, simile quod per “terram Canaanem.” Talia etiam significantur per murmurationes filiorum Israelis in deserto, quod toties redire voluerint in Aegyptum; quare etiam data illis est manna, per quam significatur nutritio spiritualis (Exod. xvi. 2, 3, 7-9, 22).

[9] Apud Ezechielem,
“Quando {7}extendero manum meam contra” domum Israelis, “ut frangam illi baculum panis, et mittam in eam famem, exscindamque ex, ea hominem et bestiam;… quando feram malam transire fecero per terram, et orbaverit illam, ut fiat desolatio;… quando quatuor judicia mea mala, gladium et famem et feram malam et pestem misero super Hierosolymam, ad exscindendum ex ea hominem et bestiam” (xiv. 13, 15, 21):
per haec describitur vastatio ecclesiae; “domus Israelis et “Hierosolyma” est ecclesia; per “frangere baculum panis” significatur destruere omne caeleste et spirituale per quae nutrienda, “panis” enim involvit omne caeli et ecclesiae, seu omnem nutritionem spiritualem; et per “exscindere hominem et bestiam” significatur omnem affectionem spiritualem et naturalem; quare per” gladium, famem, feram malam et pestem,” significatur destructio veri per falsum, boni per malum, affectionis veri et boni per cupiditates oriundas ex amoribus malis, et inde exstinctio vitae spiritualis. Haec vocantur “quatuor judicia mala,” quae etiam intelliguntur per “gladium, famem, mortem et feram malam” in hoc versu Apocalypseos; quod sit vastatio ecclesiae quae ita describitur, patet.

[10] Tria mala quae significantur per “famem, gladium et pestem,” etiam annuntiata sunt Davidi a Gade propheta, postquam numeraverat populum (2 Sam. xxiv. 13):
cur illa Davidi denuntiata sint propterea quod numeraverit populum, nemo scire potest nisi qui scit quod populus Israelis repraesentaverit et inde significaverit ecclesiam quoad omnia ejus vera et bona, et quod “numerare” significet scire quale ejus, et dein secundum id ordinare et disponere illa; hoc quia nemo scit et facit quam solus Dominus, et quia homo qui id facit se deprivat omni bono et vero ac vita spirituali, ideo quia David id fecit repraesentative, ei tria illa proponebantur ex quo unum eligeret. Quis non videt quod nihil mali in numerando populo fuerit, et quod malum, propter quod David et populus punitus est, latuerit interius, nempe in repraesentativis, in quibus tunc ecclesia fuit? In allatis his locis “fames” significat deprivationem cognitionum veri et boni, et inde deprivationem omnis veri et boni.

[11] (ii.) Quod etiam “fames” significet defectum eorum, qui est apud illos qui non possunt scire illa, quia non sunt in ecclesia seu in doctrina ejus, constat ex sequentibus his locis:- Apud Amos,
“Ecce dies venturi… quibus immittam famem in terram, non famem ad panem, neque sitim ad aquas, sed ad audiendum verba Jehovae: ut vagentur a mari ad mare, a septentrione ad orientem, discursitent ad quaerendum verbum Jehovae, nec invenient: in die illo deficient virgines pulchrae et juvenes siti” (viii. 11-14):
hic explicatur quid intelligitur per “famem” et per”sitim,” quod nempe non intelligatur fames ad panem, nec sitis ad aquas, sed ad audiendum verbum Jehovae, ita quod sit defectus cognitionum boni et veri qui intelligitur; et quod illae non sint in ecclesia seu in doctrina ejus, describitur per quod “venturi a mari ad mare, et a septentrione ad orientem ad quaerendum verbum Jehovae, nec invenient;” “amari ad mare” significat undequaque, nam sicut maria apparent ultimi termini in mundo spirituali, ubi incohant et terminantur vera et bona; quare “maria” in Verbo significant cognitiones veri et boni, ac scientifica in communi: “a septentrione ad orientem” etiam significat undequaque ubi verum et bonum; “septentrio” est ubi verum est in obscuro, et “oriens” est ubi bonum: quia defectus cognitionum boni et veri significatur per “famem et sitim,” ideo quoque dicitur, “In die illo deficient virgines pulchrae et juvenes siti;” “virgines pulchrae” sunt affectiones veri ex bono, et “juvenes” sunt ipsa vera quae ex bono, “sitis” qua deficient est defectus earum. (Quod “virgines” significent affectiones boni et veri, videatur n. 2362, 3963, 6729, 6775; {8}6788; et quod “juvenes” ipsa vera et intelligentiam, n. 7668.)

[12] Apud Esaiam,
“Propterea exulabit populus meus ob non scientiam, et gloria ejus homines famis, et multitudo ejus sicca siti” (v. 13):
desolatio aut interitus ecclesiae ob non cognitiones boni et veri, significatur per “Exulabit populus meus ob non scientiam;” Divinum Verum quod facit ecclesiam significatur per “gloriam;” quod id non sit, et inde non bonum, significatur per quod “gloria ejus sint homines famis;” “homines famis” sunt qui in nulla perceptione boni et in nullis cognitionibus veri: et quod inde non verum, significatur per quod “multitudo ejus sit sicca siti;” “sicca siti” est defectus veri, ac “multitudo” in Verbo praedicatur de veris.

[13] Apud eundem,
“Populus Deum suum quaeret,… legem et testimonium;… nam transibit eam perplexus et famelicus; fietque cum esuriverit, indignabitur, et maledicet regi suo et diis suis, et suspiciet sursum; ad terram etiam spectabit, sed ecce angustia et caligo” (viii. 19-22):
agitur ibi de illis qui in falsis sunt ex defectu cognitionum veri et boni, et de indignatione eorum propterea; defectus describitur per quod “suspiciet sursum, et ad terram etiam spectabit, sed ecce angustia et caligo;” “suspicere sursum et spectare ad terram” est undequaque ubi bona et vera sunt, sed “ecce angustia et caligo” est quod non illa alicubi sint, sed mera falsa (“caligo” est densum falsum): indignatio eorum propterea describitur per “fiet cum esuriverit, indignabitur, et maledicet regi suo et diis suis;” “esurire” est velle scire, “rex” est falsum, “dii” sunt falsa cultus inde, et “maledicere” est detestari.

[14] In Threnis,
“Tolle ad” Dominum “manus tuas super animam infantum tuorum, qui defecerunt per famem in capite omnium platearum” (ii. 19):
lamentatio super illis qui instruendi sunt in cognitionibus boni et veri, per quas illis vita spiritualis, describitur per “Tolle ad Dominum manus tuas super animam infantum tuorum;” ac defectus cognitionum illarum describitur per “Defecerunt per famem in capite omnium platearum;” “fames” est defectus, “plateae” sunt vera doctrinae, “defici in capite illarum” est quod non sint.

[15] Ibidem,
“Servi dominati sunt in nos, nec liberans e manu eorum, cum periculo animarum nostrarum adducimus panem nostrum propter gladium deserti; cutes nostrae sicut clibanus denigratae sunt propter procellas famis” (v. 8-10):
per “servos” qui dominati nec liberans e manu eorum, significantur mala vitae et falsa doctrinae, in genere amores mali et principia falsa: “cum periculo animarum nostrarum adducimus panem nostrum propter gladium deserti,” significat quod non bonum ex quo ipsa vita spiritualis propter falsum ubique regnans; “panis” est bonum ex quo vita spiritualis, “gladius” est falsum destruens, et “desertum” est ubi non bonum quia non verum; omne enim bonum apud hominem formatur per vera, quare ubi non vera sed falsa, non datur bonum: “cutes nostrae sicut clibanus denigratae sunt propter procellas famis” significat quod propter defectum cognitionum boni et veri, naturalis homo in suo amore malo sit ; “cutis” ex correspondentia cum Maximo Homine seu caelo significat naturalem hominem; “denigrari sicut clibanus” significat in suo malo ex falsis esse, ac “procellae famis significant summum defectum cognitionum boni et veri.

[16] Apud Lucam,
“Vae vobis qui impleti estis, quia esurietis” (vi. 25):
per “impletos” in Verbo intelliguntur qui Verbum habent, ubi omnes cognitiones boni et veri, et per “esurire intelligitur in defectu illarum esse, et quoque deprivari illis. Apud Hiobum,
“Beatus homo quem castigavit Deus; et disciplinam Schaddai ne repudies;… in fame redimet te a morte, et in bello e manibus gladii” (v. 17, 20):
haec de illis qui in tentationibus; tentationes significantur per “quem castigavit Deus,” et per “disciplinam Schaddai;” per “Schaddai” etiam significantur tentationes, liberatio ab illis, et consolatio post illas (videatur n. 1992, 3667, 4572, 5628, 6229): “fames in qua redimetur” significat tentationem quoad perceptionem boni, in qua liberabitur a malo; “redimere” est liberare: et “manus gladii in bello” significat tentationem quoad intellectum veri; “bellum” etiam est tentatio, seu pugna contra falsa.

[17] (iii.) Quod etiam “fames” in Verbo significet ignorantiam cognitionum veri et boni, qualis est apud illos qui sciunt quod sint, et inde desiderant illas, constat ex sequentibus his locis:- Apud Matthaeum,
“Beati qui esuriunt… justitiam, quia illi saturabuntur” (v. 6):
“esurire justitiam” significat desiderare bonum, nam in Verbo “justitia” dicitur de bono. Apud Lucam,
Deus “esurientes implevit bonis, et divites emisit inanes” (i. 53):
“esurientes” pro illis qui in ignorantia cognitionum veri et boni sunt, et usque in desiderio; et “divites” pro illis qui in abundantia illarum sunt, et in nullo desiderio: quod illi locupletentur significatur per Deus “implet illos bonis;” et quod hi depriventur significatur per Deus “divites emittit inanes.”

[18] Apud Davidem,
“Ecce oculus Jehovah super timentibus Ipsum,… ad eripiendum a morte animam eorum, et ad vivificandum eos in fame” (Ps. xxxiii. 18, 19):
per “timentes Jehovam” intelliguntur qui amant facere praecepta Ipsius; per “eripere animam a morte” significatur a malis et falsis, et inde a damnatione; et per “vivificare in fame” significatur secundum desiderium dare vitam spiritualem: desiderium ad cognitiones veri et boni est affectio veri spiritualis, quae datur solum apud illos qui in bono vitae sunt, hoc est, qui faciunt praecepta Domini, qui, ut dictum est, intelliguntur per “timenteS Jehovam.”

[19] Apud eundem,
“Confiteantur Jehovae misericordiam Ipsius,… quod saturet animam appetentem, et animam esurientem impleat bono” (Ps. cvii. 8, 9):
“saturare animam appetentem, et implere bono animam esurientem,” pro illos qui desiderant vera et bona; “anima appetens” significat illos qui desiderant vera, et “anima esuriens” illos qui desiderant bona. Apud eundem,
“Non defectus timentibus” Jehovam; “leones juvenes egebunt et esurient, sed quaerentes Jehovam non egebunt ullo bono” (Ps. xxxiv. 10, 11 (B.A. 9, 10)):
“timentes Jehovam,” quibus non defectus, etiam hic significant illos qui amant facere praecepta Domini; et “quaerentes Jehovam,” qui non egebunt ullo bono, significant illos qui ideo amantur a Domino et ab Ipso accipiunt vera et bona; “leones juvenes,” qui egebunt et esurient, significant illos qui a semet sciunt et sapiunt; “egere et esurire” est quod illis non verum nec bonum. (Quid “leones” in utroque sensu, videatur n 278(b, c).)

[20] Apud eundem,
Jehovah “qui facit judicium oppressis, qui dat panem esurientibus, Jehovah qui solvit vinctos” (Ps. cxlvi. 7):
per “oppressos” hic intelliguntur qui in falsis ex ignorantia sunt; oppressio eorum est a spiritibus qui in falsis; ideo dicitur Jehovah “facit judicium illis,” vindicando illos ab opprimentibus: per “esurientes” intelliguntur qui desiderant bona, quos quia nutrit Dominus, dicitur “Jehovah dat panem esurientibus;” “dare panem” est nutrire, et nutritio spiritualis est scientia, intelligentia et sapientia: et per “vinctos” intelliguntur qui desiderant vera, sed ab illis detinentur per falsa doctrinae, vel per ignorantiam quia non habent Verbum; quare “solvere vinctos” est liberare ab illis. (Quod “vincti” illi dicantur, videatur n, 5037, 5086, 5096.)

[21] Apud eundem,
Jehovah “ponit desertum in stagnum aquarum, et terram siccitatis in exitus aquarum, et facit ibi habitare esurientes, ut erigant urbem habitationis, et serant agros, et plantent vineas et faciant fructum proventus” (Ps. cvii. 35-37):
haec prorsus aliter intelligenda sunt quam secundum sensum litterae, ita nempe, quod qui in ignorantia cognitionum veri sunt, et tamen in desiderio sciendi illas, valde ditentur et locupletentur; nam per quod Jehovah “ponat desertum in stagnum aquarum” significatur ubi ignorantia veri ibi erit abundantia; “desertum” est ubi ignorantia veri, “stagnum aquarum” est abundantia ejus: per quod “ponat terram siccitatis in exitus aquarum” significantur similia in naturali homine; “terra siccitatis” enim est ubi ignorantia veri, “exitus aquarum” est abundantia, naturalis homo est “exitus,” et “aquae” sunt vera: quod “faciat ibi habitare esurientes” significat quod illos qui in desiderio veri sunt; “habitare” est vivere, “esurientes” sunt qui desiderant: “ut erigant urbem habitationis” significat ut faciant sibi doctrinam vitae; “urbs” est doctrina, et “habitatio” est vita: “ut serant agros, plantent vineas, et ferant fructum proventus,” significat recipere vera, intelligere illa, et facere illa; “serere agros” est instrui et recipere vera, “plantare vineas” est recipere illa intellectu, hoc est, spiritu; “vineae” enim sunt vera spiritualia, inde “plantare” illas est spiritualiter illa recipere, hoc est, intelligere; “ferre fructum proventus” est facere illa et recipere bona, “fructus” enim sunt facta et bona charitatis.

[22] Apud eundem,
“Cognoscit Jehovah dies integrorum, et hereditas eorum in aeternum erit; non pudefient in tempore mali, et in diebus famis satiabuntur” (Ps. xxxvii. 18, 19):
“dies integrorum” significant status eorum qui in bono sunt et inde veris, seu qui in charitate et inde fide; per quod “Jehovah hereditas eorum in aeternum erit significatur quod Ipsius proprii sint et in caelo; per “non pudefient in tempore mali” significatur quod vincent cum tentantur a malis; et per quod “in diebus famis satiabuntur” significatur quod sustentabuntur a veris cum tentantur et infestantur a falsis; “tempus mali” et “dies famis” significant status tentationum, ac tentationes sunt a malis et a falsis.

[23] In Libro Primo Samuelis,
“Arcus fortium fracti, et qui impulsi erant robur circumcinxerunt, saturi pro pane conducti, et famelici cessarunt, usque dum sterilis peperit septem, multiprolis defecit” (ii. 4, 5):
per “saturos pro pane conductos” et per “famelicos qui cessarunt,” significantur qui volunt et desiderant bona et vera; reliqua videantur explicata supra (n. 257 et 357(d)).

[24] Apud Esaiam,
“Stultus stultitiam loquitur, at cor ejus facit iniquitatem, ad faciendum hypocrisin, et ad loquendum contra Jehovam errorem, ad evacuandum animam esurientem, et potum sitientis deficere faciat” (xxxii. 6):
“stultus” hic dicitur qui in falsis et malis est ex amore sui, proinde ex propria intelligentia; falsa intelliguntur per “stultitiam quam loquitur,” et mala per “iniquitatem quam cor ejus facit;” mala quae loquitur contra bona intelliguntur per “hypocrisin” quam facit, et falsa quae loquitur contra vera per “errorem quem loquitur contra Jehovam:” quod sin ad persuadendum et ad perdendum illos qui desiderant bona et vera, intelligitur per “ad evacuandum animam esurientem, et potum sitientis deficere faciat;” “anima esuriens” sunt qui desiderant bona, ac “potum sitiens” qui desiderant vera.

[25] Apud eundem,
“Si exprompseris esurienti animam tuam, et animam afflictam saturaveris, exorietur in tenebris lux tua, et caligo tua sicut meridies” ({9}|l|viii. 10):
describitur per haec charitas erga proximum, hic erga illos qui in ignorantia et simul in desiderio sciendi vera sunt, ac in dolore propter falsa quibus occupantur; et quod apud illos qui in ea charitate sunt, falsa discutiantur ac vera luceant et fulgeant: charitas erga illos qui in ignorantia et simul desiderio sciendi vera sunt, intelligitur per “Si exprompseris esurienti animam;” “esurientes” sunt qui desiderant, “anima” est intelligentia veri instruens: quod apud illos qui in dolore propter falsa quibus occupantur, intelligitur per “si animam afflictam saturaveris:” quod apud illos qui in ea charitate sunt ignorantia discutiatur, ac vera luceant et fulgeant, intelligitur per “exorietur in tenebris lux tua, et caligo tua sicut meridies;” “tenebrae” significant ignorantiam mentis spiritualis, et “caligo” ignorantiam mentis naturalis, ac “lux” verum in luce, “meridies” similiter; talis illustratio est illis qui ex charitate seu ex affectione spirituali instruunt illos qui in falsis ex ignorantia sunt, charitas enim illa est receptaculum influxus lucis seu veri a Domino.

[26] Apud eundem,
“Nonne hoc jejunium quod eligo,… frangere esurienti panem tuum, et afflictos exules introducere domum, quum videris nudum et obtexeris?” (lviii. 6, 7:)
similia per haec verba intelliguntur, nam “frangere esuririenti panem” significat ex charitate communicare et instruere illos qui in ignorantia et simul in desiderio sciendi vera sunt: “afflictos exules introducere domum” significat illos qui in falsis sunt et inde in dolore, emendare et restituere; “afflicti exules” sunt qui in dolore ex falsis, nam qui in falsis sunt foris stant, at qui in veris domi sunt, “domus” enim est mens intellectualis, in quam non nisi quam vera intromittuntur; aperitur enim illa per vera ex bono: quia haec significantur, etiam additur, “quum videris nudum et obtexeris;” per “nudum” significatur qui absque veris, et per “obtegere” significatur instruere, “vestimenta” enim in Verbo significant vera induentia (videatur supra, n. {10}195).

[27] Apud eundem,
“Non esurient neque sitient, neque percutiet eos aestus aut sol, nam miserescens eorum ducit eos, ita ut etiam super scaturigines aquarum ducturus sit eos” (xlix. 10):
quod “non esurient neque sitient” non significat quod non esurituri ac situri sint cibos et potus naturales; et quod “non percutiet eos aestus et sol,” nec significat quod non ex illis incalituri sint; pariter quod “ducendi sint super scaturigines aquarum:” quis non videt, qui intendit animum, quod alia ibi intelligantur Quare per “esurire et sitire” significatur esurire et sitire illa quae vitae aeternae sunt, seu quae dant illam, quae in genere se referunt ad bonum amoris et verum fidei; “esurire” ad bonum amoris et “sitire” ad verum fidei: “aestus” et “sol” significant incalescentiam a principiis falsi et amore mali, haec enim tollunt omnem esuritionem et sitim spiritualem: “scaturigines aquarum,” super quas Dominus ducturus eos, significant illustrationem in omni vero; “scaturigo” seu “fons” est Verbum et quoque doctrina ex Verbo, “aquae” sunt vera, et “ducere,” cum de Domino, est illustrare. Ex his constare potest quid significatur per Domini verba apud Johannem,
“Ego sum Panis vitae; qui venit ad Me non esuriet, et qui credit in Me non sitiet usquam” (vi. 35):
quod hic “esurire” sit venire ad Dominum, et quod “sitire” sit credere in Ipsum, patet; venire ad Dominum est facere praecepta Ipsius.

[28] Quia haec per “esurire et sitire” significantur, etiam patet quid significatur per Domini verba apud Matthaeum,
“Rex dixit illis a dextris,… Esurivi et dedistis Mihi edere, sitivi et potastis Me; peregrinus fui et collegistis Me:”… et dixit illis a sinistris, quod esuriverit et non dederint Illi edere, quod sitiverit et non dederint Illi bibere, quod peregrinus fuerit et non collegerint (xxv. (34,) 35, 37, (41, 42,) 44):
per “esurire et sitire” significatur in ignorantia et egestate spirituali esse, ac per “edere et potare” significatur ex affectione spirituali seu charitate instruere et illustrare; ideo etiam dicitur “peregrinus fui et non collegistis Me,” nam per “peregrinos” significantur illi qui extra ecclesiam sunt, ac volunt instrui ac recipere ecclesiae doctrinalia et vivere secundum illa (videatur n. {11}1463, 4444, 7908, 8007, 8013, 9196).
Etiam in Verbo legitur de Domino quod esuriverit et sitiverit, et per illa intelligitur quod ex amore Divino voluerit et desideraverit salutem generis humani.

[29] Quod esuriverit, legitur apud Marcum,
“Cum exirent ex Bethania, esurivit” Jesus, “et videns ficum procul habentem folia, venit si forte inveniret in ea quid; sed cum venisset ad eam, nihil invenit nisi folia, non enim erat tempus ficuum; ideo… dixit ei, Neque ex te in saeculum quisquam fructum comedet:… et mane praetereuntes” discipuli “viderunt ficum arefactam ex radicibus” (xi. 12-14, 20; Matth. xxi. 19, 20):
qui non scit quod omnia Verbi sensum spiritualem contineant, credere potest quod Dominus hoc fecerit ficui ex indignatione quia esurivit; sed per “ficum” hic non intelligitur ficus, sed ecclesia quoad naturale bonum, in specie Ecclesia Judaica; quod ibi non aliquod bonum naturale, quia nihil spirituale, sed modo aliqua vera ex sensu litterae Verbi, significatur per quod “Jesus videns ficum procul habentem folia, venerit si forte invenerit in ea quid; sed cum venisset ad eam, nihil invenerit nisi folia;” per “folia significantur vera ex sensu litterae Verbi: quod apud illam gentem nusquam aliquod bonum naturale quod ecclesiae exstiturum, quia in densis falsis et in amoribus malis sunt, significatur per quod Jesus dixerit, “Neque ex te in saeculum quisquam fructum comedet,” et per quod “ficus arefacta sit ex radicibus:” etiam dicitur “non erat tempus ficuum,” et per id intelligitur quod nondum ecclesia incohata; quod incohatio novae ecclesiae
per “ficum” intelligatur, patet a Domini verbis Apud Matthaeum, cap. xxiv. 32, 33; apud Marcum, cap. xiii. 28, 29; et apud Lucam, cap. xxi. 28-31:
ex his constare potest quid ibi “esurire” significat. (Quod “ficus” significet bonum naturale quod ecclesiae, videatur n. 217, 4231, 5113: et quod “folia” significent vera naturalis hominis, supra, n. 109.)

[30] Quod Dominus sitiverit, legitur apud Johannem,
“Jesus sciens quod omnia jam consummata essent, ut impleretur Scriptura, dixit, Sitio; et vas positum erat aceto plenum: qui vero impleverunt spongiam, et hyssopo circumposuerunt, et applicuerunt Ipsius ori; et quum accepisset acetum Jesus, dixit, Consummatum est (xix. 28, 29(, 30)):
qui de his modo naturaliter et non spiritualiter cogitant, credere possunt quod haec nihil aliud involvant quam quod Dominus sitiverit, et quod Ipsi tunc datum acetum; sed quia tunc omnia erant consummata quae Scriptura de Ipso dixit, ac Dominus in mundum venit ut salvaret genus humanum, ideo dixit, “Sitio,” per quod intelligitur quod ex Divino amore vellet et desideraret salutem generis humani; at quod “acetum Ipsi datum sit” significat quod in ventura ecclesia non foret genuinum verum, sed verum mixtum falsis, quale est apud illos qui fidem separant a charitate seu verum a bono; id per “acetum” significatur; quod “hyssopum circumposuerunt” significat aliqualem purificationem ejus, nam per “hyssopum” significatur medium purificationis externum (videatur n. 7918). Quod singula quae in Verbo memorantur de Passione Domini, involvant et significent Divina caelestia et spiritualia, videatur supra (n. 83). Ex supra allatis locis constare potest quid “fames” in Verbo significat; examinentur illa et expendantur, et videbitur ab illis qui in aliqua interiore cogitatione sunt quod nequaquam naturalis fames, esuritio et sitis possit intelligi, sed spiritualis.

387. “Et in morte.”- Quod significet inde exstinctionem vitae spiritualis, constat ex significatione “mortis,” quod sit exstinctio vitae spiritualis (de qua supra, n. 78, 186): quod hoc per “mortem” hic significetur, constat ex serie rerum in sensu interno; dicitur enim quod “data illis sit potestas interficiendi gladio, fame et morte,” et per “gladium” significatur falsum destruens verum, per “famem” deprivatio cognitionum veri et boni, inde per “mortem” significatur exstinctio vitae spiritualis; nam ubi falsum regnat, ac ubi nullae cognitiones veri et boni sunt, ibi non est aliqua vita spiritualis, haec enim comparatur per cognitiones veri et boni applicatas usibus vitae: homo enim nascitur in omne malum et inde falsum, quare etiam nascitur in plenariam ignorantiam omnium cognitionum spiritualium; ut ergo abducatur a malis et inde falsis in quae nascitur, et ducatur in vitam caeli ac salvetur, necessum est ut discat cognitiones veri et boni, per quas introducatur, et fiat spiritualis. Ex hac serie rerum in sensu interno patet quod per “mortem” hic significetur exstinctio vitae spiritualis: hoc quoque significatur per mortem spiritualem.

388. “Et a feris terrae.”- Quod significet mala vitae, quae sunt cupiditates et inde falsitates oriundae ab amore sui et mundi, quae vastant omnia ecclesiae apud hominem, constat ex significatione “ferarum,” quod sint cupiditates et falsitates oriundae ex amore sui et mundi; et quia illa sunt ipsa mala vitae, nam mala vita est cupiditatum et falsitatum vita, ideo per “feras terrae” hic illa intelliguntur; quod “ferae” significent talia, videbitur in sequentibus: et ex significatione “terrae,” quod sit ecclesia (de qua supra, n. 29, 304): et quia per “feras” significantur mala vitae, et haec vastant ecclesiam apud hominem, et per “terram” ecclesia, ideo per “feras terrae” significantur mala vitae quae vastant ecclesiam apud hominem. Dicitur Ecclesia apud hominem, quoniam ecclesia est in homine; ecclesia enim est ecclesia ex charitate et fide, et hae sunt in homine, et si non ibi sunt, non est ecclesia apud illum. Creditur quod ecclesia sit ubi Verbum, et ubi Dominus est notus, sed usque ecclesia non est nisi ex illis qui corde agnoscunt Divinum Domini, et qui discunt vera a Domino per Verbum, et faciunt illa; reliqui non constituunt ecclesiam. Quod per “feras terrae” hic in specie significentur mala vitae, constare potest ex serie rerum in sensu interno: dicitur quod “data sit illis potestas interficiendi super quartam partem terrae gladio, fame, morte et feris terrae;” per “gladium” significatur falsum destruens verum, per “famem” deprivatio cognitionum veri et boni, per “mortem” exstinctio vitae spiritualis, inde per “feras terrae significantur mala vitae, quoniam haec regnant quando vita spiritualis exstincta est; ubi enim non vita spiritualis, ibi est vita mere naturalis, et haec vita absque illa est plena cupiditatibus ex amore sui et mundi, ita infernalis; quare illa vita est quae intelligitur per “feram malam,”

[2] Quod porro vitam malam, quae significatur per “feram malam,” attinet; illa aeque datur apud eos qui moralem vitam agunt bonam, si non illis vita spiritualis sit; nam illi bonum agunt, et verum loquuntur, ac sinceritatem et justitiam exercent, sed modo propter famam, honores, lucra et leges, ita propter apparentiam ut aemulentur spirituales; intus autem nihil boni volunt, nec veri cogitant, et ad sinceritatem et justitiam nisi propter illas causas rident, quapropter intus sunt infernales: hoc etiam apud illos manifestatur quando fiunt spiritus, quod fit statim post mortem; tunc cum vincula illa externa, quae memorata sunt, illis auferuntur, ruunt absque freno in mala omnis generis; aliter vero illi qui moralem vitam bonam egerunt ex origine spirituali. (Sed de hac re plura videantur in opere De Caelo et Inferno, n. 484. 529-531, 534; ac supra, n. 182.) Haec dicta sunt ut sciatur quid intelligitur per malam vitam; quod nempe non externa vita, quae est corporis et pro mundo ubi homines, qui mundus naturalis vocatur; sed interna, quae est spiritus (et) quae est pro mundo ubi angeli, qui mundus spiritualis vocatur: homo enim quoad corpus, ejus gestus, et loquelam, est in mundo naturali; at quoad spiritum, nempe quoad cogitationem et affectionem, est in mundo spirituali; quippe sicut visus corporis extensionem habet in mundum naturalem, et ibi circumfertur, ita visus spiritus, qui est cogitatio ex affectione, extensionem habet in mundum spiritualem, et ibi circumfertur. Quod ita sit, pauci sciunt, et inde putant quod cogitare male et velle male nihil faciat, modo non faciat male et loquatur male; sed usque omnis cogitatio et voluntas afficit spiritum hominis, et facit ejus vitam post mortem.

[3] Quod “ferae malae” significent cupiditates et inde falsitates oriundas ex amore sui et mundi, quae vastant omnia ecclesiae apud hominem, et quoque (quod “ferae”) in opposito sensu affectiones veri quae vivificant omnia ecclesiae, constare potest a sequentibus his locis in Verbo:- Apud Jeremiam,
“Ite, congregate omnem feram agri, venite ad comedendum; pastores multi perdiderunt vineam meam, conculcarunt agrum meum, redegerunt agrum desiderii (mei) in desertum solitudinis” (xii. 9, 10):
agitur hic de vastatione ecclesiae quoad ejus vera et quoad ejus bona; vastatio describitur per quod “pastores perdiderint vineam” Domini, et “conculcaverint agrum” Ipsius; per “pastores” intelliguntur qui docent vera et per illa ducunt ad bonum vitae, hic qui docent falsa et per illa ducunt ad malum vitae; per “vineam” intelligitur ecclesia quoad vera, et per “agrum” ecclesia quoad bonum; vastatio ejus intelligitur per quod “perdiderint” et “conculcaverint,” tum per quod “redegerint agrum in desertum solitudinis:” et quia cupiditates et falsitates oriundae ex amore sui et mundi vastant eam, dicitur, “Ite, congregate omnem feram agri, venite ad comedendum;” “omnis fera agri” significat falsitates et cupiditates inde oriundas, et “comedere” significat vastare et consumere: quod per “feram agri” non intelligatur fera agri patet, nam dicitur quod “pastores perdiderint vineam, et conculcaverint agrum,” et per “pastores” intelliguntur pastores ecclesiae, et non pastores gregis.

[4] Apud Davidem,
“Quare conculcat” vitem tuam “aper {1}e silva, et fera agrorum depascit illam” (Ps. lxxx. 14 (B.A. 13)):
per “vitem” hic simile significatur quod per “vineam” supra, nempe ecclesia quoad verum, quae vocatur ecclesia spiritualis: vastatio ejus per cupiditates et per falsitates naturalis hominis separati a spirituali intelligitur per quod “aper e silva conculcet illam;” “aper e silva” significat cupiditates malas naturalis hominis, et “fera agrorum” falsitates.

[5] Apud Hoscheam,
“Devastabo vitem ejus et ficum ejus,… et ponam ea in silvam, et comedet illa fera agri” (ii. 12):
per “vitem et ficum” significatur ecclesia, per “vitem” ecclesia interna quae est spiritualis hominis, et per “ficum” ecclesia externa quae est naturalis hominis; vastatio utriusque significatur per “Devastabo illas et ponam illas in silvam, et comedet illas fera agri;” “silva” significat sensualem hominem qui in meris fallaciis et inde falsis est, et “fera agri” significat falsitates inde et cupiditates malas: cum enim vastatur ecclesia apud hominem, hoc est, cum non amplius creditur verum ecclesiae, tunc fit homo sensualis, qui non credit alia quam quae oculis videt et manibus tangit, et talis homo se dat totum amori sui et amori mundi, ita cupiditatibus. Quod ecclesia ibi per “vitem” et per “ficum” intelligatur, patet ex versu secundo istius capitis, ubi dicitur quod contenderent cum matre sua, “quoniam illa non uxor mea, et Ego non maritus ejus;” et per “matrem” et “uxorem” in Verbo significatur ecclesia.

[6] Apud Mosen,
“Paullatim expellam” gentes, “ne fiat terra solitudo, et multiplicetur contra te fera agri” (Exod. xxiii. (30,) 29; Deutr. vii. 22):
quid haec significant, videatur in Arcanis Caelestibus (n. 9333-9338); quod nempe per “gentes” significentur mala quae homini, etiam ex hereditario; et quod illa paullatim apud hominem removeantur, quoniam si festino, antequam bonum per vera formatum est apud illum, intrarent falsitates quae destruerent: “ferae agri” significant falsitates ex jucundis amorum naturalium oriundas.

[7] Apud eundem,
“Si in statutis meis ambulaveritis, et praecepta mea observaveritis, et feceritis ea,… dabo pacem in terra, ita ut secure cubetis, et non perterrefaciens; et cessare faciam feram malam e terra, et gladius non transibit per terram vestram:… si Vero non obediveritis Mihi et feceritis omnia praecepta mea,… mittam in vos feram agri, quae orbabit vos, et exscindet bestiam vestram, imminuetque vos, ut vastentur viae vestrae” (Levit. xxvi. 3, 6, 14, 22):
describitur hic status vitae eorum qui in charitate et qui non in charitate: vita charitatis intelligitur per “ambulare in statutis, observare praecepta et facere illa,” hoc enim est charitas; status vitae eorum describitur per “pacem,” per quod “secure cubent, et non perterrefaciens,” per quae significatur beatum cordis et animae oriundum ex conjunctione boni et veri, unde non pugna mali et falsi amplius contra illa; tum describitur per “cessare faciam feram malam e terra, et gladius non transibit per illam,” per quae significatur quod non amplius cupiditates et falsitates oriundae ex amore sui et mundi; “fera mala” significat cupiditates quae destruunt affectiones bonas, et “gladius” significat falsitates quae destruunt veritates: quod contrarius status sit illis qui non in charitate sunt, describitur per “si non obediveritis Mihi et feceritis omnia praecepta mea, mittam in vos feram agri, quae orbabit vos, et exscindet bestiam vestram, imminuetque vos, ut vastentur viae vestrae,” per quae significatur quod per cupiditates et inde falsitates depriventur omni bono et vero; cupiditates et inde falsitates quae deprivaturae sunt, significantur per “feram agri quae orbabit vos,” affectiones bonae quibus deprivabuntur {2}significantur per “bestiam quae exscindetur,” et ipsa vera inde per quod “vastabuntur viae eorum” (“viae” sunt vera quae ducunt ad bonum).

[8] Apud Ezechielem,
“Tunc excidam iis foedus pacis, et cessare faciam feram malam e terra, ut habitent in deserto confidenter, et dormiant in silvis;… non erunt amplius praeda gentibus, et fera agri non devorabit illos, sed habitabunt confidenter et non terrefaciens” (xxxiv. 25, 28):
haec de adventu Domini et de regno Ipsius tunc; quid haec in sensu interno significant, constare potest ex nunc supra explicatis, quia plura hic similia sunt; per “feram malam in terra” significantur cupiditates, et per “feram agri” falsitates.

[9] Apud Hoscheam,
“Occurram illis sicut ursus orbatus, et discindam clausuram cordis eorum, et comedam eos sicut immanis leo, fera agri diffindet eos” (xiii. 8):
agitur hic de vastatione boni per falsum: “ursus orbatus” significat potentiam mali ex falso, et “immanis leo” potentiam falsi ex malo, et “fera agri” cupiditates et falsitates; quae quod perdent eos, significatur per quod “fera illa diffindet eos;” separatio veri a bono per falsum et malum, significatur per “discindere clausuram cordis eorum.”

[10] Apud Esaiam,
“Non erit ibi leo, et rapax ferarum non ascendet illuc” (xxxv. 9):
agitur in eo capite de adventu Domini, et de statu eorum qui in regno Ipsius: quod “non erit ibi leo,” significat quod non falsum destruens verum; quod “non rapax ferarum ascendet illuc,” significat quod nulla cupiditas destruendi; haec quia est ex inferno, dicitur “non ascendet illuc.”

[11] Apud Zephaniam,
“Extendet” Jehovah “manum suam super septentrionem, et perdet Aschurem ut requiescant in medio ejus greges, omnis fera gentis, tam platea quam anataria in malogranatis ejus pernoctent;… talis… habitans secure; dicendo in corde suo, Ego et praeter me non amplius; quomodo facta est in vastitatem, cubile ferae” (ii. (13,) 14, 15):
agitur ibi de intelligentia propria, quae falsa et mala confirmat per ratiocinationes ex scientificis, et per applicationes ex sensu litterae Verbi: per “septentrionem” significatur naturalis et sensualis homo ac scientificum quod ibi est, et per “Aschurem” significatur ratiocinatio ex illo; et per quod “in corde suo dicat, Ego et praeter me non amplius,” significatur intelligentia propria: ex his patet quid singula ibi in serie involvunt, nempe quod per “extendet Jehovah manum suam super septentrionem et perdet Aschurem,” significetur quod deprivaturus omni perceptione boni et intellectu veri naturalem hominem talem et intellectualem seu ratiocinantem inde; per quod “requiescent in medio ejus greges, omnis fera gentis, tam platea quam anataria in malogranatis ejus pernoctent,” significatur quod ubique ibi erunt falsa mali, et in cognitionibus ex Verbo falSa cogitationis et perceptionis; “fera gentis” est falsum mali, “platea et anataria” est falsum cogitationis et perceptionis, et “malogranata” sunt cognitiones ex Verbo: per quod “talis urbs habitet secure, dicendo in corde suo, Ego et praeter me non amplius,” significatur quod talis intelligentia sibi fidat, et ex proprio desumat; “urbs” significat doctrinam ex tali intelligentia: per “quomodo facta est in vastitatem, cubile ferae,” significatur quod ibi nihil veri, sed plenum falsis.

[12] Apud Ezechielem,
“Dic ad Pharaonem regem Aegypti, et ad multitudinem ejus,… Aschur cedrus in Libano alta facta est prae omnibus arboribus agri:… sed quoniam elatus est altitudine, et dedit fastigium suum inter implexa,… ideo exscindent eum alieni, violenti gentium, et dejicient eum;… super ruina ejus habitabunt omnis avis caelorum, et super ramis ejus erunt omnis fera agri” (xxxi. 1-3, (5,) 10, 12, 13):
per haec significantur similia quae nunc supra; per “Pharaonem regem Aegypti simile quod supra per “septentrionem,” nempe naturalis homo et scientificum quod ibi est; per “Aschurem” ratiocinatio ex illo; et per quod “elatus sit ex altitudine, et dederit fastigium inter implexa,” significatur gloriatio ex intelligentia inde, ita ex intelligentia propria. Ex communi hac notione de contento, videri potest quid singula ibi involvunt, nempe quod “Dic ad Pharaonem regem Aegypti, et ad multitudinem ejus,” significet de naturali homine et de scientificis ibi; “Pharao rex Aegypti” est naturalis homo, ac “multitudo ejus” est scientificum ibi: quod “(Aschur) cedrus in Libano alta facta sit prae omnibus arboribus agri, significat rationale per scientifica crescens; “Aschur” est rationale, et “cedrus” est intellectuale, “alta fieri prae omnibus arboribus agri significat ex cognitionibus veri et boni immensum crescens: “sed quoniam elatus est altitudine, et dederit fastigium inter implexa,” significat quia gloriatus est ex intelligentia, et ex scientia quae est naturalis hominis, quae gloriatio, quae est elatio animi ex amore sui, est ex proprio, effert enim se naturalis homo separatus a spirituali, quia separatus a spirituali in proprio est, et sibi tribuit omnia et nihil Deo; “dare fastigium” est se efferre, et “implexa” sunt scientifica quae naturalis hominis (videatur n. 2831, 8133): quod “exscindent eum alieni et violenti gentium, et dejicient eum,” significat quod falsa et mala inde destruent rationale; “alieni” sunt falsa, et “violenti gentium” sunt mala inde: “unde super ruina ejus habitabunt omnis avis caelorum, et super ramis ejus erunt omnis fera agri,” significat quod tunc erunt falsa cogitationis et mala affectionis; “aves” enim significant cognitiones tam veri quam falsi, “fera” significat mala affectionis inde, et “ager” significat ecclesiam, nam non alia falsa et mala intelliguntur quam quae sunt in ecclesia. (Quod “aves” significent cogitationes, ideas et ratiocinia in utroque sensu cum varietate secundum earum genera et species, videatur n. 776, 778, 866, 988, {3}991, 3219, 5149, 7441.)

[13] Apud eundem,
“Derelinquam te in deserto, te et omnem piscem fluviorum tuorum, super facies agri cades, non {4}colligeris neque congregaberis; ferae terrae et avi caeli dedi te in cibum” (xxix, 5; cap. xxxii. 4):
haec etiam dicta sunt de Pharaone et Aegyptio, per quos significatur naturalis homo separatus a spirituali, qui cum separatus in meris falsis et malis est, est enim tunc absque luce caeli, quae dat omnem intelligentiam: quare per “Derelinquam te in deserto” significatur absque veris et bonis; per “piscem fluviorum ejus” significatur scientificum sensuale (videatur supra, n. 342(b, c)); per “super facies agri cades” significatur quod periturum ei omne ecclesiae; per “non {4}colligeris nec congregaberis” significatur quod non videbitur bonum et verum, spiritualis enim homo videt illa in naturali, ille enim colligit et congregat scientifica et concludit; per quod “ferae terrae et avi caeli dedi te in cibum” significatur hic ut supra quod periturum per falsa cogitationis et inde mala affectionis. Quoniam naturalis homo separatus a spirituali fertur in falsa omnis generis et nocet, ideo dicitur Aegyptus
Fera arundinis (Psalm. lxviii. 31 (B.A. 30, in margine)).

[14] Apud Ezechielem,
“Super montibus Israelis cades, tu et omnes alae tuae, et populi qui tecum; avi volucris omnis alae, et ferae agri dedi te in cibum” (xxxix. 4):
haec de Gogo, per quem significatur cultus externus separatus ab interno, qui in se est nullus cultus, nam est cultus naturalis hominis separati a spirituali; “super montibus Israelis cades” significat quod illis non aliquid {5}boni charitatis; “montes Israelis” significant bona charitatis, et “cadere ibi” significat perire; “tu et omnes alae tuae, et populus qui tecum,” significant quod cultus ille cum suis doctrinalibus et falsis periturus sit: “avi volucris omnis alae, et ferae agri dedi te in cibum,” significat exstinctionem veri et boni per falsa omnis generis et per mala; mala quae significantur per “feram agri” sunt mala vitae, quae sunt cupiditates oriundae ex amore sui et mundi.

[15] Apud Davidem,
“Deus, venerunt gentes in hereditatem tuam, polluerunt templum sanctitatis tuae, posuerunt Hierosolymam in acervos; dederunt cadaver servorum tuorum cibum avi caelorum, carnem sanctorum tuorum ferae terrae” (Ps. lxxix. 1, 2):
per “gentes” hic non intelliguntur gentes sed mala vitae et falsa doctrinae, nam per “hereditatem Dei” significatur ecclesia in qua Dominus est omne bonum et verum, quia ab Ipso; per “polluere templum sanctitatis et ponere Hierosolymam in acervos,” significatur profanare cultum et pervertere doctrinam ecclesiae; “templum sanctitatis” significat cultum quia ibi cultus, et “Hierosolyma” significat ecclesiam quoad doctrinam, ita quoque doctrinam ecclesiae: et per “dare cadaver servorum tuorum cibum avi caelorum, et carnem sanctorum tuorum ferae terrae,” significatur destruere omnia vera per falsa et bona per mala; “avis caelorum” hic quoque sunt cogitationes falsi, et “fera terrae” sunt affectiones mali inde.

[16] Apud eundem,
“Ne des ferae animam turturis tui; vitae miserorum tuorum ne obliviscaris in perpetuum” (Ps. lxxiv. 19):
per “turturem” significatur bonum spirituale, ita quoque illi qui in eo bono sunt, et per “feram” significatur falsum mali cupiens destruere, ita quoque illi qui in falso mali sunt et cupiunt destruere; inde patet quid significatur (per) “Ne des ferae animam turturis tui;” per “miseros” intelliguntur qui infestantur a falsis, et inde in anxietate sunt et exspectant liberationem.

[17] Apud Ezechielem,
Oves “dispersae sunt sine pastore, et factae sunt in cibum omni ferae agri, ac dispersae sunt” (xxxiv. 5, 8):
per haec significatur quod bona charitatis per falsa destructa sint, et prorsus consumpta per omnis generis mala inde; “fera agri” sunt mala vitae oriunda ex falsis doctrinae; per “oves” in Verbo intelliguntur qui in bono charitatis sunt, sed quia genuinus sensus spiritualis est abstractus a personis, per “oves” significantur bona charitatis; per “pastores” significantur qui per vera ducunt ad bonum, et abstracte ipsa vera per quae bonum, ideo “sine pastore” significat non verum per quod bonum, ita falsum; per “fieri in cibum” significatur consumi, similiter ac per “comedi” cum de feris; per “feram agri” significantur mala ex falsis.

[18] Apud Hiobum,
“Beatus homo quem castigat Deus in fame redimet te a morte, et in bello a manibus gladii,… vastitatem et famem ridebis, et a fera terrae non timebis” (v. 17, 20, 22):
haec de tentationibus; “beatus homo quem castigat Deus” significat qui tentatur; “in fame redimet te a morte” significat liberationem a malis cum tentatur per defectum et non perceptionem boni; “in bello a manibus gladii” significat liberationem a falsis cum tentatur per defectum et non intellectum veri (“bellum” est tentatio); “vastitatem et famem ridebis” significat quod non ei defectus boni; “et a fera terrae non timebis” significat quod ei non falsum.

[19] Apud Ezechielem,
“Sic dices ad eos,… qui in vastitatibus gladio morientur, et qui super faciebus agri ferae dabo eum ad devorandum; et qui in munitionibus et cavernis peste morientur; dabo enim terram desolationem et vastitatem” (xxxiii. 27, 28):
agitur hic de desolatione omnis veri et de vastatione omnis boni in ecclesia, ut quoque dicitur, “Dabo terram in desolationem et vastitatem;” “terra” significat ecclesiam: “qui in vastitatibus gladio morientur” significat quod qui in scientificis perituri sint per falsa, scientifica enim naturalis hominis absque luce ex spirituali intelliguntur hic per “vastitates:” “qui super faciebus agri ferae dabo eum ad devorandum” significat quod qui in cognitionibus ex Verbo perituri sint per mala falsi; “facies agri” sunt illa quae ecclesiae, hic cognitiones ex Verbo, “fera” est malum falsi: “qui in munitionibus et cavernis peste morientur” significat qui se confirmaverunt in falsis et malis ex Verbo, et qui ex scientificis, quod prorsus ex malis et falsis perituri sint; “munitiones” sunt confirmationes ex Verbo, “cavernae” sunt confirmationes ex scientificis: quod haec significentur per illa verba, non videri potest nisi ex serie in sensu interno, agitur enim, ut dictum est, de totali vastatione ecclesiae.

[20] Apud eundem,
“Mittam super vos famem et feram malam, et orbam {6}faciam te, et pestis et sanguis transibit per te, imprimis gladium adducam super te” (v. 17):
apud eundem,
“Quando misero in” terram “famem, et exscindam (ex ea) hominem et bestiam;… quando feram malam transire fecero per terram, et orbaverit illam, ut fiat desolatio, ita ut non transiens propter feram;… et quando adduxero gladium,… et misero pestem:… ita quando quatuor judicia mea mala, gladium, famem, feram malam et pestem, misero super Hierosolymam, ad exscindendum ex ea hominem et bestiam” (xiv. 13, 15, 17, 19, 21):
in sensu interno per “exscindere hominem et bestiam” significatur deprivare omni affectione boni et veri tam interna seu spirituali quam externa seu naturali; (quod hoc per “hominem et bestiam” in Verbo significetur, videatur n. 7424, 7523, 7872;) per “famem” significatur deprivatio boni amoris, per “gladium” deprivatio veri fidei, utrumque per falsum; per “feram malam” deprivatio utriusque per mala amoris sui et mundi; et per “pestem” deprivatio vitae spiritualis inde: haec vocantur ibi “quatuor judicia, quia homo judicatur ex illis.

[21] Ex horum et antecedentium explicatione constare potest quid per singula ibi in serie intelligitur. Per “feram malam” intelliguntur omnes bestiae noxiae, quae rapiunt, discindunt animalia bona, sicut agnos, oves, juvencos, boves et cetera; quae sunt leones, ursi, tigrides, pantheri, apri, lupi, dracones, serpentes et plures. Quod per illas feras, et in genere per “feram malam” significantur cupiditates oriundae ex amore sui et mundi, ex quibus omnia mala vitae et falsa doctrinae, est ex correspondentia, ut constare potest ex apparentiis in mundo spirituali: ibi omnes cupiditates mali et falsi apparent sicut ferae varii generis; sunt etiam illi, ex quibus talia apparent, similes feris, summum enim eorum jucundum est bonos aggredi et perdere; hoc jucundum est jucundum infernale, ac inest amoribus sui et mundi, in quibus sunt inferna. Ex his constare potest unde est quod per “feram malam” in genere significentur mala vitae, seu cupiditates et inde falsitates oriundae ex amoribus sui et mundi, quae vastant omnia ecclesiae apud hominem.

[22] Hactenus ex Verbo ostensum est quod “ferae” significent cupiditates malas ac falsitates, in specie cupiditates perdendi et destruendi bona et vera per falsa, ita vitam spiritualem hominis; nunc etiam ostendetur quod “ferae” etiam in Verbo significent affectiones veri et boni, quae sunt oppositae affectionibus falsi ex malo, quae cupiditates vocantur. Causa quod “ferae” in Verbo etiam affectiones veri et boni significent, est quia vox ex qua denominantur et vocantur, in lingua originali significat vitam, “fera” enim in illa lingua vocatur chajah, et chajah significat vita in, ac in affectione veri et boni est ipsa vita spiritualis homini; quapropter dum “fera” in bono hoc sensu nominatur in Verbo, potius vertendum et dicendum est animal, quod significat animam viventem: at cum in hoc sensu dicitur “fera,” tunc omnino exuenda est idea quae adhaeret voci ferae in lingua Latina, nam voci ferae in hac lingua adhaeret idea feri et ferocis, ita idea sinistra et mala; aliter in lingua Hebraea, ubi “fera” significat vitam, et in genere animam viventem seu animal. In hoc sensu “chajah” seu “fera” non vocari potest bestia, quoniam passim in Verbo dicitur “fera et bestia,” et per “feram” ibi significatur affectio veri et per “bestiam” affectio boni. Quia “fera” seu “chajah” in opposito hoc sensu significat affectionem veri et boni, ideo Evah uxor Adami vocatur “Chavah” ex illa voce, ut patet apud Mosen,
“Et vocavit Homo nomen uxoris suae Chavah, quia illa futura esset mater omnis chaj,” hoc est, Viventis (Gen. iii. 20):
et quoque “quatuor animalia,” quae fuerunt cherubi, dicuntur ex eadem voce “chajah” in plurali; et quia voci “ferae” in Latino sermone adhaeret idea feri et ferocis, ut dictum est, ideo interpretes dixerunt “animalia;” quod ex illa voce cherubi, qui apparuerunt sicut animalia dicantur, videatur apud Ezechielem (cap. i. vers. 5, 13, 14, 15, 22; cap. x. 15; et alibi).

[23] Similiter animalia quae comedenda sunt, sicut agni, oves, caprae, arietes, haedi, hirci, juvenci, boves, vaccae, ut quoque animalia quae non comedenda, communi voce dicuntur ferae; et tamen omnia animalia quae comedenda significant affectiones bonas, sunt enim mitia et utilia, proinde non fera et ferocia: ita apud Mosen,
“Haec fera quam comedetis de omni bestia inter omnes feras incedentes super quatuor,… ad distinguendum… inter feram quae comeditur et inter feram quae non comeditur” (Levit. xi. 2, 27, 47);
et alibi,
“Qui venatur venationem ferae {7}aut avis, quae comeditur” (Levit. xvii. 13).
Etiam animalia quae sacrificabantur, quae fuerunt supra memorata, dicuntur ferae:- Ut apud Esaiam,
“Libanus non sufficit ad incendendum, et fera ejus non sufficit in holocaustum” (xl. 16):
et apud Davidem,
“Non sumam e domo tua juvencum, e caulis tuis hircos” in sacrificium,” quia Mihi omnis fera silvae, bestiae in montibus millium: novi omnem avem montium, et fera agrorum meorum Mecum; si esurirem non dicerem tibi, quia Mihi orbis et plenitudo ejus;… sacrifica Deo confessionem” (Ps. l. 9-14).

[24] Quod “fera” significet affectionem veri et boni, constare ulterius potest ex sequentibus his locis:- Apud Mosen,
“Septimo anno,” qui est annus sabbatharius, “intermittes” terram” et relinques eam, ut comedant eam pauperes populi tui, et residuum eorum comedat fera agri” (Exod. xxiii. 11):
et alibi,
In anno sabbathi, “erit omnis proventus, qui in terra tua, bestiae tuae et ferae ad comedendum” (Levit. xxv. 7)
per “bestias et feras” ibi intelliguntur agni, oves, caprae, haedi, arietes, hirci, juvenci, boves, vaccae, equi et asini; non autem leones, ursi, apri, lupi et similes ferae rapaces; quare per “feras” ibi intelliguntur ferae domesticae, quae utiles, per quas significantur affectiones veri et boni.

[25] Apud Davidem,
“Laudate Jehovam e terra, balaenae et abyssi,… fera et omnis bestia, reptile et avis alae, reges terrae et omnes populi” (Ps. cxlviii. 7, 10, 11):
per haec significantur omnis generis bona et vera quae apud hominem, ex quibus homo colit Deum; et quia homo colit Deum ex illis, et illa non sunt hominis sed Domini apud illum, ideo intelligendum est quod illa colant Deum; nemo enim rite colere potest Deum a se, sed a Deo, hoc est, a bonis et veris quae sunt Dei apud illum: quod nemo possit nominare Jesum a se, sed ab Ipso, notum est aliquibus in ecclesia, et notissimum in caelo. Per “laudare Jehovam” significatur colere Ipsum; per “balaenas et abyssos” significantur scientifica et cognitiones in communi seu in omni complexu; per “feram et omnem bestiam” significantur affectiones veri et boni; per “reptile et avem omnis alae” significatur jucundum boni et veri naturalis et spiritualis hominis: ideo etiam dicitur, “Laudate Jehovam, reges terrae et omnes populi,” per quos significantur vera boni omnis generis: quod talia significentur per illa verba, patet ex significatione eorum in sensu interno, et ex Verbo in caelo, ubi id est spirituale quia pro angelis qui spirituales. (Quod etiam Verbum in Caelis sit, et id secundum sensum internum, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 250-261.)

[26] Apud eundem,
“Pluviam benevolentiarnm stillare facis, Deus, hereditatem tuam laborantem confirmabis; fera tua habitabunt in ea” (Ps. lxviii. 10, 11(B.A. 9, 10)):
hic quoque “fera” seu “animal” pro illis qui in affectionibus veri et boni sunt, seu abstracte ipsae illae affectiones; nam per “pluviam benevolentiarum” quam stillare facit Deus, significatur Divinum Verum ex Divino Bono: per “hereditatem laborantem” quam confirmabit Deus, significatur ecclesia quae in Divino Vero est quoad doctrinam et quoad vitam; “hereditas” est ecclesia ubi illa, quae “laborans” dicitur ex studio faciendi bonum: quod “ferae” habitabunt in illa, nempe in hereditate seu ecclesia, significat quod affectiones veri et boni; quod non aliud per “feram” hic intelligatur, patet, non enim potest fera rapax, hoc est, cupiditas falsi et mali, habitare in hereditate in quam Deus pluviam benevolentiarum stillare facit.

[27] Apud Hoscheam,
In die illo feriam illis foedus cum fera agri et cum ave caelorum, et reptili terrae; et arcum et gladium et bellum frangam de terra, et,cubare faciam eos secure, et desponsabo {8}Me tibi in aeternum (ii. 18, 19):
haec dicta sunt de nova ecclesia a Domino; et per “feram agri, avem caelorum et reptile terrae” simile significatur quod per illa supra apud Davidem (Ps. cxlviii. 7, 10, 11), quae explicata sunt: per “foedus” significatur conjunctio, ita per “foedus ferire” significatur conjungi (videatur n. 665, 666, 1023, 1038, 1864, 1996, 2003, 2021, 6804, 8767, 8778, 9396, 10632); non enim potest Jehovah foedus ferire seu conjungi cum affectionibus mali et falsi seu cum cupiditatibus quae significantur per “feras” in priori sensu, ac in genere non potest ferire foedus cum fera, ave et reptili, sed cum talibus quae significantur per illa; sed videantur haec plenius explicata supra (n. 357(d)).

[28] Apud Ezechielem,
“Dic ad Pharaonem regem Aegypti;… Ecce Aschur cedrus in Libano, pulchra ramo, et silva umbrosa, et alta altitudine;… aquae crescere fecerunt eam;… unde facta est altitudo ejus prae omnibus arboribus agri,… in ramis ejus nidificarunt omnes aves caelorum, et sub ramis pepererunt omnis fera agri; et in umbra ejus habitarunt omnes gentes magnae:… omnis arbor in horto Dei non par fuit illi in pulchritudine” (xxxi. 2-9):
per “Pharaonem” et “Aegyptum” hic significatur scientificum quod naturalis hominis, et per “Aschurem” rationale cui scientificum inservit; hujus crescentia per vera scientifica et cognitiones describitur per “cedrum in Libano,” per quam etiam rationale significatur: per “aquas” quae crescere illam fecerunt significantur vera; et per “ramos” significatur extensio, qualis est cogitationis rationalis hominis: inde constare potest quid significatur per quod “in ramis ejus nidificaverint omnes aves caelorum, sub ramis ejus pepererint omnis fera agri, et in umbra ejus habitaverint omnes gentes magnae,” quod nempe vera rationalia et spiritualia omnis generis, affectiones veri, et bona; per “aves” enim “caelorum” significantur vera rationalia et spiritualia omnis generis; per “feram” affectiones veri, per “parere” significatur multiplicare, ex affectionibus enim veri fit omnis partus spiritualis seu multiplicatio, et per “gentes magnas” significantur bona. (Quod “aves” significent cogitationes, rationalia, intellectualia et spiritualia, ita vera, nam omnia cogitationis sunt vel vera vel falsa, videatur n. 745, 776, 866, 988, {9}991, 3219, 5149, 7441: quod parere “significet multiplicare vera et bona, at quod id sit partus spiritualis, n. 3860, 3868, 9325; quod “gentes” significent illos qui in bonis, et inde abstracte bona, n. 1059, 1159, 1258, 1260, 1416, 1849, 6005; et supra, n. 175 (a), 331: quod “Pharao” et Aegyptus “significent scientificum in utroque sensu, bono et malo, videatur n. 1164, 1165, 1186, 1462, 5700, 5702, 6015, 6651, 6679, 6683, 6692, 7296, 9340, 9391: et quod “Aschur,” significet rationale in utroque sensu, n. 119, 1186.)

[29] Quod “Aegyptus” significet verum scientificum, et “Aschur” rationale, et quod omne rationale hominis nascatur per scientifica, seu quod haec inserviant illi, ut supra dictum est, constare potest ex his apud Esaiam,
“In die illo erit semita ex Aegypto in Aschurem, ut veniat Aschur in Aegyptum, et Aegyptus in Aschurem, serviantque” Jehovae “Aegyptii cum Aschure: in die illo erit Israel trina Aegypto et Aschuri, benedictio in medio terrae; cui benedicet Jehovah Zebaoth dicendo, Benedictus populus meus Aegyptus, opus manuum mearum Aschur, et hereditas mea Israel” (xix. 23-25):
ibi “Aegyptus” significat scientificum, “Aschur” rationale, et “Israel” spirituale.

[30] Ex his nunc allatis constare potest quid significatur per “avem” et per “feram agri” apud Ezechielem,
“Sic dixit Dominus Jehovih, Dic avi omnis alae, et omni ferae agri, Congregamini et venite, congregate vos a circuitu super sacrificium meum, quod Ego sacrifico vobis, sacrificium magnum super montibus Israelis, ut comedatis carnem et bibatis sanguinem; carnem fortium comedetis, et sanguinem principum terrae bibetis,… et comedetis adipem ad satietatem, et bibetis sanguinem usque ad ebrietatem, de sacrificio meo quod sacrificabo vobis: et satiabimini super mensa meo, equo et curru, forti et omni viro belli:… sic dabo gloriam meam inter gentes” (xxxix. (17,) 18-21):
quod haec dicta sint de ecclesia a Domino instauranda apud gentes, patet a singulis ibi; quare per “avem omnis alae,” et per “omnem feram agri,” quae congregandae ac invitandae sunt ad sacrificium, significantur omnes qui in affectione veri et boni sunt; nam per “carnem” quam comederent significatur bonum amoris, et per “sanguinem” quem biberent verum ex illo bono, ac per “sacrificium” significatur ipse cultus ex illis; sed haec amplius explicata videantur supra (n. 329(d)).

[31] Aliquoties in Verbo dicitur “fera et bestia,” aliquoties solum “fera,” ac solum “bestia,” et aliquoties “fera terrae,” aut “fera agri;” et quando dicitur “fera et bestia,” tunc significatur affectio seu amor falsi et mali, per “feram” affectio seu amor falsi et per “bestiam” affectio seu amor mali, vel in opposito sensu per “feram” affectio seu amor veri, et per “bestiam” affectio seu amor boni: at cum solum “fera” dicitur, ac cum solum “bestia,” tunc per “feram” intelligitur affectio tam falsi quam mali, et in opposito sensu affectio tam veri quam boni, per “bestiam” autem affectio mali et inde falsi, et in opposito sensu affectio boni et inde veri; (sed de significatione “bestiae,” videbitur infra in suo loco;) quum autem dicitur “fera terrae,” intelligitur fera quae devorat animalia et homines; cum autem dicitur “fera agri,” intelligitur fera quae consumit sementes; ita “fera terrae” significat illa quae destruunt bona ecclesiae, et “fera agri” significat illa quae destruunt vera ecclesiae; nam per “terram” significatur ecclesia, et similiter per “agrum,” sed per “terram” significatur ecclesia ex gente et populo ibi, et per “agrum” ecclesia ex semente et ex receptione seminum.

389. VERSUS 9-11.
“Et cum aperuisset quintum sigillum, vidi subter altari animas occisorum propter Verbum Dei, et propter testimonium quod habebant. Et clamabant voce magna, dicentes, Usque quo Domine, qui Sanctus et Verus, non judicas, et vindicas sanguinem nostrum de habitantibus super terra? Et datae singulis stolae albae; et dictum eis, et requiscerent adhuc tempus parvum, usque dum complentur et conservi eorum et fratres eorum, et futuri interfici sicut et illi.”
9. “Et cum aperuisset quintum sigillum, significat praedictionem adhuc ulteriorem (n. 390); “{1}vidi sub altari,” significat qui sub caelo reservati sunt (n. 391); “animas occisorum propter Verbum Dei et propter testimonium quod habebant,” significat qui rejecti sunt et abditi propter Divinum Verum, et propter confessionem Domini (n. 392).
10. “Et clamabant voce magna,” significat dolorem animi eorum (n. 393); “dicentes, Usque quo Domine, qui Sanctus et Verus, non judicas et vindicas sanguinem nostrum de habitantibus super terra?” significat suspiria ad Dominum, qui Justitia, de judicio et remotione illorum qui persequuntur et infestant illos qui profitentur Dominum et in charitatis vita sunt (n. 394).
11. “Et datae singulis stolae albae,” significat Divinum Verum a Domino apud illos, et tutationem (n. 395); “et dictum eis ut requiescerent adhuc tempus parvum,” significat aliquam adhuc durationem in illo stat” (n. 396); “usque dum complentur et conservi eorum et fratres eorum, futuri interfici sicut et illi,” significat dum omnia consummata sunt n. 397).

390. (Vers. 9.) “Et cum aperuisset quintum sigillum.”- Quod significet praedictionem adhuc ulteriorem, constat ex significatione “aperire sigilla libri,” quod sit revelare abscondita et praedicere futura, de qua supra (n. 352, 361, 369, 378).

391. “{1}Vidi sub altari.”- Quod significet qui sub caelo reservati sunt, constat ex significatione “videre,” quod sit manifestatum facere (ut supra, n. 351); et ex significatione altaris,” quod in proximo sensu sit cultus ex bono amoris in Dominum, in sensu interiori caelum et ecclesia quae in illo amore, et in sensu intimo Divinum Humanum Domini quoad Divinum Bonum Divini Amoris. Quod per “subter altari” significentur illi qui sub caelo reservati sunt, est quia dicitur quod “viderit subter altari animas occisorum propter Verbum Dei et propter testimonium quod habebant,” et per illos intelliguntur qui sub caelo reservati sunt usque ad ultimum judicium; sed hoc quia nondum in mundo notum est, volo dicere quomodo cum hoc se habet. In opusculo De Ultimo Judicio relatum est quod ante ultimum judicium fuerit instar caeli, quod intelligitur per
“prius caelum quod transivit” (Apoc. xxi. 1);
et quod hoc caelum constiterit ex illis qui in externo cultu absque interno fuerunt, et qui inde moralem vitam externam egerunt tametsi mere naturales et non spirituales essent. Illi qui hoc caelum ante ultimum judicium constituerunt, visi sunt supra terram, etiam super montibus, collibus, et petris in mundo spirituali, et inde crediderunt se esse in caelo; sed illi qui hoc caelum constituerunt, quia solum in externa morali vita fuerunt et non simul in interna spirituali, dejecti sunt; et cum illi dejecti, tunc elevati sunt et translati in eadem loca, hoc est, super montes, colles et petras, ubi priores fuerunt, omnes illi qui reservati sunt a Domino, et absconditi hic et illic, plerique in inferiore terra; et ex his formatum est novum caelum. Hi qui reservati sunt et tunc elevati, fuerunt ex illis in mundo qui vixerunt vitam charitatis, et qui fuerunt in affectione veri spirituali: elevatio horum in loca priorum saepius mihi visa est. Hi sunt qui intelliguntur per “animas occisorum visas subter altari;” et quia illi custoditi fuerunt a Domino in terra inferiori, quae terra est sub caelo, inde per “Vidi subter altari” significantur qui sub caelo reservati sunt. Sed de his in specie agitur in Apocalypsi, cap. xx. 4, 5, 12, 13, ubi plura de illis dicenda sunt: interea de “priori caelo quod transivit,” et de “novo caelo” quod a Domino post ultimum judicium formatum est, videatur in opusculo De Ultimo Judicio (n. 65-72); haec pauca sufficiant pro aliqua illustratione ad intelligendum illa quae in binis sequentibus versibus dicuntur, nempe, quod qui sub altari “clamaverint voce magna, dicentes, Usque quo Domine, qui Sanctus et Verus, non judicas et vindicas sanguinem nostrum de habitantibus super terra? Et datae illis stolae albae, et dictum eis ut requiescerent adhuc tempus parvum, usque dum complentur et conservi eorum et fratres eorum, qui futuri interfici sicut et illi.”

[2] Quod “sub altari” significet sub caelo, est quia “altare” in supremo sensu significat Dominum, in respectivo caelum et ecclesiam (quia Dominus est caelum et ecclesia, omne enim caeli et ecclesiae, seu omne amoris et fidei quae faciunt illa apud angelum et hominem, est ab Ipso et inde est Ipsius); in communi autem sensu “altare” significat omnem cultum Domini, in specie cultum repraesentativum, qualis fuit apud filios Israelis. Quod “altare” significet omnem cultum, est causa quia cultus in illa ecclesia principaliter constabat in holocaustis et sacrificiis offerendis; offerebantur enim pro omni peccato et reatu, etiam ex benevolentia ut placerent Jehovae (quae sacrificia eucharistica seu gratuita vocabantur), et quoque pro mundationibus omnis generis; per holocausta et sacrificia fiebant etiam inaugurationes in omne sanctum ecclesiae, ut constat ex sacrificiis ad inaugurandum Aharonem et filios ejus in sacerdotium, et ad inaugurandum Tentorium conventus, et postea Templum: et quia in holocaustis et sacrificiis principaliter constabat cultus Jehovae, hoc est, Domini, ideo etiam cottidie, nempe quovis mane et vespere offerebantur, quae una voce vocabantur “juge,” praeter in magna copia quolibet festo: inde in Verbo juge significat omnem cultum repraesentativum. Ex his constare potest quod cultus, et in specie cultus repraesentativus illius gentis principaliter in holocaustis et sacrificiis constiterit. Inde est quod altare super quo fiebant, et quod erat continens eorum, in Verbo significet in genere omnem cultum. Per cultum non intelligitur solum cultus externus, sed etiam cultus internus; et cultus internus comprehendit omne amoris et omne fidei, ita omne id quod facit ecclesiam seu caelum apud hominem, verbo quod facit ut Dominus sit apud illum.
Quod caelum coram Johanne repraesentatum sit per altare, etiam est causa quia totum Verbum per repraesentativa est conscriptum, et per talia repraesentativa quae fuerunt apud filios Israelis; quare ut Verbum sibi simile esset in utroque Testamento, etiam in hoc Libro similia sunt, et visa Johanni, ut quoque alibi; ut quod visum altare suffitus, et quod visi ipsi suffitus cum thuribulis, tum quod visum tabernaculum, ac visa arca, et similia alia; at hodie talia nusquam alicui angelo, nec alicui homini cui visus apertus est in caelum, apparent. Quod non altare, arca, et similia, hodie in caelo appareant, est quia sacrificia nusquam nota fuerunt antiquis, et quia post adventum Domini prorsus abolita; incepta enim fuerunt ab Ebero, et dein apud posteros ejus, qui vocati sunt Hebraei, continuata, et apud filios Israelis, qui ex Ebero fuerunt, tolerata, praecipue ob causam quia cultus semel inceptus et animis irradicatus non abolitur a Domino, sed flectitur ad significandum sanctum religionis (de qua re videatur in Arcanis Coelestibus, n. {2}1343, 2180, 2818, 10042).

[3] Quod “altare” significet in supremo sensu Divinum Humanum Domini quoad Divinum Bonum Divini Amoris, et quod in sensu respectivo significet caelum et ecclesiam, ac in genere omnem cultum, et in specie cultum repraesentativum, constare potest a sequentibus his locis in Verbo:- Apud Davidem,
“Mitte lucem tuam et Veritatem tuam, hac ducant me, ducant me ad montem sanctitatis tuae, et ad habitacula tua, ut ingrediar ad altare Dei, ad Deum…” (Ps. xliii. 3, 4):
quod per “altare Dei” hic intelligatur Dominus quoad Divinum Humanum, manifeste patet, nam agitur ibi de via ad caelum et ad Dominum ibi; via ad caelum intelligitur per “Mitte lucem et veritatem tuam, hae ducant me;” “lux” est illustratio in qua apparent veritates: caelum in quod ducatur, intelligitur per “ducant me ad montem sanctitatis et ad habitacula tua;” “mons sanctitatis” est caelum ubi regnum caeleste Domini est, in quo regnat bonum amoris; “habitacula” dicuntur illi caeli ubi est regnum spirituale Domini, in quo regnat verum ex illo bono: et quia utrumque intelligitur, ideo dicitur “ut ingrediar ad altare Dei, ad Deum;” ac per “altare Dei” intelligitur ubi Dominus est in bono amoris, et per “Deum” intelligitur ubi Dominus est in vero ex illo bono, nam Dominus dicitur “Deus” ex Divino Vero, ac “Jehovah|”| ex Divino Bono. In Ecclesia Judaica erant duo quae in supremo sensu significabant Divinum Humanum Ipsius, nempe altare et templum; altare Divinum Humanum quoad Divinum Bonum, templum quoad Divinum Verum procedens ex illo Bono; quod duo illa significaverint Dominum quoad Divinum Humanum Ipsius, erat causa, quia omnia cultus in illa ecclesia repraesentabant Divina quae procedunt a Domino, quae caelestia et spiritualia vocantur, et ipse cultus principaliter peragebatur super altari et in templo, quare per illa duo repraesentabatur Ipse Dominus.

[4] Quod templum repraesentaverit Divinum Humanum IpSius, apertis verbis Ipse docet apud Johannem,
“Judaei dixerunt, Quodnam signum monstras quod haec facias? Respondit Jesus et dixit, Solvite Templum hoc, in tribus tamen diebus exsuscitabo illud… sed Ipse loquebatur de Templo corporis sui” (ii. 18-23; tum Matth. xxvi. 61; et alibi).
Quod Dominus dixerit, cum discipuli monstrabant Ipsi structuras templi,
Quod “non relinquetur lapis super lapide qui non dissolvetur” (Matth. xxiv. 2, 3),
significabat quod Dominus prorsus negaretur apud illos; quare etiam templum funditus destructum est.

[5] Quod etiam altare significaverit Divinum Humanum Domini, concludi potest a Domini verbis apud Matthaeum,
“Vae vobis, duces caeci, quia dicitis, Quicunque juraverit per templum, nihil est, quicunque vero juraverit per aurum templi, reus est; stulti et caeci, utrum majus est, aurum, an templum quod sanctificat aurum? Tum, Quicunque juraverit per altare, nihil est, quicunque vero juraverit per donum quod super illo, reus est; stulti et caeci, utrum majus est donum quam altare quod sanctificat donum? Qui enim jurat per altare, jurat per illud et per omne id quod super illo est; et qui jurat per templum, jurat per illud, et per Eum qui habitat in illo: et qui jurat per caelum, jurat per thronum Dei, et per Eum qui sedet super illo” (xxiii. 16-22):
dicitur quod templum sanctificet aurum quod in eo est, et quod altare sanctificet donum quod super eo; et sic quod templum et altare fuerint sanctissima, ex quibus omnis sanctificatio; quare per “templum” et “altare” significatur Dominus quoad Divinum Humanum, ex hoc enim omne sanctum caeli et ecclesiae procedit. An templum et altare, nisi hoc intelligatur, aliquid sanctificare potest? Nec potest ipse cultus, sed Dominus cui cultus, et a quo bonum et verum cultus; quare dicitur quod non donum sanctificet, sed altare; per “donum” intelliguntur sacrificia quae erant cultus: et quia hoc non intellexerunt Judaei, sed docuerunt aliter, ideo dicti sunt a Domino “stulti et caeci.”

[6] Quia hoc significatum est per “altare,” ideo sanctificabantur omnes qui tetigerunt illud, ut constat apud Mosen,
“Septem dies… sanctificabis” altare, “ut altare sit sanctum sanctorum; omnis qui tetigerit altare sanctificetur” (Exod. xxix. 37):
per “tangere” significatur communicare, transferre, et recipere (videatur n. 10130), hic Divinum quod procedit a Domino; et quia hoc significabatur per “tangere,” et qui tetigerunt sanctificabantur, sequitur quod Ipse Dominus in supremo sensu significetur per “altare,” aliunde enim non est aliquod sanctum: omnis etiam cultus est cultus Domini et a Domino; quare etiam, quia cultus in ecclesia illa principaliter constabat in holocaustis et sacrificiis, per “altare” significabatur ipsum Divinum a quo, et hoc Divinum est Divinum Humanum Domini.

[7] Inde quoque erat quod mandatum sit
Quod ignis super altari jugiter arderet, et nusquam exstingueretur (Levit. vi. 5, 6 (B.A. 12, 13)),
et quod ex illo igne accenderentur lucernae in Tentorio conventus, et quod ex eodem desumerent in thuribulis et suffirent, nam per “ignem” significabatur Divinus Amor qui est in solo Domino (videatur supra, n. 68).

[8] Quia “ignis altaris” significat Divinum Amorem, ideo sanctificabatur per illum propheta Esaias,
“Volavit ad me unus seraphim, in cujus manu pruna ignis, quam… acceperat desuper altari; et tetigit os meum, et dixit, Tetigit haec labia tua; ideo recessit iniquitas tua, et peccatum tuum expiatur” ((Esai.) vi. 6, 7):
quid haec in serie significant, videri potest dum scitur quod “altare” significet Dominum quoad Divinum Humanum, quod “ignis” super illo Divinum Bonum Divini Amoris Ipsius, quod “os et labia” prophetae significent doctrinam boni et veri, quod “tangere” significet communicare, “iniquitas” quae recessit falsum, ac “peccatum” malum; nam “iniquitas” dicitur de vita falsi seu de vita contra vera, et “peccatum” de vita mali seu de vita contra bonum.

[9] Apud Esaiam,
“Omnia pecora Arabiae congregabuntur Tibi, arietes Nebaioth ministrabunt Tibi, ascendent ad beneplacitum altare meum; ita domum decoris {3}mei decorabo” (|l|x. 7):
agitur ibi de adventu Domini, et haec dicta sunt de Ipso Domino; per “omnia pecora Arabiae” quae congregabuntur, et per “arietes Nebaioth” qui ministrabunt, significantur omnia bona spiritualia externa et interna; per “pecora” significantur bona externa, et per “arietes” bona interna, ac per “Arabiam” et “Nebaioth” spiritualia: “ascendent ad beneplacitum altare meum, ita domum decoris mei decorabo,” significat Divinum Humanum Domini in quo erunt; “altare” significat Divinum Humanum Ipsius quoad Divinum Bonum, ac “domus decoris” illud quoad Divinum Verum: quod Dominus quoad Divinum Humanum hic intelligatur, constat ex praecedentibus hujus capitis, ubi dicitur quod “super Te exorietur Jehovah, et gloria Ejus super Te videbitur,” et quae sequuntur, per quae describitur Divina Sapientia qua Dominus quoad Humanum suum implebitur.

[10] Quoniam per “altare” in supremo sensu significatur Divinum Humanum Domini, ideo etiam per “altare” significatur caelum et ecclesia; nam caelum angelicum in se spectatum est ex Divino quod procedit ex Divino Humano Domini; inde est quod caelum angelicum in toto complexu sit sicut unus Homo; quare etiam caelum illud vocatur Maximus Homo (de qua re videantur quae in opere De Caelo et Inferno, n. 59-86, ostensa sunt), similiter ecclesia (n. 57, ibi). Et quia omnis cultus est a Domino, est enim Divinum, quod communicatur homini a Domino, in quo est Ipse Dominus, inde per “altare” etiam significatur in genere omne cultus qui procedit ex bono amoris, et per “templum” cultus qui procedit ex veris ab illo bono: omnis enim cultus est vel ex amore vel ex fide, aut ex bono vel ex vero; cultus ex bono amoris est qualis est in regno caelesti Domini, et cultus ex veris ex illo bono, quae vera etiam vocantur vera fidei, est qualis est in regno spirituali Domini (de quibus etiam videatur in eodem opere, n. 20-28).

[11] Ex his nunc constare potest quid per “altare significatur in sequentibus his locis:- Apud Davidem,
“Quam amabilia sunt habitacula tua, Jehovah Zebaoth; desideravit, immo consumpta est, anima mea erga atria Jehovae, cor meum et caro mea jubilant erga Deum vivum; etiam avis invenit domum, et hirundo nidum sibi, altaria tua, Jehovah Zebaoth, Rex mi et Deus mi; beati habitatores domus tuae” (Ps. lxxxiv. 2-5 (B.A. 1-4)):
per “altaria” hic intelliguntur caeli, nam dicitur “Quam amabilia sunt habitacula tua; desideravit, immo consumpta est, anima mea erga atria Jehovae,” et postea “altaria tua, Jehovah Zebaoth;” per “habitacula” intelliguntur caeli superiores, et per “atria” caeli inferiores, ubi introitus, quae etiam “altaria” dicuntur ex cultu: et quia omnis cultus est ex bono amoris per vera, ideo dicitur “altaria tua, Jehovah Zebaoth, Rex mi et Deus mi,” Dominus enim dicitur “Jehovah” ex Divino Bono, ac “Rex” et “Deus” ex Divino Vero: et quia intelliguntur caeli, etiam dicitur “Beati habitatores domus tuae;” “domus Jehovae Dei” est caelum in omni complexu: quod etiam dicatur, “etiam avis invenit domum et hirundo nidum suum,” est quia “avis” significat verum spirituale, et “hirundo” verum naturale, per quae cultus: et quia omne verum per quod cultus est ex bono amoris, ideo praemittitur, “Cor meum et caro mea jubilant erga Deum vivum;” per “cor” et per “carnem” significatur bonum amoris, et per “jubilare” significatur cultus ex jucundo boni.

[12] Caelum et ecclesia intelliguntur per “altare” etiam in his in Apocalypsi,-
“Datus est mihi calamus similis baculo, et adstitit angelus et dixit mihi, Surge et metire templum Dei et altare, et adorantes in illo” (xi. 1);
et postea,
“Audivi alium angelum ex altari dicentem, Immo, Domine Deus omnipotens, vera et justa sunt judicia tua” (xvi. 7).
Apud Davidem,
“Lavo in innocentia manus meas, et circumdo altare tuum, Jehovah, ut audiri faciam vocem confessionis” (Ps. xxvi. 6, 7):
“lavare in innocentia manus” significat purificari a malis et falsis; “circumdare altare tuum, Jehovah,” significat conjunctionem cum Domino per cultum ex bono amoris; qui cultus, quia fit per vera ex bono, ideo adjicitur, “ut audiri faciam vocem confessionis;” “audiri facere vocem confessionis” est cultus ex veris: quod “circumdare altare tuum, Jehovah,” significet conjunctionem Domini per cultum ex bono amoris, est quia “Jehovah” dicitur de Bono amoris, et “circumdare” significat cultu amplecti, ita conjungi.

[13] Apud Esaiam,
“In die illo erunt quinque urbes in terra Aegypti, loquentes labiis Canaanis, et jurantes Jehovae Zebaoth: Ir Cheres dicetur unaquaevis: in die illo erit altare Jehovae in medio terrae Aegypti, et statua apud terminum ejus Jehovae” (xix. 18, 19):
per “Aegyptum” significatur naturalis homo et ejus scientificum; “in die illo” significat adventum Domini, et tunc statum illorum qui in veris scientificis a Domino; “quinque urbes in terra Aegypti loquentes labiis Canaanis,” significat vera doctrinae plura quae genuina ecclesiae (“quinque” sunt plura, “urbes” sunt vera doctrinae, “labia Canaanis” sunt doctrinalia ecclesiae genuina); “jurantes Jehovae Zebaoth,” significat confitentes Dominum: “Jehovah Zebaoth” dicitur hic et multis aliis in locis in Verbo, et intelligitur Dominus quoad omne bonum et verum, nam zebaoth in lingua originali significant exercitus, ac “exercitus” in sensu spirituali significant omnia bona et vera caeli et ecclesiae (videatur n. 3448, 7236, 7988, 8019); hoc itaque est “Jehovah Zebaoth” seu “Jehovah Exercituum:” “Ir Cheres dicetur unaquaevis” significat doctrinam coruscantem ex veris spiritualibus in naturali, “Ir” enim est urbs, et “urbs” significat doctrinam, “Cheres” est coruscatio ut solis: “in die illo erit altare Jehovae in medio terrae Aegypti” significat quod tunc erit cultus Domini ex bono amoris per vera scientifica quae in naturali homine; “altare Jehovae” significat cultum Domini ex bono amoris, “in medio terrae Aegypti” significat per vera scientifica quae in naturali homine, vera scientifica sunt etiam cognitiones ex sensu litterae Verbi: “et statua apud terminum (ejus) Jehovae” significat cultum Domini ex veris fidei; per “statuam” significatur cultus ex veris fidei, et per “terminum Aegypti significantur extrema; extrema naturalis hominis sunt sensualia.

[14] Apud eundem,
“Cum posuerit omnes lapides altaris sicut lapides calcis dispersos, non resurrexerint luci et statuae solares” (xxvii. 9):
haec de Jacobo et Israele, per quos significatur ecclesia, hic quae destruenda; destructio ejus quoad vera cultus describitur per “ponere lapides altaris sicut lapides calcis dispersos;” “lapides altaris” sunt vera cultus, “sicut lapides calcis dispersi” sunt sicut falsa non cohaerentia: “non resurrexerint luci et statuae solares” significat ut non amplius aliquis cultus ex veris spiritualibus et naturalibus; “luci” significant cultum ex veris spiritualibus, et “statuae solares” cultum ex veris naturalibus.

[15] In Threnis,
“Deseruit Dominus altare suum, abominatus est sanctuarium suum, conclusit in manus hostis muros palatiorum ejus” (ii. 7):
lamentatio super vastatis omnibus ecclesiae; quod vastata sit ecclesia quoad omnia bona, significatur per “Deseruit Dominus altare suum;” quod vastata sit quoad omnia vera, significatur per “abominatus est sanctuarium suum;” (quod “sanctuarium” dicatur de ecclesia quoad vera, videatur supra, n. 204(a);) quod falsa et mala intraverint in omnia ecclesiae, significatur per “conclusit in manus hostis muros palatiorum ejus;” “hostis” significat malum et falsum, “concludere in manus ejus” significat quod occupaverint et intraverint, “muri palatiorum” significant omnia vera tutantia, “palatia” sunt illa quae doctrinae.

[16] Apud Esaiam,
“Quisquis custodit sabbathum… et servat foedus meum, introducam eos super montem sanctitatis meae, et exhilarabo eos in domo precationis meae; holocausta eorum et sacrificia eorum in beneplacitum super altari meo” (lvi. 6, 7):
per “sabbathum” significatur conjunctio Domini cum caelo et ecclesia, ita cum illis qui ibi; quare per “custodire sabbathum” significatur in conjunctione cum Domino esse: et per “servare foedus Ipsius s1gnificatur conjunctio per vitam secundum praecepta Domini; “foedus” est conjunctio, et vita secundum praecepta conjungit; praecepta Decalogi inde dicta fuerunt “foedus:” “introducam eos super montem sanctitatis” significat quod donaturus bono amoris; “mons sanctitatis” est caelum ubi bonum amoris in Dominum, ita quoque bonum amoris quale ibi: “exhilarabo eos in domo precationis meae” significat quod donaturus illos veris spiritualibus; “domus precationis” seu templum est caelum ubi vera spiritualia sunt, ita quoque vera spiritualia qualia ibi: “holocausta et sacrificia eorum in beneplacitum super altari meo” significat cultum ex bono amoris per vera spiritualia gratum; “holocausta” significant cultum ex bono amoris, et “sacrificia” cultum ex veris quae ex illo bono; vera ex bono sunt quae vocantur vera spiritualia; “super altari” significat in caelo et ecclesia.

[17] Apud Davidem,
“Benefac in beneplacito tuo Zioni, aedifica muros Hierosolymae; tunc delectaberis sacrificiis justitiae… et ignito; tunc ascendere facient super altare tuum juvencos” (Ps. li. 20, 21 (B.A. 18, 19)):
per “Zionem” intelligitur ecclesia quae in bono amoris, et per “Hierosolymam” ecclesia quae in veris doctrinae; inde per “benefacere in beneplacito Zioni, et aedificare muros Hierosolymae,” significatur restaurare ecclesiam ducendo in bonum amoris et docendo in veris doctrinae: cultus tunc ex bono amoris significatur per “tunc delectaberis sacrificiis justitiae et ignito;” “justitia” dicitur de bono caelesti, et “ignitum” significat amorem: et cultus tunc ex bono charitatis, significatur per “tunc ascendere facient super altare tuum juvencos;” juvenci significant bonum naturale spirituale, quod bonurn est bonum charitatis.

[18] Apud eundem,
“Deus Jehovah qui illuminat nos, ligate festum funibus usque ad cornua altaris, Deus mi” (Ps. cxviii. 27(, 28)):
per “illuminare” significatur illustrare in veris: per “ligare festum funibus usque ad cornua altaris” significatur conjungere omnia cultus; “ligare funibus” est conjungere, “festum ad cornua altaris” sunt omnia cultus (“cornua” sunt omnia quia ultima, ac “festum” et “altare” sunt cultus); omnia cultus conjuncta sunt quando externa cum internis, et quando bona cum veris.

[19] Apud Lucam,
“Requiretur sanguis omnium prophetarum effusus a fundatione mundi a generatione hac, a sanguine Abelis usque ad sanguinem Zachariae interfecti inter altare et templum” (xi. 50, 51):
per haec non intelligitur quod a gente Judaica requiretur sanguis omnium prophetarum a fundatione mundi a sanguine Abelis, non enim ab aliquo requiritur sanguis quam ab illo qui effudit eum; sed per illa verba intelligitur quod ab illa gente falsificatum sit omne verum, et adulteratum omne bonum; “sanguis” enim “omnium prophetarum effusus a fundatione mundi” significat falsificationem omnis veri quod usquam in ecclesia fuit; “sanguis” est falsificatio, “prophetae” sunt vera doctrinae, et “a fundatione mundi” est quod usquam in ecclesia fuit (“fundatio mundi” est instauratio ecclesiae): “a sanguine Abelis usque ad sanguinem Zachariae interfecti inter altare et templum,” significat adulterationem omnis boni, et inde exstinctionem cultus Domini; “sanguis Abelis usque ad Zachariam” est adulteratio omnis boni, “interfici inter altare et templum” est exstinguere omne bonum et omne verum in cultu, “altare” enim significat cultum ex bono, et “templum” cultum ex vero, ut supra quoque dictum est: inter utrumque est ubi conjunctio, et ubi non conjunctio ibi non bonum nec verum. Altare erat extra Tentorium conventus et extra Templum; quod itaque fiebat inter utrumque significabat communicationem et conjunctionem (videatur in Arcanis Caelestibus, n. 10001, {3}10025; et quod “Abel” significet bonum charitatis, n. 342, 374, 1179, {4}3325). Quod non Abel nec Zacharias hic in spirituali sensu intelligatur, constat ex eo, quod nomina in Verbo significent res.

[20] Apud Matthaeum,
Jesus dixit, “Si obtuleris munus tuum super altari, et apud hoc recordatus fueris quod frater tuus habeat aliquid contra te, relinque munus coram altari, et abi, prius reconciliare fratri, et tunc veniens offer munus tuum” (v. 23, 24):
per “offerre munus super altari” in sensu spirituali intelligitur colere Deum, et per colere Deum intelligitur cultus tam internus quam externus, nempe qui est amoris et fidei et inde vitae; hoc intelligitur quia cultus in Ecclesia Judaica principaliter constabat in sacrificiis seu muneribus offerendis super altari, ac principale sumitur pro omni: ex his constare potest quid in sensu spirituali intelligitur per illa verba Domini, quod nempe cultus Divinus primario consistat in charitate erga proximum, et non in pietate absque illa; “offerre munus super altari” est cultus ex pietate, et “reconciliari fratri” est cultus ex charitate, et quod hic sit vere cultus, et qualis hic talis ille. (De qua re videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. {5}123-129; et in opere De Caelo et Inferno, n. 222, 224, 358-360, 528, 529, 535, et supra, n. 325(b.))

[21] Quod “si obtuleris munus tuum super altari” significet in omni cultu, patet a Domini verbis apud Lucam, cap. xvii. 4, (Matth. xviii. 22,)
ubi dicitur quod omni tempore remittendum sit fratri seu proximo; “septuagies septem” ibi significat jugiter.
Quoniam per “altare” talia significata sunt, ideo altare factum est vel ex ligno, vel ex humo, vel ex lapidibus integris super quos non moveretur ferrum, et quoque circumdatum est aere. Quod factum sit ex ligno, erat causa, quia “lignum” significat bonum; similiter quod ex humo, nam “humus” simile significat: quod ex lapidibus integris, erat causa, quia illi “lapides” significabant vera formata ex bono, seu bonum in forma; et ne accederet aliquid ex propria intelligentia quod simul formaret id, prohibitum fuit ne lapides illi aptarentur per aliquem malleum, securim, aut ferrum: quod “circumdatum fuerit aere” significabat quod repraesentaret bonum undequaque, “aes” enim significat bonum in externis.

[22] Quod altare ex ligno factum fuerit, constat apud Mosen,
“Facies altare ex lignis schittim, quinque cubiti longitudo et… latitudo, quadratum erit;… et facies ei cornua;… et facies ei cribrum, opus retis aeris… cavum tabulatum erit” (Exod. xxvii. 1-8);
et apud Ezechielem,
“Altare erat ex ligno, tres ulnas altum, et longitudo ejus duae ulnae, cui anguli, longitudo ejus et parietes ejus ex ligno: tunc locutus est ad me, Haec mensa quae coram Jehovah” (xli. {6}22):
quod altare ex ligno factum sit et obductum aere, fuit etiam propter usum ut portari ac transferri posset a loco in locum in deserto, ubi tunc fuerunt filii Israelis, tum quia “lignum significat bonum, et “lignum schittim” bonum justitiae seu meriti Domini. (Quod “lignum” significet bonum, videatur n. 643, 3720, 8354; et quod lignum schittim “bonum justitiae seu meriti, quod soli Domino, n. 9472, 9486, 9528, 9715, 10178.) Quod autem altare ex humo aedificaretur, et si ex lapidibus, quod ex integris et non per aliquod instrumentum ferri caesis, constat etiam apud Mosen,
“Altare (humi) facies Mihi, ut sacrifices super illo holocausta tua et eucharistica tua Quod si altare lapidum facias Mihi, non aedificabis illos caesos, quia si caelum moveris super illos profanabis illud” (Exod. xx. 21, 22 (B.A. 24, 25)):
et alibi,
Si altare lapidum aedificatur, non impelletur ferrum super lapides (Deutr. xxvii. (5,) 6).

[23] Hactenus ostensum est quid per “altare” significatum est in genuino sensu; exinde patet quid per “altare” significatur in sensu opposito, quod nempe cultus idololatricus seu cultus infernalis, qui solum est apud illos qui quidem religionem profitentur, sed usque se et mundum super omnia amant, et sic colunt; et cum hoc faciunt, amant malum et falsum; quare per “altare,” cum de illis, significatur cultus ex malo, et per “statuas,” quae etiam erant illis, cultus ex falso, proinde etiam infernum. Quod hoc significetur per “altare” in opposito sensu, constat ex his sequentibus locis:- Apud Esaiam,
“In die illo respiciet homo ad Factorem suum, et oculi ejus ad Sanctum Israelis spectabunt; et non respiciet ad altaria, opus manuum suarum, et quod fecerunt digiti illius {7}non spectabit, aut ad lucos aut subdiales statuas” (xvii. 7, 8):
haec de instauratione novae ecclesiae a Domino; quod tunc ducendi erunt in bonis vitae et informandi in veris doctrinae, intelligitur per quod homo “`in die illo respiciet ad Factorem suum, et oculi ejus ad Sanctum Israelis spectabunt;” Dominus dicitur “Factor” ex eo quod ducat in bona vitae, nam haec faciunt hominem, et “Sanctus Israelis” ex eo quod doceat vera doctrinae: quare etiam dicitur quod “homo respiciet,” et “oculi ejus spectabunt;” homo dicitur “homo” ex bono vitae, et “oculi” dicuntur de intellectu veri, ita de veris doctrinae; quod tunc non cultus ex proprio amore, ex quo mala vitae, nec ex propria intelligentia, ex qua falsa doctrinae, significatur per quod “non respiciet ad altaria, opus manuum suarum, et quod fecerunt digiti ejus {8}non spectabit;” per “altaria, opus manuum suarum” intelligitur cultus ex proprio amore, ex quo mala vitae; et per “quod fecerunt digiti ejus intelligitur cultus ex propria intelligentia ex qua falsa doctrinae: per “lucos et subdiales statuas” significatur religiosum ex falsis et inde malis, per “lucos” religiosum ex falsis, et per “subdiales statuas” ex malis falsi.

[24] Apud Jeremiam,
“Peccatum Jehudae scriptum est stylo ferri, scalpro adamantis, {10}sculptum super tabula cordis eorum, et in cornibus altarium vestrorum: sicut recordor filiorum eorum, altarium eorum, et lucorum eorum cum arbore viridi, super collibus altis” (xvii. 1, 2):
per haec describitur quod cultus idololatricus genti Judaicae ita irradicatus fuerit ut auferri nequiret; quod irradicatus ut non auferri posset, significatur per quod “peccatum Jehudae scriptum sit stylo ferri, scalpro adamantis, sculptum super tabula cordis eorum, et in cornibus altarium eorum;” falsum irradicatum intelligitur per “scriptum stylo ferri et scalpro adamantis,” et malum irradicatum intelligitur per “sculptum super tabula cordis, et in cornibus altarium illorum;” “super cornibus altarium” dicitur quia intelligitur cultus idololatricus: per “filios” quorum recordatur, significantur falsa mali, per “altaria” cultus ille ex malo, per “lucos cum arbore viridi” cultus ille ex falso, [per] “super collibus altis” significatur adulteratio boni et falsificatio veri: illo enim tempore, quando omnia cultus erant repraesentativa caelestium et spiritualium, cultum habebant in lucis et super collibus, quia “arbores,” ex quibus luci, significabant cognitiones et perceptiones veri et boni, et hoc secundum species arborum; et quia “colles” significabant bona charitatis, in quibus spirituales angeli sunt, qui in mundo spirituali habitant Super collibus, inde erat quod cultus antiquis temporibus perageretur super collibus; at hoc prohibitum fuit genti Judaicae et Israeliticae, ne profanarent sancta quae repraesentabantur, erat enim gens illa solum in externis quoad cultum, internum eorum erat mere idololatricum. (Quod “arbores” significent cognitiones et perceptiones veri et boni secundum species illarum, videatur n. 2163, 2682, 2722, 2972, 7692: quod inde antiqui Divinum cultum habuerint in lucis sub arboribus secundum earum significationes, n. 2722, {11}4552: quod hoc prohibitum fuerit genti Judaicae et Israeliticae, causa, n. 2722: quod “colles” significent bona charitatis, causa, n. 6435, 10438.)

[25] Apud Hoscheam,
“Vitis vacua Israel, fructum facit similem sibi; quando multus fructus ejus multiplicat altaria, quando bene est terrae ejus bonas faciunt statuas: adblanditur cor eorum, jam desolati sunt; ille evertet altaria illorum, devastabit statuas illorum” (x. 1, 2):
“Israel” hic significat ecclesiam, quae “vitis vacua” dicitur cum non verum amplius; cultus ejus ex malis intelligitur per “altaria” quae multiplicat; et cultus ex falsis intelligitur per “statuas” quas bonas facit: quod hoc faciant quantum abundant, significatur per “quando multus est fructus ejus, et quando bene est terrae ejus;” quod cultus ex malis et ex falsis destruetur, significatur per quod evertet altaria illorum, et devastabit statuas illorum.” (Quod “statuae” significaverint cultum ex veris, ac in opposito sensu cultum ex falsis, ita idololatricum, videatur n. 3727, 4580, 10643.)

[26] Apud Ezechielem,
“Sic dixit Dominus Jehovih montibus et collibus, alveis et vallibus Ego adducens super vos gladium, et perdam excelsa vestra, et destruentur altaria vestra, frangentur solares statuae vestrae, immo faciam cadere confossos vestros coram idolis vestris” (vi. 3, 4, 6, 13):
“Dixit Dominus Jehovih montibus, collibus, alveis et vallibus,” non significat omnibus qui ibi habitant, sed omnibus idololatris, qui nempe super montibus et collibus et ad alveos et in vallibus instituerunt cultum, quod fecerunt propter repraesentationes et inde significationes eorum; “adducere super vos gladium, et perdere excelsa, destruere altaria, et frangere solares statuas,” significat destruere omnia cultus idololatrici per falsa et mala, nam cultus idololatricus semet per illa destruit; “gladius” enim significat falsa destruentia, “excelsa” cultum idololatricum in genere, “altaria” eundem ex malis amoribus, et “statuae solares” eundem ex falsis doctrinae: “facere cadere confossos coram idolis” significat damnationem eorum qui pereunt per falsa; “confossi” significant illos qui pereunt per falsa, “idola” significant falsa cultus in genere, et “cadere” significat damnari.

[27] Apud Hoscheam,
“Multiplicavit Ephraim altaria ad peccandum; {12}fecerunt illi altaria ad peccandum” (viii. 11):
per “Ephraim” significatur intellectuale ecclesiae, hic intellectuale perversum; “multiplicare altaria ad peccandum” significat pervertere cultum per falsa, et “facere altaria ad peccandum” significat pervertere cultum per mala; nam in Verbo “multiplicare” dicitur de veris ac in opposito sensu de falsis, et “facere,” dicitur de bono et in opposito sensu de malo; inde est quod illa duo dicantur, et tamen non est repetitio vana.

[28] Apud eundem,
“Excisa est Samaria, rex ejus sicut spuma super faciebus aquarum; et perdentur excelsa Aven, peccatum Israelis, tribulus et spina ascendit super altaria illorum” (x. 7, 8):
per “Samariam” significata est ecclesia spiritualis, seu ecclesia in qua charitas et fides unum faciunt; at postquam perversa facta est, tunc per “Samariam” significata est ecclesia in qua charitas separata est a fide, et haec usque essentialis pronuntiata; quare etiam tunc per illam significatum ubi non verum amplius quia non bonum, sed loco boni malum vitae, et loco veri falsum doctrinae; hoc significatur hic per quod “excisa sit Samaria:” falsum doctrinae ejus significatur per “regem ejus qui sicut spuma super faciebus aquarum;” “rex” significat verum, et in opposito sensu, ut hic, falsum; “spuma” super faciebus aquarum significat vacuum et separatum a veris; “aquae” sunt vera: per quod “perdentur excelsa Aven,” significatur quod destruentur principia falsi et inde ratiocinationes quae sunt illis qui in cultu illo, qui in se spectatus est interior idololatricus, nam qui in malo vitae et in falsis doctrinae sunt se colunt et mundum: per quod “tribulus et spina ascendet super altaria eorum” significatur quod verum falsificatum et malum inde in omni cultu eorum; “altaria” sunt omnis cultus.

[29] Apud Amos,
“In die illo, quo visitaturus sum praevaricationes Israelis super illum, visitabo super altaria Bethelis, ut excidantur cornua altaris, cadantque in terram” (iii. 14):
per “visitare praevaricationes Israelis super illum,” significatur status illorum ultimus, in sensu spirituali status post mortem quando judicandi; “visitare” pro judicare dicitur quia visitatio semper praecedit judicium: per “altaria Bethelis” significatur cultus ex malo; per “cornua altaris” significatur cultus ex falsis: ita per haec significantur omnia cultus; quae quod destruenda sint, significatur per quod “cornua exscindentur et cadent in terram.” Dicitur quod “visitabitur super altaria Bethelis,” quia Jeroboamus separavit Israelitas a Judaeis, et erexit duo altaria, unum in Bethele et alterum in Dane; et quia per “Bethelem” et “Danem” significantur ultima in ecclesia, et ultima in homine ecclesiae vocantur naturalia sensualia, seu naturalia mundana et corporea, ideo haec per “Bethelem” et “Danem” significantur, per “Bethelem” ultimum boni et per “Danem” ultimum veri; inde per bina illa “altaria” significatur cultus in ultimis seu in extremis; qualis cultus est apud illos qui separant charitatem a fide, et hanc solam pro medio salutis agnoscunt. Hi inde de religione cogitant in naturali sensuali; quapropter omnia quae dicunt se credere, non intelligunt nec volunt intelligere, dicendo quod intellectus erit sub obedientia fidei; et qui tales sunt, repraesentati sunt per Israelitas separatos a Judaeis, seu per Samariam separatam a Hierosolyma; ac cultus eorum repraesentatus est per altaria in Bethele et Dane; qui cultus, quatenus est separatus a charitate, est nullus cultus, nam in illo os loquitur absque intellectu et voluntate, seu absque mente; absque intellectu, quia dicunt credendum esse tametsi non intelligunt, et absque voluntate, quia removent facta seu bona charitatis.

[30] Quod is cultus nullus cultus sit, significatur per haec in Libro Primo Regnum,
Cum stetit Jeroboamus super altari in Bethele, vir Dei clamavit ad illum quod altare diffinderetur et cinis effunderetur; quod etiam factum est (xii. 26 ad fin.; et cap. xiii. 1-6):
quod prorsus nullus cultus esset, significatur per quod “altare diffinderetur, et cinis effunderetur.” Quod fides separata a charitate significata sit tunc per “Samariam,” est quia regnum Judaicum significabat ecclesiam caelestem seu ecclesiam quae in bono amoris, et regnum Israeliticum significabat ecclesiam spiritualem quae est in veris ex illo bono: hoc significatum est per regnum Judaicum et Israeliticum quando sub uno rege erant, seu quando conjuncta; cum autem separata sunt, tunc per regnum Israeliticum significatum est verum separatum a bono, seu quod idem, fides separata a charitate. Praeterea cultus significatur per “altare,” quia per “holocausta” et “sacrificia” quae offerebantur super eo, plurimis aliis in locis, quae ob copiam non adducuntur:
et quia cultus idololatricus per “altaria gentium” significatus est, ideo mandatum est ut ubivis destruerentur (Videatur Deutr. vii. 5; cap. xii. 3: Judic. ii. 2: et alibi):

[31] ex quo patet quod altaria in usu fuerint apud omnem posteritatem ex Ebero, ita apud omnes qui Hebraei vocabantur, qui quoad plurimam partem fuerunt in terra Canaane, et proxime circum illam, tum etiam in Syria, unde Abram. Quod fuerint in terra Canaane et proxime circum illam, constat ex altaribus, quae ibi, memoratis et destructis; quod in Syria, constat
Ex altaribus a Bileamo, qui e Syria erat, aedificatis (Num. xxiii. 1):
Et ex altari in Damasco (2 Reg. xvi. 10-15);
Et ex eo, quod Aegyptii abominati sint Hebraeos propter sacrificia (Exod. viii. 22 (B.A. 26)),
usque adeo ut non vellent panem cum illis comedere (Gen. xliii. 32).
Causa erat, quia Antiqua Ecclesia quae fuit ecclesia repraesentativa, ac per multum orbis Asiatici extensa, ignoravit sacrificia, et aspexit illa, quando ab Ebero instituta fuerunt, sicut abominanda; quod nempe vellent placare Deum per caedem diversorum animalium, et sic per sanguinem. Inter eos qui ab Antiqua Ecclesia fuerunt, erant etiam Aegyptii; sed hi quia applicuerunt repraesentativa ad magica, ecclesia illa apud eos exstincta fuit. Quod non panem cum illis vellent comedere, erat causa, quia per “prandia” et “cenas” eo tempore repraesentabatur et inde significabatur consociatio spiritualis, quae est consociatio et conjunctio per illa quae ecclesiae sunt, et per “panem” In genere significabatur omnis cibus spiritualis, et inde per “prandium” et “cenam” omnis conjunctio.

[32] (Quod Antiqua Ecclesia per multum orbis Asiatici, nempe per Assyriam, Mesopotamiam, Syriam, Aethiopiam, Arabiam, Libyam, Aegyptum, Philisthaeam usque ad Tyrum et Zidonem, per terram Canaanem cis et trans Jordanem, fuerit extensa, videatur n. 1238, 2385; quod fuerit ecclesia repraesentativa, n. 519, 521, 2896: de ecclesia ab Ebero instituta, quae vocata est Ecclesia Hebraea, n. 1238, 1241, 1343, 4516, 4517; quod sacrificia ab Ebero primum incepta fuerint, et dein in usu apud posteros ejus, n. 1128, 1343, 2180, 10042; quod sacrificia non mandata fuerint, sed modo permissa, ostensum ex Verbo; causa quod dicantur mandata, n. 922, 2180, 2818: et quia Verbum conscriptum est apud illam gentem, et Verbum Historicum de illa gente, quod non aliter potuerit quam ut altaria et sacrificia nominarentur, et quod cultus Divinus per illa significaretur, n. 10453, 10461, 10603, 10604.)

392. “Animas occisorum propter Verbum Dei et propter testimonium quod habebant.” -Quod significet qui rejecti sunt et abditi sunt propter Divinum Verum, et propter confessionem Domini, constat ex significatione “occisorum,” quod sint illi qui rejecti sint a malis et abditi a Domino (de qua sequitur); ex significatione “Verbi Dei,” quod sit Divinum Verum: (“Verbum Dei” dicitur quod Dominus loquitur, et hoc est Divinum Verum; Verbum seu Scriptura Sacra non aliud est, nam omne Divinum Verum ibi continetur; sed ipsum Verum ibi in sua gloria non apparet nisi coram angelis, quia interiora Verbi, quae sunt spiritualia et caelestia, ad illos perveniunt, et quoque faciunt sapientiam eorum: quare per “Verbum Dei” in genuino sensu significatur Divinum Verum, et in supremo sensu Ipse Dominus qui id .locutus est, nam locutus est a Se seu a Divino Suo, et quod ab Ipso procedit hoc quoque Ipse est.

[2] Quod Divinum procedens sit Ipse, illustrabitur per hoc:- Circum unumquemvis angelum est sphaera quae vocatur sphaera vitae ejus; haec ad multam distantiam ab eo se effundit. Haec sphaera effluit seu procedit ex vita affectionis seu amoris ejus; quare est extensio vitae qualis est in illo extra illum: extensio illa fit media atmosphaera seu aura spirituali, quae est aura caeli; per illam sphaeram percipitur angelus qualis est ad distantiam ab aliis quoad affectionem, quod etiam datum est mihi aliquoties percipere: at circum Dominum est sphaera Divina, quae prope Ipsum apparet ut Sol, qui est Divinus Amor Ipsius, ex quo procedit illa in universum caelum, et implet illud, et facit lucem quae ibi; haec sphaera est Divinum procedens ex Domino, quod in sua essentia est Divinum Verum. Haec comparative cum angelis propter illustrationem dicta sunt, ut sciatur quod Divinum procedens a Domino sit Ipse Dominus, quia est procedens amoris Ipsius, et procedens est Ipse extra
Se:-) et ex significatione “testimonii,” quod sit confessio Domini et Ipse Dominus, de qua sequitur.

[3] Quod per “occisos” hic intelligantur illi qui rejecti sint a malis spiritibus et abditi a Domino, seu ab oculis aliorum semoti, et reservati ad diem ultimi judicii, constare potest ex illis quae in superiori articulo dicta sunt, et quoque ex illis quae sequuntur in binis versibus in quibus unice de illis agitur: in superiori articulo dictum est quod “prius caelum” quod transivit, constiterit ex illis qui moraliter vixerunt in externis, sed usque non spirituales verum mere naturales fuerunt, seu qui vitam quasi spiritualem egerunt solum ex affectione seu amore famae, honoris, gloriae, lucri, ita propter apparentiam; hi tametsi interius mali fuerunt, usque tolerati sunt, et constituerunt societates in locis editioribus in mundo spirituali. Hae societates simul sumptae dictae fuerunt caelum, sed “prius caelum” quod postea transivit. Inde factum est quod omnes illi qui spirituales fuerunt, hoc est, non solum exterius sed etiam interius boni, non simul cum illis esse potuerint, sed ab illis secesserint vel sua sponte vel profugati, ac ubi inventi persecutiones passi sint; quapropter illi a Domino abditi sunt, ac in suis locis reservati ad diem judicii, ut “novum caelum” constituerent. Hi itaque sunt qui intelliguntur per “animas occisorum visas sub altari.” Inde patet quod per “occisos” significentur qui rejecti et abditi; erant enim odio habiti a reliquis propter Divinum Verum et propter confessionem Domini; et qui odio habentur illi dicuntur “occisi,” nam odio habere est spiritualiter occidere. Quod illi intelligantur per “animas occisorum,” constare etiam potest ex illis quae sequuntur in binis versibus ubi de illis ita dicitur, “Et clamabant voce magna, dicentes, Usque quo Domine, qui Sanctus et Verus, non judicas et vindicas sanguinem nostrum de habitantibus super terra? Et datae singulis stolae albae; et dictum eis ut requiescerent adhuc tempus parvum, usque dum complentur et conservi eorum et fratres eorum, qui futuri interfici sicut et illi.|”| Quod illi de quibus nunc dictum est, per “occisos” intelligantur, nemo scire potest nisi cui revelatum est; quis enim scit, nisi ex revelatione, ex quibus
“prius caelum” (de quo in Apocalypsi, cap. xxi. 1)
constiterat, et ex quibus “novum caelum” formatum est? et quod illi ex quibus novum caelum formandum est, interea a Domino reconditi et reservati fuerint? Et nisi illa alicui revelata fuissent, latuissent omnia illa quae in Apocalypsi in sensu interno continentur; nam ibi agitur principaliter de talibus quae futura erant in mundo spirituali ante ultimum judicium, tum quae in illo, ac post illud.

[4] Quod per “testimonium” significetur confessio Domini et Ipse Dominus, constare potest ex locis in Verbo quae sequuntur. Significatio illa trahit inde originem, quia Verbum in omnibus et singulis testatur de Domino, in sensu enim ejus intimo agitur de solo Domino, ac in sensu interno de caelestibus et spiritualibus quae procedunt a Domino; et in particulari testatur Dominus de Se apud singulos qui in vita amoris et charitatis sunt, influit enim Dominus in illorum cor et vitam ac docet, imprimis de Divino Humano suo; nam dat illis qui in vita amoris sunt cogitare Deum sub Humana forma, et Deus sub Humana forma est Dominus: ita cogitant simplices in Christiano orbe, ita quoque gentiles qui in charitate secundum religiosum suum vivunt; hi et illi obstupescunt quando audiunt eruditos loquentes de Deo quod percipiendus sit non in aliqua forma Humana, scientes tunc quod nullum Deum cogitatione videant, et inde quod parum fidei de existentia Dei habeant, quoniam fides, quae est fides charitatis, comprehendere aliquo modo vult quod creditur; nam fides est cogitationis, et cogitare incomprehensibile non est cogitare, sed modo est scire et inde loqui absque idea. Angeli etiam sapientissimi non aliter de Deo cogitant quam in Humana forma; aliter cogitare illis impossibile est, ex causa quia perceptiones eorum vadunt secundum formam caeli, quae est forma humana ex Divino Humano Domini (de qua re videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 59-86), tum quia affectiones, ex quibus cogitationes eorum, sunt ex influxu, et influxus est a Domino. Haec dicta sunt ut sciatur unde est quod “testimonium” significet Dominum; quod nempe, quia Dominus de Se testatur apud omnes qui recipiunt testificationem, qui sunt qui vitam amoris in Dominum et vitam charitatis erga proximum vivunt. Quod hi recipiant testificationem, et confiteantur Ipsum, est causa, quia vita amoris et charitatis aperit interiorem mentem per influxum lucis e caelo, est enim vita amoris et charitatis ipsa vita Divina: Dominus enim amat unumquemque et benefacit unicuique ex amore; quare ubi illa vita recipitur, ibi est Dominus praesens, et ei conjungitur, proinde influit in mentem ejus superiorem, quae mens spiritualis vocatur, et per lucem a Se aperit illam.

[5] Quod “testimonium” significet Dominum, et apud hominem confessionem Domini ex corde, et in specie agnitionem Divini Domini in Humano Ipsius, constare potest ex eo, quod Lex quae lata fuit in Monte Sinai, et inscripta duabus tabulis, et dein posita in arca, dicatur “testimonium;” unde etiam arca vocabatur “arca testimonii,” et quoque tabulae vocabantur “tabulae testimonii;” et quia hoc sanctissimum erat, ideo propitiatorium datum fuit super arcam, et super propitiatorio sculpti erant duo cherubi, inter quos Jehovah, hoc est, Dominus locutus est cum Mose et cum Aharone. Inde patet quod “testimonium” significet Ipsum Dominum; alioqui propitiatorium non positum fuisset super arcam, nec locutus fuisset Dominus cum Mose et Aharone inter cherubos qui super propitiatorio. Cum etiam Aharon intraret intra velum, quod fiebat semel quotannis, primum sanctificabatur, et dein suffiebat usque ut fumus suffimenti obtegeret propitiatorium; quod nisi fecisset, dicitur quod moriturus esset. Ex his manifeste constat quod testimonium, quod in arca, quod erat Lex lata super Monte Sinai, et inscripta duabus tabulis lapideis, significaverit Ipsum Dominum.

[6] Quod Lex illa dicatur “testimonium,” constat apud Mosen,
“Dabis in arcam testimonium quod daturus sum tibi” (Exod xxv. 16);
Dedit testimonium in arcam” (Exod. xl. 20);
“Propitiatorium quod super testimonio” (Levit. xvi. 13);
“Relinque” baculos tribuum “coram testimonio” (Num. xvii. 19 (B.A. 4)).
Quod tabulae et arca inde dictae fuerint tabulae et arca testimonii (Exod. xxv. 22; cap. xxxi. 7, 18; cap. xxxii. 15).
Quod propitiatorium positum fuerit super illud, et super propitiatorio sculpti bini cherubi (Exod. xxv. {1}17-22; cap. xxvi. 34).
Quod Dominus locutus sit cum Mose et cum Aharone inter duos cherubos (Exod. xxv. 16, 21, 22; Num. xvii. 19 (B.A. 4); et alibi).
Quod sanctificarent se antequam illuc intrarent; et quod fumus suffimenti tegeret propitiatorium, ne morerentur (Levit. xvi).

[7] Quod “testimonium” significet Dominum, etiam constat ex eo, quod id quod super arca erat, vocatum fuerit propitiatorium, et Dominus est Propitiator. Arca etiam ex testimonio in illo erat sanctum sanctorum tam in Tentorio quam in Templo, et inde Tentorium erat sanctum et quoque Templum. Tentorium repraesentabat caelum, et quoque Templum, ac caelum est caelum ex Divino Humano Domini; inde sequitur quod per “testimonium” significetur Dominus quoad Divinum Humanum suum. (Quod Tentorium conventus repraesentaverit caelum, videatur n. 9457, 9481, 9485, {2}10545: quod similiter Templum, supra, n. 220: et quod caelum sit caelum ex Divino Humano Domino, in opere De Caelo et Inferno, n. 59-86.) Quod Lex e Monte Sinai promulgata dicatur “testimonium,” est quia Lex illa in lato sensu significat totum Verbum, tam Historicum quam Propheticum, et Verbum est Dominus, secundum haec apud Johannem,
“In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum ac Verbum Caro factum est” (i. 1, 14):
quod Verbum sit Dominus, est quia Verbum significat Divinum Verum, et omne Divinum Verum procedit a Domino, est enim Lux in caelo, quae illuminat mentes angelorum et quoque mentes hominum, ac illis dat sapientiam; est illa Lux in sua essentia Divinum Verum procedens a Domino ut Sole (de qua Luce videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 126-140); inde est quod postquam dicitur quod “Verbum esset apud Deum, et Deus esset Verbum,” etiam dicatur apud Johannem,
“In Ipso vita erat, et vita erat Lux hominum… erat Lux vera quae illuminat omnem hominem venientem in mundum” (vers. 4, 9, ibi).

[8] Ex his etiam patet quod Dominus intelligatur per “testimonium,” quoniam Lex super duabus tabulis scripta, quae vocatur testimonium, significat Verbum in toto complexu, et Dominus est Verbum. (Quod “Lex” in lato sensu significet Verbum in toto complexu, in minus lato Verbum Historicum, et in stricto decem praecepta Decalogi, videatur n. 6752.)
Lex illa etiam vocabatur “foedus,” et inde tabulae quibus inscripta fuit vocabantur “tabulae foederis,” et quoque arca vocabatur “arca foederis” (Videatur Exod. {3}xxxiv. 28; Num. xiv. 44; Deutr. ix. 9, 15; Apoc. xi. 19; et alibi);
et hoc ex causa, quia “foedus” significat conjunctionem, ac Verbum seu Divinum Verum est quod conjungit hominem cum Domino; non aliunde est aliqua conjuncto. (Quod “Foedus” significet conjunctionem, videatur n. 665, 666, 1023, 1038, 1864. 1996, 2003, 2021, 6804, 8767, 8778, 9396, 10632.) Quod Lex illa dicta sit et foedus et testimonium, est quia cum illa dicitur “foedus,” intelligatur Verbum per quod conjunctio, et cum illa dicitur “testimonium” intelligatur Ipse Dominus qui conjungit, et a parte hominis confessio Domini et agnitio Divini Ipsius in Humano Ipsius, quae conjungit. Ex his videri potest unde est quod Verbum in ecclesia dicatur “Foedus,” illud Verbum quod fuit ante adventum Domini “Vetus Foedus,” et quod post adventum Ipsius “Novum Foedus;” dicitur etiam “Testamentum” vetus et novum, sed dicendum est Testimonium.

[9] Quod per “testimonium” significetur Dominus, et a parte hominis confessio Domini et agnitio Divini Ipsius in Humano Ipsius, constat etiam ex his locis in Verbo:- In Apocalypsi,
“Illi vicerunt” draconem “per sanguinem Agni, et per Verbum testimonii:… et iratus draco… abivit, ut faceret bellum cum reliquis seminis ejus, qui tenebant mandata Dei, et habent testimonium Jesu Christi” (xii. 11, 17):
et alibi,
“Conservus tuus sum et fratrum tuorum habentium testimonium Jesu:… testimonium Jesu est spiritus prophetiae” (xix. 10);
quod “testimonium Jesu sit spiritus prophetiae” significat quod confessio Domini et agnitio Divini Ipsius in Humano Ipsius sit vita omnis veri tam in Verbo quam in doctrina ex Verbo:

[10] et alibi,
Animae securi percussorum propter testimonium Jesu, et propter Verbum Dei non acceperunt characterem super frontem suam et super manum suam (xx. 4):
sed de his in explicatione in sequentibus. Apud Davidem,
“Hierosolyma aedificata sicut urbs quae cohaeret sibi una; et eo ascendunt tribus, tribus Jah, testimonium Israeli, ad confitendum nomini Jehovae; quia ibi sedent throni ad judicium” (Ps. cxxii. 3-5):
per “Hierosolymam” significatur ecclesia quoad doctrinam; quae “aedificata” dicitur, cum instaurata a Domino; “sicut urbs quae cohaeret sibi una” significat {4}doctrinam, in qua omnia in ordine (“urbs” est doctrina); “eo ascendunt tribus, tribus Jah,” significat quod in illa sint omnia vera et bona in complexu; “testimonium Israeli, ad confitendum nomini Jehovae,” significat quod ibi agnitio et confessio Domini; “quia ibi sedent throni ad judicium” significat quod ibi Divinum Verum secundum quod judicium; quod “throni id significent, videatur supra (n. 253(a)).

[11] Apud eundem,
Jehovah “erexit testimonium in Jacobo, et legem… in Israele” (Ps. lxxviii. 5):
per “Jacobum” et “Israelem” significatur ecclesia, per “Jacobum” ecclesia externa, et per “Israelem” ecclesia interna; ac per “testimonium” et per “legem” significatur Verbum, per “testimonium” quod ibi docet bona vitae, et per “legem” quod ibi docet vera doctrinae: quoniam illi qui in externa ecclesia sunt, in bono vitae sunt secundum vera doctrinae, et illi qui in interna ecclesia in veris doctrinae sunt secundum quae vita, ideo de Jacobo dicitur “testimonium,” et de Israele “lex.”

[12] Apud eundem,
“Si custodiverint filii tui foedus meum, et testimonium quod docebo eos, etiam filii {5}eorum in aeternum sedebunt super throno tibi” (Ps. cxxxii. 12):
haec de Davide, sed per Davidem ibi intelligitur Dominus; per “filios” ejus intelliguntur qui faciunt praecepta Domini: de his dicitur, “Si custodiverint filii tui foedus meum et testimonium meum;” per “foedus” simile intelligitur quod supra per “legem,” nempe verum doctrinae, et per “testimonium” simile quod supra per “testimonium,” nempe bonum vitae secundum vera doctrinae.
(Similia per “foedus” et “testimonia” significantur apud Davidem, Ps. xxv. 10.)

[13] Pluribus in locis dicuntur “testimonia,” et simul “lex,” “praecepta,” “mandata,” “statuta” et “judicia;” ac ibi per “testimonia et mandata” significantur quae docent vitam, per “legem et praecepta” quae docent doctrinam, per “statuta et judicia” quae docent ritus; ut in his sequentibus, apud Davidem:-
“Lex Jehovae perfecta, recreans animam; testimonium Jehovae firmum, sapientem reddens simplicem; mandata Jehovae recta, laetificantia cor; praeceptum Jehovae purum, illuminans oculos… judicia Jehovae veritas, justa sunt simul” (Ps. xix. 8-10 (B.A. 7-9)):
apud eundem,
“Beati integri Via, ambulantes in lege Jehovae; beati custodientes testimonia Ipsius, in toto corde quaerunt Ipsum:… Tu praecepisti mandata tua ad custodiendum Valde: utinam dirigantur viae meae ad custodiendum statuta tua; tunc non pudefiam quando respicio ad omnia praecepta tua: confitebor Tibi in rectitudine cordis, quum didicero judicia justitiae tuae” (Ps. cxix. {6}1-7; pariter ibi vers. 12-15, 88, 89, 151-156; et alibi).

393. (Vers. 10.) “Et clamabant voce magna.”- Quod significet dolorem animi eorum, constat ex significatione “clamare,” quod sit dolor animi vehemens, quia ille se manifestat per clamoris sonum in loquela; quare etiam “clamor” in Verbo significat dolorem. Omnis etiam affectio, sive sit doloris sive gaudii, se exserit per sonos, et ideae cogitationis per voces in sono. Inde est quod sonus in loquela manifestet affectionis tam quale quam quantum, et hoc in mundo spirituali clarius quam in mundo naturali, ex causa quia ibi producere alias affectiones quam quae sunt propriae mentis non licet; quapropter ibi quisque sapiens potest audire et percipere alterius affectionem solum ex loquela ejus. (Quod soni sint affectionis et voces sint idearum cogitationis apud spiritus et angelos, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 241: et supra, n. 323(a).) Quod “clamare” et “clamor” in Verbo significet dolorem, constat ex pluribus locis ibi, ex quibus solum volo, afferre hunc apud Esaiam,
“Clamavit Cheschbon et Elealeh, usque ad Jahazam audita est vox eorum, propterea armati Moabi vociferabuntur, anima ejus aegra erit sibi: cor meum super Moabo clamat nam circumdedit clamor terminum Moabi, usque ad Eglaim ejulatus ejus” (xv. 4, 5, 8).
Quia “clamor” significat dolorem, inde receptum est dicere
“clamare ad Deum,” quando dolor animo est (Ut apud Esaiam, cap. xix. 20; cap. xxx. 19; cap. lxv. 19: apud Jeremiam, cap. xiv. 2: et alibi).
Quod “clamor” in Verbo dicatur de variis affectionibus, ut de lamentatione interiore, de imploratione et supplicatione ex indolentia, de contestatione, et indignatione, de confessione, de supplicatione, et quoque de exultatione et de aliis, videatur in Arcanis Caelestibus (n. 2240, 2821, (2841, 4779,) {1}7782, 5016, 5018, 5027, 5323, 5365, 5870, 6801, 6802, 6862, 7119, 7142, 8179, 8353, 9202).

394. “Dicentes, Usque quo Domine, qui Sanctus et Verus, non judicas et vindicas sanguinem nostrum de habitantibus super terra?”- Quod significet suspiria ad Dominum, qui Justitia, de judicio et remotione illorum qui persequuntur et infestant illos qui profitentur Domine in et in charitatis vita sunt, constat ex significatione clamare et dicere “Usque quo Domine,” quod sit ex dolore suspiria edere ad Dominum, sunt enim voces gementium et suspirantium, ac supplicantium de justitia; ex significatione “qui Sanctus et Verus,” quod sit qui Justitia, nam justitia, cum de Domino, significat quod talia non toleret, et hoc quia est Sanctus et Verus; ex significatione “judicare et vindicare sanguinem nostrum,” quod sit judicare et removere illos qui persequuntur et infestant illos qui profitentur Dominum et in vita charitatis sunt; quod haec per illa verba significentur, est quia per “sanguinem” significatur omnis violentia illata Divino Bono et Divino Vero, ita Domino, proinde violentia illata illis qui in charitatis et fidei vita sunt: his violentiam inferre est Ipsi Domino, secundum Ipsius Domini verba apud Matthaeum,
“In quantum fecistis uni ex fratribus meis minimis, Mihi fecistis” (xxv. 40, 45):
quod hoc per “sanguinem” in eo sensu significetur, videatur supra (n. 329(f,g)); et ex significatione “habitantium super terra,” quod sint qui in priori caelo quod postea transivit; illi enim habitaverunt super terra, super montibus, collibus et petris in mundo spirituali, et tunc illi qui agnoverunt Dominum et in charitatis vita fuerunt, commorati sunt sub terra seu sub caelo, et ibi reconditi et reservati (videatur supra, n 391(a), 392 (a)).

[2] Ex his constare potest quid per illa verba in suo sensu genuino intelligitur; sed scire quod talia intelligantur, nemo potest, nisi cui revelatum est; quis enim alioqui sciturus est quinam intelliguntur per “animas occisorum,” et quid intelligitur per “vindicare sanguinem suum de habitantibus super terra”? Qui non scit ex revelatione quinam sunt, opinaturus est quod solum martyres intelligantur; cum tamen non martyres, sed omnes illi qui persecutionem passi et infestati sunt ab illis qui in priori caelo quod transivit, fuerunt; illi enim tales fuerunt ut a semet ejecerint omnes qui Dominum professi sunt, et in charitatis vita fuerunt, quoniam interius mali fuerunt (ut supra etiam, n. 391(a), 392(a), dictum est). Quibus haec addam:- Omnes illi in mundo spirituali qui interius mali sunt, utcunque moralem vitam in externis in mundo egerunt, prorsus non sustinere possunt aliquem qui Dominum adorat, et qui charitatis vitam vivit; hos ut primum vident, infestant, et vel damno vel probro afficiunt: quod ita sit saepe miratus sum, et quoque omnes qui non id sciunt miraturi sunt; quoniam iidem sustinuerunt in mundo praedicationes de Domino et quoque de charitate, et quoque doctrinaliter de illis ipsi locuti sunt; at usque dum spiritus fiunt, non sustinent: sed causa est quia hoc insitum est malo eorum in quo sunt; in malo enim eorum est inimicitia, immo odium contra Dominum, et quoque contra illos qui ducuntur a Domino, qui sunt qui in charitatis vita sunt; sed inimicitia illa et odium illud latet in spiritu eorum, quapropter in illis sunt quando fiunt spiritus; prodit tunc antipathia illa seu oppositio insita malo.

[3] Sint pro exemplo illi apud quos amor regnandi praedominatus est: illorum jucundum est dominari super alios, et si possunt, super omnes; hoc jucundum inest illis post mortem, nec potest auferri, quoniam omne jucundum est amoris, et amor praedominans facit vitam cujusvis, et haec vita manet in aeternum. Hi, quando fiunt spiritus, cum ex jucundo amoris sui affectant continue dominium super alios, sicut in mundo, et non possunt, irascuntur Domino; et quia Ipsum non possunt damno afficere, irascuntur illis qui Dominum profitentur; jucundum enim amoris eorum est oppositum jucundo amoris caelestis: hoc jucundum est ut Dominus regnet, illud autem jucundum est ut ipsi regnent; quae causa est quod huic jucundo insitum sit odium contra Dominum, et contra omnes qui ab Ipso ducuntur, qui sunt qui in charitatis vita sunt. Ex his videri potest causa, cur illi qui professi sunt Dominum et charitatis vitam egerunt, a Domino exempti sint talium violentiae, ac reconditi in terra inferiore, et ibi reservati usque ad judicium: post judicium autem illi qui habitaverunt supra terram, super montibus, collibus et petris ibi, qui fuerunt, ut supra dictum, interius mali, ejecti sunt; et illi qui reconditi sub terra seu sub caelo, elevati, ac hereditatem sortiti in locis unde priores ejecti sunt. Ex his nunc plenius comprehendi potest quid intelligitur per haec in versu sequenti, quod “dictum sit eis ut requiescerent adhuc tempus parvum, usque dum complentur.”

395. (Vers. 11.] “Et datae singulis stolae albae.”- Quod significet Divinum Verum a Domino apud illos, et tutationem, constat ex significatione “stolae albae,” quod sit Divinum Verum a Domino, “stola” enim significat verum in communi, quia est commune indumentum, et “album” dicitur de veris quae a Domino; album enim est lucis, et lux procedens a Domino ut Sole in sua essentia est Divinum Verum: quod per “datas singulis stolas albas” etiam significetur tutatio, dicetur infra; primum tamen, unde est quod “stola alba” significet Divinum Verum a Domino. Omnes spiritus et angeli vestiuntur secundum intelligentiam suam, seu secundum receptionem veri in vita, nam hoc est intelligentia; formatur enim lux intelligentiae eorum in vestes, quae cum inde formatae sunt, non modo apparent ut vestes sed etiam sunt vestes: omnia enim quae in mundo spirituali existunt, et apparent coram oculis eorum, ex luce et calore, quae procedunt a Domino ut Sole, existunt; ex illa origine non modo omnia in mundo spirituali creata et formata sunt, sed etiam omnia in mundo naturali, nam mundus naturalis existit et subsistit per mundum spiritualem a Domino. Inde constare potest quod apparentiae, quae in caelo coram angelis existunt, sint prorsus reales; similiter etiam vestes. Quoniam spiritus et angeli vestiuntur secundum intelligentiam, et omnis intelligentia est veri, et angelica intelligentia est Divini Veri, ideo vestiuntur secundum vera; quapropter “vestes” significant vera; vestes quae proximae corpori sunt, et inde interiores, significant interiora vera, vestes autem quae circum sunt et cingunt illas, significant exteriora vera; inde “stola,” “toga” et “pallium,” quae communia indumenta sunt, significant vera in communi, et “toga alba” Divinum Verum in communi quod apud illos a Domino. (Sed videantur quae De Vestibus quibus induti sunt Angeli, in opere De Caelo et Inferno, n, 177-182, ostensa sunt; et quae supra de significatione Vestium, n. 64, 65, 195, 271, dicta.)

[2] Quod “stolae albae datae illis qui sub altari” etiam significet tutationem a Domino, est quia “stolae albae,” quae illis datae erant, repraesentabant praesentiam Domini cum Divino Vero circum illos, et Dominus per Divinum Verum tutatur suos, circumdat enim illos sphaera lucis, ex qua illis stolae albae; qua cum circumdati sunt, non amplius infestari possunt a malis spiritibus, nam, ut supra dictum est, infestabantur ab illis, ac ideo a Domino recondebantur. Hoc etiam fit apud illos qui elevantur a Domino in caelum; induuntur tunc vestibus albis, quod indicium est quod sint in Divino Vero, et sic in tuto: sed de his qui induti stolis albis, plura videbuntur in explicatione capitis sequentis (ad versus 9, 13-17 ibi).

[3] Quod “stola,” “toga,” et “pallium,” significent Divinum Verum in communi, constare etiam potest a sequentibus his locis:- Apud Sachariam,
“Pudefient prophetae, quisque propter visionem suam quam prophetavit, neque induent togam pili ut mentiantur” (xiii. 4):
per “prophetas” significantur qui docent vera ex Verbo, et in sensu abstracto vera doctrinae ex Verbo; et quia haec per “prophetas” significabantur, ideo illi induebantur toga pili: per “togam” enim “pili” significabatur Divinum Verum in ultimis, quod est Divinum Verum in communi; nam ultimum continet omnia interiora, “pilus” etiam significat ultimum. Inde erat
Quod etiam Elias ex toga sua dictus fuerit “vir pilosus” (2 Reg. i, 7, 8):
Et quod Johannes Baptista (qui sicut Elias fuit, quia simile repraesentabat) habuerit “vestimentum ex pilis camelinis” (Matth. iii. 4).
Ex his patet quid significatur per quod prophetae “non induent togam pili ut mentiantur,” nempe quod non dicent vera esse falsa et falsa esse vera; “mentiri” hoc significat.

[4] Quoniam Elias repraesentavit Dominum quoad Verbum, quod est ipsa doctrina veri, et Elisaeus continuabat repraesentationem, et quia “toga” significabat Divinum Verum in communi, quod est Verbum in ultimis, ideo toga Eliae pervenit ad Elisaeum, et quoque per togam Eliae divisae sunt aquae Jordanis, secundum haec in Libris Regum:-
Cum Elias invenit Elisaeum,” projecit togam suam super illum” (2 Reg. xix. 19):
“Elias sumpsit togam suam, et convolvit illam, et percussit aquas” Jordanis, “quae divisae sunt huc et illuc, et transiverunt ambo in sicco” (2 Reg. ii. 8):
“Elisaeus videns” cum ablatus est Elias turbine in caelum,… sustulit togam Eliae, quae deciderat desuper illo, et reversus est et stetit ad litus Jordanis; et sumpsit togam illam,… et percussit aquas, quae divisae sunt huc et illuc, et transivit” (2 Reg. ii. 12-14):
quod “Elias togam projecerit super Elisaeum” significabat quod transferret repraesentationem Domini quoad Verbum super Elisaeum; et quod “toga deciderit de Elia cum ablatus est, et quod sumpta sit ab Elisaeo,” significabat quod repraesentatio illa translata sit super Elisaeum; nam Elias et Elisaeus repraesentabant Dominum quoad Verbum, ac vestiti sunt secundum id quod repraesentabant; et “toga” significabat Verbum in ultimis, quod est Divinum Verum in communi, seu Divinum Verum in omni complexu: quod “per togam Eliae divisae sint aquae Jordanis,” primum ab Elia et postea ab Elisaeo, significabat potentiam Divini Veri in ultimis; “aquae” etiam “Jordanis” significabant prima vera per quae intratur in ecclesiam, et haec prima sunt quae in Verbi ultimis: inde quoque constare potest quod “toga” et “stola” significent Divinum Verum in communi. (Quod Elias repraesentaverit Dominum quoad Verbum, et similiter Elisaeus, videatur n. 2762, 5247. Quod ultimum contineat interiora, et inde significet omnia in communi, n. 634, 6239, 6465, {1}9215, {2}9216, 9828; quod inde in ultimis sit robur et potentia, n. 9836; quod “Jordanes” significet introitum in ecclesiam, et quod inde “aquae Jordanis” significant prima vera per quae intratur, n. 1585, 4255; quod “aquae” sint vera, supra, n. 71.) Prima vera sunt quoque ultima, qualia sunt Verbi in sensu litterae; nam per illa fit introitus, primum enim discuntur, et in illis sunt interiora omnia, quae faciunt Verbi sensum internum.

[5] Qui non scit quid “stola” seu “toga” significat, nec scit quid “pallium,” nam pallium aeque ac toga erat vestis communis, circumcinxit enim tunicam seu vestem interiorem, unde similis ei quoque significatio est; unde nec scit quid significavit quod Schaul abruperit alam pallii Samuelis; quod David absciderit alam pallii Schaulis; quod Jonathan dederit Davidi pallium suum et vestes suas; et quod filiae regis amictae fuerint palliis frustatim variegatis, et plura alia ubi pallia nominantur in Verbo. De Schaule quod abruperit alam pallii Samuelis, ita legitur:
“Convertit se Samuel ad abeundum, sed apprehendit alam pallii ejus, et abrupta est; et dixit Samuel, Abrupit Jehovah regnum Israelis desuper te hodie, et dedit illud socio tuo, qui melior te” (1 Sam. xv. 27, 28):
ex verbis Samuelis patet quod “abruptio alae pallii” significaverit abruptionem regni a Schaule, nam dixit, postquam id factum est, quod “Jehovah abruperit regnum Israelis desuper te hodie;” per “regem” enim et per “regnum” ejus significatur Divinum Verum ecclesiae, et per “alam pallii” significatur Divinum Verum in ultimis seu omne in communi: reges enim super filios Israelis repraesentabant Dominum quoad Divinum Verum, et regnum eorum significabat ecclesiam quoad illud; quare per historicum illud significatur quod Schaul rex non amplius repraesentare posset, quia non talis, et quod aliter repraesentativum ecclesiae periret. (Quod reges repraesentaverint Dominum quoad Divinum Verum, et quod “regnum” inde significaverit ecclesiam quoad illud, videatur supra, n. 29, 31.)

[6] Simile significatur per quod David absciderit alam pallii Schaulis, de quo ita legitur:
David intravit in speluncam ubi schaul, et abscidit alam pallii ejus; et cum dein ostendit illam Schauli, dixit Schaul, “Nunc novi quod regnabis, et consistet in manu tua regnum Israelis” (1 Sam. xxiv. (4,) 5, 6, 12, 21(B.A. 3-5. 11, 20));
hoc factum est a Davide ex Divina Providentia ut simile repraesentaretur quod supra; nam per “alam pallii,” et per “Schaulem regem” ac per “regnum” ejus, similia significantur.

[7] Simile etiam significatur per quod Jonathan filius Schaulis exuerit se pallio et vestibus suis, et dederit Davidi, de qua re ita legitur:
“Exuit Jonathan pallium quod super illo, et dedit Davidi et Vestes suas, et usque ad gladium suum, et usque ad arcum suum, et usque ad cingulum suum” (1 Sam. xviii. {3}4):
per haec significabatur quod Jonathan heres regni omne jus suum transtulerit in Davidem, omnia enim illa quae Jonathan dedit Davidi repraesentativa erant regni, hoc est, Divini Veri ecclesiae, quod Schaul repraesentabat; nam ut supra dictum est, omnes reges qui fuerunt filiis Israelis repraesentaverunt Dominum {4}quoad Divinum Verum, et regnum eorum ecclesiam quoad illud.

[8] Quia “pallia” et “togae” significabant Divinum Verum in communi, ideo
“Filiae regis Virgines vestiebantur togis frustatim variegatis” (2 Sam. xiii. 18):
“filiae regis virgines” significabant affectiones veri, et inde ecclesiam, ut constare potest ex mille locis ubi in Verbo nominatur “filia regis,” “filia Zionis,” et “filia Hierosolymae,” et quoque “virgo Zion” et “virgo Hierosolyma;” quare etiam filiae regis repraesentabant vera affectionis illius per vestes, et in communi per togas, quae inde frustis variegatae erant; sicut etiam repraesentantur vera ex bono seu vera ex affectione per vestes virginum in caelo; quae vera amplius describuntur per
“Vestes filiae Regis” apud Davidem (Ps. xlv. 10, 11, 14, 15 (B.A. 9, 10, 13, 14)).

[9] Quoniam luctus in Antiquis Ecclesiis significabat luctum spiritualem, qui est propter deprivationem veri, quare haec repraesentabatur in luctu tunc per quod disruperint togas suas seu pallia sua; ut constat apud Hiobum,
Cum Hiob amiserat omnia, “tunc surrexit, scidit togam suam,… et dixit, Nudus egressus sum ex utero matris meae, et nudus revertar” (i. 20, 21):
et alibi,
Tres amici Hiobi, cum viderunt eum, “fleverunt et sciderunt pallia sua” (ii. 12).
(Quod “discindere vestes” fuerit repraesentativum luctus propter verum laesum aut deperditum, videatur n. 4763.) Et praeterea apud Ezechielem,
“Descendent desuper thronis suis omnes principes maris, et abjicient pallia sua, et vestes acupicturae suae exuent, terroribus induentur, super terra sedebunt” (xxvi. 16):
haec dicta sunt de Tyro, per quam significatur ecclesia quoad cognitiones veri et boni, hic ecclesia ubi illae deperditae sunt: quod non amplius illis vera sint per quae ecclesia, significatur per quod “descendent desuper thronis suis omnes principes maris;” “principes maris” sunt vera scientifica primaria, “descendere desuper thronis” significat quod illa deperdita sint, et inde quod non aliqua intelligentia: simile significatur per quod “abjicient pallia sua, et exuent vestes acupicturae suae;” “pallia” sunt vera in communi, et “vestes acupicturae” sunt cognitiones veri: damnatio inde significatur per quod “terroribus induentur, super terra sedebunt.”

[10] Apud Micham,
“Populus meus pro hoste sibi statuit propter vestem, togam extrahitis a transeuntibus secure, reducibus belli” (ii. 8):
per haec non significatur quod filii Israelis pro hoste statuerint propter vestem, et quod extraxerint togam a transeuntibus secure, sed quod pro inimicis habuerint illos qui vera locuti sunt, et deprivaverint omni vero illos qui bene vixerunt, et discusserunt falsa; “vestis” est verum,” “toga” est omne verum quia est verum in communi, “transire secure” est bene vivere, “reduces belli” sunt qui discusserunt falsa, “bellum” est pugna veri contra falsum. Quis non videre potest quod hoc spirituale Verbi sit, et non quod habuerint pro hoste propter vestem, et extraxerint tunicam a transeuntibus?

[11] Apud Matthaeum,
Scribae et Pharisaei “omnia opera sua faciunt ut spectentur ab hominibus, et dilatant phylacteria sua, et magnificant fimbrias palliorum suorum ({5}xxiii. 5):
haec fecerunt Scribae et Pharisaei, at usque per hoc repraesentabatur et significatur quod ex ultimis Verbi multa loquerentur et applicarent vitae et traditionibus suis, et hoc ut apparerent sancti et docti: per “phylacteria” quae dilatant, significantur bona in externa forma, nam erant super manus, et per “manus” significantur facta, quia manus faciunt; et per “fimbrias palliorum” quas magnificant, significantur vera externa; vera externa sunt quae in ultimo sensu litterae: “pallia” sunt vera in communi, et “fimbriae” sunt ultima eorum. (Quod “fimbriae palliorum” talia vera significent, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 9917.)

[12] Apud Esaiam,
“Laetabor in Jehovah, exultabit anima mea in Deo meo, quia induit me vestibus salutis, pallio justitiae texit me” (lxi. 10);
“laetari in Jehovah” significat in Divino Bono, “exultare in Deo” significat in Divino Vero; nam Dominus “Jehovah” dicitur ex Divino Bono, et “Deus” ex Divino Vero, et omne gaudium spirituale est ex illis: “induere vestibus salutis” significat instruere et donare veris; et “tegere pallio justitiae” significat implere omni vero ex bono; “pallium” est omne verum quia est verum in communi, ac “justitia” dicitur de bono.

[13] Apud eundem,
“Induit vestes vindictae, et texit Se zelo sicut pallio” (lix. 17):
haec dicta sunt de Domino, ac de Ipsius pugna cum infernis; cum enim in mundo fuit redegit omnia in infernis et in caelis in ordinem, et hoc per Divinum Verum ex Divino Amore: “vestes vindictae” significant vera per quae, “zelus sicut pallium” significat Divinum Amorem ex quo; “pallium” dicitur, quia significatur per Divina vera ex Divino Amore. (Quid autem significat “pallium ephodi,” quo Aharon amictus fuit, super cujus fimbriis malogranata et tintinnabula, de quo in Exod., cap. xxviii. 31-35. et Levit. viii. 7. videatur in Arcanis Caelestibus, n. 9910-{6}9928.)

396. “Et dictum eis ut requiescerent adhuc tempus parvum.” – Quod significet adhuc aliquam durationem in illo statu constat absque ulteriore explicatione; quod in illo statu, est quia “tempus” significat statum. (Quod “tempus” significet statum vitae, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 162-169.)

397. “Usque dum complentur et conservi eorum et fratres eorum, qui futuri interfici sicut et illi.” – Quod significet dum mala consummata sunt, constat ex significatione “usque dum complentur,” quod sit dum consummata sunt: et ex significatione “et conservi eorum et fratres eorum qui futuri interfici sicut et illi,” quod sint mala, nam interficere illos est malum; per “conservos” intelliguntur qui in veris, et per “fratres” intelliguntur qui in bonis; ac per “conservos et fratres” simul, intelliguntur qui in veris ex bono sunt, in sensu enim interno duo conjunguntur in unum. Aliquibus in locis in Verbo dicitur “consummatio,” tum “quando mala consummata,” sed vix aliquis hodie novit quid per id significatur. Supra (in tribus articulis, n. 391, 392, 394) dictum est quod prius caelum constiterit ex talibus qui moralem vitam in externis egerunt, et tamen in internis fuerunt mali, et quod hi habitaverint in altis locis in mundo spirituali, et inde putaverint quod essent in caelo. Hi quia interius mali fuerunt, non apud se toleraverunt illos qui interius boni fuerunt, et hoc propter discrepantiam affectionum et cogitationum; omnes enim consociationes in mundo spirituali fiunt secundum concordantiam affectionum et inde cogitationum, nam angeli et spiritus non sunt nisi quam affectiones et inde cogitationes in forma humana; et quia illi qui in altis tunc erant, non potuerunt sufferre praesentiam illorum qui interius boni erant, ideo ejecerunt illos a se, et illos, ubicunque viderunt, malis et probris affecerunt; quapropter a Domino ab illorum violentia exempti sunt, et reconditi sub caelo, ac conservati: et hoc factum est a tempore quum Dominus fuit in mundo ad hoc usque tempus quando judicium factum est, et tunc illi qui super altis erant, dejecti sunt, et illi qui sub caelo, elevati: quod mali tam diu tolerati fuerint super altis, ac boni tam diu detenti sub caelo, fuit causa ut complerentur hi et illi, hoc est, ut boni tali numero essent ut sufficerent ad novum caelum ex illis formandum, et quoque ut mali ex se deciderent ad infernum; Dominus enim neminem in infernum dejicit, sed ipsum malum quod apud malos spiritus dejicit illos (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 545-550); hoc tunc fit quando mala consummata, hoc est, completa sunt.

[2] Hoc quoque est quod intelligitur per Domini verba apud Matthaeum,
“Accedentes servi Patris familias dixerunt,… Nonne bonum semen seminasti in agro tuo? unde ergo sunt zizania?… Et dixerunt, Vis ergo abeamus et colligamus ea? At ille dixit, Non, ne colligendo zizania eradicetis simul cum eis triticum; sinite itaque utraque crescere ad messem, et tempore messis dicam messoribus, Colligite primum zizania, et ligate ea in fasciculos ad comburendum, tritica Vero colligite in horrea:… sic erit in consummatione saeculi” (xiii. 27-30, 37-42):
“consummatio saeculi” est ultimum tempus quando judicium; “tempus messis” est quando omnia consummata seu completa sunt; “zizania” sunt mala, seu in quibus mala sunt; ac “tritica” sunt bona, seu in quibus bona sunt. (Sed de his plura videantur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 65-72.) Ex his aliquantum sciri potest unde est quod dictum sit illis ut requiescerent adhuc tempus parvum, usque dum complentur et conservi eorum et fratres eorum qui futuri interfici sicut et illi; per “interfici” hic simile significatur quod per “occidi,” supra (n. 392(a)), nempe a malis rejici propter Divinum Verum ac propter confessionem Domini.

[3] Ex his cognitis sciri potest quid significatur per “consummationem” et per “iniquitatem consummatam” in his sequentibus locis:- Apud Mosen,
Dixit Jehovah Descendam et videbo num juxta clamorem qui venit ad Me fecerint consummationem” (Gen. {1}xviii. (20,) 21);
de Sodoma. Apud eundem,
“Quia nondum consummata (impleta) est iniquitas Emorraeorum” (Gen. {2}xv. 16):
apud Esaiam,
“Consummationem et decisionem audivi a cum Domino Jehovih Zebaoth super universam terram” (xxviii. 22):
apud eundem,
“Consummatio definita, inundata justitia, nam consummationem et decisionem Dominus Jehovih Zebaoth faciens in tota terra” (x. 22, 23):
apud Zephaniam,
“In igne zeli” Jehovae Zebaoth comedetur tota terra, quia consummationem et quidem festinatam faciet cum omnibus habitatoribus terrae” (i. 18):
apud Danielem,
“Tandem super avem abominationum desolatio, et usque ad consummationem et decisionem stillabit super devastationem” (ix. 27):
et alibi. Per “consummationem” et “decisionem” in his locis significatur status ultimus ecclesiae, qui est quando non verum amplius quia non bonum, seu quando non fides amplius quia non charitas; et cum ille status ecclesiae est, tunc venit ultimum judicium. Quod tunc ultimum judicium veniat, est quoque quia humanum genus est basis seu fundamentum caeli angelici, nam conjunctio caeli angelici cum humano genere est perpetua, ac unum subsistit per alterum; quare cum basis non correspondet, caelum angelicum vacillat; ideo tunc judicium super illos qui in mundo spirituali sunt, ut omnia tam in caelis quam in infernis in ordinem redigantur. (Quod Humanum Genus sit basis et fundamentum caeli angelici, et quod conjunctio perpetua sit, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 291-302, et n. 303-310.) Ex his sciri potest quod per “consummationem” intelligatur ultimus status ecclesiae, quando non fides amplius quia non charitas;
qui status ecclesiae etiam in Verbo vocatur “vastatio,” et “desolatio,” et a Domino “consummatio saeculi” (Matth. xiii. 39, 40, 49; cap. xxiv. 3; cap. xxviii. 20).

398. VERSUS 12-14.
“Et vidi cvm apervisset sigillum sextum, et ecce terrae motus magnus factus est; et sol factus est niger tanquam saccus cilicinus, et luna facta est tanquam sanguis. Et stellae caeli ceciderunt in terram, sicut ficus dejicit grossos suos a magno ento concussa. Et caelum absaessit tanquam liber convolutus; et omnis mons et insula e locis suis emota sunt.”
12. “Et vidi cum aperuisset sigillum sextum,” significat praedictionem (de statu) ecclesiae adhuc ulteriorum (n. 399); “et ecce terrae motus magnus factus est,” significat statum ecelesiae prorsus immutatum (n. 400); “et sol factus est niger tanquam saccus cilicinus, et luna facta est tanquam sanguis,” significat omne bonum amoris disparatum sit, et inde omne verum fidei falsificatum (n. 401).
13. “Et stellae caeli ceciderunt in te, nam,” significat quod cognitiones boni et veri perierint (n. 402); “sicut ficus dejicit grossos suos a magno vento concussa,” significat quas naturalit homo per ratiocinationes depopulatus est (n. 403).
14. “Et caelum abscessit tanquam liber convolutus,” significat quod spiritualis homo occlusus sit (n. 404); “et omnis mons et insula e locis suis emota {1}sunt,” significat quod omne bonum amoris et verum fidei perierit (n. 405, 406).

399. (Vers. 12.) “Et vidi cum aperuisset sigilium sextum.” – Quod significet praedictionem de statu ecclesiae adhuc ulteriorem, constat ex significatione “aperire sigilla” libri qui in manu Domini, quod sit revelare abscondita et praedicere futura (de qua supra, n. 352, 361, 369, 378, 390).

400. “Et ecce terrae motus magnus factus est.”- Quod significet statum ecclesiae prorsus immutatism, constat ex significatione “terrae motus,” quod sit mutatio status ecclesiae, “terra” enim est ecclesia, et “motus” est mutatio status. (Quod “terra” sit ecclesia, videatur supra, n. 304; et quod motus” sit mutatio status, in Arcanis Caelestibus, n. 1273-1275, 1377, 3356.) Quod haec praedictio, quae significatur per “apertum sigillum sextum,” involvat quod ecclesiae status prorsus immutatus sit, patet a praecedentibus et a sequentibus in eo capite; in praecedentibus praedictum est quod perierit intellectus Verbi quoad bonum, et dein quoad verum, et tandem quod nullus intellectus Verbi esset ex malis vitae et inde falsis doctrinae; quod intellectus Verbi deperditus sit quoad bonum, significatum est per “equum rufum,” qui visus est exire ex aperto sigillo libri (de quo supra, n. 364); quod intellectus Verbi deperditus sit quoad verum, significatum est per “equum nigrum” visum (de quo supra, n. 372); et quod inde nullus intellectus Verbi esset ex malis vitae et falsis doctrinae, significatum est per “equum pallidum” (de quo supra, n. 381); inde nunc sequitur quod status ecclesiae prorsus immutatus sit; haec a praecedentibus: a sequentibus etiam, nam dicitur quod “sol factus sit niger tanquam saccus cilicinus, et luna facta sit sicut sanguis,” et quod “stellae caeli ceciderint in terram,” praeter plura, per quae significatur quod non amplius aliquod bonum amoris nec verum fidei, nec aliquae cognitiones boni et veri essent; ex quibus etiam patet quod per “terrae motum magnum” hic significetur quod ecclesiae status prorsus immutatus sit.

[2] Praeterea, quod “terrae motus” significet mutationem status ecclesiae, ex pluribus locis in Verbo constat, quorum aliqua in sequentibus adducentur. Quod “terrae motus” id significet, est ex apparentiis in mundo spirituali. In eo mundo aeque sunt terrae, valles, colles, montes, ut in mundo naturali; et super illis habitant spirituum et angelorum societates. Illa loca, antequam super illis formatum est novum caelum, visa sunt insignes mutationes subire; quaedam apparuerunt subsidere, quaedam concuti et commoveri, et quaedam convolvi sicut solet volumen libri convolvi, et auferri; et quaedam quassari et tremere sicut a terrae motu magno: haec mihi saepe visa sunt antequam novum caelum formatum est, et semper indicia fuerunt quod status ecclesiae ibi immutatus sit; quando quassata fuerunt et tremuerunt sicut a terrae motu, indicium fuit quod ibi status ecclesiae mutatus sit, et in quantum mutatus constabat a terrae motus quanto et quali; et quando ecclesiae status apud illos plane conversus est a bono in malum et a vero in falsum, tunc apparuit terra ibi convolvi sicut volumen libri et auferri; haec intelliguntur per verba in versu hujus capitis, nempe, “Et caelum abscessit tanquam liber convolutus.”
Similia etiam visa sunt Johanni; nam is, cum illa vidit, fuit in spiritu, ut quoque ipse dicit (cap. i. 10; cap. iv. 2);
et qui videt in spiritu, is videt quae existunt et apparent in mundo spirituali. Ex his nunc etiam patet quod per “terrae motum” significetur mutatio status ecclesiae, nempe a bono in’ malum et a vero in falsum.

[3] Quod per “terrae motus” et “contremiscentias” non aliud in Verbo intelligatur, constare etiam potest a sequentibus his locis:- Apud Joelem,
“Coram Ipso commota est terra, contremuerunt caeli, sol et luna atrati sunt, et stellae contraxerunt splendorem suum” (ii. 10):
per “terram” et per “caelos” hic, ut pluries alibi, significatur ecclesia, per “terram” ecclesia externa, et per “caelos” ecclesia interna; per ecclesiam externam intelligitur cultus ex bono et vero in naturali homine, et per ecclesiam internam bonum amoris et fidei, quod in spirituali homine, ex quo cultus; datur enim homo internus et externus, seu spiritualis et naturalis, ita quoque ecclesia, nam ecclesia est in homine et ex hominibus in quibus ecclesia: immutatio et perversio ecclesiae significatur per quod “commota sit terra et contremuerint caeli;” per quod “sol et luna atrati sint” significatur quod non bonum amoris et verum fidei; et per quod “Stellae contraxerint splendorem suum” significatur quod non amplius aliquae cognitiones veri et boni.

[4] Apud Esaiam,
“Rarum reddam virum hominem prae auro puro;… propterea commovebo caelum, et commovebitur terra e loco suo, in indignatione Jehovae Zebaoth, in die excandescentiae irae Ejus” (xiii. 12, 13):
per “virum hominem “intelligitur intelligentia, et per” rarum reddere illum prae auro puro” intelligitur quod intelligentia vix amplius; per intelligentiam intelligitur intelligentia ex veris, nam ex veris est omnis intelligentia: “propterea commovebo caelum, et commovebitur terra e loco suo,” significat quod dissipatum sit bonum amoris et verum fidei, et quod cultus in externis inde; per “caelum” et “terram” significatur hic ut supra internum et externum ecclesiae; internum ecclesiae est bonum amoris et bonum fidei, et externum ejus est cultus inde, nam quale est internum hominis ecclesiae tale est externum ejus; hoc non aliunde procedit quam ex interno; absque hoc est cultus externus inanimatus, et vox absque spiritu, et cogitatio ex qua vox, ac voluntas ex qua gestus, absque vita; nam non inest spirituale ex quo vita: quid per “indignationem Jehovae et excandescentiam irae Ejus” significatur, dicetur in explicatione ad versum 17, infra.

[5] Apud eundem,
“Cataractae ab alto apertae sunt, et concussa sunt fundamenta terrae, confringendo confracta est terra,… commovendo commota est terra, nutando nutat terra sicut ebrius,… vacillat sicut tugurium, et gravis super illam praevaricatio ejus, et cadet et non addet resurgere amplius” (xxiv. 18-20):
quod haec non de terra sed de ecclesia dicta sint, manifeste patet, nam quis potest intelligere quod fundamenta terrae concussa sint, quod terra commota, nutet sicut ebrius, vacillet sicut tugurium? Sed quisque illa potest intelligere dum pro “terra” cogitatur ecclesia: quod per illa verba significetur immutatio et perversio ejus, patet, nam dicitur, “Gravis super illam praevaricatio ejus, et cadet et non resurget amplius;” et per “cataractas” quae ab alto apertae sunt, etiam intelligitur inundatio mali et falsi.

[6] Apud Davidem,
“Concussa et commota est terra, et fundamenta montium tremuerunt…, quia exarsit illi” (Ps. xviii. 7, 8 (B.A. 6, 7)):
per haec non intelligitur quod terra et fundamenta ejus concussa et commota sint, sed quod ecclesia, et quod vera super quibus fundatur; “terra” enim significat ecclesiam, et “fundamenta montium” significant vera super quibus fundatur, quae sunt vera ex bono; “quia exarsit Ipsi” significat simile quod in Verbo “excandescentia Jehovae.” Quod “terra concutiatur et commoveatur,” et quod “fundamenta montium tremiscant,” est ex apparentiis in mundo spirituali; ita enim ibi fit quando status ecclesiae mutatur apud illos qui ibi habitant. Praeterea sub montibus ibi sunt illi qui in veris sunt; nam omnes habitationes angelorum in eo ordine sunt ut super montibus sint qui in bono amoris in Dominum sunt, et infra illos qui in veris ex illo bono; quando status horum quoad vera mutatur, tunc contremiscunt habitationes horum, ita fundamenta montium. Quod talia sint in mundo spirituali, et quod ex mutationibus status ecclesiae apud illos talia existant, nemo scit nisi cui revelatum est.

[7] Apud Nahum,
“Montes contremiscunt coram” Jehovah, “et colles liquefiunt, et comburitur terra coram Ipso, et orbis et omnes habitantes in… excandescentia Ipsius effunditur sicut ignis, et petrae evertuntur coram Ipso” (i. 5, 6):
“montes” significant ecclesiam ubi amor in Dominum est, et “colles” ecclesiam ubi amor erga proximum; inde per “montes” significatur amor in Dominum, et per “colles” amor erga proximum; causa est quia angeli qui in amore in Dominum sunt habitant super montibus, et qui in amore erga proximum super collibus: quando loco amoris in Dominum regnat amor sui, et loco amoris erga proximum regnat amor mundi, tunc dicuntur montes “contremiscere,” et colles “liquefieri;” ita enim fit in mundo spirituali, sed non apud angelos qui in caelo sunt, sed apud spiritus qui sibi instar caeli fecerunt super montibus et collibus ante ultimum judicium: quia amor sui et mundi intelligitur, ideo dicitur “liquefieri,” et quoque “comburitur terra coram Ipso, et orbis et omnes habitantes in eo,” tum “excandescentia Ejus effunditur sicut ignis,” “ignis” enim significat illos amores, et “liquefieri” ac “comburi” significat ab illis perire: per “petras” quae evertuntur, significantur vera fidei, ex causa quia illi qui in fide sunt, et ex obedientia, tametsi non ex charitate, bonum faciunt, super petris in mundo spirituali habitant.

[8] Apud Hiobum,
Jehovah “qui tremefacit terram e loco suo, ita ut columnae ejus contremiscant” (ix. 6);
et apud Jeremiam,
“Jehovah Deus in Veritate, Ille Deus vivus et Rex saeculi; ab ira Ipsius contremiscit terra, neque sustinere possunt gentes indignationem Ejus” (x. 10):
per “terram” etiam hic significatur ecclesia, sed ecclesia ubi falsa; quae “contremiscere” dicitur quando falsa creduntur ac dicuntur vera: per “gentes” significantur mala falsi; dejectio eorum in infernum et exitium significatur per quod “gentes non possint sustinere indignationem Ejus:” quia per “terram” hic significatur ecclesia ubi falsa, ideo dicitur “Deus in veritate, Ille Deus vivus et Rex saeculi;” Jehovah enim “Deus” et “Rex” dicitur ex Divino Vero, Deus vivus” ex Divino Vero in caelis, et “Rex saeculi” ex Divino Vero in terris; et quia in Verbo ubi agitur de vero etiam agitur de bono, ob conjugium caeleste in singulis Verbi, et inde vicissim ubi de falso etiam de malo, ideo etiam additur de “gentibus,” per quas significantur mala falsi. Quid mala falsi, quae fluunt ex falsis doctrinae, illustrabitur per hoc: ubi doctrina est quod sola fides salvet, et non bonum vitae, tum quod nihil mali imputetur ei qui fidem habet, et quod salvari possit homo per solam fidem etiam in extremis vitae suae modo tunc credat quod Dominus liberaverit omnes a jugo legis per impletionem ejus ac quod propitiaverit per sanguinem suum, tunc mala quae homo facit ex illa fide sunt mala falsi.

[9] Apud Ezechielem,
“In die quo veniet Gog super terram Israelis,… ascendet excandescentia in ira mea; et in zelo meo et in igne indignationis loquar, Si non in die hoc fuerit terrae motus magnus super terra Israelis, ut contremiscant coram Me pisces maris, et avis caelorum, et fera agri, et omne reptile reptans super terra, et omnis homo qui super faciebus terrae, et evertentur montes, et cadent gradus, et omnis murus in terram ruet” (xxxviii. 18-20):
per “Gogum” significatur cultus externus absque interno, per “terram Israelis” significatur ecclesia; inde patet quid significat quod “in die illo veniet Gogus super terram Israelis:” tunc erit terrae motus magnus” significat quod mutationem ecclesiae ac inversionem ejus; cultus enim externus omne suum habet ex cultu interno, adeo ut qualis hic talis ille; quare ubi non est cultus internus ibi est cultus externus non cultus, sed modo gestus et loquela; cogitatio quae simul adest, est ex sola memoria naturali, et affectio est ex corpore, qualis est coram homine ex habitu: per quod “contremiscent pisces maris, avis caelorum, fera agri, et omne reptile reptans super terra,” significantur omnia hominis; nam per “pisces maris” significantur naturalia in communi, et in Specie scientifica ibi; per “aves caelorum” significantur intellectualia in communi, in specie cogitationes ex veris, hic autem ex falsis; per “feram agri” significatur affectio et cupiditas falsi et mali; et per “reptile reptans super terra” significatur sensuale quod est ultimum naturalis cum jucundis et scientificis ibi: et quia per illa significantur omnia hominis, ideo dicitur, “et omnis homo qui super faciebus terrae;” “omnis homo” in sensu spirituali est omne hominis quoad intelligentiam et sapientiam: quod “evertentur montes, cadent gradus, et omnis murus in terram ruet,” significatur quod periturum omne bonum amoris, et omne verum ejus, et quod sic absque resistentia irrupturum sit omne malum et falsum; per “montes” significantur bona amoris, per “gradus” vera inde, et per “murum” tutamen; et ubi non tutamen, illuc irrumpit absque resistentia omne malum et falsum. Quis non videt quod non intelligantur pisces maris, aves caelorum, fera agri, et reptile terrae, quae contremiscent coram Jehovah?

[10] Apud Jeremiam,
“A voce casus” Edomi et habitatorum Themanis “contremuit terra, clamor, in mari Suph audita est vox ejus” (xlix. 21):
per “Edomum et habitatores Themanis” non illi intelliguntur, sed mala et falsa opposita bonis et veris regni caelestis; inde per “a voce casus Edomi et habitatorum Themanis contremuit terra,” significatur quod ecclesia mutata sit et perierit a malis et falsis illis: “clamor, in mari Suph audita est vox ejus, significat damnationem eorum; “mare Suph” est damnatio, “clamor” dicitur de damnatione mali, et “vox” de damnatione falsi. (Quod “mare Suph” significet damnationem et infernum, videatur n. 8099.)

[11] Apud Davidem,
“Deus, deseruisti nos, rupturam fecisti in nobis, succensuisti, reduc nobis quietem; tremefecisti terram, diffregisti, sana fracturas ejus quia commota est” (Ps. lx. 3, 4 (B.A. 1, 2)):
per “rupturam” significatur labefactatio ecclesiae, et inde perversio veri ac irruptio falsi; hoc itaque significatur per “tremefecisti terram, diffregisti,” et per quod “terra commota sit;” “terra” est ecclesia.

[12] Apud Haggaeum,
“Adhuc semel, brevi illud, quando Ego commovens caelos et terram, et mare et aridam, et tunc commovebo omnes gentes, ut veniat electio omnium gentium, et impleam domum hanc gloria” (ii. 6, 7):
haec dicta sunt de reaedificatione templi in Hierosolyma, et per “novum templum” ibi significatur nova ecclesia, quae instauranda a Domino; hoc intelligitur per “adhuc semel, brevi illud,” et per quod “tunc commovebo omnes gentes, ut veniat eo electio gentium, et impleam domum hanc gloria;” per “gentes” et “electionem gentium” significantur omnes qui in bono (videatur supra, n. 175(a), 331), et per “domum” significatur ecclesia, ac per “gloriam” Divinum Verum. Nova illa ecclesia per “templum” describitur amplius in eo capite ita,
“Major erit gloria domus hujus posterioris quam prioris,… nam in loco hoc dabo pacem” ((ii.) vers. 9):
judicium quod praecedet in mundo spirituali describitur per quod “Ego commovens caelos et terram et mare et aridam,” et per “caelos et terram” intelliguntur omnia interiora ecclesiae, et per “mare et aridam” omnia exteriora ejus.

[13] Apud Evangelistas,
“Excitabitur gens contra gentem, regnum contra regnum, erunt enim pestes, fames et terrae motus in variis locis” (Matth. xxiv. 7, 8; Marc. xiii. 8; Luc. xxi. 11):
per “excitabitur gens contra gentem et regnum contra regnum” signlficatur quod pugnaturum malum cum malo et falsum cum falso; per “gentem” significatur bonum ecclesiae et ill opposito sensu malum ejus, ac per “regnum” significatur verum ecclesiae, et in opposito sensu falsum ejus: per “erunt pestes, fames et terrae motus in variis locis” significatur quod non erunt amplius bona et vera ac cognitiones boni et veri, ac ita quod ecclesiae status sit mutatus, quod est “terrae motus.” In his capitibus apud Evangelistas praedicuntur status successivi ecclesiae usque ad consummationem ejus, sed describuntur illi per meras correspondentias (quae explicantur in Arcanis Caelestibus, n. 3353-3356, 3486-3489, 3650-3655, 3751-{1}3757, 3897-3901, 4056-4060, 4229-4231, 4332-4335, {2}4422-4434).

[14] Memoratur etiam in Verbo quod terrae motus factus sit cum Dominus passus est super cruce, et quoque cum angelus descendit et devolvit lapidem ab ostio sepulchri; et per utrumque terrae motum significabatur mutatio status ecclesiae. De terrae motu cum Dominus passus est, ita legitur,
“Velum in templo disruptum est in duas partes a summo ad imum, et terra commota est, et petrae discissae sunt… Centurio et qui cum eo custodientes Jesum, videntes terrae motum, et quae facta sunt, perterriti sunt valde, dicentes, Revera Dei Filius erat Hic” (Matth. xxvii. 51, 54):
et de terrae rnotu qui factus cum angelus descendit et devolvit lapidem ab ostio sepulchri, ita legitur,
Cum “venit Maria Magdalena et altera Maria visurae sepulchrum, et ecce terrae motus lactus est magnus; angelus enim Domini descendit e caelo, accedens devolvit lapidem ab ostio, et sedit super illo” (Matth. xxviii. 1, 2):
illi terrae motus facti sunt ut indicaretur quod status ecclesiae tunc mutatus fuerit; Dominus enim per ultimam suam tentationem, quam sustinuit in Gethsemane et super cruce, vicit inferna, ac omnia ibi et in caelis in ordine posuit, et quoque Humanum suum glorificavit, hoc est, Divinum fecit; ideo “terrae motus factus est,” et “petrae discissae sunt.” Quod “velum templi disruptum Sit in duas partes a summo ad imum,” significabat quod Humanum suum Divinum factum sit; nam intra velum erat arca in qua Testimonium, et per “Testimonium” significabatur Dominus quoad Divinum Humanum suum (ut supra, n. 392(b-e), ostensum videatur): “velum” significabat externum ecclesiae, quod apud Judaeos et Israelitas, quod obtexit oculos eorum, ut non viderent Dominum ac Divinum Verum seu Verbum in sua luce. Per “terrae motum magnum,” qui factus est cum angelus descendit de caelo et devolvit lapidem ab ostio sepulchri, simile significatur, nempe quod status ecclesiae prorsus mutatus sit; Dominus enim tunc resurrexit,
et quoad Humanum suum suscepit omne dominium super caelum et terram, ut Ipse dicit apud Matthaeum (cap. xxviii. 18):
quod “angelus devolverit lapidem ab ostio, et sederit super illo,” significat quod Dominus amoverit omne falsum, quod intercluserat aditum ad Ipsum, et aperuerit Divinum Verum; “lapis” enim significat Divinum Verum, quod a Judaeis per traditiones falsificatum fuit; nam dicitur, quod
Pontifices et Pharisaei “obsignaverint lapidem cum custodia”, (Matth. xxvii. 66), at quod angelus e caelo amoverit eum et sederit super illo (||xxviii. 2)).
Sed haec pauca sunt quae dicta sunt de his terrae motibus, tum de velo templi, et de lapide ante ostium sepulchri; sunt usque plura quae per illa significantur, nam omnia et singula quae apud Evangelistas scripta sunt de Passione Domini involvunt arcana et significant.
Per “terrae motus” etiam alibi in Apocalypsi significantur mutationes status ecclesiae (Ut cap. xi. {1}13; cap. xvi. 17-19).

401. “Et sol factus est niger tanquam saccus cilicinus, et luna facta est tanquam sanguis.”- Quod significet quod omne bonum amoris disparatum sit, et inde omne verum fidei falsificatum, constat ex significatione “Solis,” quod in supremo sensu sit Dominus quoad Divinum Amorem, et inde apud hominem, bonum amoris in Dominum a Domino (de qua sequitur); ex significatione “niger tanquam saccus cilicinus,” quod sit disparatum; “nigrum” dicitur ex caligine, ita quod non ex aliqua luce apparet; “tanquam saccus cilicinus seu “pilosus” dicitur, quia intelligitur sensuale hominis, quod infimum naturalis est, et inde circum interiora, ac illis inducit caliginem: (sunt binae mentes apud hominem, spiritualis et naturalis; spiritualis mens cogitat et percipit ex luce caeli, naturalis autem mens cogitat et percipit ex luce mundi; ex hac est homini lumen, quod lumen naturale vocatur: haec mens est quae vocatur naturalis homo, illa autem quae vocatur spiritualis homo. Quia mens naturalis est infra seu extra mentem spiritualem, inde quoque est circum eam, obvolvit enim eam undequaque; ideo dicitur “saccus cilicinus” seu “pilosus;” cum enim mens spiritualis, quae superior et interior mens est, occlusa est, tunc naturalis mens, quae inferior et exterior, est in caligine quoad omnia caeli et ecclesiae; omnis enim lux, quae est naturali menti, et facit ejus intelligentiam, est ex luce mentis ejus spiritualis, quae lux est lux caeli. Sensuale, quod est ultimum naturalis, est quoque sicut pilosum in luce caeli; inde est quod “pilus” significet ultimum naturalis hominis, quod est sensuale ejus (videatur n. 3301, 5247, 5569-5573): haec dicta sunt ut sciatur cur dictum est quod “sol factus sit niger tanquam saccus cilicinus:”)

[2] ex significatione “lunae,” quod sit verum spirituale, quod vocatur verum fidei (de qua etiam sequitur): et ex significatione quod “facta sit sicut sanguis,” quod sit quod verum falsificatum sit; “sanguis” enim in genuino sensu significat Divinum Verum, et in opposito violentiam ei illatam, ita Divinum Verum falsificatum; (quod “sanguis” in Verbo illa significet, videatur supra, n. 329(f);) inde patet quid significat, quod “luna facta sit tanquam sanguis.” Quod “sol” significet Dominum quoad Divinum Amorem, et inde apud hominem, bonum amoris in Dominum a Domino, et quod “luna” significet verum spirituale, est causa quia Dominus in caelo ubi angeli caelestes sunt, apparet ut Sol, et in caelo ubi angeli spirituales sunt, ut Luna: quod appareat ut Sol, est ex Divino Ipsius Amore, nam Divinus Amor apparet sicut ignis, unde calor est angelis in caelis; inde per “ignem” caelestem et spiritualem in Verbo intelligitur amor: quod Dominus appareat ut Luna, est a luce ex illo Sole, Luna enim lumen suum trahit ex illo Sole, et lux in caelo est Divinum Verum; inde per “lucem” in Verbo significatur Divinum Verum. (Sed De Sole at da Luna in Caelis, et De Luce et de Calore inde, videantur quae in opere De Caelo et Inferno, n. 116-125, et n. 126-140, ostensa sunt.)

[3] Quod in Verbo per “solem” significetur Dominus quoad Divinum Amorem, et apud hominem, bonum amoris in Dominum, ac per “lunam|”| Dominus quoad Divinum Verum spirituale, constat ex sequentibus his locis:-Apud Matthaeum,
Cum Jesus coram Petro, Jacobo et Johanne transformatus est, “splenduit facies Ipsius tanquam Sol, et Vestimenta Ipsius facta sunt sicut Lux” (xvii. 1, 2):
quia Dominus tunc visus est in Divino suo, apparuit quoad faciem ut Sol, et quoad vestimenta ut Lux, facies enim correspondet amori, et vestimenta correspondent veris; et quia Divinus Amor in Ipso fuit, ideo “facies Ipsius splenduit ut Sol;” et quia Divinum Verum ex Ipso fuit, ideo “vestimenta Ipsius facta sunt sicut Lux;” lux etiam in caelo est Divinum Verum procedens a Domino ut Sole. (Quod “facies,” cum de Domino, sit Amor et omne Bonum, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 5585, 9306, 9546, 9888; et quod “vestimenta,” cum de Domino, significent Divinum Verum, videatur supra, n. 64, 195(c).) Similiter apparet Dominus in caelo coram angelis, quando Se illis praesentem sistit, sed tunc apparet extra Solem; quapropter etiam similiter visus est Johanni cum fuit in spiritu, ut constat in Apocalypsi, ubi dicitur quod
Facies Filii hominis “visa sit tanquam Sol fulget in sua potentia” (cap. i. 16);
quod sit Dominus qui visus, patet (videatur supra, n. 63).

[4] Similiter cum Dominus Johanni visus est sicut angelus, de quo (legitur),
“Vidi Angelum fortem descendentem e caelo circumdatum nube, et iris circum caput, et facies Ejus sicut Sol” (Apoc. x. 1);
per “angelos” enim in Verbo in sensu ejus spirituali non intelliguntur angeli, sed aliquod Divinum ex Domino; quoniam Divinum quod apparet ex illis non est illorum, sed est Domini apud illos: similiter Divinum Verum quod loquuntur, quod plenum est sapientia, non loquuntur a se sed a Domino; fuerunt enim homines, et omnis sapientia et intelligentia est hominibus a Domino: inde constare potest quod per “angelum” in Verbo intelligatur Dominus, qui etiam tunc apparuit sicut Sol. (Quod per “angelum” in Verbo intelligatur aliquod Divinum a Domino, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 1925, 2821, 3039, 4085, 6280, {1}8192: quod angeli inde in Verbo dicantur “dii,” n. 4295, 4402, 7268, 7873, 8301, 8192.)

[5] Inde cum ecclesia repraesentata est sicut mulier, etiam tunc apparuit circum illam sol, de qua ita in Apocalypsi,
“Signum magnum visum est in caelo, mulier circumdata Solem, et luna sub pedibus ejus, et super capite corona stellarum duodecim” (xii. 1):
quod per “mulierem” ibi significetur ecclesia, videbitur in explicatione quae in sequentibus dabitur; (quod “mulier” significet ecclesiam, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 252, 253, 749, 770:) et quia ecclesia est a Domino, ideo visa est circumdata Sole: quid significatur per quod “luna sub pedibus ejus,” et quod “super capite corona stellarum duodecim,” etiam in explicatione illa dicetur.

[6] Inde dicitur a Davide,
“Dixit Deus Israelis, mihi locuta est Petra Israelis,… sicut lux matutae, cum oritur sol, matutae sine nubibus a splendore post pluviam” (2 Sam. xxiii. 3, 4):
per “Deum Israelis” et per “Petram Israelis” intelligitur Dominus quoad ecclesiam et quoad Divinum Verum ibi, per “Deum Israelis” quoad ecclesiam, et per “Petram Israelis” quoad Divinum Verum ibi; et quia Dominus est Sol caeli angelici, et Divinum Verum procedens ab Ipso est lux illius caeli, ideo dicitur de Divino quod locutus est, quod est Divinum Verum, “sicut lux matutae, cum oritur sol;” quia hoc est purum, et procedit ex Divino Amore Ipsius, ideo additur, “matutae sine nubibus a splendore post pluviam,” splendor enim lucis seu Divini Veri procedentis ab Ipso est ex Divino Amore; “post pluviam” significat post communicationem et receptionem, nam splendor ejus tunc est apud angelos et homines cum quibus communicatur et a quibus recipitur. (Quod “Petra” et “Lapis Israelis” sit Dominus quoad Divinum Verum, videatur n. 6426, 8581, 10580; et quod Lux sit Divinum Verum procedens a Domino ut Sole, ita ex Divino Amore Ipsius, in opere De Caelo et Inferno, n. 126-140.)

[7] Similiter dicitur de amantibus Jehovam in Libro Judicum,
“Amantes Ipsum sicut oriri solis in potentia sua” (v. 31):
quod “Jehovah” in Verbo sit Dominus quoad Divinum Bonum Divini Amoris, videatur in Arcanis Caelestibus (n. 1736, 11921, 3035, 5041, 6303, 6281, 8864, 9315, 9373, 10146); de amantibus Ipsum dicitur, “sicut oriri solis in potentia sua,” per quod significatur Divinus Domini Amor in illis: de illis etiam dicitur quod “fulgebunt sicut sol,” apud Matthaeum,
“Justi fulgebunt ut sol in regno Patris {2}mei” (xiii. 43):
“justi” in Verbo dicuntur qui amant Dominum, hoc est, ex amore faciunt praecepta Ipsius; et illi fulgent quoad faciem jubare sicut ex sole, quia Divinus Amor Domini illis communicatur et ab illis recipitur, ex quo Dominus est in medio eorum, hoc est, in interioribus eorum, quae se manifestant in facie. (Quod “justi” dicantur qui in bono amoris in Dominum sunt, videatur supra, n. 204(b).)

[8] Apud Davidem,
“Semen Ejus in aeternum erit, et thronus Ejus sicut sol coram Me, sicut luna firmus in aeternum, et testis in nubibus fidelis” (Ps. lxxxix. 37, 38 (B.A. 36, 37)):
haec dicta sunt de Domino, ac de caelo et ecclesia Ipsius; nam per “Davidem,” de quo ibi in sensu litterae agitur, intelligitur Dominus (videatur supra, n. 205); per “semen Ipsius” quod in aeternum erit, significatur Divinum Verum, et quoque significantur illi qui id recipiunt; per “thronum Ejus qui sicut sol coram Me” significatur caelum et ecclesia Ipsius, quae in bono caelesti sunt, quod est bonum amoris; per “thronum qui sicut luna firmus in aeternum” significatur caelum et ecclesia quae in bono spirituali, quod est Divinum Verum; per “testem in nubibus fidelem” significatur Verbum in sensu litterae, quod “testis” vocatur quia id testatur; “nubes” est sensus litterae Verbi.

[9] Apud eundem,
“Timebunt Te cum Sole, et coram Luna generatio generationum;… florebit in {3}diebus ejus justus, et multa pax usque dum non luna:… erit nomen Ipsius in aeternum; coram Sole nomen Filii habebit; et benedicentur in Eo omnes gentes” (Ps. lxxii. 5, 7, 17):
haec quoque dicta sunt de Domino, nam agitur in toto illo psalmo de Ipso; et quia Dominus in caelo apparet illis qui in caelesti regno Ipsius ut Sol, et illis qui in spirituali regno Ipsius ut Luna, ideo dicitur, “Timebunt Te cum Sole, et coram Luna generatio generationum:” quod “florebit in die illo justus, et multa pax usque dum non luna,” significatur quod qui in amore in Dominum sunt, erunt in veris ex illo bono, nam vera apud illos qui in regno caelesti sunt, seu qui in amore in Dominum, illis insita sunt; “justi” enim dicuntur qui in bono amoris, et “pax” dicitur de illo bono. (Sed ut sciatur quomodo hoc intelligendum est, nempe “usque dum non luna,” dicetur: lux procedens a Domino ut Sole differt a luce quae procedit a Domino ut Luna in caelis, sicut lux solis in mundo interdiu a luce lunae in mundo noctu; similiter intelligentia illorum qui in luce Solis caeli sunt ab intelligentia illorum qui in luce Lunae ibi sunt; quare illi qui in luce Solis ibi sunt, in Divino Vero puro sunt; at illi qui in luce Lunae ibi sunt, in Divino Vero non puro sunt, sunt enim in multis falsis quae traxerunt ex non intellecto Verbi sensu litterae, quae falsa usque apparent eis sicut vera: ex his constare potest quod per “usque dum non luna” significetur usque dum apud illos (non) falsum apparens sicut verum, sed verum purum, quod unum facit cum bono amoris. Sed sciendum est quod falsa illorum qui in lumine Lunae in caelis sunt, sint falsa in quibus non malum, et quod ideo illa acceptentur a Domino sicut forent vera (de quibus falsis videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 21). Hoc itaque est quod significatur per “usque dum non luna,” nempe apud illos qui intelliguntur per “justos, in quibus multa pax:” in sensu autem supremo, per illa verba intelligitur Dominus quoad Divinum Humanum suum, quod hoc erit Divinum Bonum Divini Amoris; quare etiam additur, “Coram Sole nomen Filii habebit,” per “Filium” intelligitur Divinum Humanum Domini.) Et quia per “gentes” intelliguntur omnes qui in bono sunt, seu qui recipiunt bonum amoris a Domino, ideo dicitur, “Et benedicentur in Eo omnes gentes.” (Quod per “gentes” significentur qui in bono sunt, et per “populos” qui in veris, videatur supra, n. 331.)

[10] Apud Esaiam,
“Erunt super omni monte alto et super omni colle elato, rivi, ductus aquarum, in die caedis magnae, cum cadent turres: et erit lux Lunae sicut lux Solis, et lux Solis erit septupla sicut lux septem dierum” (xxx. 25, 26):
haec dicta sunt de ultimo judicio, quod intelligitur per “diem caedis magnae cum cadent turres;” per “turres” quae cadent, intelliguntur qui in malis sunt et inde falsis, in specie qui in amore dominandi per sancta ecclesiae (videatur in opere De Ultimo Judicio, n. 56, 58): quod tunc illis qui in amore in Dominum sunt, et in charitate erga proximum, dabitur intelligere vera, significatur per quod “erunt super omni monte alto et super omni colle elato, rivi, ductus aquarum;” qui “super monte alto,” sunt qui in bono amoris in Dominum, nam “mons altus” significat id bonum; qui “super colle elato,” sunt qui in bono charitatis erga proximum, “collis” enim significat id bonum; “rivi et ductus aquarum” significant intelligentiam ex veris: quod tunc erit verum in regno spirituali Domini sicut fuit verum prius in regno caelesti, et quod tunc erit verum in regno caelesti bonum amoris, intelligitur per quod “erit lux Lunae sicut lux Solis, et lux Solis erit septupla sicut lux septem dierum;” per “lucem” enim intelligitur Divinum Verum procedens a Domino, per “lucem Lunae” Divinum Verum in regno spirituali, et per “lucem Solis” Divinum Verum in regno caelesti; per “septuplum” significatur plenum et perfectum, et tunc verum est plenum et perfectum cum est bonum seu bonum in forma. Quod non intelligantur sol et luna in terris, sed Sol et Luna in caelis, constare potest. Sciendum est quod cum ultimum judicium peragitur, appareat Dominus in caelis in multo majori jubare et splendore quam alias, et hoc ex causa quia tunc angeli ibi fortius tutandi sunt; inferiora enim tunc cum quibus exteriora angelorum communicationem habent, in perturbatione sunt; inde quoque est, quia de ultimo judicio hic agitur, quod dicatur, quod “lux Lunae erit sicut lux Solis,” et quod “lux Solis erit septupla sicut lux septem dierum;” ac ideo dicitur quod tunc “erunt rivi ductus aquarum super omni monte alto et super omni colle elato,” per quae intelligentia abundans apud illos qui in superioribus montibus et superioribus collibus sunt, nam inferiores montes et colles sunt super quos tunc judicium. (Quod Dominus appareat illis qui in regno caelesti Ipsius sunt ut Sol, et illis qui in regno spirituali Ipsius sunt ut Luna, videatur in opera De Caelo et Inferno, n. 116-{4}125; et quod Lux ex illis sit Divinum Verum, n. 127-140 ibi.)

[11] Apud eundem,
“Non occidet amplius Sol tuus, et Luna tua non colligetur, quia Jehovah erit tibi in lucem aeternitatis, et implebuntur dies luctus tui” (lx. 20):
agitur ibi de Domino, et de novo caelo et nova terra, hoc est, de ecclesia ab Ipso instauranda; quod non periturum bonum amoris in Dominum et bonum charitatis erga proximum illis qui in ea ecclesia, intelligitur per quod “non occidet amplius Sol tuus, et Luna tua non colligetur; Dominus enim apparet illis qui in bono amoris in Ipsum sunt ut Sol, et illis qui in veris ex bono charitatis erga proximum ut Luna; inde per “Solem tuum” significatur bonum amoris in Dominum, et per “Lunam tuam” bonum charitatis, quod in sua essentia est Verum ex bono: quod in aeternum erunt in veris ex bono amoris et in veris ex bono charitatis, intelligitur per quod “Jehovah erit tibi in lucem aeternitatis, et quod implebuntur dies luctus tui;” “lux aeternitatis” dicitur de illis qui in bono amoris in Dominum sunt, et “impletio dierum luctus” de illis qui in bono charitatis erga proximum seu in veris ex bono, “luctus” enim apud illos qui ab Ecclesiis Antiquis fuerunt, repraesentabat dolorem propter amissum seu deperditum verum et bonum; quod “implebuntur” significat quod finientur, et sic quod in veris ex bono erunt. Ex his constare potest quid significatur per quod “Sol factus sit sicut saccus cilicinus, et Luna facta sit sicut sanguis,” quod nempe bonum amoris in Dominum disparatum sit, et inde verum falsificatum.

[12] Similia paene significantur in sequentibus his locis:- Apud Esaiam,
“Ecce dies Jehovae venit saevus, et indignationis et excandescentiae irae, ad ponendum terram in vastitatem, et peccatores ejus perdat ex ea; nam stellae caelorum et sidera eorum non lucent luce sua; obtenebratur sol in ortu suo, et luna non splendere facit lumen suum: visitabo super orbem malitiam, et super impios iniquitatem eorum” ({5}xiii. 9-11):
per “diem Jehovae saevam, indignationis et excandescentiae irae,” significatur dies ultimi judicii; per quod “stellae caelorum et sidera eorum non luceant luce sua, obtenebretur sol in suo ortu, et luna non splendere faciat lucem suam,” significatur quod perierint cognitiones boni et veri, tum bonum amoris in Dominum, et bonum charitatis, erga proximum, et inde verum quod verum fidei vocatur; per “stellas” enim significantur cognitiones boni, per “sidera” cognitiones veri, per “solem” bonum amoris in Dominum, et per “lunam” bonum charitatis erga proximum, quod in sua essentia est verum ex bono, et vocatur verum fidei: sol dicitur “obtenebrari in ortu suo,” et luna “non splendere facere lucem suam,” non quod Sol et Luna in caelis angelicis obtenebretur, nam Sol ibi semper in suo jubare est, et Luna in suo splendore; sed coram illis qui in malis et inde falsis sunt, bona et vera ita sunt, quare secundum apparentiam ita dictum est; illi enim qui in malis et inde falsis sunt, avertunt se a bono amoris et charitatis, proinde a Domino, et tunc non volunt nisi quam malum et non cogitant nisi quam falsum; et qui non aliud volunt et cogitant, non vident nisi caliginem et tenebras in talibus quae caeli et ecclesiae sunt: quia tales intelliguntur apud quos “sol obtenebratur et luna non splendere facit lucem suam,” ideo dicitur, “ad ponendum terram in vastitatem, et peccatores ejus perdat ex ea,” et dein, “visitabo super orbem malitiam et super impios iniquitatem eorum;” per “terram” et “orbem” significatur ecclesia, et per “poni illa in vastitatem” significatur quod non amplius aliquod bonum, et per “visitare super orbem malitiam et super impios iniquitatem eorum” significatur ultimum judicium.

[13] Apud Ezechielem,
“Obtegam, cum exstinxero te, caelos, et atrabo stellas eorum, solem nube obtegam, et luna non lucere faciet lucem suam; omnia luminaria lucis in caelis atrabo super te, et dabo tenebras super terra tua” (xxxii. 7, 8):
haec dicta sunt de Pharaone rege Aegypti, per quem ibi significatur naturalis homo separatus a spirituali; is, cum separatus est, prorsus in caligine et tenebris est quoad omnia quae caeli et ecclesiae sunt, et quantum separatus est tantum negat illa; nam naturalis homo nihil videt in talibus a se, sed per spiritualem a Domino, naturalis enim homo est in mundi calore et luce, at spiritualis est in caeli calore et luce: ex his patet quid per singula ibi intelligitur; quod nempe per “obtegam, cum exstinxero te, caelos,” significentur interiora quae sunt in luce caeli; per “atrabo stellas eorum” significentur cognitiones boni et veri; per “solem nube obtegam” significetur bonum amoris in Dominum; per “luna non lucere faciet lucem suam” significetur bonum charitatis erga proximum et inde verum fidei; per “omnia luminaria lucis atrabo super te” significantur omnia vera; et per “dabo tenebras super terra tua” significantur falsa.

[14] Apud Joelem,
“Venit dies Jehovae,… dies tenebrarum et caliginis, dies nubis et obscuritatis;… coram Ipso commota est terra,… Sol et Luna atrati sunt, et stellae contraxerunt splendorem suum” (ii. (1, 2,) 10):
apud eundem,
“Sol vertetur in tenebras, et luna in sanguinem, antequam venit dies Jehovae magnus et terribilis” (iii. 4 (B.A. ii. 31)):
apud eundem,
“Propinquus est: dies Jehovae in valle decisa, sol et luna atrati sunt, et stellae contraxerunt splendorem suum” (iv. (B.A. iii.) (14,) 15);
apud Evangelistas,
“Statim post afflictionem dierum illorum, sol obscurabitur, et luna non dabit lucem suam, et stellae cadent de caelo” (Matth. xxiv. 29; Marc. xiii. 24, 25):
in Apocalypsi,
“Quartus angelus clanxit, et percussa est tertia pars solis, et tertia pars lunae, et tertia pars stellarum, et tertia pars eorum obtenebrabatur, et dies non lucebat tertia sui parte, noxque similiter” ({6}viii. 12);
et alibi,
“Ascendit fumus e puteo abyssi, sicut fumus fornacis magnae, et obscuratus est sol et aer e fumo” (ix. 2):
quod in his locis per “solem et lunam atratos” et “obtenebratos,” intelligatur quod non bonum amplius nec verum, constat ex illis quae supra dicta sunt; quare non ulterius explicantur.

[15] Quoniam talia per “obtenebratum solem” significantur, ideo cum Dominus super cruce fuit, quia ab ecclesia, quae tunc apud Judaeos erat, prorsus rejectus fuit, et inde illi in densis tenebris seu falsis fuerunt, sol obscuratus est; de quo ita apud Lucam,
“Hora sexta tenebrae factae sunt super totam terram, usque ad horam nonam, obtenebratus enim est sol” (xxiii. 44, 45):
hoc factum est in signum et indicium quod negatus sit Dominus, et quod inde non aliquod bonum et verum esset apud illos qui ab ecclesia; omnia enim signa e caelis apud illos repraesentabant et significabant talia quae ecclesiae sunt, ex causa quia ecclesia apud illos erat ecclesia repraesentativa, seu constabat ex talibus in externis quae repraesentabant et inde significabant interna ecclesiae: quod “tenebrae factae fuerint super totam terram” significabat quod non nisi quam falsa mali essent apud illos qui ab ecclesia (“tota terra” est tota ecclesia, et “tenebrae” significant falsa); quod tribus horis, nempe “ab hora sexta ad nonam,” significabat quod merum falsum et prorsus non aliquod verum, “tria” enim significant plenum, totum et prorsus, ac “sex” et “novem” significant omnia in complexu, hic falsa et mala; et quoniam falsa et mala apud illos erant quia negatus est Dominus, ideo dicitur, “et tenebrae factae sunt et obtenebratus est sol;” per “solem” qui obscuratus intelligitur Dominus, qui obscuratus dicitur quando falsa in ecclesia tantum regnant ut non agnoscatur, ac tantum mala ut crucifigatur. (Quod omnia et singula quae in Verbo de Passione Domini memorantur, significent, videatur supra, n. 64, 83, 195(c).)

[16] Apud Micham,
“Dixit Jehovah contra prophetas seducentes populum,… Nox erit vobis pro visione, et tenebrae orientur vobis pro divinatione, et occidet sol super prophetas, et nigrescet super iis dies” (iii. 5, 6);
quid haec in sensu spirituali significant, videatur supra (n. 372(a)), ubi explicata sunt. Apud Amos,
“Fiet in die illo occidere faciam solem in meridie, et obtenebrabo terram in die lucis” (viii. 9):
per haec significatur quod in ecclesia ubi Verbum, ex quo sciri potest quid bonum et verum, usque non sit nisi quam malum et falsum; “occidere facere solem, et obtenebrare terram” significat malum vitae et falsum doctrinae in ecclesia, per “solis” enim “ortum” significatur bonum amoris quod est bonum vitae, et per “solis occasum” significatur malum amoris quod est malum vitae, et per “obtenebrationem terrae” significatur falsum doctrinae inde (“tenebrae” significant falsa, et “terra” ecclesiam); per “in meridie et in die lucis” significatur quando ibi possunt esse cognitiones boni et veri, quia Verbum habent (“meridies” significat ubi cognitiones boni, et “dies lucis” ubi cognitiones veri); quod ex Verbo, est quia haec dicuntur de ecclesia ubi Verbum.

[17] Apud Habakuk,
“Commoti sunt montes, inundatio aquarum transivit sol, luna stetit sede, in lucem tela tua abeunt, in splendorem fulmen hastae tuae” (iii. 10, 11):
in eo capite agitur de adventu Domini et de ultimo judicio tunc ab Ipso; per quod “commoti sunt montes, inundatio aquarum transivit,” significatur quod rejecti sint qui in amore sui et mundi per falsa mali in quae immissi; “montes” significant amores sui et mundi, et “inundatio aquarum” significat immissionem in falsa inde (“aquae” sunt falsa, et “inundatio” est immissio): quod tunc illis non appareant vera et bona genuina, sed loco illorum vera et bona fatua, quae in se sunt falsa et mala, significatur per “in lucem tela tua abeunt, in splendorem fulmen hastae;” “tela” seu “fulgura” significant vera fatua quae in se sunt falsa, ac “fulmen hastae” significat bona fatua quae in se sunt mala falsi talia etiam signa apparent in mundo spirituali apud illos qui in falsis ex amoribus sui et mundi sunt, quando ultimum judicium est, et tales rejiciuntur.

[18] Quoniam apud eum prophetam dicitur, “Sol et luna steterunt sede sua,” explicabitur etiam quid significatur per quod “Sol in Gibeone quieverit et luna in valle Ajalonis,” de quo ita apud Josuam,
“Tunc locutus est Josua Jehovae,… et dixit in oculis Israelis, Sol in Gibeone quiesce, et luna in valle Ajalonis; et quievit sol et luna stetit, usque dum ulta est gens hostes suos; nonne hoc scriptum est super Libro Recti? Et stetit sol in medio caeli, nec festinavit occidere quasi diem integrum” (x. 12, 13):
quod dicatur sol stetisse in Gibeone, et luna in valle Ajalonis, significabat quod ecclesia prorsus vastata fuerit quoad omne bonum et verum; pugnabatur enim tunc contra regem Hierosolymae, et reges Emorraeorum, et per “regem Hierosolymae” significatur verum ecclesiae prorsus vastatum per falsa, et per “reges Emorraeorum” significatur bonum ecclesiae vastatum per mala; ideo illi reges percussi fuerunt lapidibus grandinis, per quos significantur tetra falsa mali: dicitur quod sol et luna steterint sede, nempe coram filiis Israelis ut hostes suos viderent; sed hoc est propheticum, tametsi historice relatum est, ut constare potest ex eo, quod dicatur “Nonne hoc scriptum est super Libro Recti?” qui Liber fuit propheticus, a quo illa desumpta sunt; quapropter ex illo Libro etiam dicitur, “usque dum ulta est gens hostes suos,” et non usque dum filii Israelis ulti sunt hostes suos, “gens” enim prophetice dicitur: idem etiam constare potest ex eo, quod hoc miraculum, si prorsus ita factum fuisset, invertisset universam mundi naturam, quod non faciunt reliqua miracula in Verbo: quare ut sciretur quod hoc prophetice dictum esset, dicitur “Nonne ita scriptum est super Libro Recti?” Quin usque quod lux illis e caelo data sit, lux sicut solis in Gibeone, et lux sicut lunae in valle Ajalonis, non dubitandum est;

[19] Apud Jeremiam,
“Elanguescet quae pepererat septem, exspirabit animam suam, occidet sol ejus cum adhuc dies; pudefiet et erubescet, et reliquias eorum gladio dabo coram hostibus eorum” (xv. 9):
per “elanguescet quae pepererat septem, exspirabit animam suam,” significatur ecclesia cui Verbum, et per id omnia vera data sunt, quod peritura; “parere septem” est donari omnibus veris ecclesiae (similiter ac in Libro Primo Samuelis, cap. ii. 5. videatur supra, n. {7}257); per “occidet sol ejus cum adhuc dies” significatur quod periturum bonum ecclesiae, tametsi Verbum ei est, et per id potest in luce esse; “pudefiet et erubescet,” nempe sol, significat quia bonum et verum non recipiuntur, sed malum et falsum (ut quoque patet a mox sequente loco apud Esaiam: “reliquias eorum gladio dabo coram hostibus eorum” significat quod omne residuum bonum et verum periturum sit per falsum ex malo; “reliquiae” sunt omne residuum, “gladio dari” est perire per falsa, “hostes” sunt mala.

[20] Apud Esaiam,
“Visitabit Jehovah super exercitum altitudinis in altitudine, et super reges terrae super terra,… tunc erubescet luna et pudefiet sol” (xxiv. 21, 23):
“visitare” significat destruere, quia visitatio praecedit judicium, quando destruuntur illi qui in malis et inde falsis sunt; per “exercitum altitudinis in altitudine” significantur omnia mala quae ex amore sui, per “exercitum” omnia mala, per “reges terrae” falsa omnis generis, et per “terram” significatur ecclesia; inde constare potest quid significatur per “Visitabit Jehovah super exercitum altitudinis in altitudine, et super reges terrae super terra;” quod dicatur “super exercitum altitudinis in altitudine,” est quia illi qui in amore sui sunt, in mundo spirituali alta loca petunt: per “tunc erubescet luna et pudefiet Sol” significatur quod non amplius receptio Divini Veri ac Divini Boni; “luna” et “sol” significant verum fidei et bonum amoris, quae dicuntur “erubescere et pudefieri” quando non amplius recipiuntur, sed loco eorum falsum et malum.

[21] Apud Davidem,
Jehovah “qui fecit caelos per intelligentiam suam,… expandit terram super aquis,… fecit luminaria magna… solem in dominium in die lunam et stellas in dominium in nocte:… percussit Aegyptum in primogenitis eorum et eduxit Israelem e medio eorum” (Ps. cxxxvi. 5-11):
qui nihil novit de sensu spirituali Verbi, opinaturus est quod haec nihil aliud involvant quam quae exstant in sensu litterae; sed usque singula involvunt talia quae sunt sapientiae angelicae, quae omnia sunt Divina caelestia et spiritualia; nova creatio seu regeneratio hominum ecclesiae, a quibus ecclesia, per illa describitur: per “caelos” quos per intelligentiam suam fecit, significantur interna hominum ecclesiae, quae una voce spiritualis homo vocantur, ubi intelligentia residet, et ubi caelum illorum est; per “terram” quam super aquis expandit, significatur externum ecclesiae, quod una voce naturalis homo vocatur; hic “expandi super aquis” dicitur, quia ibi sunt vera per quae regeneratur (“aquae” sunt vera): per “luminaria magna, solem, lunam et stellas,” significantur bonum amoris, verum ex illo bono, et cognitiones boni et veri; per “solem” bonum amoris, per “lunam” verum ex illo bono, et per “stellas” cognitiones boni et veri; quod sol dicatur factus “in dominium in die,” est quia “dies” significat lucem spiritualis hominis, ei enim est illustratio et perceptio ex bono amoris; et quod dicatur quod luna et stellae sint factae “in dominium in nocte,” est quia “nox” significat lucem naturalis hominis, hujus enim lux ad lucem spiritualis hominis est comparative sicut lux noctis a luna et stellis ad lucem diei a sole: quia agitur de regeneratione hominum ecclesiae, ideo etiam sequitur, “Percussit Aegyptum in primogenitis eorum, et eduxit Israelem e medio illorum;” per “Aegyptum” enim significatur naturalis homo qualis est a nativitate, quod nempe in meris falsis ex malo; “primogenita ejus” sunt quae primaria; destructio horum, dum regeneratur homo, intelligitur per quod “percussit Aegyptum in primogenitis eorum:” per “Israelem” significatur spiritualis homo; et per “educere eum e medio eorum” significatur aperire illum, et sic regenerare; homo enim ecclesiae regeneratur a Domino per dissipationem falsorum ex malis quae in naturali homine, et per aperitionem spiritualis hominis, quod fit a Domino per lucem spiritualem, quae est Divinum Verum.

[22] Similia significantur per haec in Genesi,
“Fecit Deus duo luminaria magna, luminare magnum ad dominandum die, et luminare minus ad dominandum nocte, et stellas” (i. 16):
agitur enim in eo capite de nova creatione seu regeneratione hominum ex quibus Ecclesia Antiquissima, quae describitur in sensu litterae per creationem caeli et terrae. Similia etiam significantur per haec apud Jeremiam,
“Sic dixit {8}Dominus Jehovih, dans solem in lucem diei, statuta lunae et stellarum in lucem noctis” (xxxi. 35):
per “statuta lunae et stellarum” significantur omnia quae in naturali homine secundum leges ordinis fiunt.

[23] Apud Davidem,
“Laudate Jehovam omnes angeli Ejus, laudate Ipsum omnes exercitus Ejus, laudate Ipsum sol et luna, laudate Ipsum omnes stellae lucis, laudate Ipsum caeli caelorum” ((Ps.) cxlviii. 2-4):
per “laudare Jehovam” significatur colere Ipsum; per “angelos” significantur qui in Divinis veris ex bono amoris sunt, quia illi sunt angeli; per “omnes exercitus” significantur bona (et) vera in omni complexu; per “solem et lunam” significatur bonum amoris et verum ex illo bono; per “stellas lucis” significantur cognitiones veri ex bono; per “caelos caelorum” significantur bona et vera tam interna quam externa; quia homo colit Dominum ex illis quae apud se ex Domino sunt, ita ex bonis et veris quae apud illum, homo etiam est homo ex illis, ideo dicitur ad illa, nempe ad solem, lunam et stellas, per quae significantur bona et vera, ut “laudent,” hoc est, colant Jehovam; quis non scit quod non sol, luna et stellae laudent, hoc est, colant?

[24] Apud Mosen,
“De Josepho dixit, Benedicta a Jehovah terra ejus, de pretiosis caeli, de rore, de abysso etiam jacente infra, et de pretiosis proventuum solis, et de pretiosis producti mensium” (Deutr. xxxiii. 13, 14):
haec in Benedictione filiorum Israelis a Mose; et quia per “Josephum” intelliguntur spirituales caelestes, qui sunt qui in regno spirituali supremi sunt, et inde communicant proxime cum illis qui in regno caelesti Domini sunt, per “terram ejus significatur regnum spirituale illud, tum ecclesia quae ex illis; per “pretiosa caeli, rorem et abyssum etiam jacentem infra,” significantur spiritualia caelestia in interno et externo homine; per “pretiosa proventuum solis et pretiosa producti mensium” significantur omnia quae procedunt ex caelesti regno et quae procedunt ex spirituali regno Domini, ita bona et vera inde; per “solem” enim significatur bonum amoris in Dominum a Domino, quod bonum est illis qui in caelesti regno Domini sunt; per “proventus ejus” significantur omnia quae inde procedunt; per “producta mensium” significantur omnia quae procedunt ex spirituali regno Domini; “menses” hic significant similia quae {9}luna, nempe vera ex bono, eadem enim vox est utrisque in lingua originali: sed qui non scit aliquid de binis regnis caeli, caelesti et spirituali, et de conjunctione illorum per intermedios, in obscuro erunt de illis quae nunc dicta sunt. (At de regnis illis et de intermediis videantur quae in opere De Caelo et Inferno, n. 20-28, allata sunt.)

[25] Apud Esaiam,
“Ponam pyropum soles tuos, et portas tuas in lapides carbunculi, et omnem finem tuum in lapides desiderii” (liv. 12):
haec dicta sunt de gentibus extra ecclesiam, a quibus nova ecclesia a Domino instauranda erat; et per “Ponam sicut {10}pyropum soles tuos” significatur quod bona ex igne amoris coruscantia; “soles” ibi sunt bona amoris, et “pyropus” est coruscatio sicut ex igne: per “ponam portas tuas in lapides carbunculi” significatur quod vera ex bono splendentia; “portae” sunt vera intromittentia, in specie doctrinalia quae ex bono (nam omnia vera doctrinae, quae genuina, procedunt ex bono, et sunt boni), et “lapides carbunculi” significant illorum splendorem ex bono; omnes enim “lapides pretiosi” significant vera ex bono; color, splendor et ignis eorum indigitant quale veri ex bono: per “ponam omnem finem eorum in lapides desiderii” significatur quod vera scientifica, quae naturalis hominis, ex bono amoena et jucunda erunt; per “finem” enim simile intelligitur quod per “fundamentum,” et hoc est naturalis homo, quia in illis quae ibi, terminantur bona et vera spiritualis hominis; et “lapides desiderii” sunt vera ex bono amoena et jucunda: per illa intelliguntur bona et vera Verbi, quae apud illos qui e nova ecclesia, quae talia erunt: quod “sol” significet bonum amoris, patet etiam ex eo, quod dicantur “soles” in plurali.

[26] Apud Hiobum,
“Num laetatus, quod multae facultates mihi, et quod ingentes invenisset manus mea? num vidi lucem quod splenderet, et lunam quod clara ingrederetur? et seduxit se in occulto cor meum, et osculata est manus mea os meum?” (xxxi. 25-27:)
per haec in sensu spirituali intelligitur quod non ex proprio acquisiverit sibi intelligentiam, et quod non ex illa sibi meritum fecerit et gloriatus sit; nam “Num laetatus quod multae facultates mihi, et quod ingentes invenisset manus mea?” significat num gloriatus sit quod ei intelligentia, et quod ex proprio sibi illam acquisivisset; “facultates” sunt cognitiones boni et veri, per quas intelligentia, et “quod ingentes invenisset, manus mea?” est num ex proprio acquisivisset: “num vidi lucem quod splenderet, et lunam quod clara ingrederetur?” significat num vera spiritualia, quae faciunt intelligentiam (“lux” et “luna” significant vera spiritualia): “et seduxit se in occulto cor meum, et osculata est manus mea os meum?” significat num inde intus gloriatus sim, et num vindicaverim illa mihi.

[27] Apud Matthaeum,
“Ut sitis filii Patris Vestri qui in caelis, qui solem suum exoriri facit super malos et bonos, et pluviam mittit super justos et injustos” (v.45):
agitur ibi de charitate erga proximum, ut patet ab antecedentibus et sequentibus ibi, et in specie de Judaeis, qui pro inimicis habebant gentes, et pro amicis suos; quod illos diligerent aeque ac suos, illustratur a Domino per hanc comparationem: sed quia omnes comparationes in Verbo ex correspondentiis sunt, et inde significant, sicut reliqua quae non comparative dicta sunt, ideo quoque haec comparatio; et per quod “Pater in caelis Solem suum exoriri faciat super malos et bonos, et pluviam mittat super justos et injustos,” significatur quod Dominus e caelo aeque influat cum Divino Bono Amoris et cum Divino Vero apud illos qui extra Ecclesiam Judaicam sunt ac apud illos qui intra illam; “sol” etiam ibi significat Bonum Amoris, ac “pluvia” Divinum Verum: “mali” et “injusti” significant in sensu interno illos qui ab Ecclesia Judaica erant, quia illi non receperunt; ac “boni et justi” illos qui extra ecclesiam illam et receperunt: in genere sunt omnes mali et boni ac justi et injusti qui intelliguntur, nam Dominus aeque influit cum bono et vero apud omnes, sed non omnes aeque recipiunt.

[28] Quia “sol” significat Dominum quoad Divinum Amorem, ideo vocatur
“Sol justitiae” (Apud Malachiam, cap. iii. 20 (B.A. iv. 2));
ac
“Sol et Scutum” (Apud Davidem, Ps. lxxxiv. 12 (B.A. 11)).
Quia “sol” significat bonum amoris in Dominum apud hominem, inde (per) “ab ortu solis ad occasum ejus” significantur omnes qui in bono amoris in Dominum sunt a primis ad ultimos, “ab ortu solis” a primis, et “ad occasum solis” ad ultimos; ut in sequentibus his locis:- Apud Malachiam,
“Ab ortu solis usque ad occasum magnum nomen meum inter gentes” (i. 11);
apud Davidem,
“Ab ortu solis usque ad occasum laudatum nomen Jehovae” (Ps. cxiii. 3);
apud eundem,
“Deus Deus Jehovah loquitur, et convocabit terram ab ortu solis ad occasum ejus” (Ps. l. 1);
apud Esaiam,
“Ut cognoscant ab ortu solis et ab occasu quod non praeter Me” (xlv. 6);
apud eundem,
“Timebunt ab occasu solis nomen Jehovae, et ab ortu solis gloriam Ipsius” (lix. 19);
apud eundem,
“Excitabo a septentrione qui Veniet, et ab ortu solis qui invocabit nomen meum” (xli. 25):
quod “ab ortu solis ad occasum ejus” significet omnes a primis ad ultimos qui in bono amoris in Dominum sunt, est quia omnes in caelo habitant secundum plagas; illi qui in bono amoris in Dominum sunt ab oriente solis ad occidentem; illi qui in oriente habitant sunt qui in bono amoris claro sunt, et illi qui in occidente qui in bono amoris obscuro; inde est quod per “ab ortu solis ad occasum ejus” significentur omnes a primis ad ultimos qui in bono amoris: quod apud Esaiam dicatur, “Excitabo a septentrione qui veniet et ab ortu solis,” significat quod qui extra ecclesiam sunt et qui intra illam; nam “septentrio” significat obscurum veri, ita illos qui extra ecclesiam sunt, quia illi in obscuro quoad vera sunt, ex causa quia non habent Verbum et inde non sciunt aliquid de Domino; et “ortus solis” significat illos qui intra ecclesiam sunt, quia habent Verbum, in quo Dominus semper est praesens, et sic in ortu. (Quod per “orientem” seu “ortum solis,” et per “occidentem” seu “occasum solis” intelligatur bonum amoris in claro et bonum amoris in obscuro, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 141, 148-150; et quod per “Septentrionem” verum in obscuro, in eodem capite, n. 148-150; ibi enim agitur De Quatuor Plus in Mundo Spirituali.)
Per “occasum solis” etiam significatur status ecclesiae Cum in ignorantia est, qui status est ejus primus, et per “ortum solis” significatur status ejus cum in luce est. Per “occasum solis” etiam significatur status ecclesiae cum in malis et inde falsis est, et per “ortum solis” cum in bonis et inde veris est.

[29] Primus status ecclesiae cum adhuc in ignorantia est, significatur per incohationem Paschatis in vespera cum occidit sol, secundum haec apud Mosen,
“Sacrificabis Pascha in vespera cum occiderit sol, tempore stato exitus tui ex Aegypto” (Deutr. xvi. 6):
per festum enim “paschatis” significabatur celebratio Domini propter liberationem a damnatione, quae fit per regenerationem, et in supremo sensu recordatio glorificationis Humani Domini, quia inde liberatio (videatur n. 7093, 7867, 9286-9292, 10655); et quia primus status regenerationis est status ignorantiae, ideo incohabatur festum illud “in vespera cum occidit sol:” is status etiam significatur per “exitum filiorum Israelis ex Aegypto,” nam in Aegypto in statu servo erant, et inde in statu ignorantiae; quare dicitur “in tempore stato exitus ab Aegypto.”

[30] Ultimus status ecclesiae, qui est quando ecclesia in falsis et malis est, qui status est ultimus ejus, significatur per “occasum solis” apud Mosen,
“Cum prope esset sol ad occidendum, somnus gravis cecidit super Abramum; et ecce terror et tenebrae magnae ceciderunt super eum;… tandem cum sol occidisset, et tenebrae factae essent, ecce furnus fumi et fax ignis, quae transivit inter frusta illa” (Gen. xv. {11}12, 17):
haec dicta sunt de posteritate Abrami ex Jacobo, seu de gente Israelitica et Judaica; et per “cum esset sol prope ad occidendum,” et per “tandem cum sol occidisset,” significatur ultimus status ecclesiae apud illam gentem, quod essent in meris falsis et malis; “tenebrae magnae” et “furnus fumi significant falsa ex malo, et “fax ignis” significat tetrum amorem sui, ex quo illis mala et falsa.

[31] Sicut pleraque in Verbo etiam oppositum sensum habent, ita quoque “sol” et “luna,” et in eo sensu significat “sol” amorem sui, et “luna” falsa inde. Causa quod per “Solem et lunam” illa significentur, est quia illi qui solum in naturali idea sunt et non in Spirituali, non ultra Naturam cogitant; et inde cum vident a duobus illis luminaribus, seu ab eorum luce et calore, omnia oriri et quasi vivere in tellure, putant ibi esse dominia universi; superius non elevant cogitationes. Haec faciunt omnes illi qui in amore sui sunt et inde in malis et falsis, sunt enim mere naturales et sensuales homines; et mere naturalis et sensualis homo non ultra Naturam cogitat, quod enim non videt et tangit, hoc credit nihil esse. Antiqui, apud quos omnia ecclesiae constabant ex repraesentativis spiritualium in naturalibus, et apud quos ideo “sol” significabat Dominum quoad Divinum Bonum, ac “luna” Ipsum quoad Divinum Verum, et qui ideo in cultu verterunt facies suas ad ortum solis, illi ex iis qui in amore sui fuerunt, et inde mere naturales et sensuales, coeperunt solem et lunam oculis visos colere pro summis diis; et quia solum illi hoc fecerunt seu persuaserunt aliis facere, qui in amore sui et inde in malis et falsis fuerunt, ideo per “solem” significatur amor sui, et per “lunam” falsum inde. Hoc adhuc evidentius constat ex spiritibus in altera vita, qui tales fuerunt in mundo; hi avertunt faciem a Domino, et vertunt illam ad quoddam caliginosum et tenebricosum ibi, quae loco solis et lunae mundi sunt, ex opposito ad Solem et Lunam caeli angelici (de quibus videantur plura in opere De Caelo et Inferno, n. 122, 123). Antiquitus, Cum omnis cultus Divinus repraesentativus fuit, a talibus cultus solis et lunae institutus est; at hodie, cum repraesentativa cessarunt, in orbe Christiano non datur cultus solis et lunae, sed pro illis cultus sui, qui est apud quos amor imperandi praedominatur. Inde nunc patet quid significatur per “solem et lunam” in opposito Sensu.

[32] Quod antiquitus coluerint solem et lunam, manifestum est a gentilibus qui posuerunt illis fana, de quibus in multis historiis. Quod etiam Aegyptii, ac Judaei et Israelitae, constat ex Verbo: quod Aegyptii, apud Jeremiam,
Rex Babelis “veniet et percutiet terram Aegypti,.. et confringet statuas domus solis in terra Aegypti” (xliii. {12}11, 13):
quod etiam Judaei et Israelitae, apud Ezechielem,
Vidi “facies eorum versus orientem, iidemque incurvabunt se Versus orientem solis” (viii. 16);
agitur ibi de abominationibus Hierosolymae: in Secundo Libro Regum,
{13}Joschiah Rex “abolevit sacerdotes idololatricos… suffientes Baali, soli, lunae et astris, et omni exercitui caelorum:… abolevit insuper equos quos posuerunt reges Jehudae soli ab introitu domus Jehovae et currus solis combussit igne” (xxiii. 5, 11):
apud Jeremiam,
“Extrahent ossa regum Jehudae, ossa principum ejus, et ossa sacerdotum ejus, et ossa prophetarum ejus, et ossa habitatorum Hierosolymae…, et expandent ea soli et lunae et omni exercitui caelorum, quae adamaverunt et quibus serviverunt” (viii. 1, 2);
et praeterea (Jerem.) cap. xliv. 17-19, 25: Deutr. iv. 19; cap. xvii. 3, 5.

[33] Quoniam per “Moabum” in Verbo significantur illi qui in vita falsi sunt ex amore sui, et per cultum eorum cultus sui, ideo cum populus Israeliticus accessit ad cultum populi Moabitici, mandatum est ut capita populi suspenderentur coram sole, de qua re ita apud Mosen,
Filiae Moabi “vocarunt populum ad sacrificia deorum suorum; et comedit populus, et incurvavit se diis {14}earum; imprimis adjunxit se Israel Baalpeori:… quare dixit Jehovah ad Mosen, Sume omnia capita populi, et suspende ea coram sole” (Num. xxv. 1-4):
quod “Moabus” significet illos qui in vita falsi sunt ex amore sui, et inde qui adulterant bona ecclesiae, videatur (in Arcanis Caelestibus) (n. 2468, 8315);

[34] inde etiam patet quod “sol” mundi significet amorem sui. Quoniam amor sui mittit hominem in suum proprium et in eo detinet illum, spectat enim se jugiter, et proprium hominis non est nisi quam malum et ex malo est omne falsum, ideo per “aestum solis” significatur adulteratum verum, quod in sua essentia est falsum mali. Hoc per “aestum solis” significatur in sequentibus his locis:- In Apocalypsi,
“Quartus angelus effudit phialam suam in solem, et datum est illi aestu adurere homines per ignem” (xvi. 8);
et alibi,
“Non esurient amplius,… neque cadet super eos sol, neque ullus aestus” (vii. 16).
Apud Davidem,
“Interdiu sol non percutiet te, aut luna in nocte; Jehovah custodiet te ab omni malo, custodiet animam tuam” (Ps. cxxi. 6, 7):
per “solem” ibi intelligitur amor sui, et per “lunam” falsum inde; quia ex illo amore est omne malum et ex hoc falsum, ideo dicitur quod “Jehovah custodiet te ab omni malo, et custodiet animam tuam;” per “animam” significatur vita veri.

[35] Apud Matthaeum,
“Alia” semina “ceciderunt super petrosa, ubi non habebant humum multam… et cum sol exortus est, exusta sunt, et propterea quia non habebant radicem, exaruerunt” (xiii. 5, 6; Marc. iv. 5, 6):
per “semina” significantur vera ex Verbo, seu quae homo recipit a Domino, nam dicitur postea quod “Filius hominis” sit qui seminat: per “petrosa” significatur fides historica, quae fides est fides alterius in se; credit enim verum esse, non quod videat id in se, sed quia alter, cui fidit, ita dixit: per “humum” significatur bonum spirituale, quia hoc recipit vera sicut humus semina: per “solis exortum” significatur amor sui, et per “exuri” et “exarescere” significatur adulterari et perire: inde patet quid per illa Domini verba in serie significatur, nempe quod vera ab infantia implantata ex Verbo seu ex praedicatione, cum homo incipit ex se cogitare, per concupiscentias ex amore sui adulterentur ac pereant. Sunt quidem omnia, quae in Verbo sunt, vera; sed adulterantur per ideas cogitationis de illis et per applicationes; unde vera apud illos non sunt vera nisi quoad solam enuntiationem eorum. Causa quod ita, est quia omnis vita veri est ex bono spirituali, et bonum spirituale residet in mente superiore seu interiore, quae vocatur mens spiritualis; haec mens non aperiri potest apud illos qui in amore sui sunt, nam in singulis spectant ad se; si elevant oculos suos ad caelum, usque tamen cogitatio spiritus eorum haeret in intuitione sui, et inde ex igne gloriae suae excitat sensualia externa et corporea, quae a pueritia edocta sunt, ad imitandum affectiones quales sunt spirituali homini.

[36] Legitur apud Jonam quod “exaresceret kikajon qui ascendet super illum, et quod percuteret sol caput ejus ut aegre haberet;” haec quia non intelliguntur absque explicatione per sensum internum, paucis explicanda sunt: de his ita legitur apud Jonam,
“Jehovah… praeparavit kikajonem, qui ascendit super Jonam, ut esset umbra super capite ejus, ad avertendum malum illius, et Jona laetatus super kikajone…; et praeparavit Deus vermem cum ascenderet aurora die postero, qui percussit kikajonem ut exaresceret: insuper factum est cum oriretur sol, ut praepararet Deus ventum orientalem exsiccantem, et percuteret sol caput Jonae, et aegrehaberet; unde petiit animae suae mori… Tunc dixit Deus ad Jonam, Num juste exarsit tibi super kikajone? Dixit, Juste exarsit mihi usque ad mortem. Dixit Jehovah, Tu clementia usus es super kikajone, in quo non laborasti; non perfectum fecisti, quia filius {15}noctis factus es, et filius {16}noctis perit. Ego non clementia utar super Ninive, urbe magna, in qua sunt plures quam duodecim {16}myriades hominum?” (iv. {17}6-11.)
Describitur per haec genius gentis Judaicae, quod sint in amore sui et inde in falsis; Jonas erat ex illa gente, quare etiam missus est ad Niniven; apud gentem enim Judaicam erat Verbum, unde docere potuerunt illos qui extra ecclesiam erant, quae gentes vocantur; hae per “Niniven” significantur. Quia gens Judaica erat prae aliis in amore sui et in falsis ex illo amore, inde non aliis bene voluerunt quam sibi ipsis, non autem gentibus, sed has oderunt; et quia talis fuit illa gens et Jonas repraesentavit illam, ideo exarsit illi valde quod Jehovah pepercerit Ninive; nam dicitur,
“Aegre fuit Jonae aegritudine magna, ita ut exarserit illi,” et ex aegritudine irae dixerit, “Sume Jehovah animam meam a me, quia bona mors mea prae vita mea” vers. 1, 3):
hoc malum apud illam gentem significatur per “kikajonem,” quem vermis percussit ut exaresceret: per “solem qui percuteret caput Jonae” significatur amor sui qui fuit illi genti, et per “ventum orientalem exsiccantem” falsum inde, et per “vermem” qui percussit kikajonem significatur destructio mali et inde falsi: quod hoc per “kikajonem” significetur, patet ex his in descriptione illa, quod Jonas primum “laetatus sit super kikajonem,” et postquam kikajon “percussus esset a verme et exaruisset,” quod “exarserit illi usque ad mortem,” et ex eo quod dicatur quod “clementia usus esset super kikajone.” Quod gens Judaica, quia in tali amore et in tali inde falso, damnationi obnoxia sit, intelligitur per haec verba ad Jonam “Non perfectum fecisti, quia filius {18}noctis factus es, et filius {18}noctis perit.” (Qualis gens Judaica fuerat, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 248.)

[37] Quod amor sui hic et in praecedentibus locis significetur, est quia per “solem” In genuino spirituali sensu significatur amor in Dominum, et huic amori oppositus est amor sui; etiam Amor Divinus Domini, qui est praesens apud unumquemvis, vertitur in amorem sui apud malos, nam omne influens in subjecto recipiente vertitur in conveniens suae naturae; prout calor solis purus in graveolentia in subjectis talis naturae, et lux solis pura in tetros colores in objectis talis receptionis: inde est quod per “solem qui percussit caput Jonae” significetur amor sui, nempe in illo; et quoque apud Matthaeum, per “solem exortum,” quo exusta sunt semina super petrosis.

[38] In Apocalypsi,
“Civitas” Nova Hierosolyma “non opus habet sole et luna, ut luceant in illa, gloria enim Dei illustrat illam, et lucerna ejus Agnus” (xxi.23; cap. xxii. 5):
per “solem” ibi, quo non opus habebit civitas Nova Hierosolyma, significatur amor naturalis, qui in se spectatus est amor sui et mundi; et per “lunam” significatur lumen naturale, nam lumen naturale in se spectatum est ex amore naturali, et quale luminis secundum quale amoris: at amor spiritualis et lux spiritualis significatur per quod “gloria Dei illustrabit illam, et lucerna ejus Agnus.”

[39] Quod talis sensus illorum verborum sit, patet manifeste ex his apud Esaiam,
“Non erit tibi sol amplius in lucem interdiu, et in splendorem luna non lucebit tibi, sed erit tibi Jehovah in lucem aeternitatis, et Deus tuus in decus tuum: non occidet amplius Sol tuus, et Luna tua non colligetur, quia Jehovah erit tibi in lucem aeternitatis, et implebuntur dies luctus tui” (lx. 19, 20):
similia per “solem et lunam in priori loco {19}significantur quae supra in Apocalypsi, nempe per “solem” amor mere naturalis, et per “lunam” lumen naturale inde: at per “Solem et Lunam” in posteriori loco intelligitur Sol et Luna caeli angelici, et per “Solem” illum significatur Divinus Amor Domini, et per “Lunam” Divinum Verum, ut supra explicatum est; nam primum dicitur, “Non erit tibi amplius sol in lucem interdiu, et in splendorem luna non lucebit tibi;” et postea dicitur, “Non occidet amplius Sol tuus, et Luna tua non colligetur.” Ex his nunc patet quid “sol” et “luna” significant in utroque sensu.

402. (vers. 13.) “Et stellae caeli ceciderunt in terram.” – Quod significet quod cognitiones boni et veri perierint, constat ex significatione “stellarum,” quod sint cognitiones boni et veri (de qua supra, n. 72); et ex significatione “cadere in terram,” quod sit perire, nam stellae cum cadunt in terram pereunt. Similiter significatur per
Quod “stellae cadant de caelo” (apud Matthaium, cap. xxiv. 29; et apud Marcum. cap. xiii. 25):
quisque videre potest quod per “stellas” non intelligantur Stellae, illae enim non possunt cadere e caelo, sunt enim fixae seu in loco suo statae, nec possunt cadere in terram, quia sunt majores terra; quare per illas significantur talia quae sunt lucis caeli, et dant lucem, quae sunt cognitiones boni et veri. Apparent etiam in caelo angelico stellae, sed illae sunt apparentiae ex cognitionibus boni et veri; quare apparent circum illos qui in cognitionibus illis sunt, imprimis quando eas animo versant, et cum in desiderio sciendi illas sunt.

403. “Sicut ficus dejicit grossos suos a magno vento concussa.”- Quod significet qisas naturalis homo per ratiocinationes suas depopulatus est, constat ex significatione “ficus,” quod sit naturalis homo, de qua sequitur; ex significatione “grossorum ejus,” quod sint illa quae in naturali homine, quae imprimis sunt cognitiones naturali homini implantatae ab infantia, et nondum maturae, quia solum auditae et inde receptae; et ex significatione “magno vento concussa,” quod sit quas naturalis hoino per ratiocinationes depopulatus est; “magno vento concuti” significat hic ratiocinationes ex falsis mali, nam “magnum” in Verbo dicitur de bono et de malo, “ventus” de vero et de falso, et “concuti ab illo” de ratiocinatione inde. Quod talia significentur per illa verba, tametsi comparative sunt dicta, est quia omnes comparationes in Verbo, similiter ac reliqua, significant, sunt enim aeque correspondentiae. Cum his ita se habet: omnis homo nascitur a parentibus naturalis, sed fit a Domino spiritualis, quod dicitur e novo nasci seu regenerari; et quia nascitur naturalis, ideo cognitiones quas ab infantia haurit, antequam fit spiritualis, implantantur memoriae ejus naturali; quando autem aetate provehitur, et incipit rationaliter intueri cognitiones boni et veri, quas ex Verbo seu ex praedicatione hausit, si tunc vitam agit malam, arripit et imbuit falsa quae cognitionibus illis opposita et contraria sunt; ac tunc, quia ratiocinandi dote pollet ratiocinatur ex falsis contra cognitiones infantiae et pueritiae suae; quod cum fit, dejiciuntur illae, et loco earum succedunt falsa: haec itaque sunt quae significantur per quod “stellae cadant in terram, tanquam ficus dejicit grossos magno vento concussa.”

[2] Quod “ficus” significet naturalem hominem, est ex correspondentia; in caelo enim apparent horti et paradisi, ubi omnis generis arbores sunt, et unaquaevis arbor aliquid Divini, quod communicatur angelis a Domino, significat. In genere “olea” significat caeleste quod est boni amoris, “vitis” spirituale quod est veri ex illo bono, ac “ficus” naturale quod ex spirituali aut ex caelesti derivatur; et quia illae arbores talia significant, ideo etiam significant angelum aut hominem apud quos illa sunt. In communi autem sensu significant totam societatem, quia unaquaevis societas in caelis est formata ut sistat imaginem unius hominis. In spirituali autem sensu significant illae arbores ecclesiam; “olea” ecclesiam caelestem, “vitis” ecclesiam spiritualem, et “ficus” ecclesiam naturalem, quae est ecclesia externa correspondens internae. Ex his constare potest, unde est quod dicatur quod “ficus” significet naturalem hominem, hoc est, naturale apud hominem.

[3] Quod “ficus” illud, et in communi ecclesiam externam significet, patet quoque ab aliis locis in Verbo ubi nominatur, ut ab his sequentibus:- Apud Esaiam,
“Contabescet omnis exercitus caelorum, et convolventur sicut liber caeli; et omnis exercitus {1}eorum decidet, sicut decidit folium de vite, et sicut decidens de ficu” (xxxiv. 4):
haec dicta sunt de die ultimi judicii, qui venturus; et qui etiam venit, nam ultimum judicium praedictum a prophetis Veteris Testamenti peractum est a Domino cum fuit in mundo; et quia tunc similia facta sunt quae in ultimo judicio quod in Apocalypsi praedictum est, et hodie a Domino peractum est, ideo hic paene similia dicuntur: ut apud prophetam Esaiaim quod “omnis exercitus caelorum decidet sicut decidit folium de vite, et sicut decidens de ficu,” tum quod “caeli convolventur sicut volumen;” in Apocalypsi, quod “stellae cadent in terram, sicut ficus dejicit grossos suos,” et quod “caelum abscedet sicut liber convolutus;” quod “contabescet” omnis exercitus caelorum” significat quod omnia bona et vera, quae amoris et fidei, corrupta sint; per “exercitum” enim “caelorum” intelliguntur omnia bona et vera quae amoris et fidei; nam sol, luna et stellae, per quae illa significabantur, vocabantur “exercitus caelorum;” quod “convolventur caeli sicut volumen” significat dissipationem eorum; quod “omnis exercitus decidet sicut folium de vite, et sicut decidens de ficu,” significat depopulationem ex falsis mali.

[4] Apud Jeremiam,
“Consumendo consumam eos; non uvae in vite, neque ficus in ficu, et folium defluet” (viii. 13):
“non uvae in vite” significat quod non bonum spirituale, “vitis” enim significat spiritualem hominem, ac “uva,” quia est fructus ejus, bonum illius, quod vocatur bonum spirituale; “non ficus in ficu” significat quod non bonum naturale, “ficus” enim “arbor” significat naturalem hominem, ac “ficus fructus” significat bonum illius, quod vocatur bonum naturale; quod “vitis” non significet vitem, nec “ficus” ficum, patet, nam dicitur “Consumendo consumam eos; non uvae in vite, non ficus in ficu;” non enim ideo consumentur; agitur etiam de vastatione ecclesiae, ut manifeste constat ex praecedentibus et sequentibus ibi.

[5] Apud Hoscheam,
“Cessare faciam omne gaudium ejus, festum ejus, novilunium ejus, sabbathum ejus,… et devastabo vitem ejus et ficum ejus, de quibus dixit, Merces meretricia illa mihi,… et ponam ea in silvam, et comedet fera agri” (ii. 11, 12):
agitur ibi de ecclesiis, et de falsificatione veri ibi; quod de ecclesia, patet a versu secundo illius capitis, ubi dicitur, “Contendite cum matre vestra, quoniam illa non uxor mea, et Ego non Maritus ejus;” per “matrem” et per “uxorem” intelligitur ecclesia; etiam sancta ecclesiae, ex quibus fiebat cultus, ac ipse cultus, significantur per “festum, novilunium et sabbathum,” quae cessabunt; quare per “devastabo vitem et ficum ejus,” significatur quod tam bonum spirituale quam bonum naturale periturum sit: quod “ponentur in silvam, et comedet ea fera agri,” significat quod utrumque erit mere naturale, et quod spirituale consumetur a falsitatibus et cupiditatibus; “silva” significat mere naturale, et “fera agri” falsitates et cupiditates: et quia falsitates in ecclesia sunt imprimis falsificata vera, et de his in eo capite agitur, ideo dicitur, “de quibus dixit, Merces meretricia illa mihi;” “merces meretricia” significat falsificationem.

[6] Apud Joelem,
“Gens ascendet super terram meam, robusta, et non numerus, dentes ejus dentes leonis, et molares leonis {2}immanes illi; redegit vitem meam in vastitatem, et ficum meam in spumam: (denudando denudavit eam, et projecit;) dealbati sunt palmites ejus,… vitis exaruit et ficus languet, malus punica etiamque palma et malus, omnes arbores agri exsiccatae sunt” (i. 6, 7, 12):
agitur in toto illo capite de devastata ecclesia; et per “gentem quae ascendit super terram, quae robusta et non numerus, cui dentes leonis, et molares leonis {2}immanes,” non significatur aliqua gens quae talis, sed dirum malum et inde falsum; per “terram” super quam ascendit, significatur ecclesia, per “dentes leonis” significantur falsa illius mali, et quia haec destruunt omnia vera et bona ecclesiae, dicuntur “dentes leonis ac molares ejus {2}immanes,” per “leonem” significatur (falsum) destruens: inde per “redegit vitem meam in vastitatem, et ficum meam in vastitatem, et ficum meam in spumam,” significatur quod ecclesia interna et externa ex illis vastata sit, “vitis” enim significat ecclesiam internam et “ficus” externam, “spuma” significat ubi non est verum intus; et per “denudando denudavit eam, et projecit,” significatur quod non bonum nec verum amplius quod non destructum; “denudare,” nempe a fructibus et foliis, est a bonis et veris, et “projicere” est prorsus destruere; per “dealbati sunt palmites ejus” significatur quod non amplius aliquod spirituale: per “malum punicam, palmam, malum, et omnes arbores agri quae exsiccatae sunt,” significantur species bonorum et verorum ecclesiae, ac cognitiones ejus, quae ex malis et falsis consummata sunt; “arbores agri” in genere significant cognitiones boni et veri.

[7] Apud eundem
“Ne timete, bestiae agrorum meorum, quia herbosa facta sunt habitacula deserti, quia arbor facit fructum suum, ficus atque Vitis dabunt vim suam” (ii. 22);
agitur ibi de instauratione ecclesiae; quare per “bestias agri” non intelliguntur bestiae agri, sed affectiones boni in naturali homine, inde {3}illi apud quos illae affectiones sunt; quis non videt quod non bestiae sint ad quas dicitur “Ne timete, bestiae agrorum meorum?” Per quod “habitacula deserti herbosa facta sint” significatur quod apud illos erunt cognitiones veri ubi non prius fuerunt; “habitacula deserti” sunt interiora mentis illorum in quibus non prius fuerunt, “herbosum” significat crescentiam et multiplicationem earum: “quoniam arbor facit fructum, suum, ficus atque vitis dabunt vim suam,” significat quod illis bonum naturale et bonum spirituale, nam “vis” ibi est productio fructus.

[8] Apud Amos,
“Plurimos hortos vestros, et vineas vestras et ficus vestras, et oleas vestras comedit eruca, nec tamen reversi estis ad Me” (iv. 9):
per “hortos” significantur omnia ecclesiae quae faciunt intelligentiam et sapientiam ; per “vineas” bona et vera spiritualia: per “ficus” bona et vera naturalia; per “oleas” bona et vera caelestia; “eruca” est falsum destruens: “ficus,” “vitis” et “oleae” proprie significant ecclesiam et hominem ecclesiae; sed quia ecclesia est ecclesia et homo est homo ex bonis et veris, ideo quoque haec per illas arbores significantur, bona per “fructus” et vera per “ramos” et “folia” earum.

[9] Apud Haggaeum,
“Ponite… cor vestrum a die hoc et deinceps;… nonne adhuc semen in horreo? et usque ad vitem et ficum, et malogranatum et arborem oleae?” (ii. 18, 19:)
per haec verba in sensu spirituali intelligitur quod adhuc residua sint bona et vera; omnia bona et vera a primis ad ultima intelliguntur per “vitem, ficum, malogranatum et arborem oleae;” per “vitem” bonum et verum spirituale, per “ficum” bonum et verum naturale, per “malogranatum” in genere cognitivum et perceptivum, et in specie cognitiones et perceptiones boni et veri, et per “arborem oleae” perceptio boni et veri caelestis: “horreum” significat ubi illa sunt, sive ecclesia, sive homo in quo ecclesia, sive mens hominis quae est subjectum.

[10] Apud Habakuk,
“Ficus non florebit, neque proventus in vitibus, mentietur opus olivae, et agri non facient cibum” (iii. 17):
“ficus non florebit” significat quod non erit bonum naturale; “neque proventus in vitibus” significat quod non bonum spirituale; “mentietur opus olivae” significat quod non bonum caeleste; “agri non facient fructum” significat quod nulla nutritio spiritualis.

[11] Apud Mosen,
“Jehovah Deus… ducens te ad terram bonam, terram fluviorum aquae, fontium et abyssorum exeuntium e valle et e monte, terram tritici et hordei, et Vitis et ficus et malogranati, terram olivae olei et mellis” (Deutr. viii. 7, 8):
per “terram bonam,” ad quam ducentur, intelligitur terra Canaan, per quam significatur ecclesia; quare hic similia per “vitem,” “ficum,” “malogranatum,” et “oleam” significantur quae nunc supra. (Reliqua videantur explicata prius, n 374(c).)
Quia per “terram Canaanem” significatur ecclesia, ac per “vitem,” “ficum” et “malogranatum” significantur ecclesiae interna et externa, ideo factum est quod exploratores illius terrae deportaverint talia inde, de qua re ita apud Mosen,
Exploratores terrae Canaanis “venerunt ad fluvium Eschkolem, et absciderunt inde palmitem et botrum uvarum unum, quem portarunt in vecte per duos, ac de malogranatis et de ficubus” (Num. xiii. 23).

[12] Quia “vitis” et “ficus” talia significant, ideo dicitur in Verbo de illis qui in bonis et veris ecclesiae sunt, et inde in tuto a malis et falsis, quod sedeant sub vite sua et sub ficu sua in securitate et non terrens:- Ut in Libro Primo Regum,
“Habitavit Jehudah et Israel in securitate, quisque sub Vite sua et sub ficu sua a Dane usque ad Beerschebam omnibus diebus Salomonis” (v. 5 (B.A. iv. 25)):
apud Sachariam,
“Removebo iniquitatem terrae hujus in die uno; in die illo… clamabitis vir ad socium, ad vitem et ad ficum” ({4}iii. 9, 10):
et apud Micham,
“In extremitate dierum erit mons domus Jehovae constitutus in caput montium;… non tollent gens super gentem gladium, nec discent amplius bellum, sed sedebunt quisque sub vite sua et sub ficu sua, nec terrens” (iv. 1, 3, 4):
haec dicta sunt de regno Domini, quod est apud illos in caelis et in terris qui in amore in Ipsum sunt; regnum Domini significatur per “montem Jehovae qui constitutus in caput montium,” “mons” enim “Jehovae” significat regnum Domini ab illis qui in amore in Ipsum sunt; et quia illi habitant supra reliquos in caelis, dicitur de monte illo quod “constitutus in caput montium” (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 188): hi quia habent vera inscripta cordibus, et ideo non disceptant de illis, dicitur quod non “tollent gens contra gentem gladium, nec discent amplius bellum,” per quod significatur quod in regno illo nulla erit disceptatio de veris (videatur in eodem opere, n. 25, 26, 270, 271): quod per vera et bona, in quibus sunt, tuti erunt a malis et falsis, significatur per quod “sedebunt sub vite sua et sub ficu sua, non terrens.”

[13] Apud Jeremiam,
“Ecce Ego adducens super Vos gentem e longinquo,… quae comedet messem tuam, et panem tuum, comedet filios tuos et filias tuas, comedet gregem tuum et armentum tuum, comedet vitem tuam et ficum tuam” (v. (15,) 17):
per “gentem e longinquo” significatur malum oppositum bono caelesti; per “e longinquo” significatur distans ac remotum a bonis et veris, ac oppositum: “quae comedet messem tuam et panem tuum,” significat quod destruet omnia vera et bona per quae nutritio spiritualis; “quae comedet filios tuos et filias tuas” significat omnes affectiones veri et boni spirituales; “quae comedet gregem tuum et armentum tuum” significat vera et bona interna et externa; “quae comedet vitem tuam et ficum tuam” significat sic ecclesiae internum et externum.

[14] Apud Hoscheam,
“Sicut uvas in deserto {5}inveni Israelem, sicut primitivum in ficu in initio vidi patres vestros” (ix. 10):
per “Israelem” et per “patres” ibi non intelliguntur patres tribuum ex filiis Jacobi, sed qui ab Antiqua Ecclesia fuerunt, quia illi in bono (videatur in Arcanis Caelestibus, n. 6050, 6075, 6846, 6876, 6884, {6}7649, 8055); quia illi in bono fuerunt, at in principio in ignorantia veri per quod tamen bonum, dicitur “sicut uvas in deserto inveni Israelem, sicut ficus in initio vidi patres vestros;” “uvae” significant bonum spirituale, “desertum” significat ignorantiam veri, “primitivum in ficu” significat bonum naturale ex bono spirituali in infantia.

[15] Apud Lucam,
“Quando haec omnia incipiunt fieri, suspicite et tollite capita vestra…: et dixit parabolam, Spectate ficum et omnes arbores; quando protruserint jam, videntes a vobismet ipsis cognoscetis quod jam prope aestas sit; sic et vos quando videritis hoc fieri, cognoscite quod prope sit regnum Dei” (xxi. 28-31; Matth. xxiv. {7}32; Marc. xiii. 28, 29):
agitur ibi de consummatione saeculi, quae est ultimum judicium, et enumerantur signa quae praecedunt, quae intelliguntur per “quando haec omnia incipiunt fieri;” quod nova ecclesia tunc incohatura, quae in initio externa erit, significatur per “Spectate ficum et omnes arbores cum protruserint:” haec “parabola” seu “similitudo” dicta est, quia “ficus” significat ecclesiam externam, et “arbores” significant cognitiones veri et boni; “regnum Dei” quod tunc prope est significat novam ecclesiam Domini; tempore enim ultimi judicii perit vetus ecclesia et incohatur nova.

[16] Apud Lucam,
“Omnis arbor a proprio fructu cognoscitur, non enim ex spinis colligunt ficus, neque ex rubo vindemiant uvam” (vi. 44; Matth. vii. 16):
quoniam per “fructum” significatur bonum vitae, et bonum vitae est bonum externum ab interno, seu bonum naturale ex spirituali, et quia homo ex hoc bono cognoscitur, ideo dicit Dominus, “Omnis arbor ex proprio fructu cognoscitur; ex spinis non colligunt ficus, neque ex rubo vindemiant uvam;” “ficus” hic est bonum externi seu naturalis hominis, et “uva” est bonum interni seu spiritualis hominis; “spinae” et “rubus” sunt mala illis opposita.

[17] Quoniam reges Jehudae et Israelis repraesentabant Dominum quoad Divinum Verum, et Divinum Verum quasi angitur et laborat apud hominem quando non vivitur secundum id et fit bonum vitae, at quando fit bonum vitae, vivit; hoc significatum est (per)
Quod ex jussu Jehovae ad Hiskiam regem Jehudae aegrotantem adferrent massam ficuum, et contererent super ulcus, et sic viveret (2 Reg.xx. 7; Esai. xxxviii. 21).
Ex his constare potest quod “ficus” in genuino sensu significet naturalem hominem quoad bonum et verum, ipsa ficus ut arbor naturalem hominem, ficus ut fructus bonum naturalis hominis, ac folium ejus verum illius boni.

[18] Quod autem “ficus” in opposito sensu significet naturalem hominem quoad malum et falsum, ficus ut arbor illum naturalem hominem, ficus ejus ut fructus malum naturalis illius hominis, et folium ejus falsum illius mali, constat ex sequentibus his locis:- Apud Jeremiam,
“Ostendit mihi Jehovah, cum ecce duae corbes ficuum constitutae ante Templum Jehovae… una corbis ficus bonae valde, sicut ficuum primitias ferentium; et altera corbis ficus malae valde, quae comedi non poterant prae malitia:… dixit Jehovah,… Sicut ficus bonae sunt, ita agnoscam migrationem Jehudae… in terram Chaldaeorum in bonum, et ponam oculum meum super eos in bonum, etreducam eos super terram hanc, et aedificabo eos,… et plantabo eos…: et sicut ficus malae, ita dabo… relictos in terra hac… in commotionem et in malum omnibus gentibus et mittam in eos gladium, famem et pestem, ut consumantur” (xxiv. 1-10):
per “captivitatem Judaeorum in terra Chaldaeorum” significatur simile quod per captivitatem spiritualem seu remotionem bonorum a malis in mundo spirituali, secundum illa quae supra (n. 391(a), 392(a), 394, 397) memorata sunt; nempe quod interius mali, qui usque vitam moralem similem vitae spirituali in externis potuerunt agere, in mundo spirituali remanserint super terra, et habitationes sibi fecerint super editioribus locis ibi; ac interius boni ab illis remoti fuerint, ac reconditi a Domino in terra inferiore: hoc repraesentatum est per transportationem Judaeorum in terram Chaldaeorum, et per remanentiam reliquorum in terra; quapropter dicitur de illis qui se transportari passi sunt in terram Chaldaeorum, “Agnosco transmigrationem Jehudae in terram Chaldaeorum in bonum, et ponam oculum meum super eos in bonum, et reducam eos super terram hanc, et aedificabo eos et plantabo eos;” at de illis qui remanserunt dicitur, “Dabo relictos in terra hac in commotionem, et in malum omnibus gentibus, et mittam in eos gladium, famem et pestem, ut consumantur.” Quod haec repraesentata fuerint, constat etiam ex eo, quod Templum Salomonis destructum sit ante deportationem, et quod novum aedificatum sit dum reversi sunt; per “templum” significatur cultus Divinus, et per “novum templum” ille restauratus.

[19] Ex his constare potest quid significatur per “duas corbes ficuum constitutas ante Templum Jehovae, in quarum ulla fuerunt ficus bonae valde, sicut ficuum primitias ferentium, et in altera ficus malae valde, quae comedi non poterant prae malitia;” nempe quod illi qui interius boni sunt, a quibus novum caelum formandum est, intelligantur per “corbem ficuum bonarum,” et illi qui interius mali, qui dejiciendi in infernum, intelligantur per “corbem ficuum malarum;” quare de his dicitur, quod “non comedi possent prae malitia,” per quod significatur quod interius mali; et de illis, quod “sicut ficus primitias ferentes,” per quod significatur quod .interius boni, ut novum caelum ab illis formetur; “ficus” enim ut fructus significat bonum vitae in interna et simul in externa forma, et in opposito sensu significat bonum vitae solum in externa forma, quod est malum vitae, quia malum est interius; externum enim omne suum quale trahit ab interno, nam est effectus ejus. Quod malum appareat in externis ut bonum apud illos, est quia mentiuntur bonum propter malum, quod intus est, ad obtinendum finem, cui bonum apparens servit ut medium. Simile dicitur de illis qui permanserunt in terra Canaane alibi apud eundem,
“Sic dixit Jehovah de rege… et de universo populo habitante in urbe hac qui non exiverunt vobiscum in captivitatem,… Ecce Ego mittens in eos gladium, famem, et pestem, et dabo eos sicut ficus horridas, quae non comedi possunt prae malitia” (xxix. 16, 17).

[20] Quod “ficus” ut arbor in opposito sensu significet hominem mere naturalem, et ecclesiam a similibus, seu apud quos non est bonum naturale quia non est bonum intus, constat apud Lucam,
Jesus “dixit hanc parabolam: {8}Ficum habebat aliquis in vinea plantatam, venit ergo fructum quaerens in ea sed non invenit; dixit ad vinitorem, Ecce tres annos venio quaerens fructum in ficu hac, non autem invenio; exscinde illam, ut quid etiam terram infrugiferam faciat? Hic vero respondens dixit, Domine, relinque illam etiam hoc anno, usque dum fodiam circum illam, et adjiciam stercus, si quidem fecerit fructum; sin minus, in futurum exscindas illam” (xiii. 6-9):
per “vineam” in qua erat “ficus,” significatur ecclesia ubi etiam illi qui in externis sunt, nam in ecclesia Domini est internum et externum; internum ecclesiae est charitas et inde fides, externum autem ecclesiae est bonum vitae: quia opera charitatis et fidei, quae sunt bonum vitae, sunt naturalis hominis, et ipsa charitas et inde fides sunt spiritualis hominis, inde per “vineam” significatur ecclesiae internum et per “ficum” externum ejus. Apud gentem Judaicam fuit modo externum ecclesiae, quia in cultu externo repraesentativo erat; quare per “ficum” ecclesia apud illam gentem intelligitur: sed quia in cultu externo erant, et in nullo interno, erant enim intus mali, et quia cultus externus absque interno est nullus cultus, et apud malos est malus cultus, ideo apud illos non aliquod bonum naturale fuit; quare dicitur quod “per tres annos non invenerit fructum in ficu,” et quod “dixerit ad vinitorem ut exscinderetur,” per quod significatur quod ab initio ad finem non fuerit bonum naturale apud illam gentem; per “tres annos” enim significatur tota periodus, seu tempus ab initio ad finem, et per “fructum ficus” significatur bonum naturale; per bonum naturale intelligitur bonum spirituale naturale, seu bonum in naturali ex spirituali: et quia ecclesia a talibus, qui non in bono naturali, ut erat gens Judaica, non est ecclesia, ideo etiam dicitur, “Quid etiam terram infrugiferam faciat?” “terra” est ecclesia. Quod “vinitor dixerit, ut adhuc relinqueretur, et foderetur circum illam,” significat quod relinquetur et quod instruentur posthac a Christianis, in quorum medio erunt; sed quia nihil ad hoc respondebatur, intelligitur quod ficus usque nullum fructum productura sit, hoc est, quod gens illa nullum bonum, quod ex aliquo spirituali procedit, factura sit.

[21] Hoc significatur per “ficum arefactam” propterea quod Dominus nullum fructum in ea invenerit, apud Matthaeum,
“Mane revertens” Jesus “in urbem esurivit; et videns ficum unam in via, venit ad eam, sed nihil invenit in illa nisi folia: ideo dixit illi, Ne posthac ex te (fructus) nascatur in aeternum; unde arefacta est ex tempore ficus” (xxi. 18, 19; Marc. xi. 12, 13(, 14)):
per “ficum” etiam hic intelligitur ecclesia apud gentem Judaicam; quod apud illam gentem non aliquod bonum naturale esset, sed modo verum falsificatum, quod in se est falsum, significatur per quod Dominus venerit ad ficum sed nihil invenerit in illa nisi folia; “fructus” quem non invenit significat bonum naturale, quale supra descriptum est; et “folium” significat verum falsificatum, quod in se est falsum, nam “folium” in Verbo significat verum, sed folium arboris quae est absque fructu significat falsum, et apud illam gentem verum falsificatum, quia habebant Verbum in quo vera sunt, sed quae falsificaverunt per applicationem ad se; unde traditiones eorum: quod gens illa nusquam aliquod bonum naturale ex origine spirituali, quod vocatur spirituale naturale, factura sit, significatur per verba quae Dominus de illa dixit, “Nec posthac ex te (fructus) nascetur in aeternum, unde arefacta est ex tempore;” per “arefieri” significatur non bonum et verum amplius. Quod Dominus hoc viderit et dixerit cum reversus est in urbem et esurivit, est quia per “urbem Hierosolymam” significatur ecclesia, et per “esurire,” cum de Domino, significatur desiderare bonum in ecclesia (videatur supra, n. 386(h)). Qui non scit quid significat “ficus,” et quod per illam ficum intellecta sit ecclesia apud illam gentem, non aliud cogitat quam quod hoc factum sit a Domino ex indignatione quia esurivit; at hoc non ideo factum est, sed ut significaretur quod gens Judaica talis esset; omnia enim miracula Domini involvunt et significant talia quae caeli et ecclesiae sunt, unde illa miracula fuerunt Divina (videatur n. 7337, 8364, {9}9051 fin.).

[22] Ecclesia perversa seu homo ecclesiae perversus quoad naturalem seu externum suum hominem etiam significatur per “ficum” apud Davidem,
“Dedit pluvias eorum grandinem, ignem flammarum in terra eorum; et percussit vitem eorum et ficum eorum, confregit arborem termini eorum” (Ps. cv. 32, 33):
haec de Aegypto dicta sunt, per quam significatur naturalis homo qui in falsis et malis; ac per “vitem,” “ficum” et “arborem termini” significantur omnia ecclesiae, per “vitem” interna seu spiritualia ejus, per “ficum” externa seu naturalia ejus, et per “arborem termini” omne cognitivum et perceptivum; per “terminum” significatur ultimum, in quod interiora desinunt et in quo ea simul sunt, et per “arbores” cognitiones et perceptiones: quae omnia quia perversa fuerunt et ideo damnata, dicitur quod “percussa et confracta,” per quae significatur exitium et damnatio: quod ex falsis mali quae ex amore mundi, significatur per “pluvias eorum grandinem, ignem flammarum in terra eorum;” “pluviae ut grando” significant falsa mali, et “ignis flammarum” significat amorem mundi.

[23] Apud Nahum,
“Omnia munimenta tua ut ficus cum primitiis; quae si commoventur, decidunt super os comedentis” (iii. 12):
haec de “urbe sanguinum,” per quam significatur doctrina in qua vera falsificata et bona adulterata sunt; haec comparatur “ficubus cum primitiis, quae si commoventur, decidunt super os comedentis,” et per hoc significatur, quod bona ibi non bona sint, utcunque apparent ut bona; et quod non recipiantur, et si recipiuntur solum recipiantur memoria et non corde: quod “decidant dum commoventur” significat quod non bona sint tametsi apparent ut bona, quia sunt “primitiae;” et “super os comedentis” significat non receptionem, ne quidem memoria: quod “os comedentis” significet non recipere, constat ex apparentiis in mundo spirituali, apparent enim recipere ore qui aliquid memoriae tradunt; quare “super os ejus cadere” significat ne quidem memoria recipere, sed modo audire, et quoque si recipiunt, quod modo memoria et non corde: per “ficus cum primitiis” etiam intelligi possunt bona genuina, cum quibus simile fit apud illos qui in falsis mali sunt.

404. (Vers. 14.) “{1}Et caelum abscessit tanquam liber convolutus.” – Quod significet quod spiritualis homo occlusus sit, constat ex significatione “caeli,” quod sit ecclesia in communi et in particulari, nam ecclesia est caelum Domini in terris, etiam ecclesia unum facit cum caelo per conjunctionem: (quare cum in Verbo dicitur “caelum et terra” intelligitur ecclesia interna et externa, internum enim hominum ecclesiae est caelum apud illos, et externum est mundus apud illos: et quia per “caelum et terram” significatur ecclesia interna et externa, inde quoque significatur homo internus et externus, seu homo spiritualis et naturalis; nam homo est ecclesia, in quo bonum amoris et fidei est, quare ex hominibus in quibus est ecclesia, existit ecclesia in communi: inde patet unde est quod per “caelum” hic intelligatur homo internus seu spiritualis: homo spiritualis dicitur, et intelligitur mens spiritualis, quae est mens superior seu interior hominis; mens autem inferior seu exterior vocatur homo naturalis:) et ex significatione “abscessit sicut liber convolutus,” quod sit quod occlusus sit; nam mens spiritualis, quae est, ut dictum, mens superior seu interior apud hominem, aperitur per vera applicata vitae, ita per bona, at vero occluditur per falsa applicata vitae, ita per mala, et occlusio est sicut convolvitur volumen libri. Quod ita sit, patuit manifeste ex apparentiis in mundo spirituali, cum ultimum judicium factum est; ibi enim tunc apparuerunt montes et colles quandoque convolvi sicut volumen libri convolvitur, et tunc illi qui super iis erant devolvebantur in infernum; quae apparentia trahit causam ex eo, quod interiora mentis eorum, per quae aliquid lucis e caelo prius influxit, occlusa fuerint; quod fit in communi apud plures, hoc fit apud unumquemvis talem in particulari; nam in mundo spirituali quale est commune tale est particulare (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 73). Per “librum” intelligitur volumen, quoniam antiquis temporibus non erant typi et inde libri quales hodie, sed erant volumina ex membranis; inde per “libros” in Apocalypsi intelliguntur volumina, et per “abscessit caelum tanquam liber convolutus” intelligitur tanquam volumen convolutum: similiter apud Esaiam,
“Contabescet omnis exercitus caelorum; et convolventur, sicut liber, caeli” (xxxiv. 4).

405. “Et omnis mons et insula e locis suis emota sunt.”- Quod significet quod omne bonum amoris et verum fidei perierit, constat ex significatione “montis,” quod sit bonum amoris in Dominum (de qua sequitur); ex significatione “insulae,” quod sit verum fidei (de qua in sequenti articulo); et ex significatione “emoveri locis,” quod sit auferri et perire, quia intelligitur bonum amoris et verum fidei; quando enim illa emoventur locis suis, tunc succedunt mala et falsa, ac bona et vera per mala et falsa pereunt. Quod “mons” {1}significet bonum amoris, est quia in caelo super montibus habitant qui in bono amoris in Dominum sunt, et super collibus qui in charitate erga proximum; seu quod idem, super montibus habitant qui e caelesti regno Domini sunt, et super collibus qui e spirituali regno Ipsius; et regnum caeleste distinguitur a regno spirituali in eo, quod qui e regno caelesti sunt in amore in Dominum sint, et qui e regno spirituali in charitate erga proximum; (sed de his et illis videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 20-28;) inde est quod per “montem” significetur bonum amoris in Dominum.

[2] Quod bonum amoris in Dominum per “montem” abstracte intelligatur, est quia omnia quae in sensu interno Verbi sunt spiritualia sunt, et spiritualia abstracte a personis et locis intelligenda sunt; quare etiam angeli, quia spirituales, abstracte ab illis cogitant et loquuntur, et per id est illis sapientia et intelligentia; idea enim personarum et locorum finit cogitationem, nam determinat illam ad ea, et sic finit: haec idea cogitationis est proprie naturalis, idea autem abstracta a personis et locis se extendit in caelum quaquaversum, nec finitur aliter ac visus oculi dum absque obviis spectatur caelum; talis idea est proprie spiritualis; exinde est quod per “montem” in Verbi sensu spirituali significetur bonum amoris: simile est cum significatione “terrae” quod sit ecclesia; idea enim abstracta a locis et a gentibus et populis super terra, est de ecclesia ibi seu apud illos; haec ideo per “terram” in Verbo significatur: simile est cum rebus aliis quae in Verbi sensu naturali dicuntur, ut cum collibus, petris, vallibus, fluviis, maribus, urbibus, domibus, hortis, silvis, et aliis.

[3] Quod “mons” significet amorem in Dominum, et inde omne bonum quod ex illo, quod bonum caeleste vocatur, et quod in opposito sensu significet amorem sui, et inde omne malum quod ex illo, constat ex locis sequentibus in Verbo:- Apud Amos,
“Dispone te erga Deum tuum, Israel, nam ecce formator montium, et creator spiritus, et enuntians homini quae cogitatio ejus” (iv. 12, 13):
Deus dicitur “formator montium,” quia “montes” significant bona amoris; ac “creator spiritus,” quia “Spiritus” significat vitam ex illis; et quia per illa dat homini intelligentiam, additur, “et enuntians homini quae cogitatio ejus;” intelligentia enim, quae homini, est cogitationis ejus, quae influit a Domino per bonum amoris in vitam ejus; quare “enuntiare” hic est influere.

[4] Apud Davidem,
Deus “qui firmat montes virtute sua, accinctus est potentia” (Ps. lxv. 7 (B.A. 6)):
per “montes” hic quoque significantur bona amoris; haec Dominus in caelo et in ecclesia firmat per Divinum suum Verum, cui omnis potentia; ideo dicitur, “firmat montes virtute sua, accinctus est potentia;” per “virtutem Dei” in Verbo significatur Divinum Verum, ac per “potentiam,” cum de Domino, omnis potentia seu omnipotentia. (Quod omnis potentia sit Divino Vero quod procedit a Domino, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 228-233, et supra, n. 209, 333; et quod potentia, cum de Domino, sit omnipotentia, supra, n. 338.)

[5] Apud eundem,
“Tollo oculos meos ad montes, unde Venit auxilium” (Ps. cxxi. 1):
per “montes” hic intelliguntur caeli; et quia in caelis super montibus et collibus habitant qui in bonis amoris et charitatis sunt, ut supra dictum est, et in illis bonis est Dominus, ideo per “tollere oculos ad montes,” etiam intelligitur ad Dominum, a quo omne auxilium. Cum “montes” in plurali dicuntur, intelliguntur et montes et colles; proinde tam bonum amoris in Dominum quam bonum charitatis erga proximum.

[6] Apud Esaiam,
“Erunt super omni monte alto, et super omni colle elato, rivi, ductus aquarum, in die caedis magnae, cum cadent turres” (xxx. 25):
ultimum judicium, de quo ibi agitur, intelligitur per “diem caedis magnae cum cadent turres;” “caedes magna” est interitus malorum, “turres” quae cadent sunt falsa doctrinae quae ex amore sui et mundi; quod illa per “turres” significentur, est ex apparentiis in mundo spirituali, qui enim per talia quae ecclesiae sunt dominatum quaerunt, in altis aedificant sibi turres (de quibus videatur in opusculo De Ultimo Judicio. n. 56, 58): quod illi tunc qui in amore in Dominum et in charitate erga proximum sunt, eleventur in caelum et imbuantur intelligentia et sapientia, intelligitur per quod “erunt super omni monte alto et colle elato, rivi, ductus aquarum;” “mons altus” significat ubi sunt qui in amore in Dominum, et “collis elatus” ubi illi qui in charitate erga proximum, “rivi” significant sapientiam, et “ductus aquarum” intelligentiam, “aquae” enim sunt vera ex quibus intelligentia et sapientia.

[7] Apud Joelem,
“Fiet in die illo, stillabunt montes mustum, et colles fluent lacte, et omnes rivi Jehudae fluent aquis” (iv. (B.A. iii.) 18):
agitur ibi de adventu Domini, et de novo caelo et de nova terra tunc; et per quod “montes stillabunt mustum” intelligitur quod ex bono amoris in Dominum omne verum; per quod “colles fluent lacte” intelligitur quod ex bono charitatis erga proximum vita spiritualis; et per quod “omnes rivi Jehudae fluent aquis” intelligitur quod ex singulis Verbi vera, per quae intelligentia. (Sed haec plenius explicata videantur supra, n. 376(b).)

[8] Apud Nahum,
“En super montibus pedes evangelizantis(, proclamantis) pacem” (ii. 1(B.A. i. 15)):
apud Esaiam,
“Quam jucundi sunt (super montibus) pedes evangelizantis, audire facientis pacem dicentis Zioni, Regnat {1}Rex tuus” (lii. 7):
apud eundem,
“Super montem altum ascende tibi, evangelizatrix Zion; extolle cum virtute vocem tuam, evangelizatrix Hierosolyma” (xl. 9):
haec de adventu Domini, et de salvatione eorum tunc qui in bono amoris in Ipsum sunt et inde ex Verbo in veris doctrinae; et quia de salvatione eorum agitur, ideo dicitur, “in super montibus pedes evangelizantis pacem,” et “Ascende montem altum, evangelizatrix Zion;” per “evangelizare pacem” significatur praedicare adventum Domini, nam per “pacem” significatur in supremo sensu Dominus, et in sensu interno omne bonum et verum quod a Domino (videatur supra, n. 365; et per “evangelizatricem Zionem” intelligitur ecclesia quae in bono amoris in Dominum est, ac per “evangelizatricem Hierosolymam” ecclesia quae inde ex Verbo in veris doctrinae.

[9] Apud Esaiam,
“Ponam omnes montes meos in viam, et semitae meae exaltabuntur:… cantate caeli, et exulta terra, ac personate montes cantu, quia consolatus est Jehovah populum suum” (xlix. 11, 13):
per “montes” in plurali intelliguntur et montes et colles, ita tam bonum amoris quam bonum charitatis; quod “montes et colles ponentur in viam, et semitae exaltabuntur,” significat quod illi qui in illis bonis sunt, erunt in veris genuinis; “poni in viam” significat esse in veris, et “exaltari {2}semitas” significat esse in veris genuinis, “viae” enim et “semitae” significant vera, quae “exaltari” dicuntur a bono; et vera quae a bono sunt vera genuina: gaudium cordis eorum inde, significatur per “cantate caeli, exulta terra;” gaudium internum per “cantate caeli,” gaudium externum per “exulta terra:” confessiones ex gaudio oriundo ex bono amoris significantur per “personate montes cantu:” quod hoc sit propter reformationem et regenerationem; significatur per “quia consolatus est Jehovah populum suum.” Quod hic non montes in mundo intelligantur, patet; nam tunc quid foret quod montes ponerentur in viam, et quod semitae exaltabuntur, tum quod montes personarent cantu?

[10] Apud eundem,
“Cantate caeli,… jubilate inferiora terrae, personate montes cantu, silva et omnis arbor in ea, quia redemit Jehovah Jacobum, et in Israele gloriosum Se exhibuit” (xliv. 23):
per “cantate caeli, jubilate inferiora terrae, personate montes cantu,” similia significantur quae mox supra, sed hic per “montes” significantur bona charitatis; quare etiam dicitur, “silva et omnis arbor in ea,” nam per “silvam” intelligitur externus seu naturalis homo quoad omnia ejus, et per “omnem arborem” intelligitur cognitivum et scientificum ibi: reformatio eorum significatur per “Redemit Jehovah Jacobum, et in Israele gloriosum Se exhibuit;” per “Jacobum” et “Israelem” intelligitur ecclesia externa et interna, ita externum et internum apud illos in quibus ecclesia.

[11] Apud eundem,
“Montes et colles personabunt… cantu, et omnes arbores agri complodent manum” (lv. 12):
apud Davidem,
“Laudate Jehovam… montes et colles, arbor fructus, et omnes cedri” (Ps. cxlviii. (7,) 9):
in his describitur gaudium cordis ex bono amoris et charitatis, et dicuntur “montes,” “colles,” “arbores,” “cedri,” “personare cantu,” “complodere manum,” et “laudare,” quia per illa significantur bona et vera, quae faciunt gaudia apud hominem; homo enim non gaudet ex se, sed ex bonis et veris quae apud illum; haec gaudent, quia faciunt homini gaudium.

[12] Apud Esaiam,
“Extollent vocem desertum, et urbes ejus, et villae quas inhabitat Arabia, cantent habitatores petrae, e capite montium clament” (xlii. 11):
per “desertum” significatur obscurum veri, per “urbes ejus” significantur doctrinalia, per “villas” cognitiones et scientifica naturalia, per “Arabiam” significatur naturalis homo, nam Arabs in deserto est naturalis homo, per “habitatores petrae” significantur bona fidei seu illi qui in bonis fidei, per “caput montium” significatur bonum amoris in Dominum; inde patet quid singula in ordine significant, nempe confessionem et cultum laetum ex bono amoris in illis quae memorata sunt, nam “clamare e capite montium” est ex bono amoris colere.

[13] Apud Davidem,
“Mons Dei mons Baschanis, mons collium mons Baschanis; quare subsilitis montes, colles montis? Desiderat Deus inhabitare illum,etiam Jehovah habitabit in perpetuum” (Ps. lxviii. 16, 17 (B.A. 15, 16));
per “montem Baschanis” significatur bonum voluntarium quale est apud illos qui in externis ecclesiae sunt; Baschan enim erat regio trans Jordanem, quae dimidiae tribui Menassis data erat in hereditatem (videatur Josuae caput xiii. 29-32), et per “Menassen” significatur bonum voluntarium externi seu naturalis hominis; bonum hoc voluntarium idem est cum bono amoris in externo homine, nam omne bonum amoris est voluntatis, et omne verum inde est intellectus; quare per “Ephraimum” fratrem ejus significatur verum intellectuale illius boni: quia per “montem Baschanis” illud bonum significatur, ideo per “colles” montis illius significantur bona actu: quia voluntas agit, est enim omne activum animi et corporis ex voluntate, sicut est omne activum cogitationis et sermonis ex intellectu, ideo gaudium oriundum ex bono amoris describitur et intelligitur per “saltare” et “subsilire:” inde patet quid significatur per “Mons Dei mons Baschanis, mons collium mons Baschanis; quare subsilitis montes, colles montis?” Quia Dominus apud hominem habitat in ejus bono voluntario, unde bona actu, ideo dicitur, “Desiderat Deus inhabitare illum, etiam Jehovah habitabit in perpetuum.”

[14] Apud eundem,
“Factus est Jehudah in sanctuarium” Jehovae, “(et Israel in dominia Ipsius,) mare vidit et fugit, Jordan avertit se retrorsum, montes saltarunt sicut arietes, colles sicut filii gregis: quid tibi mare, quod fugis Jordan, avertis te retrorsum? montes, saltatis sicut arietes? colles, sicut filii gregis? A coram Domino parturis terra, a coram Deo Jacobi, qui convertit petram in stagnum aquarum, silicem in fontem aquarum” (Ps. {3}cxiv. 2-8):
ita describitur exitus filiorum Israelis ex Aegypto; attamen absque explicatione per sensum internum nemo scire potest quid significant, quod tunc “montes saltaverint sicut arietes, et colles sicut filii gregis,” tum quid intelligitur per “mare vidit et fugit, et Jordan avertit se retrorsum;” quare explicabitur. Intelligitur in sensu interno instauratio ecclesiae, seu regeneratio hominum ecclesiae; ecclesia enim, quae instauranda, significatur per “filios Israelis,” instauratio per “exitum” illorum, discussio malorum per “transitum per mare Suph,” de quo dicitur quod “fugerit,” et introductio in ecclesiam per “transitum super Jordanem,” de quo dicitur quod “averterit se.” Sed ad singula: quod “Jehudah factus sit in sanctuarium, et Israel in dominia,” significat quod bonum amoris in Dominum sit ipsum sanctum caeli et ecclesiae, et quod verum ex illo bono sit per quod regimen; per “Jehudam” enim significatur bonum caeleste quod est bonum amoris in Dominum, per “sanctuarium” ipsum sanctum caeli et ecclesiae, per “Israelem” bonum spirituale quod est verum ex illo bono, per quod regimen; nam Divino Vero procedenti ex Divino Bono est omne regimen Domino: per “mare vidit et fugit, Jordan avertit se retrorsum,” significatur quod discussis malis et falsis quae in naturali homine, successerint vera scientifica et cognitiones veri et boni; “montes saltarunt sicut arietes, colles sicut filii gregis,” significat quod bonum caeleste, quod est bonum amoris, ac bonum spirituale quod est verum ex illo bono, ex gaudio faciant bona seu edant effectum; “montes” significant bonum amoris, “colles” bona charitatis, quae in sua essentia sunt vera ex illo bono; “saltare,” quia de illis, significat ex gaudio facere bona; dicitur “sicut arietes et sicut filii gregis,” quia “arietes” significant bona charitatis et “filii gregis” vera inde: instauratio ecclesiae ab illis, seu regeneratio hominum ecclesiae, significatur per “coram Deo parturis terra, coram Deo Jacobi, qui convertit petram in stagnum aquarum et silicem in fontem aquarum;” “terra” est ecclesia, et illa “parturire” dicitur quum instauratur seu homo ecclesiae e novo generatur; “coram Domino” et “coram Deo Jacobi” dicitur, quoniam ubi de bono amoris agitur Dominus in Verbo dicitur “Dominus,” et cum de bonis actu “Deus Jacobi:” regeneratio per vera ex bono, significatur per “convertit petram in stagnum aquarum et silicem in fontem aquarum;” per “stagnum aquarum,” significantur cognitiones veri, et per “fontem aquarum” significatur Verbum ex quo illae, et per “petram” naturalis homo quoad verum ante reformationem, et per “Silicem” naturalis homo quoad bonum ante reformationem.

[15] Apud eundem,
“Vitem ex Aegypto proficisci fecisti, expulisti gentes, et plantasti eam,… operti sunt montes umbra ejus, et ramis ejus cedri Dei” (Ps. lxxx. 9, 11 (B.A. 8, 10)):
per “vitem ex Aegypto” significatur ecclesia spiritualis, quae incipit apud hominem per scientifica et cognitiones in naturali homine; “vitis” est ecclesia spiritualis, et “Aegyptus” est scientificum quod in naturali homine: per “expulisti gentes, et plantasti eam,” significatur quod postquam mala inde ejecta sunt ecclesia instaurata sit; “gentes” sunt mala, et “plantare vitem” est instaurare illam ecclesiam; per “operti sunt montes umbra ejus, et ramis ejus cedri Dei,” significatur quod tota ex bonis et veris spiritualibus; “montes” sunt bona spiritualia, et “cedri Dei” sunt vera spiritualia. Quod eductio filiorum Israelis ex Aegypto, et introductio in terram Canaanem unde expulsae sunt gentes, per haec intelligantur, patet; sed usque per eadem illa in sensu interno intelliguntur quae explicata sunt; nec aliud per introductionem filiorum Israelis in terram Canaanem, et per expulsionem gentium inde, repraesentatum et significatum est; omnia enim historica Verbi aeque ac prophetica ejus involvunt spiritualia.

[16] Apud Esaiam,
“Omnes montes qui sarculo sarrientur, non veniet eo timor senticeti et vepreti, sed erit missio bovis et calcatio ovis” (vii. 25):
per “montes qui sarculo sarrientur” intelliguntur qui ex amore boni faciunt bona. (Quid per cetera significatur videatur supra. n. 304(c), ubi explicata sunt.) Apud eundem,
“Producam ex Jacobo semen, et ex Jehudah heredem montium meorum, ut possideant eum electi mei, et servi mei habitent ibi” (lxv. 9):
per “Jacobum” et per “Jehudam” significatur ecclesia, per “Jacobum” ecclesia externa quae in cognitionibus boni et veri, et per “Jehudam” ecclesia (interna) quae in bono amoris in Dominum; quare per “semen ex Jacobo” significantur cognitiones boni et veri, et inde ii qui in illis sunt; per “montes” quorum heredes ex Jehudah, significatur bonum amoris in Dominum, et inde ii qui in illo; per “electos” qui possidebunt montem significantur qui in bono sunt, et per “servos” qui in veris ex bono.

[17] Apud Jeremiam,
“Reducam” filios Israelis “super terram eorum…; ecce Ego mittens ad piscatores multos qui piscabuntur illos, et mittam ad multos venatores qui venabuntur eos super omni monte, et desuper omni colle, et ex foraminibus petrarum” (xvi. 15, 16):
agitur ibi de instauratione ecclesiae novae, quae repraesentabatur et significabatur per reductionem Judaeorum e captivitate e terra Babelis in terra Canaanem. Qui non scit quid significat “piscari” et “venari,” quid “mons,” “collis” et “foramina petrarum,” non aliquid colliget ex illis verbis quam tale quod usque non capitur: quod ex illis instauranda sit ecclesia, qui in bono naturali et in bono spirituali sunt, intelligitur per “Mittam piscatores qui piscabuntur illos, et venatores qui venabuntur illos;” congregare illos qui in bono naturali sunt, intelligitur per “mittere piscatores qui piscabuntur illos;” et congregare illos qui in bono spirituali sunt, intelligitur per “venatores qui venabuntur illos:” quia illi intelliguntur, etiam dicitur “desuper omni monte, et desuper omni colle, et ex foraminibus petrarum;” per illos qui “super monte” intelliguntur qui in bono amoris, qui “super colle” qui in bono charitatis, et qui “ex foraminibus petrarum” qui in obscuris veri.

[18] Apud Ezechielem,
“Vos montes Israelis, dabitis ramum vestrum, et fructum vestrum feretis populo meo Israeli, cum appropinquant venire” (xxxvi. 8):
per “montes Israelis” significantur bona charitatis; quod inde vera fidei et bona vitae, significatur per “dabitis ramum vestrum, et fructum vestrum feretis” (“ramus” est verum fidei, et “fructus” est bonum vitae).

[19] Apud Amos,
“Ecce dies Venientes,… ut attingat arans metentem, et calcans uvas distrahentem (semen), et stillent montes mustum, et omnes colles diffluant; nam reducam captivitatem populi mei” (ix. 13, 14):
quid per haec significatur, videatur supra (n. 376(b)), ubi explicata sunt; “montes” dicuntur “stillare mustum,” et “colles diffluere,” quia per “montes” significatur bonum amoris in Dominum, et per “colles,” bonum charitatis erga proximum, ac per “mustum” vera; et inde per illa verba, quod ex utroque illo bono erunt illis vera in abundantia; nam per reductionem populi ex captivitate, de qua illa dicuntur, significatur instauratio novae ecclesiae.

[20] Apud Davidem,
Jehovah, justitia tua sicut montes Dei, judicia tua sicut abyssus magna (Ps. xxxvi. 7 (B.A. 6)):
quia “justitia” in Verbo dicitur de bono, ac “judicium de vero, ideo dicitur quod “justitia Jehovae sit sicut montes Dei, et judicia Ipsius sicut abyssus magna:” “montes Dei” enim significant bonum charitatis, et “abyssus” significat vera in communi, quae vera fidei vocantur. (Quod “justitia” dicatur de bono, et “judicium” de vero, videatur n. 2235, 9857.)

[21] Apud eundem,
Jehovah “fundavit terram super basibus suis,… abysso sicut Veste obvelasti eam, super montibus stant aquae; ab increpatione tua fugiunt, a voce tonitrui tui proripiunt se; ascendunt montes, descendunt valles ad locum quem fundasti illis, limitem posuisti,non transeunt, non revertuntur ad obtegendum terram. Qui emittit fontes in fluvios, inter montes eant…. Qui irrigat montes de conclavibus suis; de fructu operum tuorum saturatur terra” (Ps. civ. 5-10, 13):
describitur per haec in sensu spirituali intellecta processus regenerationis, seu formationis ecclesiae apud hominem: et per “fundavit terram super basibus suis” significatur quod ecclesiam apud hominem cum suis terminis et clausuris: per “abysso sicut veste obvelasti eam” significatur quod scientificis in naturali homine, quo interiora ejus, ubi ecclesiae spiritualia resident, circumdata sunt: “abyssus” significat scientifica in communi, et “vestis” significat vera scientifica ambientia et induentia: per “super montibus stant aquae” significatur quod falsa super jucundis amorum naturalium, quae jucunda in se sunt mala; “montes” sunt mala illorum amorum, et “aquae” sunt falsa inde: quod “ab increpatione tua fugiant, a voce tonitrui tui proripiant se,” significat quod falsa per vera, ac mala per bona e caelo dissipentur: per “ascendunt montes, et descendunt valles ad locum quem fundasti illis,” significatur quod loco amorum naturalium et malorum ex illis insertentur amores caelestes et bona ex illis, et loco falsorum immittantur vera communia: per “limitem posuisti, non transeunt, non revertuntur ad obtegendum terram,” significatur quod falsa et mala teneantur extra, separata a veris et bonis, et limitata ne reinfluant et perdant: per “emittit fontes in fluvios, inter montes eant,” significatur quod Dominus ex Verbi veris det intelligentiam, cujus omnia ex bono amoris caelestis sunt; per “fontes” significantur Verbi vera, per “fontes immissos in fluvios” significatur intelligentia inde, et per “inter montes eant” significatur quod ex bonis amoris caelestis (“montes” sunt illa bona): per “qui irrigat montes e conclavibus suis” significatur quod omnia bona per vera ex caelo; “irrigare” dicitur de veris quia “aquae” sunt vera, “montes” sunt bona amoris, et “conclavia” sunt caeli unde illa: per “de fructu operum tuorum saturatur terra” significatur quod ex Divina operatione continue crescat ecclesia apud hominem; “fructus operum,” cum de Domino, est Divina operatio, et “terra” est ecclesia apud hominem, de cujus formatione actum est; et haec “saturari” dicitur per continuam crescentiam. Haec arcana sunt quae in illis verbis recondita sunt; sed quis videt illa nisi sciat illa ex sensu interno, et nisi in cognitionibus sit, hic nisi in cognitione de homine interno et externo, ac de bonis et veris quae faciunt ecclesiam in illis?

[22] Apud Sachariam,
“Sustuli oculos meos et Vidi, cum ecce quatuor currus exeuntes inter… montes, et montes montes aeris” (vi. 1):
agitur in eo capite de instauranda nova ecclesia apud gentes, nam agitur de novo templo, per quod significatur nova ecclesia: per “currus exeuntes ab inter montes,” significatur doctrina quae formanda ex bono per vera; “currus” significant doctrinalia, “montes” bona amoris, “inter montes” significat vera ex bonis, nam “valles” quae sunt “inter montes” significant vera inferiora, quae sunt vera naturalis hominis: ut sciatur quod per “montes” significentur bona naturalis hominis, ideo dicitur “et montes montes aeris;” “aes” significat bonum naturalis hominis.

[23] Apud Sachariam,
“Jehovah exibit et pugnabit contra gentes stabunt pedes Ipsius in die illo super Monte Olivarum ante facies Hierosolymae ab oriente, et diffindetur Mons Olivarum, pars ejus versus ortum et versus mare valle magna, et recedet pars montis versus septentrionem,et pars ejus versus meridiem; tunc fugietis per vallem montium meorum, et pertinget vallis montium versus Azal” (xiv. 3-5):
haec dicta sunt de ultimo judicio quod a Domino cum fuit in mundo; nam Dominus, cum fuit in mundo, omnia in caelis et in infernis in ordinem redegit; quare tunc fecit judicium super malos et super bonos: hoc judicium est quod in Verbo Veteris Testamenti intelligitur per “diem “irae,” “excandescentiae,” “vindictae Jehovae,” ac per “annum retributionum; (de hoc judicio videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 46;) quod de adventu Domini, ac de judicio tunc in eo capite agatur, patet ab his verbis ibi,
“Tunc veniet Jehovah Deus meus, omnes sancti Tecum; et erit in die illo non lux, splendor et coruscatio; et erit dies unus qui notus erit Jehovae, non dies nec nox, quia circa tempus Vesperae erit lux” (vers. 5-7):
“tempus vesperae est ultimum tempus ecclesiae, quando judicium; tunc “vespera” est malis sed “lux” bonis. Dum haec primum sciuntur, patet dein per sensum spiritualem quid singula ibi significant: nempe, per “Jehovah exibit et pugnabit contra gentes” significatur ultimum judicium super malos; “exire et pugnare” est facere judicium, et “gentes” sunt mali: per “stabunt pedes Ipsius super Monte Olivarum ante facies Hierosolymae ab oriente” significatur quod ex Divino Amore per Divina vera procedentia ex Divino Bono Ipsius, “Mons” enim “Olivarum,” cum de Domino, significat Divinum Amorem, “Hierosolyma” ecclesiam quoad vera, et inde Divina vera ecclesiae, et “oriens” Divinum Bonum: per “diffindetur Mons Olivarum, pars ejus versus ortum et versus mare valle magna,” significatur separatio illorum qui in bono sunt ab illis qui in malo; “Mons” enim “Olivarum,” ut dictum, est Divinus Amor, “ortus” est ubi illi qui in Divino Bono, et “mare” est ubi illi qui in malo, mare enim in plaga occidentali in mundo spirituali separat: per “recedet pars montis versus septentrionem et pars ejus versus meridiem” significatur separatio illorum qui in falsis mali ab illis qui in veris boni; “septentrio” est ubi illi qui in falsis mali, quia in tenebris, et “meridies” ubi illi qui in veris boni, quia in luce: per “tunc fugietis per vallem montium meorum” significatur quod tunc qui in veris ex bono sunt eripientur; “fugere” significat eripi, “vallis montium” significat ubi illi qui in cognitionibus veri et inde in veris ex bono sunt, nam in vallibus habitant illi qui in cognitionibus veri, et super montibus illi qui in bono: “et pertinget vallis montium usque ad Azal” significat separationem a falsis mali, nam “Azal” significat separationem et liberationem.

[24] Quoniam “Mons Olivarum” qui erat ante Hierosolymam ab oriente significabat Divinum Amorem, et “Hierosolyma ab oriente” Divinum Verum procedens ex Divino Bono (ut supra memoratum est); ideo Dominus ex solito commoratus est super illo monte, ut patet apud Lucam,
Jesus “erat diebus in Templo docens, noctibus vero egrediens pernoctavit in Monte qui dicitur Olivarum” (xxi. 37; cap. xxii. 39: Joh. viii. 1):
ac ibi locutus est cum discipulis de adventu suo et consummatione saeculi, hoc est, de ultimo judicio (Matth. xxiv. 3, seq.; Marc. xiii. 3. seq.):
et quoque inde ivit Hierosolymam, et passus (Matth. xxi. 1; cap. xxvi. 30: Marc. xi. 1; cap. xlv. 26: Luc. xix. 29, 37; cap. xxi. 37; cap. xxii. 39):
et per hoc significabatur quod omnia ex Divino Amore egerit, “Mons “enim “Olivarum” illum significabat; quicquid enim Dominus in mundo fecit, hoc repraesentabat, et quicquid locutus est, significabat. Quod in repraesentativis et significativis fuerit, cum in mundo, erat causa, ut in ultimis caeli et ecclesiae et simul in primis eorum esset, et sic ultima ex primis, et sic intermedia omnia ex primis per ultima, regeret et disponeret; repraesentativa et significativa sunt in ultimis.

[25] Quoniam “mons” significabat bonum amoris, et cum de Domino, Divinum Bonum Divini Amoris, et ex illo Bono procedit Divinum Verum, ideo Jehovah, hoc est, Dominus, descendit super Montem Sinai, et promulgavit Legem; legitur enim quod
Descenderit super illum montem ad caput montis (Exod. xix. 20; cap. xxiv. (16,) 17);
et quod promulgaverit Legem ibi (Exod xx.):
inde etiam per “Sinai” in Verbo significatur Divinum Verum ex Divino Bono, similiter per “Legem” ibi promulgatam. Et ideo quoque
Dominus assumpsit Petrum, Jacobum et Johannem in montem altum, cum transformatus (Matth. xvii. 1; Marc. ix. 2);
et cum transformatus, apparuit in Divino Vero ex Divino Bono, nam “Facies Ipsius quae sicut Sol” repraesentabat Divinum Bonum, ac “Vestis quae sicut Lux” Divinum Verum, ac “Moses et Elias,” qui apparuerunt, significabant Verbum, quod est Divinum Verum ex Divino Bono.

[26] Quoniam “mons” significabat bonum amoris, et in supremo sensu Divinum Bonum, et ex Divino Bono procedit Divinum Verum, ideo Mons Zionis aedificatus est supra Hierosolymam, et per “Montem Zionis” in Verbo significatur ecclesia quae in bono amoris in Dominum est, et per “Hierosolymam” ecclesia quae in veris ex illo bono, seu ecclesia quoad doctrinam: ideo etiam Hierosolyma vocatur “mons sanctitatis,” et quoque “collis;” nam per “montem sanctitatis” significatur bonum spirituale, quod in sua essentia est verum ex bono, similiter ac per “collem,” ut constare potest ex sequentibus his locis:- Apud Esaiam,
“Fiet in posteritate dierum (stabilis) erit mons (domus) Jehovae in caput montium, et elatus prae collibus; unde confluent ad eum omnes gentes, et ibunt populi multi, et dicent, Ite, ascendamus ad montem Jehovae, ad domum Dei Jacobi” (ii. 2, 3):
apud eundem,
“In die illo clangetur buccina magna, et venient pereuntes in terra Aschuris, et expulsi in terra Aegypti, et incurvabunt se Jehovae in monte sanctitatis in Hierosolyma” (xxvii. 13):
apud Joelem,
“Clangite buccina {4}in Zione, et vociferamini in monte sanctitatis” (ii. 1):
apud Danielem,
“Revertatur ira tua et excandescentia tua a civitate tua Hierosolyma, monte sanctitatis tuae” (ix. 16):
apud Esaiam,
“Adducent omnes fratres vestros ex omnibus gentibus… Jehovae… ad montem sanctitatis meae Hierosolymam” (lxvi. 20):
apud eundem,
“Qui confidet in Me possidebit in hereditatem terram, et hereditario accipiet montem sanctitatis meae” (lvii. 13):
apud Ezechielem,
“In monte sanctitatis meae, in monte altitudinis Israelis,… servient Mihi omnis domus Israelis, tota in terra” (xx. 40):
apud Micham,
“In extremitate dierum erit mons domus Jehovae constitutus in caput montium, et elatus prae collibus, et confluent ad illum populi” (iv. 1, 2):
praeter alibi pluries ubi “Mons sanctitatis,” “Mons Zionis,” et “Mons Jehovae” nominatur:
Ut ubi “Mons sanctitatis” (Esai. xi. 9; cap. lvi. 7; cap. lxv. 11, 25: Jerem. xxxi. 23: Ezech. xxviii. 14: Dan. ix. 20; cap. xi. 45: Joel ii. {5}1; (cap.) iv. (B.A. iii.) 17: Obad. vers. 16: Zeph. iii. 11: Sach. viii. 3: Psalm. xv. 1; Ps. xliii. 3):
Et ubi nominatur “Mons Zionis” (Esai. iv. 5; cap. viii. 18; cap. x. 12; cap. xviii. 7; cap. xxiv. 23; cap. xxix. 8; cap. xxxi. 4; cap. xxxvii. 32: Joel, cap. ii. 32 (B.A. iii. 5): Obad. vers. 17, 21: Mich. iv. 7: Thren. v. 18: Psalm. xlviii. 12 (B.A. 11); Ps. lxxiv. 2; Ps. lxxviii. 68; Ps. cxxv. 1).
Quoniam “Mons Zionis” significabat Divinum Bonum, et ecclesiam quoad illud, ideo dicitur apud Esaiam,
“Mittite (agnum) {6}Dominatoris terrae de petra versus desertum ad montem filiae Zionis” (xvi. 1):
et in Apocalypsi,
“Agnus stans super Monte Zionis, et cum Eo centum quadraginta quatuor millia” (xiv. 1).

[27] Ex his quoque constare potest unde est quod nova Hierosolyma, in qua Templum, visa sit Ezechieli constructa super monte alto, de qua ita apud illum:
“In visionibus Dei deductus sum super terram Israelis, demisit me super montem altum valde, super quo quasi structura urbis a meridie” ((Ezech.) xl. 2);
de quibus postea in capitibus quae sequuntur, multis agitur. Apud Davidem,
“Magnus Jehovah et collaudatus Valde in civitate Dei nostri, in monte sanctitatis suae; pulcher tractu, gaudium totius terrae Mons Zionis, latera septentrionis, civitas Regis magni; Deus in palatiis ejus notus, tanquam refugium” (Ps. xlviii. (2,) 3, 4 (B.A. 1-3)):
per haec describitur cultus Domini ex veris quae ex bono; cultus Ipsius ex veris et bonis spiritualibus, et amoenum animae inde, significatur per “Magnus est Jehovah et collaudatus valde in civitate Dei nostri, in monte sanctitatis suae, pulcher tractu:” cultus intelligitur per “magnus esse” et “collaudatus valde,” verum spirituale quod ex bono spirituali per “in civitate Dei nostri, monte sanctitatis suae,” et amoenum animae inde per “pulcher tractu;” cultus Domini ex bonis et veris caelestibus describitur per “gaudium totius terrae mons Zionis, latera septentrionis, civitas Regis magni;” cultus ex bono caelesti intelligitur per “gaudium totius terrae, Mons Zionis;” et vera ex illo bono intelliguntur per “latera septentrionis, civitatem Regis magni” (“latera septentrionis” sunt vera ex bono caelesti, et “civitas Regis magni” est doctrina veri inde): quod vera sint illis, qui in bono caelesti sunt, inscripta, significatur per “Deus in palatiis ejus notus.” Quod “latera septentrionis significent vera ex bono caelesti, est quia illi qui in regno caelesti Domini sunt, in caelo habitant in oriente, et illi qui in veris ex illo bono sunt, versus septentrionem ibi.

[28] Apud Esaiam,
Lucifer “tu dixisti in corde tuo,caelos ascendam, supra stellas Dei exaltabo thronum meum, et sedebo in monte conventus, in lateribus septentrionis” (xiv. 13):
per “Luciferum” intelligitur Babel, ut patet ex antecedentibus et consequentibus in eo capite; amor imperandi ejus super caelum et ecclesiam describitur per quod “ascendet caelos, et super stellas Dei exaltabit thronum suum,” per quae intelligitur affectatio dominii super caelos illos qui constituunt regnum spirituale Domini, nam vera ac cognitiones veri apud illos apparent sicut stellae; et per quod “sedebit in monte conventus, lateribus septentrionis, significatur super caelos qui constituunt regnum caeleste Domini, nam “mons conventus et latera septentrionis” sunt bona et vera ibi (ut supra). Quia Mons Zionis et Hierosolyma ad formam caeli, quantum fieri potuit, aedificata sunt, constare potest quid significatur per verba apud Davidem supra allata, “Mons Zionis, latera septentrionis, civitas Regis magni,” et per verba apud Esaiam, “Mons conventus in lateribus septentrionis.”

[29] Apud Esaiam,
Sancheribus Rex Aschuris dixit, “Per multitudinem currus mei ego ascendam altitudinem montium ad latera Libani, ubi exscindam proceritatem cedrorum ejus, electionem abietum ejus” (xxxvii. 24):
per haec in sensu interno describitur fastus illorum qui per ratiocinationes ex falsis destruere volunt bona et vera ecclesiae; “rex Assyriae” significat rationale perversum; “multitudo currus ejus” significat ratiocinationes ex falsis doctrinae; “ascendere altitudinem montium, latera Libani, et exscindere proceritatem cedrorum ejus, et electionem abietum ejus,” significat conatum destruendi bona et vera ecclesiae tam interna quam externa; “montes” sunt bona ecclesiae, “latera Libani” sunt ubi illa conjuncta sunt veris, “Libanus” est ecclesia spiritualis, ac “cedri” sunt vera ejus interna quae ex bono, et “abietes” sunt vera ejus externa etiam ex bono: haec per illa verba intelliguntur in sensu spirituali, proinde in caelo.

[30] “Mons” et “montes” etiam significant bona amoris et charitatis in sequentibus his locis:- Apud Davidem,
Jehovah “qui obtegit caelos nubibus, qui praeparat terrae pluviam, qui germinare facit montes gramen” (cxlvii. 8):
per “nubes,” quibus Jehovah obtegit caelos, significantur externa vera, qualia sunt in sensu litterae Verbi, nam quae in illo sensu sunt, in Verbo vocantur “nubes,” et quae in sensu interno “gloria;” per “caelos” intelliguntur interna vera, quia in illis sunt qui in caelis; per “pluviam” quam terrae praeparat, significatur influxus veri (“terra” est ecclesia, et inde illi ibi qui recipiunt verum, nam ex illis est ecclesia) per “montes” quos germinare facit gramen, significantur bona amoris, et inde illi qui in bonis amoris sunt; “gramen” significat nutritionem spiritualem, quae est illis, nam intelligitur gramen pro bestiis, ac “bestiae” significant affectiones boni naturalis hominis.

[31] Apud Mosen,
“Josepho dixit, Benedicta a Jehovah terra” Josephi,” de pretiosis caeli, de rore, de abysso jacente infra,… de primitiis montium orientis, et de pretiosis collium saeculi” (Deutr. xxxiii. 13-15):
haec est benedictio Josephi, seu tribus a Josepho nominatae, a Mose; et haec benedictio dicta est illi quia per “Josephum” significatur regnum spirituale Domini, et ibi id caelum quod proxime communicat cum regno caelesti Domini: per “terram Josephi” intelligitur id caelum, et quoque ecclesia quae ab illis qui erunt in illo caelo: per “pretiosa caeli,” per “rorem,” et “abyssum jacentem infra,” significantur Divina spiritualia et spiritualia naturalia ex origine caelesti; per “pretiosa caeli” Divina spiritualia, per “rorem” spiritualia communicantia, et per “abyssum jacentem infra” spiritualia naturalia: per “primitias montium orientis” et per “pretiosa collium saeculi” significantur genuina bona tam amoris in Dominum quam charitatis erga proximum; “montes orientis” sunt bona amoris in Dominum, “primitiae” sunt genuina, et “colles saeculi” sunt bona charitatis erga proximum. Qui non scit quid per Josephum et ejus tribum repraesentatur, et praeterea quid per “rorem,” “abyssum jacentem infra,” “montes orientis,” et “colles saeculi,” (significatur,) vix aliquid sciet quid talia verba involvunt, et in genere vix aliquid sciet quid significant omnia illa quae de tribubus Israelis a Mose in toto illo capite dicta sunt, et quid a patre Israele, cap. xlix. Genes.

[32] Apud Matthaeum,
“Vos estis lux mundi; non potest {7}urbs quae in monte exposita est, occulta esse” (v. 14):
haec ad discipulos, per quos intelligitur ecclesia quae in veris ex bono; quare dicitur “Vos estis lux mundi:” “lux mundi” est verum ecclesiae; quod id non sit nisi sit ex bono, significatur per “non potest {7}urbs quae in monte exposita est occulta esse;” “{7}urbs in monte” est verum ex bono.

[33] Apud eundem,
“Si fuerint alicui centum oves, et erraverit una ex illis, nonne relinquet nonaginta novem in montibus, abiens quaerit errantem ?” (xviii. 12:)
dicitur “Nonne relinquet nonaginta novem in montibus,” quia per “oves in montibus” significantur qui in bono amoris et charitatis sunt;” per “errantem” autem significatur qui non in illo est, quia ex ignorantia in falsis; nam ubi falsum est ibi non bonum, quoniam bonum est veri.

[34] Apud Evangelistas,
“Quando videritis abominationem devastationis, quae dicta est a Daniele Propheta tunc qui in Judaea fugiunto super montes, et qui super tecto ne descendito in domum” (Marc. xiii. 14, 15; Matth. xxiv. (15,) 16(, 17); Luc. xxi. 21):
describitur in iis capitibus a Domino successiva vastatio ecclesiae, sed describitur per meras correspondentias: “cum videritis abominationem devastationis significat cum discipuli, hoc est, illi qui in veris ex bono, percipiunt devastari ecclesiam, quod fit quando non amplius verum est quia non bonum, seu non fides quia non charitas: “tunc qui in Judaea fugiunto super montes” significat quod qui ab ecclesia Domini sunt permansuri sint in bono amoris; per “Judaeam” significatur ecclesia Domini, et per “montes” bona amoris, “fugere” in illos est in illis manere: “qui super tecto ne descendito in domum” significat qui in genuinis veris maneat in illis; “domus” significat hominem quoad omnia interiora quae mentis ejus sunt, et inde “tectum domus” significat intelligentiam quae ex genuinis veris, ita quoque genuina vera per quae intelligentia. Si non sensus spiritualis illustraret singula quae in illis capitibus apud Evangelistas a Domino dicta sunt, vix sciretur aliquid quod ibi continetur; ita quid foret quod “qui super tecto ne descendat in domum,” et alibi, quod “qui in agro ne revertatur retro ad tollendum vestimenta sua;” et plura alia.

[35] Hactenus ostensum est quod “montes” in Verbo significent bona amoris; et quia pleraque in Verbo etiam oppositum sensum habent, ita etiam “montes,” qui in eo sensu significant mala amoris, seu mala quae ex amoribus sui et mundi scaturiunt. In hoc sensu dicuntur montes in sequentibus locis in Verbo:- Apud Esaiam,
“Dies Jehovae Zebaoth veniet super omnem magnificum et altum et super omnes montes altos, et super omnes colles elatos” (ii. I2, 14):
per “diem Jehovae Zebaoth” intelligitur ultimum judicium, quando mali e montibus et collibus, quos in mundo spirituali occupaverunt, dejecti sunt, ut in initio hujus articuli dictum est: et quia tales super montibus et collibus ante ultimum judicium fuerunt, ideo per “montes et colles intelliguntur amores et inde mala in quibus fuerunt; per “montes” mala amoris sui, et per “colles” mala amoris mundi. Sciendum est quod omnes qui in amore sui sunt, imprimis qui in amore imperandi, in summa cupidine sint, dum in mundum spiritualem veniunt, in alta loca se efferre, hoc enim insitum est illi amori; unde etiam in sermonem communem venit dicere, “alto et elato animo esse,” et “alta spirare;” ipsa causa quod amori imperandi talis cupido insit, est quia deos se facere volunt, et Deus est in altissimis. Quod “montes et colles” illos amores et inde eorum mala significent, patet; nam dicitur, “Dies Jehovae Zebaoth veniet super omnem magnificum et altum, et super omnes montes altos et super omnes colles elatos;” quid alioqui foret quod “venturus super montes et colles?”

[36] Apud eundem,
“Vox clamantis in deserto, Parate Viam Jehovae, complanate… semitam Dei nostro; omnis Vallis extolletur, et omnis mons et collis humiliabitur” (xl. 3, 4):
etiam ibi de adventu Domini, et de ultimo judicio tunc, agitur; et per “vocem clamantis in deserto, Parate viam Jehovae et semitam Deo nostro,” significatur ut praeparent se ad recipiendum Dominum; “desertum” significat ubi non bonum quia non verum, ita ubi nondum ecclesia: per quod “omnis vallis extolletur, {8}et omnis mons et collis humiliabitur,” significatur quod omnes humiles corde, qui sunt qui in bonis et veris sunt, recipiantur, nam qui recipiuntur a Domino illi extolluntur ad caelum; et per quod “omnis mons et collis humiliabitur” significatur quod omnes elati animo, qui sunt qui in amore sui et mundi sunt, deprimentur.

[37] Apud Ezechielem,
“Dabo terram desolationem et vastitatem, ut cesset superbia roboris, et desolati sunt montes Israelis, ut non transiens” (xxxiii. 28):
per haec describitur desolatio et vastatio ecclesiae spiritualis, quam Israelitae repraesentaverunt; Judaei enim repraesentaverunt regnum caeleste Domini, seu ecclesiam caelestem, Israelitae autem regnum spirituale Domini, seu ecclesiam spiritualem: “desolatio et vastatio” hujus significat ultimum illius ecclesiae statum, qui erat quando non verum amplius quia non bonum, seu quando non fides quia non charitas; “desolatio” dicitur de vero quod fidei, et “vastatio” de bono quod charitatis: jactantia et elatio animi ex falsis quae dicunt esse vera, significatur per “superbiam roboris;” “robur” et “potentia” dicitur de veris ex bono, quia illis est omne robur et omnis potentia; hic autem, quia ex jactantia et elatione animi, de falsis: quod non bonum charitatis et fidei amplius sit, significatur per “desolati {9}sunt montes Israelis:” quod prorsus non bonum sed malum, significatur per “ut non transiens.”

[38] Apud eundem,
“Fili hominis, pone facies tuas ad montes Israelis, et propheta contra illos, et dices, Montes Israelis, audite verbum Domini Jehovih; sic dixit Dominus Jehovih montibus et collibus, alveis et vallibus, Ecce Ego adduco super vos gladium” (vi. {10}2, 3);
etiam hic per “montes Israelis” significantur mala procedentia ex amore sui et mundi, quae, apud illos qui in ecclesia spirituali sunt, existunt dum illis non amplius bonum vitae, sed malum vitae et inde falsum doctrinae: per “montes, colles, alveos et valles,” significantur omnia ecclesiae, tam interiora seu spiritualia quam exteriora seu naturalia; “montes et colles” significant interiora seu spiritualia, “alvei et valles” exteriora seu naturalia: quod perituri per falsa, significatur per “Ecce Ego adduco super vos gladium;” “gladius” est destructio falsi per vera, et in opposito sensu, ut hic, destructio veri per falsa.

[39] Apud eundem,
“In die illo, quo veniet Gogus super terram Israelis,… contremiscent coram Me pisces maris, et avis caelorum, et fera agri, et omne reptile reptans super terra, et omnis homo qui super faciebus terrae: et evertentur montes, et cadent gradus, et omnis murus in terram cadet; tunc vocabo super eum omnibus montibus meis gladium” (xxxviii. (18,) 20, 21):
quid per omnia haec significatur, videatur supra (n. {11}400(c)), ubi explicata sunt; nempe, quid per “Gogum,” per “pisces maris,” “avem caelorum,” “feram agri,” “reptile reptans super terra;” et quod per “montes Israelis” significentur bona amoris spiritualis, at hic mala amoris bonis illis opposita.

[40] Apud Micham,
“Surge, contende cum montibus, ut audiant colles vocem tuam; audite montes litem Jehovae, et robora fundamenta terrae, quia lis Jehovae cum populo suo, et cum Israele disceptat” (vi. 1, 2):
haec quoque dicta sunt de ecclesia spirituali, quam Israelitae separati a Judaeis repraesentabant; et per “montes” intelliguntur bona charitatis, et per “colles” bona fidei, ibi autem mala et falsa opposita illis bonis; ideo dicitur, “Contende cum montibus, et audiant colles vocem {12}tuam:” “robora fundamenta terrae” sunt principia falsi in illa ecclesia; “terra” est ecclesia, et “fundamenta” sunt principia super quibus fundantur reliqua: dicitur “cum populo suo, cum Israele,” quia per “populum” intelliguntur qui in veris et qui in falsis sunt, et per “Israelem” qui in bonis et qui in malis.

[41] Apud Jeremiam,
“Ecce Ego contra te, mons perdens,… perdens universam terram; et extendam manum contra te, et devolvam te de petris, et dem te in montem combustionis” (li. 25):
haec de Babele dicta sunt, per quam intelliguntur illi qui in falsis mali et in malis falsi ex amore sui sunt, abutuntur enim sanctis ecclesiae pro mediis imperandi: ex illo amore et inde falsis et malis est quod dicatur “mons perdens, perdens universam terram;” “terra” est ecclesia: interitus et damnatio eorum per falsa mali, significatur per “devolvam te de petris;” “petrae” sunt ubi vera fidei, hic falsa mali: ac interitus et damnatio eorum per mala falsi significatur per “dem te in montem combustionis;” “combustio” dicitur de amore sui, quia “ignis” illum significat (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 566-573). Ex his manifeste patet quod per “montes” significentur mala amoris sui et mundi, nam Babel vocatur “mons perdens” et quod “dabitur in montem combustionis.” Apud Nahum,
“Montes contremiscunt coram Ipso, et colles liquefiunt, et comburitur tota terra coram Ipso;… coram increpatione Ipsius quis consistet?” (i. 5, 6:)
quid haec in serie significant, videatur supra (n. 400(b)), ubi singula explicata sunt; et quod “montes et colles” ibi sint mala amoris sui et mundi.

[42] Apud {13}Micham,
“Jehovah exiens e loco suo, descendit et calcat super excelsa terrae; unde liquefacti sunt montes sub Ipso, et valles discissae sunt, sicut cera coram igne, sicut aquae effusae in descensu; propter praevaricationes Jacobi omne hoc, et propter peccata domus Israelis” (i. 3-5):
haec quoque dicta sunt de ultimo judicio, et de illis tunc qui super montibus et collibus fecerunt sibi instar caeli (de quibus supra, aliquoties); ultimum judicium intelligitur per “Jehovah exiens e loco suo, descendit et calcat super excelsa terrae;” “super excelsa terrae” significat super illos qui in altis, nempe super quos judicium; nam in mundo spirituali aeque sunt terrae, montes, colles et valles sicut in mundo naturali: interitus eorum qui super montibus et in vallibus, qui sunt qui in malis ex amore sui et mundi et in falsis inde, significatur per quod “liquefacti sint montes sub Ipso, et valles discissae sunt, sicut cera coram igne, sicut aquae effusae in descensu;” “montes” significant mala amorum sui et mundi, et “valles” falsa inde; de malis amorum sui et mundi, quae per “montes” significantur, dicitur quod “liquefacta sint sicut cera coram igne,” quoniam “ignis” significat illos amores; et de falsis quae significantur per “valles,” dicitur “sicut aquae effusae in descensu,” quoniam “aquae” significant falsa; quod sit propter mala et falsa, patet, nam dicitur “propter praevaricationem Jacobi omne hoc, et propter peccata domus Israelis.”

[43] Apud Jeremiam,
“Vidi terram, et ecce vacuum et inane; et versus caelos et non lux eorum; vidi montes, et ecce commoventur, et omnes colles evertuntur; vidi cum ecce non homo, et omnis avis caeli avolarunt” (iv. 23-25):
per “commotionem montium” significatur destructio illorum qui in malis amoris sui sunt, et per “eversionem collium” destructio illorum qui in malis amoris mundi, et in falsis. (Reliqua videantur explicata supra, n. 280(b) et 304(d).) Apud Esaiam,
Jehovah, “utinam rumperes caelos, descenderes, coram Te montes diffluerent” (lxiii. 19 (B.A. lxiv. 1)):
haec similia cum illis quae supra apud {14}Micham (cap. i. 3-5) significant, quae explicata sunt.

[44] Apud Davidem,
“Jehovah, inclina caelos tuos et descende, tange montes ut fumigent, emitte fulmen et disperge illos” (Ps. cxliv. 5, 6):
per “inclinare caelos et descendere” simile significatur quod supra per “rumpere caelos et descendere,” per “exire e loco suo, descendere et calcare excelsa terrae,” nempe visitare et judicare: per “tangere montes ut fumigent” significatur per praesentiam destruere illos qui in malis amorum sui et mundi sunt, et inde in falsis; “fumigare” significat mitti in mala amorum illorum et in eorum falsa, nam “ignis” significat amores illos et “fumus” falsa eorum: per “emitte fulmen et disperge illos” significatur Divinum Verum per quod dissipantur, nam per praesentiam Divini Veri revelantur mala et falsa, et ex collisione tunc apparent sicut fulmina.

[45] Apud Mosen,
“Ignis accensus est in ira mea, et ardebit usque ad infernum infimum, et comedet terram et proventum ejus, et inflammabit fundamenta montium” (Deutr. xxxii. 22):
dicitur quod “ignis accensus sit Jehovae in ira sua, qui ardebit usque ad infernum infimum,” tametsi Jehovae non aliquis ignis irae est, minus qui ardet ad infernum infimum; nam Jehovah, hoc est, Dominus nulli irascitur et nulli malum facit; quod nec aliquem in infernum dejiciat, videatur in opere De Caelo et Inferno (n. 545-550); sed ita in sensu litterae Verbi dicitur quia ita apparet coram homine malo, et quoque coram homine simplici; Verbum enim in littera est secundum apparentiam, quia secundum captum hominum naturalium: at quia angeli, qui spirituales sunt, ipsa vera Verbi non vident apparenter secundum hominis captum, sed spiritualiter, ideo talium verborum sensus inversus est apud illos, qui etiam est sensus internus seu spiritualis, nempe quod amor infernalis apud hominem talis ignis sit, et ardeat usque ad infernum infimum: et quia ille ignis, hoc est, ille amor, omnia ecclesiae apud hominem funditus destruit, ideo dicitur quod “comedet terram et proventum ejus, et inflammabit fundamenta montium;” “terra” est ecclesia, “proventus” est omne ecclesiae, “fundamenta montium” sunt vera super quibus fundantur bona amoris, quae “inflammari” dicuntur ab igne amoris sui et mundi. Apud Davidem,
“Concussa est et commota terra, et fundamenta montium contremuerunt et commoverunt se, quando exarsit illi” (Ps. xviii. 8 (B.A. 7)):
per haec similia intelliguntur; sed quae singillatim explicata videantur supra (n. 400(b)). Apud eundem,
“Deus nobis refugium propterea non timebimus, cum mutabitur terra, et cum commovebuntur montes in corde marium; tumultuabuntur, turbabuntur aquae ejus, contremiscent montes in exaltatione ejus” (Ps. xlvi. 2-4 (B.A. 1-3)):
haec quoque explicata videantur prius (n. 304(c)); ibi quoque quid significatur per quod “montes commovebuntur in corde marium,” et quod “montes contremiscent in exaltatione,” nempe quod mala amorum sui et mundi perstringent secundum incrementa.

[46] Apud Esaiam,
“Ira Jehovae contra omnes gentes, et excandescentia contra omnem exercitum earum; devovit eas, tradidit eas ad mactationem, ita ut confossi earum projiciantur, et cadaverum earum ascendet putor: et liquescent montes a sanguine earum” (xxxiv. 2, 3):
haec dicta sunt de ultimo judicio; et per “iram Jehovae contra omnes gentes” et per “excandescentiam Ipsius contra omnem exercitum earum” significatur interitus et damnatio omnium qui in malis et inde falsis sunt ex proposito et ex corde; “gentes” significant mala illa, et “exercitus” significat omnia falsa inde: quod damnandi sunt et quod perituri qui in illis, significatur per “devovit eas, et tradidit eas ad mactationem:” damnatio eorum qui perituri per falsa, significatur per quod “confossi eorum projicientur;” “confossi” in Verbo dicuntur qui perierunt per falsa, et “projici” significat damnari: damnatio eorum qui perituri per mala, significatur per quod “cadaverum earum ascendet putor;” “cadavera” in Verbo dicuntur qui perierunt per mala, et “putor” significat damnationem eorum: quod “montes liquescent sanguine earum” significat quod mala amorum apud illos falsis referta sint; “montes” sunt mala amorum sui et mundi, “sanguis” est falsum.

[47] Apud eundem,
“Vastabo montes et colles, et omnem herbam eorum arefaciam, et ponam fluvios in insulas, et stagna exsiccabo” (xlii. 15):
per “vastare montes et colles” significatur perdere omne bonum amoris in Dominum et erga proximum: per “arefacere omnem herbam” significatur inde perdere omnia vera; “herba” significat vera ex bono nascentia: per “ponere fluvios in insulas, et exsiccare stagna,” significatur annihilare omnem intellectum et perceptionem veri; “fluvii” significant intelligentiam quae est veri, “insulae” ubi non intelligentia, “stagna” significant perceptionem veri; intellectus veri est ex luce veri, perceptio autem veri est ex calore seu amore veri.

[48] Apud eundem,
“Ecce” Jacob, “posui te in tribulam tribulae recentis, praeditae aculeis, tritures montes et conteras, et colles sicut glumam ponas; disperges eos ut ventus auferat eos et procella dissipet eos ” (xli. 15, 16):
per “Jacobum” intelligitur ecclesia externa quoad bonum et verum, et inde quoque bonum et verum externum, quod bonum et verum est ex sensu litterae Verbi; in his sunt illi qui ab ecclesia externa: quod haec comparentur “tribulae recenti praeditae aculeis” est quia tribula excutit triticum, hordeum et reliqua messis ex spicis, et per illa significantur bona et vera ecclesiae (videatur supra, n. 374, 375(a, d)); hic itaque quod comminuet et conteret mala et falsa; quare dicitur, “tribula praedita aculeis, ut tritures montes et conteras, et colles sicut glumam ponas,” per quae significatur destructio malorum oriundorum ex amore sui et mundi, et quoque falsorum inde; et quoque dicitur, “disperges eos ut ventus auferat eos et procella dissipet eos,” per quae significatur quod sicut nihili erunt; “ventus” et “procella” dicitur, quia intelliguntur falsa et mala, nam “ventus” dicitur de veris et in opposito sensu de falsis, et “procella” de malis falsi.

[49] Apud eundem,
“Montes recedent, et colles dimovebuntur, sed misericordia mea a tecum non recedet” (liv. 10):
quod “montes recedent et colles dimovebuntur” non intelligitur quod illi montes et colles qui in tellure sunt, recessuri sint et dimovebuntur, sed illi qui in malis amoribus et inde falsis sunt; agitur enim in eo capite de gentibus, a quibus nova ecclesia formanda est; quare per “montes et colles” in specie intelliguntur qui a priori ecclesia, proinde Judaei, apud quos mera mala falsi et falsa mali fuerunt, ex causa quia in amoribus sui et mundi.

[50] Apud Jeremiam,
“Propter montes tollam fletum et lamentum, et propter habitacula deserti lamentationem, quia vastata sunt, ut non sit vir transiens” (ix. 9 (B.A. 10)):
“montes” super quos fletus et lamentum, sunt mala omnis generis scaturientia ex binis amoribus supra memoratis; et per “habitacula deserti” significantur falsa inde, nam per “desertum” significatur ubi non bonum quia non verum, et per “habitacula” ubi illa; hic itaque “habitacula deserti” sunt falsa ex malis supradictis: quod prorsus non aliquod bonum et verum sit, intelligitur per quod “vastata sint, ut non sit vir transiens;” solenne est in Verbo dicere, ubi de vastatione, “ut non sit vir transiens,” et per id significatur quod amplius non aliquod verum, et inde non aliqua intelligentia. Quod non sint montes et habitacula deserti, super quae fletus et lamentum, patet.

[51] Apud eundem,
“Oves perditae fuerunt populus meus, pastores eorum seduxerunt eos, montes averterunt, de monte super colle iverunt, obliti sunt cubilis sui” (l. 6):
apud Ezechielem,
“Oberrant oves meae in omnibus montibus et super omni colle alto, et super omnes facies terrae dispersae sunt oves meae, et non inquirens nec quaerens” (xxxiv. 6):
quod oves “de monte super colle iverint,” et quod “oberrent super omnibus montibus et super omni colle alto,” significat quod quaerant bona et vera, sed non inveniant, et quod loco eorum mala et falsa arripiant; quod “montes se averterint” significat quod pro bonis sint mala.

[52] Apud {15}Jeremiam,
“Date Jehovae Deo {16}vestro gloriam, antequam tenebras inducat, et antequam offendant pedes {17}vestri ad montes crepusculi” (xiii. 16):
per haec significatur quod agnoscendum sit Divinum Verum, ne falsa et inde mala e naturali homine irrumpant: “dare Deo gloriam” significat agnoscere Divinum Verum; “gloria” in Verbo Significat Divinum Verum, et hoc agnoscere et vivere secundum id est gloria quam vult Dominus, et quae datur Ipsi: “antequam tenebras inducat” significat ne falsa occupent; “tenebrae” sunt falsa: “et antequam offendant pedes {17}vestri ad montes crepusculi” significat ne inde mala e naturali; “montes crepusculi” sunt mala falsi, nam “montes” sunt mala, ac “crepusculum” est cum non videtur verum sed loco ejus falsum, ac “pedes” significant naturalem hominem; in naturali enim homine sunt omnia mala et inde falsa, quoniam ille ex hereditario secum fert amare se prae Deo et mundum prae caelo, ac mala eis amoribus adhaerentia ex parentibus; haec mala et inde falsa non removentur nisi per Divinum Verum et vitam secundum illud; per haec aperitur mens superior seu interior hominis, quae videt ex luce caeli, et per hanc lucem discutit Dominus mala et inde falsa quae in mente naturali sunt. (Quod “pedes” significent naturalem hominem, videatur supra, n. 65, 69: et in Arcanis Caelestibus, n. 2162, 3147, 3761, 3986, 4280, 4938-4952.)

[53] Apud Evangelistas,
Jesus dicit discipulis, “Habete fidem Dei; amen dico vobis, quicunque dixerit monti…, Tollere et projice te in mare, nec dubitaverit in corde suo, sed crediderit quod quae dicit futura sint, fiet illi quae dixit” (Marc. xi. 22, 23; Matth. xvii. 20):
qui non scit arcana caeli, et sensum spiritualem Verbi, credere potest quod Dominus haec locutus sit non de fide salvante, sed de alia fide quam vocant historicam et miraculosam; sed illa locutus est Dominus de fide salvante, quae fides unum facit cum charitate, et omnis est a Domino; quapropter vocat Dominus fidem hanc “fidem Dei:” et quia Dominus per hanc fidem, quae est fides charitatis ab Ipso, removet omnia mala scaturientia ex amoribus sui et mundi, et illa dejicit in infernum unde sunt, quare dicit, quod “si dixerit monti, Tollere et projice te in mare, fiet quae dixit;” per “montem” enim significantur mala illorum amorum, et per “mare” significatur infernum; inde per “dicere monti, Tollere,” significatur removeri illa, et per “projici in mare” significatur dejici in infernum unde sunt: ex hac significatione “montis” et “maris” hoc apud antiquos in communem sermonem venit, cum de fidei potentia sermo fuit; non quod montes in tellure possunt per illam projici in mare, sed mala quae ab inferno possunt. Etiam montes in spirituali mundo, super quibus habitant mali, solent per fidem, quae a Domino, everti et projici; nam cum mala apud illos projiciuntur, etiam projiciuntur montes super quibus habitant, ut supra aliquoties dictum est, et quoque mihi saepe visum. Quod non alia fides quam fides charitatis a Domino hic intelligatur, patet a continuato sermone Domini apud Marcum, ubi dicitur,
“Propterea dico Vobis, omnia quaecunque precantes petitis, credite quod accepturi sitis, tunc fiet vobis: cum Vero steteritis orantes, dimittite si quid habetis contra quemquam, ut etiam Pater vester, qui in caelis, dimittat vobis lapsus vestros; si vero vos non dimiseritis, neque Pater vester, qui in caelis, dimittet lapsus vestros” ((xi.) vers. 24-26):
ex quibus patet quod “fides Dei,” de qua Dominus ibi loquitur, sit fides charitatis, hoc est, fides quae unum facit cum charitate, et inde quae omnis est a Domino: praeterea Dominus illa dixit ad discipulos cum crediderunt quod miracula possent facere ex sua fide, ita a se, cum tamen illa fiunt a fide quae a Domino, ita a Domino (ut quoque patet apud Matthaeum, cap. xvii. 19, 20, ubi similia dicta sunt).

[54] Quoniam “montes” significabant bona amoris caelestis, et “colles” bona amoris spiritualis, ideo antiqui, apud quos ecclesia repraesentativa fuit, cultum suum Divinum habuerunt super montibus et collibus, et ideo Zion super monte fuit ac Hierosolyma super montanis infra illum. Ne itaque Judaei et Israelitae, qui idololatriae dediti erant, verterent cultum Divinum in cultum idololatricum, mandatum illis est ut solum in Hierosolyma haberent cultum, et non alibi; sed quia corde idololatrae fuerunt, non contenti erant cultum habere in Hierosolyma, sed secundum morem gentium ab antiquis tractum, cultum fecerunt super montibus et collibus quibuscunque, et ibi sacrificarunt et suffierunt; quapropter quia id idololatricum fuit apud illos, per cultum eorum super montibus et collibus aliis significatur cultus ex malis et falsis; ut in sequentibus his locis:- Apud Esaiam,
“Super monte alto et elato posuisti cubile tuum, etiam eo ascendisti ad sacrificandum sacrificia” (lvii. 7):
apud Hoscheam,
“Super verticibus montium sacrificant, et super collibus suffiunt” (iv. 13):
apud Jeremiam,
“Aversa Israel abiens super omnem montem altum, et sub omni arbore viridi, et scortabaris” (iii. 6);
per “scortari” significatur falsificare cultum. Quod hoc idololatricum fuerit, patet ex his apud Mosen,
“Perdetis loca ubi serviverunt gentes… diis suis, super montibus (excelsis), et super collibus, et sub omni arbore viridi” (Deutr. xii. 2):
in his itaque locis per cultum super montibus et collibus significatur cultus ex malis et falsis. Ex hoc etiam derivatum est quod gentiles in Graecia Heliconem posuerint in alto monte, et Parnassum in colle infra illum, et ibi deos et deas suas habitare crediderint; hoc derivatum est ab antiquis in Asia, et praecipue in terra Canaane non inde remota, apud quos omnis cultus ex repraesentativis constabat.

[55] Dicitur apud Evangelistas
Quod diabolus assumpserit Jesum super montem altum, et monstraverit Ipsi omnia regna mundi et gloriam, ac tentaverit Ipsum ibi (Matth. iv. 8; Luc. iv. 5):
per hoc significatur quod diabolus tentaverit Dominum per amorem sui, hic enim significatur per “montem altum;” tres enim tentationes descriptae in illis locis significant et involvunt omnes tentationes quas Dominus sustinuit cum in mundo fuit; Dominus enim per tentationes ab infernis in Se admissas, et per victorias tunc, redegit omnia in infernis in ordinem, et quoque Humanum suum glorificavit, hoc est, Divinum fecit. Quod omnes tentationes Domini tam paucis descriptae fuerint, est quia non aliter revelavit illas; sed usque in interno sensu Verbi describuntur ample. (Verum de tentationibus Domini videantur quae in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 201, 293, 302, allata sunt.)

406. Hactenus ostensum est quid significat “mons;” sequitur ut ostendatur quid significat “insula,” nam dicitur, “Omnis mons et insula e locis suis emota sunt;” et alibi,
“Omnis insula fugit, et montes non inventi sunt” (Apoc. xvi. 20).
Per “insulas” in Verbo non intelliguntur insulae, nec illi qui habitant super insulis, sed intelligitur naturalis homo quoad vera quae in illo, et inde abstracte significantur vera naturalis hominis. Vera naturalis hominis sunt vera scientifica, quae sub intuitione rationalis hominis sunt, et sunt cognitiones veri, quae sub intuitione spiritualis hominis sunt; cognitiones veri sunt quae scit naturalis homo ex Verbo, et vera scientifica sunt quae videt naturalis homo ex rationali, per quae etiam solet confirmare vera ecclesiae. Sunt apud hominem binae mentes; una superior seu interior, quae mens spiritualis vocatur, et altera inferior seu exterior, quae mens naturalis vocatur. Mens naturalis primum apud homines aperitur et excolitur, quia haec proxime exstat mundo; mens autem Spiritualis postea aperitur et excolitur, sed quantum homo vita recipit cognitiones veri quae ex Verbo seu ex doctrina e Verbo; quare non aperitur apud illos qui non applicant illas vitae. Et cum aperitur mens spiritualis, tunc influit lux caeli per illam mentem in naturalem et illustrat eam, ex quo haec mens fit spiritualis naturalis; nam tunc videt mens spiritualis in naturali paene sicut homo faciem suam in speculo, et agnoscit illa quae concordant secum. At cum spiritualis mens non aperta est, ut fit apud illos qui non vitae suae applicant cognitiones veri et boni quae in Verbo, tunc formatur usque mens apud illum interius in naturali, sed haec mens consistit ex meris falsis et malis, ex causa quia mens spiritualis non aperta est, per quam lux caeli immittitur in naturale per viam rectam, sed solum per rimas circumcirca; unde ei facultas cogitandi, ratiocinandi et loquendi, et quoque facultas intelligendi vera, sed usque non facultas amandi illa, seu ex affectione faciendi illa; nam facultas amandi vera quia vera sunt datur solum per influxum lucis caeli per spiritualem mentem: lux enim caeli per spiritualem mentem conjuncta est cum calore caeli, qui est amor, qualis est comparative lux mundi tempore veris; at lux caeli influens per rimas in naturale, est lux separata a calore caeli, qui est amor, qualis est comparative lux mundi tempore hiemis. Inde patere potest quod homo, apud quem spiritualis mens aperta est, sit sicut hortus et paradisus; et quod homo, apud quem spiritualis mens non aperta est, sit sicut solitudo, et sicut terra nive obtecta. Quoniam mens facit hominem, mens enim ejus est intellectus et voluntas, inde idem est sive dicas mentem sive hominem, ita Sive dicas mentem spiritualem et naturalem sive dicas hominem spiritualem et naturalem.
Mens naturalis seu homo naturalis quoad vera ejus et quoad falsa ejus significatur per “insulas” in Verbo; quoad vera apud illos apud quos Spiritualis mens aperta est, et quoad falSa apud illos apud quos spiritualis mens occlusa est.

[2] Quod illa significentur per “insulas,” constare potest ex sequentibus locis in Verbo:- Apud Ezechielem,
“Sic dixit Dominus Jehovih Tyro, Nonne ob sonum casus tui, cum gemet confossus, cum peragetur caedes in medio tui, contremiscent insulae? et descendent {1}desuper thronis suis omnes principes maris:… contremiscent insulae die casus tui, et perturbabuntur insulae quae in mari ob exitum tuum…. Omnes habitatores insularum obstupuerunt super te, et reges earum cohorruerunt horrore; turbatae sunt facies” ejus (xxvi. 15, 16, 18; cap. xxvii. 35):
agitur in binis illis capitibus de Tyro, per quam significatur ecclesia quoad cognitiones veri et boni, et inde significantur cognitiones veri et boni abstracte; et primum ibi agitur de intelligentia et sapientia hominum ecclesiae per cognitiones veri et boni ex Verbo, et postea de ecclesia vastata quoad illas. Ecclesia vastata quoad illas, seu ubi cognitiones veri et boni perierunt, describitur per illa quae apud Prophetam in illis versibus: vastatio cognitionum veri et boni per “cum gemet confossus, et cum peragetur caedes in medio tui;” per “confossos” enim intelliguntur illi apud quos exstincta sunt vera, et per “caedem” intelligitur ipsa exstinctio veri et boni: quod tunc omnes cognitiones quas homo hausit ex Verbo ab infantia, et omnia vera scientifica per quae confirmavit illas, perturbentur, emoveantur loco, et recedant, significatur per quod “contremiscent insulae, et descendent desuper thronis suis omnes principes maris,” tum per “tremiscent insulae die casus tui, et mari; in perturbabuntur insulae quae in mari;” “insulae” sunt illae cognitiones et illa scientifica quae in naturali homine, “principes maris” sunt primaria ibi (“mare” significat naturalem hominem et omnia ibi in communi): quod omnia bona veri naturalis hominis ex vastatis cognitionibus veri quoad statum suum mutabuntur, significatur per quod “omnes habitatores insularum obstupuerunt, et reges earum cohorruerunt, turbatae sunt facies;” “habitatores insularum” sunt bona veri naturalis hominis, per “habitare” enim in Verbo significatur vivere, et per “habitatores” bona vitae; “reges” sunt omnia vera ex bono; “facies” significant interiora et affectiones; “obstupescere,” “cohorrere” et “turbari,” significant prorsus mutari quoad statum. Ex his patet quid illa in sensu interno involvunt, nempe quod omnes cognitiones veri et boni, ac scientifica confirmantia, quae homo ex Verbo et ex magistris ab infantia hausit, mutent sua loca et suum statum in naturali homine, et pereant e conspectu, quando falsa intrant.

[3] Apud Esaiam,
“Ducet rex Aschuris captivitatem Aegypti, et turbam deportandam Kuschi;… tunc consternabuntur et erubescent ob Kuschum exspectationem eorum, et ob Aegyptum decus eorum: et dicet habitator insulae hujus in die illo, Ecce sic exspectatio nostra quo fugimus in auxilium, ut eriperemur a coram rege Aschuris, et quomodo liberabimur nos?” (xx. 4-6:)
nemo aliquid ecclesiae ex his percepturus est, sed modo aliquod obscurum historicum, quod non scitur num exstiterit; ut quod rex Assyriae in captivitatem abducet Aegyptum et Kuschum, et quod habitatores alicujus insulae corde dolerent super id. At usque hic ut alibi de re ecclesiae agitur; quae res patet cum scitur quod “rex Aschuris” significet rationale perversum, et inde ratiocinationem ex scientificis falsis faventibus jucundo amorum naturalium, super quo dolet naturalis homo quia per id pervertitur: nam per “{2}Ducet rex Aschuris captivitatem Aegypti, et turbam deportandam Kuschi,” significatur quod rationale perversum sibi addicet scientifica naturalis hominis, et se confirmabit per illa et per jucunda ejus quibus favent; “rex Aschuris” est rationale perversum, “captivitatem ducere” et “turbam deportare” est per ratiocinationes addicere sibi et confirmare se, “Aegyptus” est scientificum naturalis hominis, et “Kusch” est jucundum cui favet: quod bona veri naturalis hominis propter illa doleant, seu quod naturalis homo, in quo sunt bona veri, doleat, significatur per omnia illa quae sequuntur, nempe quod “consternabuntur et erubescent propter Kuschum exspectationem illorum, et propter Aegyptum decus eorum, et dicet habitator insulae in die hoc,” seq.; “habitator insulae” est bonum veri naturalis hominis, seu naturalis homo in quo est bonum veri, “habitator” enim significat bonum, et “insula” verum, utrumque in naturali homine (ut supra). Quod talis sensus illis verbis insit, vix creditur, cum tamen inest.

[4] Apud eundem,
“Illi extollent vocem suam, jubilabunt, ob magnificentiam Jehovae clamabunt a mari; propterea in urim honorate Jehovam, in insulis maris nomen (Jehovae) Dei Israelis” (xxiv. 14, 15):
agitur in eo capite de vastatione ecclesiae, et in his versibus de instauratione ecclesiae novae apud gentes: harum gaudium est quod describitur per quod “extollent vocem suam, jubilabunt, ob magnificentiam Jehovae clamabunt a mari,” seu ab occidente; per “mare” enim, cum per illud intelligitur occidens, significatur naturale, ex causa quia illi qui in occidentali plaga in mundo spirituali habitant, in bono naturali sunt, at in orientali plaga qui in bono caelesti: et quia gentes, ex quibus ecclesia, in bono naturali fuerunt, ideo dicitur “In urim honorate Jehovam, in insulis maris nomen Dei Israelis,” per quae significatur quod adoraturi Dominum ex bonis et veris quae in naturali homine; “urim” enim significat ignem et focum, per quos significatur bonum amoris naturalis hominis; “insulae maris” significant cognitiones veri et boni, quae sunt vera naturalis hominis; et “honorare” significat colere et adorare; per “Jehovam” et “Deum Israelis” intelligitur Dominus, qui vocatur “Jehovah” ubi agitur de bono, ac “Deus Israelis” ubi de vero: ideo dicitur “in urim honorate Jehovam,” hoc est, ex bono, et “in insulis maris nomen Dei Israelis,” hoc est, ex veris; inde etiam patet quod per “insulas maris” significentur vera naturalis hominis.

[5] Apud eundem,
“Non exstinguet neque confringet, donec posuerit in terra judicium, et in lege Ejus insulae sperent… Cantate Jehovae canticum novum, laudem Ejus extremitas terrae, descendentes mare, plenitudo ejus, insulae et habitatores {3}earum. Extollant desertum et urbes ejus, villae quas inhabitat Arabia; cantent habitatores petrae, e capite montium clament; ponant Jehovae gloriam, et laudem Ejus in insulis annuntient” (xlii. (4,)10, 11(, 12)):
agitur etiam ibi de Domino, et de nova ecclesia ab Ipso instauranda; et per “insulas” intelliguntur qui solum in veris ex naturali homine, et inde qui remoti adhuc a vero cultu: inde per “donec posuerit in terra judicium, et in lege Ejus insulae sperent,” significatur dum intelligentiam dederit illis qui ab ecclesia, et cognitiones veri illis qui remotiores ab ecclesia; “ponere judicium” est dare intelligentiam, “in lege sperare” est dare cognitiones veri; nam “terra” significat illos qui ab ecclesia, et abstracte ipsam ecclesiam quoad intelligentiam ex veris spiritualibus, et “insulae” illos qui remoti ab ecclesia, et abstracte ecclesiam quoad cognitiones veri et boni, seu ecclesiam quoad vera naturalis hominis correspondentia veris spiritualibus: per “cantate Jehovae canticum novum, laudem Ejus extremitas terrae, descendentes mare, et plenitudo ejus, insulae et habitatores earum,” significatur cultus Domini ab illis qui remoti ab ecclesia, et in sensu abstracto cultus naturalis hominis ex veris et bonis; “cantare canticum” et “laudare” significat cultum ex laeto animo, “extremitas terrae” significat illos qui in ultimis ecclesiae, et in sensu abstracto ultima ejus; “mare et plenitudo ejus” significant naturalem hominem et omnia quae ibi; “insulae et habitatores” significant vera et bona naturalis hominis, “insulae” vera ejus et “habitatores” bona ejus (ut supra): quid significatur per “extollant desertum et urbes ejus et villae quas inhabitat Arabia, cantent habitatores petrae, e capite montium clament,” vide supra (n. 405(b)), ubi explicata sunt: per “ponant Jehovae gloriam, et laudem Ejus insulae annuntient” significatur cultus ab internis et externis; “ponere gloriam” est cultus ab internis, et “annuntiare laudem” est colere ab externis, externa enim annuntiant; et “insulae” sunt vera naturalis hominis ex quibus cultus.

[6] Apud eundem,
“Attendite ad Me, popule mi, et gens mea ad Me advertite aures, nam lex a Mecum exibit, et judicium meum in lucem populorum excitabo; propinqua justitia mea, exivit salus mea, et brachia mea populos judicabunt; in Me insulae sperabunt et super brachio meo confident” (li. {4}4, 5):
haec de Domino; “attendite ad Me, popule mi, et gens mea advertite aures,” significat omnes qui ab ecclesia qui in veris et bonis sunt; “populus” sunt qui in veris, et “gens” qui in bonis; dicitur “attendite” et “advertite aures,” in plurali quia intelliguntur omnes: “lex a Mecum exibit, et judicium meum in lucem populorum excitabo,” significat quod ab Ipso Divinum Bonum et Divinum Verum, ex quo illustratio; “lex” significat Divinum Bonum Verbi, et “judicium” Divinum Verum Verbi, “in lucem populorum” significat illustrationem: “propinqua justitia mea, exivit salus mea,” significat judicium quando salvantur qui in bono amoris et qui in veris inde sunt; “justitia” dicitur de salvatione illorum qui in bono, die judicii, et “salus” de salvatione illorum qui in veris; “brachia mea populos judicabunt” significat judicium super illos qui ab ecclesia in falsis (hic “populi” in opposito sensu): “in Me insulae sperabunt, et super brachio meo confident,” significat accessum illorum ad ecclesiam qui remoti a veris ecclesiae sunt, et eorum fiduciam in Dominum; “insulae” significant illos qui remoti a veris ecclesiae sunt, quia in lumine naturali sunt, et nondum in luce spirituali ex Verbo; et “confidere super brachio Ipsius” significat fiduciam in Dominum cui omnis potentia (“brachium,” cum de Domino, est omnipotentia).

[7] Apud eundem,
“Audite insulae…, et auscultate populi e longinquo” (xlix. 1):
“insulae” pro illis qui in veris, ac “populi e longinquo” pro illis qui in bonis, et abstracte vera et bona, utraque in naturali homine; “e longinquo” dicitur de bonis quae in naturali homine, “propinquum” autem de bonis quae in spirituali homine; “populi” hic significant bona, quia ex alia voce in lingua originali dicuntur quam “populi” per quos significantur vera; ex hac voce enim denominantur etiam “gentes,” per quas significantur bona (ut patet ex voce illa, cap. xxv. {5}23 Genes.).

[8] Apud Jeremiam,
“Audite Verbum Jehovae gentes, et annuntiate in insulis e longinquo” xxxi. 10):
“gentes” pro illis qui in bonis, et abstracte pro bonis; ac “insulae” pro illis qui in veris, et abstracte pro veris in naturali homine; “e longinquo” significat remotum ab ecclesiae veris quae sunt spiritualia (quod “e longinquo” id significet, videatur n. 8918): sed illa verba in spirituali sensu puro significant quod internus homo docebit externum, seu spiritualis naturalem totum vera Verbi, hoc enim est ut “gentes annuntient in insulis e longinquo;” sed hic sensus purus, qui est angelis, aegre percipitur ab hominibus, quoniam homines aegre cogitare possunt abstracte a personis et a locis, ex causa quia cogitatio hominum est naturalis, et cogitatio naturalis in eo differt a cogitatione spirituali, quod alligata sit locis et personis et inde est finita prae spirituali; quae etiam causa est quod plura quae explicata sunt, aegre forte cadant in ideas cogitationis illorum qui fixe tenent visum mentis in sensu vocum.

[9] Apud Davidem,
“Reges Tharschisch et insularum munus adducent, reges Schebae et Sebae munus adferent” (Ps. lxxii. 10):
haec de Domino; et per “munus adducere” et “adferre,” intelligitur colere; et per “reges Tharschisch et insularum” intelliguntur vera interiora et exteriora naturalis hominis, per “reges Tharschisch” vera interiora ejus, et per “insulas” vera exteriora ejus; per “reges Schebae et Sebae” intelliguntur bona interiora et exteriora naturalis hominis, per “Schebam” bona interiora ejus, et per “Sebam” bona exteriora ejus; per vera naturalis hominis intelliguntur cognitiones veri, et per bona naturalis hominis intelliguntur cognitiones boni: (quod hae per” Schebam “et “Sebam” intelligantur, videatur n. 1171, 940: et quod illae per “Tharschisch,” videbitur mox infra:) et quia illae intelliguntur, etiam intelliguntur illi qui in cognitionibus veri et boni sunt.

[10] Apud Esaiam,
“Qui illi sicut nubes advolant, et sicut columbae ad fenestras suas? quia Mihi insulae confident, et naves Tharschisch in principio, ad adducendum filios tuos e longinquo” (lx. 8, 9):
haec quoque de Domino dicta sunt; et per illa significatur quod Ipsum recepturi et agnituri qui in simplici vero et bono sunt, qui sunt qui vera Verbi percipiunt naturali modo, quod est secundum sensum litterae, et faciunt illa; “insulae” significant illos qui Verbum naturali modo, hoc est, secundum sensum litterae percipiunt; et “naves Tharschisch in principio” sunt bona quae ferunt et faciunt; “Tharschisch enim significat naturalem hominem quoad cognitiones, et “Tharschisch in principio naturalem hominem quoad cognitiones boni, quoniam in Tharschisch erat aurum et argentum, et naves inde portabant illa (1 Reg. x. 22), ac in principio aurum, per quod significatur bonum; et quia ex bono sunt vera, ideo etiam dicitur, “ad adducendum filios tuos e longinquo;” et quia per “insulas et naves Tharschisch” significantur cognitiones veri et boni naturalis hominis, ideo dicitur, “Qui hic sicut nubes volant, et sicut columbae ad fenestras suas?” “nubes” significant vera sensus litterae Verbi, “columbae” bona ibi, ac “fenestrae” vera ex bono in luce. (Quod “naves” significent cognitiones veri et boni ex Verbo, videatur n. 1977, 6385: et quod “fenestrae” significent vera in luce, et inde intellectuale, n. 655, 658, 3391.)

[11] Apud eundem,
“Ejulate naves Tharschischi, quia devastata est Tyrus, ut non sit domus, nec intret quisquam, e terra Kitthim manifeste Veniet illis; silent habitatores insulae, mercator Zidonis transiens mare, impleverunt te. …Erubesce Zidon, nam dicit mare, munimentum maris, Non parturivi, nec peperi, et non educavi juvenes, adolescere feci virgines; cum fama ex Aegypto, dolore corripientur, sicut ad famam Tyri; transite in Tharschisch, ejulate habitatores insulae” (xxiii. 1, 2, 4-6):
ita describitur desolatio veri in ecclesia, nam per “naves Tharschisch” significantur cognitiones boni e Verbo, et per “Tyrum” cognitiones veri inde: quod non sit bonum quia non vera, significatur per “ejulate naves Tharschisch, quia devastata est Tyrus ut non sit domus, nec intret quisquam;” quod falsa tunc intrent, usque ut non amplius aliqua bona veri et vera boni sint in naturali homine, significatur per “e terra Kitthim manifeste veniet illis, silent habitatores insulae, mercator Zidonis transiens mare, impleverunt te;” “terra Kitthim” significat falsa, “habitatores insulae” significant bona veri in naturali homine (ut supra), “mercator Zidonis” significat cognitiones ex Verbo, “transiens mare” significat quae in naturali homine, “qui impleverunt te,” nempe naves Tharschisch, significat qui ditarunt te illis: vastatio veri et boni in naturali homine ulterius describitur per “Erubesce Zidon, nam dixit mare, munimentum maris, Non parturivi et non peperi, et non educavi juvenes, adolescere feci virgines;” per “Zidonem” significantur aeque ac per “Tyrum” cognitiones veri et boni in ecclesia; per “mare, munimentum maris” significatur naturalis homo totus; per “Non parturivi, non peperi,” significatur non aliquid ecclesiae conceptum et generatum; per “juvenes” significantur affectiones veri, et per “virgines” affectiones boni; quod hoc factum sit quia cognitiones ex Verbo et scientifica confirmantia applicata sunt falsis et malis, significatur per “cum fama ab Aegypto, dolore corripientur sicut ad famam Tyri;” “Aegyptus significat scientifica, “Tyrus” cognitiones ex Verbo, hic illa vastata per falsa et mala quibus applicata; {6}et quia lamentum est propterea, ideo dicitur “dolore corripientur:” quod sic perierit omne bonum in naturali et verum ibi, significatur per “Transite in Tharschisch, ejulate habitatores insulae;” “Tharschisch” significat bona et vera interiora in naturali, “habitatores insulae” bona et vera exteriora ibi (ut quoque supra), “ejulare” significat dolorem ob vastationem.

[12] Apud Jeremiam,
“Accepi calicem e manu Jehovae, et bibere feci omnes gentes ad quas me misit Jehovah… omnes reges Tyri et omnes reges Zidonis, et reges insulae quae in transitu maris” (xxv. 17(, 22)):
recensentur ibi plures gentes quae hic non inde adferuntur, per quas omnes significantur bona et vera ecclesiae in genere et in specie quae vastata sunt; et per “reges Tyri et Zidonis “significantur cognitiones veri et boni e Verbo in naturali homine, nam omnes cognitiones veri et boni, quatenus cognitiones, sunt in naturali homine, quae fiunt vera et bona cum vivitur secundum illas, quia per vitam recipiuntur in spirituali homine; per “reges insulae quae in transitu maris” significantur cognitiones veri in ultimo naturalis hominis, quod vocatur naturale sensuale, quia per hoc est transitus in interiora naturalis hominis; “mare” significat naturalem hominem in communi (videatur supra, n, 275, 342): vastatio illorum intelligitur per “calicem Jehovae quem bibere fecit gentes.”

[13] Apud eundem,
“Propter diem Venientem ad vastandum omnes Philisthaeos, ad excidendum Tyro et {7}Zidoni omnem residuum auxiliantem, quia vastans Jehovah Philisthaeos, reliquias insulae Caphthor” (xlvii. 4):
per “Philisthaeos” intelliguntur qui in sola fide, seu in fide separata a charitate; quare etiam “praeputiati “vocabantur, per quod significatur quod non illis charitas (videatur n. 2049, 3412, 3413, 8093, 8313): per “(ad) excidendum Tyro et Zidoni omnem residuum auxiliantem” significatur quod illis non aliqua cognitio veri et boni; “residuus auxilians” significat non concordans amplius: simile quod per “residuum auxiliantem” etiam per “reliquias insulae Caphthor” significatur.

[14] Apud eundem,
“Transite in insulas Kitthaeorum et Videte, in Arabiam mittite et attendite probe. et videte num factum sit sicut hoc, num mutaverit gens deos” (ii. 10, 11):
quod “transirent et mitterent in insulas Kitthaeorum et in Arabiam” non significat quod illuc mitterent, sed ad omnes qui naturaliter in veris et bonis secundum religiosum suum vivunt; “insulae Kitthaeorum” sunt ubi qui naturaliter vivunt in veris, et “Arabia” ubi qui naturaliter vivunt in bonis, nempe secundum religiosum suum; “Kitthaei” et “Arabia” illos ac illa significant, omnes enim qui non habent Verbum, aut aliquam revelationem e caelo, et vivunt secundum religiosum suum, naturaliter vivunt; nam spiritualiter vivere est unice secundum vera et bona e Verbo, et ex revelatione e caelo.

[15] Apud Zephaniam,
“Formidabilis Jehovah super illis, quia emaciabit omnes deos {8}terrae ut adorent Ipsum quisque e loco suo; omnes insulae gentium, etiam Vos, Kuschii, confossi gladio meo erunt” (ii. 11, 12):
per haec in sensu interno significatur quod falsa mali dissipabuntur et quod vera et bona dabuntur illis qui quidem in falsis sunt, sed non in falsis mala: per “deos gentium” quos emaciabit, significantur falsa mali, per “deos” falsa, per “gentes” mala, et per “emaciare” significatur ex falsis amovere mala: per “insulas gentium” et per “Kuschios” significantur qui quidem in falsis sunt sed non in falsis mali, et abstracte falsa sed non falsa mali; et quia falsa non mali sunt in naturali homine, ideo per “insulas gentium” significatur naturalis homo quoad illa, seu quoad illa in naturali homine; haec falsa significantur per “confossos gladio meo.” (De falsis mali et de falsis non mali videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 21.)

[16] Apud Davidem,
“Dominabitur a mari ad mare, et a fluvio usque ad fines terrae; coram Ipso incurvabunt se insulae, et hostes Ejus pulverem lambent” (Ps. lxxii. 8, 9):
haec de Domino; et per “dominari a mari ad mare, et a fluvio usque ad fines terrae,” intelligitur dominium Ipsius super omnia caeli et ecclesiae; in mundo enim spirituali sunt maria termini, ac intermedia sunt terrae ubi habitationes pro angelis et spiritibus; inde per “a mari ad mare” significantur omnia caeli; et quia omnia caeli, significantur etiam omnia ecclesiae; sunt enim bona amoris et inde vera quae faciunt caelum et quoque ecclesiam, ideo per “a mari ad mare” significantur etiam omnia ecclesiae; omnia caeli et ecclesiae significantur per “a fluvio ad fines terrae,” sed per haec significantur omnia caeli et ecclesiae quoad vera, at per “a mari ad mare” omnia caeli et ecclesiae quoad bona; nam maria in mundo spirituali sunt termini terrae orientalis et occidentalis ibi, et in terris ab oriente versus occidentem habitant qui in bono amoris sunt; “fluvius” autem significat primum terminum, ac “fines terrae” ultimos, a meridie ad septentrionem, ubi habitant qui in veris ex bono sunt; quos terminos etiam repraesentabant fluvii Jordanes et Euphrates respective ad terram Canaanem: loca quae circa ultimos terminos sunt, intelliguntur per “insulas,” per quas ideo significantur vera in ultimis; quae tametsi non vera sunt usque ut vera acceptantur; vera enim genuina diminuuntur a medio versus fines, ex causa quia circa fines sunt qui in luce naturali, et non ita in luce spirituali: per “hostes” significantur mala, de quibus dicitur quod “pulverem lambent,” hoc est, quod damnati sint.

[17] Apud eundem,
“Jehovah regnat, exultabit terra, gaudebunt insulae multae” (Ps. xcvii. 1):
per haec significatur quod ecclesia ubi Verbum et ecclesia ubi non Verbum, proinde qui in veris spiritualibus et in veris non spiritualibus, gaudebunt propter regnum Domini: per “terram” significatur ecclesia ubi Verbum, et per “insulas” ubi non Verbum, proinde qui remoti a veris spiritualibus sunt, nam vera Verbi sunt solum spiritualia; apud illos autem qui extra ecclesiam sunt, quia non habent vera ex Verbo, sunt solum vera naturalia; inde est quod “insulae” dicantur.

[18] Per “insulas” in Verbo non intelliguntur aliquae insulae maris, sed intelliguntur loca in mundo spirituali habitata ab illis qui in naturali scientia cognitionum aliquatenus concordantium cum cognitionibus veri et boni quae in Verbo, quae loca ibi quandoque apparent sicut insulae in mari; inde in sensu abstracto per “insulas” significantur vera naturalis hominis; denominatio illa est ex mari in quo insulae, nam “mare” significat communia veri, seu vera naturalis hominis in communi. Haec per “insulas” significantur in Genesi,
“Filii Javan erant Elischah et Tharschisch, Kitthim et Dodanim: ex his dispersae sunt insulae gentium in terris suis, quisque juxta linguam suam, juxta familias suas, in gentibus suis” (x. 4, 5):
et apud Esaiam,
“Veniet ad congregandum omnes gentes et linguas, ut veniant et videant gloriam meam et ponam inter illos signum, et mittam ex illis evasores ad gentes Tharschisch, Pul et Lud trahentes arcum, Thubal et Javan, insulas longinquas, quae non audiverunt famam meam, nec viderunt gloriam meam, et annuntiabunt gloriam meam inter gentes (lxvi. 18, 19; tum cap. xi. 10, 11).

[19] Quoniam pleraque in Verbo etiam oppositum sensum habent, ita quoque “insulae;” in quo sensu “insulae” significant falsa opposita veris quae in naturali homine. In hoc sensu dicuntur “insulae” in sequentibus his locis:- Apud Esaiam,
“Vastabo montes et colles, et omnem herbam eorum arefaciam; et ponam fluvios in insulas, et stagna exsiccabo” (xlii. 15, 16);
quae explicata videantur in praecedente articulo (n.405(h)). Apud Ezechielem,
“Mittam ignem in Magogum, et in habitatores insularum securos” (xxxix. 6):
apud Esaiam,
“Iram inimicis suis, retributionem hostibus suis, insulis retributionem retaliabit” (lix. 18):
apud eundem,
“Ecce gentes sicut gutta de situla, et sicut scoriae librae reputantur; ecce insulas sicut minutissimum tollit” (xl. {9}15):
“gentes” pro malis, et “insulae” pro falsis. Apud eundem,
“Tacete insulae, populi innovent vires, appropinquent, tunc loquantur, una ad judicium accedamus;… viderunt insulae et timuerunt, fines terrae trepidarunt” (xli. 1, 5).

407. VERSUS 15-17.
“Et reges terrae, et magnates et divites, et chiliarchi et potentes, et omnis servus et omnis liber, absconderunt se (ipsos) in speluncis et in petris montium. Et dicebant montibus et petris, Cadite super nos, et abscondite nos a facie Sedentis super throno, et ab ira Agni. Quia venit dies magnus irae Ejus, et quis potest stare?”
15. “Et reges terrae, et magnates et divites, et chiliarchi et potentes,” significat omnia bona et vera interna, et omnia bona et vera externa, per quae sapientia et intelligentia (n. 408); “et omnis servus et omnis liber,” significat hominem naturalem et hominem spiritualem (n. 409); “absconderunt se ipsos in speluncis et in petris montium,” significat illa deperdita per mala vitae et per falsi inde (n. 410).
16. “Et dicebant montibus et petris, Cadite super nos,” significat obtectionem a malis et falsis inde (n. 411); “et abscondite nos a facie Sedentis super throno, et ab ira Agni,” significat ne dira patiantur ab influxu Divini Boni uniti Divino Vero procedentis a Domino (n. 412).
17. “Quia venit dies magnus irae Ejus,” significat ultimum judicium super malos (n. 413); “et quis potest stare?” significat Quis vivet et sustinebit? (n. 414.)

408. (Vers. 15.) “Et reges terrae, et magnates et divites, et chiliarchi et potentes.” – Quod significent omnia bona et vera interna et omnia bona et vera externa, per quae sapientia et intelligentia, constat ex significatione “regum,” quod sint vera ex bono in omni complexu (de qua supra, n. 31); ex significatione “magnatum et divitum,” quod sint bona et vera interna (de qua sequitur); ex significatione “chiliarchorum et potentium,” quod sint bona et vera externa, “chiliarchi” bona illa et “potentes” vera illa (de qua etiam sequitur). Dicitur etiam per quae sapientia et intelligentia, quia ex bonis et veris internis, quae sunt bona et vera spiritualia, est sapientia, et ex bonis et veris externis, quae sunt bona et vera naturalia ex spiritualibus, est intelligentia. Sapientia distinguitur ab intelligentia in eo, quod sapientia sit ex luce caeli, et quod intelligentia sit ex luce mundi illustrata ex luce caeli; inde est quod de bonis et veris spiritualibus praedicetur sapientia, et de bonis et veris naturalibus intelligentia, nam bona et vera spiritualia sunt ex luce caeli, quia mens spiritualis seu mens interna est in luce caeli, et bona et vera naturalia sunt ex luce mundi, quia mens naturalis seu externa est in luce mundi; sed quantum haec mens recipit lucem caeli per spiritualem mentem, tantum in intelligentia est. Qui credit quod intelligentia sit ex sola luce mundi, quae vocatur lumen naturale, multum fallitur. Per intelligentiam intelligitur videre vera et bona ex se, vel civilia vel moralia vel spiritualia sint; at videre illa ex alio, hoc non est intelligentia sed scientia. Ast ut sciatur quomodo haec intelligenda sunt, videantur quae in articulo praecedente (n. 406(a)) dicta sunt, nempe quod binae mentes homini sint, una spiritualis seu interna, altera naturalis seu externa; et quod mens spiritualis seu interna aperiatur apud illos qui bona et vera Verbi applicant vitae, ac non aperiatur apud illos qui non bona et vera Verbi applicant vitae, sed solum mens naturalis seu externa; hi inde vocantur naturales homines, illi autem spirituales. Quibus addendum est quod quantum aperitur mens spiritualis seu interna tantum per illam a Domino influat lux spiritualis, quae est lux caeli, in mentem naturalem seu externam, et illustrat eam, et dat intelligentiam. Bona et vera quae faciunt spiritualem seu internam mentem, intelliguntur per “magnates et divites,” bona per “magnates,” et vera per “divites;” ac bona et vera quae faciunt naturalem seu externam mentem, intelliguntur per “chiliarchos et potentes,” bona illa per “chiliarchos” et vera illa per “potentes.” Inde patet quod haec verba in sensu interno includant omnia quae apud hominem sunt, nam in sequentibus agitur de exstinctione omnium. Omnia apud hominem se referunt ad bonum et verum, sicut etiam omnia in universo; omnis sapientia et intelligentia est homini ex illis et secundum illa.

[2] Qui sensum litterae modo spectat, non videre potest aliter quam quod reges ac primarii in regnis illorum intelligantur, et quod tot nominentur ut sensus elevetur; sed in Verbo nulla vocula est inanis, quoniam Divinum est in omnibus et singulis ibi; quare per illa intelligenda sunt Divina, quae caeli et ecclesiae sunt, ac communi voce vocantur caelestia et spiritualia, ex quibus Verbum est Divinum, caeleste et spirituale. Verbum etiam datum est ut per id sit conjunctio caeli cum ecclesia, seu angelorum caeli cum hominibus ecclesiae (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 303-310); et illa conjunctio non dari potest si non aliud per illa verba intelligeretur quam quod in sensu litterae exstat, nempe quod reges terrae, magnates, divites, chiliarchi et potentes, tum omnis servus et omnis liber, absconderint se in speluncis et in petris montium; haec etiam sunt naturalia: sed tunc conjunctio est cum per illa intelliguntur simul spiritualia; aliter enim non conjungi possunt angeli cum hominibus, nam angeli spirituales sunt quia in spirituali mundo, et inde cogitant spiritualiter et quoque loquuntur spiritualiter; at homines naturales sunt quia in naturali mundo, et inde cogitant naturaliter et loquuntur naturaliter. Haec dicta sunt ut sciatur quod per “reges terrae, magnates, divites, chiliarchos et potentes significentur etiam spiritualia. Quod spiritualia per illos intelligantur, nempe per “magnates et divites” bona et vera interna, et per “chiliarchos et potentes” bona et vera externa, constare potest ex significatione eorum ubi nominantur in Verbo.

[3] Quod “magnates” in Verbo significent bona interna, quae sunt bona interni seu spiritualis hominis, est quia “magnum” et “magnitudo” in Verbo dicitur de bono, at “multum” et “multitudo” de vero (videatur supra, n. 336(a), 337): quod bona interna per “magnates” significentur, est quia per quatuor illos, nempe “magnates,” “divites,” “chiliarchos,” “potentes,” significantur omnia bona et vera quae apud hominem, ita bona et vera interni seu spiritualis hominis ut et externi seu naturalis hominis; per “magnates et divites” bona et vera interni seu spiritualis hominis, ac per “chiliarchos et potentes” bona et vera externi seu naturalis hominis; ideo etiam sequitur “omnis servus et omnis liber,” et per “servum” significatur externum hominis quod vocatur naturalis homo, et per “liberum” internum hominis, quod vocatur spiritualis homo.
Similia per “magnates” in Verbo etiam alibi significantur (Nempe apud Jeremiam, cap. v. 5; apud Nahum, cap. iii. 10; et apud Jonam, (cap.) iii. 7).
Quod “divites” significent vera interna, quae sunt vera spiritualia, seu illos qui in illis veris sunt, constat ex illis quae supra (n. 118, 236) ostensa sunt; quod chiliarchi” significent bona externa, quae sunt bona naturalis hominis, etiam supra (n, {1}336) ostensum est; quare supersedetur plura de illis adducere: quod autem “potentes” significent vera externa seu vera naturalis hominis, constat ex pluribus locis in Verbo, ubi “potentes et fortes,” tum “potentia et fortitudo” nominantur; causa est, quia omnis potentia est veris ex bono, et quidem veris quae in naturali homine. Quod veris ex bono sit omnis potentia, est quia bonum non ex se agit sed per vera, bonum enim se format in vera, et se induit illis sicut anima corpore, et sic agit; quod agat per vera in naturali homine, est quia ibi sunt omnia interiora simul et in suo pleno. (Quod omnis potentia sit veris ex bono, seu bono per vera, videatur supra, n. 209, 333: et in opere De Caelo et Inferno, n. 231, 232, 539: et quod omnis potentia sit in ultimis, quia Divinum ibi est in suo pleno, supra, n. 346, et in Arcanis Caelestibus, n. 9836, 10044.) Ex his constare potest quod per “potentes” intelligantur vera externa, seu vera naturalis hominis.

409. “Et omnis servus et omnis liber.” Quod significet hominem naturalem et hominem spiritualem, constat ex significatione “servi,” quod sit homo naturalis (de qua sequitur); et ex significatione “liberi,” quod sit homo spiritualis. Quod homo spiritualis intelligatur per “liberum,” et homo naturalis per “servum,” est quia homo spiritualis ducitur e caelo a Domino, et duci a Domino est liberum, ac homo naturalis ei obedit et inservit, praestat enim illa quae spiritualis homo vult et cogitat. In Verbo in pluribus locis dicitur “servus;” et qui non scit quod in illis per “servum” intelligatur inserviens et efficiens illa quae spiritualis homo vult et cogitat, opinari potest quod per “servum” ibi intelligatur servus qui in servitute est, ita secundum communem notionem de servo; sed quod sit inserviens et efficiens qui intelligitur, patebit ex locis in Verbo, quae mox adducentur. Cum “servus” in hoc sensu in Verbo dicitur, tunc homo naturalis, qui per illum intelligitur, non aliter est servus quam sicut corpus est servus suae animae; et quia inserviens ac efficiens intelligitur per “servum,” ideo etiam “servus” dicitur non solum de naturali homine respective ad spiritualem, sed etiam de hominibus qui aliis operam praestant, deque angelis qui efficiunt mandata Dei, immo de Ipso Domino quoad Divinum Humanum Ipsius cum fuit in mundo; et quoque dicitur de veris ex bono, quia bonum per vera agit et efficit, ac quia vera praestant operam bono quod vult et quod amat, et sic porro. Praeterea “servus” dicitur de naturali homine ex obedientia et effectu, tametsi homo naturalis apud regeneratum aeque est liber et spiritualis, quoniam unum agunt sicut principale et instrumentale; sed usque naturalis homo respective ad spiritualem vocatur “servus,” ex causa, quae dicta est, quod naturalis inserviat spirituali efficiendo: at vero apud illos apud quos spiritualis homo occlusus est, et modo naturalis homo apertus, est totus homo servus in communi sensu, tametsi quoad apparentiam est sicut liber; inservit enim exterior naturalis homo malis et falsis quae interior vult et cogitat, sic enim ducitur ab inferno, et duci ab inferno est prorsus servum, et quoque talis homo fit prorsus servus et vile mancipium in inferno post mortem; post mortem enim jucunda vitae cujusvis vertuntur in correspondentia, et jucunda mali in servitia et in tetra (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 485-490) in hoc sensu etiam nominatur “servus” in Verbo. Sed hic praecipue ostendetur quod per “servum” ibi intelligatur inserviens et efficiens, et hoc in omni respectu.

[2] Quod per “servum” intelligatur inserviens et efficiens, patet manifeste ex eo, quod Dominus quoad Divinum Humanum suum dicatur “Servus” et “Minister,” ut in sequentibus his locis:- Apud Esaiam,
“Ecce Servus meus in quem incumbo, Electus meus beneplacitum habet anima mea; dedi Spiritum meum super Illum(, judicium gentibus proferet). …Quis caecus nisi Servus meus, aut surdus sicut Angelus meus quem mitto? quis caecus sicut consummatus, et caecus sicut Servus {1}Jehovae?” (xlii. 1, 19:)
haec de Domino, de quo in toto illo capite agitur, et Dominus ibi quoad Divinum Humanum suum vocatur “Servus,” quia inservivit Patri suo faciendo voluntatem Ipsius, ut pluries dicit; per quod intelligitur quod redegerit omnia in mundo spirituali in ordinem, et simul docuerit homines viam ad caelum. Est itaque Divinum Humanum quod intelligitur per “Servum meum in quem incumbo,” et per “Electum meum in quo beneplacitum habet anima mea.” “Servus” dicitur ex Divino Vero per quod effecit, et “Electus” ex Divino Bono. Quod Ipsi fuerit Divinum Verum, per quod effecit, intelligitur per “Dedi Spiritum meum super Illum, judicium gentibus proferet;” “Spiritus Jehovae” est Divinum Verum, et “judicium proferre gentibus” est instruere; quod dicatur “caecus” et “surdus,” est quia Dominus est sicut non videat et percipiat peccata hominum; ducit enim homines leniter, nam flectit et non frangit, sic abducendo a malis et ducendo ad bonum; quare nec castigat et punit sicut qui videns est et percipiens; hoc intelligitur per “Quis caecus nisi Servus meus, aut surdus sicut Angelus meus?” “Caecus” dicitur et inde “servus” ex Divino Vero, et “surdus” et inde “Angelus” ex Divino Bono, nam “caecus” se refert ad intellectum et inde perceptionem, ac “surdus” ad perceptionem et inde voluntatem; ibi itaque quod sicut non videat tametsi Ipsi Divinum Verum e quo intelligit omnia, et non secundum quod percipit velit, tametsi Ipsi Divinum Bonum e quo omnia potest.

[3] Apud eundem,
“Ex labore animae suae videbit, saturabitur, per scientiam suam justificabit justus Servus meus multos, eo quod iniquitates eorum Ipse portaverit” (liii. 11);
haec quoque de Domino, de quo in toto capite manifeste agitur, et quidem de Divino Humano Ipsius: pugnae Ipsius cum infernis et subjugatio eorum significatur per “laborem animae Ipsius,” et per quod “iniquitates eorum portaverit;” per “iniquitates eorum portare” non intelligitur quod in Se transtulerit eas, sed quod admiserit in Se mala quae ab infernis ut subjugaret illa; hoc itaque intelligitur per “portare iniquitates:” salvatio inde eorum qui in fide spirituali, quae est charitatis, sunt, intelligitur per quod “per scientiam suam justificaverit justus Servus meus multos;” “scientia” significat Divinum Verum, et inde Divinam sapientiam et intelligentiam, et “multi” significant omnes qui recipiunt; nam “multum” in Verbo dicitur de veris, “magnum” autem de bono; inde “multi” sunt omnes qui in veris ex bono ab Ipso sunt: quod hos “justificaverit” dicitur, quia “justificare” significat salvare ex Divino Bono, ex quo etiam dicitur “justus;” quia illa ex Divino Humano suo peregit et effecit, dicitur “Servus Jehovae:” inde patet quod Jehovah Divinum Humanum suum vocet “Servum suum” ex inserviendo et efficiendo.

[4] Apud eundem,
“Ecce prudenter aget Servus meus, extolletur et exaltabitur et evehetur valde” (lii. 13):
etiam haec de Domino, cujus Divinum Humanum vocatur “Servus,” ex eadem causa de qua mox supra; glorificatio Humani Ipsius intelligitur per “extolletur, exaltabitur et evehetur valde.” Apud eundem,
“Vos testes mei et Servus meus quem elegi, ut sciatis et credatis Mihi” (xliii. 10):
per “Servum” etiam hic intelligitur Dominus quoad Divinum Humanum. Quod Ipse Dominus Se dicat “Ministrum” ex inserviendo patet apud Evangelistas,
“Quisquis voluerit inter vos magnus fieri, esse debebit vester minister, et quisquis… voluerit esse primus, debebit esse vester servus; sicut Filius hominis non venit ut Ipsi ministretur, sed ut ministret” (Matth. xx. 25-28; Marc. x. 42-4|4|; Luc. xxii. 27);
hoc explicatum videatur in opere De Caelo et Inferno (n. 218): et apud Lucam,
“Beati servi quos Veniens Dominus invenerit vigilantes; amen dico vobis quod cincturus sit Se, et accumbere facturus eos, Ipseque accedens ministraturus illis” (xii. 36, 37).

[5] Quoniam per “Davidem” in Verbo intelligitur Dominus quoad Divinum Verum, ac Divinum Verum inservit, ideo David, ubi etiam per illum intelligitur Dominus, passim dicitur “Servus;” ut apud Ezechielem,
“Ego Jehovah ero illis in Deum, et Servus meus David princeps in medio eorum” (xxxiv. 24):
apud eundem,
“Servus meus David erit Rex super illos, ut Pastor unus sit omnibus illis” (xxxvii. 24):
haec de Davide dicta sunt post illius tempora, qui nusquam resurrecturus erit princeps in medio illorum et rex super illos. Apud Esaiam,
“Protegam urbem hanc ad servandum eam propter Me et propter Davidem Servum meum” (xxxvii. 35):
apud Davidem,
“{2}Pepigi foedus Electo meo, juravi Davidi Servo meo, in aeternum usque firmabo semen tuum;… Inveni Davidem Servum meum, oleo sanctitatis meae unxi Eum” (Ps. lxxxix. 4, 5, 21 (B.A. 3, 4, 20)):
agitur in toto illo psalmo de Domino, qui per “Davidem” ibi intelligitur. Apud eundem,
“Elegit Davidem Servum suum,… a post lactantes adduxit eum ad pascendum Jacobum populum suum, et Israelem hereditatem suam, qui pavit eos in integritate cordis sui, et in rectitudinibus manuum suarum duxit eos” (Ps. lxxviii. 70-72):
praeter alibi. Quod Dominus quoad Divinum Verum per “Davidem” in Verbo intelligatur, videatur supra (n, 205), et quoque quod in illis locis. Dominus etiam “Servus” dicitur in Verbo, ubi per “Israelem” intelligitur:- Ut apud Esaiam,
“Servus meus Tu, Israel, in quo gloriosus reddar;… leve est ut sis Mihi Servus ad erigendum tribus Jacobi, et servatos Israelis ad reducendum, sed dedi Te in lucem gentibus, ut sis salus mea ad extremitatem terrae” (xlix. 3, 6).
(Quod Dominus in supremo sensu intelligatur per “Israelem,” videatur in Arcanis Caelestibus, n. 4286; et quod” lapis Israelis” sit Dominus quoad Divinum Verum, n. 6426, ibi.)

[6] Quoniam Dominus quoad Divinum Verum ex inserviendo in Verbo dicitur “Servus,” ideo illi ibi “servi” dicuntur qui in Divino Vero a Domino sunt ac per id aliis inserviunt, sicut prophetae, in his locis:- Apud Jeremiam.
“Misit Jehovah ad vos omnes servos suos prophetas” {3})xxv. 4):
apud Amos,
“Revelavit arcanum suum servis suis prophetis” (iii. 7):
apud Danielem,
“Dedit coram {4}nobis per manum servorum suorum prophetarum” (ix. 10):
inde quoque
Moses vocatur “Servus Jehovae” (Malach. iii. 22 (B.A. iv. 4));
Tum Esaias (apud illum, cap. {5}xx. 3: cap. {6}l. 10);
significatur doctrina Divini Veri, ita Divinum Verum quoad doctrinam (videatur n. 2534, 7269). Inde quoque David se vocat “servum Jehovae,” ut in his apud illum,
“In statutis tuis delector, non obliviscor Verbi tui; (retribue servo tuo.)… Servus tuus meditatur in statutis tuis… Bonum fecisti cum servo tuo, Jehovah, juxta verbum tuum… Fac cum servo tuo juxta misericordiam tuam, et statuta tua doce me. Servus tuus ego, erudi me, ut cognoscam testimonia tua… Facies tuas illumina super servum tuum, et doce me statuta tua… Erravi sicut pecus periens; quaere servum tuum” (Psalm. cxix. (16,) 17, {7}23, 65, 124, 125, 135, 176):
apud eundem,
“Custodi animam meam quia sanctus ego, serva servum tuum… {8}quia confido in Te… laetifica animam servi tui, quia ad Te, Domine, attollo animam meam;… da robur servo tuo, et serva filium ancillae tuae” (Ps. lxxxvi. 2, 4, 16;) (Praeter alibi, ut Psalm. xxvii. 9; Ps. xxxi. 17 (B.A. 16); Ps. xxxv. 27; Ps. cxvi. 16: Luc. i. {10}69).
Quoniam Dominus quoad Divinum Verum in supra allatis locis per “Davidem” intelligitur, et quia inde per “Davidem” intelligitur Divinum Verum, simile quod per “prophetas,” ideo per “servum” etiam in his locis in sensu spirituali intelligitur inserviens. Qui non scit sensum spiritualem Verbi, credere potest quod non solum David, sed etiam reliqui de quibus in Verbo, se dixerint “servos” ex causa quia omnes sunt servi Dei; at usque ubi in Verbo nominantur “servi,” in spirituali sensu intelliguntur inservientes et efficientes. Ex qua causa etiam
Nebuchadnezar Rex Babelis vocatur “servus Jehovae” (Jerem. xxv. 9; cap. xliii. 10).
At in specie per “servum” et “servos” in Verbo intelliguntur illi qui recipiunt Divinum Verum, ac qui docent illud, quoniam Divinum Verum inservit, et per id Divinum Bonum efficit. Inde est quod passim dicantur “servi” et simul “electi;” “servi” qui recipiunt Divinum Verum et docent, ac “electi” qui recipiunt Divinum Bonum et ducunt:- Ut apud Esaiam,
“Producam ex Jacobo semen, et ex Jehudah heredem montium meorum, ut possideant eum electi mei, et servi mei habitent ibi” (lxv. 9):
apud eundem,
“Tu Israel servus meus, et Jacobus quem elegi” (xli. 8);
apud eundem,
“Audi, Jacob serve mi, Israel quem elegi;… ne time, serve mi Jacob, et Jeschurun quem elegi” ({11}xliv. 1, 2).
(Quod “electi” dicantur qui in vita charitatis sunt, videatur n. 3755 fin., 3900.)

[7] Quia nunc “servi” in Verbo dicuntur ex inserviendo et efficiendo, proinde illi qui inserviunt et efficiunt, inde est quod naturalis homo dicatur “servus,” is enim inservit spirituali efficiendo quod vult; et inde quoque spiritualis homo dicitur “liber,” ut et “dominus.” Hoc quoque intelligitur per “servum” et “dominum” apud Lucam,
“Nullus servus potest duobus dominis servire, aut enim unum odio habebit et alterum amabit, aut unum praeferet et alterum contemnet; non potestis Deo servire et mammonae” (xvi. 13):
hoc non intelligendum est de servis in mundo (quoniam illi possunt servire duobus dominis, et usque non odio habere et contemnere unum), sed de servis in spirituali sensu, qui sunt qui volunt amare Dominum et aeque semet, ac caelum et aeque mundum. Illi sunt sicut qui uno oculo volunt spectare sursum et altero deorsum, seu uno oculo ad caelum et altero ad infernum, et sic pendere inter utrumque; cum tamen praedominium erit amorum, unius prae altero; et ubi praedominium est, ibi odio habetur et contemnitur quod se opponit, et cum se opponit. Nam amor sui et mundi est oppositus amori in Dominum et amori erga proximum: inde est quod qui in amore caelesti sunt, potius velint mori, ac deprivari honoribus et facultatibus in mundo, quam ut per illa abstrahantur a Domino et a caelo, hoc enim considerant ut omne quia est aeternum, at illud ut nihili respective quia finem cum vita in mundo habet: vicissim autem illi qui se et mundum super omnia amant, vilipendunt respective Dominum et caelum, immo etiam negant, et quando oppositum in illis vident odio habent; hoc manifeste apparet apud omnes tales in altera vita. Apud illos qui Dominum et caelum super omnia amant, est internus seu spiritualis homo apertus, et ei inservit externus seu naturalis homo; hic tunc est servus quia inserviens, et ille est dominus quia volens; at apud illos qui se et mundum super omnia amant, est internus seu spiritualis homo occlusus, et externus seu naturalis homo apertus; et quando hic apertus et ille occlusus est, tunc amat unum dominum, nempe se et mundum, ac odio habet alterum, nempe Dominum et caelum; idem quoque testari possum ab experientia, omnes enim qui sibi et mundo vixerunt, et non, sicut oportet, Deo et caelo, in altera vita Dominum odio habent, et illos qui Ipsius sunt persequuntur, qualitercunque in mundo locuti sunt de caelo et quoque de Domino: ex quibus constare potest quod impossibile sit duobus dominis servire. Quod illa Domini verba spiritualiter intelligenda sint, patet ab Ipsius Domini verbis, nam dicit, “Non potestis Deo servire et mammonae.”

[8] Apud Matthaeum,
“Non est discipulus supra magistrum, neque servus supra dominum; sufficiens est discipulo ut sit sicut magister suus, et servo sicut dominus suus” (x. 24, 25):
per hoc in universali sensu intelligitur quod homo non aequiparabit se Domino, et quod sufficiat ei quod omne suum ab Ipso habeat; et tunc est discipulus sicut magister, et servus sicut Dominus, nam tunc est Dominus in illo, ac facit eum velle bonum et cogitare verum; “discipulus” dicitur ex bono, et “servus” ex vero. Simile est in sensu Singulari, nempe apud unumquemque hominem, qui ducitur a Domino: externus seu naturalis homo apud illum est “discipulus” et “servus,” ac internus et spiritualis homo est “magister” et “dominus;” quando externus seu naturalis homo inservit interno seu spirituali, obediendo et efficiendo, tunc est is etiam “sicut magister” et “sicut dominus,” unum enim agunt, sicut dicitur de causa principali et instrumentali quod unam causam agant. Singularis hic sensus coincidit in eo cum universali, quod, cum spiritualis et naturalis homo unum agunt, tunc Ipse Dominus agat; nam spiritualis homo nihil ex se agit, sed quod agit unice agat ex Domino: quantum enim spiritualis homo apertus est (hic enim aperitur in caelum), tantum non agit ex se sed a Domino; hic spiritualis homo est in proprio sensu spiritualis homo.

[9] Apud Johannem,
“Cognoscetis veritatem, veritas vos liberos facit: responderunt” Judaei, “Semen Abrahami sumus, et nemini servi fuimus unquam; quomodo Tu dicis quod liberi fietis? Respondit illis Jesus, Amen amen dico vobis, quod omnis faciens peccatum est servus peccati; servus non manet in domo in perpetuum, filius manet in perpetuum; si ergo Filius vos liberos facit, Vere liberi eritis” (viii. 32-36):
per haec intelligitur quod liberum sit duci a Domino, et quod servum sit duci ab inferno: per “veritatem,” quae liberum facit, intelligitur Divinum Verum quod a Domino; qui enim id recipit doctrina et vita, is liber est, quia spiritualis fit, et ducitur a Domino; quare etiam dicitur quod “filius maneat in domo in perpetuum; si Filius vos liberos facit, vere liberi eritis,” per “Filium” intelligitur Dominus, et quoque veritas (videatur supra, n. 63, 151, 166); et “manere in domo” est in caelo: quod duci ab inferno sit servum, docetur per haec verba, “Omnis faciens peccatum servus est peccati;” “peccatum” est infernum quia ab inferno.

[10] Quod recipere Divinum Verum a Domino doctrina et vita sit liber esse, etiam Dominus docet apud Johannem,
“Vos amici mei estis si feceritis quaecumque mando vobis; non amplius vos dico servos, quia servus non scit quid ejus Dominus facit; vos potius dico amicos, quia omnia quae audivi a Patre meo nota feci vobis; non vos elegistis Me, sed Ego elegi vos, et posui vos ut vos abeatis et fructum feratis, et fructus vester maneat” (xv. 14-16):
per “amicos” hic intelliguntur liberi, quoniam “amici” ibi opponuntur “servis:” quod illi non Servi sint sed amici seu liberi qui recipiunt Divinum Verum doctrina et vita a Domino, docetur per haec verba, “Si feceritis quaecunque mando vobis, non amplius vos dico servos sed amicos;” tum per haec, “Omnia quae audivi a Patre meo nota feci vobis, ut vos abeatis et fructum feratis;” “mandare” et “nota facere” est doctrinae, ac “fructum ferre” est vitae; quod haec a Domino, docetur ita, “Non vos elegistis Me, sed Ego elegi vos, et posui vos.”
Simile paene per servos Hebraeos, qui anno septimo et anno Jubilaei in libertatem missi sunt, repraesentatum est (De quibus Exod. xxi. 2, 3; Levit. xxv. 39-41; Deutr. xv. 12, seq.; Jerem. {12}xxxiv. 9, seq.).
(Sed de his videatur in Arcanis Caelestibus, n. 8973-9005.) Ex his, quae hactenus allata sunt, constare potest quod “servi” in Verbo dicantur qui inserviunt et efficiunt, et quod inde naturalis homo per “servum” intelligatur, quia is inservit spirituali suo homini efficiendo quod is vult et cogitat; tum quod “liberi” dicantur qui ex amore veri et boni, ita qui a Domino a quo amor veri et boni, agunt. Praeterea per “servos” in Verbo etiam intelliguntur qui a semet et mundo, et inde a malis et falsis, ducuntur, consequenter qui a naturali homine et non simul a spirituali; sed de his servis, alibi, volente Domino, dicetur.

410. Absconderunt se ipsos in speluncis et in petris montium.”- Quod significet illa deperdita per mala vitae et per falsa in de, constat ex significatione “abscondere se,” quod sit quod deperdita sint, nempe bona et vera interna et externa, seu quae in naturali et spirituali homine, quae significantur per “reges terrae,” “magnates,” “divites,” “chiliarchos,” “potentes” et per “omnem servum et omnem liberum,” ut supra ostensum est; inde sequitur quod per quod “hi absconderint se” significetur quod illa deperdita sint; quae deperdita sunt etiam in abscondito sunt: ex significatione “speluncarum,” quod sint mala vitae (de qua sequitur); et ex significatione “petrarum montium,” quod sint falsa inde; “petrae” enim significant vera fidei, et in opposito sensu falsa fidei, hic falsa ex malis, nam “montes” significant mala ex amoribus sui et mundi scaturientia (ut mox supra, n. 405(g-i), ostensum est); sed de significatione “petrarum” in mox sequente articulo videbitur;

[2] hic nunc de “speluncis.” Supra dictum est quod in mundo spirituali sint montes, colles, petrae, valles, terrae, sicut in tellure nostra, et quod super illis habitent angeli et spiritus: sed in mundo spirituali usque est alia facies illorum; super montibus ibi habitant qui in summa luce sunt, infra illos in eodem monte habitant qui in minore luce, et infra hos qui in adhuc minore, et in infimis habitant qui in tenebris et caligine respective ad lucem quae est superioribus; proinde caeli sunt in superiore parte montium, ac inferna sunt in infimis, ita stratim succedunt montium expansa. Causa est, ut inferiores regantur per superiores a Domino; influit enim Dominus immediate a Se in omnia mundi spiritualis, ac mediate per caelos superiores in inferiores, et per hos in inferna; haec ordinatio est ob illam causam, ut omnes teneantur in nexu per influxum: talis est dispositio coordinata et subordinata per totum mundum spiritualem. In inferna quae sub montibus et in petris sunt, patent aditus vel in imis lateribus vel per cavernas e vallibus; ac aditus in imis lateribus apparent sicut aditus in speluncas ubi ferae, prorsus caliginosi, qui aperiuntur quando immittuntur infernales spiritus, at occluduntur quando immissi sunt; aditus illi in Verbo vocantur “portae inferni:” in petris autem apparent aditus illi sicut fissurae in rupe, et in quibusdam locis sicut foramina variae aperturae. Caliginosum in portis illis seu ostiis apparet caliginosum bonis spiritibus et angelis, sed ut luminosum malis spiritibus; causa est quia non lux caeli ibi est, sed lumen fatuum, quod est lumen naturale absque spirituali: at luminosum illorum non est sicut luminosum in mundo interdiu, sed sicut nocturnum pro bubonibus, talpis, noctuis et vespertilionibus, quae in luce diei nihil vident, et inde illis lux diei caligo est, sed tenebrae noctis lumen; visus illorum talis est quia formatus ex falsis et malis, quae in se sunt tenebrae et caligo; quapropter etiam per “tenebras” in Verbo significantur falsa omnis generis, et per “caliginem” falsa mali. Ex his constare potest quid significatur per quod “absconderint se in speluncis,” quod nempe in malis vitae, bonis apud illos deperditis. Quod mala vitae per “speluncas” significentur, est ex eadem causa ex qua “montes” significant bona vitae, nempe quia tales sunt qui ibi; nam sensus spiritualis modo spectat mala aut bona abstracte a locis et personis, qualia sunt in illis et apud illos, ut quoque supra aliquoties dictum est.

[3] Ex his constare potest quid in Verbo significatur per “speluncas,” “cavernas,” “cryptas,” “foramina,” “fissuras et rimas petrarum et montium,” in sequentibus locis:- Apud Esaiam,
“Intra in petram, et absconde te in pulvere, propter pavorem Jehovae, et prae gloria magnificentiae Ipsius… nam dies Jehovae Zebaoth super omnem magnificum et altum, et super omnem elatum et humilem, et super omnes cedros Libani altas et elatas, et super omnes quercus Baschanis, et super omnes montes altos, et super omnes colles elatos, et super omnem turrim excelsam, et super (omnem) murum munitum, et super omnes naves Tharschisch, et super omnes imagines desiderii, ut deprimatur superbia hominis, et humilietur altitudo virorum, et exaltetur Jehovah solus in die illo; et idola in fumum abibunt, et intrabunt in speluncas petrarum, et in fissuras pulveris, propter pavorem Jehovae, et prae gloria magnificentiae Ipsius, quando surget ad terrendum terram: in die illo projiciet homo idola argenti et idola auri sui, quae fecerunt sibi ad incurvandum se talpis et vespertilionibus, ad intrandum in scissuras petrarum, et in fissuras rupium” (ii. 10-21):
haec omnia non intellecturus est quisquam nisi ex sensu interno, et nisi sciat qualis est facies rerum in mundo spirituali; nam quis absque sensu interno sciturus est quid sit quod “dies Jehovae erit super cedros Libani et quercus Baschanis, super montes et colles, super turrim et murum, super naves Tharschish et imagines desiderii?” et quid sit “incurvare se talpis et vespertilionibus?” Et quis nisi ex cognita facie rerum in mundo spirituali sciturus est quid sit quod “intrarent in petram, et absconderent se in pulvere,” “intrarent in speluncas petrarum et in fissuras pulveris,” tum “in scissuras petrarum et fissuras rupium”? At ex sensu interno scitur quod per illa omnia describatur status illorum qui in amore sui et mundi sunt et inde in malis et falsis tempore ultimi judicii. Quare dicitur quod “dies Jehovae erit super omnem magnificum et altum, et super omnem elatum et humilem;” “dies Jehovae” est ultimum judicium, “omnis magnificus et altus” sunt qui in amore sui et mundi; et “omnis elatus et humilis” sunt qui in amore propriae intelligentiae. Hoc describitur amplius per quod “dies Jehovae erit super omnes cedros altas et elatas, et super omnes quercus Baschanis, super omnes montes altos et colles elatos, super omnem turrim excelsam, et murum munitum, et super omnes naves Tharschisch et imagines desiderii:” per “cedros Libani” et per “quercus Baschanis” significatur fastus ex propria intelligentia, fastus interior per “cedros Libani” et exterior per “quercus Baschanis;” per “montes” et “colles” significantur amores sui et mundi, et inde scaturientia mala et falsa (ut supra, n. 405(g-i) ostensum est); per “turrim” et “murum” significantur falsa doctrinae confirmata; per “naves Tharschisch” et “imagines desiderii” significantur cognitiones et perceptiones falsi ex malo; cultus eorum ex malis et falsis significatur per “idola quae fecerunt sibi ad incurvandum se talpis et vespertilionibus,” cultus ex talibus quae sunt ex propria intelligentia significatur per “idola quae fecerunt sibi ad incurvandum se,” mala et falsa doctrinae ex quibus cultus significantur per “talpas et vespertiliones,” quia visus eorum est in tenebris et fugiunt lucem; judicium super illos describitur per quod “intrabunt in speluncas petrarum et in fissuras pulveris,” tum “in scissuras petrarum et in fissuras rupium,” ac per “intrare in speluncas petrarum et fissuras pulveris significatur damnatio illorum qui in malis et falsis ex amoribus sui et mundi, et ex fastu propriae intelligentiae sunt, inferna enim eorum apparent ut speluncae in petris, ac aditus in illa ut scissurae petrarum et fissurae rupium; “petrae” et “rupes” etiam significant falsa fidei et doctrinae, ac “pulvis” significat damnatum.

[4] Apud Jeremiam,
“Terror tuus decepit te, superbia cordis tui, habitans in foraminibus petrarum, tenens altitudinem collis; si exaltares sicut aquila nidum tuum, inde dejicerem te” (xlix. 16):
haec dicta sunt de Esavo et Edomo, et per “Esavum” hic significatur amor sui et inde malum perdens ecclesiam, et per “Edomum” fastus propriae intelligentiae et inde falsum perdens ecclesiam: quod amor sui et fastus ille intelligatur, patet ex eo, quod dicatur, “Superbia cordis tui decepit te;… si exaltares sicut aquila nidum tuum, inde dejicerem te.” Illi qui in falsis ex propria intelligentia sunt infra in petris habitant, et aditus ad illos apparent sicut foramina ibi, quae etiam mihi quoque visa sunt; intus tamen sunt cellae lacunatae et camerae, ubi sedent in phantasiis suis; sed antequam illuc injiciuntur, apparent illi supra montes et colles, evehunt enim se in altitudines per phantasias; et quia non in veris sunt, putant quod corpore ibi sint, cum tamen corpore sunt in cavernis petrarum: hoc itaque est quod intelligitur per “habitans in foraminibus petrarum, tenens altitudinem collis.” Inde constat quale est Verbum, quod nempe multis in locis secundum facies et apparentias in mundo spirituali ignotas homini, sed notas spiritibus et angelis; ex quo patet quod Verbum etiam sit pro illis scriptum.

[5] Apud Obadiam,
“Superbia cordis tui decepit te, qui habitans in fissuris petrae, altitudine sedis tuae, qui dicit corde suo, Quis detrahet me in terram? Si exaltaveris te sicut aquila, et si inter stellas ponis nidum tuum, inde detraham te” (vers. 3(, 4)):
haec quoque de Edomo, per quem hic significatur fastus eruditionis quae est ex propria intelligentia, et inde falsum perdens ecclesiam. Quia paene similia hic dicuntur ut mox supra, etiam similia significantur: per “scissuras petrae” significantur falsa fidei et doctrinae, quoniam ibi habitant qui in illis; comparantur aquilae, quia per “aquilam,” ex volatu in altis, significatur fastus propriae intelligentiae; ex eo etiam dicitur “nidus pro habitatione;” “ponere illum inter stellas” significat in altis ubi habitant qui in cognitionibus veri, nam per “stellas” significantur cognitiones veri. Apud Hiobum,
“In fissura vallium ad habitandum, in foraminibus terrae et petris” (xxx. 6):
etiam hic per “fissuras vallium,” “foramina terrae,” et “petras” significantur falsa mali, agitur enim ibi de falsis mali.

[6] Apud Esaiam,
“Fiet in die illo, sibilabit Jehovah muscae quae in extremitate fluviorum Aegypti, et api quae in terra Aschuris, quae venient et quiescent omnes in fluviis desolationum et in fissuris petrarum, et in omnibus virgultis et in omnibus ductibus” (vii. 18, 19):
ita describitur ecclesia vastata per scientifica false applicata et per ratiocinia inde, per quae ipsae cognitiones veri ex Verbo pervertuntur. “Musca in extremitate fluviorum Aegypti” significat falsum in extremis naturalis hominis: extrema naturalis hominis sunt quae vocantur sensualia; est enim naturalis homo interior, medius et exterior; interior communicat cum spirituali homine per rationale, exterior autem cum mundo per sensus corporis, ac medius conjungit utrumque; exterior est qui vocatur sensualis quia a sensibus corporis pendet et sua haurit; falsa ibi et inde significantur per “muscas in extremitate fluviorum Aegypti.” Per “apem” autem “in terra Aschuris” significantur ratiocinia falsa inde; per “Aschurem” enim significatur rationale, et per “Aegyptum” scientificum naturalis hominis; et quia rationale omne suum haurit ex scientificis naturalis hominis, inde ratiocinia ejus significantur per “apes,” quia apes exsugunt et trahunt sua ex floribus, ita rationale ex scientificis naturalis hominis; hic autem per “apes” significantur ratiocinia falsa, quia rationale colligit sua ex scientificis false applicatis: quod illa assimilentur muscis et apibus, est etiam ex correspondentia, apparent enim in mundo spirituali varii generis volatilia, sed sunt apparentiae ex ideis cogitationum spirituum, et volatilia noxia inter illa sunt talis generis muscae et apes; “muscae in extremitate fluviorum Aegypti,” trahunt correspondentiam ex enascentia eorum ex foetore fluviorum. Quod dicatur quod “venient et quiescent in fluviis desolationum et in fissuris petrarum” significat quod falsa scientificorum et inde ratiociniorum resideant ubi nulla vera sunt et ubi fides falsi; “fluvii desolationum” sunt ubi nulla vera, et “fissurae petrarum” ubi fides falsi: quod “in omnibus virgultis et in omnibus ductibus” significat quod per illa falsificatae sint cognitiones et perceptiones veri; “virgulta” sunt cognitiones veri, et “ductus” sunt perceptiones, quae falsificantur ex falsis supra memoratis dum influunt. Quod haec arcana illis verbis insint, nemo nisi ex sensu interno, et simul ex mundo spirituali, videre et scire potest.

[7] Apud eundem,
“Palatium erit desertum, multitudo urbis derelicta, clivus et specula erunt super speluncis in aeternum usque, gaudium onagrorum et pascuum gregum” (xxxii. 14):
per haec describitur ecclesiae vastatio totalis, ubi non amplius aliquod bonum vitae ac verum doctrinae; sed usque nemo scire potest quid illa involvunt, nisi qui scit statum rerum in mundo spirituali, et simul sensum internum. Devastatio totius ecclesiae intelligitur per “Palatium erit desertum, et multitudo urbis derelicta;” “palatium” significat totam ecclesiam quoad vera ex bono, ac “desertum” significat non bonum quia non verum; inde “palatium erit desertum” significat ecclesiam devastatam: “multitudo urbis” significat omnia vera doctrinae, “urbs” enim est doctrina, et “multitudo” dicitur de veris, quae “derelicta” dicuntur quando non sunt: quod “clivus et specula erunt super speluncis in aeternum usque” significat quod amplius nulla ecclesia apud illos erit, quia non nisi quam malum vitae ex falsum doctrinae; “speluncae” significant illa ex causa quia tales habitant in speluncis, ut supra dictum est; et quia tales in mundo spirituali in profundis habitant, et supra teguntur a clivis et speculis, ita absconditi ab illis qui supra terris ibi commorantur; ideo non modo dicitur quod “clivus et specula erunt super speluncis,” sed etiam quod “gaudium onagrorum et pascuum gregum;” in illo mundo etiam sunt inferna plura in profundis prorsus abscondita per terras, petras et colles supra, seu per clivos et speculas, ubi gramen sicut pascuum gregibus; unde fit quod ignota sint habitantibus super terra ibi: “gaudium onagrorum” etiam significat affectionem seu amorem falsorum, ac “pascuum gregum” nutritionem mali ex falsis, ac utrumque devastationem veri per falsa: ex his videri potest quodnam arcanum in his Verbis latet.

[8] Apud Jeremiam,
“Num spelunca latronum facta est domus haec, super qua nominatur nomen meum?” (vii. 11:)
per “speluncam latronum” significatur malum vitae ex falsis doctrinae, et per “domum super qua nominatur nomen meum” significatur ecclesia ubi cultus ex bonis vitae per vera doctrinae; “domus” est ecclesia, “nomen Jehovae” est omne per quod colitur, ita bonum et verum, hoc doctrinae et illud vitae: quod ecclesia ubi malum vitae ex falsis doctrinae dicatur “spelunca latronum,” est quia “spelunca” significat illud, et “latrones” dicuntur qui furantur ex Verbo vera, ac illa pervertunt et applicant falsis et malis, et sic exstinguunt illa. Ex his patet quid intelligitur per Domini verba apud Evangelistas,
“Scriptum est quod domus mea domus precum vocabitur, vos autem fecistis eam speluncam latronum” (Matth. xxi. 13; Marc. xi. 17; Luc. xix. 46):
per “domum” ibi in universali sensu significatur ecclesia; et quia in Templo Hierosolymae peragebatur cultus, ideo vocatur “domus precum.” (Quod “Templum” significet ecclesiam, videatur n. 3720; quod “preces” significent cultum, supra, n. 325; quod “vocari” significet simile quod supra “nominare nomen meum super illa,” in Arcanis Caelestibus, n. 3421.)

[9] Apud Esaiam,
“Ludet sugens super foramine viperae, et super speluncam basilisci ablactatus manum suam impellet” (xi. 8):
haec nec intelliguntur, nisi ex illis, quae in mundo spirituali apparent, sciatur quid “foramen viperae” et quid “spelunca basilisci:” supra dictum est quod aditus ad inferna appareant sicut foramina in petras, et sicut hiatus patentes ad speluncas quales sunt feris in silvis; illi qui inibi sunt, dum spectantur in luce caeli, apparent sicut monstra varii generis, et quoque sicut ferae; illi qui in infernis sunt ubi tales qui contra innocentiam dolose agunt, apparent sicut viperae, et illi qui contra bonum amoris sicut basilisci; et quia “sugens” seu infans lactens significat bonum innocentiae, ideo dicitur, “Ludet sugens super foramine viperae;” et quia “ablactatus” seu infans cessans lactare significat bonum amoris, ideo dicitur, “et super speluncam basilisci ablactatus manum suam impellet;” inde per illa significatur quod illis qui in bono innocentiae ac in bono amoris in Dominum sunt, prorsus nihil timoris sit a malis et falsis, quae ab inferno, quia tuti a Domino. (Quod per “infantes” in Verbo significetur bonum innocentiae, et quoque per “lactantes,” videatur n. 430, 3183: quid “viperae,” et quid serpentes alii venenati significant, n. 9013.)

[10] Apud Jeremiam,
“Sume cingulum quod emisti tibi, quod super lumbis tuis, et surge et abi ad Euphratem, et absconde illud in foramine petrae:” quod etiam fecit; et postea a fine dierum multorum abiit et recepit id ibi, “et ecce corruptum erat, et non proderat ad quicquam” (xiii. 4-7):
per haec repraesentabatur qualis Ecclesia Judaica erat, quod nempe absque omni bono vitae et vero doctrinae: “cingulum” enim super lumbis Prophetae significabat conjunctionem Domini cum ecclesia per Verbum; per “Euphratem” significatur omne ecclesiae quoad bonum, ibi quoad malum; et per “petram” omne ecclesiae quoad verum, ibi quoad falsum, nam dicitur “foramen petrae:” quod “cingulum corruptum esset ut non prodesset ad quicquam” significabat quod prorsus non aliqua conjunctio ecclesiae cum Domino, proinde quod non ecclesia.

[11] Simile quod per “Speluncam” in propheticis Verbi, etiam per illam in historicis Verbi, significatur; nam historicis Verbi aeque ac propheticis Verbi sensus internus inest:- Ut quod memoratur de Lotho, quod post combustionem Sodomae et Gomorrhae
Habitaverit in spelunca montis cum duabus filiabus suis, quae inebriaverunt illum, et cubuerunt cum illo; unde nati sunt Moab et Ammon (Genes. xix. 30-33):
per haec repraesentatum et significatum est simile quod per Moabum et Ammonem in Verbo, per “Moabum” enim significatur adulteratio boni ecclesiae, et per “Ammonem” falsificatio veri ecclesiae (videatur n. 2468, 8315); per “adulteria” enim et per “scortationes” significantur in genere adulterationes boni et falsificationes veri (videatur supra, n. 141, 161); et per varia genera adulteriorum et scortationum (quae recensentur Levit. xviii. 6-30), significantur varia genera adulterationum et falsificationum boni et veri; et inde est quod Lothus tunc dicatur commoratus in spelunca: tale etiam nefandum per “speluncam montis” ibi significatur. In Libro Judicum dicitur
Quod filii Israelis fecerint malum in oculis Jehovae, et quod ideo dati sint in manum Midianis, et quod propter Midianem fecerint sibi speluncas in montibus et antra et munitiones (vi. 1, 2):
per “malum,” quod filii Israelis fecerunt, intelligitur perversio boni et veri, ut constare potest ex sequentibus ibi, et quoque ex significatione “Midianis” (videatur n. 3242), propter quem fecerunt sibi speluncas in montibus et antra; a malo enim quod per “Midianem” significatur, erant filii Israelis occupati; nam “propter Midianem” significat propter illud malum. Similiter cum filii Israelis fugerunt propter Philisthaeos (1 Sam. xiii. 6).

411. (Vers. 16.) “Et dicebant montibus et patris, Cadite super nos. “Quod significet obtectionem a malis et a falsis inde, constat ex significatione “montium,” quod sint mala ex amoribus sui et mundi scaturientia (de qua supra, n, 405(g-i)) et ex significatione “petrarum,” quod sint falsa ex malo (de qua infra); et ex significatione “cadere super nos,” quod sit ab illis obtegi. Etiam haec illustranda sunt ex talibus quae in mundo spirituali existunt quando ultimum judicium est, nam haec dicta Sunt de ultimo judicio, ut patet ex Sequente versu, ubi dicitur, “Quia venit dies magnus irae Ejus, et quis potest stare?” per quem diem intelligitur tempus et status ultimi judicii. Status impiorum tunc est talis ut dejiciant se e montibus et petris, super quibus habitationes suas fecerunt, in inferna profunde secundum atrocitatem malorum et falsorum apud illos; et hoc faciunt ipsi quia non sustinent Divinum Bonum ac Divinum Verum. Aperiuntur tunc caeli superiores, e quibus influit lux caeli, quae est Divinum Verum unitum Divino Bono: ex hac luce constringuntur simulata bona et vera quae apud illos; quibus constrictis aperiuntur mala et falsa eorum; et quia haec et illa non sustinere possunt lucem caeli, anguntur enim et cruciantur ex illa, ideo conjiciunt se a montibus et petris in inferna profunde secundum quale mali et falsi sui, quidam in hiatus et speluncas, quidam in foramina et petras, quae tunc stant coram illis aperta; et postquam illuc se conjecerunt, clauduntur aperturae. Hoc modo fit ejectio malorum spirituum ex montibus et collibus, quos occupaverunt (videatur supra, n. 391(a), 392 (a), {1}394). Quando in speluncis et in petris sunt, tunc cessant angores et cruciatus quos ab influxu lucis caeli sustinuerunt, nam quies illis est in suis malis et inde falsis, quia haec illis jucunda fuerunt; jucunda enim vitae unumquemvis manent post mortem; jucunda vitae sunt jucunda amorum illorum, nam omne jucundum vitae est amoris:

[2] inde constare potest quid significatur per quod “dicant montibus et petris ut cadant super illos ;|”| similiter quid significatur apud Hoscheam,
“Dicent montibus, Operite nos; et collibus, Cadite super nos” (x. 8);
et apud Lucam,
“Tunc incipient dicere montibus, Cadite super nos; et collibus, Occultate nos” (xxiii. 30):
ibi etiam agitur de ultimo judicio. Lux caeli, quae est Divinum Verum unitum Divino Bono, a cujus influxu et praesentia anguntur et cruciantur mali qui se dejiciunt, intelligitur per verba mox sequentia in hoc versu, “Abscondite nos a facie Sedentis super throno et ab ira Agni:” “ira Agni” dicitur, quia cruciantur; verum cruciatus eorum non est inde, sed ex malis amorum et ex falsis fidei eorum. Haec quia formarunt omnia interiora mentis eorum, nam cujusvis mens formatur ex amore suo et inde fide usque ut sit instar ejus in forma, et quia interiora mentis illorum qui in malis et inde falsis sunt versa sunt in partem contrariam seu in plagam oppositam bonis et veris Divinis, ideo cum Divinum Verum influit, et conatur retroagere interiora quae mentis eorum, et per id adducere illos in caelum, hoc enim Divinum Verum procedens a Domino ubique facit ubi influit, et illi non volunt recedere a suorum amorum jucundis, inde illis angores et cruciatus, qui cessant cum veniunt in inferna ubi similia jucunda seu similes amores regnant.

[3] Quoniam supra (n.405) ostensum est quid “montes” et “colles” significant, ideo in nunc sequentibus ostendetur quid “petrae;” quod nempe significent verum ex bono spirituali ac verum et bonum fidei, at in opposito sensu falsum fidei. Quod “petrae” significent illa, est quoque ex apparentiis in mundo spirituali; apparent enim ibi petrae et rupes, sicut apparent montes et colles, ut supra ostensum est; et super petris ibi habitant qui in veris ex bono spirituali sunt et qui in vero et bono fidei. Sed differunt montes et colles a petris et rupibus ibi in eo, quod montes et colles sint ex humo, petrae autem et rupes ex saxo; humus enim correspondet bono amoris et inde significat illud, saxum autem correspondet vero fidei et inde significat illud. Et quia pleraque in Verbo etiam oppositum sensum habent, ita etiam “petrae,” et in eo sensu significant falsum fidei, et hoc quoque ex correspondentia; nam qui in falsis fidei sunt, habitant intra petras in cavernis ibi.

[4] Quod “petra” significet verum ex bono, ac verum fidei, et in supremo sensu Dominum quoad illa, constat ex sequentibus locis:- Apud Danielem,
“{2}Videns fuisti usque dum excisus est Lapis, qui non per manus, et percussit statuam super pedes ejus, qui ferrum et argilla…; et Lapis qui percussit statuam, factus est in Petram magnam, et implevit totam terram” (ii. 34, 35):
haec de statua Nebuchadnezari in somnio visa; quod per “Lapidem,” qui “factus in Petram magnam,” intelligatur Dominus, ex singulis ibi patet; sed quid praecedentia ibi significant, primum dicetur. Per “caput statuae,” quod erat aurum, significatur Antiquissima Ecclesia, quae fuit ecclesia caelestis, seu ecclesia in qua regnabat bonum amoris in Dominum; hoc bonum in Verbo significatur per “aurum” et quoque per” per “pectus “et “brachia,” quae erant argentum, significatur Antiqua Ecclesia, quae successit Antiquissimae, quae ecclesia fuit ecclesia spiritualis, seu ecclesia in qua regnabat bonum charitatis erga proximum ac verum ex bono; hoc verum et illud bonum significatur per “argentum” et quoque per “pectus” et “brachia:” per “ventrem” et “femora,” quae erant aes, significatur Ecclesia quae successit Ecclesiae Antiquae {3}spirituali, et vocari potest spiritualis naturalis; in illa regnabat bonum fidei ac verum ex illo bono; id bonum in Verbo significatur per “aes,” et quoque per “ventrem” et “femora” per “crura” autem et “pedes,” qui “ex parte erant ferrum ex parte argilla,” significatur Ecclesia Israelitica et Judaica, quae erat ecclesia externa in qua non internum; cui ideo non verum et bonum, sed verum falsificatum quod in se est falsum, et bonum adulteratum quod in se est malum; quare de ea in illo capite dicitur,
“Quod vidisti ferrum mixtum cum argilla luti, commiscebunt se per semen hominis, sed non cohaerebunt unum cum altero, quemadmodum ferrum non commiscetur cum argilla” (vers. 43):
“ferrum” significat naturale verum, et “argilla luti” naturale bonum, similiter “pedes” et “crura;” sed ibi “argilla” significat bonum adulteratum, et “ferrum” verum quale est in externo sensu Verbi; “semen” enim “hominis” est Verbum ubi vera et bona, quorum adulterationes et falsificationes describuntur per” ferrum mixtum cum argilla, quae non cohaerent unum cum altero.” (Quod quatuor ecclesiae fuerint, una post alteram, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 247, 248.) Per “Lapidem” qui percussit statuam intelligitur Divinum Verum a Domino; quod ille “factus sit in Petram magnam, et impleverit totam terram,” significat quod Dominus per Divinum Verum dominaturus sit super caelum et ecclesiam; “terra” ibi est ecclesia et quoque caelum: quare etiam dicitur quod regnum hoc “in aeternum stabit” (vers. 44); per “regnum” etiam significatur ecclesia et caelum, ibi enim est regnum Dei. Quod Divinum Verum per “Lapidem,” et Dominus quoad Divinum Verum per “Petram” ibi intelligatur, constat ex significatione “Lapidis”in Verbo ubi de Domino (Ut Genes. xlix. 24; Psalm. cxviii. 22, 23; Esai. xxviii. 16; Matth. xxi. 42, 44; Marc. xii. 10, 11; Luc. xx. 17, 18). Sive dicas Dominum sive Divinum Verum, idem est, quoniam omne Divinum Verum est ab Ipso, et inde Ipse in illo: ex eo est quod etiam Dominus dicatur “Verbum,” nam Verbum est Divinum Verum. (Quod “lapis” in supremo sensu significet Dominum quoad Divinum Verum, et inde in sensu inferiori verum ex bono, videatur n. 643, 1298, 3720, 6426, 8600, 10376.)

[5] Quod “Petra” significet Dominum quoad Divinum Verum, constat
Ex petra in Chorebo, ex qua aquae populo Israelitico datae sunt (Exod. xvii. 5, 6);
et quod mandatum sit
Ut Moses et Aharon loquerentur ad Petram, et sic sanctificarent Jehovam in oculis filiorum Israelis; sed quod Moses baculo percusserit illam duabus vicibus; quare denuntiatum est Mosi et Aharoni, quod non deducerent populum in terram Canaanem (Num. xx. 8-13):
quod “Petra illa” significaverit Dominum, notum est in ecclesia; sed non notum est quod ideo significaverit, quia “petra” in Verbo significat Divinum Verum procedens a Domino; quare etiam mandatum est Mosi et Aharoni ut loquerentur ad illam, et sic sanctificarent Jehovam in oculis filiorum Israelis: per “aquas” etiam quae effluxerunt significatur Divinum Verum, et per “potare populum ex illis” significatur spiritualiter nutrire, quod fit instruendo et docendo. (Quod “aquae” significent vera, videatur supra, n. 71; et quod “bibere” et “potari” significet instrui et doceri, in Arcanis Caelestibus, n. 3069, 3772, 4017, 4018, 8562, 9412.) Simile itaque significatur per “petram” apud Esaiam,
“Non sitient, in Vastitatibus ducet eos, aquas e petra effluere faciet illis, dum findit petram, ut effluant aquae” (xlviii. 21):
apud Davidem,
“Diffidit petras in deserto, et bibere fecit abyssos magnas, et eduxit fluenta e petra:… et recordati sunt quod Deus Petra eorum, et Deus excelsus Redemptor eorum” (Ps. lxxviii. 15, 16, 20, 35):
apud eundem,
“Aperuit petram ut effluerent aquae; iverunt in siccitatibus, fluvius” (Ps. cv. 41):
apud eundem,
“A coram Domino parturis, terra, a coram Deo Jacobi, qui convertit petram in stagnum aquarum, silicem in fontem aquarum” (Ps. cxiv. (7,) 8):
quod “petra” in his locis significet Dominum quoad Divinum Verum, seu quod idem, Divinum Verum a Domino, patet a supradictis; tum etiam ex eo, quod in binis illis locis apud Davidem, agatur de redemptione et regeneratione hominum ecclesiae, quod fit per Divinum Verum a Domino; de redemptione per haec, “Recordati sunt quod, Deus Petra eorum et Deus excelsus Redemptor eorum; de regeneratione per haec, “A coram Domino parturis, terra;” per “parturire,” cum dicitur de ecclesia, significatur reformari et regenerari.

[6] Apud Esaiam,
“Attendite ad Me sectantes justitiam, quaerentes Jehovam; respicite ad Petram ex qua excisi estis, et ad effossionem foveae ex qua effossi estis” (li. 1):
per “Petram” intelligitur Dominus quoad Divinum Verum, et per “foveam” significatur Verbum, ut quoque alibi; “excidi ex Petra” et “effodi ex fovea,” significat regenerari ex Divinis veris et Divinis bonis, ita per vera ex bono a Domino; nam “lapides qui exciduntur e Petra” significant vera ex Domino, et “humus qui effoditur ex fovea” significat bonum a Domino; quare dicitur “effossio foveae.”

[7] Apud Mosen,
“Date magnitudinem Deo nostro; Petra, cujus perfectum est opus, et omnes Ejus viae judicium. …Equitare fecit eum super excelsis terrae, et cibat proventu agrorum, sugere facit eum mel e rupe, et oleum ex saxo petrae. …Petram quae genuit te oblivioni dedisti, et oblitus es Dei Formatoris tui:… nonne quia Petra eorum vendidit eos, et Jehovah occlusit eos? non enim sicut Petra nostra petra eorum, neque hostes nostri judices” (Deutr. xxxii. (3,) 4, 13, 18, {4}30, 31):
haec dicta sunt de Ecclesia Antiqua, quae fuit ecclesia quae in veris ex bono; quare describuntur vera ex bono per varia quae correspondent, ut per quod “equitare fecerit eum super excelsis terrae,” “cibaverit proventu agrorum,” “sugere fecerit mel e rupe et oleum e saxo petrae:” intelligentia spiritualium istius ecclesiae significatur per quod “equitare eum fecerit super excelsis terrae;” “equitare” significat intelligere, “excelsa terrae” sunt spiritualia ecclesiae: nutritio spiritualis inde significatur per (quod) “cibavit eum proventu agrorum; “cibare” est nutrire, et “proventus agrorum” sunt omnia ecclesiae: quod eis bonum naturale et bonum spirituale per Divinum Verum a Domino, significatur per “quod sugere fecit eum mel e rupe, et oleum e saxo petrae;” “mel” est bonum naturale, “oleum” est bonum spirituale, “rupes” est Divinum Verum a Domino externum quod pro naturali homine, et “saxum petrae” est Divinum Verum a Domino internum quod pro spirituali homine: postea ibi agitur de Ecclesia Judaica, quae non in aliquo Divino Vero erat, de qua dicitur, “Petram, quae genuit te, oblivioni dedisti, et oblitus es Dei Formatoris,” per quae significatur quod Dominum et inde Divinum Verum, per quod reformatur ecclesia, rejecerint; “Petra” est Dominus quoad Divinum Verum, et reformatio per id ab Ipso significatur per “qui genuit te” et per “Deum Formatorem:” quod prorsus deprivati vero et bono essent, significatur per quod “Petra eorum vendidit eos, et Jehovah occlusit eos;” “Petra” dicitur ex vero et “Jehovah” ex bono, “vendere” et “occludere” est deprivari: quod falsum illis ex malo fuerit, significatur per “non sicut Petra nostra petra eorum, neque hostes nostri judices;” “petra eorum” est falsum, “hostes nostri” sunt mala, “non judices” significat non vera et bona. Ex his constare potest quod “Petra” significet Dominum quoad Divinum Verum, et in opposito sensu falsum.

[8] In Libro Secundo Samuelis,
“Spiritus Jehovae locutus est in me, et sermo Ejus super lingua mea; dixit Deus Israelis, (mihi) locuta est Petra Israelis, dominans in hominem justum, dominans timor Dei” (xxiii. 2, 3):
hic manifeste “Petra” pro Domino, nam per “Deum Israelis” in Verbo intelligitur Dominus; quare dicitur “Spiritus Jehovae locutus est in me, et sermo Ejus super lingua mea;” tum, “Dixit Deus Israelis, mihi locuta est Petra Israelis:” “Spiritus Jehovae” et “sermo Ejus” significat Divinum Verum, et Dominus vocatur “Deus Israelis” ex cultu, et “Petra Israelis” ex Divino Vero ex quo cultus quia est Dominus qui intelligitur, ideo dicitur quod “Petra Israelis” locuta sit: dominium Ipsius super illos qui in bono sunt et qui in vero significatur per “dominans super hominem justum, dominans super eum cui timor Dei;” “justum” dicitur de bono, ac “timor Dei” de vero; agitur enim in eo psalmo Davidis de Domino: ex quo etiam patet quod Dominus intelligatur per “Deum Israelis” et per “Petram Israelis.”

[9] Apud Davidem,
“Utinam populus meus obediat Mihi, Israel in viis meis ambulaverit; {5}cibarem eos adipe tritici, et e Petra melle saturarem eos” (Ps. lxxxi. 14, 17 (B.A. 13, 16));
per “Petram” etiam hic intelligitur Dominus quoad Divinum Verum (videatur supra, n. 374(c), ubi explicata sunt). Apud eundem,
“Quis Deus praeter Jehovam, aut quae Petra nisi Deus {6}noster?… Vivus Jehovah, et benedicta Petra mea, et exaltabitur Deus salutis meae” (Ps. xviii. 3, 32, 47 (B.A. 2, 31, 46); 2 Sam. xxii. 2, 3, (32,) 47);
quod dicatur, “Quis Deus praeter Jehovam, et quae Petra nisi Deus {6}noster?” est quia ubi de Divino Bono agitur Dominus dicatur “Jehovah,” et ubi de Divino Vero “Deus,” et quoque “Petra,” ut hic; pariter postea, “Vivus Jehovah et benedicta Petra mea:” “exaltabitur Deus salutis meae” significat quod colendus per vera ex bono, unde salus; “exaltari,” cum de Deo, dicitur de cultu ex bono per vera.

[10] Apud eundem,
“Sint in beneplacitum sermones oris mei, et meditatio cordis mei coram Te; Jehovah Petra mea, et Redemptor mi” (Ps. xix. 15 (B.A. 14)):
per “Jehovam Petram” significatur simile quod per “Jehovam Deum,” nempe Dominus quoad Divinum Bonum et Divinum Verum, et “Redemptor” ex regeneratione quae fit per Divinum Verum; “sermones oris” significant intellectum veri, ac “meditatio cordis” perceptionem boni. Apud eundem,
“Dico Deo Petrae meae, Quare oblitus es mei?” (Ps. {7}xlii. 10 (B.A. 9):)
per “Deum Petram” intelligitur Dominus quoad Divinum Verum, ibi quoad tutamen. Apud eundem,
“Ad Te, Jehovah, clamo; Petra mea, ne sileas a me, ne forte sileas a me” (Ps. xxviii. 1):
hic quoque “Jehovah” et “Petra” dicitur, quia per “Jehovam” intelligitur Dominus quoad Divinum Bonum, et per “Petram” Dominus quoad Divinum Verum; et quia hoc et illud intelligitur, ideo etiam bis dicitur, “Ne sileas a me, ne forte sileas a me,” unum enim se refert ad Divinum Bonum, alterum ad Divinum Verum, nam in Verbo est conjugium caeleste in singulis ejus, quod est conjugium boni et veri. Apud Habakuk,
“Jehovah ad judicium posuisti eum, et Petra ad corripiendum stabilivisti eum” (i. 12);
apud Esaiam,
“Confidite in Jehovam in aeternum, quia in Jah Jehovah Petra aeternitatis” (xxvi. 4)
apud eundem,
“Cantus erit vobis sicut noctis sanctificandi festum, et gaudium cordis sicut incedentis cum fistula ad veniendum in montem Jehovae, ad Petram Israelis” (xxx. 29);
apud eundem,
“Num Deus est praeter Me? nec Petra, non novi” (xliv. 8);
apud Davidem,
“Jubilabimus Petrae salutis nostrae, veniemus ante facies Ejus in confessione” (Ps. xcv. 1, 2);
in Libro Primo Samuelis,
“Non Sanctus sicut Jehovah,… et non Petra sicut Deus noster” (ii. 2);
apud Davidem,
“Rectus Jehovah Petra” (Ps. xcii. 16 (B.A. 15));
apud eundem,
“Ille vocabit Me, Pater meus Tu; Deus meus, Petra salutis meae: etiam Ego Primogenitum dabo Eum altum regibus terrae” (Ps. lxxxix. 27, 28 (B.A. 26, 27)):

[11] in his locis per “Petram” intelligitur Divinum Verum a Domino, et Ipse Dominus; praeter etiam in aliis locis:- Ut apud Evangelistas,
“Omnis qui audit verba mea et facit ea, comparabo eum viro prudenti, qui aedificat domum suam super petra; et descendit imber, et Venerunt flumina, ac flarunt venti, et irruerunt in domum illam, tamen non cecidit, fundata enim erat super petra” (Matth. vii. 24, 25; Luc. vi. 48):
per “domum fundatam super petra” intelligitur ecclesia et homo ecclesiae, qui doctrinam et vitam suam fundavit super Divino Vero quod est a Domino, ita super illis quae in Verbo sunt, proinde qui in veris ex bono a Domino est; dicitur qui in veris ex bono, quoniam Divinum Verum non recipitur ab alio quam qui in bono est. In bono esse est in bono vitae, quod est charitas; quare dicitur, “qui audit verba mea et facit illa;” “facere verba” Domini est bonum vitae, verum enim, cum homo facit illud, fit bonum; nam intrat voluntatem et amorem, et quod fit voluntatis et amoris, hoc bonum vocatur. Tentationes, in quibus talis homo ecclesiae non succumbit sed vincit, significantur per “Descendit imber, venerunt flumina, flarunt venti, et irruerunt in domum, et tamen non cecidit, quia fundata erat super petra;” in Verbo enim per “inundationes aquarum” et “imbres” significantur tentationes, et quoque per “procellas venti:” comparatio quidem est, sed sciatur quod omnes comparationes in Verbo aeque sint ex, correspondentiis prout res non comparative dictae (videatur supra, n. 69; et in Arcanis Caelestibus, n. 3579, 8989).
Ex his nunc manifeste patet quod per “Petram” in Verbo significetur Dominus quoad Divinum Verum, seu Divinum Verum a Domino.

[12] Exinde constare potest quid significatur per Domini verba ad Petrum, apud Matthaeum,
Jesus dixit ad discipulos, “Vos vero quem Me dicitis esse? Respondit Simon Petrus, Tu es Christus Ille Filius Dei viventis. Respondens Jesus dixit illi, Beatus es, Simon fili Jonae, quia caro et sanguis non revelavit tibi, sed Pater meus qui est in caelis: Ego tibi dico, Tu es Petrus, et super hac Petra aedificabo ecclesiam meam, et portae inferni non praevalebunt illi, et dabo tibi claves regni caelorum, ut quicquid ligaveris in terra erit ligatum in caelis, et quicquid solveris in terra, erit solutum in caelis” (xvi. 15-19):
per “Petrum” hic non intelligitur Petrus, sed intelligitur Divinum Verum a Domino (sicut in supra allatis locis); omnes enim discipuli Domini simul repraesentabant ecclesiam, et unusquisque eorum aliquid ecclesiae; Petrus verum ecclesiae, Jacobus bonum ejus, et Johannes bonum actu seu opera; reliqui discipuli repraesentabant vera et bona quae derivantur ex illis; prorsus sicut duodecim tribus Israelis: quod ita sit, videbitur in sequentibus, ubi de Tribubus et de Discipulis agetur. Inde est, quod illi tres discipuli prae reliquis in Verbo nominentur.

[13] Quod Dominus illa verba ad Petrum dixerit, est quia ille tunc confessus est, dicendo, “Tu es Christus Filius Dei Viventis,” quod in sensu spirituali significat quod sit Divinum Verum; “Christus” id significat, et quoque “Filius Dei;” (quod “Christus,” videatur in Arcanis Caelestibus, n. 3004, 3005, 3009; quod etiam” Filius Dei,” supra, n. 63, 151, 166;) ex qua confessione Petrus repraesentabat Divinum Verum a Domino in ecclesia, quapropter etiam vocatur “Petra,” ac dicitur “Tu es Petra, super hac Petra aedificabo ecclesiam meam;” per quod ideo significatur, quod super Divino Vero quod a Domino, seu quod idem, super veris ex bono, nam super his aedificatur ecclesia. Ut Petrus id in ecclesia repraesentaret, dictus est “Petra” a Domino, ut patet apud Johannem,
“Inspiciens illum Jesus dixit illi, Tu es Simon Jonae filius; tu vocaberis Kephah, quod si interpreteris, est Petra” (i. 43 (B.A. 42)):
kephah significat petram in lingua Syriaca, quare etiam Petrus in illo textu ubivis vocatur “Kephah;” et quoque kephah est petra in lingua Hebraea (Ut patet apud Jeremiam, cap. iv. 29; et apud Hiobum, cap. xxx. 6, ubi “petrae” in plurali dicuntur);
at Petrus non nominatur Petra in lingua Graeca et Latina, quia personae nomen ei indebatur.

[14] Quod Dominus dixerit “Simon Jonae filius,” et dein quod vocabitur “Petra,” est quia “Simon Jonae filius” significat verum ex bono seu fidem ex charitate; et quia verum ex bono seu fides ex charitate non datur nisi apud illos qui in Divino Vero ex Domino sunt, et nunc Petrus confessus est, ideo vocatur “Petra;” non ipse quoad personam, sed Divinum illud Verum, quod erat confessionis, apud illum a Domino; quod id a Domino, intelligitur per verba Domini, quod “caro et sanguis non revelaverit tibi, sed Pater meus qui est in caelis;” per “Patrem in caelis” intelligitur Divinum in Domino, quoniam Pater erat in Ipso, et Ipse in Patre, atque erant unum (Joh. xiv. 7-11; cap. x. 30, 38). Quod “Simeon” significet verum voluntate, videbitur in sequente capite; et quod “columba,” quae per “Jonam” significatur, significet bonum spirituale, videatur in Arcanis Caelestibus (n. {8}870, 1826, 1827); inde per “Simon filius Jonae” significatur verum boni seu verum ex bono. Quia inferna nihil valent contra Divinum Verum procedens a Domino, nec contra aliquem hominem in quo Divinum Verum a Domino est, ideo dicit Dominus, quod “portae inferni non praevalebunt illi.”

[15] Quod etiam Dominus dixerit, “Dabo tibi claves regni caelorum, et quicquid ligaveris in terra erit ligatum in caelis, et quicquid solveris in terra erit solutum in caelis,” significat quod omnia possint qui in veris ex bono a Domino sunt; prorsus secundum haec verba,
“Omnia quaecunque orantes petitis, credite quod accepturi sitis, tum fiet vobis” (Marc. xi. 24; Matth. vii. 8; Luc. xi. 9);
quae quomodo intelligenda sunt, videatur supra (n. 405(i)), quod nempe si ex fide charitatis petant, quod non a se petant sed a Domino; quicquid enim aliquis petit a Domino et non a semet, accipit. Quod illa verba, nempe “Quicquid ligaveris in terra erit ligatum in caelis, et quicquid solveris in terra erit solutum in caelis,” id quod nunc dictum est {9}significent, patet a Domini verbis ad discipulos, et ad omnes qui in veris ex bono sunt a Domino, apud Matthaeum,
“Amen dico vobis, quaecunque ligaveritis super terra, erunt ligata in caelo, et quaecunque solveritis super terra, erunt soluta in caelis” (xviii. 18):

[16] haec verba ad omnes dicta sunt, ita non ad solum Petrum; quod etiam Dominus in hoc capite mox declarat per haec,
Dico vobis quod si duo ex vobis consenserint in nomine meo super terra de omni re, quamcunque petierint, fiet illis a Patre meo qui in caelis est: ubi enim sunt duo aut tres congregati in nomine meo, ibi sum in medio eorum” ((xviii.) vers. 19, 20):
per “nomen Domini” intelligitur omne per quod colitur; et quia colitur per verum ex bono quod ab Ipso, inde id per “nomen Ipsius” intelligitur; (quod id per “nomen Domini ” intelligatur, videatur supra, n. 102, 135:) simile itaque significatur per quod “fiet illis omnis res in caelis quam petierint super terra,” quod significatur per quod “quicquid ligaveritis et solveritis super terra erit ligatum et solutum in caelis,” nam verba priora explicantur per haec a Domino. Qui sensum spiritualem Verbi novit, is quoque scire potest cur dicitur “si duo consenserint,” et dein “ubi sunt duo aut tres;” nempe quia “duo” praedicantur de bono, ac “tres” de vero, ita “duo” et “tres” de omnibus qui in veris ex bono sunt. (Quod Divino Vero quod a Domino sit omnis potentia in caelis et in terris, videatur supra, n. 209, 333; et in opera De Caelo et Inferno, n. 230, 231, 539; et in Arcanis caelestibus, n. 3091, 3563, 6344, {10}6423, 6948, 8200, 8304, 9643, 10019, 10182. Quod “duo” dicantur de bono, est quia significant conjunctionem per amorem, n. 1686, 5194, 8423; quod “tres” dicantur de veris, est qua significant omnia vera, in complexu, similiter ac “duodecim,” n. 577, 2089, 2129, 2130, 3272, 3858, 3913; quare cum “duo” et “tres” in mundo spirituali dicuntur, non intelliguntur duo et tres, sed omnes qui in veris ex Bono sunt. Quod “Petrus” significet verum ex bono quod a Domino, videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 57.)

[17] Hactenus ostensum est quid “petra” significat in hoc sensu; sequitur nunc ut ostendatur quid “petra” significat in opposito sensu. In opposito sensu significat “petra falsum infernale cui confiditur; ut in sequentibus his locis:- Apud Esaiam,
“Excidens in altitudine sepulchrum {11}suum, incidens in petra habitaculum sibi” (xxii. 16):
agitur in eo capite de “Valle visionis per quam significatur falsum doctrinae confirmatum per sensum litterae Verbi; amor falsi significatur per “sepulchrum in altitudine,” ac fides falsi per “habitaculum in petra;” quod ipsi illa sibi faciant, significatur per “excidere et incidere sibi.”

[18] Apud eundem,
“In die illo rejicient vir idola argenti sui et idola auri sui quae faciunt vobis manus vestrae…; tunc cadet Aschur gladio non viri, et gladius non hominis comedet eum…: etiam petra ejus prae formidine transibit, et consternabuntur a vexillo principes ejus ” (xxxi. 7-9):
agitur ibi de judicio super illos qui ex propria intelligentia in Divinis credunt se sapere, qui sunt qui in amore sui et mundi sunt, et eruditionis famam propter se ambiunt; hi quia non vera possunt videre, arripiunt falsa et pro veris venditant: falsa faventia principiis eorum et amoribus eorum significantur per “idola argenti” et per “idola auri;” quod ex propria intelligentia, significatur per “quae fecerunt vobis manus vestrae:” quod perituri per suamet falsa, significatur per “tunc cadet Aschur gladio non viri, et gladius non hominis comedet eum;” “Aschur” est rationale perversum, et inde illi qui in falsis sunt ex propria intelligentia; “cadere et comedi gladio” est perire: hoc quoque repraesentatum est per regem Aschuris quod a filiis suis occisus fuerit (Esai. {12}xxxvii. 38); “filii” ejus ibi significant suamet falsa per quae periit; “petra ejus” quae prae formidine transibit significat omne falsum in genere cui confisi sunt, ac “principes” qui consternabuntur a vexillo significant primaria falsa; “a vexillo” dicitur, quia non per aliquam pugnam cum veris dissipantur, sed solum per signum pugnae quod est vexillum. Tales etiam mihi visi sunt dejecti e petris, super quibus erant, per vexillum circumactum.

[19] Apud Jeremiam,
“Prae voce equitis et sagittariorum fugiens tota urbs; intrarunt nubes et in petras ascenderunt; tota urbs deserta, neque habitans in ea vir” (iv. 29):
per haec describitur desolatio ecclesiae quoad vera: desolatio omnis veri doctrinae per falsa ratiocinia et inde falsa doctrinalia significatur per “prae voce equitis et sagittariorum fugit tota urbs;” “vox equitis” significat falsa ratiocinia, “vox sagittariorum” falsa doctrinalia, “fugit tota urbs” significat desolationem omnis veri doctrinae (“urbs” est doctrina): quod non agnoscatur aliquod verum sed mere falsum, significatur per “Intrarunt nubes et in petras ascenderunt;” “intrare nubes” significat in non agnitionem veri, et “ascendere petras” significat in mere falsum.

[20] Visae etiam mihi sunt petrae, quae. constabant ex congestis lapidibus, et non ex aliquibus campis ubi vireta ut alibi super petris; super illis erant spiritus qui, dum homines in mundo vixerunt, in fide separata a charitate fuerunt, quae sola fides vocatur, et se in illa tam doctrina quam vita confirmarunt: hoc intelligitur per “ariditatem petrae,” apud Ezechielem,
“Super ariditatem petrae {13}posuit illum, non effudit eum super terram, ut tegeret eum pulvis” (xxiv. 7);
et apud eundem,
“Ascendere faciam contra te gentes multas,… quae evertent muros Tyri, et destruent turres ejus; et detraham pulverem ejus ab illa, et dabo eam ariditatem petrae” (xxvi. (3,) 4, 14):
per “pulverem” in binis illis locis intelligitur humus, per quam significatur bonum ecclesiae; quando non humus est super petris, sed petrae aridae sunt seu constantes ex meris congestis lapidibus, ut supra dictum est, indicium est quod non aliquod bonum sit, et ubi non bonum ibi mere falsum est; hoc itaque per “ariditatem petrae” significatur, ac per quod “(non effuderit eum super terram, ut) tegeret eum pulvis,” et per “Detraham pulverem ejus ab illa.” Ex his etiam patet quid significatur per Domini verba apud Evangelistas,
“Alia semina ceciderunt super petrosa, ubi non habuerunt humum multam; unde cito exorta sunt, propterea quod non habuerint profunditatem terrae… et exaruerunt (Matth. xiii. 5, 6; Marc. iv. 5, 6; Luc. viii. 6):
sed haec explicata videantur supra (n. 401(g)).

[21] Plerique ex illis in mundo spirituali, qui lumen ex Luna ibi habent, super petris habitant: illi qui spirituales naturales sunt, habitant super petris, quae superficie tenus tectae sunt humo; unde ibi sunt campi, vireta et arboreta, sed non qualia sunt super montibus et collibus, super quibus habitant qui lucem ex Sole caeli recipiunt: qui autem non spirituales naturales sunt, sed mere naturales, illi non sunt hodie super petris, sed in petris in cavernis ibi; et qui in falsis ex malo sunt habitant inter congesta saxa ibi; omnia illa sunt correspondentiae.

[22] Apud Jeremiam,
“Ecce Ego contra te, mons… perdens universam terram; et extendam manum meam contra te, et devolvam te de petris, et dem te in montem combustionis” (li. 25):
haec de Babele, cujus damnatio per falsa significatur per “Devolvam te de petris;” et damnatio per mala significatur per “Dem te in montem combustionis.” (Sed haec amplus explicata videantur supra, n. 405(g).)

[23] Apud eundem,
“Relinquite urbes, et habitate in petra habitatores Moabi, et estote sicut columba nidificat in transitibus oris foveae” (xlviii. 28):
haec de Moabo, per quem significatur adulteratio boni et veri, et inde illi qui bonum et verum Verbi pervertunt: “Relinquite urbes” significat vera doctrinae; “habitate in petra” significat in falsis et eorum doctrina; “estote sicut columba quae nidificat in transitibus oris foveae” significat intuitionem veri ab extra et non ab intra, “fovea” enim significat Verbum ubi sunt vera, “nidificare in transitibus ejus” est extra illud et non intra; “nidificare significat idem cum “habitare,” nempe vitam agere, sed de ave dicitur “nidificare,” et de homine “habitare:” quid sit spectare Verbum ab extra et non ab intra, videatur in Arcanis Caelestibus (n. 10549-10551), quod nempe non ex doctrina videre illud, sed solum ex littera; unde vagantur quaquaversum, quo trahit animus, cogitatio et affectio; nihil certum illis, unde adulterationes perpetuae, quae per “Moabum” significantur: tales sunt qui student Verbo propter gloriam et honorem; illi quia se spectant in singulis dum student Verbo, extra Verbum sunt; at qui verum et bonum inde amant, intra Verbum sunt, nam a Domino et non a se illud spectant: inde patet quid significat, “Relinquite urbes, et habitate in petra, habitatores Moabi, et estote sicut columba quae nidificat in transitibus oris foveae.”

[24] Apud eundem,
“Nonne Verbum meum sicut ignis,… et sicut malleus dispergit petram?” (xxiii. 29:)
Verbum dicitur “sicut ignis et sicut malleus,” quia “ignis” significat bonum amoris, et “malleus” verum fidei; “malleus” enim simile significat ac ferrum, et “ferrum” significat verum in ultimis et verum fidei: dicitur utrumque, nempe “ignis” et “malleus,” proinde bonum et verum, ob conjugium boni et veri in singulis Verbi: per “petram” quam dispergit significatur falsum in omni complexu, et doctrina falsi; sed dispersio seu destructio ejus fit cum homo, apud quem illa sunt, judicatur.

[25] Apud Nahum,
“Coram indignatione Ipsius quis consistet? aut quis stabit in excandescentia irae Ipsius? Excandescentia Ipsius effunditur sicut ignis, et petrae evertentur coram Ipso” (i. 6):
quod “indignatio,” “excandescentia” et “ira” Jehovae significet ultimum judicium et statum damnationis illorum qui in malis et inde falsis sunt, videbitur in sequentibus articulis; damnatio malorum significatur per “excandescentiam Ipsius quae sicut ignis effunditur,” et damnatio falsorum ex malis per “iram Ipsius,” et quod “petrae evertentur coram Ipso;” “ignis enim significat mala amorum sui et mundi, ac “petrae” significant falsa inde, ac “everti” significat perire. Etiam petrae, super quibus sunt illi qui in principiis falsi et inde in omnis generis falsis sunt, ad visum evertuntur et sic illi qui super iis dejiciuntur in infernum; sed hoc fit in mundo spirituali ubi omnes habitant secundum quale interiorum suorum quibus externa correspondent.

[26] Apud Esaiam,
“Qui incaluistis in diis sub omni arbore viridi, qui mactatis natos in fluviis sub scopulis petrarum” (lvii. 5):
quid sit “incalescere in diis sub omni arbore viridi,” et “mactare natos in fluviis sub scopulis petrarum,” nemo scit nisi ex sensu interno: in eo sensu, per “incalescere in diis sub omni arbore viridi” significatur colere Deum ex omni falso quod obvenit; “incalescere in diis” est ardens cultus, “omnis arbor viridis” est omne falsum quod obvenit; “arbor” enim significat cognitiones et perceptiones, hic cognitiones et perceptiones falsi: et per “mactare natos in fluviis sub scopulis petrarum” significatur exstinguere vera per falsa ex propria intelligentia; “nati” sunt vera, “fluvii” sunt propria intelligentia, “scopuli petrarum” sunt falsa, “sub scopulis illarum” significat ex sensuali in quo lumen ultimum naturale est; qui enim in hoc solo lumine sunt, stant sub abruptis petris, et non aliquod verum vident, ac si dicitur non percipiunt: in tali statione illi etiam mihi visi sunt in mundo spirituali: inde patet quod per “mactare natos” non intelligatur illos mactare, sed vera exstinguere.

[27] Similiter apud Davidem,
“Beatus qui apprehendet et disperget infantes tuos ad petram” (Ps. cxxxvii. 9):
per “infantes” hic nec intelliguntur infantes, sed falsa nascentia; agitur enim de Babele, per quam significantur falsa mali destruentia vera boni ecclesiae: destructio illorum significatur per “dispergere illos ad petram;” “petra” est falsum mali regnans, et “dispergere” est destruere. Qui solum in sensu litterae Verbi manet, et non ulterius cogitat, facile potest induci ad credendum quod beatus dicatur qui tale cum infantibus hostium suorum facit; cum tamen id enorme facinus est: at “beatus” dicitur qui dispergit falsa mali nascentia in ecclesia, quae falsa per “infantes Babelis” hic significantur.

[28] Apud Jeremiam,
“Quis audivit sic hoc? rem foedam fecit virgo Israelis. Num deseret e petra agros meos nix Libani? num abripientur aquae alienae frigidae defluentes? Obliti sunt Mei populus meus, vanitati suffiverunt” (xviii. 13-15):
per “virginem Israelis” intelligitur hic et alibi ecclesia spiritualis, hanc enim repraesentaverunt Israelitae; “res foeda” quam fecerunt, est quod bona ecclesiae verterint in mala, et vera ecclesiae in falsa, et ex his et illis coluerint Jehovam: mala ex quibus cultus, significantur per “Obliti sunt Mei populus meus;” nam qui obliviscitur Dei, in malis est: et falsa ex quibus cultus, significantur per “Vanitati suffiverunt;” “vanitas” est falsum, et “suffire” est cultus: “Num deseret e petra agros meos nix Libani?” significat annon vera ecclesiae illis sunt ex Verbo; “petra” hic significat Verbum quia Divinum Verum (ut supra); “nix Libani” significat vera ecclesiae inde; “nix” hic simile significat cum aqua, nempe vera, sed “nix” significat vera frigida, quia de tali ecclesia agitur: “Libanus” est ecclesia e qua, et “agri” sunt omnia bona et vera ecclesiae: per “aquas alienas frigidas defluentes” significantur falsa in quibus non bonum; “aquae alienae” sunt falsa, ac “frigidum” est in quo non bonum, omnis enim calor veris est ex bono amoris.

[29] Apud eundem,
“Ecce Ego contra te, habitatrix vallis, petra planitiei, dicentes, Quis descendet contra nos? et quis veniet in habitationes nostras?” (xxi. 13:)
per “habitatricem vallis et petram planitiei significantur qui in ultimis Verbi sunt, nec se ab interiori illustrari patiuntur; et qui tales sunt non vident vera sed pro illis falsa; nam omnis lux veri, quia est e caelo a Domino, ab interiori venit ac descendit; illi per “habitatricem vallis” et per “petram planitiei intelliguntur; “vallis et planities” sunt ultima Verbi in quibus sunt, ac “habitatrix” et “petra” significant falsa, “habitatrix” falsum vitae, et “petra” falsum doctrinae: fides falsi et mali, in qua firmiter haerent, credendo illa esse vera et bona, significatur per quod dicant, “Quis descendet contra nos? et quis veniet in habitationes nostras?”

[30] Apud Esaiam,
“Intra in petram, et absconde te in pulvere propter pavorem Jehovae” (ii. 10):
“intrare in petram” est in falsum, et “abscondere se in pulvere” est in malo; agitur ibi de ultimo judicio, quando illi qui in falsis mali et in malis falsi sunt se conjiciunt in inferna, quae sunt in petris et sub terris in mundo spirituali. (Sed haec amplius diducta et explicata videantur in articulo praecedente.) Apud Hiobum,
“Mons cadens diffluit, et petra transfertur e loco” (xiv. 18):
per “montem” significatur amor mali, et per “petram” fides falsi, ac per “diffluere” et “transferri e loco” significatur perire.

[31] Apud Davidem,
“Dejiciantur per loca petrae judices eorum” (Ps. cxli. {14}6):
per “judices” significantur illi qui in falsis sunt, et in sensu abstracto falsa cogitationis et doctrinae; simile per “judices” in Verbo significatur quod per judicia, ac “judicia” significant vera ex quibus judicia, et in opposito sensu falsa: quia illi qui in falsis sunt, in mundo spirituali habitant in petris ideo dicitur, “Dejiciantur per loca petrae,” per quod significatur ut immittantur in sua falsa et secundum falsa sua in infernis habitent. Apud Hiobum,
“In fissura vallium ad habitandum, foraminibus terrae et petris” (xxx. 6):
haec de illis qui in infernis sunt quia in malis et inde falsis; inferna illorum qui in malis quoad vitam sunt, sub vallibus et in speluncis ibi sunt; et qui in falsis inde, in petris sunt: inde patet quid significatur per “in fissura vallium ad habitandum, foraminibus terrae et petris.” (Sed de cavernis et speluncis in quibus habitant qui in infernis sunt, et de fissuris et foraminibus per quae aditus in illa, videatur in mox praecedente articulo, n. 410(a).)

[32] Haec allata sunt ut sciatur quod per “petram” in opposito sensu significetur falsum in genere; quae significatio “petrae” est ex correspondentia, ut constare potest ex apparentiis et aspectabilibus in mundo spirituali, ubi omnes habitant Secundum correspondentias interiorum quae mentis et vitae eorum. Quare illi qui in sapientia et intelligentia sunt quia in amore in Dominum et in charitate erga proximum, et inde in affectione veri spirituali, habitant super montibus et collibus ex humo, ubi paradisi, horti, roseta et vireta; at qui in fide doctrinalium suae ecclesiae sunt et in aliqua charitate, illi habitant super petris, ubi campi, super quibus aliqua arbusta et aliquae arbores, ac graminosa; qui autem in sola fide, ut dicitur, quoad doctrinam et quoad vitam fuerunt, et inde in falsis fidei et malis vitae, illi habitant intra petras, in cavernis et cellis ibi.

[33] Haec significatio “petrae” est ex dicta correspondentia. At significatio “petrae” a duritie ejus, est in his locis:- Apud Jeremiam,
“Obfirmarunt facies suas prae petra” (v. 3);
apud Ezechielem,
“Sicut adamantem firmam prae petra dedi frontem tuam; ne timeto” (iii.9);
apud Hiobum,
“Stylo ferreo et plumbo, in sempiternum in petra incidantur” (xix. 24);
apud Esaiam,
“Ungulae equorum sicut petra reputantur” (v. 2|8|):
quod durities exprimatur per “petram” est quoque ex correspondentia petrae cum vero ex bono; nam vero ex bono est omnis potentia, ut supra dictum est; at cum verum agit contra falsum ex malo, tunc hebetatur bonum, et verum remanens agit duriter, secundum illa supra apud Ezechielem, “Sicut adamantem firmam prae petra dedi frontem tuam:” et quoque verum absque bono est durum, at usque fragile. Sed haec quae de “petris” adducta sunt, amplius elucidabuntur per illa quae de significatione “lapidum” in sequentibus dicentur.

412. “Et abscondite nos a facie Sedentis super throno, et ab ira Agni.”- Quod significet ne dira patiantur ab influxu Divini Boni uniti Divino Vero procedentis a Domino, constat ex significatione “Abscondite nos,” cum dicitur ab illis apud quos deperdita sunt bona et vera ecclesiae per mala vitae et falsa inde, quod sit ne dira patiantur (de qua sequitur); ex significatione “a facie Sedentis super throno,” quod sit Dominus quoad Divinum Bonum in caelo: quod “facies,” cum de Domino, sit Divinus Amor ex quo Divinum Bonum in caelo, constabit ex locis in Verbo quae mox adducentur; et quod “Sedens super throno” sit Dominus quoad Divinum Bonum in caelo, videatur supra (n. 297, 343): et ex significatione “irae Agni,” quod sit conjectio in infernum per influxum Divini Veri procedentis a Domino; quod “ira Jehovae” aut Domini id significet, constare potest ex locis in Verbo in articulo sequente adducendis: praeterea quod per “Sedentem super throno” et per “Agnum,” solus Dominus intelligatur, per “Sedentem super throno” Dominus quoad Divinum Bonum, et per “Agnum” Dominus quoad Divinum Verum, videatur supra (n. 297, 343). Quod dicatur “ira Agni,” non est quod Dominus, qui per “Sedentem super throno” et per “Agnum” intelligitur, irascatur; est enim ipsum Divinum Bonum, et hoc non potest irasci, ira enim non cadit in ipsum Bonum; sed ita dicitur in Verbi sensu litterae, ob causas de quibus alibi; hic modo ostendetur quod “facies Jehovae” seu Domini significet Divinum Amorem, et inde Divinum Bonum in caelo et in ecclesia; et in opposito sensu per “ponere faciem contra aliquem,” et per abscondere et occultare faciem,” intelligatur simile quod per “excandescentiam et “iram;” tum quod per “faciem,” cum de homine, intelligantur interiora quae mentis et affectionis ejus sunt, in utroque sensu.

[2] Quod “facies,” cum de Jehovah seu Domino, significet Divinum Amorem, et inde Divinum Bonum, constat ex sequentibus his locis:- Apud Davidem,
“Illumina facies tuas super servum tuum, serva me propter benignitatem tuam” (Ps. xxxi. 17 (B.A. 16)):
“illuminare facies” significat illustrare Divino Vero ex Divino Amore; quod hoc significetur per “illuminare facies” est quia Divinum Verum, quod procedit a Domino ut Sole in caelo angelico, dat omnem lucem ibi, et quoque illustrat mentes angelorum, ac implet illos sapientia: quare “facies Domini” in proprio sensu est Sol caeli angelici, nam Dominus apparet angelis interiorum caelorum ut Sol, et hoc ex Divino Ipsius Amore; nam Amor in caelis, dum sistitur ante oculos, apparet ut ignis, Divinus autem Amor ut Sol. Ex illo Sole procedit et calor et lux; ac calor ille est Divinum Bonum, et lux illa est Divinum Verum. Ex his conStare potest quod per “illuminare facies tuas super servum tuum” significetur illustrare Divino Vero ex Divino Bono; quare etiam additur, “Serva me propter benignitatem tuam;” benignitas est Divini Boni. (Sed de Sole in Caelo Angelico, et de Calore et Luce inde, videatur in opere De Caelo et Inferno: De Sole ibi, n. 116-125; et De Calore et Luce inde, n. 126-140.)

[3] Apud eundem,
“Multi dicunt, Quis ostendet nobis bonum? Tolle super nos lucem facierum tuarum, Jehovah” (Ps. iv. 7 (B.A. 6));
apud eundem,
“Jehovah, in luce facierum tuarum ambulabunt” (Ps. lxxxix. 16 (B.A. 15));
apud eundem,
“Deus, reduc nos, et lucere fac facies tuas, ut servemur” (Ps. lxxx. 4, 8, 20 (B.A. 3, 7, 19));
et apud eundem,
“Deus misereatur nostri, et benedicat nobis, illuminet facies suas nobis” (Ps. lxvii. 2 (B.A. 1)):
per “lucem facierum Jehovae” seu Domini intelligitur Divinum Verum ex Divino Amore (ut supra), et inde intelligentia et sapientia; nam ex Divino Vero seu ex Divina luce in caelis est omnis intelligentia et sapientia tam angelis quam hominibus; inde per “illuminare facies nobis, n per “tollere super nos lucem facierum tuarum,” et per “facere lucere facies tuas,” in illis locis, significatur illustrare in Divino Vero, ac donare intelligentia et sapientia.

[4] Simile significatur in Benedictione filiorum Israelis, apud Mosen,
“Benedicat tibi Jehovah, et custodiat te, illuminet Jehovah facies suas super te et misereatur tui; tollat Jehovah facies suas super te, et det tibi pacem” (Num. {1}vi. 24-26):
per “illuminare facies et misereri” significatur illustrare Divino Vero et donare intelligentia et sapientia; ac per “tollere facies et dare pacem” significatur implere Divino Dono et donare amore. Utrumque erit ut homo sapiat; omnes enim, quotcunque sunt in mundo spirituali, illuminantur a luce quae a Domino ut Sole; sed usque illi soli intelligentes et sapientes fiunt qui simul in amore sunt, quoniam bonum quod est amoris recipit verum; conjunguntur enim quia concordant et amant se mutuo: quare illi soli vident Solem in caelo qui in amore sunt; reliqui modo lucem. “Misereri,” quod dicitur de illuminatione facierum, in Verbo etiam praedicatur de vero; et “pax,” quae dicitur de elevatione facierum, praedicatur de bono.

[5] Quoniam Divinus Domini Amor apparet at Sol in caelo, et inde est lux ibi, ideo
Dominus cum transformatus est coram Petro, Jacobo et Johanne,” splenduit facies Ipsius sicut Sol, et vestimenta Ipsius facta sunt… sicut lux” (Matth. xvii. 2):
et quoque cum visus est Johanni,
“Fulsit facies Ipsius sicut sol in potentia sua” (Apoc. i. 16):
per “vestimenta quae facta sunt sicut lux” significatur Divinum Verum; nam “vestimenta” in Verbo significant verum, et hoc ex causa quia omnes angeli vestiuntur a Domino secundum receptionem Divini Veri; sunt quoque vestes eorum ex luce caeli, inde splendentes et candidae, et lux caeli est, ut dictum, Divinum Verum: inde constat, unde est quod vestimenta Domini, cum transformatus, “facta sint sicut lux.” (Sed de his videantur plura in opere De Caelo et Inferno, n. 177-182; ac supra, n. 64, 195, 271, 395.)

[6] Apud Matthaeum,
Jesus dixit de puero quem statuit in medio discipulorum, “Videte ne contemnatis ullum ex pusillis his; dico vobis quod angeli eorum in caelis semper videant faciem Patris mei qui in caelis est” (xviii. 10):
dicitur quod “angeli eorum videant,” quia apud unumquemque hominem sunt spiritus et angeli, ac tales spiritus et angeli qualis homo est: apud infantes pueros sunt angeli ex intimo caelo; hi vident Dominum ut Solem, sunt enim in amore in Ipsum et in innocentia; hoc intelligitur in sensu proximo per quod “angeli eorum videant faciem Patris” sui; per “faciem Patris” intelligitur Divinus Amor qui fuit in Domino, proinde Ipsum Divinum quod Jehovah, nam Pater fuit in Ipso, et Ipse in Patre, ac erant unum, ut Ipse docet: at eadem illa verba in puro sensu spirituali significant quod Dominus quoad Divinum suum Bonum sit in bono innocentiae: hoc enim per “infantem puerum” in sensu spirituali significatur, et per “faciem Patris” Divinum Bonum Domini. De servis Domini, per quos intelliguntur qui in Divinis veris sunt ex eo quod in bono amoris et charitatis sunt, simile dicitur in Apocalypsi,
“Thronus Dei et Agni in” Nova Hierosolyma “erit, et servi Ipsius ministrabunt Ipsi, et videbunt {2}faciem Ipsius” (xxii. 3, 4);
sed de his videatur explicatio in sequentibus.

[7] Apud Esaiam,
“In omni angustia eorum Ipsi angustia, et Angelus facierum Ipsius liberavit eos, ob amorem suum et clementiam suam Hic redemit eos, et assumpsit eos, et portavit omnibus diebus aeternitatis” (lxiii. 9):
agitur ibi de Domino, qui “Angelus facierum Jehovae” vocatur ex Divino Vero quod ex Divino Amore Ipsius; per “angelum” enim in Verbo significatur Divinum Verum, unde etiam angeli dicuntur “dii” (videatur supra, n. 130, 200, 302): et per “facies Jehovae” intelligitur Divinus Amor qui in Domino; inde etiam dicitur, “Ob amorem suum et clementiam suam Hic redemit illos, et assumpsit illos, et portavit omnibus diebus aeternitatis;” haec Divini Amoris sunt. Erat Dominus quoad Humanum suum Divinum Verum, ex quo pugnavit cum infernis, et per quod subjugavit illa; inde est quod Hic appelletur “Angelus,” quod est quoad Divinum Humanum suum. Agitur in eo capite manifeste de Domino, ac de pugnis Ipsius cum infernis et de subjugatione eorum.

[8] Apud Davidem,
“Occultas {3}eos in abdito facierum tuarum prae elationibus Viri, abscondis eos in tentorio tuo a lite linguarum” (Ps. xxxi. 21 (B.A. 20)):
“occultare eos in abdito facierum tuarum” est in Divino Bono non apparente coram aliis; et “abscondere in tentorio tuo” est in Divino Vero: “elationes viri” et “lis linguarum” sunt mala falsi et falsa mali; “elationes” enim dicuntur de malis quia sunt amoris sui, et “vir” significat verum et falsum; “lis linguarum” est falsum mali. (Quid malum falsi et falsum mali, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 21.)

[9] Apud eundem,
“Posuisti iniquitates nostras coram Te, occultum nostrum in lucem facierum tuarum” (Ps. xc. 8):
“lux facierum tuarum” est Lux caeli a Domino ut Sole ibi; haec lux quia est ipsum Divinum Verum, ex quo omnis intelligentia et sapientia, ideo quodcunque in hanc lucem venit manifestatur quale est ut in claro die; inde est, cum mali in hanc lucem veniunt, quod appareant prorsus quales sunt, deformes et monstrosi secundum occulta mala apud illos: ex his patet quid intelligitur per “Posuisti iniquitates nostras coram Te, et occultum nostrum in lucem facierum tuarum.”

[10] Apud Jeremiam,
“Clamato verba haec septentrionem versus, et dicito, Revertere, aversa Israel,… non faciam cadere facies meas super vos, quoniam misericors Ego” (iii. 12):
per “facies meas” etiam hic significatur Divinus Amor et omne bonum quod est amoris; et per “non facere cadere facies” significatur non demittere et cessare, nam cum facies cadit tunc cessatur ab intuendo; inde patet quid significatur per “Non faciam cadere facies meas super vos:” quare etiam dicitur, “quoniam misericors Ego;” “misericordia” est Divinus Amor erga miseros: per “Clamato ad septentrionem” significatur ad illos qui in falsis et inde malis sunt; quare etiam dicitur, “Revertere, aversa Israel:” quod, “septentrio” illos significet, est quia illi qui in falsis et inde malis sunt, in septentrionali plaga in mundo spirituali habitant. (De falsis et inde malis, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 21.)
Quod panes super mensa in Tabernaculo dicti fuerint “panes facierum,” ac ipsa mensa “mensa facierum” (Exod. {4}xxv. 30; Num. iv. 7),
erat quia per “panes” ibi aeque ac per “facies Jehovae” significatum est Divinum Bonum Divini Amoris (videatur Doctrina Nova Hierosolymae, n. 212, 213, 218).

[11] Quoniam per “facies Jehovae” seu Domini significatur Divinum Bonum unitum Divino Vero exiens et procedens ex Divino Amore Ipsius, ideo quoque per “facies Jehovae” significantur interiora ecclesiae, Verbi et cultus, nam in interioribus illorum est illud; exteriora ecclesiae, Verbi et cultus sunt modo effectus et opera inde. Interiora ecclesiae, Verbi et cultus significantur per “videre,” “quaerere” et “deprecari facies Jehovae:”- Apud Esaiam,
“Quid mihi multitudo sacrificiorum?… quando veneritis ad videndum facies” Jehovae (i. 11, 12);
apud Sachariam,
“Ibunt habitatores unius ad alteram, dicendo, Eamus eundo ad deprecandum facies Jehovae, et ad quaerendum Jehovam Zebaoth:… sic venient populi multi et gentes numerosae ad quaerendum Jehovam Zebaoth in Hierosolyma, et ad deprecandum facies Jehovae” (viii. 21, 22);
apud Davidem,
“Tibi dixit cor meum, Quaerite facies meas; facies tuas Jehovah quaero (Ps. xxvii. 8);
apud eundem,
“Jubilabimus Petrae salutis nostrae, Veniemus ante facies Ipsius in confessione” (Ps. xcv. 1, 2);
apud Malachiam,
“Deprecamini facies Dei, ut misereatur nostri” (i. 9);
apud Davidem,
“Sitit anima mea Deum, Deum vivum; quando venero ut videar faciebus Dei?… Exspecta Deum, nam adhuc confitebor Ipsi salutes facies Ipsius” (Ps. xlii. 3, 6 (B.A. 2, 5)):
in his locis per “facies Jehovae” ac “Dei” seu Domini intelliguntur interiora ecclesiae, Verbi et cultus, quia in illis est Divinum Bonum ac Divinum Verum, ita Ipse Dominus; et in externis est ex illis, et non in externis nempe ecclesiae, Verbi et cultus absque illis.

[12] Quia omnes qui Hierosolymam ibant ad festa, secum afferre debebant talia quae cultus erant, et omnis cultus est ex interioribus quae sunt cordis et fidei, et haec per “munera,” quae offerrentur Domino, significantur, ideo mandatum est, ut unusquisque aliquod munus offeret; quod intelligitur per quod
“Non videbuntur facies meae vacue” (Exod. xxiii. 15).
Interiora ecclesiae, Verbi et cultus etiam significantur per haec apud Mosen,
Locutus est Jehovah ad Mosen, “Facies meae ibunt, donec quietem dedero tibi:” tunc dixit Moses, “Si non facies tuae eunt, ne ascendere facias nos exhinc” (Exod. xxxiii. 14, 15):
hoc dictum est ad Mosen, quia apud gentem illam Verbum conscribendum erat, et quoque in historicis Verbi de gente illa; quia apud illam ecclesia instituenda erat, quae foret Ecclesia Repraesentativa, consistens in externis quae correspondebant internis; propter haec dicitur quod “facies meae ibunt” (de quibus plura videantur in Arcanis Caelestibus, n. 10567, {5}10568, ubi illa explicata sunt).

[13] Sed quia gens illa solum in externis Verbi, ecclesiae et cultus erat, et prorsus non in internis, ideo Mosi non datum est videre faciem Domini, sed solum tergum, secundum haec apud Mosen,
“Dixit” Moses, “Ostende mihi quaeso gloriam tuam; cui dixit, Ego praeterire faciam omne bonum meum coram te, et praedicabo nomen Jehovae coram te;… non poteris videre facies meas, quia non videbit Me homo et vivet:… ponam te in foramine petrae, et obtegam manum meam super te usque dum praeterivero, et cum removero manum meam videbis posteriora mea, at facies meae non videbuntur” (Exod xxxiii. 18-23):
hic repraesentabat Moses gentem illam, qualis est quoad intellectum Verbi, et inde quoad ecclesiam et cultum, quod nempe solum in externis absque internis. Externa repraesentabantur et significabantur per “posteriora” Jehovae quae visa Mosi, ac interna per anteriora et per “faciem.” Quod interna quae insunt externis Verbi, ecclesiae et cultus, non visa sint nec videri potuerint genti illi, repraesentabatur et significabatur per quod “Moses positus fuerit in foramine petrae,” et per “obtectionem manus usque dum praeteriverit Jehovah.” (Sed haec amplius explicata sunt in Arcanis Caelestibus, n. 10573-10584.)

[14] Praeterea “facies Jehovae” seu Domini, quia sunt interna Verbi, ecclesiae et cultus, sunt praecipue externa in quibus interna, quoniam interna se spectari faciunt in externis, sicut interna hominis in facie et vultibus ejus: sed gens Judaica talis erat ut modo externa spectaverit, et prorsus non interna; et externa spectare et non simul interna, seu externa absque internis, est sicut spectare simulachrum hominis quod absque vita; at externa spectare et simul interna Seu externa ab internis, est sicut spectare hominem vivum: hoc itaque est in proprio sensu “videre faciem Jehovae,” seu “deprecari facies Ipsius,” in locis supra adductis.

[15] Quoniam interna Verbi, ecclesiae et cultus apparent in externis, seu sistunt se videri in externis, comparative sicut interna hominis in facie, patet quid significatur in sensu interno per “videre Jehovam” seu Dominum “facie ad faciem” in sequentibus his locis:- Apud Mosen,
“Vidi Deum facie ad faciem, et salva tamen est anima mea” (Gen. xxxii. 31 (B.A. 30)):
haec dixit Jacobus postquam luctatus est cum Deo, qui illi apparuit ut Angelus. In Libro Judicum,
“Guideon dixit… Vidi Angelum Jehovae facie ad faciem; et dixit illi Jehovah, Pax tibi, noli timere, non morieris” (vi. 22, 23):
Pariter Manoachus et uxor ejus (Judic. xiii. (21,) 22, 23).
Et de populo Israelitico,
“Facie ad faciem locutus est Jehovah vobiscum e monte e medio ignis” (Deutr. v. 21):
de qua re amplius ita dicitur,
“Videre fecit (nos) Jehovah… gloriam suam, et magnitudinem suam, et vocem Ipsius audivimus e medio ignis: hoc die vidimus quod loquatur Deus ad hominem, et vivus maneat” (Deutr. v. 21 (B.A. 24)).
Et de Mose,
“Locutus est Jehovah ad Mosen facie ad faciem, sicut loquitur vir ad socium suum” (Exod. xxxiii. 11; Deutr. xxxiv. 10).

[16] At sciendum est quod non ullus homo, ne quidem ullus angelus, possit videre faciem Domini, quoniam est Divinus Amor; ac nemo sustinet Divinum Amorem, qualis est in se: foret enim videre faciem Domini sicut immittere oculum in ipsum ignem solis; inde enim momento periret. Talis quoque est Divinus Amor Domini in se spectatus; quapropter Dominus illis in caelis interioribus apparet ut Sol, et Sol ille circumdatus est circulis radiosis multis, qui circuli sunt involucra unum post alterum, ut Divinus Amor temperatus et moderatus procedat ad angelos in caelo, et sic angeli sustineant illum: quapropter Dominus ut Sol apparet solum angelis superiorum caelorum, at angelis inferiorum caelorum modo apparet ut Lux; et reliquis ut Luna. At usque apparet Dominus in caelo angelis, sed tunc sub forma angelica, implet enim angelum suo visu et sic sua praesentia e longinquo, et hoc in variis locis, at ubivis accommodate ad bonum amoris et fidei apud illos ubi apparet: ita visus est Dominus Guideoni, ac Manoacho et uxori ejus, tum Mosi, et populo Israelitico; hoc itaque est quod intelligitur per “videre Jehovam facie ad faciem,” et per “videre Jehovam et non mori.” Quod ipsa facies, quoad interiora quae sunt Divini Amoris Ipsius, non visa sit, patet manifeste ex eo, quod Mosi dictum sit
Quod nemo possit videre faciem Jehovae et vivere (Exod. xxxiii. 20);
et usque tamen dicitur, quod “viderint Jehovam facie ad faciem;” ex quo manifeste patet quod “videre facies Jehovae,” in locis supra adductis, significet videre Ipsum in interioribus Verbi, ecclesiae et cultus, quod tamen est videre Ipsum in externis ab internis. Quod gens Judaica fuerit in externis Verbi, ecclesiae et cultus absque internis, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae (n. 248: quid externum absque interno, et quid externum in quo internum, n. 47, ibi).

[17] Quod gens Judaica talis fuerit, etiam repraesentatum et significatum est per
Quod obvelaverint faciem Domini, caederint illam, et exspuerint in illam (Matth. xxvi. 67; Marc. xiv. 65; Luc. xxii. 64);
nam omnia quae in Verbo memorantur de Passione Domini, repraesentant et significant arcana caeli et ecclesiae, ac in specie quales Judaei fuerunt quoad Verbum, ecclesiam et cultum. (Quod ita sit, videatur supra, n. 64, 83, 195(c).)

[18] Ex illis quae hactenus explicata sunt, sciri potest quid significat “facies Jehovae” seu Domini, quod nempe Divinum Amorem ac omne Bonum in caelo et ecclesia inde; ex hoc etiam Sciri potest quid significatur per “abscondere” seu “occultare facies,” ubi de Jehovah seu Domino, quod sit relinquere hominem in suo proprio, et inde in malis et falsis quae ex proprio ejus scaturiunt; nam homo in se spectatus non est nisi quam malum et inde falSum, et ab illis detinetur a Domino ut in bono sit, quod fit per elevationem a proprio; inde constare potest quod per “abscondere” et “occultare facies,” cum de Domino, significetur relinquere in malis et falsis; ut in sequentibus his locis:- Apud Jeremiam,
“Propter eorum omnem malitiam occultavi facies meas ab urbe hac” (xxxiii. 5):
apud Esaiam,
“Peccata vestra absconderunt facies” Dei “a vobis, ut non audiverit” (lix. 2):
apud Ezechielem,
“Avertam facies meas ab illis, ut profanent arcanum meum, et veniant in illud violenti, et profanent illud” (vii. 22);
apud eundem,
“Cognoscent gentes quod propter iniquitatem suam in captivitatem abiverint” filii “Israelis,… et ideo absconderim facies meas ab illis” (xxxix. 23);
in Threnis,
“Facies Jehovae divisit illos, non addet respicere illos” (iv. 16);
apud Micham,
Jehovah “occultabit facies suas ab illis quemadmodum mala reddiderunt opera sua” (iii. 4);
apud Davidem,
“Abscondisti facies tuas, perturbatus sum” (Ps. xxx. 8 (B.A. 7));
apud eundem,
“Quare facies tuas abscondis, oblivisceris miseriae nostrae et oppressionis nostrae?” (Ps. xliv. 25 (B.A. 24);)
apud eundem,
“Abscondis facies tuas, conturbantur; colligis spiritum eorum, exspirant, et ad pulverem suum revertuntur” (Ps. civ. 29);
apud Mosen,
“Excandescet ira mea contra” populum “in die illo, et deseram eos, et occultabo facies meas ab illis,… occultando occultabo facies meas in die illo propter omne malum quod fecerunt” (Deutr. xxxi. 17, 18);
apud eundem,
“Occultabo facies meas ab illis,… generatio perversionum illi” (Deutr. xxxii. 20);
apud Esaiam,
“Exspectabo Jehovam, tametsi abscondit facies suas a domo Jacobi” (viii. 17);
apud Davidem,
“Quousque, Jehovah, oblivisceris mei…? quousque occultabis facies tuas a me?” (Ps. xiii. 2 (B.A. 1);)
apud eundem,
“Ne abscondas facies tuas a me, ne rejicias in ira servum tuum” (Ps. xxvii. 8, 9);
apud eundem,
“Ne abscondas facies… a servo tuo, quia angustum mihi, festina, responde mihi” (Ps. lxix. {6}18 (B.A. 1|7|));
apud eundem,
“Quare, Jehovah, deseris animam meam? abscondis facies tuas a me?” (Ps. lxxxviii. 15 (B.A. 14);)
apud eundem,
“Ne abscondas facies tuas a me, in die quo angustia mihi” (Ps. cii. 3 (B.A. 2));
apud eundem,
“Responde mihi Jehovah,… ne abscondas facies tuas a me, et similis fiam descendentibus in foveam” (Ps. cxliii. 7);
apud Ezechielem,
Cum collegero filios Israelis super terram suam, “tunc non abscondam amplius facies meas ab iis, quia effundam spiritum meum super filios Israelis” (xxxix. 28, 29);
apud Davidem,
“Non sprevit neque aversatus est miseriam” Israelis, “neque abscondidit facies suas ab eo, sed quando clamavit ad Ipsum, exaudivit” (Ps. xxii. 25 (B.A. 24)).

[19] Dicitur in his locis quod Jehovah, hoc est, Dominus, occultet et abscondat facies suas propter iniquitates et peccata, ac rogatur ne occultet et abscondat; cum tamen nusquam occultet et abscondit, nempe Divinum suum Bonum ac Divinum suum Verum: est enim Dominus ipse Divinus Amor et ipsa Misericordia, ac vult omnium salutem; quare est praesens apud omnes et singulos, etiam apud illos qui in iniquitatibus et peccatis sunt; per quam praesentiam dat illis liberum recipiendi Ipsum, hoc est, verum et bonum ab Ipso; quare si ex libero volunt, etiam recipiunt. Causa quod ex libero, est ut bona et vera maneant apud hominem, ac sint apud illum sicut ipsius; quod enim homo ex libero facit, hoc ex affectione facit, nam omne liberum est affectionis; affectio etiam est voluntas ejus; quare quod recipitur in libero seu ex affectione hominis, hoc intrat voluntatem ejus, et permanet. Quod tunc permaneat, est quia voluntas est ipse homo; nam in illa residet primario vita ejus, at in cogitatione seu in intellectu secundario. Haec itaque est causa quod homo recipere debeat Divinum Bonum et Divinum Verum, cum quibus Dominus semper est praesens.

[20] Hoc quoque intelligitur per
“Ecce sto ad ostium et pulso; si quis audiverit vocem meam, et aperuerit ostium, intrabo ad illum et cenabo cum illo” (Apoc. iii. 20).
Verum cum homo ex libero eligit malum, tunc occludit sibi ostium, et sic non admittit bonum et verum quod a Domino; quare Dominus tunc apparet ut absens. Ex hac apparentia est quod dicatur quod Jehovah occultet et abscondat facies suas, tametsi non occultat et abscondit. Praeterea homo tunc quoad spiritum suum avertit se a Domino; unde etiam non percipit bonum nec videt verum quod a Domino: inde etiam apparet sicut Dominus non videat illum, cum tamen videt omnia et singula ejus. Ex hac apparentia etiam est, quod dicatur occultare et abscondere facies suas, immo quod dicatur ponere et dare facies suas contra eos, tum quod cervice et non faciebus respiciat illos, ut in sequentibus locis:- Apud Jeremiam,
“Posui facies meas contra urbem hanc in malum et non in bonum” (xxi. 10);
apud eundem,
“Pono facies meas contra vos in malum, ad exscindendum totam “Jehudam” (xliv. 11);
apud Ezechielem,
“Dabo facies meas contra Virum illum, et devastabo illum, et exscindam eum e medio populi mei” (xiv. 7, 8);
apud eundem,
“Dabo facies meas contra illos; ex igne exeant, et ignis comedet eos,… cum posuero facies meas contra illos” (xv. 7);
apud Mosen,
“Qui comederit ullum sanguinem, dabo facies meas contra animam hanc, et exscindam eam” (Levit. xvii. 10);
apud Jeremiam,
“Sicut ventus orientalis dispergam eos coram hoste, cervice et non facie respiciam eos” (xviii. 17).
Quod homo sit qui facies suas ponit et dat contra Dominum, et quod avertat se a Domino, unde ei malum, constat etiam ex Verbo:- Ut apud Jeremiam,
“Obverterunt Mihi cervicem et non facies” (xxxii. 33);
apud eundem,
“Obfirmarunt facies suas prae petra, renuerunt reverti” (v. 3);
apud eundem,
“Abiverunt in consiliis suis, in obfirmatione cordis sui mali, factique sunt retrorsum, et non antrorsum” (vii. 24);
et apud Esaiam,
“Peccata vestra absconderunt facies” Dei “a Vobis” (lix. 2).

[21] Quod mali avertant faciem suam a Domino, hoc non fit quoad faciem corporis, sed quoad faciem spiritus eorum. Homo potest vertere faciem suam quocunque libet, quoniam in statu libero est ad se convertendum vel ad caelum vel ad infernum; et quoque facies hominis docta est mentiri ut appareat coram mundo: quando autem homo fit spiritus, quod fit statim post mortem, tunc qui in malis vixerat, prorsus avertit faciem a Domino (ut constare potest ex illis quae in opere De Caelo et Inferno, n. 17, 123, 142, 144, 145, 151, 153, 251, 272, {7}511, 552, 561, dicta et ostensa sunt): hoc itaque intelligitur per quod “obverterint Mihi cervicem et non faciem,” et per quod “facti sint retrorsum et non antrorsum.” Quoniam tunc illis malum poenae ac infernum, ideo putatur ab illis qui se averterunt quod hoc a Domino, et quod aspiciat illos facie dura, ac dejiciat in infernum, et puniat, plane sicut homo qui in ira est; cum tamen Dominus nusquam aliquem respicit nisi ex amore et misericordia. Ex apparentia illa etiam haec in Verbo dicuntur:- Apud Esaiam,
“{8}Quando facies {9}formidabilia.. non exspectamus;… coram Te montes diffluent” (lxiv. 2 (B.A. 3));
apud Davidem,
“Combusta igne, succisa, ab increpatione facierum tuarum perierunt” (Ps. lxxx. 17 (B.A. 16));
apud eundem,
“Facies Jehovae contra facientes malum, ad exscindendum e terra memoriam eorum” (Ps. xxxiv. 17 (B.A. 16));
apud Mosen,
“Ecce mitto Angelum coram te;… caveto tibi a faciebus Ejus,… quia non sustinet praevaricationem vestram” (Exod. xxiii. 20, 21);
apud Ezechielem,
“Ducam vos in desertum populorum, et judicabor vobiscum facie ad faciem” (xx. 35);
apud Mosen,
“Cum proficiscebatur arca, dixit Moses, Surge Jehovah, dispergantur inimici tui, et fugiant osores tui coram faciebus tuis” (Num. ||x. 35);
in Apocalypsi,
Vidi thronum altum et magnificum, et Sedentem super eo, a cujus facie fugit terra et caelum” (xx. 11).

[22] Haec nunc dicta sunt de significatione “faciei,” ubi de Jehovah seu Domino. At “facies,” ubi de homine, significat animum et affectionem ejus, proinde interiora quae mentis ejus; et hoc quia animus et affectiones, seu interiora quae mentis hominis sunt, se videnda sistunt in facie; unde est quod facies dicatur “index animi;” est quoque facies effigies interiorum hominis, repraesentat enim illa, ac vultus ejus correspondent illis. Quod per “facies,” ubi de homine, significentur affectiones varii generis, constare potest a sequentibus his locis:- Apud Esaiam,
Dicunt, “Recedite a via, declinare facite a semita, cessare facite a faciebus nostris Sanctum Israelis” (xxx. 11):
“cessare facite a faciebus nostris Sanctum Israelis.” significat a cogitatione et affectione Dominum, ita omne quod est ecclesiae; “Sanctus Israelis” est Dominus: recedere a vero et bono ecclesiae, quod a Domino, et in quo est Dominus, significatur per “Recedite a via, declinare facite a semita;” “via” et “semita” sunt verum et bonum ecclesiae.

[23] In Threnis,
“Facies sacerdotum non acceptarunt, et senum non miserti sunt” (iv. 16);
et alibi,
“Principes manu eorum suspensi sunt, facies senum non honoratae sunt” (Thren. v. 12):
“facies sacerdotum non acceptare” significat nihili aestimare bona ecclesiae, quae sunt amoris et fidei; “sacerdotes” enim repraesentabant Dominum quoad Divinum Bonum, et inde significabant bonum ecclesiae, ac “facies” omnia ejus, quae se referunt ad amorem et fidem: “facies senum non honorare” significat nihili facere omnia sapientiae; “senes” significant sapientiam, et “facies” omnia ejus quia interiora: “principes manu eorum suspensi” significat quod rejecta sit omnis intelligentia; “principes” sunt primaria vera ex quibus intelligentia.

[24] Apud Mosen,
Dixit Jacob de Esavo, “Expiabo facies ejus munere eunte ante me, et postea Videbo facies ejus; forte acceptabit facies meas” (Gen. xxxii. 20(, 21) (B.A. 19, 20)):
“expiare facies ejus” significat captare animum ejus; “postea videre facies ejus” significat cognoscere quali animo est; “forte acceptabit facies meas” significat forte benigno animo me recipiet; “acceptare facies” est ex affectione velle alicui bene. Apud eundem,
“Non inclinabis judicium, non agnosces facies, nec munus accipies” (Deutr: xvi. 19):
“non agnoscere facies” significat (non) propenso animo esse erga superiores, divites ac amicos, plus quam erga viliores, pauperes et inimicos; quia justum et rectum absque ullo respectu ad personam spectabitur.

[25] Apud Malachiam,
“Dedi vos contemptos et viles omni populo, eo quod vos non custodientes vias meas, et accipitis facies in lege” (ii. 9):
“accipere facies in lege” simile hic significat quod supra “agnoscere facies in judicio,” nempe propenso animo esse et favere superioribus, divitibus et amicis, prae vilioribus, pauperibus et inimicis. Apud Esaiam,
“Quid vobis? Conteritis populum, et facies pauperum commolitis” (iii. 15):
“commolere facies pauperum” significat destruere affectiones cognoscendi vera apud illos qui in ignorantia veri sunt et usque desiderant instrui; “commolere” significat destruere, “facies” significant affectiones cognoscendi vera, et “pauperes” illos qui in ignorantia veri sunt et desiderant instrui, hi enim sunt qui spiritualiter pauperes sunt.

[26] Apud Davidem,
“Filia Tyri afferet munus, facies tuas deprecabuntur divites populi tota gloriosa filia Regis intus, de implexis auri vestis ejus” (Ps. xlv. 13, 14 (B.A. 12, 13)):
per “filiam Regis” significatur ibi affectio veri spiritualis; “filia Tyri” significat affectionem cognitionum veri et boni; his ditari significatur per quod “munus afferet:” per “divites populi” significantur intelligentes, et abstracte intelligentia veri et boni; his donari significatur per “deprecari facies ejus,” omnia enim intelligentiae habitant in affectione veri spirituali, quae itaque per “facies” ejus significatur. (Reliqua videantur explicata supra, n. 195(b).)

[27] Apud eundem,
“Adhuc {10}confitebor illi, salutes facierum mearum, Deus meus” (Ps. xlii. 12 (B.A. 11); Ps. xliii. 5):
“salutes facierum mearum” significant omnia quae intus, ita quae sunt mentis et affectionum, proinde quae amoris et fidei, quae quia salvant vocantur “salutes.” Affectiones malae, quae sunt cupiditates, etiam exprimuntur per facies, quia in faciebus apparent; nam facies est forma externa seu naturalis interiorum quae animi et mentis: etiam in mundo spirituali unum faciunt, non enim ibi licet mentiri alias facies quam quae sunt affectionum, ita quae correspondent interioribus quae mentis illorum. Inde est quod angeli caeli sint facie illustri et venusta, at spiritus infernales sint facie atra et deformi.

[28] Quod haec quoque per “facies” intelligantur, patet a sequentibus his locis:- Apud Esaiam,
“Tormina et dolores apprehendunt, sicut pariens parturiunt, vir erga socium suum obstupescunt, facies flammarum facies illorum” (xiii. 8):
agitur ibi de ultimo judicio, quando mali immittuntur in interiora sua; interiora illorum qui in amore sui et mundi sunt, et inde in odiis et vindictis, intelliguntur per quod “facies flammarum facies illorum;” tales etiam illi apparent: cruciatus illorum ex influxu Divini Boni et Divini Veri significantur per “tormina et dolores apprehendunt, sicut pariens parturiunt;” cruciatus illorum assimilantur “torminibus et doloribus parturientium,” ex simili causa qua Genes. iii. 16, nam mala et falsa tunc conjunguntur; hoc dum fit, cum influit Divinum Bonum et Verum, “dolores apprehendunt.”

[29] Apud Ezechielem,
“Dic silvae meridiei,… Non exstinguetur flamma flammae gravis; unde comburentur in ea omnes facies, a meridie usque ad septentrionem” (xxi. 3 (B.A. xx. 47)):
per “Silvam meridiei” intelligitur falsum intra ecclesiam, proinde illi qui in falsis sunt ibi; ecclesia significatur per “meridiem,” quia in luce veri potest esse ex Verbo, et falsum ex malo significatur per “silvam:” ecclesiae vastatio et destructio per amorem falsi ex malo, significatur per “flammam flammae gravis, unde comburentur omnes facies:” “omnes facies” sunt omnia interiora hominum ecclesiae quoad affectiones veri et boni, et inde cogitationes: “a meridie usque ad septentrionem” significat omnia ecclesiae a primis ad ultima, seu interiora et exteriora; “meridies” sunt interiora seu prima ecclesiae, et “septentrio” sunt exteriora seu ultima ecclesiae; causa quod illa per “meridiem et septentrionem” significentur, est quia in mundo spirituali in plaga meridionali sunt qui in luce veri ex Domino sunt, et sub illis in infernis ibi qui in lumine naturali per quod se confirmaverunt in falsis; et in plaga septentrionali sunt illi qui in obscuro veri a Domino sunt, et sub illis in infernis ibi qui in falsis, sed non in aliquo lumine naturali per quod confirmaverunt sua falsa.

[30] Apud Joelem,
“Coram illo trepidant populi, omnes facies contraxerunt atrorem” (ii. 6):
agitur ibi de malis et falsis vastantibus ecclesiam, ac de judicio super eos qui in illis; illi qui in falsis sunt, significantur per “populos qui trepidant;” interiora eorum quae in falsis mali significantur per “facies quae contraxerunt atrorem;” “facies” sunt interiora, et “atror” est falsum mali; etiam infernales qui in falsis ex malo sunt, apparent atri in luce caeli.

[31] Apud Danielem,
“In extremitate regni eorum, cum ad summum pervenerunt praevaricatores, exsurget rex durus faciebus” (viii. 23):
haec dicta sunt de quatuor cornibus hirci, per quae intelliguntur ibi “quatuor regna;” sed per “regna” ibi non intelliguntur regna, sed status ecclesiae; nam per “hircum caprarum” intelligitur fides separata a charitate, quae sola fides vocatur: “extremitas regni eorum” significat finem ecclesiae, quando non fides quia non charitas: “cum ad summum pervenerunt praevaricatores” significat quando non amplius verum et bonum sed falsum et malum; simile per illa verba significatur quod per “cum consummata et completa est iniquitas,” de qua supra (n. 397): “rex durus faciebus” significat non verum sed falsum in interioribus eorum, “rex” enim significat verum et in opposito sensu falsum, “facies” significant interiora, et “durus faciebus” significat illa absque bono; ubi enim non bonum ibi verum est durum; nam verum ex bono molle est, quia vivum; et id verum usque est falsum in interioribus seu in cogitatione eorum, quoniam de illo non cogitant spiritualiter sed materialiter, quia ex corporeis et mundanis et inde ex fallaciis Sensuum.

[32] Apud Ezechielem,
“Filii duri faciebus, et obfirmati corde” (ii. 4):
per “filios duros faciebus” significantur illi qui in veris absque bono sunt, et abstracte vera absque bono, quae in se falsa sunt (ut supra dictum est); et per “obfirmatos corde” significantur illi qui non admittunt bonum, proinde qui in malo sunt, nam malum intrat ubi bonum non potest; “cor” etiam in Verbo significat bonum amoris, ac “cor obfirmatum” significat simile quod “cor lapideum,” nempe ubi non admittitur bonum amoris; at “cor carneum” ubi admittitur.

[33] Apud Esaiam,
“Lingua eorum et opera eorum contra Jehovam, ad rebellandum oculis gloriae Ipsius; obfirmatio facierum… respondet contra eos” (iii. (8,) 9):
per “linguam” et per “opera eorum,” quae contra Jehovam, significatur cogitatio et affectio; per “linguam” cogitatio, quia lingua eloquitur quod homo cogitat, et per “opera” affectio, quia homo facit quod est affectionis ejus: haec “contra Jehovam sunt, et rebellant oculis gloriae Ipsius,” quando contra Divinum Bonum et contra Divinum Verum sunt; per “Jehovam” enim in Verbo intelligitur Dominus quoad Divinum Bonum procedens ex Divino Amore Ipsius, et per “gloriam Ipsius” intelligitur Divinum Verum; contra hoc esse significatur per “rebellare oculis gloriae Ipsius:” “obfirmatio facierum,” quae respondet contra eos, significat renuentiam ac non admissionem Divini Veri et Divini Boni in cogitationes et affectiones, quae sunt interiora eorum.

[34] Apud Ezechielem,
“Ecce dedi facies tuas obfirmatas contra facies eorum, et frontem tuam obfirmatam contra frontem eorum” (iii. 8):
haec ad Prophetam dicta sunt, per quem significatur doctrina veri et boni pugnans contra falsa et mala; quare per “facies obfirmatas contra facies illorum” significatur rejectio falsorum per vera, et per “frontem obfirmatam contra frontem eorum” significatur rejectio mali per bonum; “facies” enim significant affectiones veri et affectiones falsi, et “frons” significat affectionem boni et affectionem mali: affectio veri et boni obfirmatur et durescit extrinsecus ex zelo quando ei pugna est contra falsum et malum, alioqui non repellit illa; non autem intrinsecus: inde constare potest quomodo illa verba intelligenda sunt. Quoniam per “facies” significantur interiora hominis, seu quae sunt cogitationis et affectionis ejus, inde etiam in lingua Hebraea “interius” simili voce denominatur qua “facies.”

[35] Quoniam in explicationibus varia dicta sunt de “faciebus,” quae forte absque ulteriore expositione aegre possunt intelligi, ideo velim adjungere quae de “faciebus” in Arcanis Caelestibus dicta et ostensa sunt: nempe, Quod facies ad correspondentiam interiorum hominis formata sit, n. 4791-4805, 5695: de correspondentia faciei et vultuum cum affectionibus mentis, n. 1568, 2988, 2989, 3631, 4796, 4797, 4800, 5165, 5168, 9306: quod inde interiora ex facie eluceant, n. 3527, 4066, 4796, Quod facies unum fecerit cum interioribus apud antiquos, n. 3573, 4326, 5695. Quod etiam unum faciat apud angelos in caelo, et apud homines sinceros in mundo, n. 4796, 4797, 4799, 5695, 8250. Quod omnium facies in altera vita tales fiant qualia eorum Interiora sunt, 4798, 5695. Experientiae de mutationibus faciei secundum interiora ibi, n. 4796, 6604. De influxu interiorum mentis, seu intellectus et voluntatis in faciem et ejus musculos, n. 3631, 4800. Quod facies non unum agant cum interioribus apud assentatores, simulatores, hypocritas et dolosos, n. 4799, 8250: quod faces apud illos docta sit mentiri sincera, honesta et pia, n. 4326. Quomodo influxus a cerebris in faciem successu temporis mutatus sit, et cum illo ipsa facies quoad correspondentiam cum interioribus, n. 4326, 8250. Quod naturale hominis sit sicut facies interior menti spirituali et ejus visui, n. 5165, 5168. Praeterea videantur quae de faciebus dicta et ostensa sunt in opera De Caelo et Inferno, n. 46-48, 142-144, 457-459, 553.

413. (Vers. 17.) “Quia venit dies magnus irae Ejus.”- Quod significet ultimum judicium super malos, constabit ex locis sequentibus e Verbo. Ultimum judicium quod significatur per “diem magnum” est super malos, et quoque super bonos; judicium super malos vocatur “dies indignationis,” “excandescentiae,” “irae” et “vindictae;” at judicium super bonos vocatur “tempus adventus Domini,” “annus beneplaciti,” “annus redemptorum,” “annus salutis.” Unusquisque tam malus quam bonus judicatur statim post mortem cum intrat mundum spiritualem, ubi acturus est vitam in aeternum, nam tunc statim designatur homo vel ad caelum vel ad infernum; qui ad caelum is alligatur societati cuidam caelesti, in quam postea venturus est; et qui ad infernum, is alligatur societati infernali, in quam postea venturus est: at usque intercedit tempus antequam illuc veniunt, ex causa praecipue ut praeparentur, boni ut eis abstergantur mala quae eis adhaerent ex corpore in mundo, et mali ut adimantur eis bona quae extrinsecus adhaerent illis ex magistris et religione; secundum Domini verba apud Matthaeum,
“Quicunque habet dabitur ei ut abundantius habeat; quicunque non habet, etiam quod habet auferetur ab eo” (xiii. 12; cap. xxv. 29):
haec mora etiam fit ob illam causam, ut affectiones, quae multi generis sunt, componantur et redigantur ad amorem regnantem, ut homo spiritus sit totus suus amor. At usque multi ex illis, tam mali quam boni, reservati sunt ad ultimum judicium; sed solum illi mali qui moralem vitam in externis ex habitu in mundo agere potuerunt, et illi boni qui falsis ex ignorantia et ex religione imbuti sunt; reliqui autem post exactum tempus ab illis separati sunt, boni in caelum elevati, ac mali in infernum conjecti, et hoc ante ultimum judicium.

[2] Quod ultimum judicium dicatur “dies magnus irae Dei,” est quia apparet malis, qui dejiciuntur in infernum, sicut Deus ex ira et excandescentia hoc faciat; quia tunc illis exitium quod desuper venit et quoque ab oriente, ubi est Dominus ut Sol, et quia tunc in terroribus, doloribus et quoque cruciatibus sunt: sed usque prorsus nulla est ira Domino, est enim ipse Amor et Misericordia et ipsum Bonum; ac purus Amor et ipsum Bonum non potest irasci, est enim id contra essentiam ejus. Sed apparentia illa est inde: quando ultimus status, qui est quando mala in terris et simul tunc in mundo spirituali tantum aucta sunt ut dominium pendeat a parte illorum, et per id pereat aequilibrium inter caelum et infernum, quo pereunte, caeli, ubi angeli, incipiunt laborare, tunc Dominus e Sole intendit virtutem suam, hoc est, amorem suum ad tutandum angelos, et ad restituendum statum qui laborat et incipit labefactari; ex qua virtute et potentia, Divinum Verum unitum Divino Bono, quod in sua essentia est Divinus Amor, penetrat per caelos ad inferiora, ubi se consociaverunt mali; et quia illi non sustinent influxum et praesentiam talem Divini Amoris, incipiunt tremiscere, angi et cruciari; per id enim dissipantur bona et vera quae loquela et actionibus solum in externis mentiri edocti sunt, et aperiuntur interna, quae non sunt nisi quam mala et falsa; et haec quia e diametro opposita sunt bonis et veris, quae ab interiori influunt, et tamen mala et falsa fecerunt vitam eorum, inde illis tremor, angor et cruciatus, tales ut non amplius consistere possint; unde aufugiunt et se conjiciunt in inferna, quae sub montibus et petris, ubi in malis et in falsis maii sui esse possunt: hoc in specie significatur per verba supra explicata, “Dicebant montibus et petris, Cadite super nos, et abscondite nos a facie Sedentis super throno, et ab ira Agni.”

[3] Ex his constare potest unde est quod dicatur “ira Agni,” et unde est quod ultimum judicium dicatur “dies magnus irae Ipsius,” tametsi est Divinus Amor, cujus operatio in se spectata est ut salventur omnes; nam est voluntas salvandi, ita prorsus non ira, sed amor. Simile etiam fit quando malus spiritus qui mentiri potest lucis angelum, ascendit in caelum; quo cum venit, quia non sustinet Divinum Bonum ac Divinum Verum quod ibi, incipit angi et cruciari; usque adeo ut se summo nisu dejiciat deorsum, nec quiescat prius quam in inferno correspondente suo malo.
Ex hac apparentia est, tum ex ea quod puniantur dum faciunt mala, quod in Verbo toties tribuatur Jehovae, hoc est, Domino, indignatio, ira, excandescentia, immo furor et vindicta: sed omnia illa loca afferre ubi illa tribuuntur Jehovae, hoc est, Domino, propter copiam hic supersedetur; solum aliqua afferentur ubi ultimum judicium vocatur “dies indignationis,” “irae,” “excandescentiae” et “vindictae” Jehovae et Dei; ut in sequentibus:-

[4] Apud Esaiam,
“Ecce dies Jehovae venit crudelis, et indignationis et excandescentiae irae, ad ponendum terram in vastitatem, et peccatores ejus perdat ex ea. …Caelum commovebo, concutietur terra e loco suo in indignatione Jehovae (Zebaoth), et in die excandescentiae irae Ipsius” (xiii. 9, 13):
per “diem crudelem et excandescentiae irae Jehovae” intelligitur ultimum judicium; et quia malum est quod excandescit et falsum quod irascitur, ideo dicitur “dies excandescentiae irae:” per “terram” quae ponetur in vastitatem et quae concutietur e loco suo, intelligitur terra quae in mundo spirituali, nam ibi aeque terrae sunt ut in nostra tellure; et illae terrae, cum perstat ultimum judicium, “ponuntur in vastitatem,” et “concutiuntur e loco suo,” nam tunc montes et colles evertuntur, et valles desidunt in paludes, ac facies omnium ibi mutatur: at usque per “terram” in spirituali sensu intelligitur ecclesia utrobivis, nam in mundo spirituali facies terrae similis est statui ecclesiae apud illos qui super terra ibi habitant; quapropter cum perit ecclesia etiam perit terra, nam unum faciunt; et tunc loco prioris terrae nova existit. Sed hae mutationes ignotae sunt nobis in nostris terris; quae tamen propalandae sunt, ut sciatur quid intelligitur per quod “terra ponetur in vastitatem” et “concutietur e loco suo.”

[5] Apud Zephaniam,
“Quum nondum venit super vos excandescentia irae Jehovae, dum nondum venit super vos dies irae Jehovae:… forte abscondemini in die irae Jehovae” (ii. 2, 3):
etiam hic per “excandescentiam irae” et per “diem irae Jehovae” intelligitur ultimum judicium. In Threnis,
“Non recordatur scabelli pedum suorum in die irae suae” (Thren. ii. 1):
per “scabellum pedum Jehovae” intelligitur cultus Domini in mundo naturali, ex causa quia universum caelum una cum ecclesia in mundo coram Domino est instar unius Hominis (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 78-86); intimum caelum facit caput, reliqui pectus et crura, et ecclesia in terris facit pedes; inde quoque est quod “pedes” significent naturale: etiam caeli insistunt ecclesiae quae apud humanum genus sicut homo suis pedibus (ut constare potest ex illis quae in eodem opere, n. 87-102, ac 291-302, ostensa sunt). Quia ultimum judicium venit quando non amplius fides quia non charitas, ita quando finis ecclesiae est, patet quid intelligitur per “Non recordatur scabelli pedum suorum in die irae suae.” Et alibi,
“Non in die irae Jehovae evasor et residuus; quos educavi et nutrivi, hostis meus consumpsit” (Thren. ii. 22):
“dies irae Jehovae” est ultimum judicium; quod tunc non bonum amoris et verum fidei amplius in ecclesia, sed malum et falsum, significatur per “Non evasor et residuus; quos educavi et enutrivi, hostis meus consumpsit;” “non evasor et residuus” significat non bonum et verum; “quos educavi et nutrivi” sunt illi qui ab ecclesia, quibus omnis cibus spiritualis, seu cognitio boni et veri ex Verbo est; “hostis” qui eos consumpsit est malum et falsum.

[6] In Apocalypsi,
“Venit ira tua, tempus mortuos judicandi, et dandi mercedem servis tuis… et timentibus nomen tuum,… et perdendi perdentes terram” (xi. 18):
ex his patet quod per “iram” seu “diem irae” intelligatur ultimum judicium, nam dicitur “Venit ira tua, tempus mortuos judicandi.” Apud Esaiam,
“Dies vindictae in corde meo, et annus redemptorum meorum Venit;… conculcavi populos in ira mea, et inebriavi eos in excandescentia mea” (lxiii. 4, 6):
agitur ibi de pugnis Domini quibus subjugavit inferna, ita de ultimo judicio quod ab Ipso factum est cum fuit in mundo; nam per pugnas, quae fuerunt tentationes in Se admissae, subjugavit illa, ac ultimum judicium fecit: hoc judicium est quod intelligitur per “diem irae et excandescentiae Jehovae” in Verbo Veteris Testamenti: sed ultimum judicium quod hodie a Domino peractum est, intelligitur per “diem irae” Ipsius in Apocalypsi: (quod ultimum judicium factum sit a Domino cum fuit in mundo, videatur in opere De Ultimo Judicio, n. 46:) subjugatio infernorum significatur ibi per “Conculcavi eos in ira mea, et inebriavi eos in excandescentia mea:” “annus redemptorum” significat judicium super bonos qui salvati sunt.

[7] Apud eundem,
“Spiritus Domini Jehovih super me,… ad proclamandum annum beneplaciti Jehovae, et diem vindictae Deo nostro, ad consolandum omnes lugentes” (lxi. (1,) 2):
apud eundem,
“Dies vindictae Jehovae, annus retributionum pro lite Zionis” (xxxiv. 8):
per “diem vindictae Jehovae,” similiter ac per “diem irae et excandescentiae” Ipsius, significatur ultimum judicium; tribuitur enim Jehovae seu Domino vindicta ex simili causa ex qua ira et excandescentia, nempe ex apparentia quod illi qui negarunt Divinum, et hostili corde et animo fuerunt contra bona et vera ecclesiae, proinde contra Dominum a quo illa, qui omnes sunt qui male vivunt, in infernum dejiciantur; quod quia fit cum illis sicut cum hostibus, tribuitur Domino vindicta sicut ira (de qua re supra): “annus retributionum” significat simile quod “dies vindictae;” sed dicitur de falsis, at “dies vindictae” de malis: “lis Zionis” significat rejectionem veri et boni ecclesiae (“Zion” est ecclesia). Praeterea tempus ultimi judicii aliis in locis vocatur “dies Jehovae,” “dies visitationis,” “dies occisionis, et “dies adventus:”
“Dies adventus Domini,” apud Malachiam (cap. iii. 2), et apud Matthaeum (cap. xxiv. 3, 27, 37, 39).

414. “Et quis potest stare?” Quod significet Quis sustinebit et vivet constat ex significatione “stare,” cum coram Domino, quod sit sustinere et vivere; hic non posse sustinere et vivere. Nam, ut supra dictum est, mali ex influxu et inde praesentia Domini, hoc est, Divini Boni ac Divini Veri fortiter et potenter exeuntis et procedentis ab Ipso, non modo in tremores ex formidine, sed etiam in cruciatus ex interiori conflictu veniunt: quare nisi inde fugiant et se dejiciant, non possunt vivere; obvenit enim ex tremore et cruciatu sicut mors: praesentia enim Divini mortificat malos sicut vivificat bonos. Ex hoc statu eorum tunc dicitur, “Quis potest stare?” Ut quoque apud Malachiam,
“Quis sustinet diem adventus Ipsius, et quis stabit cum apparuerit?” (iii. 2;)
apud Nahum,
“Coram indignatione Ipsius quis consistet? et quis stabit in excandescentia irae Ipsius?” (i. 6;)
et apud Joelem,
“Magnus est dies Jehovae et terribilis valde, et quis sustinebit eum?” (ii. 11.)
Praeterea vox “stare,” sicut “ambulare” et “sedere,” in Verbo significat esse et vivere; et “stare” simile quod “consistere” et “subsistere:”- Ut apud Lucam,
“Respondens” angelus Sachariae, “(dixit) Ego sum Gabriel stans coram Deo” (i. 19);
et apud eundem,
“Vigilate omni tempore, ut digni habeamini… ad standum coram Filio hominis” (xxi. 36);
et alibi. Et quia “stare” quoque significat esse, etiam dicitur de Jehovah:- Apud Esaiam,
“Jehovah stitit Se ad litigandum, et stans ad judicandum (iii. 13);
et apud Davidem,
“Deus stetit in caetu Dei, in medio deorum judicabit” (Ps. lxxxii. 1).
Sed unde hoc quod “stare” significet esse, alibi dicetur.

415. CAPUT VII.
|1.| Post haec vidi quatuor angelos stantes super quatuor angulis terrae, retinentes quatuor ventos terrae, ut non flaret ventus super terram, neque super mare, neque super ullam arborem.
2. Et vidi alium angelum ascendentem ab ortu solis, habentem sigillum Dei vivi; et clamavit voce magna quatuor angelis, quibus datum eis damno afficere terram et mare.
3. Dicens, Ne damno afficiatis terram neque mare, neque arbores, usque dum signaverimus servos Dei nostri super frontibus eorum.
4. Et audivi numerum signatorum, centum quadraginta quatuor millia signati ex omni tribu ({1}filiorum) Israelis.
5. Ex tribu Jehudae duodecim millia signati; ex tribu Reubenis duodecim millia signati; ex tribu Gadis duodecim millia signati.
6. Ex tribu Ascheris duodecim millia signati; ex tribu Naphthali duodecim millia signati; ex tribu Menassis duodecim millia signati.
7. Ex tribu Simeonis duodecim millia signati; ex tribu Levi duodecim millia signati; ex tribu Isascharis duodecim millia signati.
8. Ex tribu Sebulonis duodecim millia signati; ex tribu Josephi duodecim millia signati; ex tribu Benjaminis duodecim millia signati.
9. Post haec vidi, et ecce turba multa, quam numerare nemo poterat, ex omni gente et tribubus et populis et linguis, stantes coram throno et coram Agno, induti stolis albis, et palmae in manibus eorum.
10. Et clamantes voce magna, dicentes, Salus Deo nostro sedenti super throno et Agno.
11. Et omnes angeli stabant circum thronum, et seniores et quatuor animalia, et ceciderunt coram throno super facies suas et adoraverunt Deum.
12. Dicentes, Amen, benedictio et gloria et sapientia et gratiarum actio et honor et potentia et robur Deo nostro in saecula saeculorum; amen.
13. Et respondit unus ex senioribus, dicens mihi, Hi induti stolis albis quinam sunt, et unde venerunt?
14. Et dixi illi, Domine, tu nosti: et dixit mihi, Hi sunt qui veniunt ex tribulatione magna, et laverunt stolas suas et dealbaverunt stolas suas in sanguine Agni.
15. Propter hoc sunt coram throno Dei, et serviunt Ipsi die et nocte in templo Ipsius, et Sedens super throno habitabit super illis.
16. Non esurient amplius nec sitient amplius, neque cadet super illos sol neque ullus aestus.
17. Quoniam Agnus, qui in medio throni, pascet eos, et deducet eos ad vivos fontes aquarum; et absterget Deus omnem lachrymam ab oculis illorum.

EXPLICATIO.
VERSUS 1.
“Et post haec vidi quatuor angelos stantes super quatuor angulis terrae, retinentes quatuor ventos terrae, ut non flaret ventus super terram, neque super mare, neque super omnem arborem.”
1. “Et post haec vidi,” significat, novam perceptionem de statu caeli ante ultimum judicium (n. 416); “quatuor angelos stantes super quatuor angulis terrae,” significat Divinum a Domino procedens in universo mundo spirituali (n. 417); “retinentes quatuor ventos terrae,” significat remissionem influxus ejus (n. 418); “ut non flaret ventus,” significat ne laederentur boni, et ne mali ante diem rejiciantur (n. 419); “super terram, neque super mare, neque super omnem amorem,” significat ubivis in mundo spirituali usque ad infima ejus apud quos aliqua perceptio (n. 420).

416. (Vers. 1.) “Et post haec vidi.”- Quod significet novam perceptionem de statu caeli ante ultimum judicium, constat ex sequentibus in hoc capite, in quibus agitur de separatione bonorum a malis; nam antequam ultimum judicium supervenit, separantur boni a malis, a Domino, et abducuntur; et quia ea quae visa sunt involvunt illa, ideo hic per “post haec vidi” omnia illa significantur.

417. “Quatuor angelos stantes super quatuor angulis terrae.”- Quod significet Divinum a Domino procedens in universo mundo spirituali, constat ex significatione “angelorum,” quod sint Divinum a Domino procedens (de qua supra, n. 130(a), 200, 302): et ex significatione “quatuor angulorum terrae,” quod sit universus mundus spiritualis; per “quatuor angelos” enim significatur mundus spiritualis, ex causa quia ibi aeque sunt terrae sicut in nostra tellure; sunt enim ibi aeque montes, colles, petrae, planities, valles et plura, ut supra aliquoties dictum est; et quia de ultimo judicio super omnes in mundo spirituali in Apocalypsi agitur, et hic de separatione bonorum a malis ibi, inde est quod per “terram” ille mundus intelligatur. Quod per “terram” significetur ecclesia, ut saepius prius dictum est, est quia facies terrae in mundo spirituali est prorsus sicut facies ecclesiae apud spiritus et angelos ibi; facies pulcherrima ubi angeli superiorum caelorum habitant, et quoque pulchra ubi angeli inferiorum caelorum, et impulchra ubi spiritus mali; ubi enim angeli habitant, sunt paradisi, horti, floreta, palatia, et omnia in caelesti forma et harmonia, ex qua amoenitates ({1}ineffabiles) effluunt, et animos intime oblectant; at apud malos spiritus sunt paludinosa, saxosa et sterilia omnia, et habitant in tuguriis quae aspectu vilia sunt, praeter in cavernis et speluncis.

[2] Haec dicta sunt ut sciatur quod per “terram” in proximo sensu intelligatur mundus spiritualis; nec alia terra potuit apparere Johanni, quia visa illi est cum fuit in spiritu; quando etiam homo est in spiritu, tunc nihil quod in nostra tellure est videt, sed quod in mundo spirituali; inde est, quod etiam viderit quatuor angelos, et hos stantes super quatuor angulis terrae istius. Quod visi sint “quatuor angeli,” est quia per illos stantes in “quatuor angulis significatur Divinum a Domino procedens in universo mundo spirituali; universum enim illum mundum faciunt quatuor plagae, nempe orientalis, occidentalis, meridionalis et septentrionalis, ita enim divisus est ille mundus; in orientali plaga habitant qui in bono amoris in Dominum sunt, similiter in occidentali, sed illi in bono amoris claro quia in interiori, hi in bono amoris obscuro quia in exteriori; in plaga meridionali habitant qui in luce veri clara sunt, in septentrionali qui in luce veri obscura: (sed de his plagis videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 141-153, ubi de illis actum est:) et quia omnia se referunt ad bonum amoris et ad verum ex illo bono, seu in genere ad bonum et verum, ideo per quatuor illas plagas etiam intelliguntur omnia caeli et ecclesiae. Illae plagae etiam in Verbo intelliguntur per “quatuor ventos,” hic etiam per “quatuor angulos.” Inde patet quod angeli non visi sint stare in quatuor angulis terrae, sed in quatuor plagis. Quod plagae etiam dicantur “quatuor anguli,” est quia per “angulos” significantur extrema, et “extrema” significant omnia, quia includunt illa.

[3] Quod “anguli” significent plagas, constat ex locis in Verbo ubi plagae describuntur per “angulos;” ut in his sequentibus:- Apud Mosen,
“Pro Habitaculo facies viginti asseres pro angulo meridiei versus austrum,… lateri Habitaculi secundo versus angulum septentrionis viginti asseres,” et sic porro (Exod. xxvi. 18, 20; cap. xxvii. 9. {1}11; cap. ||xxxvi. 21, 23, 25):
“pro angulo meridiei” est pro plaga meridionali, et “versus angulum septentrionis” est versus plagam septentrionalem, nam erant viginti asseres utrobivis. Similiter apud Ezechielem,
“Juxta terminum Danis ab angulo orientis usque ad angulum occidentis, Ascher unus; et inde juxta terminum Ascheris ab angulo orientis et usque ad angulum Versus occidentem,… et sic porro (xlviii. 1-8);
apud eundem,
Hae mensurae; angulus septentrionis quingentae et quatuor millia; et angulus meridiei totidem, et ab angulo orientis totidem, angulus occidentis totidem, juxta terminum ad angulum orientis versus occidentem, et sic porro (xlviii. (16,) 17, 23-25, (26,) 27, 28, 33, 34; et quoque cap. xlvii. 17-20);
apud Mosen,
Metiemini extra urbem angulum Versus ortum duo millia ulnarum, et angulum meridiei totidem, et angulum occidentis totidem, et angulum septentrionis totidem (Num. xxxv. 5);
et praeterea apud Josuam (Cap. xv. 5; cap. xviii. 12, 14, 15, 20): hic per “angulum orientis,” “meridiei,” “occidentis” et “septentrionis intelligitur latus ad plagam orientalem, meridionalem, occidentalem et septentrionalem. Ex quibus patet quod per “quatuor angelos stantes super quatuor angulis terrae” non intelligatur super quatuor angulis ejus, sed in quatuor plagis ejus: similiter alibi in Apocalypsi,
Satanas “exibit ad seducendum gentes quae in quatuor angulis terrae” (xx. 8).

[4] Quod “quatuor anguli” dicantur, et non quatuor plagae, est quia etiam per “angulos” significantur omnia, quoniam sunt extrema; extrema enim comprehendunt omnia quae a centro ad ultimas peripherias sunt, nam sunt ultimi termini.
Inde erat quod super quatuor angulis altaris ponerentur quatuor cornua, et super illis funderetur sanguis, et sic totum altare expiaretur (Ut patet in Exodo, cap. xxvii. 2; cap. xxix. 12; cap. xxx. 2, 3, 10; cap. xxxviii. 2: Levit. (iv.) 7, 18, 25, 30, 34; cap. xvi. 18, 19: Ezech. {2}xli. 22; cap. xliii. 20).

[5] Quod per “angulos” significentur omnia, quia extrema, ex causa de qua supra, quia extrema includunt et comprehendunt omnia, constat manifeste ex quibusdam statutis apud filios Israelis; ut
Quod non circumducerent seu raderent angulum capitis sui (Levit. xix. 27);
Quod non raderent angulum barbae suae (Levit. xix. 27; cap. xxi. 5);
Et quod non {3}consummarent angulum agri sui cum meterent (Levit. xix. 9; cap. xxiii. 22).
Cur haec statuta illis data sunt, non sciri potest nisi sciatur quid significat “crinis capitis,” quid “barba,” quid “ager,” et simul quid “angulus.” Per “crinem capitis” et “barbae” significatur ultimum vitae hominis, quod sensuale corporeum vocatur; et per “agrum” significatur ecclesia, ac per “messem” verum doctrinae: quare repraesentabatur per illa quod extrema conservarentur, quia significant omnia: nisi enim extrema sunt, etiam media non conservantur sed diffluunt; sicut comparative nisi cutes forent circum hominem, diffluerent interiora: similiter in omni re, ita quoque in illis quae significantur per “crinem capitis,” per “barbam” et per “messem agri:” (quod per “crinem capitis” significetur extremum vitae hominis, quod vocatur sensuale corporeum, videatur supra, n. 66; et quod per “barbam” similiter, in Arcanis Caelestibus, n. 9960: quod “extrema seu “ultima” significent omnia in complexu, ita totum, n. 10044, 10329, 10335:) et quia “ager” significabat ecclesiam, ac “messis” vera ejus, inde per “non consummare angulum agri tui cum metis” significatur conservatio omnium quae significantur per “messes agri.”

[6] Quod “anguli” significent omnia, quia extrema, etiam constare potest a sequentibus his locis:- Apud Mosen,
“In extremos angulos ejiciam eos, cessare faciam ab homine memoriam eorum” (Deutr. xxxii. 26):
ejicere in extremos angulos” significat deprivari omni bono et vero; quare etiam dicitur “Cessare faciam ab homine memoriam eorum,” per quod significatur ut non amplius eis sit aliquid vitae spiritualis; quod fit cum homo solum in ultimis vitae est, quod vocatur sensuale corporeum, in quo solo sunt plerique qui non aliquid vitae spiritualis adepti sunt; fiunt enim tunc non absimiles bestiis, hae enim nec in alia vita sunt; cum differentia quod homo quia natus homo possit loqui et ratiocinari; sed hoc facit ex fallaciis sensuum, seu extremorum naturae mundi et corporis: hoc intelligitur hic per “ejici in extremos angulos.”

[7] Apud Jeremiam,
“Erunt cameli… in praedam, et multitudo pecorum… in spolium, et dispergam eos in omnem ventum, in abscissos anguli, et ab omnibus transitibus ejus adducam exitium” (xlix. 32):
haec dicta sunt de devastatione Arabiae et Chazoris a rege Babelis; ac per “Arabiam” et “Chazorem” significantur cognitiones boni et veri, et per “regem Babelis” malum et falsum vastans; vastatio omnium scientificorum confirmantium et cognitionum boni et veri, significatur per quod “erunt cameli eorum in praedam, et multitudo pecorum in spolium;” “cameli” sunt scientifica confirmantia, et “pecora” sunt cognitiones boni et veri: vastatio quoad omnia boni et veri, usque ut non sit reliquum, significatur per “Dispergam eos in omnem ventum, in abscissos anguli;” “abscissi anguli;” sunt extrema ubi non bonum et verum amplius; quod tunc mala et falsa undequaque irruptura sint, significatur per “Ab omnibus transitibus ejus adducam exitium;” in mundo enim spirituali, ubi mali sunt, ibi undequaque patent viae ab infernis, perque illas irrumpunt mala et falsa inde, et per easdem vias eunt omnes qui in similibus malis et falsis sunt, et se illis consociant. Haec dicta sunt ut sciatur quid intelligitur per “Ab omnibus transitibus adducam exitium:” per “esse in praedam” et “in spolium,” tum per “dispergere et adducere exitium,” significatur devastatio.

[8] Apud {4}eundem,
“Ecce dies venientes quibus Visitabo super omnem circumcisum in praeputio, Aegyptum et Jehudam et Edomum, et filios Ammonis et Moabum, et omnes abscissos anguli habitantes in deserto; nam omnes gentes praeputiatae, et omnis domus Israelis praeputiati corde” (ix. (24,) 25 (B.A. 25, 26)):
per “abscissos anguli” hic significantur qui in ecclesiae ultimis separatis ab interioribus sunt; interiora sunt spiritualia; ita qui solum in sensualibus, quae ultima naturalis hominis sunt: (de illis qui mere sensuales sunt, quinam et quales sunt, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 50:) quod hi per “abscissos anguli” significentur, est quia per “angulos” significantur plagae mundi spiritualis, et per plagas illas significantur omnia bona et vera caeli et ecclesiae, ut in praemissis dictum est. Habitationes spirituum et angelorum eo ordine ibi succedunt, quod in medio sint qui in summa sapientia et intelligentia, et e medio usque ad ultimas peripherias in minore et minore; et decrescentiae illae sunt prorsus secundum distantias e medio; in ultimis sunt qui non in aliqua, et extra illos sunt qui in malis et inde falsis: hi sunt qui intelliguntur per “abscissos anguli;” et quia ibi deserta sunt, dicitur de illis, “habitantes in deserto.” (De decrescentiis illis in mundo spirituali, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 43, 50, 189.) Iidem significantur per “gentes praeputiatas,” et per “domum Israelis praeputiatos corde;” per “praeputiatos” significantur qui absque amore et charitate sunt, ita qui absque bono, et inde in amoribus sui et mundi: et qui in his amoribus sunt, illi in ultimis naturalis hominis sunt prorsus separatis a spiritualibus; quare sunt “abscissi anguli habitantes in deserto.” Per “Aegyptum,” “Jehudam,” “Edomum,” “filios Ammonis” et “Moabum,” intelliguntur omnes qui separaverunt a se bona et vera ecclesiae per amores illos; unde extra illa sunt, ita “abscissi anguli.”
Simile significatur per “abscissos anguli” apud Jeremiam (cap. xxv. 23).

[9] Apud Mosen,
“Orietur Stella ex Jacobo, et surget Sceptrum ex Israele, quod conteret angulos Moabi” (Num. xxiv. 17):
per “angulos Moabi” intelliguntur omnia quae per “Moabum” significantur; per “Moabum” significantur illi qui in ultimis Verbi, ecclesiae, et cultus sunt; et in opposito sensu, qui adulterant ea per id quod se vertant ad se, ac spectent sui honorem in singulis eorum; quare “anguli Moabi” sunt adulterationes Verbi et inde ecclesiae et cultus, quales sunt apud illos qui tales sunt.
Similia per “angulum Moabi” significantur apud Jeremiam (cap. xlviii. 45).

[10] Apud Zephaniam,
“Dies buccinae et clangoris super urbes munitas, et super angulos altos” (i. 16):
“dies buccinae et clangoris” significat pugnam spiritualem, quae est contra falsa et mala; “urbes munitae” significant doctrinalia falsa quae confirmaverunt; et “anguli alti” significant illa faventia amoribus suis: inde patet quid significatur per “diem buccinae et clangoris super urbes munitas et super angulos altos.” Apud eundem,
“Exscindam gentes, devastabuntur anguli eorum, desolabo plateas eorum ut non transiens; et devastabo urbes eorum ut non… habitans” (iii. 6):
destructio bonorum omnium ecclesiae, significatur per “Exscindam gentes,” et per “Devastabuntur anguli eorum:” “gentes” sunt bona ecclesiae, “anguli” sunt omnia ejus quia extrema (ut supra): destructio veritatum doctrinae, significatur per “Desolabo plateas eorum,” et per “Devastabuntur urbes eorum;’ “plateae” sunt veritates, et “urbes” sunt doctrinalia: destructio totalis usque dum ut non sit aliquod verum et aliquod bonum, Significatur (per) “ut non sit transiens et non habitans,” nam “transire” in Verbo dicitur de veris, et “habitare” de bonis.

[11] In Libro Judicum,
“Exiverunt omnes filii Israelis, et congregatus est coetus sicut vir unus a Dane usque ad Beerschebam,… et constiterunt anguli omnis populi. omnes tribus Israelis, in congregatione populi Dei” (xx. 1(,2)):
quod “constiterint anguli omnis populi in congregatione populi Dei” significet omnes undequaque seu ab omni plaga, patet manifeste ex eo, quod dicatur quod “exiverint omnes filii et omnes tribus Israelis,” et quod “congregatus sit coetus a Dane ad Beerschebam;” in sensu autem spirituali per “angulos omnis populi” significantur omnia vera et bona ecclesiae; similiter etiam per “omnes tribus Israelis, a Dane usque ad Beerschebam” significantur illa ab ultimis ad prima; et per “congregationem populi Dei” significatur consultatio de rebus ecclesiae: in historicis enim Verbi ubivis est sensus spiritualis aeque ac in propheticis ejus; quare in sensu historico per “angulos” significantur plagae quales sunt in mundo spirituali, at in sensu spirituali significantur omnia vera ac bolla ecclesiae, ex causa de qua supra.

[12] Ex his constare potest quid significatur per “lapidem anguli” in his locis:- Apud Esaiam,
“Fundabit in Zione lapidem, lapidem probationis, anguli pretii fundationis fundatae” (xxviii. 16);
apud Jeremiam,
“Non sument de te lapidem pro angulo, aut lapidem fundamentorum” (li. {5}26);
apud Sachariam,
Ex Jehudah “angularis, ex illo clavus, ex illo arcus belli” (x. 4);
apud Davidem,
“Lapis quem rejecerunt…, factus est in caput anguli” (Ps. cxviii. {6}22; Matth. xxi. 42; Marc. {7}xii. 10, 11; Luc. xx. 17, 18):
“lapis anguli” significat omne Divinum Verum super quo fundatur caelum et ecclesia, ita omne fundamentum; et quia fundamentum est ultimum cui incumbit domus seu templum, ideo significat omnia. Quia per “lapidem anguli” significantur omnia super quibus fundatur ecclesia, ideo dicitur, “Fundabit in Zione lapidem, lapidem… anguli pretii fundationis fundatae,” et dicitur “lapis pro angulo,” et “lapis fundamentorum;” et quia per “lapidem anguli” significatur omne Divinum Verum super quo fundatur ecclesia, ideo quoque significatur Dominus quoad Divinum Humanum, quia omne Divinum Verum ab Illo procedit. “Aedificantes” seu “architecti” qui rejecerunt illum lapidem, ut legitur apud Evangelistas, sunt illi qui ab ecclesia; ibi ab Ecclesia Judaica, quae rejecit Dominum, et cum Ipso omne Divinum Verum: apud illos enim fuerunt non nisi quam traditiones vanae ex sensu litterae Verbi, in quibus ipsa vera Verbi falsificata et bona adulterata fuerunt. (Quod “ultima” significent omnia, et unde hoc, videatur in Arcanu Caelestibus, n. 634, 5897, 6239, 6451, 6465, {8}9216, 9824, 9828, 9836, 9905, 10044, 10099, 10329, 10335, 10548.)

418. “Retinentes quatuor ventos terrae.”- Quod significet remissionem influxus ejus, coiistat ex significatione “quatuor ventorum terrae,” quod sit omne Divinum in caelo (de qua sequitur); et ex significatione “retinere illos,” quod sit remittere influxum ejus: sed quid intelligitur per remissionem influxus Divini in caelo, nemo scire potest nisi cui revelatum est, et consequenter nec sciri potest quid significatur per “retentionem quatuor ventorum terrae. Absque revelatione, quis non opinaturus est quod per “ventos” ibi intelligantur venti qui ab angelis retenti? quoniam etiam sequitur, “ne flaret ventus super terram neque super mare, neque super omnem arborem:” verum per “ventos terrae” hic ut alibi in Verbo significatur omne Divinum quod a Domino in caelo, in specie Divinum Verum; et hoc quia influit a Domino ut Sole in universum caelum et inde in universam terram, ideo per “retinere illos” significatur remittere iniluxum. Sed ut haec clarius intelligantur, dicetur etiam quoinodo se res habet cum influxu illo. Dominus est Sol caeli angelici; ex Ipso ut Sole procedit omllis lug et omnis calor ibi; lux quae procedit, est in sua essentia Divinum Verum, quia est lux spiritualis; ac calor qui procedit est in sua essentia Divinum Bonum, quia est calor spiritualis: haec effluunt a Domino ut Sole in omnes caelos accommodate ad receptionem ab angelis ibi; quare nunc remissius nunc intensius. Quando remissius, tunc separantur boni a malis; quando autem intensius, tunc rejiciuntur mali. Quapropter cum ultimum judicium instat, tunc Dominus primum remisse influit, ob causam ut separentur boni a malis. Quoniam in hoc capite de separatione illa agitur, ideo praemittitur de “retentione quatuor ventorum terrae,” per quam significatur remissio influxus Divini Boni ac Divini Veri a Domino: quod de separatione bonorum a malis, patet a sequentibus hujus capitis, nam dicitur, “ne damno afficiatis terram, neque mare, neque omnem arborem, usque dum signaverimus servos Dei super frontibus eorum” (vers. 3); ac postea usque ad finem capitis agitur de “signatis,” hoc est., de bonis separatis a malis. Sed de hac separatione plura in sequentibus dicentur; pariter de conjectione malorum in inferna, quae postea fit.

[2] Quod “quatuor venti” significent omne Divinum procedens, est quia per “ventos caeli” significantur plagae caeli; totum enim caelum distinctum est in quatuor plagas, nempe orientalem, occidentalem, meridionalem et septentrionalem: in binas plagas, orientalem et occidentalem, influit Dominus cum Divino Bono fortius quam cum Divino Vero; et in binas plagas, meridionalem et septentrionalem, cum Divino Vero fortius quam cum Divino {1}Bono; unde hi plus in sapientia et intelligentia sunt, illi autem plus in amore et charitate: et quia universum caelum distinctum est in quatuor plagas, et plagae illae intelliguntur per “quatuor ventos,” ideo per “quatuor ventos” significatur omne Divinum procedens. Quod dicantur “quatuor venti terrae,” est quia per “terram” intelligitur omnis terra in mundo spirituali, at in sensu spirituali per “terram” significatur caelum et ecclesia (de qua re videatur praecedens articulus).

[3] Ex his constare potest quid intelligitur per “quatuor ventos” alibi in Verbo:- Ut apud Ezechielem,
“Dixit” Dominus Jehovih ad me,” Propheta super spiritu, propheta… et dic ad spiritum, Sic dixit Dominus Jehovih; a quatuor ventis veni, spiritus, et inspira in occisos hos ut vivant; et cum prophetavi,… venit spiritus, et revixerunt” (xxxvii. 9, 10):
haec de “ossibus aridis” visis prophetae, per quae intelliguntur filii Israelis (ut patet a vers. 11, ibi) ; ac per visionem illam describitur reformatio et instauratio novae ecclesiae ex illis qui non prius in aliqua vita spirituali fuerunt. “Ossa arida” sunt illi quibus non aliquid vitae spiritualis est; vita spiritualis quae illis a Domino data, ex qua apud illos ecclesia, describitur per illa verba; per “spiritum,” super quo prophetaret, et ex quo revixerunt, significatur vita spiritualis, quae est vita secundum vera Verbi; “a quatuor ventis veni, spiritus,” significat ex Divino Domini in caelo; “quatuor venti” sunt quatuor plagae in caelo, et quatuor plagae sunt omne Divinum ibi (ut supra dictum est). In sensu litterae per “spiritum” ibi intelligitur spiritus respirationis, qui est ventus; quare dicitur “ut veniret et inspiraret in occisos hos,” et per “spiritum respirationis” significatur aeque vita spiritualis, ut ex sequentibus patebit: per “occisos” significatur simile quod per “ossa arida,” nempe illi quibus non aliquid vitae spiritualis est.

[4] Apud Sachariam,
Visi sunt “quatuor currus exeuntes inter duos montes aeris,” ad quos erant equi: et dixit angelus, “Hi sunt quatuor venti caelorum, exeuntes a stando juxta Dominum totius terrae” (vi. 1, 5):
agitur ibi de ecclesia propaganda apud illos qui nondum in aliqua luce veri ecclesiae fuerunt, quia non Verbum habuerunt: (quid significant “quatuor currus” et “quatuor equi,” et quid plura de illis, videatur supra, n. 355(b), et quid “montes aeris,” etiam supra, n. (405(d),) 364(b), ubi explicata sunt:) per “quatuor ventos” ibi significatur omne Divinum procedens, seu Divinum Bonum ac Divinum Verum; ex quibus ecclesia; quare dicitur, “venti caelorum exeuntes a stando juxta Dominum totius terrae;” “exire a stando juxta Ipsum” significat procedere; quod “currus” et “equi” dicantur illi venti, est quia “currus” significant doctrinalia boni et veri, et “equi” intellectum eorum, et hic et illa procedunt ex Divino Domini.

[5] Apud Evangelistas,
Filius hominis “mittet angelos suos cum tubae voce magna, et congregabunt electos Ipsius a quatuor ventis, ab extremo caelorum ad extremum illorum” (Matth. xxiv. 31; Marc. xiii. 27):
ibi praedicuntur a Domino omnes status successivi ecclesiae usque ad finem ejus quando ultimum judicium; ac per “angelos cum tubae voce magna” significatur evangelizatio de Domino; et per “congregare electos a quatuor ventis ab extremo caelorum ad extremum illorum” significatur instauratio ecclesiae novae; “electi” sunt qui in bono amoris et fidei, “quatuor venti” sunt omnes status boni et veri, “extremum caelorum ad extremum illorum,” sunt interna et externa eccleSiae. (Sed haec videantur clarius explicata in Arcanis Caelestibus, n. 4060.)

[6] Apud Danielem,
“Hircus caprarum magnum se fecit valde; sed cum invaluisset, fractum est cornu magnum, et ascenderunt aspectu quatuor loco ejus juxta quatuor ventos caelorum” (viii. 8):
quid intelligitur per “hircum caprarum” et per “arietem in eo capite, videatur supra (n. 316(e)), quod nempe per “hircum caprarum” significetur fides separata a charitate, proinde illi qui putant se salvari per quod sciant doctrinalia et vera Verbi, et non cogitant de aliqua vita secundum illa; per “cornua” significantur vera, et in opposito sensu falsa, hic falsa; per “cornu magnum” falsum dominans, quod est quod per solum scire et inde credere sit salvatio; quod “cornu magnum fractum sit, et ascenderint quatuor loco ejus juxta quatuor ventos caelorum,” significat quod ex uno principio, quod est sola fides, exsurgant multa falsa conjuncta malis, “{2}cornu magnum” significat falsum dominans, quod est quod sola fides salvet, “fractum” significat divisum in plura falsa nascentia inde, “quatuor loco ejus” significant conjunctionem eorum cum malis; “juxta quatuor ventos caelorum,” significat quoad omnia et singula falsi et mali; “quatuor” enim “venti caelorum” significant omne bonum et verum caeli et ecclesiae, et conjunctionem eorum; in opposito autem sensu omne malum et falsum ac conjunctionem eorum: quod “quatuor venti caelorum” etiam significent omne malum et falsum, est quia in quatuor plagis in mundo spirituali non solum habitant qui in bono amoris et in veris inde sunt, sed etiam qui in malis et falsis inde; inferna enim in iisdem plagis sunt, sed profunde sub caelis ibi, pleraque in cavernis, speluncis et cryptis (de qua re videatur supra, n, 410(a)).

[7] In eodem hoc sensu “venti caelorum” dicuntur apud Jeremiam,
“Adducam super Elamum quatuor ventos ex quatuor finibus caelorum, et dispergam eos in omnes ventos hos, ut non sit gens quo non veniat de dispulsis Elami” (xlix. 36):
per “Elamum” ibi significantur qui in cognitionibus quae fidei vocantur, et non simul in aliqua charitate sunt; per “quatuor ventos ex quatuor finibus caelorum” significantur falsa conjuncta malis, et per “dispergere illum in omnes ventos hos” significatur in falsa mali omnis generis; “ut non sit gens quo non veniat ab expulsis Elami” significat ut non sit malum cui non possit falsum adaptari (“gens” est malum); solae enim cognitiones absque vita charitatis pariunt falsa mali innumera.

[8] Apud Danielem,
“Videns fui in visione mea cum nox esset, et ecce quatuor Venti caelorum irruebant in mare magnum, et quatuor bestiae magnae ascenderunt e mari” (vii. 2, 3):
per “quatuor ventos” etiam hic significantur falsa conjuncta malis; per “mare magnum,” infernum unde illa sunt et per “quatuor bestias” significantur omnis generis mala; sed de his plura in sequentibus.
Simile per “quatuor ventos” significatur apud Danielem (cap. xi. 4); et quoque apud Sachariam (cap. ii. 10, 11 (B.A. 6, 7)).
Quod per “quatuor ventos” significentur quatuor plagae, manifeste patet Apud Ezechielem (cap. xlii. 16-19),
ubi agitur de mensura domus secundum quatuor ventos, hoc est, plagas; ex eadem etiam voce in lingua Hebraea nominatur ibi plaga ex qua ventus, et ex qua spiritus. Sed de “ventis” plura videantur in nunc sequente articulo.

419. “Ut non flaret ventus.”- Quod significet ne laederentur boni, et (ne) mali ante diem rejicerentur, constat ex significatione “venti,” quod sit Divinum procedens, quod est Divinum Bonum unitum Divino Vero; quare quod “non ventus flaret” significat quod remisse et leniter influeret: quod “ne flaret ventus super terram”, significet ne laederentur boni, ac ne mali ante diem rejicerentur, est quia separationes bonorum a malis et rejectiones malorum in spirituali mundo fiunt per varios gradus remissionis et intensionis Divini procedentis a Domino ut Sole: quando hoc remisse influit, tunc separantur boni a malis; et cum intense, tunc rejiciuntur mali: causae sunt, cum Divinum a Domino remisse influit, tunc est tranquillum et serenum ubivis, in quo apparent omnes quales sunt quoad statum sui boni; tunc enim in luce sistuntur omnes; quare tunc qui in bono sunt ex origine spirituali separantur ab illis qui in bono sunt solum ex origine naturali, inspicit enim Dominus illos qui in spirituali bono sunt, et eos adducit, et sic separat. Qui in bono sunt ex origine spirituali, sunt illi de quibus in sequentibus dicitur quod “signati super frontibus,” sunt enim spirituales et angeli caeli; at qui solum in bono sunt ex origine naturali, illi non boni sunt, quia non spirituales; bonum enim apparens apud illos est malum, quia spectat se et mundum pro fine; nam bonum in externa forma agunt propter sui gloriam, honorem et lucrum, et non propter bonum proximi; proinde bonum faciunt modo ut spectentur ab hominibus: hi qui mere naturales, sunt qui “non signati,” et qui postea rejiciuntur. Cum autem Divinum a Domino intense influit, tunc bona quae apud malos dissipantur, quoniam in se non bona sunt sed mala, et mala non sustinent influxum Divini: inde fit quod externa apud illos claudantur; quibus clausis interiora aperiuntur, in quibus non nisi quam mala et inde falsa sunt; unde illis dolores, angores et cruciatus, propter quos se dejiciunt in inferna, ubi similia mala et falsa sunt.

[2] Quando influxus Divini intenditur, quod fit cum rejiciendi sunt mali, tunc inferius in mundo spirituali existit ventus fortiter flans, sicut tempestas et procella; hic ventus est qui in Verbo vocatur “ventus orientalis,” de quo etiam in sequentibus: inde quoque dejectio malorum in Verbo describitur per ventos vehementes et impetuosos, per tempestates et procellas. Per “ventum Jehovae” significatur simile quod per “spiritum Jehovae,” nam intelligitur ventus respirationis, qui etiam vocatur spiritus. Inde est quod in lingua Hebraea et in multis aliis linguis “spiritus” denominatur ex eadem voce ex qua “ventus:” ex hac causa est, quod maxima pars hominum de spiritu et de spiritibus non aliam ideam ceperint quam sicut de vento, qualis est ventus respirationis; inde opiniones in orbe etiam erudito, quod spiritus et angeli sint sicut venti, in quibus solum est vitale cogitationis; haec etiam causa est quod pauci ex illis se persuaderi patiantur quod Spiritus et angeli sint homines, corpore, faciebus et sensoriis praediti sicut homines in tellure. Quod per “ventum” et “Spiritum,” ubi de homine dicuntur, significetur vita veri, seu vita secundum vera aut praecepta Domini, est quia respiratio, quae est pulmonum, correspondet illi vitae, ac cor et ejus motus correspondet vitae boni. Sunt enim binae vitae, quae unum facient apud hominem, vita veri et vita boni; vita veri est vita intellectus hominis; vita autem boni est vita voluntatis ejus: in intellectu enim resident vera, quia haec faciunt intellectum; in voluntate autem resident bona, quia haec faciunt voluntatem. Simile significatur in Verbo per “animam et cor,” quando utrumque nominatur.

[3] Ex his constare potest quid intelligitur per “ventum” et per “spiritum Jehovae,” nempe Divinum Verum; ac per “quatuor ventos” Divinum Verum unitum Divino Bono. Quoniam per “ventum” intelligitur ventus seu spiritus respirationis, et per illum significatur Divinum Verum, ac vita spiritualis illis qui recipiunt id, ideo ille ventus etiam vocatur “halitus narium Jehovae,” et quoque: “halitus oris,” ac “respiratio;” ut constare potest a sequentibus his locis:- Apud Ezechielem,
“Vidi et super” ossibus aridis “nervi, et caro ascendit, et obducta est super illa cutis superius; spiritus tamen non in illis: tunc dixit ad me, Propheta super spiritu, propheta, fili hominis, et dic ad spiritum, Sic dixit Dominus Jehovih, A quatuor ventis veni, spiritus, et inspira in occisos hos ut vivant” (xxxvii. 8, 9):
quid per “ossa arida” ibi significatur, in mox praecedente articulo dictum est, nempe illi quibus non aliquid vitae spiritualis est, seu quibus non aliqua vita per Divinum Verum; ejus inspiratio a Domino significatur per “Propheta super spiritu, et dic ad Spiritum, A quatuor ventis veni, spiritus, et inspira in occisos hos ut vivant:” quod hic per “spiritum” intelligatur spiritus respirationis, patet nervi enim, caro et cutis erant, sed adhuc non respiratio; quare dicitur, “Dic ad spiritum ut inspiret in illos:” inde constare potest quod “spiritus” seu “ventus” ille significet vitam spiritualem. Quod non communis respiratio intellecta sit, constat ex eo, quod dicatur quod “domus Israelis esset illa ossa arida,” hoc est, quod essent absque vita spirituali; et quod postea dicatur de illis, “Dabo spiritum meum in vobis, ut vivatis, et collocabo vos super terra vestra ut vivatis” (vers. 14); per quae significatur quod regenerandi sint, ut ex illis fiat ecclesia; regeneratio fit per vitam secundum Divinum Verum, ex quo vita spiritualis; et per “reducere super terram” significatur ut fiant ecclesia; “terra Canaan” significat ecclesiam.

[4] Apud Mosen,
“Inspiravit” Jehovah (Deus) “in {1}nares ejus animam vitarum, et factus est homo in animam viventem” (Genes. ii. 7):
hic quoque in sensu litterae intelligitur ventus respirationis, quoniam dicitur, “Inspiravit in nares ejus;” sed quod intelligatur vita spiritualis, quae est vita intelligentiae et sapientiae per Divinum Verum, patet ex eo quod dicatur quod “inspiraverit animam vitarum,” et quod homo inde “factus sit in animam viventem;” “anima vitarum” et “anima vivens” est vita spiritualis, nam homo absque illa anima vocatur homo mortuus, tametsi corpore et sensibus vivit: inde quoque constare potest quod per “animam,” “spiritum” et “ventum” in Verbo intelligatur vita spiritualis.

[5] Apud Johannem,
Jesus dixit discipulis, “Pax vobis; sicut misit Me Pater, ita Ego mitto vos: atque hoc dicens inspiravit et dixit illis, Accipite spiritum sanctum” (xx. 21, 22):
quod Dominus “inspiraverit et dixerit illis, Accipite spiritum sanctum,” significat simile quod Jehovah “inspiraverit in nares Adami animam vitarum,” quod nempe vitam Spiritualem, “spiritus sanctus” enim significat Divinum Verum procedens a Domino, ex quo vita spiritualis: quod docerent illud ex Domino, significatur per “Sicut misit Me Pater ita Ego mitto vos;” Dominus enim fuit Ipsum Divinum Verum cum in mundo, quod docuit ex Divino suo Bono quod in Ipso ex conceptione; hoc Divinum est quod Dominus hic et alibi vocat “Patrem;” et quia cum abivit e mundo univit Divinum Verum Divino Bono, ut in Ipso unum essent, et quia tunc Divinum Verum procedit ab Ipso, ideo dixit, “Sicut misit Me Pater ita Ego mitto vos.
Quod ventus respirationis significet vitam spiritualem fit ex correspondentia (videatur in Arcanis Caelestibus, 3883-3896): cognoscuntur etiam omnes in mundo spirituali ex sola respiratione, quales sunt; qui in vita respirationis caeli sunt, illi inter angelos sunt; qui autem in illa respiratione non sunt, illi dum in caelum veniunt, non possunt respirare ibi; inde illis angor quasi ex suffocatione (de qua re etiam videatur in Arcanis Caelestibus, n. 1119, 3887, 3889, 3892, 3893). Ex ea correspondentia est quod dicatur “inspiratio,” quod prophetae dicantur “inspirati,” et quod Verbum dicatur “Divinitus inspiratum.”

[6] Ex his constare potest quid significatur per Domini verba apud Johannem,
“Nisi quis generatus fuerit ex aqua et spiritu, non potest ingredi in regnum De:… oportet vos generari denuo; ventus ubi vult spirat, et vocem ejus audis, {2}atqui non scis unde venit et quo abit; sic est omnis qui generatus est a spiritu” (iii. 5, 7, 8):
per “generari denuo” intelligitur regenerari; et quia homo regeneratur per vitam secundum Divinum Verum, et omne Divinum Verum, per quod homo regeneratur, procedit ex Domino ac influit apud illum quando nescit, inde dicitur, “Ventus quo vult spirat, et vocem ejus audis, atqui non scis unde venit et quo abit:” ita describitur vita spiritus hominis quae ei per regenerationem “ventus” est Divinum Verum per quod illa vita; quomodo id influit a Domino, homo prorsus nescit quamdiu est in mundo, quoniam tunc ex naturali homine cogitat; modo aliquid percipit quod ex spirituali homine in naturalem influit; hoc itaque est quod intelligitur per “Vocem ejus audis, et non scis unde venit et quo abit:” “aqua” ex qua generatur significat verum ex Verbo, et “spiritus” significat vitam secundum illud. (Quod “aqua” significet verum, videatur supra, n. 71.)

[7] In Threnis,
“Spiritus narium nostrarum, Unctus Jehovae, captus est in foveis eorum, de quo dixeramus, In umbra illius vivemus inter gentes” (iv. 20):
per “Unctum Jehovae” hic intelligitur Dominus quoad Divinum Verum, simile enim per “Unctum Jehovae” quod per “Regem” significatur; (quod “Rex” in supremo sensu significet Dominum quoad Divinum Verum, videatur supra, n. 31; et quod etiam “Unctus Jehovae,” supra, n. 375;) inde est quod dicatur “Spiritus narium nostrarum, de quo dixeramus, In umbra illius {3}vivemus,” “spiritus” enim ac “ventus narium” in supremo sensu significat Divinum Verum, ut supra dictum est; quod Divinum Verum perierit per falsa mali, significatur per quod “captus in foveis eorum” (“foveae” sunt falsa mali).

[8] Alibi in Threnis,
“Vocem meam audivisti,” Jehovah; “ne abscondas aurem tuam ad respirationem meam, ad clamorem meum” (iii. 56):
“abscondere aurem ad respirationem et ad clamorem” significat ad cultum, confessionem et preces quae ex veris et ex bonis: omnis enim cultus, confessio et precatio erit ex veris et ex bonis; ex utrisque erunt ut audiantur; si ex solis veris sunt non audiuntur quia non vita est in illis; vita veri est ex bono: “respiratio” dicitur ibi de veris, et “clamor” de bonis (quod “clamor” dicatur de bonis, videbitur alibi).

[9] Apud Mosen,
“Omne cui flatus spiritus vitarum in naribus ejus, ab omni quod in arida, mortua sunt” (Genes. vii. 22):
quid haec in sensu litterae significant, quisque videt; quod nempe per diluvium exstincta fuerint omnia quae super terra, ita omnes homines qui vixerunt praeter Noachum et ejus filios: sed quid in sensu spirituali per illa verba significatur, videatur in Arcanis Caelestibus (n. 805, 806, ubi explicata sunt); quod nempe per “flatum spiritus vitarum in naribus” intelligatur vita spiritualis, quae fuit illis qui ab Antiquissima Ecclesia; “diluvium” enim significat finem illius ecclesiae, ac ultimum judicium quod factum quando omne ecclesiae exstinctum fuit. Apud Davidem,
“Aures illis, non audiunt, etiam non est ventus in ore illorum” (Ps cxxxv. 17):
“non ventus in ore illorum” significat quod non verum in cogitatione, “os” enim significat cogitationem.

[10] Apud Jeremiam,
“Onagri… anhelarunt ventum sicut ceti, consumpti sunt oculi eorum eo quod non herba” (xiv. 5, 6):
“anhelare ventum sicut ceti significat non dari verum quod hauriant; “eo quod non herba” significat quia non verum in ecclesia. Quoniam dejiciuntur mali per vehementiorem influxum Divini Veri et Boni procedentis a Domino ut Sole, ut supra dictum est, ideo quoque dejectio illorum qui in falsis mali sunt per “flatum narium Jehovae” describitur:- Ut apud Esaiam,
“Paratum ab heri Thopheth rogus ejus, ignis et ligna multa” praeparata, “flatus Jehovae sicut fluvius sulphuris accendit eos” (xxx. 33):
apud Davidem,
“Apparuerunt alvei aquarum, et revelata sunt fundamenta orbis ab increpatione Jehovae, a flatu spiritus nasi tui” (Ps. xviii. 16 (B.A. 15)):
apud Mosen,
“A flatu narium tuarum coacervatae sunt aquae spirasti vento tuo, contexit eos mare” (Exod xv. 8, 10):
et apud Hiobum,
“Machinatores iniquitatis… ab halitu Dei pereunt, a spiritu nasi Ejus consumuntur” (iv. 8, 10)
per “flatum,” “spiritum” et “halitum narium Jehovae,” etiam hic intelligitur Divinum procedens, per quod disperguntur et dejiciuntur mali, dum intense et fortiter influit; sed de hoc influxu dicetur in sequentibus, ubi de “procellis,” “tempestatibus” et de “vento orientali.”

[11] Quod “ventus terrae” etiam significet Divinum procedens, est quoque ex correspondentia cum ventis in mundo spirituali; existunt enim in mundo spirituali etiam venti, qui oriuntur ex determinatione influxus Divini et existunt ad inferiora terrae ibi: in caelis raro aliqui venti nisi lenes appercipiuntur, sed apud illos qui inferius super terris habitant frequenter, increscunt enim illi secundum descensum; determinationes illorum sunt a plagis in quas influit Divinum, imprimis a septentrione: et quia venti ibi sunt ex spirituali origine, inde quoque spiritualia significant, in genere Divinum Verum ex quo:- Ut apud Davidem,
Jehovah “contignans aquis triclinia sua, ponit nubes currum suum, ambulat super alis venti, facit angelos suos ventos, ministros suos ignem flammantem” (Ps. civ. 3, 4):
per “aquas,” “nubes” et “alas venti” significatur Divinum Verum in ultimis, quod est sicut verum sensus litterae Verbi: quia hoc in ultimis est, dicitur quod “contignet aquis triclinia sua, ponat nubes currum suum, ambulet super alis venti;” “aquae” sunt vera in ultimis, “nubes” et “alae venti” similiter, “currus” est verum doctrinae: quod “faciat angelos suos ventos, et ministros suos ignem flammantem,” significat quod faciat illos ut sint receptiones Divini Veri ac Divini Boni; per “angelos” intelliguntur qui in regno spirituali Domini sunt, qui quia recipientes Divini Veri sunt, dicitur quod “faciat eos ventos;” et per “ministros” intelliguntur qui in regno caelesti Domini sunt, qui quia recipientes Divini Boni sunt, dicitur quod “faciat illos ignem flammantem;” “ignis flammans” significat bonum amoris et inde verum. (Quod in qui in regno spirituali Domini sunt, sint recipientes Divini Veri, et qui in regno caelesti recipientes Divini Boni, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 20-28: quod angeli dicantur “angeli” ex receptione Divini Veri, videatur supra, n. 130, {4}412(b): et quod ministri dicantur “ministri” ex receptione Divini Boni, videatur etiam supra, n. 155: et quod “ignis” significet bonum amoris, n. 68.)

[12] Apud eundem,
Jehovah “inclinavit caelos, descendit, et caligo sub pedibus Ipsius, et equitavit super cherubo, volavit, et vectus super alis venti” (Ps. xviii. 10, 11 (B.A. 9, 10)).
per quod “Jehovah inclinavit caelos, descendit,” significatur visitatio quae praecedit ultimum judicium; per “caliginem sub pedibus Ipsius” significatur in inferioribus falsa mali; per “equitavit super cherubo, volavit et vectus super alis venti” significatur omnipresentia cum Divino; “alae venti” sunt Divinum Verum in ultimis (ut supra).

[13] Apud Jeremiam,
“Factor terrae per virtutem suam, praeparans orbem per sapientiam suam, per intelligentiam suam extendit caelos; ad vocem quam dat Ille, multitudo aquarum in caelis; et ascendere facit vapores a fine terrae, fulgura imbri facit, et educit ventum e thesauris suis” (x. 12, 13; cap. li. 15, 16):
et apud Davidem,
“Qui ascendere facit Vapores ab extremitate terrae, fulgura pluviae Facit, qui educit ventum e thesauris suis” (Ps. cxxxv. 7):
per haec in sensu spirituali describitur reformatio hominis, ac instauratio ecclesiae: ex reformatione et instauratione illa vocatur Dominus “Factor terrae,” et alibi “Formator” et “Creator;” “terra” est ecclesia: Divinum Bonum per quod reformatio, significatur per quod “praeparet orbem per sapientiam suam;” “orbis” est ecclesia, ac dicitur de bono: Divinum Verum, per quod etiam, significatur per “vocem quam dat, multitudo aquarum in caelis;” “vox quam dat” significat influxum Divini Veri, “multitudo aquarum in caelis” significat receptionem; “aquae” sunt vera: ultima vera, quae sunt cognitiones ex sensu litterae Verbi, significantur per “vapores ex fine terrae;” spiritualia inde, significantur per “fulgura pluviae” (“fulgura” dicuntur ex luce caeli, et “pluvia” ex influxu) reformatio inde per Divinum Verum ab Ipso, significatur per “Educit ventum e thesauris suis.” Ita intelliguntur omnia haec in caelis.

[14] Apud Davidem,
“Qui projicit grandinem suam sicut bolos, coram frigore Ejus quis consistet? Mittit verbum suum, liquefacit ea, spirare facit ventum suum, fluunt aquae: annuntiat verbum suum Jacobo, statuta sua et judicia sua Israeli” (Ps. cxlvii. 17-19):
per haec quoque describitur reformatio, sed quoad naturalem hominem: scientifica ibi et cognitiones quae apud hominem ante reformationem, significantur per “grandinem quae sicut boli, quis coram frigore ejus consistet?” nam homo ante reformationem est prorsus frigidus; frigus quoque illud manifeste sentitur cum Divinum e caelo influit; et quia dissipantur illa frigora per receptionem Divini Boni ac Divini Veri, ita per reformationem, ideo dicitur, “Mittit verbum suum, liquefacit ea; spirare facit ventum suum, fluunt aquae;” per “verbum” significatur Divinum Bonum unitum Divino Vero, per “ventum” significatur Divinum Verum, et per “fluunt aquae” significatur receptio veri; et quia haec significantur per illa verba, ideo adjicitur, “Annuntiat verbum suum Jacobo, statuta sua et judicia Israeli;” per “Jacobum” et “Israelem” significatur ecclesia, per “Jacobum” ecclesia quae in bono, et per “Israelem” ecclesia quae in veris; “statuta et judicia” sunt vera externa et interna quae ex bono.

[15] Apud eundem,
“Laudate Jehovam… ignis et grando, nix et vapor, ventus procellae faciens verbum Ipsius” (Ps. cxlviii. (7,) 8):
quod per “ignem et grandinem,” per “nivem et vaporem,” ac per “ventum,” alia significentur quam illa, patet; quid enim foret in Verbo Divino de illis dicere quod “laudarent Jehovam”? Per “ignem” vero et “grandinem,” ac per “nivem et vapores,” significantur jucunda amorum naturalis hominis, et ejus scientifica et cognitiones; sunt enim illa “ignis et grando, ac nix et vapor,” antequam reformatus est homo et factus spiritualis; sphaera vitae eorum, dum effluit ab illis, in mundo spirituali similia sistit; ex illis colere Dominum, significatur per quod “illa laudabunt Jehovam;” “laudare” est colere: per “ventum procellae” autem significatur Divinum Verum quoad receptionem; quare etiam dicitur “ventus procellae faciens verbum Ipsius;” “facere verbum” est recipere vita quae doctrinae sunt.

[16] Sicut omnia in Verbo etiam sensum oppositum habent, ita etiam “ventus,” et in eo sensu significat falsum, ut in sequentibus:- Apud Esaiam,
“Ecce omnes iniquitas, nihil opera eorum, ventus et inanitas fusilia eorum” (xli. 29):
“ventus et inanitas” sunt falsa mali et mala falsi, “ventus” falsa mali, et “inanitas” mala falsi; nam ubi est inane et vacuum, hoc est, absque bono et vero, ibi est malum et falsum: quod per “ventum” ibi falsa significentur, patet ex eo, quod dicatur “Omnes sunt iniquitas, nihil opera eorum;” tum quod dicatur quod “fusilia sint ventus et inanitas;” per “fusilia” enim significantur quae homo ex propria intelligentia excludit, quae omnia sunt falsa et mala. Apud Jeremiam,
Prophetae erunt in Ventum, nec Verbum in iis” (v. 13):
per “prophetas” significantur illi qui docent vera, et abstracte vera doctrinae, hic falsa doctrinae: falsa significantur per “ventum;” quare etiam dicitur “Non verbum in iis;” verbum significat Divinum Verum.

[17] Apud eundem,
“Dispergam eos sicut paleam advolantem ad ventum deserti” (xiii. 24);
“ventus deserti” significat ubi non verum, proinde falsum; “desertum” enim in Verbo significat ubi non bonum quia non verum. Apud eundem,
“Omnes pastores tuos pascet Ventus, et amasii tui in captivitatem abibunt” ({5}xxii. 22):
per “pastores” in Verbo significantur qui docent bonum vitae et ducunt ad illud, quod fit per vera; hic autem per “pastores “intelliguntur qui non docent bonum vitae, minus ducunt ad illud, quia in falsis sunt; hoc intelligitur per quod “omnes pastores tuos pascet ventus;” “ventus” est falsum quod captant et amant: per “amasios qui in captivitatem abibunt” significantur jucunda amorum sui et mundi, et inde jucunda malorum; “amasii” sunt illa jucunda, et “captivitas” est detentio in infernis.

[18] Apud Hoscheam,
“Ephraim pascit ventum, et persequitur eurum: omni die mendacium et vastationem multiplicat, et foedus cum Assyrio pangunt, et oleum in Aegyptum defertur” (xii. 2 (B.A. 1)):
per “Ephraim” significatur intellectuale ecclesiae, per “Assyrium” ratiocinatio, et per “Aegyptum” scientificum; quare per “Ephraim pascit ventum et persequitur eurum significatur quod intelligentes in ecclesia imbuant falsa quae prorsus dissipant vera; “ventus” est falsum, ac “eurus” est falsum exsiccans et dissipans vera; quia per “ventum” et “eurum” illa significantur, ideo quoque dicitur “Omni die mendacium et vastationem multiplicat;” “mendacium” etiam significat falsum, ac “vastatio” dissipationem veri: “foedus cum Assyrio pangunt, et oleum in Aegyptum defertur,” significat quod per ratiocinia ex scientificis false applicatis pervertant vera et bona ecclesiae; “pangere foedus cum Assyrio” significat ex falsis ratiocinari et perdere vera; “oleum in Aegyptum deferri” significat bonum ecclesiae per scientifica destruere qui enim in principiis falsi est, is applicat illis scientifica quae hausit ex pueritia, quoniam non aliud videt intellectus ejus: intellectus enim formatur vel ex veris vel ex falsis; si ex veris videt vera, si ex falsis videt falsa; haec videt in naturali homine, in cujus memoria resident scientifica, ex quibus eligit quae favent, et illa quae non favent vel pervertit vel rejicit.

[19] Apud eundem,
“Sociatus idolis Ephraim,… recessit vinum eorum, scortando scortari fecerunt, dilexerunt, addiderunt ignominiam clipei ejus, ligavit ventus eam in alis ejus, et pudefient a sacrificiis suis” (iv. 17-19):
per “Ephraim” significatur ecclesia quoad intellectum veri, hic quod non verum intelligat sed falsum; falsa ecclesiae significantur per “idola;” inde patet quid significatur per “Sociatus Ephraim idolis:” per “ventum in alis” significatur ratiocinatio ex fallaciis unde falsa. (Quid reliqua significant, videatur supra, n. 283(e) et 376(g), ubi explicata sunt,)
Simile etiam per “ventum in alis” significatur apud Sachariam (cap. v. 9).
Apud Jeremiam,
“Erunt cameli eorum in praedam, et multitudo pecorum eorum in spolium, et dispergam eos in omnem ventum, abscissos anguli” (xlix. 32):
per “dispergere eos in omnem ventum” significatur in omne falsum et malum, dissipatis veris et bonis. (Reliqua videantur explicata supra, n. 417(b).)

[20] Apud Ezechielem,
“Tertiam partem disperges in ventum, et gladium evaginabo post illos” (v. 2, 12):
haec dicta sunt de capillis capitis et barbae, quos novacula ex mandato abrasit; et per “capillis” illos significatur ultimum veri in ecclesia; nam universum caelum et universa ecclesia sunt coram Domino sicut unus homo; unde omnia caeli et ecclesiae correspondent omnibus hominis, tam illis quae extra illum sunt quam quae intra illum; (de qua correspondentia videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 87-102); quare “capilli capitis” et “barbae,” quia ultima hominis sunt, correspondent ultimis veri et boni: ultima veri et boni sunt qualia sunt vera ultima sensus litterae Verbi; quod haec ultima a Judaeis perversa, falsificata et adulterata fuerint, significatur per illa quae de capillis capitis et barbae Prophetae ibi dicuntur: quod “dispergeret tertiam partem ejus in omnem ventum” significat dissipationem omnis veri; et quia dissipato vero arripiuntur mera falsa, ideo dicitur “Gladium evaginabo post illos;” “gladius” significat destructionem veri per falsum (videatur supra, n. 131(b)). Nisi sciretur quod talia, quae supra dictum sunt, per “capillis” significentur, quis intellecturus esset quid involveret quod mandatum esset Prophetae, quod “abraderet capillis capitis sui et barbae suae, et tertiam partem combureret in medio urbis, tertiam partem percuteret gladio circum eam, et tertiam partem dispergeret in omnem ventum, et quod gladius evaginaretur post illos”?

[21] Quod falsificatio veri a Judaeis per id significetur, patet manifeste a sequentibus in eo capite, ubi inter alia dicitur,
“Hoc Hierosolyma;… mutavit judicia mea in impietatem prae gentibus, et statuta mea prae terris quae circum eam” (vers. 5, 6, ibi).
Apud eundem,
“Omnes turmas ejus dispergam in omnem ventum, et gladium evaginabo post illos” (xii. 14):
per haec similia significantur. Apud Matthaeum,
“Descendit imber,… et flarunt venti, et irruerunt in domum illam; tamen non cecidit, fundata enim erat super petra” (vii. 24, 25, 27):
per “descendit imber” et “flarunt venti,” significantur tentationes, et inde quoque falsa irruentia; nam tentationes spirituales non aliud sunt quam infestationes mentis a falsis et malis: quare per “ventos” etiam hic significantur falsa. (Reliqua videantur explicata supra, n. 411(c).)

[22] {6}Quoniam, ut supra dictum est, in mundo spirituali sicut in mundo naturali existunt venti fortes et procellae; sed procellae in mundo spirituali existunt ex influxu Divini in inferiora ubi sunt qui in malis et falsis; influxus ille sicut descendit e caelis versus terras quae infra sunt, eo fit densior, et apparet sicut nubes, ac apud malos densa et opaca secundum mali quantum et quale: hae nubes sunt apparentiae falsi ex malo, oriundae ex sphaeris vitae eorum, nam circum unumquemvis spiritum et angelum est sphaera vitae. Cum Divinum fortiter emittitur a Domino ut Sole, ac in densas et opacas has nubes influit, oritur procella, quam spiritus ibi percipiunt similiter ac homines procellas in tellure; procellas aliquoties illas etiam mihi percipere datum est, et quoque ventum orientalem, per quem dissipati sunt mali, et conjecti in inferna, quando ultimum judicium peragebatur: ex his constare potest quid “procellae,” “tempestates,” ac “venti impetuosi” significant in sequentibus locis: Apud Esaiam,
“Disperges eos, ut ventus auferat eos, et procella dissipet eos” xli. 16);
apud Jeremiam,
“{7}En procella Jehovae ira exivit, et turbo minans irruere, super caput impiorum irruet” (xxiii. 19; cap. xxx. 23);
apud Davidem,
“Festinabo ereptionem meam a vento impetuoso, a procella” (Ps. lv. 9(B.A. 8));
apud eundem,
“Deus mi persequere eos per procellam tuam, et per tempestatem tuam, terre illos” (Ps. lxxxiii. (14,) 16 (B.A. 13, 15));
apud Ezechielem,
“Faciam perrumpere ventum procellarum in excandescentia mea, et pluvia inundans in ira mea fiet… in consummationem” (xiii. 13);
apud Jeremiam,
“Malum exibit a gente ad gentem, et procella magna excitabitur a lateribus terrae” (xxv. 32);
apud Esaiam,
“A cum Jehovah Zebaoth visitaberis cum… procella et tempestate, et flamma ignis comedentis” (xxix. 6);
apud Amos,
“Succendam ignem in muro Rabbae, qui comedet palatia ejus,… cum procella in die tempestatis” (i. 14);
apud Nahum,
“Jehovae in procella et tempestate via” (i. {8}3);
apud Sachariam,
“Dominus Jehovih buccina clanget, et incedet in procellis meridiei” (ix. 14);
apud Davidem,
“Super impios… ventus procellarum, portio calicis” impiorum (Ps. xi. 6);
apud eundem,
“Veniet Deus noster, et non tacebit,… circum illum procella flabit vehementer” (Ps. l. 3);
apud Hoscheam,
“Ventum serunt, ideo procellam metent” (viii. 7):
per “procellam” et “tempestatem” in his locis significatur dispersio falsorum et malorum, ex causa quia illi qui in falsis mali sunt, dejiciuntur in infernum per ventum procellosum.

[23] Apud Davidem,
“Qui {9}descendunt mare navibus, facientes opus in aquis multis;… et dixit et constitit ventus procellae, et in altum sustulit fluctus ejus; …subsistere fecit procellam, ut silerent fluctus ejus” (Ps. cvii. (23,) 25, 29):
haec de tentationibus et de liberatione ab illis; per “ventum procellae” et inde “fluctus elevatos maris significantur tentationes; quoniam tentationes spirituales fiunt per irruptionem falsorum in cogitationes, ex quibus conscientiae morsus, ac mentis et animi dolores; illae significantur per “Constitit ventus procellae, et in altum sustulit fluctus ejus;” liberatio ab illis significatur per quod “subsistere fecerit procellam ut silerent fluctus.”

[24] Simile significatur per haec apud Marcum,
“Fiebat turbo Venti magnus, et, fluctus irruerunt in navim, ita ut illa jam impleretur: cum vero” Jesus “esset in puppi super cervicali dormiens; et expergefecerunt Ipsum, et dicunt Ipsi,… Annon curae Tibi est quod pereamus? Et expergefactus increpavit ventum, et dixit mari, Sile, obtumesce; et quievit ventus, et facta est tranquillitas magna” (iv. {1}37-39);
et apud Lucam,
“Cum navigarent, obdormivit” Jesus; “cum invasit procella venti lacum, ita ut eo {2}implerentur, et periclitarentur; et accedentes expergefecerunt Ipsum, dicentes, Magister, Magister, perimus: et Ipse expergefactus increpavit ventum et fluctum maris, qui cessarunt, et facta est malacia” (viii. 23, 24):
hoc miraculum Domini similiter involvit arcana caeli et interiora ecclesiae prout omnia reliqua. Miracula Divina a miraculis non Divinis differunt in eo, quod miracula Divina quoque significent Divina, quia Divinum est in illis; at miracula non Divina nihil significent, quia intus in illis nihil Divini est; ac praeterea in descriptione miraculorum Divinorum in Verbo, et in singulis ejus, est sensus spiritualis. Hoc miraculum involvit tentationes spirituales: “turbo venti magnus, ut fluctus irruerent in navim, ut illa impleretur,” significat illas; et quod cum illi in summo timore essent “Jesus expergefactus increpaverit ventum, et dixerit mari, Sile, obmutesce, et quievit ventus et facta est tranquillitas magna,” significat liberationem ab illis. Singula etiam verba ibi sensum spiritualem continent, sed illum singillatim evolvere non hujus locis est; modo quod “turbo” et “procella venti” significet tentationes, quia sunt irruptiones falsorum seu inundationes mentis a falsis; quod etiam patet ex increpatione venti et fluctuum et a verbis Domini ad mare, “Sile, obmutesce,” sicut dixisset ad illa, seu ad illos qui inducunt tentationes.

[25] Praeterea venti qui in mundo spirituali existunt, ex diversis plagis ibi apparent exsurgere; quidam ex meridie, quidam ex septentrione, et quidam ex oriente; illi qui ex meridie dispergunt vera apud illos qui in falsis sunt, et qui ex oriente dispergunt bona apud illos qui in malis sunt: quod venti dispergant illa, est quia existunt ex potenti et forti influxu Divini per caelos in inferiora, ac ubi influit, implet vera et bona, hoc est, illorum mentes et animos qui in veris et bonis sunt, Divino; quare illi, apud quos interiora quae mentis et animi sunt mere falsa et mala sunt, et exterius vera mixta falsis et bona mixta malis, non sustinent influxum talem a Divino; unde recipiunt se in sua falsa et mala quae amant, et rejiciunt vera et bona, quae non amant nisi propter se et propter apparentiam.

[26] Ex his patet, qualem effectum edit ventus ab oriente veniens, qui ventuS orientalis vocatur, quod nempe apud malos dispergat omnia bona et vera, quae in forma externa stiterunt coram mundo, et quae locuti sunt ut apparerent; inde est quod isti vento adscribatur arefactio et exsiccatio; “arefactum” significat ubi non bonum, et “exsiccatum” ubi non verum, ut constare potest a locis in Verbo ubi ille ventus memoratur:- Ut apud Ezechielem,
Ecce vitis plantata, “nonne cum attigerit eam ventus orientalis, exarescet exarescendo?” (xvii. 10;)
apud eundem,
Vitis “evulsa est in ira mea, in terram projecta est, et ventus orientalis arefecit fructum ejus; divulsae sunt, exaruerunt virgae roboris ejus” (xix. 12);
apud Hoscheam,
Ephraim “inter fratres ferox, veniet eurus, Ventus Jehovae e deserto ascendens, et exarescet scaturigo ejus, et exsiccabitur fons ejus; ille depraedabitur thesaurum omnis vasis desiderii” (xiii. 15);
apud Jonam,
“Factum est cum oriretur sol, praeparavit Deus Ventum orientalem exsiccantem” (iv. 8).

[27] Quod ventus orientalis etiam destruat omnia ubi mali sunt, terras eorum, habitationes eorum, thesauros eorum, videatur in opusculo De Ultimo Judicio (n. 61): causa quod destruat, est quia terrae, habitationes et thesauri in mundo spirituali correspondentiae sunt; quapropter pereuntibus illis pereunt quoque ea quae correspondent: inde est quod cum destructa ibi est terra, ubi mali habitaverunt, facies novae terrae pro bonis exsurgat. Quia talis vis inest vento orientali in mundo spirituali, ideo propter correspondentiam adductus est ventus orientalis
Quo exsiccaretur Mare Suph (Exod. xiv. 21);
Et qui produceret locustam (Exod. x. 13);
Et vocatur ventus durus (Esai. xxvii. 8);
Et confringens naves Tharschisch (Psalm. xlviii. 8);
Frangens in corde marium (Ezech. xxvii. 26);
Et dispergens hostes (Jerem. xviii. 17).

420. “Super terram, neque super mare, neque super omnem arborem.”- Quod significet ubivis in mundo spirituali usque ad ultima ejus apud quos aliqua perceptio, constat ex significatione “terrae,” quod sit universus mundus spiritualis, proinde omnes angeli et spiritus qui ibi sunt; quod “terra” illum in communi et proximo sensu significet, est quia in mundo spirituali aeque sunt terrae, montes, colles, planities, valles, et quoque maria, ut in nostra tellure (de qua re videatur supra, n. 304(a), 342(d), 413(d)); ex significatione “maris,” quod sint ultima terrae in mundo spirituali, ex causa quia ultimi termini seu fines ibi sunt maria (de qua re videatur supra, n. 342(b, c)); et ex significatione “arboris,” quod sit perceptio. et quoque cognitio (de qua sequitur). Quoniam illa per “terram,” “mare” et “arborem” significantur, inde tria illa in unum sensum conjuncta significant omnia in mundo spirituali usque ad ultima ejus apud quos aliqua perceptio. Quod “arbor” in communi significet perceptionem et cognitionem, est ex eo, quod “hortus” significet intelligentiam, et omnis intelligentia est secundum cognitiones et earum perceptionem; inde est quod unaquaevis species arborum significet aliquid scientiae et intelligentiae. Quia “arbor” in communi significat perceptionem et cognitionem, ideo quoque significat interiora quae mentis sunt apud hominem, et quoque totum hominem; nam homo talis est qualia sunt interiora quae mentis ejus, et haec sunt qualis est perceptio ex cognitionibus. (Quod “arbor” significet interiora quae mentis sunt, et quoque hominem, videatur supra, n. 109, 110: quod “arbor” significet perceptionem et cognitionem, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 103, 2163, 2682, 2722, 2972, 7692: quod antiqui Divinum cultum habuerint in lucis sub arboribus secundum illarum significationes, n. 2722, 4552; quod id apud gentem Judaicam prohibitum fuerit, causa, n. 2722; quod “paradisi” et “horti” significent intelligentiam, n. 100, 108, 3220; et in opere De Caelo et Inferno, n. 176; ac supra, n. {1}110.)

421. VERSUS 2, 3.
“Et vidi alium angelum ascendentem ab ortu solis, habentem sigillum Dei vivi; et clamavit voce magna quatuor angelis, quibus datum eis damna afficere terram et mare: dicens, Ne damno afficiatis terram, neque mare, neque arbores, usque dum signaverimus servos Dei nostri super frontibus eorum.”
2. “Et vidi alium angelum ascendentem ab ortu solis,” significat Divinum amorem exeuntem a Domino (n. 422); habentem sigillum Dei vivi,” significat Divinam voluntatem (n. 423); “et clamavit voce magna,” significat Divinum mandatum (n. 424); “quatuor angelis, quibus datum eis damno afficere terram et mare,” significat inhibitionem adhuc ne influxus intensus fieret (n. 425).
3. “Dicens, Ne damno afficiatis terram, neque mare, neque arbores,” significat ne pereant boni cum malis ubicunque sunt (n. 426); “usque dum signaverimus servos Dei nostri super frontibus eorum,” significat quod prius separandi sint qui in veris ex bono sunt (n. 427).

422. (Vers. 2.) “Et vidi alium angelum ascendentem ab ortu solis.”- Quod significet Divinum Amorem exeuntem a Domino, constat ex significatione “angeli,” quod sit aliquod Divinum procedens a Domino; per “angelum” enim in Verbo in sensu proximo intelligitur integra societas angelica, in sensu communi autem per “angelum” significatur omnis qui recipit Divinum Verum doctrina et vita; at in supremo sensu per “angelum” significatur aliquod Divinum quod procedit a Domino, in specie Divinum Verum (de quibus significationibus “angeli” videatur supra, n. 90, 130, 200, 302, 307); hic itaque per “angelum ascendentem ab ortu solis” significatur Divinum procedens ex Amore Domini: “ortus solis” seu “oriens” significat Divinum Amorem Domini; et “ascendere inde” significat exire et procedere; inde nunc per “angelum ascendentem ab ortu solis” significatur Divinus Amor exiens ex Domino: illa quae sequuntur etiam sunt Divini Amoris, ne scilicet laedantur boni. Quod “ortus solis” significet Divinum Amorem Domini, est quia Dominus in caelo angelico est Sol, et Dominus ut Sol apparet ex Divino suo Amore; ubi Dominus ut Sol apparet, ibi in caelo est oriens; et quia constanter ibi est, etiam constanter est in ortu.

[2] Sunt in mundo spirituali quatuor plagae, nempe oriens, occidens, meridies et septentrio; omnes illae plagae determinantur a Sole qui est Dominus; et ubi Sol ibi est oriens, ex opposito inde est occidens, ad dextrum est meridies, et ad sinistrum est septentrio. In plaga orientis habitant angeli qui in amore in Dominum Sunt, ex causa quia sub proximo auspicio Domini sunt, influit enim in illos Dominus proxime et directe ex Divino Amore; inde est quod per “ortum solis” et per “orientem” in Verbo significetur Divinus Amor Domini. (Quod Dominus in caelo angelico appareat ut Sol, et quod sit Divinus Domini Amor qui ita apparet, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 116-125: quod “sol” in Verbo inde significet Divinum Amorem, supra, n. 401: quod omnes plagae in mundo spirituali determinentur ab oriente, ubi est Dominus ut Sol, in opera De Caelo et Inferno, n. 141: quod in orientali plaga inde habitent qui in bono amoris in Dominum sunt, n. 148, 149, ibi.)

[3] Saepius in Verbo nominantur plagae, nempe oriens, occidens, meridies et septentrio; et qui non scit aliquid de sensu spirituali Verbi, is credit quod per illas intelligantur plagae in mundo nostro solari, et inde autumat quod nihil arcani caeli et ecclesiae involvant; cum tamen per plagas in Verbo nominatas intelliguntur plagae in mundo spirituali, quae prorsus differunt a plagis in nostro mundo. Omnes enim angeli et spiritus habitant ibi in plagis secundum quale sui boni et veri; qui in bono amoris in Dominum Sunt, habitant in oriente et occidente ibi; et qui in veris ex illo bono sunt, habitant in meridie et septentrione: causa quod ita habitent, est quia Dominus ibi est Sol, et ab Ipso ut Sole ibi est omnis calor et lux, seu omne bonum et verum. Calor ibi, qui est calor spiritualis seu bonum amoris, directe influit ab oriente in occidentem; et secundum receptionem ab angelis decrescit, proinde secundum distantias; nam omnis distantia a Domino in mundo spirituali est secundum receptionem boni et veri ab Ipso: haec est causa quod in oriente ibi habitent qui in bono amoris interiori et inde claro sunt, et in occidente qui in bono amoris exteriori et inde obscuro sunt. At lux, quae est lux spiritualis seu Divinum Verum, etiam directe influit ab oriente in occidentem, et quoque influit in latera utrinque; sed cum differentia quod Divinum Verum quod influit ab oriente in occidentem in sua essentia sit bonum amoris, at quod in latera utrinque influit in sua essentia sit verum ex illo bono: inde illi qui habitant in meridie et in septentrione, quae plagae utrinque a latere sunt, in luce veri sint; qui in meridie in luce veri clara, et qui in septentrione in luce veri obscura; lux veri est intelligentia et sapientia. (Sed de his Plagis videantur plura in opere De Caelo et Inferno, n. 141-153.) Hae itaque plagae intelliguntur in Verbo ubi nominantur; quare etiam significant Divina qualia sunt in illis plagis, nempe “oriens” bonum amoris in claro, “occidens” bonum amoris in obscuro, “meridies” verum ex illo bono in claro, et “septentrio” verum ex illo bono in obscuro.

[4] Praeterea sunt plagae in mundo spirituali quae a plagis nunc memoratis differunt, et inde distant circiter triginta gradibus, quae sunt sub auspicio Domini ut Luna; nam Dominus apparet ut Sol illis qui in amore in Ipsum sunt, ast ut Luna illis qui in charitate erga proximum et inde fide sunt; (de qua apparentia videatur etiam in opere De Caelo et Inferno, n. 118, 119, 122;) in plaga orientali et occidentali ibi habitant qui in bono charitatis erga proximum sunt, ac in meridionali et septentrionali plaga ibi qui in veris ex illo bono sunt, quae vera fidei vocantur: hae plagae etiam aliquoties intelliguntur in Verbo, ubi agitur de illis veris et de illo bono.

[5] Ex his constare potest quod qui non scit aliquid de plagis caeli, de quibus nunc dictum est, non scire possit spiritualia Verbi, ubi illae plagae nominantur; ut in sequentibus locis:- Apud Esaiam,
“Ab oriente adducam semen tuum, et ab occidente colligam te; dicam septentrioni, Da; et meridiei, Ne inhibe; adduc filios meos e Ionginquo. et filias meas ab extremitate terrae” (xliii. 5, 6):
agitur ibi de Jacobo et Israele; qui non scit quod per illas plagas intelligantur spiritualia, quae supra dicta sunt, credere potest quod intelligatur quod filii Israelis et Jacobi colligenda sint ab undequaque; sed per “Jacobum” et “Israelem” intelligitur ecclesia, quae ab illis qui in bono amoris et in veris ex illo bono sunt; et per “semen” illorum intelliguntur omnes qui ab illa ecclesia: quod adducendi et colligendi sint qui in bono amoris sunt, intelligitur per “Ab oriente adducam semen tuum, et ab occidente colligam te;” et quod illi qui in veris ex illo bono sunt, intelligitur per “Dicam septentrioni, Da; et meridiei, Ne inhibe;” quod omnes qui in veris et bonis illis sunt, usque ad illos qui in ultimis, adducentur, significatur per “Adduc filios meos e longinquo, et filias meas ab extremitate terrae;” “filii” sunt qui in veris, ac “filiae” qui in bonis, “e longinquo” et “ab extremitate terrae” significat qui in ultimis veris et bonis ecclesiae. Similia per illas plagas significantur in sequentibus his locis:- Apud Davidem,
Jehovah redemptos e terris congregabit “ab ortu et ab occasu, a Septentrione et a mari” (Ps. cvii. 3);
apud Mosen,
Dixit Jehovah ad Jacobum in somnio, “Erit semen tuum sicut pulvis terrae, et expandet se versus occidentem et versus orientem, versus septentrionem et versus meridiem” (Gen. xxviii. 14);
apud Lucam,
“Venient ab ortibus et occasibus, et a septentrione et meridie, accumbentes in regno Dei” (xiii. 29).

[6] Plurimis in locis dicitur solum “ab oriente ad occidentem,” et non simul “a meridie et septentrione;” et per illos intelliguntur omnes qui in bono amoris in Dominum sunt et in bono charitatis erga proximum: illae plagae involvunt etiam binas reliquas, ex causa quia omnes qui in bono sunt etiam in veris sunt, bonum enim et verum ubique unum agunt: hi itaque intelliguntur ubi nominatur “ab oriente ad occidentem:”- Apud Matthaeum,
“Multi ab oriente usque (et) ab occidente venient, et accumbent cum Abrahamo, et Isaco et Jacobo in regno caelorum” (viii. 11):
apud Lucam (in loco supra citato, cap. xiii. 29), dicitur de accumbentibus in regno caelorum, quod “venturi ab ortibus et occasibus, a septentrione et meridie,” hic modo “ab oriente et ab occidente,” ex causa quia per binas illas plagas intelliguntur simul binae reliquae, ut dictum est. Similiter in sequentibus:- Apud Malachiam,
“Ab ortu solis ad occasum magnum nomen meum inter gentes” (i. 11);
apud Davidem,
“Ab ortu solis ad occasum {1}laudatum nomen Jehovae” (Ps. cxiii. 3);
apud Esaiam,
“Timebunt ab occasu solis nomen Jehovae, et ab ortu solis gloriam Ipsius” (lix. 19);
apud eundem,
“Ut cognoscant ab ortu solis et ab occasu, quod non praeter Me” (x|l|v. 6);
apud Davidem,
“Deus Deus Jehovah loquitur, et convocabit terram ab ortu solis ad occasum ejus” (Ps .l. 1);
apud Sachariam,
“Ecce Ego liberans populum meum e terra orientis et e terra occidentis” (viii. 7):
in illis locis “ab ortu et ab occasu” significat omnes qui in bonis et veris caeli et ecclesiae sunt. Similia significantur per plagas
Secundum quas mensuratum est templum (Ezech. xlii.);
Et secundum quas in hereditatem daretur terra (Ezech. xlvii. 13, seq.);
Ac distribueretur inter tribus Israelis (Ezech. xlviii.);
Tum secundum quas filii Israelis metarentur castra (Num. ii.);
Ac secundum quas proficiscerentur (Num. x.);
Et secundum quas portae novae urbis essent (Ezech. xl.; et Apoc. xxi. 13).
(Praeter similia alibi.)

[7] Quod Templum secundum plagas (apud Ezechielem) mensuratum sit, et quod terra secundum plagas inter tribus distributa (apud eundem, et quoque apud Josuam), tum quod filii Israelis secundum plagas castrametati sint et quoque eodem ordine profecti, erat quia omnia secundum plagas in mundo spirituali ordinata sunt, non solum in communi, sed etiam in particulari; in communi habitant omnes angeli et spiritus secundum status boni et veri apud illos in plagis correspondentibus, ut supra dictum est; in particulari simile fit, in omnibus enim conventibus sortiuntur illi, qui ibi sunt, loca in plagis quae correspondent statibus vitae eorum: in templis ibi similiter sedent, etiam in domibus similiter habitant; verbo omnia et singula ibi ordinata sunt secundum plagas caeli, forma enim caeli est in omni particulari qualis est in communi. Ex his constare potest quid significatur per ordinationes secundum plagas in Verbo, et quoque per plagas secundum quas aedificatum est Tabernaculum, et quoque secundum quas aedificatum est Templum a Salomone; praeter alia.

[8] Haec de plagis in genere. Quod “oriens” significet Dominum quoad Divinum Amorem, et inde apud illos qui recipiunt bonum amoris in Dominum, constare potest a sequentibus locis:-Apud Ezechielem,
“Deduxit me ad portam” Templi “quae spectans versus orientem; cum ecce gloria Dei Israelis venit a via orientis, et vox Ipsius sicut vox aquarum multarum, et terra illustrata a gloria Ipsius. …Gloria Jehovae intravit in Domum via portae cujus facies versus orientem: tunc sustulit me spiritus, et introduxit me in atrium interius, cum ecce implevit gloria Jehovae Domum” (xliii. 1, 2, 4, 5):
agitur ibi de constructione novi templi, per quod significatur nova ecclesia a Domino instauranda; et quia introductio fit per bonum amoris in Dominum et per verum ex illo bono, ideo visa est “porta quae spectabat orientem, et Deus Israelis veniens a via orientis;” per “portam” significatur introductio et aditus, per “Deum Israelis” intelligitur Dominus, per “orientem” bonum amoris ab Ipso in Ipsum, et per “gloriam” verum ex illo bono; intrat enim Dominus in caelum et inde in ecclesiam ex Divino suo Amore, qui in caelis apparet ut Sol (ut supra dictum est); inde est omne Divinum Bonum ac Divinum Verum ibi: simile significatur per quod visa “gloria Jehovae intrare in Domum via portae cujus facies versus orientem,” et per quod “gloria Jehovae impleverit Domum;” per “Domum” seu Templum significatur caelum et ecclesia; per “gloriam” in Verbo significatur Divinum Verum procedens a Domino, per “gloriam Dei Israelis” Divinum Verum illustrans illos qui in regno spirituali Domini sunt, et per “gloriam Jehovae” Divinum Verum illustrans illos qui in regno caelesti Domini sunt. Quod Divinum Verum dicatur “gloria,” est quia illud est lux caeli, et ex luce illa est omnis splendor, magnificentia et gloria ibi; quicquid enim coram oculis apparet in caelis, est ex illa luce: inde etiam dicitur quod “terra illustrata sit a gloria Ipsius;” per “terram” intelligitur ecclesia. Influxus ejus versus inferiora undequaque significatur per quod “vox Ipsius sicut vox aquarum multarum;” “vox” significat influxum, et “aquae” significant vera.

[9] Apud eundem,
“Postea reduxit me via portae sanctuarii exterioris spectantis orientem, quae vero clausa;… sed Jehovah Deus Israelis intrabit per illam” (xliv. 1, 2):
apud eundem,
“Porta atrii interioris spectans orientem erit clausa sex diebus operis, sed in die Sabbathi aperietur” (xlvi. 1):
per “portam spectantem orientem” etiam hic significatur introductio in caelum et in ecclesiam a Domino per bonum amoris procedens ab Ipso; hoc itaque intelligitur per “orientem:” et quod illud a Domino, significatur per quod “Jehovah Deus Israelis intrabit per illam portam:” quod introductio fiat per cultum Ipsius ex illo bono, significatur per quod “in die Sabbathi aperietur;” et quod quando non cultus ex illo bono non fiat introductio, significatur per quod “porta illa sex diebus operis clausa esset.”

[10] Apud eundem,
“Sustulerunt cherubi alas suas,… et stetit ad ostium portae (Domus) Jehovae ad orientem, et gloria Dei Israelis super illis sursum” (x. 19):
per “cherubos” significatur Dominus quoad Divinam providentiam et quoad tutelam ne adeatur nisi quam per bonum amoris (videatur supra, n. 152 fin., 277); et quia Dominus per “cherubos” significatur, et a Domino ut Sole, ubi est oriens, procedit omne bonum amoris, et omne verum ex illo bono, ideo “visi sunt cherubi stetisse ad ostium portae Domus Jehovae ad orientem, et visa est gloria Dei Israelis super illis sursum;” per “Domum Jehovae,” per “orientem,” et per “gloriam Dei Israelis,” hic similia significantur quae supra.

[11] Apud Esaiam,
“Quis excitavit ab oriente, quem in justitia vocavit ad sequelam sui, dedit coram Ipso gentes, et regibus dominare fecit?” (xli. 2:)
haec de Domino, qui dicitur “excitatus ab oriente,” quia conceptus ex Ipso Divino, quod in sua essentia est Divinus Amor, ex quo etiam Dominus est Sol caeli angelici; “vocare in justitiam,” significat ad restituendum caelum et ecclesiam; “justitia” enim Domini in Verbo significat quod ex propria potentia salvaverit genus humanum, quod factum est per quod redegerit omnia in caelis et infernis in ordinem (videatur supra, n. 293). (Quid cetera significant, supra, n. 357(b), explicatum est.)

[12] In Libro Secundo Samuelis,
“Spiritus Jehovae locutus est in me dixit Deus Israelis, mihi locuta est Petra Israelis;… sicut lux mane oritur Sol, mane sine nubibus, a splendore post pluviam gramen e terra” (xxiii. 2-4):
“Deus Israelis” et “Petra Israelis” est Dominus, qui quia est Sol caeli angelici, et ex Ipso ut Sole procedit et influit omne Divinum Verum quod illustrat angelos et homines, et dat intelligentiam et reformat, dicitur, “Sicut lux mane cum oritur sol, mane sine nubibus, a splendore post pluviam gramen e terra;” “lux mane cum oritur sol,” significat Divinum Verum a Domino ut Sole; “mane sine nubibus” significat id purum “pluvia” significat ejus influxum, et “gramen e terra” significat inde intelligentiam et reformationem; hae enim significantur per “gramen,” quia gramen e terra nascitur ex sole mundi post pluviam, at intelligentia ex Domino ut Sole per influxum Divini Veri.

[13] Apud Esaiam,
“Super Te exorietur Jehovah, et gloria Ipsius super Te videbitur; et ambulabunt gentes ad lucem tuam, et reges ad splendorem ortus tui” (lx. 2, 3):
haec de Domino; Divinum in Ipso intelligitur per “Super Te exorietur Jehovah, et gloria Ipsius super Te videbitur,” Divinum Bonum Divini Amoris intelligitur per “Super Te exorietur Jehovah,” ac Divinum Verum ex illo Bono intelligitur per “Gloria Ipsius super Te videbitur:” “gentes” significant illos qui in bono sunt, ac “reges” illos qui in veris ex bono; de illis dicitur quod “ambulabunt ad lucem tuam,” per quod significatur vita secundum Divinum Verum, et de his quod “ambulabunt ad splendorem ortus tui,” per quod significatur vita intelligentiae ex Divino Bono; “ambulare” significat vivere, “lux” Divinum Verum, ac “splendor ortus” Divinum Verum ex Divino Bono unde intelligentia.

[14] Apud Ezechielem,
“Sustulerunt cherubi alas suas,… et gloria Dei Israelis super iis sursum; et ascendit gloria Jehovae super medio urbis, et stetit super monte ab oriente urbis” (xi. 22, 23):
per “cherubos” significatur Dominus quoad Divinam providentiam et tutelam, et per “gloriam Dei Israelis” significatur Divinum Verum procedens a Domino (ut supra): et quia Divinum Verum, quod est lux, procedit a Domino ut Sole in caelo angelico, ideo visum est quod “ascenderit gloria Jehovae desuper medio urbis, et steterit super monte ab oriente urbis;” per “urbem” intelligitur Hierosolyma, per quam significatur ecclesia quoad doctrinam; et quia doctrina ecclesiae est ex Divino Vero, ideo visum est quod “gloria Jehovae ascenderit super medio urbis;” et quia omne Divinum Verum procedit a Domino ut Sole, ubi est oriens, ideo visum est quod “steterit super monte ab oriente urbis;” mons ab oriente urbis erat Mons Olivarum; quod “Mons Olivarum” significet Divinum Amorem Domini, et quod ideo Dominus ex solito super illo commoratus sit, videatur supra (n. 405(d)); et quod Mons Olivarum fuerit ante facies Hierosolymae ab oriente, videatur Sachar., cap. xiv. 4.

[15] Apud eundem,
“Reduxit me ad ostium Domus, ubi ecce aquae exeuntes de sub limine Domus versus orientem, {2}quia facies Domus oriens, et aquae descendentes desubter a latere Domus dextro, a meridie altaris. Eduxit me via portae versus septentrionem, et circumduxit me via externa ad portam externam via spectante orientem, ubi ecce aquae emanantes ex latere dextro… Dixit ad me, Aquae hae exeuntes ad terminum orientalem, et descendunt in planitiem, ac veniunt versus mare, in mare emissae ut sanentur aquae; unde fit, omnis anima vivens, quae reptat, quocunque veniunt fluvii, vivit; unde fit piscis multus valde:… juxta fluvium ascendit super ripa ejus hinc et {3}illinc omnis arbor cibi, cujus non decidit folium, neque consumitur fructus ejus” (xlvii. 1, 2, 8, 9, 12):
describitur hic nova ecclesia in caelis et in terris a Domino instauranda, quando omne Divinum ex Divino Humano Ipsius procedet; nam ante adventum Domini Divinum processit ex Divino Ipsius quod Patrem vocat, sed hoc non pertigit ad ultima postquam ecclesia vastata fuit. Per “Domum” ibi significatur ecclesia, per “portam ejus” aditus et introductio; per “orientem” Dominus ubi Divinus Ipsius Amor apparet ut Sol; et per “aquas inde exeuntes” significatur Divinum Verum exinde procedens; per “planitiem et mare” significantur ultima ecclesiae, seu ubi illi qui in ultimis veris et bonis sunt, quia naturales et sensuales ac parum spirituales, ad quos prius non pertigit Divinum; quod “sanatae sint aquae maris per influxum fluvii ab oriente,” significat vitam a Divino etiam illis post adventum Domini; “piscis multus valde” significat copiam cognitionum et scientificorum quae etiam vitam spiritualem apud illos adipiscentur; fructificatio boni et multiplicatio veri significatur per quod “super ripa fluvii ascendet omnis arbor cibi, cujus non decidit folium, et non consumitur fructus:” ex his constare potest quid singula in serie ibi significant, et quod “oriens,” a quo omnia illa, significet Dominum ac Divinum Ipsius Amorem.

[16] Simile significatur apud Sachariam,
“Fiet in die illo exibunt aquae vivae ex Hierosolyma, pars earum ad mare orientale” (xiv. 6):
agitur etiam ibi de Domino: “in die illo” significat adventum Ipsius; ac “mare orientale” significat ultimum finem versus orientem in mundo spirituali, ubi non receptio Divini Veri ante adventum Domini, ac dein receptio cum illud processit ex Divino Humano Ipsius: quod ultima in mundo spirituali sint sicut maria, videatur supra (n. 342(d, c)); et quod ibi siccitates et vastitates, apud Joelem (cap. ii. 20).

[17] Quoniam Dominus in caelo ubi angeli apparet ut Sol, ac ibi est Oriens,
Ideo Aharon de sanguine juvenci, cum expiaret pro se et domo sua, spargebat ad facies propitiatorii versus orientem (Levit. xvi. 14, 15);
Et ideo Moses et Aharon, et filii ejus castra metabantur ante Tentorium conventus versus orientem (Num. iii. 38);
Et quoque tribus Jehudae (Num. ii. 3):
per Mosen, Aharonem, ac filios, et per tribum Jehudae repraesentabatur Dominus quoad Divinum Bonum ac Divinum Verum procedens ex Divino Amore; inde illorum castra erant versus orientem. Ideo etiam antiqui in adorationibus verterunt facies suas ad orientem solis: ac ideo sua templa aedificarunt ut anteriora, ubi adytum, spectarent orientem; quod etiam hodie fit ex usu vetusto. Universum etiam caelum angelicum vertitur ad Dominum ut Solem, ita jugiter ad orientem: omnia etiam interiora angelorum in caelis illuc versa sunt; inde est quod angeli caeli vertant facies suas ad Dominum (de qua conversione videantur plura memoratu digna in opere De Caelo et Inferno, n. 17, 123, 142-144, 272).

[18] Quia Dominus est Oriens, ideo dicitur apud Matthaeum,
“Sicut fulgur exit ab oriente et apparet usque ad occidentem, ita erit adventus Filii hominis” (xxiv. 27).
Quoniam per “orientem solis,” ubi de hominibus, significatur bonum amoris procedens a Domino ut Sole, receptum ab illis, ideo dicitur in Libro Judicum,
“Pereant omnes inimici tui, Jehovah; sed amantes Ipsum sicut oriri solis in robore suo” (v. 31):
haec in cantico prophetico Deborae et Baraki; et de amantibus Jehovam, qui sunt qui in bono amoris in Dominum sunt, dicitur “sicut oriri solis in robore suo.”

[19] Apud Mosen,
Josepho erit “de primitiis montium orientis, et de pretiosis collium saeculi” (Deutr. xxxiii. 15):
per “Josephum” in sensu repraesentativo significatur regnum spirituale Domini; quare de illo dicitur quod erit ei “de primitiis montium orientis, et de pretiosis collium saeculi;” et per “primitias montium orientis significantur genuina bona amoris in Dominum, et inde charitatis erga proximum; “montes orientis” Sunt bona amoris in Dominum, “primitiae sunt genuina et primaria; et “colles saeculi” sunt bona charitatis erga proximum; haec cum genuina sunt, dicuntur “pretiosa.” (Reliqua in Josephi benedictione videantur explicata supra, n. 405(f).)

[20] Antiquis temporibus in pluribus regnis Asiae fuit ecclesia, ut in terra Canaane, in Syria et Assyria, in Arabia, Aethiopia, Aegypto, Chaldaea, in Tyro et Sidone, ac alibi; sed ecclesia apud illos erat ecclesia repraesentativa, repraesentabantur enim in singulis cultus et in singulis statutis eorum spiritualia et caelestia, quae sunt interna ecclesiae, ac in supremo sensu Ipse Dominus. Haec repraesentativa cultus et statutorum permanserunt apud plures usque ad adventum Domini, et inde cognitio de adventu Ipsius; ut constare potest ex propheticis Bileami, qui fuit ex Syria, qui de Domino praedixit, his verbis,
“Video (Eum) etsi non jam, conspicio Eum etsi non propinquus; orietur Stella ex Jacobo, et surget Sceptrum ex Israele” (Num. xxiv. 17);
quod dein, patuit ex eo, quod sapientes quidam ex orientalibus, quando natus est Dominus, viderint stellam ab oriente, quam secuti; de qua ita apud Matthaeum,
“In diebus Herodis regis sapientes ab orientalibus advenerunt Hierosolymam, dicentes, Ubi est natus Rex Judaeorum? Vidimus Ipsius stellam in oriente, et venimus adorare Ipsum:… et ecce stella,quam viderunt in oriente, praeivit illis usque dum veniens stetit supra ubi erat Puer” (ii. 1, 2, {4}9),
Quoniam Dominus est Oriens, ideo visa est stella illis ex oriente; et quia in cognitione erant de adventu Domini ex repraesentativis quae apud illos, ideo stella visa est et praeivit, primum ad Hierosolymam, per quam ipsa ecclesia quoad doctrinam et quoad Verbum repraesentabatur, et inde ad locum ubi Dominus infans erat: etiam “stella” significat cognitiones boni et veri, ac in supremo sensu cognitionem de Domino; (quod “stellae” in verbo significent cognitiones boni et veri, videatur supra, n, 72, 179, 402;) et quia orientales in illis cognitionibus erant, ideo etiam dicti sunt “filii orientis.” Quod ita dicti qui ex Arabia, constat apud Jeremiam (cap. xlix. 2|8|); per “filios orientis” in Verbo etiam significantur cognitiones boni et veri; similiter per “Kedarem” seu “Arabiam.”
Quod Hiob fuerit ex filiis orientis, patet apud illum (cap. i. 3).

[21] Sicut pleraque in Verbo etiam sensum oppositum habent, ita quoque “oriens;” et in eo sensu significat amorem sui, ex causa quia hic amor est oppositus amori in Dominum: in hoc sensu Nominatur “oriens apud Ezechielem (cap. viii. 16), et apud Esaiam (cap. ii. 6). Quod “oriens” significet Dominum quoad Divinum Amorem, et inde bonum amoris in Ipsum, amplius adhuc constare potest ex illis quae de Sole et de Mane supra ostensa sunt (de Sole, n. 401; et de Mane, n. 176); nam ubi Sol est in caelo angelico, ibi est oriens; et quia mane est ubi sol oritur, et ibi Sol est semper in ortu et nusquam in occasu, inde “mane” quoque simile significat.

423. “Habentem sigillum Dei vivi.”- Quod significet Divinam voluntatem, constat ex significatione “habere sigillum” alicujus, quod sit in mandato habere, nam mandatum sigillo confirmatur: inde “habere sigillum Dei vivi,” est habere Divinum mandatum. Quod Divinum mandatum hic sit Divina voluntas, est quia per “angelum ascendentem ab ortu solis,” qui habebat sigillum, significatur Divinus Amor exiens a Domino; et quicquid ex Divino Amore exit, hoc est Divina voluntas. Sunt etiam mandata Divina quae non ex Divina voluntate, sed ex venia et permissione, quorum plura data sunt filiis Israelis; sicut quod liceret eis plures uxores ducere, ac libellos repudii dare, praeter similia alia: illa mandata erant ex permissione, data propter duritiem cordis illorum (Ut constat ex Domini verbis apud Matthaeum, cap. xix. 8; et Marcum, cap. x. 4, 5); sed mandata quae immediate ex Divino Amore sunt, illa omnia sunt Divinae voluntatis: quare etiam dicitur “sigillum Dei vivi,” Dominus enim “Deus vivus” vocatur ex Divino Amore, nam amor est ipsa vita hominis, et Divinus Amor est ex quo omnium vita.

424. “Et clamavit voce magna.”- Quod Significet Divinum mandatum, constat ex significatione “vocis magnae,” cum a Domino, quod sit Divinum mandatum; ipsum mandatum, quod protulit, etiam sequitur, Ne scilicet quatuor angeli “damno afficerent terram, neque mare, neque arbores, usque dum signati essent servi Dei super frontibus eorum.” Quod dicatur “vox magna,” et quod “clamaverit,” est quia “magnum” in Verbo praedicatur de bono amoris, et quoque “clamor;” (quod “magnum” praedicetur de bono amoris, ac “multum” de veris ex bono, videatur supra, n. 336(a), 337; et quod “clamor” de affectionibus quae sunt amoris, supra, n. 393:) hic itaque quia mandatum hoc erat ex Divino Amore et ex Divina voluntate, dicitur “Clamavit voce magna.”

425. “Quatuor angelis, quibus datum eis damno afficere terram et mare.”- Quod significet inhibitionem adhuc ne influxus intensus fieret, constat ex praecedentibus, ubi actum est de separatione bonorum a malis per influxum remissum seu lenem; (de quo influxu videatur supra, n. 413(a), 418(a), 419(a, c, d);) quod nempe per influxum remissum et lenem separentur boni a malis, ac per influxum intensum et fortem dejiciantur mali; et quia in nunc sequentibus agitur primum de separatione bonorum a malis, quae separatio fit per influxum remissum, ideo per illa verba significatur inhibitio ne adhuc influxus intensus fiat; nam per “quatuor angelos super quatuor angulis terrae retinentes quatuor ventos terrae” significatur Divinum a Domino procedens et ejus influxus in universum mundum spiritualem (videatur supra, n. 417(a), 418(a)); ac per “terram” et “mare” significatur ubivis usque ad ultima ejus (n. 420).

426. (Vers. 3.) “Dicens, Ne damno afficiatis terram, neque mare, neque arbores.”- Quod significet ne pereant boni cum malis ubicunque sunt, constat ex significatione “(ne) damno {1}afficiantur” quod sit ne pereant (de qua sequitur); et ex significatione “terrae, maris et arborum,” quod sit ubivis in mundo spirituali usque ad ultima ejus, apud quos aliqua perceptio (de qua supra, n. 420), proinde boni cum malis ubicunque sunt. Quod hic sensus in illis verbis sit, constat ex serie rerum in sensu spirituali; agitur enim in nunc sequentibus de separatione bonorum a malis, quae separatio significatur per “signationem Servorum Dei super frontibus,” perque “duodecim millia ex unaquavis tribu,” et per illos qui induti stolis albis” apparuerunt, de quibus omnibus agitur in hoc capite. Per hos et per illos intelliguntur boni, qui prius a malis separandi sunt antequam mali dejiciuntur in infernum: et quia separatio bonorum a malis ac ejectio malorum in infernum fit per influxum Divinum ex Domino ut Sole, separatio bonorum a malis per influxum lenem et remissum, ac dejectio malorum in infernum per influxum fortem et intensum (ut supra,n. 413(a), 418(4), 419(a, c, d), ostensum videatur), ideo de priori influxu, per quem separantur boni a malis, agitur in tribus his versibus; ac de bonis qui separati sunt, in sequentibus hujus capitis usque ad finem.

[2] Sed primum hic aliquid dicetur de eo, quod nisi boni prius separentur a malis, antequam mali dejiciuntur in infernum, boni simul cum malis perituri sint; boni enim qui adhuc in caelum non elevati sunt, sed elevandi postquam ejecti sunt mali, illi communicationem admodum propinquam habuerunt cum malis per cultum horum externum; nam (ut supra dictum est, et quoque in opusculo De Ultimo Judicio, n. 59, 70, ostensum,) mali, qui usque ad ultimum judicium tolerati sunt, in cultu externo fuerunt, non tamen in aliquo interno; nam ore et gestibus praetulerunt et dissimularunt sancta ecclesiae, at non anima et corde; quare per externum cultum communicabant cum illis qui interius etiam boni fuerunt; propter illam communicationem non prius dejici potuerunt mali antequam ab illis separati fuerint boni; nam si simul, tunc boni, cum quibus mali per externum cultum conjuncti fuerunt, damno afficerentur, hoc est, perirent, illos enim mali secum auferrent.

[3] Hoc quoque est quod Dominus praedixit apud Matthaeum,
“Simile est regnum caelorum homini seminanti bonum semen in agro suo; sed dum dormiverunt homines, venit ejus inimicus, et seminavit zizania (inter triticum) et abivit: quum Vero germinavit herba, et fructum fecit, tunc apparuerunt etiam zizania. Accedentes autem, servi patrisfamilias, dixerunt illi, Domine, nonne bonum semen seminasti in agro tuo? unde ergo habet zizania? Hic vero dixit, Inimicus homo hoc fecit: servi autem dixerunt illi, Visne ergo abeuntes colligamus ea? Ipse vero dixit, Non, ne forte colligentes zizania eradicetis simul cum illis triticum, sinite una crescere utraque usque ad messem; et in tempore messis dicam messoribus, Colligite prius zizania, et colligate ea in fasciculos ad comburendum ea, triticum vero colligite in horreum meum” (xiii. 24-30):
per “hominem seminantem” intelligitur Dominus; per “agrum” intelligitur mundus spiritualis et ecclesia, ubi sunt tam boni quam mali; per “semen bonum” et “triticum” intelliguntur boni, ac per “zizania intelliguntur mali: quod non separari possent prius quam tempore ultimi judicii propter conjunctionem supradictam, intelligitur per responsum ad servos qui voluerunt colligere prius zizania, hoc est, separare malos a bonis, “Ne forte colligentes zizania eradicetis simul cum illis triticum, sinite una crescere utraque usque ad messem;” “messis” est ultimum judicium. Quod illa significentur, docet Ipse Dominus, dicens,
“Qui seminat bonum semen est Filius hominis; ager est mundus: semen (bonum) sunt filii regni; zizania sunt filii mali;… messis est consummatio saeculi:… quemadmodum colliguntur zizania, et igne comburuntur, sic erit in consummatione saeculi” (vers. 37-40, in eodem capite):
inde patet quod “homo paterfamilias” seminans bonum semen sit Dominus, qui Se vocat ibi Filium hominis; quodque “ager sit mundus,” per quem intelligitur mundus spiritualis et ecclesia, ubi tam boni quam mali: (quod is mundus intelligatur, patet ex eo quod dicatur quod “regnum caelorum sit simile homini seminanti bonum semen in agro suo;” “regnum caelorum” est mundus spiritualis et ecclesia; id etiam patet ex eo, quod dicantur illa de ultimo judicio, ac ultimum judicium peragitur in mundo spirituali, et non in nostro mundo, ut ostensum videatur in opusculo De Ultimo Judicio:) quod “bonum semen” et “triticum” sint boni, qui ibi vocantur “filii regni,” et quod “zizania” sint mali ibi, qui vocantur “filii mali,” et quod “quando separatio fiet, sit tempus ultimi judicii, nam dicitur “messis est consummatio saeculi” (“consummatio saeculi” est tempus ultimi judicii, videatur supra, n. 397): quod tunc “colligentur zizania in fasciculos ad comburendum, ac triticum congregandum sit in horreum,” significat quod mali secundum genera et species mali quod apud illos, colligendi sint et rejiciendi in infernum: (ita fit cum malis quando rejiciuntur; hoc intelligitur per “collectionem in fasciculos:”) et quod boni conservandi sint, intelligitur per “congregationem tritici in horreum” (“horreum” est ubi collectio bonorum). Ex his constare potest quod separatio bonorum a malis plenaria fiat tempore ultimi judicii, et quod prius non fieri possit propter conjunctionem supradictam, et quod alioqui perirent boni cum malis; nam dicitur, “Ne forte colligentes zizania eradicetis simul cum illis triticum;” et dicitur amplius, “Sinite una crescere usque ad messem,” hoc est, ad consummationem saeculi. Nunc quia separatio bonorum a malis fit per influxum lenem et remissum Divini procedentis a Domino, ac ejectio malorum in infernum per influxum Divini fortem et intensum, constare potest quomodo omnia illa quae continentur in tribus primis versibus hujus capitis intelligenda sunt, dum ex sensu spirituali scitur quid significatur per “ventos qui retinerentur ne laederetur terra, mare et arbor, antequam servi Dei signati sunt super frontibus.”

[4] Quomodo ipsa separatio fit, etiam paucis dicetur. Quando boni separantur a malis, quod fit a Domino per influxum Divini Ipsius remissum ac per inspectionem in illa quae sunt affectionis spiritualis apud angelos et spiritus, tunc facit Dominus ut illi qui interius et inde quoque exterius boni sunt, vertant se ad Ipsum, et sic avertant se a malis; et cum se vertunt fiunt inconspicui malis, hoc enim commune est in mundo spirituali, quod cum aliquis avertit se ab alio, fiat inconspicuus; quo facto mali separati sunt, ac simul etiam a sancto quod in externis mentiti sunt, et sic spectant ad infernum, quo etiam mox conjiciuntur. (De conversione illa videantur plura in opere De Caelo et Inferno, n. 17, 123, 142, 144, 145, 151, 153, 251, 255, 272, 510, 548, 561: quod mali, qui in externo cultu, seu in externa pietate et sanctitate potuerunt esse, tametsi non in aliqua interna, usque ad ultimum judicium tolerati fuerint, et non amplius cur ita, videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 59 et n. 70,)

427. “Usque dum signaverimus servos Dei nostri super frontibus eorum.- Quod significet quod prius separandi sint qui in veris ex bono sunt, constat ex significatione signare,” quod sit distinguere et separare (de qua sequitur); ex significatione “servorum Dei,” quod sint qui in veris ex bono sunt (de qua supra, n. 6); et ex significatione “frontis” quod sit bonum amoris. Quod “frons” sit bonum amoris est ex correspondentia, omnia enim quae apud hominem sunt in toto corpore, tam quae intra illud quam quae extra, correspondent caelo; nam universum caelum est sicut unus Homo in conspectu Domini, ita ordinatum ut correspondeat omnibus et singulis hominis: tota facies, ubi sensoria visus, olfactus, auditus et gustus sita sunt, correspondet affectionibus et inde cogitationibus in genere; oculi correspondent intellectui, nares perceptioni, aures auscultationi et obedientiae, et gustus desiderio sciendi et sapiendi; frons autem correspondet bono amoris, ex quo omnia illa sunt; supremum etiam faciei facit, ac immediate includit anteriorem et primariam partem cerebri, unde intellectualia hominis: inde est quod Dominus aspiciat angelos in fronte, ac angeli Dominum per oculos; et hoc quia frons correspondet amori, ex quo Dominus illos aspicit, et oculi correspondent intellectui, ex quo illi aspiciunt Dominum; dat enim Dominus Se videri per influxum amoris in intellectum eorum. (De qua re videatur in opere De Caelo et Inferno, 11, 145, 151: et Quod Universum Caelum in toto complexu referat unum Hominem, in eodem opere, n. {1}68-86: et Quod inde Correspondentia sit omnium Caeli cum omnibus Hominis, n. 87-102,) Exinde patet quid significatur per “signari super frontibus,” quod nempe in bono amoris in Dominum a Domino esse, et per id distingui ac separari ab illis qui non in amore illo sunt; aspicit enim Dominus illos in fronte, ac implet illos bono amoris, ex quo illi aspiciunt Dominum cogitatione ex affectione. Reliqui non in fronte aspici possunt a Domino, quia avertunt se ab Ipso, ac vertunt se ad amorem oppositum, a quo implentur et trahuntur. (Quod quisque in mundo spirituali, et quoque homo quoad spiritum suum, vertat faciem ad amorem regnantem, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 17, 123, 142-144, 153, 552.)

[2] Quod “signari” non sit signari, sed in illum statum redigi ut agnosci possint quales sunt, proinde ut conjungantur cum illis qui in simili statu sunt, ac separentur ab illis qui in dissimili; hoc significatur per “signari” et per “signum” in sequentibus his locis:- Apud Ezechielem,
“Dixit Jehovah ad” virum indutum linteis, “Transi per medium urbis, per medium Hierosolymae, et signa signum super frontibus virorum gementium et suspirantium super omnibus abominationibus factis in medio ejus:… et transite per urbem post illum, et percutite, nec parcat oculus vester, neque clementia utamini;… sed contra ullum virum super quo signum, ne appropinquate” (ix. 4-6):
agitur etiam hic de separatione bonorum a malis, ac per “signari super frontibus” simile significatur quod in hoc loco Apocalypseos, nempe distingui et separari a malis, ac conjungi bonis; de ejectione et damnatione malorum postea etiam agitur: illi qui in bono sunt, describuntur per “gementes et suspirantes super omnibus abominationibus factis in medio urbis Hierosolymae;” “gementes et suspirantes super abominationibus” sunt qui non in malis et inde falsis sunt; “gemitus et suspirium” super illis significant aversionem et dolorem pro illis, “Hierosolyma” est ecclesia, et “urbs” est doctrina: ejectio et damnatio malorum postea describitur per quod “transirent per urbem post illum, et percuterent, nec parceret oculus;” “percutere et occidere” significat damnari, nam mors spiritualis, quae est damnatio, significatur in Verbo per mortem naturalem.

[3] Apud Esaiam,
“Veniet ad congregandum omnes gentes et linguas, ut veniant et videant gloriam meam, et ponam in illis signum” (lxvi. 18, 19):
haec dicta sunt de Domino, ac de nova ecclesia ab Ipso instauranda, proinde de novo caelo et nova terra (ut patet a vers. 22 in illo capite); per “congregare omnes gentes et linguas” simile significatur quod per
“Congregare electos a quatuor ventis” (Matth. xxiv. 31):
“congregare” significat adsciscere Sibi qui Ipsius sunt; “gentes” significant illos qui in bono sunt, et “linguae illos qui in vita secundum doctrinam sunt; “venire et videre gloriam” Domini, significat illustrari Divino Vero et inde frui gaudio caelesti, “gloria” enim Domini significat Divinum Verum et ex illo illustrationem et gaudium; “ponere in illis signum” significat distinguere et separare a malis, et conjungere bonis.

[4] Legitur de Caino,
Quod Jehovah posuerit ei signum, ne quis occideret illum (Genes. iv. 15):
qui non scit id arcanum Verbi, quod per personas in historicis ibi nominatas in sensu spirituali intelligantur res, seu quod unaquaevis persona ibi aliquid rei ecclesiae et caeli repraesentet, et inde id significet, non scire aliud potest quam historicum litterae, in quo non plus Divini apparet quam in historiis aliis; cum tamen in Verbo tam in propheticis quam in historicis, in omnibus et singulis ejus est Divinum quod in littera non apparet nisi solum illis qui in sensu spirituali sunt et illum norunt. Arcanum spirituale in historico de Caino et Abele est hoc: Abel ibi repraesentat bonum charitatis et Cainus verum fidei; id bonum et hoc verum etiam in Verbo vocantur “fratres;” ac verum fidei “primogenitus,” ex causa quia vera, quae postea fient fidei, primum acquiruntur et reponuntur in memoria, ut bonum inde sicut ex promptuario hauriat quod sibi conjungat, ac faciat ut sint fidei. Verum enim non prius fit fidei quam cum homo vult illud et facit illud; et quantum homo id facit, tantum Dominus conjungit illum Sibi et caelo, ac influit ex amore cum bono, ac per bonum in vera quae homo a pueritia acquisivit, ac conjungit illa bono, ac facit ut sint fidei: prius non sint nisi quam cognitiones et scientiae; quibus homo adhuc non fidem habet aliam quam sicut rebus auditis ex alio, a quibus recedere potest si aliter postea cogitat; quare illa fides est fides alterius in se, et non sua; et usque fides sua erit apud hominem, ut maneat illum post mortem; et tunc fit sua, quando id quod credit, videt, vult et facit, tunc enim intrat in hominem, et format spiritum ejus, et fit affectionis et cogitationis ejus; spiritus enim hominis in sua essentia non est nisi quam sua affectio et cogitatio.

[5] Quod affectionis est, hoc vocatur bonum; et quod inde cogitationis est, hoc vocatur verum; homo nec aliud credit verum esse quam quod est affectionis ejus, sed interioris affectionis quae est spiritus ejus: quare quod homo ex interiore affectione cogitat, hoc ejus fides est; et reliqua quaecunque in memoria sua tenet, sive illa hauserit ex Verbo, sive ex doctrina ecclesiae per lectionem, sive ex praedicatione, sive ex proprio intellectu, non sunt fides, utcunque putat quod sit, et dicitur ac creditur hodie quod sit. Hoc primogenitum et primitivum est quod Cainus in historico illo repraesentat et significat, nam Cainus erat primogenitus. Tale cum creditur esse fides quae salvat hominem, ac non velle illud et facere illud, hoc est, vivere secundum illud, existit haeresis damnosa quod sola fides salvet qualiscunque vita est, et quod detur fides absque vita; cum tamen id non est fides, sed modo scientia residens extra hominem in ejus memoria, et non intra illum in vita; et si illud vocatur fides, est fides historica, quae fides est fides alterius apud se; et non prius vitam accipit, quam cum id quod hausit ipse videt quod verum sit, et tunc primum videt cum vult illud et facit illud. Cum illa haeresis invalescit, tunc annihilatur charitas quae est bonum vitae, et tandem rejicitur sicut non essentialis ad salutem: hoc repraesentatum est per quod Cainus occiderit Abelem fratrem suum; fides enim et charitas, seu verum fidei et bonum charitatis, dicuntur “fratres” in Verbo, ut supra dictum est.

[6] Quod “Jehovah posuerit Caino signum ne occideretur,” significat quod distinxerit ab aliis, et quod conservaverit, quia fides salvifica non dari potest nisi praecedat fides historica, quae est cognitio rerum ecclesiae et caeli ab aliis; verbo, est scientia talium quae postea fidei erunt; nisi enim homo ex infantia hauriat vera ex Verbo, vel ex doctrina ecclesiae, vel ex praedicatione, foret vacuus; et in hominem vacuum non cadit operatio et non datur influxus e caelo a Domino; operatur enim et influit Dominus per bonum in vera apud hominem, et conjungit illa, et facit ut charitas et fides unum sint: ex his constare potest quid significat quod “Jehovah posuerit Caino signum, ne quis occiderit illum, et qui occiderit septuplum vindicaretur.” Praeterea illi qui solum in fide historica sunt, hoc est, in scientia talium quae fidei, qui sunt “Cainus” seu quae est “Cainus,” conservantur etiam quia docere possunt alios vera ex Verbo, docent enim ex memoria.

[7] Quoniam “frons” correspondet bono amoris, ac ideo Dominus ex Divino Amore aspicit angelos et homines in fronte, ut supra dictum est, ideo mandatum est, ut bractea ex puro auro, super qua scriptum esset “Sanctitas Jehovae,” poneretur super cidari Aharonis e regione frontis, de qua ita apud Mosen,
“Facies bracteam, aurum purum, et sculpes super illa sculpturis sigilli, Sanctitas Jehovae; et pones eam super filo hyacinthini,… e regione facierum cidaris erit, ut sit super fronte Aharonis,… sitque super fronte ejus jugiter, in beneplacitum {2}illis coram Jehovah” (Exod. xxviii. 36-38):
Aharon enim ut summus sacerdos repraesentabat Dominum quoad bonum Divini Amoris; et inde vestes ejus repraesentabant talia quae procedunt ex illo amore; cidaris repraesentabat intelligentiam et sapientiam, ac regio anterior ejus amorem, ex quo intelligentia et Sapientia; ideo ibi bractea ex auro puro erat posita super filo hyacinthini, super qua sculptum “Sanctitas Jehovae:” “aurum purum” ex quo bractea significat bonum amoris caelestis; “hyacinthinum” ex quo filum super quo bractea, significat bonum amoris spiritualis (amor spiritualis est amor veri); “sculptura sigilli” significat permanentiam in aeternum; “Sanctitas Jehovae” significat Dominum quoad Divinum Humanum, ex quo omne sanctum caeli et ecclesiae procedit; haec erant “super fronte cidaris” quae super capite Aharonis, quia “cidaris” significat simile quod “caput,” nempe Divinam Sapientiam, et “frons” Divinum Bonum Amoris. (Quod Aharon repraesentaverit Dominum quoad bonum amoris, videatur in Arcanis Caelestibus, n, 9806, {3}9946, 10017; quod “hyacinthinum” significet amorem veri, n. 9466, 9687, 9833; quod “cidaris” significet intelligentiam et sapientiam, n. 9827.)

[8] Quoniam “frons” significat bonum amoris, ideo mandatum est filiis Israelis, ut alligarent praeceptum de amore in Jehovam super frontibus suis; de quo ita apud Mosen,
“Amabis Jehovam Deum tuum ex toto corde tuo, ex tota anima tua, et ex omnibus viribus tuis:… alliges ea” verba “in signum super manu tua, et sint in frontalia ante oculos tuos” (Deutr. vi. 5, 8; cap. xi. 18: praeter in Exod. xiii. 9, 16):
quod dicatur “ut sint in frontalia ante oculos,” erat repraesentativum quod Dominus aspiciat angelos et homines in fronte, quia ex Divino Amore, ac det ut angeli et homines aspiciant Ipsum ex intelligentia et sapientia, nam “oculi” significant intellectum; omnis etiam intellectus hominis est ex bono amoris ejus, et secundum id quod recipit a Domino: quod etiam “alligarent super manu,” repraesentabat ultima, quoniam manus sunt ultima virium animae hominis; ita “super fronte et super manu” significat in primis et in ultimis, ac “primum et ultimum” significant omnia (videatur supra, n. 417): quod illud praeceptum ita alligarent, erat causa, quia ex illo pendent Lex et Prophetae, hoc est, totum Verbum, proinde omnia caeli et ecclesiae:
Quod Lex et Prophetae ex illo praecepto pendeant, docet Dominus apud Matthaeum (cap. xxii. 35-38(, 40)).
Ex his etiam patet, unde est et quid significat, quod reges olim et quoque hodie, cum coronantur, ungebantur oleo super fronte et super manu: reges enim olim repraesentaverunt Dominum quoad Divinum Verum; et quia hoc recipitur in bono amoris, quod influit a Domino, ideo unctio fiebat super fronte et super manu; oleum etiam, quo ungebantur, significat bonum amoris: inde est quod “reges” in Verbo significent illos qui in veris ex bono sunt, et abstracte vera ex bono (videatur supra, n. 31).
Ex his constare potest quid intelligitur per “signum super frontibus,” ut quoque alibi in Apocalypsi (Ut cap. ix. 4; cap. xiv. 1; cap. xxii. 3, 4).

[9] Vicissim autem “frons” significat id quod oppositum est bono amoris, nempe malum amoris, et inde durum, obfirmatum, impudens ac infernale: durum, apud Esaiam,
“Durus tu, nam nervus ferri cervix tua, et frons tua aenea” (xlviii. 4);
obfirmatum, apud Ezechielem,
“Domus Israelis non volunt obedire Mihi,… nam tota domus Israelis obfirmati fronte et duri corde” (iii. 7, 8);
impudens, apud Jeremiam,
“Frons mulieris meretricis mansit tibi, renuisti pudefieri” (iii. {4}3);
infernale, in Apocalypsi (Cap. xiii. 16; cap. xiv. 9-11; cap. xvi. 2; cap. xvii. 5; cap. xix. 20; cap. xx. 4): nam sicut bonum amoris est caeleste, et inde clemens, patiens et pudicum, ita malum bono illi oppositum est infernale, durum, obfirmatum et impudens.

428. VERSUS 4.
“Et audivi numerum signatorum, centum quadraginta quatuor millia signati ex omni tribu (filiorum) Israelis.”
4. “Et audivi numerum signatorum,” significat quale eorum qui in bono sunt separati a malis (n. 429); “centum quadraginta quatuor millia (signati) ex omni tribu (filiorum) Israelis,” significat omnes qui in veris ex bono sunt, et inde in ecclesia Domini (n. 430).

429. (Vers. 4.) “Et audivi numerum signatorum.”- Quod significet quale eorum qui in bono sunt separati a malis, constat ex significatione “numeri,” quod sit quale rei de qua agitur (de qua significatione sequitur); et ex significatione “signatorum,” quod sint qui in bono distincti et separati ab aliis (de qua mox supra, n. 427(a)). Multis in locis in Verbo dicitur “numerus” et “mensura,” et creditur quod per utrumque intelligatur solum numerus et mensura; sed per “numerum” et “mensuram” in sensu spirituali intelligitur quale rei de qua agitur: ipsum quale determinatur per numeros qui exprimuntur; ut hic per “centum quadraginta quatuor millia,” ac postea per “duodecim millia” ex unaquavis tribu; quid itaque per hos numeros significatur, dicetur in sequente articulo. Quod “numerus” significet quale rei de qua agitur, est causa quia Verbum est spirituale, et inde omnia et singula, quae ibi continentur, sunt spiritualia, ac spiritualia non numerantur et mensurantur; sed usque cadunt in numeros et mensuras dum e mundo spirituali seu e caelo ubi angeli, in mundum naturalem seu in terram ubi homines; similiter in Verbo e sensu ejus spirituali, in quo sunt angeli, in sensum naturalem, in quo sunt homines; sensus naturalis Verbi est sensus litterae ejus: haec causa est, quod in hoc sensu sint numeri, et quod numeri ibi significent spiritualia seu res caeli et ecclesiae. Quod spiritualia caeli, qualia sunt quae angeli cogitant et loquuntur, cadant etiam in numeros, saepe mihi ostensum est: locuti sunt inter se, et loquela eorum determinata est in meros numeros visos super charta; ac postea dixerunt quod fuerit loquela eorum determinata in numeros, et quod numeri illi in serie contineant omnia quae locuti sunt; instructus etiam sum quid significabant et quomodo intelligendi, de qua re passim in sequentibus. (Sed de scriptura in meris numeris e caelo, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 263; quod par omnes numeros in Verbo significentur res caeli et ecclesiae, supra, n. 203 et 336.)

430. “Centum quadraginta quatuor millia (signati) ex omni tribu (filiorum) Israelis.”- Quod significet omnes qui in veris ex bono sunt, et inde in ecclesia Domini, constat ex significatione “centum quadraginta quatuor millium,” quod sint omnia, et quod dicantur de illis qui in veris ex bono sunt (de qua sequitur); et ex significatione “tribuum Israelis,” quod sint qui in veris ex bono sunt, et inde qui in ecclesia Domini, “tribus” enim significant vera ex bono, ac “Israel” ecclesiam; quod “tribus Israelis” illa significent, videbitur in sequente articulo. Quod “centum quadraginta quatuor millia” significent omnia et omnes, et quod dicantur de veris ex bono, est quia ille numerus exsurgit ex numero duodecim, ac “duodecim significant omnia et omnes, ac dicuntur de veris ex bono; numeri enim majores, et congregati ex minoribus, simile significant cum numeris minoribus et simplicibus a quibus per multiplicationem exsurgunt (de qua re videatur in Arcanis Caelestibus, n. 5291, 5335, 5708, 7973); ita “centum quadraginta quatuor,” tum “centum quadraginta quatuor millia,” simile cum “duodecim significant, nam 144 exsurgunt ex 12 in se multiplicatis, ac 144000 ex 12000 in {1}12.

[2] Sunt numeri simplices qui prae reliquis significativi sunt, ex quibus majores numeri suas significationes trahunt, nempe numeri duo, tres, quinque et septem; “duo” significant unionem et dicuntur de bono, “tres” significant plenum ac dicuntur de veris, “quinque” significant multum et aliquid, ac “septem” significant sanctum. Ex numero 2 exsurgunt numeri 4, 8, 16, 400, 800, 1600, 4000, 8000, 16000, qui numeri simile significant cum “duo,” quia ex hoc simplici numero per multiplicationem in se et per multiplicationem cum 10, exsurgunt: ex numero 3 exsurgunt 6, 12, 24, 72, 144, 1440, 144000, qui numeri etiam similia significant cum “tria,” quia ex hoc simplici numero per multiplicationem exsurgunt: ex numero 5 exsurgunt 10, 50, 100, 1000, 10000, 100000, qui etiam numeri simile significant cum “quinque,” {2}quia ex illo per multiplicationem exsurgunt: ex numero 7 exsurgunt 14, 70, 700, 7000, 70000, qui numeri etiam simile significant cum “septem,” quia ex illo exsurgunt. Quoniam “tria” significant plenum, ac plenum est omne, inde trahit numerus “duodecim” quod significet omnia et omnes; quod dicatur de veris ex bono est quia exsurgit ex 3 multiplicatis in 4, ac “tria” dicuntur de veris et “quatuor” de bono, ut supra dictum est.

[3] Qui non scit quod “duodecim” significent omnia, ac quod simile numeri inde multiplicati, et qui non scit quod unaquaevis “tribus” aliquod universale et essentiale ecclesiae significet, prorsus non scit aliud quam quod forent duodecim millia ex unaquavis tribu Israelis solum “signati,” ita qui recepti, seu qui recipiendi in caelum; cum tamen ibi per “duodecim millia” non intelliguntur duodecim millia, nec per “tribus” ibi nominatas tribus Israelis; sed per “duodecim millia” intelliguntur omnes, et per “tribus Israelis” illi qui in veris {3}ex bono sunt, ita omnes ubicunque in terris sunt qui faciunt ecclesiam Domini. Quod talia significentur, quisque qui intelligenter cogitat, percipere potest; ubinam enim nunc sunt tribus illae, et ubinam fuerunt cum hoc a Johanne scriptum fuit? Annon per multum orbis dispersae, et nulli notum ubi sunt, praeter tribum Jehudae? et usque dicitur quod signandi ut a Domino introducantur in caelum, et cum Ipso Sint (ut patet ex capite xiv., vers. 1, 3, 4, in Apocalypsi): praeterea notum est quod undecim tribus ibi nominatae ex terra Canaane propter idololatrias et alias abominationes relegatae fuerint; similiter gens Judaica, quae qualis sit videatur in Doctrina Novae Hierosolymae (n. 248). Inde constare potest quod per “duodecim millia” non intelligantur duodecim millia, nec per “tribus” intelligantur tribus illae, sed quod intelligantur omnes qui in veris ex bono sunt, ita omnes qui ab ecclesia Domini. Hoc patebit ulterius ex significatione cujusvis tribus in sensu spirituali; nam unaquaevis tribus significat aliquod universale seu essentiale ecclesiae in quo sunt qui ab ecclesia. Universale cujusvis etiam se refert ad vera ex bono, et haec sunt multiplicia; nam omnes qui in caelis sunt differunt inter se quoad bonum et inde quoque quoad verum, quippe omne verum quod vitam habet in homine et in angelo est ex bono et secundum id; praeterea omnes qui ab ecclesia Domini sunt, in veris ex bono sunt; qui enim in veris sunt et non in bono, illi non ab ecclesia sunt: nam, ut mox dictum est, omne verum, quod in homine et in angelo vitam habet, ex bono est. (De qua re videatur supra, n. 6, 59, 136, 242, 286, 292; et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 11-27; quod bona et inde vera sint infinitae varietatis, in opere De Caelo et Inferno, n. 56, 71, 405, 418, 486, 588; et in opusculo De Inferno Judicio, n. 13; tum in Arcanis Caelestibus, n. 684, 690, 3241, 3267, 3470, 3519, 3744-3746, 3804, 3986, 4067, 4149, 4263, 5598, 6917, 7236, 7833, 7836, 9002.) Quod bona et inde vera sint infinitae varietatis, est quia unusquisque angelus et unusquisque homo, in quo est ecclesia, est suum bonum et inde suum verum; quare etiam universum caelum ordinatum est secundum affectiones quae sunt amoris in Dominum, et charitatis erga proximum et inde fidei, et omne bonum est illarum affectionum.

[4] Quod numerus “centum quadraginta quatuor millia,” seu numerus 12000 in {4}12 multiplicatus, significet omnia vera ex bono quoad sua genera et species in toto complexu, constare potest ex numero “centum quadraginta quatuor,” qui numerus est 12 in 12 multiplicatus, in sequentibus in Apocalypsi, ubi civitas Nova Hierosolyma describitur per mensuras in numeris; de cujus muri mensura ita dicitur,
“Mensus est murum ejus centum quadraginta quatuor cubitorum, quae est mensura hominis, hoc est, angeli” (Apoc. xxi. 17):
per “civitatem Hierosolymam” ibi significatur nova ecclesia a Domino instauranda, et ejus doctrina; quare per omnia illa quae memorantur, ut per “murum,” per “portas” et per “fundamenta” intelliguntur talia quae sunt ecclesiae, proinde spiritualia; et quia ecclesia et ejus doctrina in sensu litterae describitur per Hierosolymam civitatem, et civitas est mensurabilis, ideo spiritualia illius ecclesiae designantur per mensuras in numeris, ac murus ejus per numerum “centum quadraginta quatuor,” seu per 12 in 12, per quem numerum significantur vera ex bono in omni complexu, “murus” enim significat vera tutantia contra falsa et mala; quod is numerus significet illa, patet manifeste ex eo, quod dicatur quod mensura centum quadraginta quatuor cubitorum esset “mensura hominis, hoc est, angeli.” Quid hoc involvit, nemo potest scire, nisi sciat quod per “mensuram” in sensu spirituali significetur simile quod per “numerum,” nempe quale rei de qua agitur; et quod per “hominem” significetur receptio veri ex affectione spirituali, hoc est, ex bono, ac inde intelligentia, ac simile per “angelum;” homo enim est angelus quando in veris ex bono est, fit etiam angelus post mortem. Simile etiam significat numerus “centum quadraginta quatuor millia;” nam numerus major et minor, modo ex simili origine sit, simile significat; numerus enim major adhibetur quando major multitudo erit, tum quando complectitur plura genera simul; prout “centum quadraginta quatuor millia,” qui complectitur omnia genera veri ex bono, quae significantur per “{5}duodecim millia signatos” ex unaquavis tribu; et prout mensura muri, quae dicitur “centum quadraginta quatuor cubitorum,” quia includit tam portas quam fundamenta, quae numero “duodecim” sunt.

[5] De portis et de fundamentis enim dicitur,
Nova Hierosolyma “habens murum magnum et altum, habentem portas duodecim, et super portis angelos duodecim, et nomina scripta quae sunt duodecim tribuum (filiorum) Israelis. …Murus etiam habebat fundamenta duodecim, et in iis nomina duodecim apostolorum Agni:” …ac fundamenta constabant ex duodecim lapidibus pretiosis (Apoc. xxi. (12, 14,) 19-21):
quis non percepturus est, qui scit quod per “Novam Hierosolymam” intelligatur nova ecclesia, quod per numerum “duodecim” toties designatum intelligatur principale et primarium ex quo ecclesia? ac principale et primarium ecclesiae est verum ex bono; nam omne ecclesiae inde est, verum enim est doctrinae ejus, ac bonum est vitae secundum doctrinam: quid autem per “portas” et quid per “fundamenta” ibi significatur, dicetur in explicatione illius capitis.

[6] Quia is numerus significat omnia et praedicatur de veris ex bono, et “Nova Hierosolyma” significat novam ecclesiam, ideo etiam mensura ipsius civitatis per similem numerum multiplicatum designatur, his verbis,
“Civitas jacet quadrangularis, ac longitudo ejus tanta quanta latitudo; et mensus est civitatem calamo in stadiis duodecies mille; longitudo et latitudo et altitudo aequalia” (Apoc. xxi. 16):
quid per “longitudinem,” “latitudinem” et “altitudinem in sensu spirituali significatur, dicetur etiam infra in explicatione; per “civitatem” intelligitur in eo sensu doctrina ecclesiae, et per “(stadia) duodecies mille” intelliguntur omnia ejus vera ex bono.

[7] Etiam numerus “duodecim” designatur ibi de fructibus arborum circa fluvium his verbis,
“In medio plateae ejus et fluvii hinc et illinc arbor vitae faciens fructus duodecim, juxta mensem quemvis reddens fructum” (Apoc. xxii. 2);
quia per “plateas civitatis” significantur vera doctrinae, per “fluvium inde exeuntem” intelligentia, per “arborem vitae” perceptio veri ex bono a Domino, ac per “fructus” bonum ex quo vera, inde etiam patet quod “duodecim” significent vera ex bono, per quae intelligentia, et ex quibus ecclesia.

[8] Quoniam Ecclesia Repraesentativa instituenda erat apud filios Jacobi, ideo provisum est a Domino ut filii ejus duodecim essent (Genes., cap. {6}xxix. 32-35; cap. {7}xxx. 1-25; cap. xxxv. 22-26), ut sic omnes simul repraesentarent omnia ecclesiae, et singuli suam partem; inde est quod duodecim tribus ex illis exstiterint (Genes. xlix. 28), et quod illae significent omnia ecclesiae, et quaelibet tribus aliquid essentiale ecclesiae; quare etiam in nunc sequentibus dicitur quod “duodecim millia essent ex unaquavis tribu signati,” per quos significantur omnes qui in illo ecclesiae essentiali sunt, seu omnes qui in illo genere veri ex bono, nam verum ex bono format ecclesiam apud omnes; verum enim est doctrinae, ac bonum est vitae, ut supra dictum est. (Quid verum ex bono, et quale, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 24.)

[9] Quoniam duodecim tribus nominatae ex duodecim filiis Jacobi repraesentabant ecclesiam ac omnia ejus, ideo numerus “duodecim,” quia significativus talium, assumptus est in variis:
Ut quod principes Israelis numero duodecim essent (Num. i. 44);
Quod duodecim illi principes attulerint ad initiationem altaris duodecim scutulas argenti, duodecim crateres argenti, duodecim acerras auri, duodecim juvencos, duodecim arietes, duodecim agnos, et duodecim hircos (Num. vii. 84, 87):
per singula illa, quae attulerunt, significantur talia quae se referunt ad vera ex bono. Ideo etiam
Missi sunt duodecim viri qui explorarent terram Canaanem (Deutr. i. 23):
per “terram” enim “Canaanem” significatur ecclesia. Ideo etiam
In pectorali judicii, seu in Urim et Thummim, erant duodecim lapides pretiosi (Exod. xxviii. 21; cap. xxxix. 14):
per “lapides pretiosos” significantur vera ex, bono. Ideo quoque
Erant duodecim panes dispositi in duos ordines super mensa, qui “panes facierum” vocabantur (Levit. xxiv. 5, 6):
per “panes” significabatur bonum amoris, ac per “mensam” receptio ejus, ita quoque verum in communi, quia hoc est recipiens boni: Ideo
“Moses… aedificavit altare infra montem” Sinai, “et erexit duodecim statuas pro duodecim {8}tribubus Israelis” (Exod. xxiv. 4):
per “altare” enim significatur bonum ecclesiae, ac per “statuas” vera ejus; inde per “altare et duodecim statuas” simul significantur omnia vera ex bono, per quae ecclesia.

[10] Ideo
Duodecim viri portarunt duodecim lapides e medio Jordanis, qui erecti in Gilgale, ut essent in memoriale filiis Israelis. Et quoque positi duodecim lapides in medio Jordanis sub statione pedum sacerdotum portantium arcam (Jos. iv. 1-9, 20):
per “Jordanem” enim in Verbo significatur introductio in ecclesiam, ac per “lapides” inde et in medio ejus significantur vera ecclesiae per quae introductio. Ideo etiam
Elias sumpsit duodecim lapides, et struxit altare (1 Reg. {9}xviii. 31, 32):
per “altare” enim significatur bonum ecclesiae, et per “lapides” significantur vera ejus.

[11] |I|deo etiam
Moses sumpsit duodecim millia ex filiis Israelis contra Midianem, duce Pinchaso, qui reversus cum magna praeda, nec desideratus unus (Num. xxxi. 5, 6, 49):
per “Midianem” enim significantur illi qui in cognitionibus veri sunt, sed usque non in vita secundum illas; ideo contra illum “duodecim millia” missi sunt: per “praedam magnam” ex illis significatur simile quod per “vestes,” “argentum” et “aurum,” quibus filii Israelis deprivaverunt Aegyptios (Exod. iii. 22; cap. xii. 35, 36),
ac simile quod per “injustum mammona,” ex quo sibi facerent amicos (Luc. xvi. 9);
nempe cognitiones veri ex illis, quas doctrina possident et non vita.

[12] Ideo quoque
Salomo, mare aeneum quod fecit, posuit super duodecim bobus (1 Reg. vii. 25, 44):
per “mare aeneum” significatur verum ex bono; per “aquam” inibi verum, et per “aes” ex quo fuit, bonum: ac per “duodecim boves” significantur omnia bona et inde vera super quibus fundantur. Ideo etiam
Salomo fecit thronum eboris, et ad illum sex gradus, et duodecim leones stantes super illis hinc et illinc (1 Reg. x. 18-20);
per “thronum” enim Salomonis significabatur judicium, quod ex veris quae ex bono, ac repraesentabatur Divinum Verum ex Divino Bono; per “leones” significabantur vera caeli et ecclesiae in sua potentia, ac per “duodecim” omnia (videatur supra, n. 253(d)).

[13] De Ismaele dicitur
Quod benediceretur et cresceret, et quod duodecim principes ex illo nascerentur (Genes. xvii. 20; cap. xxv. 16);
ex causa, quia per illum significabatur ecclesia externa cum ejus omnibus veris ex bono. De Elisaeo dicitur
Quod Elias invenerit illum, cum araret duodecim juga, et ipse inter duodecim, et quod tunc projecerit super illum togam (1 Reg. xix. 19):
hoc factum et dictum est quia per Eliam et Elisaeum repraesentabatur Dominus quoad Verbum, in quo omnia vera ex bono sunt; quapropter cum illa repraesentatio translata est ex Elia in Elisaeum, quod significatur per quod “togam super illum projecerit,” visus est Elisaeus “arare duodecim juga, et ipse inter duodecim,” per quod significatur formatio ecclesiae per vera ex bono ex Verbo (videatur supra, n. 395(d)). Dicitur in sequentibus quod
“Visa sit mulier circumdata sole, et luna sub pedibus, et super capite corona stellarum duodecim” (Apoc. xii. 1):
hoc visum est quia per “mulierem” significatur ecclesia, et per “stellas” cognitiones veri, per “coronam” bonum illarum, per “caput” intelligentia.

[14] Simile quod duodecim tribus Israelis etiam duodecim apostoli Domini repraesentaverunt, nempe omnes simul ecclesiam, et quisque eorum aliquod essentiale ecclesiae; inde est quod fuerint duodecim.
Ex his constare potest unde est et quid significat, quod Nova Hierosolyma, per quam significatur ecclesia ac doctrina ejus, dicatur
Habere duodecim portas, et super portis angelos duodecim, et nomina scripta quae sunt duodecim tribuum Israelis; et quod murus haberet fundamenta duodecim, et in iis nomina duodecim apostolorum Agni (Apoc. xxi. {10}12, 14):
ubi per “duodecim angelos,” “duodecim tribus,” et “duodecim apostolos” non intelliguntur angeli, tribus et apostoli, sed omnia ecclesiae. Similiter quod
Apostoli sessuri super duodecim thronis, et judicaturi duodecim tribus Israelis (Matth. xix. 28; Luc. xxii. 30);
per quod non intelligitur quod apostoli sessuri sint super duodecim thronis, et judicaturi duodecim tribus Israelis, sed quod solus Dominus judicaturus sit omnes per Divinum Verum ex Divino Bono (videatur supra, n. 9, 206, 253(d), 270, 297, 333).

[15] Qui non scit quod “duodecim” significent omnia, nec scire potest arcanum quod significatur per quod
Supererint duodecim cophini fragmentorum ex quinque panibus et duobus piscibus, quibus Dominus cibavit quinquiens mille viros praeter mulieres et pueros (Matth. xiv. 15-21; Marc. vi. 37-44; Luc. ix. 12-17; Joh. vi. 9-13):
singula cum ipsis numeris ibi significant; “quinquiens mille viri praeter mulieres et pueros” significant omnes qui ab ecclesia in veris ex bono sunt, “viri” illos qui in veris, “mulieres et {11}pueri” qui in bonis; “panes” bona et “pisces” vera naturalis hominis; “cibatio” nutritionem spiritualem a Domino; “duodecim cophini fragmentorum” significant inde cognitiones veri et boni in omni abundantia et plenitudine.

[16] Quoniam duodecim significant omnia, et dicuntur de veris ex bono, quae faciunt ecclesiam, ideo
Dominus, cum erat duodecim annorum, reliquit patrem et matrem, et mansit in Templo, sedens in medio doctorum, audiens illos et interrogans illos (Luc. ii. 42 [,46]);
per quae intelligitur initiatio et introductio Humani sui in omnia quae caeli et ecclesiae; quare etiam dixit cum inventus,
“Annon sciebatis, quod in iis quae Patris mei oportet Me esse ?” (vers. 49.)
Quoniam “duodecim” significant omnia, ac dicuntur de
veris ex bono, ideo dixit Dominus,
“Nonne duodecim horae diei? Si quis ambulat in die non offendit”(Joh.xi.9):
per “diem” significatur illustratio in veris ex bono, ac per “duodecim horas diei” omnia veri ex bono, ac per “ambulare” significatur vivere; inde per illa verba in sensu spirituali significatur quod qui in aliquo genere veri ex bono vivit, in illustratione sit, et non in falsa aberret. Quoniam “duodecim” significant omnia, ideo dixit Dominus,
“Autumasne quod non possim nunc rogare Patrem meum, et facere assistere Mihi plures quam duodecim legiones angelorum?” (Matth. xxvi. 53:)
per “duodecim legiones angelorum” intelligitur universum caelum; ac “plures quam illi,” significant Divinum omnipotentiam.

[17] Ex his nunc constare potest quid significatur per “centum quadraginta quatuor millia ex omni tribu,” quod nempe omnes qui in veris ex bono sunt, et quod per “duodecim millia ex unaquavis tribu” omnes qui in illo genere veri ex bono quod per nominatam tribum significatur; proinde quod non intelligantur duodecim millia, nec illi qui ex tribu Jehudae, Reubenis, Gadis, Ascheris, Naphthali, Menasses, Simeonis, Levi, Isascharis, Zebulonis, Josephi et Benjaminis. Praeterea sciendum est quod per omnes illos, seu per “centum quadraginta quatuor millia” intelligantur illi qui sublati in caelum sunt ante ultimum judicium; at per illos qui sequuntur a versu 9 ad finem hujus capitis, intelligantur illi qui a Domino reservati sunt ad ultimum judicium, et tunc primum in caelum sublati (de quibus supra, n. 391 [a], 392 [a], 394, 397, dictum est): nam qui in veris ex bono fuerunt omnes recepti sunt in caelum ante judicium; at qui in bono fuerunt et nondum ita in veris, reservati sunt, ac interea instructi et praeparati ad caelum, de quibus in sequentibus ulterius agendum est. Illi qui sublati sunt in caelum. ante judicium, intelliguntur quoque per illos de quibus in sequenti cap. xiv. Apocalypseos haec dicuntur,
“Agnus stans super Monte Sionis, et cum Ipso centum quadraginta quatuor millia habentes nomen Patris scriptum in frontibus suis”(vers. 1);
de quibus dicitur
Quod nemo potuerit discere canticum “quam centum quadraginta quatuor millia, empti de terra: hi sunt qui cum mulieribus non polluti sunt, virgines enim sunt empti de hominibus, primitiae Deo et Agno” (vers. 3, 4);
iidem etiam intelliguntur
per eos qui sunt “ex resurrectione prima,” et reliqui qui ex resurrectione secunda (Apoc. xx. 4-6)

431. Hactenus ostensum est quod “duodecim” significent omnia, ac quod dicantur de veris ex bono; quod autem “duodecim tribus” significent omnia ecclesiae, et unaquaevis tribus aliquod universale et essentiale ecclesiae, hic ostendetur. Quoniam apud filios Jacobi instituenda erat EccleSia Repraesentativa, ideo provisum est a Domino, ut filii ejus numero duodecim essent, ac illis darentur nomina significativa, ex quibus duodecim tribus similibuS nominibus insignitae significarent omnia ecclesiae quam repraesentarent, ac unaquaevis tribus aliquod universale essentiale ejus; quid itaque unaquaevis tribus significabat et repraesentabat, dicetur in sequentibus: et quia omnia ecclesiae se referunt ad vera ex bono, ideo etiam per “duodecim tribus” significantur vera ex bono in omni complexu. Quod dictae fuerint “tribus,” erat ex causa, quia per binas illas voces, ex quibus “tribus” in lingua originali seu Hebraea nominantur, significatur “sceptrum” et “baculus;” et per “sceptrum” significatur Divinum Verum quoad regimen, et per “baculum” Divinum Verum quoad potentiam;

[2] propter illam derivationem et significationem etiam mandatum est, quando populus murmurabat contra Mosen et Aharonem de regimine et de potentia super illos, ut
Principes omnium tribuum ponerent baculos suos in Tentorio conventus, ac in medio eorum baculum Levi, super quo scriptum nomen Aharonis, qui florebat amygdalis (Num. xvii. 18-23 [B. A. 3-8]):
per “baculos” enim, ut dictum est, simile significatur quod per “tribus;” ac per “baculum Levi,” cui inscriptum nomen Aharonis, simile quod per “tribum Levi”et quod per “Aharonem” ut Summum Sacerdotum, nempe bonum charitatis erga proximum ac bonum amoris in Dominum, per “tribum Levi” bonum charitatis et per “Aharonem Sacerdotem” bonum amoris; quapropter is baculus in medio ponebatur, et florebat amygdalis; “in medio” poni significat inde omnia (videatur supra, n. {1} 313), et “amygdalae” significant bona vitae.

[3] Quoniam “duodecim tribus” significabant omnia ecclesiae, seu vera ex bono in omni complexu, ideo
Factum est pectorale Aharoni, quod Urim et Thummim vocabatur, ex duodecim lapidibus pretiosis, sub quibus nomina tribuum, seu duodecim filiorum Israelis (Exod. xxviii. 15-30; xxxix. 8-21, 29):
quod per illud responsa e caelo data fuerint, notum est, sed ex qua origine, nondum revelatum est; quare dicetur. Omnis lux in caelo angelico procedit a Domino ut Sole; quare illa lux in sua essentia est Divinum Verum, ex quo est omnis intelligentia et sapientia angelis, et quoque hominibus in rebus spiritualibus. Illa lux in caelo modificatur in varios colores secundum vera ex bono quae recipiuntur; inde est quod in Verbo “colores” ex correspondentia significent vera ex bono; quare etiam responsa dabantur per exsplendescentiam ex coloribus lapidum qui in Urim et Thummim, et simul tunc vel per vivam vocem vel per tacitam perceptionem correspondentem exsplendescentiae. Inde patet, quod “duodecim tribus,” quarum nomina insculpta fuerunt, similia significent. (Sed de his videantur quae in Arcanis Caelestibus dicta et ostensa sunt: quod nempe colores in caelo sint ex luce ibi, et quod sint ejus modificationes et variegationes secundum receptionem, n. 1042, 1043, 1053, 1624, 3993, 4530, 4922, 4742: ita quod sint apparentiae veri ex bono, ac significent talia quae sunt intelligentiae et sapientiae, n. 4530, 4922, 4677, 9466: quod colores quantum trahunt a rubro significent bonum, et quantum ex albo verum, n. {2}9467. Quod “lapides” in genere significent vera, n. 643, 1298, 3720, 6426, 8609, 10376: quod “lapides pretiosi” significent vera ex bono, ita “duodecim lapides pretiosi” omnia vera quae ex bono in ecclesia et caelo, n. 9863, 9865, 9868, 9873, {3}9905. Quod “pectorale judicii,” quod super ephodo et Urim et Thummim vocabatur, in genere significet Verum elucens ex Divino Bono, n. 9823: quod “Urim” sit ignis lucens, ac “Thummim” exsplendescentia in lingua angelica, at integritas in lingua Hebraea, n. 9905: quod inde “Urim at Thummim” ex correspondentia significet exsplendescentiam Divini Veri ex Divino Bono in ultimis, n. 9905: quod ibi responsa data fuerint per lucis variegationes ex lapidibus pretiosis, et simul tunc per vivam vocem, vel per tacitam perceptionem, n. 3862: quod insculpta fuerint nomina duodecim tribuum, quia per has significata sunt omnia vera Divina caeli et ecclesiae, n. 3858, 6335, 6640. 9863, 9865, 9873, 9874, 9905: praeter plura, n. 9863, 9864, 9866, 9891, 9895.)

[4] Quoniam omnis potentia est veris ex bono, seu bono per vera,ideo quoque
Super duobus lapidibus schoham sculpta erant nomina duodecim tribuum,sex super quovis, et ponebantur super binis humeris ephodi quo superindutus Aharon (cap. xxviii. 9-14; cap. xxxix. 6,7);
per quod significabatur potentia Divini Veri ex Divino Bono, et inde potentia illis qui recipiunt Divinum Verum in bono amoris; per “lapides schoham” enim significabantur vera ex bono amoris, per “humeros” potentia, et per “duodecim tribus” omnes qui in veris ex bono sunt. (Quod omnis potentia sit Divino Vero ex Divino Bono, et inde potentia illis qui recipiunt, videatur supra, n. 209,333; et in opere De Caelo et Inferno, n. 228-233: quod “humeri” significent potentiam omnimodam, in Arcanis Caelestibus, n. 4931-4937,9836.)

[5] Quod “tribus” significent omnia ecclesiae, constare potest ex sequentibus his locis:-Apud Matthaeum,
“Tunc apparebit signum Filii hominis et tunc plangent omnes tribus terrae; et videbunt Filium hominis venientem in nubibus caeli cum virtute et gloria..” (xxiv. 30):
et in Apocalypsi,
“Ecce venit cum nubibus, et videbit Ipsum omnis oculus, et qui Ipsum transfixerunt, et plangent super Ipsum omnes tribus terrae” (i. 7);
per quae significatur quod Dominus in fine ecclesiae Se revelaturus sit in Verbo per sensum internum, ac quod agnituri omnes qui in veris ex bono sunt, et quod etiam visuri illi qui in falsis ex malo (videatur supra, n. 37-39); quod “plangent omnes tribus terrae” significat quod peritura omnia vera ex bono, et successura falsa ex malo; “tribus terrae” sunt omnes qui ab ecclesia, et quoque omnia ecclesiae.

[6] Apud Matthaeum,
“Jesus dixit” discipulis, “Amen dico vobis, quod vos qui secuti estis Me in regeneratione, quando sedebit Filius hominis super throno gloriae suae, sedebitis etiam vos super duodecim thronis, judicantes duodecim tribus Israelis” (xix. 28):
et apud Lucam,
“Comedetis et bibetis super mensa mea in regno meo, et sedebitis super thronis judicantes duodecim tribus Israelis” (xxii. 30):
nemo haec intellecturus esset, nisi ex sensu spirituali sciret quid intelligitur per “apostolos,” quid per “thronos,” quid per “tribus Israelis.” Quis non scire potest quod non apostoli judicaturi sint, sed quod solus Dominus? quisque enim judicatur secundum vitam suam, ac vitam omnium nemo scit nisi solus Dominus, ac apostoli ne quidem vitam unius. At in sensu spirituali per “duodecim apostolos” significantur omnia vera ex bono, per “sedere super thronis” significatur judicium, et per “duodecim tribus Israelis” significantur omnes qui ab ecclesia; quare per illa verba significatur quod Dominus judicaturus sit omnes ex Divino Vero et secundum receptionem ejus in bono.

[7] Quod illa per “apostolos” et per “tribus Israelis” significentur, patet manifeste ex his in Apocalypsi,
Nova Hierosolyma “habebat murum magnum et altum, habentem portas duodecim, et super portis angelos duodecim, et nomina scripta quae sunt duodecim tribuum filiorum Israelis;….et murus habebat fundamenta duodecim, et in his nomina duodecim apostolorum Agni” (xxi. 12,14);
per “Novam Hierosolymam” nec intelligitur aliqua nova Hierosolyma, nec per “murum” et “portas” ejus intelliguntur murus et portae, nec per `duodecim tribus” et “apostolos” duodecim tribus et apostoli; quod prorsus alia per singula significentur, patet solum ex eo, quod per “Novam Hierosolymam” intelligatur nova ecclesia quoad doctrinam; quare “angeli,” “tribus” et “apostoli” significant talia quae novae illius ecclesiae sunt, quae omnia se referunt ad verum et ad bonum, et ad conjunctionem eorum, proinde ad vera ex bono. (Sed haec videbuntur explicata in sequentibus; in summa autem explicata sunt in opusculo De Doctrina Novae Hierosolymae, n.1)

[8] Apud Davidem,
“Hierosolyma aedificata est sicut urbs quae cohaeret sibi una; eo ascendunt tribus, tribus Jah, testimonium Israeli, ad confitendum nomini Jehovae” (Ps. cxxii. [3,] 4)
per “Hierosolymam” etiam hic significatur ecclesia quoad doctrinam, quae dicitur “aedificata sicut urbs quae cohaeret sibi una,” cum omnia doctrinae ejus consentientia et unanima sunt, et cum mutuo spectant Dominum ac amorem in Ipsum ab Ipso ut principium et finem: dicitur “aedificata sicut urbs,” quia “urbs” significat doctrinam; vera doctrinae quae spectant, significantur per “tribus, tribus Jah;” per “tribus” significantur vera, et per “tribus Jah” vera ex bono quae a Domino; cultus inde significatur per “confiteri nomini Jehovae.”

[9] Quoniam per “Israelem” significatur ecclesia quae in veris ex bono est, ideo Israel in Verbo vocatur
“Tribus hereditatis” (Esai. lxiii. 17: Jerem. x. 16; cap. li. 19: Psalm. lxxiv. 2).
Et quoniam per “Aegyptum” significantur vera scientifica quae in naturali homine, et super illis fundantur vera ex bono quae sunt vera spiritualis hominis, ideo Aegyptus vocatur
“Angularis lapis tribuum” (Esai. xix. 13);
“lapis angularis” significat fundamentum (videatur supra, n. 417 [b]). Et quoniam per “terram Canaanem” significatur ecclesia, et per “duodecim tribus” omnia ecclesiae, ac per unamquamvis tribum aliquod universale et essentiale ecclesiae, ideo illa terra divisa est inter tribus (Num. xxvi. 5-56; cap. xxxiv. 17-28: Josuae, cap. xv., seq.). Etiam hoc manifeste patet apud Ezechielem, ubi agitur de nova terra, per quam significatur nova ecclesia a Domino instauranda, ac praedicitur et designatur quomodo illa distribuetur in hereditatem secundum duodecim tribus Israelis (cap. xlvii. 13, 20); quae tribus etiam quoad sua nomina recensentur (cap. xlviii. 1 ad fin.). Quod non duodecim tribus Israelis ibi intelligantur quae hereditaturae terram, nec aliqua tribus ibi nominata, manifeste patet; dissipatae enim sunt undecim tribus, et cum gentibus ubique commixtae, et tamen dicitur quem plagam terrae hereditatura sit tribus Dan, quam Ascher, Naphthali, Menasse, Ephraim, Reuben, Jehudah, quam Benjamin, Simeon, Isaschar, Sebulon, Gad; ex quibus constat quod per “terram” ibi intelligatur ecclesia, ac per duodecim tribus intelligantur omnia ecclesiae, et per unamquamvis tribum aliquod universale essentiale ecclesiae. Simile est cum “duodecim tribubus” in hoc capite Apocalypseos recensitis, quod “duodecim millia ex unaquavis tribu signarentur” et salvarentur: quod per “duodecim millia” ibi significentur omnes et omnia, videatur in praecedente articulo; quodnam autem universale essentiale ecclesiae significatur per unamquamvis tribum, dicetur in sequentibus.

[10] Simile paene dicitur de Ecclesia apud Antiquos, quae ante Ecclesiam Israeliticam, apud Mosen:
“Memento dierum aeternitatis, intelligite annos generationis et generationis; interroga patrem tuum qui indicabit tibi, seniores tuos qui dicent tibi, quum hereditatem daret Altissimus gentibus, quum separaret filios hominis, constituit terminos populorum juxta numerum filiorum Israelis” (Deutr. xxxii. 7,8):
haec dicta sunt de ecclesiis quae fuerunt ante ecclesiam apud filios Israelis institutam (de quibus ecclesiis videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 247) Ecclesia Antiquissima quae fuit ante diluvium, quae fuit ecclesia caelestis seu ecclesia quae in bono amoris in Dominum, intelligitur per “dies aeternitatis,” “quum hereditatem daret Altissimus gentibus, quum separaret filios hominis;” per “gentes” significantur qui in bono amoris sunt (videatur supra, n. 331), et per “filios hominis qui in veris ex bono sunt (etiam supra, n 63, 151): et Ecclesia Antiqua, quae fuit post diluvium, et fuit ecclesia spiritualis, intelligitur per “annos generationis et “cum Altissimus constituit terminos populorum juxta numerum filiorum Israelis;” per “populos” significantur qui in bono spirituali, quod, est bonum charitatis erga proximum (videatur etiam supra, n. 331), et per “numerum filiorum Israelis” significatur simile quod per “duodecim tribus,” secundum quas datae sunt hereditates (ut supra, apud Ezechielem).

[11] Hic duo arcana de duodecim tribubus memoranda sunt:-
(i.) Quod ordinationes earum repraesentaverint ordinationes societatum angelicarum in caelis; unde est quod repraesentaverint omnia ecclesiae; nam ecclesia et caelum unum agunt.
(ii.) Quod repraesentatio caeli et ecclesia cadat secundum ordinem in quo nominantur: et quod primum nomen seu prima tribus sit index, ex quo determinantur illa quae sequuntur, proinde res caeli et ecclesiae cum varietate.
(i.) Quod ordinationes duodecim tribuum Israelis repraesentaverint ordinationes societatum angelicarum in caelis, proinde caelum, quoniam caelum ex societatibus angelicis consistit, constare potest ex eo, quod unaquaevis tribus repraesentaverit et inde significaverit aliquod universale essentiale ecclesiae, et quod duodecim tribus simul sumptae repraesentaverint omnia ecclesiae, et quod ecclesia apud filios Israelis instituta fuerit ecclesia repraesentativa; quare tota gens in duodecim tribus distributa repraesentavit ecclesiam in toto complexu, consequenter etiam caelum; nam eadem bona et eadem vera quae faciunt ecclesiam etiam faciunt caelum, seu quae faciunt caelum etiam faciunt ecclesiam (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 57).

[12] Ordinationes duodecim tribuum Israelis secundum ordinationes societatum angelicarum caeli, proinde secundum formam caeli, exstant in castrametationibus earum descriptis apud Mosen, quod nempe
Ad ortum castrametatae fuerint tribus Jehudae, Isascharis et Sebulonis; ad meridiem tribus Reubenis, Simeonis, Gadis; ad occidentem tribus Ephraimi, Menasses et Benjaminis; et ad septentrionem tribus Danis, Ascheris et Naphthali; ac tribus Levi in medio castrorum: quod etiam simili ordine profectae fuerint (Num. ii. 1 ad fin.).
Qui scit quinam sunt et quales qui in plaga orientali in caelo habitant, ac quinam et quales qui in plaga meridionali, occidentali et septentrionali, et simul qui scit quinam sunt et quales qui per unamquamvis tribum significantur, scire potest arcanum cur ad orientem castrametatae fuerint tribus Jehudae, Isascharis et Sebulonis; cur ad meridiem tribus Reubenis, Simeonis et Gadis, et sic porro; ad illustrationem solum dicetur de tribubus Jehudae, Isascharis et Sebulonis, qui castrametati ad orientem. Per “tribum Jehudae” significatur bonum amoris in Dominum, per “tribum Isascharis” significatur verum illius boni, et per “tribum Sebulonis” conjugium boni et veri, quod etiam conjugium caeleste vocatur. Illi etiam qui in orientali plaga in caelo habitant, omnes sunt in bono amoris in Dominum, et in veris ex illo bono, et inde in conjugio caelesti: similiter intelligendae sunt reliquae tribus. (Quod omnes in caelo habitent secundum quale suum in quatuor plagis, et quod plagae ibi non sint sicut plagae in mundo nostro solari, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 141-153,)

[13] Quoniam castrametationes filiorum Israelis repraesentaverunt ordinationes societatum angelicarum in caelo, ideo Bileamus cum vidit castrametationes eorum, in spiritu vidit sicut caelum, ac prophetavit et benedixit illis; de qua re ita apud Mosen,
“Bileamus…direxit versus desertum facies suas, cumque tolleret oculos suos, et Videret Israelem habitantem juxta tribus suas, venit super eum spiritus Dei, et edidit enuntiatum propheticum, dixitque,…. Quam bona sunt tabernacula tua, Jacobe, habitacula tua, Israel; sicut valles plantantur, sicut horti juxta fluvium,” etc. (Num. xxiv. 1-4, seq.):
quod tunc viderit castrametationes filiorum Israelis secundum tribus ordinatas ut supra, patet, nam dicitur quod “direxerit facies suas versus desertum, ac viderit Israelem habitantem .juxta tribus suas;” et quia tunc vidit ordinem caeli in illis, ideo venit super eum spiritus Dei, prophetavit et dixit, “Quam bona sunt tabernacula tua, Jacobe, et habitacula tua, Israel:” “tabernacula” et “habitacula” significant habitationes quales sunt in caelis, “tabernacula” habitationes illorum qui in bono amoris sunt, et “habitacula” illorum qui in veris ex illo bono; fructificationes boni et multiplicationes veri, ac inde intelligentia et sapientia, significantur per “Sicut valles plantantur, sicut horti juxta fluvium” nam omne bonum et inde omne verum fluit secundum formam caeli (ut videri potest ex illis quae in opere De Caelo et Inferno, De Forma Caeli, secundum quam Consociationes et Communicationes ibi, n. 200-212, ostensa sunt).

[14] (ii.) Quod repraesentatio caeli et ecclesiae cadat secundum ordinem in quo tribus nominantur; et quod primum nomen seu prima tribus sit index, ex quo determinantur omnia quae sequuntur, proinde caeli et ecclesiae cum varietate.-Sed hoc arcanum aegre in intellectum alicujus, nisi in idea spirituali sit, cadere potest; at usque paucis dicetur. Sit pro exemplo tribus Jehudae prima tribus quae nominatur: quia per illam tribum significatur bonum amoris, inde ex bono amoris ut principio determinantur significationes reliquarum tribuum quae sequuntur, et hoc cum varietate secundum ordinem quo nominantur (unaquaevis enim tribus aliquod universale ecclesiae significat, ac universale admittit in se varietates specificas, ita illam a primo a quo descendit); quare omnia ibi in serie trahunt ex bono amoris, quod significatur per “tribum Jehudae,” suum sensum spiritualem in specie. Si tribus Reubenis primo loco nominatur, per quam significatur verum in luce ac intellectus veri, inde trahunt reliquae tribus, quae sequuntur, significationes concordantes et coincidentes cum universali quod quaelibet significat. Hoc comparative se habet sicut colores, qui tincti apparent a colore primo, qui se diffundit in reliquas et variegat facies.

[15] Ex his intellectis constare potest unde erat quod responsa ad quamcunque rem data fuerint per Urim et Thummim; erat enim exsplendescentia per lapides pretiosos ab origine coloris ex illo lapide sub quo aliqua tribus, ex qua determinatio incepit; colores etiam lapidum istorum correspondebant universalibus significatis per tribus inscriptas. Qui hoc scit, et simul universale quod unaquaevis tribus significat, percipere aliquantum potest, si in illustratione spirituali est, quid significant tribus in sua serie in qua in Verbo nominantur; ut quid significant in serie qua nati sunt, in qua hoc ordine sequuntur,
Reuben, Simeon, Levi, Jehudah, Dan, Naphthali, Gad, Ascher, Isaschar, Sebulon, Joseph, Benjamin (Gen. cap. xxix. et xxx.; tum xxxv. 18):
quid significant in serie dum profecti sunt in Aegyptum, in qua hoc ordine recensentur,
Reuben, Simeon, Levi, Jehudah, Isaschar, Sebulon, Gad, Ascher, Joseph, Benjamin, Dan, Naphthali (Gen. xlvi. 9-21):
quid significatur per illas in serie in qua benedicuntur a Patre Israele, ubi nominantur in hoc ordine,
Reuben, simeon, Levi, Jehudah, Sebulon, Isaschar, Dan, Gad, Ascher,Naphthali, Joseph. Benjamin (Gen. xlix):
aliter cum benedicuntur a Mose, in hoc ordine,
Reuben, Jehudah, Levi, Benjamin, Joseph, Ephraim, Menasse, Sebulon,Gad, Dan, Naphthali, Ascher (Deutr. xxxiii.),
ubi desunt Simeon et Isaschar, ac loco eorum sunt Ephraim et Menasse: et quid significatur per illas tribus in serie alibi (Ut Gen. xxxv. 23-26: Num. i. 5-16; cap. vii. 1 ad fin.; cap. xiii. 4-15; cap. xxvi. 5-56; cap. xxxiv. 17-28: Deutr. xxvii. 12, 13; Josuae, cap. xv. ad cap. xix.: et Ezech. xlviii. 1 ad fin.). (Quod duodecim tribus varia significent secundum ordinem in quo nominantur, ac ita quoque omnia caeli cum varietate, videatur in Arcana Caelestibus, n. 3862, 3926, 3939,4603, seq, 6337, 6640, 10335.) Quid autem significant in serie in qua nominantur in nunc sequentibus in hoc capite Apocalypseos, infra dicetur; nominantur enim hoc ordine, Jehudah, Reuben, Gad, Ascher, Naphthali, Menasse, Simeon, Levi, Isaschar, Sebulon, Joseph, Benjamin; ac praetereuntur seu non nominantur Dan et Ephraim.

432. VERSUS 5.
“ex tribu Jehudae duodecim millia signati: ex tribu Reubenis duodecim millia signati: ex tribu Gadis duodecim millia signati.”
5. “Ex tribu Jehudae duodecim millia signati, significat amorem in Dominum, et quod omnes qui in illo sunt, in caelo sint et in caelum veniant [n. 433]; “ex tribu Reubenis duodecim millia signati,” significat lucem veri ex illo bono, et quod omnes qui in illa sunt, in caelo sint et in caelum veniant [n. 434]; “ex tribu Gadis duodecim millia signati,” significat bonum vitae inde [n. 435,436].

433. (Vers. 5.) “Ex tribu Jehudae duodecim millia signati.” -Quod significet amorem in Dominum, et quod omnes qui in illo sunt, in caelo sint et in caelum veniant, constat ex repraesentatione et inde significatione Jehudae et ejus tribus, quod sit amor in Dominum (de qua sequitur); ex significatione “duodecim millium,” quod sint omnes et omnia (de qua supra, n. 430); hic omnes qui in illo amore sunt: et ex significatione “signatorum,” quod sint qui distincti et separati ab illis qui in malo sunt, proinde illi qui in bono (de qua etiam supra, n. 427 [a]); quod sint illi qui in caelo sunt et in caelum veniunt, sequitur, illi enim “signabantur in frontibus,” hoc est, separabantur a malis; illi enim sunt de quibus dicitur in capite xiv. Apocalypseos,
“Agnus stans super monte Sionis, et cum Eo centum quadraginta quatuor millia habentes nomen Patris scriptum in frontibus suis:….hi sunt qui cum mulieribus non polluti sunt, virgines enim,. . . empti de hominibus, primitiae Deo et Agno” (vers. 1, 3, 4):
per “montem Sionis” significatur caelum ubi est amor in Dominum; nam omnes qui significantur per “duodecim millia ex unaquavis tribu,” Seu per “centum quadraginta quatuor millia, signatos in frontibus,” sunt qui agnoscunt Dominum et amant Ipsum: quare prima tribus quae nominatur est tribus Jehudae, et per illam tribum significatur amor in Dominum; nam (ut supra, n. 431 [c] dictum est) repraesentatio caeli cadit secundum ordinem in quo tribus nominantur; et primum nomen seu prima tribus nominata est ex qua determinationes et significationes sequentium cum varietate fluunt.

[2] Praeterea in caelum nemo admittitur nisi a Domino, nam universum caelum est Ipsius; quare nemo ibi est et illuc venit, nisi qui agnoscit Ipsum et amat Ipsum. Amare Ipsum non est amare Ipsum quoad Personam, sed vivere secundum praecepta Ipsius, ut quoque Dominus apertis verbis docet apud Johannem,
“In illa die cognoscetis quod Ego in Patre meo, et Vos in Me et Ego in vobis: qui habet praecepta mea et facit illa, ille est qui amat Me:…. si quis amaverit Me, verbum meum servat; et Pater meus amabit illum, et ad illum veniemus et mansionem apud illum faciemus: qui non amat Me, verba mea non servat” (xiv. 20, 21, 23, 24):
quod illi ament Dominum qui faciunt et servant praecepta et verba Ipsius, est quia praecepta et verba Ipsius significant Divina vera, et omne Divinum Verum procedit ab Ipso, ac quod procedit ab Ipso hoc Ipse est; quare cum homo est in illo quoad vitam, tunc Dominus est in illo et ille in Domino; unde dicitur, “Vos in Me et Ego in vobis,” et quod “venturus et mansionem apud illum facturus;” hoc itaque est amare Ipsum. Amare etiam est conjungi, nam amor est conjunctio spiritualis, et conjunctio fit per receptionem Divini Veri doctrina et vita.

[3] Antequam ex Verbo ostenditur quod Per “Jehudam,” seu per tribum a Jehudah nominatam, significetur amor in Dominum, dicetur quid “Jehudah” in omni sensu in Verbo significat. “Jehudah”significat in sensu supremo Dominum quoad amorem caelestem; in sensu interno regnum caeleste Domini, et Verbum; et in sensu externo doctrinam e Verbo quae est regni caelestis: et quia significat in supremo sensu Dominum quoad amorem caelestem, et in sensu interno regnum caeleste, etiam significat amorem in Dominum, nam hic amor est reciprocus apud hominem, et regnat in regno caelesti Domini. Sunt duo regna in quae universum caelum distinctum est, regnum caeleste et regnum spirituale; regnum caeleste consistit ex illis qui in amore in Dominum sunt, et regnum spirituale ex illis qui in amore erga proximum sunt: inde patet quid intelligitur per amorem caelestem et per amorem spiritualem. (Sed de his regnis videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 20-28.) Haec duo regna repraesentabant Judaei et Israelitae, Judaei regnum caeleste et Israelitae regnum spirituale. Quod “Jehudah” etiam significet Verbum, est quia Dominus est Verbum; et Humanum assumpsit in illa tribu ut quoad Humanum quoque esset Verbum; secundum haec apud Johannem,
“In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum:…. et Verbum Caro factum est, et habitavit inter nos”(i. 1, 14):
“Verbum” significat Dominum quoad Divinum Verum procedens ex Divino Amore Ipsius; inde est quod qui amant Divinum Verum quod in Verbo, faciendo illud, in Domini amore sint.

[4] Quod Dominus quoad amorem caelestem, et inde amor in Dominum, et quoque Verbum, per “Jehudam” significetur, constare potest ex sequentibus locis: -Apud Mosen,
“Jehudah tu, celebrabunt te fratres tui; manus tua in cervice hostium tuorum: incurvabunt se tibi filii patris tui. Catulus leonis Jehudah; a praeda, fili mi, ascendisti: curvavit se, cubuit sicut leo, et sicut leo vetulus; quis suscitabit eum? Non removebitur sceptrum a Jehudah, et legislator ab inter pedes ejus, usque dum venit Schiloh, et Ei obedientia populorum: alligat ad vitem asellum suum, et ad vitem praestantem filium asinae suae: lavat in vino vestimentum suum, et in sanguine uvarum velamen suum: ruber oculis a vino, et albus dentibus a lacte” (Genes. xlix. 8-12):
describitur hic per “Jehudam” in sensu spirituali regnum caeleste Domini, ac Ipse Dominus quoad amorem caelestem; amor caelestis est amor Domini receptus in regno caelesti, et amor spiritualis est amor Domini receptus in regno spirituali. Sequentia per ea verba significantur: “Celebrabunt te fratres tui” significat quod ecclesia caelestis prae reliquis eminens sit, “fratres” enim seu tribus nominatae a filiis Jacobi, qui fuerunt fratres ejus, significant ecclesiam: “manus tua in cervice hostium tuorum” significat quod infernalis et diabolica turba expelletur et detinebitur; “hostes” sunt illi qui ab inferno: “incurvabunt se tibi filii patris tui,” significat quod vera omnia ecclesiae se submittent; “incurvare” est se submittere, ac “filii patris” ejus sunt omnia vera ecclesiae; nam illis qui in amore in Dominum sunt et inde in regno caelesti omnia vera ecclesiae insita sunt: “catulus leonis Jehudah” significat innocentiam cum viribus innatis; amor enim in Dominum in se spectatus est innocentia, haec significatur per “catulum,” et vires ei innatae per “leonem:” “a praeda, fili mi, ascendisti,” significat liberationem plurium ab inferno; “curvavit se, cubuit sicut leo, et sicut leo vetulus,” significat bonum amoris et verum inde in sua potentia, nam “curvare se,” cum de leone, est mittere se in potentiam: “quis suscitabit eum” significat quod tutus sit ubicunque est, nec dimoveri possit ab infernis: “non removebitur sceptrum a Jehudah” significat quod non potestas recedet a bono amoris caelestis; “et legislator ab inter pedes ejus” significat quod nec vera Verbi a sensu ultimo ejus; “usque dum venit Schiloh” significat adventum Domini, et tunc tranquillum pacis; “et Ei obedientia populorum” significat vera ab Ipso, et conjunctionem per illa: “alligat ad vitem asellum suum” significat eccleSiam externam et ejus vera a Domino; “et ad vitem praestantem filium asinae suae” significat ecclesiam internam et ejus vera a Domino; “lavat in vino vestimentum suum” significat Humanum Domini externum seu naturale quod Divinum Verum ex Divino Amore Ipsius; “et in sanguine uvarum velamen suum” significat Humanum Domini internum seu rationale quod Divinum Bonum ex Divino Amore Ipsius: “ruber oculis prae vino” significat quod Humanum internum seu rationale non sit nisi Bonum; “et albus dentibus a lacte” significat [quod] Humanum externum seu naturale non sit nisi Bonum Veri. Ex singulis in descriptione illa constare potest quod per “Jehudam” non intelligatur Judah, sed aliquod eminens caeleste, quod ita describitur. (Sed illa singillatim explicata videantur in Arcanis Caelestibus, a n. 6363 ad {1}6381.)

[5] Apud Ezechielem,
“Tu fili hominis, sume tibi lignum unum, et scribe super illud, Jehudae et filiis Israelis et sociis ejus: deinde sume lignum unum, et scribe super illud, Josephi, lignum Ephraim et omnis domus Israelis . postea conjunge illa, unum cum altero tibi in lignum unum, ut sint unum ambo in manu {2}mea. ….Ego accepturus lignum Josephi quod in manu Ephraimi et tribuum Israelis sociorum ejus, et adducam super illo cum ligno Jehudae, et faciam eos in lignum unum…. ….Ego accepturus filios Israelis ab inter gentes quo abiverunt, et congregabo eos a circuitu, et adducam eos super terram suam, et faciam eos in gentem unam super terra in montibus Israelis, et Rex unus erit omnibus illis in Regem; neque erunt amplius duae gentes, neque dividentur amplius in duo regna iterum; ….servus meus David Rex super eos, ut Pastor unus sit omnibus illis, utque in judiciis meis ambulent, et statuta mea custodiant, ac faciant ea; tunc {3}habitabunt super terra, quam dedi servo meo Jacobo, in qua habitarunt patres vestri, et habitabunt super illa illi et filii eorum, et filii filiorum eorum usque in aeternum, et David Servus meus Princeps illis in aeternum; et pangam illis foedus pacis, foedus aeternitatis erit cum illis, et dabo eos, et multiplicabo eos, et ponam sanctuarium meum in medio eorum in aeternum; sic erit habitaculum meum apud illos, et ero illis in Deum, et illi erunt Mihi in populum” ({4}xxxvii. 16, 17, 19, 21, 22, [24,] 25-27);
quid haec significant nemo scire potest si non sciat quid “Jehudah” et “Israel,” et quid “Joseph” et “Ephraim” significant: quod non Jehudah et Israel, nec Joseph et Ephraim, patet; nam dicitur quod “tribus Israelis dispersae inter gentes congregarentur et adducerentur super terram Canaanem,” quodque “David erit rex et princeps illorum,” et quod “cum Illo habitaturae in aeternum;” quis non scit quod tribus Israelis non congregari possint, et quod David non amplius erit rex super illis? Quare sciendum est, quid in sensu spirituali significatur per “Jehudam,” quid per “filios Israelis,” tum quid per “Josephum” et “Ephraimum,” et porro quid per “Davidem,” et quid per “terram Canaanem.” Per “Jehudam” in sensu spirituali significatur regnum caeleste Domini, per “filios Israelis” regnum spirituale Domini; per “Josephum” et “Ephraimum” ac per “tribus Israelis dispersas et congregandas” intelliguntur illi qui infra illa regna sunt, quia non caelestes nec spirituales, sed naturales, et usque in bono vitae secundum religiosum suum:

[6] hi etiam sunt qui intelliguntur a Domino apud Johannem,
“Etiam alias oves habeo, quae non sunt ex ovili hoc; etiam illas oportet Me adducere, et vocem meam audient, et fiet unus grex, unus Pastor” (x. 16);
hi enim in caelo non fuerunt ante adventum Domini, sed ab Ipso introducti postquam glorificavit Humanum suum: causa erat, quia Divinum procedens non prius ad illos extendi potuit. Qui haec scit, et quod per “Davidem” intelligatur Dominus quoad Divinum Verum procedens ex Divino Humano Ipsius, scire potest singula ibi in serie. Quod illa “scriberentur super duobus lignis,” et quod duo illa ligna “conjungerentur in unum lignum,” erat quia per “lignum” significatur bonum vitae, et omnis conjunctio in caelo fit per bonum, et secundum id. (Quod “lignum” significet bonum vitae, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 643, 2784, 3720, 8354,)

[7] Apud Esaiam,
Dominus cum “tollet signum gentibus, et congregabit expulsos Israelis,et dispersa Jehudae colliget a quatuor alis terrae: tunc recedet aemulatio Ephraimi, et hostes Jehudae exscindentur; Ephraim non aemulabitur cum Jehudah, et Jehudah non angustabit Ephraimum; sed involabunt in humerum Philisthaeorum versus mare” (xi.12-14):
haec dicta sunt de salvatione gentium, quae etiam significantur per “expulsos Israelis” et “dispersa Jehudae,” dicitur enim quod Dominus “tollet signum gentibus;” per “expulsos Israelis” intelliguntur qui non [in] veris sunt sed usque in desiderio discendi illa, et per “dispersa Jehudae” intelliguntur qui in bono vitae et per id in amore in Dominum; nam qui amant facere bonum illi amant Dominum, Dominus enim est in illo bono quia id est ab Ipso: per “Ephraimum” intelligitur intellectuale hic concordans cum bono amoris; quod unum non discordabit cum altero, intelligitur per “Tunc recedet aemulatio Ephraimi, Ephraim non aemulabitur cum Jehudah, et Jehudah non angustabit Ephraimum:” quod separabuntur ab illis qui in fide separata a charitate sunt, significatur per quod “involabunt in humerum Philisthaeorum versus mare;” “Philisthaei versus mare” sunt qui separant fidem a charitate seu a bono vitae; “mare est ultimum caeli ubi desinit, ac “involare in humerum” est rejicere et sic se separare.

[8] Apud Sachariam,
“Exulta, filia Zionis, clange, filia Hierosolymae; ecce Rex tuus venit tibi, justus et fidelis Ille…..tendam Mihi Jehudam, arcum implebo Ephraimum, et excitabo filios tuos, Sion” (ix. 9, 13):
haec de adventu Domini et de instauratione ecclesiae ab Ipso apud illos qui in bono amoris et in veris doctrinae inde sunt: “filia Sionis” et “filia Hierosolymae” significat ecclesiam quae apud illos; “Rex tuus” qui “venit justus et fidelis” est Dominus ex quo bonum amoris et verum doctrinae: “tendam Mihi Jehudam, arcum implebo Ephraimum,” significat quod ecclesia instauranda sit apud illos qui in bono amoris in Dominum sunt, et in veris doctrinae inde; per Jehudam” hic intelliguntur qui in bono amoris in Dominum sunt, et per “Ephraimum” vera doctrinae; “Ephraim” enim significat intellectuale ecclesiae, et “arcus” doctrinam veri; (quod “arcus” significet doctrinam, videatur supra, n. 357 [a], ubi etiam haec explicata sunt;) “filii Sionis” sunt illi. Quod non gens Judaica per “Jehudam” ibi intelligatur, nec Ephraim per “Ephraimum,” patet; nam ecclesia Domini non instaurata est quia non recepta apud gentem Judaicam, et tribus Ephraimi tunc non erat.

[9] Apud eundem,
“Visitabit Jehovah Zebaoth gregem suum, domum Jehudae, et ponet eos sicut equum gloriae suae in bello; ex illo angularis, ex illo clavus, ex illo arcus belli: ….. potentem reddam domum Jehudae et domum Josephi servabo, et habitare faciam eos; …. hinc erunt sicut potens Ephraim, et laetabitur cor eorum sicut vino” (x. 3, 4, 6, 7):
per “domum Jehudae” etiam hic intelligitur regnum caeleste Domini, quod consistit ex illis qui in amore in Ipsum sunt, et per “Ephraimum” intelliguntur qui in veris doctrinae inde sunt; nam omnes qui in regno caelesti Domini sunt, in veris doctrinae sunt, vera enim habent sicut insita et cordibus inscripta. (Videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 25, 26 reliqua videantur explicata supra, n. 355 [f]. 376 [d].)

[10] Apud eundem,
“Jubila et laetare, filia Sionis; ecce Ego veniens ut habitem in medio tui…; tunc adhaerebunt gentes multae Jehovae in die illo, et erunt Mihi in populum . Jehovah hereditatem Sibi faciet Jehudam, portionem suam super terra sanctitatis, et eliget iterum Hierosolymam”(ii. 14-16 [B. A. 10-12]):
quod hic per “Jehudam” non gens Judaica intelligatur, nec per “Hierosolymam” Hierosolyma, manifeste patet, nam agitur ibi de adventu Domini, quando gens illa prorsus recessit, ac Hierosolyma dein destructa fuit; et tamen dicitur quod “Jehovah hereditatem Sibi faciet Jehudam, et portionem suam super terra sanctitatis, et eliget iterum Hierosolymam;” quare per “Jehudam” intelliguntur illi qui in amore in Dominum sunt, et per “Hierosolymam” intelligitur ecclesia quoad doctrinam apud illos.

[11] Apud Nahum,
“En super montibus pedes evangelizantis, proclamantis pacem; feriare Jehudah festa tua, redde vota tua, quia non addet amplius per te transire belial, omnis exscindetur” (ii. 1 [B. A. i. 15]):
etiam haec de Domino; adventus Ipsius intelligitur per “En super montibus pedes evangelizantis, proclamantis pacem;” per “feriari festa,” et “reddere vota,” significatur ex adventu Ipsius gaudere, et tunc colere Ipsum; per quod “non addet amplius transire per Jehudam belial, omnis exscindetur,” significatur quod non malum apud illos, quia in Domino; haec non dici potuerunt de gente Judaica, sed de illis qui in amore in Dominum sunt; unde patet quod hi per “Jehudam” intelligantur.

[12] Apud Malachiam,
“Ego mitto angelum meum, qui parabit viam ante Me; et subito veniet ad Templum suum Dominus:…. tunc suavis erit Jehovae minchah Jehudae et Hierosolymae, juxta dies saeculi et juxta annos priores”(iii.1, 4):
quod haec dicta sint de adventu Domini, et quod per “angelum qui parabit viam ante Ipsum” intelligatur Johannes Baptista, notum est in ecclesia: quod tunc “suavis erit Jehovae minchah Jehudae et Hierosolymae” significat quod tunc acceptus erit cultus ex bono amoris in Dominum: “minchah Jehudae” illum cultum significat; quod non acceptus fuerit cultus gentis Judaicae et Hierosolymae, constat, nam non agnoverunt Dominum, sed Ipsum prorsus reprobaverunt: “juxta dies saeculi et juxta annos priores” significat juxta cultum in ecclesiis antiquis; Antiquissima Ecclesia quae ante diluvium et in amore in Dominum, intelligitur per “dies saeculi” seu “aeternitatis,” et Ecclesia Antiqua quae post diluvium, quae fuit ecclesia spiritualis, intelligitur per “annos priores.”

[13] Apud Joelem,
“Fiet in die illo stillabunt montes mustum, et colles fluent lacte, et omnes rivi Jehudae fluent aquis; et fons e domo Jehovae exibit et irrigabit flumen schittim: Aegyptus in vastitatem erit, et Edom in desertum vastitatis, propter violentiam filiorum Jehudae, quorum fuderunt sanguinem innocentem in terra sua: at Jehudah in aeternum sedebit, et Hierosolyma in generationem et generationem” (iv. [B. A. iii.] 18-20):
agitur etiam ibi de adventu Domini, ac de novo caelo et de nova terra tunc; et per quod “montes stillabunt mustum significatur quod ex bono amoris omne verum; (quod “montes” significent bonum amoris, videatur supra, n. 405 [a-f],et quod “vinum et mustum” significet verum, etiam supra, n. 376 [a-f];) per quod “colles fluent lacte” significatur quod ex bono charitatis erga proximum vita spiritualis; et per quod “omnes rivi Jehudae fluent aquis” significatur quod ex singulis Verbi vera per quae intelligentia: per quod “fons e domo Jehovae exibit et irrigabit flumen schittim” significatur quod ex caelo a Domino verum doctrinae, quod illustrabit illos qui in cognitionibus et scientiis sunt: “Aegyptus in vastitatem erit, et Edom in desertum vastitatis,” significat quod principia falsa et mala amoris sui, utraque ex naturali homine, destruentur; “propter violentiam filiorum Jehudae, quorum fuderunt sanguinem innocentem in terra sua,” significat propter falsificata vera et adulterata bona Verbi, quae corruperunt et destruxerunt; “Jehudah in aeternum sedebit, et Hierosolyma in generationem et generationem,” significat quod Verbum et inde doctrina genuini veri permansura sint in aeternum apud illos qui in amore in Dominum sunt. Inde etiam patet quod non Jehudah per “Jehudam” nec Hierosolyma per “Hierosolymam” ibi intelligatur.

[14] Apud eundem,
“Tyre et Zidon, et omnes termini Philisthaeorum, …cito reducam retributionem in caput vestrum, propterea quod argentum meum et aurum meum sumpsistis, et desiderabilia bonorum meorum intulistis in templa vestra; et filios Jehudae et filios Hierosolymae vendidistis filiis Graecorum, ut longe removeritis eos a terminis eorum” (iv. [B. A. iii.] 4-6):
per “Tyrum” et “Zidonem” ac per “Philisthaeos” intelliguntur qui falsificaverunt vera et bona Verbi; “argentum meum et aurum meum” significant vera et bona illa; et “inferre illa in templa sua” significat illa falsificare et profanare: “filios Jehudae et filios Hierosolymae vendere filiis Graecorum” significat pervertere et falsificare omnia vera et bona Verbi; “filii Jehudae” sunt bona Verbi, “filii Hierosolymae” sunt vera ejus, et “filii Graecorum” sunt falsa; “longe removere illos a terminis illorum” significat procul ab ipsis veris. Qui non scit sensum spiritualem Verbi, credere potest quod illi qui in Tyro et Zidone et in Philisthaea erant vendiderint filios Jehudae et Hierosolymae ad Graecos; sed est propheticum, in quo gentes quae nominantur significant res ecclesiae.

[15] Apud Jeremiam,
“In diebus illis ibunt domus Jehudae et domus Israelis, et venient una e terra septentrionis super terram quam hereditare feci patribus vestris” (iii. 18):
haec etiam de adventu Domini, et de nova ecclesia ab Ipso; adventus Ipsius intelligitur per “in diebus illis,” et nova ecclesia per “domum Jehudae et domum Israelis,” ecclesia quae ex illis qui in amore in Dominum sunt per “domum Jehudae,” et ecclesia quae ex illis qui in charitate erga proximum sunt, et vocatur ecclesia spiritualis, per “domum Israelis:” quod “venient una e terra septentrionis super terram quam hereditare feci patribus vestris” significat quod ex ignorantia et ex falsitatibus in quibus tunc, in cognitiones et in lucem veri quae ecclesiae, venturi sint; “terra septentrionis” significat statum ignorantiae et falsum religionis; “terra quam hereditarunt patres” significat ecclesiam quae in cognitionibus et in luce veri. Haec dicta sunt de gentibus, ex quibus nova ecclesia instauranda; quod non domus Jehudae, nec domus Israelis tunc, nempe cum fuit Dominus in mundo, e terra septentrionis venerit, notum est; Judaei enim tunc erant in terra Canaane, et Israelitae erant dispersi.

[16] Apud eundem,
“Ecce dies venientes, …cum suscitabo Davidi Germen justum, qui regnabit Rex et prosperabitur, et faciet judicium et justitiam in terra: in diebus Ipsius salvabitur Jehudah, et Israel habitabit secure; et hoc nomen Ipsius quod vocabunt Ipsum, Jehovah Justitia nostra” (xxiii. 5, 6; cap. xxxiii. 15, 16):
manifeste hic de Domino, qui est “Germen Davidis,” et qui “regnabit Rex,” et qui vocabitur “Jehovah Justitia nostra:” quod “in diebus Ipsius salvabitur Jehudah, et Israel habitabit secure,” significat quod salvandi qui in amore in Ipsum et in charitate erga proximum sunt (ut supra). Quod non Jehudah salvatus sit, nec quod Israel revocatus aut revocari potuerit, ut habitaret secure, hoc est, absque infestatione a malis et falsis, constat.

[17] Apud eundem,
Reducam Israelem ad habitaculum illius, ut pascat in Carmele et Baschane, ac in monte Ephraimi et Gileade saturetur anima ejus: in diebus illis et in tempore illo …. quaeretur iniquitas Israelis et peccata Jehudae, et non invenientur” (|l|. 19, 20):
etiam haec de instauratione ecclesiae a Domino apud gentes, quae per “Israelem qui reducetur ad habitaculum suum,” similiter per “Jehudam cujus peccata non invenientur,” intelliguntur; quod ducendi a Domino ac instruendi in bono charitatis, intelligitur per quod “pascent in Carmele et Baschane, et in monte Ephraimi et Gileade.”

[18] Apud Sachariam,
“In die illo…percutiam omnem equum stupore, et equitem ejus amentia, et super domum Jehudae aperiam oculum meum: ….in die illo ponam duces Jehudae sicut fornacem ignis in lignis, et sicut facem ignis in manipulo, ut comedant ad dextram et ad sinistram omnes populos circumcirca, ut habitet amplius Hierosolyma, sub se in Hierosolyma; servabit Jehovah tentoria Jehudae primo” (xii. 4, 6, 7):
agitur ibi de devastatione ecclesiae prioris, et de instauratione ecclesiae novae a Domino; devastatio ecclesiae prioris describitur per “In die illo percutiam omnem equum stupore et equitem amentia;” per “equum” enim significatur intellectus veri apud hominem, et per “equitem” intelligentia (videatur supra, n. 355): per “domum Jehudae” significatur ecclesia apud illos qui in bono amoris in Dominum sunt; de illa dicitur quod Dominus “super illam aperiet oculum suum:” quod mala quae ab inferno dispergentur ab illis et apud illos, et quoque falsa, significatur per quod “ponet duces Jehudae sicut fornacem ignis in lignis, et sicut facem ignis in manipulo, ut comedant ad dextram et ad sinistram omnes populos circumcirca:” quod ecclesia illa tuta erit ab infestatione malorum et falsorum, significatur per quod “habitabit Hierosolyma sub se in Hierosolyma;” et quod Dominus omnino salvabit illos qui in amore in Ipsum sunt, significatur per quod “Jehovah servabit tentoria Jehudae primo.”

[19] Apud Esaiam,
“Verbum” Jehovae “super Jehudam et Hierosolymam: Fiet in posteritate dierum stabilis erit mons Jehovae in caput montium, et elatus prae collibus; et confluent ad eum omnes gentes; et ibunt populi multi, et dicent, Ite et ascendemus ad montem Jehovae, ad domum Dei Jacobi, qui docebit nos de viis suis, et eamus in semitis ejus” (ii. 1-3):
haec quoque dicta sunt de nova ecclesia a Domino; per “montem Jehovae,” qui tunc stabilis et in caput montium, intelligitur Sion, et significatur ecclesia caelestis, et amor in Dominum qui est illis qui ab ea ecclesia; quod hoc ecclesiae primarium sit, crescet et vires sumet, significatur per quod “erit in caput montium et elatus prae collibus;” quod illi qui in bono sunt agnituri sint Dominum et accessuri ad ecclesiam, significatur per “confluent ad eum montem omnes gentes;” “gentes” significant illos qui in bono caelesti sunt, quod est bonum amoris in Dominum, ac “populi” qui in bono spirituali sunt, quod est bonum charitatis erga proximum; de his dicitur “Ibunt populi multi et dicent, Ite et ascendemus ad montem Jehovae, ad domum Dei Jacobi.” (Quod “gentes” significent illos qui in bono caelesti sunt, ac “populi” illos qui in bono spirituali, videatur supra, n. 331.)

[20] Apud eundem,
“Jehovah Redemptor tuus, et Formator tuus ab utero stabiliens verbum servi sui, et consilium legatorum suorum perficit, dicens Hierosolymae, Habitaberis; et urbibus Jehudae, Aedificabimini; et vastitates ejus erigam” (xliv. 24, 26):
agitur etiam ibi de adventu Domini, qui est “Jehovah Redemptor tuus, et Formator tuus ab utero;” “Redemptor” dicitur ex eo quod liberaverit ab inferno, et “Formator ex utero” ex eo quod regeneret hominem: praedictio a prophetis de Ipso et de salvatione hominum intelligitur per “Stabiliens Verbum servi sui et conSilium legatorum suorum perficit:” quod illi Salvandi qui ab ecclesia Ipsius sunt, et quod illi instruendi in veris doctrinae caelestis, intelligitur per “dicens Hierosolymae, Habitaberis; et urbibus Jehudae, Aedificabimini;” “Hierosolyma” est ecclesia, et “urbes Jehudae” sunt vera doctrinae caelestis: quod falsitates, quae destruunt ecclesiam, discutientur, intelligitur per “Vastitates ejus erigam.” Quod a Domino non dictum sit quod Hierosolyma habitaretur, et quod urbes Jehudae aedificarentur, sed quod Hierosolyma destrueretur, quod etiam factum, notum est.

[21] Apud eundem,
“Producam ex Jacobo semen, et ex Jehudah heredem montium meorum, ut possideant eum electi, et servi mei habitent ibi” (lxv. 9):
hic per “Jacobum” et per “Jehudam” non intelligitur populus ex Jacobo et gens ex Jehudah, sed ecclesia a Domino instauranda; per “Jacobum” ecclesia quae in bono vitae, et per “Jehudam” ecclesia quae in bono amoris in Dominum; ita per “Jacobum” ecclesia externa, et per “Jehudam” ecclesia interna: per “semen” intelligitur charitas et fides, et per “montes” intelliguntur bona amoris: illi qui in charitate sunt, vocantur “electi;” et illi qui in veris ex bono amoris, vocantur “servi;” quare dicitur “ut possideant eum electi, et servi mei habitent ibi.”

[22] Apud Ezechielem,
“Jehudah et terra Israelis fuerunt negotiatores tui in triticis minnith et pannag et melle, et oleo et balsamo, dederunt negotiationem tuam” (xxvii. 17):
haec dicta sunt de Tyro, per quam significatur ecclesia quoad cognitiones veri et boni, inde etiam per “Tyrum” significantur cognitiones veri et boni quae ecclesiae; agitur ibi de mercaturis et negotiationibus ejus, per quas describitur quomodo cognitiones illae comparantur, hic quaenam comparantur ex Jehuda et ex terra Israelis; et quia per “Jehudam” significatur bonum amoris, et per “Israelem” verum ex illo bono, ideo dicuntur negotiationes ejus esse “in triticis minnith et pannag, et in melle et in oleo et in balsamo,” quia per “tritica minnith et pannag” significantur vera et bona ecclesiae omnis generis, per “mel” bonum amoris in naturali homine, per “oleum” bonum amoris in spirituali homine, et per “balsamum” vera quae ex bono grata sunt. (Videatur supra, n. 375, ubi haec amplius explicata sunt.) Ex mercaturis in eo capite memoratis, et in sensu spirituali intellectis, manifeste patet quid per varias gentes ibi memoratas significatur, ita quid per “Jehudam” et per “Israelem;” mercaturae enim ibi indicant.

[23] Quod per “Jehudam” non intelligatur gens Judaica, constare etiam potest apud Ezechielem (cap. xlviii.), ubi agitur de nova terra quae distribuenda erit inter duodecim tribus Israelis, quae tribus etiam ibi nominantur, et quam partem terrae unaquaevis possessura est; et ibi multum de tribu Jehudae, et quod Sanctuarium in medio ejus (vers. 8-22); ex quibus manifeste patet quod per “tribus” ibi nominatas non intelligantur tribus illae, fuerunt enim undecim dispersae, ac factae gentes, a quibus non dignoscuntur, fuerunt enim in perpetuum exilium abductae: tum etiam patet quod per “terram” ibi non intelligatur terra sed ecclesia, proinde per “tribus” ibi nominatas talia quae sunt ecclesiae, ac per “Jehudam” ibi ecclesia caelestis seu ecclesia quae in amore in Dominum, in qua idcirco est Sanctuarium.

[24] Simile per “Jehudam” et “Israelem” intelligitur apud Davidem,
“Factus est Jehudah in sancturium, et Israel in dominia Ipsius” (Ps. cxiv. 2):
“sanctuarium” significat in supremo sensu Ipsum Dominum, ac in respectivo cultum Ipsius ex bono amoris; per “Israelem” significatur verum ecclesiae ex illo bono; et quia omnis potentia est veris ex bono, seu bono per vera, ideo dicitur quod “Israel factus sit in dominia Ipsius.” Quoniam per “Jehudam” significatur regnum caeleste Domini, et per “Israelem” regnum spirituale Domini (ut supra dictum est), et regnum caeleste est quod constituit sacerdotium Domini in caelo, et regnum spirituale quod constituit regium Domini (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 24,226), inde est quod Dominus in Verbo dicatur “Rex,” et apud Evangelistas,
“Rex Judaeorum” (Matth. ii. 2: Joh. xviii. 33,37; cap. xix. 19):
et per Dominum ut “Regem Judaeorum” intelligitur Dominus quoad Divinum Verum procedens ex Divino Bono Divini Amoris Ipsius; inde “reges” in Verbo significant vera quae ex bono (videatur supra, n. 31).

[25] Apud Jeremiam,
“Ecce dies venientes,….quibus seminabo domum Israelis et domum Jehudae semine hominis et semine bestiae;….et quibus pangam cum domo Israelis et cum domo Jehudae foedus novum:….hoc foedus quod pangam cum domo Israelis post dies hos,….dabo legem meam in medio eorum, et super cor eorum scribam illam, et ero illis in Deum, et erunt Mihi in populum” (xxxi. 27, 31, 33, 34):
per “dies venientes” etiam hic intelligitur adventus Domini; quare non intelligitur quod novum foedus tunc pangeretur cum domo Israelis et cum domo Jehudae, sed cum nova ecclesia a Domino instauranda, quae intelligitur per “domum Israelis” et per “domum Jehudae,” quorum in medio daretur lex et scriberetur super cor; quod hoc non factum sit cum domo Israelis et cum domo Jehudae notum est, nam foedus cum Domino prorsus rejecerunt, et quoque hodie similiter: “foedus” significat conjunctionem cum Domino per amorem in Ipsum, ex qua conjunctione datur lex seu Divinum Verum in illis, tam in doctrina quam in vita eorum, quod est “lex in medio” et “{1}scripta super cor:” “seminare domum Israelis et domum Jehudae semine hominis et semine bestiae” significat reformare illos qui e nova ecclesia per vera et bona quae intelligentiae et affectionis; “semen” est verum, “homo” est intelligentia, et “bestia” est bonum affectionis; quod “bestia” id significet, ostendetur in sequentibus.

[26] Apud Sachariam,
“Venient populi multi et gentes numerosae ad quaerendum Jehovam Zebaoth in Hierosolyma, et ad deprecandum facies Jehovae:….in {1}diebus illis apprehendent decem viri ex omnibus linguis gentium alam viri Judaei, dicendo, Ibimus vobiscum, quia audivimus Deum vobiscum” (viii. 22,23):
qui non scit quod per “Judaeum” intelligantur illi qui in amore in Dominum sunt, et inde in veris doctrinae, facile adducentur ad credendum quod haec dicta sint de Judaeis, et de introductione illorum in terram Canaanem, et quod tunc omnes alii qui salvari volunt apprehendent alam vestis illorum, orantes ut liceat comitari; sed qui scit quod haec non dicta sint de aliqua introductione in terram Canaanem ad Hierosolymam ibi, et quod per “Judaeum” non illi ex gente illa intelligantur, sed quod per “Hierosolymam” intelligatur nova ecclesia a Domino instauranda, ac per “Judaeum” omnis qui in bono amoris in Dominum est, ac per “alam Judaei” verum ex illo bono, scire potest quid omnia in illo capite et quid illa verba in specie significant: agitur enim ibi de convocatione et accessione gentium ad ecclesiam, ac per “Judaeum” intelliguntur qui agnoscunt Dominum et amant IpSum, ac per “apprehendere alam ejus” desiderium sciendi verum ab Ipso, ac per “decem viros ex omnibus linguis gentium” intelliguntur omnes ex quacunque religione; “decem viri” significant omnes, et “linguae gentium” significant religiosa.

[27] Ex his constare potest quantum hallucinantur qui credunt quod Judaei in fine temporum convertentur ad Dominum, ac introducentur in terram Canaanem; qui sunt illi qui credunt quod per “terram,” per “Hierosolymam,” per “Israelem” et per “Jehudam” in Verbo, intelligatur terra Canaan, urbs Hierosolyma, populus Israeliticus et gens Judaica. Sed ignoscendi sunt qui hactenus id crediderunt, quia non sciverunt aliquid de sensu spirituali Verbi; ita non quod per “terram” significetur ecclesia, per “Hierosolymam” illa quoad doctrinam, per “Israelem” illi qui ab ecclesia spirituali sunt, et per “Jehudam” illi qui ab ecclesia caelesti; tum quod ubi agitur apud Prophetas de introductione illorum in terram Canaanem, intelligatur introductio fidelium in caelum et in ecclesiam: quod etiam factum est cum Dominus in mundum venit, nam tunc introducti sunt in caelum omnes illi qui in bono charitatis vixerunt, et Deum sub Humana forma coluerunt; qui reservati sunt sub caelo usque ad adventum Domini, ac introducti postquam Dominus glorificavit Humanum suum. Hi sunt qui intelliguntur in pluribus locis in Verbo Prophetico, ubi agitur de captivitate filiorum Israelis et Jehudae, ac de reductione eorum in terram; intelliguntur etiam illi qui introducendi erant in ecclesiam et inde in caelum e terris post adventum Ipsius, non modo ubi Christiana Religio recepta est, sed etiam ubivis alibi; hi et illi sunt qui intelliguntur in multis locis ubi nominatur Israel et Jehudah et Hierosolyma, et agitur de introductione in terram (Ut in sequentibus:-Esai. x. 21,22; cap. xi. 11, 12; cap. xliii. 5,6; cap.xlix. 10-26; cap. lvi. 8; cap. lx. 4; cap. lxi. 1-5, 9: Jerem. iii. 12-20; cap. xvi. 15,16; cap. xxiii. 7,9; cap. xxx. 2-11; cap. xxxi. 1-14, 23-49; cap. xxxiii. 6-18: Ezech. xvi. 60-62; cap. xx. 40-42; cap. xxxiv. 11-16; cap. xxxvii. 21-28; cap. xxxix, 21-29: Hosch. iii. 5: Joel ii. 18-27; cap. iii. 5 [B. A. ii. 32]: Amos [ix.] 12-15 et alibi).

[28] Sint pro exemplo bina haec loca, ex quibus Judaei sibi persuadent, et quoque Christiani credunt, quod gens Judaica, reditura sit in terram Canaanem, et prae reliquis salvanda:- Apud Esaiam,
“Tunc adducent omnes fratres vestros ex omnibus gentibus, munus Jehovae, super equis et super curru, et super rhedis cameratis, et super mulis, et super veredariis, ad montem sanctitatis meae Hierosolymam:….et quemadmodum caeli novi et terra nova, quae�acturus sum, stabunt coram Me,…sic stabit semen vestrum et nomen vestrum” (lxvi. 20,22):
(quid illa significant, videatur supra, n. [355 [c],] 405 [e], ubi explicata sunt:) per “novum caelum” et “novam terram” intelligitur caelum et ecclesia ex illis qui salvandi a Domino postquam glorificavit Humanum suum, ut supra dictum est.

[29] Apud eundem,
“Tollam erga gentes manum meam, et erga populos attollam signum meum, ut adferant filios tuos in sinu, et filias tuas super humero apportent: erunt reges nutritii tui, et principes [feminae] eorum lactatrices; facies ad terram incurvabunt se Tibi, et pulverem pedum tuorum lingent” (xlix. 22,23):
agitur in toto illo capite de adventu Domini, et de salvatione illorum qui recipiunt Ipsum, ut manifeste patet a versibus 6, 7, 8, 9, illius capitis; proinde non de salvatione Judaeorum, minus de reductione illorum in terram Canaanem. Quod gens Judaica in allatis locis non intellecta fuerit, constare etiam potest ex eo, quod gens pessima fuerit, et corde idololatra; et quod non introducta sit in terram Canaanem propter aliquam cordis bonitatem et justitiam, sed propter promissionem factam patribus eorum; et quod nulla ecclesiae vera et bona fuerint apud illos, sed falsa et mala, et quod ideo rejecti et expulsi ex terra Canaane; ut conStare potest ex omnibus illis locis in Verbo ubi gens illa describitur.

[30] Qualis illa gens fuit et futura est, quod pessima, describitur a Mose in Cantico, his verbis,
“Occultabo, facies meas ab illis, videbo quid posteritas eorum; generatio enim perversionum {1}illi, filii in quibus fidelitas non:….dixerim, In extremos angulos ejiciam illos, cessare faciam ab homine memoriam eorum;….nam gens perdita consiliis illi, nec in illis intelligentia;….de vile Sodomae vitis eorum, et de agris Gomorrhae, uvae ejus uvae fellis, botri amaritudinum illis; venenum draconum vinum eorum, et fel aspidum crudele. {2}Nonne illud absconditum apud Me, obsignatum in thesauris meis? Mihi vindicta et retributio” (Deutr. xxxii. 20-35):
describitur ibi qualis ecclesia est apud illos, quod nempe in diris falsis ex malo; ecclesia apud illos qualis est intelligitur per quod “de vite Sodomae vitis eorum, et de agris Gomorrhae;” “vitis” significat ecclesiam: falsa ex malo quae illis intelliguntur per quod “uvae ejus uvae fellis, botri amaritudinum illis, venenum draconum vinum eorum, et fel aspidum crudele;” “uvae” significant bona ecclesiae, at “uvae fellis ac botri amaritudinum” significant mala ex diris falsis; ipsa falsa eorum intelliguntur per “venenum draconum vinum eorum, et fel aspidum crudele;” “vinum” significat verum ex Verbo, at “venenum draconum et fel aspidum” significat enorme falsum quod existit ex falsificatis veris Verbi. Similiter describitur gens illa alibi in Verbo (Ut in Deuteronomio; in Libro Judicum; apud Prophetas, ut apud Jeremiam, cap. v. 20-31; cap. vii. 8-34; cap. ix. 1-25 [B. A. 2-26]; cap. xi. 6-17; cap. xiii. 9-27; cap. xix. 1-15; cap. xxxii. 30-35; cap. xliv. 2-24). Quod gens illa corde idololatra fuerit, patet ab allatis illis locis, et a plurimis aliis:- Ut apud Jeremiam,
“Juxta numerum urbium tuarum fuerunt dii tui, Jehudah;…. ….et juxta numerum platearum Hierosolymae {3}posuistis altaria ad suffiendum Baali” (ii. 28; cap. xi. 13).

[31] Quod non in terram Canaanem introducti fuerint propter aliquam cordis bonitatem et justitiam, sed propter promissionem factam patribus eorum, apud Mosen,
“Non propter justitiam tuam, et propter rectitudinem cordis tui tu Veniens ad possidendum terram,….sed ut stabiliat verbum quod Jehovah juravit patribus tuis, Abrahamo, Isaco et Jacobo: quare scito quod non propter justitiam tuam Jehovah Deus tuus dans tibi terram bonam hanc ad possidendum eam, quia populus durus cervice tu” (Deutr. ix. 5,6).

[32] Quod nulla ecclesiae vera et bona fuerint apud illos, sed falsa et mala, patet ex Verbo ubi agitur de scortationibus et adulteriis eorum (Apud Jeremiam, cap. iii. 1 ad fin.; et apud Ezechielem, cap. xxiii. 1 ad fin.): per “scortationes” et “adulteria” in Verbo intelliguntur falsificationes veri et adulterationes boni (videatur supra, n. 141, 161): quapropter a Domino vocantur
“Generatio adultera” (Matth. xii. 39; Marc. viii. 38):
Et quoque illi “pleni hypocrisi, iniquitate et immunditie” (Matth. xxiii. 27,28):
Et quod per traditiones suas falsificaverint Verbum (Matth. xv. 1-6; Marc. vii. 1-14):
et apertis verbis apud Johannem,
“Vos ex patre diabolo estis, et desideria patris vestri vultis facere; ille homicida erat ab initio, et in veritate non stetit, quia non veritas in illo; quando loquitur mendacium, ex propriis loquitur, quia mendacium loquens est et pater ejus” (viii. 44)
per “mendacium” intelligitur falsum ex malo; per “diabolum” exstinctio omnis boni; per “homicidam” exstinctio omnis veri; per “patrem” intelliguntur tam qui ab inferno quam qui a generatione ista prius usque a primis temporibus vixerunt; “ex propriis loqui” est ex innato.

[33] Quod sic omne ecclesiae apud illos deperditum fuerit, ac ideo rejecti, constat apud Esaiam,
“Dominus {1}Jehovah Zebaoth removens ex Hierosolyma et ex Jehudah baculum et scipionem, omnem baculum panis, et omnem {2}scipionem aquae, fortem et virum belli, judicem et prophetam, et divinatorem et senem:….nam impegit Hierosolyma et Jehudah cecidit, quia lingua eorum et opera eorum contra Jehovam ad rebellandum oculis gloriae Ipsius” (iii. 1, 2, 8):
“removere omnem baculum panis et omnem {2}scipionem aquae” significat omne bonum amoris et verum fidei, a quibus vita spiritualis; “panis” est bonum amoris, et “aqua” est verum fidei, ac “baculus” et “scipio” sunt potentiae, et inde omnia vitae spiritualis: “removere fortem et virum belli” significat omnem resistentiam contra mala et falsa; removere “judicem et prophetam” significat omne bonum et verum doctrinae; removere “divinatorem et senem” significat omnem intelligentiam et sapientiam: “lingua eorum et opera eorum contra Jehovam ad rebellandum oculis gloriae Ipsius” significat quod omne doctrinae eorum et vitae eorum sit prorSus contra Divinum Verum; “lingua” est doctrina, “opera” sunt vita, “oculi gloriae Jehovae” sunt Divinum Verum, “rebellare” est contra illud esse.

[34] Apud eundem,
“{1}Quid faciendum amplius vineae meae?” “Judicate..inter Me et inter vineam meam: quid faciendum [amplius] vineae meae quod non fecerim in illa? Quare exspectavi ut faceret uvas, sed fecit labruscas: et notum faciam vobis, quid Ego faciam vineae meae, removendo sepem ejus ut sit ad depascendum, perrumpendo maceriem ejus ut sit ad conculcationem; ponam eam in desolationem,….ut ascendat sentis et vepris; immo nubibus praecipiam, ut non faciant pluere super eam pluviam” (v. 3-6):
per “vineam” hic intelligitur ecclesia apud illam gentem; per “Exspectavi ut faceret uvas sed fecit labruscas” significatur quod pro bonis veri quae ecclesiae apud illam fuerint mala falsi; per “removere sepem ejus ut sit ad depascendum, perrumpendo maceriem ut sit ad conculcationem,” significatur destructio ejus quoad bona et vera, ut invadant mala et falsa, quae sunt “sentis et vepris” quae ascendent; per “Nubibus praecipiam ut non faciant pluere super illam pluviam” significatur quod ulterius non aliqua receptio veri et boni illis per Verbum e caelo.

[35] De destructione ecclesiae apud illam gentem etiam agitur apud Esaiam (cap. vii. 17-19, seq.), apud Jeremiam (cap. i. 15), et multis aliis in locis. Propterea etiam gens illa ejecta est e terra Canaane, primum gens Israelitica et postea gens Judaica; et hoc quia per “terram Canaanem” significatur Canaan caelestis, quae est caelum et ecclesia. Qualis utraque illa gens fuit, describitur plene in sensu interno in capitibus xxxii. et xxxiii. Exodi, ubi agitur de vitulo aureo quem sibi fecerunt, propter quem Jehovah voluit illos consumere, et aliam generationem ex Mose exsuscitare (quorum omnium explicatio videatur in Arcanis Caelestibus, n. 10393-10512, et n. 10523-10557).

[36] Qualis gens Judaica fuit, describitur etiam in sensu interno in capite xxxviii. Genescos, ubi agitur de ortu eorum, qui fuit ex Canaanitide et ex Scortatione cum nuru; tres enim stirpes eorum fuerunt, una ex muliere Canaanitide, quam Jehudah sumpsit sibi in uxorem, et binae ex Thamare quae nurus Jehudae, cum qua concubuit ut cum scorto (quorum explicatio etiam videatur in Arcanis Caelestibus, n. 4813-4930).

[37] Qualis illa gens fuit, etiam describitur per Judam Ischarioth, nam ille repraesentavit gentem Judaicam quoad ecclesiam; duodecim enim discipuli Domini repraesentaverunt ecclesiam Domini in communi, et quisque aliquod universale essentiale ejus, et Judas Ischarioth repraesentavit illam qualis apud Judaeos. (Praeter haec videantur quae in Arcanis Caelestibus, de illa gente scripta sunt, quae sunt sequentia:-Quod ecclesia repraesentativa apud gentem Judaicam instituta fuerit, sed quod in ipsa gente nulla ecclesia fuerit, n. 4899, 4912, 6304. Quod ideo quoad ipsam gentem fuerit repraesentativum ecclesiae, et non ecclesia, n. 4281, 4288, 4311, 4500, 6304, 7048, 9320, 10396, 10526, 10531. 10698. Quod gens lsraelitica et Judaica non electa fuerit, sed recepta ut ecclesiam repraesentaret, ob contumaciam qua patres eorum et Moses institerunt, n. 4290, 4293, 7051, 7439, 10430, 10535, 10632. Quod cultus eorum mere externus fuerit, absque omni cultu interno, n. 1200, 3147, 3479, 8871. Quod prorsus non sciverint interna cultus, nec scire voluerint, n. 301-303, 3479, 4429, 4433, 4680, 4844, {1}4847, 10396, 10401, 10407, 10694, 10701, 10707. Quomodo considerant interna cultus, ecclesiae et Verbi, n. 4865. Quod interiora eorum, quae sunt cogitationis et affectionis, fuerint foeda, amoribus sui et mundi ac avaritia plena, n. 3480, 9962, 10454-10457, 10462-10466, 10575. Quod ideo illis non detecta fuerint interna ecclesiae, quoniam illa profanavissent, n. 2520, 3398, {2}3479, 4289. Quod Verbum illis prorsus occlusum fuerit, et quod adhuc sit, n. 3769. Quod videant Verbum ab extra et non ab intra, n. 10549-10551. Quod ideo internum eorum, quando in cultu, occlusum fuerit, n. 8788, 8806, 9320, 9380, 9377, 9962, {3}10396, 10401, 10407, 10492, 10498, 10500, 10575, 10629, {4}10694. Quod usque gens illa prae aliis talis fuerit, ut potuerit esse in sancto externo, clauso interno, n. 4293, 4311, 4903, 9373, 9377, {5}9380. Status eorum tunc, n. 4311. Quod conservati sint propter Verbum in lingua originali, et quia tales esse potuerunt, n. 3479. Quod sanctum externum eorum a Domino miraculose elevatum sit in caelum, et sic interiora cultus, ecclesiae et Verbi ibi percepta, n. 3480, {6}4307, 4311, 6304, 8588, {7}10493, [10499,] 10500, 10602. Quod hoc ut fieret, per media externa coacti sint stricte observare ritus et statuta in externa forma, n. 3147, 4281, 10149. Quia in sancto externo absque interno potuerunt esse, quod sancta ecclesiae et caeli repraesentare potuerint, n. 3479, 3881, 4208, 6306, {8}6589, 9377, 10430, 10500, 10570. Quod usque sancta illos non affecerint, n. 3479. Quia nihil refert qualis persona est quae repraesentat, quoniam repraesentatio spectat rem, non autem personam, n. 665, 1097, 1361, 3147, 3881, 4208, 4281, 4288, 4292, 4307, 4444, 4500, 6304, 7048, 7439, {9}8588, 8788, 8806. Quod gens illa pejor aliis gentibus fuerit, describitur qualis, etiam ex Verbo utriusque Testamenti, n. 4314, 4316, 4317, 4444, 4503, 4750, 4751, 4815, 4820, 4832, 5057, 5998, 7248, 8819, 9320, 10454-10457, 10462-10466. Quod tribus Jehudae abiverit in pejus quam reliquae tribus, n. 4815. Quam crudeliter tractaverunt gentes ex jucundo, n. 5057, 7248, 9320. Quod gens illa corde idololatra fuerit, ac prae aliis coluerit alios deos, n. 3732, 4208, 4444, 4825, 5998, 6877, 7401, 8301, 8871, 8882. Quod etiam cultus eorum in ipsa gente spectatus fuerit idololatricus, quia externus absque interno, n. 4281, 4825, 8871, 8882. Quod Jehovam modo quoad nomen coluerit, n, 6877, 10559-10561, 10566: et solum propter miracula, n. 4299. Quod erronee cogitent qui credunt quod Judaei in fine ecclesiae convertendi sint, et reducendi in terram Canaanem, n. 4847, 7051, 8301. Plura loca e Verbo de illa re allata, quae tamen intelligenda sunt secundum sensum internum, ita aliter quam secundum litteram, n. 7051. Quod Verbum quoad sensum externum propter illam gentem immutatum fuerit, non tamen quoad sensum internum, n. 10453, 10461, 10603, 10604. Quod Jehovah a Monte Sinai apparuerit eis secundum quale eorum, in igne consumente, densa nube et in fumo sicut fornacis, n. 1861, 6832, 8814, 8819, 9434. Quod Dominus appareat unicuivis secundum ejus quale, ut ignis vivificans et recreans illis qui in bono sunt, ac ut ignis consumens illis qui in malo, n. 934, 1861, 6832, 8814, 8819, 9434, 10551. Quod una ejus gentis origo sit ex Canaanitide, et quod binae reliquae ex scortatione cum nuru, n. 1167, {1}4818, 4820, [4825,] 4874, {2}4899, 4913. Quod per illas origines significatum sit qualis conjunctio illorum cum ecclesia esset, quod nempe sicut cum Canaanitide et cum scortatione cum nuru, n. 4868, 4874, 4899, 4911, 4913. De statu eorum in altera vita, aliqua, n. 939, 940, 5057. Quoniam gens illa, tametsi talis repraesentabat ecclesiam, et quia Verbum apud illam et de illa conscriptum est, ideo Divina caelestia per nomina eorum significata sunt, ut per Reubenem, Schimeonem, Levi, Jehudam, Ephraimum, Josephum, et reliquos: quod per “Jehudam” in sensu interno significetur Dominus quoad amorem caelestem, ac regnum caeleste Ipsius, n. 3654, 3881, 5583, 5603, 5782, 6363. Explicatur propheticum Israelis de Jehudah, in quo agitur de Domino, Genes. xlix. 8-12, n. {3}6362-6381. Quod “tribus Jehudae” et “Judaea” significet ecclesiam caelestem, n. 3654, 6364. Quod duodecim tribus repraesentaverint et inde significaverint omnia amoris et fidei in complexu, n. 3858, 3926, 4060, 6335: inde quoque caelum et ecclesiam, n. 6337, 6637, 7836, 7891. Quod significent secundum ordinem quo nominantur, n. 3862, 3926, 3939, 4603, seq., 6337, 6640. Quod duodecim tribus divisae fuerint in duo regna, ut Judaei repraesentarent regnum caeleste, ac lsraelitae regnum spirituale, n. 8770, 9320. Quod per “semen Abrahami,” “Isaci” et “Jacobi” significentur bona et vera ecclesiae, n. {4}3373, 10445.)

434. “Ex tribu Reubenis duodecim millia signati.” – Quod significet lucem veri ex illo amore, et quod omnes qui in illa sunt, in caelo sint et in caelum veniant, constat ex significatione “tribus Reubenis,” quod sint qui in luce veri sunt, de qua sequitur; ex significatione “duodecim millium,” quod sint omnia et omnes (de qua supra, n. 430), hic omnes qui in luce veri ex bono amoris in Dominum, qui amor significatur per “tribum Jehudae” (ut mox supra, n. 433, ostensum est); et ex significatione “Signatorum,” quod sint illi qui in caelo sunt et in caelum veniunt (de qua etiam mox supra, n. [427 [a],] 433 [a]). Prius dictum est quod duodecim tribus Israelis repraesentaverint et inde in Verbo Significent omnia ecclesiae, et quod unaquaevis tribus aliquod universale essentiale ejus, et quod “Jehudah” significet amorem in Dominum; quod autem “Reuben” significet lucem ex illo amore, in sequentibus videbitur.

[2] “Reuben,” et inde tribus ab illo nominata, in sensu supremo significat Dominum quoad praevidentiam seu praescientiam; in sensu interno, fidem spiritualem et intellectum veri; ac in externo, visum: et quia “Reuben” in sensu interno significat fidem et intellectum, etiam significat lucem veri, nam fides existit ex luce veri, ac intellectus illustratur ex illa; nam ubi lux veri est, ibi est intellectus et est fides.

[3] Simile per “Reubenem” seu tribum ejus significatur quod per “Petrum” apostolum; nam duodecim apostoli similiter ac duodecim tribus Israelis repraesentaverunt omnia ecclesiae, et quisque apostolus aliquod universale essentiale ejus; et quia Petrus, simile repraesentabat quod Reuben, ideo ille primus apostolorum erat, sicut Reuben erat primus filiorum Jacobi. (Quod “Petrus” significet verum in luce et fidem, videatur supra, n. 9, 411 [a].)

[4] Quod Reuben fuerit primus filiorum Jacobi, et quod inde tribus ab illo dicta in primo loco in plerisque locis in Verbo nominetur, erat causa quia primogenitus erat; et per “primogenituram”in Verbo significatur verum ex bono, seu quod idem, verum in luce, et inde fides ex charitate; verum enim et quod fidei est, primum apparet homini, intrat enim per auditum in memoriam, et inde evocatur in cogitationem, et quod homo cogitat hoc visu interiori videt et appercipit; et quod primum videtur et appercipitur, hoc primum est sed modo apparenter, non autem actualiter: bonum est actualiter primogenitum seu primum ecclesiae, quoniam verum existit ex bono; format enim se bonum in veris, ac se per vera sistit videndum, quare verum est bonum in forma; inde est quod dicatur verum ex bono et fides ex charitate, quod enim est ex aliquo, hoc illud est in imagine, ac in se spectatum est bonum formatum et natum; hoc itaque est primogenitum in sensu spirituali Verbi. Praeterea apud infantes est bonum innocentiae, quod primum a Domino infunditur, ex quo homo primum fit homo; et quia bonum est amoris, et homo super amorem suum non reflectit, sed super cogitationem ex memoria, et quia bonum non prius habet quale quam cum formatum est in vera, et absque quali nihil percipitur, inde est quod ignoretur quod bonum sit primum et primogenitum; bonum enim primum concipitur a Domino apud hominem, et gignitur per vera, in quibus bonum est in sua forma et effigie.

[5] Praeterea sciendum est quod vera quae ab homine in ejus infantia et pueritia hauriuntur ex Verbo doctrina inde et praedicatione, appareant quidem ut vera, sed usque non sunt vera apud illum; sunt modo sicut cortices absque nucleo, seu sicut corporis et faciei forma absque anima et vita: haec non prius fiunt vera quam cum recipiuntur voluntate, sic enim primum recipiuntur ab homine et apud illum incipiunt vivere; voluntas enim est ipse homo, et omne bonum est voluntatis, ac omne verum est intellectus inde. Ex his constare potest unde est quod tribus Jehudae, per quam significatur bonum amoris in Dominum, primo loco nominetur; et quod dein tribus Reubenis, per quam significatur verum in luce ex illo bono.

[6] Sciendum est quod omnis lux, in qua apparet verum, sit a luce caeli quae a Domino; et lux caeli est ex Divino Bono Divini Amoris Ipsius; lux caeli est Divinum Bonum in forma. Illa duo in caelo unum sunt, ac ut unum recipiuntur ab angelis, et quoque ut unum recipienda sunt ab homine, ut homo communionem habere possit cum angelis. (Sed haec ample ostensa videantur in Arcanis Caelestibus, nempe quod cum homo regeneratur, verum primo loco sit et bonum secundo non actualiter sed apparenter, at quod cum homo regeneratus est bonum primo loco sit et verum secundo actualiter et perceptibiliter, n. 3324, 3325, 3330, 3336, 3494, 3539, 3548, 3556, 3563, 3570, 3576, 3603, 3701, 4243, {1}4245, 4247, 4337, 4925, 4926, 4928, 4930, 4977, 5351, 6256, 6269, 6273, 8516, 10110: ita quod bonum sit primum et ultimum regenerationis, n. 9337. Quia velum primo loco apparet esse, et bonum secundo, cum regeneratur homo, seu quod idem, cum homo fit ecclesia, quod propter illam apparentiam ab antiquis controversum sit num verum fidei vel num bonum charitatis sit primogenitum ecclesiae, n. 367, 2435. Quod bonum charitatis sit primogenitum ecclesiae actualiter, at verum fidei modo apparenter, n. 3325, 3494, 4925, 4926, 4928, 4930, 8042, 8080. Quod etiam per “primogenitum” in Verbo significetur primum ecclesiae, cui prioritas et superioritas, n. 3325. Quod ideo Dominus dicatur “Primogenitus,” quia in Ipso et ab lpso omne bonum amoris, charitatis et fidei, n. 3325.)

[7] Quoniam verum apparenter primo loco est, ideo Reuben primogenitus erat, et nominatus est a visu, ut patet apud Mosen,
“Concepit Lea et peperit filium, et Vocavit nomen ejus Reuben, quia dixit quod vidit Jehovah afflictionem meam; quia nunc amabit me vir meus” (Gen. xxix. 32):
haec tametsi historica sunt usque tamen senSum spiritualem continent; nam omnia et singula quae in Verbo sunt, ex spirituali mundo sunt quia ex Domino; quae dum in mundum naturalem e caelo demissa sunt, induta sunt sensu naturali correspondente, qualis est sensus litterae Verbi: quare per nativitates filiorum Jacobi significantur nativitates spirituales, quae sunt quomodo nascitur bonum et verum apud hominem cum regeneratur a Domino. Unde per “Concepit Lea et peperit filium” significatur conceptio et partus spiritualis; per “vocavit ejus nomen Reuben” significatur quale ejus; per quod “dixit, quod vidit Jehovah,” significatur in Supremo sensu praevidentia, in interno fides, in interiori intellectus, et in externo visus, hic fides a Domino; per “afflictionem meam” significatur status perveniendi ad bonum; “quia nunc amabit me vir meus” significat quod inde bonum veri. (Sed haec explicata videantur in Arcanis Caelestibus, n. 3860-3866.)
Reuben in lingua originali significat visum; et “visus” in sensu spirituali significat intellectum veri et fidem, et in sensu supremo Divinam praevidentiam. (Ut constare potest ex his quae de significatione “videre” et “visus” in Arcanis Caelestibus ostensa sunt; quae sunt, Quod “visus” in sensu supremo, in quo de Domino, significet praevidentiam, n. 2807, 2837, 2839, 3686, 3854, 3863, 10428: quod “visus” in sensu interno significet fidem, quoniam visus spiritualis est visus ex fide, et quoniam illa quae fidei sunt videntur in mundo spirituali, n. 897, 2325, 2807, 3863, 3869, 5400, 10705: quod etiam “videre” significet intelligere et percipere verum, n. 2150, 2325, 2807, 3764, 3863, 3869, 10705. Quod visus internus sit intellectus, et quod hic videat per oculos corporis; et quod visus intellectus sit ex luce caeli, n. 1524, 3138, 3167, 4408, 5114, 6608, 8707, {1}9128, 9399, 10569.)

[8] Quod “Reuben” significet verum ex bono seu fidem ex charitate, etiam constare potest ex “dudaim,” quod in agro invenit, et dedit matri suae; de qua re ita apud Mosen,
“Ivit Reuben in diebus messis triticorum, et invenit dudaim in agro, et adduxit illa ad Leam matrem suam; et dixit Rachel ad Leam, Da quaeso mihi de dudaim filii tui: et dixit illi, An parum sumpsisse te virum meum, et sumes etiam dudaim filii mei? Et dixit Rachel, Idcirco cubabit cum te nocte hac pro dudaim filii tui. Et venit Jacobus de agro in vespera, et exivit Lea obviam ei, et dixit, Ad me venies, quia conducendo conduxi te in dudaim filii mei: et cubuit cum illa in nocte illa,….et concepit et peperit Jacobo filium” Jisaschar (Gen. xxx. 14-18):
qui non scit quid “dudaim” significant, tum quid Reuben, Jacob, Lea et Rachel repraesentabant, prorsus non sciturus est cur talia acciderant, et quod in Verbo memorata sint; at quod Divinum in sensu litterae non apparens insit, constare potest, quia est in Verbo, in quo omnia et singula Divina sunt. Divinum quod his inest, patet ex sensu spirituali eorum: in hoc sensu “dudaim” significant conjugium boni et veri, Reuben repraesentat verum ex bono, Jacob ecclesiam quoad verum, Lea et Rachel ecclesiam quoad bonum, sed Lea ecclesiam externam, et Rachel ecclesiam internam: quare per “dudaim” a Reubene inventa significatur conjugiale quod est veri cum bono; et quia id conjugiale est inter verum et bonum in interno seu spirituali homine, quod facit ecclesiam internam, et usque id verum datur primum in externo seu naturali homine quod facit ecclesiam externam, ideo dudaim inventa sunt a Reubene, per quem repraesentabatur verum ex bono, et primum data Leae matri suae, per quam repraesentabatur ecclesia externa sed usque a Lea data sunt Racheli, per quam repraesentabatur ecclesia interna, propterea ut Lea cubaret cum Jacobo. (Sed haec amplius explicata videantur in Arcanis Caelestibus, n. {2}3940-3952.)

[9] Quoniam Reuben repraesentabat Verum ex bono, seu fidem ex charitate, ideo etiam
Ille exhortatus est fratres suos, ne occiderent Josephum, volens liberare illum e manu eorum: et valde doluit cum Josephus non inventus est in fovea (Genes. xxxvii. 21, 22, 29, 30)
(quae etiam explicata videantur in Arcanis Caelestibus, n. 4731-4738, et n. 4761-4766).

[10] Quoniam “Reuben” seu tribus ejus significabat verum ex bono seu fidem ex charitate, ideo
Castra illius tribus in deserto erant ad meridiem, et castra ad meridiem vocabantur “castra Reubenis” (Num. ii. 10-16);
castrametationes enim tribuum Israelis repraesentaverunt ordinationes societatum angelicarum in caelo; et societates angelicae habitant in plagis secundum status eorum quoad bonum et Verum (videatur supra, n. 422 [a]), ac in plaga meridionali ibi habitant qui in luce veri ex bono sunt; et quia tribus Reubenis repraesentabat verum ex bono seu verum in luce, ideo castrametata est tribus Reubenis ad meridiem.

[11] Quoniam verum ex bono, quod tribus Reubenis repraesentabat, est in naturali homine, ideo tribui Reubenis data est hereditas trans Jordanem (Videatur Num. xxxii. 1 ad fin.: Deutr. iii. 12-20: Josuae xiii. 1 ad fin.; cap. xviii. 7): terra enim Canaan repraesentabat et inde significat in Verbo ecclesiam, ac regio ejus trans Jordanem ecclesiam externam, et regio ejus cis Jordanem ecclesiam internam, et Jordanes fluvius limitem inter illas; ac verum ex bono seu fides ex charitate facit ecclesiam; Verum ex bono in naturali homine facit ecclesiam externam; et quia tribus Reubenis hoc ecclesiae repraesentabat, ideo illi tribui data est hereditas trans Jordanem. Cur datae sunt hereditates trans Jordanem etiam tribui Gadis et dimidiae tribui Menasses, dicetur in sequentibus.

[12] Conjunctio utriusque ecclesiae, nempe externae et internae, quae est sicut conjunctio naturalis et spiritualis hominis, repraesentabatur, et in sensu spirituali describitur per
Altare, quod filii Reubenis, Gadis et Menassis aedificabant juxta Jordanem, de quo lis erat inter has tribus et reliquas; sed dictum quod altare illud esset pro teste, ut illi, tametsi trans Jordanem habitent, usque servirent Jehovae conjunctim cum reliquis: quare vocabant illud altare, “Testis inter nos quod Jehovah Deus” (de qua re apud Josuam, cap. xxii. 9 ad fin.):
“Jordanes” enim significabat medium inter externum et internum ecclesiae; “terra Canaan cis Jordanem” significabat ecclesiam internam, et illa “trans Jordanem” ecclesiam externam, quam etiam tribus Reubenis, Gadis et Menassis, quae ibi hereditates suas nactae sunt, repraesentabant; et “altare” illud significabat cultum communem utriusque ecclesiae, et sic conjunctionem.

[13] Quod “Reuben” significet verum in naturali homine, constat etiam ex prophetico Deborae et Baraki in Libro Judicum,
“In classibus Reubenis sunt magni, statuta cordis: quare sedes inter sarcinas ad audiendum sibila gregum? classibus Reubenis, ubi magni, pervestigationes cordis, Gilead in transitu Jordanis {1}habitans” (v. 15-1 7):
haec nemo intellecturus est, nisi sciat quid in prophetico illo agitur, et quid per “classes,” “Reubenem,” “sarcinas,” “sibila gregum,” et per “Gilead” significatur; agitur ibi de ecclesia apud filios Israelis vastata; et per “classes Reubenis” significantur omnia tam vera quam bona quae in naturali homine; per “sarcinas” significantur cognitiones et scientifica ibi; per “sibila gregum” significantur illorum perceptiones et cogitationes; ac per “Gilead” significatur naturalis homo: ex quibus intellectis patet quid per illa in sensu spirituali intelligitur; nempe quod dum ecclesia destructa est, naturalis homo cum illis quae inibi separatus sit a spirituali homine, cum tamen ei conjunctus erit; et cum conjunctus, quod ibi vera sint ex bono, per quae pugnabitur contra falsa ex malo, naturalis enim homo pugnabit contra illa ex spirituali homine; per “statuta cordis” et per “pervestigationes cordis” {2}significantur vera ex bono quae ibi ex spirituali homine, “cor” enim significat bonum amoris, “statuta cordis” et “pervestigationes cordis” sunt omnia quae ex bono in spirituali homine determinantur et ordinantur in naturali. Haec de Reubene dicta sunt, quia tribus ejus habitavit trans Jordanem in Gilead; nec fuit conjuncta Deborae et Barako cum pugnarunt contra Siseram, sed solum Isaschar et Sebulon; per “Siseram” enim in sensu spirituali intelligitur falsum ex malo destruens ecclesiam.

[14] Per “Reubenem” significatur lux veri et inde intellectus Verbi apud Mosen,
“Vivat Reuben et non moriatur; erit tamen homines ejus numerus” (Deutr. xxxiii. 6):
per “Reubenem” ibi intelligitur intellectus Verbi illustratus per lucem e caelo; et quia pauci sunt qui recipiunt illustrationem, ideo dicitur, “Erit tamen homines ejus numerus;” “numerus” significat paucum et paucos.

[15] Quod “Reuben” significet verum ex bono seu fidem ex charitate, constare etiam potest ex sensu opposito, in quo etiam nominatur. In eo sensu significat “Reuben” verum separatum a bono, seu fidem separatam a charitate: ac verum absque bono non est verum aliter quam modo quoad vocem et sonum; est enim scientificum residens in memoria naturalis hominis, ita solum in introitu ad hominem, et non intra illum in ejus vita. Memoria naturalis hominis est modo introitus ad illum, nec fit verum apud illum priusquam vult illud et facit illud; tunc primum intrat, et accipit vitam; prius nec influit lux e caelo et illustrat. Simile est cum fide separata ex charitate, nam verum est fidei et bonum est charitatis.

[16] Quod “Reuben” in opposito sensu significet fidem separatam a charitate constare potest ab adulterio ejus cum Bilha concubina patris sui, de qua ita apud Mosen,
“Factum est in residendo Israel in terra” Ephrath Bethlechem, “et ivit Reuben, et cubuit cum Bilha concubina patris sui; et audivit Israel” (Genes. xxxv. 22):
per “Ephratam Bethlechem” significatur ecclesia spiritualis, quae est in veris ex bono seu in fide ex charitate; bonum charitatis rejicere a veris fidei, significatur per adulterium Reubenis; nam profanatur verum quando non conjungitur cum suo bono, quod est bonum charitatis, sic enim conjungitur cum amore sui et mundi, quod est adulteratio: omnia etiam adulteria (quorum plura recensentur in Levit. cap. xviii. vers. 6-23) correspondent adulterationibus boni et veri. Quod adulterium a Reubene commissum correspondeat fidei separatae a charitate, notum et testatum mihi factum est ex auditis et visis in mundo spirituali, ubi sphaera talis adulterii percipitur prodire ex illis qui doctrina et vita separaverunt charitatem a fide.

[17] Quoniam hoc etiam significatum est per “Reubenem,” ideo primogenitura ei adempta est a patre ejus, ac data Josepho et ejus filiis. Quod adempta fuerit Reubeni, patet ab his patris ejus verbis,
“Reuben primogenitus meus, tu robur meum, et principium virium mearum, excellens eminentia et excellens valore: levis sicut aqua, ne excellas, quia ascendisti cubilia patris tui, tunc profanasti; stratum meum ascendit” (Genes. xlix. 3, 4):
per “Reubenem primogenitum meum” significatur fides quae apparenter priori loco, seu verum ex bono natum; per “Tu robur meum, et principium virium mearum,” significatur quod per illud potentia bono, et prima potentia vero; per “excellens eminentia et excellens valore” significatur quod inde gloria et potestas: per “levis sicut aqua” significatur quod fides separata a charitate non talis sit; per “ne excellas” significatur quod ei nec gloria et potestas; per “quia ascendisti cubilia patris tui” significatur quia verum fidei separatum a bono charitatis foedam conjunctionem habet; per “tunc profanasti” significatur quod sic conjunctum amori sui et mundi ac inde malo, quod profanum; per “stratum meum ascendit” significatur quod contaminaverit bonum spirituale in naturali. (Sed haec plene explicata videantur in Arcana Caelestibus, n. 6341-6350.)

[18] Quod primogenitura ideo data fuerit duobus filiis Josephi, Ephraimo et Menassi, intelligitur per haec verba Israelis patris ad Josephum,
“Nunc duo filii tui nati tibi in terra Aegypti antequam veni…in Aegyptum, mihi illi; Ephraim et Menasse sicut Reuben et Simeon erunt mihi” (Genes. xlviii. 5):
et in Libro [Primo] Chronicorum,
Reuben “est primogenitus; sed quia polluit. stratum patris sui, data est primogenitura ejus filiis Josephi filii Israelis” (v. 1, 2):
per “Ephraimum” enim in Verbo simile significatur quod “Reubenem,” nempe intellectus veri et verum in luce’ per, quod dicatur quod “Ephraim et Menasse erunt filii Israelis sicut Reuben et Simeon,” est quia per “Reubenem” significatur intellectus veri et per “Simeonem” voluntas veri, similia etiam per “Ephraimum” et “Menassen.” Ex his nunc constare potest, quodnam universale essentiale ecclesiae per “Reubenem” in Verbo significatur.

435. “Ex tribu Gadis duodecim millia signati.” – Quod significet bonum vitae inde, constat ex repraesentatione tribus Gadis, quod sit bonum vitae (de qua sequitur); et ex siginificatione “duodecim millium signatorum,” quod sit quod omnes illi in caelo sint et in caelum veniant (de qua supra in binis praecedentibus articulis). Antequam ex Verbo ostenditur quid per Gadem et per tribum ab illo nominatam in ecclesia repraesentabatur, aliquid dicetur quid intelligitur per bonum vitae, quod hic per “tribum Gadis” significatur: – Datur bonum vitae ex origine caelesti, ex origine spirituali, et ex origine naturali. Bonum vitae ex origine caelesti est bonum vitae quod fit ex bono amoris in Dominum per vera ex illo bono; bonum vitae est effectus illorum: hoc bonum vitae est quod hic per “tribum Gadis” significatur; quare dicitur bonum vitae inde, nempe ex bono amoris in Dominum quod per “tribum Jehudae” significatur, per vera ex illo bono quae per “tribum Reubenis” significantur. Bonum vitae ex origine spirituali est bonum vitae quod fit ex bono charitatis erga proximum per vera ex illo bono; hoc bonum vitae intelligitur per “Menassen.”

[2] Duodecim enim tribus Israelis hic divisae sunt in quatuor classes, et sunt tres tribus in qualibet classe; quae tres in serie significant talia quae plene a principio ad finem seu a primo ad ultimum constituunt ipsum universale essentiale ecclesiae quod per primam tribum significatur; tres tribus primum nominatae, nempe tribus Jehudae, Reubenis et Gadis, significant illa quae constituunt plene bonum caeleste; tres autem tribus sequentes, nempe tribus Ascheris, Naphthali et Menasses, significant illa quae constituunt plene bonum spirituale; similiter tribus postea sequentes.

[3] Sunt etiam tria quae plene constituunt et formant unumquodvis universale essentiale; nempe, bonum amoris, verum ex illo bono, et inde bonum vitae; bonum vitae est effectus illorum, nam nisi tertium sit quod producitur, bina priora non dantur; hoc est, nisi bonum vitae sit, bonum amoris et verum ex illo bono non dantur. Haec tria sunt sicut causa finalis, causa efficiens, et effectus; bonum amoris est causa finalis, verum ex illo bono est causa efficiens seu per quod bonum efficit, et bonum vitae est effectus in quo priores causae existunt; quae non existunt nisi effectus sit in quo existant et sub sistant. Sunt etiam tria illa sicut pulsus cordis, respiratio pulmonum, et actio corporis; haec unum faciunt; nam si non corpus agit aut se non agi patitur, ut fit cum homo moritur, duo illa cessant: simile est cum bono amoris, vero ex illo bono, et bono vitae; bonum amoris est instar cordis, etiam intelligitur per “cor” in Verbo; verum ex illo bono est instar pulmonum, etiam intelligitur in Verbo per “spiritum” et “animam” et bonum vitae est instar corporis in quo illa agunt et vivunt: similia tria sunt in unaquavis re quae existit, et cum tria illa simul existunt est formatio plena.

[4] Quid per “Gadem” seu per “tribum Gadis” in omni sensu significatur, primum dicetur: per “Gadem” in supremo sensu significatur Dominus quoad omnipotentiam et omniscientiam, in sensu interno bonum veri, et in sensu externo opera inde quae sunt bonum vitae. Quod talia per “Gadem” significentur, est quia in omnibus et singulis Verbi est sensus intimus, internus, et externus: in sensu intimo est solus Dominus, agitur enim ibi de Ipso, de glorificatione Humani Ipsius, de ordinatione caelorum, subjugatione infernorum, et de instauratione ecclesiae ab Ipso; quare singulae tribus significant Dominum quoad aliquod Ipsius attributum et opus, in sensu intimo: in sensu autem interno agitur de caelo et de ecclesia, et traditur doctrina: Verbum vero in sensu externo est quale est in sensu litterae. Quod tres sensus in Verbo sint, est quia tres caeli sunt: sensus intimus seu caelestis est pro intimo seu tertio caelo; sensus internus seu spiritualis est pro medio seu secundo caelo; et sensus externus seu spiritualis naturalis est pro primo seu ultimo caelo.

[5] Quod “tribus Gadis” in hoc loco Apocalypseos, ubi duodecim tribus nominantur, significet bonum vitae, est quia in ordine sequitur post Jehudam et Reubenem, ac per “Jehudam” significatur bonum amoris, per “Reubenem” verum ex illo bono, inde per “Gadem” significatur bonum vitae; nam ex bono amoris, per vera ex illo, existit bonum vitae, est enim bonum vitae tertium in ordine quod sequitur, nam est effectus illorum, ut supra dictum est.
Quoniam bonum vitae est bonum naturalis hominis, ideo hereditas tribui {1}Gadis data est trans Jordanem, et simul tribui Reubenis et dimidiae tribui Menassis ibi; terra enim, quae trans Jordanem erat, significabat ecclesiam externam (ut in superiori articulo ostensum est), et ecclesiae externae sunt illa quae procedunt ex naturali homine: ipsa ecclesia in se spectata est in interno seu spirituali homine, externa autem in externo seu naturali, quae tamen unum agent sicut causa et effectus.

[6] Quod tribui {1}Gadis hereditas data sit trans Jordanem, constat apud Mosen,
Data est hereditas Reubeni, Gadi et dimidiae tribui Menassis citra Jordanem, ubi terra pecoris; ac data est cum conditione, si armati transirent cum reliquis ad acquirendum terram Canaanem (Num. xxxii. 1 ad fin.; cap. xxxiv. 14):
porro,
“Reubenitis et Gaditis dedi Gilead usque ad fluvium Arnonis, intra fluvium et terminum, et usque ad Jabbokum fluvium, terminum filiorum Ammonis; tum planitiem et Jordanem et terminum a Cinnereth usque ad mare, planitiem, mare salis, infra aquaeductus Pisgae versus ortum” (Deutr. iii. 16, 17):
et apud Josuam,
“Dedit Moses….filiis Gadis,….ut esset illis terminus Jaeser, et omnes urbes Gileadis, et dimidium terrae filiorum Ammonis usque ad Aroerem, quae ante facies Rabbae, tum a Chesbone usque ad Ramath Mizpae et Betonim,” etc. (xiii. 24-28).
Quid per “Gadem” significatur, non modo constare potest ex locis in Verbo ubi Gad nominatur, sed etiam a terris quae datae tribui illi in hereditatem, ubi illae quoque in Verbo nominantur, sicut ubi nominantur Chesbon, Jaeser, Rabba, Ramath Mizpae, fluvius Arnonis, Cinnereth, aquaeductus Pisgae, et plura; quid illae terrae in sensu spirituali significant, nemo scire potest nisi sciat quid significant “tribus Reubenis,” “Gadis” et “dimidia tribus Menassis,” quibus illae terrae datae sunt in possessionem; significant enim talia quae in sensu lato et stricto significantur per illas tribus:

[7] – Sicut apud Jeremiam,
“Contra filios Ammonis:….Num filii non Israeli? Num heres non illi? Quare ergo hereditavit rex eorum Gadem, et populus illius in urbibus ejus habitavit? Propterea ecce dies venientes, quibus audiri faciam contra Rabbath filiorum Ammonis clangorem belli, fietque in acervum desolationis, et filiae ejus igne comburentur, et hereditabit Israel heredes suos:….ejula Chesbon, quia devastata est Ai, clamate filiae Rabbae, accingite saccos, plangite et vagamini inter macerias; quia rex eorum in exilium abibit, sacerdotes et principes ejus simul” (xlix. 1-3):
qui non scit quid per “Gadem” et “Israelem” significatur, nec scire potest quid ibi significatur per “filios Ammonis,” per “Chesbonem” et per “Rabbam;” erant enim Rabba, Chesbon et dimidium terrae Ammonis data tribui Gadis in hereditatem; quare per illas terras talia significantur in specie quae per “Gadem” in genere; nam dicitur, “Quare ergo hereditavit rex filiorum Ammonis Gadem, et populus illius in urbibus ejus habitavit?” Omnia enim nomina terrarum, regionum, urbium, fluviorum et populorum in Verbo significant, res ecclesiae: per “Gadem” ibi significatur bonum vitae secundum vera doctrinae, per “Israelem” ecclesia quoad verum, per “filios Ammonis” significantur falsificationes veri, per “Chesbonem” fructificatio veri in naturali homine, per “filias Rabbae” affectiones veri etiam in naturali homine, ac per “Ai” doctrina veri; ex his cognitis sequitur sensus spiritualis illorum verborum in hac serie: “contra filios Ammonis” significat contra falsificationes veri: “Num filii non Israeli? num heres non illi?” significat nonne in ecclesia sunt cognitiones veri et boni; “Israel” est ecclesia, “filii ejus” sunt vera, “heres” est bonum veri: “quare ergo hereditavit rex eorum Gadem, et populus illius in urbibus ejus habitavit?” significat unde est quod verum falsificatum destruxerit bonum vitae, et quoque perverterit doctrinalia secundum quae vita: “ecce dies venientes quibus audire faciam contra Rabbath filiorum Ammonis clangorem belli, fietque in acervum desolationis, “significat destructionem illius doctrinae nempe falsificati veri, et destructionem illorum qui in illa sunt; “et filiae ejus igne comburentur” significat quod affectiones illius fient concupiscentiae mali; “et hereditabit Israel heredes suos” significat quod peritura ecclesia quoad bona: “ejula Chesbon, quia devastata est Ai,” significat quod non amplius fructificatio veri ex bono, quia deperdita est doctrina veri; “clamate, filiae Rabbae, accingite saccos, plangite,” significat quod non amplius affectiones veri; “et vagamini inter macerias” significat cogitationem et vitam ex falsis; “quia rex eorum in exilium abivit “significat quia verum non amplius;” “sacerdotes ejus et principes ejus simul” significat quod non amplius bona et vera boni. Ex his patet quod per “terras hereditatis Gadis” similia in specie significentur quae per “Gadem” in genere, et quod terrarum in Verbo nominatarum significationes noscantur ex significatione tribuum quibus datae sunt in hereditatem. Aliud quid intelligitur per terras quae dicuntur dandae tribui Gadis in hereditatem apud Ezechielem (cap. xlviii. 27): quod non tribus Gadis intellecta sit, sed tale ecclesiae quod per “Gadem” significatur, patet; nam tribus Gadis non tunc fuit, nec erit.

[8] Quod per “Gadem” significetur bonum vitae ex veris doctrinae, constat ex benedictione illius tribus a Mose,
“Gadi dixit, Benedictus qui latitudinem dedit Gadi; sicut leo habitat, et rapit brachium, etiam verticem; et videt primitias sibi; ibi namque portio legislatoris absconditi; unde venerunt capita populi; justitiam Jehovae fecit, et {1}judicia cum Israele” (Deutr. xxxiii. 20, 21):
per “Gadem” hic describitur bonum vitae secundum vera ex Verbo, et influxus caeli in id bonum; influxus veri in id bonum a Domino, significatur per “Benedictus qui latitudinem dedit Gadi;” per “latitudinem” significatur verum, per “Gadem” bonum vitae, per “Benedictum” Dominus; quod tutus sit a falsis significatur per “sicut leo habitat;” quod nutriatur a veris externis et internis, significatur per “rapit brachium etiam verticem,” “brachium” enim et “vertex” in sacrificiis illa significabant; quod ex primariis, significatur per “vidit primitias sibi;” vera Divina quae inibi latent, significantur per “ibi namque portio legislatoris absconditi;” intelligentia inde, significatur per “unde venerunt capita populi;” bona opera inde, significantur per “justitiam Jehovae fecit;” et vera ecclesiae inde, significantur per “judicia Ejus cum Israele.”

[9] Quod per “Gadem” significetur bonum vitae, est quia nominatus est a turma (Gen. xxx. 10, 11), nam Gad in lingua Hebraea significat turmam, ac per “turmam” in sensu spirituali significantur opera, et bonum vitae consistit in faciendo bona quae sunt opera (de qua re videatur in Arcanis Caelestibus, n. 3934). Quid autem significatur per “Gadem” in benedictione patris ejus Israelis, quae talis apud Mosen,
“Gad, turma depopulabitur illum, et is depopulabitur calcaneum” (Gen. xlix. 19),
videatur explicatum in Arcanis Caelestibus (n. {2}6403-6406); tum quid significatur per haec apud Esaiam,
“Vos qui deseritis Jehovam, qui obliviscimini montis sanctitatis meae; qui disponitis Gadi mensam, et qui impletis Menio libamen” (lxv. 11)
(n. 6405 ibi).

436. Ex his nunc constare potest quid per tres tribus primum nominatas,” Jehudam,” “Reubenem” et “Gadem,” significatur in specie, tum quid per tres illas in complexu; nomina enim personarum et locorum in Verbo significant res, non modo unumquodvis singillatim suam rem, sed etiam in complexu rem in serie. Res in serie quam significant tria haec nomina, “Jehudah,” “Reuben,” et “Gad,” est quod in intimo seu tertio caelo sint omnes qui in amore in Dominum sunt, et ex illo in veris, et per haec in bono vitae: sunt enim illis tres gradus vitae aperti; intimus est ubi residet amor in Dominum, medius ubi vera ex illo bono, et ultimus ubi bonum vitae. Sunt apud unumquemvis hominem tres gradus vitae: intimus gradus est apertus apud illos qui in tertio caelo sunt; aperitur enim immediate a Domino apud illos qui in amore in Ipsum sunt, nam est per amorem conjunctio et inde receptio; ex eo est quod sint in omnibus veris, quae vident in se, et per haec sunt in bono vitae. (Quod tres gradus vitae sint apud unumquemvis angelum, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 33,34: et quod tertius gradus apertus sit apud illos qui in tertio caelo sunt, n. 208,209; quales sunt angeli tertii caeli, n. 24-26, 267, 270, 271.)

437. Versus 6. “Ex tribu Ascheris duodecim millia signati; ex tribu Naphthali duodecim millia signati; ex tribu Menassis duodecim millia signati.”
6. “Ex tribu Ascheris duodecim millia signati,” significat charitatem erga proximum, et quod omnes qui in illa sunt, in caelo sint et in caelum veniant [n. 438]; “ex tribu Naphthali duodecim millia signati” significat regenerationem et tentationem [n. 439]; “ex tribu Menassis duodecim millia signati,” Significat bona vitae inde [n. 440]. Et quod omnes illi in caelo secundo sint et in id caelum veniant [n. 441].

438. [Vers. 6.] “Ex tribu Ascheris duodecim millia signati.” -Quod significet charitatem erga proximum, et quod omnes qui in illa sunt, in caelo sint et in caelum veniant, constat ex significatione “tribus Ascheris,” quod sit affectio spiritualis, quae est charitas (de qua sequitur); et ex significatione “duodecim millium signatorum,” quod sint qui in caelo sunt, et in caelum veniunt (ut supra, n. 433 [a]). Quod “tribus Ascheris” amorem erga proximum, qui charitas vocatur, significet, patebit ex sequentibus; etiam patet ex eo, quod duodecim tribus simul sumptae repraesentaverint caelum et ecclesiam, et quod inde in Verbo significent illa, et quod unaquaevis tribus repraesentaverit et inde significet aliquod universale essentiale quod facit caelum et ecclesiam. Sunt in genere tria universalia essentialia quae faciunt; nempe, amor in Dominum, charitas erga proximum, et fidei obedientia: amor in Dominum significatur per tres primas tribus, nempe Jehudae, Reubenis et Gadis (ut supra ostensum est); charitas erga proximum significatur per has tres tribus, nempe Ascheris, Naphthali et Menassis; fidei vero obedientia significatur per tres sequentes tribus, nempe Simeonis, Levi et Isascharis; conjunctio omnium illorum cum Domino significatur per ultimas tres tribus, nempe Zebulonis, Josephi et Benjaminis: haec in summa significantur per omnes has tribus in hoc ordine nominatas, nam significationes illarum sunt secundum ordinem in quo nominantur (ut supra, n. 431 [c], 435 [a], 436. dictum et ostensum est).

[2] Praeterea per “signatos” intelliguntur qui separati a malis et recepti in caelum, ac per tres primas tribus intelliguntur qui recepti in caelum supremum seu tertium, ubi omnes sunt in amore in Dominum; per tres subsequentes tribus, de quibus nunc, intelliguntur qui recepti in caelum medium seu secundum, ubi omnes sunt in charitate erga proximum; per tres vero adhuc sequentes tribus intelliguntur qui recepti in caelum ultimum seu primum, ubi sunt qui in obedientia quae fidei vocatur; perque tres ultimas tribus intelligitur receptio omnium illorum in tres caelos a Domino; sunt enim tres caeli, unum ab altero distinctum secundum gradus boni amoris. Ex his et illis primum constare potest quod per secundam hanc classem tribuum, seu per tres tribus, nempe Ascheris, Naphthali et Menassis, intelligantur illi qui in charitate erga proximum sunt; per “tribum Ascheris” charitas erga proximum, per. “Naphthali” regeneratio eorum et per “Menassen” bonum vitae eorum qui in illa.

[3] Quid autem “Ascher” significat in regno Domini seu in ecclesia, primum dicetur: “Ascher” significat beatum affectionum spiritualium, et inde ipsam affectionem spiritualem; et quia affectio spiritualis est quae vocatur amor erga proximum seu charitas, inde est quod per “Ascherem” hic charitas significetur; consequenter per “duodecim millia” ex illa tribu significantur hic omnes qui in charitate sunt, et sic in caelo secundo seu medio. Quod Ascher dictus sit ex beato seu beatitudine, constat non modo ex significatione vocis illius in lingua Hebraea, sed etiam ex dictis de illo ex Lea uxore Jacobi, cum natus, quae haec sunt,
“Peperit Silpah, ancilla Leae, filium secundum Jacobo; et dixit Leah, In beatitudine mea, quia beatificabunt me filiae; et Vocavit nomen ejus Ascher” (Gen. xxx. 12, 13):
per “filias” quae beatificabunt, significantur affectiones veri spirituales quae faciunt ecclesiam, ex quibus omnis beatitudo interna quae caelestis, in qua beatitudine sunt illi qui in charitate erga proximum sunt; nam charitas erga proximum est affectio veri spiritualis (ut mox supra dictum est); affectio enim veri spiritualis est amare verum in sua essentia, hoc est, amare verum quia est verum: proximus etiam in spirituali sensu nec aliud est quam bonum et verum, et charitas est amor ejus (ut constare potest ex illis quae in Doctrina Novae Hierosolymae, De Amore erga Proximum, qui vocatur Charitas, n, 84-107, dicta et ostensa sunt: reliqua videantur explicata in Arcanis Caelestibus, n. {1}3936-3939).

[4] Quod “Ascher” significet beatum quod est amoris et charitatis, adhuc constare potest a benedictione ejus ab Israele patre, quae talis,
“Ab Aschere pinguis panis ejus, et ille dabit delicias regis” (Gen. xlix. 20):
“ab Aschere” significat ab affectionibus caelestibus et spiritualibus, quae sunt amoris in Dominum et charitatis erga proximum; “pinguis panis ejus” significat jucundum ex bono; “et ille dabit delicias regis” significat amoenum ex vero. (Sed haec amplius explicata videantur in Arcanis Caelestibus, n. 6408- 6410.)

[5] Simile etiam significatur per “Ascherem” in benedictione ejus a Mose, nempe jucundum affectionis veri ex Verbo, quae benedictio est talis,
“Ascheri dixit, Benedictus prae filiis Ascher, sit acceptus fratribus suis, et intingens in oleum pedem suum; ferrum et aes calceus tuus; et sicut dies fama tua” (Deutr. xxxiii. 24, 25):
in benedictione filiorum Israelis a Mose continentur arcana de Verbo, et per “Ascherem,” qui ultimo loco ibi nominatur, significatur affectio spiritualis veri ex Verbo; quare dicitur “Benedictus prae filiis Ascher, sit acceptus fratribus suis;” “filii” significant vera, et “fratres” ecclesiam ex illis, ac “benedictus” et “acceptus” dicuntur de affectione illorum: bonum amoris ex quo vera Verbi in sensu litterae, significatur per “intingens in oleum pedem suum;” per “pedem” significatur verum in ultimis, quod est verum sensus litterae Verbi, et per “oleum” significatur bonum amoris: quod ultimum Verbi sit verum et bonum naturale, significatur per “ferrum et aes calceus tuus;” verum naturaele significatur per “ferrum,” et bonum naturale per “aes,” ac ultimum per “calceum: quod Verbum duraturum sit in aeternum, significatur per “Sicut dies fama tua.” (Quod “ferrum” significet verum naturale, videatur supra, n. 176; quod “aes” bonum naturale, etiam supra, n. 70; et quod “calceus” ultimum naturalis, quod est sensuale, in Arcanis Caelestibus, n. 1748, {1}2162, 6844.)

[6] Quoniam “Ascher” significat jucundum affectionum, quale est illis qui in veris sunt ex sensu litterae, ideo
Castrametabatur illa tribus una cum tribu Danis et tribu Naphthali ad septentrionem (Num. ii. 25-31).
Per castrametationes filiorum Israelis in deserto repraesentabantur ordinationes societatum angelicarum in caelis (videatur supra, n. 431 [c]); et ibi ad septentrionem habitant qui in affectione cognitionum spiritualium sunt ex bono charitatis.

[7] Quod “Ascher” significet beatum spirituale, quod est beatum ex amore et charitate, etiam constare potest apud Ezechielem, ubi agitur de nova terra, et de nova urbe, ac terra ibi distribuitur ut hereditas inter omnes tribus Israelis, ac urbi designantur duodecim portae, una pro quavis tribu: de hereditate Ascheris agitur ibi, cap. xlviii. {2}1-3; et de portis, his verbis,
“Angulus versus mare {3}quingentae [ulnae] et quatuor millia: portae urbis tres; porta Gadis una, porta Ascheris una, porta Naphthali una: circuitus octodecim millia, et nomen urbis a die, Jehovah schammah” ( [vers.] 34, 35):
per “terram,” quae distribuetur in hereditatem, significatur ecclesia; per “filios Israelis” inter quos distribuenda, significantur omnia vera ex bono quae sunt ecclesiae in complexu; per “urbem” significatur doctrina veri ex bono amoris, quare illa vocatur “Jehovah schammah,” seu “Jehovah ibi;” per “portas” significantur vera introducentia, quae sunt doctrinalia; per numerum “{4}quatuor millia et quingenta” significantur etiam omnia vera ex bono, et per “octodecim millia” omnia vera doctrinae cingentia et tutantia. Ex quibus patet quod non modo omnia et singula ibi, usque ad numeros, significent res ecclesiae, sed etiam quod non aliqua tribus Israelis ibi intellecta sit, sed pro tribu nominata aliquod universale essentiale ecclesiae: ibi etiam constat quod per “Ascherem” significetur affectio veri spiritualis, quae unum facit cum charitate erga proximum. (Quod per “Ascherem” in supremo sensu significetur aeternitas, in interno felicitas vitae ex beato affectionum quae sunt amoris at charitatis, et in externo jucundum naturale inde, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 3938, 3939, 6408.)

439. “Ex tribu Naphthali duodecim millia signati.” – Quod significet regenerationem et tentationem, constat ex repraesentatione et inde significatione “Naphthali” et ejus tribus, quod sit tentatio et status post illam; et quia tentationes fiunt propter regenerationem, etiam regeneratio per “Naphthali” significatur. (Quod qui regenerantur tentationes subeant, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 187-201). Quod “Naphthali” et inde tribus ab illo nominata significet tentationem et statum post illam, proinde etiam regenerationem, constare potest ex Rachelis verbis quando Bilha ancilla ejus peperit illum, quae haec sunt:
“Et concepit adhuc et peperit Bilha ancilla Rachelis filium secundum Jacobo: et dixit Rachel, Luctationibus Dei luctata sum cum sorore mea, et valui; et vocavit nomen ejus Naphthali” (Gen. xxx. 7, 8):
“luctationes Dei” significant tentationes spirituales; et quia Rachel repraesentabat ecclesiam internam quae spiritualis, et Leah ecclesiam externam quae naturalis, patet quid significatur per quod Rachel luctata sit cum sorore sua et quod valuerit, quod nempe Spiritualis homo cum naturali pugnaverit; omnis enim tentatio est pugna inter spiritualem hominem et naturalem; spiritualis enim homo amat et vult illa quae caeli sunt, nam ille est in caelo, ac naturalis homo amat et vult illa quae mundi sunt, nam ille est in mundo; inde desideria utriusque sunt opposita; ex eo est collisio et pugna quae vocatur tentatio.

[2] Quod “Naphthali” significet tentationem et Statum post illam, et inde regenerationem, constare adhuc potest ex sequentibus locis:- Ex benedictione ejus ab Israele patre,
“Naphthali cerva demissa, dans sermones elegantiae” (Gen. xlix. 21):
“Naphthali” hic significat statum post tentationem, qui status est plenus gaudio ex affectione quod spirituale et naturale ac bonum et verum conjuncta sint, conjunguntur enim per tentationes; “cerva demissa” significat liberum affectionis naturalis; “dans sermones elegantiae” significat laetitiam mentis. (Sed haec amplius explicata videantur in Arcanis Caelestibus, n. 6412-6414.)

[3] Et quoque ex benedictione ejus a Mose,
“Et Naphthali dixit, Naphthali satur beneplacito, et plenus benedictione Jehovae; occidentem et meridiem posside” (Deutr. xxxiii. 23):
etiam hic describitur status post tentationem, quod nempe impleantur omni bono amoris et veris inde; nam post tentationes homo impletur gaudio, ac apud illum fructificatur bonum et multiplicatur verum; impleri bono amoris intelligitur per “satur beneplacito Jehovae;” et impleri veris inde, per “plenus benedictione Jehovae:” quod inde affectio veri ac illustratio, significatur per “Occidentem et meridiem posside,” affectio veri per “occidentem,” et illustratio per “meridiem;” quod dicatur “Occidentem et meridiem posside,” est quia illi qui post instructiones in caelum elevantur, per occidentem feruntur ad meridiem, ita per affectionem veri in lucem veri.

[4] Simile significatur per “Naphthali” in Cantico Deborae et Baraki, in Libro Judicum,
“Sebulon, populus devovit animam [suam] ad moriendum, et Naphthali, super altitudinibus agri” (v. 18):
erant illae binae tribus quae pugnarunt contra Siseram, principem exercitus Jabini regis Canaanis, et vicerunt, quiescentibus decem reliquis tribubus; et per id repraesentabatur pugna spiritualis contra mala quae infestant ecclesiam, ut quoque constat ex cantico prophetico Deborae et Baraki, in quo de illa re agitur; quod solum tribus Sebulonis et Naphthali pugnaverint, erat causa quia per “Sebulonem” significatur conjunctio boni et veri quae facit ecclesiam, et per “Naphthali” pugna contra mala et falsa infestantia illam et resistentia conjunctioni boni et veri; et inde per utrumque significatur reformatio et regeneratio: per “altitudines agri” significantur interiora ecclesiae, e quibus pugna.
Per “Sebulonem et Naphthali” simul, significatur etiam reformatio et regeneratio per tentationes, Apud Esaiam, cap.viii. 22, 23 [B. A. viii. 22, cap. ix. 1]; cap. ix. 1 [B. A. 2]: et inde apud Matthaeum, cap. iv. 12-16.

[5] In supremo autem sensu per “Sebulonem et Naphthali” significatur unitio Divini ac Humani in Domino; in supremo enim sensu agitur unice de Domino, in genere de glorificatione Humani Ipsius, ac de subjugatione infernorum et ordinatione caelorum ab Ipso: in hoc sensu nominantur Sebulon et Naphthali apud Davidem,
“Viderunt gressus tuos, Deus, gressus Dei mei, Regis mei in sanctuario; praecesserunt cantantes post pulsantes in medio virginum tympanizantium; in congregationibus benedicite Deo, Domino e fonte Israelis; ibi Benjamin parvus praeest illis; principes Jehudae coetus eorum; principes Sebulonis, principes Naphthali: praecepit Deus tuus robur tuum; indue robur, Deus: hoc fecisti nobis e Templo tuo super Hierosolymam; Tibi adducent reges munus. Increpa feram arundinis, congregationem fortium, inter vitulos populorum; conculcans laminas argenti, dispersit populos, bella desiderant. Venient pingues ex Aegypto; Aethiopia accelerabit manus suas Deo” (Ps. lxviii. 25-32 [B. A. 24-31]):
agitur ibi in sensu spirituali de adventu Domini, ac de glorificatione Humani Ipsius, tum de subjugatione infernorum, ac de salvatione inde. Celebratio Domini propter adventum Ipsius describitur in his verbis, “Viderunt gressus tuos, Deus, gressus Dei mei, Regis mei in sanctuario; praecesserunt cantantes post pulsantes in medio virginum tympanizantium; in congregationibus benedicite Deo, Domino e fonte Israelis :” (quid autem singula haec significant, explicata videantur supra, n. 340 [a]:) innocentia Ipsius, ex qua omnia operatus est et peregit, significatur per “Benjamin parvus praeest illis;” Divinum Verum ex Divino Bono, significatur per “principes Jehudae coetus eorum;” glorificatio, seu unitio Divini et Humani ex propria potentia, per “principes Sebulonis et principes Naphthali;” quod inde Divina potentia Humano Domini, per “Praecepit Deus tuus robur tuum; indue robur, Deus; hoc fecisti nobis e Templo tuo super Hierosolymam;” per “Templum” ibi intelligitur Divinum Humanum Domini, et per “Hierosolymam” ecclesia pro qua: subjugatio infernorum significatur per “Increpa feram arundinis, congregationem fortium, inter vitulos populorum, conculcans laminas argenti, dispersit populos, bella desiderant;” “fera arundinis, et congregatio fortium” est scientificum naturalis hominis pervertens vera et bona ecclesiae; “vituli populorum” sunt bona ecclesiae; “laminae argenti” sunt vera ecclesiae; “dispersit populos, bella desiderant,” significat pervertere et ratiocinari contra illa.

[6] Per subjugationem infernorum intelligitur subjugatio naturalis hominis, nam ibi sunt mala ex inferno; sunt enim ibi jucunda amoris sui et mundi, et sunt scientifica confirmantia illa; quae jucunda, quando pro fine sunt et praedominantur, sunt contra bona et vera ecclesiae: quod naturalis homo, quando subjugatus est, subministret scientifica concordantia, ac cognitiones veri et boni, significatur per quod “venient pingues ex Aegypto, Aethiopia accelerabit manus suas Deo;” “Aegyptus” est naturalis homo quoad scientifica, et “Aethiopia” est naturalis homo quoad cognitiones boni et veri. Ex his paucis constare potest quid significatur per “Naphthali” et ejus tribum in Verbo, quod nempe in supremo sensu propria potentia Domini, ex qua subjugavit inferna, et glorificavit Humanuum suum; in sensu interno tentatio, et status post tentationem; ac in sensu externo resistentia a naturali homine; inde quoque per “Naphthali” significatur reformatio et regeneratio, quia hae sunt effectus tentationum.

440. “Ex tribu Menassis duodecim millia signati.” – Quod significet bona vitae in de, constat ex repraesentatione et inde significatione “tribus Menassis,” quod sit voluntarium ecclesiae, et inde bonum vitae; quod sit bonum vitae est quia hoc cum voluntario ecclesiae seu hominum ecclesiae unum facit; quod enim homo vult, hoc facit dum potest; factum enim non est nisi quam voluntas agens, ut constare potest ex eo, quod factum cesset quando voluntas, et quod perstet quamdiu voluntas; quod voluntas hominis regenerati facit, hoc vocatur bonum vitae: inde nunc est quod quia per “Menassen” et ejus tribum significatur voluntarium ecclesiae, etiam significetur bonum vitae. Succedit etiam bonum vitae ex charitate erga proximum post regenerationem, quae significantur per “Ascherem et Naphthali,” sicut effectus ex sua causa; nam qui in charitate erga proximum sunt, regenerantur a Domino; et qui regenerati sunt in bono vitae sunt, agunt enim ex charitate, et omnis actio ex charitate est bonum vitae.

[2] Sunt duo quae faciunt ecclesiam, nempe verum doctrinae et bonum vitae; utrumque erit apud hominem ut sit homo ecclesiae: haec duo repraesentata sunt, et inde significantur in Verbo, per “Ephraimum” et “Menassen;” verum doctrinae per “Ephraimum,” et bonum vitae per “Menassen.” Verum doctrinae etiam vocatur intellectuale ecclesiae, ac bonum vitae vocatur voluntarium ejus; nam verum est intellectus, et bonum est voluntatis: inde est quod etiam per “Ephraimum” et “Menassen” significentur intellectuale et voluntarium ecclesiae; per “Ephraimum” intellectuale, et per “Menassen” voluntarium ejus. Ut talia repraesentarentur et inde significarentur per Ephraimum et Menassen, nati sunt Josepho in terra Aegypti; per “Josephum” enim significatur caeleste spirituale, seu ipsum regnum spirituale quod regno caelesti adjunctum est, et per “terram Aegypti” significatur naturale; quare bonum voluntatis in naturali natum ex caelesti spirituali significatur per “Menassen,” et verum intellectus in naturali etiam inde natum significatur per “Ephraimum.” De nativitate eorum ita legitur apud Mosen,
“Et Josepho natum, duo filii antequam venit annus famis, quos peperit ei Asenath filia Potiphaerae sacerdotis On: et vocavit Joseph nomen primogeniti Menasseh, quia oblivisci me fecit Deus omnis laboris mei, et omnis domus patris mei: et nomen secundi vocavit Ephraim, quia fructificari me fecit Deus in terra afflictionis meae” (Gen. xli. 50-52):
quid per illa verba in sensu spirituali intelligitur, videatur in Arcanis Caelestibus (n. {1}5347-5356); nempe quod per nomen primogeniti “Menasseh” intelligatur novum voluntarium in naturali et quale ejus, et per nomen secundi “Ephraim” novum intellectuale in naturali et quale ejus; seu quod idem, per “Menassen” bonum novi naturalis hominis, et per “Ephraim” verum ejus (videatur ibi n. 5351, 5354).

[3] Quod illa per” Menassen” et “Ephraimum” significentur, constare etiam potest ex eo, quod illi a Jacobo assumpti fuerint sicut Reuben et Simeon, de qua re ita apud Mosen,
“Dixit Jacob ad Josephum,…Nunc duo filii tui nati tibi in terra Aegypti, usque ad venire me ad te in Aegyptum, mihi illi; Ephraim et Menasche sicut Reuben et Simeon erunt mihi;…super nomine fratrum suorum vocabuntur in hereditate sua” (Gen. xlviii. 3, 5, 6):
quoniam per “Reubenem” significatur verum intellectu, quod est verum doctrinae, et per “Simeonem” significatur verum voluntate, quod est bonum vitae, ideo dicit Jacob, quod “Ephraim et Menasche essent illi sicut Reuben et Simeon,” proinde “Ephraim” intellectuale verum, et “Menasche” voluntarium bonum. (Sed haec amplius explicata videantur in Arcanis Caelestibus, n. 6234-6241.)

[4] Simile etiam constare potest a benedictione Ephraimi et Menassis a Jacobo tunc Israele, quae talis,
Israel “benedixit Josepho, et dixit, Deus coram quo ambularunt patres mei, Abraham et Jischak, Deus pavens me ab illo usque ad diem hunc; Angelus redimens me ab omni malo, benedicat pueris, et Vocabitur in illis nomen meum, et nomen patrum meorum, Abrahami et Jischaki; et crescant in multitudinem in medio terrae” (Gen. xlviii. 15, 16):
quod etiam hic per “Ephraimum” intelligatur verum intellectuale, et per “Menassen” bonum voluntarium, utrumque in naturali, videatur in Arcanis Caelestibus (n. 6274-6285). Et quoque a benedictione Ephraimi et Menassis a Mose, quae talis,
De Josepho, “Primogenito bovis ejus honor illi, et cornua monocerotis cornua ejus, his populos feriet una ad fines terrae; et hi myriades Ephraimi et chiliades Menassis” (Deutr. xxxiii. 17),
quae explicata videantur supra (n. 316 [d] et 336 [b]).
Quod “Ephraim” significet intellectum veri, et “Menasche” voluntatem boni, utrumque in naturali, constare etiam potest ex his locis:- Apud Esaiam,
“In excandescentia Jehovae Zebaoth obscurata est terra, et factus est populus sicut cibus ignis; vir fratri suo non parcent, et si deciderit ad dextram esuriet tamen, et si comederit ad sinistram non saturabuntur; vir carnem brachii sui comedent, Menascheh Ephraimum, et Ephraimus Menaschen; una illi contra” {1}Jehovam (ix. 18-20 [B.A. 19-21]):
quod hic per quod “Menascheh comedet Ephraimum et Ephraimus Menaschen” significetur quod periturum sit omne bonum et verum ecclesiae, et quod bonum per falsum et verum per malum, videatur supra (n. 386 [b], ubi singula explicata sunt).

[5] Apud Davidem,
“Mihi Gilead et Mihi Menascheh, et Ephraim robur capitis mei; Jehudah legislator meus” (Ps. lx. 9 [B.A. 7], et cviii. 9 [B.A. 8]):
per “Menaschen” hic significatur bonum ecclesiae, per “Ephraimum” verum ejus, et per “Gilead” naturale; et quoniam potentia Divina est vero ex bono in naturali, ideo dicitur “Ephraim robur capitis mei:” quod Divina potentia sit per verum ex bono in naturali, est quia naturale est ultimum, in quod interiora, quae sunt spiritualia et caelestia, influunt, ac ubi simul sunt et subsistunt; sunt itaque ibi in pleno, in quo et ex quo est omnis operatio Divina; inde est quod Verbi sensui litterae, quia is est naturalis, insit potentia Divina (de qua videatur supra, n. 346; et in Arcanis Caelestibus n. 9836): ex his constare potest unde est quod Ephraim dicatur “robur capitis Jehovae:” quod Jehudah dicatur “legislator Ipsius,” est quia per “Jehudam” significatur Divinum Verum internum, seu Verbum in sensu spirituali, ac simile per “legislatorem” et “legem.”

[6] Apud eundem,
“Pastor Israelis, adverte aurem, qui ducis sicut gregem Josephum; qui sedes super cherubis, effulge; coram Ephraimo, Benjamine et Menasche excita potentiam tuam, ac ito in salutem nobis” (Ps. lxxx. [2,] 3 [B.A. 1, 2]):
ex sensu spirituali patet quod haec verba contineant supplicationem ad Dominum ut instruat illos qui ab ecclesia, ac ducat per vera ad bonum, ita ad caelum; Dominus dicitur “Pastor Israelis” ex eo quod instruat et ducat; quare dicitur “Qui ducis sicut gregem Josephum;” per “Josephum” intelliguntur illi ab ecclesia qui in veris ex bono sunt: “qui sedes super cherubis” significat Dominum supra caelos, unde emittit lucem quae illustrat mentes; quare dicitur “Effulge:” ut lux veri penetret usque ad illos qui in naturali vero et bono sunt, ita ad ultimos in ecclesia, significatur per “Coram Ephraimo, Benjamine et Menasche excita potentiam tuam;” per “Ephraimum” intelliguntur illi qui in naturali vero; naturale verum est quale est verum Verbi in sensu litterae; per “Menaschen” intelliguntur qui in naturali bono, quod est jucundum faciendi bonum et discendi verum; per “Benjaminem” intelligitur conjunctivum veri et boni, seu medium conjungens in naturali; per “excitare potentiam” intelligitur usque eo penetrare luce; ut salventur, significatur per “Ito in salutem nobis.”

[7] Quoniam omne bonum quod est naturali homini, influit a Domino per spiritualem, et absque illo influxu non datur aliquod bonum in naturali; et quia per “Menaschen” repraesentabatur et inde significatur bonum in naturali homine ex origine spirituali, ideo data est tribui illi hereditas trans seu extra Jordanem et quoque cis seu intra Jordanem; nempe dimidiae tribui trans seu extra Jordanem, et dimidiae tribui cis seu intra Jordanem (Videatur Num. xxxii. 33, 39, 40: Deutr. iii. 13: Jos. xiii. 29-31; cap. xvii. 5-13, 16-18): per terram trans seu extra Jordanem repraesentabatur et significabatur ecclesia externa, quae est apud homines in naturali homine; per terram autem cis seu intra Jordanem representabatur et significabatur ecclesia interna, quae est apud homines in spirituali homine (de qua re videatur supra, n 434 [c]) ac bonum est quod facit ecclesiam; ac id bonum influit immediate e spirituali homine in naturalem, et absque illo influxu non est ecclesia apud hominem; haec causa est quod tribui Menassis, per quam significabatur bonum ecclesiae, data sit hereditas tam intra quam extra Jordanem. Quod bonum spirituale influat in bonum naturale immediate, in verum autem naturale mediate, videatur in Arcanis Caelestibus (n. 3314, 3573, 3576, 3616, 3969, 3995, 4563); et inde quod parallelismus sit inter bonum spirituale et bonum naturale, non autem inter verum spirituale et verum naturale (n. 1831, 1832, 3514, 3564). Quod “Menascheh” significet bonum ecclesiae seu bonum vitae, quod idem est cum bono voluntatis, constare potest ex repraesentatione et inde significatione “Ephraimi,” quod sit verum ecclesiae, seu verum doctrinae, quod idem est cum vero intellectus; erant enim fratres, et bonum ac verum in Verbo dicuntur fratres. (Quod “Ephraim” significet verum doctrinae, ac inde intellectuale ecclesiae, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 5354, ubi plura loca e verbo, ubi Ephraim nominatur, allata et explicata sunt; ac praeterea ibi, n. 3969, 6222, 6234, 6238, 6267, 6296.)

441. Ostensum est quod per “tribum Ascheris” significetur charitas erga proximum, quae est ipsum spirituale internum eorum qui in secundo seu medio caelo sunt, et quod per “tribum Menassis” significetur bonum vitae, quod est spirituale externum fluens ex spirituali interno eorum; tentatio autem, quae per “tribum Naphthali” significatur, est medium uniens, internum enim et externum uniuntur per tentationes: ex his patet quid tres hae tribus in suo ordine involvunt. Sciendum est quod utrumque tam internum quam externum, unum cum altero concordans, erit apud hominem et apud angelum ut in caelo sit; non potest aliquis solum in uno esse, et in caelo; nempe solum in interno, aut solum in externo: internum enim est sicut anima et externum sicut corpus; anima nihil potest operari nisi per corpus, et corpus nihil potest operari nisi ex anima; quare internum, nisi externum correspondet seu correspondenter concordat, jacet invalidum et sicut exstinctum; externum enim erit {1}in quo et per quod operabitur, sicut anima in suo corpore et per illud; et externum, nisi internum sit cui correspondeat, jacet sicut mortuum, internum enim erit ex quo operabitur externum. Haec dicta sunt ut sciatur quod per “Ascherem” significetur internum, et per “Menaschen” externum correspondens; ut quoque supra, quod per “Jehudam” significetur internum, et per “Gadem” {2}externum correspondens. Simile est in omni re; quare in homine est internum et externum, internum quod ejus spirituale vocatur, et externum quod ejus naturale; unum se conjungit cum altero per correspondentias; inde quale unum est, tale est alterum, et omne quod non per correspondentias unum facit cum altero, dissipatur et perit.

442. Versus 7. “Ex tribu Simeonis duodecim millia signati; ex tribu Levi duodecim millia signati; ex tribu Isascharis duodecim millia signati.”
7. “Ex tribu Simeonis duodecim millia signati,” significat obedientiam, et quod omnes qui in illa, in caelo sint et in caelum veniant [n. 443]; “ex tribu Levi duodecim millia signati,” significat bona opera [n. 444]; ex tribu Isascharis duodecim millia signati,” significat fidem et salutem [n.445].

443. [Vers. 7.] “Ex tribu Simeonis duodecim millia signati.” – Quod significet obedientiam, et quod omnes qui in illa, in caelo sint et in caelum veniant, constat ex repraesentatione et inde significatione “tribus Simeonis,” quod sit obedientia (de qua sequitur); et ex significatione “duodecim millium signatorum,” quod sint omnes qui in caelo sunt et in caelum veniunt (de qua supra). Tribus Simeonis, Levi et Isascharis, qui nunc recensentur et tertiam classem signatorum constituunt, significant illos qui in primo seu ultimo caelo sunt et in id veniunt: nam, sicut supra dictum est agitur hic de omnibus qui in caelo sunt et in caelum veniunt; et quia caeli tres sunt, tertium seu intimum, secundum seu medium, ac primum seu ultimum, ideo agitur distincte de illis qui in tertio, qui in secundo, et qui in primo sunt. Illi qui in tertio seu intimo caelo sunt et in id veniunt, significantur per “Jehudam, Reubenem et Gadem,” qui ideo primam classem signatorum constituunt; illi qui in secundo seu medio caelo sunt et in id veniunt, significantur per “Ascherem, Naphthalin et Menassen,” qui ideo secundam classem signatorum conStituunt; illi autem qui in primo seu ultimo caelo sunt et in id veniunt, significantur per “Simeonem, Levin et Isascharem,” qui ideo nunc tertiam classem signatorum constituunt.

[2] Hi qui ad primum seu ultimum caelum pertinent, sunt omnes in obedientia faciendi vera et bona, quae praecepta sunt in Verbo, aut in doctrina ecclesiae in qua nati sunt, aut a magistro seu antistite a quo audiverunt hoc aut illud verum, et bonum esse, et quod faciendum. Sunt plerique ex illis non in ipsis veris, sed in falsis ex ignorantia; quae tamen falsa acceptantur a Domino sicut vera, quia bonum vitae pro fine habent, et per id absterserunt mala quae falsis solent adhaerere; (de his falsis, et de illis qui in illis sunt, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae”, n. 21;) hi itaque sunt in ultimo seu primo caelo. At qui in medio seu secundo caelo sunt, illi omnes sunt in affectione spirituali sciendi et intelligendi verum et bonum, et in affectione faciendi illud; qui autem in intimo seu tertio caelo sunt, illi omnes sunt in amore: sed de his et de illis supra actum est.

[3] Quod per “Simeonem” et ejus tribum significentur qui in obedientia, est quia Simeon, pater tribus, nominatus est ab audire, et “audire” significat obedire: ut constare potest ex verbis Leae matris ejus cum illum peperit, quae haec sunt:
Et Leah “concepit adhuc et peperit filium, et dixit, Quia audivit Jehovah quod exosa ego, et dedit mihi etiam hunc; et vocavit nomen ejus Simeon” (Gen. xxix. 33).
(Quae explicata videantur in Arcanis Caelestibus, n. 3867-3872: et quod “audire” significet obedire, ibi, n. 2542, 3869, 4653-4660, 5017, 5471, 5475, 7216, 8361, 8990, 9311, 9397, 9926, 10061; et supra, n. 14. 108, 249.) Quoniam per “Simeonem” significatur obedientia, etiam significatur fides, nam fides fit fides apud hominem quando obedit et facit praecepta; antequam hoc fit, apparet cognitio talium quae homo hausit ex Verbo, ex doctrina ecclesiae et ex praedicatione, sicut fides, sed non est fides priusquam homo facit illa; antea est modo cogitationis ex memoria, in qua nihil voluntatis est; proinde nihil hominis, voluntas enim est ipse homo: quare cum homo facit id seu obedit, tunc intrat voluntatem, ita ipsum hominem, et fit fides.

[4] Haec fides, quae est obedientia, etiam significatur per “Petrum,” quando nominatur “Simon;” ac fides quae est affectio veri, per “Petrum” cum nominatur
“Simon filius Jonae” (Ut Matth. xvi. 17-19, seq.: Marc. i. 16-18, 36; cap. xiv. 37, 38: Luc. v. 3-11; cap. vii. 40-43; cap. xxii. 31-33, seq.; cap. xxiv. 34: Joh. i. {1}41-43 [B. A. 40-42]; cap. xxi. {2}15-21).
Quoniam per Simeonem in lingua Hebraea significatur auditio et auscultatio et inde obedientia, ut supra dictum est, ac per “filium Jonae” significatur verum ex bono, per “Petrum” autem ipsum verum; ideo nunc vocatur a Domino “Petrus,” nunc “Simon Petrus,” nunc “Simon filius Jonae:” quod talia per illa nomina significentur, quisque potest videre ex eo, quod appellatus sit a Domino nunc “Petrus,” nunc “Simon,” nunc “filius Jonae,” quod non factum est absque causa et significatione: ipse sermo ad illum tunc id manifestat; prout quando confessus est Dominum esse Filium Dei, et ei ideo dati sunt claves regni caelorum, vocatur “Simon filius Jonae” (Matth. {1}xvi. 17, seq.); ac vocatur “Petra,” sicut Ipse Dominus saepius apud Prophetas: similiter vocatur “Simon filius Jonae” cum Dominus ad illum dixit, “Amasne Me?” et ille respondit, “Amo Te:” at mox cum se avertit a Domino, et indignatus quod Johannes, per quem significatur bonum charitatis, secutus Jesum, vocatur “Petrus” (Joh. xxi. 15-21); per “Petrum” tunc significatur verum absque bono, seu fides separata a charitate.

[5] Ex his constare potest quod simile per “Simonem,” cum Petrus ita nominatur, significetur, quod per “Simeonem” filium Jacobi, nempe obedientia, fides charitatis, affectio veri, et in genere verum ex bono: Simon enim in lingua Hebraea significat auditionem, auscultationem et obedientiam; et Jona in eadem lingua columbam, quae in sensu spirituali significat bonum charitatis, et “filius Jonae” verum boni illius, seu fidem charitatis; “petra” autem, ex qua Petrus nominatus est, significat verum ac fidem, et in opposito sensu falsum et non fidem (videatur supra, n. 411).

[6] Quod “Simeon” filius Jacobi, ac tribus ab illo nominata significet obedientiam, ac verum voluntate et inde fidem, constare etiam potest ex sensu opposito, in quo significat non obedientiam ac falsum voluntate, et inde fidem separatam a voluntate, quae non est fides; nam pleraque in Verbo etiam sensum oppositum habent, in quo significant contraria. In hoc sensu nominatur Simeon ab Israele patre in prophetia de filiis suis, his verbis,
“Simeon et Levi fratres, instrumenta violentiae machaerae eorum: in secretum eorum ne veniat anima mea, in congregatione eorum ne uniatur gloria mea; quia in ira sua occiderunt virum, et in beneplacito suo enervarunt bovem: maledicta ira eorum quia vehemens, et excandescentia eorum quia dura: dividam eos in Jacobo, et dispergam eos in Israele” (Gen. xlix. 5-7):
“Simeon et Levi fratres” hic significant fidem separatam a charitate; “instrumenta violentiae machaerae eorum” significat quod doctrinalia serviant ad destruendum opera charitatis, ita ipsam charitatem; “in secretum eorum ne veniat anima mea” significat quod bonum spirituale non scire velit mala quae voluntatis eorum; “in congregatione eorum ne uniatur gloria mea” significat quod nec verum spirituale scire velit falsa cogitationis eorum; “quia in ira sua occiderunt virum” significat quod se averterint prorsus a veris, et in aversione exstinxerint fidem; “et in beneplacito suo enervarunt bovem” significat quod ex prava voluntate prorsus debilitaverint bonum externum quod charitatis; “maledicta ira eorum quia vehemens” significat aversionem gravem a bono et inde damnationem; “et excandescentia eorum quia dura” significat aversionem a vero inde; “dividam eos in Jacobo” Significat quod illa fides ab ecclesia externa sit exterminanda; “et dispergam eos in Israele” significat quod ab ecclesia interna. (Sed haec plenius explicata videantur in Arcanis Caelestibus, n. 6351-6361.)

[7] Quod tres primi filii, nempe Reuben, Simeon et Levi, a patre Israele rejecti et damnati fuerint, est causa quia in prophetia illa agitur de instauratione ecclesiae; et ecclesia non instauratur per fidem separatam a charitate, sed a vero et bono quae a Domino: lapsa enim erat ecclesia etiam eo tempore in errorem quod solum scire Verbum, ac dicere quod id sanctum sit, esset essentiale ecclesiae, et non vita seu charitas; et quod Deus caeli et terrae alius esset quam Dominus: ideo in prophetia illa rejiciuntur tres filii primogeniti Reuben, Simeon et Levi, quoniam per “Reubenem” significatur sola fides, per “Simeonem” fides absque charitate, et per “Levin” non bonum charitatis; proinde per illos tres in serie, non ecclesia: quando enim assumitur sola fides pro essentiali salutis, tunc illico rejicitur charitas, et spectatur sicut nullius essentiae et valoris quoad salutem; et quia illi tres haec tria significaverunt, ideo rejecti sunt ab Israele patre, per quem significatur ecclesia. Tres illi etiam perdiderunt repraesentativum eccleSiae; Reuben per id,
Quod concubuerit cum Bilha ancilla et concubina patris sui (Gen. xxxv. 22);
ac Simeon et Levi, per
Quod occiderint Chamorem, filium ejus Sechemum, ac totam urbem, quae erat gens ex Chamore, ex sola causa quia amavit sororem eorum Dinam (Gen. xxxiv. 1 ad fin.);
per quod factum in sensu spirituali significatur quod illi duo filii Jacobi, hoc est, id ecclesiae quod per binos illos repraesentatum est, exstinxerint verum et bonum Ecclesiae Antiquae, quae ecclesia adhuc superstes erat apud Chamoris gentem; per id factum enim in Sensu spirituali significabatur quod fides separata a charitate extinguat omne verum et bonum ecclesiae: id itaque est, quod in specie intelligitur per Israelis verba, “In secretum eorum ne veniat anima mea, in congregatione eorum ne uniatur gloria mea, quia in ira sua occiderunt virum, et in {1}beneplacito suo enervarunt bovem;” per “virum” enim in Verbo significatur verum ac intelligentia, et per “bovem” bonum morale et naturale. (Sed haec amplius explicata videantur in Arcanis Caelestibus, n. 4426-4522.)

[8] Et ideo quoque Simeon praeteritur in Benedictione Mosis (Deutr. xxxiii.); et loco ejus memorantur Ephraim et Menasche, per quos significantur verum et bonum ecclesiae. Sed tametsi Simeon et Levi tales fuerunt, usque alibi significant fidem charitatis et charitatem, Simeon fidem charitatis et Levi charitatem; immo tribus Levi facta est sacerdotium: nam nihil refert qualis persona est quae repraesentat, modo in cultu externo sit secundum leges et statuta, nam repraesentatio non spectat personam sed rem, et apud personam non plus requirit quam externum in cultu (de qua re videatur in Arcanis Caelestibus, n. 665, 1097, 1361, 3147, 3670, 3881, 4208, 4281, 4288, 4292, 4309, 4444. 4500, 6304, 7048, 7439, 8588, 8788, 8806, 9229) quare etiam “tribus Simeonis” in hoc loco Apocalypseos, et quoque alibi in Verbo, significat obedientiam, fidem charitatis, affectionem veri, et in genere verum ex bono, ut supra dictum est. (Quod “Simeon” et ejus tribus, dum in bono sensu nominatur, significet in supremo sensu providentiam, in interno fidem voluntate, in interiori obedientiam, et in externo auditum, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 3869.)

444. “Ex tribu Levi duodecim millia signati.” – Quod significet bona opera, constat ex repraesentatione et inde significatione “Levi” et ejus tribus, quod sit amor spiritualis, qui vocatur charitas erga proximum. Quod “tribus Levi” hic significet bona opera, est quia amor spiritualis seu charitas consistit in bonis praestandis, quae sunt bona opera. Ipsa charitas in se spectata est affectio veri et boni; et ubi illa affectio est, ibi est vita secundum vera et bona, nam affectio absque vita secundum vera et bona, quibus afficitur, non datur: si putatur dari et adesse, est affectio naturalis et non spiritualis; quae affectiones in eo differunt, quod affectio naturalis pro fine habeat se et mundum (quare vera et bona, quibus afficitur, {2}amat propter sui famam, ut lucretur honores et opes; et tunc vita secundum doctrinalia quae didicerat, est modo a semet assumpta ut appareat, et sic simulata ac interius hypocritica), at affectio spiritualis pro fine habet Dominum, caelum et vitam aeternam, quae spectat in veris et bonis, ita amat vera et bona spiritualiter: et cum haec affectio apud hominem est, tunc homo amat cogitare illa et velle illa, proinde vivere secundum illa; vivere secundum vera et bona intelligitur in Verbo per “facere,” ac ipsa vita per “facta” et “opera,” quae toties memorantur in Verbo: haec itaque sunt quae per “Levin” et ejus tribum in ecclesia apud Judaeos repraesentata et significata sunt.

[2] Quia haec affectio est ipsum essentiale ecclesiae, ideo tribus Levi sacerdotium facta est; ac ideo ejus baculus in Tentorio conventus floruit amygdalis; et ideo illi tribui non data est hereditas sicut reliquis tribubus, sed inter singulas. Quod tribus Levi sacerdotium facta sit, notum est, nam non modo Aharon factus est summus sacerdos, sed etiam filii ejus post eum, et omnes Levitae dati sunt illis ad ministrandum. Quod Moses et Aharon fuerint ex tribu Levi, videatur Exod. vi. 20; {1}Num. xviii. 2; et quod Levitae facti sint ministri Aharonis et ejus filiorum, apud Mosen,
Acceptata est tribus Levi in sacerdotium, ut custodirent custodiam totius congregationis coram Tentorio conventus, ad serviendum servitium Habitaculi: ac dati sunt Levitae Aharoni, et acceptati loco omnis primogeniti. Et porro de ministeriis et functionibus eorum (Num. iii. 1 ad fin.).

[3] Quod sacerdotium isti tribui datum fuerit, erat causa quia repraesentabat amorem et charitatem, et inde amorem et charitatem significabat; amor et charitas est affectio boni et veri spiritualis, nam affectio dicitur de amore in suo continuo, est enim affectio continuum amoris. Simile etiam in Verbo significatur per “sacerdotium” et “ministerium” ejus; illa enim affectio est essentiale ecclesiae, nam ubi illa est ibi est ecclesia, et ubi illa non est ibi nec est ecclesia: nam affectio boni et veri est ipsa vita spiritualis hominis, quando enim homo afficitur bono et vero, tunc est in bono et vero quoad vitam; ipsa cogitatio ejus tunc non est nisi affectio in varia forma, nam quicquid homo cogitat hoc trahit ex affectione; cogitare absque affectione nemo potest. Inde nunc est quod tribus Levi facta sit sacerdotium. Simile dicitur de Levitis apud Ezechielem, ubi agitur de nova terra, nova urbe, et novo templo (cap. xl. 46; cap. xliii. 19; cap. xliv. 15; cap. xlviii. 11,12).

[4] Quoniam “tribus Levi” repraesentabat et inde significabat charitatem actu, ita bona charitatis, quae sunt bona opera, ideo
Baculus Levi, super quo scriptum fuit nomen Aharonis, positus in Tentorio conventus coram Testimonio florebat amygdalis (Num. xvii. 17-26 [B.A. 2-11]):
per “amygdalas” enim significantur bona charitatis; ex his enim apud hominem florent omnia ecclesiae; nam cum bona charitatis sunt apud hominem, est intelligentia et fides, est enim homo in affectione intelligendi quod scit ex Verbo, et in voluntate faciendi secundum quod scit. Quoniam omnibus rebus ecclesiae inerit bonum charitatis ut in illis sit ecclesia, et quia ipsa affectio boni et veri, quae est charitas, dat intelligere, ac instruit omnes, ideo tribus Levi non modo sacerdotium facta est, sed etiam non ei data est sors et hereditas sicut reliquis tribubus, verum inter omnes (Ut constat apud Mosen, Num. xxxv. 1 ad fin.; et apud Josuam, cap. xxi. 1 ad fin.): quare dicitur apud Mosen,
“Non contigit Levitis pars et hereditas cum fratribus suis; Jehovah Ipse hereditas ejus” (Deutr. x. 9):

[5] et quia, ut dictum est, quisque homo discit scientiam, intelligentiam et sapientiam secundum affectionem boni et veri quae est apud illum, ideo dicitur apud Mosen,
“Jehovah Deus elegit” filios Levi “ad ministrandum Ipsi, et ad benedicendum in nomine Ipsius; et juxta os eorum erit omnis lis et omnis plaga” (Deutr. xxi. 5);
per quae in sensu spirituali significatur quod affectio boni et veri, quae est charitas, ministret Domino, ac doceat illa quae ecclesiae et cultus sunt, ac discernat falsa a veris et mala a bonis; nam per “filios Levi” in sensu spirituali significatur affectio boni et veri, quae est charitas. Ex his constare potest quod tribus Levi electa sit in sacerdotium, et quod ei data sit hereditas inter omnes tribus; non quod illa tribus melior esset reliquis, sed quia repraesentabat charitatem actu et bona opera, quae sunt effectus omnis boni et veri apud hominem.

[6] Quod “tribus Levi” bona charitatis, quae sunt bona opera, in Verbo significet, etiam constare potest a sequentibus his locis: – Apud Jeremiam,
“In diebus illis et in tempore illo germinare faciam Davidi germen justum, et faciet judicium et justitiam in terra: in diebus illis servabitur Jehudah, et {1}Israel habitabit secure; hoc nomen quod vocabunt Illi, Jehovah Justitia nostra:….non excidetur Davidi vir sedens super throno domus Israelis, ac sacerdotibus Levitis non excidetur vir a coram faciebus meis, offerens holocaustum et adolens mincham, et faciens sacrificium omnibus diebus. ….Si irritum reddideritis foedus meum diei et foedus meum noctis,…etiam foedus meum irritum fiet cum Davide servo meo, ut non sit illi, filius regnans, et cum Levitis sacerdotibus ministris meis. Sicut non numeratur exercitus caelorum, et non mensuratur arena maris, ita multiplicabo semen Davidis servi mei, et Levitas ministros meos” (xxxiii. 15-17, [18,] 20-22):
agitur ibi de adventu Domini, qui est “germen Davidis,” et qui vocabitur “Jehovah Justitia nostra:” quod tunc “servabitur Jehudah, et {1}Israel habitabit secure,” significat quod tunc salvandi qui in amore in Ipsum sunt; et quod tunc illi qui in charitate erga proximum sunt non infestabuntur a malis et falsis, significatur per quod “tunc {1}Israel habitabit secure”: quod “non excidetur Davidi vir sed ens super throno domus Israelis” significat quod tunc Divinum Verum procedens a Domino perpetuo in ecclesia regnaturum sit, “thronus domus Israelis” est ecclesia ubi regnat; ” [ac sacerdotibus Levitis] non excidetur vir a coram faciebus meis offerens holocaustum, adolens mincham et faciens sacrificium,” significat quod tunc perpetuo erit cultus ex bono amoris et charitatis et ex veris fidei; per “Levitas” significantur illi qui in eo cultu sunt, per “holocaustum” significatur cultus ex bono amoris, per “mincham” cultus ex bono charitatis erga proximum, et per “sacrificium” cultus ex veris fidei:

[7] “si irritum reddideritis foedus meum diei et foedus meum noctis” significat si non observarent duo illa quae faciunt conjunctionem cum Domino, nempe amorem et fidem; “foedus” est conjunctio, “foedus diei” est conjunctio per amorem, “foedus noctis” est conjunctio per fidem: “etiam foedus meum irritum fiet cum Davide servo meo, ut non sit illi filius regnans, et cum Levitis sacerdotibus ministris meis,” significat quod tunc non illis Divinum Verum et Divinum Bonum; “Levitae sacerdotes ministri” sunt illi qui in bono amoris in Dominum sunt et in cultu inde; “sicut non numeratur exercitus caelorum, et non {2}mensuratur arena maris,” significat cognitiones veri et boni in spirituali et naturali homine; “exercitus caelorum” sunt cognitiones illae in spirituali homine, et “arena maris” sunt cognitiones illae in naturali homine: “ita multiplicabo semen Davidis servi mei, et Levitas ministros meos,” significat multiplicationem Divini Veri ac fructificationem Divini Boni apud illos qui conjunctionem cum Domino habent; hic ut alibi per “Levitas sacerdotes” significantur illi qui in bono amoris et charitatis sunt, ac in sensu abstracto significatur ipsum illud bonum.

[8] Apud Malachiam,
“Ecce Ego mittens angelum meum, qui parabit viam ante Me, et subito veniet ad Templum suum Dominus quem vos quaeritis, et Angelus foederis quem vos desideratis:….Ille enim sicut ignis conflatoris et sicut smegma fullonum; et sedebit conflans et purgans argentum, et purificabit filios Levi et defaecabit eos sicut aurum et argentum; ut sint adferentes Jehovae mincham in justitia: tunc suavis erit Jehovae minchah Jehudae et Hierosolymae, juxta dies saeculi et juxta annos priores” (iii. 1-4):
quid haec in sensu spirituali significant, videatur explicatum supra (n. 242 [~ {1}et 433 [h]); et ibi quod per “filios Levi” intelligantur omnes qui in bono charitatis et inde in bono fidei sunt: agitur ibi de Domino venturo; Divinum Humanum Ipsius est quod intelligitur per “Templum suum” ad quod Jehovah Dominus venturus: quod purificaturus illos qui in bono charitatis et inde in bono fidei sunt, intelligitur per quod “purificabit et defaecabit filios Levi ;” quod non filii Levi intelligantur, patet, nam dicitur quod “tunc purificabit et defaecabit illos,” et quod “tunc suavis erit Jehovae minchah Jehudae et Hierosolymae,” et notum est quod Dominus non purificaverit et defaecaverit Levitas, et quod non suavis fuerit Domino minchah Jehudae et Hierosolymae; nam prorsus contra Dominum fuerunt, et tunc cultus per sacrificia et minchas abrogabatur; per “Jehudam” enim ibi intelliguntur omnes qui in bono amoris in Dominum sunt, et per “Hierosolymam” intelligitur ecclesia quae in veris doctrinae (videatur supra, n. 433).

[9] Apud Mosen,
Moses “de Levi dixit, Thummim tui et Urim tui, viro sancto tuo quem tentasti in Massa, contendisti cum eo apud aquas Meriba; qui dixit patri suo et matri suae, Non vidi {2}vos, et fratres suos non agnovit, ac filios suos non novit: custodient verbum tuum, et foedus tuum servabunt, docebunt judicia [tua] Jacobum et legem tuam Israelem; ponent suffitum in nasum tuum, et holocaustum super altare tuum,….et opus manuum ejus accepta; percute lumbos insurgentium contra eum, et osorum ejus, ut non resurgant” (Deutr. xxxiii. {2}8-11):
haec in Benedictione filiorum Israelis a Mose, in qua agitur de Verbo, quia hoc per “Mosen” in sensu repraesentativo significatur, ac per “Urim et Thummim” significatur Divinum Verum elucens ex Divino Bono, ita Verbum; ac per “Levin” ibi intelligitur affectio veri spiritualis; per “virum sanctum quem tentarunt in Massa et ad aquas Meriba,” intelligitur Dominus quoad Divinum Verum, nam “Petra,” ad quam illa tentatio fiebat, significat Dominum, et “aquae inde” Divina vera; per “patrem et matrem” quibus dixit “Non vidi {1}vos,” significatur Ecclesia Israelitica, quae non agnovit Dominum; ecclesia dicitur “pater” ex bono et “mater” ex vero: per “fratres suos” quos non agnovit, et per “filios” quos non novit, intelliguntur bona et vera ecclesiae quae apud illos non erant; “fratres” sunt bona et “filii” sunt vera:

[10] sed quia “filii Levi” significant bona et vera ecclesiae, et in genere affectionem veri et boni spiritualem, ideo dicitur de illis quod “custodient Verbum, foedus servabunt, judicia docebunt Jacobum et legem Israelem,” per quod significatur quod illi qui in affectione veri spirituali sunt, faciant Verbum ac doceant bona et vera ecclesiae; ipsa enim affectio veri spiritualis facit et docet, nam Dominus in illam influit et facit bonum apud hominem et docet verum apud illum; “Verbum” ibi est Divinum Verum, “custodire illud” est facere, “foedus” est conjunctio per id cum Domino, “judicia” sunt vera doctrinae ex Verbo, “lex” est bonum veri, “Jacobus” et “Israel” sunt ecclesia: cultus ex veris doctrinae significatur per “ponere suffitum in nasum,” et cultus ex bono amoris per “ponere holocaustum super altare:” dissipatio falsorum per vera significatur per “percutere lumbos insurgentium contra illum;” ac dissipatio malorum per “percutere lumbos osorum ut non resurgant.” Haec de Levi dicta sunt, quia Divinum Verum, quod est Verbum, non apud alios datur quam apud quos est affectio veri spiritualis; affectio veri spiritualis est amare ipsum verum, et aestimare id supra omne bonum mundi, quia per id est homini vita aeterna; nam vita aeterna non per alia media implantatur homini quam per vera, consequenter per Verbum, nam per hoc docet Dominus vera. Affectio veri spiritualis, quae est amare vera supra omne bonum mundi, ita describitur a Domino apud Matthaeum,
“Simile est regnum caelorum homini negotiatori, quaerenti pulchras margaritas, qui cum invenisset unam pretiosam margaritam, abiens vendidit omnia quae habuit et emit eam” (xiii. 45, 46):
“margarita” significat verum. (Quod non aliunde sit homini vita aeterna quam per vera ex bono quod a Domino, videatur in Doctrina Novae Hierosolyme, n. 24 fin.)

[11] Quod “Levi” significet amorem et charitatem, constat ex Leae matris ejus verbis cum peperit illum, quae haec sunt,
Et Leah “concepit adhuc et peperit filium, et dixit, Nunc hac vice adhaerebit vir meus ad me, quia peperi ei tres filios; propterea Vocavit nomen ejus Levi” (Gen. xxix. 34):
“concepit adhuc et peperit filium” significat conceptionem et partum spiritualem; “et dixit, Nunc hac vice adhaerebit vir meus ad me,” significat amorem spiritualem per quem conjunctio, seu charitatem; “quia peperi ei tres filios” significat successivum; “propterea vocavit nomen ejus Levi” significat conjunctionem per amorem, et quale ejus. (Sed haec ulterius explicata videantur in Arcanis Caelestibus n. 3873-3877.) Levi significat adhaesionem, et “adhaesio” conjunctionem per amorem spiritualem. Tres filii Leae ordine nati, “Reuben,” “Simeon,” et “Levi,” significant in serie prima et primaria essentialia ecclesiae; nempe verum intellectu, verum voluntate, et verum actu, similia cum tribus discipulis Domini, nempe Petro, Jacobo et Johanne; “Petrus” enim significat verum intellectu, “{1}Jacobus” verum voluntate, et “Johannes” verum actu, quod est bonum vitae seu bonum charitatis: et “adhaesio,” quae in lingua originali dicitur Levi, significat conjunctionem per amorem et charitatem. (Quod adhaesio id significet, videatur in Arcanis Caelestibus n. 3875.)

[12] Quod “Levi” in supremo sensu significet Dominum quoad amorem et misericordiam, constat apud Malachiam,
“Ut cognoscatis quod miserim ad vos praeceptum hoc, ut sit foedus meum cum Levi;….foedus meum fuit cum illo vitae et pacis, quae dedi illi timore, ut timeret Me, ideo propter nomen meum timuit ille sibi: lex veritatis fuit in ore ejus, et perversitas non inventa est in labiis ejus; in pace et rectitudine ambulavit Mecum, multosque avertit ab iniquitate: labia sacerdotis….quaerent [legem] ex ore ejus, quia Angelus Jehovae Zebaoth Ille. At vos recessistis a via, impingere fecistis multos in lege, corrupistis foedus Levi” (ii. 4-7 [,8]):
per “Levi” hic in supremo sensu intelligitur Dominus quoad Divinum Humanum, nam dicitur de Levi quod “lex veritatis fuerit in ore ejus, et perversitas non inventa in labiis ejus,” quod “labia sacerdotis quaerent [legem] ex ore ejus, quia Angelus Jehovae Zebaoth Ille:” quare per “foedus Levi” intelligitur conjunctio cum Domino per amorem et charitatem; “foedus vitae et pacis” significat illam conjunctionem; per “timorem,” qui praedicatur etiam de Illo, significatur amor; quod “labia sacerdotis quaerent [legem] ex ore ejus” significat quod omne verum doctrinae sit ab Ipso, et apud illos qui in amore in Ipsum sunt: ex Divino Vero quod Dominus docet in Verbo et per Verbum vocatur “Angelus Jehovae:” quod “recesserint a via, impingere fecerint multos in lege, corruperint foedus Levi,” significat quod ecclesia quae fuit apud Israelitas perverterit vera Verbi et inde bona vitae, et sic perdiderint conjunctionem cum Domino; “via” significat vera doctrinae, “lex” bona ejus, et “foedus Levi” conjunctionem cum Domino. Ex his constare potest quid in sensu repraesentativo significatur per “Levin” et ejus tribum; quod nempe bonum charitatis, quod est bonum vitae, tum affectio boni et veri spiritualis, ac in supremo sensu Dominus quoad amorem spiritualem.

[13] Quoniam pleraque in Verbo etiam sensum oppositum habent, ita quoque Levi et ejus tribus; et in eo sensu significat “Levi” malum falsi quod oppositum est bono charitatis, ac vitam absque charitate, proinde non charitatem erga proximum; hoc significatur per “Levin” in Prophetia de filiis suis ab Israele patre:
“Simeon et Levi fratres, instrumenta violentiae machaerae eorum: in secretum eorum ne veniat anima mea, in congregatione eorum ne uniatur gloria mea; quia in ira sua occiderunt virum, et in beneplacito eorum enervarunt bovem: maledicta ira eorum quia vehemens, et excandescentia eorum quia dura: dividam eos in Jacobo, et dispergam eos in Israele” (Gen. xlix. 5-7);
sed haec videantur explicata in superiori articulo (n. 443 [b]), ubi actum est de Simeone.

[14] Hoc oppositum etiam significatur per “Levitam” a Domino in parabola de Vulnerato a Latronibus, quae hic explicanda est, quia ibi agitur de charitate erga proximum, et quia Dominus ibi per correspondentias locutus est a principio ad finem, quae hactenus ignotae sunt: – Apud Lucam,
Legisperitus “volens se ipsum justificare, dixit ad Jesum, Quis est meus proximus? Excipiens Jesus dixit, Homo quis descendit a Hierosolyma in Jerichuntem, et in latrones incidit, qui etiam exuerunt cum, et plagas infligentes abiverunt, relinquentes eum cum semimortuus esset: et forte sacerdos quis descendit in eadem via, sed Videns eum praeteriit; similiter etiam Levita cum esset apud locum, veniens et Videns praeteriit: Samarita autem quidam iter faciens Venit ad eum, et videns eum visceribus commotus est; quare accedens obligavit vulnera ejus, infudit oleum et vinum, deinde tollens eum super proprium jumentum duxit in diversorium, et curam ejus habuit; insuper crastino die exiens extraxit duos denarios et dedit hospiti, ac dixit illi, Curam ejus habe, nam quodcunque insuper insumpseris, quando reversus fuero, restituam tibi. Quis ergo trium horum videtur tibi proximus fuisse ejus qui inciderat in latrones? Hic dixit, Qui fecit misericordiam cum illo. Et dixit Jesus, Abi tu, quoque fac similiter” (x. 29-37):
agitur ibi de charitate erga proximum, et de bonis operibus, per quae charitas est in suo effectu et in suo pleno: “Hierosolyma” ibi significat ecclesiam ubi vera doctrina, et “Jericho” illam ubi cognitiones veri et boni; “sacerdos” inde significat illos quibus nullus amor in Dominum est, et “Levita” illos quibus nulla charitas erga proximum, quales erant eo tempore in Hierosolyma; “Samarita” autem significat gentes quae in bono charitatis fuerunt; “homo descendens e Hierosolyma in Jericho” significat illos qui instrui voluerunt in ecclesiae veris et cognitionibus: “latrones” in quos incidit, significant illos tunc in ecclesia perversa, qualis eo tempore erat Judaica; “qui exuentes eum, plagis afflixerunt et semimortuum reliquerunt,” significat quod illum veris orbaverint ac falsis imbuerint, et sic illum quoad spiritualem vitam in tantum laeserint ut vix aliqua vita spiritualis superesset; “exuere” in Verbo significat orbare veris, “infligere plagas” significat mentem et vitam spiritualem falsis laedere, et “semimortuus” significat dum paene expers illius vitae esset: “visceribus commoveri” significat misericordiam et charitatem ab interiori; misericordia etiam et charitas unum faciunt: “obligare vulnera, et infundere oleum et vinum,” significat parare medelam contra falsa quae laeserant ejus vitam per bonum amoris et verum fidei instruendo; “oleum” in Verbo significat bonum amoris, et “vinum” bonum et verum fidei: “tollere super proprium jumentum” significat secundum intellectum suum quantum posset, nam “equus” significat intellectum, similiter “jumentum :” “ducere in diversorium, et curam ejus habere,” significat ad illos qui plus instructi sunt in cognitionibus boni et veri; “diversorium” est ubi emuntur cibi et potus, per quos significantur cognitiones boni et veri, ac inde nutritio spiritualis quae datur per instructionem: quod “dederit hospiti duos denarios, et dixerit illi, Curam ejus habe, nam quodcunque insuper insumpseris, ego, quando reversus fuero, restituam tibi,” significat omnia charitatis quantum valuit et potuit. Ex his nunc constare potest quid “Levi,” “tribus ejus,” et “Levitae” in utroque sensu significant. (Plura de repraesentatione et inde significatione “Levi,” et tribus ab illo nominatae, videantur in Arcanis Caelestibus n. 3875-3877, 4497, 4502, 4503, 6352, 10017.)

445 “Ex tribu lsascharis duodecim millia signati.” – Quod significet fidem et salutem, constat ex repraesentatione et inde significatione “Isascharis” et ejus tribus, quod sit id quod facit caelum et salutem apud hominem, nam Isaschar in lingua originali significat mercedem, et id quod facit caelum et salutem apud hominem est amor et fides; inde utrumque hoc per “Isascharis tribum” significatur: in Verbo enim pluries nominatur “merces,” ut quod “accepturi mercedem” et, per illam intelligitur vita aeterna, salus, et a plerisque gaudium caeleste; haec in sensu proximo etiam per “mercedem” significantur. Sed quia homini licet cogitare de vita aeterna, salute et gaudio caelesti, si vitam secundum praecepta Domini agit, sed usque non licet ei animum intense tenere in mercede, (tunc enim pro fine habet mercedem, et facile labitur in cogitationem quod per vitam suam mereatur caelum et salutem, et haec cogitatio facit ut intueatur semet in singulis, quae intuitio removet illum a caelo, nam homo quantum sui in factis spectat, tantum non caelum,) inde est quod per “mercedem” in Verbo significatur id in quo caelum et salus est, ita in genere amor et fides, et inde intelligentia et sapientia; in his est salus et caelum, proinde gaudium caeleste, quantum homo non de mercede cogitat. Ex his constare potest quid per “Isascharem” et ejus tribum significatur.

[2] Quod hic significetur fides, est quia per “tribum Simeonis” significatur obedientia, et per “tribum Levi” significantur bona opera, et qui in bonis operibus ex obedientia sunt, illi in fide sunt: qui autem in bonis vitae ex affectione veri et boni spirituali sunt, illi in charitate sunt; et qui in bonis vitae ex affectione caelesti sunt, illi in amore in Dominum sunt. Ita quoque angeli distinguuntur in caelis: in intimo seu tertio caelo sunt qui in bonis vitae ex affectione caelesti sunt; in medio seu secundo caelo sunt qui in bonis vitae ex affectione spirituali sunt; ac in ultimo seu primo caelo qui in bonis operibus ex obedientia sunt. Hi quoque dicuntur in fide esse; nam credunt secundum captum suum illa quae audiunt ex Verbi sensu litterae et ex praedicatore, nec vident et percipiunt num vera sunt: quare cogitatio eorum de credendis vocatur fides; id enim proprie fides vocatur quod creditur absque visu intellectuali et perceptione num ita sit; quare possunt credere falsum aeque ac verum: at cum videtur et percipitur quod creditur, tunc non dicitur fides sed apperceptio et perceptio; intellectus enim illustratus a Domino videt, et voluntas afficitur, et actus ex utroque sequitur.

[3] Quod per “Isascharem” et ejus tribum hic significetur fides, est quia per tres has tribus, ex quibus singulis duodecim millia signati sunt, intelliguntur omnes qui in ultimo seu primo caelo sunt; et qui in hoc caelo sunt, dicuntur in bonis operibus ex obedientia, et in fide esse: multi etiam ex illis vocant fidem solam essentiale salutis; sed usque illam non separant a bonis operibus; dicunt enim quod eis detur fides a Domino quia in bonis operibus sunt, et si non in his essent quod non daretur fides: qui autem fidem a bonis operibus separant, et dicunt illam esse unicum salutis medium, et quod salventur per illam utcunque vivunt, et hoc confirmant per vitam, illi non in ultimo caelo sunt, sed in inferno.

[4] Qui spectant animo mercedem propter bona quae faciunt, et sic ponunt meritum in operibus, intelliguntur per “Isascharem” in prophetico Israelis de filiis suis:
“Isaschar asinus osseus, cubans inter sarcinas, et videbit quietem quod bona, et terram quod amoena, et inclinabit humerum suum ad bajulandum [, et erit tributo serviens]” (Gen. xlix. 14, 15):
“Isaschar” ibi significat mercedem seu remunerationem propter opera; “asinus osseus” significat servitium infimum; “cubans inter sarcinas” significat vitam inter opera; “et videbit quietem quod bona” significat opera boni absque remuneratione plena felicitate; “et terram quod amoena” significat quod in illa felicitate sint qui in regno Domini; “et inclinabit humerum suum ad bajulandum” significat quod usque omni opera laboret; “et erit tributo serviens” significat ut mereatur. (Sed haec amplius explicata in Arcanis Caelestibus n 6387-6394, videantur.)

[5] Illi autem qui non in bonis, quae praestant, ponunt meritum spectando ad mercedem sed caelum et felicitatem vitae aeternae ponunt in cogitando et volendo bene et inde in agendo bene, ac in affectione veri et boni spirituali quae est apud illos qui in conjugio caelesti sunt, hoc est, in conjugio boni et veri, illi intelliguntur per haec apud Mosen,
“Sebuloni dixit, Laetare Sebulon in exitu tuo, et Isaschar in tentoriis tuis; populos in montem vocabunt; ibi sacrificabunt sacrificia justitiae, quia affluentiam maris sugent, et obtecta occultorum arenae” (Deutr. xxxiii. 18, 19):
haec dicta sunt de illis qui in conjugio boni et veri sunt, nempe in veris quoad intellectum et cogitationem, ac in bonis quoad voluntatem et affectionem: “Sebulon” illud conjugium significat, et “Isaschar” affectionem veri et boni: “laetari in exitu” significat quod eis jucundum sit in omnibus genuinis veris ac bonis (“exitus” significat omnia, quia ultimum, effectum et conclusum); “laetare in tentoriis” significat in omni cultu; “vocare populos in montem “significat quia illi sunt in caelo ubi bonum amoris; “sacrificare sacrificia justitiae” significat cultum ex veris quae ex bono; “affluentiam maris sugere” significat ex Verbo haurire vera doctrinae, et inde intelligentiam; “et obtecta occultorum arenae sugere” significat spiritualia quae latent in sensu litterae Verbi.

[6] Quoniam “tribus Jehudae, Isascharis et Sebulonis” significabant caelum ubi bonum amoris, “tribus Jehudae” ipsum illud bonum, “tribus Isascharis” affectionem ejus, et “Sebulon” conjunctionem ejus cum veris, ideo
Illae tres tribus castrametabantur ad orientem Tentorii conventus (Num. ii. 3-10);
“ad orientem” enim in caelo habitant qui in bono amoris sunt, et inde in affectione boni et veri, ac in conjugio seu conjunctione eorum, nempe in veris quoad doctrinam et in bonis quoad vitam.

446. Versus 8. “ex tribu Sebulonis duodecim millia signati; ex tribu Josephi duodecim millia signati; ex tribu Benjaminis duodecim millia signati.”
8. “Ex tribu Sebulonis duodecim millia signati,” significat conjunctionem illorum qui in tertio caelo cum Domino [n. 447]; “ex tribu Josephi duodecim millia signati,” significat conjunctionem illorum qui in secundo caelo cum Domino [n. 448]; “ex tribu Benjaminis duodecim millia signati” Significat conjunctionem illorum qui in ultimo caelo cum Domino [n. 449].


447. [Vers. 8.] “Ex tribu Sebulonis duodecim millia signati.” – Quod significet conjunctionem illorum qui in tertio caelo cum Domino, constat ex repraesentatione et inde significatione “Sebulonis” et tribus ab illo nominatae, quod sit conjunctio illorum qui in tertio caelo cum Domino; Sebulon enim in lingua Hebraea dictus est a cohabitatione, et “cohabitatio” in sensu spirituali significat conjunctionem, qualis est illorum qui se amant: quod hic “Sebulon” significet conjunctionem illorum qui in tertio caelo cum Domino, est quia per novem tribus praecedentes significantur omnes illi qui in caelis sunt et in caelos veniunt: ac caeli sunt tres, intimum, medium et ultimum, ac nemo in caelum venit nisi quem Dominus Sibi conjungit; quare per has tres tribus ultimo memoratas significatur conjunctio cum Domino, per “tribum Sebulonis” conjunctio illorum qui in tertio caelo cum Domino, per “tribum Josephi” conjunctio illorum qui in secundo caelo cum Domino, et per “tribum Benjaminis” conjunctio illorum qui in ultimo caelo cum Domino.

[2] “Sebulon” in supremo sensu significat unionem ipsius Divini ac Divini Humani in Domino; in sensu interno, conjunctionem Domini cum caelo et cum ecclesia, et in specie conjunctionem boni et veri ibi, nam haec conjunctio facit conjunctionem illorum qui in tribus caelis sunt et in ecclesia cum Domino; Dominus enim influit apud illos cum bono amoris et charitatis, et conjungit id veris quae apud illos, et per id conjungit Sibi angelum et hominem: haec sunt quae per “cohabitationem,” ex qua Sebulon dictus est, significantur. Quod haec per “Sebulonem” significentur, videri potest in Arcanis Caelestibus (n. 3960, 3961), ubi explicata sunt Leae matris ejus verba cum illum peperit, quae haec sunt,
“Et concepit Leah, et peperit filium sextum Jacobo; et dixit Leah, Dotavit me Deus dote bona; vice hac cohabitabit mihi vir meus, quia peperi illi sex filios; et vocavit nomen ejus Sebulon” (Gen. xxx. 19, 20).

[3] Ex his significationibus “Sebulonis” constare potest quid per illum significatur in sequentibus locis: – Ut in prophetia Israelis de filiis suis,
“Sebulon ad portum marium habitabit, et is ad portum navium, et latus ejus super ad Sidonem” (Gen. xlix. 13):
per “Sebulonem ” ibi significatur conjunctio boni et veri, quae etiam conjugium caeleste vocatur; “habitare ad portum marium” significat conjunctionem spiritualium cum veritatibus naturalibus (“maria” sunt scientifica quae sunt veritates naturales): “habitare ad portum navium” significat conjunctionem spiritualem cum doctrinalibus ex Verbo (“naves” sunt doctrinalia et cognitiones omnium generum); “latus super ad Zidonem” significat extensionem ad cognitiones boni et veri ex caelesti regno. (Sed haec amplius explicata videantur in Arcanis Caelestibus n. 6382-6386.)

[4] Similiter in prophetia Mosis de filiis Israelis,
“Sebuloni dixit, Laetare Sebulon in exitu tuo, et Isaschar in tentoriis tuis: populos in montem vocabunt, ibi sacrificabunt sacrificia justitiae, quia affluentiam maris sugent, et obtecta occultorum arenae” (Deutr. xxxiii. 18,19);
quod “Sebulon” etiam hic conjugium boni et veri significet, videatur in superiori articulo (n. 445), ubi haec prophetia explicata est. Similiter in prophetia Deborae et Baraki in Libro Judicum,
“Ex Machir descendent legislatores, et ex Sebulone trahentes sceptrum scribae:….Sebulon populus qui devovit animam ad moriendum, et Naphthali super altitudinibus agri: venerunt reges, pugnarunt, tunc pugnarunt reges Canaanis in Thaanach juxta aquas Megiddo; quaestum argenti non ceperunt; e caelo pugnarunt, stellae de Viis pugnarunt cum Sisera” (v. 14, 18-20):
agitur in hoc prophetico de pugna veri ex bono contra falsum ex malo; per “regem Canaanis” regnantem in Chazor, et per “Siseram” ejus exercitus principem, qui contra Barakum et Deboram pugnabant, significatur falsum mali, et per “Barakum et Deboram” verum boni; et quia “tribus Naphthali et Sebulonis” significabant pugnam ex vero quod ex bono, “tribus Naphthali” pugnam, et “tribus Sebulonis” conjunctionem boni et veri, ideo solum hae binae tribus ad pugnandum assumptae sunt, et non reliquae (videatur Judic. iv. 6): quod haec pugna talia significaverit, constare potest a prophetia a Barako et Debora enuntiata, quae in sensu spirituali agit de victoria veri ex bono supra falsum ex malo, ac de purificatione et reformatione ecclesiae:
hic itaque “Ex Machir descendent legislatores,” significat quod vera boni profluant ex bono vitae, “Machir” enim simile significat cum “Menasse,” quoniam Machir erat filius Menassis (Genes. l. 23; Jos. xiii. 31);
et “legislatores” {1}significant illos qui in veris boni sunt, et abstracte vera boni: “et ex Sebulone trahentes sceptrum scribae” significat ex conjunctione veri et boni intelligentiam; “Sebulon ” significat hic ut supra conjunctionem veri et boni, et “sceptrum scribae” intelligentiam: “Sebulon populus qui devovit animam suam ad moriendum, et Naphthali super altitudinibus agri,” significat pugnam per vera in naturali homine, quae ex spirituali et ejus influxu et conjunctione; “altitudines agri” significant interiora quae sunt spiritualis hominis, ex quibus naturalis homo pugnat: “venerunt reges, pugnarunt, tunc pugnarunt reges Canaanis, significat falsa mali contra quae pugna; “in Thaanach juxta aquas Megiddo” significat falsa illa, et quale eorum: “quaestum argenti non ceperunt” significat quod nihil veri ex bono ceperint et abstulerint (“argentum” est verum ex bono): “e caelo pugnarunt, stellae de viis Suis pugnarunt cum Sisera,” Significat pugnam per cognitiones veri et boni, quae per caelum a Domino (“stellae” sunt cognitiones illae, et “viae” sunt vera).

[5] Per “Sebulonem et Naphthali” etiam significatur conjunctio veri et boni per pugnam contra falsa et mala, et inde reformatio, apud Matthaeum,
Jesus “relinquens Nazarethum, Veniens habitavit in Kapernaum maritima, et in finibus Sebulonis et Naphthali: ut impleretur quod dictum est per [Esaiam] prophetam dicentem, Terra Sebulonis et terra Naphthali ad viam maris trans Jordanem, Galilaea gentium; populus sedens in tenebris vidit lumen magnum, et sedentibus in regione et umbra mortis lux exorta [illis] est. Ex hoc incepit Jesus praedicare et dicere, Poeniteat vos, appropinquavit enim regnum caelorum “(iv. {1}13-17: Esai. vi. 23 [B.A. ix. 1]; cap. ix. 1 [B.A. 2]):
quod haec apud Esaiam dicta sint de Domino, patet, nam dicitur, “Ut impleretur quod dictum est per [Esaiam] prophetam;” quare “terra Sebulonis et terra Naphthali, atque Galilaea gentium,” significant instaurationem ecclesiae apud gentes quae in bono vitae sunt et recipiunt vera, ita in conjunctione eorum, ac in pugna contra mala et falsa; quod instauratio ecclesiae et reformatio gentium talium per illa intelligatur, etiam patet ex eo, quod dicatur “trans Jordanem, Galilaea gentium,” et quoque “populus sedens in tenebris vidit lumen magnum, et sedentibus in regione et umbra mortis lux exorta est.”

[6] Per “Sebulonem et Naphthalin” in supremo sensu significatur unio ipsius Divini ac Divini Humani Domini per tentationes in Se admissas et victorias ex propria potentia, apud Davidem, Ps. lxviii. 27-29 (quae explicata videantur supra, n. 439). Quia talia per “Sebulonem” significabantur, ideo
Tribus Jehudae, una cum tribu Isascharis et cum tribu Sebulonis castrametabantur ad Orientem circum Tentorium conventus (Num. ii. 3-10);
castrametationes enim filiorum Israelis circum Tentorium conventus repraesentabant et inde significabant ordinationes societatum angelicarum in caelo, et ad orientem in caelo sunt qui in conjunctione cum Domino per amorem in Ipsum; tribus enim Jehudae repraesentabat amorem in Dominum, et tribus Sebulonis conjunctionem cum Ipso.

448. “Ex tribu Josephi duodecim millia signati.” – Quod significet conjunctionem illorum qui in secundo caelo cum Domino, constat ex repraesentatione et inde significatione “Josephi” et ejus tribus, quod sit spirituale regni et ecclesiae Domini; quod hic per “Josephum” significetur conjunctio eorum qui in secundo caelo cum Domino, est quia per “Josephum” significatur regnum spirituale Domini, et hoc regnum constituit secundum caelum: sunt enim duo regna, ex quibus caelum, regnum caeleste et regnum spirituale; regnum caeleste consistit ex illis qui in tertio seu intimo caelo, et regnum spirituale ex illis qui in secundo seu medio caelo. Quod conjunctio eorum qui in eo sunt, per “Josephum” significetur, est quia id caelum per “Josephum” significatur, et quia in hac quarta classe tribuum agitur de conjunctione omnium qui in caelis sunt et in caelos veniunt cum Domino, et illa conjunctio significatur per “tribum Sebulonis,” quae est prima tribus illius classis; et prima tribus cujusvis classis et seriei indicat rem de qua agitur in sequentibus, quam etiam in genere sequentes retinent, hic itaque conjunctionem: inde est quod “tribus Sebulonis” significet conjunctionem illorum qui in tertio caelo cum Domino, “tribus Josephi” conjunctionem illorum qui in secundo caelo cum Domino, et “tribus Benjaminis” conjunctionem illorum qui in primo caelo cum Domino.

[2] Quod “Josephus” repraesentaverit et inde in Verbo significet Dominum quoad Divinum spirituale, et in sensu respectivo regnum spirituale, constare potest ex omnibus illis quae in Verbo tam Historico quam Prophetico de illo memorata et dicta sunt: in Verbo Historico de Josepho dicitur
Quod somniaverit somnium, quod undecim manipuli circumdederint ejus manipulum, et incurvaverint se ei: tum quod sol et luna, et undecim stellae, ei se incurvaverint (Gen. xxxvii. 4-11);
per quae in sensu proximo intelligitur quod fratres ejus ac parentes venturi in Aegyptum, ac ut dominum terrae ibi veneraturi; sed in sensu spirituali per illa significatur quod ecclesia quae per Jacobum et per filios ejus repraesentabatur, se submissura Domino; nam per “Josephum,” ut dictum est, repraesentatur Dominus quoad Divinum spirituale, et in sensu respectivo regnum spirituale Domini in caelo et in terra: regnum spirituale Domini in terra est ecclesia spiritualis; haec ecclesia est quae in sensu interno intelligitur per Jacobum et per ejus filios, quando fuerunt in Aegypto.

[3] Postea per “Josephum” describitur instauratio ecclesiae quae a filiis Israelis repraesentanda erat; quare etiam Josephus delatus est in Aegyptum, et dominatum super totam illam terram obtinuit, et illuc invitavit patrem suum et fratres suos, ac nutrivit eos; et quamdiu dominus terrae fuit, per terram Aegypti repraesentabatur ecclesia spiritualis in naturali, ac per Jacobum et filios ejus ecclesia spiritualis: sed finis repraesentationis ecclesiae spiritualis in naturali per Aegyptum fuit cum Moses natus est, ac incepit filios Israelis ex Aegypto educere. (Sed haec, quia plura sunt et varia, exposita sunt in Arcanis Caelestibus.)

[4] Representatio Domini quoad Divinum spirituale, et inde repraesentatio regni spiritualis Domini, continetur in his verbis apud Mosen,
“Dixit Pharao ad servos suos, Num inveniemus sicut hunc virum, in quo spiritus Dei? Et dixit Pharao ad Josephum, Postquam cognoscere fecit Deus tibimet omne hoc, nemo intelligens et sapiens sicut tu; tu eris super domo mea, et super ore tuo osculabitur omnis populus meus; tantum solio magnus ero prae te. Et dixit Pharao ad Josephum, vide, dedi te super omnem terram Aegypti: et removit Pharao annulum suum super manu sua, et dedit illum super manum Josephi, et vestivit eum vestibus byssi; et posuit torquem auri super collum ejus, et vehi fecit eum in curru secundario qui sibi, et clamaverunt ante eum Abrech, et dando eum super omnem terram Aegypti: et dixit Pharao ad Josephum, Ego Pharao; praeter te non extollet vir manum suam et pedem suum in omni terra Aegypti” (Gen. xli. 38-44;)
(quae explicata in Arcanis Caelestibus, a n. {1}5306-5329 videantur).

[5] Dicitur quod per Josephum in supremo sensu repraesentetur Dominus quoad Divinum spirituale: quare primum dicetur quid per Divinum spirituale Domini intelligitur. Caelum distinguitur in duo regna, quorum unum vocatur regnum caeleste, et alterum regnum spirituale. Ipsum Divinum procedens a Domino facit caelum, et Divinum procedens a Domino est Divinum Bonum unitum Divino Vero. Omnes in caelo qui recipiunt Divinum Bonum plus quam Divinum Verum, illi constituunt regnum caeleste Domini; omnes autem qui recipiunt Divinum Verum plus quam Divinum Bonum, illi constituunt regnum spirituale Domini: quare Divinum Domini quod recipitur ab angelis in caelesti regno Domini, vocatur Divinum caeleste, ac Divinum Domini quod recipitur ab angelis in regno spirituali Domini, vocatur Divinum spirituale; at sciendum est quod Divinum a Domino procedens ita dicatur ex receptione, et non quod duo Divina, caeleste et spirituale, procedant; nam Divinum Bonum, quod a receptione vocatur Divinum caeleste, ac Divinum Verum, quod a receptione vocatur Divinum spirituale, ita unita procedunt ut non sint duo sed unum. (Verum haec amplius exposita videantur in opere De Caelo et Inferno, n. 20-28, ubi actum est De duobus Regnis, in quae tres Caeli distincti sunt: et n. 13, 133, 139, ubi actum est de Divino procedente, quod sit Divinum Bonum unitum Divino Vero, et quod duo sint modo apud recipientes.)

[6] Quod Dominus quoad Divinum spirituale, et inde regnum spirituale significetur per “Josephum,” constat adhuc ex sequentibus his locis: – In benedictione filiorum Israelis a patre,
“Filius fecundae Josephus, filius fecundae juxta fontem, filiae, incedit super murum; et exacerbabunt illum, et jaculabuntur, et odio habebunt illum sagittarii; et sedebit in valido arcus sui, et roborabuntur brachia manuum illius a manibus potentis Jacobi; inde Pastor Lapis Israelis a Deo patris tui, et juvabit te, et cum Schaddai, et benedicet tibi benedictionibus caeli desuper, benedictionibus abyssi jacentis infra, benedictionibus uberum et uteri: benedictiones patris tui praevalebunt super benedictionibus genitorum meorum, usque ad desiderium collium saeculi; erunt capiti Josephi, et vertici Naziraei fratrum illius” (Gen. xlix. 22-26):
“filius fecundae Josephus” significat regnum spirituale et ecclesiam spiritualem Domini, ac in supremo sensu Dominum quoad Divinum spirituale; “filius fecundae supra fontem,” significat fructificationem a veris quae ex Verbo (“filius fecundae” est fructificatio a veris, et “fons” est Verbum): “filiae, incedit super muro,” significat ad pugnandum ex veris quae ex bono contra falsa quae ex malo; “murus” est verum tutans: “et exacerbabunt illum” significat resistentiam a falsis; “et jaculabuntur” significat quod ex falsis pugnabunt; “et odio habebunt illum sagittarii” significat quod omni hostilitate a falsis doctrinae, “jacula” enim et “sagittae,” ita “jaculatores” et “sagittarii,” significant pugnam ex veris contra falsa doctrinae, hic autem ex falsiS doctrinae contra vera: “et sedebit in valido arcus,” significat quod tutus erit ex veris doctrinae pugnantibus contra falsa; “arcus” est doctrina: “et roborabuntur brachia manuum ejus” significat potentiam virium pugnandi; “a manibus potentis Jacobi” significat ab omnipotentia Divini Humani Domini: “exinde Pastor Lapis Israelis” significat quod inde omne bonum et verum spirituale in regno; “a Deo patris tui” significat quod Deus Antiquae Ecclesiae; “et cum Schaddai?” significat Dominum benefactorem post tentationes; “et benedicet tibi benedictionibus caeli desuper” significat bonis et veris ab interiori; “benedictionibus abyssi cubantis infra” significat cognitionibus veri et boni, ac scientificis confirmantibus, ab exteriori; “benedictionibus uberum et uteri” significat affectiones earum spirituales et conjunctionem: “benedictiones patris tui praevalebunt super benedictionibus genitorum meorum” significat quod ecclesia illa, quae per “Josephum” significatur, sit ex vero et bono spirituali; “usque ad desiderium collium saeculi” significat ex amore mutuo caelesti; “erunt capiti Josephi” significat quod illa quoad interiora; “et vertici Naziraei fratrum ejus” significat et quoad exteriora. (Sed haec amplius explicata in Arcanis Caelestibus n. 6416-6438, videantur.)

[7] In benedictione filiorum Israelis a Mose,
“Josepho dixit, Benedicta a Jehovah terra illius, de pretiosis caeli, de rore, de abysso etiam jacente infra, et de pretiosis proventuum solis, et de pretiosis producti mensium, et de primitiis montium orientis, et de pretiosis collium saeculi, et de pretiosis terrae et plenitudinis ejus; et beneplacitum habitantis in rubo, venient capiti Josephi, et vertici Naziraei fratrum ejus” (Deutr, xxxiii. 13-17):
describitur ibi ecclesia spiritualis Domini apud illos qui in doctrina veri sunt ex Verbo, et in vita secundum illam: “terra Josephi” significat illam ecclesiam; “benedicta de pretiosis caeli, de rore, de abysso etiam jacente infra,” significat ex Divinis veris ex Verbo in spirituali homine, et ex influxu ejus in naturalem: “pretiosa caeli” sunt Divina vera spiritualia seu quae in spirituali homine, “ros” significat influxum inde, et “abyssus jacens infra” significat naturalem hominem ubi cognitiones veri et boni ad perceptionem, ac scientifica confirmantia: “de pretiosis proventuum solis, et de pretiosis producti mensium,” significat ex veris profluentibus ex caelesti regno Domini, et ex veris profluentibus ex spirituali regno Domini; “pretiosa solis” sunt vera ex regno caelesti, “pretiosa mensium” sunt vera ex regno spirituali, “proventus” et “productum” sunt quae profluunt: “de primitiis montium orientis, et de pretiosis collium saeculi,” significat vera genuina qualia fuerunt in Antiquissima Ecclesia, et qualia in Antiqua; “montes orientis” significant Antiquissimam Ecclesiam quae fuit in amore in Dominum; illa ecclesia describitur per “montes orientis,” quia “mons” significat amorem et “oriens” Dominum; “colles saeculi” significant Antiquam Ecclesiam quae fuit in charitate erga proximum; haec ecclesia describitur per “colles saeculi,” quia “colles” significant charitatem erga proximum: (quod “montes” et “colles” illa significent, videatur supra, n. 405:) “et de pretiosis terrae et plenitudinis ejus” significat ecclesiam externam spiritualem, quae est apud, illos qui vivunt secundum cognitiones veri ac boni; “terra est ecclesia illa, et “plenitudo” sunt cognitiones in externo homine: “et beneplacitum habitantis in rubo” significat Dominum quoad Divinum spirituale, quod ab Ipso illa omnia: “venient capiti Josephi, et vertici Naziraei fratrum ejus,” significat quoad interiora et quoad exteriora (ut supra).

[8] Apud Sachariam,
“Potentem faciam domum Jehudae, et domum Josephi salvabo;….hinc erunt sicut potens Ephraim, et laetabitur cor eorum sicut vino” (x. 6, 7):
per “domum Jehudae” hic intelligitur ecclesia quae in amore in Dominum, quae vocatur ecclesia caelestis; et per “Josephum” intelligitur ecclesia quae in bono charitatis et veris fidei, quae vocatur ecclesia spiritualis; quoniam vera illius ecclesiae potentiam ex bono habent, ideo dicitur quod “erunt sicut potens Ephraim,” nam “Ephraim” significat verum ex bono in naturali homine, cui vero est potentia: gaudium eorum ex veris significatur per quod “laetabitur cor eorum sicut vino;” “vinum” significat verum ex bono.

[9] Apud Ezechielem,
Jehovah dixit, “Fili hominis, sume tibi lignum unum, et scribe super illud, Jehudae et filiis Israelis et sociis ejus: deinde sume tibi lignum unum, et scribe super illud, Josephi, lignum Ephraimi, et omnis domus Israelis….; postea conjunge illa unum cum altero tibi in lignum unum, ut sint unum ambo in manu {1}mea. ….Ego accepturus lignum Josephi quod in manu Ephraimi et tribuum Israelis sociorum ejus, et addam illos super lignum Jehudae, et faciam eos in lignum unum, et erunt unum in manu mea et faciam eos in gentem unam in terra, in montibus Israelis, et Rex unus erit omnibus illis in Regem, et non erunt amplius duae gentes, et non dividentur amplius in duo regna iterum” (xxxvii. 16, 17, 19, 22):
per “Jehudam” etiam hic significatur ecclesia caelestis quae in bono amoris, et per “Josephum” ac “Ephraimum” significatur ecclesia spiritualis quae in bono charitatis et in veris fidei: quod binae illae ecclesiae apud Dominum una ecclesia erunt, sicut bonum et verum sunt, intelligitur per “Faciam eos in lignum unum, et unum erunt in manu mea, et faciam eos in gentem unam in terra, et Rex unus erit omnibus illis in Regem; et non erunt amplius duae gentes, et non dividentur amplius in duo regna.” (Sed etiam haec videantur explicata supra, n. 433 [b].)

[10] Apud Davidem,
Deus “redemisti brachio tuo populum tuum, filios Jacobi et Josephi” (Ps. lxxvii. 16 [B.A. 15]):
per “filios Jacobi et Josephi” intelliguntur illi qui in bono vitae secundum religiosum suum sunt; per “Jacobum”, in Verbo intelligitur ecclesia externa, quae est apud illos qui in bono vitae sunt; et per “Josephum” hic intelliguntur Menasseh et Ephraim, nam dicitur “Redemisti filios Josephi,” per quos intelliguntur qui quoad externum hominem in bono et vero Sunt, ita quoad vitam; (quod Menasseh et Ephraim, qui “filii Josephi,” illos significent, videatur supra, n. 440;) “redimere illos brachio” significat ex omnipotentia salvare, nam illi qui tales fuerunt, salvati sunt a Domino per adventum Ipsius in mundum; non enim aliter salvari potuerunt.

[11] Apud Obadiam,
“In monte Zionis erit ereptio, et erit sandtitas; tunc heres erit domus Jacobi hereditatum eorum; et fiet domus Jacobi ignis, et domus Josephi flamma, et domus Esavi in stipulam, ut accendant hos et comedant hos, ut non sit residuus domui Esavi” (vers. [17,] 18):
per “Esavum” et ejus “domum” intelliguntur illi qui credunt se intelligentes et sapientes esse non ex Domino sed ex semet; nam in versu octavo in eo capite dicitur, “Perdam sapientes ex Edomo, et intelligentes ex monte Esavi;” qui sunt qui se confirmaverunt in talibus quae favent amoribus suis ex sensu litterae Verbi: per “domum Jacobi” et per “domum Josephi” intelliguntur qui in bono vitae secundum vera doctrinae sunt; per “domum Jacobi” qui in bono vitae, et per “domum Josephi” qui in veris doctrinae: per “montem Zionis” ubi erit “ereptio et sanctitas,” significatur amor in Dominum, a quo salvatio et a quo Divinum Verum: quod “domus Jacobi heres erit hereditatum domus et montis Esavi,” et quod “domus Jacobi erit illi ignis, et domus Josephi flamma,” significat quod loco illorum qui per “Esavum” intelliguntur successuri qui in bono vitae secundum vera doctrinae sunt; nam in mundo spirituali fit ita, quod qui in fastu ex propria intelligentia fuerunt, et se confirmaverunt ex Verbo in talibus quae favent amoribus sui et mundi, occupent tractus et montes, et sibi faciunt ibi instar caeli, credentes quod caelum illis sit prae aliis; sed exacto tempore ejiciuntur locis suis, et ibi succedunt qui in bono vitae secundum vera doctrinae ex Domino sunt (de qua re videatur opusculum De Ultimo Judicio); inde constare potest quid in sensu interno significatur per quod “domus Jacobi erit heres hereditatum eorum,” et quod “erit ignis, domus Josephi flamma, et domus Esavi stipula.”

[12] Apud Amosum,
“Qui modulantur super nablio, sicut David excogitant sibi instrumenta cantus, qui bibunt ex scyphis vini, et primitiis oleorum se ungunt, sed super confractione Josephi non afficiuntur dolore” (vi. 5, 6):
agitur ibi de illis qui affectiones bonas in externis simulant, et ex Verbo plura adducunt ad confirmandum, et tamen interius mali Sunt; simulare in externis affectiones bonas significatur per “modulari super nablio, excogitare sibi instrumenta cantus, ac primitiis oleorum se ungere;” adducere plura ex Verbo ut appareant, significatur per “bibere ex scyphis vini;” quod nihil curent vera doctrinae ecclesiae, si vel ecclesia per falsa periret, significatur per “super confractione Josephi non afficiuntur dolore;” per “Josephum” intelligitur ecclesia spiritualis, quae est apud illos qui in veris doctrinae sunt.

[13] Apud Davidem,
“Pastor Israelis, adverte aurem, ducens sicut gregem Josephum; insidens cherubis, effulge; coram Ephraim, Benjamin et Menasse ex- cita potentiam tuam, ac ito in salutem nobis” (Ps. lxxx. 2, 3 [B.A. 1, 2]):
per “Josephum” etiam hic significatur ecclesia spiritualis, quae est apud illos qui in veris ex bono sunt, hoc est, in veris doctrinae etiam quoad vitam: quid per “Ephraim,” “Benjamin” et “Menasse” ibi intelligitur, explicatum est supra (n. 440 [b]).

[14] Apud Amosum,
“Sic dixit Jehovah domui Israelis, Quaerite Me et vivetis;….ne {1}invadat sicut ignis domum Josephi, et comedet et nemo exstinguens:….odio habete malum, et diligite bonum, et stabilite in porta judicium, forte miserebitur Jehovah [Deus] Zebaoth reliquiarum Josephi” (v. 4, 6, 15):
per “domum Israelis” significatur ecclesia spiritualis, et per “domum Josephi” ecclesia illa quoad vera doctrinae; quod peritura sint vera doctrinae nisi in affectione boni et veri sint et in vita secundum illa, intelligitur per. “ne {1}invadat sicut ignis domum Josephi;” et [per] quod “Jehovah miserturus sit reliquiarum ejus,” [intelligitur] et conservaturus apud illos vera doctrinae residua; si vivunt secundum bona et vera ex Verbo, intelligitur per “odio habete malum, diligite bonum, et stabilite in porta judicium.”

[15] Apud Davidem,
“Extollite cantum, et date tympanum, citharam amoenam cum nablio, clangite in mense buccina, in feria ad diem festi nostri; quia statutum Israeli hoc,….testimonium Josepho posuit, in exeundo illo contra terram Aegypti; labia non noveram audivi” (Ps. lxxxi. 3-6 [B.A. 2-5]):
“extollere cantum, dare tympanum, citharam amoenam cum nablio,” significat confessionem ex veris spiritualibus et caelestibus, et jucunda affectionis veri et boni (videatur supra, 323 [b], 326 [d]): “clangite in mense buccina, in feria ad diem festi nostri,” significat cultum ex jucundo affectionum illarum; “statutum Israeli hoc, et testimonium Josepho posuit” significat quod illa essent novae ecclesiae apud filios Israelis institutae quae in veris doctrinae; “in exeundo Illo contra terram Aegypti, labia non noveram audivi,” significat quando vetus ecclesia destructa est, in qua tunc falsa doctrinae (“labia non nota” significant falsa doctrinae): Aegyptus enim, quando Josephus erat dominus ibi, repraesentabat ecclesiam quae in cognitionibus veri et boni, et in scientiis confirmantibus; at cum incipiebant filios Israelis odio habere et male tractare, tunc repraesentabat Aegyptus ecclesiam destructam, in qua mere falsa; nam dicitur quod
Surrexerit rex novus super Aegyptios, qui non novit Josephum (Exod. i. 8):
quare etiam Aegyptii cum Pharaone, qui persecuti sunt filios Israelis, submersi sunt in mare Suph.

[16] Quod per “Josephum” in sensu supremo intelligatur Dominus quoad Divinum spirituale, constat etiam apud Davidem,
“In servum Venditus est Josephus, afflixerunt in compede pedem ejus, in ferrum venit anima ejus, usque ad tempus quo veniret verbum ejus, et sermo Jehovae probavit eum; misit rex et solvit eum, dominator gentium aperuit eum; posuit in dominum domui suae, et dominantem in omnem possessionem suam, ad vinciendum principes illius juxta arbitrium suum, et seniores illius ut erudiret: tunc Venit Israel in Aegyptum, et Jacob peregrinus factus est in terra Chami” (Ps. cv. 17-23):
describitur per “Josephum” Dominus, quomodo cum in mundum venit receptus est, et quomodo tentatus, et dein quod factus sit Dominus caeli et terrae, ac subjugaverit inferna, ordinaverit caelos et instauraverit ecclesiam: quomodo receptus et tentatus, describitur per quod “in servum venditus sit,” “afflixerint in compede pedem ejus,” et quod in “ferrum veniret anima ejus;” quod “in servum venditus sit” significat quod tam vilis aestimatus sit; quod “afflixerint [in] compede pedem ejus” significat quod sicut vinctus et in carcere quia non amplius bonum naturale; quod “in ferrum veniret anima ejus” significat quod ita quia non amplius verum naturale sed falsum: quod vicerit inferna per Divinum Verum {1}ex Divino suo, describitur per “usque ad tempus quo veniret verbum ejus, et sermo Jehovae probavit eum;” “verbum illius” significat Divinum Verum, et “sermo Jehovae” Divinum Bonum ex quo Divinum Verum: quod sic Dominus comparaverit Humano suo ex Divino suo potestatem super omnia caeli et terrae, describitur per quod “misit rex et solvit eum, dominator gentium aperuit eum, posuit in dominum domui suae, et dominantem in omnem possessionem suam;” per “regem” qui misit et per “dominatorem gentium,” qui aperuit, significatur Divinum Verum ac Divinum Bonum quae in Ipso et ab Ipso; per “regem” Divinum Verum et per “dominatorem Divinum Bonum;” nam Dominus ex Divino Vero in Verbo vocatur “Rex,” et ex Divino Bono “Dominus,” tum “Dominator:” per “domum” super qua positus, significatur caelum et ecclesia quoad bonum, et per “possessionem” caelum et ecclesia quoad verum: (per haec simile significatur quod per Ipsius Domini verba, quod omnia Patris sua sint et omnia sua Patris, et quod data sit Ipsi potestas super caelum et terram, Joh. xvii. 10; Matth. xxviii. {1} 18:) quod ex Divino suo detineat caelos a falsis et teneat in veris, et sic det {2}illis intelligentiam et sapientiam, describitur per quod “vinciret principes ad arbitrium, et seniores illius erudiret;” per “principes” significantur illi qui in veris, et per “seniores” qui in intelligentia et sapientia: quod tunc ecclesia in terris ab Ipso instaurata sit, intelligitur per “tunc venit Israel in Aegyptum;” per “Israelem” significatur ecclesia, instauratio enim ecclesiae a Domino repraesentata est per filios Israelis quod venirent in Aegyptum, tum quod Dominus cum infans in Aegyptum deductus sit (Matth. ii. 14, 15; Hosch. xi. 1): quod omnia ecclesiae tunc perierint, intelligitur per quod “Jacob peregrinus factus sit in terra Chami;” per “Jacobum” significatur ecclesia apud omnes qui in bono vitae sunt, et per “terram Chami” significatur ecclesia destructa.

[17] Hic et alibi in Verbo per “Israelem” et “Jacobum” non intelliguntur filii Israelis et posteri Jacobi, sed omnes illi, ubicunque erant et sunt, apud quos ecclesia; sicut per “Jehudam” in Verbo non intelligitur gens Judaica, sed ecclesia ab illis qui in amore in Dominum sunt (de qua re supra, n. 433); nam apud filios Israelis seu posteros Jacobi non fuit aliqua ecclesia, sed solum repraesentabatur ecclesia; quare per illos significantur omnes qui ab ecclesia sunt, et hoc non solum in propheticis Verbi sed etiam in historicis ejus, ut in praecedentibus ostensum est: quare etiam per “Josephum” et ejus tribum non Josephus et Josephi tribus intelligitur, sed in supremo sensu Dominus quoad Divinum spirituale, et inde in sensu respectivo regnum spirituale Domini in caelis et in terris, tum quoque illa quae faciunt regnum illud, quae sunt vera doctrinae.

[18] Quoniam apud Ezechielem describitur nova ecclesia Spiritualis a Domino instauranda, quae ecclesia cum ejus doctrina intelligitur per “novam urbem,” “novum templum,” et “novam terram,” ideo dicitur,
“Hic terminus ad quem hereditabitis terram, juxta duodecim tribus Israelis, Josepho funes” (cap. xlvii. 13):
per “Josephum” significatur Ecclesia spiritualis, et per “funes” conjunctio, et praedicatio ex illa tribu ad reliquas, et reliquarum ad illam; ac per “duodecim tribus Israelis” significantur omnia ecclesiae illius.

449. “Ex tribu Benjaminis duodecim millia signati.” – Quod significet conjunctionem illorum qui in ultimo caelo cum Domino, constat ex repraesentatione Benjaminis ac tribus ab illo nominatae, quod sit spirituale caeleste in naturali homine, simile quod Josephus in spirituali: spirituale caeleste est verum conjunctum bono; nam verum in se spectatum est spirituale, ac bonum est caeleste; inde per “Benjaminem” et ejus tribum significatur conjunctio veri et boni in naturali, hic itaque conjunctio eorum qui in ultimo caelo cum Domino; in ultimo enim caelo sunt qui in naturali bono et vero ex spirituali et caelesti. Illi qui in ultimo caelo sunt, vel spirituales naturales vel caelestes naturales sunt; spirituales naturales ibi pertinent ad spirituale regnum Domini, et caelestes naturales ibi pertinent ad caeleste regnum Domini; quare spirituales naturales communicant cum secundo caelo, ubi omnes sunt spirituales, caelestes autem naturales communicant cum tertio caelo, ubi omnes sunt caelestes (ut in superiori articulo dictum est).

[2] Ex his constare potest quid “Josephus” et quid “Benjamin” fratres in Verbo significant. Quoniam “Benjamin” significat verum conjunctum bono in naturali homine, et inde verum conjunctum bono apud illos qui in ultimo caelo sunt, ideo quoque ille ultimo natus est Jacobo, et vocatus ab illo “filius dextrae,” nam Benjamin in lingua originali significat filium dextrae; et quoque natus est in Bethlechem, per quam urbem etiam significatur verum conjunctum bono in naturali. Quod natus sit in Bethlechem, videatur Gen. xxxv. 16-19. Ultimo natus est, quia naturale consistens ex vero conjuncto bono est ultimum ecclesiae apud hominem: sunt enim apud hominem tres gradus vitae, intimus, medius et ultimus; intimus gradus est in quo sunt illi qui in intimo seu tertio caelo, medius gradus est in quo sunt illi qui in medio seu secundo caelo, et ultimus gradus est in quo sunt illi qui in ultimo seu primo caelo; quare illi qui in intimo gradu sunt vocantur caelestes, qui in medio vocantur spirituales, qui autem in ultimo gradu sunt vocantur vel spirituales naturales vel caelestes naturales; conjunctio horum in ultimo caelo significatur per “Benjamin:” (de tribus illis gradibus vitae apud hominem et angelum, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 33, 34, 38, 39, 208, 209, 211, {1}435:) inde nunc est, quod ille Jacobi filius ultimo natus sit.

[3] Quod vocatus sit “filius dextrae,” est quia per “filium” significatur verum, et per “dextram” significatur potentia veri ex bono; et omnis potentia in Spirituali mundo est vero quod ex bono in naturali homine: quod in hoc sit omnis potentia quae est spirituali homini, est quia in spirituali homine est causa efficiens, et in naturali est effectus, et omnis potentia causae efficientis Se per effectum exserit: (quod omnis potentia spiritualis hominis sit in naturali et per naturale, videatur in Arcanis Caelestibus n. 9836:) inde nunc est quod “Benjamin” dictus Sit, hoc est, “filius dextrae;” et quia Simile significatur per “Bethlechem,” nempe verum conjunctum bono in naturali homine, ideo quoque David ibi natus est, et quoque unctus in regem (|1| Sam. xvi. 1-14; cap. xvii. 12); nam David ut rex repraesentavit Dominum quoad verum ex bono, et id quoque “rex” Significat (videatur supra, n, 29, 31, 205); ac ideo quoque Dominus natus est in Bethlechem (Matth. ii. 1, 5, 6), quia natus est Rex, et apud Ipsum ex nativitate verum conjunctum bono fuit. Omnis enim infans nascitur naturalis; et naturale, quia sensibus externis et mundo proximum est, primum aperitur; et id apud omnes homines est ignorans veri et cupiens mali, at solum apud Dominum erat id appetens bonum et desiderans verum; quia affectio regnans apud hominem est ex patre, est enim anima ejus; at apud Dominum erat affectio seu anima ex Patre ipsum Divinum, quod est Divinum Bonum Divini Amoris.

[4] Quoniam “Benjamin” et ejus tribus significat verum conjunctum bono in naturali homine, ideo
Ei sors in terra Canaane erat inter filios Jehudae et inter filios Josephi; et quoque illi tribui cessit Hierosolyma, ubi tunc Jebusaei, in hereditatem (Jos. xviii. 11-28);
sic ut filii Benjaminis habitaverint ibi cum Judaeis, qui illam urbem dein occupaverunt. Causa quod cesserit sors illi tribui inter filios Josephi, erat quia repraesentabat et inde significabat conjunctionem boni et veri; per “Jehudam” enim significatur ecclesiae bonum, et per “Josephum” ecclesiae verum: quod illi tribui cesserit Hierosolyma, erat quia “Hierosolyma” significaret ecclesiam quoad doctrinam et quoad cultum, et omnis doctrina ecclesiae est doctrina veri conjuncti bono, et omnis cultus secundum doctrinam fit per naturalem hominem; nam, ut supra dictum est, cultus est effectus ex causa efficiente in spirituali homine.

[5] Ex his constare potest quid significatur per “Benjaminem” in his locis: – Apud Jeremiam,
Si sanctificatis Sabbathum, “intrabunt ex urbibus Jehudae, et ex circuitibus Hierosolymae, et ex terra Benjaminis, et ex planitie, et ex monte, et ex meridie, adferentes holocaustum et sacrificium et mincham et thus” (xvii. 26):
quod haec propter sanctificationem Sabbathi, erat causa quia “Sabbathum” significabat unionem Divini ac Divini Humani in Domino, et in sensu respectivo conjunctionem Divini Humani Ipsius cum caelo et cum ecclesia, et in genere conjunctionem boni et veri (videatur in Arcanis Caelestibus n. 8495, 8510, 10356, 10367, 10370, 10374, 10668, 10730) per “urbes Jehudae,” per “circuitus Hierosolymae” et per “terram Benjaminis significantur vera conjuncta bono in naturali homine; per “urbes Jehudae” vera boni, per “circuitus Hierosolymae” vera doctrinae in naturali homine, et per “terram Benjaminis” conjunctio illorum; “urbes” enim significant vera, “Jehudah” bonum ecclesiae, “Hierosolyma” doctrinam veri, “circuitus” illa quae circum aut infra sunt, quae sunt vera boni in naturali homine, et “terra Benjaminis” ecclesiam quoad conjunctionem illorum in naturali homine: “ex planitie, ex monte et ex meridie,” significat bonum et verum in naturali homine ex origine caelesti et ex origine spirituali; “planities” significat bonum et verum in naturali homine, quia in planitiebus seu infra montes et colles habitant illi qui in ultimo caelo, qui caelestes naturales et spirituales naturales, de quibus supra, vocantur; “mons” significat illos qui in bono caelesti, et “meridies” illos qui in bono spirituali et inde in luce veri: “adferre holocaustum, sacrificium, mincham et thus,” {1}significat cultum ex bono caelesti et ex bono spirituali in naturali homine; “holocaustum” cultum ex bono caelesti, “sacrificium” cultum ex bono spirituali, “mincha et thus” bonum et verum boni in naturali homine: haec sunt quae per illa verba significantur; quid alioqui foret quod diceretur, quod si sanctificarent Sabbathum intraturi essent “ex urbibus Jehudae, circuitibus Hierosolymae, e terra Benjaminis, ex planitie, monte et meridie”? et cur non ex universa terra Canaane?

[6] Quoniam singula illa significant talia quae caeli et ecclesiae sunt, ideo quoque alibi apud eundem Prophetam similia dicuntur: – Ut,
“In urbibus montis, in urbibus planitiei, et in urbibus meridiei, et in terra Benjaminis, et in circuitibus Hierosolymae, et in urbibus Jehudae, adhuc transibunt greges juxta manus numerantis” (Jerem. xxxiii. 13);
et alibi,
“Agros argento ement, idque scribendo in libello,…. et attestari faciendo testes, in terra Benjaminis, et in circuitibus Hierosolymae, et in urbibus Jehudae, et in urbibus montis, et in urbibus planitiei, et in urbibus meridiei, quia convertam captivitatem eorum (Jerem. xxxii. 8, 44):
in his locis similia quae supra per “terram Benjaminis,” “circuitus Hierosolymae,” “urbes Jehudae,” per “montem,” “planitiem” et “meridiem,” significantur; ita per “Benjaminem” conjunctio veri et boni in naturali homine, proinde conjunctio veri et boni apud illos qui in ultimo caelo sunt.

[7] Apud eundem,
“Convenite, filii Benjaminis, e medio Hierosolymae, et. …clangendo clangite buccinam, et super domo vineae accendite incendium,..quia malum prospicit a septentrione, et confractio magna” (vi. 1):
agitur ibi in sensu spirituali de ecclesia vastata quoad verum et bonum, quia contra Zionem et Hierosolymam; per “Zionem” enim significatur bonum ecclesiae, et per “Hierosolymam” verum ejus; et quia “filii Benjaminis” significant conjunctionem boni et veri, ideo ad illos dicitur quod “convenirent e medio Hierosolymae, et clangerent buccinam, et super domo vineae accenderent incendium;” “clangere buccinam” significat pugnam ex veris quae ex bono contra ecclesiam illam; “domus vineae” significat ipsam illam ecclesiam; ac “incendere incendium” significat destructionem ejus per malos amores: “septentrio,” a quo malum prospicit, significat falsum mali; et “confractio magna” significat dissipationem boni et veri.

[8] Apud Davidem,
“Pastor Israelis, adverte aurem, qui ducis sicut gregem Josephum; qui sedes super cherubis, effulge; coram Ephraimo et Benjamine et Menasse excita potentiam tuam, et ito in salutem nobis” (Ps. lxx, 2, 3 [B.A. 1, 2]):
per “Ephraimum, Benjaminem et Menassen” non intelliguntur Ephraim, Benjamin et Menasse, sed illi qui in naturali vero et bono sunt, et apud quos conjunctio eorum est (videatur supra, n. 440 [b], ubi haec explicata sunt).

[9] Apud eundem,
“In congregationibus benedicite Deo, Domino e fonte Israelis; ibi Benjamin parvus praeest illis, principes Jehudae, principes Sebulonis et principes Naphthali” (Ps. lxviii. 27, 28 [B.A. 26, 27]);
ibi nec Benjamin, nec principes Jehudae, Sebulonis et Naphtali intelliguntur, sed illa ecclesiae quae per istas tribus significantur; et per “Benjamin parvum” ibi significatur innocentia naturalis hominis; innocentia naturalis hominis est in conjunctione boni et veri ibi. (Sed etiam haec videantur explicata supra, n. 439.)

[10] In benedictione filiorum Israelis a Mose,
“Benjamini dixit, Dilectus Jehovae, habitabit secure apud illum, obteget illum omni die, et inter humeros ejus habitans” (Deutr. xxxiii. 12):
per “Benjaminem” ibi significatur Verbum in sensu ultimo qui naturalis; nam in benedictione illa a Mose describitur Verbum, et per singulas tribus significatur aliquid ejus; et quia in sensu ultimo Verbi, qui est naturalis, inest conjugium boni et veri, ut plurimis in locis ostensum est, ideo dicitur “dilectus Jehovae,” et quod “habitet secure apud illum, et obtegat illum omni die, et inter humeros ejus habitet;” “inter humeros habitare” est in securitate et in potentia.

[11] Quid significatur per “Benjaminem” in prophetia Israelis patris de filiis suis (Gen. xlix. 27), explicatum est in Arcanis Caelestibus (n. {1}6439-6444); in illa prophetia de Benjamine ultimo agitur, quia ultimum ecclesiae et caeli per illum significatur; ultimum est naturale, in quo verum conjunctum est bono.

[12] Quia haec per “Benjaminem” significata sunt, ideo
Tribus Ephraimi, Menassis et Benjaminis circum Tentorium conventus in deserto ad occidentem castrametabantur (Num. ii. 18-24):
ac per tres illas tribus significantur omnes illi qui in naturali vero in bono sunt, et in conjunctione eorum; per “Ephraimum” significatur verum ibi, per “Menassen” bonum ibi (ut supra ostensum est), et per “Benjaminem” conjunctio eorum: quod illi castrematati sint “ad occidentem,” erat quia ad occidentem et ad septentrionem in caelo habitant qui in obscuro boni et in obscuro veri sunt, ita qui in naturali bono et vero; qui autem ad orientem et ad meridiem in caelo habitant, illi sunt in claro boni et veri (de qua re videatur in opere De Caelo et inferno, n. 141-153).

[13] Ex his nunc constare potest quid per “Benjaminem” in Verbo significatur, quod nempe conjunctio boni et veri in naturali homine, [ac] per bonum conjunctio cum spirituali, nam omne bonum quod bonum in naturali homine influit ex spirituali homine, hoc est, per Spiritualem hominem a Domino; bonum in naturali homine absque illo influxu non datur; quare etiam per “Benjaminem” significatur conjunctio spiritualis hominis cum naturali, et per “Josephum” conjunctio caelestis hominis cum spirituali.

450. Inter duodecim has tribus, ex quarum unaquavis “duodecim millia signati” dicuntur, non memoratur tribus Danis, sed loco ejus tribus Menassis. Quod tribus Danis non memorata sit, est causa quia per illum tribum repraesentati et significati sunt tales de quibus nunc sequitur in hoc capite, de quibus ita Johannes, “Post haec vidi, et ecce turba multa, quam numerare nemo poterat, ex omni gente et tribubus et populis et linguis, stantes coram throno, et coram Agno, induti stolis albis, et palmae in manibus eorum” (vers. 9, seq.): sunt enim illi qui non in ipsis veris caeli et ecclesiae fuerunt, sed in bono vitae secundum doctrinalia suae religionis, quae quoad plurimam partem non genuina vera fuerunt, sed falsa; at usque acceptata a Domino sicut vera, quia in bono vitae fuerunt, ex quo falsa religionis eorum non tincta fuerunt malo, sed flexa ad bonum: quod illi loco tribus Danis assumpti sint, est quia tribus Danis erat ultima tribuum, ac ideo in regno Domini significat ultima, in quibus sunt qui in bono vitae et fidei sunt secundum religiosum suum in quo non genuina vera. (De tribu Danis videatur in Arcanis Caelestibus n. 1710, {1}3920, 3923, 6396, 10335.)

451. VERSUS 9, 10.
“Post haec vidi, et ecce turba multa, quam numerare illam nemo poterat, e omni gente et tribubus et populis et linguis, stantes coram throno et coram Agno, induti stolis albis, et palmae in manibus eorum. Et clamantes voce magna. dicentes, Salus Deo nostro sedenti super throno et Agno.”
9. “Post haec vidi, et ecce turba multa,” significat omnes illos qui in bono vitae secundum religionum suam, in qua non genuina vera [n. 452]; “quam numerare illam nemo poterat,” significat quod quale et quantum boni et veri apud illos solus Dominus sciat [n. 453]; “ex omni gente et tribubus,” significat omnes qui in bono sunt quoad vitam secundum doctrinalia suae religionis [n. 454]; “et populis et linguis,” significat omnes qui in falsis ex ignorantia, et ex variis religionibus [n. 455]; “stantes coram throno et coram Agno,” significat illos in regno Domini [n. 456]: “induti stolis albis,” significat quod tunc in veris, et in tutela contra falsa [n. 457]; “et palmae in manibus eorum,” significat et in bono vitae secundum illa [n. 458].
10. “Et clamantes voce magna,” significat adorationem ex bono veri, et inde gaudio cordis [n. 459]; “dicentes, Salus Deo nostro sedenti super throno et Agno,” significat confessionem quod vita aeterna sit a solo Domino [n. 460].

452. [Vers. 9.] “Post haec vidi, et ecce turba multa.” – Quod significet omnes illos qui in bono vitae secundum religionem suam, in qua non genuina vera, constat ex eo, quod per “duodecim millia signatos ex unaquavis tribu” intellecti sint illi qui ab ecclesia, in qua genuina vera; nam per “duodecim tribus Israelis” intelliguntur illi qui in bonis et veris genuinis sunt, et abstracte omnia vera et bona ecclesiae; quare per hos, de quibus nunc agitur, intelliguntur illi qui in bono vitae sunt secundum religionem suam, in qua tamen non genuina vera. Quod hi per “turbam multam” intelligantur, constare etiam potest ex sequentibus in hoc capite, ubi dicitur quod sint illi “qui veniunt ex tribulatione magna” (vers. 14), hoc est, ex tentationibus; nam illi qui in bono vitae secundum religionem suam sunt, in qua non genuina vera, illi in altera vita tentationes subeunt, per quas discutiuntur falsa religionis eorum, ac implantantur loco eorum genuina vera (de qua re plura in sequentibus dicetur): exinde constare potest quinam sunt qui per “turbam multam,” (de qua in sequentibus ad finem capitis agitur,) intelliguntur. Sciendum est quod nemo, sive intra ecclesiam ubi Verbum est sive extra illam ecclesiam sit, damnatur, qui bonam vitam agit secundum religionem suam; non enim eorum culpa est quod non sciant genuina vera: quare quia bonum vitae in se recondit affectionem sciendi vera, illi dum in alteram vitam veniunt facile recipiunt vera et imbuunt illa. Aliter prorsus illi qui malam vitam egerunt, et religionem nauci fecerunt. (Sed de illis qui in non genuinis veris sunt, ita qui in falsis ex ignorantia, et usque in bono vitae, actum est supra, n. 107, 195 [a], 356; et in opere De Caelo et Inferno, ubi actum est de populis et gentibus extra ecclesiam in caelo: inque Arcanis Caelestibus, ubi sequentia; Quod falsa religionis dentur quae concordant cum bono, et quod dentur quae discordant, n. [9258,] 9259. Quod falsa religionis, si non discordant cum bono, non producant malum, solum apud illos qui in malo sunt, n. [8311,] 8318. Quod falsa religionis non imputentur illis qui in bono sunt, sed illis qui in malo, n. 8051, 8149. Quod vera non genuina, et quoque falsa, consociari possint cum veris genuinis apud illos qui in bono sunt, non autem apud illos qui in malo, n. 3470, 3471, 4551, 4552, 7344, 8149, 9298. Quod falsa et vera consocientur per apparentias ex sensu litterae verbi, n. 7344. Quod falsa verificentur a bono et mollescant, quia applicantur et deducuntur ad bonum, et removetur malum, n. 8149. Quod falsa religionis apud illos qui in bono sunt, recipiantur a Domino ut vera, n. 4736, 8149. Quod bonum, cujus quale est a falso religionis, acceptetur a Domino, si sit ignorantia, et in illa innocentia et finis bonus, n. 7887. Quod vera apud hominem sint apparentiae veri et boni imbutae fallaciis, sed quod usque Dominus adaptet illa genuinis veris apud hominem qui in bono vivit, n. 2053. Quod falsa in quibus bonum dentur apud illos qui extra ecclesiam sunt, et inde in ignorantia veri; etiam apud illos qui intra ecclesiam, ubi falsa doctrinae, n. 2589-2604, 2861, 2863, 3263, 3778, 4189, 4190, 4197, 6700, 9256.)

453. “Quam numerare illam nemo poterat.” – Quod significet quod quale et quantum boni et veri apud illos solus Dominus sciat, constat ex significatione “numeri,” quod sit quale rei, inde “numerare,” quod sit nosse quale rei, hic quale boni et veri apud illos de quibus nunc agitur; quod etiam significet quod Solus Dominus id sciat, intelligitur per “quam numerare nemo poterat;” nullus enim homo et nullus angelus scit quale boni et veri in omni serie et nexu quod apud alterum, solum aliquid quod apparet ex illo in externis; et tamen omne quale est infinitae extensionis, conjungit enim se et consociat cum innumeris quae interius latent, et quae exterius resident, et quae a latere undequaque sunt: haec nemo videt quam solus Dominus; quare Dominus solus ordinat et disponit omnes secundum quale eorum; videt enim apud unumquemvis quale ejus, ita qualis est, et quid eventurum ei in aeternum; nam visus Domini, qui vocatur omniscientia, praevidentia et providentia, est aeternus: inde est, quod nemo sciat quale boni et veri est apud aliquem, quam solus Dominus. Quod scire quale boni et veri, significetur per “numerare,” apparet alienum; nam qui legit haec verba, manens in sensu litterae, non aliter cogitare potest quam quod intelligatur solum quod multitudo tanta fuerit ut numerari non potuerit; at usque in sensu spirituali “numerus” significat quale, et inde “numerare” significat scire quale, ac ordinare et disponere secundum illud:

[2] quia id per “numerare” significatur, ideo poena inflicta est propterea quod David numeravit populum; de qua re ita in Libro Secundo Samuelis,
“Addidit ira Jehovae exardescere in Israelem; ideo incitavit Davidem contra eos, dicendo, Abi, numera Israelem et Jehudam: et..dixit ad Joabum,…Pervagare, age, omnes tribus Israelis a Dane usque ad Beerschebam, et numerate populum, ut noverim numerum populi.” Dissuasit Joabus, sed praevaluit verbum regis. “Et percussit cor Davidis illum postquam numeraverat populum; et dixit David…, Peccavi valde quod feci; verumtamen, Jehovah, transire fac iniquitatem servi tui, quia stulte egi valde:”….quare propheta Gad missus est ad Davidem, denuntians ei tres poenas, ex quibus elegit pestem, ex qua mortui sunt septuaginta millia (xxiv. 1 ad fin.):
quis non scit quod non aliqua iniquitas sit in numerando populum, sed quod tanta iniquitas fuerit ut propterea denuntiatae fuerint Davidi tres poenae, ex quibus unam eligeret, et quod ex peste, quam elegit, septuaginta millia hominum mortui fuerint? Verum causa erat quia per “Israelem et Jehudam” repraesentabatur et inde significabatur regnum Domini in caelis et in terris, et per “numerare” significabatur nosse quale eorum, et secundum id ordinare et disponere, quod tam en solius Domini est: inde patet quod “numerare” in Verbo Significet talia.

[3] Similiter per “numerare” apud Mosen,
“Cum sustuleris summam filiorum Israelis quoad numeratos eorum, et dabunt quisque expiationem animae suae Jehovae in numerando illos, ut non sit in illis plaga in numerando illos” (Exod xxx. 12):
etiam hic per “numerare” significatur nosse quale eorum seu quale ecclesiae apud illos, et secundum id ordinare et disponere; et quia hoc solius Domini est, ideo dicitur quod “quisque dabit expiationem animae suae Jehovae in numerando illos, ut non sit in illis plaga in numerando illos.” (Sed haec fusius explicata videantur in Arcanis Caelestibus n. 10216-10232.)

[4] Apud Danielem,
Belschazar quia bibit vinum ex vasis auri et argenti quae ex Templo Hierosolymae, exivit manus et scripsit in pariete, “Numeratus, numeratus es, appensus et dividentes, ….Numeravit Deus regnum tuum et finivit illud” (v. 2, 5, 25, 26):
per “numeratus, numeratus” ibi significatur visus et exploratus quoad quale boni et veri; ac per “numeravit regnum” significatur ordinavit et disposuit. (Quid reliqua significant, videatur supra, n. 373.)

[5] Pariter apud Esaiam,
“Per emissionem dierum meorum abiturus sum ad portas inferni,” (sepulchri,) “numeratus sum, residuum annorum meorum” (xxxviii. 10):
verba Hiskiae regis cum aegrotavit; et per “numeratus” significatur exploratus et conclusum. Quod “numerare” et “numerari” aliud significet in sensu spirituali Verbi quam in littera seu in senSu ejus naturali, etiam constare potest ex eo, quod in caelo apud angelos ibi in idea eorum spirituali non sint numeri et mensurae, hoc est, quod non cogitent ex numeratione aut mensuratione, sed ex quali rei; quae cogitatio eorum cadit in numeros et in mensuras quando delabitur inde in sphaeram naturalem: et tamen Verbum scriptum est aeque pro angelis ac pro hominibus; quare angeli percipiunt per numeros ac per numerare in Verbo quale rei de qua agitur, cum homines intelligunt numeros et numerare; quod adhuc constare potest ex eo, quod unusquisque numerus in Verbo significet aliquid rei aut status (de qua re supra, n. 203, 336, 429, 430).

[6] Quoniam aliquibus in locis in Verbo dicitur “numerare,” et per id significatur nosse quale rei, et secundum id ordinare et disponere, velim illa loca etiam in confirmationem adducere: – Apud Esaiam,
“Vox tumultus regnorum gentium congregatarum; Jehovah Zebaoth numerans exercitum belli” (xiii. 4)
per “regna gentium congregatarum,” quarum tumultus, non intelliguntur gentes e regnis congregatae, est enim propheticum et non historicum; sed per “regna gentium congregatarum” significantur falsa mali quae fecerunt ut cohaererent, et per “tumultus” eorum minae et cupiditates pugnandi contra vera; “regna” enim praedicantur de veris et in opposito sensu de falsis, ac “gentes” significant bona et in opposito sensu mala (videatur supra, n. 175, 331); et “tumultus” dicitur de cupiditate pugnandi, hic contra vera: “Jehovah Zebaoth numerans exercitum” significat ordinationem verorum ex bono a Domino contra falsa ex malo; Dominus in Verbo vocatur “Jehovah Zebaoth” ex veris et bonis pugnantibus contra falsa et mala; Zebaoth enim significat exercitus, et “exercitus” significant vera et bona caeli et ecclesiae; ac “numerare” significat ordinare illa; ac “bellum” pugnam spiritualem.

[7] Apud eundem,
“Tollite in altum oculos vestros, et videte quis creavit haec, qui eduxit in numerum exercitum eorum, omnes nomine vocat” (xl. 26):
per “exercitum caelorum” in sensu litterae intelliguntur sol, luna et stellae, nam illa vocantur “exercitus Jehovae” in Verbo; sed in sensu spirituali per “exercitum” significantur omnia bona et vera caeli et ecclesiae in complexu; nam per “solem” significatur bonum amoris, per “lunam” bonum fidei, et per “stellas” cognitiones boni et veri; inde patet quid significatur per “Tollite oculos vestros et videte quis creavit haec;” per “creare,” cum de bonis et veris, significatur formare illa apud hominem, et illum regenerare; per “educere in numerum exercitum” significatur ordinare vera et bona secundum quale eorum apud quos sunt; “omnes nomine vocat” significat quod sciat omnium quale, et quod secundum id disponat; per “nomen” enim in Verbo significatur quale rei et status:

[8] ut quoque apud Johannem,
“Oves vocem Ipsius audiunt, et proprias oves vocat nomine tenus, et educit eas” (x. 3);
ubi etiam dicitur “educere et vocare nomine,” ut supra apud Esaiam; et per illa significantur similia. (Quod “nomen” significet quale rei et status, videatur supra, n. 102, 135, 148.) Apud Davidem,
Jehovah, “qui numerat exercitum stellarum, omnes nominibus vocat” (Ps. cxlvii. 4):
per “numerare exercitum stellarum et omnes nominibus vocare” significatur nosse omnia vera et bona, et secundum quale eorum disponere illa in caelo et ecclesia: quid alioqui foret de Jehovah dicere, quod “numeret stellas, et illas vocet nominibus suis”?

[9] Apud Jeremiam,
“In urbibus montis, in urbibus planitiei, et in urbibus meridiei, et in terra Benjaminis, et in circuitu Hierosolymae, et in urbibus Jehudae, adhuc transibunt greges juxta manus numerantis” (xxxiii. 13):
quid per “montem,” “planitiem,” “meridiem,” “terram Benjaminis,” “circuitus Hierosolymae” et “urbes Jehudae,” in sensu spirituali significatur, videatur mox supra (n. 449 [b], ubi explicata sunt): per “transire greges juxta manus numerantis” significatur quod erunt bona et vera interiora secundum ordinem et quale eorum in ecclesia; per “greges” enim significantur bona et vera interiora, sunt namque agni, oves, caprae, arietes, haedi, qui intelliguntur per “greges,” per quos significantur bona et vera interiora, quae sunt bona et vera spiritualia; per “armenta” autem, quae consistunt ex vitulis, juvencis, vaccis et bobus, significantur bona et vera exteriora, quae sunt vera et bona naturalia. (Quod ita sit, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 1565, 2566, 5913, 6048, 8937, 10609.)

[10] Apud Davidem,
“Laetabitur mons Zionis, et exultabunt filiae Jehudae propter judicia tua; circumdate Zionem, circumcingite eam, numerate turres ejus, ponite cor vestrum ad antemurale, distinguite palatia ejus, ut enarretis generationi sequenti” (Ps. xlviii. 12-14 [B. A. 11-13]):
per “montem Zionis” qui laetabitur, significatur ecclesia caelestis, in qua sunt qui in amore in Dominum; per “filias Jehudae” quae exultabunt, significantur affectiones boni et veri quae illis qui ab ea ecclesia; “propter judicia tua” significat propter Divina vera quae a Domino illis: “circumdare Zionem et circumcingere illam” significat ex amore amplecti illa quae istius ecclesiae sunt: “numerare turres ejus” significat expendere vera superiora seu interiora quae illius ecclesiae; “numerare” est videre et expendere quale eorum, et “turres” sunt vera superiora seu interiora: “ponere cor ad antemurale” significat amare vera exteriora tutantia illam ecclesiam contra falsa; “distinguere palatia ejus significat percipere bona veri, “domus” enim sunt bona, et “palatia” sunt bona veri nobiliora: “ut enarretis generationi insequenti” significat permanentiam eorum in aeternum.

[11] Apud Esaiam,
“Qui ambulat in justitiis, et loquitur rectitudines,… regem in pulchritudine sua videbit,…spectabunt terram longinquitatum, cor tuum meditabitur terrorem; ubi scriba? ubi expendens? ubi numerans turres? Populum obfirmatum non videbis, populum profunditatum labii” (xxxiii. [15, 17,] 18, 19):
“ambulare in justitiis et loqui rectitudines” significat Vivere in bono amoris et charitatis, ac cogitare et percipere vera, “ambulare” enim significat vivere, “justitia” praedicatur de bono, et “rectitudines” sunt vera; “regem in pulchritudine sua videbit” significat quod adepturi sapientiam, “rex” enim significat verum ex bono, “pulchritudo” ejus sapientiam, nam in hac est Divinum Verum in sua pulchra forma: “spectabunt terram longinquitatum” significat extensionem sapientiae in caelum, “terra” enim significat ecclesiam et quoque caelum, et “longinquitas” extensionem ibi: “cor tuum meditabitur terrorem; ubi scriba ubi expendens? ubi numerans turres?” significat reminiscentiam status ecclesiae quando non intelligentia, non sapientia, et quando falsificatio veritatum interiorum; “terror” est status ille, “scriba” est intelligentia, “expendens” est sapientia, “turres” sunt vera interiora; quale eorum destruere per falsificationes significatur hic per “numerare illas:” “populum obfirmatum non videbis” significat illos qui in falsis mali, et abstracte illa falsa: “populum profunditatum labii” significat falsa doctrinae confirmata usque ad apparentiam veri; “labium” significat doctrinae verum, hic falsum quod non visuri.

[12] Quod “numerare” etiam significet male disponere, proinde destruere per falsificationes, constat apud eundem,
“Rupturas domus Davidis vidistis quod plurimae sint, et congregastis aquas piscinae inferioris, et domos Hierosolymae numerastis, ut destrueretis domos ad muniendum murum” (xxii. 9, 10):
per “domum Davidis” intelligitur ecclesia quoad vera doctrinae; et per “rupturas ejus” significantur falsa irrumpentia; per “congregare aquas piscinae inferioris” significatur colligere plura ex sensu litterae Verbi et ex naturali homine; “piscinae” in Hierosolyma significabant vera qualia sunt in Verbi sensu exteriori et interiori, “aquae piscinae superioris” vera qualia sunt in sensu interiori Verbi, et “aquae piscinae inferioris” vera qualia sunt in sensu exteriori, qui est sensus litterae Verbi; “aquae” enim sunt vera, ac “piscinae” in Hierosolyma simile significant ac “lacus” et “maria” extra Hierosolymam, nempe collectionem eorum: per “domos Hierosolymae numerare” significatur falsificare bona veri, “domus” enim “Hierosolymae” significant bona veri ecclesiae, et “numerare” significat sinistre capere, male disponere, quod est false interpretari seu falsificare: “ut destrueretis domos ad muniendum murum,” significat destruere illa bona ad condendum doctrinam in qua mere falsa; “murus” est verum doctrinae tutans, hic falsificatum quia absque bono.

[13] Ex his constare potest quid significatur per quod “numerati sint dies,” “gressus,” “pili,” ut in sequentibus: – Apud Davidem,
“Ad numerandum dies nostros” (Ps. xc. 12):
apud Hiobum,
“Annon gressus meos numeras?” (xiv. 16:)
apud eundem,
“Nonne Ille videt vias meas, et omnes gressus meos {1}numerat?” (xxxi. 4:)
apud Lucam,
“Pili capitis vestri omnes numerati sunt” (xii. 6, 7):
per “numerare” hic significatur nosse quale a minimo ad maximum, et secundum id ordinare et disponere, hoc est, providere. Quid per “dies,” “gressus” et “pilos” significatur, alibi dictum et ostensum est.

454. “Ex omni gente et tribubus.” – Quod significet omnes qui in bono sunt quoad vitam secundum doctrinalia suae religionis, conStat ex significatione “gentis,” quod sint qui in bono (de qua supra, n. 175, 331), hic qui in bono vitae: et ex significatione “tribuum,” quod sint bona et vera ecclesiae in omni complexu (de qua etiam supra, n. 431); hic autem, quia agitur de illis qui in bono vitae sunt secundum religionem suam, per “tribus” significantur doctrinalia religionis quae credunt esse vera et bona; haec quoque in Verbo intelliguntur per “tribus,” quando de illis agitur; at per “tribus Israelis,” de quibus supra actum est, intelliguntur omnes qui in genuinis veris et bonis ecclesiae sunt, et abstracte illa vera et bona. Quare hic per “ex omni gente et tribubus” significantur omnes qui in bono sunt quoad vitam secundum doctrinalia suae religionis.

455. “Et populis et linguis.” – Quod significet omnes qui in falsis ex Ignorantia, et ex variis religionibus, constat ex significatione “populorum,” quod sint qui in veris doctrinae, ac in opposito sensu qui in falsis doctrinae (de qua supra, n. 175); hic autem qui in falsis doctrinae ex ignorantia, nam agitur hic de illis qui salvantur, tametsi ex doctrina religionis suae in falsis fuerunt: (nam salvantur omnes qui in bono vitae sunt secundum religionis suae dogmata, quae crediderunt vera esse, tametsi non vera sunt; nam non imputatur alicui falsum, qui secundum religionis suae dogmata bene vivit, quoniam ejus culpa non est quod non sciat vera: nam bonum vitae secundum religionem in se recondit affectionem sciendi vera, quae etiam discunt et recipiunt cum in alteram vitam veniunt; omnis enim affectio manet hominem post mortem, et affectio sciendi vera imprimis, quia haec est affectio spiritualis, et homo cum fit spiritus est sua affectio; quare tunc vera, quae desiderant, hauriunt, et sic recipiunt alte cordibus suis:) (quod falsa religionis, dum homo bene vivit, acceptentur a Domino ut vera, videatur supra, n. 452:) et ex significatione “linguarum, ” quod sint confessiones illorum ex religione; per “linguas” enim intelliguntur loquelae, et “loquela” significat confessionem et religionem, ex causa quia lingua eloquitur et confitetur illa quae religionis sunt.

[2] In Verbo pluries dicitur “labium,” “os” et “lingua;” et per “labium” significatur doctrina, per “os” cogitatio, et per “linguam ” confessio: causa quod “labium,” “os” et “lingua” talia significent, est quia illa externa hominis sunt per quae propalantur interna, ac interna sunt quae in interno seu spirituali sensu significantur. Verbum enim in littera consistit ab externis quae apparent coram oculis et percipiuntur sensibus; inde Verbum in littera est naturale, et hoc propterea, ut Divinum Verum, quod continet, ibi sit in ultimo, et sic in pleno: sed externa illa, quae sunt naturalia, comprehendunt in se interna, quae sunt spiritualia, quae itaque sunt quae significantur.

[3] Quod “linguae” significent confessiones ex religione et secundum religionis dogmata, constare potest ex sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“Veniet tempus ad congregandum omnes gentes et linguas, ut veniant videantque gloriam meam” (lxvi. 18):
haec de adventu Domini; per “gentes et linguas” significantur omnes qui in bono vitae secundum religiones suas sunt; “linguae” significant religiones a confessione: quare dicitur, “ut veniant videantque gloriam meam;” “gloria” significat Divinum Verum, per quod ecclesia.

[4] Apud Danielem,
“Ecce cum nubibus caelorum [sicut] Filius hominis;…. Huic datum est dominium et gloria et regnum, ut omnes populi, linguae et gentes Ipsum colerent” (vii. [13,] 14);
quod per “Filium hominis,” qui venturus in nubibus caelorum, intelligatur Dominus, constat; et per “nubes caelorum” intelligatur Verbum in littera, in qua dicitur venturus, quia Verbum de Ipso agit, ac in sensu intimo de Ipso Solo: quare dicitur “Filius hominis,” nam Dominus dicitur “Filius hominis” ex Divino Vero, quod est Verbum: sed de hac re videantur plura supra (n. 36), ubi explicatur hoc in Apocalypsi (i. 7),
“Ecce venit cum nubibus, et Videbit Ipsum omnis oculus:”
potestas Ipsius ex Divino Bono intelligitur per “dominium,” et ex Divino Vero per “gloriam,” ac caelum et ecclesia per “regnum;” per “populos, linguas et gentes” significantur omnes qui in doctrina et in vita secundum religiones suas sunt; “populi” dicuntur qui in doctrina, “gentes” qui in vita, et “linguae” sunt religiones.

[5] Apud Sachariam,
“In diebus illis apprehendent decem viri ex omnibus linguis gentium, alam viri Judaei dicendo, Ibimus vobiscum, quia audivimus Deum vobiscum ” (viii. 23):
quis sensus horum spiritualis est, videatur supra (n. 433 [d]); quod nempe per “Judaeum” intelligantur illi qui in amore in Dominum sunt et ex Ipso in veris doctrinae; et quod per “omnes linguas gentium” intelligantur qui ex variis religionibus.

[6] Similia per “linguas” significantur in sequentibus locis: – Apud Mosen,
“Ex his dispersae sunt insulae gentium in terris suis, quisque juxta linguam suam, juxta familias suas in gentibus suis.” Habitationes filiorum “Schemi secundum familias eorum, juxta linguas eorum, in terris eorum, juxta gentes eorum” (Gen. x. 5, 31);
in Apocalypsi,
“Oportet te rursus prophetare super populos et gentes, et linguas et reges multos” (x. 11);
alibi,
“Videbunt ex populis et tribubus, et linguis et gentibus, corpora illorum dies tres et dimidium” (xi. 9);
alibi,
“Datum est” bestiae “bellum facere cum sanctis, et vincere eos: et data est illi potestas super omnem tribum et linguam et gentem” (xiii.7);
alibi,
“Vidi angelum volantem in medio caeli habentem Evangelium aeternum, ad evangelizandum habitantibus super terra, et omni genti et tribui et linguae et populo” (xiv. 6);
et alibi,
“Aquae, quas vidisti, ubi meretrix sedet, populi et turbae sunt, et gentes et linguae” (xvii. 15):
per “aquas” ibi significantur vera Verbi; nam per “aquas” in Verbo significantur vera, et in opposito sensu falsa; quare per “populos, turbas, gentes et linguas” ibi intelliguntur illi qui in veris falsificatis sunt, quae in se sunt falsa, et inde in malis vitae.

[7] Apud Lucam,
Dives dixit ad Abrahamum, “Miserere mei, et mitte Lazarum ut intingat extremum digiti in aquam, ut refrigeret linguam meam, quia crucior in flamma hac” (xvi. 24):
in hac parabola, sicut in reliquis, Dominus per correspondentias locutus est; ut constare potest ex eo, quod non per “divitem” intelligantur divites, nec per “Abrahamum” Abraham, nec per “aquam” qua Lazarus “refrigeraret linguam” aqua et lingua, neque per “flammam” flamma, nam in inferno nemo per flammas cruciatur: sed per “divitem” intelliguntur illi qui ab ecclesia sunt ubi Verbum, ex quo illis divitiae spirituales, quae sunt vera doctrinae; quare ibi per “divitem” intelliguntur Judaei, apud quos tunc erat Verbum: per “Abrahamum” intelligitur Dominus; per “aquam” in quam intingeret Lazarus extremum digiti significatur verum ex Verbo: et per “linguam” significatur sitis et cupiditas pervertendi vera quae in Verbo sunt; et per “flammam” poena illius cupiditatis, quae est varia et multiplex: inde patet quid illa in serie significant; et quod per “refrigerare linguam aqua” significetur sedare sitim et cupiditatem pervertendi vera, et per illa confirmandi falsa. Quis non videre potest quod non intelligatur quod Lazarus mitteret extremum digiti in aquam ut refrigeraret linguam?

[8] Apud Sachariam,
“Haec erit plaga qua percutiet Jehovah omnes populos qui pugnabunt contra Hierosolymam: contabescet caro cujusque, ut ipse stet super pedibus suis, et oculi ejus contabescent in foraminibus suis, ac lingua ejus contabescet in ore ejus” (xiv. 12):
haec dicta sunt de illis qui conantur destruere vera doctrinae per falsa; hoc significatur per “pugnare contra Hierosolymam,” “Hierosolyma” enim significat ecclesiam quoad doctrinam, et inde vera doctrinae ecclesiae; per quod “contabescet caro” significatur quod periturum sit omne bonum amoris et vitae, id enim “caro” significat: per “stare super pedibus suis” intelligitur super ossibus absque carne, per quod significatur quod prorsus naturales corporei futuri sint; “pedes” significant illa quae sunt naturalis hominis, hic infima ejus: quod “oculi ejus contabescent in foraminibus suis” significat quod periturus sit omnis intellectus veri, “oculi” enim significant intellectum: quod “lingua ejus contabescet in ore ejus” significat quod peritura sit omnis perceptio veri et affectio boni; “lingua” etiam perceptionem veri et affectionem boni significat, perceptionem veri ex eo quod Ioquatur, et affectionem boni ex eo quod gustu polleat, “gustus” enim significat appetitum, desiderium et affectionem.

[9] In Libro Judicum,
“Jehovah dixit ad Gideonem, Quisquis lambit lingua sua aquas, quemadmodum canis lambit, eum statues seorsim; et quisquis incurvaverit se super genua ad bibendum: et fuit numerus lambentium in manu sua….,trecenti viri;” qui ducti contra Midianem, et percusserunt eum (vii. 5-7):
per “Midianem” ibi intelliguntur qui non verum curant, quia mere naturales et externi; quare percussi sunt ab illis qui “lingua lamberunt aquas in manu sicut canis,” per hos enim intelliguntur qui appetunt vera, ita qui ex aliqua affectione naturali affectant scire vera; per “canem” enim significatur appetitus et cupido, per “aquas” Vera, et per “lambere illas lingua” significatur appetere et ex cupidine affectare; ideo per hos percussus est Midian. Quis non videre potest quod hoc non mandatum fuisset, nisi significavisset?

[10] Apud Davidem
“Occultas eos in abdito facierum tuarum prae elationibus viri, abscondis eos in tabernaculo a lite linguarum” (Ps. xxxi. 21 [B.A. 20]):
per “abditum facierum,” in quo Jehovah occultat eos, significatur Divinum Bonum Divini Amoris, nam “facies Jehovae” significat bonum amoris, et “abditum” significat interius apud hominem: per “elationes viri” significatur fastus intelligentiae propriae; per “tabernaculum” in quo abscondit significatur Divinum Verum; et per “litem linguarum” significatur falsum religionis ex quo ratiocinantur contra vera: inde patet quid illa in serie significant.

[11] Apud Jeremiam,
“Ecce Ego adducens super vos gentem,….gens cujus non cognosces linguam, neque intelliges quid loquatur,….comedet messem tuam et panem tuum” (v. 15, {1}17):
hic non intelligitur quod adduceretur gens quae esset ignota lingua seu non intelligibili loquela, sed intelligitur gens mala quae esset ex prorsus alia religione, cujus dogmata non cognoscent, nec ratiocinia inde intelligent; et in sensu abstracto significantur falsa mali prorsus opposita veris boni; “gens” enim in sensu abstracto est malum, et “lingua” hic est falsum religionis, et “loqui” est inde ratiocinari; quare sequitur quod “comedet messem tuam et panem tuum,” nam per “messem” significantur vera per quae bonum, per “panem ” bonum inde, et per “comedere” consumere et deprivare.

[12] Apud Ezechielem,
“Non ad populum profundi labii et graves lingua tu missus; ad domum Israelis: non ad populos magnos profundi labii et graves lingua,quorum non audiveris verba; nonne si ad hos mitterem te, illi obedituri essent tibi?” (iii. 5,6:)
per “populos profundi labii et graves lingua, quorum non audiuntur verba,” significantur illi qui in doctrina non intelligibili, et inde in religione abstrusa, cujus dogmata non perceptibilia sunt; “labium” significat doctrinam, “lingua religionem, et “verba” dogmata ejus; quare per illos populos intelliguntur gentes, quibus non Verbum, et ex illo Jehovah, hoc est, Dominus notus est; quod illi recepturi vera Divina, si instruerentur, significatur per quod “illi obedituri essent, si ad illos missus esset.”

[13] Apud Esaiam,
“Populum obfirmatum non videbis, populum profunditatum labii ut non audias, barbarum lingua, non intelligentia” (xxxiii. 19):
per “populum profunditatum labii” et per “barbarum {1}lingua,” similia significantur quae mox supra per “populos profundi labii et graves lingua;” quod non intelligatur populus cui talis loquela ut non intelligatur, patet; nam etiam dicitur, “{2}barbarum lingua, non intelligentia;” in lingua enim seu loquela eorum potest esse intelligentia, non autem in religione eorum.

[14] Apud eundem,
“Juravi….quod Mihi se incurvaturum omne genu, et juratura omnis lingua” (xlv. 23):
haec de adventu Domini; et per quod “incurvaturum se sit omne genu” significatur quod adoraturi Ipsum omnes qui in bono naturali ex spirituali sunt; “genu” significat conjunctionem boni naturalis cum spirituali; inde patet quod genflexiones significent agnitionem, gratiarum actionem et adorationem ex bono et jucundo spirituali in naturali: quod “juratura sit omnis lingua” significat quod confessuri Ipsum omnes qui in bono ex religione sunt; “jurare” significat confiteri, et “lingua” religionem secundum quam vivitur.

[15] Apud Davidem,
Lingua mea meditatur justitiam tuam, omni die laudem tuam” (Ps. xxxv. 28):
per “linguam” hic quoque significatur confessio ex doctrina ecclesiae, nam dicitur quod illa “meditetur;” “justitia” praedicatur de bono ejus, et “laus” de vero ejus, ut quoque alibi in Verbo. Similiter alibi apud eundem,
“Lingua mea toto die meditabitur justitiam tuam” (Ps. lxxi. 24):

[16] apud eundem,
“Felle” impii “circumdant me, molestia labiorum eorum contegit eos, obruunt eos prunae; igne dejiciat eos in foveas, non resurgant;vir linguae non subsistet in terra” (Ps. cxl. 10-12 [B.A. 9-11]):
per “fel” significatur verum falsificatum, quod in se est falsum; per “molestiam labiorum” significatur falsum doctrinae inde, nam “labia” significant doctrinam: per “prunas quae obruent,” et per “ignem quo dejicientur in foveas,” significatur fastus ex propria intelligentia et amor sui, per quos labuntur in mere falsa; “prunae” significant fastum propriae intelligentiae, “ignis” amorem sui, et “foveae”, falsa; omnia etiam falsa doctrinae in eccleSia et omnes falsificationes Verbi existunt ex fastu propriae intelligentiae et ex amore sui; inde patet quid significatur per quod “vir linguae non subsistet in terra,” nempe falsa religio.

[17] Apud eundem,
“Anima mea in medio leonum cubo, inflammantur filii hominis, dentes eorum hasta et tela, et lingua eorum gladius acutus” (Ps. lvii. 5 [B.A. 4]):
per “leones” significantur qui depraedantur ecclesiam veris, et sic destruunt illam; per “filios hominis qui inflammantur, significantur illi qui in veris ecclesiae sunt, et abstracte ipsa vera, quae “inflammari” dicuntur a fastu propriae intelligentiae, unde falsa: “dentes eorum hasta et tela” significant ratiocinationes ex sensualibus externis et sic ex fallaciis et falsis religionis, per quae destruuntur vera; “dentes” significant ultima vitae hominis, quae sunt sensualia externa, hic ratiocinationes ex illis; et “lingua” significat falsa religionis; quare dicitur “Lingua eorum gladius acutus,” per “gladium” enim significatur destructio veri per falsa.

[18] Apud Hiobum,
“Num trahes leviathanem hamo, et in funem demerges linguam ejus?” (xl. 25 [B.A. xli. 1]:)
in illo capite et sequenti agitur de behemoth et de leviathane, et per utrumque significatur naturalis homo; per “behemoth” ille quoad bona quae vocantur jucunda amoris naturalis, et per “leviathanem” ille quoad vera, quae vocantur scientifica et cognitiones, ex quibus lumen naturale; ambo illa describuntur per meras correspondentias, stylo antiquo; quod ratiocinatio ex lumine Naturae per scientifica non coerceri possit nisi a Deo, describitur in eo capite et in sequenti per “leviathanem,” et quoque per haec, “Num trahes leviathanem hamo, et in funem demerges linguam ejus?” Per “linguam” significatur ratiocinatio ex scientificis. Quod “leviathan” significet naturalem hominem quoad scientifica, constare potest ex aliis locis in Verbo ubi nominatur (Ut Esai. xxvii. 1: Psalm. lxxiv. 14; Ps. civ. 26); tum ex eo quod “balaena,” quae intelligitur per “leviathanem,” significet naturalem hominem quoad scientifica.

[19] Apud Esaiam,
“Cor praecipitantium se intelliget ad sciendum, et lingua balborum velox erit ad loquendum…” (xxxii. 4):
per “praecipitantes se” intelliguntur qui facile arripiunt et credunt illa quae dicuntur, ita quoque falsa; de his dicitur quod “intelligent et scient,” hoc est, recipient vera: per “balbos” intelliguntur qui aegre possunt capere vera ecclesiae; quod ex affectione confessuri illa sint, intelligitur per quod “lingua eorum velox erit ad loquendum;” “velox” praedicatur de affectione.

[20] Apud eundem,
“Tunc saliet sicut cervus claudus, et cantabit lingua muti, quia erumpent in deserto aquae, et fluvii in planitie deserti” (xxxv. 6):
haec de adventu Domini; et per “claudum” significantur qui in bono sunt sed non genuino, quia in ignorantia veri per quod bonum; quod “saliet sicut cervus” significat quod ei gaudium ex perceptione veri: per “mutum” significantur qui propter ignorantiam veri non possunt confiteri Dominum, nec vera genuina ecclesiae; “cantabit” significat gaudium ex intelligentia veri: quod “erumpent in deserto aquae” significat quod vera aperientur ubi non prius fuerunt; et quod “fluvii in planitie deserti” significat quod ibi intelligentia; “aquae” enim significant vera, ac “fluvii” intelligentiam.

[21] Ex his constare potest quid in sensu spirituali significatur per “surdum aegre loquentem,” quem Dominus sanavit, de quo ita apud Marcum,
Jesus assumens surdum aegre loquentem, “injecit digitum suum in aures ejus, et exspuens tetigit linguam ejus; et suspiciens in caelum…,dixit ei, Ephathah, hoc est, Aperitor; tunc statim aperti sunt auditus ejus, et solutum est vinculum linguae ejus, et locutus est recte” (vii. 33-35):
quod miracula Domini, quia Divina, omnia involverint et significaverint talia quae caeli et ecclesiae sunt, et quod ideo fuerint sanationes morborum, per quas significatae sunt sanationes vitae spiritualis variae, videatur in Arcanis Caelestibus (n. 7337, 8364, 9032); per “surdum” significantur illi qui non in intellectu veri et inde non in obedientia, et per “aegre loquentem” significantur qui ideo aegre in confessione Domini et veri ecclesiae sunt; per “aures” apertas a Domino significatur perceptio veri et obedientia; et per “linguam,” cujus vinculum solutum est a Domino, significatur confessio Domini et veritatum ecclesiae.

[22] Quod apostoli et alii post resurrectionem Domini “locuti sint linguis novis,” significabat etiam confessionem Domini et veritatum ecclesiae novae; de qua re ita apud Marcum,
Jesus dixit, “Signa credentes haec Sequentur, in nomine meo daemonia ejicient, et linguis loquentur novis” (xvi. 17):
per “ejicere daemonia” significatur removere et rejicere falsa mali; et per “loqui linguis novis” significatur confiteri Dominum et vera ecclesiae ab Ipso: quare
Apostolis “visae sunt divisae linguae quasi ignis, quae sederunt apud illos, ac tunc impleti spiritu sancto coeperunt loqui aliis linguis” (Act. Apost. ii. {1}3, 4):
per “ignem” significabatur amor veri, et per quod “impleti spiritu sancto” significabatur receptio Divini Veri a Domino, ac per “linguas novas” confessiones ex amore veri seu zelo; nam, ut supra dictum est, omnia miracula Divina, proinde omnia miracula memorata in Verbo, involvebant et significabant spiritualia et caelestia, hoc est, talia quae sunt ecclesiae et caeli; ex hoc distinguuntur miracula Divina a miraculis non Divinis. Supersedetur plura loca e Verbo afferre, confirmantia quod per “linguas” non intelligantur loquelae in communi sensu, sed confessiones ex veris ecclesiae, et in opposito sensu confessiones ex falsis alicujus religionis.

456. “Stantes coram throno et coram Agno.” Quod significet illos in regno Domini, constat ex significatione “throni,” cum de Domino, quod sit caelum et ecclesia, de qua supra (n. 253); quod per “Agnum” intelligatur Dominus quoad Divinum Humanum, videatur etiam supra (n. 3 14); inde per “stantes coram throno et Agno” significatur quod illi in regno Domini sint. Regnum Domini est caelum et ecclesia, ubi Dominus colitur et ubi agnoscitur Divinum in Humano Ipsius; omnes illi qui id agnoscunt corde, in caelo sunt et in caelum veniunt; dicitur qui id agnoscunt corde, quoniam agnoscere id nemo potest nisi qui in bono vitae est et inde in veris doctrinae; in terris possunt multi id ore dicere, sed usque non agnoscere corde nisi qui bene vivit; at post vitam in mundo non potest alius, quam qui in caelo est et in caelum venturus est, id ore dicere, minus agnoscere; sed de hac re fusius alibi.

457. “Induti stolis albis.” – Quod significet quod tunc in veris, et in tutela contra falsa, constat ex significatione “stolae albae,” quod sit receptio Divini Veri, ac tutatio contra falsa (de qua re supra, n. 395 [a]).

458. “Et palmae in manibus eorum.” – Quod significet in bono vitae secundum illa, constat ex significatione “palmae,” quod sit bonum veri seu bonum spirituale (de qua sequitur); et ex significatione “manuum,” quod sint potentia, et inde omne posse apud hominem (de qua supra, n. 72, 79); inde per quod “palmae essent in manibus eorum” significatur quod bonum veri esset in illis, seu quod illi essent in bono veri. Bonum veri, quando est apud aliquem, est bonum vitae, nam verum fit bonum per vitam secundum illud; antea verum non est bonum apud aliquem. Verum enim quando solum est in memoria et inde cogitatione non est bonum, sed fit bonum cum venit in voluntatem et inde in actum: ipsa enim voluntas transformat verum in bonum; quod constare potest ex eo quod quicquid homo vult hoc bonum vocet, et quicquid homo cogitat hoc verum vocet. Voluntas enim interior hominis, quae est voluntas ejus spiritus, est receptaculum amoris ejus; nam quod homo ex spiritu amat hoc vult, et quod inde vult hoc facit; quare verum quod voluntatis ejus est, hoc quoque amoris ejus est, et quicquid est amoris hoc vocatur bonum. Ex his patet quomodo bonum apud hominem formatur per vera, et quod omne bonum, quod est bonum apud hominem, sit bonum vitae. Creditur quod bonum etiam sit cogitationis, tametsi non voluntatis, quoniam homo cogitare potest quod id aut illud sit bonum; sed usque non est bonum ibi sed est verum: cogitare quod bonum sit, est verum; et quoque refertur inter vera quod sciat et inde cogitet quod sit bonum; at si verum illud in cogitatione amatur eo usque ut velit illud et ex velle faciat illud, tunc quia est amoris, fit bonum.

[2] Hoc illustrari potest ab hoc exemplo: fuerunt spiritus qui in vita corporis crediderunt charitatem esse essentiale ecclesiae, et inde essentiale ad salutem, et non fidem solam; et tamen iidem non vixerunt vitam charitatis, solum enim cogitarunt et statuerunt ita esse: sed dictum est illis quod solum cogitare et inde credere quod charitas salvet, sit simile ac credere quod sola fides salvet, si homo non velit et faciat; quare rejecti sunt. Inde patuit quod modo cogitare bonum, et non velle et facere id, non sit bonum apud aliquem: simile foret si homo nosset ipsa vera et bona, et ex sola cogitatione contestaretur illa, si non dat vitam illis per velle et facere. Haec dicta sunt ut sciatur quod bonum veri seu bonum spirituale, quando est in aliquo, sit bonum vitae; hoc itaque est quod per “palmas in manibus” significatur.

[3] Quoniam per “palmas” significabatur bonum spirituale, ideo in templo a Salomone aedificato praeter alia etiam sculptae erant palmae; secundum haec in Libro Primo Regnum,
Salomo “omnes parietes domus in circuitu sculpsit aperturis cheruborum et palmarum et aperturis florum, introrsum et extrorsum;”.tum super binis foribus (vi. 29,32):
per “parietes domus” significantur ultima caeli et ecclesiae; ultima sunt effectus qui procedunt ex interioribus, et per “fores” significatur introitus ad caelum et ad ecclesiam; per “cherubos” super illas significatur bonum caeleste, quod est bonum intimi caeli; per “palmas” bonum spirituale, quod est bonum secundi caeli; et per “flores” bonum spirituale naturale, quod est bonum ultimi caeli; ita per illa tria significantur bona trium caelorum in suo ordine: in supremo autem sensu per “cherubos” significatur Divina Domini providentia et quoque custodia, per “palmas” Divina Domini sapientia, et per “flores” Divina Ipsius intelligentia; Divinum enim Bonum unitum Divino Vero procedens a Domino in tertio seu intimo caelo recipitur ut Divina providentia, in secundo seu medio caelo ut Divina sapientia, et in primo seu ultimo caelo ut Divina intelligentia.

[4] Similia per “cherubos” et “palmas” in novo templo {1}significantur apud Ezechielem,
In novo templo facti sunt cherubi et palmae, ita ut palma inter cherubum et cherubum, et duae facies cherubo,….a terra usque ad super ostium. cherubi et palmae facti super parietibus et super valvis (xli. 18-20, 25, 26):
per “novum templum” ibi significatur nova ecclesia a Domino instauranda cum venturus est in mundum, nam per descriptionem novae urbis, novi templi et novae terrae ibi significantur omnia novae ecclesiae et inde novi caeli, quae descripta sunt ibi per meras correspondentias.
Quoniam per “Festum Tabernaculorum” significabatur implantatio boni per vera, ideo mandatum est ut
Tunc acciperent fructum arboris honoris, spathas palmarum, ramum arboris densae, et salices torrentis, et laetarentur coram Jehovah septem diebus (Levit. xxiii. 39, 40):
per “fructum arboris honoris” significatur bonum caeleste; per “palmas” bonum spirituale seu bonum veri; per” ramum arboris densae” verum scientificum cum ejus bono; et per “salices torrentis” vera et bona infima naturalis hominis, quae sunt sensualium externorum: ita per quatuor illa significantur omnia bona et vera in suo ordine a primis ad ultima apud hominem.

[5] Quia “palmae” significabant bonum spirituale, et ex bono spirituali est omne gaudium cordis, nam bonum spirituale est ipsa affectio seu amor veri spiritualis, ideo per “palmas in manibus” olim testabantur gaudium cordis sui, et quoque quod ex bono agerent. Hoc significatum est per quod
Multi, qui venerunt ad festum, cum audirent quod Veniret Jesus ad Hierosolymam, sumpserint termites palmarum, et iverint obviam Ipsi,et clamaverint, Benedictus qui venit in nomine Domini, Rex Israelis (Joh. xii. 12, 13).

[6] “Palma” etiam significat bonum spirituale seu bonum veri in sequentibus locis: – Apud Davidem,
“Justus sicut palma florebit, sicut cedrus in Libano crescet; plantati in domo Jehovae, in atriis Dei nostri germinabunt” (Ps. xcii. 13, 14 [B.A. 12, 13]):
“justus” significat illos qui in bono sunt; nam per “justos” in Verbo intelliguntur qui in bono amoris sunt, et per “sanctos” qui in veris ex illo bono (videatur supra, n. 204): inde est quod de justo dicatur quod “sicut palma florebit,” et quod “sicut cedrus in Libano crescet;” nam fructificatio boni apud illum intelligitur per “sicut palma florebit,” et multiplicatio veri inde per “sicut cedrus in Libano crescet,” “palma” enim significat bonum spirituale, “cedrus” verum illius boni, et “Libanus” ecclesiam spiritualem: per “domum Jehovae” in qua plantati, et per “atria in quibus germinabunt, significatur caelum et ecclesia, per “domum Jehovae” ecclesia interna, et per “atria” ecclesia externa; plantatio fit in interioribus hominis ubi bonum amoris et charitatis; ac germinatio fit in exterioribus hominis ubi bonum vitae.

[7] Apud Joelem,
“Vitis exaruit, et ficus languet, malus punica, etiamque palma et malus, omnes arbores agri exsiccatae sunt, exaruit gaudium de filiis hominis” (i. 12):
per haec describitur desolatio veri et boni in ecclesia, et inde omnis gaudii cordis, hoc est, gaudii spiritualis; “vitis” enim significat bonum et verum spirituale ecclesiae, “ficus” bonum et verum naturale inde, et “malus punica” verum et bonum sensuale, quod est ultimum naturalis; “palma.” significat gaudium cordis ex bono spirituali, et “malus” ex bono naturali inde; per “arbores agri quae exsiccatae” significantur perceptiones boni et cognitiones veri, quod nullae; et quia gaudium spirituale et naturale inde per “palmam” et “malum” significantur, ideo etiam dicitur, “Exaruit gaudium de filiis hominis;” per “filios hominis” in Verbo intelliguntur qui in veris ex bono sunt, et per “gaudium” significatur gaudium spirituale, quod unice est ex bono per vera. Quis non videre potest quod hic non intelligantur vitis, ficus, malus punica, palma, malus et arbores agri? Quid hoc foret in Verbo et quid ad ecclesiam, si illae arbores exaruerint et exsiccatae fuerint.

[8] Apud Jeremiam,
Lignum de silva excidit, et opus manuum fabri per securim; argento et auro exornat illud, clavis et malleis firmat illa, ut non vacillet; sicut palma solidum illa” (x. 3-5):
per haec describitur bonum naturale separatum a spirituali, quod est bonum ex proprio; at in se spectatum non est bonum, sed jucundum cupidinis imprimis ex amore sui et mundi, quod sentitur sicut bonum: quomodo homo id format apud se ut appareat sicut bonum et persuadeat quod sit bonum, describitur per “lignum quod de silva excidit,” et per “opus manuum fabri per securim;” “lignum” significat bonum, hic tale bonum; “silva” significat naturale, hic naturale separatum a spirituale; “opus manuum fabri per securim” significat id ex proprio et ex propria intelligentia: confirmatio ejus per vera et bona ex Verbo, quae sic falsificat, describitur per “argento et auro exornat illud;” “argentum” est verum inde et “aurum” est bonum inde: cohaerentia facta per confirmationes ex proprio, describitur per “clavis et malleis firmat illa ut non vacillet:” apparentia inde sicut bonum formatum per vera significatur per “sicut palma solidum illa.”

[9] Apud Mosen,
“Venerunt in Elim, et ibi duodecim fontes aquarum et septuaginta palmae, et castrametati sunt ibi juxta aquas” (Exod. xv. 27; Num. xxxiii. 9):
haec historica etiam sensum spiritualem continent, in omnibus enim historicis Verbi etiam ille sensus inest: hic per “venerunt in Elim” significatur status illustrationis et affectionis, ita consolationis post tentationes; per “duodecim fontes aquarum” significatur quod tunc illis vera in omni copia; per “septuaginta palmas” significatur quod illis bona veri similiter; et per quod “castrametati sint juxta aquas” significatur quod post tentationes ordinata sint vera per bonum. (Sed haec amplius explicata videantur in Arcanis Caelestibus n. 8366 ad 8370.)

[10] Quoniam “Jericho” significat bonum veri, ideo
Urbs illa dicta fuit “urbs palmarum” (Deutr. xxxiv. 3: Judic. i. 16; cap. iii. 13):
omnia enim nomina locorum et urbium in Verbo significant talia quae sunt caeli et ecclesiae, quae spiritualia vocantur, et “Jericho” bonum veri. Quoniam id per “Jericho” significatur, ideo Dominus in Parabola de Samarita dixit
Quod descenderit a Hierosolyma in Jericho (Luc. x. 30):
per quod significatur quod per vera ad bonum, nam per “Hierosolymam” significatur verum doctrinae, ac per “Jericho” bonum veri, quod est bonum vitae, quod etiam praestitit vulnerato a latronibus.

[11] Et quia “Jericho” id bonum significabat,
Ideo Josua cum esset in Jerichunte, Vidit Virum stantem, cujus in manu gladius evaginatus, qui dixit Josuae, “Exue calceum tuum desuper pede tuo in loco super quo stas, quia sanctus ille; quod et fecit Josua” (Jos. |v|. [13,] 15):
Et ideo postquam filii Israelis ceperunt Jericho per arcae circumductionem, “argentum et aurum, ac vasa aeris et ferri” ibi inventa “dederunt in thesaurum domus Jehovae” (Jos. vi. 24)
ex quibus patet unde est quod Jericho dicta sit “urbs palmarum.”

[12] Praeterea in mundo spirituali in paradisis ubi sunt angeli qui in bono spirituali seu in bono veri sunt, apparent multa copia palmae; ex quo patuit etiam quod “palma” significet bonum veri: omnia enim quae in illo mundo apparent, sunt repraesentativa status vitae et affectionum, ita boni et veri quae apud angelos.

459. [Vers. 10.] “Et clamantes voce magna.” – Quod significet adorationem ex bono veri et inde gaudio cordis, constat ex significatione “clamare voce magna,” quod sit adoratio ex bono veri et inde gaudio cordis; per “clamare” enim significatur affectio interior, quoniam clamor est effectus ejus; quando enim homo in affectione interiore est, ac venit inde in confessionem, tunc clamat; ex hoc est quod “clamor” in Verbo significet omnem affectionem spiritualem, haec sive sit gaudii, sive doloris, sive alius (videatur supra, n 393,424): quod hic significet adorationem ex bono veri, constat ex antecedentibus et conSequentibus; ex antecedentibus, quia dicitur quod “palmae in manibus eorum,” per quod significatur bonum veri apud illos (ut mox supra ostensum est); ex consequentibus, quia illi clamarunt, “Salus Deo nostro sedenti super throno et Agno; ac angeli, seniores et quatuor animalia ceciderunt coram throno, et adoraverunt Deum;” et praeterea omnis adoratio, quae est confessio, Domini, est ex bono veri, hoc est, ex bono per vera: “vox magna” etiam significat verum ex bono; “vox” significat verum, et “magnum” praedicatur de bono. (Quod “vox” significet verum, videatur supra, n. 261; et quod “magnum” et “magnitudo” praedicetur de bono, etiam supra, n. 336 [a], 337, 424.)

460. “Dicentes, Salus Deo nostro sedenti super throno et Agno.” – Quod significet confessionem quod vita aeterna sit a solo Domino, constat ex significatione “dicere,” quod sit confiteri, confessio enim sequitur; ex significatione” Sedentis super throno et Agni,” quod sit Dominus quoad Divinum Bonum et quoad Divinum Verum; quod per “Sedentem super throno” intelligatur Dominus quoad Divinum Bonum, et per “Agnum” Dominus quoad Divinum Verum, videatur supra (n. 134, 253 [a], 297, 314): et ex significatione “salutis,” quod sit vita aeterna, nam per vitam aeternam in Verbo intelligitur salus aeterna:

[2] quod dicatur, quod “Ipsi sit salus,” significat quod salus ab Ipso sit, quia Ipse est salus; omne enim salutis et vitae aeternae est ab Ipso, et est Ipsius apud hominem et angelum: nam omne bonum amoris et omne verum fidei, quae apud hominem, non sunt hominis sed Domini apud illum; est namque Divinum procedens, quod est Dominus in caelo apud angelos et in ecclesia apud homines, et ex {1}bono amoris et vero fidei est salus et vita aeterna; inde constare potest quomodo intelligendum est quod dicatur ut Domino salus, et Ipse Dominus salus, ut in sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“Ecce Deus noster, Hic quem exspectavimus ut liberet nos, Hic Jehovah quem exspectavimus, exultemus et laetemur in salute Ejus” (xxv.9);
apud eundem,
“Salus mea non morabitur, et dabo in Zione salutem, in Israele decus meum” (xlvi. 13);
apud eundem,
“Dedi Te in lucem gentium, ut sis salus mea usque ad extremitatem terrae” (xlix. 6);
apud eundem,
“Dicite filiae Zionis, Ecce salus tua venit” (lxii. 11);
apud Davidem,
Jehovah “dabit {2}in Zione salutem Israelis, cum reducet captivitatem populi sui” (Ps. xiv. 7; Ps. liii. 7 [B.A. 6]):
haec de Domino, qui ibi vocatur salus a salvatione, et ex eo quod Ipse sit salus apud hominem; quantum enim Ipse est apud hominem, tantum est homini salus. Inde apud Lucam,
Simeon dixit, “Viderunt oculi mei salutare tuum, quod praeparasti ante faciem omnium populorum “(ii. 30 [,31]):
inde quoque est quod Dominus dictus sit “Jesus,” nam Jesus significat salutem.

[3] Dicitur “Sedens super throno et Agnus,” et per utrumque intelligitur Dominus; per “Sedentem super throno” Ipse quoad Divinum Bonum, et per “Agnum” Ipse quoad Divinum Verum, utrumque ex Divino Humano Ipsius (ut supra in locis citatis ostensum est); quare etiam alibi nominatur solus Agnus super throno, ut Apoc. cap. v. 6, “Ecce in medio throni Agnus stans;” [et] cap. vii. 17, “Agnus qui in medio throni pascet eos:” et quoque vocatur solus Deus in hoc capite, vers. 11, 12, “Ceciderunt ante thronum… et adorarunt Deum, dicentes,…Robur Deo nostro;” hoc similiter intelligendum est ut quod Dominus dicat “Pater” et “Filius,” sicut essent duo, cum tamen per “Patrem” intellexit Divinum in Se, et per “Filium” Humanum suum ex illo Divino, quod etiam manifeste docet, dicendo quod Pater sit in Ipso et Ipse in Patre, et quod Ipse et Pater unum sint; simile est cum “Sedente super throno et Agno.” (Quod etiam per “Agnum” intelligatur Divinum Humanum Domini, et in sensu respectivo bonum innocentiae, videatur supra, n. 314.)

461. VERSUS 11, 12.
“Et omnes angeli stabant circum thronum, et seniores et quatuor animalia, et ceciderunt coram throno super facies suas, et adoraverunt Deum. Dicentes, Amen, benedictio et gloria et sapientia, et gratiarum actio, et honor, et potentia, et robur Deo nostro in saecula saeculorum; amen.”
11. “Et omnes angeli stabant circum thronum, et seniores et quatuor animalia,” significat conjunctionem Domini cum universo caelo [n. 462]; “et ceciderunt coram throno super facies suas, et adoraverunt Deum,” significat gratiarum actionem ex humili corde, quod tot salvati sint [n.463].
12. “Dicentes, Amen,” significat Dominum quoad Divinum Verum ex Divino Bono [n. 464]; “benedictio, gloria et sapientia,” significat haec a Divino Vero quod procedit a Domino [n. 465]; “et gratiarum actio et honor,” significat haec a Divino Bono quod procedit a Domino [n. 466]; “et potentia et robur,” significat omnipotentiam ex Divino Bono per Divinum Verum [n. 467]; “Deo nostro in saecula saeculorum,” significat Dominum in aeternum [n. 468]; “amen,” significat confirmationem a Divino [n. 469].

462. [Vers. 11.] “Et omnes angeli stabant circum thronum, et seniores et quatuor animalia.” – Quod significet conjunctionem Domini cum universo caelo, constat ex significatione “stare circum thronum,” quod sit conjunctio cum Domino; nam per “Sedentem super throno et Agnum” intelligitur solus Dominus (ut mox supra, n. 460, dictum est), et per “Stare circum” significatur conjunctio; in mundo enim spirituali apparent illi praesentes cum quibus conjunctio est, et absentes cum quibus non conjunctio: et ex significatione “angelorum,” “seniorum” et “quatuor animalium,” quod sint qui in tribus caelis, ita qui in universo caelo; per “angelos” intelliguntur illi qui in primo seu ultimo caelo sunt, per “seniores” qui in secundo seu medio caelo, et per “quatuor animalia” qui in tertio seu intimo caelo; quod per “viginti et quatuor seniores” et per “quatuor animalia” intelligantur in genere caeli superiores, et in specie per” seniores “illi qui in caelo secundo seu medio sunt, et per “quatuor animalia” qui in caelo tertio seu intimo, videatur supra (n. 313 [a], 322, 362); inde sequitur quod per “angelos” hic intelligantur caeli inferiores. Omnes quidem qui in caelis sunt, vocantur angeli; sed qui in superioribus caelis sunt, quia in intelligentia et sapientia sunt prae reliquis, hic vocantur “seniores,” et intelliguntur per “quatuor animalia;” quare etiam proxime circum thronum steterunt, ut supra a Johanne visum est. Sciendum est quod Johanni visi sint angeli in copia, et simul viginti et quatuor seniores, ac cherubi seu quatuor animalia, et quod non omnes qui in caelis sunt, visi sint, hoc est, universum caelum; erat enim visio prophetica, quae talis est, ut illa quae videntur significent; hic pauci illi totum seu universum caelum, prout quod “viginti et quatuor seniores” caelum secundum seu medium, et “quatuor animalia” caelum tertium seu intimum.

463. “Et ceciderunt coram throno super facies suas, et adoraverunt Deum.” – Quod significet gratiarum actionem ex humili corde, quod a Domino tot salvati sint, constat ex significatione “cadere super facies et adorare,” quod hic sit ex humili corde gratias agere; per “cadere” enim “super facies” significatur humiliatio cordis, quoniam cadere super facies correspondet illi humiliationi; omnes enim actus corporis correspondent affectionibus quae mentis sunt, adeo ut unum faciant per correspondentias; sic “cadere super facies coram Deo” in cultu, unum per correspondentiam agit cum humiliatione cordis; inde est quod apud antiquos solenne fuerit, et adhuc apud plures gentes solenne sit, in cultu cadere super ipsas facies, at hodie in Christianismo solum se demittere super genua: quod per “adorare” significetur gratiarum actio quod tot salvati sint, constat ex antecedentibus et consequentibus, agitur enim de salvatione eorum qui in bono secundum religiones suas vixerunt, tametsi non in genuinis veris fuerint; gratiarum actio ab universo caelo propter id est quae mox sequitur. Dicitur, “Ceciderunt super facies et adoraverunt Deum;” et “cadere super facies” est testificatio humiliationis cordis ex bono amoris, et “adorare Deum” est testificatio humiliationis cordis per vera ex illo bono.

464. [Vers. 12.] “Dicentes, Amen.” – Quod significet Dominum quoad Divinum Verum ex Divino Bono, constat ex significatione “amen,” quod sit veritas; et quia Dominus est ipsa Veritas (ut Ipse docet, Joh. xiv. 6), ideo per “Amen” in supremo sensu significatur Dominus quoad Divinum Verum: hoc itaque per “amen” hic significatur, quia sermo est ab angelis trium caelorum ad Dominum. Quod “amen” hic primo loco dicatur, et quoque postremo, significat quod Dominus quoad Divinum Verum ex Divino Bono sit in primis et in ultimis, seu quod Ipse Dominus sit Primus et Ultimus; nam Divinum Verum unitum Divino Bono est Dominus in caelis, est enim id Divinum procedens, ex quo omnia caeli ac ipsum caelum (ut in opere De Coelo et Inferno, n. 13, 126-140, 275, ostensum videatur). (Quod esse in primis et ultimis significet in omnibus, etiam supra, n, 41, 417; et in Arcanis Caelestibus n. 10044, 10329, 10335; et quod “Amen” significet Dominum quoad Divinum Verum, supra, n. 228.)

465. “Benedictio, gloria et sapientia.” – Quod significet haec a Divino Vero quod procedit a Domino, in tribus caelis, constat ex significatione “benedictionis,” quod sit receptio Divini Veri et inde fructificatio, unde felicitas et vita aeterna; (quod haec per “benedictionem” in Verbo intelligantur, videatur supra, n. 340;) ex significatione “gloriae,” quod sit receptio Divini Veri in interioribus (de qua supra, n. 34, 288, 345); et ex significatione “sapientiae,” quod sit receptio Divini Veri in intimis, nam inde sapientia: quod haec tria, “benedictio,” “gloria” et “Sapientia” dicantur, est quia haec ab angelis trium caelorum dicta sunt (videatur supra, n. 462); ac receptio Divini Veri in ultimo seu primo caelo vocatur benedictio, receptio Divini Veri in medio seu secundo caelo vocatur gloria, ac receptio Divini Veri in intimo seu tertio caelo vocatur Sapientia. Quod autem dicatur, ut “benedictio, gloria et sapientia sit Deo in saecula saeculorum,” significat ut sint in caelis ab Ipso, quoniam tunc benedictio, gloria et sapientia dicuntur esse Deo quando illa sunt apud illos qui in caelis sunt; illi enim sunt apud quos Divina benedictio, Divina gloria et Divina sapientia sunt; quod etiam Dominus docet apud Johannem,
“In hoc glorificatus est Pater meus, ut fructum multum feratis, et reddamini discipuli mei” (xv. 8);
et alibi,
Pater, “Omnia tua mea sunt, et omnia mea tua, sed glorificatus sum in illis” (xvii. 10):
hoc simile est cum eo quod supra dictum est, “Ut salus sit Deo” (videatur supra, n. 460): quare apud antiquos solenne fuit dicere “Benedictus Deus,” ac “Benedictio sit Deo,” tum “Gloria et sapientia sit Deo;” per quod non intelligebant quod Ipsi sit benedictio, gloria et sapientia, quoniam Ipse est a quo omnis benedictio, gloria et sapientia; sed intelligebant ut illa sint ab Ipso apud omnes: ita loquebantur, ut illa soli Deo accepta ferrent, et nihil sibi, ac ut sic loquerentur a Divino et non a semet.

466. “Et gratiarum actio et honor.” – Quod significet hoc a Divino Bono quod procedit a Domino, in tribus caelis, constat ex eo, quod sicut “benedictio, gloria et sapientia” dicuntur de receptione Divini Veri, ita “gratiarum actio et honor” dicantur de receptione Divini Boni; sunt enim duo quae procedunt a Domino, ex quibus omnia in caelis et in terris, nempe Divinum Verum ac Divinum Bonum; Divinum Verum est ex quo omnis intelligentia et sapientia est apud angelos et homines, ac Divinum Bonum est ex quo omnis charitas et amor apud illos: illa duo unita procedunt a Domino, ita ut in ipsa origine sint unum; at apud angelos et homines, qui recipiunt, sunt duo, ex causa quia sunt duo receptacula vitae apud illos, quae vocantur intellectus et voluntas. Intellectus est receptaculum Divini Veri, ac voluntas receptaculum Divini Boni; seu quod idem, intellectus receptaculum sapientiae a Domino, et voluntas receptaculum amoris a Domino; at quantum illa duo, Divinum Verum ac Divinum Bonum, et inde intellectus et voluntas, unum sunt apud angelos et homines, tantum in conjunctione cum Domino sunt; et quantum non unum sunt, tantum illi non in conjunctione sunt. Quoniam Verbum datum est hominibus ut per id sit conjunctio Domini cum angelis et cum hominibus, ideo in illo ubivis conjunctum est verum bono et bonum vero; sunt enim, imprimis in propheticis, binae expressiones, quarum una se refert ad Divinum Verum, et altera ad Divinum Bonum: sed haec conjunctio in Verbo non apparet aliis quam angelis in caelo, ac illis in terra quibus datum est ibi videre sensum spiritualem; sunt enim voces quae dicuntur de vero et quae dicuntur de bono; quapropter ubi binae expressiones paene similis rei sunt, ibi una significat talia quae veri sunt et altera quae boni. Est unio in Verbo {1}quia Verbum est Divinum; et a Divino procedit Divinum Verum unitum Divino Bono. (De hac unione seu de hoc conjugio boni et veri in Verbo, quod hactenus in terris ignotum fuit, videatur supra, n. 238, 288; et in Arcanis Caelestibus n. 683, 793, 801, 2516, 2712, 3004, 3005, 3009, 4158, 5138, 5194, 5502, 6343, 7022, 7945, 8339, 9263, 9314. ) Haec allata sunt, ut sciatur quod “benedictio,” “gloria” et “sapientia” praedicentur de veris ex Divino (ut supra, n. 465, ostensum est), et quod “gratiarum actio” et “honor” praedicentur de bonis ex Divino. Quod “gloria” in Verbo dicatur de vero, et “honor” de bono, videatur supra (n. 288, 345), ubi id ex variis locis in Verbo ostensum est: quod “gratiarum actio” hic quoque dicatur de bono, est quia supra dicitur “benedictio,” et benedictio fit ore per vera, et “gratiarum actio” fit corde ex bono.

467. “Et potentia et robur.” – Quod significet omnipotentiam ex Divino Bono per Divinum Verum, constat ex significatione “potentiae et roboris,” cum de Domino, quod sit omnipotentia; sed “potentia” dicitur de Divino Vero, ac “robur” de Divino Bono; inde per utrumque, “potentiam et robur,” significatur omnipotentia per Divinum Verum ex Divino Bono. (Quod “potestas,” cum de Domino, sit omnipotentia, videatur supra, n. 338; et quod omnis potentia sit veris ex bono seu bono per vers, et quod omnipotentia Domino sit ex Divino Bono per Divinum Verum, videatur etiam supra, n. 209. {2}333; et in opere De Caelo et Inferno, n. 228-233.) Propter conjugium veri et boni in singulis Verbi, dicitur et “potentia” et “robur;” alioqui suffecisset dicere unum: ita quoque in pluribus aliis locis.

468. “Deo nostro in saecula saeculorum,” significat Domino in aeternum, nam per “Deum nostrum” intelligitur Sedens super throno et Agnus, et per utrumque intelligitur solus Dominus; per “Sedentem super throno” Ipse quoad Divinum Bonum, et per “Agnum” Ipse quoad Divinum Verum (ut supra, n. 460. dictum et ostensum est): et per “saecula saeculorum,” cum de Domino, significatur aeternum: quod non dicatur in aeternum, sed “in saecula saeculorum,” est quia naturale est dicere “saecula saeculorum,” ast spirituale est dicere aeternum; ac sensus litterae Verbi naturalis est, et sensus internus est spiritualis, et hic continetur in illo; ut quoque alibi in Verbo: – Ut apud Danielem,
Filio hominis “datum est dominium, et gloria et regnum; ….dominium Ipsius dominium saeculi quod non transibit” (vii. 14);
apud Esaiam,
“Confidite [in Jehovam….quia] in Jah Jehovah petra saeculorum” (xxvi.4);
apud eundem,
“Israel salvatus est per Jehovam salute saeculorum nec pudore afficientur in saecula sempiterna” (xlv. 17);
apud eundem,
“Salus mea in saeculum erit, et justitia mea non infringetur:….justitia mea in saeculum erit, et salus mea in generationem et generationem” (li. 6, 8);
apud Davidem,
“Antequam montes nati sunt, et formata est terra et orbis, a saeculo usque in saeculum Tu Deus” (Ps. xc. 2);
apud eundem,
“Misericordia Jehovae a saeculo in saeculum super timentes Ipsum” (Ps. ciii. 17);
in Apocalypsi,
“Ipsi sit robur in saecula saeculorum:….ecce Vivo Ego in saecula saeculorum” (i. 6, 18);
alibi,
“Sedenti super throno et Agno benedictio, honor et gloria et robur in saecula saeculorum….et adoraverunt Viventem in saecula saeculorum” (v. 13, 14);
alibi,
“Juravit per Viventem in saecula saeculorum, qui creavit caelum” (x. 6);
et alibi,
“Facta sunt regna mundi Domini nostri et Christi Ejus, et regnabit in saecula saeculorum” (xi. 15):
praeter multis aliis in locis. Praeterea etiam “saeculum” in Verbo significat tempus ab antiquo; ut et tempus usque ad finem; et quoque simile quod “mundus;” sed de his saeculi significationibus alibi.

469. “Amen.” – Quod significet confirmationem a Divino, constat ex significatione “amen,” quod sit veritas, et inde quod sit Divinum Verum a Domino (ut supra, n. 464); hic autem confirmatio a Divino, quia finis est adorationis angelorum: confirmatio a Divino est, quod hoc Divinum Verum sit, et sic quod ita sit. Quando aliquis loquitur Divinum Verum ex corde, tunc Dominus confirmat id; aliunde non potest venire confirmatio: hoc significatur per “amen” in fine Orationis. (Quod “amen” sit confirmatio a Divino, videatur supra, n. 34.)

470. VERSUS 13-17.
“Et respondit unus es senioribus, dicens mihi, Hi induti stolis albis, quinam sunt et unde venerunt? Et dixi illi, Domine, tu nosti: et dixit mihi, Hi sunt qui veniunt ex tribulatione magna, et laverunt stolas suas, et dealbaverunt stolas suas in sanguine Agni. Propter hoc sunt coram throno Dei, et serviunt Ipsi die et nocte in templo Ipsius, et Sedens super throno habitabit super illis. Non esurient amplius, neque sitient amplius, neque cadet super illas sol, neque ullus aestus. Quoniam Agnus, qui in medio throni, pascet eos, et deducet eos ad vivos fontes aquarum, et absterget Deus omnem lachrymam ab oculis illorum.”
13. “Et respondit unus ex senioribus, dicens mihi,” significat influxum e caelo a Domino, et inde perceptionem [n. 471]; “Hi induti stolis albis, quinam sunt [et unde venerunt]?” significat de illis qui nunc in veris sunt et in tutela Domini, quales sunt et quales fuerunt [n. 472].
14. “Et dixi illi, Domine, tu nosti,” significat quod solus Dominis id noverit [n. 473]; “et dixit mihi, Hi sunt qui veniunt ex tribulatione magna,” significat informationem, quod sint qui fuerunt in tentationibus [n. 474]; “et laverunt stolas suas,” significat remotionem falsorum per illas [n. 475]; “et dealbaverunt stolas suas in sanguine Agni,” significat implantationem Divini Veri a Domino [n. 476].
15. “Propter hoc sunt coram throno Dei,” significat quod inde sit quod conjuncti Domino [n. 477]; “et serviunt Ipsi die et nocte in templo Ipsius,” significat quod jugiter teneantur in veris in caelo [n. 478]; “et Sedens super throno habitabit super illis,” significat influxum Divini Boni in vera apud illos [n. 479].
16. “Non esurient amplius, neque sitient amplius,” significat quod illis non deficiet bonum et verum, et in de felicitas [n. 480]; “neque cadet super illos sol neque ullus aestus,” significat quod illis non erit malum et falsum ex concupiscentiis [n. 481].
17. “Quoniam Agnus qui in medio throni pascet eos,” significat quod Dominus e caelo instruet illos [n. 482]; “et deducet eos ad vivos fontes aquarum,” significat in Divinis veris [n. 483]; “et absterget Deus omnem lachrymam ex oculis illorum,” significat statum beatitudinis a veri affectione postquam falsa per tentationes remota sunt [n. 484].

471. [Vers. 13.] “Et respondit unus ex senioribus, dicens mihi.” – Quod significet influxum e caelo a Domino, et inde perceptionem, constat ex significatione “respondere” et “dicere,” cum ex senioribus, per quos significatur caelum ubi Dominus, quod sit influxus et perceptio, “respondere” influxus, et “dicere” perceptio; et ex significatione “seniorum,” quod sint qui in secundo seu medio caelo, ubi sunt qui in intelligentia, et per quos fiunt responsa (de qua supra, n. 462): et quia omnis influxus est a solo Domino, tametsi per angelos, per illa verba significatur influxus et perceptio e caelo a Domino. Quod is sensus illis verbis insit, apparet alienum; at usque non aliter percipiuntur illa verba in caelo: quod appareat alienum, est quia dicitur hoc sicut historicum, et historica occultant magis sensum spiritualem quam mere prophetica; verum omnia historica Verbi etiam sensum spiritualem continent; inde magis adhuc historica prophetica, quae sunt quae apparuerunt et quae dicta sunt prophetis cum fuerunt in visione spiritus, nam ea omnia repraesentativa et significativa sunt; ut quod visi fuerint Johanni “viginti et quatuor seniores,” et “quatuor animalia,” hoc historicum propheticum est, ac repraesentabat et significabat angelos superiorum caelorum, ut supra ostensum est; inde sequitur quod similiter significativum fuerit quod “unus ex senioribus locutus sit ad illum;” significat enim influxum et perceptionem e caelo a Domino.

[2] Quod “respondit” hic non significet respondere in vulgari sensu, patere potest ex eo quod dicatur absque interrogatione, et respondere est ad interrogationem; hic itaque ad cogitationem de illis qui visi sunt in stolis albis. Praeterea in Verbo saepius dicitur “respondere,” et id, cum de Domino, significat influxum, inspirationem, perceptionem, et informationem, tum etiam misericordiam et opem, ut in sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“In tempore beneplaciti respondi tibi, et in die salutis adjuvi te” (xlix. 8);
apud Davidem,
“Jehovah, salva me, Rex respondeat nobis in die quo invocamus” (Ps. xx. 10 [B.A. 9]);
apud eundem,
“Quum clamavero responde Mihi, Deus justitiae meae” (Ps. iv. 2 [B.A. 1]);
apud eundem,
“Respice, responde mihi, Jehovah Deus mi” (Ps. xiii. 4 [B.A. 3]);
apud eundem,
“Ego invoco Te, quia respondes mihi, Deus” (Ps. xvii. 6);
apud eundem
“Quaesivi Jehovam, et respondit mihi” (Ps. xxxiv. 5 [B.A. 4]);
apud eundem,
“{1}Invocat Me, et respondebo illi” (Ps. xci. 15):
apud eundem,
“Ad Jehovam, cum angustia mihi, clamavi, qui respondit mihi” (Ps. cxx. 1):
et alibi. In his et aliis locis per “respondere” non intelligitur respondere, sed influere in cogitationem, dare percipere, et quoque ferre opem ex misericordia: inde est quod responsa, quae dicuntur de Domino, significent perceptiones ex influxu. Sciendum est quod quicquid in perceptionem a Domino venit, dicatur influxus.

472. “Hi induti stolis albis quinam sunt, et unde venerunt?” – Quod significet de illis qui nunc in veris sunt et in tutela Domini, quales sunt et quales fuerunt, constat ex significatione “indutorum stolis albis,” quod sint qui nunc in veris sunt et in tutela Domini (de qua supra, n. 395 [a], 457); et ex significatione “Quinam sunt et unde venerunt?” quod sit quales sunt et quales fuerunt: quod “Quinam sunt et unde venerunt?” significet quales sunt et quales fuerunt, est quia in mundo spirituali ab angelis, dum alios vident et conveniunt, nusquam inquiritur quinam sunt et unde veniunt, sed quales sunt; quare hoc spirituale est quod per illa verba significatur. Quod ab angelis non aliud quam quale eorum, quos vident, inquiratur, est quia habitationes omnium ibi sunt secundum quale affectionum quae apud illos; tum quia inquirere “quinam sunt” involvit personam, et “unde veniunt” involvit locum, et in cogitatione et inde in loquela spirituali, quae est angelis, non est idea personae et loci, sed pro illis idea rei et status quoad quale; quare etiam cuivis datur nomen ibi ex quali ejus. (Quod angeli cogitent abstracte a persona et a loco, et quod inde illis sapientia, videatur supra, n. 99, 100, 270, 325 [a].) Ex his constare potest quod per “Quinam sunt et unde {1}venerunt?” in sensu spirituali significetur quales sunt et quales fuerunt: quale etiam eorum est quod in nunc sequentibus describitur.

473. [Vers. 14.] “Et dixi illi, Domine, tu nosti.” – Quod significet quod solus Dominus id noverit, constare potest ex illis quae supra (n. 471) dicta sunt, quod nempe per “unum ex senioribus,” qui “respondit,” et ad quem nunc dicitur, “Domine, tu nosti,” intelligatur e caelo a Domino; nam quicquid angeli locuti sunt ad homines in Verbo, non illi locuti sunt, sed Dominus per illos; quare etiam angeli qui locuti sunt passim ibi vocantur “Jehovah;” et inde est quod Verbum, etiam id angeli locuti sunt, sit Divinum; nullus enim, nec angelus, ex se potest loqui tale Divinum quod in Verbo est, et ne quidem aliquod verum quod in se est Divinum, sed solus Dominus per illos; ex his constare potest quod per “Domine, tu nosti,” significetur quod solus Dominus id noverit.

474. “Et dixit mihi, Hi sunt qui veniunt ex tribulatione magna.” – Quod significet informationem, quod sint qui fuerunt in tentationibus, constat ex significatione “dixit mihi,” quod sit informatio; et ex significatione “tribulationis” seu afflictionis “magnae,” quod sint tentationes, de qua sequitur. Primum hic aliquid dicetur de tentationibus quas in mundo spirituali subeunt illi qui in falsis ex ignorantia sunt, de quibus hic agitur. Tentationes subeunt ibi illi solum qui in mundo bene vixerunt secundum religionem Suam, in qua fuerunt falsa doctrinae quae crediderunt; per tentationes enim discutiuntur falsa, et implantantur vera, et sic praeparantur ad caelum; omnes enim qui in caelum venturi sunt, in veris erunt; quare quamdiu in falsis sunt, in caelum venire non possunt. Causa est, quia Divinum Verum procedens a Domino facit caelum, ac facit vitam angelorum qui ibi; quare falsa, quia opposita sunt veriS, et opposita destruunt, prius removenda sunt, et non removeri possunt quam per tentationes. (Quod tentationes illum usum praestent, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 187-201, ubi De Tentationibus actum est.) Quod in tentationes mittantur in mundo spirituali post vitam in corpore, est quia tentari non potuerunt in mundo propter falsa religionis, in qua fuerunt, regnantia ubivis. Sciendum est quod omnes illi salventur qui in tentationes mittuntur: mali autem, qui in falsis ex malo sunt, non tentantur, illis enim non implantari possunt vera; mala vitae eorum obstant; sed vera illis auferuntur, unde in meris falsis remanent, et tunc alte secundum quale mali ex quo falsum, demerguntur in infernum: verbo, illi qui in caelum venturi sunt, vastantur quoad falsa; et qui in infernum, vastantur quoad vera; hoc est, illis qui in caelum venturi sunt, auferuntur falsa; et illis qui in infernum venturi sunt, auferuntur vera; nam cum falsis non potest aliquis intrare caelum, nec cum veris infernum, quoniam vera ex bono faciunt caelum, ac falsa ex malo infernum. De tentationibus, quas subeunt illi apud quos falsa discutienda sunt, multis in locis in Verbo agitur, et imprimis apud Davidem, et vocantur “afflictiones,” “tribulationes” et “vastationes;” sed illa loca huc afferre non opus est, quia absque illis sciri potest quod per “tribulationes” et “afflictiones,” cum illae dicuntur de bonis, in spirituali sensu intelligantur tentationes.

475. “Et laverunt stolas suas.” – Quod significet remotionem falsorum per illas, constat ex significatione “lavare,” quod sit purificare a falsis et malis, proinde removere illa; nam mala et falsa apud hominem, spiritum et angelum non auferuntur, sed removentur, et cum remota sunt apparent sicut ablata (de qua re videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 166, 170): inde per “lavare” significatur removere falsa et sic purificare: et ex significatione “stolarum,” quod sint vera tutantia in communi (de qua supra, n. 395); hic autem per “stolas,” antequam lavata et dealbata sunt, significantur falsa a quibus [nondum] purificata sunt; nam qui in falsis ex ignorantia sunt, in mundo spirituali apparent primum in vestibus obscuris diversicoloribus, et dum in tentationibus sunt in vestibus squallidis; at cum e tentationibus veniunt, apparent in stolis albis nitentibus secundum purificationem a falsis. Quisque in altera vita vestibus apparet secundum vera et secundum falsa quae apud {1}illum; inde est quod “vestes” significent vera, et in opposito sensu falsa (videatur supra, n. 195, 271): ex his constare potest quid significatur per quod “laverint stolas suas, et dealbaverint illas.”

[2] Antiquis temporibus, quando omnia ecclesiae externa erant repraesentativa et significativa spiritualium et caelestium, in usu fuerunt lavationes, et per illas repraesentabantur purificationes a falsis et a malis; causa quod “lavationes” significaverint illas, erat quia “aquae” significabant vera, ac “sordes” falsa et mala, et omnis purificatio a falsis et malis fit per vera; (quod “aquae” significent vera, videatur supra, n. 71;) inde est quod lavationes apud filios Israelis ex mandato institutae fuerint; erat enim apud illos ecclesia repraesentativa, cujus omnia significabant spiritualia, ac “lavationes” purificationes a falsis et malis, et inde regenerationem. Ob illum finem
Labrum aeneum positum erat ad ostium Tentorii conventus (Exod. xxx. 18-20);
Et quoque lavacra aenea posita erant extra Templum, unum magnum, quod vocabatur “mare aeneum,” et decem minora (1 Reg. vii. 23-39).

[3] Quia “lavationes” talia significabant, ideo cum Aharon et filii ejus inaugurarentur in sacerdotium
Jussus est Moses illos lavare aquis ad ostium Tentorii, et sic sanctificare (Exod. xxix. 4; cap. xl. 12: Levit. viii. 6);
sacerdotes enim repraesentabant Dominum quoad Divinum Bonum, sicut reges Ipsum quoad Divinum Verum; proinde sacerdotes etiam repraesentabant sanctitatem Divinam, quae pura est absque naevis: haec repraesentatio inducebatur Aharoni et ejus filiis per lavationem [a] Mose; quare dicitur quod “sic sanctificarentur,” tametsi nulla illis sanctitas accessit per lavationem.

[4] Ideo etiam mandatum est ut
Aharon et filii ejus lavarent manus et pedes, antequam intrarent in Tentorium conventus, et antequam accederent ad altare ad ministrandum; et dicitur “ne morerentur,” et quod id esset illis “statutum saeculi” (Exod. xxx. 18-21; cap. xl. 30, 31);
Et quod Aharon lavaret carnem suam, antequam indueret vestes ministerii (Levit. xvi. 4, 24):
per “lavare manus et pedes” significabatur purificare naturalem hominem, et per “lavare carnem” significabatur purificare spiritualem hominem. Ideo etiam mandatum erat
Quod Levitae sanctificarentur per quod aspergerentur aqua expiationis, et per quod transire facerent novaculam super carnem suam, et lavarent vestes suas (Num. viii. 6, 7):
hoc factum est Levitis, quia ministrabant externa ecclesiae sub Aharone et filiis ejus, et purificatio externorum ecclesiae repraesentabatur per aspersionem aquae expiationis, per abrasionem pilorum carnis, et per lavationem vestium.

[5] Praeterea, omnes qui immundi facti sunt per tactum immundorum, etiam lavabant se et vestes; et dicitur quod sic mundi facti fuerint: – Ut
Qui comederunt cadaver bestiae mundae, aut discerptum (Levit. xvii. 15, 16);
Qui tetigerit cubile fluxu affecti, et qui sederit super vase super quo ille sederat, aut qui tetigerit carnem ejus (Levit. xv. 5-12);
Quodque leprosus, postquam mundatus est, lavaret vestes, raderet omnem pilum suum, et lavaret se aquis (Levit. xiv. 8, 9);
Immo quod ipsa vasa, quae immunda facta sunt per contactum immundorum, transigerentur per aquas (Levit. xi. 32).
(Praeter plura.)
Qui credit quod qui laverunt carnem suam aut manus et pedes aut vestes mundati et sanctificati fuerint, hoc est, purificati, quod est ex peccatis, multum fallitur: peccata enim non abluuntur et absterguntur sicut sordes aquis, nec per aquas; sed abluuntur, hoc est, removentur, per vera et per vitam secundum illa: hoc erat quod solum repraesentabatur per lavationes; nam “aquae” significant vera, et vera, dum vivitur secundum illa, purificant hominem.

[6] Quod externa illa nihil ad purificationem a malis et falsis conferant, docet Dominus clare apud Matthaeum,
“Vae vobis, Scribae et Pharisaei, hypocritae, quia purgatis exterius poculi et patinae, interiora vero plena sunt rapina et intemperantia: Pharisaee caece, purga prius interius poculi et patinae, ut fiat etiam exterius mundum” (xxiii. {1}25, 26).
Similia docet Dominus, cum Judaei et Pharisaei increpabant discipulos Domini quod non lavarent manus antequam comederent; docet enim
Quod id non immundum redderet hominem, sed omne malum quod exit ex corde (Matth. xv. 1, 2, 19, 20; Marc. vii. 1-23; Luc. xi. 38, 39):
inde constare potest quod Judaei nusquam sanctificati et mundati fuerint a sordibus spiritualibus, quae sunt mala exeuntia ex corde, per lavationes, quoniam haec mala interius resident; nec in mundo quicquam commune habent cum sordibus quae adhaerent corpori. Dicitur quod “purgandum sit interius poculi et patinae, ut fiat etiam exterius mundum;” non enim mundari potest exterius apud hominem antequam prius mundatum est interius, per interius enim mundatur exterius: per “poculum et patinam” significantur interiora et exteriora hominis, quae recipiunt verum et bonum; est enim poculum continens vini et patina continens cibi, ac per “vinum” significatur verum, et per “cibum” simile quod per “panem,” nempe bonum: inde patet quid in sensu spirituali significatur per “Purga prius interius poculi et patinae, ut fiat etiam exterius mundum.”

[7] Simile quod Dominus ibi dicit, intelligitur quoque per lavationem pedum discipulorum, de qua ita dicit Petro, apud Johannem,
“Qui lotus est, non opus habet nisi ut quoad pedes lavetur, et mundus est totus” (xiii. 10):
“qui lotus est” significat qui interius mundus est; “non opus habet nisi quoad pedes lavetur” significat quod tunc exterius mundandus sit, “pedes” enim significant externum seu naturalem hominem (videatur supra, n. 69). (Sed de hoc arcano videantur plura in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 179, 181; et in Arcanis Caelestibus ubi sequentia illustrata sunt: nempe, Quod uterque homo, tam internus seu spiritualis quam externus seu naturalis, purificandus sit, ut homo purificatus sit, et quod externus per internum, n. 3868, 3870, 3872, 3876, 3877, 3882. Quod internus homo prius purificetur quam externus, quoniam internus est in luce caeli, et externus in luce mundi, n. 3321, 3325, 3469, 3493, 4353, {1}8746, 9325. Quod externus seu naturalis homo a Domino purificetur per internum seu spiritualem, n. 3286, 3288, 3321. Quod homo non purificatus sit, priusquam externus seu naturalis homo etiam purificatus est, n. 8742-8747, 9043, 9046, 9061, {1}9325, 9334. Quod nisi naturalis homo purificatur, spiritualis homo claudatur, n. 6299; et quod sit quoad vera et bona fidei et amoris quasi caecus, n. 3493. 3969.) Internus homo purificatur per scire, intelligere et cogitare vera Verbi, et externus homo per velle et facere illa: ex his nunc patet quomodo intelligenda sunt Domini verba ad Petrum, “Qui lotus est, non opus habet nisi ut quoad pedes lavetur;” tum quomodo intelligenda sunt Domini verba ad Pharisaeos, “Purga prius interius poculi et patinae, ut fiat etiam exterius mundum.”

[8] Quod internus homo purificetur per vera quae sunt fidei, et externus per vitam secundum illa, intelligitur etiam per haec Domini verba,
“Nisi quis generatus fuerit ex aqua et spiritu, non potest ingredi in regnum Dei” (Joh. iii. 5):
“aqua” significat vera fidei, et “spiritus” vitam secundum illa.

[9] Ex his nunc constare potest quid “lavare” significat in sequentibus locis: – Apud Ezechielem,
“Lavi te aquis, et ablui sanguines a super te, et unxi te oleo” (xvi. 9):
haec de Hierosolyma, per quam significatur ecclesia: purificatio ejus a falsis et a malis significatur per “Lavi te aquis, et ablui sanguines a super te;” “lavare aquis” significat purificare illam per vera, et “abluere sanguines” purificare a falSis et malis; imbuere illam bono amoris significatur per “Unxi te oleo” (“oleum” est bonum amoris).

[10] Apud Esaiam,
“Cum laverit Dominus excrementum filiarum Zionis, et sanguines Hierosolymae abluerit e medio ejus, in spiritu judicii et in spiritu expurgationis” (iv. 4):
“lavare excrementum filiarum Zionis” significat purificare a malis amoris sui affectiones illorum qui ab ecclesia caelesti; “excrementum” est malum amoris sui, “filiae” sunt affectiones, “Zion” est ecclesia quae est in amore in Dominum, quae inde vocatur ecclesia caelestis: “abluere sanguines Hierosolymae” significat purificare a falsis mali easdem; “sanguines” sunt falsa mali: “in spiritu judicii et in spiritu expurgationis” significat per intellectum veri et per affectionem veri; ” spiritus” est Divinum Verum procedens a Domino, “spiritus judicii” est intellectus veri inde, et “spiritus expurgationis” est affectio veri spiritualis, nam haec expurgat.

[11] Apud Hiobum,
“Si lavero me in aquis nivis, et mundavero smegmate manus meas, usque in foveam immerges me, et abominabuntur me vestes meae” (ix. 30, 31):
per haec intelligitur quod si quis purificare se ipsum velit, tametsi per vera et bona quae sunt aut apparent genuina, quod usque se ducat in falsa; “lavare se” est purificare se, “aquae nivis” sunt vera quae sunt aut apparent genuina, “smegma” est bonum a quo, “fovea” est falsum: quod vera inde falsificata existant, intelligitur per “Abominabuntur me vestes meae;” “vestes” sunt vera, quae “abominari illum” dicuntur cum falsificantur; hoc fit dum homo ex propria intelligentia excludit et concludit.

[12] Apud Mosen,
“Qui lavit in vino vestimentum suum, et in sanguine uvarum velamen suum” (Gen. xlix. 11):
haec de Jehuda, per quem ibi intelligitur Dominus quoad Divinum Verum: quod id prorsus purificaverit in Humano suo cum fuit in mundo, significatur per quod “laverit in vino vestimentum suum, et in sanguine uvarum velamen suum;” “vestimentum” et “velamen” significat Humanum suum, “vinum” et “sanguis uvarum” Divinum Verum. (Sed haec explicata videantur in Arcanis Caelestibus n. 6377, 6378.)

[13] Quod per “lavare” significetur purificare a falsis et malis, constat manifeste apud Esaiam,
“Lavate vos et purificate vos, removete malum operum vestrorum a coram oculis meis, cessate malum facere” (i. 16):
quia “lavare” significat removere falsa et mala, ideo dicitur etiam “Removete malum operum vestrorum, cessate malum facere.”

[14] Apud Jeremiam,
“Ablue a malitia cor tuum, Hierosolyma, ut salveris: quamdiu commorabuntur in medio tui cogitationes iniquitatis tuae?” (iv. 14;)
similiter. Apud Davidem,
“Lava me ab iniquitate mea, et a peccato meo munda me;….expiabis me hyssopo et mundabor; lavabis me, et prae nive albus ero” (Ps. li. 4, 9 [B.A. 2, 7]):
hic manifeste “lavare” pro purificare a falsis et malis; nam dicitur “Lava me ab iniquitate et a peccato munda me,” et dein, “Lavabis me et prae nive albus ero;” “lavare ab iniquitate” est a falsis, et “a peccato” est a malis, nam “iniquitas” dicitur de falsis et “peccatum” de malis; quia aqua expiationis etiam parabatur ex hyssopo, ideo dicitur, “Expiabis me hyssopo et mundabor.”

[15] Apud Jeremiam,
“Si laveris te nitro, et {1}multiplicaveris tibi smegma, maculas retinebit iniquitas tua coram Me” (ii. 22):
hic manifeste etiam patet quod lavationes modo repraesentaverint et inde significaverint lavationes spirituales, quae sunt purificationes a falsis et malis; nam dicitur “Tametsi te laveris nitro, et multiplicaveris smegma, usque iniquitas tua retinebit maculas.”

[16] Similiter apud Davidem,
“Frustra mundavi cor meum, et lavi in innocentia manus meas;…fui plaga affectus omni die, et correptio mea ad auroras” (Ps. lxxiii. 13, 14):
“lavare in innocentia manus” est testari se innocentem et purum esse a malis et falsis, nam lavatio manuum etiam fuit testificatio innocentiae; ut quoque constare potest ex eo, quod
Pilatus laverit manus suas, et dixerit, “Innocens sum a sanguine justi hujus” (Matth. xxvii. 24).

[17] Quoniam “lavationes” significabant purificationes a falsis et malis, et quia “caecus” significabat illos qui non vident vera, ac inde in falsis sunt,
Ideo Dominus dixit ad caecum, super cujus oculos inunxit lutum ex sputo factum, ut lavaret se in lacu Siloah; qui, postquam lavit se, venit videns (Joh. ix. 6, 7, 11, 15):
per “caecum” hic repraesentabantur illi qui nihil veri possunt videre, quia sensuales, qui modo vident illa quae coram sensibus externis apparent, inde fallacias loco veritatum, ad quas confirmandas etiam applicant sensum litterae Verbi; per “lutum ex sputo” significatur sensuale. verum, quale est pro talibus in Verbo; per “aquas lacus seu piscinae Siloah” significantur vera Verbi, nam omnia usque ad aquas in Hierosolyma significabant; et per “lavare” significatur purificare a fallaciis, quae in se sunt falsa. Inde constare potest quid illa in serie significant; omnia enim miracula et facta Domini, cum fuit in mundo, significabant Divina caelestia et spiritualia, hoc est, talia quae caeli et ecclesiae sunt, et hoc ex causa quia Divina fuerunt, et Divinum semper operatur in ultimis ex primis, et sic in pleno; ultima sunt talia quae in mundo coram oculis apparent. Inde est quod Dominus locutus sit, et quod Verbum conscriptum sit, per talia in Natura quae correspondent.

[18] Simile est cum miraculo facto Naamani leproso ex jussu. Elisaei, de quo ita in Libro Secundo Regum,
Naaman ex syria lepra affectus, jussus per nuntium ab Elisaeo, ut lavaret se septem vicibus in Jordane, et reverteretur caro, et mundaretur;….et Naaman tandem “descendit et intinxit se in Jordane septem vicibus,…et tunc restituta est caro ejus, sicut caro pueri parvi, et mundatus est” (v. 10, 14):
per Naamanem leprosum e Syria repraesentabantur et significabantur illi qui falsificant cognitiones veri et boni ex Verbo; “lepra” enim significat falsificationes, et “Syria” cognitiones veri et boni: per “aquas Jordanis” significabantur vera introducentia in ecclesiam, quae sunt cognitiones veri et boni ex Verbo; nam Jordanes fluvius erat primus terminus, per quem intrabatur in terram Canaanem, et per “terram Canaanem” significabatur eccleSia; inde erat quod. “aquae Jordanis” significaverint vera introducentia, quae sunt cognitiones veri et boni ex Verbo primae. Propter hanc significationem “aquarum Jordanis” Naaman jussus est se lavare septem vicibus in illis, per quod significabatur purificatio a falsificatis veris; “septem vices” significant plenarium, et praedicantur de sanctis, qualia sunt vera Divina: quia “septem vices” id significant, ideo dicitur quod “caro ei restituta fuerit sicut caro pueri parvi;” per “carnem restitutam” significatur vita spiritualis, qualis est illis qui per Divina vera regenerantur.

[19] Quoniam per “aquas Jordanis ” significabantur vera introducentia in ecclesiam, quae sunt cognitiones veri et boni ex Verbo, et per “lavationem” ibi significabatur purificatio a falsis, et inde reformatio et regeneratio a Domino, ideo instituta est baptizatio, quae primum facta est in Jordane a Johanne (Matth. iii. 11-16; Marc. i. 4-13); per quod significabatur quod initiarentur in cognitiones ex Verbo de Domino, Ipsius adventu, et de salvatione ab Ipso: et quia homo per vera ex Verbo a Domino reformatur et regeneratur, ideo baptizatio a Domino mandata est (Matth. xxviii. 19); nam vera ex Verbo sunt per quae homo reformatur et regeneratur, ac Dominus est qui reformat et regenerat (de qua re videantur plura in Doctrina Novae Hierosolymae, n. {1}202-209).

[20] Dixit Johannes,
Quod ille baptizet aqua, at quod Dominus baptizet spiritu sancto et igne (Luc. iii. 16; Joh. i. 33);
per quod intelligitur quod Johannes modo inauguraverit illos in cognitiones e Verbo de Domino, et sic praeparaverit illos ad recipiendum Ipsum, at quod Ipse Dominus hominem regeneret per Divinum Verum et Divinum Bonum procedens ab Ipso; Johannes enim repraesentabat simile quod Elias, nempe Verbum; “aquae” quibus Johannes baptizabat, significabant vera introducentia, quae sunt cognitiones de Domino ex Verbo; “spiritus sanctus” significat Divinum Verum procedens a Domino, et “ignis” significat Divinum Bonum procedens ab Ipso, et “baptizatio” significat regenerationem per Divina vera ex Verbo a Domino.

[21] Quod lavationes in Ecclesiis Antiquis institutae fuerint, et postea loco illarum baptizationes, quae tamen modo ritus repraesentativi et significativi sunt, erat causa, ut caelum conjungeretur cum humano genere, et in specie cum homine ecclesiae; tunc enim caelum conjungitur homini quando homo in ultimis est, hoc est, in talibus quae in mundo quoad naturalem suum hominem, ac in talibus quae in caelo sunt quoad spiritualem suum hominem; aliter non dari potest conjunctio: ob illam causam est quod baptizatio instituta sit, et quoque Sancta Cena; tum quod Verbum conscriptum sit per talia quae in mundo sunt, et quod ei sensus spiritualis insit in quo sunt talia quae in caelo sunt; seu quod sensus litterae Verbi sit naturalis, et in eo sit sensus spiritualis. (Quod Verbum per id conjungat angelos caeli cum hominibus ecclesiae, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 303-310, et in opusculo De Equo Albo a principio ad finem; tum quod Sancta Cena conjungat, [in Doctrina Novae Hierosolymae,] n. 210-222; ita quoque Baptismus.) At qui credit quod Baptismus aliquid ad salvationem hominis conferat, nisi is simul sit in veris ecclesiae et in vita secundum illa; multum fallitur; nam baptizatio est externum, quod absque interno nihil facit ad salvationem, sed facit ubi externum conjunctum est interno. Internum Baptismi est, ut per vera ex Verbo ac per vitam secundum illa a Domino removeantur falsa et mala, et sic homo regeneretur (sicut etiam Dominus docet apud Matthaeum, cap. xxiii. 26, 27, per illa quae supra in hoc articulo explicata sunt).

476. “Et dealbaverunt stolas suas in sanguine Agni.” – Quod significet implantationem Divini Veri a Domino, constat ex significatione “dealbare stolas,” quod sit exuere falsa et induere vera, “album” enim et “albari” praedicatur de veris, ac “stolae” significant illa: (quod “album” et “albari” dicatur de veris, videatur supra, n. 196; et quod “stolae” significent vera in communi, etiam supra, n. 395 [a]:) (“dealbare stolas” dicitur, quia vestes illorum qui in falsis sunt, in mundo spirituali apparent obscurae et quoque maculosae, et vestes illorum qui in tentationibus sunt apparent squallidae; at vero ut primum ex tentationibus emergunt, quia tunc imbuti sunt Divinis veris, apparent super illis vestes albae et candidae absque maculis, ut quoque mox supra memoratum est; inde est quod per “Dealbaverunt stolas suas” significatur quod exuerint falsa et induerint vera:) et ex significatione “sanguinis Agni,” quod sit Divinum Verum procedens a Domino (de qua supra, n. 329 [a-f]): et quia in tentationibus discutiuntur falsa et implantantur vera, ideo in genere per “Dealbarunt stolas suas in sanguine Agni” significatur implantatio Divini Veri a Domino. In sensu litterae Verbi, per “sanguinem Agni” intelligitur passio crucis; sed in sensu interno seu spirituali intelligitur Divinum Verum procedens a Domino, nam per hoc purificatur homo a falsis et malis, hoc est, “dealbantur vestes.” Passio crucis fuit ultima tentatio Domini, per quam plene subjugavit inferna et glorificavit Humanum suum; quibus peractis et completis Dominus misit Paracletum Spiritum Veritatis, per quem intelligitur Divinum Verum procedens ex Humano Ipsius glorificato (ut Ipse docet apud Johannem, cap. vii. 39, et alibi); per hoc, nempe Divinum Verum, dum recipitur, reformatur et regeneratur homo a Domino et salvatur, non autem per emissionem sanguinis super cruce. (De qua re plura videantur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 293, 294; et in Collectis ex Arcanis Caelestibus ibi.) Hoc quoque constare potest ex eo, quod vestes angelorum ex albo et candido nitentes appareant non ex fide et cogitatione de sanguine Domini super cruce, sed ex Divino Vero a Domino apud illos; nam, ut supra dictum est, vestes illorum sunt omnes secundum vera apud illos; nec licet alicui angelo cogitare de passione Domini, sed de glorificatione Ipsius, et de receptione Divini ab Ipso.

477. [Vers. 15.] “Propter hoc sunt coram throno Dei.” – Quod significet quod inde sit quod conjuncti Domino, constat ex significatione “esse coram throno Dei,” quod sit quod conjuncti Domino; (quod conjunctio cum Domino significetur per “stare circum thronum Dei,” videatur supra, n. 462, similiter per “esse coram throno Dei;”) per “coram throno Dei” intelligitur coram Domino, nam super throno erat Dominus, ut in sequenti versu 17 dicitur, “Agnus, qui in medio throni, pascet illos.”

478. “Et serviunt Ipsi die et nocte in templo Ipsius.” – Quod significet quod jugiter teneantur in veris in caelo, constat ex significatione “servire,” quod dicatur de illis qui in veris sunt (de qua sequitur); ex significatione “die et nocte,” quod sit jugiter et in omni statu (de qua etiam sequitur); et ex significatione “templi Dei,” quod sit caelum ubi regnat Divinum Verum (de qua supra, n. 220, 391 [b]): inde per illa verba significatur quod jugiter teneantur in veris in caelo. Quod hoc significetur, est quia haec dicta sunt de illis qui, dum in mundo vixerunt, in falsis ex ignorantia fuerunt, ut supra ostensum est; et qui in falsis ex ignorantia sunt, et usque in bono vitae secundum religionem suam, illi non salvari possunt priusquam falsa apud illos sunt remota, et vera loco illorum implantata; et haec implantantur per tentationes: quare cum e tentationibus emergunt, falsa usque remanent, tametsi remota per vera; non enim aliquod malum et falsum ab homine, spiritu et angelo prorsus abstergi potest, sed modo removeri; detinentur enim a malis suis et falsis, et tenentur in bono et in vero a Domino; et cum hoc fit, sibi apparent sicut absque malis et falsis sint. Inde est, nisi illi qui in falsis ex ignorantia in mundo fuerunt jugiter tenerentur a Domino in veris, quod relaberentur in falsa. Hoc itaque est quod intelligitur per quod “serviant Ipsi die et nocte in templo Ipsius;” “templum” etiam significat caelum, ubi vera regnant.

[2] Quod fuerint in bono vitae secundum religionem suam, hoc quidem salvat, sed non salvat quamdiu in falsis sunt; quare post vitam in mundo falsa apud illos removentur: causa quod non prius salvari possint, est quia bonum trahit suam essentiam a veris, est enim bonum esse veri, et verum est forma boni; quapropter qualia sunt vera, tale fit bonum. Ex his etiam liquet quod tametsi aliquis bene vivit, usque in caelum venire nequeat antequam in veris est. Ob illum finem sunt loca instructionis pro illis qui venturi in caelum, nam nemo illuc venire potest priusquam instructus est. (De instructione et de locis instructionis pro illis qui venturi sunt in caelum, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 512-520.)

[3] Dicitur quod “serviant Ipsi die et nocte in templo Ipsius;” et per id non intelligitur quod continue sint in templo, aut continue in cultu et in precibus, nam ita non fit in caelis; ibi quisque, sicut in mundo, est in suo officio et opere, ac per vices, sicut in mundo, in templo; verum usque dicuntur “servire Domino die et nocte in templo,” quando jugiter in veris sunt; sic enim interius jugiter serviunt: unusquisque enim bonus spiritus et angelus est suum verum et suum bonum, sunt enim affectiones veri et boni. Affectio seu amor facit vitam cujusvis; quapropter qui in affectione veri sunt, illi jugiter serviunt Domino, etiam quando in officiis, negotiis et operis sunt; affectio enim intus regnat continue, et servit. Hoc etiam servitium est quod Dominus vult, non autem quod jugiter in templis et in cultu sint: in templis et in cultu ibi esse et non in veris, hoc non est servire Domino; sed servire Domino est in veris esse, ac sincere et juste agere in omni re; nam tunc ipsa vera, sincera, et justa, quae apud hominem, serviunt Ipsi. Per illa etiam homo post vitam in mundo potest in caelo esse, non autem per solum cultum; nam cultus absque illis, proinde absque veris, est cultus vacuus, in quem non cadit influxus. In Verbo dicitur “servire” et “ministrare,” tum “servi” et “ministri; ac illi dicuntur “servi Domini” et “servire Ipsi” qui in veris sunt, ac illi dicuntur “ministri Domini” et “ministrare Ipsi” qui in bono sunt. (Quod “servi” in Verbo dicantur illi qui in veris sunt, videatur supra, n. 6; et quod “ministri” qui in bono, n. 155.)

479. “Et Sedens super throno habitabit super illis.” – Quod significet influxum Divini Boni in vera apud illos, constat ex significatione “Sedentis super throno,” quod sit Dominus quoad Divinum Bonum (de qua supra, n. 297, 343, 460); et ex significatione “habitare super illis,” quod sit influere cum bono in vera illorum; “habitare” enim in Verbo dicitur de bono, unde per “habitatores” significantur illi qui in bono sunt; cum itaque “habitare” dicitur de Domino, ut hic “habitare super illis,” significatur influxus Divini Boni: quod sit in vera, est quia de veris apud illos mox actum est, tum quia omnes qui in caelis sunt tenentur in veris per influxum Divini Boni a Domino in illa; Divinum enim Bonum non potest influere nisi in vera, quia vera sunt ex bono, sunt enim formae boni; quapropter necessum est ut homo in bono sit, nam Dominus per id influit in vera bono correspondentia: qui credit quod Dominus immediate in vera apud hominem influat, multum fallitur. (Sed de hoc influxu actum est in Arcanis Caelestibus nempe, Quod influxus Domini sit in bonum apud hominem, et per bonum in vera quae apud illum, non autem vicissim, n. 5482, {1}5649, 6027, 8685, 8701, 10153. Quod influxus sit per bonum in vera omnis generis, maxime in vera genuina, n. 2531, 2554. Quod in bono sit facultas recipiendi vera, n. 8321. Quod influxus Domini non sit in vera separata a bono, n. 1831, 1832, 3514, 3564.) Ex his nunc constare potest quomodo haec quae continentur in hoc et in mox antecedente versu cohaerent, quod nempe illi, quibus implantata sunt vera a Domino per tentationes, jugiter teneantur in illis per influxum Divini Boni in illa. (Quod “habitare” in Verbo dicatur de bono, videatur in Arcanis Caelestibus n. 2268, 2451, 2712, 3613, {2}8269, 8309, 10153: et quod “habitaculum Domini” sit caelum et ecclesia quoad bonum, ita bonum illorum, et respective ad hominem, bonum apud illum, n. 8269, 8309.)

480. [Vers. 16.] “Non esurient amplius neque sitient amplius.” – Quod significet quod illis non deficiet bonum et verum, et inde felicitas, constat ex significatione “esurire,” quod sit defectus boni, hic itaque “non esurient” quod non erit defectus boni; et ex significatione “Sitire,” quod sit defectus veri, hic itaque “non sitient” quod non erit defectus veri. Quod per eadem verba etiam significetur felicitas, est quia omnis felicitas et beatitudo, quae est angelis in caelo, est ex bono et vero quae recipiunt a Domino, et secundum illa, hoc est, secundum illorum receptionem. Quod omnis felicitas caelestis, seu quod omne gaudium caeleste insit affectioni boni et veri, proinde conjugio boni et veri, in quo sunt angeli, videatur in opere De Caelo et Inferno (n. 395-414). Quod “non esurient” significet quod non deficiet illis bonum, est quia per “panem” significatur bonum amoris, et “esurire” dicitur de pane et cibo; et quod “non sitient” significet quod non deficiet illis verum, est quia per “aquam” et “vinum” significatur verum, et “sitire” dicitur de aqua et vino. Inde est quod pluries in Verbo dicatur “esurire et sitire,” per quae non intelligitur esuritio et sitis naturalis, sed esuritio et sitis spiritualis, quae sunt deprivatio, defectus et ignorantia cognitionum veri et boni, et simul desiderium ad illas. Quod haec per “esurire et sitire,” seu per “famem et sitim” in Verbo significentur, videatur supra (n. 386), ubi plura loca de fame et siti adducta sunt et explicata.

481. “Neque cadet super illos sol, neque ullus aestus.” – Quod significet quod illis non erit malum et falsum ex concupiscentiis, constat ex significatione “Solis,” quod sit Dominus quoad Divinum Amorem; et apud homines, spiritus et angelos bonum amoris a Domino in Dominum; et quod in opposito sensu, ut hic, sit amor sui, inde malum ex concupiscentiis (de qua supra, n. 401, et in opera De Caelo et Inferno, n 116-125): et ex significatione “aestus,” quod sit falsum ex illo malo, proinde falsum ex concupiscentiis; nam cum homo in aestu est, hoc est, cum aestuat a calore, tunc concupiscit potum, ut aestus sedetur, est enim siccus; et per “potari” et “bibere” significatur haurire vera, et in opposito sensu haurire falsa, ex causa quia “aqua” et “vinum,” quae potantur seu bibuntur, significant vera.

[2] Quod “aestus” significet falsum ex concupiScentia, seu concupiscentiam ad falsum, constare potest ex sequentibus his locis: – Apud Jeremiam,
Beatus vir qui confidit in Jehovah,….et erit sicut arbor plantata juxta aquas, juxta fluvium emittit radices suas; neque videbit cum venit aestus, sed erit folium ejus viride; unde in anno siccitatis non erit sollicitus, neque cessabit a ferendo fructum” (xvii. 7, 8):
comparatur homo, qui se duci patitur a Domino, cum arbore et ejus crescentia et fructificatione, quia per “arborem” in Verbo significatur cognitio et perceptio veri et boni, proinde homo in quo illae sunt; per “arborem plantatam juxta aquas” intelligitur homo apud quem vera a Domino sunt (“aquae” sunt vera): “juxta fluvium emittit radices suas” significat extensionem intelligentiae a spirituali homine in naturalem; hoc dicitur quia per “fluvium” significatur intelligentia, et quia “radices” emittuntur e spirituali homine in naturalem: “neque videbit cum venit aestus” Significat quod non afficietur a concupiscentia falsi; “sed erit folium ejus viride” significat scientifica viventia ex veris; “folium” significat scientificum, ac “viride” vivens ex veris: “unde in anno siccitatis non erit sollicitus, neque cessabit a ferendo fructum,” significat quod in statu quando non verum et bonum non erit in timore jacturae et deprivationis illorum, sed quod etiam tunc vera conjuncta bono se fructificabunt; “annus siccitatis significat statum jacturae et deprivationis veri. Hoc dicitur quia apud spiritus et angelos alternant status (de qua alternatione videatur in opere De Caelo et Inferno n. 154-161).

[3] Apud Esaiam,
“Factus es munimentum pauperi, munimentum egeno, cum angustia illi, refugium ab inundatione, umbra ab aestu, nam spiritus violentorum sicut inundatio parietis, sicut siccitas in loco arido; tumultum alienorum humiliabis, aestum per umbram nubis, propaginem violentorum reprimet” (xxv. 4, 5):
per “pauperem et egenum” significantur qui in defectu boni sunt ex ignorantia veri, et tamen desiderant illa; “inundatio” et “aestus” dicitur quando mala et falsa ex proprio et quoque ex aliis qui in malo sunt insurgunt et influunt: “spiritus violentorum” significat illa contra bona et vera ecclesiae; “violenti” dicuntur qui conantur destruere bona et vera, ac “spiritus eorum” significat cupiditatem destruendi: “tumultum alienorum humiliabis” significat quod Dominus sedaturus et sublaturus irruptionem falsorum ex malo; “tumultus” significat irruptionem, “alieni” significant falsa ex malo, et “humiliare” significat sedare et auferre: “aestum per umbram nubis reprimet” significat quod tutaturus a concupiscentia falsi; “aestus” est concupiscentia falsi, et “umbra nubis” est tutamen ab illa, nam umbra nubis calorem solis temperat et incalescentiam sedat.

[4] Apud Jeremiam,
“Cadaver ejus erit projectum aestui in die, et frigori in nocte” (xxxvi. 30):
haec de Jojakimo rege Jehudae, postquam combussit volumen scriptum a Jeremia; et per id factum significatur quod vera ecclesiae peritura sint per concupiscentiam ad falsa et inde per aversationem ad vera; per reges Jehudae repraesentabantur et inde in Verbo significabantur vera ex bono, et ibi per illum regem verum ecclesiae quod periturum; per “volumen” quod combussit significatur Verbum; hoc “comburi” dicitur cum falsificatur et adulteratur, quod fit per concupiscentiam falsi ex malo: per “cadaver” significatur homo ecclesiae absque vita spirituali, quae ei est per vera ex Verbo; qua vita exstincta non concupiscit nisi falsa et aversatur vera, inde fit mortuus et in spirituali sensu cadaver: concupiscentia ad falsa significatur per “aestum in die,” et aversatio ad vera per “frigus in nocte;” est enim illis qui in falsis ex malo sunt, quando influit lux caeli, quae est in sua essentia Divinum Verum, frigus, intensum secundum incalescentiam falsi ex malo.

[5] Apud eundem,
“Cum aestuaverint, ponam convivia eorum, et inebriabo eos, ut exultent, ut dormiant somnum saeculi, nec evigilent” (li. 39):
haec de Babele, per quam significatur profanatio boni et veri; “cum aestuaverint” significat incalescentiam et concupiscentiam falsificandi vera et adulterandi bona: “ponere convivia eorum, inebriare et exultare,” significat ex falsificationibus insanire in extremo gradu; “convivia eorum” significant adulterationes boni et veri, “inebriatio et exultatio” significant insanias in summo gradu seu extremas: “dormire somnum saeculi et non evigilare” significat quod in aeternum non percepturi vera.

[6] Apud Hoscheam,
“Omnes aestuant sicut clibanus, et comedunt judices suos; omnes reges eorum cadunt, non clamans inter eos ad Me” (vii. 7):
“aestuare sicut clibanus” significat concupiscere falsum ex amore ejus; “comedere judices, omnes reges eorum cadunt,” significat perdere omnem intelligentiam, deperditis veris quae faciunt illam ; “judices” significant intelligentes, et in sensu abstracto illa quae intelligentiae sunt, ac “reges significant vera: “non clamans inter eos ad Me” significat quod nemo curet vera ex Divino.

[7] Apud Hiobum,
“Non respicit viam vinearum; siccitas et aestus rapient aquas nivis” (xxiv. 18, 19):
“non respicere viam vinearum” significat nihili facere vera ecclesiae: “siccitas et aestus rapient aquas nivis” significat quod defectus veri et inde concupiscentia ad falsum destruent omnia vera genuina; “aquae nivis” sunt vera genuina.

[8] Apud Esaiam,
“Dicet vinctis, Exite; eis qui in tenebris, Revelamini; super viis pascent, et in omnibus clivis pascuum eorum; non esurient neque sitient, neque percutiet eos aestus aut sol, nam miserescens eorum ducet eos, ita ut etiam ad fontes aquarum ducturus sit eos” (xlix. 9, 10):
quid haec significant, singillatim exponere non opus est, quoniam similia sunt cum his quae nunc in Apocalypsi explicantur: dicitur hic, “Non esurient amplius nec sitient amplius, neque cadet super illos sol, neque ullus aestus, quoniam Agnus pascet eos, et deducet ad vivos fontes aquarum;” haec in Apocalypsi dicta sunt de Domino, similiter apud Prophetam; per “vinctos” quibus dicet “Exite,” et per “eos qui in tenebris” quibus dicet “Revelamini,” significantur etiam gentes, quae in bono vixerunt secundum religionem suam, et usque in falsis. ex ignorantia fuerunt, qui “vincti” dicuntur quando in tentationibus; et “tenebrae” sunt falsa ex ignorantia; quod “aestus illos non percutiet” significat quod non afficiet eos falsum ex concupiscentia.

[9] In Apocalypsi,
“Quartus Angelus effudit phialam suam in solem, et datum est illi aestu adurere homines per ignem; itaque aestuarunt homines aestu magno, et blasphemarunt nomen Dei” (xvi. 8,9):
sed haec infra in suo loco videantur explicata. Quoniam “sol” significat Divinum Amorem, inde etiam “aestus” significat {1}flagrans desiderium ad verum, Ut Esai. xviii. 4; et Sach. viii. 2; ubi “aestus” attribuitur Jehovae, hoc est, Domino. Multis in locis praedicatur “ira” et “excandescentia” de Deo; et per “iram” significatur zelus pro bono, et per “excandescentiam” zelus pro vero; nam ex eadem voce in lingua originali dicitur “excandescentia” et “aestus.”

482. [Vers. 17.] “Quoniam Agnus, qui in medio throni, pascet eos.” – Quod significet quod Dominus e caelo instruet illos, constat ex significatione “Agni,” quod sit Dominus quoad Divinum Verum (de qua supra, n. 297, 343, {2}464); ex significatione “throni,” quod sit caelum (de qua etiam supra, n. 253 [a]); “in medio throni” significat in universo caelo, nam “in medio” significat in omnibus et singulis seu in toto (videatur supra, n. 213); et ex significatione “pascere,” quod sit instruere (de qua sequitur): ex his constat quod per quod “Agnus, qui in medio throni, pascet eos,” significetur quod Dominus e caelo instruet illos. Hic dicitur quod “Agnus, qui in medio throni, pascet eos,” et supra quod “Sedens super throno habitabit super illis;” ex quibus manifeSte patet quod per utrumque “Sedentem super throno” et per “Agnum in medio throni” intelligatur Dominus; sed quod per “Sedentem super throno intelligatur Dominus quoad Divinum Bonum, et per “Agnum in medio throni” Dominus quoad Divinum Verum; nam “habitare,” quod dicitur de Sedente super throno, praedicatur de bono (videatur supra, n 470); et “pascere,” quod dicitur de Agno, praedicatur de veris, “pascere” enim significat instruere in veris.

[2] In Verbo Veteris Testamenti pluries dicitur “Jehovah” et “Deus,” tum “Jehovah” et “Sanctus Israelis,” ac per utrumque intelligitur solus Dominus; per “Jehovam” Dominus quoad Divinum Bonum, et per “Deum,” tum per “Sanctum Israelis,” Dominus quoad Divinum Verum; ita dicitur propter conjugium Divini Boni ac Divini Veri in singulis Verbi. Quod “pascere” significet instruere, constare potest absque ulteriore expositione, quoniam in usu receptum est ex Verbo dicere “Pastor” de illis qui docent, et “Grex” de illis qui discunt; sed quod ita dicantur, [causa] nondum est {1}nota, quare dicetur. In caelo ubi omnia repraesentativa sunt quae coram oculis apparent, repraesentant enim sub apparentia naturali spiritualia quae angeli cogitant et quibus afficiuntur, ita sistuntur cogitationes et affectiones illorum coram oculis illorum in formis quales sunt in mundo, seu in formis naturalium similibus, et hoc ex correspondentia quae a Domino facta est inter spiritualia et naturalia (de qua correspondentia multis in locis actum est; et in opere De Caelo et Inferno n. 87-102, et n. 103-115). Ex correspondentia illa est quod in caelo appareant greges ex ovibus, agnis et capris, pascentes in viretis et quoque in hortis; quae apparentiae existunt ex cogitationibus illorum qui in bonis et veris ecclesiae sunt, et ex illis intelligenter et sapienter cogitant. Inde nunc est quod in Verbo toties dicatur “grex,” tum quoque “pascuum,” “pascere” et “pastor;” Verbum enim in littera est ex talibus quae coram oculis in caelo apparent, per quae significantur spiritualia quae correspondent.

[3] Quoniam notum est in ecclesia quod “pascere” significat instruere, “pascuum” instructionem, et “pastor” instructorem, velim solum aliqua loca inde absque ulteriore explicatione afferre, ubi “pascere” et “pascuum” nominantur: – Apud Esaiam,
“Pascent greges tui in die illo in prato lato” (xxx. 23);
apud eundem,
“Ut pastor gregem suum pascet, in brachium suum colliget agnos,…lactantes leniter ducet” (xl. 11);
apud eundem,
“Dicet vinctis, Exite; eis qui in tenebris, Revelamini; super viis pascent, et in omnibus clivis pascuum eorum” (xlix. 9);
apud Jeremiam,
“Contra pastores pascentes populum meum, vos dispersistis gregem meum;….propter maledictionem luget terra, exaruerunt pascua deserti” (xxiii. 2, 10);
apud eundem,
“Pascet” Israel “in Carmele et Baschane” (l. 19);
apud Ezechielem,
“Ego quaeram gregem meum, et perquiram eos,….pascam eos super montibus Israelis, in alveis et in omnibus habitationibus terrae; in pascuo bono pascam eos, et in montibus altitudinis Israelis erit caula eorum; ibi cubabunt [in] caula bona, et pascuum pingue pascent super montibus Israelis” (xxxiv. 11, 13, 14);
apud Hoscheam,
“Novi {1}te in deserto, in terra siccitatis; cum pascuum eorum….” (xiii. 5, 6);
apud Joelem,
“Perplexa sunt armenta bovis, eo quod non pascuum illis, et greges pecudum desolati sunt” (i. 18);
apud Micham,
Ex Bethlechem Ephrataea exibit,….”qui stabit et pascet in robore Jehovae” (v. 1, 3 [B.A. 2, 4]);
apud eundem,
“Pasce populum tuum virga tua, gregem hereditatis tuae; ….pascant in Baschane et in Gileade” (vii. 14);
apud Zephaniam,
“Reliquiae Israelis….pascent, et requiescent” (iii. 13);
apud Davidem,
“Jehovah Pastor meus, non carebo, in pascuis herbae cubare faciet me” (Ps. xxiii. 1, 2):
apud eundem,
Dominus “elegit Davidem,…a post lactantes adduxit eum ad pascendum Jacobum populum suum, et Israelem hereditatem suam, qui pavit eos in integritate cordis sui” (Ps. lxxviii. 70-72);
apud eundem,
Jehovah “fecit nos,….populum suum, et gregem pascui sui;” [vel juxta Keri] “ideo nos populus Ejus, et grex pascui Ejus” (Ps. c. 3);
apud Johannem,
Jesus dixit Petro, “Amasne Me?” Dixit quod amet; dixit ei, “Pasce agnos meos:” secundo dixit, “Pasce oves meas; et quoque tertio dixit, “Pasce oves meas” (xxi. 15-17):
et in plurimis aliis locis, in quibus “pascere” etiam significat instruere in veris, et “pascuum” vera quibus instruuntur.

483. “Et deducet eos ad vivos fontes aquarum.” – Quod significet in Divinis veris, constat ex significatione “vivorum fontium aquarum,” quod sint Divina vera; per “vivum” significatur vivens a Divino, per “fontem” significatur Verbum, et per “aquas” vera inde. In Verbo pluries dicuntur “aquae vivae,” et per illas intelliguntur vera quae a Domino veniunt et recipiuntur; quod illa sint viva, est quia Dominus est ipsa Vita, ut Ipse docet; et quod ex ipsa vita venit, hoc vivum est; quod autem ab homine venit, hoc mortuum est. Ut Dominus det vitam veris, influit per bonum in illa, et bonum vivificat; influit etiam e superiori seu interiori, et aperit mentem spiritualem, et ei indit affectionem veri; et affectio veri spiritualis est ipsa vita caeli apud hominem. Haec vita est quae insinuatur homini a Domino per vera. Inde constare potest quid intelligitur per “aquas vivas,” et hic per “vivos fontes aquarum,” in sequentibus his locis:

[2] – Apud Esaiam,
“Pauperes et egeni quaerentes aquam, sed non; lingua eorum siti deficit;….aperiam super clivis fluvios, et in medio vallium fontes ponam, desertum in stagnum aquarum, et terram siccam in scaturigines aquarum” (xli. 17, 18):
agitur ibi de salvatione gentium a Domino, qui “pauperes et egeni” dicuntur ex defectu et ignorantia veri: desiderium eorum sciendi vera ab illis qui in ecclesia, ubi non vera erant, describitur per quod “quaerant aquas, et non, lingua eorum siti deficit;” “aqua” est verum, “sitire” est desiderare illud: quod instruentur a Domino, significatur per “Aperiam super clivis fluvios, et in medio vallium fontes ponam;” “aperire fluvios” est dare intelligentiam, “in clivis” est in interiori homine, “in medio vallium” est in exteriori homine, “ponere fontes” est instruere in veris: “ponere desertum in stagnum aquarum, et terram siccam in scaturigines aquarum,” significat abundantiam veri apud illos qui prius in defectu et in ignorantia fuerunt; “desertum” est ubi non bonum quia non verum, “terra sicca” ubi non verum et inde non bonum; “stagnum aquarum” et “fontes aquarum” significant abundantiam cognitionum veri: ex his manifeste patet quod hic per “aquas,” “fontes,” “scaturigines, fluvios” et “stagna aquarum,” non illa significentur, sed cognitiones veri et inde intelligentia, unde salvatio.

[3] Apud eundem,
Ecce Deus Vester in vindictam veniet,….et salvabit vos;….tunc erit aridus locus in stagnum, et siticulosus in scaturigines aquarum (xxxv. {1}4, 7):
haec quoque de gentium instructione in veris et illarum reformatione a Domino, cum venturus in mundum, dicta sunt; ac per quod “aridus locus erit in stagnum, et siticulosus in scaturigines aquarum,” significantur similia quae mox supra, per quod “desertum erit in stagnum” seu collectionem “aquarum, et terra sicca in scaturigines aquarum.”

[4] Apud Jeremiam,
“Cum fletu venient, et cum precibus adducam eos; ducam eos ad fontes aquarum in via recti, non impingant in ea” (xxxi. 9):
hic quoque de receptione Domini a gentibus agitur; quod instructurus eos in genuinis veris, significatur per quod “ducet eos ad fontes aquarum in via recti, non impingant in ea.” Apud Esaiam,
“Non esurient et sitient, neque percutiet eos aestus aut sol; nam miserescens eorum ducet eos, {1}ut et super fontibus aquarum ducturus est eos” (xlix. 10):
hic quoque de instructione gentium a Domino: instructio in veris intelligitur per quod “super fontibus aquarum ducturus sit eos.” (Quid significat “esurire” et “sitire,” videatur supra, n. 480; tum quid “aestus” et “sol,” etiam supra, n. 481.)

[5] Apud Joelem,
“Fiet in die illo, stillabunt montes mustum, et colles fluent lacte, omnesque rivi Jehudae fluent aquis: et fons e domo Jehovae exibit,et irrigabit flumen schittim” (iv. [B.A. iii.] 18);
quid significatur per quod “montes stillabunt mustum, colles fluent lacte, et omnes rivi Jehudae fluent aquis,” videatur explicatum supra (n. 433 [c]); et quod “fons e domo Jehovae exibit et irrigabit flumen schittim” significat quod e caelo a Domino erit verum illustrans scientifica et cognitiones quae in naturali.

[6] Apud Davidem,
“Coram” Te “parturis, terra, a coram Deo Jacobi, qui convertit petram in stagnum aquarum, silicem in fontem aquarum” (Ps. cxiv. 7, 8):
per “stagnum aquarum” et per “fontem aquarum” hic quoque intelliguntur vera in copia, per quae ecclesia; nam per “parturis, terra” significatur incohatio ecclesiae, quae tunc “parturire” dicitur quando ibi producuntur vera; “terra” est ecclesia.

[7] Apud eundem,
Jehovah “qui emittit fontes in fluvios, inter montes eant, potum praebent ferae agrorum, frangunt onagri sitim suam, juxta illos avis caelorum habitat” (Ps. civ. 10-12):
“emittere fontes in fluvios” significat dare intelligentiam per vera e Verbo; “inter montes eant” significat quae ex bono amoris erunt; “fontes” sunt vera ex Verbo, “fluvii” sunt illa quae intelligentiae sunt, et “montes” sunt bona amoris: instructio eorum qui in ecclesiae bono sunt, significatur per quod “potum praebeant ferae agrorum;” instructio eorum in ecclesia qui desiderant vera, significatur per quod “frangent onagri sitim;” quod inde intellectus perficiatur, significatur per quod “juxta illos avis habitet;” per “feras agrorum” in sensu spirituali intelliguntur gentes quae in bono vitae sunt; per “onagros” naturale verum; per “sitim” desiderium ad vera; et per “avem caelorum” significantur cogitationes ex intellectu.

[8] Quod per “fontem” in supremo sensu intelligatur Dominus quoad Divinum Verum, seu Divinum Verum a Domino, proinde Verbum, constare potest a sequentibus his locis: – Apud Jeremiam,
“Duo mala fecit populus meus, Me deseruerunt Fontem aquarum vivarum, ad excidendum sibi foveas, foveas confractas quae non continent aquas” (ii. {1}13):
hic Jehovah, hoc est, Dominus, Se vocat “Fontem aquarum vivarum,” per quem significatur Verbum seu Divinum Verum, proinde Ipse Dominus qui est Verbum; nam dicitur, “Me deseruerunt Fontem aquarum vivarum:” “ad excidendum sibi foveas, foveas confractas quae non continent aquas,” significat ad fingendum sibi doctrinalia ex propria intelligentia, in quibus non vera; “foveae” sunt doctrinalia, “foveae confractae” sunt doctrinalia quae non cohaerent, “quae non continent aquas” significat in quibus non vera: talia sunt doctrinalia quae non ex Verbo, hoc est, a Domino per Verbum (nam Dominus per Verbum docet), sed ex propria intelligentia; quod non a Domino per Verbum, intelligitur per quod “deseruerint Fontem aquarum vivarum.”

[9] Apud eundem,
“Omnes relinquentes Te pudefient, et recedentes a Me in terra scribentur; quia deseruerunt Fontem aquarum vivarum Jehovam” (xvii. 13):
hic similiter Jehovah, hoc est, Dominus, Se vocat “Fontem aquarum vivarum,” a Divino Vero quod ab Ipso; “in terra scribi” significat damnari (videatur supra, n. 222 [d]).

[10] Apud Davidem,
“Implentur pinguedine domus tuae, et flumine deliciarum potas eos,quia Tecum fons vitae, in luce tua videmus lucem” (Ps. xxxvi. 9, 10 [B.A. 8, 9]):
per “pinguedinem” significatur bonum amoris, et per “flumen deliciarum” verum ex illo bono; “potare” est docere: “Tecum fons vitae” significat quod cum Domino et ex Ipso sit Divinum Verum; quia id per “fontem vitae significatur, ideo etiam dicitur, “In luce tua videmus lucem;” per “lucem” Domini significatur Divinum Verum.

[11] Apud Sachariam,
“In die illo erit fons apertus domui Davidis, et habitatoribus Hierosolymae, pro peccato et immunditie:…. et in die illo….exscindam nomina idolorum e terra,….etiam prophetas et spiritum immundum transire faciam e terra” (xiii. 1 [,2]):
etiam haec de adventu Domini: quod tunc intellecturi sint Verbum, seu Divinum Verum inibi, illi qui in regno Domini sunt, significatur per “In die illo erit fons apertus domui Davidis, et habitatoribus Hierosolymae;” “fons” significat Verbum, “domus Davidis et habitatores Hierosolymae” regnum spirituale Domini; regnum Domini spirituale est apud illos in caelis et in terris qui in Divinis veris sunt: “pro peccato et immunditie” significat remotionem malorum et falsorum per vera ex Verbo: quia per “fontem” intelligitur Verbum seu Divinum Verum inibi, ideo dicitur, “In die illo exscindam nomina idolorum, etiam prophetas et spiritum immundum transire faciam e terra;” per “idola” significatur falsa religio, per “prophetas” falsa doctrina, et per “spiritum immundum” mala scaturientia ex falsis doctrinae; nam dum vivitur secundum falsa religionis et doctrinae fit spiritus immundus.

[12] Quod Divinum Verum a Domino intelligatur per “fontem,” manifestis verbis docet Ipse Dominus apud Johannem,
Cum Dominus consedit ad fontem Jacobi in agro samariae, dixit mulieri Samaritidi, “Omnis qui bibit ex aqua hac, sitiet iterum; qui vero biberit ex aqua quam Ego dabo ei, non sitiet in aeternum; sed aqua quam dabo ei, fiet in eo fons aquae salientis in vitam aeternam” (iv. 5-20):
quod per “aquam,” quam Dominus dat, non intelligatur aqua, sed Divinum Verum, manifeste constat, nam dicitur quod ex aqua illa quam mulier Samaritis venit ad hauriendum, sitiatur iterum, non autem ex aqua quam Dominus dat; quod vita in illo Vero sit, intelligitur per quod illa aqua “in eo fiet fons aquae salientis in vitam aeternam :” (quod vita in veris sit, cum Dominus illa dat, videatur supra in hoc articulo:) quod Dominus haec dixerit mulieri Samaritidi, cum consedit, juxta fontem Jacobi, erat causa, quia per “Samaritas” intellexit Dominus gentes, qui recepturi Divina vera ab Ipso; et per “mulierem Samaritidem” ecclesiam ex illis; et quia per “fontem Jacobi” intellexit Divinum Verum a Se, seu Verbum.

[13] Apud Mosen,
“Ita habitavit Israel secure solitarius apud fontem Jacobi” (Deutr. xxxiii. 28):
haec in prophetia Mosis de filiis Israelis, quae prophetia per haec concluditur. Quia “Israel” ibi significat ecclesiam quae in Divinis veris ex Verbo est, ideo dicitur “ad fontem Jacobi,” per quem intelligitur Verbum; ita quoque Dominus quoad Verbum, Ipse enim est Verbum; quia est Divinum Verum, ut Ipse docet apud Johannem (cap. i. 1-3, 14). Haec dicta sunt in fine prophetiae illius, quia in prophetia illa agitur de Verbo. Simile per “fontem” illum etiam intelligitur in prophetia Israelis patris de Josepho,
“Filius fecundae Josephus, filius fecundae juxta fontem” (Gen. xlix. 22):
per “fontem” hic intelligitur fons Jacobi, nam ager in quo ille fons, datus erat Josepho a patre ejus (videatur Joh. iv. 5,6): quid significatur per “Filius fecundae Josephus, filius fecundae juxta fontem,” videatur supra (n. 448 [b]). Per “fontem ” etiam intelligitur Verbum, ac per “fontes” Divina vera ex illo, apud Davidem,
“In congregationibus benedicite Deo, Domino e fonte Israelis” (Ps. lxviii. {1}27 [B.A. 26]);
in Apocalypsi,
Sitienti dabo ex fonte aquae Vitae gratis” (xxi. 6);
apud Esaiam,
“Tunc haurietis aquas cum laetitia e fontibus salutis” (xii. 3);
apud Davidem,
“Omnes fontes mei in Te,” Jehovah (Ps. lxxxvii. 7).

[14] Quoniam pleraque in Verbo etiam sensum oppositum habent, ita etiam “fons” et “fontes,” in quo sensu significant doctrinam falsorum ac falsa doctrinae: – Ut apud Jeremiam,
“Exsiccabo mare ejus, et arefaciam fontem ejus” (li. 36):
haec de Babele, et per “mare” ejus significantur falsa in uno complexu, et per “fontem” doctrina falsi.

[15] Apud Hoscheam,
“Veniet eurus, ventus Jehovae, a deserto ascendens, et exarescet fons ejus, et exsiccabitur scaturigo ejus” (xiii. 15):
haec de Ephraim, et per eum ibi intelligitur perversus intellectus Verbi, quo falsa per Verbum confirmantur; destructio ejus significatur per quod “fons ejus exarescet, et scaturigo ejus exsiccabitur per eurum, ventum Jehovae, a deserto;” “fons” ejus est doctrina falsi inde, “scaturigo” est falsum ejus, “eurus ex deserto” est destructio ejus ex fallaciis quae ex sensualibus externis; sensualia enim externa, dum non illustrata sunt ab internis, destruunt intellectum hominis, quia omnes fallaciae inde sunt.

[16] Apud Davidem,
“Tu perrupisti robore tuo mare, fregisti capita balaenarum super aquis: Tu confregisti capita leviathanis, dedisti eum cibum populo ziim; Tu perrupisti fontes et fluvium; Tu exsiccasti fluvios roboris”(Ps. lxxiv. 13-15):
hic quoque per “fontes” et “fluvios” significatur falsa doctrina, quae ex propria intelligentia; “fluvii roboris” sunt inde principia falsi confirmata; per “balaenas” et “leviathanem” significantur scientifica, quae sunt sensualis et naturalis hominis, ex quibus omne falsum, quando super iis occlusus est spiritualis homo: in sensuali et naturali homine residet proprium hominis; quare quod ex illis solis concluditur, ex proprio seu ex propria intelligentia concluditur: Divinum enim influit per spiritualem hominem in naturalem, non autem in naturalem quando super illo occlusus est spiritualis; at spiritualis homo aperitur per vera et per vitam secundum illa: “populus ziim,” cui leviathan daretur in cibum, significat illos qui in falsis infernalibus sunt.

484. “Et absterget Deus omnem lachrymam e, oculis illorum.” – Quod significet statum beatitudinis a veri affectione, postquam falsa per tentationes remota sunt, constat ex significatione “abstergere lachrymam ex oculis,” quod sit auferre dolorem mentis propter falsa et ex falsis; et quia cessante illo dolore post tentationes, quas subierunt, successit beatitudo per vera ex bono, ideo etiam hoc significatur: omnis enim beatitudo angelis est per vera ex bono, seu per affectionem veri spiritualem; affectio veri spiritualis est ex bono, nam bonum facit illam: quod omnis beatitudo angelis inde sit, est quia Divinum Verum procedens ex Domino facit caelum in communi et in particulari; quare qui in Divinis veris sunt, in vita caeli sunt, proinde in beatitudine aeterna.

[2] Quod “lachryma ex oculis”, significet dolorem mentis propter falsa et ex falsis, est quia per “oculum” significatur intellectus veri, et inde “lachryma” significat dolorem propter non intellectum veri, proinde propter falsa. Simile quoque significatur per “lachrymam apud Esaiam,
“Absorbebit mortem in aeternum, et absterget Dominus Jehovih lachrymam desuper omnibus faciebus” (xxv. 8);
per quod significatur quod Dominus per adventum suum remoturus sit mala et falsa apud illos qui vivunt ex Ipso, sic ut nullus dolor mentis propter illa et ex illis erit; “mors” significat malum, quia ex illo est mors spiritualis, ac “lachryma” dicitur de falso.

[3] Sciendum est quod “lachrymatio” et “fletus” significent dolorem propter falsa et ex falsis, sed “lachrymatio” dolorem mentis et “fletus” dolorem cordis propter illa; dolor mentis est dolor cogitationis et intellectus, quae sunt veri, ac dolor cordis est dolor affectionis seu voluntatis, quae sunt boni; et quia ubivis in Verbo est conjugium veri et boni, ideo utrumque tam “fletus” quam “lachryma” in Verbo dicitur, quando exprimitur dolor propter falsa doctrinae seu religionis. Quod “fletus” sit dolor cordis constare potest ex eo, quod fletus e corde eructetur, et in lamenta per os erumpat; et quod “lachrymatio” sit dolor mentis constare potest ex eo, quod ex cogitatione per oculos exeat; in utroque tam fletu quam lachrymatione exit aqua, sed amara et stringens, quae exit per influxum ex spirituali mundo in dolorem hominis, ubi aqua amara correspondet defectui veri propter falsa et inde dolori; quare apud illos qui in veris sunt est dolor propter falsa. Ex his videri potest unde est, quod in Verbo, ubi dicitur “lachryma” etiam dicatur “fletus,” quod nempe propter conjugium boni et veri in singulis ibi

[4] In confirmationem velim sequentia loca modo adducere: – Apud Esaiam,
“Deflebo fletu Jaeserem, Vitem Sibmae; rigabo te lachryma mea, chesbon et Eleale” (xvi. 9);
apud Jeremiam,
In occultis locis flebit anima mea,…. ac descendet oculus meus lachryma” (xiii. 17);
apud eundem,
“Quis dabit…. oculum meum scaturiginem lachrymae, ut fleam diu noctuque?” (viii. 23 [B.A. ix. 1];)
in Threnis,
“Flendo flebit in nocte, et lachryma super gena ejus” (i. 2);
apud Malachiam,
“Operire lachryma altare Jehovae, fletu et suspirio” (ii. 13);
apud Davidem,
“Qui serunt cum lachryma.., ac flendo portat jactum seminis” (Ps. cxxvi. 5, 6);
apud Jeremiam,
“Inhibe vocem tuam a fletu, et oculos tuos a lachryma” (xxxi. 16);
apud eundem,
Lamentatrices “festinent, et tollant super nobis lamentum, et defluant oculi nostri lachryma” (ix. 17 [B.A. 18]);
“lamentum” pro fletu, quia est vox fletus. Apud Davidem,
“Fessus sum anhelitu meo, lavo per totam noctem lectum meum, lachryma mea cubile meum liquefacio” (vi. 7 [B.A. 6]):
per “lavare lectum” intelligitur fletu, qui est oris, quia dicitur de anhelitu; at “madefacere cubile,” quod tamen simile est, de lachryma. Haec adducta sunt, ut ex his quoque sciatur quod binae expressiones similes in Verbo, imprimis Prophetico, non sint repetitiones vanae, sed quod una se referat ad bonum et altera ad verum.

CAPUT VIII.
|1.| Et cum aperuit sigillum septimum, factum est silentium in caelo quasi semihoram.
2. Et vidi septem angelos, qui coram Deo steterunt, et datae sunt illis septem tubae.
3. Et alius angelus venit et stetit ad altare, habens thuribulum aureum; et dati sunt illi suffitus multi, ut daret precibus sanctorum Omnium super altare aureum quod coram throno.
4. Et ascendit fumus suffituum precibus sanctorum de manu angeli coram Deo.
5. Et accepit angelus thuribulum, et implevit illud de igne altaris, et projecit in terram, et factae sunt voces et tonitrua et fulgura et terrae motus.
6. Et septem angeli habentes septem tubas pararunt se ut clangerent.
7. Et primus angelus clanxit, et facta est grando et ignis mixta sanguine, et missa in terram, et tertia pars arborum combusta est, et omne gramen viride combustum est.
8. Et secundus angelus clanxit, et quasi mons magnus igne ardens missus est in mare, et facta est tertia pars maris sanguis.
9. Et mortua est tertia pars creaturarum illarum in mari habentium animas, et tertia pars navium periit.
10. Et tertius angelus clanxit, et cecidit ex caelo stella magna ardens quasi lampas, et cecidit super tertiam partem fluviorum et super fontes aquarum.
11. Et nomen stellae dicitur absinthium; et facta est tertia pars aquarum absinthium, et multi homines mortui sunt ex aquis, quia amarae factae sunt.
12. Et quartus angelus clanxit, et percussa est tertia pars solis, et tertia pars lunae, et tertia pars stellarum, et obtenebrabatur tertia pars illorum, ut dies non luceret tertia parte ejus, et nox similiter.
13. Et vidi et audivi unum angelum volantem in medio caeli, dicentem voce magna, Vae, vae, vae habitantibus super terra ex reliquis vocibus tubae trium angelorum futurorum clangere.

485. EXPLICATIO.
VERSUS 1-4.
“Et cum aperuit sigillum septimum, factum est silentium in caelo quasi semihoram. Et vidi septem angelos, qui eoram Deo steterunt; et datae sunt illis septem tubae. Et alius angelus venit et stetit ad altare, habens thuribulum aureum; et dati sunt illi suffitus multi, at daret precibus sanctorum omnium super altare aureum quod coram throno. Et ascendit fumus suffituum precibus sanctorum de manu angeli coram Deo.”
1. “Et cum aperuit sigillum septimum,” significat praedictionem de ultimo statu ecclesiae [n. 486]; “factum est silentium in caelo,” significat stuporem quod ecclesia talis, et quod finis ejus instet [n. 487]; “quasi semihoram,” significat tempus correspondens seu moram antequam omnia praeparata sunt ad subeundas sequentes mutationes [n. 488].
2. “Et vidi septem angelos qui coram Deo steterunt,” significat omnes caelos interius et arctius conjunctos Domino [n. 489]; “et datae sunt illis septem tubae,” significat ex illis influxum, et inde mutationes status et separationes [n. 489].
3. “Et alius angelus venit et stetit ad altare,” significat conjunctionem caeli cum Domino per bonum caeleste [n. 490]; “habens thuribulum aureum,” significat conjunctionem illius boni cum bono spirituali, et sic conjunctionem caelorum superiorum [n. 491]; “et dati sunt illi suffitus multi,” significat vera in abundantia [n. 492]; “ut daret precibus sanctorum omnium super altare aureum quod coram throno,” significat conjunctionem [caelorum] cum illis qui separandi a malis et salvandi [n. 493].
4. “Et ascendit fumus suffituum precibus sanctorum de manu angeli coram Deo,” significat conjunctionem omnium cum Domino [n. 494].

486. [Ver. 1.] “Et cum aperuit sigillum septimum.” – Quod significet praedictionem de ultimo statu ecclesiae, constat ex significatione “aperire sigillum,” quod sit praedictio et manifestatio de successivis statibus ecclesiae (ut supra, n. 352. 361, 369, 378, 390, 399); et ex significatione “septimi,” quod sit plenum et consummatum (de qua supra, n. 257, 299), inde quoque ultimum, nam quod plenum et consummatum est, hoc quoque ultimum est. Ultimus status ecclesiae est quando non verum quia non bonum, seu quod idem, quando non fides quia non charitas; (quod tunc ultimus status ecclesiae sit, videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-39;) quid in hoc statu factum est, in nunc sequentibus praedicitur.

[2] Id quod factum est, et hic praedicitur, factum est in mundo spirituali ante judicium; nam similis status ecclesiae tunc in mundo spirituali fuit qui in mundo naturali, sed sub alia specie. In mundo spirituali sunt societates, quae distinctae sunt secundum affectiones boni et veri et earum varietates, in quas distincte venit quisque post mortem secundum suam affectionem; non autem in mundo naturali: et quia ita distincti sunt in mundo spirituali, ideo ibi apparet ecclesia qualis est in terris, et quoque ecclesia utrobivis unum agit per correspondentias. Quando in mundo spirituali ultimus status ecclesiae fuit, tunc omnia haec peracta sunt quae in nunc sequentibus praedicuntur; quorum aliqua in sequentibus memoranda sunt, quia visa sunt.

487. “Factum est silentium in caelo.” – Quod significet stuporem quod ecclesia talis, et quod finis ejus instet, constare potest ex sequentibus, ubi agitur de interitu ejus, et de damnatione omnium apud quos non ecclesia fuit, hoc est, apud quos nulla conjunctio veri et boni seu fidei et charitatis; haec enim conjunctio facit ecclesiam apud unumquemvis. Quia haec percipiebantur in caelo, et inde obversabantur animis angelorum, quando septimum sigillum apertum est, inde stupor, et ex stupore silentium. “Silentium” plura significat; in genere omnia quae faciunt illud, inter quae stupor imprimis illud inducit.

488. “Quasi semihoram.” – Quod significet tempus correspondens seu moram antequam omnia praeparata sunt ad subeundas mutationes sequentes [ex nunc sequentibus constare potest]: “semihora” dicitur, quia “dimidium” et “semissis” significat quantum correspondens et quantum satis, et “hora” significat moram. In Verbo pluries dicitur “hora,” et per illam significatur duratio major aut minor, praeter quod non cogitetur de tempore alicujus horae; et cum adjicitur numerus, ut cum dicitur “hora prima,” “secunda,” “sexta,” “decima,” “duodecima,” significatur duratio status, tum quoque quale status secundum adjecti numeri significationem. (sed de significatione “horae,” videatur supra, n. 194; et quod “dimidium” significet quantum correspondens, et quantum satis, videatur in Arcanis Caelestibus n. 10255.)

489. [Vers. 2.] “Et vidi septem angelos, qui coram Deo steterunt.” – Quod significet omnes caelos interius et arctius conjunctos Domino. constat ex significatione “septem angelorum,” quod sint omnes caeli; per “septem” enim significantur omnes et omnia (videatur supra, n. 257, 299), et per “angelos” significantur caeli (etiam supra, n. 90, 302, 307); et ex significatione “stare coram Deo,” quod sit conjuncti esse Domino (de qua supra, n. 462, 477). Cur per “septem angelos, qui steterunt coram Deo,” significetur quod nunc omnes caeli interius et arctius conjuncti essent Domino, in sequenti articulo explicabitur.

[2] 489a. “Et datae sunt illis septem tubae.” – Quod significet ex illis influxum, et inde mutationes status et separationes, constat ex significatione “tubae” seu “buccinae,” quod sit Divinum Verum revelandum et revelatum clare et manifeste (de qua supra, n. 55, {1}262); hic influxus Divini Boni et Veri per caelos a Domino, nam per illum influxum factae sunt omnes mutationes et separationes, de quibus in sequentibus agitur: nam quoties angelus tuba clanxit, describitur mutatio, et facta est separatio; quapropter per “clangere tuba” in sequentibus significatur influxus.

[3] Quod omnes mutationes status ac separationes malorum a bonis, ac vicissim, quae ante judicium, et quando judicium, exstiterunt, factae sint per influxum Divini Boni et Veri interiorem, intensiorem et remissiorem e caelo a Domino, supra (n. 413 [a], 418 [a], 419 [a], 426) dictum et ostensum est; tum quomodo is fit, et qualis inde effectus resultat: hoc significatur per quod “angelus impleverit thuribulum igne altaris, et projecerit in terram” (vers. 5), et dein per quod “angeli clanxerint.” Hoc quia fit a Domino per caelos, ideo Dominus Sibi caelos prius conjunxit interius et arctius, nam alioqui imminuisset etiam caelis periculum; quare hoc significatur per quod “septem angeli steterint coram Deo;” “stare coram Deo” est Ipsi conjungi; et cum Ipsi conjunguntur interius et arctius, tunc separantur illi apud quos non aliquod spirituale bonum est: nam spirituale bonum solummodo conjungit, et non aliquod bonum externum seu naturale quod non suam essentiam et inde existentiam ducit ex bono spirituali.

[4] Quod mali separentur a bonis, quando Dominus interius et arctius conjungit angelos per influxum fortem in eorum bonum spirituale et per id in interiora malorum, capi potest ab illis qui in aliqua intelligentia sunt; per illum enim influxum aperiuntur etiam interiora apud malos qui modo simulaverunt bonum in externis, quibus apertis manifestantur mala et falsa quae interius latent; ex causa quia illis nullum spirituale bonum, et externum bonum absque spirituali bono est modo bonum apparens, in se simulatum et hypocriticum: hoc quod tale sit, non apparet priusquam interiora reclusa et aperta sunt. Spirituale bonum formatur apud hominem a Domino per vera et per vitam secundum illa; at externum bonum separatum ab interno spirituali, formatur per moralem vitam quae pro fine habet se et mundum, seu honores, lucra et jucunda carnis; quae sola si spectantur, nihili aestimantur Divina vera, nisi modo ut media ad aucupandum famam, quae solum pro fine habet externa illa quae memorata sunt. (Sed de Interno Bono et Externo Bono apud bonos, et de illis apud malos, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae n. 36-53.) Haec praemissa sunt propter intellectum sequentium. (Sed videantur etiam quae supra de hac re, in locis supracitatis, n. 413 [a], 418 [a], 419 [a], 426, dicta et ostensa sunt.)

490. [Vers. 3.] “Et alius angelus venit et stetit ad altare.” – Quod significet conjunctionem caeli cum Domino per bonum caeleste, constat ex significatione “angeli,” quod sit caelum (de qua sequitur) et ex significatione “altaris,” quod sit bonum amoris in Dominum (de qua etiam sequitur). Quod “angelus” significet caelum angelicum, est quia illa quae visa sunt Johanni repraesentativa fuerunt; et quia caelum non potuit sisti in conspectum ejus, ideo pro caelis visi sunt angeli; ita quoque supra, “septem angeli, qui steterunt coram Deo” (n. 488); tum etiam “viginti quatuor seniores, et quatuor animalia,” quae quod repraesentaverint caelos, supra (n. 313 [a], 322, 362, 462) ostensum est: similiter hic “angelus qui stetit ad altare.” Quod angeli visi Johanni caelum repraesentaverint, est quia totum caelum coram Domino est sicut unus angelus homo; similiter unaquaevis societas caeli; tum quia angelus ducit suam formam angelicam, quae est forma humana, ab universo caelo. (De qua re videatur in opere De Caelo et Inferno n. 51-58, 59-67, 68-72, 73-77, 78-86, ubi hoc arcanum plene evolutum est.) Inde est quod angelus, dum repraesentative sistitur, significet vel societatem caeli e qua est, vel plures societates simul, vel etiam universum caelum quoad illud caeli et ecclesiae de quo agitur. Quod per “angelos” in Verbo significentur integrae societates in caelo, et quoque totum caelum, videatur supra (n. 90, 302, 307): per hunc angelum, qui “stetit ad altare,” significatur caelum intimum et tertium; quoniam per “altare” significatur bonum amoris in Dominum, et omnes qui in intimo seu tertio caelo sunt, in illo bono sunt.

[2] Quod altare visum sit in caelo, non erat quia aliquod altare, quale fuit apud gentem Israeliticam, ibi datur; sed quia altare id in Verbo Saepius nominatur, et per id ibi significatur bonum amoris in Dominum et cultus ex illo bono, ideo visum est Johanni, a quo etiam Verbum scriberetur, ob causam ut Verbum sibi constans esset ubivis; similiter “altare aureum” quod erat pro suffitionibus, tum “thuribulum” et “suffitus,” quae etiam mox memorantur, ut quoque “arca foederis” (cap. xi. 19). Plura enim repraesentativa apparent in caelo illis qui infra stant, quae tamen actualiter ibi non existunt; sunt enim solum formae repraesentativae talium quae angeli ibi cogitant ex influxu Domini, quae inde omnia significant Divina; sicut quod apparuerint “animalia” quae erant cherubi, quod apparuerit “liber obsignatus septem sigillis,” et quod ex apertis quatuor primis sigillis exiverint “equi,” praeter similia alibi; ita quoque hic quod apparuerit “altare,” quod “thuribulum,” et quod “suffitus;” quae ad visum exhibita sunt Johanni, quia in Verbo memorantur et ibi significant Divina, et quia Verbum per similia etiam in Apocalypsi conscriberetur. Erant duo altaria in usu apud gentem Israeliticam, quorum unum vocabatur “altare holocausti,” alterum “altare suffimenti,” quod quia obductum erat auro vocabatur “altare aureum;” et altare holocausti erat repraesentativum Domini et cultus Ejus ex bono caelesti, et altare suffimenti erat repraesentativum Domini et cultus Ejus ex bono spirituali. Bonum caeleste est bonum amoris in Dominum, et bonum spirituale est bonum charitatis erga proximum. Quid autem “altaria” in genere et in specie repraesentaverunt et significaverunt, videatur supra (n. 391).

491. “Habens thuribulum aureum.” – Quod significet conjunctionem illius boni cum bono spirituali, et sic conjunctionem caelorum superiorum, constat ex significatione “thuribuli,” quod sit cultus ex bono spirituali, nam is cultus per suffitum ex thuribulis repraesentabatur (videatur supra, n. 324): quod “habere thuribulum aureum” significet conjunctionem boni caelestis cum bono spirituali, est quia “angelus stans ad altare” habebat thuribulum, et per “altare” significatur cultus ex bono caelesti, et per “thuribulum aureum” bonum spirituale ex bono caelesti; “aurum” etiam significat bonum caeleste. Thuribula, quae in usu erant apud gentem Judaicam et Israeliticam, fuerunt ex aere; et per suffitiones ex illis thuribulis repraesentabatur cultus ex bono spirituali, et simul conjunctio cum bono naturali, nam “aes” significat bonum naturale; hic itaque per “thuribulum aureum” significatur conjunctio boni caelestis cum bono spirituali: quod etiam significetur conjunctio duorum caelorum superiorum, est quia bonum intimi caeli est bonum caeleste, et bonum medii caeli est bonum spirituale; quapropter cum dicitur conjunctio illorum bonorum, intelligitur quoque conjunctio caelorum, quoniam bonum facit caelum. Bonum caeleste est bonum amoris in Dominum, et facit caelum supremum seu intimum; ac bonum spirituale est bonum amoris erga proximum, et facit caelum infra illud, quod caelum secundum et medium vocatur.

[2] Quod “thus” in Verbo significet bonum spirituale, similiter “thuribulum” quod erat continens (ubi continens sumitur pro contento), constare potest a sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“Non servire te feci per mincham, nec defatigavi per thus” (xliii. 23):
“mincha” et “thus” dicitur, quia per “mincham,” quae erat ex similagine, ita panis, significatur bonum caeleste; quare per “thus” significatur bonum spirituale: quod utrumque dicatur, est quia ubivis in Verbo est conjugium boni et veri, hoc est, ubi agitur de bono etiam agitur de vero, et bonum spirituale est in sua essentia verum; ex hoc patet quod “thus” sit bonum spirituale, seu verum boni caelestis. Hoc adhuc constare potest ex aliis locis ubi simul “mincha” et “thus” dicitur: – Ut apud eundem,
“Ascendere faciens mincham,…offerens thus” (lxvi. 3):

[3] apud Jeremiam,
“Offerent holocaustum et sacrificium, mincham et thus” (xvii. 26):
etiam “holocaustum” significat cultum ex bono amoris caelestis, et “sacrificium” cultum ex bono amoris spiritualis; quae duo bona etiam significantur per “mincham” et “thus.” Similiter “mincha” et “suffimentum,” nam suffimentum primario erat ex thure: – Apud Malachiam,
“In omni loco suffimentum allatum nomini meo et mincha munda” (i. 11):
apud Davidem,
“Acceptae sunt preces meae, suffimentum coram Te, sublatio manuum mearum mincha vesperae” (Ps. cxli. 2).
Ideo
Super mincham effundebatur oleum, et dabatur thus (Levit. ii. 1, 2, 15),
et hoc propterea, ut per mincham repraesentaretur conjunctio boni caelestis et boni spiritualis, “oleum” enim significabat bonum caeleste, et “thus” bonum spirituale.

[4] Ideo etiam
Super panes facierum in Tabernaculo dabatur thus (Levit. xxiv. 7).
et hoc quoque propter conjunctionem utriusque boni; “panes” enim significabant bonum caeleste, et “thus” bonum spirituale; quare cum thus datum erat super panes, repraesentabatur conjunctio utriusque boni: propter repraesentationem conjunctionis boni caelestis et boni spiritualis, in Tabernaculo posita erat mensa pro panibus, et ab altero latere positum erat altare pro suffitionibus.

[5] Ubi non mincha et thus dicitur, dicitur “oleum et thus,” ac “aurum et thus,” quoniam per “oleum” et “aurum” similiter ac per “mincham” significatur bonum caeleste. Dicitur “oleum, et suffimentum” apud Ezechielem,
“Sumpsisti….oleum meum, et suffimentum meum, et dedisti coram illis” (xvi. 18):
“aurum et thus,” apud Esaiam,
“Omnes e Scheba venient, aurum et thus portabunt, et laudes Jehovae annuntiabunt” (lx. 6);
et apud Matthaeum,
Sapientes ab oriente, qui venerunt ad christum recens natum, aperuerunt thesauros, et “obtulerunt munera, aurum, thus et myrrham” (ii. 11):
“aurum” significabat bonum caeleste, “thus” bonum spirituale, et “myrrha ” bonum naturale inde; ita tria bona trium caelorum. Ex his nunc constare potest quid significat quod visus sit angelus ad altare, habens thuribulum aureum, “altare” enim erat repraesentativum boni caelestis, et “thuribulum” repraesentativum boni spiritualis, et utrumque simul repraesentativum conjunctionis boni caelestis cum bono spirituali; seu quod idem, repraesentativum conjunctionis caelorum superiorum, seu caeli ubi angeli caelestes cum caelo ubi angeli spirituales.

492. “Et dati sunt illi suffitus multi.” – Quod significet vera in abundantia, constat ex significatione “suffituum,” quod sint vera boni spiritualis; et ex significatione “multorum,” quod sit abundantia verorum, multitudo enim in Verbo praedicatur de veris, et magnitudo de bono. Quod “suffitus” significent vera, est quia per suffitiones repraesentabatur cultus ex bono spirituali, et per “thus” significabatur id bonum, ut in superiori articulo ostensum est; inde per suffitus ex thure repraesentabantur quae inde procedunt, et quae procedunt ex illo bono sunt vera; nam id bonum cogitat illa et loquitur illa, hoc est, homo ex illo bono. Est etiam bonum spirituale formatum apud hominem per vera; nam verum apud illum fit bonum spirituale quando is vivit secundum illud, videatur supra (n. 456 [a]); et quod sic bonum spirituale sit in sua essentia verum (etiam supra, n. 376 [a,b,e]); sed de suffitionibus et illarum significatione, actum est supra (n. 324), quae videantur.

493. “Ut daret precibus sanctorum omnium super altare aureum quod coram throno.” – Quod significet conjunctionem caelorum cum illis qui separandi a malis et salvandi, constat ex significatione “dare suffitus precibus,” quod sit conjungere bonum caelorum superiorum per vera cum illis qui in cultu sunt ex bono spirituali (de qua sequitur); ex significatione “sanctorum omnium,” quod sint illi qui in bono sunt per vera, ita qui in bono spirituali; quod illi “sancti” dicantur, videatur supra (n. 204); et ex significatione “altaris aurei,” quod sit caelum ubi bonum spirituale, id enim altare super quo fiebant suffitus vocabatur “altare aureum;” et ex significatione “coram throno,” quod sit conjunctio cum caelo; quod “esse coram throno” significet conjunctionem illam, videatur supra (n. 462, 477, {1}489).

[2] Quod per illa verba significetur conjunctio caelorum cum illis qui separandi a malis et salvandi sunt, constare potest ex serie rerum in sensu interno, et ex nexu antecedentium cum his et cum sequentibus, et quoque ex significatione vocum in sensu interno. Agitur enim in hoc capite et in sequentibus de statu ecclesiae ultimo, seu quando finis ejus est dum instat judicium; et antequam status ille describitur, agitur de separatione illorum qui salvandi erant, qui omnes intelliguntur per “signatos super frontibus,” et per “indutos stolis albis,” de quibus actum est in capite antecedente: et quia illi tunc una in societatibus fuerunt cum illis qui damnandi, ideo in hoc capite describitur medium per quod separati sunt et salvati; quod nempe caeli superiores primum arcte conjuncti fuerint cum Domino per influxum Divinum in bonum caeleste et per id in bonum spirituale, et dein per haec bona in unum conjuncta in inferiora, ubi erant illi qui salvandi et qui damnandi simul in societatibus. Hic influxus Domini e caelis superioribus receptus est ab illis qui in bono vixerunt in mundo, nam apud illos id bonum erat; quare per id conjuncti sunt caelis superioribus, et sic separati ab illis qui non recipere potuerunt influxum, quia non in bono sed in malo, quando in mundo fuerunt, vixerant.

[3] Hoc quoque est quod intelligitur per Domini verba apud Evangelistas,
“Tunc duo erunt in agro, unus assumetur, alter derelinquetur; duae molentes,….una assumetur, altera derelinquetur” (Matth. xxiv. 40, 41; Luc. xvi. 34-36).
Haec est series rerum in sensu interno, et nexus antecedentium cum his et cum sequentibus (de qua re videantur plura supra, n. 413, 418, 419, 426, 489). Ex his nunc videri potest quis sensus spiritualis est verborum horum “Ut daret suffitus precibus sanctorum omnium super altare aureum, quod coram throno,” quod nempe sit conjunctio caelorum superiorum cum illis qui separandi a malis et salvandi. Per “preces,” quibus suffitus darentur, non intelliguntur preces, sed vera ex bono per quae preces; illa enim sunt quae apud hominem precantur, et in illis precibus est homo jugiter quando in vita secundum illa. (Quod per “preces” in Verbo vera ex bono, quae apud hominem, intelligantur, et non preces oris, videatur supra, n. 325.)

494. [Vers. 4.] “Et ascendit fumus suffituum precibus sanctorum de manu angeli coram Deo.” – Quod significet conjunctionem omnium cum Domino, constat ex significatione “fumi suffituum,” quod sint vera boni spiritualis (de qua sequitur); ex significatione “precum sanctorum,” quod sint vera ex bono apud illos qui separandi sunt a malis et salvandi (de qua mox supra, n. 493); et ex significatione “angeli” hujus, quod sit caelum (de qua supra, n. 490); inde “e manu angeli” est medio caelo: et ex significatione “coram Deo,” quod sit quod conjuncti Domino (de qua supra, n. 462, 477, 488): exinde, per quod “ascendit fumus suffituum precibus sanctorum de manu angeli coram Deo” significatur conjunctio omnium cum Domino medio caelo. Quod “fumus suffituum” significet vera ex bono spirituali, est quia “thus,” ex quo fumus, significabat bonum spirituale, et “ignis,” quo accensum erat thus, bonum caeleste; inde “fumus” ex illis ascendens significat verum ex bono, nam ex bono procedit omne verum. Inde fumus factus est repraesentativus; fumus suffitus repraesentativus veri ex bono, qui gratus quia fragrans et suaveolens; nam per “fragrantiam” et “suaveolentiam ” significabatur gratum et acceptum (videatur supra, n {1}324 [a]). Simile per “fumum” significatur apud Mosen,
Filii Levi “ponent fumum in nasum tuum, et holocaustum super altare tuum” (Deutr. xxxiii. 10):
per “filios Levi” intelliguntur qui in veris boni spiritualis sunt; illa vera significantur per “fumum,” et bonum caeleste per “holocaustum.” Fumus suffituum etiam vocatur “nubes suffimenti” apud Ezechielem (cap. viii. 11). Inde etiam “fumus” in opposito sensu significat falsum ex malo (Apud Esaiam, cap. xxxiv. 10: apud Joelem, cap. iii. 3 [B.A. ii. 30]: apud Nahum, cap. ii. 14 [B.A. 13]: apud Davidem, Ps. xviii. 9 [B.A. 8]; Ps. xxxvii. 20); quia “ignis,” per quem ille fumus, significat malum amoris.

495. Versus 5, 6. “Et accepit angelus thuribulum, et implevit illud de igne altaris, et projecit in terram, et factae sunt voces et tonitrua et fulgura et terrae motus. Et septem angeli habentes septem tubas pararunt se ut clangerent.”
5. “Et accepit angelus thuribulum, et implevit illud de igne altaris ,” significat conjunctionem amoris caelestis et amoris spiritualis [n. 496]; “et projecit in terram,” significat influxum in inferiora, ubi illi qui separandi et removendi [n. 497]; “et factae sunt voces et tonitrua et fulgura,” significat ratiocinationes ex turba affectionum et inde cogitationum de bono et malo ac de vero et falso [n. 498]; “et terrae motus,” significat mutationes status ecclesiae [n. 499].
6. “Et septem angeli habentes septem tubas pararunt se ut clangerent,” significat mutationes in suo ordine oriundas per influxus e caelo [n. 500].

496. |VERSUS 5||| “Et accepit angelus thuribulum, et implevit illud de igne altaris.” – Quod significet conjunctionem amoris caelestis et amoris spiritualis, constat a significatione “thuribuli,” quod sit bonum spirituale (de qua supra, n. 491), inde etiam amor spiritualis, quoniam omne bonum est amoris; et ex significatione “ignis altaris,” quod sit amor caelestis, per “ignem” enim in Verbo significatur amor in utroque sensu, nempe amor caelestis et amor infernalis. Per “ignem altaris” significatur amor caelestis, quia altare holocausti, super quo ignis erat, principale repraesentativum cultus Domini ex illo amore fuit (videatur supra, n. 490). Et quia ille amor Domini est perpetuus, ideo statutum erat, ut ignis jugiter arderet super altari, ac ut ex illo igne sumeretur in thuribulis et suffiretur, et hoc ob repraesentationem conjunctionis amoris caelestis cum amore spirituali.

[2] Quod ignis jugiter arderet super altari, constat apud Mosen,
“Ignis super altari ardebit, nec exstinguetur: et sacerdos accendet super eo ligna sub auroras singulas, et disponet super eo holocaustum, et adolebit super eo adipes pacificorum: ignis jugiter ardebit super altari, nec exstinguetur” (Levit. vi. 5, 6 [B.A. 12, 13]);
per quod repraesentabatur quod Divinus Amor Domini perpetuus et aeternus sit.

[3] Quod ex igne altaris sumeretur in thuribulis et suffiretur, etiam apud Mosen,
“Accipiet” Aharon….”prunas ignis desuper altari coram Jehovah in thuribulo,….et dabit suffimentum super ignem coram Jehovah” (Levit. xvi. 12, 13);
Et quod Aharon sumpserit ignem desuper altari, et super eum dederit suffimentum; per quod expiavit populum (Num. xvii. 11, 12 [B.A. xvi. 46, 47]):
per quae repraesentabatur quod omnis propitiatio et expiatio esset ex Divino Amore Domini; tum quod omne id audiretur et reciperetur a Domino, in quo ille amor est; elevatio fumi suffimenti repraesentabat etiam auditionem et receptionem.

[4] Et quia Korach, Dathan, et Abiram, et concio eorum, sumpserunt ignem ex altari et suffierunt, et inde thuribula eorum sanctificata fuerunt,
Ideo postquam illi deglutiti fuerunt e terra, mandatum est ut colligerentur thuribula eorum, quae ex aere erant, et spargeretur ignis horsum, et expanderentur in laminas, quibus tegeretur altare (Num. xvii. 1-4 [B.A. xvi. 36-39);
per quod etiam repraesentabatur sanctitas Divini Amoris Domini. Et quia suffitus sancti erant ex igne altaris, inde suffitus ex igne alieno profani erant; quare
Nadab et Abihu, filii Aharonis, consumpti sunt ex igne e caelo, quia suffierunt ex igne alieno (Levit. x. 1, 2):
suffitus ex igne alieno repraesentabat cultum ex amore alio quam Divino, et cultus ex amore alio est profanus.

[5] Haec adducta sunt ut sciatur quod per “ignem altaris” significetur Divinus Amor Domini, qui Amor in caelo vocatur Divinus Amor caelestis et Divinus Amor spiritualis; Divinus Amor caelestis qui est in regno caelesti Domini, et Divinus Amor spiritualis qui est in regno spirituali Domini: sunt enim duo regna In quae omnes caeli distincti sunt, regnum caeleste et regnum spirituale; Divinus Amor caelestis facit regnum caeleste, et Divinus Amor spiritualis facit regnum spirituale. (Quod omnes caeli in duo illa regna distincti sint, videatur in opere De Caelo et Inferno n. 20-28; et quod bini illi amores faciant bina illa regna, seu omnes caelos, n. 13-19.) At sciendum est quod Divinus Amor Domini in caelis dicatur caelestis et spiritualis a receptione illius ab angelis, et non ex eo quod ille in se divisus sit; tum quod amor spiritualis existat ab amore caelesti, sicut effectus a sua causa efficiente, et sicut verum a bono, nam bonum amoris spiritualis in sua essentia est verum boni amoris caelestis: inde est quod duo illa regna inter se conjuncta sint, et quod sint unum in conspectu Domini: sed haec dicta sunt illis qui interiora amant scrutari. Quod “ignis” significet amorem in utroque sensu, infra videbitur confirmatum ex Verbo.

497. “Et projecit in terram.” – Quod significet influxum in inferiora ubi illi qui separandi et removendi, constat ex significatione “projicere thuribulum impletum igne altaris,” quod sit influxus Divini Amoris e caelis (de qua sequitur); et ex significatione “terrae,” quod sint inferiora, ubi illi qui separandi et removendi ab invicem. In mundo spirituali enim sunt terrae, sunt colles, et sunt montes; ac ibi et terrae et colles et montes habitantur; super collibus et montibus habitant angeli et sunt caeli, et super terris, quae infra colles et montes habitabant qui separandi ab invicem erant; quare “terrae” hic significant inferiora. (Quod similis sit facies in mundo spirituali quoad talia, sicut est super nostra tellure, multis ostensum est in opere De Caelo et Inferno tum in opusculo De Ultimo Judicio, et quoque supra in explicationibus aliquoties.) Exinde constare potest quod per “Projecit thuribulum impletum igne altaris in terram” significetur influxus Divini Amoris e caelis in inferiora, ubi illi qui separandi et removendi: infra enim super terris ibi erant societates ubi boni simul et mali erant, qui ab invicem separandi erant antequam ultimum judicium existeret: nam a tempore Domini usque ad tempus ultimi judicii tolerati sunt omnes qui externam moralem vitam potuerunt vivere, et sic aemulari vitam spiritualem ad apparentiam: (quod tolerati sint usque ad judicium, et cur tolerati sunt, videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 59, 69, 70; et quod ex illis formatum fuerit prius caelum,” quod destructum est, in eodem opusculo, n, 65-72:) et quia in iisdem societatibus, seu in priori caelo, etiam fuerunt simplices boni, quidam una cum illis ibi, quidam alibi sed cum illis conjuncti per externum sanctum et pium, et tamen boni separandi erant a malis ante judicium, ut illi elevarentur in caelum ac mali conjicerentur in infernum, ac separatio facta est per influxum Divini Boni et Veri e caelis in inferiora ubi omnes illi erant, inde constare potest quod per “Projecit thuribulum impletum igne altaris” significetur ille influxus in inferiora. (De operatione illius influxus apud bonos, et de operatione ejus apud malos, videatur supra, n. 413, 418 [a], 419, 426, 489, 493,)

498. “Et factae sunt voces et tonitrua et fulgura.” – Quod significet ratiocinationes ex turba affectionem et inde cogitationum de bono et malo ac de vero et falso, constat ex significatione “vocum,” quod sint ratiocinationes (de qua sequitur); et ex significatione “tonitruum et fulgurum,” quod sint conflictus et turbae affectionum et inde cogitationum de bono et malo ac de vero et falso. Causa talium conflictuum et turbarum, est quod per influxum e caelis claudantur externa apud malos et aperiuntur interna, et externa fuerunt quae simulaverunt bona et vera, at interna quae cogitaverunt mala et falsa; inde clausis externis et apertis internis illorum oritur conflictus et turba affectionum et cogitationum de bono et malo ac de vero et falso, et inde ratiocinationes: talia in mundo spirituali audiuntur ut voces multitudinis murmurantis, stridentis, minantis et pugnantis; et apparent ad distantiam inde, ubi illa non audiuntur, sicut tonitrua et fulgura, ut tonitrua ex conflictu affectionum, ac ut fulgura ex conflictu cogitationum inde. Quoniam haec oriuntur ex defluxu Divini Boni et Veri e caelis superioribus in inferiora, inde voces, tonitrua et fulgura, cum audiuntur et conspiciuntur a bonis, significant Divinum Verum quoad perceptionem et illustrationem (de qua illorum significatione, videatur supra, n. 273,353): aliter vero cum illa audiuntur et conspiciuntur a malis.

499. “Et terrae motus.” – Quod significet mutationes status ecclesiae, constat ex significatione “terrae motuum,” quod sint mutationes status ecclesiae, de qua supra, n. 400. Quod in mundo spirituali terrae commoveantur, colles et montes concutiantur, quando status ecclesiae ibi mutatur in pejus, ac malum et falsum ibi dominari incipit, videatur in loco nunc citato. {1}Causa, quod terrae motus in mundo spirituali fiant, est quia omnes terrae ibi sunt ex origine spirituali, ac mutantur cum mutatione ecclesiae apud illos: sunt pulchrae ac plenae paradisis, floretis et viretis, ubi ecclesia floret; at sunt impulchrae, ac plenae desertis et petris, ubi ecclesia perversa est; ac mutatur prorsus sicut ecclesia deflectit a bono et vero in malum et falsum; sed hoc fit solum in inferioribus. (De qua re etiam videatur in opere De Caelo et Inferno n. 156, et alibi.) Quia terrae ibi ex tali origine sunt, constare potest quod terrae motus existant ubi status ecclesiae mutatur.

500. [Vers. 6.] “Et septem angeli habentes septem tubas pararunt se ut clangerent “Quod significet mutationes in suo ordine oriundas per influxus e caelo, constat ex significatione “septem angelorum” qui “coram Deo steterunt,” quod sint caeli conjuncti Domino interius et arctius (de qua supra, n 488); et ex significatione “clangere tubis,” quod sint influxus et inde mutationes status et separationes (de qua etiam supra, n. 489): et quia in nunc sequentibus agitur ordine de mutationibus status oriundis ex influxibus e caelo, ideo per quod “septem angeli habentes septem tubas pararint se ut clangerent,” id significatur.

501. VERSUS 7
“Et primus angelus clanxit, et facta est grando et ignis mixta sanguine, et missa in terram, et tertia pars arborum combusta est, et omne gramen viride combustum est.”
7. “Et primus angelus clanxit,” significat influxum e caelo, et inde primam mutationem [n. 502]; “et facta est grando et ignis mixta sanguine,” significat falsum et malum infernale destruens, commixtum veris et bonis Verbi, quibus violentia illata [n. 503, 504]; “et missa in terram,” significat progressionem ad inferiora [n.505]; “et tertia pars arborum combusta est,” significat quod perceptiones et cognitiones veri et boni per cupidiates oriundas ex malis amoribus perierint [n. 506]; “et omne gramen viride combustum est,” significat quod per eorundem amorum cupiditates etiam omne scientificum verum perierit [n. 507].

502. [Vers 7.] “Et primus angelus clanxit.” – Quod significet influxum e caelo, et inde primam mutationem, constat ex significatione “clangere tuba,” quod sit influxus Divini Veri e caelo; et quia prima mutatio inde existens nunc describitur, etiam haec significatur. Quod “clangere tuba” significet influxum Divini Veri e caelo, est quia dum e caelo defluit Divinum Verum, in mundo spirituali quandoque auditur ut sonus buccinae et ut clangor tubae, et quoque ab illis qui infra stant conspiciuntur sicut angeli habentes tubas; sed haec sunt repraesentationes et apparentiae, quales existunt infra caelos, est enim Divinum Verum descendens seu defluens e caelo versus inferiora quod sic repraesentatur; inde nunc est quod “clangere tuba” significet defluxum Divini Veri ex caelo.

[2] Ille defluxus, quando fortis est, alium effectum edit apud bonos et alium apud malos; apud bonos illustrat intellectum, conjungit illos arctius caelo, et inde animos laetificat et vivificat; apud malos autem perturbat intellectum, separat a caelo, conjungit arctius inferno, ac animis inducit terrorem, ac tandem infert mortem spiritualem. Exinde patet quod per “clangere tuba” quoad effectum significetur revelatio et manifestatio Divini Veri (ut supra, n. 55, 262); et in opposito sensu deprivatio veri et desolatio. Quoniam nunc memoratur quod angeli septies clanxerint, necessum est ut ex Verbo ostendatur quid “clangere” significat, et inde cur dicitur quod “angelus clanxerit.”

[3] Quod “clangere tubis” et “buccinis” significet revelationem Divini Veri et manifestationem ejus, constat ex sono buccinae audito cum Jehovah descendit super Montem Sinai et promulgavit Legem; de qua re ita apud Mosen,
“Fuit in die tertio, in fieri mane, et fuit, voces et fulgura et nubes gravis super Monte” Sinai, “et vox buccinae vehemens valde, et trepidabat omnis populus qui in castris, …. cum descendit Jehovah super illum in igne,…. et fuit vox buccinae vadens et fortificans se valde:…. et dixit Jehovah ad Mosen, Descende, obtestare populum, ne forte perrumpant ad Jehovam ad videndum, et cadat de eo multus” (Exod. xix. 16-25):
per “Legem,” quae tunc promulgabatur, significatur Divinum Verum; per “vocem buccinae ” repraesentabatur ejus defluxus e caelo et manifestatio; per quod “vox buccinae vaderet et se fortificaret valde” repraesentabatur ejus increscentia versus inferiora, nam dicitur quod “populus steterit in inferioribus montis;” quod “populus trepidaret valde,” et admoneretur “ut non propius ad montem accederent, ne perirent,” significabat effectum Divini Veri defluentis apud tales quales filii Jacobi erant. Quod prorsus interius mali, constare potest ex cultu vituli post mensem dierum, et periissent si non e longinquo stetissent; inde illis terror mortis.

[4] Quod “clangere buccinis” et “tubis” repraesentaverit et inde significaverit Divinum Verum e caelo descendens et influens, constare potest ex institutione et usu tubarum apud filios Israelis; statutum enim erat
Ut tubae ex argento conficerentur, et quod filii Aharonis illis clangerent ad convocationes, ad profectiones in diebus laetitiae, in festis, in principiis mensium, super sacrificiis, in memoriale, et ad bellum (Num. x. {1}1-10):
quod ex argento” conficerentur, erat quia “argentum significat verum ex bono, ita Divinum Verum; (quod argentum id significet, videatur in Arcanis Caelestibus n. 1551, 1552, 2954, 5658;) quod “filii Aharonis illis clangerent,” erat causa, quia ipse Aharon ut Summus Sacerdos repraesentabat Dominum quoad Divinum Bonum, et filii ejus Dominum quoad Divinum Verum (videatur etiam in Arcanis Caelestibus n. 9806, 9807, 9966, 10017). Quod “ad convocationes et profectiones,” erat quia Divinum Verum convocat, congregat, vias docet et ducit: quod “clangerent in diebus laetitiae, in festis, in principiis mensium, et super sacrificiis,” erat quia Divinum Verum descendens e caelo laetificat et facit sanctum cultus; quod “clangerent etiam ad bella et ad proelia” significabat quod Divinum Verum defluens e caelo apud malos, qui in Verbo sunt “hostes,” incutiat terrorem mortis, profuget et dissipet; in quo sensu, et ob quem effectum, hic dicitur quod “septem angeli suo ordine clanxerint.”

[5] Quoniam statutum fuit ut tubis clangerent ad convocationes, ideo a Domino dicitur apud Matthaeum,
Quod “mittet angelos suos cum tubae voce magna, et congregabunt electos Ipsius a quatuor ventis, a terminis caelorum usque ad terminos eorum” (xxiv. 31);
et ibi per “angelos cum tubae voce magna” significatur Divinum Verum quod revelandum quando consummatum est saeculum, hoc est, quando finis ecclesiae venturus est.

[6] Et apud Esaiam,
“In die illo clangetur buccina magna, et venient pereuntes in terra Aschuris, et expulsi e terra Aegypti, et incurvabunt se Jehovae in monte sanctitatis, in Hierosolyma” (xxvii. 13):
haec dicta sunt de adventu Domini; convocatio ad ecclesiam et salvatio a Domino significatur per quod “in die illo clangetur buccina magna,” et quod “venient pereuntes in terra Aschuris, et expulsi e terra Aegypti;” “clangere buccina” significat Divinum Verum convocans et salvans; “pereuntes in terra Aschuris” sunt qui decepti per ratiocinia falsa, et “expulsi e terra Aegypti” sunt qui per scientifica, ita gentes quae in falsis ex ignorantia veri fuerunt: quod illi adoraturi Dominum ex amore et in veritate, significatur per quod “incurvabunt se Jehovae in monte sanctitatis, in Hierosolyma;” per “montem sanctitatis” significatur ecclesia quoad bonum amoris, proinde etiam bonum amoris ecclesiae, et per “Hierosolymam” significatur ecclesia quoad verum doctrinae, proinde verum doctrinae ecclesiae: ex his etiam patet quod per “clangere buccina” significetur Divinum Verum e caelo descendens.

[7] Quoniam Divinum Verum descendens a Domino per caelos laetificat corda, ac infundit sanctum cultus, ac ideo in diebus laetitiae et in festis clangebatur tubis, quare dicitur apud Davidem,
“Cantate Jehovae cithara, cithara et voce cantus, tubis et voce buccinae, clangite coram Rege Jehovah” (Ps. xcviii. 5, 6);
apud Zephaniam,
“Canta, filia Zionis; clange, Israel; laetare et exulta ex omni corde, filia Hierosolymae” ({1}iii. 14):
haec de instauratione ecclesiae a Domino; “tubae,” “vox buccinae,” et “clangere,” significant gaudium propter Divinum Verum descendens e caelo. Apud Hiobum,
“Cum canunt stellae matutae, et clangunt omnes filii Dei” (xxxviii. 7);
haec dicta sunt de statu ecclesiae in principio, ac per “stellas” significantur cognitiones veri et boni, et per “filios Dei” Divina vera; gaudium illorum, hoc est, hominum ex illis, significatur per quod “canant” et “clangant.”

[8] Apud Davidem,
“Laudate” Deum “cum clangore buccinae” (Ps. cl. 3):
et apud eundem,
“Beatus populus eorum qui clangorem norunt, Jehovah, in luce facierum tuarum ambulabunt” (Ps. lxxxix. 16 [B.A. 15]):
per “clangorem buccinae” significatur Divinum Verum laetificans cor; quare etiam dicitur, “lux facierum tuarum,” per quam significatur Divinum Verum. Quod “voces buccinae” et “clangores tubarum” significent Divina vera descendentia e caelo, et terrificantia malos et dissipantia illos, ut hic in Apocalypsi per “tubas” quibus septem angeli clanxerunt, constat apud Esaiam,
“Jehovah sicut {1}Leo exibit, sicut vir bellorum excitabit zelum, clanget, etiamque clamabit, super hostes suos invalescet” (xlii. 13);
“hostes” sunt mali. Apud Joelem,
“Clangite buccina in Zione, et clangite in monte sanctitatis meae, cohorrescant omnes habitatores terrae, quia venit dies Jehovae dies tenebrarum et caliginis” (ii. 1, 2);
“dies Jehovae” est adventus Domini, quando etiam ultimum judicium super malos.

[9] Apud Sachariam,
“Jehovah super iis apparebit, et exibit sicut fulgur telum Ejus, et Dominus Jehovih buccina clanget, et incedet in procellis meridiei” (ix. 14);
etiam haec de adventu Domini, quando mali perituri; per “clangere buccina” significatur per Divinum Verum dispergere; etiam per “telum” quod “sicut fulgur exibit” significatur verum dispergens et destruens.
Simile significatur per “clangere buccina” apud Jeremiam (cap. li. 27), et apud Hoscheam (cap. v. 8, 9).

[10] Quoniam mali, ubi simul congregati sunt in mundo spirituali, per influxum Divini Boni ac Divini Veri, deprivantur veris et bonis quae simulaverunt in externis, ac immittuntur in sua mala et falsa quae intus foverunt, et sic separantur a bonis ac dejiciuntur in inferna, et quia, cum hoc fit, auditur a distantibus sicut buccinae et tubae clangentes, ut supra aliquoties dictum est, ideo apud filios Israelis statutum fuit ut clangerent tubis ad proelia; quod etiam factum legitur a Pinchaso, tum a Guideone, pugnantibus contra Midianitas, et quoque quando Jericho capta est. De Pinchaso legitur apud Mosen,
Quod miserit Moseh duodecim millia armatos, mille e tribu, cum vasis sanctitatis et tubis in manu Pinchasi filii Eleasaris sacerdotis, contra Midianem; et occiderunt omnem masculum et reges eorum (Num. xxxi. 1-8).

[11] De Guideone, in Libro Judicum,
Quod Guideon diviserit trecentos viros in tria agmina, et dederit buccinam in manum cujusque, et hydrias vacuas et faces in medio hydriarum; et dixerit,…. Cum clanxero buccina, ego et omnes qui mecum, clangetis buccinis etiam vos circum universa castra;…. et cum clanxerunt buccinis, posuit Jehovah gladium viri contra socium ejus, et contra universa castra, et fugerunt Midianitae (vii. 16-22).
Et de Jericho, quando capta est, apud Josuam,
Mandatum quod septem sacerdotes portarent septem buccinas jubilantes coram arca, et circumirent urbem sex diebus, una vice quovis die,at die septimo circumirent urbem septem vicibus, et clangerent buccinis:…. “et cum audivit populus in Jericho vocem buccinae,et vociferationes populi, cecidit murus urbis sub se, et ascendit populus in urbem, et cepit illam” (vi. 1-20)’
per haec repraesentata est profligatio malorum in mundo spirituali, quae fit per Divinum Verum e caelo, quod cum defluit, auditur ibi sicut buccina clangens, ut supra dictum est. Omnia miracula memorata in Verbo repraesentativa sunt et inde significativa Divinorum in caelis: inde effectus clangoris buccinarum contra hostes in terra similis fuit effectui contra malos in mundo spirituali; per “hostes” enim in Verbo repraesentabantur et inde significantur mali, per “Midianitas” qui in falsis multi, et per “Jericho” urbem ibi falsificatio cognitionum veri.

[12] Ex his constare potest quid significatur per haec apud Jeremiam,
“Clangite contra” Babelem “circum circa, dedit manum suam, ceciderunt fundamenta ejus, destructi sunt muri ejus” (l. {1}15):
et apud Zephaniam,
“Dies Vastationis et devastationis, dies tenebrarum et caliginis, dies nubis et obnubilationis, dies buccinae et clangoris super urbes munitas, et super angulos altos” (i. 15, 16).
Ex his nunc constare potest quid significatur per quod “septem angeli clanxerint tubis,” et quod tales effectus, quales describuntur, inde resultaverint; et sic quod “clangere tubis” significet influxum Divini Veri e caelo, ac mutationes inde oriundas; agitur enim in hoc capite Apocalypseos, et in sequentibus, de statu ecclesiae in mundo spirituali ante judicium, ac de malorum dissipatione et conjectione in infernum.

503. “Et facta est grando et ignis mixta sanguine.” – Quod significet falsum et malum infernale destruens, commixtum veris et bonis Verbi, quibus violentia illata, constat ex significatione “grandinis,” quod sit falsum infernale destruens (de qua sequitur); ex significatione “ignis,” quod sit malum infernale destruens (de qua etiam sequitur); et ex significatione “sanguinis,” quod sit Divinum Verum, hic cui violentia illata, ita Divinum Verum falsificatum, quia dicitur “grando et ignis mixta sanguine.” Quod, “sanguis” significet Divinum Verum procedens a Domino, et receptum ab homine, et in opposito sensu destructionem ejus per falsa mali, et sic violentiam ei illatam, videatur supra (n.329).

[2] Quod “grando” et “ignis” significent falsum et malum destruens, est quoque ex apparentiis in mundo spirituali, quando ibi Divinum Verum e caelo defluit, ac influit in sphaeram ubi illi qui in falsis ex malo sunt, et cupiunt destruere vera et bona ecclesiae; tunc apparet illis qui e longinquo stant sicut depluitio grandinis et ignis, ex falsis apud illos sicut depluitio grandinis, et ex malis sicut depluitio ignis: causa est quia Divinum Verum, cum influit in sphaeram ubi falsa et mala sunt, mutatur in simile quod in sphaera; nam omnis influxus mutatur in subjecto recipiente secundum quale ejus, sicut lux solis in subjecta nigra, et calor solis in subjecta putida; ita Divinum Verum, quod est lux caeli, et Divinum Bonum, quod est calor caeli, in subjecta mala, quae sunt spiritus qui in falsis ex malo sunt; exinde est apparentia illa: ex eo est quod “grando” et “ignis” in Verbo talia significent, nam sensus litterae Verbi quoad maximam partem est ex apparentiis in mundo spirituali.

[3] Quod “grando” significet falsum infernale destruens verum ecclesiae, constare potest ex Verbo alibi, ubi destructio veri per “grandinem” describitur: – Ut in Aegypto, cum Pharao non voluit dimittere populum Israelem, de qua re ita apud Mosen,
Dixit Moseh ad Pharaonem quod plueret grando gravis valde, qualis non fuerat in Aegypto,… “et erit grando super hominem et super bestiam, et super omnem herbam agri in terra Aegypti. Et extendit Moseh baculum ad caelum, et Jehovah dedit Voces et grandinem; et ambulavit ignis ad terram; et pluere fecit Jehovah grandinem super terram Aegypti, et fuit grando, et ignis simul ambulans in medio grandinis gravis valde….; et percussit grando,…. omne quod in agro, ab homine usque ad bestiam; et omnem herbam agri percussit grando, et omnem arborem agri confregit; tantum in [terra] Goschen, ubi erant filii Israelis, non erat grando:…. et linum et hordeum percussum est, quia hordeum spica maturescens, et linum culmus: et triticum et zea non percussa sunt,quia abdita illa” (Exod. ix. 18-35):
similia per “grandinem in Aegypto” significantur, quae per “grandinem” hic in Apocalypsi; quare etiam plura similia dicuntur; ut quod “grando et ignis simul ambulaverint,” quod “percussa sit herba agri et confractae arbores:” quod plura similia hic memorentur, est quia similia per plagas Aegypti significantur quae per plagas in Apocalypsi factas dum septem angeli clanxerunt; per “Aegyptios” enim significabantur mere naturales homines, per “filios Israelis” spirituales homines, per “plagas Aegypti” illae mutationes quae praecedunt ante ultimum judicium, similiter ut hic in Apocalypsi; nam per immersionem Pharaonis et Aegyptiorum in Mare Suph repraesentabatur ultimum judicium et damnatio. Inde nunc est quod per “grandinem” et “ignem” ibi etiam significentur falsa et mala destruentia ecclesiam. (Sed illa videantur explicata in Arcanis Caelestibus n, 7553-7619.)

[4] Simile itaque significatur per “grandinem” et “prunas” seu ignem, apud Davidem,
“Percussit grandine vitem eorum, et sycomoros eorum grandine gravi, et conclusit grandine bestiam eorum, et pecora eorum prunis: misit in eos excandescentiam irae suae,…. immissionem angelorum malorum” (Ps. {1}lxxviii. 47-49):
quia “grando” significat falsum destruens vera ecclesiae, ideo dicitur “Percussit grandine vitem eorum, et sycomoros grandine gravi;” nam per “vitem” significatur verum spirituale ecclesiae, et per “sycomorum” verum naturale ejus: et quia per “prunas” seu ignem significatur amor mali et ejus ardor destruendi bona ecclesiae, ideo dicitur Conclusit grandine bestiam eorum, et pecora eorum prunis;” per “bestiam” et “pecora” significantur affectiones malae seu cupiditates ex amore malo oriundae, et per “prunas” seu ignem cupiditas et ardor destruendi: per “immissionem angelorum malorum ” significatur falsum mali ex inferno.

[5] Apud eundem,
“Dedit pluVias eorum grandinem, ignem flammarum in terra eorum, et percussit vitem eorum et ficum eorum, et confregit arborem termini eorum” (Ps. cv. 32, 33):
etiam haec de “grandine Aegypti,” per quam significatur falsum infernale destruens vera ecclesiae; et per “vitem” et “ficum” hic quoque similia significantur quae supra per “vitem” et “sycomoros;” per “vitem ” verum spirituale, et per “ficum” verum naturale, utrumque ecclesiae: et per “arborem” significantur perceptiones et cognitiones veri et boni.

[6] Simile per “grandinem” etiam significatur apud Josuam, cum pugnavit contra quinque reges Emorraeorum, de quibus ita,
“Factum est, cum fugerent” reges “coram Israele, illi in descensu Bethchoronis, et Jehovah projecit super eos lapides grandinis magnos e caelis ad Asekam….; et plures mortui sunt ex lapidibus grandinis quam quos occiderunt filii Israelis gladio” (Jos. x. 11):
quoniam historica Verbi aeque repraesentativa sunt, ac sensum internum continent, ac prophetica, ideo etiam quae memorantur de quinque regibus Emorraeorum, et de pugna filiorum Israelis cum illis per “gentes” enim e terra Canaane expulsas significabantur mali qui e regno Domini ejiciendi; et per “filios Israelis” illi quibus daretur regnum possidendum; nam per “terram Canaanem” significabatur caelum et ecclesia, ita regnum Domini: inde per “quinque reges Emorraeorum” significabantur illi qui in falsis mali sunt, ac volunt destruere vera boni ecclesiae; propterea factum est quod illi per “lapides grandinis e caelo occiderentur.” hoc est, per suamet falsa mali destruerentur et perirent; nam mali per sua mala et falsa, per quae destruere volunt vera et bona ecclesiae, ipsi pereunt.

[7] Apud Davidem,
“A splendore ante Ipsum nubes Ejus transiverunt, grandine et prunis ignis; tonavit in caelis Jehovah, et Altissimus dedit vocem suam,grandinem et prunas ignis: et misit tela sua, et dispersit illos, et fulmina multa, et conturbavit illos” (Ps. xviii. 13-15 [B.A. 12-14]):
hic per “grandinem” et “ignem” similia significantur quae per “grandinem” et “ignem” hic in Apocalypsi, nempe falsa et mala destruentia vera et bona ecclesiae: quod dicatur quod illa “a Jehovah,” est quia Divinum Verum descendens e caelo vertitur in falsa infernalia apud malos, ut supra dictum est; ex qua conversione existunt plures apparentiae, sicut quod defluat grando et ignis, cum tamen haec non e caelo a Domino, sed ab illis qui in falsis mali sunt, qui convertunt influxum Divini Veri et Boni in falsum mali. Datum etiam est mihi conversiones illas appercipere, quando Divinum Verum e caelo in aliquod infernum defluxit; vertebatur in via successive in falsum mali, quale fuit apud illos; prorsus sicut calor solis dum cadit in stercorea, et lux solis in subjecta quae radios ejus vertunt in tetros colores; aut sicut lux et calor solis in terris putidis paludinosis producit herbas noxias quae nutriunt serpentes, at in terris bonis producit arbores et gramina, quae nutriunt homines et utiles bestias; lux et calor solis non in causa sunt quod in putidis terris producantur tales effectus, sed sunt ipsae quae tales, et tamen effectus illi adscribi possunt solis igni et aestui. Ex his constare potest ex qua origine apparet grando et ignis in mundo spirituali, et unde quod dicatur quod “Jehovah pluere faciat illa,” cum tamen a Jehovah non nisi quam bonum; et quando Jehovah, hoc est, Dominus, fortem reddit influxum, non est ut perdat malos, sed ut eripiat ac tutetur bonos; conjungit enim sic bonos Sibi arctius et interius, et inde separantur a malis, ac mali pereunt; nam si non separarentur mali, perirent boni, ac interiret caelum angelicum.

[8] Similia per “grandinem” et per “pluviam grandinis” significantur in sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“Vae coronae superbiae, ebriis Ephraimi;…. ecce fortis et robustus Dominus, sicut inundatio grandinis, procella caedis” (xxviii. 1, 2);
apud eundem,
“Evertet grando refugium mendacii et latibulum aquae inundabunt” (xxviii. 17);
apud eundem,
“Tunc audiri faciet Jehovah gloriam vocis suae, et quietem brachium Ejus videre faciet, in indignatione irae et flamma ignis comedentis, dispersione et inundatione, et lapide grandinis” (xxx. 30, 31);
apud eundem,
“Grandinabit, donec descenderit silva, et cum humilitate humiliaverit se urbs” (xxxii. 19);
apud Ezechielem,
“Disceptabo cum” Gogo “peste et sanguine, et pluviam inundantem et lapides grandinis, ignem et sulphur faciam pluere super eum” (xxxviii. 22);
in Apocalypsi,
“Tunc apertum est templum Dei in caelo, et visa est arca foederis in templo Ejus, et facta sunt fulgura et voces et tonitrua, et terrae motus, et grando magna” (xi. 19);
et alibi,
“Grando magna quasi talenti pondo descendit e caelo super homines; quare blasphemarunt homines Deum prae plaga grandinis, quia magna erat plaga ejus valde ( [Apoc.] xvi. 21).

[9] Inde illi qui in falsis mali sunt, vocantur “lapides grandinis” apud Ezechielem,
“Dic ad incrustantes ineptum quod cadet; fiet pluvia inundans, qua vos,lapides grandinis, cadent” (xiii. 11):
per “incrustantes ineptum” significantur qui falsa confirmant, ut extrinsecus appareant sicut vera; illi dicuntur “lapides grandinis,” quia sic destruunt vera; dispersio talium falsorum significatur per “pluviam inundantem.”

[10] Apud Hiobum,
“Num venisti ad thesauros nivis, et thesauros grandinis vidisti? Quae inhibeo in tempus… proelii et belli; quae via qua diffunditur lux?” (xxxviii. 22-24:)
quaeritur Hiob a Jehovah de pluribus num illa sciat; sed illa de quibus quaeritur, significant talia quae caeli et ecclesiae sunt; et per “Num venisti ad thesauros nivis, et vidisti thesauros grandinis?” significatur num sciat unde deprivatio veri et destructio ejus per falsa mali, quae in mundo spirituali apparet sicut lapsus nivis et grandinis e caelis ibi; quod talia appareant quando mali dispergendi, significatur per “quae inhibeo in tempus proelii et belli;” inde etiam dicitur, “quae via qua diffunditur lux,” per quod significatur quo progressu verum insinuatur (“lux” est verum).

[11] Quod “grando” significet falsum mali, ac “pluvia grandinis” destructionem veri, est quia grando in se frigida est, et non sustinet calorem caeli, ac “frigidum” significat deprivationem boni amoris, et “calor” in caelo angelico est bonum amoris (videatur in opere De Caelo et Inferno n. 126-140); tum quia “lapides” in Verbo significant vera, ac in opposito sensu falsa, et grando magna apparet consistere sicut ex lapidibus e caelo dejectis, qui destruunt messes et herbas agri, tum etiam animalia minora, sicut forent lapides; inde etiam dicitur “lapis grandinis.” (Quod “lapides” in Verbo significent vera, ac in opposito sensu falsa, videatur in Arcanis Caelestibus n. 640, 1298, 3720, 6426, 8609, 10376.)

504. Hactenus ostensum est quid significatur per “grandinem;” superest etiam ut ostendatur quid significatur per “ignem.” Per “ignem” in Verbo significatur bonum amoris caelestis, ac per “flammam” bonum amoris spiritualis; in oppoSito autem sensu per “ignem” significatur malum oriundum ex amore sui, ac per “flammam” malum oriundum ex amore mundi. Sciendum est quod omnia bona quaecunque sunt, suam existentiam ducant ex amore caelesti et ex amore spirituali; et quod omnia mala quaecunque sunt, suam existentiam ducant ex amore sui et ex amore mundi; et quia amor in utroque sensu per “ignem” in Verbo significatur, ideo etiam omne bonum et omne malum, quae ex amoribus illis binis existunt. Quoniam in Verbo “ignis” dicitur et de caelo et de inferno, et adhuc ignotum est quod amor per “ignem” ibi significetur, velim plura loca e Verbo afferre, ut in lucem mittatur quod per “ignem” in bono sensu ibi intelligatur amor caelestis, et in malo sensu amor infernalis.

[2] Quod per “ignem” in Verbo significetur amor caelestis patet primum ex significatione “ignis altaris,” quod sit amor caelestis, seu amor in Dominum (videatur supra, n. 496); et quod similiter “ignis” non altaris, constare potest ex sequentibus locis: – Apud Ezechielem,
“Vidi cum ecce ventus procellae venit ex septentrione, nubes magna, et ignis in se ipsum se recipiens, cui splendor circumcirca, et quasi species prunae {1}in medio ignis: et e medio ejus similitudo quatuor animalium:…. aspectus animalium sicut prunae ignis {2}ardentes juxta aspectum lampadum; idem incedens inter animalia; ita ut splendor igni, et ex igne exiens fulgur….. Supra expansum, quod super capite eorum, erat….. similitudo throni, super quo aspectus hominis;…. et vidi sicut speciem prunae juxta speciem ignis intra {2}illam circumcirca, ab aspectu lumborum Ejus et sursum, et ab aspectu lumborum Ejus et deorsum Vidi quasi aspectum ignis, cui splendor circumcirca” (i. 4, [5,] 13, 26, 27; cap. {4}viii. 2):
per “cherubos,” qui visi sicut animalia, intelligitur Dominus quoad Divinam providentiam, et quoad custodiam ne adeatur nisi quam per bonum amoris; et quia ipsa custodia est in caelis, ac praecipue in caelo intimo seu tertio, ideo quoque hoc caelum per “cherubos” significatur (videatur supra, n. 152, 277, 313, 322, 362,462): et quia tertium caelum imprimis per illos significatur, ac Dominus est supra caelos, ideo quoque visus est Dominus “super throno, supra cherubos:” quod itaque “ignis” visus sit in medio cheruborum, cui splendor circumcirca, et ex quo fulgur, et quoque circa thronum, et a lumbis Sedentis super illo sursum et deorsum, significet Divinum Amorem caelestem, patet; nam Ipse Dominus est Divinus Amor, et quicquid procedit ex Domino procedit ex Divino Ipsius Amore; hic itaque est “ignis” cui splendor circumcirca.

[3] Similiter apud Danielem,
“Venit ad Antiquum dierum… vestis Ejus sicut nix alba, et crinis capitis Ejus sicut lana munda; thronus Ejus flamma ignis, rotae Ejus ignis ardens; flumen ignis emanans et exiens ex illo” (vii. [13,] 9, 10):
per “Antiquum dierum” etiam intelligitur Dominus; per “Filium hominis” ibi Dominus quoad Divinum Verum, et per “Antiquum dierum” Dominus quoad Divinum Bonum seu Divinum Amorem, qui “Antiquus dierum” dicitur ex tempore antiquissimo, quando ecclesia caelestis erat, quae in amore in Dominum fuit: illa ecclesia, et caelum ex illis qui inde fuerunt, intelligitur per “thronum,” qui sicut “flamma ignis;” per “rotas” autem, quae sicut “ignis ardens,” significatur doctrina amoris caelestis; ipse Divinus Amor procedens ex Domino significatur per “ignem emanantem et exeuntem a coram Ipso.”

[4] Memoratur etiam a Daniele quod ei visus sit
“Vir indutus linteis, cujus lumbi cincti auro Uphasi, et corpus Ejus sicut Tharschisch, et facies Ejus sicut aspectus fulguris, et oculi Ejus sicut faces ignis; et brachia et pedes Ejus sicut splendor aeris levigati” (x. 5, 6).
Quod Dominus fuerit qui ita visus Danieli, constare potest ex Apocalypsi, ubi Dominus coram Johanne paene similiter repraesentatus est, de Quo ita,
“In medio septem candelabrorum similis Filio hominis,…. circumcinctus ad ubera zona aurea; caput Ipsius et capilli albi sicut lana alba, sicut nix, et oculi Ejus sicut flamma ignis; pedes Ejus similes chalcolibano quasi in camino igniti facti;…. aspectus Ejus sicut sol” (i. 13-16; cap. ii. 18):
ex descriptione paene simili “Filii hominis” visi Johanni in medio septem candelabrorum, ac “Viri induti linteis,” tum “Antiqui dierum” visi Danieli, patet quod sit Dominus qui utrique visus est; quod “facies Ipsius visa sit sicut fulgur, et oculi sicut flamma ignis, significat Divinum Domini Amorem; facies enim apud hominem est imago repraesentativa affectionis quae amoris ejus; et oculi imprimis, nam ex illis amor elucet, scintillant enim inde sicut ex igne.

[5] Etiam de Sedente super Equo albo dicitur quod
Oculi Ipsius visi sint sicut flamma ignis (Apoc. xix. 12):
quod sit Dominus quoad Verbum qui ibi repraesentatus est sedens super Equo albo, constat, nam dicitur quod Sedens super Equo albo appelletur “Verbum Dei,” et quod sit “Rex regum, et Dominus dominorum.” Quoniam per “ignem” significatur Divinus Amor, ideo
Dominus Visus est Mosi super Monte chorebo in rubo in igne (Exod. iii. 1-3):
ac ideo quoque Dominus visus est Mosi et universo populo Israelitico, cum descenderet super Montem Sinai, “in igne;” de quo ita apud Mosen,
“Mons Sinai totus fumabat, propterea quod descendit super eum Jehovah in igne, adeo ut ascenderet fumus ejus sicut fumus fornacis” (Exod. xix. 18; Deutr. iv. 36):
per “ignem” visum etiam ibi repraesentatus est Divinus Amor.

[6] Quoniam “ignis” in supremo sensu significat Divinum Amorem Domini, ideo mandatum est ut ignis jugiter arderet super altari, et quod ex illo igne sumeretur ad suffitus: ex hoc erat quod apud Graecos et Romanos inter religiosa eorum fuerit ignis perpetuus, cui praeerant Virgines Vestales; quod etiam illi coluerint ignem ut sanctum, duxerunt ab Ecclesiis Antiquis, quae fuerunt in Asia, quarum omnia cultus repraesentativa erant. Quoniam “ignis” in supremo sensu significat Divinum Amorem, ideo quoque in Tentorio conventus positum erat candelabrum in quo septem lucernae, quae jugiter arderent; de quo ita apud Mosen,
“Praecipe filiis Israelis ut adferant ad te oleum olivae [purum] contusum pro candelabro, ad ascendere faciendum lucernas jugiter:…. ordinabit illud Aharon a vespera usque ad mane coram Jehovah jugiter:…. super candelabro mundo ordinabit lucernas coram Jehovah jugiter” (Levit. xxiv. 2-4): (Et de ipso candelabro, Exod. xxv. 31 ad fin.; cap. xxxvii. 17-24; cap. xi. 24, 25: Num. viii. 2-4:)
Simile significatur per “septem lampades ignis” ardentes coram throno Dei (Apoc. iv. {1}5):
sed per “ignem altaris” significabatur Divinus Amor caelestis; et per “ignem candelabri,” qui erat flamma, significabatur Divinus Amor spiritualis. Inde etiam est quod per “oleum” ex quo ignis flammae in lucernis candelabri significetur Divinus Amor;
ita per “oleum” quod quinque virgines prudentes habebant in lampadibus, et quod quinque virgines stultae non habebant (Matth. {1}xxv. 1-12).

[7] Per “ignem” etiam significatur Divinus Amor Domini, apud Evangelistas,
Johannes dixit, “Ego baptizo aqua…., at” Jesus “baptizabit spiritu sancto et igne” (Matth. iii. 11; Luc. iii. 16):
“baptizare spiritu sancto et igne” significat regenerare hominem per Divinum Verum et Divinum Bonum Amoris ab Ipso; “spiritus sanctus” est Divinum Verum procedens a Domino, et “ignis” est Divinus Amor ex quo.

[8] Simile quod significatur per “ignem,” etiam significatur per “focum” apud Esaiam,
Jehovah” cui focus in Zione, et clibanus Illi in Hierosolyma” (xxxi. 6):
“cui focus in Zione” dicitur, quia per “Zionem” significatur ecclesia in qua amor caelestis; et “clibanus in Hierosolyma,” quia per “Hierosolymam” significatur ecclesia in qua verum doctrinae; amor caelestis est respective focus, et verum doctrinae sicut clibanus in quo parantur panes.

[9] Quia bonum amoris per “ignem” significatur, et cultus ex bono amoris per “holocausta” repraesentatus est, ideo ignis e caelo quandoque demissus est, et consumpsit holocaustum; ut dum holocaustum fiebat pro expiatione populi, de quo ita apud Mosen,
Quo facto “exivit ignis a coram Jehovah, et comedit super altari holocaustum et adipes; et vidit universus populus, et applauserunt, et ceciderunt super facies suas” (Levit. ix. 24);
similiter
Quod ignis e caelo comederit holocastum Eliae, et ligna et lapides, et pulverem, et quod lamberit aquas quae circum in aquaeductu ( [1 Reg.] xviii. 38);
per hunc “ignem ” etiam significabatur Divinus Amor, et inde acceptatio cultus ex bono amoris.
Pariter per ignem qui ascendit de petra, et comedit carnem et azyma, quae Guideon apportavit angelo Dei (Judic. vi. 21).
Divinus etiam Amor significabatur per
Quod pecus assaretur igne, et non coqueretur aquis, et quod residuum ad mane combureretur igne (Exod. xii. 8, 9 [,10]).
(Explicatio horum versuum videatur in Arcanis Caelestibus n. 7852-7861.)

[10] Divinus etiam Amor Domini significabatur per ignem in quo Dominus praeivit filiis Israelis in deserto, quando proficiscebantur; tum per ignem super Tentorio conventus tempore noctis, de quibus ita apud Mosen,
“Jehovah ibat coram illis interdiu in columna nubis, ad ducendum illos via, et noctu in columna ignis ad lucendum illis;…. nec recedebat columna nubis interdiu, nec columna ignis noctu coram populo” (Exod. xiii. 21,22; Num. ix. 15-23; Deutr. i. 33);
et alibi,
“Quod nubes Jehovae esset super habitaculo interdiu, et ignis noctu in eo, in oculis omnis domus Israelis, in omnibus profectionibus eorum” (Exod. xl. 38; Psalm. cv. 32,39):
quod “nubes interdiu apparuerit, et ignis noctu,” repraesentabat custodiam caeli et ecclesiae a Domino; per Tabernaculum enim repraesentabatur caelum et ecclesia, per nubem et ignem custodia; “dies” enim, quando nubes erat, significabat Divinum Verum in luce, et “nox” Divinum Verum in umbra; ne laederentur a nimia luce custodiebantur per nubem, et ne laederentur a nimia umbra custodiebantur per ignem lucentem.

[11] Quod haec repraesentata fuerint per illa, constare potest apud Esaiam,
“Creabit Jehovah super omne habitaculum Montis Zionis et super convocationes ejus nubem interdiu, ac fumum et splendorem ignis flammae noctu; nam super omni gloria obtegumentum; et Tabernaculum erit in umbram interdiu ob ardorem, ac in refugium et latibulum contra inundationem et pluviam” (iv. 5, 6):
per “habitaculum Montis Zionis” significatur bonum ecclesiae caelestis, et per “convocationes ejus” significantur vera illius boni; custodia ne laedatur a nimia luce et a nimia umbra, significatur per “nubem interdiu,” ac per “fumum et splendorem ignis flammae noctu;” quare dicitur, quod “super omni gloria obtegumentum,” et quod “tabernaculum erit in umbram interdiu ob ardorem:” ne ex nimia luce et ex nimia umbra falsa irrumpant, significatur per quod “erit in refugium et latibulum contra inundationem et pluviam;” “inundatio et pluvia” est irruptio falsorum.

[12] Apud Sachariam,
“Ego ero” Hierosolymae “murus ignis circumcirca, et in gloria ero in medio ejus” (ii. 9 [B.A. 5]):
“murus ignis” significat tutelam per Divinum Amorem, illum enim inferna non aggredi possunt; “gloria” in medio ejus est inde Divinum Verum in luce undequaque. Quoniam “ignis” significabat Divinum Amorem, ideo etiam holocausta vocabantur
“Ignita Jehovae,” ac “ignita odoris quietis Jehovae” (Exod. xxix. 18: Levit i. 9, 13, 17; cap. ii. 2, 9, 10, 11; cap. iii. 5, 16; cap. iv. 35; cap. v. 12; cap. {1}vii. 30; cap. xxi. 6: Num. xxviii. 2: Deutr. xviii. 1):
per quod significabatur quod accepta propter repraesentationem cultus ex bono amoris; holocausta illum cultum repraesentabant, quia in illis integrae pecudes igne adolebantur et consumebantur.

[13] Quoniam Verbum est ipsum Divinum Verum unitum Divino Bono, nam ubivis inibi est conjugium Boni et Veri,
Ideo Elias visus est ascendere in caelum per currum igneum et equos igneos (2 Reg. ii. 11);
Et ideo circum Elisaeum visus est mons plenus equis et curribus igneis (2 Reg. vi. 17);
nam per Eliam et Elisaeum repraesentabatur Dominus quoad Verbum; inde per “currum” significabatur doctrina e Verbo, et per “equos” intellectus Verbi.

[14] Quod “ignis” significet amorem, patet etiam apud Davidem,
Jehovah “facit angelos suos spiritus, ministros suos ignem flammantem” (Ps. civ. 4):
quod faciat “angelos spiritus” significat quod recipientes Divini Veri, proinde Divina vera; et quod faciat “ministros suos ignem flammantem” significat quod recipientes Divini Boni, proinde Divina bona; (quod per “angelos” in Verbo intelligatur Dominus quoad Divinum Verum, ac in sensu respectivo intelligantur recipientes Divini Veri a Domino, videatur supra, n. 130, 200, 302; et quod per “ministros” significentur recipientes Divini Boni, quod est Divini Amoris, etiam supra, n. 155;) inde patet quod per “ignem flammantem” significetur bonum amoris. Quod “ignis” significet amorem, est quia Dominus apparet in caelo angelico ex Divino Amore ut Sol, ex quo Sole procedit calor et lux, et in caelis calor ex Domino ut Sole est Divinum Bonum Amoris, et lux ex Domino ut Sole est Divinum Verum; inde est quod “ignis” in Verbo significet bonum amoris, et “lux” verum ex bono. (Quod Dominus appareat in caelo angelico ut Sol ex Divino Amore, videatur in opere De Caelo et Inferno n. 116-125; et quod Lux ex illo Sole sit Divinum Verum, et Calor ex illo Sole sit Divinum Bonum, n. 126-140; tum n. 567, 568, ibi.) Ex correspondentia ignis et amoris est, quod in communi sermone dicatur “incalescere,” “incendi,” “flagrare,” “effervescere,” “ignescere,” et similia, cum loquela est de affectionibus quae amoris: etiam homo ex amore quocunque secundum gradum ejus incalescit.

[15] Haec de significatione “ignis” in Verbo, ubi is attribuitur Domino, ac ubi dicitur de caelo et ecclesia. At ubi “ignis” in Verbo dicitur de malis ac de infernis, tunc is significat amorem sui et mundi, et inde omnem affectionem malam et cupiditatem, quae cruciat impios post mortem in infernis. Causa quod “ignis” haec opposita significet, est quia Divinus Amor, quando e caelo descendit, ac in societates ubi mali sunt illabitur, vertitur in amorem Divino Amori contrarium, ac inde in varios ardores cupiditatum et concupiscentiarum, et sic in mala omnis generis; et quia mala poenas mali secum ferunt, etiam in cruciatus. Ex conversione illa Divini Amoris in infernalem amorem apud malos, apparent inferna, ubi amores sui et mundi et ubi odia et vindictae regnant, sicut in incendio, tam intus quam circum circa; tametsi a diabolica turba, quae inibi est, non percipitur aliquod igneum: immo ex amoribus illis apparet turba, quae in talibus infernis, facie inflammata et rubente sicut ab igne.

[16] Haec itaque sunt quae significantur per “ignem” in sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“Ardebit sicut ignis malitia, senticetum et vepretum comedet, et incendet implexa silvae, ut elevent se elatione fumi:…. et factus est populus cibus ignis; vir fratri suo non parcent” (ix. 17, 18 [B.A. 18, 19]);
apud eundem,
“Omnis populus…. erit in combustionem, cibum ignis” (ix. 4 [B.A. 5]);
apud eundem,
Assyrii, “concipite quisquilias, parite stipulam, spiritum vestrum, ignis comedet vos; ita erunt populi combusti in calcem; spinae excisae quae igne succenduntur; …. quis manebit nobis igne comedente? quis manebit nobis focis aeternitatis?” (xxxiii. 11, 12, 14:)
per “Assyrios” intelliguntur qui ex falsis et fallaciis ratiocinantur contra vera et bona ecclesiae ex propria intelligentia, ita ex amore sui; illi hic describuntur.

[17] Apud eundem,
In die vindictae Jehovae…. “convertentur torrentes terrae in picem, et pulvis ejus in sulphur; et erit terra in picem ardentem, noctu et diu non exstinguetur; in aeternum ascendet fumus ejus” (xxxiv. 8-10);
apud eundem,
“Facti sunt sicut stipula, ignis combussit eos; non {1}eripiunt animam suam e manu flammae” (xlvii. 14);
apud eundem,
“Ecce omnes vos accendetis ignem, succingitis vos scintillis, ite in focum ignis vestri, et in scintillas quas incendistis” (|l|. 11):
apud eundem,
“Vermis eorum non morietur, et ignis eorum non exstinguetur” (lxvi. 24);
apud Ezechielem,
“Dabo te in manum virorum ardentium,…. igni eris in cibum” ({2}xxi. 36, 37 [B.A. 31, 32]);
apud Davidem,
“Pones eos sicut clibanum ignis tempore irae tuae,…. et comedet eos ignis” (Ps. xxi. 10 [B.A. 9]);
apud eundem,
“Obruant” impios “prunae, ignis dejiciat eos in foveas, non resurgant” (Ps. cxl. 11 [B.A. 10]);
apud Matthaeum,
“Omnis arbor non faciens fructum bonum, exscindetur et in ignem conjicietur Purgabit aream suam, colliget triticum suum in horrea, paleam autem comburet igne inexstinguibili” (Matth. iii. 10, 12; Luc. iii. 9, {1}17);
apud eundem,
“Quemadmodum…. comburuntur zizania igne, sic erit in consummatione saeculi” (xiii. {4}40);
apud eundem,
“Mittet Filius hominis angelos suos, qui colligent e regno Ipsius omnia offendicula, et eos qui faciunt iniquitatem; et mittent eos in caminum ignis” (xiii. 41, 42, 50);
apud eundem,
Dixit illis a sinistris, “Discedite a Me, maledicti, in ignem aeternum paratum diabolo et angelis ejus” (xxv. 41);
apud eundem,
“Qui dixerit fratri suo, Stulte, obnoxius erit gehennae ignis” (v. 22; pariter cap. xviii. 8, 9: Marc. ix. 45, 47);
apud Lucam,
Dives in inferno dixit, “Pater Abraham,… mitte Lazarum ut intingat extremum digiti sui in aquam et refrigeret linguam meam, quia crucior in flamma hac” (xvi. 24);
apud eundem,
“Cum egressus est Lothus e Sodoma, pluit igne et sulphure e caelo, et perdidit eos..; juxta hoc fiet quo die Filius hominis revelabitur” (xvii. 29, 30);
in Apocalypsi,
“Si quis bestiam adorat,…. bibet ex Vino irae Dei,…. et cruciabitur igne et sulphure” (xiv. [9,] 10);
alibi,
Bestia et pseudopropheta “vivi conjecti sunt…. in stagnum ignis ardens sulphure” (xix. 20);
alibi,
“Diabolus….conjectus est in stagnum ignis et sulphuris” (xx. 10);
alibi,
“Mors et infernus ejecti sunt in stagnum ignis;…. et qui non inventus est in libro vitae scriptus, ejectus est in stagnum ignis” (xx. 14, 15);
et alibi,
“Infidelibus,…. homicidis, scortatoribus, incantatoribus, idololatris, et.. mendacibus, pars erit in stagno ardente igne et sulphure” (xxi. 8).
In his locis per “ignem” significatur omnis cupiditas quae est amoris mali, et ejus poena, quae est cruciatus. His adjiciantur quae allata sunt in opere De Caelo et Inferno (n. 566-575), ubi ostensum est quid ignis infernalis et quid stridor dentium.

[18] In superiori articulo, ubi actum est de grandine, dictum est quod Divinum e caelo descendens in inferiore sphaera, ubi mali sunt, contrarium effectum sistat quam in ipso caelo; quod nempe in caelo vivificet et conjungat, at in inferioribus, ubi mali sunt; mortificet et disjungat: ex causa quia influxus Divinus e caelo apud bonos aperit spiritualem mentem, et ad recipiendum adaptat; apud malos autem, quibus non aliqua mens spiritualis est, aperit interiora mentis naturalis eorum, ubi resident mala et falsa; unde illis tunc aversatio ad omne bonum caeli, et odium contra vera, ac concupiscentia ad omne facinus, inde separatio eorum a bonis, et mox damnatio. Influxus ille apud bonos, de quo nunc dictum est, apparet in caelis ut ignis vivificans, recreans et conjungens; infra autem apud malos apparet ille ut ignis consumens et vastans.

[19] Quia talis effectus est Divini Amoris defluentis e caelo, ideo in Verbo toties tribuitur Jehovae, hoc est, Domino, ira et excandescentia; ira ex igne et excandescentia ex aestu ignis; ac quoque dicitur “ignis irae Ejus,” et quod sit “ignis consumens,” praeter similia plura; quae dicuntur non ex eo quod ignis procedens ex Domino sit talis, est enim in sua origine Divinus Amor, sed quod fiat talis apud malos, qui irascuntur et excandescunt ex influxu ejus. Quod ita sit, constare potest ex igne qui apparuit super Monte Sinai, quando Dominus super illum descendit et promulgavit Legem; qui ignis, tametsi in sua origine fuit Divinus Amor, ex quo Divinum Verum, usque apparuit populo Israelitico sicut ignis consumens, coram quo valde trepidabant (Exod. xix. 18; cap. xx. 15 [B.A. 18]: Deutr. iv. 11, 12, 15, {1}33, 36; cap. v. 5, 19-21, [22,] 23 [B.A. 5, 22-26]); ex causa quia apud populum Israeliticum non erat aliquod internum spirituale, sed internum naturale, quod omnis generis malis et falsis scatuit; et Dominus apparet cuivis secundum quale ejus. (Quod filii Jacobi tales fuerint, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 248.)

[20] Inde est quod Jehovah, hoc est, Dominus, in Verbo dicatur “ignis consumens,” ut in his locis:
“Jehovah Deus est ignis consumens” (Deutr. iv. 24);
apud Esaiam,
“Ecce Jehovah in igne veniet, et sicut procella currus Ejus…. in flammis ignis; nam in igne Jehovah disceptabit, et in gladio suo cum omni carne, et multiplicabuntur confossi Jehovae” (lxvi. 15, 16);
apud eundem,
“Visitaberis…. cum flamma ignis comedentis” ({5}xxix. 6);
apud eundem,
“In indignatione irae” Jehovae, “et flamma ignis comedentis, dispersione, inundatione, et lapide grandinis” (xxx. 30);
apud Davidem,
“Ascendit fumus ex naso Ejus, et ignis ex ore Ejus comedit; prunae arserunt ex;…. a splendore ante Ipsum nubes transierunt, grando et prunae ignis; tonavit e caelis Jehovah, et Altissimus dedit Vocem suum, grandinem et prunas ignis” (Ps. xviii. 9, 13, 14 [B.A. 8, 12, 13]);
apud eundem,
“Veniet Deus noster et [non] tacebit, ignis coram Ipso comedet” (Ps. |l|, 3);
apud eundem,
Jehovah “pluet super impios, laqueos, ignem et sulphur” (Ps. xi. 6);
apud Ezechielem,
“Dabo facies meas contra illos, ut tametsi ex igne exiverint, ignis tamen comedet eos,… et terram dabo devastationem, quia praevaricati sunt praevaricationes” (xv. 4, 6-8);
apud Mosen,
“Ignis accensus est in ira mea, et ardebit usque ad infernum infimum, et comedet terram proventumque ejus; et inflammabit fundamenta montium “(Deutr. xxxii. 22).
Talia apparent in mundo spirituali, quando Divinum Bonum et Verum e caelo descendit versus inferiora ibi, ubi mali sunt qui separandi a bonis et dispergendi; ex apparentiis ibi illa dicta sunt. Et quia ignis descendens e caelis, qui in sua origine est Divinus Amor, receptus a malis ibi fit ignis consumens, ideo talis ignis in Verbo praedicatur de Jehovah. Ignis infernalis nec aliunde est quam mutatio Divini Amoris in amores malos ac in diras cupiditates malefaciendi et nocendi.

[21] Hoc quoque repraesentatum est per
Quod ignis e caelo delapsus consumpserit Sodomam et Gomorrham (Gen. xix. 24);
Quod ignis consumpserit Nadab et Abihu, filios Aharonis, quia suffiverunt igne alieno (Levit. x. 1, seq.):
per “suffitum ex igne alieno” significatur cultus ex alio amore quam Domini: tum
Quod ignis consumpserit extremitatem castrorum filiorum Israelis, propter concupiscentias eorum (Num. xi. 1-3).
Simile representatum est per quod
Aegyptii in Mari Suph perierint, quando Jehovah prospexit ex columna ignis et nubis ad castra eorum (Exod. xiv. 24-27):
quod ille ignis in sua origine fuerit Divinus Amor lucens coram filiis Israelis in profectionibus eorum, et super Tabernaculo tempore noctis, supra in hoc articulo ostensum est; at usque aspectus inde a Jehovah prorsus conturbavit et destruxit castra Aegyptiorum.

[22] Quod ignis e caelo descendens apparuerit consumere malos in mundo spirituali, constat ex Apocalypsi, ubi id visum est Johanni; dicit enim
Quod descenderit ignis e caelo et consumpserit Gogum et Magogum, et turbam eorum (xx. 9; Ezech. xxxviii. 22):
“consumere” ibi significat dispergere et conjicere in infernum. Inde quoque dicitur apud Esaiam,
“Erit Lux Israelis in ignem, et Sanctus ejus in flammam, quae accendet et comedet vepretum et senticetum ejus in die uno” (x. 17):
per “vepretum et senticetum” significantur mala et falsa doctrinae ecclesiae; destructio illorum per Divinum Verum descendens e caelo, significatur per quod “Lux Israelis erit in ignem, et Sanctus ejus in flammam.”

[23] Quoniam per “ignem” in opposito sensu; seu respective ad malos, proprie significatur amor sui, ac per “flammam” amor mundi, ideo etiam per “ignem” significatur omne malum, sicut inimicitia, odium, vindicta, et plura alia, nam omnia mala ex binis illis originibus scaturiunt (videatur Doctrina Novae Hierosolymae n. 75); consequenter etiam per “ignem” significatur destructio hominis quoad vitam spiritualem, et sic damnatio et infernum. Haec omnia per “ignem” significantur, quia per “ignem” significatur amor, ut adhuc constare potest ex sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“Videbunt et contabescent in odium populi; etiam ignis inimicos tuos comedet” (xxvi. 11);
interitus malorum, qui hic intelliguntur per “populos” et per “inimicos,” describitur per “odium” et per “ignem.”

[24] Apud eundem,
“Quum transiveris per aquas, tecum Ego; et per fluvios, non submergent te; cum iveris per ignem non adureris, et flamma non incendet te” (xliii. 2):
“transire per aquas et per fluvios et non submergi” significat quod falsa et ratiocinationes ex falsis contra vera non intrabunt et corrumpent; “aquae” hic sunt falsa, et “fluvii” sunt ratiocinationes ex falsis contra vera: “ire per ignem et non aduri, et flamma non accendi” significat quod mala et cupiditates ex illis oriundae non nociturae sint; ignis significat mala, et “flamma” cupiditates inde.

[25] Apud eundem,
“Domus sanctitatis nostra, et decus nostrum, ubi laudaverunt Te patres nostri, facta est in incendium ignis, et omnia desiderabilia nostra facta sunt in Vastitatem” (lxiv. 10 [B.A. 11]):
“domus sanctitatis” et “decus” significant ecclesiam caelestem et spiritualem; “domus sanctitatis” ecclesiam caelestem, et “decus” ecclesiam spiritualem: “ubi laudaverunt Te patres nostri” significat cultum Antiquae Ecclesiae; “laudare” significat colere, et “patres” illos qui ab Antiqua Ecclesia: “facta est in incendium ignis” significat quod omnia bona illius ecclesiae versa sint in mala, a quibus bona consumpta sunt et perierunt: “et omnia desiderabilia nostra facta sunt in vastitatem” significat quod similiter omnia vera; “desiderabilia” in Verbo significant vera ecclesiae.

[26] Apud eundem,
“Eritis sicut quercus dejiciens folia sua, et sicut hortus cui aquae non; et erit robustus in stuppam, et opus ejus in scintillam, ut comburantur ambo simul, nec exstinguens” (i. 30, 31):
per “quercum” significatur naturalis homo, per “folia” scientifica et cognitiones veri ibi; per “hortum” significatur rationalis homo; inde per “Eritis sicut quercus dejiciens folia, et sicut hortus cui aquae non.” significatur quod amplius non scientificum verum, nec rationale verum: per “robustum” et “ejus opus” significatur id quod ex propria intelligentia excluditur; “robustus” in Verbo aliquoties dicitur qui sibi suaeque intelligentiae fidet, credit enim se robustum; et “opus ejus,” quod inde excluditur: et quia proprium hominis haurit omne malum et falsum, et per illa destruit omne bonum et verum, ideo dicitur “Erit robustus in stuppam, opus ejus in scintillam, et comburentur ambo simul;” perire ex falsis mali significatur per “comburi.”

[27] Apud Ezechielem
“Mater tua sicut vitis,…. nunc plantata est in deserto, in terra ariditatis et sitis; exivit ignis ex virga ramorum ejus, comedit illos et fructum ejus” (xix. 10, 12-14);
per “matrem” quae “sicut vitis,” significatur Ecclesia Antiqua, quae in bono vitae et inde in veris fuit: quod ecclesia nunc absque bonis et veris sit, significatur per quod illa “nunc plantata sit in deserto, in terra ariditatis et sitis;” terra ariditatis ” est ecclesia ubi non bonum, et “terra sitis” ubi non verum: “exivit ignis ex virga ramorum ejus, comedit illos et fructum ejus,” significat quod malum falsi destruxerit omne verum et bonum; “ignis” est malum, “virga ramorum” est falsum doctrinae in quo malum, “comedere illos et fructum ejus” est destruere verum et bonum; malum falsi est malum quod ex falso doctrinae.

[28] Apud Sachariam,
“Dominus depauperabit” Tyrum “et excutiet in mare opes ejus, et ipsa igne comedetur” (ix. 4):
per “Tyrum” significatur ecclesia quoad cognitiones veri et boni, et inde per “Tyrum” significantur cognitiones veri et boni quae ecclesiae; ejus vastatio per falsa et per mala significatur per quod “Dominus excutiet in mare opes ejus, et ipsa igne comedetur.”

[29] Apud Davidem,
Hostes “miserunt in ignem sanctuarium tuum, in terram usque profanarunt habitaculum nominis tui;…. combusserunt omnia festalia loca Dei in terram usque:…. non amplius propheta, nec nobiscum sciens quousque” (Ps. lxxiv. 7-9):
quod cupiditates oriundae ex malis amoribus destruxerint ecclesiae vera et bona, significatur per quod “hostes miserint in ignem sanctuarium, et profanaverint habitaculum nominis Jehovae;” quod prorsus destruxerint omnia cultus Divini, significatur per quod “combusserint omnia festalia loca Dei in terram usque;” quod non amplius doctrina veri nec intellectus veri, significatur per “non amplius propheta, nec nobiscum sciens [quousque].”

[30] Apud Mosen,
Si viri belial impulerint habitatores urbis ad serviendum diis aliis, percuterentur omnes ore gladii, et urbs cum omni praeda combureretur igne (Deutr. xiii. 14-17):
per haec in sensu spirituali significatur quod doctrina, ex qua cultus, quae agnoscit alium deum quam Dominum, abolenda sit, quia inibi non nisi quam falsa ex malis cupiditatibus; hoc in senSu spirituali per illa significatur, quia per “urbem” in Verbo significatur doctrina, et per “servire aliis diis” significatur agnoscere et colere alium deum quam Dominum; per “gladium” significatur destructio veri per falsum, ac per “ignem” destructio boni per malum.

[31] Apud Lucam,
Dixit Dominus, quod venerit ignem mittere in terram, et quod vellet si jam accensus esset (xii. 49);
per quod significantur hostilitates et pugnae inter malum et bonum ac inter falsum et verum; nam antequam Dominus in mundum venit, fuerunt in ecclesia mere falsa et mala, proinde non pugna inter illa et bona ac vera; at postquam a Domino aperta fuerunt vera et bona, tunc primum existere potuerunt pugnae; et absque pugnis inter illa nulla reformatio: hoc itaque est quod intelligitur per quod “vellet ut jam ignis accensus esset.” Quod is intellectus eorum verborum sit, patet a sequentibus ibi,
Quod venerit ad dandam divisionem; “erunt namque ex nunc quinque in domo una divisi;…. dividetur pater contra filium, et filius contra patrem, mater contra filiam et filia contra matrem” (vers. 51-53):
per “patrem contra filium” et per “filium contra patrem,” intelligitur malum contra verum ac verum contra malum; et per “matrem contra filiam” et per “filiam contra matrem” intelligitur cupiditas falsi contra affectionem veri, ac vicissim; “in domo una” est apud unum hominem.

[32] Quoniam per “filios” in Verbo significantur vera ecclesiae, et per “filias” bona ejus, constare potest quid significatur per “comburere filios et filias” apud Jeremiam,
“Aedificarunt excelsa Tophethi in Valle [filii] Hinnomi, ad comburendum filios suos et filias suas” (vii. 31);
apud eundem,
“Audiri faciam contra Rabbath [filiorum] Ammonis clangorem belli,…. et filiae ejus igne comburentur” (xlix. 2);
et apud Ezechielem,
“Quando tollitis dona vestis, cum traducitis filios vestros per ignem” (xx. 31):
per “comburere filios et filias igne” significatur per malas cupiditates seu per malos amores destruere vera et bona ecclesiae: sit quod tales abominationes fecerint, per illas usque significatur destructio veri et boni ecclesiae per foedas et abominandas concupiscentias, quas per falsa confirmaverunt.

[33] Ex his nunc constare potest quid significatur per “grandinem et ignem mixta sanguine, et missa in terram, unde tertia pars arborum combusta est, et omne gramen viride combustum est;” nempe, quod significetur influxus e caelo, et prima inde mutatio ante ultimum judicium: quid autem per “arborem” et per “gramen viride” significatur, in sequentibus dicetur. Simile etiam dictum est ubi agitur de plagis in Aegypto, quae praecesserunt ultimum exitium eorum, quod erat submersio in Mari Suph; nempe,
Quod plueret grando, in qua ambularet ignis, super terram Aegypti, qua percussa est herba agri, et confracta omnis arbor agri (Exod. ix. 18-35).

[34] Quod similia ante “diem Jehovae,” qui est ultimum judicium, exstitura sint, praedicitur etiam apud Prophetas: – Apud Joelem,
“Dies Jehovae,…. dies tenebrarum et caliginis;…. ante eum comedet ignis, et post eum inflammabit flamma” (ii. [1, 2,] 3);
apud eundem,
“Dabo prodigia in caelo et in terra, sanguinem et ignem et columnas fumi; sol vertetur in tenebras, et luna in sanguinem, antequam venit dies Jehovae magnus et terribilis” (iii. 3, 4 [B.A. ii. 30, 31]);
apud eundem,
“Ignis comedit habitacula deserti, et flamma inflammavit omnes arbores agri” (i. 19, 20);
et apud Ezechielem,
“Dic silvae meridiei Ecce Ego incendens in te ignem, qui comedet in te omnem arborem viridem; non exstinguetur flamma flammae gravis; unde comburentur in ea omnes facies a meridie usque ad septentrionem” (xxi. 2, 3 [B.A. xx. 46, 47]):
per “silvam meridiei” significatur ecclesia quae in luce veri potest esse ex Verbo, nunc autem quae absque luce spirituali, in solis cognitionibus; per “arbores,” quas comedet ignis, significantur cognitiones illae; quod malae cupiditates etiam illas omni vita spirituali deprivaturae sint, et quod non amplius aliquod verum in claro, nec in obscuro residuum foret, significatur per quod “comburentur omnes facies terrae a meridie ad septentrionem.” Ex nota significatione “ignis” in utroque sensu, videri potest quid etiam in Verbo significatur per “incalescere,” “inflammari,” “ardescere,” “effervescere,” “exuri,” “comburi,” per “incalescentiam,” “flammam,” “ardorem,” “ustionem,” “incendium,” “focum,” “prunas,” et plura.

505. “Et missa in terram.” – Quod significet progressionem versus inferiora, ubi etiam mali, constat ex significatione “mitti in terram,” nempe “grando et ignis mixta sanguine,” quae facta sunt per quod “primus angelus clanxit,” quod sit progredi versus inferiora, ubi consociati erant mali, cum quibus etiam aliqui boni. Quod significetur progressio versus inferiora, est quia mutationes et desolationes, quae significantur per quod “tertia pars arborum” ac quod “omne gramen viride” combusta sint, factae sunt progressive versus inferiora, ubi erant mali, ut supra memoratum est. Quod per “terram” hic intelligantur inferiora, est quia illa visa sunt Johanni quando in spiritu fuit, ita quando in mundo spirituali; nam spiritus hominis, dum visus ei apertus est, videt illa quae in mundo spirituali sunt; et ibi sunt montes, colles, valles; supra montibus et collibus ibi sunt caeli angelici, in vallibus autem infra sunt illi qui nondum in caelum sublati sunt; super illis itaque nunc erant mali mixti bonis; quare valles illae, quae infra montes et colles erant, hic intelliguntur per “terram:” inde per “mitti in terram” significatur e caelis versus inferiora. At cum montes, colles, valles, simul sumpti vocantur terra, tunc per “terram” significatur eccleSia ibi.

506. “Et tertia pars arborum combusta est.” – Quod significet quod perceptiones et cognitiones veri et boni per cupiditates oriundas ex malis amoribus perierint, constat ex significatione “tertiae partis,” cum dicitur de veris, quod sit omne (de qua sequitur); ex significatione “arborum,” quod sint interiora hominis quae sunt mentis ejus (de qua supra, n 109), et inde perceptiones de veris et bonis, ac cognitiones eorum (supra, n. 420); et ex significatione “comburi,” quod sit perire per cupiditates oriundas ex amoribus malis, de qua mox supra (n. 504 [c-e]), ubi ostensum est quod “ignis” significet illas cupiditates; quare “comburi” est per illas perire.

[2] Quod “tertia pars” significet omne, et sic “tertia pars arborum” omne perceptionis de veris et bonis et inde omnes cognitiones illorum, est quia “tria” significant plenum, totum et omne, ac dicuntur de veris; inde “tertia pars” similiter, nam “tertium” significat id; et quoque numeri in se multiplicati et a se divisi similia cum integris a quibus sunt, significant (videatur supra, n. 430 [a,b]): “quod tertia pars” significet omne, et dicatur de veris, videatur etiam supra (n. 384). Simile per “tertiam partem” significatur in his sequentibus: –
“Facta est tertia pars maris sanguis” (vers. 8);
“Mortua est tertia pars creaturarum in mari” (vers. 9);
“Stella ardens cecidit super tertiam partem fluviorum” (vers. 10);
“Facta est tertia pars aquarum absinthium” (vers. 11);
“Percussa est tertia pars solis, et tertia pars lunae, et tertia pars stellarum,” (vers. 12). (Tum cap. ix. 15, 18; cap. xii. 4.)

[3] Describitur hic, quod omnis perceptio veri et boni, et inde cognitio eorum, per amores sui et mundi et inde oriundas cupiditates et voluptates primum perierit. Quod per illos amores et inde oriundas cupiditates perceptio et cognitio veri et boni spiritualis pereat, est quia illi amores sunt amores corporei et mere naturales, in quos etiam homo nascitur; qui nisi domantur et reguntur per amores spirituales, quae sunt e caelo a Domino, exstinguunt omnem perceptionem et inde cognitionem de veris et bonis caeli et ecclesiae; nam illi amores, in se spectati, sunt e diametro oppositi amoribus spiritualibus. Exinde constare potest quod ecclesia, cum labitur, primum veniat a statu interno spirituali in naturalem, qui est ut se et mundum super omnia amet; inde tunc in caligine est quoad omnia ecclesiae et caeli, utcunque in luce quoad illa quae mundi sunt.

[4] Quando perceptio de veris et bonis spiritualibus perit, etiam cognitio illorum perit; nam etsi homo scit illa et loquitur illa, vel ex Verbo vel ex doctrina, usque non scit illa quando non percipit illa: perceptio rei facit cognitionem ejus; cognitio absque perceptione est mortua et non viva, et quoque est cognitio solius sensus vocum et non ipsius rei. Tales cognitiones veri et boni, ex Verbo et ex doctrina ecclesiae, sunt apud illos apud quos praedominantur amores sui et mundi, utcunque edocti sunt ingeniose et artificialiter de illis loqui et praedicare; sunt usque modo crustae, quae apparent coram vulgo sicut intus in illis forent nuclei, cum tamen sunt vacuae.

507. “Et omne gramen viride combustum est” – Quod significet quod per eorundem amorum cupiditates omne scientificum verum perierit, constat ex significatione “graminis,” quod sit scientificum (de qua sequitur); et ex significatione “viridis” quod sit verum et ex vero vivens, nam sicut gramen viride inservit animalibus pro pabulo, ita scientificum verum hominibus pro nutritione spirituali: quicquid enim in agris, in hortis et in campis nascitur, et pro nutritione inservit vel homini vel bestiae, hoc correspondentiam habet cum talibus quae inserviunt nutritioni animi et mentis, quae nutritio vocatur nutritio spiritualis; etiam similia in mundo spirituali apparent ex correspondentia spiritualium cum naturalibus: et quia Verbum in littera naturale est, et conscriptum per correspondentias, ideo dicitur quod “tertia pars arborum et omne gramen viride combusta sint;” per quod in spirituali sensu intelligitur quod omnis perceptio et cognitio veri et boni, tum quod omne scientificum verum, per amores binos corporeos, terrestres et mere naturales perierint.

[2] Per scientificum verum intelligitur omne scientificum per quod confirmatur spirituale verum, ac vitam habet ex spirituali bono. Homo enim per scientifica potest sapere et potest insanire; per scientifica sapit quando per illa confirmat vera et bona ecclesiae, quae sunt vera et bona spiritualia; at per scientifica insanit quando per illa infirmat et refellit vera et bona ecclesiae: quando per illa confirmat vera et bona ecclesiae, tunc illa vocantur scientifica vera, ut et viva; at cum per illa infirmat et refellit vera et bona ecclesiae, tunc vocantur scientifica falsa, ut et mortua. Scientiae sunt modo media ad usus, et quales usus ex illis existunt, tales sunt; sunt vivae quando homo per illas intelligentiam et sapientiam sibi acquirit. Omnis intelligentia et sapientia est ex veris quae e caelo; haec intelligentia et sapientia, quia est e caelo, hoc est, per caelum a Domino, est viva, quia est ipsa vita spiritualis hominis; at intelligentia et sapientia ex falsis non datur, et si creditur esse apud aliquem, est usque mortua, quia est ex inferno.

[3] Haec dicta sunt ut sciatur quod per “gramen viride” significetur scientificum verum, quod est vivum, et quod per “gramen combustum” scientificum falsum, quod est mortuum. Quando verum et bonum, quae e caelo veniunt, non receptaculum habent in cognitionibus et in scientificis apud hominem, sed quando falsa et mala quae ex inferno, tunc scientifica non sunt viva sed mortua, et correspondent gramini arido et combusto; similiter ipse homo, nam homo est talis homo qualiter cognitiones et scientiae apud illum vivunt: ex scientiis enim quae vivunt, ei est intelligentia; at ex scientiis quae non vivunt, ei nulla intelligentia est; et si sunt mortuae ex confirmatione falsorum per illas, est insania et stultitia.

[4] Homo talis, ex correspondentia, in Verbo comparatur “gramini,” et quoque vocatur “gramen,” in sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“Habitatores…. facti sunt herba agri, olus graminis, gramen tectorum, et arvum adustum ante segetem” (xxxvii. 27; 2 Reg. xix. 26);
apud Davidem,
Mali “sicut gramen subito exscinduntur, et sicut olus herbae marcescunt” (Ps. xxxvii. 2);
apud eundem,
“Homo sicut gramen dies ejus, sicut flos agri sic floret” (Ps. ciii. 15);
apud eundem,
Osores Zionis “erunt sicut gramen tectorum, quod antequam distringitur, exarescit” (Ps. cxxix. 6);
apud Esaiam,
“Revelabitur gloria Jehovae, et videbunt:…. vox dicit, Clama: et dixit, Quid clamabo? Omnis caro gramen, et omnis sanctitas ejus sicut flos agri; exaruit gramen et decidit flos, quia ventus Jehovae spiravit in illud: vere gramen populus; exaruit gramen, decidit flos, et Verbum Dei nostri consistet in aeternum” (xl. 5-8):
haec de adventu Domini, et tunc de revelatione Divini Veri ab Ipso, quod intelligitur per “revelabitur gloria Jehovae, et videbunt:” quod tunc apud homines non aliquod scientificum verum nec spirituale verum, significatur per quod “omnis caro gramen, omnis sanctitas sicut flos agri; exaruit gramen, decidit flos;” “gramen” est ,scientificum verum, et “Ros agri” est spirituale verum: quod homo talis sit, intelligitur per “omnis caro gramen,” et per “vere gramen populus, exaruit gramen;” “omnis caro” est omnis homo, “populus” est qui in veris, nunc in falsis.

[5] Apud eundem,
“Ego Is qui consolatur vos; quae tu quod timeas tibi ab homine, moritur, et a filio hominis, gramen datur?” (li. 12:)
per illa verba significatur quod omnia sint a Domino, et nihil ex propria sapientia et intelligentia: “homo” significat hominem quoad sapientiam, et “filius hominis” illum quoad intelligentiam; quod haec modo sit scientia, intelligitur per “gramen datur.”

[6] Apud eundem,
“Effundam spiritum meum super semen tuum, et benedictionem meam super natos tuos, et germinabunt in medio graminis” (xliv. 3, 4):
per “spiritum Jehovae” significatur Divinum Verum, et per “benedictionem ” multiplicatio et fructificatio ejus; inde intelligentia per scientifica vera significatur per “germinare in medio graminis.”

[7] Apud Davidem,
Jehovah qui “germinare facit gramen bestiae, et herbam in ministerium hominis” (Ps. civ. {1}14);
apud eundem,
Jehovah, qui “praeparat terrae pluviam, qui germinare facit montes gramen, qui dat bestiae cibum ejus” (Ps. cxlvii. 8, 9);
apud Mosen,
“Defluet sicut pluvia doctrina mea, stillabit sicut ros verbum meum, sicut stillae super gramen, et sicut guttae super herbam” (Deutr xxxii. 2):
per “gramen” in his locis significatur scientificum verum; et per “herbam agri” spirituale verum; per “herbam agri” enim intelligitur seges in agro primum enata, seu novale, quare dicitur “herba in ministerium hominis:” quod dicatur “gramen pro bestia,” et “in cibum bestiae,” est quia per “bestiam” in Verbo significatur affectio naturalis hominis, et ei est scientificum verum pro cibo et nutritione.

[8] Apud Hiobum,
“Ecce behemoth, quem feci tecum, gramen sicut bos comedit” (xl. 15):
per “behemoth” intelligitur simile quod per “bestiam” in Verbo, nempe affectiones naturales quae sunt homini; quare dicitur, “Ecce behemoth quem feci tecum:” ejus spirituale pascuum est scientificum verum; hoc intelligitur per quod “gramen sicut bos comedit.”

[9] Quod per “viride” significetur vivum, constare potest absque ulteriore explicatione, nam subjectum vegetabile, quando viget, hoc est, dum quasi vivit, viride est; cum autem non amplius viget, seu dum quasi moritur, tunc perit viriditas; quare per “virens” seu “viride” significatur vivens seu vivum, ut etiam in sequentibus locis, Apud Jeremiam, cap. xi. 16; cap. xvii. 8: apud Ezechielem, cap. xvii. 24; cap. xxi. 3 [B.A. xx. 47]: apud Hoscheam, cap. xiv. 9 [B.A. 8]: apud Davidem, Ps. xxxvii. 35; Ps. lii. 10 [B.A. 8]; Ps. xcii. 11 [B.A. 10]: et alibi.

508. VERSUS 8, 9.
“Et secundus angelus clanxit, et quasi mons magnus igne ardens missus est in mare, et facta est tertia pars maris sanguis. Et mortua est tertia pars creaturarum illarum in mari habentium animas, et tertia pars navium periit.”
8. “Et secundus angelus clanxit,” significat influxum e caelo, et secundam mutationem inde apud malos [n.509]; “et quasi mons magnus igne ardens,” significat amorem sui et inde propriae intelligentiae [n. 510]; “missus est in mare,”significat in naturalem hominem [n. 511]; “Et facta est tertia pars maris sanguis,” significat quod inde omne factum sit falsum mali inibi [n. 512].
9. “Et mortua est tertia pars creaturarum illarum in mari habentium animas,” significat quod inde perierit omne scientificum vivum in naturali homine [513]; “et tertia pars navium periit,” significat quod etiam omnes cognitiones veri et boni ex Verbo, et ex doctrinis inde [n. 514].

509. [Vers. 8.] “Et secundus angelus clanxit.” – Quod significet influxum e caelo, et secundam inde mutationem apud malos, constat ex illis quae supra (n. 502) dicta et ostensa sunt.

510. “Et quasi mons magnus igne ardens.” – Quod significet amorem sui ac inde propriae intelligentiae, constat ex significatione “montis igne ardentis,” quod sit amor sui et inde amor propriae intelligentiae; quod hic amor per illum montem significetur, est quia per “montem” in Verbo significatur amor in utroque sensu, nempe amor caelestis et amor infernalis (videatur supra, n. 405); similiter per “ignem” (de quo etiam supra, n, 504 [a-e]); et hic agitur de malis qui separandi a bonis et conjiciendi in infernum; apud quos per illum amorem omne verum vertitur in falsum; hic effectus oriundus ex “monte illo misso in mare,” in sequentibus describitur, nam per “montem illum missum in mare, unde facta est tertia pars maris sanguis,” significatur quod in naturali homine omne factum sit falsum mali: exinde constare potest quod hic per “montem magnum igne ardentem” significetur amor sui et inde amor propriae intelligentiae; propria intelligentia etiam omnis est ex amore sui.

[2] Quod per “montem” intelligatur amor in utroque sensu, est ex causa quia angeli tertii caeli, qui in amore caelesti sunt, super montibus in mundo spirituali habitant; quare cum dicitur “mons,” intelligitur id caelum, ac secundum ideas cogitationis angelicae, quae a personis et locis abstractae sunt, intelligitur id quod facit caelum, ita amor caelestis: quod autem “mons” in opposito sensu significet amorem sui, est quia illi qui in amore sui sunt, continue cupiunt ascendere montes, pares se faciendo illis qui in tertio caelo sunt; hoc quia in sua phantasia versant, id quoque, dum extra inferna sunt, conantur; inde est quod per “montem” in opposito sensu significetur amor sui. Verbo, qui in amore sui sunt, alta semper spirant; quare etiam post mortem, quando omnes status amoris vertuntur in correspondentia, phantasia tenus se alte conjiciunt, credentes se, cum in phantasia sunt, super altis montibus esse, cum tamen corpore in infernis sunt: inde est, quod illi qui ex Babele sunt, qui in tali amore sui sunt ut non solum imperare velint super omnem terram sed etiam super caelos, in Verbo dicantur “montes,” ac “sedere super monte,” et “ascendere super excelsa nubis:” – Ut apud {1}Jeremiam,
“Ecce Ego contra te mons perdens,…. perdens universum terram; et extendam manum meam contra te, ut devolvam te de petris, et dem te in montem combustionis” (li. 25);
et apud {2}Esaiam,
“Dixisti corde tuo, Caelos ascendam, supra stellas Dei exaltabo thronum meum, et sedebo in monte conventus;…. ascendam supra excelsa nubis, similis fiam Altissimo; verumtamen ad infernum dejicieris” (xiv. 13-15):
haec de Babele.

511. “Missus est in mare.” – Quod significet in naturalem hominem, constat ex significatione “maris,” quod sit scientificum in communi quod in naturali homine, proinde naturalis homo quoad scientificum ibi (de qua supra, n. 270, 342 [b]). Quod “mare” id significet, est quia “aqua” significat verum, et verum in naturali homine vocatur scientificum. Ipsum autem verum in se est spirituale, ac in spirituali homine unum facit cum affectione veri, est enim forma affectionis ibi; quantum itaque haec affectio cum sua forma est inde in scientificis quae in naturali homine, tantum scientifica in se continent vera et sunt scientifica vera; nam scientifica quae naturalis hominis in se spectata non sunt vera, sed modo vasa continentia veri, quare etiam per “vasa” in Verbo significantur scientifica.

[2] Quod naturalis homo per “mare” significetur, constare potest ex locis in Verbo supra (n. 275 et 342 [b,c]) adductis; ex quibus patet quod per “mare” respective ad aquam significetur scientificum in communi, ac per “mare” respective ad fluctus significetur disceptatio et ratiocinatio quae fit per scientifica; et quia utrumque est in naturali homine, ideo per “mare” ipse naturalis homo significatur. Sed status naturalis hominis est prorsus secundum affectionem quae amoris hominis; quando apud hominem dominatur affectio spiritualis seu affectio boni et veri propter bonum et verum, et haec per spiritualem hominem in naturalem influit, tunc naturalis homo est spiritualis naturalis homo, est enim tunc subordinatus et subjectus spirituali, et quia sic unum agunt est uterque in caelo; at vero cum apud hominem affectio mere naturalis dominatur, tunc in naturali homine non est aliquod verum, sed omne quod ibi est scientificum non verum, scientificum mortuum et scientificum falsum; causa est, quia tunc scientifica ibi se conjungunt cum affectionibus mere naturalibus, quae omnes scaturiunt ex amoribus sui et mundi; et tamen ipsa vera, quia in se spiritualia sunt, non se conjungent nisi cum affectionibus spiritualibus, ut supra dictum est. Quando vera se conjungunt cum affectionibus mere naturalibus, tunc non amplius sunt vera, sed sunt falsa, nam affectio mere naturalis falsificat illa. Conjunctiones veri cum affectionibus mere naturalibus correspondent scortationibus et adulteriis varii generis, et quoque in sensu spirituali per varia scortationum et adulteriorum genera in Verbo intelliguntur; sunt conjunctiones veritatum Verbi cum amore sui et cum amore mundi, quae illis correspondent.

[3] Quod “mare” significet naturalem hominem cum illis quae inibi sunt, est quoque ex correspondentia; in mundo enim spirituali apparent variis in locis maria, imprimis circa ultimos terminos ubi desinunt societates spirituales seu ipsum caelum: quod ibi maria existant, est causa, quia in terminis caeli et extra illos sunt illi qui mere naturales homines fuerunt, qui etiam apparent inibi in fundis, ubi eorum domicilia; sed sunt ibi naturales non mali, at naturales mali sunt in infernis. Ex maribus ibi visis etiam constat quales illi sunt qui inibi, sed hoc imprimis ex aquarum colore vergente ad obscurum aut ad clarum: si ad obscurum, sunt inibi sensuales spiritus, qui sunt naturales infimi; si ad clarum sunt, inibi naturales interiores. Sed aquae marium quae super inferna sunt densae, nigrae, quandoque rubrae; et turba infernalis inibi apparet sicut angues et serpentes, et sicut monstra qualia in maribus sunt.

512. “Et facta est tertia pars maris sanguis.” – Quod significet quod inde omne factum sit falsum mali inibi, constat ex significatione “tertiae partis,” quod sit omne (de qua supra. n 506); ex significatione “maris,” quod sit naturalis homo (de qua mox supra, n. 511); inde per “tertiam partem maris” significatur totus naturalis homo, et omne quod inibi; et ex significatione “sanguinis,” quod sit falsum mali (de qua etiam supra, n, 329 [f, g]). Ex his nunc videri potest sensus spiritualis hujus versus, quod nempe per quod “mons magnus igne ardens missus in mare, et facta est tertia pars maris sanguis,” significetur quod amor sui dum intrat et occupat naturalem hominem, vertat omne scientificum inibi in falsum mali.

[2] Amor sui est amor mere corporeus, scaturiens ex ebullitione et fermentatione partium obsoletarum, et earum titillatione intus in corpore; unde perceptivum mentis, quod puram atmosphaeram requirit, non modo hebetatur et crassescit, sed etiam perit. Quod amor sui sit ex illa origine, constare potest ex correspondentia ejus cum stercore humano; nam qui illi amori inescati fuerunt, in altera vita prae reliquis amant sordes stercoreas, quarum nidor illis est gratus; signum quod {1}effluviosum pollen ex illis amoene stringat sensorium odoris illorum, sicut prius sensorium commune quod per cuticulas interiores undequaque extensum est. Ex hoc solum constare potest quod amor sui sit prae reliquis amoribus crassus et sordide corporeus, et inde quod auferat omnem perceptionem spiritualem, quae est veri et boni caeli et ecclesiae. Claudit etiam spiritualem mentem, ac sedem suam unice figit in naturali et sensuali homine, quae proxime communicat cum corpore, ac nihil cum caelo: inde etiam fit, quod omnes illi, apud quos praedominatur amor sui, sensuales sint, et non videant illa quae caeli et ecclesiae sunt, nisi in summa caligine; et quoque, quando soli sunt et secum cogitant, illa rejiciant et negent. Ex his nunc constare potest quid significatur per quod “tertia pars maris facta sit sanguis,” ex eo quod “mons magnus igne ardens illuc missus sit.”

513. [Vers. 9.] “Et mortua est tertia pars creaturarum in mari habentium animas.” – Quod significet quod inde, perierit omne scientificum vivum in naturali homine, constat ex significatione “mori,” quod sit perire spiritualiter seu quoad vitam caeli; ex significatione “tertiae partis,” quod sit omne (de qua supra, n. 506); ex significatione “creaturarum in mari,” seu piscium, quod sint scientifica (de qua sequitur); et ex significatione “habere animas,” quod sit vivum esse: inde per quod “mortua sit tertia pars creaturarum in mari habentium animas” significatur quod inde perierit omne scientificum vivum. Per scientificum vivum intelligitur scientificum quod trahit vitam ex spirituali affectione; nam haec affectio dat vitam veris, et inde vitam scientificis; scientifica enim sunt continentia veritatum spiritualium (videatur supra, n. 506, 507, 511).

[2] Quod “creaturae maris,” seu pisces, significent scientifica, est quia “mare” significat naturalem hominem; inde “pisces in mari” significant ipsa scientifica quae sunt in naturali homine. Quod “pisces” illa significent, est quoque ex correspondentia; spiritus enim qui non in spiritualibus veris sunt, sed modo in naturalibus, quae sunt scientifica, apparent in mundo spirituali in maribus, dum spectantur ab illis qui supra sunt, sicut pisces; sunt enim cogitationes, quae ex scientificis apud illos procedunt, quae tales apparent. Omnes enim ideae cogitationis angelorum et spirituum vertuntur in varia repraesentativa extra illos; dum in talia quae sunt regni vegetabilis, vertuntur in arbores et frutices varii generis, at dum in talia quae sunt regni animalis, vertuntur in animalia terrae ac in volatilia varii generis: ideae angelorum caeli, dum in animalia terrae, vertuntur in agnos, oves, capras, juvencos, equos, mulos, et in similia alia; dum autem in volatilia, vertuntur in turtures, columbas, et plures species volucrum quae pulchrae sunt: at vero ideae cogitationis illorum qui naturales sunt, et ex solis scientificis cogitant, vertuntur in formas piscium; apparent etiam inde in maribus plures species piscium, quas saepius videre etiam mihi datum est.

[3] Exinde est quod per “pisces” in Verbo significentur scientifica; ut in sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“Per increpationem meam exsicco mare, pono fluvios in desertum, putrescet piscis eorum, eo quod non sit aqua et morietur siti” (l. 2);
per “increpationem Jehovae” intelligitur interitus ecclesiae, qui est quando non aliqua cognitio veri et boni, seu non aliqua cognitio viva, quia non perceptio; per “exsiccare mare” significatur deprivare naturalem hominem scientificis veris et inde vita naturali ex spirituali; per “ponere fluvios in desertum” significatur rationalem hominem similiter, unde non amplius intelligentia; per “putrescet piscis eorum eo quod non sit aqua ac morietur siti significatur quod non scientificum vivum amplius, quia non verum; “piscis” est scientificum, “aqua” est verum, “putrescere” est emori quoad vitam spiritualem.

[4] Simile quod hic dicitur de mari, quod “tertia pars ejus facta sit sanguis,” et quod “inde mortua sit tertia pars creaturarum inibi,” etiam dicitur de Aegypto, quod ejus flumen, et omnes aquae factae sint sanguis, et quod inde pisces mortui fuerint, apud Mosen,
Dixit Moses ad Pharaonem, quod aquae fluminis Verterentur in sanguinem, et quod inde piscis moreretur, et numen feteret, usque ut defatigarentur Aegyptii bibere aquas ex flumine; quod etiam factum est cum omni aqua in Aegypto (Exod. |v|ii. 17-25);
de qua re etiam apud Davidem,
Vertit aquas eorum in sanguinem, et occidit piscem {1}eorum” (Ps. cv. 29).
Quod simile in Aegypto factum sit, est quia per “Aegyptum” significatur naturalis homo quoad scientificum ejus, seu scientificum quod naturalis hominis; per “flumen Aegypti” significatur intelligentia comparata per scientifica; quod “flumen factum sit sanguis” significat quod illa ex meris falsis; et quod “piscis moreretur” significat quod scientifica vera perirent per falsa: scientifica enim vivunt per vera, at pereunt per falsa; causa est, quia omne spirituale verum est vivum; inde est omnis vita, vel sicut anima, quae scientificis inest; quare absque spirituali vero est scientificum mortuum.

[5] Apud Ezechielem,
“Ego contra te Pharao, rex Aegypti, cete magne, qui cubat in medio fluviorum suorum; qui dixit, Meus fluvius meus, et ego feci me: propterea dabo hamos in maxillas tuas, et adhaerere faciam piscem fluviorum tuorum squamis tuis, et faciam ascendere te e medio fluviorum tuorum, ut omnis piscis fluviorum tuorum in squamis [tuis] haereat; et derelinquam te in deserto, te et omnem piscem fluviorum tuorum” (xxix. 3-5):
per “Pharaonem” significatur simile quod per “Aegyptum,” simile enim per “regem” quod per “populum,” nempe naturalis homo et scientificum ibi; quare etiam vocatur cetus magnus, per “cetum” enim seu “balaenam” significatur scientificum in communi; et ideo dicitur quod “extrahetur e flumine,” et tunc “piscis adhaerebit squamis ejus,” per quod significatur quod peritura sit omnis intelligentia, et quod scientia, quae loco ejus, erit in sensuali homine absque vita: in sensuali homine qui est infimus naturalis proxime exstans mundo, sunt fallaciae et inde falsa; hoc significatur per quod “piscis adhaerebit squamis” ceti: quod naturalis homo, et quod scientificum ibi absque vita ex aliqua intelligentia erit, significatur per “Derelinquam in deserto te et omnem piscem fluviorum tuorum;” quod talia fient quia naturalis homo sibi tribuit omnem intelligentiam, significatur per “{1}qui dixit, Meus fluvius meus, ego me feci;” “fluvius” est intelligentia.

[6] Apud Mosen,
Dicebant filii Israelis in deserto, “Recordamur piscis, quem comedimus in Aegypto gratis, et cucumerum, et cucurbitarum, et porri, et ceparum et alliorum; nunc anima nostra arida est, non quicquam nisi quod ad man oculi nostri.” Postea “Ventus profectus a Jehovah, abripuit selav e mari, et demisit super castra:” sed propter concupiscentiam “percussit Jehovah in {1}populo plagam magnam valde: unde vocabatur nomen loci illius, Sepulchra concupiscentiae” (Num. xi. 5, 6, 31, 33, 34):
per haec significabatur quod filii Israelis aversati fuerint spiritualia, et appetiverint naturalia; erant etiam illi mere naturales, et non spirituales; modo Spiritualem ecclesiam repraesentabant per externa: quod aversati spiritualia significatur per quod “anima nostra arida sit, non quicquam nisi quod ad man oculi nostri;” “man” significabat cibum spiritualem, qui est scientia, intelligentia et sapientia: quod appetiverint naturalia, significatur per quod concupiscerent “piscem in Aegypto, cucumeres, cucurbitas, porros, cepas et allia;” haec omnia significant talia quae sunt infimi naturalis, hoc est, sensualis corporei hominis: et quia rejecerunt spiritualia, et pro illis cupiverunt mere naturalia, ideo “percussi sunt plaga magna; et datum nomen loco, Sepulchra concupiscentiarum.”

[7] Apud Ezechielem,
Dixit ad me, “Aquae hae exeuntes ad terminum orientalem, ac descendunt in planitiem, ac veniunt versus mare, in mare emissae ut sanentur aquae; unde fit, omnis anima vivens, quae reptat, quocunque veniunt fluvii, vivet; unde fit piscis multus valde:…. fit ergo, stant super illo piscatores ab Engedi usque ad En-eglaim, expansione sagenarum adsunt, juxta speciem erit piscis eorum, sicut piscis maris magni multus valde: caenosa et paludes ejus, quae non sanantur, in salem abeunt” (xlvii. 1, 8-11):
agitur ibi de Domo Dei, per quam significatur caelum et ecclesia; et per “aquas quae exeunt e Domo Dei versus orientem,” significatur Divinum Verum reformans et regenerans: per “planitiem” et per “mare” in quae descendunt aquae, significantur ultima caeli et ecclesiae, quae apud homines ecclesiae sunt illa quae sunt naturalis et sensualis hominis, per “planitiem” interiora ejus, et per “mare” exteriora ejus; quod tam cognitiones ex Verbo quam scientifica confirmantia vitam spiritualem per Divinum id Verum accipiant, significatur per quod “aquae maris sanentur ” inde, et quod “vivet omnis anima quae reptat,” et quod “erit piscis multus valde:” quod inde omnis generis scientifica vera et viva sint, significatur per “Juxta speciem erit piscis eorum, piscis sicut maris magni multus valde:” illi qui reformantur et inde intelligentes fiunt, intelliguntur per “piscatores ab En-gedi usque ad En-eglaim;” qui non reformari possunt quia in falsis mali sunt, significantur per “caenosa et paludes quae non sanantur, et abeunt in salem.” Quod hic non intelligantur pisces, qui ex aquis exeuntibus e Domo Dei multiplicantur, quisque videre potest; sed quod per “pisces” intelligantur illa apud hominem quae reformari possunt; quoniam per “Domum Dei” intelligitur caelum et ecclesia, et per “aquas” inde exeuntes Divinum Verum reformans.

[8] In Verbo passim dicitur “bestia terrae,” “avis caeli” et “piscis maris;” et qui non scit quod per “bestiam terrae” seu “agri” intelligatur voluntarium hominis, per “avem caeli” intellectuale ejus, et per “piscem maris” scientificum ejus, prorsus non scire potest quis illorum locorum sensus est; ut in sequentibus: – Apud Hoscheam,
“Lis Jehovae cum habitatoribus terrae, quia non Veritas, non misericordia, et non cognitio Dei in terra;…. propterea lugebit terra, et contabescet omnis habitans in ea, inter bestiam agri, et inter avem caelorum, etiamque pisces maris colligentur” (iv. 1, 3);
apud Zephaniam,
“consumam hominem et bestiam, consumam avem caelorum, et pisces maris, et offendicula cum impiis” (i. 3);
apud Ezechielem,
“In die quo veniet Gog super terram Israelis,…. erit terrae motus magnus super terra Israelis, et contremiscent coram Me pisces maris, et avis caelorum, et bestia agri” (xxxviii. 18-20);
apud Hiobum,
“Quaere bestias et docebunt te, aut aves caeli et annuntiabunt tibi, aut virgultum terrae et docebit te, et narrabunt tibi pisces maris: quis non novit ex his omnibus, quod manus Jehovae faciat illud?” (xii. 7-9.)
In his locis per “bestiam agri” intelligitur voluntarium hominis, per “avem caeli” intellectuale ejus, et per “piscem maris” scientificum ejus. Quid alioqui foret quod “bestiae docerent te, aves caeli annuntiabunt tibi, et pisces maris narrabunt, quod manus Jehovae faciat illud”? Dicitur etiam, “Quis non novit ex his omnibus?”

[9] Similiter apud Davidem,
“Dominari Eum fecisti super opera manuum tuarum, omnia posuisti sub pedes Ejus, gregem et armenta omnia, bestias agrorum, avem caeli, et piscem maris, transeuntem vias marium” (Ps. viii. 7-9 [B.A. 6-8]):
haec dicta sunt de Domino, ac de Ipsius dominio; quod dominium Ipsi sit in caelis super angelos et in terris super homines notum est ex Verbo, dicit enim Ipse quod Ipsi “omnis potestas data sit in caelo et in terra” (Matth. xxviii. 18); quod autem dominium Ipsi datum sit super animalia, aves et pisces, non tanti est ut memoretur in Verbo, ubi omnia et singula spectant caelum et ecclesiam. Inde constare potest quod per “gregem et armenta, bestias agrorum, avem caeli et piscem maris,” talia quae sunt caeli apud angelum et ecclesiae apud hominem intelligantur: per “gregem et armenta” significantur in genere spiritualia et naturalia, per “gregem” spiritualia et per “armenta” naturalia quae apud hominem, seu quae sunt mentis spiritualis et mentis naturalis apud illum; per “bestias agrorum” significantur voluntaria quae sunt affectionum; per “aves caeli” intellectualia quae sunt cogitationum; et per “pisces maris” scientifica, quae sunt naturalis hominis.

[10] Similia significantur per haec in primo capite Geneseos,
“Dixit Deus, Faciamus hominem in imagine nostra, secundum similitudinem nostram, ut dominetur in piscem maris, et in avem caeli,…. et in omne animal repens super terra” (vers. 26, 28):
agitur in illo capite in sensu interno spirituali de instauratione Ecclesiae Antiquissimae, ita de nova creatione seu regeneratione hominum illius ecclesiae: quod datum sit illis percipere omnia suae affectionis quae voluntatis, ac videre omnia suae cogitationis quae intellectus, et sic regere illa, ne abirent in concupiscentias mali et in falsitates, intelligitur per “ut dominetur in piscem maris, avem caeli et omne animal terrae:” et dominatur homo in illa quando Dominus dominatur super hominem; nam homo ex se non super aliquid apud se dominatur: quod per “piscem maris, avem caeli et bestiam agri” talia significentur, est quia correspondent. Correspondentiae interiorum hominis cum illis ad manifestum visum sistuntur in mundo spirituali, nam ibi apparent omnis generis bestiae, tum aves, ac in maribus pisces, quae tamen non aliud sunt quam ideae cogitationis profluentes ex affectionibus, quae sub talibus formis sistuntur quia correspondent.

[11] Quoniam per “pisces” significantur scientifica et cogitationes quae naturalis hominis, quae inserviunt spirituali homini pro mediis sapiendi, inde per “piscatores” in Verbo intelliguntur qui modo in cognitionibus sunt, ac qui cognitiones sibi comparant, tum qui alios docent, et per cognitiones reformant; opera eorum intelliguntur per “emissiones et expansiones retium;” ut in sequentibus locis: – Apud Esaiam
“Lugebunt piscatores, et tristes erunt omnes projicientes in flumen hamum, et expandentes rete super facies aquarum languescent” (xix. 8):
hic per “piscatores projicientes in flumen hamum, et expandentes rete,” intelliguntur qui sibi cognitiones, et per illas intelligentiam, volunt comparare: hic quod non possint, quia non alicubi cognitiones veri.

[12] Apud Jeremiam,
“Reducam” filios Israelis “super terram eorum; mittam ad piscatores multos qui piscabuntur illos; tum mittam ad multos venatores qui venabuntur eos desuper omni monte, et desuper omni colle, et ex foraminibus petrarum” (xvi. [15,] 16):
quod per “mittere ad piscatores qui piscabuntur illos, et ad venatores qui venabuntur illos,” intelligatur convocare et instaurare ecclesiam apud illos qui in bono naturali et in bono spirituali sunt, videatur supra (n. 405 [c]).

[13] Apud Habakuk,
“Quare facis hominem sicut pisces maris, sicut reptile cui non dominans? {1}Omnes hamo extrahat et congreget eum in rete suum;…. ergone evacuabit rete suum, et jugiter occidere gentes non parcet?” (i. 14, 15, 17):
haec dicta sunt de gente Chaldaea vastante et destruente ecclesiam: per “gentem Chaldaeam” significatur profanatio veri et vastatio ecclesiae: “facere homines sicut pisces maris, et sicut reptile cui non dominans,” significat facere hominem ita naturalem ut ejus scientifica sint absque spirituali vero, et jucunda absque spirituali bono; in naturali enim homine sunt scientifica per quae cogitationes, et jucunda per quae affectiones, super quas si non dominatur spirituale, sunt tam cogitationes quam affectiones vagae; ita homo absque intelligentia quae ducet et reget: quod tunc omne falsum et malum illos in suas partes trahere possit, et sic prorsus perdere, significatur per quod “{1}omnes hamo extrahat et congreget in rete suum, et postea occidet;” “extrahere” est ex vero et bono; “in rete suum” est in falsum et malum, et “occidere” est perdere.

[14] Apud Amos,
“Dies venient quibus extrahent vos aculeis, et posteritatem vestram hamis piscatoriis” (iv. 2);
per quae significatur quod per acutas ratiocinationes ex falsis et fallaciis educturi sint et abalienaturi a veris; haec dicta sunt de illis qui abundant cognitionibus quia habent Verbum et prophetas; illi ibi intelliguntur per “vaccas Baschanis in monte Samariae.”

[15] Ex his nunc constare potest quid per “piscatores,” per “pisces” et per “retia;” quae toties memorantur in Novo Testamento, intelligitur; ut in his sequentibus: –
“Jesus.. videns duos fratres, Simonem dictum Petrum, et Andream fratrem ejus, jacientes rete in mare, erant enim piscatores; et dixit illis, Venite post Me, et faciam vos piscatores hominum” (Matth. iv. 18, 19; Marc. i. 16, 17);
et alibi,
Jesus ingressus in navigium Simonis, et docebat turbam; et postea dixit Simoni ut emitteret retia sua in captum, et concluserunt piscium multitudinem ingentem, ut navigia implerentur, et minarentur mergi; et stupor apprehendit omnes super captum piscium, dixit ad Simonem, Ne timeto, ex nunc homines eris capiens (Luc. v. 3-10):
his quoque similis sensus spiritualis inest sicut reliquis Verbi: quod Dominus elegerit illos piscatores, et dixerit quod “piscatores hominum fierent,” significabat quod congregarent ad ecclesiam: per “retia quae expanderent, et quibus concluserunt ingentem multitudinem piscium, ut navigia minarentur mergi,” significabatur reformatio ecclesiae per illos; nam per “pisces” ibi significantur cognitiones veri et boni per quas reformatio, tum multitudo hominum qui reformarentur.

[16] Similia quoque significantur per capturam piscium a discipulis post resurrectionem Domini, de qua re ita apud Johannem,
Dixit Jesus, dum manifestavit Se discipulis qui piscabantur, ut mitterent rete in dextras partes navigii: et acceperunt ut non amplius trahere valerent rete prae multitudine piscium. Postquam descenderunt in terram, vident focum positum, et pisciculum superjacentem, et panem, et dedit illis Jesus panem et pisciculum similiter (xxi. 2-13):
quod Dominus manifestaverit Se dum piscabantur, erat causa quia “piscari” significabat docere cognitiones veri et boni, et sic reformare; quod jusserit “ut emitterent rete in dextras partes navigii” significabat quod ex bono amoris et charitatis omnia, “dextrum” enim significat bonum illud ex quo; cognitiones enim quantum ex bono trahunt, tantum vivunt et tantum multiplicantur; dicebant etiam quod “tota nocte laboraverint et nihil acceperint,” per quod significabatur quod a semet seu proprio nihil, sed a Domino omnia: simile etiam significabatur per “focum super quo pisciculus” et per “panem;” per “panem” enim significabatur Dominus et bonum amoris ab Ipso, et per “pisciculum super focum” cognitio veri ex bono; per “pisciculum” cognitio veri, per “focum” seu “ignem” bonum. Eo tempore non erant aliqui spirituales homines, quia ecclesia prorSus vastata fuit, sed omnes naturales; horum reformatio repraesentabatur per piscaturam illam, et quoque per piscem super foco. Qui credit quod piscis super foco et panis, qui dati discipulis ad comedendum, non significativum alicujus rei superioris fuerit, maxime fallitur; singula enim quae Dominus egit, et quae locutus est, significativa Divinorum caelestium fuerunt, quae unice patent per sensum spiritualem. Quod “focus” et “ignis” sit bonum amoris, et quod “panis” sit Dominus quoad id bonum, supra ostensum est; et quod “piscis” sit cognitio veri et scientificum quod naturalis hominis, ex dictis et ostensis in hoc articulo patet.

[17] Dicit etiam Dominus quod
“Regnum caelorum simile sit sagenae jactae in mare; et ex omni genere piscium contrahenti, quae postquam impleta est, subduxit in litus, et collegit bonos in vasa, et malos foras ejecit; sic erit in consummatione saeculi” (Matth. xiii. 47-49):
separatio bonorum et malorum assimilatur hic “sagenae missae in mare contrahenti ex omni genere piscium,” ex causa quia “pisces significant naturales homines quoad scientifica et cognitiones, et illi in consummatione saeculi seu tempore ultimi judicii separantur ab invicem; sunt enim naturales boni et naturales mali: horum separatio apparet in mundo spirituali sicut rete seu sagena emissa in mare contrahens et subducens in litus pisces; haec apparentia etiam est ex correspondentia; quare a Domino assimilatur regnum caelorum “sagenae contrahenti pisces;” quod separatio bonorum a malis ita appareat, etiam mihi visum est.

[18] Quod naturales homines per “pisces” significentur, constat ex hoc Domini miraculo:
“Accesserunt qui didrachma acciperent:” Jesus dixit ad Simonem, “Reges terrae a quibus accipiunt tributum et censum? a filiis suis, an ab alienis? Dixit Ipsi Petrus, Ab alienis: dixit illi Jesus, Ergo liberi sunt filii: verum ne simus illis offendiculo, abi ad mare, et mitte hamum, et extractum primo piscem tolle, et aperi os ejus, et invenies staterem; eum accipe, da illis pro Me et pro te” (Matth. xvii. 24-27):
per “dare tributum et censum,” significabatur subjectus esse et servire; quare alienis, qui non erant ex filiis Israelis, imponebantur tributa, ut patet ex historicis Verbi; per “filios Israelis,” apud quos erat ecclesia, significabantur spirituales, et per “alienos” naturales; et naturale est subjectum spirituali, et ei servit; est enim spiritualis homo sicut dominus, et naturalis homo sicut servus: et quia naturales sunt servi, et inde intelliguntur per “tributarios,” ideo factum est quod non Dominus nec Petrus darent tributum, sed “piscis,” per quem significatur naturalis homo.

[19] Quod Dominus glorificaverit Humanum suum usque ad ultimum ejus, quod naturale et sensuale vocatur, significatur per haec,
Jesus discipulis manifestatus dixit, “Videte manus meas et pedes meos, quod Ego sim; palpate Me et videte, quia spiritus carnem et ossa non habet, sicut Me videtis habere; et…. ostendit illis manus et pedes:…. et dixit illis, Habetisne aliquid edulii hic? Illi dederunt Ipsi piscis assi partem, et de favo apiario, quae accipiens coram illis comedit” (Luc. xxiv. 38-43):
quod Dominus glorificaverit Humanum suum usque ad ultimum ejus, quod vocatur naturale et sensuale, manifestavit per quod ostenderit manus et pedes, et per quod discipuli palpaverint illa, et per quod dixerit quod spiritus non carnem et ossa habeat sicut Ipse; et quod ederit de pisce asso et de favo apiario; per “manus et pedes” significantur ultima hominis, similiter per “carnem et ossa;” et per “piscem assum” significatur naturale quoad verum ex bono, et per “mel” significatur naturale quoad bonum ex quo verum: haec comedebantur in praesentia discipulorum, quia correspondebant naturali homini, et inde illum significabant; nam “piscis,” ut in hoc articulo ostensum est, ex correspondentia significat naturale quoad scientificum; quapropter etiam piscis in Verbo significat scientificum et cognitivum quod est naturalis hominis et “piscis assus” scientificum quod ex bono naturali; apud Dominum autem significabat Divinum Naturale quoad verum ex bono; et quod “mel” significet bonum naturale, videatur in Arcanis Caelestibus (n. 5620, {1}6857, 10137, 10530). Qui non scit quod in singulis Verbi sit sensus spiritualis, et quod sensus litterae, qui est sensus naturalis, consistat ex correspondentiis cum spiritualibus, non scire potest arcanum cur Dominus in praesentia discipulorum comedit de pisce asso et de favo apiario, tum supra cur dedit discipulis piscem assum et panem; cum tamen omnia et singula quae Dominus locutus est et egit Divina fuerunt, quae interius latent in singulis quae scripta Sunt in Verbo.

[20] Ex his nunc constare potest quid significatur per quod “mortua sit tertia pars creaturarum in mari habentium animas,” quod nempe perierit omne scientificum vivum in naturali homine, seu quod idem, quod naturalis homo quoad scientifica ibi mortuus sit: ille dicitur mortuus quando non vivificatur e spirituali homine, hoc est, per influxum e caelo a Domino per spiritualem hominem; nam Dominus influit per spiritualem hominem in naturalem: quare cum non amplius aliquod verum caeli agnoscitur, et non aliquod bonum caeli afficit, tunc spiritualis mens, quae vocatur spiritualis homo, clausa est, et naturalis mens recipit mere falsa ex malo; et falsa ex malo sunt spiritualiter mortua, sunt enim vera ex bono spiritualiter viva.

[21] Dicitur “tertia pars creaturarum,” quia per “creaturas” et “animalia” in Verbo significantur affectiones et inde cogitationes apud hominem; proinde intelliguntur ipsi homines quoad illas. Similiter per “creaturas” apud Marcum, Jesus dixit discipulis,
“Euntes in mundum universum praedicate Evangelium omni creaturae” (xvi. 15);
et quoque supra in Apocalypsi,
“Et omnis creatura, quae est in caelo, et in terra, et sub terra, et in mari quae sunt, et quae in illis omnia, audivi dicentes, Sedenti super throno et Agno benedictio et honor et gloria, et robur in saecula saeculorum” (cap. v. 13):
quod ibi per “omnem creaturam” intelligantur tam angeli quam homines, patet; nam dicitur quod “audiverit illos dicentes.” (videatur supra, n. 342-346, ubi illa explicata sunt.)

514. “Et tertia pars navium periit.” – Quod significet quod etiam omnes cognitiones ex Verbo, et ex doctrinis inde, constat ex significatione “tertiae partis,” quod sit omne, hic omnes, quia dicitur de cognitionibus veri et boni; et ex significatione “navium,” quod sint cognitiones veri et boni, tum doctrinalia; quod “naves” illa significent, est quia illae ferunt opes super mare pro negotiatione, et per “opes” in Verbo significantur cognitiones veri et boni, quae etiam sunt doctrinalia. Per “naves” in sensu stricto, in quo continens intelligitur, significatur Verbum et doctrina e Verbo, quia Verbum et inde doctrina continent cognitiones veri et boni, sicut naves continent opes; et “negotiari,” quod imprimis fit per naves, significat comparare sibi cognitiones et illas communicare aliis: at dum contenta intelliguntur pro continente, per “naves” significantur cognitiones ex Verbo, et ex doctrina e Verbo.

[2] Quod “naves” talia significent, constare potest a locis in Verbo ubi nominantur: – Ut apud Ezechielem,
Tyre, “in corde maris termini tui; architecti tui perfecerunt pulchritudinem tuam; ex abietibus e Senire aedificarunt tibi omnes tabulas, cedrum e Libano sumpserunt ad faciendum malum pro te; e quercubus e Baschane fecerunt remos tuos, asserem tuum fecerunt ebore; filiam gressuum ex insulis Kitthim:…. habitatores Sidonis et Arvadi fuerunt remiges tui: sapientes tui, Tyre, fuerunt in te, fuerunt naucleri tui: seniores Gebalis et sapientes ejus fuerunt in te, confirmantes fissuram tuam; omnes naves maris et nautae earum fuerunt in te, ad negotiandum negotiationem tuam:…. naves Tharschischi, turmae tuae in mercatu tuo, unde impleta es et honorata valde in corde marium” (xxvii. 4-6, 8, 9, 25):
agitur in eo capite de Tyro: et quia per “Tyrum” significantur cognitiones veri et boni, ideo agitur de negotiatione ejus, et de variis mercibus quibus ditata est; per “negotiationem” enim ejus cum variis mercibus, quibus ditata est, significatur comparatio cognitionum illarum, et inde opulentia spiritualis; hic itaque describitur navis cum omni ejus apparatu, ut quoad tabulas, remos, malum, quoad naucleros, remiges et nautas, et in antecedentibus et conSequentibus quoad merces. Quid autem singula in spirituali sensu significant, prolixum foret hic describere; satis est quod inde constare posSit quod “navis” significet doctrinam ex Verbo, et quod “tabulae,” “remi,” “malus” significent varia ex quibus doctrina; quodque illi qui docent, ducunt et regunt, intelligantur per “gubernatorem, “naucleros,” “remiges” et “nautas,” et ipsa doctrinalia per “merces” ejus, et comparatio opum et divitiarum spiritualium, quae sunt cognitiones veri et boni per quas sapientia, per “negotiationem:” quare dicitur, “Sapientes tui, Tyre, fuerunt in te, fuerunt naucleri tui:”

[3] et in capite sequente, ubi etiam agitur de Tyro,
“Ecce sapiens tu prae Daniele, ullum occultum non absconderunt tibi; in sapientia tua et in intelligentia tua feceras tibi opes, et feceras aurum et argentum in thesauris tuis; per multitudinem sapientiae tuae in negotiatione tua feceras tibi opes” (Ezech. xxviii. 3-5):
ex quibus patet quod per “Tyrum” et ejus “negotiationes” intelligantur cognitiones veri et boni per quas sapientia; quid alioqui foret tam multa dicere de mercibus ejus et de mercatura ejus, si non intelligerentur spiritualia? (Quod per “Tyrum” intelligatur ecclesia quoad cognitiones veri et boni, et inde cognitiones veri et boni quae ecclesiae, videatur in Arcanis Caelestibus n. 1201,)

[4] Agitur postea in eodem capite de vastatione ecclesiae quoad cognitiones veri et boni, quae etiam his verbis describitur,
“Ad vocem clamoris nauclerorum tuorum contremiscent suburbana, et descendent ex navibus tuis omnes tenentes remum: omnes naucleri maris…. clamabunt super te amare” (cap. xxvii. [28,] 29, 30):
per “naucleros” significantur sapientes per cognitiones ex Verbo; per “tenentes remum” significantur intelligentes; vastatio sapientiae et intelligentiae significatur per “vocem clamoris nauclerorum,” et per quod “descendent ex navibus tenentes remum.”

[5] Quod per “naves” in Verbo intelligantur cognitiones veri et boni, et quoque doctrinalia ex Verbo, dum per “naves” intelliguntur opes, ita contenta pro continente, constat adhuc ex his locis: – Apud Esaiam,
“Ejulate, naves Tharschischi, quia devastata est Tyrus;…. silent habitatores insulae, mercator Sidonis transiens mare, impleverunt te: ejulate, naves Tharschischi, quia devastatum est munimentum vestrum” (xxiii. 1, 2, 14):
per “naves Tharschischi” intelliguntur doctrinalia ex Verbo; nam illae naves apportarunt aurum et argentum, per quae significantur bona et vera, et illorum cognitiones ex Verbo; et quia per “Tyrum” significatur ecclesia quoad cognitiones veri et boni, hic illa vastata, inde dicitur, “Ejulate, naves Tharschischi, quia vastata est Tyrus:” per “habitatores insulae” intelliguntur qui in bonis vitae sunt secundum doctrinalia sua; per “mercatores Sidonis” significantur qui in veris ex Verbo, de quibus dicitur quod “impleverint te;” per “munimentum vestrum” significatur doctrina ex Verbo tutans, et per “devastatum illud” significatur quod non ejus perceptio, et inde non verum; nam similia doctrinalia ex Verbo absque perceptione spirituali non sunt vera, quia per ideas non justas de illis falsificata sunt.

[6] Apud eundem,
“Mihi insulae confident, et naves Tharschischi in principio, ad adducendum filios tuos e longinquo, argentum et aurum eorum cum illis” (lx. 9):
quod per “naves Tharschischi in principio” intelligantur cognitiones veri et boni, quales sunt illis in principio qui reformantur, videatur supra (n, 406 [c]), ubi illa explicata sunt: naves Tharschischi enim in principio ferebant aurum et argentum in magna copia, per quae significantur bona vitae et vera doctrinae.

[7] De navibus Tharschischi legitur in Libro Primo Regnum,
“Navem fecit Salomo in Ezion Jeber quae apud Eloth juxta litus Maris Suph in terra Edomi; et misit Chiramus…. servos suos, viros navium, gnaros maris, cum servis Salomonis; venerunt in Ophirem, et sumpserunt aurum quadringenta et viginti talenta, quae adduxerunt ad Regem Salomonem” (ix. 26-28);
et dein
“Navis Tharschisch erat regi in mari cum navi Chirami; semel ternis annis veniebat navis Tharschisch, portans aurum et argentum, ebora, et simias et pavones” (x. {1}22);
et postea in eodem libro,
Rex “Jehoschaphath fecit naves Tharschisch, ut abirent in Ophirem ob aurum; sed non abiverunt, nam fractae sunt naves in Ezion Jeber” (xxii. 49 [B.A. 48]):
quamvis haec historica sunt, usque continent sensum spiritualem aeque ac prophetica: quod “naves factae sint in Ezion Jeber ad litus Maris Suph in terra Edomi” significabat scientias naturalis hominis, nam illae in se continent et quasi portant opes spirituales, sicut naves opes mundanas; “mare” enim “Suph,” et “terra Edomi” ubi Ezion Jeber, erat ultimus terminus terrae Canaanis; et per “ultimos terminos terrae Canaanis” significantur ultima ecclesiae, quae sunt scientiae comprehendentes cognitiones veri et boni: per “aurum” et “argentum” significantur bona et vera ecclesiae internae; per “ebora,” “simias,” et “pavones” significantur vera et bona ecclesiae externae: per scientias intelliguntur scientiae quales fuerunt antiquis, nempe scientiae correspondentiarum, repraesentationum, influxuum, ac de caelo et inferno; quae imprimis comprehendebant cognitiones veri et boni ecclesiae, ac illis inserviebant: per “Chiramum” significantur gentes quae extra ecclesiam, apud quas etiam sunt. cognitiones boni et veri: per quod “naves” sub rege Jehoschaphath “fractae sint” significat devastationem ecclesiae quoad vera et bona ejus.

[8] Ex his constare potest quid in specie significatur per “naves Tharschischi” in praecedentibus; et quoque apud Davidem,
“Per ventum orientalem confringes naves Tharschisch” (Ps. xlviii. 8 [B.A. 7]):
per “ventum orientalem” significatur devastatio et desolatio; nam per ventum qui ab oriente venit in mundo spirituali domicilia malorum evertuntur funditus, ac ipsi cum thesauris, in quibus cor suum posuerunt, ejiciuntur in inferna (de quo vento videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 61): per “naves Tharschisch” hic significantur doctrinalia falsa.

[9] Et apud Esaiam,
“Dies Jehovae Zebaoth…. super omnes cedros Libani atlas et elatas; et super omnes quercus Baschanis; et super omnes montes altos, et super omnes colles elatos; et super omnem turrim excelsam, et super omnem murum munitum; et super omnes naves Tharschisch; et super omnes imagines desiderii; ut destruatur superbia hominis, et humilietur altitudo virorum, et exaltetur Jehovah solus in die illo” (ii. 12-17):
per “diem Jehovae” intelligitur adventus Domini, quando ultimum judicium a Domino peractum fuit. (Quod hoc a Domino peractum sit quando in mundo fuit, videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 46.) Recensentur hic super quos intra ecclesiam judicium factum est: per “cedros Libani altas et elatas” significantur qui ex propria intelligentia se jactant, et per “quercus Baschanis” qui ex scientia; nam “cedri” in Verbo dicuntur de rationali homine, et “quercus” de naturali, ac rationali homini est intelligentia, et naturali homini scientia: per “montes altos et colles elatos” significantur qui in amore sui et in amore mundi sunt (videatur supra, n. 405 [g]): per “turrim excelsam,” “et murum munitum,” significantur principia falsi confirmata, ita quoque illi qui in iis sunt per “naves Tharschisch,” et per “imagines desiderii,” significantur doctrinalia falsa faventia jucundis amorum terrestrium: destructio fastus ex propria intelligentia et scientia, intelligitur per “ut destruatur superbia hominis, et [humilietur] altitudo virorum;” quod omnis intelligentia et scientia sit a Domino, significatur per “ut exaltetur Jehovah solus in die illo.” Creditur quod scientia sit ex homine; sed scientia quatenus inservit intelligentiae, in qua est perceptio veri, est a solo Domino.

[10] Apud Esaiam,
In Zione et Hierosolyma “magnificus Jehovah nobis, locus fluviorum, fluminis, latitudinis spatiorum; non ibit in eo navis remi, et navis magnifica non transibit eum” (xxxiii. 11):
per “Zionem” et “Hierosolymam” intelligitur ecclesia Domini, per “Zionem” ecclesia ubi regnat bonum amoris, et per “Hierosolymam” ubi verum doctrinae; ibi dicitur “Jehovah magnificus” quando homines ecclesiae tales sunt ut sint receptiones Divini Boni et Veri a Domino: et vocatur Zion et Hierosolyma “locus fluviorum, fluminis, et latitudinis spatiorum,” quando omnis illorum sapientia et intelligentia ac bonum et verum sunt a Domino; “fluvii” significant sapientiam, “flumen” intelligentiam, “latitudo spatiorum” vera ex bono in multitudine et extensione: “non ibit in eo navis remi, et navis magnifica non transibit eum,” significat quod non in ecclesia erit intelligentia et sapientia ex proprio; “navis remi” est intelligentia ex proprio, quia ducitur ab hominibus per remos; et “navis magnifica” est sapientia ex proprio, quia homo ex illa gloriatur et superbit; “navis” enim significat intelligentiam et sapientiam quando vadit in mari et transit, sic enim est in cursu vehens suas opes: quod hic non intelligatur navis, patet, quia dicitur de Zione et Hierosolyma.

[11] Apud Davidem,
“Multa sunt opera tua, Jehovah;…. hoc mare magnum et latum spatiis, ibi reptile cui non numerus, animalia parva cum magnis; ibi naves eunt; leviathan quem formasti ad ludendum in eo: omnia Te exspectant, ut des cibum eorum in tempore suo” (Ps. civ. 24-27):
hic non intelligitur mare, nec intelliguntur reptilia, animalia, leviathan seu balaena, ac naves, sed talia quae sunt apud homines ecclesiae; hi enim “exspectant Jehovam:” per “mare magnum et latum” significatur externus seu naturalis homo, qui recipit bona et vera scientifice; “magnum” dicitur de bono ibi, et “latum” de vero ibi: per “reptilia” significantur scientifica viva; per “animalia magna et parva” cognitiones boni et veri omnis generis, superiores et inferiores, ac in communi et in specie (ut in articulo mox superiori, n. 513): per “naves” intelliguntur doctrinalia: per “leviathanem” seu “balaenam” omnia naturalis hominis in complexu, qui dicitur “ludere in mari” ex jucundo sciendi et inde sapiendi. Quia homo ex illis afficitur desiderio sciendi et intelligendi, dicitur,” Omnia Te exspectant, ut des cibum eorum in tempore;” “exspectare” significat desiderare, et “cibus” scientiam et intelligentiam; homo enim ex se non desiderat illas, sed ex illis quae apud illum a Domino, proinde illa apud hominem, tametsi apparet sicut homo ex se.

[12] Apud eundem,
“Qui descendunt in mare in navibus, facientes opus in aquis multis, ipsi viderunt opera Jehovae, et mirabilia Ipsius in profundo” (Ps. cvii. 23, 24):
“Qui descendunt in mare [in] navibus, facientes opus in aquis multis,” significat illos qui intense student doctrinae veri ex Verbo; “illi viderunt opera Jehovae, et mirabilia Ipsius in profundo,” significat quod illi intelligant vera et bona caeli et ecclesiae, et abdita eorum; “opera Jehovae” sunt omnia Verbi quae perficiunt hominem, quae omnia se referunt ad verum et bonum; et “mirabilia in profundo” sunt abdita intelligentiae et sapientiae.

[13] Apud Esaiam,
“Sic dixit Jehovah Redemptor {1}vester, Sanctus Israelis, Propter Vos misi in Babelem, et dejiciam omnes vectes, et Chaldaeos, quorum in navibus clamor” (xliii. 14):
haec de liberatione fidelium ab oppressione illorum qui vastant ecclesiam; per “Babelem” intelliguntur qui illam vastant, et vastant per id quod detineant omnes a cognitionibus veri et boni, dicentes quod ipsi sciant, et quod ipsis credendum, cum tamen nihil veri sciunt; sic tenentes alios secum in densa ignorantia, ac avertentes a cultu Domini ob finem ut ipsi colantur: “dejicere eorum vectes,” significat eorum principia falsi, et falsa devastantia vera; “vectes” sunt principia falsi, et “Chaldaei” sunt qui per falsa devastant; per “Babelem” enim intelliguntur qui per mala destruunt bona, et per “Chaldaeos” qui per falsa destruunt vera: “quorum in navibus clamor” significat destructionem doctrinalium illorum.

[14] Haec destructio per “naves” etiam describitur in Apocalypsi,
“Una hora devastatae sunt tantae divitiae. Omnis etiam gubernator, et omnis qui super navibus versatur, et nautae, et omnes qui in mari negotiantur, e longinquo steterunt,…. et injecerunt pulverem in capita sua, et clamabant flentes et plangentes, dicentesque, Vae, vae, urbs magna” Babylon, “in qua divites facti sunt omnes qui habent naves in mari, ex pretiositate ejus, quia una hora devastata est” (xviii. [16,] 17, 19);
sed haec ulterius explicata videantur in sequentibus. Apud Danielem,
“Tandem in tempore finis collidet cum eo rex meridiei: ideo quasi procella irruet in eum rex septentrionis, cum curru et cum equitibus, et cum navibus multis; venietque in terram, et inundabit et penetrabit” (xi. 40):
“tempus finis” significat tempus ultimum ecclesiae, quando non verum quia non bonum; per “regem meridiei” intelligitur verum in luce, quod est verum ex bono; per “regem septentrionis” intelligitur non verum quia non bonum, proinde falsum; nam ubi non verum est, ibi est falsum, avertit enim homo se tunc e caelo ad mundum, et a Domino ad semet; et ex mundo et ex semet, quando nihil e caelo a Domino, non influit nisi falsum ex malo. Pugnae inter bonum ex vero et inter falsum ex malo ultimis ecclesiae temporibus describuntur in eo capite per pugnas inter regem meridiei et regem septentrionis; quod falsa tunc irruent et destruent vera, intelligitur per quod “rex septentrionis irruet in regem meridiei curru, equitibus, et cum navibus multis;” per “currum” intelligitur doctrina falsi, per “equites” ratiocinationes inde, per “naves” omnis generis falsa et falsificationes veri; quod “veniet in terram, et inundabit et penetrabit,” significat quod falsa destruent omnia ecclesiae tam exteriora quam interiora ejus.

[15] Apud Mosen,
“Reducet te Jehovah in Aegyptum in navibus, per viam de qua dixi tibi, Non addes amplius videre illam, ubi vendemini hostibus vestris in servos et ancillas, nec tamen emptor” (Deutr. xxviii. 68):
agitur ibi de ecclesiae desolatione quoad verum, si non vivitur secundum praecepta Domini in Verbo; “filii Israelis,” ad quos haec dicta sunt, repraesentabant et inde significabant ecclesiam ubi Verbum et inde vera doctrinae, ita spirituales homines; “Aegyptii” autem mere naturales: quod “Jehovah reducet eos in Aegyptum in navibus” significat quod futuri mere naturales per doctrinalia falsi; “naves” sunt doctrinalia falsi: per “viam de qua dixi tibi, Non addes amplius videre eam,” significat a spirituali homine in mere naturalem; nam homo ecclesiae a naturali homine fit spiritualis, at cum non vivit secundum praecepta ex Verbo, a spirituali homine fit mere naturalis: “ubi vendemini hostibus vestris in servos et ancillas” significat quod falsa et mala dominatura sint; “nec tamen emptor” significat prorsus viles.

[16] Apud Hiobum,
“Dies mei veloces fuerunt prae currente; fugerunt, non viderunt bonum; praeteriverunt cum navibus desiderii, sicut aquila volat ad cibum” (ix. 25, 26):
“naves desiderii,” cum quibus dies praeteriverunt, significant affectiones et jucunditates naturales omnis generis, quae solum mundi sunt et corporis; quae quia prae spiritualibus appetuntur et hauriuntur, dicitur “sicut aquila volat ad cibum.”

[17] Apud Mosen,
“Sebulon ad portum marium habitabit, et is ad portum navium, et latus ejus super ad Sidonem” (Gen. xlix. 13):
“Sebulon” significat conjunctionem boni et veri; “ad portum marium habitabit” significat vitam veri; “et is ad portum navium” significat secundum doctrinalia ex Verbo; “latus ejus super ad Sidonem” significat extensionem ab una parte ad cognitiones boni. (Sed haec explicata videantur in Arcanis Caelestibus n. 6382-6386.)

[18] Apud eundem,
“Tunc naves ex loco Kitthaeorum, et affligent Aschurem, et affligent Eberum; sed tamen etiam hic ad intereuntem” (Num. xxiv. {1}24);
hoc in prophetia Bileami: per “naves e loco Kitthaeorum” significantur cognitiones veri et boni, quae fuerunt illis qui ab Antiqua Ecclesia; per “Aschurem” quem affligent, significantur ratiocinationes ex falsis; et per “Eberum,” quem etiam affligent, significantur externa cultus, qualia fuerunt apud filios Jacobi; vastatio eorum quoad verum et bonum, significatur per “etiam hic ad intereuntem.”

[19] In Libro Judicum,
“Gilead, in transitu Jordanis habitas; et Dan cur timebit naves?” (v. 17:)
per “Gilead” intelligitur simile quod per Menassen, et per “Menassen” significatur bonum naturalis hominis; et quia tribus Menassis non una pugnavit contra hostes cum Debora et Barako, dicitur “Gilead, in transitu Jordanis habitas,” per quod significatur, Cur vivis solum in externis quae sunt naturalis hominis? Externum ecclesiae significabatur per regiones trans Jordanem, ac internum ejus per regiones intra Jordanem; externum ecclesiae est apud illos qui plus naturales sunt quam spirituales: et quia tribus Danis nec fuit in pugna cum hostibus una cum Debora et Barako, dicitur “Dan cur timebit naves?” per quod significatur, Cur non repellit falsitates et doctrinalia falsi?

[20] Sicut omnia in Veteri Testamenti sensum spiritualem in se continent, ita quoque omnia in Novo Testamento quae apud Evangelistas et in Apocalypsi; omnia etiam verba Domini, et quoque facta et miracula, significant Divina caelestia, ex causa quia Dominus ex Divino locutus est, et ex Divino operatus est opera et miracula; ita ex primis per ultima, et sic in pleno. Exinde constare potest quod significativum fuerit quod Dominus docuerit ex navigiis; quod elegerit quosdam discipulos ex navibus cum piscabantur; quod Dominus ad navigium, in quo erant discipuli, ambulaverit super mari, et inde compescuerit ventum.
De docente Domino ex navigio, ita legitur apud Evangelistas,
“Jesus…. sedit juxta mare; et congregatae sunt ad ipsum turbae multae, adeo ut Ipse in navem ingressus sederet, et universa turba in litore staret; et locutus est illis multa in parabolis” (Matth. xiii. 1, 2, seq.; Marc. iv. 1, 2, seq.);
et alibi,
[Factum est cum] Jesus “stans ad litus Genezareth,…. ut videret duo navigia stantia ad lacum;…. tunc ingressus est in unum navigiorum, quod Simonis erat, et rogavit illum ut a terra abduceret paululum: et consedit et docuit e navigio turbam” (Luc. v. 1-9):
singulis his etiam sensus spiritualis inest; tum quod “consederit juxta mare,” et “ad litus Genezareth,” tum quod “ingressus in navem Simonis, et inde multa docuerit.” Hoc factum est, quia per “mare,” et per “lacum Genezareth,” cum de Domino, significantur cognitiones veri et boni in omni complexu; et per “navem Simonis,” doctrinalia fidei; inde quod “ex navi docuerit” significabat quod ex doctrina.

[21] De eo, quod Dominus ad navigium in quo erant discipuli ambulaverit super mari, ita legitur apud Evangelistas,
“Erat navis” (in qua discipuli Domini fuerunt) afflictata a vento in medio maris….; in quarta vigilia noctis pervenit ad eos Jesus ambulans super mari. ….Et dixit Petrus,…. Jube me ad Te venire super aquis: dixit, Veni; quare descendens Petrus ambulavit, super aquis, ut veniret ad Jesum; sed extimuit incipiens demergi:…. Jesus extendens manum apprehendit eum, et dixit, Exiguae fidei homo, quare dubitabas? Et cum {1}ingressi in navem quievit ventus; et qui in navi erant adoraverunt Ipsum, dicentes, Vere Filius Dei Tu es” (Matth. xiv. 24-33; Marc. vi. 48-52):
et alibi,
“Cum vespera facta est, descenderunt discipuli ad mare, et postquam ingressi sunt in navigium, venerunt trans mare in Kapernaum, et tenebrae jam factae, sed non venit ad illos Jesus; et mare vento magno spirante commotum est: provecti quasi stadia viginti quinque ad triginta, vident Jesum ambulantem super mari, et prope navigium factum, et ideo extimuerunt: Ipse vero dixit, Ego sum, ne timete: et voluerunt accipere” Jesum “in navigium, sed statim navigium erat apud terram, ad quam tendebant” (Joh. vi. {2}16-21, seq.):
singula etiam hic significant Divina spiritualia, quae tamen non apparent in littera; sicut mare, ambulatio Domini super illo, quarta vigilia qua venit ad discipulos, tum navis, quod in illam ingressus Jesus, et quod inde compescuerit ventum et fluctus maris, praeter reliqua: spiritualia autem, quae significant, non hic opus est singillatim exponere; solum quod “mare” significet ultimum caeli et ecclesiae, quoniam in ultimis terminis caelorum sunt maria; “ambulatio Domini super mari,” significabat praesentiam et influxum Domini etiam in illa, et inde illis qui in ultimis caeli vita ex Divino; vita illorum ex Divino repraesentabatur per “ambulationem Domini super mari;” ac illorum fides obscura et vacillans repraesentabatur per quod “Petrus ambulans super mari inceperit demergi,” sed apprehensus a Domino salvatus; “ambulare” etiam in Verbo significat vivere: quod hoc factum sit “in quarta vigilia,” significabat primum statum ecclesiae, quando diluculum est et instat mane, tunc enim incipit bonum agere per verum, et tunc est adventus Domini: quod “mare interea vento commotum fuerit,” et quod Dominus “compescuerit illum,” significat statum vitae naturalem qui praecedit, qui status est impacificus et quasi tempestuosus; at quando status proximus matutino est, qui est primus status ecclesiae apud hominem, quia Dominus tunc praesens est in bono amoris, fit tranquillum mentis.

[22] Simile quoque significatur per “sedationem venti et fluctuum maris” a Domino, de qua etiam apud Evangelistas,
“Conscendente” Jesu “in navem, secuti ipsum discipuli Ipsius; sed ecce motus magnus factus est in mari, ita ut navis contegeretur a fluctibus; Ipse vero dormiebat. Accedentes itaque discipuli expergefecerunt Ipsum, dicentes, Domine, serva nos, perimus;…. tunc erexit Se et reprehendit ventum…., et facta est tranquillitas magna” (Matth. viii. 23-26; Marc. iv. 36-40; Luc. viii. {1}23, 24):
per hoc repraesentabatur status hominum ecclesiae, quando in naturali sunt, et nondum in spirituali; in quo statu affectiones naturales, quae sunt variae cupiditates oriundae ex amoribus sui et mundi, assurgunt, et varios animi motus sistunt. In eo statu apparet Dominus sicut absens; haec absentia apparens significatur per quod “Dominus dormiret;” at cum e statu naturali in spiritualem veniunt, tunc cessant illi motus, et fit tranquillum mentis; nam motus intempesti naturalis hominis sedantur a Domino, quando spiritualis mens aperitur, et Dominus per illum influit in naturalem. Quoniam affectiones quae sunt amoris sui et mundi, et inde cogitationes et ratiocinationes, sunt ex inferno, sunt enim omnis generis concupiscentiae quae in naturalem hominem inde exsurgunt, ideo illae quoque per “ventum” et per “fluctus maris,” et ipsum infernum per “mare,” in sensu spirituali significantur;

[23] quod etiam constare potest ex eo, quod dicatur quod “Dominus reprehenderit ventum;” et apud Marcum,
“Jesus expergefactus increpavit ventum, et dixit mari, Sile et obmutesce; et quievit ventus, et facta est tranquillitas magna” (iv. 39):
hoc ad ventum et ad mare non dici potuit, nisi per illa intellexerit infernum, unde motus intempesti animi ex variis cupiditatibus exsurgunt. Quod “maria” etiam significent inferna, videatur supra (n. 342 [c]).

515. VERSUS 10, 11.
“Et tertius angelus clanxit, et cecidit ex caelo stella magna ardens quasi lampas, et cecidit super tertia, partem fluviorum et super fontes aquarum. Et nomen stellae dictur absinthium; et facta est tertia pars aquarum absinthium, et multo homines mortui sunt ex aquis, quia amarae factae sunt.”
10. “Et tertius angelus clanxit,” significat influxum e caelo et tertiam inde mutationem apud malos [n. 516]; “et cecidit e caelo stella magna ardens quasi lampas,” significat verum Verbi falsificatum ex amore proprio [n. 517]; “et cecidit super tertiam partem fluviorum, et super fontes aquarum,” significat quot inde perierit omnis intellectus veri, et per id doctrina ecclesiae [n. 518].
11. “Et nomen stellae dicitur absinthium,” significat verum mixtum falso mali [n. 519]; “et facta est tertia pars absinthium,” significat quod tale factum sit omne verum in intellectu et in doctrina [n. 520]; “et multi homines mortui sunt ex aquis,” significat quod omnes qui tales per falsa, in quae conversa sunt vera Verbi, perierint [n. 521]; “quia amarae factae sunt,” significat quia vera Verbi falsificata sunt [n. 522].

516. [Vers. 10] “Et tertius angelus clanxit.” – Quod significet influxum e caelo, et tertiam inde mutationem apud malos, constat ex illis quae supra (n. 502) dicta et ostensa sunt.

517. “Et cecidit e caelo stella magna ardens quasi lampas.” – Quod significet verum Verbi falsificatum ex amore proprio, constat ex significatione “stellarum,” quod sint cognitiones veri et boni, tum vera et bona cognitionum ex Verbo (de qua supra, n. 72, 402): et ex significatione “ardere sicut lampas,” quod sit ex amore proprio falsificari; “ardere” dicitur de amore proprio, quia “ignis” significat illum, (videatur supra, n. 504 [c]); et “lampas” significat verum Verbi, doctrinae et fidei (videatur etiam supra, n, 274); inde constare potest quod per “cecidit e caelo stella magna ardens quasi lampas” significetur verum Verbi ex amore proprio falsificatum.

[2] Sciendum est quod omnes illi qui in amore sui sunt, si student Verbo, falsificent vera ejus; causa est, quia omne verum est e caelo a Domino, et nihil a proprio hominis; et illi qui in amore sui sunt, proprio suo immersi sunt, et inde captant omnem ideam cogitationis de veris Verbi: ex eo est quod falsificent illa, non quoad sensum litterae Verbi, sed quoad intellectum veri in illo; nam intelligere verba aliter quam secundum verum sensum eorum: est falsificare illa.

[3] Sunt duo status cogitationum hominis, unus dum in cogitatione de veris est a Domino, et alter dum a semet: quando est in cogitatione de veris a Domino, tunc elevatur ejus mens usque in lucem caeli; inde illi est illustratio et perceptio veri justa: at quando est in cogitatione de veris a semet, tunc cadit ejus mens in lucem mundi; quae lux quoad spiritualia, seu quoad illa quae caeli et ecclesiae sunt, est caligo, in qua homo non videt nisi talia quae lucent ab igne amoris sui et mundi, quae in se sunt falsa opposita veris.

518. “Et cecidit super tertiam partem fluviorum at super fontes aquarum.” – Quod significet quod inde perierit omnis intellectus veri, et per id doctrina ecclesiae, constat ex significatione “cadere” e caelo, cum de stellis, quod sit perire (de qua sequitur); ex significatione “tertiae partis,” quod sit omne (de qua supra, n. 506), hic omnis, quia dicitur de intellectu veri et de doctrina, quae significantur per “fluvios” et per “fontes aquarum;” ex significatione “fluviorum,” quod sint intellectus veri (de qua sequitur); et ex significatione “fontis aquarum,” quod sit Verbum et doctrina ex Verbo, et inde quod “fontes” sint vera Verbi et doctrinalia (de qua supra, n. 483).

[2] Quod “cadere,” cum dicitur de stellis, per quas intelliguntur cognitiones veri et boni ex Verbo (ut supra), significetur perire, est quia Divinum Verum, cum in mundo spirituali cadit e caelo in terram ibi, ubi sunt mali, vertitur in falsum; et cum Divinum Verum fit falsum, tunc perit. Hoc quoque significatur per quod
“Stellae cadent de caelo” (Matth. xxiv. 29; Marc. xiii. {1}25);
nempe quod in ultimo tempore ecclesiae periturae sint cognitiones veri et boni. Quod Divinum Verum, dum in mundo spirituali cadit e caelo in terram ibi, ubi sunt mali, vertatur in falsum et sic pereat, videatur supra (n. 413 [a], 418 [a], 419 [a,f], 489): vertitur enim Divinum Verum in tale falsum quale est malum illis apud quos influit. Quod ita sit, constare potest ab hac experientia: datum mihi est animadvertere quomodo mutatur Divinum Verum in falsum, quum delabebatur profunde in infernum, et apperceptum quod mutaretur successive cum defluxit, usque tandem in falsissimum.

[3] Quod “fluvii” significent intellectum veri, tum intelligentiam, est quia “aquae” significant vera, ac intellectus est receptaculum et complexus veritatum, sicut fluvius est aquarum, et quia cogitatio ex intellectu, quae est intelligentia, est sicut flumen veri: ex eadem origine, nempe ex significatione “aquarum,” quod sint vera, est quod “fons” significet Verbum, ac doctrinam veri; quodque “stagna,” “lacus” et “maria” significent cognitiones veri in complexu. Quod “aquae” significent vera, et “aquae vivae” vera a Domino, videatur supra (n. 71, 483), et quoque in sequentibus locis in hoc articulo:

[4] quod “fluvii” et “flumina” significent intellectum veri, ac intelligentiam, constare potest ex Verbo ubi fluvii et flumina nominantur: – Ut apud Esaiam,
“Tunc saliet sicut cervus claudus, et cantabit lingua muti, quia erumpent in deserto aquae, et fluvii in planitie deserti” (cap. xxxv. 6):
haec de Domino, ac de reformatione gentium, et instauratione ecclesiae apud illas: per “claudum,” qui saliet sicut cervus, significatur qui non in genuino bono est, quia non in cognitionibus veri et boni; per “linguam muti quae cantabit” significatur confessio Domini ab illis qui in ignorantia veri sunt: “erumpent in deserto aquae” significat quod vera erunt ubi non prius; et “fluvii in planitie deserti” significat quod intelligentia ubi non prius; “desertum” est ubi non verum, “planities deserti” ubi non intelligentia; “aquae” sunt vera, et “fluvii” sunt intelligentia.

[5] Apud eundem,
“Aperiam super clivis fluvios; et in medio vallium fontes ponam; desertum in stagnum aquarum, et terram siccam in scaturigines aquarum” (xli. 18):
haec dicta sunt de salvatione gentium a Domino; “aperire super clivis fluvios” est dare intelligentiam interiorem; “in medio vallium ponere fontes” est instruere in veris externum hominem. (Reliqua videantur explicata supra, n. 483.)

[6] Apud eundem,
“Ecce Ego faciens novum; nunc progerminabit, nonne agnoscitis illud? etiam poanam in deserto viam, in solitudine fluvios: honorabit Me fera agri, dracones et filiae noctuae, eo quod dederim in deserto aquas, et fluvios in solitudine, ad potandum populum meum, electum meum” (xliii. 19, 20):
haec etiam de Domino, et de nova ecclesia ab Ipso, quae intelligitur per “Ecce Ego faciens novum, nunc progerminabit:” per “ponere in deserto viam et in solitudine fluvios” significatur quod Verum et intelligentia veri erunt ubi non prius, via est verum ducens ad caelum, ac “fluvii” sunt intelligentia; per “potare populum” significatur instruere illos qui desiderant: per “feram agri, dracones et filias noctuae,” significantur qui modo ex memoria sciunt vera et bona, ac non intelligunt et percipiunt illa; illi loquuntur verum absque idea veri, pendentes solum ab aliis.

[7] Apud eundem,
“Effundam aquas super sitientem, et fluenta super aridam; effundam spiritum meum super semen tuum, et Benedictionem [meam] super natos tuos” (xliv. 3):
“effundere aquas super sitientem ” significat instruere in veris illos qui in affectione veri sunt; “effundere fluenta super aridam” significat dare intelligentiam illis qui in desiderio veri ex bono sunt: simile significatur per “effundere spiritum” et “benedictionem;” nam per “Spiritum” Dei significatur Divinum Verum, et per “benedictionem” multiplicatio et fructificatio ejus, ita intelligentia. Quis non videt quod hic et supra non intelligantur aquae, et fluvii, nec desertum et solitudo, sed talia quae sunt ecclesiae? Quare etiam hic adjicitur, “Effundam spiritum meum super semen tuum, et benedictionem meam super natos tuos.”

[8] Apud Mosen,
“Jehovah…. ducens te…. ad terram fluviorum aquae, fontium, abyssorum exeuntium e valle et e monte” (Deutr. viii. 7):
per “terram Canaanem,” ad quam Jehovah ducturus eos, significatur ecclesia; quare “fluvii aquae,” “fontes,” “abyssi exeuntes e valle et e monte,” significant talia quae sunt ecclesiae; “fluvii aquae” intellectum veri, “fontes” doctrinalia ex Verbo, “abyssi exeuntes e valle et e monte” cognitiones veri et boni in naturali homine et in spirituali.

[9] Apud Esaiam,
“Specta Zionem… et Hierosolymam;…. ibi magnificus Jehovah nobis, locus fluviorum, fluminum, latitudinis spatiorum; non ibit in eo navis remi, et navis magnifica non transibit eum” (xxxiii. [20,] 21):
hic quoque per “locum fluviorum et fluminum” significatur sapientia et intelligentia. (Quid reliqua significant, supra, n. 514 [c], explicatum est.)

[10] Apud Joelem,
“In die illo stillabunt montes mustum, et colles fluent lacte, et omnes rivi Jehudae fluent aquis: et fons e Domo Jehovae exibit, et irrigabit flumen schittim” (iv. [B.A. iii.] 18):
(haec quoque supra, n. 433 [c] et 483, explicata sunt:) per “fontem” qui “e Domo Jehovae exibit” significatur verum doctrinae e caelo a Domino; per “flumen schittim” quod irrigabit, significatur illustratio intellectus.

[11] Apud Ezechielem,
“Aquae exeuntes de sub limine Domus” Dei “versus orientem:…. vir duxit me et reduxit me super ripa fluvii; cum redirem, ecce super ripa fluvii arbor multa valde hinc et illinc: dixit,…. Omnis anima vivens quae reptat, quocunque venerint fluvii, vivet; unde fit piscis multus valde, quia veniunt eo aquae hae, et sanantur, ut Vivat omne quo venerit fluvius:…. porro juxta fluvium ascendit super ripa ejus hinc et illinc omnis arbor cibi, cujus non decidit folium, neque consumitur fructus ejus; in menses suos renascitur, quia aquae ejus e sanctuario sunt exeuntes” (xlvii. 1-12):
haec quoque explicata sunt supra (n. 422 [c] et 513 [a]); ex quibus patet quod per “aquas exeuntes e Domo Dei versus orientem” significetur Divinum Verum procedens a Domino, influens apud illos qui in bono amoris sunt; et quod per “fluvium, super cujus ripa omnis arbor cibi, et a cujus aquis omnis anima reptans vivit, unde piscis multus,” significetur intelligentia ex receptione Divini Veri; unde omnia apud hominem, tam ejus affectiones et perceptiones quam cognitiones et scientifica, et inde cogitationes, vitam spiritualem adipiscuntur.

[12] Apud Jeremiam,
“Benedictus vir qui confidit in Jehovah;…. erit sicut arbor plantata juxta aquas, et juxta fluvium emittit radices suas; neque videbit cum venerit aestus, sed erit folium ejus viride” (xvii. 7, 8):
per “arborem plantatam juxta aquas” intelligitur homo apud quem vera a Domino sunt; per “juxta fluvium emittit radices suas” intelligitur extensio intelligentiae a spirituali homine in naturalem. (Reliqua videantur explicata supra, n, 481.)
Ubi in Verbo de arboribus et hortis agitur, ibi etiam dicitur de aquis et fluviis irrigantibus, ex causa quia per “arbores” significantur perceptiones et cognitiones, ac per “aquas” et “fluvios” vera et inde intellectus; nam absque intellectu veritatum, est homo Sicut hortus ubi non aqua, cujus arbores arescunt:

[13] – Ut apud Mosen,
“Sicut valles plantantur, sicut hortus juxta fluvium, sicut santalos plantavit Jehovah, sicut cedros juxta aquas” (Num. xxiv. 6, 7):
haec de filiis Israelis, per quos significatur ecclesia, quae tunc plantanda; quae ecclesia comparatur vallibus quae plantantur, et horto juxta fluvium, quia per “valles” significatur intelligentia naturalis hominis, et per “hortum” intelligentia spiritualis hominis; et comparatur santalis et cedris, quia per “santalos” significantur illa quae sunt naturalis hominis, et per “cedros” illa quae sunt rationalis hominis; quia omnia illa vivunt ex influxu Divini Veri a Domino, ideo dicuntur illa plantata “juxta fluvium” et “aquas,” per quae significatur Divinum Verum influens, unde intelligentia.

[14] Quoniam per “Hortum in Edene” seu “Paradisum” intelligitur sapientia et intelligentia, quae fuit antiquissimis qui ante diluvium vixerunt, ideo ubi describitur sapientia eorum, etiam describitur influxus Divini Veri et inde intelligentiae, per
Fluvium qui “exivit ex Edene ad irrigandum hortum, et inde separabatur, et erat in quatuor capita” (Gen. ii. 10, seq.):
“fluvius ex Edene” significat sapientiam ex amore, qui est Eden; “ad irrigandum hortum” est ad dandum intelligentiam: descriptio intelligentiae fit per “quatuor fluvios,” de quibus ibi agitur. (Sed hoc explicatum videatur in Arcanis Caelestibus n. 107-121.)

[15] Apud Ezechielem,
“Aschur cedrus in Libano aquae crescere fecerunt eam, abyssus altam fecit eam, ita ut cum fluviis suis iverit circa plantam suam, et aquaeductus suos emiserit ad omnes arbores agri” (xxxi. 3, 4):
“Aschur” significat rationalem hominem seu rationale hominis; similiter “cedrus in Libano:” et quia genuinum rationale perficitur a cognitionibus veri et boni, dicitur quod “aquae crescere fecerint eam, et abyssus altam fecerit eam;” “aquae” sunt vera, et “abyssus” cognitiones veri quae in naturali homine: incrementum intelligentiae significatur per quod ” [cum] fluviis suis iverit circa plantam;” et multiplicatio cognitionum veri per quod “aquaeductus suos emiserit ad omnes arbores agri.”

[16] Apud Davidem,
“Vitem ex Aegypto proficisci fecisti emisisti propagines ejus usque ad mare, et ad fluvium ramusculos ejus” (Ps. lxxx. 9, 12 [B.A. 8, 11]):
per “vitem ex Aegypto” intelliguntur filii Israelis, qui “vitis” dicuntur quia representaverunt ecclesiam spiritualem, quam “vitis” in Verbo significat: commoratio eorum in Aegypto repraesentabat primam initiationem in res ecclesiae, nam “Aegyptus “significabat scientifica inservientia rebus ecclesiae; cum itaque “vitis” significat ecclesiam, et “Aegyptus” scientificum ei inserviens, patet quid in sensu spirituali significatur per “vitem ex Aegypto proficisci fecisti;” extensio intelligentiae ejus usque ad scientifica et ad rationalia, significetur per” Emisisti propagines ejus usque ad mare, et ramusculos ad fluvium;” “emittere propagines et ramusculos” significat multiplicationem et extensionem, “mare” significat scientificum, et “fluvius,” hic Euphrates, rationale. Extensio ecclesiae, et multiplicatio veritatum ejus, et inde intelligentiae, describitur per terrae Canaanis extensionem ad Mare Suph, Mare Philisthaeorum, et ad fluvium Euphratem,

[17] apud Mosen,
“Ponam terminum tuum {1}a Mare Suph usque ad Mare Philisthaeorum, et a deserto usque ad fluvium” (Exod. xxiii. 31):
per “terminos terrae Canaanis” significantur ultima ecclesiae, quae sunt scientifica vera, cognitiones veri et boni ex Verbo, et rationalia; per “Mare Suph” significatur scientificum verum; per “Mare Philisthaeorum,” ubi erat Tyrus et Sidon, significantur cognitiones veri et boni ex sensu litterae Verbi; et per “fluvium Euphratem” significatur rationale: nam scientifica inserviunt cognitionibus veri et boni ex Verbo, et hae cum illis inserviunt rationali, et rationale inservit intelligentiae, quae datur per vera spiritualia conjuncta bono spirituali.

[18] Simile quod de ecclesia et ejus extensione, etiam de potentia Domini super omnia caeli et eccleSiae, dicitur apud Davidem,
“Ponam in mari manum Ejus, et in fluviis dextram Ejus” (Ps. lxxxix. 26 [B.A. 25]):
haec de Davide, per quem ibi intelligitur Dominus; potentia Domini usque ad ultima caeli et ecclesiae, ita super totum caelum et super omne ecclesiae, significatur per “ponere in mari manum et in fluviis dextram;” potentia significatur per “manum” et “dextram,” et ultima caeli et ecclesiae per “mare” et per “fluvios:” ultima caeli sunt maria” et sunt “fluvii,” ut supra aliquoties dictum est; haec repraesentata sunt per bina maria, et per binos fluvios, qui erant termini terrae Canaanis; bina maria erant mare Aegypti et mare Philisthaeorum, ubi Tyrus et Sidon; et bini fluvii erant Euphrates et Jordanes: sed Jordanes erat terminus inter terram Canaanem interiorem et exteriorem; in hac erant tribus Reubenis et Gadis, ac dimidia tribus Menassis. Similiter apud Sachariam,
“Dominari Ipsius a mari usque ad mare, et a fluvio Usque ad fines terrae” (ix. 10):
haec etiam de Domino, per quae similia intelliguntur; dominium Ipsius usque ad ultima caeli et ecclesiae est super omnia caeli et ecclesiae, ultima enim sunt termini.

[19] Apud Davidem,
“Firmatus thronus tuus ex tunc, ab aeterno Tu; sustulerunt flumina, Jehovah, sustulerunt flumina vocem suam, sustulerunt flumina fragorem suum: prae vocibus aquarum multarum magnificarum, prae fluctibus maris, magnificus Jehovah” (Ps. xciii. 2-4)
haec quoque de Domino; dominium Ipsius ab aeterno in aeternum super caelum et terram significatur per “Firmatus thronus tuus ex tunc, ab aeterno Tu:” glorificatio Domini propter adventum Ipsius, et inde salvationem generis humani, significatur per quod “flumina sustulerint vocem suam” et “fragorem suum;” per “flumina” hic ter nominata significantur omnia quae sunt intelligentiae hominis in interno homine, et omnia quae in externo: Divinum Verum ab Ipso, per quod potentia, et per quod salvatio, significatur per “voces aquarum multarum magnificarum prae fluctibus maris;” “aquae” sunt vera, “voces aquarum multarum magnificarum” sunt Divina vera.

[20] Glorificatio et celebratio Domini ex gaudio cordis describitur ita alibi apud Davidem,
“Sonitum edat mare et plenitudo ejus, orbis et habitantes in eo; flumina plaudant manu, una montes jubilent” (Ps. xcviii. 7, 8):
per illa verba significatur glorificatio Domini ab universo caelo: glorificatio ab ultimis ejus significatur per “Sonitum edat mare et plenitudo ejus;” glorificatio a toto caelo significatur per “Sonitum edat orbis et habitantes in eo;” “orbis” significat universum caelum quoad vera ejus, et “habitantes in eo” significant universum caelum quoad bona ejus; “habitatores” in Verbo significant illos qui in bonis caeli et ecclesiae sunt, ita bona illorum: glorificatio Domini per vera quae sunt intelligentiae, et per bona quae sunt amoris, significatur per “Flumina plaudant manu, una montes jubilent;” “flumina” sunt vera intelligentiae, et “montes” sunt bona amoris.

[21] Divinum Verum a Domino, ex quo recepto intelligentia, significatur per “aquas e petra in Chorebo” (Exod. xvii. 6), de qua ita apud Davidem,
“Diffidit petras in deserto, et bibere fecit abyssos magnas, et eduxit fluenta e petra; et descendere fecit aquas sicut flumina; percussit petram ut aquae emanarent, et fluvii effluxerunt” (Ps. lxxviii. 15, 16, 20);
et alibi,
“Aperuit Petram, ut effluerent aquae; iverunt in siccitatibus fluvii” (Ps. cv. 41):
per “Petram” ibi intelligitur Dominus; et per “aquas” quae inde effluxerunt, intelligitur Divinum Verum ab Ipso; et per “fluvios” significatur intelligentia et sapientia inde; per “bibere abyssos magnas ” significatur haurire et percipere arcana sapientiae.

[22] Apud Johannem,
Jesus dixit, “Si quis sitiverit, venito ad Me et bibito; quisquis” Venit ad Me, “sicut dixit scriptura, flumina e ventre ejus fluent aquae viventis: hoc dixit de spiritu, quem accepturi credentes in Ipsum” (vii. 37, 38 [,39]):
per “venire ad Dominum et bibere” significatur ab Ipso recipere vera doctrinae et eorum fidem: quod inde intelligentia spiritualis, significatur per quod “flumina e ventre ejus fluent aquae viventis;” “aqua vivens” est Divinum Verum quod unice est a Domino, “flumina” sunt illa quae intelligentiae, et “venter” significat cogitationem ex memoria, correspondet enim illi: et quia per “flumina aquae viventis” significatur intelligentia per Divinum Verum a Domino, ideo adjicitur, “Haec dixit de spiritu quem accepturi credentes in Ipsum;” “spiritus” quem accepturi a Domino est Divinum Verum et inde intelligentia; quare etiam Dominus vocat spiritum quem acciperent,
“Spiritum veritatis” (Joh. cap. xiv. 16-18; cap. xvi. 7-15).

[23] Apud Davidem,
Jehovah “super maria fundavit” orbem, “et super flumina stabilivit eum” (Ps. xxi. 2):
per “orbem” significatur caelum et ecclesia in toto complexu “maria” significantur cognitiones et scientiae, quae sunt ultima ecclesiae, in specie cognitiones veri et boni quales sunt in sensu litterae Verbi; per “flumina” significatur introductio per illas ad intelligentiam caelestem. Ex his constare potest quid per illa verba in sensu spirituali intelligitur; quod nempe interiora caeli et ecclesiae, quae vocantur caelestia et spiritualia, fundentur super cognitionibus veri et boni, quae in sensu litterae Verbi, rationaliter intellectis. Dicitur quod “fundaverit orbem super maria, et stabiliverit super flumina,” quia maria et fluvii sunt in terminis caeli, repraesentata per Mare Suph, Mare Philisthaeorum, fluvium Euphratem, et fluvium Jordanem, quae erant termini terrae Canaanis; et quia “ultima” in Verbo significant infima, dicitur quod “Jehovah fundaverit” et “stabiliverit” super illa. Quod non tellus super maribus et super fluviis fundata sit, constat.

[24] Apud eundem,
“Dominus ad dextram tuam, percussit in die irae suae reges, judicavit inter gentes, implevit cadaveribus, percussit caput super terram multam, e flumine in via bibit, propterea exaltabit caput” (Ps. cx. 5-7):
haec dicta sunt de Domino, et de pugna Ipsius contra falsa et mala quae ex infernis, et de horum subjugatione: per “reges” intelliguntur falsa ex inferno, per “gentes” intelliguntur mala inde; Divina Ipsius potentia intelligitur per “Dominus ad dextram;” falsorum et malorum ex infernis subjugatio et destructio significatur per quod “percusserit illos in die irae suae, judicaverit inter gentes, et impleverit cadaveribus:” per “caput,” quod percussit in terram multam, intelligitur amor sui, ex quo omnia mala et falsa; “percutere in terram multam” significat destructionem totalem et damnationem: per “flumen,” e quo caput bibit et propter quod exaltabit se, significatur Verbum in littera; “bibere ex illo” est aliquid inde discere, et “exaltare caput” est tamdiu repugnare; omnes enim qui in falsis ex malo sunt, non prius in infernum possunt dejici quam dum illis ablata sunt illa quae sciunt ex Verbo, quoniam omnia Verbi communicant cum caelo, per quam communicationem exaltant caput; sed illis ablatis in infernum dejiciuntur. Hic sensus est illorum verborum, qui absque sensu spirituali, et absque cognitione de Verbo quale est, nemini patet.

[25] Apud Habakuk,
“Num fluviis succensuit Jehovah? num contra fluvios ira tua? num contra mare excandescentia tua? quia equitas super equis tuis, currus tui salus” (iii. 8):
ita supplicatur ut ecclesia custodiatur et non pereat; per “fluvios” et per “mare” significantur omnia ecclesiae, quia sunt ultima ejus (ut supra); per “equitare super equis,” dum de Jehovah, hoc est, Domino, significatur Divina Sapientia quae inest Verbo; et per “currus” significantur doctrinalia inde.

[26] Apud Davidem,
“Non timebimus cum mutabitur terra, et cum movebuntur montes {1}in corde marium: tumultuabuntur, turbabuntur aquae ejus, contremiscent montes in exaltatione ejus. Fluvius, cujus rivi laetificabunt urbem Dei sanctam, habitationes Altissimi, Deus in medio ejus, non dimovebitur” (Ps. xlvi. 3-5 [,6] [B.A. 2-5]):
haec in sensu spirituali involvunt, quod tametsi ecclesia cum omnibus ejus perit, usque non periturum sit Verbum et Divinum ibi Verum; per “terram” enim significatur ecclesia, per “montes” bona amoris, per “aquas” vera, et per “mutari,” “commoveri,” “tumultuari,” “turbari” et “contremiscere,” status illorum quando pereunt, ac loco eorum intrant falsa et mala; proinde status ecclesiae quando quoad bona vastatur et quoad vera desolatur: (sed videatur supra, n. 304 [c] et 405 [h], ubi illa penitius explicata sunt:) quod non periturum sit Verbum seu Divinum Verum pro ecclesia, significatur per quod “fluvius, cujus rivi laetificabunt urbem Dei, non mutabitur;” “fluvius” significat hic simile cum “fonte,” nempe Verbum, quia dicuntur “rivi ejus,” per quos significantur vera; “urbs Dei” significat ecclesiam quoad doctrinam; “laetificare” significat influxum et receptionem ex gaudio cordis; et “non mutari” significat non perire quoad aliquid.

[27] Apud Esaiam,
“Tunc deficient aquae {1}in mari, et fluvius exsiccabitur et exarescet, et recedent flumina; comminuentur, et exsiccabuntur fluvii Aegypti, calamus et ulva marcescent, papyri juxta flumen, juxta os fluminis, et omne semen fluminis exarescet, impelletur, et non erit” (xix. 5-7):
haec dicta sunt de Aegypto, per quam significatur scientificum quod est naturalis hominis; et per “flumen” ejus, cognitio et apperceptio veri, et in opposito sensu apperceptio falsi; quod illa peritura sint, significatur per quod “flumen exsiccabitur et exarescet;” quod sic non amplius erunt vera, ne quidem vera naturalia et sensualia, quae sunt infima, significatur per quod “calamus et ulva marcescent, papyri juxta flumen, et omne semen fluminis exarescet, impelletur et non erit.”

[28] Apud eundem,
“Ego fodi et bibi aquas, et exsiccabo vola gressuum meorum omnes fluvios Aegypti” (xxxvii. 25):
verba Sancheribi regis Aschuris, per quem significatur rationale perversum, destruens omnem cognitionem et apperceptionem Veri; hoc significatur per quod “exsiccabit vola gressuum suorum omnes fluvios Aegypti.” Quod “fluvii Aegypti” significent cognitiones et apperceptiones veri, est quia “Aegyptus” significat naturalem hominem quoad scientifica, et naturali homini est cognitio et apperceptio, sicut est spirituali homini intelligentia.

[29] Apud Ezechielem,
“Evaginabunt gladios suos contra Aegyptum, ut impleant terram confosso: tunc dabo fluvios aridam, et vendam terram in manum malorum, et vastabo terram et plenitudinem ejus per manum alienorum” (xxx. 11, 12):
per “Aegyptum” significatur scientificum quod naturalis hominis inserviens intelligentiae rationalis et spiritualis hominis: quod scientifica vera destruentur per falsa, significatur per “Evaginabunt gladios suos contra Aegyptum;” per “gladios” significantur falsa destruentia vera: per “confossum” significatur qui periit per falsa: per “dare fluvios aridam,” significatur quod nulla amplius cognitio et apperceptio veri: “vendere terram in manum malorum, et vastare illam per manum alienorum,” significat destruere per mala et per falsa; “alieni” significant falsa.

[30] Apud Sachariam,
“Exsiccabuntur omnes profunditates fluminis, et dejicietur superbia Aschuris, et baculus Aegypti recedet” (x. 11):
“exsiccabuntur omnes profunditates fluminis,” nempe Euphratis, significat quod omnes acutae ratiocinationes ex propria intelligentia periturae sint; “superbia Aschuris” significat propriam intelligentiam, quae est rationalis perversi; “baculus Aegypti recedet” significat quod scientifica inservientia ratiociniis nihil valitura sint.

[31] Apud Esaiam,
“Vastabo montes et colles, et omnem herbam eorum arefaciam, et ponam fluvios in insulas, et stagna exsiccabo “(xlii. 15):
“Vastabo montes et colles” significat quod peritura sint bona amoris et charitatis; “omnem herbam eorum arefaciam” significat quod peritura sint vera quae ex bonis illis; “ponam fluvios in insulas et stagna exsiccabo” significat quod peritura sit intelligentia et cognitio veri,

[32] Apud eundem,
“Ecce per increpationem meam exsicco mare, pono fluvios in desertum, putrescet piscis eorum, eo quod non sit aqua, et morietur” (l. 2):
(vide supra, D. 342 [c], ubi explicata sunt:) apud Nahum,
“Increpans mare, et exsiccat illud, ac omnia flumina arefacit” (i. 4);
apud Davidem,
Jehovah “ponit fluvios [in] desertum, et exitus aquarum in siccitatem” (Ps. cvii. 33);
apud Hiobum,
“Exspirat homo, ubi est? abeunt aquae ex mari, et fluvius exsiccatur et exarescit” (xiv. 10, 11).

[33] Hactenus ostensum est quod per “fluvios” significetur intellectus veri ac intelligentia; quod autem in opposito sensu per “fluvios” significetur intellectus falsi et ratiocinatio ex propria intelligentia, quae est pro falsis contra vera, constat ex sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“Mittet in mari legatos…. ad gentem delineatam et conculcatam cujus terram depraedati sunt fluvii” (xviii. 2):
per “fluvios” hic significantur falsa quae propriae intelligentiae, quae destruxerunt. (Quid reliqua significant, videatur supra, n. 304 [d], 331 [a].) Apud eundem,
“Cum transibis per aquas, tecum Ego; et per fluvios, non submergent te” (xliii. 2):
“transire per aquas et per fluvios et non submergi” significat quod falsa et ratiocinationes ex falsis contra vera non corrumpent.

[34] Apud {1}Jeremiam,
“Ecce aquae ascendentes ex septentrione, quae {2}sicut flumen inundans, inundabunt terram et plenitudinem ejus” (xlvii. 2):
“aquae ex septentrione” significant falsa doctrinae quae ex propria intelligentia: quae comparantur “flumini inundanti terram,” quia per “flumen” significatur ratiocinatio ex falsis, per “terram” ecclesia; hujus destructio per falsa per “inundationem a flumine.”

[35] Apud Davidem,
“Nisi Jehovah esset pro nobis, cum insurgit contra nos homo tunc aquae submersissent nos, fluvius transivisset super animam nostram, tunc transivissent super animam nostram aquae superbi” (Ps. cxxiv. 2, 4, 5):
per “aquas superbi,” de quibus hic agitur, significantur falsa faventia amori sui et confirmantia illum, tum falsa doctrinae quae ex propria intelligentia; per “fluvium” significatur ratiocinatio ex illis contra vera; inde patet quid intelligitur per “Nisi Jehovah esset pro nobis cum insurgit contra nos homo,” quod nempe cum homo ex se, suo amore et ex propria intelligentia insurgit et conatur destruere vera ecclesiae; agitur enim de Israele, per quem significatur ecclesia: per “aquas” quae submersissent eos, et per “fluvios” qui transivissent super animam eorum, significantur falsa et ratiocinationes ex illis, et inde destructio vitae spiritualis, quae homini est per vera et per vitam secundum illa; per “aquas” significantur falsa, per “fluvios” ratiocinationes ex illis, et per “submergere et transire super animam,” destructio vitae spiritualis.

[36] Apud Esaiam,
“Ecce Dominus ascendere faciet super eos aquas fluvii validas et multas, regem Aschuris, et omnem gloriam ejus; et ascendet super omnes rivos ejus, et ibit super omnes ripas ejus; ibit per Jehudam, et inundabit” (viii. 7 [,8]):
per “Aschurem” et ejus regem in Verbo significatur rationale, hic rationale perversum; inde per “fluvium ejus,” qui erat Euphrates, intelligitur ratiocinatio; et per “aquas fluvii” intelliguntur falsa per ratiocinationes confirmata; haec itaque significantur per “aquas fluvii validas et multas,” quae “validae” dicuntur ex cupiditate, et “multae” ex falsitate: abundantia falsorum ex malo destruentium vera boni ecclesiae, significatur per quod “aquae fluvii ascendent super omnes rivos ejus, et super omnes ripas,” et quod “ibit per Jehudam, et inundabit;” per “Jehudam” significatur ecclesia ubi Verbum.

[37] Apud Jeremiam,
“Quid tibi cum via Aegypti, ut bibas aquas Schichoris? aut quid tibi cum via Assyriae, ut bibas aquas fluvii?” (ii. 18:)
per “aquas Schichoris” seu Aegypti, significantur scientifica falsa, seu scientifica confirmantia falsa; et per “aquas fluvii” significantur falsa ratiocinia ex illis, ita quae sunt ex propria intelligentia; quod haec et illa non haurienda sint, significatur per illa verba.

[38] Apud eundem,
“Septentrionem versus, juxta litus fluvii Euphratis, impegerunt et ceci derunt; quis hic sicut flumen ascendit? [cujus aquae] sicut flumina commoventur? Aegyptus sicut flumen ascendit, et sicut flumina commoventur aquae; dixit enim, Ascendam, obtegam terram, perdam urbem et habitantes in ea” (xlvi. 6-8):
per haec significatur destructio ecclesiae et ejus veritatum per falsa ratiocinia ex scientificis confirmantibus; per “septentrionem” significatur apud quos falsum, et unde; per “fluvium Euphratem ” falsa ratiocinia; per “Aegyptum” scientifica confirmantia; per “aquas” quae commoventur ipsa falsa; et per “ascendere, obtegere terram, perdere urbem et habitantes in ea,” significatur destructio ecclesiae et ejus doctrinae; “terra” est ecclesia, “urbs” est doctrina veri, et “habitantes” sunt bona ejus.
Similia significantur per “fluvium Aegypti” Nilum, et per “fluvium Assyriae” Euphratem, alibi in Verbo (ut Esai., cap. vii. 18, 19; cap. xi. 15, 16: Ezech., cap. xxix. 3, 4, 5, 10; cap. xxxi. 15; cap. xxxii. 2: Psalm. lxxiv. 14, 15; Ps. lxxviii. {1}44: Exod. {2}vii. 17-21):
Similia etiam per “fluvios Babelis” (Psalm. cxxxvii. {3}1).
Quoniam omnes tentationes spirituales fiunt per falsa quae irrumpunt in cogitationes et infestant mentem interiorem, ita per ratiocinia ex illis, inde etiam tentationes per “aquarum inundationes,” et per “fluminum et torrentium irruptiones” significantur: – Ut apud Jonam,
“Projeceras me in profunditatem, in cor usque marium, et flumen circumdedit me, et omnes fluctus tui et undae tuae super me transiverunt” (ii. 4 [B.A. 3]);
apud Davidem,
“Circumdederunt me funes mortis, et flumina Belialis terruerunt me” (Ps. xviii. 5 [B.A. 4]);
apud Matthaeum,
“Descendit imber, venerunt flumina, et flarunt venti, et irruerunt in domum illam; tamen non cecidit, fundata enim erat super petra” (vii. 25, 27);
et apud Lucam,
“Unde inundatione facta, illisum flumen domui illi, sed non valuit dimovere eam, quoniam fundata erat super petra” (vi. 48, 49).

519. [Vers. 11.] “Et nomen stellae dicitur absinthium.” – Quod significet verum mixtum falso mali, constat ex significatione “nominis,” quod sit quale status et quale rei (de qua supra, n. 148); ex significatione “stellae,” hic “stellae magnae ardentis quasi lampas,” quod sit verum Verbi falsificatum ex amore proprio; et ex significatione “absinthii,” quod sit verum mixtum falso mali. Quod “absinthium id significet, est ex amaritudine ejus, et amaritudo existit ex dulci mixto indulci opposito; inde in spirituali sensu “amaritudo,” qualis est absinthii et fellis, est verum mixtum falso quod oppositum est vero, quod est falsum mali: “sapor” enim et “gustus” significat affectionem sciendi et sapiendi; inde “sapidum” significat jucundum et amoenum sapientiae, et “cupediae,” quia sapidae, vera quae sapientiae. (Quod hoc sit ex correspondentia, videatur in Arcanis Caelestibus n. 3502, 3536, 3589, 4791-4805.) Quod “absinthium” et quoque “fel” ex amaritudine significent verum mixtum falso mali, constat etiam a sequentibus hujus versus; dicitur enim quod “multi homines mortui sint ex aquis, quia amarae factae sunt;” per quae significatur quod per vera falsificata omnes qui tales quoad vitam spiritualem perierint; vera enim faciunt vitam spiritualem, falsa mali autem exstinguunt illam; et vera quando miscentur falsis mali, non amplius sunt vera, sed falsificata, et vera falsificata in se sunt falsa.

[2] Talia falsa fuerunt apud gentem Judaicam; at falsa quae fuerunt apud gentes probas, alius generis falsa fuerunt; haec falsa significantur per “acetum,” illa autem per “fel” et “myrrhatum vinum” apud Evangelistas,
“Venientes in locum qui dicitur Golgotha,…. dederunt” Jesu “acetum cum felle mixtum; sed gustans non voluit bibere.” ….Cum crucifigebatur, “currens unus et accipiens spongiam, et implens aceto, et ponens circa calamum, potavit Ipsum” (Matth. xxvii. [33,] 34, 48; Marc. xv. 23, 36);
“Posthac sciens Jesus quod omnia jam consummata essent, ut impleretur Scriptura, dicit, Sitio; et vas erat positum aceto plenum, et impleverunt spongiam, et hyssopo circumposuerunt, et applicuerunt Ipsius ori; et cum accepisset acetum, dixit, Consummatum est” (Joh. xix. 28, 29):
omnia et singula quae apud Evangelistas memorantur de passione Domini, in sensu spirituali significant statum ecclesiae tunc respective ad Dominum et ad Verbum; Dominus enim erat Verbum, quia Divinum Verum, et Judaei sicut Verbum seu Divinum Verum ita Dominum tractaverunt (de qua re videatur supra, n, 64, 195). Quod dederint Domino “acetum felle mixtum,” quod etiam vocatur “myrrhatum vinum,” significabat quale Divini Veri ex Verbo erat apud gentem Judaicam, nempe commixtum falso mali, et sic prorsus falsificatum et adulteratum; quare id non voluit bibere: quod autem postea dederint Domino acetum in spongia, et circumposuerint hyssopo, significabat falsum quale erat apud gentes probas, quod erat falsum ex ignorantia veri, in quo erat bonum et utile; hoc falsum, quia acceptatur a Domino, ideo id bibit: per “hyssopum” quem circumposuerunt, significatur purificatio ejus. Quod Dominus dixerit, “Sitio,” significat sitim Divinam spiritualem, quae est Divini Veri et Boni in ecclesia, per quod generis humani salus. (De falso mali, quale fuit apud gentem Judaicam, et de falso ignorantiae in quo bonum, quale apud gentes probas, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 21.)

[3] Simile significatur per “fel” et “acetum” apud Davidem,
“Dederunt in cibum meum fel, et in siti mea potarunt Me aceto: fiat mensa eorum coram illis in laqueum, et pro retributionibus tendicula; obscurentur oculi eorum ut non videant, et lumbos eorum jugiter concute” (Ps. lxix. 22, 23 [B.A. 21, 22]):
hic per “fel,” per “acetum,” et per “sitim,” similia quae supra significantur, quoniam dicta sunt de Domino: per “mensam” quae erit illis in laqueum, significatur aberratio quoad omne verum doctrinae ex Verbo; “mensa” enim dicitur pro omni cibo spirituali, et cibus spiritualis significat omne doctrinae ex Verbo: per “oculos” qui obscurabuntur ut non videant significatur intellectus veri; per “lumbos” qui concutientur significatur voluntas boni, et conjugium ejus cum intellectu veri; hoc per “lumbos” etiam alibi in Verbo significatur.

[4] In Threnis,
“Satiavit me amaritudinibus, inebriavit me absinthio;…. ideo dixi, Periit victoria mea, et spes mea a Jehovah; memento miseriae meae et ploratus mei, absinthii et cicutae” (iii. 15, 18, 19):
haec quoque de Domino; quod Dominus non aliud in ecclesia, quae tunc erat apud Judaeos, invenerit quam falsa et falsificata vera, significatur per quod “satiaverint Ipsum amaritudinibus, et inebriaverint absinthio;” “absinthium” est falsum mali mixtum veris, ita falsificatum: pugna Domini cum infernis, et desperatio quod gens Judaica usquam redigi posset ad recipienda et agnoscenda vera, significatur per “Periit victoria mea, spes mea a Jehovah; memento miseriae meae et ploratus mei, absinthii et cicutae:” spiritus enim qui in falsis mali sunt, et usque in veris ex sensu litterae Verbi, diutius resistunt antequam subjugantur et in infernum dejiciuntur; causa est, quia per vera communicationem habent cum caelo, quae communicatio et inde conjunctio prius disrumpenda et auferenda est antequam dejiciuntur; hoc involvit desperatio de victoria, qualis etiam fuit Domino in cruce, quando dixit, “Sitio,” et dederunt Ipsi acetum.

[5] Apud Jeremiam,
“Jehovah Deus excidit nos, et potavit nos aquis fellis” (viii. 14);
apud eundem,
“Ecce Ego cibans eos, populum hunc absinthio, et potabo eos aquis fellis; et dispergam eos inter gentes et mittam post eos gladium, donec consumpsero eos” (ix. 14, 15 [B.A. 15, 16]);
apud eundem,
“Ecce Ego cibans eos absinthio, et potabo eos aquis fellis, quia a prophetis Hierosolymae exivit hypocrisis in universam terram” (xxiii. 15):
haec quoque dicta sunt de gente Judaica, quae mille modis pervertit Verbum, verum ejus falsificavit, et bonum ejus adulteravit: per “absinthium” significatur malum falsi, et per “aquas fellis” falsum mali, utrumque mixtum cum veris et bonis Verbi: quod in malis et inde falsis fuerint ex se et ex suo corde, significatur per quod “Jehovah cibet eos absinthio et potet aquis fellis;” tribuitur enim Jehovae, hoc est, Domino, malum et falsum, quae tamen sunt ipsius hominis, ut pluries alibi, ex causis de quibus saepius supra: per “hypocrisin quae exivit ex prophetis Hierosolymae” significatur commixtio talis falsi et veri, quia locuti sunt vera, et docuerunt falsa; locuti vera dum ex Verbo, et docuerunt falsa dum ex se et sua doctrina: destructio eorum per mala falsi et per falsa mali, significatur per “Dispergam eos inter gentes, et mittam post eos gladium;” “dispergere inter gentes” significat destruere per mala falsi, et “mittere gladium post eos” significat destruere per falsa mali. (Quod “gentes” signficent mala, videatur supra, n. 175 [d], 331 [b]; et quod “gladius” significet pugnam veri contra falsum, et pugnam falsi contra verum, et destructionem ejus, etiam supra, n. 131 [b], 367.)

[6] Apud Amos,
“Ecce Jehovah…. percutiet domum magnam aspersionibus, et domum parvam rupturis: num current in petra equi? num arabit bobus? cum {1}convertistis in fel judicium, et fructum justitiae in absinthium” ({2}vi. 11, 12);
apud eundem,
“Convertunt in absinthium judicium, et justitiam in terram detrudunt” (v. 7):
quod “Jehovah percutiet domum magnam aspersionibus, et domum parvam rupturis,” significat perversionem et falsificationem veri multam apud eruditos, et aliquam apud ineruditos; “domus magna” significat hominem eruditum, et “domus parva” hominem ineruditum, “aspersiones” significant vera destructa per falsa, et “rupturae” similiter sed in minore gradu: quod non detur intellectus veri et voluntas boni ubi falsum mali, significatur per “Num current in petra equi? num arabit bobus?” Per “equos currentes” significatur intellectus veri, et per “boves arantes” voluntas boni. Quod id sit quia falsificaverunt vera et adulteraverunt bona Verbi, significatur per “cum convertistis in fel judicium, et fructum justitiae in absinthium;” “judicium” significat verum Verbi, et “fructus justitiae” bonum ejus.

[7] Quod tales fuerint filii Jacobi, qui dicti Israelitae et Judaei, declarat manifeste Moses in Cantico, in quo describuntur his verbis,
“De vite Sodomae vitis eorum, et de agris Gomorrhae: uvae ejus uvae fellis, botri amaritudinum illis, venenum draconum vinum eorum, et fel aspidum crudele” (Deutr. xxxii. 32, 33):
per “vitem” significatur ecclesia; quae dicitur quod sit “ex vite Sodomae, et ex agris Gomorrhae,” quia per “Sodomam” significantur omnia mala scaturientia ex amore sui, et per “Gomorrham” omnia falSa malorum istorum; per “uvas” significantur bona ecclesiae, et per “botros” vera ecclesiae: quod pro bonis ecclesiae sint illis pessima mala et falsa commixta veris, significatur per quod “uvae ejus uvae fellis, et botri amaritudinum illis;” per “vinum” significatur verum et bonum fidei; quod hoc sit externum in quo malum ab interiori, significatur per “venenum draconum vinum eorum, et fel aspidum crudele.” (Quod tales fuerint filii Jacobi, tametsi apud illos ecclesia fuit, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae n. 248.)

[8] Quod “fel” et “absinthium” significent malum et falsum commixta bono et vero, constat adhuc ex his apud Mosen,
“Ne sit inter vos vir aut femina, aut familia aut tribus, cujus cor respicit hodie a cum Jehovah Deo nostro, abeundo ad serviendum diis gentium, ne sit inter vos radix proferens fel et absinthium” (Deutr. xxix. 17 [B.A. 18]):
hic quoque per “fel” et “absinthium” significatur commixtio boni et veri cum malo et falso, quod fit quando alii dii corde coluntur ac Jehovah solum ore; tunc externum sonat sicut bonum et apparet sicut verum, sed internum est malum et falsum; et cum interiora sunt mala et falsa, et exteriora bona et vera, tunc commixtio est utrorumque, et tunc bonum fit fel et verum fit absinthium: similiter cum homo corde odit proximum et negat vera ecclesiae, et tamen extrinsecus testatur charitatem erga proximum, et profitetur vera ecclesiae; tunc est in eo radix proferens fel et absinthium, nam mala et falsa ab interiori immittit et immiscet bonis et veris quae profert in externis.

[9] Apud Hiobum,
“Si dulce fuerit in ore ejus malum, absconderit sub lingua sua; pepercerit ei, et non reliquerit id, sed continebit id intra palatum suum; panis ejus in visceribus mutabitur, fel aspidum in medio ejus, opes absorpsit et evomet eas, e ventre illius expellet eas Deus; venenum aspidum [suget], occidet eum lingua viperae” (xx. 12-16):
describitur ita hypocrisis, ex qua homo loquitur sancta et simulat affectiones bonas, et tamen intus negat et blasphemat: qualis intus est, describitur per quod “abscondat malum sub lingua, et contineat intra palatum:” quod inde bonum infectetur malo ac ejiciatur, significatur per quod “panis ejus in visceribus ejus mutabitur, et fel aspidum in medio;” “panis” est bonum amoris, “in visceribus” est interius, “fel aspidum” est bonum malo commixtum: quod similiter verum ejiciatur per falsum, significatur per quod “opes absorpsit, et evomet eas, e ventre ejus expellet eas Deus:” hoc falsum intelligitur per “venenum aspidum.”

[10] Sciendum est quod bonum et malum, ac verum boni et falsum mali, commisceantur, quando malum et falsum sunt in spiritu hominis at bonum et verum in ejus corporis factis et loquela: sed quod in hominis spiritu est, hoc est, quod interius est, hoc agit in id quod corporis est, seu quod exterius; influit enim, et facit ut exterius, quod apparet ut bonum et verum, usque sit instar fellis et instar absinthii amarum, tametsi ut dulce sistitur coram homine. Et quia tale est bonum et verum oris et loquelae illorum, ideo post mortem, quando homo fit spiritus, separatur bonum a malo, et falsum a vero, et auferuntur bonum et verum, et sic fit spiritus suum malum et falsum. At sciendum est quod commixtio boni et mali, ac veri et falsi, non sit profanatio boni et veri; profanatio est solum apud illos qui primum receperunt corde et fide verum et bonum, ac postea illa corde et fide negant.

520. “Et facta est tertia pars [aquarum] absinthium.” – Quod significet quod tale factum sit omne verum in intellectu et in doctrina, constat ex significatione “tertiae partis,” quod sit omne; hic omne verum in intellectu et in doctrina, quia dicitur de “fluviis” et de “fontibus aquarum,” per quos significatur intellectus veri et doctrina ex Verbo; (quod “tertia pars” significet omne, videatur supra, n. 506;) et ex significatione “absinthii,” quod sit verum mixtum falso mali (de qua in mox superiore articulo): ex his constare potest quod per “facta est tertia pars absinthium,” significetur quod omne verum in intellectu et in doctrina mixtum sit falso mali. Tunc verum miscetur falso mali, quando mala vitae, quae sunt adulteria, scortationes, neces, odia varii generis, inimicitiae, injustitiae propter lucra, furta et latrocinia astuta et clandestina, astus, doli, et similia, per sensum litterae Verbi confirmantur; similiter falsa religionis ab illis qui in amore sui, et inde in fastu propriae intelligentiae sunt. Quod tunc vera misceantur falsis mali, est quia omnia Verbi sunt vera, sed cum applicantur et deducuntur ad confirmanda mala vitae et principia religionis falsa, tunc commiscentur vera Verbi falsis mali; per quod ipsa vera non amplius fiunt vera, sed vera falsificata, quae in se sunt falsa. Vera sensus litterae Verbi, ut permaneant vera, applicanda sunt ad confirmandum bona vitae, et ad confirmandum principia vera religionis; si ex illa applicatione ut fine detrahuntur et abducuntur, non sunt vera amplius, quoniam non est aliqua perceptio veri in illis. Ex bono venit perceptio veri, non autem ex malo:

[2] est enim in singulis Verbi conjugium veri et boni; quare si veris Verbi non inest bonum a percipiente, sunt vera absque sua consorte, et possunt ad quascunque cupiditates malas et ad quaecunque principia falsa applicari, et sic fieri falsa mali. Ita falsificantur vera Verbi ab omnibus illis qui in fastu propriae intelligentiae sunt ex amore sui; intus enim regnant omnis generis mala ex amore sui, et omnis generis falsa ex fastu propriae intelligentiae inde; sed extra in loquela et praedicatione sunt vera ex Verbo, quae sonant coram illis qui in simplici bono sunt ut vera, sed intus apud loquentem seu praedicantem scatent omnis generis falsis. Verum Verbi apud illos est sicut vas purum et nitidum, in quo sunt: aquae spurcae, quae non transparent per vas coram illis qui in simplici bono sunt, sed manifeste coram angelis caeli.

521. “Et multi homines mortui sunt ex aquis.” – Quod significet quod omnes qui tales per falsa, in quae conversa sunt vera Verbi, perierint, constat ex significatione “multorum,” in Verbo, quod sint omnes qui tales; et ex significatione “mori,” quod sit perire quoad vitam spiritualem ac damnari (de qua supra, n. 78, 186, 383, 487); et ex significatione “aquarum,” quod sint falsa, hic falsa mali quia “factae absinthium:” omnis enim vita spiritualis, quae etiam in Verbo vocatur “vita,” ac “vita aeterna,” est homini per vera; et omnis mors spiritualis, quae est damnatio, est homini per falsa mali, imprimis per falsa mali in quae homo convertit vera Verbi: ex quibus patet quid intelligitur per quod “multi homines mortui sint ex aquis”, factis absinthium.

522. “Quia amarae factae sunt.” – Quod significet quia vera Verbi falsificata sunt, constat ex significatione “aquarum” in “fluviis” et in “fontibus,” quod sint vera intellectus et vera doctrinae (de qua supra, n. 518 [a]); et ex significatione “amari” et “amaritudinis,” quod sit falsificatum per commixtionem veri cum falsis mali; per “amarum” enim hic intelligitur amarum absinthii, et “absinthium” ex sua amaritudine significat verum mixtum falso mali, ita verum falsificatum (de quo supra, n. 519). “Amarum” in Verbo significat injucundum; sed aliud injucundum significat amarum ex absinthio, aliud injucundum amarum ex felle, et aliud injucundum amarum cicutae; aliud injucundum significat amarum fructus immaturi; et aliud injucundum significat amarum quod non ex herbis nec ex fructibus; hoc amarum significat dolorem mentis et anxietatem ex pluribus causis.

[2] Ex his constare potest quid in Verbo “amaritudines” significant in sequentibus locis: Apud Esaiam,
“Vae dicentibus de malo bonum et de bono malum, ponentibus tenebras in lucem et lucem in tenebras, ponentibus amarum in dulce et dulce in amarum:…. vae heroibus ad potandum vinum, et viris roboris ad miscendum siceram” (v. 20, 22);
apud eundem,
“Lugebit mustum, languescet vitis, gement omnes laeti corde;…. cum cantu non bibent vinum, amara erit sicera bibentibus eam” (xxiv. 7, 9);
apud Mosen,
Quod aquae in Marah, quae non bibi poterant prae amaritudine, sanatae sint per lignum eis injectum (Exod. xv. 23-25);
Quod tempore Paschatis comederent azyma super amaroribus (Exod. xii. 8; Num. ix. {1}11);
apud eundem,
Quod aquae maledictae darentur uxori accusatae adulterii a marito, quae si rea fuerit, aquae illae fierent in illa in amaritudines, ac tumesceret venter, et concideret femur (Num. v. 12-29);
in Apocalypsi,
Quod libellus ex mandato devoratus a Propheta, in ore ejus fuerit dulcis instar mellis, sed ex illo venter redditus amarus (x. 9, 10):
praeter alibi. Hic autem, ubi dicitur quod “multi homines mortui sint ex aquis quae amarae factae sunt,” intelligitur amaritudo absinthii, per quam amaritudinem quid significatur, explicatum est in nunc praecedentibus.

523. VERSUS 12.
“Et quartus angelus clanxit, et percussa est tertia pars solis, et tertia pars lunae, et tertia pars stellarum, et obtenebrabatur tertia pars illorum, ut dies non luceret tertia parte ejus, et nox similiter.”
12. “Et quartus angelus clanxit,” significat influxum e caelo, et quartam inde mutationem [n. 524]; “et percussa est tertia pars solis, et tertia pars lunae, et tertia pars stellarum,” significat quod perierit omne bonum amoris, omne bonum et verum fidei, et omnis cognitio boni et veri [n. 525]; “et obtenebrabatur tertia pars illorum,” significat quod omnia illa conversa sint in falsa mali et in mala falsi [n. 526]; “ut dies non luceret tertia parte ejus, et nox similiter,” significat quod lux veri spiritualis et lux veri naturalis prorsus exstinctae sint [n.527].

524. [Vers. 12.] “Et quartus angelus clanxit,” significat influxum e caelo et quartam inde mutationem, ut supra (n. 502. et postea).

525. “Et percussa est tertia pars solis, at tertia pars lunae, et tertia pars stellarum.” – Quod significet quod perierit omne bonum amoris, omne bonum et verum fidei, et omnis cognitio boni et veri, constat ex significatione tertiae partis, quod sit omne (de qua supra, n. 506); ex significatione “solis,” quod sit bonum amoris a Domino, et ex significatione lunae, quod sit bonum et verum fidei a Domino (de quibus supra, n. 401 [a-h]); ex significatione “stellarum,” quod sint cognitiones boni et veri, etiam a Domino (de qua supra, n. 72,402); et ex significatione “percuti,” cum de bonis amoris et fidei, ac de cognitionibus boni et veri, quod sit perire: ex his patet quod per quod “percussa sit tertia pars solis, et tertia pars lunae, et tertia pars stellarum,” significetur quod perierit omne bonum amoris, omne bonum et verum fidei, et omnis cognitio boni et veri. Per” solem,” “lunam,” et “stellas,” hic non intelliguntur sol, luna et stellae, quae in mundo nostro solari coram oculis hominum apparent; sed Sol, Luna et stellae quae in mundo spirituali coram oculis angelorum: ibi enim Dominus apparet ut Sol coram illis qui in bono amoris ab Ipso in Ipsum sunt, ac ut Luna coram illis qui in bono et vero fidei: inde est quod per “solem” significetur bonum amoris, et per” lunam ” bonum et verum fidei. Quod ille Sol, illa Luna et illae stellae apparuerint Johanni, constare potest ex eo, quod in spiritu fuerit cum illa vidit. (Quod Dominus ut Sol et ut Luna in caelis angelicis appareat, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 116-125.) Quod dicatur quod illa “percussa sint,” est ex apparentia; cum enim bonum amoris et bonum et verum fidei non amplius sunt apud hominem, apparent ei sicut non sint, et sicut perierint, et Verbum in sensu litterae est secundum apparentias.

526. “Et obtenebrabatur tertia pars illorum.” – Quod significet quod omnia illa conversa sint in falsa mali et in mala falsi, constat ex significatione “tenebrarum,” quod sint falsa, et inde “obtenebrari,” quod sit converti in falsa: quod in falsa mali et in mala falsi, est quia dicitur quod “obtenebrata sit tertia pars solis, tertia pars lunae, et tertia pars stellarum;” et per “solem” significatur bonum amoris, per “lunam” bonum et verum fidei, et per “stellas” cognitiones boni et veri; inde per quod “obtenebrata sit tertia pars solis” significatur quod bonum amoris conversum sit in malum et inde falsum, quod est falsum mali: bonum enim convertitur in malum et inde falsum; at verum fidei, quod significatur per “lunam,” convertitur in falsum et inde malum, quod est malum falsi: malum falsi est falsum doctrinae ex quo malum vitae, et falsum mali est malum vitae ex quo fal|s|um doctrinae.

[2] Quod “tenebrae” significent falsum, est quia “lux” significat verum, et falsum est oppositum vero sicut tenebrae sunt luci: et quoque dum lux vitae, quae est Divinum Verum, non est apud hominem, tunc est apud illum umbra mortis, quae est falsum; homo enim ex proprio est in omni malo et inde falso, et ab illis removetur unice per vera ecclesiae; quare ubi non vera sunt, ibi sunt falsa mali. (Quod homo unice per vera a malis removeatur, purificetur et reformetur, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 24 fin.)

[3] Quod “tenebrae” in Verbo significent falsa varii generis, constare potest a sequentibus locis: – Apud Joelem,
“Sol vertetur in tenebras, et luna in sanguinem, antequam venit dies Jehovae magnus et terribilis” (iii. 4 [B.A. ii. 31]):
quod “sol vertetur in tenebras et luna in sanguinem,” simile significat quod “tertia pars solis et tertia pars lunae obtenebraretur;” nempe quod in fine ecclesiae falsum mali erit loco boni amoris, et malum falsi loco veri fidei.

[4] Similia etiam significantur alibi in Verbo, ubi dicitur de solis et lunae obscuratione: ut apud Esaiam,
“Stellae caelorum et sidera eorum non lucebunt luce sua, obtenebratus erit sol in ortu suo, et luna non splendere faciet lucem suam” ( [xii|i|. 10;] xxiv. 21, 23);
apud Ezechielem,
“Obtegam, cum exstinxero te, caelos, et atrabo stellas eorum; solem nube obtegam, et luna non lucere faciet lucem suam: omnia luminaria lucis in caelis atrabo super te, et dabo tenebras super terra tua” (xxxii. 7, 8);
apud Joelem,
“Propinquus est dies Jehovae in valle decisa: sol et luna atrati sunt, et stellae contraxerunt splendorem suum” (iv. [B.A. iii.] [14,] 15);
apud eundem,
“Venit dies Jehovae dies tenebrarum et caliginis, dies nubis et obscuritatis coram Ipso commota est terra sol et luna atrati sunt,et stellae contraxerunt splendorem suum” (ii. [1, 2,] 10);
apud Evangelistas,
“Statim post afflictionem dierum illorum, sol obscurabitur, et luna non dabit lucem suam, et stellae cadent de caelo” (Matth. xxiv. 29; Marc. xiii. 24, 25):
haec dicta sunt de ultimo tempore ecclesiae, quando non bonum et verum spirituale, seu bonum et verum caeli et ecclesiae amplius, sed malum et falsum: quod bona et vera ecclesiae, quae vocantur bona amoris et vera fidei, convertantur in mala et falsa, significatur per quod “sol et luna obscurati” et “atrati erunt,” et quod “stellae non lucebunt;” ultimum judicium, quod tunc sequitur, intelligitur per “diem Jehovae magnum et terribilem;” et quia ille existit quando ecclesia in tenebris et in caligine est, ideo ille dies etiam vocatur “dies tenebrarum et caliginis,” et quoque “dies nubis et obscuritatis;” ut quoque in sequentibus locis:

[5] Apud Amosum,
“Vae desiderantibus diem Jehovae; quid vobis dies Jehovae? ille tenebrarum et non lucis;…. nonne tenebrae dies Jehovae, et non lux? et caligo, non autem splendor illi?” (v. 18, 20;)
apud Zephaniam,
“Dies Jehovae dies vastitatis et devastationis, dies tenebrarum et caliginis, dies nubis et obnubilationis” (i. [14,] 15);
apud Esaiam,
“In die illo…. despiciet in terram, quae ecce tenebrae et anxietas, et lux obtenebrescit in ruinis ejus” (v. 30);
apud eundem,
“Ad terram spectabit, et ecce angustia et caligo, {1}obscuratum angustia, et caligine impulsus” (viii. 22);
apud eundem,
“Ecce tenebrae obtegunt terram, et caligo populos” (|l|x. 2);
apud Jeremiam,
“Date Jehovae Deo Vestro gloriam, antequam tenebras inducat, et antequam offendant pedes vestri ad montes crepusculi; tunc exspectabimus lucem, sed ponet illam in umbram mortis, ponet in caliginem” (xiii. {2}16):
haec de ultimo tempore ecclesiae, quando Dominus venturus in mundum, et facturus judicium; quia tunc non amplius aliquod bonum amoris ac verum fidei, sed malum falsi et falsum mali, ideo vocatur ille dies, “dies tenebrarum et caliginis.”

[6] Simile significatur per
Tenebras quae “factae sunt super universam terram ab hora sexta ad horam nonam,” cum Dominus crucifixus fuit (Matth. xxvii. 45; Marc. xv. 33; Luc. {1}xxiii. 44-49):
per “tenebras super universam terram” repraesentabatur quod in universa ecclesia non nisi quam malum et inde falsum ac falsum et inde malum esset; “tres horae” etiam significant plenum et prorsus; omnia enim et singula quae memorantur de passione Domini apud Evangelistas, in se recondunt arcana caeli, ac significant Divina caelestia, quae solum per sensum internum spiritualem patefiunt.

[7] Quod “tenebrae” significent falsum, constat adhuc ex sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“Vae dicentibus de malo bonum et de bono malum, ponentibus tenebras in lucem et lucem in tenebras” (v. 20):
“ponere tenebras in lucem et lucem in tenebras” significat dicere falsum esse verum et verum esse falsum: quod “tenebrae” sint falsum et “lux” verum, patet; primum enim dicitur de bono et malo, quare postea de vero et falso.

[8] Apud Johannem,
“Hoc est judicium, quod Lux venerit in mundum, at quod dilexerint homines magis tenebras quam lucem, erant enim opera eorum mala” (iii. 19):
Dominus Se nominat Lucem, quia erat ipsum Divinum Verum cum in mundo; inde per “Lucem” significatur Dominus quoad Divinum Verum, tum etiam Divinum Verum a Domino; et quia tenebrae luci opponuntur, per “tenebras” quas homines magis dilexerunt, significatur falsum infernale, quod est falsum mali: quod sit falsum mali quod ibi per “tenebras” significatur, constat ex eo, quia dicitur, “Erant enim opera eorum mala.” Ex operibus malis seu ex malis vitae existit falsum mali; nam sicut bonum sibi conjungit verum, ita malum sibi conjungit falsum, unum enim est alterius.

[9] Similia per “lucem” et per “tenebras significantur in sequentibus locis apud Johannem,
“In Ipso vita, erat, et vita erat Lux hominum; et lux in tenebris apparet, sed tenebrae illam non comprehenderunt” (i. 4, 5);
apud eundem,
Jesus dixit, “Ego sum Lux mundi; qui Me sequitur, non ambulabit in tenebris, sed habebit lucem vitae” (viii. 12);
apud eundem,
Jesus dixit, “Ambulate quousque Lucem habetis, ne tenebrae vos apprehendant; nam qui ambulat in tenebris, non scit quorsum abit Ego Lux in mundum veni, ut omnis qui credit in Me, in tenebris non maneat” (viii. 35, 46):
in his locis per “tenebras” significatur falsum infernale; per “lucem” enim, cui opponuntur tenebrae, significatur Divinum Verum: quod “lux” significet Divinum Verum, est quia lux in caelis in sua essentia est Divinum Verum procedens a Domino (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 126-140); quia nunc Divinum Verum est lux in caelis, sequitur quod falsum mali, quod est falsum in infernis, sint tenebrae. Non quidem sunt tenebrae illis qui in infernis sunt, vident enim se mutuo; sed lumen ex quo vident, est sicut lumen ex carbonibus ignitis; at hoc lumen, cum in illud influit lux caeli, fit mera caligo: inde quoque est, quod cavernae et antra, in quibus sunt, appareant illis qui in caelis sunt sicut specus tenebricosae.

[10] Exinde constare potest unde est quod “tenebrae” significent falsa mali, et quod dicatur a Domino
Quod ejiciendi sint in tenebras exteriores qui in inferna (Matth. cap. viii. 12; cap. xxii. 13; cap. xxv. 30).
Apud Davidem,
“Persequitur hostis animam meam, contrivit in terram vitam meam, sedere me fecit in tenebris, sicut mortuos mundi” (Ps. cxliii. 3):
per “hostem” qui persequitur animam ejus, in sensu spirituali significatur malum; unde per “sedere me fecit in tenebris” significatur in falsis.

[11] Apud Esaiam,
“Procul est judicium a nobis, et non assequitur nos justitia, exspectamus lucem sed ecce tenebrae, et splendores, in caligine ambulamus” (lix. 9):
“procul est judicium a nobis” significat quod non sit intellectus veri; “non assequitur nos justitia” significat quod non sit bonum vitae; “exspectamus lucem sed ecce tenebrae” significat exspectationem veri sed ecce falsum: “et splendores in caliginibus ambulamus” significat exspectationem bonorum per vera, sed ecce vita falsi ex malis; “splendores” enim significant bona veri, quia “lux” significat verum, et quia verum Splendet ex bono; “caligines” significant falsa mali, et “ambulare” significat vivere.

[12] Apud Lucam,
“Sed haec est vestra hora et potestas tenebrarum” (xxii. 53):
haec dixit Dominus ad principes sacerdotum, praefectos templi et seniores, qui per Judam comprehenderunt Ipsum; {1}potestatem faciendi hoc facinus vocat Dominus “potestatem tenebrarum,” quia illi erant in falsis mali, in falsis de Domino, et in malis contra Ipsum: per “tenebras” etiam ibi intelligitur infernum, quia talia falsa mali ibi sunt.

[13] Apud eundem,
“Candela corporis est oculus: si ergo oculus tuus purus est, etiam totum corpus tuum lucidum erit; si vero oculus malus est, etiam corpus tuum tenebricosum erit; vide ergo ne lux quae in te tenebrae sit: si ergo corpus tuum totum lucidum non habens partem tenebricosam, erit lucidum totum, sicut quando candela splendore illuminat te” (xi. 34-36; Matth. vi. 22, 23):
per “oculum” hic significatur intellectus, et per “oculum purum” seu “simplicem” intellectus veri ex bono; per “oculum” autem “malum” significatur intellectus falsi ex malo per “corpus,” quod vel lucidum vel tenebricosum, intelligitur totus homo: inde concludi potest quid per illa verba in serie significatur, nempe quod totus homo talis sit qualis ejus intellectus ex voluntate; est enim omnis homo suum verum et suum bonum, quia est suus amor seu sua affectio; quare est prorsus talis per totum qualis est quoad intellectum ex voluntate, omne verum enim est intellectus, et omne bonum est voluntatis; nam corpus est modo obedientia, quia est effectus causae efficientis, ac intellectus ex voluntate est causa efficiens; inde qualis haec talis ille, nam effectus omne suum habet a sua causa efficiente. Quod cavendum sit ne verum semel intellectu perceptum et voluntate receptum vertatur in falsum, quod fit ex malo, intelligitur per “Vide ergo ne lux quae in te tenebrae sit;” nam inde falsa fiunt pejora: quare apud Matthaeum, in loco etiam nunc citato, dicitur
“Si ergo lumen quod in te tenebrae sit, tenebrae quantae” ([vers. 2]).

[14] Per “tenebras” etiam significantur falsa mali apud Esaiam,
“Sede in silentio, et intra in tenebras, filia Chaldaeorum; quia non amplius vocabunt te dominam regnorum” (xlvii. 5):
per “filiam Chaldaeorum” significatur falsificatio veri; inde per “tenebras” significantur falsa mali, quoniam malum falsificat verum. Per
Caliginem tenebrarum, quae fuit in omni terra Aegypti tres dies, dum in habitationibus filiorum Israelis fuit lux (Exod x. 21-23),
significatur etiam falsum mali: tum per “tenebras,” Gen. xv. 17; et pluries alibi.

[15] Hactenus ostensum est quod per “tenebras” in Verbo significentur falsa mali: quod etiam per “tenebras” significentur falsa non mali, qualia fuerunt falsa religionis apud gentes probas, quae falsa eis fuerunt ex ignorantia veri [, nunc ostendetur]. Quod haec falsa etiam dicantur “tenebrae,” constat ex sequentibus locis: Apud Esaiam,
“Populus hic ambulantes in tenebris viderunt lucem magnam; habitantes in terra umbrae mortis, lux effulsit super eos” (ix. 1 [B.A. 2]);
apud Matthaeum,
“Populus sedens in tenebris vidit lumen magnum: sedentibus in regione et umbra mortis lux exorta est” (iv. 16);
apud Lucam,
Ortus ab alto apparuit “illis qui in tenebris et umbra mortis sedent” (i. [78,] 79);
apud Esaiam,
“Si exprompseris famelico animam tuam, et animam afflictam saturaveris, exorietur in tenebris lux tua, et caligo tua sicut meridies” (lviii. 10);
apud eundem,
“Dicet vinctis, Exite; eis qui in tenebris, Revelamini” (xlix. 9);
apud eundem,
“Audient in die illo surdi verba libri, et ex caligine {1}eque tenebris oculi caecorum videbunt” (xxix. 18);
apud eundem,
“Ducam caecos in via non noverunt ponam tenebras coram illis in lucem, et contorta in rectitudinem” (xlii. 16);
apud Micham,
“Quando sedero in tenebris, Jehovah lux mihi” (vii. 8):
in his locis “tenebrae” significant falsa ignorantiae, qualia fuerunt et hodie sunt apud gentes probas. Haec falsa prorsus distincta sunt a falsis mali; haec enim in sese recondunt malum, quia a malo sunt, at illa in sese recondunt bonum, pro fine enim habent bonum: quapropter ii qui in illis falsis sunt, possunt instrui in veris, et quoque dum instruuntur recipiunt vera corde, ex causa quia bonum, quod est in illorum falsis, amat verum, et quoque se conjungit vero quando auditur: aliter falsa mali; haec aversantur et respuunt omne verum, ex causa quia verum est, et sic cum malo non concordat.

[16] “Tenebrae” etiam significant in Verbo meram ignorantiam ex deprivatione veri (ut apud Davidem, Ps. {2}xviii. 29; Ps. cxxxix. 11, 12). “Tenebrae” quoque significant lumen naturale, hoc enim respective ad lucem spiritualem est sicut tenebrae: quare etiam angeli, cum despiciunt in lumen naturale hominis, quale est in cognitione naturali hominum, spectant id sicut tenebras; et illa quae in illo sunt, sicut in tenebris: hoc lumen per “tenebras” significatur, Gen. i. 2-5. Et quia sensus litterae Verbi naturalis est, ideo quoque ille in Verbo vocatur “nubes” et quoque “tenebrae,” respective ad sensum internum spiritualem, qui est lux caeli, et vocatur “gloria.”

527. “Ut dies non luceret tartia parte ejus, at nox similiter.” – Quod significet quod lux veri spiritualis et lux veri naturalis prorsus exstinctae sint, constat ex significatione “diei,” quod sit lux spiritualis, et ex significatione “noctis,” quod sit lux naturalis. Haec significantur, quia supra dictum est quod “tertia pars solis, tertia pars lunae, et tertia pars stellarum obtenebratae sint;” et per “diem” intelligitur lux solis, ac per “noctem” intelligitur lux lunae et stellarum, quoniam sol dat lucem interdiu, ac luna et stellae dant lucem noctu. Primum dicetur de luce ex sole quae vocatur lux diei, et de luce ex luna et stellis quae vocatur lux noctis;

[2] per lucem e sole, quae vocatur “lux diei” ac “dies,” intelligitur lux spiritualis, qualis est angelis qui Dominum vident ut Solem; at per lucem e luna et stellis, quae vocatur “lux noctis” ac “nox,” intelligitur lux naturalis, qualis est angelis qui Dominum spectant ut Lunam. (Quod Dominus appareat angelis ut Sol et quoque ut Luna, videatur in opere De Caelo et Inferno, 116-125.) Illi caeli Dominum spectant ut Solem qui in affectione veri spirituali sunt, hoc est, qui amant verum quia est verum; hoc quia est spirituale, ideo lux quae a Domino ut Sole est spiritualis: at illi caeli Dominum spectant ut Lunam, qui in affectione veri naturali sunt, hoc est, qui amant verum ut docti sint et alios instruant: illi quia propter utile pro se amant illud, et non propter ipsum verum, ideo illi in luce quae procedit a Domino ut Luna sunt: haec lux, a luce quae procedit a Domino ut Sole, differt sicut lux diei a sole et lux noctis a luna et stellis, in nostro mundo; similiter ut luces etiam differunt vera apud illos, ex causa quia Divinum Verum procedens a Domino sistit omnem lucem in caelis (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 126-140).

[3] Quare illi qui in luce spirituali sunt, in genuinis veris sunt; et quoque cum audiunt vera quae non prius noverunt, statim agnoscunt illa, et vident quod vera sint: aliter illi qui in luce naturali sunt; illi cum audiunt vera, recipiunt illa, tametsi non vident et percipiunt, sed quia a viris famae, quibus fidem habent, dicuntur; quare plerique ex illis in fide ab aliis sunt, at usque in vita secundum fidem. In hos caelos veniunt omnes qui bene vixerunt, tametsi in falsis doctrinae fuerunt: at usque ibi falsa jugiter purificantur usque tandem ut appareant sicut vera. Ex his constare potest quid significatur per “ut dies non luceret tertia parte ejus et nox similiter.” (Quod “tertia pars” significet omne, plenum et prorsus, videatur supra, n. 506.)

[4] Simile hic per “diem et noctem,” quod per “diem et noctem” in capite primo Geneseos, significatur, ubi dicitur,
“Dixit Deus, Sit lux, et facta est lux; et vidit Deus lucem quod bona, et distinxit Deus inter lucem et inter tenebras; et vocavit Deus lucem diem, et tenebras vocavit noctem, et fuit vespera et fuit mane, dies primus” (vers. 3-5);
et postea,
“Et dixit Deus, Sint luminaria in expanso caelorum, ad distinguendum inter diem et inter noctem; et erunt in signa, et in stata tempora, et in dies et annos:…. et fecit Deus duo luminaria magna, luminare magnum ad dominandum die, et luminare minus ad dominandum nocte, et stellas: et posuit illa Deus in expanso caelorum, ad lucem dandum super terra, et ad dominandum in die et in nocte, et ad distinguendum inter lucem et inter tenebras;…. et fuit vespera et fuit mane, quartus dies” (i. 14-19):
per “lucem” quae facta die primo significatur Divina Lux quae in se et sua essentia est Divinum Verum; ita lux spiritualis, quae illustrat intellectum. Agitur in eo capite in sensu interno de instauratione ecclesiae a Domino apud antiquissimos; et quia primum est ut intellectus illustretur, nam absque ejus illustratione a Domino nulla fit reformatio, ita non ecclesia apud hominem, ideo omnium primo dicitur de luce, seu quod lux primo die facta sit. Quod dicatur quod “viderit Deus lucem quod bona,” significat quod apud illos bona illustratio et receptio fuerit: per “tenebras” autem significatur lumen quod est in naturali homine, quod etiam lumen naturale vocatur; quia hoc lumen ad lucem spiritualem, est respective sicut tenebrae, ideo illud per “tenebras” intelligitur. Est enim unicuique homini mens inferior seu exterior et mens superior seu interior: mens inferior seu exterior est mens naturalis, quae vocatur naturalis homo; mens autem superior seu interior est mens spiritualis, et vocatur homo spiritualis. Quod mens dicatur homo, est quia homo est homo ex mente sua. Binae illae mentes, superior et inferior, sunt prorsus distinctae; homo per mentem inferiorem est in mundo naturali una cum hominibus ibi, at per mentem superiorem est in mundo spirituali cum angelis ibi. Illae binae mentes ita distinctae sunt, ut homo, quamdiu vivit in mundo, non sciat quid apud se peragitur in mente sua superiore; et quando fit spiritus, quod fit statim post mortem, non sciat quid peragitur in mente inferiore: inde dicitur quod “Deus distinxerit inter lucem et inter tenebras, et vocaverit lucem diem et tenebras noctem.” Inde constare potest quod per “diem” significetur lux spiritualis, et per “tenebras” lux naturalis. Quia omnes caeli ita distincti sunt, ut qui in luce spirituali sunt illi in luce a Domino ut Sole sint, at qui in luce spirituali naturali sunt illi in luce a Domino ut Luna sint (ut supra, in hoc articulo dictum est), quapropter dicitur quod “duo luminaria in expanso caelorum sint ad distinguendum inter diem et inter noctem, et ad dominandum in die et in nocte, et ad distinguendum inter lucem et inter tenebras:” ex his itaque constare potest quod per “diem” ibi intelligatur lux spiritualis, et per “noctem” lux natura lis, quae in caelo vocatur lux spiritualis naturalis.

[5] Similia significantur per “diem” et “noctem” in his locis: – Apud Davidem,
Jehovah “qui fecit caelos per intelligentiam,…. qui expandit terram super aquis….; qui fecit luminaria magna…., solem in dominium in die,…. lunam et stellas in dominium in nocte” (Ps. cxxxvi. 5-9);
apud Jeremiam,
Jehovah “dans solem in lucem diei, statuta lunae et stellarum in lucem noctis” (xxxi. 35);
apud Davidem,
“Tibi, Jehovah, dies, et Tibi nox; Tu praeparasti lucem et solem” (Ps. lxxiv. 16);
apud Jeremiam,
“Si irritum reddideritis foedus meum diei et foedus meum noctis, ut non sit dies et nox in tempore suo, etiam foedus meum irritum fiet cum Davide servo meo, ut non sit illi filius regnans super throno illius, et cum Levitis sacerdotibus ministris meis. ….Si non foedus meum diei et noctis, statuta caeli et terrae [{1}non] posuero, etiam semen Jacobi et Davidis reprobarem” (xxxiii. 20, 21, 25, 26);
per “foedus diei et noctis” intelliguntur omnia statuta ecclesiae filiis Israelis praescripta in Verbo, per quae illis est conjunctio cum caelo, et per caelum cum Domino: quod illa dicantur “foedus diei et noctis,” est quia illa sunt pro caelo et quoque pro ecclesia; pro caelo sunt spiritualia quae repraesentantur et significantur, et pro ecclesia sunt naturalia quae repraesentant et significant: quare “foedus diei et noctis” ibi vocantur “statuta caeli et terrae,” ac “foedus noctis” vocantur “statuta lunae et stellarum:” “irritum reddere” significat non custodire: quod alioqui non foret conjunctio cum Domino per Divinum Verum, nec per Divinum Bonum, significatur per quod “foedus irritum fiet cum Davide, ut non sit filius regnans super throno ejus, et cum Levitis sacerdotibus ministris meiS:” “foedus cum Davide” est conjunctio cum Domino per Divinum Verum; “non filius super throno ejus” significat non receptionem Divini Veri ab aliquo; et foedus cum Levitis sacerdotibus ministris” est conjunctio cum Domino per Divinum Bonum.

[6] Apud Davidem,
“Si dixero, utique tenebrae oppriment me, etiam nox lux pro me: etiam tenebrae non facient tenebras prae Te, sed nox sicut dies lucida erit; sicut tenebrae ita lux” (Ps. cxxxix. [11], 12);
per haec significatur quod a Domino illustretur naturalis homo aeque ac spiritualis; lux naturalis significatur per “tenebras” et “noctem,” et lux spiritualis per “lucem” et “diem;” quod “nox sicut dies lucida erit, et sicut tenebrae ita lux,” simile significat quod apud Esaiam,
“Erit lux lunae sicut lux solis” (xxx. 26).
Haec allata sunt, ut sciatur quod per “dies non luceret tertia parte ejus” significetur lux spiritualis; et quod per “nox similiter” significetur lux naturalis, ita simile quod per “lucem e sole” ac per “lucem e luna.”

528. VERSUS 13
“Et vidi et audivi unum angelum volantem in medio caeli, dicentem voce magna, Vae, vae, vae habitantibus super terra ex reliquis vocibus tubae trium angelorum futurorum clangere.”
13. “Et vidi et audivi unum angelum volantem in medio caeli,” significat Dominum illustrantem omnes in caelis de statu ecclesiae in fine ejus [n. 529]; “dicentem voce magna,” significat manifestationem [n. 530]; “Vae, vae, vae habitantibus super terra ex reliquis vocibus tubae trium angelorum futurorum clangere,” significat gravem lamentationem super mutationes status ecclesiae propter aversionem a bono et vero et inde damnationem [n. 531, 532].

529. [Vers. 13.] “Et vidi et audivi unum angelum volantem in medio caeli.” – Quod significet Dominum illustrantem omnes in caelis de statu ecclesiae in fine ejus, constat ex significatione “videre et audire,” quod sit aperire intellectum ad percipiendum (de qua sequitur); ex significatione “angeli,” quod sit Dominus; (quod per “angelos” in Verbo intelligatur Divinum Verum procedens a Domino, ita Ipse Dominus quoad Divinum Verum, videatur supra (n. 130, 200, 302); hic Dominus quoad manifestationem qualis futura ecclesia in ultimis temporibus quoad receptionem Divini Veri;) ex significatione “volare,” quod sit illustrare et dare intellectum (de qua etiam sequitur); et ex significatione “in medio caeli,” quod sit in universo caelo, seu omnes qui in caelis: (quod “in medio” significet in universo et sic omnes, videatur supra, n. 213:) ex his constare potest quod per “Vidi et audivi unum angelum volantem in medio caeli” significetur illustratio omnium qui in caelis de statu ecclesiae in fine ejus: quod illustratio de statu ecclesiae in fine ejus, est quia de hoc in sequentibus agitur. Quod per “videre et audire” significetur aperire intellectum ad percipiendum, est quia “videre” significat intelligere, et “audire” percipere. (Quod videre” significet intelligere, videatur supra, n. 260; et quod “audire” significet percipere, etiam supra, n. 14, 108.)

[2] Quod “volare,” cum de Domino, significet illustrare, est quia “volare” dicitur de intellectu, et de ejus visus extensione circumcirca; quare, cum de Domino, “volare” significat intellectus illustrationem; quod “volare,” cum de Domino, significet omnipraesentiam, videatur supra (n. {1}282); proinde etiam illustrationem, nam ubi Dominus praesens est ibi est illustratio. Hoc quoque significatur per “volare” apud Davidem,
Deus “equitavit super cherubo, volavit et vectus est super alis venti” (Ps. xviii. 11 [B.A. 10]; 2 Sam xxii. 11):
per “cherubum” significatur caelum intimum; per “equitare” dare intellectum et illuStrare; similiter per “volare” et per “vehi super alis venti;” sed per “equitare” significatur dare intellectum, ac illustrare, hic caelum intimum, quod per “cherubum ” significatur; per “volare” significatur etiam dare intellectum, ac illustrare, sed caelum medium; at per “vehi super alis venti” significatur dare intellectum, ac illustrare caelum ultimum: (quod “equitare” significet dare intellectum, videatur supra, n. 355 [c], 364 [d]: quod “cherubus” significet caelum intimum, supra, n. 313 [a], 322, 362, 462:) quod “volare” significet illustrare caelum medium, est quia id caelum est caelum spirituale, ac spiritualia in Verbo significantur per varias “aves,” et per earum “alas” et “volatus;” quod “vehi super alis venti” significet illustrare caelum ultimum, est quia “alae” sunt volatus, et hic {1}significant illustrationem, ac “ventus” significat spirituale illius caeli; per omnia illa describitur omnipraesentia Domini in caelis, inde etiam illustratio intellectus; nam, ut supra dictum est, ubi Dominus praesens est ibi illustratio.

530. “Dicentem voce magna.” – Quod significet manifestationem, constat ex significatione “dicere voce magna,” quod sit manifestatio, hic de venturo statu ecclesiae circa finem ejus, de quo praedicitur in sequentibus: dicitur “vox magna,” quia de Domino, et ad universum caelum (ut mox supra dictum est).

531. “Vae, vae, vae habitantibus super terra et reliquis vocibus tubae trium angelorum futurorum clangere.” – Quod significet gravem lamentationem super mutationes status ecclesiae in fine ejus propter aversionem a bono et vero et inde damnationem, constat ex significatione “vae,” quod sit lamentatio super aversione a bono et vero et inde damnatione; et quia ter dicitur “vae,” quod sit gravis lamentatio (de qua sequitur); ex significatione “habitantium super terra,” quod sint qui ab ecclesia (“terra” est ecclesia, videatur supra, n. 29. 304, 417); et ex significatione “vocum tubae trium angelorum futurorum clangere,” quod sint mutationes status ecclesiae, nam per quod “angeli tubis clanxerint,” significantur mutationes ex influxu e caelo (videatur supra, n. 502); quod per “tres” significetur completum usque ad finem, videbitur in sequente articulo. Ex his constare potest quod per “Vae, vae, vae habitantibus super terra ex vocibus tubae trium angelorum futurorum clangere,” significetur gravis lamentatio super mutationes status ecclesiae in fine ejus propter aversionem a bono et vero ac inde damnationem.

[2] Quod “vae” significet lamentationem super calamitate, periculo, aerumna, pernicie, constare potest a locis in Verbo ubi effertur; hic autem super aversione a bono et vero et inde damnatione, nam de his in sequentibus agitur; et quia aversiones a bono et vero ingravescunt successive in ecclesia usque ad finem ejus, ideo ter dicitur, quodvis pro qualibet successiva illgravescentia mali; ut constare potest a sequentibus, ubi dicitur,
“Vae primum praeteriit, ecce venient adhuc duo vae post haec” (Apoc. ix. 12);
ac postea,
“Vae secundum praeteriit, ecce vae tertium venit cito” (Apoc. xi. 14).

[3] Quod “vae” in Verbo significet lamentationem super variis accidentibus, imprimis super malis quae devastant ecclesiam, constare potest a pluribus locis ibi: Ut apud Matthaeum,
“Vae vobis, Scribae et Pharisaei, hypocritae” (xxiii. 13, 14, 15, 16, 23, 25, 27, 29);
apud Lucam,
“Vae homini illi per quem filius hominis proditur” (xxii. 22);
apud eundem,
“Vae ei per quem” scandala “veniunt” (xvii. 1);
apud Esaiam,
“Vae adjungentibus domum domui,….” (v. 8);
“Vae surgentibus mane sub auroram siceram persequuntur” (Vers. 11);
“Vae attrahentibus iniquitatem….” (vers. 18);
“Vae dicentibus de malo bonum” (vers. 20);
“Vae sapientibus in oculis suis” (vers. 21);
“Vae heroibus ad potandum vinum” (vers. 22);
et alibi pluries (Ut apud Esai. cap. iii. 11; cap. x. 1; cap. xvii. 12; cap. xviii. 1; cap. xxix. 1, 15: cap. xxx. 1; cap. xxxi. 1; cap. xxxiii. 1; cap. xlv. 9, 10; etc.: Jerem. {1}xxii. 13: Ezech. {2}xiii. 3: Apoc. xviii. 16, 19).

532. Quoniam omnes numeri in Verbo significant res et status, et numeri compositi significationes suas trahunt a numeris simplicibus a quibus compoSiti sunt, ac numeri simplices sunt imprimis duo, tria, quinque, septem, interest ostendere quid illi numeri in Verbo significant; hic quid “tria,” quia dicitur “Vae, vae, vae ex vocibus tubae trium angelorum qui futuri clangere.” (Quod omnes numeri in Verbo aliquid rei et status significent, videatur supra, n. 203, 429; et quod numeri majores et congregati simile significent cum simplicibus ex quibus per multiplicationem exsurgunt, et quod numeri simplices sint “duo,” “tria,” “quinque,” “Septem,” etiam supra, n. 430 [a].)

[2] Quod “tria” in Verbo significent plenum et completum, et inde integram periodum, majorem aut minorem, a principio ad finem, constare potest ex sequentibus: Apud Esaiaim,
“Intra tres annos, quales anni mercenarii, evilescet gloria Moabi in omni multitudine magna; residuum autem minus pusillo, non validum” (xvi. 14);
per “Moabum” intelliguntur qui in falsis ex malo sunt; per “gloriam ejus” et per “multitudinem magnam ejus” intelliguntur illa falsa: per “tres annos,” intra quos evilescet gloria ejus, significatur completum et consummatum; quare dicitur quod “tunc residuum esset minus pusillo,” per quod significatur quod non amplius; “tres anni” dicuntur, et per illos intelligitur consummatum, ita a principio ad finem. Sciendum est quod simile significetur per “tres annos” quod per “tres menses,” per “tres septimanas,” “tres dies,” perque “tres horas;” quoniam “tempora” in sensu spirituali significant status, et “tria tempora,” sive majora sive minora sint, statum plenum.

[3] Apud eundem,
“Sicut ivit servus meus Esaias nudus et discalceatus tres annos, signum et prodigium super Aegypto et super Kuscho, sic ducet rex Aschuris captivitatem Aegypti, et turbam deportandam Kuschi, pueros et senes, nudum et discalceatum” (xx. 3, 4):
per “Aegyptum” et per “Kuschum” non intelligitur Aegyptus et Kusch, sed per “Aegyptum” intelligitur externum seu naturale quoad scientificum, et per “Kuschum” externum seu naturale quoad cultum; quae cum absque interno spirituali sunt, etiam absque vero et bono sunt; nam omne verum et omne bonum quod est naturali seu externo homini est ex influxu per spiritualem hominem a Domino; et cum absque vero et bono, est naturalis seu externus homo quoad illa quae ibi sicut homo “nudus et discalceatus:” quod erunt modo ratiocinia ex falsis, et quod illa destruent, significatur per quod “rex Aschuris ducet captivitatem Aegypti, et turbam deportandam Kuschi, nudum et discalceatum:” quod peritura sit omnis innocentia et omnis sapientia, significatur per “pueros et senes,” quos “rex Aschuris abducet:” destructio eorum totalis et plenaria repraesentabatur per prophetam, quod “iverit tres annos nudus et discalceatus;” “tres anni” significant integram periodum a principio ad finem, proinde totalem destructionem.

[4] Apud Hoscheam,
Jehovah “vivificabit post biduum, die tertio eriget nos” (vi. 2):
per “vivificare post biduum, et die tertio erigere,” significatur reformare et restaurare ecclesiam; “die tertio” significat plenam reformationem et restaurationem, quare dicitur quod tunc “eriget;” quod nec biduum nec dies tertius intelligatur, constat.

[5] Quoniam numerus ternarius significabat completum usque ad finem, ideo is numerus in Ecclesia Repraesentativa receptus est, et adhibitus quo ties tale repraesentaretur, ut constare potest ex his in Verbo:
Quod irent iter trium dierum, et sacrificarent (Exod. iii. 18; cap. v. 3);
Quod mense tertio post exitum ex Aegypto venerint ad montem Sinai (Exod xix. 1);
Quod mandatum ut parati essent ad diem tertium, quia die tertio descenderet Jehovah super Montem Sinai (Exod. xix. 11, 15, 16, 18);
Quod tribus diebus factae sint tenebrae in terra Aegypti (Exod. x. 22, 23);
Quod tribus annis essent fructus arboris plantatae in terra Canaane praeputiati (Levit. xix. 23-25);
Quod ex carne sacrificii nihil relinqueretur ad diem tertium (Levit. vii. 16-18; cap. xix. 6, 7);
Quod super immundum spargeretur aqua separationis die tertio et die septimo (Num. xix. 11 ad finem);
Quod qui tetigerunt occisum, mundarentur die tertio et die septimo (Num. xxxi. 19-25);
Quod Josua mandaverit populo, ut intra tres dies transirent Jordanem (Jos. i. 11 cap. iii. 2);
Quod Jehovah ter vocaverit Samuelem, et ter Samuel cucurrerit ad Eli, et quod tertia vice intellexerit Eli quod Jehovah vocaverit Samuelem (1 Sam. iii. 1-8);
Quod Jonathan diceret ad Davidem quod occultaret se in agro ad vesperam tertiam: et quod postea Jonathan ad latus lapidis jacularetur tres sagittas; et quod post illud David se incurvaverit tribus vicibus ad terram coram Jonathane (1 Sam. xx. 5, 12, 19, 20, 35, 36, 41);
Quod tria proposita sint Davidi, ut ex illis unum eligeret, ut quod ventura fames septem annis, vel quod fugiturus pro hostibus tribus mensibus, vel quod futura pestis in terra tribus diebus (2 Sam. xxiv. 11-13);
Quod Elias se mensus super filium viduae tribus vicibus (1 Reg. xvii. 21);
Quod Elias dixerit ut funderent aquam super holocaustum et super ligna tribus vicibus, et tribus vicibus fuderunt (1 Reg. xviii. 34);
Quod Jonas fuerit in ventre ceti tribus diebus et tribus noctibus (Jon. ii. 1 [B.A. i. 17]; Matth. xii. {1}40);
Quod Daniel lugens fuerit tribus septimanis (Dan. x. 2-4);
Quod annus tertius esset annus decimarum (Deutr. xxvi. 12);
Quod Dominus locutus de homine qui plantavit vineam, quod miserit tribus vicibus servos, et postea Filium (Marc. xii. 2, 4-6; Luc. xx. 12, 13);
Quod Dominus dixerit ad Petrum, quod antequam gallus bis caneret ter abnegaturus Ipsum (Matth. xxvi. 34, 69 ad fin.; Luc. xxii. 34, 57-61; Joh. xiii. 38);
Quod Dominus ter dixerit Petro, Amasne Me? et “Pasce agnos meos et oves meas;” et quod tertia vice Petrus contristatus sit (Joh. xx. {2}15-17);
Quod Dominus dixerit quod “regnum caelorum simile sit fermento, quod accipiens mulier abscondidit in satis tribus, donec fermentaretur totum” (Matth. xiii. 33; Luc. xiii. 21);
Quod Dominus dixerit, “sanationes perficio hodie et cras, et tertio die {3}consummor” (Luc. xiii. 32, 33);
Quod Dominus dixerit quod erit in corde terrae tribus diebus et tribus noctibus (Matth. xii. 40);
Quod dixerit quod tertio die resurgeret (Matth. xvi. 21; cap. xvii. 22, 23; cap. xx. 18, 19: Luc. xviii. 32 [, 33]; cap. xxiv. 46);
Quod dixerit quod dissolveret Templum Dei, et per tres dies aedificaret (Matth. xxvi. {4}61; cap. xxvii. 40: Joh. ii. 19, 20);
Quod Jesus in Gethsemane tribus vicibus oraverit (Matth. xxvi. 39, 42, 44);
Quod Jesus hora tertia crucifigeretur (Marc. xv. 25);
Quod tunc tenebrae factae sint super universam terram tribus horis, ab hora sexta ad nonam, et quod tunc dixerit “Consummatum est,” et exspiraverit (Matth. xxvii. 45; Marc. xv. [33,] 37; Joh. xix. 30);
Quod Dominus die tertio resurrexerit (Matth. xxviii. 1; Marc. xvi. 2; Luc. xxiv. 1; Joh. xx. 1).

[6] Ex his constare potest quod numerus ternarius significaverit consummatum seu completum ad finem, proinde integram periodum majorem aut minorem, a principio ad finem. Ex illo numero simplici trahunt plures numeri compositi suas significationes, prout 6, 9, 12, 60, 72, qui ex eo significant omnia vera et bona in complexu; similiter numeri 30, 300, 3000; quoniam numeri compositi trahunt suas significationes ex numeris simplicibus ex quibus compositi sunt, ut supra in hoc articulo dictum est. Praeterea sciendum est quod numerus ternarius seu “tria” in Verbo praedicentur de veris, at “duo” et “quatuor” de bonis: causa est quia “duo” et “quatuor” significant conjunctionem, “tria” autem plenitudinem; et conjunctio spiritualis est amor, et omne bonum est amoris, et plenitudo spiritualis formatur per vera. Qui non scit quod omnes numeri in Verbo significent, non aliter cogitat et credit, quam ubi “duo et tres” ac “tres et quatuor” in Verbo dicuntur, [quod] intelligantur duo et tres, aut pauci, ac non omnes qui in bono et vero sunt, ut in sequentibus locis:

[7] Apud Esaiam,
“Relinquentur in eo racemationes sicut in decussione oleae duae tres baccae in capite rami; quatuor quinque in ramis fructiferae” (xvii. 6):
agitur ibi de vastatione ecclesiae, et dicitur hoc de residuis paucis qui in bono et vero sunt; comparatio fit cum decussione oleae, quia per “oleam” significatur ecclesia quoad bonum amoris, et per “ramos” vera inde: “duae tres” significant paucos qui in bono et inde veris sunt, “duo” bonum et “tres” vera; et “quatuor quinque” significant paucos qui in bono, “quatuor” illos qui in bono et “quinque” paucos: et quia “quatuor quinque” significant paucos qui in bono, ideo dicitur, “quatuor quinque in ramis fructiferae;” “olea fructifera” significat illos in ecclesia qui in bono quoad vitam. Quia haec significantur per illos numeros, ideo dicitur “duae tres,” et “quatuor quinque,” et non duae et tres, ac quatuor et quinque.

[8] Apud Amos,
“Vagatae sunt duae tres urbes ad urbem unam ad bibendum aquas, nec tamen satiatae sunt” (iv. 8):
agitur ibi de defectu veri in fine ecclesiae; quod tunc illi qui desiderant verum ex affectione Spirituali non inventuri aliquod verum in doctrinis ubicunque inquirunt; ideo dicitur, quod “vagarentur duae tres urbes ad urbem unam ad bibendum aquas, nec tamen satiarentur;” per “duas tres urbes” significantur qui in affectione veri sunt ex bono; per “urbem ” significatur verum doctrinae; per “haurire aquas ” significatur ad discendum vera; per “vagari” significatur inquirere; et per “non satiari” significatur non invenire verum quod in se verum est: “duae tres urbes” dicuntur quia per “duas tres” significantur illi qui in bono et inde veris sunt.

[9] Apud Sachariam,
“Fiet in universa terra duae partes in ea exscindentur, exspirabunt, et tertia relinquetur in ea; ducam tamen tertiam partem per ignem,…. et probabo eos” (xiii. 8, 9):
similiter haec de vastatione ecclesiae quoad bonum: quod omne bonum periturum sit, intelligitur per quod “in universa terra duae partes in ea exscindentur et exspirabunt;” “in universa terra” est in universa ecclesia, et “duae partes” significant omne bonum: quod aliquid veri remansurum sit, at vix aliquod verum genuinum, significatur per quod “tertia pars relinquetur in ea, ducam tamen tertiam partem per ignem et probabo;” “tertia pars” significat vera residua; quae probanda num genuina sint, significatur per quod “ducentur per ignem;” probare “per ignem” est per affectionem quae amoris, cum quo si non concordat verum, non est verum genuinum; per ignem enim in Verbo significatur amor: in ecclesia quando bonum amoris perit, etiam verum non fit verum, quia omne verum suam essentiam ducit a bono.

[10] Ex his constare potest quid significatur per Domini verba apud Matthaeum,
“Ubi duo et tres congregati sunt in nomine meo, ibi sum in medio eorum” (xviii. 20):
ibi non intelliguntur duo et tres, sed illi qui in bono et inde veris sunt; per “nomen Domini” nec intelligitur nomen Ipsius, sed omne bonum amoris et verum fidei, per quae colitur (videatur supra, n. 102, 135).

[11] Ex his etiam patet quid significatur per Domini verba apud Lucam,
“Erunt ex nunc quinque divisi in domo una, tres contra duos et duo contra tres” (xii. 52):
per haec intelligitur quod post adventum Domini, quando Ipse notus factus est, ac interiora Verbi ab Ipso et cum Ipso revelata sunt, in ecclesia tam in communi quam apud hominem ecclesiae in particulari dissidium futurum sit inter bonum et verum, ac inter verum et bonum; hoc intelligitur per quod “in domo una divisi erunt tres contra duos et duo contra tres:” per “domum” intelligitur ecclesia in communi, et apud hominem ecclesiae in particulari; per “tres” significantur vera, et per “duos” bona; quod dicatur quod “quinque divisi erunt” significat quod apud illos qui reformantur tale dissidium erit. Quare etiam sequitur,
“Dividetur pater contra filium, et filius contra patrem, mater contra filiam et filia contra matrem” (vers. 53 ibi):
per “patrem” enim significatur bonum ecclesiae, per “filium” verum ecclesiae, per “matrem” verum ecclesiae, et per “filiam” bonum ejus. Quis non videre potest quod numeri quinque, duo, et tres, non dicti fuerint nisi significavissent? “Quinque” in Verbo significant omnes illos, quando “duo” et “tres” sequuntur; at “quinque” significant aliquos et paucos, quando “decem” aut “viginti” praecedunt aut sequuntur.

[12] Similia intelliguntur in praecepto Decalogi per
“Tertiam et quartam generationem,” seu per “filios tertianos et quartanos,” super quos Deus visitaturus iniquitatem parentum (Exod xx. 5; Num. xiv. 18; Deutr. v. 9, 10):
per “tertiam et quartam generationem” significantur omnes qui in falsis ex malo sunt; per “tertiam generationem” qui in falsis mali sunt, et per “quartam generationem” qui in malis falsi sunt: “tria” enim in opposito sensu significant falsa, et “quatuor” mala. Quis non videt quod contra justitiam Divinam foret, visitare iniquitatem parentum super filios usque ad tertiam et quartam generationem? Docet enim Dominus
Quod “anima quae peccaverit illa morietur; filius non portabit iniquitatem parentis, nec pater portabit iniquitatem filii; justitia justi super illo erit, et impietas impii super illo erit” (Ezech. xviii. 20; Deutr. xxiv. 16; 2 Reg. xiv. 6):
inde patet quod per “tertiam et quartam generationem non intelligatur tertia et quarta generatio sed id quod numeri illi significant.
Similia per “tres et quatuor prevaricationes” significantur apud Amos (cap. i. 3, 6, 9, 11, 13; cap. ii. 1, 4, 6).
Ex his constare potest quanta arcana in Verbo solum in ejus numeris latent, quae nemo absque interno spirituali scire potest.

CAPUT IX.
|1.| Et quintus angelus clanxit, et vidi stellam e caelo delapsam in terram, et data ei clavis putei abyssi.
2. Et aperuit puteum abyssi, et ascendit fumus e puteo sicut fumus fornacis magnae, et obscuratus est sol et aer e fumo putei.
3. Et e fumo exiverunt locustae in terram, et data illis potestas sicut habent potestatem scorpii terrae.
4. Et dictum illis ne laederent gramen terrae, neque ullum viride, neque ullam arborem, nisi homines solos, quicunque non haberent sigillum Dei in frontibus suis.
5. Et datum illis ut non occiderent illos, sed ut cruciarent menses quinque; et cruciatus illarum sicut cruciatus scorpii cum percutit hominem.
6. Et in diebus illis quaerent homines mortem et non invenient illam, et cupient mori et fugiet mors ab illis.
7. Et similitudines locustarum similes equis paratis ad bellum, et super capitibus illarum sicut coronae similes auro; et facies illarum sicut facies hominum.
8. Et habebant capillos sicut capillos mulierum, et dentes illarum sicut leonum erant.
9. Et habebant thoraces sicut thoraces ferreos; et vox alarum illarum sicut vox curruum equorum multorum currentium in bellum.
10. Et habebant caudas similes scorpiis, et aculei erant in caudis illarum; et potestas illarum laedere homines mensibus quinque.
11. Et habebant super se regem, angelum abyssi; nomen ei Hebraice Abaddon, et in Graeca nomen habet Apollyon.
12. Vae unum praeteriit, ecce veniunt adhuc duo vae post haec.
13. Et sextus angelus clanxit, et audivi vocem unam ex quatuor cornibus altaris aurei quod coram Deo,
14. Dicentem sexto angelo qui habebat tubam, Solve quatuor angelos vinctos ad flumen magnum Euphratem.
15. Et soluti sunt quatuor angeli, qui parati in horam et diem et mensem et annum, ut occiderent tertiam partem hominum.
16. Et numerus exercituum equitatus, duae myriades myriadum; et audivi numerum illorum.
17. Et ita vidi equos in visione, et sedentes super illis, habentes thoraces igneos et hyacinthinos et sulphureos; et capita equorum sicut capita leonum; et ex oribus illorum exivit ignis et fumus et sulphur.
18. A tribus his occisa est tertia pars hominum, ex igne et ex fumo et ex sulphure exeunte ex oribus illorum.
19. Nam potestas illorum in ore illorum erat, nam caudae illorum similes serpentibus, habentes capita, et in his laedunt.
20. Et reliqui homines, qui non occisi sunt in plagis his, neque paenitentiam egerunt ex operibus manuum suarum, ut non adorarent daemonia, et idola aurea et argentea et aerea et lapidea et lignea, quae neque videre possunt, neque audire, neque ambulare.
21. Et non egerunt paenitentiam ex homicidiis suis, neque ex incantationibus suis, neque ex scortationibus suis, neque ex furtis suis.

533. VERSUS 1, 2.
“Et quintus angelus clanxit, et vidi stellam e caelo delapsam in terram, et data ei clavis putei abyssi. Et aperuit puteum abyssi, et ascendit fumus e puteo sicut fumus fornacis magnae, et obscuratus est sol et aer a fumo putei.
1. “Et quintus angelus clanxit,” significat influxum e caelo manifestantem statum ecclesiae, quod plane immutatus sit [n. 534]; “et vidi stellam e caelo delapsam in terram,” significat cognitiones veri falsificatas et sic versas in falsa [n. 535]; et data ei clavis putei abyssi,” significat communicationem et conjunctionem cum infernis [n. 536].
2. “Et aperuit puteum abyssi,” significat cummunicationem et conjunctionem cum infernis ubi et unde talia falsa [n. 537, 538]; “et ascendit fumus e puteo sicut {1}fumus fornacis magnae,” significat inde densa falsa ex malis amorum terrestrium et corporeorum [n. 539, 540]; “et obscuratus est sol et aer a fumo putei,” significat quod lux veri a Domino caligo facta sit per falsa infernalia [n. 541].

534. [Vers. 1.] “Et quintus angelus clanxit.” – Quod significet influxum e caelo manifestantem statum ecclesiae, quod plane immutatus sit, constat ex significatione “clangere tuba, quod sit influxus e caelo, et mutatio status ecclesiae (de qua supra, n. 502 [a]); hic quod status ecclesiae plane immutatus sit, quia de tribus his ultimis vicibus, quibus clangerent angeli, mox supra dictum est, “Vae, vae, vae habitantibus super terra ex reliquis {2}vocibus tubae trium angelorum futurorum clangere.” Immutatio quae in nunc sequentibus describitur, est quod omne verum deperditum sit, et quod falsum, quod loco ejus, aperuerit inferna, unde falsa effluunt.

535. “Et vidi stellam e caelo delapsam in terram.” – Quod significet cognitiones veri falsificatas et sic versas in falsa, constat ex significatione “stellarum,” quod sint cognitiones boni et veri (de qui supra, n. 72, 402); et ex significatione “labi” et “cadere e caelo,” quod sit perire; et cognitiones veri pereunt cum negantur et cum falsificantur; hic cum falsificantur, nam in hoc Libro non agitur de illis qui negant vera, sed de illis qui falsificant illa: qui enim negant vera, non sunt inter illos qui in priori caelo sunt, et inde die ultimi judicii dejiciuntur in infernum; hi enim statim post mortem illuc conjiciuntur: at illi qui falsificant vera ex variis causis, sunt de quibus in hoc Libro agitur, quoniam illi fecerunt sibi caelum quod postea destructum est. Illi cognitiones veri et boni, quae ex Verbo, falsificant, qui agnoscunt Verbum sed illud applicant ad favorem suorum amorum, et ad favorem principiorum quae ex propria intelligentia, ita vertunt vera Verbi in falsa; sic cognitiones boni et veri apud illos pereunt. Ex his constare potest quod per “stellam e caelo delapsam in terram” significetur quod cognitiones veri falsificatae sint, et sic versae in falsa (similiter ac supra, n. 517).

[2] Quod “delabi” seu “cadere e caelo in terram” significet perire, hoc est, non locum amplius habere in caelo, sed inde dejici et conjungi inferno, patet a sequentibus, ubi dicitur quod “data ei sit clavis putei abyssi,” et quod “aperuerit illum;” per “puteum abyssi” significatur infernum ubi et unde falsa mali. Simile significatur per “cadere e caelo in terram” supra in Apocalypsi,
“Et stellae caeli ceciderunt in terram” (vi. 13);
et alibi,
Draco cauda sua “traxit tertiam partem stellarum caeli, et projecit eas in terram” (xii. 4);
apud Danielem,
Cornu hirci caprarum “crevit usque ad exercitum caelorum, et dejecit in terram de exercitu, et de stellis, et conculcavit illa” (viii. 10);
apud Matthaeum,
“Statim post afflictionem dierum istorum sol obscurabitur et stellae cadent de caelo” (xxiv. 29).
Simile significatur per Domini verba apud Lucam,
Dixit Jesus, “Vidi satanam sicut fulmen e caelo cadentem” (x. {1}18):
per “satanam” intelligitur omne falsum quod destruit verum; inferna enim ubi talia falsa, et unde illa, vocantur “satanas; at inferna ubi et unde sunt mala quae destruunt bona, vocantur “diabolus:” quare per quod “satanas sicut fulmen e caelo ceciderit,” intelligitur quod omne falsum, quod destruxit verum Verbi, e caelo dejectum sit: similiter,
Quod dejectus sit draco magnus in terram, et angeli illius cum illo, et quod locus eorum non inventus sit amplius in caelo ( [Apoc.] xii. 8, 9).
Ex his constare potest, quod “labi,” “cadere” et “dejici e caelo in terram,” significet non amplius habere locum in caelo, sed in inferno, ita perire: per “terram” etiam ibi significatur damnatum (ut supra, n. 304 [g] ad finem, ostensum est).

[3] Quod illi qui falsificant vera Verbi per interpretationes ad confirmandum mala vitae, se avertant a caelo et convertant ad infernum, est quia per Verbum est conjunctio caeli cum homine: caelum enim est in sensu Verbi spirituali, et homo est in sensu ejus naturali; quare caeli cum mundo est conjunctio per Verbum: ideo etiam Verbum vocatur “foedus,” ac foedus est conjunctio. Ex eo est, quod qui Verbum applicant ad mala vitae et ad principia falsa quae ex propria intelligentia, non possint conjungi caelo: et qui non conjuncti sunt caelo, illi conjunguntur inferno; nam homo vel erit in caelo vel erit in inferno; non licet ei inter utrumque pendere. At qui applicant Verbum ad talia falsa quae non discordant cum bono vitae, qualia sunt apud gentes probas quae non habent Verbum, et apud simplices in ecclesia qui credunt in Dominum et bene vivunt, illorum falsa, quia ex illis spectant bonum, etiam a Domino applicantur ad bonum, et vertuntur ad caelum: essentiale enim in caelo est bonum vitae, quod idem est cum bono amoris in Dominum, et cum bono charitatis erga proximum; nam secundum id bonum est cuivis ibi perceptio veri, intelligentia et sapientia. Ex his constare potest quid intelligitur per falsificationem veri ex Verbo, quae hic significatur per “stellam e caelo delapsam in terram.”

536. “Et data ei clavis putei abyssi” – Quod significet communicationem et conjunctionem cum infernis, constat ex significatione “clavis,” quod sit aperitio (de qua sequitur); et ex significatione “putei abyssi,” quod sint inferna ubi et unde falsa mali (de qua in sequentibus articulis). Quod dicatur quod “data sit stellae e caelo delapsae in terram clavis putei abyssi,” est quia per “stellam” significantur cognitiones veri ex Verbo falsificatae per applicationes ad mala et inde falsa; et mala falsi et falsa mali, quae sunt apud hominem, aperiunt inferna ubi similia mala et falsa: sed quid per aperire inferna intelligitur, etiam dicetur in sequente articulo; nam mox dicitur, “et aperuit puteum abyssi.”

[2] Quod “clavis” significet aperitionem, est ex apparentia in mundo spirituali: sunt ibi domus et conclavia; sunt januae per quas intrant, et sunt serae et claves per quas aperiuntur; et singula illa significant talia quae sunt apud hominem: ipsa domus correspondet interioribus quae ejus animi et mentis sunt, conclavia similiter; et januae correspondent communicationibus quae sunt inter interiora mentis et animi, et clavis correspondet admissioni et aperitioni ab una parte in alteram; verbo, singula domus, in qua habitant angeli et spiritus, correspondent singulis quae in illis. Pauci ex spiritibus id norunt, ex causa quia pauci sciunt aliquid de correspondentiis; sunt enim in illis, quare non reflectunt super illa. Se habet hoc sicut in mundo apud homines, quod pauci sciant quales sunt affectiones et cogitationes suae, quia sunt in illis, et inde non reflectunt super illas; cum tamen sunt innumerabilia, ut constare potest ex analyticis, quae a pluribus eruditis detecta sunt, quae omnia sunt operationes mentis. Ex his sciri potest unde est quod dicatur “clavis,” et quod illa significet admissionem et aperitionem.

[3] Similiter alibi in Verbo: – Ut apud Matthaeum,
Jesus dixit Petro, “Dabo, tibi claves regni caelorum” (xvi. 19);
(quod explicatum videatur supra, n. 206:) tum apud Esaiam (cap. xxii. {1}20, 22), ubi de Eliakimo simile dicitur (quod etiam explicatum est supra, n. 206): ut et in Apocalypsi,
“Ego habeo claves inferni et mortis” (i. 18);
(de quo supra, n. 86:) alibi,
“Haec dicit Sanctus Verus, habens clavem Davidis, aperiens et nemo claudit, et claudens et nemo aperit” (Apoc. iii. 7);
(de quibus supra, n. 205, 206:) et alibi,
“Vidi angelum descendentem e caelo, qui habebat clavem abyssi, et catenam magnam super manu sua, et comprehendit draconem et vinxit illum mille annis” (xx. 1, 2);
(quae in sequentibus explicabuntur:) et apud Lucam,
“Vae vobis legisperitis, {2}quia portatis claves caeli, ipsi non ingredimini, et ingredientes prohibetis” (xi. 52):
“legisperiti” dicti fuerunt qui scrutati sunt Scripturas, et docuerunt quomodo intelligenda sunt quae ibi; et quia Scriptura Sacra seu Verbum est per quod communicatio et inde conjunctio est cum caelo, ut in mox superiori articulo dictum est, et quia vera sunt quae aperiunt communicationem et bona veri quae faciunt conjunctionem, at vera falsificata, quae in se sunt falsa mali, quae disjunctionem, ideo dicitur quod “portent claves caeli,” hoc est, quod per vera aperire possint communicationem cum caelo illis quos docent; at quia perverterunt Verbum per applicationes ad suos amores et inde ad principia falsa, ideo dicitur quod “non ipsi ingrederentur,” et quod “ingredientes prohiberent.” Ex his quoque constare potest quod “clavis quae aperuit puteum” significet communicationem et conjunctionem cum infernis per falsa in quae versa sunt vera Verbi ab illis qui falsificant illa applicando ad mala vitae, et ad principia falsa inde capta.

537. [Vers. 2.] “Et aperuit puteum abyssi” – Quod significet communicationem et conjunctionem cum infernis ubi et unde talia falsa sunt, constat ex significatione “aperire,” quod hic sit communicare et conjungere (de qua sequitur); et ex significatione “putei abyssi,” quod sit infernum ubi et unde talia falsa sunt. Quod illa dicantur “putei abyssi,” est quia “puteus” significat Verbum in sensu litterae, et inde verum doctrinae, at in opposito sensu Verbum falsificatum et inde falsum doctrinae, ac “abyssus” ac “profundum maris” significat infernum: quod significet infernum ubi illi qui falsificaverunt vera Verbi applicando ad mala vitae, est quia illa inferna apparent illis qui supra sunt sicut maria, ac illi ibi in fundis eorum. Illa maria seu inferna etiam mihi visa sunt, et quoque visi qui in fundis; et inde quoque mecum locuti sunt, qui dixerunt quod non in aquis sint, sed in sicco: inde patuit quod aquae illorum marium sint apparentiae correspondentes falsis in quibus sunt; aquae illorum marium sunt crassiores et densiores secundum falsificationes, et quoque profunditates variae secundum mala quae falsificaverunt.

[2] Sed de significatione “abyssi” in Verbo dicetur infra. Quod “aperire puteum abyssi” significet communicationem et conjunctionem cum talibus infernis, est quia inferna non aperiuntur nisi quando intrant spiritus mali, quod fit cum tempus in mundo spirituum egerunt: non enim licet alicui malo spiritui ex inferno exire postquam semel illuc conjectus est; si exit, usque illuc actutum relabitur. At unusquisque homo conjunctus est spiritibus qui in mundo spirituum sunt, talibus qualis ipse est; quare homo qui falsificat Verbum, applicando ad mala vitae et ad falsa confirmantia illa; conjungitur similibus spiritibus, et per illos conjungitur infernis quae in similibus falsis sunt. Unusquisque homo post mortem fit spiritus, et tunc alligatur statim vel societatibus infernalibus vel societatibus caelestibus, secundum vitam suam in mundo; et omnes spiritus, antequam in infernum dejiciuntur vel in caelum elevantur, sunt primum in mundo spirituum, et tunc apud homines qui in mundo vivunt; mali spiritus apud malos, ac boni apud bonos: per hos habet homo communicationem et conjunctionem vel cum infernis vel cum caelis. Inde patet quod per “aperire puteum” non significetur aperire infernum, sed communicationem, et per communicationem habere conjunctionem cum inferno. Ex singulis infernis etiam exhalantur falsa mali in multa copia, in quibus sunt spiritus qui in mundo Spirituum sunt, et simul homines qui in similibus falsis in nostro mundo sunt: non alibi potest spiritus et homo esse quam ubi ejus vitae amor est; quod enim homo amat hoc vult, hoc cogitat, et hoc spirat. (Quid mundus spirituum, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 421-431, seq.)

[3] Quod “puteus” significet Verbum et verum doctrinae, et in opposito sensu Verbum falsificatum et inde falSum doctrinae, est quia putei continent aquas; et “aquae” significant vera, et in opposito sensu falsa, ut supra (n. 71, 483, 518) ostensum est. Quod “puteus” haec et illa significet, constare potest ex sequentibus locis in Verbo: Apud Mosen,
“Profecti sunt in Beer; hic puteus de quo dixit Jehovah Mosi, Collige populum et dabo {1}illis aquas. Tunc cecinit Israel canticum hoc, Ascende, putee, respondete ex eo: puteum foderunt eum principes, effoderunt spontanei populi per Legislatorem baculis suis” (Num. xxi. 16-18):
quod hic “puteus” significet verum doctrinae ex Verbo, constare potest ex cantico quod Israel de eo cecinit; quod “ascenderet puteus,” et “responderent ex eo,” significat quod doctrina ex Verbo doceret verum, et quod illi reciperent id; evocatio veri significatur per “Ascende, putee;” ac receptio et instructio per “Respondete ex eo:” “puteum foderunt principes, effoderunt spontanei populi per Legislatorem baculis suis,” significat quod illi qui in veris et in bonis veri sunt illustrentur a Domino, et ex Ipso per Verbum pervestigent et colligant doctrinam; “principes” significant illos qui in veris sunt, “spontanei populi” illos qui in bonis veri; “fodere” significat pervestigare et colligere; “Legislator” significat Dominum quoad Verbum et quoad doctrinam ex Verbo, et “baculi” significant potentiam et vires mentis; hic a Domino per Verbum, quia dicitur “per Legislatorem:” inde patet quid “puteus” ibi significat. Quod de eo cecinerit Israel canticum, erat quia Beer in lingua originali significat puteum, et “puteus” in spirituali sensu significat Verbum et doctrinam ex Verbo; similiter “Beerscheba,” quae in historicis Verbi pluries nominatur.

[4] Simile significat
Puteus Jacobi, ad quem Dominus consedit, et locutus est cum muliere Samaritide, et dixit, “Si scires donum Dei, et quis sit qui dicit tibi,…. tu peteres ab Eo” aquam, “et daret aquam viventem quae fiet.. fons aquae salientis in vitam aeternam” (Joh. iv. 6-15):
quod Dominus ibi locutus sit cum muliere Samaritide ad illum puteum, erat quia per “mulierem Samaritidem” intelligebatur ecclesia instauranda apud gentes; et per “Samaritas,” qui etiam alibi memorantur, intelliguntur gentes quae recepturae doctrinam ab Ipso et de Ipso: per “puteum” illum significatur doctrina ex Verbo, per “aquam” verum doctrinae, et per “Dominum sedentem ad illum “puteum” Verbum seu Divinum Verum: quod per Divinum Verum ex Verbo a Domino sit salus, significatur per quod “aqua quam Ipse daret, fiet fons aquae salientis in vitam aeternam.”

[5] Simile quod per “puteum Jacobi,” etiam significatur per
Puteos quos foderunt servi Abrahami et servi Isaci, de quibus rixati sunt cum servis Abimelechi (Gen. xxi. 25; cap. xxvi. 15, 18-22, 25, 32):
per “puteos” quos foderunt servi Abrahami et servi Isaci significantur vera doctrinae, quia per “Abrahamum,” “Isacum” et “Jacobum” in Verbo intelligitur Dominus; per “Abimelechum” autem, regem Geraris seu Philisthaeorum, intelliguntur qui in solis veris absque bono vitae ponunt salutem, similiter ac faciunt hodie qui in sola fide. Et quia omne verum est ex bono, seu omne fidei est ex charitate, et illi qui separant et excludunt bonum a vero, seu charitatem a fide, non aliquod verum genuinum doctrinae possident, sed est omne verum Verbi apud illos sicut sensus vocum absque perceptione rei, ita sicut putamen absque nucleo, ideo de veris fidei rixantur: hoc repraesentatum et significatum est per rixationes servorum Abimelechi cum servis Abrahami et Isaci de puteis. Sensus internus spiritualis est aeque in historicis Verbi ac in propheticis ejus, ut constare potest ex Arcanis Caelestibus, ubi historica, quae continentur in Genesi et in Exodo, quoad sensum internum spiritualem explicata sunt, etiam de puteis Abrahami et Isaci, quae videantur. Ad quid alioqui historica de puteis in Verbo?

[6] Apud Lucam,
“Cujus vestrum aut asinus aut bos in puteum incidit, quem non statim extrahitis in die Sabbathi?” (xiv. 5:)
quod hoc statutum fuerit apud gentem Israeliticam et Judaicam, erat propter sensum spiritualem qui illi inest; omnia enim statuta, judicia et praecepta data filiis Israelis significabant spiritualia quae sunt caeli et ecclesiae; hoc itaque statutum significabat quod si aliquis labitur in falsum et in malum, educendus sit per verum quod docetur die Sabbathi a Domino: per “puteum” ibi significatur falsum et malum falsi; per “asinum” et “bovem” significatur verum et bonum naturalis hominis; per “incidere in puteum” significatur in falsum et in malum falsi; per “extrahi in die Sabbathi” significatur instrui et sic ab illis educi: “dies” enim “Sabbathi” significat ibi Dominum quoad instructionem et doctrinam; quare Se vocat “Dominum Sabbathi.” (Quod “asinus” significet verum naturalis hominis, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 2781,5741; et quod “bos” significet bonum naturalis hominis, n. 2180, 2566, {1}9134, ibi.)

[7] Similem paene sensum spiritualem continent haec apud Mosen,
“Cum aperuerit vir foveam, vel cum foderit vir foveam et non operuerit eam, et ceciderit in illam bos aut asinus, dominus foveae rependet, argentum reddet {2}domino ejus, et mortuum erit sibi” (Exod. xxi. 33, 34):
“cum aperuerit vir foveam” significat si quis falsum, quod apud se, propalaverit; “vel cum foderit vir foveam” significat si vel falsum finxerit aut excluserit; “et ceciderit illuc bos vel asinus” significat quod pervertit bonum et verum in naturali quod apud alterum; “dominus foveae rependet” significat quod is a quo falsum emendabit; “argentum reddet {2}domino ejus” significat per verum apud illum cujus et verum et bonum in naturali perversum est; “et mortuum erit sibi” significat quod malum aut falsum apud eum maneat: (sed haec plenius explicata videantur in Arcanis Caelestibus, n. 9084-9089:) hic “fovea” simile significat quo “puteus.”

[8] Similiter apud Matthaeum,
“Duces caeci caecorum; quando caecus caecum ducit, ambo in foveam incidunt” (xv. 14; Luc. vi. 39):
haec Dominus dixit ad Scribas et Pharisaeos, qui tametsi habebant Verbum, ubi omnia Divina vera sunt, usque nihil veri intellexerunt; et quia docebant falsa, et quoque a populo credebantur falsa, vocantur “duces caeci caecorum:” ” in Verbo dicuntur qui non intelligunt verum; et quia “fovea” significat falsum, dicitur quod ambo in illam incidant.

[9] Apud Davidem,
“Eripe me e luto ne submergar; eripiar ab osoribus meis, et e profunditatibus aquarum; ne obruat me fluctus aquarum, neque absorbeat me profunditas, nec claudat super me puteus os suum” (Ps. lxix. 15, 16 [B.A. 14, 15]):
quod “puteus” significet infernum ubi et unde falsa, hic manifeste patet; nam dicitur “ne claudat super me puteus os suum,” hoc est, ne infernum unde falsa, seu ne falsa ab inferno me totum occupet, ut non evadam: per “eripere e luto ne submergar” significatur e malo falsi ne peream: “eripiar ab osoribus, et e profunditatibus aquarum,” significat liberari a malis et falsis quae ab infernis; “osores” sunt mala inde, et “profunditas aquarum” sunt falsa inde: “ne absorbeat me profunditas” significat ne infernum ubi falsa mali, seu ne falsa mali quae ab inferno.

[10] Apud eundem,
“Blandum faciunt ut butyra os suum, et cum appropinquat cor cujusvis, mollia sunt verba ejus prae oleo, cum illa stricti gladii;…. et Tu, Deus, dejicies eos in puteum foveae” (Ps. lv. {1}22, 24 [B.A. 21, 23]):
haec dicta sunt de illis qui simulant affectiones bonas, dum loquuntur falsa per quae seducunt: “blandum facere sicut butyra os suum” significat simulatum bonum per affectiones; “butyra” significat bonum affectionis externae: “mollia sunt verba ejus prae oleo” significant similia; “oleum” est bonum affectionis internae: “cum illa stricti gladii” significant cum tamen sunt falsa destruentia bonum et verum; “gladii stricti” sunt falsa destruentia: “Tu, Deus, dejicies eos in puteum foveae,” significat in infernum ubi falsa destructiva illius generis.

[11] Quoniam “foveae” in Verbo paene similia cum “puteis” significant, sunt enim sicut putei, velim aliqua loca etiam de illis adducere: Apud Jeremiam,
“Magnates illorum miserunt minorennes suos ad aquas; Venerunt ad foveas, non invenerunt aquas, reversi sunt vasis suis vacuis” (xiv. 3)
per “magnates” intelliguntur qui alios ducunt et docent, per “minorennes” qui ducuntur et docentur, et per “aquas” vera; inde constat quid significatur per quod “magnates illorum miserint minorennes ad aquas:” per “foveas in quibus non aquae” significantur doctrinalia in quibus non vera; inde constat quid significatur per quod “venerint ad foveas, non invenerunt aquas:” quod illis non aliqua scientia nec intellectus veri, significatur per quod “reversi sint vasis suis vacuis;” “vasa” in Verbo significant recipientia veri, et inde scientifica et intellectualia.

[12] Apud Sachariam,
“Per sanguinem foederis tui emittam vinctos e fovea, in qua non aqua” (ix. 11):
haec dicta sunt de liberatione fidelium a Domino, qui in terra inferiore usque ad adventum Ipsius detenti sunt; et quoque de illustratione gentium quae in falsis ex ignorantia fuerunt: per “sanguinem foederis tui” significatur Divinum Verum procedens a Domino, ita Verbum; hoc “foedus” vocatur quia per id est conjunctio; “foedus” significat conjunctionem: per “vinctos in fovea in qua non aqua” intelliguntur illi qui in falsis ex ignorantia sunt; “fovea” est doctrina non veri, et quoque est terra inferior ubi illi qui in falsis ex ignorantia usque ad adventum Domini detenti fuerunt; “ubi non aqua” est ubi non verum; illi “vincti” dicuntur quia a falsis non liberari potuerunt quam a Domino.

[13] Apud Jeremiam,
“Duo mala fecit populus meus; Me deseruerunt, fontem aquarum Vivarum, ad excidendum sibi foveas, foveas fractas quae non continere possunt aquas” (ii. 13):
per “excidere foveas, foveas fractas quae non continent aquas,” significatur excludere doctrinalia ex propria intelligentia, quae quia ex proprio sunt, falsa sunt; nam proprium hominis non est nisi quam malum; et quia est malum, ex eo etiam producitur falsum, malum enim non producere potest nisi quam falsum; sed haec videantur explicata supra (n. 483 [b]).

[14] Apud eundem,
“Jehovah,…. qui ascendere fecit nos e terra Aegypti, qui duxit nos in deserto, in terra solitudinis et foveae, in terra siccitatis et umbrae densae, per quam non transiit vir nec habitavit homo” (ii. 6):
quod per “desertum,” in quo ducti sunt filii Israelis, repraesentatus et significatus sit primus status ecclesiae instaurandae apud illos qui in mera ignorantia boni et veri sunt, ostensum est in Arcanis Caelestibus, in quibus explicata est Exodus; et quia ille status per errores illorum in deserto repraesentatus et significatus est, ideo dicitur quod “Jehovah duxerit illos in terra solitudinis et foveae, in terra siccitatis et umbrae densae:” per “terram solitudinis et siccitatis” intelligitur hic ut alibi in Verbo status non perceptionis boni; et per “terram foveae et umbrae densae” intelligitur status ignorantiae veri, et inde falsitatis: “per quam vir non transiit, neque homo habitavit,” significat ubi non aliquis intellectus veri nec aliqua perceptio boni; per “virum” in Verbo significatur intellectus veri, et per “hominem” perceptio boni, et per utrumque non ecclesia quoad verum nec quoad bonum.

[15] Apud Esaiam,
“Festinabit educens ut aperiatur; non autem moriatur in fovea, nec deficiat panis ejus” (li. 14):
hic de Domino; adventus Ipsius intelligitur per “festinabit educens;” liberatio a falsis ex ignorantia significatur per “ne moriatur in fovea;” quare simile per “foveam” hic intelligitur quod supra per “foveam in qua vincti:” quod non deficiet instructio et nutritio spiritualis, significatur per “ne deficiat panis ejus;” per “panem” enim intelligitur omnis cibus spiritualis, et per cibum spiritualem intelligitur instructio in veris et bonis, unde intelligentia et sapientia.

[16] Apud Ezechielem,
“Ecce Ego adducens super te alienos, violentos gentium, qui evaginabunt gladios suos super pulchritudinem sapientiae tuae, et profanabunt splendorem tuum, in foveam demittent te, et morieris mortibus confossorum in corde marium” (xxviii. 7, 8):
haec de principe Tyri, per quem intelliguntur illi qui ex propria intelligentia excludunt falsa, per quae cognitiones veri et boni destruuntur; illorum interitus per sua falsa significatur per “Ecce Ego adducens super te alienos violentos gentium;” “alieni” significant falsa quae destruunt vera, et “violenti gentium” mala quae destruunt bona: quod destruentur per sua falsa quae ex propria intelligentia, significatur per quod “illi evanginabunt gladios suos super pulchritudinem sapientiae tuae, et profanabunt splendorem tuum;” “gladii” sunt falsa destruentia vera: [{1}immersio illorum in falsa infernalia, ac interitus et damnatio per falsa in inferno, significatur per] “in foveam demittent te, et morieris mortibus confossorum in corde marium;” “fovea” significat falsum infernale, simile quod “puteus;” “confossi” significant illos qui pereunt per falsa, et “cor marium” significat infernum ubi et unde illa falsa, simile quod “abyssus.”

[17] Per “foveam”
In quam demiserunt Jeremiam prophetam, et e qua Ebed-melech et viri cum illo per veteramenta extractorum et veteramenta detritorum extraxerunt illum (Jerem. xxxviii. 6-13),
significatur verum doctrinae falsificatum; per “prophetam” verum doctrinae, et per “demitti in foveam” falsificari: per “veteramenta extractorum et veteramenta detritorum,” quibus extraxerunt illum, significatur vindicatio veri doctrinae et restitutio per talia bona et vera sensus litterae Verbi quae non percepta et intellecta sunt, et ideo neglecta et rejecta; haec per “veteramenta” illa significantur; quid alioqui foret quod in Verbo Divino memoraretur quod per talia extractus sit? Ex his paucis constare potest quid per “puteum” et per “foveam” in Verbo significatur; quod nempe Verbum ac verum doctrinae, ac in opposito sensu Verbum falsificatum et inde falsum doctrinae. Aliquibus in locis etiam simile significatur per “puteum” et “foveam” quod per “fontem,” de cujus significatione in utroque sensu videatur supra (n. 483).

538. Quod autem “abyssus” significet inferna ubi et unde falsa, est quia illa inferna, ubi falsa mali regnant, apparent sicut maria, in quorum profundis est turba infernalis quae in falsis mali est; quod appareant sicut maria, est quia inde continuo effluunt falsa, et falsa apparent sicut aquae, quapropter “aquae” in Verbo etiam significant falsa. Ex ipsis aquis etiam cognoscitur quale ibi falsum est, falsa enim sunt plurium generum, quot nempe mala; falsa ex gravibus malis apparent super infernis illis Sicut aquae crassae et nigrae, ac falsa ex malis amoris sui sicut aquae rubrae; ex crassitudine et colore apparet quale genus falsi est. Tenendum quod in mundo spirituali etiam vera appareant sicut aquae, sed sicut aquae tenues et purae. Causa est quia tres gradus vitae hominis sunt, sicut tres caeli. Illi quibus tertius gradus apertus est, sunt in atmosphaera pura sicut aetherea; in tali sunt illi qui in tertio seu intimo caelo sunt: illi autem quibus modo secundus gradus apertus est, sunt in atmosphaera sicut aerea; in tali sunt illi qui in secundo seu medio caelo sunt: at illi quibus modo primus gradus apertus est, sunt in atmosphaera sicut aquea, tenui et pura; in tali sunt illi qui in primo seu ultimo caelo sunt. Causa est quia perceptiones et cogitationes interiores, quia perfectiores, correspondent simili puritati atmosphaerae in quali illae sunt; effundunt enim se ab unoquovis angelo, et magis ab unaquavis societate angelica, et sistunt sphaeram correspondentem, quae sphaera apparet in simili puritate in qua sunt perceptiones et cogitationes angelorum, seu in qua est intelligentia et sapientia illorum; sphaera illa apparet sicut atmosphaera, sicut atmosphaera aetherea in intimo caelo, sicut aerea in medio caelo, et sicut tenuis aquea in ultimo caelo, ut dictum est. Inde patet quod atmosphaera sicut aquea correspondeat cogitationi et perceptioni naturali; sed sicut tenuis aquea, cogitationi et perceptioni spirituali naturali in qua sunt angeli ultimi caeli; at sicut crasse aquea, vergens vel ad nigrum vel ad rubrum, correspondet cogitationi naturali in qua nihil spirituale est: et cogitatio naturalis in qua nihil spirituale, est illis qui sunt in infernis ubi falsa regnant; nam omnes qui ibi sunt, mere naturales et sensuales sunt. (Quod tres gradus vitae homini sint, sicut tres caeli, et quod differant puritate, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 33, 34, 208, 209, 211.) Ex his constare potest, unde est quod illa inferna in Verbo dicantur “maria” et “abyssi;” “maria” quia apparent ut maria, et “abyssi” ex profunditate illorum.

[2] Quod per “maria,” “profunditates” et “abyssos” significentur inferna ubi et unde falsa mali sunt, constare potest ex sequentibus locis in Verbo: Apud Mosen,
“Currus Pharaonis et exercitum ejus projecit in mare,…. abyssi obtexerunt eos; descenderunt in profunditates sicut lapis:…. e vento narium tuarum coacervatae sunt aquae; constiterunt sicut cumulus fluenta; congelatae sunt abyssi in corde maris” (Exod. xv. [4,] 5, 8):
haec in Cantico Mosis de Pharaone et exercitu illius, postquam submersi sunt in Mari Suph; per “Pharaonem et exercitum ejus” significantur illi qui in falsis ex malo sunt, et per “Mare Suph” significatur infernum ubi illa falsa sunt; inde patet quod per “obtexerunt illos abyssi,” significetur quod inferna. (Quid reliqua in sensu spirituali significant, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 8272-8279, et 8286-8289, ubi explicata sunt.)

[3] Similia significantur per haec apud Davidem,
“Increpavit Mare Suph ut exsiccaretur, et duxit eos per abyssos, sicut in deserto;…. obtexerunt aquae hostes {1}eorum” (Ps. cvi. 9, 11);
apud Esaiam,
“Nonne Tu Ille qui exsiccavit mare, aquas abyssi magnae? qui posuit profunditates maris in viam, ut transirent redempti?” (li. 10, 15;)
apud eundem,
“Qui discidit aquas coram illis,…. qui duxit eos per abyssos, sicut equus in deserto, non offenderunt” (lxiii. [12,] 13):
per “filios Israelis,” coram quibus exsiccabatur Mare Suph, et per quod exsiccatum tuti transibant, intelliguntur omnes qui in veris ex bono sunt, quos tutatur Dominus, ne falsa mali, quae jugiter ab infernis ascendunt, damno afficiant; hoc intelligitur per quod “exsiccaverit mare, aquas abyssi magnae,” et per quod “posuerit profunditates ejus in viam ut transirent redempti,” tum per quod “duxerit eos per abyssos;” falsa enim ab infernis exhalata continue obstipant hominem, proinde inferna, (nam sive dicas falsa ab illis, vel illa, idem est,) at Dominus jugiter dissipat ea apud illos qui in veris ex bono ab Ipso sunt; hoc itaque est quod significatur per “exsiccare mare,” et “ducere eos per abyssos;” illi qui in veris ex bono a Domino sunt, intelliguntur per “redemptos.”

[4] Simile significatur per “exsiccare abyssum et arefacere fluvios” apud Esaiam,
Jehovah “dicit Hierosolymae, Habitaberis; et urbibus Jehudae, Aedificabimini; et vastitates ejus erigam; dicens abysso, Exsiccare, et fluvios tuos arefaciam “(xliv. 26, 27):
per “Hierosolymam” significatur ecclesia Domini; et per “urbes Jehudae” significantur bona et vera doctrinae; restauratio ecclesiae et doctrinae significatur per “habitari” et “aedificari;” dissipatio malorum et falsorum quae ab infernis, ac tutatio ab illis, significatur per “exsiccare abyssum et arefacere fluvios” (ut supra).

[5] Simile significatur apud Sachariam,
Israel “transibit per mare angustiae, sed percutiet in mari fluctus, et exsiccabuntur omnes profunditates fluminis, et dejicietur superbia Aschuris, et baculus Aegypti recedet” (x. 11):
quod {1}illi qui in veris ex bono sunt tutati a Domino vivent, tametsi falsa ab infernis circumfundunt, significatur per quod “Israel transibit per mare, et percutiet in mari fluctus, et exsiccabuntur omnes profunditates fluminis;” per “Israelem” intelliguntur qui in veriS ex bono sunt, per “mare” significatur infernum et omne falsum inde, per “fluctus maris” significantur ratiocinationes ex falsis contra vera, per “exsiccare omnes profunditates fluminis” significatur dissipare omnia falsa mali etiam profundiora, “flumen” Nilus significat scientificum falsum: quare sequitur, quod “dejicietur superbia Aschuris, et baculus Aegypti recedet;” per “Aschurem” significatur ratiocinatio ex falsis contra vera, et per “Aegyptum” scientificum applicatum ad confirmanda falsa; “superbia Aschuris” quae dejicietur significat propriam intelligentiam ex qua ratiocinatio, et “baculus Aegypti” qui recedet significat potentiam quae ratiocinationi accedit per scientifica quae applicantur ad confirmandum.

[6] Apud Ezechielem,
“In die quo descensurus est in infernum, lugere faciam, obtegam super eo abyssum” (xxxi. 15):
haec de Pharaone et Aschure, et per “Pharaonem” significatur simile quod per “Aegyptum,” nempe scientificum destruens verum ecclesiae per applicationem ad falsa, et per “Aschurem” significatur ratiocinatio ex illis; quod illi qui tales dejicientur in infernum ubi talia falsa et ratiocinia ex falsis sunt, significatur per quod “descendet in infernum et obtegetur abysso;” inde etiam patet quod “abyssus” sit infernum ubi et unde falsa mali.

[7] Apud Micham,
Deus “revertetur, miserebitur nostri, supprimet iniquitates nostras, et projiciet in profunditates maris omnia peccata” nostra (vii. 19):
quia “profunditates maris,” aeque ac “abyssi,” sunt inferna ubi et unde mala et falsa, ideo dicitur quod “projiciet in profunditates maris omnia peccata” nostra.

[8] Apud Ezechielem,
“Cum dedero te urbem desolatam, sicut urbes quae non habitantur; cum ascendere fecero contra te abyssum, et obtexerint te aquae multae; et fecero descendere te cum descendentibus in foveam ad populum saeculi; et habitare te fecero in terra inferiorum in desolationibus a saeculo, cum descendentibus in foveam, ut non habites” (xxvi. 19, 20):
haec de Tyro, per quam significatur ecclesia quoad cognitiones veri et boni; seu quoad vera naturalis hominis, nam vera naturalis hominis sunt cognitiones veri et boni: hic agitur de vastatione ecclesiae quoad illa; “dare Tyrum urbem desolatam, sicut urbes quae non habitantur,” significat doctrinam ejus absque veris et sicut doctrinas quae sunt absque bono, nam vera doctrinae absque bono non sunt vera, quia omnia vera sunt boni; “ascendere facere contra Tyrum abyssum, ut obtegant illam aquae multae,” significat immersionem in falsa ab inferno in pluri copia (“abyssus” est infernum, “aquae multae” sunt falsa in pluri copia): “cum descendentibus in foveam ad populum saeculi” significat ad illos in inferno qui ibi fuerunt ab Antiquissima Ecclesia mox ante diluvium; illi vocantur “populus saeculi” quia ab antiquo, et in diris falsis prae aliis: ex quibus patet quid significatur per “facere habitare in terra inferiorum in desolationibus a saeculo, cum descendentibus in foveam, ut non habites;” “non habitare” hic significat non in aliquibus veris esse, quia non in bono; illi etiam non habitant in domibus, sed in foveis.

[9] Similia significantur apud Sachariam,
“Ecce {1}Jehovah depauperabit Tyrum, et excutiet in mare opes ejus, et ipsa igne comederetur” (ix. 4):
“excutere in mare opes ejus” significat conjicere in infernum falsa; “mare” est infernum ubi falsa mali, et “opes” sunt ipsa falsa.

[10] Apud Ezechielem,
“In aquas multas deduxerunt te contemnentes te, ventus orientalis fregit te in corde marium; opes tuae, negotiationes tuae, mercatus tuus, nautae tui et naucleri tui confirmantes fissuram tuam, et negotiantes negotiationem tuam, et omnes viri belli tui qui in te, et in omni congregatione tua, quae in medio tui, cadent in cor marium in die casus tui” (xxvii. 26, 27):
haec etiam de Tyro, et dicta sunt de “navibus” ejus, per quas significantur cognitiones boni et veri, seu vera naturalis hominis quae sibi comparant et quae venditant; hic autem falsitates: per “cor marium” in quo ventus orientalis fregit illam, et in quod cadent die casus sui, simile significatur cum abysso, nempe infernum unde falsa doctrinae; “ventus orientalis” est influxus e caelo, et “dies casus ejus” est ultimum judicium: per “opes” significantur falsitates; per “negotiationes” et “mercatus” significantur illarum acquisitiones et communicationes, per “nautas” ministri, per “naucleros” antistites qui ducunt et docent, per “viros belli” qui defendunt, et per “congregationem” falsa doctrinalia.

[11] Apud Jonam,
“E ventre inferni vociferatus sum, exaudivisti vocem meam; projeceras me in profunditatem usque in cor marium, et numen circumdedit me; omnes fluctus tui et undae super me transiverunt,…. circumdederunt me aquae usque ad animam, abyssus circumcinxit me, alga alligata capiti meo; ad excisiones montium descendi, terrae vectes super me in aeternum; nihilominus ascendere fecisti e fovea vitam meam” (ii. [3,] 4, 6, 7 [B.A. 2, 3, 5, 6]):
quod per Jonam, quod fuerit in ceto tribus diebus et tribus noctibus, repraesentatum sit quod Dominus ita esset in corde terrae, docet Ipse apud Matthaeum (cap. xii. 39, 40; cap. xvi. 4: Luc. xi. 29, 30); et per haec verba Jonae describuntur dirae tentationes Domini. Et quia tentationes existunt per inundationes malorum et falsorum, quae ascendunt ex inferno et quasi submergunt, dicitur quod “ex ventre inferni vociferatus sit,” et quod “projectus sit in profunditatem usque in cor marium,” per quae significatur infernum; per “flumen” et per “aquas” quae circumdederunt, et per “fluctus et undas” quae transiverunt, significantur mala et falsa inde; per” abyssum” quae circumcinxit, significantur inferna ubi et unde falsa; per “excisiones montium” ad quas descendit, significantur inferna ubi et unde mala: quod ab illis sicut vinctus fuerit, significatur per “algam alligatam capiti,” et per “vectes terrae qui super illum;” quod sicut vinctus per falsa significatur per “algam,” et quod sicut vinctus per mala per “vectes terrae:” victoria super illis ex propria potentia, significatur per “nihilominus ascendere fecisti e fovea animam meam;” dicitur “ascendere fecisti,” sed cum de Domino, intelligitur quod Ipse ex suo Divino Se ascendere fecerit, ita ex propria potentia.

[12] Similia significantur per sequentia apud Davidem,
“Abyssus ad abyssum clamat, ad vocem canalium tuorum; omnes confractiones tuae et fluctus tui super me transiverunt” (Ps. xlii. 8 [B.A. 7]);
apud eundem,
“Venerunt aquae usque ad animam; submersus sum in luto profunditatis, nec consistens; veni in profunditates aquarum, et fluctus obruit me. ….Eripe me e luto ne submergar; eripiar ab osoribus, et e profunditatibus aquarum, ne obruat me fluctus aquarum nec claudat super me fovea os suum” (Ps. lxix. 2, 3, 15 [, 16] [B.A. 1, 2, 14, 15]):
apud eundem,
“Revertere, vivifica me; et ex abyssis terrae, revertere, ascendere fac me” (Ps. lxxi. 20);
apud eundem,
“Reputatus sum cum descendentibus in foveam,…. inter mortuos neglectus, sicut confossi cubantes in sepulchro, quorum non meministi amplius, quique a manu tua excisi sunt; posuisti me in fovea inferiorum, in tenebris, in profunditatibus” (Ps. lxxxviii. 5-7 [B.A. 4-6])
Tentationes Domini quando fuit in mundo, per quas subjugavit inferna et glorificavit Humanum suum, etiam per illa apud Davidem describuntur: per “fluctus” et “undas” significantur mala et falsa; et per “abyssos” et “profunditates maris,” tum per “foveam,” significantur inferna ubi et unde illa; nam, ut supra dictum est, tentationes sunt quasi immersiones in inferna, et obsessiones a malis et falsis. Haec significantur per lamentationes apud Davidem pluribus in locis, et quoque apud Prophetas; in sensu enim spirituali Verbi multis agitur de tentationibus Domini, per quas subjugavit inferna, ac disposuit omnia in ordinem in caelis et in infernis, et per quas glorificavit Humanum suum; illae praecipue intelliguntur
per “quae apud Prophetas et in Psalmis Davidis” praedicta sunt de Domino et impleta ab Ipso, apud Lucam (cap. xxiv. 44).

[13] Per “abyssum” et per “mare” et ejus “profunditates” etiam significantur inferna in sequentibus locis: – Apud Jeremiam,
“Fugite, averterunt se, in profundum demiserunt se habitatores Dedanis…. et Chazoris” ({1}xlix. 8, 30);
apud {2}eundem,
“Ascendit supra Babelem mare, multitudine fluctuum ejus obtecta est” (li.42);
apud Amos,
“Videre fecit me Dominus Jehovih, et ecce vocans ad {1}contendendum per ignem,…. comedit abyssum magnam” (vii. 4);
apud Davidem,
“Viderunt Te aquae, Deus, viderunt Te aquae, extimuerunt, etiam commotae sunt abyssi” (Ps. lxxvii. 17 [B.A. 16]);
apud eundem,
“Non timebimus cum mutabitur terra, et cum movebuntur montes in corde marium, tumultuabuntur, turbabuntur aquae ejus” (Ps. xlvi. 3, 4 [B.A. 2, 3]);
apud Mosen,
“Hoc ipso die disrupti sunt omnes fontes abyssi magnae, et cataractae caeli apertae sunt” (Gen. vii. 11);
et postea,
“Et obturati sunt fontes abyssi et cataractae caeli” (Gen. viii. 2);
apud Hiobum,
“Sapientia unde invenitur? et quis est locus intelligentiae? Non novit homo pretium ejus. ….Abyssus dicit, Non in me illa; et mare dicit, Non mecum” (xxviii. 12, [13,] 14);
apud eundem,
“Num venisti ad fletus maris, et in pervestigatione abyssi ambulasti? Num revelatae sunt tibi portae mortis, et portas umbrae mortis videras?” (xxxviii. 16, 17;)
apud Evangelistas,
“Qui scandalizaverit unum parvorum istorum credentium in Me, expedit ei ut suspendatur mola asinaria ad collum ejus, et demergatur in profundum maris” (Matth. xviii. 6; Marc. ix. 42; Luc. xvii. 2);
et alibi apud eosdem,
Daemones, qui obsiderunt virum, rogarunt Jesum ut non mandaret illis in abyssum abire; ideo permisit illis ingredi porcos (Luc. viii. 31, 33; Matth. viii. 32);
et in sequentibus in Apocalypsi,
“Bestia quae ascendit ex abysso et fecit bellum” (xi. 7);
“Bestia, quam vidisti, erat et non est, et ascensura est ex abysso” (xvii. 8);
“Vidi angelum descendentem e caelo, qui habebat clavem abyssi, et catenam magnam super manu sua;…. et vinxit draconem mille annos, et conjecit eum in abyssum” ({2}xx. 1-3):
in his locis etiam per “abyssum” et per “profundum maris” significatur infernum ubi et unde falsa mali; ex causa quia illi spiritus, qui ibi, dum in mundo vixerunt homines, in falsis mali fuerunt, in fundo sicut marium apparent habitare, et ibi eo profundius, quo malum ex quo falsum gravius fuit.

[14] Sicut per “abyssos” significantur inferna ubi et unde falsa, ita quoque per “abyssos” significantur ultima caeli, ubi et unde cognitiones veri, quae sunt vera naturalis hominis. Causa est quia ultima caeli etiam apparent sicut in aquis, sed tenuibus et claris; nam, ut supra dictum est, atmosphaera supremi caeli est sicut aetherea, atmosphaera medii caeli est sicut aerea, et atmosphaera ultimi caeli est sicut aquea: quod haec sit sicut aquea, est quia vera apud illos Sunt vera naturalis hominis, et naturalis hominis atmosphaera est sicut aquea. Inde quoque sunt apparentiae fluviorum, lacuum et marium in mundo, spirituali. Quare per “maria” etiam significantur cognitiones et scientifica in communi seu in omni complexu: quod haec quoque per “maria” significentur, videatur supra (n. 275,342).

[15] Similia etiam significantur per “abyssos” in sequentibus locis: – Apud Mosen,
“Jehovah Deus tuus deducens te ad terram bonam, terram fluviorum aquae, fontium et abyssorum exeuntium e valle et e monte” (Deutr. viii. 7);
(quae explicata videantur supra, n. 518 [a]:) apud eundem,
Deus benedicet Josepho “benedictionibus caeli desuper, benedictionibus abyssi cubantis infra” (Gen. xlix. 25; et Deutr. xxxiii. 13);
(quae quoque supra, n. 448 [a], explicata sunt:) apud Davidem,
“Per Verbum Jehovae caeli facti sunt, et per spiritum oris Ipsius {1}omnis exercitus illorum; colligens sicut cumulum aquas maris, dans in thesauris abyssos” (Ps. xxxiii. 6, 7);
(videatur supra, n. 275 [d]), ubi explicata:) apud eundem,
“Abysso sicut veste obvelasti terram” (Ps. civ. 6);
(de his etiam videatur supra, n. 275 [d]:) apud eundem,
“Laudate Jehovam e terra, balaenae et omnes abyssi” (Ps. cxlviii. 7):
per “abyssos” in illis locis significantur ultima caeli, in quibus sunt angeli spirituales naturales. Similiter apud Ezechielem,
“Aquae crescere fecerunt {2}eam, abyssus altam fecit eam” (xxxi. 4).
(De hoc videatur supra, n. 518 [b].)

[16] Praeterea per “abyssos” etiam significantur Divina vera in copia, et arcana sapientiae Divinae: – Ut apud Davidem,
“Diffidit petram in deserto, et bibere fecit abyssos magnas” (Ps. lxxviii. 15);
et apud eundem,
Jehovah, “justitia tua abyssus magna” (Ps. xxxvi. 7 [B.A. 6]);
et alibi.

539. “Et ascendit fumus e puteo sicut fumus fornacis magnae.” – Quod significet inde densa falsa ex malis amorum terrestrium et corporeorum, constat ex significatione “fumi,” quod sit falsum mali (de qua sequitur); ex significatione “putei abyssi,” quod sit infernum ubi sunt qui falsificaverunt Verbum (de qua supra, n. 537), et ex significatione “fornacis magnae,” quod sint mala amorum terrestrium et corporeorum, ex quibus talia falsa erumpunt (de qua in sequente articulo). Quod “fumus” significet falsum mali, est quia procedit ex igne, et ignis significat amores sui et mundi, et inde omnia mala; quare etiam inferna quae in falsis sunt ex malis illorum amorum, et magis ubi sunt qui falsificaverunt Verbum applicando ad favorem illorum amorum, apparent in igne sicut fornacis magnae, e qua densus fumus commixtus igni ascendit. Visa etiam mihi sunt, et patuit quod amores illi apud illos sistant apparentiam talis ignis, et quod falsa inde effluentia apparentiam fumi igniti: sed talia non apparent illis qui inibi sunt; sunt enim in amoribus illis et in falsis inde; est vita illorum in illis: ex his usque cruciantur multis modis, et non ex ignibus et fumis, quales sunt in mundo nostro naturali (ut melius constare potest ex articulo in opere De Caelo et Inferno, n. 566-575, ubi agitur de Igne Infernali et de Stridore Dentium.)

[2] Quod “fumus” significet densum falsum quod profluit ex malo, constare potest ex sequentibus locis: – Apud Mosen,
Abraham “prospexit contra facies Sodomae, et Amorae, et contra omnes facies terrae planitiei, et vidit et ecce ascendit fumus terrae sicut fumus fornacis” (Gen. xix. 28);
per “Sodomam et Amoram” in sensu spirituali intelliguntur illi qui prorsus in amoribus sui sunt; quare per “fumum,” qui e terra eorum post combustionem visus Abrahamo est, significatur densum falsum quod est illis qui prorsus in eo amore sunt; qui enim se super omnia amant, illi in maxima caligine sunt quoad spiritualia et caelestia, sunt enim mere naturales et sensuales, et separati prorsus e caelo; et tunc non solum negant Divina, sed etiam excogitant falsa quibus destruant illa: haec falsa sunt quae significantur per “fumum” visum ex Sodoma et Amora.

[3] Apud eundem,
“Et sol occidit, et caligo facta est, et ecce furnus fumi et fax ignis, quae transivit inter segmenta illa” (Gen. xv. 17):
haec dicta sunt de posteritate Abrahami ex Jacobo, ut constare potest ex praecedentibus in illo capite; quod “sol occidit” significat extremum tempus cum consummatio; “et caligo facta” significat cum loco boni malum, et loco veri falsum; “ecce furnus fumi” significat densissimum falsum a malis; “fax ignis” significat aestum cupiditatum; “transivit inter segmenta” significat quae separaverunt illos a Domino. (Sed haec amplius explicata videantur in Arcanis Caelestibus, n. 1858-2862.)

[4] Apud eundem,
“Exire fecit Moses populum obviam Deo e castris, et constiterunt in inferioribus montis; et Mons Sinai fumabat totus ille, propter quod descendit super illum Jehovah in igne, et ascendit fumus sicut fumus fornacis; et tremiscebat totus mons valde” (Exod. xix. 17, 18);
et dein,
“Et omnis populus videntes voces et faces, et vocem buccinae, et montem fumantem; et Vidit populus, et commoti sunt, et steterunt e longinquo, et dixerunt ad Mosen, Loquere tu cum nobis et audiemus, et ne loquatur cum nobis Deus, ne forte moriamur” (Exod. xx. 15, 16 [B.A. 18, 19]):
per haec repraesentabatur qualis ille populus fuit; nam Jehovah, hoc est, Dominus, apparet unicuivis secundum quale ejus; illis qui in veris ex bono sunt ut lux serena, at illis qui in falsis ex malo sunt ut fumus ex igne: et quia populus ille in amoribus terrestribus et corporeis fuit et inde in falsis mali, ideo Dominus e Monte Sinai illi apparuit sicut ignis comedens, et sicut fumus fornacis. (Quod tales fuerint filii Jacobi, multis ostensum est in Arcanis Caelestibus, ex quibus Collecta videantur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 248; et quod Dominus appareat unicuivis secundum quale ejus, ut ignis vivificans et recreans illis qui in bono sunt, ac ut ignis consumens illis qui in malo, in Arcanis Caelestibus, n. 934, 1861, 6832, 8814, 8819, 9434, 10551; quid reliqua in allatis locis significant, videatur explicatum in Arcanis Caelestibus, quae super Exodum.)

[5] Simile significatur per “fumum” et per “ignem apud Davidem,
“Quando exarsit Illi,…. ascendit fumus ex naso Ipsius, et ignis ex ore Ipsius comedit, prunae arserunt ex Ipso, et inclinavit caelum et descendit, et caligo sub pedibus Ipsius” (Ps. xviii. [8,] 9, 10 [B.A. 7-9]; 2 Sam. xxii. 8, 9):
non intelligitur quod ascenderit fumus et ignis comedens ex Ipso, quia non Ipsi ira; sed ita dicitur quia talis apparet Dominus illis qui in falsis et malis sunt, nam spectant Ipsum ex suis falsis et malis.

[6] Similia significantur per haec apud eundem,
“Qui spectat terram, et contremiscit, tangit montes et fumigant” (Ps. civ.32);
apud eundem,
“Jehovah, inclina caelos tuos et descende, tange montes ut fumigent” (Ps. cxliv. 5).
Apud Esaiam,
“Ejula porta, clama urbs, liquefacta est Philisthaea tu tota; quia a septentrione fumus venit” (xiv. 31):
per “portam” significatur verum introducens in ecclesiam; per “urbem” doctrina; per “Philisthaeam” fides; inde per “Ejula porta, clama urbs, liquefacta Philisthaea tu tota,” significatur vastatio ecclesiae quoad verum doctrinae, et inde quoad fidem: per “septentrionem” significatur infernum ubi et unde falsa doctrinae et falsa fidei, ac per “fumum” illa falsa; inde per “a septentrione venit fumus” significatur falsum vastans ex infernis.

[7] Apud Nahum,
“Ecce Ego accendam fumo currum ejus, et leones juvenes tuos comedet gladius” (ii. 14 [B.A. 13]):
agitur ibi etiam de vastatione ecclesiae; et per “accendere fumo currum” significatur pervertere omnia vera doctrinae in falsa; “fumus” est falsum, et “currus” est doctrina: et per quod “leones juvenes comedet gladius” significatur quod falsa destruent vera principalia ecclesiae; “leones juvenes” sunt ecclesiae vera principalia et tutantia, et “gladius” est falsum destruens verum.

[8] Apud Joelem,
“Dabo prodigia in caelis et in terra, sanguinem et ignem et columnas fumi” (iii. 3 [B.A. ii. 30]):
haec de ultimo judicio; et per “sanguinem, ignem et columnas fumi,” significatur verum Verbi falsificatum, bonum ejus adulteratum, et inde mera falsa; “sanguis” est verum Verbi falsificatum, “ignis” est bonum ejus adulteratum, et “columnae fumi” sunt inde mera ac densa falsa.

[9] Apud Davidem,
“Impii peribunt, et hostes Jehovae sicut gloria agnorum consumentur, in fumo consumentur” (Ps. xxxvii. 20)
quod impii et hostes Jehovae “consumentur fumo,” significat quod perituri per falsa mali; “impii” dicuntur qui in falsis, “hostes” qui in malis, et “fumus” est falsum mali.

[10] Apud eundem,
“Secundum impellere fumum, impelles; sicut liquefieri ceram coram igne, peribunt impii coram Deo” (Ps. lxviii. 3 [B.A. 2]):
interitus impiorum comparatur fumo qui ab aere impellitur, ac cerae quae coram igne liquescit, quia “fumus” significat falsa, et “ignis” mala.

[11] Apud Esaiam,
“Caeli sicut fumus evanescent, et terra sicut vestis veterascet” (li. 6):
per “fumum” etiam hic significatur falsum, quo perituri sunt qui in priori caelo; et per “veterascentem vestem” significatur verum deperditum per falsa mali: comparatio fit cum fumo evanescente et cum veste veterascente, quia comparationes in Verbo etiam sunt correspondentiae, et aeque significant.

[12] Apud Hoscheam,
“Addunt peccare, et faciunt sibi fusile ex argento suo, in intelligentia sua idola, opus artificum totum;…. propterea erunt sicut nubes matutae, et sicut ros mane cadens, abiens a turbine abigitur ex area, et sicut fumus ex fumario” (xiii. 2, 3):
ita describuntur doctrinalia quae ex propria intelligentia, in quibus mala falsi et falsa mali; talia doctrinalia significantur per “fusilia ex argento” et per “idola;” “argentum illorum” significat id quod ex propria intelligentia, ac “opus artificum” significat illam; quare etiam dicitur “In intelligentia sua fecerunt sibi idola, opus artificum totum:” quod illa doctrinalia, quia falsa, transitura sint, significatur per quod “abibunt sicut fumus ex fumario;” quod etiam “sicut nubes matutae, sicut ros mane cadens, et sicut ex area,” est quia ecclesia in suo principio est sicut nubes matutae, sicut ros mane cadens, et sicut frumentum in area, per quae significantur vera boni et bona veri; quae tamen successive transeunt et vertuntur in falsa mali et in mala falsi.

[13] Per “fumum” etiam significatur falsum alibi in Apocalypsi; ut,
“Ex ore” equorum “exivit ignis et fumus et sulphur, et ex his occisi sunt tertia pars hominum, ab igne et a fumo et a sulphure” (ix. 17, 18);
alibi,
“Fumus cruciatus eorum ascendit in saecula saeculorum” (xiv. 11);
et alibi,
“Fumus” ex Babylone “ascendit in saecula saeculorum” ({1}xix. 3).

[14] Quoniam “ignis” significat amorem in utroque sensu, tam amorem caelestem quam amorem infernalem, et inde “fumus” significat id quod profluit ex amore, falsum quod ex amore infernali, et verum quod ex amore caelesti, ideo “fumus” etiam in bono sensu significat sanctum verum; hoc significat “fumus” ex igne suffituum, de quo videatur supra (n. 494), et quoque in sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“Creabit Jehovah super omne habitaculum Montis Zionis, et super convocationes ejus, nubem interdiu, ac fumum et splendorem ignis flammae noctu; nam super omni gloria obtegumentum” (iv. 5);
(quae explicata videantur supra, n. 294 [b], {2}504 [b]:) apud eundem,
“Commoti sunt postes liminum voce” clamantium seraphorum, “et domus impleta est fumo” (vi. 4):
in Apocalypsi,
“Impletum est templum fumo ex gloria Dei et virtute Ejus” (xv. 8);
et alibi,
“Ascendit fumus suffituum precibus sanctorum de manu angeli coram Deo” (viii. 4).

540. Quoniam dicitur quod “ascenderit fumus e puteo sicut fumus fornacis magnae,” et hactenus ostensum est quod “fumus” significet densum falSum, interest ut etiam ostendatur quod “fornax” significet mala amorum terrestrium et corporeorum, et sic quod “fumus sicut fumus fornacis magnae” significet densa falsa ex illis amoribus. Quod “fornax” illos amores significet, est quoque ex apparentiis in mundo spirituali; inferna enim in quibus illi amores regnant, quando inspiciuntur, apparent sicut fornaces candentes igne, ac supra illa apparent fumi quales ascendunt ex fornacibus, et quales conspiciuntur in incendiis: inde est quod in Verbo “fornaces” significent vel inferna, vel coetum hominum, vel ipsum hominem, in quibus tales amores et cupiditates regnant; seu quod idem, ubi mala ex illis scaturientia.

[2] Haec significantur per “fornaces,” “furnos,” “caminos” et “clibanos” in sequentibus locis: – Apud Matthaeum,
“Mittet Filius hominis angelos suos, qui colligent e regno Ipsius omnia offendicula, et eos qui faciunt iniquitatem, et mittent eos in caminum ignis. ….In consummatione saeculi exibunt angeli, et separabunt malos e medio justorum, et conjicient illos in caminum ignis; ibi erit ploratus et stridor dentium” (xiii. 41, 42, 49, 50):
quod hic per “caminum ignis” seu fornacem intelligantur inferna, patet; “consummatio saeculi” est ultimum tempus ecclesiae, quando judicium; quod tunc mali separandi sint a bonis, et illi in infernum conjiciendi, significatur per quod “angeli colligent omnia offendicula, et eos qui faciunt iniquitatem,” et quod “separabunt malos e medio justorum, et illos conjicient in caminum ignis:” infernum vocatur “caminus ignis” quia apparet ignitum ex amoribus sui et mundi; quod cruciatus ex his amoribus intelligatur per “ignem infernalem,” videatur in opere De Caelo et Inferno, (n. 566-575).

[3] Apud Malachiam,
“Ecce dies veniens ardens, sicut clibanus, quo erunt omnes insolenter peccantes et omnis operator malitiae stipula; et accendet eos dies veniens” (iii. 19 [B.A. iv. 1]):
haec quoque dicta sunt de ultimo tempore ecclesiae, et de ultimo judicio tunc; “dies veniens” hoc et illud significat: per “clibanum” etiam intelligitur infernum ubi illi qui confirmant se doctrina in falsis et vita in malis ex amoribus terrestribus et corporeis; quod illi ex suis amoribus perituri sint, intelligitur per quod “omnes insolenter peccantes et omnis operator malitiae erit stipula, et accendet eos clibanus;” “insolenter peccantes” sunt qui confirmant se doctrina in falsis, et “operator malitiae” sunt qui confirmant se vita in malis.

[4] Apud Hoscheam,
“Per malitiam suam laetificant regem, et per mendacia sua principes; omnes adulterantes sicut clibanus incensus a pistore; cessat excitator a subigendo massam usque ad fermentationem ejus. ….Quando converterint sicut clibanus animum suum in insidiari suo, tota nocte dormiens pistor eorum, mane ille ardens sicut ignis flammae: omnes incalescunt sicut clibanus, et comedent judices suos, omnes reges eorum cadent, non clamans inter eos ad Me. ….Ephraim factus collyra non conversa” ({1}vii. 3-8):
per haec in sensu spirituali describuntur filii Jacobi, quod ex amoribus sui et mundi converterint omne bonum in malum, et inde omne verum in falsum: per “regem” quem per malitiam laetificant, significatur omne falsum ex malo, “rex” enim significat verum ex bono, ac in opposito sensu falsum ex malo; et per “principes” quos per mendacia laetificant, significantur principalia falsa: quod ex amoribus suis perverterint bona et vera, significatur per quod “omnes adulterantes sicut clibanus incensus a pistore;” “adulterari” significat pervertere bonum et inde verum; comparatur hoc “clibano incenso a pistore,” quia compingunt falsa sicut in massam faventia suis amoribus: et quia mala et falsa non separantur a bonis et veris quae ex Verbi sensu litterae, sed cohaerent, ideo dicitur, “Cessat excitator a subigendo massam usque ad fermentationem;” “fermentatio” significat separationem, hic quod non separatio, quia dicitur “Cessat a subigendo massam ad fermentationem:” simile significatur per quod “Ephraim factus sit collyra non conversa;” “Ephraim” est intellectus veri: quod inde non nisi quam mala quae amorum illorum, quibus falsa favent, significatur per “Tota nocte dormiens pistor, mane ille ardens sicut ignis flammae, omnes incalescunt sicut clibanus;” comparantur pistori et clibano, quia compingunt ex falsis doctrinam, sicut pistor facit panes et collyras in clibano: quod sic omnia bona et vera, quae illis ex Verbo sunt, deperdant, significatur per quod “comedent judices suos, et omnes reges eorum cadent;” “judices” significant bona veri, et “reges” ipsa vera: quod hoc illis fiat, quia non a Domino sed a semet volunt sapere, significatur per “Non clamans inter eos ad Me.” Quod similia per illa verba intelligantur, solum ex communi intuitione videri potest; sed quod singula significent et describant talia, non videri potest quam per sensum internum; ut quod per “reges,” “principes,” “judices” et “adulterantes,” tum per “clibanum” et “pistorem,” illa quae dicta sunt intelligantur; illi quoque qui compingunt vera aut falsa ut cohaereant, etiam in mundo spirituali apparent ut pistores subigentes massam, juxta quos etiam est clibanus.

[5] In Threnis,
“Cutes nostrae sicut {1}clibanus denigratae sunt, propter procellas famis” (v. 10):
lamentatio super deprivatione veri ac inundatione falsi; “fames” significat deprivationem et defectum veri (videatur supra, n. 386 [e]), ac “procellae famis” summum defectum, et quoque inundationem falsi, nam ubi non vera ibi sunt falsa; “procellae” in Verbo simile significant cum “inundatione:” “cutes nostrae sicut {1}clibanus denigratae sunt,” significat quod naturalis homo absque luce veri sit, et inde in tenebris falsi; etiam hic “clibanus” significat confectionem doctrinae ex falsis et non ex veris (sed videatur supra, n. 386 [e], ubi haec amplius explicata sunt).

[6] Apud Ezechielem,
“Facti sunt Mihi domus Israelis in scoriam, omnes illi aes et stannum et ferrum et plumbum in medio fornacis; scoriae argenti facti sunt: ….ecce Ego congregans vos in medium Hierosolymae congregationem argenti et aeris et ferri et plumbi et stanni” congregabo vos “in medium fornacis, ad sufflandum super illo ignem ad fundendum; sic congregabo in ira mea et in excandescentia mea, et relinquam et fundam vos:…. juxta fusuram argenti in medio fornacis, sic fundemini in medio ejus” (xxii. 18-22):
per haec describuntur falsa doctrinalia quae Judaei et Israelitae compegerunt ex sensu litterae Verbi, quem sibi solis et amoribus suis applicuerunt; quae “scoriae argenti” vocantur, quia “argentum” significat verum Verbi, ac “scoria ” nihil veri seu abstractum a vero quod rejicitur: illa quae sensus litterae Verbi sunt, significantur per “aes, stannum, ferrum et plumbum,” quia per illa significantur bona et vera naturalis hominis, pro quo homine sunt illa Verbi quae continentur in sensu litterae ejus; et quia ex illo compegerunt sua doctrinalia falsa, quae erant “traditiones,” dicitur quod “fundentur una:” et quia applicata erant amoribus eorum, qui erant amores sui et mundi, dicitur quod “congregaret illos in medium fornacis ad sufflandum super illa ignem ad fundendum;” “ignis” significat illos amores: et quia intelliguntur doctrinalia illorum, dicitur, quod “congregaturus eos in medium Hierosolymae;” per “Hierosolymam” significatur ecclesia quoad doctrinam, ita quoque doctrina ecclesiae.

[7] Apud Mosen,
“Sol occidit, et caligo facta est, et ecce furnus fumi et fax ignis, quae transivit inter segmenta illa” (Gen. xv. 17):
quod falsa mali et mala falsi scaturientia ex spurcis amoribus apud gentem Judaicam et Israeliticam hic per “furnum fumi” et per “facem ignis, quae transivit inter segmenta,” intelligantur, videatur in superiori articulo: Abraham enim cupivit ut posteritas sua dominatura sit super totam terram Canaanem; et quia praevidit Dominus quod apud illam gentem ecclesia institueretur, ideo pepigit cum Abrahamo foedus: sed usque quales illi futuri essent, per illud visum praedicitur.

[8] Apud Nahum,
“Aquas obsidii hauri tibi, confirma munimenta tua, intra in caenum et calca bitumen, repara fornacem lateritiam; ibi comedet te ignis, exscindet te gladius” (iii. 14, 15):
per haec describitur destructio veri per falsa mali; “aquae obsidii” sunt falsa per quae conantur destruere vera; per “confirmare munimenta,” significatur munire illa per talia quae apparent sicut vera; per “intrare in caenum et calcare bitumen” significatur facere ut appareant cohaerere (“bitumen” est falsum ex malo conjungens); per “reparare fornacem lateritiam” significatur reparare doctrinam compactam ex falsificatis veris et figmentis, “lateres” enim significant falsa quae finguntur, et non cohaerent cum veris; per “comedet te ignis,” significatur quod perituri per mala amorum suorum; et per quod “exscindet te gladius,” significatur quod perituri sint per falsa.

[9] Apud Jeremiam,
“Sume in manu tua lapides magnos, et absconde eos…. in fornace lateritia, quae ad ostium domus Pharaonis. ….Accipiam regem Babelis,…. ponam thronum ejus super lapides hos quos {1}abscondisti;…. veniet et percutiet terram Aegypti….; et incendam ignem in domibus [deorum] Aegypti….; tandem induet sibi terram Aegypti, sicut induit pastor vestem suam” (xliii. 9-12):
per haec repraesentata est profanatio veri per ratiocinia ex scientificis false applicatis: per “lapides magnos absconditos in fornace lateritia” significantur vera Verbi falsificata per figmenta quae ex propria intelligentia; “lapides” sunt vera Verbi, “fornax lateritia” est doctrina compacta ex fictitiis: per “domum Pharaonis” significatur naturalis homo quoad scientifica ibi, “ostium” est scientificum sensuale per quod introitus est in naturalem hominem; per id {2}fiunt falsificationes: per “regem Babelis” significatur profanatio veri; quod “ille thronum ponet super lapides illos, et percutiet Aegyptum, et incendet ignem in domibus ejus,” significat quod per scientifica naturalis hominis pervertet omnia vera doctrinae, ac profanabit illa: quod subjiciet sibi naturalem hominem quoad omnia ibi, quod fit per confirmationes falsorum ex scientificis, significatur per quod “induet sibi terram Aegypti sicut pastor vestem:” quod omnia naturalis hominis sic peritura sint per mala amorum terrestrium et corporeorum, significatur per “Incendam ignem in domibus Aegypti.”

[10] Quoniam per “Aegyptum” significatur naturalis homo quoad scientificum ibi, et per “fornacem ferri” similiter, ideo Aegyptus in Verbo vocatur “fornax ferri:” – Ut apud Jeremiam,
“Quo die eduxi {1}eos ex Aegypto, ex fornace ferri” (xi. 4);
apud Mosen,
“Eduxit {2}vos ex fornace ferri, ex Aegypto” (Deutr. iv. 20);
in Libro Primo Regum,
“{3}Eduxisti ex Aegypto e medio fornacis ferri” (viii. 51);
apud Davidem,
“Removi ab onere” Aegypti “humerum” Israelis, “manus ejus a fornace, transiverunt” (Ps. lxxxi. 7 [B.A. 6]):
naturalis homo quoad scientificum significatur per “fornacem ferri;” “fornax” est naturalis homo; et “ferrum” est scientificum, ibi scientificum falsum quia dicitur quod “educti sint;” naturalis enim homo, nisi ducatur a spirituali homine, est in falsis et in maliS, ex causa quia non aliqua lux illi est e caelo; lux enim e caelo influit per spiritualem hominem in naturalem, ac illustrat, docet et ducit: contrarium prorsus, quando naturalis nomo non sub auspicio spiritualis hominis cogitat et agit; tunc etiam in servitute est, nam cogitat et agit ex falsis et malis quae ab inferno; hoc significatur per quod dicantur “educti ex domo servitutis,” dum “ex Aegypto;” omne enim liberum cogitandi et agendi est ex spirituali homine, quoniam is cogitat et vult e caelo a Domino, et duci a Domino est liberum. Ex his constare potest unde est quod Aegyptus dicatur “fornax ferri,” et quod dicatur “domus servitutis;” quae servitus etiam significatur per “Removi ab onere Aegypti humerum Israelis.” (Quod “ferrum” significet scientificum quod est naturalis hominis, videatur supra, n. 176.)

[11] Quoniam pleraque in Verbo etiam sensum oppositum habent, ita quoque “clibanus;” ut apud Esaiam,
“Dictum Jehovae, Cui focus est in Zione et clibanus Ipsi in Hierosolyma” (xxxi. 9):
per “focum” significatur bonum amoris, per “clibanum” verum ex illo bono, ita verum doctrinae; similia etiam per “Zionem” et “Hierosolymam,” per “Zionem” ecclesia quoad bonum amoris, et per “Hierosolymam” ecclesia quoad verum doctrinae. Similiter per “clibanum” apud Mosen, ubi agitur
De mincha preparanda vel in clibano, vel in sartagine, vel in cacabo (Levit. ii. 4, 5, 7);
(quae explicata sunt in Arcanis Caelestibus:) similiter per “caminum” supra in Apocalypsi,
Pedes Filii hominis “similes chalcolibano tanquam in camino igniti” (i. 15)
(de quibus supra, n. 69).

541. “Et obscuratus est sol et aer a fumo putei.” – Quod significet quod lux veri a Domino caligo facta sit per falsa infernalia, constat ex significatione “obscurari sol et aer,” quod sit quod lux veri a Domino caligo facta sit (de qua sequitur); et ex significatione “a fumo putei,” quod sit a densis falsis quae ab inferno, ita per falsa infernalia. (Quod “fumus” significet densa falsa, et quod “puteus abyssi” inferna ubi et unde illa, videatur supra, n 536-539.) Quod “obscuratus sol et aer” significet quod lux veri a Domino caligo facta sit, est quia Dominus in caelo angelico est Sol, et Divinum Verum procedens a Domino ut Sole sistit omnem lucem ibi, ac illuminat angelorum tam visum quam intellectum; quare cum ille Sol ibi obscuratus est, fit lux veri, quae a Domino, caligo; falsa ab inferno obscurant illum. Ex luce caeli facta caligine per falsa mali, est omnis negatio Divini ac Divinorum ab illis qui mere naturales sunt; spectant enim Divina in caligine et inde sicut caliginem, quare negant illa. Etiam lux caeli, quando influit apud illos qui in falsis mali sunt, in mundo spirituali fit actualiter caligo; inde itaque est quod mali non solum non videant et intelligant spiritualia, hoc est, illa quae caeli et ecclesiae sunt, sed etiam quod corde negent illa. (Quod Dominus in Caelo Angelico appareat ut Sol, et quod Divinum Verum procedens a Domino ut Sole sistat omnem Lucem Caeli, ita omnem intelligentiam et sapientiam quae est Angelis, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 116-125, et n. 126-140.) Quod etiam dicatur quod “aer obscuratus sit,” est quia intelligitur lux veri; “aer” enim lucet a sole. Simile per “aetheres” significatur apud Davidem,
“Jehovah, in caelis misericordia tua, veritas tua usque ad aetheres” (Ps. xxxvi. 6 [B.A. 5]; Ps. lvii. 11 [B.A. 10]; Ps. cviii. 5 [B.A. 4]):
“misericordia” significat Divinum Bonum Divini Amoris, et “veritas” Divinum Verum; et quia Divinum Verum est lux caeli, ut modo dictum est, ideo dicitur “Veritas tua usque ad aetheres;” per “aetheres” itaque in plurali significatur Divina lux usque ad caelum supremum, ubi est in summo gradu. (Similia significantur per “aetheres,” Psalm. lxxvii. 18 [B.A. 17]; Ps. lxxviii. 25, 24.)

542. VERSUS 3-12.
“Et e fumo exiverunt locustae [in terram]; et data illis potestas sicut habent potestatem scorpii terrae. Et dictum illis ne laederent gramen terrae, neque ullum viride, neque ullam arborem, nisi homines solos, quicunque non haberent sigillum Dei in frontibus suis. Et datum illis ut non occiderent illos, sed ut cruciarent menses quinque; et cruciatus illarum sicut cruciatus scorpii cum percutit hominem. Et in diebus illis quaerent homines mortem et non invenient illam, et cupient mori et fugiet mors ab illis. Et similitudines locustarum similes equis paratis ad bellum, et super capitibus illarum sicut coronae similes auro; et facies illarum sicut facies hominum. Et habebant capillos sicut capillos mulierum, et dentes illarum sicut vox curruum equorum multorum currentium in bellum. Et habebant caudas similes scorpiis, et aculei erant in caudis illarum; et potestas illarum laedere homines mensibus quinque. Et habebant super se regem, angelum abyssi; nomen ei Hebraice Abaddon, et in Graeca nomen habet Apollyon. Vae unum praeteriit, ecce veniunt adhuc duo vae post haec.”
3. “Et e fumo exiverunt locustae in terram,” significat quod ex falsis infernalibus facti sint sensuales corporei in ecclesia [n. 543]; “et data illis potestas sicut habent potestatem scorpii terrae,” significat persuasivum illorum, ac ejus effectum et potentiam [n. 544].
4. “Et dictum illis est ne laederent gramen terrae, neque ullum viride, neque ullam arborem,” significat quod non damno afficerent aliquod scientificum verum et vivum ex Verbi sensu litterae, nec aliquas cognitiones veri et boni ibi [n. 545]; “nisi homines solos, quicunque non haberent sigillum Dei in frontibus suis,” significat quod modo intellectum veri et perceptionem boni apud illos qui non in veris ex bono a Domino sunt [n. 546].
5. “Et {1}datum illis ut non occiderent illos,” significat quod non deprivarentur facultate intelligendi verum et percipiendi bonum [n. 547]; “sed ut cruciarent menses quinque,” significat quod intellectus a falsis mali caligaret et abstraheretur a videndo verum quamdiu in illo statu sunt [n. 548]; “et cruciatus illarum sicut cruciatus scorpii cum percutit hominem,” significat quod caligatio et abstractio a videndo verum sit a persuasione qua mens infatuatur [n. 549].
6. “Et in diebus illis quaerent homines mortem et non invenient illam,” significat quod tunc perdere velint facultatem intelligendi verum, sed quod usque non possint [n. 550]; “et cupient mori et fugiet mors ab illis,” significat quod velint perdere facultatem percipiendi bonum, quae est vitae spiritualis, sed incassum [n. 551].
7. “Et similitudines locustarum similes equis paratis ad bellum,” significat quod homo sensualis factus, sit ratiocinans sicut ex intellectu veri [n. 552]; “et super capitibus illarum sicut coronae similes auro,” significat quod appareant sibi cum ratiocinantur sicut sapientes et victores [n. 553]; “et facies illarum sicut facies hominum,” significat quod appareant sibi sicut affectiones veri spirituales [n. 554].
8. “Et habebant capillos sicut capillos mulierum,” significat quod etiam appareant sibi sicut affectiones veri {2}naturales [n. 555]; “et dentes illarum sicut leonum erant,” significat quod sensualia quae sunt ultima vitae intellectualis sint illis apparenter sicut in potentia super omnia [n. 556].
9. “Et habebant thoraces sicut thoraces ferreos,” significat persuasiones quibus se accingunt ad pugnas, contra quas vera rationalis spiritualis homines non valent [n. 557]; “et vox alarum illarum sicut vox curruum equorum multorum currentium in bellum,” significat ratiocinationes sicut ex veris doctrinae e Verbo intellectis, pro quibus ardenter pugnandum [n. 558].
10. “Et habebant caudas similes scorpiis” significat scientifica sensualia quae persuasiva [n. 559]; “et aculei erant in caudis illarum,” significat astutias fallendi per illa [n. 560]; “et potestas illarum laedere homines mensibus quinque,” significat quod stuporem inducerent intellectui veri et perceptioni boni quamdiu in illo statu sunt [n. 561].
11.”Et habebant super se regem, angelum abyssi,” significat quod influxum reciperent ab inferno, ubi illi sunt qui in falsis mali et mere sensuales [n. 562]; “nomen ei Hebraice Abaddon, et in Graeca nomen habet Apollyon,” significat quale ejus, quod sit perdens omne verum et bonum [n. 563].
12. “Vae unum praeteriit, ecce veniunt adhuc duo vae post haec,” significat lamentationem unam super devastatione ecclesiae, et quod lamentatio super ulteriore devastatione ejus sequatur [n. 564].

543. [Vers. 3.] “Et e fumo exiverunt locustae in terram.” – Quod significet quod ex falsis infernalibus facti sint sensuales corporei in ecclesia, constat ex significatione “fumi,” quod sit falsum infernale (de qua supra, n. 539); (quod sit falsum infernale quod per “fumum” hic significatur, est quia mox supra dicitur quod fumus ille “ascenderit ex puteo abyssi,” et per “puteum abyssi” significatur infernum, ubi et unde sunt falsa mali quae falsificant vera Verbi;) ex significatione “locustarum,” quod sit ultimum sensuale hominis quod in falso mali (de qua sequitur); et ex significatione “exire in terram,” quod sit in ecclesiam, nam “terra” significat ecclesiam; etiam illa quae in Apocalypsi continentur, de ecclesia et ejus statu praedicta sunt.

[2] Quod “locusta” significet ultimum sensuale hominis quod in falso mali est, constare potest ex omnibu|s| et singulis quae in hoc capite usque ad vers. 12 dicuntur; a quorum explicatione constare potest quod non aliud per “locustas” intelligatur. Sed hic primum dicetur quid intelligitur per ultimum sensuale hominis. Non intelligitur sensuale visus, auditus, olfactus, gustus et tactus, haec enim propria corporis sunt; sed ultimum cogitationis et affectionis quod primum apud infantes aperitur, quod tale est ut non cogitent aliud, nec afficiantur aliis objectis, quam quae unum faciunt cum sensibus nominatis. Discunt enim infantes cogitare per sensus, et affici objectis secundum illa quae sensibus placuerunt; quare primum internum, quod aperitur apud illos, est sensuale quod vocatur ultimum sensuale hominis, et quoque sensuale corporeum: postea autem, dum infans adolescit et fit puer, aperitur sensuale interius, ex quo cogitat naturaliter et quoque afficitur naturaliter: demum cum fit adolescens et juvenis, aperitur sensuale ejus adhuc interius, ex quo cogitat rationaliter, et si in bono charitatis et fidei est, spiritualiter, et quoque afficitur rationaliter et spiritualiter. Haec cogitatio et affectio est quae vocatur rationalis et spiritualis homo, prior autem naturalis homo, et prima sensualis homo.

[3] Apud unumquemvis hominem aperiuntur interiora, quae sunt cogitationis et affectionis ejus, sucessive, et hoc per influxum e caelo a Domino continuum: per illum primo formatur sensuale proxime adhaerens corpori, unde homo fit sensualis; deinde naturale, unde fit naturalis; et postea rationale et cum illo spirituale, unde fit rationalis et spiritualis homo; sed hic quantum homo cogitat de Deo, ac de Divinis quae a Deo; ac formatur et perficitur quantum afficitur illis, hoc est, quantum vult et vivit secundum illa: sed si hoc non fit, tunc spiritualis homo aperitur communiter, sed non formatur, minus perficitur. Per quod spiritualis homo aperiatur communiter, fit homini facultas cogitandi, et ex cogitatione rationaliter loquendi, hoc enim est communis effectus influxus caeli apud unumquemvis hominem. Inde constare potest quod cogitationes et affectiones hominis dentur spirituales, tum naturales, et quoque sensuales; et quod cogitationes et affectiones spirituales dentur apud illos qui cogitant ex Deo de Deo et de Divinis; at quod solum cogitationes et affectiones naturales dentur apud illos qui non cogitant ex Deo de Deo et de Divinis, sed modo ex se aut ex mundo de se aut de mundo. At sciendum est quod ex se aut ex mundo cogitare non sit ex illis sed ex inferno; nam qui non cogitat ex Deo, cogitat ex inferno; non aliquis potest cogitare simul ex utroque. Illi autem qui negant Deum, et inde Divina quae caeli et ecclesiae sunt, et se confirmant contra illa, fiunt omnes sensuales homines plus aut minus secundum confirmationes; cogitant modo falsa cum de spiritualibus, et afficiuntur malis; et si cogitant aliqua vera, sive sint spiritualia, sive moralia, sive civilia, est modo ex scientia talium quae insunt memoriae; et ultra causas proximas, quas etiam confirmare possunt, nihil vident: et si afficiuntur bonis, est modo ex jucundo propter se aut mundum, ita ex cupiditate quae est amoris sui, aut quae est amoris mundi. Cogitatio sensualis hominis est quae vocatur cogitatio materialis, et affectio ejus quae vocatur affectio corporea, quae est cupiditas.

[4] Porro sciendum est quod omnia mala quae homo trahit a parentibus, quae mala hereditaria vocantur, insideant ejus naturali et sensuali homini, non autem spirituali. Inde est quod naturalis homo, et maxime sensualis, sit oppositus spirituali homini. Spiritualis enim homo ab infantia est occlusus, et aperitur modo ac formatur per Divina vera recepta intellectu et voluntate; et quantum ac qualiter ille aperitur et formatur, tantum removentur mala naturaliS et sensualis hominis, et loco illorum implantantur bona. Quia omnia mala insident naturali et sensuali homini, sequitur quod etiam falsa, ex causa quia omnia falsa sunt mali; homo enim dum ex malo cupit et vult, ex falso cogitat et loquitur: malum enim voluntatis, cum format se in cogitatione, ut manifestetur aliis aut sibi quale est, vocatur falsum; quare falsum est forma mali, sicut verum est forma boni. Ex his conStare potest quis et qualis est homo qui vocatur sensualis homo; et quod homo sensualis fiat, quando mala, in quae nascitur, actu persequitur, et eis plura ex se superaddit: quantum hoc facit, et se in illis confirmat, tantum homo spiritualis clausus tenetur; quo clauso, naturalis et sensualis homo negat Divina quae caeli et ecclesiae sunt, et solum agnoscit illa quae mundi et Naturae sunt; immo sensualis homo tunc tam caecus est ut nihil credat nisi quod oculis videt et manibus tangit. Tales sunt multi ex eruditis, utcunque putantur intelligentes et sapientes, quia loqui possunt ex scientiis quae insunt memoriae, et hoc apparenter sicut rationalis homo; quia spiritualis mens apud illos, ut apud unumquemvis hominem, communiter apertus est, ut supra dictum est.

[5] Quoniam in nunc sequentibus in hoc capite multis agitur de “locusta,” et per illam significatur sensuale, quod est ultimum seu extremum naturalis hominis, interest ut plene sciatur quid et quale est illud sensuale, et inde quis et qualis est sensualis homo; propterea velim ex Arcanis Caelestibus, hic afferre quae de illo dicta et ostensa sunt, quae sunt sequentia: –
Quod sensuale sit ultimum Vitae hominis adhaerens et inhaerens corporeo ejus, n. 5077, 5767, {1}9212, 9216, 9331, 9730. Quod is sensualis homo dicatur qui omnia judicat ex sensibus corporis, et qui nihil credit nisi quae oculis Videre et manibus tangere potest, haec dicens esse aliquid, cetera rejiciens, n. 5094, 7693. Quod talis homo cogitet in extremis, et non interius ex aliqua luce spirituali, n. 5089, 5094, 6564, 7693. Quod interiora mentis ejus, quae videt ex luce caeli, clausa sint, ut ibi nihil veri quod est caeli et ecclesiae videat, n. 6564, 6844, 6845. Verbo, quod in crasso lumine naturali sit, et quod sic nihil percipiat quod e luce caeli, n. 6201, 6310, 6564, 6844, 6845, 6598, 6612, 6614, 6622, 6624. Quod inde interius sit contra illa quae caeli et ecclesiae sunt, n. 6201, {2}6317, 6844, 6845, 6948, 6949. Quod eruditi confirmaverunt se contra vera ecclesiae sensuales sint, n. 6316. Quod sensuales homines ratiocinentur acriter et solerter, quia cogitatio illorum est tam prope loquelam ut paene in illa, et quia in loquela ex sola memoria ponunt omnem intelligentiam, n. 195, 196, 5700, 10236; sed quod ex fallaciis sensuum ratiocinentur, quibus captatur vulgus, n. 5084, 6948, 6949, 7693. Quod sensuales homines astuti sint et malitiosi prae reliquis, n. 7693, 10236. Quod avari, adulteri, voluptuosi, et dolosi imprimis sensuales sint, n. 6310. Quod interiora eorum sint foeda et spurca, n. 6201. Quod per illa communicent cum infernis, n. 6311. Quod illi qui in infernis sunt sensuales sint, et eo plus quo profundius ibi, n. 4623, 6311. Quod sphaera spirituum infernalium se conjungat cum sensuali hominis a tergo, n. 6312. Quod illi qui ratiocinati sunt a sensuali, et inde contra genuina vera fidei, ab antiquis dicti fuerint serpentes arboris scientiae, n. 195, 196, 197, 6398, 6949, 10313. Porro sensuale hominis et sensualis homo describitur, n. 10236. Et extensio sensualis apud hominem, n. 9731. Quod sensualia ultimo loco esse debeant, non primo; et quod apud hominem sapientem et intelligentem ultimo loco sint et subjecta interioribus; at quod apud hominem insipientem primo loco sint, et dominantia; hi sunt qui proprie vocantur sensuales, n. 5077, 5125, 5128, 7645. Si sensualia ultimo loco sunt, quod per illa aperiatur via ad intellectum, ac elimentur vera per modum extractionis, n. 5580. Quod sensualia illa hominis proxime exstent mundo, et admittant quae e mundo alluunt, et quasi cribrent illa, n. 9726. Quod externus seu naturalis homo per illa communicet cum mundo, et per rationalia cum caelo, n. 4009. Quod sensualia sic subministrent illa quae inserviunt interioribus, quae sunt mentis, n. 5077, 5081. Quod Sint sensualia subministrantia parti intellectuali, et subministrantia parti voluntariae, n. 5077. Quod nisi cogitatio a sensualibus elevatur, homo parum sapiat, n. 5089. Quod sapiens homo supra sensuale cogitet, n. 5089, 5094. Quod homo, cum cogitatio ejus supra sensualia elevatur, in lumen clarius veniat, et tandem in lucem caelestem, n. 6183, 6313, 6315, 9407, 9730, 9922. Quod elevatio supra sensualia et abductio ab illis, antiquis nota fuerit, n. 6313. Quod homo spiritu suo videre possit quae in mundo spirituali, si abduci possit a sensualibus quae ex corpore, et elevari in lucem caeli a Domino, n. 4622. Causa est quia non corpus {3}cogitat, sed spiritus hominis in corpore: et quantum in corpore, tantum crasse et obscure, ita in tenebris, {3}cogitat; at quantum non in corpore, tantum clare et in luce, n. 4622, 6614, 6622. Quod ultimum intellectus sit scientificum sensuale, et quod ultimum voluntatis sit jucundum sensuale, de quibus, n. 9996. Quae differentia inter sensualia communia cum bestiis, et inter sensualia non communia cum illis, n. 10236. Quod sint sensuales non mali, quia interiora eorum non ita clausa sunt; de quorum statu in altera vita, n. 6311.

[6] Quod non aliud per “locustam” significetur quam id sensuale hominis quod nunc descriptum est, constare etiam potest ex aliis locis in Verbo ubi “locusta” memoratur: – Ut apud Mosen,
“Extendit Moses baculum suum super terram Aegypti, et Jehovah adduxit ventum orientalem…. tota die et tota nocte: cum primum mane factum est, ventus orientalis produxit locustam: et ascendit locusta super omnem terram Aegypti, et conquievit in omni termino Aegypti, gravis valde; ante illam non fuit talis locusta, nec post illam futura est talis: et obtexit superficiem omnis terrae, ut obtenebraretur terra: et comedit omnem herbam terrae, et omnem fructum arboris, quem residuum fecit grando, ita ut non residuum esset ullum viride in arbore et in herba agri in omni Aegypto.” Et implevit locusta domum Pharaonis, et domum omnium servorum ejus, et domum omnium Aegyptiorum (Exod, x. 13-15, 6):
omnia miracula in Aegypto, prout omnia miracula in Verbo memorata, involvunt et significant spiritualia quae caeli et ecclesiae sunt, ita plagae Aegyptiacae plagas spirituales; haec plaga, nempe locustarum, destructionem totius naturalis hominis per irruptionem mali et falsi e sensuali; per “Aegyptum” significatur naturalis homo quoad scientificum et quoad volupe ibi, et per “locustam” falsum et malum sensualis hominis vastans naturalem hominem, hoc est, omne verum et bonum ecclesiae inde expellens et ibi destruens; ideo dicitur quod “ascenderit locusta super omnem terram Aegypti, et conquieverit in termino ejus;” per “terram Aegypti” significatur naturale apud homines ecclesiae, et per “terminum ejus” significatur sensuale apud illos, nam sensuale est ultimum seu extremum naturalis, quare est terminus ejus; “locusta” est falsum et malum ibi. Quia falsum et malum sensualis hominis est gravissimum, est enim id corporeum et terrestre, ideo dicitur quod locusta illa esset “gravis valde,” et quod “ante illam non fuerit talis, et post illam non ventura talis;” et hoc ex causa quia Aegyptii fuerunt in scientia correspondentiarum, et inde sciverunt spiritualia quae caeli sunt, at illa verterunt in magica. Quia falsum et malum ibi, cum inde irrumpit in naturalem hominem, eum totum depopulatur, perdendo omne verum et omne bonum ibi, ideo dicitur quod “locusta obtexerit omnem superficiem terrae, ut obtenebraretur terra, et comederit omnem herbam {1}agri, et omnem fructum arboris;” “terra Aegypti” est naturale apud homines ecclesiae, “herba {1}agri” est verum ibi, et “fructus arboris” est bonum ibi. Simile etiam intelligitur per quod “locusta impleverit domum Pharaonis, servorum ejus, et omnium Aegyptiorum;” nam per “domum Pharaonis, servorum ejus, et omnium Aegyptiorum” significatur mens naturalis in tota sua extensione; “domus” enim in Verbo significat interiora hominis quae ejus mentis et animi sunt, hic illa quae mentis naturalis sunt.

[7] Dicitur quod hic per “locustam ascendentem super omnem terram Aegypti” significetur irruptio falsi et mali e sensuali homine in naturalem; cum tamen naturalis homo est interior et sensualis exterior, et non datur irruptio seu influxus ab exteriore in interiorem, sed ab interiori in exteriorem: quare sciendum quod per irruptionem seu influxum sensualis hominis in naturalem intelligatur obstipatio naturalis hominis usque ut similis sit sensuali, unde extensio mali et falsi major, et uterque similiter corporeus et terrestris. Alioqui discit homo ab infantia separare sensualem hominem a naturali per loqui verum et facere bonum, tametsi ex sensuali homine cogitat falsum et vult malum, et hoc usque dum prorsus separantur, quod fit quando homo reformatur ac regeneratur a Domino; si vero non separantur, homo non potest aliter quam insane cogitare et velle, et inde insane {2}loqui et facere.

[8] Quoniam per “locustam” ibi significatur sensuale quoad falsum et malum, seu quod idem, falsum et malum sensualis hominis, ideo simile per “locustam” et “bruchum” significatur apud Davidem,
“Misit in eos colluviem quae consumpsit eos, et ranam quae perdidit eos, et dedit brucho proventum eorum, et laborem eorum locustae” (Ps. lxxviii. 45, 46);
et apud eundem,
“Dixit ut veniret locusta et bruchus, et non numerus, qui comedit omnem herbam in terra eorum, et comedit fructum terrae eorum” (Ps. cv. 34, 35);
sed hic per “locustam” significatur falsum sensualis hominis, et per “bruchum” malum ejus, seu falsum et malum in sensuali homine et ex illo; quod hoc significetur per “bruchum” et illud per “locustam,” est quia bruchus etiam est locusta; quod patet ex eo quod illa a Davide dicta sint de locustis in Aegypto, et tamen apud Mosen dicitur solum “locusta” et non bruchus.

[9] Simile per “locustam” et “bruchum” significatur apud Joelem,
“Residuum erucae comedit locusta, et residuum locustae melolonthae, et residuum melolonthae comedit bruchus: expergiscimini ebrii, et flete; et ejulate, omnes potantes vinum, propter mustum quod excisum est ex ore vestro (i. 4, 5);
et alibi apud eundem,
“Plenae erunt areae frumento puro, et exundabunt torcularia mustum et oleum, et compensabo vobis annos quos consumpsit locusta, melolontha, et bruchus et eruca, exercitus meus magnus, quem misi inter vos” (ii. 24, 25):
quod per noxia illa animalcula significentur falsa et mala vastantia seu consumentia vera et bona apud hominem ecclesiae, patet, quoniam dicitur quod “ejularent omnes potantes vinum propter mustum quod excisum est ex ore vestro;” per “vinum” et “mustum ” significatur verum ecclesiae: tum quia dicitur quod “plenae erunt areae frumento, et exundabunt torcularia mustum et oleum;” per “aream” enim significatur doctrina ecclesiae, per “frumentum” et “oleum” bona ejus, et per “mustum” vera ejus.

[10] Similiter apud Nahum,
“Comedet te ignis, exscindet te gladius, comedet te sicut bruchus; multiplica te sicut bruchus, multiplica te sicut locusta: multiplicasti mercatores tuos prae stellis caelorum: bruchus diffudit se et avolavit, coronati tui sicut locusta, et imperatores tui sicut locusta locustarum; {1}quae consident in maceriis die frigoris, sol oritur, ita avolat, ut non noscatur locus ejus ubi illae” (iii. 15-17):
haec dicta sunt de “urbe sanguinum,” per quam significatur doctrina conflata ex falsificatis veris, ita ex falsis: interitus illorum qui in fide et vita secundum illam doctrinam sunt, significatur per “Comedet te ignis, exscindet te gladius;” per “ignem” qui comedet significatur malum destruens bonum, et per “gladium” falsum destruens verum: et quoniam intelligitur malum et falsum ex sensuali homine, ideo dicitur, “Comedet te bruchus, multiplica te sicut bruchus, multiplica te sicut locusta, multiplicasti mercatores tuos prae stellis caelorum;” quod dicatur multiplicatio sicut “bruchi” et sicut “locustae,” est quia falsificationes Verbi in maxima copia fiunt ab illis qui sensuales sunt, ita a sensuali homine; nam hic per “bruchum” et “locustam” significatur, ut supra dictum est. Causa quod sensualis homo prae aliis falsificet Verbum, est quia ultimus sensus Verbi, qui est sensus litterae ejus, est pro naturali et sensuali homine, at interior sensus pro spirituali homine; inde est, quod homo cum non est spiritualis homo, sed naturalis et sensualis qui in malo et inde falsis, non videat vera et bona ibi, sed applicet ultimum Verbi sensum ad confirmandum sua falsa et mala. “Mercatores” significant illos qui falsificant, ac communicant et venditant; “coronati tui sicut locusta, et imperatores tui sicut locusta locustarum,” significat quod primaria et principalia doctrinae (quae est “urbs sanguinum”) sint falsa mali, et ex his etiam falsa mali: “{1}quae consident in maceriis in die frigoris” significat in veris Verbi, quae non apparent ut vera, quia falsificata, et quia ex malo sunt; “maceriae” sunt vera non apparentia quia falsificata, et “dies frigoris” est status amoris mali: “sol oritur et avolat, ut noti noscatur locus ejus ubi illae,” significat quod consumant omne verum et bonum, ut non sit residuum.
Simile per “multiplicationem sicut locustae” significatur apud Jeremiam (cap. xlvi. 20, 22, 23), tum in Libro Judicum (cap. vi. 5; cap. vii. 12).

[11] Falsum in extremis, seu densissimum falsum, etiam significatur per “locustam” apud Mosen,
“Semen multum educes in agrum, sed parum colliges, quia consumet illud locusta” (Deutr. xxv|i|ii. 38);
inter maledictiones si non custodirent et facerent praecepta Jehovae: per “semen agri” intelligitur verum Verbi, et per “locustam” densum falsum e sensuali homine, quod consumet et destruet.
Simile significatur per “locustam” apud Amos (cap. {2}vii. 1, 2), apud Esaiam (cap. xxxiii. 3, 4), et apud Davidem (Ps. cix. 22, 23).

[12] Quoniam sensuale hominis est ultimum et infimum vitae cogitationis et affectionis hominis, ut supra dictum est, et quia infimum spectatum ab illis qui in loco superiori et eminentiori sunt est parvum, ideo hoc comparatur locustis: – Ut apud Esaiam,
Jehovah “qui habitat super circulo terrae, et habitatores ejus sicut locustae” (xl. {3}22);
per quod etiam significatur quod homines quoad intelligentiam in infimis sint, et Dominus in supremis.

[13] Similiter homines, spectati ab illis qui in persuasione suae eminentiae super alios sunt, comparantur locustis, apud Mosen,
Exploratores terrae Canaanis dixerunt, “Vidimus Nephilim filios Enakim de Nephilim, et fuimus in oculis nostris sicut locustae, et sic fuimus in oculis eorum” (Num. xiii. 33):
quod per “Nephilim” et “Enakim” in Verbo significentur illi qui in maxima persuasione suae eminentiae ac sapientiae sunt prae aliis, et in sensu abstracto dirae persuasiones, videatur in Arcanis Caelestibus, (n. 311, 567, 581, 1268, 1270, 1271, 1673, {1}3686, 7686) quod visi fuerint et sibi et illis “sicut locustae” est secundum apparentias in mundo spirituali; nam ibi quando illi qui in persuasione suae eminentiae sunt spectant alios, vident illos sicut parvos et viles, et quoque hi tunc videntur sibi tales.

[14] Quoniam per “locustam” significatur sensuale, quod est ultimum vitae cogitationis hominis, seu ultimum in quod desinit et super quo subsistit intellectus, inde hoc ultimum est sicut basis et fundamentum super quo consistunt interiora seu superiora, quae sunt intellectus et voluntatis hominis; similiter interiora et superiora, quae spiritualia et caelestia vocantur, in Verbo; et quia omnia fundanda sunt ut consistant et subsistant, ideo sensus litterae Verbi, quae est ultimus et basis, est naturalis et sensualis, et quoque in bono sensu intelligitur per “locustam,” proinde etiam verum et bonum ejus. Ex eo est quod Johannes Baptista comederit locustas, et quod filiis Israelis concessum sit illas edere. De Johanne Baptista dicitur,
Quod habuerit indumentum ex pilis cameli, et cingulum coriaceum circum lumbos, et comederit locustas et mel agreste (Matth. iii. 4; Marc. i. 6):
quod Johannes Baptista ita indutus fuerit, erat quia repraesentabat Verbum, simile quod Elias; et per “indumentum ex pilis cameli,” perque “cingulum coriaceum,” ac per esum “locustae et mellis agrestis,” repraesentabat ejus ultimum sensum, qui, ut dictum, est naturalis sensualis, quia pro naturali sensuali homine. Per “vestimentum” significatur verum induens bonum; per “pilos cameli” significatur ultimum naturalis hominis, quod est sensuale: per “locustam et mel agreste” etiam significatur ultimum illud quoad appropriationem, seu sensuale; per “locustam” sensuale quoad verum, per “mel agreste” sensuale quoad bonum, et per “comedere” appropriari. Sciendum est quod antiquis temporibus, quando ecclesiae erant ecclesiae repraesentativae, omnes in ministeriis vestiti fuerint secundum repraesentationes suas, et quoque quod secundum illas comederint.

[15] Quod concessum fuerit filiis Israelis comedere locustas, constat ex his apud Mosen,
“Omne reptile avis, quod incedit super quatuor pedibus, erit abominatio:…. at quod incedit super quatuor, cui crura super pedes ejus ad saltandum illis super terra, comedetis:” inter quae etiam nominatur locusta (Levit. xi. 20-22):
quod ideo concessum sit locustas comedere, quia locustis sunt “crura super pedibus ad saltandum,” est quia “crura” significant bonum naturale conjunctum bono spirituali, et “pedes” verum naturale ex illo bono; et omne verum quod ex bono appropriari et conjungi debet homini, non autem verum quod non ex bono, hoc enim verum conjunctum est cum aliquo malo; quare dicitur quod “reptile avis incedens super quatuor,” cui non crura super pedibus, “abominatio” esset: dicitur etiam “ad saltandum super terra,” quia per “saltare” cum de avibus significatur vivere, aeque ac per “ambulare” cum de animalibus terrae, et vivitur spiritualiter ex veris quae ex bono, quae significantur per “saltare pedibus super quibus sunt crura;” at spiritualiter mori est ex veris conjunctis malo, quod significatur per “incedere super quatuor pedibus” super quibus non sunt crura; quare dicitur quod illa comedere sit “abominatio.”

[16] Quia per “equum” significatur intellectuale, et per “locustam” sensuale, quod ultimum intellectus est, ac intellectus vivit dum est in suo ultimo, ideo antiqui de equis dixerunt “saltare” et “subsaltare sicut locustae;” ut apud Hiobum,
“Num das equo robur? num induis collum ejus emotione? num facis ut subsultet sicut locusta? gloria naris ejus terror” (xxxix. 19, 20);
describitur hic intellectus per “equum,” qualis est; quod nempe similiter ac equus sit robustus, emoveat et incurvet collum, et subsultim ambulet; et quia ultimum intellectus est sensuale, et hoc significatur per “locustam,” et intellectus vita in hoc ultimo per “saltare” et “subsultim ambulare,” ideo dicitur quod equus “subsultet sicut locusta.” Antiquissimi libri, inter quos est Hiobus, scripti erant per meras correspondentias; scientia enim correspondentiarum tunc fuit scientia scientiarum, et illi prae reliquis aestimati fuerunt qui per plures et significantiores correspondentias libros concinnare potuerunt: talis est Liber Hiobi; sed sensus spiritualis ex correspondentiis ibi collectis non agit de sanctis caeli at ecclesiae, sicut sensus spiritualis apud Prophetas; quare ille Liber non est inter Libros Verbi; sed usque ex illo adducuntur loca propter correspondentias, quibus est plenus.

544. “Et data illis potestas sicut habent potestatem scorpii terrae.” – Quod significet persuasivum illorum, ac ejus effectum et potentiam, constat ex significatione “scorpii,” quod sit persuasivum infatuans et suffocans (de qua sequitur); et ex significatione “potestatis,” quod sit potentia et effectus, hic potentia sensualis hominis ex persuasivo, et effectus quod infatuet et suffocet. Quid et quale hoc persuasivum est, quod per “scorpium” significatur, vix aliquis in mundo adhuc novit, ex causa quia est persuasivum spiritus hominis sensualis, in quo est quando fit spiritus, non autem quando vivit homo in mundo. Causa est quod homo in mundo raro eloquatur quod ejus spiritus cogitat et intime amat; doctus enim est ab infantia ore producere talia quae vitae civilis et moralis, immo etiam spiritualis sunt, tametsi spiritus ejus, qui interius cogitat et vult, ad aliud inclinat: spiritus hominis, dum in corpore manet, profert talia coram mundo, quia aliter non potest captare animos, ut ejus spiritus obtineat fines quos intendit, qui sunt praecipue honores et lucra, ac nomen et famam propter illa. Haec causa est quod in mundo nesciatur quid et quale est persuasivum infatuans et suffocans, quod significatur per “scorpium:” illud tamen usque est tale apud spiritus, quibus id persuasivum est, ut infundat se in alterius animum et mentem, ac sopiat et paene exstinguat ejus rationale et intellectuale; unde non scire aliter potest quam quod verum sit quod loquitur, tametsi foret falsissimum. Qui in tali persuasivo sunt, non loquuntur ex aliqua ratione, sed ex caeca fide absque ratione, quia ex ultimo sensuali; in hoc enim non datur ratio sed modo fides persuasiva ex talibus quae ex corpore ascendunt et ex mundo influunt, insufflata ab igne amoris sui; hic ignis est qui insufflat, educit, et in alterum infundit: quapropter illi imprimis in eo persuasivo sunt, qui imbuerunt falsa ex amore sui, et se crediderunt sapientes prae aliis. Hoc persuasivum dicitur infatuans, quia stuporem inducit intellectui; et dicitur suffocans, quia respirationem liberam alterius tollit; quisque enim respirat conformiter cogitationi suae mentis. Sed quia tale persuasivum maxime noxium et perniciosum est, quia inducit quasi deliquium menti alterius, usque ut non videre possit aliquid rationaliter, ideo spiritibus severe prohibitum est illo uti; et qui utuntur, separantur ab aliis, et vel castigantur vel demittuntur in infernum; nam in mundo spirituali licet cuivis confirmare sui animi sensa, sive vera sive falsa sint, per rationalia et intellectualia; non autem per aliquam fascinationem persuasivam. (sed plura de hoc persuasivo videantur in Arcanis Caelestibus: ut, Quod illi, qui ab eo perstriguntur, interius vincti sint, n, 5096. Quod qui illo persuasivo utuntur, occludant rationale aliorum, et quasi suffocent illos, n. 3895, 5128. Quod Nephilim, Enakim et Rephaim, qui in Verbo memorantur, in diris persuasionibus falsi prae aliis fuerint, n. 581, 1268, 1270, 1271, 1673, 7686: quod illi ante adventum Domini per diras suas persuasiones infestaverint omnes in altera vita, et eorum vitam spiritualem paene exstinxerint, n. 7686: quod a Domino, cum fuit in mundo, conjecti sint in infernum; et quod infernum illud adhuc appareat sicut sub petra nimbosa, et quod in deliquium cadant qui illuc accedunt, n. 311, 581, 1268, 1270, 7686: experientia propria ex aliquibus diabolis inde, quibus permissum fuit apud me influere, n. 1268-1271. Persuasio falsi, quam damnosa, n, 794, 806. Quod plura genera persuasionum falsi sint, n. 1673, 1675 fin.) Quod letale persuasivum significetur per “scorpium,” est quia scorpius, dum pungit hominem, {1}inducit simile deliquium menti ejus, ac inde mortem si non sanatur.

[2] Persuasiones necativae etiam per “scorpios” significantur in sequentibus locis: – Apud Lucam,
Jesus dixit ad septuaginta quos emiserat, “Vidi satanam sicut fulmen e caelo cadentem; ecce do vobis potestatem calcandi super serpentes et scorpios, et super omnem potentiam inimici, ut nihil quicquam noceat” (x. 18, 19):
quod hic per “serpentes” et “scorpios” non intelligantur serpentes et scorpii, patet; nam dicit Dominus, quod “viderit satanam sicut fulmen e caelo cadentem,” et quod “det illis potestatem super omnem potentiam inimici;” quare per “serpentes” et “scorpios” in sensu interno significatur turba satanae, quae in astu et in diro persuasivo falsi fuerat, quo spiritualiter necantur homines post mortem, nisi tutentur a Domino. Antediluviani qui “Nephilim” vocati sunt, in tali persuasivo fuerunt prae aliis; quos nisi Dominus, cum fuit in mundo, subjugaverit et conjecerit in infernum, et id occluserit, nemo mortalium potuisset salvari; nam infestabant et paene necabant quemcunque obvium in mundo spirituali: quod Dominus mundum spiritualem ab illis et similibus liberaverit, intelligitur per quod “viderit satanam e caelo cadentem,” et quod daret illis qui in veris ex bono sunt a Domino “potestatem calcandi super serpentes et scorpios.”

[3] Per “scorpios” etiam significatur dirum persuasivum apud Ezechielem,
“Fili hominis, ne timeto tibi ab illis, et a verbis eorum, nam refractarii et spinosi tecum, et inter scorpios tu habitas; a verbis eorum ne timeto tibi, et a faciebus eorum ne consternator;”…. sunt “duri faciebus et obfirmati corde” (ii. 6, 4):
per “habitare inter scorpios” intelligitur inter illos qui persuaserunt sibi et fortiter persuadent aliis falsa, et non admittunt aliquod verum; quare vocantur “refractarii et spinosi,” tum “duri faciebus et obfirmati corde:” sunt etiam interiora, quae mentis rationalis sunt, apud illos qui in forti persuasione falsi sunt, occlusa; et ideo solum ex sensuali ultimo cogitant et loquuntur: hoc sensuale, quando accensum est igne amoris sui, durum et obfirmatum est, et quoque indurat et obfirmat interiora aliorum quos alloquuntur; nam in mundo spirituali est animorum, hoc est, cogitationum et affectionum, communicatio, et ab illis qui in persuasivo illo sunt, infusio; inde sunt effectus supramemorati.

[4] Apud Mosen,
Jehovah Deus “te ducens per desertum magnum et formidabile, serpentis, presteris et scorpii” (Deutr. viii. 15):
per itinera et errores filiorum Israelis quadraginta annis in deserto repraesentatae et significatae sunt tentationes fidelium; quae quia fiunt per injectiones et persuasiones falsorum a spiritibus malis, dicitur quod ducti “per desertum formidabile, serpentis, presteris et scorpii.” Praeterea per “serpentes” in genere significatur ultimum sensuale hominis, et per varias species serpentum significantur varii status illius sensualis quoad mala et falsa; sunt enim sensuales homines prae reliquis malitiosi et astuti, ac credunt ipsi, et inducunt aliis credere, quod ingenio, intellectu et judicio polleant; sed asseverare possum quod nihil intellectus et judicii illis sit, sed quod tantum stupidi sint in talibus quae essentialia fidei et vitae sunt, quantum ingeniosi sunt ad machinandum mala et ad persuadendum falsa: et malitia, ut notum est, non est sapientia; sapientia enim est veri ex bono, at malitia est falsi ex malo; ac falsum ex malo destruit verum ex bono, quia sunt opposita, et oppositum destruit.

545. [Vers. 4.] “Et dictum illis est ne laederent gramen terrae, neque ullum viride, neque ullam arborem.” – Quod significet quod non damno afficerent ullum scientificum verum et vivum ex sensu litterae Verbi, nec aliquas cognitiones veri et boni ibi, constat ex significatione “non laedere,” quod sit non damno afficere; ex significatione “graminis” quod sit scientificum verum, et ex significatione “viridis” quod sit scientificum vivum (de quibus supra, n, 507); et quia omne scientificum verum et vivum ex Verbo est, inde per “non laedere gramen terrae neque ullum viride” significatur scientificum verum et vivum ex Verbo: et ex significatione “arborum,” quod sint cognitiones veri et boni, etiam ex Verbo (de qua supra, n. 109, 420).

[2] Per scientifica ex Verbo intelliguntur omnia sensus litterae ibi, in quibus non apparet doctrinale; per cognitiones autem veri et boni intelliguntur omnia sensus litterae Verbi, in quibus et ex quibus est doctrinale. Per hoc, quod non damno afficerent aliquod scientificum verum et vivum, nec cognitiones veri et boni ex Verbo, intelligitur, quod sensualis homo per suum persuasivum non pervertet aliquem sensum litterae Verbi, negando quod verum sit; nam si hoc facit, actum est cum illo, quia tunc non aliqua spes reformationis ejus est, nec facultas intelligendi verum ecclesiae: qui enim negat Verbum esse Divinum in omni sensu litterae, rumpit nexum cum caelo, quoniam per Verbum est conjunctio homini cum caelo (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 303-310).

[3] Describitur hic qualis status hominis ecclesiae est circa finem, quod nempe ab interno seu spirituali fiat externus et sensualis; sed usque ne prorsus pereat, providetur et cavetur a Domino ne damno afficiat aliquid in Verbi sensu litterae, negando illud esse verum et vivum, hoc est, Divinum, tametsi per sensum litterae sua falsa et mala confirmat: quamdiu enim non negat Divinum in Verbo, usque legit aut audit illud, et per id in aliqua conjunctione est cum caelo. Inde patet quod per illa verba significetur quod hoc ecclesiae adhuc remansurum sit; at per sequentia, quod “laederet solos homines quicunque non haberent sigillum Dei in frontibus,” significatur quod ultimum illud sensuale modo damno afficiat intellectum veri apud illos qui non in veris ex bono a Domino sunt.

546. “Nisi homines solos, quicunque non haberent sigillum Dei in frontibus suis.” – Quod significet quod modo intellectum veri et perceptionem boni apud illos qui non in veris ex bono a Domino sunt, constat ex significatione “hominis,” quod sit affectio veri et inde intelligentia et sapientia (de qua supra, n 280), hic intellectus veri et perceptio boni (de qua sequitur); et ex significatione “sigillum Dei habere in frontibus,” quod sit in veris ex bono esse a Domino (de qua supra, n. 427).

[2] Quod per “hominem” significetur intellectus veri et perceptio boni, est quia homo est homo ex illis; quare cum dicitur in Verbo “homo,” in sensu spirituali intelligitur id ex quo homo est homo, hoc enim est spirituale ejus. Sunt homini binae facultates, in quibus omnis ejus vita consistit, intellectus et voluntas; qualis itaque est ei intellectus et voluntas, talis est homo. Si ei est intellectus veri et voluntas boni, est vere homo, nam verum et bonum sunt a Domino, et a Domino Solo est quod homo sit homo (ut constare potest ex illis quae in opere De Caelo et Inferno, n. 59-102, ostensa sunt) at si ei non intellectus veri et voluntas boni est, sed loco veri falsum, et loco boni malum, tunc quidem vocatur homo, sed usque non est homo; nisi solum ex eo, quod ei facultas intelligendi verum et percipiendi bonum sit (de qua facultate in sequenti articulo). Ex his constare potest quod per “homines” in Verbo intelligantur illa ex quibus sunt homines; hic itaque intellectus veri et perceptio boni.

[3] Quod intellectus veri et perceptio boni hic per “homines” intelligantur, constare potest ex eo, quod dicatur de locustis quod “homines laederent,” et “non gramen terrae, viride, et arbores,” et per “locustam” significatur ultimum vitae hominis quod vocatur sensuale: hoc quando in persuasione falsi est, cum legit aut audit Verbum, usque non laedit seu damno afficit aliquid Verbi in sensu ejus litterae, nam hoc pro naturali sensuali homine est; hoc credit, tametsi applicat ad confirmandum sua falsa: sed laedit et damno afficit intellectum veri et perceptionem boni; nam sensualis homo non cogitationem suam Supra sensum litterae Verbi potest elevare; si conatur elevare, vel labitur in falsum, vel perit ei fides persuasiva de Verbo. Ex his nunc sciri potest quid intelligitur per illa verba, quod locustae “non laederent gramen terrae, nec ullum viride, neque ullam arborem, nisi homines Solos quicunque non haberent sigillum Dei in frontibus suis.”

547. [Vers. 5.] “Et {1}datum illis, ut non occiderent illos.” – Quod significet quod non deprivarentur facultate intelligendi verum et percipiendi bonum, constat ex significatione “hominum,” quod sint intellectus veri et perceptio boni (de qua mox supra, n. 546); et ex significatione “occidere illos,” quod sit perdere quoad vitam spiritualem (de qua supra, n. 315); hic autem deprivare facultate intelligendi verum et percipiendi bonum. Quod hoc significetur hic per “occidere homines,” est quia unusquisque homo nascitur in facultatem intelligendi verum et percipiendi bonum, est enim illa facultas ipsum spirituale, per quod omnis homo distinguitur a bestiis. Hanc facultatem homo nusquam perdit; nam si illam perdit, non amplius est homo sed bestia. Apparet quidem sicut sensualis homo qui in falsis mali est perdiderit, quia non intelligit verum et percipit bonum dum legit Verbum aut audit id ab aliis; sed usque non perdiderit ipsam facultatem intelligendi et percipiendi, sed modo intellectum veri et perceptionem boni, quamdiu est in falsis in quibus se ex malo confirmaverat; tamdiu enim aversatur audire verum, quod apparet sicut non posset intelligere; at si removeretur persuasio falsi quae obstat, tunc intelligit et percipit quod verum sit verum, et quod bonum sit bonum, sic ut homo rationalis spiritualis.

[2] Quod ita sit, ex multa experientia mihi datum est scire: fuerunt enim plures ex infernali turba, qui se confirmaverunt in falsis contra vera et in malis contra bona, qui inde tales facti sunt ut nihil veri audire minus intelligere vellent; de quibus ideo alii captarunt opinionem quod verum non possent intelligere; sed iidem, cum persuasio falsi illis remota est, venerunt in potentiam et facultatem intelligendi verum prorsus sicut illi qui in intellectu veri et in perceptione boni fuerunt: at illico cum relapsi sunt in pristinum statum, apparuerunt iterum sicut non possent intelligere verum; immo indignati sunt valde quod intellexerint, dicentes tunc quod usque non verum esset. Affectio enim quae est voluntatis facit omnem intellectum qui est apud homines, nam ipsa vita intellectus est inde. Expende num aliquis cogitet absque affectione, et annon affectio sit ipsa vita cogitationis, proinde vita intellectus. Dicitur affectio, ac intelligitur affectio quae est amoris, seu amor in suo continuo. Ex his patet quod homo quidem intellectum veri et perceptionem boni possit perdere, quod fit per falsa mali, sed quod usque non ideo perdat facultatem intelligendi verum et percipiendi bonum; si illam perdit, non amplius est homo, ipsum enim humanum in illa facultate consistit; ex illa est quod homo vivat post mortem, et quod appareat tunc sicut homo; Divinum enim cum illa facultate conjunctum est. Inde est, quod tametsi homo quoad binas suas vitas, quae sunt vita intellectus et vita voluntatis, a Divino aversus sit, usque per id quod possit intelligere verum et percipere bonum conjunctionem cum Divino habeat, et inde vivat in aeternum. Ex his nunc constare potest quod per [quod] “datum sit locustis ut non occiderent homines,” significetur quod usque non deprivarentur facultate intelligendi verum et percipiendi bonum.

548. “Sed ut cruciarent menses quinque.” – Quod significet quod intellectus a falsis mali caligaret et abstraheretur a videndo verum quamdiu in illo statu sunt, constat ex significatione “cruciare,” quod sit quoad intellectum caligare et abstraheretur a videndo verum (de qua sequitur); et ex significatione “mensium quinque,” quod sit quamdiu in illo statu sunt. Quod “cruciare” hic significet caligare quoad intellectum, et abstrahi a videndo verum, est quia hoc dicitur de locustis et illarum potestate laedendi, quae sicut scorpii; et per “locustas” intelligitur ultimum vitae hominis, quod vocatur sensuale, et per “potestatem laedendi, sicut scorpii,” significatur persuasivum, quod tale est ut auferat intellectui lucem veri, ac inducat tenebras infernales; quare sequitur nunc quod “cruciatus illarum esset sicut cruciatus scorpii cum percutit hominem,” per “scorpium” enim significatur tale persuasivum (videatur supra, n. 544). Dicitur hoc “cruciare,” quia supra dicitur quod “locustae laederent homines,” at “non occiderent;” et qui laedit et non occidit, is cruciat; et quoque persuasivum, quod est sensuali homini qui in falsis mali est, laedit intellectum caligando et abstrahendo a videndo verum, tametsi illum non deprivat facultate intelligendi et percipiendi: et quia comparatur cum dolore a scorpio, dum percutit hominem, dicitur “cruciare.”

[2] Quod “menses quinque” {1}significent quamdiu homines in illo statu sunt, est quia “mensis” significat statum, et “quinque” significant aliquid, et inde quoque tamdiu. Quod “menses” significent status, est quia omnia tempora in Verbo, sicut “Saecula,” “anni,” “septimanae,” “dies,” “horae,” significant status vitae (videatur in opere De Caelo et Inferno, n, 162-169); inde quoque “menses.” Quod “quinque” significent aliquid, constare potest a locis in Verbo ubi is numerus occurrit; numeri enim “decem,” “centum,” “mille,” significant multum et omne; inde “quinque” significant aliquid; exsurgunt enim illi numeri qui significant multum, a numero quinque qui significat aliquid, et numeri compositi et derivati trahunt suam significationem a numeris simplicibus a quibus per multiplicationem componuntur et derivantur (videatur supra, n 429, 430 [a,b]). Quod “quinque” etiam significent quamdiu, est quia dicitur “menses quinque,” et per “menses” ibi significatur status durationis. Quod hoc per “menses quinque” significetur, apparet remotum, ex causa quia homo, quamdiu vivit in mundo, est in cogitatione naturali; et cogitatio naturalis trahit suas ideas ex spatiis et temporibus, et quoque ex numeris et mensuris; haec enim propria Naturae sunt, quia in Natura sunt omnia determinata per illa; spiritualis autem cogitatio est absque idea determinata spatii, temporis, numeri et mensurae: inde est quod appareat sicut remotum et alienum homini in mundo quod “menses quinque” significent quamdiu ille status est, hoc est, quamdiu status persuasionis falsi est; nam tamdiu intellectus caligat et abstrahitur a videndo verum; at cum persuasio falsi removetur, venit homo in facultatem videndi verum, si videre vult, quae facultas cuivis homini datur.

[3] Quod “quinque” in Verbo significent aliquid et aliquos, tum omnes tales, ac similia, constare potest a sequentibus locis: – Apud Matthaeum,
Jesus dixit, quod regnum caelorum simile sit decem virginibus, quarum “quinque erant prudentes, quinque stultae” (xxv. 1, 2);
quod Dominus comparaverit regnum caelorum decem virginibus, est quia “regnum caelorum” significat ecclesiam, similiter “virgo;” et “decem virgines” significant omnes qui ab ecclesia: quod dixerit quod “quinque essent prudentes et quinque stultae,” erat quia “quinque” significant quosdam ex illis, seu omnes qui tales ab una parte. Quod “virgo” significet ecclesiam, constare potest ex pluribus locis in Verbo ubi dicitur “virgo Zion,” “virgo Hierosolyma,” “virgo Israel,” per quas significatur ecclesia.

[4] Simile significatur per “decem” et “quinque” in parabola Domini
De homine nobili qui dedit minas servis suis ut negotiarentur, et quod unus ex mina acquisiverit decem minas, et quod alter ex mina acquisiverit quinque minas, et quod ideo potestatem habituri super tot urbes (Luc. xix. 13-20):
numerus decem et numerus quinque dicti sunt a Domino, quia “decem” significant multum, et “quinque” aliquid; per “negotiationem” autem illorum significatur acquisitio et comparatio intelligentiae caelestis; et per “potestatem super urbes” significatur intelligentia et sapientia, “urbs” enim in Verbo significat doctrinam, at potestatem super illam habere significat intelligens et sapiens esse, et “super decem urbes” significat multum, et “super quinque” aliquid.

[5] Etiam aliqui et omnes qui tales significantur per “quinque” in parabola Domini
De divite et Lazaro, quod dives dixerit Abrahamo se habere quinque fratres, et rogaverit ut Lazarus ad illos mitteretur (Luc. xvi. 27, 28):
dixit dives quod haberet quinque fratres, quia per “quinque” significantur omnes qui tales sunt. Similiter in parabola Domini de illis qui invitati ad cenam magnam,
Quod unus se excusaverit, quia emerat quinque juga boum, ad quae probanda abiret (Luc. xiv. 19):
per “boves” in Verbo significantur affectiones naturales, et per “quinque juga boum” significantur omnes illae affectiones, seu cupiditates quae abducunt a caelo; caelum et ecclesia quoad nutritionem spiritualem seu instructionem significatur per “cenam magnam,” ad quam invitati sunt. Quis non videre potest quod numerus “quinque” in quatuor illis parabolis arcanum involvat, quia a Domino dictus est.

[6] Similiter apud Esaiam,
“In die illo erunt quinque urbes in terra Aegypti loquentes labiis Canaanis, et jurantes Jehovae Zebaoth:…. in die illo erit altare Jehovae in medio terrae Aegypti” (xix. 18, 19):
“in die illo” significat adventum Domini; et “quinque urbes in terra Aegypti loquentes labiis Canaanis” significat quod aliqui tunc qui naturales sunt fient spirituales, et agnoscent genuinae doctrinae vera, et quod ex bono charitatis colent Dominum; (sed haec singillatim explicata videantur supra, n 223 [c];) hic itaque dicuntur “quinque urbes,” ut intelligantur aliqui tunc, et quoque vera doctrinae aliqua.

[7] Apud eundem,
“Relinquentur in eo racemationes sicut in decussione oleae, duae tres baccae in capite rami, quatuor quinque in ramis fructiferae” (xvii. 6);
et apud Lucam,
Jesus dixit, “Erunt ex nunc quinque in domo una divisi, tres contra duos, et duo contra tres” (xii. 52):
quod in his locis “quinque” etiam significent aliquos et omnes qui tales, videatur supra (n. 532), ubi bina illa loca explicata sunt. Lex lata est apud filios Israelis,
Quod qui bovem furatus fuerit, vel mactaverit, vel vendiderit, rependet quinque boves (Exod. xxi. {1}37 [B.A. xxii. 1]):
per “bovem” ibi in sensu spirituali intelligitur bonum naturalis hominis; quod “rependet quinque boves pro bove” significat quod emendabit quantum satis quae perverterat et exstinxerat; “furari” est auferre, “mactare” est exstinguere, et “vendere” est pervertere.

[8] Per “partem quintam” etiam significatur quantum satis Levit. v. 16, 24 [B.A. 16, vi. 5]; cap. xxii. 14; cap. xxvii. 13, 15, 19, 27, 31: Num. v. 6-8: similiter per “quintas”
Quas Pharao sumeret ex terra Aegypti in septem annis saturitatis (Gen. xli. 34; cap. xlvii. 24):
pariter per “ad quintam,”
Ad quam Abnerus percussit Asahelem posteriore hastae parte (2 Sam. ii. 23);
“ad quintam” significat quantum satis ad mortem; idem enim numerus qui significat aliquid et omne quod ab una parte, etiam significat quantum satis cum praedicatur de quantitate, et tamdiu quando predicatur de tempore.

[9] Quia numerus ille significat aliquid et omne unius partis, inde etiam significat parum et paucos cum sequitur aut praecedit quantitas magna etiam per numeros designata; nam tunc omne unius partis est respective paucum: – Ut apud Esaiam,
“Mille unum coram increpatione unius, coram increpatione quinorum fugietis” (xxx. 17);
et apud Mosen,
Quod quinque persequerentur centum, et centum myriadem, inter maledictiones (Levit. xxvi. 8);
et apud Evangelistas,
Quod Dominus cibaverit quinque millia hominum ex quinque panibus et duobus piscibus (Matth. xiv. 15-22; Marc. vi. 38-43; Luc. ix. 13-16; Joh. vi. 13):
quod tunc sustulerint “duodecim cophinos fragmentorum” significat plenum, ita plenam instructionem et plenam benedictionem.

[10] Per “quinque” etiam significantur pauci apud Lucam,
“Nonne quinque passeres venduntur assariis duobus? unus tamen ex illis non est oblivioni datus coram Deo:…. ideo ne timete, multis passeribus praestatis” (xii. 6, 7):
quod dicantur “quinque passeres” est quia intelligitur paucum et parvi pretii respective ad homines, nam sequitur quod illi “multis passeribus praestent.” Quisque videre potest, quod is numerus toties a Domino non dictus fuisset nisi esset significativus. Quoniam “quinque” significant omne unius partis, ideo quoque mandatum est
Ut super habitaculum facerent decem aulaea, et quinque aulaea essent conjuncta quodvis ad alterum, et quinque aulaea essent conjuncta quodvis ad alterum (Exod. xxvi. 1, 3);
quod “decem” significent omnia in toto complexu, et “quinque” omne unius et alterius partis, videatur in Arcanis Caelestibus, (n. 9595 et 9604).

549. “Et cruciatus illarum sicut cruciatus scorpii cum percutit hominem.” – Quod significet quod caligatio et abstractio a videndo verum sit a persuasione qua mens infatuatur, constat ex significatione “cruciatus,” quod sit mentis caligatio et abstractio a videndo verum (de qua mox supra, n 548); et ex significatione “scorpii,” quod sit persuasivum infatuans et suffocans (de qua etiam supra, n. 544): quare per quod “cruciatus {1}illarum sicut cruciatus scorpii cum percutit hominem significatur quod caligatio et abstractio a videndo verum sit a persuasione qua mens infatuatur. De persuasivo quod infatuat et quasi suffocat, quale illud et unde, supra (n. {2}544) dictum est. Quod persuasivum illud dicatur infatuans, est quia aufert rationis usum, usque ut ratio seu mens rationalis nihil videat quam id quod ille qui in eo persuasivo est, loquitur; excitat enim momento omne quod consentit, et obvelat omne quod dissentit; unde mens infatuatur per id quod in caligine sit et in abstractione a videndo verum. Quod persuasivum illud dicatur suffocans, est quia deprivat intellectum facultate cogitandi libere, et extendendi visum undequaque, ut fit ab omni rationali homine, et cum hoc fit respiratio laborat: nam respiratio voluntaria trahit omne suum ab intellectu; quare etiam illa se cogitationi ejus accommodat; sicut motus cordis omne suum trahit a voluntate, et ejus affectioni se accommodat. Quod respiratio pulmonum correspondeat intellectui et ejus cogitationi, ac motus cordis voluntati et ejus affectioni, videatur in Arcanis Caelestibus, (n. 1119, 3883-3896, 9281). Quod forte persuasivum non modo vim infatuandi sed etiam suffocandi habeat, ab ipsa experientia scire datum est.

550. [Vers. 6.] “Et in diebus illis quaerent homines mortem et non invenient illam.” – Quod significet quod tunc perdere velint facultatem intelligendi verum, sed quod usque non possint, constat ex significatione “in diebus illis,” quod sit tunc, nempe cum homo ecclesiae ab interno factus sit externus, seu a rationali sensualis; ex significatione “quaerere mortem,” quod sit velle perdere facultatem intelligendi verum (de qua sequitur); et ex significatione “non invenire illam,” quod sit non posse perdere. Quod per “quaerere mortem,” hic significetur velle perdere facultatem intelligendi verum, patet a praecedentibus, quia est consequens; dictum enim est quod “locustae laederent homines solos quicunque non haberent sigillum Dei super frontibus suis,” et dein quod “datum illis sit ut non occiderent illos, sed cruciarent,” per quae significatur quod modo damno afficerent intellectum veri et perceptionem boni apud illos qui non in veris ex bono a Domino sunt; at quod usque non deprivarentur facultate intelligendi verum et percipiendi bonum, videatur supra (n. 546, 547): inde nunc sequitur quod per “mortem” quam quaerent, et quam cupient, significetur privatio facultatis intelligendi verum et percipiendi bonum; nam hanc et illam perdere, est vitam proprie humanam, sic enim homo non amplius homo est, sed bestia, ut supra dictum est; inde patet quod privatio illius vitae sit quae per “mortem” hic significatur. Quod velint perdere binas facultates vitae vere humanae, est quia sensuales homines, ex persuasione de falsis mali in quibus sunt, non volunt intelligere verum et percipere bonum; delectantur enim suis falsis mali, et inde ex jucundo falsi cogitare, et ex jucundo mali velle; quare ad verum et ad bonum, quia opposita sunt, se avertunt; quidam contristantur, quidam ad illa nauseant, et quidam illa rejiciunt cum ira, quisque secundum quale et quantum falsi quod sibi persuasit: {1}verbo, sensualis homo talis non admittit rationes ex intellectu contra falsa mali in quibus est, ita non vult intelligere et rationalis fieri, tametsi potest fieri, quia est homo. Hoc itaque est quod significatur per quod “quaerent mortem et non invenient illam.”

551. “Et cupient mori et fugiet mors ab illis.” – Quod significet quod velint perdere facultatem percipiendi bonum, quae est vitae spiritualis, sed incassum, constat ex significatione “mori,” quod hic sit perdere facultatem percipiendi bonum (de qua sequitur); et ex significatione “fugiet mors ab illis,” quod sit quod non possint perdere, ita quod incassum velint. Quod hic per “mori” significetur perdere facultatem percipiendi bonum, ac quod supra per “mori” significetur perdere facultatem intelligendi verum, est quia binae vitae cuivis homini sunt, vita intellectus et vita voluntatis; vita intellectus est facultas intelligendi verum, ac vita voluntatis est facultas percipiendi bonum; inde “mors” est deprivatio unius et alterius. Quod “mors” in primo loco significet deprivationem facultatis intelligendi verum, et in secundo loco deprivationem facultatis percipiendi bonum, est quia in praecedentibus de utraque illa vita actum est, et quia in Verbo ubi agitur de vero etiam agitur de bono, propter conjugium boni et veri in singulis ejus (de qua re videatur supra, n. 238, 288 [b], 484); inde constare potest quod hic per “mortem” significetur deprivatio facultatis percipiendi bonum: ex illa causa est quod paene similia bis dicantur, et quoque “quaerere mortem” praedicatur de illis quae intellectus sunt, et “cupere mortem” de illis quae voluntatis sunt. Quia vita spiritualiS homini propria in binis illis facultatibus consistit, ideo etiam significatur quod vitam spiritualem velint perdere. Data etiam est cuivis homini facultas percipiendi bonum, sicut est data facultas intelligendi verum; nam verum amat bonum, et bonum amat verum, et ideo continuo volunt conjungi, et conjunguntur sicut voluntas et intellectus, aut sicut affectio et cogitatio. Quando conjuncta sunt, tunc intellectus cogitat verum ex affectione cogitandi illud, et tunc intellectus videt illud, et voluntas percipit illud. Percipere verum ex affectione voluntatis est percipere bonum; vertitur enim verum in bonum dum homo vult seu afficitur illo, hoc est, dum amat illud, ex causa quia omne quod amatur vocatur bonum.

552. [Vers. 7.] “Et similitudines locustarum similes equis paratis ad bellum.” – Quod significet quod homo sensualis {1}factus, sit ratiocinans sicut ex intellectu, veri, constat ex significatione “locustarum,” quod sint homines ecclesiae sensuales facti per falsa quae ex malo (de qua supra, n. 543); ex significatione “equorum paratorum ad bellum,” quod sint ratiocinationes, hic sicut ex intellectu veri, quia dicitur quod “similes” illis; (quod per “equos” significetur intellectus, videatur supra, n. 355, 364; et omnis intellectus est veri;) et quia per “bellum” in Verbo significatur pugna spiritualis, quae est falsi contra verum et veri contra falsum, ideo per “equos paratos ad bellum” significantur ratiocinationes, hic sicut ex intellectu veri; per ratiocinationes enim fiunt pugnae spirituales. Agitur in nunc sequentibus, usque ad vers. 12, de sensuali homine qui in falsis ex malo est, qualis ille est quoad intellectum et voluntatem, et describitur ille per “locustas” et varias illarum apparentias; omnes enim affectiones et inde cogitationes hominis repraesentantur in mundo spirituali per varias bestias terrae et aves, ac sistuntur in talibus formis quae correspondent; et bestiae ibi repraesentatae secundum affectiones spirituum, ex quibus illae, apparent similes bestiis in nostro mundo, sed quandoque cum successiva mutatione et varietate accedente ad formas compositas ex aliis bestiis; praeter quod etiam variis insignibus amiciantur et decorantur quoad capita et quoad corpora: talia mihi saepius visa sunt, ex quibus patuit mihi quales illorum affectiones et inclinationes erant. Quia affectiones et inde cogitationes repraesentantur in mundo spirituali per bestias et aves, ideo etiam per “bestias” et “aves” in Verbo similia significantur.

[2] Quod sensuales homines, qui in falsis ex malo sunt, repraesententur et inde significentur per locustas, supra (n. 543) ostensum est; nunc describitur quales illi sunt per varias illarum formas et per varia insignia; sicut quod “similes essent equis paratis ad bellum,” quod “Super capitibus illarum essent coronae similes auro,” quod “facies illarum sicut facies hominum,” quodque “capilli sicut mulierum,” “dentes sicut leonum,” quod haberent “thoraces,” et plura; quae omnia sunt repraesentativa qualia sunt in mundo spirituali, correspondentia falsis ex malo et persuasivo sensualis hominis; quae tamen nemo scire potest nisi cui datum est nosse correspondentias, tum qualis est sensualis homo, et quale ejus persuasivum. Quod sensualis homo, qui in falsis ex malo est, ratiocinetur sicut ex intellectu veri, est quia est in persuasione quod falsum sit verum, et malum sit bonum; et quamdiu in illa persuasione est, non rationaliter et intellectualiter aliquid videre potest, sed credit id summae, rationis et eminentis intellectus esse, quod sibi persuaserat; est enim apud illum rationale et intellectuale occlusum, et inde in persuasiva fide est de illis quae cogitat et loquitur. Quod sensualis homo ratiocinetur acriter et solerter, quoniam cogitatio ejus est tam prope loquelam ut paene sit in illa, et quia in loquela ex sola memoria ponit omnem intelligentiam, videatur in Arcanis Caelestibus, (n, 195, 196, 5700, 10236).

553. “Et super capitibus illarum sicut coronae similes auro.” – Quod significet quod appareant sibi cum ratiocinantur sicut sapientes et victores, constat ex significatione “capitis,” quod sit sapientia et intelligentia (de qua sequitur); et ex significatione “coronae ex auro,” quod sit victoriae praemium (de qua supra, n. 358). Quod “corona similis auro” significet victoriae praemium, est quia reges antiquis temporibus, quando in pugnis cum hostibus fuerunt, gerebant coronas ex auro super capitibus suis, praeter plura insignia quae tunc fuerunt regibus: causa erat quia reges repraesentabant Dominum quoad Divinum Verum, et Divinum Verum pugnat ex Divino Bono; hoc itaque repraesentabatur per coronam ex auro, et ipsa sapientia et intelligentia per caput super quo corona. Inde fuerunt coronae martyribus; hi enim, contra falsa ex malo quae ex inferno, ex Divino Vero pugnarunt, et victores evaserunt, quia usque ad mortem, quam nec timuerunt. Ex his constare potest quod per “super capitibus sicut coronae similes auro” significetur quod illi, qui sensuales homines sunt, ex persuasione falsi in qua sunt, appareant sibi Sicut sapientes et victores.

[2] Quoniam describuntur locustae quoad capita, quoad facies, quoad pectora super quae thoraces, et quoad caudas, et quoad capillos et dentes, interest scire quid per “capita” eorum significatur, et dein quid per reliqua. Per “caput” in Verbo significatur sapientia et intelligentia, quia resident in illo; at quando agitur de illis qui non in aliqua sapientia et intelligentia sunt, quia in falsis ex malo sunt, tunc per “caput” significatur stultitia et insania, ex causa quia falsa et mala sunt ibi et inde: hic autem, ubi agitur de illis qui sensuales sunt et in persuasione falsi, per “caput” proprie significatur stultitia et insania; nam illi vident falsa sicut Vera, ac mala sicut bona, sunt enim perpetuo in visionibus ex fallaciis: inde est quod de illis dicatur quod “super capitibus eorum essent sicut coronae similes auro, et facies sicut facies hominum,” et plura quae sequuntur, quae omnia fuerunt apparentiae ex phantasia apud illos; quare dicitur “sicut” coronae, et “similes” auro; unde patet quod apparentiae illae non essent apparentiae reales sed fallaces. Apparentiae enim omnes quae in caelis existunt sunt reales, quia sunt correspondentiae; interiora enim quae sunt affectionum et inde cogitationum apud angelos, dum tranSeunt ad visum oculorum illorum, induuntur formis quales apparent in caelis; et quia visibiles sunt vocantur apparentiae, et dicuntur correspondentiae, et sunt reales quia ex creatione. Aliter autem apparentiae in quibusdam infernis, ubi sunt illi qui in persuasionibus falsi ex malo sunt; ex persuasionibus illis existunt visiones phantasticae, in quibus intus nihil reale est; quare etiam evanescunt, dum modo radius e luce caeli influit: tales apparentiae sunt quae de “locustis” hic memorantur. (Ast de apparentiis in mundo spirituali, tam realibus quam non realibus, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. {1}170-176; ut et supra, in explicatione, n. 369, 395 [a].)

554. “Et facies illarum sicut facies hominum.” – Quod significet quod appareant sibi sicut affectiones veri spirituales, constat ex significatione “facierum,” quod sint interiora quae mentis et affectionis sunt (de qua supra, n. 412); et ex significatione “hominis,” quod sit affectio veri spiritualis, et inde intelligentia et sapientia (de qua etiam supra, n 280): et quia facies sunt typi interiorum hominis, inde per “facies” simile significatur quod per ipsos homines, nempe affectiones veri; hic autem quod appareant sibi sicut affectiones veri, et inde intelligentes et sapientes, quia dicitur de locustis quod illarum facies visae sint “sicut” facies hominum. Quod tali facie apparuerint locustae, est ex forti perSuasivo in quo sunt sensuales homines qui in falsis ex malo sunt, qui per “locustas” significantur; ipsum persuasivum sistit talem apparentiam, sed modo coram se ipsis et coram aliis qui etiam in falsis ex malo sunt, non autem coram angelis caeli; causa est quia hi angeli in luce caeli sunt, et quicquid vident ex illa luce vident; et lux caeli, quia est Divinum Verum, dissipat omne phantasticum quod ex persuasivo. Quod sensuales homines sibi appareant tales, est quia sensuales homines persuadent sibi quod in veris ex bono sint prae aliis, tametsi in falsis ex malo sunt; non enim possunt interius ex caelo aliquid perspicere, sed solum exterius ex mundo; et qui solum ex mundo, ii solum ex fatuo lumine vident, ex quo putant se intelligentes et sapientes esse prae aliis; non enim sciunt quid intelligentia et sapientia, et unde illa. Ex hac fide persuasiva est quod credant se in affectione veri spirituali esse: hoc itaque est quod significatur per quod “facies locustarum visae essent sicut facieS hominum.” Sed haec illustranda Sunt per experientiam e mundo spirituali. Omnes qui in caelis sunt, homines sunt quoad facies et quoad reliqua corporis; sunt enim in affectione veri Spirituali, et ipsa affectio veri spiritualiS est homo in forma, ex causa quia illa affectio est a Domino, qui est solus Homo, et quia ex Ipso universum caelum conspirat ad formam humanam; inde est quod angeli sint formae affectionum suarum, quae etiam apparent ex faciebus illorum. (Sed haec ample exposita sunt in opere De Caelo et Inferno, n. 59-102.) In inferno autem, ubi omnes sunt externi et sensuales, quia in falsis ex malo, apparent etiam sibi sicut homines, etiam quoad facies, sed modo inter suos: at quando conspiciuntur in luce caeli, apparent sicut monstra, facie dira, et quandoque loco faciei modo crinitum, aut cum crate dentium horribili; quandoque luridum sicut mortuum, in quo non aliquod vivum humanum; sunt enim formae odiorum, vindictarum et saevitiarum, in quibus est mors spiritualis, quia in opposito ad vitam quae a Domino. Quod inter se appareant facie sicut homines, est ex phantasia et inde persuasione. (Sed de his apparentiis videatur etiam in opere De Caelo et Inferno, n. 553.)

555. [Vers. 8.] “Et habebant capillos sicut capillos mulierum.” – Quod significet quod etiam appareant sibi affectiones veri naturales, constat ex significatione “capillorum,” quod sint illa quae naturalis hominis sunt, et in specie vera scientifica ibi (de qua supra, n. 66); et ex significatione “mulierum,” quod sint affectiones (de qua sequitur). Quod “capilli” significent illa quae naturalis hominis sunt, est quia “caput” significat illa quae spiritualis hominis sunt, ac omnia naturalis hominis investiunt omnia spiritualis hominis, sicut capilli caput; etiam caput correspondet spiritualibus, et capilli correspondent naturalibus, inde etiam illa significant. Ex correspondentia illa est quod angeli appareant pulchre comati, et quod secundum comarum ordinatam pendentiam, decorem et nitorem, sciatur qualis correspondentia est naturalis hominis cum spirituali apud illos. Nunc quia “mulieres” significant affectiones, constare potest quod per quod “haberent capillos sicut capillos mulierum” significetur quod appareant sibi sicut affectiones [veri] naturales: quod haec significentur, etiam ex serie patet, nam per “facies sicut facies hominum” significatur apparentia sicut essent spirituales affectiones veri; inde nunc sequitur quod per “capillos sicut capillos mulierum” significetur apparentia sicut essent naturales affectiones veri; mox etiam dicitur de dentibus, quod illi essent “sicut dentes leonum,” et per illos significantur ultima naturalis hominis quoad scientiam et quoad potentiam. In Verbo Prophetico multoties dicitur “mulier,” et quoque “filia” et “virgo;” sed hactenus ignotum fuit quid per illas significatur; quod non mulier, nec filia et virgo intelligantur, clare patet, nam nominantur ubi agitur de ecclesia; quid autem per illa significatur, videri potest ex serie rerum de quibus agitur, in sensu spirituali.

[2] Quod per “mulierem” significetur ecclesia quoad affectionem veri, et inde affectio veri ecclesiae, constare potest a sequentibus locis in Verbo: – Apud Jeremiam,
“Quare facitis malum…. contra amimas vestras, ad exscindendum vobis virum et mulierem, infantem et lactentem, e medio {1}Jehudae?” ({2}xliv. 7;)
apud eundem,
“Dispergam…. virum et mulierem, dispergam…. senem et parvum, et dispergam…. juvenem et virginem” (li. 22);
apud Ezechielem,
“Senem, juvenem, virginem, infantem et mulieres occidite ad perditionem” (ix.6);
et in Threnis,
“Mulieres in Zione compresserunt, virgines in urbibus Jehudae, principes manu eorum suspensi sunt, facies senum non honoratae sunt” v. 11, 12):
hic per “virum et mulierem,” “senem et infantem;” “juvenem et virginem” non intelliguntur vir, et mulier, senex, infans, juvenis et virgo, sed omnia quae ecclesiae sunt; per “virum et mulierem” verum et ejus affectio, per “senem et infantem” sapientia et innocentia, per “juvenem et virginem” intelligentia veri et affectio boni: quod illa significentur, constat ex eo, quod in illis capitibus agatur de ecclesia, et de ejus desolatione quoad verum et bonum ibi; quare per nomina illa significantur talia quae ecclesiae sunt. Verbum enim interius est spirituale, quia est Divinum; quare si per “virum et mulierem,” “senem et infantem,” “juvenem et virginem,” intelligerentur illi, foret Verbum naturale et non spirituale; at tunc fit spirituale cum per “virum et mulierem” significatur ecclesia quoad verum et ejus affectionem, per “senem et infantem” ecclesia quoad sapientiam et innocentiam, ac per “juvenem et virginem” ecclesia quoad intelligentiam et ejus affectionem. Etiam homo est homo quia in eo est ecclesia, et ubi ecclesia ibi caelum; quare cum “homo senex,” “homo juvenis,” “homo infans,” “homo vir, mulier” et “virgo,” dicitur, intelligitur id quod est ecclesiae correspondens aetati, sexui, inclinationi, affectioni, intelligentiae et sapientiae, quae apud illos.

[3] Quod per “mulierem” significetur ecclesia quoad affectionem veri, seu affectio veri ecclesiae, etiam constare potest ex his apud Esaiam,
“Tunc apprehendent septem mulieres virum unum in die illo, dicendo, Panem nostrum comedemus, et Veste nostra induemus nos; tantum modo nominetur nomen tuum super nos, collige opprobrium nostrum” (iv. 1):
agitur ibi de fine ecclesiae, quando non verum amplius, nam praecedit,
“Homines tui gladio cadent, et robur tuum in bello” ( [cap. iii. 25]),
per quae significatur quod intellectus veri per falsa destruetur, ut non resistentia in pugnis amplius; et sequitur,
“In die illo erit germen Jehovae in decus et gloriam” ( [cap. iv. 2]),
per quae significatur quod verum in ecclesia e novo enascetur, quia illa dicta sunt de adventu Domini. Per quod “septem mulieres apprehendent unum virum” significatur quod ex affectione desideraturi et quaesituri sint verum, sed non inventuri; per “virum” significatur verum, per “mulieres” affectiones seu desideria ad verum, et per “septem” sanctum: quod non inventuri instructionem in genuinis veris et sic nutritionem spiritualem, significatur per quod dicent “Panem nostrum comedemus, et veste nostra induemus nos;” “panis” significat instructionem et nutritionem spiritualem, et “vestis” verum induens bonum; quod modo sit verum quod applicari possit, et per applicationem conjungi, significatur per “tantum modo nominetur nomen tuum super nos:” et quia omne decus est ex affectione spirituali veri et inde conjunctione, et alioqui non decus, ideo dicitur “Collige” seu tolle “opprobrium nostrum.”

[4] Apud Jeremiam,
“Revertere, virgo Israel, revertere ad urbes tuas [has]; quousque circumvagaberis….? quia creavit Jehovah novum in terra, femina circumdabit virum” (xxxi. 21, 22):
agitur hic de captivitate spirituali, in qua fuit ecclesia ante Domini adventum. Ecclesia dicitur in captivitate spirituali esse quando non verum et usque desideratur; in tali captivitate fuerunt gentes apud quas ecclesia instaurata est. “Revertere, virgo Israel, revertere ad urbes tuas,” significat quod redituri sint ad vera doctrinae; “virgo Israel” est ecclesia, et “urbes ejus” sunt vera doctrinae: “quia creavit Jehovah novum in terra, femina circumdabit virum,” significat quod instauranda sit nova ecclesia, in qua verum conjungetur suae affectioni; “creare novum in terra” est instaurare novum illud, “femina” est ecclesia quoad affectionem veri, “vir” est verum, et “circumdare” est conjungi.

[5] Apud Esaiam,
“Quasi mulierem desertam et afflictam spiritu vocavit te Jehovah, et mulierem juventutis, cum repudiata, dixit Deus tuus; momento parvo deserui te, sed cum miserationibus magnis recolligam te” (liv. 6, 7):
etiam hic per “mulierem desertam et afflictam spiritu” intelligitur ecclesia quae non in veris, sed usque in affectione seu desiderio ad illa; “mulier” est ecclesia, quae “deserta” dicitur cum non in veris, et “afflicta spiritu” cum in dolore ex affectione seu desiderio ad vera: per “mulierem juventutis” intelligitur Ecclesia Antiqua, quae fuit in veris ex affectione; et per “repudiatam” intelligitur Ecclesia Judaica, quae non in veris ex aliqua affectione spirituali: quod instauranda sit a Domino, et liberanda a captivitate spirituali, intelligitur per “Momento parvo deserui te, sed cum miserationibus magnis recolligam te.”

[6] Apud Jeremiam,
“Audite, mulieres, verbum Jehovae, et percipiat auris vestra verbum oris Ipsius, ut doceatis {1}filios vestros luctum, et mulier sociam suam lamentationem; quia ascendit mors per fenestras, Venit in palatia nostra, ad exscindendum infantem e platea, et juvenem e vicis” (ix. 19, 20 [B.A. 20, 21]):
quod dicatur ad “mulieres” quod audirent et perciperent, est quia per illas significatur ecclesia ex affectione et receptione veri: per “{2}filios” quos mulieres docerent luctum, et per “sociam” quam mulier doceret lamentationem, significantur omnes qui ab ecclesia; per “{2}filios” qui in veris ecclesiae, per “sociam” quae in bono ejus, “luctus” et “lamentatio” significat propter vastatam ecclesiam quoad vera et quoad bonum: “mors ascendit per fenestras, venit in palatia nostra,” significat quod falsum infernale intraverit in intellectum et inde in omnia cogitationiS et affectionis; “fenestrae” significant intellectum, et “palatia” omnia cogitationis et affectionis: “ad exscindendum infantem e platea et juvenem e vicis,” significat vastationem veri nascentis et veri nati; “infans in platea” est verum nascens, et “juvenis in vicis” est verum natum.

[7] Apud Ezechielem,
“Duae mulieres filiae unius matris, quae scortatae sunt in Aegypto, in adolescentia sua scortatae sunt;…. nomen majoris natu Ohola, et nomen sororis ejus Oholiba,…. et pepererunt filios et filias. ….Samaria est Ohola, et Hierosolyma est Oholiba” (xxiii. 2-4):
quoniam per “Samariam,” metropolin Israelitarum, in Verbo significatur ecclesia spiritualis, et per “Hierosolymam,” metropolin Judaeorum, ecclesia caelestis, utraque quoad doctrinam, ideo vocantur “mulieres;” et quia utraque illa ecclesia unum agit, ideo dicuntur “filiae unius matris,” “mater” enim etiam significat ecclesiam; et quoque “Ohola et Oholiba,” seu “tentorium” seu “habitaculum” Dei, hoc enim significat caelum ubi Divinum Verum et Divinum Bonum, et inde quoque ecclesiam, quia ecclesia est caelum Domini in terris. Quod “scortatae sint in Aegypto in adolescentia sua” significat quod tunc in nullis veris fuerint, sed in falsis; non enim in Aegypto fuit illis Verbum; hoc per Mosen et prophetas postea illis datum est, et sic instituta est apud illos ecclesia: “scortari in Aegypto” significat falsificare vera per scientifica quae naturalis hominis; et falsificare vera ibi, est vertere sancta in magica, ut fecerunt Aeagyptii; “filii et filiae” quos pepererunt, significant falsa et mala ecclesiae.

[8] Apud Micham,
“Tunicam extrahitis a transeuntibus secure, reducibus belli: mulieres populi mei expellitis e domo deliciarum ejus” (ii. 8 [, 9]):
“tunicam extrahere a transeuntibus secure, reducibus belli,” significat deprivare veris omnes qui in veris sunt et pugnarunt contra falsa; “transeuntes secure” significant omnes qui in veris sunt, et “reduces belli” illos qui in tentationibus fuerunt et pugnarunt contra falsa: “mulieres populi expellere e domo deliciarum ejus” significat affectiones veri destruere, et sic amoena et felicia caeli; “mulieres populi” sunt affectiones veri, “domus deliciarum” significat amoena et felicia caeli, haec enim sunt affectiones boni et veri.

[9] Apud Sachariam,
“Congregabo omnes gentes ad Hierosolymam in bellum, et capietur urbs, et {1}deripientur domus, et mulieres vim patientur” (xiv. 2):
per “omnes gentes” significantur mala et falsa omnis generis, per “Hierosolymam” ecclesia, per “urbem” doctrina, per “domum” omne sanctum ecclesiae, per “mulieres” affectiones veri; quod hae “vim patientur” significat quod vera pervertentur et inde affectiones veri periturae.

[10] Apud eundem,
“In die illo crescet planctus in Hierosolyma,…. et planget terra et singulae familiae seorsim; familia domus Davidis seorsim et mulieres eorum seorsim; familia domus Nathanis seorsim et mulieres eorum seorsim; familia domus Levi seorsim et mulieres eorum seorsim; familia domus Schimeonis seorsim et mulieres eorum seorsim; omnes familiae reliquae, singulae familiae seorsim et mulieres eorum seorsim” (xii. 11-14):
quid per “Davidem” et ejus domum, tum quid per [“Nathanem,”] “Levin” ac “Schimeonem” et eorum domus significatur, supra in explicationibus ostensum est; quod nempe per “Davidem ” Divinum Verum, per “Nathanem” doctrina veri, per “Levin” bonum charitatis, et per “Schimeonem verum et bonum quoad perceptionem et obedientiam: quod dicatur quod “familiae plangent seorsim et mulieres seorsim,” est quia per “familias” significantur vera ecclesiae, et per “mulieres” affectiones veri, quae “plangunt seorsim” quando verum plangit quod ei affectio non sit, et affectio quod ei verum non sit: haec dicta sunt de planctu super omnia et singula ecclesiae, quod vastata et destructa sint; omnia enim et singula ecclesiae significantur per “omnes reliquas familias,” per quas intelliguntur tribus; quod per “duodecim tribus” significentur omnia ecclesiae in complexu, videatur supra (n. 430 [a,b], 431): “Hierosolyma” significat ecclesiam et ejus doctrinam.

[11] Apud Matthaeum,
“Tunc duo erunt in agro, unus assumetur et alter derelinquetur; duae molentes in mola, una assumetur, et altera derelinquetur” (xxiv. 40, 41):
per “duos” intelliguntur viri, et per “duas” feminae, et per “viros” significantur qui in veris sunt, et per “feminas” qui in bono ex affectione veri; hic quoque per “viros” qui in falsis, et per “feminas” qui in malis ex affectione falsi; quia dicitur quod unus et una “assumentur” ac alter et altera “derelinquentur,” hoc est, quod salvabuntur qui in veris ex affectione, et condemnabuntur qui in malis ex affectione: “ager” significat ecclesiam, “molere” significat comparare sibi vera doctrinae ex Verbo; et qui applicant illa ad bonum significantur per illos qui “assumentur,” at qui applicant illa ad malum significantur per illos qui “derelinquentur.” (Sed hoc explicatum videatur in Arcanis Caelestibus, n. 4334, 4335.)

[12] Apud Mosen,
“Fracturus sum vobis baculum panis, ut coquant decem mulieres panem vestrum in furno uno, et referant panem vestrum in pondere, et comedatis sed non satiemini” (Levit xxvi. 26):
per haec in sensu spirituali intelligitur quod deficiet verum ex bono, quo spiritualiter nutriantur, “panis” enim significat omnem cibum spiritualem, quo homo ecclesiae nutritur; et per “mulieres” significantur qui ab ecclesia in affectione veri sunt: quod “decem mulieres coquent panem in furno uno” significat quod indagaturi verum quod conjungatur bono, sed quod non inventuri nisi perparum, “coquere” enim significat praeparare et conjungere ut serviat usui “vitae: “referre panem in pondere” significat quod rarum sit; ac “comedere et non satiari” significat quia verum ex bono tam paucum et rarum est quod vix cessurum alicui nutritioni pro anima.

[13] Apud eundem,
“Non erit vestis viri super muliere, neque induet vir Vestem mulieris, nam abominatio Jehovae Dei tui quisquis faciens illa” (Deutr. xxii. 5):
per “virum” et ejus vestem significatur verum, ac per “mulierem” et ejus vestem significatur affectio veri; haec distincta sunt apud unumquemvis hominem sicut intellectus et voluntas, seu sicut cogitatio quae est intellectus et affectio quae est voluntatis; quae nisi distincta essent confunderentur sexus, et non daretur conjugium, in quo vir est verum quod cogitationis, et mulier affectio.
Quod uterque, vir et mulier, ita creati sint, ut duo sint et tamen unum, constat ex Libro Geneseos, in quo de creatione utriusque haec dicuntur,
“Et creavit Deus hominem in imaginem Ipsius, in imaginem Dei creavit {1}illum, masculum et feminam creavit illos” (Gen. i. 27; cap. v. 2);

[14] et postea,
“Dixit homo, Hac vice os de ossibus meis, et caro de carne mea; propter hoc vocabitur uxor, quia ex viro sumpta est: propterea relinquet vir patrem suum et matrem suam, et adhaerebit uxori suae, et erunt in carnem unam” (Gen. ii. 23, 24; Marc. x. 6-9):
per “hominem” ibi intelligitur ecclesia in communi et in particulari; ecclesia in particulari est homo ecclesiae, seu homo in quo ecclesia: quod “Deus creaverit hominem in imaginem Ipsius” significat quod in imaginem caeli; per “Deum” enim, seu “Elohim,” in plurali, significatur Divinum procedens quod facit caelum, et homo qui est ecclesia est caelum in minima forma, nam correspondet omnibus caeli (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 7-12, 51-58): per “masculum” significatur, hic ut supra, verum quod est intellectus, et per “feminam” bonum quod est voluntatis; quod uxor dicatur esse “os ex ossibus et caro ex carne” viri, significat quod bonum quod est “uxor” sit ex vero quod est “vir;” “os” significat verum antequam vivificatum est, hoc est, conjunctum bono, quale verum est verum memoriae apud hominem; et quia omne bonum formatur ex veris, dicitur “quia ex viro sumpta est:” quod “vir relinquet patrem et matrem, et adhaerebit uxori suae,” significat quod verum erit boni, et quod inde ambo fient unum bonum; hoc significatur per quod “erunt in carnem unam;” “caro” significat bonum, et quoque hominem. Sed haec quae nunc dicta sunt, non intrant intellectum hominis, nisi paucorum, nisi sciatur quod in binis capitibus primis Geneseos agatur de nova creatione seu de regeneratione hominum ecclesiae; in primo capite de regeneratione illorum, et in altero de intelligentia et sapientia illorum: ac per “masculum et feminam,” seu per “virum et uxorem,” intelligitur in spirituali sensu conjunctio veri et boni, quae conjugium caeleste vocatur, in quod conjugium venit homo cum regeneratur et fit ecclesia; et tunc homo regeneratus est et factus ecclesia quando in bono et inde veris est, quod intelligitur per quod “vir relinquet patrem et matrem, et adhaerebit uxori, et erunt in carnem unam.” (Sed clarior adhuc idea de his haberi potest ex illis quae in Doctrina Novae Hierosolymae dicta sunt De Bono et Vero, n. 11-19; De Voluntate et Intellectu, n. 28-33; De Regeneratione, n, 173-182; tum de bono ex quo vera, n. 24.)

[15] Quoniam per “virum et mulierem” significatur conjunctio veri et boni, ideo
Dixit Moses, cum vidit quod filii Israelis captivas sumpserint ex Midianitis hostibus suis, quod occiderent omnem mulierem quae cognoverat virum concubitu maris, at quod vivificarent illas feminas quae non cognoverunt (Num. xxxi. 16-18):
haec mandata sunt, quia “femina non conjuncta viro” significabat ecclesiam quoad affectionem ad verum seu ad conjunctionem cum vero, at “mulier conjuncta viro Midianitae” significabat bonum adulteratum; nam Midianitae repraesentabant et inde significabant verum quod non verum quia non ex bono, ita falsum: inde erat quod occiderentur mulieres quae cognoverunt virum, et vivificarentur quae non cognoverunt. Quod “mulieres Midianitides” significaverint conspurcationem boni per falsa, et inde bonum adulteratum et profanatum, quod est foedum adulterium, constat ex illis quae de scortatione filiorum Israelis cum mulieribus Midianitarum (Num. cap. xxv.) memorantur.

[16] Qui non scit quod “mulier” significet affectionem veri spiritualem, tum qui non scit quod mala et falsa, quae unicuivis, sint in naturali homine et non aliqua in spirituali, non scire potest quid significant haec de muliere captiva, apud Mosen,
“Si videris in captivitate mulierem pulchram forma” ex hostibus, “et desideraveris illam in uxorem, deduces eam in medium domus tuae, ubi tondebit caput suum, et faciet ungues suos, deinde removebit vestem capitivitatis suae desuper se et deflebit patrem suum et matrem suam mense dierum: postea intrabis ad illam, et cognosces illam, et erit tibi in uxorem” (Deutr. xxi. 11-13):
per “mulierem” significatur ecclesia quoad affectionem veri spiritualem, seu affectio veri spiritualis quae homini ecclesiae; sed per “mulierem captivam pulchram forma” significatur religiosum apud gentes quibus est desiderium seu affectio veri: quod “deducetur in medium domus, et ibi tondebit caput, faciet ungues, et postea removebit vestem captivitatis,” significat quod ducetur in ecclesiae interiora seu spiritualia, et per illa rejiciet mala et falsa naturalis et sensualis hominis; “medium domus” significat interiora quae spiritualia, “capilli capitis” quos tondebit significant falsa et mala naturalis hominis, et “ungues” quos faciet falsa et mala sensualis hominis, et “vestis captivitatis” significat falsum religionis in quo sicut captivus tenetur qui ex affectione desiderat verum; haec et illa itaque rejiciet, quia sunt in naturali et senSuali homine, ut supra dictum est: quod “deflebit patrem et matrem mense dierum” significat quod oblivioni tradentur mala et falsa suae religionis: quod vir “postea intraret ad illam,” “cognosceret illam,” et quod “illa esset ei in uxorem,” significat quod sic conjungi possit verum quod “vir” cum affectione ejus quae “uxor.” Quare hoc statutum datum est, nemo scire potest nisi ex sensu spirituali sciat quid significat “mulier captiva ex hostibus,” quid “medium seu intimum domus,” quid significant “capilli,” “ungues” et “vestes captivitatis,” et nisi sciat aliquid de conjunctione veri et boni; nam super illa fundantur omnia praecepta in Verbo de conjugiis. Ecclesia quoad affectionem veri significatur etiam
Per mulierem circumdatam sole, parturientem, ad quam draco stetit cum peperit masculum; et quae postea fugit in desertum (Apoc. xii. 1 ad fin.):
quod ibi per “mulierem” significetur ecclesia, et per “masculum” quem peperit doctrina veri, videbitur in explicatione infra.

[17] Quoniam per “mulierem” significatur ecclesia quoad affectionem veri ex bono, seu affectio veri ex bono quae homini ecclesiae, etiam in opposito sensu per “mulierem” significatur cupiditas falsi ex malo; pleraque enim in Verbo etiam opposita significant. Hoc per “mulierem” et per “mulieres” significatur in sequentibus locis: – Apud Jeremiam,
“Nonne tu vides quid illi facientes in urbibus Jehudae et in plateis Hierosolymae? Filii colligunt ligna, et patres accendunt ignem, et mulieres depsunt massam, ad faciendum placentas melecheth caelorum, simul ad libandum libamina diis aliis” (vii. 17, 18):
quid haec prophetica involvunt, non sciri potest, nisi sciatur quid significant “urbes Jehudae,” “plateae Hierosolymae,” quid “filii,” “patres,” “mulieres,” et quid “colligere ligna,” “accendere ignem,” “depsere massam,” quid “placentae,” “melecheth caelorum,” et “libamina.” Dum scitur quid illa significant, et ea loco illorum assumuntur, resultat inde sensus spiritualis, quem illa prophetica involvunt. Per “urbes Jehudae” significantur doctrinalia ecclesiae; per “plateas Hierosolymae” vera illorum, hic falsa; “filii” sunt illi qui in veris doctrinae, hic qui in falsis, qui “colligere ligna” dicuntur cum comparant sibi falsa ex malis; “patres” sunt illi qui in bonis ecclesiae, hic qui in malis, qui “accendere ignem” dicuntur cum ex amore mali approbant et excitant; “mulieres” sunt affectiones veri ex bono, hic cupiditates falsi ex malo, quae “depsere massam” dicuntur cum doctrinam ex illis et secundum illa conflant: “ad faciendum placentas melecheth caelorum” significat ad colendum omnis generis mala infernalia; “facere placentas” est colere ex malis, “melecheth caelorum” sunt omnia mala in complexu, “melecheth” enim “caelorum” simile significat cum “exercitu caelorum:” “libare libamina diis aliis” significat colere ex falsis; “dii alii” sunt falsa infernalia, “Deus” enim in bono sensu significat Divinum Verum procedens, at “dii alii” falsa infernalia, quae sunt falsa ex malo.

[18] Apud Esaiam,
“Quoad populum meum, exactores ejus, infantes et mulieres dominantur {1}illis; popule mi, ductores tui seducentes, et viam semitarum tuarum deleverunt” (iii. 12):
per “exactores,” “infantes” et “mulieres,” significantur illi qui vera violant, ignorant et pervertunt; per “exactores” qui vera violant, per “infantes” qui illa ignorant, et per “mulieres” cupiditates quae pervertunt: “ductores tui seducentes” significant illos qui docent: “viam semitarum delere” significat ut non sciatur verum ducens.

[19] Apud eundem,
“Quando exarescit messis…., confringentes, mulieres venientes incendent illam, non enim populus intelligentiarum ille” (xxvii. 11):
haec de vastata ecclesia; per “messem exarescentem” significantur vera boni deperdita per amores malos; per “mulieres” quae “incendent illam” significantur cupiditates falsi quae prorsus consumunt.

[20] Apud eundem,
“Mulieres securae consistite, audite vocem meam, {2}filii confidentes a ribus percipite sermonem meum;…. consumetur vindemia, collectio non veniet” (xxxii. 9, 10):
per “mulieres securas” significantur cupiditates quae sunt illis quibus nihil curae est quod ecclesia vastetur; per “{2}filios confidentes” significantur falsitates quae sunt illis quibus fiducia est in propria intelligentia; per “mulieres” et per “filios” significantur omnes in ecclesia qui tales, sive viri sint sive feminae: per “vindemiam quae consumetur,” et per “collectionem quae non veniet,” significatur quod ecclesiae verum non erit amplius, simile enim per “vindemiam” significatur quod per “vinum,” nempe verum ecclesiae; inde patet quid intelligitur per “collectionem” ejus.

[21] Apud Ezechielem,
“Vir justus…. qui super montibus non comedit, et non oculos suos attollit ad idola domus Israelis, et uxorem socii non polluit, et ad mulierem menstruatam non accedit” (xviii. 5,6):
describitur justus, quod sit qui non “super montibus comedit,” per quod significatur cui non cultus ex amoribus infernalibus; nam “sacrificare super montibus,” et “ex sacrificatis comedere,” id significat: “qui non oculos attollit ad idola domus Israelis” significat cui non cultus ex falsis doctrinae; nam “idola” significant falsa doctrinae, “domus Israelis” est ecclesia perversa ubi illa falsa: “qui uxorem socii non polluit” significat qui non adulterat bonum ecclesiae et Verbi: “qui ad mulierem menstruatam non accedit” significat qui non conspurcat vera per cupiditates falsi.

[22] In Threnis,
“Manus mulierum misericordium coxerunt liberos suos ut fierent in cibum illis, in confractionem filiae populi mei” ({1}iv. 10):
per haec significatur destructio veri et boni doctrinae ex Verbo per falsa, ac horum appropriatio, et inde vastatio ecclesiae; per “mulieres misericordes” significantur affectiones falsi sicut veri; per “coquere liberos” significatur per falsa destruere vera et bona doctrinae ex Verbo; per “fieri in cibum illis” significatur appropriare falsa; et per “confractionem filiae populi” significatur vastatio ecclesiae. Per “mulieres” etiam significantur cupiditates malae in Apocalypsi cap. xiv. 4; cap. xvii. 3 (de quibus infra in explicatione).

556. “Et dentes illarum sicut leonum erant.” – Quod significet quod sensualia quae sunt ultima vitae intellectualis sint illis apparenter sicut in potentia super omnia, constat ex significatione “dentium,” quod sint sensualia, quae sunt ultima vitae naturalis quoad intellectum (de qua sequitur); et ex significatione “leonum,” quod sint vera ecclesiae quoad potentiam, hic autem falSa destruentia vera, ita quoque quoad potentiam (de qua supra, n. 278); quod hic sint falsa, est quia per “locustas” significantur senSuales corporei qui in falsis mali sunt. Quod appareant sibi in intellectu et inde in potentia super omnia, est quia ipsum persuasivum, de quo supra actum est, residet in sensuali quod est ultimum vitae naturalis; hoc enim, seu homo sensualis, est in confidentia sui et in fide quod prae omnibus sapiat, non enim expendere et explorare se potest, quia non interius cogitat; et cum id sibi persuadet, tunc in omnibus quae loquitur est illa confidentia et fides. Inde loquela, quia ex illis sonat, fascinat et infatuat mentes aliorum; sonus enim confidentiae et fidei talem effectum edit, quod imprimis se manifestat in mundo spirituali, ubi homo ex spiritu suo loquitur; nam affectio confidentiae sui, et inde fidei quod ita sit, est in spiritu hominis, et spiritus hominis ex affectione loquitur: aliter in mundo naturali; in hoc spiritus hominis per corpus sermocinatur, et propter mundum producit talia quae non affectionis ejus spiritus sunt, quae raro propalat, ne sciatur qualis est: inde quoque est quod in mundo nesciatur quod detur persuasivum infatuans et suffocans, quale inest spiritui sensualis hominis, qui credit se prae aliis sapere. Ex his constare potest unde est quod per “dentes illarum sicut leonum” significetur quod sensuales homines appareant sibi sicut in intellectu et inde potentia esse super omnia. Quod “dentes” significent sensualia quae sunt ultima vitae naturalis quoad scientiam, constare potest ex correspondentia dentium (de qua in opere De Caelo et Inferno, n. 575; et in Arcanis Caelestibus, n. 5565-5568).

[2] Quod “dentes” illa significent constare potest ex sequentibus locis in Verbo: – Apud Davidem,
“Anima mea in medio leonum cubo dentes eorum hasta et tela, et lingua eorum gladius acutus” (Ps. lvii. 5 [B.A. 4]):
per “leones” significantur qui per falsa destruunt vera ecclesiae; “dentes eorum” quae “hasta et tela,” significant scientifica quae applicant ad confirmandum falsa et mala, et sic ad destruendum vera et bona ecclesiae; “lingua eorum gladius acutus” significat astuta ratiocinia ex falsis, quae vocantur “gladius acutus” quia “gladius significat falsum destruens verum.

[3] Apud eundem,
“Deus, destrue dentes eorum in ore eorum; molares leonum juvenum {1}averte” (Ps. lviii. 7 [B.A. 6]):
“dentes in ore eorum” significant scientifica ex quibus falsa producunt; “molares leonum juvenum” significant vera Verbi falsificata, quae in se sunt falsa, per quae maxime destruere valent vera ecclesiae.

[4] Apud Joelem,
“Gens ascendit super terram meam, robusta ei non numerus; dentes ejus dentes leonis, et molares leonis immanis illi; {2}redigit vitem meam in vastitatem, et ficum meam in spumam” (i. 6, 7):
per “gentem” quae “ascendit super terram” significatur malum devastans ecclesiam (“gens” est malum, et “terra” est ecclesia); “robusta et non numerus” significat potens et multiplex (“robustum” praedicatur de potentia mali, et “non numerus ” de potentia falsi); “dentes ejus dentes leonis” significant falsa destruentia; “molares leonis immanis” significant falsificata; “{2}redigit vitem in vastitatem, et ficum in spumam,” significat destruens vera spiritualia et naturalia; vera spiritualia sunt illa quae sunt sensus spiritualis Verbi, et vera naturalia quae sunt sensus litterae ejus. (Videatur etiam supra, n. 403 [b], ubi hoc explicatum est.) Per “dentes leonum” in his locis similia significantur quae per “dentes sicut leonum” hic in Apocalypsi. Per “dentes” proprie significantur illa quae solum memoriae insunt et inde depromuntur, nam illa quae insunt memoriae sensualis hominis correspondent ossibus et dentibus.

[5] Apud Danielem,
Ascendit e mari “bestia secunda similis urso;…. tres costae in ore ejus inter dentes ejus; cui dicebatur, Surge, comede carnem multam. ….Postea ascendit bestia quarta, terribilis et formidabilis et robusta valde, cui dentes ferri magni, comedit et contrivit, et reliquum pedibus conculcavit” (vii. 5, 7):
per “bestiam e mari” intelligitur amor dominii, cui inserviunt sancta pro mediis; et per “quatuor bestias” significantur incrementa ejus successiva: per “secundam hanc bestiam similem urso” significatur secundus status, quando dominium illud confirmatur per Verbum; qui id faciunt, etiam in mundo spirituali apparent similes ursis: “tres costae in ore inter dentes” significat omnia Verbi quae applicant, quae non intelligunt nisi secundum litteram; “tres costae” sunt omnia Verbi, “in ore” est quae applicant docendo, “inter dentes” est quae non intelligunt nisi quoad litteram, hoc est, qualiter homo sensualis: “cui dicebatur, Surge, comede carnem multam,” significat quod multa applicarent, et per id genuinum sensum Verbi perderent: per “quartam bestiam ascendentem e mari, terribilem, formidabilem et robustam valde,” significatur quartus et ultimus status, quando per sancta ut media stabiliverunt sibi dominium super caelum et terram; qui status, quia profanus et valens, dicitur “terribilis, formidabilis et robustus valde:” “cui dentes ferri magni” significat cui falsa e sensuali homine dura contra vera et bona ecclesiae: “comedit et contrivit” significat pervertit et destruxit: “et reliquum pedibus conculcavit” significat quae non pervertere et destruere poterant quod conspurcaverint et deleverint per mala amorum naturalium et corporeorum. (Reliqua de his bestiis videantur explicata supra. n. 316 [c].)

[6] Apud Mosen,
“Dentem bestiarum immittam in eos cum veneno reptilium terrae” (Deutr. xxxii. 24):
inter plura etiam hoc malum denuntiatum est populo Israelitico et Judaico, si non custodirent et facerent statuta et praecepta: per “dentem bestiarum” significantur falsa ex malis omnis generis, et per “venenum reptilium terrae” significantur illa necantia et prorsus exstinguentia vitam spiritualem; per “bestias” in Verbo significantur talia quae sunt naturalis hominis, et per “reptilia terrae” quae sunt sensualis hominis: haec et illa quando separata sunt a spirituali homine sunt mere falsa ex malis, quia solum talia quae sunt corporis cui adhaerent, et quae sunt mundi cui proxime exstant; et ex corpore et mundo est omnis caligo in spiritualibus.

[7] Apud Davidem,
“Surge, Jehovah; serva me, Deus mi; quia percutis omnes hostes meos maxillam, dentes impiorum confringes” (Ps. iii. 8 [B.A. 7]):
“percutere hostes maxillam” significat destruere falsa interiora apud illos qui contra bona et vera ecclesiae sunt; hi et eorum falsa mali in Verbo intelliguntur per “hostes:” et “confringere dentes impiorum” significat destruere falsa exteriora, quae sunt quae fundantur super fallaciis sensuum et per illas confirmantur.

[8] Quoniam apud Davidem dicitur “percutere maxillam” et “confringere dentes,” et per illa significatur destruere falsa interiora et exteriora, constare potest quid intelligitur per “impingere alapam in maxillam” apud Matthaeum,
“Audivistis quod dictum sit, Oculum pro oculo, et dentem pro dente: Ego vero dico vobis, non resistendum esse malo; sed quicunque tibi impegerit alapam in dextram tuam maxillam, obverte illi etiam alteram; et si quis velit te in jus trahere, ei tunicam tuam auferre, permitte illi etiam pallium: quisquis te adegerit ad milliare unum, abito cum illo duo: omni a te petenti, dato; et cupienti mutuum accipere a te, ne averseris” (v. 38-42):
quod haec non secundum litteram intelligenda sint, cuivis patet; quis enim ex amore Christiano tenetur obvertere sinistram maxillam ei qui impingit alapam in dextram, et dare pallium ei qui auferre vult tunicam? verbo, quis est cui non licet resistere malo? Sed quia omnia quae Dominus locutus est, in se Divina caelestia fuerunt, constare potest quod sensus caelestis his verbis, sicut reliquis quae Dominus locutus est, insit. Quod apud filios Israelis illa lex fuerit quod darent
“oculum pro oculo, dentem pro dente ” (Exod. xxi. 23, 24; Levit. xxiv. 20; Deutr. xix. 21),
fuit causa, quia externi homines erant, et inde solum in repraesentativis caelestium, et non in ipsis caelestibus; inde nec in charitate, misericordia, patientia, et in aliquo bono spirituali: ideo erant in jure talionis; nam lex caelestis et inde lex Christiana est quam Dominus docuit apud Evangelistas,
“Omnia quaecunque volueritis ut faciant vobis homines, sic et vos facite illis; haec est Lex et Prophetae” (Matth. vii. 12; Luc. vi. {1}31):
quia haec lex in caelo est, et ex caelo in ecclesia, inde etiam omne malum secum poenam correspondentem habet, quae poena mali vocatur, et inest sicut conjuncta malo; ex hoc fluit poena talionis, quae dictata fuit filiis Israelis, quia externi homines et non interni erant. Interni homines, ut sunt angeli caeli, non volunt retributionem mali pro malo, sed ex charitate caelesti condonant: sciunt enim quod Dominus tutetur omnes qui in bono sunt contra malos et quod tutetur secundum bonum apud illos; et quod non tutaretur, si, ex malo quod sibi faciunt, accenderentur inimicitia, odio et vindicta, haec enim avertunt tutelam.

[9] Haec itaque sunt quae involvunt illa quae Dominus dixit; quid autem significant, ordine dicetur. “Oculus pro oculo, et dens pro dente,” significat quantum aliquis alteri aufert intellectum veri et sensum veri, tantum illi auferrentur; per “oculum” significatur intellectus veri, et per “dentem” sensus veri, nam “dens” significat verum et falsum quale est sensuali homini; quod ille qui in bono Christiano est, permittet ut malus illa auferat quantum potest, describitur per illa quae Dominus de eadem re respondit: “non resistendum esse malo” significat non repugnandum nec retribuendum illi; angeli enim non pugnant cum malis, minus retribuunt malum pro malo; sed permittunt ut faciant, quia tuti sunt a Domino, et inde non aliquod malum ab inferno illis damnum potest inferre: “quicunque tibi impegerit alapam in dextram tuam maxillam, obverte illi etiam alteram,” significat, si quis damnum inferre vult perceptioni et intellectui veri interioris, ut permittatur quantum tentat; per “maxillam” significatur perceptio et intellectus veri interioris; per “maxillam dextram” affectio et inde perceptio ejus, et per “maxillam sinistram” intellectus ejus; et quia dicitur “maxilla,” ideo etiam dicitur “alapam infligere,” per quod intelligitur damnum inferre; omnia enim quae oris sunt, prout guttur, os, labia, maxillae, dentes, significant talia quae perceptionis et intellectus veri sunt, quia illis correspondent; quare per illa in sensu litterae Verbi, qui ex meris correspondentiis consistit, exprimuntur: “si quis velit te in jus trahere, et tunicam auferre, permitte etiam pallium,” significat si quis auferre vult verum interius quod apud te, ut liceat etiam auferre verum exterius; “tunica” significat verum interius, et “pallium” verum exterius; hoc quoque faciunt angeli quando apud malos sunt, mali enim nihil veri et boni possunt angelis auferre, sed possunt illis qui propterea flagrant inimicitia, odio et vindicta, nam haec mala avertunt et rejiciunt tutationem a Domino: “quisquis te adegerit ad milliare unum, abito cum illo duo,” significat qui vult abducere a vero ad falsum et a bono ad malum, ut non obstet, quia non potest; per “milliare” simile significatur quod per “viam,” nempe id quod abducit et ducit: “omni a te petenti, dato” significat ut permittatur: “et cupienti mutuum accipere a te, ne averseris,” significat si desiderat instrui, ut instruat; nam mali hoc desiderant ut pervertant et deprivent, sed usque non possunt. Hic est sensus spiritualis illorum verborum, in quibus recondita latent quae nunc dicta sunt, quae imprimis sunt pro angelis, qui Verbum modo secundum sensum ejus spiritualem percipiunt; sunt etiam pro hominibus in mundo qui in bono sunt, quando mali illos tentant seducere. Quod tales sint mali contra illos quos Dominus tutatur, ex pluri experientia scire datum est; continuo enim ac omni modo et nisu allaborarunt me deprivare veris et bonis, sed incassum. Ex allatis etiam aliquantum constare potest quod per “dentem” significetur verum aut falsum in sensuali, quod est ultimum vitae intellectualis apud hominem; quod id per “dentem” significetur, patet a responso Domini, in quo agitur de perceptione et intellectu veri, quae mali intentant bonis auferre.

[10] Quod per “dentes” illa significentur, adhuc constare potest a sequentibus: – Apud Jeremiam,
“In diebus illis non dicent amplius, Patres comederunt labruscam, ac dentes filiorum hebetati sunt: sed quisque in iniquitate sua morietur; omni homini qui comederit labruscam, hebetabuntur dentes” (xxxi. 29, 30; Ezech. xviii. 2-4):
quod hoc involvat quod filii ac posteri non luent poenam propter mala parentum, sed quod quisque propter suum malum, patet; per “comedere labruscam” significatur appropriare sibi falsum mali, “labrusca” enim, quae est uva amara et mala, significat falsum mali, et “comedere” significat appropriare sibi; et per “hebetari dentes” significatur in falso mali inde esse, “dentes” enim hic ut supra significant falsa in ultimis seu in sensuali homine, in quo imprimis latent mala parentum, quae hereditaria vocantur, apud liberos, et “hebetari” significat appropriationem falsi ex malo: homo enim propter hereditaria mala non punitur, sed propter sua, et quoque si hereditario facit actualia apud se; quare dicitur quod” quiSque in iniquitate sua morietur, et omni homini qui comederit labruscam, hebetabuntur dentes.”

[11] Apud Hiobum,
“Abominantur me omnes homines,…. cuti meae et carni meae adhaeret os meum, evasi cum cute dentium meorum (xix. 19, 20):
per haec in sensu litterae intelligitur quod tam macilentus et macer factus sit; sed in spirituali sensu significatur quod tentationes suppresserint interiora mentis ejus, ut sensualis factus sit, et modo cogitet in extremis; at usque non falsa sed vera: hoc significatur per “Evasi cum cute dentium meorum,” nam “dentes” absque cute significant falsa, ast cum cute non falsa, quia usque aliqualiter vestiti.

[12] Apud Amos,
“Ego dedi vobis vacuitatem dentium in omnibus urbibus vestris, et defectum panis in omnibus locis vestris” (iv. 6):
“vacuitas dentium in urbibus” pro penuria veri in doctrinis, et “defectus panis in [omnibus] locis” pro penuria boni ex illis in vita.

[13] Apud Sachariam,
“Removebo sanguines ejus ex ore ejus, et abominationes ejus ab inter dentes ejus” (ix. 7):
haec de Tyro et Sidone, per quas significantur cognitiones veri et boni, hic illae falsificatae; per “sanguines ex ore” significantur falsificationes cognitionum veri; et per “abominationes ab inter dentes” significantur adulterationes cognitionum boni; cognitiones boni sunt etiam vera, nam cognoscere bona fit ex intellectu, ac intellectus est veri.

[14] Apud Davidem,
“Aquae submersissent nos,…. aquae superbi transivissent super animam nostram; benedictus Jehovah, qui non tradidit nos rapinam dentibus eorum” (Ps. cxxiv. 4-6):
per “aquas” quae submersissent, significantur falsa quae inundant et quasi submergunt hominem dum in tentationibus est; quare dicitur, “Benedictus Jehovah qui non tradidit nos rapinam dentibus eorum,” hoc est, infernis quae per falsa destruunt vera, ita falsis destruentibus.

[15] Apud Hiobum,
“Confregi molares iniqui, et e dentibus ejus eripui praedam” (xxix. 17):
haec Hiobus de se; quod pugnaverit contra falsa et vicerit illa, significatur per “Confregi molares iniqui;” “molares” significant scientifica ex Verbi sensu litterae applicata ad confirmandum falsa, per quae destruunt vera; et quod liberaverit alios a falsis instruendo, significatur per “E dentibus ejus eripui praedam.”

[16] Quoniam “dentes” significant falsa in extremis, inde per “frendere dentibus” significatur ex falsis cum vehementia et ira pugnare contra vera, in sequentibus locis: – Apud Hiobum,
“Ira ejus discerpit, et odio habet me, frendet contra me dentibus suis hostis meus; acuit oculos suos contra me” (xvi. 9);
apud Davidem,
“Congregantur contra me claudi quos non novi, distorquent nec tacent. ….frendent contra me dentibus suis” (Ps. xxxv. 15,16);
apud eundem,
“Meditatur malum impius justo, et frendet super eo dentibus suis” (Ps. xxxvii. 12);
apud eundem,
“Impius videbit et succensebit, dentibus suis frendet et {1}colliquescet” (Ps. cxii. 10);
apud Micham,
“Contra prophetas seducentes populum…., qui mordent dentibus suis” (iii. 5);
in Threnis,
“Aperuerunt contra te,” filia Hierosolymae, “os suum omnes hostes tui, exsibilarunt, frenduerunt dente” (ii. 16);
apud Marcum,
Quidam dixit ad Jesum, “Attuli filium meum ad Te, habentem spiritum {2}mutum; et ubicunque illum apprehendit, lacerat illum; spumat et stridet dentibus, et exarescit: dixi discipulis tuis ut illum ejicerent, sed non potuerunt.” Et Jesus dixit ad illum, “Spiritus mute et surde, Ego tibi mando, exi ex illo, et non amplius ingredere in illum” (ix. 17, 18, 25).
Qui non scit sensum Verbi spiritualem autumare potest quod dictum sit quod “frenderent dentibus” solum quia irati fuerunt et malum intentarunt, ex causa quia tunc comprimunt dentes; sed quod “frenderent dentibus” dictum est quia intelligitur conatus et actus destruendi vera per falsa; hoc dicitur in Verbo quia “dentes” significant falsa in extremis, et “frendor” vehementiam pugnandi pro illis; conatus et actus ille est quoque ex correspondentia.

[17] Talis quoque fuit spiritus surdus et mutus quem Dominus ejecit: omnes enim spiritus sunt ex humano genere; ille fuit ex illo genere hominum qui vehementer pugnaverat pro falsis contra vera; inde est quod obsessus ab illo “spumaverit et frenduerit dentibus;” qui a Domino “surdus et mutus” vocatur, quia non voluit percipere et intelligere verum, “surdi” enim et “muti” illos significant: et quia obnixus et obstinatus contra vera fuerat, et in falsis se confirmaverat, non potuit ille spiritus a discipulis ejici; nam falsa pro quibus pugnaverat, ab illis nondum potuerunt discuti, non enim adhuc tales fuerunt; quare etiam discipuli propterea a Domino increpati sunt. Quod spiritus talis fuerit, et obsessus ab illo non talis, significatur per quod “spiritus ille laceraret illum,” et quod “obsessus exaresceret,” et quod Dominus dixerit ad spiritum quod “non amplius ingrederetur in illum.”

[18] Ex his etiam constare potest quid significatur per
“Stridorem dentium” (Matth. viii. 12: cap. xiii. 42, 50; cap. xxii. 13; cap. xxiv. 51; cap. xxv. 30: Luc. xiii. 28).
Per “stridorem dentium” in infernis intelligitur continua disceptatio et pugna falsorum inter se et contra vera, proinde illorum qui in falsis sunt, conjuncta cum contemptu aliorum, inimicitia, irrisione, subsannationes, blasphematione; quae quoque erumpunt in dilaniationes, quisque enim pro suo falso ex amore sui, eruditionis et famae pugnat. Hae disceptationes et pugnae extra illa inferna audiuntur sicut stridores dentium, et quoque in stridores dentium vertuntur cum vera e caelo illuc influunt. (Sed de hac re videantur plura in opere De Caelo et Inferno, n. 575.)

[19] Ex eo quod dentes apud malos correspondent falsis quae eis sunt in ultimis vitae intellectualis, quae sensualia corporea vocantur, ideo spiritus qui tales sunt apparent deformi facie, cujus multam partem faciunt dentes; qui exstant late sicut crates in diducto rictu, et hoc quia talis rictus dentium correspondet amori et cupiditati pugnandi pro falsis contra vera.

[20] Quoniam dentes correspondent ultimis vitae intellectualis hominis, quae sensualia vocantur, et haec sunt in falsis mali quando separata sunt a veris interioris intellectus, quae spiritualia vocantur, at iidem correspondent veris boni in sensuali quando non separata, inde est quod “dentes” in Verbo etiam significent vera ultima (Ut apud Hiobum, cap. xix. 19, 20; et apud Amos, cap. iv. 6; quae supra explicata videantur).

[21] Et quoniam Dominus totum Humanum suum glorificavit, hoc est, Divinum fecit, ideo de Ipso dicitur apud Mosen,
“Ruber oculis a vino, et albus dentibus a lacte” (Gen. xlix. 12):
per “ruber oculis a vino significatur quod Intellectuale Ipsius fuerit Divinum Verum ex Divino Bono; et per “albus dentibus a lacte” significatur quod Sensuale Ipsius similiter fuerit Divinum Verum ex Divino Bono, nam per “Schiloh” ibi [vers. 10], intelligitur Dominus.

[22] Quia dentes correspondent ultimis vitae intellectualis, quae sensualia vocantur, ideo spiritus boni et angeli aeque gaudent dentibus sicut homines; sed apud illos correspondent veris in sensuali ultimo, sensuale enim apud illos non separatum est a veris interioris intellectus quae spiritualia vocantur.

557. [Vers. 9.] “Et habebant thoraces sicut thoraces ferreos.” – Quod significet persuasiones quibus se accingunt ad pugnas, contra quas vera rationalis spiritualis hominis non valent, constat ex significatione “thoracum” seu “loricarum,” quod sint tutationes contra mala et falsa in pugnis; hic autem tutationes malorum et falsorum contra bona et vera, quia agitur de illis qui in falsis mali contra vera sunt. Quod sint persuasiones quae hic per “thoraces” significantur, est quia sensuales homines qui in falsis mali sunt, qui hic describuntur, non pugnant ex ratione contra vera, non enim vident vera sed solum falsa; inde in persuasione sunt quod falsa sint vera; quare ex persuasione falsi solum pugnant, et persuasio falsi apud illos talis est ut vera, quae rationalis spiritualis homo producit, non valeant; repelluntur enim sicut ensis a thorace seu lorica: ideo per “thoraces sicut thoraces ferrei” significantur persuasiones contra quas vera non valent. Quod persuasivum quod apud illos est, sit infatuans et suffocan|s|, usque adeo ut rationale spirituale contra illud non valeat, videatur supra (n. 544, 549, 556 [a]). Praeterea thoraces seu loricae tegunt partem pectoralem seu thoracicam corporis, per quam significatur affectio veri spiritualis; etiam omnis affectio inest sono, qui una cum loquela e pectore emittitur: illis autem, qui hic per “locustas” significantur, qui sunt homines sensuales qui in falsis, non alia affectio est quam affectio amoris sui; quae quia plena est confidentia sui et plena persuasione quod falsum eorum sit verum, et quia haec inest sono qui una cum loquela e pectore emittitur, ideo apparuerunt locustae “in thoracibus qui sicut thoraces ferrei:” “ferrum” etiam significat verum in ultimis, et quoque falsum ibi, ac simul durum; et persuasivum, quod illis est, facit ut falsum sit ita durum ut vera contra illud resiliant sicut forent nullius rei et valoris. Quia talis est persuasio sensualium hominum qui in falsis sunt ex confidentia sui, et illa apud spiritus tam potens est ut rationale aliorum spirituum, cum quibus sermo est, suffocet et exstinguat, ideo in mundo spirituum severe prohibita est; et qui illa utuntur, mittuntur inter spiritus ubi usque ad deliquium ab aliis spiritibus per persuasiones adhuc fortiores vexantur, et hoc Usque dum desistunt.

[2] Quoniam thoraces seu loricae in usu fuerunt in bellis, et induere illas significabat accingere se ad bellum et sic pugnare, ideo in Verbo dicuntur “induti loricis” qui accincti erant ad pugnandum: – Ut apud Jeremiam,
“Alligate equos, et ascendite equites, et sistite vos in galeis, expolite lanceas, induite loricam” (xlvi. 4):
per haec verba non intelligitur pugna unius exercitus contra alterum, sed pugna rationalis spiritualis hominis contra naturalem hominem qui ex scientificis false applicatis contra vera et bona pugnat: haec enim dicta sunt de exercitu Pharaonis regis Aegypti, quem percussit rex Babelis; et per “Pharaonem regem Aegypti” intelligitur naturalis ille homo, et per “regem Babelis,” juxta Euphratem, intelligitur rationalis spiritualis homo; quare per “Alligate equos, ascendite equites, sistite vos in galeis, expolite lanceas, et induite loricam,” significantur talia quae sunt pugnae rationalis spiritualis hominis contra naturalem hominem qui in falsis: equi sunt illa quae intellectus sunt; “currus,” cui alligarentur, illa quae doctrinae; “equites” sunt intelligentes; “galeae” sunt quae rationis; “lanceae” sunt vera pugnantia; et “lorica” est vis et robur pugnandi et resistendi: causa quod “lorica” id sit, est quia cingit pectus, et ex pectore per brachia est omne robur pugnandi et resistendi.

[3] Apud eundem,
“Contra” Babelem “tendat, tendat tendens arcum suum, contra extollet se in lorica sua” (li. 3):
etiam hic “lorica” pro vi pugnandi et resistendi. Apud Esaiam,
“Induit justitiam sicut loricam. et galeam salutis super caput suum” (lix. 17):
ibi de Domino, et de subjugatione infernorum ab Ipso; et per “justitiam sicut loricam” significatur zelus vindicandi fideles ab inferno, et Divinus amor salvandi genus humanum; et quia zelus ex Divino Amore, et inde robur, fuit ex quo pugnavit et vicit, ideo justitia vocatur “lorica:” per “galeam salutis” autem significatur Divinum Verum ex Divino Bono, per quod salus; nam “galea” simile significat cum “capite,” quia caput illa induitur; quod “caput,” cum de Domino, significet Divinum Verum et Divinam Sapientiam, videbitur in sequentibus.

558. “Et vox alarum illarum sicut vox curruum equorum multorum currentium in bellum.” – Quod significet ratiocinationes sicut ex veris doctrinae ex Verbo intellectis, pro quibus ardenter pugnandum, constat ex significatione “vocis alarum,” quod sint ratiocinationes (de qua sequitur); ex significatione “vocis curruum,” quod sint doctrinalia seu vera doctrinae ex Verbo (de qua etiam sequitur); ex significatione “equorum,” quod sint intellectus Verbi (de qua supra, n. 355, 364, 372 [a], 373, 381, 382); et ex significatione “currere ad bellum,” quod sit ardor pugnandi; nam “bellum” significat pugnam spiritualem, et “currere” ardorem ad illam. Ex his constare potest quod “vox alarum illarum sicut vox curruum equorum multorum currentium in bellum,” significet ratiocinationes sicut ex veris doctrinae ex Verbo intellectis, pro quibus ardenter pugnandum est. Ut haec intelligantur, dicendum est quod pugnae spirituales, quae sunt pro veris contra falsa, fiant ex Verbo, et confirmentur per series argumentorum et conclusionum, per quas mens illustrata plene convincitur; hoc itaque est quod significatur per “vocem alarum sicut vocem curruum equorum multorum currentium in bellum.” Ratiocinationes sensualis hominis ex falsis et pro falsis plane similes apparent ratiocinationibus spiritualis hominis, in externa forma, sed prorsus dissimiles sunt in interna; non enim illis aliquae series argumentationum et concluSionum Sunt, sed solum persuasiones ex scientificis sensualibus (quae quales sunt in sequente articulo dicetur), quibus mens infatuatur sed non convincitur. (Quod “alae” significent vera spiritualia, et inde “vox alarum” ventilationes ex illis, proinde ratiocinationes, ac in supremo sensu Divinum Spirituale quod est Divinum Verum, videatur supra, n. 283. Quod autem “currus” significent doctrinalia seu vera doctrinae, ostensum est supra, n. 355, ubi actum est de significatione “equi,” quod sit intellectuale, et ubi agitur de Verbo, quod sit intellectus verbi.)

559. [Vers. 10.] “Et habebant caudas similes scorpiis.” – Quod significet scientifica sensualia quae persuasiva, constat ex significatione “caudarum,” quod sint scientifica sensualia, de qua sequitur; et ex significatione scorpiorum, quod sint persuasiva infatuantia et suffocantia (de qua supra, n. 544); inde “caudae similes scorpiis” significant scientifica sensualia quae persuasiva. Quod “caudae” significent scientifica sensualia, est quia caudae, quae exporrectae exstant apud animalia terrae, sunt continuationes spinae dorsi quae medulla spinalis vocatur, et haec est continuatio cerebri, ac per cerebrum” significatur intelligentia et sapientia similiter ac per “caput,” ex causa quia intelligentia et sapientia ibi in suis principiis resident; et quia caudae sunt ultima ejus, ideo per illas significantur scientifica sensualia, haec enim sunt ultima intelligentiae et sapientiae.

[2] Scientifica sensualia sunt illa scientifica quae ex mundo per quinque sensus corporis intrant, et inde in se spectata sunt prae interiorioribus materialia, corporea et mundana. Omnes illi qui in amore sui sunt, et se confirmaverunt contra Divina et spiritualia, sensuales homines sunt; et cum sibi relicti in spiritu suo cogitant, de Divinis et spiritualibus ex scientificis sensualibus cogitant; et inde Divina et spiritualia rejiciunt sicut non credenda, quia illa non oculis vident et manibus tangunt; et scientifica sua, quae sensualia et materialia fecerunt, applicant ad destruenda illa. Sint pro exemplo, ex illo genere eruditi, qui physica, anatomica, hortulana, et plura quae eruditionis humanae sunt, norunt; cum vident mirabilia in regno animali et in regno vegetabili, dicunt corde quod illa omnia sint ex Natura, et non a Divino, et hoc ex causa quia non credunt nisi quae oculis vident et manibus tangunt; non enim possunt elevare mentes suas sursum, et sic videre illa e luce caeli, haec enim lux illis est caligo; sed detinent mentes in terrestribus, similiter paene sicut animalia terrae, cum, quibus etiam ipsi se comparant. Verbo, sunt apud tales omnes scientiae factae sensuales; qualis enim ipse homo est, talia sunt omnia quae intellectus et voluntatis ejus sunt: si homo spiritualis est, fiunt omnia spiritualia; si homo modo naturalis est, fiunt omnia naturalia et non spiritualia; si homo sensualis est, fiunt omnia sensualia; et hoc utcunque apparuerint coram mundo eruditi et docti. Sed quia unicuivis homini est facultas intelligendi vera et percipiendi bona, possunt illi ex ea facultate illa loqui sicut rationales spirituales, sed usque sunt sensuales quoad spiritum; nam talis, cum coram mundo loquitur, non ex spiritu sed ex memoria corporis loquitur.

[3] Haec allata sunt ut sciatur quid sunt scientifica sensualia. Quod haec maxime persuadeant, seu maxime persuasiva sint, est quia ultima intellectus sunt; intellectus enim in illa ut in sua ultima desinit, quae captant vulgus, quia sunt apparentiae ex talibus quae in mundo vident per oculos; et quamdiu cogitatio illis inhaeret, mens non potest disponi ad cogitandum interius aut supra illa, priusquam remota sunt; nam interiora quae mentis sunt, omnia desinunt in ultima, ac illis innituntur sicut domus suo fundamento: quapropter maxime persuadent, sed solum illis quorum mens non elevari potest super sensualia; et mens supra illa elevatur apud illos qui in luce caeli sunt a Domino, et lux caeli discutit illa. Inde spirituales homines raro ex sensualibus cogitant, cogitant enim ex rationalibus et intellectualibus; at sensuales homines, qui confirmaverunt se in falsis contra Divina et spiritualia, dum sibi relicti sunt, non cogitant nisi ex sensualibus.

[4] Quod “caudae” significent scientifica sensualia, constare potest ex sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“Exscindet Jehovah ex lsraele caput et caudam, ramum et juncum….; senex et honoratus caput [ille], propheta autem doctor mendacii cauda est [ille]” (ix. 13, 14 [B.A. 14, 15]):
per haec intelligitur quod peritura sit omnis intelligentia et sapientia, et quod omnis scientia veri: per “caput” significatur intelligentia et sapientia; quare dicitur “senex et honoratus caput,” “senex” enim significat intelligentiam veri, et “honoratus” sapientiam boni: per “caudam” autem significatur scientificum sensuale, quod est ultimum intelligentiae et sapientiae; hoc quando non conjunctum est cum intelligentia spirituali, fit scientificum falsum, seu scientificum applicatum ad confirmandum falsa, quod est scientificum senSuale, quale est sensuali homini qui nihil ex intellectu videt: inde est quod “propheta qui docet mendacium” dicatur “cauda,” per “prophetam” enim significatur doctrina veri, et inde scientia veri; hic autem doctrina et scientia falsi, nam “mendacium” significat falsum, et” doctor mendacii “illum qui docet falsum applicando scientifica ex sensu litterae Verbi ad confirmandum falsa.

[5] Apud eundem,
“Non erit Aegypto opus quod faciat caput et caudam, ramum et juncum” (xix.15):
per “Aegyptum” significatur scientia tam spiritualium quam naturalium; quod “non ei opus quod faciat caput et caudam” significat quod non ei spiritualia, nec naturalia quae confirmant spiritualia; “caput” significat ibi cognitiones spiritualium per quas intelligentia, et “cauda” scientifica naturalia quae inserviunt spiritualibus pro intelligentia; similia per “ramum et juncum” significantur, per “ramum” verum spirituale, et per “juncum” scientificum sensuale, quod verum ultimum: si enim prius et posterius, seu primum et ultimum, non faciunt unum apud hominem, tunc non ei est “caput et cauda.”

[6] Apud Mosen,
“Ita dabit Jehovah te in caput, et non in caudam; ut sis tantum sursum, non autem sis deorsum, quando obediveris praeceptis [Jehovae,] Dei tui” (Deutr. xxviii. 13):
“dare in caput” est facere spiritualem et intelligentem, ut elevetur e luce mundi in lucem caeli; et “dare in caudam” est facere sensualem et stultum, ut non spectet ad caelum sed ad mundum; quare dicitur “ut sis tantum sursum, non autem deorsum:” “esse sursum” est elevari a Domino ut spectet ad caelum, et “esse deorsum” est non elevari a Domino, sed ex se; et ex se spectat homo solum ad mundum: interiora enim hominis, quae ejus cogitationis et affectionis sunt, sursum ad caelum elevantur a Domino cum homo est in bono vitae et inde in veris doctrinae; si autem est in malo vitae et inde in falsis, tunc inferiora ejus spectant deorsum, ita solum ad suum corpus et ad illa quae in mundo sunt, et sic ad infernum: inde exuit naturam vere humanam, et induit naturam ferinam; nam ferae spectant deorsum, et solum ad illa quae in, mundo et super terra obvia sunt. Elevatio in lucem caeli a Domino est actualis elevatio interiorum hominis ad Dominum; et depressio seu dejectio ad illa quae infra et extra oculos sunt, est actualis interiorum depressio et dejectio; et cum haec est, tunc omnis cogitatio spiritus ejus est immersa sensuali ultimo.

[7] Apud eundem,
“Peregrinus, qui in medio tui est, ascendet supra te sursum magis magisque, tu vero descendes deorsum magis magisque: ille mutuo tibi dabit, tu vero non dabis mutuo illi; ille erit in caput, tu autem eris in caudam (Deutr. xxviii. |43|, 44):
similiter haec intelligenda sunt; per “esse in caput” significatur esse spiritualis et intelligens, et per “esse in caudam” est esse sensualis et stultus; quare etiam dicitur, quod “ille dabit mutuo tibi, et non tu illi,” per quod significatur quod ille docebit te vera, non autem tu illum.

[8] Apud Esaiam,
“Dic ad eum, Cave tibi et quietus esto, ne time, et cor tuum [ne] mollescat propter duas caudas titionum fumantium, propter excandescentiam Rezini et Syriae ac filii Remaliae” (vii. 4):
per “Rezinum et Syriam” significatur rationale perversum, et per “filium Remaliae” regem Israelis, qui etiam “Ephraim” vocatur, intellectuale perverSum; intellectuale quod “rex Israelis” et “Ephraim” significat, est quoad Verbum; et rationale quod “Rezinus” et “Syria” significant, est quoad scientias quae confirmant; nam homini, ut intellectus Verbi ei sit, erit etiam ei rationale; haec duo cum perversa sunt, spectant modo deorsum ad terram, et extrorsum ad mundum, ut faciunt sensuales qui in falsis mali sunt; ideo vocantur “caudae:” “titio fumans” significat concupiscentiam falsi, et inde excandescentiam contra vera et bona ecclesiae.

[9] Apud Mosen,
“Dixit Jehovah ad Mosen, Mitte manum tuam et prehende caudam serpentis; et misit manum suam et prehendit eum, et factus est in baculum in vola ejus” (Exod. iv. 3, 4):
quod hic quoque per “caudam” intelligatur sensuale quod est naturalis ultimum, videatur in Arcanis Caelestibus, (n. 6951-6955). Quoniam per “caudas” significantur ultima intelligentiae et sapientiae, quae sunt scientifica sensualia, et quoniam omnes processus circa sacrificia significabant Divina caelestia et spiritualia, ideo etiam
Mandatum fuit ut caudam juxta spinam dorsi removerent, et quoque illam, cum reliquis quae memorantur, sacrificarent (Levit. iii. 9; cap. viii. 25; cap. ix. 19: Exod xxix. 22).
(Quod holocausta et sacrificia significaverint Divina caelestia et spiritualia, quae sunt interna ecclesiae, ex quibus cultus, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 2180, 2805, 2807, 2830, 3519, 6905, 8936.) Quia per “caudas” significantur scientifica sensualia, quae dum separata sunt ab interioribus quae sunt spiritualia, proinde cum non cum interioribus spectant introrsum et sursum sed extrorsum et deorsum, significant falsa confirmata per scientifica, ideo etiam in sequentibus in Apocalypsi, ubi agitur de falsis ex illa origine, dicitur
Quod caudae equorum, qui visi in visione, essent similes serpentibus, habentes capita quibus laedunt (cap. ix. 19);
et postea,
Quod draco cauda sua traxerit tertiam partem stellarum caeli, et projecerit in terram (Apoc. xii. 3 [, 4])
(quae infra explicata videantur).

560. “Et aculei erant in caudis illarum.” – Quod significet astutias fallendi per illa, constat ex significatione “aculeorum,” quod sint astutiae et calliditates ad persuadendum falsa; quare sequitur quod inesset eis potestas laedendi homines, qui enim astute et callide fallit, is maxime laedit: quod essent “in caudis,” est quia sunt scientifica sensualiter percepta, per quae fallunt, tam per scientifica ex Verbo, quam per scientifica e mundo, ex quibus eruditio humana; per scientifica e Verbo, per quod id secundum litteram sensualiter explicant, et non secundum sensum ejus interiorem; per scientifica e mundo, per quod per illa confirmant. Sciendum est quod sensuales homines astuti et callidi sint prae aliis, proinde ad acute fallendum; nam sicut intelligentia et prudentia est illis qui spirituales homines sunt, ita malitia et astutia est illis qui sensuales et in falsis sunt; causa est, quia in malo residet omnis malitia, et in bono residet omnis intelligentia.

[2] Creditur in mundo quod illi qui astuti et callidi sunt, etiam prudentes et intelligentes sint; sed astutia et malitia non est prudentia et intelligentia, verum in se spectata est insania et stultitia: removent enim se a felicitate aeterna, et se conjiciunt in infelicitatem aeternam, quod non prudentis et intelligentis est, sed insani et stulti. Praeterea omnia quae sunt sapientiae caelestis et angelicae, in densa caligine apud illos sunt; et ubi illa sapientia est caligo, ibi est stultitia. Quod sensuales homines astuti et callidi sint, constare potest ex illis qui in inferno sunt, ubi omnes mere naturales et sensuales sunt; quibus tanta astutia et calliditas est ut vix ab aliquo possit credi; de qua re videatur in opere De Caelo et Inferno (n. 576-581), ubi actum est de malitia et artibus nefandis spirituum infernalium.

[3] Quod “aculei” significent astutias, constare potest absque confirmatione e Verbo, quoniam in communi sermone astutiae in loquelis, quibus alios fallunt, vocantur “aculei,” et ipse sermo dicitur “acutus.” In specie autem per “aculeos” significantur falsa interiora, quae sunt quae non discuti possunt, quia ex scientificis et fallaciis sensuum: quod illa falsa per “aculeos” significentur, constare potest ex repraesentativis in mundo spirituali; ibi falsa interiora repraesentantur variis modis per acuta, sicut per mucrones ensium, per spicula, et per aculeata in variis formis, et hoc quando intendunt laedere; ex qua causa etiam vetitum est talia ibi sistere in conspectum, nam spiritus ex illis visis in furorem laedendi veniunt.

[4] Haec falsa etiam per “aculeos” significantur apud Amos,
“Ecce dies venient super vos, quibus extrahent vos aculeis, et posteritatem vestram hamis piscationis” (iv. 2):
“extrahere aculeis” significat abducere a veris per scientifica ex Verbo et e mundo false applicata; et “extrahere hamis piscationis” significat per fallacias sensuum, ex quibus homo sensualis. ratiocinatur.

[5] Et apud Mosen,
“Si non expuleritis habitatores terrae coram vobis, erunt, quos residuos feceritis, in spinas in oculis vestris, et in aculeos lateribus vestris” (Num. xxxiii. 55):
per “habitatores terrae,” quos expellerent, significantur mala et falsa religionis et doctrinae; gentes enim terrae Canaanis in sensu abstracto illa significabant; inde quod “futuri in spinas in oculis vestris” significat quod maligna falsa damnum illatura sint veris ecclesiae; “in aculeos lateribus vestris” significat quod maligna falsa damnum illatura sint bonis ecclesiae; per “oculos” in Verbo significatur intellectus veri, et per “latera” significantur illa quae charitatis sunt, ita bona.

561. “Et potestas illarum laedere homines mensibus quinque.” – Quod significet quod stuporem inducerent intellectui veri et perceptioni boni quamdiu in illo statu sunt, constat ex significatione “laedere,” quod sit damno afficere, hic stuporem inducere (de qua sequitur); ex significatione “hominum,” quod sint intelligentes veri et percipientes boni, et abstracte intellectus veri et perceptio boni, quia homo est homo ex illis (de qua supra, n. 546); et ex significatione “mensium quinque,” quod sit quamdiu in illo statu sunt (de qua etiam supra, n. 548). Quod “laedere” hic significet stuporem inducere, est quia supra dicitur quod “caudae illarum essent similes scorpiis,” et per “scorpios” significatur persuasivum infatuans et suffocans, ita quoque stuporem inducens; nam, ut supra de persuasivo illo dictum est, est id apud spiritus tale ut rationale et intellectuale obstupescat, proinde quod stupor inducatur.

562. [Vers. 11.] “Et habebant super se regem, angelum abyssi.” – Quod significet quod influxum reciperent ab inferno, ubi illi qui in falsis mali sunt, et mere sensuales, constat ex significatione “regis,” quod sit verum ex bono, et in opposito sensu, ut hic, falsum ex malo (de qua supra, n 31); et ex significatione “angeli abyssi,” quod sit infernum ubi falsa mali sunt; per “angelum” enim non intelligitur unus angelus, sed significatur infernum ubi tales sunt; quod per “angelum” in Verbo intelligantur integrae societates angelicae quae in simili bono sunt, videatur supra (n. 90, 302, 307); inde etiam per “angelum” in opposito sensu significantur societates infernales quae in simili malo: quod sint inferna ubi sunt illi qui in falsis mali sunt, et qui sunt mere sensuales, est quia dicitur “angelus abyssi,” et per “abyssum” significatur infernum ubi sunt illi (videatur supra, n. 583), et quia hoc dicitur de “locustis,” per quas significantur homines qui facti mere sensuales per falsa infernalia (videatur supra, n. 543). Quod “habere supra se regem” illum significet et influxum recipere inde, est quia omnia mala et inde falsa ab inferno sunt; et quia omnes qui in malis et inde falsis sunt, ex infernis reguntur et ducuntur; quapropter infernum est illis sicut rex, qui dominatur super illos, et cui obedientiam praestant: hoc quia fit ex influxu, quando in mundo vivunt, et effluxus inde ducit, inde per “habere super se regem” significatur influxum recipere.

563. “Nomen ei Hebraice Abaddon, et in Graeca nomen habet Apollyon.” – Quod significet quale ejus, quod sit perdens omne verum et bonum, constat ex significatione “{1}nominis,” quod sit quale status et quale rei (de qua supra, n. 148); et ex significatione “Abaddon” in lingua Hebraica, quod sit perditio, similiter “Apollyon” in lingua Graeca; proinde perditio veri et boni, quia de illis agitur. Quod sensuale hominis, quod est ultimum vitae intellectualis ejus, sit perdens omne verum et bonum spirituale, quod est verum et bonum ecclesiae, est quia illud sensuale proxime exstat mundo, et proxime adhaeret corpori; unde ei ex utroque sunt affectiones et inde cogitationes, quae in se spectatae e diametro sunt contra affectiones et inde cogitationes spirituales, quae e caelo sunt: nam homo ex sensuali illo amat se et mundum super omnia; et quantum hi amores dominantur, tantum dominantur mala et inde falsa, quae ex illis ut ex suis originibus scaturiunt et effluunt. In illis amoribus sunt omnes qui mere sensuales per mala vitae et inde falsa facti sunt. Haec quisque potest ex intellectus facultate, quae cuivis est, videre; si enim dominatur illud quod proxime exstat mundo et proxime adhaeret corpori, sequitur quod ipse mundus et ipsum corpus cum omnibus eorum voluptatibus et concupiscentiis, quae vocantur “oculi et carnis,” dominentur; et quod homo omnino abducendus et elevandus sit ab his sensualibus, ut in spirituales affectiones et inde cogitationes venire possit. Haec abductio et elevatio fit a solo Domino, quando homo patitur se duci a Domino per leges ordinis, quae sunt vera et bona ecclesiae, ad Ipsum et sic ad caelum: et cum hoc fit, homo relinquit ultimum hoc sensuale, quoties in statu spirituali est, et elevatus supra illud tenetur; et hoc quoque ex causa, quia hoc sensuale est prorSus deperditum apud homines; in eo enim est cujusvis proprium, in quod nascitur, quod in se non est nisi quam malum. Ex his constare potest unde est quod id sensuale dicatur “perditio,” seu “Abaddon” et “Apollyon.”

[2] Sciendum est quod tres gradus vitae apud unumquemvis hominem sint, intimus, medius et ultimus; et quod homo eo perfectior fiat, hoc est, sapientior, quo interior fit, ex causa quia eo interius in lucem caeli venit; et quod homo eo imperfectior fiat, hoc est, minus sapiens, quo exterior fit, ex causa quia a luce caeli eo propius ad lucem mundi venit. Inde constare potest qualis est mere sensualis homo, qui nihil videt ex luce caeli sed solum ex luce mundi; quod nempe ei in luce et splendore sint omnia quae mundi sunt, ac in tenebris et caligine sint omnia quae caeli; et quando haec in tenebris et caligine sunt, et illa in luce et splendore, sequitur quod non alius ignis vitae et amor sit qui accendit et ducit, quam amor sui et inde amor omnium malorum; et quod non alia lux vitae sit quae cogitationis visum stringit et instruit, quam quae favet malis quae amat, et haec sunt falsa mali. Ex his etiam videri potest qualis est mere sensualis homo, de quo huc usque in hoc capite actum est.

564. [Vers. 12.] “Vae unum praeteriit, ecce veniunt adhuc duo vae post haec.” – Quod significet lamentationem unam super devastatione ecclesiae, et quod lamentatio super ulteriore devastatione ejus sequatur, constat ex significatione “vae,” quod sit lamentatio super malis et inde falsis quae devastant ecclesiam (de qua supra, n. {1}531).

565. VERSUS 13-19.
“Et sextus angelus clanxit, et audivi vocem unam ex quatuor cornibus alteris aurei quod coram Deo, dicentem sexto angelo quo habebat tubam, Solve quatuor angelos vinctos ad flumen magnum Euphratem. Et soluti sunt quatuor angeli, qui parati in horam et diem et mensem et annum, et occiderent tertiam partem hominum. Et numerus exercituum equitatus, duae myriades myriadum; et audivi numerum illorum. Et ita vidi equos in visione, et sedentes super illis, habentes thoraces igneos et hyacinthinos et sulphureos; et capita equorum sicut capita leonum; et ex oribus illorum exivit ignis et fumus et sulphur. A tribus his occisa est tertia pars hominum, ex igne et ex fumo et ex sulphure exeunte ex oribus illorum. Nam potestas illorum in ore illorum erat, nam caudae illorum similes serpentibus, habentes capita, et in his laedunt.”
13. “Et sextus angelus clanxit,” significat influxum e caelo manifestantem statum ecclesiae in fine ejus, quod plane perversus sit [n. 566]; “et audivi vocem unam ex quatuor cornibus altaris aurei quod coram Deo,” significat revelationem a Domino e caelo spirituali [n. 567].
14. “Dicentem sexto angelo qui habebat tubam,” significat de perverso statu ecclesiae in ipso fine ejus [n. 568]; “Solve quatuor angelos vinctos ad flumen magnum Euphratem,” significat ratiocinationes ex fallaciis quae sensuali homini, non receptas prius [n. 569].
15. “Et soluti sunt quatuor angeli,” significat licentiam ratiocinandi ex fallaciis [n. 570]; “qui parati in horam et diem et mensem et annum,” significat continue in statu [n. 571]; “ut occiderent tertiam partem hominum,” significat deprivandi se omni intellectu veri, et inde vita spirituali [n. 572].
16. “Et numerus exercituum equitatus, duae myriades myriadum,” significat falsa mali, ex quibus et pro quibus ratiocinationes, innumerabilia conspirantia contra vera boni [n. 573]; “et audivi numerum illorum,” significat perceptum quale [n. 574].
17. “Et ita vidi equos in visione, et sedentes super illis,” significat falsificationes Verbi per ratiocinationes ex fallaciis [n. 575]; “habentes thoraces igneos et hyacinthinos et sulphureos,” significat [ratiocinationes] pugnantes ex cupiditatibus amoris sui et amoris mundi, et ex falsitatibus inde [n. 576]; “et capita equorum sicut capita leonum,” significat scientiam et inde cogitationem destructivam veri [n. 577]; “et ex oribus illorum exivit ignis et fumus et sulphur,” significat cogitata et inde ratiocinia scaturientia ex amore mali, ex amore falsi, et ex concupiscentia destruendi vera et bona per falsa mali [n. 578].
18. “Ex tribus his occisa est tertia pars hominum, ex igne et ex fumo et ex sulphure exeunte ex oribus illorum,” significat quod omnis intellectus veri et inde vita spiritualis ex illis exstincta sit [n. 579].
19. “Nam potestas illorum in ore illorum erat,” significat cogitationes sensuales et inde ratiocinationes, quod illis maxime valerent [n. 580]; “nam caudae illorum similes serpentibus, habentes capita,” significat quod ex scientificis sensualibus, quae fallaciae, astute ratiocinentur [n. 581]; “et in his laedunt,” significat quod sic pervertant vera et bona ecclesiae [n. 582].

566. [Vers. 13.] “Et sextus angelus clanxit.” – Quod significet influxum e caelo manifestantem statum ecclesiae in fine ejus, quod plane perversus sit, constat ex significatione “clangere tuba,” quod sit influxus e caelo, e quo mutationes in inferioribus, per quas manifestatur qualis est status ecclesiae (de qua supra, n. 502); hic qualis est in fine ejus, quia “sextus angelus” clanxit: successivae enim mutationes status ecclesiae describuntur per septem angelos qui tubis clanxerunt; hic mutatio ejus circa finem per sextum angelum clangentes, nam ipse finis, qui est dum ultimum judicium instat, describitur per clangorem septimi angeli; et quia in fine est status ecclesiae plane perversus, ideo etiam hoc per illa verba significatur.

567. “Et audivi vocem unam ex quatuor cornibus altaris aurei quod coram Deo.” – Quod significet revelationem a Domino e caelo spirituali, constat ex significatione “audire vocem,” quod sit revelatio, quia sequitur quid per illam vocem revelatum est; ex significatione “altaris aurei quod coram Deo,” quod sit Divinum spirituale (de qua sequitur); et ex significatione “quatuor cornuum ejus,” quod sit Divinum spirituale in suis ultimis: nam cornua erant in ultimis utriusque altaris, tam altaris holocausti quam altaris suffimenti quod est altare aureum; et quia cornua erant ultima altarium illorum, ideo significabant Divinum quoad potentiam, nam in ultimis est omnis potentia; inde est quod “cornua altarium” significaverint Divinum quoad omnipotentiam (de qua illorum significatione videatur supra, n. 316 [d]). Quod “altare holocausti” significaverit Divinum caeleste, quod est Divinum Bonum, videatur supra (n. 391 [a-f], 490, 496); quod autem “altare suffimenti” seu “altare aureum” repraesentaverit et inde significaverit Divinum spirituale, quod est Divinum Verum procedens a Domino, constat ex descriptione ejus, de qua infra.

[2] Hic primum dicetur unde erat quod vox audita sit “e quatuor cornibus altaris.” “Cornua,” quae ex altaribus supra dictis ultimo prodibant et exstabant, significabant omnia illorum quoad potentiam, ut constare potest ex illis quae supra (n. 346, 417 [a]) ostensa sunt, et quoque ex illis quae de ultimis dicta et ostensa sunt in Arcanis Caelestibus; ut quod interiora successive influant in externa, usque in extrema seu ultima, et quod ibi etiam existant et subsistant (n. 634, 6239, 6465, {1}9215, 9216) quod non modo successive influant, sed etiam forment in ultimo simultaneum (quo ordine, n. 5897, 6451, 8603, 10099): quod inde in ultimis sit robur et potentia (n. 9836): et quod inde in ultimis responsa et revelata (n. 9905, 10548). Quoniam ex ultimis fiunt responsa et revelata, patet causa cur “audita est vox ex quatuor cornibus altaris aurei,” nempe quia “altare aureum” significat Divinum spirituale, quod est Divinum Verum quod revelat, et quia “cornua” significant ultima ejus, per quae revelatio. Quod “altare aureum,” super quo fiebant suffitus, significet Divinum spirituale, quod est Divinum Verum procedens a Domino, est quia “suffitus,” qui super illo altari fiebant, significabant cultum ex bono spirituali, ac auditionem et receptionem ejus a Domino (de qua re videatur supra, n. 324 [h], 491, 492, 494).

[3] Quod “altare suffimenti” significaverit Divinum spirituale, et quod “suffitiones” super illo significaverint cultum ex bono Spirituali, ac auditionem et receptionem gratam ejus a Domino, constare potest a constructione illius altaris, in qua singula repraesentabant et significabant illa. Describitur constructio ejus ita apud Mosen,
“Facies altare suffitionis suffimenti; ex lignis schittim facies illud; cubitus longitudo ejus, et cubitus latitudo ejus; quadratum erit, et duo cubiti altitudo ejus; ex illo cornua ejus. Et obduces illud auro puro, tectum ejus, parietes ejus circumcirca, et cornua ejus, et facies ei limbum auri circumcirca: et duos annulos facies ei desub limbo ejus, super duabus costis ejus, facies super duobus lateribus ejus, et erit ad receptacula vectibus, ad portandum illud in illis. Et facies vectes ex lignis schittim, et obduces illos auro. Et dabis illud ante velum, quod super arca testimonii, ante propitiatorium quod super testimonio, quo conveniam te ibi. Et suffiet super illo Aharon suffimentum aromatum in mane, in mane; in adornando lucernas suffiet illud; et in ascendere faciendo Aharon lucernas inter vesperas suffiet illud; suffimentum juge coram Jehovah in generationes vestras. Non ascendere facietis super illo suffimentum alienum, et holocaustum et mincham, et libamen non libabitis super eo. Et expiabit Aharon super cornibus ejus semel in anno de sanguine peccati expiationum; semel in anno expiabit super illo in generationes vestras: sanctum sanctorum hoc Jehovae” (Exod. xxx. 1-10):
quod singula haec de altari illo in sensu interno significent cultum ex bono spirituali, quod est bonum charitatis erga proximum, ut et auditionem et receptionem gratam a Domino, videatur in Arcanis Caelestibus, (n. 10176-10213), ubi illa in serie explicata sunt.

568. [Vers. 14.] “Dicentem sexto angelo qui habebat tubam.” – Quod significet de perverso statu ecclesiae in ipso fine ejus, constat ex significatione “dicere,” quod sint illa quae e caelo revelata sunt, et quae nunc sequuntur; et ex significatione “sexti angeli habentis tubam,” quod sit de perverso statu ecclesiae in ipso fine ejus. (Quod haec per “sextum angelum clangentes” significentur, constare potest ex illis quae mox supra, n. 566, dicta sunt.)

569. “Solve quatuor angelos vinctos ad flumen magnum Euphratem.” – Quod significet ratiocinationes ex fallaciis quae sensuali homini, non receptas prius, constat ex significatione “angelorum ad flumen Euphratem,” quod sint ratiocinationes ex fallaciis quae sensuali homini (de qua sequitur); et quia ratiocinationes ex fallaciis non prius illi ecclesia receptae fuerunt, ideo angeli illi dicuntur “vincti” ad flumen illud; et dicuntur “quatuor” ex conjunctione falsi cum malo, nam hic numerus in Verbo significat conjunctionem boni et veri, et in opposito senSu, ut hic, conjunctionem mali et falsi (videatur supra, n. 283 [a], 384, 532). In praecedentibus actum est de sensuali homine qui in falsis mali est, et de effectu persuasionum in quibus sensualis, homo est; quare in nunc sequentibus agitur de ratiocinatione ex sensuali: et quia sensuale modo ratiocinatur ex talibus quae in mundo coram sensibus exstant, ratiocinatur ex fallaciis, quae vocantur fallaciae sensuum, cum de spiritualibus, hoc est, de rebus caeli et eccle|s|iae; ideo dicitur ratiocinatio ex fallaciis quae sensuali homini: sed de fallaciis illis, et de ratiocinatione ex illis, plura in sequentibus dicentur.

[2] Agitur hic de statu ecclesiae in ipso fine ejus, qui status est quando homines ecclesiae sensuales facti ratiocinantur ex fallaciis sensuum, et cum ex illis ratiocinantur de rebus caeli et ecclesiae, tunc plane nihil credunt quia nihil intelligunt. Notum est in ecclesia quod naturalis homo non percipiat illa quae caeli sunt, nisi Dominus influat et illustret, quod fit per spiritualem hominem; minus adhuc sensualis homo, quia is est ultimus naturalis, cui illa quae caeli sunt, quae vocantur spiritualia, prorsus in caligine sunt. Genuina ratiocinia de spiritualibus existunt ex influxu caeli in spiritualem hominem, et inde per rationalem in scientias et cognitiones quae sunt in naturali homine, per quas spiritualis homo se confirmat; haec via ratiocinandi de spiritualibus est secundum ordinem. Ratiocinationes autem de spiritualibus quae fiunt ex naturali homine, et plus quae fiunt ex sensuali homine, sunt prorsus contra ordinem; nam naturalis homo, et minus sensualis homo, non potest influere in spiritualem, et ex se aliquid ibi videre, quoniam non datur influxus physicus; sed spiritualis homo potest influere in naturalem, et inde in sensualem, quoniam datur influxus spiritualis. (Sed de hac re videantur plura in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 51, 277, 278.)

[3] Ex his videri potest quid per haec, quae nunc sequuntur, intelligitur, nempe quod in ipso fine ecclesiae homo de spiritualibus, seu de rebus caeli et ecclesiae, loquatur et ratiocinetur ex sensuali corporeo, et sic ex fallaciis sensuum; consequenter quod tametsi homo tunc loquitur pro Divinis, usque non cogitet pro illis; nam homo potest ex corpore suo aliter loqui quam in spiritu suo cogitat: et spiritus qui ex sensuali corporeo cogitat, non aliter potest quam contra Divina cogitare, at usque potest ex sen|s|uali corporeo loqui pro Divinis, et hoc praecipue ex causa quia Divina sunt ei pro mediis ad honores et ad lucra. Sunt etiam cuivis homini binae memoriae, nempe memoria naturalis et memoria spiritualis; homo ex utraque potest cogitare, ex memoria naturali quando loquitur in mundo cum hominibus, ex memoria autem spirituali quando ex spiritu; et homo raro loquitur ex spiritu cum alio, sed modo secum, quod est cogitare. Illi qui sensuales homines sunt, non possunt aliter ex spiritu suo secum loqui seu cogitare quam pro Natura, proinde pro corporeis et mundanis; quia [sensualis homo] cogitat ex sensuali et non ex spirituali, immo prorsus nescit quid spirituale, quia apud se occlusit mentem spiritualem in quam caelum ex sua luce influit.

[4] Sed accedamus ad explicationem verborum horum, quod “audita sit vox ex cornibus altaris aurei, dicens sexto angelo ut solveret quatuor angelos vinctos ad flumen Euphratem.” Per “flumen Euphratem” significatur rationale, et inde quoque ratiocinatio causa quod id flumen illud significet, est quia distinguit Assyriam a terra Canaane, et per “Assyriam” seu “Aschurem” significatur rationale, et per “terram Canaanem” spirituale. Erant tres fluvii qui erant termini terrae Canaanis, praeter mare; nempe fluvius Aegypti, fluvius Euphrates, et fluvius Jordanes; per “fluvium Aegypti” significabatur scientia naturalis hominis, per “flumen Euphratem” significabatur rationale quod est apud hominem ex scientiis et cognitionibus, et per “fluvium Jordanem” significabatur introitus in ecclesiam internam seu spiritualem; nam per “regiones extra Jordanem,” ubi tribus Reubenis et Gadis, ac dimidia tribus Menassis sortitae sunt hereditates, significabatur ecclesia externa seu naturalis; et quia ille fluvius erat inter illas regiones et terram Canaanem, et dedit transitum, ideo per” illum significabatur introitus ab ecclesia externa quae naturalis in ecclesiam internam quae spiritualis.

[5] Haec erat causa quod ibi instituta fuerit baptizatio; baptizatio enim repraesentabat regenerationem hominis, per quam homo naturalis introducitur in ecclesiam, et fit spiritualis. Ex his constare potest quid tres illi fluvii in Verbo significant. Omnia etiam illa quae extra terram Canaanem fuerunt, significabant talia quae sunt naturalis hominis; at illa quae intra terram Canaanem significabant talia quae sunt spiritualis, ita quae sunt caeli et ecclesiae. Bini itaque fluvii, nempe “fluvius Aegypti” seu Nilus, ac “fluvius Assyriae” seu Euphrates, significabant terminationes ecclesiae, et quoque introductiones in ecclesiam. Cognitiones etiam, et scientiae, quae significantur per “fluvium Aegypti,” introducunt, nam absque cognitionibus et scientiis non potest aliquis introduci in ecclesiam, nec potest percipere illa quae ecclesiae sunt; nam spiritualis homo per rationalem videt spiritualia sua in scientiis, sicut homo se in speculo, et in illis agnoscit se, hoc est, sua vera et bona; praeter quod confirmet sua spiritualia per cognitiones et scientifica, tam quae ex Verbo quam quae ex mundo novit.

[6] “|F|luvius” autem “Assyriae,” seu Euphrates, significabat rationale, quia homo per rationale introducitur in eccleSiam: per rationale intelligitur cogitatio naturalis hominis ex cognitionibus et scientiis; nam homo qui imbutus est scientiis potest res in serie videre, a primis et mediis ultimum, quod vocatur conclusum; proinde analytice disponere, versare, separare, conjungere, et tandem concludere res, usque ad finem ulteriorem et tandem ad ultimum, qui est usus quem amat: hoc itaque est rationale, quod unicuivis homini datur secundum usus qui sunt fines quos amat. Quia rationale cuivis secundum usus qui sunt amori|s| fit, ideo id est cogitatio interior naturalis hominis ex influxu luci|s| caeli; et quia homo per cogitationem rationalem introducitur in cogitationem spiritualem, et fit ecclesia, ideo per illum fluvium significatur {1}naturale introducens.

[7] Aliud est rationalis esse, et aliud spiritualis esse; omnis homo spiritualis est etiam rationalis, sed homo rationalis non semper est spiritualis; causa est quia rationale est in naturali homine, hoc est, cogitatio ejus; at spirituale est supra rationale, ac per rationale transit in naturale in eju|s| memoriae cognitiones et scientifica.

[8] At sciendum est quod rationale non introducat aliquem in spirituale, sed quod modo dicatur quia sic apparet; spirituale enim influit in naturale medio rationali, et sic introducit: spirituale enim est Divinum influens, est enim lux caeli, quae est Divinum Verum procedens; et haec per mentem superiorem, quae vocatur mens spiritualis, influit in mentem inferiorem, quae vocatur mens naturalis, et hanc sibi conjungit, et per conjunctionem illam facit ut mens naturalis unum faciat cum mente spirituali; ita fit introductio. Quoniam contra Divinum ordinem est ut homo per rationale suum intret in spirituale, ideo in mundo spirituali angeli custodes sunt ne hoc fiat. Inde patet quid significatur per “quatuor angelos vinctos ad flumen Euphratem,” et dein quid per “solutionem” illorum; per “angelos vinctos ad flumen Euphratem” significatur custodia ne naturale hominis intret in spiritualia quae caeli et ecclesiae sunt, inde enim non nisi quam errores et haereses, et tandem negatio.

[9] In mundo spirituali etiam sunt viae quae ducunt ad infernum et quae ducunt ad caelum; tum quae ducunt a spiritualibus ad naturalia, et inde ad sensualia; et quoque in viis sunt custodes ne contrario modo vadant, quoniam inde lapsus in haereses et errores, ut dictum est. Custodes illi ponuntur a Domino in principio dum ecclesia instauratur, et quoque conservantur, ne homo ecclesiae ex sua ratione aut ex suo intellectu inferat se in Divina quae sunt Verbi et inde ecclesiae: at in fine, quando homines ecclesiae non amplius spirituales sunt, sed naturales, et multi mere sensuales, et sic cum apud hominem ecclesiae non datur via ex spirituali homine in naturalem, tunc removentur illi custodes, et aperiuntur viae; quibus apertis contrario ordine vadunt, quod fit per ratiocinationes ex fallaciis: {1}inde fit quod homo ecclesiae pro Divinis ore loquatur, at contra Divina corde cogitet; seu pro Divinis ex corpore, et contra Divina ex spiritu; hunc enim effectum habet ratiocinatio de Divinis ex naturali et sensuali homine. Ex his nunc constare potest quid significatur per “quatuor angelos vinctos ad flumen Euphratem,” et quid per quod “soluti fuerint.”

[10] Quod “flumen Euphrates” significet rationale, per quod via est a spirituali homine in naturalem, con|s|tare potest ex sequentibus locis in Verbo: – Apud Mosen,
“Pepigit Jehovah cum Abrahamo foedus, dicendo, Semini tuo dabo terram hanc a fluvio Aegypti usque ad fluvium magnum, fluvium Euphratem” (Gen. xv. 18):
per haec in sensu litterae describitur extensio terrae Canaanis, sed in sensu interno describitur extensio ecclesiae a primo ejus termino ad ultimum; primus ejus terminus est scientificum quod est naturalis hominis, alter terminus est rationale quod est cogitationis: illud, nempe scientificum quod est naturalis hominis, significatur per “fluvium Aegypti” Nilum; et rationale quod est cogitationis, per “fluvium Assyriae” Euphratem; ad illa duo extendit se ecclesia spiritualis, quae per “terram Canaanem” significatur, similiter mens spiritualis quae apud hominem ecclesiae. Utrumque tam scientificum quam rationale est in naturali homine, cujus unus finis est scientificum et cognitivum, et alter finis est intuitivum et cogitativum; in hos fines influit homo spiritualis dum in hominem naturalem; conjunctio Domini per illa cum ecclesia significatur per “foedus” quod Jehovah pepigit cum {1}Abrahamo. Sed haec per illa verba significantur in sensu interno; at in sensu Supremo per illa intelligitur unio Divinae Essentiae cum Humana Domini; secundum illum sensum explicata sunt illa verba in Arcanis Caelestibus, (n. 1863-{2}1866).

[11] Apud Sachariam,
“Dominari Ipsius a mari usque ad mare, et a flumine usque ad fines terrae” (ix. 10; similiter apud Davidem, Ps. lxxii. 8);
quae dicta sunt de Domino, ac de Ipsius dominio super caelum et terram; ac per “dominium a mari usque ad mare” significatur extensio naturalium, et per “dominium a flumine usque ad fines terrae” significatur extensio rationalium et spiritualium (videatur etiam supra, n. 518 [c]).

[12] Apud Mosen,
“Terram Cananaei et Libanum usque ad fluvium magnum, fluvium Euphratem, vide, dedi coram vobis terram, intrate et hereditario possidete illam” (Deutr. i. 7, 8);
apud eundem,
“Omnis locus quem calcabit planta pedis Vestri vobis erit, a deserto et Libano, a fluvio, fluvio Euphrate, et usque ad mare postremum erit terminus vester” (Deutr. xi. 24);
et apud Josuam,
“A deserto et Libano hoc usque ad fluvium magnum, fluvium Euphratem, universa terra Chittaeorum, et usque ad mare magnum, occasum solis, erit terminus vester” (i. 4):
in his locis extenSio ecclesiae ab uno fine ad alterum describitur; unus ejus finis qui est cognitivum et scientificum per “Libanum” et “mare,” et alter finis qui est intuitivum et cogitativum significatur per “fluvium Euphratem:” extensio terrae Canaanis est extensio ecclesiae, nam per “terram Canaanem” in Verbo significatur ecclesia: quod bis dicatur “fluvius,” nempe “fluvius magnus, fluvius Euphrates,” est quia per “fluvium magnum” intelligitur influxus spiritualium in rationalia, et per “fluvium Euphratem” influxus rationalium in naturalia, ita per utrumque influxus spiritualium per rationale in naturalia.

[13] Apud Micham,
“Dies hic quo usque ad te venient inde ab Aschure et ad urbes Aegypti, et inde ab Aegypto usque ad fluvium, et ad mare a mari, et a monte ad montem” (vii. 12):
per haec describitur instauratio ecclesiae apud gentes a Domino; “dies hic” significat adventum Domini; extensio ecclesiae ab uno fine ad alterum apud illos significatur per quod “venturi ab Aschure ad urbes Aegypti, et ab Aegypto ad fluvium;” extensio veri ab uno fine ad alterum significatur per “ad mare a mari;” et extensio boni per “a monte ad montem.”

[14] Apud Davidem,
“Vitem ex Aegypto proficisci fecisti, expulisti gentes, et plantasti illam; ….emisisti propagines ejus usque ad mare, et ad fluvium ramusculos ejus” (Ps. lxx. 9, 12 [B.A. 8, 11]):
per “vitem” {1}quam Deus proficisci fecit “ex Aegypto” intelliguntur filii Israelis, et significatur ecclesia, nam “vitis” significat ecclesiam spiritualem; illam etiam significant filii Israelis:” et quia ecclesia vocatur “vitis,” ideo dicitur “Plantasti eam, emisisti propagineS ejus usque ad mare, et ad fluvium ramusculos ejus,” per quae describitur extensio spiritualium ecclesiae; “mare” est unus eorum finis, et “fluvius,” per quem intelligitur Euphrates, alter illorum finis. Per “Euphratem”
Qui erat quartus fluvius exiens ex Edene (Gen. ii. 14),
etiam significatur rationale, nam per “hortum in Edene seu paradisum significatur sapientia; quid per tres reliquos fluvios significatur, videatur explicatum in Arcanis Caelestibus, (n. 107-121).

[15] Quoniam per “fluvium Euphratem” significatur rationale, ideo in opposito sensu per illum significatur ratiocinatio; per ratiocinationem hic intelligitur cogitatio et argumentatio ex fallaciis et ex falsis; at per rationale, cogitatio et argumentatio ex scientiis et ex veris: omne enim rationale excolitur per scientias, et formatur per vera; quare is vocatur rationalis homo qui ducitur a veris, seu quem vera ducunt; at homo non rationalis datur ratiocinans, per varia enim ratiocinia confirmare potest falsa, et quoque inducere simplicibus credere illa, quod praecipue fit per fallacias sensuum, de quibus infra.

[16] Haec ratiocinatio per “fluvium Euphratem” significatur in sequentibus locis: – Apud Jeremiam,
“Quid tibi cum via Aegypti, ut bibas aquas Schichoris? et quid tibi cum via Assyriae, ut bibas aquas fluvii?” (ii. 18:)
per haec significatur quod non investiganda sint spiritualia per scientifica naturalis hominis nec per ratiocinia inde, sed per Verbum, ita e caelo a Domino; qui enim in affectione et inde cogitatione spirituali sunt, illi vident scientifica naturalis hominis ac ratiocinia inde sicut infra se, at ex his videre spiritualia nemo potest; ex alto possunt prospici inferiora undequaque, et non vice versa: investigare spiritualia per scientifica naturalis hominis significatur per “Quid tibi cum via Aegypti, ut bibas aquas Schichoris ?” et per ratiocinia inde, significatur per “Quid tibi cum via Assyriae, ut bibas aquas fluvii?” “Aegyptus” et ejus flumen significant scientifica naturalis hominis, et “Assyria” et ejus fluvius significant ratiocinia ex illis.

[17] Apud Esaiam,
“In die illo detondebit Dominus per novaculam mercenariam in transitibus fluvii, per regem Aschuris, caput et pilos pedum, etiamque barbam consumet” (vii. 20):
haec de statu ecclesiae in fine ejus, quando venturus Dominus; quod tunc ratiocinia ex falsis deprivatura sint homines ecclesiae omni sapientia ac intelligentia spirituali, describitur per illa verba; ratiocinia per quae, significantur per “regem Aschuris in transitibus fluvii,” nempe Euphratis: deprivatio sapientiae et intelligentiae spiritualis inde, significatur per quod “per novaculam mercenariam detondentur pili capitis et pedum, et consumetur barba;” per “pilos” enim significantur naturalia in quae operantur spiritualia, et in quae desinunt; quare per “pilos” in Verbo significantur ultima sapientiae et intelligentiae, per “pilos capitis” ultima sapientiae, per “barbam” ultima intelligentiae, et per “pilos pedum” ultima scientiae; quando ultima illa non sunt, nec sunt priora, sicut quando non basis est columnae, aut fundamentum domui. Illi qui per ratiocinia ex fallaciis et ex falsis se deprivaverunt intelligentia, apparent in mundo spirituali calvi (videatur supra, n. 66).

[18] Apud eundem,
“Ecce Dominus ascendere fecit super eos aquas fluvii validas et multas, regem Aschuris, et omnem gloriam ejus, qui ascendet super omnes rivos ejus, et ibit super omnes ripas ejus; hic ibit per Jehudam, inundabit et transibit” (viii. 7, 8):
per haec describitur quod in ecclesia falsificaturi sint omnia et singula Verbi per ratiocinia ex fallaciis et ex falsis; per “aquas fluvii validas et multas, regem Aschuris,” significantur ratiocinia ex meris fallaciis et falsis; per quod “ascendet super omnes rivos et super omnes ripas” significatur quod per illa falsificaturi sint omnia et singula Verbi; per “Jehudam” quem inundabit et transibit, significatur ecclesia ubi Verbum, ita Verbum.

[19] Apud Jeremiam,
“Contra exercitum Pharaonis…. regis Aegypti, qui fuit apud fluvium Euphratem…., quem percussit Nebuchadnezar; ….septentrionem versus, juxta litus fluvii Euphratis impegerunt et ceciderunt” (xlvi. 2, 6, 10):
per haec significatur destructio ecclesiae et ejus veritatum per falsa ratiocinia ex scientificis; per “fluvium Euphratem” significantur falsa ratiocinia, per “Aegyptum et ejus exercitum” scientifica confirmantia; per “septentrionem” ubi impegerunt et ceciderunt, significatur unde illa falsa. (De his etiam videatur supra, n. 518 [e].)

[20] Apud eundem,
Jehovah dixit ad prophetam, ut emeret cingulum lini, et poneret illud super lumbos, sed non per aquam duceret; et dein quod abiret ad Euphratem, et id cingulum in foramine petrae ibi absconderet: et abivit et abscondidit ad Euphratem. “Postea a fine dierum multorum dixit Jehovah, Surge, abi ad Euphratem, et recipe inde cingulum;” et abiit et recepit, “et ecce corruptum erat cingulum, nec proderat ad quicquam. ….Ita quemadmodum adhaeret cingulum ad lumbos viri, sic adhaerere ad Me feci universam domum Israelis, et universam domum Jehudae, ut essent Mihi… in nomen, in laudem et in decus, sed non obediverunt” (xiii. 1-7, 11):
per haec repraesentabatur qualis Ecclesia Israelitica et Judaica fuit et facta est; per “cingulum lini,” quod propheta daret super lumbos suos, significatur conjunctio ecclesiae cum Domino per Verbum; per “prophetam” enim significatur doctrina ex Verbo, et per “cingulum” super prophetae lumbos conjunctio: falsificationes Verbi per mala vitae et falsa doctrinae, et inde ratiocinia illis faventia, significantur per “cingulum corruptum in foramine petrae ad Euphratem:” per Verbum enim est conjunctio Domini cum ecclesia; et cum id per ratiocinia faventia malis et falsis pervertitur, tunc amplius nulla conjunctio est, quod etiam intelligitur per quod “non prodesset ad quicquam.” Quod hoc a Judaeis factum sit, constat ex Verbo tam Veteris quam Novi Testamenti; ex Verbo Novi Testamenti, quod perverterint omnia quae de Domino scripta sunt in Verbo, et quoque omnia essentialia ecclesiae, et quod illa falsificaverint per traditiones.

[21] Apud eundem,
“Quum absolveris legere librum hunc, ligabis lapidem super eum, et projicies eum in medium Euphratis; et dices, Sic submergetur Babel, nec resurget” (li. 63, 64):
per “librum” prophetae, quem legit, in specie intelligitur id Verbum quod in eo libro; in genere autem totum Verbum: quod “projiceret illum in medium Euphratis” significat quod Verbum successu temporis per ratiocinia faventia malis falsificaretur ab illis qui intelliguntur per “Babelem,” qui sunt qui Verbum adulterant.

[22] Apud Esaiam,
“Devovebit Jehovah linguam maris Aegypti; et agitabit manum super fluvium” Euphratem “cum vehementia venti sui, et percutiet eum in septem rivos, ut viam faciat cum calceis; tunc erit semita reliquiis populi Ejus, quae residuae erunt ab Aschure, quemadmodum fuit Israeli… cum ascenderet e terra Aegypti” ({1}xi. 15, 16):
per haec significatur quod coram illis qui in veris ex bono a Domino sunt, seu qui ab ecclesia, dissipabuntur omnia falsa et ratiocinia ex illis, et quod tuti quasi per medium transituri sint; ita fit in mundo spirituali illis quos Dominus tutatur: simile hic intelligitur, quod per “exsiccationem maris Suph coram filiis Israelis:” illi qui tutati a Domino transituri sunt, significantur per “reliquias populi quae residuae erunt ab Aschure;” per “residuas ab Aschure” significantur qui non perierunt per ratiocinia ex falsis. Similia significantur per haec in Apocalypsi,
“Sextus angelus effudit.. phialam super fluvium… Euphratem, cujus exsiccata est aqua, ut pararetur via regum qui ab oriente solis” (xvi 12);
quae amplius explicata videbuntur infra in suo loco.

[23] Ex his nunc constare potest quod per “fluvium Euphratem” significetur rationale, quo medio spiritualis mens intrat naturalem; et in opposito sensu ratiocinatio ex fallaciis et ex falsis. At sciendum est quod ratiocinationes sint in simili gradu in quo cogitationes, quoniam ex his descendunt; ita quod sint ratiocinationes ex homine spirituali (quae tamen potius vocandae sunt conclusiones ex rationibus et ex veris), quod sint ratiocinationes ex homine naturali, et quod sint ex homine sensuali: ratiocinationes ex homine spirituali sunt rationales, quare potius vocandae sunt conclusiones ex rationibus et ex veris, quia sunt ex interiore, et ex luce caeli; ratiocinationes autem ex homine naturali de spiritualibus non sunt rationales, utcunque sint in moralibus et civilibus quae apparent coram oculis, sunt enim ex solo lumine naturali; ratiocinationes autem ab homine sensuali de spiritualibus sunt irrationales, quia a fallaciis, et inde ideis quae sunt falsae; hae ratiocinationes sunt, de quibus hic nunc in Apocalypsi agitur.

570. [Vers. 15.] “Et soluti sunt quatuor angeli.” – Quod significet licentiam ratiocinandi ex fallaciis, constat ex significatione “quatuor angelorum vinctorum ad flumen Euphratem,” quod sint ratiocinationes ex fallaciis quae sensuali homini, non prius receptae (de qua mox supra, n. 569 [a]): inde sequitur quod per quod “soluti sint” significetur quod nunc licentia ratiocinandi ex fallaciis. Causa quod nunc licentia, est quia sensualis homo ratiocinatur modo ex talibus quae in mundo sunt et oculis videt; quae autem intra aut supra illa sunt, quia non videt, dicit non dari; inde est quod illa quae caeli et ecclesiae sunt, quia supra ejus cogitationes sunt, neget aut non credat, et quod Naturae omnia adscribat. Sensualis homo ita cogitat secum, seu in suo spiritu; at coram mundo aliter, nam coram mundo loquitur ex memoria, etiam de spiritualibus ex Verbo aut ex doctrina ecclesiae; et quae loquitur sonant similiter sicut dum illa loquitur spiritualis homo. Talis est status hominum ecclesiae in fine ejus; quae tametsi concinnant verba quae loquuntur aut praedicant sicut ex spirituali origine, usque fluunt ex sensuali ultimo, in quo eorum spiritus est; qui sibi relictus ratiocinatur contra illa, quia ex fallaciis, proinde ex falsis.

571. “Qui parati in horam et diem et mensam et annum.” – Quod sit continue in statu, constat ex significatione “parati esse in horam et diem et mensem et annum,” quod sit continue in statu esse, nempe deprivandi se omni intellectu veri et inde vita spirituali, quod significatur per illa quae sequuntur, quae sunt, “ut occiderent tertiam partem hominum:” per “horas” enim, “dies,” “menses,” et “annos” in Verbo significantur status vitae in particulari et communi; inde per “esse paratos in illa,” significatur continue esse in illo statu. Quod “horae,” “dies,” “menses,” “anni,” non significent horas, dies, menses, annos, est quia in mundo spirituali tempora non sunt distincta in talia intervalla; Sol enim, ex quo caelum angelicum suam lucem et suum calorem habet, non circumfertur sicut sol in mundo naturali ad apparentiam; quare non facit annos, nec menses, nec dies, nec horas; sed tempora ibi, quae usque succedunt sicut tempora in mundo naturali, distinguuntur per status vitae: (qui quales sunt, videatur in opere De Caelo et Inferno, ubi agitur De Sole in Caelo, n. 116-125; De Mutationibus Status Angelorum in Caelo, n. {1}154-169: De Tempore in Caelo, n. 162-169:) ex his constare potest quod per quod angeli “parati essent in horam, diem, mensem et annum,” significetur continue in statu esse illo de quo sequitur. Quod “hora” significet statum, quod “dies,” quod “mensis,” et quod “annus” similiter, constare potest ex locis in Verbo ubi nominantur; sed illa loca hic afferre, prolixum nimis foret. (Quod tamen ita sit, constare potest ex illis quae in opere De Caelo et Inferno de tempore ostensa sunt; tum in Arcanis Caelestibus, quod “tempora” in Verbo non significent tempora, sed status vitae, n. 2788, 2837, 3254, 3356, 4814, 4901, 4916, 7218, 8070, 10133, 10605.) Quod “tempora” significent status, etiam causa est, quod in mundo spirituali non sint stata tempora diei, quae mane, meridies, vespera et nox vocantur; nec stata tempora anni, quae ver, aestas, autumnus et hiems dicuntur; nec vices umbrae et lucis, caloris et frigoris, ut in nostro mundo; sed loco illorum sunt mutationes status quoad amorem et fidem, ex quibus non aliqua notio intervallorum, in quae distincta sunt nostra tempora, dari potest, tametsi tempora progrediuntur ibi sicut in mundo naturali (de qua re in Arcanis Caelestibus, n. 1274, 1382, 3356, 4882, 6110, 7218): et quia Sol caeli angelici, qui est Dominus, jugiter in ortu est, nec circumvolutiones facit, sicut apparet sol nostri mundi, sed solum existunt mutationes status apud angelos et spiritus secundum receptionem boni amoris et veri fidei, ideo tempora correspondent mutationibus status, ac illas significant (n. 4901, 7381): quod ideo angeli et spiritus cogitent absque idea temporis, quod homo non potest (n, 3404).

572. “Ut occiderent tertiam partem hominum.” – Quod significet deprivandi se omni intellectu veri et inde vita spirituali, constat ex significatione “occidere,” quod sit deprivare vita spirituali (de qua supra, n. 547); et ex significatione “hominum,” quod sint intellectus veri (de qua etiam supra, 546, 547); quod “tertia pars,” cum de veris, sit omne (supra, n. 506): hic itaque per “occidere tertiam partem hominum” significatur deprivare omni intellectu veri: quod sit deprivare semet, est quia illi qui sensuales facti sunt per mala vitae et falsa doctrinae per ratiocinationes ex fallaciis semet {1}deprivant intellectu veri, non autem alios, nisi qui etiam sensuales sunt. Quod se deprivent inde vita spirituali, est quia vita spiritualis homini est per intellectum; quantum enim intellectus per vera aperitur et se illustrari patitur, tantum homo spiritualis fit. Intellectus autem aperitur per vera ex bono, non autem per vera absque bono; nam quantum homo in bono amoris et charitatis vivit, tantum cogitat vera: verum enim est forma boni, ac omne bonum apud hominem est voluntatis ejus, et omne verum est intellectus ejus; quare bonum voluntatis sistit formam suam in intellectu; ipsa forma est cogitatio ex intellectu qui ex voluntate.

573. [Vers. 16.] “Et numerus exercituum equitatus, duae myriades myriadum.” – Quod significet falsa mali, ex quibus et pro quibus ratiocinationes, innumerabilia conspirantia contra vera boni, constat ex significatione “exercituum,” quod sint falsa mali (de qua sequitur); ex significatione “equitatus,” quod sint ratiocinia inde; (per “equos” enim significatur intellectus veri, et in opposito sensu intellectus perversus et deperditus (videatur supra, n. 355, 364, 372 [a], 373, 381, 382); inde per “equitatum” in hoc sensu significantur ratiocinationes ex falsis, nam ratiocinationes ex falsis sunt intellectus perversi ac deperditi; vera enim faciunt intellectum, falsa autem destruunt illum:) et ex significatione “duarum myriadum myriadum,” quod sint innumerabilia conspirantia contra vera boni; (quod “myriades” significent innumerabilia et dicantur de veris, videatur supra, n. 336) et quia dicuntur” duae myriades myriadum” significantur innumerabilia conjuncta et conspirantia, nam “duo” significant conjunctionem, consensum et conspirationem (videatur supra, n. 283, 384): quod sit contra vera bona, est quia in sequentibus agitur de destructione veri per exercitus illius equitatus. Ex his constare potest quod per “numerum exercituum equitatus duae myriades myriadum,” significentur falsa mali, ex quibus et pro quibus ratiocinationes, innumerabilia conspirantia contra vera boni.

[2] In Verbo pluries dicitur “exercitus,” et quoque Dominus vocatur “Jehovah Exercituum” seu “Zebaoth;” et per “exercitus” ibi significantur vera ex bono pugnantia contra falsa ex malo, ac in opposito sensu falsa ex malo pugnantia contra vera ex bono. Quod per “exercitus” talia in Verbo significentur, est quia per “bella” in Verbo tam Historico quam Prophetico in Sensu interno significantur bella spiritualia, quae existunt contra infernum et contra diabolicam turbam ibi; et haec bella se referunt ad vera et bona contra falsa et mala; inde est quod “exercitus” significent omnia vera ex bono, et in opposito sensu omnia falsa ex malo: quod significent omnia vera ex bono constare potest ex eo, quod sol, luna, stellae, et quoque angeli dicantur “exercitus Jehovae,” ex causa quia illa significant omnia vera ex bono in complexu; et quod filii Israelis, quia per illos significantur ecclesiae vera et bona, dicantur “exercitus:” et quia omnia vera et bona a Domino sunt, et Ipse solus pugnat pro omnibus in caelo et pro omnibus in ecclesia contra falsa et mala quae ab inferno, ideo Ipse vocatur “Jehovah Zebaoth,” hoc est, “Exercituum.”

[3] Quod sol, luna, stellae dicantur “exercitus,” constat a sequentibus his locis: – Apud Mosen,
“Absoluti.. sunt caeli et terra, et omnis exercitus illorum” (Gen. ii. 1);
Apud Davidem,
“Per Verbum Jehovae caeli facti sunt, et per spiritum oris Ipsius omnis exercitus eorum” (Ps. xxxiii. 6);
apud eundem,
“Laudate” Jehovam “omnes angeli Ipsius, laudate Ipsum omnes exercitus Ipsius, laudate Ipsum sol et luna, laudate Ipsum omnes stellae lucis” (Ps. cxlviii. 2, 3);
apud Esaiam,
“Contabescet omnis exercitus caelorum, et convolventur sicut volumen caeli, et omnis exercitus eorum decidet, sicut decidit folium de vite, et sicut decidens de ficu” (xxxiv. 4);
apud eundem,
“Ego feci terram, et hominem super illa creavi;…. manus meae expanderunt caelos, et omni exercitui eorum praecepi” (xl|v|. 12);
apud eundem,
“Tollite in altum oculos vestros, et videte quis creavit haec, qui educit in numero exercitum eorum, omnes nomine vocat” (xl. 26);
apud Jeremiam,
“Sicut non numeratur exercitus caelorum, et [non] mensuratur arena maris” (xxxiii. 22):
in his locis sol, luna et stellae dicuntur “exercitus,” quia per “solem” significatur bonum amoris, per “lunam” verum ex bono, et per “stellas” significantur cognitiones veri et boni; proinde per illa significantur bona et vera in omni complexu, quae “exercitus” vocantur quia resistunt malis et falsis, ac perpetuo vincunt ea sicut hostes.

[4] Apud Danielem,
Cornu unum hirci “crevit usque ad exercitum caelorum, et dejecit in terram de exercitu, et de stellis, et conculcavit ea: immo usque ad Principem exercitus extulit se, et Ipsi sublatum est juge, et projectum habitaculum sanctuarii Ipsius. Et exercitus traditus est super juge in praevaricationem, quia projecit veritatem in terram. ….Unus sanctus dixit,…. Quousque visio haec, juge et praevaricatio vastans, ut detur et sanctum et exercitus conculcationi? Et dixit…., Usque ad vesperam mane” (viii. 10-14):
quid per “hircum” ibi, “ejus cornua,” et hoc “cornu” quod crevit usque ad exercitum caelorum, significatur, videatur supra (n. 316 [c], 336 [b], {1}535); quod per “exercitum caelorum,” de quo dejecit in terram, intelligantur vera et bona caeli, nam agitur de statu ultimo ecclesiae, quando vera et bona caeli nihili penduntur ac rejiciuntur, quod significatur per quod “conculcaverit illa;” quare etiam sequitur quod “projecerit veritatem in terram:” per “Principem exercitus” intelligitur Dominus, qui etiam “Jehovah Deus Zebaoth” seu “Exercituum” vocatur: quod omnis cultus ex bono amoris et veris fidei periturus, significatur per quod “Ipsi sublatum sit juge, et projectum habitaculum sanctuarii Ipsius:” quod hoc futurum sit in fine ecclesiae, quando Dominus in mundum venturus, significatur per “usque ad vesperam mane;” per “vesperam” significatur ultimum tempus ecclesiae veteris, et per “mane” primum tempus ecclesiae novae.

[5] Quod angeli dicantur “exercitus,” constat ex his locis: – Apud Joelem,
“Jehovah edidit vocem suam coram exercitu suo, nam magna valde castra Ipsius” (ii. 11);
apud Sachariam,
“Castra ponam domui meae de exercitu, propter abeuntem et redeuntem, ut non transeat amplius super eos exactor” (ix. 8);
apud Davidem,
“Benedicite Jehovae omnes exercitus Ipsius, ministri Ipsius facientes Voluntatem Ipsius” (Ps. ciii. 21);
in Libro Primo Regum,
Michah propheta dixit ad regem, “Vidi Jehovam sedentem super throno suo, et universum exercitum caelorum stantem juxta Ipsum, a dextra Ipsius et a sinistra Ipsius,…. et dixit hic aliter et ille aliter” (xxii. 19, 20);
in Apocalypsi,
“Exercitus Ipsius in caelo sequebantur Ipsum super equis albis, induti byssinum album et mundum” (xix. 14);
et alibi,
“Vidi bestiam et reges terrae, et exercitus eorum congregatos ad faciendum bellum cum Sedente super equo albo, et cum exercitu Ipsius” (xix. 19).
Quod angeli congregati seu consociatio illorum dicantur “exercitus,” est quia per “angelos,” similiter ac per “exercitus,” significantur Divina vera et bona, quoniam sunt recipientes illorum a Domino (de qua re videatur supra, n. 130, 200, 302).

[6] Ex eo etiam est quod filii Israelis, quia per illos significantur ecclesiae vera et bona, dicantur “exercitus,” ut in sequentibus locis: – Apud Mosen,
“Jehovah dixit, Educite filios Israelis e tetra Aegypti juxta exercitus eorum” (Exod. vi. 26);
Apud eundem,
“Educam exercitum meum, populum meum, filios Israelis, e terra Aegypti per judicia magna” (Exod. vii. 4; cap. xii. 17);
apud eundem,
“Factum est in ipso die hoc exiverunt omnes exercitus Jehovae e terra Aegypti” (Exod. xii. 41);
apud eundem,
Recensebis “omnem exeuntem in exercitum” (Num. i. 3, seq.).
Quod castra metarentur circa Tentorium conventus, et quoque proficiscerentur juxta exercitus eorum (Num. ii. 3, 9, [16,] 24);
apud eundem,
Quod sumerentur Levitae ad exercendum militiam, ad faciendum opus in Tentorio conventus (Num. iv. 3, 23, 30, 39).
Quod filii Israelis dicti fuerint “exercitus Jehovae,” erat quia repraesentabant ecclesiam, et significabant omnia vera et bona ejus (videatur in Arcanis Caelestibus, n, 5414, 5801, 5803, 5806, 5812, 5817, 5819, 5826, 5833, 5879, 5951, 6637, 6868, 7035, 7062, 7198, 7201, 7215, 7223, {1}7957, 8234, 8805, 9340). Quod dicantur “exercitus” in plurali, est quia unaquaevis tribus dicebatur “exercitus,” ut constare potest apud Mosen, cum ei mandatum est ut recenseret omnes juxta exercitus eorum, quod recensiti sint juxta tribus (Num. i. 3, seq.): similiter cum castra metabantur circum Tentorium conventus juxta tribus, dicitur “juxta exercitus eorum” (Num. ii. 3, 9. seq.). Quod tribus dictae fuerint “exercitus,” est quia duodecim tribus simul sumptae repraesentaverunt omnia vera et bona ecclesiae, ac unaquaevis tribus aliquod universale essentiale ejus (de qua re videatur supra, n. 431).

[7] Ex his constare potest quod vera et bona caeli et ecclesiae intelligantur per “exercitus” in Verbo; ex quibus manifeste patet unde est
quod Jehovah in Verbo dicatur “Jehovah Zebaoth,” et “Jehovah Deus Zebaoth,” hoc est, “Exercituum” (Ut Esai. i. 9, 24; cap. ii. 12; cap. iii. 1, 15: cap. v. 7, 9, 16, 24; cap. vi. 3, 5; cap. viii. {2}13, 18, cap. xiv. 22, 23, 24, 27; cap. xvii. 3; cap. xxv. 6; cap. xxviii. 5, 22, 29; cap. xxix. 6; cap. xxxi. 4, 5; cap. xxxvii. 16: Jerem. v. 14; cap. xxxviii. 17; cap. xliv. 7: Amos v. {3}16: Hagg. i. 9, 14; cap. ii. 4, 8, 23: Sach. i. 3: Malach. ii. 12: et pluries alibi).

[8] Ex his nunc patet quod per “exercitus” significata sint vera et bona caeli et ecclesiae in omni complexu: et quia pleraque in Verbo etiam oppositum sensum habent, ita quoque “exercitus,” in quo sensu significant falsa et mala in omni complexu, ut in sequentibus locis: – Apud Jeremiam,
“super tectis” domuum “suffiverunt omni exercitui caelorum, et libaverunt libamina diis aliis” (xix. 13);
apud Zephaniam,
“Adorant super tectis exercitum caelorum” (i. 5);
apud Mosen,
“Ne incurves te et servias soli, lunae, stellis, et omni exercitui caelorum” (Deutr. iv. 19; cap. xvii. 3);
apud Jeremiam,
“Expandent” ossa extracta e sepulchris, “soli, lunae et omni exercitui caelorum, quae amaverant et quibus serviverant” (viii. 2):
per “exercitum caelorum” hic intelliguntur sol, luna et stellae, quia per illa significantur omnia bona et vera in complexu; hic autem omnia mala et falsa in complexu; nam per “solem” in opposito sensu, ut hic, significatur omne malum scaturiens ex amore sui, per “lunam” falsum fidei, et per “stellas” falsa in genere: (quod talia per “solem, lunam et stellas” in mundo naturali, cum illa adorantur loco Solis et Lunae caeli angelici, {1}significentur dira mala et falsa, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 122, 123; ut et supra, n. 401 [g], 402, {2}525:) et quia vera ex bono pugnant contra falsa ex malo, ac vice versa falsa ex malo pugnant contra vera ex bono, ideo dicuntur “exercitus;” est enim pugna continua, nam mala et falsa exspirant continue ex infernis, conantia destruere vera ex bono quae in caelo et e caelo, ac continue resistunt: est enim ubivis in mundo spirituali aequilibrium inter caelum et inter infernum, et ubi aequilibrium ibi continue agunt binae vires contra se; una agit et altera reagit, ac continua actio et reactio est continua pugna, sed a Domino providetur aequilibrium (de quo videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 589-596 et n. 597-603): et quia continua talis pugna est inter caelum et infernum, ideo sicut omnia caeli vocantur “exercitus,” ita quoque omnia inferni; omnia caeli se referunt ad bona et vera, et omnia inferni ad mala et falsa.

[9] Inde nunc est quod “exercitus” significent falsa mali in sequentibus locis: – Apud Esaiam
“Ira Jehovae contra omnes gentes; et excandescentia contra omnem exercitum {3}eorum devovit {3}eos, tradidit {3}eos in mactationem” (xxxiv. 2):
per “gentes” significantur mala, et per “exercitum” falsa ex malo; destructio eorum totalis significatur per quod “{1}eos devoverit et tradiderit mactationi.”

[10] Apud eundem,
“Vox multitudinis in montibus, species populi magni, Vox tumultus regnorum gentium congregatarum, Jehovah Zebaoth ducit exercitum” (xiii. 4):
“vox multitudinis in montibus ” significat falsa ex malis; “multitudo” falsa, et “montes” mala: “species populi magni” significat apparentiam sicut veri ex bono; “species” apparentiam, “populus” illos qui in veris sunt, ita vera, et “magnum” praedicatur de bono: “vox tumultus regnorum gentium congregatarum” significat dissensum ecclesiae oriundum ex malis et inde falsis; “vox tumultus” significat dissensum, “regna” significant ecclesias quoad vera et quoad falsa, et “gentes congregatae” quoad mala et inde falsa conspirantia contra ecclesiae vera et bona: “Jehovah Zebaoth ducit exercitum” significat quod Dominus illud faciat; tribuitur hoc Domino, ut patet a versu sequenti quinto ibi, ubi dicitur, “Jehovah venit cum vasis irae suae ad perdendum omnem terram;” id tribuitur Domino, sicut malum, poena mali, et destructio ecclesiae, alibi, ex causa quia ita apparet; sensus enim litterae Verbi est secundum apparentias; sed per id in sensu spirituali intelligitur quod ipse homo ecclesiae hoc faciat.

[11] Apud Jeremiam,
“Ne parcite juvenibus, devotioni date universum exercitum ejus” (li. 3):
haec de Babele; et per “Ne parcite juvenibus” significatur destructio falsorum confirmatorum; per “Devotioni date universum exercitum ejus” significatur totalis destructio falsorum ex malis quae illi, ita destructio Babelis. Falsa ex malo etiam significantur
Per exercitum Chaldaeorum, et per exercitum Pharaonis (Jerem. xxxvii. 7, 10, 11, seq.);
et apud Mosen,
“Reversae sunt aquae et operuerunt currus et equites cum universo exercitu Pharaonis” (Exod. xiv. 28; cap. xv. 4;)
(quae explicata videantur supra, n. 355 [g]; et in Arcanis Caelestibus, n. 8230, 8275).

[12] Apud Danielem,
“Revertetur rex septentrionis, et sistet multitudinem magnam prae priori, et sub fine temporum annorum veniet cum exercitu magno et cum opibus magnis…. excitabit vires suas et cor suum contra regem meridiei cum exercitu magno, et rex meridiei commiscebit se bello cum exercitu magno et valido admodum, sed non consistet” (xi. 13, 25):
agitur in illo capite de bello inter regem septentrionis et regem meridiei; et per “regem intelliguntur illi intra ecclesiam qui in falsis mali sunt, et per “regem meridiei” illi qui in veris boni; collisio et pugna in fine ecclesiae per bellum eorum in sensu spirituali describitur; quare per “exercitum regis septentrionis” intelliguntur falsa omnis generis, et per “exercitum regis meridiei” vera omnis generis.

[13] Apud Lucam,
“Quando videritis Hierosolymam exercitibus circumdatam, scite quod prope sit devastatio ejus” (xxi. 20):
in eo capite loquitur Dominus de consummatione saeculi, per quam significatur ultimum tempus ecclesiae; per “Hierosolymam” intelligitur ecclesia quoad doctrinam, et per illam “exercitibus circumdatam” intelligitur illa a falsis occupata; quod tunc destructio ejus, et mox ultimum judicium, significatur per quod “tunc prope sit devastatio ejus.” Creditur quod haec dicta sint de Hierosolymae destructione a Romanis; sed a singulis in illo capite patet quod de destructione ecclesiae in fine ejus agatur, ut quoque apud Matthaeum, cap. xxiv. a primo versu ad ultimum (quae omni in Arcanis Caelestibus explicata sunt): sed usque non obstat quin per illa verba in sensu litterae intelligatur destructio Hierosolymae, at illa destructio repraesentabat et inde significabat destructionem ecclesiae in fine ejus; singula in illo capite in sensu spirituali spectata id confirmant.

[14] Apud Davidem,
Deus deseruit et ignominiae tradidit nos, nec exivit in exercitibus nostris; reverti fecit nos retrorsum ab hoste (Ps. xliv. 10, 11 [B.A. 9, 10]):
quod “Deus non exiverit in exercitibus nostris” significat quod non tutatus sit illos, quia in falsis mali fuerunt; “exercitus” enim sunt falsa mali: quare etiam dicitur quod “eos deseruerit et ignominiae tradiderit,” et quod “reverti fecerit eos ab hoste;” “hostis” est malum quod ab inferno.

[15] Apud Joelem,
“compensabo vobis annos quos consumpsit locusta, melolontha, et bruchus, et eruca, exercitus meus magnus quem misi inter vos” (ii. 25):
quod falsa et mala omnis generis significentur per “exercitum,” manifeste patet, quoniam per noxia illa animalcula, “locustam,” “melolontham,” “bruchum” et “erucam,” significantur falsa et mala vastantia seu consumentia vera et bona ecclesiae. (videatur supra, n. 543 [c], ubi hic locus explicatus est, et ostensum quod locusta et bruchus” significent falsa [et mala] sensualis hominis.) Ex his nunc patet quid per “exercitus” in Verbo in utroque sensu significatur. Similia per “exercitus” significantur in historicis Verbi; nam in illis est sensus spiritualis aeque ac in propheticis, sed is minus elucet, quia mens in historicis detenta aegre potest elevari a mundanis ibi et videre spiritualia quae inibi recondita sunt.

574 “Et audivi numerum illorum.” – Quod significet perceptum quale, constat ex significatione “audire,” quod sit percipere (ut supra, n. 14, 529); et ex significatione “numeri,” quod sit quale rei de qua agitur (de qua supra, n. 429); hic quale falsorum mali conspirantium contra vera boni, ex quibus et pro quibus ratiocinationes sensualis hominis, quae significantur per “numerum exercituum equitatus” (de quibus mox supra): at quale eorum ulterius describitur in versu nunc sequente, nempe per haec verba, “Et ita vidi equos in visione, et sedentes super illis habentes thoraces igneos et hyacinthinos et sulphureos, et capita equorum sicut capita leonum, et ex oribus illorum exivit ignis et fumus et sulphur;” in his continetur quale quod per “numerum” hic significatur. Videri potest sicut aliquid numeri intelligatur hic per “numerum;” sed in spirituali mundo non dantur numeri, quia ibi spatia et tempora non mensurantur et determinantur per numeros sicut in mundo naturali; quapropter per omnes numeros in Verbo significantur res, et per ipsum numerum significatur quale rei (videatur supra, n. 203, 336, 429, 430; et in opere De Caelo et Inferno, n. 263).

575. [Vers. 17.] “Et ita vidi equos in visione, et sedentes super illis.” – Quod significet falsificationes Verbi per ratiocinationes ex fallaciis, constat ex significatione “equorum,” quod sint intellectus Verbi (de qua supra, n. 355, 364, 372 [a], 373, 381, 382), hic falsificationes ejus, quia dicitur quod “viderit equos in visione” (de qua re sequitur), et ex significatione “sedentium super illis,” quod sint intelligentes Verbi (de qua etiam in locis supra citatis), hic autem ratiocinationes de sensu Verbi ex fallaciis, quoniam agitur de sensuali homine et ejus ratiocinatione ex fallaciis (videatur supra, n. 569), et quia dicitur quod viderit illos “in visione,” et non ut prius “in spiritu;” “videre in visione” hic significat ex fallaciis.

[2] Visiones enim, quas et ex quibus homo aut spiritus hominis videt, sunt duplicis generis; sunt visiones reales et sunt visiones non reales: visiones reales sunt talium quae realiter apparent in mundo spirituali, prorsus correspondentes cogitationibus et affectionibus angelorum; proinde sunt reales correspondentiae; tales visiones fuerunt prophetis qui vera prophetarunt, et quoque tales visiones sunt quae Johanni apparuerunt, quae ubivis in Apocalypsi describuntur: at visiones non reales sunt quae in externa forma apparent similes realibus, sed non in interna; producuntur a spiritibus per phantaSias; tales visiones fuerunt prophetis qui vana seu mendacia prophetarunt; omnes hae visiones, quia non reales, sunt fallaciae, quare etiam significant fallacias: et quia “equi et sedentes super illis” visi sunt Johanni in tali visione, ideo per illos significantur ratiocinationes ex fallaciis, et inde falsificationes Verbi.

[3] Quoniam prophetis, per quos Verbum conscriptum est, fuerunt visiones reales, et reliquis, qui etiam prophetae vocantur, visiones non reales, et horum visiones fuerunt vanae et quoque “mendacia” vocantur, interest scire quales sunt visiones: nempe, omnia quae in mundo spirituali realiter apparent, sunt correspondentiae; correspondent enim interioribus angelorum quae mentis eorum sunt, seu quae affectionis et inde cogitationis eorum; quapropter etiam significant talia: induit enim spirituale, quod est affectionis et inde cogitationis angelorum, formas quales apparent in naturali mundo in triplici ejus regno, animali, vegetabili et minerali, et omnes hae formae sunt correspondentiae, quales visae sunt prophetis, et quae significaverunt res quibus correspondebant. At in mundo spirituali dantur etiam apparentiae quae non sunt correspondentiae, quae producuntur a spiritibus praecipue malis per phantasias, per has enim possunt illi spiritus sistere palatia, et domos plenas decoramentis, tum quoque ornatas vestes, et quoque sibi inducere facies pulchras, praeter similia alia; at ut primum phantasia desinit, etiam omnia illa evanescunt, ex causa quia sunt externa in quibus nihil internum; tales visiones, quia ex phantasiis sunt, significant fallacias, quia fallunt sensus, et fallaciter sistunt similia realibus: quoniam hae sunt quae significantur, ideo dicitur, “Vidi equos in visione.” Quoniam agitur hic de ratiocinationibus ex fallaciis, dicendum est quid fallaciae.

[4] Dantur fallaciae in naturalibus, in civilibus, in moralibus, et in spiritualibus, multae; sed quia per fallacias hic intelliguntur fallaciae in spiritualibus, velim per aliqua exempla illustrare quid et quales sunt fallaciae in spiritualibus. Sensualis homo in fallaciis est, quia omnes ideae cogitationis ejus sunt ex mundo et intrarunt per sensus corporis; quare etiam ex illis cogitat et concludit de spiritualibus; nescit etiam quid spirituale, et credit quod non aliquid supra Naturam detur, et si datur quod sit naturale et materiale: prorsus non potest capere quod in mundo spirituali aliquid existat simile objectis quae in mundo naturali, quod nempe apparere possint ibi paradisi, arboreta, floreta, vireta, palatia, domus; haec dicunt esse phantasias, tametsi sciunt quod similia visa sint prophetis quando fuerunt in spiritu: causa, quod non credant talia dari in mundo spirituali, est quia putant nihilum esse quicquid non oculis vident et aliquo sensu corporis percipiunt.

[5] Qui judicat ex fallaciis, prorsus non capere potest quod homo post mortem sit in perfecta forma humana, nec quod angeli in illa forma sint; quare negant quod homines post mortem sint formae humanae; dicunt esse pneumata, absque oculis, auribus, oribus, proinde absque visu, auditu et loquela, volitantia in aere, et exspectantia resurrectionem corporis, ut videant, audiant et loquantur: quod ita dicant et credant, est ex fallaciis sensuum corporis. Illi qui ratiocinantur et concludunt ex fallaciis sensuum, omnia tribuunt Naturae, et fere nihil Divino; si creationem Divino tribuunt, usque putant omnia translata esse in Naturam, et ex illa sola effluere omnes effectus qui apparent, et nihil ex spirituali mundo; ut dum vident admiranda in bombycibus, papilionibus, apibus, admiranda in generatione omnium animalium ex ovis, et similia alia, quae innumerabilia sunt, putant haec opificia solius Naturae esse; nec possunt aliquid cogitare de spirituali mundo et ejus influxu in naturalem, et de existentia et subsistentia talium admirandorum inde; cum tamen res talis est quod Divinum influat continue per spiritualem mundum in naturalem ac producat talia, et quod Natura creata sit ut inserviat induendo illa quae e spirituali mundo procedunt et influunt. Sed recensere omnes fallacias in spiritualibus quae sunt apud hominem ecclesiae sensualem, nimis prolixum est; aliquae etiam enumeratae videantur in Doctrina Novae Hierosolymae (n. 53).

576. “Habentes thoraces igneos et hyacinthinos et sulphureos.” – Quod significet ratiocinationes pugnantes ex cupiditatibus amoris sui et amoris mundi, et ex falsitatibus inde, constat ex significatione “thoracum,” quod sint armaturae in bello, in specie tutationes in pugnis (de qua supra, n 557); ex significatione “ignis” seu “ignei,” quod sit cupiditas amoris sui et inde omnis mali (de qua supra, n. 504 [c-e]); ex significatione “hyacinthi” seu “hyacinthini,” quod sit cupiditas amoris mundi et inde omnis falsi (de qua sequitur); et ex significatione “sulphuris” seu “sulphurei,” quod sit concupiscentia destruendi ecclesiae bona et vera per falsa mali (de qua infra, n. 578), hic quod sit falsum ardens ex binis illis amoribus: ex his constare potest quod per “thoraces igneos, hyacinthinos et sulphureos” significentur ratiocinationes pugnantes ex cupiditatibus amoris sui et amoris mundi, et ex falsitatibus inde.

[2] Quod “hyacinthinum” attinet; hoc in spirituali sensu significat caelestem amorem veri, at in opposito sensu diabolicum amorem falsi, et quoque amorem mundi; quod constare potest ex eo, quod coloris caelestis sit, et per illum colorem significatur verum ex origine caelesti, inde in opposito sensu falsum ex origine diabolica. Colores in mundo spirituali apparent electissimi, et originem ex bono et vero ducunt; colores enim ibi sunt modificationes lucis caelestis, ita intelligentiae et sapientiae quae in caelo apud angelos. Inde erat quod aulaeis Tabernaculi et vestibus Aharonis intertexta fuerint hyacinthinum, purpura, et coccineum dibaphum; nam per Tabernaculum repraesentabatur caelum Domini, ac per vestes Aharonis Divinum Verum caeli et ecclesiae; et per illa ex quibus Tabernaculum constructum, et ex quibus vestes Aharonis contextae fuerunt, repraesentabantur caelestia et spiritualia, quae sunt Divini Boni ac Divini Veri.

[3] Quod velum ante arcam ex hyacinthino, purpura, coccineo dibapho et byssino textum fuerit, Videatur, Exod. xxvi. 31;
Quod similiter tegumentum pro ostio Tentorii, vers. 36, ibi;
Tum quod tegumentum portae atrii, Exod. xxvii. 16;
Quod loramenta super ora aulaei tentorii essent ex hyacinthino, Exod xxvi. 4;
Quod ephod esset ex auro, hyacinthino, purpura, coccineo dibapho intertextis, Exod. xxviii. 6;
Et quoque pectorale judicii, ibid. vers. 15.
Quod Aharon et filii ejus, cum proficiscerentur in deserto, darent pannum hyacinthini super arcam, super mensam facierum, super candelabrum et lucernas; super altare aureum, et super omnia vasa ministerii, Num. iv. 6, 7, 9, 11, 12;
ex causa, quia Divinum Verum procedens ex Divino Amore, quod significatur per “pannum hyacinthini,” complectitur et tutatur omnia sancta caeli et ecclesiae, quae per illa repraesentabantur.

[4] Quoniam “hyacinthinum” significabat caelestem amorem veri, ideo mandatum erat
Ut filii Israelis facerent sibi peniculamentum super alas Vestium,…. et super illud darent filum hyacinthini, ut in videndo illud recordarentur omnium praeceptorum Jehovae et facerent ea (Num. xv. 38, 39);
hic “filum hyacinthini” manifeste pro recordatione praeceptorum Jehovae; praecepta Jehovae sunt ipsa vera caeli et ecclesiae, et recordantur illi soli qui in caelesti amore veri sunt.

[5] Quod “hyacinthinum” significet amorem veri, etiam constare potest ex his apud Ezechielem,
“Byssus in acupictura ex Aegypto fuit expansio tua, ut esset tibi in signum; hyacinthinum et purpura ex insulis Elischae fuit tegumentum tuum;…. negotiatores tui cum perfectionibus, cum glomeribus hyacinthini et acupicto, et cum thesauris Vestium pretiosarum” (xxvii. 7, 24):
haec de Tyro, per quam significatur ecclesia quoad cognitiones veri; ita quoque per illam significantur cognitiones veri quae ecclesiae: ac per “mercaturas” et “negotiationes” ejus in eo capite describitur comparatio intelligentiae per illas cognitiones: per “acupicturam ex Aegypto” significatur scientia talium quae ecclesiae sunt; quae quia est in inferiore loco et sic circumcirca vel extra, dicitur quod illa esset “expansio” et “in signum:” per “hyacinthinum et purpuram ex insulis EliSchae” significatur spiritualis affectio veri et boni; quare illa dicuntur esse “ad tegumentum;” per “tegumentum” significatur verum: per “glomera hyacinthini et acupictum” significantur omnia vera spiritualia et naturalia; quae etiam una cum cognitionibus ex Verbo intelliguntur per “thesauros vestium pretiosarum.”

[6] Quoniam “hyacinthinum” significat caelestem amorem veri, ideo quoque in opposito sensu significat diabolicum amorem falsi, in quo sensu etiam dicitur “hyacinthinum” in Verbo: – Ut apud Ezechielem,
“Duae mulieres filiae unius matris…. in adolescentia scortatae sunt in Aegypto,…. Ohola quae Samaria, et Oholiba quae Hierosolyma: et scortata est Ohola sub Me, et dilexit amasios suos, Assyrios propinquos, Vestitos hyacinthino, praefectos et duces, juvenes desiderii omnes, equites equitantes equis” (xxiii. {1}2-6):
per “Samariam” et “Hierosolymam” significatur ecclesia, per “Samariam” ecclesia spiritualis, per “Hierosolymam” ecclesia caelestis, quae “Ohola” et “Oholiba” vocantur, quia per illa nomina significatur tentorium; et per “tentorium” significatur ecclesia quoad cultum; per “mulierem” in Verbo etiam significatur ecclesia: quod “scortatae sint in Aegypto” {2}significat quod falsificaverint vera ecclesiae per scientifica naturalis hominis: quod “dilexerit Assyrios” significat quod falsificaverint per ratiocinia ex scientificis illis; “Aschur” et “Assyria” significant ratiocinationes; qui “vestiti hyacinthino” dicuntur e fallaciis et falsis, quae in externa forma apparent sicut vera quia ex sensu litterae Verbi perverse applicato; qui etiam “praefecti, duces, juvenes desiderii, equitantes equis” dicuntur ex eadem apparentia; nam qui ratiocinantur ex propria intelligentia, apparent sibi, et aliis qui tales sunt, sicut intelligentes et sapientes, et illa quae loquuntur sicut vera intelligentiae et bona sapientiae, cum tamen falsa sunt, quae amant quia ex proprio; “praefecti et duces” significant principalia vera, et “equitantes equis” significant intelligentes.

[7] Apud Jeremiam,
“Argentum extensum a Tharschish adfertur, et aurum ex Uphaso, opus fabri et manuum conflatoris, hyacinthinum et purpura {3}vestes eorum, opus sapientum tota” (x. 9):
ibi de idolis domus Israelis, per quae significantur doctrinalia falsa, quia ex propria intelligentia; quare dicuntur “opus fabri et manuum conflatoris,” ac “opus sapientum tota,” et hoc ex eo quia ut vera et bona sibi apparent; “argentum ex Tharschish et aurum ex Uphaso” significat apparens in externa forma ut verum et bonum, quia ex sensu litterae Verbi. Ex his constare potest quod “hyacinthinum” significet amorem falsi quia ex proprio seu ex propria intelligentia. Quod “hyacinthinum” etiam significet amorem mundi, est quia amor mundi correspondet amori falsi, sicut amor sui, qui per “ignem” significatur, correspondet amori mali; ex amore sui enim est omne malum, et ex amore mundi, qui ex illa origine, est omne falsum; malum enim spirituale, quod per amorem mundi significatur, est in sua essentia falsum, sicut bonum spirituale est in sua essentia verum (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 15).

577. “Et capita equorum sicut capita leonum.” – Quod significet scientiam et inde cogitationem destructivam veri, constat ex significatione “capitum equorum,” quod sit scientia et inde cogitatio (de qua sequitur); et ex significatione “capitum leonum,” quod sint inde destructio veri. Quod “capita leonum” destructionem veri hic significent, est quia “leo” in supremo sensu significat Divinum Verum quoad potentiam, ac in opposito sensu falsum destruens verum, proinde destructionem veri; et “caput leonis” significat vires animi per quas destruit, quae sunt ratiocinia ex falsis. (Quod “leo” significet Divinum Verum quoad potentiam, et in opposito sensu falsum destruens illud, videatur supra, n. 278.) Quod “capita equorum” significent scientiam et inde cogitationem, est quia “caput” significat intelligentiam, et “equus” intellectum; at quia agitur de sensuali homine, et hic de ratiocinatione ejus ex falsis, et sensuali homini ratiocinanti ex falsis non est intelligentia, sed modo scientia et inde cogitatio, ideo hae per “capita equorum” significantur. (Quod illis qui in falsis sunt non sit intelligentia, sed pro intelligentia scientia, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 33.)

[2] Quod “caput” significet intelligentiam, est causa quia intellectus et voluntas hominis in interioribus capitis ejus resident; et inde in capitis anteriore parte, quae est facies, sunt sensus visus, auditus, odoratus et gustus, in quos influit intellectus et voluntas ab interiori, ac vivificat illos, et quoque facit ut gaudeant suis sensationibus; inde est quod per “caput” in Verbo significetur intelligentia. Sed quia illi soli intelligentes sunt qui influxum e caelo recipiunt, nam e caelo a Domino influit omnis intelligentia et sapientia, sequitur quod illis qui in falsis mali sunt non sit intelligentia, est enim mens superior et spiritualis apud illos clausa, et modo mens inferior, quae vocatur mens naturalis, aperta; haec mens, quando superior clausa est, non recipit aliquid veri et boni, proinde non intelligentiam e caelo, sed solum e mundo; quare his pro intelligentia est modo scientia et ex hac cogitatio, ex qua procedit ratiocinatio, et per hanc confirmatio falsi et mali contra verum et bonum.

[3] Quod per “caput” in Verbo significetur intelligentia et sapientia, ac in opposito sensu scientia et inde fatua cogitatio, constare potest ex sequentibus locis in Verbo: – Apud Ezechielem,
“Dedi monile super nasum tuum, et inaures super aures tuas, et coronam ornatus super caput tuum” (xvi. 12):
haec dicta sunt de Hierosolyma, per quam significatur ecclesia, ibi qualis fuerat in principio; per “monile super nasum” significatur perceptio veri ex bono; per “inaures super aures” significatur auscultatio et obedientia; et per “coronam super caput” significatur sapientia; intelligentia enim, quae ex Divino Vero est, fit sapientia ex bono amoris, quod significatur per “coronam ex auro.”

[4] In Apocalypsi,
“Mulier circumdata solem, et luna sub pedibus ejus, et super capite ejus corona stellarum duodecim” (xii. 1):
quod per “caput,” super quo corona stellarum duodecim, significetur intelligentia, videbitur in explicatione in sequentibus. Quod
Judaei posuerint coronam ex spinis super caput Domini, et quod percusserint caput Ipsius (Matth. xxvii. 29, 30; Marc. xv. [17,] 19; Joh. xix 2),
significabat quod tali contumelia affecerint Ipsum Divinum Verum et Divinam Sapientiam; Verbum enim, quod est Divinum Verum, et ubi Divina Sapientia, falsificaverunt et adulteraverunt per traditiones, et per applicationes ad se, sic volentes regem qui illos super omnes in universo terrarum orbe eveheret: et quia regnum Domini non fuit terrestre sed caeleste, ideo omnia Verbi, quae de Ipso dicta sunt, perverterunt, et quae de Ipso praedicta irriserunt: hoc erat quod repraesentabatur per quod “coronam ex spinis super caput Ipsius posuerint,” et quod “caput Ipsius percusserint.”

[5] Ubi agitur de statua Nebuchadnezari in somnio visa, dicitur apud Danielem,
Quod caput ejus esset ex auro puro; pectus et brachia ex argento; venter et femora ex aere; crura ex ferro; pedes partim ex ferro et partim ex argilla (ii. 32, 33):
per illam statuam repraesentati sunt status successivi ecclesiae; per “caput ex auro” repraesentata et significata est Ecclesia Antiquissima, quae in sapientia caelesti et inde in intelligentia prae sequentibus fuit; ea sapientia et intelligentia ejus intelligitur per “caput ex auro:” quod reliqua istius statuae significent status ecclesiarum sequentium, videatur supra (n. 176, 411 [b].) Apud Davidem,
“Induxisti nos in rete, posuisti {1}oppressiones super lumbos [nostros], equitare fecisti hominem in capite nostro” (Ps. lxvi. [11,] 12):
per “equitare facere hominem in capite nostro” significatur quod non intelligentia (videatur supra, n. 355 [g]. ubi illa plenius explicata sunt).

[6] Apud Mosen,
Hae benedictiones “veniant capiti Josephi, et vertici Naziraei fratrum ejus” (Gen. xlix. 26; Deutr {2}xxxiii, 13-16):
quod “benedictiones venient capiti Josephi” significat quod omnia illa quae prius dicta sunt, quae sunt benedictiones caeli, fient interioribus ejus mentis, quae sunt vitae intellectus et voluntatis ejus, nam haec sunt interiora mentis: quod venient “vertici Naziraei fratrum ejus” significat quod etiam fient exterioribus quae mentis naturalis ejus sunt; “naziraeatus” enim {3}significat exteriora quae sunt mentis naturalis, nam significat crines seu capillitium. (Sed haec amplius explicata videantur supra, n. 448 [b]; et in Arcanis Caelestibus, n. 6437, 6438.) Apud eundem,
“Date vobis viros sapientes et intelligentes,…. ut ponam eos in capita vestra” (Deutr. i. 13):
dicitur “in capita,” quia intelligitur sapientia et intelligentia, qua illi reliquis praepollent; quare dicitur “Date vobis viros sapientes et intelligentes.”

[7] Apud Esaiam,
“Effudit Jehovah super vos spiritum somnolentiae, et occlusit oculos vestros prophetas, et capita vestra videntes obtexit” (xxix. {4}10):
per “prophetas” significantur docentes vera ac intelligentes, et abstracte doctrina veri et intelligentia; quare dixit, “Occlusit oculos prophetas, et capita vestra videntes;” prophetae vocantur “oculi,” et videntes “capita,” quia per “oculos” significatur intellectus veri quoad doctrinam, et per “videntes” intelligentia similiter ac per “caput.”

[8] Apud eundem,
“Exscindet [Jehovah] ex Israele caput et caudam, ramum et juncum….; senex et honoratus.. faciet caput, et propheta doctor mendacii caudam” (ix. 13, 14 [B.A. 14, 15]);
apud eundem,
“Non erit Aegypto opus, quod faciet caput et caudam, ramum et juncum” (xix. 15):
quod “exscindetur ex {1}Israele caput et cauda,” et quod “non erit Aegypto caput et cauda,” significat quod peritura sit illis omnis intelligentia et scientia veri (videatur supra, n. 559. ubi illa loca amplius explicata sunt). Apud eundem,
“In die illo detondebit Dominus per novaculam mercenariam in transitibus fluvii per regem Aschuris, caput et pilos pedum, etiamque barbam consumet” (vii. 20):
quod per haec significetur quod ratiocinia ex falsis deprivatura sint homines ecclesiae omni sapientia et intelligentia spirituali, videatur supra (n. 569 [c]), ubi singillatim explicata sunt; dicitur “in transitibus fluvii, quia per “fluvium Euphratem” significatur ratiocinatio ex falsis; hic itaque invasio inde in vera ecclesiae quae per ratiocinia ex falsis destruuntur.

[9] Apud Ezechielem,
“Fili hominis, sume tibi gladium acutum, novaculam tonsorum…., quam traduces super caput et super barbam….; tertiam partem igne combures…., tertiam percuties gladio, et tertiam disperges in ventum” (v. 1, 2):
etiam hic per “traducere novaculam super caput” significatur deprivare omni intelligentia veri: causa est, quia nisi sint ultima intelligentiae, quae significantur per “capillos capitis,” quos abradet cum novacula quae traducetur {2}super caput, perit intelligentia; nam quando auferuntur ultima, est sicut cum basis aufertur columnae, aut fundamentum domui: inde est quod in Ecclesia Judaica, quae fuit ecclesia repraesentativa, nefarium fuerit abradere capillos capitis et inducere calvitiem, similiter barbam; quare etiam qui absque intelligentia sunt, apparent in mundo spirituali calvi.

[10] Ex his constare potest quid in sequentibus locis significatur per “caput calvum” seu per “calvitiem:” – Apud Esaiam,
“In omnibus capitibus ejus calvities, omnis barba rasa” (xv. 2);
nempe quod non intelligentia. Apud Ezechielem,
“Super omnibus faciebus pudor, et in omnibus capitibus calvities” (vii 18);
apud eundem,
“Omne caput decalvatum, et omnis humerus depilatus” (xxix. 18):
similiter. Quare vetitum fuit Aharoni et filiis ejus radere capita sua, ac angulum barbae; de qua re apud Mosen,
Aharon et filii ejus non radent capita sua, nec dissuent vestes suas, ne moriantur, et Jehovah propterea irascatur toti concioni (Levit. x. 6);
et apud eundem,
Filii Aharonis “non inducent calvitiem capiti suo, nec angulum barbae radent” (Levit. xxi. 5):
per “barbam” significatur ultimum rationalis hominis, et per quod “non raderent barbam” significatur ne deprivarent se rationali, per quod ultimo ejus; nam ut supra dictum est, quando ultimum aufertur, etiam interius perit. Quid intelligitur per
Quod mulier captiva ex hostibus, si desideraretur in uxorem, tonderet caput suum, et faceret ungues suos (Deutr. xxi. 11, 12),
videatur supra (n. 555 [c]).

[11] Quia pudor repraesentabatur per manus super caput, ideo dicitur apud Jeremiam,
“Etiam ab Aegypto pudefies, sicut pudefacta es ab Assyria; etiam ex illa exibis, et manus tuae super caput tuum” (ii. [36,] 37);
et apud eundem,
“Pudefacti sunt et ignominia affecti, et obtexerunt caput” (xiv. 3, 4);
et quia id repraesentativum pudoris fuit,
Ideo Thamar, postquam compressa fuit ab Ammone fratre, “posuit manum super caput, et ivit {1}eundo et clamando” (2 Sam. xiii. 19):
per “ponere manus super caput” significabatur quod non aliqua intelligentia esset. Etiam dolor ob peccata quod insane et stulte egerint, repraesentabatur per quod spargerent pulverem super caput, et quod in terram usque detruderent caput, per quod etiam significabatur maledictio: – Ut apud Ezechielem,
“Ascendere {2}facient pulverem super caput tuum, in cinere volvent te” (xxvii. 30);
in Threnis,
“Sedent in terra, tacent seniores filiae Zionis, ascendere fecerunt pulverem super caput suum, cinxerunt se saccis, descendere fecerunt in terram caput suum, virgines Hierosolymae” (ii. 10).

[12] Per “caput” autem in opposito sensu significatur astutia quae illis qui in amore dominandi sunt. Haec intelligitur per “caput” apud Mosen,
Semen mulieris conculcabit caput serpentis, et serpens laedet calcaneum (Gen. iii. 15);
apud Davidem,
“Dominus ad dextram tuam percussit in die irae suae reges, judicavit inter gentes, implevit cadaveribus suis; percussit caput super terram multam; e flumine in via bibet, propterea exaltabit caput” (Ps. cx. 5-7);
(quae explicata videantur supra, n. 518 [d]:) et apud eundem,
“Deus contundet caput hostium…., verticem capilli, ambulantibus in reatibus” (Ps. lxviii. 22 [B. A. 21]).
Quod astutiae, per quas malum intendunt et machinantur aliis, super ipsos redeant, significatur per
“Dare viam in caput eorum” (Ezech. ix. 10; cap. xi. 21; cap. xvi. 43; cap. xvii. 19; cap. xxii. 31: Joel iv. [B.A. iii.] 4, 7).
Quid autem per
Capita septem, super quibus diademata septem (in Apocalypsi cap. xii. 3; cap. xiii. 1, 3; cap. xvii. 3, 7, 9),
significatur, videbitur infra. Praeterea per “caput,” quia supremum et primarium est in homine, etiam plura significantur; sicut cacumen montis, fastigium, primarium, principium viae, plateae, mensis, et similia.

578. “Ex oribus illorum exivit ignis, at fumus, et sulphur.” – Quod significet cogitata et inde ratiocinia scaturientia ex amore mali et ex amore falsi, et ex concupiscentia destruendi vera et bona per falsa mali, constat ex significatione “oris,” quod sit cogitatio et inde ratiocinatio (de qua in explicatione ad versum 19, sequentem); ex significatione “ignis,” quod sit amor sui, et inde amor mali (de qua supra, n. 504 [c-e], 539); ex significatione “fumi,” quod sit densum falsum scaturiens ex amore mali (de qua etiam supra, n. 494, 539); et ex significatione “sulphuris,” quod sit concupiscentia destruendi ecclesiae vera et bona per falsa mali.

[2] Quod haec per “sulphur” significetur, constare potest ex Verbo ubi nominatur: – Ut apud Mosen,
“Jehovah pluere fecit super Sodomam et Amoram sulphur et ignem” (Gen. xix. 24);
et apud Lucam,
“Quo die egressus est Lothus e Sodoma, pluit igne et sulphure e caelo, et perdidit omnes; juxta hoc fiet quo die Filius hominis revelabitur” (xvii. 29, 30):
per illos qui “in Sodoma et Amora” fuerunt, intelliguntur qui in falsis mali ex amore sui; et quia falsa mali ex illo amore {1}perdiderunt eos, ideo pluit Sulphur et ignis, “sulphur” ex concupiscentia perdendi ecclesiam per falsa mali, “ignis quia concupiscentia illa scaturivit ex amore sui: quod ita fiet quando Filius hominis revelabitur, significat quod etiam tunc falsa mali ex amore sui ecclesiam perditura sint. Talis pluvia etiam apparet in mundo spirituali quando mali qui in falsis ex illo amore sunt, in infernum dejiciuntur.

[3] Apud Mosen,
Quid dicent filii Vestri…. “et alienigena cum, ….videbunt plagas terrae hujus et morbos ejus?…. Sulphur, sal, et combustio tota terra, non conseratur, nec germinet, nec ascendat in ea ulla herba; juxta eversionem Sodomae et Amorae, Adamae et Zeboim” (Deutr xxix. 21, 22 [B.A. 22, 23]):
sunt hae maledictiones quae denuntiantur filiis Israelis, si non custodiunt praecepta et statuta, et si colunt alios deos; et quia tunc ecclesia vastatur et destruitur per falsa mali et per mala falsi, dicitur quod tunc “sulphur, sal, combustio tota terra;” “terra” significat ecclesiam: et per quod “non conseretur, non germinabit, nec ascendet super ea ulla herba,” significatur quod amplius non recipietur et producetur aliquod verum ex bono.

[4] Apud Esaiam,
“Paratum est ab heri Thopheth, etiam hoc regi praeparatum est, in profundum et latum descendet; rogus ejus, ignis et ligna multa, flatus Jehovae sicut fluvius sulphuris accendens eum” (xxx. 33):
per “Thopheth” significatur infernum ubi dirus et saevus amor destruendi omnia vera et bona ecclesiae regnat, imprimis ubi saeva cupiditas perdendi bona innocentiae; quod id infernum dirum sit ex falsis mali, significatur per quod “in profundum et latum descendet:” “rex” cui id praeparatum est, significat ipsum falsum infernale; “rogus ejus, ignis et ligna,” significant mala omnis generis quae sunt illius amoris: et quia id infernum ardet ex concupiscentia destruendi, dicitur quod “flatus Jehovae sicut fluvius sulphuris accendit eum;” ibi enim, ut primum audiunt ecclesiae vera et percipiunt ejus bona ab aliquo, accenduntur sicut furore destruendi et exstinguendi illa.

[5] Apud Esaiam,
“Dies vindictae Jehovae, annus retributionum pro lite Zionis; et convertentur torrentes ejus in picem, et pulvis ejus in sulphur, et erit terra ejus in picem ardentem, noctu et diu non exstinguetur, in aeternum ascendet fumus ejus” (xxxiv. 8-10):
“dies vindictae Jehovae, et annus retributionum pro lite Zionis,” significat adventum Domini, ac ultimum judicium tunc ab Ipso factum; quod “convertentur torrentes in picem, et pulvis in sulphur,” significat infernum in quod illi qui in falsis mali et in malis falsi sunt, conjicientur; malum amoris infernalis et ejus poena significatur per quod “pix ardens noctu et diu non exstinguetur;” et dirum falsum ex illo malo, per quod “fumus in aeternum ascendet.”

[6] Apud Ezechielem,
“Disceptabo cum” Gogo “peste et sanguine, et pluviam inundantem, et lapides grandinis, ignem et sulphur pluere faciam super eum” (xxxviii. 22):
per “Gogum” intelliguntur qui in sancto et pio externo ponunt omnem cultum, et non in interno, cum tamen cultus externus talis est qualis internus; et dicitur, quod “Jehovah super illos pluere faciet pluviam inundantem, lapides grandinis, ignem et sulphur,” per quae significatur quod falsa et mala destruentia omnia ecclesiae vera et bona; “ignis et sulphur” sunt mala falsi et falsa mali, utraque diabolica.

[7] Apud Davidem,
Jehovah “pluet super impios laqueos, ignem et sulphur; et ventus procellarum portio calicis eorum” (Ps. xi. 6):
per haec significatur quod impii destruentur per sua mala falsi et per sua falsa mali, quae destruent omnia vera ecclesiae apud illos; “laquei, ignis et sulphur” sunt mala falsi et falsa mali; et “ventus procellarum” qui portio calicis eorum, significat destructionem omnis veri: quod non intelligatur quod pluet ignis et sulphur super impios, patet, nam dicitur etiam quod “pluent laquei;” quare per “ignem et sulphur” talia significantur quae ecclesiae vera et bona prorsus destruunt.

[8] Similiter apud Hiobum,
“Spargetur super habitationem” impii “sulphur” (xviii. 15);
per “sulphur” enim tale falsum mali intelligitur quod destruit omne ecclesiae apud hominem, quod est falsum ex malo amoris sui, quale fuit illis qui in Sodoma et Amora, de quo dicitur,
Quod non modo everterit urbes et habitatores, sed etiam planitiem et germen agri (Gen. xix. 25):
“germen agri” significat verum ecclesiae nascens. Similia per “ignem” et “sulphur” significantur in sequentibus in Apocalypsi,
“Qui bestiam adorat, et imaginem ejus cruciabitur sulphure et igne” (xiv. 9, 10);
“Bestia et pseudopropheta…. viventes conjecti sunt in stagnum ignis ardens sulphure” (xix. 20);
“Diabolus…. conjectus est in stagnum ignis et sulphuris, ubi bestia et pseudopropheta” (xx. 10);
“Homicidis, scortatoribus et incantatoribus et idololatris et omnibus mendacibus pars erit in stagno ardente igne et sulphure” (xxi. 8).

579. [Vers. 18.] “A tribus his occisa est tertia pars hominum, ex igne et ex fumo et ex sulphure exeunte ex oribus illorum.” – Quod significet quod omnis intellectus veri et inde vita spiritualis ex illis exstincta sit, constat ex significatione “tertiae partis hominum,” quod sit omnis intelligentia seu intellectus veri, et quia inde est vita spiritualis, ideo etiam haec involvitur; ex significatione “occidi,” quod sit exstingui, nam cum intellectus veri exstinguitur, homo spiritualiter occiditur (videatur supra, n. 315 [a, b]): (quod “tertia pars,” cum de veris, sit omne, [supra] n. 506; et quod homo sit intellectus veri et perceptio boni, n. 280, {1}546;) et ex significatione “ignis, fumi et sulphuris exeuntium ex oribus illorum,” quod sint cogitata et inde ratiocinia scaturientia ex amore mali, ex amore falsi, et ex concupiscentia destruendi vera et bona per falsa mali (de qua mox supra, n. 578): ex his videri potest quid per illa verba significatur. Haec dicuntur de “equis” in visione visis, quod nempe “ex illorum oribus exiverit ignis, fumus et sulphur;” et quia per “equos” in visione visos significantur falsificationes Verbi per ratiocinia ex fallaciis, patet quod per “ignem, fumum et sulphur ” significentur illa quae causantur, quae sunt amores mali et falsi ac concupiscentiae destruendi vera et bona ecclesiae; et hoc fit per cogitata et ratiocinia ex fallaciis de sensu et intellectu Verbi: quando enim homo non cogitat nisi ex fallaciis, cogitat solum ex illis quae in sensu litterae ad primum visum exstant, et non ex aliquo sensu litterali interiori: inde admodum crassas et duras ideas de omni doctrinali, quod ex Verbo, captat; sicut de Deo, quod irascatur, puniat, in infernum conjiciat, tentet, quod Ipsum paeniteat, et plura similia, praeter quod corporee et materialiter de singulis quae in Verbo legit, et nihil spiritualiter, cogitet; inde est quod mere sensualiter; et cum mere sensualiter, tunc solum ex amore sui et mundi; et cum ex his, solum ex malis et falsis. Quare cum sibi relictus ex suo spiritu cogitat, tunc ex illorum amorum affectione cogitat, quos illis quae in Verbo sunt conjungit; et cum Divina Verbi conjunguntur talibus, tunc adulterantur et falsificantur omnia quae ibi; nam Divina Verbi nusquam conjungi possunt quam cum amore caelesti seu cum affectione spirituali; si cum alio amore, seu cum alia affectione, tunc clauditur mens superior, quae vocatur mens spiritualis, et modo aperitur mens inferior, quae vocatur mens naturalis; immo apud illos qui conjungunt Verbi vera cum affectione amoris sui, clauditur etiam mens naturalis, et aperitur modo ultimum hujus mentis, quod vocatur sensuale, quod proxime inhaeret corpori, et proxime exstat mundo; inde est quod spiritus hominis fiat corporeus, qui nullam sortem habere potest cum angelis, qui sunt spirituales.

580. [Vers. 19.] “Nam potestas illorum in ore illorum erat.” – Quod significet cogitationes sensuales et inde ratiocinationes, quod illis maxime valerent, constat ex significatione “potestatis illorum,” quod sit valere, hic maxime valere; et ex significatione “oris,” quod sit cogitatio sensualis et inde ratiocinatio: per “os” enim et per ea quae oris sunt significantur illa quae intellectus et inde cogitationis et loquelae sunt, haec enim correspondent ori; nam omnia organa quae una voce dicuntur oris, sicut larynx, glottis, guttur, lingua, os, labia, sunt organa inservientia intellectui pro enuntiatione et elocutione; inde est quod per “os” significetur cogitatio et inde ratiocinatio: at quia cogitatio hominis est interior et exterior, nempe spiritualis, naturalis et sensualis, ideo per “os” significatur cogitatio quae est homini de quo agitur, hic cogitatio sensualis, quia de homine facto sensuali per falsa mali agitur. Cogitatio sensualis est cogitatio omnium infima, et est materialis et corporea; in hac cogitatione sunt omnes qui in malis quoad vitam et inde in falsis quoad doctrinam sunt, utcunque creduntur docti et eruditi, et quoque utcunque possunt falsa in decora serie concinnare, ac elegante et eloquente sermone exornare.

[2] Quod “os” ex correspondentia, ita in spirituali sensu, significet cogitationem, at in sensu naturali enuntiationem, constare potest ex sequentibus his locis: – Apud Davidem,
“Os justi meditatur sapientiam” (Ps. xxxvii. 30):
per “os” ibi significatur cogitatio ex affectione, nam homo ex illa meditatur sapientiam, non autem ex ore et ejus loquela. Apud Lucam,
Jesus dixit, “Ego dabo vobis os et sapientiam, cui non poterunt se opponere” (xxi.15):
“os” ibi pro loquela ex intellectu, ita pro cogitatione ex qua homo loquitur. Apud Matthaeum,
“Non quod intrat in os, immundum reddit hominem; sed quod egreditur ex ore, hoc immundum reddit hominem:…. quod ingreditur in os, in Ventrem abit, et in latrinam ejicitur; quae vero egrediuntur ex ore, ex corde egrediuntur;…. ex corde egrediuntur cogitationes malae, caedes, adulteria, stupra, furta, falsa testimonia, blasphemiae” (xv. 11, 17-19):
per “illa quae ingrediuntur in os” in sensu litterae intelliguntur omnis generis cibi, qui post usum in corpore per ventrem abeunt in latrinam; at vero in sensu spirituali per “illa quae ingrediuntur in os” significantur omnia quae ex memoria et quoque ex mundo intrant in cogitationem, haec etiam correspondent cibis; et illa quae ingrediuntur cogitationem et non simul voluntatem, non immundum reddunt hominem, nam memoria et inde cogitatio sunt homini solum sicut introitus ad illum, quoniam voluntas est ipse homo: quae modo ingrediuntur cogitationem et non ulterius, illa quasi per ventrem in latrinam rejiciuntur; “venter” ex correspondentia significat mundum spirituum, unde cogitationes apud hominem influunt, et “latrina” significat infernum.

[3] Sciendum est quod homo non purificari possit a malis et inde falsis, nisi immunda quae ei insunt emergant usque in cogitationem, ac ibi videantur, agnoscantur, discernantur et rejiciantur. Ex his patet quod per “id quod ingreditur in os” in sensu spirituali significetur quod ingreditur in cogitationem ex memoria et ex mundo; at vero per “id quod egreditur ex ore” in sensu spirituali significatur cogitatio ex voluntate seu ex amore: per “cor” enim, ex quo egreditur in os et ex ore, significatur hominis voluntas et amor; et quia amor et voluntas faciunt totum hominem, homo enim talis est qualis ejus amor, inde illa quae inde in os et ex ore egrediuntur, immundum faciunt hominem; quae quod sint mala omnis generis, constat ex enumeratis ibi. Ita intelligitur hoc Domini verbum in caelis. (Quod “cor” significet voluntatem et amorem, videatur supra, n. 167.)

[4] Apud Esaiam,
“Volavit ad me unus ex seraphim, in cujus manu pruna…. ex altari; et tetigit os meum et dixit, Ecce tetigit haec labia tua, ideo recessit iniquitas tua, et peccatum tuum expiatur” (vi. 6, 7):
quod “unus ex seraphim tetigerit pruna ex altari os et labia prophetae” significat purificationem ejus interiorem, quae est intellectus et voluntatis, et inde inaugurationem in munus docendi; per “prunam ex altari” significatur Divinus Amor, a quo omnis purificatio; et per “os” et “labia” significatur cogitatio et affectio, seu quod idem, intellectus et voluntas; quibus purificatis homo ab iniquitate et peccato removetur; quare dicitur, “Ideo recessit iniquitas tua, et peccatum tuum expiatur:” quod non recedat iniquitas per prunam admotam ori et labiis, unicuivis constare potest. (Quod illa quae oris sunt correspondeant intellectualibus, quia ex illis vox et loquela procedit, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 8068, 9384. “Ex ore et ex corde,” quod sit ex intellectu et voluntate, n. 3313, 8068, ibi.)

581. “Nam caudae illorum similes serpentibus, habentes capita.” – Quod significet quod ex scientificis sensualibus, quae fallaciae, astute ratiocinentur, constat ex significatione “caudarum,” hic equorum, quod sint scientifica, quae vocantur sensualia quia sunt ultima intellectus (de qua supra, n. 559); ex significatione “serpentum,” quod sint astutiae sensualis hominis (de qua sequitur); et ex significatione “habere capita,” quod sit ratiocinari per illa scientifica; nam per “caput” significatur intelligentia, inde per “habere caput” intelligens esse; quod sit ratiocinari per illa scientifica, est quia per “caput,” cum de sensuali homine, significatur scientia, et inde fatua cogitatio (videatur supra, n. {1}577 [a]), proinde etiam ratiocinatio per scientifica sensualia: ex his constare potest quod per “caudas equorum similes serpentibus, habentes capita” significetur quod ex scientificis sensualibus, quae fallaciae, astute ratiocinentur. Dicitur quod sint fallaciae, quia scientifica sensualia fiunt fallaciae quando homo ex illis ratiocinatur de spiritualibus: ut pro exemplo, quod dignitates et opulentiae sint reales benedictiones; quod gloria, qualis est magnatibus in mundo, sit in qua beatitudo caelestis consistit; et quod Dominus velit adorationem ab homine propter Sui gloriam; et similia alia, quae sunt fallaciae quando spiritualibus applicantur; nam homo sensualis, quia non pollet intelligentia, ita cogitat, non enim aliter scire potest.

[2] Quod “serpentes” in Verbo {2}significent sensualem hominem quoad astutiam, et quoad prudentiam, constare potest ex sequentibus: – Apud Mosen,
“Serpens factus astutus prae omni fera agri quam fecerat Jehovah Deus” (Gen. iii. 1):
per “serpentem” hic non intelligitur serpens, sed sensualis homo, et in communi sensu ipsum sensuale, quod est ultimum intellectus humani; per “hominem et ejus uxorem” significatur Ecclesia Antiquissima, quae lapsa est quando homines istius ecclesiae coeperunt ex scientificis sensualibus ratiocinari de Divinis, quod significatur per “edere ex arbore scientiae;” astutia eorum in ratiocinando de Divinis ex sensuali describitur per ratiocinationem serpentis cum uxore Adami, ex qua decepti sunt. Quod serpens dicatur “astutus prae omni fera agri,” est quia ei venenum est, et inde morsus ejus letalis, et quia in latebris se recondit; “venenum” significat astum et dolum, et inde “morsus” ejus noxam letalem; et “latebrae” e quibus mordet et in quibus se recondit, significant astutias.

[3] Sciendum est quod omnes “bestiae” significent affectiones, quales sunt apud homines; ac “serpentes” significant affectiones sensualis hominis, ex causa quia serpunt humi super ventre, similiter ut sensuale hominis; hoc enim infimo loco est, et quasi repit humi sub reliquis: etiam sensuales homines in mundo spirituali in inferioribus habitant, non enim elevari possunt versus superiora, quoniam in externis sunt, et ex illis de omni re judicant et concludunt; etiam mali qui in infernis sunt plerique sensuales sunt, et multi eorum astuti; quare etiam apparent sicut serpentes varii generis, dum spectantur e luce caeli; inde est quod diabolus appelletur “serpens.” Quod infernales etiam astuti sint, est causa, quia malum in se recondit omnem astutiam et malitiam, sicut bonum omnem prudentiam et sapientiam. (De quare videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 570-581, ubi actum est De Malitia et Artibus nefandis Spirituum Infernalium.)

[4] Inde nunc est quod diabolus seu infernum dicatur “serpens” in sequentibus locis: – In Apocalypsi,
“Draco serpens antiquus,… diabolus et satanas, qui seducit totum terrarum orbem” (xii. 9, 14, 15; cap. xx. {1}2);
apud Davidem,
“Exacuerunt linguam sicut serpens, venenum aspidis sub labiis eorum” (Ps. cxl. 4 [B.A. 3]);
per quae significatur astuta et dolosa eorum deceptio. Apud eundem,
“Venenum eorum instar veneni serpentis” (Ps. lviii. 5 [B.A. 4]);
apud Hiobum,
“Venenum aspidum suget, occidet eum lingua viperae” (xx. 16);
et apud Esaiam,
“Ova aspidis ponebant, et telas araneae texebant; qui comedit de ovis illorum, moritur; et quando quis exprimit, excluditur vipera” (lix. 5):
haec de hominibus malis qui dolo et astu seducunt in spiritualibus; clandestina mala, ad quae astute allectant, significantur per” ova aspidis” quae ponunt; dolosa falsa significantur per “telas araneae” quas texunt; letalis noxa, si recipiuntur, significatur per “Qui comedit de ovis illorum, moritur; et quando quis exprimit, excluditur vipera.”

[5] Quoniam Pharisaei tales erant, ideo vocantur a Domino
“Serpentes, progenies viperarum” (Matth. xxiii. 33).
Quod astutiae et malitiae talium nihil nociturae sint illis quos Dominus tutatur, significatur per quod
“Ludet sugens super foramine viperae, et super speluncam basilisci ablactatus manum [suam] impellet” (Esai. xi. 8):
per “sugentem” et “ablactatum” significantur qui in bono innocentiae sunt, qui sunt qui in amore in Dominum; et per “foramen viperae” et “speluncam basilisci” intelliguntur inferna in quibus dolosi et astuti spiritus sunt; apparent etiam introitus ad illa sicut furva foramina, ac intus sicut speluncae.

[6] Quod astutiae et malitiae spirituum infernalium non nocerent illis quos Dominus tutatur, etiam significatur per haec Domini verba,
Quod possent calcare super serpentes et scorpios, et super omnem potestatem inimici (Luc. x. 19);
Tum quod possent tollere serpentes, et quoque bibere letale, nec nociturum illis (Marc xvi. 18):
“calcare super serpentes” significat contemptui habere et vilipendere dolos, astutias, et artes nefandas turbae infernalis; quare etiam dicitur, “et super omnem potestatem inimici; “inimicus” est illa turba, et “potestas” ejus est astutia.

[7] Malitiae et astutiae spirituum infernalium, qui simul sumpti vocantur “diabolus” et “satanas,” per “serpentes ” etiam intelliguntur in sequentibus locis: – Apud Mosen,
Jehovah Deus “ducens te per desertum magnum et formidabile, serpentis, presteris et scorpionis” (Deutr. viii. 15):
per profectiones filiorum Israelis in deserto repraesentabantur et inde significabantur tentationes fidelium; infestationes tunc ab infernis per malos spiritus et genios, significantur per “serpentes, presteres et scorpiones.”

[8] Apud Esaiam,
“Ne laeteris, Philisthaea tota, quod fracta sit virga percutiens te, nam e radice serpentis exibit basiliscus, cujus fructus prester volans” ({1}xiv. 29):
per “Philisthaeam” significatur fides separata a charitate; seductio multorum per sophismata, quibus illa fides confirmatur, describitur per quod “e radice serpentis exibit basiliscus, cujus fructus prester volans.” Apud Jeremiam,
“Ecce Ego mittens inter vos serpentes basiliscus, contra quos non incantio, et mordebunt vos” (viii. 17);
apud eundem,
“Vox ejus sicut serpentis ibit” (xlvi. 22, 23):
apud Amos,
“Si {2}occultaverint se coram oculis meis in fundo maris, inde praecipiam serpenti ut mordeat eos” (ix. 3).
Etiam astutiae significantur per
Leviathanem serpentem tortuosum” (Esai. xxvii. 1).

[9] Quod per “serpentes” significetur astutia et quoque prudentia quae apud sensuales homines, constare potest a Domini verbis apud Matthaeum,
“Estote prudentes sicut serpentes, et simplices sicut columbae” (x. 16):
“prudentes” dicuntur qui in bono, “astuti” qui in malo, est enim prudentia veri ex bono, et astutia falsi ex malo; et quia ad illos qui in bono sunt illa dicuntur, ideo per “serpentes” in eo loco etiam intelligi potest prudentia.

[10] Quoniam astutiae malorum sunt diabolicae, idcirco illi qui in illis sunt dicuntur “comedere pulverem:” – Apud Mosen,
Dictum ad serpentem, “Maledictus esto prae omnibus bestiis, et prae omnibus feris agri; super ventre tuo ambulabis, et pulverem comedes omnibus diebus vitae tuae” (Gen. iii. 14);
apud Esaiam,
“Serpenti pulvis panis” (lxv. 25);
et apud Micham,
“Lambent pulverem sicut serpens” (vii. 17):
per “pulverem” significatur damnatum; et per “ambulare super ventre” significatur sensuale, quod est ultimum vitae apud hominem; et quia ultimum vitae est, ideo in nulla intelligentia et sapientia est, sed in astutia et malitia, quae intelligentiae et sapientiae contrariae sunt.

[11] Apud Mosen,
“Dan serpens super via, serpens jaculus super semita, mordens calcaneos equi, et cadet {1}eques ejus retrorsum” (Gen. xlix. 17):
quid hoc propheticum de Dane significat, nemo scire potest nisi sciat quid significatur per “equum” et ejus “calcaneos,” tum quid per “serpentem;” per “equum” significatur intellectus veri, et per “equitem” intelligentia; per “serpentem” significatur sensuale, quod est ultimum vitae intellectualis; per “calcaneos equi” significantur vera in ultimis, quae sunt scientifica sensualia; quod sensuale per ratiocinationes ex fallaciis laedat et seducat intellectum, significatur per quod “serpens mordeat calcaneos equi, et cadet eques ejus retrorsum:” haec dicta sunt de Dane, quia tribus ex illo nominata erat ultima tribuum, et inde significabat ultima veri et boni, proinde ultima ecclesiae (de qua re videatur in Arcanis Caelestibus, n. 1710, 3923, 6396, 10335, ubi hoc propheticum etiam explicatum est).

[12] Sensuale, quod ultimum vitae intellectualis est, etiam significatur per
“Serpentem oblongum” (Esai. xxvii. 1; Hiob. xxvi. 13):
tum etiam per
Serpentem, in quem baculus Mosis conversus est (Exod. iv. 3, 4; cap. vii. 9-12).
(Videatur in Arcanis Caelestibus, n. 6949, 7293.) Etiam sensualia, quae sunt ultima vitae hominis, significantur per
“Serpentes presteres” missos in populum, qui reverti voluit in Aegyptum;
at sanatio a morsu talium serpentum, a Divino sensuali Domini, significatur per
“Serpentem aeneum” positum super signum, a quo aspecto revixerut (Num. xxi. 5-9);
Divinum sensuale Domini dicitur, quia Dominus, cum in mundo fuit, glorificavit, hoc est, Divinum fecit, totum Humanum suum usque ad ultimum ejus; ut constare potest ex eo, quod nihil in sepulchro reliquerit, et quod dixerit ad discipulos
Quod ossa et carnem habeat, quae non spiritus habet (Luc. xxiv. 39, |4|0).
Ultimum sensuale, quod Dominus etiam glorificavit seu Divinum fecit, significatur per “serpentem” illum aeneum positum super signum, de quo Ipse Dominus ita apud Johannem,
“Sicut Moses exaltavit serpentem…, ita oportet exaltari Filium hominis, ut omnis qui credit in Ipsum non pereat, sed habeat vitam aeternam” (iii. 14, 15):
per tale signum repraesentatus est Dominus coram populo Israelitico et Judaico, quia illi mere sensuales fuerunt, et sensualis homo non potest elevare cogitationem suam, cum ad Dominum, ultra et supra sensuale; quisque enim aspicit Dominum secundum elevationem intellectus sui, spiritualis homo ad Divinum rationale, et sic porro: ex his patet quod per “serpentem aeneum” etiam significetur sensuale, sed sensuale glorificatum seu Divinum Domini.

582. “Et in his laedunt.” – Quod Significet quod sic pervertant vera et bona ecclesiae, constat ex significatione “laedere,” quod sit pervertere vera et bona ecclesiae per ratiocinia astuta ex scientificis sensualibus seu fallaciis; nam per “equos” in visione, de quorum caudis haec dicuntur, significantur falsificationes Verbi per ratiocinationes ex fallaciis (videatur supra, n. {1}575). Ex equis ita visis Johanni, videri potest quales sunt apparentiae repraesentativae in caelo; quod nempe affectiones ibi, quando repraesentantur per animalia, sistantur in talium animalium formis quales apparent in nostro mundo, sed usque passim cum varietate quoad membra eorum, imprimis quoad vultus; quorum singula ex correspondentia significant affectionis ita repraesentatae varia: ut hic, quod “visi sint equi, quorum capita essent sicut capita leonum, et caudae similes serpentibus, habentes capita;” et quod sedentes super equis haberent “thoraces igneos, hyacinthinos et sulphureos.”

[2] Animalia in variis formis in dies apparent in mundo spirituali, et quoque a me saepius visa sunt; et qui correspondentias novit, is scit quid singula significant: omnes enim affectiones, quae fluunt ex mentibus angelicis, effigiantur coram oculis eorum per omnis generis animalia, quae super terra, quae in aere, et quae in mari: tum etiam per subjecta omnium quae in regno terrae vegetabili, et per subjecta omnium quae in regno terrae minerali. Inde est quod talia in nostro mundo facta sint repraesentativa caelestium et spiritualium. Quod talia repraesentativa in mundo spirituali existant, est quia ibi sunt spiritualia interiora et exteriora; spiritualia interiora sunt omnia illa quae sunt affectionis et inde cogitationis, seu quae sunt intelligentiae veri et sapientiae boni; et spiritualia exteriora ita creata sunt a Domino ut induant seu investiant spiritualia interiora; et cum haec induta et investita sunt, tunc existunt tales formae quales sunt in mundo naturali, in quae ideo interiora spiritualia ultimo desinunt, et in quibus ultimo existunt.

583. VERSUS 20, 21.
“Et reliqui homines, qui non occisi sunt in plagis his, neque paenitentiam egerunt ex operibus manuum suarum, ut non adorarent daemonia, et idola aurea et argentea et aerea et lapidea et lignea, quae neque videre possunt, neque audire, neque ambulare. Et non egerunt paenitentiam ex homicidiis suis, neque audire, neque ambulare. Et non egerunt paenitentiam ex homicidiis suis, neque ex incantationibus suis, neque ex scortationibus suis, neque ex furtis suis.”
20. “Et reliqui homines, qui non occisi sunt in plagis his,” significat qui non perierunt ex cupiditatibus supradictis [n. 584]; “neque paenitentiam egerunt ex operibus manuum suarum,” significat qui non actualiter averterunt se a talibus quae ex proprio [n. 585]; “ut non adorarent daemonia,” significat ne colerent suasmet cupiditates [n. 586]; “et idola aurea et argentea et aerea et lapidea et lignea,” significat doctrinalia falsa, quae ex propria intelligentia, faventia amoribus corporis et mundi et principiis inde captis [n. 587]; “quae neque videre possunt, neque audire, neque ambulare,” significat in quibus et a quibus nihil intellectus veri et perceptionis boni, et sic nihil vitae spiritualis [n. 588].
21. “Et non egerunt paenitentiam ex homicidiis suis,” significat qui non actualiter averterunt se ab exstinguendo illa quae intellectus veri, voluntatis boni, et inde vitae spiritualis sunt [n. 589]; “neque ex incantationibus suis, neque ex scortationibus suis,” significat a pervertendo bonum et a falsificando verum [n. 590]; “neque ex furtis suis,” significat ab eripiendo cognitiones veri et boni, et sic media comparandi sibi vitam spiritualem [n. 591].

584. [Vers. 20.] “Et reliqui homines, qui non occisi sunt in plagis his.” – Quod significet qui non perierunt ex cupiditatibus supradictis, constat ex significatione “reliquorum hominum qui non occisi sunt,” quod sint omnes illi qui non perierunt; quod “occidi” in Verbo significet spiritualiter occidi, quod est perire morte aeterna, videatur supra (n. 547.572): et ex significatione “plagarum harum,” quod sint cupiditates supradictae, quae nempe significantur per “ignem,” “fumum” et “sulphur” exeuntia ex oribus equorum, per quae quod significatae sint cupiditates oriundae ex amore mali et amore falsi, tum concupiscentiae destruendi vera et bona ecclesiae per falsa mali, videatur supra (n. 578). Illa dicuntur “plagae,” quia per “plagas” in Verbo significantur talia quae destruunt vitam spiritualem apud homines, et consequenter ecclesiam, proinde quae inducunt mortem in spirituali sensu intellectam; quae in summa se referunt ad cupiditates scaturientes ex amoribus sui et mundi; hi enim amores sunt radices, ex quibus omnis generis et omnis speciei mala et falsa propullulant et nascuntur.

[2] Talia per “plagas” etiam signi. ficantur in sequentibus in Apocalypsi,
Duo testes “potestatem habent super aquas, ut Vertant eas in sanguinem, et percutiant terram omni plaga, quoties voluerint” (xi. 6);
alibi,
“Blasphemarunt homines Deum prae plaga grandinis, quia magna erat plaga ejus valde” (xvi. 21);
alibi,
“In una die venient plagae” Babyloni, “mors et planctus et fames” (xviii. 8);
et alibi,
“Vidi…. septem angelos habentes septem plagas ultimas, per quas consummanda erat ira Dei” (xv. 1, 6, 8).
Quod per “plagas” intelligantur talia quae inducunt homini mortem spiritualem, consequenter quae prorsus perdunt et devastant ecclesiam apud homines in particulari et sic in communi, videbitur in explicatione locorum sequentium, ubi nominantur “plagae,” et imprimis ubi de “septem plagis ultimis” agitur.

[3] Similia per “plagas” intelliguntur apud Prophetas in sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“Erit lux lunae sicut lux solis, et lux solis erit septupla,…. in die quo obligabit Jehovah fracturam populi sui, et vulnus plagae ejus sanabit” (xxx. 26);
apud Jeremiam,
“Desperatum confractioni tuae, aegra plaga tua,…. plaga hostis percussi te;…. ascendere faciam sanitatem tibi, a plagis tuis sanabo te” (xxx. 12, 14, 17);
apud eundem,
“Omnis transiens praeter” Edomum…. “sibilabit super omnibus plagis ejus” (xlix. 17);
apud eundem,
“Omnis transiens praeter Babelem…. sibilabit super omnibus plagis ejus” (l. 13);
apud Mosen,
“Si non {1}custodias facere omnia verba Legis…., mirabiles reddet Jehovah plagas tuas,…. plagas magnas et constantes, et morbos malos et constantes:…. omnem morbum et omnem plagam, quae non scripta in Libro Legis hujus, occulte mittet Jehovah super te, usque dum perdaris” (Deutr. xxviii. [58,] 59, 61):
per “plagas” ibi significantur plagae spirituales, quae non corpus sed animam perdunt (quae etiam in eo capite in Deuteronomio enumerantur a vers. 20 ad 68).

[4] Quid “plagae” in spirituali sensu significant, describitur per correspondentias apud Sachariam,
“Haec erit plaga qua percutiet Jehovah omnes populos qui pugnabunt contra Hierosolymam, contabescet caro cujusque ut ipse stet super pedibus suis, et oculi ejus contabescent in foraminibus suis, et lingua ejus contabescet in ore ejus. ….Ita habebit se plaga equi, muli, cameli, asini et omnis bestiae, quae erit in castris illis, juxta plagam hanc” (xiv. 12, 15);
haec dicta sunt de illis qui per falsa conantur destruere vera ecclesiae; “Hierosolyma” significat ecclesiam quoad vera doctrinae: et “pugnare contra illam” est conari destruere illa per falsa: quod “contabescet caro cujusvis ut ipse stet super pedibus” significat quod apud illos qui id conantur, peritura sit omnis voluntas boni, et quod illi sic futuri mere naturales corporei, caro” enim significat voluntatem ac ejus bonum aut malum, “pedes” significant illa quae sunt naturalis hominis, inde “stare super illis” significat ex illis soliS vivere: quod “oculi contabescent in foraminibus suis” significat quod periturus sit omnis intellectus veri (“oculi” illum significant); quod ” contabescet lingua in ore ejus” significat quod peritura sit omnis perceptio veri et affectio boni. (De his videatur supra, n. 455 [b], ubi hoc propheticum etiam explicatum est.) Similia paene significantur per “plagas equi, muli, cameli, asini, et omnis bestiae;” per “plagam” enim eorum significatur jactura omnis intellectus veri tam spiritualis quam naturalis, et per “plagam bestiae” significatur jactura omnis affectionis boni.

[5] Apud Lucam,
Eadem hora qua misit Johannes, Jesus “sanavit multos a morbis et plagis spirituum malorum, et caecis multis donavit videre” (vii. 21):
per “plagas spirituum malorum” intelliguntur obsessiones et status calamitosi inflicti hominibus tunc a malis spiritibus, qui tamen omnes significabant status correspondentes spirituales; omnes enim sanationes morborum factae a Domino significabant sanationes spirituales; inde miracula Domini erant Divina; ut hoc, quod “caecis multis donaverit videre,” per quod significabatur quod illis qui in ignorantia veri fuerunt dederit intelligere vera doctrinae, Per
Plagas quas latrones inflixerunt homini descendenti a Hierosolyma in Jerichuntem (Luc. x. 30),
etiam significantur plagae spirituales, quae erant falsa et mala infusa peregrinis et gentibus a Scribis et Pharisaeis. (Videatur supra, n. 444 [c], ubi haec parabola quoad sensum spiritualem explicata est.)

585. “Neque paenitentiam egerunt ex operibus manuum suarum.” – Quod significet qui non actualiter averterunt se a talibus quae ex proprio, constat ex significatione “paenitentiam agere,” quod sit actualiter se avertere a malo (de qua sequitur); et ex significatione “operum manuum suarum,” quod sint talia quae homo cogitat, vult et facit ex proprio; quod illa per “opera manuum” significentur, constabit ex locis in Verbo, quae sequuntur; tum ex eo, quod “opera” sint illa quae sunt voluntatis et inde intellectus, seu quae amoris et inde fidei (videatur supra, n. 98); et quod “manus” significent potentiam, et “manus suae” propriam potentiam, ita etiam quicquid ex proprio hominis provenit.

[2] Quod proprium hominis attinet, sciendum est quod id non sit nisi quam malum et inde falsum; proprium voluntarium est malum, et proprium intellectuale inde est falsum; et hoc proprium trahit homo principaliter ex parentibus, avis et atavis longa retro serie, usque tandem ut hereditarium, quod est ejus proprium, non sit nisi quam malum successive congestum et condensatum: nascitur enim omnis homo in binos amores diabolicos, nempe in amorem sui et in amorem mundi, ex quibus amoribus omnia mala et inde falsa ut a suismet fontibus scaturiunt; et quia homo nascitur in illos amores, etiam nascitur in mala omnis generis (de qua re videantur plura in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 65-83).

[3] Quia homo quoad suum proprium talis est, ideo ex Divina misericordia Domini data sunt media per quae potest a proprio suo removeri; haec media data sunt in Verbo; et cum homo illis mediis operatur, hoc est, ex Divino Verbo cogitat et loquitur, vult et facit, tunc ex Domino tenetur in Divinis, et sic detinetur a proprio; et cum hoc perstat, formatur sicut novum proprium, tam voluntarium quam intellectuale, apud hominem a Domino, quod separatur prorsus a proprio hominis; sic fit homo quasi e novo creatus: hoc vocatur reformatio et regeneratio ejus per vera ex Verbo, et per vitam secundum illa. (Sed de hac re etiam videatur Doctrina Novae Hierosolymae, in articulis De Remissione Peccatorum, n. 159-172; et De Regeneratione, n. 173-186.) Quod paenitentiam agere sit actualiter se avertere a malis, est quia unusquisque homo talis est qualis ejus vita; ac vita hominis principaliter consistit in velle et inde facere; ex quo sequitur quod paenitentia quae est solius cogitationis et inde oris, et non simul voluntatis et inde actus, non sit paenitentia, nam sic vita ei manet similis postea qualis fuit prius; inde patet quod paenitentiam agere sit actualiter se avertere a malis, et ingredi vitam novam. (De hac re etiam videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 159-172.)

[4] Quod “opera manuum” significent talia quae homo cogitat, vult et facit ex proprio, constare potest ex sequentibus locis in Verbo: – Apud Jeremiam,
“Ne ad iram provocetis Me per opus manuum vestrarum, ut non malum faciam Vobis; sed non obedivistis Mihi,…. ut provocaretis ad iram Me per opus manuum vestrarum, in malum vobis. ….Servire facient eos gentes multae et reges magni, ut retribuam illis juxta opus illorum, et juxta factum manuum illorum” (xxv. 6, 7, 14):
per “opus” et “factum manuum” in proximo sensu intelliguntur fusilia et idola; in sensu autem spirituali, per “opus manuum” significatur omne malum et falsum quod ex proprio amore et ex propria intelligentia; per “fusilia et idola,” quae vocantur “opera manuum,” etiam talia significantur, ut in sequentibus, ubi de significatione “idolorum” agetur, videbitur: quoniam proprium hominis non est nisi quam malum, ita contra Divinum, ideo dicitur, “Ne ad iram provocetis Me per opus manuum vestrarum, ut non malum faciam vobis;” “provocare Deum ad iram” significat contra Ipsum esse, unde homini malum: et quia omnia mala et falsa ex proprio hominis sunt, ideo dicitur, “Servire facient eos gentes multae et reges magni,” per quae significatur quod occupatura illos mala ex quibus falsa, et falsa ex quibus mala; “gentes multae” sunt mala ex quibus falsa, et “reges magni” sunt falsa ex quibus mala.

[5] Apud eundem,
“Filii Israelis…. provocant Me ad iram per opus manuum suarum” (xxxii. 30);
et apud eundem,
“Ad iram provocatis Me per opera manuum vestrarum, suffiendo diis aliis in terra Aegypti” (xliv. 8):
per “opera manuum suarum” in sensu spirituali hic intelligitur cultus ex falsis doctrinae quae ex propria intelligentia; ille cultus significatur per “suffire diis aliis in terra Aegypti,” “suffire” enim significat cultum, “dii alii” falsa doctrinae, ac “terra Aegypti” naturale in quo residet proprium hominis, et sic unde est propria intelligentia; ita intelligitur hoc Verbum in caelo.

[6] Apud eundem,
“Loquar judicia mea cum illis super omni malitia illorum, quod deseruerint Me, et suffiverint diis aliis, et incurvaVerint se operibus manuum suarum” (i. 16):
per “suffire diis aliis” etiam hic significatur cultus ex falsis doctrinae; et per “incurvare se operibus manuum suarum ” significatur cultus ex talibus quae ex propria intelligentia; quod ex proprio et non ex Divino, significatur per “quod deseruerint Me.”

[7] Apud Esaiam,
“In die illo respiciet homo ad Factorem suum, et oculi ejus ad sanctum Israelis spectabunt, et non respiciet ad altaria, opus manuum suarum et quod fecerunt digiti ejus non spectabit” (xvii 7, 8):
haec de adventu Domini et de nova tunc ecclesia; per “Factorem” ad quem tunc homo respiciet, intelligitur Dominus quoad Divinum Bonum; et per “Sanctum Israelis” ad quem oculi ejus spectabunt, intelligitur Dominus quoad Divinum Verum; per” altaria” quae “opus manuum” et quae “fecerunt digiti,” ad quae homo non spectabit, significatur cultus ex malis et inde falsis doctrinae quae ex propria intelligentia: inde per illa verba intelligitur quod omne doctrinae erit ex Domino et non ex proprio hominis, quod fit quando homo in affectione veri spirituali est, hoc est, quando amat ipsum verum quia verum, et non principaliter quia ei fama et nomen.

[8] Apud eundem,
Jehovah “dedit deos” regum Aschuris “in ignem, quia non dii illi, sed opus manuum hominis, lignum et lapis” (xxxvii. 19):
per “deos regum Aschuris” significantur ratiocinia ex falsis et malis, quae concordant cum proprio hominis; quare etiam vocantur “opus manuum hominis:” “lignum et lapis,” seu idolum ligneum et lapideum, significant mala et falsa religionis et doctrinae quae ex proprio.

[9] Apud eundem,
“In die illo rejicient quisque idola argenti sui et idola auri sui, quae fecerunt vobis manus vestrae, peccatum; et tunc cadet Aschur” (xxxi. 7 [, 8]):
hoc de instauratione ecclesiae; et per “idola argenti et idola auri,” quae in die illo rejicient, significantur falsa et mala religionis et cultus, quae vocant vera et bona; et quia falsa et mala religionis et cultus sunt ex propria intelligentia, ideo dicitur, “quae fecerunt vobis manus vestrae:” quod tunc non erunt ratiocinia ex talibus, significatur per quod “tunc cadet Aschur.”

[10] Apud Jeremiam,
“Argentum extensum ex Tharschischo adfertur, et aurum ex Uphaso, opus fabri et manuum conflatoris, hyacinthinum et purpura vestis {1}ejus, opus sapientum tota” (x. 9):
describitur ita falsum et malum religionis et cultus, quae confirmantur ex sensu litterae Verbi; “argentum extensum ex Tharschischo” significat vera Verbi in illo sensu; et “aurum ex Uphaso” significat bonum Verbi in illo sensu; et quia falsa et mala illa ex propria intelligentia sunt, ideo vocantur “opus fabri et manuum conflatoris;” etiam verum boni et bonum veri ex sensu litterae Verbi, per quae confirmant et quasi investiunt falsa mali et mala falsi quae ex propria intelligentia, significantur per “hyacinthinum et purpuram quae vestis, opus Sapientum tota.”

[11] Praeterea per “Opus fabri, artificis et opificis,” in Verbo, etiam significatur tale doctrinae, religionis et cultus quod ex propria intelligentia. Inde erat quod altare, et quoque templum, ex mandato aedificatum fuerit ex lapidibus integris, et non ab aliquo fabro aut artifice caesis. De altari ita legitur apud Mosen,
“Si altare lapidum facias Mihi, non aedificabis illos caesos, quia si caelum tuum moveris super illo, profanabis illud” (Exod. xx. 22 [B.A. 25]);
et apud Joschuam,
“Aedificavit Joschua altare…. Deo Israelis in Monte Ebal altare lapidum integrorum, super quos non moverat ferrum” (viii. 30, 31):
et de templo, in Libro Primo Regum,
“Templum Hierosolymae aedificatum est…. ex lapide integro prout allatus….; nam malleus aut securis, ulla instrumenta ferri, non audita sunt in domo cum aedificaretur” (vi. 7).
Altare et postea templum erant praecipua repraesentativa Domini quoad Divinum Bonum et quoad Divinum Verum; quare per “lapides,” ex quibus aedificata erant, significabantur vera doctrinae, religionis et cultus; “lapides” in Verbo etiam significant vera: ne itaque veris doctrinae et inde cultui aliquid ex propria intelligentia accederet, et consequenter inesset, repraesentatum est per quod lapides “integri” essent et non “caesi,” ex quibus aedificabantur; opus enim “fabri” et “artificis” talia significabat; per “caelum” etiam, “malleum,” et “securim,” et in genere per “ferrum,” significatur verum in suo ultimo; et hoc ex proprio hominis praecipue falsificatur, nam hoc verum simile est cum vero sensus litterae Verbi.

[12] Haec de significatione “operum manuum” hominis; at ubi “opera manuum” in Verbo tribuuntur Jehovae, hoc est, Domino, significatur per illa homo reformatus seu regeneratus, tum ecclesia, et in specie doctrina veri et boni ecclesiae. Haec Significantur per “opera manuum” in sequentibus locis: – Apud Davidem,
“Opera manuum” Jehovae “veritas et judicium” (Ps. cxi. 7);
apud eundem,
“Jehovah perficiet pro me; Jehovah, misericordia tua in aeternum; opera manuum tuarum ne omittas” (Ps. cxxxviii. 8);
apud Esaiam,
“Populus tuus omnes justi, in aeternum possidebunt terram, surculus plantarum mearum, opus manuum mearum, ut gloriosum reddam Me” (lx. 21);
apud eundem,
“Jehovah, Pater noster Tu, nos lutum, Tu autem Figulus noster, et opus manuum tuarum omnes nos” (lxiv. {1}7 [B.A. 8]);
et apud eundem,
“Vae litiganti cum Formatore suo, testa cum testis terrae; num dicet lutum figulo suo, Quid facis? aut opus tuum, Non manus illi?…. Sic dixit Jehovah Sanctus Israelis, et Formator {2}ejus, Signa petierunt Me super filiis meis, et super opere manuum mearum praecipiunt Mihi” (xlv. 9, 11):
quod hic per “Jehovam Sanctum Israelis, Formatorem” intelligatur Dominus, constat ex versu 13, seq.; et per “opus manuum Ipsius” intelligitur homo ab Ipso regeneratus, ita homo ecclesiae.

[13] Apud eundem,
“Benedicet Jehovah Zebaoth dicendo, Benedictus populus meus Aegyptus, et opus manuum mearum Aschur, et hereditas mea Israel” (xix. 25):
“Aegyptus” hic significat naturale, “Aschur” rationale, et “Israel” spirituale; et Aschur vocatur “opus manuum Jehovae” quia hoc reformatur apud hominem, rationale enim est quod recipit vera et bona, et ex hoc naturale; spirituale est quod regenerat, hoc est, Dominus per influxum spiritualem: verbo, rationale est medium inter spirituale et naturale; ac spirituale, quod regenerat, influit per rationale in naturale, et hoc sic regeneratur. Apud Mosen,
“Benedicet, Jehovah, robori ejus, et opus manuum ejus accepta” (Deutr. xxxiii. 11):
haec de Levi, per quem significatur bonum charitatis, et in supremo sensu Dominus quoad id bonum; reformatio per id intelligitur per “opus manuum ejus.”

586. “Ut non adorarent daemonia.” – Quod significet ne colerent suasmet cupiditates, constat ex significatione “adorare,” quod sit colere; et ex significatione “daemoniorum,” quod sint malae cupiditates. Quod “daemonia” sint malae cupiditates, est quia per “daemonia” intelliguntur spiritus infernales, et omnes spiritus qui in infernis sunt non sunt nisi quam malae cupiditates; omnes enim spiritus qui in infernis sunt, similiter ac omnes angeli qui in caelis, ex humano genere sunt; et quisque homo post mortem fit qualis ejus vita in mundo fuit, proinde qualis ejus affectio; ita prorsus ut homo post mortem sit sua affectio, homo bonus affectio boni et veri, ac homo malus affectio mali et falsi: quisque post mortem etiam cogitat, vult, loquitur et facit secundum suam affectionem. Affectio mali et falsi est quae, vocatur cupiditas, et quae significatur per “daemonium.”

[2] Quid autem intelligitur per “colere daemonia” etiam paucis dicetur. Unusquisque homo est in consortio cum spiritibus; absque consortio et conjunctione cum illis nemo potest vivere; ac tales spiritus apud hominem sunt, quales ejus affectiones seu cupiditates sunt; quapropter quando homo in cultu non spectat ad Dominum nec ad proximum, sed ad semet et ad mundum, hoc est, quando colit Deum ob finem solum ut evehatur ad honores et lucretur opes, seu ut possit damno afficere alios, tunc colit daemonia; nam tunc Dominus in cultu ejus non praesens est, sed spiritus infernales, qui ei consociati sunt, praesentes sunt: apud hos spiritus etiam talis vesania est ut ipsi credant se deos esse, et coli; quisque enim spiritus, sicut quisque homo, qui in amore sui est, ambit coli sicut Deus; inde est quod talis vesana cupido resideat. apud homines post mortem, quando fiunt spiritus daemones; hoc itaque significatur per “adorare daemonia.”

[3] Hic cultus etiam intelligitur per “sacrificare daemonibus,” apud Mosen,
“Ad zelum provocarunt Ipsum per alienos, per abominationes iratum reddiderunt Ipsum; sacrificant daemonibus, Deo non, diis quos non noverunt” (Deutr. xxxii. [16,] 17);
apud eundem,
Filii Israelis sacrificabunt ad ostium Tentorii, et “non sacrificabunt amplius sacrificia sua daemonibus, post quos scortantes illi” (Levit. xvii. 7):
sacrificia quae fiebant ad ostium Tentorii repraesentabant cultum Domini, quia altare et quoque Tabernaculum repraesentabant caelum, ubi Dominus est praesens; at sacrificia quae fiebant alibi, repraesentabant cultum ubi Dominus non esset praesens, ita cultum daemonum; hoc erat, quia omnia eo tempore repraesentativa erant.

[4] Apud Davidem,
“Sacrificarunt filios suos et filias suas daemonibus” (Ps. cvi. 37):
hoc erat prorsus infernale; sed per “Sacrificare filios et filias” in sensu spirituali significabatur per malas cupiditates perdere et destruere vera et bona ecclesiae, “filii” enim significant vera ecclesiae, ac “filiae” bona ejus.

[5] Apud Esaiam,
“Occurrent Tziim cum Ijim, et daemon silvestris socio suo obviabit, et quiescet ibi noctua, et inveniet sibi requiem” (xxxiv. 14):
agitur ibi de totali ecclesiae devastatione per concupiscentias corporeas et mere naturales, ex quibus omnis generis falsa et mala profluunt; illae concupiscentiae significantur per “Tziim” et “Ijim,” tum per “noctuam” et “daemonem silvestrem” seu satyrum.

[6] Similiter alibi apud eundem,
“{1}Cubabunt ibi Tziim, et implebuntur domus eorum Ochim, et habitabunt ibi filiae noctuae, et daemones silvestres saltabunt ibi” (xiii. 21):
haec dicta sunt de Babele; quod apud illos qui intelliguntur per “Babelem” tales concupiscentiae corporeae et mere naturales sint, ac vitam animi eorum faciant, significatur per quod “domus eorum” talibus “implebuntur,” et quod “ibi habitabunt et saltabunt:” per “domum” significatur mens seu animus hominis cum illis quae inibi, per “filias noctuae” significantur falsitates, et per “daemones silvestres” seu satyros cupiditates mere corporeae. Simile de Babele dicitur in Apocalypsi,
“Babylon…. facta est habitaculum daemonum, et custodia omnis spiritus immundi, et custodia omnis avis immundae et exosae” (xvi|ii|. 2).
Per “daemonia” ejecta a Domino, quibus tunc plures obsessi fuerunt, significantur omnis generis falsitates, quibus ecclesia fuit infestata, et a quibus liberata est a Domino (Ut Matth. cap. viii. 16, 28; cap. ix. 32, 33: cap. x. 8; cap. xii. 22; cap. xv. 22: Marc. i. 32-34: Luc. iv. 33-38, 41; cap. viii. 2, 26-40; cap. ix. 1, 37-44, 49, 50; cap. xiii. 32: et alibi).

587. “Et idola aurea et argentea et aenea et lapidea et lignea.” – Quod significet doctrina falsa, quae ex propria intelligentia, faventia amoribus corporis et mundi et principiis inde captis, constat ex significatione “idolorum,” quod sint falsa doctrinae, religionis et cultus, quae ex propria intelligentia: quid autem in specie “idola aurea,” “argentea,” “aenea,” “lapidea,” et “lignea” significant, constare potest a significatione ” “argenti,” “aeris,” “lapidis” et “ligni;” per “aurum” significatur bonum spirituale, per “argentum” verum spirituale, per “aes” bonum naturale, per “lapidem” verum naturale, et per “lignum” bonum sensuale: haec omnia bona et vera intrant genuinam doctrinam, quia illa est tam ex sensu Verbi spirituali quam ex sensu Verbi naturali; quando doctrinale falsum confirmatur per spiritualia Verbi, tunc fit illud idolum aureum et idolum argenteum; cum autem id confirmatur per naturalia Verbi, qualia sunt sensus litterae ejus, tunc fit idolum aeneum et lapideum; et quando ex mero sensu litterae, fit idolum ligneum; nam sensus Verbi tam interior seu spiritualis quam exterior seu naturalis potest applicari ad confirmandum falsa, ut constare potest ex innumeris haeresibus, quae omnes inde confirmantur:

[2] confirmationes falsitatum fiunt per non intellectum Verbi sensum genuinum, ex illa causa, quia regnant amores proprii, et sic principia inde capta, quae cum regnant homo nihil videt ex luce caeli, sed quicquid videt est ex luce mundi separata a luce caeli; et cum lux mundi separatur a luce caeli, tunc in spiritualibus fit caligo. Sciendum est quod filii Israelis, ex Aegypto et quoque ex gentibus circumcirca, foedum morem colendi idola tulerint; et quia mere externi homines fuerunt, quod etiam illum cultum ex naturali inclinatione sibi implantatum habuerint, ut constare potest ex idololatris tot regum Jehudae et Israelis memoratis in Verbo, et quoque ex ipso Salomone, qui eorum sapientissimus fuit; sed usque idola quae sibi fecerunt et quae coluerunt, ubi memorantur in Verbo, in sensu spirituali significant doctrinalia falsa quae ex propria intelligentia, ex quibus et secundum quae cultus.

[3] Haec significatio “idolorum” etiam ducit causam ex mundo spirituali; ibi mali Spiritus, qui sibi falsa doctrinae finxerunt, apparent sicut idola formare, et variis insignire, usque ut appareant in forma sicut humana; et quoque desumunt ex variis repraesentativis et inaptant ut cohaereant, ut sic illam formam in externis mentiantur. Datum etiam mihi est videre formationes talium idolorum a presbyteris, qui sibi persuaserunt falsa esse vera; et quia ingenio polluerunt, sciverunt singula cum industria connectere et dein investire; tale idolum factum vidi ab Anglis, per quod repraesentaverunt solam fidem esse essentialem salutis, producentem bona charitatis absque ulla hominis cooperatione. Quod idola in mundo spirituali formentur ab illis qui in falsis doctrinae quae ex propria intelligentia sunt, est quia Divina vera, ex quibus est genuina doctrina ecclesiae, inducunt formam humanam angelis; quare etiam “angeli” in Verbo significant Divina vera; inde est quod falsa doctrinae, quae confirmantur ex Verbo, sistantur sicut idola in humana forma; vera Verbi quae falsificantur, et per quae confirmationes, inducunt illam formam; sed quia vera falsificata sunt, sistitur idolum, cui non aliqua vita.

[4] Quod “idola,” “sculptilia” et “fusilia” significent falsa doctrinae, religionis et cultus, constare potest ex sequentibus locis in Verbo: – Apud Esaiam,
“Sculptile iundit artifex, et conflator auro obducit illud, et catenas argenti conflat; destitutus oblatione lignum [quod] non {1}putrescet eligit; artificem sapientem quaerit sibi ad praeparandum sculptile, non commoveatur” (xl. 19, 20):
per haec describitur quomodo conflatur et compingitur doctrina per falsa, ita per talia quae ex propria intelligentia, haec omnia enim sunt falsa; per “artificem” et “conflatorem,” tum per “artificem sapientem” quem sibi quaerit, intelligitur is qui tale doctrinale fingit et format; ut appareat sicut bonum in externa forma, significatur per quod “auro obducat illud;” ut falsa cohaereant et appareant sicut vera, significatur per “catenas argenti conflat;” ut sic agnoscatur, et non videatur falsum, significatur per quod “eligat lignum quod non putrescit,” et per quod “sculptile praeparet ut non commoveatur.”

[5] Apud Jeremiam,
“Stultus factus est omnis homo a scientia, pudore affectus est omnis conflator a sculptili; quia mendacium fusile ejus, neque spiritus in eis; vanitas illa, opus errorum, in tempore visitationis eorum peribunt” (x. 14, 15; cap. li. 17, 18):
quoniam “sculptile” significatur falsum doctrinae, religionis et cultus, ideo dicitur, “Stultus factus est omnis homo a scientia, et pudore affectus est omnis conflator a sculptili;” per “scientiam ex qua homo stultus fit” significatur propria intelligentia, quare falsum inde significatur per “sculptile;” id falsum etiam intelligitur per quod “fusile ejus sit mendacium, vanitas et opus errorum;” quod non aliqua vita spiritualis insit falsis, seu illis quae ex propria intelligentia, intelligitur per quod “non spiritus in eis;” nam in Divinis veris, seu in veris quae a Domino, solum est vita, sicut docet Dominus,
“Verba quae Ego loquor vobis, spiritus sunt et vita sunt” (Joh. vi. 63).

[6] Apud eundem,
“Lignum de silva cecidit, et opus manuum fabri per securim; argento et auro exornat illud; clavis et malleis firmat illa ut non vacillet, sicut palma solidum illa, nec loquuntur, portando portantur, quia non incedunt:…. simul infatuantur et stultescunt, disciplina vanitatum lignum est; argentum extensum ex Tharschischo adfertur, et aurum ex Uphaso, opus fabri et manuum conflatoris, hyacinthinum et purpura vestis eorum, opus sapientum tota: contra Jehovah, Deus veritatis, Ille Deus vivus, et Rex saeculi” (x. 3-5, 8-10):
quod per “sculptile” hic intelligatur falsum doctrinae, religionis et cultus, fictum et formatum ab ingeniosis per propriam intelligentiam, constat ex singulis illius descriptionis in sensu spirituali spectatis; propria intelligentia, per quam id excuditur et formatur, intelligitur per “opus manuum per securim,” perque “opus fabri et manuum conflatoris,” et per “opus sapientum;” quod “opus manuum” fabri et artificis significet id quod ex propria intelligentia, ostensum est in articulo praecedente: falsa quae inde sunt significantur per “simul infatuantur et stultescunt, disciplina vanitatum lignum est;” quod non illis aliqua vita, significatur per quod sit “sicut palma solidum,” quod “non loquantur nec incedant;” “loqui” et “incedere” significant vivere, ac vivere est vivere spiritualiter: confirmationes ex Verbo significantur per “argentum extensum ex Tharschischo” quod adfertur, et per “aurum ex Uphaso,” tum per “hyacinthinum et purpuram” quae vestis eorum; per “argentum ex Tharschischo” significatur verum Verbi, et per “aurum ex Uphaso” bonum Verbi, utrumque falsificatum; similiter per “hyacinthinum et purpuram:” quod omne verum doctrinae, religionis et cultus sit a Jehovah, hoc est, Domino, intelligitur per quod “Jehovah Deus veritatis, Deus vivus, Rex saeculi;” Dominus enim dicitur “Deus” ex Divino Vero, et quoque “vivus,” tum “Rex.”

[7] Apud Esaiam,
“Formatores sculptilis omnes vanitas, et desideratissima eorum non prosunt; et testes sibi ipsi non vident nec cognoscunt….; quia omnes socii ejus pudefient, et fabri ipsi….: fabricat ferrum forcipe, et operatur carbone, et malleis acutis {1}format illud: sic operatur illud per brachium roboris sui, etiam esurit usque dum non robur, neque bibit aquas usque dum fatigatur. Fabricat ligna, extendit filum, et describit illud amussi, facit illud in angulos suos, et circulo definit illud, ut faciat in forma viri, juxta pulchritudinem hominis, ad habitandum domo; ad excidendum sibi cedros, aut accepit buxum aut quercum,…. et quamvis sit homini ad comburendum, et accipit de iis ut calefiat, etiamque accendat ut coquat panem, tamen facit deum, et incurvat se, facit ex eo sculptile, et adorat illud:…. non cognoscunt nec intelligunt, quia obliti sunt, ut non videant oculi eorum, ut non intelligant corda eorum; neque inducit in cor suum, neque scientia et intelligentia, nec dicit,…. Nonne mendacium dextra mea?” (xliv. 9-20:)
per totam hanc descriptionem sculptilis intelligitur formatio doctrinae ex propria intelligentia; singula descriptionis significant singularia formationis; quid alioqui in Divino Verbo opus foret tam prolixa descriptione solius formationis sculptilis? Quod nihil sit nisi falsum, quia ex propria intelligentia, intelligitur per quod “formatores sculptilis omnes vanitas, et desideratissima eorum non prosunt,” quod “illis non scientia nec intelligentia,” et quod non dicat “Nonne mendacium dextra mea ?” Propria intelligentia ex qua format falsum doctrinae, describitur per quod “fabricet ferrum forcipe, et operetur carbone per brachium roboris sui;” “fabricare ferrum forcipe et operari carbone” significat excudere falsa faventia amoribus propriis: quod conjungat falsa falsis per fallacias ex quibus apparent sicut vera, describitur per quod “extendat filum, describat amussi, faciat illud in angulos suos, circulo definiat, ut faciat in forma viri, juxta pulchritudinem hominis, ad habitandum domo;” per “formam viri” significatur apparentia veri, et per “pulchritudinem hominis” significatur apparentia intelligentiae inde, et per “habitare domo” significatur apparentia vitae spiritualis inde; quod nulla vita intelligentiae et perceptionis veri et boni inde sit, significatur per quod “non cognoscant neque intelligant,” quod “non videant oculi eorum, nec intelligant corda eorum.” Quid singula in hac descriptione in specie significant, non vacat ob prolixitatem exponere; satis est quod quisque videre possit quod interius et sapientius quid significetur quam solum formatio sculptilis; sciatur quod in descriptione illa lateat sapientia caelestis, quae ineffabilis, in qua sunt angeli cum illa ab homine leguntur, tametsi homo nihil aliud cogitat quam de sculptili et ejus formatione; quot enim ibi voces, tot correspondentiae sunt, et inde tot sapientiae arcana.

[8] Apud Habakuk,
“Quid prodest sculptile? quia sculpsit illud fabricator ejus; fusile, et doctor mendacii? quia confidit fabricator mendacii sui super hoc, quoniam facit deos mutos. Vae dicenti ligno, Expergiscere, evigila lapidi silenti, hic docebit; hic ecce fixus auro et argento, spiritus non in medio ejus: sed Jehovah in templo sanctitatis suae” (ii. 18-20):
quoniam per “sculptile” intelligitur falsum doctrinae, religionis et cultus, cui nihil vitae spiritualis inest, quia ex propria intelligentia, ideo dicitur, “Quid prodest sculptile? quia sculpsit illud fabricator ejus [; fusile,] et doctor mendacii? super quo confidit fabricator mendacii;” “mendacium” significat falsum, ac “doctor” et “fabricator mendacii” significat qui excudit illud; quod ibi et inde nulla intelligentia et vita, significatur per quod “faciat deos mutos,” et quod “spiritus non in medio ejus:” quod omne verum doctrinae, ecclesiae et cultus, sit a solo Domino, significatur per quod “Jehovah in templo sanctitatis suae;” “templum sanctitatis” est caelum ubi et unde Divinum Verum.

[9] Apud Davidem,
“Idola eorum argentum et aurum, opus manuum hominis; os illis, non loquuntur, oculi illis sed non Vident” (Ps. cxv. 4, 5; Ps. cxxxv. 15, 16):
“idola eorum argentum et aurum,” significat cultum externum absque interno, confirmatum ex sensu litterae Verbi non intellecto, et quoque ex fallaciis sensuum; “opus manuum hominis significat ex propria intelligentia (quod “opus manuum” sit id quod ex propria intelligentia, videatur in articulo praecedente); “os illis, non loquuntur, oculi illis sed non vident,” significat quod ex illis non aliqua cogitatio nec aliquis intellectus veri.

[10] Quod non nisi quam falsum veniat, est quia proprium hominis non est nisi quam malum, favet enim suo amori et suae intelligentiae; quapropter illi non student veris propter vera, sed solum propter famam, nomen, gloriam et lucrum; quae cum dominantur, non potest caelum cum sua luce influere, ac aperire visum et illustrare; quare vident sicut noctuae, talpae et vespertiliones in tenebris, secundum haec apud Esaiam,
“In die illo projiciet homo idola argenti sui et idola auri sui, quae fecerunt sibi ad incurvandum se talpis et vespertilionibus” (ii. 18, 20).
Apud Jeremiam,
“Siccitas super aquas, et exarescant, quia terra sculptilium illa, et de horrendis gloriantur; ideo habitabunt ibi Tziim et Ijim, et habitabunt in ea filiae noctuae ” (l. 38, 39):
“siccitas super aquas” significat non verum; “Tziim et Ijim” significant falsa et mala infernalia, ac “filiae noctuae” affectiones falsi: haec dicta sunt de terra Chaldaea et de Babele, per quae significantur profanationes veri et boni per falsa faventia malis, quae ipsi sibi fingunt propter dominium.

[11] Apud Hoscheam,
“Fecerunt sibi fusile ex argento suo, in intelligentia sua idola, opus artificum tota;…. sacrificantes hominem, vitulos osculantur” (xiii. 2):
quia per “fusile” significatur doctrinale ex propria intelligentia, ideo dicitur “Fecerunt fusile ex argento suo, in intelligentia sua idola, opus artificum tota;” et quia per id perdunt spiritualem vitam, et induunt mere naturalem, dicitur. “Sacrificantes hominem, vitulos osculantur;” “sacrificare hominem” significat perdere vitam spiritualem, et “osculari vitulos” significat fieri mere naturales.

[12] Apud Esaiam,
“Ecce omnes iniquitas, nihil opera eorum, Ventus et inanitas fusilia eorum” (xli. 29):
mala doctrinae, religionis et cultus, significantur per “omnes iniquitas, nihil opera eorum;” et falsa per “ventus et inanitas fusilia eorum;” “ventus” et “inanitas” praedicantur in Verbo de falsis ex proprio. Apud Jeremiam,
“Quare ad iram provocarunt Me per sculptilia sua, per vanitates alienigenarum?” (viii. 19:)
“vanitates alienigenarum” etiam significant falsa religionis similia cum “sculptilibus;” quare dicitur “per sculptilia sua, per vanitates alienigenarum.”

[13] Apud Ezechielem,
“Quisquis de domo Israelis, qui ascendere fecerit idola super cor suum, et offendiculum iniquitatis posuerit ante facies suas, venerit tamen ad prophetam; Egone Jehovah responderim ei, qui venit cum multitudine idolorum suorum?” (xiv. 3-6:)
etiam hic “idola” pro falsis doctrinae quae ex propria intelligentia; recipere illa falsa et agnoscere, significatur per “ascendere facere idola super cor suum;” et affici illis et vivere secundum illa, significatur per “ponere offendiculum iniquitatis ante facies suas:” quod Dominus non possit revelare talibus genuina vera doctrinae quamdiu in illis falsis sunt, significatur per “Si venerit ad prophetam, Egone Jehovah responderim ei qui venit cum multitudine idolorum suorum?” Per “prophetam” intelligitur docens vera, et in sensu abstracto doctrina genuini veri quae a Domino; et per “multitudinem idolorum” significantur falsa in copia, nam ex uno falso loco principii assumpto fluunt falsa in copia, praeter falsa in serie ex nexu; inde dicuntur “idola” in plurali, et “multitudo” illorum.

[14] Apud eundem,
“Spargam super vos aquas mundas, ut mundemini ab omnibus immunditiis Vestris, et ab omnibus idolis vestris mundabo vos” (xxxvi. 25):
quia per “idola” significantur falsa doctrinae, ideo dicitur, “Spargam ,super vos aquas mundas,” per “aquas mundas” enim significantur genuina vera, et per “spargere illas super eos” significatur purificare a falsis; illa falsa etiam dicuntur “immunditiae,” quia sunt falsa ex malo et falsa producentia malum.

[15] Apud Micham,
“Ponam Samariam in acervum agri, defluere faciam in vallem lapides ejus, et fundamenta ejus aperiam; tunc omnia sculptilia ejus contundentur, et omnes mercedes meretriciae ejus comburentur igne, et omnia idola eorum ponam vastitatem; nam ex mercede meretricia congregavit, ideo usque in mercedem meretriciam revertentur” (i. [6,] 7);
per Samariam, postquam idololatrica facta est, repraesentabatur ecclesia vastata quoad vera doctrinae et quoad bona vitae, seu destructa per falsa doctrinae et per mala vitae; quod devastabitur quoad omnia ecclesiae vera, significatur per quod “poneretur in acervum agri, ac defluerent in vallem lapides ejus, et aperientur fundamenta;” “ager” est ecclesia, “acervus agri” est devastatio ejus, “lapides” sunt vera ecclesiae, et “fundamenta” sunt vera naturalia super quibus fundatur; quorum devastatio totalis significatur per quod “lapides fluent in vallem, et fundamenta aperientur:” destructio ecclesiae per falsa doctrinae significatur per quod “sculptilia ejus contundentur,” et quod “idola ponentur in vastitatem:” per “mercedem meretriciam” quae comburetur igne, significatur falsificatio veri per applicationes ad favendum amoribus sui et mundi.

[16] Similia per “sculptilia,” “fusilia” et “idola” significantur in sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“Quemadmodum invenit manus mea regna idoli, et sculptilia eorum de Hierosolyma et de Samaria, nonne quemadmodum feci Samariae et idolis ejus, sic faciam Hierosolymae et idolis ejus?” (x. 10, 11 )
apud eundem,
“Immundum judicabitis tegmen sculptilium argenti tui, et amictum fusilis auri tui, disperges ea sicut menstruatum, stercus vocabis id” (xxx. 22);
[apud eundem,]
“In die illo rejiciet vir idola argenti sui et idola auri sui, quae fecerunt vobis manus vestrae, peccatum” (xxxi. 7);
apud eundem,
“Ne dices, Idolum meum fecit haec, et sculptile meum et fusile meum praecepit haec” (xlviii. 5);
apud eundem,
“Recedent retro, pudefient pudore confidentes sculptili, dicentes fusili [Vos] dii nostri” (xlii. 17);
apud eundem,
“Leo super specula…. dixit, Cecidit, cecidit Babel, et omnia sculptilia deorum ejus confregit in terram” (xxi. [8,] 9);
apud Ezechielem,
“Destruentur altaria vestra, et frangentur solares statuae Vestrae, et faciam cadere confossos vestros coram idolis vestris, et dabo cadavera filiorum Israelis coram idolis eorum” (vi. 4, 5);
apud Micham,
“In die illo…. exscindam sculptilia tua, et statuas tuas e medio tui, ut non adores amplius opus manuum tuarum” (v. [9,] 12 [B.A. 10, 13]);
apud Mosen,
“Dabo corpora vestra super corpora idolorum vestrorum, et fastidiet anima mea vos” (Levit. xxvi. 30);
apud eundem,
“Sculptilia deorum illorum comburetis igne, non concupisces aurum et argentum super illis ut accipias tibi,…. abominatio namque…. Dei tui illud” (Deutr. vii. 25);
apud eundem,
“Maledictus qui fecerit sculptile et fusile, abominationem Jehovae, opus manuum artificis, et posuerit in occulto” (Deutr. xxvii, 15).

[17] Simile quod per “idola aurea,” “argentea,” “aenea,” “lapidea,” “ligna,” etiam significatur per
“Deos auri, argenti, aeris, ferri, ligni et lapidis,” quos laudavit Rex Belschazar, quando cum magnatibus et uxoribus bibit vinum ex vasis auri et argenti, quae ex Templo Hierosolymae: quapropter scriptum fuit in pariete, {1}et ipse rex depulsus est ab homine, et factus est sicut bestia (Dan. v. 1, seq.):
per “vasa auri et argenti Templi Hierosolymae” significabantur sancta bona et vera ecclesiae; per “deos auri, argenti, aeris, ferri, ligni et lapidis,” quos rex Babelis tunc laudavit, intelligitur simile quod per “idola” ex illis, et significantur mala et falsa doctrinae et cultus; “laudare” significat colere; per “bibere ex vasis Templi Hierosolymae,” et simul tunc laudare seu colere illos, significatur profanatio boni et veri per mala et falsa in cultu: et quia per profanationem omne spirituale hominis perit, et absque spirituali homo non est homo, ideo {1}expulsus est ab homine, et factus sicut bestia.

[18] Quoniam externum absque interno non est colendum, sed externum ab interno, ita internum in externo, ideo prohibitum fuit aliquod sculptile ad similitudinem alicujus vivi in terra facere, apud Mosen,
“Ne faciatis vobis sculptile, species ullius similitudinis, figuram maris et feminae, figuram ullius bestiae quae in terra, figuram ullius avis alae quae volat sub caelo, figuram ullius reptilis in terra, figuram ullius piscis qui in aquis sub terra” (Deutr. iv. 16-18; cap. v. 8):
quod hoc prohibitum fuerit, erat quia gens Judaica prae omni alia gente in externis erat absque internis, et inde in cultu omnium externorum quae gentes vocabant sancta; et externa colere praeter illa quae repraesentabant caelestia, quae erant altare, sacrificium super illo, Tentorium conventus et Templum, erat idololatricum: haec quidem Judaei etiam idololatrice colebant; sed usque quia apud illos erat ecclesia repraesentativa, acceptabatur illorum cultus propter repraesentationem, tametsi illos quoad animam eorum non afficiebat, ut constare potest ex variis quae de illa gente in Arcanis Caelestibus ostensa sunt (ex quibus Collecta videantur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 248). Et quia colere externum alibi quam ubi mandatum fuit, quod erat juxta Tentorium in deserto et juxta Templum et in Templo in Hierosolyma, erat colere ipsum repraesentativum absque aliqua intuitione rei repraesentatae, ita solum terrenum absque caelesti, ideo id illis prohibitum fuit; et in tantum, ut ne quidem talia sculptilia sibi facerent: nam ut primum facta videbant, adorabant illa; talis enim natura illi genti inerat.

[19] Quod gentes idololatrae adoraverint simulachra non modo hominum, sed etiam variarum bestiarum, avium et reptilium, erat causa, quia ex antiquis habuerunt quod illa significaverint caelestia et spiritualia; sicut quod “bestiae” affectiones, “aves” cogitationes inde, “reptilia” et “pisces” easdem in sensuali naturali homine: inde erat, cum audiverunt sancta caeli et ecclesiae per illas significari, quod illi qui in externo cultu absque aliquo interno fuerunt inceperint illa colere; sicut Aegyptii, ac inde filii Israelis in deserto, ac postea in Samaria, vitulos, ex causa quia “vituli” apud antiquos significabant bonas affectiones naturalis hominis.

588. “Quae neque videre possunt, neque audire, neque ambulare.” – Quod significet in quibus et ex quibus nihil intellectis veri et perceptionis boni, et sic nihil vitae spiritualis, constat ex significatione “videre,” quod sit intelligere verum (de qua supra, n. 11, 260 [a], 529); ex significatione “audire,” quod sit percipere et obedire (de qua etiam supra, n. 14, 249), et quod sit habere intellectum ad percipiendum (n. 529); et ex significatione “ambulare,” quod sit vivere spiritualiter, et cum de Domino, quod sit ipsa vita (de qua etiam supra, n. 97); ex quibus constare potest quod per “non videre, audire et ambulare,” significetur quod non sit intellectus veri, perceptio boni, et inde aliqua vita spiritualis. Quod haec non sint in illis et ab illis, nempe idolis, est quia per “idola” significantur falsa doctrinae, religionis et cultus; et in falsis talia non sunt, sed in veris quae ex bono; in his et ex his est omnis intellectus, perceptio ex voluntate boni, et consequenter vita spiritualis: dicitur consequenter, quia vita spiritualis consistit in intellectu veri ac in perceptione quae ex voluntate boni; vera enim in luce caeli sunt, in tantum ut ipsa vera luceant in caelo, et hoc ex causa quia Divinum Verum procedens a Domino facit omnem lucem in mundo spirituali, et illa lux dat omnem intelligentiam et sapientiam angelis. Quia nunc ipsa vera sunt lucis, sequitur quod falsa nullius lucis sint, illam enim exstinguunt; quapropter falsa in Verbo vocantur “tenebrae” (videatur supra, n. 526); et quia sunt tenebrae, sunt umbrae mortis spiritualis. At sciendum est quod falsa mali tales tenebrae sint, non autem falsa quae non ex malo. Quod “audire” significet perceptionem quae ex voluntate boni, et inde obedentiam, est quia loquela intrat aurem simul cum sono, ac vera loquelae intrant intellectum et inde cogitationem, ac soni voluntatem et inde affectionem. Quod in mundo spirituali soni sistant et producant affectionem quae est voluntatis, et voces soni cogitationem quae est intellectus, videatur in opere De Caelo et Inferno (n. 236, 241), et supra (n. 323 [a]): inde constare potest, unde est quod “audire” et “auscultare” etiam significet obedire, ac “auris ” et “auditus” obedientiam.

589. [Vers. 21.] “Et non egerunt paenitentiam ex homicidiis suis.” – Quod significet qui non actualiter averterunt se ab exstinguendo illa quae intellectus veri, voluntatis boni, et inde vitae spiritualis sunt, constat ex significatione “paenitentiam agere,” quod sit actualiter se avertere (ut supra, n. 585 [a]); et ex significatione “homicidiorum,” quod sint exstinctio intellectus veri, voluntatis boni, et inde vitae spiritualis; nam per “hominem” significatur intelligentia veri et sapientia (videatur supra, n. 280, 346, 547), et per “occidere” significatur exstinguere vitam spiritualem per falsa mali (etiam supra, n. 315, 347, 572). Quod “homicidium,” seu “hominis occisio,” significet exstinctionem vitae spiritualis, constare potest absque locis e Verbo confirmantibus, ex eo quod singula ibi etiam spiritualiter intelligenda sint, et “occidere” spiritualiter est exstinguere vitam spiritualem, quod fit per falsa mali.

[2] Inde est quod diabolus dicatur “homicida ab initio, a Domino apud Johannem,
“Vos ex patre diabolo estis, et desideria patris vestri vultis facere: ille homicida erat ab initio, et in veritate non stetit, quia non est veritas in illo; quando loquitur mendacium ex propriis loquitur, quia mendacium loquens est et pater ejus” (viii. 44):
per haec intelligitur ipsa gens Judaica, quae per idololatrias et traditiones suas exstinxerunt vitam spiritualem per falsa mali; per “patrem ejus” intelliguntur patres eorum; quia exstinxerunt illam vitam per falsa mali, dicitur quod “non veritas in illo, quando loquitur mendacium ex propriis loquitur, quia mendacium loquens est et pater ejus;” per “mendacium” in Verbo significatur falsum mali.

[3] Simile per “homicidas” et per mendacium” significatur in sequentibus in Apocalypsi,
“Foris stabunt canes, incantatores, scortatores, homicidae, idololatrae, et qui amat et facit mendacium” (xxii. 15).
Quoniam illi qui per “Babelem” intelliguntur, exstinguunt omnia vera Divina per falsa mali, ideo Babel vocatur
“Surculus abominabilis, vestimentum occisorum, confossorum gladio:…. quia terram tuam perdidisti, populum tuum occidisti” (Esai. xiv. 19, 20):
haec de Babele; “confossi gladio” dicuntur qui perierunt ex falsis mali; et per “terram perdere” significatur [perdere] ecclesiam; et per “populum occidere” significatur vera ecclesiae exstinguere.

590. “Neque ex incantationibus suis, neque ex scortationibus suis.” – Quod significet a pervertendo bonum et a falsificando verum, constat ex significatione “incantationum,” quod sint perversiones boni (de qua sequitur), et ex significatione “scortationum,” quod sint falsificationes veri (de qua supra, n, 141, 161). Quod “incantationes” in sensu spirituali significent perversiones boni, constare potest ex eo, quod conjunctim dicantur cum scortationibus, et “scortationes” significant falsificationes veri; ac in Verbo ubi dicitur de vero, etiam dicitur de bono, ob conjugium Divinum caeleste in singulis ejus: et quoque dicitur “paenitentiam agere ab homicidiis, incantationibus et scortationibus;” et per “homicidia” significantur exstinctiones affectionis boni quae voluntatis et perceptionis veri quae intellectus (videatur mox supra, n. 589), et affectio boni quae voluntatis exstinguitur dum pervertitur bonum Verbi, ac perceptio veri quae intellectus dum falsificatur verum Verbi; inde etiam constare potest quid hic per “incantationes” significatur.

[2] Antiquis temporibus plura genera artium infernalium, quae magiae vocantur, in usu fuerunt, quarum aliquae recensentur in Verbo (ut Deutr. xviii. 9-11); inter illas etiam fuerunt incantationes, per quas inducebant affectiones et voluptates quibus alter non potuit resistere, quod fiebat per sonos et tacitas voces, quas vel producebant vel mussitabant; quae per correspondentias analogas communicationem habebant cum voluntate alterius, et excitabant ejus affectionem, et fascinabant ad ita et non aliter volendum, cogitandum et faciendum. Tales incantationes etiam callebant prophetae, et quoque faciebant, et per illas excitabant affectiones bona”;, auscultationem et obedientiam, quae incantationes in bono sensu nominantur in Verbo Apud Esaiam, cap. iii. 1-3, 20; cap. xxvi. 16: apud Jeremiam, cap. viii. 17: et apud Davidem, in psalmo lviii. 5, 6 [B.A. 4, 5]. Sed quia per tales loquelas et mussitationes a malis excitabantur affectiones malae, et sic incantationes factae sunt magicae, ideo inter artes magicas etiam recensentur, et Severe prohibentur (Ut Deutr. xviii. 9-11: Esai. xlvii. 9, 12: Apoc. xviii. 23; cap. xxii. 15{*}).
@* [Nota Auctoris:-] De Bileamo, de Jesabele.$

591. “Neque ex furtis suis.” – Quod significet ab eripiendo cognitiones veri et boni, et sic media comparandi sibi vitam spiritualem, constat ex significatione “furti” et “furari,” quod sit eripere alicui cognitiones boni et veri, quae inserviturae pro mediis comparandi sibi vitam spiritualem (de qua supra, n. 193): quod “furtum” et “furari” illa significent, est quia per “opes,” “vestes” et “utensilia,” et plura quae fures auferunt, significantur cognitiones veri et boni; quare furtum spirituale seu furtum in spirituali sensu est has auferre, sicut furtum naturale seu in naturali sensu est illa auferre. Quod hoc per “furtum” significetur constare potest ex eo, quod in hoc versu in specie agatur de exstinctione vitae spiritualis apud alios; et vita spiritualis exstinguitur per perversiones boni et falsificationes veri, tum per deprivationes cognitionum veri et boni, per quas vita spiritualiS comparatur; et haec et illa sunt quae significantur per “homicidia, incantationes, scortationes et furta,” ut hactenus ostensum est.

CAPUT X.
|1.| Et vidi alium angelum fortem descendentem e caelo, circumdatum nube, et iris supra caput, et facies ejus sicut sol, et pedes ejus sicut columnae ignis.
2. Et habebat in manu sua libellum apertum, et posuit pedem suum dextrum super mare, et sinistrum super terram.
3. Et clamavit voce magna, sicut leo rugit, et cum clamavit locuta sunt septem Tonitrua suas voces.
4. Et cum locuta sunt septem tonitrua voces suas, futurus sum scribere; et audivi vocem e caelo dicentem mihi, Obsigna quae locuta sunt septem tonitrua, et ne illa scribas.
5. Et angelus, quem vidi stantem super mari et super terra, sustulit manum suam ad caelum.
6. Et juravit per Viventem in saecula saeculorum, qui creavit caelum et quae in eo, et terram et quae in ea, et mare et quae in eo, quod tempus non erit amplius.
7. Sed in diebus vocis septimi angeli, quando futurus clangere, et consummabitur mysterium Dei, sicut evangelizavit suis servis prophetis.
8. Et vox quam audivi e caelo, iterum loquens cum me, et dicens, Abi, accipe libellum apertum in manu angeli stantis super mari et super terra.
9. Et abivi ad angelum, dicens ei, Da mihi libellum; et dixit mihi, Accipe et devora illum, et amaricabit tuum ventrem, sed in ore tuo erit dulcis sicut mel.
10. Et accepi libellum e manu angeli, et devoravi illum, et erat in ore meo sicut mel dulcis; et cum devoravi illum amaricatus est venter meus.
11. Et dixit mihi, Oportet te iterum prophetare super populos et gentes et linguas et reges multos.

592. EXPLICATO.
VERSUS 1.
“Et vidi alium angelum fortem descendentem e caelo, cirumdatum nube, et iris supra caput, et facies ejus sicut sol, et pedes ejus sicut columnae ignis.”
1. “Et vidi alium angelum fortem descendentem e caelo,” significat Dominum quoad Verbum, hic quoad sensum ejus ultimum, qui vocatur sensus litterae [n. 593]; “circumdatum nube,” significat ultimum Verbi [n. 594]; “et iris supra caput,” significat interiora Verbi [n. 595]; “et facies ejus sicut sol,” significat Divinum Amorem Domini ex quo omne Divinum Verum, quod in caelo et in ecclesia est Verbum [n. 596]; “et pedes ejus sicut columnae ignis,” significat Divinum Verum seu, Verbum in ultimis sustentans interiora ibi, etiam, plenum bono amoris [n.597].

593. [Vers. 1.] “Et vidi alium angelum fortem descendentem e caelo.” – Quod significet Dominum quoad Verbum, hic quoad sensum ejus ultimum qui vocatur sensus litterae, constat ex significatione “angeli fortis,” quod sit Dominus quoad Verbum (de qua sequitur); quod sit quoad Verbum in sensu ejus ultimo, qui vocatur sensus litterae, est quia Dominus ex illo dicitur “fortis,” nam omne robur et omnis potentia Divini Veri existit et consistit in ejus ultimo, proinde in Verbi sensu litterae (de qua re etiam sequitur).

[2] Quia intelligitur sensus litterae Verbi, ideo dicitur de angelo quod visus sit “descendere e caelo:” simile dicitur de Verbo quod est Divinum Verum; hoc a Domino per caelos in mundum descendit; quapropter adaequatum est sapientiae angelorum qui in tribus caelis, et quoque adaequatum est hominibus qui in naturali mundo: inde est quod Verbum in omnium sua prima origine sit prorsus Divinum, dein caeleste, tum spirituale, et denique naturale; caeleste pro angelis intimi seu tertii caeli qui angeli vocantur caelestes, spirituale pro angelis secundi seu medii caeli qui angeli vocantur spirituales, ac caeleste et spirituale naturale pro angelis ultimi seu primi caeli qui angeli vocantur caelestes et spirituales naturales, ac naturale pro hominibus in mundo; nam homines, quamdiu in corpore materiali vivunt, cogitant et loquuntur naturaliter. Inde nunc est quod Verbum detur apud angelos cujusvis caeli, sed cum differentia secundum gradus sapientiae, intelligentiae et scientiae eorum; et tametsi quoad sensum in singulis caelis differt, usque est idem Verbum; quoniam ipsum Divinum, quod a Domino inest Verbo, cum descendit ad caelum intimum seu tertium fit Divinum caeleste, cum inde descendit ad caelum medium seu secundum fit Divinum spirituale, cumque ab hoc caelo ad ultimum seu primum fit Divinum caeleste aut spirituale naturale; et cum exinde descendit in mundum fit Verbum Divinum naturale, quale est apud nos in littera. Hae successivae derivationes Divini Veri, procedentis ab Ipso Domino, existunt ex constabilitis ab ipsa creatione correspondentiiS inter superiora et inferiora, de qua re alibi plura, volente Domino.

[3] Quod omne robur et omnis potentia insit ultimis Divini Veri, ita sensui naturali Verbi qui est sensus litterae, est quia hic sensus est continens omnium sensuum interiorum, nempe spiritualium et caelestium (de quibus supra); et quia est continens, etiam est basis, et in basi est ipsum robur: nam superiora si non innituntur suae basi, decidunt et dilabuntur; similiter si spiritualia et caelestia non inniterentur sensui naturali seu litterali Verbi, hic enim non modo sustinet sensus interiores, sed etiam continet illos; quapropter Verbum seu Divinum Verum in hoc sensu non solum est in sua potentia, sed etiam in suo pleno. (At plura de hac re videantur supra; nempe, Quod robur sit in ultimo, quia Divinum ibi est in suo pleno, supra, n. 346, 567. Quod interiora successive influant in exteriora, usque in extremum seu ultimum, et quod ibi coexistant, in Arcanis Caelestibus, n. 634, 6239, 6465, {1}9215, 9216. Quod non modo successive influant, sed etiam forment in suo ultimo simultaneum; quo ordine, n. 5897, 6451, 8603, 10099. Quod inde in ultimis sit robur at potentia, n. 9836. Quod inde in ultimis responsa et revelata, n. 9905, 10548. Quod inde ultimum prae interioribus sit sanctum, n. 9824.) Ex his etiam sequitur quod omne doctrinae ecclesiae formari et confirmari debeat ex sensu litterali Verbi, et quod inde etiam doctrinae sit potentia (de qua re videatur supra, n. 356). Ex hac causa est quod “angelus descendens e caelo” dicatur “fortis.” Quod per “angelum” in Verbo in sensu supremo intelligatur Dominus, in sensu respectivo omnis recipiens Divini Veri a Domino, ac in sensu abstracto ipsum Divinum Verum, videatur supra (n. 130, 302); hic itaque per “angelum” intelligitur Dominus quoad Verbum, quia Verbum est ipsum Divinum Verum. Quod Ipse Dominus hic per “angelum” intelligatur, constare potest ex simili repraesentatione Ipsius Domini quoad faciem et quoad pedes, in primo capite hujus Libri; ubi de “Filio hominis,” qui est Dominus, ita dicitur,
Quod facies Ipsius fulserit sicut Sol in sua potentia, et quod pedes Ipsius essent similes chalcolibano in camino igniti (vers. 15, 16).

594. “Circumdatum nube.” – Quod significet ultimum Verbi, constat ex significatione “circumdari,” quod sit ab extra illum esse; nam quod circum est hoc quoque est extra, est enim ulterius in circumferentia, hic itaque ultimum: et ex significatione “nubis,” quod sit Divinum Verum in ultimis, proinde Verbum in sensu litterae: quod “nubes” id significet, patet ex apparentiis in mundo spirituali, tum ex Verbo ubi “nubes” dicitur. Ex apparentiis in mundo spirituali: – Universum caelum angelicum unice consistit ex Divino Vero quod procedit a Domino; receptio ejus facit angelos. Illud in supremo caelo apparet sicut aura pura quae vocatur aether; in inferiori caelo sicut minus pura, paene sicut atmosphaera quae vocatur aer; in infimo caelo apparet illud sicut tenue aqueum, super quo vapor sicut nubes: talis apparentia est Divini Veri secundum gradus in descensu. Simile apparet quando angeli superiorum caelorum loquuntur de Divinis veris; tunc loquela illorum, apud illos qui in infimo caelo sunt, sistitur sub aspectu nubis, quae huc illuc volat; angeli intelligentiores ibi norunt ex lapsu, candore et forma, quid inter se angeli superiorum caelorum loquuntur; inde constare potest, unde est quod “nubes” significet Divinum Verum in ultimis. Quoniam pleraque in Verbo ex apparentiis in mundo spirituali desumpta sunt, et inde similia quae ibi significant, ideo etiam “nubes.”

[2] Quod “nubes” in Verbo significet sensum litterae, qui est Divinum Verum in ultimis, constare potest ex sequentibus: – Apud Evangelistas,
“Jesus assumpsit Petrum, Jacobum et Johannem…. in montem altum.., et transformatus coram iis, splenduit facies Ipsius sicut sol, vestimenta Ipsius facta sicut lux; et ecce visi sunt Moses et Elias cum Ipso loquentes.” ….Petro “adhuc loquente, ecce nubes lucida obumbravit illos, et ecce vox e nube dicens, Hic est Filius meus dilectus,…. Ipsum audite” (Matth. xvii. 1-10; Marc. ix. 1-11);
et apud Lucam,
Petro “haec loquente, facta est nubes, et obumbravit illos; unde territi sunt, dum ingressi sunt in nubem: sed vox facta est e nube dicens, Hic est Filius meus dilectus, Hunc audite” (ix. 34, 35):
Dominus in hac transformatione etiam repraesentavit Divinum Verum, quod est Verbum; nam Dominus Humanum suum, cum in mundo fuit, fecit Divinum Verum, et cum exivit e mundo fecit Humanum suum Divinum Bonum per unitionem cum ipso Divino, quod in Ipso fuit ex conceptione: (quod Dominus Humanum suum fecerit Divinum Verum cum fuit in mundo, et postea Divinum Bonum, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 303-306: et quod Dominus sit Verbum, n. 263:) inde est quod singula, quae visa sunt dum transformatus, significent Divinum Verum procedens ex Divino Bono Domini. Divinum Bonum Divini Amoris, quod in Ipso, a quo Ipsi in Humano Divinum Verum fuit, repraesentatum est per quod “splenduerit facies Ipsius sicut sol:” facies enim repraesentat interiora, quare haec per faciem elucent; et “sol significat Divinum Amorem (videatur supra, n. 401 [b]. {1}412 [b]): Divinum Verum repraesentatum est per vestimenta, quod facta sint sicut lux; “vestimenta” in Verbo significant vera, ac “vestimenta Domini” Divinum Verum (videatur etiam supra, n. 64, 271, 395 [d]); quapropter etiam apparuerunt “sicut lux;” nam Divinum Verum facit lucem in caelo angelico, et inde “lux” in Verbo id significat (de qua re in opere De Caelo et Inferno, n. 126-140). Quoniam Verbum quod est Divinum Verum, repraesentatum est, ideo “visi sunt Moses et Elias cum Ipso loquentes;” per “Mosen” et per “Eliam” significatur Verbum, per “Mosen” Verbum Historicum et per “Eliam” Verbum Propheticum. Verbum autem in littera repraesentatum est per “nubem” quae obumbravit discipulos, et in quam discipuli ingressi sunt; per discipulos enim in Verbo repraesentata est ecclesia, quae eo tempore et postea solum in veris ex sensu litterae fuerat; et quia revelata et responsa fiunt per Divinum Verum in ultimis, ut in superiori articulo dictum est, et hoc verum est quale est verum sensus litterae Verbi, ideo factum est quod “vox e nube audita sit, dicens, Hic est Filius meus dilectus, Ipsum audite;” hoc est, quod Ipse sit Divinum Verum seu Verbum.

[3] Qui non scit quod per “nubem” in Verbi sensu spirituali intelligatur Verbum in littera, non scire potest arcanum quod involvit,
Quod in consummatione saeculi “visuri sint Filium hominis venientem in nubibus caeli cum virtute et gloria” (Matth. xxiv. 30: Matth. xiii. 26; cap. xiv. 61, 62: Luc. xxi. 27);
tum in Apocalypsi,
“Ecce” Jesus Christus “venit cum nubibus, et videbit Ipsum omnis oculus” (i. 7);
et alibi,
“Vidi, et ecce nubes alba, et super nube sedens similis Filio hominis” (xiv. 14);
et apud Danielem,
“Videns fui in visionibus noctis, et ecce cum nubibus caeloram sicut Filius hominis veniens fuit” (vii. 13):
qui ignorat quod “nubes caeli” significent vera Verbi in sensu litterae, non scire aliter potest quam quod Dominus in consummatione saeculi, hoc est, in fine ecclesiae, venturus sit in nubibus caeli, et Se mundo manifestaturus; at notum est quod postquam Verbum datum est Dominus per id solum Se manifestet, nam Verbum, quod est Divinum Verum, est Ipse Dominus in caelo et ecclesia: ex hoc primum constare potest quod manifestatio ibi praedicta significet manifestationem Ipsius in Verbo; et manifestatio Ipsius in Verbo facta est per quod aperuerit et revelaverit sensum internum seu spiritualem Verbi, in hoc enim sensu est ipsum Divinum Verum quale est in caelo, ac Divinum Verum in caelo est Ipse Dominus ibi. Inde nunc patet quod per “adventum Domini in nubibus caeli cum gloria” significetur Ipsius revelatio in sensu litterae Verbi ex sensu spirituali ejus; “nubes caeli” significant illa quae sunt sensus litterae, et “gloria” illa quae sunt sensus spiritualis (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 1), ac ipsa revelatio sensus spiritualis (in opusculo De Equo Albo) “Filius hominis” etiam significat Dominum quoad Divinum Verum (ut supra,n. 63. 151).

[4] Quod “nubes” significet Divinum Verum in ultimis, proinde Verbum in sensu litterae, adhuc ex sequentibus locis constare potest: – Apud Esaiam,
“Ecce Jehovah equitans super nube levi, et venit in Aegyptum; unde commoventur idola Aegypti coram lpso, et cor {1}Aegyptii liquefit in medio ejus” (xix. 1):
per “Aegyptum” ibi non intelligitur Aegyptus, sed naturalis homo separatus a spirituali; qui tunc in falsis et malis est, et per illa pervertit omnia vera et bona ecclesiae; quod falsa et mala illa destruant illum quando influit verum ex bono a Domino, describitur per illa verba Prophetae in sensu interno intellecta: quod Jehovah dicatur “equitare super nube levi” significat quod cum Dominus illustrat intellectum veris; “equitare,” cum de Jehovah seu Domino, significat illustrare intellectum, et “nubes levis” significat verum: quod tunc “commoveantur idola Aegypti, et cor {1}Aegyptii liquefiat,” significat quod tunc destruant illum falsa et mala quae sunt naturalis hominis separati a spirituali; “idola” sunt falsa, “cor” sunt mala, et “Aegyptus” est naturalis homo.

[5] Apud Mosen,
“Non sicut Deus Jeschurum equitans in caelo…, et in magnificentia sua super nubibus; habitaculum Dei antiquitatis, et inferius brachia mundi” (Deutr. xxxiii. 26, 27):
hic quoque per “equitare in caelo super nubibus” significatur illustrare intellectum per influxum veri spiritualis in verum naturale, quod est verum senSus litterae Verbi; quia Divinum Verum in caelis est spirituale, et Divinum Verum in terris est naturale, et hoc illustratur per illud, ideo dicitur “in magnificentia sua super nubibus:” “habitaculum Dei antiquitatis” est Divinum Verum ubi angeli, et “brachia mundi” sunt Divina vera ubi homines; vera sensus litterae Verbi sunt quae intelliguntur per “brachia mundi,” ille enim sensus est ipsum robur Divini Veri; brachia” significant robur. (Quod in sensu litterae sit robur Divini veri, videatur in mox superiori articulo.)

[6] Apud Davidem,
Deus “equitavit super cherubo et volavit, ac vectus est super alis venti, posuit tenebras latibulum suum, circuitus suos tentorium suum, {2}tenebras aquarum, nubes caelorum; a splendore ante Ipsum nubes.. transierunt” (Ps. xviii. 11-13 [B.A. 10-12]):
hic quoque describitur illustratio Verbi et sic ecclesiae illustratio per influxum Divini Veri e caelis significatur per quod “Deus equitavit super cherubo et volavit;” Divinum Verum in ultimis quod illustratur, significatur per “alas venti,” “tenebras aquarum,” “nubes caelorum;” varii gradus intellectus recipientis illustrationem significantur per illa; quod obscura illius sensus inde dissipentur, intelligitur per “A splendore ante Ipsum nubes transierunt.”

[7] Apud eundem,
“Cantate Deo, laudate nomen Ipsius, extollite equitantem super nubibus” (Ps. lxviii. 5 [B.A. 4]):
per “equitantem super nubibus” etiam hic intelligitur Dominus quoad illustrationem; “nubes” sunt vera in ultimis quae illustrantur, et haec illustrantur per influxum lucis, quae est Divinum Verum, e mundo spirituali seu caelo.

[8] Apud Nahum,
“Jehovae in procellis et tempestate via, et nubes pulvis pedum Ipsius” (i. 3):
verum in ultimis, quod est verum sensus litterae Verbi, vocatur “nubes pulvis pedum Jehovae,” quia est naturale et infimum, in quod desinit, et super quo subsistit Divinum Verum in caelo, quod est spirituale; Divinum Verum in ultimis, quia parum intelligitur nisi e caelo illustratur, et ideo disceptatur et controvertitur de eo, intelligitur per “procellam et tempestatem,” in qua Jehovae est via; “procella et tempestas” spiritualis est disceptatio de genuino sensu, quem tamen Dominus illustrat per influxum apud illos qui verum desiderant.

[9] Apud Davidem,
“Semen Ejus in aeternum erit, et thronus Ejus sicut sol coram {1}Te, sicut luna firmus erit in aeternum, et testis in nubibus fidelis” (Ps. lxxxix. 37, 38 [B.A. 36, 37]):
haec de Domino; et per “semen” quod in aeternum erit, significatur Divinum Verum quod ab Ipso: per “thronum” qui “sicut sol et sicut luna” significatur caelum et ecclesia quoad bonum amoris et quoad verum fidei; per “thronum” caelum et ecclesia, per “sicut sol” quoad bonum amoris, et per “sicut luna” quoad verum fidei: “testis in nubibus fidelis” significat quod Ipse sit Divinum Verum; “testis” enim, cum de Domino, significat id quod procedit ab Ipso; et id, quia Ipsius est, testatur de Ipso.

[10] Apud eundem,
Jehovah “{2}contignat aquis triclinia sua, ponit {3}nubes currum suum, ambulat super alis venti” (Ps. civ. 3):
hic paucis verbis describitur caelum et ecclesia, et simul doctrina ex Verbo: “{2}contignat aquis triclinia” significat quod Dominus formet caelos et ecclesiam ex Divinis veris; “aquae” significant Divina vera, “triclinia Jehovae” caelos et ecclesiam, et “contignare” significat formare: “ponit nubes currum suum” significat doctrinam ex Divinis veris ultimis; “nubes ” sunt Divina vera ultima, qualia sunt in Verbi sensu litterae, et “currus” est doctrina; hoc dicitur quia omne doctrinae ecclesiae formandum et confirmandum est ex Verbi sensu litterae: “ambulat super alis venti” significat vitam ei ex influxu spirituali; “ambulare” significat vivere, et cum de Domino ipsam vitam; “alae venti” sunt spiritualia Verbi. (Quod “aquae” significent vera, videatur supra, n. 71, 483, 518, 537, 538.)

[11] Apud Esaiam,
“Ponam” vineam meam “in desolationem,…. immo nubibus praecipiam, ut non faciant pluere super eam pluviam” (v. 6):
per haec intelligitur quod non erit ecclesiae aliquis intellectus Divini Veri seu Verbi; per “vineam” significatur ecclesia, per “nubes” Verbum in littera, et per “non pluere pluviam” non ex Verbo aliquis intellectus Divini Veri.

[12] Apud Davidem,
Jehovah “qui obtegit caelos nubibus, qui praeparat terrae pluviam, qui germinare facit montes gramen” (Ps. cxlvii. 8):
“obtegere caelos nubibus” significat tutari et conservare spiritualia Verbi, quae sunt in caelis, per vera naturalia qualia sunt in sensu litterae Verbi; “qui praeparat terrae pluviam” significat instructionem inde pro ecclesia; “qui germinare facit montes gramen” significat nutritionem sic illis qui in bono amoris sunt.

[13] Simile significatur per haec apud Esaiam,
“Stillate caeli desuper, et nubes defluant justitia, aperiat se terra, et {1}fructificent salutem” (xlv. 8).
In Libro Judicum,
“Jehovah, quando exivisti e Seir, quando egressus es ex agro Edomi, terra contremuit, etiam caeli stillarunt, etiam nubes stillarunt aquas” (v. 4):
per “exire e Seir” et “egredi ex agro Edomi,” cum de Jehovah, significatur illuminatio gentium a Domino quando assumpsit Humanum; per “contremiscere terram,” significatur ecclesiae status tunc permutatus; per quod “caeli stillarint,” et per quod “nubes stillarint aquas,” significatur instructio, influxus et perceptio Divini Veri; “stillare” significat instructionem et influxum, “aquae” Vera, “caeli ” interiora ejus, et “nubes” exteriora ejus qualia sunt in sensu litterae Verbi.

[14] Apud Davidem,
“Stillarunt aquas nubes, vocem dederunt aetheres, et tela tua iverunt” (Ps. lxxvii. 18 [B.A. 17]):
“stillarunt aquas nubes” significat quod ex sensu litterae Verbi genuina vera; “vocem dederunt aetheres” significat influxum e caelis; “tela tua iverunt” significat Divina vera inde. Apud Hiobum,
Deus “ligat aquas in nubibus suis, et non rumpitur nubes sub illis; ….expandit super” solium “nubem suam” (xxvi. 8, 9):
etiam hic “nubes” pro veris ultimis in ordine; quae quia in se continent et includunt vera spiritualia, ut non dilabantur, dicitur et significatur per quod “Deus {1}liget aquas in nubibus suis, et non {2}rumpatur nubes;” quoniam vera exteriora, quae vocantur naturalia, etiam circumdant et concludunt vera interiora quae vocantur spiritualia, ac propria sunt angelis caelorum, dicitur et significatur per quod “expandat super solium nubem suam.”

[15] Apud Esaiam,
“Dixit Jehovah…, Quiescam et spectabo in habitaculo meo, sicut aestus serenus super luce, et sicut nubes roris cum calet messis” (xviii.4):
“nubes roris” significat verum ex bono fructificans. Apud eundem,
“Creabit Jehovah super omne habitaculum Montis Zionis, et super convocationes ejus, nubem interdiu, ac fumum et splendorem ignis flammae noctu; nam super omni gloria obtegumentum” (iv. 5):
per “habitaculum Montis Zionis” significatur bonum ecclesiae caelestis, et per “convocationes ejus” significantur vera illius boni; tutela ne laedatur a nimia luce et a nimia umbra, significatur per “nubem interdiu” et per “fumum et splendorem ignis flammae noctu;” et quia omne spirituale bonum et verum ne laedatur conservatur per naturale bonum et verum, ideo dicitur quod “super omni gloria tegumentum;” “gloria” est spirituale bonum et verum.

[16] Simile significatur per
Quod nubes super Tabernaculo fuerit interdiu, et ignis noctu (Exod. xl. 36-38: Num. ix. 15-17, ad fin.; cap. x. 11, 12, 34; cap. xiv. 14: Deutr. i. 33);
Quod Jehovah praecesserit interdiu in columna nubis et noctu in columna ignis (Exod xiii. [21]);
Quod steterit columna nubis inter castra filiorum Israelis et castra Aegyptiorum (Exod. xiv. 19-21).
Apud Davidem,
Deus “duxit eos in nube interdiu, et tota nocte in luce ignis” (Ps. lxxviii. 14);
et alibi apud eundem,
“Laetata est Aegyptus cum exirent, quia cecidit pavor eorum super illos; expandit nubem in tegumentum, et ignem ad illuminandum noctem” (Ps. cv. 38, 39):
quod “super Tabernaculo fuerit nubes interdiu et ignis noctu,” erat quia per “Tabernaculum” repraesentabatur caelum et ecclesia, ac per “nubem” praesentia Domini per Divinum Verum, et per “ignem” praesentia Ipsius per Divinum Bonum, quod bonum fidei vocatur, utrumque ultimum in ordine; ideo fuerunt tanquam tegumenta super Tabernaculum: quare in locis supra allatis apud Esaiam et Davidem dicitur, “Erit super omni gloria tegumentum;” et “Expandit nubem in tegumentum.”
Simile significatur per
Nubem quae obtexit Montem Chorebum, in quam nubem intravit Moses (Exod. xxiv. 15-18).
Simile etiam per
Nubem in qua descendit Jehovah super Montem Sinai (Exod. xix. {1}16, 18; cap. xxxiv. 5).
Simile etiam per
Columnam nubis quae stetit ad ostium tentorii Mosis (Exod. xxxiii. 9, 10).

[17] Tum quoque per “nubem” apud Ezechielem,
“Vidi cum ecce ventus procellae Venit ex septentrione, nubes magna et ignis in se ipsum se recipiens, cui splendor circumcirca” (i. 4).
Et apud eundem,
“Cherubi stantes a dextra domus cum intraret vir, et nubes implebat atrium interius; et sustulit se gloria Jehovae desuper cherubo super limen domus, et impleta est domus nube, et atrium plenum erat splendore gloriae Jehovae” ({2}x. 3, 4):
per “cherubos” significatur Dominus quoad tutelam, ne adeatur nisi quam per bonum amoris: inde quoque per “cherubos” significantur caeli, in specie caelum intimum seu tertium, quia angeli, qui ibi sunt, recipiunt Divinum Verum in bono amoris; est itaque Divinum Verum quod in sua essentia est bonum amoris, quod tutatur. Hoc Divinum Verum, sicut descendit e caelo intimo in caelos inferiores, et tandem in mundum ubi sunt homines, ita per gradus, a puro fit densius; inde est quod in infimo gradu appareat sicut nubes; per quam ideo significatur Divinum Verum accommodatum captui angelorum qui in infimo caelo, qui spirituales naturales sunt, et denique captui hominum in mundo naturali: et quia Divinum Verum in hoc gradu simile est Divino Vero quale est in Verbi sensu litterae, ideo per “nubem” significatur Verbum quoad sensum litterae. Hoc Divinum Verum est quod sicut nubes implebat atrium, et denique domum, a cujus dextra steterunt cherubi: et quia hoc Divinum Verum interius est spirituale, quod splendet a luce caelesti, ideo vocatur “gloria,” et dicitur quod “atrium plenum esset splendore gloriae Jehovae.” Et apud Hiobum,
“cum” Deus “splendere facit lucem nubis suae” (xxxvii. 15).

[18] Quoniam caeli superiores apparent coram oculis eorum qui in caelis inferioribus sunt sicut circumtecti tenui et candida nube, (ex causa quia angeli inferiores non aliter Divinum superius seu interius spectare possunt quam secundum quale eorum,) ideo etiam Divinum Verum in caelis superioribus aliquibus in locis in Verbo intelligitur per “nubes;” seu quod idem, quod caeli superiores per “nubem” intelligantur: sive enim dicas Divinum Verum sive dicas caelos, idem est; nam caeli sunt caeli ex Divino Vero, et angeli ibi sunt angeli ex receptione ejus. In hoc sensu dicitur “nubes” apud Esaiam,
Lucifer, “tu dixisti in corde tuo,…. Ascendam super excelsa nubis, similis fiam Altissimo” (xiv. [13,] 14);
apud Jeremiam,
“Deserite” Babelem, “et eamus quisque in terram suam; quia pertulit usque ad caelos judicium ejus, et extulit se usque ad nubes” (li. 9);
et apud Davidem,
“Date robur Deo, super Israele exaltatio Ejus, et robur Ipsius super nubibus” (Ps. lxviii. 35 [B.A. 34]).
Simile per “nubem” ibi significatur quod
Per “aquas super expansum” (Gen. i. 7);
Et per “aquas supra caelos” (Psalm. cxlviii. 4);
nam ex aquis nubes: quod “aquae significent Divina vera, videatur supra (n. 71, 483, 518 [a-d]).

[19] Quoniam dantur nubes tenuiores et candidiores, tum nubes crassiores et nigriores, et quia nubes tenuiores et candidiores infra caelos apparent, at nubes crassae et nigrae circumcirca plura inferna conspiciuntur, inde patet quod etiam per “nubes” in opposito sensu significentur falsa mali contraria veris ex bono, ut in sequentibus locis: – Apud Ezechielem,
Aegyptum “nubes obteget, et filiae ejus in captivitatem abibunt” (xxx. 18);
apud eundem,
Ascendet “sicut nubes ad obtegendum terram” (xxxviii. 9);
apud eundem,
Oves “dispersae in die nubis et caliginis” (xxxiv. 12).
Inde ultimum judicium, quando perituri qui in falsis mali sunt, vocatur
“Dies nubis et obscuritatis” (Joel ii. 2; Zeph. i. 15).
Simile quoque significatur per
“Nubem et caliginem,” quae apparuerunt filiis Israelis, quando e Monte Sinai promulgabatur Lex (Deutr. iv. 11, 12, 15; cap. v. 19-23 [B.A. 22-26;]);
nam tametsi Jehovah, hoc est, Dominus, super illum montem descendit in nube candida, usque tamen illa coram oculis populi, qui in falsis mali fuit, ut nubes caliginosa apparuit (videantur Arcanis Caelestia, n. 1861, 6832, 8814, 8819, 9434, 10551).

595. “Et iris supra caput.” – Quod significet interiora Verbi, constat ex significatione “iridis,” quod sit Divinum Verum quale est Verbum in sensu spirituali (de qua sequitur); et ex significatione “supra caput,” quod sit interius; nam “supra” et “superius” significat intra et interius, quod constare potest ex eo, quod cum dicitur “interius” in caelo intelligatur superius; caeli enim ubi sunt angeli interiores seu interius sapientes, apparent quoque supra caelos ubi sunt angeli exteriores seu exterius sapientes. Inde est quod tres caeli inter se quoad altitudines distincti sint; caelum intimum seu tertium apparet supra caelum medium seu secundum, et hoc supra caelum ultimum seu primum.

[2] Quod “superius” significet interius, est quia dum superiora et inferiora simul sunt, hoc est, simultaneum formant, ut in capite hominis, tunc eo ordine coexistunt, quod quae supra in ordine successivo exstiterant, interius reposita sint; et quae infra in ordine successivo exstiterant, exterius reposita sint: inde est quod “superiora” significent interiora, et “inferiora” exteriora. Hoc potest ad captum illustrari per ideam superficiei, in cujus centris sunt puriora, et in peripheriis crassiora; tales superficies formant superiora et inferiora, cum se in unum demittunt, et simultaneum faciunt. Ex his quoque constare potest quid significat quod mox supra de angelo dictum est quod “circumdatus fuerit nube;” “circumdari” enim ex eadem hac ratione et inde idea significat ab extra et infra esse.

[3] Quod “iris” significet Divinum Verum interius, quale est Verbum in sensu spirituali, est quia lux caeli, similiter ac lux mundi, secundum incidentiam in objecta, et inibi modificationem, sistat variegationes colorum, et quoque irides; quas etiam in caelo angelico aliquoties mihi videre datum est (quae etiam descripta videantur in Arcanis Caelestibus, n. 1623-1625). Sed irides quae apparent in caelo angelico differunt ab iridibus quae apparent in mundo, quod irides caeli sint ex origine spirituali, at irides mundi ex origine naturali; irides enim caeli sunt ex luce oriunda a Domino ut Sole; et quia Sol ille est in sua essentia Divinus Amor Domini, et lux inde est Divinum Verum, inde lucis variegationes quae sistuntur ut irides, sunt variegationes intelligentiae et sapientiae apud angelos: ex eo est quod irides ibi significent formam et pulchritudinem Divini Veri spiritualis. At irides mundi sunt ex origine naturali, nempe a sole mundi et ejus luce; et inde sunt solum modificationes et inde variegationes lucis ex aquis quae defluunt ex nube: et quia similes apparentiae colorificae sunt in mundo spirituali sicut in mundo naturali, et quia correspondent, inde per irides mundi significantur similia quae per irides caeli, nempe Divina vera spiritualia in sua forma et pulchritudine; haec vera sunt qualia sunt vera Verbi in sensu spirituali.

[4] Similia per “irides” significantur apud Ezechielem,
“Supra expansum, quod super {1}capite” cheruborum “quasi aspectus lapidis sapphiri, similitudo throni; et super similitudine throni similitudo quasi aspectus Hominis super illo superius; vidi quasi speciem prunae juxta speciem ignis intra illam circumcirca, ab aspectu lumborum Ejus et sursum: sed ab aspectu lumborum Ejus et deorsum Vidi quasi aspectum ignis cui splendor circumcirca; sicut aspectus iridis quae est in nube in die pluviae, sic aspectus gloriae circumcirca; hic aspectus similitudinis gloriae Jehovae” (i. {1}26-28):
quoniam per “cherubos” significatur providentia et tutela ne adeatur Dominus nisi per bonum amoris, ideo apparuit thronus, et super throno aspectus Hominis; et per “thronum” significatur universum caelum, et per “Hominem” super throno Ipse Dominus: per “speciem prunae instar ignis ab aspectu lumborum Ejus sursum” significatur Divinus Amor caelestis, qui in caelis superioribus regnat; nam caeli superiores repraesentantur per superiorem corporis partem a lumbis sursum, cui correspondent; nam constituunt illam in Maximo Homine qui est caelum; “ignis instar prunae” significat illum amorem, similiter “lumbi,” nam lumbi correspondent conjugio boni et veri, quod est illis qui in superioribus caelis; inde est quod caelum dicatur “conjugium,” et quod Dominus dicatur “Sponsus” et “Maritus,” et caelum et ecclesia “Sponsa” et “Uxor:” quod “a lumbis deorsum apparuerit sicut splendor ignis, qui sicut iris,” significat Divinum Amorem spiritualem, qui regnat, in caelis inferioribus; nam regio corporis a lumbis usque ad plantas pedis correspondet illi amori; et quia is amor procedit ex Divino Amore caelesti, dicitur “ignis et ejus splendor;” Divinum Verum ex Divino Bono Amoris est quod splendet et sistit speciem iridis. Inde quoque patet quod translucentia Divini Veri spiritualis per Divinum Verum naturale sistat illam apparentiam in caelis, et consequenter quod significet illud (ut supra dictum est). (Sed haec clarius possunt intelligi ex illis quae in opere De Caelo et Inferno dicta sunt De Caelo, quod ex Divino Humano Domini referat unum Hominem, n. {2}59-86: De Correspondentia omnium Caeli cum omnibus Hominis, n. 87-102: et quod in Arcanis Caelestibus, de correspondentia lumborum, n. 3021, 4280, 4462, 5050-5062.)

[5] Simile etiam per “arcum in nube,” seu iridem, significatur in Libro Geneseos,
“Dixit Deus” ad Noachum, “Hoc signum foederis quod Ego do inter Me et inter vos, et inter omnem animam vivam quae vobiscum in generationes saeculi: arcum meum dedi in nube, et erit in signum foederis inter Me et inter terram; et erit in obnubilando Me nube super terram, et videtur arcus in nube; et recordabor foederis mei, quod inter Me et inter vos, et inter omnem animam vivam in omni carne, et non erit amplius aquae in diluvium ad perdendum omnem carnem; et erit arcus in nube, et video illum ad recordandum foederis aeterni inter Deum et inter omnem animam vivam in omni carne, quae super terra” (ix. 12-17):
qui non scit quod in singulis Verbi sit etiam sensus spiritualis, opinari potest quod arcus in nube, qui iris vocatur, appareat in signum quod terra non amplius perdenda sit diluvio; cum tamen ille arcus existit ex causis in Natura, et reproducitur mediate quando radii lucis e sole partes aqueas pluviae e nube perstringunt; unde patet quod similes arcus seu irides etiam ante diluvium exstiterint. Quapropter per irides visas ab hominibus e tellure ex correspondentia spiritualium et naturalium intelliguntur irides visae angelis in mundo spirituali, quae omnes existunt ex luce caeli et ejus modificatione in sphaera spirituali naturali ibi, proinde ex Divino Vero spirituali et ejus translucentia in Divino Vero naturali; nam omnis lux in caelo est spiritualis, et est in sua essentia Divinum Verum procedens a Domino: inde constare potest quod per “arcum in nube,” seu iridem, significetur Divinum Verum spirituale translucens per Divinum Verum naturale; quae translucentia fit ab illis qui per Divinum Verum ac per vitam secundum illud reformantur et regenerantur a Domino. Ipsa translucentia etiam in caelis apparet ut iris. Per “signum foederis” significatur praesentia et conjunctio Domini cum illis, nam “foedus” illam significat. Hoc signum datum est, quia per “diluvium,” quo deperditum est genus humanum tunc, significantur dira falsa mali, ex quibus posteritas Antiquissimae Ecclesiae perierat: restitutio et instauratio ecclesiae novae, quae Ecclesia Antiqua vocatur, per Divinum Verum conjunctum bono spirituali, quod in sua essentia est charitas, repraesentative sistitur per irides in caelo, et inde significatur per irides in mundo. Sed quia illa verba involvunt plura arcana, quae non paucis possunt exponi, videantur illa singillatim explicata in Arcanis Caelestibus (n. 1031-{1}1059).

596. “Et facies ejus sicut sol.” – Quod significet Divinum Amorem Domini ex quo omne Divinum Verum, quod in caelo et in ecclesia est Verbum, constat ex significatione “faciei,” cum de Domino, quod sit Divinus Amor, Divina Misericordia et omne Bonum (de qua supra, n. 74, 412 [a-e]); et ex significatione “solis,” cum de Domino, quod etiam sit Divinus Amor (de qua etiam supra, n. 401 [a-e], {1}525, 527): et quia ex Domino ut Sole in caelo angelico procedit omnis lux quae ibi, et lux ibi est Divinum Verum, inde etiam intelligitur ex quo omne Divinum Verum; et quia Verbum includit omne Divinum Verum, et idem Verbum quod est in mundo etiam est in caelo, et quia per “angelum fortem descendentem e caelo” intelligitur Dominus quoad Verbum (videatur supra, n. 593), ideo dicitur Divinum Verum, quod in caelo et in ecclesia est Verbum. (Quod idem Verbum quod est in mundo etiam sit in caelo, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 259, 261, 303-310.)

597. “Et pedes ejus sicut columnae ignis.” – Quod significet Divinum Verum seu Verbum in ultimis, quod naturale sustentans interiora ibi, etiam plenum bono amori, constat ex significatione “pedum,” cum de Domino, quod sit Divinum Bonum Divini Amoris naturalis, quod est ultimum in ordine Divino (de qua supra, n, 65, 69); ex significatione “columnarum,” quod sint vera inferiora quae sustentant superiora (de qua supra, n. 219); et ex significatione “ignis,” cum de Domino, quod sit Divinus Amor (de qua etiam supra, 68, 496, 504 [a-d]): ex his constare potest quod per “pedes angeli visos sicut columnae ignis” significetur Divinum Verum seu Verbum in ultimis, quod naturale sustentans interiora sit plenum bono amoris. Per Divinum Verum in ultimis intelligitur Verbum in sensu litterae; et quia hic sensus est naturalis, et naturale est ultimum ordinis Divini, ideo id sustentat Divinum Verum spirituale et caeleste, prorsus sicut columnae domum, et sicut pedes corpus; nam absque naturali sensu Verbi diffluerent interiora, quae sunt spiritualia et caelestia, sicut domus submotis columnis. Quare omnia et singula quae in sensu naturali seu ultimo Verbi sunt, perpetuae correspondentiae sunt; hoc est, correspondent spiritualibus et caelestibus quae in caelis sunt, et inde quoque significant illa. Ex quibus aliquatenus patere potest quomodo Divinum Verum naturale, quod est Verbum in mundo, sustentat Divinum Verum spirituale et caeleste, quod est Divinum Verum in caelo, sicut columnae domum. Inde constare potest unde est quod pedes angeli visi sint “sicut columnae ignis.” Quod Verbum etiam in sensu ultimo seu naturali sit plenum bono amoris, constare potest ex his Domini verbis,
“Amabis Dominum Deum tuum ex toto corde tuo, et in tota anima tua, et in tota mente tua; hoc est primarium et magnum mandatum. Secundum simile est illi, Amabis proximum tuum sicut te ipsum: ex his duobus mandatis [tota] Lex et Prophetae pendent” (Matth. xxii. 37-39 [, 40]):
per “Legem et Prophetas” intelligitur Verbum in omnibus et singulis; proinde per illa verba intelligitur quod omnia et singula Verbi pendeant ex bono amoris in Dominum, et ex bono charitatis erga proximum.

598. VERSUS 2-4.
“Et habebat in manu sua libellum apertum, et posuit pedem suum dextrum super mare, et sinistrum super terram. Et clamavit voce magna, sicut leo rugit, et cum clamavit locuta sunt septem tonitrua suas voces. Et cum locuta sunt septem tonitrua voces suas, futurus sum scribere; et audivi vocem e caelo dicentem mihi, Obsigna quae locuta sunt septem tonitrua, et ne illa scribas.”
2. “Et habebat in manu sua libellum apertum,” significat Verbum manifestatum [n. 599]; “et posuit pedem suum dextrum super mare, et sinistrum super terram,” significat sensum litterae qui naturalis, in quo sunt omnia caeli et ecclesiae [n. 600].
3. “Et clamavit voce magna sicut leo rugit,” significat testificationem gravis doloris propter desolationem Divini Veri in ecclesia [n. 601]; “et cum clamavit, locuta sunt septem tonitrua suas voces,” significat instructionem e caelo et perceptionem de statu ultimo ecclesiae [n. 602].
4. “Et cum locuta sunt septem tonitrua voces suas, futurus sum scribere,” significat quod illum statum manifestare vellet [n. 603]; “et audivi vocem e caelo dicentem mihi, Obsigna quae locuta sunt septem tonitrua, et ne illa scribas,” significat mandatum a Domino, ut illa reserventur, et nondum manifestentur [n. 604].

599. [Vers. 2.] “Et habebat in manu sua libellum apertum.” – Quod significet Verbum manifestatum constat ex significatione “libelli aperti,” quod sit Verbum manifestatum; quod libellus apertus id sit, constare potest ex eo, quod per “angelum fortem descendentem e caelis, qui habebat in manu libellum,” repraesentetur Dominus quoad Verbum, et quidem quoad sensum ejus ultimum, qui vocatur sensus litterae (videatur supra, n. 593); et quia Verbum manifestatum est tam angelis et hominibus, ideo dicitur “libellus apertus.”

600. “Et posuit pedem suum dextrum super mare et sinistrum super terram.” – Quod significet sensum litterae qui naturalis, in quo sunt omnia caeli et ecclesiae, constat ex significatione “pedum,” cum de angelo per quem intelligitur Dominus quoad Verbum, quod sit Divinum Verum in ultimis, seu Verbum in sensu naturali, qui est sensus litterae (de qua supra, n. 65, 69): (per “pedes” in communi sensu significantur naturalia, ex causa quia homo a capite ad plantas pedum correspondet caelo, quod in toto complexu refert unum Hominem; caput correspondet caelo intimo seu tertio, cujus angeli sunt caelestes; pectus usque ad lumbos correspondet medio seu secundo caelo, cujus angeli vocantur spirituales; ac pedes correspondent ultimo seu primo caelo, cujus angeli sunt caelestes naturales et spirituales naturales; at ipsae plantae pedum correspondent mundo, in quo omne est naturale: ex quibus patet unde est quod “pedes” significent naturalia (de qua correspondentia videantur plura in opere De Caelo et Inferno, n. 59-86, et 87-102):

[2] inde nunc patet unde est quod [per] “pedes angeli,” per quem hic repraesentatus est Dominus quoad Verbum, significetur sensus naturalis Verbi, qui est sensus litterae ejus: – ) et ex significatione “pedis dextri super mare et sinistri super terram,” quod sint omnia caeli et ecclesiae; per “{1}dextrum” enim significantur omnia boni ex quo verum, et per “sinistrum” omnia veri ex bono; et per “mare” et “terram” significantur omnia caeli et ecclesiae exteriora et interiora, per “mare” exteriora et per “terram” interiora; et quia omnia caeli et ecclesiae se referunt ad bonum et ad verum, tum ad exteriora et interiora, ideo per illa verba communiter significantur omnia caeli et ecclesiae. Quod visus sit stare “super mari et super terra,” est quia simili”; facies rerum apparet in mundo spirituali quae in mundo naturali, nempe quod sicut in hoc etiam in illo sint maria et quoque terrae; maria circumcirca, et terrae inter illa (videatur supra, n 275, 342, 538 [a,c]): ex quo constare potest quod per “mare et terram” significentur omnia caeli et quoque ecclesiae.

[3] Quoniam in Verbo passim dicitur “dextrum et sinistrum,” et in aliquibus locis solum “dextrum” aut solum “sinistrum,” velim paucis exponere quid per unum et alterum, et quid per utrumque simul, significatur. Hoc cognosci potest ex plagis in mundo spirituali: ad dextrum ibi est meridies et ad Sinistrum est septentrio, ac ante est oriens ac post est occidens: angelus enim perpetuo conversus est ad Dominum ut Solem; quare ante illum est Dominus ut oriens, et post illum est Dominus ut occidens; et a dextro est meridies, et a sinistro est septentrio. Ex hac conversione est quod “dextrum” significet verum in luce et “sinistrum” verum in umbra; seu quod idem, quod “dextrum” significet spirituale bonum quod est verum in luce, et “sinistrum” spirituale verum quod est verum in umbra; ita quoque “dextrum” significat bonum ex quo verum, ac “sinistrum” verum ex bono. Talia significantur per omnes partes corporis et quoque capitis dextras et sinistras, ut per dextrum et sinistrum oculum, per dextram et sinistram manum, per dextrum et sinistrum pedem, et sic porro; retenta usque propria significatione membri et partis. Ex his paucis sciri potest quid in Verbo tam Novi quam Veteris Testamenti in genere et in specie significatur per “dextrum” et “sinistrum,” ut in sequentibus his locis:

[4] – Apud Matthaeum,
“Tu cum feceris eleemosynam, ne cognoscat sinistra tua quid fecerit dextra, ut sit tua eleemosyna in occulto” (vi. {1}3, 4):
per hoc significatur quod bonum sit faciendum ex bono et propter bonum, et non propter semet et mundum ut appareat; per “eleemosynam” intelligitur omne bonum opus; et per “ne cognoscat sinistra quid fecerit dextra” significatur quod bonum faciendum sit ex ipso bono, et non absque bono, quoniam id non est bonum: per “dextram” significatur bonum ex quo, et per “sinistram” verum ex bono, ut supra dictum est; hoc unum agit apud illos qui in bono amoris et charitatis sunt, at non unum apud illos qui spectant semet et mundum in bonis quae agunt; quare per “sinistram” hic intelligitur scire et agere absque bono: “ut sit eleemosyna tua in occulto” significat ne sit propter apparentiam.

[5] Apud eundem,
“Et” Rex “statuet oves a dextris suis, hircos vero a sinistris; et dicet iis qui a dextris, Venite, benedicti Patris mei, tanquam hereditatem possidete paratum vobis regnum a fundatione mundi:…. et dicet iis a sinistris, Discedite a Me, maledicti, in ignem aeternum paratum diabolo et angelis ejus” (xxv. 33, 34, 41):
qui non scit quid in proprio sensu per “oves” et quid per “hircos” significatur, opinari potest quod per “oves” intelligantur omnes boni, et per “hircos” omnes mali; sed in proprio sensu per “oves” intelliguntur illi qui in bono charitatis erga proximum sunt et inde in fide, et per “hircos” intelliguntur illi qui in fide separata a charitate sunt, ita omnes super quos judicium ultimo tempore ecclesiae futurum est; nam omnes qui in bono amoris in Dominum et inde in bono charitatis et fidei fuerunt, ante ultimum judicium in caelum sublati sunt; et omnes qui in nullo bono charitatis et inde fide, proinde omnes qui interius et simul exterius mali fuerunt, in infernum ante ultimum judicium conjecti sunt; at qui interius boni fuerunt, et non aeque exterius, et qui interius mali fuerunt at exterius in bono, omnes illi relicti sunt ad ultimum judicium; tunc qui interius boni fuerunt, sublati sunt in caelum, et qui interius mali fuerunt, conjecti sunt in infernum (de qua re videantur quae ex visis et auditis dicta sunt in opusculo De Ultimo Judicio): ex illis constare potest quod per “hircos” intelligantur illi qui in fide separata a charitate fuerunt; quemadmodum etiam per
“Hircum” apud Danielem (cap. viii. 5-25), et apud Ezechielem (cap. xxx|i|v. 17).
Inde constare potest quod per “dextram,” ubi “oves,” intelligatur bonum charitatis et inde fidei; et per “sinistram,” ubi “hirci,” intelligatur fides separata a charitate. Quod ovibus dictum sit quod “possiderent tanquam hereditatem paratum illis regnum a fundatione mundi,” est quia in caelis a dextris est meridies, ubi sunt omnes qui in veris ex bono sunt; in ipsa enim meridionali parte est ipsum Divinum procedens tale, quod intelligitur per “regnum paratum a fundatione mundi:” ideo quoque vocantur “benedicti Patris me,” per “Patrem” intelligitur Divinum Bonum, ex quo omnia caeli. At de hircis, qui a sinistris, non dicitur “paratum a fundatione mundi,” sed “ignis aeternus paratus diabolo et angelis ejus;” quia mali sibi ipsis parant infernum. Vocantur “maledicti” quia per “maledictos” in Verbo intelliguntur omnes qui se avertunt a Domino, nam illi rejiciunt charitatem et fidem ecclesiae. Quid per “ignem aeternum” significatur, videatur in opere De Caelo et Inferno (n. 566-575).

[6] Per
“Binos latrones,” quorum unus a dextris et alter a sinistris Domini crucifixi fuerunt (Matth. xxvii. 38; Marc. xv. 27; Luc. xxiii. 39-43),
similes intelliguntur qui per “oves” et qui per “hircos;” quare uni, qui agnovit Dominum, dictum est, quod “cum Ipso esset in Paradiso.”

[7] Apud Johannem,
Jesus dixit discipulis piscantibus, “Mittite in dextras partes navigii rete, tunc invenietis: miserunt itaque; et non amplius illud trahere potuerunt prae multitudine piscium” (xxi. 6):
quoniam per “piscationem” in Verbo significatur instructio et conversio hominum qui in bono externo seu naturali sunt, in quo bono plures eo tempore ex gentibus fuerunt, per “pisces” enim significantur illa quae naturalis hominis sunt, et per “navigium significatur doctrina ex Verbo, quare per “dextras partes” ejus significatur bonum vitae; inde constare potest quid significatur per quod Dominus dixerit quod “mitterent rete in dextras partes navigii,” nempe ut docerent bonum vitae: quod sic ad ecclesiam converterent gentes, significatur per quod “invenerint copiam, ut prae multitudine piscium non valerent trahere rete;” quisque potest videre quod Dominus non dixerit ut “in dextras partes mitterent rete,” nisi “dextra pars” esset significativa.

[8] Apud Matthaeum,
“Si oculus dexter scandalizaverit te, erue illum et abjice abs te;…. et si dextra tua [manus] scandalizaverit, amputa illam et abjice abs te” (v. 29, 30):
quod Dominus per “dextrum oculum” et per “dextram manum” non intellexerit dextrum oculum et dextram manum, quisque videre potest ex eo, quod dicatur quod oculus “eruendus sit,” et quod manus “amputanda,” si scandalizaverint; sed quia per “oculum” in senSu spirituali significatur omne id quod est, intellectus et inde cogitationis, et per “dextram manum” omne id quod est voluntatis et inde affectionis, constare potest quod per “Si oculus dexter scandalizaverit, eruendus sit,” significetur si cogitaret malum quod id ex cogitatione rejiciendum Sit; et quod per “Si dextra manus scandalizaverit, amputanda sit,” significetur si vellet malum quod id voluntatis excutiendum sit: ipse enim oculus non potest scandalizare, nec dextra manus, sed cogitatio intellectus et affectio voluntatis, quae correspondent, possunt. Quod dicatur “dexter oculus” et “dextra manus,” et non sinister oculus et sinistra manus, est quia per “dextrum” significatur bonum et in opposito sensu malum, at per “sinistrum” significatur verum et in opposito sensu falsum; et omnis scandalizatio fit ex malo, non autem ex falso nisi falsum sit falsum mali: quod haec dicta sint de interno homine, cujus est cogitare et velle, et non de externo, cujus est videre et agere, constat quoque ex illis quae proxime ibi praecedunt de “muliere aliena,” quod solum illam aspicere ex concupiscentia sit adulterium committere.

[9] Apud Evangelistas,
Mater filiorum Zebedaei petiit a Jesu, ut unus filiorum ejus sederet ad dextram, alter ad sinistram in regno Ipsius; dixit Jesus, “Nescitis quid petitis;…. sedere ad dextram meam et ad sinistram meam, non meum est dare, nisi iis quibus datum est a Patre” (Matth. xx. 20, 21, [22,] 23; Marc. x. 35-40):
quod “mater filiorum Zebedaei,” Jacobi et Johannis, {1}petierit illa, erat ut per “matrem” intelligatur ecclesia, per “Jacobum” charitas, et per “Johannem” bonum charitatis actu; haec duo, seu illi qui in iis sunt, in caelo ad dextram et ad sinistram Domini sunt; ad dextram ibi est meridies, et ad sinistram septentrio, et in meridie sunt qui in luce veri ex bono clara sunt, et in septentrione qui in luce veri ex bono obscura sunt: ipsum Divinum procedens a Domino ut Sole producit Divinam sphaeram talem in illis plagis; quapropter non alii ibi possunt esse quam qui in illis veris ex bono sunt; hoc significatur per quod “sedere ad dextram et ad sinistram Domini, non sit nisi iis quibus datum seu paratum est a Patre;” per “Patrem” intelligitur Divinum Bonum Divini Amoris, ex quo caelum et omne caeli; quare per illa Domini verba intelligitur quod Dominus det illis ad dextram et ad sinistram suam in caelis sedere, quibus a fundatione mundi paratum Est in meridie et in septentrione hereditatem sortiri.

[10] Quod per “dextram” intelligatur meridies in caelis, manifeste constat apud Davidem,
“Tui caeli et tua terra, orbem et plenitudinem ejus fundasti, septentrionem et dextram Tu creasti” (Ps. lxxxix. [12,] 13 [B.A. 11, 12]):
per “caelum et terram” intelliguntur caeli superiores et inferiores, similiter ecclesia interna et externa; per “orbem et plenitudinem ejus” intelliguntur caeli et ecclesia in genere quoad bonum et quoad verum, per “orbem” caelum et ecclesia quoad bonum, et per “plenitudinem ejus” caelum et ecclesia quoad verum; et quia illa seu illi qui in illis sunt in septentrione et in meridie, et quia meridies est ad dextram Domini, ideo dicitur “septentrio et dextra;” et quia Divinum Verum unitum Divino Bono tale est in plagis illis a fundatione mundi, ut supra dictum est, ideo dicitur, “fundasti” et “creasti.”

[11] Apud Esaiam,
“Dedit vobis Dominus panem angustiae, et aquas oppressionis, sed non avolare amplius cogentur doctores tui, sintque oculi tui respicientes doctores tuos, et aures tuae audient verbum…., dicendo, Haec via, ite in ea, quando ad dextram abibitis, et quando ad sinistram” (xxx. 20, 21):
agitur ibi de illis qui in tentationibus sunt, et qui per illas et post illas instructionem in veris doctrinae admittunt et recipiunt; ipsae tentationes significantur per “panem angustiae” et per “aquas oppressionis;” per “panem angustiae” significantur tentationes quoad bonum amoris, et per “aquas oppressionis” significantur tentationes quoad Vera fidei; sunt enim tentationes duplicis generis, nempe quoad bonum quod est amoris, et quoad verum quod est fidei; “panis” significat bonum amoris, et “aquae” significant vera fidei; “angustia” et “oppressio” significant status tentationum: instructio in veris doctrinae significatur per quod “oculi respicient ad doctores;” “oculi” significant intellectum et fidem, “doctores” significant doctrinam: bonum vitae secundum vera doctrinae significatur per quod “aures audient verbum;” per “aures” significatur obedientia; et quia obedientia est vitae, inde per “audire verbum” significatur vita secundum vera doctrinae: instructio et obedientia ulterius describitur per “dicendo, Haec via, ite in ea, quando ad dextram abibitis et quando ad sinistram;” per “viam” significatur verum ducens; verum ducens ad meridiem in caelo intelligitur per “abire ad dextram,” et verum ducens ad septentrionem ibi per “abire ad sinistram.”

[12] Apud eundem,
“Amplifica locum tentorii tui, et cortinas habitaculorum tuorum expandant, ne prohibeas: longos fac funes tuos, et clavos tuos firma; quia ad dextram et ad sinistram erumpes, et semen tuum gentes hereditabit, et urbes desolatas habitari facient” ({1}liv. 2, 3):
agitur ibi de instauratione ecclesiae apud gentes; et per “amplificare locum tentorii” significantur incrementa ecclesiae quoad cultum ex bono; per “expandere cortinas habitaculorum” significantur incrementa ecclesiae quoad vera doctrinae; per “longos facere funes” significatur extensio illorum; per “firmare clavos” significatur confirmatio ex Verbo; per “erumpere ad dextram et ad sinistram” significatur amplificatio quoad bonum charitatis et quoad verum fidei, (“ad dextram” quoad bonum charitatis, et “ad sinistram” quoad verum fidei ex illo bono;) per “semen” quod “gentes hereditabit” significatur verum per quod bona (“semen” est verum et “gentes” sunt bona); et per “urbes desolatas” quas “gentes habitari facient” significantur vera ex bonis vitae; “urbes desolatae” sunt vera doctrinae ubi non prius vera, “gentes” sunt bona vitae ex quibus vera, et “habitare” est vivere.

[13] Apud eundem,
“In excandescentia Jehovae Zebaoth obscurata est terra, factusque est populus sicut cibus ignis; vir fratri suo non parcent; et si deciderit ad dextram esuriet tamen, et si comederit ad sinistram non saturabuntur; vir carnem brachii sui comedent” (ix. 18-20 [B.A. 19-21]):
per haec describitur exstinctio boni per falsum ac veri per malum; exstinctio omnis boni et veri, utcunque inquiritur, significatur per “Si deciderit ad dextram esuriet tamen, et si comederit ad sinistram non saturabuntur;” “dextra” est bonum ex quo verum, et “sinistra” est verum ex bono; “{1}caedere et comedere” ad illas est inquirere, “esurire et non saturari” est non inveniri, et si invenitur usque non recipi. (Reliqua videantur supra, n. 386 [b], explicata.)

[14] Apud Ezechielem,
“Similitudo facierum” cheruborum, “facies hominis et facies leonis ad dextram quatuor illis, ac facies bovis… ad sinistram, et facies aquilae quatuor illis” (i. 10):
quid per “cherubos,” et quid per “facies” eorum, quae sicut facies hominis, leonis, bovis et aquilae, significatur, videatur supra (n. 277-281); quod facies hominis et leonis “ad dextram” visae sint, est quia per “hominem” Significatur Divinum Verum in luce et intelligentia, et per “leonem” Divinum Verum in potentia inde, quale est in caelo in meridie; et quod facies bovis “ad sinistram “sit visa, significat bonum veri in obscuro, per “bovem” enim significatur bonum naturalis hominis quod in obscuro est illis qui in caelo ad septentrionem habitant.

[15] Apud Sachariam,
“In die illo ponam duces Jehudae sicut fornacem ignis in lignis, et sicut facem ignis in manipulo, ut comedant ad dextram et ad sinistram omnes populos circumcirca, ut habitet amplius Hierosolyma sub se in Hierosolyma” (xii. 6):
agitur ibi de instauratione ecclesiae caelestis, seu ecclesiae quae in bono amoris in Dominum erit; illa ecclesia intelligitur per “domum Jehudae:” per “duces” ejus intelliguntur bona cum veris illius ecclesiae: dispersio malorum et falsorum ab illis, significatur per quod “ponentur sicut fornax ignis in lignis, et sicut fax ignis in manipulo,” et per quod “comedent ad dextram et ad sinistram omnes populos circumcirca;” mala quae dispergentur ab illa ecclesia significantur per “sicut fornacem in lignis et sicut facem in manipulo;” et falsa, quae etiam dispergentur, significantur per “populos circumcirca” quos comedent seu consument: quod ecclesia illa tuta erit ab infestatione malorum et falsorum, et victura in bono vitae secundum vera doctrinae, significatur per quod “habitabit amplius Hierosolyma sub se in Hierosolyma;” “habitari” praedicatur de bono vitae, et “Hierosolyma” significat ecclesiam quoad vera doctrinae.

[16] Apud Ezechielem,
“Contra omnes portas illorum dabo aciem gladii, et factus est in fulgur, exacutus ad mactationem; aduna te, ad dextram verte; dispone te, ad sinistram verte; quo facies tuae nutant” (xxi. 20, 21 [B.A. 15, 16]):
describitur per haec destructio veri per dira falsa; per “gladium” significatur tale falsum destruens verum; diritas et enormitas illius falsi describitur per quod “gladius factus sit in fulgur et exacutus ad mactationem;” quod non illis, qui in eo falso sunt, sit aliquod bonum nec verum, quocunque studio inquirunt, significatur per “Aduna te, ad dextram verte; dispone te, ad sinistram verte; quo facies tuae nutant.”

[17] Apud {1}Sachariam,
“Vae pastori nihili deserenti gregem; gladius super brachio ejus, et super oculo dextrae ejus; brachium ejus arescendo arefiet, et oculus dextrae ejus caligando caligabit” (xi. 27):
per “pastorem nihili deserentem gregem” intelliguntur qui non docent verum et per id ducunt ad bonum vitae, quibus non curae est num verum sit vel falsum quod docent; per “gladium super brachio ejus” significatur falsum destruens omne bonum voluntatis; et per “gladium super oculo dextrae” significatur falsum destruens omne verum intellectus; quod deprivandi sint omni bono et vero, significatur per quod “brachium arescendo arefiet, et oculus dextrae caligando caligabit.” (Videantur etiam haec explicata supra, n. 131 [b], 152.)

[18] Quoniam dextra regio corporis, et dextrae regionis membra, significant bonum per quod verum, ideo cum inaugurarentur Aharon et filii ejus in sacerdotium, mandatum est,
Ut sumeretur sanguis ex ariete, et daretur super auriculam auris eorum dextrae, super pollicem manus eorum dextrae, et super pollicem pedis eorum dextri (Exod. xxix. 20):
hoc mandatum est quia “sanguis” significabat Divinum Verum per quod bonum amoris, hoc enim repraesentabatur per Aharonem, et illud per filios ejus; et quia omnis inauguratio ad repraesentandum Divinum Bonum Amoris fit per Divinum Verum, dabatur sanguis super auriculam auris dextrae, super pollicem manus dextrae, et super pollicem pedis dextri; per “auriculam auris dextrae” significatur obedientia ex perceptione, per “pollicem manus dextrae” significatur bonum voluntate, et per “pollicem pedis dextri” significatur bonum actu.

[19] Quoniam per “lepram” significatur bonum consumptum per falsa, hoc malum quomodo per Divina media restituendum sit, describitur per processum mundationis leprae in spirituali sensu intellectum; ex quo haec solum velim afferre,
Quod sacerdos acciperet de sanguine reatus, et daret super auriculam auris mundandi dextram, et super pollicem manus ejus dextrum, et super pollicem pedis ejus dextrum: et acciperet sacerdos e logo oleum, et effunderet super volam suam sinistram, et intingeret sacerdos digitum suum {1}dextrum oleo quod super vola ejus sinistra, et spargeret de oleo in digito suo septem vicibus coram Jehovah (Levit. xiv. 14-17, 24-28):
similia hic per “auriculam auris dextram,” “pollicem manus dextrum,” et “pollicem pedis dextrum” significantur, quae supra; simile etiam per “sanguinem,” nempe, Divinum Verum, hoc enim purificat hominem a falsis, quae consumpserunt bona apud illum; a quibus cum purificatus est, produci potest bonum per vera, et sic homo a lepra sanari. Ex his et illis constare potest quod per “dextrum” et “sinistrum” significetur bonum ex quo verum, et verum ex bono (ut supra dictum est). Quid alioqui foret quod sanguis daretur super dextram partem illorum membrorum, et quod oleum sumeretur vola sinistra, et spargeretur digito {2}dextro?

[20] Similiter
Quod propheta Ezechiel jussus sit cubare super latere sinistro, et quod ponerentur super illo iniquitates domus Israelis ( [Ezech.] iv. 4):
per “prophetam” enim significatur docens, et in sensu abstracto doctrina ecclesiae; per “latus sinistrum” significatur doctrina veri ex bono, et per vera ex bono homo ex inquitatibus purificatur.

[21] Quod Salomo posuerit labra,
“Quinque juxta humerum domus a dextra, et quinque juxta humerum domus a sinistra ejus; mare autem” aeneum “ab humero domus dextro versus orientem e regione meridiei” (1 Reg vii. 39),
erat causa, quia “domus” seu Templum repraesentabat caelum et ecclesiam, “labra” purificationes a falsis et malis, et sic praeparationes ad intrandum in caelum et in ecclesiam; “humerus dexter domus” significabat meridiem in caelis, ubi Divinum Verum est in sua luce; et “humerus sinister” ejus significabat septentrionem, ubi Divinum Verum est in sua umbra: ita per “decem” illa “labra” significabantur omnia purificationis et omnes qui purificantur, et per “quinque” ab hoc humero et ab altero significabantur illi seu illud genus hominum apud quos Divinum Verum est in luce et apud quos est in umbra; nam “decem” significant omnia et omnes, ac “quinque” unam partem seu unum genus: mare aeneum repraesentabat commune purificatorium; quod hoc positum fuerit “ab humero domus dextro versus orientem e regione meridiei,” erat quia Divinum Verum purificans ex Divino Amore Domini procedit; oriens enim est ubi Dominus ut Sol apparet; Divinum Verum, quod est lux caeli ex illo Sole, in meridie est in suo claro et aprico: haec causa fuit quod commune purificatorium positum fuerit “versus orientem e regione meridiei.” Haec arcana Verbi non sciri possunt in mundo, nisi ex cognitis plagis in caelo, quae aliter se habent quam in mundo. (Sed De Plagis in Caelo, videantur quae ex visis et auditis in opere De Caelo et Inferno, n. 141-153, dicta sunt.)

[22] Quoniam in mundo spirituali quisque intrat et ambulat vias quae ducunt ad illos qui in simili regnante amore sunt, et cuique liberum est ire viam quam vult, et in quam et per quam ejus amor ducit eum, et viae illae ad dextrum et sinistrum tendunt ad unum vel ad alterum amorem, ita ad illum qui insitus est, ideo quoque per “dextrum” et “sinistrum” significatur lubitum, liberum, et optato: – Ut in Libro Geneseos,
Dixit Abraham ad Lothum, “Separa te;…. si sinistram, dextram petam; si dextram, sinistram ibo” (xiii. 9);
Et servus Abrahami dixit ad Labanem, cum rogaret Rebeccam in uxorem Isaco,
“Indicate mihi, ut respiciam ad dextram vel ad sinistram” (xxiv. 49).
Per “non recedere et declinare ad dextram vel ad sinistram” significatur etiam non aliam viam ire quam illam quam Ipse Dominus, et quam bonum et verum caeli et ecclesiae ducunt, sic non erronee: ut
Quod non recederent a verbo sacerdotis Levitae ac judicis, nec a praeceptis in Verbo ad dextram vel ad sinistram (Deutr. xvii. 11, 20: cap. xxviii. 14: Jos. i. 7: 2 Sam. xiv. 19);
Et quod filii Israelis non declinarent ad dextram aut ad sinistram; sed irent viam regis, cum pertransirent terram Edomi (Num. xx. 17);
et cum pertransirent terram regis Sichonis (Deutr. ii. 27).
Praeterea quod “dextra” significet plenam potentiam, et cum de Domino Divinam omnipotentiam, videatur supra (n. 298 [a,b]).

601. [Vers. 3.] “Et clamavit voce magna sicut leo rugit” – Quod significet testificationem gravis doloris propter desolationem Divini Veri in ecclesia, constat ex significatione “clamare voce magna,” quod sit testificatio gravis doloris (de qua sequitur); et ex significatione “sicut leo rugit,” quod sit propter desolationem Divini Veri in ecclesia; per “leonem” enim significatur Divinum Verum in sua potentia (videatur supra, n. 278), et per “rugire” significatur effectus doloris propter desolationem ejus.

[2] Quod haec per “clamare voce magna sicut leo rugit” significentur, constat ex sequentibus hujus capitis, ubi agitur de desolatione Divini Veri in ecclesia; nam per “angelum fortem descendentem e caelo” intelligitur Dominus quoad Verbum, quod est Divinum Verum; de quo postea dicitur quod “angelus sustulerit manum suam ad caelum, et juraverit per Viventem in saecula saeculorum, quod tempus non erit amplius,” per quod significatur quod non amplius intellectus Divini Veri, et inde aliquis status ecclesiae:

[3] et postea dicitur quod “In diebus vocis septimi angeli consummabitur mysterium Dei,” per quod significatur ultimum judicium, quod venturum quando non aliqua fides Divini Veri quia non bonum charitatis. Ex his constare potest quod per “Clamavit voce magna sicut leo rugit,” significetur testificatio gravis doloris propter desolationem Divini Veri in ecclesia.

[4] Praeterea in Verbo pluries nominatur “leo;” et per “leonem” in supremo sensu significatur Dominus quoad Divinum Verum, et similiter caelum et ecclesia quoad illud a Domino; et inde per “leonem” significatur Divinum Verum quoad potentiam (de qua “leonis” significatione videatur supra, n. 278); inde constare potest quid significatur per “rugire” seu “rugitum leonis,” nempe ardens affectio tutandi caelum et ecclesiam, et sic salvandi angelos caeli et homines ecclesiae, quod fit destruendo falsa mali per Divinum Verum et ejus potentiam; ac in opposito sensu per “rugire” et “rugitum leonis” significatur ardens cupiditas perdendi et devastandi ecclesiam, quod fit destruendo Divinum Verum per falsa mali. Hae significationes sunt “rugitus leonis,” quia leo dum in fame est et appetit rapinam, et quoque dum incenditur ira contra hostes, solet rugire.

[5] Quod “rugire” et “rugitus” talia in Verbo significent, constare potest ex sequentibus his locis: – Apud Esaiam,
“Sic dixit Jehovah ad me, Quemadmodum rugit leo et juvenis leo super rapina sua, cum occurrit contra illum plenitudo pastorum, a quorum voce non consternatur, et a tumultu eorum non affligitur, sic descendet Jehovah Zebaoth ad militandum super monte Zionis et super colle ejus” (xxxi. 4):
Jehovah comparatur leoni rugienti, quoniam per “leonem” significatur Dominus quoad Divinum Verum et ejus potentiam, et per “rugire” ardor tutandi ecclesiam contra mala et falsa; quare dicitur, “Sic descendet Jehovah ad militandum super monte Zionis et super colle ejus;” “mons Zionis” est ecclesia caelestis; et “collis ejus,” seu Hierosolyma, est ecclesia spiritualis; “rapina” super qua rugit leo, significat liberationem ab inferno.

[6] Apud Joelem,
“Jehovah e Zione rugiet, et ex Hierosolyma dabit Vocem suam, et contremiscent caeli et terra; sed Jehovah refugium populo suo, et munitio filiis Israelis” (iv. [B.A. iii.] 16):
tutatio fidelium a Domino per Divinum Verum describitur per quod “Jehovah e Zione rugiet, et ex Hierosolyma dabit vocem suam;” vehemens potentia Divini Veri et inde terror describitur per quod “contremiscent caeli et terra;” ac salvatio et tutatio per quod “Jehovah refugium populo suo et munitio filiis Israelis;” “populus Jehovae” et “filii Israelis” sunt fideles qui ab ecclesia.

[7] Apud Hoscheam,
“Non revertar ad perdendum Ephraimum;…. post Jehovam ibunt, sicut leo rugiet, quia ille rugiet, et cum honore accedent filii a mari; cum honore advenient sicut avis ab Aegypto, et sicut columba e terra Assyriae; et habitare faciam eos super domibus suis” (xi. [9,] 10, 11);
per “Ephraimum” significatur ecclesia quoad intellectum veri; de illa itaque sequentia dicuntur: “post Jehovam ire” significat colere Dominum et vivere ab Ipso; “sicut leo rugiet quia ille rugiet” significat tutationem illorum per Divinum Verum; “cum honore accedent filii a mari” significat quod ad ecclesiam accessuri qui in naturali bono: “cum honore advenient sicut avis ab Aegypto” significat cogitationem eorum naturalem ex scientificis veris; “avis” est cogitatio, et “Aegyptus” est scientificum quod est naturale verum: “et sicut columba e terra Assyriae” significat quod illis rationale bonum et verum; “columba” est rationale bonum, et “terra Assyriae” est ecclesia quoad rationale verum: (est enim apud hominem naturale ut et rationale bonum et verum; naturale est inferius seu exterius spectans mundum, rationale est superius seu interius conjungens naturale cum spirituali; naturale est “Aegyptus,” rationale est “Aschur,” et spirituale est “Israel:”) “et habitare faciam eos super domibus suis” significat vitam ex voluntate boni et ex intellectu veri; mens humana quae ex illis consistit, intelligitur per “domum,” et vivere significatur per “habitare.”

[8] Apud Amos,
“Non faciet Dominus Jehovih verbum, nisi revelaverit arcanum suum servis suis prophetis; leo rugiit, quis non timeat? Dominus Jehovih locutus est, quis non prophetet?” (iii. 7, 8:)
“non {1}faciet Dominus Jehovih verbum, nisi revelaverit arcanum suum servis suis prophetis,” significat quod Dominus aperiat interiora Verbi et doctrinae illis qui in veris ex bono sunt; per “revelare arcanum” significatur illustrare et aperire interiora Verbi, per “servos prophetas” significantur qui in veris doctrinae sunt et recipiunt: “leo rugiit, quis non timeat?” significat potentem revelationem et manifestationem Divini Veri; “Dominus Jehovih locutus est, quis non prophetet?” significat receptionem ejus et manifestationem. Dominus vocatur “Dominus Jehovih” quando agitur de bono.

[9] Apud Sachariam,
“Vox ejulatus pastorum, quod vastata sit magnificentia eorum; vox rugitus leonum [juvenum], quod vastata sit elatio Jordanis” (xi. 3):
“vox ejulatus pastorum, quod vastata sit magnificentia eorum,” significat dolorem docentium quod bonum ecclesiae perierit; “pastores” dicuntur qui docent verum et per id ducunt ad bonum vitae, et “magnificentia” est bonum ecclesiae: “vox rugitus leonum juvenum, quod vastata sit elatio Jordanis,” significat dolorem propter desolationem Divini Veri in ecclesia; “leones” dicuntur qui in Divinis veris sunt, “rugitus” significat dolorem, “elatio Jordanis” quae vastata significat ecclesiam quoad Divinum Verum introducens.

[10] Apud Hiobum
Deus “rugit voce sua, tonat voce majestatis suae, nec tamen subvertit cum auditur vox ejus; tonat Deus voce sua mirabiliter” (xxxvii. 4, 5);
per “rugire” et “tonare voce,” significatur potentia et efficacia Divini Veri seu Verbi.

[11] In allatis locis in lato sensu per “rugire” significata est ardens affectio tutandi caelum et ecclesiam, seu angelos caeli et homines ecclesiae, quod fit destruendo falsa mali per Divinum Verum et ejus potentiam: at per “rugire” in opposito sensu significatur ardens cupiditas perdendi et destruendi ecclesiam, quod fit destruendo Divinum Verum per falsa mali. In hoc sensu dicitur “rugire” in sequentibus locis: – Apud Jeremiam,
“Erit Babel in acervos, in habitaculum draconum, stuporem et sibilum…; una sicut leones rugient, rugitum edent sicut catuli leonum; cum incaluerint {1}ponam convivia eorum, et inebriabo ut exultent, et dormiant somnum saeculi, nec evigilent” (li. 37-39):
exitium Babelis ut non sit ibi aliquod verum nec aliquod bonum, significatur per “Erit Babel in acervos, habitaculum draconum, stuporem et sibilum;” “Babel” significat illos qui sanctis abutuntur ad dominandum; eorum ardens cupiditas destruendi Divinum Verum per falsa mali significatur per “Una sicut leones rugient, rugitum edent sicut catuli leonum;” ardor consociatorum ad id facinus significatur per “cum incaluerint [ponam] convivia eorum;” quod insanituri sint ex falsis mali, significatur per “Inebriabo ut exultent;” quod nusquam intellecturi aliquod verum, et inde quod non visuri vitam sint, significatur per quod “dormient somnum saeculi nec evigilent.”

[12] Apud eundem,
“Num servus Israel? num natus domus ille? Quare factus est in praedam? Contra eum rugiunt leones juvenes, edunt vocem suam, redigunt terram ejus in vastitatem, urbes ejus incenduntur, adeo ut non sit habitator” (ii. 14, 15):
“Num servus Israel? num natus domus ille?” significat ecclesiam quae in veris et bonis fuerat, et quod hactenus non sit: “Israel” significat ecclesiam, “servus” illos qui in veris, et “natus domus” illos qui in bonis: “quare factus est in praedam?” significat devastationem ejus; “contra eum rugiunt leones juvenes, edunt vocem suam,” significat in illa desolationem Divini Veri a falsis mali; “redigunt terram ejus in vastitatem” significat destructionem ipsius ecclesiae a malis; “urbes ejus incenduntur, adeo ut non sit habitator,” significat destructionem doctrinalium ejus etiam a malis, usque ut non supersit aliquod bonum ecclesiae.

[13] Apud Ezechielem,
“Surrexi unus de catulis” leaenae, “juvenis leo factus, sed didicit rapere rapinam, homines devoravit;…. stupravit viduas, et urbes.. devastavit; et {1}devastata est terra et plenitudo ejus a voce rugitus ejus” (xix. 3, 7):
haec de Ecclesia Judaica, quae ibi intelligitur per “matrem leonum:” per “juvenem leonem” significatur falsum mali in ardore destruendi verum ecclesiae; per “rapere rapinam” significatur destructio veri et boni ecclesiae: “homines devoravit, viduas stupravit, et urbes devastavit,” significant destructionem omnis intellectus veri, et boni desiderantis verum, tum doctrinalium; “homines” significant intellectum veri, “viduae” bonum desiderans verum, ac “urbes” doctrinalia: “{1}devastata est terra et plenitudo ejus a voce rugitus ejus” significat devastationem ecclesiae, et exstinctionem omnis veri ex Verbo per falsum mali; “terra” est ecclesia, “plenitudo” sunt vera ejus ex Verbo, et “vox rugitus” est falsum mali destruens.

[14] Apud Jeremiam,
“Gladium Ego voco super omnes habitatores terrae;…. quare tu dices ad eos, Jehovah ex alto rugiet, et ex habitaculo sanctitatis suae edet vocem suam: rugiendo rugiet contra habitacula sua, Venit tumultus usque ad finem terrae, quia lis Jehovae contra gentes, judicium intrabit cum omni carne, impios tradet gladio” (xxv. 29-31):
tribuitur hic Jehovae vastatio ecclesiae, tametsi homines in causa sunt: “gladium Ego voco super omnes habitatores terrae” significat falsum destruens omne verum in universa ecclesia; “Jehovah ex alto rugiet, et ex habitaculo sanctitatis suae edet vocem suam,” significat testificationem doloris in caelo propter vastationem Divini Veri; “rugiendo rugiet contra habitacula sua” significat gravem dolorem et lamentationem super omnia ecclesiae; “venit tumultus usque ad finem terrae” significat perturbationem omnium a primis ecclesiae ad ultima ejus; “quia lis Jehovae contra gentes, judicium intrabit cum omni carne,” significat visitationem et judicium super omnes qui in malis; “impios tradet gladio” significat exitium illorum ex falsis.

[15] Apud Amos,
“Jehovah ex Zione rugiet, et ex Hierosolyma dabit vocem suam, ut lugeant habitacula pastorum, et exarescat vertex Carmelis” (i. 2):
“rugitus ex Zione” significat gravem dolorem, et “vox ex Hierosolyma” significat lamentationem; “luctus habitaculorum pastorum, et exarescentia verticis Carmelis,” significat propter vastationem omnium bonorum et verorum ecclesiae; “habitacula pastorum” significant omnia bona ecclesiae, “vertex Carmelis” significat omnia vera ejus, et “luctus” et “exarescentia” vastationem: quod “vertex Carmelis” significet vera ecclesiae, est quia in Carmele erant vineae, et “vinum” significat verum ecclesiae.

[16] Apud Esaiam,
“Ira accensa est Jehovae contra populum Ipsius,… sustulit signum gentibus e longinquo, et sibilavit illi ab extremitate terrae;…. rugitus illi sicut leonis, rugit sicut leones juvenes, et fremit, et apprehendit praedam, ac rapiet ut non eripiens, et fremit contra eum… quasi fremitu maris; unde despiciet in terram, quae ecce tenebrae, anxietas, et lux obtenebrescit in ruinis ejus” (v. 25-30):
etiam hic “rugitus sicut leonis et sicut leonum juvenum” significat dolorem et lamentationem super vastationem Divini Veri in ecclesia per falsa mali; quod “apprehendat praedam et non eripiens” significat liberationem et salvationem illorum qui in veris ex bono sunt: ipsa vastatio describitur per “Ecce tenebrae, anxietas et lux obtenebrescit in ruinis ejus;” “tenebrae” sunt falsa, “anxietas” est malum, “lucis obtenebratio” est evanescentia Divini Veri, et “ruinae” significant subversionem totalem.

[17] Apud Davidem,
“Omnia perdidit hostis in sanctuario, rugierunt hostes in festi tui medio” (Ps. lxxiv. 3, 4):
“hostis” significat malum ab inferno, “sanctuarium” ecclesiam, et “festum” cultum; inde patet quid per illa verba in serie significatur. Quod “rugitus” significet gravem lamentationem ex dolore cordis, constat ex his locis: – Apud Davidem,
“Cum conticui, inveterata sunt ossa mea, per rugitum meum omni die” (Ps. xxxii, 3);
apud eundem,
“Debilitatus sum et contritus usque valde, rugivi prae rugitu cordis mei” (Ps. xxxviii. 9 [B.A. 8]);
et apud Hiobum,
“Ante panem suspirium meum, et effunduntur sicut aquae rugitus mei” (iii. 24).

602. “Et cum clamavit, locuta sunt septem tonitrua suas voces.” – Quod significet instructionem e caelo et perceptionem de statu ultimo ecclesiae, constat ex significatione “loqui voces,” quod sit instruere, hic e caelo, quia dicitur quod septem tonitrua “locuta sint;” et ex significatione “septem tonitruum,” quod sint Divinum Verum quoad intellectum et perceptionem (de qua supra, n. 273): tonitrua dicuntur “septem,” quia per “septem” significantur omnia, et plenum, et dicuntur quando agitur de rebus sanctis (videatur supra, n. 20, 24, 257, {1}300). Quod sit de statu ultimo ecclesiae de quo Johannes e caelo per voces sicut tonitruum instructus est, est quia de illo statu in hoc capite agitur, ut constat ex his in sequentibus, “In diebus vocis septimi angeli, quando futurus clangere, et consummabitur mysterium Dei, sicut evangelizavit servis suis prophetis” (vers. 7): et quod usque docebitur in ecclesia, antequam ille status, qui est finis, venturus, intelligitur per ultima verba hujus capitis, “Oportet te iterum prophetare super populos et gentes et linguas et reges multos” (vers. 11). Ex his constare potest quod per “Locuta sunt septem tonitrua voces suas” significetur instructio e caelo et perceptio de statu ultimo ecclesiae.

603. [Vers. 4.] “Et cum locuta sunt septem tonitrua voces suas, futurus sum scribere.” – Quod significet quod illum statum manifestare vellet, constat ex significatione “cum locuta sunt septem tonitrua voces suas,” quod sit instructio e caelo et perceptio de statu ultimo ecclesiae (de qua mox supra, n. 602); et ex significatione “futurus sum scribere,” quod sit velle manifestare; quod “scribere” sit manifestare, patet.

604. “Et audivi vocem e caelo dicantem mihi, Obsigna quae locuta sunt septem tonitrua, et ne illa scribas.” – Quod significet mandatum a Domino, ut illa reserventur et nondum manifestentur, constat ex significatione “audire vocem e caelo,” quod sit mandatum a Domino, quod est, “Ne illa scribas;” ex significatione “obsignare quae locuta sunt septem tonitrua,” quod sit quod reticenda et reservanda sint illa quibus instructus est, et quae percepit de statu ultimo ecclesiae; et ex significatione “Ne illa scribas,” quod sit quod nondum manifestanda sint (de qua mox supra, n. 603). Quod “obsignare ” sit reticere et reservare ad aliud tempus, constare potest ex sequentibus in hoc Libro; agitur enim in sequentibus de statu ecclesiae medio, qui intercedet inter clangorem sexti et septimi angeli, hoc est, inter statum ecclesiae penultimum et ejus ultimum; quare futura in ultimo statu, sunt quae reservanda et nondum manifestanda.

605. VERSUS 5-7.
“Et angelus, quem vidi stantem super mari et super terra, sustulit manum suam ad caelum. Et juravit per Viventem in saecula saeculorum, qui creavit caelum et quae in eo, et terram et quae in ea, et mare et quae in eo, quod tempus non erit amplius. Sed in diebus vocis septimi angeli, quando futurus clangere, et consummabitur mysterium Dei, sicut evangelizavit servis suis prophetis.”
5. “Et angelus, quem vidi stantem super mari et super terra,” significat Dominum, cui subjecta sunt omnia caeli et ecclesiae [n. 606]; “sustulit manum suam ad caelum,” significat contestationem coram angelis de statu ecclesiae [n. 607].
6. “Et juravit per Viventem in saecula saeculorum,” significat veritatem ex Divino suo [n. 608]; “qui creavit caelum et quae in eo, et terram et quae in ea, et mare et quae in eo,” significat Dominum quoad omnia caeli et ecclesiae, interiora et exteriora [n. 609]; “quod tempus non erit amplius,” significat quod non ulterius intellectus Divini Veri, e inde aliquis status ecclesiae [n. 610].
7. “Sed in diebus [vocis] septimi angeli, quando futurus clangere,” significat ultimum, statum ecclesiae, et tunc revelationem Divini Veri [n. 611]; “et consummabitur mysterium Dei, sicut evangelizavit servis suis prophetis,” significat praedictionem in Verbo de adventu Domini implendam cum finis ecclesiae instat [n. 612].

606. [Vers. 5.] “Et angelus, quem vidi stantem super mari et super terra.” – Quod significet Dominum, cui subjecta sunt omnia caeli et ecclesiae, constat ex significatione “angeli descendentis e caelo,” quod sit Dominus (de qua supra n. 593); et ex significatione “stantis super mari et super terra,” quod sit cui subjecta sunt omnia caeli et ecclesiae (de qua etiam supra, n. 600 [a]); inde per “stare super illis” significatur illa Ipsi subjecta esse: – Ut quoque apud Davidem,
“Dominari fecisti Ipsum super {1}opera manuum tuarum; omnia posuisti sub pedes Ejus” (Ps. viii. 7 [B.A. 6]):
hoc de Domino; dominium Ipsius super omnia caeli et ecclesiae intelligitur per quod “omnia posita sint sub pedes Ejus.” Et apud Esaiam,
“Locum pedum meorum honorabilem reddam” (lx. 13):
per “locum pedum Domini” in communi sensu intelliguntur omnia caeli et ecclesiae, quoniam Dominus ut Sol est supra caelos; at in sensu particulari per “locum pedum” significatur ecclesia, nam ecclesia Domini est apud homines in mundo naturali, et naturale est ultimum, in quod Divinum desinit et super quo quasi subsistit: inde est quod ecclesia in terris etiam dicatur “scabellum pedum Domini,” apud eundem,
“Terra scabellum pedum meorum” (lxvi. 1; Matth. v. 35);
tum in Threnis,
“Projecit e caelis in terram decus Israelis, nec recordatur scabelli pedum suorum” (ii. 1);
et apud Davidem,
“Intrabimus in habitacula Ipsius, incurvabimus nos scabello pedum Ipsius” (Ps. cxxxii. 7):
haec de Domino, et per “scabellum pedum Ipsius” intelligitur ecclesia in terris.

[2] Ex his constare potest quod per “stare super mari et super terra,” cum de Domino, significetur quod omnia caeli et ecclesiae Ipsi subjecta sint. In specie autem per “mare et terram” supra quae posuit pedes suos, significatur caelum ultimum, et ecclesia in terris, ut nunc dictum est: nam per partes corporis superiores, quae fuerunt angelo, significantur caeli superiores, quia correspondent illis; caelum enim intimum correspondet capiti, caelum medium pectori usque ad lumbos, et caelum ultimum pedibus, ecclesia autem in terris plantis pedum; unde est quod haec intelligatur per “scabellum pedum.” Ex hac correspondentia concludi potest quid in genere et in specie repraesentatum est per “angelum,” per quem intelligitur Dominus, “stantem super mari et super terra;” nempe quod repraesentatum sit universum caelum; Dominus enim est caelum, ac Divinum Humanum Ipsius format illud ad Sui imaginem: inde est quod totum caelum in conspectu Domini sit sicut unus homo, et quod correspondeat omnibus hominis; quare etiam caelum vocatur Maximus Homo. (Sed de hac re videantur quae in opere De Caelo et Inferno, n. 59-102, allata sunt,)

607. “Sustulit manum suam ad caelum.” – Quod significet contestationem coram angelis de statu ecclesiae, constat ex significatione “tollere manum ad caelum,” quod sit contestatio coram angelis: quod sit de statu ecclesiae, patet a sequentibus. Quod sit contestatio coram angelis, quae hic significatur per “tollere manum ad caelum,” concludi potest ex eo, quod contestationes fiant per elevationes manuum ad caelum; tum ex eo, quod “juraverit per Viventem in saecula saeculorum quod non tempus erit amplius,” ut mox sequitur; et “jurare” est vox contestationis, et “tempus,” quod non erit amplius, significat statum ecclesiae.

608. [Vers. 6.] “Et juravit per Viventem in saecula saeculorum.” – Quod significet veritatem ex Divino suo, constat ex significatione “jurare,” quod sit asseveratio et confirmatio, et cum de Domino, quod sit veritas (de qua sequitur); et ex significatione “per Viventem in saecula saeculorum,” quod sit Divinum ab aeterno, quod solum vivit, et ex quo omnibus in universo tam angelis quam hominibus vita. (Quod hoc significetur per “Viventem in saecula saeculorum,” videatur Supra, n. 289, 291, 349 [a,b].) Quod “jurare” significet asseverationem et confirmationem, hic autem veritatem, quia ab “angelo,” per quem intelligitur Dominus, constare potest ex eo, quod jurare sit asseverare et confirmare quod ita sit, et cum a Domino, quod sit Divina Veritas: juramenta enim fiunt solum ab illis qui non interius in ipsa veritate sunt; hoc est, ab illis qui non interiores sed solum exteriores homines sunt; inde nec fiunt usquam ab angelis, minus itaque a Domino; sed quod in Verbo dicatur quod juret, et quod concessum fuerit filiis Israelis jurare per Deum, est quia solum exteriores homines fuerunt, et quia asseveratio et confirmatio interni hominis, dum in externum, cadit in jurare: et in Ecclesia Israelitica omnia erant externa, quae repraesentabant et significabant interna; simile etiam est Verbum in sensu litterae. Inde constare potest quod per quod “angelus juraverit per Viventem in saecula saeculorum,” non intelligendum sit quod ita juraverit, sed quod in se dixerit quod veritas sit, et quod hoc in sphaeram naturalem delapsum secundum corre|s|pondentias conversum sit in jurare.

[2] Nunc quia jurare est solum externum correspondens confirmationi, quae est mentis interni hominis, et inde significat illam, ideo in Verbo Veteris Testamenti dicitur quod liceat jurare per Deum, immo quod Ipse Deus juraverit: quod id significet confirmationem, asseverationem, et simpliciter veritatem, seu quod verum sit, constare potest ex sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“Juravit Jehovah per dextram, et per brachium roboris” (lxii. 8);
apud Jeremiam,
“Juravit Jehovah Zebaoth par animam suam” (li. 14; Amos vi. 8);
apud Amos,
“Juravit Dominus Jehovih per sanctitatem suam” (iv. 2);
apud eundem,
“Juravit Jehovah per excellentiam Jacobi” (viii. 7):
apud Jeremiam,
“Ecce Ego juravi per nomen meum magnum” (xliv. 26):
quod Jehovah dicatur juravisse per “dextram suam,” per “animam suam,” per “sanctitatem suam,” et per “nomen suum,” significat per Divinam Veritatem; nam per “dextram Jehovae,” per “brachium roboris Ipsius,” per “sanctitatem,” per “nomen,” et per “animam Ipsius,” intelligitur Dominus quoad Divinum Verum, ita Divinum Verum procedens a Domino; similiter per “excellentiam Jacobi,” nam per “fortem Jacobi” intelligitur etiam Dominus quoad Divinum Verum.

[3] Quod “jurare,” cum a Jehovah, significet confirmationem a Se seu ex suo Divino, patet apud Esaiam,
“Per Me juravi, exivit ex ore meo Verbum, quod non revocabitur” (xlv. 23);
et apud Jeremiam,
“Per Me juravi quod in desolatione futura sit domus haec” (xxii. 5).
Quia per “jurare,” cum a Jehovah, significatur Divina Veritas, ideo dicitur apud Davidem,
“Juravit Jehovah Davidi veritatem, e qua Se non {1}subducit” (Ps. cxxxii. 11).

[4] Jehovah Deus seu Dominus nunquam jurat, non enim convenit Ipsi Deo seu Divinae Veritati jurare; at cum Deus seu Divina Veritas vult aliquid coram hominibus confirmatum habere, tunc illa confirmatio, in sphaeram naturalem delapsa, in juramentum seu in juramenti formulam in mundo solennem cadit: inde patet quod tametsi Deus nusquam jurat, usque in Verbi sensu litterae, qui sensus est naturalis, dicatur quod juret. Hoc itaque significatur per “jurare,” cum de Jehovah seu Domino, in locis praecedentibus, et quoque in his sequentibus: – Apud Esaiam,
“Juravit Jehovah Zebaoth dicendo, Si non quemadmodum cogitavi, ita futurum est” (xiv. 24);
apud Davidem,
“Pepigi foedus Electo meo, juravi Davidi servo meo:…. Domine, jurasti Davidi in veritate” (Ps. lxxxix. 4, 36, {2}50 [B.A. 3, 35, 49]);
apud eundem,
“Juravit Jehovah, et non paenitebit Ipsum” (Ps. cx. 4);
apud Ezechielem,
“Juravi tibi, et inii foedus [tecum],…. ut esses Mihi” (xvi. 8);
apud Davidem,
“Quibus juravi in ira mea” (Ps. xcv. 11);
apud Esaiam,
“Juravi non transituras aquas Noachi amplius super terram” (liv. 9);
apud Lucam,
“Ad recordandum foederis sancti sui, juramenti quod juravit Abrahamo patri nostro” (i. 72, 73);
apud Davidem,
“Memor fuit foederis sui…. quod excidit cum Abrahamo, et juramenti sui cum Isaco” (Ps. cv. [8,] 9);
apud Jeremiam,
“Ut stabiliam juramentum quod juravi patribus vestris” (xi. 5; cap. xxxii. 22);
[apud Mosen,]
“Terra… quam juravi daturum patribus vestris” (Deutr. i. 35; cap. x. 11; cap. xi. 9, 21; cap. xxvi. 3, 15; cap. xxxi. 20; cap. xxxiv. 4).

[5] Ex his constare potest quid intelligitur per quod “angelus sustulerit manum suam ad caelum, et juraverit per Viventem in saecula saeculorum;” similiter ut apud Danielem,
“Audivi Virum indutum linteis, quod sustulerit dextram suam et sinistram suam ad caelos, et juraverit per Viventem in saecula saeculorum” (xii. 7);
quod nempe sit contestatio coram angelis de statu ecclesiae, quod Divina Veritas esset quae sequitur.

[6] Quoniam ecclesia apud filios Israelis instituta fuit ecclesia repraesentativa, in qua omnia quae mandata fuerunt erant naturalia quae repraesentabant et significabant spiritualia, ideo filiis Israelis, apud quos illa ecclesia erat, concessum fuit jurare per Jehovam et per nomen Ipsius, tum per sancta ecclesiae; per quod repraesentabatur et inde significabatur confirmatio interna, et quoque veritas; ut constare potest ex sequentibus his locis: – Apud Esaiam,
“Qui benedicit sibi in terra, benedicat sibi in Deo veritatis; et qui jurat in terra, juret in Deo veritatis” (lxv. 16);
apud Jeremiam,
“Jura per vivum Jehovam in veritate, in judicio et in justitia” (iv. 2);
apud Mosen,
“Jehovam Deum tuum timebis, Illi servies, et in nomine Ipsius jurabis” (Deutr. vi. 13; cap. x. 20);
apud Esaiam,
“In die illo erunt quinque civitates in terra Aegypti,… jurantes Jehovae Zebaoth” ({1}xix. 18);
apud Jeremiam,
“Si discendo discent vias populi mei, ad jurandum per nomen meum, Vivus Jehovah (xii. 16);
apud Davidem,
“Gloriabitur omnis jurans per” Deum, “et obturabitur os loquentium mendacium” (Ps. lxiii. 12 [B.A. 11]);
“jurare per Deum” hic significat loqui veritatem; nam sequitur, “Obturabitur os loquentium mendacium.”
(Quod juraverint per Deum, videatur etiam Gen. xxi. 23, 24, 31: Jos. ii. 12; cap. ix. 20: Judic. xxi. 7: 1 Reg i. 17.)

[7] Quoniam concessum fuit antiquis jurare per Jehovam Deum, ideo sequitur quod enorme malum fuerit jurare falso seu in mendacium, ut patet ex his locis: – Apud Malachiam,
“Ero testis contra praestigiatores, et contra adulteros, et contra jurantes falso” (iii. 5);
apud Mosen,
“Non jurabis per nomen meum mendacium, ut profanes nomen Dei tui:” et, “Ne sumas nomen Dei tui in vanum” ({1}Levit. xix. 12; Deutr. v. 11; Exod. xx. 7; Sach. v. 4);
apud Jeremiam,
“Discurrite per plateas Hierosolymae, et videte…. num sint qui per vivum Jehovam dixerint, utique per mendacium jurant:…. filii tui {2}destruxerunt Me, et juraverunt per non Deum” (v. 1, 2, 7);
apud Hoscheam,
“Israel,… ne juretis, Vivit Jehovah” (iv. 15);
apud Zephaniam,
“Exscindam…. jurantes per Jehovam, et jurantes per Regem suum, et recedentes a post Jehovam” (i. [4,] 5, 6);
apud Sachariam,
“Non juramentum mendacii amate” (viii. 17);
apud Esaiam,
“Audite domus Jacobi,…. qui jurant per nomen Jehovae, ….non in veritate, neque in justitia” (xlviii. 1);
apud Davidem,
“Mundus manibus et purus corde non effert ad vanitatem animam suam, et non jurat cum dolo” (Ps. xxiv. 4).

[8] Ex his constare potest quod antiquis, qui in ecclesiae repraesentativis et significativis fuerunt, concessum fuerit jurare per Jehovam Deum ut testarentur veritatem, et quod sic per juramentum illud significatum sit quod cogitent verum et velint bonum: imprimis id concessum fuit filiis Jacobi, quoniam illi prorsus externi et naturales homines fuerunt, et non interni et spirituales; et mere externi seu naturales homines volunt veritatem confirmatam et contestatam habere per juramenta; interni autem seu spirituales homines id nolunt, immo aversantur juramenta et horrent ad illa, praecipue ad illa quae fiunt per Deum et per sancta caeli et ecclesiae, contenti quod dicant et quod dicatur hoc verum esse vel ita esse.

[9] Quoniam jurare non est interni seu spiritualis hominis, ac Dominus, cum in mundum venit, docuit internos seu spirituales esse, et ob illum finem, postquam abrogavit externa ecclesiae, et aperuit interna ejus, ideo etiam prohibuit jurare per Deum et per sancta caeli et ecclesiae; ut constare potest ex his Domini verbis, apud Matthaeum,
“Audivistis quod dictum sit, Non jurabis, solves vero Domino juramentum tuum: Ego vero dico vobis, non jurabis omnino; neque per caelum quia thronus Dei est, neque per terram quia scabellum pedum Ipsius est, neque per Hierosolymam quia urbs est magni Regis; neque jurabis per caput tuum, quia non potes unum pilum album vel nigrum facere” (v. 33-37);
memorantur ibi sancta, per quae non jurandum est; nempe “caelum,” “terra,” “Hierosolyma” et “caput;” et per “caelum” intelligitur caelum angelicum, quare vocatur “thronus Dei;” (quod per “thronum Dei” intelligatur id caelum, videatur supra, n. 253, 462, 477) per “terram” intelligitur ecclesia (videatur supra, n. 29, 304, 413, 417); quare vocatur “scabellum pedum Dei;” (quod “scabellum pendum Dei” etiam sit ecclesia, supra, n, 606;) per “Hierosolymam” intelligitur doctrina ecclesiae, quare dicitur “urbs magni Dei;” (quod urbs sit doctrina, supra, n. 223:) et per “caput” intelligitur intelligentia inde (supra, n. 553, {1}577) quare dicitur “Non potes unum pilum album vel nigrum facere” per quod significatur quod homo ex se nihil intelligere possit.

[10] Porro, apud eundem,
“Vae vobis, duces caeci, quia dicitis, Quicunque juraverit per templum, nihil est; quicunque vero juraverit per aurum templi, reus est: stulti et caeci, utrum enim majus est, aurum an templum quod sanctificat aurum? Tum, Quicunque juraverit per altare, nihil est; quicunque vero juraverit per donum quod super illo est, reus est: stulti et caeci, utrum majus est, donum an altare quod sanctificat donum? Qui vero juraverit per altare, jurat per id et per omne id quod super illo est; et qui juraverit per templum, jurat per illud et per Ipsum qui habitat in illo; et qui jurat per caelum, jurat per thronum [Dei], et per Ipsum qui sedet super illo” (xxiii. 16-22):
quod “non jurandum sit per templum et per altare” est quia jurare per illa erat jurare per Dominum, per caelum et per eccleSiam; nam per “templum” in supremo sensu intelligitur Dominus quoad Divinum Verum, et in sensu respectivo caelum et ecclesia quoad illud, tum omnis cultus ex Divino Vero (videatur supra, n. 220); et per “altare” significatur Dominus quoad Divinum Bonum, et in sensu respectivo caelum et ecclesia quoad illud, tum omnis cultus ex Divino Bono (etiam supra, n. 391): et quia per Dominum intelliguntur omnia Divina quae procedunt ab Ipso, est enim Ipse in illis et illa sunt Ipsius, ideo qui jurat per Ipsum jurat per omnia Ipsius; similiter qui jurat per caelum et ecclesiam jurat per omnia sancta quae sunt caeli et ecclesiae, nam caelum est complexus et continens illorum, similiter ecclesia; ideo dicitur quod templum sit majus auro templi, quia templum sanctificat illud; et quod altare sit majus dono quod super illo, quia altare sanctificat illud.

609. “Qui creavit caelum et quae in eo, et terram et quae in ea, et mare et quae in eo.” – Quod significet Dominum quoad omnia caeli et ecclesiae, interiora et exteriora, constat ex significatione “creare,” quod non solum sit facere ut sit, sed etiam ut perpetuo sit, continendo et sustinendo per Divinum procedens; nam caeli exstiterunt et perpetuo existunt, hoc est, subsistunt, per Divinum Domini, quod vocatur Divinum Verum unitum Divino Bono: hoc receptum ab angelis facit caelum; inde est, cum dicitur caelum, quod intelligatur Dominus, quia caelum, ubi sunt angeli, est caelum ex Domino, hoc est, ex Divino ab Ipso procedente: hoc itaque hic significatur per “creare:” (quod creare, cum de ecclesia, et de hominibus ecclesiae, sit e novo creare, hoc est, regenerare, videatur supra, n. {1}294:) et ex significatione “caeli, terrae et maris, et quae in illis,” quod sint omnia caeli et ecclesiae interiora et exteriora; per “caelum, terram et mare” in specie hic significantur caeli superiores et inferiores; quoniam in mundo spirituali similis facies rerum est quae in mundo naturali, nempe montes, terrae et maria; montes ibi sunt caeli superiores, quia angeli illorum caelorum super montibus habitant; ac terra et mare ibi sunt caeli inferiores, nam angeli horum caelorum infra montes super terris et sicut in maribus habitant (de qua re videatur supra, n 594 [d]); inde est quod angelus, qui haec locutus est, visus sit stare “super terra et mari.” Quod per “terram et mare et quae in illis” etiam significentur omnia ecclesiae, tam interiora quam exteriora, est quia in ecclesia sunt interiora et exteriora, sicut in caelis sunt superiora et inferiora, et his illa correspondent. (Quod per “mare et terram” significetur ecclesia quoad exteriora et interiora ejus, videatur supra, n. 600.) Secundum sensum litterae, per “caelum, terram et mare” intelliguntur caelum aspectabile, terra habitabilis et mare navigabile; et per “illa quae in illis” intelliguntur aves, bestiae et pisces: sed quod haec non intelligantur per illa verba, constare potest ex eo, quod angelus visus sit Johanni quando “in spiritu” fuit, stare super mari et super terra; et quod videtur in spiritu, hoc non videtur in mundo naturali, sed in mundo spirituali; ubi etiam, ut mox supra dictum est, sunt terrae et maria, et ibi sunt angeli et spiritus. Sed de apparentia marium in illo mundo, et de illis qui inibi sunt, videatur supra (n. 342).

610. “Quod tempus non erit amplius.” – Quod significet quod non ulterius intellectus Divini Veri, et inde aliquis status ecclesiae, constat ex significatione “temporis,” quod hic sit status hominis quoad intellectum Verbi, et inde status ecclesiae, quia de hoc et de illo in hoc capite agitur. Quod “tempus” significet statum, est quia tempora in mundo spirituali non aliter determinantur et distinguuntur quam per status vitae particulares et communes. Causa est, quia Sol in illo mundo, qui est Dominus, constans et status est in loco eodem caeli, qui locus ibi est oriens, nec circumfertur sicut sol in mundo naturali apparet: per circumlationem apparentem hujus solis determinantur et sic existunt tempora in communi et in particulari; in communi annus, et ejus quatuor tempora, quae vocantur ver, aestas, autumnus et hiems; haec quatuor tempora anni etiam sunt quatuor status ejus naturales, qui etiam correspondent totidem statibus in mundo spirituali, qui sunt status ejus communes spirituales: in particulari, intra communes illos, sunt in mundo naturali determinata et stata tempora, quae vocantur menses et septimanae, imprimis autem dies, qui distinguuntur in quatuor status naturales, quae vocantur mane, meridies, vespera et nox; quibus etiam correspondent quatuor status in mundo spirituali. In hoc mundo, quia, ut dictum est, Sol non circumfertur, sed manet constans et status in suo oriente, ideo non dantur anni, nec menses et septimanae, neque dies et horae; proinde nec aliquae determinationes per tempora, sed solum determinationes per status vitae communes et particulares: inde est quod ibi ignotum sit quid tempus; sed notum quid status; determinatio enim rei dat notionem ejus, et res secundum notionem nominatur. Haec nunc causa est quod tempora, tametsi in mundo spirituali aeque succedunt sicut in mundo naturali, usque non sciantur quid sunt, sed quod loco eorum sint status et eorum mutationes: inde etiam est quod “tempora,” ubi nominantur in Verbo, significent status. (Sed De Tempore et De Temporibus in Mundo Spirituali videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 162-169; et De Mutationibus Status Angelorum, n. 154-161.){*}

[2] Quoniam per “tempus” intelliguntur illa quae temporis sunt in mundo naturali, prout quae anni et quae diei sunt, (quae sunt anni sunt sementis et messis, et quae diei sunt mane et vespera,) per haec, quae temporis sunt, describuntur etiam status ecclesiae in Verbo; per “sementem” describitur et significatur instauratio ecclesiae, per “messem” fructificatio ejus, per “mane” primum tempus ejus, et per “meridiem” ad “vesperam” progressivum ejus; hi status naturales etiam correspondent spiritualibus qui sunt status caeli et ecclesiae. Quod ecclesiam attinet, haec illos status subit in communi, ac unusquisque homo ecclesiae in particulari. Quisque homo ecclesiae a prima sua aetate etiam inauguratur in illos status; at cum finis ecclesiae est, tunc non amplius inaugurari potest, non enim recipit Divinum Verum, sed vel rejicit illud, vel pervertit illud; inde non ei est sementis et messis, hoc est, instauratio et fructificatio, nec est mane et vespera, hoc est, non ei est initium et progressivum: hi status intelliguntur et significantur per” tempora” in Verbo; et quia in fine ecclesiae illi status apud homines ecclesiae cessant, ideo hic dicitur quod “non erit tempus amplius,” per quod itaque significatur quod non ulterius intellectus Divini Veri seu Verbi, proinde non aliquis status ecclesiae.

[3] Simile significatur per “tempus” apud Ezechielem,
“Malum, unum malum ecce venit, finis venit, venit finis; evigilavit super te, ecce venit mane super te, habitator terrae, venit tempus” (vii. 5-7):
haec quoque de statu ecclesiae dicta sunt; finis prioris ecclesiae primum describitur, et instauratio novae ecclesiae postea; finis prioris ecclesiae per haec, “Malum unum, malum ecce venit, finis venit, venit finis;” instauratio novae ecclesiae per haec, “Ecce venit mane super te, habitator terrae, venit tempus,” “mane” significat statum novae seu incohantis ecclesiae, ac “tempus” significat statum progressivum ejus, proinde simile quod per “sementem et messem,” tum per “meridiem et vesperam” (ut supra); consequenter statum ecclesiae quoad intellectum veri et voluntatem boni.

[4] Apud Danielem,
Bestia quarta “verba contra Altissimum loquetur, et sanctos altissimorum atteret, quia cogitabit immutare tempora et jus; et dabuntur in manus Ejus ad tempus, et tempora, et partem temporis” (vii. 25):
per “bestiam quartam” intelligitur malum quod plene vastaturum est ecclesiam; falsa destruentia vera ecclesiae intelliguntur per “verba” quae “contra Altissimum loquetur,” et per “sanctos altissimorum” quos “atteret;” “sancti altissimorum” in sensu abstracto significant Divina vera: quod tunc convertentur vera Verbi et bona ejus in falsa et mala, significatur per quod “immutabit tempora et jus;” “tempora” sunt status ecclesiae quoad intellectum veri: duratio illius status quoad finem ecclesiae significatur per “ad tempus, et tempora et partem temporis,” per quae intelligitur status plenus vastationis.

[5] Similiter per haec apud Danielem,
“Audivi Virum indutum linteis,…. quod sustulerit dextram suam et sinistram suam ad caelos, et juraverit per Viventem in saecula saeculorum, quod ad tempus statum temporum statorum et dimidium, cum consummaturi essent dispergere populum sanctitatis, consummanda essent haec omnia” (xii. {1}||7):
per “tempus” hic significatur status, et per “tempus, tempora et dimidium” significatur status plenus vastationis; quare dicitur “cum consummaturi essent dispergere populum sanctitatis;” “populus sanctitatis” sunt illi qui ab ecclesia in Divinis veris, et abstracte sunt Divina vera. Similiter per eadem in Apocalypsi,
Quod mulier in deserto aleretur “ad tempus et tempora et dimidium tempus” (xii. {2}14).

[6] Quoniam “tempus” significat illa quae temporis sunt, prout ver, aestatem, autumnum et hiemem, per quae significantur status regenerandi et regenerati, – tum quae illorum temporum sunt, nempe sementem et messem, per quae significatur status ecclesiae quoad implantationem veri et quoad fructificationem boni inde, – similia etiam significantur per tempora dierum,” quae sunt mane, meridies, vespera, nox; ideo etiam similia per illa significantur in sequentibus locis: – In Genesi,
“Adhuc omnibus diebus terrae sementis et messis, et frigus et aestus, et aestas et hiems, et dies et nox non cessabunt” (viii. 22);
(quae in Arcanis Caelestibus, n. 930-937. explicata videantur:) apud Davidem,
“Tibi dies et Tibi nox, Tu praeparasti lucem et solem; Tu decidisti omnes terminos terrae, aestatem et hiemem Tu formasti” (Ps. lxxiv. 16, 17);
apud Jeremiam,
“Jehovah dans solem in lucem diei, statuta lunae et stellarum in lucem noctis:…. si recesserint statuta haec coram Me,… etiam semen Israelis cessabunt, ut non sint gens coram Me omnibus diebus” (xxxi. 35 [, 36]);
et apud eundem,
“Dixit Jehovah, Si non foedus meum diei et noctis, statuta caeli et terrae posuero, etiam semen Jacobi et {1}Davidis servi mei reprobabo” (xxxiii. 25, 26):
per “statuta solis, lunae et stellarum,” tum per “foedus diei et noctis,” ac per “statuta caeli et terrae,” similia significantur quae per “tempora,” quoniam ex illis statutis existunt tempora: quod per “sementem et messem,” “aestatem et hiemem,” tum per “diem et noctem,” significentur similia quae per “tempora,” supra dictum est.

[7] Inde sequitur quod eadem per “tempora” significentur, per haec in Genesi,
“Dixit Deus, Sit luminaria in expanso caelorum, ad distinguendum inter diem et inter noctem; et erunt in signa, et in stata tempora, et in dies et annos” (i. {2}14-19):
per duo “luminaria,” solem et lunam, significantur amor et fides; in eo enim capite in sensu spirituali agitur de nova creatione seu de regeneratione hominis ecclesiae; et per ea quae de sole et luna dicuntur, significantur illa quae principaliter regenerant hominem et faciunt ecclesiam; quare per illa verba et sequentia ibi describitur processus quo regeneratio facta est, ac postea describitur status eorum. Ex his nunc constare potest quid significatur per quod “tempus non erit amplius.”
@* [Nota ex margine:-] Videatur ubi dicitur quod
“erit quando non dies nec nox.” [(Jerem. xxxiii. 20; Sach. xiv. 7.)]$

611. [Vers. 7.] “Sed in diebus vocis septimi angeli, quando futurus clangere.” – Quod significet ultimum statum ecclesiae, et tunc revelationem Divini Veri, constat ex significatione “dierum vocis septimi angeli,” quod sit status ultimus ecclesiae; progressivae enim mutationes status ecclesiae descriptae sunt per quod “Septem angeli clanxerint;” unde per “vocem septimi angeli” significatur ultimus status; et ex significatione “quando futurus clangere,” quod sit tunc revelatio Divini Veri. Quod per “clangere tuba” seu “buccina” significetur influxus Divini Veri, ac revelatio ejus, videatur supra (n. 502); quod hic significetur revelatio ejus, patet ex sequentibus hujus versus, ubi dicitur, “Et consummabitur mysterium Dei, sicut evangelizavit suis servis prophetis,” per quae significatur quod implebitur tunc praedictio de adventu Domini: cum adventu Domini est quoque revelatio Divini Veri.

612. “Et consummabitur mysterium Dei, sicut evangelizavit servis suis prophetis.” – Quod significet praedictionem in Verbo de adventu Domini implendam cum finis ecclesiae instat, constat ex significatione “consummari,” quod sit impleri; ex significatione “mysterii Dei, sicut evangelizavit,” quod sit adventus Domini (de qua sequitur); et ex significatione “servorum suorum prophetarum,” quod sint vera doctrinae, hic Verbum. Quod “servi Domini” dicantur qui in veris ex bono sunt, videatur supra (n. 6, 409 [a]); et quod “prophetae” dicantur qui doctrinam docent, et quod in sensu abstracto sint doctrinae (de qua re videbitur infra); quod etiam sint Verbum, est quia Verbum est doctrina Divini Veri, et quia Verbum per prophetas conscriptum est, tum quia omne doctrinae erit ex Verbo. Ex his nunc sequitur quod per “consummabitur mysterium Dei, sicut evangelizavit servis suis prophetis” significetur praedictio in Verbo [de adventu] Domini implenda cum finis ecclesiae instat. Quod hoc per illa verba significetur patet ex mox praecedentibus, ut ex sequentibus: in mox praecedentibus dicitur quod hoc futurum “in diebus vocis septimi angeli,” per quae intelligitur quod hoc futurum quando finis ecclesiae instat; in sequentibus, quod “postquam septimus angelus clanxit, dictum sit quod regna mundi facta sint Domini et Christi Ipsius;” et postea, quod “apertum sit templum Dei in caelo, ac visa sit arca foederis Ipsius in templo Ipsius (videatur cap. xi. 15-19). Idem etiam ex eo patet quod dum finis ecclesiae instat, Verbum aperiatur, et nova ecclesia instauretur: hoc quoque intelligitur per adventum Domini, nam Dominus est Verbum; quare hoc cum aperitur, apparet Dominus. Quod Verbum apertum fuerit quando Ipse in mundum venit, notum est; quod etiam nunc apertum sit per id quod sensus spiritualis Verbi revelatus sit, constare potest ex opusculo De Equo Albo; et in opere De Caelo et Inferno, (n. 1); et quod nunc finis ecclesiae sit, in opusculo De Ultimo Judicio (n. 33-39, et 45-52, seq.).

[2] Finis ecclesiae etiam intelligitur per “vesperam,” et adventus Domini per “mane,” apud Danielem,
“Usque ad vesperam et mane, bis mille trecenta” (viii. 14 [, 26]):
“vespera” significat finem ecclesiae prioris, et “mane” adventum Domini et initium ecclesiae novae. Simile per “mane” apud Ezechielem,
“Malum ecce venit, finis venit, venit finis, evigilavit super te; ecce venit, venit mane super te, habitator terrae, venit tempus” (vii. 5-7);
per “finem” etiam hic significatur finis ecclesiae, et per “mane” adventus Domini et initium ecclesiae novae. Pariter apud Sachariam,
“Erit dies unus qui notus erit Jehovae, non dies nec nox, quia circa tempus vesperae erit lux” (xiv. 7):
per “diem unum qui notus Jehovae” intelligitur adventus Domini; per “tempus vesperae” intelligitur finis ecclesiae, quando omne Divinum Verum obscuratum et falsificatum est; et per “lucem” significatur Divinum Verum manifestatum. Haec nova lux, seu illud mane, quod in fine ecclesiae apparebit, intelligitur etiam hic per “mysterium Dei quod consummabitur sicut evangelizavit servis suis prophetis.”

[3] In Verbo pluries dicitur “evangelizare” et “Evangelium,” et per illud significetur adventus Domini, ut ex sequentibus locis constare potest: – Apud Esaiam,
“Super montem altum ascende tibi, evangelizatrix Zion; extolle cum virtute vocem tuam, evangelizatrix Hierosolyma; ….dic urbibus Jehudae, Ecce Deus vester, ecce Dominus Jehovih in forti venit, et brachium Ejus dominabitur Ipsi; ….sicut Pastor gregem suum pascet” (xl. 9-11):
quod haec de adventu Domini dicta sint, manifeste patet; inde est quod Zion et Hierosolyma dicantur “evangelizatrices:” per “Zionem” intelliguntur omnes qui ab ecclesia caelesti sunt, qui sunt qui in amore in Dominum sunt; quare dicitur, “Ascende in montem altum;” per “montem altum” significatur ille amor (videatur supra, n. 405): per “Hierosolymam” intelliguntur omnes qui ab ecclesia spirituali, qui sunt qui in doctrina genuini veri sunt; quare dicitur “Extolle cum virtute vocem tuam,” per quae significatur confessio ex genuinis veris: per “urbes Jehudae,” ad quas dicitur quod “Deus vester, Dominus Jehovih in forti venit,” significantur doctrinalia ex Verbo, per “urbes” doctrinalia, et per “Jehudam” Verbum: quod Zion et Hierosolyma dicantur “evangelizatrices” ex eo, quod “Evangelium” significet adventum Domini, patet, nam dicitur “Ecce Deus vester, ecce Dominus Jehovih in forti venit:” quod judicium facturus sit, et tutaturus illos qui Ipsum agnoscunt, significatur per quod “brachium Ejus dominabitur Ipsi, sicut Pastor gregem suum pascet.”

[4] Apud eundem,
“Quam jucundi sunt super montibus pedes evangelizantis, audire facientis pacem, evangelizantis bonum, audire facientis salutem, dicentis Zion, Regnabit {1}Rex tuus:…. cum oculo ad oculum viderit quod revertatur Jehovah Zionem” ({1}lii. 7, 8):
haec quoque dicta sunt de adventu Domini, qui intelligitur per “Regnabit {1}Rex tuus, quum oculo ad oculum viderit quod revertatur Jehovah Zionem;” similiter in sequentibus illius capitis; inde est quod dicatur “evangelizare.” (Reliqua illius versus videantur supra, n. 365 [e], explicata.) Apud Nahum,
“En super montibus pedes evangelizantis, proclamantis pacem; feriare, Jehudah, festa tua” (ii. 1 [B.A. i. 15]).

[5] Apud Esaiam,
“Spiritus Domini Jehovih super Me, ideo unxit Jehovah Me ad evangelizandum pauperibus; misit Me ad obligandum fractos corde, ad praedicandum captivis libertatem, vinctis, oculis capto, ad proclamandum annum beneplaciti Jehovae, et diem vindictae Deo nostro, ad consolandum omnes lugentes” (lxi. 1, 2):
quod haec de Domino et Ipsius adventu dicta sint, patet apud Matthaeum (cap. v. 3, seq.) et apud Lucam (cap. iv. 16-22); ipse adventus intelligitur per “annum beneplaciti Jehovae,” et per “diem vindictae Deo nostro:” per “pauperes” quibus Dominus evangelizaturus est, tum per “captivos,” “vinctos,” et “oculis captos,” intelliguntur gentes, qui tales dicuntur quia in ignorantia veri fuerunt ex eo, quod non habuerint Verbum: gentes quoque intelliguntur apud Matthaeum, per
“Pauperes qui audiunt Evangelium” (xi. 5).
Apud Davidem,
“Cantate Jehovae, benedicite nomini Ipsius, evangelizate de die in diem salutem Ipsius;…. Jehovah quia venit, quia venit ad judicandum terram, judicabit orbem in justitia, et populos in veritate sua” (Ps. xcvi. 2, 13):

[6] agnitio et celebratio Domini, cum gaudio cordis propter adventum Ipsius, significatur per “Cantate Jehovae, benedicite nomini Ipsius, evangelizate de die in diem salutem Ipsius;” ipse adventus describitur per “Jehovah venit:” quoniam adventus Ipsius est quando ultimum judicium instat, ideo dicitur, “Venit ad judicandum terram, judicabit orbem in justitia, et populos in veritate;” per “terram” intelligitur ecclesia, per “orbem” intelliguntur illi in ecclesia qui in bono charitatis sunt, et per “populos” qui in veris inde: quod adventus Domini sit quando ultimum judicium instat, supra dictum est; tunc enim separabuntur mali a bonis, seu hirci ab ovibus, et mali judicabuntur ad infernum, ac boni ad caelum; hoc quoque significatur per Esaiae verba mox supra, “ad proclamandum diem vindictae Deo nostro, et ad consolandum omnes lugentes;” haec causa est quod ubi de ultimo judicio agitur, etiam dicatur “evangelizare,” ut quoque in sequentibus in Apocalypsi,
“Vidi alium angelum volantem in medio caeli, habentem Evangelium aeternum, ad evangelizandum habitantibus super terra, et omni genti et tribui et linguae et populo, dicentem voce magna, Timete Deum, et date Ipsi gloriam, quia venit hora judicii Ipsius” (xiv. 6, 7).
Quod cum finis ecclesiae instat, evangelizabitur adventus Domini, etiam ab Ipso Domino praedicitur, apud Evangelistas,
“Praedicabitur hoc Evangelium regni in toto orbe, in testimonium omnibus gentibus, et tunc veniet finis” ( [Matth.] xxiv. 14; Marc. xiii. 8, 9, [10]).

[7] Quod adventus Domini intelligatur per “evangelizationem” et “Evangelium,” constare etiam potest ex sequentibus locis: – Apud Lucam,
Angelus [dixit] ad Zachariam, “Ego sum Gabriel, stans coram Deo missusque sum ut loquar ad te, et ad evangelizandum tibi hoc” (i. 19);
apud eundem,
“Angelus dixit pastoribus, Ne timete, ecce evangelizo vobis gaudium magnum, quod fiet omni populo, quia natus est vobis hodie Salvator, qui est Christus Dominus, in urbe Davidis” (ii. 10, 11);
apud eundem,
Quod Johannes evangelizaverit populo de Jesu (iii. 16-|1|8);
Jesus dixit, “Lex et Prophetae ad Johannem” evangelizantur (xvi. 16); [et alibi,]
Quod Ipse Dominus evangelizaverit, et quoque discipuli Ipsius, regnum Dei (Matth. iv. 23; cap. ix. {1}35: Marc. i. 15: Luc. vii. 22; cap. viii. 1; cap. ix. 1, 2, 6):
per “regnum Dei” intelligitur novum caelum et nova ecclesia a Domino.

[8] Quoniam per “evangelizare” significatur annuntiare adventum Domini, inde per “Evangelium” in supremo sensu significatur Ipse Dominus quoad adventum suum, quoad judicium, et quoad salvationem fidelium, in his locis apud Marcum,
Jesus dixit, “Qui voluerit animam suam servare, perdet eam; qui vero perdiderit animam suam propter Me et propter Evangelium, servabit illam” (viii. 35; cap. {2}x. 29, 30);
Jesus dixit discipulis, “Euntes in universum mundum praedicate Evangelium omni creaturae” (xvi. 15).

613. VERSUS 8-10.
“Et vox quam audivi e caelo, iterum loquens cum me, et dicens, Abi, accipe libellum apertum in manu angeli stantis super mari et super terra. Et abivi ad angelum, dicens ei, Da mihi libellum; et dixit mihi, Accipe et devora illum, et amaricabit tuum ventrem, sed in ore tuo erit dulcis sicut mel. Et accepi libellum e manu angeli, et devoravi illum, et erat in ore meo sicut mel dulcis; et cum devoravi illum amaricatus est venter meus.
8. “Et vox quam audivi e caelo, iterum loquens cum me, et dicens,” significat explorationem hominum ecclesiae, qualis intellectus Verbi adhuc apud illos superesset [n. 614]; “Abi, accipe libellum apertum in manu angeli stantis super mari et super terra,” significat Verbum a Domino manifestatum caelo et ecclesiae [n. 615].
9. “Et abivi ad angelum dicens [ei,] Da mihi libellum,” significat facultatem percipiendi a Domino quale est Verbum [n. 616]; et dixit mihi, Accipe et devora illum,” significat ut legeret, perciperet et exploraret Verbum, quale est intra et quale est extra [n. 617]; “et amaricabit tuum ventrem,” significat quod injucundum esset interius, quia adulteratum [n. 618]; “sed in ore tuo erit dulcis sicut mel,” significat quod jucundum exterius [n. 619].
10. “Et accepi libellum e manu angeli, et devoravi illum,” significat explorationem [n. 620]; “et erat in ore meo sicut mel dulcis,” significat quod Verbum adhuc quoad externum seu quoad sensum litterae ejus perciperetur sicut jucundum, sed modo ex eo quod serviret ad confirmandum principia falsi ex amore sui et mundi oriunda [n. 621]; “et cum devoravi illum amaricatus est venter meus,” significat quod perceptum et exploratum sit, quod Verbum esset interius injucundum ex adulterato vero sensus litterae [n. 622].

614. [Vers. 8.] “Et vox quam audivi e caelo, iterum loquens cum me, et dicens.” – Quod significet explorationem hominum ecclesiae, qualis intellectus Verbi adhuc apud illos superesset, constat ex illis quae praecedunt et ex illis quae sequuntur in hoc capite; nam “vox e caelo, quae cum illo locuta est et dixit,” involvit illa. In illis quae praecedunt agitur de intellectu Divini Veri seu Verbi, ut constare potest a versibus 2, 3, 4, ubi per “vocem, qua clamavit angelus fortis descendens e caelo,” et per “voces septem tonitruum,” significatur manifestatio qualis status ecclesiae est quoad intellectum Verbi (videatur supra, n. 601-604). In illis quae sequuntur agitur de intellectu Verbi adhuc residuo apud homines ecclesiae; per “libellum” enim, quem angelus in manu sua habuit, significatur Verbum, et per “devorationem ejus” significatur exploratio, et per quod “fuerit dulcis in ore et amarus in ventre” significatur quod Verbum in sensu litterae esset jucundum, at in sensu interno, in quo sunt ipsa vera, injucundum; quod ulterius ex sequentibus patebit. Quia haec sunt de quibus actum est, et de quibus adhuc agitur, constare potest quod per “vocem, quam audivit e caelo iterum loquentem et dicentem” significetur exploratio hominum ecclesiae, qualis intellectus Verbi adhuc apud illos superesset.

[2] Sciendum est quod intellectus Verbi in ecclesia per gradus pereat, sicut homo ecclesiae ab interno fit externus; et ab interno fit externus sicut recedit a charitate, proinde sicut recedit a vita fidei. Quando homo ecclesiae talis est, tunc quidem delectari potest lectione Verbi, sed usque non delectatur ipso vero, quod est sensus interioris ejus; nam ipsa vita fidei, quae est charitas, producit affectionem veri interioris, et inde {1}delectationem ejus: quare Verbum quoad sensum litterae quidem amari potest, sed propterea quia potest trahi ad confirmandum falsa oriunda ex amore sui et mundi, Verbum enim in littera tale est. Inde fluit quod in fine ecclesiae vix aliquis intellectus veri sit; vera quidem ex Verbo tunc ore loquuntur, sed usque non aliquam ideam veri habent: quod ita sit, cum pluribus in mundo spirituali datum est experiri, et compertum est quod tametsi vera, quatenus ex Verbo, locuti fuerint, usque intellectum eorum nullum habuerint; sic ut fuerint sicut vasa vacua, et sicut campanulae sonantes solum ex talibus quae ex memoria deprompserunt, et prorsus nihil ex perceptione intellectus. Cum homo talis est, tunc non aliquid caeleste et spirituale intus possidet, sed modo naturale ex corpore et mundo, quod separatum a caelesti et spirituali est infernale. Ex his quoque constare potest quid in sequentibus intelligitur per quod libellus datus Johanni ad comedendum “in ore fuerit dulcis sicut mel,” sed quod ex eo “amaricatus sit venter.”

615. “Abi, accipe libellum apertum in manu angeli stantis super mari at super terra.” – Quod significet Verbum a Domino manifestatum caelo et ecclesiae, constat ex significatione “libelli aperti,” quod sit Verbum manifestatum (de qua Supra, n. 599): ex significatione “angeli qui in manu habebat libellum,” quod sit Dominus quoad Verbum (de qua supra, n. 593); ex significatione “maris et terrae,” quod sit caelum et ecclesia (de qua etiam supra, n, 600); et ex significatione “stare super illis,” quod sit cui subjecta sunt omnia quae in illis (de qua etiam supra, n, 600). Ex his constare potest quod per “libellum apertum in manu angeli stantis super mari et super terra” significetur Verbum a Domino manifestatum caelo et ecclesiae. Quid per “accipere illum et devorare” significatur, patebit ex sequentibus.

616. [Vers. 9.] “Et abivi ad angelum, dicens, Da mihi libellum.” – Quod significet facultatem percipiendi a Domino quale est Verbum, constat ex significatione “abire ad angelum, et dicere, Da mihi libellum,” quod in sensu proximo sit obedire mandato, quia dictum est illi quod abiret et acciperet illum; in sensu autem remotiori, qui etiam est sensus interior, per illa verba intelligitur facultas percipiendi a Domino quale est Verbum. Dominus dat cuivis homini percipere illud; sed usque nemo percipit, nisi velit quasi ex se percipere illud: hoc reciprocum erit ab homine ut recipiat facultatem percipiendi Verbum; hoc nisi homo velit et faciat sicut ex se, non appropriatur ei aliqua facultas: erit enim activum et reactivum, ut fiat appropriatio; activum est a Domino, etiam reactivum, Sed hoc apparet sicut ab homine; nam Ipse Dominus dat hoc reactivum, et inde est a Domino et non ab homine; sed quia homo non aliter scit quam quod vivat ex se, proinde quod cogitet et velit ex se, inde sicut ex proprio vitae suae id agere debet; et cum id agit, tunc primum ei inditur, conjungitur et appropriatur.

[2] Qui credit quod Divinae veritates et bonitates influant absque tali reactivo seu reciproco, multum fallitur; hoc enim foret remittere manus, ac immediatum exspectare influxum, sicut putant illi qui fidern prorsus separant a charitate, et dicunt bona charitatis, quae sunt bona vitae, absque ulla cooperatione voluntatis hominis influere; cum tamen Dominus docet quod Ipse jugiter stet ad ostium et pulset, et quod homo aperiturus sit, et quod Dominus ad illum qui aperit intret (Apoc. iii. 20). In summa, actio et reactio facit omnem conjunctionem, et actio et mera passio nullam; agens enim seu activum, dum influit in mere patiens seu passivum, transit et dissipatur, nam passivum cedit et fugit; at cum agens seu activum influit in tale passivum quod etiam est reactivum, tunc applicantur, et utraque manent conjuncta: ita est cum influxu Divini Boni et Divini Veri in voluntatem seu in amorem hominis; quapropter cum Divinum influit in intellectum solum, tunc transit et dissipatur, at cum in voluntatem, ubi est hominis proprium, tunc manet conjunctum. Ex his conStare potest quid involvit, quod hic primum dicatur, “Abi, accipe libellum apertum in manu angeli stantis super mari et terra,” et tunc quod “abiverit ad angelum, dicens, Da mihi libellum,” quod tunc angelus dixerit, “Accipe et devora;” ita describitur reactivum seu reciprocum: inde nunc est quod per illa verba significetur facultas recipiendi et percipiendi a Domino quale est Verbum. Receptio Divini influxus etiam alibi in Verbo similiter describitur.

617. “Et dixit mihi, Accipe et devora illum.” – Quod significet ut legeret, periperet et exploraret Verbum quale est intra et quale est extra, constat ex significatione “Dixit mihi, Accipe libellum,” quod sit facultas data percipiendi quale est Verbum, hoc est, qualis est intellectus Verbi nunc in ecclesia (de qua in articulo mox praecedente, n. 616); et ex significatione “devorare” seu comedere, quod sit conjungere et appropriare sibi; et quia Verbum conjungitur homini per lectionem et perceptionem, ideo hic per “devorare” seu cornedere significatur legere et percipere: quod etiam “devorare” hic significet explorare, est quia sequitur quod “libellus amaricaverit ventrem illius,” et quod “in ore sentitus sit dulcis sicut mel,” per quae exploratum est quale Verbum est quoad intellectum intra et quale est extra; intra significatur per “ventrem” et ejus americationem, et extra per “os” in quo sentitus dulcis sicut mel: ex his constare potest quod per “Dixit mihi, Accipe et devora libellum,” significetur ut legeret, perciperet et exploraret Verbum quale est intra et quale est extra.

[2] Pluries in Verbo dicitur “edere” et “bibere;” et qui non aliquid de sensu spirituali novit, non aliter scire potest quam quod per illa significetur edere et bibere naturaliter; cum tamen per illa significatur nutrire se spiritualiter, proinde appropriare sibi bonum et verum; per “edere” appropriare sibi bonum, et per “bibere” appropriare sibi verum. Quisque scire potest qui credit quod Verbum etiam sit spirituale, quod nutritio spiritualis per “edere” et “bibere,” sicut per “panem,” “cibum,” “vinum” et “potum,” intelligatur; quae si non intelligerentur, foret Verbum mere naturale, et non simul spirituale, ita solum pro naturali homine et non pro spirituali, et minus pro angelis. Quod per “panem, “cibum,” “vinum,” et “potum,” nutritio mentis in sensu spirituali intelligatur, supra passim ostensum est; et quoque quod Verbum ubivis sit spirituale, tametsi in sensu litterae naturale. Spiritualiter nutriri est instrui et imbui, proinde scire, intelligere et sapere; homo nisi hac nutritione simul cum nutritione corporis fruatur, non est homo sed est bestia; quae causa est quod illi qui omne jucundum ponunt in comessationibus et epulis, ac quotidie indulgent gulae, quoad spiritualia obesi sint, utcunque ratiocinari possunt de rebus mundi et corporis; unde post obitum ferinam potius quam humanam vitam agunt, nam loco intelligentiae et sapientiae est illis insania et stultitia. Haec dicta sunt, ut sciatur quod hic per “devorare” seu comedere “libellum,” significetur legere, percipere et explorare Verbum; nam per “libellum,” qui in manu angeli descendentis e caelo erat, intelligitur Verbum, ut supra dictum est. Praeterea nemo potest edere aut devorare aliquem libellum, sicut nec Verbum, naturaliter; ex quo etiam manifeste constare potest quod per “comedere” hic significetur spiritualiter nutriri.

[3] Quod per “comedere” et “bibere” in Verbo etiam significetur spiritualiter comedere et bibere, quod est instrui et per instructionem et vitam imbuere et appropriare sibi bonum et verum, proinde intelligentiam et sapientiam, constare potest ex sequentibus locis: – Apud Jeremiam,
“Invenientur verba tua, ita ut comedam ea, et sit Verbum tuum mihi in gaudium et in laetitiam cordis mei” (xv. 16):
hic “comedere” manifeste pro spiritualiter comedere, quod est scire, percipere et sibi appropriare; nam dicitur, “ut comedam verba tua, et sit Verbum tuum mihi in gaudium et laetitiam cordis;” “verba” Dei significallt praecepta seu Divina Vera. Hoc simile est cum illis quae Dominus dixit tentatori,
Quod homo non e pane solo vivat, “sed ex omni verbo quod exit ex ore Dei” (Matth. iv. 3, 4; Luc. iv. 4; Deutr. viii. 3);
tum,
“Ne Operemini cibum qui perit, sed cibum qui manet in vitam aeternam” (Joh. vi. 27);
simile etiam cum Domini verbis ad discipulos,
“Discipuli dicebant, Rabbi, ede; Ipse vero dixit, Cibum habeo quem edam, quem vos nescitis: dicebant discipuli ad se invicem, Num quis attulit Ipsi quod comederet? Dixit illis Jesus, Cibus meus est ut faciam voluntatem Ipsius qui misit Me, et perficiam Ipsius opus” (Joh. iv. 31-34):

[4] ex his etiam patet quod “comedere” in sensu spirituali significet recipere voluntate et facere, unde conjunctio; nam Dominus per id quod fecerit Divinam voluntatem conjunxit Divinum quod in Ipso cum Humallo suo, ita quod Divinum appropriavit suo Humano. Huc etiam referri potest
Quod Dominus cibaverit quinquiens mille viros praeter mulieres et pueros quinque panibus et duobus piscibus, et postquam comederant et saturati fuerant, sustulerint duodecim cophinos fragmentorum (Matth. xiv. 15-22; Joh. vi. 5, 13, 23).
Et quod cibaverit quater mille homines ex septem panibus et paucis piscibus (Matth. xv. 32, seq.):
hoc miraculum factum est quia Dominus prius illos docuerat, et quia illi doctrinam Ipsius receperunt et sibi appropriaverunt; hoc erat quod spiritualiter comederint; inde naturalis esus sequebatur, nempe e caelo influebat apud illos sicut manna apud filios Israelis, illis nescientibus; nam Domino volente vertitur cibus spiritualis, qui etiam realis cibus est sed modo pro spiritibus et angelis, in naturalem, similiter ut in mannam quovis mane.

[5] Simile significatur per “comedere panem in regno Dei apud Lucam,
“Dispono Vobis regnum,…. ut comedatis et bibatis super mensa mea in regno meo” (xxii. 27, 29, 30):
hic quoque per “comedere” et “bibere” significatur spiritualiter comedere et bibere; quare per “comedere” ibi significatur a Domino recipere, percipere et appropriare sibi bonum caeli; et per “bibere” significatur recipere, percipere et appropriare sibi verum illius boni; iiam “comedere” dicitur de bono quia “panis” significat bonum amoris, et “bibere” dicitur de vero quia “aqua” et “villum” significant verum illius boni. Simile significatur alibi apud Lucam,
“Beatus qui comedit panem in regno Dei” (xiv. 15):
inde est, quod Dominus ibi assimilaverit regnum Dei
Magnae cenae, ad quam invitati non venerunt, sed solum qui e plateis introducti sunt (vers. 16-24).

[6] Esus spiritualis, ex quo nutritur anima, etiam significatur per “edere” in sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“si volueritis et auscultaveritis, bonum.. comedetis” (i. 19):
per “bonum comedere” hic significatur bonum spirituale; quare dicitur, “Si volueritis et auscultaveritis,” hoc est, Si feceritis: bonum spirituale ellim datur, conjungitur et appropriatur homini, per velle ejus et inde facere ejus. Apud Davidem,
“Beatus omnis timens Jehovae, qui ambulat in viis Ipsius; laborem manuum tuarum comedes, beatus tu et bonum tibi” (Ps. cxxviii. 1, 2):
per “comedere laborem manuum suarum” significatur bonum caeleste quod homo per vitam secundum Divina vera a Domino recipit, et quasi suo labore et studio sibi acquirit; quare dicitur quod is comedet “qui timet Jehovae et ambulat in viis Ipsius;” et postea, “Beatus tu et bonum tibi.”

[7] Apud Esaiam,
“Dicite justo quod bonum, quia fructum operum suorum comedent” (iii. 10):
per “fructum operum comedere” simile significatur quod per “comedere laborem manuum suarum,” de quo nunc supra. Apud Ezechielem,
“Similam, mel et coleum comedisti; unde pulchra facta es valde, et prosperata usque ad regnum” (xvi. {1}13):
haec de Hierosolyma, per quam significatur ecclesia, hic Ecclesia Antiqua, quae in veris et in bono spirituali et simul naturali fuit; per “similam” significatur verum, per “mel” bonum naturale seu externi hominis, et per “oleum” bonum spirituale seu interni hominis; illorum receptio, perceptio et appropriatio significatur per “comedere similam, mel et oleum;” quod ex illis intelligens facta sit, significatur per “unde pulchra facta es valde admodum” (“pulchritudo” significat intelligentiam); quod inde ex illis facta sit ecclesia, significatur per “Prosperata es usque ad regnum” (“regnum” significat ecclesiam).

[8] Apud Esaiam,
“Ecce virgo concipiet et pariet Filium, et vocabit nomen Ipsius Deus nobiscum: butyrum et mel comedet, ut sciat reprobare malum et eligert bonum; nam antequam scit puer reprobare malum et eligere bonum, deseretur terra quam tu fastidis a coram duobus regibus ejus” (vii. 14-16):
quod “Filius” quem virgo concipiet et pariet, et cujus nomen vocabitur “Deus nobiscum,” sit Dominus quoad Humanum, collstat: appropriatio Divini Boni spiritualis et naturaiis quoad Humanum, intelligitur per “butyrum et mel comedet;” Divinum Bonum spirituale per “butyrum,” et Divinum Bonum naturale per “mel,” et appropriatio per “comedere:” et quia tantum scitur reprobare malum et eligere bonum, quantum appropriatur Divinum Bonum spirituale et naturale, ideo dicitur, “ut sciat reprobare malum et eligere bonum:” quod ecclesia deserta et vastata fuerit quoad omne bonum et verum per scientifica false applicata et per ratiocinia inde, significatur per quod “tunc deseretur terra quam fastidient a coram duobus regibus ejus;” “terra” significat ecclesiam, desertio et vastatio ejus intelligitur per quod “deseretur et fastidietur,” et “duo reges,” qui sunt rex Aegypti et rex Assyriae, significant scientifica male applicata et inde ratiocinia; “rex Aegypti” scientifica illa, et “rex Assyriae” ratiocinia inde. Quod illi reges intelligantur, patet a mox sequentibus in versu 17 et 18, ubi Aegyptus et Assyria nominantur; haec quoque sunt quae praecipue ecclesiam vastant. Quod Dominus in mundum venerit quando in ecclesia amplius non Yerum et bonum esset, ita quando non aliquod ecclesiae superesset, supra aliquoties dictum est.

[9] Apud eundem,
“Fiet… prae multitudine faciendi lac comedet quisque butyrum, nam butyrum et [mel] comedet omnis residuus in.. terra” (vii. 22):
haec de nova ecclesia a Domino instauranda; et per “butyrum et mel” significatur bonum spirituale et bonum naturale, et per “comedere” illa significatur appropriare sibi (ut supra); per “lac” significatur spirituale a caelesti, ex quo bona illa.

[10] Apud eundem,
“Heu omnis sitiens, ite ad aquas; et cui non argentum, ite, emite et comedite: et ite et emite sine argento et sine pretio vinum et lac: quare appenditis argentum pro eo quod non panis, et laborem vestrum pro eo quod non ad satietatem? Attendite attendendo {1}ad Me, et comedite bonum, ut delicietur in pinguedine anima vestra” (lv. 1, 2):
quod “comedere” hic significet appropriare sibi a Domino, manifeste patet; nam dicitur, “Omnis sitiens, ite ad aquas; et cui non argentum, ite, emite et comedite,” per quac significatur quod omnis qui desiderlt verum, cui non verum prius, comparet et appropriet id sibi a Domino; “sitiens” significat desiderantem, “aqua” verum, “argentum” verum boni, ibi cui non est verum boni; “ire” est ad Dominum, “emere” significat comparare sibi, et “comedere” appropriare sibi: “ite, emite sine argento et sine pretio vinum et lac,” significat ut absque propria intelligentia comparetur Divinum Verum spirituale et Divinum Verum naturale; “vinum” significat Divinum Verum spirituale, et “lac” Divinum Verum spirituale naturale: “quare appenditis argentum pro eo quod non panis, et laborem vestrum [pro eo] quod non ad satietatem?” significat quod irritum sit ex proprio comparare sibi bonum amoris, et ex proprio id quod animam nutrit; per “argentum” hic significatur verum ex proprio seu propria intelligentia, similiter per “laborem;” per “panem” bonum amoris, per “satietatem” id quod nutrit animam, hic quod non nutrit: “attendite attendendo ad Me” significat quod illa solum a Domino; “et comedite bonum, ut delicietur in pinguedine anima vestra,” significat ut approprient sibi bonum caeleste, ex quo omne jucundum vitae; “deliciari in pinguedine” significat jucundari ex bono, et “anima” significat vitam.

[11] Apud eundem,
“Habitantibus coram Jehovah erit mercatura” Tyri “ad comedendum ad satietatem, et tegenti se antiquo” (xxiii. 18):
per “mercaturam Tyri” significantur cognitiones boni et veri omnis generis; “habitare coram Jehovah” significat vivere a Domino, “comedere ad satietatem” significat cognitiones boni recipere, percipere et appropriare sibi quantum satis ad nutritionem animae: “tegere se antiquo” significat cognitiones genuini veri imbuere; “tegere” enim praedicatur de veris, quia “vestes” significant vera induentia bonum, et “antiquum” dicitur de genuino, quoniam genuina vera erant apud antiquos. Simile significatur apud Mosen,
Quod ederent ad satietatem, et quod ederent vetus vetustum (Levit. xxvi. 5, 10);
apud eundem,
Comedes et satiaberis in terra bona (Deutr. xi. 15);
Tum quod ederent et non satiarentur (Levit. xxvi 26);

[12] apud Esaiam,
“Aedificabunt domus et inhabitabu1t, et plantabunt “ineas et comedent fructum earum; non aedificabunt ut alius inhabitet, non plantabunt ut alius comedat” (lxv. 21, 22):
quisque scit quid in sensu litterae per illa verba significatur; sed quia Verbum in sinu suo est spirituale, etiam per illa intelliguntur spiritualia, nempe talia quae caeli et ecclesiae sunt, nam haec sunt spiritualia: per “aedificare domos et inhabitare” significatur interiora mentis implere bonis caeli et ecclesiae, et per id frui vita caelesti; “domus” significant interiora mentis, et “inhabitare” significat vitam caelestem inde: per “plantare vineas et comedere fructum earum” significatur ditare se veris spiritualibus, et appropriare sibi bona inde; “vineae” sunt vera spiritualia, “fructus” sunt bona inde, et “comedere” est recipere, percipere et appropriare ~ibi; nam omne bonum appropriatur homini per vera, nempe per vitam secundum illa: ex dictis nunc patet quid significatur per “non aedificabunt ut alius inhabitet, non plantabunt ut alius comedat;” “alius” significat falsum et malum destruens verum et bonum, nam cum vera et bona pereunt apud hominem, intrant falsa et mala. Apud Jeremiam,
“Aedificate domos et inhabitate, et plantate hortos et comedite fructum eorum” (xxix. 5, 28);
haec similiter intelligenda sunt sicut illa quae nunc explicata sunt.

[13] Apud Mosen,
Dabuntur in terra urbes magnae et bonae quas non aedificaverunt, domus plenae omni bono quas non impleverunt, cisternae effossac quas non effodervnt, vineae et oliveta quae non plantaverunt, edent ad satietatem (Deutr. vi. [10,] 11):
haec naturalis homo non aliter intelligit quam secundum sensum litterae; sed si non spiritualis sensus singulis inesset, foret Verbum mere naturale et non spirituale, et sic crederetur quod foret modo opulentia et abundantia mundana quae spondetur illis qui secundum Divina praecepta vivunt; sed quid homini si lucraretur universum mundum, et jacturam animae faceret? videlicet quid homini si domus ei darentur plenae omni bono, similiter cisternae, et si ei vineae et oliveta, et ex illis ederet ad satietatem? Sed hae opes recellsitae sunt opes mundanae per quas intelliguntur opes spirituales, ex quibus homini vita aeterna; per “urbes magnas et bonas” quae dabuntur, significantur doctrinalia ex genuinis bollis et veris; per “domus plenas omni bono” significantur interiora mentis plena am ore et sapientia; per “cisternas efiossas” significantur interiora mentis naturalis plena cognitionibus boni et veri; per “vineas et oliveta” significantur omnia ecclesiae, tam vera quam bona ejus; (“vinea” est ecclesia quoad verum, et “olivetum” ecclesia quoad bonum, nam “vinum” significat verum, et “oleum” bonum;) “edere ad satietatem” significat receptionem, perceptionem et appropriationem plenariam.

[14] Apud Esaiam,
Deliciabitur in Jehovah, “et equitare te faciam super excelsa terrae, et cibabo te hereditate Jacobi” (lviii. 14):
per “equitare facere super excelsa terrae” significatur dare intellectum veritatum superiorum seu interiorum de rebus ecclesiae et caeli: et per “cibare hereditate Jacobi” significatur donare omnibus caeli et ecclesiae; per “hereditatem Jacobi” intelligitur terra Canaan, et per illam terram significatur ecclesia, et in superiori sensu caelum.

[15] Quoniam “comedere” significat appropriare sibi, constare potest quid significatur per
Comedere ex arbore vitae quae in medio Paradisi (Apoc. ii. 7);
quod nempe sit appropriare sibi vitam caelestem: tum quid significatur per “comedere ex arbore scientiae” in Genesi,
“Praecepit Jehovah Deus homini, dicendo, De omni arbore horti comedendo comedes, at de arbore scientiae boni et mali, de hac non comedes, quia quo die comederis de ea, moriendo moriemini” (ii. 16, 17):
per “arborem scientiae boni et mali” significatur scientia rerum naturalium, per quam non licet intrare in caelestia et spiritualia quae caeli et ecclesiae sunt, proinde a naturali homine in spiritualem; quae via inversa est, et sic non ducit ad sapientiam, sed destruit illam. Per “Adamum et ejus uxorem” intelligitur Ecclesia Antiquissima, quae fuit ecclesia caelestis. Homines illius ecclesiae, quia in amore in Dominum fuerunt, habuerunt Divina Vera sibi inscripta, et inde ex influxu noverunt correspondentia in naturali homine, quae vocantur scientifica; verbo, erat apud illos infiuxus spiritualis, ita a spirituali mente in naturalem, et sic in illa quae ibi, quae viderunt qualia erant sicut in speculo ex correspondentia.

[16] Spiritualia apud illos prorsus distincta erant a naturalibus; spiritualia residebant in mente eorum spirituali, et naturalia in mente eorum naturali, et inde non aliquid spirituale immerserunt menti naturali, ut solent spirituales naturales homines: quapropter si spiritualia tradidissent memoriae naturali, et eo modo appropriavissent sibi illa, periisset insitum quod apud illos, et cepissent ex naturali homine ratiocinari de spiritualibus, et inde concludere illa, quod nusquam faciunt; id etiam foret ex propria intelligentia velle sapere, et non ex Divina, ut prius, et per id exstinxissent omnem vitam suam caelestem, ac cepissent naturales ideas etiam de spiritualibus. Hoc itaque significatur per quod “non comederent ex arbore scientiae boni et mali,” et si comedissent, quod “moriendo morirentur.” Similis res cum antiquissimis illis, qui per “Adamum” intelliguntur, fuit, quae cum illis qui in regno caelesti Domini sunt; hi si naturalem hominem et ejus memoriam imbuunt cognitionibus veri et boni spiritualis, et ex illis volunt sapere, fiunt stupidi; cum tamen sunt omnium sapientissimi in caelo. (sed de his videantur plura in opere De Caelo et Inferno, n. 20-28, ubi actum est De Binis Regnis, caelesti et spiritual, in quae Caelum in communi distinctum est.)

[17] Apud Davidem,
“Qui comedit meum panem, sustulit super Me calcaneum suum” (Ps. xli. 10 [B.A. 9]):
haec dicta sunt de Judaeis, apud quos erant Divina vera, quia habebant Verbum, ut constare potest apud Johannem (cap. xiii. 18), ubi illa verba Judaeis applicata sunt; quare per “comedere panem” Domini significatur appropriatio Divini Veri; ibi communicatio ejus, quia id eis non potuit appropriari: “panis” significat Verbum, ex quo nutritio spiritualis: “tollere calcaneum super Ipsum” significat pervertere sensum litterae Verbi usque ad negationem Domini et ad falsificationem omnis veri: nam Divinum Verum sistitur in imagine sicut Homo; unde caelum in toto complexu vocatur Maximus Homo, et correspondet omnibus hominis, caelum enim formatum est secundum Divinum Verum procedens a Domino; et quia Verbum est Divinum Verum, ideo etiam hoc coram Domino est in imagine sicut Divinus Homo; ideo ultimus ejus sensus, qui est mere sensus litterae, correspondet calcaneo: perversio Verbi seu Divini Veri per applicationem sensus litterae ad falsitates, quales fuerunt traditiones Judaeorum, significatur per “tollere super Dominum calcaneum.” Quod universum caelum sit in imagine sicut Homo, et quod inde correspondeat omnibus hominis, et quod caelum tale sit quia creatum et formatum est a Domino per Divinum Verum procedens ab Ipso, quod est Verbum ex quo omnia facta sunt (Joh. i. 1-3), videatur in opere De Caelo et Inferno, (n. 59-102, tum n. 200-212).

[18] Apud Lucam,
“Incipient dicere, Edimus coram Te, et bibimus coram Te, et in plateis nostris docuisti; sed dicet Non novi vos unde estis; discedite… operarii iniquitatis” (xiii. 26, 27):
quod dicturi sint, quando sistentur ad judicium, quod “ederint” et quod “biberint” coram Domino, significat quod legerint Verbum et hauserint cognitiones boni et veri inde, putantes quod ex eo salvarentur; quare sequitur, “In plateis nostris docuisti,” per quod significatur quod instructi fuerint in veris ex Verbo, ita a Domino: sed quod legere Verbum, ac instrui ex illo, nihil faciat ad salutem nisi simul vivatur secundum illud, significatur per responsum, quod dicet “Non novi vos unde estis; discedite a Me, operarii iniquitatis;” nihil enim facit ad salutem ditare memoriam ex Verbo, et ex doctrinalibus ecclesiae, nisi illa mandentur vitae.

[19] Apud Matthaeum,
Dixit Rex iis a dextris, “Esurivi et dedistis Mihi quod ederem, sitivi et potastis Me.” ….Et illis a sinistris, “Esurivi et non dedistis Mihi quod ederem, sitivi et non potastis Me” (xxv. 35, 42):
per haec quoque spiritualis esuritio et sitis, tum spiritualis esus et potus significatur; spiritualis esuritio et sitis est affectio et desiderium ad bonum et verum, ac spiritualis esus et potus est instructio, receptio et appropriatio. De Domino ibi dicitur quod esuriat et sitiat, quia ex Divino Amore desiderat omnium salutem; et de homine, quod dederint quod ederet, et quod potaverint Ipsum, quod fit quando ex affectione a Domino recipiunt et percipiunt bonum et verum, et illa sibi per vitam appropriant. Similiter dicetur de homine qui ex corde amat hominem instruere, et vult salvationem ejus; est itaque charitas, seu affectio veri spiritualis, quae per illa verba et reliqua etiam describitur.

[20] Ex dictis nunc constare potest quid in spirituali sensu per comedere panem et bibere vinum in Sacra Cena, Matth. xxvi. 26; Marc. xiv. 22, significatur; ubi etiam dicitur quod “panis sit corpus Ipsius,” et “vinum, sanguis;” quod pei “panem” ibi significetur bonum amoris, et. per “vinum” verum ex illo bono, quod etiam est bonum fidei, et quod simile per “carnem et Sanguinem,” tum quod per “manducationem” significetur appropriatio et conjunctio cum Domino, constare potest ex illis quae in Doctrina Novae Hierosolymae (n, 210-222) dicta et ostensa sunt. Quod talia significentur per “panem et vinum,” perque “corpus et sanguinem,” tum per “manducationem,” adhuc evidentius constare potest ex Domini verbis apud Johannem,
“Patres {1}vestri comederunt mannam in deserto, et mortui sunt. Hic est panis qui e caelo descendit;…. si quis comederit ex hoc pane, vivet in saeculum; panis vero quem Ego dabo caro mea est, quam Ego dabo pro mundi vita. ….Amen dico vobis, nisi comederitis carnem Filii hominis, et biberitis Ipsius sanguinem, non habebitis vitam in vobis; qui manducat meam carnem, et bibit meum sanguinem, habet vitam aeternam, et resuscitabo eum extremo die: ….qui manducat meam carnem, et bibit meum sanguinem, in Me manet et Ego in illo. ….Hic est panis qui e caelo descendit; ….qui manducat hunc panem, vivet in aeternum (vi. 49-58):
quod non caro nec sanguis, tum non panis nec vinum, hic intelligatur, sed Divinum procedens a Domino, nullus non, qui facultate interius cogitandi gaudet, videre potest; est enim Divinum procedens, quod est Divinum Bonum et Divinum Verum, quae homini dant vitam aeternam, ac faciunt ut Dominus in homine et homo in Domino maneat, quoniam Dominus in homine est in suo Divino, et non in proprio hominis; hoc enim non est nisi quam malum; et Dominus in homine est, et homo in Domino, quando Divinum procedens per justam receptionem appropriatur homini: ipsa appropriatio significatur per “manducationem;” Divinum Bonum procedens, per “carnem” et per “panem;” et Divinum Verum procedens, per “sanguinem” et per “vinum:” similiter quod in sacrificiis, in quibus “caro” et “mincha,” quae erat panis, significabant bonum amoris; ac “sanguis” et “vinum,” quod erat libamen, significabant verum ex illo bono; utrumque a Domino. Quoniam per “carnem” et “panem” significatur Divillum Bonum procedens, ac per “sanguinem” et “villum” Divinum Verum procedens, ideo per “carnem” et “panem” intelligitur Ipse Dominus quoad Divinum Bonum, ac per “Sanguinem” et “vinum” Ipse Dominus quoad Divinum Verum: quod Ipse Dominus intelligatur per illa, est quia Divinum procedens est Ipse Dominus in caelo et in ecclesia; quare dicit Dominus de Se, “Hic est panis qui e caelo descendit;” tum, “Qui comedit et bibit illa, in Me manet et Ego in illo.”

[21] Quoniam “panis” significat Dominum quoad Divinum Bonum, et “comedere” illum significat appropriationem et conjunctionem, ideo
Cum Dominus Se coram discipulis post mortem manifestavit, quando panem fregit et dedit illis, “aperti sunt oculi eorum, et cognoverunt Ipsum” (Luc. xxiv. 30, 31):
ex eo etiam patet quod “comedere panem” datum a Domino significet conjunctionem cum Ipso; ex qua illustrati cognoverunt Ipsum; nam “oculi” in Verbo correspondent intellectui, et inde significant illum; et hic est qui illustratur, et inde “oculi aperiuntur:” per “frangere panem” in Verbo significatur communicare suum bonum cum altero.

[22] Quod Dominus cum publicanis et peccatoribus comederit,
De quo Judaei murmurabant et scandalizabantur (Marc. ii. 15, 16; Luc. v. 29, 30; cap. vii. 33-35),
est quia gentes, quae intelliguntur per “publicanos et peccatores,” receperunt Dominum, hauserunt praecepta Ipsius, et vixerunt secundum illa; per quae Dominus appropriavit illis bona caeli, quod in sensu spirituali significatur per “comedere cum illis.”

[23] Quoniam per “comedere” significabatur appropriari, ideo concessum est filiis Israelis comedere ex sanctificatis, seu ex sacrificiis; nam per “sacrificia” significabantur Divina caelestia et spiritualia, et inde per “comessationem” ex illis significabatur appropriatio illorum; et quia appropriatio sanctorum significabatur per comessationem illam, ideo plures leges latae sunt, quinam et ubinam comederent, et ex quibus sacrificiis; sic
Quid Aharon et filii ejus ex sacrificiis acciperent et comederent (Exod. xxix. 31-33: Levit. vi. 9-11 [B.A. 16-18]; cap. vii. 6, 7; cap. viii. 31-33; cap. x. 13-15);
Quod illi panes propositionis comederent in loco sancto (Levit. xxiv. 5 [ -9]);
Quod filia sacerdotis nupta alienigenae non comederet ex sanciificatis; sed filia sacerdotis vidua aut repudiata, cui non proles, reversa ad domum patris comederet (Levit. xxii. 12, 13);
Quinam ex populo comederent (Num. xviii. 10, 11, 13, 19);
Quod alienus, inquilinus, mercenarius sacerdotis, non comederent ex illis, sed quod emptus argento comederet (Levit. xxii. 10-12);
Quod immundus non comederet (Levit. vii. 19-21; cap. xxi. 16 ad fin.; cap. xxii. 2-8);
Quod nihil ederent ex holocaustis, sed quod ex sacrificiis eucharisticis ederent et laetarentur coram Jehovah (Deutr. xii. 27; cap. xxvii. 7).
In his et in pluribus aliis statutis et legibus de comessatione ex sanctificatis, continentur arcana approptiationis Divini Boni et Divini Veri, et inde conjunctionis cum Domino; sed singula evolvere, non hujus loci est; modo ex allatis sciatur quod “comedere” significet appropriari et conjungi. Quare etiam
Cum filii Israelis conjuncti fuerunt Domino per sanguinem foederis, et postquam Moses legerat Librum Legis coram illis, et mox viderunt Deum Israelis, dicitur quod comederint et biberint (Exod. xxiv 6-11).

[24] Quod “comedere carnem et bibere sanguinem” significet appropriationem spiritualis boni et veri, constare potest apud Ezechielem,
“Sic dixit Dominus Jehovih,…. Congregate vos a circuitu super sacrificium meum quod Ego sacrifico vobis, sacrificium magnum super montibus Israelis, ut comedatis carnem et bibatis sanguinem, carnem fortium comedetis, et sanguinem principum terrae bibetis;…. et comedetis adipem ad satietatem, et bibetis sanguinem ad ebrietatem, de sacrificio meo quod sacrifico vobis: satiabimini super mensa mea equo et curru, forti et omni viro belli….: sic dabo gloriam meam inter gentes” (xxxix. 17-21):
agitur ibi de convocatione omnium ad regnum Domini, et in specie de instauratione ecclesiae apud gentes; nam dicitur, “Sic dabo gloriam meam inter gentes” per “comedere carnem et bibere sanguinem” intelligitur quod appropriarent sibi Divinum Bonum et Divinum Verum; “caro” significat bonum amoris, et “sanguis” verum illius bolli: per “fortes” seu boves significantur affectiones boni, per “principes terrae” affectiones veri: plenaria fruitio eorum significatur per “comedere adipem ad satietatem, et bibere sanguinem ad ebrietatem;” per “adipem” signi’ficantur interiora bona, et per “Sanguinem” interiora vera, quae manifestata sunt a Domino quando in mundu1n venit, et appropriata illis qui Ipsum receperunt:

[25] ante adventum Ipsius in mundum prohibitum fuit edere adipem et bibere sanguinem, ex causa quia filii Israelis solum in externis fuerunt; erant naturales sensuales homines, et prorsus non in internis seu spiritualibus; quare si licuisset eis edere adipem et sanguinem, per quae significabatur appropriare sibi interiora bona et vera, profanavissent illa; ideo per “comedere” illa significabatur profanatio: similia significantur per “satiari super mensa” Domini “equo, curru, forti et omni viro belli:” per “equum” significatur intellectus Verbi, per “currum” doctrina ex Verbo, per “fortem et virum belli” bonum et verum pugnans cum malo et falso et destruens illa; per “montes Israelis,” super quibus comederent, significatur ecclesia spiritualis, in qua bonum charitatis est eSsentiale. Ex his manifeste patet quod per “comedere” significetur appropriare sibi; ac quod per “carnem,” “sanguinem,” “fortem,” “principes terrae” “equum,” “currum,” “virum belli,” significentur spiritualia quae approprianda; et nequaquam naturalia, nam naturaliter illa edere foret nefarium et diabolicum. Similia significantur per
Comedere carnes regum, chiliarchorum, equorum, et sedentium super illis, liberorum et servorum (Apoc. xix. {1}18).

[26] Quoniam pleraque in Verbo etiam oppositum sensum habent, ita quoque “comedere” et “bibere;” et in eo sensu significant appropriare sibi malum et falsum, et inde conjungi inferno; ut constare potest ex sequentibus locls: – Apud Esaiam,
“Vocabit Dominus Jehovih in die illo ad fletum et ad planctum, et ad calvitiem et ad induendum saccum; ecce laetitia et gaudium occidere bovem et mactare pecudem, comedere carnem et bibere vinum; comedendum et bibendum est, cras enim moriemur” (xxii. 12, 13):
vastatio ecclesiae, et lamentatio super ea, describitur per “vocari in die illo ad fletum, planctum, calvitiem et induitionem sacci;” lamentatio quod verum deperditum sit significatur per “fletum,” quod bonum per “planctum,” quod omnis affectio boni per “calvitiem,” quod affectio veri per “saccum:” per “occidere bovem et mactare pecudem” significatur exstinguere bonum naturale et bonum spirituale: per “comedere carnem et bibere vinum” significatur appropriare sibi malum et falsum; “caro” hic significat malum, “vinum” falsum mali, ac “comedere et bibere” illa appropriare sibi.

[27] Apud Ezechielem,
Dictum est Prophetae ut comederet cibum pondere et cum sollicitudine, et quod biberet aquam in mensura et cum stupore; et quod comederet placentam hordeorum factam cum stercore: quod sic comedent filii Israelis panem suum immundum inter gentes quo depellentur, et carebunt pane et aqua, et desolabuntur vir et frater ejus, et contabescent propter iniquitatem (iv. 10-17):
per haec apud Prophetam repraesentabatur adulteratio Divini Veri seu Verbi apud gentem Judaicam: “placenta hordeorum facta cum stercore” significat adulteratioiiem illam, “placenta hordeorum” bonum et verum naturale, quale Verbum est in sensu litterae, “stercus” malum infernale; quare dicitur quod “filii Israelis sic comedent panem suum immundum;” “panis immundus” significat bonum conspurcatum malo, seu adulteratum: quod “carituri pane et aqua inter gentes quo depellentur,” significat quod non illis bonum et verum amplius, quia in malis et falsis; “gentes” significant mala et falsa, “depelli” illuc est tradi illis: per “virum et fratrem,” qui desolabuntur, significatur fides et charitas; “vir” significat verum fidei, et “frater” bonum charitatis, et “desolari” plenariam exstinctionem utriusque: quoniam illa significantur per “comedere panem et bibere aquam,” ideo dicitur quod “contabescent propter iniquitatem;” “contabescere” dicitur de vita spirituali quando perit.

[28] Quia “bestiae” significant affectiones, quaedam affectiones bonas et quaedam affectiones malas, ideo leges latae sunt pro filiis I|s|raelis, apud quos erat ecclesia repraesentativa, quaenam bestiae comederentur, et quaenam non comederentur (Levit. xi. 1 ad fin.); per quae significabatur quaenam bestiae repraesentabant affectiones bonas quae appropriarentur, et quaenam malas quae non appropriarentur, quoniam affectiones bonae mundum reddunt hominem, at affectiones malae immundum. Omnia quae in eo capite sunt, quoad singulas bestias et aves, et quoad illarum ungulas, pedes et rumen, per quae distinguuntur munda ab immundis, significativa sunt.

[29] Apud Esaiam,
“Si deciderit ad dextram, esuriet tamen: et si comederit ad sinistram, non saturabuntur; vir carnem brachii srni comedent, Menascheh Ephraimum et Ephraimus Menaschen” (ix. 19, 20 [B.A. 20, 21]);
per haec describitur exstinctio boni per falsum, ac veri per malum; exstinctio omnis boni et veri, utcunque inquiruntur, significatur per “Si deciderit ad dextram, esuriet tamen et si comederit ad sinistram, non saturabuntur;” “{1}caedere” et “comedere” ad illas est illquirere, “esurire et non saturari” est non inveniri, et si invenitur usque non posse recipi; “vir carnem brachii sui comedent” significat quod falsum consumet bonum ac malum verum in naturali homine; “Menascheh Ephraimum et Ephraimus Menaschen,” significat quod voluntas mali consumet intellectum veri, et quod intellectus falsi conSumet voluntatem boni. (Sed haec videantur etiam supra, n. 386 [b] et 600 [b], explicata.)

[30] Consumptio omnis veri et boni etiam significatur
Per quod ederent carnem filiorum et filiarum (Levit. xxvi. 29);
Tum per quod “patres comedent filios…, et filii comedent patres” (Ezech. v. 10):
“patres” significant bona ecclesiae, et in opposito sensu mala ejus; “filii” vera ecclesiae, et in opposito sensu falsa ejus; et “filiae” affectiones veri et boni, et in opposito sensu cupiditates falsi et mali: consumptio et exstinctio eorum mutua significatur per “comedere” illos. Exinde patet quod haec aliter quam secundum litteram intelligenda sint.

[31] Apud Matthaeum,
In consummatione saeculi erit sicut ante diluvium, “edentes et bibentes, contrahentes matrimonium et nuptui dantes” (xxiv. 38; Luc. xvii. {1}26-28):
per “edere et bibere,” perque “contrahere matrimonium et nuptui dare,” hic non intelligitur edere et bibere, nec contrahere matrimonium et nuptui dare; sed per “edere” significatur appropriare sibi malum, per “bibere” appropriare sibi falsum, per “contrahere matrimonium et nuptui dare” significatur conjungere falsum malo et malum falso; nam agitur ibi de statu ecclesiae quando instat ultimum judicium, hoc enim significatur per “consummationem saeculi:” quod tunc esuri et bibituri sint tam boni quam mali, quia in edere et bibere nihil mali inest, patet; et quoque quod similiter fecerint ante diluvium, et quod ideo non perierint, sed quod malum et falSum Sibi appropriaverint, et quod illa apud se conjunxerint; haec itaque sunt quae ibi per “edere et bibere,” perque “contrahere matrimonium et nuptui dare,” significantur.

[32] Apud Lucam,
Dives dixit animae suae, “Anima, habes multa bona reposita in annos multos; requiesce, ede, bibe” (xii. 19);
apud eundem,
“Si dixerit servus corde suo, Moratur Dominus venire, et coeperit verberare servos…, edere, bibere, inebriari…..” (xii. 45):
tum per “comessationem” et “ebrietatem,” apud eundem,
Jesus dixit, “Cavete vobic, ne graventur corda vestra comessatione et ebrietate” (xxi. 34):
apparet sicut per “edere et bibere,” et per “comessationem,” bin illis locis intelligatur luxuria et internperantia, quales sunt illis qui solum genio indulgent; verum is sensus est sensus naturalis litteralis istorum verborum, at sensus spiritualis illorum est appropriare sibi malum et falsum; ut constare potest ex locis supra allatis, ubi “edere” et “bibere” talia significant; et ex eo, quod Verbum in littera sit naturale, ac interius spirituale, hoc pro angelis, et illud pro hominibus.

[33] Praeter haec loca e Verbo etiam perplura alia possunt adduci, testantia et confirmantia quod “comedere” significet recipere, percipere et appropriare sibi talia quibus nutritur anima; “edere” enim spiritualiter non aliud est quam imbuere mentem suo victu, qui est velle scire, intelligere et sapere talia quae Yitae aeternae sunt: quod “comedere” illa significet, constare etiam pot est ex significatione “panis” et “cibi,” tum ex significatione “famis” et “esuritionis,” ut et “vini” et “aquae,” de quibus supra in suis locis actum est. Quoniam “comedere” significat percipere quale est, et hoc percipitur per saporem, inde ex correspondentia est quod in linguis humanis “sapor” et “sapere” etiam praedicetur de perceptione rei; unde quoque dicitur “sapientia.”

618. “Et amaricabit tuum uentrem.” – Quod significet injucundum esset interius, quia exterius adulteratum, constat ex significatione “amari” seu “amaritudinis,” quod sit injucundum ex adulterato vero (dn qua infra), et ex, significatione “ventris,” quod sit interius: quod “venter” sit interius, est quia sequitur post haec, quod “in ore esset sicut mel dulcis;” et per “os” intelligitur exterius, nam quod ore sumitur, manducatur, et demittitur in ventrem, hoc ab exteriori vadit ad interius, intratur enim in viscera hominis; sed de significatione “ventris,” in sequentibus dicetur. Quod “amarum” et “amaritudo” significet injucundum ex adulterato vero, et quod inde “amaricare” significet injucundum reddere, est quia dulce fit amarum et inde injucundum per admixtionem cum aliquo tetro; inde est amaritudo absinthii, fellis, myrrhae: nunc quia “dulce” significat jucundum ex bono veri et vero boni, inde “amarum” significat injucundum ex adulterato vero. Injucundum inde non percipitur et sentitur ab aliquo homine in mundo naturali ut amarum, sed a spiritu et ab angelo in mundo spirituali; omne enim bonum veri adulteratum, dum vertitur in saporem apud illos, persentiscitur sicut amarum: est enim spiritibus et angelis gustus, aeque ac hominibus; sed spirituum et angelorum gustus ex or,gine spirituali profluit, hominum autem gustus ex origine naturali; gustus amari est spiritibus ex vero boni adulterato, at gustus amari hominibus est ex commixtione dulcis et tetri: sensus amari fuit Johanni etiam ex origine spirituali, nam fuit in spiritu; alioqui nec potuisset comedere libellum. Per verum adulteratum significatur verum boni applicatum malo et commixtum falso ejus, quod fit quando vera sensus litterae Verbi applicantur spurcis amoribus, et sic commiscentur malis. Hoc injucundum est quod hic per “amaricationem ventris” significatur.

[2] Paucis etiam dicetur quid per interius in Verbo, hoc est, per interiora Verbi, significatur. Interiora Verbi sunt illa quae sensus ejus internus seu spiritualis continet; haec vera sunt genuina Vera; his correspondent vera exteriora Verbi, quae sunt quae in sensu ejus externo seu naturali sunt, qui vocatur sensus litterae et litteralis: quando exteriora Verbi, seu vera Verbi in sensu litterae et litterali, falsificantur et adulterantur, tunc vera interiora Verbi falsificata et adulterata sunt; quapropter cum homo Verbum in sensu litterae applicat malis amorum terrestrium, tunc fit illud angelis, qui in sensu Verbi interno seu spirituali sunt, injucundum; et injucundum hoc est sicut injucundum amari. Ex his constare potest quod per quod “libellus amaricabit” et “amaricaverit ventrem” significetur quod Verbum esset interius injucundum. Sed injucundum, de quo nunc actum est, est injucundum spirituale; at injucundum spirituale naturale, quod etiam hic per “amaricationem” illam intelligitur, est quod verum doctrinae, quod interius colligitur ex sensu litterae Verbi, et vocatur sensus litteralis ejus, sit injucundum illis qui in falsis mali sunt; agitur ellim de intellectu Verbi ab hominibus ecclesiae in fine ejus, quando plerique in falsis ex malo sunt; et tunc falsa mali confirmata ex sensu litterae Verbi illis {1}jucunda sunt, at vera confirmata ex sensu litterali Verbi illis injucunda; hoc quoque significatur per quod “libellus amaricaverit ventrem,” et quod “in ore fuerit sicut mel dulcis.”

[3] Quod “amarum” significet verum boni adulteratum, constare etiam potest ex Verbo, ubi “amarum” dicitur; ut ex sequentibus his locis: – Apud Esaiam,
“Vae dicentibus de malo bonum, et de bono malum, ponentibus tenebras in lucem, et lucem in tenebras, ponentibus amarum in dulce, et dulce in amarum;…. vae heroibus ad potandum vinum, et viris roboris ad miscendum siceram” (v. 20, 22):
quod bonum et verum adulteratum hic per “amarum” significetur, patet; nam dicitur, “Vae dicentibus de malo bonum, et de bono malum, ponentibus tenebras in luccm, et lucem in tenebras;” per quae significatur adulteratio boni et falsificatio veri; adulteratur enim bonum quando “bonum dicitur malum,” et quando “malum dicitur bonum;” et falsificatur verum quando “tenebrae ponuntur in lucem, et lux in tenebras;” “tenebrae” sunt falsa, et “lux” sunt vera: ex illis patet quod similia significentur per “ponere amarum in dulce, et dulce in amarum;” simile etiam significatur per “Vae heroibus ad potandum vinum, et viris roboris ad miscendum siceram;” per “heroes ad potandum vinum” significantur illi qui adulterant verum Verbi, et per “viros roboris ad miscendum siceram” significantur illi qui falsificant illud; “vinum” et “sicera” sunt vera Verbi; et per “heroes” et “viros roboris” significantur pollentes ingenio et solertia adulterandi illa.

[4] Apud eundem,
“Lugebit mustum, languescet vitis, gement omnes laeti corde;…. cum cantu non bibent vinum, amara erit sicera bibentibus illam” (xxiv. 7, 9):
per “mustum” quod lugebit, et per “vitem” quae languescet, significatur verum Verbi et ecclesiae quod deperditum sit; “mustum” significat verum Verbi, et “vitis” verum doctrinae ecclesiae: per “Cement omnes laeti corde, et cum cantu non bibent vinum” significatur quod perierit interna beatitudo mentis et felicitas cordis propter deperditum verum boni spiritualis: “Amara erit sicera bibentibus illam” significat verum boni injucundum ex falsificatione et adulteratione ejus.

[5] Apud Mosem,
Quod aquae in Marah, quae non bibi poterant prae amaritudine, sanatae sint per lignum eis injectum (Exod. xv. 23-25):
“aquae in Marah, quae non bibi poterant prae amaritudine,” repraesentabant vera adulterata, nam “aquae” significant vera, et “amaritudo” adulterationem: sanatio illarum per “lignum injectum,” repraesentabat bonum amoris et vitae, discutiens falsum, et aperiens verum, et sic restituens; nam omne verum ex malo vitae et amoris adulteratur; quare per bonum amoris et vitae aperitur et restituitur, ex causa, quia omne verum est boni, ac bonum amoris est instar ignis ex quo verum apparet in luce.

[6] Simile significatur per
Pulmentum, in quod filii prophetarum injecerunt colocynthidas seu uvas agrestes amaras, quod Elisaeus sanavit per injectionem farinae (2 Reg. iv. 38-41):
per “pulmentum, in quod miserunt colocynthidas amaras” significatur Verbum falsificatum; et per “farinam” immissam, ex qua sanatum, significatur verum ex bono; verum enim quod ex bono dissipat falsa ex quibus falsificatio.

[7] Quoniam filii Jacobi pervertebant omnia vera Verbi, et per applicationem ad se et ad amores terrestres falsificabant et adulterabant illa, ideo dicitur de illis in Cantico Mosis,
Quod de vite Sodomae Vitis eorum, et de agris Gomorrhae, et quod uvae ejus uvae fellis, et botri amaritudinum illis (Deutr. xxxii. 32):
per “vitem ” significatur ecclesia quoad verum, proinde etiam verum ecclesiae; et per “uvas” significantur bona inde, quae sunt bona charitatis; et per “botros” bona fidei; inde patet quod per “botros amaritudinum” significentur bona fidei adulterata.

[8] Apud eundem,
Quod aquae maledictae darentur uxori a marito accusatae adulterii; quae si rea {1}esset, fierent aquae illae in ea in amaritudines; ac tumesceret venter et concideret femur (Num. v. 12-29):
per conjugium viri cum uxore significatur conjugium veri et boni, quoniam amor vere conjugialis ex conjugio illo spirituali descendit; inde per “adulterium” significatur conjunctio falsi et mali; ex eo erat quod “si rea esset, aquae fierent in amaritudines,” per quod significatur adulteratio boni: et quia “venter” significabat amorem conjugialem, simile quod “uterus” et quoque “femur,” inde erat quod “tumesceret venter et concideret femur;” per quod in sensu spirituali significatur quod perierit conjugiale, seu ipse amor conjugialis spiritualis et naturalis; “uterus” seu “venter” significat amorem illum spiritualem, et “femur” eundem naturalem. Ex his constare potest quod per “amarum” et “amaritudinem” in genere significetur falsificatio et adulteratio veri et boni; et quod earum variae species significentur per “fel,” “absinthium,” “myrrham,” “labruscas,” “colocynthidas,” et plura.

619. “Sed in ore tuo erit dulcis sicut mel.” – Quod significet jucundum exterius, constat ex significatione oris, quod sit exterius; nam agitur de libello et ejus devoratione, et per “libellum” significatur Verbum, et per “devorationem” perceptio et exploratio; inde per “os,” quod primum recipit, intelligitur externum Verbi: et ex significatione “dulcis sicut mel,” quod sit jucundum boni naturalis; quod externum Verbi fuerit “dulce sicut mel,” hoc est, ita jucundum, erat quia tale est ut applicari posset cuicunque amori, et cuicunque principio inde capto, et haec per id confirmari. Quod externum Verbi, quod est sensus litterae ejus, tale sit, est quia multa ibi secundum apparentias coram naturali homine scripta sunt; et multae apparentiae, si non interius intelliguntur, sunt fallaciae, quales sunt fallaciae sensuum; ideo ab illis qui amant vivere corpori et mundo, trahitur id per apparentias illas ad confirmanda mala vitae et falsa fidei;

[2] quod imprimis factum est a filiis Jacobi, qui omnia Verbi applicuerunt ad se, et ex sensu litterae illam fidem tenuerunt, et quoque hodie retinent, quod illi prae aliis electi fuerint, et inde quod gens sancta fuerint; quod eorum Hierosolyma, et ibi templum, arca, altare, sacrificia, praeter innumera alia, sancta essent ex se; non scientes ac volentes scire quod sanctitas omnium istorum proflueret unice ex eo quod repraesentarent Divina procedentia a Domino, quae vocantur caelestia et spiritualia, quae sunt sancta caeli et ecclesiae, et quod cogitare illa sancta ex se, et non ex Divinis quae repraesentabant, foret falsificare et adulterare Verbum per applicationes ad se et ad suos amores; similiter ac fit apud illos cum fide de Messia, quod futurus Rex mundi, et evecturus illos super omnes gentes et populos in universo terrarum orbe; ut taceam reliqua quae colligunt ex mero sensu litterae Verbi, quae illis dulcia sunt sicut in ore mel. Inde est quod illa quae in Verbi sensu spirituali sunt, injucunda sint, nam in hoc sensu sunt ipsa vera, quae non Secundum apparentias sunt; sicut quod ipsa illa gens non sancta esset, sed pejor omni alia gente, proinde quod non electa; quod Hierosolyma urbs modo significet ecclesiam Domini ac doctrinam de Ipso ac de sanctis caeli et ecclesiae, et quod templum, arca, altare, et sacrificia repraesentaverint Dominum et sancta ab Ipso procedentia, et quod inde et non aliunde sancta fuerint. Haec vera sunt quae in sensu litterae Verbi interius recondita sunt, hoc est, in sensu ejus interno spirituali; quae negant, quia Verbum in sensu litterae falsificaverunt et adulteraverunt, ut dictum est; quae idcirco illis sunt injucunda sicut cibi amari in ventre.

[3] Quod dicatur quod libellus in ore esset “dulcis sicut mel,” est quia “mel” significat jucundum boni naturalis; quod “mel” id jucundum significet, constare potest a sequentibus locis: – Apud Ezechielem,
Dictum est Prophetae, “Aperi os tuum, et comede quod Ego do tibi; et Vidi, quod ecce manus emissa ad me, et ecce in ea volumen libri; quod cum explicaret coram me, illud scriptum ante et post; et quod scriptum super eo, erant lamentationes, gemitus et planctus.” ….”Tunc dixit ad me, Fili hominis,…. comede volumen hoc, et abi loquere ad domum Israelis:…. deinde dixit ad me Ventrem tuum ciba, et viscera tua imple volumine hoc quod Ego do tibi, et cum comedi, fuit in ore meo sicut mel quoad dulcedinem: et tunc dixit,…. Abi ad domum Israelis, et loquere verba mea ad eos” (ii. 8-10; cap. iii. 1-4):
haec prorsus similia involvunt quae in Apocalypsi; quod prophetae Ezechieli mandatum fuerit ut “comederet volumen libri,” simile involvit quod mandatum Johanni ut “comederet libellum,” nempe, ut exploraretur quomodo Divinum Verum, quod est in Verbo, adhuc recipitur, percipitur et appropriatur illis qui ab ecclesia; nam per prophetam Ezechielem et Johannem repraesentatur doctrina Veri et Verbum; inde exploratio apud illos facta est: quod facta sit per “comedere librum,” est quia “comedere” significat percipere et sic sibi appropriare, ut supra ostensum est; et cum id exploratum est, nempe qualiter Verbum adhuc percipitur, tunc dicitur ad prophetam Ezechielem ut “abiret ad domum Israelis, et loqueretur verba Dei ad illos;” etiam ad prophetam Johannem quod “oporteret illum prophetare,” hoc est, adhuc docere Verbum in ecclesia; et hoc quia liber in ore illius sentitus est “dulcis sicut mel,” hoc est, quia Verbum quoad sensum litterae adhuc est jucundum, sed ex causa quia ille sensus applicari potest ad quaecunque principia falsi, et ad quoscunque amores mali, et sic illis servire pro confirmandis jucundis vitae naturalis separatis a jucundis vitae spiritualis; quae cum separata sunt, mere jucunda amorum corporis et mundi sunt, unde principia falsi ex fallaciis.

[4] Apud Esaiam,
“Virgo concipiet et pariet Filium, et vocabit nomen Ipsius Deus nobiscum; butyrum et mel comedet, ut sciat reprobare malum et eligere bonum” ({1}vii. 14, 15):
quod haec de Domino dicta sint, confirmatum apud Matthaeum (cap. i. 23) videatur: quisque videre potest quod per “butyrum et mel” non ibi intelligatur butyrum et mel, sed aliquod Divinum correspondens; nam sequitur, “ut sciat reprobare malum et eligere bonum,” quod non scitur per comedere butyrum et mel: sed per “butyrum” significatur jucundum boni spiritualis, et per “mel” jucundum boni naturalis; proinde per illa significatur Divinum spirituale et Divinum naturale, ita Ipsius Humanum interius et exterius. Quod Humanum Domini sit quod intelligitur, constat ex eo quod dicatur quod “Virgo concipiet et pariet Filium;” et quod Divinum sit, ex eo quod dicatur, “Et vocabit nomen Ipsius Deus nobiscum;” “Vocare nomen” significat quale, hic quale Divinum, nam vocabitur “Deus nobiscum.”

[5] Per “butyrum et mel” etiam jucundum boni spiritualis et naturalis significatur in eodem capite per haec,
“Butyrum et mel comedet omnis residuus in terra” ( [Esai. vii.] vers. 22):
per “residuos” intelliguntur qui interius et quoque exterius boni a Domino sunt, proinde qui recipiunt bonum procedens a Domino in veris; beatitudo inde interni seu spiritualis hominis, tum quoque externi Seu naturalis, significatur per “butyrum et mel.”

[6] Apud Hiobum,
“Venenum aspidum suget, occidet eum lingua viperae; ne videat rivos, flumina torrentium mellis et butyri” (xx. 16, 17):
haec dicta sunt de hypocritis, qui bene et blande loquuntur de Deo, de proximo, deque caelo et ecclesia, cum tamen prorsus aliter cogitant; et quia per id dolos nectunt ad captandos animos, tametsi infernale gerunt corde, dicitur, “Venenum aspidum suget, occidet eum lingua viperae:” quod illis non aliquod jucundum boni naturalis nec spiritualis sit, intelligitur per “ne videat rivos, flumina torrentium mellis et butyri;” per rivos intelliguntur illa quae intelligentiae sunt; per “flumina torrentium mellis et butyri” illa quae inde affectionis et amoris sunt, quae sunt ipsa jucunda vitae caelestis: omne jucundum vitae manens in aeternum est jucundum boni et veri spiritualis, et inde jucundum boni et veri naturalis; at jucundum hypocriticum est jucundum naturale separatum a jucundo spirituali, sed id jucundum vertitur in altera vita in dirum infernale. Quod per “butyrum et mel” hic nec intelligantur butyrum et mel, constat; ubinam enim in mundo dantur flumina torrentium mellis et butyri?

[7] Simile quod per “butyrum et mel,” etiam significatur per “lac et mel:” et quoniam per “lac” significatur jucundum boni spiritualis, et per “mel” jucundum boni naturalis, et haec jucunda sunt illis qui ab ecclesia Domini sunt, ideo terra Canaan, per quam significatur ecclesia, dicta fuit
“Terra fluens lacte et melle” (Exod. iii. 8, 17: Levit. xx. 24: Num. xiii. 27; cap. xiv. 8: Deutr. vi. 3; cap. xi. 9; cap. xxvi. 9, 15; cap. xxvii. 3; cap. xxxi. 20: Jos. v. 6: Jerem. xi. 5; cap. xxxii. {1}22: Ezech. xx. 6):
quod per “terram Canaanem” in Verbo intelligatur ecclesia, supra (n. 29, 304 [b,g], {2}431 [b]) ostensum est; et ecclesia, solum est apud illos qui in bono spirituali et simul bono naturali sunt: in his formatur a Domino ecclesia; est enim ecclesia in homine et non extra illum, proinde non apud illos apud quos illa bona non sunt: haec bona cum illorum jucundis significantur per “lac et mel.”

[8] Quod in terra Canaane etiam multum mellis eo tempore fuerit, ex causa quia ibi tunc erat ecclesia Domini, constat ex Libro Primo Samuelis, ubi dicitur
Quod venerint in silvam, ubi erat mel super faciebus terrae, et ibi rivus mellis, et quod Jonathani ex gastatione mellis oculi aperti fuerint (xiv. 25-27, 29):
quod “Jonathani ex gustatione mellis oculi aperti fuerint,” erat quia “mel” correspondet bono naturali et ejus jucundo, et hoc bonum dat intelligentiam et illustrat; unde ei cognitio fuit quod malum fecerit; sicut legitur apud Esaiam, quod “comedet butyrum et mel, ut sciat reprobare malum et eligere bonum:” correspondentiae enim eo tempore sistebant suum effectum, quoniam omnia Ecclesiae Israeliticae constabant ex correspondentiis, per quas repraesentabantur et significabantur caelestia et spiritualia.

[9] Simile quod per “butyrum et mel” significatur etiam per “oleum et mel” in sequentibus locis: – Apud Mosen,
“Equitare fecit eum super excelsis terrae, et cibavit proventu agrorum, sugere fecit eum mel e rupe, et oleum e saxo petrae” (Deutr. xxxii. 13):
haec in Cantico Mosis, in quo agitur de ecclesia in suo principio, et postea de illa in progressu, et tandem in fine: illi qui Ecclesiam Antiquam constituerunt describuntur per illa verba; non autem illi qui Ecclesiam Israeliticam, hi enim a principio usque ad finem mali fuerunt, ut constare potest ex patribus eorum in Aegypto, et dein in deserto; sed Antiqua Ecclesia, cujus homines intelliguntur per “patres illorum,” erat quam Dominus “equitare fecit super excelsis terrae, et cibavit proventu agrorum:” quod illis bonum amoris naturalis et bonum amoris spiritualis cum eorum jucundis data fuerint per vera, ex quibus intelligentia eorum, et secundum quae vita eorum, significatur per “Sugere fecit eum mel e rupe, et oleum e saxo petrae;” per “mel” significatur jucundum amoris naturalis, per “oleum” jucundum amoris spiritualis, ac per “rupem” et “saxum petrae” verum a Domino. (Quod “oleum” significet bonum amoris et charitatis, videatur supra, n. 375; quodque “rupes” et “petra” significent verum a Domino, n. [411,] 443 [a].)

[10] Apud Davidem,
“Cibavi eos ex adipe tritici, et e petra melle saturavi eos” (Ps. lxxxi. 17 [B.A. 16]):
per “adipem tritici” etiam significatur jucundum boni spiritualis, et per “mel e petra” jucundum boni naturalis per vera a Domino (ut supra). Sciendum est quod bonum naturale non sit bonum nisi etiam sit bonum spirituale; nam omne bonum influit per spiritualem hominem seu mentem in naturalem hominem seu mentem, et quantum homo seu mens naturalis recipit bonum hominis seu mentis spiritualis, tantum recipit bonum; utrumque seu utrobivis erit ut sit bonum; quapropter bonum naturale separatum a bono spirituali in se est malum, quod usque percipitur ab homine sicut bonum: quia utrumque erit, ideo in locis allatis et adhuc afferendis dicitur “butyrum et mel,” “lac et mel,” “adeps et mel,” tum “oleum et mel;” ac per “butyrum,” “lac,” “adipem” et “oleum” significatur bonum amoris spiritualis, ac per “mel” bonum amoris naturalis, una cum jucundis eorum.

[11] Apud Ezechielem,
“Sic ornata es auro et argento, et vestes tuae byssus et sericum et acupictum; similam, mel et oleum comedisti, unde pulchra facta es valde admodum, et prosperata es usque ad regnum. ….At panem meum, quem dedi tibi, ac similam, oleum, mel quibus cibavi te, dedisti coram idolis in odorem quietis” (xvi. 13, 19):
haec de Hierosolyma, per quam significatur ecclesia, primum Ecclesia Antiqua, et postea Ecclesia Israelitica: de Ecclesia Antiqua dicitur quod “ornata fuerit auro et argento,” per quae significatur amor boni et veri, qui hominibus illius ecclesiae fuit: quod “vestes ejus byssus, sericum et acupictum,” significat cognitiones veri caelestis, spiritualis et naturalis; “byssus” significat verum ex origine caelesti, “sericum” verum ex origine spirituali, et “acupictum” verum ex origine naturali, quod vocatur scientificum: quod “comederit similam, mel et oleum,” significat perceptionem veri et boni naturalis et spiritualis, et appropriationem eorum; “comedere” significat appropriari, “simila” verum, “mel” bonum naturale, et “oleum” bonum spirituale, quae illis appropriata sunt per vitam secundum vera supra memorata: quod “pulchra facta sit valde admodum, et prosperata usque ad regnum,” significat quod intelligens et sapiens facta sit, usque ut ab illis ecclesia; “pulchritudo” significat intelligentiam et sapientiam, ac “regnum” significat ecclesiam. At de Ecclesia Israelitica, quae solum fuit in externis absque internis, et inde homines ejus fuerunt idololatrae, dicitur quod “similam, mel et oleum dederint coram imaginibus maris, seu idolis, in odorem quietis,” hoc est, quod perverterint vera et bona ecclesiae in falsa et mala, et sic profanaverint illa.

[12] Apud eundem,
“Jehudah et terra Israelis fuerunt negotiatores tui in triticis minnith et pannag, et melle et oleo et balsamo, dederunt negotiationem tuam” (xxvii. 17):
haec de Tyro, per quam significatur eccleSia quoad cognitiones veri et boni; et inde quoque per “Tyrum” significantur cognitiones veri et boni quae sunt ecclesiae; et per “mel” et “oleum” significantur similia quae supra: quid per “Jehudam” et “terram Israelis,” tum per “tritica minnith et pannag,” perque “balsamum,” tum per “negotiationem Tyri,” ibi in sensu spirituali intelligitur, supra (n. 433 [c]) explicatum est.

[13] Apud Mosen,
“Terra fluviorum aquae, fontium et abyssorum exeuntium e valle et e monte, terra tritici et hordei, et vitis, et ficus, et malogranati, terra olivae olei et mellis” (Deutr. viii. 7, 8):
haec de terra Canaane, per quam intelligitur ecclesia, quae in bono caelesti, spirituali et naturali, ac inde in veris est; sed quae in hoc versu continentur, supra (n, 374 [c] et 403 [b]) explicata sunt, et quod per “oleum” et “mel” ibi significetur bonum amoris in interno seu spirituali homine ac in externo seu naturali.

[14] Apud Davidem,
“Judicia Jehovae Veritas, justa sunt simul, desiderabilia prae auro et prae obryzo multo, et dulcia prae melle et stillatione favorum” (Ps xix. 10, 11 [B.A. 9, 10]);
et apud eundem,
“A judiciis tuis non recessi, qua Tu docuisti me; quam dulcia sunt palato meo Verba tua, prae melle ori meo” (Ps. cxix. 102, 103):
per “judicia” significantur vera et bona cultus; quare dicitur quod “judicia Jehovae sint veritas, et justa simul;” “justum” significat bonum vitae et inde cultus: et quia bonum etiam significatur per “aurum” et “obryzum,” ideo dicitur quod “desiderabilia sint prae auro et prae obryzo multo;” “aurum” est bonum caeleste, “obryzum” est bonum spirituale, “desiderabile” est quod est affectionis et amoris: quoniam bona quibus homo afficitur etiam sunt jucunda, ideo dicitur quod sint “dulcia prae melle et prae stillatione favorum,” et quod “verba Jehovae dulcia sint palato, et prae melle ori;” “dulce” significat jucundum, “mel” bonum naturale, “stillatio favorum” verum naturale: et quia “mel” est bonum naturale, et “os” significat externum, ideo dicitur “prae melle ori meo;” sicut in Apocalypsi quod “libellus esset dulcis sicut mel in ore.”

[15] Apud Lucam,
Jesus dixit ad discipulos credentes se videre spiritum, “Videte manus meas et pedes meos, quod Ipse Ego sim; palpate Me et videte, nam spiritus carnem et ossa non habet, sicut Me videtis habere.” ….Dein dixit illis, “Habetisne aliquid edulei? Illi vero dederunt Ipsi piscis assi partem, et de favo apiario, quae accipiens coram illis comedit” (xxiv. 39, 41-43):
ex serie horum verborum in sensu spirituali spectata manifeste constat quod per “favum apiarium” et per “mel” significetur bonum naturale; Dominus enim discipulis aperuit quod glorificaverit seu Divinum fecerit totum suum Humanum usque ad naturale et sensuale ejus; hoc significatur per “manus et pedes,” ac per “carnem et ossa,” quae viderent et palparent; per “manus et pedes” ultimum hominis quod vocatur naturale, per “carnem” bonum ejus, et per “ossa” vera ejus; omnia enim quae in corpore humano dantur, correspondent spiritualibus, caro bono naturalis hominis, et Ossa veris ejus (de qua correspondentia videatur in opusculo De Caelo et Inferno, n. 87-102): idem etiam confirmavit Dominus per id, quod coram discipulis comederit ex pisce asso et quoque ex favo apiario; “piscis assus” significat verum boni naturalis et sensualis hominis, et “favus apiarius” bonum veri ejusdem: quare Dominus per palpationem ostendit et confirmavit quod totum Humanum Ipsius usque ad ultima ejus glorificatum, hoc est, Divinum factum sit; et per esum, per id quod “comederit coram illis piscis assi partem et de favo apiario.”

[16] Quoniam “mel” significat bonum naturalis hominis, ideo etiam
“Johannes” Baptista “habebat indumentum.. ex pilis cameli, ac cingulum coriaceum circum lumbum.., et alimentum ei fuit locusta et mel agreste” (Matth. iii. 4; Marc. i. 6):
Johannes enim Baptista simile repraesentavit quod Elias; quare etiam dicitur quod “Elias venerit,” per quem intelligitur Johannes: alias repraeSentavit Dominum quoad Verbum, seu Verbum quod a Domino; similiter Johannes: et quia Verbum docet quod Messias seu Dominus venturus sit, ideo Johannes praemissus est, qui de adventu Domini secundum praedictiones in Verbo praedicaret: et quia Johannes repraesentavit Verbum, ideo ultima Verbi, quae sunt naturalia, repraesentata sunt a Johanne per indumenta ejus, et quoque per alimenta; nempe per indumentum ex pilis cameli, et per cingulum coriaceum circum lumbos; “pili cameli” significant ultima naturalis hominis, qualia sunt exteriora Verbi, et “cingulum coriaceum circum lumbos” significat vinculum externum et connexionem eorum cum interioribus Verbi quae sunt spiritualia: similia significantur per “locustam” et per “mel agreste;” per “locustam” verum naturalis hominis, et per “mel agreste” bonum ejus: sive dicas verum et bonum naturalis hominis, sive verum et bonum naturale, quale est Verbum in sensu suo ultimo, qui vocatur sensus litterae seu sensus naturalis, idem est; nam Johannes per indumenta et alimenta sua repraesentavit illum.

[17] Quod
Nullum fermentum, nec ullum mel adhiberetur in quo adolerent ignitum Jehovae (Levit. ii. 11),
erat causa, quia “fermentum” significat falsum naturalis hominis, et “mel” jucundum boni ejus ac in opposito sensu jucundum mali ejus; quod etiam instar fermenti est dum admiscetur talibus quae sancta interiora significant, nam jucundum naturale trahit suum ex jucundis amorum sui et mundi: et quia gens Israelitica in illis jucundis prae aliis gentibus fuit, ideo melle uti in sacrificiis prohibitum illis fuit. (De significatione “mellis,” quod sit jucundum boni naturalis hominis, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 5620, {1}6857, 8056, 10137, 10530.)

[18] Quod
Schimson postquam discerpserat leonem juvenem, in cadavere ejus invenerit examen apum et mel, quando uxorem duceret ex gente Philisthaea (Judic. xiv. 8),
significabat dissipationem fidei separatae a charitate, quam gens Philisthaea repraesentabat; quare etiam Philisthaei vocabantur “praeputiati,” per quod nomen significatur quod absque amore et charitate spirituali essent, et solum in amore naturali, qui est amor sui et mundi: illa fides, quia destruit bonum charitatis, repraesentabatur per leonem juvenem qui aggressus est Simsonem animo discerpendi illum; sed Simson, quia erat Naziraeus, et per Naziraeatum repraesentabat Dominum quoad ultimum naturale Ejus, “discerpsit leonem,” et dein in cadavere ejus invenit “examen apum et mel,” per quod significabatur, quod, postquam fides illa dissipata est, loco ejus succedat bonum charitatis. Similia repraesentata et significata sunt per reliqua quae de Simsone in Libro Judicum memorantur; nam nihil quicquam in Verbo scriptum est quod non repraesentat et significat talia quae caeli et ecclesiae sunt, quae solummodo ex scientia correspondentiarum, et inde ex sensu spirituali Verbi, sciri possunt.

620. [Vers. 10.] “Et accepi libellum e manu angeli, et devoravi illum.” – Quod significet explorationem, constat ex illis quae praecedunt; quod nempe per “libellum” intelligatur Verbum, per “angelum” Dominus quoad Verbum, et per “devorare” seu comedere illum, recipere, percipere et sibi appropriare, proinde etiam explorare, hic qualis adhuc in ecclesia est intellectus Verbi. Exploratio fit per id quod percipiatur, et quomodo percipitur; hoc factum est apud prophetam Johannem, quia per “prophetam” significatur doctrina ecclesiae, et in universali sensu Verbum.

621. “Et erat in ore meo sicut mel dulcis.” – Quod significet quod Verbum adhuc quoad externum seu quoad sensum litterae ejus perciperetur sicut jucundum boni, sed modo jucundum ex eo, quod serviret ad confirmandum principia falsi et amores mali, seu principia oriunda ex amore sui et mundi, quae omnia sunt falsa; quod inde Verbum, quod intelligitur per “libellum,” perceptum esset “dulce sicut mel,” in superioribus ostensum videatur.

622. “Et cum devora vi illum, et amaricatus est venter meus.” – Quod significet quod perceptum et exploratum sit quod Verbum esset interius injucundum ex adulterato vero sensus litterae ejus, constat ex illis quae supra (n. 617 et 618) explicata sunt, ubi similia verba. Quod “venter” hic significet interiora Verbi quae vocantur spiritualia, est quia exploratio repraesentata est per devorationem seu comestionem libelli, per quem intelligitur Verbum, perque ejus saporem, per quem intelligitur perceptio: inde prima perceptio significatur per “saporem in ore,” ubi libellus erat “dulcis sicut mel;” prima perceptio Verbi est qualis est perceptio sensus litterae ejus, ita quale est Verbum exterius; altera autem perceptio significatur per saporem ejus dum “in ventrem” venit, qui dicitur “amaricatus;” altera haec perceptio Verbi est qualis est perceptio sensus spiritualis ejus, seu quale Verbum est interius: inde est quod quia per “os” significatur exterius, ideo per “ventrem” hic significetur interius, quia interius receptum et exploratum. Quod “venter” significet interiora, est quia venter interius recondit cibum, et per “cibum” significatur omne quod nutrit animam, et quia venter sicut reliqua viscera intus seu in medio corporis est; inde est quod per “ventrem” et quoque per “viscera” in Verbo significentur interiora.

[2] Quod per “ventrem ” et per “viscera” significentur interiora, constare potest a sequentibus his locis: – Apud Ezechielem,
“Fili hominis, ventrem tuum ciba, et viscera imple volumine hoc” (iii. 1 [, 3]);
per quae similia significantur quae in Apocalypsi, quae nunc explicantur, quod nempe “acciperet et devoraret libellum;” per “volumen” enim simile significatur quod per “libellum,” nempe Verbum; et per “cibare ventrem et implere viscera volumine significatur explorare quomodo Verbum intelligitur in ecclesia, quod fit per lectionem et perceptionem ejus.

[3] Apud Davidem,
“Thesauro tuo imple ventrem eorum, saturantur filii, et relinquunt residuum suum infantibus suis” (Ps. xvii. 14):
per “thesaurum” significatur verum Verbi, per “ventrem” interior intellectus; inde per “thesauro implere ventrem eorum” significatur veris Verbi instruere interiorem intellectum apud illos: quod inde qui veris afficiuntur, plene instruantur, significatur per “saturantur filii;” “filii” significant illos qui in veri affectione sunt; et “infantes” filiorum significant vera nascentia; de illis dicitur quod “relinquant residuum infantibus suis.” Dicitur Interior intellectus, nam apud hominem est intellectus exterior et intellectus interior; intellectus exterior est mentis naturalis, et intellectus interior est mentis spiritualis; intellectus interior significatur per “ventrem.”

[4] Apud Johanem,
Jesus dixit, “Si quis sitiverit, venito ad Me, et bibito; quisque credit in Me, sicut dicit Scriptura, flumina e ventre Ipsius fluent aquae viventis: hoc dixit de spiritu, quem accepturi credentes in Ipsum” (vii. 37-39):
ita describit Dominus Divinum Verum interius perceptum ab illis qui in affectione veri spirituali sunt; hi intelliguntur per eos “qui sitiunt ac veniunt ad Dominum et bibunt;” quod intellectus Divini Veri illis sit, significatur per quod “flumina e ventre Ipsius fluent aquae viventis;” “flumina e ventre” sunt intellectus seu intelligentia interior, et “aqua vivens” est Divinum Verum a Domino: et quia per “spiritum sanctum” intelligitur Divinum Verum procedens a Domino, dicitur quod hoc dixerit “de spiritu, quem accepturi credentes in Ipsum.”

[5] Apud Marcum,
“Omne extrinsecus ingrediens in hominem non potest illum immundum reddere; quoniam non ingreditur illius in cor, sed in ventrem, et in latrinam ejicitur, expurgantem omnes cibos:…. quod autem ex homine egreditur, hoc immundum reddit hominem; intrinsecus enim ex corde hominis” egreditur (vii. 18-20 [, 21]; Matth. xv. 17-20):
haec ita intelligenda sunt; quod omnia tam falsa quam mala, quae vel ex visis vel ex auditis influunt in cogitationem intellectus, et non in affectionem ejus voluntatis, non afficiant et inficiant hominem; quoniam cogitatio intellectus hominis, quatenus non procedit ex affectione voluntatis ejus, non est in homine sed extra illum; quare non appropriatur ei: similiter fit cum vero et bono. Haec Dominus docet per correspondentias, dicendo quod “id quod per os intrat in ventrem non immundum reddat hominem, quoniam non intrat in cor, illud enim quod intrat in ventrem in latrinam ejicitur;” per quod intelligitur quod id quod ab extra seu extrinsecus, sive sit ex objectis visus, vel ex objectis loquelae, vel ex objectis memoriae, intrat in cogitationem intellectus hominis, non immundum reddat illum; sed id, quatenus non est ejus affectionis seu voluntatis, separatur et ejicitur, sicut assumptum ventre in latrinam. Haec spiritualia exposuit Dominus per naturalia; quoniam cibi qui assumuntur ore, et demittuntur in ventrem, significant talia quae homo spiritualiter haurit et quibus nutrit animam; inde est quod “venter” correspondeat cogitationi intellectus, et quoque significet illam: quod “cor” significet affectionem voluntatis hominis, supra ostensum est; tum quod id solum approprietur homini quod fit ejus affectionis seu voluntatis: quod spiritualia intelligantur, et non naturalia, patet; nam dicit Dominus quod “ex corde egrediantur cogitationes malae, caedes, adulteria, stupra, furta, falsa testimonia, blasphemiae.” Quoniam falsa et mala, quae extrinsecus in cogitationes intrant, ex infernis intrant, et si non recipiuntur affectione voluntatis ab homine, rejiciuntur in inferna, quare dicitur quod “ejiciantur in latrinam,” nam per “latrinam” significatur infernum; ex causa quia in infernis omnia immunda sunt, et illi qui ibi ejecti sunt e caelo, quod in forma est sicut homo et inde vocatur Maximus Homo, et quoque correspondet omnibus hominis; at inferna inde correspondent ejectionibus ex ventre Maximi Hominis seu caeli; ex eo est quod infernum per “latrinam” in sensu spirituali intelligatur. Quod “venter” dicatur “expurgare omnes cibos,” est quia per “ventrem” significatur cogitatio intellectus, ut supra dictum est, et per “cibos” significantur omnes nutritiones spirituales, et cogitatio intellectus est quae separat immunda a mundis, et sic expurgat.

[6] Apud Jeremiam,
Dixit Jehovah Deus, “Conturbavit Me Nebuchadnezar, rex Babelis, constituit Me vas vacuum, deglutivit Me sicut cetus, implevit ventrem suum ex deliciis meis, dispulit Me” (li. {1}34);
per “Nebuchadnezarem regem Babelis” significatur profanatio Divini Veri; et quia illi qui profanant illud, prae reliquis hauriunt illud, et applicant spurcis amoribus, imprimis amori dominandi, usque dum omnem Divinam potestatem in se transtulerint, hoc significatur per quod “deglutiverit Me sicut cetus,” et quod “impleverit ventrem suum deliciis meis;” “cetus” significat ultimum naturale, in quo sunt tales qui in amore sui sunt; “deliciae” sunt cognitiones veri et boni ex Verbo; ac “implere ventrem” illis significat haurire illa et profanare;

[7] Apud Davidem,
“Miserere mei, Jehovah, quia angustia mihi: contabuit prae indignitate oculus meus, anima mea, et venter meus” (Ps. xxxi. 20 [B.A. 9]):
per “oculum,” “animam” et “ventrem” hic significatur intellectus et inde cogitatio veri exterior et interior; ita per “ventrem” significantur interiora intellectus, quae “contabescere prae indignitate” dicuntur quando pereunt per falsa.

[8] Apud eundem,
“Incurvata est ad pulverem anima nostra, adhaesit terrae venter noster” (Ps. xliv. 26 [B.A. 25]);
per “animam” et per “ventrem in spirituali sensu etiam ibi significatur cogitatio intellectus: et per “incurvata ad pulverem et adhaesit terrae” significatur quod imbuta falsis; per “pulverem” enim et “terram” significatur infernale et damnatum: infernale et damnatum etiam significatur per “ambulare super ventre,” et per “comedere pulverem,” ut dictum est ad serpentem,
“Maledictus esto prae omnibus bestiis, et prae omnibus feris agri; super ventre tuo ambulabis, et pulverem comedes omnibus diebus vitae tuae” (Gen. iii. 14).
Inde quoque erat
Quod prorsus vetitum fuerit comedere omne ambulans super ventre, quia abominatio (Levit. xi. 42):
quod per “pulverem” et per “adhaesionem ventris ad terram” significetur falsum infernale et damnatum, est quia sub terris in mundo spirituali sunt inferna, et per terras ibi ab infernis exhalantur falsa mali; et quia “venter” ex correspondentia significat interiora intellectus et cogitationis, quae inficiuntur et imbuuntur falsis mali, si terris illis adhaerent; quare etiam in mundo spirituali nemo cubat ventre super terra: at vero ibi ambulare super terra pedibus est tangere et haurire exhalata ab infernis corporeo naturali, quod correspondet plantis pedum; et hoc naturale non, communicationem habet cum cogitationibus intellectus nisi apud illos qui in malis quoad vitam et in falsis quoad doctrinam sunt.

[9] Apud Hiobum,
{1}Quod venter paret dolum (xv. 35);
et alibi,
“Impletus sum verbis, angustiam mihi facit spiritus ventris mei; et venter meus, sicut vinum, non aperitur” (xxxii. 18, 19);
per quae intelligitur quod non aperire possit cogitationes intellectus sui. Apud Jeremiam,
“Ablue a malitia cor tuum, Hierosolyma, ut serveris; quamdiu commorabuntur in ventre tuo cogitationes iniquitatis [tuae]?” (iv. 14:)
hic cogitationes manifeste tribuuntur ventri; nam dicitur, “Quamdiu commorabuntur in ventre tuo cogitationes iniquitatis?” et malitia tribuitur cordi, quia cor correspondet voluntati, in qua malitia residet. Apud Davidem,
“Non in ore cujusvis certum, venter eorum perditiones, sepulchrum apertum guttur eorum, lingua sua blandiuntur” (Ps. v. 10 [B.A. 9]);
hic quoque ventri tribuuntur “perditiones,” hoc est, cogitationes malae. Apud eundem,
“Venter viri atque cor profundum” (Ps. lxiv. 7 [B.A. 6]):
per “ventrem viri” significantur cogitationes falsi, et per “cor” significantur affectiones mali; hae sunt voluntatis, et illae intellectus. Apud Habakuk,
“Commotus est venter meus, ad vocem tinnuerunt labia mea” (iii. 16);
“Commotus est venter meus” significat dolorem cogitationis; quare etiam dicitur, “Ad vocem tinnuerunt labia mea,” per quae significatur quod titubaret inde loquela. Per “viscera ceti,”
In quibus fuit Jonas tres dies et tres noctes (Jon. ii. 1 [B.A. i. 17]),
significantur inferna ubi dirissima falsa, quibus circumstipatus; proinde atroces tentationes; ut constare potest a prophetico Jonae in eo capite, ubi etiam dicitur,
“E ventre inferni vociferatus sum, et exaudivisti vocem meam” (vers. 3 [B.A. 2]).

[10] Similia quae per “ventrem” etiam per “viscera” significantur, ut constare potest ex sequentibus his locis: – Apud Esaiam,
“Viscera mea propter Moabum sicut cithara commoventur, et intestinum meum propter Kir Cheres” (xvi. 11);
apud Davidem,
“Benedic, anima mea, Jehovae; et omnia viscera mea nomini sanctitatis Ipsius” (Ps. ciii. 1);
apud eundem,
“Facere voluntatem tuam, Deus mi, desideravi, et lex tua in visceribus meis” (Ps. xl. 9 [B.A. 8]);
apud Ezechielem,
“Argentum eorum et aurum eorum non poterit eripere eos in die irae Jehovae, animam eorum non saturabunt, et viscera eorum non implebunt” (vii. 19):
per “argentum” et “aurum” eorum significantur falsa et mala religionis quae ex propria intelligentia et ex propria voluntate; quod ex illis non aliqua nutritio spiritualis seu intelligentia et affectio boni, significatur per quod “animam eorum non saturabunt, et viscera eorum non implebunt.” Quoniam per “viscera” significantur interiora cogitationis, et haec sunt quae dolore afficiuntur, ideo dolor ille exprimitur in Verbo
per “commoveri visceribus” (Ut Esai. lxiii. 15: Jerem. xxxi. 20: Thren. i. 20: Matth. ix. 36: Marc. vi. 34; cap. viii. 2: Luc. i. 78; cap. vii. 12, 13; cap. x. 33, 34; cap. xv. 20).

[11] Quoniam per “ventrem” significantur interiora cogitationis seu intellectus, ideo per “fructum ventris” in sensu spirituali significantur bona intellectus, et per “filios” vera ejus: – Ut apud Davidem,
“Ecce hereditas Jehovae filii, merces fructus ventris” (Ps. cxxvii. 3)
apud Esaiam,
“Fructus ventris non miserebuntur, filiis non parcet oculus eorum” (xiii. 18);
apud Hiobum,
“Miserans lugeo filios ventris mei” (xix. 17);
apud Mosen,
“Benedicetur fructus ventris, et fructus terrae” (Deutr. vii. 13);
apud Hoscheam,
“Etiam cum generaverint, occidam desideria ventris eorum” (ix. 11, 16):
“fructus ventris” et “desideria ventris” significant in sensu litterae prolem naturalem, sed in sensu spirituali prolem. spiritualem, quae est scientia, intelligentia, et sapientia; in has enim renascitur homo quando regeneratur: inde est quod per “partus,” per “filios” et “filias,” et per reliqua nomina quae nativitatis sunt, significentur illa quae nativitatis spiritualis, hoc est, regenerationis sunt; angeli enim, qui spiritualiter Verbum percipiunt, non alios partus et fructus ventris norunt.

[12] Inde etiam est quod per “uterum” et “ventrem” similia significentur in sequentibus his: – Apud Esaiam,
“Utinam auscultavisses praeceptis meis;…. futurum esset semen tuum sicut arena, et nati viscerum tuorum sicut lapilli ejus” (xlviii. 18,19);
apud Davidem,
“Super Te projectus sum…. a ventre matris meae, Deus Tu” (Ps. xxii. 11 [B.A. 10]);
apud eundem,
“Tu possides renes meos, obtexisti me in ventre matris meae” (Ps. cxxxix. 13);
apud eundem,
“Abalienati sunt impii ab utero, aberrant a ventre loquentes mendacium” (Ps. lviii. 4 [B.A. 3]);
et alibi.

[13] Quod “venter” seu “viscera” significent interiora cogitationis seu intellectus, est quia binae vitae apud hominem sunt, nempe vita intellectus et vita voluntatis: binis illis vitae fontibus correspondent omnia corporis; quare etiam ad omnem nutum eorum aguntur et agunt, usque adeo ut pars corporis quae non patitur se agi ab illis non sit viva: inde est quod universum corpus sit subjectum imperiis binarum illarum vitarum; omnia enim in corpore quae moventur et quatenus moventur a respiratione pulmonum, illa subjecta sunt imperio vitae intellectus; et omnia in corpore quae aguntur et quatenus aguntur a pulsu cordis, illa subjecta sunt imperio vitae voluntatis. Inde est quod in Verbo pluries dicatur “anima” et “cor;” et quod “anima” significet vitam intellectus, tum vitam fidei, nam anima praedicatur de respiratione; et quod “cor” significet vitam voluntatis, tum vitam amoris. Ex his etiam est quod “venter” et “viscera” dicantur de cogitatione quae est intellectus, et quod “cor” dicatur de affectione quae est voluntatis.

623. VERSUS 11.
“Et dixit mihi, Oportet te iterum prophetare super populos et gentes et linguas et reges multos.”
11. “Et dixit mihi, Oportet te iterum prophetare,” significat Divinum mandatum ut adhuc doceatur Verbum [n. 624]; “super populos et gentes et linguas et reges multos,” significat apud omnes qui in veris et bonis quod vitam sunt, et simul in bonis et veris quoad doctrinam, proinde ut doceatur Verbum quoad bona vitae et quoad vera doctrinae [n. 625].

624. [Vers. 11.] “Et dixit mihi, Oportet te iterum prophetare.” – Quod significet Divinum mandatum ut adhuc doceatur Verbum, constat ex significatione “dicere,” cum ab angelo, per quem in hoc capite repraesentatus est Dominus quoad Verbum, quod sit mandatum; nam quod Dominus dicit, hoc mandatum est: et ex significatione “prophetare,” quod sit docere Verbum (de qua sequitur). Quod oporteret illum adhuc docere Verbum, erat causa quia exploratum est qualis adhuc intellectus Verbi in ecclesia residuus esset, et compertum quod Verbum jucundum esset quoad sensum litterae; hoc enim significatur per id, quod “libellus in ore fuerit dulcis sicut mel,” nam per “libellum” significatur Verbum. Quod mandatum sit ut adhuc doceretur Verbum in ecclesia, erat causa, quia nondum finis ejus erat; finis ejus describitur per “clangorem septimi angeli;” hic autem status ecclesiae proximus ante finem per “clangorem sexti angeli,” de quo statu ecclesiae nunc agitur: et antequam finis est, Verbum, cum docetur, quibusdam adhuc est jucundum; non autem in statu ecclesiae ultimo seu finis ejus, nam tunc Dominus aperit interiora Verbi, quae injucunda sunt, ut supra dictum est, ubi actum est de amaricato ventre et devorato libello.

[2] Quod Verbum adhuc docendum sit, tametsi interiora vera ejus injucunda sunt, et quod ultimum judicium non veniat priusquam consummatio est, hoc est, quando non amplius aliquod bonum et verum superest apud homines ecclesiae, est causa quae in mundo prorsus ignota est, sed in caelo nota: nempe, sunt duo genera hominum super quos judicium fit; unum genus consistit ex probis, alterum ex improbis; probi sunt angeli in ultimo caelo, quorum plerique sunt simplices, ex causa quia non excoluerunt intellectum veris interioribus, sed solum exterioribus ex sensu litterae Verbi, secundum quae vixerunt; inde est quod mens eorum spiritualis, quae est mens interior, non quidem clausa fuerit, sed nec aperta sicut apud illos qui interiora vera receperunt doctrina et vita; inde est quod quoad spiritualia simplices facti, et quod dicantur probi: improbi autem sunt qui exterius vixerunt sicut Christiani, sed interius in cogitationem et in voluntatem admiserunt omnis generis mala; sic ut in externa forma apparuerint sicut angeli, tametsi in interna forma essent diaboli; hi, quando in alteram vitam veniunt, consociantur ut plurimum probis, hoc est, simplicibus bonis, qui in ultimo caelo sunt; exteriora enim consociant, ac simplices boni tales sunt ut credant bonum esse quod in externa forma apparet bonum; ulterius cogitatione non penetrant; hi (nempe improbi) ab illis (nempe probis) separandi sunt antequam ultimum judicium venit, et quoque post illud, et non separantur nisi successive; haec causa est quod ante tempus ultimi judicii docendum usque sit Verbum, tametsi interius, hoc est, quoad interiora ejus, injucundum est; quae, nempe interiora, quia injucunda sunt, illa non recipiunt, sed solum talia ex sensu litterae Verbi quae favent amoribus eorum ac principiis inde captis, propter quae illis Verbum quoad sensum litterae est jucundum: per haec itaque separantur probi ab improbis.

[3] Quod propter hanc causam protrahatur tempus, antequam post ultimum judicium nova ecclesia plene instauratur, est arcanum e caelo quod hodie non potest in intellectum cadere, nisi apud paucos; hoc usque est quod Dominus docet apud Matthaeum,
“Accedentes servi Patrisfamilias dixerunt ei,.. Nonne bonum semen seminasti in agro tuo? unde ergo sunt zizania? …..Et dixerunt, Vis ergo abeamus et colligamus ea? At ille dixit, Non, ne colligendo zizania eradicetis simul cum eis triticum, sinite itaque utraque simul crescere usque ad messem; et tempore messis dicam messoribus, Colligite primum zizania, et ligate ea in fasciculos ad comburendum, triticum vero colligite in horrea. ….Qui seminavit bonum semen est Filius hominis, ager est mundus, semen bonum sunt filii regni, ….messis est consummatio saeculi: ….sicut ergo colligantur zizania, et comburuntur igne, sic erit in consummatione saeculi hujus” (xiii. 27-30, {1}37-43):
“consummatio saeculi” significat ultimum tempus ecclesiae; quod non prius separandi sint probi ab improbis, quia per exteriora consociati sunt, intelligitur per “ne colligendo zizania eradicetis simul cum eis triticum.” (De hac re etiam videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 70.)

[4] Quod “prophetare” significet docere Verbum, est quia per “prophetam” in supremo sensu intelligitur Dominus quoad Verbum, et in sensu respectivo docens Verbum, at in sensu abstracto ipsum Verbum et quoque doctrina e Verbo: haec per “prophetam” significantur; inde per “prophetare” significatur docere Verbum, et quoque doctrinam e Verbo. Quod “prophetare” et “propheta” talia significent, constare potest a locis in Verbo quoad sensum spiritualem intellectis, ubi memorantur; ut in sequentibus: – Apud Matthaeum,
“Multi dicent Mihi in die illo, Domine, Domine, nonne per nomen tuum prophetavimus, et per nomen tuum daemonia ejecimus, et in nomine tuo virtutes multas fecimus? Sed tunc confitebor illis, Non novi vos; discedite a Me, operantes iniquitatem” (vii. 22, 23):
agitur ibi de salvatione, quod nempe nemo salvetur per id quod sciat Verbum et doceat illud, sed per id quod faciat illud; in antecedentibus enim dicitur quod illi solum intraturi sint regnum caelorum “qui faciunt voluntatem Dei” (vers. 21); et in sequentibus, quod “qui audit verba Domini et facit illa” sit vir prudens, sed “qui audit et non facit” sit vir stultus (vers. 24-27): inde patet quid per illa verba intelligitur; nempe cultus Domini per preces et per verba oris solum, intelligitur per “Multi dicent Mihi in illo die, Domine, Domine;” docere Verbum et doctrinalia e Verbo, intelligitur per “Nonne per nomen tuum prophetavimus?” per “nomen” significatur secundum doctrinam e Verbo, et per “prophetare” significatur docere: per “daemonia ejicere” significatur e falsis religionis liberare; “daemonia ” sunt falsa religionis: per “virtutes multas facere” significatur plures convertere: sed quia haec fecerunt non propter Dominum, nec propter verum et bonum et propter salutem animarum, sed propter se et mundum, ita modo in externa forma ut apparituri essent, ideo respective ad se ipsos non bonum sed malum fecerunt; hoc intelligitur per quod dicturus Dominus, “Non novi vos, operantes iniquitatem.” Videtur sicut non operati fuerint iniquitatem quando talia fecerunt; sed usque omne id iniquitas est quod homo facit solum propter se et mundum, quoniam non est aliquis amor Domini nec proximi, sed modo amor sui et mundi in illis; et unumquemvis post mortem manet suus amor.

[5] Apud eundem,
In consummatione saeculi “multi pseudoprophetae exsurgent, et seducent multos;…. surgent falsi Christi, et falsi prophetae, et dabunt signa magna et prodigia, ut in errorem inducant, si possibile, electos” (xxiv. 11, 24; Marc. xiii. 22):
per “pseudoprophetas,” perque “falsos Christos et falsos prophetas,” non intelliguntur prophetae secundum notionem de prophetis communem, sed omnes illi qui pervertunt Verbum et falsa docent; hi etiam sunt falsi Christi, nam “Christus” significat Dominum quoad Divinum Verum, unde “falsi Christi” significant Divina vera falsificata: “dare signa magna et prodigia” significat efficaciam et potentiam falsitatum per confirmationes ex sensu litterae Verbi; per hunc etiam signa et prodigia fiunt in mundo spirituali, nam sensus litterae Verbi, utcunque falsificatus, potentiam habet; de qua re mirabilia possunt memorari: per “electos” significantur qui in bono spirituali, hoc est, qui in bono charitatis sunt.

[6] Apud eundem,
“Quisquis prophetam suscipit in nomine prophetae, mercedem prophetae accipiet; et quisquis suscipit justum in nomine justi, mercedem justi accipiet: immo, quisquis potaverit unum parvorum horum potu frigidae tantum in nomine discipuli, amen dico vobis non perdet mercedem suam” (x. 41, 42):
haec nemo intellecturus est nisi sciat quid significatur per “prophetam,” per “justum,” per “discipulum” et per “parvos;” tum quid per “suscipere eos in nomine eorum:” per “prophetam” in sensu abstracto significatur verum doctrinae, per “discipulum” bonum doctrinae, per “justum” bonum vitae, ac per “suscipere illos in nomine illorum” significatur recipere illa ex amore illorum; ita per “suscipere prophetam in nomine prophetae” significatur amare verum doctrinae quia est verum, seu recipere verum propter illud; per “suscipere justum in nomine justi” significatur amare bonum et facere illud quia est bonum, ita recipere id a Domino ex amore seu affectione cordis; qui enim amat illa propter illa, is amat illa ex illis, ita a Domino a quo procedunt; is quia non amat illa propter se et mundum, spiritualiter amat illa, et omnis amor spiritualis manet hominem post mortem, et dat vitam aeternam: “mercedem accipere” significat secum ferre illum amorem, et inde beatum caeli recipere: “potare unum parvorum potu frigidae tantum in nomine discipuli” significat innocentiam ex innocentia, et ex illa amare bonum et verum ex Verbo, et docere illa; “potare potu frigidae” significat amare et docere ex pauca innocentia; “parvi” significant innocentes et abstracte innocentiam; “potare potu frigidae” significat docere ex pauca innocentia, et “discipulus” significat bonum doctrinae a Domino; “potare parvos aqua,” significat docere verum ex innocentia spirituali, et quoque docere innocentes vera. Haec spiritualis interpretatio illorum verborum est; quae si nesciretur, quis sciturus est quid intelligitur per “suscipere prophetam et justum in nomine prophetae et justi”? et quod “illi accepturi mercedem prophetae et justi”? “Merces” significat amorem in aeternum permanentem cum ejus jucundis.

[7] Apud eundem,
“Multi justi et prophetae desideraverunt videre quae vos videtis, sed non viderunt; et audire quae vos audivistis, sed non audiverunt” (xiii. 17):
per “prophetas” et “justos” in sensu spirituali intelliguntur omnes qui in veris doctrinae et in bono vitae secundum illa sunt; et per “videre” et “audire” significatur intelligere et percipere; hic interiora vera procedentia a Domino, nam haec intelligere et percipere reformant. hominem, quando etiam homo facit illa. Quod interiora vera procedentia a Domino intelligantur, est quia Dominus, cum in mundo fuit, aperuit illa: in sensu litterae intelligitur videre et audire Dominum; sed quia Dominus est ipsum Divinum Verum in caelo et in ecclesia, proinde quia omnia Divina vera a Domino sunt, et Ipse illa docuit, et continue per Verbum docet, per “videre et audire Dominum” significatur intelligere et percipere illa.

[8] Apud Joelem,
“Effundam spiritum meum super omnem carnem, ita ut prophetent filii vestri et filiae Vestrae, senes vestri somnia somnient, juvenes vestri visiones videant” (iii. 1 [B.A. ii. 28]):
haec de adventu Domini ac de perceptione Divini Veri ab illis qui recipiunt Dominum et credunt in Ipsum; per “spiritum qui effundetur super omnem carnem” significatum Divinum Verum procedens a Domino, nam hoc per “spiritum sanctum” in Verbo intelligitur; per “prophetare” significatur intelligere et docere vera doctrinae; per “somnia somniare” significatur revelationem accipere, et per “visiones videre” significatur revelationem percipere; per “filios” et “filias” significantur qui in affectione veri et boni spirituali sunt; per “senes” significantur qui in sapientia; et per “juvenes” qui in intelligentia.

[9] Apud Amos,
“Non facit Dominus Jehovih verbum, nisi revelaverit arcanum suum servis suis prophetis. Leo {1}rugit, quis non timeat? Dominus Jehovih locutus est, quis non prophetet?” (iii. 7, 8:)
per “prophetare” hic quoque significatur recipere Divinum Verum et docere illud. (Sed haec videantur explicata supra, n. 601 [a].)
Similia per “prophetare” et per “prophetas” significantur in sequentibus in Apocalypsi: –
“Dabo duobus prophetis meis ut prophetent dies mille ducentos sexaginta, induti saccis” (xi. 3);
alibi,
“Tempus mortuos judicandi, et dandi mercedem servis suis prophetis” (xi. 18);
[alibi,]
“Testimonium Jesu est spiritus prophetiae” (xix. 10);
[et] alibi,
“Exulta… caelum, sancti apostoli ac prophetae, quia judicavit Deus judicium” eorum (xviii. 20):
quod ibi per “prophetas” intelligantur illi qui in veris doctrinae sunt, et in sensu abstracto vera doctrinae, et quod per “prophetare” intelligatur recipere et docere illa, imprimis docere Ipsum Dominum, videbitur in sequentibus.

[10] Apud Amos,
“Dixit Amos ad Amaziam,….. Accepit me Jehovah post gregem, et dixit…., Abi, propheta contra populum meum Israelem;…. et tu dicis, Ne propheta contra Israelem, neque stilla contra domum Jischaki:…. uxor tua in urbe scortabitur, filii tui et filiae tuae gladio cadent, ac terra tua fune dividetur” (vii. [14,] 15-17);
per “prophetare contra Israelem,” et “stillare contra domum Jischaki,” significatur redarguere illos qui ab ecclesia in falsis mali sunt; “prophetare” significat docere et redarguere, ac “Israel” et “domus Jischaki” significant ecclesiam; quoniam falsa mali sunt quibus redarguentur, dicitur ad Amaziam, per quem repraesentabatur ecclesia perversa: quod “uxor ejus scortabitur” significat falsificationem et adulterationem Verbi; quod “filii et filiae gladio cadent” significat quod vera et bona ecclesiae peritura sint per falsa mali; et quod “terra fune dividetur” significat quod ecclesia et omne ejus dissipabitur.

[11] Apud Hoscheam,
“Per prophetam ascendere fecit Jehovah Israelem ex Aegypto, et per prophetam custoditus est; provocavit ad iram Ephraim amaritudinibus, ideo sanguines ejus super eo relinquet” (xii. 14, 15 [B.A. 13, 14]):
per “prophetam” hic in sensu proximo intelligitur Moses, per quem Israel eductus est ex Aegypto, et dein custoditus; sed in sensu spirituali per “prophetam” intelligitur Dominus quoad Verbum, et per “Israelem” intelliguntur omnes qui ab ecclesia in veris ex bono sunt, et per “Aegyptum” intelligitur naturalis homo, qui separatus a spirituali homine est damnatus; inde “Per prophetam ascendere fecit Jehovah Israelem ex Aegypto,” significat quod Dominus illos qui in veris ex bono sunt educat ex damnatione per Divinum Verum quod est Verbum, tum quod per illud custodiat: “Provocavit ad iram Ephraim amaritudinibus” significat quod perverterint Verbum quoad intellectum ejus; per “Ephraim” significatur intellectus Verbi, et per “amaritudines” significantur perversiones et inde falsitates, ex quibus injucunda: “ideo sanguines ejus super eo relinquet” significat damnationem propter adulterationem veri quod in Verbo.

[12] Apud eundem,
“Venerunt dies visitationis, venerunt dies retributionis, cognoscent Israel, stultus propheta et insanus vir spiritus, hic propter multitudinem iniquitatis.. et magnum odium; speculator Ephraim cum Deo meo, propheta laqueus aucupis in omnibus viis ejus, odium in domo Dei ejus” (ix. 7, 8):
per “dies visitationis et retributionis” significantur dies ultimi judicii, quando mali luent poenas, quod est retributio, quam visitatio semper praecedit; per “Israelem,” “prophetam” et “virum spiritus,” non intelligitur Israel, propheta et vir spiritus, sed omnes illi qui ab ecclesia in falsis mali et malis falsi sunt, ac illa docent, exque Verbi sensu litterae confirmant; falsa mali significantur per “multitudinem iniquitatis, et mala falsi per “magnum odium;” per “Ephraimum,” qui speculator cum Deo, significatur intellectus Verbi; inde vocatur “speculator cum Deo;” sed quia intellectum Verbi pervertunt illi qui in falsis mali et in malis falsi sunt, et sic astute seducunt, ideo dicitur “Propheta laqueus aucupis et odium in domo Dei.”

[13] Apud Ezechielem,
“Propheta contra prophetas Israelis prophetantes, et dic prophetis e corde suo, Audite Verbum Jehovae; sic dixit Dominus Jehovih, Vae prophetis stultis, qui abeunt post spiritum suum, et juxta [id quod] non viderunt. ….Erit manus mea contra prophetas, videntes vanitatem et divinantes mendacium” (xiii. {1}2, 3, 9):
per “prophetas” hic et alibi in Verbo in sensu proximo intelliguntur prophetae quales fuerunt in Veteri Testamento, per quos Dominus locutus est; sed in sensu spirituali non intelliguntur illi prophetae, sed omnes quos Dominus ducit; apud hos etiam Dominus influit, ac illis revelat arcana Verbi, sive illa doceant sive non; quare hi per “prophetas” in spirituali sensu significantur: at per “prophetas qui prophetant e corde suo, et abeunt post spiritum suum, quique vident vanitatem et divinant mendacium,” intelliguntur omnes qui non docentur et ducuntur a Domino, sed a semet ipsis; unde illis insania loco intelligentiae, et stultitia loco sapientiae; nam illis est amor sui loco amoris in Deum, et amor mundi loco amoris erga proximum, ex quibus continue scaturiunt falsa: ex his videri potest quid per illa verba in serie significatur.

[14] Apud Micham,
“Nox Vobis pro visione, et tenebrae orientur vobis pro divinando, et occidet sol super prophetas, et nigrescet super iis dies” (iii. 6):
“Nox vobis pro visione” significat quod intellectus falsi erit pro intellectu veri; “tenebrae pro divinando” significat quod falsa pro veris revelatis; “occidet sol super prophetas, et nigrescet super iis dies,” significat quod non amplius aliqua lux a Domino et e caelo influet, quae illustrabit, sed caligo ex infernis quae intellectum nigrabit.

[15] Quoniam multis in locis nominantur prophetae, et quisque non aliam de illis ideam cepit quam sicut de prophetis Veteris Testamenti per quos Dominus locutus est ad populum et per quos Dominus dictavit Verbum, et quia Verbum in omnibus et singulis etiam spiritualem sensum habet, ideo in eo sensu per “prophetas” intelliguntur omnes quos Dominus docet; ita omnes qui in affectione veri spirituali sunt, hoc est, qui verum amant quia est verum, hos enim docet Dominus, influit in eorum intellectum, ac illustrat; et hoc plus quam apud prophetas Veteris Testamenti, hi enim non illustrabantur quoad intellectum, sed modo recipiebant auditu verba, quae dicturi erant aut quae scripturi; immo, nec interiorem eorum sensum minus spiritualem intelligebant. Ex his constare potest quod per “prophetas” in sensu spirituali intelligantur omnes qui a Domino sapiunt, sive etiam doceant sive non doceant: et quia omnis sensus vere spiritualis est abstractus ab idea personarum, locorum et temporum, ideo per “prophetam” quoque significatur in supremo sensu Dominus quoad Verbum et quoad doctrinam e Verbo, et quoque Verbum ac doctrina; ac in opposito sensu per “prophetas” significantur perversiones et falsificationes Verbi, ac falsa doctrinae. Et quia haec per “prophetas” in utroque sensu significantur, velim solum aliqua loca afferre in quibus prophetae nominantur, per quos intelliguntur omnes qui recipiunt et docent Verbum et doctrinam, et in sensu separato a personis intelligitur Verbum et doctrina, ac in opposito sensu qui pervertunt Verbum et docent falsa doctrinae, et abstracte perversio Verbi et falsum doctrinae:

[16] – Apud Esaiam,
“Exscindet Jehovah ex Israele caput et caudam;…. senex et honoratus faciebus caput est, propheta autem doctor mendacii cauda est” (ix. [13,] 14 [B.A. 14, 15]);
apud eundem,
“Effudit super vos Jehovah spiritum somnolentiae, et occlusit oculos vestros, prophetas et capita vestra, videntes obtexit” (xxix. 10);
apud Jeremiam,
“Abnegarunt Jehovam quando dixerunt, Non ille, neque veniet super nos malum, ac gladium famemque non videbimus; sed prophetae erunt in ventum, nec verbum in iis” (v. 12, 13);
apud eundem,
“Misi ad eos omnes servos meos prophetas, quotidie matutinando et mittendo” (vii. 25);
apud eundem,
“Sic dixit Jehovah Zebaoth contra prophetas, Ecce Ego cibans eos absinthio et potabo eos aquis fellis; quia a prophetis Hierosolymae exivit hypocrisis in universam terram:…. ne attendite ad verba prophetarum prophetantium vobis, vanos reddunt vos, visionem cordis sui loquuntur, non ex ore Jehovae” (xxiii. 15, |1|6);
apud eundem,
“Prophetae qui fuerunt ante me et ante te a saeculo, prophetarunt super terras multas, et super regna magna de bello, et de malo et de peste; propheta qui prophetat de pace, cum venerit verbum prophetae, cognoscetur propheta quod miserit eum” Deus (xxviii. 8, 9);
apud Matthaeum,
“Vae vobis” hypocritae et Pharisaei,” quia aedificatis sepulchra prophetarum, et ornatis monumenta justorum, et dicitis, Si fuissemus in diebus patrum nostrorum, non fuissemus participes eorum in sanguine prophetarum; itaque testamini contra vosmet quod filii sitis eorum qui occiderunt prophetas. ….Mitto ad vos prophetas, sapientes et scribas; jam vero ex iis occidetis et crucifigetis, ….ut veniat super vos omnis sanguis justus effusus super terram a sanguine Abelis justi usque ad sanguinem Sachariae filii Barachiae, quem occidistis inter templum et altare. ….Jerusalem, Jerusalem, quae occidis prophetas, et lapidas missos ad te….” (xxiii. 29-37; Luc. xi. {1}47-51):
in his locis apparet sicut per “prophetas” modo intelligantur prophetae, per quos Jehovah, hoc est, Dominus, locutus est; proinde quod Dominus per “occidere prophetas” {2}solum intellexerit necem eorum: sed simul intellexit occisionem et exstinctionem Divini Veri {3}oriundam ex falsificatione et adulteratione Verbi: nam per personam et ejus functionem in sensu spirituali intelligitur ipsa res qua persona fungitur et quam loquitur, ita per “prophetam” Divinum Verum seu Verbum, ac doctrina inde; quia functio personae unam rem cum persona agit, ideo ipsa res, quam propheta docet, per illum intelligitur: per “sanguinem effundere” etiam intelligitur adulterare vera Verbi” et quia gens Judaica talis erat, ideo dicitur, “Jerusalem, Jerusalem, quae occidis prophetas, et lapidas missos ad te,” per quae verba in sensu spirituali intelligitur quod exstinguant omne Divinum Verum quod ex Verbo apud illos.

[17] Quia per “prophetam” intelligitur Divinum Verum quod est Verbum et ex Verbo in ecclesia, et hoc exstingui nequit nisi ab illis apud quos Divinum Verum aut Verbum est, ideo dixit Dominus
Quod non con|v|eniens sit ut propheta intereat extra Hierosolymam (Luc. xiii. 33);
per “Hierosolymam” intelligitur ecclesia quoad doctrinam veri.
In Verbo etiam pluries dicitur “sacerdos et propheta;” et per “sacerdotem” ibi intelligitur qui ducit ad vivendum secundum Divinum Verum, et per “prophetam” qui docet illud. In hoc sensu nominantur “sacerdos” et “propheta” in sequentibus locis: – Apud Jeremiam,
“Non peribit lex a sacerdote, aut consilium a sapiente, aut Verbum a propheta” (xviii. 18);
apud eundem,
“In die illo…. peribit cor regis et cor principum, et stupescent sacerdotes, ac prophetae admirabuntur” (iv. 9);
apud Ezechielem,
“Quaerent visionem a propheta, sed lex periit a sacerdote, et consilium a senioribus; rex lugebit, et princeps induetur stupore” (vii. 26, 27):
per “visionem a propheta” intelligitur intellectus Verbi; per “legem a sacerdote” intelliguntur praecepta vitae; per “consilium a senioribus” intelligitur sapientia inde; per “regem et principes” intelligitur intelligentia per vera ex bono: hoc est spirituale horum verborum.

[18] Apud Esaiam,
“Sacerdos et propheta errant per siceram, absorbentur a vino, aberrant per siceram, errant inter videntes, titubant judicio” (xxviii. 7);
apud Jeremiam,
“Stupendum et horrendum factum est in terra; prophetae prophetarunt mendacium, et sacerdotes dominantur per manus suas, et populus meus amant ita” (v. [30,] 31);
apud eundem,
” [A] propheta usque ad sacerdotem quisque facit mendacium” (viii. 10);
apud eundem,
“Quando interrogaverint te…. aut propheta aut sacerdos, dicendo, Quodnam dictum propheticum Jehovae? dicito ad eos, Deserui vos, et prophetam et sacerdotem” (xxiii. 33, 34);
apud Zephaniam,
“Prophetae.. levissimi, viri perfidiarum, sacerdotes eorum profanant sanctum, violenter torquent Legem” (iii. 4);
apud Jeremiam,
“Sacerdotes non dixerunt, Ubi Jehovah? et tenentes Legem non agnoverunt Me:…. et prophetae prophetarunt per Baalem; post eos vero, qui non prosunt, iverunt. ….Pudefacti sunt domus Israelis, ipsi, reges eorum, principes eorum, et sacerdotes eorum, et prophetae eorum” (ii. 8, 26):
ut praeteream plura loca ubi “prophetae” et simul “sacerdotes” nominantur; et ibi per “sacerdotes” intelliguntur qui docent vitam et qui ducunt ad bonum, et per “prophetas” intelliguntur qui docent vera, per quae ducendi: in sensu autem abstracto per “sacerdotes” ac per “sacerdotium” intelligitur bonum amoris, proinde etiam bonum vitae; et per “prophetas” intelligitur verum doctrinae, proinde verum quod ducit ad bonum vitae; verbo, prophetae docebunt, et sacerdotes ducent.

[19] Apud Sachariam,
“In die illo…. exscindam nomina idolorum e terra, ut non memorentur amplius, etiamque prophetas et spiritum immundum transire faciam e terra; et fiet cum prophetaverint vir amplius, dicent ad eum pater ejus et mater ejus, qui generarunt eum, Non vives; ….{1}quin confodient eum pater ejus et mater ejus qui generarunt eum….: fiet in die illo, pudefient prophetae, vir propter visionem suam, cum prophetaverint, neque induent tunicam pili ut mentiantur; et dicet, Non propheta ego, vir colens terram ego, quia homo vendidit me a pueritia” (xiii. 2-4 [, 5]):
hoc de adventu Domini in mundum, et de abolitione cultus repraesentativi, tum falsitatum quibus doctrina ecclesiae tunc scatuit; nam gens Judaica, apud quam fuit illa ecclesia, omnem cultum posuit in externis, et nihil in internis; hoc est, in sacrificiis et talibus quae externa erant, et nihil in charitate et fide, quae interna sunt; inde cultus et doctrina constabant ex meris falsitatibus, et ipsa gens in se spectata erat idololatra. Abolitio talium a Domino per illa prophetae verba describitur: quare per “Exscindam nomina idolorum e terra, ut non memorentur amplius,” significatur abolitio cultus idololatrici, hoc est, cultus mere {2}externi absque interno: per “transire faciam prophetas et spiritum immundum e terra” significatur abolitio falsitatum doctrinae: per quod “dicent ad eum pater ejus et mater ejus, qui generarunt eum, cum prophetaverint amplius, Non vives,” significatur quod ecclesia instituenda a Domino, quae futura ecclesia interna, prorsus exstinctura sit falsa doctrinae, si quis illa doceret; per “prophetare” significatur docere falsa doctrinae, per “patrem et matrem” significatur ecclesia quoad bonum et quoad verum (per “patrem” ecclesia quoad bonum, et per “matrem” ecclesia quoad verum); per “Non vives” significatur exstinguere: hoc etiam intelligitur per quod “pater ejus et mater ejus, qui generarunt eum, confodient eum:” abolitio falsitatum doctrinae etiam intelligitur per “Pudefient prophetae, vir propter visionem suam, neque induent tunicam pili ut mentiantur;” per “prophetas” et “visionem” eorum etiam hic intelliguntur falsa doctrinae, et per “inducere tunicam pili ut mentiantur” significatur pervertere externa Verbi, qualia sunt in sensu litterae ejus; tunica pili apud prophetas repraesentabat ultimum sensum Verbi, similiter ac indumentum Johannis Baptistae ex pilis cameli: per quod dixerit, “Vir colens terram ego, quia homo vendidit me a pueritia,” significatur quod hoc illis sit ab Ecclesia Judaica, quae solum externa et non interna fuit, quia in ea natus et ideo ei addicatus.

[20] Apud Danielem,
“Septimanae septuaginta decisae sunt super populum tuum, et super urbem sanctitatis tuam, ad consummandum praevaricationem, et ad obsignandum peccata, et ad expiandum iniquitatem, et ad adducendum justitiam saeculorum, et ad obsignandum visionem et prophetam, et ad ungendum sanctum sanctorum” (ix. 24):
haec de adventu Domini, quando iniquitas consummata est, hoc est, quando non amplius aliquod bonum et verum in ecclesia residuum erit: “super populum et super urbem sanctitatis” significat super ecclesiam et ejus docrinam, quae tunc prorsus vastata et exstincta: “ad consummandum praevaricationem et ad obsignandum peccata” significat quando omnes in ecclesia sunt in falsis doctrinae et in malis quoad vitam; nam, ut in praemissis hujus articuli ostensum est, adventus Domini, et cum Ipso ultimum judicium, non prius adest quam cum non amplius aliquod verum doctrinae et bonum vitae in ecclesia superest; et hoc ex causa de qua supra, nempe, ut probi ab improbis separentur: “adducere justitiam saeculorum” significat ultimum judicium, quando cuivis retribuetur secundum facta ejus: “obsignare visionem et prophetam” significat finem prioris ecclesiae et principium novae; seu finem externae ecclesiae, quae fuit repraesentativa spiritualium, et principium internae quae est spiritualis; per “et prophetam” etiam intelliguntur falsa doctrinae; et quoque per eadem verba significatur quod Dominus impleturus omnia quae in Verbo de Ipso praedicta sunt: “ungere sanctum sanctorum” significat glorificationem Humani Domini per unionem cum Ipso Divino, et quoque significat postea omnem cultum ex amore in Ipsum.

[21] Apud Mosen,
“Jehovah dixit ad Mosen,… Constitui te deum Pharaoni, et Aharon frater tuus erit propheta tibi” (Exod. vii. 1):
quod Dominus dixerit ad Mosen quod “constituerit eum deum Pharaoni,” erat quia Moses repraesentabat Legem, per quam intelligitur Divinum Verum, quod etiam in sensu spirituali per “Deum” significatur; recipiebat enim Moses ex ore Domini verba quae dicturus erat Pharaoni, et qui recipit illa dicitur “deus;” inde quoque est quod angeli dicantur “dii,” et inde quoque significant Divina vera: quod Aharon esset “propheta ejus,” significat quod doceret verum receptum a Mose ac diceret Pharaoni, nam per “prophetam,” ut supra dictum est, significatur docens verum, et abstracte doctrina veri. (Sed haec amplius explicata videantur in Arcanis Caelestibus, n, 7268, 7269.)

[22] Ex eo est quod prophetae Veteris Testamenti repraesentaverint Dominum quoad doctrinam Divini Veri, et quod praecipui eorum repraesentaverint Dominum quoad ipsum Verbum ex quo doctrina Divini Veri, prout Moses, Elias, Elisaeus et Johannes Baptista; et quia Dominus est Verbum, hoc est, Divinum Verum, ideo Ipse in supremo sensu dictus est “Propheta.” Quoniam Moses, Elias et Johannes Baptista repraesentaverunt Dominum quoad Verbum, ideo
Moses et Elias apparuerunt, locuti cum Domino, cum transformatus (Matth. xvii. 3, 4; Marc. ix. 4, 5; Luc. ix. 30):
et ibi per “Mosen et Eliam” intelligitur Verbum tam Historicum quam Propheticum, per “Mosen” Verbum Historicum, et per “Eliam” Verbum Propheticum; et hoc ex causa, quia Dominus transformatus Se sistebat in forma in qua est Divinum Verum in caelo. Quod Elias repraesentaverit Dominum quoad Verbum, constat ex miraculis per illum factis, per quae omnia significantur talia quae Divini Veri seu Verbi sunt: et quia Johannes Baptista similiter repraesentabat Dominum quoad Verbum, ideo ille dictus fuit Elias; ut constat apud Malachiam,
“En Ego mitto vobis Eliam prophetam, antequam venit dies Jehovae magnus et terribilis, et convertet cor patrum ad filios, et cor filiorum ad patres, ne Veniam et percutiam terram anathemate” (iii. 23, 24 [B.A. iv. 5, 6]):
et quoque aperte dicitur
Quod Johannes Elias fuerit (Matth. xi. 14; cap. xvii. 10-12: Marc. ix. 11-13);
non quod fuerit Elias, sed quod repraesentaverit simile quod Elias, nempe Verbum: et quia Verbum docet quod Dominus in mundum venturus sit, et quoque in omnibus et singulis in sensu intimo agit de Domino, ideo
Praemissus est Johannes ut doceret illos quod Dominus venturus sit (videatur Matth. xi. 9. 10: Luc. i. 76; cap. vii. 26).

[23] Ex his nunc constare potest unde est quod Dominus dicatur Propheta, nempe,
Quia Ipse erat Verbum, hoc est, ipsum Divinum Verum (ut constare potest ex Johanne, cap. i. vers. 1, 2, 14).
Quod Dominus dicatur “Propheta” quia fuit Verbum, constat apud Mosen,
“Prophetam e medio tui, e fratribus tuis, sicut me, excitabit tibi Jehovah Deus tuus, Huic obedietis:…. dabo verba mea in os Ipsius, ut loquatur ad vos omne quod praecepero Ipsi:…. vir qui non obediverit verbis meis, quae loquetur in nomine meo, Ego quaeram a cum illo” (Deutr. xviii. {1}15-19):
quod dicatur quod “Jehovah excitaturus Prophetam sicut Mosen,” erat quia Moses repraesentavit Dominum quoad Legem, hoc est, quoad Verbum, ut supra dictum est; quare etiam de Mose dicitur
Quod Jehovah cum illo locutus sit ore ad os, et non sicut cum prophetis aliis per visiones, somnia et aenigmata (Num. xii. 1-8);
per quae etiam repraesentativum Domini apud Mosen describitur; Dominus enim ex Jehovah, hoc est, ex ipso Divino quod in Ipso ex conceptione fuit, Secum locutus est: hoc intelligitur per “Dabo verba mea in os Ipsius, ut loquatur ad vos omne quod praecepero Ipsi;” et hoc quoque repraesentabatur apud Mosen, quod “Jehovah ore ad os locutus sit cum illo, et non sicut cum aliis prophetis.” Inde nunc est
Quod Dominus dicatur Propheta (etiam apud Matthaeum, cap. xxi. 11: apud Lucam, cap. vii. 16: apud Johannem, cap. vii. 40, 41; cap. ix. 17).

625. “Super populos et gentes, et linguas et reges multos.” – Quod significet apud omnes qui ii; veris et in bonis quoad vitam sunt, et simul in bonis et in veris quoad doctrinam, secundum cujusvis religionem, proinde ut doceatur Verbum quoad bona vitae et quoad vera doctrinae, constat ex significatione “populorum et gentium,” quod sint qui ab ecclesia spirituali et ab ecclesia caelesti sunt; illi qui ab ecclesia spirituali sunt, vocantur in Verbo “populi;” at illi qui ab ecclesia caelesti sunt, vocantur “gentes;” illi qui ab ecclesia spirituali sunt, qui vocantur “populi,” sunt qui in veris quoad doctrinam et quoad vitam Sunt; et qui ab ecclesia caelesti sunt, qui vocantur “gentes,” sunt qui in bono amoris in Dominum sunt, et inde in bono quoad vitam: (sed de significatione “populorum” et “gentium” in Verbo, videatur supra, n. 175, 331:) et ex significatione “linguarum et regum multorum,” quod sint qui in bonis et veris quoad vitam et quoad doctrinam sunt, sed secundum cujusvis religionem; “linguae” enim significant bona veri, et confessionem eorum secundum cujusvis religionem (videatur supra, n. 330, 455); et “reges” significant vera quae ex bono, et “reges multi” varia vera quae ex bono, sed secundum cujusvis religionem. (Quod “reges” significent vera ex bono, videatur supra, n. 31, 553.)

[2] Quod “reges multi” significent varia vera quae ex bono, est quia populi et gentes extra ecclesiam plerique fuerunt in falsis quoad doctrinam; sed usque, quia vitam amoris in Deum et charitatis erga proximum vixerunt, falsa religionis eorum a Domino acceptata fuerunt sicut vera, ex causa quia intus in falsis eorum fuit bonum amoris, et bonum amoris qualificat omne verum; et tunc falsum quod a talibus creditur esse verum, etiam bonum intus latens facit, ut illi, dum in alteram vitam veniunt, percipiant genuina vera, et recipiant illa. Praeterea sunt vera quae solum apparentiae veri sunt, prout sunt illa vera quae in sensu. litterae Verbi sunt; illae veri apparentiae etiam a Domino acceptantur sicut genuina vera, quando in illis est bonum amoris in Dominum et bonum charitatis erga proximum; etiam bonum intus latens apud illos in altera vita dissipat apparentiaS, et nudat vera spiritualia, quae sunt genuina vera. Ex his constare potest quid hic intelligitur per “reges multos.” (Sed de falsis in quibus bonum, quae sunt apud gentes, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 21.)

[3] Ex his quae in hoc articulo, et ex illis quae in praecedente, dicta et ostensa sunt, constare potest quod per quod “oporteat iterum prophetare super populos, gentes, linguas et reges multos” significetur quod adhuc docendum sit Verbum illis qui in bonis et veris quoad doctrinam et inde vitam sunt; sed quia dicitur “super populos, gentes, linguas et reges,” etiam per illa verba significatur quod docendum sit Verbum quoad bona vitae et quoad vera doctrinae, nam haec duo sunt quae Verbum in toto suo complexu continet.

[4] Hic sensus est sensus illorum verborum abstractus a personis, qui est sensus vere spiritualis: sensus litterae in plerisque locis spectat personas, etiam nominat illas; Sed sensus vere spiritualis est prorsus absque respectu personarum. Angeli enim, qui in sensu spirituali Verbi sunt, in singulis quae cogitant et loquuntur, non aliquam ideam personae nec loci habent, quoniam idea personae et loci limitat et finit cogitationes, et per id facit illas naturales; aliter idea abstracta a personis et locis; inde est quod illis intelligentia et sapientia sit, et inde est quod intelligentia et sapientia angelica sit ineffabilis: homo enim, dum in mundo vivit, in cogitatione naturali est; et cogitatio naturalis ideas habet ex personis, locis, temporibus, et ex materialibus, quae si homini auferrentur, periret ei cogitatio quae ad perceptionem venit, nam sine illis nihil quicquam comprehendit; at cogitatio angelica absque ideis ex personis, locis, temporibus et materialibus est; inde est quod cogitatio et inde loquela angelica sit ineffabilis, et quoque homini incomprehensibilis.

[5] At usque homo qui in mundo vitam amoris in Dominum et vitam charitatis erga proximum vivit, is post excessum e mundo in intelligentiam et sapientiam illam ineffabilem venit; nam mens ejus interior, quae est ipsa mens ejus spiritus, tunc aperitur, et homo tunc, cum fit angelus, ex illa cogitat et loquitur, proinde talia quae in mundo non potuit effari, nec comprehendere. Mens talis spiritualis, quae similis est menti angelicae, cuivis homini inest; sed in mundo, quia per corpus materiale ibi loquitur, videt, audit et sentit, intra mentem naturalem latet, seu supra hanc vivit; et homo quod inibi cogitat tunc prorsus ignorat, nam cogitatio illius mentis tunc influit in mentem naturalem, ac se ibi limitat, finit, et sistit videndam et percipiendam. Homo nescit, dum in corpore in mundo est, quod interius illam mentem, et inibi intelligentiam et sapientiam angelicam, possideat; ex causa quia omnia quae ibi versantur, influunt in mentem naturalem, ut dictum est, et sic secundum correspondentias fiunt naturalia. Haec dicta sunt ut sciatur quale est Verbum in sensu spirituali, quando hic sensus prorsus abstractus est a personis et a locis; hoc est, a talibus quae ex materialibus corporis et mundi suum quale trahunt.

626. CAPUT XI.
|1.| Et datus est mihi calamus similis baculo, et angelus adstitit dicens, Surge et metire templum Dei et altare, et adorantes in eo.
2. Et atrium, quod extra templum, ejice foras, et ne illud metiaris, quia datum est gentibus, et civitatem sanctam conculcabunt mensibuS quadraginta duobus.
3. Et dabo duobus testibus meis, et prophetabunt diebus mille ducentis sexaginta, circuminduti saccis.
4. Hi sunt duae olivae, et duo candelabra, quae coram Deo terrae stantia.
5. Et si quis illis voluerit nocere, ignis egredietur ex ore illorum, et devorabit inimicos illorum; et si quis illis voluerit nocere, ita oportet illum occidi.
6. Hi habent potestatem claudere caelum, ut non pluat pluvia in diebus illorum prophetiae; et potestatem habent super aquas convertere illas in sanguinem, et percutere terram omni plaga, quotiescunque voluerint.
7. Et cum absolverint testimonium suum, bestia ascendens ex abysso faciet bellum cum illis, et vincet illos, et occidet illos.
8. Et corpora illorum super platea urbis magnae, quae vocatur spiritualiter Sodoma et Aegyptus, ubi et Dominus noster crucifixus est.
9. Et videbunt ex populis et tribubus et linguis et gentibus corpora illorum dies tres et dimidium; et corpora illorum non permittent poni in monumenta.
10. Et habitantes super terra gaudebunt super illis et laetabuntur, et munera mittent invicem, quoniam illi duo prophetae cruciaverunt habitantes super terra.
11. Et post tres dies et dimidium spiritus vitae ex Deo intravit in illos, et steterunt super pedibus suis; et timor magnus cecidit super videntes illos.
12. Et audiverunt vocem magnam ex caelo dicentem illis, Ascendite huc; et ascenderunt in caelum in nube, et viderunt illos inimici illorum.
13. Et in illa hora factus est terrae motus magnus, et decima pars urbis cecidit, et occisa sunt in terrae motu nomina hominum millia septem; et reliqui territi facti sunt, et dederunt gloriam Deo caeli.
14. Vae secundum praeteriit; ecce vae tertium venit cito.
15. Et septimus angelus clanxit, et factae sunt voces magnae in caelo, dicentes, Facta sunt regna mundi Domini nostri et Christi Ipsius, et regnabit in saecula saeculorum.
16. Et viginti et quatuor seniores, qui coram Deo sedentes super thronis suis, ceciderunt super facies suas, et adoraverunt Deum;
17. Dicentes, Gratias agimus Tibi, Domine Deus omnipotens, qui es et qui eras et qui venturus es, quod adeptus sis potentiam tuam magnam, et regnum inieris.
18. Et gentes iratae sunt; et venit ira tua, et tempus mortuorum judicari, et dare mercedem servis tuis prophetis, et sanctis, et timentibus nomen tuum, parvis et magnis; et perdere perdentes terram.
19. Et apertum est templum Dei in caelo, et visa est arca foederis Ipsius in templo Ipsius; et facta sunt fulgura et voces et tonitrua et terrae motus et grando magna.

EXPLICATO.
VERSUS 1, 2.
“Et datus est mihi calamus similis baculo, et angelus adstitit dicens, Surge et metire templum Dei et altare, et adorantes in eo. Et atrium, quod extra templum, rejice foras, et ne illud metiaris, quia datum est gentibus, et civitatem sanctam conculcabunt mensibus quadraginta duobus.”
1. “Et datus est mihi calamus similis baculo,” significat modum visitationis, hoc est, explorationis qualis est ecclesia quoad verum et quoad bonum [n. 627]; “et angelus adstitit dicens,” significat voluntatem Domini et mandatum [n. 628]; “Surge, metire templum Dei et altare, et adorantes in eo,” significat ut exploret ecclesiam, qualis est quoad receptionem Divini Veri et Divini Boni, et inde quoad cultum Domini [n. 629].
2. “Et atrium, quo extra templum, rejis foras, et ne illud metiaris,” significat quod externum Verbi, et inde ecclesiae et cultus, non explorandum sit [n. 630]; “quia datum est gentibus,” significat quoniam id perversum est per mala vitae et falsa doctrinae [n. 631]; “et civitatem sanctam conculcabunt,” significat quod destructuri omnem doctrinam veri et boni ex Verbo [n. 632]; “mensibus quodraginta duobus,” significat usque ad finem veteris ecclesiae et principium novae [n. 633].

627. [Vers. 1.] “Et datus est mihi calamus similis baculo.” – Quod significet modum visitationis, hoc est, explorationis qualis est ecclesia quoad verum et quoad bonum, constat ex significatione “calami,” quod sit per quem exploratur qualitas; per “metiri” enim significatur explorare, et per mensuram” qualitas rei; inde per “calamum,” per quem metiretur templum et altare, ut sequitur, seu per “calamum mensurae,” significatur modus explorandi qualitatem: quod sit modus explorandi qualis est ecclesia quoad verum et quoad bonum, est quia sequitur quod “metiretur templum et altare, et adorantes in eo,” per quae significatur ecclesia quoad verum et quoad bonum, et inde quoad cultum.

[2] Quod “calamus” etiam significet visitationem, est quia visitatio est exploratio hominum ecclesiae quales sunt, et quia visitatio {1}praecedit ultimum judicium, de quo postea agitur. Qualis est visitatio seu exploratio illa, constare potest ex visitatione in Sodoma, quod primum illuc missi fuerint angeli, ac per illos visitatio seu exploratio facta est, quales essent quoad receptionem Divini Veri ac Divini Boni, nam angeli illi repraesentabant Dominum quoad Divinum procedens; et postquam exploratum est, quod omnes in Sodoma, praeter Lothum, non vellent recipere illos, sed damnum inferre illis, tunc exitium illorum venit, per quod ultimum judicium illorum intelligitur.

[3] Quod fuerit calamus, per quem mensuratio fieret, est quia per “calamum” seu “cannam” significatur Divinum Verum in ultimo ordinis; et per “baculum,” cui calamus similis erat, significatur potentia; et per verum in ultimo ordinis et ejus potentiam fit omnis visitatio seu exploratio, nam omnia vera usque a primis simultaneum formant, seu coexistunt, in ultimo; quapropter omnia quae a Divino fiunt, ex primis per ultima fiunt; hic itaque visitatio seu exploratio, quod verum significatur per “calamum” seu “cannam.”

[4] Similiter in his sequentibus in Apocalypsi,
Quod unus ex septem angelis habuerit calamum aureum, quo metiebatur civitatem Hierosolymam et portas ejus et murum ejus; et quod mensus sit civitatem calamo ad stadiorum duodecim millia (xxi. 15, 16);
et apud Ezechielem,
Quod in manu angeli esset filum lini et calamus mensurae, et calamus sex ulnarum, et quod illo mensus sit longitudinem, latitudinem et altitudinem aedificii, portae, porticus, atrii, templi, et plura alia (cap. xl. 3, 5, 6, 8, 11, 13, 17, seq.; cap. xli. 1-5, 13, 14, 22; cap. xlii. 1 ad fin.):
quod per “calamum mensurae” hic quoque intelligatur modus explorandi ecclesiam quoad verum et quoad bonum, constare potest ex eo, quod angelus mensus sit singula templi quoad longitudinem, latitudinem et altitudinem; et per “longitudinem” significatur bonum, per “latitudinem” verum, et per “altitudinem” gradus boni et veri a supremis seu intimis ad infima seu ultima. (Quod “longitudo” et “latitudo” illa significent, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 197.) Quod “calamus” significet verum in ultimis, per quod explorationes fiunt, patet quoque ex eo, quod in manu angeli etiam esset filum lini, et per “filum lini” significatur verum; tum ex eo, quod calamus esset “sex ulnarum,” ac per “sex” significantur similia quae per “tria,” nempe vera in toto complexu (videatur supra, n. 384, 532). Quod “metiri” significet explorare quale rei, videbitur in sequenti articulo.

[5] Per verum ultimum, seu verum in ultimo ordinis, intelligitur verum sensuale, quale est verum in sensu litterae Verbi illis qui mere sensuales sunt. Divinum Verum in descensu procedit secundum gradus a supremo seu intimo ad infimum seu ultimum. Divinum Verum in supremo gradu est quale est Divinum quod proxime procedit a Domino, ita quale est Divinum Verum supra caelos; hoc quia infinitum est, non ad ullius angeli perceptionem potest venire: Divinum autem Verum primi gradus est quod ad perceptionem angelorum intimi seu tertii caeli pervenit, et vocatur Divinum Verum caeleste; ex hoc est sapientia illorum angelorum: Divinum Verum secundi gradus est quod ad perceptionem angelorum medii seu secundi caeli pervenit, ac illorum sapientiam et intelligentiam facit, et vocatur Divinum Verum spirituale: Divinum Verum tertii gradus est quod ad perceptionem angelorum ultimi seu primi caeli pervenit, et facit illorum intelligentiam et scientiam, ac vocatur Divinum Verum caeleste et spirituale naturale: Divinum autem Verum quarti gradus est quod ad perceptionem hominum ecclesiae viventium in mundo pervenit, ac illorum intelligentiam et scientiam facit; hoc vocatur Divinum Verum naturale; ultimum hujus vocatur Divinum Verum sensuale.

[6] Haec Divina Vera secundum suos gradus in ordine sunt in Verbo; et Divinum Verum in ultimo gradu, seu in ultimo ordinis, est quale est Divinum Verum in sensu litterae Verbi pro infantibus et pro maxime simplicibus qui sensuales sunt: hoc Divinum Verum est quod per “calamum” seu “cannam” significatur: et quia explorationes apud omnes fiunt per Divinum hoc Verum ultimum, ut supra dictum est, ideo mensurationes et ponderationes in ecclesiis repraesentativis fiebant per calamos seu cannas, per quas id Divinum Verum significatur. Quod mensurationes factae sunt per calamos, nunc supra ostensum est; quod etiam ponderationes, constat apud Esaiam,
“Argentum calamo ponderant” (xlvi. 6).

[7] Quoniam “calamus” significat verum in ultimis, quale est simplicibus et infantibus, qui non spirituales sed naturales sensuales sunt, ideo etiam dicitur apud Esaiam,
“Calamum contusum non confringet, et linum fumigans non exstinguet, et veritatem proferet in judicium” (xlii. 3):
ibi de Domino, et per “calamum contusum non confringet” significatur quod Divinum Verum sensuale apud simplices et infantes non laedet; per “linum fumigans non exstinguet” significatur quod Divinum Verum quod apud simplices et infantes ex pusillo bono amoris incipit vivere, non perdet; “linum” enim significat verum, et “fumigans” significat vivens ex aliquanto amore; et quia utrumque, nempe “calamus” et “linum,” significat verum, ideo etiam dicitur de Domino quod “veritatem proferet in judicium,” per quod intelligitur quod apud illos producet intelligentiam; “judicium” significat intelligentiam.

[8] “Calamus” etiam significat Verum sensuale, quod est ultimum, quale datur apud naturales homines, etiam malos, apud eundem,
“Erit locus aridus in stagnum,…. gramen pro calamo et junco” (xxxv. 7):
haec de instauratione ecclesiae a Domino; et quod tunc illis erit intelligentia per Divinum Verum spirituale apud quos non prius aliqua, significatur per “Erit locus aridus in stagnum;” et quod tunc erit scientia per Divinum Verum naturale illis apud quos prius modo verum sensuale fuit, significatur per “Gramen pro calamo et junco;” “gramen” significat scientiam ex origine spirituali, seu per quam verum spirituale confirmatur; “calamus” et “juncus” autem significant scientiam ex origine sensuali, seu per quam fallaciae sensuum confirmantur: haec scientia in se spectata est modo scientia infime naturalis, dicenda materialis et corporea, in qua parum vel nihil vitae.

[9] Apud eundem,
“Recedent flumina, comminuentur et exsiccabuntur fluvii Aegypti, calamus et ulva marcescent” (xix. 6):
per haec in sensu spirituali intelligitur quod omnis intelligentia Divini Veri peritura sit; “recedent flumina” significat quod omnia intelligentiae spiritualis abitura sint; “comminuentur et exsiccabuntur fluvii Aegypti” significat quod omnia intelligentiae naturalis peritura sint; “calamus et ulva marcescent ” significat quod verum ultimum, quod vocatur verum sensuale, quod modo est scientificum, evaniturum; “flumina” et “fluvii significant illa quae intelligentiae sunt, “Aegyptus” significat naturale, ac “calamus et ulva” verum seu scientificum sensuale; “recedere,” “comminui,” “exsiccari” et “marcescere” significat perire et evanescere.

[10] Apud eundem,
“Confisus es super baculo calami contusi hujus, super Aegypto, super quo quando vir nititur, intrat in manum ejus, et perforat eam; sic Pharao rex Aegypti omnibus confidentibus super illo” (xxxvi. 6):
per “Aegyptum” significatur naturalis homo separatus a spirituali, et illius scientificum; quod cum separatum est ab intelligentia spiritualis hominis est fatuum, et applicatur confirmandis omnis generis malis; quare est scientificum falsum hoc itaque est quod vocatur “baculus calami contusi;” “calamus” est, ut dictum est, verum in ultimo ordinis, quod est scientificum sensuale; “contusum” significat fractum et non cohaerens cum aliquo vero interiori quod consistentiam facit; “baculus” est potentia inde percipiendi, et quoque de veris ratiocinandi: hoc itaque est quod intelligitur per “Quando vir nititur super eo, intrat in manum ejus et perforat eam;” “niti super eo baculo” significat confidere suaemet potentiae percipiendi vera, et de illis ex proprio ratiocinandi; “intrare in manum,” et “perforare illam,” significat perdere omnem potentiam intellectualem, ac mere falsa pro veris videre et arripere: “sic Pharao rex Aegypti omnibus confidentibus super illo” significat quod talis sit naturalis homo separatus a spirituali quoad ejus scientifica et inde intelligentiam, et ex hac ratiocinationem.

[11] Apud Hiobum,
“Scapula mea ab humero decidat, et brachium meum inde a calamo confringatur; quia pavor super me exitii Dei, et prae majestate Ipsius nihil possem: num posui aurum spem meam, et auro puro dixi, Fiducia mea?” (xxxi. 22-24:)
agitur etiam ibi de confidentia propriae intelligentiae; et per illa verba in sensu spirituali describitur quod ex illa nihil veri videatur, sed quod mere falsum quod non cohaeret cum aliquo vero; non cohaerentia significatur per “Scapula mea ab humero decidat, et brachium meum inde a calamo confringatur;” “scapula,” “humerus” et “brachium” significant potentiam, ibi potentiam intelligendi et percipiendi verum; “decidere ab humero,” et “a calamo confringi,” significat separari a potentia spirituali percipiendi verum, et inde a sensuali corporeo homine falli et per falsum perire; “calamus” est verum in ultimo ordinis, quod vocatur scientificum sensuale, quod fit mere falsum quando est solius naturalis hominis separati a spirituali: “pavor exitii Dei” significat jacturam intellectus Omnis veri; “prae majestate Ipsius nihil posse” significat quod nihil intellectus et perceptionis veri sit a proprio hominis, sed omne ex Deo; “ponere aurum spem, et dicere auro puro, Fiducia mea,” significat quod sibi non confisus fuerit, credendo quod aliquid boni sit a semet.

[12] Apud Ezechielem,
“Ut cognoscant omnes habitatores Aegypti quod Ego Jehovah, propterea quod illi fuerint baculus calami domui Israelis; quando tenuerunt te manu, confractus es, perfodisti illis omnem humerum; et quando innixi sunt tibi, fractus es, et stare fecisti illis omnes lumbos” (xxix. 6, 7):
similia hic de Aegypto dicuntur quae supra, et per “Aegyptum” hic quoque significatur naturalis homo separatus a spirituali, ac scientificum ejus, quod applicatum malis est mere falsum; haec de illiS in ecclesia, qui propriae intelligentiae confident, dicta sunt: “filii Israelis” significant illos qui ab ecclesia sunt; illorum confidentia significatur per “baculum calami:” quod inde illis perierit omnis facultas percipiendi verum, significatur per “Quando tenuerunt te manu confractus es, et perfodisti illis omnem humerum;” “humerus” significat potentiam seu facultatem intelligendi verum; jactura ejus significatur per “quando innixi sunt tibi, fractus es:” quod inde omne bonum amoris et charitatis deperditum et dissipatum sit, significatur per “Stare fecisti illis omnes lumbos;” “lumbi” significant conjugium veri et boni, hic itaque quod non verum sit conjunctum bono; verum conjunctum bono facit bonum amoris et charitatis, quoniam omne bonum amoris et charitatis formatur per vera.

[13] Apud Davidem,
“Increpa feram calami,” se cannae, “congregationem fortium inter vitulos populorum, conculcans laminas argenti, dispersit populos, bella {1}desiderat: venient pingues ex Aegypto, Aethiopia accelerabit {2}manus suas Deo” (Ps. lxviii. 31, 32 [B.A. 30, 31]):
agitur ibi de regno Domini: quod cavendum sit a scientifico falso, hoc est, a scientifico false applicato e naturali homine separato a spirituali, intelligitur per “Increpa feram calami,” cannae, seu arundinis; quia illa scientifica, quoniam sunt ex fallaciis sensuum, fortiter persuadent, vocantur “congregatio fortium:” “vituli populorum” sunt bona ecclesiae quae in naturali homine: “laminae argenti” sunt vera ecclesiae;” “conculcare” et “dispergere” est deperdere et dissipare, quod fit ab illis qui naturales et sensuales sunt, ac naturaliter et sensualiter et non simul spiritualiter cogitant, ita qui ex naturali et sensuali homine separato a spirituali; ille homo intelligitur per “feram seu” arundinis:” “bella desiderare” significat ratiocinationes contra vera: “pingues ex Aegypto,” ac “Aethiopia,” sunt illi qui in scientia rerum spiritualium sunt, et qui in cognitionibus veri et boni; qui accessuri ad regnum Domini quia in luce ex spirituali homine sunt.

[14] In Libro Primo Regum,
“Percutiet Jehovah Israelem sicut nutat calamus in aquis, et avellet Israelem a super terra bona” (xiv. 25):
vastatio ecclesiae apud filias Israelis comparatur nutationi calami seu arundinis in aquis, quia per “calamum” seu arundinem significatur verum sensualis hominis, quod est ultimum; et id verum, quando separatur a luce spiritualis hominis, est falsum: nam sensualis homo omnia sua haurit ex apparentiis in mundo; inde ratiocinationes ex illis de Spiritualibus sunt merae fallaciae, et ex fallaciis sunt falsa. (Quid fallaciae sensuum in spiritualibus, et quod inde falsa, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 53; tum supra in Explicatione super Apocalypsin, n. 575; et quod scientifica sensualia sint mere fallaciae quando homo sensualis ex illis ratiocinatur, supra, n. 569 [c], 581 [a]: tum quid sensuale, et qualis sensualis homo, in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 50.)

[15] Apud Evangelistas,
Quod posuerint calamum in dextram Domini, et quod postea acceperint calamum et illo percusserint caput Ipsius (Matth. xxvii. 29, 30; Marc. xv. 19);
Tum quod spongiam imposuerint calamo, et potaverint Ipsum aceto (Matth. xxvii. 48; Marc. xv. 36);
qui non scit sensum Verbi spiritualem, credere potest quod haec et plura quae de passione Domini memorantur, non plus involvant quam vulgares modos illusionis; sicut quod “coronam ex spinis posuerint super capite Ipsius,” quod “vestes Ipsius partiti sint, et non tunicam,” quod “genua coram Ipso Rexerint” illudendi causa; et quoque hoc, quod “calamum dederint in dextram Ipsius, et illo dein percusserint caput Ipsius;” tum quod “spongiam impleverint aceto seu myrrhato vino, et imposuerint illam calamo, et eo potaverint Ipsum:” at sciendum est quod omnia quae de passione Domini memorantur, significent illusionem Divini Veri, proinde falsificationem et adulterationem Verbi, quoniam Dominus, cum in mundo fuit, erat Ipsum Divinum Verum, quod in ecclesia est Verbum; et quia Dominus illud erat in mundo, permisit Judaeis Se Ipsum tractare prorsus sicut tractabant Divinum Verum seu Verbum per falsificationem et adulterationem ejus. Applicuerunt enim omnia Verbi suis amoribus, et riserunt ad omne verum, quod cum amoribus illorum discordaret, sicut ad Ipsum Messiam, quia non secundum eorum explicationem et religionem fieret Rex super universum mundum, et illos in gloriam super omnes populos et gentes eveheret. (Quod omnia quae de passione Domini memorantur, talia significent, videatur supra, n. 64, 83, 195 [c] fin.) Quod autem “dederint calamum in manum Domini, et dein illo percusserint caput Ipsius,” significabat quod falsificaverint Divinum Verum seu Verbum, et quod prorsus illuserint intellectum veri, ac Divinam sapientiam: per “calamum” significatur falsum in extremis (ut supra), et per “percutere caput” significatur rejicere et illudere intellectum Veri et Divinam sapientiam (“caput Domini” illam significat); et quia “potaverunt Dominum aceto,” per quod significatur falsificatum, ideo etiam spongiam illo impletam imposuerunt “calamo,” per quem significatur falsum in extremis, quod est falsum sustentans.

628. “Et angelus adstitit dicens.” – Quod significet voluntatem Domini et mandatum, constat ex significatione “adstare,” quod hic sit voluntas (de qua sequitur); ex significatione “angeli,” quod sit Dominus quoad Verbum (de qua supra, n. 593); et ex significatione “dicere,” cum a Domino, quod sit mandatum; nam quod Dominus dicit, ut fiat, aut ut aliquis faciat, est mandatum. Quod “adstitit angelus” hic sit voluntas Domini, est quia in mundo spirituali cogitatio cum intentione et voluntate videndi alterum, loquendi cum illo, et mandatum ei dandi, facit ut praesens sit, hoc est, ut adstet; in illo enim mundo non sunt distantiae quae constantes et inde mensurabiles sicut in mundo naturali, sed similitudo affectionis et inde cogitationis facit praesentiam, ac dissimilitudo earum facit absentiam; ex illa origine sunt omnes distantiae in illo mundo: hoc venit ex hoc universali, quod Dominus praesens sit apud omnes secundum eorum amorem in Ipsum, et secundum amorem erga proximum, et inde cogitationes; ex hoc universali principio existunt omnes distantiae, hoc est, praesentiae et absentiae, inter angelos et spiritus; quare cum aliquis desiderat loqui cum altero, hoc est, cogitat de illo ex intentione seu voluntate loquendi cum illo, fit is illico praesens, seu ipse praesens apud eum: (quod ita sit, videri etiam potest in opera De Caelo et Inferno, n. 191-199, ubi actum est De Spatio in Caelo:) ex his nunc constare potest unde est quod “adstitit angelus” significet voluntatem Domini; “adstare” enim est praesens esse.

629. “Surgere, metire templum Dei et altare, et adorantes in eo.” – Quod significet ut exploret ecclesiam qualis est quoad receptionem Divini Veri et Divini Boni, et inde quoad cultum Domini, constat ex significatione “metiri,” quod sit explorare rem qualis est (de qua sequitur); ex significatione “templi,” quod in supremo sensu sit Divinum Humanum Domini quoad Divinum Verum, et in sensu respectivo caelum et ecclesia quoad Divinum Verum procedens a Domino (de qua supra, n. 220); ex significatione “altaris,” quod in supremo sensu sit Divinum Humanum Domini quoad Divinum Bonum, et in sensu respectivo caelum et ecclesia quoad Divinum Bonum procedens a Domino (de qua etiam supra, n. 391, 490, 496): et ex significatione “adorantium,” quod sit cultus. Quod “adorantes” significent cultum Domini, est quia cultus in adoratione Domini consistit, et quia in sensu spirituali non intelligitur aliquid personae, sed modo res abstracta a personis (de qua re videatur supra, n. 99, 100, 270, 325, 625); inde est quod per “adorantes” significetur adoratio et cultus. Ex his constare potest quod per “Surge, metire templum Dei et altare, et adorantes in eo,” significetur, ut exploret ecclesiam qualis est quoad receptionem Divini Veri et Divini Boni procedentis a Domino, et inde quoad cultum.

[2] Quod “metiri” in sensu spirituali non significet metiri, constare potest ex eo, quod mandatum sit ut non solum metiretur “templum” et “altare,” sed etiam “adorantes in eo;” tum quod “metiri templum et altare” involvat aliquid quod significatur per mensuras illorum, ita quod significatur per “longitudinem,” “latitudinem” et “altitudinem;” nam “metiri adorantes in templo” non dici potest nisi “metiri” significet explorare quale eorum seu quale rei.

[3] Quod “metiri” significet explorare quale rei, tum designare illud, constare potest ex locis in Verbo, ubi “metiri” et “mensurae” dicuntur, ut ex sequentibus his: – Apud Ezechielem,
Vir, cui filum lini in manu ejus et calamus mensurae, mensus est aedificium, tum limen portae, porticum portae in domo, porticum portae a domo, januam portae, portam a tecto thalami, et plura, quae mensus est quoad latitudinem, longitudinem et altitudinem (xl. 3, 5, 6, 8, 11, 13, 17, seq.);
et postea,
Mensus est templum, superliminare ostii, parietem domus, et ipsam domum, quoad latitudinem et longitudinem (xli. 1-5, 13, 14, 22);
dein,
Atrium interius, et quae illius atrii erant ( [cap.] xlii.);
demum,
Mensus est altare et quae altaris erant (xliii. 13, seq.):
mensurae etiam designatae sunt in numeris, quot nempe “calami,” quot “ulnae,” et quot “palmi;” ex quibus constare potest quod per “metiri” illa non intelligatur metiri, sed designare quale rei, quae per singula mensurata designatur; nempe quae per “aedificium,” “portam,” “porticum,” “templum,” “superliminare,” “parietem,” “atrium” et “altare:” per “aedificium,” “domum” et “templum” significatur ecclesia: per “januam” et “portam” verum introducens; per “porticum” et “atrium” significantur omnia quae extra ecclesiam sunt, sed usque quae spectant illam, quae sunt omnia quae apud hominem ecclesiae in naturali ejus homine sunt; nam ipsa ecclesia apud hominem est in interno seu spirituali homine seu mente, ita interius apud illum; at quae in externo seu naturali homine seu mente sunt, ita quae exterius resident, omnia correspondent illis quae ipsius ecclesiae sunt, quae, ut dictum est, in interno seu spirituali homine seu mente sunt; haec exteriora sunt quae per “porticum” extra domum et per “atrium” significantur. Qualia illa futura sunt, designata ibi sunt per mensuras et per numeros; nam in illis capitibus agitur de ecclesia Domini futura, quae ecclesia interna vocatur, et haec ita describitur. Quisque videre potest quod tales mensurationes nullius rei forent si non unaquaevis mensuratio aliquid significaret; quid autem significat, constare potest ex significatione mensurati, et quale ejus ex significatione mensurae in numero.

[4] Sunt modo tria quae mensurantur, nempe latitudo, longitudo, et altitudo; et per “latitudinem” significatur ecclesiae verum, per “longitudinem” ecclesiae bonum, et per “altitudinem” utrumque quoad gradus; gradus veri et boni sunt quale est verum et bonum interius seu superius, et quale exterius seu inferius. Quod haec per tres illas dimensiones significentur, est quia caelum dicitur “latum” a meridie in septentrionem, et dicitur “longum” ab oriente in occidentem, et dicitur “altum” a tertio caelo quod in supremis est ad primum caelum quod in infimis: et quia illi qui in caelo habitant a meridie in septentrionem in veris doctrinae sunt, ideo per “latitudinem” significatur verum caeli seu ecclesiae; et quia in caelo habitant ab oriente in occidentem illi qui in bonis amoris sunt, ideo per “longitudinem” significatur bonum caeli seu ecclesiae; et quia in supremis habitant qui in tertio caelo sunt, qui sapientissimi, et in infimis qui in primo caelo, qui respective simplices, ideo per “altitudinem” significatur sapientia et intelligentia quoad gradus: haec itaque sunt quae in genere per mensurationes designantur.

[5] Apud eundem,
“Fili hominis, ostende domui Israelis domum, ut pudefiant ob iniquitates suas, et metiantur formam, quum pudefacti fuerunt ob omnia quae fecerunt; formam domus et dispositionem ejus, et exitus ejus, et introitus ejus, et omnes formas ejus; omnia item statuta ejus et dispositiones ejus omnes, et omnes leges ejus edoce eos, et scribe in oculis eorum; ut custodiant omnem formam ejus, et omnia statuta ejus, et faciant ea” (xliii. 10, 11):
quod per “metiri templum” seu “domum” significetur pervestigare et explorare qualis est ecclesia quoad verum et quoad bonum, constare potest ex eo, quod dicatur “ut metiantur formam domus, exitus ejus et introitus,” tum “ut custodiant omnem formam ejus;” per quae non potest intelligi forma templi modo quoad formam, sed quoad illa quae per “templum” significantur; nam additur, “ut pudefiant ob iniquitates suas quas fecerunt,” per quae significatur pudor quod recesserint a legibus et a statutis ecclesiae; quare etiam dicitur, “ut edoceat illos omnia statuta ejus, omnes {1}descriptiones et omnes leges ejus;” inde patet quod per “templum” significetur ecclesia cum ejus veris et bonis, nam haec sunt quae custodienda, et significantur per “ut custodiant omnem formam domus” seu “templi.” Per “templum” in Verbo significatur ecclesia quoad Verum, ac per “domum Dei” ecclesia quoad bonum: nam templum erat ex lapidibus; domus Dei autem antiquis temporibus fuerat ex lignis; ac “lapides” significant vera, et “ligna” bona.

[6] Apud Sachariam,
“Sustuli oculos meos et vidi, et ecce vir, cujus in manu funiculus mensurae; et dixi, Quo tu pergis? qui dixit ad me, Ad metiendum Hierosolymam, ut videam quanta latitudo ejus et quanta longitudo ejus:…. et dixit, Suburbia habitabit Hierosolyma, prae multitudine hominum et bestiarum in medio ejus” (ii. 5, 6, 8 [B.A. 1, 2, 4]):
haec de adventu Domini dicta sunt, et de instauratione novae ecclesiae ab Ipso, ut constare potest a versibus 14 et 15 (B.A. 10, 11] illius capitis: “Hierosolyma” significat novam illam ecclesiam; et “metiri” illam significat explorare et inde scire qualis et quanta erit: “latitudo” significat verum doctrinae ejus, et “longitudo” bonum amoris ejus (ut mox supra); quare dicitur, “Ad metiendum Hierosolymam, ut videam quanta latitudo ejus et quanta longitudo ejus:” quod ecclesia ibi per “Hierosolymam,” et non urbs Hierosolyma, intelligatur, patet; nam circa adventum Domini non fuit Hierosolyma tanta et talis, quanta et qualis ibi describitur, nempe, quod “suburbia habitabit Hierosolyma, prae multitudine hominum et bestiarum in medio ejus,” per quae intelligitur multitudo gentium accessura ad ecclesiam; per “Hierosolymam, in medio ejus” significatur ecclesia ex illis qui interius recepturi Divinum a Domino procedens, et per “suburbia” ecclesia ex illis qui exterius recepturi sunt. Ecclesia enim Domini est interna et est externa; in ecclesia interna sunt illi qui in intelligentia et sapientia sunt, et inde sunt in caelis superioribus; in ecclesia autem externa sunt illi qui in scientiiS et in cognitionibus veri et boni ex Verbo sunt, et non in aliqua intelligentia et sapientia interiore, et inde in inferioribus caelis sunt; hi vocantur spirituales naturales, illi autem spirituales: spirituales intelliguntur per eos qui “in medio Hierosolymae” sunt, et spirituales naturales qui “in suburbiis:” per “homines et bestias” intelliguntur qui in intelligentia et inde in bono vitae sunt; per “homines” qui in intelligentia, et per “bestias qui in affectione boni naturali et inde in bono vitae.

[7] Similia significantur per haec in Apocalypsi,
Angelus “qui mecum loquebatur, calamum habebat aureum, ut metiretur civitatem” Novae Hierosolymae, “portas ejus et murum ejus;…. et mensus est murum.., centum quadraginta quatuor cubitorum, quae est mensura hominis, hoc est, angeli” (xxi. 15, 17):
per “Novam Hierosolymam” etiam hic intelligitur nova ecclesia, et per “civitatem” doctrina ejus; per “murum” ejus significatur Divinum Verum tutans; per numerum “centum quadraginta quatuor” significantur omnia vera et bona in complexu; hic numerus dicitur esse “mensura hominis quae est angeli,” quod non dici posset nisi per “mensuram” significaretur quale. (Sed de his ad ipsum locum in sequentibus.)

[8] Apud Ezechielem,
“cum exiret vir ille versus ortum, in cujus manu linea, mensus est mille per ulnam; dein transire fecit me per aquas; aquae talorum: mensus mox est mille, et transire fecit me per aquas; aquae genuum: et mensus est mille, et transire fecit me per aquas; aquae lumborum: mensus rursus est mille; fluvius quem non potui transire, quia altae erant aquae, aquae natationis, fluvius qui non transibatur. ….Et ecce super ripa fluvii arbor multa hinc illinc; ….et omnis anima vivens quae reptat, et quocunque veniret fluvius, vivet; unde fit piscis multus” (xlvii. 3-5, [7,] 9):
per haec describitur quomodo intelligentia, quae est illis qui ab ecclesia, crescit per receptionem Divini Veri procedentis a Domino: Divinum Verum procedens a Domino significatur per “aquas exeuntes desub limine domus versus orientem, et descendentes a latere domus dextro a meridie altaris,” ut dicitur in versu primo illius capitis; per “orientem” significatur amor in Dominum, quoniam oriens in caelo est ubi Dominus apparet ut Sol; et “latus dextrum” inde est ubi Divinum Verum in maxima luce recipitur, et id latus vocatur meridies; quare etiam dicitur “a meridie altaris:” quomodo intelligentia crescit per receptionem Divini Veri procedentis a Domino, describitur per “aquas” quas transivit, quae primum pertingebant “ad talos,” postea “ad genua,” tum “ad lumbos,” et tandem erant “tam altae ut transiri non possent;” per “aquas ad talos” significatur intelligentia qualis est sensuali et naturali homini, nam “tali” significant sensuale et naturale; per “aquas ad genua” significatur intelligentia qualis est spirituali naturali homini, nam “genua” significant spirituale naturale; per “aquas ad lumbos” significatur intelligentia qualis est spirituali homini, nam “lumbi” significant conjugium veri et boni, quod est spirituale; per “aquas quae non transiri possent” significatur intelligentia caelestis, quae vocatur sapientia, qualis est caelesti homini, seu angelo tertii caeli; quae quia est ineffabilis, dicitur quod esset “fluvius qui transiri nequiret;” et quoque illae aquae dicuntur “aquae natationis,” ex eo quod sit longe supra naturalem hominem: “fluvius” qui ex aquis illis significat intelligentiam et sapientiam; cognitiones veri et boni, tum perceptiones, significantur per quod “in ripa fluvii arbor multa hinc illinc” (“arbor” significat cognitiones et perceptiones); vita inde omnibus quae in naturali homine, tam cognitionibus quam scientiis, significatur per quod “omnis anima vivens quae reptat vivet,” tum per quod “erit piscis multus;” “anima reptans” et “piscis” significat illa quae in naturali homine sunt, quae vocantur cognitiones ex Verbo, et quoque scientiae naturales per quas spiritualia confirmantur, et “vivere” significat influxum Domini per spiritualem hominem et ejus intelligentiam in illas cognitiones et scientias. (Quod “aquae” significent vera doctrinae ex Verbo, per quae intelligentia, videatur supra, n. 71, 483, 518.)

[9] Apud Habakuk,
“Stetit et mensus est terram, vidit et dissipavit gentes, quia dispersi sunt montes aeternitatis, submiserunt se colles saeculi, incessus saeculi illi” (iii. 6):
haec de visitatione et de ultimo judicio a Domino quando in mundum venturus est: per “Stetit et mensus est terram” significatur exploratio tunc qualis ecclesia; “metiri” significat explorare, et “{1}terra” ecclesiam: per “Vidit et dissipavit gentes” significatur dejectio omnium in infernum qui in malis et inde falsis sunt; “dissipare” significat dejicere in infernum, et “gentes” significant illos qui in malis et inde falsis sunt: per “Dispersi sunt montes aeternitatis” significatur quod perierit ecclesia caelestis qualis fuerat apud antiquissimos, qui in amore in Dominum fuerunt; “montes aeternitatis” significant illam ecclesiam et illum amorem: per “Submiserunt se colles saeculi” significatur quod perierit ecclesia spiritualis, qualis fuerat apud antiquos post diluvium, qui in amore erga proximum fuerunt; “colles saeculi” significant illam ecclesiam et illum amorem: per “incessus saeculi illi” significatur secundum statum ecclesiae qui tunc erat, qui perversus.

[10] Apud Esaiam,
“Ecce Dominus Jehovih in forti venit, et brachium Ipsius dominabitur Ipsi:…. quis mensus est pugillo suo aquas, et caelos spithama exaequavit, et complexus est in trientali pulverem terrae, ac appendit in lance montes, collesque in libra?” (xl. 10, 12:)
haec quoque de Domino, deque Divino Vero ex quo caelum et ecclesia, et ex quo sapientia: adventus Domini et tunc ordinatio omnium in caelis ab Ipso ex propria potentia, significatur per “Ecce Dominus Jehovih [in] forti venit, et brachium Ipsius dominabitur Ipsi;” “brachium Ipsius” quod dominabitur, significat propriam potentiam: ordinatio omnium in caelis ex propria potentia per Divinum Verum, significatur per “Quis mensus est pugillo suo aquas, et caelos spithama exaequavit, et complexus est in trientali pulverem terrae, et appendit lance montes, et colles in libra?” Per “metiri aquas” significatur designare Divina vera, per “caelos spithama exaequare” significatur inde ordinare caelos, per “complecti trientali pulverem terrae” significatur ordinare inferiora; per “pugillum,” “spithamam” et “triental” significatur simile quod per “mensuras,” tum quod per “manum,” nempe quale rei, et propria potentia: per “appendere in lance montes, et colles in libra” significatur subordinare et aequilibrare omnia; per “lancem” et “libram” significatur justa aequilibratio, ac per “montes” et “colles” significantur caeli superiores (per “montes” illi caeli qui in amore in Dominum sunt, et per “colles” qui in charitate erga proximum, ut supra).

[11] Apud Hiobum,
“Ubi fuisti cum fundarem terram? indica si nosti intelligentiam; quis posuit mensuras ejus? si scis; et quis extendit super eam lineam super quid bases ejus demersae sunt? quis jecit lapidem anguli ejus?” (xxxviii. 4-6:)
per “terram” hic intelligitur ecclesia; per “fundare illam,” et “ponere mensuras ejus,” significatur instaurare illam et designare quale ejus (“mensura” est quale rei); per “extendere super eam lineam” significatur continere illam in suo quali; per “Super quid bases ejus demersae sunt, et quis jecit lapidem anguli ejus?” significatur fundatio ejus super illis quae in naturali homine; “lapis anguli” est verum naturalis hominis, quod vocatur verum scientificum, super quo fundatur verum spiritualis hominis seu verum spirituale.

[12] Apud Jeremiam,
“Si recesserint statuta haec a coram Me,… etiam semen Israelis cessabunt, ut non sint gens coram Me omnibus diebus: ….si mensurabuntur caeli sursum, et pervestigabuntur fundamenta.. deorsum, Ego etiam reprobabo omne semen Israelis propter omne quod fecerunt” (xxxi. 36, 37):
per “statuta” ibi significantur omnia ecclesiae quae filiis Israelis mandata sunt, ita omnia cultus; quae si non custodituri, quod nulla ecclesia apud illos futura esset, significatur per “Si recesserint statuta a coram Me, et semen Israelis cessabunt, ut non sint gens coram Me omnibus diebus;” per “Israelem” significatur ecclesia, et per “semen ejus” verum ecclesiae: et tametsi novum caelum et nova ecclesia exstitura sint, quod usque nihil caeli et ecclesiae futurum sit apud illam gentem, significatur per “Si mensurabuntur caeli sursum, et pervestigabuntur fundamenta deorsum, Ego etiam reprobabo omne semen Israelis propter omne quod fecerunt.”

[13] Quod per “metiri” et “mensurare” significetur designare et determinare quale rei, tum etiam explorare illud, est quia per “mensuram” significatur quale rei seu qualitas. Quod per “mensuram” id significetur, constare potest ex sequentibus locis: – In Apocalypsi,
Angelus “mensus est murum civitatis” novae Hierosolymae “centum quadraginta quatuor cubitorum, quae est mensura hominis, hoc est, angeli” (xxi. 17):
quod hic per “mensuram” significetur quale rei quae intelligitur per “murum civitatis Hierosolymae,” manifeste patet; nam quid alioqui intelligeretur per quod “mensura muri centum quadraginta quatuor cubitorum esset mensura hominis, hoc est, angeli”? Apud Matthaeum,
“Ne judicate ut non {1}condemnemini; nam quo judicio judicatis judicabimini, et qua mensura mensuratis mensurabitur vobis” (vii. 1, 2);
apud Lucam,
“Non judicate ut non judicemini, non condemnate ut non condemnemini, remittite et remittetur vobis, date et dabitur vobis; mensuram bonam, pressam, agitatam et superfluentem dabunt in sinum vestrum; qua enim mensura metimini, remetientur vobis” (vi. 37, 38);
(haec explicata videantur in opere De Caelo et Inferno, n. 349:) et apud Marcum,
“Qua mensura mensuratis ea remensurabitur vobis, et superaddetur vobis audientibus; quisquis habet, dabitur illi, sed quisquis non habet, etiam quod habet auferetur ab illo” (iv. 24, 25):

[14] ita describitur charitas erga proximum, seu affectio spiritualis veri et boni; nempe, quantum et qualiter aliquis in illa charitate seu in illa affectione est in mundo, tantum in illam venit post mortem: quod non cogitandum sit male de bono et de vero, intelligitur per “Ne judicate ut non judicemini, et ne condemnate ut non condemnemini;” male cogitare de malo et de falso cuivis licet, sed non de bono et vero, nam haec in spirituali sensu sunt proximus: quia est charitas erga proximum quae intelligitur, ideo etiam dicitur, “Remittite et remittetur vobis, date et dabitur vobis:” quod affectio spiritualis quae vocatur charitas permansura sit post mortem secundum quantum et quale ejus, intelligitur per “Qua mensura mensuratis remensurabitur vobis;” et quod id quantum et quale implebitur in aeternum, intelligitur per quod “mensura superaddetur vobis audientibus,” et quod “in sinum dabitur mensura bona, pressa, agitata et superfluens;” “mensura” ibi est quantum et quale affectionis seu charitatis quod in aeternum intra seu secundum gradum ejus in mundo augebitur (videatur in loco supra citato in opera De Caelo et Inferno, n. 349): quod hoc fiet illis qui charitatem exercent, intelligitur per quod “superaddetur vobis audientibus;” “audientes” significant obedientes et facientes. Quod “amare proximum” sit amare verum et bonum, tum sincerum et justum, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae (n. 84-106). Quod non alia cogitatio nec aliud judicium intelligatur quam de spirituali vita alterius, constare potest ex eo, quod cuivis licitum sit cogitare de alterius vita morali et civili, et quoque de ea judicare; absque tali judicio et cogitatione de aliis nullatenus potest aliqua societas civilis subsistere; quare per “non judicare et condemnare” significatur non cogitare male de proximo spiritualiter intellecto, nempe de fide et amore ejus, quae sunt vitae spiritualis hominis; nam illa in ejus interioribus abscondita latent, et inde non alicui nota sunt quam soli Domino.

[15] Apud Johannem,
“Quem Pater misit, verba Dei loquitur, non enim ex mensura dedit Ipsi Deus spiritum” (iii. {1}34):
per “spiritum,” quem Deus dat, significatur Divinum Verum, et inde intelligentia et sapientia: per “non ex mensura” significatur supra omne quantum et quale hominum, consequenter infinitum; nam infinitum quod erat Domino non habet quantum et quale, nam quantum et quale sunt proprietates finiti, quantum enim et quale determinant finitum et terminant illud; at quod est absque terminatione est infinitum: ex quo sequitur quod “mensura” etiam hic significet quale, nam “non ex mensura” significat absque praedicatione qualis seu qualitatis.

[16] Apud Davidem
“Notum fac mihi, Jehovah, finem meum; et mensura dierum meorum quae illa: agnoscam quam brevi cessans ego: ecce palmos dedisti dies meos, et tempus meum sicut nihil coram Te” (Ps. xxxix. 5, 6 [B.A. 4, 5]):
apparet sicut per illa verba intelligantur solum tempora vitae, quorum finem vult scire, et quod illa cito pertranseant; sed in sensu spirituali non intelliguntur tempora, verum pro illis status vitae; quare per “Notum fac mihi, Jehovah, finem meum; mensura dierum meorum, quae illa,” significatur ut sciat statum vitae suae et ejus quale, ita qualis ei vita permansura sit: per “Ecce palmos dedisti dies meos” significatur quod quale statuS vitae ejus sit perparvi momenti; et per “Tempus meum sicut nihil coram Te” significatur quod status vitae ejus nihil valeat; “tempus” enim et “dies” significant status vitae quoad verum et quoad bonum, et inde quoad intelligentiam et sapientiam; proinde quod illa et haec, quatenus ex ipso, nihil pretii sint. Quod hic sensus illis verbis insit, non potest, ab illis qui solum naturaliter cogitant, videri, quia cogitatio naturalis non potest separari ab idea temporis; at cogitatio spiritualis, qualis est angelica, nihil commune habet cum tempore, nec cum spatio, nec cum persona.

[17] Quoniam “mensurae” significant quale rei, patet quid significatur
Per “domum mensurarum” (Jerem. {2}xxii. 14),
Per “portionem mensurarum” (Jerem. xiii. 25),
Tum per “viros mensurarum” (Esai. xlv. 14):
per “mensuras” ibi significatur quale in omni complexu. Apud Mosen,
“Non facietis perversitatem in judicio, in mensura, in pondere, et in dimensione; librae justitiae, lapides justitiae, ephae justitiae, et hin justitiae erit vobis” (Levit. xix. 35, 36);
apud eundem,
“Non erunt.. in loculo tuo diversi lapides, magnus et parvus; non erunt in domo tua diversae ephae, magna et parva; lapis perfectus et justitiae erit tibi, epha perfecta et justitiae erit tibi” (Deutr: xxv. 13-15);
et apud Ezechielem,
“Lances justitiae, et ephah justitiae, et bath justitiae erit vobis” (xlv. 10):
quod per has “mensuras” et per haec “pondera” significetur aestimatio rei secundum quale veri et boni, videatur supra (n.373).

630. [Vers 2.] “Et atrium, quod extra templum, rejice foras, et ne illud metiaris.” – Quod significet quod externum Verbi, et inde ecclesiae et cultus, non explorandum sit, constat ex significatione “atrii,” quod sit externum Verbi, et inde ecclesiae et cultus: quod “atrium” haec significet, est quia “templum” significat caelum et ecclesiam quoad Divinum Verum, prout in superiori articulo dictum est; inde “atrium,” quod “extra templum” seu ante facies templi, significat primum seu ultimum caelum. Nam “templum” in se spectatum significat caelos Superiores; nempe, “adytum,” ubi arca foederis, significabat intimum seu tertium caelum, “templum extra adytum” significabat caelum medium seu secundum, inde “atrium” significabat caelum ultimum seu primum; et quod significat caelum, hoc quoque significat ecclesiam, nam ecclesia est caelum Domini in terris; et quod significat ecclesiam, hoc quoque significat Verbum, et quoque cultum, nam Verbum est Divinum Verum ex quo caelum et ecclesia, et cultus est secundum Divinum Verum quod est Verbum: inde est quod “atrium” significet externum seu ultimum caeli et ecclesiae, et quoque externum seu ultimum Verbi et cultus.

[2] Verbum et cultus sunt prorsus sicut est caelum et ecclesia; nam in Verbo sunt tres distincti sensus sicut sunt tres caeli: sensus intimus, qui vocatur sensus caelestis, est pro caelo intimo seu tertio; sensus medius, qui vocatur sensus spiritualis, est pro caelo medio seu secundo; et sensus ultimus, qui vocatur sensus caelestis et spiritualis naturalis, est pro caelo ultimo seu primo: hi tres sensus, praeter naturalem qui pro mundo, {1}sunt in Verbo et in singulis ejus; et quia tres caeli Verbum habent, et quodlibet caelum in suo sensu Verbi est, et inde est eorum caelum et quoque cultus, inde sequitur quod id quod significat caelum etiam significet Verbum et cultum: ex eo nunc est quod “atrium” significet externum Verbi, et inde externum ecclesiae et cultus.

[3] Praeterea sciendum est quod templo duo atria fuerint, unum extra templum, et alterum intra templum; et per “atrium extra templum” significatur ipse introitus in caelum et in ecclesiam, in quo sunt illi qui in caelum introducuntur; et per “atrium intra templum” repraesentabatur caelum ultimum: simile est cum ecclesia, ut et cum Verbo et cum cultu; nam per “atrium extra templum” significatur externum Verbi, hoc est, Verbum quale est in sensu naturali, qui pro mundo, per quem sensum introducitur homo in sensum ejus spiritualem in quo sunt angeli caeli. Quid autem proprie per utrumque “atrium,” interius et exterius, significatur, dicetur in sequentibus: et cur hic dicitur quod “atrium extra templum rejiciendum foras sit, et non metiendum,” dicetur in articulo sequenti, ubi explicatur quid significatur per quod “id datum sit gentibus.”

[4] Ex his nunc aliquantum videri potest quid per “atrium” et per “atria” in Verbo significatur in sequentibus locis: – Apud Mosen
“Facies atrium Habitaculi ad angulum meridiei versus austrum, tapetes pro atrio,” ….columnas viginti, bases viginti, uncos columnarum et fascias ex argento, portam atrii cum velo, longitudo ejus centum cubitorum a meridie in septentrionem, et latitudo ejus quinquaginta ab oriente in occidentem (Exod. xxvii. 9-18):
hoc atrium erat atrium Tentorii conventus, per quod similiter repraesentabatur et significabatur caelum ultimum seu primum: nam per Tentorium conventus repraesentabatur caelum; per intimum ejus, ubi arca supra qua propitiatorium, repraesentabatur caelum intimum seu tertium; perque Legem in arca Ipse Dominus quoad Divinum Verum seu Verbum; et per Tentorium extra velum, ubi mensa pro panibus, altare suffitus, et candelabrum, repraesentabatur caelum medium seu secundum; ac per atrium repraesentabatur caelum ultimum seu primum. (Quod tres caeli per Tentorium illud repraesentati fuerint, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 3478, 9457, 9481, 9485; quid autem in specie per atrium, et per omnia ejus, n. 9741-9775.)

[5] Quia atrium repraesentabat caelum ultimum, et inde quoque externum ecclesiae, Verbi, et cultus, ideo
Residua ex minchis et ex sacrificiis peccati ab Aharone et filiis ejus in atrio comedebantur (Levit. {1}vi. 9, 19 [B.A. 16, 26]):
per “comedere in atrio” illa sanctificata significabatur appropriare sibi bona ecclesiae quae significabantur per “minchas” et per “sacrificia” illa; et appropriatio sanctorum omnis fit per ultima, nam nisi per ultima non appropriari interiora sancta possunt.

[6] De atriis autem Templi ita memoratur in Libro Primo Regum,
Salomo feci: “atrium ante facies Templi domus; ….et deinde aedificavit atrium interius, tres ordines caesorum lapidum, ac ordo caesae cedri” (vi. 3, 36):
per Templum similiter repraesentabatur caelum et ecclesia; per adytum, ubi arca, repraesentabatur caelum intimum seu tertium, tum ecclesia apud illos qui in intimis sunt, quae ecclesia vocatur ecclesia caelestis; per templum extra illud repraesentabatur caelum medium seu secundum, tum ecclesia apud illos qui in medio sunt, quae ecclesia vocatur ecclesia interna spiritualis; per atrium interius repraesentabatur caelum ultimum seu primum, tum ecclesia apud illos qui in ultimis sunt, quae ecclesia vocatur ecclesia interna naturalis; per atrium exterius autem repraesentabatur introitus in caelum:

[7] et quia per “Templum” in supremo sensu significatur Dominus quoad Divinum Humanum, tum quoad Divinum Verum, inde etiam per “templum” significatur Divinum Verum procedens a Domino, proinde Verbum, nam hoc est Divinum Verum in ecclesia. Quod Divinum Humanum Domini per “Templum” significetur, constat ex Domini verbis, ubi dicit,
“Solvite Templum hoc, in tribus autem diebus exsuscitabo illud; et Ipse loquebatur de Templo corporis sui” (Joh. ii. 18-23).
Quod per “templum” significetur ecclesia, constat ex his Domini verbis,
Quod “non reliquetur lapis super lapide” de templo “qui non dissolvetur” (Matth. xxiv. 1, 2; Luc. xxi. 5-7):
per quae verba intelligitur quod omne Divinum Verum, proinde omne ecclesiae, periturum sit; agitur enim ibi de fine ecclesiae qui vocatur consummatio saeculi.

[8] Quod bina atria, interius et exterius, aedificata fuerint, ac ibi cubicula, porticus seu ambulacra, ac plura, constare potest a descriptione eorum apud Ezechielem,
Angelus “deduxit me ad atrium exterius, ubi ecce cubicula et pavimentum factum atrio circum circa, triginta cubicula super pavimento;” quae mensus quoad longitudinem et latitudinem, et quoque mensus est thalamos, porticus, portam, singula quoad longitudinem et latitudinem (xl. 17-22, 31, 34, seq.; cap. xlii. 1-14);
et de atrio interiori, apud eundem,
Mensus atrium interius, ejus portas versus septentrionem, orientem et meridiem, porticus, gradus cum ascensibus, thalamos, cubicula cantorum, superliminaria (xl. 23-31, 44, seq.);
et apud Jeremiam,
“In cubiculo {1}Gemariae… scribae, in atrio superiori ad ostium portae domus novae” (xxxvi. 10).
Apud Prophetam Ezechielem, a cap. xl. ad xlviii., agitur de “nova urbe,” de “novo templo,” et de “nova terra,” per quae significatur nova ecclesia quae a Domino instauranda erat; et per “cubicula,” “thalamos,” “porticus,” et reliqua, significantur talia quae ecclesiae, ejus doctrinae et cultus sunt; et per “dimensiones” eorum significatur quale corum (ut in superiori articulo dictum et ostensum est): quid autem per singula significatur, non hujus loci est exponere; solum quod “atria” significent externa caeli et ecclesiae, et inde externa Verbi et cultus. Quod externa illorum significentur per “atria,” constare potest ex eo solo, quod “templum” in genere significet caelum et ecclesiam; quare tres divisiones templi, nempe “atria,” ipsum “templum,” et “adytum,” significant tres caelos secundum gradus eorum. (Quales tres Caeli quoad Gradus eorum sunt, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 29-40.)

[9] Quod caelum et ecclesia per “templum” et “atria” significetur, plenius constare potest ex his apud Ezechielem,
“Sustulit me spiritus, et introduxit me in atrium” templi “interius, cum ecce implevit gloria Jehovae domum; et audivi loquentem ad me e domo,” ….dicentem, “Fili hominis, locus throni mei, et locus volarum pedum meorum, ubi habitabo in medio filiorum Israelis in aeternum” (xliii. 4-7):
quod per “atria” haec significetur caelum ultimum seu ecclesiae externum, constare potest ex eo, quod dicatur quod “introductus sit in atrium, et inde viderit domum impletam gloria Jehovae;” per “gloriam Jehovae” significatur Divinum Verum, quod facit caelum et ecclesiam: et dein quod domus illa esset “locus throni Jehovae, et locus volarum pedum Ipsius, ubi habitabit in medio filiorum Israelis in aeternum;” quod per “thronum Jehovae” intelligatur caelum, videatur supra (n. 253, 297, 343, 460, 462, 477, 482); et quod per “locum volarum pedum Jehovae” intelligatur ecclesia, etiam supra (n. 606); per “filios Israelis” intelliguntur omnes qui ab ecclesia Domini; proinde “habitare apud illos in aeternum” significat praesentiam Domini perpetuam apud illos.

[10] Apud eundem,
“Sustulit se gloria Jehovae desuper cherubo super limen domus, et impleta est domus nube,”…. “et nubes implebat atrium interius,”…. “et atrium plenum erat splendore gloriae Jehovae; et vox alarum cheruborum audita est usque ad atrium exterius” (x. 4, 3, 5):
per “cherubos” visos Prophetae repraesentatus est Dominus quoad providentiam et tutelam ut non adeatur nisi quam per bonum amoris; consequenter per “cherubos” significati sunt caeli superiores, in specie caelum intimum, nam ibi est tutela (videatur supra, n. 277, 313, 322, 362, 370, 462); quare per “domum,” quae impleta est nube, significatur caelum et ecclesia; per “atrium interius,” quod nubes etiam implebat, significatur caelum ultimum; et per “atrium exterius,” quousque vox alarum cheruborum audita est, significatur introitus in caelum, qui in specie est in mundo naturali, et postea in mundo spirituum; nam per ecclesiam in mundo, et dein per mundum spirituum, intrat homo in caelum; (quid mundus spirituum, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 421-431, seq.;) per “nubem” autem et per “splendorem gloriae Jehovae” significatur Divinum Verum procedens a Domino.

[11] Ex his nunc constare potest quid per “atria” significatur in sequentibus locis: – Apud Davidem,
“Beatus quem eligis, et appropinquare facis, inhabitabit atria tua; saturabimur bono domus tuae, sancto templi tui” (Ps. lxv. 5 [B.A. 4]):
per haec significatur quod qui in charitate seu in affectione spirituali sunt, victuri sint in caelo, ac ibi in intelligentia et sapientia ex Divino Vero et Divino Bono: per “electum,” seu per “quem eligis,” significantur illi qui in amore erga proximum seu in charitate sunt: per “appropinquare facis” significatur affectio seu amor spiritualis; nam quantum homo in illo amore seu in illa affectione est, tantum est apud Dominum; quisque enim appropinquat secundum illum amorem: per “inhabitare atria” significatur vivere in caelo; per “inhabitare” vivere, et per “atria” caelum: per “saturari bono domus” significatur ex Divino Bono esse in sapientia; ac per “saturari sancto templi” significatur ex Divino Vero esse in intelligentia, et ex utroque frui gaudio caelesti; “domus Dei” significat caelum et ecclesiam quoad Divinum Bonum, ac “templum” caelum et ecclesiam quoad Divinum Verum; “sanctum” praedicatur de bono spirituali, quod est verum.

[12] Apud eundem,
“Bonus dies in atriis tuis prae millibus; elegi ad januam stare in domo Dei mei” (Ps. lxxxiv. 11 [B. A. 10]):
per “atria” ibi significatur caelum primum seu ultimum, per quod fit introitus in caelos superiores; quare additur, “Elegi ad januam stare in domo Dei mei.” Apud eundem,
“Date Jehovae gloriam nominis Ipsius, ferte munus, et venite in atria Ipsius” (Ps. xcvi. 8);
apud eundem,
“Laudate nomen Jehovae, laudate servi Jehovae, qui stantes in domo Jehovae, in atriis domus Dei nostri” (Ps. cxxxv. 1, 2);
apud eundem,
“Quam amabilia habitacula tua, Jehovah Zebaoth; desideravit, immo consumpta est, anima mea erga atria Jehovae” (Ps. lxxxiv. 2, 3 [B. A. l, 2]);
apud eundem,
“Intrate portas Ipsius in confessione, atria Ipsius in laude, confitemini Ipsi, benedicite nomini Ipsius” (Ps. c. 4);
apud eundem,
“Vota mea Jehovae solvam, coram..omni populo Ipsius; in atriis domus Jehovae, in medio tui, Hierosolyma” (Ps. {1}cxvi. 14, 18, 19);
apud eundem,
“Justus sicut palma florebit, sicut cedrus in Libano crescet; plantati in domo Jehovae, in atriis Dei nostri germinabunt” (Ps. xcii. 13, 14 [B. A. 12, 13]):
quod per “atria” in illis locis intelligatur caelum, in specie caelum ultimum et ecclesia, constare potest absque explicatione.

[13] Similiter in sequentibus locis :-Apud Esaism,
“Colligent” frumentum et mustum, “comedent et laudabunt Jehovam; et qui congregaturi illud bibent in atriis sanctitatis meae” (lxii. 9):
per “Colligent frumentum et mustum” significatur instructio in bonis et veris doctrinae et ecclesiae; per “Comedent et laudabunt Jehovam” significatur appropriatio et cultus Domini; per “Qui congregaturi illud bibent in atriis sanctitatis meae” significatur fruitio Divini Veri, et inde felicitatis in caelis.

[14] Apud Joelem,
“Inter atrium et altare fleant sacerdotes, ministri Jehovae, et dicant, Parce, Jehovah, populo tuo” ({1}ii. 17):
per “flere inter atrium et altare” significatur lamentatio super vastatione Divini Veri et Divini Boni in ecclesia; per “atrium” enim simile significatur quod per “templum,” nempe ecclesia quoad Divinum Verum, et per “altare” ecclesia quoad Divinum Bonum; inde per “inter atrium et altare” significatur conjugium veri et boni, quod facit caelum et ecclesiam; ac per “flere” significatur lamentatio super ejus vastatione. Per “atria” significantur ultima caeli, tum externa ecclesiae, Verbi et cultus, etiam alibi in Verbo (ut Esai. i. 12; Sach. iii. 7).

631. “Quia datum est gentibus.”-Quod significet quoniam id perversum est per mala vitae et falsa doctrinae, constat ex significatione “gentium,” quod sint qui in malis quoad vitam, et inde in falsis quoad doctrinam, et in sensu abstracto mala vitae et falsa doctrinae. (Quod mala et falsa per “gentes” significentur, videatur supra, n. 175 [b], 331 [b], 625.) Quod externum Verbi, et inde ecclesiae et cultus, sit perversum per mala vitae et falsa doctrinae, est quia externum Verbi, quod vocatur sensus litterae ejus, est secundum apparentias in mundo, quia pro infantibus et simplicibus, qui non aliquid quod contra apparentias est percipiunt; quare hi per sensum litterae, ubi apparentiae veri sunt, introducuntur in vera interiora sicut aetate adolescunt, et sic apparentiae per gradus exuuntur, et loco illarum vera interiora implantantur. Haec res innumerabilibus exemplis potest illustrari: sicut quod oremus ne Deus inducat nos in tentationes; hoc ita dicitur quia apparet sicut Deus inducat, cum tamen neminem in tentationes inducit: similiter quod Deus irascatur, puniat, conjiciat in infernum, malum faciat impiis, et plura similia; cum tamen Deus nusquam irascitur, punit et conjicit in infernum, et prorsus non alicui malum facit; sed impius ipse sibi per mala, nam ipsis malis insunt mala poenae: ita usque permultis in locis in Verbo dicitur, quia ita apparet. Sit quoque pro exemplo,
Quod nemo appellaturus sit patrem suum Patrem, nec magistrum Magistrum (Matth. xxiii. {1}||8-10),
cum tamen vocandi sunt; sed ita dicitur quia per “Patrem” intelligitur Dominus, qui nos e novo creat et generat, et quia unice docet et instruit; quare cum homo in idea spirituali est, tunc cogitabit de Domino solo ut Patre et Magistro, aliter vero cum homo in idea naturali est: praeterea in mundo spirituali seu in caelo nemo novit alium patrem, doctorem seu magistrum quam Dominum, quia ab Ipso vita spiritualis: sic in reliquis.

[2] Ex his constare potest quod externum Verbi, et inde externum ecclesiae et cultus, consistat ex apparentibus veris; quare illi qui in malis quoad vitam sunt, applicant id ad favorem suorum amorum, et inde captorum principiorum; ideo dicitur quod “atrium,” per quod etiam significatur externum Verbi, “datum sit gentibus,” et postea “et civitatem sanctam conculcabunt.” Hoc fit in fine ecclesiae, quando tantum mundani, naturales et corporei sunt, ut vera interiora, quae vocantur vera spiritualia, prorsus non videre possint; inde sequitur quod tunc plane pervertant externum Verbi, quod est sensus litterae ejus. Talis perversio sensus litterae Verbi etiam facta est apud Judaeos in fine ecclesiae apud illos, quod in sensu spirituali intelligitur per
Quod milites vestes Domini diviserint, non autem tunicam [(Joh. xix. 23, 24)];
per quod significatur quod illi qui ab ecclesia perverterint omnia Verbi quoad sensum litterae ejus, non autem Verbum quoad sensum spiritualem, quia eum non noverunt. (Quod id in sensu spirituali intelligatur per illa, videatur supra, n. 64.) Simile fit etiam hodie in ecclesia, quia finis ejus est; explicatur enim hodie Verbum non secundum vera spiritualia, sed secundum apparentias sensus litterae, quae non modo applicantur ad confirmandum mala vitae, sed etiam falsa doctrinae; et quia non sciuntur vera interiora quae sunt vera spiritualia, nec recipiuntur, sequitur quod sensus litterae Verbi per mala voluntatis et inde falsa cogitationis perversus sit; hoc itaque est quod intelligitur per quod “atrium datum sit gentibus.”

632. “Et civitatem sanctam conculcabunt”-Quod significet quod destructuri omnem doctrinam boni et veri ex Verbo, constat ex significatione “civitatis sanctae,” quod sit doctrina veri et boni ex Verbo; per “civitatem sanctam” in sensu litterae intelligitur Hierosolyma, quae in Verbo passim vocatur civitas et urbs “sancta;” sed per ” Hierosolymam” intelligitur ecclesia, et per “civitatem” doctrina ecclesiae: (quod “civitas” seu “urbs” significet doctrinam, videatur supra (n. 223); inde “civitas sancta” significat doctrinam Divini Veri, nam Divinum Verum est quod in Verbo vocatur “sanctum” (n. 204:) et ex significatione “conculcare,” quod sit prorsus destruere, in specie per sensualia et naturalia, proinde per fallacias quae vocantur fallaciae sensuum, ex quibus non evolutis merae falsitates existunt; quod per “conculcare” significentur illa, est quia conculcatio fit per plantas pedum, et per “plantas pedum” significantur sensualia externa hominis, et per “pedes” naturalia ejus; quod illa significatio “plantarum” et “pedum” sit ex correspondentia, videatur supra (n. 65, 606; et in opere De Caelo et Inferno, n. 96).

[2] Dicitur quod “gentes conculcabunt civitatem sanctam,” quia sequitur post haec verba, “Atrium quod est extra templum, rejice foras, quia datum est gentibus;” et per “atrium” significatur externum Verbi, ecclesiae et cultus; et externum Verbi est quod a gentibus, hoc est, ab illis qui in malis et falsis sunt, pervertitur, proinde adulteratur et falsificatur. Nam, ut in praecedente articulo dictum est, externum Verbi, quod vocatur sensus litterae ejus, est pro infantibus et simplicibus, ac ideo secundum apparentias, ita pro illis qui sensuales et naturales sunt; infantes enim primum sensuales sunt, dein naturales, et cum adolescunt aetate fiunt spirituales; homo autem qui non fit spiritualis, sicut omnis qui male vivit, is non spiritualiter intelligit Verbum, sed mere naturaliter et sensualiter; et qui ita Verbum intelligit, is pervertit illud, et explicat secundum falsa suae religionis, et secundum mala suae vitae; inde est quod dicatur quod “conculcent” illud. Etiam in mundo spirituali apparent illi, qui negant et contemnunt vera caeli et ecclesiae, illa plantis pedum conculcare; et hoc, ut mox dictum est, quia externum sensuale hominis correspondet plantis pedum, per quas fit conculcatio. Dicitur quod externum sensuale hominis hoc faciat, sed solum sensuale apud illos qui mere sensuales sunt, qui sunt qui negant vera caeli et ecclesiae, tum qui non credunt aliquid nisi quod oculis vident et manibus tangunt.

[3] Hi sunt de quibus dicitur “conculcare,” et quoque in sequentibus locis :-Apud Lucam,
“Cadent ore gladii, et captivabuntur inter omnes gentes, et tandem Hierosolyma erit conculcata a gentibus, usque dum implebuntur tempora gentium” (xxi. 24):
haec similia significant cum illis quae in Apocalypsi hic explicantur, nempe quod “atrium datum sit gentibus, et civitatem sanctam conculcabunt mensibus quadraginta duobus;” nam per quod “cadent ore gladii” significatur quod perituri per falsa; quod “captivabuntur inter omnes gentes” significat quod mala depraedatura bona et vera ecclesiae; quod “Hierosolyma erit conculcata” significat quod ecclesia quoad doctrinam destruetur, “Hierosolyma” enim significat ecclesiam quoad doctrinam; quod “conculcata erit a gentibus” significat totalem destructionem ejus a malis vitae et a falsis doctrinae; “usque dum implebuntur tempora gentium” significat dum malum consummatum est (de quo supra, n. 624 [a]): haec consummatio etiam significatur per “menses quadraginta duos:” illa quoque a Domino de tempore proxime ante ultimum judicium dicta sunt, sicut haec in Apocalypsi.

[4] Apud Ezechielem,
“Num parum vobis? pascuum bonum depascitis, et reliquum pascuorum vestrorum conculcatis pedibus vestris; sedimentum aquarum bibitis, reliquas pedibus vestris turbatis: et sic grex meus conculcatum pedum vestrorum pascunt, et turbatum pedum vestrorum bibunt” (xxxiv. 18,19):
per “pascuum bonum” significatur omne quod spiritualiter nutrit, imprimis Verbum, et inde cognitiones veri et boni: “depascere illud, et reliquum pedibus conculcare,” significat deperdere ut non appareat, et destruere ut non sit, quod fit per ratiocinationes ex sensuali corporeo, et ex naturali homine separato a spirituali; hoc itaque est “conculcare pedibus:” per “sedimentum aquarum” significantur vera conspurcata falsis, “aquae” enim sunt vera; “illud bibere” significat discere et recipere; “pedibus turbare reliquas aquas” significat vera non conspurcata falsis usque per ratiocinia ex naturali homine confundere (“pedes” significant naturalia apud hominem): inde constare potest quid significatur per quod.” grex meus conculcatum pedum et turbatum pedum bibant.”

[5] Apud Danielem,
Hircus “projecit” arietem “in terram, et conculcavit eum, nec erat eripiens arietem e manu ejus:….postea cornu unum de exiguo…crevit usque ad exercitum caelorum, et dejecit in terram de exercitu, et de stellis, et conculcavit ea” (viii. 7, [9,] 10):
per “hircum” ibi significatur fides separata a charitate, et per “arietem” significatur fides conjuncta charitati, ita charitas (similia quae per “hircos” et per “oves” apud Matthaeum, cap. xxv. 31-46): per “cornu unum de exiguo quod immensum crevit” significatur justificatio per solam fidem: per “exercitum caelorum” significantur omnia vera et bona caeli et ecclesiae, et per “stellas” significantur cognitiones boni et veri; quare per “conculcare arietem,” et quoque “exercitum caelorum,” significatur prorsus destruere charitatem, et cum illa omnia vera et bona caeli et ecclesiae, et hoc per sensuale corporeum: nam qui in fide separata a charitate sunt, hoc est, qui credunt salvari per solam fidem, qualiscunque vita sit, illi fiunt sensuales corporei, et inde in falsis sunt quoad omnia Verbi et ecclesiae; non enim aliter percipiunt Verbum quam secundum ultimum sensum litterae ejus, nec aliquid ibi interius vident; immo, si loquantur vera ex Verbo, usque false percipiunt illa; hoc itaque est quod significatur per quod “hircus dejecerit in terram de exercitu caelorum et de stellis, et conculcaverit ea:” quod charitatem erga proximum, hoc est, bonum vitae, similiter destruant, intelligitur per quod “hircus projecerit arietem in terram, et conculcaverit eum;” nam illi qui in fide separata a charitate sunt, qui intelliguntur per “hircum,” fidem faciunt essentialem, et charitatem non essentialem; quare vivunt corpori et mundo, ac sibi solis student, et nihil proximo; et qui hoc faciunt, charitatem, quae intelligitur per “arietem,” projiciunt in terram, et illam conculcant.

[6] Apud Lucam,
“Aliud” semen “cecidit super viam, quod conculcatum est, aut volatilia caeli comederunt illud” (viii. 5):
per “semen” significatur Divinum Verum, seu verum Verbi; per “cadere super viam et conculcari” significatur recipi solum a sensuali corporeo, et non interius; quod enim recipitur spiritu et corde, hoc intelligitur per “semen quod in terram bonam cecidit:” per “volatilia caeli” quae comederunt illud, significantur falsa; nam omnia mala et inde falsa resident in ejus sensuali corporeo; quare nisi homo fiat spiritualis, et ex eo cogitet, prorsus falsa ex malo cogitat. (Quid sensuale corporeum est, et quales homines sensuales sunt, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 50: ut et supra, n. 342 [b, c], 543, 550, 552, 554, 556 [a, c], 559, 563, 569 [a, c], 570, 580.)

[7] Apud Esaiam,
“Notum faciam vobis quid Ego facturus vineae meae; removendo sepem ejus ut sit ad depascendum, et perrumpendo maceriem ejus, ut sit ad conculcandum” (v. 5):
per “vineam” ibi significatur ecclesia Domini, quae ecclesia spiritualis vocatur: per “removere sepem,” et “perrumpere maceriem,” significatur falsificare, et sic deperdere vera tutantia ecclesiam; per “sepem” et “maceriem” circum vineam, simile significatur quod per “murum” et per “antemurale” circum Hierosolymam: per “vineam depascere et conculcare” significatur vastare ecclesiam, ut non sit aliquod verum et bonum enascens, et sic illam destruere.

[8] Apud Jeremiam,
“Pastores multi perdiderunt vineam meam, conculcarunt agrum meum, redegerunt agrum desiderii in desertum solitudinis” (xii. 10):
per “vineam” etiam hic significatur ecclesia Domini, similiter per “agrum;” “perdere,” “conculcare,” et “redigere in desertum solitudinis,” significat ita destruere ut non supersit aliquid boni et veri ecclesiae. Apud Esaiam,
“Hostes nostri conculcarunt sanctuarium {1}tuum” (lxiii. 18):
per “hostes” significantur mala vitae; per “conculcare sanctuarium” significatur destruere vera doctrinae ex Verbo, et hoc quoque per sensuale corporeum; qui in malis. vitae sunt, illi omnes sensuales corporei sunt.

[9] Apud Davidem,
“Persequitur hostis animam meam, et assequitur, et conculcat in terram vitam meam, et gloriam meam in pulvere habitare facit” (Ps. vii. 6 [B. A. 5]):
per “hostem” etiam hic significatur malum, in genere diabolus, hoc est, infernum, ex quo malum; et per “conculcare in terram vitam, et gloriam in pulvere habitare facere,” significatur per sensuale corporeum destruere omnia vera caeli et ecclesiae; haec enim faciunt vitam spiritualem, et quoque significantur per “gloriam:” “pulvis” etiam praedicatur de sensuali corporeo; hoc etiam intelligitur per “ambulare super ventre et comedere pulverem,” ut passim dicitur de serpente.

[10] Similia per “conculcare” significantur in sequentibus locis :-Apud Esaiam,
“Ponam” gentem hypocriticam “in conculcationem, sicut lutum platearum”(x.6);
apud Micham,
Inimica Jehovae “erit in conculcationem, sicut caenum platearum” (vii. 10);
apud Sachariam,
“Erunt sicut potentes conculcantes caenum platearum in bello, et proeliabuntur, quia Jehovah cum illis, et pudefacient equitantes in equis” (x.5);
apud Malachiam,
“Tunc {1}conculcabitis impios, et erunt cinis sub vola pedum vestrorum, in die quem Ego faciens” (iii. 21 [B. A. iv. 3]);
apud Esaiam,
“Pedibus conculcabuntur corona superbiae, ebrii Ephraimi” (xxviii. 3);
apud eundem,
“Conculcavi populos in ira mea, et inebriavi eos in excandescentia mea, et descendere feci in terram victoriam eorum” (lxiii. 6);
apud Davidem,
“Per te hostes nostros feriemus, in nomine tuo conculcabimus insurgentes contra nos” (Ps. xliv. 6 [B. A. 5]);
apud eundem,
Deus “conculcabit hostes nostros” (Ps. lx. 14 [B. A. 12]; Ps. cviii. 14 [B. A. 13]):
per “conculcare” in his locis etiam significatur destruere, quod fit ab illis qui sensuales corporei sunt; nam qui tales sunt, illi conculcant omnia caeli et ecclesiae; nam sunt in infimis, nec possunt cogitationes illorum sursum elevari a Domino, nam ipsi demittunt illas in terram, et ibi pulverem lambunt; tales sunt omnes qui Divinum negant. Mala enim, quae homini ex nativitate sunt, omnia resident in naturali et sensuali corporeo ejus; quapropter nisi homo se patitur ab illis elevari a Domino, quod fit per Divina media, quae sunt vera et bona fidei et amoris, seu per vera et bona doctrinae et vitae, manet ille in suis malis, quae naturali et sensuali corporeo insita sunt, et tunc conculcat caelestia et spiritualia quae sunt caeli et ecclesiae.

[11] Per “calcare super leonem, aspidem, serpentes et scorpios,” intelligitur non modo destruere mala et falsa, quae per illos significantur, sed etiam non noceri ab illis: hoc intelligitur apud Davidem,
“Super leonem et aspidem calcabis, conculcabis leonem juvenem et draconem” (Ps. xci. 13);
et apud Lucam,
“Ecce do vobis potestatem calcandi super serpentes et scorpios, et super omnem potestatem inimici, ut nihil tamen quicquam noceat” (x. 19):
quod ita dicatur in Verbo, est quia illi qui in infernis sunt apparent coram oculis spirituum bonorum et angelorum quandoque in formis variarum bestiarum et serpentum, secundum species mali et inde falsi in quibus sunt: ipsae eorum cogitationes procedentes ex intentione eorum voluntatis sistunt illas apparentias. Exhalationes ex malis et falsis eorum continue exspirant per terras quae supra inferna illa sunt, seu ex quibus inferna tecta sunt; quare super illis locis ambulare periculosum est illis qui modo naturales sunt, et magis qui sensuales corporei; exsurgit enim exhalatio inde, et contagio infectat superambulantes. At illi quos Dominus ducit tuti possunt calcare illam terram absque infectione et infestatione; causa est, quia interiora quae mentis eorum sunt, seu quae cogitationis et affectionis, a Domino elevantur supra sensuale corporeum eorum, quod correspondet plantis pedum eorum. Ex his constare potest quid in sensu proprio intelligitur per “calcare super leonem, aspidem, serpentes et scorpios, ut nihil tamen quicquam noceat;” et quoque constare potest unde est quod ita in Verbo dicatur. Quid autem per “leonem” perque “serpentes et scorpios” significatur, alibi dictum et ostensum est.

633. “Mensibus quadraginta duobus.”-Quod significet usque ad finem veteris ecclesiae et ad principium novae, constat ex significatione “mensium,” quod sint status, hic status ecclesiae; nam per “tempora,” sive sint horae, sive dies, sive menses, sive anni, sive saecula, significantur status; ac illi status designantur per numeros, per quos tempora illa determinantur, ut hic per numerum “quadraginta duo;” (quod ita sit, videatur supra, n. 571, 610;) et ex significatione “quadraginta duorum,” quod sit finis prioris ecclesiae et principium novae; quod id per illum numerum significetur, est quia per illum intelliguntur sex septimanae, et per “sex septimanas” significatur simile quod per “sex dies” unius septimanae, nempe status pugnae et laboris; proinde finis quando prorsus vastata est ecclesia, seu quando malum consummatum est; et per “septimanam septimam,” quae tunc sequitur, significatur principium ecclesiae novae; numerus enim quadraginta duo exsurgit ex multiplicatione 6 in 7, nam 6 in 7 faciunt 42; inde est quod significet simile quod “sex septimanae,” et “sex septimanae” simile cum “sex diebus” unius septimanae, nempe statum pugnae et laboris, ut dictum est; et quoque plenarium; ibi plenariam consummationem boni et veri, hoc est, plenariam vastationem ecclesiae.

[2] In Verbo aliquoties dicuntur “quadraginta,” nunc dies, nunc menses, nunc anni; et per illum numerum significatur ibi vel plenaria vastatio ecclesiae, vel quoque plenaria tentatio: quod hic status per numerum “quadraginta,” et “quadraginta duo,” significetur, constare potest a sequentibus :-Apud Ezechielem,
Aegyptus “non habitabitur quadraginta annis; dabo.. Aegyptum solitudinem in medio terrarum desolatarum, et urbes ejus in medio urbium devastatarum, erunt solitudo quadraginta annis; et dispergam Aegyptum inter gentes, et dejiciam eos in terras:….a fine quadraginta annorum congregabo Aegyptum ex populis quo dispersi fuerunt, et reducam captivitatem Aegypti” (xxix. 11-14):
per “Aegyptum” significatur ecclesia quoad vera scientifica, super quibus fundatur doctrina; vera scientifica eo tempore erant scientiae correspondentiarum et repraesentationum, super quibus fundabatur doctrina ecclesiae eorum; sed quia Aegyptii illas scientias vertebant in magias, et sic pervertebant ecclesiam, ideo vastatio ejus describitur, quae intelligitur per “quadraginta annos;” hoc itaque significatur per quod “Aegyptus non habitabitur quadraginta annis, ac urbes ejus erunt solitudo quadraginta annis:” quod “dispergenda esset Aegyptus inter gentes, et disjicienda in terras,” significat quod mala et falsa prorsus occupatura sint illam ecclesiam, ac perversura omnia ejus scientifica: inde patet quod per “quadraginta annos” significetur status ejus vastationis plenariae, seu usque ad finem, dum amplius non aliquid verum et bonum residuum futurum sit: initium autem ecclesiae novae, quod significatur per “finem quadraginta annorum,” intelligitur per haec verba, “A fine quadraginta annorum congregabo Aegyptum ex populis quo dispersi fuerunt, et reducam captivitatem Aegypti.”

[3] Simile significatur apud Prophetam eundem, per
Qoud cubaret a latere dextro quadraginta diebus, et obsideret Hierosolymam, quae “carebit pane et aqua, ac desolabitur vir et frater, et contabescent propter iniquitatem” ({1}iv. 6, 7, 17):
plenaria vastatio ecclesiae etiam per illum numerum significatur; per “Hierosolymam” significatur ecclesia; per “obsidere illam” significatur angustare malis et falsis; per “carere pane et aqua” significatur vastari quoad bonum amoris et quoad verum doctrinae; per “desolari vir et frater, et contabescere propter iniquitatem” similia significantur, nam “vir et frater” est veritas et charitas, ac “contabescere” est demori.

[4] Simile per “quadraginta dies diluvii” significatur in Genesi,
“Ad dies adhuc septem Ego pluere faciam super terram quadraginta dies et quadraginta noctes, et perdam omnem substantiam, quam feci, a super faciebus terrae:…. et fuit pluvia super terra quadraginta dies et quadraginta noctes :”….tunc “post septem dies emisit columbam, quae non redibat ad illum” (vii. 4, 12; cap. viii. {2}6, 12):
per “diluvium” significatur devastatio ecclesiae veteris seu Ecclesiae Antiquissimae, tum ultimum judicium super illos qui fuerunt ab ea ecclesia; per “pluviam quadraginta dierum” significatur interitus ejus per falsa mali: at principium ecclesiae novae significatur per “exsiccationem terrae” post illos quadraginta dies, ac per “germinationem e novo;” “columba,” quam emisit, significat bonum charitatis, quae illius ecclesiae essentiale erat. (Sed de his videantur Arcana Caelestia, ubi illa explicata sunt.)

[5] Ex significatione numeri “quadraginta” ducit causam haec lex apud Mosen,
Quod impius quadraginta plagis percutietur, et non plus, “ne vilis habeatur frater tuus in oculis tuis” (Deutr. xxv. 3):
punitio plenaria per “quadraginta” aeque describitur sicut vastatio, nam punitio est aeque consummatio mali; et quia post punitionem reformatio succedit, ideo dicitur quod “non pluribus” plagis percutietur, ne vilis habeatur frater in oculis tuis;” nam per “quadraginta” significatur finis mali, et quoque principium boni; quare si pluribus plagis quam quadraginta percuteretur, non significaretur principium boni seu reformatio.

[6] Vastatio ecclesiae apud filios Jacobi per quadringentorum annorum servitutem in Aegypto, significatur per Jehovae verba ad Abrahamum,
“Scias quod peregrinum erit semen tuum in terra non illorum, ubi servituti subjicient illos….quadringentis annis” (Gen. xv. 13);
per “quadringenta” simile significatur quod per “quadraginta,” sicut simile per “mille” quod per “centum,” ac simile per “centum” quod per “decem.”

[7] Vastatio ecclesiae, et quoque tentatio plenaria, etiam significatur per “commorationem filiorum Israelis quadraginta annis “in deserto,” de qua ita in sequentibus locis:-
“Filii vestri erunt pascentes in deserto quadraginta annis, et portabunt scortationes vestras, usque dum {1}consumantur corpora vestra in deserto” (Num. xiv. 33, 34);
“Vagari fecit eos in deserto quadraginta annis, usque dum consumpta est omnis generatio quae fecit malum in oculis Jehovae” (Num. xxxii. 13);
“Jehovah….cognovit ambulare tuum per desertum magnum his quadraginta annis, Jehovah Deus tuus tecum, ut non destitutus fueris ulla re” (Deutr. ii. 7);
“Recorderis omnis viae qua duxit te Jehovah Deus tuus his quadraginta annis in deserto, ut affligeret te, et tentaret te;….cibavit te manna….ad affligendum te, ad tentandum te, et ad benefaciendum tibi postremo” (Deutr. viii. 2, 3, 15, 16);
“Tentarunt Me patres vestri, probarunt Me;….quadraginta annis fastidivi in generatione hac, dixique, Populus sunt errantes corde, iidemque non cognoverunt vias meas” (Psalm. xcv. 9, 10);
Ego ascendere feci vos e terra Aegypti, et duxi Vos in deserto quadraginta annis ad possidendum terram Emorraei” (Amos ii. 10):
ex allatis constat quod per “quadraginta annos” non solum significetur vastatio ecclesiae apud filios Israelis, sed etiam plenaria tentatio; tum per “finem illorum annorum” principium novae ecclesiae. Vastatio ecclesiae describitur per haec: quod “pascerent in deserto quadraginta annis, et portarent scortationes, usque dum consumantur corpora eorum;” tum per haec, “Usque dum consumpta est omnis generatio haec, quae fecit malum in oculis Jehovae;” tum per haec, “Fastidivi in generatione illa, dixique, Populus sunt errantes corde, iidemque non cognoverunt vias meas. Tentatio autem, quae etiam significatur per “quadraginta annos,” describitur per haec: “Jehovah Deus tuus tecum per quadraginta annos, ut non destitutus fueris ulla re;” tum per haec, “Duxit te Jehovah quadraginta annis in deserto, ut affligeret te et tentaret te, et cibavit te manna;” tum per haec, “Duxit te in deserto ad tentandum te, et ad beneficiendum tibi postremo.” Principium novae ecclesiae, post finem quadraginta annorum, describitur per introductionem eorum in terram Canaanem, quae facta est post quadraginta illos annos; et quoque intelligitur per haec, “Ad benefaciendum tibi postremo;” tum per haec, “Duxi vos in deserto quadraginta annis, ad possidendum terram. Emorraei.”

[8] Plenaria tentatio etiam significatur per
Quod Moses super Monte Sinai fuerit quadraginta dies et quadraginta noctes, et tunc panem non comederit et aquam non biberit (Exod. {1}xxiv. 18; cap. |xxxiv| 28: Deutr. ix. 9, 11, 18, 25);
Similiter quod Jesus fuerit in deserto tentatus a diabolo, et ibi jejunaverit quadraginta dies (Matth. iv. 1, 2; Marc. i. 13; Luc. iv. 1).
Ex his constare potest quod per numerum “quadraginta” in Verbo significetur plenaria vastatio, et consummatio, hoc est, quando omne bonum ecclesiae vastatum est, et malum consummatum; tum quod per eundem numerum significetur plenaria tentatio; ut et instauratio ecclesiae e novo seu reformatio: ex quibus sciri potest quid significatur per “menses quadraginta duos, quibus gentes civitatem sanctam conculcabunt:” similiter in sequentibus in Apocalypsi,
Quod datum sit bestiae ascendenti ex mari “os loquens magna et blas phemias et data est illi potestas..menses quadraginta duos” (xiii. {2}1, 5)
Nemo itaque credat quod per “menses quadraginta duos” intelligantur menses, aut aliquod tempus designatum secundum numeros, hic, nec etiam in sequentibus.

634. VERSUS 3,4.
“Et dabo duobus testibus meis, et prophetabunt diebus mille ducentis sexaginta, circuminduti saccis. Hi sunt duae olivae, et duo candelabra, quae coram Deo terrae stantia.”
3.”Et dabo duobus testibus meis,” significat bonum amoris et charitatis, ac verum doctrinae et fidei, utrumque a Domino [n. 635]; “et prophetabunt diebus mille ducentis sexaginta” significat quod docebunt et quae docebuntur usque ad finem ecclesiae veteris et principium novae [n. 636]; “circuminduti saccis” significat in luctu propter non receptionem Divini Boni ac Divini Veri [n. 637].
4.”Hi sunt duae olivae, et duo candelabra,” significat bonum caeleste et bonum spirituale, seu bonum amoris et verum illius boni [n. 638]; “quae coram Deo terrae stantia,” significat quae sunt Divina a Domino procedentia, ac sunt Ipsius in caelo et in ecclesia [n. 639].

635. [Vers. 3.] “Et dabo duobus testibus meis.”-Quod significet bonum amoris et charitatis, ac verum doctrinae et fidei, utrumque a Domino, constat ex significatione “testium,” quod sint qui corde et fide agnoscunt et confitentur Dominum, Divinum Ipsius in Humano Ipsius, et Divinum procedens; hoc enim essentialiter testatur de Domino, hoc est, agnoscit et ex agnitione confitetur Ipsum. (De qua “testis” et” testificationis” significatione videatur supra, n. 10, 27, 228, 392.) Quod “duo testes” hic significent bonum amoris et charitatis, ac verum doctrinae et fidei, est quia sequitur quod “duo testes sint duae olivae et duo candelabra;” ac per “duas olivas” significatur bonum amoris in Deum et bonum charitatis erga proximum, et per “duo candelabra” significatur verum doctrinae et verum fidei (de qua eorum significatione videbitur in sequentibus).

[2] Quod illa bona et illa vera intelligantur per “testes,” est quia illa, hoc est, omnes qui in illis sunt, agnoscant et confiteantur Dominum; est enim Divinum procedens, quod vocatur Divinum Bonum et Divinum Verum, unde bonum amoris in Deum et bonum charitatis erga proximum, ac inde verum doctrinae et verum fidei, quae testantur de Ipso; unde sequitur quod qui in illis sunt, similiter testentur de Domino, hoc est, agnoscant et confiteantur Ipsum; est enim Divinum quod testatur de Divino, et non homo ex se; proinde est Dominus in bono amoris et in vero doctrinae inde, quae apud hominem sunt, quae id faciunt.

[3] Quoniam omnis agnitio et confessio Domini, ac principaliter agnitio et confessio Divini in Humano Ipsius, est ab Ipso Domino, et quia “testari” significat agnoscere et confiteri illud, ideo “testari” pro agnoscere et confiteri dicitur ab Ipso Domino de Se in sequentibus locis :-Apud Johannem,
“Scrutamini Scripturas, quia….illae sunt quae testantur de Me” (v. 39):
Scriptura Sacra seu Verbum est Divinum Verum procedens a Domino, et Divinum procedens est Ipse Dominus in caelo, et in ecclesia; quare cum dicitur quod “Scripturae testentur de Ipso” intelligitur quod Ipse Dominus de Se. Apud eundem,
“Ego sum qui testor de Me Ipso, et testatur de Me qui misit Me, Pater” (viii. 18);
hic aperte dicitur, quod Ipse Dominus seu Divinum in Ipso testetur de Ipso.

[4] Apud eundem,
Jesus dixit, “Quando venerit Paracletus, spiritus veritatis ille testabitur de Me” (xv. 26, 27);
per “Paracletum, spiritum veritatis,” intelligitur Divinum procedens a Domino, quod est Divinum Verum. Apud eundem,
Jesus ad Pilatum, “Tu dicis quia Rex sum Ego;….in hoc veni in mundum, ut testimonium dem veritati” (xviii. 37):
“testimonium dare veritati” significat facere ut Divinum Verum procedens ex Ipso testetur de Ipso; Divinum hoc Verum etiam in Verbo significatur per “regem.” Haec allata sunt ut sciatur quod “testari” sit agnoscere et confiteri Dominum, et quod hoc sit ab Ipso; proinde bonum amoris et charitatis, ac verum doctrinae et fidei, quia haec sunt a Domino, et sunt Ipsius in homine.

636. “Et prophetabunt diebus mille ducentis sexaginta.” -Quod significet quod docebunt et quae docebuntur usque ad finem ecclesiae veteris et principium novae, constat ex significatione “prophetare,” quod sit docere (de qua supra, n. 624); hic tam docere quam doceri; nam dicitur de “duobus testibus,” per quos significantur bonum amoris et charitatis ac verum doctrinae et fidei, haec enim apud hominem sunt quae docent, et quae etiam docentur; nam qui in bonis amoris et in veris doctrinae sunt, illi docent; et quae ab illis docentur sunt bona amoris et vera doctrinae: et ex significatione “dierum mille ducentorum sexaginta,” quod sit usque ad finem ecclesiae veteris ac principium ecclesiae novae, per “dies” enim “mille ducentos sexaginta” simile significatur quod per “tres et dimidium” quoniam dies mille ducenti sexaginta faciunt tres annos et dimidium dum annus sumitur pro trecentis sexaginta diebus; et per “tres et dimidium” significatur finis status prioris et principium novi; hic finis ecclesiae prioris et principium novae, nam hic agitur de ultimo tempore ecclesiae: et quia id per illum numerum significatur, ideo dicitur in hujus capitis versu {1}9,
“Videbunt….corpora illorum dies tres et dimidium, et non permittent illa poni in monumentis;”
et dein in versu 11,
#”Et post tres dies et dimidium spiritus vitae a Deo intravit in illos;”
in quibus locis per “tres dies et dimidium” significatur finis veteris ecclesiae, quando prorsus non recepturi aliquod bonum amoris et verum doctrinae, et quoque principium novae ecclesiae, quando recepturi: finis prioris ecclesiae significatur per quod “bestia ex abysso ascendens occidet illos testes,” et principium novae ecclesiae significatur per quod “spiritus vitae ex Deo intraverit in illos.” Quod numerus “mille ducenta sexaginta” simile significet quod numerus “tria et dimidium,” est quia in Verbo “saecula,” “anni,” “menses,” “septimanae,” “dies” et “horae,” similia {2}significant; nam per illa intelliguntur modo tempora, et per tempora in communi et in particulari, seu per tempora majora aut minora aeque significantur status; nam tempus majus et minus designatum per numeros non mutat significationem rei (ut etiam supra, n. 571, 633 [a], ostensum est). Simile per eundem numerum dierum significatur in sequente capite Apocalypseos,
#”Et mulier fugit in desertum, ubi habet locum praeparatum a Deo, ut ibi alant eam dies mille ducentos sexaginta” (xii. 6):
per “mulierem” ibi intelligitur ecclesia, per “desertum” ubi aleretur, significatur non receptio boni et veri, et “post exactos illos dies” significatur novus ecclesiae status.

637. “Circuminduti saccis.”-Quod significet in luctu propter non receptionem Divini Boni ac Divini Veri, constat ex significatione “indui saccis,” quod sit luctus propter vastationem et desolationem Divini Boni et Divini Veri; hic propter non receptionem eorum, nam “testes” visi sunt induti saccis, et per illos significatur Divinum Bonum ex quo omne bonum amoris et charitatis, ac Divinum Verum ex quo omne verum doctrinae et fidei; haec apparent in luctu quando non recipiuntur, at in gaudio quando recipiuntur:

[2] sicut etiam dicitur de sole et de luna, per quae etiam significatur bonum amoris et verum fidei, quod
#”Sol factus sit niger ficut saccus cilicinus, et quod luna facta sit sicut sanguis” (Apoc. vi. 12);
per quae significatur quod omne bonum amoris disparatum sit, et omne verum fidei falsificatum (videatur supra, n. 401); non quod Sol in caelo angelico, qui est Dominus, usquam fiat niger, sed quod ita appareat illis qui non recipiunt aliquam lucem inde.

[3] Antiquis temporibus, quando externa ecclesiae ex meris correspondentiis et inde repraesentativis spiritualium constabant, repraesentabatur luctus per plura quae significabant; sicut per quod sederent et jacerent humi, quod volverent se in pulvere, quod cinerem imponerent capiti, quod discinderent vestes, et quod induerent saccos: quod “disciderint vestes et induerint saccos” significabat luctum propter desolationem veri et boni in ecclesia, et propter non receptionem eorum; “vestes” enim in genere significabant vera ecclesiae (videatur supra, n. 64, 65, 195, 271, 395, 475 [a], 476); inde “discissio vestium” significabat dolorem propter vera ecclesiae laesa et a falsis quasi disrupta; et induitio sacci significabat luctum propter deprivationem boni et veri, et inde vastationem ecclesiae:

[4] quapropter,
#Quando Hiskias Rex audivit verba Thartanis praefecti regis Assyriae, Discidit vestes suas, et obtexit se sacco, et venit domum Jehovae; et misit Eliakimum qui supra domum, et Schebnam scribam, et seniores sacerdotum obtectos saccis ad Esaiam” (2 Reg. xix. 1, 2; Esai. xxxvii. 1, 2):
hoc factum est, quia per “regem Assyriae” ibi significatur rationale perversum, seu rationale quod pervertit vera et bona ecclesiae ac destruit illa per falsa; omnia verba Thartanis praefecti regis Assyriae involvunt talia: et quia ecclesiae desolatio et vastatio sic imminere visa est, ideo ad testificandum luctum et dolorem propterea, disciderunt vestes et obtexerunt se sacco.

[5] Similiter,
#Cum Benhadadus rex Syriae obsideret Samariam, et facta ingens fames, “Rex rupit vestes suas; et cum transibat super muro, vidit populus quod ecce saccus super carne ejus intus” (2 Reg {1}vi. 30):
simile etiam hic significatur quod supra, nempe imminens desolatio et devastatio ecclesiae; quapropter rex “rupit vestes,” et super carne habebat “saccum,” quae signa repraesentativa luctus et doloris erant.

[6] Luctus ob similia etiam significabatur per
#Quod Jacobus, cum credidit quod Josephus discerptus esset. disciderit vestes suas, et posuerit saccum super lumbis suis, et luxerit super filio suo multis diebus (Gen. {1}xxxvii. 34);
#Tum quod Achabus, postquam ex consilio lsabelis uxoris abstulit Nabotho vineam, et audivit verba prophetae dura de illa re, {2}ruperit vestes suas, et posuerit saccum super carnem suam, et jejunaverit; immo cubuerit in sacco, et incesserit lente (1 Reg xxi. 27);
#Ut et quod rex Ninives, postquam audivit verba Jonae, surrexerit de throno, et deposuerit chlamydem suam desuper se, et obduxerit saccum, et sederit super cinere, ac proclamaverit jejunium, ac ut operirentur saccis homo et bestia (Jon. iii. 5, 6, 8);
#Tum quod Daniel dederit facies suas ad Dominum Deum, ad quaerendum orationem et preces in jejunio, sacco et cinere (Dan. ix. 3);
#Quod postquam occisus esset Abnerus, dixerit David ad Joabum et ad omnem populum qui cum illo, quod scinderent vestes, et circumcingerent saccos, et plangerent ante Abnerum; et quod ipse David incesserit post lectum (2 Sam. iii. 31).
Ex his patet quod in Ecclesia Judaica et Israelitica luctus repraesentatus fuerit per disruptionem vestium et induitionem sacci; et hoc quia dolor mentis et luctus cordis, quae erant interiora, eo tempore repraesentabantur per externa, quae propter correspondentiam cum spiritualibus erant significativa.

[7] Quod repraesentativum luctus per saccos imprimis significaverit luctum propter desolationem veri ac vastationem boni in ecclesia, et quoque in particulari paenitentiam, et tunc luctum cordis propter mala, constare potest adhuc a sequentibus his locis: -Apud Esaiam,
#”Vocabit Dominus Jehovih Zebaoth in die illo ad fletum et ad planctum et ad calvitiem et ad induendum saccum” (xxii. 12):
agitur in eo capite de vastatione ecclesiae quoad Divinum Verum; luctus ejus describitur per “calvitiem” et per “induitionem sacci.”

[8] Apud Jeremiam,
#”Ascendit leo ex vepreto, et perditor gentium profectus est, exivit e loco suo ad redigendum terram in vastitatem, urbes tuae destruentur ut non [sit] habitator; propter hoc accingite saccos, plangite, ejulate” (iv. 7,8):
per “leonem ex vepreto” significatur falsum mali destruens vera ecclesiae; et per “perditorem gentium” significatur malum falsi destruens bonum ecclesiae ; per “terram,” quam redigent in vastitatem, significatur ecclesia; et per “urbes,” quae destruentur, significantur vera doctrinae; per “accingere saccos” significatur luctus propterea, quare etiam dicitur “Plangite et ejulate.”

[9] Apud eundem,
#”Filia populi mei, cinge te sacco, et volve te in cinere, luctum unigeniti fac tibi, planctum amaritudinis; quia subito veniet vastator super nos” (vi. 26):
per “filiam populi” intelligitur ecclesia; per “cingere se sacco et volvere se in cinere” significatur luctus propter deperditum ecclesiae bonum et verum; perditio eorum seu vastatio ecclesiae intelligitur per quod “subito veniet vastator;” quod gravis luctus et dolor propter deperditum ecclesiae bonum et verum per “cingere se sacco et volvere se in cinere” significetur, patet; nam adjicitur, “Luctum unigeniti fac tibi, planctum amaritudinis.”

[10] Apud eundem,
#”Ejula Cheschbon, quia devastata est Ai; clamate, filiae Rabbae, accingite saccos, plangite, et vagamini inter macerias; quia rex eorum In exilium abivit, sacerdotes ejus et principes simul” (xlix. 3):
haec de filiis Ammonis, per quos significantur qui in bono naturali sunt, et falsificant vera ecclesiae; illi qui tales sunt in ecclesia intelliguntur per “filias Rabbae;” luctus propter deperditum verum per falsificationes significatur per “Accingite saccos, plangite, vagamini inter macerias;” “maceriae” significant vera falsificata: quod verum ecclesiae inde perierit, significatur per “quia rex eorum in exilium abivit;” “rex” significat verum ecclesiae, et “in exilium abire” significat deperdi: quod etiam bona ecclesiae et inde omnia vera, significatur per quod “sacerdotes et principes simul;” “sacerdotes” significant bona ecclesiae, et “principes” vera inde.

[11] In Threnis,
#”Sedent in terra, conticescunt seniores filiae Zionis, ascendere fecerunt pulverem super caput suum, cinxerunt se saccis, descendere fecerunt in terram caput..virgines Hierosolymae” (ii. 10):
“sedere in terra,” “conticescere,” “ascendere facere pulverem super caput,” et “descendere facere in terram caput,” erant omnia signa repraesentativa luctus et dolorum propter vastatam a malis et falsis ecclesiam: “seniores filiae Zionis” significant sapientes et intelligentes in ecclesia, et abstracte sapientiam et intelligentiam; “filiae Zionis” et “virgines Hierosolymae” significant illos in ecclesia qui in affectione boni et veri sunt, et abstracte ipsas affectiones.

[12] Apud Ezechielem
#Naucleri “inducent super te calvitiem, et accingent saccos, et flebunt super te amaritudine animae, planctu amaro” (xxvii. 31):
haec de Tyro, per quam significatur ecclesia quoad cognitiones veri et boni; proinde etiam significantur cognitiones veri et boni quae sunt ecclesiae; hic describitur luctus ob illas deperditas: “naucleri” significant omnes qui illas ferunt et communicant; “{1}inducere calvitiem” significat luctum propter omnia intelligentiae deperdita; “accingere saccos” significat luctum propter cognitivum veri etiam deperditum: quia luctus est qui describitur, ideo adjicitur, “Flebunt super te amaritudine animae, planctu amaro.”

[13] Apud Evangelistas,
#”Vae tibi, Chorazin; vae tibi, Bethsaida; propterea quod si in Tyro et Sidone factae fuissent virtutes quae factae sunt in vobis, olim in sacco et cinere paenitentiam egissent” (Matth. xi. 21; Luc. x. 13):
“in sacco et cinere paenitentiam agere” est dolere et lugere propter non receptionem Divini Veri, et propter falsa et mala quae obstiterunt.

[14] Apud Joelem,
#”Ejula sicut virgo cincta sacco super sponso adolescentiae suae;….circumcingimini et plangite, sacerdotes; ejulate, ministri altaris; venite, pernoctate in saccis, ministri Dei mei; quia prohibita a domo Dei vestri minchah et libamen” (i. 8, 13):
hic “cingi sacco,” et “pernoctare in saccis,” significat luctum propter deperditum bonum et verum ecclesiae, nam per “mincham” significatur bonum ecclesiae, et per “libamen” verum ejus.

[15] Apud Amos,
#”Ascendere faciam super omnes lumbos saccum, et super omne caput calvitiem, et ponam eam sicut luctum unigeniti, et postrema ejus sicut diem amarum” (viii. 10):
“saccus super lumbos” significat luctum ob deperditum bonum amoris, hoc enim significatur per “lumbos;” “et calvities super caput” significat luctum ob deperditum intellectum veri.

[16] Apud Esaiam,
#”In omnibus capitibus” Moabi “calvities, omnis barba rasa, in plateis ejus accinxerunt saccum, super tectis ejus et in plateis ejus ejulabit, descendens in fletum” (xv. 2,3);
apud Jeremiam,
#Omne caput calvities, et omnis barba rasa, super omnibus manibus incisiones, et super lumbis saccus, super omnibus tectis Moabi, et in plateis ejus totus luctus” (xlviii. 37, 38):
per “Moabum” significantur illi qui in bono naturali sunt, et adulterant bona ecclesiae; quod intellectus veri illis nullus sit, nec scientia veri, significatur per quod “in omnibus capitibus Moabi calvities, et omnis barba rasa,” tum per quod “in tectis ejus et in plateis ejus ejulabit” et “erit luctus:” “incisiones super omnibus manibus” significant falsificata; luctus propterea significatur per “accingere saccum,” tum per “ejulare” et “descendere in fletum.”

[17] Apud Esaiam,
#”Fiet, loco aromatis tabes erit, et loco cinguli discissio, et loco operis implexi calvities, et loco togae cinctura sacci, adustio loco pulchritudinis; homines tui gladio cadent, et robur tuum in bello” (iii. 24, 25):
haec de “filiabus Zionis,” per quas significatur ecclesia quoad affectiones boni caelestis; proinde per “filias Zionis significantur affectiones boni quae sunt ecclesiae caelestis: jactura et dissipatio illarum per fastum propriae intelligentiae describitur ibi per varia quibus filiae illae se exornant; mutatio illarum affectionum in contrarias et impulchras significatur per quod “loco aromatis tabes, loco cinguli discissio, loco operis implexi calvities, loco togae cinctura sacci, et loco pulchritudinis adustio;” per “tabem” significatur periens vitale; per “discissionem loco cinguli” significatur dissipatio perceptionum veri loco connexionis illarum; per “calvitiem loco operis implexi” significatur fatuitas loco scientiae; per “adustionem loco pulchritudinis” significatur stultitia loco intelligentiae (“adustio” significat insaniam ex fastu propriae intelligentiae quae est stultitia, et “pulchritudo” significat intelligentiam): quod vera intellectus peritura sint per falsa, usque ut nulla resistentia sit contra mala, significatur per quod “homines tui gladio cadent, et robur tuum in bello;” “gladius” est falsum destruens verum.

[18] Similia per “saccum” significantur in his sequentibus :-Apud Ezechielem,
#”Omnes manus remissae, omnia genua abeunt in aquas, unde accingent saccos, et colliget eos terror, et super omnibus faciebus pudor, et in omnibus capitibus..calvities” (vii. 17, 18);
apud Davidem,
#Ego, cum illi aegrotarent, vestis mea saccus, afflixi fame animam meam” (Ps. xxxv. 13);
apud eundem,
#”Cum flevi in jejunio animae meae, factum mihi est in opprobria; cum dedi vestem meam saccum, factus sum illis in dicterium”(Ps. lxix. 11, 12);
apud Hiobum,
#”Saccum consui super cutem meam, et feci pulvere cornu meum; facies meae turbatae sunt prae fletu” (xvi. 15,16);
apud Esaiam,
#”Vestio caelos atrore, et saccum facio velamen eorum” (l. 3);
et apud Davidem,
#”Convertisti luctum meum in choream mihi, aperuisti saccum meum, et accinxisti me gaudio” (Ps. xxx. 12 [B. A. 11]):
in his locis “saccus” etiam significat luctum, ac “succingere saccum supra corpus loco vestis” significat luctum propter deperditum verum ecclesiae; et “accingere saccum super lumbos et super carnem” significat luctum propter deperditum bonum ecclesiae; nam “vestis” significat verum ecclesiae, ac “lumbi” et “caro” significant bonum ecclesiae.

[19] Quod accingere saccum modo repraesentativum et inde significativum luctus et paenitentiae fuerit, at in se non luctus et paenitentia, constat apud Esaiam,
#Num sicut hoc erit jejunium quod eligam, dies quo affligit homo animam suam, ut incurvet sicut juncus caput suum, et in sacco et cinere cubet? num hoc vocabis jejunium et diem beneplaciti Jehovae? Nonne hoc jejunium quod eligo, aperire vincula malitiae,….frangere famelico panem tuum, et afflictos exules introducas domum? cum videris nudum et obtexeris illum?” (lviii. 5-7;)
et apud Joelem,
#”Convertimini ad Me toto corde vestro, et in jejunio et in fletu et in planctu; et scindite cor vestrum, et non vestes Vestras “(ii. [12,] 13).

638. [Vers. 4.] “Hi sunt duae oleae, et duo candelabra.” -Quod significet bonum amoris in Dominum, et charitatis erga proximum, ac verum doctrinae et fidei, ex quibus caelum et ecclesia, constat ex significatione “oliveti,” “oleae” et “olivae,” quod sit in lato sensu regnum caeleste Domini, et inde ecclesia caelestis; quae ab aliis ecclesiis distinguitur in eo, quod illi a quibus illa ecclesia existit sint in amore in Dominum et in amore erga proximum; inde est quod per “oleam” et “olivam” uterque ille amor, seu bonum utriusque amoris, significetur; (quod “olea” et “oliva” illam ecclesiam, seu illa bona ecclesiae, significet, constabit ex sequentibus:) et ex significatione “candelabri,” quod in lato sensu sit regnum spirituale Domini, et inde ecclesia spiritualis; et quia principale illius ecclesiae est verum doctrinae et verum fidei, ideo etiam haec per “candelabra” significantur. (Quod illa per “candelabrum” in sensu spirituali intelligantur, videatur supra, n. 62.)

[2] Quod dicatur quod “duo testes sint duae oleae et duo candelabra,” quae tamen sunt quatuor, est quia “duo” significant conjunctionem et inde unum; sunt enim duo quae faciunt unum, nempe bonum et verum; bonum non est bonum nisi ex vero, et verum non est verum nisi ex bono; quare cum duo illa faciunt unum, tunc primum sunt et existunt; haec conjunctio in unum vocatur conjugium caeleste, et ex illo conjugio est caelum et ecclesia; simile est cum bono caelesti quod per “duas oleas” significatur, et cum bono spirituali quod per “duo candelabra;” nam bonum in caelesti regno Domini est bonum amoris in Dominum, ac verum illius boni vocatur bonum amoris erga fratrem et socium; ac bonum in regno spirituali Domini est bonum charitatis erga proximum, ac verum illius boni vocatur bonum fidei; sed de his aegre potest justa idea haberi, nisi sciatur quale boni caelestis, et quale boni spiritualis, et quae differentia intercedit: ex his constare potest unde est quod “duo testes” dicantur “duae oleae et duo candelabra.” (Quod “duo” significent conjunctionem in unum, seu conjugium caeleste, videatur supra n. 532, fin.)

[3] Quod “olea” significet ecclesiam caelestem, est quia per “arbores” in genere significantur perceptiones et cognitiones, et omnis ecclesia est ecclesia ex cognitionibus veri et boni, et secundum perceptionem illarum; et quia “oleum” significat bonum amoris (videatur supra, n. 375 [a, d, e]), ideo “olivetum” ac “olea” significat ecclesiam, in qua id bonum regnat. Sunt tres arbores quae principaliter ecclesiam significant, nempe “olea,” “vitis,” et “ficus;” “olea” ecclesiam caelestem, “vitis” ecclesiam spiritualem, et “ficus” ecclesiam externam caelestem et spiritualem.

[4] Quod talia, quae descripta sunt, per “duas oleas” et per “duo candelabra” significentur, quisque potest videre et concludere ex eo, quod illa dicantur “testes,” proinde quae testantur de Domino, hoc est, agnoscunt et confitentur Ipsum; tum quod in sequentibus de illis dicatur quod “bestia occiderit illos,” et quod postea “spiritus vitae a Deo intraverit in illos;” hoc non dici potest de oleis et de candelabris, nisi “oleae” et “candelabra” significent talia quae sunt apud angelos caeli et apud homines ecclesiae a Domino, quae testantur de Domino, seu faciunt ut angeli et homines testentur de Ipso; nam angeli et homines non ex se testari de Domino possunt, sed bonum et verum quae apud illos sunt ex Domino, hoc est, Ipse Dominus ex suo bono et vero quae apud illos.

[5] In Verbo multis in locis nominantur horti et silvae, tum oliveta, et vineae, ut et arbores plurium generum, prout “olea,” “vitis,” “ficus,” “cedrus,” “populus,” “quercus;” sed nemo hactenus novit quod singula illa aliquid spirituale, quod est caeli et ecclesiae, significent, praeter quod “vinea” significet ecclesiam; sed usque non modo “vinea significat ecclesiam, sed etiam “olivetum,” tum “silva cedri” seu “Libanus;” immo etiam arbores, sicut “olea,” “vitis,” ” ficus,” “cedrus;” et quia significant ecclesiam, ac spiritualia quae sunt ecclesiae, ideo toties in Verbo nominantur.

[6] Quod hortos et silvas attinet; “horti” seu “paradisi” in specie significant intelligentiam et sapientiam quae sunt hominibus ecclesiae; ac “silvae” seu “nemora” significant intelligentiam naturalis hominis, quae in se spectata est scientia, inserviens intelligentiae spiritualis hominis; “olivetum” autem et “vinea” significant ecclesiam, “olivetum” ecclesiam caelestem, seu ecclesiam quae in bono amoris in Dominum est, et “vinea” ecclesiam spiritualem, seu ecclesiam quae in bono charitatis erga proximum est, et inde in veris fidei; “olea” et “vitis” etiam similia significant, et hoc ex causa quia “oleum” significat bonum amoris in Dominum, ac “vinum” bonum charitatis erga proximum ac bonum fidei; “ficus” autem significat ecclesiam utramque tam caelestem quam spiritualem, sed externam. Quod talia significentur per illa, est ex repraesentativis in mundo spirituali, proinde ex correspondentia; nam in caelo intimo, ubi est regnum caeleste Domini, et amor in Ipsum regnat, oliveta et ficus faciunt illorum paradisos et silvas; at in caelo secundo faciunt vineae, et plura genera arborum fructiferarum; similiter in caelo ultimo, sed cum differentia quod in hoc caelo arbores non tam nobiles sint. Quod in caelis talia existant, est causa, quia correspondent sapientiae, intelligentiae, amori, charitati et fidei angelorum qui in illis caelis sunt. Ex his nunc constare potest unde est quod “testes” dicantur “oleae;” nempe, quia per “oleas” intelliguntur omnes qui ecclesiam caelestem Domini constituunt, hoc est, qui in bono amoris in Dominum sunt, et in bono amoris erga fratrem et socium.

[7] Quod talia per “oliveta,” “oleas” et “olivas” in Verbo significentur, constare potest ex sequentibus locis: -Apud Sachariam,
“Duae oleae juxta” candelabrum, “una a dextra lecythi et altera juxta sinistram ejus;….et duae baccae olivarum,….hi duo filii oleae stantes juxta Dominum totius terrae” (iv. 3, 11, 12, 14):
agitur ibi de fundatione Domus seu Templi a Serubbabele, et per “Domum” seu “Templum” significatur ecclesia; quare visum est prophetae candelabrum, et juxta illud duae oleae, similiter paene ut hic Johanni in Apocalypsi; et per “duas oleas” et “baccas olivas” significantur bona caelestia, quae sunt amoris in Dominum, et amoris erga fratrem et socium; hoc bonum significatur per “oleam” visam “juxta sinistram lecythi,” et illud bonum per “oleam ad dextram ejus:” vera hujus boni intelliguntur per “filios oleae stantes juxta Dominum totius terrae;” “stare juxta Ipsum” significat esse et existere ab Ipso.

[8] Quoniam “oleae” significabant illa bona, ideo
Cherubi in medio Domus seu Templi facti sunt ex ligno olei, similiter fores ad adytum, et postes (1 Reg. vi. 23-33);
“cherubi” enim, ut et “fores” ac “postes” ad adytum Templi, significabant custodiam, ne aditus sit ad Dominum nisi quam per bonum amoris; ac “adytum” significabat ubi Dominus; et “lignum olei” bonum amoris, quia “olivetum,” “olea” et “oliva” significabant caelestia quae sunt amoris.

[9] Quia “olivetum” et “olea” significabant ecclesiam, quae in amore in Dominum est, inde
Oleum sanctitatis, quo ungebantur omnia sancta ecclesiae, factum est ex oleo olivae, et aromatibus ei admixtis (Exod. xxx. 23,24);
nam omnia ecclesiae, quantum ex amore in Dominum ducunt, tantum sancta Divina sunt; inde per id oleum inducebatur repraesentativum Domini ac caeli et ecclesiae. (Videatur explicatio super illa in Arcanis Caelestibus.)

[10] Pariter,
Oleum olivae purum tusum erat pro luminari in Tentorio conventus, quod singulis vesperis accendebatur (Exod. xxvii. 20; Levit. xxiv. 2):
per “luminare” illud seu per “candelabrum” ibi significabatur ecclesia spiritualis Domini, et per “ignem accensum in lucernis “significabatur amor spiritualis qui est amor erga proximum; similiter per “oleum olivae purum tusum” ex quo ignis (de qua re etiam videantur Arcana Caelestia ad illum locum).

[11] Quod “olea” et “oliva” significet bonum amoris, etiam a sequentibus locis constat: -Apud Hoscheam,
“Ero sicut ros Israeli; efflorebit sicut lilium, et infiget radices suas, sicut Libanon; ibunt rami ejus, et erit sicut olivae honor ejus, et odor illi sicut Libani” (xiv. 6,7):
haec de ecclesia spirituali, quae significatur per “Israelem:” “esse illi sicut ros” significat ejus existentiam et renascentiam spiritualem: primus status renascentiae seu regenerationis ejus significatur per quod “efflorebit sicut lilium;” “lilium” significat efflorescentiam quae praecedit fructum; secundus status regenerationis significatur per quod “infiget radices suas,” qui status est ejus existentiae in naturali, nam ibi figuntur radices; tertius status significatur per quod “ibunt rami ejus,” per quos significatur multiplicatio veri scientifici et cognitionum: {1}quintus status, qui est status fructificationis, significatur per quod “erit sicut olivae honor ejus;” “oliva” significat bonum amoris, et “honor” praedicatur de illo; (quod “honor” praedicetur de bono amoris, videatur supra, n. 288, 345:) et {2}sextus status, qui est status intelligentiae et sapientiae, significatur per quod “odor ejus illi sicut Libani;” “odor” significat perceptionem, ac “Libanus” rationalitatem, ex quibus intelligentia et sapientia.

[12] Apud Davidem,
“Ego sicut olea virens in domo Dei, confido in misericordia Dei in saeculum et aeternum” (Ps. lii. 10 [B. A. 8]):
dicitur “sicut olea virens in domo Dei,” quia per “oleam virentem” significatur bonum amoris nascens per verum Verbi, et per “domum Dei” significatur ecclesia.

[13] Apud eundem,
Uxor tua sicut vitis fructifera in lateribus domus tuae, filii tui sicut plantae olearum circumcirca mensas tuas;. . sic benedicetur viro timenti Jehovam” (Ps. {3}cxxviii. 3,4):
per haec in naturali sensu, qui est sensus litterae, intelliguntur uxor et filii, ac jucunditates ex conjugio et prolificatione; sed in sensu interno, qui est sensus spiritus Verbi, per “uxorem” significatur affectio veri, ac per “filios” ipsa vera inde nascentia; nam omne verum, cui inest vita, nascitur ex affectione veri: et quia per “uxorem” significatur illa affectio, comparatur illa viti fructiferae, quia per “vitem” significatur ecclesia, et per “vitem fructiferam” ecclesia quoad affectionem veri: per “domum” significatur mens spiritualis et per “latera” ejus significantur omnia quae in naturali homine: per “filios” significantur vera quae ex affectione illa spirituali nascuntur; haec comparantur “plantis olearum,” quia per vera producuntur bona amoris et charitatis, quae sunt “olivae;” per “circumcirca mensas” significantur jucunditates ex appropriatione et nutritione spirituali.

[14] Apud Mosen,
“Fiet, cum introduxerit te Jehovah Deus tuus in terram,….dabit tibi urbes magnas et bonas quas non aedificasti, et domos plenas omni bono quas non implevisti, et cisternas excisas quas non excidisti, vineas et oliveta quae non plantasti” (Deutr. vi. 10, 11):
per haec verba prorsus aliud intelligitur in sensu spirituali quam in sensu historico; nam in sensu spirituali per “terram Canaanem,” in quam introducendi erant, significatur ecclesia; quare per “urbes,” “domos,” “cisternas,” “vineas” et “oliveta” significantur talia quae sunt ecclesiae; per “urbes magnas et bonas” significantur doctrinalia quae docent bona amoris et charitatis; per “domos plenas omni bono” significantur omnia quae sapientiae sunt; per “cisternas excisas” significantur omnia intelligentiae in naturali homine, quae sunt cognitiones et scientiae; per “vineas et oliveta” significantur omnia ecclesiae quoad vera et bona.

[15] Narratur de Noacho
Quod ex arca emiserit columbam, quae reversa ad illum circa tempus vesperae, ferens folium olivae decerptum in ore, et quod inde cognoverit quod diminutae essent aquae (Gen. viii. 10,11):
per haec in sensu spirituali describitur regeneratio hominis ecclesiae, quae per “Noachum et ejus filios” significatur; hic per “columbam” denuo emissam, status successivus secundus, qui est quando bonum spirituale per vera, remotis falsis, incipit existere; per “folium” enim significatur verum, et per “olivam” bonum inde nascens, et per “aquas” significantur falsa. (Sed haec videantur plenius explicata in Arcanis Caelestibus, n. 870-892.)

[16] Apud Sachariam,
Stabunt pedes Ipsius in die illo super Monte Olivarum, qui ante facies Hierosolymae ab oriente; et diffindetur Mons Olivarum, et pars ejus versus ortum et versus mare valle magna valde; et recedet pars montis versus septentrionem, parsque ejus versus meridiem” (xiv. 4):
quid haec significant, supra (n. 405 [d]) explicatum est, et ostensum quod per “Montem Olivarum” significetur Divinus Amor: Mons enim Olivarum erat ab oriente Hierosolymae, et “Hierosolyma” significabat ecclesiam quoad doctrinam; et omnis ecclesia, et omne doctrinae verum, illustratur et lucem recipit a Domino in oriente; et oriens in caelo est ubi Dominus apparet ut Sol; et quia “sol” significat Divinum Amorem, ideo “oriens,” ac “Mons Olivarum” qui ab oriente Hierosolymae erat, eundem significat. Quoniam ille mons significabat, ut dictum est, Divinum Domini Amorem, ideo Dominus super illo monte ordinarie commoratus est; secundum Evangelistas,
Quod Jesus esset “diebus in Templo docens, noctibus vero egrediens pernoctaret in Monte, qui dicitur Olivarum” (Luc. xxi. 37; cap. xxii. 39: Joh. viii. 1);
Quod super eo locutus sit cum discipulis de ultimo judicio (Matth. xxiv. 3, seq.; Marc. xiii. 3, seq.);
Et quod inde iverit Hierosolymam et passus: praeter plura (Matth. xxi. 1; cap. xxvi. 30: Marc. xi. 1; cap. xiv. {1}26: Luc. xix. 29, 37; cap. xxi. 37; cap. xxii. 39: Joh. viii. 1):
haec omnia ex causa quia “Mons Olivarum” significabat Divinum Amorem; ac significativa, quia erant repraesentativa caeli et ecclesiae, quae eo tempore conjunxerunt Dominum cum caelo et mundo. Etiam angeli intimi seu tertii caeli habitant in oriente super montibus, ubi oliveta prae ceteris; arboribus florent.

[17] Apud Jeremiam,
“Oleam virentem, pulchram fructu formae, vocavit Jehovah nomen tuum; ad vocem tumultus magni succendit ignem super ea, ac confregerunt propagines ejus; nam Jehovah Zebaoth, qui plantavit te, locutus est contra te malum, propter malitiam domus Israelis et domus Jehudae” (xi. 16, 17):
hic domus Jehudae et Israelis vocatur “olea virens, pulchra fructu formae,” quia per “oleam” et ejus “fructum” significatur bonum amoris, et per “virens” et “pulchram forma” significatur verum illius boni, ex quo intelligentia: nam per “domum Jehudae” significatur ecclesia quoad bonum amoris, et per “domum Israelis” ecclesia quoad verum illius boni; per “vocare nomen” significatur quale ejus: interitus et vastatio illius ecclesiae per amorem mali describitur per quod “Jehovah succenderit ignem super ea, et confregerit propagines ejus;” per “ignem” significatur amor mali, et per “propagines” significantur vera, quae “confringi” dicuntur quando ex amore illo pereunt. Tribuitur hoc Jehovae ex apparentia quod omne malum {1}poenae videatur sicut ex Deo, quia omnipotens est et non avertit; non scientes quod avertere malum poenae sit contra ordinem; nam si averteretur, cresceret malum usque dum non amplius aliquod bonum superesset.

[18] Apud Esaiam,
“Sic erit in medio terrae, in medio populorum, sicut strictura oleae, sicut racemationes quando consummata est vindemia” (xxiv. 13):
haec etiam de vastatione ecclesiae quoad bonum caeleste et quoad bonum spirituale; bonum caeleste est bonum amoris in Dominum, et bonum spirituale est in sua essentia verum ex illo bono; bonum caeleste significatur per “oleam,” et bonum spirituale quod est verum ex bono caelesti significatur per “vindemiam;” vastatio significatur per “stricturam” et “racemationes” post consummationem.

[19] Apud Mosen,
“Vineas plantabis et coles, sed vinum non bibes quia comedet illud vermis: oleae erunt tibi in omni termino tuo, sed oleo non unges te, quia excutietur olea tua” (Deutr. xxviii. 39, 40);
per “vineam” significatur ecclesia spiritualis, et per “oleam” ecclesia caelestis; inde per “vineam” etiam significatur verum ecclesiae, et per “oleam” bonum ejus; quare per “vineam plantare et colere et non bibere vinum” significatur quod tametsi ecclesia instauratur et vera doctrinae docentur, usque vera non afficient et perficient; “vinum” significat verum doctrinae: “quia comedet illud vermis” significat quod falsa destruent: “oleae erunt tibi in omni termino tuo” significat quod bona amoris a Domino per Verbum et per praedicationes ex Verbo erunt in universa ecclesia; “oleo non ungi” significat non usque frui aliquo bono et inde gaudio; “excutietur olea tua” significat quod id bonum periturum: haec de maledictione, si dii alii colerentur, et si statuta et judicia non custodirentur.

[20] Apud Micham,
“Tu calcabis olivam, sed non unges te oleo; et mustum, sed non bibes vinum” (vi. 15);
apud Amos,
“Percussi..uredine et rubigine plurimos hortos vestros, et vineas vestras et ficus vestras, et oleas vestras comedit eruca, nec tamen reversi estis ad Me” (iv. 9):
per “hortos” significantur illa quae intelligentiae spiritualis sunt; per “uredinem et rubiginem” significatur malum et falsum in extremis, seu ex sensuali corporeo; per “vineas” significantur vera spiritualia seu interiora ecclesiae, per “ficus” bona et vera exteriora quae etiam vocantur moralia, per “oleas” autem bona ecclesiae, et per “erucam” significatur falsum destruens bonum.

[21] Apud Habakuk,
“Ficus non florebit, nec proventus in vitibus, mentietur opus olivetum, et ager non faciet cibum” (iii. 17):
per “ficus” etiam hic significantur externa ecclesiae, per “vites” interna ejus, per “olivetum” bona ejus, et per “agrum” ipsa ecclesia apud hominem.

[22] In Libro Primo Samuelis,
Rex “agros vestros, et vineas vestras, et oliveta vestra..sumet et dabit servis suis” (viii. 14):
etiam hic per “agros,” “vineas” et “oliveta,” similia significantur: agitur ibi de Jure Regis, per quod ibi intelligitur et describitur dominium naturalis hominis super spiritualem; quod nempe destruet omnia vera et bona ecclesiae, et illa servire faciet naturali homini, proinde malis et falsis.

[23] In Libro Judicum,
Jotham dixit ad cives Schechemi, qui regem fecerunt Abimelechum, “Iverunt arbores ad ungendum super se regem, et dixerunt oleae, Regna tu super nos; sed dixit eis olea, Num cessare faciam pinguedinem meam, quam in me honorant Deus et homines, et ibo ad movendum me super arbores? Et dixerunt arbores ad ficum, Ito tu, regnato super nos; sed dixit ad illas ficus, Num cessare faciam dulcedinem meam, et proventum meum bonum, et ibo ad movendum me super arbores? Tum dixerunt arbores ad vitem, Ito tu, regnato super nos; sed dixit illis vitis, Num cessare faciam mustum meum laetificans Deum et homines, et ibo ad movendum me super arbores? Et dixerunt omnes arbores ad rhamnum, Ito tu, regnato super nos; et dixit rhamnus ad arbores, Si in veritate vos ungentes me in regem super vos, venite et confidite in umbra mea; si vero non, exeat {1}ira ex rhamno et comedat cedros Libani” (ix. 7-16):
per haec Jothamis verba significatur quod cives Schechemi non vellent quod bonum caeleste, quod est “olea,” non verum illius boni, quod est “vitis,” nec bonum morale, quod est bonum caeleste et spirituale externum, quod est “ficus,” regnarent super illos; sed malum falsi apparens illis sicut bonum, quod est “rhamnus:” ignis ex hoc est malum concupiscentiae: “cedri Libani” sunt rationalia quae ex veris. Ex locis supra allatis videri potest quod “olea” et “vinea” in plerisque simul nominentur, quod factum est propter conjugium boni et veri in singulis Verbi; nam per “oleam” ac “oleum” significatur bonum ecclesiae, et per “vineam” ac “vinum” verum illius boni. (Quod “oleum” significet bonum amoris, et jucundum caeli inde, videatur supra, n. 375; et quod “vinum” bonum charitatis et verum fidei, n. 376.)

639. “Quae coram Deo terrae stantia.” -Quod significet quae sunt Divina a Domino procedentia, ac sunt Ipsius in caelo et in ecclesia, constat ex significatione “Dei terrae,” quod sit Dominus, qui Deus caeli et terrae est; in specie Deus ecclesiae in caelo et in mundo, nam per “terram” in Verbo significatur ecclesia, et ecclesia est tam in caelo quam in mundo; quod caelum et ecclesia ibi etiam intelligatur per “terram,” est quia in mundo spirituali sunt aeque terrae sicut in mundo naturali, et quoad externam apparentiam sunt in illo mundo prorsus similia quae in hoc mundo; inde est quod per “Deum terrae” intelligatur Deus caeli ac terrae, ac in specie Deus ecclesiae in caelo et in mundo; (quod Dominus sit Deus caeli et terrae, docet Ipse apud Matthaeum;
Jesus dixit, “Data est Mihi omnis potestas in caelo et in terra,” xxviii. 18:)
et ex significatione “stare coram Ipso,” quod sit esse ab Ipso, et inde quod est Ipsius in caelo et in ecclesia.

[2] In Verbo, de angelis et de hominibus ecclesiae, passim dicitur quod “stent coram Deo,” tum etiam quod “ambulent coram Ipso;” et ibi in sensu spirituali per “stare coram Deo” significatur esse ab Ipso, et per ” ambulare coram Deo” significatur vivere secundum esse ab Ipso; omne enim esse caeli et mundi procedit a Domino, est enim Divinum procedens, quod creavit et formavit omnia caeli et mundi; hoc Divinum procedens vocatur “Verbum” apud Johannem (cap. i. I-3), ac “Verbum” ibi est Divinum procedens quod vocatur Divinum Verum, ex quo omnia facta et creata sunt: hoc quia circum Dominum ut Solem quaquaversum se extendit, est quod proprie dicitur “stare coram Ipso,” nam hoc ab omni plaga et ab omni termino spectat Dominum ut suum centrum commune: et id est in sua essentia Dominus in caelo, quia est Divinum procedens; et quod procedit est Ipsius ex quo procedit, immo est Ipse, plane sicut calor et lux procedens a sole est solis: omnes itaque angeli, qui recipientes sunt Divini hujus procedentis quod vocatur Divinum Verum, se vertunt ad Dominum, et inde continue in Ipsius praesentia sunt; nam, ut dictum est, Divinum procedens spectat Dominum ut suum centrum a quo et ad quod; consequenter etiam angeli, qui sunt recipientes Divini Veri, ac quasi Divina vera in forma: ex eo est quod angeli dicantur “stare coram Domino,” nam de Divino Vero proprie dicitur “stare,” quia circumstat Dominum ut Solem.

[3] “Stare coram Deo” significat esse in Divino Vero, proinde apud Dominum, etiam in sequentibus his locis: -Apud Lucam,
“Angelus dixit, Ego sum Gabriel stans coram Deo” (i. 19);
in Libro Primo Regum,
“Vidi Jehovam sedentem super throno suo, et universum exercitum caelorum stantem juxta Ipsum a dextra Ipsius et a sinistra Ipsius” (xxii. 19);
apud Jeremiam,
“Non excidetur vir Jonadabo…stans coram Me omnibus diebus” (xxxv. 19);
apud Davidem,
“Stat regina ad dextram tuam in auro optimo Ophiris” (Ps. {1}xlv. 10 [B. A. 9]);
apud Lucam,
“Vigilate omni tempore, ut digni habeamini….ad standum coram Filio hominis” (xxi. 36);
in Apocalypsi,
“Venit dies magnus irae Ipsius, et quis potest stare?” (vi. 17;)
“Omnes angeli steterunt circum thronum, et seniores et quatuor animalia” (vii. 11);
“Vidi septem angelos qui coram Deo steterunt” (viii. {2}2);
apud Sachariam,
Duae oleae et duae baccae olivarum, quae sunt “duo filii oleae, stantes juxta Dominum totius terrae” (iv. [11,] 12, 14);
et alibi. De Ipso Domino etiam dicitur quod “steterit ad judicandum,” quia dicitur de Divino procedente a Domino, quod vocatur Divinum Verum, quia ex illo judicium. Ita dicitur apud Esaiam,
“Jehovah stitit se ad litigandum, et stans ad judicandum” (iii. 13);
et apud Davidem,
“Deus stetit in coetu Dei, in medio deorum judicabit” (Ps. lxxxii. 1):
per “coetum Dei,” et per “deos,” in quorum medio Jehovah stetit, intelliguntur angeli, per quos in sensu spirituali significantur Divina vera; et quia Dominus in caelo est Divinum Verum, ideo de Ipso ibi dicitur “stare.” Ex his nunc constare potest quod per “coram Deo terrae stare” significetur Divinum a Domino procedens, quod est Ipsius in caelo et in ecclesia; quod hoc ac illi qui in eo sunt intelligantur, constare etiam potest ex eo, quod “stare coram Deo terrae” dicatur de “duabus oleis” et de “duobus candelabris,” per quae significatur bonum et verum, proinde Divinum procedens. (videatur etiam praecedens articulus, n 638.)

640. VERSUS 5,6.
“Et si quis illis voluerit nocere, ignis egredietur ex ore illorum, et devorabit inimicos illorum; et si quis illis voluerit nocere, ita oportet illum occidi. Hi habent potestatem claudere caelum, ut non pluat pluvia in diebus illorum prophetiae; et potestatem habent super aquas convertere illas in sanguinem, et percutere terram omni plaga, quotiescunque voluerint.”
5. “Et si quis illis voluerit nocere,” significat tutelam illorum a Domino ne ullo modo laedantur [n. 641]; “ignis egredietur ex ore illorum, et devorabit inimicos illorum,” significat quod illaturi damnum illis cadant in mala et falsa quae ab inferno, quae illos perdunt [n. 642]; “et si quis illis voluerit nocere, ita oportet illum occidi” significat quod secundum conatum inferendi malum pereant [n. 643].
6. “Hi habent potestatem claudere caelum, ut non pluat pluvia in diebus illorum prophetiae,” significat quod illi qui rejiciunt bona et vera caeli et ecclesiae, quae a Domino procedunt, non aliquem influxum e caelo recipiant [n. 644]; “et potestatem habent super aquas convertere illas in sanguinem” significat quod vera apud illos vertantur in falsa mali [n. 645]; “et percutere terram omni plaga,” significat quod ecclesia apud illos per concupiscentias mali pereat [n. 646]; “quotiescunque voluerint,” significat quoties homo aggreditur bona amoris et vera doctrinae, quae testantur de Domino, et ex quibus homo agnoscit et confitetur Dominum, ad malum illis inferendum [n. 647].

641. [Vers. 5.] “Et si quis illis voluerit nocere.” -Quod significet tutelam illorum a Domino ne ullo modo laedantur, constat ex sequentibus; nam sequitur,” Si quis voluerit illis nocere, ignis egredietur ex ore illorum, et devorabit inimicos illorum;” tum, “Si quis illis voluerit nocere, ita oportet illum occidi:” ex quibus verbis, et ex adhuc sequentibus, patet quod per “Si quis illis voluerit nocere” significetur tutela a Domino ne ullo modo laedantur. Dicitur hoc de “duobus testibus,” per quos significatur doctrina boni amoris in Dominum et boni charitatis erga proximum, quae est doctrina vitae, cui doctrina fidei inservitura est; quae doctrinae circa finem ecclesiae praedicabuntur.

[2] Quid sequentia in binis versibus involvunt, supra quidem dictum est; sed quia inter ignota sunt, iterum dicetur. Quando finis ecclesiae instat, tunc interiora Verbi, ecclesiae et cultus, revelantur et docentur: causa est, ut separentur boni a malis; nam interiora Verbi, ecclesiae et cultus, quae sunt caelestia et spiritualia, recipiuntur a bonis, sed rejiciuntur a malis; inde separatio: praeterea etiam interiora Verbi, quae in fine ecclesiae revelantur, inserviunt novae ecclesiae, quae etiam tunc instauratur, pro doctrina et pro vita: quod ita sit, constare potest ex eo, quod, dum finis Ecclesiae Judaicae instabat, Ipse Dominus aperuerit et docuerit interiora Verbi, et imprimis revelaverit illa quae in Verbo de Ipso praedicta fuerunt; quibus apertis et revelatis abrogabantur externa ecclesiae, quae imprimis constabant in sacrificiis, ac in ritibus et statutis, quae adumbrabant Ipsum, et repraesentabant et inde significabant interiora ecclesiae quae ab Ipso revelabantur; quod ita fieret, praedictum est variis in locis apud Prophetas.

[3] Similiter hodie factum est; placuit enim nunc Domino revelare plura arcana caeli, imprimis sensum Verbi internum seu spiritualem, qui hactenus plane ignotus fuerat; et cum illo docuit genuina vera doctrinae: quae revelatio intelligitur
per “adventum Domini,” apud Matthaeum (cap. xxiv. 3, 30, 37).
Causa revelationis in fine ecclesiae est quae dicta, nempe, ut per illam fiat separatio bonorum a malis, tum instauratio ecclesiae novae, et hoc non modo in mundo naturali ubi sunt homines, sed etiam in mundo spirituali ubi sunt spiritus et angeli; nam in utroque mundo est ecclesia, et utrobivis fit revelatio, et per illam separatio, ut et ecclesiae novae instauratio. Ex his constare potest quod per illa verba significetur tutela a Domino, ne laedantur.

[4] Si spectantur status successivi ecclesiarum in nostra tellure, patet quod fuerint sicut status successivi hominis qui reformatur et regeneratur; quod, ut fiat spiritualis homo, primum concipiatur, dein nascatur, tum adolescat, et postea ulterius et ulterius in intelligentiam et sapientiam perducatur. Ecclesia ab antiquissimis temporibus usque ad finem Ecclesiae Judaicae, increvit sicut homo qui concipitur, nascitur et adolescit, et tunc instruitur et docetur; at status successivi ecclesiae, post finem Ecclesiae Judaicae, seu a tempore Domini, usque ad hodiernum diem, fuerunt sicut homo crescit intelligentia et sapientia, seu regeneratur; quem ob finem interiora Verbi, ecclesiae et cultus a Domino, cum fuit in mundo, revelata sunt; et nunc denuo adhuc interiora; et quantum interiora revelantur, tantum potest homo sapientior fieri; nam interior fieri est sapientior, ac sapientior fieri est interior.

642. “Ignis egredietur ex ore illorum, et devorabit inimicos illorum.” -Quod significet quod illaturi damnum illis cadant in mala et falsa quae ab inferno, quae illos perdunt, constat ex significatione “ignis,” quod sit amor in utroque sensu, hic amor sui et mundi, et inde amor mali et falsi omnis generis (de qua supra, n. 68, 504, 539); inde sequitur quod per “Egredietur ignis ex ore illorum” significetur quod in mala et falsa omnis generis, quae ab inferno, cadant, nempe illi qui volunt illis nocere seu damnum inferre: et ex significatione “devorare inimicos illorum,” quod sit quod perituri per falsa mali; in Verbo enim per “inimicos” significantur falsa mali, et per “hostes” mala, ac amor mali et falsi est qui perdit.

[2] Dicitur quod “ignis egredietur ex ore illorum,” sed hoc dictum est secundum apparentiam; secundum quam etiam dicitur quod “ignis et flamma exeat ex ore Dei,” et quod “ira et excandescentia ex naso Ipsius,” cum tamen ex Ipso nihil ignis irae et excandescentiae exit; est enim ipsum Bonum, ipse Amor, et ipsa Misericordia, ex quibus nihil ignis, irae et excandescentiae potest exire; sed usque ita dicitur quia ita apparet: quod ita appareat est quia cum malus et infernalis spiritus aggreditur aliquod Divinum nocendi causa, sicut cum blasphemat Dominum aut Verbum, aut aliquod bonum et verum doctrinae, aut aliquem bonum spiritum vel angelum quem Dominus tutatur, tunc malus ille spiritus illico se deprivat tutela a Domino: omnis enim spiritus tam malus quam bonus in tutela Domini est; qua cum deprivatur, cadit in mala et falsa omnis generis quae ab inferno, et simul tunc cadit in illorum manus qui inde sunt, et punitores vocantur; hi tunc illum secundum malum quod aggressus est facere, aut quod fecit, puniunt et cruciant: exinde constare potest quod non Dominus aliquod malum illis faciat, sed quod ipse malus spiritus sibi, hoc est, ipsum malum quod apud illum.

[3] Ex his patet quomodo intelligendum est quod “si quis velit nocere binis testibus, ignis ex ore illorum egredietur, et devorabit illos;” (bini testes sunt bonum amoris et charitatis ac verum doctrinae et fidei, et haec sunt Divina, quia a Domino apud angelum et apud hominem;) quod nempe non ex illis egredietur ignis, sed ex ipso malo, quod conatur illis inferre damnum, ut nunc dictum est; et quod hoc similiter intelligendum sit sicut quod ignis, ira et excandescentia ex Jehovah dicatur exire. (Sed haec amplius illustrata sunt in opere De Caelo et Inferno, n. 545-550, ubi actum est de eo, Quod Dominus neminem in Infernum dejiciat, sed quod ipse Spiritus semet.)

643. “Et si quis illis voluerit nocere, ita oportet illum occidi.” -Quod significet quod secundum conatum inferendi malum pereant, constat ex significatione “velle nocere,” quod sit conatus inferendi malum, nam velle est conari; et ex significatione “occidi,” quod sit perire, hic quoad vitam spiritualem, quae perit unice a malis et falsis mali, inde enim est mors spiritualis (videatur supra, n. 315, 589). Quod hic iterum dicatur, “Si quis voluerit illis nocere,” est quia intelligitur quod quisque pereat secundum voluntatem seu secundum conatum inferendi malum; nam voluntas facit vitam cujusvis. Quod quisque pereat secundum voluntatem nocendi “binis testibus, qui sunt binae olivae et bina candelabra,” hoc est, bonum amoris et charitatis ac verum doctrinae et fidei, est quia in voluntate opposita sunt, et voluntas opposita contra bonum amoris et verum doctrinae est infernum, in tantum quanta oppositio est; inde est quod “ita oporteat eum occidi,” hoc est, perire, quantum illis voluerit nocere. Praeterea unusquisque homo et spiritus in tutela Domini est, aeque malus ac bonus; et qui in tutela Domini est, ei non malum contingit; nam Domini voluntas est ut nemo pereat, nec ut puniatur: sed quisque tantum in tutela Domini est quantum abstinet a faciendo malum; at quantum non abstinet tantum se ipsum removet a tutela Domini; et quantum se removet tantum a malis spiritibus qui ab inferno laeditur, nam spiritibus inest continua cupido malefaciendi aliis; et quantum extra Divinam Domini tutelam sunt, hoc est, quantum faciunt malum, tantum veniunt in potestatem illorum qui illis malefaciunt puniendo et deprivando talibus quae vitae spiritualis sunt. Verbo, quantum aliquis nocere vult bonis amoris et veris doctrinae tantum “devoratur ab igne et occiditur,” hoc est, tantum occupatur a malis et a falsis mali, et tantum spiritualiter moritur; et hoc non fit ex Divino, sed ex ipso malo quod quisque facit.

644. [Vers. 6.] “Hi habent potestatem claudere caelum, ut non pluat pluvia in diebus illorum prophetiae.” -Quod significet quod illi qui rejiciunt bona et vera caeli et ecclesiae, quae a Domino procedunt, non aliquem influxum e caelo recipiant, constat ex significatione “claudere caelum,” quod sit ne aliquis influxus e caelo recipiatur (de qua sequitur); ex significatione “pluviae,” quod sit verum fecundans, quod est verum ex quo bonum quod e caelo defluit (de qua etiam sequitur); et ex significatione “prophetiae eorum,” quod sit praedictio de Domino, deque Ipsius adventu, et de bono amoris in Ipsum et de veris fidei in Ipsum; haec revelatio, et ex revelatione praedicatio in fine ecclesiae, est quae principaliter intelligitur per “dies prophetiae duorum testium:” quod sit Dominus qui in fine ecclesiae imprimis praedicatur a binis testibus, est quia “bini testes,” qui sunt bonum amoris et verum fidei in Dominum, principaliter testantur de Ipso; quare in sequentibus dicitur
Quod “testimonium Jesu sit spiritus prophetiae” (Apoc. xix. 10).

[2] Quod “claudere caelum” sit inhibere ne aliquis influxus e caelo recipiatur, est quia sequitur, “ne pluat pluvia,” per quod significatur influxus Divini Veri e caelo; notum enim est quod omne bonum amoris et omne verum fidei influat e caelo, hoc est, a Domino per caelum apud hominem, tum quod continue influat; unde sequitur quod utrumque illud, tam bonum amoris quam verum fidei, nullatenus sit hominis, sed Domini apud illum: utrumque illud influit, quantum malum et falsum non obstant; haec sunt quae claudunt caelum, ne influant: nam malum et bonum, ac falsum et verum, opposita sunt; quapropter ubi unum est, non potest alterum esse; malum enim apud hominem inhibet ne intret bonum, ac falsum ne intret verum, ac bonum facit ut removeatur malum, et verum ut removeatur falsum; sunt enim opposita sicut sunt caelum et infernum; quapropter unum agit contra alterum cum perpetuo conatu destruendi, ac destruit quod valet.

[3] Sunt etiam apud unumquemvis hominem binae mentes, una interior quae vocatur mens spiritualis, et altera exterior quae vocatur mens naturalis; mens spiritualis est creata ad receptionem lucis e caelo, mens autem naturalis ad receptionem lucis e mundo; quare mens spiritualis, quae est interior mens hominis, est caelum apud illum, et mens naturalis, quae est exterior mens hominis, est mundus apud illum. Mens interior, quae est caelum apud hominem, aperitur quantum homo agnoscit Divinum Domini; et tantum homo agnoscit quantum est in bono amoris et charitatis ac in veris doctrinae et fidei; at mens haec interior, quae est caelum apud hominem, tantum non aperitur quantum non agnoscit Divinum Domini, et non vivit vitam amoris et fidei; et mens illa tantum clauditur quantum homo in malis et inde falsis est; quae cum clausa est, tunc mens naturalis fit infernum apud hominem: in mente enim naturali est malum et falsum ejus; quare cum clausa est mens spiritualis, quae est caelum apud illum, tunc dominatur naturalis mens quae est infernum. Ex his constare potest quomodo intelligendum est quod “claudatur caelum ne pluat pluvia.”

[4] Dicitur hoc de “binis testibus,” quod illi potestatem “claudendi caelum” habeant; sed usque non illi claudunt; at malum et falsum, quod apud homines ecclesiae in fine ejus regnat, claudunt: dicitur hoc de testibus similiter ut supra quod “ignis exibit ex ore illorum, et devorabit inimicos,” cum tamen non ex illis aliquis ignis exit et devorat (ut in binis superioribus articulis dictum est). Quod “ne pluat pluvia” significet ne influxus Divini Veri e caelo sit, est quia “aqua,” ex qua pluvia, significat verum Verbi, et inde verum doctrinae et fidei (videatur supra, n. 71, 483, 518, 537, 538); et quia aqua pluvialis descendit e nubibus in caelo, ideo per “pluere pluviam” significatur influxus Divini Veri a Domino in caelo; et quia pluvia fecundat terram, ideo per “pluviam” significatur Divinum Verum fecundans et fructificans ecclesiam; unde quoque per “pluviam” significatur benedictio spiritualis.

[5] Quod per “pluviam” in Verbo non intelligatur pluvia, sed Divinum influens, ex quo intelligentia et sapientia tum bonum amoris et verum fidei apud hominem crescit et se fructificat; et quod per “pluere” significetur influxus, constare potest ex sequentibus locis: -Apud Mosen,
“Defluet sicut pluvia doctrina mea, stillabit sicut ros verbum meum; sicut stillae super gramen, et sicut guttae super herbam” (Deutr. xxxii. 2):
doctrina hic comparatur pluviae, quia per “pluviam” significatur Divinum Verum procedens, ex quo omne doctrinae; comparationes enim omnes in Verbo etiam ex correspondentiis sunt: quia per “pluviam” significatur Divinum Verum defluens, ideo dicitur, “Defluet sicut pluvia doctrina mea;” per “rorem” significatur bonum, et quia id etiam significatur per “verbum,” ideo dicitur, “Stillabit sicut ros verbum meum:” intelligentia et sapientia inde significatur per “stillas super gramen” et per “guttas super herbas;” nam sicut gramen et herba agri crescunt ex aquis pluviae et roris, ita intelligentia et sapientia ex influxu Divini Veri a Domino. Hoc praemittitur a Mose, quia in eo capite de duodecim tribubus Israelis, per quas in sensu spirituali significantur omnia vera et bona ecclesiae, proinde doctrina in toto complexu.

[6] Apud eundem,
“Terra, quam vos transituri ad possidendum illam, est terra montium et vallium; ad pluviam caeli bibit aquas…..Et dabo pluviam terrae vestrae in tempore suo, tempestivam et serotinam, ut colligas frumentum tuum, et mustum tuum et oleum tuum.”….Si vero serviveritis aliis diis, et non in statutis meis ambulaveritis, “excandescet ira Jehovae contra vos, claudet caelum ut non sit pluvia, et terra non det proventum” (Deutr. xi. 11, 14, 16, 17):
ita describitur terra Canaan et ejus fecunditas; sed quia per illam terram in spirituali sensu intelligitur ecclesia, sequitur quod omnia descriptionis significent talia quae sunt ecclesiae ; sicut “montes,” “valles,” “frumentum,” “mustum,” “oleum,” “proventus,” “pluvia:” “terra montium et vallium” significat ecclesiae superiora et inferiora, seu interna et externa; interna ecclesiae sunt apud hominem internum, qui etiam vocatur spiritualis homo, et externa ecclesiae sunt apud hominem externum, qui vocatur naturalis homo: quod utraque talia sint ut recipiant influxum Divini Veri, significatur per quod “ad pluviam caeli bibat aquas:” quod Divinum Verum influat in utroque statu, nempe dum homo ecclesiae est in statu suo spirituali ac in statu suo naturali, significatur per quod “dabitur pluvia in tempore suo tempestiva et serotina;” homo enim ecclesiae est per vices in statu spirituali et in statu naturali; influxus et receptio Divini Veri in statu spirituali intelligitur per “pluviam tempestivam” seu matutinam, et in statu naturali per “pluviam serotinam” et vespertinam: bonum et verum spirituale et caeleste, quae inde homini ecclesiae sunt, intelliguntur per “frumentum, mustum et oleum,” quae colligent: quod falsa doctrinae et cultus inhibitura sint, ut non influat et recipiatur Divinum Verum, unde non aliquod incrementum vitae spiritualis, significatur per “Si serviveritis aliis diis, non erit pluvia, et terra non dabit proventum;” per “alios deos” significantur falsa doctrinae et cultus.

[7] Apud eundem,
“Si in statutis meis ambulaveritis, et praecepta mea observaveritis, et feceritis ea,….et dabit terra proventum.., ac arbor agri dabit fructum suum” (Levit. xxvi. 3, 4):
hic per “pluvias quae darentur in tempore suo,” et per “proventum e terra,” similia quae supra significantur; et quia ecclesia eo tempore fuit ecclesia externa repraesentativa interiorum spiritualium, ideo etiam cum ambulaverunt in statutis et observaverunt praecepta et fecerunt illa, factum est quod acceperint pluvias in tempore suo, et quod terra dederit proventum suum, et arbor agri fructum: sed usque pluviae et inde proventus repraesentabant et significabant, “pluviae” Divinum influens, “proventus” verum doctrinae et intellectum veri, et “fructus arboris” bonum amoris et voluntatem boni;

[8] quod constare potest ex eo,
Quod inhibita fuerit pluvia, et inde facta fames in terra Israelis per annos tres et dimidium, sub Achabo, quia aliis diis serviverunt, et prophetas occiderunt (1 Reg. xvii., et cap. {1}xviii.; et Luc. iv. 25):
hoc erat repraesentativum et inde significativum, quod non aliquod Divinum Verum e caelo influens potuerit recipi, propter falsa mali, quae significantur per “deos alios” et per “Baalem,” quos coluerunt; per “occidere prophetas” etiam significatur destruere Divinum, per “prophetam” enim in Verbo significatur doctrina veri ex Verbo.

[9] Apud Esaiam,
“Ponam” vineam meam “in desolationem, non putabitur, neque sarrietur, ut ascendat sentis et vepris; et nubibus praecipiam, ut non faciant pluere super eam pluviam” (v. 6):
etiam hic dicitur de Jehovah quod “ponat vineam in desolationem,” et quod “praecipiat nubibus ut non pluant pluviam super eam,” cum tamen hoc non fiat a Jehovah, hoc est, Domino; nam Ille semper influit tam apud malos quam apud bonos, quod intelligitur per quod
“pluviam mittet super justos et injustos” (Matth. v. 45);
sed causa est apud hominem ecclesiae, quod non recipiat aliquem influxum Divini Veri; nam homo qui non recipit, is claudit apud se interiora mentis quae recipiunt, quibus clausis rejicitur Divinum influens: per “vineam” quae ponetur in desolationem, significatur ecclesia; per “non putari et sarriri” significatur non posse excoli et sic praeparari ad recipiendum; per “sentem et veprem” quae ascendent, significantur falsa mali; per “praecipere nubibus ut non pluant pluviam” significatur quod e caelo non aliquis influxus Divini Veri recipiatur.

[10] Apud Jeremiam,
“Inhibiti sunt imbres, et pluvia serotina non facta est, sed tamen frons mulieris meretricis mansit tibi, renuisti pudefieri” (iii. 3);
apud eundem,
“Non dixerunt in corde suo, Timeamus, agite, Jehovam Deum nostrum, dantem pluviam et imbrem tempestivum et serotinum in tempore suo; septimanas, stata tempora messis servat nobis; iniquitates vestrae declinare faciunt haec” (v. 24, 25);
apud Amos,
“Ego prohibui a vobis pluviam, cum adhuc tres menses ad messem usque, ita ut pluere quidem fecerim super unam urbem, et super urbem alteram non fecerim pluere; ager unus pluviam acceperit, sed ager super quem non pluit exaruerit: unde vagatae sunt duae tres urbes ad urbem unam ad bibendum aquas, nec tamen satiatae sunt, nihilominus non reversi estis ad Me” (iv. 7, 8);
apud Ezechielem,
“Fili hominis, dic, Tu terra, quae non mundata, cui non pluvia in dic irae, conjuratio prophetarum ejus in medio ejus” (xxii. 24, 25);
apud Sachariam,
“Qui non ascenderit de familiis terrae ad Hierosolymam, ad adorandum Jehovam Zebaoth, non super eos erit pluvia” (xiv. 17):
in his locis etiam “pluvia” significat receptionem influxus Divini Veri, ex quo intelligentia spiritualis; et quod non intelligentia illa detur per aliquem influxum propter mala et falsa quae renuunt recipere et quae rejiciunt illum, significatur per quod “non pluvia.”

[11] Apud Jeremiam,
“Magnates miserunt minorennes aquae causa; venerunt ad foveas nec invenerunt aquas;….propterea quod terra confracta sit, quod non facta sit pluvia in terra: pudefacti sunt agricolae, obtexerunt caput” (xiv. 3, 4):
per “magnates” intelliguntur qui docent et ducunt, et per “minorennes” qui docentur et ducuntur; per “aquas” significantur vera doctrinae; per “foveas in quibus non aquae significantur doctrinalia in quibus non vera; per quod “non facta sit pluvia in terra” significatur quod non aliquis influxus Divini Veri recipiatur ob falsa in ecclesia; per “agricolas qui pudefacti, et obtexerunt caput,” significantur docentes et illorum dolor.

[12] Apud Esaiam,
“Tunc dabit Jehovah pluviam semini tuo, quo conseris terram, et panem proventus terrae; et erit pingue et opulentum; pascent pecora tua in die illo in prato lato” (xxx. 23);
haec quando venturus est Dominus: influxus Divini Veri procedentis ab Ipso significatur per “pluviam quam semini tunc dabit Dominus;” “pluvia” est influxus Divinus, “semen” est verum Verbi: “conserere terram” significat plantare et apud se formare ecclesiam; per “panem proventus,” quem Jehovah dabit, significatur bonum amoris et charitatis quod producitur per vera Verbi vivificata per influxum Divinum; per “pingue et opulentum” significatur plenum bono amoris et veris inde, “pingue” enim dicitur de bono, et “opulentum” de veris: per “pascent pecora in die illo in prato lato” significatur extensio et multiplicatio eorum ex influxu Divino, et inde nutritio spiritualis; “pecora” sunt bona et vera apud hominem, “dies ille” est adventus Domini, “pratum latum” est Verbum per quod Divinus influxus et nutritio spiritualis; “latum” dicitur ab extensione et multiplicatione veri.

[13] Apud eundem,
“Sicut descendit pluvia et nix e caelo, nec eo revertitur, sed irrigat terram, et parere facit eam, et germinare facit eam, ut det semen seminanti et panem comedenti; sic erit Verbum meum quod exibit ex ore meo; non revertetur ad Me frustra, sed faciet quod volo, et prospere aget ad quod misi illud” (lv. 10, 11):
hic comparatur Verbum, quod exit ex ore Dei, pluviae et nivi e caelo, quia per “Verbum” intelligitur Divinum Verum a Domino procedens, quod apud nos influit per Verbum, similiter ac per “pluviam et nivem descendentem e caelo;” per “pluviam” significatur Verum spirituale quod appropriatum est homini, et per “nivem” verum naturale, quod est sicut nix dum modo in memoria, sed fit spirituale per amorem sicut nix fit aqua pluviae per calorem: per “irrigare terram, ac parere et germinare facere eam,” significatur vivificare ecclesiam ut producat verum doctrinae et fidei ac bonum amoris et charitatis; verum doctrinae et fidei significatur per “semen quod dat seminanti,” ac bonum amoris et charitatis per “panem quem dat comedenti;” quod “non revertetur ad Me frustra, sed faciet quod volo,” significatur quod recipietur, et quod homo ex eo ducetur spectare ad Dominum.

[14] Apud Ezechielem,
“Dabo eos et circuitus collis mei benedictionem, et demittam pluviam in tempore suo, pluviae benedictionis erunt: tunc dabit arbor agri fructum suum, et terra dabit proventum suum” (xxxiv. 26, 27):
per “circuitus collis Jehovae” intelliguntur omnes qui in veris doctrinae et inde in bono charitatis sunt; per “demittere pluviam in tempore suo” significatur influxus Divini Veri convenienter secundum affectionem ac voluntatem recipiendi; et quia inde fructificatio boni et multiplicatio veri, vocantur “pluviae benedictionis,” et dicitur quod “arbor agri dabit fructum suum, et terra dabit proventum suum;” per “arborem agri” et “terram” significatur ecclesia et homo ecclesiae, per “fructum arboris agri” fructificatio boni, et per “proventum terrae” multiplicatio veri ejus.

[15] Apud Joelem,
“Filii Zionis, gaudete et laetamini in Jehovah Deo vestro; quia dabit vobis pluviam tempestivam in justitiam, immo descendere faciet vobis pluviam tempestivam et serotinam in primo; ut plenae sint areae frumento puro, et exundent torcularia mustum et oleum” (ii. 23, 24):
per “filios Zionis” significantur illi qui in genuinis veris sunt, per quae illis bonum amoris; nam per “Zionem” significatur ecclesia caelestis quae in bono amoris in Dominum est per genuina vera: quod Dominus apud illos influat cum bono amoris, et ex illo in vera, significatur per quod “dabit illis pluviam tempestivam in justitiam;” “justitia” in Verbo praedicatur de bono amoris, et per “justos” intelliguntur qui in illo bono sunt (videatur supra, n. 204 [a]): quod influat cum bono amoris in vera continue, significatur per quod “descendere faciat pluviam tempestivam et serotinam in primo;” quod inde illis bonum amoris erga fratrem et socium, significatur per quod “illis plenae sint areae frumento puro;” et quod inde illis sit verum ac bonum amoris in Dominum, significatur per quod “exundent torcularia mustum et oleum.” Apud illos qui ab ecclesia caelesti Domini sunt, est bonum amoris erga fratrem et socium; qui amor apud illos qui ab ecclesia spirituali Domini sunt, vocatur charitas erga proximum.

[16] Apud Sachariam
“Petite a Jehovah pluviam in tempore {1}suo, Jehovah faciet nimbos, et pluviam imbris dabit illis, viro herbam in agro” (x. 1):
per “pluviam” etiam hic significatur influxus Divini Veri a Domino, ex quo homini intelligentia spiritualis; “pluvia imbris” significat Divinum Verum in copia influens; et per “dare herbam in agro” significatur cognitio veri et boni ex Verbo, et inde intelligentia.

[17] Apud Davidem,
“Visitas terram, et delectaris ea, valde ditas eam, rivus Dei plenus aquis, praeparas frumentum eorum, et sic stabilis eam; sulcos ejus irriga, demitte turmas ejus, stillis liquefac illam, germini ejus benedic” (Ps. lxv. 10, 11 [B. A. 9, 10]):
per “terram” ibi significatur ecclesia; per “rivum plenum aquis significatur doctrina plena veris; per “sulcos ejus irrigare, demittere turmas, et stillis liquefacere,” significatur implere cognitionibus boni et veri; per “praeparare frumentum” significatur omne quod nutrit animam; quare additur, “Sic stabilis terram,” hoc est, ecclesiam: per “benedicere germini” significatur e novo jugiter producere et nascere facere vera.

[18] Apud eundem,
“Pluviam benevolentiarum stillare facis, Deus” (Ps. lxviii. 10 [B. A 9]);
apud eundem,
“Descendet sicut pluvia super herbam prati.., sicut guttae in fissuram terrae; florebit in diebus Ejus justus” (Ps. {1}lxxii. 6, 7):
in his locis “pluvia” nec significat pluviam, sed influxum Divini Veri apud hominem, ex quo illi vita spiritualis. Apud Hiobum,
“Verbum meum non iterabunt, et super illos stillabit sermo meus; et exspectabunt sicut pluviam me, et os suum aperient ad pluviam serotinam” (xxix. 22, 23):
quod per “pluviam” ibi intelligatur verum quod ab aliquo dicitur, et apud alterum influit, patet; nam “verbum,” “sermo,” et “os aperire” significat verum ab aliquo exiens per loquelam; inde dicitur “pluvia,” et “pluvia serotina,” tum “stillare” per quod ibi significatur loqui.

[19] Apud Jeremiam,
“Factor terrae per virtutem suam praeparat orbem, per sapientiam suam et per intelligentiam suam extendit caelos; ad vocem quam dat Ille, multitudo aquarum in caelis, et ascendere facit vapores a fine terrae; fulgura imbri facit, et educit ventum e thesauris suis” (x. 12, 13; cap. li. 16: Ps. cxxxv. 7):
per “orbem,” quem Factor terrae per virtutem praeparat, significatur ecclesia in universo terrarum orbe; “virtus” significat potentiam Divini Veri: per “caelos” quos per sapientiam et intelligentiam extendit, significatur ecclesia in caelis correspondens ecclesiae in terris: “sapientia” et “intelligentia” significat Divinum procedens ex quo sapientia boni et intelligentia veri est angelis et hominibus; “extendere” significat formationem et extensionem caelorum in communi, et extensionem intelligentiae et sapientiae apud unumquemvis qui recipit: “ad vocem quam dat Ille, multitudo aquarum in caelis,” significat quod ex Divino procedente sint spiritualia vera in immensa copia; “vox” significat Divinum procedens, “aquae” significant vera, et “multitudo” copiam: “ascendere facit vapores a fine terrae” significat vera in ultimis, qualia sunt vera Verbi in sensu litterae in quibus vera spiritualia; “finis terrae” significat ultima ecclesiae, et “vapores” significant vera pro illis qui in ultimis, et “ascendere facere” est ex illis quia in illis, nempe ultimis, dare vera spiritualia quae imprimis fructificant ecclesiam: “fulgura imbri facit” significat illustrationem ab influxu Divini Veri apud illos: “et educit ventum e thesauris suis” significat spiritualia in Verbo e caelo.

[20] Apud Lucam,
“Quando videritis nubem orientem in occasibus, statim dicitur, Imber venit, et fit ita; et quando austrum spirantem, dicitur quod aestus erit, et fit: hypocritae, faciem terrae et caeli scitis probare; tempus hoc quomodo non probatis?” (xii. 54-56:)
per hanc comparationem docet Dominus quod videant terrena, non autem caelestia; et ipsa comparatio, sicut omnes comparationes in Verbo, ex correspondentiis desumpta est; nam per “nubem orientem in occasibus” significatur adventus Domini in fine ecclesiae praedictus in Verbo; “nubes” significat Verbum in littera, “oriens” significat adventum Ipsius, et “occasus” significat finem ecclesiae: “statim dicitur quod imber venit” significat quod tunc influxus Divini Veri: “et quando videritis, austrum spirantem” significat praedicationem de adventu Ipsius; “dicitur quod aestus erit” significat quod tunc influxus Divini Boni. Eadem illa etiam significant contentiones et pugnas veri ex bono cum falsis ex malo, nam “imber” et “aestus” etiam significant contentiones et pugnas illas; sequitur enim haec comparatio post verba Domini,
Quod non venerit ad pacem dandam in terra, sed discidium; et quod dividetur pater contra filium, et filius contra patrem, mater contra filiam et filia contra matrem (vers. 51-53)
per quae verba significatur contentio et pugna illa; quod “imber” etiam illam significet, videbitur infra. Quia comparatio illa in sensu spirituali spectata involvit adventum Ipsius, et quod ex caecitate a falsis inducta non agnoverint Ipsum, tametsi notum illis ex Verbo potuisset esse, ideo sequitur,
“Hypocritae, faciem terrae et caeli scitis probare, tempus autem hoc non probatis” [(vers. 56)];
nempe tempus adventus Ipsius, et tunc conflictus falsi mali cum vero boni.

[21] Apud Hoscheam,
“Cognoscamus et persequamur ad cognoscendum Jehovam; sicut {1}nubes paratus exitus Ipsius. et veniet sicut pluvia nobis, sicut pluvia serotina irrigat terram” (vi. 3):
haec de Domino et de Ipsius adventu; et quia ab Ipso procedit omne Divinum Verum, ex quo vita et salus angelis et hominibus, ideo dicitur quod “veniet sicut pluvia nobis, sicut pluvia serotina irrigat terram;” “irrigare terram” significat fecundare ecclesiam, quae fecundari dicitur cum multiplicantur vera et inde crescit intelligentia, et cum fructificantur bona et inde crescit caelestis amor.

[22] In Libro Secundo Samuelis,
“Mihi locuta est Petra Israelis sicut lux matutae oritur sol, matutae sine nubibus, a splendore post pluviam gramen e terra (xxiii. 3,4):
haec quoque de Domino, qui, ex Divino Vero quod ab Ipso procedit, vocatur “Petra Israelis:” quod Divinum Verum ex Divino Bono Ipsius procedat, intelligitur per “Sicut lux matutae oritur sol;” comparatio est cum luce quia “lux” significat Divinum Verum procedens, et cum matuta quia “mane” significat Divinum Bonum, et cum oriente sole quia “oriens” et “sol” significat Divinum Amorem; quod illa sint absque obscuro, significatur per “lucem matutae sine nubibus:” illustratio hominis ecclesiae per receptionem et post receptionem Divini Veri ex Divino Bono Domini, significatur per “a splendore post pluviam;” “splendor” significat illustrationem, ac “pluvia” influxum et inde receptionem: quod inde scientia, intelligentia et sapientia illis qui ab ecclesia sunt, significatur per “gramen e terra;” “gramen” significat nutritionem spiritualem, simile quod “pascuum,” et inde scientiam, intelligentiam et sapientiam, quae sunt cibi spirituales; et per “terram” significatur ecclesia et homo ecclesiae.

[23] Apud Matthaeum,
“Amate inimicos vestros, benedicite maledicentibus vobis, {1}benefacite odio habentibus vos, et orate pro laedentibus et persequentibus vos; ut sitis filii Patris vestri qui in caelis, qui solem suum exoriri facit super malos et bonos, et pluviam mittit super justos et injustos” (v. 44, 45):
describitur primum charitas erga proximum, quae est bonum velle et bonum facere etiam inimicis, per quod “amarent illos,” “benedicerent illis,” et “orarent pro illis;” nam genuina charitas non spectat nisi quam bonum alterius: ibi “amare” significat charitatem, “benedicere” instructionem, et “orare” intercessionem; causa est quia intus in charitate est finis benefaciendi: quod hoc sit ipsum Divinum apud hominem, sicut est apud homines regeneratos, significatur per “ut sitis filii Patris vestri in caelis;” “Pater in caelis” est Divinum procedens, nam omnes qui recipiunt illud dicuntur “filii Patris,” hoc est, Domini: per “solem” quem exoriri facit super malos et bonos, significatur Divinum Bonum influens; et per “pluviam” quam mittit super justos et injustos, significatur Divinum Verum influens; nam Divinum procedens, quod est “Pater in caelis,” aeque influit apud malos et bonos, sed receptio ejus erit ab homine; tametsi non ita ab homine ut ab homine, sed sicut ab ipso; nam facultas recipiendi continue ei datur, et quoque influit, quantum homo mala obstantia, etiam ex facultate quae continue datur, removet; et ipsa facultas apparet sicut hominis, tametsi est Domini.

[24] Ex his nunc constare potest quod per “pluviam” in Verbo significetur influxus Divini Veri a Domino, unde vita ei spiritualis; et hoc quia per “aquas,” ex quibus pluvia, significatur verum doctrinae et verum fidei: at quia per “aquas” in opposito sensu significantur falsa doctrinae et fidei, ideo etiam per “pluviam imbris” seu per “imbrem,” aeque ac per “aquarum inundationes” et per “diluvium,” significantur non modo falsa destruentia vera, sed etiam tentationes, in quibus homo vel succumbit vel vincit. Haec significantur per “imbrem” apud Matthaeum,
“Omnis qui audit verba mea et facit ea, comparabo {1}eum Viro prudenti, qui aedificavit domum suam super petra: et descendit imber, et venerunt flumina, et flarunt venti, et irruerunt in domum illam, tamen non cecidit….. At qui audit verba mea et non facit illa, comparabitur viro stulto, qui aedificavit domum..super arena; et descendit imber, et venerunt flumina, et flarunt venti, et impegerunt in domum illam, et cecidit, et erat casus ejus magnus” (vii. 24-27):
per “imbrem” et per flumina” hic intelliguntur tentationes, in quibus homo vincit et in quibus succumbit; per “aquas” falsa quae in tentationibus solito influunt; et per “flumina,” quae ibi sunt inundationes aquarum ex imbre, significantur tentationes; per “ventos” qui etiam flant et irruunt, significantur emergentes inde cogitationes, nam tentationes existunt per irruptiones falsorum injectas a malis spiritibus in cogitationes: per “domum,” in quam irruunt, significatur homo, proprie ejus mens quae ex intellectu seu cogitatione et ex voluntate seu affectione consistit; qui modo una parte mentis, quae est cogitationis seu intellectus, recipit verba Domini, hoc est, Divina vera, et non simul parte altera quae est affectionis seu voluntatis, ille homo in tentationibus succumbit, et cadit in gravia falsa, quae sunt falsa mali; quare dicitur, “Erat casus ejus magnus;” at qui utraque parte, nempe tam intellectu quam voluntate recipit Divina vera, is in tentationibus vincit: per “petram,” super qua fundatur domus illa, significatur Dominus quoad Divinum Verum, seu Divinum Verum receptum anima et corde, hoc est, fide et amore, quod est intellectu et voluntate; at per “arenam” significatur Divinum Verum receptum modo in memoria et inde aliquantum in cogitatione, et inde sparsum et inconnexum, quia interpolatum a falsis, et falsificatum per ideas: ex his itaque patet quid intelligitur per “audire verba et non facere illa:” quod hic sensus illorum verborum sit, clarius ex mox praecedentibus ibi constare potest.

[25] Per “pluviam inundantem” seu “imbrem” significatur inundatio falsorum etiam apud Ezechielem,
“Dic ad incrustantes ineptum quod cadet, quia pluvia inundans, {1}quia vos lapides grandinis cadent, et ventus procellarum perrumpet: ….sic dixit Dominus Jehovih, Faciam perrumpere ventum procellarum in excandescentia mea, et pluviam inundantem in ira mea, et lapides grandinis in fervore in consummationem, et destruam parietem quem incrustatis inepto” ({2}xiii. 11, 13, 14):
per “incrustationem inepti” significatur confirmatio falsi per fallacias, per quas falsum apparet sicut verum; per “lapides grandinis” significantur vera absque bono, ita absque aliqua vita spirituali, quae omnia intus falsa sunt; nam ideae, quae mortuae, faciunt ut sint modo crustae ac sicut picturae in quibus nihil vivi; talia scientifica vera sunt naturalis hominis in quem non influit aliquid e spirituali: per “pluviam inundantem” et per “ventum procellarum” significantur falsa in copia irruentia et imaginaria, ac contentiones de veris, quae faciunt ut nihil veri possit videri, et sic hominem perdunt.

[26] Apud eundem,
“Disceptabo cum” Gogo “peste et sanguine, et pluviam inundantem et lapides grandinis, ignem et sulphur pluere faciam super eum, et super alas ejus, et super populos multos qui cum illo” (xxxviii. {3}22):
per “Gogum” intelliguntur qui in externo cultu absque ullo cultu interno sunt; et quia is cultus similiter consistit sicut ex crustis, in quibus nuclei putrefacti sunt, vel exesi a vermibus, ideo dicuntur “pluvia inundans” et “lapides grandinis,” per quae significantur falsa in copia irruentia et imaginaria, quae hominem perdunt; mala falsi et falsa mali significantur per “ignem” et “sulphur.”

[27] Per “diluvium aquarum,” de quo dicitur
Quod inundaverit totam terram, et perdiderit omnes praeter Noachum et ejus filios (Gen. cap. vii. et viii.),
etiam significatur inundatio falsorum, ex qua tandem Ecclesia Antiquissima destructa est; per “Noachum et ejus filios” significatur ecclesia nova quae Ecclesia Antiqua dicenda est, et ejus post devastationem Ecclesiae Antiquissimae instauratio. (sed singula, per quae diluvium et per quae salvatio familiae Noachicae in illis capitibus descripta sunt, videantur in Arcanis Caelestibus explicata. Quod “aquae” significent vera, ac in opposito sensu falsa videatur supra, n. 71, 483, 518, 537, 538: et quod “inundationes aquarum” significent inundationes falsorum ac tentationes, etiam supra, n. 518 [e], fin.)

645. “Et potestatem habent super aquas vertere illas in sanguinem.” -Quod significet quod vera apud illos vertantur in falsa ex malo, constat ex significatione “potestatem habere,” cum de “oleis” et de “candelabris” per quae significantur bona amoris et vera doctrinae, quod ipsa non potestatem habeant, nempe vertere vera in falsa, quia contra illorum naturam, quae est, vertere falsa in vera, nam bonum apud illos agit non malum; sed usque apparet sicut potestatem illam habeant, et quoque sicut faciant, quia evenit quando laeduntur; at est malum quod ab inferno, seu infernum e quo omne malum, quod “vertit aquas in sanguinem,” hoc est, vera in falsa ex malo: ex significatione “aquarum,” quod sint vera (de qua supra, n. 71, 483, 518, 537, 538); et ex significatione “sanguinis,” quod sit verum Verbi et inde doctrinae ex Verbo, ac in opposito sensu falsum, in specie falsificatum verum Verbi; nam “sanguinem effundere” significat violentiam inferre charitati et quoque Divino Vero quod in Verbo. (Sed de sanguinis significatione in utroque sensu, videatur supra, n. 329.)

646. “Et percutere terram omni plaga.” -Quod significet quod ecclesia apud illos per concupiscentias mali pereat, constat ex significatione “terrae,” quod sit ecclesia (de qua supra pluries); et ex significatione “plagae,” quod sint talia quae destruunt vitam spiritualem, proinde ecclesiam, quae in summa se referunt ad cupiditates amoris sui et mundi, ita ad concupiscentias mali (de qua etiam supra, n. 584): inde per “{1}convertere aquas in sanguinem” {2}significatur quod apud illos qui nocere et damnum inferre volunt “binis testibus,” qui sunt bona et vera caeli et ecclesiae quae agnoscunt et confitentur Dominum, vertantur bona in mala et inde vera in falsa:

[2] quod ita fiat, quisque potest videre et concludere ex eo, quod omne bonum amoris et verum fidei sit a Domino, et quod illi qui non agnoscunt et confitentur Dominum non possint aliquod bonum amoris et verum fidei recipere; nam per non agnitionem et per negationem claudunt sibi caelum, hoc est rejiciunt omnem influxum boni et veri e caelo, seu per caelum a Domino; inde est quod in suo proprio sint, quod in se spectatum non est nisi quam malum et inde falsum; quare non aliud possunt cogitare nec aliud velle, quia ex suo proprio seu ex se, quam quod ex amore sui et ex amore mundi, et ex illorum concupiscentiis, scaturit, et prorsus nihil quod ex amore in Dominum et ex amore erga proximum; et qui ex amoribus sui et mundi et illorum concupiscentiis solis volunt et cogitant, non possunt aliter quam mala velle et falsa cogitare. Quod ita sit, videri et concludi potest a quolibet qui scit quod omne bonum et verum sit a Domino, ac omne malum et falsum a proprio hominis.

[3] Sciendum est quod quantum homo agnoscit Dominum, et vivit secundum praecepta Ipsius, tantum elevetur supra proprium suum; elevatio est e luce mundi in lucem caeli. Quod homo elevetur supra suum proprium, ille, dum in mundo vivit, nescit, quia non sentit; sed usque est elevatio, aut sicut attractio interioris intellectus et interioris voluntatis hominis ad Dominum, et inde est conversio faciei hominis quoad spiritum suum ad Ipsum: hoc tamen manifestatur homini bono post mortem, nam tunc conversio faciei ejus perpetua est ad Dominum, et sicut attractio ad Ipsum ut ad centrum commune (de qua conversione videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 17, 123, 142-145, {1}253, 272, 552, 561).

[4] Sed quia secundum Divinum ordinem est, quod ubi attractio ibi debeat esse impulsio, nam attractio absque impulsione non datur, ideo secundum Divinum ordinem est ut apud hominem etiam sit impulsio; quae tametsi ibi est a Domino, usque apparet sicut foret ab homine, et apparentia facit ut sit sicut hominis. Impulsio illa quasi ab homine correspondens attractioni a Domino est agnitio, ita receptio ex agnitione et confessione Domini, et ex vita secundum praecepta Domini: hoc a parte hominis et ejus vitae libero erit; sed usque homo agnoscet quod etiam hoc sit a Domino, tametsi ex obscuro perceptionis, in quo homo est, non id aliter sentit quam sicut a se. Haec dicta sunt ut sciatur quod homo, qui negat Dominum, non aliter possit quam in malis et inde falsis esse, quia non potest subduci a proprio, hoc est, elevari supra id; nec in aliqua attractione a Domino, et inde in conversione quoad interiora quae mentis ejus sunt ad Dominum.

647. “Quotiescunque voluerint.” -Quod significet quoties homo aggreditur bona amoris et vera doctrinae, quae testantur de Domino, et ex quibus homo agnoscet et confitetur Dominum, ad malum illis inferendum, constat ex, significatione “quotiescunque voluerint,” cum de “binis testibus,” per quos intelliguntur qui agnoscunt et confitentur Dominum, quod non ipsi velint et faciant mala quae huc usque memorata sunt; sed quod ipsi mali sibi, quando aggrediuntur bona et vera quae a Domino procedunt, ad damnum illis inferendum: in sensu enim litterae Verbi adscribitur Jehovae Deo, hoc est, Domino, quod irascatur, excandescat, furiat contra {1}malos, et quod faciat illis malum, immo quod velit facere, cum tamen Dominus nusquam irascitur et excandescit, et inde alicui malum vult et facit; nam Dominus influit ex bono cum bono et ex vero cum veris ex bono apud omnem hominem, vult enim adducere cunctos ad Se et salvare: ex his constare potest, quod hoc, “quotiescunque testes voluerint,” non intelligatur quoties velint, sed quoties mali volunt, hoc est, ex velle malum faciunt; hoc est, aggrediuntur bona et vera caeli et ecclesiae quae a Domino, ad damnum illis inferendum.

[2] Quod non Dominus, proinde nec bonum amoris et verum fidei quae sunt Domini apud hominem et angelum, alicui malum velint, constare potest ex eo, quod Dominus Deus non sit causa mali apud aliquem; et qui non est causa mali, nec est causa poenae; sed quod ipsum malum quod apud hominem sit causa: in mundo spirituali, ubi caelum et ubi infernum, omnia ita ordinata sunt ut Dominus nusquam aliquem in infernum dejiciat, sed quod ipse spiritus malus semet (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 545-550); et hoc quia Dominus non est causa mali; et qui non est causa mali, ille nec est causa alicujus effectus qui ex malo existit: ex his nunc patet quod haec quae in hoc versu continentur, nempe, quod “duo testes potestatem habeant claudere caelum, ut non pluat pluvia,” et quod “potestatem habeant super aquas convertere illas in sanguinem, et percutere terram omni plaga, quotiescunque voluerint, “non intelligenda sint, secundum sensum litterae, sed secundum sensum spiritualem; qui est, quod ipsi qui malum faciunt “binis testibus” sibi talia inducant; nam quantum aliquis malum illis facit, tantum claudit sibi caelum, et tantum vera vertit apud se in falsa, et tantum ipse per concupiscentias mali semet perdit.

648. VERSUS 7,8.
“Et cum absolverint testimonium suum, bestia ascendens ex abysso faciet bellum cum illis, et vincet illos, et occidet illos. Et corpora illorum super platea urbis magnae, quae vocatur spiritualiter Sodoma et Aegyptus, ubi et Dominus noster crucifixus est.”
7. “Et cum absolverint testimonium suum,” significat in fine ecclesiae, quando non amplius agnoscitur Divinum Domini, et inde non amplius est bonum amoris et verum doctrinae [n. 649]; “bestia ascendens ex abysso faciet bellum cum illis,” significat impugnationem ex infernali amore [n. 650]; “et vincet illos, et occidet illos,” significat inde destructionem omnis boni et veri ecclesiae [n. 651].
8. “Et corpora illorum super platea urbis magnae,” significat exstinctionem illorum ex malis et falsis doctrinae [n. 652]; “quae vocatur spiritualiter Sodoma et Aegyptus,” significat per mala amoris sui et per falsa inde [n. 653, 654]; “ubi et Dominus noster crucifixus est,” significat a quibus, nempe malis et inde falsis oriundis ex amore infernali, Dominus rejectus et condemnatus sit [n. 655].

649. [Vers. 7.] “Et cum {1}absolverint testimonium.” -Quod significet in fine ecclesiae, quando non amplius agnoscitur Divinum Domini, et inde non amplius est bonum amoris et verum doctrinae, constat ex significatione “testimonii,” quod sit agnitio Divini in Domino, et inde bonum amoris et verum doctrinae (de qua sequitur); et ex significatione “absolvere illud,” quod sit finire; et quia hoc finitur in fine ecclesiae, ideo per “absolvere” hic significatur finis ecclesiae; quia tunc non amplius est aliqua agnitio Divini in Domino, ideo nec est aliquod bonum amoris et verum doctrinae.

[2] Quod hoc per “testimonium” significetur, constare potest ex illis quae hactenus dicta sunt de “binis testibus;” quod nempe per illos intelligatur bonum amoris et charitatis ac verum doctrinae et fidei, quia illa principaliter testantur de Domino; sunt enim ab Ipso, et sunt Ipsius apud hominem; inde per “testimonium illorum” significatur praedicatio de illis. Quod sit agnitio Divini in Domino, quae per “testimonium” hic significatur, constat ex sequentibus in Apocalypsi, ubi dicitur
Quod testimonium Jesu sit spiritus prophetiae (cap. xix. 10);
nam nisi homo id agnoscit ex corde, et credit ex spirituali fide, in nulla facultate recipiendi bonum amoris et verum doctrinae esse potest.

[3] In fine ecclesiae quidem praedicatur Dominus, et quoque ex doctrina addicatur Ipsi Divinum simile Divino Patris; attamen vix aliquis cogitat de Divino Ipsius, ex causa quia id ponunt supra aut extra Humanum Ipsius; quare cum ad Divinum Ipsius spectant, non ad Dominum spectant, sed ad Patrem sicut ad alium; cum tamen Divinum quod “Pater” vocatur est in Domino, ut Ipse docet apud Johannem (cap. x. 30, 38; cap. xiv. 7). Inde est quod homo de Domino non aliter cogitet quam sicut de vulgari homine; et ex illa cogitatione fluit ejus fides, utcunque ore dicit quod credat Divinum Ipsius. Exploret quisque, si possit, ideam cogitationis suae de Domino, annon talis sit; et cum talis est, non potest conjungi Ipsi fide et amore, et per conjunctionem aliquod bonum amoris et verum fidei recipere. Inde nunc est quod in fine ecclesiae non aliqua agnitio Domini sit, hoc est, Divini in Domino et a Domino: creditur sicut agnoscatur Divinum Domini exinde, quia ex doctrina ecclesiae est; sed dum Divinum ab Humano Ipsius separatur, usque Divinum Ipsius non agnoscitur interius sed modo exterius; et exterius agnoscere est solum ore et non corde, seu est modo loquela et non fide.

[4] Quod ita sit constare potest ex Christianis in altera vita, ubi cordis cogitationes manifestantur: quando illis conceditur loqui ex doctrina et ex auditis e praedicatione, tunc Domino Divinum addicunt, et id vocant suam fidem; sed cum interior eorum cogitatio et fides exploratur, tunc de Domino non aliam ideam quam sicut de vulgari homine, cui non Divinum est, habent. Interior hominis cogitatio est unde ejus fides est; et quia illa est cogitatio et inde fides ejus spiritus, patet quod non aliqua agnitio Divini in Domino et a Domino sit in Christiano orbe in fine ecclesiae: verbo, agnitio Divini Domini externa quidem est, sed nulla interna; et agnitio externa est solius naturalis hominis, at interna est ipsius ejus spiritus; et externa post mortem sopitur, et interna est spiritus ejus. Ex his aliquantum constare potest quomodo sequentia intelligenda sunt; nempe, quod “bestia ex abysso ascendens vincet et occidet binos testes,” et quod “visuri corpora eorum in platea urbis quae vocatur Sodoma et Aegyptus,” at quod “postea spiritus vitae in illos intraverit.”

650. “Bestia ascendens ex abysso faciet bellum cum illis.” -Quod significet impugnationem ex infernali amore, constat ex significatione “bestiae,” quod sit affectio naturalis hominis in utroque sensu (de qua sequitur); ex significatione “abyssi,” quod sit infernum (de qua supra, n. 538): et ex significatione “bellum facere,” quod sit impugnare; nam per “bella” in Verbo non significantur bella qualia sunt in nostro mundo, sed qualia in spirituali mundo, quae omnia sunt pugnae per falsa ex malo contra vera ex bono; quod talia per “bella” in Verbo significentur, constabit in sequentibus, ubi iterum “bella” nominantur. Ex his constare potest quod per quod “bestia ascendens ex abysso faciet bellum cum illis,” nempe “testibus,” significetur quod infernalis amor ex falsis mali impugnaturus vera boni.

[2] Antequam ostenditur quod per “bestiam” significetur amor seu affectio naturalis hominis, aliquid dicetur de impugnatione. Amor infernalis imprimis est amor sui; nam amor sui est amor proprii hominis, et proprium hominis non est nisi quam malum: quare quantum homo in illo amore est, tantum est contra Dominum, et inde contra bonum amoris et charitatis ac contra verum doctrinae et fidei, ita contra illos “binos testes:” inde est quod inferna ubi amor sui regnat, sint inferna diriora et maligniora, ac e diametro contra Dominum, et inde jugiter impugnant bona amoris et fidei, quia illa sunt a solo Domino, et Dominus sunt illa apud hominem et angelum. Quod illa inferna sint diriora reliquis constare potest ex eo, quod continue spirent necem illorum qui confitentur Divinum Domini, proinde necem illorum qui in bono amoris et in bono fidei sunt in Dominum a Domino:

[3] quod illa inferna sint maligniora reliquis, est quia quantum homo in amore sui est, et simul in amore propriae intelligentiae, tantum ejus lumen naturale est in quodam quasi splendore; est enim amor sui sicut ignis, qui id lumen accendit; inde est quod ingeniose possint cogitare et ratiocinari contra Divinum, et contra omnia caeli et ecclesiae. Quandoque stupefactus sum quando audivi tales, credens quod etiam prae aliis potuissent adduci ad recipiendum fidem; sed animadverti quod hoc impossibile esset; nam quantum corporea, mundana et naturalia in luce fuerunt, tantum illis caelestia et spiritualia in caligine fuerunt; caligo visa est, quod prorsus furva cum immixto igneo esset: hoc multa experientia potuissem confirmare, si locus foret exspatiandi ad experientias. Amor sui est qui in specie hic intelligitur per “bestiam ascendentem ex abysso,” quae bellum cum binis testibus fecit, et illos occidit.

[4] Quod “bestia” significet amorem seu affectionem naturalis hominis in utroque sensu, constare potest a permultis locis in Verbo: et quia hactenus ignotum fuit, et sicut alienum apparet, quod “bestiae” amorem seu affectionem naturalis hominis significent, necessum est ut id confirmetur e Verbo. Quod affectiones naturales per “bestias” significentur, est quia illae affectiones sunt prorsus similes affectionibus bestiarum, et inde homo {1}qui non per bona et vera caeli imbuit affectiones spirituales, parum a bestiis differt. Nam homini prae bestiis superaddita est facultas spiritualiter cogitandi et inde volendi, ex qua eminenter potest res abstractas videre et percipere; et si spiritualis illa facultas non vivificatur per cognitiones veri et boni, et dein per fidem et vitam fidei, non melior bestiis est, nisi solum quod ex facultate illa superiore possit cogitare et loqui.

[5] Quoniam affectiones naturalis hominis significantur per “bestias,” ideo affectiones illae, cum in mundo spirituali sistuntur videndae in forma animalium simili, apparent prorsus sicut formae variarum bestiarum; ut sicut agni, oves, caprae, haedi, hirci, juvenci, boves, vaccae, et quoque sicut cameli, equi, muli, asini, ut et sicut ursi, tigres, leopardi, leones, tum sicut canes et serpentes plurium generum: sed talia sunt modo apparentiae affectionum quae apud spiritus; quae cum apparent, etiam scitur ibi non solum quod inde sint, sed etiam a quibus; verum ut primum affectiones apud illos cessant, etiam apparentiae illae cessant. Ex his quoque constare potest unde est quod toties nominentur “bestiae” in Verbo.

[6] Sed ad confirmationes inde: -Apud Davidem,
“Dominari fecisti Ipsum super opera manuum tuarum, omnia posuisti sub pedes Ipsius; gregem et armenta [omnia], etiamque bestias agrorum, avem caeli et pisces maris” (Ps. viii. 7-9 [B. A. 6-8]):
haec de Domino, de quo in toto illo capite agitur, deque dominio Ipsius super omnia caeli et ecclesiae: illa quae caeli et ecclesiae sunt, intelliguntur hic et alibi in Verbo per “opera manuum Jehovae;” et quia dominium Ipsius super illa est, et quia spiritualia per naturalia in Verbo exprimuntur, Verbum enim in sinu est spirituale, inde per “gregem,” “armenta,” “bestias agrorum,” “aves caeli,” et “pisces maris,” non illa intelliguntur, sed spiritualia quae sunt caeli et ecclesiae: per “gregem” et “armenta” significantur spiritualia, et naturalia quae ex origine spirituali sunt; per “gregem,” nempe per “agnos,” “haedos,” “capras,” “oves,” “arietes,” spiritualia; et per “armenta,” quae sunt “juvenci,” “boves,” “vaccae,” “cameli,” naturalia ex spiritualibus; per “bestias agrorum” significantur affectiones naturalis hominis, per “aves caelorum” cogitationes inde, et per “pisces maris” scientifica naturalis sensualis hominis; quid alioqui foret describere dominium Domini super alia?

[7] Apud eundem,
“Pluviam benevolentiarum stillare facis, Deus; hereditatem tuam.. laborantem confirmabis..; fera tua,” coetus tuus, “habitabunt in ea” (Ps. lxviii. 10, 11 [B. A. 9, 10]):
ibi manifeste “fera” pro populo qui recipit influxum Divini Veri a Domino; nam “hereditas Dei,” per quam significatur ecclesia, dicitur “fera tua,” coetus tuus, “habitabunt in ea;” per “pluviam benevolentiarum” significatur influxus Divini Veri ex Divina clementia.

[8] Apud eundem,
Jehovah “qui emittit fontes in fluvios, inter montes eant, potum praebent omni ferae, frangunt onagri sitim suam, juxta illos avis caelorum habitat, ab inter ramos edunt vocem: ….qui germinare facit gramen bestiae, et herbam in ministerium hominis ad educendum panem e terra. ….Disponis tenebras ut fiat nox, in qua prodit omnis fera silvae;….mare magnum et latum spatiis, ibi reptile cui non numerus, ferae parvae cum magnis” (Ps. civ. 10, 11, [12,] 14, 20, 25):
etiam haec de Domino, et per illa verba describitur instauratio ecclesiae apud gentes; quare per “feras,” “bestias” et “aves” significantur talia quae apud hominem ecclesiae sunt.

[9] Sciendum est quod in pluribus locis nunc dicatur “bestia” et nunc “fera,” et quod per “feram” non intelligatur fera in eo sensu quo capta est idea de feris; nam “fera” in Hebraea lingua derivatur ex voce quae significat vitam; inde pro “fera” in quibusdam locis potius dicendum est animal; quod etiam constare potest ex eo, quod “quatuor animalia” in quibus cherubi visi sunt, per quos significatur Divina providentia et tutela, apud Ezechielem (cap. {1}i., x.) nominentur “ferae;” pariter apud Johannem in Apocalypsi, ubi agitur de “quatuor animalibus circa thronum,” per quae etiam intelliguntur cherubi. Sed usque in Verbo probe distinguitur inter “bestias” et “feras;” et per “bestias” significantur affectiones naturalis hominis quae sunt ejus voluntatis, et per “feras” affectiones naturalis hominis quae sunt ejus intellectus. Quia “fera” in lingua Hebraea derivatur ex voce quae significat vitam, ideo Eva uxor Adami ex illa voce nominata est. Hoc praemittitur ut sciatur quid per “feram” et quid per “bestiam” in proprio sensu significatur.

[10] Quid significatur per quod “Jehovah emittet fontes in fluvios, ut inter montes eant, potum praebent omni ferae agrorum, frangunt onagri sitim, juxta illos avis caelorum habitat,” explicatum est supra (n. 483 [a]): quod “Jehovah germinare faciat gramen bestiae, et herbam in ministerium hominis, ad educendum panem e terra,” significat instructionem et nutritionem naturalis et spiritualis hominis per vera ex Verbo, ut inde bonum amoris et charitatis; per “gramen” significatur verum naturalis hominis, quod est verum scientificum (videatur supra, n. 507); per “bestiam” significatur affectio ejus quae vult instrui et spiritualiter nutriri; per “herbam” significatur verum spiritualis hominis, per “hominem” intelligentia inde, et per “panem” significatur bonum amoris et charitatis, quod nutritur per vera: quia per “tenebras” et per “noctem” significatur lumen naturalis hominis, quod respective est sicut nox ad lucem spiritualis hominis, per “feram silvae” affectio scientificorum, per “mare magnum et latum spatiis” ipsum naturale, per “reptile cui non numerus” scientificum ibi, et per “feras parvas et magnas” variae affectiones, patet quid significatur per “Disponis tenebras ut fiat nox, in qua prodit omnis fera silvae; mare magnum et latum spatiis; ibi reptile cui non numerus, ferae parvae cum magnis.”

[11] -Apud eundem,
“Serent agros et plantabunt vineas, et facient fructum proventus, et benedicet iis ut multiplicentur valde; et bestiam eorum non diminuet, {1}at diminuuntur et incurvantur prae vehementia malitiae et maerore” (Ps. cvii. 37-39):
agitur in toto illo capite de adventu Domini et de Redemptione ab Ipso; quod tunc illis vera, per quae apud illos implantabitur ecclesia, significatur per quod “serent agros, et plantabunt vineas;” quod inde illis bona ecclesiae et inde crescent vera, significatur per quod “facient fructum proventus,” quod “Jehovah benedicet illis, ut multiplicentur valde;” quod tunc illis permansura sit omnis affectio bona naturalis hominis, significatur per quod “bestiam eorum non diminuet;” quod illae affectiones {2}alioqui periturae essent per mala, significatur per “Diminuuntur et incurvantur prae vehementia malitiae et maerore.”

[12] Apud eundem,
“Laudate Jehovam,…balaenae et omnes abyssi,….fera et omnis bestia, reptile et” omnis “avis alae” (Ps. cxlviii. 7, 10):
in eo psalmo enumerantur perplura quae in mundo absque vita sunt, quae laudabunt Jehovam; sicut “ignis,” “grando,” “nix,” “vapor,” “ventus procellae,” “montes,” “colles,” “arbores,” “fructus,” “cedri,” tum etiam hic “ferae,” “bestiae,” “reptilia” et “aves;” quae tamen usque non laudare possunt Jehovam. Quis non videt quod recensio talium in Divino Verbo supervanea foret, si non quodlibet significaret aliquid apud hominem quod Jehovam laudare, hoc est, colere potest? Ex scientia correspondentiarum scitur quod “balaenae” significent scientifica naturalis hominis in communi, quod “abyssi” et “maria” ipsum naturale ubi scientifica sunt, “ferae” et “bestiae” affectiones naturalis hominis tam quae ejus intellectus quam quae ejus voluntatis sunt, “reptilia” sensuale quod est ultimum naturalis hominis, et “aves alae” cogitativum inde.

[13] Apud eundem,
Jehovah “qui praeparat terrae pluviam, qui germinare facit montes gramen, qui dat bestiae cibum ejus, filiis corvi qui invocant” (Ps. cxlvii. 8, 9):
singula haec etiam significant spiritualia quae sunt caeli et ecclesiae: quid ad Verbum, quod unice docet hominem viam ad caelum, quae sunt vera fidei et bona amoris, quod dicatur de Jehovah quod “praeparet terrae pluviam, germinare faciat montes gramen, det bestiis cibum, et filiis corvi qui invocant Ipsum”? Haec tamen usque digna Divino Verbo sunt, quando per “pluviam” intelligitur influxus Divini Veri, per “montes” bonum amoris, per “germinare facere gramen” instructio naturalis hominis per cognitiones e Verbo, per “bestias” affectiones naturalis hominis, quae desiderant inde nutriri; nutritio significatur per “dare cibum:” et cum per “filios corvi” significentur naturales homines, qui in tenebricoso lumine ex fallaciis sunt de veris Divinis, in quali fuerunt multi ex gentibus, quare dicitur quod “det filiis corvi qui invocant,” illi enim invocare Jehovam possunt, non autem filii corvi.

[14] Apud eundem,
“Mihi omnis fera silvae, bestiae in montibus millium; novi omnem avem montium, et fera agrorum meorum Mecum” (Ps. l. 10,11):
haec quidem de sacrificiis dicta sunt, quod Dominus non illis delectetur, sed confessione cordis et invocatione; at usque per “feram silvae,” “bestias in montibus,” perque “avem montium” et “feram agrorum,” significantur similia quae supra, nempe quae apud hominem ecclesiae sunt.

[15] Apud eundem,
“Justitia tua sicut montes Dei, judicia tua abyssus magna, hominem et bestiam servas, Jehovah” (Ps. xxxvi. 7 [B. A. 6]):
per “hominem” et “bestiam” significatur affectio interior quae spiritualis ex qua intelligentia, et affectio exterior quae naturalis ex qua scientia intelligentiae correspondens.

[16] Similia per “hominem” et “bestiam” significantur in sequentibus locis: -Apud Jeremiam,
Dixit Deus Israelis, “Ego feci terram, hominem et bestiam, quae super faciebus terrae, per virtutem meam magnam” (xxvii. 5; cap. {1}xxxvi. 29);
apud eundem,
“Ecce dies venient,… quibus seminabo domum Jehudae semine hominis et semine bestiae” (xxxi. 27);
apud eundem,
“Adhuc audietur in loco hoc, de quo dicitis, Devastatus ille ut non homo et non bestia, et in urbibus Jehudae, et in plateis Hierosolymae devastatis, ut non homo et non habitator, et non bestia, vox gaudii et vox laetitiae” (xxxiii. 10-12);
apud eundem,
“Desolatio erit” tota terra, “ut non homo et bestia” (xxxii. 43);
apud eundem,
“Percutiam habitatores urbis hujus, et hominem et bestiam; peste magna morientur” (xxi. 6);
apud eundem,
“Ascendit contra” Babelem “gens a septentrione; haec ponet terram ejus in desolationem, ut non sit habitans in ea; ab homine usque ad bestiam se dimoverunt, abiverunt” (l. 3);
apud eundem,
“Ira mea et excandescentia mea effusa est super locum hunc, super hominem et super bestiam” (vii. 20);
apud Ezechielem,
“Quando terra peccaverit Mihi, ….frangam illi baculum panis, et mittam in eam famem, et exscindam ex ea hominem et bestiam” (xiv. 13, 17, 19);
apud eundem,
“Extendam manum meam super Edomum, et exscindam ex ea hominem et bestiam” (xxv. 13);
apud eundem,
“Perdam omnem bestiam” Aegypti “desuper aquis multis, ut non turbet eos pes hominis amplius, nec ungula bestiae turbet illas” (xxxii. 13);
apud eundem,
“Multiplicabo super vobis hominem et bestiam ut crescant et fructificent”(xxxvi. 11);
apud Zephaniam,
“Consumendo consumam omnia desuper faciebus terrae, …consumam hominem et bestiam, consumam avem caelorum, et pisces maris, et offendicula cum impiis, et exscindam hominem a faciebus terrae” (i. 2, 3);
apud Sachariam,
Dixit angelus qui venit ad metiendum Hierosolymam, “Curre, loquer…dicendo, Suburbia habitabit Hierosolyma, prae multitudin hominis et bestiarum in medio ejus” (ii. 7, 8 [B. A. 3, 4]);
apud eundem,
“Confortent se manus vestrae, ….quia templum aedificabitur; nam ante dies hos non fuit pretium hominis nec pretium bestiae, nam exeunti et intranti non pax ab hoste” (viii. 9, 10):

[17] in his locis per “{1}hominem” significatur interius seu spirituale, et per “bestiam” exterius seu naturale; proinde per “hominem” affectio spiritualis veri ex qua omnis intelligentia, et per “bestiam” affectio naturalis correspondens spirituali: quod exterius seu naturale per “bestiam” significetur, est quia homo quoad externum seu naturalem hominem non est nisi quam bestia; similibus enim cupiditatibus, et quoque voluptatibus, appetitibus et sensibus gaudet, sic ut homo quoad illa sit prorsus similis bestiae; quare naturalis homo potest animalis homo vocari: quod autem internum seu spirituale per “hominem” significetur, est quia homo quoad internum seu spirituale suum est homo; id gaudet affectionibus boni et veri talibus quae sunt apud angelos caeli; et quia homo per illud apud se regit naturalem seu animalem suum hominem qui bestia est.

[18] Quia homo spiritualis et naturalis per “hominem” et “bestiam” significatur, ideo in Historia Creationis (cap. 1. Genes.) memoratur quod eodem die, nempe sexto, creatae sint bestiae et quoque homo; et dein quod homini datum sit dominium super bestias. De creatione bestiarum et hominis eodem die, et de dominio hominis super bestias, ita legitur in Genesi,
“Dixit Deus, Producat terra animam viventem secundum speciem suam, [bestiam] et se movens, et feram terrae secundum speciem suam; et factum ita. Et fecit Deus feram terrae secundum speciem suam, et bestiam secundum speciem suam, et omne reptans humi secundum speciem suam…. Et dixit Deus, Faciamus hominem in imaginem nostram, secundum similitudinem nostram; et dominabuntur in pisces maris, et in avem caelorum et in bestiam, et in omnem terram, et in omne reptans quod reptat super terra. Et fuit vespera et mane dies {1}sextus” (i. 24-31):
per “creationem caeli et terrae” in eo capite in sensu spirituali describitur nova creatio seu regeneratio hominis Ecclesiae Antiquissimae; inde est quod per “bestiam” ibi significetur externus seu naturalis homo, et per “hominem” internus spiritualis, et quod per “dominium super bestias” ibi intelligatur dominium spiritualis hominis super naturalem.

[19] Quod datum sit illius ecclesiae homini nosse omnes affectiones naturalis hominis, ob causam ut dominaretur super illas, significatur per haec verba in Genesi,
“Formavit Jehovah..ex humo omnem bestiam agri, et omnem avem caelorum, et adduxit ad hominem ad videndum quid vocaret id: et quicquid vocavit id homo, animam viventem, id nomen ejus; et vocabat homo nomina omni bestiae et avi caelorum, et omni ferae agri” (ii. 19 [,20]):
per “vocare nomen” in sensu spirituali significatur nosse quale rei, seu qualis est; ita hic, quales essent omnes affectiones, cupiditates, voluptates, appetitus, tum cogitationes et inclinationes naturalis hominis, et quomodo concordarent et corresponderent affectionibus et perceptionibus spiritualis hominis: nam a creatione datum est spirituali homini videre omnia naturalis hominis, et simul percipere concordantiam et discordantiam ejus cum spirituali, ob causam ut possit regere illum, et admittere concordantia et rejicere discordantia, et sic fieri spiritualis, etiam quoad effectus, qui fiunt medio naturali homine. (Sed haec amplius explicata videantur in Arcanis Caelestibus, n. 142-146.)

[20] Quoniam per “hominem” in Verbo proprie significatur homo internus seu spiritualis, et per “bestiam” externus seu naturalis, ideo ex mandato Dei omnes bestiae et aves cum Noacho introductae sunt in arcam, de qua re ita in Genesi,
“Dixit Jehovah Noacho,….De omni bestia munda accipias tibi septena septena, marem et feminam, et de bestia quae non munda bina, marem et feminam..:” et accepit “de bestia munda et de bestia non munda, et de ave, et de omni quod reptat super terra; bina bina intrarunt ad Noachum in arcam, masculus et femina” (vii. 1-9):
per “diluvium” Noachicum in sensu spirituali describitur exitium Antiquissimae Ecclesiae, et quoque ultimum judicium super homines istius ecclesiae; et per “Noachum et ejus filios” in eodem sensu intelligitur et describitur ecclesia succedens, quae Ecclesia Antiqua vocanda est: inde sequitur quod per “bestias” introductas in arcam cum Noacho intelligantur affectiones naturalis hominis correspondentes affectioni spirituali, quae fuerunt hominibus istius ecclesiae. (Sed haec etiam videantur explicata in Arcanis Caelestibus.)

[21] Quoniam per “hominem” significatur internus spiritualis homo, et per “bestiam” externus seu naturalis, et per “Aegyptum” naturalis homo separatus a spirituali, qui prorsus est deperditus, et non amplius homo sed bestia, ideo ubi agitur de exitio Aegypti, memoratur
Quod Jehovah pluere fecerit grandinem, cui ignis fuit immixtus, et percusserit omne quod in agris ab homine usque ad bestiam (Exod ix. 22-25).
(De qua re videantur etiam Arcana Caelestia.) Propter repraesentationem ejusdem rei, et inde significationem, etiam
Jehovah percussit “omne primogenitum in terra Aegypti, ab homine usque ad bestiam” (Exod. xii. 12,29).
At vicissim apud filios Israelis, per quos repraesentata est ecclesia, mandatum est
Ut sacrificarentur Jehovae omnia primogenita de homine et de bestia (Num. xviii. 15).
Quia talia repraesentata et inde significata sunt per “hominem” et “bestiam,” ideo ex ritu sancto in Ecclesia Antiqua recepto,
Rex Ninives proclamavit jejunium, et mandavit ut non homo nec bestia quicquam gustarent et biberent, et quod homo et bestia operirentur saccis (Jon. iii. 7, 8).

[22] Quoniam per “bestias” significantur affectiones in utroque sensu, ideo prohibitum fuit figuram ullius bestiae facere, de qua re apud Mosen,
Non facietis vobis “figuram ullius bestiae quae in terra, figuram ullius avis alae quae volat sub caelo, figuram ullius reptilis in terra, figuram ullius piscis qui in aquis sub terra” (Deutr iv. 17, 18):
causa erat, quia posteri ex Jacobo, qui propter repraesentationem ecclesiae apud illos vocabantur “filii Israelis,” in externis absque interno fuerunt, hoc est, plerique mere naturales; quare si figuram alicujus bestiae aut avis sibi fecissent, quae significabant affectiones et similia, fecissent illas sibi idola, et coluissent. Haec etiam causa fuit quod Aegyptii, apud quos repraesentativa prae ceteris populis nota fuerunt, fecerint sibi figuras bestiarum, sicut vitulorum, serpentum et plurium aliarum, primitus tamen non propter cultum, sed propter significationem; sed posteri illorum, qui ab internis facti sunt externi, proinde mere naturales, inspexerunt illa non sicut repraesentativa et significativa, sed sicut sancta ecclesiae, et inde illis cultum idololatricum addixerunt. Inde est quod posteris Jacobi, quia prorsus externi homines erant, et inde corde idololatrae, prohibebatur figuram illarum sibi facere.

[23] Sicut pro exemplo, quod vitulos coluerint in Aegypto, et postea in deserto, erat quia “vitulus” significabat affectionem primam naturalis hominis una cum ejus bono innocentiae: quod gentes passim coluerint serpentes, erat quia “serpens” significabat sensuale quod est ultimum naturalis hominis et ejus prudentiam; et sic in reliquis.

[24] Quia “bestiae” significabant varia naturalis hominis, ideo etiam aliquoties mandatum est, quod cum devotioni darent urbes et regiones, etiam trucidarent bestias; ex causa quia “bestiae” repraesentabant mala et profana quae fuerunt apud homines qui devotioni dabantur. Quoniam omnes species bestiarum significabant varia quae apud homines ecclesiae sunt, ideo leges latae sunt de bestiis, quaenam edendae et quaenam non edendae (Levit. xi.): “quae edendae” significabant bona, et “quae non edendae” significabant mala; erat enim ecclesia illius temporis ecclesia repraesentativa, et ideo singula quae illis praescripta fuerunt, repraesentabant et significabant, praecipue bestiae; de qua re ita legitur apud Mosen,
“Distinguetis inter bestiam mundam et immundam, et inter avem immundam et mundam, ut non abominabiles faciatis animas vestras per bestiam et avem: ….et eritis Mihi sancti” (Levit. xx. 25, 26).

[25] Ex his nunc videri potest unde est quod sacrificia ex variis bestiarum generibus permissa fuerint, ut ex agnis, ovibus, haedis, capris, juvencis, bovibus, et ex columbis et turturibus; nempe, quia significabant spiritualia et naturalia ex origine spirituali; sicut “agni” innocentiam, “oves” charitatem, “juvenci” et “boves” affectiones naturalis hominis affectionibus spiritualis hominis correspondentes. Inde erat quod bestiae pro sacrificiis variarentur secundum causas propter quas offerebantur, quod non factum fuisset nisi singula sacrificia ex bestiis significavissent talia quae ecclesiae sunt.

[26] Quoniam homo ecclesiae hodie aegre adduci potest ad credendum quod per “bestias” et “feras” in Verbo significentur affectiones boni et veri, quae sunt homini ecclesiae, et hoc ex causa quia apparet alienum quod aliquid bestiae significaret aliquid hominis, ideo velim adhuc e Verbo afferre plura, quae confirmant: -Apud Ezechielem,
“Dic ad..regem Aegypti et ad multitudinem ejus, Cui similis es in altitudine tua? Ecce Aschur cedrus in Libano, pulchra ramo et silva umbrosa alta facta est altitudo ejus prae omnibus arboribus agri, et multiplicati sunt rami ejus per aquas multas…; in ramis ejus nidificarunt omnes aves caelorum, et sub ramis ejus pepererunt omnis fera agri, ac in umbra ejus habitarunt omnes gentes magnae; pulchra fuit magnitudine sua: ….sed quoniam elatus es altitudine,” exscindetur, “super ruina ejus habitabit omnis avis caelorum, et super ramis ejus erunt omnis fera agri” (xxxi. 2, 3, 5, 6, [7,] 10, [12,] 13):
per “regem Aegypti” et per “multitudinem ejus” significatur naturalis homo cum scientificis ibi; per “Aschurem cedrum in Libano” significatur rationale quod ex scientificis ab una parte et ab influxu veri spiritualis ab altera; per “pulchram ramo et silva umbrosa” significatur intelligentia per vera rationalia mediis scientificis;

[27] per “altitudinem prae omnibus arboribus agri significatur elevatio usque ad interius rationale quod ex spirituali; per “multiplicatos ramos per aquas multas” significatur copia per vera spiritualia quae ex cognitionibus veri ex Verbo; per “aves caelorum quae nidificarunt in ramis ejus” significantur cogitationes spirituales in rationalibus, nam rationale est medium inter internum spiritualem hominem et externum naturalem; per ” [omnem] feram agri quae sub ramis ejus pepererunt” significantur affectiones scientificorum rationaliter perceptorum;

[28] per “gentes magnas quae in umbra ejus habitarunt” significantur bona affectionum in naturali homine; per “pulchram magnitudine” significatur intelligentia; at per “avem caelorum et feram agri quae super ruina ejus in ramis ejus habitabunt” significantur falsa cogitationum et mala cupiditatum, quae illi quia “elatus est altitudine,” hoc est, quia superbivit ex amore propriae intelligentiae; quod cogitationes veri et affectiones ejus per “aves caelorum et feras agri” significentur, patet, nam etiam dicitur quod “gentes magnae in umbra ejus habitarunt.”

[29] Apud Danielem,
“Ecce arbor in medio terrae, et altitudo ejus magna, ….pertigit usque ad caelum, et prospectus ejus usque ad finem..terrae, folium ejus pulchrum, et flos ejus multus, et cibus omnibus in ea; sub illa umbram habebat bestia agri, et in ramis ejus habitabant aves caeli, et ex ea alebatur omnis caro. ….Vigil et Sanctus de caelo descendit, clamans,…. Excidite arborem, et amputate ramos ejus, discutite folium.., dispergite florem ejus, fugiet bestia a sub illa, et aves ex ramis ejus; verum stirpem radicum..in terra relinquite, et in vinculo ferri et aeris, in herba agri et in rore caelorum tingatur, et cum bestia pars ejus in gramine terrae; cor ejus ab homine mutabunt, et cor bestiae dabitur ei” (iv. 7-13 [B. A. 10-16]):
hoc fuit somnium Nebuchadnezaris regis Babelis, et per id describitur instauratio ecclesiae caelestis et ejus incrementum usque ad suum fastigium, et postea ejus exitium propter dominationem etiam super sancta ecclesiae, et propter vindicatum sibi jus super caelum:

[30] per “arborem in medio terrae” significatur illa ecclesia; per “altitudinem ejus” significatur extensio perceptionis et inde sapientiae; per “prospectum ejus usque ad finem terrae” significatur extensio ejus usque ad ultima ecclesiae; per “folium ejus pulchrum” et per “florem ejus multum” significantur cognitiones et affectiones veri et boni et inde intelligentia; per “cibum omnibus in ea” significatur nutritio caelestis quae ex bono et inde veris; per “bestiam agri quae umbram in illa habebat,” et per “aves caelorum quae in ramis ejus habitabant,” significantur affectiones boni, et inde cogitationes et perceptiones veri, quae quia sunt cibi spiritualis, dicitur quod “ex ea aleretur omnis caro.”

[31] Sed propter dominationem super sancta caeli et ecclesiae ex amore sui, super quae Babylonici tandem sibi jus vindicant, sequitur descriptio interitus ejus, per haec, “Vigil et Sanctus de caelo descendit, clamans, Excidite arborem, et amputate ramos ejus, discutite folium, dispergite florem, et fugiet bestia a sub illa, et aves e ramis ejus;” nam apud illos amor sui et inde elatio animi increscit usque dum jus sibi super sancta ecclesiae, immo super caelum, vindicant; quod cum fit, tunc omne ecclesiae perit, atque omnis perceptio et cognitio boni et veri; clauditur enim internum mentis ubi spirituale, et dominatur externum ubi naturale, et sic fit homo sensualis, usque ut parum differat a bestiis.

[32] Per “stirpem radicum,” quam in terra relinquerent, significatur Verbum, quod solum quoad litteram intelligitur, quod solum est cognitivum insidens memoriae et inde prodiens in loquelam; per “vincula ferri et aeris” significatur quod interiora vera et bona conclusa sint ac vincta teneantur in ultimis; “ferrum” est verum in ultimis, et “aes” est bonum in ultimis, et haec separata ab interioribus sunt falsa et mala: et quia homo ecclesiae tunc fit paene sicut bestia quoad intellectum et quoad voluntatem, dominantur enim mala affectionum et falsa cogitationum, dicitur quod “pars ejus erit cum bestia in gramine terrae,” et quod “cor ejus ab homine mutabitur, et cor bestiae ei dabitur.” Quod haec mutatio et inversio facta sit ob jus sibi vindicatum super sancta ecclesiae, et tandem super caelum, constat a vers. 27-29 [B. A. 30-32], illius capitis, ubi haec verba,
“Rex dixit, Nonne hoc est Babel magna quam ego aedificavi in domum regni, per robur fortitudinis meae, et in gloriam honoris mei? Adhuc verbum in ore regis, vox e caelis cecidit, dicens Regnum transibit de te, et ab homine expellent te, et cum bestia agri habitatio tua; herbam sicut boves te gustare facient usque dum scias quod dominetur Altissimus in regnum hominis, et ei cui vult det illud.”

[33] Quod per “Nebuchadnezarem” ut regem Babelis in initio significetur ecclesia caelestis et ejus incrementum usque ad sapientiae fastigium, constat quoque apud Danielem, ubi agitur de statua visa ab ipso in somnio: ibi dicitur,
“Deus caelorum filios hominis, bestiam agri, et avem caelorum, dedit in manum tuam, et dominari fecit te in omnes; tu es caput” statuae “quod est aurum” (ii. 37, 38):
per “caput statuae,” quod erat ex auro, significatur ecclesia caelestis quae est omnium primaria; quod illa ecclesia per “regem Babelis” in principio significetur, est quia ecclesia, quae postea fit Babel seu Babylonia, incohat a cultu Domini et ex amore in Ipsum, et tunc apud illos regnat zelus extendendi et perficiendi illam per sancta bona et vera caeli; at hoc ex causa adhuc latente, quae est amor dominandi, qui tamen non erumpit nisi successive. Sed de hac re plura dicentur ubi agendum est de Babylonia.

[34] Apud Hoscheam,
“Feriam illis foedus in die illo cum fera agri, et cum ave caelorum et reptili terrae, et arcum et gladium et bellum frangam de terra, et cubare faciam eos secure, et desponsabo te Mihi in aeternum” (ii. 18, 19):
haec de instauratione novae ecclesiae a Domino, de qua ibi agitur. Quod tunc Jehovah, hoc est, Dominus, non facturus sit foedus cum fera agri, et cum avi caelorum, et cum reptili terrae, sed cum hominibus, apud quos instaurabitur ecclesia, patet: quare per illa significantur talia quae apud hominem sunt; nempe per “feram agri” affectio cognitionum veri, per “avem caelorum” cogitatio rationalis ex spirituali, et per “reptile terrae” scientificum naturalis hominis, in specie scientificum sensualis: quod tunc “arcum et gladium franget de terra” significat quod destructurus falsa impugnantia vera doctrinae; et quod non amplius aliquod discidium inter vera et falsa et inter bona et mala futurum, significatur per “Desponsabo te Mihi in aeternum.”

[35] Apud Esaiam,
“Honorabit Me fera agri, dracones et filiae noctuae, eo quod dederim in deserto aquas, fluvios in solitudine, ad potandum populum meum electum meum” (xliii. 20);
quod per “feram agri,” “dracones” et “filias noctuae,” hic non intelligantur fera agri, dracones et noctuae, patet, nam illae non honorare possunt Jehovam; quod homines ecclesiae sint qui intelliguntur, constat ex sequentibus, nam dicitur, “ad potandum populum meum, electum meum:” quare per “feram agri” significantur affectiones cognitionum veri, per “dracones” ideae naturales, et per “filias noctuae” affectiones sensuales; nam sensuale afficitur veris et videt illa in tenebris, sicut noctua objecta in nocte:

[36] et quia illa significantur, patet quod gentes per illa intelligantur apud quas nova ecclesia instauranda erat, nam illi ante reformationem in obscura tali affectione et naturali cogitatione fuerunt: per “dare in deserto aquas, et in solitudine fluvios,” significatur imbuere veris et inde intelligentia illos qui prius in ignorantia fuerunt; “aquae” sunt vera, “fluvii” sunt intelligentia, “desertum” et “solitudo” sunt ignorantia: “potare populum Jehovae et electum Ipsius,” significat instruere illos qui in veris fidei et in bono charitatis sunt; “populus” dicitur de illis qui in veris fidei, et “electus” qui in bono charitatis.

[37] Apud Joelem,
“Nonne coram oculis nostris cibus excisus est e domo Dei nostri, laetitia et gaudium? ….Suspirat bestia, perplexa sunt armenta bovis, eo quod non pascuum illis; tum greges pecudum desolati sunt: ….bestia agri glocitat ad Te, quia exsiccati sunt rivi aquarum, et ignis comedit habitacula deserti” (i. 16, 18, 20):
haec de statu ecclesiae, quando non ibi amplius sunt vera doctrinae et bonum vitae: per “cibum qui excisus est e domo Dei” significatur nutritio spiritualis quae est ex veris quae ex bono; “domus Dei” significat ecclesiam: “Suspirat bestia, perplexa sunt armenta bovis,” significat defectum affectionum veri et inde cognitionum in naturali homine, et ex eo dolorem; “armenta bovis” significant illa quae naturalis hominis sunt in toto complexu:

[38] quod “non pascuum,” significat quod non instructio; “greges pecudum desolati sunt” [l]significat defectum veri et boni spiritualis quae sunt fidei et charitatis; “bestia agri glocitat ad Te” significat dolorem illorum qui in affectione naturali et inde in desiderio cognitionum veri et boni: “exsiccati sunt rivi aquarum” significat vera doctrinae dissipata per amorem naturalem: “ignis comedit habitacula deserti” significat amorem illum et inde destructionem cognitionum veri; “habitacula deserti” sunt illa quae intellectus et voluntatis apud talem hominem sunt, quae alioqui receptura vera et bona ecclesiae.

[39] Apud eundem,
” [Ne] time tibi, terra, gaude et laetare, quod magnificaverit Jehovah faciendo; ne timete, bestiae agrorum meorum, quia herbosa facta sunt habitacula deserti, quia arbor feret fructum suum, ficus et vitis dabunt vim suam; filii Zionis, gaudete et laetamini in Jehovah” ({1}ii. 21-23):
haec de instauratione ecclesiae a Domino; et per “terram” quae [non] timebit, gaudebit et laetabitur, significatur ecclesia et ejus jucundum; instauratio ejus a Domino significatur per “quod magnificaverit Jehovah faciendo:” inde per “bestias agrorum Ipsius” intelliguntur illi qui in affectionibus boni sunt, et ex Verbo instructionem desiderant; “bestiae” sunt illi qui in affectionibus boni naturalis hominis, et “agri” sunt doctrinalia ex Verbo:

[40] quod “herbosa facta sint habitacula deserti” significat quod cognitiones veri et boni erunt apud illos apud quos non prius: “arbor faciet fructum” significat productionem boni vitae per cognitiones illas; “arbor” enim significat hominem ecclesiae, in specie mentem imbutam cognitionibus, et “fructus” bonum vitae: “ficus et vitis dabunt vim suam” significat productionem effectus ex bono naturali et simul spirituali: quia per “bestias agrorum,” “arborem,” “ficum” et “vitem” talia quae apud hominem ecclesiae sunt, significantur, ideo dicitur, “Filii Zionis, gaudete et laetamini in Jehovah; per “filios Zionis” intelliguntur qui ab ecclesia caelesti, ac “gaudere” praedicatur de jucundo boni ac “laetari” de amoeno veri.

[41] Apud Ezechielem,
“In die illo veniet Gog super terram Israelis, ….et tunc erit terrae motus magnus super terra Israelis, et contremiscent coram Me pisces maris, et avis caelorum, et fera agri, et omne reptile reptans super terra, et omnis homo qui super faciebus terrae” (xxxviii. 18-20):
per “Gogum” significatur sanctum externum absque sancto interno, ita illi qui in tali sancto sunt: per “terrae motum” significatur mutatio status ecclesiae: quod “contremiscent pisces maris, avis caelorum, fera agri, reptile terrae et omnis homo,” significat quod omnia hominis quoad illa quae ecclesiae sunt apud illum, mutabuntur; “pisces maris” sunt scientifica, “aves caelorum” sunt cogitationes inde, “ferae agri” sunt affectiones inde, “reptile terrae” sunt cogitationes et affectiones in sensuali corporeo, et “homo” sunt omnia illa a primis ad ultima. Quid alioqui foret quod illa coram Jehovah contremiscerent?

[42] Apud Sachariam,
Erit in die illo tumultuatio magna…., Jehudah pugnabit contra Hierosolymam; ….et ita erit plaga equi, muli, cameli et asini, et omnis bestiae quae erit in castris illis….: deinde omnis residuus ascendet….Hierosolymam” (xiv. 13-15):
ita describitur status ultimus ecclesiae veteris, et primus novae: status ultimus ecclesiae veteris describitur per “tumultationem magnam, quando Jehudah pugnabit contra Hierosolymam,” per quae intelligitur mutatio tunc et pugna amoris mali contra vera doctrinae ecclesiae: per “plagam equi, muli, cameli, asini et omnis bestiae,” significantur talia quae laedunt et destruunt ecclesiam, et vitam spiritualem hominum ecclesiae; et per “equos, mulos, camelos, asinos,” illa quae illorum intellectus et illorum voluntatis sunt, proinde quae illorum cognitionum et affectionum; quid autem in specie per “equum,” “mulum,” “camelum” et “asinum” significatur, alibi dictum est; hic solum quod “bestia” significet affectionem naturalis hominis, et per “plagam bestiae” laesio et destructio affectionis illius.

[43] Apud Jeremiam,
“Quousque lugebit terra, et herba omnis agri exarescet? Propter malitiam {1}habitantium in ea consumentur bestiae et avis” (xii. 4):
per “terram” intelligitur ecclesia; per “herbam agri” significatur verum ecclesiae natum et nascens; per “lugere et “exarescere” significatur perire et per cupiditates dissipari; et per “bestias et avem” quae consumentur, significantur affectiones boni et inde cogitationes veri: quod hae periturae sint propter mala in ecclesia, sequitur; quare etiam dicitur, “propter malitiam habitantium in terra.”

[44] Apud Esaiam,
“Relinquentur simul {1}avis montium, et {2}bestia terrae; sed abominabuntur eum avis, et omnis bestia terrae eum contemnet (xviii. 6):
haec de “terra inumbrata alis,” per quam intelligitur ecclesia, quae ex obscuro, in quo est, imaginaria pro veris spiritualibus captat, et quae inde ex ignorantia in negationem illorum venit; per “avem” et “bestiam” etiam ibi significantur cogitationes veri et affectiones boni tam rationales quam naturales, quae dicuntur “abominari” et “contemnere”; quod avis et omnis bestia non abominaturae et contempturae sint, patet; sed affectiones boni et cogitationes veri, hoc est, ii qui in illis sunt.

[45] Apud Hoscheam,
“Latrocinantur, sanguines sanguines attingunt et contabescet omnis habitans in ea, ad feram agri et ad avem caelorum, etiamque pisces maris colligentur” (iv. 2, 3)
etiam hic per “feram agri” et “avem caelorum,” ac per “pisces maris,” similia significantur quae supra.

[46] Apud Ezechielem,
“Tu fili hominis dic omni avi omnis alae, et omni ferae agri, Congregamini et venite, congregate vos a circuitu super sacrificium meum quod Ego sacrifico vobis, sacrificium magnum super montibus Israelis, ut comedatis carnem et bibatis sanguinem; carnem fortium comedetis, et sanguinem principum terrae bibetis, arietes, agnos et {3}haedos et juvencos, saginatos Baschanis omnes; comedetis adipem ad satietatem, et bibetis sanguinem usque ad ebrietatem de sacrificio meo quod sacrifico vobis: et satiabimini super mensa mea equo et curru, forti et omni viro belli: ….sic dabo gloriam meam inter gentes” (xxxix. 17-21):
haec dicta sunt de convocatione gentium ad ecclesiam, et de receptione veri doctrinae in bono amoris, quod est bonum vitae, ab iis, ac de eorum intelligentia in spiritualibus inde: quare per “avem omnis alae,” et per “omnem feram agri,” quae congregarentur a circuitu ad sacrificium magnum super montibus Israelis, intelliguntur omnes in quocunque statu sint quoad perceptionem veri et quoad affectionem boni; per “avem omnis alae” intelliguntur omnes qualicunque perceptione veri sint, per “omnem feram agri” omnes qualicunque affectione boni; per “congregari a circuitu significatur ab undeque qui extra ecclesiam;

[47] per “sacrificium magnum” significatur cultus Domini ex fide et amore, nam illum sacrificia in genere repraesentabant; et per “montes Israelis” significantur bona amoris spiritualis: per “comedere carnem” et “bibere sanguinem” significatur appropriare sibi bonum amoris et verum illius boni: per “comedere carnem fortium, et bibere sanguinem principum terrae,” significatur appropriatio illa; “fortes” (seu boves) significant affectiones naturalis hominis, et “principes terrae” principalia vera ecclesiae: per “arietes,” “agnos,” “{1}haedos,” “juvencos,” “saginatos Baschanis,” significantur omnia quae sunt innocentiae, amoris, charitatis et boni; “saginati Baschanis” bona naturalis hominis ex origine spirituali:

[48] inde patet quid significatur per “comedere carnem ad satietatem” et per “bibere sanguinem ad ebrietatem,” nempe, quod implerentur omni bono amoris et vero fidei: per “satiari super mensa Domini equo et curru, forti et omni viro belli,” significatur ad plenum instrui ex Verbo; per “equum” significatur intellectus veri, per “currum” doctrina veri, per “fortem et virum belli,” significatur verum boni pugnans contra falsum mali et destruens illud: quia illa dicta sunt de convocatione gentium ad ecclesiam Domini, ideo dicitur, “Sic dabo gloriam meam inter gentes;” “gloria” significat Divinum Verum in luce.

[49] Quod per “avem omnis alae” et per “bestiam agri,” illa significentur, constare potest ex locis hactenus explicatis; tum ex hoc apud Esaiam,
“Dictum Domini Jehovih congregantis expulsos Israelis, Adhuc congregabo illos ad congregatos ejus; omnis fera agrorum meorum, venite ad comedendum, omnis fera in silva” (lvi. 8, 9):
per “expulsos Israelis,” quos Dominus congregabit, significantur omnes in ecclesia {2}qui in veris ex bono sunt separati ab illis ibi qui in falsis ex malo; illi etiam intelliguntur per “feras agrorum Domini Jehovih,” “agri” enim significant ecclesiam quoad implantationem veri doctrinae: gentes autem quae extra ecclesiam significantur per “feram in silva;” “silva” significat naturalem et sensualem hominem, et “fera” scientiam ejus ac inde obscuram intelligentiam: quod per “feram agri” et per “feram in silva” illa significentur, patet, nam dicitur, “Venite, omnis fera agrorum meorum, et omnis fera in silva, ad comedendum;” “comedere” significat instructionem et appropriationem.

[50] Quoniam pleraque in Verbo etiam oppositum sensum habent, ita quoque “bestia” et “fera;” in quo sensu “bestiae” significant affectiones malas, quae sunt cupiditates adulterandi et destruendi bona ecclesiae, et “ferae” significant cupiditates falsificandi et sic destruendi vera ecclesiae.

[51] In hoc sensu nominantur “bestiae” et “ferae” in sequentibus locis: -Apud Ezechielem,
“Excitabo super illos Pastorem unum, qui pascet eos, Servum meum Davidem; Hic erit iis in Pastorem: ….tunc excidam iis foedus pacis, et cessare faciam feram malam e terra, ut habitent in deserto confidenter, et dormiant in silvis; ….non erunt amplius praeda gentibus, et fera terrae non devorabit eos, sed habitabunt confidenter, non terrefaciens” (xxxiv. 23, 25, 28):
haec de adventu Domini, et de statu beato caeli et illorum ab ecclesia qui in novum caelum venturi sunt: per “Pastorem Servum Davidem,” quem Jehovah excitabit, intelligitur Dominus, qui vocatur “Servus” ab inserviendo et ministrando, hoc est, usus praestando (videatur supra, n, 409 [b]): per “excidere illis foedus pacis” significatur conjunctio cum Domino per Divina procedentia ab Ipso, quae sunt bona amoris et vera doctrinae ex Verbo, ita per Verbum: per “cessare facere feram malam e terra” significatur quod non amplius illos invadent et perdent cupiditates et concupiscentiae malae:

[52] per “habitare in deserto confidenter, et dormire in silvis,” significatur quod tuti erunt ab infestatione illarum, tametsi in illis et inter illas sunt; “desertum” et “silva” sunt ubi talia et tales sunt: (per haec simile intelligitur quod apud Esaiam, cap. xi. 7-9:) quoniam cupiditates mali et falsi perdunt hominem ecclesiae, ideo dicitur, “Non erunt amplius praeda gentibus, et fera mala non devorabit eos;” nam per “gentes” significantur cupiditates mali, et per “feras terrae” cupiditates falsi.

[53] Apud Jeremiam,
“Facta est hereditas..mea sicut leo in silva, edidit contra Me vocem suam, ideo odi eam; avis Zabuah hereditas…; circa quam avis; ..congregate omnem feram agri, venite ad comedendum; pastores multi perdiderunt vineam meam” (xii. 8-10):
haec de vastatione ecclesiae per falsa mali: per “hereditatem” significatur ecclesia; per “leonem e silva,” qui contra Deum edidit vocem, significatur falsum mali in toto complexu; “avis Zabuah” significat ratiocinationes ex falsis; “fera agri” quae congregabitur ad comedendum, significat cupiditates per falsa destruendi vera ecclesiae; et quia intelligitur ecclesia quae sic destruitur, ideo dicitur, “Pastores multi perdiderunt vineam meam;” per “vineam” significatur ecclesia spiritualis, seu ecclesia quoad affectionem veri: quia per “vineam” significatur ecclesia, sequitur quod per “feram agri” significetur cupiditas falsificandi et sic destruendi vera ecclesiae

[54] Apud Esaiam,
“Non erit leo, rapax ferarum non ascendet eo, non invenietur ibi” (xxxv. 9):
agitur ibi de adventu Domini, et de regno Ipsius in caelis et in terris; et per “leonem” et “rapacem ferarum” similia significantur quae supra: quod non fera per “feram” ibi intelligatur, quisque potest videre.

[55] Apud Hoscheam,
“Occurram illis sicut ursus orbatus, et discindam clausuram cordis eorum, et consumam eos sicut immanis leo, fera agri diffindet eos” (xiii. 8):
etiam hic per “leonem” et “feram agri” similia quae supra significantur.

[56] Apud Zephaniam,
Jehovah “extendet manum suam supra septentrionem, et perdet Aschurem, et ponet Niniven in vastitatem, locum siccum sicut desertum; et requiescent in medio ejus greges, omnis fera gentis, tam platea quam anataria, in malogranatis ejus pernoctabunt; vox cantabit in fenestra, siccitas in limine, eo quod cedrum ejus denudaverit; talis urbs laetabunda, habitans secure, dicens in corde suo, Ego, praeter me non amplius; quomodo facta est in vastitatem, cubile ferae, omnis transiens super ea sibilat, movet manum suam” (ii. 13, 14 [,15]):
ita describitur vastatio ecclesiae per falsa doctrinae, quae ex propria intelligentia: per “septentrionem” super quam Jehovah extendet manum, significatur ecclesia quae in falsis; per “Aschurem” quem Jehovah perdet, significantur ratiocinationes ex falsis; per “Ninivem” quam ponet in vastitatem, locum siccum sicut desertum, significantur falsa doctrinae; per “greges,” “feram gentis,” “plateam” et “anatariam,” significantur affectiones falsi, et ipsa falsa interiora et exteriora;

[57] per “malogranata” in quibus illae requiescent, significantur cognitiones veri ex Verbo falsificatae; per “vocem in fenestra” significatur praedicatio falsi; per “siccitatem in limine” significatur desolatio veri totalis; per “cedrum” quam denudavit, significatur rationale deperditum; per “urbem laetabundam habitantem secure” significatur doctrina falsi qua delectantur et in qua requiescunt; “dicens in corde suo, Ego, praeter me non amplius,” significat fastum propriae intelligentiae; per “cubile ferae” significatur status ecclesiae vastatae quoad vera; per quod “omnis transiens super ea sibilet, moveat manum suam,” significatur contemptus et rejectio illorum ab illis qui in veris et bonis doctrinae sunt.

[58] Apud Mosen,
“Dabo pacem in terra, ita ut secure cubetis, et non perterrefaciens, et cessare faciam feram malam e terra, et gladius non transibit per terram vestram” (Levit. xxvi. 6):
per “pacem in terra, ut secure cubent, et non perterrefaciens,” significatur tutela ab irruptione falsi in ecclesia ex confidentia in Dominum; per “cessare facere feram, malam e terra” significatur immunitas ab affectione et cupiditate falsi; et per “gladium” qui “non transibit per terram,” significatur quod falsum non amplius destruet verum.

[59] Apud eundem,
“Mittam crabronem ante te, et expellet Chivaeum, Cananaeum, Chittaeum ante te; non expellam eum ab ante te in anno uno, ne forte sit terra solitudo, et multiplicetur super te fera agri: parum parum expellam eum ab ante te, usque dum fructificeris et heredites terram (Exod. xxiii. 28-30):
“mittam crabronem ante te” significat formidinem illorum qui in falsis ex malo sunt; “et expellet Chivaeum, Cananaeum et Chittaeum,” significat fugam falsorum quae ex malis; “non expellam illum ab ante te in anno uno” significat fugam seu remotionem eorum festinam; “ne forte sit terra desolata” significat deficientiam tunc et parum vitae spiritualis; “et multiplicetur super te fera agri” significat affluxum falsorum ex jucundis amorum sui et mundi; “parum parum expellam illum ab ante te” significat remotionem per gradus secundum ordinem; “usque dum fructificeris” significat secundum incrementum boni; “et heredites terram” significat dum in bono sit et regeneratus. (Sed haec amplius explicata in Arcanis Caelestibus, n 9331-9338, videantur)

[60] Similia significantur per haec apud Mosen,
“Expellet Jehovah Deus..gentes..coram te paullatim, non poteris [perdere] eas statim, ne multiplicetur contra te fera agri” (Deutr. vii. {1}22):
per “gentes” e terra Canaane a filiis Israelis expulsas et expellendas, significantur mala et falsa omnis generis; per “terram Canaanem” ecclesia, et per “filios Israelis” homines ecclesiae: quare per “feram agri” quae contra illos multiplicaretur, significantur cupiditates falsi ex malo: nam homo qui reformatur et regeneratur usque ut sit ecclesia apud illum, paullatim reformatur et regeneratur; e novo enim concipitur, nascitur et educatur, quod fit quantum mala et inde falsa, quae ei ex nativitate et hereditario insunt, removentur; quod fit non uno momento, sed per insignem cursum vitae; ex quibus patet quid in sensu spirituali intelligitur per quod “gentes non expellentur anno uno,” sed “parum” et “paullatim,” “ne multiplicetur contra te fera agri;” nam si mala et inde falsa confestim removentur, tunc homini vix aliqua vita foret; vita enim ejus, in quam natus, est vita mali et inde falsi ex cupiditatibus, quae removentur quantum bona et vera intrant; per haec enim removentur illa.

[61] Quoniam per “feram” in sensu spirituali {1}significantur cupiditates falsi ex malo, et per “aves” cogitationes et ratiocinationes ex illis, et quia homo ecclesiae per illas spiritualiter perit, ideo passim in Verbo, ubi agitur de vastatione ecclesiae, dicitur quod “darentur feris et avibus ad comedendum;” ut in sequentibus locis: -Apud Davidem,
“Conculcat” vitem “aper in silva, et fera agrorum depascit eam” (Ps. lxxx. 14 [B. A. 13]);
apud Hoscheam,
“Devastabo vitem ejus et ficum ejus, ….et ponam ea in silvam, et comedet ea fera agri” (ii. 12);
apud Ezechielem,
“Mittam super vos famem, et feram malam, et orbam facient te” (v. 17):
haec de Hierosolyma, per quam intelligitur ecclesia. Apud eundem,
“Ferae dabo eum ad devorandum” (xxxiii. 27):
apud eundem,
“Oves dispersae sunt sine pastore, et in cibum omni ferae agri” (xxxiv. 5, 8);
apud eundem,
“Ferae terrae et avi caelorum dedi te in cibum” (xxix. 5):.
apud eundem,
“Super facies agri projiciam te, et habitare faciam super te omnem avem caelorum, et satiabo ex te feram omnis terrae” (xxxii. 4);
apud Jeremiam,
“Erit cadaver eorum in cibum avi caelorum et bestiae terrae” (xvi. 4; cap. xix. 7; cap. xxxiv. {1}20);
apud Ezechielem,
“Avi volucris omnis alae, et ferae agri dedi te in cibum” (xxxix. 4);
apud Davidem,
“Dederunt cadaver servorum tuorum [cibum] avi caelorum, carnem sanctorum tuorum ferae terrae” (Ps. lxxix. 2);
apud Jeremiam,
“Visitabo super eos quatuor generibus, …gladio ad occidendum, et canibus ad trahendum, et avibus caelorum et bestiis terrae ad devorandum et ad perdendum” (xv. 3):

[62] in his locis per “feras et aves” significantur falsa ex cupiditate mali et ex ratiociniis: et quia per “gentes” in terra Canaane significantur mala et falsa religionis et cultus, ideo filii Jacobi cadavera gentium, quas bello occiderunt, non sepeliebant, sed avibus et feris relinquebant devoranda; sed hoc non ex mandato Divino, sed ex immanitate ipsi populo innata, ita ex permissione ut repraesentarentur talia.

[63] Apud Davidem,
“Hostis opprobrio afficit Jehovam, et populus stultus spernit nomen tuum; ne des bestiae animam turturis..; vitae miserorum tuorum ne obliviscaris in perpetuum” (Ps. lxxiv. 18, 19):
per “hostem” qui opprobrio afficit Jehovam, significatur infernum et inde malum: per “populum stultum” qui spernit nomen Ipsius, significantur falsa quae sunt contra vera doctrinae; “populus” dicuntur illi qui in veris sunt, et in opposito sensu qui in falsis, qui sunt “populus stultus;” et “nomen Jehovae” significat omne verum doctrinae et ecclesiae: “ne des bestiae animam turturis” significat ne det spirituale bonum illis qui in cupiditatibus mali sunt: per “vitam miserorum” significatur vita spiritualis oppressa a malis et falsis.

[64] Apud Habakuk,
“Violentia Libani operuit te, et devastatio bestiarum consternabit eas, propter sanguines hominum, et violentiam terrae, urbis, et omnium habitantium in ea” (ii. 17):
per “violentiam Libani” significatur vis illata veris a rationali homine e Verbo perceptis, “Libanus” enim significat ecclesiam quoad perceptionem veri ex rationali homine; per “devastationem bestiarum,” quae consternabit, significatur destructio veritatum per cupiditates mali; per “sanguines” significatur violentia illata veris Verbi per mala; et per “violentiam terrae, urbis et omnium habitantium in ea,” significatur vis illata veris et bonis ecclesiae, ac doctrinae ejus ex Verbo per falsa.

[65] Apud Mosen,
“Dentem bestiarum immittam in illos, cum veneno reptilium terrae” (Deutr. {1}xxxii. 24):
per “dentem bestiarum” significatur sensuale quoad cupiditates mali; nam “dens” correspondet ultimo vitae hominis, quod est sensuale: per “venenum reptilium terrae” significantur falsitates inde, quae per fallacias sensualis hominis astute pervertunt vera.

[66] Apud Ezechielem,
“Quum intravi et vidi, ecce omnis effigies reptilis et bestiae, abominatio, et omnia idola domus Israelis depicta super pariete circumcirca” (viii. 10):
per haec et plura quae ostensa sunt Prophetae, significantur dirae cupiditates et falsitates, in quibus fuerunt Israelitae, propterea quod in externis essent et prorsus non in internis; et qui tales fuerunt, verterunt omnia repraesentativa in idololatrica; inde idololatria eorum, et quoque plurium gentium: et tunc per “bestias” et “reptilia,” quorum imagines, propter significationem affectionum boni et prudentiae, sibi fecerunt, repraesentatae sunt dirae cupiditates mali et falsi: sic enim fit quando naturalis homo separatus a spirituali res sanctas intuetur; inde est quod appellentur “idola domus Israelis:” per “parietem circumcirca,” in quo depicta videbantur, significantur interiora ubique in naturali homine; nam per “tectum” significatur intimum, per “solum” seu “pavimentum” ultimum, et per “parietes” interiora, et per “domum” ipse homo quoad illa quae ejus mentis sunt; et naturalis homo est interior et exterior, et interior naturalis est ubi foeda hominis resident, et exterior non vulgat illa sed mentitur bona, justa et sincera.

[67] Quia “ferae” et “bestiae” significabant bona intellectus et bona voluntatis, quae sunt affectionum, et ab antiquis, qui noverunt correspondentias, figurae repraesentativae et significativae factae sunt, quas illi primitus non coluerunt; sed posteri, qui ab internis facti sunt mere externi, coluerunt illa sicut Divina in se; inde ferae et bestiae factae sunt idola: ut patet apud Esaiam,
“Incurvatus est Bel, inflexus est Nebo, sunt idola eorum ferae et bestiae” (xlvi. 1).
Legitur propheticum apud Esaiam,
De bestiis meridiei (cap. xxx. 6, seq.);
per quas significantur adulterationes boni et falsificationes veri, unde omnis generis mala et falsa apud illos qui ab ecclesia solum in externis sunt, oriuntur; “bestiae meridiei” dicuntur, quia apud illos qui habent Verbum, ex quo in luce veri, quae est “meridies,” possunt esse.

[68] Apud Danielem,
Vidit in visione cum nox esset, quatuor bestias ascendentes ex mari; “prima erat sicut leo, sed alae aquilae illi; ….altera similis urso; ….tertia sicut pardus, cui alae quatuor; et quarta terribilis et formidabilis” (vii. {1}2-7):
per “bestiam e mari” ibi significatur amor dominii, cui sancta Verbi et ecclesiae pro mediis inserviunt; et per “quatuor bestias” significatur incrementum ejus successive; quare ultima bestia dicitur “terribilis et formidabilis.” (Sed illa videantur quoad partem supra, n. 316 [c] et 556 [a], explicata.)

[69] Similia paene significantur in Apocalypsi,
Per bestiam ascendentem ex mari (xiii. 1-10);
Per bestiam ascendentem ex terra (xiii. 11-18);
Per bestiam coccineam (xvii. 3);
Per bestiam ex abysso ({2}xvii. 8):
(de quibus bestiis porro, cap. xix. 19, 20; cap. xx. 10:)
sed quaenam cupiditates mali et falsi per singulas “bestias” in specie significantur, videbitur infra ubi de bestiis illis agetur.

[70] Ex his nunc constare potest quid intelligitur per haec apud Marcum,
“Spiritus” Jesum “impellens fecit exire in desertum, et erat..in deserto dies quadraginta, ….et erat cum bestiis, et angeli ministrabant Ipsum” (i. 12, 13):
Dominus per quod in deserto fuerit quadraginta diebus, repraesentabat durationem omnium tentationum, quas Ipse prae omnibus in universo terrarum orbe immanissimas subiit et sustinuit; nam per “quadraginta dies” significatur integra periodus et duratio tentationum; ita non quod tunc solum tentatus fuerit, sed quod a pueritia usque ad ultimum vitae suae in mundo; ultima tentatio fuit Ipsi in Gethsemane; per tentationes enim subjugavit omnia inferna, et quoque glorificavit Humanum suum: (sed de tentationibus Domini videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 302:) et quia tentationes existunt per malos spiritus et genios qui ab inferno sunt, ita per inferna, unde mala et falsa et eorum cupiditates et concupiscentiae assurgunt, ideo per “bestias” ibi, cum quibus fuit, non intelliguntur bestiae, sed inferna et inde exsurgentia mala; et per “angelos,” qui ministrabant Ipsi, non intelliguntur angeli, sed Divina vera, per quae ex propria potentia vicit et subjugavit inferna. (Quod per “angelos” in Verbo significentur Divina vera, videatur supra, 130, 200, 302, 593.)

651. “Et vincet illos et occidet illos.” -Quod significet inde destructionem omnis boni et veri ecclesiae, constat ex significatione “vincere et occidere binos testes,” quod sit destruere illa quae per “binos testes” significantur, quae sunt bonum amoris et charitatis ac verum doctrinae et fidei: quod affectiones naturalis hominis separatae ab affectionibus spiritualis hominis, quae sunt cupiditates malae omnis generis oriundae ex amoribus infernalibus, destructurae sint illa, significetur per “bestiam ascendentem ex abysso;” et quod praedictum sit hoc futurum esse in fine ecclesiae, quando ultimum judicium existet, supra dictum est: quod “occidere” in Verbo significet spiritualiter occidere, quod hic est destruere bonum amoris et verum doctrinae, videatur supra (n. 315).

652. [Vers. 8.] “Et corpora illorum super platea urbis magnae.”- Quod significet exstinctionem illorum ex malis et falsis doctrinae, constat ex significatione “corporum,” quod sit quod bonum amoris et verum doctrinae (quae significantur per “binos testes”) exstincta sint; nam “occidi” significat exstingui, hic spiritualiter, quia apud illos, qui apud se prorsus destruxerunt illa: similiter dicitur de Domino, quod “occisus” et “mortuus,” per quod significatur quod Divinum ab Ipso procedens, quod est Divinum Bonum et Divinum Verum, sit rejectum; ita Dominus apud illos, a quibus id rejicitur, est occisus et mortuus (videatur supra, n. 83): et ex significatione “plateae urbis magnae,” quod sit verum et bonum doctrinae, et in opposito sensu est falsum et malum doctrinae; per “plateam” enim significatur verum ducens, et in opposito sensu falsum ducens (de qua sequitur), et per “urbem” significatur doctrina (de qua supra, n. 223) dicitur “urbs magna, quia magnum dicitur de bono, et in opposito sensu de malo, ac “multum” de vero et in opposito sensu de falso (videatur supra, n. 223 [b,c], [336 [a], 337]): ex his nunc patet, quod per “corpora binorum testium super platea urbis magnae,” significetur exstinctio boni amoris et charitatis ac veri doctrinae et fidei per falsa et mala doctrinae: quia mala et falsa doctrinae significantur, sequitur, “quae urbs magna spiritualiter vocatur Sodoma et Aegyptus,” et per “Sodomam” significantur mala amoris, et per “Aegyptum” falsa inde, utraque doctrinae, quae ecclesiam in fine ejus perdunt (de quibus in articulis qui sequuntur).

[2] Quod “platea” significet verum doctrinae, et in opposito sensu falsum ejus, est quia per “viam” in sensu spirituali significatur verum ducens ad bonum, et in opposito sensu falsum ducens ad malum (videatur supra, n. 97); et plateae sunt viae in urbe; et quia per “urbem” significatur doctrina, ideo per “plateam” significatur verum et falsum doctrinae. In mundo spirituali etiam sunt urbes, et ibi sunt plateae sicut in urbibus in mundo; et quisque cognoscitur qualis est quoad affectionem veri et inde intelligentiam solum ex locis ibi ubi habitant, tum quoque ex plateis quas ambulant. Qui in clara perceptione veri sunt, habitant in plaga meridionali urbis, et quoque ibi ambulant; qui in affectione boni amoris clara sunt, habitant in plaga orientali, et quoque ibi ambulant; qui in affectione boni amoris obscura sunt, in plaga occidentali habitant, et quoque ibi ambulant; et qui in perceptione veri obscura sunt, in plaga septentrionali habitant, et quoque ibi ambulant: vicissim autem in urbibus ubi degunt qui in persuasione falsi ex malo sunt. Ex his constare potest unde est quod “platea” significet verum aut falsum ducens.

[3] Quod talia per “plateas” significentur, constare potest ex sequentibus locis: -Apud Jeremiam,
“Discurrite per plateas Hierosolymae, et videte, quaeso, et cognoscite, et quaerite in vicis ejus, si inveniatis virum, qui sit faciens judicium, quaerens veritatem; tunc condonabo illi” (v. 1):
quoniam per “plateas Hierosolymae” et per “vicos” ejus significantur vera doctrinae secundum status affectionis et perceptionis illorum qui ab ecclesia, et per “Hierosolymam” significatur ecclesia quoad doctrinam, ideo dicitur, “Discurrite per plateas Hierosolymae, et videte et cognoscite, et quaerite in vicis ejus;” et quoniam “judicium” praedicatur de veris, quia ex legibus et praeceptis, quae sunt vera, fit omne judicium, et quia per “veritatem” significatur verum doctrinae et fidei, ideo dicitur, “si inveniatis virum qui sit faciens judicium, et quaerens veritatem:” per “vicos” in specie significantur anguli urbis, ita plagae ubi habitant; et quia quisque habitat in urbibus in mundo spirituali secundum affectionem boni et perceptionem veri claram et obscuram, ideo per “vicos” significantur vera et bona secundum cujusvis affectionem et perceptionem.

[4] Apud Esaiam,
“Rejectum est retro judicium, et justitia e longinquo stetit: nam impegit in platea veritas, et rectitudo non potest venire” ({1}lix. 14):
per “judicium” et “justitiam” in Verbo significatur verum et bonum; quod non illa sint, significatur per quod “rejectum sit retro judicium, et justitia e longinquo stetit:” quod a veris doctrinae aberraverint, et quod inde non verum in vita, quod est bonum vitae, significatur per quod “impegerit in platea veritas, ut rectitudo non possit venire;” omne enim bonum vitae comparatur per vera doctrinae, ex his enim discit homo quomodo victurus est: quia “platea” significat ubi verum ducens, ideo dicitur “Impegit in platea veritas.”

[5] Apud Nahum,
In plateis insaniverunt currus, discurrerunt in vicis” (ii. 5 [B. A. 4]):
quia per “currus” significantur doctrinalia veri, et per “plateas” et “vicos” secundum cujusvis affectionem et perceptionem (ut supra), ideo dicitur, “In plateis insaniverunt currus, discurrerunt in vicis; per “insanire” significatur falsa dicere vera, et per “discurrere” significatur aberrare.

[6] In Libro Judicum,
“In diebus Jaelis cessarunt viae euntes semitas, iverunt vias tortuosas, cessarunt, vici in Israele cessarunt” (v. 6, 7):
haec in Cantico Deborae et Barachi, in quo agitur de desolatione veri in ecclesia, et postea de restitutione ejus; desolatio describitur per “Cessarunt viae, euntes semitas iverunt vias tortuosas, vici in Israele cessarunt;” per “vias” et “semitas” similia significantur quae per “plateas” et “vicos,” nempe vera doctrinae ducentia; et per “ire vias tortuosas” significatur aberratio a veris.

[7] Apud Esaiam,
“Frangetur urbs inanitatis, claudetur omnis domus ut nemo intret; clamor super vino in plateis, commiscebitur omne gaudium, exulabit laetitia terrae” ({1}xxiv. 10, 11):
per “urbem inanitatis” significatur doctrina in qua non verum sed falsum; per “domum” significatur bonum voluntatis et inde vitae; inde patet quid significatur per “Frangetur urbs inanitatis, claudetur omnis domus ut nemo intret:” per “clamorem super vino in plateis” significatur lamentatio propter defectum et commixtionem veri cum falso; “vinum” significat verum ecclesiae ex Verbo; ideo dicitur “in plateis,” quia “platea” id quoque significat, et ibi quaeritur: “gaudium” et “laetitia” dicitur, quia “gaudium” praedicatur de jucundo ex affectione boni, et “laetitia” de jucundo ex affectione veri; quod illa jucunda cessabunt, significatur per “Commiscebitur omne gaudium, exulabit laetitia terrae;” “terra” significat ecclesiam.

[8] Apud Jeremiam,
“Quomodo [non] relicta est urbs gloriae, urbs gaudii mei; quare cadent juvenes. . in plateis, et omnes viri belli exscindentur” (xlix. 25, 26; cap. |l|. 30):
per “urbem gloriae” significatur doctrina Divini Veri; per “urbem gaudii” significatur jucundum ex affectione boni et veri ibi; per “juvenes” significantur intelligentes facti per vera; quod peritura sit intelligentia veri, significatur per quod “cadent juvenes in plateis” per “viros belli” significantur vera pugnantia contra falsa; quod defensio veri contra falsa nulla erit, significatur per quod “omnes viri belli exscindentur.”

[9] Apud Ezechielem,
“Multiplicasti confossos vestros in urbe hac, ut impleveritis plateas ejus confosso” (xi. 6):
per “confossos” in Verbo intelliguntur qui pereunt per falsa, nam “gladius,” quo confoditur, significat falsum destruens verum; per “urbem” significatur hic, ut supra, doctrina veri; inde patet quid significatur per “confossos in urbe:” per “implere plateas confosso” significatur devastatio veri per falsa.

[10] In Threnis,
“Qui comederunt lautitias, devastati sunt in plateis; et educati super purpura amplexi sunt sterquilinia. ….Obscurata est prae nigredine forma” Naziraeorum, “non cognoscuntur in plateis. ….Errarunt caeci in plateis, polluti sunt sanguine. ….Venati sunt gressus nostros, ut non ire in plateis” (iv. 5, 8, 14, 18):
per “plateas” etiam hic significantur vera doctrinae ducentia ad bonum vitae; seu vera secundum quae vivendum est: agitur ibi de ecclesia, ubi est Verbum, devastata quoad vera; quare per “Qui comederunt lautitias devastati sunt in plateis,” significatur quod illis qui hauserunt genuina vera ex Verbo, non amplius aliqua vera sint; “lautitiae” sunt genuina vera ex Verbo: quod “educati super purpura amplexi sint sterquilinia” significat quod illis qui hauserunt genuina bona ex Verbo, non sint nisi quam falsa mali; “purpura” significat genuinum bonum Verbi, in specie caelestem amorem veri, et “sterquilinia” significant falsa mali: per “Obscurata est prae nigredine forma Naziraeorum, non cognoscuntur in plateis,” significatur quod Divinum Verum in tam obscuro sit, ut non alicui appareat; per “Naziraeos” repraesentatus est Dominus quoad Divinum Verum; inde per illos significatur Divinum Verum a Domino: per “Errarunt caeci in plateis, polluti sanguine,” significatur quod vera Verbi non amplius videantur quia falsificata; per “caecos” significantur qui non vident vera: per “Venati gressus nostros, ut non ire in plateis,” significatur seductio, ut non sciatur quomodo vivendum; per “venari gressus” significatur seducere per falsa, et per “ire” significatur vivere; inde per “ire in plateis” significatur vivere secundum vera.

[11] Apud Zephaniam,
“Exscindam gentes, devastabuntur anguli eorum, desolabo plateas eorum ut non transiens, devastabuntur urbes eorum, ut non vir nec habitator” (iii. 6):
per “gentes” quae exscindentur, significantur bona ecclesiae: per “angulos” qui devastabuntur, significantur vera et bona ejus in toto complexu: (quod haec per “angulos” significentur, videatur supra, n. 417:) per “plateas” quae desolabuntur ut non transiens,” significantur vera doctrinae; nam per “urbes” quae devastabuntur ut non vir nec habitator” significantur doctrinalia; per “virum” et “habitatores” in spirituali sensu in Verbo intelliguntur omnes qui in veris et in bonis sunt, ita abstracte vera et bona.

[12] Apud Sachariam,
“Revertar ad Zionem, et habitabo in medio Hierosolymae, unde vocabitur Hierosolyma urbs veritatis….: adhuc habitabunt..mares et senes mulieres in plateis Hierosolymae, ….et implebuntur plateae..pueris et puellis ludentibus in plateis ejus” (viii. 3-5):
haec de adventu Domini, et de nova ecclesia ab Ipso instauranda; per “Zionem” intelligitur ecclesia quoad bonum amoris, et per “Hierosolymam” ecclesia quoad vera doctrinae; quare vocatur Hierosolyma “urbs veritatis:” per “mares et senes mulieres,” qui “habitabunt in plateis Hierosolymae,” intelliguntur intelligentes et sapientes per vera doctrinae; per “pueros et puellas ludentes in plateis,” quibus “implebuntur plateae urbis,” significantur affectiones veri et boni, et illarum jucunditates, quibus abundabunt illi qui in veris doctrinae vivunt.

[13] Apud Jeremiam,
“Juxta numerum urbium tuarum fuerunt dii tui, Jehudah, et juxta numerum platearum Hierosolymae posuistis altaria in pudorem, altaria ad suffiendum Baali” (xi. 13):
“Juxta numerum urbium tuarum fuerunt dii tui, Jehudah,” significat quod tot falsa quot doctrinalia; per “urbes” significantur doctrinalia, et per “deos” falsa religionis: “juxta numerum platearum Hierosolymae posuistis altaria in pudorem,” significat tot cultus quot falsa doctrinae; per “plateas” hic significantur falsa doctrinae, et per “altaria” cultus; quod sit cultus ex falsis qui intelligitur, est quia per “altaria” intelliguntur altaria suffitus, nam dicitur “Altaria ad suffiendum Baali;” per “suffitum” enim significatur bonum spirituale, quod in sua essentia est verum ex bono, et in opposito sensu falsum ex malo. (Quod “suffitus” et “altare” ejus illa significent, videatur supra, n. 324, 491, 492, 567.)

[14] Apud eundem,
“Num non tu vides, quid illi faciunt in urbibus Jehudae et in plateis Hierosolymae? Filii colligunt ligna, et patres accendunt ignem, mulieres depsunt massam ad faciendum placentas melecheth caelorum, simul ad libandum libamina diis aliis:…. cessare faciam in urbibus Jehudae et in plateis Hierosolymae vocem gaudii et vocem laetitiae” (vii. 17, 18, 34):
quid haec in sensu spirituali significant, videatur plene explicatum supra (n. 555 [d]); et quod per “urbes Jehudae” significentur doctrinalia ecclesiae, et per “plateas Hierosolymae” vera doctrinae ejus.

[15] Apud eundem,
“{1}Num obliti estis malorum, ….quae fecerunt in terra Jehudae, et in plateis Hierosolymae?” ({1}xliv. 9:)
per “terram Jehudae” significatur ecclesia quoad bonum, ibi quoad malum; et per “plateas Hierosolymae” significantur vera doctrinae, hic falsa doctrinae ejus.

[16] Apud Ezechielem,
“Per ungulas equorum suorum conculcabit” Nebuchadnezar rex Babelis “omnes plateas tuas, populum gladio occidet, et statuas roboris in terras descendere faciet; diripient opes tuas” (xxvi. 11, 12):
per “Nebuchadnezarem regem Babelis”, significatur profanatio veri, et inde destructio ejus: quod per fallacias sensualis hominis destructurus sit omnia vera ecclesiae, significatur per quod “per ungulas equorum suorum conculcabit omnes plateas tuas:” quod destruet vera per falsa, significatur per quod “gladio occidet populum:” quod sic etiam omnem cultum ex veris, significatur per quod “statuas roboris in terras descendere faciet;” “statuae” enim significant sanctum cultum ex veris; et quia omnis potentia est veri ex bono, vocantur “statuae roboris:” quod etiam destruet cognitiones veri, significatur per quod “diripient opes” (quod “opes” et “divitiae” sint cognitiones veri, videatur n. 236).

[17] Apud eundem,
“Aedificasti tibi excelsum, et fecisti tibi altum in omni platea; super omni capite viae fecisti tibi excelsum tuum, et abominabilem fecisti pulchritudinem tuam” (xvi. 24, 25, 31):
per “excelsa” apud antiquos significabatur caelum, et quoque per “altum;” unde ritus sacrificandi super montibus altis, et loco eorum super excelsis in altum aedificatis; quare cultus ex malis et falsis doctrinae significatur per “facere excelsum et altum in omni platea, et super omni capite viae:” et quia cultus ille idololatricus factus est, ideo dicitur quod “abominabilem fecerint pulchritudinem suam; per “pulchritudinem” intelligitur verum et inde intelligentia, quisque enim in mundo spirituali est [pulcher] secundum vera ex bono et inde intelligentiam.

[18] Apud Amos,
“In omnibus plateis luctus, et in omnibus vicis dicent, Heu, heu; et vocabunt agricolam ad luctum” (v. 16):
“In omnibus plateis luctus, et in omnibus vicis dicent, Heu, heu,” significat dolorem propter devastatum verum et bonum ubivis; “et vocabunt agricolam ad luctum” significat dolorem hominum ecclesiae propter id; “agricola” significat hominem ecclesiae, quia “ager” significat ecclesiam quoad implantationem veri.

[19] Apud Davidem,
“Horrea nostra plena depromentia de cibo ad cibum, greges nostri milleni, decies milleni in plateis nostris; boves nostri onerati, non ruptura nec effugiens, nec clamor in vicis nostris” (Ps. cxliv. 13, 14):
per “horrea” quae plena cibo significantur doctrinalia ex Verbo, ita Verbum ubi omnia vera doctrinae, ex quibus instructio et nutritio spiritualis; per “greges millenos et decies millenos in plateis,” significantur bona et vera spiritualia, per “greges millenos” bona, et per “decies millenos” vera; per “boves oneratos” significantur bona naturalia et illorum affectiones; per “non rupturam” significatur cohaerentia illorum; per “non effugiens” significatur non jactura ullius; per “non clamorem in vicis” significatur nullibi lamentatio super defectum illorum.

[20] Apud Hiobum,
Deus “qui dat pluviam super facies terrae, et qui mittit aquas super facies platearum” (v. 10):
“dare pluviam super facies terrae” significat influxum Divini Veri in omnia apud illos qui ab ecclesia; et “mittere aquas super facies platearum” significat influxum Divinum in vera doctrinae, ad spiritualem reddendum hominem per illa.

[21] Apud Esaiam,
“In plateis ejus accinxerunt saccum, super tectis ejus et in plateis ejus ejulabit, descendens in fletum” (xv. 3):
haec de urbe Ar in terra Moabi, per quam significatur doctrina illorum qui in veris ex naturali homine sunt: dolor super falsa doctrinae illorum, a primis ad ultima, significatur per “Accinxerunt saccum, super tectis et in plateis ejus ejulabit;” “tecta” sunt interiora, et “plateae” sunt exteriora apud illos. Apud Jeremiam,
“Super omnibus tectis Moabi, et in plateis ejus totus luctus” ({1}xlviii. 38):
per haec similia significantur quae nunc supra.

[22] Apud Danielem,
“Scito et percipito, ab exitu Verbi, usque ad restituendum et ad aedificandum Hierosolymam, usque ad Messiam principem [septimanae septem]; postea septimanis sexaginta duabus restituetur et aedificabitur platea et fossa, sed in angustia temporum” (ix. 25):
qui non scit sensum spiritualem Verbi, opinari potest quod per “Hierosolymam” hic significetur Hierosolyma, et quod illa restituetur et aedificabitur, et quoque quod per “plateam et fossam” platea urbis et fossa ibi, de qua etiam dicitur quod restituetur et aedificabitur; sed per “Hierosolymam” intelligitur ecclesia quae a Domino instaurabitur, et per “plateam et fossam” intelligitur verum doctrinae, per “plateam” verum, et per “fossam” doctrina: quid per numeros {1}septimanarum ibi significatur, non locus hic explicandi est.

[23] Ex illis nunc patet quod per “plateam Novae Hierosolymae” simile significetur in sequentibus in Apocalypsi,
“Duodecim portae duodecim margaritae, ….et platea urbis aurum purum, quasi vitrum pellucidum” (xxi. 21);
et postea,
“Ostendit mihi purum fluvium aquae vitae, splendidum sicut crystallum, exeuntem e throno Dei et Agni: in medio plateae ejus et fluvii hinc inde arbor vitae faciens fructus duodecim” (xxii. 1 2):
sed de his in sequentibus.

[24] Apud Esaiam,
“Filii tui defecerunt, jacuerunt in capite omnium platearum, sicut bubalus reti” (li. 20):
haec quoque de Hierosolyma, hoc est, ecclesia, quoad doctrinam vastata; per “filios” intelliguntur qui in veris doctrinae sunt: “deficere et jacere in capite omnium platearum” significat deprivatos omni vero; “caput” seu principium “platearum” significat ingressum ad verum, ita omne verum.

[25] In Threnis,
“Infans et lactens deficit in plateis urbis; ….tolle ad “Dominum” manus tuas super animas infantum tuorum, qui defecerunt per famem in capite omnium platearum” (ii. 11, 19):
per “infantem et lactentem” significatur innocentia, et quoque bona et vera quae per cognitiones ex Verbo primum nascuntur et vivificantur apud homines qui regenerantur; quae quia prima sunt, etiam insontia et innocua sunt: illorum defectus plenarius significatur per quod “defecerunt in plateis urbis, et in capite omnium platearum :” dicitur “per famem,” quia “fames” significat deprivationem, defectum, ignorantiam et simul desiderium cognitionum (videatur supra, n. 386).

[26] Apud Nahum,
“Infantes ejus allisi sunt ad caput omnium platearum, et super honoratos ejus jecerunt sortem, et omnes magnates ejus vincti sunt catenis” (iii. 10):
per “infantes” etiam hic intelliguntur vera primum nascentia et vivificata, et per “allidi ad caput omnium platearum” significatur dispergi et perire; per “honoratos” significantur bona amoris; per “jacere sortem super” illos” significatur dissipari: per “magnates” significantur vera boni; et per “vinciri catenis” significatur ligari a falsis ut vera non prodire possint: haec de “urbe sanguinum,” per quam significatur doctrina in qua vera Verbi falsificata sunt.

[27] Apud Jeremiam,
“Ascendit mors per fenestras nostras, venit in palatia nostra, ad exscindendum infantem e platea, juvenes e vicis” (ix. 20 [B. A. 21]):
per “mortem” hic intelligitur mors spiritualis, quae existit quando falsum creditur esse verum ac verum falsum, et secundum id vivitur: per “fenestras” significantur cogitationes ex intellectu, per “palatia” significantur interiora et inde sublimiora mentis humanae; inde patet quid significatur per quod “ascendat mors per fenestras, veniat in palatia nostra:” per “infantem” significantur hic, ut supra, vera primum nascentia per cognitiones e Verbo, per “juvenes” vera acquisita ex quibus intelligentia, ac per “plateas” et “vicos” vera doctrinae et vera vitae quae ducunt ad intelligentiam et sapientiam; inde patet quid significatur per “exscindere infantem e platea, juvenes e vicis.”

[28] Apud eundem,
“Ira Jehovae plenus sum, defatigatus sum continendo; effunde super infantem in platea, et super coetum juvenum, quia etiam vir cum muliere capientur, senex cum pleno dierum” (vi. 11):
{1}hic per “infantem in platea” et per “juvenes” similia quae supra significantur; per “virum et mulierem” significatur verum conjunctum bono et inde intelligentia, ac per “senem et plenum dierum” significatur sapientia.

[29] Quoniam “platea” significat verum doctrinae ducens, et in opposito sensu falsum, ideo per “platearum lutum,” “caenum” et “stercus” significatur falsum amoris mali, in sequentibus locis: -Apud Esaiam,
“Factum est cadaver eorum stercus platearum” (v. 25);
apud eundem,
“Ponet illum conculcationem sicut lutum platearum” (x. 6);
apud Micham,
“Erit in conculcationem sicut caenum platearum” (vii. 10);
apud Davidem,
“Conteram eos sicut pulverem coram faciebus venti, sicut caenum platearum attenuabo illos” (Ps. xviii. 43 [B. A. 42]):
haec etiam ex apparentiis in mundo spirituali; in urbibus ibi ubi falsa ex malo regnant, apparent plateae plenae stercore, caeno et luto. Ex his constare potest quid significat
Quod Dominus mandaverit septuaginta, quos emisit ad praedicandum Evangelium: “In quam urbem ingredimini, et non susceperint vos, egredientes in plateas ejus, dicite, Etiam pulverem adhaerentem nobis ex urbe vestra {1}excutimus {2}vobis” (Luc. x. {3}10, 11).

[30] Quoniam per “plateas urbis” significantur vera doctrinae, secundum quae vivendum est, ideo solitum fuit docere et orare in plateis:-Ut in Libro Secundo Samuelis,
“Ne annuntiate in Gath, ne evangelizate in plateis Aschkelon, ne forte gaudeant filiae Philisthaeorum” (i. 20);
apud Matthaeum,
“Quando feceris eleemosynam, ne tuba canas ante te, quemadmodum hypocritae faciunt in synagogis et in vicis, ut glorificentur ab hominibus. ….Et si oraveris, non eris sicut hypocritae, nam amant in synagogis et in angulis platearum stantes orare, quo conspicui fiant hominibus” (vi. {4}2, 5);
et apud Lucam,
“Tunc incipietis dicere, Edimus coram Te, et bibimus, et in plateis nostris docuisti; sed [dicet,] Dico vobis, non novi vos unde estis” (xiii. 26, 27).

[31] Ex significatione “plateae,” quod sit verum doctrinae, etiam patet cur Dominus, in parabola, dixerit
Quod Paterfamilias jusserit servis, ut abirent ocius in plateas et vicos urbis, ac pauperes, mancos, claudos et caecos introducerent (Luc. xiv. 21):
per “pauperes,” “mancos,” “claudos” et “caecos” non intelliguntur tales in naturali sensu, sed tales in spirituali; qui, nempe, quia non habebant Verbum, in ignorantia veri et inde in defectu boni fuerunt, sed usque desiderabant vera, per quae illis bonum: tales fuerunt gentes, a quibus ecclesia Domini dein instaurata fuit.

[32] Quoniam per “plateam urbis” significabatur, tam verum quam falsum docens et ducens, ideo
Angeli, qui venerunt Sodomam, dixerunt quod pernoctare vellent in platea (Gen. xix. 2).
Et quoque ideo statutum fuit
Quod filii Israelis, si animadverterent in aliqua urbe quod servirent diis aliis, percuterent habitatores urbis gladio, devovendo urbem, et omnem praedam ejus comportarent in medium plateae, et comburerent urbem et omnem praedam igne (Deutr. xiii. 14, 16, 17):
per “deos alios” significantur falsa cultus; per “gladium” destructio falsi per vera, per “praedam” falsificatio veri, et per “ignem” poena amoris mali, et destructio ejus.

[33] Ex locis his e Verbo allatis constare potest, quid significatur per quod “corpora binorum testium projecta sint super platea urbis magnae, quae vocatur spiritualiter Sodoma et Aegyptus;” et dein quod “non permissa fuerint poni in monumentis;” mos enim fuit apud gentem Judaicam et Israeliticam, occisos, qui fuerunt hostes, projicere in vias et in plateas, et non sepelire, in signum quod tali odio illos haberent; at usque repraesentabatur per id quod infernalia mala et falsa essent, quae non resuscitari possent in vitam, hoc est, illi qui in infernalibus malis et falsis essent:

[34] ut quoque patet apud Jeremiam,
Prophetae prophetant dicentes, “Gladius et fames non erit in terra hac, gladio et fame consumentur prophetae hi; et populus, quibus illi prophetantes, erunt abjecti in plateas Hierosolymae, et non sepeliens” (xiv. 15, 16):
per “prophetam” intelligitur doctrina veri, ibi doctrina falsi, nam falsa prophetarunt; et quia “plateae” significabant ubi falsa, ideo dicitur quod “erunt abjecti in plateas Hierosolymae.”

653. “Quae vocatur spiritualiter Sodoma et Aegyptus.” -Quod significet per mala amoris sui et per falsa in de, constat ex significatione “Sodomae,” quod sit amor sui et inde mala omnis generis (de qua sequitur); et ex signifificatione “Aegypti,” quod sit naturalis homo separatus a spirituali, et inde falsum mali omnis generis (de qua etiam sequitur). Quod per “Sodomam et Aegyptum” intelligatur Hierosolyma, proinde ecclesia, in qua adulterata sunt bona quae amoris, et falsificata vera quae doctrinae, patet; nam sequitur, “ubi et Dominus noster crucifixus est;” nam mala amoris sui et falsa doctrinae sunt quae crucifigunt Dominum; quapropter a Judaeis, quoniam ii in illis malis et falsis fuerunt, crucifixus est; sed de hac re in sequentibus.

[2] Hic primum ostendetur quod per “Sodomam” in Verbo significetur amor sui, et inde omne malum; nam mala omnis generis scaturiunt ex amore sui; qui enim se solum amat, is amat suum proprium; et inde omnia voluntatis suae et intellectus sui immergit proprio, usque adeo ut non possit ab illo elevari ad caelum et ad Dominum; inde est quod ex luce caeli nihil videat, sed solum ex luce mundi, quae lux separata a luce caeli est in Spiritualibus, quae sunt caeli et ecclesiae, mera caligo; quare etiam quo plus homo semet amat, eo plus spernit spiritualia, immo negat illa: inde etiam interna spiritualis mens, per quam homo est in luce caeli, clauditur; unde fit homo mere naturalis, et homo mere naturalis favet malis omnis generis: nam mala in quae homo nascitur, in naturali homine resident; quae ab illo removentur quantum ejus mens interior quae recipit lucem caeli aperitur: proprium hominis etiam in naturali homine residet, et proprium hominis non est nisi quam malum.

[3] Quod itaque “Sodoma” significet amorem sui, et inde mala omnis generis, constare potest a locis in Verbo ubi Sodoma nominatur; ut a sequentibus: -Apud Ezechielem,
“Soror tua major Samaria, ipsa et filiae ejus, habitans ad sinistram tuam; at soror tua minor te, habitans ad dextram tuam, Sodoma et filiae ejus; …. corrupisti te prae illis in omnibus viis tuis: …. non fecit Sodoma soror tua, ipsa et filiae ejus, quemadmodum tu fecisti et filiae tuae: ecce haec fuit iniquitas Sodomae…, superbia, satietas panis, et tranquillitas quietis fuit illi et filiabus ejus, et manum miseri et egeni non confirmavit; unde elatae factae sunt, et fecerunt abominationem coram Me” (xvi. 46-50):
agitur ibi de abominationibus Hierosolymae, quae praecipue fuerunt quod adulteraverint bona et vera Verbi et ecclesiae; per “Samariam,” ubi Israelitae erant, significatur ecclesia spiritualis, in qua bonum spirituale, quod est bonum charitatis erga proximum, est essentiale; per “Hierosolymam” autem, ubi erant Judaei, significatur ecclesia caelestis, in qua bonum caeleste, quod est bonum amoris in Dominum, est essentiale. Sunt enim duo regna in quae caelum, et inde ecclesia, est distinctum, regnum spirituale et regnum caeleste (de quibus regnis videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 20-28); haec regna repraesentata fuerunt per Israelitas, quorum metropolis fuit Samaria, et per Judaeos, quorum metropolis fuit Hierosolyma.

[4] Bono spirituali, quod est bonum charitatis erga proximum, oppositum est malum infernale, quod est malum amoris mundi; et bono caelesti est oppositum malum diabolicum, quod est malum amoris sui: ex amore sui scaturiunt mala omnium generum, et multo pejora quam ex amore mundi (vide Novam Hierosolymam, n. 65-83); inde est quod de Hierosolyma memorentur diriora et abominabiliora quam de Samaria; et inde est quod Hierosolyma non modo dicatur “Sodoma,” sed etiam quod pejora fecerit quam Sodoma; nam dicitur, “Non fecit Sodoma quemadmodum tu fecisti et filiae tuae:” quod malum amoris sui fuerit malum Sodomae, describitur ita, “Haec fuit iniquitas Sodomae, superbia, satietas panis, tranquillitas quietis,” et quod “manum miseri et egeni non confirmaverit;” per “superbiam” intelligitur amor sui; per “satietatem panis” contemptus omnis boni et veri caeli et ecclesiae, ac nausea ad illa; per “tranquillitatem quietis” securitas et non anxietas propter aliquod malum; et per “non confirmationem manus miseri et egeni” significatur immisericordia: quia amor sui fuit amor Sodomae, ideo dicitur quod “filiae ejus elatae factae sint, et fecerint abominationem coram Jehovah;” per “filias,” quae elatae, significantur cupiditates quae illius amoris, et per “abominationem coram Jehovah” significatur omne malum contra ipsum Divinum.

[5] Quoniam per “Chaldaeos” significatur profanatio et adulteratio veri doctrinae ex Verbo, et per “habitatores Babelis” profanatio et adulteratio boni amoris, ideo illorum eversio etiam comparatur eversioni Sodomae et Gomorrhae: -Apud Jeremiam,
“Gladie contra Chaldaeos…, et contra habitatores Babelis juxta eversionem Dei, Sodomam et Gomorrham, et vicinas ejus…; non habitabit ibi vir, nec commorabitur in {1}ea filius hominis” (l. {2}35, 40);
et apud Esaiam,
“Sic erit Babel, ornamentum regnorum, decus magnificentiae Chaldaeorum, sicut eversio Dei, Sodoma et Gomorrha” (xiii. 19):
per “Sodomam” significatur malum amoris sui, et per “Gomorrham” falsum illius amoris; et quia amor sui non agnoscit aliquod verum ecclesiae, dicitur, “Non habitabit ibi vir, nec commorabitur ibi filius hominis;” per “virum” significatur intelligentia, et per “filium hominis” verum ecclesiae.

[6] Quia per “Edomum” significatur naturalis homo qui in falsis est ex amore sui, et inde qui adulterat bona ecclesiae, ideo etiam ejus vastatio comparatur eversioni Sodomae et Gomorrhae: -Apud Jeremiam,
“Erit Edomus in desolationem, ….sicut eversio Sodomae et Gomorrhae, ….non habitabit ibi vir, nec commorabitur ibi filius hominis” (xlix. 17 [,18]);
et apud Zephaniam,
“Moab sicut |S|odoma futura est, et filii Ammonis sicut Gomorrha, locus derelictus urticae, et fovea salis, vastitas in aeternum” (ii. 9);
per “Moabum,” ut dictum est, intelligitur naturalis homo, qui ex amore sui adulterat bona ecclesiae; et per “filios Ammonis,” qui falsificant vera ejus; et quia inde devastatio omnis boni et veri, ideo dicitur, “Locus derelictus urticae, et fovea salis, vastitas in aeternum;” devastatio omnis boni significatur per “locum urticae,” et devastatio omnis veri per “foveam salis:” similia significantur per “Sodomam” et “Gomorrham.”

[7] Quia per “Jehudam” significatur amor caelestis qui est amor in Dominum, ex quo omne bonum, et in opposito sensu amor diabolicus qui est amor sui, ex quo omne malum, ideo devastatio ecclesiae (quae per “Jehudam” et per “Hierosolymam” significatur) etiam comparatur eversioni Sodomae et Gomorrhae: -Apud Esaiam,
“Impegit Hierosolyma, et Jehuda cecidit, ….obfirmatio facierum eorum correspondet contra eos, et peccatum eorum sicut Sodomae” (iii. 8, 9);
et apud eundem,
“Audite verbum Jehovae, principes Sodomae; auscultate legem Dei nostri, populi Gomorrhae” (i. 10):
per “verbum Jehovae” intelligitur Divinum Bonum, et per “legem Dei” intelligitur Divinum Verum; nam ubi agitur de bono, dicitur “Jehovah,” et ubi de vero, dicitur “Deus:” et quia Divinum Bonum illis qui in amore sui sunt est malum, dicitur “Peccatum eorum sicut Sodomae,” tum “Audite verbum Jehovae, principes Sodomae;” et quia Divinum Verum illis qui in malo amoris sui sunt est falsum, dicitur “Auscultate legem Dei, populi Gomorrhae.”

[8] Apud Mosen,
“De vite Sodomae vitis eorum, et de agris Gomorrhae uvae ejus, uvae fellis, botri amaritudinum illis” (Deutr. xxxii. 32):
haec de diris falsis apud posteros Jacobi scaturientibus ex malis amoris sui. (Sed haec supra, n. 519 [b], explicata sunt.) In Threnis,
“Qui comederunt lautitias, devastati sunt in plateis; educati super purpura amplexi sunt sterquilinia; ….magna facta est iniquitas populi mei prae peccato Sodomae, quae eversa est quasi momento (iv. [5,] 6):
haec dicta sunt de illis qui e regno et ecclesia caelesti Domini sunt, quando mutati in contrarium; nam amor caelestis est qui vertitur in amorem sui, qui est amor diabolicus; de illis verba illa dicta sunt: quid significatur per “comedere lautitias,” “educari super purpura,” “devastari in plateis,” et “amplecti sterquilinia,” in superiori articulo (n. 652 [b]) explicatum est; quod de illorum iniquitate, quod facta sit “prae peccato Sodomae,” dicatur, erat quia Verbum habebant, ex quo scire vera et bona caeli et ecclesiae seu doctrinae et vitae potuerunt, et illa adulteraverunt, quod habitatores Sodomae non facere potuerunt; nam qui scit voluntatem Domini et non facit illam, magis peccat quam qui non scit: etiam omnes, apud quos regnat amor sui, contemnunt sancta caeli et ecclesiae, et negant Divinum Domini; et ad confirmandum mala ex illo amore profluentia, vel adulterant Verbum, vel rejiciunt illud sicut scriptum non sanctum aliunde quam quia receptum est; inde est quod qui illa ex amore sui faciunt, comparentur Sodomae et Gomorrhae.

[9] Quod pejus faciant quam in Sodomis, qui instruuntur a Domino de veris et bonis ecclesiae, et tamen rejiciunt illa et negant illa, constat ex Domini verbis de Capernaum, apud Matthaeum,
“Tu Capernaum, quae usque ad caelum exaltata es, usque ad infernum deprimeris; quia si in Sodomis factae fuissent virtutes, quae factae sunt in te, mansissent usque hodie; ..dico {1}tibi quod terrae Sodomorum tolerabilius erit in die judicii quam tibi” (xi. 23, 24):
Dominus enim, postquam reliquit Nazareth, habitavit in capernaum (Matth. iv. 13), et miracula ibi fecit (Matth. viii. 5-14; Joh. iv. 46 ad fin.).
Similia dixit Dominus de urbibus in quibus discipuli praedicarent adventum Ipsius, seu Evangelium, sed non recipierentur, his verbis apud eundem,
“Quisquis non receperit vos, neque audiverit verba vestra, egredientes e domo aut urbe ista, excutite pulverem pedum vestrorum; amen dico vobis, tolerabilius erit terrae Sodomae et Gomorrhae in die judicii quam urbi illi” ( [Matth.] x. 14, 15; Marc. vi. 11; Luc. x. {1}10-12):
nemo enim rejicit sancta ecclesiae, et negat Divinum Domini interius, quam illi qui in amore sui sunt; qui in amore mundi et inde malis sunt, illi quoque sancta ecclesiae rejicere possunt, sed usque non interius, hoc est, ex confirmatione cordis.

[10] Simile dicitur de prophetis et de populo qui adulterant vera et bona Verbi, ad confirmandum mala et falsa, apud Jeremiam,
“In prophetis Hierosolymae vidi obfirmationem horrendam, adulterando et eundo in mendacio, dum confirmarunt manus malorum, ut non reverteretur vir a malitia sua, facti sunt Mihi sicut Sodoma, et habitatores ejus sicut Gomorrha” (xxiii. 14):
per “prophetas” ibi intelliguntur docentes vera et bona doctrinae, et in sensu abstracto, qui est genuinus sensus spiritualis, intelligitur doctrina ex Verbo, ita quoque Verbum quoad doctrinam; quare per “obfirmationem horrendam” significatur confirmatio cordis contra vera et bona Verbi: per “adulterare et ire in mendacio” significatur pervertere bona et vera Verbi; per “adulterare” pervertere bona Verbi per mala et falsa, “mendacium” est falsum, ac “ire in mendacio” est vivere in falsis: confirmare mala et inde potentiam illorum super bona, significatur per “confirmare manus malorum:” et perstare in malis et falsis doctrinae significatur per “non reverti vir a malitia sua:” inde dicitur quod “facti sint sicut Sodoma, et habitatores ejus sicut Gomorrha;” “sicut Sodoma” significat in malis scaturientibus ex amore sui, et “habitatores ejus sicut Gomorrha” significat vitam malam ex falsis doctrinae.

[11] Describitur malum quod Sodomam et Gomorrham perdidit, per haec apud Mosen,
Quod violentiam inferre voluerint angelis, et quod ideo percussi fuerint caecitatibus, ut non invenire potuerint januam ubi angeli; et quod ideo Jehovah pluere fecerit super Sodomam et Gomorrham sulphur et ignem, et everterit urbes illas, et omnem planitiem, et omnes habitatores urbium, et germen terrae” (Gen. xix. [1-28]):
quod “violentiam inferre voluerint angelis” significabat quod Divino Bono et Divino Vero, nam illa per “angelos significantur: per “caecitates,” quibus percussi sunt “ut non invenirent januam,” significabatur plenaria rejectio et negatio Divini et sanctorum caeli et ecclesiae, usque ut non possent {1}aliquid caeli et ecclesiae videre et agnoscere; hoc significatur per “non invenire januam” ubi angeli: per “sulphur” significatur concupiscentia destruendi bona et vera ecclesiae per falsa, et per “ignem” significatur amor sui et omne malum quod destruit, hic exitia eorum.

[12] Quod per “Sodomam” et “Gomorrham” omnia mala et falsa ex amore sui profluentia intelligantur, mihi dictum est e caelo; nam cum illi, qui in malis ex illo amore sunt, pereunt, ut factum est die ultimi judicii, apparuit Sicut sulphur et ignis pluens e caelo; hoc mihi etiam visum est. Quod tale die ultimo judicii exstiturum sit, praedicitur etiam a Domino apud Lucam,
“Similiter fiet quemadmodum factum est in diebus Lothi; ….qua die egressus est..e Sodoma, pluit igne et sulphure e caelo et perdidit omnes: juxta haec fiet qua die Filius hominis revelabitur” (xvii. 28-30).

[13] Quoniam illi qui ex amore sui confirmant se in malis per falsa contra vera et bona caeli et ecclesiae, prorsus eradicant apud se omne verum doctrinae et Verbi, ac bonum amoris spiritualis et caelestis, ideo vastatio apud illos fit totalis; quae ita describitur apud Mosen,
“Sulphur erit et sal, combustio tota terra; non conseretur, nec germinabit, nec ascendet in illa ulla herba, juxta eversionem Sodomae et Gomorrhae, Adamae et Zeboim” (Deutr. xxix. 22 [B. A. 23]):
per “sulphur” significatur vastatio omnis boni per concupiscentias ex malis; per “salem” significatur vastatio omnis veri per falsa ex concupiscentiis illis; per “combustionem totius terrae” significatur devastatio ecclesiae per amorem sui; per “non conseretur, nec germinabit, nec ascendet in illa ulla herba,” significatur quod prorsus nulla receptibilitas veri ecclesiae (“herba” significat verum ecclesiae nascens): et quia talis est devastatio boni et veri ex amore sui, ideo dicitur, “juxta eversionem Sodomae et Gomorrhae, Adamae et Zeboim;” per “Adamam et Zeboim” significantur cognitiones mali et falsi. Quod tale exstiturum sit die ultimi judicii, significatur per “qua die Filius hominis revelabitur.”

654. Quod “Aegyptus” hic significet naturalem hominem separatum a spirituali, et inde falsa profluentia ex malis amoris sui, proinde ex fastu propriae intelligentiae, nunc dicetur: cum enim naturale hominis separatur a spirituali ejus, quod fit imprimis ex amore sui, tunc ex malis illius amoris profluunt falsa; nam omne falsum est ex malo, falsum enim est patrocinium mali, ac malum voluntatis formatur in intellectu per ideas cogitationis, quae ideae vocantur falsa: et quia falsa profluentia ex malis amoris sui, fastum secum habent, homo enim tunc cogitat ex proprio, ideo etiam per “Aegyptum” hic significatur fastus propriae intelligentiae.

[2] Sed quoniam per “Aegyptum” significatur naturalis homo in utroque sensu, nempe, tam conjunctus cum spirituali homine quam separatus ab illo, ita in sensu bono et in sensu malo, ideo per “Aegyptum” quoque significantur varia quae sunt naturalis hominis, quae in genere se referunt ad cognitiones et scientifica; nam vera et falsa naturalis hominis vocantur cognitiones et scientifica; ipsa autem vera, quando vitam adepta sunt, quod fit per vitam fidei quae est charitas, sunt spiritualis ejus hominis: haec, cum illorum affectionibus et amoenitatibus, non apparent ad manifestum hominis sensum et visum, sicut cognitiones et scientifica naturalis hominis, ex causa quia homo, quamdiu vivit in mundo, naturaliter cogitat et naturaliter loquitur, et hoc sentitur et percipitur ab illo quodam visu, qui est intellectus ejus: at spiritualis ejus cogitatio, quae conjuncta est cum affectione veri, aut falsi, non apparet priusquam homo exuit corpus naturale, et induit corpus spirituale, quod fit post obitum seu decessum ex hoc mundo, et ingressum in mundum spiritualem; tunc spiritualiter cogitat et spiritualiter loquitur, et non ut prius naturaliter. Hoc fit apud unumquemvis hominem, sive sit mere naturalis sive sit simul spiritualis; et cogitatio apud mere naturalem hominem post mortem usque est spiritualis, sed crassa absque intelligentia veri et affectione boni; nam consistit ex ideis correspondentibus, quae quidem apparent sicut materiales, sed usque non sunt materiales: sed de spirituali cogitatione et inde loquela etiam mere naturalium hominum in mundo spirituali, alibi, volente Domino, plura dicentur.

[3] Quod per “Aegyptum” in Verbo significetur naturalis homo in utroque sensu, bono et malo, consequenter omne id quod proprie est naturalis hominis, erat causa quia in Aegypto excolebantur scientiae, imprimis scientia correspondentiarum et repraesentationum, tempore quando ecclesiae fuerunt repraesentativae: sed quia secundum correspondentias sibi fecerunt simulacra, quae, dum ab internis facti sunt prorsus externi, ritu sancto inceperunt colere, unde facta sunt illis idola, quare verterunt repraesentativa spiritualium et caelestium in idololatrica, et quoque in magica, inde est quod per “Aegyptum” in Verbo in sensu malo, qui est priori oppositus, significetur scientificum falsum naturalis hominis, et quoque idololatricum et magicum.

[4] Quod talia per “Aegyptum” significentur, constare potest ex perpluribus locis in Verbo: sed antequam accedimus ad confirmandum illud ex Verbo, scire debemus quod apud unumquemvis hominem sit internum quod ex luce caeli videt, quod internum vocatur homo internus spiritualis, seu mens interna spiritualis, et externum quod ex luce mundi videt, quod externum vocatur homo externus naturalis, seu mens externa naturalis: apud omnem hominem ecclesiae erit internum conjunctum externo, seu internus spiritualis homo conjunctus externo naturali homini; et quando conjuncti sunt, tunc spiritualis homo, quia in luce caeli est, dominatur super naturalem hominem qui in luce mundi est, ac regit eum sicut herus famulum, ac docet sicut magister discipulum; ex illa conjunctione homo est homo ecclesiae et est angelus. At vero quando naturalis homo non conjunctus est cum spirituali et ei subordinatus, quod fit imprimis quando spiritualis homo occlusus est, (et occlusus est apud illos qui negant Divina Verbi et ecclesiae, tunc enim nihil vident ex luce caeli,) tunc naturalis homo in caecitate quoad spiritualia est, et per rationale suum pervertit omnia vera ecclesiae, et per ideas apud se vertit illa in falsa. De hac re, nempe, de conjunctione spiritualis hominis cum naturali, et de separatione naturalis hominis a spirituali, multis agitur in Verbo, imprimis ubi de Aegypto;

[5] quoniam per “Aegyptum” significatur naturalis homo, tam conjunctus cum spirituali homine quam separatus ab illo; et ubi agitur de naturali homine separato a spirituali, Aegyptus vituperatur et rejicitur. Et quia per “Aegyptum” in lato sensu significatur naturalis homo, ideo per “Aegyptum” etiam significatur scientificum verum et scientificum falsum; nam vera et falsa, quae in naturali homine sunt, vocantur scientifica: et quia scientifica vera et falsa significantur per “Aegyptum,” etiam per illam significatur fides, quoniam fides est veri ac verum est fidei; unde fides conjuncta charitati etiam significatur per “Aegyptum” in bono sensu, at fides separata a charitate in malo sensu: nam fides conjuncta charitati est dum spiritualis homo conjunctus est naturali, et tunc per “Aegyptum” significantur scientifica vera; at fides separata a charitate est dum naturalis homo separatus est a spirituali, et tunc per “Aegyptum” significatur scientificum falsum: quando enim naturalis homo separatus est a spirituali homine, tunc homini nulla vera sunt; et si vera haurit ex Verbo seu ex doctrina ecclesiae, usque per ideas cogitationis suae falsificat illa; inde apud hominem ecclesiae talem omne verum fit falsum.

[6] Haec de significatione Aegypti in Verbo: quare primum ex Verbo demonstrandum est quod per “Aegyptum” significatur naturalis homo conjunctus spirituali, seu scientificum vivificatum per influxum lucis spiritualis; seu quod simile, fides conjuncta charitati, quae in se est fides: et postea demonstrabitur quod per “Aegyptum” in opposito sensu significetur naturalis homo separatus a spirituali, seu scientificum non vivificatum per aliquem influxum vitae spiritualis; seu quod simile, fides separata a charitate, quae in se non est fides.
Quod per “Aegyptum” significetur naturalis homo conjunctus spirituali, tum scientificum vivificatum per influxum lucis spiritualis, quod in se est verum scientificum seu verum naturalis hominis, et quod simile, fides conjuncta charitati, quae in se est fides, constat ex sequentibus his locis:

[7] -Apud Esaiam,
“In die illo erunt quinque urbes in terra Aegypti loquentes labia Canaanis, et jurantes Jehovae Zebaoth; urbs Cheres dicetur unaquaevis. In die illo erit altare Jehovae in medio terrae Aegypti, et statua apud terminum ejus Jehovae. ….Clamabunt ad Jehovam propter oppressiones, qui mittet illis Servatorem et Principem….: tunc notus fiet Jehovah Aegypto, et cognoscent Aegyptii Jehovam in die illo, et facient sacrificium et mincham. ….Sic percutiet Jehovah Aegyptum percutiendo et sanando; unde convertent se ad Jehovam, qui exorabitur illis, et sanabit illos. In die illo erit semita ex Aegypto in Aschurem, ut veniat Aschur in Aegyptum, et Aegyptus in Aschurem, et servient Aegyptii cum Aschure: in die illo erit Israel trina Aegypto et Aschuri, benedictio in medio terrae, cui benedicet Jehovah Zebaoth, dicendo, Benedictus populus meus Aegyptus, et opus manuum mearum Aschur, et hereditas mea Israel” (xix. 18-25):
hic “Aegyptus” pro naturali homine conjuncto spirituali, ita pro gentibus et populis qui extra ecclesiam fuerunt: et quia non in veris, naturales homines fuerunt; sed cum audiverunt Evangelium agnoverunt Dominum, et inde instructi in veris doctrinae fidem receperunt. Adventus Domini intelligitur per “In die illo,” quod quinquies ibi dicitur. “In die illo erunt quinque urbes in terra Aegypti loquentes labia Canaanis” significat quod apud illos erunt plura doctrinalia secundum vera doctrinae ipsius ecclesiae; “quinque” significant plura, “urbes” doctrinalia “terra Aegypti” ecclesiam gentium talium, “labia Canaanis” vera doctrinae ecclesiae: “urbs Cheres dicetur unaquaevis” significat doctrinam boni charitatis in singulis; “urbs” est doctrina, et “Cheres,” quae in lingua Hebraea significat solem et ejus jubar, est bonum charitatis et inde fides:

[8] “in die illo erit altare Jehovae in medio terrae Aegypti, et statua apud terminum ejus Jehovae,” significat quod tunc cultus Domini ex bonis charitatis et inde veris fidei, in omnibus quae sunt naturalis hominis; per “altare Jehovae” significatur cultus ex bono charitatis, et per “Statuam” cultus ex veris fidei, per “in medio terrae Aegypti” significatur ubique et in omnibus naturalis hominis, et per “terminum” verum scientificum:

[9] “clamabunt ad Jehovam propter oppressiones, qui mittet illis Servatorem et Principem,” significat dolorem illorum propter defectum veri et inde boni spiritualis, et adventum Domini a quo illa recepturi; “clamare” significat dolorem, “oppressiones” significant defectum veri et inde boni spiritualis, ac “Servator et Princeps” significant Dominum, qui “Servator” seu “Salvator” dicitur ex bono amoris, ac “Princeps” ex veris fidei: “tunc notus fiet Jehovah Aegypto, et cognoscent Aegyptii Jehovam in die illo,” significat agnitionem Domini ac Divini Ipsius: “et facient sacrificium et mincham” significat cultum Domini secundum praecepta Ipsius ex Verbo, ita ex veris doctrinae et bono amoris: “sic percutiet Jehovah Aegyptum percutiendo et sanando, unde convertent se ad Jehovam, et exorabitur illis, et sanabit illos,” significat tentationes, et sic conversionem, ac sanationem a falsis per vera:

[10] “in die illo erit semita ex Aegypto in Aschurem, ut veniat Aschur in Aegyptum et Aegyptus in Aschurem,” significat quod tunc illis aperietur rationale per vera scientifica, ut homo scientifica quae sunt naturalis hominis rationaliter et sic intelligenter intueatur; “Aegyptus” est scientificum naturalis hominis, et “Aschur” est rationale: “in die illo Israel erit trina Aegypto et Aschuri, benedictio in medio terrae,” significat influxum in utrumque ex spirituali luce; “Israel” est spiritualis homo cui lux est e caelo, “Aegyptus” est naturalis homo cui lux est e mundo, et “Aschur” est rationalis homo qui est medius, ac lucem recipit ex spirituali, et transmittit in naturalem, et illustrat illum: “cui benedicet Jehovah” significat influxum a Domino; “dicendo, Benedictus populus meus Aegyptus,” significat naturalem hominem illustratum; “et opus manuum mearum Aschur,” significat rationalem hominem non a se sed a Domino; “et hereditas mea Israel,” significat spiritualem hominem, qui “hereditas” vocatur quia omne spirituale est Domini, est enim Divinum procedens Ipsius, ex quo caelum et ecclesia. Quis illa prophetica absque sensu spirituali intellecturus esset

[11] Apud Micham,
“Dies hic quo usque ad Te venient ab Aschure et urbibus Aegypti, et inde ab Aegypto usque ad fluvium, et a mari ad mare, et a monte ad montem” (vii. 12):
haec etiam dicta sunt de instauratione ecclesiae a Domino apud gentes, et per illa verba describitur extensio ecclesiae illius ab uno fine ad alterum: unus finis terrae Canaanis fuit fluvius Euphrates, et alter fuit fluvius Aegypti; extensio veri ab uno fine ad alterum significatur per “a mari ad mare,” et extensio boni ab uno fine ad alterum per “a monte ad montem.”

[12] Quod extensio terrae Canaanis, per quam significatur ecclesia, fuerit a fluvio Aegypti ad fluvium Assyriae (Euphratem), constat apud Mosen,
“Die hoc pepigit Jehovah foedus cum Abramo, dicendo, Semini tuo dabo terram hanc a fluvio Aegypti usque ad fluvium magnum, fluvium Euphratem” (Gen. xv. 18);
et in Libro Primo Regum,
“Salomo fuit dominans in omnia regna a fluvio” Euphrate “ad terram Philisthaeorum, et usque ad terras Aegypti” (v. 1 [B. A. iv. 21]):
ecclesia enim, quae in se est spiritualis, terminatur in naturali homine, nempe in ejus rationali et scientifico; nam rationale est in naturali homine interiori, est enim ejus intellectus; similiter in eo est scientificum; ac nascitur rationale per scientifica, nam videt in his sua conclusa sicut in speculo, et confirmat se per illa, sed tamen ex spirituali; absque hoc non est homini rationale, nec scientificum verum, sed pro rationali est ratiocinatio, et pro scientifico vero est scientificum falsum; illa bina itaque faciunt terminos spiritualis ecclesiae, quae per “terram Canaanem” significatur.

[13] Apud Ezechielem,
“Fili hominis, dic ad Pharaonem regem Aegypti, et ad multitudinem ejus, Cui similis factus es in magnitudine tua? Ecce Aschur cedrus in Libano, pulchra ramo et silva umbrosa, et alta altitudine, et inter implexa fuit surculus ejus; aquae crescere fecerunt eam, abyssus altam fecit eam, ita ut cum fluviis suis irent circum plantam, et aquaeductus emiserit ad omnes arbores agri; unde alta facta est altitudo ejus, ….et longi facti rami ejus per aquas multas quas emisit: in ramis ejus nidificarunt omnes aves caelorum, et sub ramis ejus pepererunt omnis bestia agri, ac in umbra ejus habitarunt omnes gentes magnae: pulchra fuit magnitudine sua, longitudine ramorum suorum, nam fuit radix ejus apud aquas multas. Cedri non occultarunt eam in horto Dei, abietes non pares fuerunt ramis ejus; ….omnis arbor in horto Dei non par fuit illi in pulchritudine ejus; pulchram fecerunt eam per multitudinem ramorum ejus, et aemulatae sunt illi omnes arbores Eden, quae in horto Dei” (xxxi. {1}2-9):
quoniam per “Pharaonem regem Aegypti” significatur intellectuale naturalis hominis, quod nascitur et formatur ex veris scientificis rationaliter visis, inde est quod ille hic dicatur “Aschur,” per quem significatur rationale, et describitur per “cedrum” ac ejus altitudinem, et ramorum ejus longitudinem et multitudinem, et hoc quia “cedrus” in Verbo etiam significat rationale. (sed pleraque hic allata supra, n. 650 [d], explicata sunt.) Quia tale est rationale quoad intellectualia, et tale inde naturale quoad vera scientifica, ideo dicitur quod “cedri non occultaverint illam in horto Dei,” et quod “abietes non pares fuerint ramis ejus,” et quod “omnis arbor in horto Dei non par fuerit illi in pulchritudine;” per “hortum Dei” significatur intelligentia quae est homini ecclesiae qui in genuinis veris; per “cedrum” significatur rationale ejus quod ex origine spirituali est; per “abietes” significatur perceptivum naturalis hominis; per “pulchritudinem” significatur affectio veri et inde intelligentia; quod “pulchram fecerint eam per multitudinem ramorum,” significat abundantiam verorum scientificorum rationaliter perceptorum; quod “aemulatae sint illi omnes arbores Edenis in horto Dei,” significat perceptiones veri ex bono caelesti, unde sapientia; “arbores” significant perceptiones ubi de caelesti homine agitur, et cognitiones ubi de spirituali; “Eden in horto Dei” significat sapientiam quae ex bono amoris; quod sit Pharao et Aegyptus, quae per “Aschurem” et “cedrum” hic intelligitur et describitur, constat quoque ex versu ultimo hujus capitis, ubi dicitur, “Hic est Pharao et omnis multitudo ejus.” Quoniam omnis intelligentia et sapientia spiritualis hominis desinit in naturalem, et ibi conspicuam se reddit, ideo in loco supra allato comparatur Pharao rex Aegypti, per quem significatur intellectuale quod est in naturali homine natum et formatum ex veris scientificis, “cedro in horto Dei;” proinde terra Aegypti est quae intelligitur per “hortum Dei:” similiter ut apud Mosen,
“Lothus sustulit oculos suos, et vidit omnem planitiem Jardenis, quod tota aquis abundaret sicut hortus Jehovae, sicut terra Aegypti, qua venitur Zoar” (Gen. xiii. 10).

[14] Naturalis homo quoad ejus intellectuale, sicut supra apud Ezechielem, etiam describitur a Sancheribo, praefecto regis Assyriae, sed per blasphemias, his verbis,
“Per manum legatorum tuorum ignominia affecisti Dominum, ac dixisti, Per multitudinem curruum meorum ego ascendi altitudinem montium, latera Libani, ubi exscindam altitudinem cedrorum ejus, electionem abietum ejus, et perveniam ad diversorium finis ejus, silvam arvi ejus: ego fodi et bibi aquas alienas, et exsiccabo vola gressuum meorum omnes fluvios Aegypti” (2 Reg. xix. 23, 24):
per haec similia significantur quae in loco supra allato, nempe, rationalia hominum ecclesiae formata ex veris scientificis, et illustrata ex Divino spirituali; quae tamen rex Assyriae, per quem hic significatur rationale perversum, destruere voluit, nam Chiskiae regi Jehudae bellum intulit; verum quia blasphemavit illa, et minatus omnia ecclesiae a primo ad ultimum, quae apud hominem formatur ex spirituali in rationali et naturali ejus, destruere, ideo illa nocte percussa sunt ab angelo Jehovae “centum octoginta quinque millia” (vers. 35): per “multitudinem curruum regis Assyriae” ibi significantur falsa doctrinae; per “altitudinem montium, latera Libani,” quae ascendere voluit, significantur omnia bona et vera ecclesiae, quae voluit destruere; per “altitudinem cedrorum et electionem abietum,” quae voluit exscindere, significantur vera rationalia et naturalia quoad perceptionem; per “silvam arvi” significantur scientifica: per “fluvios Aegypti,” quos vola gressuum exsiccaret, significatur {1}scientia naturalis hominis ex spirituali origine, quam per sensuale suum annihilaret et deleret; “vola gressuum regis Assyriae” est sensuale et inde ratiocinatio, quae est ex solis fallaciis; “fluvii Aegypti” sunt intelligentia naturalis hominis ex scientificis, quae ex origine spirituali sunt, quando applicantur ad confirmanda vera ecclesiae quae sunt spiritualia.

[15] Quoniam omnis homo apud quem ecclesia implantanda est, primum instruendus est in scientificis, (nam absque instructione naturalis hominis per scientifica, quae etiam sunt variae experientiae ex mundanis et consortiis, homo non potest rationalis fieri, et si non fit rationalis nec fieri potest spiritualis, nam rationale hominis conjungit se ab una parte cum spirituali, hoc est, cum caelo, et ab altera parte cum naturali, hoc est, cum mundo,) et quia ecclesia instituenda fuit apud filios Israelis, ideo primum naturalis homo apud illos instruendus erat, quod erat in veris naturaliter et quoque scientifice intellectis. Hoc ut repraesentaretur et significaretur, factum est, ut Abraham, cujus posteri repraesentaturi erant ecclesiam, et ipse caput ejus,
Peregrinatus sit in Aegypto cum sua uxore, et ibi aliquantum commoratus (Gen. xii. 10, seq.);
et dein,
Quod Jacobus cum filiis suis, qui tunc filii Israelis vocati sunt, ex mandato abiverint in Aegyptum, et habitaverint in Goschen, quae fuit optima terrarum Aegypti, ac ibi diu permanserint (Gen. xlvi., seq.);
et hoc propterea ut in veris primum scientifice et naturaliter instruerentur, antequam spiritualiter:

[16] quisque enim per vera scientifice et naturaliter intellecta comparat sibi rationale, in quod spirituale potest influere et operari; nam homo lucem caeli, quae est lux spiritualis, per rationale, quod est intellectus ejus, haurit, et per rationale illustratum a spirituali intuetur in cognitiones et scientifica, et ex illis eligit quae cum genuinis veris et bonis caeli et ecclesiae, quae sunt spiritualia, concordant, et rejicit quae discordant; ita homo fundat ecclesiam apud se: quare de Abrahamo et de Jacobo dicitur, quod propter famem in terra Canaane Aegyptum abirent ad peregrinandum ibi; quod “propter famem,” erat quia “fames” significat defectum cognitionum veri et boni, et quoque desiderium ad illas; et “peregrinari” in Verbo significat instrui.

[17] Ex his patet quid intelligitur per haec apud Davidem,
“Vitem ex Aegypto proficisci fecisti, expulisti gentes, plantasti eam purgasti ante eam, et radicari fecisti radices ejus, ut impleverit terram; ….emisisti propagines ejus usque ad mare, et ad fluvium ramusculos ejus” (Ps. lxxx. 9, 10 [,12] [B. A. 8, 9, 11]):
per “vitem ex Aegypto” significatur ecclesia, quam filii Israelis repraesentarunt; per “expellere gentes” significatur mala naturalis hominis quae per vera expelluntur; per “plantare eam,” purgare ante eam, et “radicari facere radices ejus,” significatur instructio secundum ordinem; qui est ut cognitiones et scientifica imbuant, dein ut in deserto sint et tententur, et postea in terram Canaanem, hoc est, in ecclesiam, introducantur; illa in suo ordine significantur per “Plantasti eam, purgasti ante eam, radicari fecisti radices ejus, ut impleverit terram;” per “emittere propagines ejus usque ad mare” significatur incrementum intelligentiae et extensio usque ad ultima boni et veri ecclesiae; et per “emittere ramusculos usque ad fluvium” significatur ad rationale. (Quod per “fluvium,” nempe Euphratem, significetur rationale, videatur supra, n. 569.)

[18] Apud Hoscheam,
“Cum puer Israel tunc dilexi eum, et ex Aegypto vocavi filium meum” (xi. 1):
per “Israelem” in sensu spirituali significatur ecclesia, et in supremo sensu Dominus, qui sicut est omne caeli ita est omne ecclesiae: et quia filii Israelis repraesentaturi erant ecclesiam, et secundum Divinum ordinem erat ut primum instruerentur in talibus quae inservitura erunt rationali et per hoc spirituali, ideo in Aegypto primum peregrinati sunt, et deinde in desertum acti, ut tentationes subirent et per illas domaretur naturalis homo; nam homo non rationalis fit nisi scientifica inania et falsa removentur, et sic expurgetur naturalis homo, quod imprimis fit per tentationes.

[19] Quoniam per “Israelem” in supremo sensu intelligitur Dominus, ideo etiam Ipse, dum infans, in Aegyptum delatus est, secundum haec apud Matthaeum,
“Angelus Domini apparuit in somnio Josepho, dicens, Experrectus assume Puerum, et fuge in Aegyptum, et estote ibi usque dum dixero; ….ille experrectus assumpsit Puerum et matrem Ipsius noctu, et concessit in Aegyptum, et erat ibi usque ad mortem Herodis: ut impleretur quod dictum est…. a Propheta, ..Ex Aegypto vocavi Filium meum” (ii. 13-15):
per haec etiam significabatur prima instructio Domini, nam Dominus sicut alius homo instructus est, sed ex Divino suo hausit omnia intelligentius et sapientius quam omnes alii: sed hic secessus in Aegyptum modo repraesentavit instructionem; nam sicut omnia repraesentativa Ecclesiae Israeliticae et Judaicae Ipsum spectabant, ideo etiam in Se repraesentavit et perfecit illa, ita enim implevit omnia Legis. Quippe repraesentativa erant ultima caeli et ecclesiae, et omnia priora, quae sunt rationalia, spiritualia et caelestia, in ultima intrant et in illis sunt, quare Dominus per illa in ultimis fuit; et quia in ultimis est omne robur, ideo ex primis per ultima subjugavit omnia inferna, et redegit in ordinem omnia in caelis. Inde erat quod tota vita Domini in mundo fuerit repraesentativa, usque etiam ad omnia illa quae apud Evangelistas memorantur de passione Ipsius, quae repraesentabant qualis tunc fuit ecclesia contra Divinum et contra bona et vera caeli et ecclesiae.

[20] Ex his constare potest quid intelligitur per “Aegyptum,” ubi de ecclesia instauranda a Domino agitur, in sequentibus locis:-Apud Esaiam,
“Sic dixit Jehovah, Labor Aegypti et merces Cuschi et Sabaeorum, virorum longitudinis, apud Te praeteribunt, et Tibi erunt, post Te ibunt, in vinculis praeteribunt; ita ut erga Te incurvent se, erga Te orent; tantummodo in Te Deus, et praeterea non Deus” (xlv. 14):
haec de Domino, de quo in toto illo capite agitur: per “laborem Aegypti” et per “mercedem Cuschi et Sabaeorum” significatur jucundum amoris naturalis ex acquisitione cognitionum veri et boni; ipsae cognitiones significantur per “Sabaeos,” qui vocantur “viri longitudinis” ex bono, nam “longitudo” significat bonum et ejus quale, ac “latitudo” verum et ejus quale: quod accessuri ad ecclesiam, et Dominum agnituri et adoraturi, significatur per “Apud Te praeteribunt, Tibi erunt, erga Te incurvabunt se:” quod naturalis homo apud illos serviturus spirituali et sic Domino, significatur per quod “in vinculis praeteribunt;” nam “in vinculis ire” dicuntur, apud quos coercentur cupiditates quae sunt naturalis hominis: quod agnituri quod solus Dominus sit Deus, intelligitur per quod “erga Ipsum orabunt, tantummodo in Ipso Deus, et praeterea non Deus.”

[21] Apud Davidem,
“Venient pingues ex Aegypto, Cusch accelerabit manus suas Deo; regna terrae, cantate Deo, psallite Domino” (Ps. lxviii. 32, 33 [B. A. 31, 32]):
per “pingues ex Aegypto” significantur gentes, qui in affectione sciendi vera, et per “Cuschum” significantur qui ex jucundo naturalis hominis hauriunt illa; quod per “Cuschum” illud significetur, constat ex aliis locis ubi nominatur; (Ut Gen. ii. 13; Zeph. iii. 5, 9, 10; Dan. xi. 43:) quod gentes recepturae vera et bona caeli et ecclesiae a Domino, significatur per quod “regna terrae canerent Deo, et psallerent Domino.”

[22] Apud Hoscheam,
“Cum honore advenient sicut avis ex Aegypto, et sicut columba e terra Assyriae, et habitare faciam eos super domibus suis” (xi. 11);
haec quoque de Domino instauraturo ecclesiam apud gentes; “sicut avis ex Aegypto” dicitur, quia “avis” significat cogitationes ex veris scientificis; “et sicut columba e terra Assyriae” dicitur, quia “columba” significat bonum rationale ex spirituali, “Assyria” ipsum rationale; per “habitare facere super domibus suis” significantur interiora mentis formatae per vera ex bono, sic tuti ab infestatione a falsis mali.

[23] Apud Esaiam,
“Erit in die illo excutiet Jehovah de spica fluvii usque ad fluvium Aegypti; et vos colligemini alteri unus,filii Israelis: erit porro, in die illo clangetur buccina magna, et venient pereuntes in terra Aschuris, et expulsi {1}e terra Aegypti, et incurvabunt se Jehovae in monte sanctitatis in Hierosolyma” (xxvii. 12, 13):
“in die illo” significat adventum Domini: “de spica fluvii usque ad fluvium Aegypti,” quam Jehovah excutiet, significat omne verum rationale et scientificum inserviturum spirituali; “spica” dicitur quia continens est frumenti, per quod significatur verum et bonum quod inservit spirituali homini pro nutritione: convocatio ad ecclesiam a Domino significatur per “In die illo clangetur buccina magna;” quod accessuri ad ecclesiam qui alioqui perituri essent per ratiocinia ex scientificis ad falsa confirmanda applicatis, significatur per “Venient pereuntes in terra Aschuris et expulsi {1}e terra Aegypti:” quod adoraturi Dominum, et ex illis fiet ecclesia, significatur per quod “incurvabunt se Jehovae in monte sanctitatis in Hierosolyma;” “mons sanctitatis” significat ecclesiam quoad bonum vitae, et “Hierosolyma” ecclesiam quoad verum doctrinae: dicuntur quidem haec de filiis Israelis, qui captivi facti in Assyria et in Aegypto; sed per “filios Israelis,” ibi et quoque alibi, intelliguntur gentes, a quibus ecclesia; et per “captivitatem eorum” in Assyria et in Aegypto significatur captivitas spiritualis, quae homini est ex falsis religionis.

[24] Apud Sachariam,
“Reducam eos e terra Aegypti, et ex Assyria congregabo eos, et ad terram Gileadis et Libanum adducam illos….: transibit per mare angustiae, sed percutiet in mari fluctus; ….et dejicietur superbia Aschuris, et baculus Aegypti recedet” (x. 10, 11):
etiam haec de restauratione ecclesiae a Domino: per “reducere e terra Aegypti,” et “congregare ex Assyria,” significantur similia quae mox supra apud Esaiam, quae explicata sunt; per “terram Gileadis” et per “Libanum” significantur bona et vera ecclesiae in naturali homine: per quod “transibit per mare angustiae, sed percutiet in mari fluctus, et dejicietur superbia Aschuris, et recedet baculus Aegypti,” significatur qua dispergentur mala et falsa naturalis hominis, ac ratiocinia ex scientificis confirmantibus illa; “transire per mare angustiae” significat tentationes, “fluctus” significant falsa et mala, “superbia Aschuris” significat ratiocinia ex fastu propriae intelligentiae, ac “baculus Aegypti” scientificum confirmans.

[25] Apud Ezechielem,
“A fine quadraginta annorum congregabo Aegyptum ex populis, quo dispersi fuerunt,…. et reducam eos in terram Pathros, super terram negotiationis eorum, ut sint ibi regnum humile ut non exaltes te amplius super gentes; et diminuam eos ut non dominentur in gentibus” (xxix. 13-16):
per “Aegyptum” hic significatur ecclesia apud illos qui in morali vita ex naturali lumine sunt; tentationes quas illi subituri, ne naturalis homo dominetur super spiritualem, significatur per “quadraginta annos;” scientifica per quae confirmarunt falsa, significantur per “Aegyptum” quam Jehovah “congregabit ex populis quo dispersi fuerunt” illustratio eorum per cognitiones veri, significatur per “Reducam eos super terram Pathros,” quae “terra negotiationis eorum” vocatur ex cognitionibus quas sibi comparabunt, nam “negotiari” significat comparare et communicare cognitiones: ne scientifica naturalis hominis se efferant, et in elatione malefaciant veris et bonis ecclesiae et dominentur super illa, significatur per quod “erunt regnum humile, ut non exaltes te amplius super gentes, et diminuam eos ut non dominentur super gentes;” per “gentes in priori loco significantur vera ecclesiae, et per “gentes” in posteriori loco, bona ejus.

[26] Apud Sachariam,
“Omnis residuus ex omnibus gentibus venientibus contra Hierosolymam ascendent de anno in annum ad adorandum Regem Jehovam Zebaoth, et ad feriandum festum Tabernaculorum; …qui non ascenderit, ….non super eos erit pluvia; et si familia Aegypti non ascenderit, nec venerit, neque cum illis, erit plaga qua percutiet Jehovah gentes” (xiv. 16-18):
haec quoque de adventu Domini et de instauratione ecclesiae ab Ipso: per “Regem Jehovam Zebaoth,” quem adoraturi, intelligitur Dominus; per “festum Tabernaculorum” significatur implantatio boni per vera; quod non influxus veri et boni a Domino sit illis qui non ad ecclesiam Ipsius accedunt, significatur per “Qui non ascenderit, non super eos erit pluvia;” qui in naturali lumine ex solis scientificis sunt, et non apud illos implantari bonum per vera potest, quod in omnis generis malis et falsis erunt, significatur per “Si familia Aegypti non ascenderit, erit plaga qua percutiet Jehovah gentes.”

[27] Apud Esaiam,
“Ego Jehovah Deus tuus, Sanctus Israelis, Salvator tuus, dedi expiationem tui Aegyptum, Cusch et Sebam loco tui, ….dabo hominem loco tui, et populum pro anima tua” (xliii. 3, 4):
haec quoque de Domino, et de redemptione illorum qui agnoscunt Ipsum, et ex affectione recipiunt vera ab Ipso; redemptio significatur per “expiationem,” perque “loco tui” et “pro anima tua;” affectio naturalis sciendi vera ex affectione spirituali, significatur per “Aegyptum, Cusch et Sebam;” intelligentia eorum inde, significatur per “hominem,” et ecclesia ex illis per “populum.”

[28] Quoniam per “Aegyptum” significatur naturalis homo, et omnis intelligentia spiritualis hominis finitur et fundatur in naturali homine, inque ejus cognitionibus et scientificis, quare homo absque illis non est intelligens et sapiens, et ne quidem rationalis, nam spiritualis homo unum aget cum naturali homine sicut causa cum effectu, et unum agit per correspondentias, inde est quod antiquis temporibus, quando ecclesia repraesentativa etiam in Aegypto fuit,
Rex Aegypti seu Pharao dictus sit “filius sapientum,” et “filius regum antiquitatis” (Esai. xix. 11):
Ac Aegyptus, “angularis lapis tribuum” (vers. 13);
per “tribus” enim significantur omnia vera et bona ecclesiae in complexu, et per “angularem lapidem” significatur fundamentum eorum.

[29] Ideo quoque dicitur de Salomone, per quem repraesentatus est Dominus quoad regnum caeleste et quoad regnum spirituale,
Quod sapientia illius fuerit “prae sapientia omnium filiorum orientis, et prae omni sapientia Aegyptiorum” (1 Reg. v. 10 [B. A. iv. 30]):
per “filios orientis” intelliguntur omnes qui eo tempore in cognitionibus veri et boni fuerunt, et per illas sapientes facti sunt; ac per “Aegyptios” intelliguntur omnes qui eruditi ex scientiis, imprimis ex scientia correspondentiarum, et inde in intelligentia. Quare etiam scientiae Aegyptiorum vocantur “recondita auri et argenti,” et “desiderabilia,” apud Danielem,
Rex septentrionis “mittet manus suas in terras, nec terra Aegypti erit in evasionem, si quidem dominabitur in recondita auri et argenti, et in omnia desiderabilia Aegypti” (xi. 42, 43).

[30] Ideo quoque mandatum est filiis Israelis, cum exirent ex Aegypto,
Ut mutuo peterent ab Aegyptiis vasa auri et vasa argenti et vestes, quae sic eripuerunt Aegypto (Exod. xii. 35, 36):
per “vasa auri et argenti” et per “vestes” significantur scientiae et cognitiones veri et boni, quae ereptae Aegypto, quia illas applicuerunt ad confirmanda mala et falsa, et verterunt illas in idololatrica et magica; quapropter cum Aegyptii illis deprivati sunt, et sic facti mere naturales, brevi post submersi sunt in mari Suph: per quae repraesentabatur sors illorum qui scientiis abutuntur ad confirmanda mala et falsa; deprivantur enim omni cognitione veri et boni post mortem; et cum illis deprivati sunt, conjiciuntur in infernum, quod etiam repraesentatum est per submersionem Aegyptiorum in mari Suph.

[31] Quia per “Aegyptum” significatur scientia, ex qua homini intelligentia, ideo ubi agitur de Tyro, dicitur
Quod byssus ex acupictura ex Aegypto fuerit expansio, quae esset ei in signum (Ezech. {1}xxvii. 7):
per “Tyrum” significantur cognitiones veri, et per “byssum ex acupictura ex Aegypto” significatur scientificum ex vero spirituali; “acupictura” est scientificum, et “byssus” est verum spirituale: “expansio” et “signum” significant manifestationem, nam vera spiritualia per scientias manifestantur, apparent enim per illas ad visum et ad perceptionem naturalis hominis.

[32] Quoniam omnia scientifica quae inserviunt spirituali homini ad confirmationem veritatum, sunt a Domino, nempe omnis applicatio eorum ad confirmanda vera et bona caeli et ecclesiae, ideo
Josephus in Aegyptum delatus est, et ibi factus est totius terrae dominator (Gen. xli.);
per “Josephum” enim in supremo sensu intelligitur Dominus quoad Divinum spirituale, et inde quoque verum doctrinae, quod fundatur super scientificis naturalis hominis (ut supra, n. 448, dictum est): et quia naturalis homo seu naturale hominis subordinatum erit spirituali, ut inservire possit confirmandis et exsequendis spiritualis hominis arbitriis, ideo Josephus propter repraesentationem illius dominii factus est dominator Aegypti, et sub illius auspicio fuit in Aegypto annona seu frumentum in abundantia, usque ut ex eo nutrirentur regiones vicinae, ac ipsa terra Canaan.

[33] Quoniam Salomo repraesentavit Dominum quoad utrumque regnum tam caeleste quam spirituale, et omnes qui ab utroque illo regno sunt, per cognitiones veri et boni ac per scientifica illas confirmantia, in intelligentia et sapientia sunt, ideo
Salomo “accepit filiam Pharaonis in uxorem, et adduxit illam in urbem Davidis” (1 Reg. iii. 1);
Et quoque postea aedificavit filiae Pharaonis domum juxta porticum (1 Reg. vii. 8):
per quae etiam repraesentatum est quod scientia, super qua fundatur omnis intelligentia et sapientia, per “Aegyptum” in bono sensu significetur. Et quia unicuique homini ecclesiae est spirituale, rationale et naturale, ideo Salomo aedificavit tres domos, Domum Dei seu Templum pro spirituali, Domum silvae Libani pro rationali (nam “cedrus” et inde “Libanus” significat rationale), ac Domum filiae Pharaonis pro naturali; haec arcana non apparent in sensu historico Verbi, sed usque in spirituali ejus sensu recondita latent.

[34] Hactenus de significatione “Aegypti” in bono sensu actum est; nunc sequitur ut quoque de significatione “Aegypti” in sensu malo seu opposito agatur: in hoc sensu “Aegyptus” significat naturalem hominem separatum a spirituali, seu verum scientificum separatum a bono spirituali, quod in se est falsum; seu, quod idem, fidem separatam a charitate, quae in se non est fides. Homo enim nascitur naturalis, et primum haurit scientifica ex magistro et parente, tum ex lectione librorum, et simul ex vita in mundo; et nisi homo fit spiritualis, hoc est, e novo nascitur, tunc scientifica quae hausit, applicat ad confirmandum naturalis hominis appetitus et voluptates, verbo ejus amores, qui omnes sunt contra Divinum ordinem; et hic naturalis homo est qui significatur per “Aegyptum” in sensu opposito, ut constare potest ex sequentibus locis:

[35] -Apud Ezechielem,
“Quoniam” Pharao “elatus est altitudine, et dedit fastigium..inter implexa, et elatum est cor ejus in altitudine sua, dabo eum in manum fortis gentium; ….juxta impietatem ejus rejeci eum; quare exscindent eum alieni, violenti gentium, et dejicient eum, super montibus et vallibus ceciderunt rami ejus; ….unde descenderunt ex umbra ejus omnes populi terrae, et deseruerunt eum; super ruina ejus habitabunt omnis avis caelorum, et super ramis ejus erunt omnis fera agri: ….omnes tradentur morti, ad terram inferiorem in medio filiorum hominis ad descendentes in foveam. In die illo, quo descensurus est in infernum, …obtegam super eo abyssum, et inhibebo flumina ejus, ut occludantur aquae magnae, et atrabo super eo Libanum, et omnes arbores agri super eo languescent. Cui similis factus es sic in gloria et in magnitudine inter arbores Edenis? cum descendere factus fueris cum arboribus Edenis in terram inferiorem, in medio praeputiatorum cubueris cum confossis gladio: hic est Pharao et omnis multitudo ejus” (xxxi. 10-18):
per “Pharaonem” simile significatur quod per “Aegyptum,” nempe, naturalis homo quoad scientiam et inde intelligentiam: fastus propriae intelligentiae ex scientia intelligitur per quod “elatus sit altitudine, et dederit fastigium inter implexa,” et quod “elatum sit cor ejus altitudine sua;” per “implexa” significantur scientifica naturalis hominis: quod scientifica applicata sint confirmandis cupiditatibus mali et falsi, significatur per “Dabo eum in manum fortis gentium;” “fortis gentium” significat falsum mali: quod falsa mali destruent eum, significatur per “Exscindent eum alieni, violenti gentium dejicient eum:”

[36] quod omnia vera scientifica et rationalia dispersa sint per mala et falsa, significatur per “Super montibus et vallibus ceciderunt rami ejus:” quod omnia vera ecclesiae abacta sint, significatur per “Descenderunt ex umbra ejus omnes populi terrae, et deseruerunt eum:” quod loco eorum successerint cogitationes et affectiones falsi, significatur per quod “super ruina ejus habitabunt omnis avis caelorum, et super ramis ejus erunt omnis fera agri;” quod omnia damnata sint et infernalia, significatur per quod “omnes tradentur morti, ad terram inferiorem in medio filiorum hominis ad descendentes in foveam;” “filii hominis” sunt qui in propria intelligentia, et “fovea” est ubi illi qui in falsis doctrinae; inhibitio ne aliqua vera scientifica et rationalia intrent, significatur per “Obtegam super eo abyssum, et inhibebo flumina ejus; quod nec vera spiritualia, significatur per “ut occludantur aquae magnae;” quod non illi rationale, significatur per “Atrabo super eo Libanum;”

[37] quod nec illi aliquae cognitiones veri quae ecclesiae, significatur per quod “omnes arbores agri super eo languescent;” quod illi non amplius aliquis intellectus veri, nec aliqua perceptio cognitionum boni, propter fastum propriae intelligentiae, significatur per “Cui similis factus es in gloria et in magnitudine inter arbores Edenis?” quia cognitiones boni per applicationes ad mala prorsus perversae sunt, significatur per “cum descendere factus fueris cum arboribus Edenis in terram inferiorem;” “arbores Edenis” sunt cognitiones boni ex Verbo, quas naturalis homo pervertit et falsificavit: quod inter illos in inferno erunt qui per fidem separatam a vita charitatis omne verum apud se exstinxerunt, significatur per “cum in medio praeputiatorum cubueris inter confossos gladio;” per “confossos gladio” intelliguntur in Verbo qui vera apud se per falsa exstinxerunt: quod illa omnia dicta sint de naturali homine deprivato luce a spirituali homine, significatur per “Hic est Pharao et omnis multitudo ejus;” “Pharao” est naturalis homo, et “multitudo ejus” est omne scientificum ibi.

[38] Apud eundem,
“Fili hominis, propheta et dic, ….Ejulate, heu diem; ….dies nubis, tempus gentium erit, quo veniet gladius in Aegyptum, ….et accipient multitudinem ejus, et evertentur fundamenta ejus, ….et cadent suffulcientes Aegyptum, et descendet superbia roboris ejus, a turri Sevene gladio cadent in illa….; tunc devastabuntur in medio terrarum devastatarum, et urbes ejus in medio urbium desolatarum erunt: ut cognoscant quod Ego sim Jehovah, cum dederim ignem in Aegyptum, ut frangantur omnes auxiliatores ejus; ….et faciam cessare multitudinem Aegypti per manum Nebuchadnezaris regis Babelis, {1}illius et populi ejus cum illo, violenti gentium, qui adducentur ad perdendum terram, et evaginabunt gladium suum contra Aegyptum, ut impleant terram confosso: tunc dabo fluvios aridam, et vendam terram in manum malorum, et vastabo terram et plenitudinem ejus per manum alienorum; ….princeps e terra Aegypti non erit amplius; ….dabo ignem in Aegyptum, et dispergam Aegyptum inter gentes, et disjiciam eos in terras” (xxx. 1 ad fin.):
haec summatim ex eo capite desumpta sunt; est lamentatio super vastatione ecclesiae per falsa faventia malis quae ex naturali homine; nam ex illo separato a spirituali scaturiunt omnia mala et inde falsa, quae ecclesiae vera et bona pervertunt et destruunt: lamentatio super vastatione illa significatur per “Ejulate, heu diem, dies nubis, tempus gentium erit;” “dies nubis” est status ecclesiae ex non intellectis veris, proinde ex falsis, “tempus gentium” est status ecclesiae ex malis; quod falsum destruet totum naturalem hominem, et omnia quae ibi, per applicationem ad mala, significatur per “quod veniet gladius in Aegyptum, et accipient multitudinem ejus, et evertentur fundamenta ejus;”

[39] quod non confirmationes et corroborationes veri per scientifica naturalis hominis, significatur per “Cadent suffulcientes Aegyptum, et descendet superbia roboris ejus;” quod falsa destruent intellectum veri, significatur per “A turri Sevene gladio cadent in illa;” quod omnia ecclesiae ac omnia doctrinae ecclesiae peritura sint, significatur per “Tunc devastabuntur in medio terrarum devastatarum, et urbes ejus in medio urbium desolatarum;” cupiditates malae ex naturali homine significantur per “ignem” quem Jehovah dabit in Aegyptum; ut non amplius ex naturali homine confirmationes veri sint, significatur per “ut frangantur omnes auxiliatores ejus;” quod cupiditates amoris sui et inde falsitates devastabunt, significatur per “manum Nebuchadnezaris regis Babelis, {1}illius et populi ejus;”

[40] quod sic devastabitur ecclesia per falsa mali vim illatura bonis charitatis et veris fidei, significatur per quod “violenti gentium adducentur ad perdendum terram, et evaginabunt gladium suum contra Aegyptum, ut impleant terram confosso;” quod sic non intelligatur verum, significatur per “Dabo fluvios aridam;” quia loco boni malum et loco veri falsum in ecclesia, significatur per “Vendam terram in manum malorum, et vastabo terram et plenitudinem ejus per manum alienorum;” quod non aliquod verum quod caput, et inde non aliquod verum vitae a Domino significatur per quod “princeps e terra Aegypti non erit amplius;” quod non nisi quam mala ex amore sui {2}occupatura sint naturalem hominem, significatur per “Dabo ignem in Aegyptum, et dispergam Aegyptum inter gentes;” quod inde dissipatio omnium ecclesiae, significatur per “Disjiciam eos in terras.”

[41] Apud Esaiam,
“Propheticum bestiarum meridiei: in terra angustiae et angoris; leo juvenis et leo vetus prae illis, vipera et prester volans, portant super humero asinorum opes suas, et super dorso camelorum thesauros suos, ad populum non proderunt, et Aegyptus vanitas et inanitas, auxiliabuntur” (xxx. 6, 7):
per “bestias meridiei” significantur cupiditates quae ex naturali homine sunt, exstinguentes lucem quae homini ecclesiae erit ex Verbo; per “terram angustiae et angoris” significatur ecclesia ubi non erit bonum charitatis nec verum fidei; per “leonem juvenem et leonem veterem” qui prae illis, significatur potentia falsi destruentis verum et bonum ecclesiae; per “viperam et presterem volantem” significatur sensuale astute et callide ratiocinans: per “Portant super humero asinorum opes suas, et super dorso camelorum thesauros suos,” significantur scientifica sensualis et naturalis hominis, ex quibus concludunt omnia; “opes” et “thesauri” sunt cognitiones veri et boni ex Verbo, hic autem scientifica falsa quia ex propria intelligentia; “asini” sunt quae sensualis hominis, et “cameli” quae naturalis: per “Aegyptum” quae “vanitas et inanitas,” significatur utrumque tam sensuale quam naturale, quae in se spectata absque bono et absque veris sunt.

[42] Apud eundem,
“Vae descendentibus in Aegyptum pro auxilio, et super equis innituntur, et confidunt super curru quod multus, et super equitibus quod validi sint valde: sed non respiciunt ad Sanctum Israelis, et Jehovam non quaerunt; ….nam Aegyptus homo et non deus, et equi ejus caro et non spiritus” (xxxi. 1, 3):
per haec describitur status illorum qui ex se ipsis, ita ex propria intelligentia, in illis quae caeli et ecclesiae sunt, volunt sapere, et non ex Domino; et quia tales mere {1}naturales sunt, et ideo ex fallaciis sensuum et ex scientificis male applicatis omnia desumunt, pervertunt et falsificant vera et bona ecclesiae, quare de illis dicitur, “Vae descendentibus in Aegyptum pro auxilio, et non respiciunt ad Sanctum Israelis, et Jehovam non quaerunt:” imaginaria quae ex fallaciis sensuum, significantur per “equos Aegypti” quibus innituntur; falsa doctrinae confirmata ex scientificis in multa copia, {2}significantur per “Confidunt super curru quod multus;” ac ratiocinia inde quibus impugnant vera significantur per “equites” quibus confidunt quod validi valde; quod naturalis homo non intelligat Divina ex se, significatur per quod “Aegyptus homo et non deus;” quod intelligentia sit ex proprio in quo non vita, significatur per quod “equi ejus sint caro et non spiritus;” “equi Aegypti” sunt imaginaria quae in se mortua quia fallaciae, “caro” est proprium hominis, ac “spiritus,” est vita a Domino.

[43] Apud Jeremiam,
“Contra Aegyptum, contra exercitum Pharaonis..regis Aegypti, qui fuit apud fluvium Euphratem…, quem percussit Nebuchadnezar rex Babelis: ….Quis hic sicut flumen ascendit, cujus aquae sicut flumina commoventur? Aegyptus sicut flumen ascendit, et sicut flumina commoventur aquae; dicit enim, Ascendam, obtegam terram, perdam urbem et habitantes in ea: ascendite equi, et insanite currus, et exite fortes; ….comedet gladius et saturabitur, et inebriabitur sanguine eorum: ….ascende Gilead, et sume balsamum, virgo filia Aegypti; in vanum multiplicasti medicamenta, sanatio non tibi” (xlvi. 2, 7-9 [,11] ; et porro 14-26):
quod hic per “Aegyptum” etiam significetur naturalis homo cum ejus scientificis separatus a spirituali, quod fit per fastum propriae intelligentiae, quae per ratiocinia ex scientificis destruit vera et bona ecclesiae, ex singulis his in sensu spirituali visis patet: per “exercitum” enim “regis Aegypti, qui fuit apud flumen Euphratem,” significantur scientifica false applicata, et ex illis ratiocinia; “quem percussit Nebuchadnezar rex Babelis” significat interitum ejus per fastum propriae intelligentiae; “Quis hic sicut flumen ascendit, cujus aquae sicut flumina commoventur?” significat propriam intelligentiam, et ejus falsa destruere conantia vera ecclesiae; “Aegyptus sicut flumen ascendit, et sicut flumina commoventur aquae,” significat naturalem hominem ex se seu ex proprio contra vera ecclesiae ratiocinantem; “dixit enim, Ascendam, obtegam terram, perdam urbem et habitantes in ea,” significat conatum et desiderium perdendi ecclesiam, et doctrinae ejus vera et bona; “Ascendite equi, et insanite currus, et exite fortes,” significat per imaginaria quae ex fallaciis, et per falsa doctrinae confirmata ex scientificis, ex quibus sibi apparent validi;

[44] “comedet gladius, et saturabitur, et inebriabitur a sanguine eorum,” significat destructionem totalem naturalis hominis per falsa et per falsificationes veri; “Ascende Gilead, et sume balsamum filia Aegypti,” significat vera sensus litterae Verbi, et inde ratiocinationem et patrocinationem; per “Gilead” enim significatur ratiocinatio ex sensu litterae Verbi, per quam confirmantur falsa, nam Gilead erat non procul ab Euphrate, et inde erat cera, opobalsamum et stacte, et facta est hereditas filiis Menassis et dimidiae tribui Gadis (Gen. xxxi. 21; cap. xxxvii. 25: Num. xxxii. 29: Jos. xiii. 25); unde per “Gileadem,” praeter alia, significantur ratiocinia ex sensu litterae Verbi, per “balsamum” significatur applicatio et inde falsi confirmatio, et per “filiam Aegypti” affectio falsi quae tali ecclesiae: “in vanum multiplicasti medicamenta, sanatio non tibi,” significat quod talia in quacunque copia nihil opis ferant, quoniam sic ipsa vera falsificantur.

[45] Apud Mosen,
“Persecuti sunt Aegyptii filios Israelis, et venerunt post illos, omnes equi Pharaonis, currus ejus, et equites ejus in medium maris: ….sed Jehovah prospicens ad castra Aegyptiorum, ….perturbavit” illa,.. “removit rotam curruum ejus et reversae sunt aqua”, et operuerunt currus et equites cum universo exercitu Pharaonia” (Exod. xiv. [23, 24,] 25-28; cap. xv. 19, 21):
{1}per “equos Pharaonis” significantur imaginaria quia fallaciae, quae sunt scientifica ex intellectuali perverso applicata ad confirmandum falsa, per “currus ejus” doctrinalia falsi, et per “equites” ratiocinia inde; per “rotam curruum” significatur facultas ratiocinandi. (Sed haec in Arcanis Caelestibus, n. 8208-8219, 8332-8335, 8343, explicata sunt.)

[46] Quoniam per “equos Aegypti” talia significantur, ideo praescriptum est per Mosen,
Si populus velit regem, ponetur rex super illos, quem elegerit Jehovah Deus e medio filiorum Israelis, non ponetur vir alienigena qui non frater tuus, “modo non multiplicet sibi equos, nec reducat populum in Aegyptum ut multiplicet equos; Jehovah enim dixit vobis, Non addetis reverti in via hac amplius; nec multiplicabit sibi uxores, ut non recedat cor ejus, nec argentum et aurum multiplicabit sibi nimis” (Deutr. xvi|i|. 15-17):
quid per haec, quae praescripta sunt regi, significantur, nemo videre potest nisi sciat quid in sensu spirituali significatur per “regem,” per “filios Israelis,” per “Aegyptum” et “equos ejus,” tum per “uxores,” et per “argentum et aurum:” per “regem” significatur verum ex bono, [per “filios Israelis” ecclesia ex illis qui in veris ex bono sunt,] per “Aegyptum” naturalis homo, per “equos ejus” scientifica, per “uxores” affectiones veri et boni, ac per “argentum et aurum” vera et bona ecclesiae, et in opposito sensu falsa et mala ejus: et quia per “regem” significatur verum ex bono, et per “filios Israelis” ecclesia ex illis qui in veris ex bono sunt, ideo dicitur, quod “si populus velit, ponetur rex super illos quem elegerit Jehovah Deus e medio filiorum Israelis, non ponetur vir alienigena qui non frater tuus;” per “virum alienigenam qui non frater” significatur religiosum non concordans, tum falsum in quo non bonum;

[47] et quia per “Aegyptum” significatur naturalis homo, et per “equos” scientifica falsa quae imaginaria, ideo dicitur, “modo non multiplicet sibi equos, nec reducat populum in Aegyptum ut multiplicet equos;” quia per “uxores” significantur affectiones veri et boni, quae affectiones mali et falsi fiunt quando plures uxores uni viro sunt, ideo dicitur, “nec multiplicet sibi uxores, ut non recedat cor ejus;” et quia per “argentum et aurum” significantur vera et bona ecclesiae, hic autem falsa et mala, quando spectantur solum a naturali homine, ideo dicitur, “nec argentum et aurum multiplicabit sibi nimis.” Sed propius ad rem, per illa verba praescriptum est ne verum dominetur super bonum, quod fit quando naturalis homo dominatur super spiritualem; ne hoc fiat, significatur per “ne reduceret populum in Aegyptum, et inde multiplicaret equos,” tum etiam “ne plures uxores duceret;” nam per “uxorem et maritum” significatur affectio boni correspondens affectioni veri, quae correspondentia datur in conjugio viri cum una uxore, non autem cum pluribus. Similia amplius praescripta sunt in Jure Regis (I Sam. viii. 10-18). Quia Salomo non modo comparavit sibi equos ex Aegypto, sed etiam multiplicavit uxores, ut et argentum et aurum congessit, ideo idololatra factus est, ac regnum post ejus mortem divisum est.

[48] Apud Esaiam,
“Propheticum de Aegypto: Jehovah equitans super levi nube, et venit [in] Aegyptum; unde commovebuntur idola Aegypti coram Ipso, et cor {1}Aegyptii liquefiet in medio ejus; ….concludam Aegyptum in manum domini duri, et rex vehemens dominabitur in eos. …Tunc deficient aquae in mari, et fluvius exsiccabitur et exarescet, et recedent flumina, et… exsiccabuntur fluvii Aegypti, calamus et ulva marcescent: ….ideo lugebunt piscatores, et tristes erunt omnes projicientes in flumen hamum, et expandentes rete super facies aquarum languescent: erubescent etiam facientes linum sericorum, et textores aulaeorum. ….Quomodo dicitis ad Pharaonem, Filius sapientum ego, filius regum antiquitatis: ubi nunc sapientes tui? ut indicent, age tibi, et cognoscant quid consuluit Jehovah..super Aegyptum: stulti facti sunt principes Zoanis, ablati sunt principes Noph, et seduxerunt Aegyptum angularem lapidem tribuum ejus; ….non erit Aegypto opus quod faciat caput et caudam, {2}ramus et juncus” (xix. 1-17):
quod per “Aegyptum” significetur naturale hominis separatum a spirituali ejus, etiam ex his in sensu spirituali spectatis constare potest; et homo fit mere naturalis quando in vita sua non spectat ad Dominum, sed ad semet et ad mundum; inde ei fastus propriae intelligentiae, qui communis est eruditis, et apud illos pervertit rationale, et occludit mentem spiritualem. Ut sciatur quod naturalis homo per “Aegyptum,” propria intelligentia per “flumen ejus,” et falsa per “aquas fluminis Aegypti,” significentur, velim in serie explicare illa quae ex capite illo summatim huc allata sunt: “Jehovah equitans super levi nube, et venit in Aegyptum,” significat visitationem naturalis hominis ex Divino Vero naturali spirituali, visitatio enim est inquisitio qualis homo est, et inquisitio fit per Divinum Verum; “levis nubes” significat Divinum Verum naturale spirituale, ex quo apparet qualis est homo quoad suum naturale: “unde commovebuntur idola Aegypti coram Ipso, et cor {1}Aegyptii liquefiet in medio ejus,” significat congeriem et turbam falsorum in naturali homine, ex quibus cultus, et ejus terrorem propter visitationem:

[49] “Concludam Aegyptum in manum domini duri, et rex vehemens dominabitur in eos,” significat quod ibi regnet malum falsi et falsum mali; “dominus durus” est malum falsi, et “rex vehemens” est falsum mali: “tunc deficient aquae in mari, et fluvius exsiccabitur et exarescet,” significat non esse aliqua vera in naturali homine, et inde non aliquam intelligentiam: “et recedent flumina, et exsiccabuntur fluvii Aegypti,” significat quod se a veris ad falsa vertet; unde intelligentia, quia absque veris ex luce spiritualis hominis, erit mortua “calamus et ulva marcescent” significat quod evanitura omnis perceptio veri et boni ex sensu litterae Verbi, quae alioqui est sensuali homini: “ideo lugebunt piscatores, et tristes erunt omnes projicientes in flumen hamum, et expandentes rete super facies aquarum languescent,” significat quod docentes et erudientes frustra allaborent per vera ex Verbo reformare naturalem hominem; “piscatores” et “expandentes rete super facies aquarum” significant docentes et erudientes naturales homines ex Verbo, in specie ex sensu litterae ejus: “piscis” significat cognitiones inde, “tristes esse” et “languescere” significat allaborare:

[50] “erubescent etiam facientes linum sericorum, et textores aulaeorum,” significat illos qui vera spiritualia naturaliter docent; “linum sericorum” est verum spirituale, “aulaea” sunt vera naturalia ex origine spirituali, ac “facere” et “texere” illa est docere: “quomodo dicitis ad Pharaonem, Filius sapientum ego, filius regum antiquitatis; ubi nunc sapientes tui?” significat quod sapientia et intelligentia naturalis hominis ex spirituali perierit; naturalis enim homo formatus est ut intelligentiam et sapientiam recipiat ex spirituali homine, quod fit quando uterque homo unum agit sicut causa et effectus: “stulti facti sunt principes Zoanis, ablati sunt principes Noph,” significat quod vera sapientiae et intelligentiae ex spirituali luce in naturali homine versa sint in falsa insaniae; Zoan et Noph erant in terra Aegypti, et significabant illustrationem naturalis hominis ex luce spirituali: “et seduxerunt Aegyptum angularem lapidem tribuum” significat quod perversus sit naturalis homo, in quo tamen fundantur omnia vera et bona ecclesiae: “non erit Aegypto opus, quod faciat caput et caudam, {1}ramus et juncus,” significat quod illis non amplius intelligentia nec scientia veri, proinde non verum spirituale nec verum naturale.

[51] Apud Ezechielem,
“Fili hominis, pone facies tuas contra Pharaonem regem Aegypti, et propheta contra illum, et contra Aegyptum totam; loquere et dic, Sic dixit Dominus Jehovih, Ecce Ego contra te, Pharao rex Aegypti, cete magne, qui cubat in medio fluviorum suorum, qui dixit, Meus fluvius.., et ego feci me; propterea dabo hamos in maxillas tuas, et adhaerere faciam piscem fluviorum tuorum squamis tuis, ….et derelinquam te in deserto, te et omnem piscem fluviorum tuorum, super facies agri cades, non colligeris, neque congregaberis, ferae terrae et avi caeli dedi te in cibum; ut cognoscant omnes habitatores Aegypti quod Ego Jehovah; propterea quod illi fuerint baculus arundinis domui Israelis; quando tenuerunt te manu, confractus es, et perfodisti illis omnem humerum; et quando innixi sunt tibi, fractus es, et stare fecisti..omnes lumbos. ….Ecce Ego adducens contra te gladium, et exscindam ex te hominem et bestiam, ut fiat terra Aegypti solitudo et vastitas propterea quod dixit, Fluvius meus, et ego feci; ideo Ego contra te, et contra fluvios tuos, et dabo terram Aegypti in vastitates…a turri Sevene usque ad terminum Cusch, ….et urbes ejus…. erunt solitudo quadraginta annos” (xxix. 1-12):
per haec verba etiam describitur naturalis homo deprivatus omni vero et bono per fastum ex scientia et inde ex propria intelligentia: quoniam per “Pharaonem regem Aegypti” significatur scientia naturalis hominis et inde propria intelligentia, ideo dicitur, “Ecce Ego contra te, Pharao rex Aegypti, cete magne, qui cubat in medio fluviorum suorum;” per “cetum magnum” significatur scientificum naturalis hominis in communi, hic scientificum falsum, et per “fluvium” significatur propria intelligentia: qui dicit, “Meus est fluvius, et ego feci me,” significat quod ex me intelligentia, et non ex Domino; ita verba illa involvunt fastum propriae intelligentiae: “propterea dabo hamum in maxillas tuas” significat falsiloquium propter quod castigabitur: “et adhaerere faciam piscem fluviorum tuorum squamis tuis” significat scientifica falsa infimae sortis quae ex fallaciis sensuum; “pisces” sunt scientifica, “squamae” sunt fallaciae sensuum, quae sunt scientifica infimae sortis:

[52] “et derelinquam te in deserto, te et omnem piscem fluviorum tuorum,” significat exutum veris cum omnibus scientificis ex quibus intelligentia: “Super facies agri cades, non colligeris neque congregaberis,” significat religiosum absque omni cohaerentia et restitutione: “ferae terrae et avi caeli dedi te in cibum” significat consumendum ab affectionibus et cogitationibus falsi; “ut cognoscant omnes habitatores Aegypti quod Ego Jehovah,” significat ut sciant et credant quod omne verum et bonum etiam in naturali homine sint a Domino: “propterea quod illi fuerint baculus arundinis domui Israelis” significat fiduciam super scientificis sensualis hominis quae sunt fallaciae apud homines ecclesiae; (quod “baculus arundinis” illam fiduciam significet, videatur supra, n. 627 [b]:) “quando tenuerunt te manu confractus es, et perfodisti illis omnem humerum,” significat quod per fidem eorum omnis potentia veri pereat; et quando innixi sunt tibi, fractus es, et stare fecisti omnes lumbos,” significat quod per fiduciam super illis pereat facultas recipiendi bonum amoris:

[53] “ecce adducam contra te gladium, et exscindam ex te hominem et bestiam,” significat quod falsum destruet omnem intelligentiam veri et affectionem boni in naturali homine; “ut fiat terra Aegypti solitudo et vastitas,” significat quod inde naturalis homo sit absque omni vero et absque omni bono; “propterea quod dixit, Fluvius meus, et ego feci,” significat propter fastum propriae intelligentiae: “et dabo terram Aegypti in vastitatem a turri Sevene usque ad terminum Cusch,” significat destructionem ecclesiae a primis ad ultima in naturali homine: “urbes ejus erunt solitudo quadraginta annis” significat doctrinalia ex meris falsis usque dum non aliquod verum residuum sit; “quadraginta anni” significant integram periodum vastationis ecclesiae, et quoque integram durationem tentationum.

[54] In Libro Secundo Regum,
“Si confisus es tibi super baculo arundinis contusae super Aegypto, super quo si nititur vir, intrat in manum ejus, et perforat illam: sic Pharao rex Aegypti omnibus confidentibus in illo” (xviii. 21):
per “baculum arundinis,” ac per “niti super illo,” similia quae mox supra significantur. Inde etiam Aegyptus vocatur apud Davidem,
Fera arundinis, congregatio fortium, quae dispergit populos (Ps. lxviii. 31 [B. A. 30]):
per “feram arundinis” significatur affectio seu cupiditas falsi quod ex scientificis sensualis hominis, quae sunt fallaciae; quae “congregatio fortium” vocantur quia fortiter persuadent; et quia dispergunt vera ecclesiae, dicitur “Dispersit populos.”

[55] Apud Hoscheam,
“Erit Ephraim sicut columba stulta, non cor: Aegyptum vocarunt, Assyriam abiverunt: ….vae illis quia divagati sunt a Me, devastatio illis quia praevaricati sunt contra Me: ….cadent gladio principes eorum, ex indignatione linguae eorum; haec subsannatio eorum in terra Aegypti” (vii. 11, 13, 16):
agitur ibi de superbia Israelis, per quam significatur fastus propriae intelligentiae in talibus quae sunt ecclesiae: quod per “Aegyptum” significetur naturalis homo et scientia ejus, constat ex eo, quod per “Ephraimum,” de quo apud hunc prophetam multum agitur, significetur intellectuale ecclesiae et verum doctrinae ejus in naturali; (quod id per “Ephraim” significetur, videatur supra, n. 440;) quare per “Erit Ephraim columba stulta, non cor,” significatur quod nunc non intellectuale quia non verum, nec affectio veri et boni; per quod “Aegyptum vocaverint et Assyriam abiverint,” significatur quod fiderint scientificis naturalis hominis et inde ratiocinationibus, quae fallunt: “Vae illis quia divagati sunt a Me” significat aversionem a veris quae ex Verbo; “devastatio illis quia praevaricati sunt contra Me,” significat deprivationem omnis veri propter recessionem; “cadent gladio principes eorum” significat quod primaria vera destruentur per falsa; “ex indignatione linguae eorum; haec subsannatio eorum in terra Aegypti,” significat vituperationem doctrinae ex naturali homine, et hujus contemptum.

[56] Apud eundem,
“Israel, ….scortatus sub Deo tuo, ….non habitabunt in terra Jehovae, et revertetur Ephraim [in] Aegyptum, et in Assyria immundum comedent: ….ecce abiverunt prae devastatione; Aegyptus congregabit eos, Moph sepeliet eos, desiderabile argento eorum carduus possidebit ea; spina in tentoriis eorum” (ix. 1, 3, 6):
agitur in toto illo capite de intellectu Verbi deperdito, qui hic est “Ephraim:” “Israel scortatus sub Deo tuo” significat falsificatum verum Verbi; “non habitabunt in terra Jehovae” significat non illis vitam boni qualis in caelo; “et revertetur Ephraim in Aegyptum” significat intellectum veri deperditum, unde naturales facti sunt; “et in Assyria immundum comedent” significat rationale scatens falsis mali: “ecce abiverunt prae devastatione” significat aversionem a Domino per falsificationem veri; “Aegyptus congregabit eos” significat quod mere naturales facti sint; “Moph sepeliet eos” significat mortem spiritualem per applicationem veritatum sensus litterae Verbi ad falsa mali; “desiderabile argento eorum” significat cognitiones veri; “carduus possidebit ea” significat quod malum pervertet illas; “spina in tentoriis eorum” significat falsum mali in cultu.

[57] Apud eundem,
“Israel non revertetur ad Aegyptum, Assyrius hic rex {1}eorum” (xi. 5):
“Israel non revertetur [ad] Aegyptum” significat quod homo ecclesiae spiritualis factus non fiet naturalis; “Assyrius hic rex eorum” significat quod tunc ratiocinia ex falsis dominatura sint. Homo ecclesiae a spirituali fit naturalis quando fidem separat a charitate, hoc est, credit Verbum et non vivit secundum praecepta ibi, tum quando arrogat sibi intelligentiam et non illam tribuit Domino; inde fastus ex quo homo fit naturalis: homo enim primum est naturalis, postea fit rationalis, et demum spiritualis; quando homo est naturalis tunc est in Aegypto, quando fit rationalis tunc est in Assyria, et cum fit spiritualis tunc est in terra Canaane, ita in ecclesia.

[58] Apud eundem,
“Ephraim pascens ventum, et persequitur eurum, omni die mendacium et vastationem multiplicat; et foedus cum Assyrio pangunt, et oleum in Aegyptum defertur” (xii. 2 [B. A. 1]):
per “Ephraim” significatur ecclesia in qua intellectus veri deperditus est; per “pascere ventum” significatur imbuere falsum; per “eurum,” quem persequitur, significatur exsiccatio et dissipatio veri; per quod “oleum deferatur in Aegyptum” significatur quod bonum amoris per scientifica naturalis hominis pervertatur. (Sed haec amplius supra, n. 419 [e], explicata sunt.)

[59] Apud Esaiam,
“Vae filiis refractariis…faciendo consilium sed non a Me, et fundendo fusile sed non a spiritu meo, ut addant peccatum super peccatum: qui abeunt ad descendendum [in] Aegyptum, sed os meum non interrogarunt; ….et ad confidendum in umbra Aegypti; ideo fiet..robur Pharaonis in pudorem, et fiducia in umbra Aegypti in ignominiam” (xxx. 1-3):
“vae refractariis” significat lamentationem de damnatione illorum qui se avertunt; “faciendo consilium sed non a Me” significat cogitationes et conclusiones de rebus caeli a se et non a Domino; “et fundendo fusile sed non a spiritu meo” significat cultum ex infernali falso et non a Divino Vero; “qui abeunt ad descendendum [in] Aegyptum, sed os meum non interrogarunt,” significat ex proprio naturalis hominis et non ex Verbo; “et ad confidendum in umbra Aegypti” significat ne fidant et fidem habeant talibus quae naturalis homo, qui in nulla luce caeli est, suggerit: “ideo fiet robur Pharaonis in pudorem, et fiducia in umbra Aegypti in ignominiam,” significat nullam facultatem resistendi malis ex propria intelligentia, nec ex scientia naturalis hominis; “pudor” et “ignominia” significant statum illorum quando propter mala viles habentur.

[60] Apud Jeremiam,
“Deseruisti Jehovam Deum tuum, quo tempore duxit te in viam; ..quid tibi cum via Aegypti, ut bibas aquas Schichoris? et quid tibi cum via Assyriae, ut bibas aquas fluvii? ….quid abis strenue ad mutandum viam tuam? etiam ab Aegypto pudefies, sicut pudefactus es ab Assyria” (ii. 17, 18, 36):
haec quoque de homine ecclesiae qui per falsa doctrinae et inde mala vitae fit externus et mere naturalis; “Deseruisti Jehovam quo tempore duxit te in viam” significat aversionem ne reformetur a Domino per vera ducentia; “quid tibi cum via Aegypti, ut bibas aquas Schichoris?” significat instructionem solum a naturali homine, unde mere falsa; “quid tibi cum via Assyriae, ut bibas aquas fluvii?” significat ratiocinationes inde, unde falsa fidei; “quid abis strenue ad mutandum viam?” significat renitentiam fortem ne reformetur ut fiat spiritualis; “etiam ab Aegypto pudefies sicut pudefacta es ab Assyria significat statum perversum et vilem duci a naturali homine et a ratiociniis inde, quia sic a falsis et malis quae ex proprio.

[61] In Threnis,
“Hereditas nostra aversa est ad alienos, domus nostrae ad alienigenas; ….aquas nostras pro argento bibimus; ligna nostra pro pretio veniunt; ….Aegypto dedimus manum, Assyriae ut satiemur pane; ….servi dominantur in nos, nec liberans e manu illorum” (v. 2, 4, 6, 8):
“hereditas nostra aversa est ad alienos” significat ecclesiae vera conversa in falsa; “domus nostrae ad alienigenas” significat ecclesiae bona versa in mala; “aquas nostras pro argento bibimus” significat instructionem a nobismet ipsis, unde mere falsa; “ligna nostra pro pretio veniunt” significat instructionem a nobismet ipsis, unde mere mala; quoniam homo gratis seu “absque argento et pretio” a Domino instruitur et reformatur (Esai. lv. 1), ideo “pro argento” bibere et “pro pretio” ligna comparare et calefieri, significat a nobis ipsis; et quia a nobis ipsis instrui est a naturali homine et ejus scientificis et inde conclusis, ideo dicitur, “Aegypto dedimus manum, Assyriae ut satiemur pane;” per “Aegyptum” Significatur naturalis homo unde falsa, per “Assyriam” naturalis homo ex falsis ratiocinans, unde mala: et quia illa quae naturalis hominis sunt respective servitia sunt, nam naturalis homo factus est ut inserviat spirituali, ideo quando ille dominatur super spiritualem tunc servi dominantur; hoc intelligitur per quod “servi dominentur in nos, nec liberans e manu illorum.”

[62] Apud Jeremiam,
“Si dicitis vos, Non habitabimus in terra hac dicendo, Non, sed [in] terram Aegypti veniemus, ubi non videbimus bellum, et vocem buccinae non audiemus, et panem non esuriemus, et ibi habitabimus: ….sed si vos posueritis facies vestras ad veniendum Aegyptum; ac veneritis ad peregrinandum ibi, erit gladius, a quo vos timetis vobis, ibi prehendet vos in terra Aegypti, [et fames de qua vos solliciti estis, ibi adhaerebit post vos in Aegypto,] et ibi moriemini; et erunt omnes viri qui posuerunt facies ad veniendum Aegyptum, ad peregrinandum ibi, morientur gladio, fame et peste, non erit illis residuus aut evadens et eritis in maledictionem, in stuporem et in execrationem, et in opprobrium, neque videbitis amplius locum hunc” (xlii. 13-18, seq.):
in historicis Verbi, et quoque in propheticis ejus, saepius legitur quod populus Israeliticus flagraverit desiderio “redeundi in Aegyptum,” et quod hoc illis interdictum fuerit, et ne id facerent denuntiatae sint illis plagae et poenae; sed nemo hactenus novit causam. Causa erat quia filii Israelis repraesentaturi erant ecclesiam a primo ejus ortu ad finem; et ecclesia primum formatur apud hominem per scientias et cognitiones in naturali homine, qui illis primum excolitur; nam quisque homo nascitur naturalis; quare ille primum excolendus ob finem ut quoque ultimo inserviat intelligentiae et sapientiae hominis pro basi: deinde per scientias et cognitiones, quae naturali homini implantatae sunt, formatur intellectuale, ut homo fiat rationalis: ut autem a rationali fiat spiritualis, omnino tentationes subiturus est, per illas enim domatur rationale, ne evocet e naturali talia quae favent concupiscentiis, et quae destruunt illud; demum cum homo per illam viam rationalis factus est, tunc fit spiritualis, nam rationale est medium inter spirituale et naturale, quare spirituale influit in rationale et per id in naturale:

[63] verbo, homo primum memoriam locupletabit scientiis, postea per illas excoletur intellectus ejus, et demum voluntas; memoria est naturalis hominis, intellectus est rationalis, ac voluntas est spiritualis; haec via est reformationis et regenerationis hominis. Propter hanc causam filii Israelis primum perducti sunt in Aegyptum, postea in desertum ut tentationes subirent, et demum in terram Canaanem; nam illi ecclesiam, ut dictum est, a primo ortu ad ultimum finem repraesentaturi erant. Per commorationem et peregrinationem eorum in Aegypto repraesentata est instructio naturalis hominis; per errores quadraginta annorum in deserto repraesentatae sunt tentationes, per quas rationalis homo formatur; et per terram Canaanem, in quam demum introducti sunt, repraesentata est ecclesia, quae in se spectata est spiritualis.

[64] Sed illi qui non volunt reformari ac regenerari, subsistunt in prima via, et permanent naturales; quapropter filii Israelis, quia non voluerunt, toties cupiverunt “redire in Aegyptum,” de qua illorum cupiditate saepius in Exodo legitur; erant enim naturales, et aegre fieri potuerunt spirituales, at usque repraesentare debuerunt illa quae spiritualis ecclesiae sunt; inde est quod perducti sint in Aegyptum, et postea in desertum, et demum in terram Canaanem, per quae repraesentabatur ortus, progressus, et demum instauratio, ecclesiae apud hominem. Ex his nunc constare potest unde est quod tam severe interdictum fuerit filiis Israelis “redire in Aegyptum;” nam per id repraesentavissent quod a spirituali homine facti sint naturales; et quando spiritualis homo fit naturalis tunc non amplius aliqua vera videt et bona percipit, sed cadit in falsa et mala omnis generis.

[65] Sed ad explicationem ipsorum verborum: -“Si dicitis vos, Non habitabimus in terra hac, dicendo, Non, sed [in] terram Aegypti veniemus,” significat aversionem pro statu spirituali, in quo sunt illi qui ab ecclesia, et desiderium ad statum naturalem et ad illa quae naturalis hominis sunt; “ubi non videbimus bellum, et vocem buccinae [non] audiemus, et panem non esuriemus,” significat tunc non infestationem a malis et falsis, atque tunc non tentationes; “bellum” significat infestationem et pugnam a falsis et malis, ac “panem non esurire” significat non desiderare bonum, quod fit illis qui in falsis et malis sunt, proinde illis qui mere naturales sunt; mala et falsa non infestant illos, quia in illis sunt, et non sciunt aliquid de veris et bonis; “et ibi habitabimus” significat vitam naturalem;

[66] “Sed si vos posueritis facies vestras ad veniendum Aegyptum, et veneritis ad peregrinandum ibi,” significat si ex amore desiderent vitam naturalem; “erit gladius, a quo vos timetis vobis, ibi prehendet vos in terra Aegypti,” significat falsa destruentia vera; “et fames de qua vos solliciti estis, ibi adhaerebit post vos in Aegypto,” significat defectum cognitionum veri et boni; “et ibi moriemini” significat inde desolationem ecclesiae ac damnationem; “et omnes viri qui posuerunt facies suas ad veniendum in Aegyptum, ad peregrinandum ibi, morientur gladio, fame et peste,” significat similia quae prius (“pestis” significat vastationem omnis boni et veri); “nec erit illis residuus aut evadens” significat quod prorsus nihil veri et boni supererit; “et eritis in maledictionem, in stuporem, in execrationem et in opprobrium,” significat damnationis omnia; “neque videbitis amplius locum hunc” significat quod non aliquid ecclesiae erit apud illos amplius.

[67] Apud Ezechielem,
“Duae mulieres filiae unius matris fuerunt, quae scortatae sunt in Aegypto; ….nomina earum Ohola major natu, …quae Samaria…, et Oholiba…quae Hierosolyma. Ohola scortata est sub Me, et amavit..Assyrios propinquos, ….et dedit scortationes suas super delectum filiorum Aschuris omnium, ….attamen scortationes suas ex Aegypto non deseruit, nam cum ea concubuit in adolescentia sua; ….ideo tradidi eam in manum amasiorum ejus, …filiorum Aschuris…; illi revelarunt nuditatem ejus, filios ejus et filias ejus ceperunt, et ipsam gladio tandem occiderunt. ….Vidit soror ejus Oholiba, et corrupit amorem suum plus quam illa, et scortationes suas supra scortationes sororis suae, filios Aschuris adamavit; ….addidit enim ad scortationes suas, quando enim vidit viros pictos super pariete, imagines Chaldaeorum pictas minio, ….quibus omnibus species ducum, similitudinem filiorum Babelis, Chaldaeorum; ….et venerunt ad eam filii Babelis ad concubitum amorum, et polluerunt eam per scortationem suam; ….multiplicavit scortationes suas dum recordata est dierum adolescentiae suae, quibus scortata est in terra Aegypti, adamavit supra pellices eorum, eo quod caro asinorum caro eorum, et effluvium equorum effluvium eorum; ita commendasti scelus adolescentiae tuae, cum ornasti ex Aegypto mammas tuas….: quamobrem, Oholiba, ….excitabo amasios tuos contra te filios Babelis et omnes Chaldaeos, ….et omnes Assyrios cum illis; ….filios tuos et filias tuas capient, et posteritas tua consumetur per ignem, exuent tibi vestes tuas, et sument vasa ornatus tui: ita cessare faciam facinus tuum a te, et scortationem tuam e terra Aegypti, ut non tollas oculos tuos ad illos, et Aegypti non recorderis amplius; ….ebrietate et tristitia impleberis, calice devastationis et desolationis” (xxiii. 2-33, et porro ad finem):
ut sciatur quod per “Aegyptum” significetur naturalis homo, hic separatus a spirituali, et per “Aschurem” rationale, hic ratiocinatio ex illis quae naturalis hominis sunt, velim etiam summatim illa explicare: “Duae mulieres filiae unius matris fuerunt, quae scortatae in Aegypto,” significat falsificationes veri et boni; et quia filii Jacobi mere naturales homines fuerunt, idololatrica Aegyptiorum imbuerunt, per quod significatur quod falsificaverint omnia vera ecclesiae: “nomina earum Ohola major natu, quae Samaria, et Oholiba, quae Hierosolyma,” significat utramque ecclesiam spiritualem et caelestem, quas repraesentaverunt posteri Jacobi; Israelitae qui in Samaria ecclesiam spiritualem, et Judaei in Hierosolyma ecclesiam caelestem, utraque ex eadem matre, quae est Divinum Verum:

[68] “Ohola scortata est sub Me” significat falsificationem Divini Veri quod in Verbo: “et amavit Assyrios propinquos, et dedit scortationes suas supra delectum filiorum Aschuris omnium,” significat confirmationes per multa ratiocinia: “attamen scortationes suas ex Aegypto non deseruit, nam cum ea concubuit in adolescentia sua,” significat quod usque prosecuti sint idololatrica: “ideo tradidi eam in manum amasiorum ejus filiorum” significat ratiocinia confirmantia idololatrica; “illi revelarunt nuditatem ejus, filios ejus et filias ejus ceperunt, et ipsam gladio tandem occiderunt,” significat deprivationem omnis veri et boni, et inde exstinctionem ecclesiae apud illos; “nuditas” est deprivatio, “filii et filiae” sunt vera et bona, et “{1}Ohola” est ecclesia: “vidit soror ejus Oholiba, et corrupit amorem suum plus quam illa, et scortationes suas supra scortationes sororis suae,” significat devastationem ecclesiae caelestis, quam gens Judaica, quae in Hierosolyma, repraesentavit; quae “corrupisse amorem [plus] quam ejus soror” dicitur, cum perverterit et adulteraverit bona Verbi et inde doctrinae; nam plus peccat qui corrumpit seu pervertit bona ecclesiae quam qui vera ejus:

[69] “filios Aschuris adamavit” significat per ratiocinationes contra vera et bona: “addidit super scortationes suas, cum vidisset viros pictos super pariete, imagines Chaldaeorum pictos minio,” significat phantasias ex fallaciis sensuum, quae sunt sensualis hominis, et exinde argumentationes, unde falsificationes: “quibus omnibus species ducum, similitudinem filiorum Babelis, Chaldaeorum,” significat apparentiam sicut veritatum praecipuarum, quae reliquis praeferendae: “et venerunt ad eam filii Babelis, et polluerunt eam per scortationem suam,” significat conjunctionem cum falsis mali ex amore sui: “multiplicavit scortationes suas, dum recordata est dierum adolescentiae suae, quibus scortata est in terra Aegypti,” significat quod confirmaverit idololatrica sua, et falsa mali, quae ex naturali homine imbuerat, et sic falsificata sua auxerit: “adamavit supra pellices eorum, eo quod caro asinorum caro eorum, et effluvium equorum effluvium eorum,” significat cupiditates amoris erga illa, quia ex proprio voluntario eorum, et inde ex proprio intellectuali; “caro asinorum” est proprium voluntarium, et “effluvium equorum” est proprium intellectuale inde, quae pervertunt omnia:

[70] “ita commendasti scelus adolescentiae tuae, cum ornasti [ex] Aegypto mammas tuas,” significat amorem falsi implantatum a prima aetate, et ex illa delectationem: “quamobrem, Oholiba, excitabo amasios tuos contra te, filios Babelis et omnes Chaldaeos, et Assyrios cum illis,” significat destructionem ecclesiae per mala ex amore sui, et per falsa ex fastu propriae intelligentiae, quibus internecinum odium inest contra bona et vera doctrinae: “filios tuos et filias tuas capient” significat vera et bona ecclesiae quae destruent: “et posteritas tua consumetur per ignem” significat quod reliqua inde peritura sint per amores terrestres: “exuent tibi vestes tuas, et sument vasa ornatus tui,” significat quod deprivabunt omni intelligentia et scientia, quae ecclesiae decus; “ita cessare faciam facinus tuum a te, et scortationem tuam e terra Aegypti,” significat quod sic falsificari vera non possint: “ut non tollas oculos tuos ad illos, et Aegypti non recorderis amplius,” significat dum non amplius est aliquis intellectus veri, nec scientia veri: “ebrietate et tristitia impleberis” significat insaniam in spiritualibus et aversationem: “calice devastationis et desolationis” significat falsa mali quae prorsus devastant et desolant omnia bona et vera ecclesiae.

[71] Apud eundem,
“Scortata es cum filiis Aegypti, vicinis tuis magnis carne, et multiplicasti scortationem tuam, ….et scortata es cum filiis Aschuris, et satietas tibi nulla; ….et multiplicasti scortationem tuam usque ad terram negotiationis tuae Chaldaeam, sed neque tunc satiata es” (xvi. 26, 28, 29):
haec de abominationibus Hierosolymae, per quam significatur ecclesia quoad doctrinam; et per “scortationes” significantur falsificationes veri doctrinae ac Verbi: “quare scortata es cum filiis Aegypti, vicinis tuis magnis carne,” significat falsificationes a naturali homine, ubi sunt omnia mala et falsa; “caro” significat proprium hominis quod residet in naturali homine, et in se non est nisi quam malum et inde falsum: “et scortata es cum filiis Aschuris” significat falsificationes per ratiocinationes: “et satietas tibi nulla” significat cupiditatem falsificandi vera absque fine: “et multiplicasti scortationem tuam usque ad terram negotiationis tuae Chaldaeam” significat falsificationes ex sensuali homine, ubi mere fallaciae, ex quibus homo prorsus rejicit et negat et quoque blasphemat vera; “terra negotiationis” significat unde omnia falsa comparantur, et sensuale est scaturigo omnium malorum et inde falsorum; homo etiam nascitur primum sensualis, dein fit naturalis, tum rationalis, et tandem spiritualis, et qui falsificat vera ecclesiae fit iterum naturalis et tandem sensualis: “sed neque hoc satiata es” significat cupiditatem destruendi vera ecclesiae immensam.

[72] Apud Joelem,
“Aegyptus in vastitatem erit, et Edom in desertum vastitatis, propter violentiam filiorum Jehudae, quorum fuderunt sanguinem innocentem in terra sua” (iv. [B. A. iii.] 19):
“Aegyptus in vastitatem erit” significat quod naturalis homo absque veris, et inde in meris falsis erit; “et Edom in desertum vastitatis” significat quod naturalis homo absque bonis et inde in meris malis erit; “propter violentiam filiorum Jehudae, quorum fuderunt sanguinem innocentem,” significat quia vim intulerunt veris et bonis Verbi, quae perverterunt.

[73] Similia involvunt bella inter filios Israelis et Aegyptios, tum bella inter filios Israelis et Assyrios, ut et inter Assyrios et Aegyptios (Ut 2 Reg. xxiii. 29 ad fin.; cap. xxiv.: Esai. x. 3-5); et in Libro Primo Regum,
Quod sub rege Rechabeamo ascenderit rex Aegypti contra Hierosolymam, et sumpserit thesauros Domus Jehovae, et thesauros domus regis, et quod sumpserit scuta quae fecerat Salomo, et plura alia (xiv. 25, 26);
nam in omnibus historicis Verbi, aeque ac in propheticis ejus, est sensus spiritualis; omnia enim historica Verbi sunt repraesentativa spiritualium et caelestium quae caeli et ecclesiae, et verba ibi sunt significativa: per id quod “rex Aegypti sumpserit thesauros domus Jehovae et domus regis,” et plura, repraesentabatur devastatio ecclesiae quoad cognitiones boni et veri a scientificis false applicatis quae in naturali homine.

[74] Qualis est naturalis homo quando subordinatus spirituali, et qualis est quando separatus ab illo, plene describitur in Exodo, in sensu interno ibi: qualis est naturalis homo quando subordinatus et sic conjunctus spirituali, describitur ibi ubi agitur de Josepho, et de filiis Israelis a Josepho illuc vocatis, et habitantibus in terra Goschen, quae fuit optima terrarum Aegyptum; ubi agitur de Josepho, describitur dominium Domini super naturalem hominem, nam per “Josephum” in sensu spirituali intelligitur Dominus, et per “Aegyptum” naturalis homo, perque “filios Israelis” spiritualis homo. At postea describitur naturalis homo qualis est cum separatus a spirituali, per Pharaonem, quod filios Israelis graviter servire fecerit; et dein vastatio ejus quoad omnia vera et bona ecclesiae describitur per miracula, quae erant totidem plagae, ibi facta, et demum interitus per submersionem Pharaonis et omnis exercitus ejus in Mari Suph.

[75] Miracula, per quae in sensu spirituali describitur vastatio naturalis hominis separati a spirituali, erant sequentia:
Quod baculus Aharonis conversus sit in serpentem: quod aquae in flumine conversae sint in sanguinem, ita ut moreretur piscis, et feteret flumen (Exod. vii.):
Quod ex fluviis et stagnis productae sint ranae super terram Aegypti: quod pulvis terrae Versus sit in pediculos: quod colluvies volatilium noxiorum immissa sit in domum Pharaonis, servorum ejus, et in omnem terram Aegypti (Exod. viii.):
Quod ulcus efflorescens pustulis factum sit super hominem et super bestiam: quod pluvia grandinis gravis commixtae igni depluerit super Aegyptum (Exod. ix.):
Quod locusta immissa sit super terram, quae comedit herbam et omnem fructum arboris: quod caligo tenebrarum facta sit in omni terra Aegypti (Exod. x.):
Quod omnia primogenita in terra Aegypti mortua sint (Exod. xi.):
Demum quod Aegyptii, postquam filii Israelis mutuo petierint ab illis, et sic surripuerint illis vasa auri et argenti, ac vestes [(Exod. xii. 35, 36)], (per quae significantur cognitiones boni et veri,) submersi sint in Mari Suph [(Exod. xiv. 28)] (per quod significatur infernum).
Per omnia illa describitur quomodo vastatur naturalis homo, quod fit quando a se rejicit omnia vera et bona ecclesiae, et imbuit falsa et mala, usque dum amplius non aliquod verum et bonum ecclesiae residuum est. (sed illa omnia ample quoad sensum spiritualem in Arcanis Caelestibus quae super explicata videantur.) Inde constare potest quid significatur
Per “plagas et morbos Aegypti” (Deutr. vii. 15; cap. xxviii. 60);
Quid per “submergi flumine Aegypti” (Amos viii. 8; cap. ix. {1}5):
et unde est quod Aegyptus dicatur
“Terra servitutis” (Mich. vi. 4);
Tum “terra Chami” (Psalm. {2}cv. 23);
Ac “fornax ferri” (Deutr. iv. 20; 1 Reg. viii. {3}51).
Haec de Aegypto; ex quibus manifeste patet quod “Aegyptus” significet naturalem hominem in utroque sensu.

655. “Ubi et Dominus noster crucifixus est.” – Quod significet a quibus, nempe malis et inde falsis oriundis ex amore infernali, rejectus et condemnatus sit, constat ex eo, quod ipsa mala et inde falsa oriunda ex amore infernali Dominum rejiciant et condemnent: illa mala et inde falsa significantur per “Sodomam et Aegyptum;” quare dicitur de urbe Hierosolyma, quod vocetur ita spiritualiter, nam “vocari spiritualiter” significat ipsum malum et inde falsum.

[2] Sunt inferna distincta in duo regna, opposita duobus regnis in caelis: regnum oppositum regno caelesti est a tergo, et illi qui ibi sunt vocantur genii; id regnum est quod in Verbo intelligitur per “diabolum:” regnum autem oppositum regno spirituali est antrorsum, et illi qui ibi sunt vocantur mali spiritus; id regnum est quod in Verbo intelligitur per “satanam.” Haec inferna, seu haec duo regna in quae inferna distincta sunt, intelliguntur per “Sodomam” et “Aegyptum.” Sive dicas mala et inde falsa, sive dicas illa inferna, idem est, quoniam omnia mala et inde falsa ab illis ascendunt.

[3] Quod “Judaei, qui Hierosolymae, crucifixerint Dominum,” significat quod mala et inde falsa quae amaverunt crucifixerint Ipsum; nam omnia quae memorantur in Verbo de passione Domini repraesentabant statum perversum ecclesiae apud illam gentem; tametsi enim sanctum habuerunt Verbum, attamen per traditiones perverterunt omnia ibi, usque dum non amplius aliquod Divinum Bonum et Verum apud illos residuum fuerit; et cum Divinum Bonum et Verum, quae sunt in Verbo, non residuum est, tunc mala et falsa ex amore infernali loco illorum succedunt, et illa sunt quae crucifigunt Dominum. (Quod talia per passionem Domini significentur, videatur supra, n. 83, 195 [c], 627 [c]. Quod Dominus dicatur “occisus” significet quod rejectus et negatus, etiam supra, n. 328. Et quod Judaei tales fuerint, supra, n. 122, 433 [e], 619 [a]; et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 248.)

[4] Quoniam hic dicitur, “ubi Dominus crucifixus est,” dicetur quid apud Judaeos significabat “crucifixio” seu “suspensio super ligno.” Erant binae poenae mortis apud illos, crucifixio et lapidatio; et per “crucifixionem” significabatur condemnatio et maledictio propter destructionem boni in ecclesia, et per “lapidationem” significabatur condemnatio et maledictio propter destructionem veri in ecclesia. Quod “crucifixio” significaverit condemnationem et maledictionem propter destructionem boni in ecclesia, erat causa quia “lignum,” super quo suspendebantur, significabat bonum, ac in opposito sensu malum, utrumque voluntatis; et quod “lapidatio” significaverit condemnationem et maledictionem propter destructionem veri in ecclesia, erat causa quia “lapis,” quo fiebat lapidatio, significabat verum, et in opposito sensu falsum, utrumque intellectus: omnia enim quae apud gentem Israeliticam et Judaicam instituta fuerunt, erant repraesentativa et inde significativa. (Quod “lignum” significet bonum, ac in opposito sensu malum, et quod “lapis” significet verum, ac in opposito sensu falsum, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 643, 3720, 8354.) Sed quia hactenus ignotum fuit unde Judaeis et Israelitis poena crucis et poena lapidationis fuit, et tamen interest ut sciatur, velim etiam confirmationes ex Verbo adducere, ut sciatur quod binae illae poenae etiam repraesentativae fuerint.

[5] Quod “suspensio super ligno” seu “crucifixio” indicta fuerit propter destructionem boni in ecclesia, et quod sic repraesentaverit malum ex amore infernali, ex quo condemnatio et maledictio, constare potest a sequentibus locis: -Apud Mosen,
“Si fuerit filius contumax et rebellis, non obediens voci patris et matris, ….lapidabunt eum omnes viri urbis lapidibus ut moriatur. ….Et si fuerit in viro crimen et judicium mortis et occisionis, suspendes eum super ligno; non pernoctabit cadaver ejus super ligno, sed sepeliendo sepelies eum in die eodem; nam maledictio Dei suspensus, et non polluas terram tuam” (Deutr. xxi. [18,] 20-23):
per “non obedire voci patris et matris” in sensu spirituali significatur vivere contra praecepta et vera ecclesiae; quare poena lapidationis ei fuit: “viri urbis” qui lapidabunt eum, significant illos qui in doctrina ecclesiae sunt; “urbs” significat doctrinam: “si fuerit in viro crimen, judicium mortis, suspendes eum ligno,” significat si malum fecerit contra bonum Verbi et ecclesiae, id quia crimen mortis erat, suspenderetur super ligno, nam “lignum” in Verbo significat bonum, et in opposito sensu malum: “non pernoctabit cadaver ejus super ligno, sed sepelies eum die eodem,” significat ne [esset] repraesentativum damnationis aeternae: “ne polluas terram tuam” significat quod foret scandalo ecclesiae.

[6] In Threnis,
“Cutes nostrae sicut clibanus denigratae sunt propter procellas famis, mulieres in Zione compresserunt, virgines in urbibus Jehudae; principes manu eorum suspensi sunt, facies senum non honoratae; juvenes ad molendum abduxerunt, et pueri in ligno corruunt” (v. 10-13):
per “Zionem” intelligitur ecclesia caelestis, quae in bono amoris in Dominum est, quam ecclesiam gens Judaica repraesentabat; per “virgines in urbibus Jehudae” significantur affectiones veri ex bono amoris; quod vera ex bono perierint per falsa ex malo, significatur per quod “principes manu eorum suspensi sint;” per “facies senum,” quae non honoratae, significantur bona sapientiae; per “juvenes,” qui adducti ad molendum, significantur vera ex bono, et per “molere” significatur comparare falsa et confirmare illa ex Verbo; per “pueros” qui “ligno corruunt” significantur bona nascentia pereuntia per mala.

[7] Quoniam per “pistorem” significatur bonum amoris simile quod per “panem,” et per “pincernam” verum doctrinae simile quod per “vinum,” ideo
Pistor propter crimen contra regem Pharaonem suspensus est (Gen. xl. 19-22; cap. xli. 13).
(Quae in Arcanis Caelestibus, n. 5139-5169, explicata videantur.) Quia per “Moabum” intelliguntur illi qui adulterant bona ecclesiae, et quia per “Baalpeorem” significatur adulteratio boni, inde factum est
Quod omnia capita populi suspensi sint coram sole, quia populus scortatus est cum filiabus Moabi, et incurvavit se diis earum, et adjunxit se Baalpeori (Num. xxv. 1-4):
per “scortari cum filiabus Moabi” significatur adulterare bona ecclesiae, et per “suspendi coram sole” significatur condemnatio et maledictio propter destructum bonum ecclesiae.

[8] Quia per “Ajam” significabantur cognitiones boni, et in opposito sensu confirmationes mali, ideo
Rex Ajae suspensus est super ligno, ac postea projectus ad ostium portae urbis, et ipsa urbs combusta est (Jos. viii. 26-29).
Et quia per quinque “reges Emorraeorum” significabantur mala et inde falsa destruentia bona et vera ecclesiae, ideo
Illi reges a Joschua suspensi sunt, et postea projecti in speluncam Makkeda (Jos. x. 26, 27).
per “speluncam Makkeda” significatur dirum falsum ex malo.

[9] Per “suspendi ligno,” seu “crucifigi,” significatur poena mali destruentis bonum ecclesiae, etiam apud Matthaeum,
“Jesus dixit, Mitto ad vos prophetas, sapientes, et scribas; ex iis occidetis, crucifigetis, et flagellabitis In synagogis, et persequemini ab urbe in urbem” (xxiii. 34):
omnia quae Dominus locutus est, ex Divino locutus est; sed Divina ex quibus locutus est, secundum correspondentias, in naturalis cogitationis ideas et inde voces, quales hic et alibi apud Evangelistas sunt, ceciderunt; et quia est spiritualis sensus omnium verborum, ideo per “prophetas, sapientes, et scribas” in eo sensu non illi intelliguntur, sed pro illis verum et bonum doctrinae et Verbi; spiritualis enim cogitatio et inde loquela, qualis est angelis, est absque idea personae; inde per “prophetam” significatur verum doctrinae, per “Sapientes” bonum doctrinae, et per “scribas” Verbum ex quo doctrina; inde sequitur quod “occidere” se referat ad verum doctrinae ecclesiae quod est “propheta,” “crucifigere” se referat ad bonum doctrinae quod est “sapiens,” ac “flagellare” se referat ad Verbum quod est “scriba;” et quod sic “occidere” significet exstinguere, “crucifigere” destruere, ac “flagellare” pervertere: quod ab uno falso doctrinae aberrent in aliud, significatur per “persequi illos ab urbe in urbem;” “urbs” significat doctrinam: hic sensus spiritualis illorum verborum est.

[10] Apud eundem,
Jesus dixit discipulis quod Hierosolymae pateretur, et quod Filius hominis traderetur principibus sacerdotibus et scribis, “et condemnabunt Ipsum, ….tradent Ipsum gentibus, ad illudendum, ad flagellandum et crucifigendum, et tertia die resurget” (xx. 18, 19; Marc. x. 32-34):
sensus spiritualis horum verborum est, quod Divinum Verum in ecclesia, ubi mere falsa doctrinae et mala vitae regnant, blasphemabitur, verum ejus pervertetur, et bonum ejus destruetur: “Filius hominis significat Divinum Verum, quod est Verbum; et “Hierosolyma” significat ecclesiam, ubi mere falsa et mala regnant: per “principes sacerdotes et scribas” significantur adulterationes boni et falsificationes veri, utraeque ex amore infernali: per “condemnare Ipsum et tradere gentibus” significatur Divinum Verum ac Divinum Bonum adjudicare inferno, ac tradere malis et falsis quae inde; “gentes” significant mala quae ab inferno sunt et destruunt bona ecclesiae: “ad illudendum, flagellandum et crucifigendum” significat blasphemationem, falsificationem et perversionem veri ac adulterationem et destructionem boni ecclesiae et Verbi (ut supra); “et tertia die resurget” significat glorificationem Humani Domini plenariam.

[11] Ex his constare potest quid in sensu spirituali significatur per crucifixionem Domini, tum quid per varias illusiones tunc, ut quod “corona ex spinis capiti Ipsius imposita fuerit,” quod “Ipsum calamo percusserint,” quodque “in facies Ipsius exspuerint,” praeter plura quae apud Evangelistas memorantur; quod nempe gens Judaica Ipsum Divinum Verum et Bonum, quod erat Dominus, tam nefarie tractaverit; passus enim est Dominus in Se repraesentari statum nefandum ecclesiae istius. Hoc quoque significatur per id,
Quod portaverit iniquitates eorum (Esai. liii. 11);
nam commune fuit, ut propheta susciperet in se repraesentationem nefandorum ecclesiae; sicut quod Esaias propheta jussus sit ire nudus et discalceatus tres annos, repraesentationis causa quod ecclesia absque bono et vero esset (Esai. xx. 3, 4): quod propheta Ezechiel ligatus funibus obsideret laterem, cui insculpta fuit Hierosolyma, ac ederet placentam hordeorum factam cum excrementis bovis, repraesentationis causa quod verum et bonum ecclesiae a falsis ita obsessum, et a malis ita conspurcatum esset (Ezech. iv. 1-13): quod Hoscheas propheta jussus sit accipere scortum sibi in mulierem, ac liberos scortationum, ad repraesentandum qualis tunc ecclesia fuit (Hosch. i. 1-11): praeter similia alibi. Quod hoc fuerit “portare iniquitates domus Israelis,” seu ecclesiae, aperte dicitur (Ezech. cap. iv. 5, 6). Ex his constare potest quod omnia quae de passione Domini memorantur, fuerint repraesentativa status ecclesiae tunc apud gentem Judaicam.

[12] Haec de poena “suspensionis super ligno” seu “crucifixionis.” Quod altera poena, quae fuit “lapidatio,” significaverit condemnationem et maledictionem propter destructum verum ecclesiae, non hujus loci est ex Verbo confirmare, sed usque constare potest ex locis e Verbo ubi
“lapidatio” memoratur: Ut Exod. xxi. 28-33: Levit. xxiv. 10-17, 23: Num. xv. 32-37: Deutr. xiii. 11 [B. A. 10; cap. xvii. 5-7; cap. xxii. 20, 21, 24: Ezech. xvi. 39-41; cap. xxiii. 45-47: Matth. xxiii. 37: Luc. xiii. 34; cap. xx. 6: Joh. viii. 7; cap. x. 31, 32: et alibi.

656. VERSUS 9, 10.
“Et videbunt ex populis et tribubus et linguis et gentibus corpora illorum dies tres et dimidium; et corpora illorum non permittent poni in monumentis. Et habitantes super terra gaudebunt super illis et laetabuntur, et munera mittent invicem, quoniam illi duo prophetae cruciaverunt habitantes super terra.”
9. “Et videbunt ex populis et tribubus et linguis et gentibus,” significat apud omnes qui in falsis et malis religionis, doctrinae et vitae sunt [n. 657]; “corpora illorum dies tres et dimidium,” significat plenariam exstinctionem Divini Veri ac Divini Boni [n. 958]; “et corpora illorum non permittent poni in monumentis,” significat rejectionem et damnationem illorum [n. 659].
10. “Et habitantes super terra gaudebunt super illis et laetabuntur,” significat jucunda amoris infernalis apud illos qui contra bona et vera ecclesia [n. 660]; “et munera mittent invicem,” significat consociationem illorum [n. 661]; “quoniam illi duo prophetae cruciaverunt habitantes super terra,” significat anxietatem cordis ex illis in ecclesia devastata [n. 662].

657. [Vers. 9.] “Et vidabunt ex populis et tribubus et linguis et gentibus.” –Quod significet apud omnes qui in falsis et malis religionis, doctrinae et vitae sunt, constat ex significatione “videre,” quod sit scire, percipere et intelligere: ex significatione “populorum et tribuum,” quod sint qui in falsis doctrinae et religionis; per “populos” in Verbo intelliguntur omnes qui in veris aut in falsis sunt, sive ab ecclesia sint sive extra ecclesiam ex aliqua religione (videatur n. 175 [a], 331, 625); et per “tribus” in Verbo intelliguntur omnes qui in veris aut falsis doctrinae sunt, nam per “tribus” significantur omnia vera et falsa doctrinae (videatur supra, n. 330. 430, 431, 454); ex his constare potest quod “populi et tribus” significent omnes qui in veris aut falsis religionis et doctrinae sunt; hic qui in falsis, quia dicitur quod “illi videbunt corpora testium tres dies et dimidium, et non permittent illa poni in monumentis:” et ex significatione “linguarum et gentium,” quod sint qui in malis doctrinae et vitae sunt; per “linguas” enim significantur bona aut mala doctrinae et inde religionis (videatur supra, n. 330, 455, 625); et per “gentes” significantur bona aut mala vitae (etiam supra, n. 175, 331, 625); ex quibus constare potest quod “linguae et gentes” significent omnes qui in bonis aut malis doctrinae et vitae sunt; hic qui in malis, nam de illis dicitur quod “visuri corpora testium super platea urbis magnae, nec permittent illa poni in monumentis.”

658. “Corpora illorum dies tres et dimidium.”{1} –Quod significet plenariam exstinctionem Divini Veri ac Divini Boni, constat ex significatione “corporum,” nempe “testium,” quod sint qui apud se exstinxerunt omne Divinum Verum ac Divinum Bonum; per “binos” enim “testes,” quos occiderunt, significantur bona amoris et charitatis ac vera doctrinae et fidei (videatur supra, n. 228, 635); inde per “corpora illorum,” dum occisi, significatur quod illa exstincta, sint; at quia bonum amoris et charitatis ac verum doctrinae et fidei non exstingui possunt nisi quam apud illos qui in falsis doctrinae et in malis vitae sunt, ideo illi intelliguntur, quoniam alii non vident bona amoris et vera doctrinae exstincta: (unusquisque enim videt illa quae Domini sunt, et inde quae caeli et ecclesiae, secundum sui status quale, videt enim ex illo; quare non aliter videt quam qualis ille est: ut qui negat Dominum ac Divinum Ipsius in caelo et in ecclesia, ille non videt illa, quia ex negativo videt; quare is non videt testes vivos, sed “corpora” illorum sicut cadavera; hoc est, bona amoris et vera doctrinae ut nulla, proinde exstincta:) et ex significatione “dierum trium et dimidii,” quod sit plenarium, hic exstinctio plenaria;

[2] quod “tria et dimidium” sint plenarium, est quia “tria” significant integram periodum seu durationem a principio ad finem; proinde ubi de ecclesia agitur, ut hic, “tria et dimidium” significant usque ad finem et simul ad novum principium ejus; quare sequitur quod “post tres dies et dimidium spiritus vitae a Deo intraverit in illos,” et quod “steterint super pedibus suis,” per quae significatur principium novae ecclesiae post finem veteris: nam omne bonum amoris et verum doctrinae in fine ecclesiae exstinctum est; at tunc quoque resuscitatur, quod fit apud illos apud quos nova ecclesia a Domino instauratur, quod etiam significatur per “spiritum vitae” qui intravit in illos. Quod “dies tres et dimidium” significent plenarium seu statum plenum, est quoque ex eo, quod ille numerus simile significet cum numero “septem,” est enim dimidium ejus, ac per numerum dimidiatum, ut et per numerum duplicatum, simile significatur quod per numerum cujus dimidium aut duplum est; ac per numerum “septem” significatur omne, tum plenum et plenarium, et praedicatur de sancto caeli et ecclesiae, de qua illius numeri significatione videatur supra (n. 20, 24, 257, (1)300). Quod numeri majores et congregati ex minoribus simile significent cum simplicibus ex quibus per multiplicationem exsurgunt, videatur etiam supra (n. 430 [a,b]); et quod “tria” significent integram periodum majorem aut minorem, a principio ad finem (supra, n. 532).
@1 [NOTA:–.] 3 1/2: -1 Reg. xvii.; cap. viii.: Luc. iv. 25.$

659. “Et [corpora illorum] non permittent poni in monumentis.” –Quod significet rejectionem et damnationem illorum, constat ex significatione “non poni in monumentis,” seu “non sepeliri,” quod sit damnatio aeterna; nam per “sepeliri” in Verbo significatur exsuscitatio in vitam et resurrectio; quoniam cum homo moritur et sepelitur, tunc exsuscitatur seu resurgit in vitam aeternam. Homo enim post mortem aeque vivit ac in mundo, sed corpus terrestre seu materiale, quod ei inserviverat pro usu in mundo naturali, deponit, et continuat vitam in corpore spirituali; quare sepelitio est modo rejectio quasi exuviarum quas in naturali mundo circumtulit. Quod “sepelitio” significet exsuscitationem in vitam aeternam seu resurrectionem, est quia angeli non sciunt quid mors hominis et quid sepelitio ejus, quoniam illis non est aliqua mors, proinde nec sepelitio, et usque spiritualiter omnia percipiunt; quare ubi “mors” hominis in Verbo nominatur, pro illa percipiunt transmigrationem ejus ab uno mundo in alterum; et ubi “sepelitio” nominatur, percipiunt resurrectionem ejus in vitam. Exinde sequitur quod “non sepeliri” significet non resurrectionem in vitam, sed in damnationem, per quam intelligitur mors spiritualis. Unusquisque quidem homo post excessum e mundo exsuscitatur et resurgit, sed quidam ad vitam, quidam ad damnationem; et quia “sepeliri” significat resurrectionem ad vitam, inde “non sepeliri” significat damnationem, sed hic ab illis qui rejiciunt bona amoris et vera doctrinae, quae per “binos testes” significantur; quare per “non poni in monumentis” seu “non sepeliri” non intelligitur damnatio, nisi solum in idea illorum qui talia condemnant. Quid itaque “sepulchra” in Verbo significant, tum quid “sepeliri” et “non sepeliri,” constare potest ex sequentibus locis.

[2] Quod “sepulchra” significent immunda, proinde etiam infernalia, ex cadaveribus et ossibus quae inibi, constat ex pluribus locis in Verbo: –Ut apud Esaiam,
“Populus qui ad iram provocant Me coram faciebus meis jugiter,…. qui suffiunt super lateribus, qui sedent in sepulchris, et in vastitatibus pernoctant, qui comedunt carnem suis” (lxv. 3,4):
“provocare Jehovam ad iram coram faciebus Ipsius significat peccare contra vera et bona Verbi, et recedere a cultu ibi mandato; “facies Jehovae” sunt illa quae in Verbo revelata sunt: “suffire super lateribus” significat cultum ex falsis doctrinae (“lateres” sunt falsa doctrinae, ac “suffire” est cultus ex illis): “sedere in sepulchris” significat esse in amoribus spurcis: “pernoctare in vastitatibus” significat permanere et vivere in falsis (“vastitates” sunt ubi non vera): “comedere carnem suis” significat appropriare sibi mala infernalia.

[3] Apud Mosen,
“Quisquis tetigerit super superficie agri confossum gladio, aut mortuum, aut os hominis, aut sepulchrum, immundus erit septem diebus,” et postea purificabitur (Num. xix. 16, 18):
per “tangere” in Verbo significatur communicare; quare ne communicarentur falsa et mala, et sic appropriarentur, prohibitum fuit tangere immunda, hic “confossum gladio,” “mortuum,” “os hominis” et “sepulchrum;” quia per “confossum gladio” significatur qui perierat per falsa, et inde damnatus ad infernum, per “mortuum” qui perierat per mala, per “os hominis” significatur falsum infernale, et per “sepulchrum” malum infernale.

[4] Apud Ezechielem,
“Plange super multitudine Aegypti, et descendere fac eam….cum descendentibus foveam;….in medio confossorum gladio cadent;….ibi Aschur et tota congregatio ejus, circum eum sepulchra ejus, omnes confossi qui ceciderunt gladio, cui data sunt sepulchra in lateribus foveae, estque congregatio ejus circa sepulchrum ejus:….Elam et omnis multitudo ejus circa sepulchrum ejus, omnes praeputiati confossi…gladio” (xxxii. 18, 20, 22-24):
per “multitudinem Aegypti” significantur scientifica naturalis hominis, quae mortua sunt, quia non descendunt et formantur ut effectus, conclusa et confirmationes ex veris spiritualis hominis; per “Aschurem” significantur ratiocinationes ex talibus scientificis: quare per “Plange super multitudine Aegypti, et descendere fac eam cum descendentibus in foveam,” significatur dolor propter damnationem eorum qui in illis sunt; per “foveam” significatur infernum ubi talia scientifica mortua regnant, hoc est, scientifica separata a veris quia applicata ad confirmanda falsa doctrinae et mala vitae: per “confossos gladio” significantur hic ut supra illi qui damnati sunt ad inferna propter falsa: “ibi Aschur et tota congregatio ejus” significat ratiocinationes ex illis falsis: per “sepulchra” quae circum Aschurem et in lateribus foveae, ubi “Elam,” et “omnes praeputiati confossi gladio,” significantur inferna ubi illa falsa sunt, hoc est, illi qui in talibus falsis.

[5] Sciendum est quod falsa et mala omnis generis correspondeant immundis et tetris quae in naturali mundo sunt, diriora falsa et mala cadaverosis et quoque excrementitiis fetidis, mitiora falsa et mala paludinosis: inde est quod domicilia illorum in infernis qui in talibus falsis et malis sunt, appareant similia foveis et sepulchris; et si credere velitis, etiam tales genii et spiritus in sepulchris, latrinis et paludibus, quae in nostro mundo sunt, habitant, tametsi illi id nesciunt; causa est quia correspondent, et quae correspondent conjungunt: idem concludi potest ex eo, quod nihil jucundius sit nidore cadaveroso illis qui fuerunt ficarii et venefici, tum qui jucundum perceperunt in violandis feminis; et nihil jucundius est nidore excrementitio illis qui amore imperandi inescati fuerunt, tum qui jucundum in adulteriis, et non jucundum in conjugiis, ceperunt; ac nihil jucundius est nidore paludinoso tum urinoso illis qui se confirmaverunt in falsis, et affectionem veri apud se exstinxerunt: inde est quod inferna, in quibus illi sunt, appareant secundum jucunda correspondentia, quaedam sicut foveae, et quaedam sicut sepulchra.

[6] Ex his quoque patet unde erat,
“Quod obsessi a daemonibus fuerint in sepulchris, et inde egressi sint (Matth. viii. 28, seq.; Marc. v. 2, 3, 5; Luc. viii. 27);
nempe, quia illi obsessi, dum vixerunt in mundo, in falsis ex malo fuerunt, seu in cognitionibus ex Verbo, quas fecerunt mortuas per id quod illas applicuerunt confirmandis malis, tum etiam destruendis genuinis veris ecclesiae, imprimis veris de Domino, de Verbo, deque vita post mortem, quae cognitiones mortuae in Verbo vocantur “traditiones ;” inde erat, quod obsessi a talibus, qui daemones facti sunt,
“In sepulchris fuerint, ac ipsi daemones postea in porcos ejecti, qui praecipitaverunt se in mare (Matth. {1}viii. 31-33):
quod “in porcos {2}injecti fuerint,” erat causa quia, dum vixerunt in mundo, in sordida avaritia fuerunt, nam talis avaritia correspondet porcis, et inde significat illos; quod “in mare se praecipitaverint,” erat causa quia “mare” ibi significat infernum.

[7] Apud Davidem,
“Reputatus sum cum descendentibus in foveam, factus sum sicut Vir non robur: inter mortuos, neglectus, sicut confossi cubantes in sepulchro, quorum non meministi amplius, quique e manu tua excisi sunt; posuisti Me in fovea inferiorum, in tenebris, in profunditatibus. ….Num enarrabitur in sepulchro misericordia tua, veritas..in perditione?” (Ps. lxxxviii. 5-7, 12 [B.A. 4-6, 11]:)
agitur ibi de tentationibus; in sensu supremo de tentationibus Domini, quae describuntur quales fuerunt, quod nempe visus Sibi sicut in inferno inter damnatos; nam tentationes quas Dominus sustinuit fuerunt ita atroces et enormes: quare “Reputatus sum cum descendentibus [in] foveam” significat quod visus Sibi sicut in inferno (“fovea” est infernum); “factus sum sicut vir, non robur,” significat quod tunc visus Sibi sicut absque potentia, nam tentationes immergunt hominem in falsa et mala, quibus nulla est potentia; “inter mortuos, neglectus,” significat inter illos quibus nihil veri et boni, et propterea rejecti; “sicut confossi cubantes in sepulchro” significat sicut qui in falsis ex malo sunt; (“confossi” significant illos qui per falsa pereunt, et “sepulchrum” significat infernum, ex eo, quod illi qui in inferno, spiritualiter mortui (1)sint;) “quorum non meministi amplius, quique e manu tua excisi sunt,” significat deprivatos omni vero et bono; “posuisti Me in fovea inferiorum” significat in locis inferni ubi tales; “in tenebris” significat sicut in falsis; “in profunditatibus” significat sicut in malis:

[8] sequitur nunc precatio ex dolore, ut a tentationibus liberetur; et inter causas etiam hoc, “Num enarrabitur in sepulchro misericordia tua, et veritas in perditione?” significat quod in inferno, ubi et unde mala et falsa, Divinum Bonum ac Divinum Verum non praedicari possint; “misericordia” est Divinum Bonum Divini Amoris, ac “veritas” est Divinum Verum Divinae Sapientiae, “sepulchrum” est infernum ubi et unde mala, et “perditio” est infernum ubi et unde falsa. Ex his etiam patet quod per “sepulchrum” intelligatur infernum, ex eo, quod illi qui in inferno sunt, spiritualiter mortui sint.

[9] Apud Esaiam,
“Ut daret impios sepulchro suo, et divites in mortibus suis” (liii. 9):
haec etiam de Domino, de quo in toto illo capite agitur; hic autem de victoria Ipsius super inferna: et per “impios” quos “daret sepulchro,” intelliguntur mali qui dejicientur in infernum; hic “sepulchrum” manifeste pro inferno, quod “sepulchrum” vocatur ex spiritualiter mortuis qui ibi; et per “divites” quos “daret in mortibus suis,” intelliguntur qui ab ecclesia in falsis ex malo sunt, qui vocantur “divites” ex cognitionibus veri et boni quae illis sunt ex Verbo; falsa ex malo significantur per “mortes,” quoniam illi qui in iis spiritualiter mortui sunt.

[10] Qui de Deo et proximo cogitant male et usque loquuntur bene, et qui de veris fidei et de bonis amoris cogitant insane et loquuntur sane, illi sunt interius sepulchra exterius dealbata, secundum haec Domini verba:
“Vae vobis, Scribae et Pharisaei, hypocritae, quia similes vos facitis sepulchris dealbatis, quae foris quidem apparent pulchra, intus plena sunt ossibus mortuorum, et omni immunditie” (Matth. xxiii. 27, 29; Luc. xi. 47, 48);

[11] et apud Davidem,
“Non in ore cujusvis rectum, medium eorum perditiones; sepulchrum apertum guttur eorum, lingua sua blandiuntur” (Ps. v. 10 [B. A. 9]):
“in ore” significat exterius, “medium” interius; quod interius sit infernum, significatur per quod “guttur eorum sit sepulchrum apertum;” et quod exterius sit hypocriticum et sicut sanum, significatur per quod “linguae blandiantur.” Ex his et ex aliis in Verbo locis, constare potest quid significatur per “sepulchrum.”

[12] Quando itaque agitur de illis qui in falsis ex malo sunt, tunc per “sepulchrum” illorum intelligitur infernum, ex quo et in quo id falsum; at vero ubi agitur de illis qui in veris ex bono sunt, tunc per “sepulchrum” intelligitur remotio et rejectio falsi ex malo, ac per “sepulturam” intelligitur exsuscitatio et resurrectio in vitam, tum quoque regeneratio; nam apud hominem qui in veris ex bono est, removetur falsum ex malo ac rejicitur in infernum; et ipse quoad interiora, quae sunt spiritus ejus, resurgit, ac vitam veri ex bono, quae est vita spiritualis, init: in hoc sensu intelligitur “sepultura” in sequentibus locis:

[13] Apud Johannem,
“Ne miremini, quoniam veniet hora in qua omnes qui in monumentis audient vocem Filii hominis, et exibunt: qui bona fecerunt, in resurrectionem vitae; qui vero mala fecerunt, in resurrectionem judicii” (v. 28, 29):
per haec non intelligitur quod illi qui in sepulchris seu in monumentis sunt, audituri sint vocem Domini et exituri; quoniam omnes post mortem aeque vivunt homines sicut in mundo, cum sola differentia quod post mortem vivant in corpore spirituali, et non in materiali; quare per “exire e monumentis significatur e corpore materiali, quod fit primum cum unoquovis statim post mortem, et postea dum ultimum judicium existit; nam tunc removentur exteriora, et aperiuntur interiora, apud omnes apud quos prius non factum est; illi apud quos interiora sunt caelestia, resurgunt in vitam; at illi apud quos interiora sunt infernalia, resurgunt in mortem; quod intelligitur per “Qui bona fecerunt, exibunt in resurrectionem vitae; qui vero mala fecerunt, in resurrectionem judicii.”

[14] Quod hoc sit “exire e monumentis” seu “e sepulchris,” evidentius adhuc patet apud Ezechielem,
“Ecce Ego aperturus sepulchra vestra, et ascendere faciam vos e sepulchris vestris, popule mi, et deducam vos super terram Israelis, ut cognoscatis quod Ego Jehovah, ac aperuero sepulchra vestra, et ascendere fecero vos e sepulchris vestris, popule mi, et dedero spiritum meum in vobis, ut vivatis, et collocavero vos super terra vestra” (xxxvii. [12,] 13, 14):
agitur ibi de “ossibus aridis” visis prophetae super faciebus vallis, super quae adducti apparuerunt nervi, ascendit caro, et obducta est cutis; et quae, postquam spiritus Dei in illa missus est, revixerunt et steterunt super pedibus: quod per “ossa illa” intelligatur tota domus Israelis, aperte dicitur his verbis,
“Fili hominis, ossa haec tota domus Israelis sunt; ecce dicentes, Exaruerunt ossa nostra, et periit spes nostra, excisi sumus nobis” (vers. 11);
quae domus assimilata est ossibus aridis, quia in falsis et malis erant, quae non aliquam vitam habent, ex non correspondentia cum caelo quoad nervos, carnem et cutem; nam “ossa” significant vera in ultimo ordinis super quibus fundantur vera spiritualia, at “ossa arida” falsa ex malo: inde constare potest quod per “aperire sepulchra, et ascendere facere populum e sepulchris, significetur exsuscitare e falsis a malo, ita a mortuis, et indere vera ex bono, ita vitam, quae vita est “spiritus Dei” ex quo revixerunt; hoc itaque est “ascendere facere populum e sepulchris:” ecclesia, quae ex illis formabitur, significatur per “terram Israelis,” super quam deducentur, et super qua collocabuntur.

[15] Memoratur apud Matthaeum,
“Quod post passionem Domini monumenta aperta sint, et multa corpora dormientium e monumentis suis ingressi sint in sanctam urbem, et apparuerint multis (xxvii. 52, 53):
quod “monumenta fuerint aperta,” et quod “multa corpora dormientium apparuerint,” simile significat quod supra apud Ezechielem, ubi dicitur quod “Jehovah aperturus sit sepulchra, et ascendere facturus eos e sepulchris,” nempe regenerationem, et resurrectionem fidelium ad vitam; non quod ipsa illa corpora, quae in monumentis jacuerunt, resurrexerint, sed quod apparuerint, ut significaretur tam regeneratio quam resurrectio ad vitam a Domino. Praeterea per eadem illa verba intelliguntur illi qui in Verbo dicuntur “vincti in fovea,” quos Dominus, postquam absolvit totum opus redemptionis, liberavit; nam multi fideles non salvari potuerunt antequam Dominus in mundum venerat, ac inferna subjugaverat; interea illi in locis quae vocantur “foveae,” usque ad adventum Domini, detenti fuerunt, ac a Domino liberati statim post adventum Ipsius; hae foveae etiam repraesentabantur per “monumenta” quae aperiebantur, et illi qui ibi per “dormientes,” qui post resurrectionem Domini, ut dicitur, “apparuerunt multis in sancta urbe;” “sancta urbs” erat Sion et Hierosolyma, sed per illas intelligitur caelum, quo sublati a Domino; nam utraque illa urbs potius erat profana quam sancta. Ex his constare potest quid per id miraculum et quid per illam apparentiam repraesentabatur et significabatur.

[16] Quoniam per “terram Canaanem” non modo significatur ecclesia sed etiam caelum, et per “sepulturam” resurrectio ad vitam, ideo
Abraham emerat ab Ephrone agrum, in quo spelunca Machpelah quae coram Mamre (Gen. xxiii.);
Et ibi Abraham, Isacus et Jacobus cum uxoribus eorum sepulti sunt (Gen. xxiii.; cap. xxv. 9, 10; cap. xxxv. 29; cap. xlix.; cap. |l|.).
Singula quae memorantur de spelunca illa, quod nempe fuerit “in agro Ephronis, quod coram Mamre,” et plura, significabant resurrectionem ad vitam (quae videantur explicata in Arcanis Caelestibus). Quapropter etiam Josephus praecepit
Quod ascendere facerent ossa illius in terram Canaanem (Gen. l. 24-26);
Quod etiam factum est (Exod. xiii. 19; Jos. xxiv. 32);
et hoc ex causa quia “terra Canaan,” ut dictum est, significabat Canaanem caelestem, quae est caelum. Propter repraesentationem resurrectionis in caelum per sepulturam, etiam
David et reges post illum sepeliebantur in Sione (1 Reg. ii. 10; cap. xi. 43; cap. xiv. 17, 18; cap. xv. 8, 24; cap. xxii. 51 [B. A. 50: 2 Reg. viii. 24; cap. xii. 22 [B. A. 21]; cap. xiv. 20; cap. xv. 7, 38; cap. xvi. 20):
causa erat quia “Sion” significabat ecclesiam caelestem et caelum ubi Dominus.

[17] Quod “sepultura” significet resurrectionem, etiam constare potest ex eo, quod de mortuis passim dicatur quod “collecti sint ad patres suos,” et “ad populos suos:” “ad patres,” in Genesi,
Jehovah dixit ad Abrahamum, “Tu venies ad patres tuos in pace, et sepelieris in senio bono” ((1)xv. 15);
et in Secundo Libro Regum,
Jehovah de Joschia rege Jehudae, “Ecce Ego colligens te ad patres tuos, et colligeris in sepulchrum tuum in pace” (xxii. 20):
et “ad populos,” in Genesi,
“Exspiravit et mortuus est Abraham in senectute bona, senex et satur, et collectus ad populos suos” (xxv. 8);
alibi,
“Exspiravit et mortuus est Isacus, et collectus ad populos suos, senex et satur dierum” (xxxv. 29);
et alibi,
“Jacobus….exspiravit, et collectus ad populos suos” (xlix. 33):
“ad patres” et “ad populos” est ad suos, hoc est, ad sui similes in altera vita; nam quisque post mortem venit ad similes, cum quibus in aeternum victurus. Non dici potest colligi ad patres et ad populos in sepulchro; nam etiam de Abrahamo dicitur, quod “colligeretur ad patres,” et quod “collectus ad populos esset,” cum mortuus, ac sepultus in novo monumento, ubi nondum aliquis ex patribus ejus aut ex populis ejus praeter Saram uxorem, antea fuit.

[18] Apud Hiobum,
“Cognosces quod pax tabernaculum tuum,….et liberi tui sicut herba terrae; venies in senio ad sepulchrum, sicut ascendere acervi in tempore suo” (v. 24, 25 [, 26]);
per “tabernaculum” in Verbo significatur sanctum cultus ac bonum amoris, quia cultus Divinus antiquissimis temporibus fiebat in tabernaculis, et quia cultus eorum erat ex bono amoris caelestis, ideo per “tabernaculum” etiam significatur id bonum; quoniam bono caelesti est genuina pax, ideo dicitur, “Cognosces quod pax tabernaculum tuum:” vera ex illo bono, et illorum incrementa, significantur per “liberos” qui “erunt sicut herba terrae;” nam “filii” et “liberi” significant vera ex bono, similiter “herba terrae:” quod postquam sapientia imbutus est, in caelum venturus sit, significatur per “Venies in senio in sepulchrum;” “senium” significat sapientiam, et “venire in sepulchrum” seu “sepeliri” resurrectionem; quae quia intelligitur, ideo dicitur, “sicut ascendere acervi in tempore suo.”

[19] Ex his paucis constare potest quod “sepulchra,” ex cadaveribus et ossibus inanimatis inibi, significent infernalia, at quod “sepelitio” significet rejectionem illorum, proinde etiam resurrectionem; nam dum homo materiale suum corpus rejicit seu exuit, tunc induit spirituale, cum quo resurgit: inde quoque est, quod ipsa mors hominis in sensu spirituali significet continuationem vitae ejus, tametsi in malo sensu damnationem, quae est mors spiritualis. Quoniam “sepelitio” quoad hominem significat resurrectionem, et quoque regenerationem, ideo “sepelitio” quoad Dominum significabat glorificationem Humani Ipsius; Dominus enim totum Humanum suum glorificavit, hoc est, Divinum fecit; quapropter cum illo glorificato, hoc est, Divino facto, tertio die resurrexit: hoc nisi factum fuisset, nemo hominum potuisset ad vitam resurgere; resurrectio enim ad vitam homini est unice ex Domino, et quidem ex eo quod univerit Divinum Humano suo; ex qua unione, quae proprie intelligitur per glorificationem, est homini salvatio: hoc quoque involvit
Quod Dominus dixit de muliere quae super caput Ipsius effudit ungnentum balsamicum, quod ad sepelitionem Ipsius id fecerit (Matth. xxvi. 7, 12; Marc. xiv. 8; Joh. xii. 7):
per “unctionem” enim significatur glorificatio illa, et quia ex eo homini est salus, ideo de muliere illa dicitur,
“Amen dico vobis, ubicunque praedicabitur Evangelium hoc in toto mundo, perhibebitur etiam quod fecit haec in memoriam ejus” (Matth. [xxvi.] vers. 13).
Hoc quoque repraesentatum est per
Quod vir qui conjectus est in sepulchrum Elisaei, cum tangeret ossa illius, revixerit (2 Reg. xiii. 20, 21):
per Elisaeum enim repraesentatus est Dominus quoad Divinum Verum, et hoc facit vitam caeli in quam homo exsuscitatur.

[20] Quoniam “sepeliri” et “sepultura” significat tam resuscitationem in vitam quam regenerationem, ideo per “non sepeliri,” et per “extrahi e monumentis,” significatur non resurrectio ad caelum nec regeneratio, sed resurrectio ad infernum, proinde damnatio; ut in sequentibus locis: –Apud Esaiam,
“Tu projectus es e sepulchro tuo sicut surculus abominabilis, vestimentum occisorum, confossorum gladio, qui descendunt ad lapides foveae, sicut cadaver conculcatum; non adunaberis cum iis in sepulchro, nam terram tuam perdidisti, populum tuum occidisti, non nominabitur in aeternum semen malitiosorum” (xiv. 19, 20):
haec de rege Babelis, per quem significatur profanatio Divini Veri: quare, “Tu projectus es e sepulchro tuo” significat quod damnatus ad infernum: “sicut surculus abominabilis, vestimentum occisorum, confossorum gladio,” significat falsificationem veri et profanationem ejus; “surculus abominabilis” est verum falsificatum; “vestimentum occisorum, confossorum gladio,” est verum adulteratum et prorsus destructum per dira falsa: “qui descenderunt ad lapides foveae, sicut cadaver conculcatum,” significat ad infernum ubi sunt falsa mali; “cadaver conculcatum” significat spiritum infernalem apud quem omne est spiritualiter mortuum ex prorsus destructo bono: “non adunaberis cum iis in sepulchro,” significat non consociationem cum illis qui resurrexerunt ad vitam; nam “in sepulchro esse,” seu “sepultus esse,” significat illam resurrectionem; ac vicissim, “projectus e sepulchro,” damnationem: “terram tuam perdidisti, populum tuum occidisti,” significat quod ecclesiam et illos qui in veris ex bono ibi, per falsa mali destruxerit: “non nominabitur in aeternum semen malitiosorum” significat dissociationem et separationem aeternam.

[21] Apud Jeremiam,
“Jehovah dixit super filiis et super filiabus qui nascuntur in loco hoc, et super matribus eorum quae parient eos, et super patribus eorum qui generabunt eos in terra hac; mortibus aegris morientur, ita ut non plangantur, neque sepeliantur, in stercus super faciebus terrae erunt, aut gladio aut fame consumentur, ut sit cadaver eorum in cibum avibus caelorum et bestiae terrae” (xvi. 3,4):
haec de ecclesia vastata quoad omne bonum et verum: per “filios et filias” ac per “matres et patres” in sensu spirituali non intelliguntur filii et filiae, matres et patres, sed ecclesiae vera et bona tam exteriora quam interiora; “filii et filiae” sunt vera et bona exteriora; “matres et patres” sunt vera et bona interiora, quae “matres et patres” vocantur quia gignunt et producunt exteriora: quod “mortibus aegris morientur, ita ut non plangantur neque sepeliantur,” significat condemnationem ad infernum propter dira falsa: “in stercus super faciebus terrae erunt” significat spurcum infernale, quod est malum conspurcans bonum et verum ecclesiae: “gladio aut fame consumi significat destrui a falsis et malis: “ut sit cadaver in cibum avibus caelorum et bestiae terrae” significat consumptum ac ulterius consumendum a cupiditatibus amoris falsi et mali.

[22] Apud eundem,
“Venit tumultus usque ad finem terrae, quia lis Jehovae contra gentes; judicium intrabit cum omni carne, impios tradet gladio . erunt confossi Jehovae in die illo a fine terrae usque ad finem terrae, non plangentur, non colligentur, neque sepelientur; in stercus super faciebus terrae erunt” (xxv. (1) 31, 33):
per haec describitur devastatio ecclesiae in fine ejus, quando ultimum judicium: “tumultus usque ad finem terrae, quia lis Jehovae contra gentes,” significat consternationem omnium qui ab ecclesia, dum visitantur et deteguntur mala illorum; “terra” est ecclesia, “gentes” sunt qui in malis, et abstracte mala, ac “lis Jehovae” contra illa est visitatio et detectio: “judicium intrabit cum omni carne” significat judicium universale quod in fine ecclesiae existit: “impios tradet gladio” significat quod infideles perituri sint per sua falsa: “erunt confossi Jehovae in die illo a fine terrae usque ad finem terrae” significat illos qui pereunt per falsa omnis generis; “confossi Jehovae” sunt qui pereunt per falsa; “a fine terrae ad finem ejus” significat a primis ad ultima ecclesiae, ita falsa omnis generis: “non plangentur, neque colligentur, neque sepelientur,” significat quod non amplius aliqua restauratio et salvatio, sed condemnatio; “planctus” significabat dolorem propter statum hominis talem, et “non planctus” significabat non dolorem quia homo talis ut nulla restauratio: “in stercus super faciebus terrae erunt” significat mere falsum et malum, absque aliqua receptione vitae e caelo; nam homo si non per vera fidei et bona charitatis recipit vitam, est mere mortuus, nam est in meris falsis mali et in malis falsi, quae sunt “cadaver et stercus super faciebus terrae.”

[23] Apud eundem,
“Contra prophetas qui prophetant” mendacium in nomine Jehovae:….”Populus, quibus illi prophetantes, erunt abjecti in plateis Hierosolymae, propter famem et gladium; nec sepeliens iis; ipsi, uxores eorum, et filii eorum et filiae eorum” (xiv. [15,] 16):
“non sepeliri” etiam hic pro non resurgere in vitam, sed in damnationem. (Reliqua videantur supra, n. 652 [d], explicata.) Apud eundem,
“In tempore illo, extrahent ossa regum Jehudae, et ossa principum ejus, et ossa sacerdotum, et ossa prophetarum, et ossa habitatorum Hierosolymae sepulchris eorum, et expandent ea soli et lunae et omni exercitui caelorum quae adamaverunt, et quibus serviverunt, et post quae iverunt, et quae quaesiverunt, et quibus se incurvaverunt; non colligentur, neque sepelientur, in stercus super faciebus terrae erunt”‘ (viii. 1, 2):
per “extrahere ossa e sepulchris” significatur dissociare a populis, hoc est, ejicere e communione cum illis qui in caelo foris inter damnatos, ut fit quando mali intrant societates bonorum, ac postea detecti ejiciuntur; nam de sepelitis dicitur, quod “collecti sint ad populos suos,” ut supra de Abrahamo, Isaco et Jacobo; unde “extrahi e sepulchris” est ex illis ejici: omnes qui ab ecclesia, tum omnia ecclesiae, significantur per “reges, principes, sacerdotes, prophetas et habitatores Hierosolymae;” per “reges” ipsa vera ecclesiae in toto complexu, per “principes” principalia vera, per “sacerdotes” bona doctrinae, per “prophetas” vera doctrinae, per ” habitatores Hierosolymae” omnia ecclesiae inde pendentia;

[24] hic per “ossa illorum,” quae extrahenda, significantur falsa et mala, quae nihil commune habent cum veris et bonis: “expandere illa soli, lunae et omni exercitui caelorum,” significat tradere illa amoribus diabolicis, et inde malis et falsis quae ab inferno; nam “sol” significat amorem in utroque sensu, “luna” fidem in utroque sensu derivatam ab amore illo, et “exercitus caelorum” falsa et mala omnis generis; hic itaque “expandere ossa illis” est prorsus tradere illis, ut non sint nisi amores et cupiditates mali et falsi: “quae adamaverunt, quibus serviverunt, post quae iverunt, quae quaesiverunt, et quibus se incurvaverunt,” significant affectionem et propensionem ad illa exteriorem et interiorem, et inde cultum: “non colligentur, neque sepelientur,” significat quod nusquam redituri ad societates quae sunt caeli, sed quod mansuri apud illos qui in inferno: “in stercus super faciebus terrae erunt” significat tale mortuum et immundum quod ejicitur et conculcatur.
Ex his constare potest quid significatur per
Quod a Joschia rege ossa extracta sint e sepulchris, et combusta super altari (2 Reg. xxiii. 16);
Quod Isabelem comederent canes in agro, nec sepeliens (2 Reg. ix. 10);
Quod Jojakimus, filius(1) Joschiae regis Jehudae, sepultura asini sepeliretur, trahendo et projiciendo procul ultra portas Hierosolymae (Jerem. xxii. 19).

[25] Simile significatur per “sepeliri in Thopheth,” et “in valle Hinnomi,” apud Jeremiam,
“Ecce dies venientes,… quibus non dicetur amplius Thopheth, aut vallis filii Hinnomi, sed vallis occisionis; et sepelient in Thopheto, ideo quod non locus; et erit cadaver populi hujus in cibum avi caelorum, et bestiae terrae, nec abigens terrendo” (vii. 32, 33);
et apud eundem,
“Frangam populum hunc et urbem hanc, sicut frangitur vas figuli, quod non potest reparari amplius, et in Thopheth sepelient, quia non locus ad sepeliendum,…. et dabo urbem hanc sicut Thopheth” (xix. 11, 12):
“Thopheth” et “vallis Hinnomi” significabant inferna, “Thopheth” infernum a tergo, quod vocatur “diabolus,” et “vallis Hinnomi” infernum a facie, quod vocatur “satanas,” quoniam in urbe Hierosolyma et extra illam omnes loci correspondebant locis in mundo spirituali: nam in hoc habitationes sunt secundum Divinum ordinem; in medio sunt qui in maxima luce seu sapientia, in terminis qui in minima, ad orientem et occidentem qui in amore, ad meridiem et septentrionem qui in intelligentia; talis ordinatio est universi caeli, talis etiam in unaquavis societate ibi, talis in unaquavis urbe ibi, et similis etiam in unaquavis domo; et hoc ideo, quia formae minores in caelis sunt omnes ad instar formae maximae; et quoniam “Hierosolyma” significabat caelum et ecclesiam quoad doctrinam, inde etiam loca ibi ad plagas, et ad distantias a Templo et a Sione, repraesentabant: ex eo, quia Thopheth et vallis Hinnomi essent loci immundissimi et nefarie idololatrici, repraesentabant et inde significabant inferna: ex his patet quid significat “sepeliri in Thopheth et in valle Hinnomi.”

660. [Vers. 10.] “Et habitantes super terra gaudebunt super illis et laetabuntur.” –Quod significet jucunda ex amore infernali apud illos qui contra bona et vera ecclesiae, constat ex significatione “habitantium super terra,” quod sint qui in ecclesia; hic qui in malis et inde falsis ibi, ita qui contra bona et vera ejus: et ex significatione “gaudere et laetari,” quod hic sit jucundum amoris infernalis; omne enim gaudium et omnis laetitia est amoris, quisque enim gaudet et laetatur quando favetur ejus amori, et quando assequitur et obtinet quod amat; verbo, omne gaudium hominis procedit ex amore ejus, et omnis tristitia et dolor animi ex oppugnatione amoris.

[2] Quod dicatur “gaudere et laetari,” est propter conjugium boni et veri; “gaudium” enim praedicatur de bono quia de amore, est enim proprie cordis et voluntatis, et “laetitia” praedicatur de vero quia de ejus amore, est enim proprie animi et ejus cogitationis; quare dicitur “gaudium cordis” et “laetitia animi:” sunt enim ubivis in Verbo binae expressiones, quarum una se refert ad bonum et altera ad verum, et hoc quia conjunctio boni et veri facit et caelum et ecclesiam; inde tam caelum quam ecclesia comparatur conjugio, ex eo, quod Dominus dicatur Sponsus et Maritus, et caelum ac ecclesia sponsa et uxor; quapropter omnis qui non in illo conjugio est, non est angelus caeli, nec est homo ecclesiae: causa etiam est, quia bonum apud neminem datur nisi formatum per vera, nec verum apud aliquem datur nisi quod vivit ex bono; omne enim verum est forma boni, et omne bonum est esse veri; et quia unum absque altero non datur, sequitur quod conjugium boni et veri necessario esse debeat apud hominem ecclesiae sicut apud angelum caeli: omnis etiam intelligentia et sapientia est ex illo conjugio; nam ex illo nascuntur jugiter vera et bona, ex quibus formatur intellectus et voluntas.

[3] Haec dicta sunt ut sciatur cur dicitur “gaudere et laetari,” quod nempe quia “gaudere” dicitur de bono ac de ejus amore seu affectione, et “laetari” de vero ac de ejus amore seu affectione; ut quoque pluries alibi in Verbo, ut in his locis:–
“Laetabuntur caeli, et gaudebit terra” (Psalm. xcvi. 11)
“Gaudeant et laetentur in Te omnes quaerentes Te” (Ps. xl. 17 [B. A. 16]; Ps. lxx. 5 [B. A. 4]);
“Justi laetabuntur et exultabunt coram Deo, et gaudebunt in laetitia” (Ps. lxviii. 4 [B. A. 3]);
“Ut gaudeamus omnibus diebus nostris, laetifica nos juxta dies, afflixisti nos”(Ps. xc. 14, 15);
“Laetamini in Hierosolyma, et exultate in ea, omnes amantes illam; gaudete cum ea gaudium, omnes lugentes super ea” (Esai. lxvi. 10);
“Gaude et laetare, filia Edomi” (Thren. iv. 21);
“Ecce gaudium et laetitia occidere bovem” (Esai. xxii. 13);
“Gaudium et laetitia assequentur, fugient tristitia et gemitus” (Esai. xxxv. 10; cap. li. 11);
“Gaudium et laetitia invenietur in” Zione, “confessio et vox cantus” (Esai. li. 3);
“Audire{1} facies me gaudium et laetitiam” (Psalm. li. 10 [B. A. 8]);
“Excisum est e domo Dei nostri laetitia et gaudium” (Joel i. 16);
“Jejunium decimi erit domui Jehudae in gaudium et in laetitiam” (Sach. viii. 19);
“Vox gaudii et vox laetitiae, et vox sponsi et vox sponsae” (Jerem. vii. 34; cap. xxv. 10; cap. xxxiii. 11)

[4] Loco “gaudii” etiam dicitur “exultatio,” quia “exultatio” similiter ac “gaudium” dicitur de bono, quia de amore, decorde et de voluntate; ut in sequentibus locis:–
“Exultabit Jacob, laetabitur Israel” (Psalm. xiv. 7; Ps. liii. 7 [B. A. 6]);
“Exulto et laetor in benignitate tua” (Ps. xxxi. (2)8 [B. A. 7]);
“Laetamini in Jehovah, et exultate justi” (Ps. xxxii. 11);
“Laetabitur mons Zionis, et exultabunt filiae Jehudae” (Ps. xlviii. 12 [B.A.11]);
“Laetentur omnes confidentes in Te, et exultent in Te amantes nomen tuum” (Ps. v. 12 [B. A. 11]);
“Hic dies quem fecit Jehovah, exultemus et laetemur in eo” (Ps. cxviii. 24);
“Exultemus et laetemur in salute Ipsius” (Esai. xxv. 9);
“Laetamini et exultate in aeternum super iis quae creo” (Esai. (3)lxv. 18);
“Exulta et laetare, quod magnificaverit Jehovah faciendo” (Joel ii. 21);
“Filii Zionis, exultate et laetamini in Jehovah Deo vestro” (Joel ii. 23; Hab. (4)iii. 18);
“Laetare et exulta ex omni corde, filia Hierosolymae” (Zeph. iii. 14);
“Ablata est laetitia et exultatio de Carmele” (Esai. xvi. 10; Jerem. xlviii. 33);
Dixit angelus ad Zachariam, “Erit tibi laetitia et exultatio, et multi super nativitate ejus gaudebunt” (Luc. i. 14):
in omnibus his locis “exultatio” significat jucundum ex amore et affectione boni, ac “laetitia” amoenum ex amore et affectione veri.

661. “Et munera mittent invicem.” –Quod significet consociationem eorum, constat ex significatione “mittere munera,” quod sit consociari ex amore et ex amicitia per benevolentiam, nam munera ex ea affectione et ex eo animo consociant tam probos quam improbos; hic illos qui contra bona amoris et vera doctrinae sunt, quae significantur per “binos testes occisos et projectos in plateam urbis magnae, quae vocatur spiritualiter Sodoma et Aegyptus.” Sciendum est quod improbis et impiis nihil jucundius sit quam destruere bona amoris et vera doctrinae ubicunque sunt, et malefacere illis apud quos sunt: ardent enim odio contra illa; inde est quod ab inferno, ubi tales sunt, jugiter exspiret odium internecinum contra caelestem amorem et spiritualem fidem, proinde contra caelum, et imprimis contra Ipsum Dominum; et quoties permittitur malefacere, in sui cordis jucundo sunt: talis ferina natura est illis qui in inferno sunt; hoc itaque intelligitur per quod “gaudeant super illis et laetentur.” Improbi etiam ineunt amicitias et consociantur ad damnum inferendum probis; jucundum odii, quod est amoris eorum, consociat, et tunc apparent sicut corde amici forent, cum tamen sunt hostes; hoc itaque est quod significatur per quod “munera mittant invicem.”

[2] Quoniam munera captant animos et consociant, ideo antiquis temporibus solenne fuit munera dare sacerdoti et prophetae, tum principi et regi, cum illos adirent (1 Sam. ix. 7, 8); et quoque statutum fuit
Quod non vacui (hoc est, absque munere) comparerent coram Jehovah, sed in festis quisque secundum benedictionem suam munus adferret (Exod. xxiii. 15; cap. xxxiv. 20: Deutr. xvi. 16, 17);
et ideo
Sapientes ex orientalibus attulerunt Domino recens nato munera, aurum, thus et myrrham (Matth. ii. 11),
secundum praedictionem apud Davidem (Ps. lxxii. 10); et ideo quoque,
Oblationes super altari, quae erant sacrificia, et quoque minchae et libamina, vocabantur munera (Esai. xviii. (1)7; cap. lvii. 6; cap. lxvi. 20: Zeph. iii. 10: Matth. v. 23, 24: et alibi);
et hoc quia munera externa significabant munera interna seu spiritualia, quae nempe procedunt ex corde, et quae inde sunt affectionis et fidei; et quia per haec fit conjunctio, ideo per “munera” in spirituali sensu significatur conjunctio quando de Deo, et consociatio quando de hominibus.

662. “Quoniam duo illi prophetae cruciaverunt habitantes super terra.”–Quod significet anxietatem cordis ex illis in ecclesia devastata, constat ex significatione “duorum testium,” qui hic vocantur “duo prophetae,” quod sint bona et vera doctrinae; ex significatione “cruciare,” quod sit anxietas cordis; et ex significatione “habitantium super terra,” quod sint qui vivunt in ecclesia, hic in ecclesia devastata: inde per illa verba significatur anxietas cordis ex bonis amoris et veris doctrinae illis qui ab ecclesia devastata; agitur enim hic de fine ecclesiae, quando amores sui et mundi, ac illorum concupiscentiae, et concupiscentiarum mala et falsa regnant; tunc bona amoris et vera doctrinae cruciant homines, nam interius seu corde odio habent illa, utcunque ore confiteri illa possunt; et quod odio habetur, hoc dum intratur, interius cruciat: at talis homo ecclesiae, quamdiu in mundo vivit, nescit quod tanto odio habeat illa duo, et quod interius crucietur ab illis, ex causa quia nescit statum interioris suae cogitationis et affectionis, sed solum statum exterioris cogitationis et affectionis quae immediate cadit in loquelam; at cum in mundum spiritualem venit, exterior ejus cogitatio et affectio sopitur, ac interior aperitur, et tunc sentit repugnantiam ex odio contra bona amoris et vera doctrinae, in tantum ut non sustineat audire illa: quapropter cum talis homo intrat aliquam societatem angelicam, ubi spiritualis amor et fides regnat, tunc vehementer cruciatur, quod signum est interioris repugnantiae ex odio contra illa: ex his constare potest quid significatur per quod “duo illi prophetae cruciaverint habitantes super terra:” per “habitantes super terra” intelliguntur qui in bono sunt quoad vitam in ecclesia; hic qui in malo, nam hos bona amoris et vera doctrinae interius cruciant. Quod “habitare” significet vivere, proinde vitam, constare potest ex locis in Verbo, ubi
“habitare” dicitur (Ut Esai. ix. 1 [B. A. 2]; cap. xiii. 20; cap. xxxvii. 16: Jerem. ii. 6, 15; cap. li. 13: Dan. ii. 22; cap. iv. 9: Ezech. xxxi. 6: Hosch. ix. 2,3: Psalm. xxiii. 6; Ps. xxvii. 4; Ps. lxxx. 2 [B. A. 1]; Ps. ci.7: Zeph. iii. 6: et alibi).

663. VERSUS 11, 12.
“Et post tres dies at dimidium spiritus vitae ex Deo intravit in illos, et steterunt super pedibus suis; at timor magnus cecidit super videntes illos. Et audiverunt vocem magnam e caelo dicentem illis, Ascendite huc; et ascenderunt in caelum in nube, et viderunt illos inimici illorum.”
11. “Et post tres dies et dimidium,” significat quando completum, ita finis ecclesiae veteris et incohamentum ecclesiae novae [n. 664]; “spiritus vitae ex Deo intravit in illos,” significat illustrationem et receptionem influxus Divini Veri a Domino apud quosdam ad novam ecclesiam incohandam [n. 665]; “et steterunt super pedibus suis,” significat vitam novam qualis est homini ecclesiae regenerato [n. 666]; “et timor magnus cecidit super videntes illos,” significat statum anxietatis apud illos qui non receperunt et agnoverunt [n. 667].
12. “Et audiverunt vocem magnam e caelo dicentem illis,” significat Divinam Domini providentiam [n. 668]; “Ascendite huc,” significat separationem et inde tutelam [n. 669]; “et ascenderunt in caelum in nube,” significat separationem quoad interna, et eorum tutationem [n. 670]; “et viderunt illos inimici illorum,” significat cognitionem et agnitionem apud illos qui interius contra bona et vera Verbi et ecclesiae sunt [n. 671].

664. [Vers. 11.] “Et post tres dies et dimidium.” –Quod significet quando completum, ita finis ecclesiae veteris et incohamentum ecclesiae novae, constat ex significatione “dierum trium et dimidii,” quod sint plenum seu completum ad finem ecclesiae veteris, quando incohamentum ecclesiae novae (de qua supra, n. 658). Quod dicatur “post dies tres et dimidium,” est quia “dies” in Verbo significant status, hic statum ecclesiae ultimum; omnia enim tempora, sicut “horae,” “dies,” “septimanae,” “menses,” “anni,” “saecula,” in Verbo significant status, sicut hic statum ecclesiae ultimum, quando non amplius aliquod bonum amoris et verum fidei superest. Quoniam per “dies” significantur status, et in primo capite Geneseos agitur de instauratione Ecclesiae Antiquissimae, et instauratio fit successive ab uno statu ad alterum, ideo ibi dicitur
Quod “facta sit vespera et mane dies primus,” “secundus,” “tertius,” “quartus,” “quintus,” “sextus,” usque ad “septimum,” quando completum (Gen. i. 5, 8, 13, 19, 23, 31);
et per “dies” ibi non intelliguntur dies, sed successivi status regenerationis hominum tunc, et inde instaurationis ecclesiae apud illos. Ita quoque alibi in Verbo.

665. “Spiritus vitae a Deo intravit in illos.” –Quod significet illustrationem et receptionem Divini Veri a Domino apud quosdam, ad novam ecclesiam incohandam, constat a significatione “spiritus vitae a Deo,” quod sit Divinum Verum procedens a Domino (de qua sequitur); et ex significatione “intrare in illos,” nempe in “testes” occisos et projectos, quod sit illustratio et receptio influxus, nempe Divini Veri, quod per “spiritum vitae” significatur; quod sit apud quosdam, ad novam ecclesiam instaurandam, patet a versu sequente, ubi dicitur quod “ascenderint in caelum in nube,” ita apud quosdam; nam per “binos testes” significantur bona amoris et vera doctrinae, ac intelliguntur ii apud quos illa sunt, omnes enim illi sunt testes.

[2] Quando finis ecclesiae instat, tunc providetur a Domino ut nova ecclesia succedat; nam mundus absque ecclesia, in qua Verbum est et in qua Dominus notus, non subsistere potest: absque Verbo enim, et inde cognitione et agnitione Domini, caelum non potest conjungi humano generi, proinde nec Divinum a Domino procedens cum nova vita influere; et absque conjunctione cum caelo, et per id cum Domino, homo non foret homo, sed bestia; inde est quod semper a Domino nova ecclesia provideatur, quando vetus finitur: quod incohatio ecclesiae novae solum intelligatur, et nondum ejus instauratio, dicetur causa in sequentis versus explicatione.

[3] Quod per “spiritum vitae a Deo,” seu per “spiritum Dei,” ac per “spiritum sanctum,” intelligatur Divinum procedens a Domino, quod vocatur Divinum Verum, ex quo omnis sapientia et intelligentia, supra (n, 24, 183, 318) dictum et ostensum est: hoc Divinum procedens est quod illustrat hominem, et quod influit apud illum, cum reformatur et regeneratur, ita quando incohat et instauratur ecclesia apud illum, ut manifeste constare potest a locis e Verbo supra (n. 183) allatis; et quoque ab hoc apud Ezechielem,
Jehovah “dixit ad me, Propheta super spiritu, et propheta, fili hominis, et dic ad ventum, Sic dixit Dominus Jehovih, A quatuor ventis veni, spiritus, et inspira in occisos hos, ut vivant: et cum prophetavi, …intravit in eos spiritus, et revixerunt, et steterunt super pedibus suis, exercitus magnus valde admodum” (xxxvii. 9, 10):

[4] agitur ibi de “ossibus aridis” visis prophetae super faciebus vallis, per quae significatur domus Israelis, ut manifeste dicitur versu 11, ibi; et per “domum Israelis” significatur ecclesia; quae domus seu ecclesia comparatur ibi “ossibus aridis,” quia illi non bonum amoris et verum doctrinae; instauratio novae ecclesiae per inspirationem novae vitae, seu per regenerationem, describitur per “nervos,” “carnem” et “cutem,” quibus induta et circumducta sunt ossa, et imprimis per “spiritum” qui intravit in illos, ex quo vixerunt; per “spiritum” in illis etiam ibi significatur receptio influxus Divini Veri, et inde vita spiritualis: quod propheta diceret ad ventum, “A quatuor ventis veni, spiritus,” est quia per “quatuor ventos” significantur quatuor plagae in mundo spirituali, et per “quatuor plagas” ibi significantur bona amoris et vera doctrinae in omni complexu (de qua earum significatione videatur supra, n. 417, 418, 419 [d,e], 422; et in opere De Caelo et Inferno, n. 141-{1}150).

666. “Et steterunt super pedibus suis.” -Quod significet vitam novam, qualis est homini ecclesiae regenerato; constat ex significatione “stare,” quod sit esse et vivere, et quoque sustinere (de qua supra, n. 414); et ex significatione “pedum,” quod sint naturale, quod est ultimum ordinis Divini, et basis cui priora seu superiora innituntur, et super qua subsistunt (de qua etiam supra, n. 69, 600 [a], 606); inde per “steterunt super pedibus” significatur vita in pleno quia in ultimo; quod significetur vita nova, est quia “testes,” de quibus agitur, “occisi sunt et revixerunt:” quod talis vita hic per “stare super pedibus” intelligatur, qualis est homini ecclesiae regenerato, est quia haec dicta sunt de “duobus testibus,” per quos intelliguntur omnes qui in bonis amoris per vera doctrinae sunt, qui sunt qui regenerati; tum quia cum naturale, quod per “pedes” significatur, regeneratum est, totus homo vitam, qualis est regenerato, habet,

[2] secundum Domini verba apud Johannem,
“Dixit Jesus ad” Petrum, “Qui lotus est, non opus habet, nisi ut quoad pedes lavetur, et mundus est totus” (xiii. 10):
per “lavari” significatur purificari a malis et falsis, quod est regenerari; quare “Qui lotus est” significat qui purificatus, hoc est, regeneratus est quoad spirituale, quod est bonum amoris et verum doctrinae, quae primum memoria et intellectu recipienda, hoc est, scienda et agnoscenda; “non opus habet nisi quoad pedes lavetur” significat quod naturalis seu externus homo tunc purificandus seu regenerandus sit, quod fit per vitam secundum praecepta amoris et fidei, hoc est, secundum bona et vera doctrinae ex Verbo; quod dum fit, ipse homo purificatur seu regeneratur; nam vivere secundum bona et vera doctrinae ex Verbo, est velle illa et inde facere illa, quod idem est cum affici illis et amare illa; quod enim fit voluntatis hoc fit affectionis et amoris, proinde fit ipsius hominis; nam voluntas est ipse homo, quia homo est suus amor et sua affectio: quare dicitur quod tunc “totus homo mundus sit.”

[3] Ex his patet unde est quod “stare super pedibus” sit vita qualis est regenerato: inde est quod ubi agitur de “ossibus aridis” visis prophetae super faciebus vallis, postquam induta fuerunt nervis, carne et cute, dicatur,
“Cum prophetavi”…de spiritu, “intravit in eos spiritus, et revixerunt, et steterunt super pedibus suis” (Ezech. xxxvii. 10):
per “stare super pedibus” etiam hic significatur vita nova qualis est regenerato; nam per “ossa arida,” quibus assimilatur domus Israelis, significatur status ecclesiae apud illos, quod esset absque bonis amoris et veris doctrinae; et per “induitiones nervorum, carnis et cutis” significatur regeneratio; et per “spiritum,” qui intravit, nova vita per influxum et receptionem Divini Veri; quare tunc dicitur quod “revixerint et steterint super pedibus suis.”

[4] Simile significatur per “stare super pedibus” alibi apud eundem Prophetam,
Vox loquens ad me dixit, “Fili hominis, sta super pedes tuos, ut loquar ad te; tunc venit in me spiritus, cum locutus est ad me, et statuit me super pedes meos, et audivi loquentem ad me” (Ezech. ii. 1, 2);
et alibi,
“Cecidi super facies meas; sed venit in me spiritus, et erexit me super pedes meos” (Ezech. iii. 23, 24):
haec facta sunt quia ipsa vita, dum in pleno est, significatur per “stare super pedibus,” et tunc illa in pleno est quando naturale ex spirituali vivit: ultimum enim vitae hominis est in naturali ejus; hoc ultimum est sicut basis interioribus et superioribus ejus, nam haec desinunt in ultimum, et ibi subsistunt; quapropter nisi vita in ultimo sit, vita non est plena, ita nec perfecta: et praeterea, interiora seu superiora omnia coexistunt in ultimo, ut in suo simultaneo; inde quale est ultimum talia sunt interiora seu superiora, haec enim se accommodant ultimo, quia recipit illa.

[5] Simile per “stare super pedibus” significatur apud Davidem,
“Stare fecisti in latitudine pedes meos” (Ps. xxxi. 9 [B. A. 8]):
per “latitudinem” significatur verum doctrinae ex Verbo; quare “stare facere in latitudine pedes meos” significat facere ut vivat secundum Divina vera. Et alibi apud eundem,
“Fecit ascendere me e fovea devastationis, e caeno luti, et constituit super petra pedes meos” (Ps. xl. 3 [B. A. 2]):
per “foveam devastationis” significatur falsum doctrinae, et per “caenum luti” malum vitae; et per “constituere super petra pedes” simile significatur quod supra per “stare facere in latitudine pedes,” quoniam per “petram” significatur verum doctrinae ex Verbo, et in supremo sensu Dominus quoad Divinum Verum. Inde patet quid in sensu spirituali significatur per
“Non sinet” Jehovah “vacillare pedem {1}meum” (Ps. {1}cxxi. 3):
nempe quod non sinet naturale aberrare a veris; nam quantum naturale aberrat, tantum etiam interiora, quae sunt intellectus et voluntatis, aberrant.

667. “Et timor magnus cecidit super videntes illos.”-Quod significet statum anxietatis apud illos qui non receperunt et agnoverunt, constat ex significatione “timoris magni,” quod sit status anxietatis; per “timorem” enim in Verbo significantur variae mutationes status interiorum hominis, hic itaque status anxietatis; et ex significatione “super videntes illos,” quod sit apud illos qui non sustinuerunt praesentiam testium, et ideo occiderunt et projecerunt illos; quibus ideo quod viderent illos vivos dolor animi et anxietas cordis; proinde apud illos qui bonum amoris et verum doctrinae non receperunt et agnoverunt. Describitur hic status illorum qui contra bona amoris et vera doctrinae sunt, quando finis ecclesiae veteris est et principium novae; illi tunc in anxietatem veniunt ex praesentia illorum qui amorem et fidem in Dominum recipiunt, ex quibus nova ecclesia; sed hoc fit in mundo spirituali, non autem in mundo naturali; in mundo enim spirituali est communicatio affectionum; et affectio spiritualis, quae est amoris et fidei in Dominum, quae nunc incohat apud quosdam, incutit talem anxietatem apud malos. Hoc itaque intelligitur per quod “timor magnus ceciderit super videntes illos.”

668. [Vers. 12.] “Et audiverunt vocem magnam ex caelo dicentem illis.” -Quod significet Divinam Domini providentiam, constat ex significatione “vocis magnae ex caelo,” quod sit Divina Domini providentia; per “vocem e caelo” significatur omne quod procedit a Domino, quod in genere vocatur Divinum Verum, et apud nos in mundo Verbum; ita in specie omne praeceptum et mandatum quod in Verbo; hoc dicitur “vox e caelo,” quia ex Domino per caelum descenderat, et continue descendit apud illos qui Verbum ex affectione veri spirituali legunt: quod sit Divina Domini providentia quae hic per “vocem e caelo” significatur, est quia agitur de statu caeli et ecclesiae in fine ejus, quando providetur a Domino ne festina mutatio damnum inferat illis qui separandi sunt, quorum plures in caelum venturi sunt, et plures in infernum conjiciendi; inde est quod sequatur quod bini testes ex mandato “ascenderint in caelum in nube, et viderint illos inimici illorum,” et hoc ob causam ut separarentur, ne successiva rerum progressio secundum ordinem per praesentiam eorum apud malos, et inde communicationem (de qua supra), perturbaretur. Sed hoc arcanum non paucis describi potest; in nunc vero sequentibus, quantum fieri potest, elucidabitur.

669. “Ascendite huc.” -Quod significet separationem et inde tutelam, constat ex significatione “ascendere in caelum,” cum de “testibus,” per quos significantur bona amoris et vera doctrinae, quod sit separari ab illis apud quos bona amoris et vera doctrinae non sunt, ita separari a malis; et quia causa separationis est, ne illa, nempe bonum amoris et verum doctrinae, laedantur a malis, inde per “Ascendite huc” etiam significatur tutela; nam si illa communicarentur malis, reciperentur ab illis exterius, sed laederent illa interius negando et subsannando: inde eveniret quod mali conjungerentur cum simplicibus probis, qui interiora illorum, quod sint mala, percipere nequeunt; et simplices probi ultimum caelum constituunt; ideo nisi separarentur, potuisset damnum inferri illis qui in eo caelo sunt per conjunctionem cum externis illorum (sed de hac re videantur plura in opusculo De Ultimo Judicio, n. 70). Hoc involvit quod mandatum sit duobus testibus ut “ascenderent in caelum,” et quoque quod per id significetur tutela.

670. “Et ascenderunt in caelum in nube.” -Quod significet separationem quoad interna, et eorum tutationem, constat ex significatione “ascendere in caelum,” cum de binis testibus, quod sit separatio a malis, qui nempe in falsis doctrinae ex malis vitae sunt, et quoque tutela (de qua in mox praecedente articulo, n. 669); et ex significatione “nubis,” quod sit ultimum Divini Veri seu externum Verbi, quod vocatur sensus litterae ejus (de qua supra, n. 36, 594); hoc externum est in quo etiam plures mali sunt, nam omnes qui malam vitam agunt, tametsi in externis sunt, usque cogitant in se contra vera et bona Verbi, doctrinae et ecclesiae; causa est quia in amore mali sunt ex vita, et amor trahit interiora mentis, ita spiritus ejus cogitationes, in suas partes; quapropter illi, dum sibi solis relicti cogitant, prorsus negant illa quae ore coram mundo confitentur; hoc externum, quod etiam datur apud impios et malos, est quod hic intelligitur per “nubem:” quare quod “ascenderint in caelum in nube” significat separationem quoad interna, non autem quoad externa: quod intelligatur separatio quoad interna et non quoad externa, est quia interna binorum testium erant spiritualia et caelestia, at interna malorum infernalia et diabolica; ac interna spiritualia et caelestia actualiter sunt in caelo, quare dicitur quod “illuc ascenderint,” ob causam ut a malis separarentur quoad interna, ne illa laederentur.

[2] Ut sciatur quid “ascensus testium,” occisorum et rursus viventium, “in caelum,” in specie involvit, paucis dicetur. In fine ecclesiae, quando non fides quia non charitas, tunc interiora Verbi manifestantur, quae inservitura sunt novae ecclesiae pro doctrina et vita: hoc factum est ab Ipso Domino quando finis Ecclesiae Judaicae instabat; Ipse tunc Dominus in mundum venit, et interiora Verbi aperuit, imprimis de Se Ipso, de amore in Ipsum, de amore erga proximum, et de fide in Ipsum, quae prius recondita latuerunt in interioribus Verbi, quia in repraesentativis ejus, et inde in singulis ecclesiae et cultus; illa itaque vera, quae Dominus retexit, erant vera interiora et in se spiritualia, quae postea inserviverunt ecclesiae novae pro doctrina et vita, ut modo dictum est: sed usque illa non statim recepta fuerunt, nisi post insignem temporis tractum, ut ex historia ecclesiastica notum est; causa erat, quia non recipi potuerunt antequam omnia in mundo spirituali in ordinem redacta sunt; nam mundus spiritualis conjunctus est mundo naturali apud homines; quare nisi ille mundus primum in ordinem redactus fuisset, bona amoris et vera doctrinae ab hominibus in mundo naturali non intelligi nec percipi potuerunt; haec causa fuit quod tantum temporis intercesserit antequam Christiana Ecclesia in orbe Europaeo universaliter instaurata fuit; omnes enim effectus, qui existunt in mundo naturali, trahunt suas origines ex causis in mundo spirituali, imprimis qui res ecclesiae concernunt. Haec dicta sunt ut sciatur quid in specie significatur per quod mandatum sit binis testibus ut “ascenderent in caelum,” nempe ut bona amoris et vera doctrinae, ultimo tempore ecclesiae manifestata, non laederentur a malis.

[3] Simile factum est quando Antiquissima Ecclesia, quae fuit ante diluvium, ad finem suum pervenit; tunc repraesentativa caelestium, quae fuerunt apud antiquissimos, in unum collecta sunt ab illis qui Chanochus vocati sunt, ac reservata ad usum novae ecclesiae post diluvium; quae ecclesia repraesentativa dicta fuit, quia ejus leges et statuta, et in genere cultus, constabant ex repraesentativis, seu ex talibus in naturali mundo quae correspondebant spiritualibus in mundo spirituali; cum his similiter factum est, nempe quod separata sint a malis per assumptionem in caelum, et sic tutata, et hoc usque dum vetus ecclesia ad suum ultimum pervenit, et quando nova ecclesia instauranda erat: hoc describitur per haec verba in Genesi,
“Et ambulavit Chanoch cum Deo, et non amplius, quia sumpsit illum Deus” (v. 24):
quod talia per “Chanochum,” per ejus “ambulationem coram Deo,” et “assumptionem a Deo,” in sensu spirituali intelligantur, videatur in Arcanis Caelestibus (n. 518-523), ubi illa explicata sunt.

[4] Similiter hodie factum est: Ecclesia haec, quae Christiana vocatur, hodie ad finem suum pervenit; quapropter nunc arcana caeli et ecclesiae a Domino revelata sunt, inservitura novae ecclesiae, quae per “Novam Hierosolymam” in Apocalypsi intelligitur, pro doctrina vitae et fidei; haec etiam doctrina assumpta est in caelum, ne ante instaurationem novae ecclesiae laedatur a malis: hoc itaque est quod significatur per haec de binis testibus, quod “ascenderint in caelum;” et quoque per verba sequentis capitis, ubi agitur de “muliere paritura puerum,” coram qua stetit draco,
Quod puer raptus sit ad Deum, et ad thronum Ipsius (Apoc. xii. 5):
quid in specie per “mulierem” et per “puerum” ibi intelligitur, in explicatione super caput sequens dicetur. Ex his nunc constare potest, quale arcanum involvunt haec de binis testibus, quod ex mandato “ascenderint in caelum in nube.”

671. “Et viderunt illos inimici illorum.” -Quod significet cognitionem et agnitionem apud illos qui interius contra bona et vera Verba et ecclesiae sunt, constat ex significatione “videre,” quod sit intelligere, proinde cognoscere et agnoscere (de qua supra, n. 11, 37, 260 [a], 354, 529); et ex significatione “inimicorum,” quod sint qui contra bona amoris et vera doctrinae sunt, proinde qui in malis et in falsis; hi per “inimicos” et “hostes” in Verbo in spirituali ejus sensu intelliguntur: inde patet quod per “Viderunt illos inimici illorum” significetur cognitio et agnitio apud illos qui contra “binos testes,” qui sunt bona amoris et vera doctrinae, sunt.

[2] Arcanum quod haec involvunt est hoc: per “inimicos” hic intelliguntur illi qui interius contra bona amoris et vera doctrinae sunt, sed usque non exterius; ore enim agunt amicos, sed corde inimicos; quare coram mundo profitentur illa, sed in spiritu, in quo sunt quando soli apud se meditantur, negant illa: hi itaque sunt “inimici” qui “vident;” nam cum in cogitatione naturali corporea sunt, in qua sunt quoties in societate cum aliis, tunc vident, hoc est, cognoscunt et agnoscunt illa; sed cum in cogitatione spirituali naturali sunt, in qua sunt quoties soli sunt, et cogitant de rebus fidei, tunc non agnoscunt. Inde est quod dicatur quod “bini illi testes ascenderint in caelum in nube;” per “nubem” enim significatur externum Verbi, ecclesiae et cultus, quod vident et ex quo vident; quod “nubes” ibi significet illud externum, videatur in mox superiori articulo.

[3] In Verbo permultis in locis nominantur “hostes” et “inimici,” et ibi per illos intelliguntur mala et falsa, per “hostes” mala, et per “inimicos” falsa; Verbum enim in sinu suo est spirituale; quare non alia per “hostes” et “inimicos” in eo sensu possunt intelligi quam hostes et inimici spirituales. Quod ita sit, constare potest ex his locis: -Apud Davidem,
“Jehovah, quantum multiplicati sunt hostes mei; multi insurgentes contra me, ..dicentes de anima mea, Non salus illi in Deo” (Ps. iii. [2,] 3 [B. A. 1, 2]);
apud eundem,
“Mirabilem fac misericordiam tuam, Salvator confidentium, ab insurgentibus contra me, per dextram tuam custodi me….ab impiis qui [vastant me, hostibus meis qui] contra animam meam, circumdant me” (Ps. xvii. 7, 8 [,9]);
apud eundem,
“Ne tradas me in desiderium hostium meorum, quia surrexerunt contra me testes mendacii, qui efflant violentiam, ne crederem videre bonum..in terra vitae” (Ps. xxvii. 12, 13):
apud eundem,
“Libera me ab hostibus meis, Deus mi, ab insurgentibus contra me, exalta me, libera me ab operatoribus iniquitatis, ….ecce insidiantur animae meae” (Ps. lix. 2, 3 [,4] [B. A. 1-3]);
apud Esaiam,
“Impius…in terra rectitudinum perverse agit; sed Jehovah, exaltata est manus tua ignis inimicos tuos comedet” (xxvi. 10, 11);
praeter ubique alibi in Verbo Prophetico, ubi nominantur “hostes” et “inimici,” et quoque in Verbo Historico, ubi agitur de “hostibus,” “bellis” et “pugnis:” nam sicut “bellum” significat bellum spirituale, quod est inter vera et falsa, et inde “arma belli,” sicut “hastae,” “arcus,” “sagittae” et “gladii,” significant talia quae sunt belli spiritualis, ita quoque “hostes” et “inimici. (Quod “bella” in Verbo talia significent, tum arma belli,” sicut “arcus,” “sagittae” et “gladii,” in praecedentibus passim ostensum est.

672. VERSUS 13.
“Et in illa hora factus est terrae motus magnus, et decima pars urbis cecidit, et occisa sunt in terrae motu nomina hominum millia septem; et reliqui territi facti sunt, et dederunt gloriam Deo caeli.”
13. “Et in illa hora,” significat dum ille status [n. 673]; “factus est terrae motus magnus,” significat mutationem status interiorum insignem apud illos qui ab ecclesia [n. 674]; “et decima pars urbis cecidit,” significat quod nulla vera doctrinae amplius existerent apud illos qui remanserunt [n. 675]; “et occisa sunt in terrae motu nomina hominum millia septem,” significat quod in status mutatione illa apud illos etiam perirent omnia vera boni, et sic omnia caeli et ecclesiae [n. 676]; “et reliqui territi facti sunt,” significat commotionem animi et conversionem illorum qui aliquantum spirituales fuerunt [n. 677]; “et dederunt gloriam Deo caeli,” significat quod illi agnoverint et coluerint Dominum [n. 678].

673. [Vers. 13.] “Et in illa hora.” -Quod significet dum ille status, constat ex significatione “horae,” quod sit status; hic itaque ille status quando “bini testes ascenderunt in caelum, ac viderunt illos inimici illorum.” Quod “hora” significet statum, est quia in Verbo “tempora,” et quae temporis sunt, sicut “horae,” “dies,” “septimanae,” “menses,” “anni” “saecula,” et praeterea “mane,” “meridies,” “vespera,” “nox,” tum “ver,” “aestas,” “autumnus” et “hiems,” {1}significant status vitae. (Quod talia significentur per “tempora,” illustratum et ostensum est in opere De Caelo et Inferno, n. 162-169, ubi De Tempore in Caelo actum est; ut et supra, n. 571, 610, 664; et quod “hora” significet durationem quamcunque status, minorem et majorem, ita tempus et statum, supra, n. 194; et quod numerus adjectus determinet statum quoad ejus quale, n. 488.)

674. “Factus est terrae motus magnus.” -Quod significet mutationem status interiorum insignem apud illos qui ab ecclesia, constat ex significatione “terrae motus magni,” quod sit mutatio status ecclesiae insignis; per “terram” enim significatur ecclesia, per “motum” mutatio status, et per ” magnum” insigne. (Quod “terrae motus” in Verbo significet mutationem status ecclesiae, videatur supra, n. 400, 499.)

[2] Quod mutatio status quoad vera et bona ecclesiae exstiterit ex causis quae continentur in versu praecedente, patet; ita ex causa quod “bini testes occisi et redivivi ex mandato ascenderint in caelum in nube, et viderint illos inimici illorum;” inde constare potest quod causa fuerit separatio bonorum a malis, ut in articulis superioribus, ubi “ascensus binorum testium” explicatus est, ostensum est. Sed haec ad intellectum non sisti possunt, nisi prius dicatur quomodo se res in mundo spirituali habet; nam quae in hoc versu dicuntur, nempe, quod “terrae motus magnus factus sit,” quod “decima pars urbis deciderit,” et quod “nomina hominum millia septem in terrae motu occisa sint,” tum quod “reliqui territi facti sint, et dederint gloriam Deo caeli,” fiunt et quoque facta sunt cum ultimum judicium instabat, sed in mundo spirituali, non autem in mundo naturali: cum enim ibi separandi sunt boni a malis, ac boni tutandi ne a malis laedantur, tunc e societatibus ibi auferuntur boni et relinquuntur mali, secundum Domini verba apud Matthaeum,
“Duo erunt in agro, unus assumetur, alter derelinquetur: duae molentes…, una assumetur, altera derelinquetur” (xxiv. 40, 41);
(quae videantur explicata in Arcanis Caelestibus, n. 4334, 4335;) et cum boni ablati sunt, tunc in societatibus in quibus boni et mali simul fuerunt, fit insignis mutatio quoad illa quae ecclesiae sunt.

[3] Sed causa illius mutationis ulterius detegetur. In mundo spirituali est communicatio omnium affectionum, et quandoque cogitationum; et intra quamcunque societatem est communicatio communis, se extendens e medio ejus quaquaversum usque ad fines, paene sicut lux e medio ad peripherias: variationes et mutationes affectionum oriundarum ex communicatione et ejus extensione, existunt ex influxu affectionum ex aliis societatibus, quae vel supra sunt, vel ad latera, tum ex novis advenis qui intrant societatem, et quoque ex eo quod pauci aut multi eximantur e societate.

[4] Societates super quas ultimum judicium exstitit, constiterunt tam ex bonis quam ex malis, sed ex talibus malis qui interius contra bona amoris et vera doctrinae fuerunt, non autem exterius; exterius enim potuerunt rectum et justum agere, ac pium et verum loqui, non propter ipsum rectum, justum, pium et verum, sed ex habitu in mundo, propter famam, gloriam, honorem, lucrum, varia jucunda amorum naturalium, tum propter leges et earum poenas; inde hi, tametsi interius mali, usque potuerunt simul esse cum illis qui non modo exterius sed etiam interius boni fuerunt. Quando itaque boni separararentur ab illis qui in externa forma solum boni apparuerunt, tunc bonum externum evanuit, et malum internum apparuit; nam in externo illo bono tenebantur per communicationem cum illis intra eandem societatem qui non modo exterius sed etiam interius boni erant, ut supra dictum est; quare cum bonum externum malis ablatum est, aperta sunt interiora eorum, quae mere malis et {1}foedis scatuerunt; inde patuit quales in se essent. Haec itaque sunt quae in specie intelliguntur per quod “bini testes ex mandato ascenderint in caelum in nube, et quod viderint illos inimici eorum;” et nunc quod “in illa hora factus sit terrae motus magnus,” hoc est, quod cum ille status esset, facta sit insignis mutatio quoad illa quae ecclesiae sunt.

675. “Et decima pars urbis cecidit.” -Quod significet quod nulla vera doctrinae amplius existerent apud illos qui remanserunt, constat ex significatione “decem,” quod sint omnes et omnia, tum multi et multa, et quod “decima pars” sit omne et multum (de qua in sequentibus); ex significatione “urbis,” quod sit doctrina, et quoque verum doctrinae, nam doctrina, ut sit doctrina ecclesiae, consistit ex veris e Verbo; (quod “urbs” significet doctrinam, videatur supra, n. 223;) et ex significatione “cadere,” quod sit disparari, proinde non existere; nam disparari, et non existere, praedicatur de veris doctrinae, cum “cadere” de “urbe:”

[2] quaelibet enim res vocem analogam et suam, secundum correspondentiam subjecti in sensu naturali et subjecti in sensu spirituali, sortitur; et subjectum in sensu naturali est urbs, ac subjectum in sensu spirituali est verum doctrinae. Quod nulla vera existerent apud illos qui remanserunt, consequitur ex illis quae in praecedente articulo dicta sunt; nempe, quum e societate, in qua simul fuerunt boni et mali, adempti et in caelum ablati sunt boni, quod tunc apud malos nulla amplius vera doctrinae remanserint, ex causa quia ablata est communicatio cum bonis, ex qua illi quoad externum potuerunt sicut in veris esse, et inde de veris ex doctrina loqui:

[3] nam in mundo spirituali est communicatio affectionum et inde cogitationum; et ex communicatione illa, tenetur unus ab altero, ita omnes in eadem societate mutuo in simili affectione, proinde in simili bono, ita quoque mali a bonis; sed tales mali, qui in externa forma potuerunt sistere apparentiam sanctitatis, pietatis, intelligentiae, zeli pro ecclesia et ejus doctrina, tum in vita apparentiam sicut forent justi et sinceri ex corde, tametsi interius in se nihil tale possiderent; hi mali sunt, apud quos nulla amplius vera doctrinae existerent postquam boni ablati sunt, qui intelliguntur per “duos testes,” qui ex mandato in caelum ascenderunt.

[4] Sciendum est quod in mundo spirituali plures societates a talibus formatae fuerint, et quod illae simul sumptae intelligantur per “prius caelum” quod transivit (Apoc. cap. xxi. 1). (De quibus societatibus, seu de quo caelo, plura in opusculo De Ultimo Judicio memorata sunt.) In illis societatibus fuerunt tales mali quales descripti sunt, et simul cum illis boni; et quamdiu in una societate fuerunt conjuncti, tunc mali quoad externa apparuerunt sicut boni; at cum separati sunt, tunc bonum externum, quod modo fuit bonum simulatum et hypocriticum, apud illos disparatum est, et patuerunt illorum interiora, quae erant infernalia, scatentia meris malis et inde falsis. Talis separatio, et talis inde status, exstitit in mundo spirituali paulo ante ultimum judicium: est itaque ille status qui hic describitur; nam hic nunc agitur de ultimo tempore ecclesiae, quando universale judicium instat.

[5] Quod “decem” significent omnes et omnia, tum multos et multa, constare potest a locis in Verbo, ubi ille numerus occurrit: -Ut apud Mosen,
Jehovah “{1}praecepit vobis foedus suum, quod pepigit vobis ad faciendum, decem verba, quae scripsit super duabus tabulis lapidum” (Deutr. iv. 13);
et alibi,
“Scripsit Jehovah super tabulis juxta scripturam priorem decem Verba, quae locutus erat..ad vos in monte e medio ignis” (Deutr. x. 4):
quod “decem verba” seu “decem praecepta” fuerint, ex quibus decalogus, erat quia per “decem” significantur omnia, et inde per “decem verba” intelligitur Lex in toto complexu.

[6] Quoniam “decem” significant omnes, ideo
Dominus comparavit regnum caelorum decem virginibus habentibus lampadas ad exeundum in occursum sponsi, quarum quinque essent prudentes, et quinque stultae (Matth. xxv. 1, 2, seq.):
per “decem virgines,” quibus assimilatur regnum caelorum, significantur omnes qui ab ecclesia, “decem” enim significant omnes, ac “virgines” ecclesiam; per “quinque” autem significantur aliqui seu aliqua pars, ex qua aliqui erant prudentes et aliqui stulti; simile significatur per numerum “quinque” in Verbo: per “lampadas” significantur cognitiones veri et boni, hic ex Verbo, tum vera doctrinae et fidei; per “oleum” significatur bonum amoris et charitatis; per “sponsum” intelligitur Dominus, ac per “nuptias” intelligitur caelum et ecclesia, quae “nuptiae” dicuntur ex conjugio boni et veri: et quia ubi id conjugium non est, ibi nec est caelum et ecclesia, ideo “stulti” appellantur, qui sciunt vera fidei et non habent bonum amoris, ac “prudentes” qui habent; nam, ut dictum est, “lampades” ibi sunt vera fidei, et “oleum” est bonum amoris. Quod “virgines” {1}significent ecclesiam, est quia “virgo” et “filia” in Verbo significat affectionem boni et veri, et ecclesia ex illa affectione est ecclesia; inde est quod plurimis in locis dicatur “virgo” et “filia {2}Zionis” “virgo” aut “filia Hierosolymae,” “virgo” aut “filia Israelis” et “Jehudae;” et per illas ubivis intelligitur ecclesia.

[7] Quia per “decem” significantur omnes, ut et multi, ideo
Dominus de homine nobili profecto in regionem longinquam dixit, quod vocaverit decem servos suos, et dederit illis decem minas ut negotiarentur; et postquam negotiati sunt, unus dixit quod, mina ejus lucrata sit decem minas, cui dixit, Potestatem habebis super decem urbes; et secundus dixit, Mina tua fecit quinque minas, cui dixit, Tu esto super quinque urbes; et de tertio, qui posuit minam in sudario, et non negotiatus est, dixit, Tollite ab illo minam, et date ei qui decem minas habet (Luc. xix. 12-14, 16-20, 24):
quod numeri “decem” et “quinque” etiam hic adhibeantur, est causa quia “decem” significant omnes et omnia, ac “quinque” aliquos et aliquid: per “decem servos” quos homo nobilis profectus in regionem longinquam ad se vocavit, intelliguntur omnes qui in mundo, in specie qui ab ecclesia; nam per “hominem nobilem” intelligitur Dominus, et per “profectionem in regionem longinquam” intelligitur Ipsius abitus e mundo, et tunc quasi absentia: per “decem minas” quas decem servis dedit ad negotiandum, significantur omnes cognitiones veri et boni ex Verbo, cum facultate percipiendi illas; nam “mina,” quae fuit argentum et pecunia, significat cognitiones veri et facultatem percipiendi, et “negotiari” significat comparare sibi per illas intelligentiam et sapientiam: illi qui sibi comparant multam, intelliguntur per “servum qui ex mina lucratus est decem minas;” et illi qui sibi comparant aliquam, intelliguntur per illum “qui ex mina lucratus est quinque minas:” per “urbes” ibi, quae datae illis, significantur vera doctrinae, et per “possidere illas” significatur intelligentia et sapientia, et inde vita et felicitas: inde patet quid significatur per “decem urbes” et per “quinque urbes:” quia illi qui nihil intelligentiae sibi comparant, sunt sicut “virgines stultae,” (de quibus mox supra,) qui solum vera possident memoria et non vita, hi deprivantur illis post excessum ex hoc mundo; at qui vera possident tam memoria quam vita, illi in se locupletant intelligentiam in aeternum; ideo dicitur quod “tollerent minam ab illo qui nihil per minam lucratus est, et daret illam ei qui decem minas habet.”

[8] Similis res est cum illis
Quibus data sunt talenta, uni quinque, alteri duo, et tertio unum; quorum primus ex quinque talentis lucratus est alia quinque, et alter ex duobus lucratus est alia duo; et tertius reposuit illud in terra; de quo Dominus dixit, Tollite ab illo qui non negotiatus et lucratus est, et date habenti decem talenta, quia habenti omni dabitur ut abundet, et ab eo qui non habet, etiam quod habet auferetur (Matth. xxv. 14-30):
per “quinque” et per “decem” etiam hic significantur aliquid et multum; ita quod primus ex aliquibus cognitionibus veri et boni comparaverit sibi multam sapientiam: quod auferetur ab illo qui nihil intelligentiae sibi comparavit, et daretur illi qui multum, est quia homo post mortem, cum fit spiritus, secum fert omnia et singula quae ex Verbo et ex doctrina ecclesiae hauserat; sed illi qui nihil intelligentiae per illa sibi comparaverunt, sunt interius mali, et ideo veris et bonis caeli et ecclesiae, quae memoria tenus solum possederunt, abutuntur ad dominandum, et ad malum faciendum simplicibus bonis qui in ultimo caelo; ea causa est quod vera et bona ista illis auferantur, et dentur illis qui multa habent, quoniam hi non illis abutuntur, sed ex illis usum faciunt.

[9] Quod illi qui in mundo per cognitiones veri et boni ex Verbo non sibi comparant intelligentiam spiritualem, mali sint, constat ex eo, quod omnes in mala omnis generis nascantur, et quod illa non removeantur nisi quam per Divina vera ex Verbo; nempe per illorum applicationem ad usus, et sic receptionem in vita: quare illis, qui lucrati sunt, dicitur,
Servi boni et fideles, quia super parva eratis fideles, super multa vos constituam; ingredimini in gaudium Domini tui (vers. 21, 23):
et ad illum qui nihil lucratus est,
“Servum inutilem ejicite in tenebras exteriores, ibi erit planctus et stridor dentium” (vers. 30).

[10] Quoniam “decem” significant omne et multum, ideo ille numerus etiam alibi dicitur a Domino, ubi omne et multum intelligendum est, sicut
De muliere habente drachmas decem, “Si perderet unam, nonne accenderet candelam, et verreret domum, et quaereret sollicite dum invenerit?” (Luc. xv. 8:)
per “decem” hic significatur multum; quod dicatur “mulier,” quodque illa “accenderet candelam, et verreret domum,” est propter sensum spiritualem in singulis Verbi; in hoc sensu per “mulierem” significatur ecclesia quoad affectionem veri, ita quoque affectio veri quae est ecclesiae; per “drachmam” verum; per “perdere drachmam” unum ex veris seu ex cognitionibus veri; per “accendere candelam” inquisitio in se ex affectione; et per “verrere domum” significatur percurrere totam mentem, et lustrare ibi singula, ubi se recondit; hic sensus est spiritualis illorum verborum. Simile quod per “decem,” etiam significatur per “centum,” nempe multum; ideo similis parabola dicitur
De centum ovibus, si una perderetur (Matth. xviii. 12, 13; Luc. xv. {1}3-7).

[11] Per “decem” significatur omne et multum etiam in sequentibus locis: -Apud Esaiam,
“Domus multae in devastationem erunt, magnae et pulchrae, ut non sit habitator; nam decem jugera vineae facient bathum” (v. 9, 10):
haec de desolatione veri apud illos qui ab ecclesia; per “domus multas quae erunt in devastationem” significantur homines ecclesiae, in specie illi quoad vera ex bono; per “magnas et pulchras,” nempe domus, significatur affectio boni et intelligentia veri, nam “magnum” praedicatur de bono et ejus affectione, et “pulchrum” de vero et ejus intelligentia; per quod “decem jugera vineae facient bathum” significatur quod in omnibus ecclesiae apud hominem vix aliquod verum ex bono, per “bathum” enim simile significatur quod per “vinum,” nempe verum ex bono; quare per “decem jugera vineae” significantur omnia ecclesiae apud hominem.

[12] Apud Mosen,
Si iveritis mecum in adversum, “frangam..baculum panis, ut coquant decem mulieres panem vestrum in furno uno, et referam panem vestrum in pondere” (Levit. xxvi. [23,] 26):
per “frangere baculum panis” significatur deprivare spirituali cibo, et inde spirituali nutritione; per “panem” enim intelligitur omne quod nutrit animam, in specie bonum amoris: quare per quod “coquent decem mulieres panem in furno uno” significatur quod in omnibus ecclesiae apud hominem tam parum boni et veri sit ut vix aliquid; per “decem mulieres” significantur omnia ecclesiae, per “panem” significatur bonum et verum quae animam nutriunt, et per “furnum” significatur ubi cibus spiritualis praeparatur, ita homo apud quem: per “referre panem pondere” significatur defectus et penuria talium quae spiritualiter nutriunt.

[13] Apud Sachariam,
“Venient populi multi et gentes numerosae ad quaerendum Jehovam Zebaoth in Hierosolyma, et ad deprecandum facies Jehovae: ….in diebus illis apprehendent decem viri ex omnibus linguis gentium, alam viri Jehudaei, dicendo, Ibimus vobiscum, quia audivimus Deum vobiscum” (viii. 22,23):
haec dicta sunt de convocatione et accessione gentium ad ecclesiam a Domino; et per “decem viros ex omnibus linguis” significantur omnes ex quacunque religione, qui nempe “veniunt ad quaerendum Jehovam Zebaoth in Hierosolyma,” hoc est, qui accedere ad ecclesiam et confiteri Dominum volunt; quare “decem viri” sunt omnes illi, et “linguae gentium” sunt religiosa: sed haec cum reliquis videantur supra (n. 433 [d]) explicata, ubi ostensum quod per “Hierosolymam” non intelligatur Hierosolyma, nec per “Judaeum” aliquis Judaeus.

[14] Apud Amosum,
“Dixit Jehovah, …Superbiam Jacobi et palatia ejus odi; inde concludam urbem et plenitudinem ejus; …si relicti fuerint decem viri in domo una, morientur” (vi. 8, 9):
per “superbiam Jacobi,” et per “palatia ejus,” quae Jehovah odit, significatur amor et fides falsi apud illos qui ab ecclesia; per “superbiam” amor falsi, et per “palatia” ipsa falsa, quae “palatia” dicuntur quia sunt superbi, et quia falsa eorum in externa forma exornata sunt, ut appareant magnifica, tametsi sunt vilissima, sicut casae plenae quisquiliis et immunditiis: per “concludere urbem et plenitudinem ejus” significatur damnare doctrinam quia plena et obsessa falsis mali; “urbs” est doctrina, et “plenitudo” sunt falsa mali: quare per “Si relicti fuerint decem viri in domo una, morientur,” significatur quod peritura sint omnia vera boni apud unumquemvis; “decem viri” sunt omnia vera, “domus” est homo quoad bonum, et “mori” est perire.

[15] Apud Sachariam,
Propheta vidit volumen volans; “longitudo ejus viginti ulnae, et latitudo ejus decem ulnae: ….haec maledictio exiens super facies totius terrae” (v. 2, 3):
quod “volumen volans,” per quod significatur “maledictio exiens super facies totius terrae,” fuerit longitudine viginti ulnarum, et latitudine decem, est quia per “viginti” et per “decem” significatur omne, ibi omne bonum mutatum in malum, et omne verum in falsum; “viginti” praedicantur de bono et de omni ejus, ac “decem” de vero ac de omni ejus; “longitudo” etiam significat bonum, et “latitudo” verum (videatur supra, [n. 355 [e], 627 [a], 629 [a]; tum in opere De Caelo et Inferno,] n. 197).

[16] Quia “decem” significant omnia et multa, ideo per “decem vicibus” significatur toties quoties, ac semper, in sequentibus locis: -Apud Danielem,
“Non inventus est de omnibus sicut Daniel, Chanania, Mischael et {1}Asariah; ….omne verbum sapientiae intelligentiae, quod quaesivit ex iis rex, deprehendit eos decem vicibus supra omnes astrologos et divinatores, qui in omni regno ejus” (i. 19, 20);
apud Mosen,
“Omnes viri, qui viderunt gloriam meam et signa mea quae feci in Aegypto, et in deserto, et tentarunt Me his decem vicibus, ….non videbunt” terram (Num. xiv. 21-23);
et per Hiobum,
“Decem vicibus ignominia affecistis me, non erubescitis, obfirmatis vos” (xix. 3):
per “decem vicibus” in his locis significatur cunctis vicibus, seu semper, ac toties quoties.

[17] Apud Danielem et in Apocalypsi tribuuntur bestiae cornua, quibusdam decem, quibusdam septem, et quibusdam tria; et per “cornua” bestiarum illarum significatur potentia falsi contra verum ac mali contra bonum, et per “decem cornua” summa potentia: -Apud Danielem,
“Bestia quarta,” ascendens e mari, “habebat decem cornua: ….quod ad cornua decem, ex eodem regno decem reges surgent” ({2}vii. 7, 20, 24):
per “decem cornua bestiae” ibi significatur summa potentia falsi contra verum; per “decem reges” significantur falsa in omni complexu; et per “regnum” significatur ecclesia illa perversa. In Apocalypsi,
“Draco…hababat capita septem, et cornua decem, et super capitibus diademata septem” (xii. 3);
alibi,
Bestia ex mari ascendens “habebat capita septem, et cornua decem, et super cornibus suis decem diademata” (xiii. 1);
et alibi,
“Mulier sedens super bestia coccinea, plena nominibus blasphemiae, habebat capita septem et cornua decem: ….decem cornua, quae vidisti, decem reges sunt, qui regnum nondum acceperunt; potestatem tamen tanquam reges unam horam recipient cum bestia” (xvi|i|. 3, 7, 12):
quid singula ibi in specie significant, infra in explicationibus videbitur.

[18] Quoniam “decem” significant omnes et omnia, sequitur quod “decima pars” significet omne; exinde “decimae” ac “decimationes” traxerunt suam originem, et significabant quod omne sanctum et benedictum esset, quando decima pars de area et torculari, seu de frumento et vino data esset Levitis; similiter pro Levitis, quando decima pars iterum decimaretur et daretur Aharoni. De his ita in Verbo:
“Decimando decimabis omnem proventum seminis tui, quod educitur in agrum quotannis” (Deutr. xiv. 22);
et porro,
Loquere ad Levitas, quod illis carentur decimae in hereditatem, et quod tollerent de illis sublationem Jehovae decimas de decimis, et hoc ex frumento de area, et ex impletione de torculari, ac decimas de decimis darent Aharoni sacerdoti (Num. xviii 24-28).

[19] Quod “decimae” significarent benedictionem in omnibus, ita quod omne sanctum et benedictum esset, constat apud Malachiam,
“Adducite omnes decimas ad domum thesauri, ut sit cibus in domo mea; tunc probate Me in hoc, ….annon aperturus sim vobis fenestras caeli, et effusurus sim vobis benedictionem, quousque non suffecerit?” (iii. 10:)
per “aperire fenestras, et effundere benedictionem,” significatur Divinum influens ex quo intelligentia ac vita aeterna, simile quod per “pluviam” supra (n. 644), quod etiam proprie intelligitur per “benedictionem,” et hoc futurum si “decimas adducerent;” quare per illas significatur quod omne sic benedictum esset. Ut omnia benedicta essent quae Abrahamus de hostibus suis sumpsit, dicitur,
Quod dederit Malchizedecho, qui rex in Schalem, et simul sacerdos Deo altissimo erat, decimas de omnibus (Gen. xiv. 18, 19):
similiter spospondit et vovit Jacob,
si reverteretur in pace ad domum patris sui, quod omne quod Jehovah dederit ei, decimando decimaturus esset (Gen. xxviii. 21, 22).
Ex his locis, praeter ex aliis, constare potest quid in Verbo significatur per “decem” et per “partem decimam.”

[20] Quod “decem” significent omnia, ducit causam ex ipso caelo; caelum enim in toto et in parte refert Hominem, unde id Maximus Homo vocatur; omnes vires vitae Maximi illius Hominis, seu caeli, desinunt in duas manus et in duos pedes, ac manus ut et pedes desinunt in decem digitos; quare omnia hominis quoad potentiam et quoad sustentationem quia collata sunt ultimo in decem digitos, [“decem digiti”] significant omnia ejus: et praeterea “ultima” in Verbo etiam significant omnia.

676. “Et occisa sunt in terrae motu nomina hominum millia septem.” -Quod significet quod in status mutatione illa perierint apud illos omnia vera boni, et sic omnia caeli et ecclesiae, constat ex significatione “occidi,” quod sit spiritualiter occidi, quod {1}est perire per mala et falsa (de qua supra, n. 315, 547, 572, 589); ex significatione “terrae motus, quod sit mutatio status interiorum apud illos qui ab ecclesia (de qua supra, n. 674); ex significatione “nominum hominum,” quod sint vera boni, et inde intellectus veri (de qua sequitur); et ex significatione “septem millium,” quod sint omnia caeli et ecclesiae, nam per “septem” significantur omnia, et praedicantur de sanctis caeli et ecclesiae (de qua ejus numeri significatione videatur supra, n. 257), et significatio ejus retinetur dum multiplicatur per decem, vel centum, vel mille, nam hi numeri significant omnia: ex his constare potest quod per quod “occisa sint in terrae motu nomina hominum millia septem” significetur quod in status mutatione illa perierint omnia vera boni, et sic omnia caeli et ecclesiae.

[2] Quod per “nomina hominum” significentur vera boni, et inde intellectus veri, constare potest ex significatione “nominis,” quod sit quale rei et status apud hominem, et a significatione “hominis,” quod sit intelligentia, ita quoque intellectus veri: quod “nomen” significet quale rei et status apud hominem, est quia nomina personarum non dantur in mundo spirituali sicut in mundo naturali; in mundo spirituali nominantur omnes secundum quale vitae eorum, sic cum differentia intra societates et extra illas; intra societates est constans quale status vitae cujusvis, nam quisque habitat ibi ad plagam, et quoque ad distantiam e medio, secundum quale suae affectionis et suae intelligentiae; quare secundum hoc quale est ejus nomen; inde est quod cum auditur nomen alicujus in societate, cognoscatur etiam quale ejus; ex eo est quod per “nomen” in sensu spirituali significetur quale rei et status vitae: at extra societates denominatio secundum quale status vitae alicujus non constans est; nam antequam homo spiritus in aliquam societatem venit, percurrit ille plures status, ob finem ut exuat discordantia cum regnante ejus amore, et induat concordantia cum illo; sed usque nominatur quisque secundum statum in quo est, et quoque secundum ideam et perceptionem de ejus quali status. Quod nomina in mundo spirituali enuntientur spiritualiter, videatur supra (n. 102 [a]) quod inde “nomen” in Verbo significet quale status vitae (n, 148); et quod inde “nomen Jehovae,” ac “nomen Domini,” significet omnia per quae colitur, ita omnia amoris et fidei (n. 102, 135); et quod “homo” in Verbo significet affectionem veri spiritualem, et inde intellectum veri (n. 280, 546): ex quibus constare potest quid significatur per “nomina hominum.”

[3] Quod perierint vera boni, proinde intellectus qui ex illis, per insignem mutationem status, quae significatur per “terrae motum magnum,” causa in mox superiori articulo dicta est; nempe quod in fine ecclesiae, quando instat ultimum judicium, auferantur illi qui spiritualiter boni sunt ab illis qui solum naturaliter; et cum illi ab his ablati sunt, tunc etiam ab his ablata sunt omnia vera boni, proinde etiam omnis intellectus veri; nam apud naturales, quibus nihil spirituale est, vera et bona resident in externis, ac falsa et mala in internis; inde cum auferuntur boni, cum quibus quoad externa communicationem habuerunt, etiam auferuntur externa, et patent interna, quae, ut dictum est, scatent a mere falsis mali: inde est quod per illa verba significetur quod {1}perierint apud illos, qui remanserunt, omnia vera boni, et cum [his] omnis intellectus veri.

677. “Et reliqui territi facti sunt.” -Quod significet commotionem animi et conversionem illorum qui aliquantum spirituales fuerunt, constat ex significatione “reliquorum,” quod sint qui non mere externi et naturales fuerunt, sed etiam aliquantum interni et spirituales (de qua sequitur); et ex significatione “terreri,” quod sit animo commoveri et converti ab illis qui mere naturales fuerunt, et inde in mere falsis et malis;

[2] quod “terreri” significet commotionem et conversionem illam, videbitur infra. Primum aliquid dicetur de illis qui intelliguntur per “reliquos” qui territi facti sunt, et dederunt gloriam Deo caeli, quod non fuerint mere naturales, sed etiam aliquantum spirituales; qui enim mere naturales sunt, illi, quando vera boni, quae apud illos in externis resederunt, ablata sunt, tunc non commoventur ex influxu falsorum et malorum ex inferno, minus se convertunt; nam propria eorum cogitatio et voluntas, quae interius se apud illos recondidit, consistit ex mere falsis et inde malis, et ex malis et inde falsis quare cum in his sunt, tunc exacerbantur contra vera et bona, et inde ardenter cupiunt exstinguere illa: ex eo est quod malis, quando non amplius in externis sunt, non sit terror pro malis et falsis, immo nec pro inferno, sunt enim illa amoris illorum, consequenter jucunda vitae eorum: at vero, qui etiam spirituales sunt, hi animo commoventur et terrentur quando ex malis et inde falsis infestantur, quod fit quando inter malos sunt; timent enim jacturam vitae suae spiritualis, quapropter commoventur animo et trepidant, et Dominum de ope supplicant, et se convertunt ab illis.

[3] Quando societates purificantur in mundo spirituali, quod fit quoties mali, imprimis hypocritae, insinuaverunt se in illas, et commiscuerunt se bonis ibi, (signa praesentiae talium sunt obscuratio intellectus, deprivatio perceptionis boni, hebetatio affectionis veri, et similia,) tunc immittitur influxus ex inferno, ex quo mali gaudent, at boni commoventur animo, et se convertunt; inde separantur; qui itaque territi facti se convertunt, illi conservantur, reliqui autem ejiciuntur: ex his constare potest, unde est quod dicatur quod quidam “territi facti sint,” et quod hoc significet commotionem animi et conversionem illorum qui aliquantum spirituales sunt.

[4] In Verbo pluries dicitur quod “terrefacti sint,” quod “consternati,” et similia, ac ita de bonis et de malis; et per “terrorem” et “consternationem” significatur status animi commoti et mutati ex imminente aut viso periculo vitae, sed aliter apud bonos, et aliter apud malos; apud bonos est mentis commotio et status mutatio ex imminente et viso periculo animae, at apud malos ex imminente et viso periculo vitae corporis; et hoc ex causa, quia boni spectant animae vitam principalem et finalem, et non ita corporis, at mali spectant vitam corporis principalem et finalem, et non ita animae: hanc ne quidem corde credunt; et qui credunt, usque non amant nisi illa quae corporis sunt, sicut varii generis appetitus et voluptates; boni autem vicissim.

[5] Ut sciatur quod “terreri,” “consternari,” “formidare,” et similia significent animo commoveri ex mutatione status interiorum, velim aliqua loca e Verbo confirmationis causa afferre: -Apud Davidem,
“Cor meum trepidat in medio mei, et terrores mortis ceciderunt super me, timor et tremor venit in me, et operuit me horror” (Ps. lv. 5, 6 [B. A. 4, 5]):
haec dicta sunt de tentationibus, in quibus mala et falsa ab inferno irrumpunt, ac terrores pro damnatione incutiunt; nam, ut supra dictum est, boni terrificantur et tremunt ex periculis animae suae imminentibus, ita ab irruptione malorum in cogitationes et intentiones voluntatis; sunt itaque variae commotiones animi, quae in specie significantur per “trepidationem cordis,” per “terrores mortis,” “timorem,” “tremorem,” et “horrorem,” qui secundum ordinem quo succedunt ibi ordine memorantur.

[6] Apud Esaiam,
“{1}Viderunt insulae et tremuerunt, fines terrae trepidarunt, accesserunt et venerunt” (xli. 5):
haec dicta sunt de adventu Domini, et per “insulas” et “fines terrae” intelliguntur gentes quae remotae a veris ecclesiae; et per “timorem et trepidationem” earum significantur commotiones animi ex metu ne perirent.

[7] Apud Ezechielem,
“Omnes manus remissae, et omnia genua abeunt in aquas, unde accingent saccos, conteget eos terror, et super omnibus faciebus pudor, ….argentum suum in plateas projicient, et aurum eorum in abominationem erit” (vii. 17-19):
etiam ibi de adventu Domini agitur, et haec dicta sunt; variae commotiones animi ex dolore propter mala, et ex gaudio propter bona, describuntur per varios timores et dolores; ut per quod “manus essent remissae, genua abirent in aquas,” “contegeret eos terror,” et “super faciebus pudor;” per quae significantur non modo variae commotiones animi et mutationes status vitae, sed etiam conversiones a falsis et malis; nam falsa quae rejicient significantur per “argentum” quod projicient in plateas, et mala per “aurum” quod in abominationem erit: per quod “omnia genua abeant in aquas” significatur dolor propter bonum amoris deperditum, et gaudium propter id nunc recuperatum; “genua” significant amorem boni, et “abire in aquas” significat lachrymare.

[8] Quod tremor sanctus, qui occupat, vibrat et pervellit interiora capitis, quando Divinum influit ac implet, etiam dicatur “timor,” “terror,” “formido,” constare potest ex locis sequentibus: -Apud Lucam,
Quando Zacharias, viso angelo, perturbatus est, quod timor ceciderit super illum, cui ideo dixit angelus, “Ne timeto, Zacharia” (i. 12, 23);
Similiter Maria Virgo, viso angelo (Luc. i. [29,] 30);
Quando angelus Domini adstitit pastoribus, et gloria Domini circumfulsit illos, “timuerunt timorem magnum; sed dixit illis angelus, Ne timete, ecce evangelizo vobis gaudium magnum, quod {1}fit omni populo” (Luc. ii. 9 [,10]);
Quando Jesus transformatus est, et visus in gloria, dicitur quod Petrus, Jacobus et Johannes territi facti sint cum ingressi in nubem (Luc. {2}ix. 34);
et cum audiverunt vocem e nube, “Hic est Filius meus dilectus,” quod ceciderint super facies suas, et timuerint sibi vehementer; “at accedens esus tetigit illos, dicens, Surgite, ne timete vobis” (Matth. xvii. [5,] 6, 7; Marc. ix. 6);
Cum Dominus sanaverat paralyticum, dicitur quod timor invaserit omnes, et glorificaverint Deum, et quod impleti sint timore, dicentes, “Vidimus prodigia hodie” (Luc. v. 26);
Et cum Dominus resuscitavit adolescentem e Nain mortuum, dicitur quod ceperit timor omnes, laudantes Deum (Luc. vii. 16):
similiter ut hic in Apocalypsi, quod “territi facti sint, et gloriam dederint Deo caeli.” Porro,
“Quando mulieres ingressae sunt in monumentum, viderunt angelum sedentem in dextris, circumdatum stola alba; et expaverunt” ({3}Marc. xvi. 5, 6);
Et quod mulieres, egressae e monumento, occupatae fuerint timore, tremore et stupore, et simul gaudio magno, et quod nulli dixerint, quia timebant sibi; quibus ideo esus dixit, Ne timetote, annuntiate fratribus (Matth. xxviii. 8, 10; {4}Marc. xvi. 8);
Quod duo apostoli euntes ad Emmaus, dixerint ad Jesum, “Mulieres quaedam terrefecerunt nos” (Luc. xxiv. 22).
Ex his locis concludi potest quod per “terrorem” et “pavorem” in Verbo intelligatur commotio animi varia ex influxu talium quae stuporem excitant, etiam conjuncta cum gaudio.

[9] Praeterea per “terrorem” in spirituali sensu significatur terror pro malis et falsis quae ab inferno; haec enim spiritualem hominem terrificant, quoniam opposita sunt bonis et veris, quae spiritualis homo amat et quorum jacturam timet; in hoc sensu dicitur “terror” in permultis locis in Verbo: -Ut apud Esaiam,
“Circa tempus vesperae ecce terror; antequam mane, non est” (xvii. 14):
“vespera” significat ultimum tempus ecclesiae, quando mere mala et falsa; haec vocantur “terror,” quia sunt infernum: “mane” autem significat primum tempus ecclesiae, quando mala et falsa non sunt; quare dicitur, “antequam mane, terror non est.”

[10] Apud Jeremiam,
“Tu ne timeas, serve mi Jacob, et ne terrearis Israel, quia ecce Ego servans te e longinquo; ….Jacob tranquillus et quietus erit, non territans” (xxx. 9, 10);
et apud Zephaniam,
“Reliquiae Israelis….pascent et requiescent, non terrefaciens” (iii. 13):
per “Jacobum” et “Israelem” intelliguntur qui in bonis et veris intra ecclesiam sunt; et per “non territans et terrefaciens” significatur quod nihil mali et falsi ab inferno infestaturum sit: similiter in multis aliis locis. Quid autem in spirituali sensu significatur per “timere Deum,” dicetur in explicatione ad versum 18, hujus capitis.

678. “Et dederunt gloriam Deo caeli.” -Quod significet quod illi agnoverint et coluerint Dominum, constat ex significatione “dare gloriam” seu “glorificare,” quod sit agnoscere et colere (de qua sequitur); et ex significatione “Dei caeli,” quod sit Dominus. Quod Dominus sit Deus caeli, Ipse dum in mundo fuit, et cum e mundo exivit, manifestavit. Cum in mundo fuit, dixit, apud Johannem,
“Pater….dedit omnia in manum” Filii (iii. 35);
apud eundem,
Pater dedit Filio “potestatem omnis carnis” (xvii. 2);
et apud Matthaeum,
“Omnia Mihi tradita sunt a Patre” (xi. 27):
et cum e mundo exivit, dixit discipulis,
“Data est Mihi omnis potestas in caelo et in terra” (Matth. xxviii. {1}18):
ex quibus patet quod Dominus sit Deus caeli.

[2] Quod “gloriam dare” sit agnoscere et colere Ipsum, est quia “gloriam dare” significat quod Ipsi soli sit gloria, quia est Deus caeli et terrae, et simul agnoscere quod omnia ecclesiae sint ab Ipso, ita omnis salus et vita aeterna: ex his sequitur quod “gloriam dare” et “glorificare,” cum de Deo, sit colere et adorare Ipsum. “Gloria” in Verbo, ubi de Domino, proprie significat Divinum Verum procedens ab Ipso, ex causa quia Divinum id Verum est lux caeli, et ex luce illa non solum est angelis et hominibus omnis intelligentia et sapientia, sed etiam omnis felicitas, et insuper omnis magnificentia in caelis, quae ineffabilis; haec itaque sunt quae proprie significantur per “gloriam Dei;” et quia id est gloria, sequitur quod gloria Domini sit illustrare angelos et homines, ac donare intelligentia et sapientia, ac beare felicibus et jucundis, et quoque magnificare omnia in caelis; et quod illa gloria non sit ex amore gloriae, sed ex amore erga humanum genus: quare Dominus dicit apud Johannem,
“In hoc glorificatus est Pater meus, ut fructum multum feratis, et reddamini discipuli mei” (xv. 8);
et alibi,
“Verba quae dedisti Mihi, dedi illis et glorificatus sum in illis” (xvii. 8, 10).

[3] Quod hoc sit gloria Domini, constare potest ex eo, quod lux caeli, ex qua omnis sapientia, pulchritudo, et magnificentia est in caelis, procedat a Domino ut Sole, ac Divinus Amor Domini est qui apparet angelis ut Sol; inde constat quod lux caeli, quae in sua essentia est Divinum Verum ac Divina Sapientia, sit Divinus Amor procedens; ac amor non aliud vult quam dare id quod suum est alteri, ita implere alios beatitudine; quid non Divinus Amor? At dare alicui gloriam suam, et implere sapientia et beatitudine, non potest Dominus, nisi agnoscatur et colatur; per hoc enim conjungit se homo Ipsi amore et fide; nam agnitio et cultus, ut sit agnitio et cultus, erit ex amore et fide; et absque conjunctione per illa non potest influere aliquod bonum a Domino, quia non recipitur. Ex his nunc patet quod “dare gloriam Deo caeli” sit agnoscere et colere Dominum.

[4] Quod “gloria” significet Divinum Verum procedens a Domino, et quod Domini gloria apud hominem sit receptio Divini Veri, videatur supra (n. {1}33, 345). Quod glorificatio Domini sit ab Ipso Domino, et quod apud homines et angelos sit receptio et agnitio, quod omne bonum et verum ac omne salutis et vitae sit a Domino, etiam supra (n. 288 [a]).

679. VERSUS 14, 15.
“Vae secundum praeteriit; ecce vae tertium venit cito. Et septimus angelus clanxit et factae sunt voces magnae in caelo, dicentes, Facta sunt regna mundi Domini nostri et Christi Ipsius, et regnabit in saecula saeculorum.
14. “Vae secundum praeteriit: ecce vae tertium venit cito,” significat lamentationem super vastationem ultimam ecclesiae, nunc certo instantem [n. 680].
15. “Et septimus angelus clanxit, significat influxum Divini Veri per caelos a Domino, et inde ultimas mutationes [n. 681]; “et factae sunt voces magnae in caelo,” significat in caelis superioribus illustrationem et gaudium [n. 682]; “dicentes, Facta sunt regna mundi Domini nostri et Christi Ipsius,” significat omnia in caelis et in terris subjecta Domino, quando separati sunt mali a bonis, ac Divinum Bonum et Divinum Verum procedens a Domino clare recipitur [n. 683, 684]; “et regnabit in saecula saeculorum,” significat dominium Ipsius per Divinum Verum in aeternum [n. 685].

680. [Vers. 14.] “Vae secundum praeteriit; ecce vae tertium venit cito.” -Quod significet lamentationem super vastationem ultimam ecclesiae, nunc certo instantem, constat ex significatione “vae,” quod sit lamentatio super variis, imprimis super talibus quae devastant ecclesiam (de qua supra, n. {2}531): et quia “tria” significant completum, ideo “tertium vae” significat lamentationem ultimam, quando devastatio plena est; quod “tria” significent completum, et sic finem, videatur supra (n. 435 [a], 506, 532): et ex significatione “venire cito,” quod sit certo instans et eveniens; quod “cito” significet certum, videatur etiam supra (n. 7, 216). Quid “tertium” hoc “vae,” quod cito venturum, involvit, constare potest ex sequentibus; quod nempe involvat statum ultimum ecclesiae, quando non verum amplius nec bonum, et tunc statum separationis malorum a bonis, et bonorum a malis, et tandem ultimum judicium, quod fit per separationem plenariam, et tunc conjectionem malorum in infernum, et elevationem bonorum in caelum.

681. [Vers. 15.] “Et septimus angelus clanxit.” -Quod significet influxum Divini Veri per caelos a Domino, et inde ultimas mutationes, constat ex significatione “clangoris,” cum de angelo, quod sit influxus Divini Veri a Domino, et inde mutatio in inferioribus, ubi mali (de qua supra, n. 489, 502); quod “clangere” id significet; est quia “tuba” et “buccina” signicabat Divinum Verum revelandum et quoque revelatum (videatur supra, n. 55, 262): quod sit ultima mutatio ex influxu Divini Veri a Domino, quae per “septimi angeli clangorem” intelligitur, est quia numerus “septem” significat plenum ac ultimum (videatur supra, n. 20, 24, 257, {1}300, 486). De mutationibus in inferioribus, ubi mali, factis per influxum Divini Veri per caelos a Domino intensiorem et leniorem, ita per influxus varios, supra (n. 413 [a], 418 [a], 419 [a], 426, 489, 493) ample actum est; quare denuo aliquid de illis dicere supersedetur. Quod per influxus illos factae sint separationes malorum a bonis, ac dejectiones malorum in infernum, ac plures aliae mutationes, in locis citatis videri potest. Ex his nunc patet quid per “angelos septem clangentes” significatur.

682. “Et factae sunt voces magnae in caelis.” -Quod significet in caelis superioribus illustrationem et gaudium, constat ex significatione “vocum magnarum in caelis,” quod sit illustratio, sapientia et gaudium in caelis superioribus; per “voces” enim in Verbo varia significantur, sicut Divinum Verum, revelatio, ipsum Verbum apud nos, tum omne praeceptum et mandatum Verbi; sed haec significantur per “voces e caelo;” at per “voces in caelo” significatur illustratio, ex qua angelis sapientia et inde gaudium: quando enim angeli in illustratione sunt, etiam in sapientia sunt, et tunc illis sunt voces magnae, per quas arcana sapientiae exprimunt; quod etiam sit gaudium inde, est quia gaudium angelis est ex sapientia unde etiam voces dicuntur “magnae,” nam “magnum” praedicatur de affectione boni et veri ex qua gaudium in caelis. Quod caeli superiores intelligantur, est quia per illos et ex illis facti sunt influxus in inferiora, per quos separati sunt mali, qui quoad externa conjuncti fuerunt illis qui in caelis inferioribus; et quantum conjuncti fuerunt, non illis illustratio et gaudium, sed quantum separati; inde est quod caeli superiores intelligantur. Est enim talis nexus superiorum et inferiorum in mundo spirituali, ut quantum inferiora in ordine sunt tantum etiam sint superiora; inferiora enim ibi sunt sicut inferiora domus ac sicut fundamenta ejus; quantum itaque haec integra sunt, tantum superiora in statu firmo, securo et perfecto sunt; non enim nutant, vacillant ac hiant: aut sicut quantum in homine exteriora ejus, sicut organa visus, gustus, auditus, tactus, non laesa sunt, tantum interiora ejus bene vident, gustant, audiunt, et tactu persentiscunt; nam interiora sunt quae sentiunt in exterioribus, et exteriora nihil a se. Similiter in caelis: inferiores caeli sunt in quos desinunt et quibus insistunt caeli superiores; inter quos ideo talis continens nexus est qualis est inter priora et posteriora, aut sicut inter causas et effectus; si effectus non prorsus correspondet suae causae, hoc est, si non habet in se formatum omne quod in causa efficiente est, quod se refert ad vires et conatus agendi, tunc causa labefactatur, et agit imperfecte; nam omnia causae inscripta sunt effectui; quare sola causa est quae agit, non autem quicquam effectus separatus a causa. Simile est cum caelis superioribus et inferioribus; in caelis superioribus sunt causae, et effectus causis correspondentes se sistunt in caelis inferioribus. Haec dicta sunt ut sciatur unde est quod per “voces magnas in caelo” Significetur illustratio ex qua sapientia et gaudium in caelis superioribus, quando caeli inferiores purificantur, hoc est, mali a bonis separantur et removentur.

683. “Dicentes, Facta sunt regna mundi Domini nostri et Christi Ipsius.” -Quod significet omnia in caelis et in terris subjecta Domino, quando separati sunt mali a bonis, et quod tunc Divinum Bonum ac Divinum Verum procedens a Domino clare recipiatur, constat ex significatione “regnorum mundi,” cum facta sunt Domini, quod sit quod recipiatur Divinum procedens a Domino amore et fide (de qua sequitur); et ex significatione “Domini et Christi Ipsius,” quod sit Dominus quoad Divinum Bonum Divini Amoris, et quoad Divinum Verum ex illo Amore procedens; quod Dominus dicatur “Dominus” ex Divino Bono, ac “Christus” ex Divino Vero, videbitur infra.

[2] Quod “regnum Domini” sit receptio Divini Boni ac Divini Veri, ita apud illos qui recipiunt, constare potest ex eo, quod Dominus apud angelos caeli et apud homines ecclesiae regnet per id quod procedit ab Ipso, quod communiter vocatur Divinum Bonum ac Divinum Verum, tum justitia et judicium, et quoque amor et fides: haec sunt per quae Dominus regnat; proinde illa sunt proprie regnum Domini apud illos qui recipiunt; nam cum illa regnant apud angelos et homines tunc Ipse Dominus regnat, quae enim procedunt ab Ipso sunt Ipse; Dominus in caelo non aliud est quam Divinum procedens.

[3] Dominus quidem non modo regit illos qui recipiunt Divina caelestia et spiritualia ab Ipso, sed etiam illos qui non recipiunt, sicut omnes in inferno; sed usque non dici potest quod ibi sit regnum Domini, quoniam prorsus nolunt regi ex Divino quod procedit, et secundum ejus ordinis leges; immo negant Dominum, et se avertunt ab Ipso; at usque Dominus regit illos, non sicut regni sui subditos et cives, sed sicut refractarios et rebelles, tenendo in vinculis ne malum faciant sibi mutuo, ac imprimis illis qui e regno Ipsius sunt.

[4] Quod illud sit regnum Domini quod procedit ab Ipso et recipitur, constare potest a locis in Verbo ubi “regnum Dei” dicitur: ut in Oratione Domini,
“Adveniat regnum tuum, fiat voluntas tua, sicut in caelo etiam in terra” (Matth. vi. 10):
quod ibi per “regnum” intelligatur receptio Divini Boni ac Divini Veri, quae procedunt a Domino, et in quibus est Dominus apud angelos caeli et apud homines ecclesiae, patet; nam sequitur, “Fiat voluntas tua sicut in caelo etiam in terra;” voluntas Dei fit cum illa recipiuntur corde et anima, hoc est, amore et fide.

[5] Et alibi,
“Quaerite primo regnum {1}caelorum et ejus justitiam, tunc..omnia adjicientur vobis” (Matth. vi. 33):
per “regnum caelorum” in spirituali sensu intelligitur Divinum Verum, et per “justitiam” Divinum Bonum; quare dicitur, “Quaerite primo regnum caelorum et ejus justitiam;” et in supremo sensu per “regnum caelorum” intelligitur Dominus, quoniam Ipse est omne sui regni, et per “justitiam” in eodem sensu significatur meritum Domini: et quia homo, qui regitur a Domino, non vult et amat nisi quae Domini sunt, ducitur ipso nesciente ad felicia in aeternum; ideo dicitur quod “omnia adjicientur illi,” per quod intelligitur quod omnia ad salutem illius optato evenient.

[6] Quoniam caelum est caelum ex receptione Divini Veri a Domino, similiter ecclesia, ideo caelum et ecclesia in communi sensu intelligitur per “regnum Dei” et per “regnum caelorum:” quare illi qui recipiunt Divinum Verum vocantur a Domino “filii regni,” apud Matthaeum,
“Ager est mundus, semen..sunt filii regni, zizania sunt filii mali” (xiii. 38):
quod recipientes Divini Veri intelligantur per “filios regni patet, nam dicitur “Semen sunt filii regni, et zizania sunt filii mali;” per “semen” intelligitur Divinum Verum, et per “zizania” falsum infernale; et vocantur “filii,” quia “filii” in Verbi sensu spirituali significant vera, ac in opposito sensu falsa, videatur supra (n. 166).

[7] Praeterea quod “regnum Dei” significet ecclesiam quoad vera ex bono, et quoque caelum, videatur etiam supra (n. 48): et quod “regnum Dei apud hominem” significet in veris ex bono esse a Domino, ita in sapientia, et inde in potentia resistendi falsis et malis, et sic quod “regnare” sit solius Domini, etiam supra (n. 333).

684. Dicitur quod “facta sunt regna mundi Domini nostri ac Christi Ipsius;” et per id significatur quod tunc recipiatur Divinum Bonum ac Divinum Verum, quando mali a bonis separati sunt, et illi in infernum conjecti; tunc enim possunt caeli tam superiores quam inferiores in illustratione esse, et inde in perceptione boni et veri, quod non fieri potest quamdiu mali conjuncti sunt bonis; nam tamdiu interiora angelorum qui in inferioribus caelis sunt non possunt aperiri, sed solum exteriora, et Dominus non regnat in externis separatis ab internis apud spiritus et homines, sed in internis et ex illis in externis; quare antequam aperta sunt interiora angelorum ultimi caeli, quae sunt spiritualia et caelestia, non illud caelum ita factum est regnum Domini sicut post separationem malorum ab illis.

[2] Dicitur quod “regna mundi facta sint Domini nostri et Christi Ipsius,” ac per “Dominum” ibi intelligitur idem quod per “Jehovam” in Veteri Testamento et per “Patrem” in Novo, nempe Dominus quoad Ipsum Divinum, et quoque quoad Divinum Bonum; ac per “Christum” intelligitur idem quod per “Deum” in Veteri Testamento et per “Filium Dei” in Novo, nempe Dominus quoad Divinum Humanum, et quoque quoad Divinum Verum; nam per “Christum” simile significatur quod per “Unctum,” “Messiam” et “Regem;” et per “Unctum,” “Messiam” et “Regem” intelligitur Dominus quoad Divinum Verum, et quoque quoad Divinum Humanum quando fuit in mundo, nam tunc Dominus quoad Humanum suum fuit Divinum Verum: simile itaque significatur per “Unctum Jehovae;” nam Ipsum Divinum, quod “Jehovah” et “Pater” vocatur, ac in sua essentia erat Divinum Bonum Divini Amoris unxit Divinum Humanum, quod “Filius Dei” vocatur, ac in sua essentia, dum fuit in mundo, erat Divinum Verum; “unctio” enim significabat quod Divinum Humanum Domini procederet ex Ipso Divino Ipsius, proinde Divinum Verum ex Divino Bono Ipsius.

[3] Inde patet quod solus Dominus quoad Divinum Humanum fuerit “Unctus Jehovae” essentialiter, at quod reges et sacerdotes dicti sint “uncti Jehovae” repraesentative; nam “oleum,” quo fiebat unctio, significabat Divinum Bonum Divini Amoris. Nunc quia Divinum Verum apud Dominum fuit quod a Divino Bono ungebatur, inde est quod per “Christum,” et similiter per “Messiam” et “Unctum,” et quoque per “Regem,” significetur Divinum Verum procedens a Divino Bono Divini Amoris Domini: quod ita sit constare potest a locis in Verbo ubi “Christus,” “Messias” et “Unctus” nominatur.

[4] Quod “Christus” sit “Messias,” seu “Unctus,” constat apud Johannem,
Andreas “invenit fratrem suum Simonem, et dixit ei, Invenimus Messiam, quod est, si interpreteris, Christum” (i. 42 [B. A. 41]):
et apud eundem,
Mulier Samaritis dixit, “Scio quod Messias veniat, qui dicitur Christus” (iv. 25);
ex quibus patet quod Dominus sit vocatus “Christus” ex eo quod esset Messias, cujus adventus in Verbo Veteris Testamenti praedictus est; nam Unctus dicitur Christus in Graeca lingua, et Messias in Hebraea, et Unctus est Rex. Inde est quod Dominus dictus sit “Rex Israelis” et “Rex Judaeorum,” quod etiam fassus est coram Pilato; unde inscriptum cruci fuit,
Rex Judaeorum” (Matth. xxvii. 11, 29, 37, 41; Luc. xxiii. 1-4, 35-40):
et apud Johannem,
“Dixit Nathanael, …Tu es Filius Dei, Rex Israelis” (i. {1}49 [B. A. 48]):

[5] et quia “Unctus,” “Christus,” “Messias” et “Rex,” sunt synonyma, ideo etiam “Filius Dei;” et singula illa nomina in sensu spirituali significant Divinum Verum: quod “Rex” illud significet videatur supra (n. 31, 553, 625); quod etiam “Filius Dei,” est quia “filii” in Verbo significant vera, inde “Filius Dei” significat Divinum Verum; quod “filii” significent vera, videatur supra (n. 166). Simile etiam significatur per “Christum” et per “Messiam.”

[6] Quod per “Christum” significetur Divinum Verum constat apud Matthaeum,
“Nolite Vocari Rabbi; unus est vester Doctor, Christus” (xxiii. 8):
per “rabbi” et “doctorem” significatur docens Verum, ita abstracte doctrina Veri, ac in supremo sensu Divinum Verum, quod est Christus; quod solus sit Divinum Verum, intelligitur per “Nolite vocari Rabbi; unus est vester Doctor, Christus.”

[7] Apud eundem,
“Videte ne quis vos seducat; multi enim venient sub nomine meo, dicentes, Ego sum Christus, et multos seducent. …Si quis dixerit vobis, Ecce hic est Christus, aut ibi, ne credite; surgent enim falsi Christi, et falsi prophetae” (xxiv. [4,] 5, 23, 24; Marc. xiii. 21-23):
haec non intelligenda sunt quod surrecturi qui se dicturi Christum aut Christos, sed qui falsificaturi sunt Verbum, et dicturi quod hoc aut illud sit Divinum Verum, cum non sit; illi qui falsa ex Verbo confirmant, intelliguntur per “pseudochristos;” et qui falsa doctrinae excludunt, per “pseudoprophetas:” agitur enim in binis illis capitibus de successiva vastatione ecclesiae, ita de falsificatione Verbi, et tandem de profanatione veri inde. (Sed haec amplius explicata videantur in Arcanis Caelestibus, n. 3353-3356, et n. 3897-3901.)

[8] Et quia “Filius Dei” etiam significat Divinum Verum, ut modo dictum est, ideo aliquoties dicitur
“Christus Filius Dei” (ut Matth. xxvi. 63: Marc. xiv. {2}61: Luc. iv. 41; cap. xxii. 66 ad fin.: Joh. vi. 69; cap. xi. 26, 27; cap. xx. 31).
In summa, quod Dominus in mundo dictus fuerit “Christus,” “Messias,” “Unctus” et “Rex,” erat quia in Ipso Solo fuit Divinum Bonum Divini Amoris, ex quo procedit Divinum Verum; et hoc repraesentabatur per unctionem, “oleum” enim, quo unctio fiebat, significabat Divinum Bonum Divini Amoris, ac “rex,” qui ungebatur, Divinum Verum; quare reges, dum uncti fuerunt, repraesentabant Dominum, ac dicti “uncti Jehovae;” at usque solus Dominus quoad Divinum Humanum fuit Unctus Jehovae, quoniam Divinum Donum Divini Amoris fuit in Ipso, et id erat Jehovah et Pater, ex quo fuit Esse Vitae Domino: nam quod a Jehovah conceptus fuerit, notum est; ita ex Divino Bono Divini Amoris, quod fuit in Ipso ex conceptione, erat Dominus quoad Humanum suum Divinum Verum, quamdiu in mundo fuit: ex quibus constare potest quod Solus Dominus fuerit Unctus Jehovae essentialiter, at quod reges dicti fuerint “uncti Jehovae” repraesentative: inde nunc est quod Dominus quoad Divinum Humanum dictus fuerit “Messias” et “Christus,” hoc est, “Unctus.”

[9] Hoc quoque constare potest ex sequentibus locis: -Apud Esaiam,
“Spiritus Domini Jehovih super Me, ideo unxit Jehovah Me ad evangelizandum pauperibus, misit Me ad obligandum fractos corde, ad praedicandum captivis libertatem, vinctis, oculis capto, ad proclamandum annum beneplaciti Jehovae, et diem vindictae Deo nostro, ad consolandum omnes lugentes” (lxi. 1 [,2]):
haec manifeste de Domino; Divinum Humanum Ipsius intelligitur quod unxit Dominus Jehovih ad evangelizandum pauperibus, ac misit ad obligandum fractos corde, et plura; illa enim Dominus ex Humano suo peregit. (Sed singula ibi videantur supra. n. 183 [b], 375 [e(v.)], 612, explicata.)

[10] Apud Davidem,
” [Quare] tumultuatae sunt gentes, et populi meditati Vanitatem? Constiterunt reges terrae et dominatores consultarunt una contra Jehovam et contra Unctum Ipsius. ….Ego unxi regem meum super Zionem, montem sanctitatis meae. Annuntiabo de statuto, Jehovah dixit ad Me, Filius meus Tu, Ego hodie genui Te; pete a Me, et dabo gentes hereditatem tuam, et possessionem tuam fines terrae. ….Osculamini Filium, ne irascatur, et pereatis in via, quia exardebit brevi ira Ipsius, beati omnes confidentes in Ipso” (Ps. ii. 1, 2, 6, 7, [8,] 12):
quod per “Unctum Jehovae” intelligatur Dominus quoad Divinum Humanum, patet; nam dicitur, “Jehovah dixit ad Me, Filius meus Tu, Ego hodie genui Te; osculamini Filium ne pereatis; beati omnes confidentes in Ipso: haec quidem in sensu litterae dicuntur de Davide, sed per “Davidem” in Verbo intelligitur Dominus quoad Divinum Verum, seu ut Rex (videatur supra, n. 205); et quoque patet quod agatur ibi de adventu Domini, et tandem de ultimo judicio ab Ipso, ac postea de regno Ipsius super omnia mundi.

[11] Spiritualia, quae in singulis latent, et significantur, sunt haec: “Tumultuatae sunt gentes, et populi meditati sunt vanitatem,” significant statum ecclesiae et caeli prioris quod transiturus; “gentes” sunt illi qui in malis, et “populi” qui in falsis (videatur supra, n. 175. 331 [b], 625): “Constiterunt reges terrae, et dominatores consultarunt una contra Jehovam et contra Unctum Ipsius,” significant falsa ecclesiae et mala ejus, quod sint prorsus contra Divinum Bonum ac contra Divinum Verum, ita contra Dominum; “reges terrae” sunt falsa ecclesiae, et “dominatores” sunt mala ejus, et “Jehovah” est Dominus quoad Ipsum Divinum, ita quoad Divinum Bonum, et “Unctus” est Dominus quoad Divinum Humanum, ita quoad Divinum Verum:

[12] “Ego unxi Regem meum super Zionem, montem sanctitatis meae,” significat Humanum Domini quoad Divinum Verum procedens ex Divino Bono Divini Amoris Ipsius, et inde regnum Ipsius super omnia caeli et ecclesiae; “Zion” et “mons sanctitatis” sunt caelum et ecclesia, proinde etiam omnia caeli et ecclesiae: “Annuntiabo de statuto” significat arcanum providentiae et voluntatis Divinae; “Jehovah dixit ad Me, Filius meus Tu, Ego hodie genui Te,” significat Dominum ut Unctum, Messiam, Christum et Regem, ita quoad Humanum suum conceptum et dein natum ab Ipso Divino seu Jehovah; “hodie” significat statutum ab aeterno, et spectat inde conjunctionem et unionem factam tempore:

[13] “Pete a Me, et dabo gentes hereditatem tuam, et possessionem tuam fines terrae,” significat regnum et dominium Ipsius super omnia caeli et ecclesiae, quae Ipsius erunt: “Osculamini Filium” significat conjunctionem cum Domino per amorem (“osculari” significat conjunctionem ex amore); “ne irascatur, et pereatis in via,” significat ne mala vos invadant et condemnemini, “irasci” enim, ubi de Domino, significat aversionem hominum ab Ipso, ita horum iram et non Domini, et mala sunt quae se avertunt, et dein irascuntur; “quia exardebit brevi ira Ipsius” significat ultimum judicium, et dejectionem malorum in infernum: “beati omnes confidentes in Ipso” significat salvationem per amorem et fidem in Dominum.

[14] Apud eundem,
“Pulcher es longe prae filiis hominum, effusa est gratia super labia tua; ….accinge gladium tuum super femur, Potens decore tuo et honore tuo; et in honore tuo conscende, equita. super verbo veritatis et mansuetudinis justitiae, et docebit Te mirabilia dextra tua; tela tua acuta, populi cadent sub Te, ex corde hostes Regis. Thronus tuus, Deus, in saeculum et aeternum; sceptrum rectitudinis sceptrum regni tui: amasti justitiam et odio habuisti malum; propterea unxit Te Deus, Deus tuus oleo gaudii prae sociis tuis, myrrha, aloe et kesia, omnes vestes tuas: ….filiae regum inter pretiosas tuas; consistit regina ad dextram tuam in auro optimo Ophiris” (Ps. xlv. 3-10 [B. A. 2-9):
quod haec etiam de Domino dicta sint, ex singulis in eo psalmo patet; et inde quod Ipse sit de quo dicitur, “Unxit Te Deus, Deus tuus oleo gaudii, myrrha, aloe, kesia; et omnes vestes tuas;” quae quid significant, ex serie constare potest: nempe, quod Ipsi sit Divina Sapientia, et ab Ipso doctrina Divini Veri, significatur per “Pulcher es longe prae filiis hominum, effusa est gratia super labia tua;” “pulcher” significat sapientem, “filii hominum” significant intelligentes in Divinis veris, et “labia” significant doctrinalia:

[15] Ipsius omnipotentia ex Divino Vero procedente ex Divino Bono, et inde destructio falsorum et malorum, et subjugatio infernorum, significatur per “Accinge gladium super femur, Potens decore et honore, et in honore tuo conscende, equita super verbo veritatis, docebit Te mirabilia dextra tua, tela tua acuta, populi cadent sub Te, ex corde hostes Regis;” per “gladium” significatur verum pugnans contra falsum et destruens illud, per “currum” doctrina veri, similiter per “verbum veritatis,” per “equitare” instruere et pugnare, per “dextram” omnipotentia, per “tela” significantur vera pugnantia, per “populos” illi qui in falsis mali, et per “hostes Regis” qui contra vera, ita inferna:

[16] quod inde Ipsi regnum et dominium in aeternum, significatur per “Thronus tuus, Deus, in saeculum et aeternum; sceptrum rectitudinis sceptrum regni tui;” “sceptrum rectitudinis” est Divinum Verum cui potentia et regnum: quia vindicavit bonos a damnatione destruendo malos, quod ideo Ipsum Divinum univerit Se Humano Ipsius, significatur per “Amasti justitiam et odio habuisti malum, propterea unxit Te Deus, Deus tuus oleo gaudii prae sociis tuis;” “amare justitiam et odio habere malum” significat vindicare bonos a damnatione destruendo malos, “ungere oleo gaudii” significat unire Se per victorias in tentationibus, “Deus, Deus tuus,” significat unitionem reciprocam Humani cum Divino, ac Divini cum Humano:

[17] Divina Vera unita Divinis Bonis significantur per “Unxit myrrha, et aloe et kesia, omnes vestes tuas;” “myrrha” significat bonum ultimi gradus, “aloe” bonum secundi, et “kesia” bonum tertii, similiter ac tria illa aromata commixta oleo olivae, unde “oleum sanctitatis” per quod unctio (Exod. xxx. 23, 24); “oleum” illud significabat Divinum Bonum Divini Amoris, ac “vestes” quae ungebantur significant Divina vera:

[18] quod affectiones veri spirituales sint illis qui ex regno Ipsius, significatur per quod “filiae regum inter pretiosas tuas;” “filiae regum” sunt affectiones veri spirituales, quae “pretiosae” dicuntur cum vera genuina sunt: et quod caelum et ecclesia sint in tutela Ipsius et Ipsi conjuncta quia in amore in Ipsum ab Ipso, significatur per quod ” [consistat] regina ad dextram tuam in auro {1}optimo Ophiris;” “regina” significat caelum et ecclesiam, “ad dextram” significat in tutela ex conjunctione cum Ipso, et “aurum optimum Ophiris” est bonum amoris in Dominum.

[19] Apud eundem,
“Pepigi foedus Electo meo, juravi Davidi servo meo, in aeternum usque firmabo semen tuum, et aedificabo in generationem et generationem thronum tuum. ….Locutus es in visione Sancto tuo, et dixisti, Posui auxilium super potentem, exaltavi electum e populo, inveni Davidem servum meum, oleo sanctitatis meae unxi Ipsum, cum quo manus mea firma erit, etiam brachium meum corroborabit Ipsum; ….Contundam coram Ipso hostes Ipsius, et osores Ipsius percutiam: ….ponam in mari manum Ipsius, et in fluviis dextram Ipsius; Ille vocabit Me, Pater meus Tu, Deus meus, et Petra salutis meae; etiam Ego Primogenitum dabo Ipsum, altum regibus terrae; ….et foedus meum stabile Illi: et ponam in aeternum semen Ipsius, et thronum Ipsius sicut dies caelorum. ….Semel juravi per sanctitatem meam, si Davidi mentiar, semen Ipsius in aeternum erit, et thronus Ipsius sicut sol coram Me, sicut luna firmus in aeternum, testis in nubibus fidelis” (Ps. lxxxix. 4, 5, 20-22, 24, 26-30, 36-38 [B. A. 3, 4, 19-21, 23, 25-29, 35-37]):
quod per “Davidem” hic non intelligatur David, sed Dominus quoad regium Ipsius, quod est Divinum spirituale, et vocatur Divinum Verum, patet evidenter ex illis quae ibi de Davide dicuntur; nempe, quod “semen et thronus ejus erit sicut dies caelorum, et sicut sol et luna in aeternum,” quod “ponet in mari manum, et in fluviis dextram,” et quod “Jehovam vocabit Patrem,” quodque “Primogenitus erit altus regibus terrae,” et plura quae non de Davide, ejus filiis et throno, dici possunt: quod per “Davidem” intelligitur Dominus in Verbo, videatur supra (n. 205);

[20] sed ad singula: “Pepigi foedus electo meo, juravi Davidi servo meo,” significat unitionem Ipsius Divini cum Humano; “pangere foedus” significat uniri, “jurare” confirmare unionem, “electus” dicitur ex bono, et “servus” ex vero: “in aeternum usque firmabo semen tuum, et aedificabo in generationem et generationem thronum tuum,” significat Divinum Verum, ac caelum et ecclesiam ab Ipso; “semen” est Divinum Verum, et sunt illi qui recipiunt; ac “thronus” est caelum et ecclesia:

[21] “Locutus es in visione Sancto tuo” significat arcanum propheticum de Domino: “Posui auxilium super potentem, exaltavi electum e populo,” significat Divinum Verum per quod Divinum Bonum operatur omnia; id vocatur “auxilium super potentem,” et alibi “dextra Jehovae;” Divina majestas et potentia ex eo significatur per “exaltationem electi e populo:” “Inveni Davidem servum meum, oleo sanctitatis unxi Ipsum,” significat Dominum quoad Divinum Humanum, ac unionem cum ipso Divino, quae unio vocatur glorificatio in Verbo Novi Testamenti; et illa unio intelligitur per “ungi oleo sanctitatis,” “oleum” enim “sanctitatis” significat Divinum Bonum Divini Amoris, ac “ungi” significat uniri Divino Vero quod fuit Humani Domini in mundo:

[22] “cum quo manus mea firma erit, etiam brachium meum corroborabit Ipsum,” significat inde omnipotentiam; “manus” significat omnipotentiam veri ex bono, et “brachium” omnipotentiam boni per verum: “Contundam coram Ipso hostes Ipsius, et osores Ipsius percutiam,” significat pugnam cum victoria contra falsa et mala, ita contra inferna:

[23] “Ponam in mari manum Ipsius, et in fluviis dextram Ipsius,” significat extensionem dominii et regni Ipsius super omnia caeli et ecclesiae; “maria” enim et “fluvii” sunt ultima caeli, et ultima significant omnia: “Ille vocabit Me, Pater meus Tu, Deus meus, et Petra salutis meae,” significat Divinum Humanum quod est Filius Dei, qui ab Ipso conceptus et dein genitus est; et quia inde fuit Humano Domini Divinum Verum ac Divina Potentia, vocatur etiam “Deus” et “Petra salutis:” “etiam Ego Primogenitum dabo Ipsum, altum regibus terrae,” significat quod sit supra omne bonum et verum caeli et ecclesiae, quia bona et vera ibi sunt ab Ipso: “et foedus meum stabile Ipsi” significat unionem aeternam: “Ponam in aeternum semen Ipsius, et thronum Ipsius sicut dies caelorum,” {1}significat hic ut supra; “dies caelorum” sunt status totius caeli, qui ex Divino Ipsius:

[24] “Semel juravi per sanctitatem meam, si Davidi mentiar,” significat confirmationem aeternam, quia ex Divino, de Domino, et de unione Humani Ipsius cum Ipso Divino; “semen Ipsius in aeternum erit, et thronus Ipsius sicut sol coram Me, sicut luna firmus erit in aeternum,” similiter ut supra ubi de “semine” et de “throno,” “sicut sol et luna” dicitur, quoniam ex “sole” praedicatur aeternitas quoad Divinum Bonum, et ex “luna” Divinum Verum, illa enim per “solem” et “lunam” significantur; “testis in nubibus fidelis” significat agnitionem et confessionem ex Verbo de Divino in Humano Domini; quod id sit “testis in nubibus,” videatur supra (n. 10, 27, 228, 392 [b-e], 649).

[25] Apud eundem,
“Memento, Jehovah, Davidis, omne {2}laborare ejus: qui juravit Jehovae, vovit forti Jacobi, Si intravero intra tentorium domus meae, si ascendero super spondam strati mei, ….usque dum invenero locum Jehovae, habitacula forti Jacob: ecce audivimus de Ipso in Ephrata, invenimus Ipsum in agris silvae; intrabimus in habitacula Ipsius, incurvabimus nos scabello pedum Ipsius. Surge, Jehovah, ad requiem tuam, Tu et arca fortitudinis tuae: sacerdotes tui induantur justitia, et sancti tui jubilent, propter Davidem servum tuum, ne avertas facies Uncti tui.” ….In Zione “germinare faciam cornu Davidi, disponam lucernam Uncto meo; hostes Ipsius induam pudore; sed super Ipso florebit corona Ipsius” (Ps. cxxxii. [1,] 2, 3, 5-10, 17, 18):
per “Davidem” et “Unctum” seu Christum etiam hic non intelligitur David, sed Dominus quoad Divinum Humanum; nam dicitur quod “habitacula Ipsius,” nempe fortis Jacobi, “inveniantur in Ephrata,” quae est Bethlechem, et quod “se incurvaturi sint scabello pedum Ipsius;” sed quod ita sit, ex singulis ordine explicatis melius patet:

[26] “qui juravit Jehovae, vovit forti Jacobi,” significat asseverationem irrevocabilem coram Domino, qui “Jehovah” vocatur ex Divino in primis, et “fortis Jacobi” ex Divino in ultimis, in quibus Divina potentia est in suo pleno: “Si intravero intra tentorium domus meae, si ascendero super spondam strati mei,” significat quod non intraturus et sciturus illa quae ecclesiae sunt, et quae doctrinae ejus; “tentorium domus” significat sancta ecclesiae, et “sponda strati” doctrinam ejus: “usque dum invenero locum Jehovae, habitacula forti Jacobi,” significat priusquam scivero adventum Domini, et arcana unionis Humani Ipsius cum Divino; haec in supremo sensu sunt “locus Jehovae” et “habitacula” Divini Humani Domini

[27] “ecce audivimus de Ipso in Ephrata, invenimus Ipsum in agris silvae,” significat in spirituali sensu Verbi, et quoque in naturali; “Ephrata” enim et “Bethlechem” significant spirituale naturale, et “agri silvae” naturale, utrumque Verbi, nam ibi invenitur Dominus: “intrabimus in habitacula Ipsius, incurvabimus nos scabello pedum Ipsius,” significat quod ibi inveniatur, Ipse enim est Verbum; “habitacula Ipsius” ibi sunt illa quae sensus spiritualis Verbi sunt, proinde sunt caeli, quoniam hi in sensu Verbi spirituali sunt; et “scabellum pedum Ipsius” sunt quae sensus naturalis Verbi sunt, proinde etiam est ecclesia, quoniam in ecclesia sunt Divina vera in suis ultimis, quae spiritualibus Verbi et caelorum, ita Ipsi Domino, qui in illis habitat, inserviunt pro scabello pedum:

[28] “Surge, Jehovah, ad requiem tuam, Tu et arca fortitudinis tuae,” significat unitionem Ipsius Divini cum Humano in Domino, ac inde pacem omnibus in caelo et ecclesia; “requies Jehovae” est unitio illa, et “arca fortitudinis Ipsius” est caelum et ecclesia: “sacerdotes tui induantur justitia, et sancti tui jubilent,” significat inde cultum ex amore illis qui in caelesti bono, et cultum ex charitate illis qui in spirituali bono, nam “sacerdotes” sunt illi qui in caelesti regno Domini, et “sancti” vocantur illi qui in spirituali regno:

[29] “propter Davidem servum tuum, ne avertas facies Uncti tui,” significat ut accendantur amore et illustrentur luce veri, dum unitum est Divinum Verum Divino Bono in Domino, ita Ipsum Divinum Humano, ac Humanum Divino; nam “David” ut “servus” significat Humanum Domini quoad Divinum Verum, et “Unctus” significat hoc unitum Divino Bono, “facies Ipsius” significat Divinum Amorem et inde illustrationem: “In Zione germinare faciam cornu Davidi” significat potentiam Divini Veri ab Ipso in caelo et in ecclesia: “disponam lucernam Uncto meo” significat illustrationem Divini Veri ex unitione Divini et Humani in Domino; “lucerna” est Divinum Verum quoad illustrationem: “hostes Ipsius induam pudore” significat subjugationem infernorum, ac dissipationem malorum inde: “sed super Ipso florebit corona Ipsius” significat perpetuam et aeternam victoriam super illa.

[30] Ex adductis his locis e Verbo constare potest quod Dominus dicatur “Unctus,” quod est Messias seu Christus, ex unito Divino Bono cum Divino Vero in Humano Ipsius, nam Humanum Domini ex unione illa intelligitur per “Unctum Jehovae.”

[31] Similiter in Libro Primo Samuelis,
“Jehovah judicabit fines terrae, et dabit robur Regi suo, et exaltabit cornu Uncti sui” (ii. 10):
haec in prophetico Channae matris Samuelis, antequam super Israelem fuit aliquis rex seu unctus; quare per “Regem” et “Unctum” ibi intelligitur Dominus, cui “datur robur” et “exaltatur cornu” quando Divinum unitum est Humano; per “robur” significatur potentia boni supra malum, et per “cornu” potentia veri supra falsum, ac verum “exaltari” dicitur cum fit interius, in eo etiam gradu fit potentius.

[32] Similiter per “Unctum” in Threnis,
“Spiritus narium nostrarum, Unctus Jehovae, captus est in foveis eorum; de quo dixeramus, In umbra Ipsius vivemus inter gentes” (iv. 20):
per “unctum Jehovae” in sensu litterae hic intelligitur rex qui captivus factus est, sed in sensu spirituali intelligitur Dominus; quare dicitur “spiritus narium nostrarum,” hoc est, vita perceptionis boni et veri: “captus in foveis” significat rejectus ab illis qui in falsis mali sunt; “foveae” sunt falsa doctrinae; “in umbra Ipsius vivere” significat in tutela Ipsius esse contra falsa mali quae sunt “gentes.”

[33] Quoniam per “Unctum,” “Messiam” seu “Christum,” significatur Dominus quoad Divinum Humanum, ita quoad Divinum Bonum unitum Divino Vero, quare per “unctionem” significatur unitio illa: de qua ita Dominus,
“Ego in Patre sum et Pater in Me; ….credite Mihi quod Ego in Patre et Pater in Me” (Joh. xiv. 7-11);
et alibi,
“Pater et Ego unum sumus; ….cognoscatis et credatis quod Ego in Patre, et Pater in Me” (Joh. x. 30,38):
et quoniam hoc repraesentabatur per unctionem Aharonis et filiorum ejus ideo
Sancta filiorum Israelis, quae erant Ipsius Jehovae, data sunt Aharoni et filiis ejus pro unctione (Num. xviii. 8):
sancta, quae fuerunt Jehovae, Aharoni et filiis ejus data pro unctione, enumerantur a vers. 9 ad 19 illius capitis: sed videantur quae de unctionibus prius etiam dicta sunt; ut quod Solus Dominus quoad Divinum Humanum fuerit “Unctus Jehovae,” quia in Ipso erat Divinum Bonum Divini Amoris, quod per “oleum” significabatur; et quod reliqui uncti oleo Ipsum modo repraesentaverint (n. 375 [e(iv., v.)]). Haec de “Uncto Jehovae,” quia “Unctus Jehovae” est Christus, ut sciatur quod per “Dominum et Christum Ipsius” in hoc loco Apocalypseos non intelligantur duo, sed quod intelligatur unus, seu quod unum sint, sicut “Unctus Jehovae,” et “Christus Domini” (Luc. ii. 26).

[34] Quia hic agitur de Domino, ut sciatur unde est quod dictus sit Christus, hoc est, Messias seu Unctus, interest ut explicentur quae apud Danielem leguntur de Messia,
“Septimanae septuaginta decisae sunt super populum tuum, et super urbem sanctitatis tuam, ad consummandum praevaricationem, et ad obsignandum peccata, et ad expiandum iniquitatem, et ad adducendum justitiam saeculorum, et ad obsignandum visionem et prophetam, et ad ungendum sanctum sanctorum. Scito ergo et percipito ab exitu Verbi ad usque restituendum et aedificandum Hierosolymam, usque ad Messiam Principem, septimanae septem: postea septimanis sexaginta et duabus restituetur et aedificabitur platea et fossa, sed in angustia temporum. Post autem septimanas sexaginta duas excidetur Messias, sed non Sibi: deinde urbem et sanctuarium perdet populus principis venturi, ita ut finis ejus cum inundatione, et usque ad finem belli decisae desolationes. Confirmabit tamen foedus multis septimana una; sed in medio septimanae cessare faciet sacrificium et mincham: tandem super avem abominationum desolatio, et usque ad consummationem et decisum stillabit super devastationem” (Dan. ix. 24-27):
sensus horum verborum a multis eruditis pervestigatus et explicatus est, sed solum quoad sensum litteralem, at nondum quoad sensum spiritualem; hic enim sensus in orbe Christiano hactenus ignotus fuerat. In hoc sensu sequentia per illa verba significantur: “Septimanae septuaginta decisae sunt super populum tuum” significat tempus et statum ecclesiae quae tunc apud Judaeos, usque ad finem ejus; “septem” et “septuaginta” significant plenum a principio ad finem, et “populus” significat illos qui tunc ab ecclesia: “et super urbem sanctitatis tuam” significat tempus et statum finis ecclesiae quoad doctrinam veri ex Verbo; “urbs” significat doctrinam veri, et “urbs sanctitatis” Divinum Verum quod est Verbum:

[35] “ad consummandum praevaricationem, et ad obsignandum peccata, et ad expiandum iniquitatem,” significat quando non nisi quam falsa et mala in ecclesia sunt, ita quando iniquitas est impleta et consummata; nam antequam id factum est, non venit finis, ex causis de quibus in opusculo De Ultimo Judicio; nam si prius, perituri essent simplices boni, qui quoad externa conjuncti sunt cum illis qui vera et bona simulant et hypocritice mentiuntur in externis; quare adjicitur, “ad adducendum justitiam saeculorum,” per quae significatur ad salvandos illos qui in bono fidei et charitatis sunt: “et ad obsignandum visionem et prophetam” significat ad implendum omnia quae in Verbo: “ad ungendum sanctum sanctorum” significat ad uniendum Ipsum Divinum cum Humano in Domino, hoc enim est “sanctum sanctorum:”

[36] “Scito ergo et percipito ab exitu Verbi,” significat a fine Verbi Veteris Testamenti, quia id in Domino implendum est; omnia enim Verbi Veteris Testamenti in sensu supremo agunt de Domino, et de glorificatione Humani Ipsius, et sic de dominio Ipsius super omnia caeli et mundi: “ad usque restituendum et ad aedificandum Hierosolymam” Significat quando nova ecclesia instauranda est; “Hierosolyma” significat ecclesiam illam, et “aedificare” significat e novo instaurare: “usque ad Messiam Principem” significat usque ad Dominum, et Divinum Verum in Ipso et ex Ipso; Dominus enim “Messias” dicitur ex Divino Humano, et “Princeps” ex Divino Vero:

[37] “septimanae septem” Significant tempus et statum plenum: “postea septimanis sexaginta et duabus restituetur et aedificabitur platea et fossa” significat tempus et statum plenum post Ipsius adventum usque dum instaurata est ecclesia cum ejus veris et doctrina; “sexaginta” significant tempus et statum plenum quoad implantationem veri, similia quae numerus “tria” aut “sex;” et “duo” significant illa quoad bonum; ita “sexaginta et duo” simul significant conjugium veri cum pauco bono; “platea” significat verum doctrinae, et “fossa” doctrinam: (quid “platea,” videatur supra, n. 652, et quid “fossa” aut “puteus,” n. 537:) “sed in angustia temporum” significat aegre et difficulter, quia apud gentes, quibus parum perceptionis veri spiritualis

[38] “post autem septimanas sexaginta et duas” significat post tempus et statum plenum instauratae ecclesiae quoad verum et quoad bonum: “excidetur Messias” significat quod recedent a Domino, quod factum imprimis a Babylonicis per translationem Divinae potentiae Domini in pontifices, et sic per non agnitionem Divini in Humano Ipsius: “sed non Sibi” significat quod usque potestas Ipsi et Divinum Ipsi:

[39] “deinde urbem et sanctuarium perdet populus principis venturi” significat quod sic peritura sit doctrina et ecclesia per falsa; “urbs” significat doctrinam, “sanctuarium” ecclesiam, et “princeps venturus” falsum regnans: “ita ut finis ejus cum inundatione, et usque ad finem belli decisae desolationes,” significat falsificationem veri, usque dum non aliqua inter verum et falsum sit pugna; “inundatio significat falsificationem veri, “bellum” pugnam inter verum et falsum, et “desolatio” statum ultimum ecclesiae, dum non amplius aliquod verum sed mere falsum:

[40] “confirmabit tamen foedus septimana una” significat tempus Reformationis, quando iterum lectio Verbi, et agnitio Domini, nempe Divini in Humano Ipsius; haec agnitio et inde conjunctio Domini per Verbum significatur per “foedus,” et tempus Reformationis per “septimanam unam:” “sed in medio septimanae cessare faciet sacrificium et mincham” significat quod usque interius apud illos qui reformati non verum et bonum in cultu; “sacrificium” significat cultum ex veris, et “mincha” cultum ex bonis; per “medium septimanae” non significatur medium temporis illius, sed intimum status apud Reformatos, “medium” enim significat intimum, ac “septimana” statum ecclesiae; causa quod non verum et bonum in cultu interius esset post Reformationem, est quia assumpserunt fidem pro essentiali ecclesiae et separarunt illam a charitate; et quando fides separata est a charitate, tunc in intimo cultus non est verum nec bonum, intimum enim cultus est bonum charitatis, et ex illo procedit verum fidei:

[41] “tandem super avem abominationum desolatio” significat exstinctionem omnis veri per fidei separationem a charitate; “avis abominationum” significat fidem solam, ita separatam a charitate, “avis” enim significat cogitationem de veris Verbi ac intellectum eorum, quae “avis abominationum” fit quando non aliqua affectio spiritualis veri est quae illustrat et docet verum, sed modo affectio naturalis quae est propter famam, gloriam, honorem et lucrum; quae affectio, quia est infernalis, est abominabilis, quoniam inde mere falsa: “et usque ad consummationem et decisum stillabit super devastationem” significat extremum ejus quando nihil veri et fidei amplius, et quando ultimum judicium.

[42] Quod haec ultima apud Danielem, praedicta sint de fine Ecclesiae Christianae, patet a Domini verbis apud Matthaeum,
“Cum videritis abominationem desolationis praedictam a Daniele propheta, stantem in loco sancto, qui legit animadvertat” (xxiv. 15);
nam in eo capite agitur de consummatione saeculi, ita de successiva vastatione Ecclesiae Christianae; quare hujus ecclesiae devastatio per illa verba apud Danielem intelligitur. (Quid autem in sensu spirituali per illa significatur, explicatum est in Arcanis Caelestibus, n. 3652.) Ex his nunc constare potest quid significatur per quod “regna mundi facta sint Domini et Christi Ipsius;” pariter quid per “Domini Christum” seu “Christum Domini” apud Lucam,
Simeoni “responsum factum est a spiritu sancto, non visurum mortem antequam videret Christum Domini” (ii. 26).

685. “Et regnabit in saecula saeculorum. “Quod signicet dominium Ipsius Per Divinum Verum in aeternum, constat ex significatione “regnare,” cum de Domino, quod sit dominari per Divinum Verum (de qua sequitur); et ex significatione “in saecula saeculorum,” quod sit in aeternum. Quod “in saecula saeculorum sit in aeternum, est quia sensus litterae Verbi est naturalis, cui sensus spiritualis correspondet; sensus naturalis Verbi consistit ex talibus quae in Natura sunt, quae in genere se referunt ad tempora et spatia, adque loca et personas; ac “saecula saeculorum” sunt temporum, quibus in sensu spirituali correspondet aeternum: simile est cum “generatione generationum,” ubi agitur de propagatione fidei et charitatis in ecclesia.

[2] Quod “regnare,” cum de Domino, significet dominari per Divinum Verum, est quia “dominium” dicitur de bono, ac “regnare” de vero; nam Dominus dicitur “Dominus” ex Divino Bono, et “Rex” ex Divino Vero: inde est quod in Verbo passim dicatur utrumque, nempe “dominium” et “regnum,” seu “dominari” et “regnare,” ut in sequentibus locis: -Apud Micham,
“Tu….clive filiae Zionis, ad te veniet et redibit dominium prius, regnum filiae Hierosolymae” (iv. 8):
quia per “filiam Zionis” significatur ecclesia caelestis, cujus essentiale est bonum amoris, ideo de illa dicitur “dominium;” et quia per “filiam Hierosolymae” significatur ecclesia spiritualis, cujus essentiale est verum doctrinae, ideo de illa dicitur “regnum.”

[3] Apud Davidem,
“Regnum tuum regnum omnium saeculorum, et dominium tuum in omnem generationem et generationem” (Ps. cxlv. 13);
apud Danielem,
“Datum est” Filio hominis “dominium, gloria et regnum dominium Ipsius dominium saeculi, ….et regnum Ipsius quod non peribit” (vii. 14);
apud eundem,
“Regnum et dominium, et majestas regnorum…dabitur populo sanctorum altissimorum” (vii. 27):
in illis locis “dominium” dicitur de bono, quia ex hoc Dominus vocatur “Dominus,” et “regnum” dicitur de vero, quia ex hoc Dominus vocatur “Rex:” ut in Apocalypsi,
Qui insedit Equo albo “habebat super vestimento et super femore nomen scriptum, Rex regum et Dominus dominorum” (xix. 16):
“Rex regum” dicitur de nomine “super vestimento,” et “Dominus dominorum” de nomine “super femore;” per “vestimentum” enim significatur verum, ibi Divinum Verum quia de Domino, et per “femur” bonum, ibi Divinum Bonum Divini Amoris. Similiter applicate ad homines, apud Davidem,
“Constiterunt reges terrae, et dominatores consultarunt una” (Ps. ii. 2).
Ex his constare potest quid in specie significatur per “regnare in saecula saeculorum.” Quod “regnum” significet caelum et ecclesiam quoad verum doctrinae, videatur supra (n. 48): et inde quod “regnare” sit solius Domini; et cum dicitur de homine, quod sit in veris ex bono esse a Domino, et inde in potentia resistendi falsis ex malo (n. 333).

686. VERSUS 16, 17.
“Et viginti et quatuor seniores, qui coram Deo sedentes super thronis suis,” ceciderunt super facies suas et adoraverunt Deum. Dicentes, Gratias agimus Tibi, Domine Deus omnipotens, qui es, qui eras, et qui venturus es, quod adeptus sis potentiam tuam
magnam, et regnum inieris.”
16. “Et viginti et quatuor seniores, qui coram Deo sedentes super thronis suis,” significat caelos superiores in luce et potentia a Domino ad separandum malos a bonis ante diem ultimi judicii brevi venturum [n. 687]; “ceciderunt super facies suas et adoraverunt Deum,” significat adorationem Domini apud illos ex humillimo corde [n. 688].
17. “Dicentes, gratias agimus Tibi, Domine Deus omnipotens,” significat agnitionem quod omne esse, vivere et posse sit a Domino [n. 689]; “qui es et qui eras et qui venturus es,” significat ab Ipso qui est omne in omnibus caeli et ecclesiae ad aeterno in aeternum [n. 690]; “quod adeptus sis potentiam tuam magnam, et regnum inieris,” significat instaurationem novi caeli et novae ecclesiae, destructo priori et caelo et ecclesia [n.691].

687. [Vers. 16.] “Et viginti et quatuor seniores, qui coram Deo sedentes super thronis suis.” -{1}Quod significet caelos superiores in luce et potentia a Domino ad separandum malos a bonis ante diem ultimi judicii brevi venturum, constat ex significatione “viginti et quatuor seniorum,” quod sint caeli superiores (de qua supra, n. {2}322, 362, 462); et ex significatione “sedere super thronis,” quod sit esse in opere ad judicandum, nam per “thronos” significantur caeli, ac per “sedere super thronis” significatur judicare; et quia angeli caeli non judicant, sed solus Dominus, et quia Dominus disponit illos caelos per influxum et praesentiam ad faciendum inde judicium super illos qui infra caelos congregati sunt, ideo per illa verba significatur quod superiores caeli in luce et potentia sint a Domino ad separandum malos a bonis ante diem ultimi judicii.

[2] Quod hic sensus internus illorum verborum sit, constat ex illis quae in hoc capite sequuntur, tum ex illis quae de hac re supra dicta sunt. Ex illis quae in hoc capite sequuntur, patet quod caeli superiores in luce et potentia sint a Domino, nam propterea “ceciderunt super facies suas et adoraverunt Dominum, et gratias egerunt quod adeptus sit potentiam suam magnam et quod inierit regnum,” et postea quod “apertum sit templum in caelo, ac visa sit arca foederis in templo;” per haec significatur lux ibi, et per priora potentia ibi a solo Domino: quod sit ad separandum malos a bonis ante diem ultimi judicii, etiam patet, nam dicitur quod “gentes iratae sint,” et quod “veniat ira tua, et tempus mortuos judicandi;” et dein quod “facta sint fulgura et voces et tonitrua et terrae motus et grando magna,” per quae significatur separatio malorum a bonis, ac signum praesentiae ultimi judicii; quia haec sunt de quibus agitur, et quia per “viginti et quatuor seniores sedentes coram Deo super thronis” intelliguntur caeli superiores dispositi ad faciendum inde ultimum judicium, sequitur quod illa verba involvant talia quae dicta sunt.

[3] Ex illis quae de hac re supra dicta sunt, patet quod caeli superiores ante ultimum judicium missi sint in statum lucis et potentiae, ut ex illis influxus fieret in inferiora, per quem separarentur mali a bonis, et dein mali dejicerentur in inferna (videatur supra, n. 411 [a], 413 [a], 418 [a], 419 [a], 426, 493, 497, 674, 675 [a], 676).

[4] Quod “thronus” significet in genere caelum, in specie caelos ubi regnum spirituale Domini, et abstracte Divinum Verum procedens a Domino, et quod dicatur de judicio, videatur etiam supra (n, 253, 297, {1}343, 460, 482); et ibi etiam quod tametsi dicitur de viginti et quatuor senioribus quod “sederent super thronis,” similiter de apostolis quod “sederent super duodecim thronis judicantes duodecim tribus Israelis,” et quoque de angelis quod “venturi cum Domino ad judicium,” usque solus Dominus judicaturus sit; nam per “viginti et quatuor seniores,” per “duodecim apostolos,” et per “angelos,” intelliguntur omnia vera ecclesiae, et in summa Divinum Verum, ex quo judicium: et quia Divinum Verum per illos intelligitur, et omne Divinum Verum procedit a Domino, ideo est soli Domino judicium. Quis non videre potest quod judicare myriades myriadum, quemvis secundum statum amoris et fidei ejus, tam in interno homine quam in externo ejus, non possint aliqui angeli, sed solum potest Dominus ex Divino quod est in Ipso et quod procedit ab Ipso? tum quod judicare omnes in caelis et in terris sit infinitae sapientiae et infinitae potentiae, quae ne quidem ad minimam partem cadit in entia finita, qualia sunt angeli, ac fuerunt seniores Israelis et apostoli Domini? Hi simul sumpti ne quidem judicare unum hominem aut unum spiritum possunt; nam qui judicaturus est, videbit omnem statum hominis qui judicandus est ab infantia ad ultimum vitae ejus in mundo, ac postea statum vitae ejus futurum in aeternum; erit enim aeternum et infinitum in omni visu et inde in omnibus et singulis judicii, quod in solo et ex solo Divino est, quia id infinitum et aeternum.

[5] Dicitur in Verbo “ambulare coram Deo,” “stare coram Deo,” et “sedere coram Deo,” ut hic; quid per “stare coram Deo” significatur, videatur supra (n. 414); et quid per “ambulare coram Deo” (n. 97); quid per “sedere coram Deo,” ut hic de “viginti quatuor senioribus” dicitur, constare potest ex locis in Verbo ubi “sedere” legitur; nam in mundo spirituali omnia quae sunt motus et quae sunt quietis hominis significant illa quae vitae hominis sunt, quia inde procedunt: ambulationes et profectiones sunt motus hominis, et inde significant progressionem vitae, seu progressionem cogitationis ex intentione voluntatis; at stationes et sessiones sunt quietis hominis, et inde significant esse vitae ex quo existere ejus, ita facere ut vivat; quare “sedere super thronis,” cum de judicio, significat esse in opere ad judicandum, proinde etiam judicare; inde dicitur “sedere judicium” quod est facere judicium; tum “sedere super throno,” cum de regno, significat esse rex seu regnare.

[6] Quid praeterea “sedere” in spirituali sensu significat, constare potest a sequentibus his locis: -Apud Davidem,
“Beatus vir qui non ambulat in consilio impiorum, et in via peccatorum non stat, et in sede irrisorum non sedet” (Ps. i. 1):
hic “ambulare,” “stare” et “sedere” dicitur, quia unum sequitur alterum; “ambulare” enim est vitae cogitationis ex intentione, “stare” est vitae intentionis ex voluntate, ac “sedere” est vitae voluntatis, ita est esse vitae; etiam “consilium,” de quo dicitur “ambulare,” spectat cogitationem, “via” in qua dicitur “stare” spectat intentionem, ac “sedere in sede” voluntatem quae est esse vitae hominis.

[7] Quoniam Jehovah, hoc est, Dominus, est ipsum Esse vitae omnium, ideo de Ipso dicitur “sedere:” -Apud Davidem,
“Jehovah in aeternum sedebit” (Ps. ix. 8 [B. A. 7]);
apud eundem,
“Jehovah ad diluvium sedet, et sedet Rex in aeternum” (Ps. xxix. 10);
apud eundem,
“Regnat Deus super gentes, Deus sedet super throno sanctitatis suae” (Ps. xlvii. 9 [B. A. 8].);
apud Matthaeum,
“Quando venerit Filius hominis in gloria sua, et omnes sancti angeli cum Ipso, tunc sedebit super throno gloriae suae” (xxv. 31);
“sedere super throno gloriae suae” significat in Divino suo Vero esse, ex quo judicium: similiter alibi apud eundem,
“Quando sedebit Filius hominis super throno gloriae suae, sedebitis etiam vos super duodecim thronis, judicantes duodecim tribus Israelis” (xix. {1}28; Luc. xxii. 30):
quoniam per “angelos,” tum per “duodecim apostolos,” et quoque per “duodecim tribus Israelis,” significantur omnia vera ecclesiae, et in supremo sensu Divinum Verum, ideo [per] “sedere super thronis” non intelligitur quod ipsi sessuri sint, sed quod Dominus quoad Divinum Verum, ex quo judicium; et per “judicare duodecim tribus Israelis” significatur judicare omnes secundum vera ecclesiae suae: inde patet, quod [per] “sedere super throno,” cum de Domino, significetur esse judicans, ita judicare; “thronus gloriae” dicitur, quia “gloria” significat Divinum Verum (videatur supra, n. {2}33, 288, 345, 678).

[8] Apud Evangelistas,
“David dixit in Libro Psalmorum, Dixit Dominus Domino meo, Sede a dextris meis, donec posuero inimicos tuos scabellum pedum tuorum”({3}Luc. xx. 42, 43; Marc. xii. 36; Psalm. cx. 1):
“Dixit Dominus Domino meo,” significat Ipsum Divinum quod “Pater” vocatur, ad Divinum Humanum quod “Filius:” “Sede a dextris meis,” significat Divinam potentiam seu omnipotentiam per Divinum Verum: “donec posuero inimicos tuos scabellum pedum tuorum” significat usque dum victa et subjugata sunt inferna, et mali illuc conjecti; “inimici” sunt inferna, proinde mali, et “scabellum pedum” significat infimam regionem sub caelis, sub qua sunt inferna; nam Dominus dum in mundo erat, fuit Divinum Verum, cui omnipotentia est, et per quod inferna vicit et subjugavit.

[9] Apud eosdem,
Jesus dixit, “Ex nunc videbitis Filium hominis sedentem ex dextris potentiae, et venientem super nubibus caeli” (Matth. xxvi. 63, 64; Marc. xiv. 61, 62; Luc. xxii. 69):
“sedere a dextris potentiae” significat Divinam omnipotentiam Domini super caelos et super terras, postquam subjugavit inferna et glorificavit Humanum suum: “venire super nubibus caeli” significat per Divinum Verum in caelis; nam postquam Dominus univit Humanum suum ipsi Divino, tunc Divinum Verum procedit ab Ipso, ac Ipse apud angelos et apud homines in illo est, quia in Verbo, quod est Divinum Verum, in quo et ex quo est Divina omnipotentia.

[10] Et postea,
“Dominus, postquam locutus est cum illis, sublatus est in caelum, et consedit ex dextris Dei” (Marc. xvi. 19):
“sedere ex dextris Dei” simile significat, nempe Divinam Ipsius omnipotentiam per Divinum Verum: ex quibus patet quod “sedere” sit esse, et “sedere a dextris” sit esse omnipotens.
Quia “sedere” significat esse, inde “sedere super throno” significat esse rex et regnare (Ut Exod. xi. 5: Deutr. xvii. 18: 1 Reg. i. 13, 17, 20: Jerem. xvii. 25; cap. xxii. 2, 30: et alibi);
pariter
“Sedere a dextris et a sinistris” (Matth. xx. 21, 23; Marc. x. 37, 40).

[11] Apud Esaiam,
“Descende et sede super pulvere, virgo filia Babelis, sede in terra, non thronus, filia Chaldaeorum; ….sede in silentio, et intra in tenebras, filia Chaldaeorum; quia non amplius vocabunt te dominam regnorum: audi hoc, delicata, sedens secure, dicens Non sedebo vidua, nec cognoscam orbitatem” (xlvii. 1, 5, 8):
agitur hic de profanatione boni et veri; nam per “filiam Babelis” significatur profanatio boni, ac per “filiam Chaldaeorum” profanatio veri, utraque ex eo, quod Divinis bonis ac veris, quae in Verbo et ex Verbo, utantur pro mediis imperandi; unde ipsi Babylonici et Chaldaei spectant se, quia imperium suum, ut fines, et sancta ecclesiae ex Verbo ut media; ita non spectant Dominum, et non Ipsius dominium, ut finem, nec proximum et amorem erga illum: “Descende et sede super pulvere et in terra” significat esse in malis et inde in damnatione: “Sede in silentio et intra in tenebras” significat esse in falsis et inde in damnatione: “sedere secure” significat esse in fiducia quod imperium illorum permansurum sit, et quod illi non perituri; “non sedere vidua, et non cognoscere orbitatem,” significat quod non defecturi asseclae, clientes et adoratores: “non thronus tibi, filia Chaldaeorum, non amplius vocabunt te dominam regnorum,” significat quod non amplius imperium illis, quia subversio et damnatio illis die ultimi judicii (de quo etiam in eo capite agitur).

[12] Apud eundem,
“Tu dixisti corde tuo, Caelos ascendam, super stellas Dei exaltabo thronum meum, et sedebo in monte conventus, in lateribus septentrionis”(xiv. 13):
etiam haec de Babele, quae ibi vocatur “Lucifer,” et dicta sunt de ejus profani amoris concupiscentia dominandi Super omnia caeli: quid autem in specie intelligitur per “exaltare thronum super stellas Dei,” perque “sedere in monte conventus, et in lateribus septentrionis,” dicetur in sequentibus, ubi de Babylonia agendum est; ibi “sedere” etiam significat esse, et spectat imperium.

[13] Apud Ezechielem,
“Descendent desuper thronis suis omnes principes maris, ….super terra sedebunt” (xxvi. 16):
ibi de Tyro, per quam significatur ecclesia quoad cognitiones veri; hic eadem vastata, in qua tunc illae cognitiones falsificatae sunt: quare per “descendere de thronis omnes principes maris” significatur quod non amplius cognitiones veri apud homines illius ecclesiae regnaturae sint, nam omne regnum est Divini Veri; “descendere de thronis” significat de regimine, ita non regnare, ac “principes maris” sunt cognitiones veri, et ii qui in illis: “Super terra sedebunt” significat quod in falsificatis, ita in falsis erunt; “super thronis” significat in veris caeli esse, at “sedere super terra” significat in falsis esse, quoniam sub terris in mundo spirituali sunt inferna ex quibus mala et falsa continue exhalantur.

[14] Simile significatur per “sedere” in sequentibus locis: -Apud Lucam,
“Qui in tenebris, et in umbra mortis sedent” (i. 79);
apud Esaiam,
“Ad aperiendum oculos caecos, ad educendum e carcere vinctum, e domo claustri sedentes in tenebris” (xlii. 7);
apud Jeremiam,
“Non sedi in consilio illusorum, et laetatus sum, propter manum tuam solitarius sedi, eo quod indignatione implevisti me” (xv. 17);
apud Davidem,
“Non sedi cum hominibus vanitatis, et cum occultis non intravi” (Ps. xxvi. 4)
apud Lucam,
Dies ille “veniet sicut laqueus super omnes qui sedent super faciebus totius terrae” (xxi. 35).
Quoniam “sedere” significat esse, et quoque permanere in eo statu, et est voluntatis, ideo dicitur apud Davidem,
“Jehovah, perscrutatus es me et cognovisti; Tu scis sedere meum et surgere meum, intelligis cogitationem meam e longinquo” (Ps. cxxxix. {1}1, 2):
nosse “sedere” ejus spectat esse vitae ejus, quod est voluntas; “surgere,” intentionem inde; et quia ex intentione voluntatis sequitur cogitatio, additur “Intelligis cogitationem meam e longinquo.”

[15] Apud Micham,
“Tunc stabit et pascet in {2}nomine Jehovae, ….et sedebunt, quia nunc crescet ad fines terrae” (v. 3 [B. A. 4]):
haec de Domino et de doctrina Divini Veri ab Ipso, quae intelligitur per “Tunc stabit et pascet in {2}nomine Jehovae;” et quod homines ecclesiae erunt in illa doctrina significatur per quod “sedebunt;” et quod doctrina Divini Veri permansura sit in aeternum, significatur per quod “crescet ad fines terrae.”

[16] Similiter apud Esaiam,
“Excute te e pulvere, surge, sede Hierosolyma, aperire vinculis colli tui, captiva filia Zionis” (lii. 2):
haec de instauratione novae ecclesiae a Domino; illa ecclesia cum ejus doctrina hic per “Hierosolymam” et per “filiam Zionis” significatur: rejicere falsa et mala, ac esse in veris et bonis, significatur per “excutere se e pulvere, surgere et sedere,” tum quoque per “aperire vincula colli, captiva filia Zionis;” “vincula colli” significant falsa inhibentia ne vera intrent.

[17] Quod “sedere” sit vox significativa essentiae et permanentiae in statu rei et vitae, constare potest e locis in Verbo ubi dicitur “sedere coram Jehovah,” “stare coram Ipso,” et “{3}ambulare coram Ipso;” quod “sedere coram Jehovah” sit esse cum Ipso, ita quoque velle et facere ab Ipso, et quod “stare coram Ipso” sit spectare et intelligere quod vult, et quod “ambulare coram Ipso sit vivere secundum praecepta Ipsius, ita ex Ipso. Quia “sedere” talia involvit, ideo eadem vox in lingua Hebraea significat permanere et habitare.

[18] Ex eo quod “sedere” talia significet, ideo
Angelus Domini visus est sedere super lapide quem devolverat ab ostio monumenti (Matth. xxviii. 2);
et ideo
Angeli in monumento visi, sedebant unus a capite et alter a pedibus (Joh. xx. 12; Marc. xvi. 5):
illa visa erant repraesentativa glorificationis Domini, ac intromissionis in caelum ab Ipso; nam per “lapidem,” qui positus fuit ante sepulchrum, et qui devolutus ab angelo, significatur Divinum Verum, ita Verbum, quod occlusum fuit a Judaeis, sed apertum a Domino; (quod “lapis” significet Verum, et in supremo sensu Divinum Verum, videatur {1}supra, n. 417 [a]; ac in opere De Caelo et Inferno, n. 534;) et quia per “sepulchrum” in sensu spirituali significatur resurrectio et quoque regeneratio, ac eminenter per “sepulchrum ubi Dominus fuit,” et per “angelos” in Verbo significatur Divinum Verum, ideo visi sunt angeli, unus sedens a capite et alter a pedibus; ac per “angelum a capite” significabatur Divinum Verum in primis, ac per “angelum a pedibus” Divinum Verum in ultimis, utrumque procedens a Domino; per quod, dum recipitur, fit regeneratio et est resurrectio. (Quod “sepeliri,” “sepultura” et “sepulchrum” significet regenerationem ac resurrectionem, videatur supra, n. 659; quod “angeli” in supremo sensu significant Dominum quoad Divinum Verum, ac in sensu respectivo recipientes Divini Veri, ita abstracte Divina vera a Domino, supra, n. 130, 200, 302.) Praeterea etiam legitur quod “sederint coram Jehovah,” quando in magno gaudio fuerunt; tum etiam quod “sederint” cum in magno luctu, ex causa quia “sedere” spectat esse hominis, quod est voluntatis et amoris ejus.
Quod fleverint et sederint coram Jehovah videatur Judic. xx. 26; cap. xxi. 2.

688. “Ceciderunt super facies suas, et adoraverunt Deum.” -Quod significet adorationem Domini apud illos ex humillimo corde, constat ex significatione “cadere super facies,” quod sit summa humiliatio cordis, nam est gestus corporis humiliationi cordis correspondens, ita gestus repraesentativus humiliationis totius hominis; adoratio Dei tunc est quae ex corde illo profluit, quae varia est secundum objectum rei quod versat animum.

[2] Quod cadere super facies coram Deo sit gestus repraesentativus summae humiliationis, est quia facies est forma affectionum hominis, proinde interiorum quae sunt mentis et animi ejus, affectiones enim elucent in facie sicut in earum typo; inde est quod facies dicatur index et imago animi: quapropter cum homo agnoscit quod omnia apud se aversa a Deo sint et ideo damnata, et quod sic non possit nec ausit spectare ad Deum, qui est ipsum Sanctum, et si ex se tali spectaret quod spiritualiter moreretur, tunc homo ex tali cogitatione et agnitione cadit super facies ad terram; et quia sic removetur proprium hominis, ideo tunc impletur a Domino, ac elevatur ut ad Ipsum spectare possit.

[3] Dicitur quod “adoraverint Deum,” ex causa quia per “Deum” in Verbo intelligitur Divinum procedens, quod vocatur Divinum Verum: et quia Divinum hoc Verum est apud angelos, sunt enim recipientes ejus, et id facit sapientiam illorum, ideo angeli in Verbo dicuntur “dii,” et significant Divina vera; et quoque Deus in lingua Hebraea nominatur Elohim, in plurali; quare per “Deum” in Verbo intelligitur Divinum quod est apud angelos caeli et apud homines ecclesiae, quod est Divinum procedens: et quia nunc caeli superiores in illustratione et in potentia sunt propter separationem malorum a bonis in inferioribus, et propter ultimum judicium brevi venturum, ideo dicitur quod “adorarent Deum;” per quod patet quod Dominus tunc apud illos esset; nam ex influxu intensiori et fortiori Divini Veri, quod a Domino procedit, illis fuit illustratio et potentia.

689. [Vers. 17.] “Dicentes, Gratias agimus Tibi, Domine Deus omnipotens.” -Quod significet agnitionem quod omne esse, vivere et posse sit a Domino, constat ex significatione “dicere et gratias agere,” quod sit agnoscere, quoniam per “cadere super facies et adorare,” et tunc “gratias agere,” non aliud significari potest quam agnoscere, hic omnipotentiam Domini: ex significatione “Domini Dei,” quod sit Dominus quoad Divinum Bonum et quoad Divinum Verum; nam in Verbo ubi intelligitur Divinum Bonum ibi dicitur “Dominus” et “Jehovah,” ac ubi intelligitur Divinum Verum dicitur “Deus;” inde per “Dominum Deum” et per “Jehovam Deum” intelligitur Dominus quoad Divinum Bonum et quoad Divinum Verum; et praeterea Jehovah in Veteri Testamento dicitur Dominus in Novo: et ex significatione “omnipotentis,” quod sit esse, vivere et posse ex Se; et quoque quod angelorum et hominum esse vivere et posse sit ex Ipso. (Quod haec per omnipotentiam intelligantur, videatur supra, n. 43; tum quod per Divinam omnipotentiam intelligatur infinitum, n. 286.)

[2] Quod Divinam omnipotentiam concernit; illa non involvit aliquid potentiae faciendi contra ordinem, sed involvit omnem potentiam faciendi secundum ordinem, nam omnis ordo est ex Ipso; inde sequitur quod nihil potentiae sit alicui faciendi secundum ordinem, nisi ex Ipso ex quo ordo; ex eo constare potest quod omnipotentiae Divinae sit ducere hominem secundum ordinem, et hoc quovis momento a principio vitae ejus usque in aeternum, et hoc secundum leges ordinis, quae innumerabiles et ineffabili numero sunt; verumtamen quantum homo patitur se duci, hoc est, quantum non vult duci a semet ipso, quantum enim hoc vult tantum fertur contra ordinem: et quia omnipotentiae Divinae est ducere hominem qui vult duci secundum ordinem, proinde non aliquem contra ordinem, ideo non omnipotentiae Divinae est ducere aliquem ad caelum qui semet ipsum vult ducere, quia lex ordinis est ut homo ex ratione et ex libero agat quod agit, ex causa quia id quod ratione recipitur, et ex libero agitur, manet apud hominem, et ei appropriatur sicut suum; non autem quod non ratione recipitur et ex libero agitur: inde constare potest quod omnipotentiae Divinae non sit salvare illos qui non secundum ordinem volunt duci, nam duci secundum ordinem est secundum leges ordinis, ac leges ordinis sunt praecepta doctrinae et vitae ex Verbo; quare secundum has ducere hominem qui vult duci, omni momento et continue in aeternum, est omnipotentiae Divinae; sunt enim infinita quovis minuto quae videnda, quae removenda, quae insinuanda, ut homo detineatur a malis ac teneatur in bonis, et illa jugiter in nexu secundum ordinem. Omnipotentiae Divinae etiam est tutari homines ab infernis, quantum id fieri potest absque laesione liberi et rationis; omnia enim inferna contra Divinam Domini potentiam sunt sicut nihil; absque illa Domini potentia non aliquis homo salvari potest. (Sed plura de omnipotentia {1}videantur supra, n. 43.)

690. “Qui es et qui eras et qui venturus es.” -Quod signicet ad Ipso qui est omne in omnibus caeli et ecclesiae, ad aeterno in aeternum, constat ex illis quae supra (n. 23, 41, 42) explicata sunt, ubi eadem verba.

691. “Quod adeptus sis potentiam tuam magnam, et regnum inieris.” -Quod significet instaurationem novi caeli et novae ecclesiae, destructo priori et caelo et ecclesia, constat ex significatione “adipisci potentiam suam magnam et inire regnum,” quod sit quod postquam prius caelum ac prior ecclesia destructa sunt, novum caelum et nova ecclesia instaurentur; quod hoc per “adipisci potentiam magnam” et per “inire regnum” intelligatur, est quia Domino tunc omnipotentia est et regnum; fit enim tunc Ipsius voluntas, nam angeli caeli et homines ecclesiae tunc se ab Ipso duci patiuntur; regit enim sic omnes secundum ordinem ex Se Ipso, tenendo in Divinis bonis et veris quae ex Ipso procedunt, ac detinendo a malis et falsis quae ab inferno, quod non potest fieri antequam mali a bonis separati sunt, et mali in infernum dejecti, et a bonis factum est novum caelum; haec in actum sistuntur per ultimum judicium, de quo in sequentibus agitur.

[2] Quod tunc Domino potentia et regnum, illustrari potest per comparationem cum sole mundi: quamdiu hiems est, non soli est aliqua potentia aut aliquod regnum in tellure, quia calor ejus non recipitur, nam frigus aeris et telluris illum exstinguit; at cum ver instat, tunc soli venit. potentia et regnum, recipitur enim tunc ejus calor, et quoque lux quia conjuncta calori, ex quibus universa tellus floret: simile est cum potentia et cum regno Domini, quae veniunt quando mali separati sunt a bonis, ac illi in infernum dejecti; illi enim sunt frigora sicut hiemis, quae calorem solis spiritualem, qui est amor, exstinguunt, ac faciunt ut non potentia et non regnum Domino sint, tametsi Ipse in Se spectatus perpetuo in simili omnipotentia est, quamvis non in subjectis antequam novum caelum et nova ecclesia existunt.

692. VERSUS 18.
“Et gentes iratae sunt; et venit ira tua, et tempus mortuorum judicari, et dare mercedem servis {1}tuis prophetis et sanctis, et timentibus nomen tuum, parvis et magnis, et perdere perdentes terram.”
18. “Et gentes iratae sunt,” significat contemptum, inimicitiam et odium malorum contra Dominum et contra Divina quae ab Ipso quae sunt sancta caeli et ecclesiae [n. 693]; “et venit ira tua, et tempus mortuorum judicari” significat ultimum judicium super illos qui nihil boni et veri intus apud se possident [n. 694]; “et dare mercedem servis {2}tuis prophetis et sanctis,” significat caelum illis qui in veris doctrinae sunt et in vita secundum illa [n. 695]; “et timentibus nomen tuum, parvis et magnis,” significat et omnibus qui Dominum colunt ex quacunque religione [n. 606]; “et perdere perdentes terram,” significat infernum illis qui destruunt ecclesiam [n. 697].

693. [Vers. 18.] “Et gentes iratae sunt.” -Quod significet contemptum, inimicitiam et odium malorum contra Dominum et contra Divina quae ab Ipso, quae sunt sancta caeli et ecclesiae, constat ex significatione “gentium,” quod sint qui in bonis ecclesiae, et in opposito sensu qui in malis; hic qui in malis, quoniam dicitur quod “iratae sint;” (quod “gentes” significent illos qui in bonis et qui in malis, ac abstracte bona et mala ecclesiae, et quod “populi” significent illos qui in veris et qui in falsis, et abstracte vera et falsa ecclesiae, videatur supra, n. 175, 331, 625;) et ex significatione “irasci,” cum de malis qui significantur per “gentes,” quod sit in contemptu, in inimicitia et in odio esse contra Dominum et contra Divina quae ab Ipso, quae sunt sancta caeli et ecclesiae;

[2] quod illa et similia plura per “irasci” significentur, est quia unusquisque excandescit et irascitur quando impugnatur ejus amor et ejus amoris jucundum; omnis excandescentia et ira inde est; causa est quia amor cujusvis est vita ejus; quare laedere amorem est laedere vitam, et cum haec laeditur fit animi commotio, et inde ira et excandescentia. Simile fit apud bonos quando amor illorum impugnatur, sed cum differentia quod non illis excandescentia et ira sit, sed zelus; hic, nempe zelus, quidem in Verbo vocatur “ira,” sed usque non est ira; vocatur “ira” quia in externa forma apparet similis irae, ast interius non est nisi quam charitas, bonitas et clementia; quare zelus ut ira non perstat diutius quam dum ille, contra quem accensus est, resipiscit et se avertit a malo: aliter ira apud malos; illa quia interius in se recondit odium et vindictam, quae amant, ideo perstat illa, et raro exstinguitur. Inde est quod ira sit illis qui in amoribus sui et mundi sunt, nam illi quoque in malis omnis generis sunt; at zelus illis qui in amore in Dominum et in amore erga proximum sunt: quare zelus spectat salvationem hominis, at ira ejus damnationem; hanc etiam intendit malus qui iratus, et illam bonus qui zelotes.

[3] Quod “gentes iratae” hic significent malorum contemptum, inimicitiam et odium contra Dominum, et contra Divina quae ab Ipso, ita contra sancta caeli et ecclesiae, est quia in fine ecclesiae, paulo ante ultimum judicium, de quo hic agitur, mutatur status illorum qui in priori caelo et priori terra sunt, quod fit per separationem bonorum a malis; qua facta occluduntur apud malos externa, per quae et ex quibus simulate et hypocritice locuti sunt vera ac fecerunt bona, et aperiuntur interna, quae apud illos infernalia sunt; quibus apertis manifeste erumpunt contemptus, hostilitas et odium, cum contumeliis contra Dominum et contra sancta caeli et ecclesiae; haec enim apud illos latuerunt recondita, sed obvelata amoribus sui et mundi, qui tales sunt ut bonum faciant et vera loquantur propter se et mundum, quia sancta caeli et ecclesiae sunt illis media ad fines, qui sunt fama, gloria, honor, lucrum, verbo ipsi et mundus, ac media amantur propter fines: sed quia finis, qui est amoris hominis, ac inde intentionis et voluntatis ejus, est corporeus et mundanus, consequenter infernalis, ideo bona et vera quae sunt caeli et ecclesiae haerent modo in externis apud illos, ac nulla sunt in internis, quia ibi mala et falsa; nam bona et vera caeli penetrant in interna solum apud illos qui sancta caeli et ecclesiae faciunt fines, hoc est, faciunt ut sint amoris et inde intentionis et voluntatis; et quando sunt fines tunc aperitur mens spiritualis, et per hanc ducitur homo a Domino: sed contrarium est quando bona et vera caeli et ecclesiae non sunt fines sed media; nam, ut mox supra dictum est, fines sunt quae amoris regnantis hominis sunt; et cum ille est amor sui, etiam est amor proprii ejus, quod in se spectatum non est nisi quam malum; et homo quantum ex illo, tantum ex inferno agit, proinde etiam contra Divinum.

[4] Porro sciendum est quod in omni malo sit ira contra Dominum et contra sancta ecclesiae: quod ita sit, manifeste constare mihi potuit ex infernis, ubi omnes in malis sunt, et ex quibus omnia mala; quod ibi dum modo audiunt nominari Dominum accendantur vehementi ira, non solum contra Ipsum, sed etiam contra omnes qui Ipsum confitentur; inde est infernum e diametro contra caelum, ac in perpetuo conatu destruendi illud, et exstinguendi Divina ibi, quae sunt bona amoris et vera fidei: ex eo patet quod mala irascantur bonis, ac falsa mali veris. Inde nunc est quod per “iram” in Verbo significetur malum in omni complexu.

[5] Similiter in sequentibus locis: -Apud Lucam,
Jesus dixit, “Vae ventre gestantibus et lactantibus in diebus illis, quia angustia magna super terra, et ira in populo” (xxi. 23);
haec de consummatione saeculi, quae est ultimum tempus ecclesiae: quod tunc bonum et verum non possint recipi, significatur per “Vae ventre gestantibus et lactantibus;” quod rejiciatur bonum propter malum quod tunc dominatur in ecclesia, et quod etiam verum propter falsum, significatur per “quia angustia magna super terra, et ira in populo;” “angustia” hic est dominans malum, et “ira” est dominans falsum ex malo, nam in fine ecclesiae mali anguntur ex bono, et irascuntur ex vero.

[6] Apud Esaiam,
“Tantummodo in Jehovah…justitia et robur; ad Ipsum venient et pudefient omnes qui excanduerunt contra Illum” (xlv. 24):
quod “pudefient omnes qui excanduerunt contra Jehovam” significat quod recedent a malis et falsis omnes qui in illis fuerunt; “excandescere contra Jehovam” significat in falsis ex malo esse.

[7] Apud Mosen,
Schimeon et Levi fratres; ….in ira sua occiderunt virum, et in beneplacito suo enervarunt bovem; maledicta ira eorum quia vehemens, et excandescentia eorum quia dura; dividam eos in Jacobo, et dispergam eos in Israele” (Gen. xlix. 5-7):
per “Reubenem,” “Schimeonem” et “Levin” significantur fides, charitas et opera charitatis; sed ibi per “Reubenem” significatur fides separata a charitate, unde nec est charitas, neque aliquod opus charitatis; tria enim illa cohaerent; qualis enim est fides talis est charitas, et qualis est haec tale est opus charitatis; sunt enim inseparabilia, ac unum est alterius, ita unum est sicut alterum; et quia Reuben propter adulterium cum ancilla concubina patris sui maledictus est, ideo etiam Schimeon et Levi rejiciuntur; rejectio horum significatur per “Dividi in Jacobo et dispergi in Israele:” nunc quia fides, quae repraesentata est per Reubenem, non acceptanda erat ut esset primum ecclesiae, sed bonum spirituale, quod est verum intellectu et voluntate, ideo Josephus pro primogenito ecclesiae loco Reubenis receptus est; per Josephum enim repraesentabatur bonum spirituale, quod in sua essentia est verum intellectu et voluntate: inde constare potest quid significatur per “iram Schimeonis et Levi quae vehemens,” et per “excandescentiam eorum quae dura,” nempe aversio a bono et vero, ita malum et falsum in omni complexu; nam cum recedit charitas a fide, tunc non amplius est aliquod bonum nec aliquod verum. (Sed haec fusius explicata in Arcanis Caelestibus, n. 6351-6361, videantur.)

[8] Apud Matthaeum,
Jesus dixit, “Veteribus dictum est, ….Quisquis occiderit, obnoxius erit judicio; sed dico vobis, quisquis irascitur fratri suo temere, obnoxius erit judicio” (v. 21, 22):
per “irasci fratri suo temere” etiam hic significatur inimicitia et odium contra bonum et verum; illi etiam, quibus talis inimicitia et tale odium est, continue animo, intentione et voluntate occidunt; nam modo liceret, hoc est, non obstarent leges et inde timores pro poenis et vita, aut jacturae famae, honoris aut lucri, actualiter occiderent; quippe quod homo animo gerit, hoc facit, dum licitum est: quod “ille qui temere irascitur fratri suo, obnoxius sit judicio,” sicut ille qui occidit, est quia per “irasci” significatur cogitare, intendere et velle malum alteri, et omne malum voluntatis est in vita spiritus hominis, et redit post mortem; inde est quod tunc “obnoxius sit judicio;” et quod intentionis et voluntatis est, hoc judicatur sicut facti. Sed plura loca de significatione “irae” et “excandescentiae” apud illos qui in malo sunt, adducere non opus est, quia ex se liquet quod omne malum in se recondat iram contra bonum; nam vult id exstinguere, ac quoque vult illum, in quo bonum est, si non quoad corpus usque quoad animam occidere, quod omnino fit ex ira et cum ira.

694. “Et venit ira tua, et tempus mortuorum judicari” –Quod significet ultimum judicium super illos qui nihil boni et veri intus apud se possident, constat ex significatione “irae,” cum de Domino, quod sit ultimum judicium (de qua supra, n. 413); quod id per “iram” hic significetur, patet, nam sequitur, “tempus mortuorum,” et “judicari:” et ex significatione “mortuorum,” quod sint qui nihil boni et veri intus apud se possident; quod hi dicantur “mortui” est quia ipsa vita hominis est vita spiritualis ejus, nam per hanc est ille homo, ac distinguitur a bestiis quae modo vitam naturalem habent; haec vita absque spirituali vita apud hominem, est mortua, quoniam in se non habet caelum quod vocatur “vita” ut et “vita aeterna,” sed infernum quod vocatur “mors” spiritualiter; quod illi intelligantur per “mortuos” in Verbo qui solam vitam naturalem vivunt, et non simul spiritualem, videatur supra (n. 78); etiam quod per “mortem,” cum de homine, intelligatur defectus facultatis intelligendi verum et percipiendi bonum (etiam supra, n. 550); et is defectus est quando non internus spiritualis homo formatus est, ille enim formatur per vera ex bono. In interno illo homine residet facultas intelligendi verum et percipiendi bonum, nam ille homo in caelo est et in ejus luce; et qui in caeli luce est, is est vivus: at quando solum naturalis homo formatus est, et non simul spiritualis, tunc non aliqua facultas est intelligendi et percipiendi vera et bona caeli et ecclesiae, quia ei non est aliqua lux e caelo; inde est quod talis homo dicatur “mortuus.” Quod illi qui intus apud se non aliquid boni et veri possident, intelligantur hic per “mortuos qui judicandi,” constare etiam potest ex antecedentibus, ubi actum est de separatione malorum a bonis ante ultimum judicium, et quod mali, cum separati sunt, in interiora sua, quae scatent meris malis et falsis, veniant; ex quo patet quod intus mortui fuerint, tametsi apparuerint in externa forma sicut vivi.

695. “Et dare mercedem servis (1)tuis prophetis at sanctis.” -Quod significet caelum illis qui in veris doctrinae sunt, et in vita secundum illa, constat ex significatione “dare mercedem,” quod sit salvatio, proinde caelum: ex significatione “servorum suorum prophetarum,” quod sint qui in veris doctrinae, “servi” enim Domini dicuntur qui in veris, quia vera serviunt ad bonum producendum, confirmandum et conservandum, et quae serviunt bono, serviunt Domino, nam a Domino omne bonum; et “prophetae” dicuntur qui docent doctrinam, inde abstracte per illos significatur doctrinam: (quod “servi Dei” dicantur qui in veris sunt, videatur supra, n. 6, 409 [b,c]; et quod “prophetae” qui docent doctrinam, et abstracte doctrinae, n. 624:) et ex significatione “sanctorum,” quod sint qui in veris doctrinae ex Verbo, et in vita secundum illa (de qua supra, n. 204): inde patet quod per “dare mercedem servis suis prophetis et sanctis,” significetur caelum illis qui in veris doctrinae sunt, et in vita secundum illa.

[2] Quod per “mercedem” significetur salvatio, proinde caelum, absque diductione et explicatione potest sciri; sed quia pauci sciunt quid proprie intelligitur per “mercedem,” dicetur. Per “mercedem” proprie intelligitur id jucundum, faustum et beatum, quod inest amori seu affectioni boni et veri; ille amor, seu illa affectio, in se habet omne gaudium cordis, quod gaudium caeleste, et quoque caelum, vocatur; causa est quia Dominus est in illo amore, seu in illa affectione, et cum Domino etiam caelum: id itaque gaudium, seu id jucundum, faustum et beatum, est quod proprie intelligitur per “mercedem,” quam accepturi illi qui bonum faciunt et verum loquuntur ex amore et affectione boni et veri, ita ex Domino, at nequaquam ex semet; et quia ex Domino, et non ex semet, non est merces meriti sed est merces gratiae. Ex his constare potest quod qui scit quid gaudium caeleste, etiam sciat quid merces: (quid gaudium caeleste in sua essentia, videatur in opera De Caelo et Inferno, n. 395-414:) hoc itaque significatur per “mercedem” quae est illis qui in veris ex bono sunt; at vero per “mercedem” quae est illis qui in falsis ex malo sunt, est gaudium, seu jucundum, faustum et beatum in mundo, sed infernum post abitum e mundo.

[3] Ex his paucis patet quid per “mercedem” in sequentibus locis significatur: –Apud Esaiam,
“Ecce Dominus Jehovih in forti venit,….ecce merces Ipsius cum Ipso, et pretium operis Ipsius (1)coram lpso” (xl. 10);
apud eundem,
“Dicite filiae Zionis, Ecce salus tua venit, [ecce merces Ipsius cum Ipso,] et pretium operis Ipsius (2)coram Ipso” (lxii. 11);
et in Apocalypsi,
“Ecce venio cito, et merces mea Mecum, ut dem unicuique sicut opus ejus erit” (xxii. 12):
“Ecce Dominus Jehovih in forti venit,” et “Ecce salus tua venit,” tum “Ecce venit cito,” significant adventum Domini primum et alterum: “merces Ipsius cum Ipso” significat caelum et omnia ejus, ut supra, quoniam ubi Dominus ibi caelum; caelum enim non est caelum ex angelis ibi, sed ex Domino apud angelos: quod caelum accepturi sint secundum amorem et affectionem boni et veri a Domino, intelligitur per quod “pretium operis Ipsius coram Ipso,” et per quod “det unicuique sicut opus ejus erit;” per “opus,” cui caelum ut merces, non aliud intelligitur quam opus ex amore seu affectione boni et veri nam omne opus, ex quo caelum, inde erit apud hominem; nam opus omne suum trahit ex amore aut affectione, sicut effectus omne suum a causa efficiente; inde qualis est amor aut affectio tale est opus; inde constare potest quid intelligitur per “opus secundum quod unicuique dabitur,” et quid per “pretium operis.”

[4] Similiter apud Esaiam,
“Ego Jehovah amans judicium,….dabo mercedem operis eorum in veritate, et foedus aeternitatis excidam illis” (lxi. 8):
per “judicium” quod amat Jehovah, significatur verum fide, affectione et actu, nam judicium est homini ex vero, tam cum cogitat et vult verum quam cum loquitur verum et facit secundum id; et quia id per “judicium” significatur, ideo dicitur, “Dabo mercedem operis eorum in veritate,” hoc est, caelum secundum fidem et affectionem veri in actu; et quia inde conjunctio est cum Domino, ex quo merces, ideo etiam dicitur, “Foedus aeternitatis excidam illis;” per “foedus” enim in Verbo significatur conjunctio per amorem, et per “foedus aeternitatis” conjunctio per amorem boni et veri; amor enim ille conjungit, quia est Ipsius Domini, procedit enim ex Ipso.

[5] Quod amare bonum et verum propter bonum et verum, sit merces, ex causa quia in illo amore est Dominus et caelum, etiam constare potest ex sequentibus his locis: –Apud Matthaeum,
“Non faciatis eleemosynam coram hominibus, ut videamini ab his, nam alioqui mercedem non habetis apud Patrem vestrum qui in caelis est; quando feceris eleemosynam, ne tuba canas ante te, quemadmodum hypocritae faciunt in synagogis et in vicis, ut glorificentur ab hominibus; amen dico vobis, habent mercedem suam: tu vero, quando feceris eleemosynam, ne cognoscat sinistra tua quid faciat dextra tua, ut sit tua eleemosyna in occulto; tunc Pater tuus, qui videt in occulto, illud reddet..in manifesto. Et si oraveris, non eris sicut hypocritae, nam amant in synagogis et in angulis platearum stantes orare, quo conspicui fiant hominibus; amen dico vobis quod mercedem suam habeant; tu vero quando oraveris intrato in conclave tuum, et claudens ostium tuum, ora Patrem tuum qui in occulto est; tunc Pater tuus, qui in occulto videt, reddet tibi in manifesto” (vi. [1,]. 2-6):
per “eleemosynam” in universali sensu significatur omne bonum quod homo vult et facit, et per “orare” in eodem sensu significatur omne verum quod homo cogitat et loquitur; qui duo illa faciunt “ut videantur,” hoc est, ut appareant, illi bonum faciunt et verum loquuntur propter se et mundum, nam propter gloriam, quae est jucundum amoris sui quod illis est ex mundo; his quia jucundum gloriae est merces, dicitur quod “mercedem suam habeant;” sed jucundum gloriae, quod in mundo apparet illis sicut caelum, post obitum vertitur in infernum: at qui bonum faciunt et verum loquuntur non propter se et mundum, sed propter ipsum bonum et ipsum verum, intelliguntur per illos qui “eleemosynam faciunt in occulto” et qui “orant in occulto;” nam faciunt et orant ex amore seu affectione, ita ex Domino; hoc itaque est amare bonum et verum propter bonum et verum; de his ideo dicitur quod “Pater in caelis reddet illis in manifesto:” quare esse in bonis et in veris ex amore aut affectione, quod idem est cum esse in illis a Domino, est merces, quoniam in illis est caelum, ac omne beatum ac faustum caeli.

[6] Apud Lucam,
“Quando feceris prandium aut cenam, ne voca….divites, ne forte ii vicissim te vocent, et fiat tibi retributio; sed ….voca pauperes….; tunc beatus eris, quia non habent ad retribuendum tibi; retribuetur enim tibi in resurrectione” mortuorum (xiv. 12-14):
per “facere prandium et cenam, et vocare ad illa,” simile significatur per quod dare edere et bibere, seu panem et vinum, nempe facere proximo bonum ac docere verum, et sic quoad amorem consociari; qui itaque id faciunt ob finem ut retribuantur, id non faciunt propter bonum et propter verum, ita non ex Domino, sed propter se et mundum, ita ex inferno; qui vero faciunt illa non ob finem ut retribuantur, illi faciunt illa propter illa, nempe propter bonum et verum; et qui faciunt propter illa, ii faciunt ex illis, ita ex Domino, a quo illa apud hominem sunt; beatitudo caelestis, quae in illis factis est, et inde ex illis, est “merces,” ac intelligitur per quod “retribuetur tibi in resurrectione” mortuorum.

[7] Apud eundem,
“Potius amate inimicos vestros, et benefacite, atque mutuo date nihil inde sperantes; tunc erit merces vestra multa, et eritis filii Altissimi” (vi. 35):
per haec significantur similia quae per illa mox prius; nempe, quod non benefaciendum sit propter retributionem, hoc est, non propter se et mundum, ita non propter famam, gloriam, honorem et lucrum, sed propter Dominum; quod est propter ipsum bonum et verum, quae apud illos a Domino sunt, ita in quibus est Dominus: per “amare inimicos et benefacere illis,” in sensu proximo, ibi intelligitur amare gentes et benefacere illis, quod fiet docendo illos verum, et per id ducendo illos ad bonum; nam gens Judaica fratres et amicos vocabant suos, sed hostes et inimicos gentes; per “mutuo dare” significatur communicare bona et vera doctrinae ex Verbo; “nihil sperantes” significat non propter aliquid sui et mundi, sed propter bonum et verum: “tunc erit merces vestra multa” significat quod illis tunc caelum cum ejus beatis et jucundis; “et eritis filii Altissimi” significat quia sic faciunt illa non ex se sed ex Domino; nam qui bonum facit et verum docet ex Domino, is filius Ejus est; non autem qui bonum facit ex se, quod facit omnis qui spectat honorem et lucrum, propter quae.

[8] Apud Matthaeum,
“Quisquis prophetam accipit in nomine prophetae, mercedem prophetae accipiet: quisquis [accipit] justum in nomine justi, mercedem justi accipiet. Quisquis potaverit unum parvorum potu frigidae solum in nomine discipuli non perdet mercedem” (x. 41, 42):
quomodo haec Domini verba intelligenda sunt, nemo videre potest nisi ex sensu interno seu spirituali illorum; quis enim scire potest quid intelligitur per “accipere mercedem prophetae” et “mercedem justi,” et quid per “recipere prophetam et justum in nomine prophetae et justi”? tum quid intelligitur per “mercedem” quam accipiet qui “potaverit potu frigidae solum unum parvorum in nomine discipuli?” Quis absque sensu interno spirituali videre potest quod per illa verba intelligatur quod quisque accepturus sit caelum et ejus gaudium secundum affectionem veri et boni, et secundum obedientiam?

[9] Quod ille sensus sit, apparet dum (1)per “prophetam” intelligitur verum doctrinae, per “justum” bonum amoris, et per “discipulum:” verum et bonum Verbi et ecclesiae; et cum per “in nomine” illorum intelligitur propter illa, et secundum quale illorum apud illos qui faciunt et docent; tum cum per “mercedem” intelligitur caelum, ut supra dictum est, nempe quod unicuique sit caelum secundum affectionem veri et boni, ac.. secundum quale et quantum ejus; istis enim affectionibus inscripta sunt omnia caeli, nam illae affectiones non sunt alicui nisi ex Domino, est enim Divinum procedens ab Ipso in quo et ex quo est caelum.

[10] Per “potare potu frigidae unum parvorum in nomine discipuli” intelligitur ex obedientia bonum facere et verum docere; nam per “aquam” significatur verum affectione, et per “frigidam” verum obedientia; sola enim obedientia est affectio naturalis et non spiritualis, quare respective est frigida: per “discipulum,” in cujus nomine seu propter quem potabit, significatur verum et bonum Verbi et ecclesiae. (Quod per “prophetam” significetur verum doctrinae, videatur supra, n. 624 [b-e]; quod par “justum ” bonum amoris, n. 204 [a]; quod per “discipulum” verum et bonum Verbi et ecclesiae, n. 100, 122; et quod per “nomen” significetur quale rei (1)et status, n. 102 [b], 135, 148, 676.)

[11] Apud Marcum,
“Quisquis vos potaverit poculo aquae in nomine meo, eo quod Christi sitis, amen dico vobis, non perdet mercedem suam” (ix. 41):
per haec quoque intelligitur quod jucundum caeli recepturi qui ex affectione audiunt, recipiunt et docent verum, ex eo quod verum et affectio ejus sit ex Domino, ita propter Dominum, proinde etiam propter verum; nam “eo quod Christi sitis” significat propter Divinum Verum procedens a Domino. (Quod “Christus” sit Dominus quoad Divinum Verum, et inde Divinum Verum procedens a Domino, videatur supra, n. {2}684, 685.)

[12] Apud Sachariam,
“Fundata est domus Jehovae Zebaoth, templum ut aedificetur; nam ante dies hos merces hominis non facta est, nec merces bestiae, ac exeunti et intranti non pax ab hoste: ….nunc semen pacis, vitis dabit fructum, et terra dabit proventum suum, et caeli dabunt rorem suum” (viii. 9, 10, 12):
haec dicta sunt de nova ecclesia a Domino instauranda, veteri devastata; nova ecclesia, quae instaurabitur, significatur per “domum Jehovae Zebaoth” quae fundata est, et per “templum” quod aedificabitur; per “domum Jehovae” significatur ecclesia quoad bonum, et per “templum” ecclesia quoad verum (videatur supra, n. 220): quod antehac non alicui affectio veri et boni spiritualis, nec affectio veri et boni naturalis, fuerit, significatur per quod “ante dies hos non merces hominis facta sit, nec merces bestiae;” per “hominem” enim significatur affectio veri spiritualis, et per “bestiam” affectio boni naturalis, et per “mercedem” caelum, quod est eis qui in affectionibus veri et boni sunt; (quod “homo” significet affectionem veri spiritualem et inde intelligentiam, videatur supra, n. 280, 546, 547; et quod “bestia” significet affectionem naturalem, n. 650:)

[13] “exeunti et intranti non pax ab hoste,” significat quod antehac infestati fuerint ab inferno in omni vitae statu; per “exire et intrare” significatur vitae status a Principio ad finem; per “non pacem” significatur infestatio a malis et inde falsis, et per “hostem” infernum unde mala et falsa: “semen pacis” significat verum caeli et ecclesiae quod a Domino; id “semen pacis” dicitur, quia tutatur contra inferna et dat securitatem: “vitis dabit fructum, et terra proventum,” significat quod affectio veri spiritualis producet bonum charitatis, et affectio boni et veri naturalis producet opera charitatis; “vitis” significat ecclesiam quoad affectionem veri spiritualem, “terra” ecclesiam quoad affectionem veri naturalem, “fructus” bonum charitatis, et “proventus” opera illius boni: “caeli dabunt rorem” significat illa ex influxu per caelum a Domino.

[14] Apud Johannem,
“Tollite oculos vestros, et spectate agros, quod albi sint ad messem jam jam; et qui metit mercedem accipiet, et colliget fructum ad vitam aeternam, ut qui seminat simul gaudeat et qui metit” (iv. 35, 36):
haec etiam de nova ecclesia a Domino; quod illa instet, significatur per “agros qui albi sunt ad messem jam jam;” illi qui ab ea ecclesia in affectione veri spirituali sunt, et inde in caelo, intelliguntur per “qui metit mercedem accipiet, et colliget fructum in vitam aeternam;” et Ipse Dominus a quo illa affectio veri et caelum, intelligitur per “qui seminat simul gaudeat.”

[15] Apud Jeremiam,
“Rachel deplorans filios suos, renuit consolationem accipere super filiis suis, eo quod non ullus; sed….inhibe vocem tuam a fletu, et oculos tuos a lachryma, quia est merces labori tuo nam revertentur e terra hostis; estque spes extremitati tuae,..nam revertentur fili in terminum suum” (xxxi. 15-17; Matth. ii. 18):
quod per haec intelligantur infantes pueri in Bethlechem, qui ex mandato Herodis occisi sunt, constat apud Matthaeum, in loco citato; sed quid per id significatum est, non adhuc est notum: significatum est quod cum Dominus in mundum venit, non aliquod verum spirituale superesset; per Rachelem enim repraesentata est ecclesia interna spiritualis, et per Leam ecclesia externa naturalis, per Bethlechem spirituale, et per pueros qui occisi sunt verum ex illa origine; quod non amplius superesset aliquod verum spirituale, significatur per quod “Rachel deplorans filios, renuat consolationem accipere super filiis suis, eo quod non ullus:”

[16] quod posthac non dolor erit propterea, quia natus est Dominus a quo nova ecclesia quae in veris ex affectione spirituali erit, significatur per “Inhibe vocem a fletu et oculos tuos a lachryma, quia est merces labori tuo; per “mercedem Ipsius” significatur caelum illis qui ab ecclesia illa ex affectione veri spirituali erunt, et per “laborem” significatur pugna Domini contra inferna et subjugatio illorum, ut nova ecclesia instauretur: quod nova ecclesia instaurabitur loco ejus quae perierat, significatur per quod “revertentur e terra hostis,” et quod “sit spes extremitati,” tum quod “revertentur filii in terminum suum;” “reverti e terra hostis” significat educi ex inferno; “spes extremitati” significat finem prioris ecclesiae et principium novae; “revertentur filii in terminum” significat quod spiritualia vera apud illos qui e nova illa ecclesia erunt, existent.

[17] Apud Esaiam,
“Ego dixi, In vanum laboravi, in inanitatem et vanitatem Vires meas insumpsi: verum tamen judicium meum apud Jehovam, et merces operis mei apud Deum meum” (xlix. 4):
etiam haec de nova ecclesia a Domino instauranda dicta sunt; quod non instaurari possit apud gentem Judaicam, quia vera non aliqua affectione spirituali recipi ab illa potuissent, intelligitur per “Ego dixi, In vanum laboravi, in inanitatem et vanitatem vires meas insumpsi:” quod usque provideatur a Domino ecclesia spiritualis, nempe apud gentes, significatur per quod “judicium meum sit apud Jehovam,” et per quod “merces operis mei sit apud Deum meum; per “mercedem” hic significatur ecclesia quae in affectione veri spirituali est; per “laborem” et per “opus” significatur pugna Domini contra inferna et subjugatio illorum, per quam Dominus restituit aequilibrium inter caelum et infernum, in quo homo recipere potest verum et fieri spiritualis. (De quo aequilibrio videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 589-603; et in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33, 34, 73, 74.)

[18] Apud Davidem,
“Ecce hereditas Jehovae filii, merces fructus ventris; sicut tela in manu potentis, sic filii adolescentiae; beatus vir qui implevit pharetram suam ex illis, non pudefient cum loquentur cum hostibus in porta” (Ps. cxxvii. 3,)
quid hic per “filios,” “fructum ventris,” “tela,” “pharetram,” et per “hostes in porta” significatur, videatur supra (n. 357 [b]); et quod per “mercedem” etiam hic intelligatur felicitas quae est illis qui in caelo.

[19] Apud Evangelistas,
“Beati..cum probris affecerint vos, et persecuti fuerint, et dixerint omne malum verbum contra vos, mentientes propter” Christum: “gaudete et exultate, quia merces vestra multa in caelis; sic enim persecuti sunt prophetas qui ante vos” (Matth. v. 11, 12; Luc. vi. 22, 23):
haec de illis qui pugnant et vincunt in tentationibus inductis a malis, ita ab inferno; tentationes significantur per “afficere probris,” “persequi,” “dicere malum verbum,” “mentiri propter Christum,” tentationes enim sunt impugnationes et infestationes veri et boni a falsis et malis; per “Christum” intelligitur Divinum Verum a Domino, quod impugnatur et propter quod infestantur: “Gaudete et exultate, quia merces vestra magna in caelis,” significat caelum cum ejus gaudio illis qui in affectione veri spirituali sunt, nam illi soli pugnant et vincunt, ex causa quia Dominus in illa affectione est, qui pro homine in pugnis tentationum resistit et vincit; “(1)sic enim persecuti sunt prophetas qui ante vos” significat quod prius similiter impugnaverint vera doctrinae quae apud illos qui in affectione veri spirituali fuerunt, per “prophetas” enim abstracte a personis significantur vera ex Verbo, seu ex Domino.
Ex his quae nunc e Verbo allata sunt; constare potest quod per “mercedem” significetur caelum quoad ejus beatum, faustum et jucundum, quod illis est qui in affectione veri et boni spirituali sunt, et quod “merces” sit ipsa illa affectio; nam sive dicas affectionem illam, sive caelum, idem est, quoniam in illa et ex illa est caelum:

[20] illi autem qui non ex affectione spirituali loquuntur verum et faciunt bonum, sed modo ex affectione naturali, et cogitant jugiter de caelo ut mercede, illi repraesentati sunt per mercenarios in Ecclesia Israelitica, de quibus in illa ecclesia plura statuta exstant; sicut
Quod mercenarii non comederent de Paschate (Exod xii. 43, 45);
Quod non comederent de sanctis (Levit. xxii. 10);
Quod non pernoctaret merces mercenarii apud aliquem usque ad auroram (Levit. xix. 13);
Quod non opprimerent “mercenarium, pauperem et egenum de fratribus.., aut de peregrino.., qui in terra tua, et in portis tuis; in die illis dabis mercedem ejus, ita ut non occidat super ea sol ne clamet contra te ad Jehovam, ut sit in te peccatum” (Deutr. xxiv. 14, 15);
apud Malachiam,
Ego “contra oppressores mercedis mercenarii, viduae et pupilli, et declinantes peregrinum, nec timent Me” (iii. 5);
et alibi: quod non comederent ex paschate et ex sanctificatis, erat causa quia per illos repraesentati sunt naturales, et non spirituales; et spirituales ab ecclesia sunt, et non ita naturales: nam spectare caelum ut mercedem propter bona quae faciunt est naturale, naturale enim spectat bonum ex se, ita caelum ut mercedem, unde bonum fit meritorium; aliter vero spirituale; hoc agnoscit bonum non a se sed a Domino, unde etiam caelum ex misericordia, et non ex aliquo merito: at quoniam usque bonum faciunt, tametsi non ex affectione spirituali, sed ex affectione naturali, quae est obedientia, et tunc cogitant de caelo ut mercede, ideo memorantur inter “pauperes, egenos, peregrinos, pupillos et viduas,” ex causa quia in paupertate spirituali sunt; nam genuina vera illis in obscuro sunt, quia lux e caelo per spiritualem hominem in naturalem illorum non influit; inde est quod inter illos memorentur, et quod praecipiatur quod “daretur illis merces antequam sol occidit;” sunt quoque illi in caelorum infimis, et ibi servitia, ac ibi secundum opera illorum remunerantur (sed de his videantur plura in Doctrina Novae Hierosolymae, 150-158).

[21] Mercenarii autem qui non cogitant de mercede in caelo sed de mercede in mundo, ita qui bonum faciunt propter lucra, sive sint honores sive opes, illi qui bonum faciunt ex amore honorum et opum, ita propter se et mundum, illi naturales infernales sunt; hi mercenarii intelliguntur apud Johannem,
“Ego sum Pastor bonus; Pastor bonus animam suam [ponit] pro ovibus: mercenarius vero….videt lupum et deserit oves, et fugit….quia mercenarius est” (x. 11-13);
et apud Jeremiam,
“Vitula pulcherrima Aegyptus, exitium a septentrione venit,.. mercenarii ejus….sicut vituli saginati, nam etiam illi converterunt se, fugiunt simul nec constiterunt, quia dies exitii illorum venit super eos”(xlvi. 20, 21):
et quoque alibi (ut Esai. xvi. 14; cap. xxi. 16).

[22] Quoniam per “mercedem” in Verbo significatur caelum, quod est illis qui in amore veri et boni spirituali sunt, ita in opposito sensu per “mercedem” significatur infernum, quod est illis qui in amore falsi et mali sunt. Id per “mercedem” significatur apud Davidem,
“(1)Induet maledictionem sicut vestem suam, ac (2)intravit in medium ejus sicut aquae, et sicut oleum inter ossa ejus:….haec merces adversantium mihi a cum Jehovah, et loquentium malum contra animam meam” (Ps. cix. 18, 20):
haec in sensu spirituali intelligenda sunt de Domino; nam ubi David in Psalm is loquitur de Se, in eo sensu intelligitur de Domino, nam David ut rex repraesentavit Dominum, et inde significat Ipsum quoad Divinum spirituale, quod est regium Domini: “merces adversantium Domino, et loquentium malum contra animam Ipsius,” describitur ut infernum ex amore falsi et mali, nempe per haec, quod “(1)induet maledictionem sicut vestem suam, ac (2)intravi in medium ejus sicut aquae, et sicut oleum inter ossa ejus;” infernum quod recipitur in externis et in internis, describitur per illa duo, infernum quod recipitur in externis per maledictionem quam “induet sicut vestem suam,” ac infernum quod recipitur in internis per maledictionem quae “intrat in medium ejus sicut aquae, et sicut oleum inter ossa ejus;” “sicut aquae” et “sicut oleum” dicitur, quia “aquae” significant falsa ex fide, et “oleum” mala ex amore; inde per utrumque intelligitur amor seu affectio falsi et mali, quae est infernum, quod etiam constare potest ex eo, quod amor imbibat omnia quae cum illo concordant, prorsus sicut spongia aquas et oleum; nam amor mali se nutrit ex falsis, et amor falsi se nutrit ex malis; et quia amor talis est, ideo dicitur quod “maledictio intret in medium ejus sicut aquae, et sicut oleum inter ossa ejus.”

[23] Quia per “mercedem” in opposito sensu significatur infernum quoad affectionem falsi ex malo, ideo falsificatio veri in Verbo passim vocatur “merces meretricia:” –Ut apud Hoscheam,
“Ne laeteris, Israel, ad exultationem sicut gentes, quia scortatus es sub Deo.., amasti mercedem meretriciam super omnibus areis frumenti, area et torcular non pascet illos [,et mustum mentietur illi]” (ix. 1, 2):
“scortari sub Deo” significat falsificare vera Verbi, et applicare sancta ecclesiae ad idololatrica; “amare mercedem meretriciam significat jucundum falsificandi et falsi, tum idololatriae, ex amore infernali; “super omnibus areis frumenti” significat omnia Verbi et doctrinae ex Verbo, nam “frumentum,” ex quo panis, significat omne quod spiritualiter nutrit, et “area” significat ubi illud collectum est, ita Verbum; “area et torcular non pascet illos” significat quod ex Verbo non haurient bona charitatis et amoris, ita non aliquod quod nutriet animam, nam “area” ibi est Verbum quoad bona charitatis, et “torcular” quoad bona amoris, et per “torcular” intelligitur hic oleum, pro quo et quoque pro vino erant torcularia; “et mustum mentietur illi” significat quod nec aliquod verum boni, nam “mustum,” sicut “vinum,” significat verum ex bono charitatis et amoris.

[24] Apud Micham,
“Omnia sculptilia” Samariae “contundentur, et omnes mercedes meretriciae ejus comburentur igne, et omnia idola eorum ponam vastitatem, nam ex mercede meretricia congregavit, ideo usque in mercedem meretriciam revertentur; super hoc plangam et ejulabo, ibo spoliatus et nudus” (i. 7, 8):
per “Samariam” intelligitur ecclesia spiritualis quoad vera doctrinae, hic quoad falsa doctrinae; nam per “sculptilia” eorum significantur falsificata quae ex propria intelligentia: per “mercedes meretricias ejus,” quae comburentur igne, significantur falsificationes veri ex amore falsi a malo et inde jucundo infernali; et quia ille amor est ex inferno, dicitur quod “comburentur Igne, Ignis” enim significat amorem in utroque sensu: “et omnia idola eorum ponam vastitatem” significat falsa quod destruenda; “nam ex mercede meretricia congregavit” significat ex amore falsi quod a malo et inde jucundo infernali; “ideo in mercedem meretriciam revertentur” significat quod omnia illius ecclesiae vera falsificata erunt, quia inde sunt: “super hoc plangam et ejulabo” significat dolorem angelorum caeli et hominum ecclesiae in quibus ecclesia, et sic apud quos Dominus; “ibo spoliatus et nudus” significat luctum propter vastationem omnis veri et boni. Quod “sculptilia” et “idola” significent doctrinalia ex propria intelligentia faventia amoribus sui et mundi ac principiis inde captis, ita falsa doctrinae, religionis et cultus, videatur supra (n. 587, 654 [h]).

[25] Apud Ezechielem,
“Aedificasti clivum tuum in capite omnis viae, et excelsum tuum in omni platea; neque fuisti sicut meretrix ad gloriandum de mercede; mulier adultera sub viro suo accepit alienos; omnibus meretricibus dant mercedem; tu vero dedisti mercedes tuas omnibus amasiis tuis, et remunerasti eos, ut venirent ad te e circuitu in scortationibus tuis: sic factum est in te contrarium a mulieribus in scortationibus tuis, ut post te non scortatum iverint, in dando mercedem, et merces non data est tibi, fuisti itaque in contrarium” (xvi. 31, 32 [, 33, 34]):
agitur in eo capite de abominationibus Hierosolymae, ita de abominandis Ecclesiae Judaicae, quod non modo perverterit et adulteraverit bona Verbi, sed etiam quod ex gentibus idololatris falsa religionis et cultus receperit, et per illa adulteraverit vera et bona Verbi, et adulterata confirmaverit: quid per “aedificare clivum in capite omnis viae, et excelsum facere in omni platea,” videatur supra (n.652 [c]): quod per “adulteria” et “scortationes” in Verbo significentur adulterationes et falsificationes veri et boni ecclesiae, videatur supra (n. 141, 511): quare quod non fuerit “sicut meretrix ad gloriandum de mercede” significat quod non ita ex jucundo affectionis falsificaverit vera Verbi: quod “mulier adultera sub viro suo acceperit alienos” significat quod perverterit vera et bona Verbi per falsa aliarum gentium: “omnibus meretricibus dant mercedem, tu vero dedisti mercedes tuas omnibus amasiis tuis, et remunerasti eos,” significat quod amaverint falsa religionis et cultus aliarum gentium; “merces” seu donum meretricium est amor falsificandi per falsa aliorum; “ut venirent ad te e circuitu in scortationibus tuis,” significat quod falsa sint conquisita ab undequaque, per quae falsificationes veri; “sic factum est in te contrarium a mulieribus in scortationibus, ut post te non scortatum iverint, in dando mercedem, et merces non data est tibi, fuisti itaque in contrarium,” significat jucundum amoris et affectionis falsificandi vera suae ecclesiae per falsa aliarum religionum et confirmandi illa; jucundum amoris et affectionis erga falsa aliarum religionum hic intelligitur per “mercedem,” seu donum meretricium.

[26] Ex his quae nunc allata sunt constare potest quid per “mercedem” in utroque sensu spiritualiter intelligitur; hoc enim merces spiritualis est, quod jucunditate et gaudio afficit; sint pro exemplo, opes, possessiones, honores, munera, quibus homo propter bene acta remuneratur, quae spiritualiter intellecta non sunt illa, sed jucunditates et gaudia ex illis: plus autem merces caelestis, quae erit homini ecclesiae qui bene vivit, quae est affectio veri spiritualis, et inde intelligentia et sapientia, ex qua beatitudo et felicitas; et insuper in caelo opulentia et magnificentia, quae ex caelesti amore ut ejus correspondens sequitur; at usque opulentia et magnificentia in caelo non spectatur ut merces, sed spirituale ex quo illae.
Hoc quoque intelligitur per “operis pretium” et per “mercedem,” quae in Domino et a Domino (Esai. xl. 10; cap. lxi. 8; cap. lxii. 11: Luc. vi. 35; cap. xiv. 12-14: et alibi).

696. “Et timentibus nomen tuum parvis et magnis.” –Quod significet et omnibus qui Dominum colunt ex quacunque religione; constat ex significatione “timere nomen” Domini Dei, quod sit colere Dominum (de qua sequitur); et ex significatione “parvorum et magnorum,” quod sit ex quacunque religione; nam per “parvos” intelliguntur qui parum sciunt vera et bona ecclesiae, et per “magnos” qui multum sciunt, ita qui parum et multum colunt Dominum; quantum enim homo scit vera fidei et vivit secundum illa, tantum colit Dominum, cultus enim non est ex homine, sed ex veris a bono quae apud hominem sunt, quoniam haec sunt ex Domino, et in illis est Dominus. Quod per “timentes nomen tuum, parvos et magnos,” intelligantur omnes qui colunt Dominum ex quacunque religione, est quia mox prius nominantur “servi prophetae” et “sancti,” per quos intelliguntur omnes qui intra ecclesiam in veris doctrinae et in vita secundum illa sunt; quare per “timentes nomen tuum, parvos et magnos” intelliguntur omnes qui extra ecclesiam in cultu Domini secundum religionem suam sunt; nam hi quoque timent nomen Dei qui colunt Dominum, et vivunt in aliqua fide et charitate secundum religiosum suum; quippe in hoc versu agitur de ultimo judicio super omnes tam malos quam bonos, ac ultimum judicium fit super omnes tam qui intra ecclesiam sunt quam super omnes qui extra, illam, et tunc salvantur omnes qui timent Deum, et vivunt in amore mutuo, in rectitudine cordis et sinceritate ex religioso; omnes enim illi quoad animam, per intuitionem fidei in Deum, et per vitam charitatis, consociantur angelis caeli, et sic conjunguntur Domino ac salvantur; quisque enim post mortem venit ad suos in mundo spirituali, cum quibus, dum vixit in mundo naturali, quoad suum spiritum consociatus est.

[2] Quod “parvi et magni” significent minus et plus, nempe qui colunt Dominum, ita qui minus et plus in veris ex bono sunt, est quia sensus spiritualis Verbi abstractus est ab omni respectu personae, nude enim rem intuetur; et in voce “parvorum et magnorum” est respectus personae, nam intelliguntur homines qui colunt Deum; inde est quod pro illis in eo sensu intelligatur minus et magis, ita qui ex genuinis veris et bonis minus et magis colunt. Simile etiam est cum “servis prophetis” et “sanctis,” de quibus mox supra, per quos non intelliguntur in sensu spirituali prophetae et sancti, sed abstracte a personis vera doctrinae et vita secundum illa; dum illa intelliguntur, inclusive etiam comprehenduntur omnes qui in veris doctrinae et in vita secundum illa sunt, haec enim sunt in subjectis quae sunt angeli et homines; at cogitare tunc solum angelos et homines est naturale, sed cogitare vera doctrinae et vitam quae faciunt angelos et homines est spirituale. Inde constare potest quomodo sensus spiritualis, in quo sunt angeli, se distinguit a sensu naturali, in quo sunt homines; nempe, quod singulis, quae homines cogitant, inhaereat aliquid ex persona, ex spatio, ex tempore, et ex materia, at quod angeli cogitent res abstracte ab illis: inde est quod angelis sit loquela homini incomprehensibilis, quia illa est ex intuitione rei et inde sapientia abstracta a talibus, ita respective indeterminata ad illa quae propria mundi naturalis sunt.

[3] Quod per “timere nomen tuum” significetur colere Dominum, est quia per “timere” significatur colere, et per “nomen tuum” Dominus; nam in versu praecedente dicitur quod “viginti et quatuor seniores gratias egerint Domino Deo, qui es et qui eras et qui venturus es;” quare per “timere nomen tuum” intelligitur colere Dominum. In Verbo tam Veteris quam Novi Testamenti dicitur “nomen Jehovae,” nomen Domini,” “nomen Dei,” et “nomen Jesu Christi;” et ibi per “nomen” intelliguntur omnia per quae colitur, ita omnia amoris et fidei, ac in supremo sensu intelligitur Ipse Dominus, quia ubi Ipse est, ibi sunt omnia amoris et fidei; quod haec et illa per “nomen Jehovae,” “Domini Dei,” et “Jesu Christi” intelligantur, videatur supra (n. 102, 135, 224), et quoque patet ex his Domini verbis,
“Si duo ex vobis consenserint in nomine meo super terra de omni re, quamcunque petierint, fiet illis a Patre meo, qui in caelis est: ubi enim (1)duo aut tres congregati sunt in nomine meo, ibi sum in medio eorum” (Matth. xviii. 19, 20):
ibi [per] “consentire in nomine Domini,” et “congregari in nomine Ipsius,” non intelligitur in solo nomine, sed in illis quae Domini sunt, quae sunt vera fidei et bona amoris, per quae colitur.

[4] Quod “timere,” cum de Domino, significet colere et revereri, est quia in cultu et in omnibus ejus est timor sanctus et venerabilis, qui est quod honorandus sit, et non ullo modo laedendus; est enim sicut infantum erga parentes, parentum erga infantes, uxorum erga maritos, et maritorum erga uxores, tum sicut amicorum erga amicos, apud quos est timor ne laedantur et quoque respectus; ille timor cum respectu est in omni amore et in omni amicitia, adeo ut amor et amicitia absque tali timore et respectu sit quasi cibus non salitus, qui est insulsus: inde nunc est quod “timere Dominum” sit colere Ipsum ex tali amore.

[5] Dicitur quod per “timere nomen tuum” significetur colere Dominum, et tamen per “timentes Ipsum” intelliguntur hic omnes qui extra ecclesiam sunt, quibus tamen Dominus ignotus est, ex causa quia non habent Verbum; sed usque omnes ex illis acceptantur a Domino, qui de Deo ideam Humani habent, Deus enim sub forma Humana est Dominus: at vero omnes, sive intra sive extra ecclesiam sint, qui de Deo non sicut de Homine cogitant, illi dum in vitam suam spiritualem veniunt, quod fit post excessum ex hoc mundo, non acceptantur a Domino, quia illi non habent aliquam ideam de Deo determinatam, sed interminatam, quae nulla est; et si aliqua sit, usque dissipatur; quae causa est quod omnes qui e terris in mundum spiritualem veniunt, primum explorentur qualem ideam de Deo habuerint et secum ferunt; si non ut de Homine, quod mittantur ad loca instructionis et doceantur quod Dominus sit Deus caeli et terrae, et quod cum de Deo, de Domino oporteat cogitare, et quod alioqui non aliqua foret conjunctio cum Deo, et inde nec consociatio cum angelis; tunc omnes qui vitam charitatis vixerunt, recipiunt instructionem ac Dominum colunt: at omnes qui dicunt se in fide fuisse, sed non fuerunt in vita fidei, quae est charitas, non recipiunt instructionem; quare separantur, et in loca infra caelos amandantur, quidam in inferna, quidam in terram quae in Verbo “terra inferior” vocatur, ubi dura patiuntur. At usque gentiles, quibus leges religionis fuerunt leges vitae, prae Christianis recipiunt doctrinam de Domino; et id praecipue ex causa, quia non aliam ideam de Deo habuerunt quam ut de Divino Homine. Haec dicta sunt ut sciatur unde est quod per “timere nomen tuum” intelligatur colere Dominum.

[6] Multis in locis in Verbo dicitur “timere Jehovam Deum,” et per id intelligitur colere; quare paucis dicetur quodnam cultus in specie intelligitur per “timere Deum.” Omnis cultus Jehovae Dei erit ex bono amoris per vera; cultus qui ex solo bono amoris est, non est cultus; nec est cultus qui est ex solis veris absque bono amoris; utrumque erit, nam essentiale cultus est bonum amoris, sed bonum existit et formatur per vera; inde omnis cultus erit per vera ex bono: quia ita est, ideo in plerisque locis in Verbo, ubi dicitur “timere Jehovam Deum,” etiam dicitur “custodire” ac “facere verba et praecepta Ipsius;” quare ibi per “timere” significatur cultus per vera, ac per “custodire et facere” cultus ex bono amoris, nam “facere” est voluntatis ita amoris et boni, ac “timere” est intellectus ita fidei et veri; nam omne verum quod fidei est proprie est intellectus, et omne bonum quod amoris est proprie est voluntatis: inde videri potest quod “timor Jehovae Dei” dicatur de cultu per vera doctrinae, quae etiam vera fidei vocantur. Quod id cultus intelligatur per “timorem Jehovae Dei,” est quia Divinum Verum facit timorem, nam damnat malos ad infernum; non autem Divinum Bonum; hoc aufert damnationem, quantum id per vera ab homine ac angelo recipitur. Inde constare potest quod tantum sit timor pro Deo, quantum homo in bono amoris est; et quod tantum pavor et terror evanescant, et fiant timor sanctus cum reverentia, quantum homo in bono amoris est, et inde in veris, hoc est, quantum boni est in veris ejus. Inde sequitur quod timor in cultu varius sit apud unumquemvis, secundum statum vitae ejus; et quoque quod sanctitas cum reverentia, quae timori inest apud illos qui in bono sunt, etiam varia sit, secundum receptionem boni voluntate, ac secundum receptionem veri intellectu, hoc est, secundum receptionem boni corde et receptionem veri anima.

[7] Sed haec quae nunc dicta sunt, evidentius constare (1)possunt ex sequentibus locis in Verbo: –Apud Mosen,
“Quid Jehovah Deus..petit a te, nisi ut timeas Jehovam Deum tuum, ad eundum in omnibus viis Ipsius, et ad amandum Ipsum, et ad serviendum Jehovae Deo tuo, ex toto corde tuo, et ex tota anima tua?” (Deutr. x. 12, 20:)
dicitur “timere Jehovam Deum,” “ire in viis Ipsius,” “amare Ipsum,” et “servire Ipsi,” et per omnia illa describitur cultus per vera ex bono; cultus per vera intelligitur per “timere Jehovam Deum” ac “servire Ipsi,” et cultus ex bono per “ire in viis Ipsius” et “amare Ipsum:” quare etiam dicitur “ex toto corde” et “ex tota anima;” “cor” significat bonum amoris et charitatis quod est voluntatis, et “anima” significat verum doctrinae et fidei quod est intellectus; cor enim correspondet bono amoris, ac in homine ejus voluntati, et anima correspondet vero fidei, ac in homine ejus intellectui; per “animam” enim intelligitur animatio seu respiratio hominis, quae etiam vocatur ejus spiritus. (Quod “anima” in Verbo significet vitam fidei, et “cor” vitam amoris, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 2930, (2)9050, 9281.)

[8] Apud eundem,
“Post Jehovam Deum vestrum ibitis, Ipsumque timebitis, ut praecepta Ipsius custodiatis, et vocem Ipsius audiatis, ac Ipsi serviatis, et Ipsi adhaereatis” (Deutr. xiii. 5 [B. A. 4]):
“post Jehovam Deum ire,” “praecepta Ipsius custodire,” et “Ipsi adhaerere,” significant bonum vitae, ita bonum amoris, ex quo cultus; ac “Jehovam Deum timere,” “vocem Ipsius audire,” et “Ipsi servire,” significant vera doctrinae, ita vera fidei per quae cultus. Quoniam omnis cultus Domini erit per vera ex bono, et non per vera absque bono, nec per bonum absque veris, ideo in singulis Verbi est conjugium boni et veri, ut in locis jam allatis, et quoque in sequentibus. (De conjugio boni et veri in singulis Verbi, videatur supra, n. 238 fin., 288 [b], 660.)

[9] Apud eundem,
“Jehovam Deum tuum timebis, Ipsi servies, Ipsique adhaerebis, et in, nomine Ipsius jurabis” (Deutr. x. (3)20):
etiam hic “timere Jehovam Deum” et “servire Ipsi” involvunt vera cultus; ac “Jehovae Deo adhaerere” et “in nomine Ipsius jurare” involvunt bonum cultus; nam “adhaerere” est vox boni amoris, quoniam qui amat is adhaeret; similiter “jurare in nomine Jehovae,” per id enim confirmat quod facturus sit: quod “servire” involvat vera cultus, est quia per “servos” in Verbo intelliguntur qui in veris sunt, et hoc ex causa quia vera serviunt bono (videatur supra, n. 6, 409).

[10] Apud eundem,
“Ut timeas Jehovam Deum tuum, ad custodiendum omnia statuta Ipsius et praecepta Ipsius;….Jehovam Deum tuum timebis, et Ipsi servies, ac in nomine Ipsius jurabis: non ibitis post deos alios. ….Praecepit nobis Jehovah facere omnia statuta haec, ad timendum Jehovam Deum nostrum” (Deutr. vi. 2, 13, 14, 24):
cultus per vera ex bono, seu per fidem ex amore, etiam hic similiter describitur; per “timere Jehovam Deum, et Ipsi servire,” intelligitur cultus per vera fidei, et per “custodire et facere statuta et praecepta,” ac “in nomine Jehovae jurare,” cultus ex bono amoris; nam “custodire et facere statuta et praecepta” est bonum vitae, quod idem est cum bono amoris, nam qui amat is vivit; similiter “jurare in nomine Jehovae,” nam “jurare” est confirmare vita: quod “timere Jehovam, et servire Ipsi,” sit cultus secundum vera doctrinae, supra dictum est: sunt enim duo quae faciunt cultum, nempe doctrina et vita; doctrina absque vita non facit illam, nec vita absque doctrina.

[11] Similiter in sequentibus: –Apud eundem,
“Congrega populum….ut audiant, et ut discant et timeant Jehovam Deum vestrum, ac custodiant facere omnia verba legis” (Deutr. xxx|i|. 12);
apud eundem,
“Si non custodis facere omnia praecepta legis hujus,….ad timendum nomen magnificum et venerabile hoc, Jehovam Deum tuum” (Deutr. xxviii. 58);
apud eundem,
Rex “scribet sibi exemplar legis,….et leget in eo omnibus diebus vitae suae, quo discat timere Jehovam Deum suum, ad custodiendum omnia verba legis.., et statuta.., ad faciendum illa” (Deutr. xvii. (1)18, 19);
apud eundem,
“Custodies praecepta Jehovae Dei tui, eundo in viis Ipsius, et timendo Ipsum” (Deutr. viii. 6);
et apud eundem,
“Quis dabit ut sit cor..illis ad timendum Me, et ad custodiendum omnia praecepta mea omnibus diebus?” (v. 26 [B. A. 29]:)
in his locis, ubi dicitur “timere Jehovam Deum,” etiam adjungitur “custodire et facere praecepta legis,” tum “ire in viis Ipsius,” ex causa quia, ut dictum est, omnis cultus Dei internus spiritualis consistens in bono vitae fiet secundum vera doctrinae, quoniam haec docebunt; cultus secundum vera doctrinae significatur per “timere Jehovam,” et cultus ex bono vitae per “custodire praecepta,” et “ire in viis Ipsius;” “ire in viis Jehovae” est vivere secundum vera doctrinae; et quia cultus secundum vera doctrinae intelligitur per “timere Jehovam,” ideo dicitur quod “ex lege discetur timere Jehovam.” At sciendum est quod “timor Jehovae” sit cultus internus spiritualis qui erit in cultu externo naturali; cultus internus spiritualis est cogitare et intelligere vera, ita reverenter et sancte de Deo, quod est “timere Ipsum;” et cultus externus naturalis est facere illa, quod est “custodire praecepta et verba legis.”

[12] Apud Davidem,
“Doce me, Jehovah, viam tuam, (1)illam in veritate; aduna cor meum timori nominis tui;” (Ps. lxxxvi. 11):
per “docere viam” significatur docere verum secundum quod vivendum est; quare dicitur, “(2)Doce illam in veritate:” quod bonum amoris cum veris fidei conjunctum erit, significatur per “Aduna cor meum timori nominis tui;” “cor” significat amorem, “timor” sanctum fidei, quae “adunanda” seu simul erunt in cultu.

[13] Apud eundem,
“Beatus omnis timens Jehovae, qui ambulat in viis Ipsius” (Ps. cxxviii. 1);
“timere Jehovam” etiam hic est cogitare reverenter et sancte de Deo, et “ambulare in viis Ipsius” est vivere secundum Divina vera; per utrumque fit cultus: sed in cultu externo, qui est vivere secundum Divina vera, erit cultus internus qui est “timere Jehovam;” quare dicitur quod “sit timens Jehovae qui ambulat in viis Ipsius.” Apud eundem,
“Beatus vir qui timet Jehovam, praeceptis Ipsius delectatur valde” (Ps. cxii. 1):
similiter ut supra, nam “delectari praeceptis Jehovae valde” est amare illa, ita velle et facere illa.

[14] Apud Jeremiam,
“Non timuerunt, neque iverunt in lege mea, et in statutis meis” (xliv. (1)10):
“non timere” pro non cogitare de Deo ex veris Verbi, ita non sancte et reverenter; “non ire in lege Dei et in statutis Ejus” pro nec vivere secundum illa; “praecepta” sunt leges cultus interni, et “statuta” sunt leges cultus externi.

[15] Apud Malachiam,
“Si Pater Ego, ubi honor meus? si Dominus Ego, ubi timor Mei?” (i. 6:)
“honor” et “timor” dicitur, quia “honor” dicitur de cultu ex bono, et “timor” de cultu per vera; (quod “honor” dicatur de bono, videatur supra, n. 288, 345;) quare etiam dicitur “honor” de Patre, et “timor” de Domino, nam Jehovah dicitur “Pater” ex Divino Bono, ac “Dominus” ibi ex Divino Vero.

[16] Apud eundem,
“Foedus meum fuit cum” Levi, “vitae et pacis, quae dedi illi cum timore, et timuit Me” (ii. 5):
per “Levin” hic intelligitur Dominus quoad Divinum Humanum, et per “foedus vitae et pacis” significatur unio Ipsius Divini cum Ipso, ac per “timorem” et per “timere” significatur sanctum Verum, cum quo unio.

[17] Apud Esaiam,
“(2)Quiescit super Illo spiritus Jehovae, spiritus sapientiae et intelligentiae, spiritus consilii et virtutis, spiritus scientiae et timoris Jehovae, unde suffire lpsius in timore Jehovae” (xi. 2, 3):
haec etiam de Domino, et per illa verba describitur Divinum Verum, in quo et ex quo omnis sapientia et intelligentia: Divinum Verum quod fuit in Domino cum erat in mundo, et quod post glorificationem Humani Ipsius procedit ab Ipso, intelligitur per “Spiritum Jehovae” qui quievit super Ipso; quod inde Ipsi Divina sapientia ac Divina potentia, intelligitur per “Spiritum sapientiae et intelligentiae,” et per “spiritum consilii et virtutis;” quod inde Ipsi omniscientia et ipsa sanctitas in cultu, intelligitur per “spiritum scientiae et timoris Jehovae;” et quia “timor” significat sanctum cultus ex Divino Vero, ideo additur, “unde suffire Ipsius in timore Jehovae,” “suffire” enim significat cultum ex Divino spirituali, quod est Divinum Verum ; (quod id per “suffire” significetur, videatur supra, n. 324, 491, 492, 494, 567:) dicitur “spiritus sapientiae, intelligentiae, scientiae et timoris,” ac per “Spiritum” intelligitur Divinum procedens, et per “spiritum sapientiae” intelligitur Divinum caeleste, quod est Divinum procedens receptum ab angelis (1)caeli intimi seu tertii; per “spiritum intelligentiae” intelligitur Divinum spirituale, quod est Divinum procedens receptum ab angelis medii seu secundi caeli; per “spiritum scientiae” intelligitur Divinum naturale, quod est Divinum procedens receptum ab angelis ultimi seu primi caeli; et per “spiritum timoris Jehovae” intelligitur omne sanctum cultus ex illis Divinis.

[18] Apud Jeremiam,
“Dabo illis cor unum et viam unam ad timendum Me omnibus diebus in bonum illis,….et feriam illis foedus saeculi,….et timorem meum dabo in cor eorum, ut non recedant ab apud Me” (xxxii. 39, 40):
“Dabo illis cor unum et viam unam ad timendum Me” significat unam voluntatem et unum intellectum ad colendum Dominum; “cor” significat bonum voluntatis, “via” verum intellectus ducens, et “timor” sanctum cultum inde: “Feriam illis foedus saeculi, et timorem meum dabo in cor eorum,” significat conjunctionem per bonum amoris et per verum illius boni in cultu; “foedus” est conjunctio, “timor in corde” est sanctum cultus ex vero in bono amoris: “ut non recedant ab apud Me” significat propter conjunctionem: quoniam conjunctio cum Domino fit per vera ex bono, et non per vera absque bono, nec per bonum absque veris, ideo dicitur ibi utrumque.

[19] Apud Davidem,
“Domus Aharonis, confidite in Jehovah:….timentes Jehovae, confidite in Jehovah” (Ps. cxv. 10, 11):
per “domum Aharonis” significantur omnes qui in bono amoris sunt; et per “timentes Jehovae” significantur omnes qui in vero ex illo bono sunt. In Apocalypsi,
“Angelus habens Evangelium aeternum dixit, “Timete Deum et date….gloriam adorate lpsum” (xiv. 7):
per “timere Deum et dare Ipsi gloriam” significatur colere Dominum ex sanctis veris; et “adorare Ipsum” significat ex bono amoris. Apud Davidem,
“Timeant a Jehovah omnis terra, ab Illo extimescant omnes habitatores orbis:….ecce oculus Jehovae super timentibus Ipsum, exspectantibus misericordiam lpsius” (Ps. xxxiii. 8, (1)18):
apud eundem,
“Beneplacitum Jehovae est in timentibus Ipsum, exspectantibus misericordiam Ipsius” (Ps. cxlvii. 11):
quia “timor Jehovae” significat receptionem Divini Veri, et “misericordia” receptionem Divini Boni, ideo dicitur, “Oculus” et “Beneplacitum Jehovae super timentibus Ipsum, exspectantibus misericordiam Ipsius.”

[20] Apud Esaiam,
“Honorabunt Te populus potens, urbs gentium validarum timebunt Te” (xxv. 3):
hic quoque cultus ex bono significatur per “honorare,” nam honor praedicatur de bono amoris; et cultus ex veris significatur per “timere Dominum,” ut supra dictum; “populus potens” significat homines ecclesiae qui in veris ex bono sunt, inde enim omnis potentia: “urbs gentium validarum” significat illos qui in veris doctrinae et per illa in bono amoris; et quia inde omnis potentia spiritualis, ideo dicuntur “gentes validae:” ex illis verbis etiam manifeste patet quod conjugium boni et veri sit in singulis Verbi, “honorare” enim dicitur de bono, “timere” de vero, utrumque in cultu; “populus” dicitur de illis qui in veris et per illa in bono sunt, “gentes” autem qui in bono et ex illo in veris; et quia ex conjunctione boni et veri est omnis potentia in spirituali mundo, ideo “populus” dicitur “potens,” et “gentes” dicuntur “validae.”

[21] “Timor Jehovae” significat cultum, in quo est sanctitas. per vera, etiam in sequentibus locis:–Apud Esaiam,
“Cor” populi “procul recessit a Me, et factus est timor eorum erga Me, praeceptum hominum doctum” (xxix. 13);
apud eundem,
“Quis inter vos timens Jehovae, audiens vocem servi Ipsius? qui ambulat in tenebris, nec splendor illi, confidit in nomine Jehovae, et innititur Deo suo” (l.10);
apud Jeremiam,
“Audient omne bonum quod Ego faciens illis, ut timeant et commoveantur super omni bono, et super omni pace, quam Ego facturus illi” (xxxiii. 9);
apud Davidem,
“Castrametatur Angelus Jehovae circa timentes Ipsum, ut liberet eos….. Timete Jehovam, sancti lpsius, quia non est defectus timentibus Ipsum” (Ps. xxxiv. 8, 10 [B. A. 7, 9]);
apud eundem,
“Quibus non mutationes, neque timent Deum” (Ps. lv. 20 [B. A. 19]);
apud eundem,
“Principium sapientiae timor Jehovae, intellectus bonus omnibus facientibus ea” (Ps. cxi. 10):
quia “timor” spectat Divinum Verum ex quo sanctitas in cultu, et ex quo sapientia et intelligentia, ideo dicitur, “Principium sapientiae timor Jehovae, intellectus bonus,” hoc est, intelligentia, “omnibus facientibus ea:” Apud eundem,
“Timentes Jehovam laudabunt Ipsum, omne semen Jacobi honorabunt Ipsum, et timebunt ab Ipso omne semen Israelis” (Ps. xxii. 24 [B.A.23]);
apud Lucam,
“Misericordia” Dei “in generationem generationum timentibus Ipsum” (i. 50).

[22] Quod “timere Jehovam Deum” involvat et inde significet sanctum habere et revereri, proinde sancte et reverenter colere, constare etiam potest ex his locis: –Apud Mosen,
“Sabbatha mea observabitis, et sanctuarium meum timebitis” (Levit. xix. (1)30);….reverebimini” (cap. xxvi. 2);
apud eundem,
“Opus Jehovae quam timendum (reverendum), illud quod facturus sum” (Exod. xxxiv. 10);
et apud eundem,
Et Jacob “timuit, et dixit, Quam timendus (reverendus) locus hic; nihil hic nisi domus Dei, et..porta caeli” (Gen. xxviii. 17):
quod per “timere,” cum de Divino et de sancto caeli et ecclesiae dicitur, significet revereri ac reverenter habere, ex illis locis patet; tum ex eo, quod eadem illa vox quae significat timere in lingua Hebraea, etiam significet revereri et venerari. Hoc etiam patet ex his apud Lucam,
“Judex erat in urbe quadam Deum non timens, et hominem non reverens,….qui dixit apud se, Quamvis Deum non timeo, neque hominem revereor….” (xviii. 2, 4);
dicitur “Deum timere,” et “hominem revereri,” quia timere significat revereri in superiori gradu.

[23] Apud Matthaeum,
Jesus dixit, “Ne timeatis ab iis qui occidere corpus possunt, animam vero occidere non possunt; timete potius Ipsum qui potest et corpus et animam perdere in gehenna” (x. 28; Luc. xii. 4, 5, 7):
sed hic per “timere” significatur timorem habere ne spiritualiter moriantur, proinde timorem naturalem, qui est formido et pavor; timor autem spiritualis est sanctum timor, qui inest omni amori spirituali varie secundum quale amoris et secundum quantum ejus: in hoc timore est homo spiritualis; is quoque scit quod Dominus non alicui malum faciat, minus aliquem quoad corpus et quoad animam perdat in Gehenna, sed quod omnibus benefaciat, et quod unumquemvis quoad corpus et quoad animam velit ad Se in caelum attollere; inde ejus timor est sanctus timor, ne per malum vitae et per falsum doctrinae homo Divinum illum amorem in se avertat, et sic laedat: sed naturalis timor est formido, pavor et terror, pro periculis, poenis et sic pro inferno, qui timor inest omni amori corporeo, etiam varie secundum quale amoris, et secundum quantum ejus; homo naturalis, cui ille timor est, non scit aliter quam quod Dominus malum faciat malis, eos condemnet, in infernum conjiciat, et puniat; ex eo est quod illi timeant et formident a Domino. In hoc timore fuerunt plerique ex gente Judaica et Israelitica, ex causa quia fuerunt naturales homines; quapropter toties in Verbo dicitur “pavescere et contremiscere pro Jehovah,” et quoque quod “in pavore et contremiscentia fuerint:” inde fuit, quod de filiis Israelis dicatur quod “trepidaverint” quando Divina Lex seu Divinum Verum promulgabatur e Monte Sinai (Exod. xx. 15-17 [B. A. 18-20]; Deutr. v. 20-22 [B. A. 23-25]):

[24] ille timor est, qui quoad partem intelligitur per
“Pavorem Isaci,” per quem Jacobus juravit Labani (Gen. xxxi. 42, 53);
per “Abrahamum” enim, “Isacum” et “Jacobum” in Verbo intelligitur Dominus; per “Abrahamum” Dominus quoad Divinum caeleste, per “Isacum” quoad Divinum spirituale, et per “Jacobum” quoad Divinum naturale; Divinum spirituale, quod “Isacus” significabat, est Divinum Verum, quod naturales homines terret; et quia Laban erat naturalis homo, ideo Jacob illi per “Isaci pavorem” aut terrorem juravit. Similis paene timor intelligitur apud Esaiam,
“Jehovam Zebaoth sanctificabitis, nam Ipse timor vester et pavor vester” (viii. 13);
“timor” ibi dicitur pro spirituali homine, et “pavor” pro naturali. Ne spiritualis homo in tali timore sit in quali naturalis homo, ideo dicitur “Ne timeas”: –Apud Esaiam,
Jacob et Israel, “Ne timeto, nam redemi te, vocans nomine tuo, Mihi tu” (xliii. 1);
apud Lucam,
“Ne time, parve grex, quia complacuit Patri vestro vobis dare regnum” (xii. 32):
et apud Jeremiam,
“Ne timeas, serve mi Jacob,…et ne terrearis Israel, quia Ego servans te e longinquo;….Jacob tranquillus et quietus erit, non terrens” (xxx. 9, 10);
et in pluribus aliis locis. Praeterea quod “timor,” “terror,” “consternatio,” et similia, significent varias commotiones animi et mutationes status mentis, videatur supra (n. 667, 677).

697. “Et perdere perdentes terram.” –Quod significet infernum illis qui destruunt ecclesiam, constat ex significatione “perdere,” cum de illis qui destruunt ecclesiam, quod sit damnatio et infernum; nam cum “dare mercedem servis prophetis et sanctis” significat salvationem et caelum illis qui in veris ex bono sunt, ita qui faciunt ecclesiam, inde “perdere” illam (1)significat damnationem et infernum: et ex significatione “terrae,” quod sit ecclesia (de qua supra, 29, 304, 413 [b], 417 [a]); inde “perdere terram” significat destruere ecclesiam. Quod per “terram” in Verbo intelligatur ecclesia, multis ostensum est supra, tum etiam in Arcanis Caelestibus. Causae, quod per “terram” in Verbo significetur ecclesia, sunt plures; nempe, quod per “terram” ibi, dum non aliqua terra in specie nominatur, ut terra Aegypti, Edomi, Moabi, Assyriae, Chaldaeae, Babelis, et aliorum, intelligitur terra Canaan; et per illam terram, ab illis qui in spirituali idea sunt, non potest cogitari terra, quia id terrestre est et non caeleste, sed cogitatur quale gentis ibi quoad ecclesiam; similiter ut dum in alicujus idea est ecclesia, aut religio, aut cultus, dum ex illa idea nominantur terrae tunc non cogitatur terra, sed gentis terrae quale quoad ecclesiam, religionem aut cultum; inde est quod angeli, qui spirituales sunt, dum homo in Verbo legit “terram,” cogitent ecclesiam; et quod angeli cogitant, hoc sensus spiritualis Verbi est, nam sensus spiritualis Verbi est pro angelis et quoque pro hominibus qui spirituales sunt; Verbum enim in littera est naturale, sed usque intus seu in sinu suo est spirituale; ac dum naturale abstergitur, patet spirituale quod intus seu in sinu est.

[2] Praeterea sunt terrae in mundo spirituali, seu in mundo ubi sunt spiritus et angeli, aeque ac in mundo naturali ubi sunt homines, et sunt illae terrae quoad externam apparentiam prorsus similes; sunt ibi planities, valles, montes, colles, et sunt fluvii et maria, et quoque sunt agri, prata, silvae, horti, paradisi; et illae terrae ibi sunt aspectu pulchrae prorsus secundum statum ecclesiae apud illos qui super iis habitant, et quoque mutantur secundum mutationes ecclesiae apud illos: verbo, est plena correspondentia terrarum ibi cum receptione boni amoris et veri fidei apud habitatores; inde quoque est quod per “terram” in Verbo significetur ecclesia; quale enim terrae est quale ecclesiae ibi; correspondentia id facit. In eo mundo ipsa terra cum ecclesia unum facit, sicut correspondens cum sua re cui correspondet, prorsus sicut effectus cum sua causa efficiente; sicut oculus cum suo visu, sicut loquela cum suo intellectu, sicut actio cum voluntate, sicut vultus faciei cum affectione cogitationis, verbo, sicut instrumentale cum suo principali, de quibus dicitur quod unam rem faciant; ita in mundo spirituali quale terrae cum quali ecclesiae. Ex his constare potest unde est quod per “terram” in Verbo significetur ecclesia, et hic quod per “perdere terram” significetur destruere ecclesiam:

[3] ut quoque in sequentibus locis:–Apud Esaiam,
“Num hic vir commovens terram, tremefaciens regna? posuit orbem in desertum, urbes ejus destruxit?…. terram tuam perdidisti, populum tuum occidisti” (xiv. 16, 17, 20).
haec de Lucifero, per quem ibi intelligitur Babel, ut ex praecedentibus et consequentibus ibi patet; et per “terram” quam commovet, et quam perdidit, significatur ecclesia; per “regna” quae tremefacit, significantur ecclesiae in quas ecclesia communis distincta est; per “orbem,” quem posuit in desertum, significatur ecclesia communis; per “urbes” quas destruxit, significantur vera doctrinae ejus; et per “populum” quem occidit, significantur homines ecclesiae quorum spiritualem vitam perdidit.

[4] Apud Jeremiam,
“Ecce Ego contra te, mons perdens,…perdens universam terram” (li. 25):
etiam haec de Babele, quae “mons perdens” dicitur, quia “mons” significat amorem imperandi, ibi super caelum et super terram, cui amori inserviunt bona et vera ecclesiae pro mediis quare “perdere universam terram” significat ecclesiam.

[5] Apud Danielem,
Bestia quarta ascendens e mari “comedet totam terram, et conculcabit eam, et conteret eam” (vii. 23):
per hanc “bestiam” etiam significatur amor imperandi super universum caelum et universam terram, qui amor est illis qui e Babele sunt (videatur supra, n. 316 [e], 556 [a]); quare per “comedere, conculcare et conterere terram significatur prorsus destruere ecclesiam. Quis non videt quod non aliqua bestia ascensura sit ex mari, quae comesura, conculcatura et contritura sit omnem terram, sed quod aliquis amor malus et diabolicus, qui ita facturus est ecclesiae? Apud Mosen,
“Non futurum erit amplius diluvium ad perdendum terram” (Gen. ix. 11);
per “terram” etiam ibi significatur ecclesia, quae ab Antediluvianis destructa est, sed non amplius destruenda.

[6] Apud Esaiam,
“Jehovah evacuans terram, et exinaniens eam, et evertet facies ejus…..Evacuando evacuabitur terra, et spoliando spoliabitur….;lugebit, confundetur terra habitabilis; languescet, confundetur orbis:….ipsa terra prophanabitur…, ex eo quod transgressi sint leges, transcenderint statutum, irritum reddiderint foedus aeternitatis, propterea maledictio comedet terram. ….Cataractae ab alto apertae sunt, et commota sunt fundamenta terrae, confringendo confracta est terra,….commovendo commota est terra, titubando titubat terra sicut ebrius, et hinc inde commovetur sicut tigillum” (xxiv. 1, 3-6, 18-20):
quod hic per “terram” non intelligatur terra sed ecclesia, quisque videre potest; quod ita dicatur de ecclesia, est quia terrae in mundo spirituali, super quibus habitant angeli et spiritus, taliter ut hic dicitur, secundum mutationes status ecclesiae apud habitatores ibi, mutantur, immo etiam commoventur. Quod dicatur “Jehovah evacuans terram et exinaniens eam,” tum “evacuando evacuabitur, et spoliando spoliabitur,” est quia terrae ibi, quando ecclesia apud illos devastatur, prorsus mutat facies suas; paradisiaca ibi, floreta, vireta, et reliqua, ex quibus illae terrae prius floruerant, evanescunt; et pro illis existunt inamoena, ut arenosa, rupeta, campi vepretis et senticetis pleni, ac similia, quae correspondent falsis et malis quae devastarunt ecclesiam. Devastatio ejus quoad bonum amoris et charitatis significatur per “evacuare terram,” et desolatio ejus quoad vera doctrinae et fidei significatur per “exinanire et spoliare illam,” et ipsa mutatio per “evertere facies ejus:” “lugebit, confundetur terra habitabilis; languescet, confundetur orbis; maledictio comedet terram,” significat quod non aliquid ibi crescet et florebit, sed quod sterilescet et implebitur inutilibus, ex quibus terra dicitur “lugere,” “languescere” et “comedi maledictione;” quia haec fiunt quando habitatores ibi non amplius curant sancta ecclesiae, ideo dicitur, “ex eo quod transgressi sint leges, transcenderint statutum, irritum reddiderint foedus aeternitatis.” Quoniam terrae ibi nunc inundantur, nunc concutiuntur, etiam hic et ibi hiscunt et patent versus infernum quod infra est et se elevat, quod fit secundum quale et quantum falsa et mala amantur, et inde bona et vera ecclesiae falsificantur et negantur, ideo dicitur quod “cataractae ab alto aperiantur, fundamenta terrae commoveantur, terra confringatur, ac titubet sicut ebrius;” haec etiam actualiter fiunt in mundo spirituali, quando status ecclesiae mutatur ibi in contrarium. Ex his constare potest unde est quod per “terram” hic et in Verbo alibi intelligatur ecclesia.

698. VERSUS 19.
“Et apertum est templum Dei in caelo, et visa est arca foederis lpsius in templo Ipsius: et facta sunt fulgura et voces et tonitrua et terrae motus et grando magna.
19. “Et apertum est templum Dei in caelo,” significat apparitionem novi caeli et novae ecclesiae, ubi cultus Domini [n. 699]; “et visa est arca foederis Ipsius in templo Ipsius,” significat Divinum Verum, per quod conjunctio est cum Domino [n. 700, 701]; “et facta sunt fulgura, voces et tonitrua, significat tunc in inferioribus, ubi mali, conflictus et turbae cogitationum et ratiocinationes ex malo et falso de bono et vero [n. 702]; “et terrae motus,” significat mutationem status quoad illa quae caeli et ecclesiae sunt apud illos [n. 703]; “et grando magna,” significat falsum infernale destruens vera et bona ecclesiae [n. 704].

699. [Vers. 19.] “Et apertum est templum Dei in caelo.” –Quod significet apparitionem novi caeli et novae ecclesia, ubi cultus Domini, constat ex significatione “templi,” quod sit caelum et ecclesia, hic novum caelum et nova ecclesia; apparitio illorum significatur per quod “templum apertum sit.” (Quod “templum” in supremo sensu significet Dominum quoad Divinum Humanum lpsius, ac Divinum Verum procedens ab Ipso, et in sensu respectivo caelum et ecclesiam, videatur supra, n. 220, 391 [b,c,e], 630.) Quod “templum” hic significet novum caelum et novam ecclesiam, ubi cultus Domini, est quia in hoc capite actum est de mutationibus status quae praecedunt ultimum judicium, nempe de malorum separatione a bonis ac de illorum remotione e locis ubi prius fuerunt; quando hoc fit, tunc apparet illis qui in superioribus caelis sunt novum caelum et nova ecclesia; haec, quamdiu conjuncti fuerunt cum malis, non potuerunt apparere, quia interiora eorum occlusa fuerunt, ne laederentur a malis, cum quibus quoad externa communicatio fuit: at cum separati et remoti fuerunt, tunc aperta sunt interiora apud bonos, quae in se caelestia fuerunt; quibus apertis, patuit caelum et ecclesia; nam quantum interiora, quae caelestia et spiritualia sunt, aperiuntur, tantum patet caelum quale est quoad ecclesiam apud illos in quibus caelum et ecclesia est.

[2] Quod ita sit, nemo potest ex propria intelligentia scire, quia sunt arcana caeli, quae ex revelatione discenda sunt: quis enim scire potest quomodo ultimum judicium peractum est, tum quales mutationes in mundo spirituali praecesserunt, et quaenam secutae sunt? Ut vero scirentur, manifestata sunt mihi; quare illa ex revelatione hic describere licet. Quod dicatur novum caelum et nova ecclesia, ubi cultus Domini, est quia in novo caelo et in nova ecclesia colitur solus Dominus; non enim ibi distinguitur Divinum in tres Personas, sed in Trinum in una Persona, de qua Trinitate videantur quae in Doctrina Novae Hierosolymae (a n. 280 ad 310) scripta sunt: hoc quoque est quod intelligitur in Apocalypsi, ubi agitur de Nova Hierosolyma,
“(1)Ceterum et templum non vidi in illa, quia Dominus Deus omnipotens Templum ejus est et Agnus” (cap. xxi. 22):
per “Dominum Deum omnipotentem et Agnum” intelligitur Dominus quoad Ipsum Divinum ac Divinum Humanum; quod ibi “non templum visum sit, est quia per templum” in supremo sensu significatur Dominus quoad Divinum Verum et quoad cultum (ut supra, n. 220, 391 [b,c,e], 630, ostensum est), et quia per “Novam Hierosolymam” intelligitur ecclesia quoad doctrinam, seu doctrina Novae Hierosolymae. At usque sunt templa in caelo, in quibus praedicatur Dominus, ac docetur Divinum Verum.

700. “Et visa est arca foederis lpsius in templo lpsius.” –Quod significet Divinum Verum, per quod conjunctio est cum Domino, constat ex significatione “arcae foederis,” quod sit Divinum Verum procede1is a Domino (de qua sequitur). Quod “arca foederis” visa sit, erat quia apparuit “templum;” et in medio Templi Hierosolymae fuit arca, in qua repositae fuerunt binae tabulae Legis, per quas in universali sensu significabatur Divinum Verum procedens a Domino, ita Ipse Dominus, qui est Divinum Verum in caelis, ex quo etiam Dominus vocatur Verbum apud Johannem (cap. i. 1, 2, 14). Quod “arca” hoc significet, erat quia Tentorium conventus repraesentabat tres caelos; atrium ejus ultimum seu primum caelum; ipsum Tentorium usque ad velum, ubi erant mensa pro panibus, altare suffitus et candelabrum, repraesentabat medium seu secundum caelum; et arca quae erat intra velum, super qua erat propitiatorium cum cherubis, repraesentabat intimum seu tertium caelum; et ipsa Lex, quae erat in arca, repraesentabat Dominum quoad Divinum Verum seu Verbum: et quia conjunctio cum Domino est per Verbum, ideo arca illa vocabatur “arca foederis;” “foedus” enim significat conjunctionem. (Quod Tentorium seu Tabernaculum repraesentaverit formam caeli, et quod una cum atrio repraesentaverit tres caelos, et quod sanctum sanctorum, quod erat intimum, ubi arca, in qua tabulae Legis, repraesentaverit tertium seu intimum caelum, et quod Lex seu Testimonium Ipsum Dominum, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 3478, 9457, 9481, 9485. Et quod “tabernaculum” aeque ac “templum” in supremo sensu significaverit Dominum, in sensu respectivo caelum et ecclesiam, et inde sanctum cultus etiam ibi, n. 9457, 9481, 10242, 10245, (1)10304, 10545. Quod “foedus” in Verbo significet conjunctionem; et quod omnia ecclesiae tam interna quam externa sint signa foederis, et quod dicantur “foedus” quia per illa conjunctio, etiam in Arcanis Caelestibus, n. 665, 666, 1023, 1038, 1864, 1996, 2003, 2021, 2037, 6804, 8767, 8778, 9396, 9416, 10632. Quod inde Lex promulgata in Monte Sinai dicta sit “foedus,” et arca in qua illa Lex, “arca foederis,” etiam ibi, n. 6804, 9416.)

[2] Quod arca cum foedere seu cum Testimonio incluso, significet Dominum quoad Divinum caeleste, quod est Divinum Verum in intimo seu tertio caelo, constare potest ex illis quae de arca dicuntur in Verbo: –Ut apud Mosen,
“Facient Mihi sanctuarium, ut habitem in medio eorum, juxta omne quod Ego monstravi tibi, formam Habitaculi:…. imprimis facient arcam ex lignis schittim,….et obduces eam auro puro, intus et foris obduces eam: et facies ei limbum auri….; quatuor annulos auri” pro vectibus;….et dabis in arcam Testimonium quod dabo tibi: et facies propitiatorium ex auro puro,….et facies duos cherubos ex auro, solidum facies eos….ex propitiatorio,….ita ut cherubi expandant alas.., et obtegant alis suis propitiatorium, et facies eorum…. versus propitiatorium:….et in arcam dabis Testimonium,….et conveniam te ibi, et loquar tecum desuper propitiatorio ab inter duos cherubos, qui super arca Testimonii, omne quod praecepturus tibi ad filios Israelis” (Exod. xxv. 8-22).
“Facies velum ex hyacinthino et purpura et coccineo dibapho et xylino intertexto….cum cherubis: dabis illud super quatuor columnas ex schittim obductas auro;….et dabis velum sub ansulas, et inferes eo intra velum arcam Testimonii, ita ut velum discrimen faciat vobis inter sanctum et inter sanctum sanctorum; et dabis velum ante arcam..in sancto sanctorum” (Exod xxvi. 31-34):
supra dictum est quod Tentorium, ubi arca, candelabrum, mensa pro panibus, et altare pro suffitu, una cum atrio, repraesentaverit tres caelos, et quod locus intra velum, ubi erat arca in qua Lex seu Testimonium, repraesentaverit tertium caelum; quod is locus repraesentaverit id caelum, fuit quia ibi erat Lex, per quam intelligitur Dominus quoad Divinum Verum seu quoad Verbum, nam “Lex” illa in lato sensu id Significat, ac Divinum Verum procedens a Domino format caelos. Hoc recipitur valde pure ab angelis tertii caeli, quia in conjunctione cum Domino sunt per amorem in Ipsum; sunt enim omnes angeli in illo caelo in amore in Dominum; quapropter vident Divinum Verum in se sicut insitum, tametsi continue influit a Domino; inde est quod id caelum prae reliquis caelis, qui inferiores sunt, dicatur in Domino esse, quia in Divino quod procedit ab Ipso.

[3] Hoc caelum repraesentatum est per arcam in qua Lex, hoc est, Dominus: inde erat quod arca esset obducta auro intus et foris, et quod propitiatorium esset supra arcam, et super propitiatorio et ex illo duo cherubi qui fuerunt ex puro auro; “aurum” enim ex correspondentia significat bonum amoris, in quo sunt angeli tertii caeli; per “propitiatorium” significabatur auditio et receptio omnium cultus qui ex bono amoris a Domino, et per “cherubos” significabatur providentia Domini ac tutela, ne adeatur nisi quam per bonum amoris; et id caelum cum angelis ibi tutatur, ne aliquid ad Ipsum Dominum elevetur nisi quod ex bono amoris in Ipsum ab Ipso procedit: omnis enim cultus Dei transit per caelos usque ad Dominum, ac in via purificatur, usque dum elevatur ad tertium caelum, ac ibi (1)aditur et recipitur a Domino; reliqua, quae impura sunt, in via absterguntur: inde est quod cherubi ex auro super propitiatorio, quod super arca, positi fuerint: et inde est quod ille locus dictus fuerit “sanctuarium,” et quoque “sanctum sanctorum,” et quod discriminatum fuerit ab exteriore parte Tabernaculi per velum.

[4] Quod Tentorium una cum atrio repraesentaverit tres caelos, constare etiam ex eo potest, quod omnia quae apud filios Israelis instituta erant, repraesentativa caelestium fuerint; nam ipsa ecclesia fuit ecclesia repraesentativa; ita imprimis Tabernaculum una cum altari fuit sanctissimum cultus, super altari enim peragebatur cultus per holocausta et sacrificia, et in Tabernaculo per suffitiones, perque lucernas quae ibi cottidie accendebantur, et per panes qui etiam super mensa cottidie ordinabantur; haec omnia repraesentabant omnem cultum in caelo et in ecclesia, et ipsum Tentorium cum arca ipsos caelos: inde erat quod Tabernaculum illud vocaretur “Habitaculum Jehovae Dei,” sicut vocatur ipsum caelum. Quod repraesentati sint caeli per Tabernaculum, etiam constare potest ex eo, quod forma ejus monstrata sit Mosi a Domino super Monte Sinai; et quod monstratur in forma a Domino, hoc repraesentat vel caelum vel illa quae caeli sunt. Quod forma Tabernaculi monstrata sit Mosi super Monte Sinai, constat ex his quae dicta sunt Mosi,
“Faciant Mihi sanctuarium, ut habitem in medio eorum, juxta omne quod monstravi tibi, formam habitaculi;” et postea, “Vide et fac in forma eorum quam videre factus es in monte” (Exod. xxv. 8, 9, 40):
inde est quod dicatur “sanctuarium,” et dicatur “ut habitem in medio eorum.” Quod in specie concernit arcam, quid nempe illa, tum “propitiatorium” super ea, ut et “cherubi” super propitiatorio, significant, tum quid “limbus aureus” circum arcam, quidve “quatuor annuli pro vectibus,” tum quid “velum,” “ansulae,” cum reliquis ibi, (1)significant, in Arcanis Caelestibus (a n. (2)9484 ad 9577, 9670 ad 9680) videatur explicata.

[5] Ipsa sanctitas totius Tabernaculi fuit ex Testimonio, hoc est, ex duabus tabulis lapidum quibus Lex inscripta fuit, ex causa quia “Lex” significabat Dominum quoad Divinum Verum, et inde quoad Verbum, nam hoc est Divinum Verum. Quod Dominus sit Verbum, constat apud Johannem, ubi dicitur,
“Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum,….et Verbum Caro factum est, et habitavit inter nos” (cap. i. 1, 2, 14).
Quod Lex, quae vocatur et “Testimonium” et “Foedus,” data fuerit in arcam, et similiter Liber a Mose scriptus, constat ex his apud illum,
“Dabis in arcam Testimonium quod dabo tibi” (Exod xxv. 16; cap. xl. 20);
“Posui tabulas” Legis “in arca quam feceram, ut essent ibi, quemadmodum praeceperat mihi Jehovah” (Deutr. x. 5):
et de Libro Legis a Mose scripto,
“Cum absolvit Moses scribere verba Legis hujus super librum usque dum consummavit ea, praecepit Moses Levitis portantibus arcam,” ….ut acciperent Librum Legis, et ponerent a latere arcae foederis, ut sit ibi in testem (Deutr. xxxi. [24,] 25, 26):
ex quo patet quod intus in arca non fuerint nisi quam duae tabulae lapidum, quibus inscripta fuit Lex, et quod a latere ejus esset Liber Mosis. Quod non nisi quam binae tabulae foederis fuerint in arca, constat ex Libro Primo Regum,
“Non in arca nisi duae tabulae lapidum, quas reposuit ibi Moses in Chorebo, foedus quod pepigit Jehovah cum filiis Israelis” (viii. 9).
Quod Liber Mosis qui a latere arcae repositus fuerat, postea exemptus et conservatus sit in Templo, constare potest ex eo, quod
Chilkia sacerdos magnus invenerit Librum Legis in domo Jehovae, et dederit Schaphani, qui dixit id (3)ad regem, et legit eum coram rege (2 Reg. xxii. 8-11).

[6] Quod per arcam repraesentatus sit Dominus quoad Divinum Verum, et inde significatum Divinum Verum quod a Domino, ita Verbum, etiam constare potest ex eo, quod inde locutus sit Dominus cum Mose; nam dicitur,
“In arcam dabis Testimonium et conveniam te ibi, et loquar tecum ab inter duos cherubos qui super arca Testimonii, omne quod praecepturus sum tibi ad filios Israelis” (Exod. xxv. 21, 22);
et alibi,
“Quando ingressus est Moses in Tentorium conventus, ut loqueretur cum Ipso, audivit vocem loquentis ad illum desuper propitiatorio, quod super arca Testimonii, ab inter duos cherubos; ita locutus est ad illum” (Num. vii. 89):
quod Dominus inde locutus sit ad Mosen, erat quia Lex erat ibi; et per “Legem” illam in sensu lato significatur Dominus quoad Verbum, et Dominus ex Verbo loquitur cum homine; quod “desuper propitiatorio inter duos cherubos,” erat quia per “propitiatorium” significatur remotio falsitatum ex amoribus malis, et tunc receptio et auditio, et per “cherubos” tutela ne adeatur nisi quam per bonum amoris.

[7] Quoniam Dominus in caelo et in ecclesia est Divinum Verum seu Verbum, et hoc intelligitur per “Legem” inclusam arcae, et quia praesentia Domini est in Lege seu Verbo, ideo ubi fuit arca ibi fuit Jehovah seu Dominus, ut constare potest ex his apud Mosen,
“Dixit Moses” ad (1)Chobabum, “Ne quaeso relinque nos, quia novisti quomodo castrametandum nobis est in deserto, unde eris nobis [pro] oculis, et fiet quando iveris nobiscum, et fiet bonum illud quo benefaciet Jehovah nobis, benefaciemus etiam Tibi. Et profecti sunt a Monte Jehovae itinere trium dierum, et arca foederis Jehovae proficiscens coram illis itinere trium dierum ad investigandum illis requiem; et nubes Jehovae super illis interdiu, cum proficiscebantur e castris. Quando proficiscebatur arca, dixit Moses, Surge, Jehovah, ut (2)dispergantur inimici tui, et fugiant osores tui a coram faciebus tuis: et quando quiescebat illa, dixit, Redi, Jehovah, myriades chiliadum Israelis” (Num. x. 31-36):
ex singulis his patet quod Jehovah seu Dominus ibi intelligatur per “arcam,” propter praesentiam Ipsius in Lege quae in arca, ita propter praesentiam Ipsius in Verbo. Quia Dominus ibi intelligitur per “Legem,” et inde per arcam,” dixit Moses, “Surge, Jehovah, ut dispergantur inimici tui, et fugiant osores tui a coram faciebus tuis;” et cum quiescebat, dixit, “Redi, Jehovah, myriades chiliadum Israelis:” sed eadem illa verba involvunt adhuc interiora, nempe quod Dominus per Divinum suum Verum ducat homines ac tutetur illos contra falsa et mala quae ab inferno, imprimis in tentationibus, quae in specie significantur per “profectiones filiorum Israelis in deserto quadraginta annis:” quod ducat illos continue per Divinum suum Verum, significatur per quod “arca foederis Jehovae profecta sit coram illis itinere trium dierum ad investigandum illis requiem;” per “arcam Jehovae” intelligitur Dominus quoad Divinum Verum, per “proficisci itinere trium dierum” intelligitur auspicium et ductus a principio ad finem;

[8] et per “investigationem” significatur salvatio quae finis: tutatio autem a falsis et malis quae ab inferno, significatur per “nubem Jehovae super illis interdiu;” tum per verba Mosis cum proficiscebatur arca, “Surge, Jehovah, ut dispergantur inimici tui, et fugiant osores tui a coram faciebus tuis;” per “nubem Jehovae interdiu” significatur etiam tutela per Divinum Verum in ultimis quale est Verbum in sensu litterae; Dominus enim per hoc adiri etiam potest a malis, ac tutatur interiora Verbi, quae sunt caelestia et spiritualia; (quod “nubes” illud Verbi significet, videatur supra, n. 594:) per “inimicos et osores” significantur falsa et mala quae ab inferno (per “inimicos” falsa, et per “osores” mala); ita quoque significantur inferna quoad illa: vera ex bono, quae post tentationes homini implantata sunt, significantur per “Quando quiescebat arca, dixit Moses, Redi, Jehovah, (1)myriades chiliadum Israelis;” “quiescentia arcae” significabat statum post tentationes, quando mala et falsa remota sunt; per “redire” significatur praesentia Domini tunc, nam in tentationibus apparet Dominus sicut absens; et per “myriades chiliadum Israelis” significantur vera ex bono implantata, ex quibus ecclesia. (Quod “myriades” dicantur de veris, ac “chiliades” de bonis, videatur supra, n. 336.)

[9] Similia significantur per haec apud Davidem,
“Ecce audivimus de Ipso in Ephrata, invenimus Ipsum in agris silvae; intrabimus in habitacula lpsius, incurvabimus nos scabello pedum Ipsius. Surge, Jehovah, ad requiem tuam, Tu et arca fortitudinis tuae: sacerdotes tui induantur justitia, et sancti tui jubilent” (Ps. cxxxii. 6-9):
agitur in eo psalmo manifeste de Domino, qui etiam ibi intelligitur per “Davidem,” ut constare potest ex eo quod dicatur, “Invenimus Ipsum in Ephrata, et in agris silvae;” tum quod “incurvarent se scabello pedum Ipsius;” “Ephratah” est Bethlechem ubi Dominus natus est, et per “Ephratam” significatur Verbum quoad sensum ejus naturalem, ac per “Bethlechem” Verbum quoad sensum ejus spiritualem, ac ibi voluit nasci quia Dominus est Verbum; per “agros silvae” significantur illa quae sensus naturalis Verbi sunt, ita quae sensus litterae; sensus spiritualis Verbi etiam significatur per “habitacula Ipsius,” et inde etiam caelum, quia caelum in illo sensu est; ac per “scabellum pedum,” cui se incurvabunt, significatur sensus naturalis Verbi, et inde etiam ecclesia in terris, quia haec in illo sensu est; (quod “scabellum pedum” Domini sit ecclesia in terris, videatur supra, n. 606:)

[10] per “requiem,” ad quam surgeret Jehovah, significatur unitio Divini ac Humani in Domino, ac conjunctio Ipsius cum caelo et ecclesia; et quia Domino quies et pax, et quoque illis qui in caelo et in ecclesia sunt, quando subjugavit inferna ac disposuit omnia ibi et in caelis in ordinem, dicitur, “Surge, Tu et arca fortitudinis tuae;” per “Tu” intelligitur Ipse Dominus, et per “arcam fortitudinis tuae” intelligitur Divinum Verum procedens ab Ipso, nam per hoc est Domino Divina potentia: per “sacerdotes” qui induentur justitia, et per “sanctos” qui jubilabunt, significantur similia quae per “chiliades et myriades Israelis,” per “sacerdotes” illi qui in bono sunt, et per “sanctos” qui in veris, ita abstracte bona et vera caeli et ecclesiae. (Quod per “sacerdotes” in sensu abstracto significentur bona ecclesiae, videatur supra, n. 31 [b] fin.; et quod per “sanctos” in illo sensu vera ecclesiae, etiam supra, n. 204, (1)325 [a]; plura ex illo psalmo videantur supra, n. 684 [c].)

[11] Quoniam “arca,” ex Lege quae in ea significabat Dominum quoad Divinum Verum, et quia omnipotentia est Domino ex Divino Bono per Divinum Verum, inde per arcam facta sunt miracula: ut quod per illam aquae Jordanis discissae sint, ut transirent filii Israelis in sicco; quod murus urbis Jerichuntis conciderit; quod Dago, deus Aschdodaeorum, deciderit coram illa, quodque Aschdodaei, Gittitae, Ekronitae, et Bethschemitae percussi fuerint plagis propter illam; quod Usa, quia tetigit illam, mortuus sit; quod ObedEdom, in cujus domum introducta est, benedictus sit: et quoniam historica illa involvunt arcana, quae per sensum illorum spiritualem unice patent, velim etiam illa explicare, ob finem ut sciatur quid arca in stricto et in lato sensu (2)significat. Primum, De aquis Jordanis discissis ut transirent filii Israelis in sicco; apud Joschuam,
Joschua et omnes filii Israelis “venerunt ad Jordanem usque; et a fine trium dierum….praecipiebat..Joschua, dicendo, Quum videritis arcam foederis Jehovae…, et sacerdotes Levitas portantes illam, vos etiam proficiscemini e loco vestro, et ibitis post eam; sed spatium erit inter vos et inter eam quasi bis mille ulnarum; non appropinquabitis ad eam.”….Et sacerdotes “sustulerunt arcam foederis, et iverunt coram populo;” et dixit Joschua, “Quum veneritis usque ad extremitatem aquarum Jordanis, in Jordane subsistetis.” Et dixit ad populum, “Ecce arca foederis Domini totius terrae, transiens coram vobis in Jordanem, et sumite vobis duodecim viros de tribubus Israelis;….et quando quieverint plantae pedum sacerdotum portantium arcam Jehovae Domini totius terrae in aquis Jordanis, aquae Jordanis exscindentur, et aquae descendentes desuper consistent cumulo uno: et factum est, cum” sacerdotes “venerunt ad Jordanem, et pedes sacerdotum portantium arcam intincti essent in extremitate aquarum, et Jordan plenus erat, ut esse solebat…omnibus diebus messis, steterunt aquae descendentes desuper cumulo uno, elongando se valde ab Adam urbe,….et descendentes super mare planitiei, mare salis, consumptae excisae sunt, ita ut populus transire posset versus Jerichuntem. Et steterunt sacerdotes….in sicco in medio Jordanis,….et universus” populus “transivit in sicco. ….Dein dixit Jehovah ad Joschuam, Accipite vobis… duodecim viros, unum..de tribu, et….tollite e medio Jordanis de statione pedum sacerdotum duodecim lapides, quos transferetis vobiscum, et relinquetis in loco pernoctationis….: fecerunt sic filii Israelis, et sustulerunt duodecim lapides e medio Jordanis….juxta numerum tribuum Israelis, et transtulerunt eos in locum pernoctationis. ….Tunc postquam absolvit universus populus transire, transibat arca Jehovae et sacerdotes et factum est cum ascenderint sacerdotes,….et avellerentur plantae pedum” illorum…, “redierunt aquae Jordanis in locum suum. ….Et Joschua duodecim lapides, quos sumpserunt ex Jordane, erexit in Gilgale” (Jos. iii. 1-17; cap. iv. 1-20).
Omnia historica Verbi, aeque ac prophetica ejus, continent sensum spiritualem, in quo non agitur de filiis Israelis et de gentibus ac populis, sed de ecclesia et de ejus instauratione et progressione; nam hoc spirituale Verbi est, et historicum est naturale continens spirituale. Inde quoque omnia miracula quae in Verbo describuntur, ut miracula in Aegypto et postea in terra Canaane facta, involvunt talia quae caeli et ecclesiae sunt; per id etiam miracula illa sunt Divina.

[12] Per hoc miraculum significatur introductio fidelium in ecclesiam, et per ecclesiam in caelum. Per “filios Israelis” ibi in sensu spirituali intelliguntur fideles, qui postquam tentationes passi sunt, quae significantur per “errores illorum in deserto,” introducuntur in ecclesiam; per “terram” enim “Canaanem,” in quam filii Israelis introducti sunt, significatur ecclesia; et per “Jordanem” significatur primus ingressus in illam; et per “aquas Jordanis” significantur vera introducentia, quae vera sunt qualia vera sensus litteralis Verbi; nam illa etiam primum introducunt: ibi autem per “Jordanem” et ejus aquas significantur falsa mali quae ferunt ad infernum, ex causa quia terra Canaan tunc oppleta fuit gentibus idololatris, per quas significantur omnis generis mala et falsa, quae faciunt infernum; ob quam causam etiam expellendae erant, ut locus daretur instaurandae ecclesiae: et quia “aquae Jordanis” nunc falsa mali significabant, ideo discissae sunt et remotae, ut daretur filiis Israelis, per quos repraesentaretur ecclesia, transitus.

[13] Nunc quoniam Dominus solus removet et dissipat falsa mali quae ab inferno, et per Divina sua vera introducit fideles in ecclesiam et in caelum, et quia per arcam et Legem ei inclusam repraesentatus est Dominus quoad Divinum Verum, ideo jussum est ut arca praeiret populo, et sic duceret illum. Quare factum est, quod, “ut primum sacerdotes portantes arcam intingerent pedes in aquis Jordanis, aquae illae discinderentur et descenderent, ac populus in sicco transiret,” et quod, postquam hoc factum est, aquae redirent: at tunc eaedem illae aquae significabant vera introducentia; erat enim Jordanes primus terminus terrae Canaanis, per quam, postquam filii Israelis in illam ingressi sunt, repraesentabatur ecclesia, et per illum fluvium introductio in illam.

[14] Quoniam per “aquas Jordanis” significabantur vera introducentia, ideo etiam mandatum est ut ex medio ejus tollerent duodecim lapides, et illos transferrent in primum locum ubi pernoctarent; et hoc quia “lapides” significant vera, et “duodecim lapides secundum numerum tribuum Israelis” significabant vera ecclesiae. Quod “Joschua erexerit illos lapides in Gilgale ab oriente Jerichuntis,” erat quia “Gilgal” significabat doctrinam veri naturalis inservientis pro introductione in ecclesiam. Ex his paucis patet quid caeli et ecclesiae per id miraculum repraesentatum est, et quod arca ex Lege in illa significaverit Dominum quoad Divinum Verum; quare etiam vocatur “Arca foederis Domini totius terrae,” ex conjunctione cum Domino per Divinum Verum, nam per illud est conjunctio, quae significatur per “foedus;” et illud est quod facit caelum et ecclesiam, quae in specie per “totam terram” significantur, immo per quod “omnia facta et creata sunt” secundum Domini verba (Apud Johannem, cap. i. 1-3,10; et apud Davidem, Ps. xxxiii. 6); per “Verbum” ibi intelligitur Divinum Verum.

[15] Secundum Miraculum, quod per arcam factum est, erat delapsus muri Jerichuntis, quod ita describitur apud Joschuam,
Urbs “Jericho erat clausa;…. et dixit Jehovah ad Joschuam,..Dedi in manum tuam Jerichuntem et regem ejus, et fortes robore: circumibitis urbem omnes viri belli…vice una in die in sex diebus: et septem sacerdotes portabunt septem buccinas jubilantium coram arca: sed die septimo circumibitis urbem septem vicibus, et sacerdotes clangent buccinis;….et tunc vociferabitur populus vociferatione magna, et cadet murus urbis subter se, et ascendet populus”….Dein Joschua circumire fecit urbem primo die una vice, sicut dictum est, post quam circumitionem redierunt in castra et pernoctarunt in castris; postridie similiter, “et septem sacerdotes portantes septem buccinas jubilantium ante arcam Jehovae, incedentes eundo et clanxerunt buccinis, ante quos vir belli incedens, et quoque claudens agmen incedens post arcam.., eundo et clangendo buccinis;….sic fecerunt sex diebus;….et septimo….circumiverunt urbem septem vicibus; et vice septima….populus vociferabatur;….et cum audiret” hoc “populus, tunc murus urbis concidit sub se, et ascendit populus in urbem,….et devotioni dedit omnia quae in urbe a mare usque ad feminam, a puero usque ad senem;….et urbem combusserunt igne, et omnia quae in illa; tantummodo argentum et aurum, et vasa aeris et ferri dederunt in thesaurum domus Jehovae. Et adjuravit Joschua, dicendo, Maledictus vir contra Jehovam, qui surget et aedificabit urbem hanc..; pro suo primogenito fundabit eam, et pro minimo statuet valvas ejus” (Jos. vi. 1-26).
Nemo scire potest Divinum quod huic miraculo inest, nisi sciat quid in terra Canaane significabat “urbs Jericho” quae combusta, quid “murus ejus” qui concidit, quid “habitatores” qui devotioni dati sunt, tum quid “aurum,” “argentum,” “vasa aeris et ferri,” quae data in thesaurum domus Jehovae; insuper quid “clangere buccinis” et “vociferari,” ut et quid “circumire sex diebus, et septies septimo die.” Per “urbem Jericho” significatur instructio in cognitionibus boni et veri, per quas homo introducitur in ecclesiam; nam Jericho erat urbs non procul a Jordane, per quem fluvium significatur introductio in ecclesiam (ut supra dictum est); omnia enim loca in terra Canaane significativa caelestium et spiritualium, quae sunt ecclesiae, fuerunt, et hoc ab antiquissimis temporibus; et quia filii Israelis repraesentaturi erant ecclesiam, et Verbum apud illos conscriberetur, in quo loca illa nominanda erant, et significarent talia quae caeli et ecclesiae sunt, ideo filii Israelis illuc introducti sunt; [et inde fuit] quod “Jordanes fluvius” significaret introductionem illam, et “Jericho” instructionem: et quia “Jericho” significabat instructionem, etiam significabat bonum vitae, quia nemo instrui potest in veris doctrinae nisi qui in bono vitae est: sed cum terra Canaan possessa fuit a gentibus idololatris, significatio locorum et urbium in illa terra mutata est in contrarium, et inde tunc “Jericho” significabat profanationem veri et boni: ex his sequitur quod ipsa “urbs” significaverit doctrinam falsi et mali, quae pervertit vera et bona ecclesiae et profanavit illa, quod “murus” ejus falsa mali tutantia illam, et quod “habitatores” significaverint profanos; et quia omne profanum est ex amore infernali post agnitionem veri et boni, ideo urbs illa igne combusta est, habitatores ejus devotioni dati sunt, et murus ejus concidit; “ignis” enim significat amorem infernalem, “devotio” deletionem totalem, et “concidentia muri” nudationem pro omni malo et falso:

[16] per “sacerdotes clangentes buccinis” significabatur praedicatio Divini Veri a Divino Bono; per “vociferationem et acclamationem populi” significabatur consensus et confirmatio; per “circumitionem urbis” significabatur lustratio falsi et mali et ejus dissipatio per influxum Divini Veri a Domino, qui influxus significabatur per “circumlationem arcae:” quod “sacerdotes numero septem essent,” et quod “circumiretur urbs septem diebus, ac septies septimo die,” significabat sanctum et sanctam praedicationem Divini Veri, nam “septem” significant sanctum et in opposito sensu profanum; quare quia sanctum ab una parte erat et profanum ab altera, “septem erant sacerdotes” cum “Septem buccinis,” et “septies circumibatur urbs.”

[17] Quod aurum, argentum, vasa aeris et ferri, data sint in thesaurum domus Jehovae,” erat quia significabant cognitiones veri et boni spiritualis et naturalis; “aurum et argentum” cognitiones veri et boni spiritualis, ac “vasa aeris et ferri” cognitiones veri et boni naturalis, quae apud illos qui profanant vertuntur in dira falsa et mala; sed quia usque sunt cognitiones, tametsi applicatae ad mala, inserviunt usui apud bonos per applicationem ad bona; ideo illa “data sunt in thesaurum domus Jehovae.” Hoc etiam est quod intelligitur per “minas” quae (1)auferrentur malis et darentur bonis, tum per “injustum mammona;” ut et per “aurum, argentum et vestes,” quae filii Israelis abstulerunt Aegyptiis, et dein impenderunt Tabernaculo; et quoque per “aurum et argentum,” quae David ex spoliis hostium congessit, et reliquit Salomoni ad aedificandum Templum.

[18] Quod “maledictus esset qui reaedificaret Jerichuntem,” et quod “fundaret illam pro suo primogenito, et poneret valvas pro suo minimo,” significabat profanationem Divini Veri a primo ejus ad ultimum, si alibi repraesentaretur instructio in eo quam in Hierosolyma, per quam significaretur ecclesia quoad doctrinam veri et boni, et quoad instructionem ex Verbo: quod illa profanatio facta sit sub rege Achabo a Chielo Bethelita, legitur in Libro Primo Regum (cap. xvi. 34); de quo rege dicitur quod malum fecerit in oculis Jehovae prae omnibus regibus Israelis (vers. 30, 33, ibi). Ex miraculo illo per arcam facto, etiam constare potest quod per eam, ex Lege in ea, repraesentatus sit Dominus quoad Divinum Verum, et inde per illam significatum sit Divinum Verum procedens a Domino.

[19] Tertium Miraculum, quod Dagon deus Aschdodaeorum deciderit coram arca, et quod Aschdodaei, Gittitae, Ekronitae et Bethschemitae percussi fuerint plagis propter illam, describitur ita in Libro Primo Samuelis,
“Exivit Israel contra Philisthaeos in bellum,….et percussus est Israel coram Philisthaeis….ad quatuor millia virorum;….quare dixerunt seniores, Recipiamus ad nos e Schilunte arcam foederis Jehovae, et veniat in medio nostrorum, et liberet nos e manu hostium [nostrorum]:….et deportarunt [inde] arcam foederis Jehovae Zebaoth sedentis super cherubis; et cum arca duo filii Eli…..Et factum est cum veniret arca ad castra, acclamaret totus Israel acclamatione magna….; audiverunt Philisthaei….,et cognoverunt quod arca Jehovae venisset ad castra, ac timuerunt sibi.., dicentes, Venit Deus ad castra;….vae nobis, quis liberabit nos e manu deorum magnificorum horum? Hi dii qui percusserunt Aegyptios omni plaga…; sed fortes vos praestate, et estote in viros, Philisthaei, ne serviatis Hebraeis…..Et pugnarunt Philisthaei et percussus est Israel. …clade magna….ad triginta millia peditum, et arca Dei capta est, et ambo filii Eli mortui…..Ac Philisthaei sumpserunt arcam.., et deduxerunt eam…Aschdodum,….in aedem Dagonis, et posuerunt eam juxta Dagonem. Cum mane surgerent Aschdodaei, ecce Dagon jacebat super faciebus suis in terra ante arcam Jehovae,….et reposuerunt” Dagonem….; sed cum mane surgerent…., Dagon jacebat super faciebus suis in terra ante arcam.., et simul caput Dagonis, et duae volae manuum ejus abscissae super limine. ….Et gravis facta est manus Jehovae super Aschdodaeos,….et percussit eos haemorrhoidibus, Aschdodum et terminos ejus:….tunc dixerunt Aschdodaei, Non manebit arca..Israelis apud nos:….quare dixerunt satrapae Philisthaeorum,….Ad Gath transferatur arca Dei Israelis,” et transtulerunt illam ad Gath: “sed facta est manus Jehovae in urbe,….et percussit viros urbis a minimo usque ad maximum, dum obturatae sunt illis haemorrhoides: quare miserunt arcam Dei Ekronem;….sed clamaverunt Ekronitae,” quod occidet eos;….”et viri qui non mortui sunt, percussi sunt haemorrhoidibus;”….quare dixerunt satrapae, quod remitterent arcam in locum suum…..”Cum manserat arca..in agro Philisthaeorum septem mensibus, vocarunt Philisthaei sacerdotes et divinatores, dicendo, Quid faciemus arcae Jehovae?…quomodo dimittemus eam in locum suum? Et dixerunt,….Ne dimittite eam vacue, sed remittetis ei reatum, tunc sanabimini;….nempe ad numerum satraparum Philisthaeorum, quinque haemorrhoides auri et quinque mures auri, quia plaga una omnibus, et satrapis vestris; facietis imagines haemorrhoidum vestrarum, et imagines murium vestrorum qui vastarunt terram;….et facite plaustrum novum, et duas vaccas lactantes super quas non ascendit jugum, et alligate vaccas plaustro, et abducite filios earum domum,…ac ponite arcam Jehovae super plaustro, et vasa auri….ponite in capsa ad latus ejus….; et videte si via termini ascendat ad Bethschemesch:….et fecerunt ita. ….Tunc recta incesserunt vaccae in via super via Bethschemesch in tramite uno…, et boarunt;…. et satrapae Philisthaeorum [euntes] post eas:….et venit plaustrum in agrum Jehoschuae Bethschemitae, et stetit ibi, et ibi lapis magnus: tunc dissecuerunt ligna plaustri, et vaccas obtulerunt in holocaustum Jehovae. Et Levitae deposuerunt arcam Jehovae, et capsam…in qua vasa auri,..super lapide illo magno; et viri Bethschemitae obtulerunt holocausta et sacrificarunt sacrificia…. Jehovae:….sed percussi sunt Bethschemitae, quia viderunt arcam Jehovae,….ad quinquagies mille et septuaginta viros. ….Sed viri Kiriathjearim ascendere fecerunt arcam Jehovae, et introduxerunt eam in domum Abinadabi in Gibea et mansit ibi viginti annis. ….Tunc dixit Samuel…., Si toto corde vos revertimini ad Jehovam, removete deos alienigenae et Aschtharoth, et praeparate cor vestrum erga Jehovam, et servite Ipsi soli, tunc liberabit vos e manu Philisthaeorum” (cap. iv. 1-11; cap. v. 1-12; cap. vi. 1-21; et cap. vii. 1-3).
Quod arca capta fuerit a Philisthaeis, et quod Philisthaei propter arcam in Aschdod, Gath et Ekrone, percussi fuerint haemorrhoidibus, et quod mures devastaverint terram eorum, et quod ibi et in Bethschemesh tot mortui sint, non sciri potest quid significant, nisi sciatur quid repraesentaverunt et inde significaverunt Philisthaei, et quid in specie Aschdodaei, Gittitae, Ekronitae, et Bethschemitae; tum quid significant “haemorrhoides,” et quoque “mures,” ut et “imagines eorum ex auro,” et insuper quid “plaustrum novum,” et “vaccae lactantes;” quod repraesentativa talium sint quae ecclesiae sunt, patet; nam quid alioqui foret quod Philisthaei percuterentur talibus plagis, et quod arca ita reduceretur

[20] Philisthaei repraesentarunt et inde significarunt illos qui nihili faciunt bonum amoris et charitatis, et inde nihili bonum vitae, ponendo omne religionis in scientia et cognitione; inde similes fuerunt illis hodie qui fidem solam, hoc est, fidem separatam a charitate, faciunt essentiale ecclesiae et essentiale salutis: inde erat quod vocati sint “praeputiati,” nam “praeputiatus” significat expertem amoris spiritualis, ita boni; et quia illos intra ecclesiam referebant, ideo non fuerunt spirituales, sed mere naturales; nam qui bonum charitatis et vitae nihili facit, is fit mere naturalis, immo sensualis, et non amat nisi mundana; nec aliqua vera potest spiritualiter intelligere; vera quae naturaliter capit vel falsificat vel conspurcat; qui tales sunt, intelliguntur in Verbo per “Philisthaeos.” Inde constare potest unde erat quod Philisthaei toties pugnaverint cum filiis Israelis, et quod nunc vicerint Philisthaei, et nunc filii Israelis. Vicerunt Philisthaei quando filii Israelis recesserunt a statutis et praeceptis, non faciendo illa; et vicerunt filii Israelis quando vixerunt secundum illa: vivere secundum praecepta et statuta erat illorum bonum amoris et bonum vitae. Quod filii Israelis nunc victi fuerint a Philisthaeis, fuit causa quia recesserunt a cultu Jehovae ad cultum aliorum deorum, et imprimis ad cultum Aschtharoth, ut constare potest ex verbis Samuelis ad illos (1 Sam. vii. 3); illa causa etiam fuit quod arca a Philisthaeis nunc capta fuerit.

[21] Dum scitur quod per Philisthaeos repraesentati sint et inde significati qui nihili faciunt bonum amoris, charitatis et vitae, sciri potest cur propter arcam percussi sint haemorrhoidibus, ac inde mortui, tum etiam cur mures devastarunt terram eorum; “haemorrhoides” enim significant verum conspurcatum malo vitae, quale est apud illos qui absque bono sunt; nam “sanguis” significat verum, et “sanies haemorrhoidum” verum conspurcatum, et “pars posterior,” ubi haemorrhois, significat amorem naturalem, qui, apud illos qui non spirituales sunt, est amor mundi; ac “mures” significant falsa sensualis hominis, qui omnia ecclesiae, sicut mures agros et messes, et quoque olera sub terra, depascunt et consumunt: hae plagae illis fuerunt, quia tales fuerunt; qui enim absque bono sunt, illi vera conspurcant, et quoque omnia ecclesiae devastant. Quod haec facta sint propter arcam; erat quia “arca” significabat Divinum Verum quod procedit a Domino, et id non datur genuinum nisi apud illos qui in bono amoris et inde in bono vitae sunt; et cum Divinum Verum influit apud illos qui non in bono sunt, producit effectus qui correspondent falsis doctrinae et malis vitae eorum, similiter ac fit in mundo spirituali, cum Divinum Verum influit apud tales; tunc apparet conspurcatio veri et devastatio boni in similitudine haemorrhoidum et murium.

[22] Quod Dagon deus Aschdodaeorum, ex vicinia et praesentia arcae, dejectus sit in terram, et dein caput ejus ac volae manuum ejus conjectae sint super limen aedis ejus, erat quia “Dagon” significabat religiosum eorum, quod, quia erat absque spirituali bono, etiam erat absque omni intelligentia et absque omni potentia; “caput” enim significat intelligentiam, et “volae manuum” significant potentiam. Simile etiam fit in mundo spirituali, quando Divinum Verum influit e caelo apud tales; apparent enim tunc tanquam absque capite et absque volis manuum sint, quia absque intelligentia et potentia.

[23] Quod ex suasu sacerdotum et divinatorum fecerint imagines haemorrhoidum et murium ex auro, et illas posuerint ad latus arcae super plaustro novo, cui alligarunt duas vaccas lactantes, super quas non ascenderat jugum, erat causa quia “aurum” significat bonum amoris, quod sanat et purificat a falsis et malis quae per “haemorrhoides” et “mures” significantur; et quia “plaustrum” significat doctrinam veri naturalis, et “plaustrum novum illam illibatam et non a falsis mali illorum inquinatam; et “vacca lactans, super qua nondum fuerat jugum,” bonum naturale nondum a falsis conspurcatum, nam “portare jugum” significat servire, hic falsis quae bonum conspurcant; et quia illa concordabant cum Divino Vero, quod per “arcam” significabatur, ideo repraesentativa illa adhibuerunt et applicuerunt, et postea Levitae illa obtulerunt in holocaustum, et id per ligna ex plaustro combusserunt.

[24] Quod arca cum donis deposita sit super lapide magno, juxta quam vaccae substiterunt, erat quia “lapis” significat Divinum Verum in ultimo ordinis. Quod sacerdotes et divinatores Philisthaeorum suaserint ut ita fieret, erat quia scientia correspondentiarum et repraesentationum fuit scientia communis eo tempore, erat enim theologia eorum, nota sacerdotibus et divinatoribus, qui erant eorum sapientes; sed quia plerique tunc mere naturales facti sunt, spectabant illa idololatrice colendo externa et non cogitando interna quae repraesentabantur. Ex his constare potest quid singula, quae supra ex Libro Samuelis allata sunt, in serie significant, et quod arca, ex Lege in illa, significet Divinum Verum procedens a Domino.

[25] Quarto, De binis miraculis per arcam, quod Usa mortuus sit, et quod ObedEdomus benedictus sit, ita memoratur in Libro Secundo Samuelis,
“Surrexit et abivit David, et universus populus qui cum illo e Baale Jehudae ad ascendere faciendum inde arcam Dei, cujus invocatur nomen, Nomen Jehovae Zebaoth insidentis cherubis super illa, et vehi fecerunt arcam Dei super curru novo, et deportarunt eam e domo Abinadabi quae in Gibea, atque Usa et Achjo filii Abinadabi ducentes currum… ….Et David et universa domus Israelis ludentes coram Jehovah super omnis generis lignis abietum, et citharis, et cum nabliis, et cum tympanis, et cum dulciariis, et cum cymbalis. Et cum venerunt ad aream Nachonis, emisit Usa in arcam, et apprehendit eam, eo quod declinassent boves: et exarsit ira Jehovae contra Usam, et percussit eum Deus propter errorem, ut mortuus sit ibi apud arcam Dei; et doluit Davidi super eo,….et timuit David Jehovam in die illo, et dixit, Quomodo veniet ad me arca Jehovae? et non voluit David seponere apud se arcam Jehovae in urbe Davidis, sed declinavit eam in domum ObedEdomi Gittitae. Cum manserat arca Jehovae in domo” ejus “tribus mensibus, et benedixit Jehovah ObedEdomo et omni domui ejus, et hoc nuntiatum est regi Davidi,….et ivit David et ascendere fecit arcam Dei e domo ObedEdomi in urbem Davidis cum gaudio: et… quando progressi sunt portantes arcam Jehovae sex passus, sacrificavit bovem et saginatum; et David saltavit ex omnibus viribus coram Jehovah,…cinctus ephodo lini: et David et omnis domus Israelis ascendere facientes arcam Jehovae cum jubilo et cum sono buccinae et introduxerunt arcam Jehovae” in urbem Davidis, quae Zion, “et statuerunt eam in loco suo intra Tentorium, quod expanderat ei David” (vi. 1-17):
haec historica in sensu interno seu spirituali involvunt plura, quae exstare ad visum non possunt in sensu litterae, qui historicus: ut quid involvit quod arca deducta sit ex domo Abinadabi in domum ObedEdomi, et demum in urbem Davidis quae Zion; quod cum deduceretur luserint et clanxerint omnis generis instrumentis musicis, et quod ipse David saltaverit; tum quod arca deducta sit super curru novo, cui alligati fuerunt boves; ut et quod Usa filius Abinadabi mortuus sit, et quod ObedEdomus cum domo sua benedictus sit. Omnia illa, tametsi historica, in sinu suo recondunt talia quae caeli et ecclesiae sunt, similiter ac ipsa arca, quae, propter Legem in illa, repraesentabat Dominum quoad Divinum Verum; quare vocatur “Arca Dei, cujus invocatur nomen, nomen Jehovae Zebaoth insidentis cherubis:” quod nunc deducta sit e domo Abinadabi, primum in domum ObedEdomi, et tandem in urbem Davidis quae Zion, involvit arcana, quae nemo scire potest nisi qui scit quid significavit “Gibea” et ibi “BaalJehudae,” ubi fuit Abinadabus, et quid “Gath” ubi ObedEdomus, et tandem quid “Sion” ubi David. Omnes tractus cum urbibus in illis in terra Canaane fuerunt repraesentativi, sicut in mundo spirituali in regionibus ibi ac in urbibus earum. In qualibet regione et quoque in qualibet urbe in mundo spirituali, ad orientem et occidentem habitant qui in bono amoris sunt, ad orientem qui in bono amoris claro, et ad occidentem qui in bono amoris obscuro; ac ad meridiem et septentrionem ibi, habitant qui in luce veri sunt, ad meridiem qui. in luce veri clara, et ad septentrionem qui in luce veri obscura: similiter in terra, Canaane, in tractibus ejus et in urbibus tractuum; hi respective ad plagas correspondebant regionibus in mundo spirituali et urbibus regionum ibi; sed cum differentia, quod homines in terris quoad bonum amoris et quoad lucem veri in plagis suis non ita ordinari possint sicut spiritus et angeli in mundo spirituali; quare in terra Canaane ac in urbibus ejus ipsa loca repraesentabant, et non personae: quod ita fuerit, constare potest partitione ex terrae Canaanis in hereditates quae sorte contigerunt tribubus secundum repraesentationem ecclesiae earum; tum ex Hierosolyma et Zione, quod repraesentaverint ipsam ecclesiam, Hierosolyma illam quoad verum doctrinae, et Zion illam quoad bonum amoris. Si itaque sciretur quid ecclesiae et caeli significavit “Gibea” et ibi “BaalJehudae” ubi erat Abinadabus, et quid ecclesiae et caeli significavit “Gath” ubi ObedEdomus, sciri poterit quid significavit quod “arca deduceretur ab Abinadabo ad ObedEdomum, et demum in Zionem:”

[26] ex significatione illarum urbium constare potest quod per translationem arcae repraesentata sit progressio ecclesiae apud hominem, ab ultimo ad intimum ejus, sicut ab uno caelo in alterum usque ad supremum quod est tertium caelum. “BaalJehudae,” ubi erat Abinadabus, significavit ultimum ecclesiae, quod vocatur naturale ejus; “Gibea” enim, ubi erat BaalJehudae, illud repraesentavit: “Gath” autem, ubi erat ObedEdomus, qui inde vocatur “Gittita,” significavit spirituale ecclesiae, quam significationem induit postquam filii Israelis ceperunt urbes ab Ekrone usque ad Gath a Philisthaeis (1 Sam. vii. 13-15): “Zion” autem, ubi erat David, significavit intimum ecclesiae, quod vocatur caeleste ejus.

[27] Ex his patet quod “translatio arcae” significaverit progressionem ecclesiae apud hominem ab ultimo ejus ad intimum ejus, et hoc quia progressiones illae fiunt per Divinum Verum, quod significatum est per “arcam;” nam progreditur homo ecclesiae a naturali ad spirituale, et per hoc ad caeleste, (naturale est bonum vitae, spirituale est bonum charitatis erga proximum, et caeleste est bonum amoris in Dominum,) et hoc continue a Domino per Divinum Ipsius Verum: in simili progressione sunt bona trium caelorum; quare etiam ascensus per illos ordine etiam repraesentatus est.

[28] Quod cum deduceretur arca, luserint et clanxerint omnis generis instrumentis musicis, et quod David saltaverit, repraesentabat laetitiam et gaudium quae resultant ex affectione veri et boni a Domino per influxum Divini Veri, quod significabatur per “arcam;” instrumenta memorata, quibus luserunt in primo itinere a domo Abinadabi ad domum ObedEdomi, repraesentabant laetitiam animi ex affectione veri naturali et spirituali; ac saltatio Davidis, tum jubilum et sonus buccinae, repraesentabant gaudium cordis ex affectione boni spiritualis et caelestis. Quod harmoniae sonorum musicorum sint ex spirituali mundo, et significent affectiones et earum laetitias et gaudia, videatur supra (n. 323, 326); et quod “Zion” significet tertium caelum et inde intimum ecclesiae, etiam supra (n, 405 [b,e]).

[29] Quod arca deducta sit super curru novo, et quod ei alligati sint boves, repraesentabat et inde significabat doctrinam veri ex bono amoris, “currus” doctrinam veri, ac “boves” bonum amoris, utrumque in naturali homine; nam Divinum Verum, quod significatur per “arcam,” subsistit et fundatur super doctrina veri naturalis quod ex bono; inde erat quod arca posita fuerit “Super curru, ante quem boves.” (Quod “currus” significet doctrinam veri, videatur supra, n. 355 [a-e]; et quod “bos” bonum naturale, in Arcanis Caelestibus, n. 2180, 2566.)

[30] Quod Usa filius Abinadabi mortuus sit quia manu comprehendit arcam, erat quia “tangere manu” significat communicationem, quod fit cum Domino per bonum amoris; et tamen Usa non unctus fuit, sicut erant sacerdotes et Levitae, quibus per unctionem accessit repraesentatio boni amoris; (quod id accesserit per unctionem, videatur supra, n. 375 [d,e];) et tamen “cherubi,” qui super propitiatorio quod super arca, significabant custodiam ne Dominus nisi per bonum amoris adiretur. Quod hoc etiam factum sit ne David arcam inferret in Zionem antequam absoluta esset progressio, quae etiam repraesentabatur, (de qua mox supra,) constat ex eo, quod doluerit David super morte Usae, ac timuerit adducere arcam in suam urbem, quae Zion (vers. 8-10).

[31] Quod benedictus sit ObedEdomus propter arcam, et domus ejus, erat quia benedictio a bonis mundi significat benedictionem a bonis caeli, quae unice procedunt a Domino per receptionem Divini Veri repraesentati per arcam; quae bona illis sunt qui in spirituali bono sunt, quod repraesentabat ObedEdom in Gath, ut supra dictum est.

[32] Demum quod “arca introducta sit in Zionem, ac in Tentorium quod pro ea a Davide expansum fuit,” significabat ascensum in tertium caelum, ac conjunctionem Divini Veri cum Bono Amoris; nam Zion repraesentabat intimum ecclesiae, et inde intimum caelorum, quod est supremum seu tertium caelum, ubi angeli in bono amoris in Dominum sunt, et ubi tutela ne Dominus adeatur nisi quam per bonum amoris; quae tutela repraesentabatur per cherubos super arca.

[33] Simile etiam significabatur per quod “arca introducta sit in intimum Templi a Salomone aedificati,” de qua re ita legitur in Libro Primo Regum,
Salomo “adytum in domus medio praeparavit, ut poneret eo arcam foederis Jehovae;…. et fecit in adyto duos cherubos ex lignis olei, et posuit” eos “in medio domus interioris, ut expanderent se alae..ad parietem utrinque,….ac ut alae eorum in medio domus se attingerent;..et obduxit cherubos auro.” Et Salomo ascendere fecit “arcam foederis Jehovae ex urbe Davidis, haec Zion. ….Et venerunt omnes seniores Israelis, et portarunt sacerdotes arcam, et ascendere fecerunt arcam Jehovae et Tentorium conventus, et omnia vasa sanctitatis quae in Tentorio;….et..Salomo et omnis coetus cum illo ante arcam,….ac intulerunt sacerdotes arcam foederis Jehovae in locum ejus in adytum domus, in sanctum sanctorum, ad sub alis cheruborum: nam cherubi expandentes alas super locum arcae, ita ut obtegerent cherubi arcam, et vectes ejus desuper, et videbantur capita vectium e sancto versus facies adyti, non tamen videbantur foris.”….Et dixit Salomo, “Constitui ibi locum arcae, ubi foedus Jehovae, quod pepigit cum patribus nostris, cum educeret eos e terra Aegypti” (vi. 19, 23, 27 [,28]; cap. viii. 1-8, 21);
quoniam arca in Tentorio conventus repraesentabat tertium caelum ubi Dominus, ac ipsum Tentorium extra velum secundum caelum, ac atrium primum caelum, ita quoque Templum; nam Templum cum atriis suis repraesentabat tres caelos; quare nihil fuit in templo, nec extra templum ubi atria, nisi quod aliquid caeli repraesentavit; et hoc ob causam quia Dominus illo tempore praesens fuit in repraesentativis; erant enim ecclesiae, quae fuerunt ante Domini adventum, ecclesiae repraesentativae, et ultimo etiam talis quae apud filios Israelis instituta fuit: at cum Dominus in mundum venit, tunc externa repraesentantia abolebantur, quia Ipse Dominus erat quem repraesentativa ecclesiae adumbrabant et significabant; et quia illa erant externa, et quasi velamenta intra quae Dominus, ideo cum Ipse venit velamenta illa ablata sunt, et patuit Ipse cum caelo et cum ecclesia, in quibus Dominus est omne in omnibus. Primaria repraesentativa Domini et inde caeli et ecclesiae fuerunt Tentorium conventus, cum mensa, candelabro, altari suffitus et arca inibi; tum altare cum holocaustis et sacrificiis; ac postea Templum; et simile per Templum repraesentatum est, quod per Tentorium conventus, cum differentia quod Tentorium conventus sanctius repraesentativum Domini, caeli et ecclesiae fuerit quam Templum.

[34] Ex his constare potest quod adytum Templi, ubi arca, similiter ut in Tentorio conventus, repraesentaverit Dominum quoad Divinum Verum, et inde tertium caelum, ubi angeli conjuncti sunt Domino per amorem in Ipsum, ac inde Divinum Verum inscriptum cordibus suis habent. Quid autem significabant “cherubi” in Templo, et quid “alae” illorum, tum quid “vectes,” qui etiam memorantur, paucis dicetur. Per “cherubos” significabatur tutela ne Dominus adeatur nisi quam per bonum amoris; quare etiam illi facti sunt ex “ligno olei,” per quod lignum significatur bonum amoris (videatur supra, n. 375): per “alas cheruborum” significatur Divinum spirituale, quod descendit ex Divino caelesti, in quo est tertium caelum, in secundum, ac recipitur ibi; quare alae “in medio domus se attingebant,” et inde “protendebantur ad parietem utrinque:” per “vectes” autem, quibus portabatur arca, significabatur Divina potentia, ita simile quod per “brachia.” Ex his et ex praecedentibus constare potest quid per “arcam foederis” in Verbo significatur.

[35] Praeterea per “arcam” significatur repraesentativum ecclesiae in genere, (similiter ac per “juge” apud Danielem, quod cessaturum erat cum venturus est Dominus in mundum,) apud Jeremiam,
“Dabo vobis pastores juxta cor meum, ut pascant vos cognitione et intelligentia; tunc fiet cum multiplicaveritis vos et fructum feceritis in terra, in diebus illis,…non dicent amplius, Arca foederis Jehovae, neque ascendet super cor, nec mentionem facient ejus, neque desiderabunt, neque reparabitur amplius” (iii. 15, 16):
haec dicta sunt de adventu Domini, et de abolitione rituum repraesentativorum Ecclesiae Judaicae tunc; quod manifestarentur interiora ecclesiae, quae a ritibus repraesentativis, quae erant externa, obvelabantur, et quod tunc interiores seu spirituales futuri sint, significatur per quod “darentur pastores juxta cor Domini, qui pascent illos cognitione et intelligentia;” per “pastores” intelliguntur qui docent bonum et ad id ducunt per vera: multiplicatio veri et fructificatio boni significatur per “Tunc fiet cum multiplicaveritis vos et fructum feceritis in terra diebus illis:” quod tunc conjunctio Domini per interiora Verbi, et non per exteriora quae solum repraesentabant et significabant interiora, significatur per “Non dicent amplius, Arca foederis Jehovae;” per “arcam foederis Jehovae” significantur externa cultus quae tunc abolenda, simile quod per “juge” quod cessaturum, apud Danielem (cap. viii. 13; cap. xi. 31; cap. xii. 11): quod externum cultus non amplius futurum sit sed internum, significatur per “Non ascendet super cor, nec mentionem facient ejus, neque desiderabunt, neque reparabitur amplius.” Ex his etiam constare potest quod arca foederis visa Johanni in templo Dei, de qua visione nunc agitur, fuerit apparitio Divini Veri, per quod conjunctio est Novi Caeli et Novae Ecclesiae cum Domino; et quod ideo visa sit, ut Verbum in littera sibi ubivis simile esset, consistens ex talibus quae externa cultus fuerunt, et repraesentaverunt interna; similiter ut supra (cap. viii. 3, 4), quod visum sit “altare,” et quod visi sint “suffitus” coram throno: consistit enim Verbum in littera ex meris correspondentiis, talibus quae fuerunt in ecclesiis repraesentativis, et quae inde usu recepta sunt in Verbo; in quibus interiora caeli et ecclesiae, quae spiritualia et caelestia sunt, continentur.

701. Quoniam arca vocatur “arca foederis,” etiam confirmandum est ex Verbo quod ideo dicta sit “arca foederis,” quia in illa fuit Lex; ac per “Legem,” per quam in lato sensu intelligitur Verbum, (1)significatur Dominus quoad Divinum Verum, quod est Verbum, ita Divinum Verum seu Verbum quod a Domino, et in quo est Dominus, quia omne Divinum Verum procedit ab Ipso: hoc cum recipitur ab homine, fit conjunctio cum Domino; et haec conjunctio est, quae significatur per “foedus.” Quomodo conjunctio Domini cum homine et hominis cum Domino fit, etiam paucis dicetur. Dominus apud omnes homines continue influit cum luce quae illustrat, et cum affectione sciendi et intelligendi vera ac volendi et faciendi illa: et quia illa lux et illa affectio continue influit a Domino, sequitur, quod quantum homo recipit ex, illa luce, tantum rationalis fiat; et quantum ex illa affectione, tantum sapiens fiat, et ducatur a Domino. Illa affectio cum luce ad se trahit illa vera quae homo ab infantia didicit ex Verbo, ex doctrina e Verbo, et ex praedicatione, ac conjungit sibi; nam omnis affectio vult nutriri a cognitionibus quae cum illa concordant. Ex illa conjunctione formatur affectio seu amor spiritualis hominis, per quem ille conjungitur Domino, hoc est, per quem Dominus conjungit hominem Sibi.

[2] Sed ad recipiendum illam lucem et illam affectionem, datum etiam est homini liberum electionis, quod quia ex Domino est, etiam est donum Domini apud hominem, et nusquam ei aufertur; nam liberum illud est affectionis seu amoris hominis, proinde etiam est vitae ejus. Homo ex libero potest cogitare et velle malum, et quoque cogitare et velle bonum: quantum itaque ex illo libero, quod est amoris et inde vitae ejus, cogitat falsa et vult mala, quae sunt contra vera et bona Verbi, tantum non conjungitur Domino; at quantum cogitat vera et vult bona, quae sunt ex Verbo, tantum conjungitur Domino, et Dominus facit ut sint amoris ejus, et inde vitae ejus. Ex his constare potest quod conjunctio illa sit reciproca, nempe Domini cum homine, et hominis cum Domino: talis conjunctio est, quae intelligitur per “foedus” in Verbo.

[3] Fallitur qui credit quod homo nihil agere possit ad salutem suam, quia lux videndi vera et affectio faciendi illa, tum etiam liberum cogitandi et volendi illa, sunt a Domino, et nihil eorum ab homine; sed quia illa apparent homini sicut sint in illo, et cum cogitantur et voluntur, sicut sint ex illo, propter illam apparentiam debet homo cogitare et velle illa sicut a se, sed usque agnoscere quod sint ex Domino; aliter nihil veri et boni, seu fidei et amoris, potest appropriari homini: qui remittit manus, et exspectat influxum, is nihil recipit; et eo nulla est conjunctio reciproca cum Domino; inde non est in foedere. Quod ita sit, clare potest constare ex eo, quod Dominus in Verbo mille in locis dixerit quod facient bonum, et quod non facient malum; quae nequaquam dixisset, nisi datum esset homini aliquid ex quo facere potest, et quod id quod datum est ei, appareat ei sicut suum, tametsi non est ejus: et quia ita est, ideo Dominus ita loquitur apud Johannem,
“Sto ad januam, et pulso; si quis audiverit vocem meam, et aperuerit januam, ingrediar ad illum, et cenabo cum illo, et ille Mecum” (Apoc. iii. 20).

[4] Quod “foedus” significet conjunctionem cum Domino per receptionem Divini Veri intellectu et voluntate, seu corde et anima, hoc est, amore et fide, et quod conjunctio illa fiat reciproce, constare potest ex Verbo ubi “foedus” nominatur. Ex Verbo enim patet,
1. Quod Ipse Dominus dicatur “Foedus,” quia conjunctio fit ad Ipso cum Ipso per Divinum quod procedit ab Ipso.
2. Quod Divinum procedens, quod est Divinum Verum ita Verbum, sit foedus, quia illud conjungit.
3. Quod praecepta, judicia, statuta, filiis Israelis mandata, fuerint illis foedus, quia per illa fuit tunc conjunctio cum Domino.
4. Quod praeterea quicquid conjungit dictum sit foedus.

[5] Quod Primum attinet, Quod Ipse Dominus dicatur “Foedus,” quia conjunctio fit ab Ipso, constat ex his locis: –Apud Esaiam,
“Jehovah, vocavi Te in justitia, et apprehendam manum tuam et custodiam Te, et dabo Te in foedus populi, et in lucem gentium” (xlii. 6):
haec de Domino, qui “Foedus populi et Lux gentium” vocatur, ex eo, quod “foedus” significet conjunctionem, et “lux” Divinum Verum; per “populos” intelliguntur qui in veris sunt, et per “gentes” qui in bonis (videatur supra, n. 175, 331, 625); “vocare Ipsum in justitia” significat ut justitiam faciat separando malos a bonis, et hos salvando, illos autem condemnando; “apprehendere manum et custodire” significat ex omnipotentia Divina, cui inferna resistere (1)nequeunt; quod “Jehovah” facturus sit, significat quod Divinum in Domino.

[6] Apud eundem,
“Dedi Te in foedus populi, ad restituendum terram, et ad hereditandum hereditates devastatas” (xlix. (2)8):
haec quoque de Domino; et “dare in foedus populi significat ut cum Ipso et per Ipsum sit conjunctio; “restituere terram” significat ecclesiam; et “hereditare hereditates devastatas” significat restaurare bona et vera ecclesiae, quae deperdita sunt.

[7] Apud Davidem,
“Pepigi foedus Electo meo, et juravi Davidi Servo meo, In aeternum usque firmabo semen tuum,….in aeternum servabo Ipsi misericordiam meam, et foedus meum stabile [Ipsi] erit” (Ps. lxxxix. 4, 5, 29 [B. A. 3, 4, 28]):
per “Davidem” hic intelligitur Dominus quoad regium (videatur supra, n. 205), qui “Electus” vocatur ex bono, et “Servus” ex vero: “pangere foedus” et “jurare Ipsi” significat unitionem Ipsius Divini cum Humano Ipsius; “pangere foedus” est uniri, et “jurare” est id confirmare: “in aeternum usque firmabo semen tuum” significat aeternitatem Divini Veri ab Ipso; “in aeternum servabo Ipsi misericordiam” significat aeternitatem Divini Boni ab Ipso; “foedus meum stabile erit” significat unionem Divini et Humani in Ipso: hic sensus illorum verborum fit dum pro “Davide” intelligitur Dominus quoad Divinum Humanum et Ejus regium, de quo ita dicitur in sensu litterae quia in eo agitur de Davide, cum quo foedus aeternum non fuit.

[8] In Libro Secundo Samuelis,
“Dixit Deus Israelis, mihi locuta est Petra Israelis;….et Ille sicut lux matutae, oritur sol, [matutae] sine nubibus, a splendore post pluviam gramen (3)e terra; nonne firma domus mea cum Deo? quia foedus aeternitatis posuit mihi, disponere in omnes et servare (xxiii. 3-5):
haec ibi a Davide; et per “Deum Israelis” [et] per “Petram Israelis,” intelligitur Dominus quoad Divinum Verum; quid significat quod “Ille sicut lux matutae, oritur sol, matutae sine nubibus, a splendore post pluviam gramen e terra,” videatur supra (n. 644 ). Describitur Divinum Verum procedens a Domino, a quo omnis germinatio veri et fructificatio boni: “Nonne firma domus mea cum Deo?” significat ecclesiam conjunctam Domino per Divinum Verum; “domus Davidis” est ecclesia: “quia foedus aeternitatis posuit mihi,” significat quod ex unione Humani Ipsius cum Divino sit Ipsi conjunctio cum hominibus ecclesiae: “disponere in omnes et servare” significat ex qua omnia et omnes regit, ac salvat qui recipiunt.

[9] Apud Malachiam,
“Cognoscetis quod miserim ad vos praeceptum hoc, ut sit foedus meum cum Levi;….foedus meum fuit cum illo vitae et pacis, quae dedi illi cum timore, ut timeret Me;….lex veritatis fuit in ore Ipsius, et perversitas non inventa est in labiis Ipsius. ….At vos recessistis a via, impingere fecistis multos in lege, corrupistis foedus Levi” (ii. 4-6, 8):
per “foedus Jehovae cum Levi” in supremo sensu significatur unio Divini cum Humano in Domino, et in sensu respectivo conjunctio Domini cum ecclesia; nam Dominus intelligitur per “Levin” sicut per “Davidem,” sed per “Levin” quoad Divinum Bonum quod est sacerdotale Domini, et per “Davidem” quoad Divinum Verum quod est regium Domini: quod Dominus per “Levin” intelligatur, patet ex eo, quod dicatur, “Lex veritatis fuit in ore Ipsius, et perversitas non inventa in labiis Ipsius;” per “legem veritatis” significatur Divinum Verum ex Divino Bono, et per “labia” significatur doctrina veri ac instructio; et postea,
“Labia sacerdotis custodient scientiam, et legem quaerent ex ore Ipsius quia Angelus Jehovae Zebaoth Ille” (vers. 7):
per “foedus vitae et pacis” significatur unio illa et conjunctio illa (de qua mox supra) ex qua Ipse Dominus factus est vita et pax, ex qua homini vita aeterna, et pax ab infestatione a malis et falsis, ita ab inferno: quid significatur per “timorem Ipsius,” videatur supra (n. 696); qui vivunt contra Divinum Verum intelliguntur per “Vos recessistis a via, impingere fecistis multos in lege, corrupistis foedus Levi;” per “recedere a via” et “impingere in lege” significatur vivere contra Divinum Verum, et per “corrumpere foedus Levi” significatur conjunctionem cum Domino.

[10] Apud eundem,
“Ecce Ego mitto angelum meum, qui parabit viam ante Me; et subito veniet ad templum suum Dominus et Angelus foederis quem vos desideratis” (iii. 1):
quod Domini adventus ibi praedicatur, constat; quod Dominus ibi dicatur “Dominus” ex Divino Bono, ac “Angelus foederis” ex Divino Vero, videatur supra (n. 242 [d], 433 [b], 444 [b]), ubi etiam reliqua explicata sunt. Ex his constare potest quod per “foedus,” cum de Domino, intelligatur vel Ipse, vel unio Ipsius Divini cum Humano in Ipso; et respective ad illos qui in caelo et in ecclesia sunt, conjunctio cum Ipso per Divinum quod procedit ab Ipso.

[11] Secundo, Quod Divinum procedens, quod est Divinum Verum, ita Verbum, sit foedus, quia illud conjungit, constare potest ex sequentibus locis: –Apud Mosen,
Moses descendens e Monte Sinai “renuntiavit populo omnia verba Jehovae, et omnia judicia; et respondit omnis populus una voce, et dixerunt, Omnia verba quae locutus est Jehovah faciemus; et scripsit Moses omnia verba Jehovae” in Libro;….et sumpsit Librum foederis, et legit in auribus populi, et dixerunt, Omne quod locutus est Jehovah faciemus et auscultabimus. Et sumpsit Moses” dimidium sanguinis ex holocaustis, “et sparsit super populum, et dixit, Ecce sanguis foederis, quod pepigit Jehovah vobiscum super omnibus verbis his: et viderunt Deum Israelis, sub cujus pedibus quasi opus lapidis sapphiri” (Exod. xxiv. 3, 4, 7, 8, 10):
quod Divinum Verum, quod apud nos est Verbum, sit foedus, constare potest ex singulis his in sensu interno seu spirituali spectatis; Moses enim, qui dixit illa populo, repraesentavit Legem, hoc est, Verbum, ut constare potest ex aliquibus locis ubi dicitur “Moses et Prophetae,” et in aliquibus “Lex et Prophetae,” ita “Moses” pro Lege, et Lex in lato sensu significat Verbum, quod est Divinum Verum; tum quoque constare potest ex eo, quod “Mons Sinai” significet caelum, unde Divinum Verum; et ex eo, quod “Liber foederis,” qui lectus est coram populo, significet Verbum; et quod “Sanguis,” ex quo dimidium sparsum est super populum, etiam significet Divinum Verum, quod est Verbum, et quia id conjungit, vocatur “sanguis foederis:” et quoniam omnis conjunctio per Divinum Verum est cum Domino, ideo “Deus Israelis,” qui est Dominus, visus est Mosi, Aharoni, et ejus filiis, ac septuaginta senioribus: quod “sub pedibus” visus sit, erat quia cum per Dominum intelligitur Verbum, per “pedes” Ipsius intelligitur Verbum in suis ultimis, hoc est, in sensu litterae ejus, filii enim Israelis non interius viderunt illud; “sicut opus sapphiri” significat pellucidum a veris internis, quae sunt sensus spiritualis Verbi. (Sed haec singillatim ex posita videantur in Arcanis Caelestibus, n. 9371-9412.)

[12] Qualis conjunctio sit quae significatur per “foedus,” constare etiam potest ex allatis; quod nempe sit sicut solent foedera esse in mundo, nempe a parte unius et a parte alterius, similiter foedera quae Dominus pangit cum hominibus, erunt a parte Domini et a parte hominum; quod erunt a parte utrinque, est propter conjunctionem. Illa quae a parte Domini erant, memorantur. in capite praecedente,
Quod nempe benedicet pani illorum et aquis illorum, quod amovebit morbos, quod possessuri sint terram Canaanis a mari Suph usque ad fluvium Euphratem (Exod., cap. xxiii. 25-31):
et ibi per “benedicere pani et aquis” in sensu interno spirituali significatur fructificatio boni et multiplicatio veri: “panis” significat omne bonum caeli et ecclesiae, et “aquae” omnia vera illius boni: per “amovere morbos” significatur removere mala et falsa quae ab inferno, nam haec sunt morbi in spirituali sensu: et per “possidere terram a mari Suph ad fluvium Euphratem” significatur ecclesia cum omni ejus extensione, quae a Domino illis qui Ipsi per Divinum Verum conjunguntur. Illa autem quae a parte hominis erunt, memorantur in tribus capitibus quae praecedunt, ac in supra allato loco in summa intelliguntur per “verba Jehovae et judicia,” quae Moses, descendens e Monte Sinai, renuntiavit populo, ad quae populus una voce dixit, “Omnia verba quae locutus est Jehovah, faciemus et auscultabimus.” Inde erat quod Moses diviserit sanguinem holocausti, ac dimidium ejus, quod erat pro Domino, reliquerit in crateribus, et dimidium ejus sparserit super populum.

[13] Quod per Divinum Verum fiat conjunctio Domini cum hominibus, etiam intelligitur per “sanguinem” apud Evangelistas,
Jesus “accipiens poculum,…. [dedit illis,] dicens, Bibite ex eo omnes hic est sanguis meus, ille novi foederis” (Matth. xxvi. 27 [,28]; Marc. xiv. (1)23, 24; Luc. xxii. 20):
hic sanguis vocatur “sanguis novi foederis,” quia “sanguis” significat Divinum Verum procedens a Domino, ac “foedus” conjunctionem. (Quod “sanguis” significet Divinum Verum procedens a Domino, receptum ab homine, videatur supra, n. 329,476; et quod “bibere” significet recipere, appropriare sibi, et sic conjungi, etiam supra, n. 617.)

[14] Similiter apud Sachariam,
“Per sanguinem foederis tui, emittam vinctos tuos e fovea, in qua non aqua” (ix 11):
haec de Domino, de quo in illo capite manifeste agitur; et per “sanguinem foederis” intelligitur (ut supra) Divinum Verum, per quod cum Domino conjunctio: quinam per “vinctos in fovea, in qua non aqua,” intelliguntur, videatur supra (n. 537(b)).

[15] Quoniam Dominus sanguinem suum, per quem intelligitur Divinum Verum procedens ab Ipso, vocabat “sanguinem foederis novi,” paucis etiam dicetur quid per “foedus vetus,” et quid per “foedus novum” intelligitur. Per “vetus foedus” intelligitur conjunctio per Divinum Verum quale datum fuit filiis Israelis, quod erat externum, et inde repraesentativum Divini Veri interni; non aliud illis Divinum Verum fuit, quia non aliud recipere potuerunt; fuerunt enim homines externi et naturales, et non interni seu spirituales, ut constare potest ex eo, quod illi, qui de adventu Domini aliquid sciverunt, non aliud cogitaverint de Ipso quam quod futurus rex, qui illos eveheret super omnes populos in universo, et sic qui stabiliret regnum in terris apud illos, et non in caelis et inde in terris apud omnes qui credunt in Ipsum: quare “vetus foedus” fuit conjunctio per tale Divinum Verum quale continetur in Libris Mosis, et dictum fuit “praecepta,” “judicia” et “statuta;” in quibus tamen intus latuit Divinum Verum quale est in caelo, quod est internum et spirituale. Hoc Divinum Verum apertum est a Domino cum fuit in mundo; et quia per id solum est conjunctio Domini cum hominibus, ideo id intelligitur per “novum foedus,” et quoque id intelligitur per “sanguinem Ipsius,” qui inde vocatur “Sanguis novi foederis;” simile etiam intelligitur per “vinum.”

[16] De novo hoc foedere, quod ineundum erat cum Domino quando in mundum venturus est, in Verbo Veteris Foederis passim agitur: –Ut apud Jeremiam,
“Ecce dies venientes,…quibus pangam cum domo Israelis, et cum domo Jehudae, foedus novum; non sicut foedus quod pepigi cum patribus vestris quia illi irritum reddiderunt foedus meum:….sed hoc foedus, quod pangam cum domo Israelis post dies hos;….dabo legem meam in medio eorum, et super cor illorum scribam illam, et ero illis in Deum, et erunt Mihi in populum; neque docebunt vir amplius socium suum, aut vir fratrem suum, dicendo, Cognoscite Jehovam; omnes enim cognoscent Me, a minimo eorum usque ad maximum eorum” (xxxi. 31-34):
quod Jehovah, hoc est, Dominus, “pacturus sit cum domo Israelis et cum domo Jehudae foedus novum,” non intelligitur quod pacturus sit cum filiis Israelis et cum Jehuda, sed cum omnibus qui in veris doctrinae et in bono amoris in Dominum a Domino sunt; quod hi per “filios Israelis” et per “Jehudam” in Verbo intelligantur, videatur supra (n. 433); quod per “dies venientes” intelligatur adventus Domini, patet: quod conjunctio cum Domino tunc futura sit per Divinum Verum internum et spirituale, intelligitur per haec, “Hoc foedus quod pangam cum domo Israelis post dies hos; dabo legem meam in medio eorum, et super cor illorum scribam illam;” per quae significatur quod recepturi Divinum Verum intus in se; nam Divinum Verum spirituale recipitur intus ab homine, aliter quam apud filios Israelis et Judaeos, qui receperunt illud ab extra; nam cum homo Divinum Verum recipit intra se, hoc est, facit illud amoris sui et inde vitae suae, tunc scitur verum ex ipso vero, quoniam Dominus in suum verum apud hominem influit et docet; hoc intelligitur per haec verba, “Non docebunt amplius vir socium suum ac vir fratrem suum, dicendo, Cognoscite Jehovam; omnes enim cognoscent Me a minimo usque ad maximum:” ipsa conjunctio per id, quae significatur per “foedus novum,” intelligitur per “Ero illis in Deum, et illi erunt Mihi in populum.”

[17] Apud eundem,
“Erunt Mihi in populum, et Ego ero illis in Deum, et dabo iis cor unum et viam unam, ad timendum Me omnibus diebus;….et feriam illis foedus aeternum, quod non aversurus Me sim a post eos, ut benefaciam iis, et timorem meum dabo in cor eorum, ut non recedant ab apud Me” (xxxii. 38-40):
haec etiam de Domino, et de novo foedere cum Ipso; conjunctio per id intelligitur per “Ero illis in Deum et erunt Mihi in populum,” et ulterius describitur per quod “daturus iis cor unum et viam unam, ad timendum Ipsum omnibus diebus,” et quod “non aversurus sit Se a post illos,” et quod “timorem daturus in cor eorum, ut non recedant ab apud Ipsum;” per “cor unum” et per “viam unam ad timendum Me,” significatur una voluntas boni et unus intellectus veri ad colendum Dominum; quia conjunctio reciproca est, Domini cum illis, et illorum cum Domino, dicitur quod “non aversurus sit Se a post illos, ut benefaciam iis, et quod “non recedent ab apud Me.” Inde patet quid per “foedus aeternum,” quod initurus est cum illis, significatur, nempe conjunctio per Divinum Verum spirituale, quod receptum facit vitam hominis; unde fit conjunctio aeterna.

[18] Apud Ezechielem,
“Excitabo super illos Pastorem unum qui pascet eos, Servum meum Davidem:….Ego Jehovah ero illis in Deum, et Servus meus David Princeps in medio eorum;….tunc excidam iis foedus pacis, cessare faciam feram malam, ut habitent in deserto confidenter, et dormiant in silvis” (xxxiv. 23-25):
haec etiam de Domino; et per “Davidem” qui pascet eos, et qui Princeps in medio eorum erit, intelligitur Dominus quoad Divinum Verum, qui “Servus” vocatur ab inservire: conjunctio cum Domino per Divinum Verum, intelligitur per “foedus” quod illis excidet; id vocatur “foedus pacis” ex eo, quod homini per conjunctionem cum Domino sit pax ab infestatione mali et falsi ex inferno: ideo etiam dicitur, “Cessare faciam feram malam, ut habitent in deserto confidenter, et dormiant in silvis;” per “feram malam” intelligitur falsum et malum ex inferno, et per “habitare in deserto confidenter, et dormire in silvis,” significatur quod tuti erunt ab omni infestatione illorum ubivis.

[19] Apud eundem,
“Servus meus David erit Rex super illos, ut Pastor unus sit omnibus illis;….et pangam illis foedus pacis, foedus aeternitatis erit cum illis, et dabo illos, et multiplicabo illos; et ponam sanctuarium meum in medio illorum in aeternum, et habitaculum meum apud illos, et ero illis in Deum, et erunt Mihi in populum” (xxxvii. 24, 26, 27):
etiam hic per “Davidem” intelligitur Dominus, nam quod non David venturus sit, qui erit rex et pastor eorum, patet; sed Dominus “Rex” vocatur ex Divino Vero, hoc enim est regium Domini, ac Divinum Bonum est sacerdotale Ipsius; et Dominus “Pastor” vocatur, quia pascet illos Divino Vero, et per id ducet ad bonum amoris, et sic ad Se; et quia inde conjunctio, dicitur “Pangam illis foedus pacis, foedus aeternitatis;” quid significat “foedus pacis,” mox supra dictum est, tum quod conjunctio intelligatur per “Ero illis in Deum, et illi erunt Mihi in populum:” per “sanctuarium” quod ponetur in medio eorum, et per “habitaculum” quod erit apud illos, significatur quod caelum et ecclesia, quae “sanctuarium” dicuntur ex bono amoris, et “habitaculum” ex veris illius boni, nam Dominus habitat in veris ex bono.

[20] Apud Hoscheam,
“Feriam illis foedus in die illo cum fera agri, cum avi caelorum, et reptili terrae; et arcum, et gladium et bellum frangam de terra, et cubare faciam eos secure, et desponsabo te Mihi in aeternum (ii. 18, 19):
haec de instauratione novae ecclesiae a Domino: quod tunc Dominus non facturus sit foedus cum fera agri, cum avi caelorum, et cum reptili terrae, patet; quare per illa significantur talia quae apud hominem sunt; per “feram agri” affectio veri et boni, per “avem caelorum” cogitatio spiritualis, et per “reptile terrae” scientificum naturalis hominis; (quid per reliqua significatur, videatur supra, n. 650 😉 inde patet quod “foedus,” quod Dominus pacturus est, sit foedus spirituale, seu foedus per spirituale verum, et non foedus per naturale verum, per quod cum filiis Israelis pactus est; hoc itaque est “foedus vetus,” et illud “foedus novum.”

[21] Quoniam per “Legem,” quae a Domino promulgata est e Monte Sinai, in lato sensu significatur Verbum, ideo etiam tabulae, quibus Lex illa inscripta fuit, vocantur “tabulae foederis,” apud Mosen,
“Ascendi in montem ad accipiendum tabulas lapidum, tabulas foederis, quod excidit Jehovah vobiscum;….a fine quadraginta dierum et quadraginta noctium dedit mihi Jehovah duas tabulas lapidum, tabulas foederis” (Deutr. ix. 9, 11):
per “tabulas” illas, hoc est, per “Legem” illis inscriptam, intelligitur Divinum Verum, per quod conjunctio cum Domino; ex qua conjunctione vocantur “tabulae foederis:” et quia omnis conjunctio, sicut foedus, fit a parte unius et a parte alterius, ita vicissim utrinque, ideo tabulae illae binae fuerunt, et ex lapide; quod ex lapide, erat quia per “lapidem” etiam significatur Divinum Verum in ultimis (videatur in Arcanis Caelestibus, n. 643, 3720, 6426, 8607, 10376). Inde est quod arca, in qua tabulae illae repositae fuerunt, dicta sit “arca foederis,” et quod illa apud filios Israelis fuerit sanctissima cultus, de qua videatur articulus praecedens.

[22] Tertio, Quod praecepta, judicia et statuta, filiis Israelis mandata, fuerint illis foedus, quia per illa fuit tunc conjunctio cum Domino, constare potest ex sequentibus locis: –Apud Mosen,
“Si in statutis meis ambulaveritis, et praecepta mea observaveritis et feceritis ea respiciam ad vos,….et fructificabo vos et multiplicabo vos, et confirmabo foedus meum vobiscum. ….At si statuta mea reprobaveritis, ut non faciatis omnia praecepta mea dum irritum feceritis foedus meum,” contrarium faciam vobis (Levit. xxvi. 3, 9, 15, seq.):
in capite praecedente exponuntur statuta et praecepta quae observaturi erant et facturi; et in hoc capite bona quibus gavisuri si praecepta et statuta illa custodirent, et postea mala quae super illos ventura sunt si non custodirent: sed bona quibus gavisuri erant fuerunt bona terrestria et mundana, similiter mala, ex causa quia terrestres et naturales homines fuerunt, et non caelestes et spirituales; et inde nec sciverunt aliquid de bonis quae interius afficiunt hominem, nec de malis quae interius affligunt illum; sed usque externa, quae observare tenebantur, erant talia quae intus in se continerent caelestia et spiritualia, per quae ipsa conjunctio est cum Domino; et quia haec percipiebantur in caelo, ideo externa, quae observaturi erant filii Israelis, vocantur “foedus.” (Sed qualis conjunctio Domini cum filiis Israelis per illa fuit, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae n. 248.)

[23] Similia per “foedus” intelliguntur in sequentibus locis: –Apud Mosen,
“Dixit Jehovah ad Mosen, Scribe tibi verba haec, quia super ore verborum horum pepigi tecum foedus et cum Israele” (Exod. xxxiv. 27):
apud eundem,
“Custodite verba foederis hujus, et facite ea vos stantes hodie hic,….capita vestra, tribus vestrae,…moderatores vestri, et omnis vir Israelis ad transeundum in foedus Jehovae…, et in juramentum Ipsius, quod Jehovah Deus.. excidens tecum hodie, ut constituat te hodie..in populum, et Ipse sit tibi in Deum;….non vobiscum solis excido foedus hoc et juramentum..,sed etiam cum omni….qui non hic vobiscum hodie” (Deutr. xxix. 8. 9, 11-14 [B. A. 9, 10, 12-15]);
in Libro Secundo Regum,
Rex Joschia “misit, et congregarunt se ad eum omnes seniores Jehudae et Hierosolymae: et ascendit rex Domum Jehovae, et omnis vir Jehudae, et omnes habitatores Hierosolymae cum eo, tum sacerdotes et prophetae, et totus populus a parvo usque ad magnum; et legit in auribus eorum omnia verba Libri foederis inventi in Domo Jehovae; et stetit rex ad columnam, et pepigit foedus coram Jehovah, ad eundum post Jehovam, et ad custodiendum praecepta Ipsius et testimonia Ipsius, et statuta Ipsius, omni corde et omni anima, ad stabiliendum omnia verba foederis hujus scripta super libro hoc: et stetit omnis populus in foedere” (xxiii. 1-3):
et praeter alibi (Ut Jerem. xxii. 8, 9; cap. xxxiii. 20-22; cap. l. 5: Ezech. xvi. 8: Malach. ii. 14: Psalm. lxxviii. 37; Ps. l. 5, 16; Ps. ciii. 17, 18; Ps. cv. 8, 9; Ps. cvi. 45; Ps. cxi. 5, 9: Deutr. xvii. 2: 1 Reg. xix. 14): in quibus locis nominatur “foedus,” et per illud significantur externa, quae filii Israelis observaturi erant.

[24] Quod autem foedus attinet quod Dominus pepigit cum Abrahamo, Isaco, Jacobo, non fuit sicut foedus quod pepigit cum posteris ex Jacobo, sed fuit foedus a parte Domini quod multiplicaretur semen eorum, et daretur ei terra Canaan, et a parte Abrahami, Isaci et Jacobi, ut circumcideretur omnis masculus: quod aliud foedus fuerit cum posteris Jacobi, constat apud Mosen,
“Jehovah Deus..excidit nobiscum foedus in Chorebo; non cum patribus nostris excidit Jehovah foedus hoc, sed cum nobis” (Deutr. v. 2, 3).
De hoc foedere ita legitur apud Mosen,
“Jehovah eduxit” Abrahamum “foras, et dixit, Specta versus caelum, et numera stellas;….et dixit illi, Ita erit semen tuum: et dixit ad illum, Accipe tibi..vitulam triennem, et capram triennem, et arietem triennem, et turturem et pullum;….ac partitus est illa in medium, et dedit quamvis partem suam obviam alteri, et volucrem non partitus. ….Et sol occidit, et caligo facta est, et ecce furnus fumi et fax ignis transivit inter segmenta. In die illo pepigit Jehovah cum (1)Abrahamo foedus, dicendo, Semini tuo dabo terram hanc a fluvio Aegypti usque ad fluvium magnum Euphratem” (Gen. xv. 5-18);
et postea,
“Dabo foedus meum inter Me et inter te, et multiplicabo te in valde valde;….Ego, ecce foedus meum cum te, et eris in patrem multitudinis gentium;….et fructificabo temet:….et dabo tibi et semini tuo post te terram peregrinationum tuarum, omnem terram Canaan, in possessionem aeternam….. Hoc foedus meum, quod custodietis inter Me et inter vos, et inter semen tuum post te; circumcidetur vobis omnis masculus;….qui non circumciditur carne praeputii, excidetur anima illa ex populis suis; foedus meum irritum fecit:….et foedus meum erigam cum Isaco, quem pariet tibi Sarah” (Gen. xvii. 1-21).
Ex his constare potest quale foedus initum est cum Abrahamo, nempe quod “valde multiplicaretur semen ejus,” et quod “daretur illi terra Canaan in possessionem.” Ipsa praecepta, judicia et statuta, per quae foedus, non memorantur; sed usque significantur per “vitulam, capram et arietem triennes,” et per “turturem et pullum columbarum,” per illa enim animalia significantur talia quae ecclesiae sunt; et per ipsam “terram Canaanem” significatur ecclesia. Et quia praevidit Dominus quod posteri Abrahami ex Jacobo non custodituri essent foedus, inde apparuit Abrahamo “furnus fumi” et fax ignis transiens inter segmenta;” et per “furnum fumi” significatur densum falsum, et per “facem ignis” dirum malum, in quibus futuri posteri ex Jacobo; quod etiam confirmatur apud Jeremiam (cap. xxxiii. vers. 18-20). Quod “Abram partitus sit vitulam, capram et arietem, et dederit quamvis partem obviam alteri,” erat secundum rituale foederum, quae sunt inter duos. (Sed haec plene explicata videantur in Arcanis Caelestibus, a n. (1)1783 ad 1862.)

[25] Quod foedus factum sit per circumcisionem, erat quia circumcisio repraesentabat purificationem ab amoribus sui et mundi, qui sunt amores corporei et terrestres, ac remotionem eorum; quare etiam circumcisio facta est per gladiolum ex lapide, per quem significatur verum doctrinae, per quod fit omnis purificatio a malis et falsis ac remotio eorum. (Sed singula quae de illo foedere in eo capite scripta sunt, etiam in Arcanis Caelestibus explicata sunt, an. 1987 ad 2095: et de circumcisione, n. 2039 fin., 2046 fin., 2632, 2799, 4462, 7044, 8093, ibi.) Ast quia per “Abrahamum,” “Isacum” et “Jacobum” in sensu interno intelligitur Dominus, inde per “semen” illorum significantur omnes qui ab ecclesia Domini sunt, quae ecclesia etiam intelligitur per “terram Canaanem,” quam semen illorum hereditaturum erat.

[26] Fuit etiam foedus initum cum Noacho,
Quod non perirent amplius homines per aquas diluvii, et quod arcus in nube esset in signum illius foederis (Gen. vi. 17, 18; cap. ix. 9-17):
quod etiam id foedus involvat conjunctionem Domini per Divinum Verum, constare potest ab explicatione eorum in Arcanis Caelestibus (n, 659-675, et n. 1022-1059); quod “arcus in nube,” seu iris, ibi significet regenerationem, quae fit per Divinum Verum, et per vitam secundum illud, et quod inde sit quod ille arcus assumptus sit in signum foederis, videatur etiam ibi (n, 1042).

[27] Quarto, Quod praeterea quicquid conjungit, dictum sit foedus; ut Sabbathum, apud Mosen,
“Servabunt filii Israelis Sabbathum….in generationes suas, foedus saeculi” (Exod. xxxi. 16):
quod Sabbathum dicatur “foedus saeculi,” erat quia “Sabbathum” in supremo sensu significavit unionem Divini cum Humano in Domino, ac in sensu respectivo conjunctionem Domini cum caelo et ecclesia, et in universali sensu conjunctionem boni et veri, quae conjunctio vocatur conjugium caeleste: “quies in die Sabbathi” inde significavit statum unionis illius et conjunctionis illius, quia per illum Domino pax et quies, et per illum etiam pax et salus in caelis et in terris. (Quod illa per “Sabbathum,” et per “quietem” tunc significentur, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 8494, 8495, 8510, 10356, 10360, 10367, 10370, (2)10374, 10668, 10730.)

[28] Quod sal in sacrificiis dicatur “sal foederis,” etiam apud Mosen,
“Non cessare facies salem foederis Dei tui super munere tuo, super omni munere tuo offeres salem” (Levit. ii. 13):
quod sal super munere dicatur “sal foederis,” erat causa quia per “salem” significatur desiderium veri ad bonum, ex quo conjunctio utriusque (de qua salis significatione videatur in Arcanis Caelestibus, n. 9207).

[29] Quod uxor dicatur “uxor foederis,” apud Malachiam,
“Jehovah testificatus est inter te et inter uxorem juventutis tuae, contra quam tu perfide egisti, cum illa socia tua et uxor foederis tui” (ii. 14):
uxor ibi vocatur “uxor foederis” ex conjunctione cum suo viro; at per “uxorem” ibi significatur ecclesia, et per “uxorem juventutis” Ecclesia Antiqua, contra quam Ecclesia Judaica perfide egisse dicitur; et quia utraque repraesentativa fuit, et in eo similes, et sic forent conjunctae, ideo dicitur, “cum illa socia tua et uxor foederis tui.”

[30] Quod “foedus cum lapidibus agri,” dicatur apud Hiobum,
“A fera agri non timebis, nam cum lapidibus agri foedus tuum, et fera agri pacifica erit tibi” (v. 22, 23):
per “foedus cum lapidibus agri” significatur conjunctio cum veris ecclesiae, nam “lapides” significant vera, “ager” ecclesiam, et “foedus” conjunctionem; per “feram agri” significatur amor falsi, a qua fera “non timebis,” et quae “pacifica erit,” quando conjunctio per vera est cum ecclesia.

[31] Dicitur etiam “foedus cum feris et avibus,” apud Hoscheam,
“Feriam illis foedus in die illo cum fera agri, cum ave caelorum, et cum reptili terrae” (ii. 18);
et apud Mosen,
“Dixit Deus ad Noachum,….Ecce Ego erigo foedus meum vobiscum,….et cum omni anima viva quae cum vobis, ad avem, ad bestiam et ad omnem feram terrae vobiscum, ab omnibus egredientibus area, quoad omnem feram terrae” (Gen. ix. 9, 10):
per “foedus cum bestia, fera, avi et cum reptili terrae,” significatur conjunctio cum talibus apud hominem quae significantur per illa, per “bestiam” enim significatur affectio boni, per “feram” affectio veri, per “avem” cogitativum, et per “reptile terrae” scientificum, quod ex affectionibus illis vivit.

[32] Dicitur etiam “foedus cum morte,” apud Esaiam,
“Dixistis, Excidimus foedus cum morte, et cum inferno fecimus Visionem:….abolebitur foedus vestrum cum morte, et visio vestra cum inferno non consistet” (xxviii. 15, 18):
“excidere foedus cum morte” significat conjunctionem per falsum ex inferno, ex quo homo spiritualiter moritur; “facere visionem cum inferno” Significat divinationem quasi propheticam ex inferno. Ex his nunc in serie allatis constare potest quod per “foedus,” ubi agitur de Domino, significetur conjunctio per Divinum Verum. Est quidem conjunctio cum Ipso per bonum amoris; sed quia Dominus influit apud hominem per bonum in vera, unde homini est affectio veri, et homo recipit bonum Domini in veris, ex quibus est illi agnitio, confessio et adoratio Domini, inde bonum amoris per verum conjungit, comparative sicut calor solis tempore veri et aestatis cum fructificationibus terrae.

702. “Et facta sunt fulgura, voces et tonitrua.” –Quod significet tunc in inferioribus, ubi mali, conflictus et turbae cogitationum et ratiocinationes ex malis et falsis de bonis et veris, constat ex significatione “fulgurum, vocum et tonitruum,” quod sint illustrationes, cogitationes et perceptiones (de qua supra, n. 273); et in opposito sensu, ut hic, conflictus et turbae cogitationum, et ratiocinationes ex malis et falsis de bonis et veris ecclesiae (de qua etiam supra, n. 498). In sensu stricto per “fulgura” significantur caligationes intellectus, per “voces” ratiocinationes, et per “tonitrua” conclusa falsi ex malo; et quia ex illis, secundum statum interiorum apud illos, tunc fiunt conflictus et turbae affectionum et cogitationum, et inde ratiocinationes ex malis et falsis de bonis et veris ecclesiae, ideo haec ex serie consequente a praecedentibus per illa verba significantur. Quod “fulgura, voces et tonitrua,” tum etiam “terrae motus et grando” exstiterint in inferioribus, patet ex eo, quod in superioribus visum sit “templum,” et visa sit “arca foederis in templo,” per quae significatur apparitio novi caeli ubi cultus Domini, et repraesentatio Divini Veri per quod conjunctio, ut ex praecedentium explicatione constare potest; ex quibus sequitur quod illa exstiterint in inferioribus per influxum e caelis superioribus. Quod talia exstiterint in inferioribus per influxum e caelis superioribus, elucidatum est prius: sed quia talia sunt quae non cadunt in alicujus intellectum, nisi per vivam revelationem et inde cognitionem de influxu superiorum in inferiora in mundo spirituali, haec quia mihi revelata sunt, et inde cognita, velim hoc arcanum breviter exponere.

[2] In mundo spirituali, per quem intelliguntur et caeli et inferna, talis est ordinatio quod caeli sint sicut expansa, unum supra alterum, et quod sub caelis sit mundus spirituum, et quod sub hoc sint inferna, unum infra alterum: secundum successivam hanc ordinationem fit influxus a Domino, ita per caelum intimum in medium, et per hoc in ultimum, et ex illis in suo ordine in inferna quae subjacent. Mundus spirituum est medius, et recipit influxum tam e caelis quam ex infernis, quisque ibi secundum statum suae vitae.

[3] Sed illa ordinatio caelorum et infernorum mutationes subiit ab uno judicio ad alterum, per id, quod homines qui e terris alluerunt, ex quibus caeli et inferna, diversis affectionibus fuerint, quidam spirituales seu interni minus et magis, quidam naturales seu externi minus et magis. Et quia Dominus nemini malum facit, sed omnibus bonum, ideo permisit ut illi qui moralem et quasi spiritualem vitam in externis ex more et assuetudine in mundo egerunt, utcunque interius fuerunt conjuncti cum inferno, sibi in mundo spirituum formarent instar caeli variis in locis; et tunc ordinationes caelorum supra illos, et infernorum infra illos, dispositae sunt ut interiora illorum, per quae conjuncti fuerunt inferno, quantum possibile fuit, clausa tenerentur, et exteriora, per quae conjuncti fuerunt ultimo caelo, aperta: et tunc provisum fuit ne superiores caeli immediate influerent, nam per influxum immediatum aperirentur interiora illorum, quae infernalia, et clauderentur exteriora quae sicut spiritualia apparuerunt; influxus enim caelorum superiorum est in interiora, quae propria spirituum sunt, et non in exteriora, quae non propria illorum sunt.

[4] Quando autem tales quasi caeli in tantum multiplicati sunt, et inde influxus ex infernis praevalere coepit super influxum e caelis, et per id caelum ultimum, quod cum illis conjunctum fuit, incepit labefactari, tunc imminuit ultimum judicium, et per vices facta est separatio malorum a bonis in (1)novis illis quasi caelis, et hoc per influxum immediatum e caelis superioribus; et per illum influxum aperta sunt illorum interiora, quae fuerunt infernalia, et clausa exteriora quae fuerunt sicut spiritualia, ut supra dictum est. Ex his nunc patet unde erat quod apparuerit “templum” et “arca in templo;” per quae significatur Divinum Verum, quo illustrati fuerunt caeli superiores, e quibus influxus fieret in inferiora ubi erant mali: ex hoc influxu factum est quod in inferioribus, ubi mali, visa sint “fulgura,” auditae sint “voces et tonitrua,” tum quod facti “terrae motus,” et depluerit “grando.” Influxus e caelis, hoc est, per caelos a Domino, non est nisi amoris boni et affectionis veri, sed vertitur ille apud malos in talia quae correspondent illorum malis et inde falsis, ita quae correspondent illorum amori mali et affectioni falsi; et quia conflictus et turbae cogitationum et ratiocinationes ex malis et falsis de bonis et veris ecclesiae, in quibus fuerunt, correspondent “fulguribus,” “vocibus,” et “tonitribus,” ideo haec sunt per quae significantur illa: hic enim agitur de statu caeli, qualis futurus est proxime ante ultimum judicium. Quod conflictus et turbae cogitationum et ratiocinationes ex malis et falsis de bonis et veris ecclesiae existant apud illos qui interius mali sunt, et exterius apparent boni, postquam aperta sunt illorum interiora et clausa exteriora, est ex conflictu interiorum illorum cum exterioribus in primo statu separationis; sed ut primum exteriora prorsus clausa sunt, ac illi relicti sunt suis interioribus, tunc cessat conflictus; sunt enim tunc plane in amore sui mali et in affectione sui falsi, et inde in suae vitae jucundo; quare tunc se dejiciunt in infernum ad sui similes, quod fit die ultimi judicii.

703. “Et terrae motus.” –Quod significet mutationes status quoad illa quae caeli et ecclesiae sunt apud illos, constat ex significatione “terrae motus,” quod sit mutatio status ecclesiae, de qua supra (n, 400). Quod in mundo spirituali sint terrae, colles, montes, et quod illi concutiantur, quando status ecclesiae apud illos mutatur in malum et in falsum, et quod illi terrae motus intelligantur per “terrae motus” de quibus dicitur in Verbo, etiam supra (n, 400, 499).

704. “Et grando magna.” –Quod significet falsum infernale destruens vera et bona ecclesiae, constat ex significatione “grandinis,” quod sit falsum infernale destruens vera ecclesiae (de qua supra, n. 503); et quia dicitur “grando magna,” et “magnum” praedicatur de bono, et “multum” de vero (videatur etiam supra, n. [652 [a],] 696), inde “grando magna” etiam significat falsum infernale destruens bona ecclesiae. Quod praeter “fulgura, tonitrua et terrae motus,” etiam visa sit “grando magna,” est quia in mundo spirituali apparent omnia quae ,in mundo naturali, sicut nimbi, nubes, pluviae, nix et grando, quae quidem sunt apparentiae sed reales, oriundae ex correspondentiis; nam Divina caelestia et spiritualia, quae propria sunt affectionum et inde cogitationum, ita boni amoris et veri illius boni, apud angelos, cum descendunt in sphaeram proxime inferiorem, induunt formas naturalium similes, ac ita se sistunt coram oculis videndas; ita formantur correspondentiae: similiter fulgura, tonitrua, et grando; haec nempe grando formatur ex defluxu Divini Veri, ubi sunt mali, qui per ratiocinia concludunt falsa, et per illa impugnant vera ac destruunt illa: cum enim Divinum Verum e caelis influit in sphaeram quae est circum malos et apparet sicut nimbus formata ex malis affectionibus et inde falsis cogitationum illorum, tunc influxus ille vertitur in varia, ac in grandinem apud illos qui ex malis et falsis cogitant contra bona et vera caeli et ecclesiae, ac vehementer impugnant illa: causa est quia affectiones et inde cogitationes illorum, quae sunt falsi contra vera, sunt absque omni calore caelesti; inde concrescit pluvia, quae etiam subinde e caelis in inferiora delabitur, in nivem aut in grandinem, et grando illa destruit omnia quae apud illos virent et crescunt, et quoque habitationes illorum, prorsus sicut legitur de grandine in Aegypto: causa quod destruat, est quia “illa quae virent et crescunt” significant vera ecclesiae, et “habitationes” bona ejus, quae illi apud se destruunt: hoc fit, ut supra dictum est, ex correspondentia. Grando apparet etiam concreta in partes majores et minores secundum impugnationes fortiores et leniores veri per falsa; majores partes vocantur in Verbo “lapides grandinis,” quia per “lapides” etiam significantur falsa. Ex his nunc constare potest unde est quod per “grandinem magnam” significetur falsum infernale destruens vera et bona ecclesiae.

CAPUT XII.
|1.| Et signum magnum visum est in caelo; mulier circumdata sole, et luna sub pedibus ejus, et super capite ejus corona stellarum duodecim.
2. Et in utero habens clamavit parturiens, et cruciata parere.
3. Et visum est aliud signum in caelo; et ecce draco magnus rufus, habens capita septem, et cornua decem, et super capitibus suis diademata septem.
4. Et cauda sua traxit tertiam partem stellarum caeli, et projecit illas in terram; et draco stetit coram muliere futura parere ut postquam pepererit, fetum ejus devoraret.
5. Et peperit filium masculum, qui futurus pascere omnes gentes virga ferrea; et raptus est fetus ejus ad Deum et thronum Ipsius.
6. Et mulier fugit in desertum, ubi habet locum praeparatum a Deo, ut ibi alant eam diebus mille ducentis sexaginta.
7. Et factum est bellum in caelo; Michael et angeli ejus pugnarunt cum dracone, et draco pugnavit et angeli ejus.
8. Et non praevaluerunt, et non locus inventus eorum amplius in caelo.
9. Et projectus est draco ille magnus, ille serpens antiquus, vocatus diabolus et satanas, seducens universum orbem, projectus est in terram, et angeli ejus cum illo projecti sunt.
10. Et audivi vocem magnam dicentem in caelo, Nunc facta est salus et potentia et regnum Dei nostri, et potestas Christi Ipsius, quia projectus est accusator fratrum nostrorum, accusans illos coram Deo nostro dies et noctes.
11. Et illi vicerunt eum per sanguinem Agni, et per verbum testimonii illorum, et non dilexerunt animam suam usque ad mortem.
12. Propter hoc gaudete, caeli, et in illis habitantes vae habitantibus terram et mare, quia descendit diabolus ad vos, habens iram magnam, sciens quod exiguum tempus habeat.
13. Et cum vidit draco quod projectus in terram, persecutus est mulierem quae peperit filium.
14. Et datae mulieri duae alae aquilae magnae, ut volaret in desertum in locum suum, ubi aleretur ibi tempus et tempora et dimidium temporis a facie serpentis.
15. Et ejecit serpens post mulierem ex ore suo aquam tanquam flumen, ut illam a flumine absorptam faceret.
16. Et adjuvit terra mulierem, et aperuit terra os suum, et deglutivit flumen quod ejecit draco ex ore suo.
17. Et iratus est draco contra mulierem, et abivit facere bellum cum reliquis seminis ejus, observantibus mandata Dei, et habentibus testimonium Jesu Christi.
18 [B.A. xiii. 1]. Et steti supra arenam maris.

705. EXPLICATIO.
VERSUS 1, 2.
“Et signum magnum visum est in caelo; mulier circumdata sole, et luna sub pedibus ejus, et super capite ejus corona stellarum duodecim. Et in utero habens clamavit parturiens, et cruciata parere.”
1. “Et signum magnum visum est in caelo,” significat testificationem Divinam de futura ecclesia, et de receptione doctrinae ejus, et a quibus impugnabitur [n. 706]; “mulier circumdata sole,” significat ecclesiam apud illos qui in amore in Dominum sunt, et inde in amore erga proximum [n. 707]; “et luna sub pedibus ejus,” significat fidem apud illos qui [{1}naturales sunt, et] in charitate [n. 708]; [“et super capite ejus corona stellarum duodecim,” significat sapientiam et intelligentiam illorum qui ad ea ecclesia, per doctrinalia et cognitiones omnium veri et boni ex Verbo] [n. 709].
2. “Et in utero habens,” significat nascentem doctrinam ex bono amoris caelestis [n. 710]; “{2}clamavit parturiens, et cruciata parere” significat non receptionem ab illis qui in ecclesia, et resistentiam illorum qui in fide separata a charitate sunt [n. 711].

706. [Vers. 1.] “Et signum magnum visum est in caelo.” Quod significet testificationem Divinam de futura ecclesia, et de receptione doctrinae ejus, et a quibus impugnabitur, constat ex significatione “signi magni in caelo,” quod sit manifestatio et testificatio Divina; quod sit de ecclesia et de receptione doctrinae ejus, tum de impugnatione ejus, constat ex sequentibus: per “mulierem” enim intelligitur ecclesia, per “filium ejus masculum” doctrina, ac per “draconem et angelos,” et dein per “bestias,” intelliguntur qui ecclesiam et doctrinam ejus impugnaturi sunt. Quod visio illa dicatur “signum magnum” est quia per “signum,” intelligitur manifestatio Divina de futuris et testificatio, hic de futura ecclesia et ejus doctrina, et quoque de impugnatione ejus ab illis qui per “draconem” et per “bestias” intelliguntur; haec vocatur “signum” ex eo, quia manifestat et intestatur. In Verbo multis in locis dicitur “signum” et “miraculum;” et per “signum” intelligitur id quod indicat, testatur et persuadet de re quaesita, at per “miraculum” intelligitur id quod excitat, percellit et stuporem inducit; ita signum intellectum et fidem movet, et miraculum voluntatem et ejus affectionem; nam voluntas et ejus affectio est quae excitatur, percellitur et obstupet, ac intellectus et ejus fides est quae persuadetur, cui indicatur, et pro qua testificatio fit.

[2] Quod signum et miraculum differant, constare potest ex eo, quod Judaei, tametsi tot miracula a Domino facta viderunt, usque ab Ipso petierint signa; et quoque ex eo, quod prodigia facta in Aegypto et in deserto dicantur nunc “signa” nunc “miracula,” et quoque utrumque; ac praeterea constat ex eo, quod in Verbi singulis sit conjugium veri et boni, proinde etiam intellectus et voluntatis, nam verum est intellectus et bonum est voluntatis, et inde quoque signa ibi se referunt ad illa quae veri, ita quae fidei et intellectus sunt, ac miracula ad illa quae boni, ita quae affectionis et voluntatis sunt; inde nunc patet quid per “signa” et quid per “miracula,” ubi utraque nominantur in Verbo, in specie intelligitur, ut in sequentibus locis: – Apud Mosen,
“Obdurabo cor Pharaonis, ut multiplicem signa mea et miracula mea in tetra Aegypti” (Exod. {1}vii. 3);
apud eundem,
“Dedit Jehovah signa et miracula magna et mala in Aegypto, in Pharaone, et in omni {2}domo ejus” (Deutr. vi. 22);
apud eundem,
Tentavit “Jehovah venire ad accipiendum Sibi gentem e medio gentis per miracula, per signa, et per stupenda” (Deutr. iv. 34);
apud Davidem,
“Non meminerunt… diei, ….quo Jehovah posuit in Aegypto signa.., et prodigia.. in agro Zoanis” (Ps. lxxviii. 42, 43);
apud eundem,
“Posuerunt inter eos verba signorum {3}Ipsius, et miracula in terra chami” (Ps. cv. 27);
apud eundem,
“Misit signa et miracula in medium tui, Aegypte, in Pharaonem, et omnes servos ejus” (Ps. cxxxv. 9);
apud Jeremiam,
“Qui posuisti signa et miracula in terra Aegypti, et usque ad diem hunc, etiam in Israele, atque in hominibus, ….et eduxisti populum tuum Israelem e terra Aegypti, per signa et per miracula” ({4}xxxii. 20, 21).
ex his patet quod prodigia facta in Aegypto, et postea apud filios Israelis, dicantur “signa et “miracula,” “signa” quia testificata sunt et persuaserunt, “miracula” quia excitaverunt et stuporem induxerunt; conveniunt tamen in eo, quod quae excitant et stuporem inducunt etiam testificentur et persuadeant, sicut illa quae excitant voluntatem etiam persuadent intellectui, aut sicut illa quae movent affectionem etiam movent cogitationem perSuadendo. Similiter apud Evangelistas,
In consummatione saeculi “surgent falsi Christi et falsi prophetae, dabunt signa magna et miracula, ac in errorem inducent, si possibile est, etiam electos” (Matth. xxiv. 24; Marc. xiii. 22):
hic etiam per “Signa magna” et “miracula” significantur similia, nempe ut testificentur et persuadeant, ac ut percellant et stuporem inducant, ex quo persuasio fortis; quinam per “falsos Christos” et per “falsos prophetas,” tum quinam per “electos” intelliguntur, videatur supra (n. 624 [b], 684 [a]).

[3] Apud Mosen,
“Si surrexerit in medio tui propheta aut somnians somnium, qui dederit tibi signum aut miraculum, et Veniat signum aut miraculum quod locutus est ad te, dicendo, Eamus ad deos alios, non obedies” (Deutr. xiii. 2-4 [B.A. 1-3]):
hic dicitur “propheta” et “somnians somnium,” ac “signum” et “miraculum,” quia ad prophetam refertur signum, et ad somniantem somnium miraculum, ex causa quia per “prophetam” intelligitur docens vera, et in sensu abstracto doctrina veri, et per “somniantem” excitans ad faciendum ita, et in sensu abstracto excitatio ex qua fit; hoc quoque est miraculi, et illud signi; prophetae enim viva voce a Domino instruebantur, et somniantes per repraesentativa excitantia ad faciendum; haec influebant in affectionem somniantis et inde in visum cogitationis, nam cum homo somniat, sopitur ejus intellectus naturalis, et aperitur ejus visus spiritualis, qui omne suum trahit ab affectione; hic autem visus qui trahit ab affectione mala, nam dicitur de prophetis qui docent falsa et somniant vana, nam per “deos alios” intelliguntur falsa et vana quae audiverunt et viderunt.

[4] Quod “signa” significent testificationes quae indicant et persuadent ut credant quod ita sit, constat ex sequentibus locis: – Apud Mosen,
“Si non crediderint tibi, nec audiverint Vocem signi primi, credent tamen voci signi posterioris; et si non crediderint duobus signis his, nec audiverint vocem tuam, sumes de aquis fluvii, ….et fient sanguis” (Exod. {1}iv. 8, 9):
haec de miraculis per Mosen factis, cum Dominus apparuit ei in rubo, quae “signa” vocantur, quia testificatura erant et persuasura ut crederent quod Moses missus sit, ut educeret eos ex Aegypto; quare ter dicitur “ut credant,” et quoque “ut audiant vocem” ejus.

[5] Apud eundem,
“Dixit Jehovah ad Mosen, Quousque populus [hic] ….non credent in Me, propter omnia signa quae feci in medio eorum? Omnes viri qui viderunt gloriam meam, et signa quae feci in Aegypto et in deserto non videbunt” terram (Num. xiv. 11, 22 [, 23]):
similiter hic miracula vocantur “signa,” quia dicitur “credere;” nam, ut dictum est, miracula dicuntur signa propterea ut persuadeant et inducant fidem; et quia signa apud illos, qui noluerunt intrare in terram Canaanem propter timorem, non induxerunt fidem, ideo de illis dicitur, quod “non visuri terram.” (Similia per “signa” significantur, Exod. iv. 17; et cap. x. 1, 2.)

[6] Apud Evangelistas,
Scribae et Pharisaei dicebant, “Magister, volumus a Te signum videre; et Ipse respondens dixit.., Generatio prava et adultera signum quaerit, sed signum non dabitur illi nisi signum Jonae prophetae: quemadmodum fuit Jonas in ventre ceti tribus diebus et tribus noctibus, sic erit Filius hominis in {1}corde terrae tribus diebus et tribus noctibus” (Matth. xii. 38-40; Luc. xi. 16, 29, 30):
quod per “signum” intelligatur testificatio ut persuadeantur et credant quod Dominus esset Messias et Filius Dei, qui venturus, patet; nam miracula quae Dominus in copia fecerat, et quae viderunt, non illis erant signa; ex causa quia miracula non sunt signa, ut supra dictum est, nisi quam apud bonos: quod “Jonas fuerit in ventre ceti tribus diebus et tribus noctibus,” et id assumptum sit pro “signo,” erat quia id significabat Domini sepulturam et resurrectionem, ita glorificationem Humani Ipsius ad plenum; “tres dies et tres noctes” etiam significant ad plenum.

[7] Apud Matthaeum,
“Pharisaei et Sadducaei tentantes rogarunt” Jesum “ut signum e caelis ostenderet illis; Ipse respondens dixit.., Cum vespera facta est, dicitis, Serenitas, caelum enim rubet…; et mane, Hodie tempestas, rubet enim triste existens caelum: hypocritae, faciem caeli nostis dijudicare, signa autem temporum non potestis: natio prava et adultera signum requirit, sed signum non dabitur illi nisi signum Jonae prophetae” (xvi. 1-4):
per “signum,” quod petierunt e caelo, etiam hic intelligitur testificatio ut persuadeantur et credant quod Dominus esset Filius Dei, tametsi miracula facta sunt quae non dixerunt signa; quod Dominus dixerit tunc de vespera et de mane, est quia per “vesperam et mane” significatur adventus Domini; hic quando ecclesia apud Judaeos devastata erat, quibus tunc serenitas, quia non cognoverunt Ipsum, ac secure vixerunt in falsis ex malo, hoc est “vespera;” at vero quando cognoverunt Ipsum, et propter falsa, ex malis, in quibus fuerunt, negaverunt Ipsum, et impugnarunt, significat “mane” quando “tempestas:” inde est, quod Dominus dixerit, “Hypocritae, faciem caeli nostis dijudicare, signa autem temporum,” nempe adventus Ipsius, “non potestis;” quia, “natio prava et adultera” erat, nempe adulterans Verbum, ideo dixit quod “non illis signum daretur.”

[8] Ut quoque apud Marcum,
“Pharisaei coeperunt disputare cum Jesu,” quaerentes ab Ipso signum e caelo…; qui suspirans spiritu suo dixit, Quid generatio haec signum quaerit? Amen dico vobis, non dabitur generationi huic signum” (viii. 11, 12):
quod “signum” hic significet testificationem, ex qua manifeste scirent, agnoscerent et crederent quod Dominus esset Messias et Filius Dei, quem ex predictionibus apud Prophetas expectabant, constare potest ex eo, quod “suspirans in spiritu suo dixerit, Quid generatio haec signum quaerit? Amen dico vobis, non dabitur generationi huic signum:” causa fuit, si ex caelo hoc illis manifeste revelatum aut dictum fuisset, et sic persuasi agnovissent et credidissent, quod usque postea rejecturi essent; et rejicere id post agnitionem et fidem est profanare, et profanatorum sors est omnium pessima in inferno.

[9] Quod ideo non illis data sit manifesta testificatio e caelo, constat ex his apud |J|ohannem,
“Occaecavit oculos illorum, et obduravit corda illorum, ne videant oculis, et intelligant corde, et se convertant et sanem illos” (xii. 40):
“se convertere et sanari” hic est profanare, quod fit cum agnoscuntur vera et bona, et imprimis cum agnoscitur Dominus, et dein negatur; ita fuisset si Judaei per signum se converterint et sanati fuerint: “videre oculis et intelligere corde” significat recipere intellectu et voluntate, seu fide et amore: ex his patet quod “signum” significet manifestam testificationem. (De sorte profanatorum videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 172.)

[10] Apud Johannem,
{1}Discipuli dixerunt ad Jesum, “Quodnam facis Tu signum, ut videamus et credamus Tibi? Quid operaris? Patres nostri manna comederunt in deserto, sicut scriptum est, Panem e caelo dedit illis ad edendum. Dixit illis Jesus, Amen, amen dico vobis, non Moses dedit vobis panem e caelo, sed Pater meus dat vobis panem e caelo verum: panis namque Dei est qui descendit de caelo et vitam dat mundo” (vi. 30-33):
hic quoque {1}discipuli voluerunt signum; quod per id significetur testificatio ut credant, constat, nam dixerunt, Ut videamus et credamus, quid operaris?” Quod tunc dixerint de “manna,” et quod Dominus responderit de “pane e caelo,” erat quia per “panem” significatur omne bonum et verum quod nutrit animam, et in supremo sensu Ipse Dominus, a quo omne doctrinae et omne nutritionis spiritualis, per quod testificatus est ut videant et credant. Quod usque data sit testificatio, quae est signum e caelo, tribus discipulis, Petro, Jacobo et Johanni, constat ex transformatione Domini, tunc enim viderunt gloriam Ipsius, et quoque audiverunt vocem e caelo dicentem,
“Hic est Filius meus dilectus, Ipsum audite” (Marc. ix. 7; Luc. ix. 35; Matth. {2}xvii. 5).

[11] Apud eundem,
Cum Jesus e templo ejecerat vendentes, dixerunt Judaei, “Quodnam signum.. monstras quod haec facias? Respondit Jesus, et dixit illis, Solvite Templum hoc, in tribus tamen diebus exsuscitabo illud” (ii. 16, 18, 19):
quod hic per “signum monstrare” significetur testificari per aliquod stupendum aut per vocem e caelo, patet; sed quia testificatio talis illos damnavisset potius quam salvavisset, ut mox supra dictum est, ideo illis respondit de “Templo,” per quod intellexit corpus suum, quod hoc solveretur, hoc est, moreretur, et glorificatum tertio die resurgeret; hoc quoque est quod Dominus intellexit per “signum Jonae in ventre ceti tribus diebus et tribus noctibus.”
(Quod per “Templum” in supremo sensu significetur corpus Domini, videatur Joh. ii. 21.)

[12] Apud Lucam,
Angelus dixit pastoribus, “Natus est Vobis hodie Salvator, qui est Christus Dominus, in urbe Davidis: et hoc vobis signum, invenietis Infantem fasciis involutum jacentem in praesepi” (ii. 11, 12, 16):
quoniam per “signum” intelligitur testificatio ut crederent quod natus esset Salvator mundi, ideo dicitur quod “invenirent Ipsum jacentem in praesepi involutum fasciis;” sed quod id testificatio esset, nemo potest scire, nisi qui scit quid intelligitur per “praesepe,” et quid per “fascias;” per “praesepe” intelligitur doctrina veri ex Verbo, ex eo quod per “equos” significetur intellectus Verbi; (ut constare potest ex illis quae supra, n. 355, 364, et in opusculo De Equo Albo, n. 2-4, ostensa sunt;) inde per “praesepe,” ubi equorum pascuum, significatur doctrina veri ex Verbo. Dicitur etiam in versu 7 illius capitis, quod hoc factum sit “quia non locus erat in diversorio,” per “diversorium” enim significatur locus instructionis; (hoc etiam per “diversorium” significatur, Luc. x. 34; cap. xxii. [II]; Marc. xiv. 14; et alibi;) et id erat apud Judaeos, qui tunc in meris falsis per adulterationem Verbi fuerunt; hoc itaque est quod significatur per quod “non locus esset in diversorio:” nam si placuerit Domino, potuisset nasci in splendidissima aula, et reponi in lecto lapidibus pretiosis ornato; sed hoc fuisset apud illos qui non in aliqua doctrina veri essent, et absque aliqua repraesentatione caelesti. Dicitur etiam, “fasciis involutus,” quia “fasciae” significant vera prima quae sunt vera innocentiae, quae etiam sunt vera Divini Amoris; nam “nuditas,” cum de infante, significat deprivationem veri. Ex his constare potest, unde erat quod ab angelis dictum sit, “Hoc vobis signum, invenietis Infantem fasciis involutum jacentem in praesepi.”

[13] Apud Evangelistas,
Dicebant discipuli ad Jesum, “Quodnam signum adventus Tui, et consummationis saeculi?” (Matth. xxiv. 3; Marc. xiii. 4; Luc. xxi. 7:)
per “adventum Domini” et “consummationem saeculi” significatur principium ecclesiae novae et finis ecclesiae prioris; per “adventum Domini” principium ecclesiae novae, et per “consummationem saeculi” finis ecclesiae veteris: quare Dominus in illis capitibus instruit discipulos de successiva vastatione ecclesiae prioris, et de instauratione ecclesiae novae in fine illius; sed instruit et docet illos per meras correspondentias, quae non possunt nisi quam per sensum spiritualem evolvi et sciri; et quia correspondentiae erant per quas Dominus locutus est, ideo erant omnia signa, ita testificationes. Vocantur etiam a Domino “signa”: – Ut apud Lucam,
“Terribilla quoque [et] signa de caelo magna erunt. ….Erunt signa in sole, luna et astris, et super terra angustia gentium in desperatione, resonante mari et salo” (xxi. 11, 25);
apud Matthaeum,
“Et tunc apparebit signum Filii hominis…, et tunc plangent omnes tribus terrae, et videbunt Filium hominis venientem in nubibus caeli cum virtute et gloria..” (xxiv. 30):
sed quid per haec et per reliqua in cap. xxiv. apud Matthaeum, in spirituali sensu significatur, explicatum est in Arcanis Caelestibus; et quid per “apparitionem signi Filii hominis in nubibus caeli” in opere De Caelo et Inferno (n. 1); quare ulterius illa explicare supersedetur.

[14] Apud Marcum,
Jesus ad discipulos, “Signa credentes haec sequentur: in nomine meo daemonia ejicient; linguis loquentur novis; serpentes tollent; etiam si letale quid biberint, non illis nocebit; super infirmos imponent manus, et bene habebunt. ….Et illi exeuntes praedicarunt ubique, Domino cooperante…. per subsequentia signa” (xvi. 17, 18, 20):
haec tametsi miracula fuerunt usque vocantur “signa,” quia testabantur de Divina potentia Domini operantis illa; quare dicitur, “Domino cooperante per illa signa.” Miracula dicta fuissent, si malis applicata; apud hos enim talia modo stuporem inducunt, et animum percellunt, et usque non persuadent ad credendum: aliter apud bonos; illis enim sunt eadem testificationes quae persuadent ad credendum; quare etiam vocantur “signa,” et dicitur, “Signa credentes haec sequentur.” Sed quomodo illa signa persuadere ad credendum potuerunt, etiam paucis dicetur. Signa illa miraculosa, sicut quod “daemonia ejicerent,” “linguis novis loquerentur,” “serpentes tollerent,” “non nociturum esset letale si biberint,” et quod “bene haberent [infirmi] per impositionem manus,” erant in sua essentia et in sua origine spiritualia, ex quibus illa profluebant et eveniebant ut effectus; erant enim correspondentiae, quae omnia sua trahunt ex spirituali mundo per influxum a Domino: sicut quod “in nomine Domini ejicerent daemonia” traxit suum effectum ex eo, quod “nomen Domini” spiritualiter intellectum sit omne doctrinae ex Verbo a Domino, et quod “daemonia” sint omnis generis falsa, quae sic per doctrinam ex Verbo a Domino ejiciuntur, hoc est, removentur; quod “linguis novis loquerentur” traxit suum effectum ex eo, quod “linguae novae” sint doctrinalia pro nova ecclesia; quod “serpentes tollerent” erat quia “serpentes” significant inferna quoad malitiam, et sic quod tuti ab infestatione ejus essent; quod “non nociturum esset letale si biberint,” erat quod malitia infernorum non infectura illos; quod “bene haberent infirmi per impositionem manus,” erat quod per communicationem et conjunctionem cum caelo, ita cum Domino, a morbis spiritualibus, quae vocantur iniquitates et peccata, convalescerent; impositio manuum discipulorum correspondebat communicationi et conjunctioni cum Domino, et sic remotioni iniquitatum per Divinam Ipsius potentiam.

[15] Apud Esaiam,
Dixit Jehovah ad Achasum, “Pete tibi signum a Jehovah…, in profundum dirige…, aut extolle sursum;…. dat Dominus.. vobis signum; Ecce Virgo concipiet et pariet filium, et vocabit nomen Ipsius Deus nobiscum” (vii. 11, 14):
quod haec dicta sint ad Achasum regem Jehudae, est quia rex Syriae et rex Israelis bellum gesserunt contra illum usque ad Hierosolymam, a quorum partibus etiam erat tribus Ephraimi, sed usque non valuerunt; ex causa quia rex Syriae ibi repraesentavit externum seu naturale eccleSiae, rex Israelis internum seu spirituale ejus, et Ephraim intellectuale ejus; ibi autem tria illa, nempe naturale, spirituale et intellectuale, perversa; quae doctrinam veri, quae per “regem Jehudae” et per “Hierosolymam” {1}significatur, impugnare voluerunt; quare non successit illis. Ut vero Achasus certus fieret de frustraneo conatus illorum, ei dicitur ut “signum peteret,” hoc est, testificationem ut certus fieret; et data ei fuit optio, ut vel ex caelo vel ex inferno vellet habere; quod significatur per “In profundum dirige, vel tolle sursum;” nam rex erat malus. Sed quia non destruenda erat Hierosolyma, per quam significatur doctrina veri ex Verbo, a talibus ante adventum Domini, ideo ei datum est signum miraculosum testificans de ea re, nempe quod “Virgo concipiet et pariet Filium, cujus nomen erit Deus nobiscum.” Quod postea destruetur ecclesia ea, sequitur in eo capite.

[16] Apud eundem,
“Hoc tibi signum a cum Jehovah, ….ecce retraham umbram graduum, quae || descendit in gradibus Achasi pro sole, retrorsum decem gradus, ut retrocedat sol decem gradus in gradibus quos descenderat” (xxxviii. 7, 8):
hoc signum datum est regi Hiskiae propter testificationem quod Dominus tutaretur eum et Hierosolymam a rege Assyriae, (ut dicitur versu 6 ibi,) per quem “regem” significatum est rationale perversum destruens omnia ecclesiae; quare per hoc signum similiter repraesentata est nova ecclesia quae instauranda a Domino, sed hic quod tempus protraheretur ulterius quam dictum est Achaso mox supra: per “retractionem umbrae quae descendit in gradibus Achasi pro sole” significatur retractio temporis antequam id fiet; per “gradus Achasi” significatur tempus, hic usque ad Domini adventum; per “umbram” ibi significatur progressio ejus ab ortu ad occasum: per quod “retrorsum retraheretur decem gradus” significatur prolongatio temporis per plures adhuc annos, “decem” enim significant plura; per “solem,” qui retrocedet, significatur adventus Domini. Sed hoc ulterius illustrandum est: adventus Domini fuit quando finis Ecclesiae Judaicae erat, hoc est, quando ibi non aliquod bonum et verum residuum esset: hoc intelligitur per “quando consummata est iniquitas,” et quoque per “plenitudinem temporum” in qua Dominus venturus est: integrum tempus durationis Ecclesiae Judaicae repraesentatum est per “gradus Achasi,” principium ejus per primum gradum ibi, qui est quando sol est in suo ortu, et finis ejus per ultimum gradum in occasu; inde patet quod per “retractionem umbrae” ab occasu versus ortum, intelligatur prolongatio illius temporis. Quod hoc fieret “in gradibus Achasi,” erat quia Achasus rex erat malus, et profanavit sancta ecclesiae; quare si successores ejus similiter fecissent, finis illius ecclesiae brevi affuturus esset; at quia Hiskias rex probus erat, prolongatum est tempus, nam iniquitas gentis istius per id non tam cito perventura erat ad consummationem, hoc est, ad finem suum.

[17] Apud eundem,
Dicite ad Hiskiam regem, “Hoc tibi signum; comedere hoc anno sponte nascens, et anno secundo ultro crescens; at in anno tertio serite, metite et plantate vineas, et comedite fructum earum” (xxxvii. 30):
hoc dictum est ad Hiskiam regem, cum Sancheribus rex Assyriae bellum ei intulit, ac fastuose locutus est de se, et contumeliose de Deo et de Israele; quare etiam percussi sunt in castris ejus {1}centum et octoginta et quinque millia, et ipse a filiis ejus occisus est. Causa cur id factum est, erat, quia per “Assyriam” significatur rationale, et simile per “regem Assyriae,” ac per “Judaeam” caeleste ecclesiae, et spirituale ecclesiae per “regem ejus;” at ibi per “regem Assyriae” rationale perversum, quod per ratiocinia falsa omnia caelestia et spiritualia ecclesiae, quae sunt bona et vera ejus, destruit: et quia per “Judaeam” et per “regem ejus” significatur caeleste et spirituale ecclesiae, quod erit a Domino cum venturus est in mundum, ideo talia dicuntur, per quae describitur regeneratio illorum qui ab illa ecclesia erunt: quare per signum quod “comederent primo anno sponte nascens,” significatur bonum caeleste quod a Domino illis implantabitur; per “ultro crescens secundo anno,” significatur verum illius boni quod inde erit: per “serere, metere, plantare vineas, et comedere fructum earum,” significantur omnia bona et vera quae inde profluunt, per “serere et metere” significatur implantatio boni et receptio ejus; per “plantare vineas” implantatio veri et receptio ejus; et per “comedere fructum {1}earum” fruitio bonorum et faustorum ex illis, quae homini regenerato: haec vocantur “signum” quia sunt testificationes de ecclesia caelesti apud illos qui per “Jehudam” in sensu spirituali intelliguntur, quorum regeneratio fit a Domino per implantationem boni caelestis, dein per implantationem boni spiritualis quod in sua essentia est verum boni caelestis, et demum per multiplicationem et fructificationem in naturali homine.

[18] Apud eundem,
“Sic dixit Jehovah, Sanctus Israelis et Formator ejus; Signa petierunt Me super filiis meis, et super opere manuum mearum praecipiunt Mihi; ….Ego excitavi Ipsum in justitia, et omnes vias Ejus rectificabo: Ipse aedificabit urbem meam, et captivitatem meam dimittet, non pretio neque munere” (xlv. 11, 13):
agitur etiam ibi de adventu Domini, et de instauratione ecclesiae ab Ipso; Dominus intelligitur per “Jehovam, Sanctum Israelis et Formatorem ejus;” qui “Sanctus Israelis” dicitur ex Divino Vero, et “Formator ejus” ex instauratione ecclesiae per illud, et “Israel” est ecclesia; ideo per “filios Ipsius,” super quibus signa petierunt, intelliguntur illi qui in veris sunt a Domino; et per “opus manuum Ipsius” inteliigitur formatio illorum, et ecclesiae instauratio apud illos: “Excitavi Ipsum in justitia, et omnes vias Ejus rectificabo,” significat quod Ipsi Divinum Bonum et Divinum Verum, “justitia” enim in Verbo dicitur de bono, et “viae” significant vera ducentia, hic Divina vera quia de Domino: “Ipse aedificabit urbem meam, et captivitatem meam dimittet,” significat quod doctrinam veri restituet, et quod illos qui in falsis ex ignorantia sunt liberabit, “urbs” enim significat doctrinam veri, et “captivitas” falsa ignorantiae, in quibus fuerunt gentes, et per illa in captivitate spirituali: “non pretio neque munere” significat gratis ex Amore Divino.

[19] Apud eundem,
“Nuntient vobis quae contingent, priora.. illa indicate, ut ponamus cor nostrum, et sciamus posteritatem eorum, aut ventura audire facite nos; indicate signum in futurum, ut sciamus quod dii vos” (xli. 22, 23):
quod anteacta et futura dicere sit solius Domini, et non alicujus hominis aut alicujus spiritus, exprimitur per “indicare signum in futurum, ut sciamus quod dii sitis;” hoc concludit illa quae praecedunt, quare “indicare signum” est testificari persuadendo ut credatur.

[20] Apud Ezechielem,
“Accipe tibi sartaginem ferri, et da eam parietem ferri inter te et inter urbem, et dispones facies tuas contra illam, ut sit in obsidionem, et angustes eam; signum hoc domui Israelis” (iv. 3);
haec et reliqua in hoc capite sunt repraesentativa status ecclesiae apud gentem Judaicam, significantia quod illis non aliud verum esset quam falsificatum et adulteratum, quod in se est falsum; tale verum significatur per “sartaginem ferri,” quam daret parietem inter se et inter urbem; et quia hoc sicut ferrum est durum, secludens et non admittens aliquod verum genuinum, dicitur “ut sit in obsidionem, et angustes eam:” quod hoc signum testetur de ecclesia quod talis sit, significatur per “Signum hoc domui Israelis;” “signum” est testificatio, et “domus Israelis” est ecclesia.

[21] Apud Davidem,
“Omnia perdidit hostis in sanctuario, rugierunt hostes.. in festi tui medio; posuerunt signa sua signa. ….Signa nostra non videmus, non amplius propheta” (Ps. lxxiv. 3, 4, 9):
“Omnia perdidit hostis in sanctuario” significat quod malum destruxerit sancta ecclesiae; “rugierunt hostes in festi tui medio” significat quod falsa destruxerint omnia cultus; “posuerunt signa sua signa” significat quod testificati sint et persuaserint per omnia; “signa nostra non videmus” significat quod nullae testificationes veri acceptentur in ecclesia; “non amplius propheta” significat quod nulla sit doctrina veri.

[22] Apud eundem,
Jehovah, “fac mecum signum in bonum, ut videant osores mei et pudefiant, quod Tu, Jehovah, adjuveris me, et consolatus sis me” (Ps. lxxxvi. 17):
“facere signum in bonum” significat testificationem quod Jehovah adjuvet illum et consoletur illum, ut sequitur, hoc enim est bonum, in quod Jehovah faceret signum; quia signum est testificatio de eo, ideo dicitur, “ut videant osores mei et pudefiant.”

[23] Apud eundem,
Deus “qui firmat montes virtute sua, accinctus est potentia, qui cessare facit tumultum marium, tumultum fluctuum ejus, et strepitum populorum, ut timeant habitatores finium ex signis tuis” (Ps. lxv. 7, 8 [, 9] [B.A. 6-8]):
ita describitur Divina potentia Domini per testificantia ut credant; sed testificantia, quae sunt signa, non sunt quod “firmet montes,” “cessare faciat tumultum marium et fluctuum, ac strepitum populorum,” haec enim non talia signa sunt ut persuadeant illis qui omnia Naturae adscribunt: sed ea sunt signa testificantia Divinam potentiam Domini, quae in sensu spirituali, in quo agitur de caelo et ecclesia, intelliguntur; in eo enim sensu per “montes,” quos virtute firmat, intelliguntur caeli superiores, quia angeli illorum caelorum super montibus habitant; et in sensu abstracto intelligitur amor in Dominum et charitas erga proximum; haec sunt quae Dominus, accinctus potentia, “virtute sua firmat,” hoc est, facit ut in aeternum subsistant; quod “montes” talia significent, videatur supra (n. 405): per “tumultum marium” et “tumultum fluctuum” intelliguntur disceptationes et ratiocinationes illorum qui infra caelos sunt, ac naturales et sensuales; quod “maria” significent illa quae naturalis hominiS sunt, ita naturales, et inde tumultus et fluctus eorum disceptationes et ratiocinationes, videatur etiam supra (n. 342): per “strepitum populorum” intelliguntur contradictiones a falsis, per “populos” enim Significantur illi qui in veris sunt, ac in oppoSito sensu, qui in falsis (videatur supra, n. 175, 331, 625): “ut timeant habitatores finium a signis tuis” significat sanctum cultum ex fide de Divina potentia apud illos qui in ultimis caeli et ecclesiae sunt; quod “timere” sit colere Dominum ex charitate et fide, supra (n. 696); et quod “habitatores finium” sint qui in ultimis caeli et ecclesiae sunt, et ibi in fide charitatis, constat ex eo, quod “fines” sint ultima caeli et ecclesiae. Ex his patet quod “signa” hic significent testificationes de Divina Domini potentia.

[24] Apud Jeremiam,
“Hoc vobis signum, quod visitaturus Ego super vos in loco hoc, ut sciatis quod consistent Verba mea super Vobis in malum; ….ecce Ego dans regem Aegypti in manum hostium ejus, et in manum quaerentium animam ejus” (xliv. 29, 30):
agitur ibi de illis ab ecclesia qui naturales facti sunt, qui intelliguntur per eos “qui peregrinati sunt in Aegypto, et inde redierunt;” quod illi destruendi sint per mala et falsa, intelligitur per quod “daturus sit regem Aegypti in manum hostium ejus, et in manum quaerentium animam ejus:” “hostes” ibi sunt qui in malis, et “quaerentes animam” qui in falsis, ita abstracte mala et falsa; (quod “Aegyptus” sit naturalis homo, videatur supra, n. 654:) hoc dicitur “signum,” quia est testificatio quod ita fiet; quare etiam dicitur, “ut sciatis quod consistent verba mea super vobis in malum.”

[25] Quod signum sit testificatio de certitudine, constat etiam ex sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“Dixit Hiskias, Quodnam signum, quod ascensurus sim in domum Jehovae?” (xxxviii. 22;)
in Libro Judicum,
Guideon dixit ad Angelum Jehovae, “Facias mihi signum, quod tu sis qui loquitur ad me;” ….quod erat, cum attingeret baculo carnem et azyma, quae obtulit Guideon, quod ascenderet ignis e petra, et comederet illa (vi. 17, 21);
in Libro Primo Samuelis,
“Hoc ubi signum, quod veniet super duos filios tuos, ….uno die morientur ambo” (ii. {1}34);
in eodem Libro,
“Si dixerint” Philisthaei, “Ascendite ad nos, tunc ascendemus, quia dedit Jehovah, illos in manum nostram; hoc nobis signum” (xiv. 10).
Similia paene significantur per
“Signa Foederis” (Gen. ix. 13; cap. xvii. 11: Ezech. xx. 12, 20: et alibi);
nempe testificationes de conjunctione.

[26] Testificationes etiam significantur per “signa,” quae apparuerunt sicut miracula, facta a malis, in sequentibus locis: – Apud Esaiam,
Jehovah “irrita reddit signa mendacium, divinatores insanos reddit, rejiciens sapientes retro, et scientiam eorum stultam facit” (xliv. 25);
apud Jeremiam,
“Dixit Jehovah, Viam gentium ne discite, et a signis caelorum ne consternemini, nam consternantur gentes ab illis; statuta gentium vanitas illa” (x. 2, 3);
in Apocalypsi,
Bestia ascendens e terra fecit “signa magna, ut etiam ignem faciat descendere e caelo in terram coram hominibus, et {1}seducat {2}adorantes super terra, propter signa, quae data sunt illi ad faciendum” (xiii. 13, 14);
alibi,
“Sunt spiritus daemonum facientes signa ad exeundum ad reges terrae, ad congregandos illos in bellum diei illius magni” (xvi. 14);
et alibi,
“Comprehensa est bestia, et cum ea pseudopropheta, qui fecit signa coram illa, per quae seduxit eos, qui acceperunt characterem bestiae” (xix. 20).
Quid autem intelligitur per “signa super manu” et “in fronte,” videatur supra (n. 427). “Signa” autem quae posita fuerunt super montibus, ad congregandum populum ad bellum, ad proelium, et sic porro, significabant indicationes ad faciendum mandata: – Ut apud Esaiam,
“Fiet in die illo radicem Jischaji, quae stans in signum populorum, gentes quaerent, et erit quies ejus gloria. ….Cum tollet signum gentibus, et congregabit expulsos Israelis, et dispersa Jehudae a quatuor alis terrae” (xi. 10-12);
apud Jeremiam,
“Constitue tibi signa, pone tibi columnas, appone cor tuum ad semitam, Viam eas” (xxxi. 21);
apud eundem,
“Annuntiate inter gentes, et audiri facite, ac tollite signum, ….capta est Babel” (|l|, 2);
apud eundem,
“Contra muros Babelis tollite signum, tenete custodiam, constituite custodes; ….tollite signum in terra, clangite buccina inter gentes” (li. 12, 27);
et alibi, imprimis in historicis Verbi. Ex his et illis quae ex Verbo adducta sunt, constare potest quod per “signum magnum visum in caelo” significetur Divina manifestatio et testificatio (ut quoque in versu tertio hujus capitis, et deinde cap. xv. 1).

707. “Mulier circumdata sole.” – Quod significet ecclesiam apud illos qui in amore in Dominum sunt, et inde in amore erga proximum, constat ex significatione “mulieris,” quod sit affectio veri spiritualis, ex qua ecclesia est ecclesia; proinde etiam ecclesia quoad illam affectionem (de qua supra, n 555); quod sit nova ecclesia, quae post finem hujus quae in ChriStiano orbe est, instauranda a Domino, sequitur: et ex significatione “solis, quod sit Dominus quoad Divinum Amorem, ita quoque amor in Dominum a Domino (de qua etiam supra, n. 401, 412 [a,b]): et ex significatione “circumdari,” quod sit ex illo vivere; nam vita amoris cujusvis, tam hominis, quam spiritus et angeli, format sphaeram circum illos, ex qua percipiuntur, etiam e longinquo, quales sunt; per illam sphaeram etiam consociationes et conjunctiones fiunt in caelis, et quoque in infernis; et quia agitur hic de ecclesia, quae in amore in Dominum a Domino est, et illa ecclesia intelligitur per “mulierem,” et amor ille per “solem,” inde per “mulierem circumdatam sole” significatur ecclesia apud illos qui in amore in Dominum a Domino sunt: quod etiam dicatur, et inde in amore erga proximum, est quia amor erga proximum derivatur ex amore in Dominum, sicut posterius a suo priori, aut sicut exterius a suo interiori, verbo sicut effectus a sua causa efficiente; nam amor in Dominum est amare et velle illa quae Domini sunt, ita illa quae Dominus in Verbo praeceperat; et amor erga proximum est ex illo velle facere, ita consistens in usibus praestandis, qui sunt effectus. Quod per “mulierem” hanc significetur nova ecclesia, quae post finem hujus quae in Christiano orbe est, instauranda est a Domino, constare potest a sequentibus in hoc capite, nempe quod “pepererit filium masculum, quem devorare voluit draco, et qui raptus est ad Deum,” et quod “mulier illa volaverit in desertum,” et quod “draco etiam ibi illam vellet perdere;” ex sequentibus enim constabit quod per “filium masculum” intelligatur verum doctrinae illius ecclesiae, et per “draconem” intelliguntur qui contra illius doctrinae vera sunt. Quod ecclesia quae per “mulierem” hic intelligitur, sit eadem ecclesia cum “Nova Hierosolyma,” quae describitur cap. xxi., et vocatur “sponsa Agni uxor” (vers. 9 ibi), in explicatione illius capitis videbitur.

708. “Et luna sub pedibus ejus.” – Quod significet fidem apud illos qui naturales sunt, et in charitate, constat ex significatione “lunae,” quod sit fides in qua charitas (de qua sequitur); et ex significatione “pedum,” quod sint naturalia (de qua supra, n. 69, 600 [a], 632), hic itaque naturales, quia dicitur de “muliere,” per quam significatur ecclesia; et per “solem” quo circumdata erat, amor in Dominum a Domino, et amor erga proximum (ut in praecedente articulo ostensum est): inde per “mulierem circumdatam sole” significatur ecclesia apud illos qui caelestes et inde spirituales sunt, et per “lunam sub pedibus” significatur ecclesia apud illos qui naturales et sensuales sunt, et simul in fide charitatis; nam bona et inde vera caeli et ecclesiae succedunt ordine, sicut apud hominem caput, corpus et pedes: in capite Maximi Hominis, qui est caelum, sunt illi qui in amore in Dominum a Domino sunt, et hi vocantur caelestes; in corpore autem, a pectore usque ad lumbos Maximi illius Hominis, qui est caelum, sunt illi qui in amore erga proximum sunt, [et] hi vocantur spirituales; at in pedibus Maximi Hominis, qui est caelum, sunt illi qui obscure in fide charitatis sunt, et hi vocantur naturales.

[2] Sed ut hoc in clarum intellectum veniat, sciendum est quod duo regna sint in quae caeli distincti sunt, unum quod vocatur caeleste, et alterum quod spirituale; et quod tres caeli sint, supremum quod vocatur caeleste, medium quod spirituale, ac ultimum quod caeleste et spirituale naturale. At praeter has distinctiones caelorum, est quoque distinctio eorum, quod sint qui lucem, hoc est, intelligentiam recipiunt a Domino ut Sole, et sunt qui lucem et intelligentiam recipiunt a Domino ut Luna; illi qui recipiunt lucem intelligentiae a Domino ut Sole, sunt apud quos intellectuale et ejus rationale apertum est, et inde ex affectione veri spirituali rationaliter cogitaverunt de credendis; at qui lucem a Domino ut Luna recipiunt, sunt apud quos intellectuale et rationale interius non apertum est, sed modo naturale, et inde ex memoria cogitaverunt de credendis; et ex memoria de illis cogitare est solum ex talibus quae audiverunt ex magistro vel praedicatore, quae dicunt et quoque credunt vera esse tametsi forent falsa, nam non vident illa ulterius; hi si etiam in fide charitatis in mundo fuerunt, in caelis sub Domino ut Luna sunt; nam lumen, ex quo intelligentia eorum, est sicut lumen Lunae tempore noctis; at lux, ex qua intelligentia eorum qui in caelis sub Domino ut Sole sunt, est sicut lux diei: qualis differentia est, constare potest ex differentia luminum solis interdiu et lunae noctu. Talis etiam est {1}differentia ut illi qui sub Domino ut Luna sunt nihil videre possint in luce illorum qui sub Domino ut Sole sunt, ex causa quia apud illos non est lux genuina, sed lux reflexa, quae potest recipere falsa, modo in illis appareat bonum, aeque ac vera. Quoniam illi qui in caelis sub Domino ut Luna sunt omnes naturales et sensuales sunt, et non commune habent cum illis qui in caelis sub Domino ut Sole sunt, et quoque illi in falsis sunt in quibus tamen bonum, inde visa est “luna sub pedibus mulieris,” et per id intelligitur fides apud illos qui naturales sunt.

[3] Haec de fide apud illos qui sub Domino ut Luna in caelo sunt; paucis etiam dicetur de affectione illorum, ex qua fides vitam trahit. Affectio illorum sciendi verum et faciendi bonum est sicut ipsi, naturalis; trahens sic plus aut minus ex gloria eruditionis, et ex fama spectante honores et lucra ut praemia, aliter ac affectio spiritualis sciendi verum et faciendi bonum, qualis est apud illos qui sub Domino ut Sole in caelo sunt; haec affectio apud hos separata est ab affectione naturali, ita ut haec sit sub pedibus; inde quoque est, quod “luna,” per quam non solum fides sed etiam affectio ejus significatur, hic visa sit “sub pedibus.” (Sed plenior idea de his comparari potest ex illis quae in opere De Caelo et Inferno dicta et ostensa sunt: ut Quod Caelum distinctum sit in duo Regna, n. 20-28; De Sole et de Luna in Caelo, et De Luce et Calore in Caelis, n. 116-140; De Correspondentia Caeli cum omnibus Hominis, n. {2}87-102; et in Doctrina Novae Hierosolymae de illis qui in falsis sunt ex bono, n. 21.) Quod “sol” significet Dominum quoad Divinum Amorem, et inde Amorem in Dominum a Domino, et quod “luna” verum fidei, videatur supra (n. 401): ac praeterea de caelis qui sub Domino ut Sole, et de caelis qui sub Domino ut Luna, etiam supra (n. 411 [c], 422 [a], 527). Quibus addendum est quod illi caeli qui sub Domino ut Luna sunt, sint quoque tres, superiores, medii et inferiores, seu quod idem, interiores, medii et exteriores; sed usque omnes in his caelis naturales sunt. Causa quod interiores, medii et exteriores sint, est quia naturale distinguitur in tres gradus, similiter ac spirituale; exterius naturale communicat cum mundo, interius cum caelo, ac medium conjungit; sed usque illi qui in caelis sub Domino ut Luna sunt, non possunt intrare in caelos qui sub Domino ut Sole sunt, quia visus eorum interior seu intellectus formatus est ad recipiendum lucem lunarem ibi, et non ad recipiendum lucem solarem ibi; sunt comparative non absimiles illis avibus quae vident noctu et non interdiu; quare cum in lucem solarem, quae est illis qui sub Domino ut Sole sunt, veniunt, caligatur visus eorum. Sed illi in iis caelis sunt qui in charitate fuerunt secundum religiosum suum, aut secundum fidem suam: at illi qui tales sunt, nempe naturales et non in fide charitatis, in infernis sunt sub illis caelis. Ex his constare potest quod per “lunam” hic intelligatur fides apud illos qui naturales sunt et in charitate; et quod “luna sub pedibus visa sit” quia illi qui in caelis qui sub Domino ut Luna sunt, non commune habent cum illis qui in caelis sub Domino ut Sole sunt, usque ut illi assurgere ad hos nequeant.

709. “Et super capite ejus corona stellarum duodecim.” – Quod significet sapientiam et intelligentiam illorum qui ab ea ecclesia, per doctrinalia et cognitiones omnium veri et boni ex Verbo, constat ex significatione “capitis,” quod sit sapientia et intelligentia (de qua supra, n. 553, {1}577 [a]), hic illorum qui sunt ab ea ecclesia quae per “mulierem circumdatam sole, et luna sub pedibus ejus,” significatur; ex significatione “coronae,” quod etiam sit sapientia et intelligentia (de qua etiam supra, n. 126, 218, 272); ex significatione “stellarum,” quod sint doctrinalia et cognitiones veri et boni ex Verbo (de qua, n. 72, 402, 535); et ex significatione “duodecim,” quod sint omnia, et quod dicantur de veris et bonis (de qua supra, n. 430): inde constare potest quod per “coronam stellarum duodecim super capite mulieris” significetur sapientia et intelligentia illorum qui ab ea ecclesia, per doctrinalia et cognitiones omnium veri et boni ex Verbo. Quod haec dicantur postquam dictum est de muliere quod “circumdata sit sole, et luna sub pedibus ejus,” est quia per “solem” significatur amor caelestis et spiritualis, ac per “lunam” fides charitatis, et ex illis profluit omnis sapientia et intelligentia; nam ex Domino ut Sole procedit calor et lux, ac calor est bonum amoris et lux est verum ex illo bono, et illa duo faciunt apud angelos et apud homines sapientiam et intelligentiam; bonum amoris enim intrat voluntatem eorum, et verum ex illo bono intrat intellectum eorum, ac in voluntate et simul in intellectu residet sapientia.

710. [Vers. 2.] “Et in utero habens.” – Quod significet nascentem doctrinam ex bono amoris caelestis, constat ex significatione “in utero habere,” cum de ecclesia, quae significatur per “mulierem,” quod sit nascens doctrina veri ex bono amoris caelestis; per “uterum” enim significatur amor conjugialis intimus, et inde amor caelestis in omni complexu; et per “embryonem qui in utero,” verum doctrinae ex bono amoris caelestis, per illum enim simile significatur quod per “filium masculum” quem peperit, de quo in versu quinto sequenti, per quem doctrina veri ex bono amoris significatur, cum differentia quod embryo, quia adhuc in utero, plus trahat a bono innocentiae quam postquam natus est; inde per illum aeque significatur doctrina veri ac per “filium,” sed per hunc significatur ipsa doctrina, per illum autem nascens doctrina: ex his patet quod per “in utero habere” significetur nascens doctrina veri ex bono amoris caelestis.

[2] Quod “uterus” significet bonum amoris intimum, est quia omnia membra generationi dicata, tam apud mares quam apud feminas, significent amorem conjugialem, ac “uterus ejus intimum, quia ibi fetus concipitur, et incrementa capit, usque dum nascitur; est etiam intimum membrorum genitalium; ex eo etiam derivatur amor maternus, qui vocatur storge. Quoniam homo qui regeneratur etiam concipitur, et quasi in utero gestatur, et nascitur, et quoniam regeneratio fit per vera ex bono amoris, inde per “in utero gestare” in spirituali sensu significatur doctrina veri ex bono amoris; est etiam correspondentia uteri cum bono amoris intimo; universum enim caelum correspondet omnibus apud hominem (de qua correspondentia videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 87-102); ita quoque membra generationi dicata; haec ibi correspondent amori caelesti: hic amor e caelo etiam influit apud matres quae in utero gestant, et quoque embryones; inde apud matres existit amor infantis, et apud infantes innocentia. Ex his constare potest unde est quod “uterus” significet bonum amoris intimum, et quod “gestare in utero” significet doctrinam veri nascentem ex bono amoris.

[3] Quod talia per “uterum,” et per “gestare in utero” significentur, constare potest ex sequentibus locis in Verbo: – Apud Esaiam,
“Attendite ad Me, domus Jacobi, et omnes reliquiae domus Israelis, portati ab utero, lati a vulva; usque ad senectutem Ego idem, et usque ad canitiem Ego portabo: Ego feci, Ego portabo, et Ego feram atque eripiam” (xlvi. 3, 4):
haec de reformatione ecclesiae, et de regeneratione hominum ibi a Domino: ecclesia significatur per “domum Jacobi” et per “domum Israelis,” externa per “domum Jacobi” et interna per “domum Israelis,” per “portatos ab utero” significantur qui a Domino regenerantur, et per “latos a vulva” significantur regenerati: quia homo qui regeneratur primum a Domino concipitur, et postea nascitur, et demum educatur et perficitur, et quia regeneratio similis est in eo generationi naturali hominis, ideo per “portari ab utero” significatur status hominis regenerandi a conceptione ad nativitatem; ipsa nativitas, et postea educatio et perfectio, significatur per “ferri a vulva; usque ad senectutem Ego idem, et usque ad canitiem Ego portabo:” similia significantur per “Ego feci, Ego portabo, et Ego feram atque eripiam;” sed per priora intelligitur regeneratio per bona amoris et charitatis, et per posteriora intelligitur regeneratio per vera ex illis bonis; per “eripere” intelligitur auferre et removere mala et falsa quae ab inferno.

[4] Apud Hoscheam,
“Ephraim sicut avis avolabit gloria ejus, a partu, et a Ventre, et a conceptione: immo si educaverint filios suos, tum orbos faciam eos ab homine. ….Da illis, Jehovah, vulvam abortientem, et ubera arentia. ….Percussus est Ephraim, radix eorum exaruit; fructum non facient, etiam cum generaverint, occidam desideria ventris eorum” (ix. 11, 12, 14, 16):
per “Ephraim” intelligitur ecclesia quoad intellectum veri et boni; quod non amplius aliquis intellectus Divini Veri in ecclesia futurus sit, significatur per quod “Ephraim sicut avis avolabit gloria ejus;” per “gloriam” significatur Divinum Verum, per “avolare” significatur dissipari; dicitur “avolare” quia dicitur “avis,” et “avis” quia per “avem” significantur talia quae intellectus et inde cogitationis sunt: “a partu, et a ventre et a conceptione,” significat dissipationem omnis veri ab ultimis ejus ad prima; “partus” significat ultima ejus, quia id quod natum est; “a ventre et a conceptione” significat quod ante nativitatem; ita omnia ab ultimis ad prima, nam cum ultima pereunt etiam priora successive dilabuntur: “si educaverint filios suos, tum orbos faciam eos ab homine,” significat tametsi comparaverint sibi vera, usque tamen futuri absque intelligentia; per “filios” significantur vera ecclesiae, per “hominem” significatur intelligentia; inde per “orbos facere ab homine” significatur quod usque non intelligentia:

[5] “Da illis, Jehovah, vulvam abortientem et ubera arentia,” significat quod illis non amplius vera ex aliquo bono, sed falsa ex malo; “vulva abortiens” significat falsa ex malo loco veri ex bono; similiter “ubera arentia,” sed “vulva” significat vera ex bono amoris, et “ubera” vera ex bono charitatis, hic falsa ex malo illis contraria: “Percussus est Ephraim, radix eorum exaruit,” significat quod non amplius aliquis intellectus veri usque a primis; “Ephraim” hic ut supra est intellectus veri eccleSiae, et “radix” est primum ejus: “fructum non facient” significat non aliquod bonum, nam ubi non vera ibi non bonum: “etiam cum generaverint, occidam desideria ventris eorum,” significat si vera sibi comparaverint quod usque peritura sint; “desideria ventris” significant vera comparata; “venter” pro utero dicitur ex apparentia tumescentiae ventris apud gravidas, sed usque “venter” dicitur ubi agitur de veris, ac “uterus” ubi de bono.

[6] Apud Davidem,
“Quoniam Tu eductor meus ex utero, fiduciam mihi faciens ex uberibus matris meae; super Te projectus sum [ab utero,] a ventre matris meae Deus meus Tu” (Ps. xxii. 10, 11 [B.A. 9, 10]):
etiam hic describitur regeneratio spiritualis hominis per talia quae sunt generationis naturalis ex matre; inde per “Tu eductor meus ab utero” significatur quod a Domino regeneratus sit et factus homo ecclesiae: per “fiduciam mihi facis ex uberibus matris meae” significatur quod ductus sit postea, et spiritualiter educatus; “ubera matris” significant nutritionem spiritualem in talibus quae ecclesiae sunt (“mater” est ecclesia): per “super Te projectus sum ad utero,” significatur quod Dominus operatus sit omnia ex bono amoris; et per “a ventre matris meae Deus meus Tu” significatur quod operatus sit omnia per vera; nam, ut supra dictum est, “uterus” dicitur ubi agitur de bono amoris, ac “venter” ubi de veris ex illo bono; inde dicitur “Deus meus Tu,” nam ubi agitur de bono amoris, vocatur Dominus “Jehovah,” et ubi de veris, vocatur “Deus.”

[7] Apud Evangelistas,
“Vae in utero gerentibus et lactantibus in diebus illis” (Matth. xxiv. 19; Marc. xiii. 17: Luc. xxi. 23):
agitur in illis capitibus de consummatione saeculi, per quam intelligitur finis ecclesiae, quando ultimum judicium: inde per “gerentes in utero” et per “lactantes diebus illis,” super quibus lamentatio, intelliguntur illi qui tunc recipiunt bona amoris, et vera illius boni; “gerentes [in] utero” sunt qui recipiunt bonum amoris, et “lactantes” sunt qui recipiunt vera illius boni, nam “lac” quod lactatur significat verum ex bono amoris; quod dicatur “Vae illis,” est quia non possunt custodire bona et vera illi qui recipiunt, praevalet enim tunc infernum, et aufert illa, unde profanatio; quod tunc praevaleat infernum, est quia in fine ecclesiae falsa mali regnant, et auferunt vera boni; homo enim tenetur in medio inter caelum et infernum, et ante ultimum judicium praevalet id quod ex inferno exsurgit super id quod e caelo descendit. (De qua re videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 538, 540, 541, 546, 589-596; et in opusculo De Ultimo Judicio, n. 73, 74.)

[8] Apud Lucam,
“Ecce venient dies in quibus dicent, {1}Beatae steriles, et ventres qui non genuerunt, et ubera quae non lactarunt” (xxiii. 29):
haec similia significant, quia etiam de ultimo tempore ecclesiae dicta sunt; ac per “steriles” et per “ventres qui non genuerunt” significantur qui non genuina vera, hoc est, vera ex bono amoris, receperunt; et per “ubera quae non lactarunt” significantur qui non genuina vera ex bono charitatis: omnia enim vera sunt ex bono; ac bona sunt duplicis generis, bonum caeleste, quod est bonum amoris in Dominum, ac bonum spirituale quod est bonum charitatis erga proximum; simile per “ubera” significatur quod per “lac,” nempe verum ex bono.

[9] Apud eundem,
“Mulier tollens vocem ex populo, dixit” de Jesu, “Beatus venter qui gestavit Te, et ubera quae lactasti: at” Jesus “dixit, Verum tamen beati qui audiunt Verbum Dei, et custodiunt illud” (xi. 27, 28):
quoniam “ventre gestare” et “ubera lactare” significant regenerationem hominis, ut supra dictum est, ideo respondit Dominus, “Beati qui audiunt Verbum Dei et custodiunt illud;” per quae describitur regeneratio quae fit per vera ex Verbo, et per vitam secundum illa; per “audire Verbum Dei” significatur discere vera ex Verbo, et per “custodire illud” significatur vivere secundum illa.

[10] Apud Johannem,
“Dixit… Nicodemus, Quomodo potest homo generari cum senex est? {1}Non potest in uterum matris suae secundum ingredi. Respondit Jesus, Amen.. dico tibi, nisi quis generatus fuerit ex aqua et spiritu, non potest ingredi in regnum” caelorum; “quod natum est ex carne caro est, sed quod generatum est a spiritu spiritus est” (iii. 4-6):
quod Nicodemus pro generatione spirituali, de qua Dominus locutus est, intellexerit generationem naturalem, patet; quare Dominus docet illum de regeneratione, quod illa fiat per vera ex Verbo et per vitam secundum illa, quod significatur per “generari aqua et spiritu;” “aqua” enim in spirituali sensu est verum ex Verbo, et “{2}spiritus” est vita secundum illa: quod homo nascatur naturalis, et fiat spiritualis per vitam secundum vera ex Verbo, significatur per “quod natum est ex carne caro est, sed quod generatum est a spiritu spiritus est:” quod naturalis homo, nisi fiat spiritualis, non salvari possit, intelligitur per “Nisi quis generatus est ex aqua et spiritu, non possit ingredi in regnum caelorum.”

[11] Quoniam Dominus solus reformat et regenerat hominem, ideo in Verbo vocatur “Formator ex utero:” – Ut apud Esaiam,
“Jehovah, Factor tuus et Formator.. ex utero, adjuvat te” (xliv. 2, 24);
apud eundem,
“Jehovah ab utero vocavit me, a visceribus matris meae meminit nominis mei. ….Dixit Jehovah, Formator meus ab utero, in servum suum, ad redigendum Jacobum ad Ipsum, et Israel Ipsi congregetur” (xlix. 1, 5).
Dominus multis in locis in Verbo vocatur “Creator,” “Factor” et “Formator ab utero,” et quoque “Redemptor,” ex eo quod hominem e novo creet, reformet, regeneret et redemerit: credi potest quod Dominus ita vocetur ex eo, quod creaverit hominem et quod formet illum in utero, sed usque est spiritualis creatio et formatio quae ibi intelligitur; nam Verbum non modo est naturale, sed etiam spirituale; naturale pro hominibus qui naturales sunt, et spirituale pro angelis qui spirituales sunt; ut quoque constare potest ex eo, quod haec, quae dicta sunt, de Israele dicta sint, et in sensu supremo de Domino: per “Israelem” intelligitur ecclesia, ita omnis homo ecclesiae; et quia Dominus novit quale cujusvis quoad bonum amoris et verum fidei, ideo dicitur, “Jehovah ab utero vocavit me, a visceribus matris meae meminit {1}nominis mei;” per “vocare” et “scire nomen” alicujus, significatur nosse qualis est; quoad bonum amoris est “ab utero,” et quoad vera illius boni est “a visceribus matris meae:” per “Jacobum” qui ad Ipsum redigetur, et per “Israelem” qui Ipsi congregabitur, significatur ecclesia; per “Jacobum” ecclesia externa, et per “Israelem” ecclesia interna; haec est in spirituali homine, illa in naturali.

[12] Apud Jeremiam,
“Priusquam formarem te in utero, noveram te; et priusquam exires ex utero, sanctificabam te, prophetam gentibus dabam te” (i. {2}5):
haec quidem dicta sunt de propheta Jeremia, sed usque per “prophetam” in sensu spirituali intelligitur docens verum, et in sensu abstracto doctrina veri; inde per “formare in utero,” et “nosse antequam exiret ex utero,” significatur praevidentia quod in veris ex bono per regenerationem possit esse, ita quod Verbum recipere et docere possit: hoc quoque est “sanctificare et dare prophetam gentibus;” “gentes” sunt qui in bono et ex bono recipiunt vera.

[13] Apud Davidem,
“Super Te impositus sum ab utero, e visceribus matris meae Tu eductor meus” (Ps. lxxi. 6);
per haec similia significantur. Apud eundem,
“Ecce hereditas Jehovae filii, merces fructus ventris” (Ps. cxxvii. 3):
hic per “filios” intelliguntur illi qui in veris ex bono sunt, ut quoque alibi in Verbo: et per “fructum ventris” intelliguntur qui in bono sunt per vera, quibus caelum, quod est “hereditas” et quoque “merces.”

[14] Apud Esaiam,
“Num obliviscitur mulier infantis sui, ut non misereatur filii ventris sui? etiam si {3}hi obliviscerentur, Ego tamen non obliviscar tui” (xlix. 15):
hoc dicitur, quia in sensu spirituali intelligitur regeneratio; quare comparatio fit cum muliere, et ejus amore erga infantem suum; simile fit cum regenerato a Domino.

[15] Apud {4}Davidem,
“Juravit Jehovah Davidi Veritatem De fructu Ventris tui ponam super thronum tibi” (Ps. cxxxii. 11):
per “Davidem” hic, ut quoque alibi, intelligitur Dominus quoad regnum spirituale, quod est regium Ipsius; quare per “ponere super thronum de fructu ventris ejus,” intelligitur qui ab Ipso regeneratur; is vocatur “fructus ventris ejus” ex eo, quia est in veris et in vita secundum illa; per “thronum,” qui ei erit, intelligitur caelum: haec sunt quae in sensu spirituali per illa verba significantur; in sensu autem supremo per illa intelligitur Dominus ac Ipsius glorificatio.

[16] Apud eundem,
“Tu possides renes meos, obtexisti me in ventre matris meae” (Ps. cxxxix. 13):
per “possidere renes” significatur purificare vera a falsis (videatur supra, n. 167); et per “obtegere in ventre matris” significatur tutari a falsis mali quae ab inferno, et a principio regenerationis et dein continue.

[17] Apud eundem,
“Abalienati sunt impii ab utero, aberrant a ventre loquentes mendacium” (Ps. lviii. 4 [B.A. 3]):
hic non intelligitur quod impii abalienati sint ab utero, et quod aberrent a ventre, hoc est, a prima nativitate, nam nemo ex ea abalienatur a Deo et aberrat; sed “abalienari ab utero” significat quod recesserint a bono ad malum a primo die quando reformari possunt; et “aberrare a ventre” significat quod recesserint a veris ad falsa similiter; “loqui mendacium” etiam significat credere falsa: quod recesserint a primo die quando reformari possunt, est quia Dominus omnes, quicunque sint, conatur reformare, incipiendo a pueritia et continuando per adolescentiam in juventutem; sed quod illi statim recesserint, non passi se reformari.

[18] Apud Hoscheam,
“Ligata est iniquitas Ephraimi, reconditum peccatum ejus: dolores parturientis venient illi; ille filius non sapiens, quia tempus non stat in utero filiorum” (xiii. 12, 13):
per “Ephraimum” significatur intellectus veri, hic intellectus perversus, qui est falsi pro vero; falsum ejus significantur per “iniquitatem,” ac malum falsi per “peccatum ejus;” inde vocatur “filius non sapiens:” quod reformationem non recipiat, significatur per quod “dolores parturientis venient illi,” et per quod “tempus non stet in utero filiorum;” per “tempus non stat in utero filiorum” significatur quod non permaneat in statu reformationis.

[19] Apud Esaiam,
“Novi perfide agendo perfide acturus esses, et praevaricatoris nomine ab utero vocatum est tibi” (xlviii. 8):
haec de domo Jacobi, per quam intelligitur ecclesia perversa; “perfide agere” significat contra vera revelata; “et praevaricatoris nomine ab utero vocari” significat recessionem a veris a primo tempore quo reformari posset; per “vocari nomine” significatur quale ejus quoad illa.

[20] Apud Hoscheam,
Jacob “in utero supplantavit fratrem suum, et in robore, suo potenter pugnavit cum Deo” (xii. 4 [B.A. 3]):
quid per haec in sensu interno significatur, nemo scire potest, nisi qui scit quod Jacob et ejuS posteri usque a patribus eorum fuerint mere naturales, inde contra bonum caeli et ecclesiae; nam qui naturalis est et non simul spiritualis, ille est contra bonum illud; hoc enim comparatur solum per conjunctionem veri et boni primum in spirituali homine, et dein in naturali; per “Esavum” autem significatur bonum naturale in spirituali: nunc quia Jacob et posteri ejus tales fuerunt, et quia omne bonum tale rejecerunt, et hoc a primo tempore, ideo dicitur de Jacobo quod “in utero supplantaverit fratrem suum.” Praeterea per “pugnam Jacobi Cum angelo” (de qua agitur Genes. xxxii. 25-32 [B.A. 24-31]), describitur contumacia illorum, qua institerunt quod terram Canaanem possiderent; per quod intelligitur ut ecclesia apud illos institueretur. Haec contumacia describitur per illam pugnam, et quoque per illa quae in versu sequente apud Hoscheam ibi dicuntur; nempe,
“Et potenter pugnavit cum angelo, ..flevit et precatus est eum” [xii. 5 [B.A. 4]]:
sed quod usque futuri absque aliquo bono amoris caelestis et spiritualis, intelligitur per
Quod angelus tetigerit volam femoris Jacobi, et quod luxata sit vola femoris ejus in luctando cum angelo (Gen. xxxii. 25, 32 [B.A. 24, 31]):
per “femur” enim significatur conjunctio boni et veri, et per “luxationem” ejus, quod nulla conjunctio veri cum bono esset Jacobo et posteris ejus; hoc intelligitur per quod “Jacob potenter pugnaverit cum Deo.” (Sed de his videantur Arcana Caelestia, n. 4281, ubi explicata sunt. Quod gens Israelitica et Judaica non electa fuerit, sed recepta ut ecclesiam repraesentaret, ob contumaciam qua patres eorum et Moses institerunt, ibi n. 4290, 4293, 7051, 7439, 10430, 10535, 10632.)

[21] Apud Mosen,
Collidebant filii inter se in ventre Rebeccae: et “dixit Jehovah, Duae gentes in utero tuo, et duo populi e visceribus tuis separabuntur, et populus prae populo valebit, et major {1}serviet minori. Et impleti sunt dies ad pariendum, et ecce gemini in utero ejus, et exivit primus rufus totus, sicut tunica pilosa, et vocabant nomen ejus Esau: et post ita exivit frater ejus, et manus ejus prehendens in calcaneum Esavi, et vocabat nomen ejus Jacob” (Gen. xxv. 20-26):
haec historica involvunt illa quae nunc supra de Jacobo et ejus posteris dicta sunt; quod nempe mere naturales essent, et inde non in aliquo bono naturali ex spirituali, quod significatur per “Esavum;” quod Jacobi posteri absque illo essent, significatur per quod “Jacob exiens ex utero matris prehenderit calcaneum Esavi;” per “calcaneum” significatur ultimum naturale. (Sed haec quoque explicata sunt in Arcanis Caelestibus.)

[22] Apud eundem,
“A Deo patris tui et juvabit te, et cum Schaddai et benedicet tibi, bene dictionibus caeli desuper, benedictionibus abyssi cubantis infra, benedictionibus uberum et uteri” (Gen. xlix. 25):
haec benedictio Josephi a patre Israele, de qua etiam in Arcanis Caelestibus (n. 6428-6434); et ibi quod “benedictiones uberum” significent affectiones boni et veri, et “benedictiones uteri” conjunctionem boni et veri, ita regenerationem.

[23] Apud eundem,
“Ut” Jehovah “amet te, et benedicat tibi, et multiplicet te, benedicat fructui ventris tui, et fructui terrae tuae, frumento tuo et musto tuo, oleo tuo, fetui boum tuorum, et arietum gregis tui.” (Deutr. vii. 13);
et alibi,
“Benedictus fructus ventris tui, et fructus terrae tuae, ….fetus bonum tuorum, et pecorum gregis tui” (Deutr. xxviii. 4):
haec ad filios Jacobi, qui non aliter illa intellexerunt quam naturaliter, hoc est, secundum sensum litterae, quia mere naturales erant, et prorsus non spirituales; at per “benedictiones” illas significantur benedictiones spirituales, quae sunt caeli et inde vitae aeternae: nam per “fructum ventris” significatur bonum amoris et verum illius boni; per “fructum terrae” significatur omne ecclesiae; per “frumentum et mustum” significatur omne bonum et verum in naturali homine; per “fetum boum et pecorum gregis” significantur affectiones illorum exteriores et interiores; in genere per omnia illa significatur fructificatio et multiplicatio illorum.

[24] Apud Esaiam,
“Ecce Ego excitans contra eos Medum, qui argentum non aestimabunt, et auro non delectabuntur, quorum arcus juvenes allident, et fructus ventris non miserabuntur, filiorum non parcet oculus eorum” (xiii. 17, 18):
per “Medum” intelliguntur illi qui nihili faciunt verum et bonum ecclesiae, et {1}illa quae inde intellectus et amoris sunt, destruunt; per “argentum” quod non aestimabunt, et per “aurum” quo non delectabuntur, significatur verum et bonum caeli et ecclesiae, per “argentum” verum et per “aurum” bonum eorum: quod “arcus illorum juvenes allident, et fructus ventris non miserabuntur,” significat quod falsa doctrinae destruent omnem intellectum veri, et omne bonum amoris; per “arcum” significatur falsum doctrinae, per “juvenes” intelligentia veri, et per “fructum ventris” bonum amoris: quod “filiorum non parcet oculus eorum” significat quod perverSus eorum intellectus ac insania omne verum ecclesiae devastabit; “filii” sunt vera, et “oculus” est perversus intellectus qui insania. Sciendum est quod per “Medum” non intelligatur Medus, sed tales et talia in ecclesia quae devastant illam.

[25] Apud Matthaeum,
Pharisaei dicebant, “Licetne homini dimittere uxorem suam quavis ex causa? Respondens” Jesus, “dixit.., Annon legistis, quod Is qui fecit ab initio, masculum et feminam fecit eos, et dixit, Propterea deseret homo patrem et matrem, et adhaerebit uxori suae, et erunt duo in carnem unam? quare non amplius sunt duo, sed una caro: quod ergo Deus copulavit, homo non separabit. ….Moses ob duritiem cordis vestri permisit dimittere uxores vestras; ab initio non fuit sic: dico vobis, quod quicunque dimiserit uxorem suam nisi ob fornicationem, et aliam duxerit, adulterium committat; et quicunque dimissam ducat, adulterium committat. Dixerunt.. discipuli.., Si sic causa cum uxore sua, non expedit matrimonium contrahere; sed dixit Jesus…, Non omnes capiunt verbum hoc, sed ii quibus datum est; sunt enim eunuchi qui ex utero matris nati sunt sic; et sunt eunuchi qui eunuchi facti sunt ab hominibus; et sunt eunuchi qui eunuchos fecerunt se ipsos propter regnum Dei: qui potest capere, ille capiat” (xix. 3-12):
quod arcana interiora his insint, constare potest ex Domini verbis, quod non omnes capiant verba haec, sed ii quibus datum est. Arcanum interius, quod illis quae a Domino dicta sunt, inest, homines parum capiunt, sed omnes angeli in caelo; causa est, quia hi illa Domini verba spiritualiter percipiunt, et arcana, quae insunt, spiritualia sunt: nempe, in caelis aeque ac in terris conjugia sunt, sed in caelis conjugia similium cum similibus fiunt; vir enim natus est ut ex intellectu agat, mulier autem ut ex affectione; ac intellectus apud viros est intellectus veri et boni, et affectio apud mulieres est affectio veri et boni; et quia omnis intellectus vitam trahit ex affectione, ideo copulantur ibi sicut copulatur affectio quae voluntatis cum correspondente cogitatione quae intellectus: intellectus enim apud unumquemvis est varius, sicut vera, ex quibus intellectus, sunt varia; in genere sunt vera caelestia, sunt vera spiritualia, sunt vera moralia, sunt vera civilia, immo sunt vera naturalia; et cujusvis veri sunt species et sunt varietates innumerabiles; et quia inde est quod nusquam unius intellectus sit similis alterius, nec unius affectio similis alterius, ut tamen usque intellectus et affectio unum agant, ideo copulantur in caelo ita ut correspondens affectio quae est mulieris conjungatur cum correspondente intellectu qui est viri: inde est [quod] vita utrique sit ex correspondentia, plena amore. Quia nunc binae affectiones variae non correspondere possunt uni intellectui, inde in caelo nusquam datur, nec dari potest, quod plures uxores sint uni viro.

[26] Ex his videri et concludi potest quid per illa Domini verba etiam spiritualiter intelligitur; ut quid per quod “vir relinquet patrem et matrem et adhaerebit uxori suae, et erunt in carnem unam;” nempe, quod vir relinquet id malum et falsum quod ei ex religione est, et inquinat intellectum ejus, ita ex patre et matre; et quod intellectus ejus ab illis separatus conjungetur cum correspondente affectione quae uxoris; inde duo fiunt una affectio veri et boni; hoc intelligitur per “carnem unam,” in qua duo erunt, “caro” enim in spirituali sensu significat bonum quod est amoris seu affectionis: “quare non amplius sunt duo, sed una caro,” significat quod sic intellectus boni et veri ac affectio boni et veri non duo sed unum sint, similiter ac voluntas et intellectus quidem duo sunt, sed usque unum; et similiter ac verum et bonum, tum fides et charitas, quae quidem duo sunt, sed usque unum; nempe, quando verum est boni ac bonum est veri, tum quando fides est charitatis ac charitas est fidei; est etiam inde amor conjugialis:

[27] quod “Moses ob duritiem cordis permiserit dimittere uxorem ex quacunque causa,” erat quia Israelitae et Judaei naturales erant, et non spirituales; et qui mere naturales sunt, illi etiam duri corde sunt, quia non in aliquo amore conjugiali, sed in lascivo, quale est adulterii: quod “quicunque dimiserit uxorem nisi ob fornicationem, et aliam duxerit, adulterium committat,” est quia fornicatio significat falsum, et apud mulierem affectionem mali et falsi, ita affectionem quae nullatenus concordat cum intellectu veri et boni; et quia ex illa discordantia amor conjugialis, qui est veri et boni, et inde caelum et ecclesia apud hominem, prorsus perit; nam cum conjunctio interior, quae est mentium et animorum, nulla est, conjugium dissolvitur: quod “qui dimissam ducit etiam adulterium committat,” est quia per “dimissam propter fornicationem” intelligitur affectio mali et falsi, ut supra, quae non copulanda est cum aliquo intellectu veri et boni; inde enim intellectus pervertitur, et quoque fit falSi et mali, et conjunctio falsi et mali est adulterium spirituale, sicut conjunctio veri et boni est conjugium spirituale.

[28] Quod Dominus postea locutus sit de eunuchis, erat quia discipuli dixerunt, “Si sic est causa hominis cum uxore, non expedit matrimonium contrahere;” et quia conjugia apud gentem Judaicam, quae dura corde fuit ex eo quod in falsis ex malo essent, non erant conjugia sed adulteria in spirituali sensu intellecta, quare etiam illa gens a Domino “gens adultera” vocata est, ideo locutus est Dominus de “eunuchis,” per quos intellecti sunt qui non volunt conjugium inire, hoc est, conjungi, cum affectione mali, quia sic intellectus veri et boni perverteretur et dissiparetur; ita per “eunuchos” intelliguntur tam nupti quam non nupti, apud quos conjunctus est intellectus veri et boni cum affectione veri et boni: quod “eunuchi” dicantur est quia non illis lascivum est, quale est illis qui ex duritie cordis, in qua fuerunt Judaei, plures uxores duxerunt, et quamlibet ex causa quacunque repudiarunt.

[29] Prius sciendum est quod conjugium intellectus veri et boni cum affectione veri et boni sit in genere ex triplici origine, et inde in triplici gradu; in supremo gradu est conjugium illorum qui caelestes vocantur, in inferiori inter illos qui spirituales, et in infimo inter illos qui naturales; tot enim gradus sunt interiorum hominis: inde tres caeli sunt; qui in supremo caelo sunt vocantur caelestes, qui in inferiori spirituales, et qui in infimo naturales. Conjugium intellectus veri et boni cum affectione veri et boni apud caelestes, intelligitur per “eunuchos qui in utero matris nati sunt eunuchi;” ex causa quia illi, dum regenerantur, recipiunt vera statim in vita per amorem eorum, inde est quod illi sciant vera ex ipsis veris: regeneratio eorum a Domino per amorem in Ipsum significatur per “in utero fieri {1}eunuchos,” ita absque lascivo adulterii.

[30] Conjugium autem intellectus veri et boni cum affectione veri et boni apud Spirituales, intelligitur per “eunuchos qui ab hominibus facti sunt eunuchi;” hi enim non in utero, hoc est, per amorem, regenerantur, sed per vera primum recepta in memoria, et dein intellectualiter in cogitatione, et sic demum in vita per quandam affectionem spiritualem; hi dicuntur “fieri eunuchi ex hominibus,” quia per intellectum ex memoria reformantur, et “homo” significat illum intellectum, ut quoque supra, ubi dicitur “homo et uxor.” Conjugium autem [intellectus] veri et boni cum affectione veri et boni apud naturales, intelligitur per “eunuchos qui Se ipsos faciunt eunuchos;” naturales enim per cognitiones et scientias sibi comparant lumen naturale, et per bonum vitae secundum illas affectionem, et inde conscientiam; et quia hi non aliud sciunt quam quod ipsi hoc faciant, nam naturalis homo non gaudet intelligentia qua spiritualis homo, nec gaudet perceptione qua caelestis homo, inde est quod illi sint qui se ipsos faciant; sed ita dicitur ex apparentia et ex fide obscura apud illos. Haec itaque sunt quae intelliguntur per “fieri eunuchos propter regnum Dei:” et quia pauci haec capiunt, dicitur a Domino, “Qui potest capere, capiat.” (Sed ad illustrationem hujus rei, videantur quae in opera De Caelo et Inferno, De duobus Regnis, in quae Caeli distincti sunt; tum De tribus Caelis secundum tres Gradus interiorum Hominis, n. 20-40; et quae De Conjugiis in Caelo, n. 366-386, dicta et ostensa sunt.)

[31] Dicitur de Johanne Baptista,
Quod impletus sit Spiritu sancto in utero matris: et quod embyro in utero ad salutationem Mariae exultaverit (Luc. i. 15, 41, 44):
sed per hoc significabatur quod ille repraesentaturus esset Dominum quoad verbum, sicut Elias; in Verbo enim, quod est Divinum Verum, est ubivis conjugium Divini Boni ac Divini Veri, ac Divinum Bonum unitum Divino Vero est Divinum a Domino procedens, quod vocatur “Spiritus sanctus:” “exultatio in utero” ad salutationem Mariae repraesentabat gaudium ex amore conjunctionis Boni et Veri, ita gaudium amoris conjugialis caelestiS, qui est in Singulis Verbi. (Quod Johannes Baptista, sicut Elias, repraesentaverit Dominum quoad Verbum, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 7643, 9372.)

[32] Quid significat “masculus qui primo aperit uterum” etiam dicetur; de illo ita legitur apud Mosen,
“Cum deduxerit te Jehovah in terram {1}Canaanem, ….transire facies omnem aperturam uteri Jehovae, et omnem aperturam fetus bestiae, quotquot erunt tibi masculi, Jehovae: ….sed omnem primogenitum.. inter filios tuos redimes. Quod si fiat, ut interroget te filius tuus cras, dicendo, Quid hoc? dices ad eum, Per fortitudinem manus eduxit nos Jehovah ex Aegypto, e domo servorum; ….dum occidit omnem primogenitum in terra, a primogenito hominis usque ad primogenitum bestiae; propterea ego sacrifico Jehovae omnem aperturam uteri, masculos, et omnem primogenitum filiorum meorum redimo” (Exod. xiii. 11-15; cap. xxxiv. 19, 20).
Quod loco eorum accepti sint Levitae, apud eundem,
“Ecce accepi Levitas e medio filiorum Israelis loco omnis primogeniti, aperturae uteri, de filiis Israelis, ut sint Mihi Levitae: quia Mihi omne primogenitum in die quo percussi omne primogenitum in terra Aegypti, sanctificavi Mihi omne primogenitum in Israele, ab homine usque ad bestiam Mihi erunt” (Num. iii. 12, 13; cap. viii. 16, 17):
spirituale quod in hoc statuto reconditum latet, non patet, nisi sciatur quod “generationes” et “nativitates” naturales significent generationes et nativitates spirituales; tum etiam quod omnia membra generationis correspondeant amori caelesti et ejus productis, quae sunt usus, qui vocantur vera illius amoris. Quia ita est, et quia “conjugium” in sensu spirituali significat conjugium boni et veri, ut supra dictum est, inde constare potest quid in eodem sensu significatur per “aperturam uteri,” seu “primogenitum masculum:” per “aperturam uteri,” seu per “primogenitum masculum,” significatur id quod primum nascitur ex amore caelesti et perceptione boni et veri; quod hoc sit verum ex bono, quod loco principii est reliquis, patet; hoc in sua essentia est bonum spirituale, nam hoc bonum in sua forma est verum ex bono; seu, quod idem est, verum ex bono in sua essentia est bonum spirituale. Hoc significatur per “aperturam uteri,” “primogenitum masculum,” ex causa quia uterus correspondet intimo amori conjugiali, qui in sua essentia est amor caelestis; et ex hoc amore producitur bonum spirituale, quod in sua forma est verum ex bono, ac in specie id verum ex bono quod principii loco est reliquis; quod principii loco est, id in succedentibus est omne quoad essentiale illorum, quia id in his est regnans. Quoniam hoc significatur per “aperturam uteri,” seu “primogenitum masculum,” ideo id sanctificatum est Jehovae, et per id etiam sanctificati fuerunt omnes fetus sequentes.

[33] Sciendum est quod bona caeli et ecclesiae trium graduum sint; bonum intimi gradus, ita quoque intimi caeli, vocatur bonum amoris caelestis; bonum inferioris gradus, quod etiam est bonum medii caeli, vocatur bonum amoris spiritualis; et bonum infimi gradus, quod etiam est bonum ultimi caeli, vocatur bonum naturale: haec bona sicut ordine Sequuntur ita quoque ordine nascuntur; bonum amoris naturalis nascitur ex bono amoris spiritualis, et bonum amoris spiritualiS nascitur ex bono amoris caelestis; inde est, quod per “aperturam uteri,” “primogenitum masculum,” significetur bonum amoris spiritualis natum {1}ex bono amoris caelestis.

[34] Quoniam per “bestias” significantur affectiones, per “bestias” ex armento affectiones exteriores, et per “bestias ex grege” affectiones interiores, ideo etiam illarum primogenita sanctificata sunt. Quod ita sit etiam constare potest ex eo, quod Levitae loco omnium primogenitorum recepti sint, per “Levin” enim et inde per “Levitam” significatur bonum spirituale ex bono caelesti; inde etiam sacerdotium, per quod significatur bonum caeleste, datum est Aharoni et filiis ejus, ac ministerium hujus {2}boni, per quod significatur verum ex bono, datum est Levitis. (Quod illa per “tribum Levi” significata fuerint, videatur supra, n. 444.) Quod statutum de primogenitis datum sit filiis Israelis, quia occisa sunt omnia primogenita in Aegypto, erat quia per “primogenita” ibi significantur falsa ex malo contraria seu opposita veris ex bono, ita malum infernale contrarium seu oppositum bono spirituali; et quia cum illa falsa ex malo apud hominem sunt occisa, hoc est, remota, tunc primum vera ex bono, seu bonum spirituale, a Domino influit, et ab homine recipitur. Ex his constare potest quid per id statutum repraesentatum est, et in sensu spirituali significatum. Quid significatum est per
Quod Deus clauserit omnem uterum domus Abimelechi propter Saram, uxorem Abrahami; et postquam Abraham oraverat pro illis, Deus sanaverit Abimelechum, uxorem ejus, et ancillas eorum, ut pepererint (Gen. xx. 17, 18),
videatur in Arcanis Caelestibus, ubi illa explicata sunt.

711. “Clamavit parturiens, et cruciata parare.” – Quod significet non receptionem ab illis qui in ecclesia naturales et sensuales sunt, et resistentiam illorum, constat ex significatione “clamare parturiens” et “cruciari pariendo,” cum de doctrina veri nascente ex amore caelesti, quae per “masculum” quem peperit, intelligitur, quod sit non receptio ejus, et quoque resistentia; quod sit ab illis qui in ecclesia naturales et sensuales sunt, est quia illi intelliguntur per “draconem,” de quo sequitur. Quod “parturire” et “parere” sit parturire et parere talia quae ecclesiae sunt, hic quae doctrinae veri et boni, constare potest ex illis quae in antecedente articulo de “utero” et ejus apertura, et de “partu,” ostensa sunt, et quoque in sequentibus hujus capitis, ubi “parere” dicitur. Interim licet hoc modo memorare quod per “masculum, quem mulier peperit,” intelligitur doctrina Novae Hierosolymae, quae a Domino e caelo data est; quod dracones tunc circumsteterint, ac vehementer et obnixe obstiterint, et hoc usque ad clamorem et cruciatum illorum qui pro illa doctrina erant, testari possum: quod etiam similes in mundo obstituri sint ne recipiatur, inde constare potest. Quinam illi sunt, dicetur in sequentibus, ubi de “dracone” et de “bestiis.” Quid autem in specie significatur [per] “clamare parturiens” et “cruciari pariendo” in Verbo alibi, videatur infra (in articulo {1}721), ubi explicatur quid “parturire” et “parere” significat, quae videantur.

712. VERSUS 3, 4.
“Et visum est aliud signum in caelo; et ecce draco magnus rufus, habens capita septem, et cornua decem, et super capitibus suis diademata septem. Et cauda sua traxit tertiam partem stellarum caeli, et projecit illas in terram; et draco stetit coram muliere futura parere, ut postquam pepererit, fetum ejus devoraret.”
3. “Et visum est aliud signum in caelo,” significat revelationem Divinam de impugnatione doctrinae quae pro nova ecclesia, et a quibus [n. 713]; “et ecce draco magnus rufus,” significat omnes qui mere naturales et sensuales sunt ex amore sui et mundi, et usque sciunt plura aut pauciora ex Verbo, ex doctrina inde, et praedicatione, et putant per solam scientiam absque vita salvari [n. 714]; “habens Capita septem,” signi ficat scientiam sanctorum Verbi quae adulteraverunt [n. 715]; “et cornua decem,” significat multam potentiam [n. 716]; “et super capitibus suis diademata septem,” significat Divina vera in ultimo ordinis, quae sunt vera sensus litterae Verbi, adulterata et profanata [n. 717].
4. “Et cauda sua traxit tertiam partem stellarum caeli,” significat falsificationem et adulterationem omnium veritatum Verbi [n. 718, 719]: “et projecit illas in terram,” significat exstinctionem et destructionem illarum [n. 720]; “et draco stetit coram muliere futura parere,” significat odium illorum qui per “draconem” intelliguntur, contra ecclesiam apud illos qui in doctrina et inde vita amoris et charitatis a Domino erunt [n. 721]; “ut postquam pepererit, letum ejus devoraret,” significat ut destruerent doctrinam illius ecclesiae in primo ejus ortu [n. 722].

713. [Ver. 3.] “Et visum est aliud signum in caelo.” – Quod significet revelationem Divinam de impugnatione doctrinae quae pro nova ecclesia, et a quibus, constat ex significatione “signi magni,” quod sit revelatio, manifestatio et testificatio Divina (de qua supra, n. 706): quod sit de impugnatione doctrinae quae pro nova ecclesia, et a quibus, constat ex sequentibus, in quibus describitur hoc signum; illi qui impugnaturi doctrinam intelliguntur per “draconem magnum rufum, serpentem antiquum,” et ipsa impugnatio describitur per quod “draco ille steterit coram muliere paritura, ut devoraret fetum ejus,” et postea per “pugnam draconis cum Michaele,” et dein per quod “persecutus sit mulierem in desertum, et ibi post illam ejecerit aquam sicut flumen,” et porro in sequentibus. Quinam autem per “draconem” intelliguntur, in sequenti articulo dicetur; hic solum quod sint illi qui communicationem cum angelis caeli habent, sed modo per externa, non autem per interna; nam dicitur quod draco ille visus sit “in caelo;” nam qui nullam communicationem cum caelo habent, non possunt ibi videri, sunt enim in inferno; qui sunt qui negant Deum, imprimis Dominum, qui Verbum nihili pendunt et blasphemant, quique nullam fidem de vita aeterna habent; verbo, omnes illi qui super omnia amant semet et mundum, ac in inimicitiis, odiis, vindictis et dolis vitam agunt, et in illis jucundum sentiunt. Haec, dicta sunt ut sciatur quod per “draconem” non intelligantur tales, sed qui dum in mundo vivunt communicationem externam cum caelo habent, quae communicatio illis est ex lectione Verbi, ex praedicatione inde, et ex cultu externo secundum ecclesiae suae statuta, sed usque non in aliqua vita secundum praecepta Domini sunt; inde est quod tales quidem communicationem, sed non internam cum caelo habeant: unde est quod illi dicantur “diabolus et satanas,” in sequentibus etiam dicetur.

714. “Et ecce draco magnus rufus.” – Quod significet omnes qui mere naturales et sensuales sunt ex amore sui, et usque sciunt plura aut pauciora ex Verbo, ex doctrina in de, aut ex praedicatione, ac putant per solam scientiam absque vita salvari, constat ex significatione “draconis,” quod sit mere naturalis et sensualis homo, et tamen in scientia rerum in se spiritualium, sive haec sit ex Verbo, sive ex praedicatione, sive ex religione (de qua sequitur); et ex significatione “magni rufi,” quod sit esse in amore sui et in ejus malis, “magnum” enim in Verbo dicitur de bono, et in opposito sensu de malo, sicut “multum” de Veris, et in opposito sensu de falsis (videatur supra, n. 336, 337, 424); et “rufus” dicitur de amore in utroque sensu, nempe de amore caelesti, qui est amor in Dominum, et in opposito sensu de amore diabolico, qui est amor sui (de qua re etiam videatur supra, n. 364); ex his constare potest quod per “draconem magnum rufum” intelligantur omnes qui mere naturales et sensuales sunt ex amore sui, et usque sciunt plura et pauciora ex Verbo, vel ex doctrina inde, vel ex praedicatione, et putant per solam scientiam absque vita charitatis salvari; quod iidem putent se per solam scientiam absque vita charitatis salvari, est quia omnes illi fiunt mere naturales et sensuales qui vivunt corpori et mundo, et non Deo et caelo; nam quisque secundum vitam suam interius formatur, et vivere corpori et mundo est vivere naturalis et sensualis, at vivere Deo et caelo est vivere spiritualis.

[2] Unusquisque homo a parentibus nascitur sensualis, ac per vitam in mundo fit naturalis interius et interius, hoc est, rationalis, secundum vitam moralem et civilem, et inde comparatum lumen; at postea fit ille homo spiritualis per vera ex Verbo aut ex doctrina ex Verbo, ac per vitam secundum illa: inde constare potest quod qui scit illa quae Verbum, aut quae doctrina, aut quae praedicator docet, et non vivit secundum illa, utcunque doctus et eruditus appareat, non usque sit spiritualis, sed naturalis, immo sensualis; nam scientia et facultas ratiocinandi non facit spiritualem hominem, sed ipsa vita. Causa quod ita sit, est quia scientia et inde facultas ratiocinandi est modo naturalis; quare etiam dabilis est apud malos, immo apud pessimos; at vera ex Verbo una cum vita secundum illa faciunt hominem spiritualem, nam vita est velle vera ac facere illa ex amore illorum; hoc non dabile est ex solo naturali homine, sed ex spirituali, et ex hujus influxu in naturalem; nam amare vera, et ex amore velle illa, et ex e,a voluntate facere illa, est ex caelo, hoc est, per caelum a Domino, et est in sua natura caeleste et Divinum; hoc non influere potest immediate in mentem naturalem, sed mediate per mentem spiritualem, quae aperiri et formari potest ad receptionem lucis et caloris caelestis, hoc est, ad receptionem Divini Veri ac Divini Boni. Causa quod haec non immediate influere possint in mentem naturalem, est quia in hac mente resident mala hereditaria hominis, quae sunt amoris sui et mundi; inde naturalis homo in se spectatus non amat nisi semet et mundum, et ex amore vult illa, et ex velle facit illa; et haec sunt quae obstant quin e caelo illuc aliquid influere possit et ibi recipi; quapropter provisum est a Domino ut haec possint removeri, et sic possit. dari locus pro veris et bonis amoris spiritualis, nempe per aperitionem et formationem mentis spiritualis, quae supra mentem naturalem est, ac per influxum inde caeli a Domino per illam in mentem naturalem.

[3] Haec dicta sunt ut sciatur quod scire illa quae Verbi sunt, ac quae doctrinae ecclesiae, non faciat hominem spiritualem, sed quod vita secundum illa quae Dominus in Verbo praecepit; proinde tamet|s|i sciunt multa ex Verbo, quod usque naturales et sen|s|uale|s| maneant. Hi itaque sunt qui per “draconem” in Verbo significantur. Quod illi sint qui significantur per “draconem,” est quia draco est genus serpentis, qui non modo repit humi, sed etiam volat, et inde apparet in caelo; ille volatus et haec apparentia est, ex quibus illi qui in scientia veritatum ex Verbo sunt, et non in vita secundum illas, intelligantur per “draconem:” per “serpentes” enim in genere significantur sensualia hominis (videatur supra, n. 581); inde quoque est quod draco (in hujus capitis versu 9, et quoque cap. xx. vers. 2) dicatur “serpens antiquus.”

[4] Quoniam in sequentibus hujus capitis, et quoque postea, agitur de “dracone,” dicetur quinam in genere et in specie per illum significantur. In genere per illum significantur qui naturales sunt plus et minus, et usque in scientia rerum spiritualium ex Verbo sunt; in specie autem significantur qui se confirmaverunt in fide separata a charitate, doctrina et vita: hi caput ejus constituunt; qui autem ex propria intelligentia excluserunt sibi dogmata ex Verbo, hi corpus draconis faciunt; qui vero absque doctrina student Verbo, illi externa draconis formant. Hi omnes etiam falsificant et adulterant Verbum, quoniam in amore sui et inde in fastu propriae intelligentiae sunt, ex quo mere naturales, immo sensuales facti sunt; et sensualis homo non videre potest vera genuina Verbi, propter fallacias, propter obscurum perceptionis, et propter mala corporis ibi residentia; sensuale enim adhaeret corpori, unde talia sunt.

[5] (i.) Quod primum, nempe quod per “draconem” in genere intelligantur qui naturales sunt magis et minus, et usque in scientia rerum spiritualium ex Verbo, est quia per “serpentes” in genere {1}significantur sensualia hominis, et inde sensuales homines; quare per “draconem,” qui est serpens volans, significatur sensualis homo, qui usque versus caelum volat, per id quod loquatur et cogitet ex Verbo, aut ex doctrina e Verbo; ipsum Verbum enim est spirituale, quia est in se Divinum, et inde est in caelo: at quia sola scientia spiritualium ex Verbo non facit hominem spiritualem, sed vita secundum illa quae in Verbo sunt, inde omnes ex illis qui in scientia ex Verbo sunt, et non in vita secundum illam, naturales sunt, immo sensuales.

[6] Sensuales, qui per “draconem” intelliguntur, sunt illi qui nihil vident ex luce caeli, sed modo ex luce mundi, et qui ex hac sola luce possunt loqui de Divinis, et quoque acute et alacriter ratiocinari, excitante igne amoris sui ac inde fastu; sed usque non possunt videre num vera sint vel non vera, dicentes id verum esse quod ex pueritia hauserunt ex magistro aut praedicatore, et dein ex doctrina, ac postea confirmarunt ex aliquibus locis ex Verbo non interius intellectis. Hi quia nihil vident ex luce caeli, non vident vera, sed loco illorum falsa, quae vocant vera; nam ipsa vera non possunt videri nisi in luce caeli, et non in luce mundi, nisi haec illustrata sit ab illa. Illi, quia tales sunt, non aliam vitam amant quam corpoream et mundanam; et quia voluptates et concupiscentiae hujus vitae resident in naturali homine, inde interiora eorum sunt foeda, et omnis generis malis obstipata, quae claudunt omnem viam pro influxu lucis et caloris caeli; inde sunt interius diaboli et satanae, utcunque appareant ex loquelis ac simulatis gestibus sicut Spirituales et Christiani. Tales non sunt nisi quam sensuales; nam exterius loqui possunt de sanctis ecclesiae, et interius usque nihil credunt; et qui putant se credere, est historicum et inde persuasivum ex magistro aut ex propria intelligentia, in se falsum, quod creditur; cui tamen fides habetur quia inservit pro medio ad famam, honorem et lucrum. Tales in genere sunt dracones. Sunt autem plures in specie qui per “draconem” significantur; sunt enim qui referunt ejus caput, qui ejus corpus, et qui ejus externa.

[7] (ii.) Qui in specie referunt draconis caput sunt qui in sola fide, quae est fides separata a charitate, se confirmaverunt doctrina et vita; quod illi caput draconis referant, est quia plerique eorum sunt eruditi, et creduntur docti; confirmaverunt enim se quod per solum cogitare illa quae ecclesia docet, quod vocant credere, salventur: sed dicetur qualis est doctrina illorum, et qualis est vita illorum. Doctrina illorum est quod Deus Pater miserit Filium suum ab aeterno natum in mundum ut fieret homo, ut impleret omnia Legis, portaret omnium iniquitates, ac pateretur crucem; et quod per id Deus Pater reconciliaretur, et commoveretur misericordia, et quod reciperentur illi in caelum qui in fide de illis ex fiducia essent, et quod fiducia illius fidei una cum Domino intercederet et salvaret: proinde quod illa fides detur generi humano separato a Deo Patre, ut medium receptionis et salutis, quia homo postquam Adamus comederat ex arbore scientiae non amplius in statu faciendi bonum ex se esset, perdiderat enim inde cum imagine Dei liberum arbitrium; denique quod supradicta sint meritum Domini, per quod homo unice potest salvari. Haec sunt primaria fidei apud illos qui in fide sola sunt, quoad doctrinam. Quod nemo possit ex aliquo visu spirituali, qui est intellectus, quicquam ex illis percipere, et sic credere, sed modo talia ex memoria, absque intellectu, scire et inde loqui, sic ut illi doctrinae nihil intelligentiae insit, alibi, volente Domino, exponetur et illustrabitur.

[8] Quales autem iidem sunt quoad vitam, etiam dicetur. Docent quod homo per solam fidem ducatur a Deo usque ad conatum faciendi bonum, et quod ipsum bonum actu nihil faciat ad salutem, sed sola fides; et quod tunc nihil mali condemnet illum, quia est in gratia, ac justificatus. Excogitarunt etiam gradus, quos vocant progressiones solius fidei ad justificationis ultimum: primus est informatio in talibus quae fidei sunt, imprimis in illis quae supramemorata sunt: secundus est confirmatio ex Verbo, aut ex praedicatione: tertius est inquisitio mentalis, annon ita sit; et quia tunc influit dubitatio et inde vacillatio, quae est tentatio, quod confirmaturus sit se ex Verbo de fidei operatione, unde ei fit fiducia, quae est victoria; adjiciunt quod cavendum sit ne tunc intellectus ultra confirmationes ex Verbo de justificatione per solam fidem vadat; si ultra, et si intellectus non captivetur sub obedientia fidei, quod succumbat: quartus et ultimus gradus est conatus ad faciendum bonum, et quod is sit influxus a Deo, et nihil ab homine, et quod sit fructus fidei; dicentes quod, quando homo ita plene justificatus est, postea nihil mali condemnet illum, et nihil boni salvet, sed solum fides. Ex his constare potest quales illi sunt quoad vitam; quod nempe vivant sibi et non Deo, et mundo et non caelo; hoc enim sequitur ex fide quod mala non condemnent, et bona non salvent: nec sciunt quod fides absque vita charitatis non sit fides, et quod homo debeat mala fugere et bona facere sicut a se, et usque credere quod a Domino, et quod alioqui mala non queant discuti, nec bona appropriari: sed de his quoque alibi plura.

[9] Illa doctrina et haec vita est apud illos qui formant caput draconis, qui sunt quoad plurimam partem eruditi antistites, pauci autem ex vulgo: causa est quia illi reputant ea sicut abdita theologiae, quae a vulgo propter negotia non capi possunt. Quod illi sint dracones quoad caput, est quoque quia pervertunt et falsificant omnia Verbi, quae docent amorem, charitatem et vitam; nam Verbum in se spectatum est modo doctrina amoris in Dominum et charitatis erga proximum, ac nullibi doctrina fidei separatae: falsificant illa per id, quod illa vocent vel fidem, vel fructum talem, quem, quia nihil cogitant de facere, non comedunt; proinde illo fructu se non nutriunt: praeterea nec admittunt illa principia ultra quam in memoriam, et inde in cogitationem ei proximam, quae est cogitatio sensualis, in qua nihil spirituale, quae cogitatio non explorat num verum sit; quare cavent ne aliquid intret visum interiorem, qui est intellectus; non volentes scire quod omnia illa quae de fide illorum dicta sunt, contra intellectum illustratum sint, sicut sunt contra genuinum sensum Verbi. Inde quoque est quod illis qui caput draconis constituunt, non aliquod genuinum verum sit; non enim ex falso principio, quod est sola fides, profluere possunt nisi falsa in continua serie; est enim sola fides non dabiliS, nam fides absque charitate non est fides; anima enim fidei est charitas; quare dicere solam fidem, est dicere quod absque anima, ita absque vita est, quod in se est mortuum.

[10] (iii.) Quod illi qui ex propria intelligentia excluserunt sibi dogmata ex Verbo corpus draconis constituant, constare potest ex eo, quod omnes ex illis, qui student Verbo ac in amore sui sunt, etiam in fastu propriae intelligentiae sint; et omnes qui in hoc fastu sunt, et simul ingenio ex naturali lumine pollent, illi excludunt sibi dogmata inde; ex hac origine sunt omnes haereses, et omnes falsitates in orbe Christiano. Dicendum est quid intelligentia ex proprio, et quid intelligentia ex non proprio. Intelligentia ex proprio est ex semet, at intelligentia ex non proprio est a Domino. Intelligentia ex proprio est omnibus illis qui in amore sui sunt, nam amor sui est ipsum proprium hominis, et illi in amore sui sunt qui legunt Verbum et inde colligunt dogmata propter famam, gloriam et honores; et quia illi non aliqua vera possunt videre, sed modo falsa, ideo in draconis corpore sunt; colligunt enim et excludunt talia ex Verbo quae favent amoribus illorum, ac inde scaturientibus malis; ac illa quae dogmatibus illorum contrariantur, quae sunt vera ex bono, vel non vident, vel pervertunt. Intelligentia autem ex Domino est omnibus illis qui in affectione veri spirituali sunt; hoc est, qui amant verum quia est verum, et quia inservit vitae aeternae, ac vitae animarum hominum. Dicitur quod intelligentia eorum non sit ex proprio sed ex Domino, quia hi elevantur a suo proprio dum legunt Verbum, et hoc usque in lucem caeli, ac illustrantur; in hac luce apparet verum ex ipso vero, quia lux caeli est Divinum Verum. At qui in amore sui sunt, et inde in fastu propriae intelligentiae, non elevari ex suo proprio possunt; spectant enim se continue, ita in singulis quae faciunt: inde quoque est, quod hi in fide suorum dogmatum ponant omne salutis, ita in scire et cogitare, et non simul in vita, ita non simul in velle et facere; ex his itaque est corpus draconis. Cor hujus corporis est amor sui; et anima respirationis, seu spiritus ejus, est fastus propriae intelligentiae: ex his duobus draco dictus est “magnus rufus,” ac “rufus” in textu originali Graeco dicitur ex flammeo, ita ex amore et fastu.

[11] (iv.) Quod illi qui absque doctrina student Verbo, et simul in amore sui sunt, externa corporis draconiaci faciant. Externa sunt quae ab interioribus procedunt, et haec involvunt, claudunt et continent, ut sunt cutes, squamae, prominentiae ab undequaque: quod illi externa corporis draconis faciant, est quia absque intelligentia spiritualium Verbi sunt; sciunt enim Verbum quoad sensum litterae ejus, qui talis est ut, si non doctrina praeluceat, ducat in errores et falsa omnis generis; consequenter quod illi qui absque doctrina student Verbo, quotcunque volunt haereses, queant confirmare, et quoque amplecti, et quoque patrocinari amoribus sui et mundi, et inde oriundis malis: nam sensus litterae Verbi est ultimus sensus Divini Veri, ita pro naturali et sensuali homine, ad ejus captum, et saepe in ejus favorem; quare nisi ille legatur et spectetur ex doctrina, ut ex lucema, fert mentes in tenebras de multis quae caeli et ecclesiae sunt: et usque illi se .credunt prae omnibus sapere, cum tamen nihil sapiunt.

[12] (v.) Quod omnes illi qui draconem constituunt, adorent Deum Patrem, et Dominum videant sicut hominem sui similem, et non ut Deum, si ut Deum, quod spectent Divinum Ipsius supra Humanum Ipsius, et non intra illud,in sequentibus, ubi agitur de pugna draconis cum Michaele, illustrabitur.

[13] (vi.) Ex his nunc constare potest quod per “caudam draconis” intelligatur falsificatio et adulteratio Verbi, ex illis qui caput ejus, qui corpus ejus, et qui {1}extrema ejus constituunt; cauda enim, sicut caudae cujusvis animalis, est continuatio spinae, quae protenditur a cerebris; et sic movetur, flectitur et vibratur secundum capitis et corporis appetitus, concupiscentias et voluptates, quibus quasi adblanditur: et quoniam omnes illi qui draconem constituunt, quia naturales et sensuales sunt ex amore sui, et inde in fastu propriae intelligentiae, falsificant et adulterant Verbum, ideo dicitur quod “draco cauda sua traxerit tertiam partem stellarum caeli, et projecerit illas in terram:” per “stellas caeli” significantur cognitiones veri et boni ex Verbo, inde vera ex bono inde; et per “projicere in terram” significatur pervertere ac adulterare illa, et sic destruere.

[14] Quod illi qui supra memorati sunt constituant draconem, et quod adulteratio et destructio veritatum Verbi intelligatur per “caudam” ejus, bis et ter datum est mihi videre in mundo spirituali; in hoc enim mundo omnia quae apparent sunt repraesentativa spiritualium. Quando tales visi sunt in luce caeli, visi sunt sicut dracones cum longa cauda; et quando plures tales, visa est cauda extensa a meridie per occidentem in septentrionem; et quoque visa est cauda illa e caelo detraxisse sicut stellas, et illas projecisse in terram.

[15] Quoniam supradicti per “draconem” intelliguntur, ac falsificatio et adulteratio Verbi per “caudam” ejus, inde per “habitaculum” et “cubile draconum” in Verbo significatur ubi mere falsum et malum est, ut in sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“Erit aridus locus in stagnum, et siticulosus in scaturigines aquarum; in habitaculo draconum cubile ejus, gramen pro calamo et junco” (xxxv. 7):
haec de adventu Domini, et de instauratione novae ecclesiae apud gentes ab Ipso; et per illa verba intelligitur quod vera et bona ecclesiae erunt ubi non prius, immo ubi falsa et mala; ubi falsa et mala prius, significatur per “locum aridum et siticulosum,” et per “habitaculum draconum,” tum per “calamum et juncum;” vera autem et bona quae illis erunt, significantur per “stagnum,” per “scaturigines aquarum,” per “cubile ubi prius dracones,” tum per “gramen.”

[16] Apud Jeremiam,
“Dabo Hierosolymam in acervos, habitaculum draconum: et urbes Jehudae redigam in vastitatem, ut non sit habitator” (ix. {1}10 [B.A. 11]);
et apud eundem,
“Vox strepitus, ecce venit tumultus magnus e terra septentrionis, ad redigendum urbes Jehudae in vastitatem, habitaculum draconum” (x. 22):
per “Hierosolymam” intelligitur ecclesia quoad doctrinam; et per “urbes Jehudae” doctrinalia, quae sunt vera ex Verbo; falsificatio veri et adulteratio boni, ex quibus mere falsa et mala, significantur per “dare Hierosolymam in acervos,” ac per “redigere urbes Jehudae in vastitatem, habitaculum draconum;” nam falsificatum verum est mere falsum, ac adulteratum bonum est mere malum: “vox strepitus” et “tumultus magnus e terra septentrionis significat falsa pugnantia contra vera, et mala contra bona; “terra septentrionis” est ubi illi qui in falsis mali sunt.

[17] Apud eundem,
“Fiet Chazor in habitaculum draconum, desolationem usque in saeculum, non habitabit ibi vir, nec commorabitur ibi filius hominis” (xlix. 33):
per “Chazorem” significantur thesauri spirituales, qui sunt cognitiones veri et boni e Verbo; devastatio earum usque ut non sint, sed loco earum falsa et mala, significatur per quod “Chazor erit in habitaculum draconum, desolationem usque in saeculum;” quod non aliquod verum ecclesiae residuum erit, significatur per quod “non habitabit ibi vir, nec commorabitur in ea filius hominis;” “filius hominis” est verum ecclesiae.

[18] Apud Esaiam,
“Ascendent palatia ejus spinis, carduus et sentis in munitionibus ejus, ut sit habitaculum draconum, atrium filiabus noctuae” (xxxiv. 13):
haec de Edomo ac de gentibus, per quas intelliguntur illi qui in falsis et malis sunt; falsa et mala, in quibus sunt, significantur per “spinas,” “carduum” et “sentin;” dogmata eos tutantia significantur per “palatia” et per “munitiones;” devastatio omnis boni et veri significatur per “domicilium draconum,” et per “atrium filiarum noctuae;” “noctuae” sunt qui pro veris vident falsa, et “filiae” earum sunt concupiscentiae falsificandi vera.

[19] Apud eundem,
“Respondebunt ijim in palatiis ejus, et dracones in templis” (xiii. 22):
haec de Babele, per quam significatur adulteratio et profanatio boni et veri; per “palatia” ejus in quibus ijim, et per “templa” in quibus dracones, significantur bona et vera Verbi et ecclesiae quae adulterata et profanata; per “ijim” adulterata et profanata vera, et per “dracones” adulterata et profanata bona.

[20] Apud Micham,
“Super hoc plangam et ejulabo, ibo spoliatus et nudus, faciam planctum sicut dracones, et luctum sicut filiae noctuae” (i. {1}8):
haec de vastatione Samariae, per quam significatur ecclesia spiritualis quoad doctrinam, hic illa vastata: devastatio quoad verum et bonum significatur per “ire spoliatus et nudus;” lamentatio Super id, significatur per “plangere et ejulare;” lamentatio super devastatum bonum, per “facere planctum sicut dracones,” et super devastatum verum, per “facere luctum sicut filiae noctuae:” dicuntur “dracones” et “filiae noctuae” repraesentative, quod similis illis esset quoad planctum et luctum; sicut etiam quod “iret spoliatus et nudus;” “spoliatus” significat quod absque bonis esset, simile quod “draco;” et “nudus” quod absque veris, simile quod “filia noctuae.”

[21] Apud Jeremiam,
“Nebuchadnezar rex Babelis constituit me vas vacuum, deglutivit me sicut cetus, implevit ventrem ex deliciis meis, dispulit me: ….sit Babel acervus, habitaculum draconum, in sibilum et stuporem, nec habitator” (li. 34, 37):
etiam hic per “Babelem” et per “Nebuchadnezarem” significatur adulteratio et profanatio boni et veri: dispersio omnis veri et destructio omnis boni inde, significatur per quod “constituit me vas vacuum, deglutivit me sicut cetus, implevit ventrem ex deliciis meis, dispulit me;” per “cetum” simile significatur quod per “draconem,” etiam eadem vox utrique est in lingua originali: devastatio omnis veri et boni ex adulteratione et profanatione eorum, significatur per quod “Babel erit acervus, habitaculum draconum, in sibilum et stuporem, non habitator;” “non habitator” significat non bonum apud aliquem.

[22] Apud Hiobum,
“Ater ambulavi sine sole, steti in congregatione, clamavi, frater factus sum draconibus, et socius filiabus ululae” (xxx. 28, 29):
hoc de statu ejus in tentationibus, in quibus homo putat se damnatum esse; quare “ater ambulare sine sole” significat sicut diabolus absque bono amoris; “stare in congregatione et clamare” significat inter vera et usque in falsis; “frater fieri draconibus, et socius filiabus ululae,” significat in conjunctione esse et unus cum illis qui in malis absque bono sunt, et qui in falsis absque veris; “dracones” sunt qui adulteraverunt bona et perverterunt illa in mala, et “filiae ululae” sunt qui simul vera.

[23] Apud Davidem,
“Non recessit retro cor nostrum, et declinavit gressus noster a via tua, nam contrivisti nos in loco draconum, et obduxisti super nos umbram mortis” (Ps. xliv. 19, 20 [B.A. 18, 19]):
haec quoque de tentationibus: quod tunc seclusus ab influxu e caelo, sicut sensualis homo, non perceperit quid bonum et quid verum, significatur per quod “Deus contriverit eum in loco draconum, et obduxerit super eum umbram mortis;” “locus draconum” est ubi sunt illi qui dracones sunt in inferno, nempe qui omne bonum apud se destruxerunt; falsum, in quo iidem sunt, vocatur “umbra mortis.”

[24] Apud eundem,
“Super leonem et aspidem calcabis, {1}conculcabis leonem et draconem; quia Me desiderat, eripiam eum, exaltabo eum, quia novit nomen meum” (Ps. xci. 13, 14):
destruere falsa interiora et exteriora vastantia vera ecclesiae, significatur per “calcare leonem et aspidem;” ac destruere falsa interiora et exteriora vastantia bona ecclesiae, significatur per “conculcare leonem et draconem:” abducere a falsis, et ducere ad interiora vera et bona illum qui in doctrina ex Verbo est, significatur per “eripere eum, exaltare eum, {2}quia novit nomen meum; “eripere” est abducere a falsis, “exaltare” est ducere ad interiora vera, et “nosse nomen meum” est in doctrina ex Verbo esse.

[25] Apud {3}Malachiam,
“Esavum odio habui, et posui montes ejus vastitatem, et hereditatem ejus draconibus deserti” (i. 3):
per “Esavum” intelliguntur qui in bono sunt quoad naturalem hominem, hic qui in malo sunt quoad illum; quare dicitur “Esavum odio habui:” quod destruentur bona amoris naturalis hominis, significatur per “Posui montes ejus in vastitatem;” quod destruentur vera illius boni per falsa sensualis hominis, significatur per “Posui hereditatem ejus draconibus deserti.”

[26] Apud Ezechielem,
“Ecce contra te, Pharao, rex Aegypti, draco (vel cete) magne, qui cubat in medio fluviorum suorum; qui dixit, Meus fluvius meus, et ego feci me” (xxix. 3, 4; cap. xxxii. 2):
describitur hic fastus propriae intelligentiae, qui est naturali et sensuali homini; “Pharao rex Aegypti” significat naturalem et sensualem hominem; “draco” seu “cetus” eundem quoad scientifica quae falsa seu falsificata sunt ex fastu propriae intelligentiae. (Sed haec supra, n. 513 [a], explicata videantur.)

[27] Apud Mosen,
“De vite Sodomae vitis eorum, et de {1}agris Gomorrhae; uvae ejus uvae fellis, botri amaritudinum {2}illis; venenum draconum vinum eorum, et fel aspidum crudele” (Deutr. xxxii. 32, 33):
de his videatur supra (n. 519 [b]), ubi explicata sunt; ibi etiam quod “vinum eorum,” quod vocatur “venenum draconum,” et “fel aspidum crudele,” {3}significet quod verum ecclesiae apud posteros Jacobi esset externum, in quo interius mala et falsa infernalia: “dracones” et “aspides” significant sensualia, quae ultima naturalis hominis plena nefandis malis et ea confirmantibus falsis; causa est quia naturale nihil recipit per spiritualem mentem a Domino; quare quod recipit, est ex inferno.

[28] Quod per “draconem” talia quae supra memorata sunt, significentur, plenius constare potest ex sequentibus in hoc capite, nempe ex ejus inimicitia contra mulierem parituram et fugientem in desertum, tum ex pugna ejus cum Michaele; et porro in cap. xvi. 13-15, cap. xx. 2, 7, 8, 10, 14, ubi dicitur de eo quod “vinctus sit mille annis, et postquam solutus exiverit ad seducendum gentes, et ad congregandum Gogum et Magogum in bellum contra sanctos,” at quod “postea conjectus sit in stagnum ignis et sulphuris; ex quibus omnibus constare potest quod per “draconem” intelligantur illi qui non aliquod bonum charitatis et amoris possident, ex eo quod id non agnoverint ut aliquod medium inserviens saluti, sed aliquod scientificum quod ex persuasione vocant fidem: et cum bonum charitatis et amoris non ex vita hominis implantatum est, est malum loco ejus; et ubi malum ibi falsum.

[29] Quoniam per “serpentes” significantur sensualia, quae ultima naturalis hominis sunt, et illa non sunt mala nisi apud illos qui mali sunt, et quia dracones eadem voce in lingua Hebraea nominantur qua serpentes non venenati, inde est, quod per “dracones,” cum per illos intelliguntur tales serpentes, in Verbo significentur sensualia non mala; seu applicate ad personas, homines sensuales non mali. Quod eadem voce in lingua Hebraea nominentur dracones qua tales serpentes, constare potest apud Mosen,
Cum ei mandatum est e rubo projicere baculum suum in terram, et quod cum versus est in serpentem, Moses prehenderet caudam ejus ex quo facto serpens reversus est in baculum (Exod. iv. 3, 4);
et postea,
Quod Moses sumpserit baculum, et projecerit eum ante Pharaonem. quod factus sit in serpentem (draconem), et quod magi simile cum suis baculis fecerint; sed quod baculus Mosis, tunc serpens (draco), deglutiverit baculos serpentes (dracones) magorum (Exod. vii. 9-12):
serpens in priori loco alia voce in lingua originali nominatur quam in posteriore; in priori loco nominatur serpens communi voce qua alibi in Verbo serpens, sed in posteriore loco voce qua nominatur draco; sic ut interpretari etiam liceat, quod baculus Mosis projectus coram Pharaone conversus sit in draconem: ex eo sequitur quod per “draconem” aeque ac per “serpentem” in bono sensu significetur sensuale, quod est ultimum naturalis hominis, non malum seu non malitiosum.

[30] In mitiori hoc sensu etiam nominantur “dracones” apud Esaiam,
“Honorabit Me fera agri, dracones et filiae noctuae, eo quod dederim in deserto aquas, fluvios in solitudine, ad potandum populum meum electum” (xliii. 20);
et apud Jeremiam,
“Cerva in agro peperit, sed relinquendo quia non fuit gramen; et onagri steterunt super collibus, anhelarunt ventum sicut dracones, consumpti sunt oculi eorum, quod non herba” (xiv. [5,] 6):
in his locis “dracones” eadem voce nominantur qua “serpentes” in genere, et quoque eadem voce nominantur “ceti” in mari, per quos etiam simile significatur, nempe naturale hominis in communi, quod est sensuale; quare in posteriori loco etiam interpretari licet, “Anhelarunt ventum sicut ceti.” (Similiter apud Esaiam cap. li. 9; apud Jeremiam, cap. li. 34; apud Ezechielem, cap. xxix. 3, 4; et apud Davidem, Ps. lxxiv. {1}13, 14) Sunt etiam homines mere sensuales qui boni.

715. “Habens capita septem.” – Quod significet scientiam sanctorum Verbi, quae adulteraverunt, et inde insaniam, at usque astutiam, constat ex significatione “capitis,” quod sit intelligentia et sapientia, ac in opposito sensu insania et stultitia (de qua supra, n. 553, {1}577); quod etiam sit astutia (n. {1}577): et ex significatione “septem,” quod sint omnes et omnia, ac dicantur de sanctis (de qua supra, n. 257), hic itaque de sanctis Verbi, quae adulteraverunt: “septem” quia dicuntur de sanctis, etiam in opposito sensu dicuntur de illis adulteratis et profanatis; unumquodvis in Verbo etiam oppositum sensum habet, et oppositum sancto est profanum. Ex his patet quod per “capita septem,” quae habere visus est draco, non intelligantur capita, nec septem, sed scientia sanctorum Verbi, quae adulteraverunt, et inde insania, at usque astutia.

[2] Quod insania per “caput draconis” significetur, est quia intelligentia homini ecclesiae est ex genuinis veris quae ex Verbo; intellectus vere humanus formatur et perficitur per vera naturalia, civilia, moralia, et spiritualia; intellectus interior per vera spiritualia, exterior autem per vera moralia et civilia: inde qualia sunt vera, talis est intellectus ex quibus. Omnia vera spiritualia sunt ex Verbo, ac unum cum bono amoris {2}et charitatis faciunt. Si itaque homo omne ecclesiae et caeli ponit in fide, et ex illa separat bonum charitatis et amoris, (ut faciunt illi qui “caput draconis” constituunt, ut in articulo proxime praecedente dictum est,) tunc intellectus interior non formari potest; inde illis pro intelligentia in spiritualibus est insania; ex principio enim falso fluunt falsa in continua serie, et ex separatione boni charitatis non illis dari potest aliquod genuinum verum, quoniam omne verum est boni, immo est bonum in forma: exinde patet quod per “caput draconis” significetur insania in spiritualibus.

[3] Quod per “caput draconis etiam significetur astutia, est quia omnes illi qui “caput” ejus constituunt, sunt mere naturales et sensuales, qui si simul studuerunt Verbo ac doctrinae ecclesiae, ac pro veris captaverunt falsa, et haec scientifice etiam, confirmaverunt, illi prae reliquis astuti sunt; sed astutia illa non ita se manifestat in mundo sicut postea cum spiritus facti sunt, nam in mundo obvelaverunt astutiam externa pietate et ficta moralitate quae astutiam abscondunt; at quia illa in spiritu eorum residet, patet illa manifeste quando externa removentur, ut fit in mundo Spirituali. At sciendum est quod astutia quae per “draconis caput” significatur, sit astutia pervertendi vera et bona Verbi per ratiocinia ex fallaciis et ex sophisticis, tum ex persuasivis, per quae intellectus fascinatur, sic inducendo falsis species sicut essent vera. Quod ita sit, constare etiam potest ex serpente ex quo primi parentes seducti sunt, de quo dicitur,
Quod factus sit “astutus prae omni fera agri” (Gen. iii. 1):
per illum “serpentem” simile intelligitur quod per “draconem;” quare hic etiam vocatur “serpens antiquus… seducens universum orbem,” versu 9 hujus capitis.

716. “Et cornua decem.” – Quod significet multam potentiam, constat ex significatione “cornus,” quod sit potentia veri contra falsum et malum, ac in opposito sensu potentia falsi contra verum et bonum (de qua supra, n. 316, 567); et ex significatione “decem,” quod sint omnes et omnia, tum multi et multa (de qua etiam supra, n. 675); inde constat quod per “cornua decem” significetur potentia multa. Quod “draconi” multa potentia fuerit, constat ex sequentibus, nempe quod propter illam “filius masculus, quem peperit mulier, raptus sit ad Deum;” quod “cauda sua detraxerit e caelo tertiam partem stellarum;” tum quod “pugnaverit cum Michaele et cum angelis ejus;” et postea quod “in bellum contra sanctos excitaverit Gogum et Magogum, et gentes ingenti numero.”

[2] Quod “draconi” talis potentia fuerit, erat quia per illum intelliguntur qui fidem separaverunt a bonis charitatis, quae sunt opera, et confirmarunt id per sensum litterae Verbi, quem sic a genuino suo sensu retorserunt et sicut ex caelo detraxerunt; ac in fine ecclesiae, de quo in Libro Apocalypseos agitur, nulla est charitas; inde tunc draconi est potentia: quisque enim in fine ecclesiae vult vivere sibi, mundo et genio, et pauci Domino, caelo et vitae aeternae; ac principium de sola fide, quae est fides separata a charitate, favet illi vitae, et sicut vena fluminis trahens aufert omnes ad id credendum et ad sic vivendum; inde est quod “draconi,” per quem tales et talia intelliguntur, apparuerint “decem cornua.”

[3] Dictum est prius quod falsis ex malo prorsus nulla potentia sit; sed sciendum est quod falsis ex malis nulla potentia sit contra verum ex bono, verum enim ex bono est a Domino, ac Domino est omnis potentia per Divinum suum Verum: quod autem falsis ex malo sit potentia, quae significatur per “decem cornua draconis,” est quia falsa ex malo valent contra illos qui in falsis ex malo sunt, unum enim agunt; ac homo in malo est et inde in falsis hereditario ex parentibus, et dein ex actuali vita, imprimis in fine ecclesiae; et illa falsa ex malo non possunt ex homine expelli momento, sed paullatim; si enim momento, homo exspiraret, vitam enim ejus faciunt; et quia status hominis talis est in fine ecclesiae, ideo falsa mali valent, tametsi prorsus nihil contra verum ex bono. Potuisset Dominus per Divinum suum Verum falsa mali quae sunt apud hominem illico rejicere, sed hoc foret hominem illico in infernum conjicere; nam prius removenda sunt; et quantum removentur, tantum datur locus, implantandis veris ex bono, et homo reformatur. Iidem qui hic per “draconem,” etiam intelliguntur per “hircum” qui pugnavit cum “ariete,” apud Danielem, cap. viii.; et quoque per “hircos” apud Matthaeum, cap. xxv.; nam per “hircos” ibi significantur qui in fide separata a charitate sunt, ac per “arietem” et per “oves” qui in charitate sunt.

717. “Et super capitibus suis diademata septem.” – Quod significet Divina vera in ultimo ordinis, quae sunt vera sensus litterae Verbi, hic illa adulterata et profanata, constat ex significatione “capitum draconis,” quod sint vera scientifica Verbi, quae adulterata et profanata sunt; quod significent insaniam in spiritualibus, at usque astutiam fallendi et seducendi, videatur supra (n. 714 [d]); ex significatione “diadematum,” seu lapidum pretiosorum, quod sint Divina vera in ultimo ordinis, quae sunt vera sensus litterae Verbi (de qua sequitur); et ex significatione “septem,” quod sint omnia, et dicantur de sanctis, ac in opposito sensu de profanis (de qua supra, n. 715); hic de profanis, quia de veris Verbi adulteratis et sic profanatis: inde patet quod “diademata septem super capitibus draconis” significent Divina vera in ultimo ordinis, hic illa adulterata et profanata.

[2] Quod “lapides pretiosi,” qui sunt “diademata,” significent Divina vera in ultimo ordinis, quae sunt vera sensus litterae Verbi, est quia “lapis” significat verum; inde “lapides pretiosi” significant Divina vera: quod sint Divina vera in ultimo ordinis, quae sunt vera senSus litterae Verbi, est quia illa translucent; est enim in illis sensus spiritualis, et in hoc sensu est lux caeli, ex qua omnia sensus litterae Verbi pellucent; et quoque secundum series in sensu spirituali variegantur; unde modificationes lucis caelestis, quae sistunt colores quales apparent in caelis, et inde in lapidibus pretiosis variorum generum.

[3] Quod “diademata super septem capitibus draconis” visa sint, est quia vera sensus litterae Verbi lucent, ubicunque sunt, tam apud malos quam apud bonos; lux enim spiritualis, quae illis inest, non exstinguitur quia apud malos sunt, nam caelum usque in illa vera influit: at quia mali adulterant illa, et inde non vident aliquid lucis caeli in illis, sed usque quia credunt sancta esse, ex eo, quod applicent illa ad confirmandum falsa suae religionis, inde ex fide sanctitatis apud illos usque coram illis lucent: et quia ita est, et per illa vera communicationem sibi comparant cum caelis, ideo tandem deprivantur illis, ac relinquuntur suis falsis, in quibus non aliqua lux est, quod fit quando in infernum demittuntur.

[4] Quod vera sensus litterae Verbi appareant sicut diademata, constare potest ex diadematibus in mundo spirituali: in angelorum palatiis in caelo fulgent plura ex lapidibus pretiosis; et quoque lapides pretiosi inde quandoque demittuntur in inferiora, ac dono dantur illis qui aliquid boni fecerunt; immo etiam ibi venduntur sicut in mundo, imprimis a Judaeis, qui cum illis etiam ibi negotiantur; quod Judaei cum illis in mundo spirituali sicut in mundo naturali negotientur, datum et concessum est, quia sensum litterae Verbi sanctum habent: inde quoque est, quod nobiles feminae infra caelos etiam se ornent diadematibus, similiter ut in mundo: et cum inquisitum est unde illa diademata in caelo, et inde in inferioribus, dictum est quod sint a Domino, et a luce spirituali quae ab Ipso, et quod sint ultima illius lucis, quae vocantur effectus; ac quod sint formae repraesentativae affectionum veri ex bono; ita quod sint Divina vera in ultimo ordinis, qualia sunt vera sensus litterae Verbi. Quia inde sunt lapides pretiosi, ideo quoque aliquibus in mundo spirituum licet formare diademata per insitiones quarundam veritatum ex sensu litterae Verbi; sed haec diademata non sunt genuina, duritie sicut crystalli, quia arte facta.

[5] Ex his nunc constare potest quid per “diademata” seu per “lapides pretiosos” in sequentibus locis significatur: – Apud Esaiam,
“Afflicta et procellis jactata, nec consolationem nacta, ecce Ego dispono cum stibio lapides tuos, et fundamenta tua.. in sapphiris, et ponam carbunculum soles tuos, et portas tuas in lapides pyropi, et omnem finem tuum in lapides desiderii, et omnes filii tui docti a Jehovah” (liv. 11-13):
haec dicta sunt de “sterili quae non peperit,” cui multi filii erunt, per quam significantur gentes, quibus non fuerunt Divina vera quia non fuit Verbum; inde dicitur “Afflicta et procellis jactata, nec consolationem nacta;” “afflicta esse et procellis jactari” dicitur a falsis, a quibus infeStatur et quaquaversum fertur; quod Dominus, quando venturus, Divina vera illis revelaturus sit et illos instructurus, significatur per quod “disponet cum stibio lapides ejus, fundamenta in sapphiris, soles in carbunculum, portas in lapides pyropi, ac fines in lapides desiderii;” quod per “lapides” hos pretiosos, qui nominantur, intelligantur Divina vera in ultimo ordinis, qualia sunt vera sensus litterae Verbi, in quibus vera interna, quae sunt vera qualia in sensu spirituali Verbi, patet; nam per “fundamenta,” et per “portas” et per “fines,” quos ponet ex lapidibus illis pretiosis, significantur ultima; inde sequitur quod ibi per “lapides” in genere, et per “sapphiros,” “carbunculos” et “lapides pyropi,” significentur talia vera qualia in sensu litterae Verbi sunt, quae ultima sunt quia pro naturali et sensuali homine: quia instructio gentium in Divinis veris per illa intelligitur, ideo sequitur, “Et omnes filii tui docti a Jehovah.” Quid autem “sapphirus,” “carbunculus” et “pyropus” in specie significant, non hujus loci est dicere; modo quod “lapides pretiosi” in genere significent vera ultima.

[6] Quoniam “civitas Novae Hierosolymae” significat doctrinam Novae Ecclesiae, et “fundamenta muri ejus” Divina vera ultima, ac “portae” Divina vera introducentia, ideo describuntur fundamenta per “duodecim lapides pretiosos,” ac portae per “margaritas,” in Apocalypsi,
“Fundamenta muri civitatis” Novae Hierosolymae “omni lapide pretioso exornata; fundamentum primum jaspis, secundum sapphirus, tertium chalcedonius, quartum smaragdus, quintum sardonyx, sextum sardius, septimum chrysolithus, octavum beryllus, nonum topazius, decimum chrysoprasus, undecimum hyacinthus, duodecimum amethystus. Duodecim portae duodecim margaritae, unaquaevis porta erat margarita [una]. Et platea civitatis aurum purum, quasi vitrum pellucidum” ({1}xxi. 19-21):
per hos “duodecim lapides pretiosos” ex quibus fundamenta, et per “duodecim margaritas” ex quibus portae, significantur Divina vera ultima, quae sunt vera sensus litterae Verbi, super quibus doctrina illius ecclesiae fundatur, et per quae homo sicut per portas introducitur: quod “fundamenta ex lapidibus pretiosis,” et “portae ex margaritis,” dicantur esse, est quia sensus litterae Verbi in se continet sensum spiritualem, ita lucem caeli, e qua sensus litterae Verbi pellucet, sicut lapides illi a luce et ab igne; sed, de his in sequentibus, ubi singula explicanda sunt.

[7] Similia significantur, per “lapides pretiosos” qui pectorale judicii “Urim et Thummim” vocatum, quod super ephodi Aharonis, faciebant, et quoque qui super humeris ephodi positi erant, apud Mosen,
“Facient ephodum auro, hyacinthino, purpura, coccineo dibapho, et byssino contexto, opere excogitatoris: ….accipies duos lapides schoham, et sculpes super illis nomina filiorum Israelis, ….opere opificis lapidis, sculpturis sigilli sculpes duos lapides super nominibus filiorum Israelis, circumdatos fundis auri facies illos: et pones duos lapides super humeris ephodi. ….Et facies pectorale judicii opere excogitatoris, sicut opus ephodi facies illud, ….et opplebis illud oppletura lapidum; quatuor ordines lapidum erunt: primus ordo rubinus, topazius, carbunculus; secundus ordo chrysoprasus, sapphirus et adamas; tertius ordo cyanus, achates et amethistus: et quartus ordo tharschish, schoham et jaspis: ….lapides erunt super nominibus filiorum Israelis, duodecim super nominibus illorum, sculpturae sigilli cuique super nomine ejus, erunt duodecim tribubus:” ….hoc pectorale judicii, Urim et Thummim (Exod. xxviii. 6-30):
quid haec involvunt, nemo scire potest, nisi sciat quid Aharon repraesentabat, et quid inde “vestes” ejus significabant, et quid in specie “ephodum;” vestes enim ejus, ex eo quod significaverint, dictae sunt “vestes sanctitatis:” tum quid “pectorale” super ephodo, quod vocatur “pectorale judicii, Urim et Thummim;” tum etiam quid “duodecim tribus Israelis,” et quid “duodecim lapides super nominibus eorum.” Quod ipsum Aharonem attinet, ille repraesentabat Dominum quoad sacerdotium, quod est regnum caeleste Ipsius; “vestes” autem ejus in genere repraesentabant regnum spirituale, hoc enim in caelis investit regnum caeleste: sunt enim duo regna in quae caeli distincti sunt, regnum caeleste et regnum spirituale; regnum caeleste dicitur ubi recipitur Divinum Bonum procedens a Domino, et regnum spirituale ubi recipitur Divinum Verum; quare Divinum Verum per “vestes Aharonis” in genere significatur, ac per “ephodum” Divinum Verum in ultimis, quoniam erat amictus ultimus. Quod “vestes” in genere significent vera, ac “vestes Domini” quae apparuerunt sicut lux candidae quando coram tribus discipulis transformatus fuit, significaverint Divinum Verum procedens ab Ipso, ac similiter “vestes Domini a militibus divisae, videatur supra (n. 64, 65, 195, 271, 395, 475 [a], 476, 637): inde constare potest quod per “duodecim lapides in pectorali ephodi” significata sint Divina vera in ultimis, similiter ac per “duodecim filios Israelis” et per “duodecim tribus;” quod per hos et illos in Verbo significentur vera ecclesiae in omni complexu, videatur supra (n. 431, 657).

[8] Quod pectorale illud ex lapidibus pretiosis, sub quibus nomina duodecim filiorum Israelis erant, confectum fuerit, erat ut per id responsa e caelo ferrent, quae sistebantur in pectorali et ex illo per variegationes colorum ex lapidibus illis effulgentium: secundum repraesentationes Divinorum verorum in caelis, ubi Divina vera, quae a Domino per caelos versus inferiora defluunt, sistuntur per colorum variegationes; ex quibus constare potest quod per “lapides illos pretiosos” etiam significata sint Divina vera in ultimis. (Sed haec plene explicata videantur in Arcanis Caelestibus, n. 9856-{1}9909: et de “binis lapidibus schoham,” qui super humeris ephodi, n, 9831-9855. Quod “ephodum” significaverit externum regni spiritualis, quod est Divinum verum in ultimis, n. 9824. Quid autem in specie significavit “rubinus,” “topazius” et “carbunculus,” n. 9865: quid “chrysoprasus,” “sapphirus” et “adamas,” n. 9868: quid “cyanus,” “achates” et “amethistus,” n. 9870: et quid “tharschisch,” “schoham” et “jaspis,” n. 9872.)

[9] Similia etiam significantur per “lapides pretiosos” per quos describitur scientia cognitionum veri et boni et inde intelligentia regis Tyri, apud Ezechielem,
Rex Tyri, “tu plenus sapientia, et perfectus pulchritudine, in Eden horto Dei fuisti; omnis lapis pretiosus tegumentum tuum, rubinus, topazius et adamas, tharschisch, sardonyx et jaspis, sapphirus, chrysoprasus et smaragdus, et aurum. ….Tu cherubus, expansio contegentis, et posui te, in monte sanctitatis Dei fuisti, in medio lapidum ignis ambulasti” (xxviii. 12, 13 [, 14]):
quoniam per “regem Tyri” significantur cognitiones veri ecclesiae ex Verbo, et quidem ex sensu litterali ejus, inde dicitur quod “in Eden horto Dei fuerit;” per “Eden hortum Dei” significatur intelligentia per Verbum ex Domino, nam “Eden” sicut “oriens” est Dominus, et “hortus Dei” est intelligentia ab Ipso; et quia vera intelligentia unice comparatur, hoc est, datur, per cognitiones veri et boni ex Verbo secundum genuinum suum sensum intellectas, inde dicitur “Omnis lapis pretiosus tegumentum tuum;” “omnis lapis pretiosus” significat cognitiones veri et boni, et “tegumentum” significat externum Verbi quod tegit internum ejus; externum Verbi est sensus litterae ejus contegens internum quod est sensus spiritualis ejus. Quia sapientia et intelligentia inde est homini, ideo dicitur, Rex Tyri, “tu plenus sapientia et perfectus pulchritudine;” “pulchritudo” significat intelligentiam, quia omnis pulchritudo in caelis est secundum illam. Etiam sensus litterae Verbi intelligitur per “cherubum, expansionem contegentis,” nam “cherubi” significant tutelam ne adeatur Dominus nisi quam per bonum amoris; et sensus litterae Verbi, quia contegit interiora ejus, tutatur. “Mons sanctitatis” significat ecclesiam quoad doctrinam amoris et charitatis, et “lapides ignis,” in quorum medio ambulavit, significant vera ex bono amoris secundum quae vita. Quod per “lapides pretiosos” hic significentur vera pellucentia ex luce caeli, quae est Divinum Verum, manifeste constare potest ex eo, quod per “Tyrum” in Verbo significentur cognitiones veri et boni, quae cognitiones sunt vera ultima, qualia sunt senSus litterae Verbi. (Quod “Tyrus” cognitiones veri et boni significet, videatur supra, n. 514 [a,b].)

[10] Apud eundem,
“Syria negotiatrix tua ob multitudinem operum tuorum, cum chrysopraso purpuram et acupictum, et byssum et ramoth et pyropum dederunt in negotiationibus tuis: ….negotiatores Schebae et Raamae, hi negotiatores tui per primarium omnis aromatis, et per omnem lapidem pretiosum, et aurum” (xxvii. 16, 22):
etiam haec de Tyro, per quam significantur cognitiones veri et boni ecclesiae ex Verbo (ut supra); quia per “Syriam,” et per “Schebam” et “Raamam” similiter significantur cognitiones veri et boni, et per “negotiationes” significantur acquisitiones illarum, ideo dicitur quod illae regiones dederint “lapides pretiosos in negotiationibus suis:” cognitiones veri et boni sunt vera in ultimis, qualia sunt vera sensus litterae et litteralis Verbi.

[11] Apud Hiobum,
“Locus sapphiri lapides ejus, et pulveres auri illi, ….sapientia unde in venitur? et quis est locus intelligentiae? ….Non datur aurum prae ea, et non appenditur argentum pretium ejus; non aequiparatur auro Ophir, onyche pretioso et sapphiro; non certabit cum ea aurum et adamas, ….ramoth et gabish non commemorabitur, et electio sapientiae prae margaritis; non certabit cum ea topazius Aethiopiae; ….en timor Domini est sapientia, et recedere a malo est {1}intelligentia” (xxviii. 6, 12, 13, 15-19, 28):
quoniam per Divina vera ultima spiritualiter intellecta omnis sapientia et intelligentia est, et quia per “lapides pretiosos” ibi nominatos, “onychen,” “sapphirum,” “adamantem,” “topazium,” et per “margaritas,” illa vera significantur, et hi lapides quatenus lapides ex terrestri materia, ac pro pretiosis habiti in mundo, nihili sunt ad intelligentiam et sapientiam, ideo dicitur quod “lapides illi non intelligentiae et sapientiae aequiparandi sint, nec aurum et argentum;” comparationes fiunt cum illis, quia etiam significant, et quod alioqui nihil sint respective.

[12] Apud Davidem,
“Tu,” Jehovah “surges et misereberis Zionis, ….quia desiderant servi tui lapides ejus” (Ps. cii. 14, 15 [B.A. 13, 14]):
per “lapides Zionis,” quos desiderant servi Jehovae, intelliguntur Divina vera; nam per “Zionem,” cujus miserebitur Jehovah, intelligitur ecclesia quae in caelesti amore est.

[13] Apud Sachariam,
“Ecce lapis quem dedi coram” sacerdote magno “Jehoschua, super lapide uno septem oculi; ecce Ego sculpens sculpturam ejus: ….in die illo…. clamabitis vir ad socium suum, sub vitem et sub ficum” (iii. 9, 10):
haec de adventu Domini; et per “lapidem,” datum coram Jehoschua sacerdote, significatur Divinum Verum, quod est Verbum: “septem oculi in uno lapide” significant Divinam sapientiam et intelligentiam, quae sunt Divini Veri, ita Verbi; “septem” dicuntur de sanctis Verbi et ecclesiae, et “oculi” significant intelligentiam et sapientiam: “sculpere sculpturam” significat repraesentativum et significativum ejus: per “vitem” et per “ficum,” sub quas venturi, significatur ecclesia et doctrina ex veris internis et ex veris externis; vera interna sunt quae vocantur spiritualia, et vera externa sunt quae vocantur naturalia; haec per “ficum” et illa per “vitem” significantur.

[14] Apud Mosen,
“Viderunt Deum Israelis, et sub pedibus Ipsius sicut opus lapidis sapphiri, sicut substantia caeli quoad munditiem” (Exod. xxiv. 10):
per “Deum Israelis” intelligitur Dominus; per “opus lapidis sapphiri sub pedibus Ipsius” intelligitur Divinum Verum in ultimis, quale est Verbum in littera, “planta” enim “pedis” significat ultimum, quod solum gens Judaica videre potuit, nam in externis Verbi, ecclesiae et cultus fuerunt, et non in internis: “sapphirus” significat translucidum a veris internis: “sicut substantia caeli quoad munditiem” significat translucentiam caeli angelici. (Sed haec in Arcanis Caelestibus, n. 9406-9408, explicata sunt.) Quoniam “lapis pretiosus” significat Divinum Verum in ultimis translucens a veris interioribus, ideo describitur luminare civitatis Novae Hierosolymae, in Apocalypsi,
Quod esset “simile lapidi pretioso, sicut lapidi jaspidi instar crystalli splendenti” ({1}xxi. 11).
Et quoniam per “equum album” ibi significatur intellectus Verbi, et per “insidentem illi equo” Dominus quoad Verbum, ideo
Visum est, quod super capite insidentis illi equo essent diademata multa, et quod appelletur nomen Ipsius Verbum Dei (Apoc. xix. 12, 13).

[15] Haec de lapidibus pretiosis apud illos qui in Divinis veris sunt; nunc aliquid de lapidibus pretiosis apud illos qui in falsis infernalibus sunt: apud hos, dum in mundo vivunt, aeque dantur lapides pretiosi, quia aeque cognitiones veri et boni ex Verbi sensu naturali, qui est sensus litterae; inde est quod illis aeque addicentur lapides pretiosi seu diademata, sicut hic “draconi,” super cujus capitibus visa sunt “septem diademata;” causa est quia Verbum usque est Verbum, ac vera ejus usque sunt vera in se, sive sint apud malos sive sint apud bonos; quod mali pervertant et falsificent vera Verbi, usque id non mutat essentiam eorum. Exinde est quod in sequentibus in Apocalypsi similia visa sint super “muliere sedente super bestia coccinea,” per quam Babylon describitur: de qua haec,
Mulier sedens super bestia coccinea plena nominibus blasphemiae, “et habebat capita septem, et cornua decem; erat.. induta purpura et coccino, et inaurata auro et lapide pretioso et margaritis, ….et super fronte nomen scriptum.. Babylon magna” (Apoc. xvii. 3-5);
sed de his in sequentibus. Similiter alibi in Apocalypsi,
“Mercatores terrae flebunt et plangent super” Babylone magna, “quod merces ejus nemo emat amplius, merces auri et argenti et lapidis pretiosi, et margaritae et byssi, et purpurae et serici et coccini: ….et mercatores…. dicent, Vae, vae urbs magna, quae induta fuit bysso et purpura et coccino, inaurata auro, lapide pretioso et margaritis” (xviii. 11, 12, [15,] 16).

[16] Quia per “lapides pretiosos,” perque “purpuram et byssum,” significantur cognitiones veri et boni ex Verbo, ideo dicitur de homine divite,
Quod indutus esset purpura et bysso, ad cujus vestibulum projectus est Lazarus (Luc. xvi. 19, 20):
per “divitem” intelligitur gens Judaica; quae quia habebat Verbum, in quo Divina vera sunt, dicitur de eo,quod “purpura et bysso indutus esset:” et per “Lazarum” pauperem intelliguntur gentes, quae non Verbum, et inde non vera habebant: inde patet quod diviti, tametsi malus, et postea projectus in infernum, fuerint “vestes ex purpura et bysso.”

[17] Talia etiam dicuntur de “rege septentrionis,” qui bellum gessit contra regem meridiei, apud Danielem,
Rex septentrionis “tantum deum, munitiones super statione sua honorabit, deum quem non noverunt patres ejus, honorabit auro, argento, et lapide pretioso et desiderabilibus; faciet munimenta munitionum cum deo alieno; qui agnoverit magno afficietur honore” (xi. 38, 39):
agitur in eo capite de bello regis septentrionis cum rege meridiei; et per “regem septentrionis” intelliguntur illi qui in scientia ex Verbo sunt, et tamen non in vita, ita quoque qui in sola fide ita dicta, et usque non in charitate, hanc rejiciendo sicut ad salutem non conducens: per “regem” autem “meridiei” intelliguntur qui in intelligentia ex Verbo sunt, quia in charitate; hi sunt “rex meridiei” seu “regis meridiei,” quia “meridies” significat lucem et lux intelligentiam, et lux intelligentiae est ex Verbo illis qui in charitate sunt, quae est vita fidei: quod autem supradicti sint “rex septentrionis,” seu “regis septentrionis,” est quia “septentrio” significat noctem, et quoque lucem frigidam, qualis est lux hieme, ex qua, quia non inest calor, nulla fructificatio est; “calor” enim spiritualis est charitas, et ex calore per lucem est omnis germinatio. De bello inter eos reges agitur, quia de ultimo tempore ecclesiae, quando omne salutis ponitur in scientia ex Verbo, et nihil in vita; apud gentem Judaicam in traditionibus, per quas falsificaverunt Verbum; et Verbi vera fiunt traditiones quando vita charitatis nulla est; similiter vera Verbi fiunt falsa quando fides separatur a charitate. Ex his constare potest quod per “regem septentrionis” etiam intelligantur qui in sola fide sunt, hoc est, qui in fide absque charitate sunt.

[18] Iidem apud Danielem etiam intelliguntur per “hircum” qui pugnavit cum ariete: iidem etiam per “draconem” in hoc capite, cum differentia quod per “draconem” proprie intelligantur eruditi qui se doctrina et vita confirmaverunt in fide separata a charitate, hi enim venenum habent, sicut dracones, quod charitatem necat: inde est quod apud Danielem etiam angelus Michael nominetur (cap. xii. 1). Quod illi pervertant et falsificent vera Verbi qui omne ecclesiae ponunt in scientia cognitionum inde, et nihil in vita, intelligitur per quod “rex septentrionis honoraverit deum alienum, quem non noverunt patres eorum,” et quod “illum honoraverit auro, argento, lapide pretioso et {1}margaritis;” per “deum” ejus intelliguntur vera Verbi falsificata; quoniam ubi dicitur in Verbo “Deus,” intelligitur Dominus quoad Divinum Verum, ita quoque Divinum Verum procedens a Domino, et ubi dicitur “Jehovah,” intelligitur Dominus quoad Divinum Bonum, ita quoque Divinum Bonum procedens a Domino; quare per “deum alienum, quem non noverunt patres,” intelliguntur vera Verbi falsificata, quae in se sunt falsa, et non agnita ab illis qui prius ab ecclesia fuerunt: ipsa illa vera et bona Verbi, tametsi falsificata, significantur per “lapides pretiosos” et per “desiderabilia,” tum per “argentum et aurum,” vera enim Verbi non mutant essentiam ex eo quod sint apud malos: per “munitiones super statione,” et per “munimenta munitionum,” significantur illa quae sunt propriae intelligentiae confirmata per sensum litterae Verbi, qui talis est, si non interius intelligitur, ut trahi possit ad quascunque haereses confirmandas. Ex his nunc constare potest quid per “diademata septem super capitibus draconis” significatur.

718. [Vers. 4.] “Et cauda sua traxit tertiam partem stellarum caeli.” – Quod significet falsificationem et adulterationem omnium veritatum Verbi, constare ex significatione “cauda trahere,” cum de “dracone,” quod sit falsificatio et adulteratio (de qua sequitur); ex significatione “tertiae partis,” quod sit omne, et dicatur de veris (de qua supra, n. 384, 506); et e, significatione “stellarum caeli,” quod sint cognitiones veri et boni ex Verbo (de qua etiam supra, n. 72, 402), ita quoque vera, nam cognitiones veri et boni sunt vera naturalis hominis, ex quibus intelligentia rationali et spirituali homini: ex quibus constare potest quod per “cauda trahere tertiam partem stellarum caeli,” cum de “dracone,” significetur falsificare et adulterare vera Verbi. Quod id significetur, est quia per “draconem” in genere intelliguntur omnes qui agnoscunt Verbum, ac legunt illud, et usque non vivunt secundum illud; et hoc quia separant vitam quae est charitas a fide, et credunt quod satis sit cogitare illa quae in Verbo sunt, et sibi persuadere quod salventur si quaedam inde ex fiducia et confidentia cogitent et loquantur, et quod sola fides justificet et salvet, et non aliquid vitae seu operis; (quod hi sint qui per “draconem” {1}intelliguntur, videatur supra, n. 714): quia illi ad confirmandum sua dogmata ex Verbo, adducunt loca ubi “fides” nominatur et ubi “fides” dicitur; at ubi “charitas” et “amor” nominatur et “facere” dicitur, per applicationem ad solam fidem pervertunt, et sic Verbum, quod a principio ad finem est doctrina amoris in Dominum et amoris erga proximum, falsificant: haec falsificatio et adulteratio {2}veritatum Verbi intelligitur per “detrahere cauda tertiam partem [stellarum] caeli;” quod id per ea verba intelligatur, est quia cauda est continuatio cerebri per spinam dorsi, cujus est appendix, et cauda sic agitur ex capite et ex corpore secundum desideria et appetitus naturalis hominis; quare caudae motiones sunt effectus fluentes ex jucundis amorum in quibus est sensualis homo, et amores sensualis hominis vera Verbi falsificant et adulterant. (Quod “cauda” significet sensuale, quod est naturalis hominis ultimum, videatur supra, n. 559.) Sive dicas quod amores sensualis hominis falsificent et adulterant vera Verbi, sive dicas quod sensuale id faciat, idem est, nam sensuale amat vivere corpori et mundo, ita genio, et illam vitam sentit, non autem interiorem, quare eam negat.

719. Dictum est quod sensuale vera Verbi falsificet et adulteret; ut vero sciatur quomodo id potest vera Verbi falsificare et adulterare [interest]; nam qui non scit quomodo id fit, et quale Verbum est, potest credere quod vera Verbi quia sunt vera, et in sensu litterae ejus exstant, non possint falsa fieri: at inserviat pro illustratione exemplum in Natura, et inde perceptibile naturali homini: nempe, coram oculis apparet sicut sol quovis die circum tellurem feratur, et quoque semel quotannis; inde in Verbo dicitur quod sol oriatur et occidat, quod faciat diem, meridiem, vesperam et noctem, immo tempora veris, aestatis, autumni et hiemis, et sic dies et annos; cum tamen sol immotus stat, et tellus circumvolvitur quotidie et circumfertur quotannis, et quod sit solum apparentia et inde fallacia quod sol ita progrediatur: cum itaque illa veritas nota est et accepta, quod sol non moveatur sed tellus, tunc utrumque fit verum, nempe, quod sol in centro sui mundi stet immotus, et quoque quod progrediatur; quod stet immotus fit verum pro rationali homine, et quod progrediatur pro sensuali; ita fit Utrumque verum, actualiter pro rationali homine, et apparenter pro sensuali: si autem id phaenomenon non illustratum est a rationali homine, tunc creditur falsum, nempe quod sol actualiter progrediatur, et sic falsificatur id verum quod sol non moveatur e loco, sed tellus, at non falsificatur quando rationale illustrat illud. Simile est cum singulis Verbi in sensu ejus litterae; hic sensus, quia est ultimus, est naturalis et adaequatus captui sensualis hominis, ita infantum et simplicium; quare pleraque ibi sunt apparentiae veri, quae nisi simul intellectu spirituali, hoc est, intellectu illustrato percipiuntur, fiunt falsa, nam creduntur tunc sicut forent vera actualiter et non apparenter; aliter cum simul intellectualiter et spiritualiter percipiuntur; tunc fiunt omnia Verbi vera, in sensu genuino vera actualiter, et in sensu litterae vera apparenter, ut supra de sole dictum est. Ex his constare potest quomodo innumerabilia in Verbo falsificantur et adulterantur; sicut quod Deus tentet, quod irascatur, quod malum faciat, quod in infernum conjiciat; similiter quod die ultimi judicii Dominus venturus sit in nubibus caeli, quod tunc sol et luna amittent luces suas, quodque stellae cadent de caelis, tum quod mundus cum terra periturus, et e novo creatio omnium exstitura; praeter alia, quae sunt vera sensus litterae Verbi, quae falsa fiunt si non simul intellectu illustrato percipiuntur. In sequentibus autem dicetur quomodo sola fides, quae est fides separata a charitate, falsificet omnia Verbi.

720. “Et projecit illas in terram.” – Quod significet exstinctionem et destructionem illarum, constat ex significatione “projicere in terram,” cum de “stellis,” per quas significantur cognitiones veri et boni ex Verbo, sic veritates, quod sit illas exstinguere et destruere, quoniam vera exstinguuntur et destruuntur quando falsificantur et adulterantur. Vera falsificata et adulterata sunt falsa prae falsis ex alia origine; nam falsa ex alia origine non ita exstinguunt et destruunt vera, dant enim aliquem locum veris in se vel juxta se: per falsa ex alia origine intelliguntur praecipue falsa ex ignorantia, ex fallaciis, et ex religione apud illos quibus non est Verbum. Sciendum est quod {1}illis qui male vivunt, et usque dicunt se salvari quia fidem habent, vix aliquod genuinum verum sit, utcunque plura ex sensu litterae sciunt et depromunt; sensus enim litterae Verbi talis est, ut si non interius comprehendatur, diversimode explicari possit; et si ille sensus non ex genuinis veris spectatur, creditur secundum litteram, et falsificatur, secundum illa quae in mox praecedente articulo per comparationem de solis progressione et statione ostensa sunt. Quod vix aliquod genuinum verum illis sit, compertum est apud quosdam in mundo spirituali, qui solam fidem confirmaverunt doctrina et vita, quod ne quidem unum genuinum verum sciverint et agnoverint; angeli id exploraverunt et mirati sunt. Inde patuit quod vera Verbi apud se exstinxerint et destruxerint. Hoc itaque significatur per quod “draco cauda sua detraxerit tertiam partem stellarum caeli, et projecerit illas in terram;” sicut etiam “hircus caprarum” apud Danielem,
Cornu hirci caprarum “crevit usque ad exercitum caelorum, et dejecit in terram de exercitu, et de stellis, et conculcavit ea; ….et projecit veritatem in terram” (viii. 10, 12):
per “exercitum caelorum” intelliguntur omnia vera et bona caeli et ecclesiae.
(Simile significatur per stellas quae cadent de caelo, Matth. xxiv. {2}29.)

721. “Et draco stetit coram muliere futura parere.” – Quod significet odium illorum qui per “draconem” intelliguntur, contra ecclesiam apud illos qui in doctrina et inde vita amoris et charitatis a Domino erunt, constat ex significatione “draconis,” quod sint qui in scientia cognitionum veri ex sensu litterae Verbi sunt, et non in vita secundum illam (de qua supra, n. 714); ex significatione “mulieris,” quod sit ecclesia quae in doctrina et inde vita amoris in Dominum et charitatis erga proximum est (de qua supra, n. 707); quod sit odium illorum qui per “draconem” significantur, contra illam ecclesiam et ejus doctrinam, intelligitur per “stare coram muliere paritura, et velle devorare partum:” et ex significatione “parere,” quod sit producere talia quae ecclesiae sunt, quae sunt doctrinalia, hic de amore in Dominum et de charitate erga proximum; per “filium” enim “masculum,” quem mulier peperit, significatur doctrina illius ecclesiae. Quod talia per “parere” significentur, est quia per “generationes,” “partus” et “nativitates” in Verbo intelliguntur generationes, partus et nativitates spirituales quae fiunt per vera et per vitam secundum illa;

[2] inde est, quod ubi in Verbo agitur de generatione spirituali, quae vocatur regeneratio, describatur illa per generationem et partum naturalem: – Ut apud Johannem,
Jesus dixit Nicodemo, “Nisi quis generetur denuo, non potest videre regnum Dei; dixit… Nicodemus, Quomodo potest homo generari cum senex est? num potest in uterum matris suae secundum ingredi et generari? Respondit Jesus, Amen, amen dico tibi, nisi quis generatus fuerit ex aqua et spiritu, non potest ingredi in regnum Dei; quod natum est carne caro est, sed quod generatum est a spiritu spiritus est” (iii. 3-6):
quoniam Nicodemus non intellexit spiritualem sensum verborum Domini, quod “oporteret ut homo denuo generetur,” explicavit Dominus quod per “generari” intelligatur “generari aqua et spiritu,” ita regenerari, nempe per vera ex Verbo et per vitam secundum illa, “aqua” enim significat vera, et “spiritus” vitam secundum illa. At alibi in Verbo, ubi dicitur “parturire,” “parere,” “gignere,” et “generare,” non explicatur; et usque per illa intelligitur parturitio, partus, nativitas et generatio spiritualis, quoniam Verbum in littera est naturale, in sinu autem est spirituale: quod “parere” significet spiritualiter parere, est quia homo qui regeneratur, similiter quasi concipitur, gestatur in utero, nascitur et educatur, sicut homo ex patre conceptus, aque matre gestatus et natus, ac postea educatus.

[3] Ad confirmandum quod per “partus” et “nativitates” in Verbo intelligantur partus et nativitates spirituales, velim aliqua loca inde adducere: – Apud Esaiam,
“Erubesce Zidon; dixit mare, munimentum maris, dicendo, Non parturivi, non peperi, et non educavi juvenes, adolescere feci virgines; cum fama Aegypto, dolore corripientur, sicut ad famam Tyri” (xxiii. 4, 5):
per “Zidonem” et “Tyrum” significantur cognitiones boni et veri ex Verbo; quod ecclesia non aliquid intelligentiae et sapientiae sibi per illas comparaverit, ac usus fecerit, significatur per “Non parturivi, non peperi, non educavi juvenes, adolescere feci virgines;” “juvenes” sunt vera ecclesiae, et “virgines” sunt bona ejus. (Sed haec videantur supra, n. 275 [a], explicata.)

[4] Apud eundem,
“Castigatio tua illis, sicut gravida appropinquat ad pariendum, ..clamat in doloribus suis; sic {1}fuimus coram Te Jehovah; concepimus, parturivimus quasi peperimus ventum, salutes non fecimus terrae, {2}nec ceciderunt habitatores orbis, vivent mortui tui” (xxvi. 16-19):
haec de ultimis temporibus ecclesiae, quando falsa et mala in tantum succrescunt ut non reformari et regenerari possint; ille status intelligitur per “castigationem Jehovae illis:” quod tunc cum difficultate aliquod verum percipi et comparari posset, significatur per “sicut gravida appropinquat ad pariendum, clamat in doloribus suis;” quod loco veritatum hauriant vanitates in quibus non vera, significatur per “Concepimus, parturivimus et peperimus ventum;” “ventus” significat tales vanitates: quod ex illis nihil usus vitae, significatur per “salutes non fecimus” {3}Jehovae: quod usque a Domino, cum venturus est in mundum, docendi, et regenerandi sint per vera ab Ipso, significatur per “Vivent mortui tui,” et per illa quae ibi sequuntur.

[5] Apud eundem,
“Canta sterilis, quae non peperit, persona cantu et jubila, non parturivit, quia multi filii desolatae prae filiis maritatae” (liv. 1):
haec de adventu Domini, et de nova ecclesia ab Ipso instauranda apud gentes; hae significantur per “sterilem” quae non peperit, et per “desolatam” cui erunt multi filii; “steriles” dicuntur, quia non noverunt Dominum, nec habuerunt Verbum ubi vera, et propterea non regenerari potuerunt; “filii” sunt vera a Domino per Verbum: ecclesia, cui est Verbum, ex quo Dominus est notus, intelligitur per “maritatam,” cui non filii: gaudium eorum qui e nova ecclesia, cui non prius vera, significatur per “Persona cantu et jubila, quae non parturivit;” “parturire” est in utero habere.

[6] In Libro Primo Samuelis,
“Qui impulsi sunt robur circumcinxerunt, saturi pro pane conducti sunt, ac famelici cessarunt, usque dum sterilis peperit septem, et multiprolis defecit” (ii. [4,] 5);
propheticum Channae matris Samuelis: per “impulsos robore circumcingendos” intelliguntur gentes, apud quas futura ecclesia; qui “impulsi” dicuntur ex defectu cognitionum veri, et inde ab illis qui ab ecclesia, tunc Judaica, rejecti: “robore circumcingi” significat quod illis vera ex bono, et inde potentia: per “saturos pro pane conductos,” et per “famelicos qui cessarunt,” intelliguntur illi qui ab Ecclesia Judaica, qui “saturi” dicuntur ex eo quod illis vera in abundantia, et “conducti pro pane” ex eo quod non adduci ad discendum et ad faciendum illa possent, nisi sicut mercenarii: quod nec desiderent scire illa, significatur per quod “famelici cessarunt;” eadem etiam ecclesia per “multiprolem quae defecit” intelligitur: at gentes quae agniturae Dominum et recepturae Verbum, et inde se in ecclesiam regenerari passurae sunt, intelliguntur per “sterilem quae pariet septem;” “septem” significant omnia et multa, ac praedicantur de sanctis ecclesiae.

[7] Apud Jeremiam,
“Elanguescet quae pepererat septem, exspirabit animam suam, occidet sol ejus cum adhuc dies” (xv. 9):
quod ecclesia, cui omnia vera sunt quia ei Verbum, peritura sit usque ut nihil veri et nihil boni supersit, significatur per illa verba: per “parere septem” significatur donari omnibus veris ex Verbo; per “elanguescere” et “occidere solem,” significatur successive et tandem prorsus perire; per “exspirare animam” significatur perire quoad omnia vera, et per “occidere solem” quoad omnia bona amoris: “cum adhuc dies” significat dum adhuc agnoscitur Verbum.

[8] Apud Esaiam,
“Antequam parturivit, parit; antequam veniat dolor illi, enixa est masculum; quis audivit sicut hoc? quis vidit sicut hoc? num parturivit terra die uno? num generabitur gens Vice una? [quod] parturivit etiamque peperit Zion filios suos: num Ego frangam et non generem? inquit Jehovah, generari faciens et concluserim? ….gaudete cum Hierosolyma, exultate in ea omnes amantes eam, ….ut sugatis et saturemini ex ubere consolationum ejus” (lxvi. 7-10 [, 11]):
haec quoque de adventu Domini, ac de instauratione ecclesiae apud gentes: reformatio et regeneratio earum describitur per “parturire,” “parere,” “eniti masculum,” et per “frangere matricem” et “generare;” nam, ut supra dictum est, homo qui e novo generatur, similiter quasi concipitur, gestatur in utero, nascitur, educatur, et adolescit, sicut a patre et matre: per “Zionem” et per “Hierosolymam” intelligitur ecclesia et doctrina ejus; et per “sugere et saturari ex ubere consolationum ejus”significatur ad plenum instrui in veris ex bono ex jucundo amoris, ad desiderium: per “diem unum” quo illa fient, significatur adventus Domini.

[9] Apud Davidem,
“A coram Domino parturis, terra, a coram Deo {1}Jacobi” (Ps. cxiv. 7)
per “Parturis, terra,” significatur instauratio ecclesiae, seu reformatio illorum qui ab ecclesia erunt; “parturire” est recipere vera ac reformari, et “terra” est ecclesia: dicitur “a coram Domino” et “a coram Deo Jacobi,” quia intelligitur reformatio quoad bonum et quoad verum, Dominus enim dicitur “Dominus” a bono, ac “Deus” a vero.

[10] Apud Jeremiam,
“Ecce adducens eos e terra septentrionis, et congregabo eos a lateribus terrae; inter eos caecus et claudus, gravida et pariens simul, coetus magnus revertentur huc” (xxxi. |8|);
etiam haec de restauratione ecclesiae apud gentes a Domino: gentes quae in falsis et quae in veri apparentiis, quales sunt vera Verbi in sensu litterae ejus, intelliguntur per “terram septentrionis” et per “latera terrae;” “septentrio” significat falsa, et “latera terrae” significant ultima vera talia: inde etiam dicitur, “inter eos caecus et claudus, gravida et pariens;” “caecus” est qui non in veris, et “claudus” qui non in bonis, “gravida” quae recepit vera, et “pariens” qui facit illa: quod ex illis instauranda sit ecclesia, significatur per “Ecce Ego adducens eos, congregabo eos, et coetus magnus revertentur huc.”

[11] Apud Esaiam,
“Respicite ad petram ex qua excisi estis, et ad effossionem foveae ex qua effossi estis; respicite ad Abrahamum patrem vestrum, et ad Saram quae parturivit vos; nam unicum vocavi eum, et benedicam illi, et multiplicabo eum; nam consolabitur Jehovah Zionem, consolabitur omnes Vastitates ejus, et ponet desertum ejus sicut Eden, et solitudinem ejus sicut hortum Jehovae” (li. 1-3):
haec quoque de Domino, et de nova ecclesia ab Ipso; Dominus quoad Divinum Verum et quoad doctrinam veri intelligitur per “petram ex qua excisi sunt,” et per “foveam ex qua effossi” (videatur supra, n. 411); Dominus autem quoad Divinum, ex quo reformatio, intelligitur per “Abrahamum” ad quem respicient, et ad Saram quae parturivit eos; nam quod per “Abrahamum,” “Isacum” et “Jacobum” in Verbo non intelligantur illi, sed Dominus quoad Ipsum Divinum ac Divinum Humanum, videatur in Arcanis Caelestibus (n. 1893, 2833, 2836, 3245, 3251, 3305, 3439, 3703, 4615, 6098, 6185, 6276, 6804, 6847); conjugium autem caeleste, quod est Divini Boni et Divini Veri, ex quo omnis reformatio et inde ecclesia, significatur per “Abrahamum” et “Saram quae parturivit;” quia Dominus per “Abrahamum” intelligitur, ideo dicitur, “Unice vocavi eum, et benedicam illi, et multiplicabo eum,” et postea quod “consolabitur Jehovah Zionem, consolabitur omnes vastitates ejus;” per “Zionem” intelligitur nova ecclesia, per “vastitates” intelliguntur vera deperdita, et per “consolari” intelligitur restaurare ecclesiam: quod illi qui ab ecclesia illa erunt, Dominum agnituri, et amorem in Ipsum recepturi sint, et inde sapientiam, significatur per quod “ponetur desertum sicut Eden, et solitudo sicut hortus Jehovae;” “Eden” significat amorem in Dominum, et “hortus Jehovae” sapientiam inde.

[12] Apud Micham,
“Clive filiae Zionis, ad te veniet et redibit regnum.., regnum filiae Hierosolymae: nunc quare vociferaris vociferatione? num rex non in te? num consiliarius tuus periit, quod apprehendat te dolor sicut parturientem? Parturi et educ, filia Zionis,… jam exibis ex urbe et habitabis in agro” (iv. 8-10):
agitur ibi de captivitate spirituali, in qua sunt fideles quando in ecclesia, ubi non amplius verum et bonum est, morantur; lamentatio eorum quod in ea ecclesia sint, significatur per “Quare vociferaris vociferatione;” tum per “{1}quod apprehendat te dolor sicut parturientem;” cum tamen vera doctrinae illis sint, et quoque intellectus eorum, significatur per “Num rex non in te? num consiliarius tuus periit?” “rex” significat verum doctrinae ex Verbo, et “consiliarius” intellectum ejus: quod apud illos erit ecclesia qui in bono charitatis sunt et inde in veris doctrinae, significatur per “filiam Zionis” ad quam veniet regnum, et per “filiam Hierosolymae;” “regnum” etiam significat ecclesiam: instauratio ecclesiae et reformatio eorum qui ab ecclesia, intelligitur per “Parturi, educ, filia Zionis:” “jam exibis ex urbe, et habitabis in agro,” significat quod recedent a doctrina in qua non amplius verum et bonum, et quod moraturi ubi illa in copia sunt; “urbs” est doctrina e qua recedent, “ager” est ubi vera et bona in copia sunt, et “exire” est recedere, nempe ab illa doctrina, et sic liberari a captivitate spirituali.

[13] Apud Davidem,
Jehovah “erigit e pulvere attritum, e sterquilinio exaltat egenum, ad collocandum cum principibus, cum principibus populi sui; qui habitare facit sterilem domum, matrem filiorum laetam” (Ps. cxiii. 7-9):
quod illi qui in falsis ex ignorantia, et inde non in bonis sunt, instruendi sint a Domino in veris, significatur per quod Jehovah “erigit e pulvere attritum, et e sterquilinio exaltat egenum;” “attriti” et “egeni” sunt qui in falsis ex ignorantia et inde non in bonis; primaria vera ecclesiae in quibus instruendi sunt, significantur per “principes, principes populi,” cum quibus collocandi: quod vita ex conjugio veri et boni futura apud quos non prius, significatur per “habitare facere sterilem domum, matrem filiorum laetam;” “habitare” significat vivere, “sterilis domus” ubi non conjugium veri et boni, “mater filiorum laeta” est ecclesia ubi vera ex bono nascentia.

[14] Apud Hoscheam,
“Quoad Ephraimum, sicut avis avolabit gloria ejus, a partu et a ventre et a conceptione” (ix. 11):
quod per haec significetur quod periturus omnis intellectus veri ab ultimis ad prima, videatur supra (n. 710 [a]), ubi illa explicata sunt. Apud Lucam,
“Vae in ventre gestantibus et lactantibus in diebus illis, erit namque angustia magna…, et ira in populo hoc” (xxi. 23);
et apud eundem,
“Ecce venient dies, in quibus dicent, Beatae steriles, et ventres qui non genuerunt, et ubera quae non lactarunt” (xxiii. 29: similiter Matth. xxiv. 19; Marc. xiii. 17):
quod haec de illis qui in fine ecclesiae, quando non aliqua genuina vera quin falsificentur recipi possunt, dicta sint, videatur etiam supra (n. 710 [a]).

[15] Apud Jeremiam,
“Perdix colligit sed non parit, faciens divitias sed non cum judicio, in medio dierum suorum deserit illas, et in postremitate sua fiet stultus” (xvii. 11):
per “perdicem” intelliguntur qui plura ex Verbo et ex doctrinis ecclesiae discunt, sed non propter usus vitae; “parere” est usus facere, ita vivere, et sic reformari: per “divitias ” quas non cum judicio facit, significantur divitiae spirituales, quae sunt cognitiones veri et boni; illas sibi comparare non propter usus vitae est “facere divitias non cum judicio:” quod cognitiones illae, quae non factae Sunt vitae, pereant, significatur per quod “in medio dierum suorum deseret illas:” quod tandem illis non sint cognitiones veri nisi falsificatae, significatur per quod “in postremitate sua fiet stultus.”

[16] Quoniam “mater” significabat ecclesiam, ac “filii et filiae” vera et bona ejus, et quoniam in Ecclesiis Antiquis, et dein in Ecclesia Judaica omnia erant repraesentativa et inde significativa, ideo opprobrium et ignominia erat mulieribus steriles esse: quare
Rachel succensuit Jacobo quod non pareret, et dixit cum peperit Josephum, “Collegit Deus opprobrium meum” (Gen. xxx. 1, 23):
propter eandem causam
Elizabeth, postquam concepit, dixit, “Sic fecit mihi Dominus in diebus quibus respexit ad auferendum ignominiam meam inter homines” (Luc. i. 24, 25):
inde quoque patet quod “parturire,” “parere” et “generare” significent procreare talia quae ecclesiae sunt.

[17] Apud Esaiam,
“Vae dicenti patri, Quid generas? aut mulieri, Quid parturis?” (xlv. 10;)
haec quoque dicta sunt de reformatione hominis, quod illa sit a Domino, et non ab homine. Apud eundem,
Dixit rex Hiskias, cum audivit verba Rabschakes, “Dies angustiae et objurgationis et contumeliae, dies hic, et venerunt filii ad os matri cis, nec vires ad pariendum” (xxxvii. 3):
quod audiantur et Sciantur vera ex Verbo, et tamen per illa non fiat reformatio, significatur per quod “venerint filii ad matricem, nec vires ad pariendum;” “parere” significat fructificare vera per facere, unde reformatio: quod id esset dolor cordis et animi, et quod contumeliosum ecclesiae, significatur per “diem angustiae, objurgationis et contumeliae.”

[18] Apud Ezechielem,
“Effundam excandescentiam meam super Sin robur Aegypti, et exscindam multitudinem No; dabo ignem in Aegypto,.. parturiet Sin, et {1}non erit ad perrumpendum” (xxx. 15, 16):
per “Aegyptum,” “Sin” et “No” significantur scientifica et fallaciae quae naturalis hominis, quae obstant quin homo per vera ex Verbo reformetur; quod haec scituri sint, sed usque non recepturi vita, et sic non reformari possint, significatur per “parturiendo pariet Sin, et {1}non erit ad perrumpendum,” nempe matricem.
Quoniam per “parturire” significatur recipere auditu aut lectu vera Verbi, et per “parere” significatur fructificare et actu producere illa, quod est vivere secundum illa, et sic reformari, ideo haec quando fiunt cum angustia et difficultate propter falsa et mala quae regnant in ecclesia, quae inhibent et quae pervertunt vera et bona ejus, tunc dicitur quod “prehendantur dolore sicut parturientis:” hoc quia fit in fine ecclesiae, ideo id in Verbo dicitur de illis qui eo tempore vivunt, sicut in hoc capite Apocalypseos,
quod “mulier in utero habens clamaverit parturiens, et cruciata parere” (vers. 2);
per quod significatur quod vera et bona spiritualia, quae ex Verbo, non nisi cum maxima difficultate et cum angustia recipi possent, obstantibus malis et falsis quae tunc in ecclesia, et quae animos religioni addictos occupaverunt.

[19] Hoc quoque significatur per “dolores sicut parturientis” apud Jeremiam,
“Vocem quasi aegrotantis audivi,.. quasi primogenitum parturientis, vocem filiae Zionis, suspirat, expandit manus suas, Vae jam mihi, quia desolata est anima mea ab occisoribus” (iv. 31):
per “filiam Zionis” intelligitur ecclesia quae in veris doctrinae ex bono amoris est; haec dicitur “suspirare, et expandere manus, quia delassata est anima ejus ab occisoribus;” “occisores” sunt qui vitam Spiritualem hominis per falsa et mala destruunt: et quia propter hoc non nisi quam cum angustia et difficultate recipi vera et bona spiritualia possunt, ideo fit lamentum sicut “aegrotantis et primogenitum parturientis;” per “primogenitum” significatur primum ecclesiae, ex quo reliqua sicut ex suo principio sequuntur.

[20] Apud eundem,
“Audivimus famam” populi venientis e terra septentrionis, “remissae sunt manus nostrae, angustia prehendit nos, dolor sicut parturientis: ne exite in agrum, et in viam ne abite, quia gladius hosti, terror circumquaque” (vi. 24, 25):
per “populum venientem e terra septentrionis” intelliguntur illi qui in falsis mali sunt, et abstracte falsa mali quae in ecclesia tunc vastata: quod tunc vera fide et amore aegerrime recipiantur, obstantibus falsis mali, et quod inde cruciatus et dolor animi et cordis, significatur per quod “remissae sint manus, angustia prehendat, dolor sicut parturientis:” quod tunc non consulenda sint quae ecclesiae et quae doctrinae ejus sunt, ad consulendum sibi, significatur per “Ne exite in agrum, et in viam ne abite;” “ager” est ecclesia, et “via” est doctrina: causa quia falsum ab inferno invadit, ex quo falsificatur et exstinguitur verum, significatur per quod “gladius hosti, terror circumquaque;” “gladius” est falsum destruens verum, “hostis” est infernum, et “terror” est mors spiritualis.

[21] Ex his constare potest quid intelligitur per Domini verba apud Matthaeum,
“Tunc qui super domo est, ne descendat ad tollendum quid e domo.., et qui in agro ne revertatur retro….: vae in utero gestantibus et lactantibus in diebus illis; ….erit tunc afflictio magna, qualis non fuit ab initio mundi usque nunc” (xxiv. 17-19, 21):
haec quoque dicta sunt de statu ecclesiae circa finem ejus, quando falsa mali et mala falsi regnant, et vera Verbi non recipiuntur nisi falsificata et adulterata; hoc intelligitur per “Vae in utero gestantibus et lactantibus in diebus illis,” et quoque per “afflictionem magnam.” (Sed haec cum reliquis illius capitis videantur in Arcanis Caelestibus ordine explicata.)

[22] Apud Jeremiam,
“Interrogate et videte, num pariens mas; quare video omnem virum, manus ejus super lumbis ejus, sicut parientis, et conversae sunt omnes facies in pallorem? quia magnus dies ille, ut non sit sicut ille” (xxx. 6, 7):
hoc quoque de ultimo statu ecclesiae, quando ultimum judicium: “magnus dies” est adventus Domini, et tunc ab Ipso judicium; per “interrogare et videre num pariens mas,” significatur num verum Verbi absque bono vitae aliquid ecclesiae producere possit, quoniam omne ecclesiae producitur ex conjugio boni et veri; “mas” significat ecclesiae verum, et “uxor” ecclesiae bonum: “quare video omnem virum, manus ejus super lumbis ejus sicut parientis?” significat cur putatur sicut verum absque bono producat talia quae ecclesiae sunt; “lumbi” significant conjugium, in spirituali sensu conjugium veri et boni; “lumbi” autem “viri sicut parientis” significant sicut esset conjugium solius veri absque bono: “conversae sunt omnes facies in pallorem” significat quod nihil boni, quia nihil amoris et charitatis; “facies” significat affectiones quae sunt amoris boni, inde “pallor” illas exstinctas.

[23] Apud Esaiam,
“Impleti sunt lumbi mei dolore magno, dolores apprehendunt me, sicut dolores parturientis” (xxi. 3):
haec quoque dicta sunt de ultimo statu ecclesiae, quando vera et bona ejus propter mala et falsa quae tunc obstant, non nisi cum maximo doloris nisu recipi possunt; “lumbi,” qui impleti dolore dicuntur, significant conjugium boni et veri, ex quo caelum et ecclesia, qui “dolore impleti” dicuntur, quando verum cum bono non potest conjungi; illa itaque significantur per “dolores sicut parturientis,” qui apprehendunt.

[24] Quod “dolor sicut parturientis” etiam dicatur de illis qui propter falsa conjuncta malis vitae non vera amplius recipere possunt, quae tamen recipere volunt, cum exitium imminet, imprimis in mundo spirituali quando ultimum judicium, sed quod frustraneo conatu et nisu, significatur per “dolores parturientis” in sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“Ejulate, quia propinquus est dies Jehovae; ….propterea omnes manus remittuntur, et omne cor hominis liquescit, et perterriti, tormina et dolores apprehendunt, sicut pariens parturiunt, vir erga socium suum {1}obstupescit, facies flammarum facies illorum” (xiii. 6-8):
“dies Jehovae,” qui propinquus, significat ultimum judicium, quod a Domino cum fuit in mundo; terror illorum tunc propter exitium imminens, significatur per quod “omnes manus remittantur, et omne cor liquescat, ac {2}perterriti sint;” quod frustra tunc recipere possint vera et bona caeli et ecclesiae, propter falsa mali in quibus fuerunt et tunc sunt, significatur per “tormina et dolores apprehendunt, sicut pariens parturiunt;” quod illis mala odii et irae, significatur per quod “facies flammarum facies illorum.”

[25] Apud Jeremiam,
“Habitans in Libano, nidum habens in cedris, quantum gratiae invenies, cum venerint [tibi dolores], dolor sicut parturientis; …..dabo te in manum quaerentium animam tuam” (xxii. 23 [, 25]);
haec de illis apud quos est Verbum, et inde sunt vera et eorum intellectus; hi sunt qui dicuntur “habitare in Libano, et nidum habere in cedris;” exitium illorum quando ultimum judicium, et tunc conatus recipiendi vera, sed frustra ex obstantibus falsis mali, significatur per “quantum gratiae invenies, cum venerint tibi dolores, dolor sicut parturientis;” quod tunc falsa mali quae ex inferno auferent illos, significatur per “Dabo te in manum quaerentium animam tuam.”

[26] Apud eundem,
“Remissa facta est Damascus, convertit se ad fugiendum, et horror apprehendit eam, angustia et dolores arripuit eam sicut parturi entem” (xlix. 24);
apud eundem,
“Audivit rex Babelis famam” populi venientis e septentrione; “inde remissae factae sunt manus ejus, angustia apprehendit eum, dolor sicut parturientis” (l. 43);
apud Mosen,
“Audiverunt populi,.. dolor parturientium apprehendit habitatores Philisthaeae” (Exod. xv. 14):
per “dolores parturientis” in his locis similia significantur quae supra. Apud Hoscheam,
“Dolores parturientis venient” Ephraimo; “ille filius non sapiens, quia tempus non stat in utero filiorum” (xiii. 13):
haec explicata videantur supra (n, 710 [b]). Apud Mosen,
Dixit Jehovah Deus ad mulierem, “Multiplicando multiplicabo dolorem tuum, et conceptum tuum; in dolore paries filios, et ad virum tuum obedientia tua, et hic dominabitur tibi” (Gen. iii. 16):
per haec non intelligitur quod mulieres pariturae sint filios in dolore, sed per “mulierem” intelligitur ecclesia, quae a caelesti naturalis facta est; “esus ex arbore scientiae” hoc significat: quod homo ecclesiae aegre possit regenerari per vera et per vitam secundum illa, et quod tentationes subiturus sit ut vera implantentur et conjungantur bono, significatur per quod “multiplicabitur dolor et conceptus,” et per quod “in dolore pariet filios;” “conceptus” significat receptionem veri quod ex bono, et “parere filios” significat producere vera ex conjugio veri et boni: quoniam naturali homini sunt concupiscentiae ex amore sui et mundi, et illae non removeri possunt quam per vera, ideo dicitur quod “ad virum erit obedientia ejus, et is dominabitur illi;” per “virum” significatur hic ut alibi in Verbo verum ecclesiae; quod per vera et per vitam secundum illa homo reformetur et regeneretur, supra ostensum est. Ex his nunc constare potest quod per “conceptus,” “partus,” “nativitates” et “generationes” in Verbo significentur conceptus, partus, nativitates et generationes spirituales.
722. “Ut postquam pepererit, fetum ejus devoraret.” – Quod significet ut destruerent doctrinam illius ecclesiae in primo ejus ortu, constat ex significatione “fetus,” quem mulier paritura esset, quod sit doctrina ecclesiae; quod haec intelligatur per “filium masculum” quem peperit, videbitur in articulo mox sequente: et ex significatione “devorare,” quod sit destruere; praedicata enim sequuntur sua subjecta; quum “draco” est subjectum, tunc praedicatum ejus est “devorare,” at cum doctrina ecclesiae est subjectum, tunc praedicatum ejus est destruere; inde est quod destruere hic per “devorare” significetur; quod significetur destruere in primo ejus ortu, est quia dicitur quod “postquam mulier pepererit, fetum ejus devoraret.” Quod “devorare” et “comedere” etiam alibi significet destruere, quando dicitur de “feris,” per quas significantur falsa et mala, constat apud Ezechielem,
“Surrexit unus de catulis” leonis, qui “juvenis leo factus est,” qui “didicit rapere rapinam, hominem devoravit” (xix. 3, 6):
“hominem devorare” significat intellectum veri ac intelligentiam destruere. Apud Hoscheam,
“Occurram illis sicut ursus orbatus, ….et comedam eos.. sicut immanis leo, fera agri diffindet eos” (xiii. 8);
apud Danielem,
“Ecce bestia… similis urso,” cui “tres costae in ore inter dentes,” cui dictum, “Surge, devora carnem multam” (vii. 5).
Praeterea in lingua Hebraea multis in locis dicitur “comedere” pro consumere, perdere et destruere: – Ut apud Jeremiam,
“Comederunt Jacobum, comederunt eum, et consumpserunt eum, et habitationes ejus devastarunt” (x. 25; et alibi).

723. VERSUS 5.
“Et peperit filium masculum, qui futurus pascere omnes gentes virga ferrea; et raptus est fetus ejus ad Deum et thronum Ipsius.”
5. “Et peperit filium masculum,” significat doctrinam veri quae ecclesiae, quae Nova Hierosolyma vocatur [n. 724, 725]; “qui futurus pascere omnes gentes virga ferrea,” significat quae potentia veri naturalis ex spirituali convincet et arguet illos qui in falsis et malis sunt, et tamen in ecclesia ubi Verbum [n. 726, 727]; “et raptus est fetus ejus ad Deum et thronum Ipsius,” significat tutationem doctrinae a Domino quia pro Nova Ecclesia [n. 728].

724. [Vers. 5.] “Et peperit filium masculum.” – Quod significet doctrinam veri quae pro nova ecclesia, quae Novae Hierosolyma vocatur, constat ex significatione “filii,” quod sit verum, et “filii masculi” quod sit genuinum verum ecclesiae; inde quoque doctrina ejus, nam verum ecclesiae ex Verbo {1}est doctrina ejus, haec enim continet vera quae pro ecclesia: at genuina doctrina ecclesiae est doctrina boni, ita doctrina vitae, quae est amoris in Dominum et charitatis erga proximum; at usque est doctrina veri, nam doctrina docet vitam, amorem et charitatem, et quatenus docet est verum; nam cum homo scit et intelligit quid bonum, quid vita, quid amor et quid charitas, tunc scit et intelligit illa ut vera, scit enim et intelligit quale est bonum, quomodo vivendum, quidque amor et charitas, et qualis homo cui vita amoris et charitatis est; et quamdiu haec sunt scientiae et intellectus, non sunt nisi quam vera et inde doctrinae; ast ut primum illa a scientia et ex intellectu transeunt in voluntatem et inde in actum, non amplius sunt vera sed sunt bona; homo enim interius non aliud vult quam quod amat, et quod amat hoc ei bonum est. Ex his constare potest quod omnis doctrina ecclesiae sit doctrina veri; et quod verum doctrinae fiat bonum, ac fiat amoris et charitatis, dum a doctrina transit in vitam. Haec doctrina, quae hic per “filium masculum” significatur, est praecipue doctrina amoris in Dominum, et charitatis erga proximum; ita doctrina boni vitae, quae tamen usque est doctrina veri.

[2] Quod doctrina boni amoris et inde vitae significetur hic per “filium masculum,” constare potest ex eo, quod “mulier,” quae peperit filium, visa sit “circumdata sole, et super capite ejus corona stellarum duodecim,” et per “solem” significatur amor in Dominum, et per “coronam stellarum duodecim” significantur cognitiones boni et veri; et ex muliere tali et matre non aliud generatur quam quod est amoris et boni, ita doctrina de illis; hoc itaque est “filius masculus.”

[3] Quod illa {1}doctrina sit pro nova ecclesia, quae Nova Hierosolyma vocatur, est quia haec “mulier,” de qua in hoc capite agitur, est quae vocatur “sponsa, Agni uxor,” quae fuit
“civitas sancta Hierosolyma descendens e caelo a Deo” (cap. xxi. 9, 10);
inde est quod visa sit “circumdata sole,” per “solem” enim intelligitur Dominus quoad Divinum Amorem (videatur supra, n. 401, 525, 527, 708). Quod “filius masculus” significet doctrinam ecclesiae, est quoque quia “filius” in Verbo significat verum, et doctrina ecclesiae est verum in omni complexu. Quod “filius” in Verbo significet verum, constare potest ex illis quae prius de “muliere,” de “utero” et de “parere” dicta sunt; nempe quod “mulier” significet ecclesiam, “uterus” intimum amoris ac receptionem veri ex bono, ac “parere” productionem et fructificationem eorum; (de “muliere” videatur supra, n. 707, de “utero,” n. 710, et de “parere,” n. 721;) inde sequitur quod per “filios” et “filias,” quia sunt partus, significentur vera et bona ecclesiae, per “filios” vera, et per “filias” bona ejus; verbo, quod per omnia nomina quae sunt conjugii, et inde procreationis in terra, significentur talia quae sunt conjugii boni et veri; ita per “patrem,” “matrem,” “filios,” “filias,” “generos,” “nurus,” “nepotes,” et per plura, significentur bona et vera procreantia, ac bona et vera procreata, et porro bona et vera ordine derivata.

[4] Sed sciendum est quod bona et vera procreantia sint in spirituali homine, et quod bona et vera procreata in naturali; et quod illa quae in spirituali homine sunt, sint sicut pater et mater; et quod ea quae in naturali homine sunt, quia inde, sint sicut fratres et sorores; et quod dein vera et bona quae e novo procreantur sicut ex filiis maritatis intra affinitatem, et ex filiabus nuptis etiam intra eandem, sint in naturali homine, postquam illa ut parentes elevata sunt in spiritualem; ibi enim fit omnis conceptio et omnis parturitio seu gestatio in utero, sed ipsi partus fit in naturali homine: inde spiritualis homo, per elevationem verorum et bonorum, quae sicut parentes procreabunt nova, e naturali homine illuc, locupletatur continue, ubi omnia consociantur sicut societates caeli, secundum affectiones veri et boni, et earum propinquitates et affinitates. Inde patet quod procreationes illae spirituales, sicut procreationes naturales ex patre et matre, multiplicentur sicut familiae et domus in terris; et sicut ex seminibus fructificantur arbores, unde horti, qui paradisi dicuntur in spirituali homine, at luci et nemora in naturali, at silvae umbrosae in sensuali.

[5] Sed quia in Verbo permultis in locis dicuntur “filii,” et nondum notum est quod per illos significentur vera ecclesiae et doctrinae, velim ex multis modo sequentia loca confirmationis causa inde adducere: – Apud Evangelistas,
Jesus dixit, “Qui relinquit domos, fratres, sorores, patrem, matrem, uxorem, liberos, agros propter nomen meum, centuplum accipiet, et vitae aeternae hereditatem sortietur” (Matth. xix. 29; Marc. x. 29, 30);
“Omnis qui ad Me venit, et non odit suum patrem, matrem, uxorem, liberos, fratres et sorores, immo animam suam, non est “meus discipulus” (Luc. xiv. 26):
quis non videre potest quod non pater, mater, uxor, liberi, fratres, et sorores, nec domus et agri hic intelligantur sed quod talia quae sunt ipsius hominis, et ejus propria vocantur; haec enim homo relicturus est et odio habiturus, si velit colere Dominum et “Ejus discipulus esse,” ac “centuplum recipere,” et “vitae aeternae hereditatem sortiri:” propria hominis sunt ejus amoris et inde ejus vitae in quam natus est, proinde sunt mala et falsa omnis generis; et quia illa sunt ejus amoris et vitae, ideo dicitur quod etiam “odisse debeat animam suam:” haec mala et falsa significantur per “patrem et matrem, uxorem, liberos, fratres et sorores;” nam omnia quae sunt amoris et vitae hominis, seu quae sunt affectionis et inde cogitationis, seu quae sunt voluntatis et inde intellectus ejus, illa formata et conjuncta sunt, sicut generationes descendentes ex uno patre et una matre, et quoque distincta sicut in familias et domos; amor sui et inde amor mundi sunt eorum “pater et mater,” et cupiditates inde oriundae, ac earum mala et falsa, sunt “liberi,” qui “fratres” et “sorores:” quod haec intelligantur, manifeste constare potest ex eo, quod Dominus non velit ut aliquis odio habeat patrem et matrem, nec uxorem, nec liberos, nec fratres et sorores, quia id foret contra amorem spiritualem cuivis e caelo insitum, qui est parentum erga liberos ac liberorum erga parentes, tum contra amorem conjugialem, qui est mariti erga uxorem et uxoris erga maritum, ut et contra amorem mutuum, qui est fratrum et sororum inter se; immo docet Dominus quod nec inimici odio habendi sint, sed amandi. Ex his patet quod per nomina consanguineorum, affinitatum et propinquorum in Verbo intelligantur consanguinei, affines et propinqui in sensu spirituali.

[6] Apud eosdem,
Jesus dixit discipulis, “Tradet frater fratrem in mortem, pater filium, et insurgent liberi contra parentes, et morti dabunt eos” (Matth. x. 21; Marc. xiii. 12);
“Dividetur pater contra filium, et filius contra patrem, mater contra filiam et filia contra matrem, socrus contra nurum, et nurus contra socrum” (Luc. xii. 53):
quod neque haec intelligenda sint secundum litteram, constat ex praecedentibus ibi, ubi Jesus dicit quod “non venerit ad dandum pacem super terra, sed divisionem,” sed quod “erunt quinque in una domo divisi, tres contra duos et duo contra tres,” per quae significatur quod pugnatura sint falsa et mala contra vera et bona, ac vicissim, quod fit quando homo in tentationes venit et reformatur; illa pugna per “divisionem” et “insurrectionem” significatur: quod “pater dividetur contra filium et filius contra patrem” significat quod malum pugnaturum sit contra verum, et verum contra malum; ibi “pater” est malum quod est proprium hominis, et “filius” est verum quod est homini a Domino: quod cupiditas falsi pugnatura sit contra affectionem veri, et affectio veri contra cupiditatem falsi, significatur per quod “dividetur mater contra filiam, et filia contra matrem;” “mater” ibi est cupiditas falsi, et “filia” est affectio veri; et sic porro: quod ita sit, etiam constare potest ex eo,
quod Dominus alibi dicat (ut Joh. xiv. 27; cap. xvi. 33), quod in Ipso “pacem habituri sint,” ita non divisionem.

[7] Apud Lucam,
Angelus dixit ad Sachariam de Johanne, “Praecedet coram” Domino “in spiritu et virtute Eliae, ad convertendum corda patrum ad filios” (i. 17);
et apud Malachiam,
“Mittam Vobis Eliam prophetam, antequam venit dies Jehovae magnus et terribilis, ut convertat cor patrum ad filios, et cor filiorum ad patres eorum, ne veniam et percutiam terram anathemate” (iii. 23, 24 [B.A. iv. 5, 6]):
quod Johannes Baptista praemissus sit ad praeparandum populum ad receptionem Domini, erat per baptismum; baptismus enim repraesentabat et significabat purificationem a malis et falsis, et quoque regenerationem per Verbum a Domino; quae repraesentatio nisi praecesserit, Dominus non potuisset in Judaea et in Hierosolyma Se manifestare, docere, et commorari quia Dominus fuit Deus caeli et Deus terrae sub forma Humana, qui non una potuit esse cum gente quae in meris falsis quoad doctrinam, et in meris malis quoad vitam fuit; quare nisi repraesentativum purificationis a falsis et malis per baptisma praeparaverit illam gentem ad receptionem Domini, gens illa a praesentia Ipsius Divini morbis omnis generis periisset; hoc ergo est quod significatur per “ne veniam et percutiam terram anathemate.” Quod ita sit, in mundo spirituali notissimum est; ibi enim illi qui in falsis et malis sunt, ad praesentiam Domini dire cruciantur et spiritualiter moriuntur.

[8] Quod baptisma Johannis illum effectum potuisset producere, erat quia Ecclesia Judaica fuit ecclesia repraesentativa, et omnis conjunctio caeli cum illis fuit per repraesentativa; ut quoque constare potest ex lavationibus ibi mandatis; ut quod omnes immundi facti lavarent se et vestes, et inde pro mundis habiti sunt; similiter quod sacerdotes et Levitae lavarent se, antequam intrarent Tentorium conventus, et tunc Templum, ac fungerentur officiis sanctis; similiter quod Naaman mundatus sit a lepra per lavationem in Jordane; ipsa lavatio et baptizatio non quidem purificabat illos a falsis et malis, sed modo repraesentabat et inde significabat purificationem ab illis, quod tamen in caelo acceptum erat sicut ipsi purificati essent: ita caelum fuit conjunctum cum populo illius ecclesiae per baptisma Johannis; et quando caelum ita fuit conjunctum illis, potuit Dominus, qui erat Deus caeli, ibi Se manifestare, docere et commorari.
Quod ad Johannem “exiverit Hierosolyma et universa Judaea, et uni versa confinia Jordanis, et baptizati sint ab illo in Jordane, confitentes peccata sua,” constare potest apud Matthaeum (cap. iii. 5, 6);
Et quod dixerit illis, “Progenies viperarum, quisnam monstravit vobis effugere a futura ira?” (Luc. iii. 7.)
Quod conjunctio caeli cum Judaeis et cum Israelitis fuerit per repraesentativa, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae (n. 148). Haec nunc fuit causa cur Johannes praemissus fuit ad parandum viam Domino, et ad praeparandum Ipsi populum. Ex his concludi potest quid significatur per “convertere cor patrum ad filios, et cor filiorum ad patres;” nempe, quod sit inducere repraesentationem conjunctionis bonorum spiritualium cum veris, et vicissim, ita regenerationis per Verbum a Domino; nam regeneratio est conjunctio illorum, ac Dominus est qui regenerat, et Verbum docet.

[9] Quod de Johanne illo dicatur, quod “praecederet coram Domino in spiritu et virtute Eliae,” et quod “esset Elias,” erat causa, quia Johannes ille sicut Elias repraesentabat Dominum quoad Verbum, et inde significabat Verbum quod a Domino; et quia in Verbo est Divina sapientia et Divina potentia, est ea quae intelligitur per “spiritum et virtutem Eliae.” (De Verbo quod tale, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 303-310; et in opusculo De Equo Albo.)

[10] Quod “filii” significent vera ex Verbo, constare etiam potest ex sequentibus locis: – Apud Davidem,
“Ecce hereditas Jehovae filii, merces fructus ventris; sicut tela in manu potentis, sic filii adolescentiae; beatus vir qui implevit pharetram ex illis; non pudefient cum loquentur cum hostibus in porta” (Ps. cxxvii. 35):
per “filios” qui hereditas Jehovae, et per “fructum ventris” qui merces, intelliguntur vera et bona ecclesiae; per “filios” vera et per “fructum ventris” bona; nam haec et illa sunt merces et hereditas Jehovae, hoc est, caelum, quod est ex veris et bonis, nempe ex receptione illorum; per “filios adolescentiae” qui sicut tela in manu potentis, significantur vera Ecclesiae Antiquae, quae vera naturalia ex spirituali erant; haec ecclesia intelligitur per “adolescentiam;” et quia omnis potentia est illis veris contra falsa et mala, ideo dicitur, “sicut tela in manu potentis;” “tela” significant vera destruentia falsa: doctrina ex veris significatur per “pharetram” quia per “arcum;” et quia illi qui in doctrina ex illis veris sunt, nihil timent a falsis, dicitur, “Beatus vir qui ex illis implevit pharetram; non pudefient cum loquentur cum hostibus in porta;” “non pudefieri,” est non vinci, et “hostes in porta” sunt falsa mali quae ex inferno.

[11] Apud eundem,
“Eripe me e manu filiorum alienigenae, quorum os loquitur vanitatem, et dextra eorum dextra mendacii; nam filii nostri sicut plantae magnae factae in adolescentia eorum, filiae nostrae sicut anguli excisi figura palatii” (Ps. cxliv. 11, 12):
quod hic per “filios alienigenae” intelligantur falsa, patet, nam dicitur, “quorum os loquitur vanitatem, et dextra eorum dextra mendacii;” et quod per “filios nostros” significentur vera, etiam patet, nam dicitur quod “sint sicut plantae factae in adolescentia;” “plantae” sunt etiam vera, et “adolescentia” est hic, ut supra, Ecclesia Antiqua, cui genuina vera fuerunt: per “filias nostras,” significantur affectiones veri, quae ideo comparantur “angulis excisis figura palatii,” quia “palatium” est repraesentativum intellectus, in quo veritates in pulchra forma sunt, et in pulchra forma sunt quando ex affectione veri.

[12] Apud Micham,
“Calvitiem induc, et tonde te, propter filios deliciarum tuarum; dilata calvitiem tuam sicut aquila, quia migrarunt a te” (i. 16):
luctus propter vera ecclesiae deperdita describitur per “calvitiem inducere” ac “dilatare,” ac per “tondere se;” “crines” enim significant vera in ultimis, et qui absque veris in ultimis sunt, etiam absque veris internis sunt; inde est quod in mundo spirituali appareant calvi qui in nullis veris ex bono sunt: quod vera sint deperdita, significatur per quod “filii deliciarum migraverint a te;” “filii deliciarum” dicuntur ex amore illorum et inde jucundis.

[13] Apud Sachariam,
Vidit duas oleas “juxta dextram candelabri et juxta sinistram; ….et dixit, Hae sunt duo filii oleae stantes juxta Dominum totius terrae” (iv. 11, 14);
per “duas oleas” significantur binae ecclesiae, ecclesia caelestis et ecclesia spiritualis, illa quae “ad dextram candelabri,” haec quae “ad sinistram;” per “filios oleae” significantur vera illarum, quae sunt doctrinalia.

[14] Apud eundem,
“Tendam Mihi Jehudam, arcu implebo Ephraimum, et excitabo filios tuos, Zion, cum filiis tuis, Javan; et ponam te sicut gladium potentis” (ix. 13):
per “filios Zionis” et per “filios Javanis” significantur vera Verbi interna et externa, per “filios Zionis” vera interna, et per “filios Javanis” vera externa; (quid reliqua significant, videatur supra, n. 357 [a], 443 [b], ubi explicata sunt:) quia per “filios” significantur vera, dicitur quod “ponentur sicut gladius potentis;” “gladius potentis” significat verum potenter destruens falsum.

[15] Apud Esaiam,
“Excitabo contra illos Medum, ….quorum arcus juvenes allident, et fructus ventris non miserebuntur, filiis non parcet oculus illorum” (xiii. 17, 18):
quoniam per “Medum” intelliguntur qui nihili faciunt vera et bona ecclesiae, ideo etiam dicitur, “Filiis non parcet oculus eorum,” “filii” namque sunt vera Verbi et ecclesiae. (Sed haec videantur supra, n. 710 [c], explicata.)

[16] Apud Jeremiam,
“Tentorium meum devastatum est, et omnes funes mei evulsi, filii mei exiverunt a Me, et non illi” (x. 20):
per “tentorium” quod devastatum significatur ecclesia quoad bonum amoris et ex eo cultum, omnis enim cultus antiquitus peractus est in tentoriis, et postea in Tentorio conventus, in quorum memoriam institutum est Festum Tentoriorum seu Tabernaculorum “omnes funes mei evulsi” significat quod non conjunctio veri cum bono, nec veritatum inter se, quae sic dilapsae, et inde non conjunctio caeli cum ecclesia; “filii mei exiverunt a Me, et non illi,” significat quod vera ecclesiae ex Verbo dissipata sint, et quod sic homo se removerit a Domino.

[17] Apud eundem,
“Ecce Ego reducens captivitatem tentoriorum Jacobi, et habitaculorum ejus miserebor, ut aedificetur urbs super tumulo suo, et palatium juxta morem suum habitabitur; ….et erunt filii ejus sicut olim, et congregatio ejus coram Me constabit” (xxx. 18, 20):
per “tentoria Jacobi” et “habitacula” ejus significantur omnia ecclesiae et ejus doctrinae, per “tentoria” bona ejus, et per “habitacula” vera ejus: per “captivitatem” illorum significatur captivitas spiritualis, quae est cum propter falsa, quae regnant, vera et bona Verbi non possunt percipi: falsa discutere et vera docere, significatur per “reducere captivitatem:” “ut aedificetur urbs super tumulo suo,” significat doctrinam ex veris per falsa collapsam; “urbs” est doctrina: “et palatium juxta morem suum habitabitur” significat intellectum spiritualem veritatum, sicut apud antiquos; “palatium” est intellectus veritatum spiritualium, nam in intellectu sunt veritates spirituales in suis formis, quae apparent, cum ita sistuntur videndae, sicut palatia: “erunt filii ejus sicut olim, et congregatio ejus coram Me constabit,” significat quod vera ecclesiae futura sicut apud antiquos, et quod formae eorum in sarta conjunctione, sicut apud illos mansurae sint; “filii” ibi sunt vera, et “congregatio” est conjunctio eorum et dispositio in formas, qualis est apud hominem ecclesiae in intellectu, unde ei intelligentia; “secundum morem” et ” [sicut] olim” est sicut apud antiquos.

[18] In Threnis,
“Oculus meus descendit aquis, quia procul est a me consiliarius recreans animam meam; facti sunt filii mei devastati, eo quod invaluerit hostis” (i. 16):
luctus propter quod devastata sit ecclesia, intelligitur per quod “oculus meus descendat aquis;” devastatio ejus quoad vera significatur per quod “filii facti sint devastati:” quod id per falsa mali, significatur per quod “invaluerit hostis;” “hostis” est falsum mali, ac infernum unde illud,

[19] Apud Esaiam,
“Excitare, excitare, surge Hierosolyma, quae bibisti e manu Jehovae calicem irae ejus, faeces calicis trepidationis.. exsuxisti; non qui ducit eam de omnibus filiis quos peperit, nec qui apprehendit manum ejus de omnibus filiis quos educavit; ….filii tui defecerunt, jacuerunt in capite omnium platearum” (li. 17, 18, {1}20):
restauratio ecclesiae quae in mere falsa mali lapsa est, significatur per “Excitare, excitare, surge Hierosolyma, quae bibisti e manu Jehovae calicem irae ejus, faeces calicis trepidationis exsuxisti;” “Hierosolyma “est ecclesia quoad doctrinam; “excitare” et “surgere” est restauratio ejus, “bibere calicem irae” est falsum, “faeces calicis” sunt mere falsa ex quibus mala, illa attrahere significatur per “bibere” et “exsugere:” “non qui ducit eam de omnibus filiis quos peperit, nec qui apprehendit manum de omnibus filiis quos educavit,” significat quod nulla vera ex Verbo quae didicit et hausit a falsis illam abducat; “filii” ibi sunt vera: “filii tui defecerunt, jacuerunt in capite omnium platearum,” significat quod vera dissipata sint per omnis generis falsa; quia “filii” sunt vera, per “deficere” significatur dissipari, et per “jacere in capite omnium platearum” significatur per falsa omnis generis, “plateae” enim “urbis” significant doctrinalia vera, hic doctrinalia falsa.

[20] Apud eundem,
“Ne timeto,” Jacob, ….”ab oriente adducam semen tuum, et ab occidente colligam te; dicam septentrioni, Da, et meridiei, Ne inhibe; adduc filios meos e longinquo, et filias meas ab extremitate terrae” (xliii. 5 [, 6]):
haec non de Jacobi posteris, sed de gentibus, a quibus ecclesia formanda est, dicta sunt: per “Jacobum” [et] ejus semen intelliguntur qui ab illa ecclesia futuri sunt; quod formanda sit ab illis qui in falsis ex ignorantia sunt, et inde in obscuro quoad vera, significatur per “Ab occidente colligam te, et dicam septentrioni, Da;” et quod ab illis qui in bono amoris et in veris doctrinae ex claro sunt, non repellendi sint, sed acceptandi, significatur per “Ab oriente adducam semen tuum, et dicam meridiei, Ne inhibe;” “oriens” enim significat bonum amoris in claro, “meridies” verum doctrinae in claro, “occidens” bonum amoris in obscuro, et “septentrio” verum doctrinae in obscuro, quale est illis qui ex ignorantia veri in falsis sunt, et usque desiderant vera; haec enim significantur per illas plagas, quia in mundo spirituali omnes habitant distincte in plagis illis secundum lucem veri et affectionem boni. Per illa significentur similia cum his apud Matthaeum, quod “congregandi sint electi a quatuor ventis, a terminis caelorum usque ad terminos illorum” (xxiv. 31). Quod omnes qui in falsis ex ignorantia sunt, et tamen in desiderio veri, ad ecclesiam illam adducendi sint, significatur per “Adduc filios meos e longinquo, et filias ab extremitate terrae;” “filii” significant illos qui in veris, et “filiae” illos qui in affectione illorum, et inde quoque abstracte a personis significant vera et affectiones illorum; ac “longinquum” et “extremitas terrae” significant remotionem a luce veri, quia in falsis ex ignorantia, ex eo quod illis non fuerit Verbum, vel quia non intellectus sensus Verbi.

[21] Apud eundem,
“Festinabunt {1}filios tuos, destructores tui et devastatores tui ex te exibunt; ….ecce tollam erga gentes manum meam, et erga populos attollam signum meum, ut adferant filios tuos in sinu, et filias tuas super humero apportent (xlix. 17, 22):
etiam haec de instauratione novae ecclesiae a Domino; et per “filios” quos festinabunt et quos adferent in sinu, et per “filias” quas super humero apportabunt, intelliguntur omnes qui in veris et in affectione illorum sunt, et abstracte a personis ipsa vera et affectiones illorum apud illos qui e nova ecclesia erunt; “destructores et devastatores” significant falsa mali; quod haec removenda sint, significatur per “ex te exibunt.”

[22] Apud eundem,
“Mihi insulae confident, et naves Tharschisch in principio, ad adducendum filios tuos e longinquo, argentum eorum et aurum eorum cum illis” (lx. 9):
haec quoque de Ecclesia Gentium, et per “filios” qui adducentur, significantur qui recepturi sunt vera. (Reliqua videantur explicata supra, n. 50, 406 [c], 514 [d].) Apud Hoscheam,
“Non perdam Ephraimum; ….post Jehovam ibunt, sicut leo rugiet, quia ille rugiet, et cum honore accedent filii a mari; cum honore advenient, sicut avis ex Aegypto, et sicut columba e terra Assyriae, et habitare faciam eos in domibus suis” (x|i|. 9-11):
per “filios e mari” significantur vera scientifica et vera rationalia; quare dicitur quod “advenient sicut avis ex Aegypto, et sicut columba e terra Assyriae;” per “Aegyptum” significatur naturale, et per “Assyriam” rationale, utrumque quoad vera. (Sed haec quoque explicata sunt supra, n. 275 [b], 601 [a], 654 [e].)

[23] Apud Davidem,
“Audite hoc, omnes populi; aure percipite, omnes habitatores saeculi; tam filii hominis quam filii viri, una dives et egenus; os meum loquetur sapientias, et meditatio cordis mei intelligentias” (Ps. xlix. 2-4 [B.A. 1-3]):
per “filios hominis” significantur vera spiritualia quae a Domino per Verbum, quae sunt doctrinalia; et per “filios viri” significantur vera rationalia et naturalia, quae sunt ex intellectu, ita intellectus Verbi: per “divitem et egenum” significantur qui ex illis multa et qui ex illis pauca sapiunt.

[24] Apud eundem,
Jehovah “revertere, respice e caelis, et vide et visita vitem hanc, et surculum quem plantavit dextra tua, et super filium quem confortaveras Tibi; ….sit manus tua pro viro dextrae tuae, pro filio hominis quem confortasti Tibi” (Ps. lxxx. 15, 16, 18 [B.A. 14, 15, 17]):
haec David de ecclesia et de se dixit, quod est sensus litterae, se enim intellexit per “surculum” et per “filium;” sed in sensu spirituali per “vitem” et per “surculum” quem plantavit Jehovah significatur ecclesia spiritualis repraesentata per filios Israelis; per “filium” super quem confortaverat Sibi, significatur verum doctrinae ex Verbo; per “virum dextrae” pro quo manus, et per “filium hominis” super quem confortaverat Sibi, significatur verum Verbi in sensu naturali, qui est sensus litterae, et verum Verbi in sensu spirituali, qui est sensus internus.

[25] Apud Ezechielem,
“Ecce profanaturus sum sanctuarium meum, magnificentiam roboris {1}mei, desiderium oculorum vestrorum, et indulgentiam animae vestrae; ac filii vestri et filiae vestrae, quos reliquistis, gladio cadent” (xxiv. 21, 25):
ita describitur devastatio omnis veri quod illis qui ab ecclesia; per “sanctuarium” quod profanabit, significatur Verbum ex quo ecclesia, hoc enim est ipsum Sanctuarium, quia est Divinum Verum; ex potentia ejus contra falsa et mala quae ab inferno, vocatur id “magnificentia roboris” Jehovae; ex intelligentia et vita caelesti inde, vocatur “desiderium oculorum vestrorum, et indulgentia animae vestrae:” quod omnia vera cum affectione illorum per falsa peritura sint, significatur per quod “filii vestri et filiae vestrae gladio cadent;” “filii” sunt vera, “filiae” affectiones veri, et “gladius” falsum destruens verum.

[26] Apud Mosen,
“Cum hereditatem daret Altissimus gentibus, cum separaret filios hominis, constituit terminos populorum juxta numerum filiorum Israelis” (Deutr. xxxii. 8):
haec de Antiquis Ecclesiis, quae ante Israeliticam fuerunt, et de earum instauratione a Domino, dicta sunt; per “gentes” intelliguntur qui in bono amoris fuerunt, et per “filios hominis” qui in veris doctrinae ex illo bono; quod illis omnia vera et bona fuerint, significatur per “Constituit terminos populorum juxta numerum filiorum Israelis;” quod “duodecim filii Israelis,” seu “duodecim tribus,” repraesentaverint et inde significaverint ecclesiam quoad omnia vera et bona, videatur supra (n. 39, 430, 657).

[27] Apud Jeremiam,
“Pudor comedit laborem patrum nostrorum a pueritia nostra, pecora eorum et armenta eorum, filios eorum et filias eorum; jacemus in pudore nostro, et operit nos ignominia nostra” (iii. 24, 25);
et apud eundem,
“Ecce Ego adducens super vos gentem e longinquo, domus Israelis, quae comedet messem tuam, et panem tuum, comedet filios tuos et filias tuas, comedet gregem tuum et armentum tuum, comedet vitem tuam et ficum tuam, depauperabit [urbes] munimentorum tuorum, quibus tu confidis, gladio” (v. [15,] 17):
per haec in sensu spirituali describitur devastatio omnium Ecclesiae apud Israelitas; per “gentem e longinquo” intelligitur falsum mali, quod est falsum sensualis hominis, vera destruens; per “messem,” “panem,” “filios,” “filias,” “gregem,” “armentum,” “vitem” et “ficum,” quae gens illa comedet, significantur omnia ecclesiae; per “messem et panem” vera et bona ejus quoad nutritionem, per “filios et filias” vera et bona ejus quoad generationem, per “gregem et armentum” vera et bona spiritualia et naturalia, per “vitem et ficum” ecclesia spiritualis interna et externa ex illis.

[28] Apud Ezechielem,
“Si tres viri, Noach, Daniel et Hiob…. in medio ejus, vivus Ego si filios aut si filias eripuerint, illi soli eripientur, et terra fiet desolatio adducam gladium super terram, ….et exscindam ex ea hominem et bestiam” (xiv. [14,] 16-18, 20):
per haec quoque describitur devastatio ecclesiae quoad omnia vera boni et bona veri, praeter apud illos qui per vera ex Verbo et per tentationeS reformantur; hi significantur per “Noachum,” “Danielem” et “Hiobum:” quod apud reliquos peritura sint omnia vera boni et bona veri, significatur per quod “non filios aut filias eriperent,” sed quod “illi soli eriperentur:” devastatio ecclesiae per falsa significatur per quod “terra fiet desolatio,” et per “Adducam gladium super terram;” “terra” est ecclesia, et “gladius” est falsum destruens verum: quod destruetur omne verum spirituale et naturale, et quod inde peritura omnis intelligentia et scientia veri, significatur per quod “exscindam ex ea hominem et bestiam.”

[29] Apud eundem,
“Patres comedent filios in medio tui, et filii comedent patres suos; faciam in te judicia, et dispergam omnes reliquias tuas in omnem ventum” (v. 10);
apud Mosen,
Quod ederent carnem filiorum et filiarum, inter maledictiones (Levit. xxvi. 29):
per quod “patres comedent filios, et filii patres,” significatur quod mala destructura sint vera, et quod falsa bona; “patres” sunt mala et bona, ac “filii” sunt falsa et vera; et quia sic omne vitae spiritualis apud hominem perit, dicitur quod “facturus judicia, et dispersurus reliquias in omnem ventum;” “reliquiae” sunt vera et bona apud hominem ab infantia et pueritia a Domino recondita.

[30] Etiam legitur quod “traduxerint filios suos idolis ad devorandum,” “inque cibum,” et “per ignem,” in sequentibus: – Apud Ezechielem,
“Tu sumpsisti filios tuos [et filias tuas], quos peperisti Mihi, et sacrificasti.. iis ad devorandum: num hoc parum de scortationibus tuis? Mactasti.. filios meos, et tradidisti eos, dum transire fecisti eis illos: ….filia matris tuae, ….et soror tu sororum,.. fastidiverunt mari tos suos et filios suos” (xvi. 20, {1}21, 45):
haec de abominationibus Hierosolymae: ac per “sacrificare filios et filias idolis ad devorandum” significatur destruere et consumere omnia vera et bona ecclesiae; similiter vera ex Verbo, per “mactare filios,” et “transire facere eis illos;” quod destruxerint vera et bona Verbi per falsificationes et adulterationes, significatur per “scortationes” ibi et alibi in eo capite.

[31] Apud eundem,
“Polluam illos cum donis illorum, eo quod traduxerint omnem aperturam uteri, ut devastem illos: ….quare offertis dona.., cum traducitis filios Vestros per ignem, vos polluti per omnia idola vestra” (xx. 26, 31):
destruere vera per mala amoris sui, et per cupiditates ex proprio, significatur per “traducere filios per ignem;” ac per falsa, significatur per “pollui idolis.” (Quod “idola” significent falsa doctrinae et cultus quae ex propria intelligentia, videatur supra, n. 587.)

[32] Apud eundem,
Ohola et Oholiba “scortatae sunt, et sanguis in manibus illarum, et cum idolis suis scortatae sunt; etiamque filios suos, quos genuerunt Mihi, traduxerunt illis in cibum” (xxiii. 37):
per “Oholam” et “Oholibam” intelliguntur Samaria et Hierosolyma, et per “Samariam” intelligitur ecclesia spiritualis, ac per “Hierosolymam” ecclesia caelestis, utraque quoad doctrinam; falsificationes et adulterationes Verbi significantur per quod “scortatae sint,” et quod “sanguis in manibus illarum;” falsa inde ex propria intelligentia significantur per quod “cum idolis suis scortatae sint;” inde patet quid significatur per quod “filios suos idolis traduxerint in cibum,” nempe quod vera ex Verbo destruxerint per falsa.

[33] Quoniam “filii” significant vera, ideo
“Semina quae ceciderunt in bonam terram” vocantur a Domino “Filii regni; ac “zizania” quae sunt falsa, “Filii mali” (Matth. xiii. {2}38);
Tum qui in Veris sunt, Vocantur “Filii lucis” (Joh. xii. 36);
Qui in conjugio veri et boni a Domino, “Filii nuptiarum” (Marc. ii. {3}19);
Et qui regenerati sunt, “Filii Dei” (Joh. i. 11-13).
Quia per “lapides” in Verbo significantur vera, dixit Johannes Baptista
“Quod Deus possit ex lapidibus his suscitare filios Abrahamo” (Luc. iii. 8).
(Quod per “lapides” significentur vera, super quibus fundantur vera interiora, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 643, 1298, 3720, 6426, 8609, 10376.)

[34] Sicut per “filios” significantur vera, ita etiam per illos in opposito sensu significantur falsa, ut in quibusdam locis supra allatis; [tum quoque in hoc] apud Esaiam,
“Parate filiis ejus mactationem oh iniquitatem patrum eorum, ut non resurgant et possideant terram, et impleantur facies terrae urbibus: surgam contra eos, …et exscindam Babeli nomen et residuum, et filium et nepotem, …et ponam eam in hereditatem anatariae, et in stagna aquarum, et everram eam scopis perdendo” (xiv. 21-23):
haec de Babele, per quam significatur adulteratio Verbi et profanatio; hic agitur de totali vastatione veri apud illos qui per “Babelem” intelliguntur; quod prorsus destructa sint vera apud illos per adulterationem Verbi, significatur per “Parate filiis ejus mactationem, ut non resurgant et possideant terram, et impleantur facies terrae urbibus;” per “terram” intelligitur ecclesia in qua vera, et per “urbes” intelliguntur doctrinalia ex meris falsis; quod peritura sint omnia vera a primis ad ultima, significatur per quod “exscindetur Babeli nomen et residuum, filius et nepos;” quod prorsus nihil veri remansurum sit, significatur per “Everretur scopis perdendo.”

[35] Sciendum est quod per “filios” in locis supra allatis significentur illi qui in veris aut qui in falsis sunt; at quia sensus spiritualis Verbi non aliquid commune habet cum personis, ideo in eo sensu per “filios ” significantur vera aut falsa abstracte ab idea personae; quod sensus spiritualis talis sit, est quia idea personae finit cogitationem et ejus extensionem in caelum quaquaversum; omnis enim cogitatio, quae ex affectione veri procedit, vadit per caelum undequaque, nec terminatur nisi sicut lux in umbram; at cum cogitatur simul persona, tunc terminatur idea ubi persona est, et cum illa etiam intelligentia: haec causa est quod per “filios” in sensu spirituali significentur vera aut falsa abstracte.

725. Quod “filius masculus” significet doctrinam veri pro ecclesia quae Nova Hierosolyma vocatur, est quia per “filium” significatur verum (ut nunc supra ostensum est), et per “filium masculum” significatur verum doctrinae ex Verbo, proinde doctrina genuini veri quae pro ecclesia; quod sit doctrina pro ecclesia quae Nova Hierosolyma vocatur, est quia per “mulierem quae peperit filium masculum” intelligitur illa ecclesia (ut quoque supra ostensum est). Doctrina veri quae pro ecclesia, etiam per “masculum” significatur in sequentibus locis:Apud Mosen,
“Creavit Deus hominem in imaginem Ipsius, in imaginem Dei creavit illum, masculum et feminam creavit illos” (Gen. i. 27);
“Masculum et feminam creavit illos, et benedixit illis, et vocavit nomen illorum Nomo, die quo creati sunt” (Gen. v. 2):
quid illa, quae in primis capitibus Geneseos, de creatione caeli et terrae, de paradiso, de esu ex arbore scientiae memorantur, involvunt, nemo scire potest nisi ex sensu spirituali, sunt enim historica illa historica facta, sed usque sancta, quia singula intus ac in sinu spiritualia sunt.

[2] Describitur per illa instauratio Ecclesiae Antiquissimae, quae fuit omnium praestantissima in hac tellure; ejus instauratio per “creationem caeli et terrae,” ejus intelligentia et sapientia per “hortum in Edene,” et ejus decrescentia et lapsus per “esum ex arbore scientiae.” Inde patet quod per “Hominem,” qui vocatus est “Adam et Chavah,” intelligatur illa ecclesia; nam dicitur, “Masculum et feminam creavit illos, et vocavit nomen illorum Homo:” et quia ecclesia illa per utrumque intelligitur, sequitur quod per “masculum” intelligatur verum ejus et per “feminam” bonum ejus; ita quoque per “masculum” doctrina, et per “feminam” vita; quoniam doctrina veri est quoque doctrina amoris et charitatis, ita doctrina vitae, et vita boni est quoque vita amoris et charitatis, ita vita doctrinae, hoc est, vita secundum doctrinam. Haec duo intelliguntur per “masculum [et feminam],” et simul sumpti ac conjugio conjuncti vocantur “Homo,” et quoque faciunt ecclesiam, quae per “Hominem” (ut supra dictum est) intelligitur. Ideo quoque Adam dictus est ab humo; et “humus,” ex receptione seminum, significat ecclesiam quoad vera doctrinae, “semina” enim in Verbo significant vera; et Chavah dicta est a vita,
“Quia futura est mater omnis viventis” (ut dicitur, Gen. iii. 20).
Quod illae duae, nempe doctrina et vita, simul sumptae, et conjugio quasi conjunctae, dicantur “Homo,” et quoque faciant ecclesiam, est quia homo est homo ex intellectu veri et ex voluntate boni; proinde ex doctrina vitae quia haec intellectus est, et ex vita doctrinae quia haec voluntatis est: simile est cum ecclesia; est enim ecclesia in homine, et est ipse homo.

[3] Quod illa duo, quae significantur per “masculum et feminam,” non erunt duo, sed unum, docet Dominus apud Evangelistas,
“Jesus dixit, Nonne legistis quod is qui fecit ah initio creationis, mas||culum et feminam fecerit illos et erunt duo in carnem unam? Quare non amplius sunt duo sed una caro” (Matth. xix. 4-6; Marc. x. 6 [, 8]):
haec quoque, prout singula Verbi, non solum naturaliter sed etiam spiritualiter intelligenda sunt; et si non etiam spiritualiter, nemo scit quid significat quod “masculus et femina,” seu maritus et uxor, “non amplius sint duo, sed una caro” (ut quoque dicitur Gen. ii. 24): per “masculum et feminam” in spirituali sensu significatur hic, ut supra, verum et bonum; proinde etiam doctrina veri, quae est doctrina vitae, et vita veri, quae est vita doctrinae; haec non duo erunt sed unum, quoniam verum non fit verum apud hominem absque bono vitae, nec bonum fit bonum apud aliquem absque vero doctrinae; nam bonum non fit bonum spirituale nisi per vera, ac bonum spirituale est bonum, non autem bonum naturale absque illo: quando illa unum sunt, tunc verum est boni, et bonum est veri; hoc unum intelligitur per “unam carnem:” simile est cum doctrina et vita; hae quoque faciunt unum hominem ecclesiae quando doctrina vitae ac vita doctrinae apud illum conjunctae sunt; doctrina enim docet quomodo vivendum et faciendum, ac vita vivit illud et facit illud. Ex his quoque constare potest quod per “filium masculum” significetur doctrina amoris et charitatis, proinde doctrina vitae.

[4] Quoniam verum doctrinae seu doctrina veri significatur per “masculum,” ideo lex lata est
Quod omnis masculus aperiens uterum, sanctum Jehovae esset (Exod. xiii. 12, 15; Deutr. xv. 19; Luc. ii. 23);
ex conjugio enim veri et boni, quod in sensu spirituali intelligitur per conjugium viri et mulieris, ut supra dictum est, nascuntur vera et bona, quae inde in eo sensu significantur per “filios et filias,” vera per “filios” et bona per “filias;” et quia omnis homo reformatur et regeneratur per vera, nam absque veris homo non scit quid et quale bonum est, ita non scit viam ad caelum, inde est quod verum, primo natum ex conjugio veri et boni, sanctificatum sit Jehovae; verum primo natum est quoque doctrina veri, nam id quod primum est, in sequentibus est omne, ita est omne verum, et omne verum est doctrina. At probe sciendum est quod per “primogenitum” significetur verum quod est boni charitatis, proinde bonum charitatis in sua forma et in suo quali, ita verum; nam forma boni et quale boni est verum: quod id per “primogenitum” significetur, est quia ex bono amoris, quod per “uterum” et “infantem” ibi significatur, non aliud potest nasci quam bonum charitatis; et hoc bonum non fit bonum nisi dum formatum et qualificatum est, ita nisi sit in forma, in qua suum quale habet; et forma ejus vocatur verum, sed usque est bonum in forma.

[5] Ex supradictis etiam constare potest quare mandatum est
Quod omnis masculus compareret tribus vicibus in anno ante faciem Domini Jehovae (Exod. xxiii. {1}17; cap. xxxiv. 23: Deutr. xvi. 16);
nempe in tribus festis, per quae significabatur omne regenerationis a primo ejus ad ultimum; et quia omne regenerationis fit per vera doctrinae facta vitae a Domino, ideo “omnes masculi,” per quos significabantur vera, se sisterent Domino, ut ab Ipso lustrentur et dein ducantur: per “tres vices in anno” etiam significatur jugiter, et per “faciem Jehovae” Divinus Amor, ex quo homo ducitur: etiam id factum est quia per “Hierosolymam” significabatur ecclesia quoad doctrinam, et inde quoque doctrina ecclesiae.

[6] Quoniam “holocausta et sacrificia” significabant caelestia et spiritualia, “holocausta” caelestia, et “sacrificia” spiritualia, ideo lex lata erat,
Ut holocausta fierent ex masculis integris, vel ex grege vel ex armento: at sacrificia vel ex masculis vel ex femellis (Levit. i. 2, 3; cap. iii. 1, 6):
causae erant quia caelestia sunt quae amoris in Dominum, ita conjugii boni et veri; at spiritualia sunt quae charitatis erga proximum, ita non conjugii, sed consanguinitatis veri cum bono; in consanguinitate sunt vera et bona sicut sorores et fratres, in conjugio autem sunt vera et bona sicut maritus et uxor; inde erat, quod holocausta essent “ex masculis integris,” per quos significantur genuina vera ex Verbo, aut ex doctrina e Verbo, quae conjuncta erant bono amoris in Dominum, quod bonum per “altare” et ejus “ignem” significabatur: quod sacrificia fierent vel “ex masculis vel ex femellis,” erat quia per “masculos” significabantur vera et per “femellas” bona, at non conjugio sed consanguinitate conjuncta; et quia utraque, sicut fratres et sorores, ex uno parente sunt, placuit cultus ex veris aeque ac ex bonis, hoc est, ex masculis aeque ac ex femellis.

[7] Quia omnis nutritio spiritualis fit ex veris quae a bono, ideo etiam lex lata est
Quod masculus inter sacerdotes ederet sancta (Levi, vi. 11, 22 [B.A. 18, 29]; cap. vii. 6):
hoc statutum fuit quia per “masculos” significantur vera doctrinae, quae sunt doctrinalia (ut supra), et per “sacerdotes” bona amoris, quae sunt bona vitae, ac per “comessationes ex sanctis,” quae erant Aharoni et filiis ejus, significabatur nutritio spiritualis.

[8] Apud Mosen,
Cum accederent “ad urbem ad oppugnandum illam, invitabis eam ad pacem;” si non acceptat, “percuties omnem masculum ejus ore gladii, at mulieres, infantes, bestias et… praedam assumes” (Deutr. xx. 10-14):
causa quod omnis masculus in urbe, quae non acceptabat pacem, percuteretur ore gladii, non autem mulieres, infantes et bestiae, erat quia per “urbem” significatur doctrina, et per “urbem gentium in terra Canaane” doctrina falsi, similiter per “masculos” illius urbis; et per “non acceptare pacem” significatur non concordare cum veris et bonis ecclesiae, quae per “filios Israelis” significabantur: per “os gladii,” quo percuterentur masculi, significatur verum destruens falsum: et quia falsa unice pugnant contra vera et bona, et ea destruunt, non autem mala absque falsis, ideo “mulieres,” “infantes” et “bestiae,” per quae apud gentes significabantur mala, non percutiebantur; mala enim per vera possunt domari, emendari, et reformari.

[9] Apud Jeremiam,
“Maledictus vir qui evangelizavit patri suo, dicendo, Natus est tibi filius masculus; laetificando laetificavit eum: sit vir hic sicut urbes quas evertit Jehovah” (xx. 15, 16):
haec de illis qui in ecclesia devastata sunt, in qua non nisi quam falsa regnant et acceptantur; inde per “Maledictus vir qui evangelizavit patri suo, dicendo, Natus est tibi masculus,” significatur qui falsum agnoscit et declarat pro vero, ita doctrinam falsi pro doctrina veri: per “laetificando laetificavit” significatur acceptatio ex affectione falsi: “sit vir hic sicut urbes quas evertit Jehovah” significat quod sit sicut cum doctrinis quae ex meris falsis sunt, quas Dominus ab ecclesia exterminavit, et sicut urbes in gente Canaane destruxit; comparatio fit cum urbibus, quia “urbes” etiam significant doctrinas.

[10] Apud Ezechielem,
“Accepisti vasa ornatus tui ex auro meo, et ex argento meo, quod dederam tibi, et fecisti tibi imagines masculi, cum quibus scortareris” (xvi. 17):
haec de “abominationibus Hierosolymae,” per quas significantur falsificationes et adulterationes Verbi, quae factae per applicationes ad cupiditates amorum corporeorum et terrestrium: “vasa ornatus ex auro et ex argento Domini” significant cognitiones boni et veri, quae sunt bona et vera sensus litterae Verbi; illa dicuntur “vasa” quia in se continent vera et bona spiritualia, et “vasa ornatus” quia sunt apparentiae et sic formae interiorum; illa quae “ex auro” significant quae ex bono, et “ex argento” quae ex vero: “fecisti tibi imagines masculi, cum quibus scortareris,” significat falsa apparentia sicut vera doctrinae, quae falsificata; “imagines masculi” sunt apparentiae veri, et tamen falsa, et “scortari” est falsificare.

[11] Apud Malachiam,
“Maledictus defraudans cujus in grege masculus, ac vovens et sacrificans corruptum Domino” (i. 14):
per “masculum in grege” significatur genuinum verum doctrinae ex Verbo; per “corruptum” significatur falsificatum; ac per “vovere et sacrificare” significatur colere, ita ex falsificatis, quando scitur verum: quod cultus ille, quia fraudulentus, infernalis sit, significatur per “maledictus defraudans.” Ex his et illis, quae de significatione “masculi” et de significatione “filii” ex Verbo ostensa sunt, constare potest quod per “filium masculum,” quem “peperit mulier circumdata sole, et super cujus capite corona stellarum duodecim,” significetur doctrina veri; ita doctrina amoris et charitatis pro ecclesia quae vocatur Nova Hierosolyma (de qua in cap. xxi. hujus Libri).

726. “Qui futurus pascere omnes gentes Virga ferrea.” – Quod significet quae potentia veri naturalis ex spirituali convincet et arguet illos qui in falsis et malis sunt, et tamen in ecclesia ubi Verbum, constat ex significatione “pascere,” quod sit docere (de qua supra. n. 482); hic autem convincere et arguere, quia dicitur quod “pasturus sit virga ferrea;” ex significatione “omnium gentium,” quod sint qui in falsis et malis sunt (de qua etiam supra, n. 175, 331 [b], 625); et ex significatione “virgae ferreae,” quod sit potentia veri naturalis ex spirituali; per “virgam” enim seu “baculum” significatur potentia, et praedicatur de Divino Vero Spirituali, et per “ferrum” verum in naturali homine: quod sit potentia veri naturalis hominis ex spirituali, quae significatur per “virgam ferream,” est quia omnis potentia quae est veris in naturali homine, est ex influxu veri et boni e spirituali homine; hoc est, ex influxu Divini Veri a Domino per spiritualem hominem in naturalem; soli enim Domino est potentia, et Ipse illam exercet per Divinum Verum quod procedit ab Ipso. Sed ut haec clarius percipiantur, ostendendum est,
(i.) Quod Domino sit infinita potentia.
(ii.) Quod illa sit Domino ex Se per Divinum suum Verum.
(iii.) Quod omnis potentia simul sit in ultimis, et quod inde infinita potentia sit Domino ex primis per ultima.
(iv.) Quod angeli et homines, quantum receptiones sint Divini Veri a Domino, tantum potentiae sint.
(v.) Quod potentia resideat in aeris naturalis hominis, quantum is recipit influxum a Domino per spiritualem hominem.
(vi.) Quod vera naturalis hominis nihil potentiae habeant absque illo influxu.

[2] (i.) Quod Domino sit infinita potentia, constare potest ex eo, quod sit Deus caeli et Deus terrae; quod creaverit universum, tot innumerabilibus stellis, quae sunt soles, plenum; ac tot in illo mundos, et in mundis tellures, qui mundi et in illis tellures plura centena millia numero excedunt; et quod eadem, quia illa creavit, solus conservet et continue sustineat. Tum quod sicut mundos naturales, ita quoque mundos spirituales supra illos creaverit, et hos perpetuo impleat angelis et spiritibus, ad numerum myriadum et myriadum: et quod sub illis abdiderit inferna, tot quoque numero quot caeli sunt: et quod omnibus et singulis qui in mundis Naturae, et in mundis supra Naturam sunt, solus det vitam; et quia solus dat vitam, quod nullus angelus, spiritus et homo movere possit manum et pedem nisi ab Ipso. Qualis infinita Domino potentia sit, imprimis patet ex eo, quod omnes qui ex tot terris in mundos spirituales veniunt, qui sunt aliquot myriades ex sola nostra tellure quavis septimana, et consequenter tot myriades ex tot millenis telluribus in universo, solus recipiat, et per millia Divinae Sapientiae arcana ducat, quemque ad locum suae vitae; fideles ad sua loca in caelis, ac infideles ad sua loca in infernis: et utrobivis omnium cogitationes, intentiones, et voluntates singulariter sicut universaliter regat; ac faciat ut omnes et singuli in caelis sua felicitate gaudeant; ac ut omnes et singuli in infernis in suis vinculis sint, usque adeo ut ne quidem unus ex illis hiscat levare manum, minus exsurgere, et alicui angelo damnum inferre: et quod omnes ita in ordine, et in vinculis, teneantur, utcunque multiplicantur caeli et inferna in aeternum. Haec et plura, quae propter copiam enumerari non possunt, non dari possunt nisi infinita Domino potentia sit. Quod Dominus solus regat omnia, docet Ipse apud Matthaeum,
“Data est Mihi omnis potestas in caelo et in terra” (xxviii. 18):
et
Quod Ipse sit vita (Joh. v. 26; cap. xi. 25, 26; cap. xiv. 6).

[3] (ii.) Quod infinita potentia sit Domino ex Se per Divinum suum Verum, est quia Divinum Verum est Divinum procedens; et ex Divino quod procedit ex Domino, omnia quae supra de infinita potentia Domini dicta sunt, fiunt. Divinum Verum in se spectatum est Divina Sapientia, quae se quaquaversum extendit, sicut lux et calor in nostro mundo a sole; apparet enim Dominus in mundo spirituali, ubi sunt angeli et spiritus, ut Sol, ex Divino Amore; omne quod procedit ex illo Sole {1}vocatur Divinum Verum; et quod procedit hoc producit; quod procedit hoc quoque est Ipse, quia ex Ipso; quare Dominus in caelis est Divinum Verum. Ut tamen sciatur quod Domino sit infinita potentia per Divinum Verum, aliquid dicetur de ejus essentia et existentia: hoc ex naturali homine et ejus lumine non comprehendi potest, nisi quam per talia quae procedunt ex sole mundi, ex quibus et per quae est illi omnis potentia in suo mundo, et in telluribus quae sub luce et calore ejus sunt. Ex Sole mundi, ut ex suo fonte, exiverunt aurae et atmosphaerae, quae aetheres et aeres vocantur; unde proxime circum illum est purus aether, et remotius ab illo aetheres minus puri, et tandem aeres, sed hi et illi circum tellures. Illi aetheres et aeres volumatim actae dant calorem, at singillatim modificatae dant lucem; per haec exercet sol ille omnem suam potentiam, et producit omnem suum effectum extra se, ita per aetheres et per aeres medio calore et simul media luce.

[4] Ex his potest aliqua idea formari de infinita potentia Domini per Divinum Verum. Ex Ipso ut Sole emanaverunt Similiter aurae et atmosphaerae, sed spirituales, quia ex Divino Amore, qui facit illum Solem: quod tales atmosphaerae in mundo spirituali sint, constare potest ex respiratione angelorum et spirituum. Aurae et atmosphaerae illae spirituales quae proximae Domino ut Soli sunt, purissimae sunt; at per gradus remotae sunt per gradus minus et minus purae: inde est quod tres caeli sint, intimum caelum in aura puriore, medium caelum in aura minus pura, et ultimum caelum in aura adhuc minus pura. Illae aurae seu atmosphaerae, quae spirituales sunt, quia ex Domino ut Sole exstiterunt, communiter actae sistunt calorem, et singillatim modificatae sistunt lucem; ille calor qui in sua essentia est amor, et illa lux quae in sua essentia est sapientia, in specie vocantur Divinum Verum, ac illa simul cum auris, quae quoque spirituales sunt, vocantur Divinum procedens. Ex his nunc caeli creati sunt, et quoque mundi; nam ex spirituali mundo omnia quae in naturali mundo existunt, producta sunt, sicut effectus ex suis causis efficientibus. Ex his nunc sicut in speculo naturali spectari potest creatio caeli et terrae per Divinum Verum procedens a Domino ut Sole, qui supra caelos angelicos est: et quoque aliquantum comprehendi potest quod Domino infinita potentia sit per Divinum procedens, quod in genere vocatur Divinum Verum. Hoc quoque intelligitur per haec verba [apud Johannem],
“In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum; ….omnia per Ipsum facta sunt, et sine Ipso factum est nihil quod factum est: ….et mundus per Ipsum factus est” (i. 1, 3, 10):
et apud Davidem,
“Per Verbum Jehovae caeli facti sunt” (Ps. xxxiii. 6):
“Verbum” significat Divinum Verum.

[5] (iii.) Quod omnis potentia simul sit in ultimis, et quod inde infinita potentia Domino sit ex primis per ultima. Quid per ultima intelligitur, primum dicetur. Prima sunt quae in Domino, et quae proxime {1}procedunt ab Ipso; ultima sunt quae remotissima ab Ipso, quae in Natura sunt, et ultima ibi: haec ultima dicuntur, quia spiritualia, quae sunt priora, in illa desinunt, et super illis ut super basibus suis subsistunt et requiescunt; quare sunt immota: haec inde vocantur ultima ordinis Divini. Quod in ultimis sit omnis potentia est quia priora sunt in illis simul, coexistunt enim ibi in ordine, qui vocatur ordo simultaneus; est enim nexus omnium ab Ipso Domino per illa quae caeli sunt et quae mundi usque ad illa ultima; et quia in ultimis priora, quae successive procedunt, simul sunt, ut dictum est, sequitur quod in ultimis a primis sit ipsa potentia; sed potentia Divina est potentia per Divinum procedens, quod vocatur Divinum Verum, ut in mox superiori articulo ostensum est.

[6] Ex eo est quod humanum genus sit quasi basis columnae, aut quasi fundamentum est palatio, pro caelis; consequenter quod caeli ordine subsistant super illis quae ecclesiae sunt apud homines in mundo; ita super Divinis veris in ultimis, quae sunt Divina vera qualia sunt Verbi in sensu ejus litterae. Quale illis robur inest, non paucis describi potest; in illa ultima apud hominem influit Dominus a Se, ita a primis, ac regit, et in ordine inque nexu continet omnia quae in spirituali mundo sunt.

[7] Quia nunc ipsa Divina potentia in ultimis illis residet, ideo Ipse Dominus in mundum venit, et Homo factus est, ut in ultimis simul esset ut est in primis, ob finem ut per ultima ex primis omnia in ordinem, quae inordinata facta sunt, redigere potuisset, nempe omnia in infernis et quoque in caelis: haec causa adventus Domini fuit; nam proxime ante adventum Domini non fuit aliquod Divinum Verum in ultimis apud homines in mundo, et prorsus non in ecclesia, quae tunc fuit apud gentem Judaicam, nisi falsificatum et perversum, ac inde nec fuit aliqua basis caelis; quare nisi Dominus in mundum venisset, et sic Ipse ultimum assumpsisset, translati fuissent caeli, qui ex incolis hujus telluris fuerunt, {1}aliunde, et omne genus humanum in hac tellure periisset morte aeterna. At nunc est Dominus in suo pleno, et sic in sua omnipotentia in terris sicut est in caelis, quia est in ultimis et in primis: ita salvare potest Dominus omnes qui in veris Divinis ex Verbo sunt, et in vita secundum illa; nam apud hos in ultimis veris ex Verbo potest praesens esse et habitare, quoniam ultima vera etiam Ipsius sunt, et sunt Ipse quia ab Ipso, secundum Ipsius verba apud Johannem,
“Qui habet praecepta mea, et facit illa, ille est qui amat Me, ….et Pater meus {2}amabit illum, et ad illum veniemus, et mansionem apud illum faciemus” (xiv. 21, 23).

[8] (iv.) Quod angeli et homines, quantum receptiones Divini Veri a Domino sunt, tantum potentiae sint, constare potest ex illis quae nunc supra dictum sunt, quod nempe Domino sit infinita potentia, et Ipsi soli potentia per Divinum suum Verum; et ex eo, quod angeli non sint nisi quam formae recipientes Divini Veri, similiter homines; inde est quod per “angelos” in Verbo significentur Divina vera, et quod dicantur “dii:” ex eo sequitur quod quantum et qualiter recipiunt Divinum Verum a Domino, tantum et taliter potentiae sint.

[9] (v.) Quod potentia resideat in veris naturalis hominis, quantum is recipit influxum a Domino per spiritualem hominem, consequitur ex illis quae praecedunt, quod nempe omnis potentia sit Divinis veris in ultimis ex primis, ac naturalis homo est receptaculum ultimorum. Sed ad naturalem mentem hominis sunt binae viae, una e caelo, altera e mundo; via e caelo ducit per spiritualem mentem in rationalem et per hanc in naturalem; et via e mundo per sensualem, quae proxime exstat mundo et adhaeret corpori: inde constare potest, quod Dominus cum Divino Vero non influat in naturalem hominem nisi per spiritualem, et quantum naturalis homo inde recipit influxum, tantum ibi potentia sit. Per potentiam ibi intelligitur potentia contra inferna, quae est potentia resistendi malis et falsis, et removendi illa; quae quantum resistuntur et removentur, tantum homo in potentiam angelicam venit, et quoque in intelligentiam, et fit “filius regni.” (De Potentia Angelorum, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 228-233; et De Intelligentia et Sapientia illorum, n. 265-275.)

[10] (vi.) Quod vera naturalis hominis nihil potentiae habeant absque illo influxu, sequitur ut consequens ex mox dictis: vera naturalis hominis absque influxu per spiritualem hominem, nihil Domini in se habent, inde quoque nihil vitae; et vera absque vita non sunt vera, immo interius spectata sunt falsa; ac falsis prorsus nihil potentiae est, quia opposita sunt veris, quibus omnis potentia. Haec nunc allata sunt, ut sciatur quid intelligitur per potentiam veri naturalis ex spirituali, quae significatur per “virgam ferream,” qua filius masculus ex muliere natus “omnes gentes pasturus est.”

727. Quod “virga” et “baculus” significent potentiam, et quidem potentiam Divini Veri, est praecipue inde, quia termites aut rami ex arboribus erant, et illi significabant cognitiones veri et boni, quae sunt vera naturalis hominis; et quia etiam suffulciebant corpus, significabant potentiam: et adhuc magis “virga ferrea,” quia “ferrum” similiter significat verum naturalis hominis, et ex duritie potentiam, cui non resisti potest. Quod “virgae” et “baculi” inde trahant significationem potentiae Divini Veri, est ex correspondentia; ex eo est usus baculorum in mundo spirituali, (ubi omnia, quae apparent, correspondentiae sunt,) repraesentativus illorum potentiae; similiter in Ecclesia Judaica, quae, sicut Antiquae Ecclesiae, fuit ecclesia repraesentativa; inde est, quod miracula et signa in Aegypto et dein in deserto, a Mose per extensionem baculi facta sint: ut
Quod aquae percussae baculo versae sint in sanguinem (Exod vii. 1|-|21);
Quod ex fluminibus et stagnis, super quae extensus est baculus, ascenderint ranae (Exod. viii. 1, seq.);
Quod ex pulvere percusso baculo facti sint pediculi (Exod. viii. 12, seq.);
Quod extenso baculo ad caelum facta sint tonitrua et grando (Exod. ix. 23, seq.);
Quod prodierint locustae (Exod. x. 12, seq.);
Quod Mare Suph, extenso baculo super illud, divisum sit, et postea reversum (Exod. xiv. 16, 21, 26);
Quod ex petra in Chorebo baculo percussa exiverint aquae (Exod. xvii. 5, seq.; Num. xx. 7-13);
Quod Joschua praevaluerit contra Amalekum cum Moses sustulit manum cum baculo, et quod praevaluerit Amalek cum Moses dimisit eam (Exod. xvii. 9-12);
Similiter quod ignis exiverit e petra, et consumpserit carnem et azyma quae Guideon obtulit, cum Angelus Jehovae extremitate baculi tetigit illa (Judic. vi. 21).
Quod illa miracula facta sint per extensionem baculi, erat quia “baculus” ex correspondentia significabat potentiam Domini per Divinum Verum (de qua potentia in mox praecedente articulo actum est).

[2] Quod Divinum Verum quoad potentiam etiam alibi in Verbo per “virgas” et “baculos” significetur, constare potest ex sequentibus locis: – Apud Davidem,
“Etiam cum ambulavero in valle umbrosa.., non timebo mihi malum, ….virga tua et baculus tuus consolabuntur me; dispones ante me mensam coram inimicis meis; et pinguefacies oleo caput, poculum meum abundabit” (Ps. xxiii. 4, 5):
“ambulare in valle umbrosa” in sensu spirituali significat intellectum obscurum, cui non apparent vera ex luce: “virga tua et baculus tuus consolabuntur me,” significat quod Divinum Verum spirituale una cum Divino Vero naturali tutaturum sit, quia illiS potentia; “virga” est Divinum Verum spirituale, “baculus” Divinum Verum naturale, utrumque simul quoad potentiam tutandi, nam “consolari” est tutari: quia “virga et baculus” significant Divinum Verum quoad potentiam, ideo sequitur, “Dispones ante me mensam, pinguefacies oleo caput, et poculum meum abundabit,” per quae significatur nutritio spiritualis per Divinum Verum; nam per “disponere mensam” significatur spiritualiter nutriri, per “pinguefacere oleo caput” significatur per bonum amoris, et per “poculum” significatur per verum doctrinae ex Verbo; “poculum” ibi pro “vino.”

[3] Apud Ezechielem,
“Mater tua sicut vitis…. juxta aquas plantata…. unde fuerunt illi virgae roboris, in sceptra dominantium; sed extulit se statura ejus [super] inter implexos ramos: ….quare eversa est in ira, in terram projecta est, et ventus orientalis arefecit fructum ejus; divulsae sunt, et exaruerunt virgae roboris ejus, ignis comedit unamquamvis: nunc plantata est in deserto, in terra ariditatis et sitis; exivit ignis e virga ramorum ejus, comedit fructum ejus, ut non sit in ea virga roboris, sceptrum {1}dominantium” (xix. 10-14):
describitur per haec desolatio omnis veri in Ecclesia Judaica; “principes,” contra quos lamentum, significant vera, et “mater” quae facta leaena, significat ecclesiam; de hac et de illis haec dicta sunt: “mater tua sicut vitis juxta aquas plantata” significat quod ab instauratione fuerit ecclesia spiritualis instructa veris; “mater” est ecclesia in genere, “vitis” est ecclesia spiritualis in specie, “aquae” sunt vera, “plantari” est instaurari: “unde fuerunt illi virgae roboris in sceptra dominantium” significat quod ei fuerit Divinum Verum in sua potentia, et inde illi dominium super falsa mali quae ab inferno: “virgae roboris” significant Divinum Verum quoad potentiam, et “sceptra” Divinum Verum quoad dominium, sceptra enim regum erant curti baculi ex arbore significativa, hic ex vite: “sed extulit se statura ejus super inter implexos ramos” significat fastum propriae intelligentiae ex scientificis naturalis hominis; fastus ille significatur per “extulit se statura ejus,” et scientifica naturalis hominis significantur per “implexos ramos:” “eversa est in ira, in terram projecta,” significat destructionem illius per falsa mali: “ventus orientalis arefecit fructum ejus” significat destructionem boni ejus; “ventus orientalis” significat destructionem, et “fructus” bonum; id bonum quod illis qui in falsis mali sunt, residuum est ex Verbo, intelligitur, cujus destructio significatur per “arefactionem fructus ex vento orientali:” “divulsae sunt et exaruerunt virgae roboris ejus” significat quod dissipatum sit omne Divinum Verum, unde ecclesiae illi nulla potentia contra inferna: “ignis comedit unamquamque” significat fastum ex amore sui, qui destruxit: “nunc plantata est in deserto, in terra ariditatis et sitis, significat quod desolata usque ut non sit aliquod bonum veri et verum boni: “exivit ignis e virga ramorum ejus” significat fastum in singulis ejus: “comedit fructum ejus” significat consumptionem boni: “ut non sit in ea virga roboris, sceptrum {1}dominantium,” significat desolationem Divini Veri quoad potentiam et quoad dominium (ut supra).

[4] Apud Jeremiam,
“Dicite quomodo fractus est baculus roboris, baculus decoris; descende de gloria, et sede in siti, habitatrix filia Dibonis: quia vastator Moabi ascendit contra te, et perdidit munimenta tua” (xlviii. 17, 18):
per “filiam Dibonis” significatur externum ecclesiae, et inde externum Verbi, quod est sensus litterae ejus; et “vastator Moabi” significat adulterationem ejus: inde patet quid significat quod “fractus sit baculus roboris, baculus decoris,” nempe quod non illis Divinum Verum in sua potentia; “baculus roboris” est illud in naturali sensu, et “baculus decoris” est illud in spirituali: “descende de gloria, et sede in siti, habitatrix filia Dibonis,” significat deprivationem et defectum Divini Veri; “descendere de gloria” est deprivatio ejus, “gloria” est Divinum Verum in luce, et “sitis” est defectus ejus: “quia vastator Moabi ascendit contra te” significat adulterationem Verbi quoad sensum litteralem ejus: “et perdidit munimenta tua” significat ablationem tutelae; “munimentum” est tutela contra falsa et mala, et sensus litteralis Verbi est illa tutela.

[5] Apud Davidem,
“Baculum roboris tui mittet Jehovah ex Zione” (Ps. cx. 2):
per “baculum roboris” etiam hic significatur Divinum Verum in Sua potentia, et per “Zionem” ecclesia quae in amore in Dominum est, et inde vocatur ecclesia caelestis.

[6] Apud Micham,
“Pasce populum tuum virga tua, gregem hereditatis tuae; ….pascent Baschane et Gileade juxta dies saeculi” (vii. 14):
“pasce populum virga tua” significat instructionem illorum qui ab ecclesia in Divinis veris ex Verbo; “pascere” significet instruere, “populus” sunt qui ab ecclesia in veris, et “virga” ibi est Verbum, quia est Divinum Verum: per “gregem hereditatis” significantur illi ab ecclesia qui in spiritualibus Verbi sunt, quae sunt vera sensus interni ejus: “pascant Baschane et Gileade” significat instructionem in bonis eccleSiae et in veris ejus ex Verbi sensu naturali.

[7] Apud Esaiam,
“Percutiet terram virga oris sui, et spiritu labiorum suorum occidet impium” (xi. 4)
per “virgam oris Jehovae” etiam hic significatur Divinum Verum seu Verbum in sensu naturali, et per “spiritum labiorum Ipsius” significatur Divinum Verum seu Verbum in sensu spirituali, utrumque destruens falsa mali in ecclesia, quod significatur per “percutere terram,” et “occidere impium.” Simile significatur
Per “percutere virga” (apud {1}Micham, cap. iv. 14 [B.A. v. 1]);
Ac per “perforare baculis caput infidelium” (Hab. iii. 14).

[8] Apud Mosen,
“Cecinit Israel canticum” super fonte in Beer; ….”Fons, foderunt principes, effoderunt primores populi, per Legislatorem, baculis suis” (Num. xxi. 17, 18):
per “fontem in Beer” hic significatur doctrina ex Verbo; beer etiam in lingua originali significat fontem: per “principes” qui foderunt, et per “primores populi” qui effoderunt, significantur intelligentes et sapientes ex Domino, qui ibi est “Legislator:” per “baculos,” per quos foderunt et effoderunt, significatur intellectus in Divinis veris illustratus.

[9] Apud Sachariam,
“Adhuc habitabunt senes mares, et senes mulieres in plateis Hierosolymae, et vir cujus in manu scipio prae multitudine dierum” (viii. 4):
per “senes mares et senes mulieres” significantur intelligentes ex doctrina et ex affectione veri; per “virum cujus in manu scipio prae multitudine dierum” significantur sapientes qui nihil Sibi sed soli Domino fidunt: quod hi in ecclesia, ubi doctrina genuini veri, significatur per “in plateis Hierosolymae;” “Hierosolyma” est ecclesia quoad doctrinam, et “plateae” sunt vera doctrinae, hic genuina vera.

[10] Apud Jeremiam,
“Stultus factus est omnis homo a scientia, pudore affectus est omnis conflator a sculptili; …. non sicut illa pars Jacobi, sed Formator omnium Ille, et Israel baculus hereditatis Ipsius; Jehovah Zebaoth nomen Ipsius” (x. 14, 16; cap. li. 19):
“stultus factus est omnis homo a scientia” significat a scientificis naturalis hominis separati a spirituali; “pudore affectus est omnis conflator a sculptili” significat a falsis quae ex propria intelligentia; “sed Formator omnium Ille” significat Dominum a quo omnis intelligentia veri: “Israel baculus hereditatis Ipsius” significat ecclesiam in qua est Divinum Verum, et ejus potentia contra falsa; et quia hic de intelligentia per Divinum Verum agitur, additur, “Jehovah Zebaoth nomen Ipsius;” Dominus “Jehovah Zebaoth” vocatur ex Divinis veris in omni complexu, zebaoth enim significant exercitus, et “exercitus” omnia vera et bona ecclesiae et caeli.

[11] Quando filii Israelis in deserto murmurabant contra Mosen et Aharonem propter Korachum, Dathanem et Abiramum, quod absorpti sint a terra, mandatum est
Quod principes duodecim tribuum ponerent baculos suos in Tentorio conventus coram Testimonio: quo facto baculus Aharonis floruit et produxit amygdalas (Num. xvii. 17-25 [B.A. 2-10]):
hoc factum est quia murmurarunt contra Jehovam, hoc est, Dominum, et quidem contra Divinum Verum quod ab Ipso; Moses enim et Aharon repraesentabant Dominum quoad Legem, quae est Verbum; ideo mandatum est quod “principes duodecim tribuum ponerent baculos suos in Tentorio conventus coram Testimonio;” per “duodecim” enim “tribus,” et in specie per “principes eorum” significabantur vera ecclesiae in omni complexu, similiter per “duodecim illorum baculos;” et per “Tentorium conventus” repraesentatum est et inde significatum caelum, unde vera ecclesiae; et per “Testimonium” Ipse Dominus: quod “baculus Aharonis” floruerit et produxerit amygdalas, erat quia ejus “baculus” repraesentabat et inde significabat verum ex bono amoris; et quia verum ex bono amoris unice producit fructum, qui est bonum charitatis, ideo “baculus ejus floruit et produxit amygdalas;” “amygdalae” significant id bonum, similiter “tribus Levi” (videatur supra, n. 444).
Sciendum est quod tribus eadem voce qua baculus dicatur (ut Num. i. 16; cap. ii. 5, 7);
inde per “duodecim baculos” similia quae per “duodecim tribus” significantur, nempe Divina vera ecclesiae in omni complexu. (De duodecim tribubus videatur supra, n. 39, 430 [a], 431, 657.)

[12] Quoniam “baculus” significat potentiam Divini Veri, etiam significat potentiam resistendi falsis et malis: – Apud Esaiam,
“Ecce Dominus Jehovah Zebaoth removens ex Hierosolyma et ex Jehudah baculum et scipionem, omnem baculum panis, et omnem baculum aquae, fortem et virum belli, judicem et prophetam” (iii. 1, 2):
hic per “removere omnem baculum panis et omnem baculum aquae” significatur auferre omne bonum et verum ecclesiae; quibus ablatis non est amplius aliqua potentia resistendi malis et falsis, quin libere intrent; “panis” significat bonum ecclesiae, “aqua” verum ejus, et “baculus” illa quoad potentiam resistendi malis et falsis: inde sequitur, “fortis et vir belli, judex et propheta,” qui etiam removebuntur; per “fortem et virum belli” significatur verum pugnans contra malum et falsum, et per “judicem et prophetam” doctrina boni et veri.

[13] Apud Ezechielem,
“Ecce Ego frangens baculum panis in Hierosolyma, ut comedant panem pondere et sollicitudine, et aquas in mensura et stupore bibant” (iv. 16):
per “frangere baculum panis” significatur quod deficiet bonum et verum in ecclesia, nam “panis” hic utrumque significat; quare sequitur, “ut comedant panem in pondere et sollicitudine, et bibant aquas in mensura,” per quae significatur defectus boni et veri, et inde potentiae resistendi malis et falsis. Similia significantur per
Frangere baculum panis et aquae (Ezech., cap. v. 16; cap. xiv. 13: Psalm. cv. 16: Levit. xxvi. 26).

[14] Sicut “virga” et “baculus” significant potentiam Divini Veri, et inde Divinum Verum quoad potentiam, ideo “virga” et “baculus” in opposito sensu etiam significant potentiam falsi infernalis, et inde falsum infernale quoad potentiam; in hoc sensu dicuntur “virga” et “baculus” in sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“Confregit Jehovah baculum impiorum, virgam dominantium” (xiv. 5):
per “confringere baculum impiorum” significatur destruere potentiam falsi ex malo; et per “confringere virgam dominantium” significatur dominium falsi.

[15] Apud Davidem,
“Non incumbet baculus impietatis super sorte justorum, ut non mittant justi in perversitatem manus suas” (Ps. cxxv. 3):
“baculus impietatis” significat potentiam falsi ex malo; “super sorte justorum” significat super veris ex bono, quae sunt apud fideles, in specie apud illos qui in amore in Dominum sunt, nam illi in Verbo dicuntur “justi;” “ne mittant justi in perversitatem manus suas” significat ne hi falsificent vera.

[16] In Threnis,
“Ego vir qui vidit miseriam per virgam furoris ejus, me duxit in tenebris, et non in lucem” (iii. 1, 2):
haec dicta sunt de devastatione ecclesiae, et per “virgam furoris” significatur dominium falsi infernalis; “me duxit et deduxit in tenebris, et non in lucem,” significat in meris falsis, et sic non ad vera.

[17] Apud Esaiam,
“Jugum oneris ejus, et baculum humeri ejus, virgam exigentis eum confregisti” (ix. 3 [B.A. 4]):
haec de gentibus, quae in falsis fuerunt ex ignorantia, quia non illis fuit Verbum, et inde non notus Dominus; malum quo gravati sunt, et falsum quo infestati, significantur per “jugum oneris,” per “baculum humeri,” et per “virgam exigentis;” illa destruere significatur per “confringere,” confringere enim praedicatur de jugo, baculo et virga, at destruere de malo et falso, quae graviter incumbunt, et potenter persuadent, et ad oboediendum compellunt.

[18] Apud eundem,
“A voce Jehovae consternabitur Aschur, baculo percutietur: tunc erit omnis transitus virgae fundamenti, super quo faciet requiescere Jehovah, cum tympanis et citharis” (xxx. 31, 32):
haec de tempore ultimi judicii, quando etiam nova ecclesia: per “Aschurem,” “a voce Jehovae consternabitur, et baculo percutietur,” significatur ratiocinatio ex falsis, quae per Divinum Verum dissipabuntur: quod tunc vera sensus litteralis Verbi cum gaudio intellecturi et recepturi sint, significatur per quod “tunc erit transitus virgae fundamenti cum tympanis et citharis;” “transitus” significat patefactionem et liberam receptionem, ac “tympana et citharae” significant affectionis veri jucunda: quod vera sensus litteralis Verbi per “virgam fundamenti” intelligatur, est quia ille sensus est fundamentum veris sensus spiritualis ejus, et quia hic super illo requiescit, dicitur, “super quo faciet requiescere Jehovah.”

[19] Apud Sachariam,
“Dejicietur superbia Aschuris, et baculus Aegypti recedet” (x. 11):
per “superbiam Aschuris” significatur fastus propriae intelligentiae; et per “baculum Aegypti” significatur potentia ex confirmatione falsorum ejus per scientifica naturalis hominis.

[20] Apud Esaiam,
“Vae Aschur, virga irae meae, et baculus, qui in manu eorum, indignationis meae; ….ne time, popule.., habitator Zionis, ab Aschure, quod virga percutiat te, et baculum.. tollat super te in via Aegypti” (x. 5, {1}24, 26):
per “Aschurem” etiam hic significantur ratiocinationes ex propria intelligentia, per quas pervertuntur et falsificantur vera; falsa inde, et perversiones veri, significantur per “virgam irae meae,” et per “baculum indignationis meae qui in manu eorum:” quod non pervertentur vera apud illos qui ab ecclesia in caelesti amore sunt et inde veris, significatur per “Ne time, habitator Zionis:” quod falsum instet et excitet, ac per talia, quae sunt naturalis hominis, pervertere conetur, significatur per quod “virga percutiat te, et baculum tollat super te in via Aegypti;” “via Aegypti” significat scientifica naturalis hominis, ex quibus ratiocinationes fiunt. Quoniam “Aegyptus” significat naturalem hominem cum illis quae in eo, et ille separatus a spirituali homine in meris falsis est, ideo
Aegyptus vocatur baculus calami pertusi, qui intrat et perforat manum, quando quis super eo nititur ({1}Ezech. xxix. 6, 7; {2}Esai. xxxvi. 6);
quae supra (n. 627 [b]) explicata sunt.

[21] Apud Esaiam,
“Ne laeteris, Philisthaea.., quod fracta sit virga {3}percutientis te, nam e radice serpentis exibit basiliscus, cujus fructus prester volans” (xiv. 29):
quod per “Philisthaeam” significetur religio de fide separata a charitate, per “radicem serpentis” principium illud falsum, per “basiliscum” destructio boni et veri ecclesiae, et per “presterem volantem” ratiocinatio ex falsis mali, videatur supra (n. 386 [b]); ita similia per hos “serpentes” significantur quae per “draconem” in hoc capite Apocalypseos: quod “Philisthaea non laetaretur quod fracta sit virga {3}percutientis illam,” significat quod non gloriaretur quod dominium illius falsi nondum destructum sit.

[22] Apud Hoscheam,
“Populus meus lignum.. interrogat, et baculus ejus respondet illi, quia spiritus scortationum seduxit, et scortati sunt sub deo suo” (iv. 12):
haec de falsificatione Verbi; et per “interrogare lignum,” seu idolum ex ligno, significatur consulere intelligentiam ex proprio quae favet amoribus ejus; per quod “baculus respondeat illi” significatur falsum cui fides habetur; nam cum proprium consulitur, respondet ei falsum; proprium est voluntatis, ita amoris, et falsum inde est intellectus, ita cogitationis: per “spiritum scortationum,” qui seduxit, significatur cupiditas falsificandi; per “scortari sub deo suo” significatur falsificare vera Verbi.

[23] Ex his nunc constare potest quid significatur per “virgam” et per “baculum” in utroque sensu; inde nunc sciri potest quid significatur per “virgam ferream, qua filius masculus pasturus sit omnes gentes;” similiter per haec in Apocalypsi,
“Ex ore” insidentis Equo albo “exit romphaea acuta, ut per illam percutiat gentes, et Ille pascet eas Virga ferrea” (xix. {4}15):
tum quid per illa supra,
“Qui vicerit, ….dabo illi potestatem super gentes, ut regat eas virga ferrea, sicut vasa figulina conterentur” (ii. 26, 27),
quorum explicatio videatur supra (n. 176). Similia itaque significantur per haec apud Davidem,
“Conteres eos Virga ferrea, sicut vas figuli disperges eos” (Ps. ii. 9).

728. “Et raptus est fetus ejus ad Deum et thronum Ipsius.” – Quod significet tutationem doctrinae a Domino, quia pro Nova Ecclesia, constat ex significatione “fetus” seu “filii masculi,” quem “peperit mulier circumdata sole, sub cujus pedibus luna, et super cujus capite corona stellarum duodecim,” quod sit doctrina ex Verbo, et quidem doctrina veri, id est, doctrina amoris in Dominum et charitatis erga proximum, et denique fidei; et ex significatione “rapi ad Deum et ad thronum Ipsius,” quod sit tutatio a Domino pro “dracone,” qui adstitit parienti, animo et cupiditate devorandi illum; illa tutatio a Domino pro illis qui per “draconem” intelliguntur, hic per illa verba significatur; et quia doctrina illa futura est doctrina ecclesiae, quae Nova Hierosolyma vocatur, ideo dicitur tutatio quia pro Nova Ecclesia: “raptus ad Deum et thronum Ipsius” dicitur; et per “Deum” intelligitur Dominus, et per “thronum Ipsius” caelum; quod ad Dominum et ad caelum, est quia doctrina illa est a Domino, et caelum in illa doctrina est.

[2] Similiter ut hic de “fetu a muliere genito,” quod “raptus sit ad Deum,” etiam dicitur de Chanocho Jaredis filio, sed his verbis,
“Ambulavit Chanoch cum Deo, et non amplius, quia sumpsit illum Deus” (Gen. v. 24):
quinam per “Chanochum” hunc intellecti sunt, et quid significatum est, mihi e caelo detectum est; nempe quod illi qui ex hominibus Antiquissimae Ecclesiae in unum collegerunt repraesentativa et correspondentias naturalium cum spiritualibus; homines enim Antiquissimae Ecclesiae fuerunt in spirituali intellectu et perceptione omnium quae viderunt oculis; et inde ex objectis in mundo perspexerunt spiritualia, quae objectis correspondebant; et quia Dominus praevidit quod spiritualis illa perceptio apud posteros illorum periret, et cum perceptione illa quoque cognitio correspondentiarum per quas generi humano est conjunctio cum caelo, ideo providit Dominus ut quidam qui apud antiquissimos vixerunt, in unum colligerent correspondentias, ac in codicem conferrent; hi erant qui per “Chanochum” intelliguntur, et ille codex qui significatur: is codex, quia inserviturus erat ecclesiis venturis, quae post diluvium a Domino instaurandae erant, pro scientia et pro cognitione spiritualium in naturalibus, in usum illarum conservatus est a Domino, et quoque tutatus, ne ultima posteritas Antiquissimae Ecclesiae, quae mala fuit, illi codici damnum inferret: hoc itaque est quod in sensu spirituali significatur per quod “Chanoch non amplius, quia sumpsit illum Deus.” Ex his constare potest quid significatur per quod “fetus mulieris raptus sit ad Deum et ad thronum Ipsius.”

729. VERSUS 6.
“Et mulier fugit in desertum, ubi habet locum praeparatum a Deo, ut ibi alant eam diebus mille ducentis sexaginta.”
6. “Et mulier fugit in desertum,” significat ecclesiam inter paucos, quia apud illos qui non in bono sunt et inde nec in veris [n. 730]; “ubi habet locum praeparatum a Deo,” significat statum ejus ut interea provideatur inter plures [n. 731]; “ut ibi alant eam diebus mille ducentis sexaginta,” significat usque dum crescit in plenum [n. 732].

730. [Vers. 6.] “Et mulier fugit in desertum.” – Quod significet ecclesiam inter paucos, quia apud illos qui non in bono sunt et inde nec in veris, constat e, significatione “mulieris,” quod sit ecclesia (de qua supra, n. 707); et ex significatione “deserti,” quod sit ubi non vera sunt quia non bonum (de qua sequitur); et ex significatione “fugere illuc,” quod sit commorari apud illos qui non in veris sunt, quia non in bono; et quia in fine ecclesiae pauci sunt qui in veris ex bono sunt, significatur inter paucos. Ex his constare potest quid illa verba involvunt, nempe quod Nova Ecclesia, quae Sancta Hierosolyma vocatur, quae per “mulierem” significatur, non adhuc institui posset, nisi apud paucos, ex causa quia prior ecclesia desertum facta est; et ecclesia vocatur “desertum” cum non bonum amplius; et ubi non bonum est, ibi nec sunt vera; et cum ecclesia talis est, tunc regnant mala et falsa, quae obstant, quin doctrina ejus, quae est doctrina amoris in Dominum et charitatis erga proximum, cum veris suis recipiatur; et cum doctrina non recipitur, non ecclesia est, nam ecclesia est ex doctrina.

[2] Primum aliquid dicetur de eo, quod non vera sint ubi non bonum: per bonum intelligitur bonum vitae secundum vera doctrinae ex Verbo; causa est, quia Dominus nusquam immediate influit in vera apud hominem, sed mediate per bonum ejus; bonum enim voluntatis ejus est, et voluntas est ipse homo; ex voluntate producitur et formatur intellectus, nam intellectus adjunctus est voluntati, ut quod voluntas amat intellectus videat, et quoque proferat in lucem; quare si voluntas non in bono est, sed in malo, tunc influxus veri a Domino in intellectum non conducit, nam dissipatur, quia non amatur, immo pervertitur, et verum falsificatur; ex eo patet cur Dominus non immediate influat in intellectum hominis, nisi quantum voluntas in bono est. Potest Dominus intellectum apud unumquemvis hominem illustrare, et sic cum Divinis veris influere, quoniam omni homini data est facultas intelligendi verum et hoc propter reformationem ejus; sed usque non influit, quoniam non manent vera, nisi quantum voluntas reformata est. Illustrare intellectum veris usque ad fidem, nisi quantum voluntas unum agit, etiam periculosum est; potest enim homo tunc vera pervertere, adulterare et profanare, quod damnosissimum est: praeterea vera quatenus sciuntur et intelliguntur, et non simul vivuntur, non sunt nisi quam vera inanimata; ac vera inanimata sunt quasi statuae quae absque vita. Ex his constare potest, unde est, quod non vera sint ubi non bonum, nisi quoad formam et non quoad essentiam.

[3] Quod talis sit homo ecclesiae in fine ejus, est quia tunc super omnia amat talia quae corporis et quae mundi sunt; et cum haec super omnia amantur, tunc illa quae Domini et quae caeli sunt, non amantur, nemo enim simul servire potest duobus dominis, quin unum amet, et alterum odio habeat; sunt enim opposita: ex amore enim corporis, qui est amor sui, et ex amore mundi, qui est amor divitiarum, quando super omnia amantur, profluunt omnia mala, et ex malis falsa, quae opposita sunt bonis et veris, quae ex amore in Dominum et ex amore erga proximum proveniunt: ex his paucis constare potest, unde est quod mulier dicatur “fugisse in desertum,” hoc est, inter paucos, quia apud illos qui non in bono, et inde nec in veris sunt.

[4] In Verbo in plurimis locis dicitur “desertum,” et quoque “solitudo” et “vastitas,” et per illa significatur status ecclesiae, quando ibi non aliquod verum amplius est quia non bonum: quod ille status ecclesiae “desertum” dicatur, est quia in mundo spirituali, ubi commorantur illi qui non in veris sunt quia non in bono, est sicut desertum, ubi non viride in campis, nec messis in agris, nec arbor fructus in hortis, sed terra sterilis, arida et sicca: praeterea per “desertum” in Verbo significatur status ecclesiae apud gentes, quae in ignorantia veri sunt, et usque in bono vitae secundum suum religiosum, ex quo desiderant vera: et quoque per “desertum” in Verbo significatur status illorum qui in tentationibus sunt, quia in his bona et vera interclusa sunt per mala et falsa quae emergunt, et animo obversantur. Quod illa et haec per “desertum” in Verbo significentur, constare potest ex locis ibi, ubi “desertum” dicitur.

[5] Quod primum attinet, nempe quod per “desertum” intelligatur status ecclesiae quando ibi non aliquod verum amplius, quia non bonum, constat ex sequentibus: – Apud Esaiam,
“Num hic vir commovens terram, tremefaciens regna, posuit orbem in desertum, et urbes ejus destruxit?” (xiv. 16, 17:)
haec de Lucifero, per quem intelligitur Babel; et per “commovere terram, tremefacere regna, et ponere orbem in desertum,” significatur destruere omnia ecclesiae vera et bona; “terra” est ecclesia, “regna” sunt vera ejus, “orbis” sunt bona ejus, ac “desertum” est quando illa non sunt: per “urbes ejus destruere” significantur doctrinalia; “urbs” significat doctrinam: adulteratio Verbi, per quam doctrina et inde ecclesia destruitur, hic significatur per “Babelem.”

[6] Apud eundem,
“Super terra populi mei spina sentis ascendit, {1}quia super omnibus domibus laetitiae, urbe hilari; nam palatium erit desertum, multitudo urbis derelicta: clivus et specula erit super speluncis in aeternum, gaudium onagrorum, pascuum gregum” (xxxii. 13,14):
“super terra populi mei spina sentis ascendit” significat falsum mali in ecclesia; “spina sentis” est falsum mali, “terra” est ecclesia: “super omnibus domibus laetitiae, urbe hilari,” significat ubi bona et vera doctrinae ex Verbo cum affectione recepta sunt: quid autem significatur per quod “palatium erit desertum, multitudo urbis derelicta, clivus et specula super speluncis, gaudium onagrorum, pascuum gregum,” videatur supra (n. 410 [c]), ubi explicata sunt.

[7] Apud eundem,
“Per increpationem meam exsicco mare, pono fluvios in desertum, putrescet piscis illorum, eo quod non sit aqua, et moriatur siti” (l. 2):
per “ponere fluvios in desertum” significatur intellectum deprivare veris, ita hominem intelligentia. (Reliqua videantur supra, n. 342 [c]. explicata.) Apud Jeremiam,
“Vidi cum ecce Carmel desertum, et omnes urbes desolatae sunt coram Jehovah, ….vastitas erit tota terra” (iv. 26, 27):
per “Carmelem” significatur ecclesia spiritualis quae in veris ex bono est; quod illa “desertum,” significat quod ibi non vera ex bono; per “urbes” quae “desolatae” significantur doctrinalia absque veris; per “totam terram” quae “vastitas” significatur ecclesia quod absque bono et inde absque veris.

[8] Apud eundem,
“Pastores multi perdiderunt vineam meam, conculcarunt agrum meum, redegerunt agrum desiderii mei in desertum solitudinis; ….super omnes colles in deserto venerunt vastatores, quia gladius Jehovae devorans a fine terrae ad finem” ejus (xii. 10, 12):
quod vera et bona ecclesiae prorsus destructa sint per falsa ex malo, significatur per quod “perdiderint vineam, conculcaverint agrum, redegerint agrum desiderii in desertum solitudinis,” et quod “super omnes colles in deserto venerint vastatores, quia gladius Jehovae devorans;” “vinea et ager” significant ecclesiam quoad verum et bonum, “ager desiderii” illam quoad doctrinam, “desertum solitudinis” significat ubi illa non; “vastatores in deserto” significant mala ex non veris, “gladius Jehovae devorans” significat falsum destruens, “a fine terrae ad finem terrae” significat omnia ecclesiae.

[9] In Threnis,
“Cum periculo animarum nostrarum adducimus panem nostrum propter gladium deserti” (v. 9):
“cum periculo animarum adducere panem” significat difficultatem et discrimen comparandi sibi vera vitae ex Verbo; “propter gladium deserti” significat propter falsum mali regnans in ecclesia, falsificans vera et sic destruens illa.

[10] Apud Ezechielem,
Vitis “nunc plantata est in deserto, in terra ariditatis et sitis” (xix. 13):
per “vitem” significatur ecclesia, quae in principio capitis vocatur “mater, quae facta leaena:” “plantata in deserto” dicitur cum in illa non amplius verum quia non bonum; “terra ariditatis” est non bonum sed loco ejus malum; et “terra sitis” est non verum sed loco ejus falsum.

[11] Apud Hoscheam,
“Contendite cum matre vestra, ….ut removeat scortationes suas a faciebus suis, ….ne forte exuam eam nudam, et sistam eam secundum diem pari ejus, et ponam eam sicut desertum, et disponam eam sicut terram ariditatis, et occidam eam per sitim” (ii. 2, 3):
haec de ecclesia quae falsificavit vera Verbi; “mater” est ecclesia, et “scortationes” sunt falsificationes veri: deprivare illam omni vero sicut fuit antequam reformata, significatur per “exuere nudam,” et “sistere illam secundum diem pari ejus:” ecclesia absque bono significatur per “desertum” et “terram ariditatis,” et deprivatio veri per “occidere siti;” “sitis” dicitur de veris, quia “aqua” quae sititur est verum; et “ariditas” dicitur de carentia boni, quia ex adustione.

[12] Apud eundem,
“Ille inter fratres ferox est, veniet eurus ventus Jehovae, a deserto ascendens, et exarescet scaturigo ejus, et exsiccabitur fons ejus” (xiii. 15):
haec de Ephraimo, per quem intelligitur intellectus Verbi; qui “inter fratres ferox” dicitur, quando falsa animose defendit, ac pro illis contra vera pugnat: per “eurum ventum Jehovae” significatur ardor cupiditatis ex amore et fastu destruendi vera; qui “ex deserto ascendere” dicitur, quando ex intellectu in quo non sunt vera ex bono sed falsa ex malo; talis intellectus est “desertum,” quia inanis et vacuus: quod ex ardore et fastu illo destruatur omne doctrinae et omne Verbi, significatur per “Exarescet scaturigo ejus et exsiccabitur fons ejus;” “scaturigo” est doctrina, et “fons” est Verbum.

[13] Apud Joelem,
“Ad Te, Jehovah, clamo; quia ignis comedit habitacula deserti, et flamma deflagravit omnes arbores agri; quia bestiae agri {1}glocitavit ad Te, quia exsiccati sunt rivi aquarum, et ignis comedit habitacula deserti” (i. 19, 20):
“ignis comedit habitacula deserti, et flamma deflagravit omnes arbores agri,” significat quod amor sui et fastus propriae intelligentiae consumpserit omnem perceptionem boni et omnem intellectum veri doctrinae ex sensu litterae Verbi; “ignis” significat amorem sui, et “flamma” fastum propriae intelligentiae, “habitacula deserti” significant bona doctrinae ex sensu litterae Verbi, et “arbores agri” cognitiones veri ejus; ille sensus vocatur “desertum” quando modo naturaliter, ita secundum apparentias, et non simul spiritualiter, ita secundum sensum genuinum, intelliguntur: “bestiae agri glocitant ad Te” significat lamentationes illorum qui naturales sunt, et usque desiderant vera; (quod “bestiae” significent affectiones naturalis hominis, videatur supra, n. 650:) “quia exsiccati sunt rivi aquarum, et ignis comedit habitacula deserti,” significat quod non sint vera et bona vitae inde amplius.

[14] Apud eundem,
“Venit dies Jehovae; ….ante eum comedit ignis, et post eum deflagrat flamma; sicut hortus Eden terra ante eum, sed post eum desertum vastitatis, neque ereptio facta illi” (ii. [1,] 3):
per “diem Jehovae” intelligitur finis ecclesiae, qui vocatur consummatio saeculi, et tunc adventus Domini; quod in fine ecclesiae amor sui et inde fastus propriae intelligentiae consumat omnia bona et vera ecclesiae, significatur per “Ante eum comedit ignis, et post eum deflagrat flamma;” “ignis” significat amorem sui, “flamma” fastum propriae intelligentiae (ut supra): “sicut hortus Eden terra ante eum, sed post eum desertum vastitatis,” significat quod in principio, quando ecclesia illa apud antiquos instaurata fuit, intellectus veri ex bono fuerit, sed in fine, falsum ex malo; “hortus Eden” significat intellectum veri ex bono et inde sapientiam, et “desertum vastitatis” significat nullum intellectum veri ex bono, et inde insaniam ex falsis quae ex malo: “non ereptio facta illi” significat quod ne hilum veri ex bono.

[15] Apud Esaiam,
“Luget, languescit terra, erubuit Libanus, emarcuit, factus est Scharon sicut desertum, excussus est Baschan atque Carmel” (xxxiii. 9):
per haec quoque describitur devastatio boni et desolatio veri in ecclesia; per “Libanum” significatur ecclesia quoad rationalem intellectum boni et veri; per “Scharonem,” “Baschanem” et “Carmelem,” illa quoad cognitiones boni et veri ex Verbi sensu naturali; quarum devastatio et desolatio significatur per “lugere,” “languescere,” “emarcescere,” et “fieri sicut desertum;” “desertum” est ubi non verum quia non bonum.

[16] Apud Jeremiam,
“Quia adulteris plena est terra, quia propter maledictionem luget terra, exaruerunt pascua deserti” (xxiii. 10):
per “terram adulteris plenam” significatur ecclesia, in qua bona et vera ejus ex Verbo adulterata sunt; per “maledictionem,” propter quam luget terra, significatur omne malum vitae et falsum doctrinae; et per “pascua deserti,” quae exaruerunt, significantur cognitiones boni et veri ex Verbo; “pascua” sunt illae cognitiones quia animum alunt, et “desertum” est Verbum cum adulteratum est.

[17] Apud Davidem,
Jehovah “ponit fluvios in desertum, et exitus aquarum in siccitatem, terram fructus in salsuginem, ob malitiam habitantium in ea” (Ps. cvii. 33, 34):
per “fluvios qui ponuntur in desertum” significatur intelligentia ex intellectu veri, et quoque Verbi quoad sensum interiorem ejus, devastata per falsa ex malo; “fluvii” sunt talia quae intelligentiae, et “desertum” ubi non illa, sed loco eorum falsa ex malo: per “exitus aquarum” qui “ponuntur in siccitatem” significatur quod ultima intellectus, quae cognitiones veri et boni vocantur, sint absque omni luce et affectione spirituali veri; “aquae” significant vera, “siccitas” deprivationem eorum ex non luce et affectione, et “exitus” ultima eorum, qualia sunt vera sensus litterae Verbi: per “terram fructus” quae “ponetur in salsuginem” significatur bonum amoris et vitae profunde vastatum per falsa; “salsugo” est devastatio veri per falsa: et quia omnis devastatio per falsa est ex malo vitae, ideo additur, “ob malitiam habitantium in ea.”

[18] Apud Jeremiam,
“Tolle oculos tuos ad colles, et vide ubi [non] stuprata es; super viis sedisti sicut Arabs in deserto; unde profanasti terram scortationi bus tuis et malitia tua” (iii. 2):
per haec quoque describitur adulteratio et falsificatio Verbi; per “stuprari” et “scortari” illae significantur: inde “Tolle oculos ad colles, et vide ubi [non] stuprata es,” significat animadvertere ad cognitiones veri et boni in Verbo, quod adulteratae; “tollere oculos” significat animadvertere; “colles” significant cognitiones illas, propter lucos et arbores quae super illis, per quas illae significantur; etiam per “colles” significantur bona charitatis quae sic destructa: “super viis sedisti sicut Arabs in deserto” significat insidiari ne aliquod verum prodeat et recipiatur; “viae” sunt vera ecclesiae, “sedere in illis” est insidiari, et “Arabs in deserto” est qui sicut latro in deserto occidit et deprivat: “profanasti terram scortationibus et malitia” significat falsificationem veritatum Verbi ex malis quae facta sunt vitae.

[19] Apud eundem,
“O generatio, vos videte Verbum Jehovae; num desertum fui Israeli? num terra tenebrarum?” (ii. 31:)
quod omne bonum vitae et verum doctrinae doceatur in Verbo, et non malum vitae ac falsum, intelligitur per “Videte Verbum Jehovae num desertum fui Israeli num terra tenebrarum?”

[20] Apud Joelem,
“Aegyptus in vastitatem erit, et Edom in desertum Vastitatis, propter violentiam filiorum Jehudae, quorum fuderunt sanguinem innocentem in terra sua” (iv. [B.A. iii.] {1}19):
per “Aegyptum” et per “Edomum” significatur naturalis homo, qui perverterat vera et bona Verbi; quod ille destruendus sit, ut non videat nisi talia per quae confirmet illa, significatur per quod “Aegyptus erit in vastitatem, et Edom in desertum vastitatis:” quod id propter adulterationem omnis boni et veri in Verbo, significatur per “propter violentiam filiorum Jehudae, quorum fuderunt sanguinem innocentem;” per “violentiam filiorum Jehudae” significatur adulteratio Verbi quoad bonum, et per “effusionem sanguinis innocentis” significatur adulteratio Verbi quoad vera ejus: (quod “Jehudah” significet ecclesiam caelestem, et quoque Verbum, videatur supra, n. 211, 433 [c]; et quod “effundere sanguinem innocentem” significet violentiam inferre Divino Vero, ita adulterare verum Verbi, n. 329:) adulteratio Verbi fit per scientifica naturalis hominis quando illa applicantur ad confirmandum falsa et mala, et is fit “vastitas” et “desertum” quando scientifica ejus fiunt confirmationes falsi et mali; “Aegyptus” significat scientifica illa, et “Edom” fastum qui per illa falsificat.

[21] Apud Malachiam,
“Esavum odio habui, et posui montes ejus vastitatem, et hereditatem ejus draconibus deserti” (i. 3):
per “Esavum” significatur amor naturalis hominis; per “montes ejus” significantur mala ex amore illo; ac per “hereditatem” falsa ex malis illis; et per “dracones deserti” significantur merae falsificationes ex quibus illa.

[22] Quoniam apud gentem Judaicam omnia Verbi adulterata fuerunt, et ibi non verum amplius quia non bonum, ideo Johannes Baptista “in deserto” fuit, per quod repraesentabatur status illius ecclesiae, de qua re ita apud Evangelistas:
Johannes Baptista “fuit in desertis usque ad dies apparitionis illius ad Israelem” (Luc. {1}80);
Quod praedicaverit in deserto Judaeae (Matth. iii. 1-3; Marc. i. 2-4; Luc. iii. 2, 4, 5):
et apud Esaiam,
“Vox clamantis in deserto, Parate viam Jehovae, complanate in soli tudine semitam Deo nostro” (xl. 3).
Quare etiam Dominus de “Hierosolyma,” per quam intelligitur ecclesia quoad doctrinam, dixit quod
“Relinquitur domus vestra deserta” (Luc. xiii. 35):
“domus deserta” significat eccleSiam absque veris quia absque bono. Quid autem significatur per haec apud Matthaeum,
“Si dixerint vobis, Ecce” Christus “in deserto est, ne exeatis; si in conclavibus, ne credatis” (xxiv. 26),
videatur explicatum in Arcanis Caelestibus (n. 3900): per “Christum” enim intelligitur Dominus quoad Divinum Verum, proinde quoad Verbum et quoad doctrinam ex Verbo; et per “falsos Christos,” de quibus illa dicuntur, significantur falsa doctrinae ex veris Verbi falsificatis. Ex allatis e Verbo locis constare potest quod per “desertum” intelligatur ecclesia ubi non vera quia non bonum, consequenter ubi falsum quia malum, nam ubi non verum et bonum ibi est falsum et malum; non datur utrumque simul, quod intelligitur per Domini verba, quod “nemo duobus dominis servire possit.”

[23] (ii.) Quod per “desertum” etiam significetur status ecclesiae apud gentes, quae in ignorantia veri fuerunt, et usque in bono vitae secundum suum religiosum, ex quo desideraverunt vera, constare etiam potest ex locis in Verbo ubi de ecclesia apud gentes instauranda agitur: – Apud Esaiam,
“Effundetur super {2}vos spiritus ex alto, tunc desertum erit in arvum, et arvum in silvam reputabitur; [et] habitabit in deserto judicium, et justitia in arvo considebit” (xxxii. 15, 16):
hic de illis qui in naturali bono sunt, et reformantur; influxus e caelo in illos significatur per “Effundetur Super {1}vos spiritus ex alto;” quod tunc verum ex origine spirituali eis implantabitur, significatur per quod “desertum erit in arvum;” “desertum” est naturalis homo destitutus veris, et “arvum” seu terra messis est naturalis homo fructificatus veris: quod inde ei scientia cognitionum veri et boni, significatur per quod “arvum in silvam reputabitur;” “silva” dicitur de naturali homine, sicut “hortus” de spirituali; quare per “silvam” significatur scientia, et per “hortum” intelligentia: quod inde in illo rectum et justum, significatur per quod “habitabit in deserto judicium, et justitia in arvo residebit;” “judicium” et “justitia” in spirituali sensu significant verum et bonum, sed in naturali rectum et justum.

[24] Apud eundem,
“Aperiam super clivis fluvios, et in medio vallium fontes ponam, desertum in stagnum aquarum, et terram siccam in scaturigines aquarum: dabo in deserto cedrum schittae, myrtum et arborem olei; ponam in solitudine abietem, taedam et buxum” (xli. 18, 19);
haec quoque de reformatione et illustratione gentium; et per “aperire super clivis fluvios, et in medio vallium fontes ponere,” significatur dare intelligentiam ex veris spiritualibus et ex veris naturalibus; “fluvii super clivis” significant intelligentiam ex veris spiritualibus, et “fontes in medio vallium” intelligentiam ex veris naturalibus: per “ponere desertum in stagnum aquarum, et terram siccam in scaturigines aquarum,” significatur implere veris spiritualem hominem et naturalem, ubi prius non aliqua vera; spiritualis homo in quo non vera, intelligitur per “desertum,” quoniam non prius aliquod verum ibi; et naturalis homo in quo [non] vera, intelligitur per “terram siccam,” quia non prius influxus in illum spiritualis; vera in copia spirituali homini intelliguntur per “stagnum aquarum,” et vera in copia naturali homini per “scaturigines aquarum:” per “ponere in deserto cedrum schittae, myrtum et arborem olei,” significatur dare vera rationalia et perceptionem illorum; et per “ponere in solitudine abietem, taedam et buxum,” significatur similiter vera naturalia, quae sunt scientifica et cognitiones, cum earum intellectu; “cedrus” est verum rationale superius, “myrtus” verum rationale inferius, “arbor olei” perceptio boni et inde veri; “abies” est verum naturale superius, “taeda” est verum naturale inferius, et “buxus” est intellectus boni et veri ibi.

[25] Apud Davidem,
“Ponit desertum in stagnum aquarum, et terram siccam in exitus aquarum, et facit ibi habitare famelicos, ut erigant urbem habitationis” (Ps. cvii. 35, 36):
pariter haec de illustratione gentium; et per “ponere desertum in stagnum aquarum,” similia significantur quae mox supra: “et facit ibi habitare famelicos” significat pro illis qui desiderant vera; hi per “famelicos “et “esurientes in Verbo intelliguntur: “ut erigant urbem habitationis” significat ut ex illis sibi faciant doctrinam vitae; “urbs” est doctrina, et “habitare” est vivere.

[26] Apud Esaiam,
“Ecce Ego faciens novum, nunc progerminabit; ….etiam ponam in deserto viam, in solitudine fluvios: honorabit Me fera agri, dracones et filiae noctuae, eo quod dederim in deserto aquas, fluvios in solitudine, ad potandum populum meum, electum meum” (xliii. 19, 20):
etiam haec de nova ecclesia apud gentes a Domino instauranda; et per “desertum” significatur status ecclesiae apud illos qui in ignorantia veri sunt, et usque in desiderio sciendi illa; quid autem Singula in sensu spirituali significant, videatur supra (n. 518 [a]), ubi explicata sunt.

[27] Apud eundem,
“Consolabitur Jehovah Zionem, consolabitur omnes Vastitates ejus, et ponet desertum ejus sicut Eden, et solitudinem ejus sicut hortum Jehovae, laetitia et gaudium invenietur in ea, confessio et vox cantus” (li. 3):
etiam haec de nova eccleSia apud gentes, quae agniturae Dominum; illa ecclesia intelligitur per “Zionem,” et instauratio ejus ac reformatio eorum per “consolari;” per “desertum,” quod ponetur Sicut Eden, et per “solitudinem” qui sicut hortus Jehovae, significatur sapientia et intelligentia ex amore in Dominum, quae illis qui prius in nullo intellectu veri, et in nulla perceptione boni fuerunt. (Sed haec videantur supra, n. 721 [b], explicata.)

[28] Apud Davidem,
“Stillant habitacula deserti, et exultatione colles cingunt se, induunt prata gregem, et valles operiuntur frumento” (Ps. lxv. 13, 14 [B.A. 12, 13]):
haec quoque de ecclesia apud gentes; et per “stillant habitacula deserti” significatur quod mentes eorum quae prius in ignorantia veri fuerunt, agnoscant et recipiant vera; “stillare” dicitur de influxu, agnitione et receptione veri, “habitacula” dicuntur de interioribus hominis, quae mentis ejus sunt, et “desertum” dicitur de statu ignorantiae veri: quod “colles cingant se exultatione” significat quod bona apud illos recipiant vera cum gaudio cordis: quod “prata induant gregem, et valles operiantur frumento,” significat quod utraque mens, spiritualis et naturalis, recipiat vera sibi convenientia; “prata” significant illa quae mentis spiritualis et inde rationalis sunt, et “valles” illa quae mentis naturalis, ac “grex” verum spirituale, et “frumentum” verum naturale.

[29] Apud Esaiam,
“{1}Cantent…. laudem extremitas terrae, descendentes mare, et plenitudo ejus, insulae et habitatores earum; extollant vocem desertum et urbes ejus, villae quas inhabitat Arabia; cantent habitatores petrae, e capite montium clament” (xlii. 10, 11):
haec de ecclesia apud illos qui remoti ab ecclesiae veris fuerunt, quia naturales et sensuales; illorum ignorantiae status intelligitur per “desertum,” et eorum gaudium ex praedicatione et cognitione veri, per “cantare laudem et extollere vocem.” (Quid reliqua significant, explicatum est supra, n 406{1}.)

[30] Quoniam status ignorantiae veri, in quo fuerunt gentes, significatur per “desertum,” de desiderium veri per “famem,” et instructio a Domino per “cibationem,” ideo factum est quod Dominus secesserit in desertum, ac ibi docuerit turbam quae Ipsum quaesivit, ac postea illos cibaverit; (quod hoc factum sit “in desertis” constare potest apud Matthaeum, cap. xiv. 13-22; cap. xv. 32-38: Marc. vi. 31-34; cap. viii. 1-9: Luc. ix. 12-17:) omnia enim quae a Domino [facta] sunt, et quoque quae cum Domino, repraesentativa fuerunt, quia correspondentiae; ita quoque illa: ex quibus, ut ex locis e Verbo supra adductis, patet quod “desertum” significet tale apud hominem quod non excultum et habitatum est, ita quod nondum vitale ex spirituali factum est; proinde applicate ad ecclesiam, quod non vivificatum per vera; ita religiosum apud gentes, quod paene inane et vacuum fuit, quia non habuerunt Verbum ubi sunt vera, et inde nec Dominum noverunt qui illa docet; et quia non illis vera fuerunt, ideo nec illorum bonum potuit aliud esse quam quale verum apud illos; bonum enim simile est suo vero, quia unum est alterius. Ex his constare potest quid per “desertum,” ubi de gentibus agitur, significatur; nempe, non verum, et usque desiderium ad vivificandum suum bonum.

[31] (iii.) Quod etiam per “desertum” significetur status illorum qui in tentationibus sunt, quia in his vera et bona interclusa sunt per falsa et mala, quae emergunt et animo obversantur, constare potest ex vagatione filiorum Israelis in deserto quadraginta annis; per illam repraesentatus est omnis status tentationum, in quem veniunt illi qui regenerantur, ex quibus futura ecclesia. Omnis homo nascitur naturalis, et quoque vivit naturalis, usque dum fit rationalis; et cum factus est rationalis, tunc duci potest a Domino, et fieri spiritualis; quod fit per implantationem cognitionum veri ex Verbo, et simul tunc per aperitionem mentis spiritualis, quae recipit illa quae caeli sunt, ac per evocationem et elevationem cognitionum illarum e naturali homine, et per conjunctionem cum spirituali affectione veri: ipsa illa aperitio et conjunctio non dari possunt nisi quam per tentationes, quia homo in illis pugnat interius contra falsa et mala quae in naturali homine sunt: verbo, homo introducitur in ecclesiam, et fit ecclesia, per tentationes. Haec repraesentata fuerunt per vagationem et circumductionem filiorum Israelis in deserto: status hominis naturalis, antequam regeneratur, repraesentatus est per commorationem eorum in terra Aegypti, nam “terra Aegypti” naturalem hominem cum scientificis et cognitionibus, una cum cupiditatibus et appetitibus, quae in illo resident, significabat (ut constare potest ex illis quae supra de Aegypto, 654, dicta at ostensa sunt): at status spiritualis, qui est status ecclesiae apud hominem, repraesentatus est per introductionem filiorum Israelis in terram Canaanem, nam “terra Canaan” ecclesiam cum ejus veris et bonis, una cum ejus affectionibus et jucunditatibus, quae in illo resident, significabat: at reformatio et regeneratio hominis, antequam a naturali fit spiritualis, et sic ecclesia, repraesentabatur per illorum errores et vagationes in deserto quadraginta annis.

[32] Quod ita sit, et quod “desertum” illud significaverit statum tentationum, constare potest apud Mosen,
“Recordaberis omnis viae qua duxit te Jehovah Deus tuus his quadraginta annis in deserto, ut affligeret te, et tentaret te, ac cognosceret quid in corde tuo, num custoditurus esses praecepta Ipsius, nec ne; et afflixit te, et esurire fecit te, et cibavit te manne, quod non noveras, nec noverunt patres tui, {1}ut doceret te quod non per panem solum vivat homo, sed per omne enuntiatum oris Jehovae vivat homo: vestis tua non inveterata est desuper te, et pes tuus non intumuit his quadraginta annis” (Deutr. viii. 2-4);
apud eundem,
“In deserto, quod vidisti, portaverat te Jehovah Deus tuus, sicut portat vir filium suum; ….ivit ante vos in via, ad investigandum vobis locum quo castrametaremini, in igne noctu ad monstrandum viam, ….et in nube interdiu” (Deutr. i. 31, 33);
apud eundem,
Jehovah, “qui duxit te per desertum magnum et formidabile, serpentis, presteris et scorpionis et sitis, ubi non aquae; qui eduxit tibi aquas e petra scopuli, et cibavit te manne in deserto ut affligeret te et tentaret, ad benefaciendum tibi in posteritate tua” (Deutr. viii. 15, 16);
apud eundem,
Jehovah invenit Jacobum “in terra deserti, in inanitate, ejulatu, solitudine; circumduxit eum, instruxit eum, custodivit eum sicut pupillam oculi” (Deutr. xxxii. 10):
per singula quae hic dicuntur, tum per singula quae de profectionibus filiorum Israelis in deserto, ab exitu eorum ab Aegypto ad introitum in terram Canaanem, in Libro Exodi memorantur, describuntur tentationes, in quibus sunt fideles, antequam fiunt spirituales, ita antequam implantantur bona amoris et charitatis cum illorum veris, quae faciunt ecclesiam apud hominem.

[33] Qui novit quales sunt tentationes spirituales, is novit quod homo, cum in illis est, tunc infestetur a malis et falsis, adeo ut vix aliter sciat quam quod in inferno sit; tum quod Dominus apud hominem pugnet contra illa ex interiori; ut et, quod interea sustentet illum cibo et potu spirituali, quae sunt bona et vera caeli; quod naturalis homo illa fastidiat; quod naturalis homo sic usque dometur et quasi moriatur cum suis concupiscentiis; et quod ille sic subjiciatur spirituali homini; et quod homo sic reformetur et regeneretur, ac introducatur in ecclesiam: haec sunt quae omnia, quae de filiis Israelis in deserto memorantur, involvunt. [Ut sciatur] quod involvant talia, licet quaedam ex allatis singillatim exponere:

[34] – (1.) Quod homo in tentationibus infestetur a malis et falsis, adeo ut vix sciat aliter quam quod in inferno sit, intelligitur per quod “Jehovah duxerit te per desertum magnum et formidabile, serpentis, presteris, scorpionis, et sitis ubi non aquae:” per “desertum magnum et formidabile” significantur graves tentationes; per” serpentem, presterem, scorpionem,” significantur mala et falsa cum persuasionibus emergentia ex sensuali et naturali homine; “serpentes” sunt mala inde, “presteres” sunt falsa inde, et “scorpiones” sunt persuasiones per “sitim ubi non aquae” significatur defectus et interclusio veri. Illa quoque intelliguntur per quod “Jehovah afflixerit te, et tentaverit te, ut cognosceret quid in corde tuo.”

[35] (2.) Quod Dominus apud hominem pugnet contra mala et falsa quae ab inferno, significatur per quod “Jehovah invenerit Jacobum in deserto, in inanitate, ejulatu, solitudine, custodiverit eum sicut pupillam oculi sui;” quod “portaverit eum sicut portat vir filium suum;” quodque “praeiverit illis in igne noctu, et in nube interdiu.”
(3.) Quod Dominus interea sustentet hominem cibo et potu spirituali, quae sunt bona et vera caeli, significatur per quod “cibaverit illos manna,” quod “eduxerit illis aquas e petra scopuli,” et quod “duxerit et instruxerit illos;” per “mannam” intelligitur bonum amoris caelestis, et per “aquas e petra scopuli” intelliguntur vera illius boni a Domino.
(4.) Quod naturalis homo illa in tentationibus fastidiat, intelligitur per cupiverint cibos Aegypti; quare hic dicitur quod “Jehovah afflixerit te, esurire fecerit te, et cibaverit manna.”

[36] (5.) Quod usque naturalis homo dometur, et quasi moriatur cum ejus concupiscentiis, et subjiciatur spirituali homini, repraesentatum est per quod omnes qui Aegypto exiverunt, et illuc redire cupiverunt, ac in terram Canaanem intrare renuerunt, mortui sint in deserto, et quod infantes illorum in illam introducti sint: quod haec per illa repraesentata et significata sint, non sciri ac videri potest nisi quam ex senSu spirituali. (6.) Quod homo post tentationes spiritualis fiat, ac introducatur in ecclesiam, et per ecclesiam in caelum, repraesentatum est per introductionem illorum in terram Canaanem, nam “terra Canaan” significabat ecclesiam, et quoque caelum; et id significatur per quod “Jehovah afflixerit te, et tentaverit te, ad benefaciendum tibi in posteritate tua:” vita illorum spiritualis describitur per quod Jehovah docuerit illos quod “non per panem solum vivat homo, sed per omne enuntiatum oris Jehovae.” Quod “non vestis eorum inveterata fuerit, et pes eorum non intumuerit,” significat quod naturalis homo non laesus sit per afflictiones illas; “vestes” enim significant vera naturalis hominis, ac “pes” ipsum naturalem hominem. Praeterea per “quadraginta,” sive annos sive dies, significatur integra duratio tentationum (videatur supra, n. 633).

[37] Similia involvunt haec apud Davidem,
“Errarunt in deserto [in] solitudine {1}viae, urbem habitationis non invenerunt, famelici et sitibundi; cum anima eorum in “via” deficeret, clamarunt ad Jehovam duxit eos in {2}via recti, ut irent ad urbem habitationis” (Ps. cvii. 4-7):
haec in genere dicta sunt de redemptis, in specie de filiis Israelis in deserto, et per illa verba describuntur tentationes illorum qui regenerantur a Domino; et per “urbem habitationis” quam non invenerunt, significatur doctrina vitae, quae apud hominem facit ecclesiam; et quia ecclesia formatur apud hominem per vi tam secundum doctrinam, exactis tentationibus, dicitur quod Jehovah “duxerit eos in {2}via recti, ut irent ad urbem habitationis;” defectus veri usque ad desperationem, et usque desiderium ejus, significatur per quod “famelici et sitibundi essent, ut anima eorum in via deficeret.”

[38] Apud Jeremiam,
“Recordatus sum.. juventutis tuae, amoris desponsationum tuarum, cum ivisti post Me in deserto, non dixerunt, Ubi Jehovah, qui ascendere fecit nos e terra Aegypti, qui duxit nos in deserto, in terra solitudinis et foveae, in terra siccitatis et umbrae densae, in terra per quam non transivit vir, neque habitavit homo? Et duxi vos in terram frugis, ad comedendum fructum ejus et bonum ejus” (ii. 2, 6, 7):
per “juventutem” et “amorem desponsationum,” quorum recordatus est Jehovah, significatur status reformationis et regenerationis hominis, dum a naturali fit spiritualis; quia homo per id conjungitur Domino, et quasi desponsatur Ei, est id quod intelligitur per “amorem desponsationum:” quia id fit per tentationes, dicitur “cum ivisti post Me in deserto;” status tentationum describitur per “Duxit me in deserto, in terra solitudinis et foveae, in terra .siccitatis et umbrae densae;” “desertum” significat illum statum, “terra solitudinis et foveae” significat illum quoad mala et falsa quae emergunt, “terra siccitatis et umbrae densae” significat perceptionem boni et intellectum veri obscuratum: status hominis post tentationes describitur per “Duxi vos in terram frugis, ad comedendum fructum ejus et bonum ejus,” per quae significatur quod introducti in ecclesiam, ubi vera doctrinae, per quae appropriatio boni amoris et charitatis; “terra” significat ecclesiam, “terra frugis” illam quoad vera doctrinae, “comedere” significat appropriari, “fructus” bonum amoris, ac “bonum” bonum charitatis et vitae.

[39] Apud Ezechielem,
“Educam vos ex populis, et congregabo vos e terris et ducam vos in desertum populorum, et disceptabo ibi vobiscum facies ad facies, quemadmodum disceptavi cum patribus vestris in deserto terrae Aegypti; ….tunc transire faciam vos sub virga, et adducam vos in vinculum foederis” (xx. 34-37):
hic quoque “desertum” pro statu tentationum; qui status hic vocatur “desertum populorum,” et quoque “desertum terrae Aegypti,” quia intelligitur status naturalis hominis ante regenerationem, qui ex eo quod ibi non bona et non vera tunc, sed mala et falsa, est desertum et solitudo; at quando inde falsa et mala exterminata sunt, ac vera et bona loco eorum implantata, tunc fit ille ex deserto Libanus et hortus: “disceptare cum illis in deserto facies ad facies” significat monstrare illis ad vivum et ad agnitionem quales sunt, nam in tentationibus emergunt et apparent mala et falsa hominis; “facies ad facies” est ad vivum et ad agnitionem: quod postquam homo dura passus est, conjunctio fiat cum Domino, quae est reformatio, significatur per “Tunc transire vos faciam sub virga, et adducam vos in vincula foederis;” “transire facere sub virga” est dura pati, et “vinculum foederis” est conjunctio cum Domino.

[40] Apud Hoscheam,
“Visitabo super illam dies baalium, ….quibus ivit post amasios suos; ….propterea ecce… deducam {1}vos in desertum, et postea loquar super cor ejus, et dabo illi vineas ejus inde, et vallem Achoris in ostium spei, et respondebit illic juxta dies adolescentiae suae, et juxta dies ascendere ejus e terra Aegypti; et in die illo…. vocabis, Marite mi, et non vocabis amplius Me, Baal mi” ({2}ii. 13-16):
per “baales” et “amasios,” post quos ivit, significantur illa quae naturalis hominis sunt et amantur, nempe cupiditates et inde falsitates; quod illae removendae sint per tentationes, significatur per “Deducam {1}vos in desertum;” quod dein consolandi, significatur per “postea loquar super cor ejus;” quod illis tunc vera spiritualia et naturalia, significatur per “Dabo illi vineas ejus inde, et vallem Achoris:” quod postea influxus boni e caelo et inde gaudium erit sicut apud illos qui ex Ecclesiis Antiquis fuerunt, et e naturalibus facti sunt spirituales, significatur per quod “respondebit ” seu cantabit “illic juxta dies adolescentiae suae, et juxta dies ascendere ejus e terra Aegypti;” “dies adolescentiae” significant tempora Antiquae Ecclesiae; “juxta dies ascendere ejus ex Aegypto” significat cum e naturalibus facti sunt spirituales,: conjunctio tunc cum Domino per affectiones veri, rejectis cupiditatibus e naturali homine, significatur per “In die illo vocabis Me, Marite mi, et non vocabis amplius Me, Baal mi.”

[41] Quoniam “desertum” significat statum tentationum, et “quadraginta” sive anni sive dies integram durationem a principio ad finem, ideo tentationes Domini, quas prae reliquis immanissimas a pueritia usque ad passionem crucis, sustinuit, intelliguntur per tentationes quadraginta dierum in deserto, de quibus ita apud Evangelistas,
“Jesus deductus est in desertum a spiritu, ut tentaretur a diabolo, et cum jejunasset dies quadraginta et noctes quadraginta, postea esurivit; et accessit ad Ipsum tentator” (Matth. iv. 1-3; Luc. iv. 23);
“Spiritus” Jesum “impellens fecit exire in desertum; et erat.., in deserto dies quadraginta, tentatus.., et erat cum bestiis” (Marc. i. 12, 13):
per haec non intelligitur quod Dominus solummodo quadraginta diebus, et in fine eorum, a diabolo tentatus sit; sed quod per omnem suam vitam usque ad ultimam, quando Ipsi in Gethsemane anxietas cordis immanis, ac postea passio crucis dira fuit; nam Dominus per tentationes in humanum, quod Ipsi fuit ex matre, admissas, subjugavit omnia inferna, et simul glorificavit Humanum suum: (sed de his Domini tentationibus videantur quae in Arcanis Caelestibus scripta sunt, quae in unum collecta sunt in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 201:) omnes illae tentationes Domini significantur per “tentationes in deserto quadraginta diebus et quadraginta noctibus,” quoniam “desertum” significat statum tentationum, et “quadraginta dies et noctes” omnem earum durationem. Causa quod non plura de illis apud Evangelistas scripta sunt, est quia de illis non plura revelata sunt; at usque apud Prophetas, et imprimis in Psalm is Davidis, large describuntur. Per “bestias,” cum quibus Dominus dicitur fuisse, significantur societates infernales; ac per “jejunationem” ibi significatur afflictio, qualis est in tentationum pugnis.

[42] (iv.) Quod per “desertum” etiam significetur infernum, est quia “desertum” dicitur ubi non messis nec habitatio, tum ubi sunt ferae, serpentes, dracones, per quae significatur ubi non est verum doctrinae et bonum vitae; consequenter ubi sunt concupiscentiae ex malis amoribus, et inde falsitates omnis generis; et quia haec in inferno sunt, et illa in deserto, ideo ex correspondentia “desertum” etiam significat infernum. Praeterea naturalis homo apud unumquemvis, quamdiu is {1}separatus est a spirituali, qualis est ante regenerationem, est infernum, ex causa quia omne malum hereditarium, in quod homo nascitur, insidet ejus naturali homini, et inde non ejicitur, hoc est, removetur, quam per influxum Divini Veri per caelum a Domino; et is influxus non datur in naturalem hominem nisi per spiritualem; naturalis enim homo est in mundo, et spiritualis in caelo; quare primum aperiendus est spiritualis homo antequam e caelo a Domino removeri potest infernum, quod est in naturali homine.

[43] Quomodo illud removetur, repraesentatum est per hircum Asasel vocatum, ejectum in desertum; per “hircum” enim ex correspondentia significatur naturalis homo quoad ejus affectiones et cognitiones, ac in opposito sensu quoad ejus cupiditates et falsitates. De hoc hirco ita legitur apud Mosen,
Quod Aharon acciperet duos hircos, et daret super illis sortes, unam pro hirco sacrificando, alteram pro Asasele; et postquam per sanguinem juvenci sacrificati, et hirci sacrificati, expiaverit Tentorium conventus et altare, imponeret manus suas super caput hirci Asasel, et confiteretur super eo iniquitates et peccata filiorum Israelis, quae dabit super caput hirci, et postea mitteret illum per manum viri destinati in desertum. “Sic portabit hircus super se omnes iniquitates” filiorum Israelis “in terram excisionis” et desertum; et quoque in deserto combureretur cutis, caro et fimus juvenci et hirci sacrificati; sic expiarentur et mundarentur ab omnibus peccatis (Levit. xvi. {2}5-34):
haec mandata sunt ut per ea repraesentaretur expiatio, hoc est, purificatio a malis et falsis; quod bini hirci ad illam repraesentandam accepti fuerint, erat quia “hircus” ex correspondentia significabat naturalem hominem; “hircus qui sacrificandus erat” naturalem hominem quoad partem {1}purificatam, et “hircus qui mittendus erat in desertum” naturalem hominem non purificatum: et quia hic scatet omnis generis cupiditatibus et immunditiis, ut supra dictum est, ideo ille “e castris emissus est in terram excisionis et desertum,” ut exportaret iniquitates et peccata omnium in illa ecclesia; per “terram excisionis” et “desertum” significatur infernum: impositio manuum ab Aharone super capite ejus, et confessio peccatorum, repraesentabat communicationem et translationem; ita enim fit quando homo a peccatis purificatur seu expiatur, nam peccata tunc ad infernum remittuntur, ac loco illorum implantantur affectiones boni et veri; hae quoad partem repraesentabantur per “adipes” qui sacrificabantur ex juvenco et ex hirco altero, perque “sanguinem” illorum, ac imprimis per “holocaustum ex ariete” (de quo ibi, vers. 5 et 24); nam “aries” ex correspondentia significat naturalem hominem quoad bonum charitatis. At sciendum est quod populus Israeliticus per haec ne hilum purificatus a peccatis fuerit, sed quod solum ita repraesentata fuerit purificatio naturalis hominis, dum regeneratur: omnia regenerationis hominis per talia externa, imprimis per sacrificia, repraesentabantur; et id propter conjunctionem caeli cum ecclesia illa per externa cultus, quorum interna, quae repraesentabantur, spectata sunt in caelis. Quis non videre potest quod peccata totius coetus non transmitti possint in hircum, et ab illo deferri in infernum? Ex his constare potest quid, “desertum” in vario sensu significat.

731. “Ubi habet locum praeparatum a Deo.” – Quod significet statum ejus ut interea provideatur apud plures, constat ex significatione “loci,” quod sit status (de qua sequitur); et ex significatione “praeparari a Deo,” quod sit provideri a Domino; nam quod ab homine fit, hoc praeparatur; quod autem a Domino, hoc providetur: de statu etiam qui significatur per “locum,” dicitur provideri, dum de loco, “praeparari.” Quod significetur ut status interea provideatur apud plures, est quia per quod “mulier fugerit in desertum” significatur quod ecclesia adhuc inter paucos, quia apud illos qui non in bono sunt et inde nec in veris videatur mox praecedens articulus, n. 730 [a]); inde sequitur quod per haec, nempe, “ubi mulier habet locum praeparatum a Deo,” significetur status ecclesiae ut interea provideatur inter plures, et quod per adhuc sequentia, nempe, “ut alant eam diebus mille ducentis sexaginta,” significetur usque dum crescit in plenum (de quo mox infra, n. 732). Sed de hoc statu ecclesiae, qui intelligitur per “locum mulieris in deserto,” in sequentibus hujus capitis amplius agitur; dicitur enim quod “mulieri datae sint duae alae aquilae magnae, ut volaret in desertum in locum suum, ubi aleretur tempus et tempora et dimidium temporis a facie draconis;” praeter plura.

[2] Quod “locus” significet statum, est ex eo, quod spatia, loca, distantiae in mundo spirituali sint in sua origine status vitae: apparent quidem illa prorsus sicut in hoc mundo; sed usque differunt in eo, quod quisque ex loco ubi habitat noscatur qualis est, et quisque ex quali suo noscatur ubi habitat; ita in communi quoad loca omnium secundum plagas, ac ita in particulari quoad loca in societatibus, et quoque in singulari quoad loca in domibus, immo in cameris: inde patet quod locus et quale status unum agant, et hoc ex causa quia omnia quae in spirituali mundo sunt, quae coram oculis apparent, usque ad terras, sunt correspondentiae spiritualium; inde est quod “locus” significet statum. (Quod spatia, loca et distantiae in sua origine sint status, ac inde in Verbo significant status, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 191-199, ubi De Spatio in Caelo actum est.) Inde quoque est quod in nostro mundo receptum sit statum vocare locum; ut quod constitutus sit “in loco celso,” “in loco eminenti,” et “in loco illustri,” pro in statu celso, eminenti et illustri.

[3] Ex his constare potest quid intelligitur per quod Dominus dixerit discipulis,
Quod in domo Patris sui mansiones multae sint, et quod abeat ad paran dum illis locum, et si abiverit et paraverit illis locum quod venturus et assumpturus illos ad Se Ipsum (Joh. xiv. 2, 3):
per “parare illis locum” significatur providere caelum cuivis secundum statum vitae ejus; nam per “discipulos” intelliguntur omnes qui ab ecclesia Ipsius futuri sunt. Et apud Lucam,
“Quando immundus spiritus exit ab homine, peragrat sicca loca quaerens requiem” (xi. 24):
per “immundum spiritum exeuntem ab homine” intelligitur remotio malorum et inde falsorum ab homine qui paenitentiam agit; per “sicca loca” quae peragrat quaerens requiem, significantur status mali et falsi qui sunt vitae ejus. Praeter alibi in Verbo, ubi “locus” ac “loca” dicuntur.

732. “Ut ibi alant eam diebus mille ducentis sexaginta.” – Quod significet usque dum crescit in plenum, constat ex significatione “dierum mille ducentorum sexaginta,” quod sit a principio ad finem, et sic plenum (de qua supra, n. 636); ille numerus enim involvit tres annos et dimidium, ac “tres et dimidium,” sive anni sive dies, significant plenum (videatur supra, n. 532, 658): quod “ut alant illam” tot diebus, significet usque dum crescit in plenum, est quia hoc sequitur a praecedentibus, quae sunt, quod “mulier fugerit in desertum, ubi habet locum praeparatum a Deo,” per quae significatur quod nova ecclesia, quae per “mulierem” intelligitur, primum {1}sit apud paucos, ut interea provideatur inter plures; inde nunc sequitur, usque dum crescit in plenum; et praeterea per “alere” significatur sustentare vitam et crescere.

[2] Quod nova haec ecclesia, quae vocatur sancta Hierosolyma, primum incohatura sit apud paucos, postea apud plures, et denique impleatur, sunt plures causae: prima, quod doctrina ejus, quae est doctrina amoris in Dominum et charitatis erga proximum, non agnosci et inde nec recipi possit quam ab illis qui interius afficiuntur veris, qui non alii sunt quam qui videre illa possunt; et illi solum vident qui facultatem suam intellectualem excoluerunt, et non illam per amores sui et mundi apud se destruxerunt. Altera causa [est], quod doctrina illius ecclesiae non agnosci et inde non recipi possit, quam ab illis qui doctrina et simul vita non confirmaverunt se in sola fide; si modo doctrina, non obstat; at si simul vita, obstat; nam hi non sciunt quid amor in Dominum, nec quid charitas erga proximum, nec volunt scire.

[3] Tertia causa est, quod nova ecclesia in terris crescat secundum incrementum ejus in mundo spirituum; spiritus enim exinde sunt apud homines, ac sunt ex illis qui in fide ecclesiae suae fuerunt dum vixerunt in terris; et non alii ex illis doctrinam recipiunt quam qui in affectione veri spirituali fuerunt; hi solum conjuncti sunt caelo, ubi illa doctrina est, et conjungunt caelum homini: horum numerus in mundo spirituum nunc indies crescit; quare secundum incrementum illorum crescit ecclesia illa, quae Nova Hierosolyma vocatur, in terris. Illae quoque causae fuerunt, quod Ecclesia Christiana, postquam Dominus reliquit mundum, in orbe Europaco tam lente creverit, et ad plenum suum non nisi quam post saeculum venerit.

733. VERSUS 7, 8.
“Et factum est bellum in caelo, Michael et angeli ejus pugnarunt cum dracone, et draco pugnavit et angeli ejus. Et non praevaluerunt, et non locus inventus eorum amplius in caelo.”
7. “Et factum est bellum in caelo,” significat pugnam falsi contra verum, ac veri contra falsum [n. 734]; “Michael et angeli ejus pugnarunt cum dracone et draco pugnavit et angeli ejus,” significat pugnam inter illos qui pro vita amoris et charitatis sunt, ac pro Divino Domini in Humano Ipsius, contra illos qui pro fide sola seu separata sunt, et qui contra Divinum Domini in Humano Ipsius sunt [n. 735].
8. “Et non praevaluarunt, at non locus inventus amplius eorum in caelo,” significat quod succubuerint, et quod nullibi in caelis posthac detur locus correspondens statui vitae eorum, qui est solius cogitationis, ac nullius affectionis boni et veri [n. 736, 737].

734. [Vers. 7.] “Et factum est bellum in caelo.” – Quod significet pugnam falsi contra verum, ac veri contra falsum, constat ex significatione (“{1}belli,” quod sit bellum spirituale, quod est] falsi contra verum ac veri contra falsum (de qua sequitur): per falsum hic intelligitur falsum ex malo, et per verum intelligitur verum ex bono; nam plura genera falsorum dantur, at illa falsa quae ex malo sunt solum pugnant contra vera ex bono, ex causa quia malum est contra bonum, et omne verum est boni. Omnes illi in falso mali sunt qui nihil cogitaverunt de caelo et de Domino in vita sua, sed modo de se et de mundo: cogitare de caelo et de Domino in vita, est cogitare quod ita faciendum sit quia Verbum docet et jubet; hi quia vivunt ex Verbo, vivunt ex Domino et caelo: at cogitare modo de se et de mundo, est cogitare quod ita faciendum sit propter leges regni, et propter famam, honores et lucra; hi non vivunt Domino et caelo, sed sibi et mundo; hi sunt qui quoad vitam in malo sunt, et ex malo in falsis sunt; qui in falsis ex illa origine sunt, illi pugnant contra vera. Sed pugna illorum non est contra Verbum, hoc enim sanctum et Divinum vocant, sed est pugna eorum contra genuina vera Verbi; confirmant enim sua falsa ex Verbo, sed non nisi quam ex sensu litterae ejus, qui talis est aliquibus in locis ut trahi possit ad confirmanda principia summe haeretica ex causa quia Verbum in illo sensu est secundum captum infantum et simplicium, quorum plerique. sensuales sunt, et hi non recipiunt nisi talia quae apparent coram oculis; et quia tale est Verbum in littera, ideo qui in falsis ex malo vitae sunt, falsa sua ex Verbo confirmant, et sic Verbum falsificant: immo, qui fidem separant a charitate ita falsificant Verbum ut ubicunque dicitur “facere,” ac nominantur “facta” et “opera,” illa loca, quae millia sunt, explicant, sic ut non facere, nec factum aut opus intelligatur, sed credere et fides; ita in reliquis. Haec dicta sunt, ut sciatur quinam intelliguntur per illos qui in falsis ex malo sunt, a quibus “bellum factum est cum Michaele et ejus angelis,” de quibus in sequente articulo.

[2] Quod “bellum” in Verbo significet bellum spirituale, quod est falsi ex malo contra verum ex bono, et vicissim, seu quod idem, quod sit ab illis qui in falsis ex malo sunt contra illos qui in veris ex bono sunt, constat ex pluribus locis in Verbo, ex quibus sequentia in medium licet afferre: – Apud Esaiam,
“Ibunt populi multi et dicent, Ite et ascendamus ad montem Jehovae, ad domum Dei Jacobi, qui docebit nos de viis suis; ut eamus in semitis Ipsius; nam ex Zione exibit lex, et verbum Jehovae ex Hierosolyma; ut judicet inter gentes, et corripiat populos.., qui contundent gladios suos in ligones, et hastas suas in cultros putatorios; non tollet gens contra gentem gladium, neque discent amplius bellum: domus Jacobi, ite, et ibimus in luce Jehovae” (ii. 3-5; Mich. iv. 3):
haec de adventu Domini, et quod illi qui e nova Ipsius ecclesia erunt, docendi sint in veris, per quae ducentur ad caelum: per “montem Jehovae” et “domum Jacobi” significatur ecclesia ubi amor in Dominum et cultus ex illo amore: convocatio ad illam ecclesiam et sic ad Dominum significatur per quod “ibunt populi multi et dicent, Ite et ascendamus” ad illum montem: quod docendi sint in veris, per quae ducentur, significatur per “Docebit nos de viis suis, ut eamus in semitis Ipsius;” “viae” sunt vera, et “semitae” sunt praecepta vitae: quod per doctrinam boni amoris et per doctrinam veri ex illo bono, quae pro ecclesia ex caelo a Domino, significatur per quod “ex Sione exibit lex, et verbum ex Hierosolyma;” “lex” est doctrina boni amoris, et “verbum” est verum ex illo bono: quod tunc dissipabuntur mala vitae et falsa doctrinae, significatur per quod “judicabit inter gentes, et corripiet populos;” per “gentes” significantur illi qui in malis sunt, et per “populos” qui in falsis, ita abstracte mala vitae et falsa doctrinae:

[3] quod tunc ex omnium consensu cessaturae sint pugnae, significatur per quod “contundent gladios suos in ligones, et hastas suas in cultros putatorios;” “gladius” et “hasta” sunt falsa ex malo pugnantia contra vera ex bono, ac vicissim; “ligones” sunt bona ecclesiae quae per vera excoluntur, nam “ager” qui per ligones excolitur est ecclesia quoad bonum vitae; et “cultri putatorii” sunt vera doctrinae, ex eo quod “arbores” in hortis {1}significent perceptiones et cognitiones veri: similia significantur per “Non tollet gens contra gentem gladium, neque discet amplius bellum;” “bellum” significat pugnas in omni complexu: quod vitam sapientiae acturi sint, significatur per “Ite, et ibimus in luce Jehovae;” “lux Jehovae” est Divinum Verum, et “ire” in illa est vivere secundum illud, ita in vita sapientiae: quod hic “bellum” significet bellum spirituale, quod est falsorum contra vera et bona, ac vicissim, ac quod “gladii” et “hastae,” quae sunt arma belli, significent talia per quae pugnae spirituales fiunt, manifeste constat; nam agitur ibi de Domino et de ecclesia ab Ipso instauranda, deque doctrina pro illa ecclesia; et dicitur quod “docebit nos de viis suis, ut eamus in semitis Ipsius;” tum, “Ite, et ibimus in luce Jehovae.”

[4] Apud Hoscheam,
“Feriam illis foedus in die illo cum fera agri, et cum ave caelorum, et reptili terrae, et arcum et gladium et bellum frangam de terra, et cubare faciam eos secure” (ii. 18):
quid [significatur] per “feram agri,” “avem caelorum,” et “reptile terrae,” cum quibus Jehovah in die illo panget foedus, videatur supra (n. 388 [e], 701 [c]) explicatum; et quod per “frangere arcum, gladium et bellum,” significetur cessatio ab omni pugna falsi et veri; quare etiam additur, “Et cubare faciam eos secure,” nempe ab infestationibus ex malis et falsis quae ex inferno.

[5] Apud Sachariam,
“Exscindam currum ex Ephraimo, et equum ex Hierosolyma, et exscindetur arcus belli; contra loquetur pacem gentibus” (ix. 10):
haec quoque supra (n. {1}355 [a] et 357 [a]) explicata sunt; ex quibus patet quod per “arcum belli” significetur doctrina veri pugnantis contra falsa, nam haec dicta sunt de Domino. Apud Davidem,
Jehovah “qui ponit vastitates in terra, cessare facit bella usque ad extremitatem terrae, arcum frangit, et amputat hastam, currus comburit igne” (Ps. xlvi. 9, 10 [B.A. 8, 9]):
hic quoque per quod Jehovah “cessare faciet bella usque ad extremitatem terrae,” significatur quod cessare faciet pugnas in spirituali sensu intellectas, quae sunt falsorum contra vera et bona ecclesiae (videatur supra, n. 357 [d]).

[6] Apud eundem,
Deus “frangit scintillas arcus, scutum, et gladium, et bellum” (Ps. lxxvi. 4 [B.A. 3]):
similia hic significantur (videatur supra, n, 357 [d] et 365 [f]). Apud Esaiam,
“Coram gladiis vagabuntur, coram gladio extenso, et coram arcu extenso, ..propter gravitatem belli” (xxi. 15);
quid per haec significatur, videatur supra (n. 131 [a], 357 [d]), et quod per “gravitatem belli” sit propter validam impugnationem falsitatum contra cognitiones boni, quae per “Arabiam” ibi seu “Kedarem” significantur. Apud Davidem,
Jehovah “qui docet manus meas bellum, ut demittat se arcus aeneus super brachia {2}mea” (Ps. xviii. 35 [B.A. 34]):
per “docere manus bellum” non intelligitur bellum contra hostes in mundo, sed contra hostes in inferno, quod fit per pugnas veri contra falsa et contra mala: apparet quidem sicut per “bellum” ibi intelligatur bellum quale David gessit contra hostes suos, et sic quod Jehovah doceret illum tale bellum, et quomodo dimitteret arcum aeneum super brachia; sed usque spirituale bellum intelligitur, et quoque arcus spiritualis, qui est doctrina veri, et “arcus aeneus doctrina boni vitae, et hoc quia Verbum in sua essentia spectatum est spirituale; sed de his quoque videatur supra (n. 357 [b]).

[7] Apud eundem,
“Jehovah, litiga cum litigatoribus meis, pugna cum oppugnatoribus meis; prehende scutum et clipeum, et surge in auxilium meum; exprome hastam, et interveni contra persecutores meos; dic animae meae, Salus tua Ego” (Ps. xxxv. 1-3):
quod hic per “pugnare,” “prehendere scutum et clipeum,” et “expromere hastam,” non significetur prehendere illa arma bellica, quoniam dicuntur de Jehovah [, patet]; sed ita dicitur quia omnia arma belli significant talia quae sunt belli spiritualis; per “scutum,” quia tutatur caput, significatur tutela contra falsa destruentia intellectum veri; per “clipeum,” quia tutatur pectus, significatur tutela contra falsa destruentia charitatem, quae est voluntas boni; et per “hastam,” quia tutatur omnia corporis, significatur tutela in communi: quia talia significantur, ideo additur, “Dic animae meae, Salus tua Ego.”

[8] Quoniam Jehovah, hoc est, Dominus, tutatur hominem ab infernis, hoc est, a malis et falsis inde continue assurgentibus, ideo Dominus vocatur “Jehovah Zebaoth,” hoc est, “Jehovah Exercituum;” et per “exercitus” significantur vera et bona caeli et inde ecclesiae in omni complexu, per quae Dominus removet inferna in communi, et apud unumquemvis in particulari; inde est quod tribuatur Jehovae quod Ipse pugnet et militet sicut heros et vir belli in proeliis, ut constare potest ex sequentibus locis: – Apud Esaiam,
“Descendet Jehovah Zebaoth ad militandum super monte Zionis, et super colle ejus” ({1}xxxi. 4);
apud Sachariam,
“Jehovah exibit et pugnabit contra gentes, juxta diem pugnare Ipsius in die proelii” (xiv. 3);
apud Esaiam,
“Jehovah sicut heros exibit, sicut vir bellorum excitabit zelum super hostes suos invalescet” (xlii. 13);
apud Mosen,
“Bellum Jehovae contra Amalekum a generatione in generationem” (Exod. xvii. 16):
haec dicta sunt, quia per “Amalekum” significantur illa falsa mali quae ecclesiae vera et bona continue infestant.

[9] Praeterea per “bella” in historicis Verbi, tam quae memorantur in Libris Mosis, quam quae in Libris Josuae, Judicum, Samuelis et Regum, etiam significantur bella spiritualia; sicut bella contra Assyrios, Syros, Aegyptios, Philisthaeos, et in principio contra gentes idololatras in terra Canaane trans et cis Jordanem; quid vero significant, patet cum scitur quid et quale falsum et malum significatur per “Assyrios,” “Dabylonicos et Chaldaeos,” quid et quale per “Aegyptios,” “Syros,” “Philisthaeos,” et reliquos; omnes enim gentes et populi, qui bella cum filiis Israelis gesserunt, repraesentabant inferna, quae violentiam inferre voluerunt ecclesiae per filios Israelis repraesentatae. Facta usque sunt bella actualiter sicut descripta sunt; sed usque repraesentabant et inde significabant bella spiritualia, quoniam nihil in Verbo dicitur quod non intus {1}est spirituale; est enim Divinum, et quod a Divino procedit est spirituale, ac terminatur in naturali.

[10] Quod etiam antiquis fuerit Verbum tam Propheticum quam Historicum, hodie deperditum, constat apud Mosen (Num. xxi.), ubi memorantur ejus prophetica, quae ibi vocata sunt “Enuntiata,” et historica quae vocata “Bella Jehovae” (vers. 14 et 27): historica illa “Bella Jehovae” vocata sunt, quia per illa significantur bella Domini cum infernis, sicut etiam per “bella” in historicis nostri Verbi. Inde nunc est quod “hostes,” “inimici,” “oppugnatores,” “persecutores,” “insurgentes,” et insuper “arma belli,” sicut “hasta,” “clipeus,” “scutum,” “gladius,” “arcus,” “sagittae,” “currus,” in Verbo significent talia quae pugnae et tutelae sunt contra infernalia.

[11] Apud Mosen,
“Quando exibis in bellum contra hostes.., et videris equum et currum, populum multum prae te, non timebit tibi ab illis, quia Jehovah Deus tuus tecum.” ….Sacerdos dicet ad illos, cum accedunt ad proelium, “Vos appropinquatis hodie ad proelium contra hostes vestros; ne emollescat cor vestrum, neque timeatis vobis, neque trepidetis, neque constememini coram illis, nam Jehovah Deus vester it vobiscum ad pugnandum pro vobis cum hostibus vestris, ut servet vos” (Deutr. xx. 14):
qui non scit quod sensus spiritualis sit in singulis Verbi, credere potest quod per haec non aliquid interius intelligatur quam sicut intelligitur in littera; sed usque per “bellum” hic ut alibi significatur bellum spirituale, et inde per “equum,” “currum,” et “populum multum,” significantur falsa religionis quibus fidunt, et ex quibus contra vera ecclesiae pugnant; per “equum” falsa intellectus et ratiocinia inde, per “currum” falsa doctrinae, et per “populum multum” falsa in genere; sive dicas falsa, sive illos qui in falsis sunt, eodem recidit: quod non timituri sint ab illis, et trepidaturi, quia in veris ecclesiae sunt ex Domino, et quia Dominus in illis apud hominem, et sic ex illis pro homine, pugnat contra inferna, quae in sensu spirituali sunt hostes, ideo dicitur, “quia Jehovah Deus tecum, et it tecum ad pugnandum pro vobis cum hostibus vestris, ut servet vos. Hi bini sensus, nempe naturalis et spiritualis, unum faciunt per correspondentias, quae sunt inter omnia mundi et omnia caeli; inde est conjunctio caeli cum homine per Verbum. Verum spiritualis sensus, qui latet in historicis Verbi, aegrius potest videri quam qui latet in propheticis, ex causa, quia historica tenent mentem in se fixam, et inde abducunt ad cogitandum aliud quam quod apparet in littera; at usque omnia historica Verbi sunt repraesentativa caelestium, ac verba significativa.

[12] Quod omnes illi pugnaturi sint qui in veris doctrinae erant, et inde facti homines ecclesiae, et non illi qui nondum facti, significatur per haec quae sequuntur in eo capite,
“Loquentur dein moderatores ad populum, dicendo, Quis vir qui aedificavit domum novam, nec initiavit eam? abeat et revertatur in domum suam, ne forte moriatur in bello, et vir alius initiet eam. Aut quis vir qui plantavit vineam, et non perfecit et vindemiavit eam? abeat et revertatur in domum suam, ne forte moriatur in bello, et vir alius perficiat et vindemiet eam. Aut quis vir qui desponsavit uxorem, nec duxit eam? abeat et revertatur in domum suam, ne forte moriatur in bello, et vir alius ducat eam Quis vir timidus et mollis corde? abeat et revertatur domum suam, et non liquefaciat cor fratrum suorum, sicut cor ejus” (Deutr. xx. 5|-|8):
quod illi “qui novas domos aedificaverunt, et nondum illas initiaverunt,” et “qui plantaverunt vineas, et nondum illas vindemiaverunt,” et “qui desponsaverunt uxores, et nondum eas duxerunt,” remanerent domi, ne morerentur in bello, et viri alii initiarent domos, vindemiarent vineas, et ducerent uxores, mandatum et sancitum fuit ex causis in spirituali mundo, quas nemo videre potest nisi sciat quid significatur per “aedificare domum,” “plantare vineam,” et “ducere uxorem,” tum quid significatur per “mori in bello:” per “aedificare domum” significatur instaurare ecclesiam, per “plantare vineam” similiter, sed per “domum” significatur ecclesia quoad bonum, et per “vineam” ecclesia quoad verum, nam utrumque tam bonum quam verum implantandum est homini, ut in illo sit ecclesia; conjunctio utriusque, nempe boni et veri, significatur per “desponsare sibi uxorem et ducere illam;” et per “bellum” significatur bellum spirituale, quod est pugna contra mala et falsa quae ab inferno, et per “mori in bello” significatur Succumbere, antequam ecclesia per illa implantata est, quod etiam fit per tentationes, quae quoque per “bella” in Verbo significantur:

[13] ex his concludi potest quid per illa statuta in sensu spirituali significatur; nempe, quod homines ecclesiae, hoc est, homines in quibus est ecclesia, qui per “filios Israelis exeuntes in bellum” significantur, pugnaturi sint contra hostes, qui sunt inferna, et non illi qui nondum facti sunt homines ecclesiae, hoc est, homines in quibus ecclesia; quare dicitur quod illi non exituri in bellum “qui aedificaverunt domos et nondum initiaverunt illas,” tum “qui plantaverunt vineas et nondum vindemiaverunt illas,” ut et “qui desponsaverunt uxores et nondum duxerunt illas,” nam per omnes hos significantur illi quibus ecclesia nondum implantata est, ita qui nondum facti sunt homines ecclesiae; et dicitur quod “illi abirent et reverterentur domum suam, ne morerentur in bello,” per quod intelligitur quod illi non super hostes praevalituri sint, sed hostes super illos, quippe solum illi praevalent super hostes spirituales qui in veris ex bono sunt, seu apud quos verum conjunctum est bono; dicitur etiam “ne vir alius initiet domum,” “vindemiet vineam,” et “ducat uxorem,” per quae significatur ne falsa et mala se conjungant bono, aut verum alius generis cum affectione boni; per “virum alium” significatur falsum, et quoque aliud verum, ita verum non concordans. Quod “timidi et molles corde” etiam reverterentur domum, significabat illos qui nondum in veris et bonis ecclesiae essent, et per illa in fiducia in Dominum; hi enim timent malos, et quoque faciunt ut alii timeant, quod significatur per “ne liquefaciant cor fratrum suorum:” hae nunc sunt causae interiores, seu causae e mundo spirituali, propter quas illa man data sunt.

[14] Quod “bellum” significet bellum spirituale, quod est contra infernalia, constat manifeste ex eo, quod Levitarum officia et ministeria circa Tentorium conventus dicantur “militia,” ut patet ex his apud Mosen,
Mandatum est Mosi, ut numerarentur Levitae a filio triginta annorum ad filium quinquaginta annorum, ad exercendum militiam, ad faciendum opus in Tentorio conventus (Num. iv. 23, 35, 39, 43, 47):
et alibi,
“Hoc Levitarum officium, a filio quinque et viginti annorum et supra, veniet ad militandum militiam in ministerio Tentorii conventus: sed a filio quinquaginta annorum recedet a militia ministerii, nec ministrabit amplius” (Num. viii. 24, 25):
quod opera et ministeria Levitarum circa Tentorium conventus dicantur “militia,” est quia Levitae repraesentabant vera ecclesiae; et Aharon, cui Levitae dati sunt et addicti ad serviendum, repraesentabant Dominum quoad bonum amoris, et quoad opus salvationis; et quia Dominus ex bono amoris per vera ex Verbo regenerat et salvat homines, et quoque removet mala et falsa, quae sunt ab inferno, contra quae continue pugnat, ideo officia et ministeria Levitarum dicta fuerunt “militia;” quod etiam ex eo patet, quod ministeria illorum vocata sint “militia,” tametsi illi non militarunt contra hostes terrae: ex hoc patet quod sacerdotium sit militia, sed militia contra falsa et mala. Ex hoc est quod ecclesia etiam hodie dicatur “ecclesia pugnans.”

[15] Apud Esaiam,
“Vox multitudinis in montibus, species populi magni, vox tumultus regnorum gentium congregatarum, Jehovah Zebaoth numerat exercitum belli” (xiii. 4);
haec videantur supra (n. 453 [b]) explicata; et quod per “numerare exercitum belli” significetur ordinare vera ex bono contra falsa ex malo, quae per “regna gentium congregatarum” significantur. Apud eundem,
“In die illo erit Jehovah [Zebaoth]…. in spiritum judicii sedenti super judicio, et in fortitudinem [illis] qui repellunt bellum a porta” (xxviii. [5,] 6):
haec de illis qui in fastu propriae intelligentiae sunt, qui intelliguntur per “coronam superbiae, ebrios Ephraimi” (ver. 1); de illis qui non in eo fastu sunt, illa dicuntur: quod ex Domino illis sit intelligentia, significatur per “Erit Jehovah in spiritum judicii, sedenti super judicio;” “judicium” significat intellectum veri, ita intelligentiam: quod “Jehovah erit in fortitudinem illis qui repellunt bellum a porta” significat quod Dominus det potentiam illis qui Verbum et doctrinam e Verbo defendunt, et arcent ne violentia eis inferatur; “urbs” est doctrina, et “porta,” quae dat introitum ad illam, sunt vera naturalia; inde erat quod seniores judicia habuerint in urbis portis.

[16] Apud Jeremiam,
“Sanctificate contra” filiam Zionis “bellum; surgite et ascenadmus in meridie; ….surgite et ascendamus in nocte, et perdamus palatia ejus: ….fundite contra Hierosolymam vallum. …..Ecce populus veniens e terra septentrionis, ….crudelis ille, nec {1}miserantur; vox eorum sicut mare resonat, super equis equitant, paratus ut vir ad bellum, contra te, filia Zionis” (vi. 3-6, 22, 23):
agitur ibi de falsificatione Verbi ab illis qui in propria intelligentia sunt; hi intelliguntur per “populum venientem ex terra septentrionis,” tales enim in mundo spirituali in septentrione habitant, quia in falsificatis sunt, ex quibus vera non videntur; ecclesia autem, quae in genuinis veris est, intelligitur per “filiam Zionis:” impugnatio veri et destructio ecclesiae ab illis, significatur per “Sanctificate contra filiam Zionis bellum, et fundite contra Hierosolymam vallum;” “Hierosolyma” est ecclesia quoad doctrinam, et inde doctrina ecclesiae; conatus vera palam destruendi, significatur per “Surgite, ascendamus in meridie;” conatus vera clam destruendi, per “Surgite, ascendamus in nocte;” conatus destruendi intellectum veri significatur per “Perdamus palatia ejus;” quod prorsus non sint in amore veri, sed in amore falsi, significatur per quod “populus ille sit crudelis, et non miserantur;” quod ratiocinentur ex scientiis, et ex propria intelligentia, significatur per quod “vox eorum sicut mare resonat, super equis equitant;” quod sint impugnatores veri significatur per quod “sit paratus ut vir ad bellum.”

[17] Apud Davidem,
“Libera me.. ab homine malo, et a viro violentiarum serva me, qui cogitant mala in corde, toto die congregant ad bella, exacuerunt linguam suam sicut serpentes (Ps. cxl. 2, 3 [, 4] [B.A. 1|-|3]):
per “hominem malum” et “virum violentiarum” significantur qui pervertunt vera Verbi; “vir violentiarum” dicitur, qui ex prava intentione violentiam infert veris Verbi, pervertendo illa: prava intentio amplius describitur per “cogitare mala in corde;” et pervertere vera Verbi, per “toto die congregare se ad bella:” ratiocinationes per quas praevalent, significantur per “bella;” quare etiam additur, “Exacuerunt linguam suam sicut serpentes.”

[18] Apud Sachariam,
“Erunt sicut potentes conculcantes coenum platearum in bello, et proeliabuntur, quia Jehovah in illis, et pudefient equitantes equis” (x. 5):
agitur ibi de adventu Domini, et de illis qui in veris ex bono sunt ex Ipso; de his dicitur quod “erunt sicut potentes conculcantes coenum platearum in bello,” per quod significatur quod dissipaturi sint et prorsus destructuri falsa doctrinae; “coenum platearum” significat id falsum, quia “urbs” significat doctrinam, “plateae urbis” vera ejus, et “coenum” ibi falsum ex falsificato vero: “et proeliabuntur quia Jehovah cum illis,” significat quod impugnaturi et expugnaturi falsa illa ex Domino; “et pudefient equitantes in equis,” significat quod omne intelligentiae propriae succumbet; “pudefieri” est succumbere, quia dicitur de illis qui vincuntur, et “equitare equis” significat fidere propriae intelligentiae.

[19] Apud Hoscheam,
“Domus.. Jehudae miserebor, et salvabo illos per Deum Jehovam illorum; et non salvabo illos per arcum, et per gladium, et per bellum, et per equos, et per equites” (i. 7):
per “domum Jehudae” significatur ecclesia caelestis; per “misereri et salvare illos per Jehovam Deum illorum” significatur salvatio a Domino; “non salvabo illos per arcum, gladium, bellum, equos et equites,” significat non per talia quae sunt propriae intelligentiae; quid “arcus,” quid “gladius,” et quid “equi” et “equites,” supra in suis locis ostensum est; “bellum” significat pugnam ex illis.

[20] Apud Ezechielem,
“Non ascendistis rupturas, nec sepivistis sepem pro domo Israelis, ut staretis in bello in die Jehovae” (xiii. 5):
haec de “prophetis stultis,” per quos significantur falsa doctrinae ex falsificato Verbo; quod non reparare possent lapsa ecclesiae, et aliquid ejus emendare, significatur per “Non ascendistis in rupturas, nec sepivistis sepem pro domo Israelis;” “rupturae domus Israelis” sunt lapsa ecclesiae, “sepes” ejus est quod defendit ab irruptione falsi, et sic emendat; “ut non staretis in bello in die Jehovae” significat non pugnare contra falsa mali quae ab inferno, die ultimi judicii.

[21] Apud Jeremiam,
“Quomodo non relicta est urbs gloriae, urbs gaudii mei? Quare cadent juvenes ejus in plateis ejus, et omnes viri belli exscindentur in die illo” (xlix. 25, 26; cap. l. 30):
doctrina veri ex Verbo intelligitur per “urbem gloriae” et per “urbem gaudii Jehovae;” quod illa versa {1}sit in doctrinam falsi per falsificationes veri, significatur per quod “relicta” seu deserta sit; quod omnis intellectus veri et sic intelligentia perierit, significatur per “Quare cadent Juvenes ejus in plateis ejus;” “juvenes” sunt intellectus veri, et “plateae” illius urbis sunt falsa doctrinae: quod non amplius aliqua vera pugnantia contra falsa supersint, significatur per quod “omnes viri belli exscindentur;” “viri belli” sunt qui in veris sunt et ex illis pugnant contra falsa, et abstracte vera pugnantia contra illa.

[22] Apud Esaiam,
“Non confossi tui confossi gladio, neque occisi bello” (xxii. 2);
haec de “valle visionis, per quam significatur sensualis homo qui ex fallaciis sensuum corporis omnia videt; qui quia non intelligit vera, et inde loco eorum arripit falsa, dicitur quod “confossi non confossi gladio, neque occisi bello,” per quae significatur quod vera non destructa sint per ratiocinationes ex falsis, neque per aliquas pugnas falsi contra Vera, sed ex se, quia ex fallaciis, ex quibus non apparent Vera.

[23] Apud eundem,
“Commiscebo Aegyptum contra Aegyptum, ut pugnet vir contra fratrem, et vir contra socium suum, urbs contra urbem, regnum contra regnum” (xix. 2):
haec de naturali homine separato a spirituali; ille per “Aegyptum” significatur: turba ejus falsorum ratiocinantium et pugnantium contra vera et bona spiritualis hominis, significatur per” Commiscebo Aegyptum contra Aegyptum, ut pugnet vir contra fratrem, et vir contra socium suum;” “vir et frater” significant verum et bonum, et in opposito sensu falsum et malum; “vir et socius” significant vera inter se, et in opposito sensu falsa inter se; hoc discidium et haec pugna fit quando falsa regnant, quoniam falsa cum falsis continue disceptant, non autem vera cum veris: quod similes contentiones doctrinarum inter se, seu ecclesiarum inter se, erunt, significatur per quod “urbs pugnabit contra urbem, et regnum contra regnum;” “urbs” est doctrina, et “regnum” est ecclesia inde.

[24] Ex his constare potest quid significatur per Domini verba apud Evangelistas,
“Multi.. venient in nomine meo, dicentes, Ego sum Christus, et multos seducent: audituri autem estis bella et rumores bellorum; videte ne turbemini: ….excitabitur namque gens contra gentem, et regnum contra regnum, et erunt fames, et pestes et terrae motus” (Matth. xxiv. {1}5-7; Marc. xiii. {2}6-8; Luc. xxi. [8,] 9-11):
haec a Domino ad discipulos dicta sunt de consummatione saeculi, per quam significatur status ecclesiae quoad ultimum ejus, qui in illis capitibus describitur; quare etiam intelligitur successiva perversio et falsificatio veri et boni Verbi, usque dum non sit nisi quam falsum et inde malum; per illos “qui venturi in nomine Ipsius, et se dicturos Christum, et multos seducturi,” significatur quod venturi qui dicent hoc esse Divinum Verum, cum tamen est verum falsificatum, quod in se est falsum; per “Christum” enim intelligitur Dominus quoad Divinum Verum, at ibi in opposito sensu falsificatum: quod “audituri sint bella et rumores bellorum,” significat quod exstiturae disceptationes et lites de veris, et inde falsificationes: quod “excitabitur gens contra gentem, et regnum contra regnum,” significat quod pugnaturum malum cum malo et falsum cum falso; nam mala inter se nusquam conveniunt, nec falsa inter se, quae causa est quod ecclesiae inter se divisae sint, et tot haereses prodierint; “gens” significat illos qui in malis sunt, et “regnum” illos qui in falsis, ex quibus ecclesia: quod “erunt fames, et pestes et terrae motus,” significat quod amplius nullae cognitiones veri et boni, et quod propter falsa quae infectura sunt, status ecclesiae mutaretur; “fames” est privatio cognitionum veri et boni, “pestes” sunt infectiones a falsis, et “terrae motus” sunt ecclesiae mutationes.

[25] Quoniam “bella” in Verbo significant bella spiritualia, quae sunt pugnae falsi contra verum, et veri contra falsum, ideo pugnae illae describuntur per “bellum inter regem septentrionis contra regem meridiei,” et per “pugnam hirci caprarum contra arietem,” apud Danielem; de bello inter regem septentrionis et regem meridiei, cap. xi.; et de pugna hirci caprarum contra arietem, cap. viii.; et ibi per “regem septentrionis” intelliguntur illi qui. in falsis sunt, et per “regem meridiei” qui in veris: per “hircum” significantur qui in falsis doctrinae quia in malo vitae, et per “arietem ” qui in veris doctrinae quia in bono vitae.

[26] Ex his constare potest quid significatur per “bellum” etiam alibi in Apocalypsi, ut in sequentibus: –
“Quum..” testes “absolverint testimonium suum, bestia, quae ascendet ex abysso, faciet bellum cum illis, et vincet illos et occidet illos” (xi. 7):
alibi,
“spiritus daemonum facientes signa ad exeundum ad reges terrae et totius orbis terrarum, ad congregandum illos in bellum diei illius magnae Dei Omnipotentis” (xvi. 14);
et alibi,
Satanas “exibit ad seducendum gentes Gogum et Magogam, ut congreget eos in bellum” ({1}xx. 8):
per “bellum” etiam in his locis significatur bellum spirituale, quod est falsi contra verum, ac veri contra falsum: dicitur bellum falsi contra verum, ac veri contra falsum; at sciendum est quod illi qui in falsis sunt pugnent contra vera, sed non ita illi qui in veris sunt contra falsa; nam illi qui in falsis sunt semper aggrediuntur, at illi qui in veris sunt modo defendunt; sed quoad Dominum, Ille ne quidem repugnat, sed modo tutatur vera: sed de his amplius alibi.

735. “Michael et angeli ejus pugnarunt cum dracone, et draco pugnavit et angeli ejus.” – Quod significet pugnam inter illos qui pro vita amoris et charitatis sunt, et pro Divino Domini in Humano Ipsius, contra illos qui pro fide sola et separata, et qui contra Divinum Domini in Humano Ipsius sunt, constat ex significatione “Michaelis et angelorum ejus,” quod sint qui pro Divino Domini in Humano Ipsius sunt, et pro vita amoris et charitatis (de qua sequitur); et ex significatione “draconis,” quod sint qui pro fide sola et separata a vita amoris et charitatis, et quoque contra Divinum Domini in Humano Ipsius: quod illi qui in fide separata a charitate sunt, quae fides vocatur sola fides, intelligantur per “draconem,” supra (n. 714, 715, 716) ostensum est: quod etiam iidem sint contra Divinum Domini in Humano Ipsius, hoc est, contra Divinum Humanum, est quia plerique eorum qui se confirmaverunt in sola fide, mere naturales et sensuales sunt; ac naturalis et sensualis, homo separatus a spirituali non aliquam ideam Divini in Humano potest habere, cogitant enim naturaliter et sensualiter de Humano Domini, et non simul ex aliqua idea spirituali; inde est quod de Domino cogitent sicut de vulgari homine sibi ipsis prorsus simili, quod etiam docent; inde est quod Divinum Domini supra Humanum Ipsius in idea cogitationis suae ponant, et sic duo illa, nempe Divinum et Humanum Domini, prorsus separant: et hoc faciunt, tametsi doctrina illorum, quae est Doctrina Athanasii de Trinitate, aliud docet; haec enim docet quod Divinum et Humanum sit unita Persona, ac utrumque unum sicut anima et corpus: consulat quisque eorum semet, et percipiet quod talis eis idea de Domino sit. Ex his constare potest quid intelligitur per “Michaelem et angelos ejus,” qui cum dracone pugnarunt; quod nempe illi qui Humanum Domini Divinum agnoscunt, et qui pro vita amoris et charitatis sunt; nam qui pro hac sunt, non possunt aliter quam agnoscere Divinum Humanum Domini, ex causa, quia alioqui non in aliquo amore in Dominum, et inde nec in charitate erga proximum possunt esse; haec enim charitas et ille amor est unice a Divino Humano Domini, et non a Divino separato ab Humano Ipsius, nec ex Humano separato a Divino Ipsius; quare etiam postquam “projectus est draco in terram cum angelis ejus,” vox dicta est e caelo,
“Nunc facta est salus, et potentia, et regnum Dei nostri, et potestas Christi Ipsius” (vers. 10).
Ex his constare potest quid per “Michaelem et angelos ejus” intelligitur.

[2] Quod Michaelem in specie concernit; creditur ex sensu litterae quod sit unus ex archangelis; sed non est aliquis archangelus in caelis: sunt quidem angeli superiores et inferiores, tum sapientiores magis et minus; et quoque in societatibus angelorum sunt moderatores reliquis ibi praefecti; sed usque non sunt archangeli, sub quorum obedientia ex aliquo arbitrio stant; tale regimen non datur in caelis, omnes enim ibi non alium supra se corde agnoscunt quam solum Dominum; quod intelligitur per Domini verba apud Matthaeum,
“Vos.. nolite vocari doctor; unus enim est vester Doctor, Christus; omnes autem vos fratres estis. Et patrem ne vocetis vestrum in terra; unus namque est Pater vester qui in caelis est. Neque vocemini magistri; unus enim vester est Magister, Christus. Qui.. maximus est vestrum, erit minister vester” (xxiii. 8-11):
per illos autem angelos qui nominantur in Verbo, ut per “Michaelem” et “Raphaelem,” intelliguntur administrationes et functiones, et in genere partes determinatae et certae administrationis et functionis omnium angelorum; quare hic per “Michaelem” intelligitur id functionis angelorum quod supra dictum est, nempe defensio illius partis doctrinae ex Verbo quod Humanum Domini Divinum sit, et quoque quod vita amoris in Dominum et charitatis erga proximum vivenda sit, ut alicui sit salus a Domino; consequenter id functionis ut pugnetur contra illos qui separant Divinum ab Humano Domini, et qui fidem separant a vita amoris et charitatis, immo qui charitatem ore ferunt et non vita.

[3] Praeterea per “angelos” in Verbo in spirituali sensu non intelliguntur angeli, sed Divina vera a Domino (videatur supra, n. 130, 302), ex causa quia angeli non sunt angeli ex suo proprio, sed ex receptione Divini Veri a Domino; similiter archangeli, qui illud Divinum Verum significant quod supra dictum est. Etiam angelis in caelis non sunt nomina sicut hominibus in terris, sed sunt illis nomina functionum illorum, et in genere datur cuivis nomen ex quali ejus; inde est quod “nomen” in Verbo significet quale rei et status. Nomen “Michael,” ex derivatione ejus in lingua Hebraea, significat, “Quis sicut Deus?” Quare per “Michaelem” significatur Dominus quoad Divinum illud Verum quod Dominus sit Deus etiam quoad Humanum, et quod vivendum sit ab Ipso, ita in amore in Ipsum ab Ipso, et in amore erga proximum. Nominatur etiam Michael apud Danielem (cap. x. 13, 21; cap. xii. 1); et per illum ibi significatur genuinum verum ex Verbo, quod pro illis qui ab ecclesia a Domino instauranda, erit; similiter ut hic; nam per “Michaelem” intelliguntur qui pro doctrina Novae Hierosolymae erunt, cujus doctrinae duo essentialia sunt, nempe quod Humanum Domini sit Divinum, et quod vita amoris et charitatis vivenda sit.

[4] Nominatur etiam Michael in Epistola Judae Apostoli, his verbis,
“Michael archangelus, quando {1}cum diabolo disputans coarguit de Mosis corpore, non ausus est sententiam efferre blasphemiae, dixit, Increpet te Dominus” (ver. 9):
haec Judas Apostolus ex libris vetustis, qui per correspondentias conscripti fuerunt, adduxit; et in illis per “Mosen” intellectum est Verbum, et per “ejus corpus” sensus litterae Verbi; et quia illi per “diabolum” intellecti sunt, qui hic in Apocalypsi per “draconem,” qui etiam vocatur “satanas” et “diabolus,” patet quid significatur per quod “Michael disputans coarguerit diabolum de Mosis corpore,” nempe quod sensum litterae Verbi falsificaverint: et quia Verbum in littera tale est, ut e genuino suo sensu a malis detorqueri possit, et tamen a bonis recipi secundum intellectum ejus, ideo dictum est ab antiquis, a quibus illa verba Judae desumpta fuerunt, quod “Michael non ausus sit efferre sententiam blasphemiae.” (Quod “Moses” in sensu spirituali significet Legem, ita Verbum, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 4859 fin., 5922, 6723, 6752, 6827, 7010, 7014, 7089, 7382, 8787, 8805, 9372, 9414, 9419, {1}9429, 10234, 10563, 10571, 10607, 10614.)

736. [Vers. 8.] “Et non praevaluerunt, et non locus inventus eorum amplius in caelo.” – Quod significet quod succubuerint, et quod nullibi in caelis posthac detur locus correspondens statui vitae eorum, qui est solius cogitationis ac nullius affectionis boni et veri, constat ex significatione “non praevaluerunt,” quod sit quod in pugna succubuerint; [et] ex significatione quod “non locus inventus eorum amplius in caelo,” quod sit quod in caelis posthac non detur locus correspondens statui vitae eorum (de qua sequitur): quod hoc posthac non detur, est quia status vitae illorum, qui per “draconem et ejus angelos” intelligitur, est solius cogitationis, et nullius affectionis boni et veri; qui enim in sola fide omne ecclesiae et inde omne salutis ponunt, illi non possunt in aliqua affectione boni et veri esse, quoniam haec est vitae. Quisque enim homo binas facultates vitae habet, quae vocantur intellectus et voluntas; ac intellectus est qui cogitat, et voluntas est quae afficitur; proinde cogitatio est intellectus et affectio voluntatis; qui itaque separant fidem a vita, illi solum cogitant quod ita sit, ac per id et propter id quod cogitent, dicunt quod salventur: et quia separant a fide vitam, non possunt in alia affectione esse quam in affectione naturali, quae est amoris sui et mundi; inde est quod horum amorum affectiones conjungant illis quae sunt fidei eorum, quae conjunctio non facit conjugium caeleste, quod est caelum, sed adulterium, quod est infernum; nam est conjunctio veri cum affectione mali, et id adulterium correspondet adulterio filii cum matre, ut patet a correspondentiis in mundo spirituali notis. Sed ne usque sit conjunctio veri cum malo, providetur a Domino per id, quod illis non aliqua genuina vera sint, sed vera falsificata, quae in se sunt falsa; et quia talis conjunctio est fidei separatae, nempe falsi cum malo, ideo “draco,” per quem illi intelliguntur, vocatur “satanas” et “diabolus,” “satanas” a falso et “diabolus” a malo; nam, ut supra dictum est, conjunctio veri et boni facit caelum apud hominem, at conjunctio falsi et mali facit infernum apud illum. Quod illis non aliqua genuina vera sint, est quia omnia fidei eorum ex sensu litterae Verbi sunt; et non expendunt quod illa vera, quae in eo sensu Verbi sunt, apparentiae veri sint; et eas pro ipsis veris assumere et defendere est Verbum falsificare, secundum illa quae supra (n. 715, 719, 720) dicta sunt. Inde nunc est quod “draco cum suis angelis projectus sit e caelo in terram.” Quod “non locus amplius eorum inventus sit in caelo” significet quod in caelis posthac non detur locus correspondens statui vitae eorum, est quia omnia loca in caelis correspondent vitae angelorum; inde est quod “locus” significet statum vitae, ut supra (n. 731) dictum est; et quia vita omnium angelorum in caelis est vita affectionis boni et veri, et illis qui in sola fide sunt, qui per “draconem et ejus angelos” intelliguntur, non aliqua affectio boni et veri est, ideo non datur locus in caelis correspondens vitae eorum. Praeterea omnes angeli in caelis sunt affectiones spirituales, et quisque eorum cogitat ex affectione sua, et secundum illam; inde sequitur quod qui omne ecclesiae et inde caeli ponunt in cogitare, et non in vivere, {1}dum fiunt spiritus, cogitent ex suis affectionibus, quae sunt affectiones mali et falsi, ut supra dictum est; consequenter quod fides eorum, quam fecerunt solius cogitationis et non vitae, exterminetur et dissipetur. Verbo, non est alicui affectio spiritualis, quae est boni et veri, nisi quam ex vita fidei, quae est charitas; ipsa charitas est affectio boni, et fides est affectio veri, ac utraque conjuncta in unum est affectio boni et veri.

737. Dicitur quod draco visus sit “in caelo” (vers. 3); et nunc quod bellum factum sit cum illo “in caelo;” et postea quod non locus ejus et angelorum ejus inventus sit “in caelo;” et usque tamen (vers. seq. 9) vocatur “ille serpens antiquus,” tum “diabolus et satanas;” et mirari quis potest quomodo draco, qui diabolus, potuerit in caelo esse, et ibi locum habere priusquam dejectus est, cum tamen diabolo nusquam in caelo, sed in inferno, locus est: verum res ita se habet; per “draconem” non intelliguntur illi qui Deum et Dominum negarunt, quique rejecerunt Verbum, ac nihili fecerunt ecclesiam et ejus doctrinam; illi qui tales sunt ac ita faciunt in infernum illico post mortem conjiciuntur, et nusquam apparent in caelo, et minus aliquem locum ibi habent; quare per “draconem et ejus angelos” intelliguntur qui Deum et Dominum agnoscunt, ac Verbum sanctum dicunt, et quoque pro ecclesia et ejus doctrina stant, sed solum ore et non corde: quod non corde, est quia nihili faciunt vitam; et qui nihili faciunt vitam, illi interius diaboli sunt, utcunque exterius sicut angeli possunt apparere. Inde constare potest quod per agnitionem Dei et Domini, ac per lectionem et praedicationem Verbi, exterius conjuncti fuerint caelo; sed quia prorsus non vixerunt secundum aliquid Domini ii, Verbo, interius conjuncti fuerint inferno. Hi vocantur “diabolus et satanas” quia conspurcaverunt vera Verbi per vitam amoris sui et amoris mundi, et per mala, quae ex amoribus illis, sicut scaturigines ex fontibus suis, profluxerunt, et quia sensum litteralem Verbi applicuerunt ad confirmandum talem vitam; et qui tales sunt, prae reliquis sunt serpentes, quia plus noxii quam alii; possunt enim simplices bonos, qui in ultimo caelo sunt, in partes suas trahere, imprimis per talia quae ex sensu litterae Verbi depromunt, et pervertunt. Quod dicatur quod “visi sint in caelo,” et ibi “cum Michaele et cum angelis ejus pugnaverint,” est quia Verbum conjunxit eos caelis, nam conjunctio hominum cum caelis est per Verbum; at cum animadversum est quod in aliis affectionibus quam caelestibus essent, e caelo dejecti sunt. Verum enim vero postquam ultimum judicium peractum est, tunc provisum et ordinatum est a Domino ut posthac nemo cum caelo conjunctionem habeat quam qui in spirituali fide est; ac spiritualis fides comparatur per vitam secundum vera Verbi, quae vita vocatur charitas. Hoc nunc est quod significatur per quod “draco cum angelis suis projectus sit in terram,” et quod “non locus amplius eorum inventus sit in caelo.”

738. VERSUS 9.
“Et projectus est draco ille magnus, ille serpens antiquus, vocatus diabolus et satanas, seducens universum orbem, projectus est in terram, et angeli ejus cum illo projecti sunt.”
9. “Et projectus est draco ille magnus, ille serpens antiquus,” {1}significat quod separati e caelo ac dejecti in infernum illi qui in malis vitae sunt, et inde sensuales facti sunt, a quibus omnia Verbi et sic ecclesiae perversa sunt [n. 739]; “vocatus diabolus et satanas,” significat quia interius sunt in malis et falsis quae ab inferno [n. 740]; “seducens universum orbem,” significat quae pervertunt omnia ecclesiae [n. 741]; “projectus est in terram, et angeli ejus cum illo projecti sunt,” significat quod mala illa et falsa inde damnata sint inferno [n. 742].

739. [Vers. 9.] “Et projectus est draco ille magnus, ille serpens antiquus.” – Quod significet quod separati e caelo ac dejecti in infernum illi qui in malis vitae sunt, et inde sensuales facti sunt, a quibus omnia Verbi et sic ecclesiae perversa sunt, constat ex significatione “projectus esse,” cum de “dracone,” quod sit separatus e caelo esse, et dejectus in infernum; (quod fuerint conjuncti caelo, at postea separati, videatur articulus praecedens (n. 737); quod dejecti et damnati inferno, intelligitur per quod “projectus sit in terram,” de quo sequitur:) ex significatione “draconis magni,” quod sint qui in malis vitae, et tamen ore confitentur Deum et Dominum, ac Verbum sanctum dicunt, et pro ecclesia loquuntur (quod hi sint qui per “draconem” intelliguntur, videatur supra, n. 714, 715, 716, 718, 737;) inde etiam dicitur “draco magnus,” “magnum” enim in Verbo praedicatur de bono, ac in opposito sensu, ut hic, de malo; falsa autem illorum significantur per “angelos ejus” (de quibus sequitur): et ex significatione “serpentis antiqui,” quod sint sensuales, hic quod inde sensuales facti, a quibus omnia Verbi et ecclesiae perversa sunt; quod per “serpentem” significetur sensuale, videatur supra (n, 581, 715 fin,); qui “antiquus” vocatur ex eo, quod tales etiam fuerint olim, a quibus omnia Verbi et ecclesiae perversa sunt. Secundum sensum litterae historicum per “serpentem antiquum” intelligitur serpens qui Chaivam et Adamum in paradiso seduxit: sed per illum serpentem, ut per hunc, omnes tales, qui universum orbem seducunt, intelliguntur, ut constare potest ex sequentibus in hoc paragrapho. Ex his constare potest quod per “Projectus est draco magnus, ille serpens antiquus,” significetur quod separati sint e caelo ac dejecti in infernum illi qui in malis vitae sunt, a quibus omnia Verbi et sic ecclesiae perversa sunt.

[2] Quod omnes illi qui in malis vitae sunt, sensuales fiant, et quod sensuales inde facti pervertant omnia ecclesiae, constare potest ex eo, quod apud homines tres gradus vitae sint, intimus, medius ac ultimus, et quod illi gradus apud hominem aperiantur successive, sicut ille sapiens fit. Omnis homo nascitur summe sensualis, usque adeo ut etiam quinque sensus corporis ejus per usum aperiendi sint; deinde fit ille sensualis quoad cogitationem, cogitat enim ex objectis, quae intrarunt per sensus corporis ejus; postea fit interius sensualis; at quantum ille per experientias visuales, ac per scientias, imprimis per usus vitae moralis, comparat sibi lumen naturale, tantum fit homo interius naturalis: hic est primus seu ultimus gradus vitae hominis.

[3] Quia tunc ex parentibus, exque magistris et praedicatoribus, tum ex lectione Verbi ac librorum inde, haurit cognitiones veri et boni spiritualis, et illas memoriae sicut alia scientifica mandat, fundat ecclesiam apud se; sed usque si non ulterius pergit, manet naturalis; at si ulterius pergit nempe, si vivit secundum cognitiones illas ex Verbo, aperitur apud illum interior gradus, ac fit spiritualis, sed non plus quam sicut afficitur veris, intelligit illa, vult illa et facit illa: causa est, quia sic, non aliter, removentur et quasi discutiuntur mala et inde falsa quae in naturali ac in sensuali homine ex hereditario resident; spiritualis enim homo est in caelo, ac naturalis in mundo; et quantum caelum potest influere, hoc est, Dominus per caelum, per spiritualem hominem in naturalem, tantum removentur mala et inde falsa, quae in naturali homine, ut dictum est, resident; Dominus removet illa, sicut removet infernum a caelo. Quod non aliter possit aperiri interior gradus apud hominem, est quia mala et falsa, quae in naturali homine sunt, illum clausum tenent; spiritualis enim gradus, seu spiritualis mens, se contrahit ad quodcunque malum ac falsum mali, sicut fibrilla corporis ad aculeum, nam fibrae corporis ad quemlibet tactum duriusculum se contrahunt; similis res est cum mente interiore hominis, quae spiritualis vocatur, ad tactum seu afflatum mali et inde falsi: at vero cum homogenea, quae sunt Divina vera ex Verbo, quae ex bono suam essentiam trahunt, illam mentem adeunt, tunc aperit se; sed aperitio non aliter fit quam per receptionem boni amoris influentis per caelum a Domino, et per conjunctionem ejus cum veris quae homo memoriae mandaverat; hoc non fit nisi per vitam secundum vera Divina in Verbo, nam quando vera illa fiunt vitae, tunc vocantur bona: inde constare potest, quomodo secundus seu medius gradus aperitur.

[4] Tertius autem seu intimus gradus aperitur apud illos qui vera Divina statim applicant vitae, et non prius ex memoria ratiocinantur de illis, et per id illa in dubium mittunt: hic gradus vocatur caelestis. Quoniam illi tres gradus vitae apud unumquemvis hominem sunt, sed tamen diversimode aperiuntur, inde tres caeli sunt. In tertio seu intimo caelo sunt, apud quos tertius gradus apertus est; in secundo seu medio caelo sunt, apud quos modo secundus gradus apertus est; et in primo seu ultimo caelo sunt, apud quos interior naturalis homo, qui etiam rationalis homo vocatur, apertus est; ille enim, si vere rationalis est, recipit influxum a Domino per caelum: omnes illi veniunt in caelum. At illi qui Divina vera modo receperunt memoria, et non simul vita, illi manent naturales, immo fiunt sensuales: causa est, quia mala, in quae homo natus est, in naturali et sensuali homine, ut supra dictum est, resident; nec remota sunt et quasi discussa per influxum boni a Domino, ac per receptionem ejus ab homine: inde est quod apud illos regnent amores corporis, qui in genere sunt amor sui et amor mundi, et inde amor et fastus propriae intelligentiae; hi amores, et ex illis fluentia mala et horum falsa, implent interiora mentis naturalis eorum, quae tamen obteguntur honestis et decoris vitae moralis propter mundum, et propter leges pro externo homine latas: hi tametsi memoriam impleverunt cognitionibus ex Verbo, ex dogmatibus plurium religionum, exque scientiis, usque naturales, immo sensuales sunt, nam interiora mentis naturalis, quae menti spirituali propiora sunt, apud se clauserunt per confirmationes, etiam ex Verbo, contra vitam spiritualem, quae est vita secundum Divina vera, et vocatur charitas erga proximum. Hi quia sensuales sunt, sunt “draco,” et vocantur “serpentes;” nam “serpens” significat sensuale, ex causa, quia sensuale infimum vitae hominis est, et quasi repit humi, et lambit pulverem sicut serpens.

[5] Ad horum illustrationem velim afferre quae in Genesi de “serpente antiquo,” qui Chaivam et Adamum seduxit, memorantur, et illa, quid in sensu spirituali significant, explicare: quae haec sunt,
“Progerminare fecit Jehovah Deus ex humo omnem arborem desiderabilem aspectu, et {1}bonam ad cibum, et arborem vitarum in medio horti, et arborem scientiae boni et mali. ….Et praecepit Jehovah Deus homini, dicendo, Ab omni arbore horti edendo edas, sed ab arbore scientiae boni et mali non edas, quia in die quo ederis illa moriendo morieris. ….Et serpens fuit astutus prae omni fera agri quam fecit Jehovah Deus; et dixit ad mulierem, Etiamne dixit Deus, Non comedetis de omni arbore horti? Et dixit mulier ad serpentem, De fructu arboris horti comedemus; at de fructu arboris quae in medio horti, dixit Deus, Non comedetis de illo, nec tangetis illum, ne moriamini. Et dixit serpens, Non moriendo morimini, quia novit Deus quod in die quo editis de eo, et aperientur oculi vestri, et eritis sicut Deus, scientes bonum et malum. Et vidit mulier quod bona arbor ad esum, et quod appetibilis illa oculis, et desiderabilis arbor ad dandum intelligentiam: et sumpsit ex fructu ejus et edit, et dedit etiam viro suo secum, et comedit: et aperti sunt oculi amborum, et cognoverunt quod nudi illi; et consuerunt folium ficus, et fecerunt sibi cingula. ….Et dixit Jehovah ad serpentem, Quia fecisti hoc, maledictus tu prae omni bestia, et prae omni fera agri; super ventre tuo ambulabis, et pulverem edes omnibus diebus vitae tuae: et inimicitiam ponam inter te et inter mulierem, et inter semen tuum et semen ejus; Ille conculcabit {1}tibi caput, et tu laedes calcaneum Ejus. ….Et emisit Jehovah Deus” hominem “ex horto Eden et habitare fecit ab oriente ad hortum Edenis cherubos, et flammam gladii… vertentis se, ad custodiendum viam arboris vitarum” (Gen. ii. 8, 9, 16, 17; cap. iii. 1-7, 14, 15, [23,] 24):
quomodo historica de Creatione Caeli et Terrae, quae continentur a primo capite Geneseos, usque ad illud ubi agitur de Diluvio, intelligenda sunt, nemo potest scire, nisi ex sensu spirituali, qui inest sensui litterae Verbi in singulis ejus: historica enim illa de Creatione Caeli et Terrae, tum de Horto in Edene, deque Posteris Adami, usque ad Diluvium, sunt historica facta, sed usque sanctissima, quia singuli sensus ac singulae voces ibi correspondentiae sunt, et inde significant spiritualia; hoc potest ab unoquovis, qui perspicaci ingenio est, pervideri ex historia creationis in primo capite, quae coepta est a luce, quando nondum sol exstitit, et ex pluribus aliis ibi; tum ex creatione Chaivae uxoris Adami ex costa ejus; ut et ex binis arboribus in paradiso, et ex prohibitione ne ex arbore scientiae boni et mali comederent, et quod usque seducti a serpente comederint, tametsi omnium sapientissimi fuerunt; et quod Jehovah tales arbores in medio horti posuerit, ac passus sit ut seducerentur a serpente ad comedendum ex arbore vetita, quod tamen potuisset avertere; et tandem quod ex solo esu ex illa arbore universum genus humanum morti aeternae judicaretur. Quis non videt quod haec contra Divinum amorem, et contra Divinam providentiam et praevidentiam essent? praeter plura alia, quae intellectus caecutiens simpliciter crederet. Sed usque nihil nocet ut illa secundum litteram historicam ab infantibus et simplicibus credantur, quoniam illa sicut reliqua Verbi conjungunt mentes humanas mentibus angelicis; nam angeli in spirituali sensu sunt quando homines in naturali sensu. Quid autem historica illa in spirituali sensu involvunt, paucis dicetur.

[6] Agitur in primo capite de nova creatione seu instauratione ecclesiae, quae fuit ecclesia antiquissima in hac tellure, et quoque omnium praestantissima; fuit enim ecclesia caelestis, quia in amore in Dominum; inde homines illius ecclesiae fuerunt sapientissimi, communicationem paene immediatam habentes cum angelis caeli, per quos a Domino illis fuit sapientia: et quia in amore in Dominum fuerunt, et ex caelo revelationes habuerunt, et quia vera Divina revelata statim mandaverunt vitae, inde in simili statu fuerunt in quo sunt angeli tertii caeli; quare id caelum ex illius ecclesiae hominibus primario consistit. Haec ecclesia intelligitur per “Adamum et ejus uxorem;” per “hortum” autem in Edene significatur intelligentia et sapientia illorum, et quoque describitur per omnia illa in sensu spirituali intellecta, quae de horto illo memorantur; et quomodo sapientia in posteritate illorum deperdita fuit, describitur per “esum ex arbore scientiae:” per binas enim “arbores” in medio horti positas intelligitur perceptio a Domino et perceptio a mundo; per “arborem vitarum” perceptio a Domino, et per “arborem scientiae boni et mali” perceptio a mundo, quae tamen in se est modo cognitio et scientia: per “serpentem” autem, qui seduxit illos, significatur sensuale hominis, quod immediate communicat cum mundo; quare per seductionem illorum a “serpente” intelligitur seductio a sensuali, quod omnia sua haurit ex mundo et nihil ex caelo: caelestis enim ecclesiae homines tales sunt, ut omnia vera et bona caeli percipiant a Domino per influxum in interiora eorum; unde vera et bona vident intus in se sicut insita, nec opus habent illa via posteriore addiscere, ac memoriam illis locupletare; inde nec ratiocinantur de veris, num ita sit, vel non ita; qui enim videt vera in se, non ratiocinatur, nam ratiocinari involvit dubitationem num ita sit; quae etiam causa est quod nusquam nominent fidem, nam fides involvit ignotum quid, quod usque credendum est tametsi non videtur. Quod homines Ecclesiae Antiquissimae tales fuerint, revelatum mihi est e caelo; datum enim est loqui cum illis ac informari, ut constare potest ex pluribus quae de hominibus illius ecclesiae in Arcanis Caelestibus relata sunt.

[7] At sciendum est quod nusquam illis vetitum fuerit comparare sibi cognitiones boni et mali e caelo, per illas enim perficiebatur intelligentia et sapientia illorum: nec vetitum fuit comparare sibi cognitiones boni et mali e mundo, inde enim scientia naturali eorum homini; sed vetitum fuit has cognitiones intueri via posteriore, quia datum est illis videre omnia, quae in mundo coram oculis eorum apparuerunt, via priore; via priore intueri mundum, ac illa quae ibi, et inde cognitiones haurire, est intueri illas ex luce caeli, et sic cognoscere quale eorum; quare etiam per cognitiones e mundo potuerunt confirmare caelestia, et sic sapientiam suam corroborare; at illis vetitum fuit intueri cognitiones e mundo via posteriore, quod fit quando ex illis concluditur de caelestibus, sic inverso ordine, qui ordo ab eruditis vocatur ordo influxus physici seu influxus naturalis, qui nullatenus datur in caelestia. Tales facti sunt homines Antiquissimae Ecclesiae, quando coeperunt amare mundana prae caelestibus, et se ex sapientia sua efferre et gloriari; inde posteri eorum sensuales facti sunt, et tunc sensuale eorum, quod intelligitur per “serpentem,” seduxit illos; et sensuale non alia via, quam posteriore, progredi vult. Hoc itaque est quod significatur per “arborem scientiae boni et mali,” e qua comedere illis prohibitum fuit.

[8] Quod licuerit illis comparare sibi cognitiones e mundo, et illas via priore intueri, significatur per quod “Jehovah Deus progerminare fecerit ex humo omnem arborem desiderabilem aspectu, et bonum ad esum;” per “arbores” enim significantur cognitiones et perceptiones; per “desiderabile aspectu” significatur quod desiderat intellectus, et per “bonum ad cibum” significatur quod conducit ad nutritionem mentis: cognitiones boni et mali a Domino ex quibus sapientia, et cognitiones boni et mali e mundo ex quibus scientia, repraesentabantur per “arborem vitarum” et per “arborem scientiae boni et mali” in medio horti: quod licuerit illis adpropriare sibi cognitiones undequaque, tam ex caelo quam ex mundo, modo non inverso ordine procederent, ratiocinando ex illis de caelestibus, et non cogitando ex caelestibus de mundanis, significatur per quod “praeceperit Jehovah Deus ut ex omni arbore horti comedant, sed non ex arbore scientiae boni et mali;” quod peritura sit tunc sapientia caelestis et ecclesia apud illos, significatur per “In die quo ederis ex illa, moriendo morieris;” “comedere” in sensu spirituali significat appropriare sibi:

[9] quod sensuale seduxerit illos, quia id proxime exstat mundo, et inde omne volupe et jucundum ex mundo sentit, ex quibus in fallaciis est, ac ignorat et quoque rejicit caelestia, significatur per “serpentem;” “serpens” est sensuale, et non aliud sensuale quam ipsorum; quod serpens sit “diabolus et satanas,” est quia sensuale communicat cum inferno ac unum facit cum illo, ei enim insidet omne malum hominis in complexu; et quia homo ex sensuali ratiocinatur ex fallaciis, et ex jucundis amorum mundi et corporis, et quidem solerter et astute, ideo dicitur serpens “astutus prae omni fera agri quam fecerat Jehovah Deus;” “fera agri” in sensu spirituali significat affectionem naturalis hominis:

[10] quoniam sensuale putat quod sapientia comparetur per cognitiones e mundo, et per scientias naturales, et non per aliquem influxum e caelo a Domino, ideo ex illa inscitia et fallacia dixit serpens ad mulierem, “Non morimini, quia novit Deus quod in die quo edatis de eo, et aperiantur oculi vestri, et sitis sicut Deus, scientes bonum et malum;” credit enim sensualis homo quod omnia sciat, et nihil eum lateat; secus ac caelestis homo, qui scit quod nihil sciat ex se, sed ex Domino, et quod novit, tam parum sit, ut vix aliquid respective ad id quod non novit: immo credidit posteritas illorum quod essent dii, et quod scirent omne bonum et omne malum; at ex malo non scire potuerunt bonum caeleste, sed modo bonum terrestre et corporeum, quod tamen in se non est bonum; sed ex bono caelesti potest homo scire malum.

[11] Quod affectio naturalis hominis persuasa a suo sensuali putaverit per scientiam cognitionum e mundo intelligentiam in rebus caeli et ecclesiae comparari, significatur per quod “viderit mulier quod bona arbor ad esum, et quod appetibilis oculis, ac desiderabilis ad dandum intelligentiam;” per “mulierem” hic significatur affectio naturalis hominis, quae sua desideria trahit ex sensuali, et illa affectio talis est: quod illa affectio etiam seduxerit rationale, significatur per quod “mulier sumpserit ex fructu illius arboris et ederit, ac dederit viro suo secum,” et quod “is comederit;” per “virum mulieris” significatur rationale; quod tunc viderint se absque veris et bonis, significatur per quod “tunc aperti sint oculi amborum, et cognoverint quod nudi illi;” “nuditas,” quae erubescitur, significat deprivationem amoris caelestis et inde boni et veri: et quod tunc induerint se veris naturalibus, ne apparerent deprivati veris caelestibus, significatur per quod “consuerint folium ficus, et fecerint sibi cingula;” “ficus” significat naturalem hominem, et “folium ejus” significat verum scientificum.

[12] Describitur postea sensuale eorum quale factum est, nempe quod se prorsus averterit a caelo, et converterit ad mundum, et sic non aliquod Divinum receperit, per maledictionem serpentis; nam sensuale apud hominem non potest reformari, quare modo removetur cum homo reformatur, quoniam sensuale adhaeret corpori et exstat mundo, et ideo jucunda inde, sicut sentit, vocat bona: inde est quod dicatur quod “semen mulieris conculcabit illi caput, et ille laedet calcaneum Ejus;” per “semen mulieris” intelligitur Dominus, per “caput serpentis” omne malum, et per “calcaneum Domini” significatur Divinum Verum in ultimis, quod apud nos est sensus litterae Verbi; hunc sensualis homo, seu sensuale hominis, pervertit et falsificat, et sic laedit. Quod sensus litterae tutetur ne adeatur Dominus nisi quam per apparentias veri, et non per genuina vera, ab illis qui in malis sunt, significatur per “cherubos,” qui cum flamma gladii vertentis se positi {1}sunt ad hortum Edenis, ad custodiendum viam arboris vitarum. (Sed haec et reliqua illorum capitum videantur in Arcanis Caelestibus explicata.)

740. “Vocatus diabolus et satanas.” – Quod {2}significet quia interius sunt in malis et in falsis quae ab inferno, constat ex significatione “diaboli et satanae,” quod sit infernum quoad mala et quoad falsa (de qua sequitur); quod sint qui [interius] in malis et inde falsis sunt, est quia illi qui hic per “draconem” intelliguntur, [et qui] vocantur “diabolus et satanas,” non exterius tales sunt, sed interius; {3}exterius enim loquuntur sicut homines ecclesiae, et quidam sicut angeli caeli, de Deo, de Domino, de fide et amore in Ipsum, deque caelo et inferno, et ex Verbo multa depromunt per quae sua dogmata confirmant; inde est quod per exteriora haec conjuncti sint caelo, at vero interius non illis afficiantur, minus delectentur, sed solum afficiuntur et delectantur corporeis et mundanis, usque adeo ut caelestia respective nihili pendant: verbo, corporea et mundana super omnia amant, et caelestia solum ut servitia, sic ut illa quae corporis et mundi sunt, faciant caput, ac caelestia pedes. Tales sunt quia vitam nihili faciunt, dicentes quod sola fides salvet, et non aliquod bonum vitae: inde est quod diaboli et satanae sint, nam homo talis est qualis est interius, et non qualis est solum exterius, nisi exterius loquatur et agat ex interiori: talis etiam manet post mortem; nam qualis homo est interius, talis etiam est quoad spiritum, et spiritus hominis est affectio, ex qua voluntas et inde vita; inde sequitur quod illi qui nihili faciunt vitam, interius diaboli et satanae sint, et quoque post exactam vitam in mundo, dum fiunt spiritus, diaboli et satanae fiant.

[2] Quod dicantur “diabolus et satanas,” est quia per “diabolum” significatur infernum, pariter per “satanam,” sed per “diabolum” significatur infernum unde mala, et per “satanam” infernum unde falsa; quod hoc infernum dicatur satanas, est quia omnes qui in eo sunt vocantur satanae; et quod illud infernum dicatur Diabolus, est quia omnes qui ibi sunt dicuntur diaboli: quod non aliquis diabolus et satanas ante creationem mundi fuerit, qui fuerat lucis angelus, et postea cum turba sua dejectus in infernum, constare potest ex illis quae in opere De Caelo et Inferno (n, 311-316) ostensa sunt, ubi actum est de eo, Quod Caelum et Infernum sint ex Humano Genere.

[3] Sciendum est quod sint duo regna in quae distincti sunt caeli, nempe regnum caeleste et regnum spirituale (de quibus etiam videatur opus De Caelo et Inferno, n. 20-28). His duobus regnis ex opposito correspondent duo regna in quae inferna distincta sunt; regno caelesti ex opposito correspondet regnum infernale quod ex diabolis consistit, et inde vocatur Diabolus; et regno spirituali ex opposito correspondet regnum infernale quod ex satanis consistit, et inde vocatur satanas. Et quia regnum caeleste consistit ex angelis qui in amore in Dominum sunt, ita regnum infernale regno caelesti ex opposito correspondens consistit ex diabolis qui in amore sui sunt; inde est quod ex illo inferno mala omnis generis effluant: et quia regnum spirituale consistit ex angelis qui in charitate erga proximum sunt, ita regnum infernale regno spirituali ex opposito correspondens consistit ex satanis qui in falsis ex amore mundi sunt; inde est quod ex illo inferno falsa omnis generis effluant.

[4] Ex his constare potest quid significat “diabolus” et quid “satanas” In sequentibus locis: – Apud Evangelistas,
“Jesus deductus est in desertum…, ut tentaretur a diabolo (Matth. iv. 1, seq.; Luc. iv. {1}1-13):
quid per “desertum,” et quid per “tentationes” Domini quadraginta diebus et quadraginta noctibus, significatur, supra (n. 730 [e]) ostensum est: quod “a diabolo” dicatur tentatus, significat quod ab infernis unde mala, ita a pessimis; nam illa inferna primario pugnabant contra Divinum Amorem Domini; nam amor in illis infernis regnans est amor sui, et hic amor est oppositus amori Domini, ita amori qui a Domino.

[5] Apud Matthaeum,
“Zizania sunt filii mali, inimicus.. qui seminat.. est diabolus” (xiii. 38, 39):
“zizania” significant falsa doctrinae, religionis et cultus, quae ex malo sunt; quare etiam vocantur “filii mali;” et quia malum producit illa, dicitur quod “diabolus” sit qui seminat illa.

[6] Apud Lucam,
“Qui.. super via, sunt audientes, postea venit diabolus, et aufert verbum e corde eorum, ut non credant et salventur” (viii. 12);
et apud Marcum,
“Hi.. sunt qui super viam, ubi seminatur verbum, et quando audiverint statim venit satanas, et aufert verbum seminatum in cordibus eorum” (iv. 15):
de hoc apud Lucam dicitur “diabolus,” et apud Marcum in “satanas,” ex causa, quia per “semen quod cecidit super viam” significatur verum e Verbo quod solum recipitur memoria et non vita; hoc quia aufertur tam a malo quam a falso, ideo dicitur “diabolus” et “satanas;” inde est quod apud Lucam dicatur quod “veniat diabolus et auferat verbum e corde eorum, ut non credant et salventur;” et apud Marcum, quod “veniat satanas et auferat verbum seminatum in cordibus eorum.”

[7] Apud Matthaeum,
“Rex dicet eis a sinistris, Discedite a Me, maledicti, in ignem aeternum paratum {2}diabolo et angelis ejus” (xxv. 41):
quod hic dicatur “diabolus,” est quia haec dicta sunt de illis qui non bona, et ideo mala fecerunt; nam qui non bona opera faciunt, illi, mala opera faciunt; recensentur enim opera in praecedentibus quae non fecerunt; nam cum bona vilipenduntur, mala amantur.

[8] Vocatur Judas Ischarioth a Domino
“Diabolus” (Joh. vi. 70);
et dicitur quod diabolus injecerit in cor ejus (Joh. xiii. 2):
et quod post assumptam offulam satanas ingressus sit in {1}eum (Joh. xiii. 27; Luc. xxii. 3):
causa quod ita dicatur, est quia per Judam Ischarioten repraesentati sint Judaei, qui quia in falsis ex malo fuerunt, ex malo vocatur “diabolus,” et ex falsis “satanas:” quare dicitur quod “diabolus injecerit in cor ejus;” “injicere in cor” est in amorem qui voluntatis ejus: et quod “satanas post assumptam offulam ingressus sit in eum;” “ingredi in eum cum offula” est in ventrem; et “ingredi in ventrem” est in cogitationem, et falsa ex malo sunt cogitationis.

[9] Apud Johannem,
Jesus ad Judaeos, “Vos ex patre diabolo estis, et desideria patris vestri vultis facere; is homicida fuit ab initio, et in veritate non stetit, quia non veritas in eo; quando loquitur mendacium, ex proprio loquitur” (viii. 44):
describitur hic gens Judaica, qualis ab initio fuerat, quod nempe in malo et inde falsis; per “patrem diabolum” intelligitur malum ex inferno in quo fuerunt patres eorum in Aegypto et postea in deserto; quod voluerint in malis cupiditatum suarum esse, intelligitur per quod “desideria patris vestri vultis facere;” quod omne verum intellectus destruxerint, significatur per quod “homicida fuerit ab initio, et in veritate non steterit, quia non veritas in eo;” “homo” significat verum intelligentiae; inde “homicida,” destructorem ejus: falsa ex malo eorum significatur per [quod] “quando loquitur mendacium, ex proprio loquatur;” “proprium” significat malum voluntatis, ac “mendacium” significat falsum inde.

[10] Apud Matthaeum,
Pharisaei dixerunt de Jesu, “Non ejicit daemonia nisi per Beelzebul, principem daemoniorum; sciens.. Jesus cogitationes illorum dixit illis, ….Si satanas satanam ejicit, contra se ipsum divisus est; quomodo.. regnum illius stabit? ….Si Ego in spiritu Dei ejicio daemonia, utique pervenit ad vos regnum Dei (xii. 24, [25,] 26, 28):
quod hic “satanas,” et non diabolus, dicatur, est quia per “Beelzebulem,” qui fuerat deus Ekronis, intelligitur deus omnium falsorum; nam Beelzebul, si interpreteris, est Dominus muscarum, et “muscae” significant falsa sensualis hominis, ita falsa omnis generis; inde est quod Beelzebul dicatur satanas: quare etiam dixit Dominus, “Si Ego in spiritu ,Dei ejicio daemonia, utique pervenit ad vos regnum Dei;” per “spiritum Dei” intelligitur Divinum Verum procedens a Domino, et per “regnum Dei” inde significatur caelum et ecclesia quae in Divinis Veris.

[11] Apud Evangelistas,
Petrus increpans Jesum, quod vellet pati; et Jesus “conversus dixit Petro, Abi post Me, Satana; scandalum.. es; quia non sapis quae Dei sunt, sed quae hominum” (Matth. xvi. 22, 23; Marc. viii. [32,] 33):
quod haec a Domino dicta sint Petro, est quia “Petrus” in sensu repraesentativo significabat fidem; et quia fides est veri, et quoque falsi, ut hic, ideo Petrus vocatur Satanas, nam, ut dictum est, “Satanas” est infernum unde falsa. Petrus repraesentabat fidem in utroque sensu, nempe fidem ex charitate, et fidem absque charitate; et fides absque charitate est fides falsi: etiam illi qui in fide absque charitate sunt se scandalizant ex eo, quod Dominus se passus sit crucifigi; idcirco etiam vocatur “scandalum.” Quia passio crucis fuit ultima tentatio Domini et plena victoria super omnia inferna, et quoque plena unio Ipsius Divini cum Divino Humano, et hoc ignorant illi qui in fide falsi sunt, ideo dixit Dominus, “Non sapis quae Dei sunt, sed quae hominum.”

[12] Apud Lucam,
Jesus dixit Simoni, “Ecce satanas expostulavit Vos, ut cribraret vos sicut triticum: Ego vero oravi pro te, ut non desinat fides tua; tu ergo, quando conversus fueris, confirma fratres tuos” (xxii. 31, 32):
hic quoque Petrus repraesentat fidem absque charitate, quae fides est fides falsi; nam haec illi a Domino dicta sunt mox antequam ter abnegavit Ipsum: quia repraesentabat fidem, ideo dicit Dominus, “Ego oravi pro te, ne desinat fides tua;” quod repraesentaverit fidem falsi, constat ex eo, quod Dominus dixerit, “Tu ergo, quando conversus fueris, confirma fratres tuos:” quia fides falsi est sicut palea coram vento, ideo dicitur quod “Satan expostulaverit eos, ut cribraret eos sicut triticum;” “triticum” est bonum charitatis separatum a palea; inde patet, cur dicitur “satanas.”

[13] Apud eundem,
“Vidi satanam sicut fulmen e caelo cadentem” (x. 18):
per “satanam” hic simile significatur quod per “draconem,” qui quoque in caelo visus est, ac e caelo projectus; sed “draco” est qui proprie intelligitur per “diabolum,” ac “angeli ejus” qui intelliguntur per “satanam.” Quod per “angelos draconis” intelligantur falsa mali, in subsequente paragrapho videbitur; quod “satanas deciderit e caelo,” significat quod Dominus per Divinum Verum, quod tunc Ipse fuit, e caelo omnia falsa expulerit, et quod subjugaverit illa inferna quae “satanas” vocantur, similiter quod Michael dejecerit “draconem et angelos ejus” (de quibus mox supra. n. 737).

[14] Apud Hiobum,
“Fuit dies cum venerunt filii Dei ad standum juxta Jehovam, et venit Satan in medio illorum; et dixit Jehovah ad Satanam, Unde venis? Et respondit Satanas Jehovae, et dixit, A pervagando terram, et ab ambulando per eam. Et dedit Jehovah Satanae in manum omnia Hiobi, sed ne in illum mitteret manum; ac postea ut tangeret os et carnem ejus ({1}i. 6-12; cap. {2}ii. 1-7):
quod haec sint historica facta, ex pluribus in illo Libro constare potest. Liber Hiobi est liber Ecclesiae Antiquae, plenus correspondentiis, secundum modum scribendi illius temporis; sed usque est liber praestans et utilis. Angeli eo tempore dicti fuerunt “filii Dei,” quia per “filios Dei,” aeque ac per “angelos,” intellecta sunt Divina vera, ac per “satanam” infernalia falsa: et quia inferna tentant homines per falsa, ut postea Hiobum, et quia infernalia falsa discutiuntur per Divina vera, ideo dicitur quod “Satanas steterit in medio filiorum Dei.” Quid reliqua significant, hic explicare intermittitur, quoniam illa in sua serie lustranda sunt.

[15] Apud Davidem,
“Ponunt super me malum pro bono, et odium pro amore meo; praefice illi improbum, et satanas stet ad dextram ejus” (Ps. cix. 5, 6):
hoc, sicut pleraque in psalmis Davidis, est propheticum de Domino, et de tentationibus Ipsius, quas prae omnibus immanissimas sustinuit; et quia Dominus in tentationibus suis ex Divino Amore contra inferna, quae Ipsi infensissima fuerunt, pugnavit, dicitur, “Ponunt super me malum pro bono, et odium pro amore meo:” et quia infernale malum et falsum praevalet apud illos, dicitur, “Praefice illi improbum, et satanas stet ad dextram ejus;” “stare ad dextram” significat prorsus occupari, et “satanas” significat falsum infernale, quo occuparetur.

[16] Apud Sachariam,
“Postea ostendit mihi Jehoschuam sacerdotem magnum, stantem coram angelo Jehovae; et Satan stans ad dextram ejus ad adversandum illi: et dixit Jehovah ad Satanam, Increpet te Jehovah, eligens Hierosolymam; nonne illa titio ereptus ex igne? Et Jehoschua fuit indutus vestibus pollutis, sicque stans coram angelo” (iii. 1-3).
quid haec involvunt, non constare potest nisi ex serie rerum quae antecedunt et consequuntur; ex illa videri potest quod per ea repraesentatum sit quomodo Verbum falsificatum fuit; per “Jehoschuam sacerdotem magnum” significatur ibi Lex seu Verbum, et falsificatio ejus per quod “vestibus pollutis indutus steterit coram angelo:” inde patet quod per “satanam” ibi intelligatur falsum doctrinae ex falsificato Verbo; et quia id illo tempore incepit praevalere, visum sachariae est quod “satanas steterit ad dextram ejus;” “stare ad dextram” significat pugnare contra Divinum Verum. Quoniam sensus litterae Verbi solum falsificari potest, ex causa quia illa solum apparenter vera sunt, et illi qui Verbum secundum litteram interpretantur aegre possunt redargui falsorum, dixit {1}Jehovah, “Increpet te Jehovah,” sicut supra (n. 735), ubi explicatur quid significat quod
“Michael cum diabolo disceptaverit de Mosis corpore,” et quod Michael dixerit diabolo, “Increpet te Dominus” ( [Epist.] Jud. vers. 9).
Quia verum doctrinae ex Verbo intelligitur, quod falsificatum est, dicitur, “Jehovah eligens Hierosolymam; nonne illa titio ereptus ex igne?” Per “Hierosolymam” significatur doctrina ecclesiae, et per “titionem ereptum ex igne” significatur quod parum veri residuum sit.

[17] In his locis in Veteri Testamento solum “satanas” nominatur, et nullibi diabolus, sed pro illo dicitur “hostis,” inimicus, “osor,” “adversarius,” “accusator,” “daemon”, tum “mors” et “infernum.” Ex his constare potest quod per “diabolum” significetur infernum unde mala, et per “satanam” infernum unde falsa; ut quoque in sequentibus in Apocalypsi,
“Postea vidi angelum descendentem e caelo, qui habebat clavem abyssi, et catenam magnam super manu sua; hic comprehendit draconem, serpentem antiquum, qui est diabolus et satanas, et vinxit eum mille annos. ….Et quando consummati fuerunt mille anni, solvetur satanas e custodia sua,” et seducet gentes; “et diabolus, qui seduxit eos, conjectus est in stagnum ignis et sulphuris” (xx. 1, 2, 7, 8, 10).
Quid autem “daemon,” “daemonium,” et “spiritus daemonii” significant, videatur supra (n. 586).

741. “Seducens universum orbem.” – Quod significet quae pervertunt omnia ecclesiae, constat ex significatione “universi orbis,” quod sint omnia ecclesiae (de qua sequitur); et quia omnia ecclesiae per “universum orbem” significantur, per “seducere illum” significatur pervertere illa; nam pervertuntur omnia ecclesiae quando bonum charitatis, quod est bonum vitae, a fide separatur et removetur sicut nihil conducens et faciens ad salutem; inde falsificantur omnia Verbi, et inde omnia ecclesiae: nam dicitur a Domino, quod Lex et Prophetae pendeant a duobus mandatis, quae sunt amare Deum super omnia, et proximum sicut te ipsum; haec duo mandata significant vivere et facere secundum praecepta Verbi; nam “amare” est velle et facere, quod enim homo interius amat, hoc vult, et quod vult hoc facit: per “Legem et {1}Prophetas” significantur omnia Verbi.

[2] Sunt duo principia mali et falsi in quae ecclesia successive labitur: nempe, in dominium super omnia ecclesiae et caeli, quod dominium in Verbo intelligitur per “Babelem” seu “Babyloniam;” in hoc labitur ecclesia ex malo: altera est separatio fidei a charitate, ex qua separatione omne bonum vitae perit; hoc in Verbo intelligitur per “Philisthaeam,” ac significatur per “hircum” apud Danielem, et per “draconem” in Apocalypsi; in hoc labitur ecclesia ex falso. sed quia in hoc capite agitur de “dracone,” per quem primario significatur religio fidei separatae a charitate, velim aliqua in medium afferre per quae defensores fidei separatae seducunt orbem. Per hoc imprimis seducunt, quod doceant, {2}quod, quia nemo potest facere bonum ex se ipso quod in se est bonum, et nisi in eo sit meritum, {2}quod bona opera nihil ad salutem possint conferre; sed quod usque bona facienda sint propter usus reipublicae, et quod haec bona sint quae intelliguntur in Verbo, et inde in praedicationibus, et in quibusdam precationibus ecclesiae: sed quantum errant, nunc dicetur. Homo non facit bonum a se ipso, sed ex Domino, quando facit bonum ex Verbo, hoc est, quia mandatum est a Domino in Verbo;
nam Dominus est Verbum (Joh. i. 1, 14),
ac Dominus est in illis quae ex Verbo sunt apud hominem, quemadmodum etiam Dominus docet apud Johannem,
Qui Verbum meum servat, ….ad illum veniam, et mansionem apud illum faciam (xiv. 23).
Inde est, quod Dominus toties mandet quod facient verba et praecepta Ipsius, et quod vitam aeternam habituri qui faciunt, tum quod quisque secundum opera judicabitur. Inde nunc sequitur quod qui bonum faciunt ex Verbo bonum faciant ex Domino; et bonum a Domino est Vere bonum, et quantum est a Domino tantum in eo non est meritum.

[3] Quod bonum ex Verbo, ita ex Domino, sit vere bonum, etiam constat ex his in Apocalypsi,
“Sto ad ostium, et pulso; si quis audiverit vocem meam, et aperuerit ostium, ingrediar ad eum, et cenabo cum eo, et ille Mecum” (iii. 20):
inde patet quod Dominus jugiter et continue praesens sit, et det conatum faciendi bonum, sed quod homo aperiturus sit ostium, hoc est, recepturus Dominum; et tunc recipit Ipsum quum bonum facit ex Ipsius Verbo. Hoc tametsi homini apparet fieri sicut a se, usque tamen non est hominis, sed Domini apud illum. Quod homini ita appareat, est quia non aliter sentit quam quod cogitet ex se, et faciat ex se, cum tamen dum ex Verbo cogitat et facit, est sicut a se; quare etiam tunc credit quod sit a Domino.

[4] Ex his videri potest quod bonum quod homo facit ex Verbo sit bonum spirituale, et quod id conjungat hominem Domino et caelo; at bonum quod homo facit pro mundo et pro societatibus in mundo, quod bonum civile et bonum morale vocatur, conjungit illum mundo et non caelo: et praeterea conjunctio veri fidei est cum bono spirituali, quod est bonum charitatis erga proximum, ex causa quia fides in se est spiritualis, ac spirituale non potest cum alio bono conjungi quam quod aeque est spirituale; bonum autem civile et morale, separatum a bono spirituali, non est bonum in se, quia est ab homine; immo quantum sui et mundi in illo latet, tantum est malum; quare hoc non potest conjungi cum fide; immo si conjungeretur, dissiparet fidem

[5] Quod “seducere universum orbem” significet pervertere omnia ecclesiae, est quia per “orbem” in genere significatur ecclesia quoad omnia ejus, tam bona quam vera; at in specie significatur ecclesia quoad bonum, et hoc significatur per “orbem” quando etiam “terra” dicitur. Quod per “terram” in Verbo significetur ecclesia, supra (n. 304, 697) ostensum est; sed cum “orbis” simul dicitur, per “terram” significatur ecclesia quoad verum: sunt enim duo quae faciunt ecclesiam, nempe verum et bonum; haec duo significantur per “terram” et “orbem” in sequentibus locis:

[6] – Apud Esaiam
“Anima mea desideravi Te nocte, etiam spiritu meo in medio mei ex spectavi Te mane, nam quando judicia tua terram doces, justitiam discunt habitatores orbis” ({1}xxvi. 9):
per “noctem” significatur status quando non lux veri est, et per “mane” significatur status quando lux veri est; hic status est ex amore, ille autem cum nondum amor; quare per “animam” qua desideravit Jehovam nocte, significatur vita quae nondum in luce veri est, et per “spiritum in medio ejus” quo exspectavit Jehovam mane, significatur vita quae in luce veri est: inde sequitur hoc ibi, “nam quando judicia tua terram doces, justitiam discunt habitatores orbis;” per quae significatur quod ecclesia a Domino in veris sit, et per vera in bono; “terra” significat ecclesiam quoad vera, et “orbis” ecclesiam quoad bonum, nam “judicium” in Verbo dicitur de vero, ac “justitia” de bono, et quoque “habitatores” significant homines ecclesiae qui in bonis doctrinae et inde vitae sunt. (Quod “judicium” in Verbo dicatur de vero, ac “justitia” de bono, videatur in Arcanis Caelestibus, n, 2235, 9857: et quod “habitare” significet vivere, et inde “habitatores” illos qui in bono doctrinae et inde vitae sunt, videatur supra, n. 133, 479, 662.)

[7] In Threnis,
“Non crediderunt reges terrae, omnes habitatores orbis, quod venturus esset inimicus et hostis in portas Hierosolymae” (iv. 12):
per “reges terrae” significantur homines ecclesiae qui in veris sunt, et per “habitatores orbis” homines ecclesiae qui in bono sunt; quod “reges” significent illos qui in veris sunt, videatur supra (n. 31, 553, 625); et quod “habitatores” significent illos qui in bono sunt, mox supra ostensum est; inde patet quod “terra” significet ecclesiam quoad vera, et “orbis” ecclesiam quoad bonum: et quia a falsis et malis destructa sunt omnia doctrinae ecclesiae, dicitur quod “non crediderint quod venturus esset inimicus et hostis in portas Hierosolymae;” “inimicus” significat falsa quae destruxerunt vera ecclesiae, quae intelliguntur per “reges terrae,” ac “hostis” significat mala quae destruxerunt bona ecclesiae, quae intelliguntur per “habitatores orbis;” “Hierosolyma” est ecclesia quoad doctrinam.

[8] Apud Davidem,
“Timeant a Jehovah omnis terra, ab Illo extimescant omnes habitatores orbis” (Ps. xxxiii. 8):
hic quoque per “terram” significantur illi qui in veris ecclesiae sunt, et per “habitatores orbis” illi qui in bonis ecclesiae sunt. Apud eundem,
“Jehovae terra et plenitudo ejus, orbis et habitantes in eo; Ille.. super maria fundavit eum, et super flumina stabilivit eum” (Ps. xxiv. 1, 2):
per “terram” etiam hic significatur ecclesia quoad verum, “plenitudo ejus” significat omnia vera in complexu; ac per “orbem” significatur ecclesia quoad bonum; “habitantes” significant bona in complexu: quid per “fundare eum super maria, et stabilire eum super flumina,” significatur, videatur supra (n. 275 [a], 518 [d]).

[9] Apud Esaiam,
“Concepimus, parturivimus, quasi peperimus ventum; salutes non fecimus terrae, {1}et [non] ceciderunt habitatores {2}orbis” (xxvi. 18):
hic quoque “terra” pro ecclesia quoad vera, et “orbis” pro ecclesia quoad bona. (Reliqua supra, n. 721 [a], explicata sunt.) Apud eundem,
“Appropinquate gentes ad audiendum, et populi auscultate; audiat terra et plenitudo ejus, orbis et omnes prognati ejus” (xxxiv. 1):
quod per “gentes” intelligantur illi qui in bonis sunt, et per “populos” illi qui in veris, videatur supra (n. 175, 331, 625); quare etiam dicitur, “Audiat terra et plenitudo ejus, orbis et omnes prognati ejus,” nam per “terram et plenitudinem ejus” significatur ecclesia quoad omnia vera, et per “orbem et omnes prognatos ejus” ecclesia quoad omnia bona.

[10] Apud eundem,
“Omnes habitatores orbis et incolae terrae, quando tolletur signum montium, aspicite; et cum clangetur buccina, audite” (xviii. 3):
per “habitatores orbis” et “incolas terrae” significantur omnes in ecclesia qui in bonis et in veris sunt (ut supra): adventus Domini significatur per “Quando tolletur signum montium, aspicite; et cum clangetur buccina, audite;” “signum super montibus” significat convocationem ad ecclesiam, similiter “buccina” qua clangebatur.

[11] Apud Davidem,
“Coram Jehovah quia venit, quia venit ad judicandum terram, judicabit orbem in justitia, et populos in veritate” (Ps. xcvi. 13; Ps. xcviii. 9):
haec de adventu Domini, ac de ultimo judicio tunc: quia per “orbem” significantur illi ab ecclesia qui in bono sunt, et per “populos” illi qui in veris, ideo dicitur quod “judicabit orbem in justitia, et populos in veritate;” “justitia” dicitur de bono, similiter ut “orbis.” Apud eundem,
“Antequam montes nati sunt, et formata est terra et orbis, ab aeterno et usque ad aeternum Tu Deus” (Ps. xc. 2):
per “montes” significantur illi qui super montibus in caelis habitant, qui sunt qui in bono caelesti sunt: per “terram” autem et “orbem” significatur ecclesia ex illis qui in veris et in bonis sunt.

[12] Apud eundem,
“Jehovah regnat, majestatem induit; induit Jehovah robur, accingit Se, etiam stabilietur orbis, nec dimovebitur; firmatus est thronus tuus ex tunc, ab aeterno Tu” (Ps. xciii. 1, 2):
haec de Domino in mundum venturo; et quia Ipsi gloria et potestas ex Humano quod univit Divino suo, dicitur quod “majestatem et robur induat,” et quod “accingat Se;” nam Dominus Humanum assumpsit ut in potentia esset subjugandi inferna: ecclesia, quam instauraturus est, ac tutaturus in aeternum, significatur per “orbem” qui stabilietur nec dimovebitur, et per “thronum” qui firmabitur; per “orbem” enim significatur caelum et ecclesia quoad receptionem Divini Boni, ac per “thronum” caelum et ecclesia quoad receptionem Divini Veri.

[13] Apud eundem,
“Dicite inter gentes, Jehovah regnat, etiam orbis stabilietur nec dimovebitur; judicabit populos in rectitudinibus; laetabuntur caeli, et gaudebit terra” (Ps. xcvi. 10, 11):
etiam haec de Domino venturo, et de ecclesia ab Ipso instauranda ac tutanda in aeternum, quae significatur per “orbem” qui stabilietur nec dimovebitur (ut supra); et quia per “orbem” significatur ecclesia quoad bonum, ideo etiam dicitur de “populis” quos judicaturus est in rectitudinibus, per “populos” enim significantur qui in veris ecclesiae sunt, similiter ac per “terram;” quare dicuntur “populi terrae,” et “habitatores orbis;” et “rectitudines” sunt vera: gaudium eorum qui in ecclesia in caelis sunt, et in ecclesia in terris, significatur per quod “laetabuntur caeli, et gaudebit terra.”

[14] Apud eundem
Jehovah “judicabit orbem in justitia, judicabit populos in rectitudinibus” (Ps. ix. 9 [B.A. 8]):
quoniam per “orbem” intelligitur ecclesia quoad bonum, ac “justitia” dicitur de bono, ideo dicitur, “Jehovah judicabit orbem in justitia;” et quoniam “populi” dicuntur qui in veris, et “rectitudines” sunt vera (ut supra), ideo dicitur, “judicabit populos in rectitudinibus.” Apud Jeremiam,
“Jehovah facit terram per virtutem suam, et praeparat orbem per sapientiam suam, et per intelligentiam suam extendit caelos” (x. 12; cap. li. 15):
“Jehovah facit terram per virtutem suam” significat quod Dominus ecclesiam stabiliat per potentiam Divini Veri; “praeparat orbem per sapientiam suam” significat quod =ecclesiam quae in bono formet ex Divino Bono per Divinum Verum; “per intelligentiam suam extendit caelos,” {1}significat quod sic amplificet caelos.

[15] Apud Davidem,
“Tui caeli et tua terra, orbem et plenitudinem ejus Tu fundasti” (Ps. lxxxix. 12 [B.A. 11]):
per “caelos et terram” significatur ecclesia in caelis et in terris, utraque quoad vera; ac per “orbem et plenitudinem ejus” significatur ecclesia in caelis et in terris, utraque quoad bona; “plenitudo” sunt bona et vera in toto complexu. Apud eundem,
“Si esurirem, non dicerem tibi, quia Mihi orbis et plenitudo ejus” (Ps. |l.| 12):
haec dicta sunt de sacrificiis, quod Dominus illis non delectetur, sed confessione et operibus; nam sequitur,
“Num comederim carnem robustorum, aut sanguinem hircorum biberim? Sacrifica Deo confessionem, et exsolve Altissimo vota tua” [(vers. 13, 14)]:
quare per “si esurirem” significatur si desiderarem sacrificia: sed quia Dominus cultum vult ex bonis et veris, dicitur, “Quia Mihi orbis et plenitudo ejus;” “plenitudo” significat bona et vera in toto complexu (ut supra): dicitur quidem hoc de bestiis quae sacrificarentur, sed per illas in sensu spirituali significantur varia genera boni et veri.

[16] Apud Matthaeum,
“Praedicabitur hoc Evangelium regni in toto orbe, in testimonium omnibus, et tunc veniet finis” (xxiv. 14):
quoniam per “orbem” significatur ecclesia quoad bonum, ideo dicitur quod “praedicaretur id Evangelium omnibus gentibus,” per “gentes” enim, qui audituri et recepturi, significantur omnes qui in bono sunt: tum etiam per “gentes” significantur omnes qui in malis sunt, qui etiam audituri; sed tunc per “orbem” significatur universa ecclesia jamdum in malis; inde etiam dicitur quod “tunc veniet finis.”

[17] In Libro Primo Samuelis,
Jehovah “erigit e pulvere depressum, e sterquiliniis erigit egenum, ad faciendum sedere cum principibus, et thronum gloriae hereditare faciet eos, nam Jehovae bases terrae et disposuit super iis orbem” (ii. 8):
propheticum Channae matris Samuelis; et per “erigere e pulvere depressum, et e sterquiliniis egenum,” significatur instructio gentium, ac illustratio in interioribus veris, quae a Domino revelarentur; ita quoque remotio a malis et falsis: per “bases terrae” significantur vera exteriora, qualia sunt sensus litterae Verbi; nam super illis fundantur vera interiora; quare per “orbem,” quem super iis imposuit, significatur ecclesia quoad omnia bona et vera ejus. (Sed de his videatur supra, n. 253 [d], 304 [c].)

[18] Apud Esaiam,
“Venturos radicabit Jacobus, efflorescet et florebit Israel, ita ut impleantur facies orbis proventu” (xxvii. 6):
per “Jacobum” intelligitur ecclesia externa, et per “Israelem” ecclesia interna; et quia internum ecclesiae fundatur super externis ejus, ac interna inde multiplicantur et fructificantur, dicitur quod “Jacobus venturos radicabit,” et quod “Israel efflorescet et florebit;” fructificatio ecclesiae inde significatur per “ut impleantur facies orbis proventu.”

[19] Apud eundem,
“Num hic vir commovens terram, tremefaciens regna, posuit orbem in desertum, et urbes ejus destruxit? ….Parate filiis ejus mactationem ob iniquitatem patrum eorum, ut non resurgant, possideantque terram, et impleantur facies orbis urbibus” (xiv. 16, 17, 21):
haec de Lucifero, per quem intelligitur Babel, hoc est, amor dominandi super caelum et super terram; quare per “commovere terram, tremefacere regna, ponere orbem in desertum, et urbes ejus destruere,” significatur destruere omnia ecclesiae; “terra” est ecclesia quoad verum, “regna” sunt ecclesiae distinctae secundum vera, “orbis” est ecclesia quoad bonum, et “urbes” sunt doctrinalia: per “ponere filiis ejus mactationem ob iniquitatem patrum eorum” significatur destructio falsorum oriundorum ex malis eorum; “ne possideant terram, et impleantur facies orbis urbibus,” significat ne falsa et mala, et ex illis doctrinalia, universam ecclesiam occupent.

[20] Apud eundem,
“Lugebit et confundetur terra, languescet et confundetur orbis, languescent, altitudo populi terrae, et ipsa terra profanabitur sub habitatoribus suis” (xxiv. 4, 5):
desolatio ecclesiae quoad vera et bona ejus, propter fastum propriae intelligentiae, ac profanatio veritatum quae ex bono sunt, ita describitur; desolatio describitur per “lugere” “confundi,” et “languescere;” ecclesia quoad vera et quoad bona significatur per “terram” et per “orbem;” fastus propriae intelligentiae per “altitudinem populi terrae;” ac profanatio veritatum quae ex bono, per quod “terra profanabitur sub habitatoribus suis.”

[21] Apud Nahum,
“Montes contremiscent coram Ipso, et colles liquefient; comburetur terra coram Ipso; et orbis et omnes habitantes in eo” (i. 5):
quid significatur per “montes” qui contremiscent, et per “colles” qui liquefient, videatur supra (n. 400 [b], 405); per “terram” autem, et per “orbem, et habitantes in eo,” quae “combuerentur,” significatur quod ecclesia, quoad omnia vera et bona ejus, per amorem infernalem peritura sit.

[22] Apud Davidem,
“Apparuerunt alvei aquarum, ac revelata sunt fundamenta orbis, ab increpatione tua, Jehovah, a flatu spiritus nasi tui” (Ps. xviii. 16 [B.A. 15]; {1}2 Sam. xxii. 16):
quod funditus eversa sint omnia ecclesiae quoad vera et quoad bona ejus, significatur per “Apparuerunt alvei aquarum, et revelata sunt fundamenta orbis;” “alvei aquarum” sunt vera, et “fundamenta orbis” sunt bona ejus; “apparere” et “revelari” significat funditus everti: quod exitium illud sit ex odio et ex furore malorum contra Divina, significatur per “ab increpatione tua, Jehovah, et a flatu spiritus nasi tui;” per “increpationem” et “spiritum nasi Jehovae” simile significatur quod per “iram” et “excandescentiam” Ipsius, alibi in Verbo; at quia non aliqua ira et excandescentia est Domino contra malos, sed malorum contra Dominum, et haec apparet illis, cum pereunt, sicut a Domino, ideo secundum apparentiam ita dicitur: etiam per “flatum spiritus nasi Jehovae” intelligitur ventus orientalis, qui exsiccando destruit, et penetrando evertit.

[23] Apud eundem,
“Vox tonitrui.. in orbem, illustrarunt fulgura orbem, commota est et contremuit terra” (Ps. lxxvii. 19 [B.A. 18]);
“Illustrabunt fulgura Ipsius orbem, videbit et timebit terra, montes sicut cera liquefient coram Jehovah, coram Domino totius terrae” (Ps. xcvii. 4, 5):
per haec describitur status impiorum ex praesentia Domini in Divino suo Vero, qui status similis est statui filiorum Israelis, quando Dominus super Monte Sinai illis apparuit; quod tunc tonitrua audiverint, fulgura viderint, quodque mons apparuerit in igne consumente sicut fornacis, et quod illi trepidaverint, ex Verbo notum est; et hoc quia corde mali fuerunt; nam Dominus apparet cuivis secundum quale ejus, bonis sicut ignis recreans, et malis sicut ignis consumens: inde patet quid significatur per quod “vox tonitrui in orbem, illustrarunt fulgura orbem, commota est et contremuit terra,” et quod “montes liquefient coram Jehovah Domino totius terrae;” per “orbem” intelliguntur omnes qui ab ecclesia in bonis, ibi qui in malis, et per “terram” omnes qui ab ecclesia in veris, ibi qui in falsis.

[24] Apud Esaiam,
“Visitabo super orbem malitiam, et super impios iniquitatem eorum” (xiii. 11):
per “orbem” etiam hic intelliguntur qui ab ecclesia in malis sunt, et per “impios” illi qui in falsis; quare dicitur, “Visitabo super orbem malitiam, et super impios iniquitatem;” “malitia” est malum, et “iniquitas” dicitur de falsis.

[25] Apud Hiobum,
“Impellent eum e luce in tenebras, et ex orbe excommunicabunt eum” (xviii. 18):
quoniam per “lucem” significatur verum, et per “orbem” bonum ecclesiae, ac impius dum ex vero in falsum etiam ex bono in malum se conjicit, ideo dicitur “Impellent eum e luce in tenebras, et ex orbe excommunicabunt eum;” “tenebrae” sunt falsa, et “excommunicare ex orbe” est ejicere ex bono ecclesiae.

[26] Apud Lucam,
“Exanimatis hominibus prae timore et exspectatione.., quae Venient super terrarum orbem; nam virtutes caelorum commovebuntur: atque tunc videbunt Filium hominis venientem in nube” caelorum “cum virtute et gloria multa” (xxi. 26, 27):
haec de consummatione saeculi, quae est ultimum tempus ecclesiae, quando non aliquod verum est amplius, quia non bonum; status caeli tunc per illa verba describitur, quod nempe “exanimati erunt homines prae timore et exspectatione, quae venient super terrarum orbem,” per quae describitur timor illorum qui in caelis sunt, quod periturum sit omne ecclesiae quoad bonum et inde quoad vera ejus, et exspectatio opis a Domino: quod potentia Divini Veri labefactata sit, significatur per “commotionem virtutum caelorum;” “virtutes caelorum” sunt Divina vera quoad potentiam: quod tunc Dominus manifestaturus sit Divinum Verum, cui potentia, et ex quo intelligentia, significatur per “Tunc videbunt Filium hominis venientem in nube caelorum cum virtute et gloria multa.”

[27] Similia significantur per “terram” et per “orbem” in sequentibus in Apocalypsi,
“Sunt.. spiritus daemonum facientes signa ad exeundum ad reges terrae et orbis terrarum totius, ad congregandum illos in bellum” (xvi. 14):
dicitur, “ad reges terrae et totius orbis terrarum,” quia aliud ecclesiae per “terram” et aliud per “orbem” significatur. Quoniam per “orbem” significatur ecclesia quoad bonum, ideo per “orbem” significantur omnia ecclesiae; essentiale enim ecclesiae est bonum; quare ubi est bonum ibi etiam est verum, nam omne bonum desiderat verum, et vult conjungi vero, et ex eo spiritualiter nutriri; ita etiam reciproce.

742. “Prejectus est in terram, et angeli ejus cum illo projecti sunt.” – Quod significet quod mala illa et falsa inde damnata sint inferno, constat ex significatione “projici in terram,” quod sit separari a caelo, ac damnari inferno (de qua sequitur); et ex significatione “angelorum draconis,” quod sint falsa [ex] malo, quod per “draconem” significatur; per “angelos caeli” enim in Verbo significantur Divina vera, quia sunt receptiones eorum (videatur supra, n 130, 302); inde per “angelos draconis” significantur infernalia falsa quae ex malo, quod per “draconem” significatur, procedunt: falsa illa, quae per “angelos draconis” significantur, sunt pleraque vera falsificata, quae in se sunt falsa, ut supra dictum est.

[2] Quod “projici in terram” sit damnari inferno, est quia hoc significatur cum dicitur “projici e caelo.” Sunt in mundo spirituali terrae sicut in mundo naturali, plenae montibus et collibus, tum vallibus, ut et fluminibus; cum haec simul sumpta vocantur terra, tunc per “terram” significatur ecclesia; at cum ima terrae intelliguntur, sicut intelligitur per “projici e caelo in terram,” tunc per “terram” significatur damnatum; quia sub imis illis sunt inferna, et quoque in infernis sunt terrae, sed terrae damnatae. Ex hac causa est quod nulli angelo mos sit prone seu nutante capite ire, et spectare terram, immo nec super terra in imis ejus jacere, nec aliquod pulveris inde desumere. Inde venit, quod qui in mundo damnaverunt alios inferno, soleant pulverem e terra illa desumptum projicere in alterum, nam hoc correspondet condemnationi illi; immo nec licet alicui nudis pedibus super terris illis ambulare. Illae terrae, quae damnatae sunt, internoscuntur probe a terris quae non damnatae sunt, ex eo, quod terra damnata sit prorsus sterilis et modo pulvis, ac hinc et inde spinis et sentibus obsita; at terra non damnata est fecunda, plena herbis, virgultis, arbori bus et quoque agris.

[3] Inde ritus in Ecclesia repraesentativa Judaica solennis fuit, se projicere in terram, se volutare ibi, ac inde pulverem super caput spargere, quando in magno luctu propter clades ab hostibus, ac propter violentiam illatam sanctuariis illorum, fuerunt; per quae repraesentant quod agnoscerent se ex semet damnatos esse; sic humillimo gestu sollicitantes ut remitterentur illis peccata eorum. Quod illi qui per “draconem” et per “angelos ejus” intelliguntur, separati fuerint e caelo, ac damnati inferno, dum ultimum judicium peragebatur, et quoque postea, mihi datum est oculo teste videre, de qua re tamen ad finem hujus operis plura dicentur. Ex his constare potest quod per “projici e caelo in terram” significetur damnari inferno.

743. VERSUS 10 – 12.
“Et audivi vocem magnam dicentem in caelo, Nunc facta est salus et petentia et regnum Dei nostri, et [potestas] Christi Ipsius, quia projectus est accusator fratrum nostrorum, accusans illos coram Deo nostro dies et noctes. Et illi vicerunt eum per sanguinem Agni, et per Verbum testimonii illorum, et non dilexerunt animam suam usque ad mortem. Propter hoc gaudete, caeli, et in illis habitantes; vae habitantibus terram et mare, quia descendit diabolus ad vos, habens iram magnam, sciens quod exiguum tempus habeat.”
10. “Et audivi vocem magnam dicentem in caelo,” significat gaudium angelorum caeli ex luce et sapientia tunc apud illos [n. 744]; “Nunc facta est salus et potentia et regnum Dei nostri, et potestas Christi Ipsius,” significat quod nunc potentia Domino salvandi illos qui ab ecclesia Ipsius sunt, Divinum suum Verum, qui corde et anima id recipiunt [n. 745]; “quia projectus est accusator fratrum nostrorum,” significat postquam separati a caelo sunt ac damnati inferno illi qui impugnaverunt vitam fidei quae est charitas [n. 746]; “accusans illos coram Deo [nostro] dies et noctes,” significat et objugarunt illos et litigaverunt cum illis ex Verbo continue [n. 747].
11. “Et illi vicerunt sum per sanguinem Agni,” significat resistentiam et victoriam Divinum Verum procedens ex Divino Humano Domini [n. 748]; “et per verbum testimonii serum,” significat et per confessionem et agnitionem Divini in Humano Ipsius [n. 749]; “et non dilexerunt animam suam usque ad mortem,” significat fideles qui propter illa vera tentationes passi sunt, ac vitam mundi prae vita caeli nihili fecerunt [n. 750.]
12. “Propter hoc gaudete, caeli et in illis habitantes,” significat salvationem et inde gaudium illorum qui spirituales per receptionem Divini Veri fiunt [n. 751]; “vae hahitantibus terram et mare,” significat lamentationem super illos qui mere naturales et sensuales fiunt [n. 752]; “quia de descendit diabolus ad vos,” significat quia recipiunt mala ex inferno [n. 753]; “habens iram magnam,” significat odium contra vera et bona spiritualia, quae sunt fidei et vitae ex Verbo, proinde contra eos qui in illis sunt [n. 754]; “sciens quod exiguum tempus habeat,” significat quia status mutatus est [n. 755].

744. [Vers. 10,] “Et audivi vocem magnam dicentem in caelo.” – Quod significet gaudium angelorum caeli ex luce et sapientia tunc apud illos, constat ex significatione “vocis magnae dicentis,” quod sit testificatio gaudii ex corde, de qua sequitur; et ex significatione “in caelo,” quod sit apud angelos caeli: quod sit ex luce et sapientia tunc apud illos, sequitur; nam cum “dracones,” per quos intellecti sunt qui quidem in aliqua scientia cognitionum veri et boni ex Verbo sunt, sed usque non in veris et bonis quia non in vita illorum, projecti fuerunt, et sic non amplius in conjunctione cum caelo, tunc angeli venerunt in lucem et sapientiam; inde eorum gaudium. Quod angeli tunc in lucem et sapientiam venerint, causa erat, quia est nexus omnium in caelis a primis eorum ad postremos; hoc est, a primis qui in intimo seu tertio caelo sunt, ad postremos qui in ultimo seu primo caelo; influit enim Dominus per tertium caelum in ultimum, et per influxum conjungit caelos; inde est quod universum caelum in conspectu Domini sit sicut unus Homo: quare cum ultima caelorum nexum habent cum talibus, qui conjuncti sunt inferno, ita cum illis qui per “draconem et ejus angelos” significantur, tunc in eodem gradu in quo conjunctio ultimi caeli est cum talibus, diminuitur lux et intelligentia angelorum caeli.

[2] Similis res est sicut cum ultimis in homine, quae sunt extremae cutes, quae corpus in communi et in parte investiunt, tum musculi intra cutes illas, et quoque nervi in ultimis, ex quibus ligaturae et membranae expansae super interiora; illa extrema si laesa aut aliquo modo infecta sunt, aut si tendinea facta sunt, in eodem gradu perit vita agendi sentiendique interioribus, quae ab extremis illis investita et inclusa sunt; inde patet quod salus corporis pendeat a statu extremorum, sicut domus a suis fundamentis. Hoc imprimis comparet apud homines senic confectos; apud quos extrema primum indurescunt, et inde facultate agendi sentiendique deprivantur, et pedetentim interiora, unde mors eorum. Par ratio est cum caelis, qui sicut unus Homo in conspectu Domini sunt, quando postrema quasi occalescunt, quod fit cum illa conjunctionem cum infernis habent. Ita fuit cum caelis quamdiu dracones ibi visi sunt; nam dracones, ut prius dictum est, conjunctionem habuerunt cum ultimis caeli quoad externa, sed cum infernis quoad interna eorum: inde est quod dictum sit quod “draco visus sit in caelo,” et quod “pugna fuerit cum illo et cum Michaele in caelo,” et denique quod “projectus sit e caelo,” per quod significatur quod separatus sit. Inde nunc est quod per “vocem magnam auditam in caelo” significetur testificatio gaudii ex corde apud angelos caeli. Quod gaudium fuerit illis ex luce et sapientia tunc, sequitur ex illis quae praecedunt; nempe, sicut homo in sua vita activa et sensitiva ab interioribus est, dum extrema in sua integritate sunt, ita quoque caeli inferiores et superiores in sua intelligentia et sapientia, et inde in gaudio sui cordis sunt; quare etiam per eadem verba intelligitur quod gaudium angelis fuerit ex luce et sapientia tunc apud illos.

745. “Nunc facta est salus et potentia et regnum Dei nostri, et petestas Christi Ipsius.” – Quod significet quod nunc potentia Domino salvandi illos qui ab ecclesia Ipsius sunt per Divinum suum Verum, qui corde et anima id recipiunt, constat ex significatione “salutis,” quod sit salvatio; ex significatione “potentiae,” quod sit quod possit, ita possibilitas (de qua sequitur); ex significatione “regni,” quod sit caelum et ecclesia (de qua supra, n. 48, {1}685); ex significatione “Dei nostri,” quod sit Dominus quoad suum Divinum; et ex significatione “potestatis Christi Ipsius,” quod sit efficacia Divini Veri, ita per Divinum Verum. Quod per “Christum” intelligatur Dominus quoad Divinum Verum, videatur supra (n. 684, {1}685); et quod “potestas,” cum de Domino, significet salvationem generis humani (supra, n. 293); et quod potestas salvandi Domino sit per Divinum suum Verum (etiam supra, n. 333, 726); et quia Dominus non alios salvare potest quam illos qui anima et corde recipiunt Divinum Verum ab Ipso, ideo hoc etiam significatur. Inde constare potest quod per “Nunc facta est salus et potentia et regnum Dei nostri, et potestas Christi Ipsius,” significetur quod nunc potentia Domino salvandi illos qui ab ecclesia Ipsius sunt, per Divinum suum Verum, qui corde et anima id recipiunt:

[2] dicitur, qui recipiunt corde et anima, et per id intelligitur amore et fide, tum voluntate et intellectu; per “animam” enim in Verbo, ubi dicitur “anima et cor,” significatur fides, tum intellectus, et per “cor” amor, tum voluntas; nam ibi per “animam” in sensu ultimo intelligitur respiratio hominis, quae etiam spiritus ejus vocatur; quare dicitur “animare” pro respirare, tum “emittere animam” et “spiritum” cum moritur homo: quod etiam “anima” significet fidem, ut et intellectum, ac “cor” amorem, ut et voluntatem, est ex correspondentia; fides enim ac intellectus correspondet animationi seu respirationi pulmonum, ac amor et voluntas correspondet motui ac pulsui cordis (de qua correspondentia videatur supra, n. 167; et in Arcanis Caelestibus, n. 2930, 3883-3896, 9050).

[3] Quod “Nunc facta sit salus et potentia Dei nostri,” significat quod Dominus nunc possit salvare, sic ut “potentia” ibi significet quod possit, ita possibilitatem, est quia Dominus non potuerit salvare illos qui ab ecclesia Ipsius fuerunt, priusquam draco cum angelis ejus expulsus, hoc est, separatus a caelo esset. Qui non scit leges ordinis Divini, credere potest quod Dominus salvare possit quemlibet, ita malos aeque ac bonos; inde opinio quorundam est, quod in fine etiam salventur omnes qui in inferno sunt; sed quod nemo salvari possit ex misericordia immediata, sed ex mediata, et quod usque ex pura misericordia salventur qui Divinum Verum anima et corde a Domino recipiunt, videatur in opere De Caelo et Inferno (n. 521-527).

[4] Hoc quoque intelligitur per haec verba apud Johannem,
“Proprii Ipsum non receperunt; quotquot vero receperunt, dedit illis potestatem ut filii Dei essent, credentibus in nomen Ipsius, qui non ex sanguinibus, neque ex voluntate carnis, neque ex voluntate viri, sed ex Deo nati sunt” (i. 11-13):
per “proprios” qui non receperunt, intelliguntur illi qui ab ecclesia ubi Verbum, et per id Dominus potuit illis notus esse; quare illi qui ab Ecclesia Judaica erant per “proprios” ibi intelliguntur: quod Dominus “dederit credentibus in nomen Ipsius potestatem ut filii Dei essent” significat quod {1}illis qui receperunt ab Ipso Divina vera anima et corde, seu fide et vita, dederit caelum; per “credere in nomen Ipsius” significatur recipere Dominum fide et vita, nam per “nomen Domini” significatur omne per quod colitur; per “filios Dei” intelliguntur qui a Domino regenerantur: “qui non ex sanguinibus” significat qui non falsificaverunt et adulteraverunt Verbum; “qui non ex voluntate carnis,” significat qui non in malis ex proprio suo sunt; “qui non ex voluntate viri” significat qui non in falsis ex proprio suo sunt; “voluntas” enim significat proprium hominis, “caro” significat malum, ac “vir” significat falsum: “sed ex Deo nati sunt,” significat qui regenerati sunt per vera ex Verbo et per vitam secundum illa. Ex his quoque constare potest quod non salvari possint qui non volunt reformari ac regenerari a Domino, quod fit per receptionem Divini Veri fide et vita.

746. “Quia projectus est accusator fratrum nostrorum.” – Quod significet postquam separati a caelo sunt ac damnati inferno illi qui impugnaverunt vitam fidei quae est charitas, constat ex significatione “projectus esse,” cum de dracone, quod sit quod illi qui per “draconem” intelliguntur, sint separati a caelo, ac damnati inferno (de qua supra, n. 739 [a], 742): ex significatione “accusatoris fratrum nostorum,” quod sint qui impugnarunt vitam fidei, quae est charitas; per “accusatorem” enim significatur impugnator, objurgator, et increpator; nam qui accusat, etiam impugnat, objurgat et increpat; eadem quoque vox in lingua originali significat adversarium et increpatorem; et quod mirum est, illi qui dracones sunt, tametsi vitam nihili faciunt, usque in mundo spirituali accusant fideles si aliquod ignorantiae malum animadvertunt, inquirunt enim eorum vitam, ut probro afficiant ac condemnent; inde accusatores vocantur;

[2] per “fratres” autem, quos accusant, intelliguntur omnes qui in caelis sunt, tum omnes qui in terris, qui in bono charitatis sunt; causa quod dicantur “fratres,” est, quia unus est omnibus illis Pater, nempe Dominus; ac qui in bono amoris in Dominum sunt, et in bono charitatis erga proximum, sunt Ipsius filii, et quoque vocantur “filii Dei,” “filii regni,” et “heredes;” inde sequitur, quod quia sunt filii unius Patris, etiam fratres sint. Etiam mandatum ex Domino Patre primarium est, ut se mutuo ament; inde amor est ex quo sunt fratres: amor quoque est conjunctio spiritualis. Ex hoc derivatum est, quod apud antiquos in ecclesiis in quibus charitas fuit essentiale, omnes vocati sint fratres; similiter in Ecclesia nostra Christiana in principio ejus. Inde nunc est, quod “frater” in spirituali sensu significet charitatem. Quod omnes qui ab una ecclesia olim fuerunt, se vocaverint fratres, et quod Dominus illos qui in amore in Ipsum et in charitate erga proximum sunt, nominet fratres, constare potest ex multis locis in Verbo sed ut distincte percipiatur quid significat “frater,” ex Verbo illustrabitur.

[3] (i.) Quod omnes qui ab Ecclesia Israelitica fuerunt, vocaverint se “fratres,” constat ex sequentibus his locis: – Apud Esaiam,
“Tunc adducent omnes fratres vestros, ex omnibus gentibus, munus Jehovae” (lxvi. 20);
apud Jeremiam,
“Non servire facient Judaeum fratrem suum quisquam” (xxxiv. 9);
apud Ezechielem,
“Fili hominis, fratres tui, fratres tui, {1}filii cognationis tuae, et tota domus Israelis” (xi. 15);
apud Micham,
“Donec residuum fratrum ejus revertantur ad filios Israelis” (v. 2 [B.A. 3]);
apud Mosen,
“Moses exivit ad fratres suos, ut videret onera illorum” (Exod. ii. {1}11);
Dixit Moses ad Jethronem socerum suum, “Revertar ad fratres meos qui in Aegypto” (Exod. iv. 18);
“Quando depauperabitur frater tuus” (Levit. xxv. 25, 35, 47);
“Quod ad fratres vestros filios Israelis, vir in fratrem suum non dominabitur cum saevitia” (Levit. xxv. 46);
“Utinam emortui essemus, cum mortui sunt fratres nostri coram Jehovah” (Num. xx. 3);
Ecce “vir de filiis Israelis venit et adduxit ad fratres suos Midianitidem” (Num. xxv. 6);
“Aperies manum tuam fratri tuo; ….quando venditur tibi frater tuus Hebraeus aut Hebraea, serviet tibi sex annos” (Deutr. xv. 11, 12);
“Si quis furatus fuerit animam de fratribus suis, …et questum fecerit in eo” (Deutr. xxiv. {2}7);
“Quadragies {3}percutiet eum, nec addet ne vilis habeatur frater tuus in oculis tuis” (Deutr. xxv. 3, et alibi):
ex his constare potest quod filii Israelis omnes inter se dicti fuerint fratres: quod ita dicti sint, fuit causa proxima, quia omnes fuerunt ex Jacobo, qui communis eorum pater fuit; at causa remota fuit, quia “frater” significat bonum charitatis, quod bonum, quia est essentiale ecclesiae, etiam omnes spiritualiter conjungit; tum quia “Israel” in supremo sensu significat Dominum, ac inde “filii Israelis” ecclesiam.

[4] (ii.) Quod etiam se dixerint “virum et fratrem,” tum “socium et fratrem,” ut in sequentibus: – Apud Esaiam,
“Obscurata est terra, et factus est populus sicut cibus ignis, vir fratri suo non parcent, ….vir carnem brachii sui comedent, Menascheh Ephraimum, et Ephraimus Menaschen” (ix. 18, [19,] 20 [B.A. 19-21]):
per “virum et fratrem” significatur verum et bonum, ac in opposito sensu falsum et malum; quare etiam dicitur, “Menascheh comedet Ephraimum, et Ephraimus Menaschen,” per “Menascheh” enim significatur bonum voluntarium, et per “Ephraimum” verum intellectuale, utrumque ecclesiae externae, ac in opposito sensu malum et falsum. (Sed haec videantur explicata supra, n. 386 [b], 440 [b], 600 [b], 617 [c].)

[5] Apud eundem,
“Commiscebo.. Aegyptum cum Aegypto, ut pugnent vir contra fratrem suum, et vir contra socium suum, urbs contra urbem, et regnum contra regnum” (xix. 2):
per “Aegyptum” hic significatur naturalis homo separatus a spirituali; qui quia in nulla luce veri est, disceptat continue de bono et malo, ac de vero et falso; disceptatio illa significatur per “Commiscebo Aegyptum cum Aegypto, ut pugnent vir contra fratrem suum, et vir contra socium suum;” per “fratrem” et “socium” significatur bonum ex quo verum, ac verum ex bono, et in opposito sensu malum ex quo falsum, ac falsum ex malo; quare etiam dicitur, “urbs contra urbem, et regnum contra regnum;” per “urbem” significatur doctrina, et per “regnum” ecclesia ex illa, quae similiter pugnaturae sunt.

[6] Apud eundem,
“Vir socium suum adjuvant, et fratri suo dicit, Confirma te” (xli. 6):
similia hic per “socium” et “fratrem,” quae nunc supra, significantur. Apud Jeremiam,
“Vir a socio suo cavete vobis, et super ullo fratre ne confidite; omnis namque frater.. supplantat, et omnis socius calumniatur” (ix. 3 [B.A. 4]):
apud eundem,
“Dispergam eos, virum cum fratre suo” (xiii. 14);
apud eundem,
“Sic dicetis vir ad socium suum, et vir ad fratrem suum, Quid respondit Jehovah?” (xxiii. 35;)
apud eundem,
“Non obedivistis Mihi, ut proclamaretis libertatem vir fratri suo, et vir socio suo” (xxxiv. 9, 17);
apud Ezechielem,
“Gladius viri contra fratrem suum erit” (xxxviii. {1}21);
apud Joelem,
“Non vir fratrem suum propellunt” (ii. {2}8);
apud Micham,
“Omnes sanguinibus insidiantur, vir fratrem suum venantur in reti” (vii. 2):
apud Sachariam,
“Benignitatem et misericordiam facite vir cum fratre suo” (vii. 9);
apud Malachiam,
“Quare perfide agimus, vir contra fratrem suum?” (ii. 10;)
apud Mosen,
“Facta est caligo tenebrarum in omni terra Aegypti.., nec {3}vidit vir fratrem suum” (Exod. x. [22,] 23);
apud eundem,
“A fine septem annorum…. remittet omnis creditor manum suam, quando credidit quid socio suo, nec urgeat socium suum, nec fratrem suum” (Deutr. xv. 1, 2);
et alibi. In sensu proximo per “virum” intelligitur quisque, per “fratrem” qui ex eadem tribu, quia in cognatione, et per “socium” qui ex alia tribu, quia solum in affinitate; at in sensu spirituali per “virum” significatur omnis qui in veris est, tum qui in falsis, per “fratrem” omnis qui in bono charitatis est, et abstracte ipsum illud bonum, et per “socium” omnis qui in vero ex illo bono est, et abstracte ipsum illud verum; et in opposito sensu malum oppositum bono charitatis, ac falsum oppositum vero ex illo bono: quod “frater” et “socius” dicantur, est {1}quia duo sunt quae faciunt ecclesiam, nempe charitas et fides, sicut duo quae faciunt vitam hominis, voluntas et intellectus; inde etiam sunt duo quae sicut unum agunt; prout duo oculi, duae aures, duae nares, duae manus, duo pedes, duo lobi pulmonum, duae camerae cordis, duo hemisphaeria cerebri, et sic porro, quorum unum se refert ad bonum ex quo verum, et alterum ad verum ex bono; inde est quod dicatur “frater” et “socius,” et quod “frater” significet bonum et “socius” verum ejus.

[7] (iii.) Quod Dominus illos qui ab ecclesia Ipsius in bono charitatis sunt, nominet “fratres,” constat ex his: – Apud Evangelistas,
Jesus “extendens manum suam super discipulos suos dixit, Ecce mater mea, et fratres mei; quisquis.. fecerit voluntatem Patris mei, …ille meus frater et soror et mater est” (Matth. xii. 49; Marc. iii. 33-35):
per “discipulos,” supra quos Dominus, extendit manum, significantur omnes qui ab ecclesia Ipsius; per “fratres Ipsius” significantur qui in bono charitatis ab Ipso sunt; per “sorores” qui in veris ex illo bono; et per “matrem” significatur ecclesia ex illis.

[8] Apud Matthaeum,
Jesus dixit Mariae Magdalenae et alteri Mariae, “Ne timetote; abite, annuntiate fratribus meis, ut abeant in Galilaeam, et ibi Me videbunt” (xxviii. 10):
per “fratres” etiam hic intelliguntur discipuli, per quos significantur omnes qui ab ecclesia in bono charitatis sunt. Apud Johannem,
Jesus dixit Mariae, “Abi ad fratres meos, et dic illis, Ascendo ad Patrem meum” (xx. 17);
similiter hic discipuli vocantur “fratres,” quia per “discipulos” aeque ac per “fratres” significantur omnes qui ab ecclesia Ipsius in bono charitatis sunt.

[9] Apud Matthaeum,
“Respondens Rex dixit illis, Dico vobis, in quantum fecistis uni ex his fratribus meis minimis, Mihi fecistis” (xxv. 40):
quod illi qui bona charitatis praestiterunt hic dicantur a Domino “fratres,” constat ex praecedentibus ibi; at sciendum est quod Dominus, tametsi illorum Pater est, usque nominet illos “fratres;” sed illorum Pater est ex Divino Amore, sed Frater ex Divino quod procedit ex Ipso: causa est, quia omnes in caelis sunt receptiones Divini quod procedit ex Ipso, ac Divinum quod procedit ex Domino, cujus receptiones sunt, est Dominus in caelo, et quoque in ecclesia; et hoc non est angeli nec hominis, sed Domini apud illos; quare Dominus ipsum bonum charitatis apud illos, quod est suum, vocat Fratrem; proinde etiam angelos et homines, quia sunt subjecta recipientia illius boni. Verbo, Divinum procedens, quod est Divinum Domini in caelis, est Divinum natum a Domino in caelo; quare ex illo Divino, angeli qui sunt recipientes ejus, vocantur “filii Dei;” et quia hi ex illo Divino apud se recepto sunt fratres, est Dominus in illis qui dicit “Frater;” angeli enim non loquuntur ex se sed ex Domino, dum ex bono charitatis: inde nunc est quod Dominus dicat, “In quantum fecistis uni ex his fratribus meis minimis, Mihi fecistis;” sunt itaque bona charitatis, quae in praecedentibus enumerantur, quae in sensu spirituali sunt Domini fratres, et quae propter praedictam causam vocantur a Domino “fratres:” per “Regem” etiam, qui ita illos vocat, significatur Divinum procedens, quod una voce vocatur Divinum Verum, seu Divinum spirituale, quod in sua essentia est bonum charitatis.

[10] Tenendum itaque est quod Dominus non vocaverit illos “fratres” ex eo quod Ipse Homo fuerit sicut illi, secundum opinionem in Christiano orbe receptam; ex quo sequitur quod ideo non liceat alicui homini vocare Dominum fratrem; est enim Deus etiam quoad Humanum, et Deus non est frater, sed est Pater. Quod Dominus dicatur frater in ecclesiis in terris, est quia de Humano Ipsius non aliam ideam captaverunt quam sicut de humano alius hominis, cum tamen Humanum Domini est Divinum.

[11] Quoniam reges olim repraesentabant Dominum quoad Divinum Verum, ac Divinum Verum receptum ab angelis in regno Domini spirituali est idem cum Divino Bono spirituali, ac Bonum spirituale est Bonum charitatis, ideo etiam reges super filios Israelis vocabant subditos suos “fratres;” tametsi non licuerit vicissim subditis vocare regem suum fratrem; minus Dominum, qui est Rex regum et Dominus dominorum: – Ut apud Davidem,
“Enarrabo nomen tuum fratribus meis, in medio congregationis laudabo Te” (Ps. xxii. 23 [B.A. 22]);
apud eundem,
“Alienus factus sum fratribus meis, et extraneus filiis matris meae” (Ps. lxix. 9 [B.A. 8]);
apud eundem,
“Propter fratres meos, et socios meos, loquar.. pacem in Te” (Ps. cxxii. 8):
haec locutus est David sicut de se, sed usque per “Davidem” ibi in sensu repraesentativo spirituali intelligitur Dominus. Apud Mosen,
“E medio fratrum tuorum pones super {1}eos regem, non poteris dare super {1}eos virum alienigenam, qui non frater tuus sit: ….sed ne efferat se cor ejus prae fratribus ejus” (Deutr. xvii. 15, 20):
per “fratres,” ex quibus poneretur rex, significantur omnes qui ab ecclesia sunt: nam dicitur, “Non potes dare super {1}eos virum alienigenam;” per “virum alienigenam” et per “alienum” significatur qui non ab ecclesia est.

[12] Apud eundem,
“Prophetam e medio tui, de fratribus tuis, sicut me excitabit tibi Jehovah Deus tuus; Huic obedietis” (Deutr. xviii. 15, 20):
prophetia de Domino, qui intelligitur per “Prophetam,” quem Jehovah Deus excitabit de fratribus; qui “fratres tui,” ita Mosis, vocantur, ex eo quod per “Mosen” in sensu repraesentativo intelligatur Dominus quoad Verbum, ac per “prophetam” docens Verbum, ita quoque Verbum et doctrina e Verbo; inde est, quod dicatur, “Sicut me excitabit.” (Quod Moses repraesentaverit Dominum quoad Legem, ita quoad Verbum, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 4859 fin., 5922, 6723, 6752, 6771, 6827, 7010, 7014, 7089, 7382, 9372, 10234.)

[13] (iv.) Quod omnis illi “fratres” a Domino dicantur, qui Ipsum agnoscunt, et in bono charitatis ab Ipso sunt, sequitur ex eo, quod Dominus sit omnium Pater, et omnium Doctor, et ex Ipso ut Patre est omne bonum charitatis, et ex Ipso ut Doctore est omne verum illius boni. Quare dicit Dominus apud Matthaeum,
“Vos nolite vocari Doctor; unus enim est vester Doctor, Christus; omnes autem vos fratres estis. Et Patrem Vestrum ne vocetis in terra; unus namque est Pater vester qui in caelis est” (xxiii. 8, 9):
ex his manifeste patet quod verba Domini spiritualiter intelligenda sint; nam quis non potest vocari Doctor, qui doctor est? et quis non Pater, qui est pater? At quia per “patrem” significatur bonum, et per “Patrem in caelis” Divinum Bonum, et quia per “doctorem” seu “rabbi” significatur verum, et per “Doctorem Christum” Divinum Verum, ideo, propter spiritualem sensum in omnibus Verbi, dicitur quod “non patrem in terra vocarent Patrem, nec aliquem Doctorem;” nempe in spirituali sensu, non autem in naturali: in naturali sensu vocari possunt doctores et patres, sed repraesentative; nempe quod doctores mundi quidem’ doceant verum, sed non a se sed a Domino; et quod patres mundi quidem sint boni, et ducant liberos ad bonum, sed non a se sed a Domino: inde sequitur quod tametsi vocantur doctores et patres, usque non sint doctores et patres, sed solum Dominus: “vocare” et “vocare nomine” aliquem, in Verbo etiam significat agnoscere quale alicujus. Quia omnes in caelo et in ecclesia discipuli et filii Domini sunt ut Doctoris ac ut Patris, ideo dicit Dominus, “Omnes vos fratres estis;” Dominus enim omnes in caelo et in ecclesia, ex consociatione per amorem ab Ipso, et inde per amorem mutuum, qui est charitas, vocat illos “filios” et “heredes;” inde est quod a Domino sint “fratres;” ita intelligendum est, quod usitato dicitur, quod omnes fratres sint in Domino.

[14] Ex his quoque constare potest quinam per “fratres” a Domino intelliguntur, nempe omnes qui agnoscunt Ipsum, ac in bono charitatis ab Ipso sunt, proinde qui ab ecclesia Ipsius sunt. Hi etiam per “fratres” a Domino intelliguntur in sequentibus locis: – Apud Lucam,
Jesus dixit ad Petrum, “Tu quando conversus fueris, confirma fratres tuos” (xxii. 32):
per “fratres” hic non intelliguntur Judaei, sed intelliguntur omnes qui Dominum agnoscunt, et in bono sunt ex charitate et fide, ita omnes qui per Petrum recepturi sunt Evangelium, tam Judaei quam gentes; nam per “Petrum” in Verbo Evangelistarum intelligitur verum ex bono, proinde etiam fides ex charitate: at ibi per “Petrum” intelligitur fides separata a charitate; nam mox prius de eo dicitur,
“Simon, ecce Satanas expostulavit vos, ut cribraret vos sicut triticum; Ego vero oravi pro te, ut non desinat fides tua” [(vers. 31, 32)];
et dein ad illum dicitur,
“Dico tibi, Petre, non canet hodie gallus, priusquam ter abnegaveris, non te nosse Me” [(vers. 34)]:
talis etiam est fides absque charitate: at per “Petrum conversum” significatur verum ex bono quod a Domino, seu fides a charitate quae a Domino; ideo dicitur, “Tu ergo quando conversus fueris, confirma fratres tuos.”

[15] Apud Matthaeum,
“Dixit Petrus.., Domine, quoties peccabit in me frater meus, et remittere debeo illi?” (xviii. 21;)
apud eundem,
“Sic et Pater meus caelestis faciet vobis, si non remiseritis suo quisque fratri ex cordibus.. delicta eorum” (xviii. 35);
apud eundem,
“Si.. peccaverit in te frater tuus, abi et argue illum inter te et illum solum; si te audierit, lucratus es fratrem tuum” (xviii. 15):
hic per “fratrem” intelligitur in genere proximus, ita omnis homo; in specie autem qui in bono charitatis et inde fide a Domino est, quicunque sit; nam in illis locis de bono charitatis agitur, nam remittere alicui qui peccat contra illum, est charitatis; tum, “Si audierit, lucratus es fratrem,” per quod significatur, si agnoscit delicta sua, et conversus fuerit.

[16] Apud eundem,
“Cur.. cernis festucam quae in oculo fratris tui, illam vero, quae in oculo tuo, trabem non animadvertis? Aut quomodo dices fratri tuo, Sine, ejiciam festucam ex oculo tuo, cum tamen trabs sit in oculo tuo? Hypocrita, ejice prius trabem ex oculo tuo, et tunc circum spicies ejicere festucam ex oculo fratris tui” (vii. 3-5):
hic quoque, quia de charitate agitur, dicitur “frater;” nam per “ejicere festucam ex oculo fratris” significatur informare de falso et malo, ac reformare: quod a Domino dicatur “festuca ex oculo fratris,” et “trabs in oculo ejus,” est propter sensum spiritualem in singulis quae Dominus locutus est; nam absque eo sensu, quid foret videre festucam in oculo alterius, et non animadvertere trabem in oculo suo? tum ejicere trabem ex suo oculo, antequam festucam ex oculo alterius? Per “festucam” enim significatur exile falsum mali, ac per “trabem” magnum falsum mali, ac per “oculum” significatur intellectus et quoque fides; quod per “festucam” et “trabem” significetur falsum mali, est quia per “lignum” significatur bonum, ac inde per “trabem” verum boni, ac in opposito sensu falsum mali, perque “oculum” intellectus et fides; inde patet quid per “videre festucam et trabem,” ac per “ejicere illas ex oculo” significatur. (Quod “lignum” significet bonum, et in opposito sensu malum, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 643, 3720, 4943, 8354, 8740: et quod “oculus” significet intellectum et quoque fidem, n. 2701, 4403-4421, 4523-4534, 9051, 10569, ibi; et quoque supra, n. 37, 152:
etiam “trabs” aliquibus in locis nominatur, et per illam significatur falsum mali, ut Genes. xix. 8; 2 Reg. vi. 2, 5, 6; Habak. ii. 11; Cant. i. 17.)

[17] Apud eundem,
“Qui facit et docet, is magnus vocabitur in regno caelorum. Dico.. vobis, nisi abundaverit justitia vestra supra scribarum et Pharisaeorum, non intrabitis in regnum caelorum. Audivistis quod veteribus dictum sit, Non occides; quisquis autem occiderit, obnoxius erit judicio; Ego vero dico vobis, quod quisquis irascitur fratri suo temere, obnoxius erit judicio; quisquis vero dixerit fratri suo, Raka, obnoxius erit synedrio; quicunque autem dixerit, stulte, obnoxius erit gehennae ignis. Si obtuleris manus tuum super altare, et apud hoc recordatus fueris quod frater tuus habeat aliquid contra te, relinque {1}ibi manus coram altari, et abi, prius reconciliare fratri, et tunc veniens offer munus tuum” (v. 19-24):
in toto illo capite agitur de vita interiore hominis, quae est ejus animae, proinde ejus voluntatis et inde cogitationis; ita de vita charitatis, quae est vita spiritualis moralis; quam vitam filii Jacobi prius ignorarunt, ex causa, quia externi homines usque a patribus eorum fuerunt: ideo etiam tenebantur vivere in cultu externo, secundum statuta, quae erant externa repraesentantia interna cultus et ecclesiae. At Dominus in hoc capite docet quod non solum per facta externa repraesentanda essent interiora ecclesiae, sed etiam quod anima et corde amanda et facienda; quare qui ex interiore vita externa ecclesiae facit et docet quod salvaretur, significatur per “Qui facit et docet, magnus vocabitur in regno caelorum:” quod nisi interna vita sit et inde externa, non in homine caelum sit, et inde in caelo non recipiatur, significatur per “Nisi abundaverit justitia vestra supra Scribarum et Pharisaeorum, non intrabitis in regnum caelorum;” per “justitiam” significatur bonum vitae ex bono charitatis; et per “abundare super Scribarum et Pharisaeorum,” significatur quod interna vita erit, et non externa absque interna; Scribae et Pharisaei solum in externis repraesentativis erant, et non in internis: vita externa ex interna docetur in praecepto Decalogi, quod “non occidendum;” sed nesciebant quod velle occidere hominem sit illum occidere; quare primum dicitur, “Audivistis quod veteribus dictum sit, Non occides, et quisquis occiderit, obnoxius erit judicio;” invaluerat enim apud Judaeos ab antiquo tempore dogma quod propter injurias sibi factas liceret occidere, imprimis gentes, et quod propter id punirentur modo leviter aut graviter secundum circumstantias quoad inimicitias, consequenter solum quoad corpus, et non quoad animam; hoc intelligitur per quod “obnoxius erit judicio.”

[18] Quod qui absque sontica causa cogitat prave de proximo, ac se avertit a bono charitatis, quoad animam leviter plectetur, significatur per quod “quisquis irascitur fratri suo temere, obnoxius erit judicio;” “irasci” significat prave cogitare, nam distinguitur a “dicere raka,” et “dicere stultum;” “frater” est proximus, et quoque bonum charitatis, et “obnoxius judicio” est inquiri et secundum circumstantias plecti: quod qui ex prava cogitatione contumelias afficit proximum, ita qui bonum charitatis sicut vile contemnit, is gravius plecteretur, significatur per “Quisquis dixerit fratri suo, Raka, obnoxius erit synedrio;” per “dicere raka” significatur ex cogitatione prava contumelias afficere proximum, ita vile habere bonum charitatis; nam “dicere raka” significat pro vacuo habere, ita pro viii, et “frater” est bonum charitatis; [quod] qui odio habet proximum, ita qui prorsus aversatur bonum charitatis, damnatus sit inferno, significatur per “Quicunque dixerit, Stulte, obnoxius erit gehennae ignis; “dicere stultum” est prorsus aversari, “frater” est bonum charitatis, et “gehenna ignis” est infernum, ubi illi qui id bonum et inde proximum odio habent. Tres gradus odii per illa tria describuntur; primus est pravae cogitationis, quod est “irasci;” alter est pravae intentionis inde, quod est “dicere, Raka;” et tertius est pravae voluntatis, quod est “dicere, Stulte;” omnes hi gradus sunt gradus odii contra bonum charitatis, nam odium est bono charitatis oppositum: et tres gradus punitionis significantur per “judicium,” “synedrium,” et “gehennam ignis;” punitiones pro malis levioribus significantur per “judicium,” punitiones pro malis gravioribus per “synedrium,” et punitiones pro malis gravissimis per “gehennam ignis.”

[19] Quoniam universum caelum est in bono charitatis erga proximum, et universum infernum est in iracundia, inimicitia et odio contra proximum, et inde haec sunt opposita illi bono; et quia cultus Domini est cultus ex caelo, quia est internus, ac nullus cultus si ejus aliquid est ex inferno, et tamen ex inferno est cultus externus absque interno, ideo dicitur, “Si obtuleris munus tuum super altari, et apud hoc recordatus fueris quod frater tuus habeat aliquid contra te, abi, prius reconciliare fratri, et tunc veniens offer munus super altare;” per “munus super altari” significatur cultus Domini ex amore et charitate, per “fratrem” intelligitur proximus, et abstracte significatur bonum charitatis, per “habere contra te” significatur iracundia, inimicitia seu odium, et per “reconciliari” significatur dissipatio eorum, et inde sequens conjunctio per amorem.

[20] Ex his constare potest quod per “fratrem” a Domino intelligatur simile quod per “proximum;” et per “proximum” in spirituali sensu significatur bonum in omni complexu; et bonum in omni complexu est bonum charitatis. Simile per “fratrem” in Veteri Testamento in multis locis in sensu spirituali intelligitur: – Ut apud Mosen,
“Non odio habebis fratrem tuum corde tuo” (Levit. xix. 17);
apud Davidem,
“Ecce quam bonum et quam jucundum habitare fratres una” (Ps. cxxxiii. 1).
In hoc sensu etiam
Lothus habitatores Sodomae appellavit “fratres” (Gen. xix. 7):
et quoque intelligitur
Per “foedus fratrum” inter filios Israelis et Edomum (Amos i. 9);
Ac per “fraternitatem inter Jehudam et Israelem” (Sach. xi. {1}14):
nam per “filios Israelis ac Edomum,” tum per “Jehudam et Israelem” in sensu spirituali non intelliguntur illi, sed bona et vera caeli et ecclesiae, quorum omnia inter se conjuncta sunt.

747. “Accusans illos coram Deo dies et noctes.” – Quod significet et objurgaverunt [illos] et litigaverunt cum illis ex Verbo continue, constat ex significatione “accusare,” quod sit impugnare (de qua supra, n. 746 [a]); inde sequitur quod etiam sit objurgare et litigare, nam qui accusat etiam litigat et objurgat; ex significatione “coram Deo,” quod sit ex Verbo (de qua sequitur); et ex significatione “dierum et noctium,” quod sit continue et absque intermissione; per “dies et noctes” enim significantur omnes status vitae, per “diem” status vitae quando mens in idea clara est, et per “noctem” quando mens in idea obscura est; quod per hos binos status vitae significetur continue, est quia in mundo spirituali non aliqua distinctio temporum in annos, menses, septimanas, dies et horas est, sed pro illis mutationes status; sunt enim ibi angeli et spiritus nunc in idea clara, nunc in idea obscura; quod angeli et spiritus alternis sint in statu clarae perceptionis, et in statu obscurae, videatur in opere De Caelo et Inferno (n, 154-161): in particulari autem succedunt status illorum varie, sicut ab una affectione in alteram; hi status sunt, ex quibus angeli et spiritus tempora sua numerant, ita qui loco temporum in mundo sunt, quae sunt anni, menses, septimanae, dies, noctes, horae: quia nunc status vitae illorum in genere mutantur quoad intellectum clarum et obscurum, ac ita continue succedunt, inde per “dies et noctes” significatur continue. Quod “accusare coram Deo” significet objurgare et litigare ex Verbo, est quia illi qui per “draconem” intelliguntur, qui sunt qui fidem separant a vita, ratiocinentur ac litigent ex Verbo; ac litigare ex Verbo est “coram Deo,” Deus enim in Verbo est, quia Verbum est a Deo, et est Divinum Verum procedens a Domino: inde est quod dicatur apud Johannem,
“In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum” (i. 1).
Quod litigent pro fide separata a vita charitatis, est quia suam haeresin ex quibusdam locis in Verbo, non nisi quam secundum litteram intellectis, confirmant; et quando illam confirmarunt, credunt esse ipsum ecclesiae verum, tametsi est falsum. In genere, per “accusare dies et noctes” significatur influxus falsi continuus ex illis qui per “draconem” intelliguntur; et quia falsa eorum sunt ex falsificato Verbo, inde hoc per “accusare coram Deo” significatur.

748. [Vers. 11.] “Et illi vicerunt illum per sanguinem Agni” – Quod significet resistentiam et victoriam per Divinum Verum procedens ex Divino Humano Domini, constat ex significatione “sanguinis,” cum de Domino, quod sit Divinum Verum procedens (de qua supra, n. 328 [a-c], 329 [a-f]); ex significatione “Agni,” quod sit Dominus quoad Divinum Humanum (de qua etiam supra, n. 314); ex quibus constare potest quod per “vincere draconem per sanguinem Agni” significetur vincere illum, hoc est, illos qui per “draconem et angelos ejus” significantur, per Divinum Verum procedens ex Divino Humano Domini. Dicitur Divinum Verum procedens ex Divino Humano Domini, ex causa, quia omne Divinum Verum, quod implet caelos, et facit sapientiam angelorum in caelis, procedit ex Divino Humano Domini; Divinum enim Humanum Domini unitum est ipsi Divino, quod in Ipso ex conceptione erat, adeo ut unum sint: ipsum Divinum, quod a conceptione in Ipso erat, est quod vocavit Patrem; hoc cum Humano Ipsius unitum est sicut anima cum corpore; inde est quod Dominus dicat
Se unum esse cum Patre (Joh. x. 30, 38);
Et quod Ipse in Patre sit et Pater in Ipso (Joh. xiv. 7-11);
et quia talis unio est, ideo Divinum Verum post glorificationem Humani Ipsius procedit ex Divino Humano Ipsius. Divinum Verum procedens ex Divino Humano Domini est quod vocatur “Spiritus Sanus;” quod hic procedat ex Humano Domini glorificato, docet Ipse apud Johannem,
“Nondum erat Spiritus Sanctus, quia Jesus nondum glorificatus erat” (vii. 39);
Humanum glorificatum est Divinum Humanum. (Sed de his plura videantur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 280-310; tum in opere De Caelo et Inferno, a principio ad finem: quod per “sanguinem Agni” intelligatur Divinum procedens ex Divino Humano Domini, videatur supra, n. 476.)

[2] Ex his videri potest quantum differt sensus litterae Verbi ex sensu spirituali ejus; tum quomodo falsificatur Verbum, si modo exterius, et non simul interius, spectetur. Quantum differt, constare potest ex eo, quod per “sanguinem Agni” in sensu litterae intelligatur passio crucis Domini, at in sensu spirituali Divinum Verum procedens ex Divino Humano Domini; quare si pro ipso vero assumitur quod Michael draconem vicerit per passionem crucis Domini, inde sequitur quod Dominus per illam sustulerit omnia peccata mundi, et quoque per illam Patrem suum ad misericordiam pro humano genere commoverit; cum tamen hoc et illud non concordat cum Divino Vero quod est apud angelos in caelo, et quoque discordat cum genuino intellectu Veri. Quis usquam intelligere potest quod Dominus per passionem crucis sustulerit omnia peccata mundi, cum tamen unusquisque homo post mortem fit qualis ejus vita fuit in mundo, et qui mala faciunt in infernum {1}veniunt, et qui bona faciunt in caelum? Quis intelligere potest quod Deus Pater ad misericordiam ex sanguine Filii in cruce commoveretur, et quod tali medio opus habuerit, cum tamen est ipsa Misericordia, ipse Amor, et ipsum Bonum in Se? Ex his patet quod Verbum hic, et in mille aliis locis, falsificetur, si modo exterius, et non simul interius, spectatur: exterius illud spectare est ex littera, at interius spectare est ex doctrina genuini Veri. Si ex doctrina credatur quod Dominus subjugaverit inferna, et simul glorificaverit Humanum suum per tentationes, et quod passio crucis fuerit ultima tentatio et plena victoria, per quam subjugavit inferna, et simul glorificavit Humanum suum, tunc cadit id sub intellectum, et inde in fidem; fitque hoc, quod Michael vicerit per passionem crucis, verum apparens; at quod vicerit illum per Divinum Verum procedens a Divino Humano Domini, fit verum reale: at si apparens verum sumitur pro vero reali, et confirmatur, tunc falsificatur Verbum, secundum illa quae supra (n. 719), illustrationis causa, allata sunt.

749. “Et per verbum testimonii eorum.” – Quod significet et per confessionem et agnitionem Divini in Humano Ipsius, constat ex significatione “verbi testimonii,” quod sit confessio Domini et agnitio Divini in Humano Ipsius (de qua supra, n. 392, 635, 649). Quod hoc sit “verbum testimonii,” patet a sequentibus his in Apocalypsi,
Dixit angelus ad Johannem, “Conservus.. tuus sum, et fratrum tuorum, habentium testimonium Jesu; Deum adora, nam testimonium Jesu est spiritus prophetiae” (xix. 10):
et postquam angelus illa dixit,
Apparuit equus albus, super quo Sedens vocabatur “Verbum Dei,” et quoque “Rex regum et Dominus dominorum” (vers. 13, 16):
inde constare potest quod per “verbum testimonii eorum” significetur confessio et agnitio Divini in Humano Domini. Qui in illa agnitione sunt, illi quoque in agnitione sunt quod Humanum Domini Divinum sit, nam Ipsum Divinum non alibi potest habitare quam in Divino quod a Se est. Sed hoc quia nostrates eruditi aegre possunt comprehendere, ideo in cogitatione sua separant Divinum ab Humano Domini, et Divinum extra aut supra illud ponunt; quod tamen contra doctrinam Christianam de Trinitate est, quae vocatur Confessio Athanasiana seu Nicaena, quae talis est, quod Divinum assumpserit ad Se Humanum, et quod non sint duo, sed unita Persona, prorsus sicut anima et corpus.

750. “Et non dilexerunt animam suam usque ad mortem.” – Quod significet fideles qui propter illa vera tentationes passi sunt, et vitam mundi prae vita caeli nihili fecerunt, constat ex significatione “non diligere animam,” quod sit nihili facere vitam mundi prae vita caeli, de qua sequitur; et ex significatione “usque ad mortem,” quod sit tentationes pati; nam qui in tentationum pugnis sunt, illi nihili faciunt vitam mundi prae vita caeli, consequenter nihili faciunt mortem corporis sui prae vita animae suae, ut constare potest ex martyriis: causa est, quia sciunt quod vita in mundo, quae est aliquot annorum, nihil sit respective ad vitam in caelo, quae est vita aeterna; immo ne quidem ratio datur inter tempora vitae hominum in mundo; et inter vitam in caelo in aeternum duraturam; cogitet qui potest num sit aliqua ratio inter centum millia annorum ac aeternum, et comperiet quod non sit. Talia cum multis aliis influunt e caelo apud illos qui tentationes spirituales patiuntur; quare “animam suam,” hoc est, vitam in mundo, “non diligunt usque ad mortem.”

[2] Quid per “animam” intelligitur, parum in orbe notum est, ex causa quia eruditi de sede animae in corpore plura hypothetice tradiderunt, tum etiam de ejus essentia, et quoque de ejus influxu et operatione in corpus; et ex ideis inde captis de ejus immortalitate: inde fluxit quod credatur quod anima sit aliquod cogitativum, in sua essentia aethereum, et quod separata a corpore sit absque motoriis et sensoriis, qualia in mundo, antequam iterum conjungitur corpori, quod tempore ultimi judicii futurum dicunt. Quia inde idea incongrua de anima hominis in erudito orbe capta est, interest ex Verbo illustrare quid per “animam” intelligitur. In genere per “animam” intelligitur homo, et in specie vita hominis; et quia in unoquovis homine sunt tres gradus vitae, ita quoque totidem animae gradus sunt. At quia omnis vita hominis residet in binis facultatibus ejus, quae vocantur voluntas et intellectus, quare aliquoties in Verbo dicuntur “vitae” in plurali; et quia per “animam” intelligitur vita, sequitur quod sit anima voluntatis et anima intellectus, et quod anima voluntatis sit affectio quae est amoris, et quod anima intellectus sit cogitatio inde. Proprie autem per “animam” in Verbo intelligitur vita intellectus hominis, quae est cogitatio, et per “cor” vita voluntatis quae est affectio. Et quia respiratio pulmonum correspondet vitae intellectus quae est cogitatio, et pulsus cordis correspondet vitae voluntatis quae est affectio, idea per “animam” in sensu naturali ultimo intelligitur vita respirationis; exinde venit quod de morituris dicatur quod animam suam aut spiritum suum emittant, tum quod non amplius animent, aut quod non ex ore sentiatur aliquis spiritus. Quod talia per “animam” in Verbo intelligantur, constare potest ex locis ibi, ubi nominatur.

[3] (i.) Quod “anima” in genere significet hominem constat ex his sequentibus: – Apud Mosen,
“Sumpsit Abramus…. omnem…. animam, quam nacti sunt in Charane, et abiverunt in terram Canaanem” (Gen. xii. {1}5);
“Rex Sodomae dixit ad Abramum, Da mihi animas, substantiam sume tibi” (Gen. xiv. 21);
“Omnes animae filiorum et filiarum” ex Lea, “triginta et tres” (Gen. xlvi. 15);
“Filii Josephi…. animae duae; omnis anima domus Jacobi, quae venit in Aegyptum, septuaginta” (Gen. xlvi. 27);
“Omnis anima quae comedit cadaver aut discerptum, immunda illa ad vesperam” (Levit. xvii. 15);
“De urbibus populorum…. non vivificabis ullam animam” (Deutr. xx. 16);
“Si furatus sit animam de fratribus suis, …et quaestum fecerit” (Deutr. xxiv. {2}7).
Anima comedens adipem et sanguinem, exscindetur (Levit. vii. 27);
“Anima” quae non circumcidetur, “exscindetur e populis suis” ({3}Gen. xvii. 14);
et alibi: in quibus locis “anima” dicitur pro homine.

[4] (ii.) Quod “anima” in specie significet vitam corporis, constat ex his: – Apud Lucam,
Dives cogitabat apud se, “Dicam animae meae, Anima, habes multa bona reposita in annos multos; feriare, ede, bibe, et bono esto animo: sed dixit ei Deus, Insipiens, hac nocte animam tuam requirent a te” (xii. 19, 20);
apud Mosen,
“Cum exiret anima” Rachelis,.. “vocavit nomen ejus Benoni” (Gen. {1}xxxv. 18);
“Mortui sunt omnes viri qui quaesiverunt animam tuam” (Exod. iv. 19);
[et alibi,]
“Per manum quaerentium animam” tuam (Jerem. xix. 7, 9; cap. {2}xxxiv. 21);
“Qui desciverit ad Chaldaeos… vivet, et fiet illi anima in spolium” (Jerem. xxi. 9);
“Dabo animam tuam in praedam” (Jerem. xlv. 5);
“Num erit hoc jejunium quod eligam, dies quo affliget homo animam suam?” (Esai. lviii. 5;)
Dixit Reuben ad fratres de Josepho, “Ne percutiamus illum anima” (Gen. xxxvii. 21);
“Anima pro anima, oculus pro oculo, dens pro dente” (Deutr. xix. 21);
“Non {3}accipies molam aut molarem in pignus, nam animam ille recipit in pignus” (Deutr. xxiv. 6);
“Dixit Schimson, Moriatur anima mea cum Philisthaeis” (Jud. xvi. 30);
Dixit Isabel ad Eliam quod cras ponet animam ejus sicut animam unius de illis; “et abivit” Elias “pro anima {4}sua” (1 Reg. xix. 2, 3);
Petrus dixit, “Animam meam ponam pro Te; respondit.. Jesus, Animamne tuam pro Me pones? Amen dico, non canet gallus usque dum Me ter abnegaveris” (Joh. xiii. 37, 38):
in his locis dicitur anima pro vita corporis. Similiter Dominus dixit de sui corporis vita, apud Evangelistas,
“Sicut Filius hominis non venit ut Ipsi ministretur, sed ut ministret, et det animam suam redemptionem pro multis” (Matth. xx. 28; Marc. x. 45):
[sic alibi,]
“Ecce Ego amo Te; ideo dabo hominem loco Tui, et populos pro anima tua” (Esai. xliii. 4);
Jesus dixit, “Majorem hac dilectionem nemo habet, ut quis animam suam ponat pro amicis suis” (Joh. xv. 13);
Jesus dixit, “Ego sum Pastor bonus; Pastor bonus animam suam ponit pro ovibus. ….Ego pono animam meam, et rursus accipiam illam: nemo tollit illam a Me, sed Ego pono a Me Ipso; potestatem Ego habeo ponendi illam, et potestatem habeo rursus recipiendi illam” (Joh. x. 11, 12, 15, 17, 18).

[5] (iii.) Quod “anima” significet vitam spiritus hominis, quae vocatur vita spiritualis ejus, constat ex his: – Apud Evangelistas,
Jesus dixit, “Ne timete ab illis qui occidere corpus possunt, animam.. occidere non possunt: timete.. potius Ipsum qui potest et corpus et animam perdere in gehenna” (Matth. x. 28; Luc. xii. 4, 5);
“Quisquis vult invenire animam suam, perdet illam; et quisquis perdiderit animam suam propter” Jesum, “inveniet illam” (Matth. x. 39; Luc. xvii. 33);
“Qui amat animam suam perdet illam; sed qui odit animam suam in hoc mundo, in vitam aeternum servabit illam” (Joh. xii. 25);
“Jesus dixit.., Quisquis vult post” Ipsum “venire, abneget semet, tollat crucem suam, et sequatur” Ipsum: “qui.. voluerit animam suam servare, perdet illam; qui vero perdiderit animam suam” Ipsius “causa, inveniet illam. Quid.. prodest homini, si totum mundum lucratus fuerit, animae autem jacturam fecerit? aut {1}quod dabit homo pretium sufficiens redemptionis animae suae” (Matth. xvi. 24, 25 [, 26]; Marc. viii. 35-37; Luc. ix. 24, 25);
Jesus dixit, Non veni “ad perdendum animas.., sed ad servandum” (Luc. ix. 56);
“Maria.. dixit” ad Elizabeth, “Magnificat anima mea Dominum” (Luc. i. 46);
Simeon dixit ad Mariam de Infante Jesu. “Tuam.. quoque animam penetrabit romphaea, ut revelentur ex multis cordibus cogitationes” (Luc. ii. 35);
Jesus dixit de ultimis temporibus, “In patientia.. possidete animas vestras” (Luc. xxi. {2}19):
[et alibi,]
“{3}Erunt fundamenta contusa, omnes facientes mercedem cum stagnis animae” (Esai. xix. 9, 10):
“Cum periculo animarum nostrarum adducimus panem nostrum propter gladium deserti” (Thren. v. 9);
“{4}Foderunt.. foveam animae meae” (Jerem. xviii. 20);
“Fiet.. anima eorum sicut hortus irriguus” (Jerem xxxi. 12);
“Irrigabo animam lassam, et omnem animam, quae dolet, implebo” (Jerem. xxxi. 25);
“Vae consuentibus pulvillos subter omnes axillas manuum mearum, et facientibus pepla super caput omnis staturae, ad venandum animas; animas venamini populo meo, ut animas vobis vivificetis: profanasti.. Me apud populum meum… ad occidendum animas quae non mori debent, et ad vivificandum animas quae non vivere debent” (Ezech. xiii. 18, 19);
“Ecce omnes animae meae sunt; sicut anima patris ita anima filii, meae sunt; anima quae peccaverit, illa morietur” (Ezech. xviii. 4, 20);
“Abibo… prae amaritudine animae meae” (Esai. xxxviii. 15);
“Circumdederunt me aquae usque ad animam” (Jon. ii. 6 [B.A. 5]);
“Venerunt aquae usque ad animam, submersus sum in luto profunditatis” (Psalm. lxix. 2 [, 3] [B.A. 1, 2]);
“{5}Afflixerunt compede pedem meum, in terram venit anima mea” (Psalm. cv. 18);
“Educ e carcere animam meam” (Psalm. cxlii. 8 [B.A. 7]);
“Liberasti.. animam meam a morte” (Psalm. lvi. 14 [B.A. 13]);
“Ad eripiendum a morte animam eorum, et ad vivificandum eos in fame” (Psalm. xxxiii. 19);
“Ne tradas me in animam hostium meorum” (Psalm. xxvii. 12; Ps. xli. 3 [B.A. 2]);
“Afflixi fame animam meam ne dicant in corde suo, Eia animae” ejus (Psalm. xxxv. 13, 25);
“Non relinques animam meam in inferno, nec dabis sanctum tuum ut videat corruptionem” (Psalm. xvi. 10);
“Vir timens Jehovam, docebit eum viam quam eliget; anima ejus in bono pernoctabit” (Psalm. xxv. 12, 13);
“Mundus manibus et purus corde, qui non effert ad vanitatem animam suam” (Psalm. xxiv. 4);
“Animas egenorum servabit, a dolo et violentia redimet animam eorum” (Psalm. lxxii. 13, 14);
“Benedic, anima mea, Jehovae” (Psalm. ciii. 1, 22);
“Omnis anima laudet Jah” (Psalm. cl. 6);
“Petent cibum animae suae” (Psalm. lxxviii. 18);
“Jehovah… inspiravit in nares” hominis “spiraculum vitarum, et factus est homo in animam viventem” (Gen. ii. 7):
in his locis dicitur “anima” pro vita spiritus hominis, quae vita spiritualis ejus vocatur.

[6] (iv.) Quoniam binae vitae facultates homini sunt, nempe facultas intelligendi et facultas volendi, et utraque facultas facit vitam spiritualem hominis, constare potest ex quibusdam locis supra allatis, tum ex sequentibus, quod “anima” significet illam facultatem quae vocatur vita intellectus hominis: – Ut apud Mosen,
“Amabis Jehovam Deum tuum ex toto corde tuo, ex tota anima tua, et ex omnibus viribus tuis” (Deutr. vi. 5; cap. x. 12; cap. xi. 13; cap. xxxvi. 16)
et apud Evangelistas,
“Jesus.. dixit.., Amabis Dominum Deum tuum ex toto corde tuo, et ex tota anima tua, et ex tota mente tua” (Matth. xxii. {1}37; Marc. xii. {2}30, 33; Luc. x. 27):
per “amare Jehovam Deum toto corde et tota anima” intelligitur omni voluntate et omni intellectu, tum omni amore et omni fide; “cor” enim significat amorem et voluntatem, et “anima” significat fidem et intellectum; quod “cor” duo illa significet, nempe amorem et voluntatem, est quia amor hominis est voluntatis ejus; quod “anima” etiam significet duo, nempe fidem et intellectum, est quia fides est intellectus; quod “cor” et “anima” illa significent, est quia cor hominis correspondet bono amoris quod est voluntatis ejus, et anima pulmonum correspondet vero fidei quod est intellectus hominis: ” [ex] omnibus viribus” et ” [ex] tota mente” significat super omnia.

[7] Apud Ezechielem,
“Argentum eorum et aurum eorum non poterit eripere eos in die irae Jehovae, animam eorum non saturabunt, et viscera eorum non implebunt” (vii. 19):
hic quoque “anima” pro intellectu veri, quae “non saturari” dicitur, quando non verum in ecclesia; et “viscera” pro voluntate boni, quae “non impleri” dicuntur, quando non bonum in ecclesia: quoniam “argentum” ex correspondentia significat verum, et in opposito sensu falsum, ac “aurum” significat bonum, et in opposito sensu malum, ideo dicitur, “Argentum eorum et aurum eorum non poterit eripere eos in die irae Jehovae;” “argentum et aurum” est non verum et non bonum, et quoque falsum et malum; “dies irae” est dies judicii.

[8] Apud Esaiam,
“Erit Lux Israelis in ignem, et Sanctus ejus in flammam, quae accendet et comedet…. gloriam silvae ejus et Carmelum.., ab anima.. usque ad carnem consumet” (x. 17, 18):
per “Lucem Israelis” et per “Sanctum ejus,” qui erunt in ignem et flammam, intelligitur Dominus quoad ultimum judicium; per “ignem et flammam” significatur exitium illorum qui in falsis mali sunt: per “gloriam silvae et Carmelum,” quae “ignis et flamma comedet et consumet,” significatur ecclesiae verum ac bonum veri, quae, quia versa sunt in falsa et mala falsi, destruentur: “ab anima usque ad carnem” significat usque ab intellectu ejus et ad voluntatem ejus; “anima” est intellectus veri, et “caro” est voluntas boni.

[9] Apud eundem,
“Stultus stultitiam loquitur, ….ad evacuandum animam esurientis, et potum sitientis deficere faciet” (xxxii. 6):
hic etiam per “animam” significatur homo quoad intellectum boni et veri, per “animam esurientis,” intellectus boni, et per “animam sitientis potum” intellectus veri; quod homo qui in falsis mali est, deprivare conetur illo hominem qui in vero ex bono est, significatur per quod “stultus stultitiam loquatur ad evacuandum et ad deficere faciendum animam.”

[10] Apud eundem,
“Erit sicut cum somniat famelicus, quasi esset comedens, sed quando evigilat, jejuna est anima ejus; et quando somniat sitiens, quasi esset bibens, sed quando evigilat, ecce lassus, et anima ejus appetens; sic erit multitudo omnium gentium militantium contra montem Zionis” (xxix. 8):
haec dicta sunt de illis qui in falsis ex malo sunt, et putant usque illa esse vera ex bono; falsa mali pugnantia contra bona ecclesiae, {1}significantur per “multitudinem omnium gentium militantium contra montem Zionis;” “multitudo” praedicatur de veris, “gentes” significant mala, et “mons Zionis” significat ecclesiam quoad bonum amoris: mala quae creduntur esse bona, cum tamen sunt mala falsi, significantur per “Erit sicut somnians famelicus, quasi esset comedens, sed quando evigilat, jejuna est anima ejus;” per “somniantem famelicum quasi comedentem” significatur opinio et fides erronea de bono, “somniare” significat opinionem et fidem erroneam, “famelicus et quasi comedens” significat quasi desiderium ad bonum quo nutriendus, “quando evigilat” {1}significat quando detegitur quid bonum, “jejuna anima” significat non intellectum boni: similia dicuntur de vero, quae significantur per “quando somniat sitiens, quasi esset bibens; sed quando evigilat, ecce lassus, et anima ejus appetens;” per “sitientem et quasi bibentem dum somniat” significatur opinio et fides sicut veri; “sed quando evigilat, ecce lassus, et anima ejus appetens,” significat quod usque non verum sit sed falsum; per “animam” ibi significatur fides falsi ex non intellecto vero, nam malum et falsum, sicut bonum et verum, sunt fidei et intellectus, quando sunt solius cogitationis; nam homo potest cogitare, sicut intelligere et inde credere malum esse bonum, sicut falsum esse verum; tales sunt omnes illi qui in falsis doctrinae sunt, et solum fidem habent magistris et libris, nec cogitant num falsa ac mala sint, credentes esse vera et bona, quia confirmari possunt, non scientes quod falsum et malum aeque confirmari possint sicut verum et bonum.

[11] Apud eundem,
“Si exprompseris famelico animam tuam, et animam afflictam saturaveris, ..exorietur in tenebris lux tua, et caligo tua sicut meridies” ({2}lviii. 10):
“expromere famelico animam, et animam afflictam saturare, significat docere illum quid bonum et quid verum qui desiderat; per “famelicum” significatur desiderans bonum, et per “afflictum” desiderans verum, et per “expromere animam” significatur docere illa, ita ex intellectu, doctrina, ac fide; quod illis qui in ignorantia sunt, sed usque in desiderio, dabitur intellectus veri et boni, significatur per “Exorietur in tenebris lux tua, et caligo tua sicut meridies;” “tenebrae” et “caligo” sunt ignorantia veri et boni, “lux” et “meridies” sunt intellectus eorum.

[12] In Threnis,
“Omnis populus gementes, quaerentes panem, dederunt desiderabilia sua pro cibo, ad recreandum animam. ….Procul est a me consolans, recreans animam meam, facti sunt filii mei devastati, eo quod invaluerit hostis. ….Sacerdotes mei et seniores mei in urbe exspirarunt, quia quaesiverunt cibum sibi, quo recrearent animam suam” (i. 11, 16, 19):
haec dicta sunt de ecclesia, in qua non verum et bonum doctrinae amplius, unde homines ejus desiderantes illa deficiunt: defectus boni et veri in doctrina, ac desiderium ad illa ad vitam fidei et intellectus nutriendam, significatur per “Omnis populus gementes, quaerentes panem dederunt desiderabilia pro cibo, ad recreandum animam;” defectus significatur per “gementes,” desiderium ad bonum per “quaerentes panem,” desiderium ad verum per “dare desiderabilia sua pro cibo,” nutritio fidei et intellectus per “ad recreandum animam:” quod non sit aliqua nutritio fidei et intellectus, quia non amplius sunt vera propter mala vitae, significatur per “Procul est a me consolans, recreans animam meam, facti sunt filii mei devastati, eo quod invaluerit hostis;” “filii devastati” significant vera non amplius, “hostis” qui invaluit significat malum ab inferno, ita malum vitae: quod non aliqui docentes bonum et verum sint amplius, significatur per quod “sacerdotes et seniores mei in urbe exspirarunt; “sacerdotes” significant docentes bonum, “seniores” docentes verum, “urbs” significat doctrinam, et “exspirare” quod non sint amplius: quod nec illis aliqua nutritio spiritualis, significatur per “quia quaesiverunt cibum sibi, quo recrearent animam suam.”

[13] In Threnis,
“Matribus suis dicunt, Ubi frumentum et vinum? cum deficiunt sicut confossus in platea urbis, cum effunditur anima eorum super sinum matrum eorum” (ii. 12):
per haec similia significantur quae supra, nempe quod talis desolatio ecclesiae ex defectu boni et veri in doctrina sit, ut vita spiritualis ibi deficiat et pereat: per “matres” significantur vera ecclesiae; quod illis dicant, “Ubi frumentum et vinum?” significat, Ubi nunc bonum doctrinae ac verum ejus? Quod “super sinum matrum effundatur anima illorum,” significat quod deficiat et pereat vita spiritualis propter desolationem ex defectu veritatum: quia per “animam” intelligitur vita fidei et intellectus boni et veri, quae est vita spiritualis hominis, dicitur quod “deficiant sicut confossus in platea urbis;” per “confossum” significatur qui perit per falsa, et per “plateam urbis” significatur verum doctrinae.

[14] Apud Jonam,
“Cum deficeret super me anima mea” (ii. 8 [B.A. 7]):
agitur ibi de tentationibus, et per quod “deficeret super eum anima ejus,” significatur quod deficeret verum fide et intellectu. Apud Davidem,
“Contabuit prae indignitate oculus meus, [anima mea,] et venter meus” (Ps. xxxi. 10 [B.A. 9]);
apud eundem,
“Incurvata.. est ad pulverem anima {1}mea, adhaesit terrae venter noster” (Ps. xliv. 26 [B.A. 25]):
status tentationum per haec quoque describitur: per “oculum” significatur intellectus, per “animam” fides et intellectus veri, per “ventrem” fides et intellectus boni; quod hoc per “ventrem” significetur, est quia venter recipit cibum, et per “cibum” et “panem” significatur bonum nutriens, hic intellectum et fidem: defectus eorum in tentatione, significatur per “contabescere prae indignitate,” perque “incurvari ad pulverem,” et “adhaerere terrae.”

[15] Apud Mosen,
“Dixerunt, Nunc.. anima nostra arida est, non quicquam nisi quam ad mannam oculi nostri” (Num. xi. 6):
quoniam per “mannam” significatur nutritio spiritualis, etiam fides et intellectus seu intelligentia hominis est quae spiritualiter nutriuntur, et quia filiis Israelis non erat nutritio naturalis, quam tamen desiderabant, ideo dixerunt, “Anima nostra arida est, non quicquam nisi ad mannam oculi nostri;” per “animam aridam” significatur vita fidei et intellectus deficiens quando non simul nutritio naturalis; per “non quicquam nisi quod ad mannam oculi nostri” significatur quod solum sit nutritio spiritualis; et quia hanc fastidiverunt, data est illis caro “coturnicum” seu “selav,” per quarum carnem significatur nutritio naturalis.

[16] In Libro Primo Samuelis,
Dixit Channah ad Eli, “Effudi animam meam coram Jehovah” (i. 15);
per “effundere animam coram Jehovah” significatur expromere cogitationes animi et cordis sui. Apud Evangelistas,
“Non solliciti sitis animae vestrae, quid esuri sitis, et quid bibituri, neque corpori, quid induturi; nonne anima plus est alimento, et corpus indumento?” (Matth. vi. 25; Luc. xii. 22, 23:)
haec tametsi de vita corporis dicta sunt, usque significant talia quae sunt vitae spiritus; nam omnia sensus litterae Verbi, qui naturalis est, continent in se sensum internum qui est spiritualis: in hoc sensu per “edere,” “bibere,” et per “alimentum” significatur nutritio spiritualis, quae est nutritio fidei et cum illa nutritio intellectus, unde intelligentia in spiritualibus; inde dicitur, “Ne solliciti sitis animae vestrae, quid esuri sitis et quid bibituri; nonne anima plus quam alimento?” “Edere” est intellectualiter ita spiritualiter percipere bonum, “bibere” est intellectualiter ita spiritualiter percipere verum, ac “alimentum” est bonum et verum ex quibus nutritio: per “induere corpus” et per “indumentum” significatur verum investiens bonum amoris et voluntatis; per “indumentum” significatur id verum, et per “corpus” significatur bonum amoris quod est bonum voluntatis.

[17] Apud Davidem,
“Anima mea in medio leonum cubo, inflammantur filii hominis” (Ps. lvii. 5 [B.A. 4]):
per “animam” etiam hic significatur vita spiritualis quae est vita fidei, ita quoque vita intellectus; nam intellectus formatur ex veris, et consistit ex illis, sicut etiam fides: quia haec per “animam” significantur, et agitur ibi de vastatione veri, ideo dicitur, “In medio leonum cubo;” per “leones” significantur falsa destruentia vera ecclesiae: etiam dicitur, “Inflammantur filii hominis;” per “filios hominis” significantur vera doctrinae et ecclesiae, quae cum ab amore corporeo occupantur, et sic pereunt, dicuntur “inflammari.” Apud Mosen,
Abrahamus “locutus est cum” filiis Cheti,.. “Si est cum anima vestra, ut sepeliam mortuum meum” (Gen. xxiii. 8):
“anima” significat ibi cogitationem ex vero. (Sed illa in Arcanis Caelestibus, n. 2930, explicata sunt.)

[18] Apud Jeremiam,
“Abhorrebunt te amatores, animam tuam quaerent” (iv. 30):
per “amatores” intelliguntur qui in amore mali sunt; per “animam quaerere” significatur velle destruere fidem et intellectum veri per falsa mali. Apud Ezechielem,
“Javan et Thubal, …cum anima hominis et vasis aeris, dederunt negotiationem” (xxvii. 13):
haec de Tyro, per quam significatur ecclesia quoad cognitiones veri et boni; per “negotiationem” significatur comparatio et communicatio illarum; per “Javanem et Thubalem” significantur cultus externus repraesentativus, ac {1}per “animam hominis” significatur scientia veri in naturali homine, et per “vasa aeris” scientia boni in naturali homine. Scientia veri naturalis etiam significatur per “animas hominum,” Apoc. xviii. 13; per “animas hominum” proprie intelliguntur mancipia seu servi, per quos etiam in sensu spirituali significantur vera scientifica naturalis hominis inservientia spirituali.

[19] (v.) Quoniam vita fidei et quoque vita intellectus hominis est ex Divino Vero, quare etiam Divinum Verum per “animam” significatur, ut constare potest a sequentibus locis: – Apud Jeremiam,
“Plantabo eos in terra hac, in veritate, in toto corde meo, et in tota anima mea” (xxxii. 41):
quia duo sunt quae procedunt a Domino, Divinum Bonum ac Divinum Verum, et haec recepta ab angelis caeli et ab hominibus ecclesiae faciunt vitam caelestem apud illos, inde constare potest quid significatur per “plantare eos in toto corde et in tota anima,” nempe quod sit in Divino suo Bono et in Divino suo Vero; nam “cor” significat Divinum Bonum Divini Amoris, et “anima” Divinum Verum.

[20] Apud eundem,
“Juravit Jehovah.. per animam suam” (li. 14; Amos vi. 8):
Jehovah dicitur “jurare per animam suam” quando confirmat per Divinum suum Verum, “jurare” enim significat confirmare, et “anima Jehovae” Divinum Verum. Apud Davidem,
“Jehovah justum probat, impium et amantem violentiam odit anima Ipsius” (Ps. xi. 5):
per “animam Jehovae” hic quoque significatur Divinum Verum, nam per “violentum” in Verbo significatur qui violentiam infert Divino Vero; quod quia fit per falsum mali, ideo hoc significatur per “impium et amantem violentiam.”

[21] Apud Esaiam,
“Electus meus, in quo beneplacitum habet anima mea; dedi spiritum meum super Illum” (xlii. 1):
haec de Domino, qui intelligitur per “Electum Jehovae;” et quia per “spiritum Jehovae,” qui super Illum datus est, significatur Divinum procedens, ideo per “animam Jehovae,” quae beneplacitum habet in Ipso, significatur Divinum Verum; in hoc enim Divino fuit Dominus quoad Humanum suum in mundo. Apud Jeremiam,
“Dixit Jehovah…, Si staret Moses et Samuel coram Me, non anima mea erga populum hunc” (xv. 1):
per “Mosen” et “Samuelem” in sensu repraesentativo significatur Verbum; et quia Verbum est Divinum Verum, et per “populum” ibi intelliguntur filii Israelis, apud quos non aliquod Divinum Verum nisi falsificatum et adulteratum erat, dicitur, “Non anima mea erga populum hunc.”

[22] Apud eundem,
“Annon sumet ultionem anima mea?” (v. 9, 29:)
etiam hic per “animam Jehovae” intelligitur Divinum Verum; ex hoc quando Dominus judicium facit, dicitur quod “ultionem sumet anima Ipsius;” simile significatur per “Filium hominis” qui “judicium facturus est;” “Filius hominis” est quoque Dominus quoad Divinum Verum. Apud eundem,
“Castigationem admitte, Hierosolyma, ne luxetur anima mea a te, ac redigam te in vastitatem” (vi. 8):
per “Hierosolymam” significatur ecclesia quoad doctrinam; per “castigationem admittere” significatur recipere disciplinam; per “ne luxetur anima mea a te” significatur ne recedat Divinum Verum ab illis; et per “redigere in vastitatem” significatur ne ecclesia desoletur quoad omne verum.

[23] Apud Esaiam,
Jehovah…. dans animam populo super terra, et spiritum ambulantibus in ea” (xlii. 5):
per “animam,” quam Jehovah dat populo super terra, significatur Divinum Verum a Domino illis qui ab ecclesia Ipsius erunt; per “spiritum” quem Jehovah dabit ambulantibus in terra, significatur vita secundum Divinum Verum; “ambulare” significat vivere.

[24] (vi.) Quoniam per “animam,” ubi de Domino, significatur Divinum Verum, inde per “animam” etiam significatur vita spiritualis ex vero: – Apud Mosen,
“Anima omnis carnis sanguis illa” (Levit. xvii. 14):
quia ultima vita hominis, quae est vita corporis ejus, consistit in sanguine, ideo dicitur quod “anima omnis carnis,” hoc est, vita ejus, “sit sanguis ejus:” at quia in singulis Verbi est sensus spiritualis, et in eo sensu per “sanguinem” significatur verum doctrinae ex Verbo, ideo illud quoque per “animam carnis” significatur. Quod “Sanguis” significet verum doctrinae ex Verbo, quod est Divinum Verum, videatur supra (n. 328 [a-c], 329, 476). Quoniam “sanguis” illud significabat, ideo interdictum fuit filiis Israelis edere sanguinem, et ideo sanguis holocaustorum et sacrificiorum spargebatur circum altare, ac per sanguinem fiebant sanctificationes et quoque inaugurationes, tum etiam per sanguinem iniebatur foedus Dei Israelis, hoc est, Domini, cum populo: et quoque a Domino initum est foedus novum cum hodierna ecclesia; quare sanguis Domini vocatus est “sanguis foederis,” hoc est, conjunctionis cum Domino, et hoc quia Divinum Verum procedens a Domino conjungit: ex his nunc patet cur sanguis dicitur “anima.”

[25] Propter hanc “sanguinis” significationem est quod ab antiquissimo tempore vetitum fuerit edere sanguinem: – Ut constare potest apud Mosen,
“Omne repens quod vivum est, vobis esto in cibum attamen carnem cum anima ejus, sanguine ejus, non comedetis” (Gen. ix. [3,] 4):
hic quoque dicitur quod “sanguis sit anima carnis,” quem comedere vetitum fuit, quia per “esum sanguinis” significabatur profanatio veri. Apud eundem,
“Quisquis…. comederit ullum sanguinem, dabo facies meas contra animam comedentem sanguinem, ut exscindam eam e medio populi ejus: nam anima carnis in sanguine illa: ideo dedi.. eum super altare, ad expiandum animas vestras, eo quod sanguis ipse pro anima expiet” (Levit. xvii. 10, 11):
quia “anima,” sicut “sanguis,” significat verum ex Verbo, quod eat Divinum Verum procedens a Domino, et quia omnis cultus Domini fit per Divinum Verum, ideo dicitur, “Quia anima carnis in sanguine est, ideo dedi eum super altare;” “dare sanguinem super altare” significat cultum ex Divino Vero: et quoniam omnis liberatio a malis et falsis, quae est expiatio, fit per Divinum Verum et per vitam secundum illud, ideo dicitur, “ad expiandum animas vestras, ex eo quod sanguis ipse pro anima expiet.”

[26] Apud eundem,
“Maxime sanguinem ex animabus vestris quaeram, de manu omnis ferae quaeram illum, imprimis de manu hominis, de manu viri fratris ejus quaeram animam hominis” (Gen. ix. 5):
quod hic per “sanguinem” et quoque per “animam” intelligatur vita spiritualis hominis, quae est vita secundum Divinum Verum, constare potest ex eo, quod qui illam vitam exstinguit, pereat morte aeterna; illam enim non alius exstinguit quam qui in malo et falso infernali est. (Sed haec videantur in Arcanis Caelestibus explicata.)

[27] (vii.) Quod per “animam viventem” significetur vita in communi, constare potest ex locis ubi bestiae, aves, reptilia et pisces vocantur “animae viventes:” – Ut in sequentibus,
“Dixit Deus, Prorepere facient aquae reptile, animam viventem. ….Creavit Deus cetos magnos, et omnem animam viventem, reptantem, quam prorepere fecerunt aquae” (Gen. i. 20, 21);
“Dixit Deus, Producat terra animam viventem secundum speciem suam, bestiam… et feram” (Gen. i. 24);
“Adduxit” Jehovah “ad hominem omnem bestiam agri, et omnem avem caelorum, ad videndum, quid vocaret id; et quicquid vocabat id homo, animam viventem, id nomen ejus” (Gen. ii. 19);
“Omnis anima vivens, quae natat, quocunque venerint fluvii, vivet; unde fit piscis multus” (Ezech. xlvii. 9);
“Omnis anima vivens mortua est in mari” (Apoc. xvi. 3):
per omnia “animalia” in sensu spirituali significantur illa quae naturalis hominis et ejus vitae sunt; et quia per vitam naturalis hominis, quae est vita in ultimis, significatur vita in omni complexu, inde est quod dicantur “animae viventes.”

[28] Ex his nunc constare potest quid in Verbo significatur per “animam,” quod nempe vita hominis, tam naturalis quam spiritualis ejus, ita tam corporis quam spiritus ejus. Inde videri potest quam perversa idea, primum ab eruditis, et inde a vulgo, de anima hominis capta sit; nempe, quod sit aliquod ens individuum residens in aliquo loco corporis, sive in cerebro, sive in corde, sive alibi; et quod per mortem solutum ab homine, absque corpore sit, et absque sensoriis et motoriis, qualia sunt corpori, et quod haec accessura illi die ultimi judicii; tum quod sit interea quoddam volitans in aethere, aut permanens in quodam ubi, exspectans accessorium suum, quod est corpus. Haec nunc est idea mundi de anima hominis; cum tamen per “animam” in Verbo nihil tale intelligitur, sed intelligitur vita hominis, quae nusquam datur separata a corpore, sed in corpore; nam corpus est forma externa illius vitae quae vocatur anima, efficiens ejus arbitria et nutus in utroque mundo, tam naturali in quo homines vivunt, quam spirituali in quo spiritus et angeli: et quia Divinum procedens a Domino facit vitam omnium, ideo illud per “animam” in caelesti sensu significatur. Quia Divinum procedens, ubicunque venit, format imaginem Domini, ita format angelos et spiritus, ut sint formae humanae secundum receptionem, inde nunc sequitur quod per animam viventem post mortem intelligendus sit ejus spiritus, qui homo est tam anima quam corpore, anima qua dominetur super corpus, et corpore quo anima sua arbitria in mundo, in quo est, efficiat.

751. [Vers. 12.] “Propter hoc gaudete, caeli et in illis habitantes.” – Quod significet salvationem et inde gaudium illorum qui spiritualis per receptionem Divini Veri fiunt, constat ex significatione “gaudere,” quod sit gaudium propter salvationem; ex significatione “caelorum,” quod sint spirituales (de qua sequitur), et ex significatione “habitantium,” quod sint qui vivunt, hic spiritualiter. (Quod “habitare” significet vivere, videatur supra, n. 133, 479, 662.) Quod “caeli” significent spirituales, est quia omnes illi qui in caelis sunt spirituales sunt; et quia homines, qui facti sunt spirituales, similiter in caelis sunt, tametsi quoad corpus in mundo, ideo per “habitantes in caelis” non solum angeli, sed etiam homines intelliguntur: omnis enim homo apud quem mens interior, quae vocatur mens spiritualis, aperta est, in caelis est, immo etiam quandoque inter angelos in caelis apparet: quod ita sit, in mundo adhuc ignotum est; quare sciendum est quod homo quoad spiritum suum inter spiritus et angelos sit, et quidem in ea societate illorum in quam venturus est post mortem: causa est, quia mens spiritualis hominis prorsus formata est ad imaginem caeli, usque adeo ut sit caelum in minima forma; quare non alibi est quam ubi est forma ejus, et hoc tametsi illa mens adhuc in corpore est. Sed haec melius illustrata sunt in opere De Caelo et Inferno (n. 51-58), ubi ostensum est quod unusquisque angelus, et quoque unusquisque homo quoad interiora sua, si hic spiritualis est, sit caelum in minima forma, correspondens caelo in maxima. Inde est quod in Verbo ubi agitur de creatione caeli et terrae, intelligatur in communi ecclesia interna et externa, tum in particulari homo internus et externus, seu spiritualis et naturalis. Ex his constare potest quod per “caelos et in illis habitantes” significentur omnes ibi, tum homines qui spirituales per Divini Veri receptionem doctrina et vita fiunt.

752 “Vae habitantibus terram et mare.” – Quod significet lamentationem super illos qui mere naturales et sensuales fiunt, constat ex significatione “vae,” quod sit lamentatio (de qua supra, n. {1}531); ex significatione “habitantium terram et mare,” quod sit mere naturales et sensuales; nam cum per “habitantes in caelis” significantur spirituales, per “inhabitantes terram et mare” significantur naturales et sensuales, est enim mens naturalis et sensualis infra mentem spiritualem, sicut est terra et mare infra caelos; et quoque in mundo spirituali apparent caeli in editis, et longe infra illos terrae et maria, ac in caelis habitant spirituales, et super terris longe infra illos habitant naturales, ac in maribus sensuales; quisque enim habitat alte et profunde, sicut interiora ejus, quae vocantur mentis, aperta aut clausa sunt. Inde est quod in Verbo per “caelum et terram” quibusdam in locis significetur ecclesia interna et externa, seu ecclesia spiritualis et naturalis; tum in particulari homo spiritualis et naturalis, ex causa quia ecclesia est in homine, et inde homo est ecclesia, qui spiritualis est. Quod hic per “terram et mare” significentur mere naturales et sensuales, est quia per “terram” hic intelligitur illa terra in quam “draco projectus est,” et in quam “descendit diabolus,” ut mox sequitur: ac mere naturalis seu externus homo ibi est; nam naturalis homo absque spirituali, seu externus homo absque interno, est super terra damnata, sub qua est infernum: homo enim nascitur sensualis et naturalis, ita sicut in inferno, quia in omnis generis mala; at per regenerationem fit spiritualis, et per illam extrahitur homo ab inferno, et elevatur in caelum a Domino; inde est, quod haec lamentatio sit super illos qui mere naturales et sensuales sunt. Quod lamentatio sit super illos, est quia intelliguntur illi qui in fide separata a charitate sunt, ita qui dicunt se in fide esse, tametsi in nulla vita fidei; quod illi mere naturales et sensuales fiant, supra (n. 714, 739) ostensum est; illi etiam per “draconem et ejus angelos,” ac per “serpentem antiquum,” intelliguntur; hic autem qui facile a dracone et ejus angelis se patiuntur seduci: hi itaque sunt, de quibus dicitur, “Vae habitantibus terram et mare.” (Quod per “caelum et terram” significetur ecclesia interna quae spiritualis, et ecclesia externa quae naturalis, videatur supra, n. 304. Quod per terram” etiam significetur damnatio, n. 742. Quod per “maria” significentur extrema vitae hominis, quae vocantur sensualia, n. 275, 342, 511: quod etiam significent inferna, n. 537, 538.)

753. “Quia descendit diabolus ad vos.” – Quod significet quia recipiunt mala ex inferno, constat ex significatione “diaboli,” quod sit infernum ex quo mala (de qua supra, n. 740); et ex significatione “descendere ad illos,” cum de diabolo, quod sit esse inter illos, seducere illos, et recipi ab illis; per illos, ad quos descendit diabolus, intelliguntur “inhabitantes terram et mare,” per quos significantur mere naturales et sensuales, qui tales facti sunt quia rejecerunt vitam fidei, quae vocatur charitas; et qui hanc rejiciunt ex religione, credentes et dicentes corde suo quod facta nihil ad salutem faciant, sed solum fides, et pictas in cultu, illi manent naturales, immo fiunt sensuales, quantum bona actu seu facta rejiciunt, et se tradunt voluptatibus oriundis ex amoribus sui et mundi: hi quia naturales manent, immo sensuales fiunt, mala ex inferno ascendentia cum jucundo recipiunt, nam naturalis homo in illis ex nativitate est, et nisi spiritualis etiam fiat, in illis manet; nam cum homo fit spiritualis communicat cum caelis, et inde bona recipit, et bona per caelum a Domino removent mala, quod unice fit per vitam secundum praecepta ex Verbo.

754. “Habens iram magnam.” – Quod significet odium contra vera et bona spiritualia, quae sunt fidei et vitae ex Verbo, proinde contra eos qui in illis sunt, constat ex significatione “irae magnae,” cum de diabolo, quod sit odium: “ira” enim, cum de Domino, significat zelum, in quo tamen intus est caelum; at cum de diabolo, est odium, in quo intus est infernum; quod haec et plura alia per “iram” et “excandescentiam” significentur, videatur supra (n. 413, 481 fin., 647, 693). Quod odium diaboli sit contra vera et bona spiritualia, est quia vera et bona mere naturalia sunt illis prorsus opposita; vera enim et bona mere naturalia sunt in sua essentia falsa et mala, tametsi coram illis qui mere naturales et sensuales sunt, apparent sicut vera et bona, quia bona eorum sunt voluptates et jucunditates scaturientes ex amoribus sui et mundi, et vera eorum sunt quae illis bonis favent; et quia amores sui et mundi ex inferno sunt, ideo in sua essentia sunt mala et falsa. At vera et bona spiritualia in sua essentia sunt vera et bona, quia bona sunt jucunditates scaturientes ex amore in Dominium et ex amore erga proximum, et vera sunt quae illa bona docent; et quia haec vera et bona per caelum ex Domino sunt, ideo vocantur spiritualia, omne enim id quod procedit ex Domino spirituale vocatur: et quoniam homo haec vera et bona non recipere potest, nisi illa credat et illa faciat, ideo additur, quae sunt fidei et vitae ex Verbo: vivere ex Verbo est vivere ex Domino, nam Dominus est in Verbo, immo est Verbum.

[2] Nunc quia vera et bona mere naturalia, quae in sua essentia sunt falsa et mala, prorsus opposita sunt veris et bonis spiritualibus, quae in sua essentia sunt vera et bona, ideo diabolus, per quem intelligitur infernum, in continuo odio est, contra ea: inde est quod ex infernis odia varii generis continuo ascendant, et vicissim ex caelis amores spirituales etiam varii generis descendant; et quod inter odia infernorum et inter amores caelorum sit aequilibrium, in quo homines in mundo tenentur, ob causam ut ex libero secundum rationem possint agere: quapropter qui non vivunt ex Verbo, sed ex mundo, illi quia naturales manent, recipiunt ex inferno mala et inde falsa, et ex illis concipiunt odium contra vera et bona spiritualia. Odium quidem illorum non apparet in mundo, quia latet intus in spiritu eorum reconditum, at manifestatur post mortem, quando spiritus fiunt; tunc contra illos qui in veris et bonis spiritualibus sunt, tanto odio flagrant ut non describi possit; est odium internecinum: ut primum enim vident angelum, qui in illis veris et bonis est, immo si modo audiunt nominari Dominum, a quo illa vera et bona sunt, illico in furores odii veniunt, ac nihil jucundius sentiunt quam persequi illos, malefacere illis; et quia non trucidare corpus eorum possunt, flagrante corde trucidare animam eorum conantur.

[3] Quod dicatur, “Vae habitantibus terram et mare, quia descendit diabolus ad vos, habens iram magnam,” est quia post ultimum judicium status mundi spiritualis prorsus mutatus est; ante illud judicium permissum fuit illis qui civilem et moralem vitam in externis potuerunt agere, tametsi non spirituales essent, sibi tanquam caelos formare, et ibi frui voluptatibus qualibus in mundo; at postquam ultimum judicium peractum est, tunc non amplius id permittitur, nunc enim unusquisque fertur secundum vitam suam, qui mere naturalis est, ad infernum, et qui spiritualis ad caelum; hoc quoque est, quod “draco et angeli ejus e caelo projecti sint in terram;” nempe quod prius datum sit illis conjunctionem habere cum angelis qui in caelis ultimis erant, et propterea sibi tales caelos formare; nunc id non amplius conceditur. Hoc itaque est quod in specie intelligitur per odium contra illos qui in veris et bonis spiritualibus sunt, quod odium significatur per “iram magnam” quam habet diabolus contra inhabitantes terram et mare.

755. “Sciens quod exiguum tempus habeat” – Quod significet quia status mutatus est, constat ex significatione “temporis,” quod sit status procedens vitae (de qua supra, n. 571, 610, 664, 673); inde per quod “exiguum tempus habeat” significatur quod prior status mutatus sit; prior enim status describitur per quod “draco et angeli ejus visi sint in caelo,” at posterior status describitur per quod post pugnam cum Michaele et angelis ejus “projecti sint in terram;” qualis hic status est, in mox praecedente articulo paucis dictum est; at plenior hujus status descriptio post finem hujus operis dabitur.

756. VERSUS 13, 14.
“Et cum vidit draco quod projectus in terram, persecutus est mulierem quae peperit masculum. Et datae mulieri duae alas aquilae magnae, ut volaret in desertum in locum suum, ubi aleretur ibi tempora et dimidium temporis a facie serpentis.”
13. “Et cum vidit draco quod projectus in terram” significat cum religio solius fidei separatae a vita charitatis non agnosceretur, sed pro vili haberetur [n. 757]; “persecutus est mulierem quae peperit masculum,” significat quod illi qui per “draconem” intelligunt ex odio et inimicitia rejicerent et calumniarentur ecclesiam, quae Nova Hierosolyma, quia ei doctrina vitae [n. 758].
14. “Et datae mulieri duae alae aquilae magnae,” significat intelligentiam et circumspectionem spiritualem, quae a Domino datur illis qui ab ea ecclesia sunt [n. 759]; “ut volaret in desertum in locum suum,” significat adhuc inter paucos, quia inter illos qui non in vita charitatis, et inde nec in veris [n. 760]; “ut aleretur ibi tempus et et tempora et dimidium temporis a facie serpentis,” significat usque dum ecclesia crescit et venit ad suum plenum [n. 761].

757. “Et cum vidit draco quod projectus in terram.” – Quod significat cum religio solius fidei separatae a vita charitatis non agnosceretur, sed pro vili haberetur, constat ex significatione “videre,” quod sit animadvertere et percipere; ex significatione “draconis,” quod sint qui vitam nihili faciunt in ecclesia; et quia id praecipue faciunt illi quibus doctrina est quod sola fides justificet, et prorsus non vita fidei, quae est charitas (de qua supra, n. 714 [b], 715, 716, 718, 737), inde per “draconem” hic significatur religio solius fidei separatae a vita charitatis: et ex significatione “projecti in terram,” quod sit quod separatus a caelo ac damnatus inferno (de qua supra, n. 739 [a], 742, 746 [a]); quod hic per “projectus esse in terram” significetur quod religio illa non agnosceretur, sed pro vili haberetur, est quia dum aliquid religionis aut doctrinae non concordat cum vero et bono, tunc separatur a caelo, et non amplius agnoscitur, sed pro vili habetur. Hoc fit primum in mundo spirituali, et postea in mundo naturali; nam in talibus quae caeli et ecclesiae sunt, uterque mundus unum agit; homo enim qui in mundo naturali vivit, de spiritualibus non aliter potest cogitare quam sicut angeli et spiritus apud illum cogitant, quoniam spiritualia sunt supra cogitationem naturalem hominis, et quae supra sunt, dependent ex influxu, tametsi eum modo recipiunt illi qui interius spirituales sunt, qui sunt qui in affectione veri propter verum sunt, qui etiam sunt qui vivunt secundum vera; ab his religio fidei separatae a vita charitatis non agnoscitur, sed pro vili habetur. Aliter ab illis qui non afficiuntur veris nisi propter famam, honores et lucra, proinde qui vitam charitatis nihili faciunt; hi non aliquem influxum e caelo recipiunt, quare unum faciunt cum inferno; hi sunt qui per “draconem” significantur.

758. “Persecutus est mulierem quae peperit masculum.” – Quod significet quod illi, qui per “draconem” intelliguntur, ex odio et inimicitia rejicerent et calumniarentur ecclesiam, quae est Nova Hierosolyma, quia ei doctrina vitae, constat ex significatione “persequi,” cum de illis qui per “draconem” intelliguntur, quod sit ex odio et inimicitia rejicere et calumniari (de qua sequitur); ex significatione “mulieris,” quod sit ecclesia quae Nova Hierosolyma vocatur (de qua supra, n. 707, 721 [a], 730 [a]); et ex significatione “masculi,” quod sit doctrina illius ecclesiae, quae est doctrina vitae (de qua supra, n. 724 [a], 725): inde constat quod “draco persecutus sit mulierem quae peperit masculum,” significet quod illi, qui per “draconem” intelliguntur, ex odio et inimicitia rejicient et calumniabuntur ecclesiam, quae Nova Hierosolyma, quia ei doctrina vitae. Quod “persequi” hic significet ex odio et inimicitia rejicere et calumniari, sequitur ex praecedentibus his, quod “draco steterit juxta mulierem parituram, ut devoraret fetum ejus;” tum quod “pugnaverit cum Michaele et angelis ejus,” et quod “cum projectus est in terram, iram magnam habuerit,” et quod ex hac ira, per quam significatur odium, “persecutus sit mulierem;” quod per “iram” ejus significetur odium, videatur supra (n. 754); et porro describitur odium ejus in sequentibus, per quod “ex ore suo ejecerit aquam tanquam flumen post mulierem, ut illam absorberet,” et demum, cum omnia incassum tentatus est, quod “iratus abiverit facere bellum cum reliquis seminis ejus.”

[2] Quod tale odium sit illis qui per “draconem” intelliguntur, contra illos qui per “mulierem,” est quia tale odium est illis qui in fide separata sunt contra illos qui in charitate sunt; et quia illi qui in fide separata sunt conjunctionem cum infernis habent, inde simile odium est illis quale est infernis contra caelos. Unde hoc odium est, paucis dicetur. Omnes qui in infernis sunt, in amoribus sui et mundi sunt; at omnes qui in caelis, in amoribus in Dominum et erga proximum sunt; et hi amores sunt illis prorsus oppositi. Qui in amoribus sui et mundi sunt, non amant nisi quam suum proprium, et proprium hominis non est nisi quam malum; at qui in amoribus in Dominum et erga proximum sunt, non amant suum proprium, nam amant Dominum supra se, et proximum extra se; etiam detinentur a suo proprio, ac tenentur in proprio Domini, quod est Divinum. Praeterea omnia jucunda vitae sunt jucunda amorum; jucunda amorum sui et mundi sunt jucunda odii varii generis, at jucunda amorum in Dominum et erga proximum sunt jucunda charitatis varii generis, et haec sunt illis e diametro opposita; et quia illi qui in infernis sunt, omnia quae agunt ex jucundis amorum suorum agunt, quae, ut dictum est, sunt jucunda odii varii generis, inde patet unde tale odium draconi sit contra mulierem; nam per “draconem” intelliguntur qui in amore sui sunt: quare vocatur “draco magnus rufus;” per “magnum rufum” significatur ille amor; et quoque vocatur “diabolus et satanas;” per “diabolum” intelligitur omne malum quod ex inferno, et per “satanam” omne falsum inde, ac malum est in odio contra bonum, et falsum est in odio contra verum; et quoque vocatur “serpens antiquus,” per quem intelligitur sensuale, quod est ultimum vitae hominis, et in illo sensuali residet omne tale. Simile odium est illis qui in fide separata sunt contra illos qui in charitate, quod odium non manifestatur in hoc mundo, sed in mundo spirituali, quando spiritus facti sunt. Quod odium illud sit internecinum, et quod sit ipsum jucundum vitae spirituum malorum, videatur supra (n. 754) sed quod tale jucundum vertatur in dirum infernale, videatur in opere De Caelo et Inferno, (n. 485-490).

759. [Vers. 14.] “Et datae mulieri duae alae aquilae magnae.” – Quod significet intelligentiam et circumspectionem spiritualem, quae a Domino datur illis qui ab ea ecclesia sunt, constat ex significatione “mulieris,” quod sit ecclesia quae Nova Hierosolyma vocatur (de qua supra); proinde quod sint homines illius ecclesiae: ex significatione “alarum,” quod sint spiritualia (de qua supra, n. 282, 283, 529); et ex significatione “aquilae,” quod sit intelligentia et circumspectio (de qua etiam supra, n. 282); inde sequitur, quod per quod “datae mulieri duae alae aquilae magnae,” significetur intelligentia spiritualis et circumspectio, quae a Domino datur illis qui ab ea ecclesia sunt.

[2] Quid per haec intelligitur, etiam dicetur. Quoniam omnes qui per “draconem et ejus angelos” intelliguntur, sunt naturales, immo sensuales, ut supra ostensum est, et illi ex apparentiis, quae quoad plurimam partem sunt fallaciae, ratiocinantur, et per id simplices seducunt, quare datum est hominibus Novae Ecclesiae, quae Sancta Hierosolyma vocatur, Divina vera quae in Verbo sunt, non sensualiter, hoc est, secundum apparentias, intueri, sed spiritualiter, hoc est, secundum essentias; ideo detectus est sensus internus Verbi, qui spiritualis est, et solum pro illis qui ab illa ecclesia erunt. Ex illo sensu apparet Divinum Verum quale est in sua luce spirituali, et ex hac luce quale est Divinum Verum in sua luce naturali. Divinum Verum est Verbum; et illi qui ab ea ecclesia sunt illustrantur ex luce Verbi spirituali per influxum e caelo a Domino, ex causa quia agnoscunt Divinum in Humano Domini, et ab Ipso in affectione veri spirituali sunt: ab his et non ab aliis lux spiritualis, quae jugiter influit per caelum a Domino apud omnes qui legunt Verbum, recipitur; inde illorum illustratio.

[3] Quomodo illustratio fit, etiam dicetur. Unusquisque homo quoad cogitationes et affectiones suas est in mundo spirituali; consequenter quoad spiritum suum, nam spiritus hominis est qui cogitat et qui afficitur: homo qui spiritualis factus est per regenerationem a Domino, quoad spiritum suum est in societate caelesti; at homo naturalis, qui est qui non regeneratus, quoad spiritum suum est in societate infernali; apud hunc influunt continuo mala ab inferno, et quoque cum jucundo recipiuntur; apud illum autem influunt continuo bona e caelo, et quoque recipiuntur; et quia bona influunt in affectionem ejus, et per affectionem in cogitationem, inde ei illustratio. Haec illustratio est quae intelligitur per intelligentiam et circumspectionem spiritualem, quae significatur per “alas aquilae,” quae datae sunt mulieri, quibus volavit in desertum. Hi, nempe spirituales, sunt quoque comparative sicut aquilae alte volantes; at illi qui mere naturales sunt, comparative sunt sicut serpentes, qui humi repunt, ac vident aquilas super se; quare etiam in mox sequente versu draco dicitur “serpens.”

[4] Praeterea per “alas aquilae,” quae datae sunt mulieri, significatur intellectus veri; nam omnes qui ab illa ecclesia sunt intellectum illustratum habent, ex quo videre possunt verum ex luce veri, hoc est, num sit verum vel non verum; et quia ita vident verum, agnoscunt illud, et recipiunt illud affectione quae est voluntatis: ex eo fiunt vera apud illos spiritualia; consequenter mens spiritualis, quae supra mentem naturalem est, apud illos aperitur, et aperta accipit visum angelicum, qui est visus ipsius veri ex luce ejus. At vero qui non ab ecclesia illa sunt, qui sunt qui non agnoscunt Divinum in Humano Domini, quique non amant verum quia verum est, ita spiritualiter, illi non intellectum illustratum possunt habere, ex quo videre possunt num verum sit vel non; sed apparentias veri vident ut genuina vera, et illas sicut genuina vera ex sensu litterae Verbi confirmant; in quo tamen sensu Verbi pleraque sunt apparentiae veri, quae si confirmantur ut genuina vera, falsificantur; et falsificata vera sunt falsa. Hi quia non videre possunt vera ex luce veri, et sic intellectu capere illa, in obscura, immo in caeca fide sunt, de credendis; et caeca fides est sicut oculus qui parum vel nihil videt; immo caeca fides non est fides, sed modo persuasio: et quia illa persuasio ex alio est, sive ex magistro, sive ex praedicatore, sive ex Verbo non intellecto, est fides historica, quae naturalis est et non spiritualis. Hi quia non vident vera, etiam dicunt et volunt ut ecclesiae doctrinalia non aliquo intellectu adeantur et lustrentur, sed ex obedientia quae vocatur fidei, recipiantur: et quae ex caeca fidei obedientia recipiuntur, non sciuntur num vera sint vel num falsa;

[5] et talia non aperire possunt viam ad caelum: in caelo enim non agnoscitur aliquod ut verum nisi quod videtur, hoc est, intelligitur; lux etiam caeli talis est ut ex illa appareant vera coram intellectu mentis, sicut apparent objecta mundi coram visu oculi; quapropter illi qui in mundo non aliter viderunt vera quam ex visu fidei caeco, illi cum in caelum ad angelos feruntur, prorsus nihil vident, ne quidem angelos ibi, minus magnifica eorum; et quoque tunc quoad intellectum stupescunt, et inde quoad oculos caligantur, et sic recedunt. At sciendum quod omnes illi tales sint, qui a fide separaverunt charitatem; qui autem non separaverunt, sed vixerunt vitam fidei, quae vocatur charitas, illi omnes in desiderio videndi vera sunt; quare dum in mundum spiritualem veniunt, quod fit post obitum, datur illis videre ea: causa est, quia apud hos spiritualis mens aperta est, et inde in luce caeli sunt, in quam post excessum e mundo naturali actualiter immittuntur. Ex his constare potest quid per “alas aquilae” significatur, nempe quod intellectus veri; et quia per “mulierem” intelligitur Nova Hierosolyma, significatur quod intellectus veri datus sit et dabitur illis qui ab ea ecclesia futuri sunt.

760. “Ut volaret in desertum in locum suum.” – Quod significet adhuc inter paucos, quia inter illos qui non in vita charitatis sunt, ut ecclesia interea provideatur inter plures, constat ex illis quae supra (n. 730 [a], 731) explicata sunt, ubi simile dicitur; cum differentia solum, quod ibi de muliere dicatur, quod “fugerit in desertum, ubi habet locum praeparatum a Deo,” hic autem quod “volaverit in desertum in locum suum.”

761. “Ut aleretur ibi tempus et tempora et dimidium temporis a facie serpentis.” – Quod significet usque dum ecclesia crescit et venit ad suum plenum, constat ex significatione “ali,” quod sit sustentari et interea crescere; a significatione “temporis et temporum et dimidii temporis,” quod sit status incrementi ecclesiae usque ad suum plenum, simile enim per illa significatur quod supra (vers. 6) per “dies mille ducentos sexaginta,” nam simile de muliere ibi dicitur, nempe quod “fugerit in desertum, ubi habet locum praeparatum a Deo, ut ibi alant eam diebus mille ducentis sexaginta;” quod per hunc numerum simile significetur quod per numerum “tria et dimidium,” tum quod per numerum “septem,” nempe usque dum crescit in plenum, videatur supra (n. 732): quod autem hic “tempus, tempora ac dimidium temporis” dicatur, est quia numeri illi praedicti in suis locis etiam significant tempora, et per “tempora” significantur status vitae qui procedunt (videatur supra, n. 571, 610, 664, 673, 747), hic itaque qui procedunt et crescunt usque ad plenum: quod dicatur “tempus, tempora et dimidium temporis,” est quia “tempus” in singulari significat statum boni, “tempora” in plurali significant statum veri, utrumque quoad implantationem eorum, et “dimidium temporis” significat sanctum ecclesiae: causa quod talia significentur, est quia res in singulari involvit bonum, in plurali vera, et dimidium sanctum; quod dimidium involvit sanctum, est quia “tria” significant plenum, similiter “tria et dimidium” ac “septem;” at “septem” significant plenum dum agitur de sanctis, ac dimidium illud post tria, implet et facit numerum septem, nam tria et dimidium duplicata sunt septem, ac numerus duplicatus et multiplicatus simile significat cum numero qui duplicatur aut multiplicatur, ut hic “septem” simile cum “tribus et dimidio:” quod “septem” significent plenum et totum, et dicantur de sanctis, videatur supra (n. 20, 24, 257). Quod per “tempus, tempora et dimidium temporis” talia significentur, constare potest ex his apud Danielem,
“Vir indutus linteis “sustulit dextram suam et sinistram suam ad caelos, et juravit per Viventem in aeternum, quod ad tempus statum temporum statorum et dimidium, et cum consumpturi essent dispergere manum populi sanctitatis, consummanda essent omnia haec” (xii. 7):
ex quibus patet quod per illa “tempora” significetur consummatio; nam dicitur, “usque dum consummanda essent omnia haec;” per consummationem intelligitur impletio, ita usque ad plenum.

762. VERSUS 15, 16.
“Et ejecit serpens post mulierem ex ore suo aquam tanquam flumen, ut illam a flumine absorptam faceret. Et adjuvit terra mulierem, et aperuit terra os suum, et deglutivit flumen quod ejecit draco ex ore suo.”
15. “Et ejecit serpens post mulierem ex ore suo aquam tanquam flumen,” significat astutas ratiocinationes in copia de justificatione per solam fidem ex illis qui sensualiter et non spiritualiter cogitant [n. 763]; “ut illam a flumine absorptam faceret,” significat ut ecclesia illa per ratiocinationes occaecaretur et dissiparetur [n. 763 |1/2|].
16. “Et adjuvit terra mulierem, et aperuit terra os suum, et deglutivit flumen quod ejecit draco ex ore suo,” significat quod illi qui ab ecclesia quae non in veris, operam praestiterint, et astutas ratiocinationes illorum qui a fide separata essent, non receperint [n. 764].

763. [Vers. 15.] “Et ejecit serpens post mulierem ex ore suo aquam tanquam flumen.” – Quod significet astutas ratiocinationes in copia de justificatione per solam fidem ex illis qui sensualiter et non spiritualiter cogitant, constat ex significatione “serpentis,” quod sint sensuales, et abstracte quod sit sensuale, quod est ultimum naturalis apud hominem (de qua supra, n. 70, 581, 739); quod etiam “dracones” sint sensuales, videatur supra (n. 714); ex significatione “mulieris,” quod sit ecclesia, quae Nova Hierosolyma erit (de qua in hoc capite pluries supra); ex significatione “oris,” quod sit cogitatio, unde loquela (de qua etiam supra, n. 580); ex significatione “aquae,” quod sit verum fidei, et in opposito sensu falsum (de qua supra, n. 483, 518, 537, 538); et ex significatione “fluminis,” quod sit intelligentia ex intellectu veri, et in opposito sensu ratiocinatio ex falsis (de qua etiam supra, n, 518); inde per “ejectionem aquae tanquam fluminis,” significatur ratiocinatio ex falsis in copia: quod sint acutae ratiocinationes de justificatione per solam fidem ex illis qui sensualiter et non spiritualiter cogitant, est quia per “draconem intelliguntur qui justificationem ex sola fide defendunt, et qui sensuales sunt, et inde sensualiter et non spiritualiter cogitant et ratiocinantur; (quod per “draconem” significentur illi qui justificationem per solam fidem defendunt, videatur supra, n. 714;) et quia per “dracones” et per “serpentes” significantur sensuales, et quia sensuales homines etiam prae reliquis astuti sunt, exque falsis et ex fallaciis acriter ratiocinantur: (quod per “draconem” ut per “serpentem” in sensu abstracto significetur astutia, videatur supra, n. 715, 739, 581): ex his nunc patet quid significatur per quod “draco ejecerit post mulierem ex ore suo aquam sicut flumen.”

[2] Quia talia significantur, etiam aliquid dicetur de astutis ratiocinationibus illorum de justificatione per solam fidem. Dogma illorum est quod homo justificetur et salvetur per solam fidem absque operibus Legis, quae sunt bona charitatis: at quia in Verbo utriusque Testamenti vident quod toties dicantur “opera” et “facta,” tum “facere” et “amare,” non possunt aliter quam affirmare quod bene vivendum sit; sed quia separaverunt opera aut facta a fide sicut non justificantia et salvantia, astute conjungunt illa et fidem, sed usque ita ut potius separent quam conjungunt. Sed quia ratiocinationes illorum in tali copia sunt, et cum tali astutia, ut non paucis possint expromi, ideo in singulari opusculo De Fide Spirituali detegentur, et ad captum etiam simplicium sistentur videndae. Creditur in vulgo, et quoque credunt ipsi qui justificationem per solam fidem defendunt, quod spiritualiter cogitent et ratiocinentur, quia acute et astute: sed sciendum est quod nemo spiritualiter cogitet et ratiocinetur, quam qui in illustratione est a Domino, et inde in affectione veri spirituali; hi enim in luce veri sunt, et lux veri est lux caeli, ex qua intelligentia et sapientia est angelis; illa lux est quae vocatur spiritualis, et consequenter illi qui in ea luce sunt spirituales sunt: illi autem qui in falsis sunt, utcunque acute cogitant et ratiocinantur, non spirituales sunt, sed naturales, immo sensuales; sunt enim cogitationes et inde ratiocinationes illorum pleraeque ex fallaciis sensuum, quas aliqui eloquio exornant, ac flosculis concinnant, et per apparentias ex sola Natura confirmant; quidam autem scientifica ratiociniis addunt et inaptant, et ex igne amoris sui et inde fastus propriae intelligentiae illa pronuntiant, ita cum sono sicut affectionis veri. In talibus consistit astutia illorum, quae apparet sicut sapientia coram illis qui non aliquo intellectu possunt aut audent intrare in talia quae ecclesiae et Verbi sunt. Quod sensuales homines astute cogitare, loqui et agere possunt, est quia omne malum residet in sensuali hominis, et malitia in illo tantum excellet quantum intelligentia apud spiritualem hominem; ut mihi constare potuit ex malitia infernalium, quae talis est et tanta ut non describi possit; ac omnes in infernis sunt sensuales: hoc intelligitur per Domini verba apud Lucam,
Quod filii hujus saeculi prodentiores sint supra filios lucis in generatione sua (xvi. 8);
et per haec de serpente apud Mosen,
“Serpens fuit astutus prae omni fera agri, quam fecerat Jehovah Deus” (Gen. iii. 1);
per “serpentem” significatur sensuale hominis.

764.* “Ut illam a flumine absorptam faceret.” Quod significet ut Ecclesia illa per ratiocinationes occaecaretur et dissiparetur, constat ex significatione fluminis, quod sit ratiocinationes, de qua mox supra; et ex significatioine absorptum facere ac absorbere, quod sit perdere, quod sit occaecari et dissipari est quia intelligitur per ratiocinationes ex falsis perdere, et qui ex falsis perit, is primum occaecatur ut non videat vera, ac dum vera non amplkius videntur, dissipatur etiam Ecclesia apud illum nam Ecclesia est Ecclesia ex veris.
* Found in the first draft, but omitted from the second.

765. [Vers. 16.] “Et adjuvit terra mulierem, et aperuit terra os suum, et deglutivit flumen quod ejecit draco ex ore suo.” – Quod significet quod illi qui ab ecclesia quae non in veris operam praestiterint, et astutas ratiocinationes illorum qui a fide separata essent, non receperint, constat ex significatione “terrae” quae adjuvit mulierem, quod sit ecclesia quae non in veris, nam per “terram” hic intelligitur terra deserti, in quam mulier fugit, et ubi habuit locum praeparatum a Deo: (quod “terra deserti” significat ecclesiam quae non in veris quia non in bono, constat ex significatione “terrae,” quod sit ecclesia, de qua supra, n. 29, 304, 417 [a], 697, 741, 742, 752; et ex significatione “deserti,” quod sit ubi non verum, de qua etiam supra, n. 730:) ex significatione “adjuvare mulierem,” quod sit operam praestare Novae Ecclesiae, quae Sancta Hierosolyma vocatur: et ex significatione “aperire os suum et deglutire flumen, quod ejecit, draco ex ore suo,” quod sit acutas ratiocinationes illorum, qui a fide separata essent; “flumen enim aquarum, quod draco ejecit ex ore suo,” significat acutas ratiocinationes ex falsis, ut ex articulis binis praecedentibus patet; et “aperire os et deglutire,” cum de ecclesia, quae significatur per “terram,” significat auferre; et quia aufertur cum non recipitur, significat non recipere.

[2] Haec ita intelligenda sunt: in antecedentibus dicitur quod “mulier fugerit in desertum ubi habet locum praeparatum a Deo,” et postea quod “nacta sit alas aquilae, et volaverit in locum suum,” per quae significatum est quod ecclesia, quae Nova Hierosolyma vocatur, commoratura sit inter illos qui in doctrina fidei separatae sunt, dum crescit in plenum, usque dum providetur inter plures; sed in ea ecclesia dracones sunt, qui separant fidem a bonis operibus non solum doctrina sed etiam vita; at reliqui in eadem ecclesia, qui vivunt vitam fidei, quae est charitas, non dracones sunt, tametsi inter illos; nam non aliter sciunt quam quod ex doctrina sit quod fides producat fructus, qui sunt bona opera, et quod fides quae justificat et salvat, sit credere illa quae in Verbo sunt et facere illa; at dracones prorsus aliter sentiunt; sed quomodo hi sentiunt, non capiunt illi, et quia non capiunt, nec recipiunt: ex quibus patet, quod ecclesia ex illis, qui non dracones sunt, intelligatur per “terram, quae adjuvit mulierem, et deglutivit flumen quod draco ejecit ex ore suo.” Quales autem, et quam astutae et simul perniciosae ratiocinationes illorum qui per “draconem” intelliguntur, de separatione fidei a bonis operibus, et de conjunctione eorum, sunt, alibi, volente Domino, revelabitur; tum quod illae ratiocinationes sint modo apud antistites eruditos, et non notae, quia non intellectae, populo ecclesiae, et quod inde sit quod Nova Ecclesia, quae Sancta Hierosolyma vocatur, ab his adjuvetur, et quoque crescat.

766. VERSUS 17.
{1} “Et iratus est draco contra mulierem, et abivit facere bellum cum reliquis seminis ejus, observantibus mandata Dei, et habentibus testimonium Jesu Christi.”
17. “Et iratus est draco contra mulierem,” significat odium illorum, qui per “draconem” intelliguntur, contra ecclesiam, quae Nova Hierosolyma, incensum a percepto favore plurium [n. 767]; “et abivit facere bellum cum reliquis seminis ejus,” significat et inde ex vita mali ardentem conatum impugnandi vera doctrinae illius ecclesiae [n. 768]; “observantibus mandata Dei,” significat apud illos qui vitam fidei, quae est charitas, vivunt [n. 769]; “et habentibus testimonium Jesu Christi,” significat et agnoscunt Divinum in Humano Domini [n. 770].

767. [Vers. 17.] “Et iratus est draco contra mulierem.” – Quod significet odium illorum, qui per “draconem” intelliguntur, contra ecclesiam, quae Novae Hierosolymae, incensum a percepto favore plurium, constat ex significatione “irae,” cum de dracone, quod sit odium (de qua supra, n. 754, 758), inde “iratus esse,” quod sit in odio esse; quod odium illud sit odium grave incensum ex percepto favore plurium, fluit ex illis quae praecedunt, et ex illis quae sequuntur; ex his quae praecedunt, quod “terra aperuerit os suum, et adjuverit mulierem, et deglutiverit flumen quod draco ex ore suo ejecit,” per quae significatur quod ecclesia, in qua etiam dracones sunt, operam praestiterit, et acutas ratiocinationes illorum de sola fide non receperit; et ex his quae sequuntur, quod “draco abiverit bellum facere cum reliquis seminis ejus,” per quae significatur ardens ex illo odio conatus impugnandi vera doctrinae illius ecclesiae: inde est quod per “iram draconis” hic significetur odium incensum a percepto favore plurium; nam, ut supra dictum est, per quod “mulier fugerit in desertum in locum praeparatum a Deo,” significatur quod ecclesia, quae Nova Hierosolyma, esset inter paucos, usque dum providetur inter plures, et crescit in plenum.

768. “Et abivit facere bellum cum reliquis seminis ejus.” – Quod significet et inde ex vita mali ardentem conatum impugnandi vera doctrinae illius ecclesiae, constat ex significatione “abire,” quod sit a vita mali ardens conatus (de qua sequitur); ex significatione “facere bellum,” quod sit impugnare et velle destruere (de qua supra, n. 573, 734); ex significatione “seminis ejus,” quod sint vera doctrinae ecclesiae (de qua etiam sequitur) quod “reliqui seminis” dicantur, est quia intelliguntur illi qui in iis veris sunt, et in sensu abstracto vera illius ecclesiae, quae impugnare et destruere se posse credunt. Quod “abire” significet ex vita mali ardenter conari, est quia ire in sensu spirituali significat vivere; inde in Verbo dicitur “ire cum Domino,” et “ambulare cum Ipso” et “post Ipsum,” per quae significatur vivere a Domino: at cum “ire” dicitur de dracone, cujus vita est vita mali, significatur ex illa vita conari; et quia conatus ille est conatus ex odio, quod significatur per “iram” ejus supra (n. 754, 758), inde significatur ardens conatus; nam qui ex odio conatur, is ardenter conatur.

[2] Quoniam odium illorum, qui per “draconem” intelliguntur, est odium contra illos qui in veris doctrinae ecclesiae, quae est Nova Hierosolyma, sunt, ideo est odium contra vera doctrinae, quae sunt apud illos; illi enim qui in aere erga aliquem sunt, tum qui in odio contra aliquem, illi quidem in [amore sunt erga personam, vel in] odio sunt contra personam, apud quam illa sunt quae vel amant vel odio habent, et ea sunt vera doctrinae apud illos ideo sunt vera doctrinae quae per “reliquos seminis ejus” significantur. Inde constare potest quod in sensu spirituali Verbi non spectetur persona, sed res abstracte a persona, hic res quae apud personam. Hoc adhuc illustrari potest per hoc: dicitur in Verbo quod “proximus amandus sit sicut ipse se amat;” at in sensu spirituali non intelligitur quod proximus quoad personam ita amandus sit, sed quod illa quae apud personam a Domino sunt, amanda sint; persona enim actualiter non amatur ex eo quod persona aut homo sit, sed quod talis aut talis sit; ita amatur persona ex quali ejus; quare id quale est quod per “proximum” intelligitur, quod itaque est proximus spiritualis, seu proximus in spirituali sensu, qui amandus est; et hoc, apud illos qui ab ecclesia Domini sunt, est omne quod procedit a Domino, quod in genere se refert ad omne bonum tam spirituale quam morale et civile; quare qui in his bonis sunt, illi amant eos qui in iisdem sunt: hoc itaque est “amare proximum sicut se ipsum.”

[3] Ex his constare potest quod per “reliquos seminis ejus,” nempe “mulieris,” per quam significatur ecclesia, intelligantur illi qui in veris doctrinae illius ecclesiae sunt; ac in sensu abstracto a personis, qui est genuinus sensus spiritualis, intelligantur vera doctrinae illius ecclesiae.
Similiter in Verbo alibi, ut in sequentibus locis: – Apud Mosen,
“Inimicitiam ponam inter te et inter mulierem, et inter semen tuum et inter semen” mulieris; “Ille conculcabit tibi caput, et tu laedes Illi calcaneum” (Gen. iii. 15):
prophetia de Domino; per “serpentem” ibi significatur sensuale hominis, ubi hominis proprium est, quod in se non est nisi quam malum; et per “mulierem” significatur ecclesia spiritualis, seu ecclesia quae in Divinis veris est; et quia sensuale hominis deperditum fuit, et homo ecclesiae elevatur a sensuali dum fit spiritualis, inde dicitur quod “inimicitia erit inter te et inter mulierem:” per “semen serpentis” significatur omne falsum ex malo, et per “semen mulieris” omne verum ex bono, et in supremo gradu Divinum Verum; et quia omne Divinum Verum est a Domino, et Dominus per Id destruit falsum ex malo, ideo dicitur, “Ille conculcabit tibi caput;” “Ille” significat Dominum, et “caput” omne falsum ex malo: quod usque sensuale nociturum sit Divino Vero in ultimis ejus, quod est Verbum in sensu litterae, significatur per quod “laedet calcaneum;” “calcaneus” significat illud ultimum et illum sensum. Quod laedant et laeserint, constare potest ex unico hoc exemplo, quod Pontificii per “mulierem” intelligant Mariam, et ejus cultum; quare non “Ille” sed illud et illa in Bibliis illorum legitur. Ita in mille aliis locis.

[4] Apud Jeremiam,
“Ecce dies venient, …quibus seminabo domum Israelis et domum Jehudae, semine hominis et semine bestiae” (xxxi. 27):
haec de Domino, et de nova ecclesia ab Ipso; adventus Ipsius significatur per “Ecce dies venient;” per “seminare domum Israelis et domum Jehudae” significatur reformare illos qui ab ea ecclesia erunt; per “domum Israelis” significatur ecclesia spiritualis, et per “domum Jehudae” ecclesia caelestis; et quia reformatio fit per vera spiritualia et per vera naturalia inde, dicitur, “semine hominis et semine bestiae;” per “semen hominis” significatur verum spirituale ex quo homini intelligentia; et per “semen bestiae” significatur verum naturale ex quo homini scientia, et secundum id vita; utrumque ex affectione boni: quod “homo” significet affectionem veri et boni spiritualis videatur supra (n, 280); et quod “bestia” affectionem naturalem (n. 650); “ita semen hominis et semen bestiae” significat vera illarum affectionum. Apud Malachiam,
“Non unus.. facit cui spiritus; quid num unus quaerit semen Dei?” (ii. 15:)
“Quid num quaerit unus semen Dei?” significat quod nullus quaerat Divinum Verum; quod hic “semen Dei” significet Divinum Verum, patet; inde per “natos a Deo” intelliguntur qui regenerati sunt a Domino per Divinum Verum, et per vitam secundum illud.

[5] Apud Esaiam,
“Jehovah voluit conterere Ipsum, infirmavit; si posueris reatum animam suam, videbit semen, prolongabit dies, et voluntas Jehovae per manum Ipsius prosperabitur” (liii. 10):
haec de Domino; et de Ipsius tentationibus per quas subjugavit inferna, ibi in toto capite agitur: ingravescentia tentationum describitur per quod “Jehovah voluerit conterere et infirmare Ipsum;” gravissima tentatio, quae fuit passio crucis, significatur per “si posueris reatum animam suam;” per “ponere reatum animam suam” significatur ultima tentatio, per quam plene subjugavit inferna, et plene glorificavit Humanum suum, per quae redemptio: Divinum Verum quod dein processit ex Divino Humano Ipsius, et salvatio omnium qui Divinum Verum ab Ipso recipiunt, significatur per “Videbit semen:” quod in aeternum duraturum, significatur per “prolongabit dies;” “prolongare,” cum de Domino, significat durationem in aeternum, et “dies” significant status lucis, qui sunt status illustrationum omnium per Divinum Verum: quod hoc a Divino Ipsius ad salvandum genus humanum, significatur per quod “voluntas Jehovae per manum Ipsius prosperabitur.”

[6] – Apud eundem,
“Ne timeto, quia Tecum Ego; ab oriente adducam semen tuum, et ab occidente colligam te; dicam septentrioni, Da; et meridiei, Ne inhibe; adduc filios meos e longinquo, et filias meas ab extremitate terrae” (xliii. 5, 6):
creditur quod per haec significetur reductio filiorum Israelis in terram Canaanem; sed hoc ibi non intelligitur, sed intelligitur salvatio a Domino omnium qui ab Ipso Divinum Verum recipiunt, a quibus nova ecclesia; haec per “semen Ipsius” quod ab oriente adducetur, ab occidente colligetur, et quod septentrio dabit, et {1}meridies non prohibebit, significatur: quare etiam sequitur, “Adduc filios meos e longinquo, et filias meas ab extremitate terrae;” per “filios” significantur qui in veris ecclesiae sunt, et per “filias” qui in bonis ejus. (Sed haec videantur supra, n. 422 [b], {2}724 [d], explicata.)

[7] Apud eundem,
“Ad dextram et sinistram erumpes, et semen tuum gentes hereditabit, et urbes desolatas habitari facient” (liv. 3):
haec de ecclesia a Domino apud gentes, quae ecclesia ibi intelligitur per “sterilem” quae non pepererat, cui multi filii (vers. I, ibi): per “semen quod hereditabit gentes” significatur Divinum Verum quod gentibus dabitur; per “ad dextram et ad sinistram erumpere” significatur extensio et multiplicatio; per “dextram” significatur verum quod in luce est, et per “sinistram” verum quod in umbra, ex causa quia in mundo spirituali ad dextram est meridies, ubi illi qui in clara luce veri sunt, et ad sinistram est septentrio, ubi illi qui in obscura luce veri sunt; per “urbes desolatas habitari facere” significatur vita eorum secundum Divina vera, quae antehac deperdita sunt; “urbes” sunt vera doctrinae ex Verbo, “habitari” significat vivere secundum illa, “urbes desolatae” {3}significant illa vera antehac deperdita, nempe apud gentem Judaicam.

[8] Apud eundem,
“Notum fiet in gentibus semen eorum, et prognati eorum in medio populorum; omnes videntes eos agnoscent eos, quod illi semen cui benedixit Jehovah” (lxi. 9):
haec quoque de ecclesia a Domino instauranda; et per “semen” quod in gentibus notum fiet, significatur Divinum Verum quod recepturi illi qui in bono vitae sunt; et per “prognatos in medio populorum” significatur vita secundum illud; per “videntes” qui “agnoscent eos quod illi semen,” significatur illustratio quod genuinum verum sit quod recipiunt; “cui benedixit Jehovah,” significat quod a Domino: sed haec per illa significantur in sensu a personis abstracto, at in sensu stricto intelliguntur illi qui Divinum Verum a Domino recepturi sunt.

[9] Apud eundem,
“Semen benedictorum Jehovae illi, et prognati illorum cum illis” (lxv. 23):
etiam hic de ecclesia a Domino; et per “semen benedictorum Jehovae” intelliguntur illi qui Divinum Verum a Domino recepturi sunt; et per “prognatos illorum” intelliguntur qui vivunt secundum illud; in sensu autem a personis abstracto, qui est genuinus sensus spiritualis, per “semen” intelligitur Divinum Verum, et per “prognatos” vita secundum illud (ut mox supra). Quod per “prognatos” intelligantur illi qui vivunt secundum Divinum Verum, et in sensu abstracto vita secundum illud, est quia in lingua originali vox prognatus est a voce quae significat exire et procedere; et quod exit et procedit a Divino Vero recepto est vita secundum illud.

[10] Apud eundem,
“Quemadmodum caeli novi et terra nova, quae facturus sum, stabunt coram Me, ..sic stabit semen vestrum, et nomen vestrum” (lxvi. 22):
haec quoque de Domino, et de salvatione fidelium ab Ipso: ecclesia nova ab Ipso intelligitur per “caelos novos et terram novam,” per “caelos novos” ecclesia interna, et per “terram novam” ecclesia externa; quod Divinum Verum et quale ejus persistet, significatur per quod “stabit semen vestrum, et nomen vestrum;” per “semen” significatur Divinum Verum, quod etiam est verum doctrinae ex Verbo, et per “nomen” significatur quale ejus. (Quod par “nomen” significatur quale rei et quale status, videatur supra, n. 148.)

[11] Apud Davidem,
“Terram fundasti, et opus manuum tuarum caeli; illi peribunt, et Tu perstabis; et omnes sicut vestes veterascent, sicut vestem mutabis eos, et mutabuntur; Tu autem idem, et anni tui non consumentur, filii servorum tuorum habitabunt, et semen eorum coram Te stabilietur” (Ps. cii. 26-29 [B.A. 25-28):
per “terram” quam Deus formavit, et per “caelos” qui opus manuum Ipsius, qui peribunt, significatur simile quod per “priorem terram” et “prius caelum” quae transierant (in Apocalypsi, cap. xxi. 1; de quibus ibi); et quia facies terrae et caelorum in mundo spirituali, die ultimi judicii prorsus mutabitur, ac loco priorum nova terra et novi caeli futuri, ideo dicitur quod “omnes sicut vestes veterascent, sicut vestem mutabis, et mutabuntur:” comparantur vestibus, quia “vestes” significant vera externa, quae illis qui in priori caelo et in priori terra, quae non permanent, quia in veris internis non sunt: status Divini Veri, quod a Domino in aeternum permansurum est, significatur per “Tu perstabis, et Tu idem, et anni tui non consumentur;” per “annos Dei” significantur status Divini Veri: “filii servorum tuorum habitabunt, et semen eorum coram Te stabilietur,” significat quod angelis et hominibus, qui receptiones Divini Veri sunt, vita aeterna erit, ac quod vera doctrinae apud illos in aeternum permansura sint; “filii servorum Dei” sunt angeli et homines, qui receptiones Divini Veri sunt; ac “semen eorum” sunt vera doctrinae.

[12] Apud eundem,
“Semen quod serviet Ipsi numerabitur Domino in generationem” (Ps. xxii. 31 [B.A. 30]):
hic quoque de Domino; et per “semen quod serviet Ipsi” intelliguntur qui in veris doctrinae ex Verbo sunt: et per “numerabitur Domino in generationem” significatur quod Ipsius erunt in aeternum; “numerari” significat ordinari et disponi, hic adnumerari seu adjici, ita esse Ipsius.

[13] In Verbo in plurimis locis dicitur, “Semen Abrahami,” “Isaci” et “Jacobi,” tum “semen Israelis;” et per id in sensu litterae historico intelligitur posteritas eorum, sed in sensu spirituali intelligitur Divinum Verum, ac verum doctrinae ex Verbo, ex causa, quia per “Abrahamum,” “Isacum,” “Jacobum” et “Israelem” in hoc sensu intelligitur Dominus, ut constare potest ex locis in Verbo ubi illi nominantur; ut ab hoc,
Quod venturi sint ab oriente usque et occidente, et accubituri cum Abrahamo, Isaco et Jacobo in regno caelorum (Matth. viii. 11);
per quod intelligitur quod fruituri bono caelesti a Domino: ita quoque alibi: et quia Dominus per illos in sensu interno intelligitur, ideo per “semen” eorum significatur Divinum Verum quod a Domino, proinde etiam verum doctrinae quod ex Verbo; ut in his locis: – Apud Mosen,
Jehovah dixit Abramo, “Omnem terram, quam tu vides, tibi dabo et semini tuo in perpetuum: et ponam semen tuum sicut pulverem terrae” (Gen. xiii. 15, 16);
“Suspice versus caelos, et numera stellas; ….sic erit semen tuum” (Gen. xv. {1}5);
“Benedicentur in semine tuo omnes gentes” (Gen. xxii. 18);
Ad Isacum,
“Tibi et semini tuo dabo omnes terras has, ….et multiplicabo semen tuum sicut stellas caeli; et benedicetur in semine tuo omnibus gentibus terrae” (Gen. xxvi. 3-5);
Ad Jacobum,
“Semini tuo post te dabo terram hanc” (Gen. xxxv. 12);
Terra data “Abrahamo, Isaco et Jacobo, ….et semini illorum post illos” (Deutr. i. 8);
Semen patrum vestrorum, Abrahami, Isaci et Jacobi (Deutr. iv. 37; cap. x. 15; cap. xi. 9):
quoniam per “Abrahamum,” “Isacum” et “Jacobum” intelligitur Dominus, ut dictum est, per “Abrahamum” Dominus quoad Divinum caeleste ecclesiae, per “Isacum” quoad Divinum spirituale ecclesiae, et per “Jacobum” quoad Divinum naturale ecclesiae, ideo per “semen” eorum significatur Divinum Verum procedens a Domino; per “semen Abrahami” Divinum Verum caeleste, per “Isaci” Divinum Verum spirituale, et per “Jacobi” Divinum Verum naturale; consequenter etiam intelliguntur illi qui in Divino Vero a Domino sunt: per “terram” autem, quam Dominus daturus est illis, intelligitur ecclesia, quae in Divino Vero ab Ipso est; inde sciri potest quid significatur per quod “in semine illorum benedicentur omnes gentes;” non enim in posteritate illorum, nempe in gente Judaica et Israelitica, benedici potuerunt, sed in Domino et a Domino per receptionem Divini Veri ab Ipso.

[14] Quod per “semen Abrahami” non intellecti sint Judaei, constat ex Domini verbis apud Johannem,
Responderunt Judaei, “Semen Abrahami sumus, et nemini servi fuimus unquam: ….Jesus.. respondit, ….Scio quod semen Abrahami sitis, sed quaeritis Me occidere, quia Verbum meum non locum habet in vobis; ….vos ex patre diabolo estis” (Joh. viii. 33, [34,] 37, 44):
ex quibus patet quod illi non intellecti sint per “semen Abrahami,” sed quod per “Abrahamum” intelligatur Dominus, et per “semen Abrahami” Divinum Verum a Domino, quod est Verbum; nam dicitur, “Scio quod semen Abrahami sitis, sed quaeritis Me occidere, quia Verbum meum non locum habet in vobis:” quod dixerit Dominus, “Scio quod semen Abrahami sitis,” significat quod sciat quod verum ecclesiae, quod est Verbum, apud illos esset; sed quod usque Dominum rejicerent, significatur per “Quaeritis Me occidere;” et quod non in Divinis veris a Domino essent, significatur per “quia Verbum meum non locum habet in vobis;” et quod non nisi quam malum et inde falsum apud illos esset, significatur per “Vos ex patre diabolo estis,” et “Non est veritas in illo,” et postea, “Quando loquitur mendacium, ex propriis loquitur;” per “mendacium” significatur Divinum Verum seu Verbum adulteratum: quod dixerit Dominus, “Scio quod semen Abrahami sitis,” erat quoque quia per “Jehudam” significatur Dominus quoad Verbum (videatur supra, n. 119, 433 [a]).

[15] Apud Davidem,
“Facturus cadere eos in deserto, et facturus cadere semen eorum in gentes, et dispersurus eos in terras” (Ps. cvi. 26, 27):
per “facere cadere semen eorum inter gentes, et dispergere eos in terras,” significatur quod Divinum Verum apud illos periturum sit per mala et per falsa. Simile significatur per “semen Israelis,” in his locis: –
“Tu Israel servus meus, Jacobus quem elegi, semen Abrahami amici mei, quem apprehendi a finibus terrae” (Esai. xli. 8, 9);
“Effundam spiritum meum super semen” Israelis et Jacobi, “et bene dictionem meam super natos” eorum (Esai. xliv. 3);
“In Jehovah justificabuntur, et gloriabuntur omne semen Israelis” (Esai. xlv. 25):
“Jehovah qui ascendere fecit, et reduxit semen domus Israelis, {1}e terra septentrionem versus, et ex omnibus terris quo depuli eos, ut habitent super terra sua” (Jerem. xxiii. 8):
per “Israelem” in supremo sensu intelligitur Dominus quoad ecclesiae internum; quare per “semen ejus” similiter intelligitur Divinum Verum, quod apud illos qui ab ecclesia, quae per “Israelem” significatur, sunt: per “Israelem” intelligitur ecclesia apud illos qui interius naturales sunt, et in veris ibi ex origine spirituali; ideo per “Israelem” significatur ecclesia spiritualis naturalis.

[16] Quoniam per “Davidem” in Verbo intelligitur Dominus quoad regium, et per regium Domini significatur Divinum Verum in ecclesia, inde quoque per “semen” ejus intelliguntur illi qui in veris ecclesiae ex Verbo sunt, qui etiam vocantur “filii regis” et “filii regni,” proinde etiam Divinum id Verum apud illos, in his sequentibus locis:
“Sicut non numerabitur exercitus caelorum, et non mensuratur arena maris, ita multiplicabo semen Davidis.., et Levitas ministros meos” (Jerem. xxxiii. 22);
“Pepigi foedus electo meo, juravi Davidi servo meo, in aeternum usque firmabo semen tuum, et aedificabo in generationem et generationem thronum tuum. ….Ponam in aeternum semen illius, et thronum illius sicut dies caelorum. ….Semen illius in aeternum erit, et thronus illius sicut sol coram Me” (Ps. lxxxix. 4, 5, 30, 37 [B.A. 3, 4, 29, 36]):
quod per “Davidem” in Verbo intelligatur Dominus quoad regium, quod est Divinum Verum in regno spirituali Domini, videatur supra (n. 205): inde per “semen” ejus significatur Divinum id Verum apud illos qui in veris ex bono sunt, ita quoque qui in veris doctrinae ex Verbo sunt; nam vera doctrinae ex Verbo, seu vera Verbi, omnia sunt ex bono: et quia illi per “semen Davidis” intelliguntur, ita etiam in sensu abstracto per id intelligitur verum Verbi, seu verum doctrinae ex Verbo. Quod per “semen Davidis” non intelligantur posteri ejus, quisque potest videre, nam dicitur quod “semen ejus multiplicabitur sicut exercitus caelorum et arena maris,” quodque “firmabitur et ponetur in aeternum,” et quod “thronus ejus aedificabitur in generationem et generationem,” quodque “erit sicut dies caelorum,” et “sicut sol;” quae de Davidis semine, hoc est, posteritate, deque ejus throno, prorsus non dici possunt; nam ubinam nunc semen ejus et thronus ejus? At omnia illa coincidunt, cum per “Davidem” intelligitur Dominus, per “thronum ejus” caelum et ecclesia, ac per “semen ejus” verum caeli et ecclesiae.

[17] Apud Jeremiam,
“Si non foedus meum diei et noctis, statuta caeli et terrae non posuero etiam semen Jacobi et Davidis servi mei reprobarem, ut non sumam de semine ejus dominantes super semen Abrahami, Isaci et Jacobi, et reducam captivitatem.., et miserebor..” (xxxiii. 25, 26);
apud eundem,
“Dixit Jehovah dans solem in lucem diei, statuta lunae et stellarum in lucem noctis: ….Si recesserint statuta haec coram Me, ..etiam semen Israelis cessabunt, ut non sint gens coram Me omnibus diebus” (xxxi. 35, 36):
in his locis per “semen Jacobi” et “Davidis,” tum per “semen Israelis,” etiam intelliguntur illi qui in Divinis veris sunt; sed per “semen Jacobi” illi qui in Divino Vero naturali, per “Davidem” qui in Divino Vero spirituali, et per “Israelem” qui in Divino Vero naturali spirituali, quod est medium inter Divinum Verum naturale et spirituale; sunt enim gradus Divini Veri, sicut sunt gradus receptionis ejus ab angelis in tribus caelis, et in ecclesia: per “foedus diei et noctis,” et per “statuta caeli et terrae,” significatur conjunctio Domini cum illis qui in Divinis veris sunt in caelis, et qui in Divinis veris in terris; per “foedus” significatur conjunctio; per “statuta” significantur leges conjunctionis, quae etiam sunt leges ordinis, ac leges ordinis sunt Divina vera; per “diem” significatur lux veri qualis est apud angelos in caelis, et per “noctem” lux veri qualis est apud homines in terris, tum etiam lux veri qualis apud illos qui in caelis et in terris sub Domino ut Luna sunt; quare etiam dicitur, “Dans solem in lucem diei, et statuta lunae et stellarum in lucem noctis” per “semen” autem “Abrahami, Isaci et Jacobi,” intelliguntur hic omnes qui ab ecclesia Domini sunt, in omni gradu; de quibus et de “semine Jacobi et Davidis” dicitur, quod si non agnoscerent Dominum, et non ab Ipso reciperent Divinum Verum, Dominus non regnaturus sit super illos.

[18] Apud eundem,
“Non prosperabitur de semine ejus quisquam qui sedeat super throno Davidis, et dominetur amplius in Jehudah” ({1}xxii. 30):
haec de Chonia rege Jehudae, qui ibi vocatur “idolum contemptum et abjectum,” et de quo dicitur,
Quod “ille et semen ejus sublati et projecti in terram” (vers. 28, ibi);
per quem regem simile significatur quod per “Satanam,” et per “semen ejus” falsum infernale: quod hoc non dominabitur in ecclesia Domini, in qua Divinum Verum caeleste est, significatur per quod “non quisquam ex ejus semine sedebit super throno Davidis et dominabitur amplius in Jehudah;” “Jehudah” ibi est ecclesia caelestis, in qua Dominus regnat.

[19] Sicut per Davidem repraesentatum est regium Domini, ita per Aharonem repraesentatum est sacerdotium Ipsius; quare per “semen Aharonis” intelliguntur qui in affectione genuini veri sunt quod a bono caelesti. Propter repraesentationem talium, hoc pro {2}Aharone statutum est,
Sacerdos magnus “viduam aut repudiatam, aut corruptam meretricem non accipiet, sed Virginem de populis suis accipiet uxorem, ne profanet semen suum in populis suis: Ego.. Jehovah sanctificans illum” (Levis. xxi. 14, 15):
quoniam per “virum et uxorem” in Verbo, in sensu ejus spirituali, significatur intellectus veri et voluntas boni, et quia cogitatio est intellectus et affectio est voluntatis, ideo etiam per “virum et uxorem” significatur cogitatio veri et affectio boni, tum verum et bonum: inde constare potest quid significatur per “viduam,” per “repudiatam,” perque “corruptam,” et “meretricem;” per “viduam” significatur bonum absque vero, quia a vero, quod est “vir,” relictum; per “repudiatam” significatur bonum rejectum a vero, ita discordans; per “corruptam meretricem” significatur bonum adulteratum a falsis, quod non amplius est bonum, sed malum. Quia talia significabantur per illas mulieres, ideo sacerdoti magno interdictum fuit aliquam ex illis in uxorem ducere, quia per sacerdotem magnum repraesentabatur Dominus quoad sacerdotium, per quod significabatur Divinum Bonum; et quia per “virginem” significatur voluntas seu affectio genuini veri, et genuinum verum unum facit et concordat cum Divino Bono, et illa duo in caelo et in ecclesia conjuncta sunt, et conjuncta vocantur conjugium caeleste, ideo sancitum fuit quod sacerdos magnus virginem duceret uxorem: et quia ex hoc conjugio gignitur verum doctrinae, at ex conjugio cum talibus quae significantur per “viduam,” “repudiatam,” “corruptam meretricem,” gignitur falsum doctrinae, ideo dicitur, “ne profanet semen suum in populis suis;” per “semen” significatur genuinum verum doctrinae, et inde quoque doctrina genuini veri ex bono amoris caelestis, et per “populos ejus” significantur illi qui ab ecclesia, in qua est doctrina genuini veri ex Verbo: et quia id erat repraesentativum conjugii caelestis, quod est Domini cum ecclesia, ideo dicitur, “Ego Jehovah sanctificans illum.”

[20] Quia per sacerdotem magnum repraesentatus est Dominus quoad Divinum [Bonum], et per “semen” ejus significatum est Divinum Verum, quod idem est cum genuino vero doctrinae, ideo statutum est
Quod non vir alienus, qui non ex semine Aharonis est, accedet ad suffiendum suffimentum coram Jehovah (Num. xvii. 5 [B.A. xvi. 40]):
per “virum alienum” significatur falsum doctrinae, et per “suffire suffimentum” significatur cultus ex bono spirituali, quod in sua essentia est genuinum verum; et per “semen sacerdotis magni” significatur Divinum Verum ex origine caelesti; ideo lex lata est ut non aliquis alienus, nisi qui ex semine Aharonis esset, suffitus in Tentorio conventus coram Jehovah daret.

[21] Quando notum est quid caeli et ecclesiae repraesentabatur per alios etiam in Verbo nominatos, etiam scitur quid per “Semen” illorum significatur; ut per “semen Noachi,” “Ephraimi,” et “Kalebi,” in sequentibus:
De Noacho, “Erigo foedus meum vobiscum, et cum semine vestro post vos” (Gen. ix. 9);
Israel dixit de Ephraimo, “Semen ejus erit plenitudo {1}terrae” (Gen. xlviii. 19);
Et dixit Jehovah de Kalebo, “Semen ejus hereditabit terram” (Num. xiv. 24):
quid per Noachum et Ephraimum repraesentatum et significatum est, in Arcanis Caelestibus explicatum est; per Kalebum autem repraesentati sunt qui intromittendi sunt in ecclesiam: inde etiam per “semen” eorum significatur verum doctrinae ecclesiae.

[22] Simile quod per “semen hominis” etiam significatur per “semen agri,” ex causa quia per “agrum” significatur aeque ecclesia ac per “hominem:” et quia simile significatur, ideo aliquibus in locis dicitur “semen” et quoque “seminare” de populo terrae sicut de agro, ut in sequentibus: – Apud Jeremiam,
“Ego plantaveram te vitem nobilem.., semen veritatis; quomodo.. conversa es Mihi in palmites vitis alienae?” (ii. 21;)
apud Davidem,
“Fructum eorum de terra {2}perdes, et semen eorum de filiis hominis” (Ps. xxi. 11 [B.A. 10]);
apud Hoscheam,
“Seminabo” {3}Israelem “Mihi in terra” (ii. 23);
apud Sachariam,
“Seminabo” Jehudam et Josephum “inter populos, et in locis remotis recordabuntur Mei” (x. 9);
apud Ezechielem,
“Respiciam ad vos ut excolamini, et seminemini; tunc multiplicabo super vobis hominem, omnem domum Israelis totam” (xxxvi. 9):
apud Jeremiam,
“Ecce dies venient.., quibus seminabo domum Israelis et domum Jehudae semine hominis et semine bestiae” (xxxi. 27); [et in parabola Domini,]
Semen seminatum “sunt filii regni” (Matth. xiii. 38).
Quod autem “semen agri” simile significet cum “semine hominis,” hic ostendere supersedetur, quia hic modo explicatur et ex Verbo confirmatur quid “semen mulieris” significat.

[23] Quoniam per “semen” significatur verum doctrinae ex Verbo, et in supremo sensu Divinum Verum, inde in Opposito sensu per “semen” significatur falsum doctrinae, et falsum infernale: – Ut apud Esaiam,
“Vos accedite huc, filii praestigiatricis, semen adulteri, et scortata {1}es. Contra quem oblectatis vos? contra quem dilatatis os, elongatis linguam? Nonne vos nati praevaricationis, semen mendacii?” (lvii. 3, 4:)
per “natos praestigiatricis” et per “semen adulteri,” significantur falsa ex falsificato et adulterato Verbo; per “natos praestigiatricis” falsa ex illo falsificato, et per “semen adulteri” falsa ex illo adulterato; Verbum dicitur falsificatum quando vera ejus pervertuntur, et dicitur adulteratum quando similiter bona ejus, tum quando vera applicantur amoribus sui: per “natos praevaricationis et semen mendacii,” significantur falsa ex prioribus illis falsis scaturientia: per “oblectare se” significatur jucundum ex falsificatis capere: per “dilatare os” significatur jucundum cogitationis inde, et per “elongare linguam” significatur jucundum docendi et propalandi illa.

[24] Apud Esaiam,
“Vae genti peccatrici, populo gravi iniquitate, semini malorum, filiis corruptoribus, dereliquerunt Jehovam, provocarunt Sanctum Israelis, abalienarunt se retrorsum” (i. 4):
per “gentem peccatricem” significantur illi qui in malis sunt, et per “populum gravem iniquitate” significantur illi qui in falsis inde sunt, nam “gens” in Verbo dicitur de malis, ac “populus” de falsis (videatur supra, n. 175, 331, 625): falsum illorum qui in malis sunt significatur per “semen malorum,” et falsa illorum qui in falsis ex malo illo sunt significantur per “filios corruptores:” (quod “filii” significent illos qui in veris sunt, et in opposito sensu qui in falsis, et abstracte vera et falsa, videatur supra, n. 724:) per “dereliquerunt Jehovam et provocarunt Sanctum Israelis,” significatur quod rejecerint Divinum Bonum et Divinum Verum; per “Jehovam” intelligitur Dominus quoad Divinum Bonum, et per “Sanctum Israelis” Dominus quoad Divinum Verum: et per quod “abalienaverint se retrorsum” significatur quod ex illis prorsus recesserint, et ad infernale malum et falsum abiverint, nam qui in malis et falsis sunt in mundo spirituali se retro vertunt a Domino (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 123). Apud eundem,
“Non adunaberis cum iis in sepulchro, nam terram tuam perdidisti, populum tuum occidisti, non nominabitur in aeternum semen mali tiosorum” (xiv. 20):
haec de Lucifero, per quem intelligitur Babel; et per “semen malitiosorum,” quod non nominabitur in aeternum, significatur dirum falsum mali quod ex inferno. (Reliqua videantur explicata supra, n. 589. 659 [e], 697.)

[25] Apud Mosen,
“Qui dederit de semine suo Molecho, moriendo morietur, populus terrae lapidabunt eum lapide: Ego.. dabo facies meas contra virum hunc, et exscindam eum e medio populi sui, eo quod de semine suo dederit Molecho, ut pollueret sanctuarium meum, et profanaret nomen sanctitatis meae” (Levit. xx. 3; cap. xviii. 21):
per “dare de semine suo Molecho” significatur verum Verbi et inde doctrinae ecclesiae, per applicationem ad spurcos amores corporis, sicut ad neces, odia, vindictas, adulteria et similia, destruere, unde pro Divinis acceptantur falsa infernalia; haec falsa significantur per “semen datum Molecho;”
Molech erat deus filiorum Ammonis (1 Reg. xi. 7),
et positus erat in valle Hinnomis, quae vocabatur Topheth, ubi cremabant filios et filias (2 Reg. xxiii. 10);
per cujus “ignem” significabantur amores illi supradicti: et quia per “semen datum Molecho” significatur falsum tale infernale, et lapidatio fuit poena mortis pro laeso et destructo vero Verbi et inde doctrinae, dicitur quod “vir qui dederit de semine suo Molecho, moriendo morietur, et populus terrae lapidabunt eum lapide:” (quod lapidatio fuerit poena laesi et destructi veri, videatur supra, n. 655:) quod id falsum sit destructivum omnis boni Verbi et ecclesiae, significatur per “Dabo facies meas contra virum hunc, et exscindam e medio populi sui, quia polluit sanctuarium meum, et profanavit nomen sanctitatis meae;” per “sanctuarium” significatur verum caeli et ecclesiae, et per “nomen sanctitatis” significatur omne quale ejus. Ex locis allatis nunc constare potest quod per “semen” in sensu supremo intelligatur Divinum Verum quod a Domino, ac inde verum Verbi et doctrinae ecclesiae quod ex Verbo; et in malo sensu falsum infernale illi Vero oppositum.

769. “Observantibus mandata Dei.” – Quod significet apud illos qui vitam fidei, quae est charitas, vivunt, constat ex significatione “observare mandata Dei,” quod sit vivere secundum praecepta in Verbo; et quia illa vita est vita fidei, et quia vita fidei est charitas, ideo per “observare mandata Dei” significatur vivere vitam fidei, quae est charitas; quod vita fidei sit charitas erga proximum, est quia per fidem intelligitur fides Verbi, ita fides veri in Verbo et ex Verbo, et per charitatem significatur amor boni et veri spiritualis, moralis et civilis; et quia id quod homo amat, etiam vult, et quod vult id facit, inde per “observare mandata Dei” significatur vitam fidei, quae est charitas, vivere.

[2] Ex his constare potest quod omnes qui separant fidem a charitate, non sciant quid fides nec quid charitas; de fide enim non aliam ideam habent quam sicut de omni re memoriae, quae creditur quia audiverunt a viris eruditis; quae tamen fides est fides historica, nam non vident num ita sit, nisi quam ex alio; et quod videtur ex alio, hoc confirmari potest tam ex Verbi sensu litterae non intellecto quam ex ratiociniis ex apparentiis et scientificis, tametsi foret falsum vero oppositum; et cum confirmatum est, fit fides persuasiva; sed haec fides, et fides historica, non est fides spiritualis, ita non fides salvans, nondum enim vitam a Domino habet: ut vero homo hanc vitam accipiat, vivet secundum praecepta Domini in Verbo; nam vivere secundum illa est vivere a Domino, quia Dominus est Verbum et in Verbo; et haec vita est vita fidei, quae est charitas, et tunc affectio ejus fit charitas, et cogitatio ex illa affectione fit fides; omnis enim cogitatio hominis trahit vitam suam ex affectione, nam cogitare absque affectione nemo potest; quare cum affectio hominis fit spiritualis, tunc etiam cogitatio ejus fit spiritualis; consequenter qualis charitas est apud hominem, talis est ejus fides: inde constare potest quod charitas et fides, unum agant sicut affectio et cogitatio, seu quod idem, sicut voluntas et intellectus, nam affectio est voluntatis et cogitatio est intellectus; consequenter unum agunt sicut bonum et verum. Inde patet quod vivere secundum praecepta Domini ex Verbo, seu “observare mandata Dei,” significet vivere vitam fidei quae est charitas.

770. “Et habentibus testimonium Jesu Christi.” – Quod significet et agnoscunt Divinum in Humano Domini, constat ex significatione “testimonii Jesu Christi,” quod sit confessio et agnitio Divini Domini in Humano Ipsius (de qua supra, n. 392, 635, 649, 749).

771. VERSUS 18 [B.A. xiii. 1]
“Et steti supra arenam maris.” – Quod significet continuationem status illorum qui per “draconem” significantur, constat ex significatione “stare super arena maris,” quod sit adhuc videre quales illi sunt qui per “draconem” intelliguntur; nam sequitur quod “viderit ex mari bestiam ascendentem, cui dedit draco virtutem suam et thronum suum et potestatem suam;” et postea, quod “viderit bestiam e terra ascendentem, quae locuta est sicut draco;” praeter plura quae sequuntur: et quia per illas bestias continuatur descriptio status eorum qui dracones sunt, quare id est quod [per] “stare super arena maris” significatur. Praeterea per “arenam maris” significatur sterile, quale est apud illos, qui quidem de fide, sed nihil de vita fidei, quae est charitas, cogitant; ubi enim tales in mundo spirituali habitant, ibi non apparet aliud quam congeries lapidum, et quoque arena, ac raro aliquod gramen ac virgultum; inde quoque est, quod per “arenam maris” status illorum, qui per “draconem” intelliguntur, significetur.

CAPUT XIII.
|1.| Et vidi ex mari bestiam ascendentem, habentem capita septem, et cornua decem, et super cornibus suis decem diademata, et super capitibus suis nomen blasphemiae.
2. Et bestia quam vidi erat similis pardo, et pedes ejus sicut ursi, et os ejus sicut os leonis; et dedit illi draco potentiam suam, et thronum suum, et potestatem magnam.
3. Et vidi unum capitum ejus sicut sauciatum in mortem, et plaga mortis ejus sanata est; et admirata est tota terra post bestiam.
4. Et adoraverunt draconem qui dedit potestatem bestiae, et adoraverunt bestiam, dicentes, Quis similis est bestiae? quis potest pugnare cum ea?
5. Et datum ei os loquens magna et blasphemias; et data ei potestas faciendi menses quadraginta duos.
6. Et aperuit os suum in blasphemiam adversus Deum, blasphemare nomen Ipsius, et tabernaculum Ipsius, et eos in caelo habitantes.
7. Et datum ei bellum facere cum sanctis, et vincere illos; et data ei potestas super omnem tribum, et linguam et gentem.
8. Et adorabunt eam omnes habitantes super terra, quorum non scripta nomina in libro vitae Agni mactati a fundatione mundi.
9. Si quis habet aurem, audiat.
10. Si quis captivitatem duxerit, in captivitatem abibit; si quis machaera occiderit, oportet eum machaera occidi: hic est patientia et fides sanctorum.
11. Et vidi aliam bestiam ascendentem e terra, et habebat cornua duo similia agno, et loquebatur sicut draco.
12. Et potestatem prioris bestiae omnem facit coram illo: et facit ut terra et habitantes in illa adorent bestiam priorem, cujus sanata est plaga mortis ejus.
13. Et facit signa magna, ut et ignem faciat descendere e caelo in terram coram hominibus;
14. Et seducat habitantes super terra, propter signa quae data ei facere coram bestia, dicens habitantibus super terra facere imaginem bestiae, quae habet plagam machaerae et vixit.
15. Et datum ei dare spiritum imagini bestiae, ut et loquatur imago bestiae, et faciat ut quicunque non adorant imaginem bestiae, occidantur.
16. Et facit omnes parvos et magnos, et divites et pauperes, et liberos et servos, ut det illis characterem super manu eorum dextra et super frontibus eorum.
17. Et ut nemo possit emere aut vendere, si non habens characterem aut nomen bestiae, aut numerum nominis ejus.
18. Hic sapientia est; habens intelligentiam computet numerum bestiae, numerus enim hominis est, et numerus bus sexcenta sexaginta sex.

773.{1} EXPLICATIO.
VERSUS 1.
“Et vidi ex mari bestiam ascendentem, habentem capita septem, et cornua decem, et super cornibus suis decem diademata, et super capitibus suis nomen blasphemiae.”
1. “Et vidi ex mari bestiam ascendentem,” significat ratiocinia ex naturali homine confirmantia separationem fidei a vita [n. 774]; “habentem capita septem,” significat scientiam sanctorum, quae falsificantur et adulterantur [n. 775]; “et cornua decem,” significat multam potentiam [n. 776]; “et super {2}cornibus suis decem diademata,” significat illam ex apparentiis veri in copia [n. 777]; “et super capitibus suis nomen blasphemiae,” significat falsificationes Verbi [n. 778].

774. [Vers. 1.] “Et vidi ex mari bestiam ascendentem.” – Quod significet ratiocinia ex naturali homine confirmantia separationem fidei a vita, constat ex significatione “bestiae ex mari ascendentis,” quod sint illa quae naturalis hominis sunt; per “bestias” enim in Verbo significantur affectiones naturalis hominis in utroque sensu (videatur supra, n. 650), et per “mare” significantur varia quae sunt naturalis hominis, quae se referunt ad ejus scientifica tam vera quam falsa, et ad cogitationes et ratiocinationes inde (videatur etiam supra, n. 275, 342, 511, 537, 538, 600 [a]); ex quibus patet quod per “bestiam ex mari ascendentem” significentur ratiocinia ex naturali homine: quod sint ratiocinia confirmantia separationem fidei a vita, constat ex eo, quod “draco” in hoc capite ulterius describatur; ejus ratiocinia ex naturali homine confirmantia separationem fidei a vita, per “bestiam ex mari ascendentem,” et ejus confirmationes ex sensu litterae Verbi, et hujus falsificationes, per “bestiam ascendentem e terra (de qua infra a versu 11 ad finem hujus capitis).

[2] Quod “draco” in hoc capite ulterius describatur, et quoque per “binas bestias” intelligatur, constat ex eo, quod dicatur quod “draco dederit bestiae ex mari ascendenti potentiam suam et thronum suum, et potestatem magnam;” et porro quod “adoraverint draconem qui dedit potestatem bestiae:” tum quod “altera bestia, quae e terra ascendit, locuta sit sicut draco,” et quod “potestatem prioris bestiae omnem fecerit coram dracone:” inde patet quod quantum illi [qui] fidem separant a vita, qui sunt qui significantur per “draconem,” per ratiocinia e naturali homine confirmant separationem illam, describantur per bestiam e mari ascendentem;” et quantum confirmant illam separationem per sensum litterae Verbi, et per id falsificant illum, describantur per “bestiam e terra ascendentem;” quod ita sit, plene videri potest a descriptione utriusque in sequentibus.

[3] Quod ratiocinia e naturali homine intrent in dogmata eorum qui fidem faciunt unicum medium salutis, ita ipsum essentiale ecclesiae, ac sic illam a vita seu a charitate, quam non agnoscunt ut salutis medium ac ut essentiale ecclesiae, separant, parum vident et inde parum sciunt clientes ejus ac docti, ex causa quia cogitatione inhaerent locis Verbi, per quae confirmant; et quia falsa sunt, quae ex sensu Verbi ultimo, qui est sensus litterae Verbi, confirmant, necessum est ut ratiocinia ex naturali homine desumant; nam absque illis impossibile est facere ut falsa appareant sicut vera: sed hoc illustretur exemplo. Ut separetur vita seu charitas a fide, dicunt,
(i.) Quod per lapsum Adami omne liberum faciendi bonum a se deperditum sit; et
(ii.), quod inde sit quod homo nullatenus possit implere legem; et
(iii.), absque impletione legis nulla salus: et
(iv.), quod Dominus in mundum venerit ut impleret legem, et sic justitia et meritum Ipsius imputaretur homini, et per imputationem illam homo solutus esset a jugo legis, usque ut nihil eum condemnet;
et (||v.) quod imputationem meriti Domini accipiat homo per solam dem, et nihil per opera. Quod pleraque haec sint ratiocinia ex naturali homine confirmantia principium captum de sola fide, et connectentia principiata ejus, constare potest ex lustratione singulorum in suo ordine:

[4] – Ut (i.) Quod per lapsum Adami liberum arbitrium, quod est liberum faciendi bonum a se, deperditum sit: – hoc ratiocinium est ex falsis, liberum enim faciendi bonum a se, est nulli homini, nec potest esse alicui; nam homo est modo recipiens; quare bonum quod homo recipit, non est hominis sed Domini apud illum. Immo nec angelis est bonum nisi a Domino; et quo plus agnoscunt id et percipiunt id, eo plus angeli sunt, hoc est, superiores et sapientiores reliquis. Eo minus potuit Adamus, qui nondum fuit angelus, in statu boni a se esse. Integritas ejus constiterat in pleniore receptione boni et veri, et inde intelligentiae et sapientiae a Domino, quam ejus posteri; hoc etiam erat imago Dei; nam imago fit qui recipit Dominum, et tantum imago fit quantum recipit. Verbo, liberum est facere bonum a Domino, et servum est facere bonum a se. Inde patet quod id ratiocinium sit ex falsis, profluentibus ex fallaciis, quae omnes sunt ex naturali homine. Praeterea non ex vero est quod malum hereditarium universo generi humano ingeneratum sit per lapsum Adami; aliunde est ejus origo.

[5] (ii.) Quod inde sit quod homo nullatenus possit implere legem, est quoque ratiocinium ex naturali homine. Spiritualis homo novit quod facere legem, et implere illam in externa forma, non salvet; sed quod quantum homo facit legem in externa forma ex interna, salvet. Interna forma, seu internum legis, est amare bonum, sincerum et justum; et externum ejus est facere illa: hoc ita docet Dominus apud Matthaeum,
“Purga prius internum poculi et patinae, ut fiat etiam externum.. mundum” (xxiii. 26).
Quantum homo ab interno facit legem, tantum implet illam; non autem quantum ab externo absque interno; internum hominis est ejus amor et voluntas: at amare bonum, sincerum et justum, et ex amore velle illa, est a solo Domino; quare duci a Domino est implere legem. Sed haec plenius illustranda sunt in sequentibus.

[6] (iii.) Quod absque impletione legis nulla salus, involvit quod si homo potuisset implere legem a se, salvaretur, quod tamen in se est falsum; et quia falsum est, ut usque appareat sicut verum, quia est dogma receptum, confirmandum est per ratiocinia ex naturali homine. Quod falsum sit, patet ex eo, quod homo non aliquod bonum facere possit ex se, sed quod omne bonum sit a Domino, et quod [non] dari possit talis integritatis status, ut aliquod bonum, quod in se bonum est, sit et fiat ab homine, ut supra de Adamo dictum est; et quia talis integritatis status non dari potest, nec usquam datus est, sequitur quod lex implenda sit a Domino, secundum illa quae mox supra dicta sunt. Attamen qui aliter credit quam quod homo facturus sit omnia sicut a se, tametsi id facit a Domino, multum fallitur.

[7] (iv.) Quod Dominus in mundum venerit ut impleret legem, et sic Ipsius justitia et meritum imputaretur homini, et quod per imputationen illam homo solutus sit a jugo legis, usque ut post justificationem per solam fidem nihil eum condemnet, est quoque ratiocinium ex naturali homine. Dominus non ideo in mundum venit, sed ut judicium faceret, et per id omnia in caelis et in infernis in ordinem redigeret, et simul ut glorificaret Humanum suum; per id salvati sunt omnes et salvantur, qui bonum ab Ipso et non a se fecerunt et faciunt, et sic non per aliquam imputationem meriti et justitiae Ipsius; nam docet Dominus,
“Non veni ad solvendum Legem et {1}Prophetam; non Veni ad solvendum sed ad implendum. ….Quisquis solverit… praeceptorum eorum minimum, et docuerit ita homines, minimus vocabitur in regno caelorum; qui vero facit et docet, hic magnus vocabitur in regno caelorum” (Matth. v. 17, 19, seq.).

[8] (v.) Quod imputationem meriti Domini accipiat homo per solam fidem, et nihil per opera, est conclusum ex ratiociniis quae praecedunt; et quia ratiocinia illa sunt ex naturali homine, et non ex rationali illustrato a spirituali, et inde sunt ex falsis et non ex veris, sequitur quod conclusum ex illis cadat.
Ex his constare potest quod ad confirmandum aliquod principium in se falsum, esse debeant ratiocinia ex naturali homine, et confirmationes ex Verbi sensu litterae, nam ratiocinia dabunt apparentiam cohaerentiae locorum ex sensu litterae Verbi desumptorum: quare ratiocinia e naturali homine significantur per “bestiam e mari,” et confirmationes ex sensu litterae Verbi per “bestiam e terra ascendentem.”

775. “Habentem capita septem.” – Quod significet scientiam sanctorum Verbi, quae falsificantur et adulterantur, constat ex significatione “capitis,” quod sit intelligentia et sapientia, ac in opposito sensu insania et stultitia (de qua supra, n. {2}573, 577); et quia intelligentia et sapientia non praedicari potest de illis qui per ratiocinia ex naturali homine confirmant separationem fidei et vitae, qui per “bestiam ex mari ascendentem” intelliguntur, ideo per “caput ejus” significatur scientia; quod sit scientia sanctorum Verbi, est quia “septem capita” fuerunt, et “septem” praedicantur de sanctis (videatur supra, n. 257): causa quod sit scientia sanctorum Verbi, est quia illi, qui per “draconem” intelliguntur, non sunt contra Verbum, Verbum enim vocant sanctum et Divinum, quia ex illo conquirunt confirmationes dogmatis sui; quod autem sancta Verbi, quorum scientiam habent, ex illis falsificentur et adulterentur, constabit a sequentibus; et in genere ex hoc, quod qui separant fidem a vita, non aliter possint, quia illa separatio est contra omnia et singula Verbi; nam in omnibus et singulis Verbi est conjugium boni et Veri, quod manifeste patet ex sensu spirituali Verbi; sunt ideo in plerisque locis binae expressiones quae apparent sicut repetitiones ejusdem rei, sed usque una illarum se refert ad bonum, et altera ad verum, et sic ambae faciunt sicut conjugium, quod vocatur conjugium Divinum, conjugium caeleste, et conjugium spirituale, quod in se spectatum est conjugium boni et veri; de quo conjugio videatur supra (n. 238, 288 [b], 484, 600): simile conjugium erit fidei et amoris, seu fidei et bonorum operum, nam fides est veri ac verum est fidei, et amor est boni ac bonum est amoris; exinde patet quod qui {1}separant fidem a vita ejus, seu quod idem, ab amore, illi non possint aliter quam falsificare Verbum, quia explicant sensum litterae ejus contra conjugium boni et veri, quod in omnibus et singulis Verbi est.

[2] Dictum est quod “caput” significet sapientiam et intelligentiam, et quod apud illos qui non in sapientia et intelligentia sunt, significet scientiam; inde apud illos qui falsificant et pervertunt Verbum, significat id insaniam et stultitiam, sicut etiam supra (n. 715), ubi explicatum est quid significatur per “septem capita draconis;” inde simile hic quoque per “caput bestiae” hujus significatur, nam bestia haec est draco quoad ratiocinia ex naturali homine confirmantia separationem fidei a vita. Quod “caput” significet sapientiam, intelligentiam et scientiam veritatum, et in opposito sensu stultitiam, insaniam et scientiam falsitatum, est quia illa resident in capite, et sunt ibi in suis principiis; quod manifeste constare potest ex eo, quod ibi origines omnium fibrarum sint, quae inde procedunt ad omnia organa sensoria et motoria faciei et totius corporis; sunt ibi substantiae infinito numero quae apparent sicut sphaerulae, et ab anatomicis vocantur substantia corticalis et cineritia; ex his procedunt fibrillae, quarum primae sunt inconspicuae, et dein confasciatae, ex quibus producitur substantia medullaris totius cerebri, cerebelli et medullae oblongatae; ex substantia hac medullari protenduntur fibrae conspicuae, quae conjunctae vocantur nervi, per quos cerebrum, cerebellum et medulla spinalis {2}formant totum corpus, ac omnia et singula ejus; et per id fit ut omnia et singula corporis regantur a cerebris.

[3] Ex his constare potest quod intellectus et voluntas, quae una voce vocantur mens, proinde etiam intelligentia et sapientia, resideant in cerebris, et quod ibi sint in suis primis; et quod organa quae formata sunt ad recipiendos sensus, et ad faciendos motus, sint derivationes inde, prorsus sicut rivi a suis fontibus, aut sicut principiata a suis principiis, aut sicut substantiata a suis substantiis; et quod derivationes illae tales sint ut cerebra sint praesentia ubivis, paene sicut sol per lucem et calorem in omnibus et singulis telluris. Inde sequitur quod universum corpus, ac omnia et singula ejus, sint formae sub intuitione, auspicio et obedientia mentis, quae in cerebro, ita ad ejus nutum constructae ut pars in qua non mens illa est praesens, aut cui non dat vitam suam, non sit pars vitae hominis. Ex his constare potest quod mens, dum est in sua cogitatione quae intellectus, et in sua affectione quae voluntatis, extensionem habeat in singula totius corporis, et ibi per suas formas exspatietur, sicut cogitationes et affectiones angelorum in societates universi caeli: similis etiam res est, quia omnia corporis humani correspondent omnibus caeli; quapropter totius caeli forma coram Domino est forma humana. (De qua re multis actum est in Arcanis Caelestibus, et quoque in opere De Caelo et Inferno.)

[4] Haec dicta sunt, ut sciatur unde est quod per “caput” significetur sapientia et intelligentia; tum etiam, unde est quod per “caput” significetur stultitia et insania; nam qualis est homo in suis principiis talis est in toto, nam corpus cum omnibus et singulis ejus est derivatum, ut modo dictum est. Si itaque mens in fide falsi est, et in amore mali, tunc totum corpus ejus in simili est, hoc est, totus homo: quod etiam manifeste constare potest ab homine dum fit spiritus, bonus aut malus; tunc totum spirituale ejus corpus, a capite ad calcem, est prorsus tale qualis est ejus mens; si mens est caelestis, totus spiritus etiam quoad corpus est caelestis; si mens est infernalis, est totus spiritus etiam quoad corpus infernalis; quare hic spiritus apparet in forma dira sicut diabolus, ille autem spiritus in forma pulchra sicut angelus caeli. Sed de hac re alibi plura.

776. “Et cornua decem.” – Quod significet multam potentiam, constat ex illis quae supra (n. 716) explicata sunt, ubi de “dracone,” cui etiam “decem cornua” fuerunt. Multa potentia quae draconi et huic bestiae addicitur, et quae repraesentatur in mundo spirituali per cornua, et inde repraesentative ostensa est Johanni super draconis bestia, est potentia ratiociniorum e naturali homine ex fallaciis, ita ex falsis; quibus quidem nulla potentia in se est, quia omnis potentia est veris; sed usque multa potentia est falsis quae ex fallaciis sensuum, proinde ratiociniis ex illis, apud homines telluris, antequam in veris ex bono sunt, hoc est, antequam a Domino regenerati sunt: homo enim ex nativitate in malis est, et inde quoque in falsis; nam falsa scaturiunt ex malis, sicut impurae aquae ex impuro fonte; et falsa illa per ratiocinia ex fallaciis sensuum confirmata apparent sicut vera; et quia homo in falsis ex malis est ex nativitate, ideo ille facile arripit, agnoscit et credit illa, concordant enim cum primo ejus naturali lumine, et cum calore luminis istius, qui est ex igne amoris sui aut amoris mundi; et quia homo ad talia credenda facile et quasi sponte aufertur, et sic seducitur, ideo tribuitur hic bestiae, et supra draconi, multa potentia: at contra hominem qui in veris ex bono est, seu contra regeneratum a Domino, non potentiam habent, et semper minorem sicut multiplicantur vera apud illum, et tandem nullam; nam, ut supra dictum est, omnis potentia inest veris ex bono, proinde nulla falsis ex malo.

[2] Hoc confirmari potest ex visis et perceptis in mundo spirituali. In quibusdam locis ibi sunt continuae pugnae illorum qui in falsis sunt cum similibus et cum dissimilibus, et visum est quod mali per falsa vicerint, et in partes suas traxerint perplures; quod cum miratus sum, dictum et perceptum est quod falsa valeant contra illos qui in falsis sunt, nam deprehensum est quod illi qui victi et in partes tracti sunt, aeque in falsis fuerint; et vice versa, quod falsa non valeant contra illos qui in veris sunt. Praeterea etiam visum est quod illi qui in falsis essent pugnaverint cum illis qui in veris, et quod etiam hos vicerint; sed usque perceptum est quod hi non fuerint in veris ex bono, sed in veris absque bono. Sed dum illi qui in falsis sunt pugnant contra illos qui in veris ex bono sunt, prorsus nihil valent; sunt sicut paleae in aere, quae flatu hominis absque potentia renitendi quaquaversum disperguntur et dissipantur. Ex his constare potest unde est quod pluries in Verbo mali dicantur “fortes” et “potentes.” Inde nunc patet causa cur super draconis capite, et super hujus bestiae capite, et similiter infra, super capite bestiae coccineae (Apoc. cap. xvii. 3), visa sint “cornua decem.”

777. “Et super cornibus suis decem diademata.” Quod significet illam ex apparentiis veri in copia, constat ex significatione “cornuum,” quod sint potentia (de qua mox supra); ex significatione “decem,” quod sint multum, ita quoque copia (de qua supra, n. 675); et ex significatione “diadematum,” quod sint vera in ultimo ordinis, quae sunt vera sensus litterae Verbi (de qua etiam supra, n. 717): quod etiam sint apparentiae veri, est quia vera sensus litterae Verbi pleraque sunt apparentiae veri, et per illas Verbi est potentia illis qui per “bestiam” hanc intelliguntur, qui sunt qui per ratiocinia confirmant separationem fidei a vita; sunt enim vera sensus litterae Verbi, quae sunt apparentiae veri, quae per ratiocinia connectunt, ut appareant sicut genuina vera, quae per “diademata” hic significantur: sed quando illa connexa sunt per ratiocinia ex falsis et fallaciis, non amplius sunt vera apparentia, sed vera falsificata, ita falsa, secundum illa quae supra (n. 719), ex solis apparente progressione, illustrata sunt. Quod, super capitibus draconis apparuerint “septem diademata,” at super cornibus bestiae “decem diademata,” est quia per “caput draconis” significatur scientia sanctorum Verbi, quae falsificata et adulterata sunt, ita vera apparentia quae sunt vera sensus litterae Verbi; at per “cornua” significatur eorum multa potentia, quando eadem per ratiocinia ex naturali homine connexa et confirmata sunt; at multa illa potentia non est ex ratiociniis, sed per ratiocinia ex veris sensus litterae Verbi.

778. “Et super capitibus suis nomen blasphemiae.” Quod significet falsificationes Verbi, constat ex significatione “capitum,” quod sint scientia sanctorum Verbi, quae falsificantur et adulterantur (de qua supra, n. 775); ex significatione “nominis,” quod sit quale rei et status (de qua supra, n. 102, 135, 696 [a]), hic quale ratiociniorum ex naturali homine confirmantium separationem fidei a vita, quae per hanc “bestiam” significantur; et ex significatione “blasphemiae,” quod sit falsificatio Verbi (de qua sequitur); ex quibus patet quod “super capitibus nomen blasphemiae,” significet quale eorum qui per ratiocinia ex naturali homine confirmant separationem fidei a vita, et quod quale eorum sit falsificatio Verbi. Quod “blasphemia” significet falsificationem Verbi, est quia in sequentibus per hanc “bestiam” describitur quomodo illi qui per “draconem” intelliguntur, per ratiocinia ex naturali homine, pervertunt sensum litterae Verbi, ut justificationem et salvationem per solam fidem absque bonis operibus confirment; et hoc non fieri potest nisi ut falsificent Verbum, quod in omnibus et singulis conjungit vera bonis et bona veris, ita fidem charitati et charitatem fidei, ut supra (n. 775) ostensum est; inde est quod falsificationes Verbi significentur per “blasphemiam,” quae dicitur nomen esse hujus bestiae.

[2] Quomodo autem blasphematur Verbum per falsificationem ejus, illustrabitur per hoc exemplum: Illi qui separant fidem a bonis operibus, dicunt,
Quod Deus Pater removerit, immo rejecerit a Se, humanum genus propter mala; et quod ideo Filius Ipsius missus sit, aut Ipse motus misericordia in mundum venerit; et quod Ipse per ultimae damnationis poenam, quae fuit passio crucis, ac ibi per sanguinem suum, et denique per mortem, reconciliaverit Patri humanum genus, sic intercedendo pro illo.
Hoc quia est inter primaria doctrinae illorum qui fidem a sua vita, quae est charitas, separant, velim paucis dicere quomodo Divinum per id blasphematur. Blasphematur per id, quod credant et cogitent quod Divinum a se removerit aut rejecerit humanum genus, cum tamen Deus est ipse Amor, ipsa Misericordia, et ipsum Bonum, et haec sunt Esse Ipsius; ex quibus patet quod Deo impossibile sit removere aut rejicere aliquem ex humano genere, hoc enim foret agere contra Esse suum, quod, ut dictum est, est a quo omnis amor, omnis misericordia et omne bonum profluit: hoc ne quidem facere potest ullus angelus, aut ullus homo, qui in amore, in misericordia, et in bono a Domino est; cum tamen horum amor est finitus, et Divinus Amor infinitus. Remotionem aut rejectionem humani generis a Deo Patre, vocant justitiam vindicativam; de qua non aliam fovent ideam, quam sicut de rege aut judice vindicante malum sibi illatum; consequenter sicut de eorum vindicta, in qua non potest non esse aliquid irae. Ad hoc confirmandum adducunt loca e Verbo, ubi Deus dicitur “Vindex,” “Ultor,” “Zelotes,” “irascens,” “excandescens;” quae loca Verbi sic falsificant, nam talia dicuntur in sensu litterae Verbi secundum apparentias: quando enim homo post mortem, dum fit spiritus, in malis est per vitam suam in mundo, tunc avertit se a Domino; et cum ab Ipso se avertit, et Ipsum negat, non amplius potest in tutela Ipsius esse quin malum ejus illum puniat, nam malo inest poena mali, sicut bono inest merces boni; et quia punitio mali a malo, hoc est, a malis, apparet sicut foret punitio a Divino, ideo ex apparentia illa dicitur in Verbo de Divino, quod “irascatur,” “condemnet,” “conjiciat in infernum,” et similia. Quod tamen Dominus nullum condemnet et puniat, videatur in opere De Caelo et Inferno (n. 545-550), ubi agitur de eo, Quod Dominus neminem in Infernum dejiciat, sed quod ipse spiritus semet. Ex his constare potest quomodo blasphematur Divinum per falsificationem Verbi; cogitatur enim quod Deus aliquo respectu sit vindex, ultor, quod irascatur, conjiciat in infernum, puniat, cum tamen malum se ipsum punit, ita infernum, a quo malum, et non Divinum. Blasphematur Divinum per falsificationem Verbi, etiam per id, quod credant et cogitent quod Deus Pater voluerit reconciliari humano generi per poenam ultimae damnationis, quae erat passio crucis, et sic per sanguinem Filii sui, et quod per id commotus sit et commoveatur ad misericordiam. Quis non, cui intellectus illustratus est, videt, quod etiam hoc contra Divinum sit, et consequenter contra genuinum Verum Verbi? Nam quod contra Divinum est, hoc blasphemia est; inde quoque trahere sensum litterae Verbi ad confirmandum illud, blasphemia est. Sed de hac re in sequentibus plura.

[3] Quid itaque significat “blasphemia,” constare potest ex locis in Verbo ubi dicitur, ex quibus haec modo in medium licet afferre: Apud Evangelistas,
Jesus dixit, “Omne peccatum et blasphemia remittetur homini, Spiritus vero blasphemia non remittetur hominibus: immo si quis dixerit verbum contra Filium hominis, remittetur illi; qui vero dixerit contra Spiritum sanctum, non remittetur illi, neque in hoc saeculo neque in futuro” (Matth. xii. 31, 32);
“Dico vobis quod omnia peccata remittentur filiis hominis;….quisquis autem blasphemaverit in Spiritum.., non habebit remissionem in aeternum, sed reus erit aeterni judicii” (Marc. iii. 28, 29);
“Omnis..qui dixerit verbum contra Filium hominis, remittetur illi; ei vero, qui Spiritum sanctum blasphemaverit, non remittetur” (Luc. xii. 10):
quid significatur per “peccatum et blasphemiam contra Spiritum sanctum,” et per “verbum contra Filium hominis,” nondum notum est in ecclesia; et hoc ex causa, quia quid proprie intelligitur per “Spiritum sanctum,” et quid proprie per “Filium hominis,” non scitum est: per “Spiritum sanctum” intelligitur Dominus quoad Divinum Verum, quale est in caelis; ita Verbum quale est in sensu spirituali, nam hoc est Divinum Verum in caelo; et per “Filium hominis” intelligitur Divinum Verum quale est in terris, ita Verbum quale est in sensu naturali, nam hoc est Divinum Verum in terris. Quando notum est quid per “Spiritum sanctum,” et quid per “Filium hominis,” scitur etiam quid significatur per “peccatum et blasphemiam contra Spiritum sanctum,” et quid per “verbum contra Filium hominis;” tum etiam sciri potest cur peccatum et blasphemia contra Spiritum sanctum non possit remitti, et quod verbum contra Filium hominis possit. “Peccatum et blasphemia contra Spiritum sanctum” est negare Verbum, tum adulterare ipsa bona et falsificare ipsa vera ejus; at “verbum contra Filium hominis” est interpretari sensum naturalem Verbi, qui est sensus litterae ejus, secundum apparentias.

[4] Quod negare Verbum sit peccatum quod “non remitti potest in hoc saeculo nec in futuro,” seu in aeternum, et quod “reus sit aeterni judicii,” est quia illi qui negant Verbum negant Deum, negant Dominum, negant caelum et infernum, et negant ecclesiam et omnia ejus; et qui illa negant athei sunt, qui tametsi ore creationem universi Summo cuidam Enti, Numini aut Deo addicunt, usque corde illam adscribunt Naturae: hi quia per negationem solverunt omne vinculum cum Domino, non possunt aliter quam separati esse a caelo, et conjuncti inferno. Quod adulterare ipsa bona Verbi, et falsificare ipsa vera ejus, sit blasphemia contra Spiritum sanctum, quae nec remitti possit, est quia per “Spiritum sanctum” intelligitur Dominus quoad Divinum Verum quale est in caelis, ita Verbum quale est in sensu spirituali, ut supra dictum. In sensu spirituali sunt genuina bona et genuina vera; in sensu autem naturali sunt eadem quasi investita, et non nisi quam hic et ibi nuda; quare haec vocantur apparentia bona et vera: haec sunt quae adulterantur et falsificantur, ac dicuntur adulterari et falsificari, quando contra genuina bona et vera explicantur, nam tunc removet se caelum, et homo sejungitur ab illo, ex causa, ut supra dictum est, quia genuina bona et vera faciunt sensum spiritualem Verbi, in quo angeli caeli sunt. Sit pro exemplo: si Dominus ac Divinum Ipsius negatur, ut factum est a Pharisaeis, qui dixerunt Dominum ex Beelzebule miracula facere, ac immundum spiritum habere; et quia sic negarunt Ipsum et Divinum Ipsius, dixit quod tale esset peccatum et blasphemia in Spiritum sanctum, quia contra Verbum: videantur praecedentia in illis capitibus apud Evangelistas. Inde quoque est quod Sociniani et Ariani, qui tametsi non negant Dominum usque negant Divinum Ipsius, extra caelum sint, et non ab ulla societate angelica recipi possint.

[5] Sit etiam pro exemplo, qui amoris bona et charitatis opera a mediis salutis excludunt, ac fidem exclusive ab illis pro unico medio assumunt, et haec confirmant non modo doctrina sed etiam vita, dicendo corde, “Bona me non salvant, nec mala damnant, quia fidem habeo:” illi quoque blasphemant Spiritum sanctum, nam genuinum bonum et verum Verbi falsificant, et hoc mille in locis, ubi amor et charitas ac facta et opera nominantur. Praeterea, ut supra dictum est, in omnibus et singulis Verbi est conjugium boni et veri, ita charitatis et fidei; quare cum bonum seu charitas aufertur, perit conjugium illud, et loco ejus fit adulterium; quale adulterium inde fit, alibi dicetur: inde est quod nec illi recipiantur in caelo. Causa etiam est, quia loco amoris caelestis illis est amor terrestris, et loco bonorum operum illis sunt mala opera, quia ex amore terrestri, qui separatus ab amore caelesti est amor infernalis. Aliter vero fit cum illis qui quidem ex doctrina ecclesiae et ex magistris credunt fidem esse unicum medium salutis, aut qui sciunt, et non interius affirmant nec negant, et usque vivunt bene ex Verbo, hoc est, quia mandatum est a Domino in Verbo; illi non blasphemant Spiritum sanctum, non enim adulterant bona Verbi, nec falsificant vera ejus, quare conjunctio eorum est cum angelis caeli: pauci etiam ex illis sciunt quod fides aliud sit quam credere Verbo; dogma justificationis per solam fidem absque operibus legis non capiunt, quia transcendit eorum intellectum.

[6] Haec bina exempla adducta sunt, ut sciatur quid per “peccatum” et “blasphemiam” contra Spiritum sanctum intelligitur; et quod “peccatum” contra illum sit negare Divinum Verum, ita Verbum, et quod “blasphemia” contra illum sit adulterare ipsa bona Verbi et falsificare ipsa vera ejus. Sciatur quod bonum Verbi adulteratum sit malum, et quod verum falsificatum sit falsum.
Quod “verbum contra Filium hominis” significet interpretari sensum naturalem Verbi, qui est sensus litterae ejus, secundum apparentias, est quia per “Filium hominis” intelligitur Dominus quoad Divinum Verum quale est in terris, ita quale est in sensu naturali; quod id verbum remittatur homini, est quia pleraque in sensu naturali seu in sensu litterae Verbi, sunt bona et vera investita, et modo aliqua nuda, sicut in sensu spirituali ejus; ac bona et vera investita vocantur apparentiae veri; Verbum enim in ultimis est sicut homo indutus veste, qui tamen quoad faciem et quoad manus nudus est; et ubi sic Verbum est nudum, ibi apparent bona et vera ejus nuda sicut in caelo, ita qualia in sensu spirituali sunt: quare non deest quin ex sensu litterae Verbi, doctrina genuini boni ac genuini veri possit ab illustratis a Domino videri, et a non illustratis confirmari. Quod tale sit Verbum in sensu litterae, est ut sit basis sensui spirituali; sic etiam accommodatum est captui simplicium, qui non possunt nisi quam illa quae ita dicta sunt percipere, et percepta credere et facere.

[7] Et quia Divina vera in Verbi sensu litterae pleraque sunt apparentiae Veri, ac simplices fide et corde non possunt supra illas elevari, inde non peccatum et blasphemia est interpretari Verbum secundum apparentias, modo ex his non formentur principia, et haec confirmentur usque ad destructionem Divini Veri in genuino suo sensu. Ut pro exemplo, qui haec legit,
“Ecce Agnus Dei qui tollit peccatum mundi” (Joh. i. 29);
et hoc,
“Hoc..est sanguis meus, ille novi Testamenti, qui pro multis effunditur in remissionem peccatorum” (Matth. xxvi. 28);
tum etiam hoc,
“Michael et angeli ejus pugnarunt contra draconem” et angelos ejus:….et illi vicerunt eum per sanguinem Agni” (Apoc. xii. 7, 11);
et ex illis simpliciter credit quod Dominus passus sit crucem propter peccata nostra, et quod per illam et per sanguinem suum redemerit nos ex inferno; hoc quia verum apparens est, et dici et credi potest, ideo hoc simplices fide et corde non damnat: at ex his principium facere, et hoc confirmare usque eo, ut per id reconciliatus sit et reconcilietur Deus Pater, et quod per solam fidem ejus homo justificetur et salvetur absque bonis charitatis, quae sunt bona opera, et in illo principio esse non solum doctrina sed etiam vita, hoc non remitti potest.

[8] Ex his constare potest quod per “blasphemiam contra Spiritum sanctum” significetur falsificatio Verbi usque ad destructionem Divini Veri in sensu suo genuino. Quod itaque “nomen blasphemiae” significet falsificationem Divini Veri, ita Verbi, est quia blasphemia dicitur cum quis loquitur contra Deum; et loqui contra Deum, est contra Divinum Verum; nam Divinum Verum procedens a Domino est quod in Verbo intelligitur per “Deum,” ac Divinum Bonum quod intelligitur per “Jehovam” et quoque per “Dominum:” et quia blasphemia est loqui contra Deum, ita quoque contra Verbum, quoniam hoc est Divinum Verum, inde sequitur quod blasphemia sit falsificare Verbum; nam qui id falsificant, illi faciunt ut Verum Verbi sit falsum, ac falsum continue loquitur contra verum, immo impugnat illud; inde nunc est quod per “blasphemiam” significetur falsificatio Verbi usque ad destructionem genuini boni ac genuini veri ejus.

[9] Simile dicitur de “bestia coccinea” in sequentibus in Apocalypsi,
Mulier sedens super bestia coccinea, plena erat nominibus blasphemiae (xvii. 3):
per “bestiam” illam et per “mulierem” illi insidentem intelligitur ibi Babylon, et per “nomina blasphemiae” intelliguntur adulterationes boni et falsificationes veri Verbi, quae, ut dictum est, sunt blasphemiae contra Dominum.

[10] Quod blasphemiae significent male et false credere et loqui de Deo, et de Divino Vero, etiam ab aliis locis in Verbo constare potest: Ut apud Esaiam,
“Dixit Jehovah, Ne time propter verba quae audivisti, quibus blasphemarunt pueri [regis] Aschuris Me:….ac precatus est Hiskias Rex,….et dixit, Audi,” Jehovah, “omnia verba Sancheribi, qui misit ad blasphemandum Deum vivum:” et locutus est Jehovah super illum, “Quem blasphemasti et calumniatus es, et contra quem extulisti vocem, et sublevasti altum oculos tuos? contra Sanctum Israelis. Per manum servorum tuorum blasphemasti Dominum” (xxxvii. 6, [15,] 17, 23, 24):
ex his quoque patet quod “blasphemia” dicatur de falsiloquiis contra Deum; nam per “regem Assyriae,” qui tunc erat Sancheribus, significatur rationale; per illum autem rationale perversum, quod contra Divinum Verum loquitur, ac id probris afficit, ac per falsa perstringit; quod etiam est id falsificare, ut supra dictum: falsa quae locutus est contra Divinum Verum, significantur per illa quae ibi (vers. 10-13, 24, 25) continentur, quae omnia non solum fuerunt blasphemiae contra Deum, sed etiam falsificationes Divini Veri.

[11] Apud Mosen,
“Quod ad animam, quae fecerit manu alta,….Jehovam ille blasphemans eo quod Verbum Jehovae spreverit, et praeceptum Ipsius irritum fecerit, exscindendo exscindetur anima illa, iniquitas ejus in illa” (Num. xv. 30, 31):
agitur ibi de illis qui contra praecepta Dei per Mosen data faciunt, tam per errorem, quam ex proposito (ut patet a versu 23, et sequentibus istius capitis); hic de illis qui faciunt contra ea ex proposito, quod intelligitur per “facere manu alta:” et quia contra praeceptum facere est contra Divinum Verum, et contra hoc ex proposito facere est ex intentione voluntatis facere, et inde falsum loqui, quod est actualis Verbi adulteratio et falsificatio, ideo dicitur “Jehovam ille blasphemans:” et quia hoc simile est cum peccato et blasphemia contra Spiritum sanctum, dicitur quod “exscindendo exscindetur anima haec, iniquitas ejus in illa;” “iniquitas ejus in illa” significat quod non remitti possit.

[12] Quod blasphemia dicatur de maliloquiis et falsiloquiis de Deo, proinde de Divino Vero, non vacat hic per plura loca e Verbo confirmare, tam quia quisque videre potest quod blasphemia in spirituali sensu non aliud sit, quam quia genera ejus varia sunt, et ideo in linguis humanis, ut quoque in lingua Hebraea, varia nomina sunt, per quae genera blasphemationis Dei et Divini Veri exprimuntur; ut quae in Latina lingua nominantur calumniae, contumeliae, ignominiae, opprobria, convitia, vituperia, dicteria, subsannationes, illusiones, et plura: haec singula cum differentia generica et specifica in Verbo dicuntur, quas differentias explorare et exponere multis opus est.

779. VERSUS 2.
“Et bestia quam vidi erat similis pardo, et pedes ejus sicut ursi, et os ejus sicut os leonis; et dedit illi draco potentiam suam, et thronum suum, et potestatem magnam.”
2. “Et bestia quam vidi erat similis pardo,” significat ratiocinia discordantia, et usque apparentia sicut cohaereant [n. 780]; “et pedes ejus sicut ursi,” significat ex naturalibus quae sunt fallaciae [n. 781]; et os ejus sicut es leonis,” significat ratiocinationes ex falsis destruentibus vera Verbi [n. 782]; “et dedit illi draco potentiam suam, et thronum suum, et potestatem magnam,” significat quod illi qui fidem a vita separant, per ratiocinationes ex fallaciis firment doctrinalia sua, et illa corroborent, et sic potenter seducant [n. 783].

780. [Vers. 2.] “Et bestia quam vidi erat similis pardo.” Quod significet ratiocinia discordantia, et usque apparentia sicut cohaereant, constat ex significatione “bestiae ex mari ascendentis,” de qua hic agitur, quod sint ratiocinia ex naturali homine confirmantia separationem fidei a vita (de qua supra, n. 774), hic itaque ratiocinia illa; et ex significatione “pardi,” quod sint illa discordantia, et usque apparentia sicut vera. Quod talia significentur per “pardum,” est quia pardus quoad pellem est maculis distinctus et variegatus, ex qua variegatione apparet non impulcher; et quia animal saevum est et insidiosum, et prae reliquis celer ad rapiendum, et quia tales etiam sunt qui per ratiocinia solerter callent confirmare dogma de separatione fidei a bonis operibus per ratiocinia ex naturali homine, quod tametsi cum veris discordat, usque per illa faciunt ut illud appareat sicut cum veris cohaereat, ideo illa bestia quoad corpus “similis pardo” apparuit.

[2] Quia haec significantur per “pardum,” velim primum per aliqua illustrare quomodo illi qui fidem separant a vita ejus, quae sunt bona opera, per ratiocinia faciunt ut discordantia appareant sicut cohaerentia. Haeretica describuntur multis in locis in Verbo per “idola,” quae fabricator per varia format, usque ut appareant in figura hominis, sed quibus tamen non potest indi vita, qua videant, audiant, moveant manus ac pedes, et loquantur. Hoc quoque factum vidi in mundo spirituali a quibusdam qui fidem separaverunt a bonis operibus, et perstitit hoc opus per plures horas; et postquam idolum factum est, apparuit quidem id in conspectu plurium sicut imago hominis, sed coram oculis angelorum sicut monstrum: voluerunt etiam aliquid vitae per artes indere, sed non potuerunt.

[3] Quod talia in mundo spirituali fiant, est quia omnia quae ibi apparent sunt repraesentativa spiritualium, quae sistuntur in formis quales existunt in mundo; inde apparent omnis generis bestiae terrae, et aves caeli; etiam inde apparent domus, in illis conclavia, inque his varia decoramenta; tum horti et paradisi pleni arboribus fructiferis et floribus; apparent etiam mensae, et super illis omnis generis edulia; et innumera alia, quae tamen omnia ex origine spirituali sunt, et inde spiritualium repraesentativa. Ex eo est quod ibi a quibusdam formentur plura, per quae effigiantur spiritualia. Inde est quod etiam illi sistere voluerint fidem separatam a bonis operibus sub imagine hominis, ut ex apparentia illa simplicibus persuaderent ut dogma illud haereticum esset Divinum Verum: nam omne verum a Domino in sua forma est homo; inde angeli, quia receptiones Divini Veri a Domino sunt, formae humanae sunt; immo quicquid apud angelum ex Divino Vero est, talis formae est. (Quod ita sit, constare potest ex pluribus in opere De Caelo et Inferno, in specie ex illis quae ibi, n. 460, dicta sunt.) Quod “idola” in Verbo significent doctrinalia falsa ex propria intelligentia, apparentia sicut vera, videatur supra (n. 587). Haec dicta sunt, ut sciatur quod omnibus haeresibus, et imprimis universali huic de separatione fidei a bonis operibus, per ratiocinia possit induci apparentia, sicut forent ex veris et non ex falsis.

[4] Sed illustretur hoc per exemplum. Quis non potest adduci ad credendum quod sola fides sit unicum medium salutis, quia homo non potest a se facere bonum quod in se est bonum? Hoc apparet cuivis ad primum visum quod sit consequens, ac ita cohaerens cum vero; et tunc nescit quod sit ratiocinium ex naturali homine confirmans separationem fidei a bonis operibus, ex quo ratiocinio persuasus homo cogitat quod non opus habeat attendere ad suam vitam, quia habet fidem; sed qui in illa persuasione est, non scit quod facere bonum ex Verbo, hoc est, quia mandatum est in Verbo, sit facere bonum a Domino; et quod sic faciat bonum a se sed usque credat quod sit a Domino. Sed de his plura in sequentibus. Ex paucis his videri potest quomodo per ratiocinia facile induci potest apparentia sicut falsum illud, quod universaliter in Ecclesia Christiana regnat, concordet cum hoc vero, quod omne bonum quod in se bonum est, sit a Domino, et nihil ab homine, et quod ideo homo possit desistere a faciendo bonum, et usque salvari; cum tamen prorsus discordat.

[5] Quod talia per “pardum” significentur, constare potest a sequentibus: Apud Jeremiam,
“Num convertet Aethiops cutem suam, aut pardus maculas suas? Etiam vos potestis bonum facere, qui edocti estis malum facere” (xiii. 23)
“Num convertet Aethiops cutem suam?” significat quod malum non possit mutare naturam suam; “Aethiops” est malum in sua forma, quia totus niger; et “cutis,” quia est extremum hominis, et correspondet ejus sensuali, est natura ejus; “aut pardus maculas suas?” significat quod falsum mali nec possit mutare; “pardus” hic est falsum ex malo, est enim verum falsificatum per ratiocinia, et “maculae” sunt falsificata; quia utrumque est contra bonum, dicitur, “Etiam vos potestis bonum facere, qui edocti estis malum facere:” dicitur quod utrumque sit contra bonum, nempe malum et falsum mali, quia est malum voluntatis, et inde falsum intellectus; malum voluntatis est malum ex natura, et falsum intellectus fit malum per actum, nam voluntas agit per intellectum et facit malum.

[6] Apud Esaiam
“Erit justitia cingulum lumborum Ipsius, et veritas cingulum feminum Ipsius; quare commorabitur lupus cum agno, et pardus cum haedo..; vitulus, etiam leo juvenis et saginatum una, et puer parvus ducet eos” (xi. 5, 6):
haec de Domino et de Ipsius regno, ac de statu innocentiae et pacis ibi; quod haec de Domino dicta sint, patet a versu 1, hujus capitis, ubi dicitur quod “virga exibit ex trunco Jischaji, et surculus ex radicibus ejus [fructum] feret:” quod “justitia cingulum lumborum Ipsius erit, et veritas cingulum feminum Ipsius, significat quod Divinum Bonum procedens ex Divino Amore Domini conjunget illos in caelo et in ecclesia qui in amore in Ipsum sunt, et quod Divinum Verum procedens ex Ipso conjunget illos in caelo et in ecclesia qui in amore erga proximum sunt; per “justitiam,” cum de Domino, intelligitur Divinum Bonum, ac per “lumbos Ipsius” intelliguntur illi qui in amore in Ipsum sunt, per “veritatem” intelligitur Divinum Verum, per “femina Ipsius” intelliguntur qui in amore erga proximum sunt, ac per “cingulum” significatur conjunctio cum illis in caelo et in ecclesia: “quare commorabitur,” significat statum pacis, qui est quum nihil mali ab inferno timetur, quia non damnum inferre potest; “lupus cum agno, et pardus cum haedo,” significat quod non aliquod malum et falsum nociturum sit illis qui in innocentia et in charitate a Domino sunt; per “lupum” significatur malum quod innocentiae oppositum est, et illum destruere conatur, et per “pardum” intelligitur falsum charitati oppositum, quod per ratiocinia pro fide charitatem destruere conatur, per “annum” significatur innocentia, et per “haedum” charitas; “vitulus etiam et leo juvenis et saginatum una,” significat quod falsum infernale non nociturum sit innocentiae naturalis hominis, nec ulli affectioni boni ejus; per “vitulum” significatur innocentia naturalis hominis, per “saginatum” seu “bovem” significatur affectio naturalis hominis, et per “leonem” falsum infernale quoad potentiam et cupidinem destruendi Divinum Verum: “et puer parvus ducet eos,” significat statum innocentiae et amoris in Dominum in quo erunt; “puer” significat innocentiam et simul amorem in Dominum, amor enim in Dominum unum facit cum innocentia; nam qui in illo amore, etiam in innocentia sunt, ut sunt illi qui in tertio caelo sunt, qui etiam inde coram oculis aliorum apparent sicut infantes et pueri.

[7] Apud Jeremiam,
“Percussit” magnates Hierosolymae “leo de silva, lupus camporum devastabit eos, pardus vigilans contra urbes eorum, omnis qui exiverit discerpetur, quia multiplicatae sunt praevaricationes eorum, validae factae aversiones” (v. 6):
haec dicta sunt de falsificatione veri in ecclesia; et per “magnates Hierosolymae” intelliguntur illi qui reliquis praeibunt in docendis veris et bonis, et per “Hierosolymam” intelligitur ecclesia quoad doctrinam: per “leonem e silva,” qui percussit magnates, significatur dominium falsi infernalis; per “lupum,” qui devastabit, significatur dominium mali inde; utrumque, tam falsum quam malum, destruens vera et bona ecclesiae: per “pardum,” qui “vigilat contra urbes,” significantur ratiocinia a falsis mali contra vera doctrinae; “urbes” significant doctrinalia, ita vera doctrinae: quod “discerpetur omnis qui exiverit,” significat quod quisquis recedit a veris doctrinae a falsis periturus sit: per “praevaricationes” quae multiplicatae, significantur falsificationes veri; per “aversiones” quae validae factae, significantur adulterationes boni; quod falsificationes veri et adulterationes boni per “praevaricationes” et “aversiones” significentur, constat ex versu sequente, ubi dicitur quod “moechati sint, et domum meretricis turmatim intraverint,” per quae falsificationes et adulterationes illae significantur.

[8] Apud Habakuk,
“Cujus leves sunt prae {1}pardis equi,..acuti sunt prae lupis vesperae, ut diffundant se equites ejus” (i. 8):
haec de devastatione ecclesiae per adulterationem veri; “gens Chaldaea,” de qua haec dicuntur, illam significat: “cujus leves sunt prae pardis equi,” significat cupidinem seducendi per ratiocinia, et inde solertiam seducendi; cupido et solertia illorum significatur per quod “leves” et celeres sint, ratiocinia ex naturali homine significantur ibi per “equos;” et quia haec per “equos” significantur, et similia per “pardos,” ideo dicitur quod “equi eorum prae pardis leves sint;” “acuti sunt prae lupis vesperae,” significat astutiam fallendi per fallacias; fallaciae sensuum hic significantur per “lupos vesperae,” quia fallaciae sunt ex sensuali homine, qui in tenebris falsa sicut vera videt; “ut diffundant se equites ejus” significat ut vera Verbi per adulterationem fiant haeretica; per “equites” significantur haereses, quia per “equos” ratiocinationes, per quas confirmantur falsa.

[9] Apud Danielem,
Tertia bestia e mari ascendens erat “sicut pardus, cui alae quatuor, quales avibus, super tergo illius” (vii. 6):
describitur ibi per quatuor bestias e mari ascendentes successiva devastatio ecclesiae; et per tertiam hanc bestiam, quae “sicut pardus,” significantur similia quae per “pardum” in hoc loco Apocalypseos, nempe ratiocinia discordantia, et usque apparentia sicut cohaereant; “cui alae quatuor, quales avibus, super tergo illius,” significat apparentiam intellectus boni et veri ex applicatione sensus litterae Verbi.

[10] Apud Hoscheam,
“Ego novi te in deserto, in terra siccitatum; cum pascuum eorum, tunc saturati sunt; cum saturati sunt, tunc elatum est cor eorum; propterea obliti sunt Mei, ideo factus sum illis sicut leo, sicut pardus super via observabo” (xiii. 5-7):
“Ego novi te in deserto, in terra siccitatum,” significat statum absque bono et absque veris; “desertum” est status absque bono, et “terra siccitatum” est status absque veris; “cum pascuum eorum, tunc saturati sunt,” significat quando illis data sunt bona et vera, hoc est, de illis instructi ex Verbo, usque ad plenam nutritionem animae; “cum saturati sunt, tunc elatum est cor eorum,” significat cum ex plenitudine illa extulerint se super omnes, credendo quod ideo illis solis caelum et non aliis: “propterea obliti sunt Mei” significat quod fastus obliteraverit ea, et inde recesserit desiderium, et cum hoc cor eorum a Domino: “ideo factus sum illis sicut leo” significat inde devastationem omnis veri ecclesiae: “et sicut pardus super via observabo” significat falsificationem veri per ratiocinia ex naturali homine; per “pardum” significatur falsificatio per ratiocinia, per “viam” verum ducens ad bonum, et per “observare” intentio pervertendi. Ita dicitur de Domino in sensu litterae Verbi ex apparentia Veri, in qua tamen insitum latet genuinum Verum, quod est sensus spiritualis Verbi, quod Ipse non sit sicut leo, qui ecclesiam devastat, nec sicut pardus qui vera per ratiocinia falsificat, sed homo qui id facit quando corde effertur. Ex his constare potest quid per “pardum” in Verbo significatur.

781. “Et pedes ejus sicut ursi.” Quod significet ex naturalibus quae sunt fallaciae, constat ex significatione “pedum,” quod sint naturalia (de qua supra, n. 69, 600 [a], 632, 666); et ex significatione “ursi,” quod sint qui in potentia ex naturali sensu Verbi, tam boni quam mali (de qua sequitur); quod hic per “pedes bestiae,” quae quoad corpus similis fuit pardo, et quoad pedes sicut ursus, significentur fallaciae, est quia per “pardum” significantur ratiocinia discordantia et usque apparentia sicut cohaereant (de quo mox supra, n. 780), et illa ratiocinia quatenus sunt ex naturali ultimo, quod est sensuale, sunt fallaciae, quae significantur per “pedes ursi.”

[2] Multis in locis in Verbo nominantur “bestiae,” tam mundae quam immundae, et per illas significantur varia, quae vel caeli vel inferni sunt; per “bestias mundas et utiles” talia quae sunt caeli, ac per “bestias immundas seu inutiles,” talia quae sunt inferni; at quid caeli et inferni significant, non aliunde melius sciri potest quam ex repraesentativis in mundo spirituali, ubi etiam bestiae apparent; quae omnia sunt apparentiae repraesentantes illa quae angeli aut spiritus ex affectionibus, inclinationibus, appetitibus, voluptatibus et cupiditatibus cogitant. Haec sistuntur coram oculis eorum in variis formis, sicut in hortis, in silvis, in agris, in campis, et quoque in fontibus; tum in palatiis, domibus, et inibi conclavibus, in quibus decoramenta et utensilia; sistuntur etiam mensae, super quibus varii generis cibi: praeterea sistuntur illa in formis animalium terrae, volatilium caeli, et reptilium, infinita varietate; non modo in formis animalium et volatilium, qualia sunt super nostra tellure, sed etiam composita ex pluribus, quae nullibi in terris dantur, ex quibus mihi datum est videre plura: et cum illa apparent, noscitur statim ex qua origine spirituali sunt, ita quid significant: sed animalia et volatilia illa illico evanescunt, ut primum spiritus aut angelus desistit a cogitatione et meditatione sua.

[3] Quod talia in mundo spirituali appareant, manifeste constare potest a similibus visis a prophetis; ut quod Dominus apparuerit sicut Agnus; quod cherubi visi sint quoad facies sicut leo, sicut bos, et sicut aquila (de quibus apud Ezechielem); quod equi visi sint exeuntes ex Libro vitae, cum Agnus aperuit sigilla; tum Equus albus, ut et plures equi albi super quibus in caelo equitabant (apud Johannem); et quoque equi albi, {1}badii, rufi, nigri, grandinati (apud Sachariam); tum quoque quod visus sit draco rufus, cui plura capita et cornua; et hic nunc visa est bestia similis pardo, cum pedibus ursi, cui os leonis; ut et alia bestia, cui duo cornua similia agno; et, postea bestia coccinea super qua sedit mulier: visae etiam sunt Danieli quatuor bestiae ex mari ascendentes, quarum prima apparuit sicut leo cui alae aquilae, altera similis urso, tertia similis pardo, cui quatuor alae, et quarta terribilis. Ex quibus constare potest non modo quod tales bestiae in mundo spirituali appareant, sed etiam quod significent. Inde quoque videri potest quod omnes “bestiae,” et quoque omnes “aves,” quae memorantur in Verbo, significativae talium sint quae per bestias in mundo spirituali repraesentantur. Quid autem “ursus” significat, in sequentibus dicetur.

[4] Antequam in Verbo ostenditur quid significatur per “ursum,” velim aliquot exemplis illustrare quid intelligitur per fallacias, quae per “pedes sicut ursi” hic significantur. Fallaciae dicuntur plura quae homo ratiocinatur et concludit ex naturali homine absque luce spirituali, quae est lux intellectus illustrati a Domino; naturalis enim homo suae cogitationis ideas capit ex terrestribus, corporeis et mundanis, quae in se sunt materiales; et quando cogitatio hominis non supra illas elevatur, materialiter cogitat de spiritualibus; et materialis cogitatio absque luce spirituali omne suum trahit ex amoribus naturalis hominis et ex eorum jucundis, quae contra amores caelestes et contra eorum jucunda sunt: inde est quod conclusa et ratiocinia ex solo naturali homine, et ejus fatuo lumine, sint fallaciae. Sed exempla illustrent.

[5] Fallacia est, Quod fides cogitativa salvet; cum tamen homo talis est qualis ejus vita est. Fallacia est, Quod fides cogitativa sit spiritualis; cum tamen amare Dominum super omnia, et proximum sicut se ipsum, sit ipsum spirituale; et amare est velle et facere. Fallacia est, Quod fides etiam momentanea detur; cum tamen homo purificandus est a malis et inde falsis, et regenerandus a Domino, quod diu perstat, et [sciendum est] quod sicut purificatur et regeneratur fidem spiritualem accipiat. Fallacia est, Quod homo possit recipere fidem et salvari in hora mortis, utcunque ejus vita fuerat; cum tamen vita hominem manet, et homo judicatur secundum facta et opera.

[6] Fallacia est, Quod fides per baptismum etiam sit infantibus; cum tamen fides comparanda est per cognitiones veri et boni, et per vitam secundum illas. Fallacia est, Quod per solam fidem ecclesia apud hominem; cum tamen per fidem charitatis est ecclesia apud illum, et charitas est vitae et non fidei separatae. Fallacia est, Quod homo per solam fidem justificetur, et quod justificato per illam meritum Domini imputetur, et quod postea illum nihil condemnet; cum tamen fides absque vita fidei, quae est charitas, est quasi dicatur vivum absque anima, quod in se est mortuum, nam charitas est anima fidei, quia est vita ejus; quare non justificatur homo per fidem mortuam; minus per illam imputatur meritum Domini, et fit salvatio; et ubi non salvatio, est condemnatio.

[7] Fallacia est, Quod soli fidei amor et charitas insit; cum tamen amor et charitas est velle et facere; quod enim homo amat, hoc non solum cogitat, sed etiam vult et facit. Fallacia est, Quod ubi legitur “facere” in Verbo, et ubi dicuntur “facta” et “opera,” intelligatur fidem habere, quia fidei insunt; cum tamen distincta sunt sicut cogitatio et voluntas; potest enim homo cogitare multa quae non vult, et quod vult hoc cogitat cum sibi soli relictus est, ac velle est facere: voluntas etiam et inde cogitatio est ipse homo, et non cogitatio separata; ac facta et opera sunt voluntatis et inde cogitationis, at sola fides est cogitationis separatae a factis et operibus quae sunt voluntatis.

[8] Fallacia est, Quod fides separanda sit a bonis operibus, quia homo bonum a se non potest facere, et si; faciat quod ponat in eo meritum; cum tamen homo non bonum facit a se, sed ex Domino, cum ex Verbo, quia in Verbo est Dominus, et quoque Dominus est Verbum; et tunc homo non bonum facit a se, cum facit sicut a se, et usque credit quod ex Domino, quia ex Verbo; et quia credit quod bonum quod facit sit a Domino, non potest in factis meritum ponere. Fallacia est, Quod intellectus captivandus sit sub obedientia fidei, et quod fides visa intellectu non sit fides spiritualis; cum tamen intellectus est qui illustratur in rebus fidei cum legitur Verbum, et intellectus ab illustratione seclusus non scit num verum sit vel num falsum: inde fides nec fit fides ipsius, sed fides alterius in se; quae fides est fides historica, et cum confirmatur fit fides persuasiva, quae potest videre falsa ut vera, ac vera ut falsa; inde est fides omnium haeresium.

[9] Fallacia est, Quod fiducia, quae vocatur fides salvans, capta absque intellectu, sit fiducia spiritualis; cum tamen fiducia absque intellectu est persuasio ex alio, aut ex confirmatione per loca Verbi hic et ibi sparsim collecta, et per ratiocinia ex naturali homine falso principio applicata; talis fiducia caeca fides est, quae quia non videt num verum sit aut falsum, est mere naturalis: praeterea omne verum vult videri, quia est lucis caeli; at verum quod non videtur, potest multis falsificari, et verum falsificatum est falsum.

[10] Tales sunt fallaciae solummodo quoad fidem separatam a bonis operibus. Sunt adhuc plures, non modo quoad fidem, sed etiam quoad bona opera, quoad charitatem et quoad proximum, imprimis quoad conjunctiones illorum cum fide ab eruditis artificiose concinnatas. Quod tales fallaciae significentur per “pedes ursi,” est quia per “ursum” significantur illi qui in potentia ex naturali sensu Verbi sunt, tam probi quam mali; et quia per “pedes” significantur naturalia, ideo per “pedes ursi” significantur fallaciae, ex quibus per ratiocinia falsificant sensum litterae Verbi, et in quas vertunt apparentias veri illius sensus.

[11] Quod “ursus” significet potentiam ex naturali sensu Verbi, tam apud probos quam apud malos, constare potest ex sequentibus: In Libro secundo Regum,
“Cum..Elisaeus ascenderet..Bethelem, ille ascendens in via, cum pueri exiverunt ex urbe, et illuserunt illi, et dixerunt illi, Ascende calve, ascende calve; et respexit post se, et vidit eos, et maledixit illis in nomine Jehovae; et exiverunt duae ursae e silva, et discerpserunt de iis quadraginta et duos pueros” (ii. 23, 24):
cur pueri maledicti sunt ab Elisaeo, et ideo a binis ursis discerpti, quia vocarunt illum “calvum,” non sciri potest nisi sciatur quid repraesentavit Elisaeus, et quid significat “calvus,” tum quid significant “ursi.” Quod non factum sit ab Elisaeo ex immoderata ira et injusta causa, constare potest ex eo, quod ille non tam immanis potuerit esse solum quia pueri parvi dixerunt, “Ascende calve;” erat quidem convitium in prophetam, sed non tale ut propterea ab ursis discerperentur. Sed ita factum est quia Elisaeus repraesentabat Dominum quoad Verbum, ita Verbum quod a Domino; per “calvum “significabatur Verbum orbatum sensu naturali, qui est sensus litterae ejus, et per “ursas e silva” significabatur potentia ex sensu naturali seu litterae Verbi, ut supra dictum est; et per “pueros” illos significabantur illi qui Verbum blasphemant propter sensum ejus naturalem, quia talis; per “quadraginta duo” significatur blasphematio. Inde nunc patet quod per illa repraesentata et inde significata sit poena blasphemationis Verbi. Omnis enim potentia et sanctitas Verbi residet collecta in ejus sensu litterae; si enim hic non foret, nec foret Verbum; nam sine eo foret Verbum sicut domus absque fundamento, quae vibraretur in aere, ac inde concideretur et dilaberetur; et foret Verbum sicut homo absque cute, quae circumtegit et continet viscera inclusa in suo situ et ordine; et quia tale significatur per “calvum,” et per Elisaeum repraesentabatur Verbum, ideo pueri discerpti sunt ab ursis, per quas significabatur potentia ex naturali sensu Verbi, qui est sensus litterae, tam apud probos quam apud malos. Ex his etiam patet quod historica Verbi, aeque ac ejus prophetica, sensum spiritualem contineant.

[12] Simile per “ursum” significatur, quem David percussit; de quo ita in Libro Primo Samuelis,
“Dixit David ad Saulem, Pascens fuit servus tuus patri suo gregem, et venit leo, et quidem cum urso, et abstulit pecudem de grege; exivi post eum, et percussi eum…; et cum surgeret contra me, apprehendi barbam ejus, et percussi eum et occidi eum; tam leonem quam ursum percussit servus tuus: erit ergo Philisthaeus..praeputiatus, sicut unus de illis, eo quod opprobrio provocaverit ordines Dei vivi” (xvii. 34-37):
quod Davidi data sit potentia percutiendi leonem et ursum, qui abstulit pecudem de grege, erat quia per Davidem repraesentabatur Dominus quoad Divinum Verum, quo illi qui ab ecclesia Ipsius sunt instruuntur; et per “leonem” significatur potentia Divini Veri spiritualis, et in opposito sensu, ut hic, potentia falsi infernalis contra Divinum Verum; ac per “ursum” significatur potentia Divini Veri naturalis, et in opposito sensu potentia falsi contra id verum; per “pecudem” autem de grege, significantur illi qui ab ecclesia Domini sunt; et quia haec repraesentata sunt, ideo data est Davidi potentia percutiendi ursum et leonem, ut per id repraesentaretur et significaretur potentia Domini tutandi suos in ecclesia per Divinum suum Verum, a falsis mali quae ab inferno. Quod David “apprehenderit barbam ursi,” involvit arcanum, quod quidem aperiri potest, sed vix comprehendi: “barba” significat Divinum Verum in ultimis, in quo ipsa potentia ejus consistit; quod verum etiam mali qui in falsis sunt ore quidem ferunt, sed illo abutuntur ad destruendum; quo tamen ablato, non amplius illis aliqua potentia est; quare ursum occidit et leonem percussit; sed de hac re alibi plura. Per Goliathum autem, qui erat Philisthaeus, et inde vocatur “praeputiatus,” significantur illi qui in veris absque bono sunt; et vera absque bono, sunt vera falsificata, quae in se falsa sunt: “praeputiatus” significat illos qui in spurcis amoribus corporeis sunt, nam praeputium illis amoribus correspondet; inde patet quid victoria Davidis super Goliathum repraesentabat. Ex his constare potest, unde est,
Quod David a Chuschajo comparetur urso orbato in agro (2 Sam. xvii. 8).

[13] Apud Danielem,
Bestia altera ascendens e mari, “similis urso, et ad latus ejus erexit se, et tres costae in ore ejus inter dentes ejus; insuper..dicentes ei, Surge, comede carnem multam” (vii. 5):
describitur per “quatuor bestias e mari ascendentes” status ecclesiae successivus usque ad devastationem, quae est finis ejus; et per “alteram hanc bestiam,” quae “similis urso,” significatur falsificatio veri Verbi, remanente usque ejus potentia in sensu litterae; cupiditas falsificandi bona ejus significatur per quod “ad latus unum erexerit se;” per “tres costas in ore inter dentes” significantur cognitiones veri ex Verbo in copia, quae per ratiocinia ex fallaciis pervertuntur; et per “comedere carnem multam” significatur destructio boni per falsa, tum appropriatio mali.

[14] Apud Hoscheam,
“Factus sum illis sicut leo, sicut pardus super via observabo: occurram illis sicut ursus orbatus,….et comedam ibi sicut immanis leo, fera agri discindet eos” (xiii. 7, 8):
quid significat, “Factus sum illis sicut leo, sicut pardus super via observabo,” in mox praecedente articulo explicatum est: per “occurrere illi sicut ursus orbatus” significatur falsificatio sensus litterae Verbi; per “comedere sicut immanis leo” significatur destructio et devastatio omnis veri Verbi et inde ecclesiae; “fera agri discindet eos” significat quod perituri per falsa ex malo.

[15] In Threnis,
“Etiamsi clamo et vociferor, obstruit preces meas: circumsepsit vias..lapide exciso, semitas meas pervertit,…ursus insidians..mihi, leo in latibulis vias meas pervertit,…posuit Me desolatum” (iii. 8-11):
lamentatio a Deo de desolatione veri in ecclesia, et quod non audiri possint propter falsa, significatur per “Etiamsi clamo et vociferor, obstruit preces meas:” quod falsa ex propria intelligentia influxum veri avertant et rejiciant, significatur per “Circumsepsit vias lapide exciso, semitas meas avertit;” per “vias” et “semitas” Dei significantur vera ducentia ad bonum, et per “lapidem excisum” significantur illa quae propriae intelligentiae sunt; quia haec per “lapidem excisum” significantur, ideo prohibitum fuit construere altare ex lapidibus excisis, similiter templum Hierosolymae: “ursus insidians Mihi” significat quod naturalis homo perverterit sensum litterae Verbi; “leo in latibulis” significat quod interior naturalis homo, ex malis in eo, pervertat omnem sensum veri Verbi et inde ecclesiae, unde falsa: “vias meas pervertit, posuit Me desolatum,” significat devastationem veri ecclesiae.

[16] Apud Amosum,
“Vae desiderantibus diem Jehovae; quid vobis dies Jehovae? ille tenebrarum et non lucis; sicut qui fugit leonem incidat in ursum, aut venit domum, [et] nitatur manu sua super parietem, et mordeat anguis” (v. 18, 19):
per “diem Jehovae” intelligitur adventus Domini, qui est Messias, quem exspectaverunt; et quia crediderunt quod Ille liberaturus esset eos ab hostibus terrae, et evecturus eos in gloriam super omnes gentes, ideo desideraverunt Ipsum: sed quia Dominus non propter aliquod regnum in terra, sed propter regnum in caelo, in mundum venit, et quia Judaica gens in falsis mali fuit, et ea tunc manifestarentur, dicitur, “Vae desiderantibus diem Jehovae; quid vobis dies Jehovae? ille tenebrarum [et] non lucis;” “tenebrae et non lux” sunt falsa in quibus fuerunt: “sicut qui fugit leonem incidat in ursum” significat timorem prae dominio falsi, quaerendo vera ex sensu litterae Verbi, quae non possunt non falsificari; is enim dicitur “fugere leonem, et incidere in ursum,” qui interius in falso ex malo est, et fertur ad cognoscendum vera ex sensu litterae Verbi, quem tunc ex interiori dominio falsi ex malo non potest non pervertere; “venit domum, et nitatur manu super parietem, et mordeat eum anguis,” significat dum talis consulit Verbum in sensu litterae quaerendo bona, non videat quod mala pervertant illum; “morsus anguis” significat falsificationem, hic ex dominio interiori falsi ex malo.

[17] Apud Esaiam,
“Commorabitur lupus cum agno, et pardus cum haedo, cubabit vitulus, et leo juvenis et saginatum una, et puer parvus ducet eos; et juvenca et ursus pascent, et una cubabunt fetus eorum, leo sicut bos comedet stramen” (xi. {1}6, 7):
quid significat quod “lupus cum haedo commorabitur, et vitulus, leo juvenis et saginatum una cubabunt, et puer parvus ducet eos,” in praecedente articulo explicatum est: quod “juvenca et ursus pascent, et una cubabunt fetus eorum,” significat potentiam et cupidinem naturalis hominis falsificandi vera Verbi, et quod illae non nociturae sint bono naturalis hominis et ejus affectioni; “juvenca” est affectio boni et veri naturalis hominis, et “ursus” est potentia et cupido naturalis hominis falsificandi vera sensus litterae Verbi: “leo sicut bos comedet stramen” significat quod infernale falsum ardens destruere vera ecclesiae non nociturum sit affectioni boni naturalis hominis, tam apud hominem in se, quam apud homines inter se, et quod nec nociturum sit Verbo; per “stramen” significatur Verbum in littera quod per falsum infernale pervertitur, sed non perverti potest ab illis qui in veris ex bono sunt.

[18] Apud eundem,
“Palpamus sicut caeci parietem, et sicut non oculi palpitamus; offendimus in meridie sicut in crepusculo, inter vivos sicut mortui; fremimus sicut ursi…, et sicut columbae gemendo gemimus; exspectamus judicium, sed non; salutem, procul a nobis; nam multiplicatae sunt praevaricationes nostrae coram Te, et peccata nostra respondent contra nos” (lix. 10-12):
“Palpamus sicut caeci parietem, et sicut non oculi palpitamus,” significat non aliquem intellectum veri; ” offendimus in meridie sicut in crepusculo” significat lapsum in errores, tametsi in ecclesia sunt ubi est Verbum, ex quo in lucem veri veniri posset; “inter vivos sicut mortui” significat quod possent in vita spirituali per Verbum esse, et tamen non sunt quia in falsis; “fremimus sicut ursi, et sicut columbae gemendo gemimus,” significat dolorem naturalis hominis, et dolorem spiritualis hominis inde; “exspectamus judicium, sed non; salutem, procul a nobis,” significat spem illustrationis intellectus et inde salvationis, sed in vanum; “multiplicatae sunt praevaricationes {1}coram Te, et peccata nostra respondent contra nos,” significat propter falsa ex malo.

[19] Ex his nunc constare potest quod per “ursum” significetur naturalis homo quoad potentiam ex sensu litterae Verbi, in utroque sensu, tum quoad cupidinem falsificandi illum sensum: quod haec per “ursum” significentur, patuit etiam mihi ex visis ursis in spirituali mundo, in quorum forma repraesentatae sunt cogitationes illorum qui naturales fuerunt, et Verbo studuerunt, dum per scientiam inde voluerunt praevalere: etiam visi sunt ursi qui inter dentes ferebant costas, sicut describitur ursus in loco supracitato apud Danielem, et datum est intelligere quod per “costas” repraesentarentur cognitiones quas in mundo hauserunt ex Verbo. Apparent etiam ibi ursi albi, per quos repraesentabatur potentia spiritualis naturalis hominis per Verbum. Praeterea apparent ibi bestiae compositae ex ursis, pantheris, lupis, bovibus, et quoque eaedem alis praeditae, quae omnia significativa talium sunt, cum in meditatione vadunt.

782. “Et os ejus sicut os leonis.” Quod significat ratiocinationes ex falsis destruentibus vera ecclesiae, constat ex significatione “oris,” quod sit cogitatio (de qua supra, n. 580), hic autem ratiocinatio (de qua sequitur); et ex significatione “leonis,” quod sit falsum infernale quoad potentiam (de qua etiam supra, n. 278 [c]): causa est, quia per “leonem” significatur Divinum Verum; quare etiam Dominus in Verbo vocatur Leo; inde in opposito sensu per “leonem” significatur falsum infernale quoad potentiam destruendi Divinum Verum, ita Verbum, quod fit imprimis per adulterationes et falsificationes ejus; et quia leo est animal prae reliquis potens, et potentia ejus crescit secundum famem comedendi, ita rapiendi et dilaniandi, ideo per “leonem” etiam significatur cupiditas destruendi vera Verbi. Similia etiam per leones repraesentantur in mundo spirituali; apparent enim ibi etiam leones, sed formae leonum ibi sunt apparentiae oriundae ex illorum cupiditate qui potenter possunt adulterare et falsificare vera Verbi, per quae destruuntur, quibus potentia accedit secundum facultatem ratiocinandi; ex eo est, quod per “leones” in Verbo, in sensu opposito, significetur falsum infernale destruens vera ecclesiae. Quia illa per “leonem” significantur, et per “bestiam quae similis pardo, et cui pedes sicut ursi,” significantur ratiocinia confirmantia separationem fidei a vita, per quae adulterantur et falsificantur bona et vera Verbi, ideo per “os” illius bestiae, quod “sicut os leonis, significatur ratiocinatio ex falsis destruentibus vera Verbi. Per “os” in proprio sensu significatur cogitatio; at quia inde est loquela homini, per “os” significantur plura quae ex cogitatione fluunt, sicut instructio, praedicatio, ratiocinatio; hic ratiocinatio, ex causa quia ratiocinia ex naturali homine per “bestiam,” de qua hic agitur, significantur. Sed plura de hac re infra in explicatione vers. 5-7, hujus capitis dicentur, ubi haec verba sunt, “Datum est ei os loquens magna et blasphemias; et data est ei potestas bellum faciendi menses quadraginta duos: et aperuit os suum in blasphemiam adversus Deum, blasphemare nomen Ipsius [et] Tabernaculum Ipsius, et eos in caelo habitantes: et datum ei bellum facere cum sanctis, et vincere illos;” ex quibus constabit qualis illis potentia est, et qualis illis cupiditas, et quoque copia per ratiocinia falsificandi vera et adulterandi bona Verbi.

783. “Et dedit illi draco potentiam suam, et thronum suum, et potestatem magnam.” Quod significet quod illi qui fidem a vita separant, per ratiocinationes ex fallaciis firment doctrinalia sua, et illa corroborent, et sic potenter seducant, constat ex significatione “bestiae,” cui draco dedit suas vires, quod sint ratiocinia ex naturali homine confirmantia separationem fidei a vita (de qua supra, n. 774); quod ratiocinia illa sint ex fallaciis sensuum, est quia bestia illis visa est similis pardo, et pedes ejus sicut ursi, et per “pedes ursi” significantur fallaciae (de quibus etiam supra, n. 781 [a,b]); et ex significatione “dare potentiam, thronum suum, et potestatem magnam,” quod sit firmare doctrinalia ac ita illa corroborare; “potentia” significat valorem, “thronus” significat ecclesiam quoad doctrinam, quae ex falsis, “et potestas magna” significat firmationem et corroborationem inde; quod haec accedant ratiociniis et eorum fallaciis, supra ostensum est.

[2] Quod {1}illis qui separant fidem a vita, hoc est, a bonis operibus, potentia, thronus et potestas sit, non est quia falsa, in quibus sunt, {2}aliquid potentiae in se habent, nam falsis ex malo prorsus nulla potentia est, quia omnis potentia est veris ex bono; sed falsa in falsa potentiam habent, quia similia in similia: hoc manifeste constare potest spirituum infernalium inter se, exercent enim illam per imaginativa et correspondentiarum simulacra, ex quibus volunt videri potentissimi et validissimi: sed usque illis prorsus nulla potentia est contra vera, et tam nulla, ut sit nihil; quod ex multa experientia confirmare potuissem, si locus exspatiandi usque illuc in explicationibus his super Apocalypsin daretur: hoc solum constare potest ex eo, quod inferna, in quibus myriades myriadum sunt, per Divinum Verum procedens a Domino teneantur vincta, ut nullus ex illis hiscat elevare digitum manus: tum etiam ex eo, quod millenae cohortes malorum spiritum possint ab uno angelo per vera a Domino duci, coerci, vinci, dispergi, et hoc modo per visum ex voluntatis intentione: talis potestas etiam mihi aliquoties a Domino data est. Quod ecclesia in fine ejus sit in falsis et inde malis, ac in malis et inde falsis, et tamen veris ex bono est omnis potestas, quae videntur ex Domino per vera ex Verbo posse dari, potest mirum apparere: sed causa est, quia falsa potestatem habent in illos qui in falsis ex malo sunt, et in fine ecclesiae regnant ea falsa, et quando ea regnant non recipiuntur vera; idcirco falsa per vera non possunt discuti; inde est quod diabolus dicatur tunc “potens,” et “vinculis solutus.” Inde est quod falsum infernale in Verbo dicatur “leo,” “ursus,” “lupus,” ac “bestia” et “fera” valida et rapax.

[3] Ex eo etiam est quod illi qui in falsis sunt, in Verbo dicantur “potentes,” “validi,” “robusti,” “fortes,” “heroes,” “dynastae,” “terribiles,” “formidabiles,” et “vastatores,” ut constare potest ex pluribus locis ibi, ut ex his: Apud Jeremiam,
“Ecce adducens super vos gentem e longinquo, domus Israelis,…gens valida,….omnes fortes” (v. 15, 16);
apud eundem,
“Ascendite equi,..insanite currus,..exite fortes” (xlvi. 9);
apud eundem,
“Gladie contra fortes, ut {1}consternentur” (l. 36);
apud Ezechielem,
“Dabo” Pharaonem “in manum fortis gentium” ({2}xxxi. 11, 12);
apud Hoscheam,
“Confisus es viae tuae, multitudini fortium [tuorum]” (x. 13);
apud Joelem,
“Populus magnus et validus,….sicut heroes currunt,…transcendunt murum” (ii. 2, 7);
apud Amos,
“Perit refugium veloci, et fortis non confirmabit robur suum, nec potens eripiet animam,….fortis corde suo inter heroes fugiet nudus die illo” (ii. 14, 16):
apud Davidem,
“Increpa feram arundinis, congregationem fortium” (Ps. lxviii. 31 [B.A. 30, in margine]):
in Libro Primo Samuelis,
“Arcus fortium fracti sunt” (ii. 4);
in Apocalypsi,
Omnes “reges..,..magnates,..divites,..chiliarchi, et potentes,….absconderunt se in speluncis, et in petris” (vi. 15);
apud Matthaeum,
“Principes gentium dominantur.., et magnates potestatem habent” (xx. 25);
apud Lucam,
“Haec vestra est hora, et potestas tenebrarum” (xxii. 53);
et alibi pluries.

[4] Supradictis addendum est quod spiritus infernales se credant validos et potentes prae reliquis, sed hoc ex causa quia valent contra illos qui in malis et inde falsis sunt, ita infernalis spiritus contra infernalem spiritum, seu malum per falsum contra malum per falsum; ex illa apparentia est, quod credant se potentes: sed potentia illa comparari potest myricae contra myricam, pulici contra pulicem, pulveri contra pulverem, et paleae contra paleam, quorum potentia est relativa ad eorum mutuas vires. Accedit quod spiritus infernales animo elati sint, et ex levissima causa velint robusti, fortes et heroes audiri.

[5] Quia hic agitur de potentia et de potestate magna quam draco ex se dedit bestiae ex mari ascendenti, et inde de potentia spirituum infernalium inter se, velim aliqua arcana de artibus illorum comparandi sibi potentias in mundo spirituali detegere. Quidam comparant sibi potentiam per Verbum; norunt enim aliqua loca inde, et illa pronuntiant, ex quibus fit illis communicatio cum simplicibus bonis, et inde cum illis conjunctio quoad externa; et quantum in illa conjunctione sunt, tantum valent super alios: causa est, quia omnia Verbi sunt vera, et veris est omnis potentia, et simplices boni in veris sunt; unde ex conjunctione cum illis est potentia, sed quamdiu in conjunctione illa sunt, quae tamen non diu perstat, quia a Domino brevi post ab invicem separantur. Quidam comparant sibi potentiam per simulatas affectiones boni et veri, perque affectiones quae sunt amoris sinceri et justi per quas etiam simplices bonos ad bene sentiendum de illis, et ad bene volendum illis, attrahunt et adjungunt; et quamdiu benevolentia illa intercedit sicut mutua, tamdiu potentes sunt prae reliquis. Quidam comparant sibi potentiam per repraesentativa varii generis, quae sunt abusus correspondentiarum; quidam aliter: et quia veris quae a bono est omnis potentia, et illa apud angelos resident, inde malis spiritibus nihil optatius est quam attrahere bonos spiritus in suas partes, quia mali sic valent; at vero ut primum ab illis separantur, sunt in falsis sui mali; et cum in his sunt, tunc orbati sunt omni potentia.

[6] Haec etiam causa est quod omnes mali, qui e mundo alluunt, primum separentur a bonis et veris, quae solum memoria sciverunt, et inde ore tulerunt; et quando ab his separati sunt, apparent interiora eorum, quae non nisi quam ex congeriebus falsorum ex malis consistunt; et cum in his sunt, tunc quia illis non amplius aliqua potentia est, decidunt prone in infernum, sicut pondera in aere in terram. Quod malis bona et vera auferantur, notum est ex Verbo; dicit enim Dominus,
“Tollite..ab eo talentum, et date habenti decem talenta; habenti namque omni dabitur, ut abundet; ab eo autem qui non habet, etiam quod habet {1}auferetur: servum autem inutilem ejicite in tenebras exteriores; ibi erit planctus et stridor dentium” (Matth. xxv. 28-30: Marc. iv. 25: Luc. viii. 18; cap. xix. 26).

784. VERSUS 3.
“Et vidi unum capitum ejus sicut sauciatum in mortem, et plaga mortis ejus sanata est; et admirata est tota terra post bestiam.”
3. “Et vidi unum capitum ejus sicut sauciatum in mortem,” significat discordantiam doctrinalium eorum cum Verbo, ubi “amor,” “vita” et “opera” toties dicuntur, quae cum illo religioso prorsus non concordant [n. 785]; et plaga mortis ejus sanata est,” significat discordantiam apparenter summotam per inventas conjunctiones operum cum fide [n. 786]; “et admirata est tota terra post bestiam,” significat acceptationem ab eruditioribus in ecclesia, et receptionem e longinquo a minus eruditis [n.787].

785. [Vers. 3.] “Et vidi unum capitum ejus sicut sauciatum in mortem.” Quod significet discordantiam doctrinalium eorum eum Verbo, ubi “amor,” “vita” et “opera” toties dicuntur, quae cum illo religioso prorsus non concordant, constat ex significatione “capitum” illius bestiae, quod sit scientia sanctorum Verbi, quae falsificantur et adulterantur (de qua supra n. 775): per “caput” in Verbo, ubi agitur de ecclesia et de illis qui ab ecclesia sunt, significatur intelligentia et sapientia, et in sensu universali intellectus veri et voluntas boni; at quia hic agitur de illis qui non volunt ut intellectus intret in mysteria fidei, sed quod ille captivandus sit sub obedientia illorum mysteriorum, et illi sunt qui per “draconem” et hanc ejus “bestiam” describuntur, sequitur quod per “caput” hujus bestiae significetur scientia; nam ubi intellectus non videt, ibi non est intelligentia, sed loco ejus scientia; et praeterea de illis qui in falsis sunt, non praedicari potest intelligentia, sed scientia (de qua re videatur Doctrina Novae Hierosolymae, n. 33): et ex significatione “sauciatum esse in mortem” quod sit discordare cum Verbo; nam doctrina quae cum Verbo discordat mortua est, et hoc mortuum est quod significatur per “sauciatum in mortem.”

[2] Id quod discordat, est quod separent vitam amoris, quae sunt bona opera, a fide, et hanc faciunt solam justificantem et salvantem, ac vitae amoris seu bonis operibus omne justificationis et salutis auferunt; et quia in Verbo mille in locis dicitur “amare” et “facere,” et quod homo secundum “facta” et “opera” judicandus sit, et haec cum religioso illo non concordant, ideo haec sunt quae significantur per “plagam capitis hujus bestiae in mortem:” ex his itaque constare potest quod per “Vidi unum capitum bestiae sicut sauciatum in mortem” significetur discordantia cum Verbo, ubi “amor,” “vita” et “opera” toties dicuntur, quae cum illo religioso prorsus non concordant. Quod non concordent, patet manifeste ex eo, quod dogma istius religiosi sit, quod sola fides absque operibus legis justificet et salvet, immo quod si in operibus aliquid salutis ponitur sit damnosum, propter meritum et propter proprium hominis in illis; quare etiam plures abstinent ab illis faciendis, dicendo corde, “Bona opera me non salvant, et mala me non damnant, quia fidem habeo:” ex quo principio etiam declarantur illi salvati qui circa mortis horam ex quadam confidentia enuntiant se fidem habere, utcunque eorum vita fuerat. Sed quia in Verbo mille in locis dicuntur “facta” et “opera,” tum “facere” et “amare,” et illa discordant cum religioso illo, ideo dogmatici ejus invenerunt modos conjungendi illa cum fide: haec itaque sunt quae significantur per quod “viderit unum capitum bestiae quasi sauciatum in mortem,” et quod “plaga mortis ejus sanata sit,” et quod “admirata sit tota terra post bestiam;” sed quomodo plaga illa sanata est, nempe per inventos conjunctionis modos, dicetur in sequente articulo.

[3] Hic primum ex Verbo adducentur loca ubi “facta,” “opera,” “facere” et “operari” dicuntur, ut quisque possit videre discordantiam quae hic significatur per “unum capitum sauciatum ad mortem,” tum quod plaga illa prorsus incurabilis sit, nisi homo vivat secundum praecepta in Verbo faciendo illa: Apud Matthaeum,
“Qui audit verba mea..et facit illa,” similis est “viro prudenti;….qui vero audit verba mea et non facit illa,” similis est “viro stulto” (vii. 24, 26);
apud Lucam,
“Quid,..Me Vocatis Domine, Domine, et non facitis quae dico? Omnis qui Venit ad Me, et audit sermones meos, et facit eos,….similis est homini aedificanti domum….super petra:….qui vero audit et non facit, similis est homini aedificanti domum super humo sine fundamento” (vi. 46-49);
apud Matthaeum,
“Ille qui in terram bonam seminatus est, hic est qui Verbum audit et attendit, et qui inde fructum fert et facit, alius centuplum, alius sexagecuplum, alius trigecuplum” (xiii. 23);
apud eundem,
“Quisquis solverit..praeceptorum horum minimum, et docuerit ita homines, minimus vocabitur in regno caelorum; qui vero facit et docet, hic magnus vocabitur in regno caelorum” (v. 19);
apud Johannem,
“Amici mei estis si feceritis quaecunque mando vobis” (xv. 14);
apud eundem,
“Si haec scitis, beati estis si feceritis illa” (xiii. 17);
apud eundem,
“Si amatis Me, mandata mea servate:….qui habet praecepta mea, et facit illa, ille est qui amat Me,….et Ego amabo illum, et manifestabo illi Me Ipsum, et ad illum {1}veniam, et mansionem apud illum {2}faciam; qui vero non amat Me, verba mea non servat” (xiv. 15, 21-24);
apud Lucam,
Jesus dixit, “Mater mea et fratres mei hi sunt, qui audiunt Verbum {3}meum et faciunt illud” (viii. 21);
apud Matthaeum,
“Esurivi et dedistis Mihi edere, sitivi et potastis Me, peregrinus tui et collegistis Me, nudus tui et induistis Me, aegrotus tui et visitastis Me, in custodia tui et venistis ad Me:” quibus Dominus dixit, “Venite, benedicti,…tanquam hereditatem possidete regnum paratum vobis a fundatione mundi:” et dixit illis qui non fecerunt, “Discedite a Me, maledicti, in ignem aeternum paratum diabolo et angelis ejus” (xxv. 31 ad fin.);
apud Johannem,
“Pater meus Vinitor.., omnem palmitem non ferentem fructum, tollit eum” (xv. 1, 2);
apud Lucam,
“Facite..fructus dignos paenitentia; omnis arbor non faciens fructum bonum, exscindetur et in ignem conjicietur;..ex fructibus cognoscitis eos” (iii. 8, 9 [; ac Matth. vii. 19, 20]);
apud Johannem,
“In hoc glorificatus est Pater meus, ut fructum multum feratis, et reddamini discipuli mei” (xv. 7, 8);
apud Matthaeum,
“Auferetur” iis “regnum Dei, et dabitur genti facienti fructus ejus” (xxi. 40-43);
apud Johannem,
“Qui..facit veritatem, venit ad lucem, ut manifestentur ejus opera, quia in Deo facta sunt” (iii. 21);
apud eundem,
“Scimus quod peccatores Deus non audiat, sed si quis Deum colit, et voluntatem Ipsius facit, hunc audiat” (ix. 31);
apud Matthaeum,
“Venturus..est Filius hominis in gloria Patris sui cum angelis suis, et tunc reddet unicuique secundum facta ejus” (xvi. {1}27);
apud Johannem,
“Exibunt qui bona fecerunt, in resurrectionem vitae; qui vero mala fecerunt, in resurrectionem judicii” (v. 29);
in Apocalypsi,
“Daturus sum vobis, unicuique secundum opera ejus;….qui vicerit et servaverit usque ad finem opera mea” (ii. 23, 26);
“Opera illorum sequentur illos” (xiv. 13);
“Judicati sunt mortui juxta ea quae scripta sunt in libris, secundum opera eorum;”….et mortui “judicati sunt omnes secundum opera illorum” ({2}xx. 12, 13);
“Ecce venio cito, et merces mea Mecum, ut dem unicuique secundum opus ejus” (xxii. 12);
“Beati qui faciunt mandata Ipsius” (xxii. 14);
Dixit angelo Ephesinae Ecclesiae, “Habeo contra te, quod charitatem priorem reliqueris; recordare..unde excideris,…ac priora opera fac; sin vero….” etc. (ii. 4, 5);
Dictum est angelo Ecclesiae Smyrnaeorum, “Novi opera tua;” angelo Ecclesiae in Pergamo, “Novi opera tua;” angelo Ecclesiae in Thyatiris, “Novi opera tua;” angelo Ecclesiae in Sardibus, “Novi opera tua;” et angelo Ecclesiae in Philadelphia, “Novi opera tua” (Apoc. ii. 9, {3}13, 19; cap. iii. 1, 8):
septem illae ecclesiae, quales sunt et quales erunt, in binis illis capitibus ex operibus et secundum opera illarum explorantur et judicantur.

[4] Docet etiam Dominus bona opera, tum qualia erunt, et quod inde beatitudo caelestis, apud Matthaeum, in capitibus quinto, sexto, et septimo, a principio ad finem eorum: tum in Parabolis de Operariis in Vinea, de Colonis et Servis ibi, de Negotiatoribus, quibus datae sunt Minae, et quibus data sunt Talenta: de Ficu in Vinea, quae exscinderetur si non fructum ferret: de Vulnerato a Latronibus, cui Samarita misericordiam fecit, de quo Dominus interrogavit legisperitum quis illorum trium esset proximus, qui dixit, “Qui misericordiam praestitit,” cui Jesus dixit, “Abi tu et fac similiter:” de decem Virginibus, quarum quinque habebant oleum in lampadibus, et quinque non; “oleum in lampadibus” significat charitatem in fide: praeter in aliis.

[5] Duodecim etiam discipuli Domini repraesentaverunt ecclesiam quoad omnia fidei et charitatis in complexu: et ex illis Petrus, Jacobus et Johannes repraesentaverunt fidem, charitatem, et bona opera, in suo ordine; Petrus fidem, Jacobus charitatem, et Johannes bona opera: inde quod Dominus dixerit ad Petrum, cum Petrus videret Johannem sequi Dominum,
“Quid ad te,” Petre? “Tu sequere Me,” Johannes, (Petrus enim dixit de Johanne, “Quid hic?”) (Joh. xxi. 21, 22,)
significabat, quod sequerentur Dominum, qui bona opera faciunt. Quia Johannes ecclesiam quoad bona opera repraesentavit, ideo ille accubuit ad pectus Domini. Quod ecclesia sit apud illos qui bona opera faciunt, etiam significatur per verba Domini e cruce ad Johannem,
Jesus vidit matrem suam, et dixit ad discipulum quem amabat, qui adstabat; et dixit matri suae, “Mulier ecce filius tuus; et dixit discipulo illi, Ecce mater tua; et ex illa hora accepit illam discipulus ille ad se” (Joh. xix. 26, 27);
per quae significabatur quod ecclesia erit ubi bona opera; per “mulierem” enim, similiter per “matrem,” in Verbo significatur ecclesia. Haec e Novo Testamento: sunt adhuc plura in Veteri, ubi
Benedicuntur omnes qui statuta, judicia et praecepta custodiunt et faciunt, et maledicuntur qui illa non faciunt (ut Levit. xviii. 5; cap. xix. 37; cap. xx. 8; cap. xxii. 31-33; cap. xxvi. [3,] 4, 14, 15: Num. xv. 39, 40: Deutr. v. 9, 10; cap. vi. 25; cap. xv. {1}5; cap. xvii. 19; cap. xxvii. 26: et in mille aliis locis).

[6] Praeter illa loca in Verbo ubi “facta” et “facere” dicuntur, etiam sunt perplura ubi “amor” et “amare” dicitur; et per “amare” intelligitur simile quod per “facere,” nam qui amat is facit; amare enim est velle, nam quisque vult quod interius amat; et velle est facere, quisque enim facit quod vult, quando potest; factum etiam non est nisi quam voluntas in actu. De amore docet Dominus multis in locis (Ut Matth. v. 43-48; cap. vii. 12: Luc. vi. 27-39, 43 ad fin.; cap. vii. 36 ad fin.: Joh. xiii. 34, 35; cap. xiv. 14-23; cap. xv. 9-19; cap. xvii. 22-26; cap. xxi. 15-23); et in summa his verbis,
“Amabis Dominum Deum tuum in toto corde tuo, et ex tota anima tua;….hoc est primum et magnum mandatum: [secundum]..simile est illi, Amabis proximum tuum sicut te ipsum: ex his duobus mandatis..Lex et Prophetae pendent” (Matth. xxii. 35-38 [, 40]; Luc. x. 27, 28; Deutr. vi. 5):
“amare Deum super omnia, et proximum sicut se ipsum,” est facere praecepta Ipsius (Joh. xiv. 21-24); ac “Lex et Prophetae” significant Verbum in omnibus et singulis. Ex his et illis locis e Verbo allatis, plene constare potest quod non fides separata a bonis operibus salvet, sed quod fides ex illis et cum illis; nam qui bona facit, is fidem habet; qui autem non bona facit, is fidem non habet.

786. “Et plaga mortis ejus sanata est.” Quod significet discordantiam apparenter summotam per inventas conjunctiones operum cum fide, constat ex significatione “plagae mortis,” quod sit discordantia cum Verbo, simile enim per “plagam mortis” hic significatur, quod mox supra per “caput sauciatum in mortem:” (quod “plagae” in Verbo significent talia quae destruunt ecclesiam et vitam spiritualem hominis, videatur supra (n, 584); et quia doctrina ex Verbo facit ecclesiam, ideo cum doctrina discordat cum Verbo, non amplius est ecclesia, sed est religiosum quod mentitur ecclesiam:) et ex significatione “sanata esse,” nempe plaga, quod sit quod discordantia illa apparenter summota sit per inventas conjunctiones operum cum fide; quod hoc significetur per “sanari,” cum per “plagam mortis” significatur discordantia cum Verbo, absque ulteriore deductione constare potest; at quod usque plaga illa non sanata sit, sed modo apparentur summota, videbitur in sequentibus. Primum aliqua in medium afferentur de conjunctionibus bonorum operum cum fide, inventis ab illis qui crediderunt se acutiores et sagaciores reliquis esse, et simul tali dote ingenii praeditos ut per ratiocinia ex fallaciis possint inducere cuicunque falso apparentiam veri; sed ut ea indagentur, ad captum sistantur, et dein evolvantur, velim hic conjunctiones bonorum operum cum fide, per quas apparet sicut discordantia cum Verbo summota esset, quasdam creditas a simplicibus, et quasdam inventas ab eruditis, tradere.

[2] (1.) Simplicissimi non sciunt aliter quam quod sola fides sit credere illa quae in Verbo sunt, et quae doctrina ecclesiae inde docet.
(2.) Minus simplices non sciunt quid sola fides, sed quod fides sit credere quod faciendum sit; pauci ex illis distinguunt inter credere et facere.
(3.) Alii vero autumant quod fides producat bona opera, sed non cogitant quomodo producit.
(4.) Alii cogitant quod fides omnino praecedet, et quod bona ex illa producantur, aut existant sicut fructus ex arbore.
(5.) Quidam credunt quod ita fiat per cooperationem ab homine, quidam quod absque ejus cooperatione.
(6.) Sed quia doctrinale dictat quod sola fides absque bonis operibus salvet, ideo quidam bona opera nihili pendunt, dicentes corde quod omnia quae faciunt in conspectu Dei sint bona, et quod mala a Deo non videantur.
(7.) At quia toties in Verbo dicuntur “facta” et “opera,” tum “facere” et “operari,” ex necessitate conciliandi Verbum cum illo dogmate, excogitant conjunctiones, sed diversimode, usque tamen tales, ut fides per se sit, et opera per se sint, ob causam ut in fide sit salvatio, et nihil in operibus.
(8.) Quidam conjungunt fidem cum conatu faciendi bonum apud illos qui ad ultimum justificationis gradum pervenerunt, sed cum conatu qui nihil trahit ex voluntario hominis, sed solum ex influxu seu inspiratione, quia bonum ex voluntario hominis in se non bonum est.
(9.) Quidam conjungunt fidem cum merito Domini, dicentes quod id operetur omnia vitae hominis, eo nesciente.
(10.) Quidam conjungunt fidem cum bono morali et cum bono civili, quae bona facienda sunt propter vitam in mundo, et non propter vitam aeternam: et quod haec bona intelligantur per “facta” et “opera” ac per “facere” et “operari” in Verbo, et quod propter usus ibi bona opera docenda et praedicanda sint coram laicis, quia hi arcana conjunctionis fidei et operum non sciunt, et quidam non capiunt.
(11.) Multi ex eruditis putant quod conjunctio omnium sit in sola fide; nempe, quod in illa sit amor in Deum, charitas erga proximum, sit bonum vitae, sint opera, sit meritum Domini, sit Deus; praeter quod homo ipse aliquid de illis ex se cogitet, velit et faciat.
(12.) Sciendum est quod plures adhuc conjunctionis modi inventi sint, et quod adhuc plures ab iisdem inveniantur in mundo spirituali, nam cogitatio spiritualis exspatiari potest in innumerabilia in quae cogitatio naturalis nequit. Vidi quendam ibi excogitavisse modos conjunctionis ultra centenos, et in singulis progressum fuisse meditatione a principio per media usque ad finem; sed cum in fine erat, et credidit quod nunc conjunctionem videret, illustratus est et animadvertit quod quo interius de ea re cogitavit, eo plus separaverit fidem a bonis operibus, quam illa conjunxerit. Ex his constare potest quales sunt conjunctionis modi, quos praecipue eruditi invenerunt, ut discordantia dogmatis istius cum Verbo appareret sicut concordans, quod intelligitur per “plagam mortis bestiae sanatam.”

787. “Et admirata est tota terra post bestiam.” Quod significet acceptationem ab eruditioribus in ecclesia, et receptionem e longinquo a minus eruditis, constat ex significatione “admirari post bestiam,” cum de discordantia cum Verbo apparenter summota per inventas conjunctiones operum cum fide, quod sit acceptatio ab eruditioribus, et receptio a minus eruditis (de qua sequitur); et ex significatione “terrae,” quod sit ecclesia (de qua supra, n. 29, 304. 417 [a], 697, 741, 742, 752). Quod “admirata sit tota terra post bestiam” significet acceptationem et receptionem, est quia admiratio trahit, et illi, quos trahit, sequuntur.

[2] In Verbo aliquibus in locis dicitur “ire” et “ambulare” post Deum, post deos alios, post ducem, et post multos, et per id significatur sequi et corde agnoscere, tum esse et vivere cum illis, ac consociari, ut in sequentibus locis: In Libro {1}Primo Regum,
“David servavit praecepta mea, et ambulavit post Me toto corde,..ad faciendum..rectum in oculis meis” (xiv. 8);
in Libro Primo Samuelis,
“Ibant filii…Jischaji post Saulem in bellum” (xvii. 13);
apud Mosen,
`Non eris post multos ad mala: non respondebis super lite post multos ad pervertendum” (Exod. xxiii. 2);
apud Jeremiam,
Non ibis “post deos alios quos non novisti” (vii. 9);
apud eundem,
“Illi iverunt post deos alios ad serviendum illis” (xi. 10; Deutr. viii. 19);
apud Mosen,
“Virum, qui iverit post Baalpeorem, perdet Jehovah Deus tuus e medio tui” (Deutr. iv. 3):
inde patet quod “ire post” aliquem significet sequi illum, obedire illi, facere ex illo, ac vivere ex illo; etiam “{1}ambulare” significat vivere: ex his constare potest quod per “admirari post bestiam” significetur acceptatio et receptio ex persuasione quod discordantia cum Verbo apparenter submota sit.

[3] Quod significetur acceptatio ab eruditioribus et receptio e longinquo a minus eruditis, est quia eruditi conjunctiones fidei cum vita ejus, quae sunt bona, opera, invenerunt, at minus eruditi, quia discordantias non potuerunt interius rimari, quisque secundum suum captum receperunt; inde id dogma, quod sola fides sit essentiale medium salutis, in universa terra seu Ecclesia Christiana receptum est.

[4] Paucis etiam dicetur quomodo caput illius religionis, quod in sola fide sit salvatio, et non in bonis operibus, ad apparentiam submotum sit, et inde ab eruditis acceptatum. Hi enim invenerunt gradus progressionis fidei ad bona opera, quos vocant gradus justificationis: primum gradum faciunt auditionem a magistris et a praedicatoribus: alterum gradum faciunt informationem ex Verbo quod ita sit: tertium gradum faciunt agnitionem; et quia non aliquid ecclesiae corde agnosci potest, nisi praecedat tentatio, ideo huic gradui illam adjungunt; et si dubia, quae tunc obversantur, ex Verbo aut praedicatore discutiuntur, et sic homo vincit, dicunt quod homini sit fiducia, quae est certitudo quod ita sit, et quoque confidentia quod per meritum Domini salventur; sed quia dubia, quae in tentatione obveniunt, praecipue sunt ex non intellecto Verbo, ubi toties “facta,” “opera,” “facere” et “operari” dicuntur, dicunt quod intellectus sub obedientia fidei refrenandus sit: inde sequitur quartus gradus, qui est conatus faciendi bonum; in quo subsistunt, dicentes quod homo cum ad hunc gradum pervenit, justificatus sit, et quod tunc omnia acta vitae ejus Deo accepta sint, et quod mala vitae a Deo non videantur, quia condonantur. Haec conjunctio fidei cum bonis operibus inventa est ab eruditis, et quoque acceptata ab illis;

[5] sed illa conjunctio raro emanat in vulgus, tam quia quorundam captum transcendit, quam quia plerique in suis negotiis et functionibus sunt, quae animum ab interioribus arcanis hujus doctrinae intelligendis avertunt. Conjunctio autem fidei cum bonis operibus, et per illam apparens concordantia cum Verbo, aliter a minus eruditis recipitur; hi nihil sciunt de gradibus justificationis, sed credunt quod sola fides sit unicum medium salutis; et cum vident ex Verbo et audiunt ex praedicatore quod bona facienda sint, et quod homo secundum opera sua judicandus sit, cogitant quod fides producat bona opera; non enim aliter sciunt quam quod scire illa quae praedicator docet, et inde cogitare quod ita sit, sit fides; et quia id praecedit, credunt quod fides producat bona opera, quae vocant fructus fidei; non scientes quod illa fides sit fides solius memoriae, quae in se spectata est fides historica, quia ex alio, ita alterius apud se, et quod talis fides nusquam possit aliquem bonum fructum producere. In hunc errorem lapsi sunt plerique in orbe Christiano, ex eo quod sola fides recepta sit pro principali, immo pro unico medio salutis. Sed quomodo fides et charitas, seu credere et facere, unum fiunt, in sequentibus dicetur.

788. VERSUS 4.
“Et adoraverunt draconem qui dedit potestatem bestiae, et adoraverunt bestiam, dicentes, Quis similis est bestiae? quis potest pugnare cum ea?”
4. “Et adoraverunt draconem, qui dedit potestatem bestiae,” significat agnitionem salvationis et justificatonis per solam fidem, firmatam et corroboratam per inventos illos conjunctionis modos, et inde receptam in doctrina [n. 789]; “et adoraverunt bestiam,” significat agnitionem ratiociniorum, per quae discordantia cum Verbo apparenter summota est [n. 790]; dicentes, Quis similis est bestiae?” significat confessionem quod nihil verius [n. 791]; “quis potest pugnare cum ea?” significat quod nullatenus impugnari posset [n. 792].

789 [Vers. 4.] “Et adoraverunt draconem, qui dedit potestatem bestiae.” Quod significat agnitionem salvationis et justificationis per solam fidem firmatam et corroboratam per inventos illos conjunctionis modos, et inde receptam in doctrina, constat ex significatione “adorare,” quod sit agnoscere et colere sicut Divinum, et inde recipere in doctrina quae pro ecclesia nam qui Divinum agnoscunt et ex agnitione colunt illud, illi adorant, et quoque recipiunt [in] doctrina quae pro ecclesia: ex significatione “draconis,” quod sint qui in fide separata a charitate sunt, doctrina et vita, ita qui agnoscunt salvationem et justificationem per solam fidem (de qua supra, n. 714): et ex significatione “potestatis bestiae ex dracone,” quod sit firmatio et corroboratio illius dogmatis per inventas conjunctiones fidei cum operibus (de quibus supra, n. 786): inde constat quod per “Adoraverunt draconem, qui dedit potestatem bestiae,” significetur agnitio salvationis et justificationis per solam fidem, firmata et corroborata per inventos modos conjungendi illam cum bonis operibus, et inde receptio in doctrina. Dicitur quod dogma de salvatione et justificatione per solam fidem firmatum et corroboratum sit per inventos modos conjunctionis ejus cum bonis operibus; sed intelligitur quod illud dogma nullatenus per illos firmatum et corroboratum sit, nam id per “draconem” intelligitur, et confirmatio ejus per ratiocinia ex naturali homine per hanc “bestiam” traditur, et per “draconem” et ejus “bestiam” significatur tale quod cum Verbo discordat, et non conjungi potest.

[2] Ut pateat quod non conjungi possit, velim hic ostendere quod sola fides nusquam possit aliquod bonum producere, seu quod ex sola fide aliquis bonus fructus dari. Putatur quod fides sit credere quod Dominus passus sit crucem pro nostris peccatis, et per id redemerit nos ab inferno, et quod horum fides imprimis justificet et salvet; et praeter illa, quod fides sit credere quod Deus triunus sit, credere illa quae in Verbo sunt, credere vitam aeternam, et resurrectionem die ultimi judicii, et cetera quae ecclesia docet: et quoniam separant fidem a vita charitatis, quae est bona facere, putant plerique hodie quod scire illa, cogitare illa, et loqui illa, sit fides quae salvat, ideo nihil attendunt ad velle illa et facere illa; immo nec sciunt quid debent velle et facere: haec nec docet ecclesia, quia doctrina ecclesiae est doctrina solius fidei, et non doctrina vitae; doctrinam vitae vocant theologiam moralem, quam vilipendunt, quia virtutes vitae moralis, quae in se sunt bona opera, credunt nihil ad salutem conferre.

[3] Quod autem scire, cogitare et loqui illa quae supra dicta sunt, non sit fides; et si vocantur fides quod usque non producant bona, sicut arbor fructus, constare potest ex his.
(1.) Homo omnia quae scit, cogitat et loquitur, quantum intelligit illa, vocat vera; et omnia quae vult et facit, quantum amat illa, vocat bona: inde vera sunt fidei hominis, et {1}bona sunt amoris ejus. Ex eo patet quod vera quae sunt fidei distincta sint a bonis quae sunt amoris, sicut scire et cogitare a velle et facere. Quod distincta sint, et in quantum, homo nosse potest ex eo, quod homo possit multa scire, cogitare et loqui, immo intelligere, quae non vult et facit, quia non amat: at vice versa, quod quicquid homo vult et facit ex amore, hoc cogitet et loquatur ex fide, si non coram mundo, usque apud se cum solus est et sibi relictus.

[4] Ex his sequitur,
(2.) Quod amor et voluntas hominis intrent in omnia fidei et cogitationis ejus, at quod fides et cogitatio non possint intrare in ejus amorem et voluntatem; homo enim quod amat, hoc quoque amat facere, amat scire, amat cogitare, amat loqui, et amat intelligere, ita quoque amat ejus fidem habere: similiter si loco amoris sumitur voluntas, homo quod vult, hoc quoque vult facere, vult scire, vult cogitare, vult loqui, vult intelligere, ita quoque vult ejus fidem habere. Causa quod simile dicatur de voluntate quod de amore, est quia amor est voluntatis, et voluntas est receptaculum amoris. Inde nunc sequitur quod amor producat fidem, sicut voluntas cogitationem. Quia fides sicut cogitatio producitur, et amor sicut voluntas producit, sequitur quod inversum sit dicere quod fides producat amorem. Ex his primum constare potest quod credere quod fides producat bona, quae vocantur bona opera, sicut arbor fructus, sit contra ordinem.

[5] (3.) Similia quae de fide et amore dicta sunt, etiam intelligenda sunt de vero et bono, nam verum est fidei et fides est veri, quod enim homo credit hoc verum vocat; ac bonum est amoris, et amor est boni, nam quod homo amat hoc bonum vocat. Verum in se spectatum non est nisi quam bonum in forma, bonum enim se quidem sistere potest sentiendum, sed non videndum nisi in aliqua forma; et forma in qua se sistit videndum in cogitatione, ita in intellectu et perceptione, vocatur verum. Ex his etiam sequitur quod amor producat fidem, sicut bonum producit verum; proinde quod non fides producat bonum amoris, sicut arbor fructum.

[6] (4.) Etiam scire et inde cogitare et loqui sunt ex memoria, at velle et facere ex amore sunt ex vita. Homo potest multa cogitare et loqui ex memoria, quae non sunt ex vita ejus, quae est amor; hoc potest omnis hypocrita et assentator; at nihil potest cogitare et loqui, cum sibi relictus est, ex vita, quod non sit ex amore ejus; amor enim est vita cujusvis, et qualis amor talis vita. At memoria est modo promptuarium, ex quo vita desumit quod cogitet et loquatur, et quae inservit vitae ut inde nutriatur. Quare dicere quod fides producat bona sicut arbor fructus, est dicere quod cogitatio et loquela hominis producat vitam ejus, et non vita illam; cum tamen mali, immo pessimi, possunt cogitare et loqui vera ex memoria, sed non nisi quam boni ex vita.

[7] (5.) Quod sola fides, seu fides separata a bonis actu, quae sunt bona opera, non sit dabilis, constare potest ex fidei essentia, quae est charitas; et charitas est affectio faciendi illa quae fidei sunt; quare fides absque charitate est sicut cogitatio absque affectione, et cogitatio absque affectione est nulla cogitatio, ita fides absque charitate: quare dicere fidem absque charitate est dicere cogitationem absque affectione, tum vitam absque anima, existere absque esse, formam absque formante, productum absque producente, et effectum absque causa; quare fides sola est non ens; et ex non ente producere bona actu, quae sunt bona opera, sicut bona arbor fructus, est contradictio, ex qua id quod creditur esse aliquid non est aliquid.

[8] (6.) Quia fides absque charitate non datur, et usque cogitatio et persuasio quod ita sit, apparet sicut sit fides, et quoque vocatur fides; sed non est fides salvifica, verum est fides historica, quia ex alterius ore est; qui enim aliquid credit ex alio, quem putat fide dignum esse, ac id recipit, in memoria recondit, et inde id cogitat et loquitur, nec videt num falsum sit aut verum, is possidet id non aliter quam sicut historicum; si autem id confirmat apud se, per apparentias ex Verbo, et per ratiocinia, fit ei ex fide historica fides persuasiva, quae fides est similis visui noctuae, quae objecta in tenebris videt, et nulla in luce. Talis fides persuasiva existit ex omni confirmatione falsi: omne enim falsum potest confirmari usque ut appareat sicut verum, et falsum confirmatum lucet lumine fatuo. Ex his quoque patet quod talis fides nec producere possit bona.

[9] (7.) Quia fides cogitativa non aliud est quam fides historica aut persuasiva, sequitur quod sit fides mere naturalis: fides enim spiritualis producitur ex amore spirituali qui est charitas, sicut lux ex sole; et non producit illum amorem, sicut non lux solem: quare fides mere naturalis producitur ex amore mere naturali, qui animam trahit ex amore sui, cujus amoris jucundum est jucundum carnis, quod vocatur volupe, cupidum [et] lascivum, ex quibus scaturiunt mala omnis generis, et ex malis falsa: inde constare potest quod fides ex illis procedens non bona possit producere, sicut arbor fructus bonos; et si aliqua producit, sunt bona ex proprio hominis, quae in se sunt mala, et simul bona meritoria, quae in se sunt iniqua. Aliter vero fides spiritualis, de qua in nunc sequente articulo.

790. “Et adoraverunt bestiam.” Quod significet agnitionem ratiociniorum, per quae discordantia cum Verbo apparenter submota est, constat ex significatione “adorare,” quod sit agnoscere pro certo et inde colere ut Divinum (ut mox supra, n. 789); et ex significatione “bestiae,” quod sint ratiocinia ex naturali homine confirmantia separationem fidei a vita (de qua supra, n. {1}774): et quia bestia illa visa est habere septem capita, et decem cornua, et praeterea similis pardo quoad corpus, urso quoad pedes, et leoni quoad os, et per illa varia significantur, ideo illa quoque simul per “bestiam” hic intelliguntur, nam propter illa adoraverunt eam.

[2] Quoniam in mox superiori articulo actum est de eo, quod fides sola, seu separata a charitate, non possit producere bona vitae, sicut arbor fructus, interest ut nunc tradatur quomodo fides spiritualis, quae est fides ex charitate, comparatur. Sed quia orbis eruditus hactenus non scivit quid et quale est spirituale in sua essentia, et quomodo id distinctum est a naturali, ideo nec scire potuit quid fides spiritualis, et quomodo haec distincta est a fide naturali; et usque fides naturalis, absque fide spirituali ex qua, non est aliqua fides, sed modo scientia et inde cogitatio quod ita sit; quae si vocatur fides, est fides historica, et cum confirmata est, est fides persuasiva, et utraque haec fides est naturalis, et fides mere naturalis non salvat, sed fides spiritualis; quare in sequentibus nunc dicetur quomodo fides spiritualis a Domino formatur.
Notum est in mundo quod homo naturalis sit et homo spiritualis, tum quod homo naturalis sit mundanus, et homo spiritualis caelestis; at usque non notum est quid fides spiritualis, et quomodo haec differt a fide naturali.

[3] Quare sciendum est,
(1.) Quod unicuique homini binae mentes sint, una naturalis et altera spiritualis; et quia mens est quae vult et cogitat, est quoque unicuique homini voluntas et cogitatio naturalis, ac voluntas et cogitatio spiritualis; mens naturalis vult et cogitat sicut homo in mundo, at mens spiritualis vult et cogitat sicut angelus in caelo: inde sequitur quod fides, quia est in homine, sit etiam naturalis et sit spiritualis; et quod fides naturalis sit secundum hominis voluntatem et cogitationem in mundo, et quod fides spiritualis sit secundum voluntatem et cogitationem ejus in caelo. Dicitur voluntas et cogitatio, quia omnia, ex quibus homo est homo, se referunt ad duo illa; ex voluntate enim facit, et ex cogitatione loquitur: et quia homo vel ex se vel ex Deo facit et loquitur, ideo vel ex se vel ex Deo vult et cogitat. Ex his primum liquet quod detur fides naturalis et fides spiritualis, et quod fides naturalis absque spirituali sit cogitare talia quae in Verbo sunt ex se, et quod fides naturalis ex spirituali sit cogitare talia quae in Verbo sunt ex Deo, tametsi hoc quoque apparet homini sicut ex se.

[4] (2.) Quoniam unicuique homini sunt binae mentes, naturalis et spiritualis, et mens naturalis aperitur et formatur per talia quae in mundo sunt, at mens spiritualis aperitur et formatur per talia quae in caelo, et quia illa quae in caelo sunt omnia sunt spiritualia, ideo necessum est ut mens spiritualis hominis aperiatur et formetur per illa quae in Verbo sunt, ubi omnia sunt spiritualia, quia Divina. In Verbo sunt vera quae scienda et cogitanda, et sunt bona quae volenda et facienda; per haec itaque et illa aperitur et formatur mens spiritualis hominis: ex quibus sequitur quod mens illa nisi per vera et bona ex Verbo aperitur et formatur, permaneat clausa; et quod hac clausa, mens naturalis modo aperiatur et formetur per talia quae in mundo sunt, ex quibus homini quidem est lumen naturale, sed tale quod nihil sapit ex caelo. Ex his secundo liquet quod fides non sit fides quamdiu solum mens naturalis aperta est; sed si cogitatio quod ita sit dicitur fides, quod sit fides historica, quae non aliud est quam scientia, ex qua homo naturalis cogitat.

[5] (3.) Ut mens spiritualis aperiatur et formetur, necessum est ut ei promptuarium sit, ex quo desumat; nam nisi ei promptuarium sit, homo inanis est, et non datur operatio Divina in inane. Hoc promptuarium est in naturali homine, et ejus memoria, in qua omne scibile potest recondi, et inde depromi: in hoc promptuario pro formatione spiritualis hominis, erunt vera quae credenda, et bona quae facienda, utraque ex Verbo, exque doctrina et ex praedicatione ex Verbo; haec discet homo usque ab infantia. Sed omnia illa, in qualicunque copia sint, etsi ex Verbo, antequam mens spiritualis aperta est, sunt naturalia, nam modo scientia sunt. Cogitatio ex hoc promptuario est, quae vocatur fides ab illis qui separant fidem a bonis operibus doctrina et vita.

[6] (4.) Mens spiritualis primario aperitur per id, quod homo abstineat a malis faciendis quia sunt contra praecepta Divina in Verbo; si homo ex alio timore quam ex illo abstinet a malis, non aperitur, illa mens. Quod mens spiritualis per illud aperiatur, sunt hae causae: Prima, quod apud hominem mala primum removenda sint, antequam ei communicatio et conjunctio dari potest cum caelo; mala enim, quae omnia sunt in naturali homine, clausum tenent caelum, quod tamen aperiendum est, quia alioqui homo manet naturalis. Secunda causa est, quia Verbum est a Domino, et inde in Verbo Dominus, adeo ut Ipse sit Verbum; est enim Verbum Divinum Verum, quod omne est a Domino: inde sequitur, quod qui abstinet a malis faciendis, quia sunt contra Divina praecepta in Verbo, abstineat ab illis ex Domino. Tertia causa est, quod quantum removentur mala tantum intrent bona: quod ita sit, homo ex solo naturali lumine potest videre; remota enim lascivia intrat castitas, remota intemperantia intrat temperantia, remoto odio intrat sinceritas, remoto odio et jucundo vindictae intrat amor et jucundum amoris et amicitiae; et sic in reliquis; et hoc ex causa, quia Dominus, et cum Ipso caelum, intrat, quantum homo abstinet a malis faciendis ex Verbo, quia tunc ab illis abstinet ex Domino.

[7] (5.) Sed exempla hanc rem illustrent. Pro exemplis sint haec quatuor praecepta decalogi, “Non adulteraberis,” “Non furaberis,” “Non occides,” “Non falso testaberis,” quae sunt praecepta Divina, quia in Verbo. Qui fugit et aversatur adulterium ex timore quod sit contra Dominum, contra caelum, et contra vitam spiritualem secundum quam est felicitas aeterna, is amat castitatem, et amat conjugem, quia amor vere conjugialis est ipsa castitas. Qui fugit et aversatur furtum ex simili timore ex quo adulterium, is amat sinceritatem, et amat bonum proximi sicut suum bonum. Qui fugit et aversatur neces ex simili timore, seu odia internecina, is amat proximum, et in charitate est. Qui fugit et aversatur falsa testimonia ex simili timore, is amat justitiam et amat veritatem, et hoc ex Domino quia ex Verbo; quare ille post mortem, cum fit spiritus, similis est angelo caeli, et ideo fit angelus caeli. Qui vero non ex timore illo sancto fugit adulterium, sed ex timore famae et inde jacturae honoris et lucri, aut ex timore legis, aut ex timore morbi, aut ex infirmitate, is usque incastus est, quia solum timet mundum, et jacturam sui emolumenti in mundo, et non timet Dominum, et inde nec timet jacturam caeli et vitae aeternae: similiter qui abstinet a furtis, ab homicidiis seu odiis internecinis, et ex falsis testimoniis, solum ex timore naturali et non ex timore spirituali, is abstinet ab illis ex se et non ex Domino; et qui ex se, is manet in illis; et nemo ab illis potest abduci quam ex Domino. Ex his constare potest quod mens spiritualis apud hominem aperiatur per id, quod abstineat a malis faciendis ex Verbo; et quod in eo gradu aperiatur, quo ab illis abstinet fugiendo et aversando illa.

[8] (6.) Haec de aperitione mentis spiritualis; nunc de formatione ejus dicetur. Formatur mens spiritualis ex illis quae in memoria hominis ex Verbo sunt, quae est promptuarium, de quo supra dictum est, sed illa hoc modo inde elevantur:
Primo, datur homini affectio veri, quae vocatur affectio veri spiritualis, quae est quod homo amet verum quia est verum. Quod haec affectio veri tunc detur, est quia remotis malis homo in bonis est a Domino, et bonum amat verum, ac verum bonum, et volunt conjungi: datur illa affectio a solo Domino, quia Dominus in caelo est Divinum Verum; et datur per Verbum, quia Dominus in ecclesia est Verbum.
Secundo, elimantur et purificantur a Domino illa quae ex Verbo in supradicto hominis promptuario sunt; ac genuina vera a falsis ibi discriminantur et separantur, nam mens spiritualis hominis non formari potest quam ex genuinis veris, quoniam caelum non in aliis est.
Tertio, elevantur a Domino illa vera mirabili modo, et fiunt spiritualia, quod fit per influxum caeli, ac inde spiritualium correspondentium naturalibus; quae vera disponuntur ibi in formam caelestem (quae qualis sit, in opere De Caelo et Inferno, n. 200-212, videri potest).
Quarto, sed vera elevata in mentem spiritualem non sunt in naturali forma, sed in spirituali. Vera in spirituali forma sunt qualia sunt in sensu Verbi spirituali; vera autem in naturali forma sunt qualia sunt in Verbi sensu naturali, quae quod distincta sint, et usque unum faciant per correspondentias, in opere De Caelo et Inferno (n. 87-115) illustratum est; inde est quod homo post mortem, cum fit spiritus, et aperitur ejus mens spiritualis, non amplius cogitet et loquatur naturaliter, sed spiritualiter.
Quinto, homo prorsus nescit, quamdiu in mundo vivit, quid cogitat in spirituali mente, sed solum quid in naturali ex illa; sed post mortem mutatur status, tunc ille cogitat ex spirituali mente, et non ex naturali. Haec de aperitione mentis spiritualis, et ejus formatione.

[9] (7.) Quando mens spiritualis hominis aperta est et formata, tunc Dominus format mentem naturalem; nam mens naturalis hominis formatur a Domino per mentem spiritualem. Causa est, quia mens hominis spiritualis in caelo est, et mens ejus naturalis in mundo est; nam naturale non formari potest ad ideam talium quae in caelo sunt, quam e caelo, nec prius quam cum communicatio et conjunctio facta est cum caelo. Formatio fit a Domino per influxum e spirituali mente in naturalem, per quem disponuntur illa quae in naturali mente sunt, ut correspondeant illis quae in spirituali (de qua correspondentia multis actum est in Arcanis Caelestibus, et quoque in opere De Caelo et Inferno.) Illa quae in naturali mente ex spirituali sunt, vocantur vera rationalia, vera moralia, vera naturalia, et in genere vera scientifica; et bona quae in mente naturali ex spirituali sunt, vocantur affectiones et desideria ad illa, et ex illis ad cogitandum illa, ad loquendum illa, et ad faciendum illa, et in genere vocantur usus. Omnia illa, quae e mente spirituali in naturali sunt, veniunt sub intuitionem et in perceptionem hominis.

[10] (8.) Sciendum est quod haec formatio utriusque mentis apud hominem perstet ab infantia ejus ad senectam ejus, et postea in aeternum; quandoque e media hominis aetate ad ultimam ejus, et deinde in aeternum; sed usque aliter post vitam in mundo quam in vita in mundo; et sicut homo formatur, ita perficitur intelligentia et sapientia, et fit homo: nam omnis homo non est homo ex naturali mente; ex hac est potius bestia, verum fit homo per intelligentiam et sapientiam a Domino, et quantum intelligens et sapiens est, tantum est homo pulcher et angelus caeli. Quantum autem rejicit, suffocat et pervertit vera et bona Verbi, ita caeli et ecclesiae, et inde renuit intelligentiam et sapientiam, tantum est monstrum et non homo, quia tantum est diabolus. Ex his constare potest quod homo non sit homo a parentibus, sed ex Domino, a quo e novo nascitur, et creatur; haec itaque est regeneratio et nova creatio.

[11] (9.) His praemissis nunc aliquid de voluntate et intellectu hominis e novo creati seu regenerati a Domino dicetur, et postea de charitate et fide. Voluntas ejus in naturali homine formatur per influxum caloris caeli per spiritualem mentem a Domino; calor caeli in sua essentia est Divinum Bonum procedens ex Divino Amore Domini: intellectus autem in naturali homine formatur per influxum lucis caeli per spiritualem hominem a Domino; lux caeli in sua essentia est Divinum Verum procedens ex Divino Amore Domini. Inde sequitur quod voluntas formetur ex bonis, ex quibus est homini amor et affectio; et quod intellectus formetur ex veris inde, ex quibus est homini intelligentia et sapientia: et quia vera non aliud sunt quam formae boni, sequitur quod intellectus non aliud sit quam forma suae voluntatis; non alia est differentia, quam quod intellectus videat, et voluntas sentiat. Inde patet quod qualis homini voluntas boni est, talis ei intellectus veri sit; seu quod idem, quod qualis homini amor est, talis ei intelligentia. Inde constat quod, tametsi voluntas et intellectus binae facultates vitae sunt, usque unum agant; quare etiam binae illae facultates vitae vocantur una mens. Haec in naturali homine. In spirituali homine etiam sunt voluntas et intellectus, sed multo perfectiores, quae etiam vocantur una mens; haec itaque mens spiritualis, et illa mens naturalis. Sed haec talia sunt apud hominem cujus mens spiritualis aperta et formata est; prorsus autem aliter apud hominem cujus mens spiritualis clausa est, et solum mens naturalis aperta.

[12] (10.) Eadem dici possunt de charitate et fide quae dicta sunt de voluntate et intellectu; nam voluntas est subjectum et receptaculum charitatis sicut est subjectum et receptaculum boni, et intellectus est subjectum et receptaculum fidei quia est subjectum et receptaculum veri; charitas enim omne suum trahit ex bono, et fides omne suum ex vero; quare etiam dicitur bonum charitatis, et verum fidei; inde sequitur quod charitas et fides unum agant, sicut voluntas et intellectus, et quod qualis est charitas talis sit fides: sed haec in mente naturali; in mente autem spirituali pro charitate est amor boni, et pro fide est perceptio veri.

[13] (11.) Quod amor spiritualis, qui est charitas, producat fidem, ex unico hoc constare potest: quod homo post mortem, qui tunc vocatur spiritus, non sit nisi quam affectio quae amoris, et quod cogitatio ejus inde sit; quare universum caelum angelicum ordinatum est in societates secundum varietates affectionum, et quod unusquisque in caelo, in quacunque societate sit, cogitet ex sua affectione: inde nunc est quod affectio, quae est amor, producat fidem, et talem fidem qualis affectio est; nam fides non aliud est quam cogitare quod ita sit in veritate: per affectionem intelligitur amor in suo continuo. Sed homo in mundo hodie nescit quod cogitatio ejus sit ex affectione et secundum illam; causa est quia cogitationem suam videt, sed non affectionem suam, et quia cogitatio est affectio sua in forma visibili, ideo non scit nisi quod tota mens hominis sit cogitatio: aliter olim apud antiquos, ubi ecclesiae erant; hi quia sciverunt quod amor producat omnia cogitationis, ideo charitatem, quae est affectio sciendi vera, intelligendi illa, tum volendi illa, et sic sapiendi, fecerunt principale medium salutis; et quia illa affectio unum facit cum fide, nesciverunt quid fides.

[14] Ex his non modo constare potest quomodo fides apud hominem formatur, sed etiam quod fides nusquam producere possit charitatem, sed quod charitas, quae est amor spiritualis, formet illam ad sui instar, et in ea sistat imaginem sui; et quod inde sit quod fides cognoscatur qualis est ex charitate et ejus bonis, quae sunt bona opera, sicut arbor, qualis est, ex suo fructu. Per “arborem” vero non intelligitur fides, sed intelligitur homo quoad vitam suam; per “folia” ejus significantur vera per quae fides; et per “fructus” ejus significantur bona vitae, quae sunt bona charitatis. Praeter haec arcana formationis fidei per charitatem a Domino, sunt innumerabilia plura; sed usque omnia illa arcana operatur Dominus, homine nesciente: homo non opus habet ut plus operetur, quam ut discat vera ex Verbo, et vivat secundum illa.

791. “Dicentes, Quis similis est bestiae?” Quod significet confessionem quod nihil verius, constat ex nexu antecedentium cum his verbis, ita ex serie rerum; nam in mox antecedentibus dicitur quod “adoraverint draconem qui dedit potestatem bestiae,” et quod “adoraverint bestiam,” per quae significatur agnitio dogmatis de separatione fidei a vita, quia id firmatum et corroboratum est per inventas conjunctiones cum bonis operibus; tum quoque per ratiocinia, per quae discordantia cum Verbo apparenter summota est (de quibus supra, n. 789, 790 [a]); et quia per id factum est quod falsum appareret sicut verum, ideo dicitur, “Quis similis est bestiae?” Quare per illa verba significatur confessio quod nihil verius, at in sensu genuino quod nihil falsius; haeresis enim ab asseclis creditur veritas, quae a sapientibus videtur falsitas.

792. “Quis potest pugnare cum illa?” Quod significet quod nullatenus impugnari possit, constat absque explicatione, nam cum per “draconem” et ejus “bestiam” significatur dogma haereticum de sola fide, per “non posse pugnare cum bestia” significatur quod illud non impugnari possit: quod illis tam fortis persuasio sit ut credant sicut quod nihil verius, patet manifeste ex ejus receptione in Christianis Ecclesiis; dicunt enim, Quis potest bonum facere a se ipso? et sic omittunt. Quis hominum non ex primo intuitu, seu, ut dicitur, ex primo jactu oculi, videre potest quod homo sit qualis ejus vita sit? Quis id potest in dubium vocare, et in negativum vertere? et eo minus, cum quisque in eo confirmatur ex Verbo, ubi dicitur quod “sapiens sit qui audit et facit,” et quod “omnes secundum facta judicabuntur.” Non video an alius quam qui intellectuale suum retro torsit, et inde delirat, potest cogitare quod bene vivere nihil faciat; cum tamen homo manet post mortem qualis ejus vita fuerat in mundo. Datum est loqui cum aliquibus qui ante saecula vixerunt, et deprehensi quod eis similis vita esset qualis descripta est in historicis de illis: et datum est loqui cum aliquibus qui crediderunt se fidem habuisse, sed non vixerunt vitam fidei, quae est charitas, et deprehensum quod exclusi essent caelo: et praeterea saepe e caelo dictum est quod vita maneat hominem, et quod fides separata a vita nihil sit.

793. VERSUS 5, 6.
“Et datum ei os loquens magna et blasphemias; et data ei potestas faciendi menses quadraginta duos. Et aperuit os suum in blasphemiam adversus Deum, blasphemare nomen Ipsius, et tabernaculum Ipsius, et eos in caelo habitantes.”
5. “Et datum ei os loquens magna et blasphemias,” significat doctrinam destruentem bona Verbi, et penitus vera ejus [n. 794]; “et data ei potestas faciendi menses quadraginta duos,” significat destructionem ejus usque dum nihil boni et veri superesset [n. 796].
6. “Et aperuit os suum in blasphemiam adversus Deum,” significat falsificationem Divini Veri, ita Verbi, quod a Domino, et quod est Dominus [n. 797]; “blasphemare nomen Ipsius,” significat falsificando omne quale ejus [n. 798]; “et tabernaculum Ipsius,” significat omnem ecclesiae doctrinam et cultum inde [n. 799]; “et eos in caelo habitantes,” significat bona et vera spiritualia, ex quibus caeleste conjugium [n. 800].

794. [Vers. 5.] “Et datum ei os loquens magna et blasphemias.” Quod significet doctrinam destruentem bona Verbi, et penitus vera ejus, constat ex significatione “oris,” quod sit doctrina, ex qua instructio, praedicatio, et ratiocinatio (de qua supra n. 782); quod doctrina per “os bestiae” significetur, est quia in versu mox praecedente dictum est quod “adoraverint draconem et ejus bestiam,” et per id significata est agnitio illius dogmatis, et receptio in doctrina; et quia supra etiam dictum est quod “os illius bestiae esset sicut os leonis,” et per id significata est instructio, praedicatio et ratiocinatio, quae sunt ex recepta doctrina: ex significatione “loqui magna,” quod sit docere mala destruentia bona Verbi, “magnum” enim in Verbo dicitur de bono, ac in opposito sensu de malo, at “multum” de vero et in opposito sensu de falso (videatur supra, n. 336 [a], 337, 424); quia per “bestiam” intelliguntur illi qui per ratiocinia separant fidem a vita, et qui hoc faciunt destruunt bona Verbi, et quia per “os” ejus significatur doctrina eorum, ideo per “loqui magna” significatur destruere bona Verbi: et ex significatione “loqui blasphemias,” quod sit falsificare vera Verbi (de qua supra, n. 778): ex his patet quod per “os datum ei loquens magna et blasphemias” significetur doctrina destruens bona Verbi, et falsificans penitus vera ejus. Quod dicatur, falsificans penitus vera ejus, est quia falsificatio Verbi usque ad destructionem Divini Veri quale est in caelis et quale est in sensu spirituali Verbi, significatur per “blasphemiam” (videatur supra, n. 778): hoc ita intelligitur per falsificare penitus vera.

[2] Dicitur quod per “os bestiae loquens magna” significetur doctrina, ac inde instructio, praedicatio, et ratiocinatio, destruens bona Verbi; quare dicetur per quid destruit: destruit illa imprimis per id, quod doceat quod fides absque bonis operibus justificet et salvet, et illud per hoc ratiocinium confirmant, quia nemo potest bonum facere ex se, et quia bonum quod homo facit ex se non possit non esse meritorium; et hoc quoque constabiliunt ex Verbo, imprimis ex Pharisaeo et Publicano orantibus in Templo,
Quod hic justificatus sit solum per quod dixerit, “Deus propitius esto mihi peccatori;” et quod Pharisaeus non justificatus sit, qui dixit se non rapacem, injustum et adulterum esse, sicut reliqui, et se jejunasse bis in septimana, et dedisse decimas omnium quae possedit (Luc. xviii. 10-14);
et quoque ex his Domini verbis,
“Num” Dominus “gratiam habet servo.., quod fecerit quae mandata sunt illi? Non reor: sic etiam vos, cum feceritis omnia quae mandata sunt vobis, dicitis utique servi inutiles sumus, quia quod debebamus facere fecimus” (Luc. xvii. 9, 10):
at qui ex his concludunt quod nihil justificationis et salvationis sit in bonis operibus, sed in sola fide, maxime errant, non sciunt enim quid sunt bona opera. Sunt enim opera quae fiunt ab homine; haec non bona sunt: et sunt opera quae fiunt a Domino per hominem, et haec bona sunt: utraque usque in externa forma apparent similia, sed in interna sunt prorsus dissimilia. Opera quae Pharisaeus recensuit, erant opera ab ipso, et inde quoque meritoria; similiter opera quae ex mandato faciunt servi, qui usque dicuntur inutiles.

[3] Nunc itaque dicetur quomodo opera ab ipso homine fiunt, et quomodo opera a Domino apud hominem, tum quomodo haec ab illis dignoscuntur. Supra (n. 790 [b]) ostensum est quod homini binae mentes sint, una spiritualis, altera naturalis: mens spiritualis est quae vocatur internus et spiritualis homo, et mens naturalis est quae vocatur externus et naturalis homo: et quia homini internum spirituale est et externum naturale, ac internum conjunctum est caelo et externum conjunctum est mundo, sequitur quod quicquid homo facit ex illo interno per externum, hoc faciat ex caelo, hoc est, per caelum a Domino; at quicquid homo facit ab externo absque interno, hoc faciat homo ex se. Hoc intelligitur per Domini verba apud Lucam,
Utique vos Pharisaei externum poculi et patinae purgatis, internum vero vestrum plenum est rapina et malitia: insipientes, nonne qui fecit externum, etiam internum fecit? immo vero quae insunt: date eleemosynam, tum ecce omnia munda vobis erunt” (xi. 39-41):
dicitur, externum “poculi et patinae,” ac internum eorum, quia per “poculum” intelligitur simile quod per “vinum,” et per “patinam” simile quod per “cibum;” per “vinum” significatur verum, ac per “cibum” significatur bonum: dicitur etiam “date eleemosynam,” et per illam significatur amor et charitas; ex illis patet, quod quicquid homo facit ex solo externo, immundum sit, at quicquid ab interno purgato facit per externum, mundum sit, hoc enim a Domino est, illud autem ab homine: sed hanc rem etiam exempla illustrent. Internum est bonum facere propter bonum, verum loqui propter verum, sincerum agere propter sincerum, et justum facere propter justum: qui bonum facit propter bonum, is bonum facit ex bono, ita ex Domino, qui est ipsum Bonum, et ex quo omne bonum; qui verum loquitur propter verum, is verum loquitur ex vero, ita ex Domino, qui est ipsum Verum, et ex quo omne verum: similiter qui sincerum agit propter sincerum, et justum facit propter justum, nam sincerum est bonum et verum morale, et justum est bonum et verum civile; et omne bonum et verum est a Domino, et non ab homine, quia fiunt ex interno per externum. At si homo facit et loquitur bonum, verum, sincerum et justum propter se et mundum, facit et loquitur illa ex se, quia ab externo homine absque interno; et illa facta seu opera sunt omnia mala, et si in illis spectatur caelum, sunt meritoria, quae omnia sunt iniqua. Opera illa num sint ex Domino, vel num ex homine, non dignosci potest ab aliquo in mundo, quoniam utraque apparent similia in externa forma, sed solum dignoscuntur a Domino; at post vitam hominis in mundo, aperitur ex qua origine sunt (Matth. x. 26, 27: Marc. iv. 22: Luc. viii. 17; cap. xii. 2, 3, 8, 9). Quomodo autem homini datur internum, et externum ab interno, videatur supra (n. 790 [b]).

[4] Ex his nunc constare potest, si homo impleret omnia legis ex se, ut si daret multa pauperibus, si bonum faceret pupillis et viduis, opem ferret egenis, immo si daret esurientibus edere, potaret sitientes, colligeret peregrinos, indueret nudum, visitaret aegrotos, veniret ad vinctos in carcere, Evangelium praedicaret et doceret, converteret gentes, frequentaret templa, praedicationes devote auscultaret, quotannis saepe obiret sacramentum Cenae, vacaret precibus, et plura, ac internum ejus non purificatum est ab amore imperandi et a fastu propriae intelligentiae, a contemptu aliorum, ab odio et vindicta, ab astu et malitia, ab insinceritate et injustitia, a lascivo adulterii, et a reliquis malis et inde falsis, usque omnia illa opera sunt hypocritica, et sunt ex ipso homine, et non a Domino. At vero eadem illa opera, quando internum purificatum est, sunt omnia bona, quia a Domino apud hominem. Hoc ex mille exemplis in mundo spirituali mihi testatum factum est. Audivi quod pluribus datum sit recordari actorum vitae suae in mundo, et enumerare bona quae fecerunt; sed cum aperiebatur internum eorum, deprehensum est illud plenum omni malo et inde falso; et tunc revelatum est illis, quod bona quae enumeraverunt, ex se fecerint, quia propter se et mundum. Aliter vero apud illos qui abstinuerunt a malis faciendis ex Verbo, et dein fugerunt et aversati sunt illa propterea quod peccata essent, et contra amorem in Deum, et contra charitatem erga proximum; eorum opera, tametsi in externa forma similia apparuerunt operibus illorum, de quibus mox supra dictum est, et quoque similiter percepta sicut a se facta fuissent, omnia bona fuerunt. Haec opera sunt, quae in Verbo intelliguntur per “opera” quae hominem faciunt spiritualem, et felicem in aeternum; et haec sunt, quae a fide nullatenus separari possunt; nam fides, si ab ea separarentur, foret mortua, et fides mortua est fides falsi ex malo.

795. Quia in praecedentibus actum est de existentia fidei ex charitate, paucis etiam dicetur quid prius et quid posterius. Ostensum est quod charitas producat fidem, sicut bonum producit verum, et sicut affectio producit cogitationem, similiter sicut ignis producit lucem; quare prorsus contra ordinem et inversum est dicere quod fides producat charitatem seu bona ejus, quae vocantur bona opera. At sciendum est quod charitas, quae in sua essentia est affectio sciendi, intelligendi, volendi et faciendi verum, non ad ullam hominis perceptionem veniat antequam se formaverat in cogitatione quae est ex intellectu, tunc enim se sistit sub aliqua forma seu specie, ex qua coram interiore visu apparet, nam cogitatio quod ita sit in veritate, vocatur fides: inde constat quod charitas actualiter sit prior, et fides posterior, sicut bonum est actualiter prius et verum posterius, sicut producens est essentialiter prius quam productum, et sicut esse prius quam existere; est enim charitas a Domino, et quoque prius formata in spirituali mente: sed quia charitas non apparet homini priusquam illa est fides, ideo dici potest quod fides non sit apud hominem priusquam illa facta est charitas in forma; quare de existentia charitatis et fidei apud hominem, dici potest quod utraque existat pari momento; nam tametsi charitas producit fidem, usque quia unum fiunt, nusquam potest unum separatum ab altero, quantum ad hominis perceptionem, dari, nec quoad gradum, nec quoad quale. Ex his quoque patet quod conjunctio Domini cum homine, sit sicut conjunctio boni cum vero: bonum est a Domino, et vera sunt apud hominem, sed vera quae adhuc non vivunt; at sicut homo recipit bonum in veris, ita recipit in se Dominum, ac vivit; et tantum recipit, quantum abstinet a malis, ac fugit et aversatur illa ex Verbo, sic enim fugit et aversatur illa ex Domino et non ex se.

796. “Et data ei potestas faciendi menses quadraginta duos.” Quod significet destructionem usque dum nihil veri et boni superesset, constat ex significatione “potestatis faciendi,” quod sit actus destruendi bona et vera; nam per “os loquens magna et blasphemias,” ut nunc supra, significatur doctrina, et inde instructio, praedicatio et ratiocinatio, destruens bona Verbi et penitus vera ejus; inde per “data ei potestas faciendi” significatur actus destruendi illa; et ex significatione “mensium quadraginta duorum,” quod sit plenaria vastatio et consummatio (de qua supra, n. 633), ita destructio usque dum nihil veri et boni superest: simile etiam significatur per “quadraginta duo,” 2 Reg. ii. 24, ubi memoratur, quod “quadraginta duo pueri a binis ursis discerpti sint” (videatur supra, n. 781 [c]).

[2] Agitur in hoc versu et in sequente de destructione ecclesiae, quae destruitur prorsus sicut vera ejus vertuntur in falsa, et bona ejus in mala: quod hoc faciat doctrina fidei separatae a vita, constare potest ex eo, quod doctrina ecclesiae sit doctrina fidei, et quod doctrina vitae, quae vocatur theologia moralis, sit doctrina forinseca, inserviens ecclesiae, si libet; et spectatur sicut nihil salutis in ea, quia nihil fidei, cum tamen fides separata a vita non vivit; et non vivum, quod est mortuum, neminem salvat.

[3] Autumatur quod homo ex doctrina fidei separatae possit credere quod Deus sit, quod caelum et infernum sint, quod vita post mortem sit, quod Verbum Divinum sit, et quod ideo credenda sint quae ibi; haec quidem potest homo scire, potest cogitare, immo ex rationis lumine potest aliquatenus intelligere, sed usque non potest illorum habere fidem quae diu manet post mortem; fides enim vitae manet, sed non fides separata a vita; et vita unicuivis est sicut homo abstinet a malis, ac fugit et aversatur illa, quia contra Verbum sunt, ita contra Dominum; fides cx hac vita manet hominem post mortem, quia est a Domino, et inde Domini apud hominem: ex his constare potest quod homo ex sola fide ne quidem credere possit quod Deus sit; quid tunc credere potest reliqua? Inde nunc sequitur quod doctrina fidei separatae destruat ecclesiam quoad omnia bona et vera ejus. Quod ita sit, ex talibus post mortem, cum quibus locutus sum, abunde mihi patuit; sectatores et defensores fidei separatae, qui modo externum poculi et patinae purgarunt, et non internum, post exactum tempus, omnia quae in mundo dixerunt et crediderunt suae fidei esse rejecerunt; et vel se, vel alios, qui potentia et artibus in inferno notis praestant, pro diis agnoscunt; immo ad vera Verbi, quae sancta dixerunt in mundo, rident.

797. [Vers. 6] “Et aperuit os suum in blasphemiam adversus Deum.” Quod significet falsificationem Divini Veri, ita Verbi, quod a Domino et quod est Dominus, constat ex significatione “aperire os suum” cum per “os” significatur doctrina, et inde instructio, praedicatio et ratiocinatio (de qua supra, n. {1}794), quod sit instruere, praedicare et ratiocinari; ex significatione “blasphemiae,” quod sit falsificatio Verbi usque ad destructionem Divini Veri, quale est in caelo (de qua supra, n. 778); et ex significatione “Dei,” quod sit Divinum Verum, ita Verbum; et quia Divinum Verum est a Domino, et est Dominus in caelo, ideo per “blasphemiam adversus Deum” significatur falsificatio Divini Veri seu Verbi, quod a Domino, et quod est Dominus: quod etiam Verbum sit Dominus quia a Domino, est quia Verbum est Divinum Verum, ac Divinum Verum procedit a Domino ut Sole, et quod procedit est Ipsius a quo procedit, immo est Ipse; quare Divinum Verum, ex quo omnis sapientia et intelligentia est angelis et quoque hominibus, est Dominus in caelo; quod etiam sit Verbum quale est apud nos in mundo, est quia illud est Divinum Verum in ultimo ordinis, continens sensum spiritualem, qui est Divinum Verum quale est in caelo: sed de hac re alibi plura. Ex his patet quod per quod “bestia aperuerit os suum in blasphemiam adversum Deum” significetur falsificatio Divini Veri, seu Verbi quod a Domino, et quod est Dominus.

[2] Quoniam in hoc versu agitur de blasphematione, et per blasphemiam significatur falsificatio Divini Veri seu Verbi, nempe, ab illis qui fidem separant a vita, velim in explicatione hujus versus tradere quinam et quales sunt ex illis, qui ita falsificant Verbum ut sibi caelum prorsus claudant; deinde quinam et quales ex illis sunt, qui non ita falsificant Verbum ut claudant sibi caelum; et postea, quinam et quales ex illis sunt, qui non falsificant Verbum, apud quos ideo caelum potest aperiri aut aperitur. In hoc articulo dicetur de illis qui ita falsificant Verbum ut caelum sibi prorsus claudant; in sequentibus autem articulis dicetur de reliquis ordine. Omnes illi caelum sibi prorsus claudunt, qui apud se confirmant doctrina et simul vita quod sola fides absque bonis operibus justificet et salvet; causa est, quia hi ita falsificant Verbum ut sit contra Divinum Verum quod in caelo est, et ex quo caelum; eo usque falsificari potest Verbum, et quoque non eo usque.

[3] Quod illi eo usque falsificent Verbum, sunt causae:
(1.) Quod bona vitae, quae sunt bona opera, nihili pendant ex doctrina, et nihili faciant ex vita, cum tamen universum caelum est in bono, nam bonum est amoris et amor est vitae; omnis sapientia et omnis felicitas angelis caeli est ex bono per vera; et unicuivis ibi tanta et talis est sapientia et felicitas, quantum et quale est bonum ex quo vera; quare est bonum ipsa essentia vitae angelicae, et inde essentia ipsius caeli: illi itaque qui in sola fide omne salutis, et nihil ejus in bonis operibus, ponunt, non possunt non sibi caelum claudere; bonum enim, in quo est caelum, nihili pendunt et nihili faciunt; et ubi non bonum est, ibi est malum, et ubi malum, ibi est infernum.

[4] (2.) Quia in sola fide omne salutis, et inde omne caeli et omne ecclesiae, ponunt, et nihil eorum in bonis charitatis, quae sunt bona opera, illi amorem in Deum et amorem erga proximum vilipendunt et nauci faciunt, cum tamen Dominus docet
Quod ex illis binis mandatis Lex et Prophetae pendeant (Matth. xxii. 34-38);
“Lex et Prophetae” sunt omnia Verbi: et quoque {1}Dominus dicit ad Legisperitum de binis illis mandatis,
“Fac illa et vives” (Luc. x. {2}28):
et amare Deum et amare proximum non aliud est quam facere bona, nam amor in sua essentia est velle, et in sua existentia est facere; quod enim homo amat, hoc vult, et quod ex amore vult hoc facit: ideo etiam Dominus docet,
“Qui habet praecepta mea, et facit illa, ille est qui amat Me:….qui vero non amat Me, praecepta mea non servat” (Joh. xiv. 21, 24):
inde sequitur quod qui bona opera, quae sunt bona amoris, bona charitatis, et bona vitae, quae in caelo vocantur usus, nihili pendunt et nihili faciunt, claudant sibi caelum; non enim amant Deum, nec amant proximum, et usque caelum est caelum ex binis illis amoribus. Hoc imprimis est falsificare Verbum usque ad destructionem Divini Veri, quod in caelo est a Domino, et quod ibi est Dominus.

[5] (3.) Illi qui et doctrina et vita se confimant in eo, quod sola fides absque bonis operibus justificet et salvet, claudunt etiam sibi caelum per id, quod mala opera excusent; quae excusant per id, quod dicant et credant quod mala non videantur a Deo, aut quod remittantur apud illos qui habent fidem; (quidam, qui habent fiduciam fidei; quidam, qui per fidem justificati sunt;) quare plures ita vesane cogitant, “Quid refert ut bona faciam, dum bona non me salvant? et quid refert si mala faciam, dum mala me non damnant? In gratia sum quia fidem habeo.” Et sic vivunt sibi et mundo, nec abstinent a malo quia malum, nec faciunt bonum quia bonum; si abstineant a malo, est ex timore legis civilis et jacturae famae, et non ex timore legis Divinae et vitae aeternae; et si faciant bonum, est ex amore mercedis, et non ex amore Dei: et usque qualis est vita talis est homo;
“Numquid colligitur ex spinis uva, aut ex tribulis ficus?” (Matth. vii. 16.)
Homo etiam talis nescit quid vita bona, et quid vita mala. Si vivit ut civis mundi, credit quod vivat vitam bonam; cum tamen haec vita, si illam non vivit ut civis caeli, est vita mala; nec dignoscit unam ab altera, quia utraque apparet similis in externis. Quod non dignoscat, est causa, quia bona opera, quae faciunt vitam, vilipendit. Exinde nunc sequitur quod illi qui et doctrina et vita se confirmant in eo, quod sola fides absque bonis operibus justificet et salvet, caelum sibi prorsus claudant.

[6] (4.) Claudunt etiam sibi caelum per id, quod tametsi vita illorum est vita mere naturalis, quae trahit omnia sua ex amore sui et mundi, usque meritum Domini sibi attribuant; dicendo corde, “Si solum cum fiducia et confidentia credidero quod Dominus passus sit crucem pro me, et per id redemerit me, vitam aeternam habeam; et hoc quia illa justitia et illud meritum imputatur mihi per fidem, et nihil ejus per opera vitae:” cum tamen imputativum meriti Domini non datur, ita nec vita inde imputativa homini; sed vita a Domino datur, quae qualis sit supra in suo articulo dictum est. Quare imputare sibi meritum Domini, et non vivere secundum praecepta Ipsius in Verbo, et sic vivere ab Ipso, est blasphemia; quia hoc involvit possibilitatem vivendi solum sibi et mundo, ita male, in Domino.

[7] (5.) Claudunt etiam sibi caelum per id, quod agnoscant nullam fidem pro fide, aut historicam pro salvifica, naturalem pro spirituali, et mortuam pro viva; similiter fiduciam fidei: hi enim credunt quod scire et cogitare aperiat caelum, et non simul velle et facere, cum tamen haec primaria sunt, et illa secundaria; vita enim cogitationis hominis est ex affectione voluntatis ejus.

[8] (6.) Claudunt etiam sibi caelum per id, quod quia homo non potest facere bonum a se, quod est bonum, et nisi sit meritorium, omittant bonum facere, et implorent fidem; et usque non fides quae est fides nisi ex charitate, ita nisi ex bono: fides quae per implorationem tunc permittitur dari, est fides falsi ex malo; nam ubi non est bonum ibi est malum, et ubi est malum ibi est falsum; et fides falsi ex malo est fides inferni, quae vocatur fides mortua, et haec claudit caelum.

[9] (7.) Imprimis clauditur illis caelum per applicationem Verbi ad confirmandum omnia illa, sic enim falsificant illa usque ad destructionem Divini Veri quod in caelo est: Verbum enim nostrum in sensu suo spirituali est Divinum Verum quale est in caelo; si sensus litterae usque ad destructionem illius falsificatur, occluditur caelum; nam Divinum Verum procedens a Domino facit caelum, immo est caelum; angeli enim ibi sunt angeli ex receptione ejus.

[10] (8.) Dictum est quod illi sibi caelum prorsus claudant, qui et doctrina et vita bona opera nihili faciunt, ex principio quod fides absque bonis operibus justificet et salvet; paucis nunc dicetur quomodo doctrina claudit, et quomodo vita. Doctrina claudit per consensum, asseverationem, confirmationem, et persuasionem quod ita sit, tunc enim homo non modo cogitat quod ita sit, sed etiam vult quod ita sit: si usque homo facit bona quia mandata sunt in Verbo, non alia bona facit quam bona moralia ex naturali homine, quae bona sunt ab ipso, et quoque haec bona sunt meritoria; nam omne facere hominis est ex velle ejus, et est sicut velle ejus, factum enim non aliud est quam voluntas in suo activo; quare cum homo cogitat et quoque vult quod nihil salvationis in operibus sit, non potest alia bona facere, quam sicut origo eorum est. Tales sunt multi eruditi, qui solam fidem apud se confirmarunt praedicatione et scriptis: horum mens in mundo spirituali apparet sicut velo tecta, aut sicut denso nubis involuta, quae arcent ne lux seu verum e caelo intret; ita apud illos clauditur caelum. Vita autem secundum doctrinam prorsus claudit caelum, quia fides eorum est quod bona vitae non salvent, nec mala vitae condemnent.

[11] (9.) Simile est, si dicatur quod caelum homini clausum sit, aut si dicatur quod mens superior hominis, quae mens spiritualis ejus vocatur, clausa sit; nam mens spiritualis hominis est caelum ejus, quare per illam est homini conjunctio cum caelo; ac mens naturalis est mundus ejus, quare per illam est homini conjunctio cum mundo. Quomodo autem mens spiritualis aperitur, et sic homini communicatio et conjunctio datur cum caelo, supra (n. 790 [b]) expositum est.

798. “Blasphemare nomen Ipsius.” Quod significet falsificando omne quale ejus, constat ex significatione “blasphemare,” quod sit falsificare Divinum Verum, ita Verbum, quod a Domino, et quod est Dominus (de qua mox supra, n. 797); et ex significatione “nominis,” quod sit quale rei et status (de qua supra, n. 148, 676), hic omne quale Divini Veri seu Verbi, quia dicitur “nomen Ipsius” seu Dei; quod per “nomen Domini” in Verbo intelligatur omne bonum amoris, et omne verum ex illo bono, ex quo colitur, videatur supra (n. 102, 135, 696); ex his patet quod per “blasphemare nomen Dei” significetur falsificare omne quale Divini Veri seu Verbi, tum omne bonum et verum per quae Dominus colitur. Quod illi qui separant fidem a bonis operibus et doctrina et vita, falsificent omne quale Divini Veri, seu omnia Verbi, in praecedente articulo expositum est; hoc concludi potest ex illis quae supra passim dicta sunt, quod nempe amorem et charitatem, ex quibus opera fiunt bona, et ex quibus fides essentiam suam trahit, excludant, ut non una cum fide sint medium salvationis; inde non solum falsificant illa Verbi ubi docetur de amore in Deum, et de amore erga proximum, sed etiam illa loca ubi “opera,” “facta,” “operari” et “facere” dicuntur; et cum illa falsificantur, etiam omnia Verbi falsificantur; nam reliqua Verbi, quae vera ejus vocantur, vivunt ex illis, et cum vita subtrahitur, cetera sunt mortua: et praeterea, in Verbo ubivis est conjugium boni et veri, ut supra aliquoties dictum et ostensum est; quare cum bonum aufertur, verum quod remanet, falsificatur, et verum falsificatum est falsum; quod per ratiocinia confirmantia fidem solam seu separatam, falsificentur omnia Verbi, in fine hujus capitis pluribus illustrabitur, ubi explicabitur quid numerus “sexcenta sexaginta sex” significat.

[2] Quoniam in ecclesiis Christianis, in quibus sola fides ut caput doctrinalium earum recepta est, sunt eruditi et simplices, et sunt qui fidem separant a bonis vitae, tum qui fidem conjungunt cum illis, ita qui Verbum falsificant multum, et qui parum; et quia in praecedente articulo actum est de illis qui ita falsificant Verbum ut sibi caelum prorsus claudant, hic nunc agetur de illis qui non ita falsificant Verbum ut sibi caelum claudant; hi sunt qui apud se confirmant quod fides quae justificat et salvat, producat bona vitae, sicut arbor fructus; apud hos qui doctrinam illam confirmant vita, non clauditur caelum, sed aperitur ultimum ejus, ubi est introitus. Causae sunt sequentes:

[3] Primum, Quod invertant ordinem Divinum, qui est quod charitas producat fidem, et non quod fides producat charitatem; at usque apud illos qui conjunctionem illam doctrina et vita confirmant, postea inversus ille ordo potest reduci; et cum reductus est, intrant caelum in ultimis ejus: causa quod non interius, est, quia fides eorum, per quam crediderunt se justificari et salvari, plus trahit a falsis quam a veris; et in ultimis caeli sunt qui in falsis ex doctrina et religione sunt, sed usque in bono vitae; falsa eorum sunt apparentiae veri ex sensu litterae Verbi, quae omnes pro fine habent vitam. Paene similis res est cum omni reformando: is primum sibi format doctrinam ex Verbo, et ibi separat illa quae credenda sunt et quae facienda; illa quae credenda sunt vocat fidem, et illa quae facienda sunt vocat charitatem; at quia ordo apud omnes inversus est a nativitate, spectat fidem primo loco, et charitatem secundo: si tamen ille vivit vitam fidei, quae est charitas, per gradus convertitur et reducitur ordo, et a charitate fidem vivit; is tunc quantum fides ejus est ex genuinis veris, tantum intrat caelum; nam, ut supra dictum est, Divinum Verum procedens a Domino facit caelum, et est caelum. Ex his constare potest unde est quod fides hodie facta sit et primum ecclesiae et primarium ejus; nempe, quia ordinem a nativitate inversum secuti sunt, et quia vita mundi placuit, et fastus propriae intelligentiae duxit. Inde est quod in gradu reformationis primo {1}substiterint.

[4] Secunda causa est, quod illi non sibi claudant caelum quia bona opera sunt amor et charitas in actu, et caelum est caelum ex illis; omnes enim angeli et omnes spiritus sunt affectiones et inde cogitationes, seu quod idem, sunt amores et inde intelligentiae; ac bini amores universales ac omnium fundamentales sunt, nempe, amor in Dominum et amor erga proximum, qui vocatur charitas; in bis sunt omnes illi qui bona faciunt ex Verbo, nam omne bonum est amoris: nunc quia illi qui apud se doctrina et vita confirmant quod fides producat bona opera sicut arbor fructus, spectant a fide ad bonum, inde illis conjunctio est cum caelo, at non cum caelo spirituali, sed cum caelo naturali, quod est in ultimis, et vocandum est introitus: quod non interius possint intromitti, est causa, quia fides antequam fit charitas in forma, est naturalis, et naturale non producere potest quam naturale; aliter cum fides fit fides ex charitate, tunc fides fit spiritualis, quia charitas, ex qua, est spiritualis: apud hos aperta est mens spiritualis; apud illos autem solum aperta est mens naturalis, sed profundius et interius secundum fidei quale et inde vitae quale. Mens horum in luce caeli spectata apparet nivea, qualis est lux rationalis; et rationale est medium inter mentem spiritualem et mentem naturalem.

[5] Tertio, si penitius exploratur status animi et vitae illorum qui credunt quod fides producat bona opera, et quoque faciunt illa, videbitur quod sint interius naturales; fides enim eorum est modo cognitio praeceptorum Verbi, in quam cum visus interior naturalis, qui vocatur rationalis, intrat, fit agnitio quod praecepta illa sint Divina; in quam agnitionem cum operatur amor, fit obedientia; sed amor qui in agnitionem illam operatur, non potest alius esse quam amor mercedis propter bona quae faciunt, et merces est illis vita aeterna; et quia amor mercedis non est a Deo sed ab homine, nam homo in mercede suum bonum et non proximi spectat, sequitur quod amor ille sit naturalis, proinde quod status animi et vitae illorum qui credunt quod fides producat bona opera, et faciunt illa secundum fidem, sit naturalis: si vero non faciunt illa ex obedientia, est amor gloriae ex eruditione, aut amor famae ut evehantur ad honores aut ut lucrentur opes, qui ducit: at hi modo dicunt quod agnoscant et credant, sed usque corde non agnoscunt et credunt; quare sunt infime naturales, quibus caelum prorsus clausum est.

[6] Ut sciatur quod facere bonum ex obedientia sit ex naturali homine, paucis dicetur quid sit facere bonum ex charitate. Facere bonum ex charitate, non potest alius quam cui mens spiritualis aperta est; et mens spiritualis aperitur solum per id, quod homo abstineat a malis faciendis, ac fugiat ac demum aversetur illa, quia contra Divina praecepta in Verbo sunt, ita contra Dominum; quando homo sic fugit et aversatur mala, tunc omnia quae cogitat, vult et facit, bona sunt, quia a Domino; Dominus enim continue praesens est, pulsat ostium, urget et vult ingredi, sed mala obstant; quare homo aperiet ostium per id quod removeat mala, nam his remotis Dominus ingreditur, et ibi cenat (Apoc. iii. 20). Dicitur quod homo aperiat et removeat; homo enim mala ex se facit; et quia Dominus continue praesens est, pulsat ostium et urget, ut dictum est, homini est facultas desistendi a malis sicut a se; hoc cuivis homini datum est: inde nunc est, quia homo a se potest sibi claudere caelum, [quod] etiam sicut a se possit aperire caelum; modo dum cogitat et vult desistere a malis, spectat ad Dominum, et cum desistit agnoscat quod sit a Domino. Remotis itaque malis, tunc est bonum quicquid homo facit, quoniam est a Domino; et quicquid homo a Domino facit, non est morale naturale, sed est morale spirituale. Nunc quia charitas est ex amore faciendi bonum propter bonum, ita ex bono, proinde ex Domino, sequitur quod facere bonum ex charitate sit spirituale; at quod facere bonum ex obedientia, quia est ex amore mercedis, sit naturale. Hoc naturale est in quo sunt illi qui in introitu ad caelum sunt; quo etiam veniunt illi qui bonum faciunt modo ex obedientia, qui sunt qui doctrina et vita apud se confirmant quod fides producat bona opera, sicut arbor fructus.

[7] Quarto, Praeterea sciendum est quod illi qui credunt quod fides producat bona opera, sicut arbor fructus, etiam credant quod sortiantur caelum antequam mala sunt remota; et tamen quamdiu mala apud hominem sunt, bona quaecunque facit non bona sunt, nam ex arbore mala non alii fructus quam mali enascuntur; quare unica via ad caelum est, ut homo abstineat a malis ex Verbo, quia peccata sunt; quae nisi primum removentur, non intrare potest Dominus, et dare caelum.

[8] Quinta causa, [quod] qui doctrina et vita se confirmant in eo, quod fides producat bona opera sicut arbor fructus, non sibi claudant caelum, est quia non falsificant Verbum sicut illi qui credunt justificationem et salvationem per fidem absque bonis operibus; qui fidem absque bonis operibus credunt, illi falsificant omnia Verbi, ubi “amor,” “charitas,” “bona,” “opera,” “facta,” “operari” et “facere” dicuntur et mandantur; et hoc usque ad destructionem Divini Veri in caelis, intelligendo per illa vel fidem, vel bona mundi moralia et civilia, vel quod dicta sint solum pro vulgo, propter ejus fidei simplicitatem; destruendo sic ipsum Divinum Verum, per argumentationes ex impotentia hominis implendi legem, per naturam boni ab homine, quod non sit bonum, perque remotionem meriti quod inhaeret bonis ab homine: sed illi qui simpliciter adjungunt fidei bona opera, non falsificant omnia illa Verbi, et inde non removent fidem ex amore Dei, et ex eo operationem Divinam in singulis faciendis, sicut in singulis credendis ab homine; cogitant enim et dicunt quod bona facienda sint sicut ab homine, nam qui non facit et credit sicut a se, nihil credit et nihil facit, cui nulla religio est: sed usque quia non illis genuina vera sunt, non quidem sibi caelum claudunt, at non ulterius quam ad limen caeli possunt venire: qui vero ex illis amaverunt vera propter vera, illis aperitur caelum, quando Divinus ordo apud illos restitutus est, qui est ut charitas et ejus bonum primo loco sit, ac fides et ejus vera secundo; sunt enim tunc sicut qui vadunt via recta facie spectante antrorsum, at prius sicut qui vadunt facie spectante retrorsum.

[9] Sexto, Sunt etiam plures qui charitatem faciunt essentiale medium salutis, sicut alii fidem, et tamen non vivunt charitatis vitam; at quia charitas eorum est solum confessio oralis quod ita sit, ita est solum fides eorum; unde illorum charitas similiter non est viva sed mortua: quare parum differunt a confessoribus solius fidei, sunt enim simili corde, sed dissimili anima; at usque unus sicut alter claudit sibi caelum.

799. “Et tabernaculum Ipsius.” Quod significet omnem ecclesiae doctrinam et cultum inde, constat ex significatione “tabernaculi,” quod sit ecclesia quoad doctrinam et cultum, inde etiam doctrina et cultus ecclesiae; haec itaque falsificare significatur per “blasphemare tabernaculum Dei.” Quod “tabernaculum” significet ecclesiam quoad doctrinam et cultum, est quia illi qui ab ecclesia antiquissimis temporibus erant habitabant in tabernaculis et tentoriis, cum quibus etiam peregrinati sunt, erant enim plerique tunc pastores ovium; et paterfamilias docuit illos qui e domo illius prognati erant praecepta charitatis, et inde vitam amoris, in tabernaculis, sicut postea in templis; inde “tabernaculum” significabat simile quod “domus Dei,” nempe, cultum Dei secundum doctrinam, proinde etiam ecclesiam, quoniam ecclesia est ecclesia ex vita secundum doctrinam, et vita secundum doctrinam est cultus.

[2] Quoniam antiquissimi illi, apud quos ecclesia fuit, adorabant Deum sub forma Humana, et quia Deus sub forma Humana est Dominus, inde Ipsum colebant; inde ecclesia illorum fuit ecclesia caelestis, quae distinguitur ab ecclesia spirituali in eo, quod ecclesia caelestis in amore in Dominum, et in cultu ex illo amore sit, et quod ecclesia spiritualis in amore erga proximum, et in cultu ex illo amore sit: et quia talis fuit ecclesia apud antiquissimos, et doctrina amoris in Dominum docebatur in tabernaculis, et inde tabernacula prae templis a Domino amabantur, ideo ex mandato Domini super Monte Sinai aedificatum est tabernaculum, in quo gens Israelitica sanctum cultum haberet; et postea in memoriam sanctissimi cultus in tabernaculis institutum est Festum Tabernaculorum. Ex his patet unde est quod “tabernaculum” significet ecclesiae doctrinam et inde cultum.

[3] Quod “tabernaculum” illa signficet, etiam constare potest a sequentibus locis: Apud Mosen,
“Quam bona sunt tabernacula tua, Jacob; tentoria tua, Israel” (Num. xxiv. 5):
hic et alibi in Verbo dicuntur “tabernacula,” tum “tentoria;” et per “tabernaculum” significatur ecclesia ab illis qui in bono amoris in Dominum sunt, et per “tentorium” significatur ecclesia ex illis qui in veris ex illo bono sunt; et quia doctrina et inde cultus faciunt ecclesiam, ideo per “tabernaculum” significatur doctrina boni amoris, et per “tentorium” doctrina veri ex illo bono: inde etiam per “tabernacula” in plurali significantur bona ecclesiae et doctrinae; et per “tentoria” vera ecclesiae et doctrinae. Inde patet quid significatur per illa {1}Bileami verba, “Bona sunt tabernacula tua, Jacob; tentoria tua, Israel;” per “Jacobum” enim significatur ecclesia quae in bono doctrinae et vitae est, et per “Israelem” ecclesia quae in veris ex bono.

[4] Apud Jeremiam,
Jehovah “reducit captivitatem tabernaculorum Jacobi, et tentoriorum ejus miserebor; et aedificabitur urbs super tumulo suo, et palatium ejus juxta morem priorem habitabitur” (xxx. 18):
hic quoque “tabernacula” et “tentoria” dicuntur; et per “tabernacula” significantur bona ecclesiae seu doctrinae ejus, et per “tentoria” significantur vera ecclesiae seu doctrinae ejus; per “captivitatem” significatur captivitas spiritualis, quae est quando bona et vera ecclesiae seu doctrinae quasi incarcerata sunt; quare “captivitatem reducere” significat restaurare illa. (Quid reliqua significantur, videatur supra, n. 724).

[5] Apud Esaiam,
“Amplifica locum tabernaculi tui, et cortinas tentoriorum tuorum expandant, ne prohibeas, longos fac funes tuos, et clavos tuos firma” (liv. 2):
haec de “sterili,” quae non pepererat, per quam significantur gentes apud quas ecclesia a Domino instauranda erat: status boni amoris illius ecclesiae significatur per “locum tabernaculi tui;” et vera ex illo bono significantur per “cortinas tentoriorum tuorum;” fructificatio boni et multiplicatio veri significatur per “amplificare” et “extendere;” per “funes” significatur conjunctio illorum, et per “clavos” firmatio.

[6] Apud Davidem,
“Unum petii a Jehovah, hoc quaeram, ut maneam in domo Jehovae omnibus diebus vitae meae, ad videndum suavitatem Jehovae, et ad visitandum mane templum Ipsius; quia abscondet me in tentorio suo in die malo, occultabit me in occulto tabernaculi sui, in petra exaltabit me” (Ps. xxvii. 4, 5):
hic dicuntur “domus Jehovae,” “templum,” “tentorium” et “tabernaculum;” et per “domum Jehovae” significatur ecclesia quae in bono amoris in Dominum est, per “templum” ecclesia quae in veris ex illo bono, per “tentorium Jehovae” significatur Divinum Verum, et per “tabernaculum” Divinum Bonum; inde patet, quod per “manere in domo Jehovae omnibus diebus vitae,” non intelligatur in domo Jehovae manere, sed in bono amoris in Dominum; et quod per “visitare mane templum Jehovae” non intelligatur quovis mane id visitare, sed vera illius boni inquirere et discere; inde per “abscondere in tentorio” significatur tenere in Divino Vero, et tutari a falsis, et per “occultare in occulto tabernaculi” significatur tenere in Divino Bono, ac tutari a malis; per “exaltare in petra” significatur instruere in interioribus veris.

[7] Apud eundem,
“Jehovah, quis commorabitur in tabernaculo tuo, quis habitabit in monte sanctitatis tuae? Qui ambulat integer, et facit justitiam, et loquitur veritatem” (Ps. xv. 1, 2):
per “tabernaculum” etiam hic significatur ecclesia quoad bonum amoris, ita quoque bonum amoris; per “montem sanctitatis,” per quem intelligitur Hierosolyma, significatur ecclesia quoad vera doctrinae ex illo bono; inde scitur quid significatur per “commorari” in illis: “qui ambulat integer,” significat qui in bono quoad vitam est, et in veris quoad doctrinam; quare dicitur, “qui facit justitiam et loquitur veritatem,” et per “facere justitiam” significatur in bono esse quoad vitam, et per “loqui veritatem” significatur in veris esse quoad doctrinam.

[8] Apud eundem,
“Manebo in tabernaculo tuo in aeternum, confidam in latibulo alarum tuarum” (Ps. lxi. 5 [B.A. 4]):
“manere in tabernaculo in aeternum” significat in Divino Bono amoris esse; “confidere in latibulo alarum tuarum” significat in Divinis veris; “alae” enim Jehovae significant vera spiritualia.

[9] Apud Esaiam,
“Firmatus..est per misericordiam thronus, et sedit super eo in veritate in tabernaculo Davidis, judicans et quaerens judicium, et festinans justitiam” (xvi. {1}5):
haec de Domino; caelum quod ab Ipso stabilitum est, et inde ecclesia, significatur per “thronum” qui per misericordiam firmatus est: quod Dominus ibi regnet per Divinum Verum ex Divino Bono, significatur per “sedit super eo in veritate in tabernaculo Davidis;” per “Davidem” intelligitur Dominus quoad regium, quod est Divinum Verum, et per “tabernaculum” ejus, significatur Divinum Bonum: per “judicium” significatur verum doctrinae, quia ex illo omne judicium, et per “justitiam” bonum amoris, utrumque ab Ipso apud illos qui in caelo et in ecclesia sunt.

[10] Apud eundem,
“Specta Zionem, urbem festi stati nostri; oculi tui videant Hierosolymam, habitaculum tranquillum, tabernaculum quod non dissipabitur; non removebuntur clavi ejus in perpetuum, et omnes funes ejus non avellentur” (xxxiii. 20):
per “Zionem” hic non intelligitur Zion, nec per “Hierosolymam” Hierosolyma, sed caelum et ecclesia quoad bonum amoris et verum doctrinae; illa sunt “habitaculum tranquillum,” et “tabernaculum quod non dissipabitur:” per “clavos” qui non removebuntur, significatur firmatio per Divina vera; et per “funes” qui non evellentur, significatur conjunctio per Divinum Bonum.

[11] Apud Jeremiam,
“Tabernaculum meum devastatum est, et omnes funes mei evulsi; filii mei exiverunt a Me, et non illi; non tendens amplius tabernaculum meum, et erigens cortinas meas” (x. 20):
per “tabernaculum” quod “devastatum,” significatur ecclesia, in qua non bonum amplius; per “funes” qui “evulsi” significatur conjunctio quod nulla; per “filios” qui “exiverunt et non illi,” significatur quod non aliqua vera amplius: per “non tendens amplius tabernaculum et erigens cortinas” significatur quod in ecclesia nullus amplius doceat bonum amoris, et verum ex illo bono; “cortinae” significant vera prodeuntia ex bono et tegentia illud.

[12] Apud eundem,
“Devastata est tota terra, subito devastata sunt tabernacula mea, momento cortinae meae” (iv. 20):
per “terram” quae devastata, significatur ecclesia; per “tabernacula” quae devastata, significantur bona ejus; et per “cortinas” significantur vera ejus. Apud eundem,
Nebuchadnezar rex Babelis “tabernaculum eorum et greges eorum sumet, cortinas eorum, et omnia vasa eorum, et camelos eorum auferet sibi” (xlix. 29):
haec de vastatione Arabiae, per quam significatur ecclesia quae in veris ex bono est; bona illius ecclesiae significantur per “tabernaculum et greges eorum,” ac vera eorum per “cortinas et omnia vasa,” ac cognitiones veri per “camelos;” per “Nebuchadnezarem regem Babelis” significantur mala et falsa quae devastant.
Similia per “tabernacula Arabiae” significantur apud Davidem (Ps. cxx. 5).

[13] Apud Jeremiam,
Ad Zionem “venient pastores et greges eorum; figent contra eam tabernacula.., depascent quisque spatium suum” (vi. 3):
per haec quoque describitur vastatio ecclesiae quoad bonum amoris; “Zion” est ecclesia in qua id bonum: “tabernacula” quae “figent contra eam pastores et greges,” {1}significant mala et eorum falsa quae devastant illam; “depascent quisque spatium suum” significat quod prorsus deprivabitur bonis et veris.

[14] Apud Hoscheam,
“Aegyptus congregabit eos, Moph sepeliet eos, desiderabile argenti eorum carduus possidebit.., et spina in tabernaculis eorum” (ix. 6):
haec de vastatione ecclesiae per falsificationes veri; per “Israelem,” de quo haec dicuntur, illa ecclesia significatur: quod homo naturalis et ejus cupiditas deperdet eos, significatur per quod “Aegyptus congregabit eos, Moph sepeliet eos;” quod falsum deperdet omne verum, significatur per “desiderabile argenti carduus possidebit;” et quod mala falsi deperdent omne bonum eorum, significatur per quod “spina in tabernaculis eorum.”

[15] Apud Esaiam,
Qui habitat super circulo terrae, et habitatores ejus sicut locustae; qui extendit sicut tenue caelos, et expandit sicut tabernaculum ad habitandum” (xl. 22):
“habitare super circulo terrae” significat super caelo, nam caelum ambit terram sicut circulus centrum; inde Dominus vocatur “Altissimus,” et “habitans in altissimis “habitatores ejus sicut locustae,” significat homines in extremis, nam “locusta” significat vivum in ultimis, in specie verum, et in opposito sensu falsum ibi: “qui extendit sicut tenue caelos,” significat omnipotentiam ad amplificandum caelos ex nutu: “et expandit sicut tabernaculum ad habitandum” significat similia, sed haec amplificationem caelorum quoad bona, et illa amplificationem illorum quoad vera.

[16] Apud Hoscheam,
“Adhuc faciam te habitare in tabernaculis, juxta dies temporis stati” (xii. 10 [B.A. 9]):
haec de Ephraimo, qui ditatus
dixit “se invenisse opes” (vers. 9 [B.A. 8]),
per quae significatur quod cognitiones veri sibi comparaverit; per “Ephraimum” enim significatur intellectus Verbi, ac intellectuale ecclesiae; quare “Adhuc habitare te faciam in tabernaculis” significat quod adhuc in ecclesia ubi bonum; “juxta dies temporis stati” significat usque dum cognitiones illae pereunt. Apud Sachariam,
“Servabit..Jehovah tabernacula Jehudae primo” (xii. 7):
“tabernacula Jehudae” sunt bona Verbi et bona ecclesiae, nam per “Jehudam” significatur Verbum, et quoque ecclesia quoad bonum amoris in Dominum.

[17] In Threnis,
Dominus “tetendit arcum..sicut hostis, constitit dextra Ejus sicut inimicus, et occidit omnia desiderabilia oculorum; in tabernacula Zionis effudit sicut ignem iram suam” (ii. 4):
haec de devastatione ecclesiae quoad vera et quoad bona; devastatio quoad vera ejus, significatur per “Occidit omnia desiderabilia oculorum;” et devastatio quoad bona, per “Effudit iram sicut ignem in tabernacula Zionis;” “desiderabilia” in Verbo dicuntur de veris, et “oculi” de intellectu veri, “tabernacula” dicuntur de bonis, ac “ira sicut ignis” de vastatione boni, “filia Zionis” significat ecclesiam quae in affectione veri ex amore boni est. Apud Davidem,
“Soli posuit tabernaculum in” caelis (Ps. xix. 5 [B.A. 4]):
per “solem” ibi intelligitur Dominus quoad Divinum Amorem; quia in bono amoris sui habitat in caelis, ideo dicitur, “Soli posuit tabernaculum in caelis;” “tabernaculum” ibi est caelum Domini ex bono amoris.

[18] Apud eundem,
“Jehovah…altissimum posuisti habitaculum tuum, non incurret in te malum, et plaga non appropinquabit ad tabernaculum tuum” (Ps. xci. 9, 10):
per “habitaculum Jehovae” et per “tabernaculum Ipsius” significatur caelum et ecclesia, per “habitaculum” caelum et ecclesia quoad vera, et per “tabernaculum” caelum et ecclesia quoad bona; remotio et tutatio a malis et a falsis mali, significatur per quod “altissimum posuerit habitaculum suum, non incurret malum, et non plaga appropinquabit.” Apud eundem,
“Evellet te e tabernaculo, et eradicabit te e terra viventium” (Ps. lii. 7 [B.A. 6]):
haec de Doeg Edomita: quod expulsus erit ab omni bono ecclesiae, significatur per “Evellet te e tabernaculo;” quod etiam a veris ecclesiae, significatur per “Eradicabit te e terra viventium;” “terra” est ecclesia, et “viventes” dicuntur qui in veris ex bono sunt.

[19] Per “tabernaculum” significatur ecclesia quoad bonum, seu bonum ecclesiae, etiam in sequentibus locis:
Quod Jehovah posuerit tabernaculum in medio illorum, ambulaturus in medio illorum, ut esset illis in Deum (Levit. xxvi. 11, 12);
hoc inter benedictiones erat.
Postquam Dominus transformatus est coram Petro, Jacobo et Johanne, dixit Petrus, “Domine, bonum est nos hic esse; si vis, faciamus hic tria tabernacula, Tibi unum, et Mosi unum, et Eliae unum” (Matth. xvii. 4; Marc. ix. 5; Luc. ix. {1}33);
“Audivi vocem magnam e caelo dicentem, Ecce tabernaculum Dei cum hominibus, qui habitabit cum illis” (Apoc. xxi. 3);
“Deseruit tentorium Schiluntis, tabernaculum, in quo habitavit inter homines” (Psalm. lxxviii. 60);
“Repudiavit tentorium Josephi” (Psalm. lxxviii. 67).
Quod “tentorium” significet ecclesiam quoad vera doctrinae, constat ex locis in Verbo
ubi “tentorium” et “tentoria” dicuntur (Ut Esai. xxii. 16: Jerem. ix. {1}18 [B.A. 19]: Ezech. xxv. 4: Amos. ix. 11: Hab. i. 6: Psalm. xliii. 3; Ps. xlvi. 5 [B.A. 4]; Ps. lxxiv. 7).

[20] Quoniam “tabernaculum” significabat caelum et ecclesiam quoad doctrinam boni amoris, et “tentorium” illam quoad doctrinam veri ex illo bono, et hoc ex sancto cultu Domini ab antiquissimis, ut in praemissis hujus articuli dictum est, ideo placuit Domino ut tabernaculum a Mose erigeretur, in quo cultus repraesentativus perageretur, quod describitur in Exodo (xxvi. 7-15; cap. xxxvi. 8-37): et postea mandatum est,
Ut omnes tribus Israelis circum illud castrametarentur, et Levitae, qui custodiam ejus custodirent, juxta illud (Num. i. 10-54; cap. iii. 7-39).
Et quoque quod proficiscerentur cum illo (Num. ix. 15, seq.).
Quod tabernaculum illud repraesentativum caeli et ecclesiae fuerit, patet manifeste ex eo,
Quod forma ejus ostensa sit Mosi super Monte Sinai (Exod. xxv. 9; cap. xxvi. 30);
et quicquid in forma sistitur videndum in caelo et e caelo, id repraesentativum est. Quod illud fuerit repraesentativum ipsius caeli, ubi Dominus, et inde quoque ecclesiae, constare potest ex sanctitate ejus,
Quod non liceret alicui in id intrare, nisi quam Aharoni et filiis ejus, et quod si populus accederet, morerentur (Num. xvii. 27, 28 [B.A. 12, 13]; cap. xviii. 1, 22, 23; cap. xix. 14-19):
tum
Quod super illo fuerit nubes interdiu, ac species ignis noctu (Exod. xl. 38; Num. ix. 15; Esai. iv. 5, 6):
et deinde
Quod festum celebraretur, quod Festum Tabernaculorum vocabatur, ac laetarentur ex proventu areae et torcularis (Levit. xxiii. 39-44; Deutr. xvi. 13, 14; Sach. xiv. 16, 18, 19):

[21] per “proventum areae” significabatur omne bonum ecclesiae, simile quod per “panem” et “frumentum;” et per “proventum torcularis” significabatur omne verum boni ecclesiae, simile quod per “vinum,” et per “laetari” tunc significabatur jucundum amoris caelestis et spiritualis ex illis. Quod omnia tabernaculi, sicut arca, propitiatorium cum cherubis super illo, velum, mensa super qua panes, altare suffitus, candelabrum, aulaea, tegumenta, asseres et columnae, funes, clavi, et reliqua, fuerint repraesentativa caeli et ecclesiae, videatur in Arcanis Caelestibus super Exodo, in quibus omnia illa explicata sunt; ubi etiam ostensum est quod sanctitas omnium illorum fuerit ex Lege reposita in arca, nam per “Legem” significabatur Verbum, et repraesentabatur Dominus qui est Verbum.

800. “Et eos in caelo habitantes.” Quod significet bona et vera spiritualia, ex quibus caeleste conjugium, constat ex significatione “blasphemare eos qui in caelo habitant,” quod sit falsificare bona et vera spiritualia: per illos qui in caelo habitant, intelliguntur angeli; at quia angeli sunt angeli ex receptione Divini Boni et Divini Veri, et quia sensus spiritualis est abstractus a personis, ideo per “angelos” hic significantur bona et vera ex quibus illi sunt angeli; haec quoque significantur per “angelos” alibi in Verbo (videatur supra, n. 130, 302). Quod sint bona et vera spiritualia, quae per illos significantur, est quia omnes in caelo spirituales sunt, ac spiritualiter cogitant et loquuntur aliter vero homines in terris; hi quia naturales sunt, naturaliter cogitant et loquuntur, quare etiam bona et vera apud hos naturalia sunt. Et quia bonum et verum se mutuo amant, et propterea non possunt non conjungi, ideo etiam dicitur, ex quibus caeleste conjugium: hoc etiam per “eos in caelo habitantes” significatur, quoniam omnes ibi in eo conjugio sunt, quare etiam caelum comparatur conjugio in Verbo; [quod] simile conjugium etiam {1}sit in singulis Verbi, videatur supra (n. {2}238 fin., 288 [b], 484, 724 [a]); et quod angelus non possit esse angelus caeli nisi in illo conjugio sit, aut nisi apud illum id conjugium sit, similiter homo ecclesiae (n. 660): ex quibus iterum patet quod homo non sit homo ecclesiae, qui separat fidem a bonis operibus. Ex his nunc constat quod per “blasphemare eos in caelo habitantes,” significetur falsificare vera et bona spiritualia, ex quibus caeleste conjugium.

[2] In binis articulis praecedentibus actum est de illis qui separant fidem a bonis vitae, et per id ita falsificant Verbum ut claudant sibi caelum; tum de illis qui adjungunt fidei bona vitae, et per id usque non ita falsificant Verbum ut claudant sibi caelum: nunc ordine sequitur, ut aliquid dicatur de illis, qui, tametsi in ecclesiis sunt ubi sola fides agnoscitur, usque non falsificant Verbum. Hi sunt illi,
(1.) Qui non separant fidem a vita, sed conjungunt, credendo quod fides et vita unum faciant, sicut affectio et cogitatio, sicut voluntas et intellectus, sicut calor et lux tempore veris et aestatis, ex quorum conjunctione omnis germinatio, et sicut verum et bonum, si pro fide assumitur verum et pro vita bonum, de quorum omnium conjunctione videatur Doctrina Novae Hierosolymae. Hi affirmant apud se quod nemo qui male vivit possit fidem habere, sed qui bene vivit; et quod qui male vivit non recipere possit fidem, nisi paenitentiam vitae agat, explorando sua mala, et desistendo ab illis; tum quod qui male vivit non possit in spiritu suo seu in se aliam fidem habere quam fidem falsi, utcunque ore confitetur fidem veri: qui itaque vitam et fidem ita conjungunt confessione et opere, illorum vita est charitas, et fides est cogitatio quod ita sit in veritate. Horum fides tantum spiritualis est, quantum sciunt vera ex Verbo, et vivunt secundum illa; nam fides fit spiritualis ex vita, et quantum homo inde spiritualis fit, tantum ei aperitur caelum.

[3] (2.) Nec illi falsificant Verbum qui non sciunt, nec volunt scire, quod fides aliud sit quam credere illa quae in Verbo sunt, et facere illa; vident enim quod credere et facere fides sit, et quod credere et non facere sit fides oris et non cordis, ita extra hominem et non intra illum. Hi, si faciunt, credunt quod fides sit credere quod Deus sit, quod caelum et infernum sint, quod vita post mortem sit, quod amare Deum et amare proximum sit facere mandata in Verbo; tum quantum desistunt a malis, ac fugiunt et aversantur illa, quia peccata sunt, tantum illa faciant ex Deo et non ex se; illi etiam credunt quod Dominus in mundum venerit ad salvandum illos qui credunt in Ipsum, et faciunt quae docuit.

[4] (3.) Hi quia non sciunt, nec volunt scire, quod fides aliud sit, non agnoscunt justificationem et salvationem per hoc unicum credendum, quod Deus Pater miserit Filium suum, ut per sanguinem Ipsius fieret propitiatio, redemptio et salvatio; percipiunt enim quod id solum {1}credere, et non vivere aliquam vitam fidei, quae est charitas, plus damnet quam justificet; quod plus damnet, est causa quia non est fides veri sed fides falsi, est enim fides quod sit immediata misericordia, quod sit reformatio et regeneratio absque mediis, quod sit imputatio, quod sit propitatio, quod sit intercessio, quorum nulla tamen datur. Et praeterea non verum est quod Filius ab aeterno natus a Patre missus sit in mundum; nec verum est quod Pater per sanguinem Filii propitiatus sit; nec verum est quod Dominus in se transtulerit peccata, et sic redemerit; praeter plura: quae quatenus sunt apparentiae veri ex sensu litterae Verbi, dici et quoque cogitari possint, sed non confirmari usque ad destructionem genuini veri quod in caelo est, et quod doctrina ecclesiae ex Verbo potest docere. Qui itaque immittunt omnia fidei in illam confessionem, ii non modo omnia vera, quae innumerabilia sunt, ex quibus est vita et sapientia angelis et hominibus, ad latus rejiciunt; ac universam theologiam in aliquot voces cum fiducia enuntiatas, in quibus non vera compingunt; sed etiam ad voces illas confirmandas non possunt non falsificare Verbum, et per id sibi caelum claudere. Verum de hac re alibi plenius. Haec nunc de illis qui falsificant Verbum, et de illis qui non falsificant.

801. VERSUS 7.
“Et datum ei bellum facere cum sanctis, et vincere illos; et data ei potestas super omnem tribum, linguam et gentem.”
7. “Et datum ei bellum facere cum sanctis, et illos vincere,” significat pugnam cum illis qui in veris ex bono sunt, et non assecuti combinationes propter apparentias [n. 802]; “et data ei potestas super omnem tribum, et linguam et gentem,” significat dominationem super omnia vera et bona ecclesiae, et super doctrinam fidei et amoris [n. 803].

802. [Vers. 7.] “Et datum ei bellum facere cum sanctis, et vincere illos.” Quod significet pugnam cum illis qui in veris ex bono sunt, et non assecuti combinationes propter apparentias, constat ex significatione “belli,” quod sit pugna spiritualis, quae est veri contra falsum, ac falsi contra verum (de qua supra, n. 573, 734); inde “bellum facere” est pugnare ex veris contra falsa, et ex falsis contra vera, hic ex falsis contra vera: ex significatione “sanctorum,” quod sint qui in veris ex bono sunt (de qua etiam supra, n. 204): et ex significatione “vincere illos,” quod sit illos suae doctrinae et inde religionis facere; et quia hoc faciunt per ratiocinia, per quae inducunt falsis apparentias veri, et per loca e sensu litterae Verbi, per quae ratiocinia sua confirmant, ideo per illa verba etiam significatur, qui non assecuti, seu non intellexerunt, quomodo fides conjungi potest cum bonis operibus, propter inductas falsis apparentias veri: ex his constare potest quod per “Datum bestiae bellum facere cum sanctis, et illos vincere,” significatur pugna cum illis qui in veris ex bono sunt, et non assecuti combinationes propter apparentias.

[2] Supra pluribus in locis actum est de ratiociniis, per quae defensores fidei separatae a vita induxerunt falsis apparentias veri, per quas sibi visi sunt submovisse discordantias cum Verbo; verum quod discordantias non submoverint, sed quod telam quasi araneae inconspicuam texuerint, ad inducendum fidem falsis, constare potest ex illis quae supra (n. 780 [a], 781 [a,b], 786, 790 [a]) allata sunt; et quoque ex his: quod doctrina, praedicatione, et scriptis satagant et instent quod fides data sit medium salvationis, quia homo non potest bonum facere a se; et quod usque Deus operetur bona apud hominem illo inscio; per quam operationem mala, quae homo justificatus per fidem facit, non sunt peccata, sed naturae infirmitates; et quod mala ex proposito seu voluntaria, vel statim, vel post aliquam paenitentiam oris, remittantur: et quod inde sequatur, quod per “opera” et per “facere,” in Verbo, intelligatur fides ac fidem habere.

[3] Haec tela eorum est, per quam inducunt simplicibus credere quod ex thesauris sapientiae seu interioris perceptionis, qui unice apud doctores et eruditos repositi sunt, deprompserint auctoramenta firma pro stabiliendo fidem separatam a manifesto conatu, qui est voluntas, faciendi bona ab homine; ita sibi et universo populo ecclesiae remittunt et laxant frena, ut ex lubitu et ex genio omnium concupiscentiarum agant et vivant; quod dogma, quia carni et oculis placet, communis coetus libenter recepit: hoc itaque est, quod significatur hic per quod “datum sit bestiae bellum facere cum sanctis, et vincere illos.” Sed ne antistites, qui in id dogma, cum in sacerdotium, initiantur, et ex illis populus ecclesiae, veneno per astutas ratiocinationes parato, ex quo non possunt non mori, infectentur, velim reassumere modo memoratas argumentationes de separatione fidei a bonis faciendis ab homine, tum conjunctiones fallaciter nexas, per quas procedunt ab aliquo ad nihil, seu a vero ad falsum, et in luce coram intellectu aliquatenus illustrato sistere falsa mali et mala falsi detestanda, quae dogmati isti plusquam haeretico insunt, et ex eo continente fluxu scaturiunt.

[4] Primum, Quod fides data sit medium salvationis, quia homo non potest bonum facere a se. Quod homo non possit bonum facere a se, hoc verum est; et quia homo non potest aliquam fidem habere a se, sequitur quod sicut non potest facere aliquid ex se, ita nec possit aliquid credere a se; quis enim homo ecclesiae non agnoscit quod fides sit a Deo, et non ab homine? Inde nunc prorsus similia dicenda sunt de fide, quae de operibus. De operibus dicitur, si illa ab homine, et dum ab homine, non justificent. Simile erit cum fide, si ab homine et dum ab homine; et tamen quisque credit a se; manifeste enim in se, sicut a se, id quod fidei est cogitat et vult cogitare. Si itaque non aliter cum fide sit, quam sicut cum operibus, sequitur quod solum electi possint fidem habere et salvari, quod involvit praedestinationem, ex qua fluit omnimoda securitas vitae apud malos, ac deprivatio omnis spei, ex qua desperatio, apud bonos; cum tamen omnes praedestinati sunt ad caelum, et vocantur electi qui discunt vera et faciunt illa. Quoniam simile est cum fide sicut cum bonis operibus, etiam sequitur quod homo non aliter agere possit et debeat, quam sicut automaton, aut sicut quod nullius vitae est, exspectando influxum a Deo ut moveatur, et sic eat nihil cogitando et nihil volendo quod mandatum est in Verbo; cum tamen homo talis continue aliquid ex se cogitat et vult, et quia id quod ex se est non ex Deo est sed ex inferno, et tamen ex inferno cogitare et velle est contra Deum, ac duo opposita simul non dantur, talis homo sit vel fatuus vel atheus. Si quis posthac dixerit quod fides, quia data est medium salvationis, possit recipi ab homine, sicut ab illo, dicitur verum; at fidem habere, hoc est, cogitare quod ita sit, et inde loqui, sicut a se, et non posse velle quia ita est sicut a se, est annihilare fidem; unum enim absque altero est non ens. Si autem quis dixerit quod fides justificans sit modo credere quod Deus Pater miserit Filium, ut per passionem crucis Ipsius fieret propitiatio, redemptio et salvatio, et hoc non involvit aliquod faciendum, etiam quia est imputatio quae salvat; sed quia in hoc credendo non est aliquod verum caeli, ut in suo loco demonstrabitur, sequitur quod fides falsi, quae est fides mortua, justificet.

[5] Secundo, Quod usque Deus operetur bona apud hominem, illo inscio. Quod Deus operetur bona apud hominem, hoc verum est; et quoque perplurima, homine nesciente; sed usque necessaria ad salvationem, dat Deus homini percipere: Deus enim operatur ut homo cogitet et loquatur illa quae fidei sunt, ac ut velit et faciat illa quae amoris sunt; cum homo inde cogitat, loquitur, vult et facit, non potest aliter quam ut cogitet, loquatur, velit et faciat sicut a se; operatur Deus in illa apud hominem quae a se in illo sunt, nempe in vera quae fidei sunt, et in bona quae amoris sunt; quare cum Deus sistit illa in intellectu, et haec in voluntate, apparent homini sicut sua, et sicut sua producit; cogitare et loqui, tum velle et facere aliter a Deo nemo potest: satis est, quod homo sciat et agnoscat quod a Deo sint: ipsa illa operatio Divina fit saepe homine nesciente, sed effectus inde fiunt homine sciente: ita intelligitur,
Quod non possit “homo sumere quicquam, nisi sit datum illi e caelo” (Joh. iii. 27);
Dixit Jesus, “Sine Me non potestis facere quicquam” (Joh. xv. 5).
Si homo non conscius esset in cogitandis veris, et in faciendis bonis, ex causa ne vera et bona sint a se, homo foret vel sicut animal vel sicut stipes; ita non posset aliquid Dei aut aliquid a Deo cogitare et velle, ita non posset conjungi Deo per fidem et per amorem, ac vivere in aeternum. Differentia inter animalia et inter homines est, quod animalia non possint cogitare et loqui vera, ac velle et facere bona a Deo; at quod homines possint, ac ita credere illa quae cogitant, et amare illa quae volunt, et hoc sicut a se; si non sicut ex se, influxus et operatio Divina transflueret, et non reciperetur, foret homo sicut vas absque fundo, quod nihil aquae recipit: cogitatio hominis est receptaculum veri, et voluntas receptaculum boni, et receptio non datur nisi conscio homine; et si non receptio, non daretur reciprocum, quod facit ut sit quasi hominis quod Dei est: omne agens quod vult se cum alio conjungere, necessario habebit aliquod sicut ejus cum quo se conjungit, alioqui non datur reagens; et ubi non actio et simul reactio, non datur conjunctio: illa apud hominem, cum quibus Deus, qui est solus Agens, se conjungit, sunt intellectus et voluntas; hae facultates sunt hominis; quae cum agunt, tametsi a Deo, non possunt aliter agere quam sicut a se: inde nunc sequitur, quod vera et bona, quae non ita fiunt, non sint aliquid. Sed haec illustrent exempla. Mandatum est in Verbo quod homo non adulterabitur, non furabitur, non occidet, non false testabitur: quod homo possit illa facere a se, notum est; tum etiam quod homo possit desistere ab illis, quia peccata sunt; sed usque non potest desistere ab illis ex se, sed ex Deo; cum autem desistit ab illis a Deo, cogitat usque homo quod velit desistere ab illis quia peccata sunt; ita desistit ab illis sicut a se; et cum hoc factum est, tunc quia adulterium vocat peccatum, in castitate vivit et castitatem amat, etiam hoc sicut a se; et quia furtum vocat peccatum, in sinceritate vivit, et sinceritatem amat, etiam hoc sicut a se; cum necem vocat peccatum, tunc in charitate vivit, et charitatem amat, et hoc sicut a se; cum falsum testimonium vocat peccatum, tunc in veritate et in justitia vivit, ac veritatem et justitiam amat, et hoc sicut a se: et tametsi illa vivit et amat sicut a se, usque illa vivit et amat ex Deo; nam quicquid homo ex ipsa castitate, ex ipsa sinceritate, ex ipsa charitate, et ex ipsa veritate et justitia, sicut ex se facit, ex Deo facit, et inde bona sunt: verbo, omnia quaecunque homo ex illis sicut ex se facit, remotis malis, a Deo sunt, et bona sunt; at omnia quae homo facit, antequam remota sunt mala, tametsi sint opera castitatis, opera sinceritatis, opera charitatis, opera veritatis et justitiae, usque non bona sunt, quia sunt ab homine. Quoniam omnia opera, tam quae a Deo quam quae non a Deo fiunt, non possunt aliter quam ab homine, aut sicut ab ipso, patrari, patet cur toties in Verbo dicuntur “opera,” “facta,” “operari” et “facere,” quae nequaquam dicta et mandata fuissent si fierent a Deo, homine nesciente, secundum interiorem sensum doctrinae illorum qui separant fidem a bonis operibus.

[6] Tertio, Quod mala, quae homo justificatus per fidem facit, non sint peccata, sed infirmitates naturae ejus, et quod mala voluntaria seu ex proposito, vel statim, vel post aliquam paenitentiam oris, remittantur: haec est confessio illorum qui penitius scrutati sunt, et intraverunt in arcana separationis fidei a bonis operibus, cum varietate apud quosdam secundum acumen ratiocinandi et concludendi, sunt enim consectaria; nam qui addicant omne salvationis soli fidei, et derogant omne salvationis bonis operibus, dicunt se in gratia esse, et quidam in Deo esse; si in gratia, concludunt quod mala non videantur, et si videntur quod statim remittantur; si in Deo, quod nihil damnet, ita quod mala non sint peccata, quia illa damnant, sed quod sint infirmitates naturae; et quia mala ex voluntario, quae in Verbo vocantur peccata quae sunt alta manu, non sunt infirmitates naturae, dicunt quod remittantur, vel statim, vel post aliquam paenitentiam oris, quoniam justificatus per fidem in bono est, qui paenitentia vitae non opus habet; addunt quidam, quia ex permissione facta sunt. Haec etiam consequuntur ex eo, quia credunt quod justificatus per fidem redemptus sit, coram Deo purificatus, ac regeneratus; et quia bonum a se non potest facere, quod meritum Domini ei addicatur et imputetur, ex qua imputatione, et simul ex redemptione et regeneratione, ut filius Dei adoptatur, ac ducitur a Deo Patre, et illuminatur a Spiritu sancto; unde opera ejus accepta sunt, ac mala non sunt mala sicut apud alios; quae quia non damnant, non possunt peccata vocari, sed infirmitates, quae unicuivis adhaerent, ut hereditas, ex Adamo, quae ut primum exsurgunt, remittuntur ac ejiciuntur: praeter plura, et varia, secundum ideas de essentia fidei, ac de ejus separatione a bonis vitae, aut de fidei conjunctione cum illis. Sed singula haec sub examen mittere, non interest; sunt enim scaturigines ex falso principio, ex quo non possunt quam falsa in continua serie profluere. Quis non scit, et agnoscit, dum secum cogitat, quod homo se exploraturus sit, peccata sua coram Deo confessurus, quod illa abominaturus, et postea novam vitam acturus sit, ut vitam aeternam hereditet? Haec docent solennes preces in ecclesiis, imprimis per quas praeparatio fit ad obeundum sacramentum Cenae; haec docet Verbum, et docent omnes praedicationes ex Verbo; et haec dictat ratio parumper illustrata: sed usque lux hujus veri exstinguitur, ut primum aliquis studet arcanis doctrinae, et inde eruditionis famam captare vult; is quia ducitur ab amore sui, et inde a fastu propriae intelligentiae, recedit a fide communis coetus, et amplectitur falsum quod destruit omne verum Verbi, et omne verum caeli; ac quia creditur doctus, post se trahit et seducit multos, et sic dispergit oves quas colligeret, docendo quod non aliquod malum damnet illum qui ex fiducia cogitare et enuntiare potest quod Christus passus sit pro illo, et per id redemerit illum: sed quod nihil vitae in illa fide sit, videbitur in sequentibus. Sunt illi non absimiles illis qui in visione ex phantasia sunt, qui dum vident homines, credunt esse spectra, et cum simulacra credunt esse homines; sic vident vera ut falsa, ac falsa ut vera, imprimis si phantasia ex lumine infatuato per fallacias callet formare imagines lumini suo conformes: hi sapientiam spectant in delirio arcanorum suorum, non scientes quod post vitam in mundo melior sors sit illis qui ea ignorant.

[7] Quarto, Quod per “opera” et per “facere” in Verbo intelligatur fides et fidem habere. Per haec volunt persuadere quod verificent omnia Verbi, cum tamen omnia ejus {1}falsificant; ita enim concludere est contradictorium et est falsiloquium. Contradictorium est dicere quod per “facere bona” intelligatur fidem habere, cum tamen recepta fides non modo separet bona opera, sed etiam a salvationis medio excludat illa; in aliquo, ita in fide, in qua dicitur non modo esse aliquid sed etiam omne, non potest dari quod separatum et exclusum est, ita nec per id intelligi: contradictorium etiam est quod per salvificum et per spirituale, quod dicitur esse fidei, intelligatur simul non salvificum et non spirituale; fidem enim vocant salvificam et spiritualem, opera autem non salvifica, ita non spiritualia. Falsiloquium est quod operatio Divina absque ulla hominis cooperatione intelligatur per “opera” et per “facere” in Verbo, cum tamen mandatum est homini ut faciat illa: falsiloquium etiam est quod per “bona opera” intelligitur fides quae recepta est, ac vocatur salvificans, cum tamen illa est solius cogitationis, et nihil voluntatis. Dicunt etiam quod “opera” et “facta” dicta sint in Verbo propter simplices, qui non capiunt arcana fidei. At sciendum est quod aliud sit credere alicui et credere in aliquem, sicut credere quod Deus sit, et credere in Ipsum; credere in Deum, aut in nomen Ipsius, significat et facere et fidem habere: ut apud Johannem,
“Quotquot..receperunt.., dedit illis potestatem ut filii Dei essent, credentibus in nomen Ipsius; qui non ex sanguinibus, neque ex voluntate carnis, neque ex voluntate viri, sed ex Deo nati sunt” (i. 12, 13):
qui “non ex sanguinibus,” sunt qui non falsificant Verbum; qui “non ex voluntate carnis,” sunt qui non in cupiditatibus ex amore sui sunt; qui “non ex voluntate viri,” sunt qui non in falsitatibus ex fastu propriae intelligentiae; qui “ex Deo nati,” sunt qui per vera ex Verbo, et per vitam secundum illa, a Domino regenerati sunt; hi sunt qui credunt in nomen Domini, ac inde “filii Dei” vocantur. Talis fides non est fides doctorum ecclesiae hodie.

803. “Et data ei potestas super omnem tribum, et linguam et gentem.” Quod significet dominationem super omnia vera et bona ecclesiae, et super doctrinam fidei et amoris, constat ex significatione “potestatis,” quod sit dominatio; ex significatione “tribus,” quod sint vera et bona ecclesiae in genere (de qua supra, n. 39, 330, 430, 431, 454, 657); ex significatione “linguae,” quod sit doctrina ecclesiae, tum confessio et religio (de qua etiam supra, n. 330, 455, 625, 657), hic doctrina fidei; et ex significatione “gentis,” quod sit bonum amoris, tum doctrina amoris et inde ecclesiae (de qua supra, n. 175. 331, 625, 657): inde constare potest quod per quod “potestas data sit bestiae super omnem tribum, et linguam et gentem,” significetur dominatio super omnia vera et bona ecclesiae, et super doctrinam fidei et amoris; et quia per “bestiam” significatur fides separata a vita per ratiocinia ex naturali homine corroborata et firmata, sequitur quod isti fidei data sit dominatio super omnia ecclesiae et ejus doctrinae. Quod ei data sit dominatio, patet ex eo, quod sola fides sit universale principium regnans in ecclesiis, assumpta enim est pro essentiali medio salutis, quod etiam manifeste patet a doctrinis ecclesiarum, tum ex confessione oris hominum ecclesiae, et in communi ex vita eorum; et ex eo, quod non sciant quid charitas et amor, proinde quid opera: et quia talis est dominatio fidei separatae, ideo etiam est ei dominatio super omnia vera et bona ecclesiae, quae exstinguit, falsificando, pervertendo et adulterando illa; nam ubi illa fides dominatur, non amplius est aliquod bonum, et inde nec verum.

[2] Notum est quod fides ex amore sit essentiale medium salutis, et quod inde sit principium doctrinae ecclesiae; sed quia interest scire quomodo homo in illustratione possit esse, ut discat vera quae fidei ejus erunt, et in affectione, ut faciat bona quae amoris ejus erunt, ita num fides sit fides veri, et amor sit amor boni, dicetur in suo ordine; qui hic est:
(1.) Ut homo quovis die legat Verbum, unum caput aut duo, ac discat a magistro et ex praedicationibus dogmata religionis suae; ac imprimis discat quod Deus unus sit,
quod Dominus Deus caeli et terrae sit (Joh. iii. 35; cap. xvii. 2: Matth. xi. 27; cap. xxviii. 18),
quod Verbum sanctum sit, quod caelum et infernum sint, et quod vita post mortem sit.
(2.) Ex Verbo, ex magistro et ex praedicationibus, discet quae opera peccata sunt, et quod imprimis sint adulteria, furta, neces, falsa testimonia, et plura quae in decalogo; tum quod lascivae et obscenae cogitationes etiam adulteria sint, quod fraudes et lucrationes illicitae etiam furta sint, quod odia et vindictae etiam neces sint, quodque mendacia et blasphemationes etiam falsa testimonia sint; et sic porro. Haec et illa discet ab infantia usque ad adolescentiam.
(3.) Quando homo incipit a se cogitare, quod fit post adolescentiam, tunc primum et primarium ei erit, ut desistat a malis faciendis, quia peccata sunt, contra Verbum, ita contra Deum; et quod si illa facit, ei non vita aeterna sit, sed infernum; et deinde dum adolescit et senescit, ut fugiat illa sicut damnata, et aversetur cogitationes cum intentione de illis. Sed ut desistat ab illis, ac fugiat et aversetur illa, supplicabit Dominum de ope. Peccata a quibus desistet, ac quae fugiet et aversabitur, sunt imprimis adulteria, fraudes, lucrationes illicitae, odia, vindictae, mendacia, blasphemationes, elationes animi.
(4.) Quantum homo illa detestatur, ex causa quia sunt contra Verbum, et inde contra Deum, tantum datur ei communicatio cum Domino, et fit ei conjunctio cum caelo; intrat enim Dominus, et cum Domino caelum, sicut removentur peccata; haec enim et eorum falsa unice obstant. Causa est, quia homo in medio inter caelum et infernum constitutus est; quare infernum ab una parte agit, et caelum ab altera; quantum itaque removentur mala quae ab inferno sunt, tantum intrant bona e caelo; nam dicit Dominus,
“Ecce sto ad ostium et pulso; si quis audiverit…, et aperuerit ostium, intrabo ad illum” (Apoc. iii. 20).
Si autem homo a malis illis faciendis ex quacunque alia causa desistit quam quia peccata sunt, et contra Verbum et inde contra Deum, non fit ei conjunctio cum caelo, quia a se desistit, et non a Domino: Dominus est in Verbo, adeo ut dicatur “Verbum” (Joh. i. 1, 2, 3, 4), quia Verbum est ab Ipso; quod inde sit conjunctio caeli cum homine ecclesiae per Verbum, videatur in opere De Caelo et Inferno (n. 303-310).
(5.) Tunc quantum homo peccata illa detestatur, tantum intrant affectiones bonae: sicut quantum detestatur adulteria, tantum intrat castitas; quantum detestatur fraudes et lucrationes illicitas, tantum intrat sinceritas et justitia; quantum detestatur odia et vindictas, tantum intrat charitas; quantum detestatur mendacia et blasphemationes, tantum intrat veritas; et quantum detestatur elationem animi, tantum intrat humilitas coram Deo, et amor proximi sicut sui; et sic porro. Exinde sequitur quod fugere mala sit facere bona.
(6.) Quantum homo in bonis illis affectionibus est, tantum ducitur a Domino, et non a semet; et quantum ex illis agit, tantum bona facit, quia illa a Domino et non a semet facit; agit tunc ex castitate, ex sinceritate et justitia, ex charitate, ex veritate, in humilitate coram Deo, ex quibus nemo potest agere ex se.
(7.) Affectiones spirituales quae a Domino donantur homini, qui in illis est et ex illis agit, sunt affectio sciendi ac intelligendi vera et bona caeli et ecclesiae, una cum affectione volendi et faciendi illa; tum affectio cum zelo pugnandi contra falsa et mala, ac discutiendi ea, apud se et apud alios: inde homini est fides et amor, et inde ei intelligentia et sapientia.
(8.) Ita, et non aliter, homo reformatur; et quantum scit et credit vera, ac vult et facit illa, tantum regeneratur, et a naturali fit spiritualis: similiter fides ejus et amor ejus.

[3] Si mala non remota sunt quia sunt peccata, omnia quae homo cogitat, loquitur, vult et facit, non bona sunt nec vera coram Deo, utcunque apparent sicut bona et vera coram mundo. Causa est, quia non a Domino, sed ab homine sunt; est enim hominis et mundi amor, ex quo illa, et qui in illis. Plerique hodie credunt quod in caelum venturi sint, si fidem habent, pie vivunt, et bona faciunt; et tamen non aversantur mala quia peccata sunt, et inde vel faciunt illa, vel credunt esse licita: et qui credunt quod licita sint, illi faciunt illa quando copia datur; sed sciant quod fides illorum non fides sit, quod pia illorum non pia sint, et quod bona illorum nec bona sint, scaturiunt enim ex impuris, quae intus apud hominem latent: externa trahunt omnia sua ab internis; dicit enim Dominus,
“Pharisaee caece, purga prius interius poculi et patinae, ut fiat etiam exterius..mundum” (Matth. xxiii. 26).
Ex his nunc constare potest, si homo implere posset omnia legis, si daret multa pauperibus, si bonum faceret pupillis et viduis, immo etiam si daret esurientibus edere, potaret sitientes, colligeret peregrinos, indueret nudos, visitaret aegrotos, iret ad vinctos in carcere, si Evangelium strenue praedicaret, converteret gentes, frequentaret templa, praedicationes devote auscultaret, quotannis saepe obiret sacramentum Cenae, vacaret precibus, et plura, ac internum ejus non purificatum est ab odio et vindicta, ab astu et malitia, ab insinceritate et injustitia, a spurca jucunditate adulterii, ab amore sui et inde amore imperandi et fastu propriae intelligentiae, a contemptu aliorum prae se, et a reliquis malis et inde falsis, usque omnia illa opera sunt hypocritica, et sunt ex ipso homine et non a Domino. At vero eadem illa opera, quando internum purificatum est, sunt omnia bona, quia a Domino apud hominem; qui non potest aliter quam facere, quia in fide et amore faciendi illa est. Hoc ex mille exemplis e mundo spirituali mihi testatum factum est. Audivi quod pluribus datum sit recordari actorum suae vitae in mundo, et enumerare bona quae fecerunt; sed cum aperiebatur internum eorum, deprehensum est illud plenum omni malo et inde falso: et tunc revelatum est illis quod bona quae enumeraverunt, ex se fecerint, quia propter se et mundum; et quod scaterent malis ab interioribus eorum; unde apparuerunt vel sicut igne adusta, vel sicut fuliginosa.

[4] Aliter vero apud illos qui abstinuerunt a malis faciendis ex Verbo, ac dein fugerunt et aversati sunt illa, propterea quod peccata essent, et contra amorem in Deum, et contra charitatem erga proximum; eorum opera, tametsi similiter illis percepta sicut a se facta,
omnia bona fuerunt, et apparuerunt {1}ex luce caeli sicut nix alba et lana (Esai. i. 12-18).
Haec opera sunt, quae in Verbo intelliguntur per “opera,” quae a fide nullatenus separari possunt; nam fides ab illis separata est mortua, et fides mortua est fides falsi ex amore malo, vel est cogitatio quod ita sit, et usque vita mala.
Quod abstinere a malis ex quacunque alia causa quam ex Verbo, non purificet internum hominem, patet ab origine malorum operum et ex origine bonorum; ut qui abstinet ab adulteriis ex timore legis civilis et ejus poenarum, ex timore jacturae famae et inde honoris, timore damni existenti ex paupertate, tenacitate aut avaritia; ex timore aegritudinum ex illis, ex timore jurgiorum domi ab uxore, et inde intranquillitatis vitae, ex timore verberum a mariti laesi servis, ex infirmitate oriunda ex abusu, aut ex aetate, ex impotentia, immo etiam ex bono naturali et inde morali, quod non sit decorum et honestum, etc., et ex illis solis causis caste vivit, is usque est interius incastus et adulter, si non abstineat ab illis ex spirituali fide, quae fides est quod adulteria sint infernalia, quia sunt contra legem Divinam, et inde contra timorem Dei, et amorem proximi. Similiter in reliquis.

[5] Ex nunc allatis videri potest quid est internum et externum, tum quid fides et amor; quod nempe fides et amor sint apud hominem, quando internum ejus a malis modo supradicto purificatum est; et quod non sint, si illud non purificatum est; et quod ubi fides et amor, ibi sit caelum; et quod ubi non fides et amor, ibi sit infernum Plura de his videantur infra (n. 825).

804. VERSUS 8, 9.
“Et adorabunt eam omnes habitantes super terra, quorum non scripta nomina in libro vitae Agni mactati a fundatione mundi. Si quis habet aurem, audiat.”
8. “Et adorabunt eam omnes habitantes super terra,” significat agnitionis necessitatem ab illis qui intra ecclesiam nati sunt [n. 805]; “quorum non scripta nomina in libro vitae,” significat ab omnibus qui non spirituales facti sunt per regenerationem a Domino [n. 806]; “mactati a fundatione mundi,” significat cujus Divinum in Humano non agnitum est a prima instauratione hujus ecclesiae [n. 807].
9. “Si quis habet aurem, audiat,” significat receptionem ab illis qui in intellectu veri et inde perceptione boni sunt [n. 808].

805. [Vers. 8.] “Et adorabunt eam omnes habitantes super terra.” Quod significet agnitionis necessitatem ab illis qui intra ecclesiam nati sunt, constat ex significatione “adorare,” quod sit agnoscere et credere quod ita sit, et inde id recipere doctrina et cultu; quod haec per “adorare” significentur, constare potest ex illis quae supra (n. 789, 790) dicta sunt, ubi explicatum est quid significatur per quod “adoraverint draconem, qui dedit potestatem bestiae,” et quod “adoraverint bestiam;” quod agnoverint ex necessitate, patet ab illis quae in mox praecedente articulo dicta et ostensa sunt: ex significatione “habitantium super terra,” quod sit ab illis qui intra ecclesiam nati sunt, per “terram” enim significatur ecclesia, et per “habitantes super illa” significantur qui ibi sunt et vivunt: quod nati ibi intelligantur, est quia cuivis est religio suae patriae, ex causa imprimis quia educatur in illam, et postea confirmatur in illa ex praedicationibus; praecipue quia pauci sunt qui student doctrinae ecclesiae ac interiori Verbi intellectui, credentes quod talia transcendant captum, et quoque quod non videnda seu intelligenda sint, sed modo credenda; inde est, quod agnitionis necessitas sit illis qui intra ecclesiam nati sunt, quae significatur per quod “adorabunt bestiam omnes habitantes super terra.”

[2] Quod ita sit, imprimis constare potest ex recepta fide, quam vocant unicam salvantem, Quod Deus Pater miserit Filium suum in Mundum, ut per Passionem Crucis Ipsius fiat Propitiatio, Redemptio et Salvatio; quae fides, si foret secundum ideam defensorum fidei separatae a vita, et inde secundum praedicationes ex doctrina, nulla fides est; ut constare potest ex omnibus et singulis quae fidei isti insunt, et quae ex illa consequuntur, quae sunt,
(i.) Quod sit Propitiatio, nempe propitiatio Dei Patris per passionem seu per sanguinem Filii sui.
(ii.) Quod sit Misericordia seu Miseratio Dei Patris propter Filium.
(iii.) Quod fuerit Portatio iniquitatum nostrarum a Domino, et inde Liberatio ab illis.
(iv.) Quod detur Imputativum, et sic quod sit Imputatio meriti Domini per quam salvamur.
(v.) Quod sit Intercessio Domini apud Patrem.
(vi.) Quod sit Redemptio et Salvatio absque mediis vitae et fidei, et inde quod sit immediata Misericordia.
(vii.) Quod in illa fide sit nulla religio, sed quod sit inanitas et vacuitas.
(viii.) Quod nec in illa sit aliqua fides in Dominum, nec agnitio Divini Ipsius in Humano Ipsius.
(ix.) Consequenter quod fiducia illius fidei et confidentia, quae hodie pro unica fide salvante recepta est, sit vox inanis.
(x.) Quod fides salvans prorsus alia sit.
Sed quia in ore paene omnium est, qui ab ecclesia sunt, quod Dominus passus sit crucem propter nostra peccata, et quod illa in Se transtulerit, ac portaverit, et per id non solum reconciliaverit Patrem, sed etiam nos redemerit ab inferno, ac quod per id meritum Domini salvemur, si modo ex fiducia et ex confidentia id credimus, necessum est ut primum exploretur num talia secundum opinionem communem intelligenda sunt.

[3] (i.) Quod itaque primum attinet, Quod sit Propitiatio, nempe propitiatio Dei Patris per passionem seu per sanguinem Filii sui; hoc involvit rejectionem seu abalienationem generis humani ex aliqua ira aut vindicta, quae vocatur justitia vindicativa, quae a Deo Patre imposita Filio suo, ut per passionem crucis Ipsius generi humano reconciliaretur, et sic propitiaretur. Quis non videt quod rejicere a Se genus humanum, aut ex justitia ulcisci abalienationem ejus, sit contra ipsam essentiam Divinam, quae est ipse Amor, ipsa Misericordia, ac ipsum Bonum? Talis vindicatio ne quidem datur apud ullum angelum, ac vix apud hominem probum, minus apud Deum. Quis etiam non videt quod durum sit cogitare quod vindicativum illud Filio a Patre suo impositum sit, aut quod Ille id in se susceperit, ac quod ex intuitione et recordatione ejus Deo Patri misericordia sit, et non ex ipso Divino Amore, qui in essentia sua est infinitus, aeternus et immediatus erga omne genus humanum? Quare non scio an quisquam possit a Deo et cum Deo cogitare, quod rejectus sit a Deo, et quod ideo ex voluntate Patris damnatus sit Filius, ac per id factus propitiatorium ac solium gratiae. Praeterea justitia est attributum Divinum, non autem justitia vindicativa, et adhuc minus in alio propter alium; si non est justitia, nec est ex Divino ordine salvari propter alium, sed per alium; nec potest Deus reconciliari per aliud quam per paenitentiam ipsius hominis. Quod salvari per Dominum, et quoque per passionem crucis Ipsius, et sic a Domino, sit propitiatio et expiatio, videbitur in sequentibus.

[4] (ii.) Quod non sit Misericordia seu Miseratio Dei Patris propter Filium. Solennis supplicatio in ecclesiis, et ab hominibus ecclesiae domi et foris, quando in pietatis cultu sunt, est, “Ut Deus Pater misereatur nostri propter Filium, ac propter passionem crucis Ipsius.” Haec supplicatio fluit ex recepta fide de propitiatione seu reconcilatione Patris per Filium (de qua mox supra); tum ex doctrina ecclesiae de justificatione per solam fidem absque bonis operibus; et quia defensores et vindicatores illius doctrinae separant vitam, quae est bonorum operum, a fide, non aliud pro fide salvante agnoscere potuerunt, quam quod Deus Pater miserit Filium suum, et quod per passionem crucis Ipsius commoveatur ad misericordiam; inde illa supplicatio a communi coetu hodie recepta est sicut unica vox intrans caelum et commovens Deum, tametsi homo, non prius quam in hora ante mortem, cum agnitione fiduciae illam enuntiaret. Quod tamen illa supplicatio nihil vitae ex vero et bono habeat, constare potest ex illis quae de propitiatione et reconciliatione, et inde misericordia Patris, mox supra dicta sunt; tum quae de Portatione iniquitatum nostrarum a Domino, de Imputatione meriti Ipsius, de Intercessione, de Redemptione et Salvatione absque mediis vitae, infra dicentur: hic solum, quod nusquam alicui homini ecclesiae concessum sit immediate adire Deum Patrem, ac Ipsum rogare propter Filium; est enim Dominus qui adeundus est et rogandus, quoniam nemo venit ad Patrem nisi a Domino, et in Domino, ac Dominus aeque ac Pater est Deus, infinitus, aeternus, increatus, omnipotens, ac nemo eorum est primus et ultimus, nec maximus et minimus, sed sunt prorsus aequales. Quod nemo veniat ad Patrem nisi a Domino, docet Ipse apud Johannem,
“Deum nemo vidit unquam; Unigenitus Filius, qui in sinu Patris est, Ille exposuit” (i. {1}18);
apud eundem,
“Non vocem” Patris “audivistis unquam, neque speciem Ipsius vidistis” (v. 37);
apud {2}Matthaeum,
“Nemo cognoscit Patrem nisi Filius, et cui Filius vult revelare” (xi. 27);
apud {3}Johannem,
“Non Patrem vidit quis, nisi qui est apud {4}Deum; [Hic] vidit Patrem” (vi. 46);
apud eundem,
“Ego sum Via, Veritas et Vita; nemo venit ad Patrem, nisi per Me” (xiv. 6).
Quod nemo veniat ad Patrem nisi in Domino, est quia Pater et Ipse unum sunt, sicut etiam docet apud Johannem,
“Si Me cognoscitis, etiam Patrem meum cognoscitis;….is qui Me videt, videt Patrem;”…Philippe, “Nonne credis quod Ego in Patre et Pater in Me?….Credite Mihi, quod Ego in Patre, et Pater in Me” (xiv. 7, [10,] 11);
apud eundem,
“Pater et Ego unum sumus;….cognoscatis et credatis quod Ego in Patre et Pater in Me” (x. 30, 36).
Accedit
Quod Dominus sit Deus caeli et terrae, ut Ipse docet (Joh. iii. 35; cap. xvii. 2: Matth. xi. 27; cap. xxviii. {1}18);
et sic quod Ipse adeundus sit. Sciendum etiam est quod, nisi Ipse adeatur, homo non cogitare possit cum angelis, quoniam omnis cogitatio angelica de Deo est de Deo Homine; aliter de Deo, et consequenter de Divinis, non cogitare possunt, quia cogitationes illorum vadunt circum circa per caelum, et caelum est caelum in forma Hominis. Sed de hac re plura alibi.

[5] (iii.) Quod non fuerit Portatio iniquitatum nostrarum a Domino et inde Liberatio ab illis secundum fidem vulgarem, quae est quod Dominus peccata mundi in se transtulerit, ac illa dejecerit in infernum, et sic sustulerit. Hoc concludunt ex Johannis verbis de Jesu,
“Ecce Agnus Dei qui tollit peccata mundi” (Joh. i. 29);
et ex Esaia, ubi agitur de Domino,
“Morbos nostros Ille tulit, ac dolores,….et iniquitates” nostras “Ille portavit” (liii. 4, 11);
sed quid significatur per “iniquitates portare” nondum intellectum est in ecclesiis, quare dicetur. Ex ordine Divino fuit quod prophetae repraesentarent statum suae ecclesiae, ut inde scirent quales essent; ut constare potest ex sequentibus: Quod Esaias jussus sit
Ire nudus et discalceatus tres annos, in signum et prodigium ( [Esai.] cap. xx. 2, 3):
repraesentabat per id quod non amplius essent aliqua vera in ecclesia; hoc significatur per “ire nudum et discalceatum.” Quod Hoscheas jussus sit
Accipere sibi mulierem scortationum, et liberos scortationum, quia scortando scortata est terra ( [Hosch.] cap. i. 2, seq.):
per “mulierem scortationum” significabatur ecclesia quae falsificabat vera Verbi. Et quod Ezechiel jussus sit
Sumere sibi laterem et sculpere super eum Hierosolymam, ac obsidere eam, ac cubare super latere suo sinistro dies trecentos et nonaginta, et dein super latere dextro dies quadraginta. Tum etiam quod jussus sit comedere placentam hordeorum cum stercore bovis factam; et dicitur quod “sic carebunt pane et aqua” in Hierosolyma et contabescent propter iniquitatem eorum” ( [Ezech.] cap. iv. 1 ad fin.):
per quae significabatur quod ecclesia absque bonis et veris esset, et quod in meris falsis ex malo: ac dicitur quod
Per illud portaret iniquitatem domus Israelis (vers. 4, 5);
per quae usque non sustulit iniquitates illorum, sed modo repraesentavit illas, et hoc quia “propheta” significabat doctrinam ex Verbo, ita ecclesiam quoad doctrinam et inde cultum. Simile etiam intelligitur per “portare iniquitates,” ubi de Domino, qui Maximus Propheta fuit; repraesentavit enim Ipse in se quomodo Ecclesia Judaica contumeliose tractaret Divinum Verum, seu Verbum, Ipse enim illud erat; quare quod flagellaverint Ipsum, exspuerint in faciem Ipsius, percusserint Ipsum calamo, imposuerint coronam ex spinis, quod potaverint Ipsum aceto, quod diviserint vestimenta Ipsius, demum quod crucifixerint Ipsum, omnia repraesentativa erant status illius ecclesiae (videatur supra, n. 83, 195 [c], 627 [c], 655 [b]); hoc itaque significatur per “portare iniquitates,” pariter etiam per quod tentationes prae aliis gravissimas sustinuerit. At vero in se transferre aliorum peccata, ac per dolores et per punitiones in se admissas, auferre illa, est, contra naturam abolitionis peccatorum; peccata enim non abolentur nisi quam per paenitentiam vitae ejus qui peccavit: auferre illa per derivationem ex alio in se, est dogma Pontificiorum, in quo non verum.

[6] (iv.) Quod non detur {1}Imputativum, et sic non aliqua Imputatio Meriti Domini. Quod non detur, est quia salvatio per imputationem est contra leges ordinis Divini descriptas in Verbo, quae sunt quod homo discet quid peccatum quod fugiet, et quid verum quod faciet, et quod si vivit contra vera paenitentiam aget. Haec, una cum omnibus et singulis quae doctrinae ecclesiarum ex Verbo docent, supervacanea forent, si homo salvaretur per enuntiatam vocem ex fiducia fidei, ut Deus sui misereatur propter Filium suum, ac per passionem crucis Ipsius, et quod sic imputaretur illi meritum Domini: sic potuisset homo male vivere, committere adulteria, furari, fraudulenter agere, odia et vindictas exercere, calumniari, et plura, quia non per bona opera, sed solum per fidem, quae prorsus abstracta est ab omni vita, salvari: et tamen blasphemia est dicere quod possit homo male vivere, et tamen vivere ex Domino: tum contradictio est, quod homo fugiet mala, et faciet bona, et tamen salvari ex sola fide imputati meriti. Meritum Domini est, quod ex propria potentia subjugaverit inferna, et quod glorificaverit Humanum suum; per id Se misit in potentiam salvandi omnes qui credunt in Ipsum et faciunt quae docuit: hoc meritum non addicari et imputari alicui potest, minus a Patre, quia est meritum Domini proprium, et quoque salvatio a Domino, ita per Dominum, et non propter Dominum. Verbo, non potest addicari meritum alterius, cujus non consors est per suam vitam, secundum quam quisque vel remuneratur vel punitur; sed vita a Domino, haec consequitur ex merito Ipsius. Imputativum etiam est contra essentiam Divini Amoris, qui est erga omnes; at imputare est amare unum, et non alterum, nisi propter illum; et quoque est contra justitiam, quae est, quod cuivis sit merces, quantum vivit ex Domino.

[7] (v.) Quod sit Intercessio Domini apud Patrem, cadit quidem in ideas hominum prorsus simplicium, qui de tribus Personis Divinitatis non aliter cogitant quam sicut de tribus una assidentibus et colloquentibus, quod ita erit, et quod unus alterum commoveat ad miserandum propter Se, quod est intercedere: at eruditiores vident quod per intercessionem intelligatur perpetua recordatio ex amore; quia eadem essentia seu substantia est uni Personae quae alteri, ac idem amor, ita eadem misericordia, quae non excitanda, aut in memoriam revocanda per aliquam rogationem.

[8] (vi.) Quod sit Redemptio et Salvatio absque mediis vitae et fidei, et inde quod sit immediata Misericordia. Notum est quod vera sint fidei, et quod bona sint vitae, et quod absque veris non sit aliqua fides; sicut absque his, quod Deus sit, quod Dominus sit Salvator mundi, quod caelum et infernum sint, quod vita post mortem sit, quod Verbum sanctum sit, quod credenda et facienda sint quae in Verbo, quod Sacra Cena sit sanctissimum cultus, ac plura similia; haec erunt fidei: similiter quod absque bonis non sit aliqua vita fidei; nam dicit Dominus,
Qui audit et non facit, is est sicut stultus homo, qui aedificat domum super humo absque fundamento; at is qui audit et facit, quod sit homo prudens sicut qui aedificat domum super fundamento ex Petra [(Matth. vii. 24, 26)].
Haec et similia, quatenus credenda, sunt media et vocantur fidei, et quatenus facienda, sunt media et vocantur vitae, sine quibus homo non salvari potest: haec vana forent, si pro illis modo unicum hoc, quod vocatur fides, foret, quod homo salvetur per solam misericordiam Patris propter Filium, et per imputationem meriti Ipsius. Quod non detur immediata misericordia, sed mediata, et quod usque homo ex pura misericordia ducatur a Domino ab infantia ad senectam ejus, ac postea in aeternum, videatur in opere De Caelo et Inferno (n. 521-527); ita nec datur immediata salvatio: ex quo sequitur quod redemptio non sit alia quam quod Dominus ex inferno redemerit illos qui credunt in Ipsum, et faciunt quae praecepit; qui tamen absque adventu Ipsius in mundum non salvari potuerunt, quoniam absque adventu Ipsius non credere potuissent in Ipsum, nec facere quae praecepit, et sic vivere ab Ipso. Quod illi sunt qui per “redemptos” in Verbo intelligantur, alibi videbitur.

[9] (vii.) Quod in illa fide sit nulla religio, sed quod sit inanitas et vacuitas. Quid religio, nisi ut vivat homo, ut in caelum veniat, ac ut sciat quomodo vivendum est? Scire illa vocatur doctrina, ac credere illa et vivere secundum illa vocatur religio. Ex doctrina sciet homo non solum quae cogitanda sunt, sed etiam quae facienda; cogitare debet homo ut faciat, non autem cogitare quod involvit nihil facere; et haec fides est cogitare absque facere, sic ut vocanda sit fides solum cogitativa, dum imploratur sola misericordia, quia Filius Dei passus est pro illo, et peccata mundi assumpsit, ac sic illum ex inferno redemit et liberavit, ac simul tunc quod meritum Filii Dei ipsi addicatur; cogitet qui velit et possit, an aliquid Verbi in illo sit, ubi toties dicitur credere illa et facere illa, proinde num in illa fide sit aliquid ecclesiae aut religionis; nam in illis quae allata sunt, ubi sunt vera quae fidei erunt, et ubi sunt bona quae vitae, quae facient genuinam doctrinam ex Verbo, et quae inde theologiam in Christiano orbe? Et quia haec in illa fide non dantur, sequitur quod non solum sit fides inanis et vacua, sed etiam fides non veri. Mirantur multi in mundo spirituali, et omnes in caelo, quod theologia Christiani orbis redacta sit in talem inanitatem et vacuitatem, ut tandem omnem illam concluserint in enuntiativum cogitationis dabile etiam malis ex timore inferni in hora mortis; inde apud perplures ex Reformatis in Christiano orbe reperta est talis vacuitas qualis apud Pontificios. Expendant, si velint, num aliqua illis sors inter angelos caeli dari possit, quorum intelligentia est ex veris in Verbo, ac sapientia ex veris actu, quae vocantur bona. Hoc quoque est quod intelligitur per Domini verba,
“Filius hominis dum veniet, num inveniet fidem in terra?” (Luc. xviii. 8.)

[10] (viii.) Quod nec in {1}illa sit aliqua fides in Dominum, nec agnitio Divini in Humano Ipsius; qui enim supplicat Patrem, ut misereatur propter Filium suum, is adit Patrem et non adit Dominum, cum tamen Dominus adeundus est, est enim Ille Deus caeli et terrae; ac Verbum docet quod Pater non possit adiri nisi a Domino, et in Domino (ut supra ostensum est), tum quod fides erit in Dominum; dicit enim Dominus,
“Qui credit in Filium, habet vitam aeternam; qui vero non credit Filio, non videbit vitam, sed ira Dei manet apud illum” (Joh. iii. 36);
tum,
“Haec..est voluntas Patris, qui misit Me, ut omnis qui videt Filium, et credit in Ipsum, habeat vitam aeternam, et exsuscitem illum extremo die” (Joh. vi. {2}40);
ut et,
“Jesus..dixit, Ego sum resurrectio et vita; qui credit in Me, etsi {3}moriatur, vivet; omnis vero qui vivit, et credit in Me, non morietur in aeternum” (xi. {4}25, 26);
et alibi: credere in Ipsum et non adire Ipsum, sed rogare Patrem propter Ipsum, non est credere in Ipsum; nam omnis fides adit Ipsum in quem homo credit: quare adire et videre Patrem negabatur Philippo, et dicebatur
Quod videre Dominum sit videre Patrem (Jon. xiv. 7-11):
inde quoque omnes a morbis salvati sunt qui supplicaverunt Dominum ut Ipse illorum misereretur, et qui fidem habuerunt in Ipsum: et quoque filii Israelis salvati sunt in deserto qui serpentem aeneum inspexerunt, per quem repraesentabatur Dominus quoad ultimum in Humano suo, quod vocatur sensuale. Praeterea in mundo spirituali omnis visus et cogitatio ex agnitione conjungit; visus autem in Patrem neminem conjungit; Dominus enim dicit,
“Non vocem” Patris “audivistis unquam, neque speciem Ipsius vidistis” (Joh. v. 37).

[11] Accedit, quod qui supplicat Patrem ut misereatur propter Filium, is nec aliam de Domino ideam habeat quam sicut de vulgari homine; nam spectat Ipsum infra Patrem, ita ut hominem ex matre Maria, qui passus crucem, propter quam illi misericordia: inde separat Divinum Ipsius ab Humano Ipsius, quod tamen doctrina concilii Nicaeni de Trinitate non separat; haec enim docet quod Divinum et Humanum Domini non sint duo, sed una Persona, et quod sint sicut anima et corpus in homine.

[12] Qui autem spectant ad Patrem, tametsi agnoscunt Divinum Domini usque hoc non adeunt; ponunt enim id juxta Patrem supra Humanum Ipsius, et sic vident Humanum Ipsius absque suo Divino, quod tamen est anima Ipsius; inde est quod plerique hodie Divinum Domini ore confiteantur, at quod pauci corde agnoscant; et qui non agnoscit Divinum Domini in Humano Ipsius, ac spectat ad illud dum supplicat, non ei conjunctio dari potest cum caelo. Ex his sequitur quod in hac fide, nempe quod misereatur Pater propter Filium, non sit aliqua fides in Dominum, nec agnitio Divini Ipsius in Humano Ipsius. Hoc etiam est quod Dominus praedixit ad Petrum, quod in fine ecclesiae amplius non agnosceretur.

[13] (ix.) Consequenter, quod fiducia illius fidei et confidentia, quae hodie pro unica fide salvante recepta est, sit vox inanis: est enim fiducia illius fidei fiducia naturalis, in qua nihil spirituale est, quia nihil veri et boni, quae fidei et vitae; quare si confirmatur ab eruditis, per confirmationem potest destrui verum caeli, et sic homo e caelo excludi. In hoc inane desiit sola fides recepta in ecclesiis, seu fides separata a bonis vitae; quae fides, tametsi inanis, usque complet omnem Christiani orbis theologiam. Inde est quod docti ecclesiae, quando post mortem in mundum spiritualem veniunt, in tot falsis sint ut vix unum genuinum verum sciant: aliter vero illi qui non confirmarunt illa apud se, et simul aliquam vitam fidei, quae est charitas, vixerunt; hi possunt instrui in veris fidei, et cum instructi sunt, recipi inter angelos in caelo: nam prorsus aliud est talia credere fide confirmata, et sic corde, ac aliud est credere illa fide non confirmata.
(x.) Quod fides salvans prorsus alia sit; de qua in mox sequentibus.

806. “Quorum non scripta nomina in libro vitae Agni.” Quod significet ab omnibus qui non spirituales facti sunt per regenerationem a Domino, constat ex significatione “nominum,” quod sit quales sunt, nam per “nomen” in Verbo significatur quale rei et status, et hoc ex causa quia in mundo spirituali non sunt personis nomina sicut in mundo naturali, sed quisque ibi nominatur secundum quale suum (de qua re videatur supra, n. 676); et ex significatione “scribi in libro vitae Agni,” quod sit in amore et fide in Dominum esse (de qua supra, n. 199, 222, 299), ita quoque spiritualis fieri per regenerationem ab Ipso; nam illi qui in amore et fide in Dominum a Domino sunt, spirituales fiunt, amor enim et fides illorum spiritualis est, et quoque illi sunt qui vocantur regenerati, ac intelliguntur per illos “quorum nomina scripta sunt in libro vitae Agni.” Inde constare potest quod per “nomina scripta in libro vitae Agni” non intelligatur quod eorum nomina ibi sint, sed quod eorum quale ita sit, nempe, quod spirituales facti sint per regenerationem a Domino.

[2] In praecedente articulo ostensum est {1}quid fides quae recepta est a communi coetu in ecclesia; nempe, ut credatur quod Deus Pater miserit Filium, ut per Illum sit propitiatio, misericordia, redemptio et salvatio, tum quod Filius Dei portaverit iniquitates nostras, quod intercedat pro nobis, quodque meritum Ipsius supplicantibus ex fiducia et confidentia addicatur; quod omnia illa sint vanae voces, in quibus nihil veri secundum opinionem eruditorum, et inde nihil salutis sit, in superiori articulo expositum est. Quod illa vanae voces sint, in quibus nihil veri, constare potest ex Verbo de causa adventus Domini in mundum, et cur passus est; quod nempe Dominus in mundum venerit ad salvandum genus humanum, quod alioqui periisset morte aeterna; et per id salvavit, quod subjugaverit inferna, quae infestabant omnem hominem venientem in mundum, et exeuntem e mundo; et simul per id, quod glorificaverit Humanum suum sic enim inferna potest tenere subjugata in aeternum. Subjugatio infernorum, et simul glorificatio Humani Ipsius, facta est per tentationes in humanum, quod Ipsi fuit a matre, admissas, et per continuas tunc victorias; passio Ipsius in Gethsemane et in cruce fuit ultima tentatio, et plenaria victoria.

[3] Quod Dominus in mundum propter binas has causas venerit, et quod sic genus humanum a morte aeterna salvaverit, constare potest ex eo, quod inferna ante adventum Domini non in ordine fuerint, quare nec fuit aequilibrium inter infernum et caelum, sed infernum ab una parte praevaluit caelo; et tamen homo in medio inter caelum et infernum constitutus est; quare quicquid e caelo ante adventum Domini influebat apud hominem, hoc auferebatur ab inferno, ex causa potentiae ejus superioris: ut itaque aequilibrium deperditum restauraretur, placuit Domino in mundum venire, et tunc ultimum judicium facere, ac subjugare inferna; ex quo facto, Dominus comparavit Sibi potentiam salvandi homines, qui fidem et amorem in Ipsum ab Ipso habent. Haec in effectum non sisti potuerunt, nisi Dominus assumpserit Humanum; causa est, quia tales effectus agit Deus ex primis per ultima, nam agere ex primis per ultima est agere in pleno; ipsum robur Divinae potentiae consistit in ultimis, ita Domini in Humano Ipsius, quia id in ultimo. Haec una causa fuit quod in mundum venerit: altera causa fuit ut Humanum suum glorificaret, hoc est, Divinum faceret, sic enim et non aliter potest inferna in aeternum subjugata tenere, nam sic a primis per ultima, ac in pleno, in aeternum agit; pertingit enim sic Divina Ipsius operatio usque ad ultimos in mundo, at alioqui solum ad primos in caelo, ac mediate per illos ac per sequentes, ad ultimos, qui sunt homines; quare si hi recederent, ut factum est proxime ante adventum Domini, desiisset operatio Divina apud homines, et inde nec fuisset illis aliquod medium salvationis. Operatio Divina Domini per Humanum in mundo assumptum, vocatur influxus immediatus Ipsius usque ad ultimos.

[4] Per haec duo est homini salvatio, quae vocatur redemptio. Quod hoc dicatur redemptio per sanguinem Ipsius, erat quia subjugatio infernorum, et simul glorificatio Humani Domini, non aliter quam per tentationes ab infernis in Se admissas fieri potuit, quarum tentationum ultima fuit passio crucis. Ex his nunc constare potest quod Dominus non in mundum venerit ut propitiaret Patrem, ac ut Ipsum ad misericordiam commoveret, nec ut portaret iniquitates nostras, et sic auferret illas; nec ut salvaremur per imputationem meriti Ipsius, nec per intercessionem, nec per misericordiam immediatam; consequenter non per fidem illorum, minus per fiduciam illius fidei, quia fiducia confirmat talia quae non vera sunt, ita quae non fidei erunt. Qui novit cur Dominus in mundum venit, et quod salventur omnes qui credunt et faciunt quae docuit, ab Ipso, et simul a Patre in Ipso, et non a Patre separato ab Ipso, [illi] constare potest quod plura ex illis, quae antistites de redemptione docent, aliter quam secundum eorum explicationem intelligenda sint.

[5] Quod Dominus subjugaverit inferna, docet Ipse cum instabat passio crucis: Apud Johannem,
“Nunc judicium est mundi hujus, nunc princeps mundi hujus ejicietur foras” (xii. 27, 28, 31);
apud eundem,
“Confidite, Ego vici mundum” (xvi. 33);
apud Lucam,
Dixit Jesus, “Vidi Satanam sicut fulmen e caelo cadentem” (x. 18);
apud Esaiam,
“Quis hic venit ex Edom,….incedens in multitudine roboris sui?….magnus ad salvandum,….salutem praestitit Mihi brachium meum;….ideo factus est illis in Salvatorem” ( [lxiii. 1, 5, 8; videatur etiam] lix. 16-21).
Quoniam Dominus subjugaverat inferna, ideo dedit septuaginta discipulis
Potestatem super daemonia (Luc. x. 17, 19).

[6] Quod Dominus glorificaverit Humanum suum, et quod passio crucis fuerit ultima tentatio et plena victoria, per quam illud glorificavit, docet Ipse apud Johannem,
“Postquam” Judas “exivit, dixit Jesus, Nunc glorificatus est Filius hominis,….et Deus glorificabit Ipsum in se Ipso, et statim glorificabit Ipsum” (xiii. 31, 32);
apud eundem,
Pater, venit hora, glorifica Filium tuum, ut etiam Filius tuus glorificet Te” (xvii. 1, 5);
apud eundem,
“Nunc anima mea turbata est;….Pater glorifica tuum nomen: et exivit vox e caelo, Et glorificavi et rursus glorificabo” (xii. 27, 28);
et apud Lucam,
“Nonne hoc oportebat pati Christum, et ingredi in gloriam?” (xxiv. {1}26:)
haec dicta sunt de passione Ipsius; “glorificare” est Divinum facere. Inde nunc constat quod nisi Dominus in mundum venerit, et Homo factus sit, et eo modo liberaverit ab inferno omnes illos qui credunt in Ipsum, et amant Ipsum, nullus mortalium salvari potuerit; ita intelligitur, quod absque Domino nulla salus. Hoc nunc est mysterium incarnationis Domini.

807. “Mactati a fundatione mundi.” Quod significet cujus Divinum in Humano non agnitum est a prima instauratione hujus ecclesiae, constat ex significatione “Agni mactati,” seu occisi, quod sit quod non agnitus (de qua supra, n. 315 [a], 328 [a,b]); hic quod non agnitum sit Divinum Ipsius in Humano Ipsius (de qua sequitur); et ex significatione “fundationis mundi,” quod sit prima instauratio ecclesiae; per “mundum” enim in Verbo plura significantur, nempe tum mundus in genere, ac ibi tam boni quam mali, tum modo mali qui in mundo sunt, et inde quoque inferna; per “mundum” etiam significatur simile quod per “terram,” scilicet ecclesia; quae etiam intelligitur hic per “fundationem mundi,” et quoque apud Matthaeum,
“Rex dicet illis a dextris.., Venite, benedicti Patris mei, tanquam hereditatem possidete paratum vobis regnum a fundatione mundi” (xxv. 34).

[2] Quod non agnoscatur Dominus quando Divinum Ipsius in Humano Ipsius non agnoscitur, est quia tunc non spectatur Dominus ut Deus, sed solum ut homo, qui non salvare potest: at quia usque ex Confessione Athanasiana creditur quod Dominus sit Filius Dei ab aeterno natus, ac Divinum Ipsius aequale Divino Patris, sed usque quia separant Humanum Ipsius a Divino Ipsius, distinguunt Dominum in binas quasi personas, quas vocant naturas, sic ut Dominus sit alius sicut Filius Dei ab aeterno, ac alius sicut filius Mariae; et quia ita distinguunt Dominum, nemo Ipsum adire potest, nisi velit adire Ipsum ut alium sicut Deum, et alium sicut hominem. Talis idea de Domino fuit a prima instauratione ecclesiae, ut constare potest ex scriptis Patrum, et postea a scriptis filiorum eorum.

[3] Quod Dominus in ecclesia a principio ejus ita divisus sit, est quia non intellexerunt Verbum; nam ubi a Domino nominatur Pater, creditum est quod esset Divinum distinctum ab Ipsius Humano; cum tamen manifeste constat apud Matthaeum et apud Lucam quod Dominus conceptus sit ab ipso Divino, quod Pater vocatur, et sic quod ipsum illud Divinum sit in Ipsius Humano, sicut est anima in suo corpore; ac anima et corpus sunt una Persona: et quod mirum est, hoc claris verbis etiam docet Confessio Athanasiana, quae est doctrina de Deo in universo Christiano orbe, et tamen vix aliquis in ea confessione attendit ad illud; quod non attenderint, patuit mihi a multis tam eruditis quam non eruditis post mortem, cum quibus locutus sum, dicentibus quod non id sciverint, sed quod de Filio Dei ab aeterno cogitaverint sicut de Divina Persona supra Humanum Ipsius, assidente ad dextram Patris: tum etiam quod nec attenderint ad illa verba Domini, quod “Pater et Ipse unum sint,” tum quod “Pater in Ipso sit, ac Ipse in Patre.” Ex his constare potest quod ecclesia non agnoverit Divinum Domini in Humano Ipsius a principio ejus; et quod hoc sit quod significatur per quod “Agnus mactatus sit a fundatione mundi.”

808. [Vers. 9.] “Si quis habet aurem, audiat.” Quod significet receptionem ab illis qui in intellectu veri et inde in perceptione boni sunt, constat ex significatione “Si quis habet aurem, audiat,” quod sit qui intelligit et auscultat quod Dominus in Verbo docet (de qua supra, n. 108, 180, 255); inde etiam per illa verba significatur receptio Divini Veri ab illis qui in intellectu ejus sunt: quod etiam sint qui in perceptione boni, est quia per “aurem habere” et “audire” significatur tam intelligere verum quam percipere bonum; intelligere verum est cogitationis, ac percipere bonum est affectionis, ac utrumque est auris seu auditionis; transit enim quod intrat aurem in visum intellectus, et quoque in affectionem voluntatis; quare per “aurem” et per “audire” significatur auscultatio et obedientia; inde per “audire aliquem” significatur intelligere, ac per “audire alicui” significatur obedire, et utrumque per “auscultare.”

[2] Quoniam supra ostensum est quod in fide a communi coetu in ecclesia recepta, sit mera inanitas, quia in illa nihil vitae ex aliquo vero est, velim hic paucis dicere quae fides est fides salvans. Fides salvans est credere quod Dominus sit Salvator mundi, et quod sit Deus caeli et Deus terrae, et quod per adventum suum in mundum Se miserit in potentiam salvandi omnes qui recipiunt vera ab Ipso per Verbum, ac vivunt secundum illa: at quinam recipere vera ab Ipso possunt, et vivere secundum illa, supra (n. 803) expositum est; quod nempe illi qui peccata fugiunt quia peccata sunt, contra Verbum, et sic contra Deum; per id enim purificatur internum hominis; quo purificato, homo ducitur a Domino, et non a semet; et quantum homo ducitur a Domino, tantum amat vera ac recipit illa, ac vult illa et facit illa. Haec fides est fides salvans.

[3] Per haec verba, “Si quis habet aurem, audiat,” intelligitur imprimis, quod recepturi et credituri sint quod Divinum Domini in Humano Ipsius sit, hoc est, ut Humanum Ipsius sit Divinum. Quis non mirari potest quod idea Divini Humani Domini in ecclesiis Christianis prorsus deperdita sit, imprimis apud eruditos ibi, et quod aliquid ejus solum remaneat apud simplices? Simplices enim cogitant de Deo ut de Homine, et non sicut eruditi sicut de Spiritu absque forma humana. Antiquissimi, qui nostratibus sapientiores fuerunt, non habuerunt aliam ideam de Deo quam sicut de Homine radiosis circulis circum caput cincto, ut constat ex veterum scriptis, ac imaginibus pictis aut sculptis: omnes etiam qui ab ecclesia, a tempore Adami usque ad Abrahamum, Mosen et prophetas, cogitaverunt de Deo ut de Homine; illi etiam viderunt Ipsum sub forma Humana, et vocaverunt Jehovam, ut patet ex Verbo; ac Deus sub Humana forma est Dominus, ut patet a Domini verbis apud Johannem,
“Priusquam Abraham fuit, Ego sum” (viii. 58).

[4] Quod idea Dei Hominis seu Divini Humani fuerit incolis hujus telluris a primaevo tempore, patet ab idolis eorum, tum ab ideis gentilium interioris cogitationis et perceptionis, ut ex Africanis; pariter ab incolis tellurum paene omnium (de quibus in singulari opusculo). Quod talis idea Divini sit homini, est quia est ex influxu caeli; in caelo enim nemo potest cogitare de Deo nisi in forma Humana; sin aliter, perit ei cogitatio de Deo, et ipse cadit e caelo; causa est, quia forma caeli est forma humana, et omnis cogitatio angelorum vadit secundum formam caeli: et tamen haec idea de Deo, quae est principalis omnium, est apud eruditos mundi hodie quasi exstirpata, adeo ut dum modo dicitur quod Deus sit Homo, non possint id cogitare.

[5] Inde est quod usque a prima instauratione ecclesiae separaverint Divinum Domini ab Humano Ipsius; ex quo factum est quod pauci, cum de Domino, de Divino Ipsius cogitent, sed sicut de homine sibi simili: cum qua tamen idea Divini, nemo, quicunque sit, intrare caelum potest, sed repellitur ut primum limen viae illuc ducentis tangit. Haec itaque est quod praecipue intelligitur per “Si quis habet aurem, audiat.”

809. VERSUS 10.
“Si quis captivitatem duxerit, in captivitatem abibit; si quis machaera occiderit, oportet eum machaera occidi: hic est patientia et fides sanctorum.”
10. “Si quis captivitatem duxerit, in captivitatem abibit,” significat quod illi qui alios a veris secluserunt, a Divinis veris in Verbo seclusi sint [n. 810, 811]; “si quis machaera occiderit oportet eum machaera occidi,” significat quod illi qui falsis imbuerunt alios, falsis ex inferno imbuantur [n. 812]; “hic est patientia et fides sanctorum,” significat quod haec sint per quae tentatio et dein implantatio veri apud illos qui spirituales fiunt a Domino [n. 813].

810. [Vers. 10.] “Si quis captivitatem duxerit, in captivitatem abibit.” Quod significet quod illi qui alios a veris secluserunt, a Divinis veris in Verbo seclusi sint, constat ex significatione “captivitatis,” quod sit secludere a veris, hic per ratiocinia e naturali homine, haec enim est captivitas spiritualis, quae per “captivitatem” in sensu interno intelligitur; (quod id per “captivitatem” in Verbo intelligatur, in sequente articulo videbitur;) ex eo patet quod per “captivitatem ducere” significetur alios a veris secludere, et per “abire in captivitatem” significetur a veris quoque secludi. Quod hic per “captivitatem ducere” significetur secludere alios a veris per ratiocinia ex naturali homine, est quia per “bestiam draconis,” de qua hic agitur, intelliguntur illi qui separant fidem a vita, ac separationem per ratiocinia ex naturali homine confirmant (videatur supra, n. 773).

[2] Antequam ex Verbo confirmatur quod “captivitas” significet captivitatem spiritualem, quae est seclusio a veris ex Verbo, velim primo reassumere quae (in articulo, n. 805 [a]) supra allata sunt, quae separatores fidei a vita per ratiocinia confirmant, et sic alios a veris secludunt, ac per id sistere videndum quomodo vera pervertunt, ac inde Verbum falsificant. Sciendum est quod similia dici queant tam ab illis qui in veris sunt, quam ab illis qui non in veris sunt; hi enim per eadem loca Verbi confirmant separationem fidei a bonis operibus, illi autem per eadem confirmant conjunctionem fidei cum bonis operibus; nam binis dissentientibus similis dari loquela potest, sed usque dissimilis perceptio; ac perceptio rei est quae facit ut verum aut falsum sit. Audivi quod falsitatum amatores locuti sint prorsus similiter cum illis qui veritatum studiosi locuti, et usque unus fuit in veris, et alter in falsis; nam illa quae ambo similiter locuti sunt dissimiliter intellexerunt, et secundum intellectum explicuerunt loca Verbi; quare unus falsificavit illa, alter autem verificavit illa: est enim verum apud hominem non ejus loquelae, sed est ejus perceptionis; quae causa est quod illi qui praedicationes instituunt ex Verbo, appareant sicut in veris sint, at iidem cum praedicationes faciunt ex doctrina de sola fide, de redemptione, de imputatione meriti Domini, et de similibus, in falsis sint; hoc potest mille exemplis illustrari; verbo, perceptio falsificat verum, et non loquela ex Verbo. Hoc quoque intelligitur per haec verba a Domino,
“Tunc duo erunt in agro; unus assumetur,..alter derelinquetur. Duae molentes…; una assumetur, altera derelinquetur” (Matth. xxiv. 40, 41):
per “esse in agro” significatur esse intra ecclesiam; per “molere” {1}significatur vera explorare et discere ex Verbo; qui vera explorat et discit, intelligitur per “molentem quae assumetur,” qui autem falsificat vera intelligitur per “molentem quae derelinquetur.” Ad illustrandum quod ita sit, velim reassumere quomodo illi percipiunt propitiationem per sanguinem Filii, quomodo portationem iniquitatum a Domino, quomodo imputationem meriti Ipsius, quomodo intercessionem, quomodo redemptionem et salvationem ex misericordia, et quomodo fiduciam et confidentiam, et sic porro.

[3] Quod propitiationem per sanguinem Filii attinet: illi qui in veris sunt, non sicut illi qui in falsis sunt, de illa cogitant; illi qui in veris sunt, per propitiationem per sanguinem Filii, percipiunt quod clementer recipiantur, et quoque audiantur, qui adeunt Dominum, ac supplicant Ipsum ex veris quae in Verbo sunt; “sanguis Domini” non solum significat passionem crucis Ipsius, sed etiam Divinum Verum Domini quod in Verbo; Dominus enim per passionem crucis subjugavit inferna, quod intelligitur per quod “vicerit mortem, et cum victoria resurrexerit,” ut quoque loquuntur antistites, dum ex Verbo; et quoque per passionem crucis glorificavit Humanum suum, per quod inferna tenentur ab Ipso subjugata in aeternum: per “propitiatorium,” quod super arca Testimonii, super quo cherubi sculpti fuerunt, nec aliud significabatur. Quomodo illi qui in veris sunt, intelligunt portationem iniquitatum a Domino, supra (n. 805 [a]) dictum est.

[4] Per imputationem meriti Domini intelligitur, ab illis qui in veris sunt, solum imploratio ut Dominus misereatur, qui tam dura passus est ad redimendum et salvandum homines, qui alioqui morte aeterna perituri essent: per meritum Domini intelligitur, quod Ipse ex propria potentia salvaverit illos qui credunt in Ipsum, ac faciunt quae praecepit; hoc meritum non imputari potest, sed implorari. Per intercessionem intelligitur perpetua recordatio hominis a Domino. Ac per fiduciam et confidentiam intelligitur fiducia et confidentia in Dominum, quod ex pura misericordia doceat hominem viam, ac ducat ad caelum. Ex his patet quid significatur per redemptionem.

[5] Ex his nunc constare potest quod per illa quae supra (n. 805 [a]) allata sunt, ab illis qui in veris ex Verbo sunt, non intelligatur aliquod opus Domini apud Patrem, sed apud semet; nam, ut supra dictum est, Deus est onus, et non tres, ac Trinum est in Domino; quare cum Dominus aditur, etiam simul Pater et Spiritus sanctus adeuntur. Ex his etiam videri potest quod per “captivitatem ducere” significetur secludere a Divinis veris in Verbo; nam qui doctrinam trium Personarum Divinitatis tenent, et qui fidem separant a sua vita, quae sunt bona opera, illi secludunt alios ab intellectu veri in Verbo; explicant enim omnia, quae ibi sunt, secundum doctrinam, et quae non explicare possunt, falsificant: et quoque Divinum, quod in Domino est, et quod est Ipsius Domini, adscribunt Divino Patris, ac sic Dominum non adeunt; et quia hoc faciunt, ideo vel per ratiocinia, vel per explicationem veritatum Verbi alienam, populum, qui omnia, quae de Divinis dicuntur, credunt supra humanum captum esse, secludunt a veris: hoc significatur per “captivitatem ducere.” Quod ipsi illi “in captivitatem abeant,” hoc est, a Divinis veris in Verbo semet secludant, constare potest ex omnibus doctrinae eorum, quod tametsi vera sunt quae loquuntur quoad enuntiationem, usque non vera sint quoad eorum intellectum. Hoc etiam testatum est mihi ex iisdem in mundo spirituali, ubi, dum explorati sunt, deprehensum est quod in meris falsis essent, et quod ideo nusquam in aliquam intelligentiam caelestem a Domino perduci queant.

811. Quod “captivitas” in Verbo significet captivitatem spiritualem, quod sit seclusio a Divinis veris, nempe ab intellectu illorum in Verbo, tum quoque destructio per falsa mali et mala falsi, constare potest a locis in Verbo ubi “captivitas” dicitur, ut in sequentibus: Apud Lucam,
“Cadent..ore gladii, et captivabuntur inter omnes gentes,..tandem Hierosolyma erit conculcata” (xxi. 24):
agitur in eo capite de consummatione saeculi, per quam significatur ultimum tempus ecclesiae, quando non verum amplius superest; per “cadere” tunc “ore gladii” significatur destructio veri per falsa (“gladius” significat pugnam falsi contra verum, et quoque destructionem veri per falsa); per “captivabuntur inter omnes gentes” significantur persuasiones et obsessiones inde a malis omnis generis, nam cum vera destructa sunt, non modo falsa loco illorum succedunt, sed etiam mala; “omnes gentes” significant mala omnis generis: per quod “Hierosolyma erit conculcata” significatur plenaria destructio et perversio doctrinae ecclesiae; “Hierosolyma” significat ecclesiam quoad doctrinam, et “conculcare” prorsus destruere, quod fit imprimis per falsificationes et adulterationes Verbi.

[2] Apud Ezechielem,
Captivabuntur inter gentes, ac devastabuntur altaria, et frangentur idola, et cadet confossus in medio vestri (vi. 1-10):
per “devastari altaria” significatur quod periturus omnis cultus ex bono amoris; per “frangi idola” significatur quod periturus sit omnis cultus ex veris illius boni; “et cadet confossus e medio vestri,” {1}significat quod perituri per falsa (“confodi gladio” id significat).

[3] In Threnis,
“Audite,..omnes populi, et videte dolorem meum; virgines meae, et juvenes mei iverunt in captivitatem” (i. 18):
est lamentatio super devastationem omnis veri in ecclesia; lamentatio describitur per “Audite, omnes populi, et videte dolorem meum;” quod omnis affectio veri destructa sit, significatur per quod “virgines meae in captivitatem iverint” (“virgo” significat affectionem veri); et quod omnis intellectus veri destructus sit, significatur per quod “juvenes mei in captivitatem iverint” (“juvenes” significant intellectum veri ac intelligentiam).

[4] Apud Amos,
“Si iverint in captivitatem coram hostibus suis, inde praecipio gladio ut occidat eos” (ix. 4):
“Si iverint in capitivitatem coram hostibus,” significat si patiantur ut mala occupent illos; “hostes” sunt mala, et “ire in captivitatem” est occupari ab illis: “inde praecipio gladio ut occidat eos,” significat quod falsa secludent illos ab intelligendis veris, et destruent illos.

[5] Apud Davidem,
Deus “deseruit habitaculum Schiluntis, tentorium habitavit inter homines; et dedit in captivitatem robur ejus, et decus ejus in manum hostis” (Ps. lxxviii. 60, 61):
per “habitaculum Schiluntis” significatur ecclesia quae in bono amoris est, ac per “tentorium” significatur ecclesia quae in veris doctrinae; inde patet quid significatur per quod “Deus deseruerit habitaculum Schiluntis, tentorium habitavit inter homines;” nempe, quod bona amoris et vera doctrinae destructa sint: per “robur,” quod dedit in captivitatem, significatur verum spirituale ex bono caelesti, et per “dare in captivitatem” significatur seclusio ab intellectu ejus, et sic destructio per falsa; et per “decus,” quod dedit in manum hostis, significatur verum naturale ex spirituali, hoc significatur per “decus,” et destructio ejus per mala significatur per “dari in manum hostis.”

[6] Apud Ezechielem,
Mandatum est Prophetae, ut migraret e loco, et per parietem educeret vasa migrationis coram oculis eorum, sub tenebras educeret, ac facies obtegeret ne videret terram: “et dic, Ego prodigium vestrum; quemadmodum feci, sic fiet illis; in exilium, in captivitatem abibunt” (xii. 1-12):
propheta per haec repraesentabat statum ecclesiae qui tunc fuit, quod non aliqua vera superessent, quae non destructa sunt per falsa; omnes enim prophetae repraesentabant ecclesiam quoad doctrinam ex Verbo: per “migrare e loco,” ac per “educere per parietem vasa migrationis, sub tenebras,” et per “obtegere faciem ne videat terram,” repraesentabat quod omnia vera doctrinae e Verbo ejecta sint; per “migrare e loco” significatur rejectio, per “vasa migrationis” significantur vera doctrinae, per “parietem” per quem educeret significatur ultimum quod ambit et tutatur vera; (ultimum doctrinae est sensus litterae Verbi, qui “paries” dicitur quia est continens et includens sensus spiritualis;) per “tenebras” sub quas educeret, significantur falsa; per “obtegere faciem ne videat terram” significatur quod vera boni non amplius in ecclesia videantur: quia propheta repraesentabat illa, dicitur,” Quemadmodum feci sic fiet illis, in exilium et captivitatem abibunt;” inde patet quod “abire in exilium” significet dissipationem veri, et quod “abire in captivitatem” significet occupationem a falsis.

[7] Apud Habakuk,
“Excitabo Chaldaeos, gentem pergentem…in latitudines terrae;….congregabit sicut arenam captivitatem, illa reges illudet, et dominatores risus illi” (i. 6, 9 [, 10]):
per “Chaldaeos” significantur qui destruunt vera ecclesiae; per “latitudines terrae” significantur vera ejus; quod destructuri omnia vera per falsa, significatur per “Congregabit sicut arenam captivitatem;” quod vera et bona Verbi subsannaturi et blasphematuri sint, significatur per quod illa gens “reges illudet, ac dominatores risus illi;” “reges” sunt vera Verbi, et “dominatores” sunt bona ejus.

[8] Apud {1}Jeremiam,
“Veniet” Nebuchadnezar,” et percutiet terram Aegypti, qui morti morti,..qui captivitati captivitati..qui gladio gladio; ac incendam ignem in domibus [deorum] Aegypti, ut comburat eos, et captivet eos; tandem induet sibi terram Aegypti, sicut induit pastor vestem” (xliii. 11, 12):
per “Nebuchadnezarem” seu per “regem Babelis” in Verbo intelliguntur qui destruunt omnia ecclesiae per mala, ac per “Chaldaeos” intelliguntur qui destruunt omnia ecclesiae per falsa; ac in sensu abstracto per “regem Babelis” significantur mala quae destruunt, ac per “Chaldaeos” falsa eorum: quod “Nebuchadnezar veniet et percutiet terram Aegypti” significat destructionem naturalis hominis quoad omnia bona et inde vera ex Verbo; “qui morti morti” significat perniciem per mala; “qui captivitati captivitati” significat perniciem per seclusionem et deprivationem veri; “qui gladio gladio” {1}significat perniciem per falsa inde; per “incendere ignem in domibus Aegypti, ut comburat eos, vel captivet eos,” significat quod amores sui et mundi deperdent omnia naturalis hominis per mala et falsa; (“ignis” significat illos amores, “domus Aegypti” significant omnia naturalis hominis, “comburere” eos significat deperdere per amores malos, et “captivare” eos significat deperdere per falsa inde;) “tandem induet sibi terram Aegypti, sicut induit pastor vestem suam,” significat quod falsa mali et mala falsi occupatura sint totum naturalem hominem: comparatur id vesti pastoris, quia “vestis” significat verum investiens bonum, hic autem falsum investiens malum; nam naturalis homo est sicut vestis spirituali homini, cingit enim et includit eum.

[9] Apud Jeremiam,
“Qui ad mortem ad mortem,..qui ad famem ad famem, et qui ad captivitatem ad captivitatem” ({2}xv. 2):
per haec describitur totalis vastatio boni et veri in ecclesia, nam in versu praecedente dicitur, “Si Moses et Samuel starent coram Me, non anima mea erga populum hunc; ejice coram facie mea ut exeant;” quare “qui ad mortem ad mortem” significat quod qui rejiciunt bona pereant per mala; “qui ad famem ad famem” significat quod qui rejiciunt vera pereant per falsa; “qui ad captivitatem ad captivitatem” significat qui mala et falsa amant, occupentur ab illis.

[10] Apud Esaiam,
“Sicut ivit servus meus Esaias nudus et discalceatus tres annos,….sic ducet rex Aschuris captivitatem Aegypti, et turbam deportandam Kuschi, pueros et senes, nudum et discalceatum, immo detectos nates, nuditatem Aegypti” (xx. 3, 4):
per “regem Aschuris” significatur ratiocinatio ex scientificis naturalis hominis, et per “Aegyptum” significatur naturalis homo; inde per quod “rex Aschuris ducet captivitatem Aegypti” significatur quod ratiocinatio ex falsis destructura {3}sit omnia vera in naturali homine, quae sunt qualia sunt vera sensus litterae Verbi. (Reliqua videantur supra, n. 532, explicata.)

[11] Apud Danielem,
“Etiam deos eorum cum principibus eorum, cum vasis desiderii eorum, argento et auro, in captivitatem abducet Aegyptum, et consistet annos prae rege septentrionis. ….Intelligentes populi erudient multos, licet corruituri sint gladio et flamma, et captivitate et depraedatione diebus” (xi. 8, 33):
agitur ibi de bello inter regem septentrionis et inter regem meridiei; et per “regem septentrionis” significatur falsum dominans in ecclesia, et per “regem meridiei” verum tutans ecclesiam contra falsum; quod usque falsa praedominatura sint in ecclesia in extremitate dierum, praedicitur et describitur ibi; per “deos eorum” et “principes eorum,” ac per “vasa desiderii,” perque “argentum et aurum,” quae in captivitatem ducentur Aegyptum, significatur quod verum tutans auferet omnia vera et bona ecclesiae illis qui in falsis sunt; vera spiritualia ejus significantur per “deos et principes eorum,” vera naturalia per “vasa desiderii eorum,” omne verum et bonum in genere significatur per “argentum et aurum,” ac ablatio et tutatio eorum significatur per “ducere in captivitatem Aegyptum:” per “corrui gladio et flamma,” significatur perire ex falsis et inde malis; per “corrui captivitate et depraedatione,” significatur deprivatio omnium veri et boni.

[12] Apud Jeremiam,
Postquam propheta traditus est in carcerem, prophetavit quod universa Jehudah transportaretur Babelem in captivitatem, ac ibi morerentur et sepelirentur (xx. 1-6; cap. xxvii. 1 ad fin.):
per “prophetam illum,” ut per “prophetam” in genere, significatur doctrina ecclesiae ex Verbo; per quod ille traditus in carcerem, repraesentatum est quod simile fiet cum ecclesia et ejus doctrina, quod significatur per quod universa Jehudah transportaretur in captivitatem Babelem; captivitas tribus Jehudae in Babele septuaginta annos repraesentabat plenam destructionem veri, ac devastationem ecclesiae.

[13] Apud eundem,
“Omnes pastores tuos pascet ventus, et amasii tui in captivitatem abibunt;..tunc pudefies et ignominia afficieris ob omnem malitiam tuam” (xxii. 22):
per “pastores” in sensu abstracto significantur bona ecclesiae, et per “amasios” vera ejus; “ventus” qui pascet pastores significat inanitatem et vacuitatem doctrinae; “captivitas” in quam abibunt amasii, significat seclusionem ab omnibus veris et ab intellectu eorum; “pudefieri et ignominia affici” significat destitui ab omni bono et vero, sic enim, dum inter angelos veniunt, pudore et ignominia afficiuntur.

[14] Apud Mosen,
“Ebria faciam tela mea ex sanguine, et gladius meus comedet carnem, ex sanguine confossi et captivitatis, ex felle ultionum hostis” (Deutr. xxxii. 42):
“ebria facere tela ex sanguine” significat deliria mentis ex falsificato Verbo; “gladius comedet carnem” significat quod falsa destructura sint omnia boni; “ex sanguine confossi et captivitatis” significat exstinctionem et seclusionem omnis veri (“confossus” est exstinctio veri per falsa, et “captivitas” est seclusio veri a falsis); “ex felle ultionum hostis” significat ex malitia et saevitate inferni (“fel ultionum” est malitia et saevitas, et “hostis” est infernum).

[15] Apud Esaiam,
“Incurvatus est Bel, inflexus est Nebo, sunt idola eorum ferae et bestiae;….inflexi sunt et incurvati sunt simul,….et anima eorum in captivitatem abibit” (xlvi. 1, 2):
“idola eorum ferae et bestiae” significat quod falsa eorum sint falsa infernalia et inde mala; “inflexi et incurvati simul” significat quod dilapsura sint; “anima eorum in captivitatem abibit” significat quod in infernum, ubi seclusi ab omni vero erunt.

[16] Apud Obadiam,
“In die illo captivum duxerunt alieni robur ejus, et alienigenae intrarunt portas.., et super Hierosolymam jecerunt sortem” (i. 11):
haec de Edomo, per quem significatur verum naturalis hominis, hic autem falsum; per “alienos” qui “captivum duxerunt robur ejus” significantur falsa ecclesiae destruentia vera ejus; (“robur” significat verum, quia omne robur spirituale in veris consistit;) per “alienigenas” qui “intraverunt portas” significantur falsa doctrinae destruentia vera per quae ingressus datur in vera interiora; per “Hierosolymam,” super quam “jecerunt sortem,” significatur doctrina ecclesiae ex Verbo sic dissipata; “jacere sortem” est dissipare.

[17] Apud Jeremiam,
“Vae tibi Moabe, periit populus Kemoschi, nam rapti sunt filii tui in captivitatem, et filiae tuae in captivitatem; reducam tamen captivitatem Moabi [in extremitate dierum]” (xlviii. 46, 47):
per “Moabum” intelliguntur qui in jucundo naturali sunt, et ideo bona Verbi adulterant; per “populum Kemoschi” intelliguntur qui in vero naturali sunt; quod “filii rapti sint in captivitatem, ac filiae in captivitatem,” significat quod vera et bona ecclesiae eorum seclusa sint a falsis et malis (“filii” sunt vera, ac “filiae” sunt bona); “reducam captivitatem Moabi in extremitate dierum,” significat quod vera illis qui per “Moabum” intelliguntur, aperientur et in illis instruentur; “extremitas dierum” significat adventum Domini.

[18] Pluribus in locis in Verbo dicitur quod “captivi reducendi sint,” et per “captivos” intelliguntur gentes, qui “captivi” dicuntur quia seclusi a veris, sed quae a Domino illis aperientur: Ut apud Esaiam,
“Unxit Me Jehovah ad evangelizandum pauperibus, misit Me ad obligandum fractos corde, ad praedicandum captivis libertatem, et vinctis, oculis capto” (lxi. 1):
haec de Domino; et per “pauperes,” quibus ad evangelizandum Ipsum unxit Jehovah, significantur qui in paucis veris sunt, et usque desiderant illa ad sustendandum animam suam ex illis; per “captivos,” quibus “praedicaret libertatem,” significantur qui seclusi a veris et inde bonis sunt, quibus aperientur vera et per illa imbuentur bonis; per “vinctos, et oculis captum,” significatur quibus negatum videre vera; per hos intelliguntur gentes, qui a Domino postea receperunt vera.

[19] Apud eundem,
“Ego excitavi Illum in justitia, et omnes vias Illius rectificabo; Ille aedificabit urbem meam, et captivitatem {1}meam dimittet, non pretio neque munere” (xlv. 13):
haec quoque de Domino, et per “justitiam” in qua Jehovah excitavit Illum, significatur bonum amoris; ac per “vias” Illius, quas rectificabit, significantur vera procedentia a bono; per “urbem,” quam aedificabit, significatur doctrina ecclesiae; et per “captivitatem,” quam “dimittet,” significatur aperitio et revelatio veritatum Divinarum apud illos qui ab illis hactenus seclusi fuerunt; quod Dominus haec facturus sit gratis, significatur per “non pretio neque munere.”

[20] Apud Jeremiam,
“Oppressi filii Israelis et filii Jehudae simul, et omnes captivantes prehendent eos, renuunt dimittere eos: Redemptor eorum fortis….litigando litigabit litem eorum, et quietem dabit terrae” (l. 33, 34):
hic quoque de Domino, qui est “Redemptor eorum fortis;” per “litigare litem eorum” significatur visitatio et judicium super illos qui opprimunt illos falsis, et sic liberatio ab illis; per “quietem terrae,” quam dabit, significatur tutatio a falsis; per “filios Israelis et filios Jehudae,” qui oppressi dicuntur, non intelliguntur filii Israelis et Jehudae, sed gentes qui in veris et bonis a Domino sunt; qui quia a seducentibus eos et secludentibus vera ab illis detenti sunt, dicitur quod “captivantes eos prehendant eos, et renuant dimittere eos.”

[21] Apud Davidem,
“Ascendisti in altum, captivam duxisti captivitatem” (Ps. lxviii. 19 [B.A. 18]):
haec quoque de Domino, et per “captivam ducere captivitatem” significatur liberare a falsis quae illos captivos tenuerunt. Apud Esaiam,
“Num sumetur a forti captura? aut num captivitas justi eripietur? Nam sic dixit Jehovah, Etiam captivitas fortis sumetur, et captura violenti eripietur” (xlix. 24, 25):
haec quoque de Domino, ac de reductione filiorum Zionis a captivitate; at per “filios Zionis” intelliguntur qui in amore in Dominum sunt, et inde in veris; quod seclusi fuerint a veris per illos qui acriter confirmarunt falsa, et quod usque liberati sint a Domino, significatur per “Num sumetur a forti captura? et num captivitas justi eripietur?”

[22] Apud Davidem,
“{1}Quis dabit ex Zione salutem Israelis? Cum reducet Jehovah captivitatem populi sui, exultabit Jacob, laetabitur Israel” (Ps. xiv. 7; Ps. liii. 7 [B.A. 6]);
per “Zionem” etiam hic intelliguntur qui in bono amoris a Domino sunt; liberatio a malis a Domino et salvatio, intelligitur per “Quis dabit ex Zione salutem Israelis?” per “reducere captivitatem populi sui” intelligitur a falsis et malis; per “exultabit Jacob, laetabitur Israel,” intelligitur gaudium ex liberatione apud illos qui in ecclesia externa et interna sunt; illi qui ab ecclesia externa sunt intelliguntur per “Jacobum,” et qui ab ecclesia interna per “Israelem,” ac per hos et illos intelliguntur gentes.

[23] Apud Jeremiam,
“Ne timeas, serve mi, Jacob; et ne consterneris, Israel; ecce Ego servans te e longinquo, et semen tuum e terra captivitatis {1}tuae, ita ut redeat Jacob, ac quiescat et tranquillus sit, nec qui terreat” (xlvi. 27; cap. xxx. 10):
per “Jacobum” et “Israelem” hic quoque intelliguntur gentes, per “Jacobum” illi qui ab ecclesia externa sunt, per “Israelem” illi qui ab ecclesia interna; “servare illos e longinquo” significat salvare illos tametsi procul a salvatione sunt; “servare e terra captivitatis” significat liberare a falsis, per quae seclusi sunt a veris et bonis caeli et {2}ecclesiae; “redire et quiescere tranquillus, nec qui terreat,” significat ut tuti sint a falsis quae ex inferno.

[24] Apud eundem,
“Omnes comedentes te comedentur, et omnes hostes tui, omnes in captivitatem abibunt, et erunt praedatores tui in praedam, et omnes direptores tuos dabo in direptionem. ….Ego reducens captivitatem tentoriorum Jacobi, et habitaculorum ejus miserebor, ut aedificetur urbs super tumulo suo, et palatium juxta morem suum habitabitur” (xxx. 16, 18):
“omnes comedentes te comedentur, omnes hostes tui in captivitatem abibunt, et erunt praedatores tui in praedam, et omnes direptores tuos dabo in direptionem,” significant similia quae in Apocalypsi haec, quae nunc explicantur; nempe, “Si quis captivitatem duxerit, in captivitatem abibit; et si quis machaera occiderit, oportet eum machaera occidi.” (Quid per reliqua significatur, supra, n. 799 [b], explicatum est.)

[25] Apud eundem,
“Inveniar vobis, et reducam captivitatem vestram, et congregabo vos ex omnibus gentibus,….et reducam vos ad locum, unde migrare feci vos” (xxix. 14):
etiam per haec describitur liberatio gentium a captivitate spirituali, quae est seclusio a veris et bonis caeli et ecclesiae, per quae salvatio. Apud Zephaniam,
“In tempore illo adducam vos, et in tempore congregare Me vos, quia dabo vos {3}in nomen et in laudem omnibus populi terrae, cum reduxero captivitatem vestram coram oculis vestris” (iii. 20):
per haec quoque intelligitur reductio gentium a captivitate spirituali. Apud Amos,
“Reducam captivitatem populi mei Israelis, ut aedificent urbes devastatas, et sedeant et plantent vineas, et bibant vinum earum, et faciant hortos, et comedant fructum eorum” (ix. 14):
haec videantur supra (n. 376 [b], 405 [c]) explicata.

[26] Apud Esaiam,
“Indue robur tuum, Zion; indue vestes decoris tui, Hierosolyma, urbs sanctitatis; quia non addet, veniet amplius in te praeputiatus et immundus; excute te e pulvere, [surge,] sede Hierosolyma; aperire vinculis colli tui, captiva filia Zionis” (lii. 1, 2);
per “Zionem” intelligitur ecclesia quae in bono amoris in Dominum est; verum ex illo bono significatur per “robur” quod induet Zion; vera doctrinae illius ecclesiae significantur per “vestes decoris” quas induet Hierosolyma; per “praeputiatum et immundum” qui non addent venire amplius, significantur mala amorum terrestrium, et illorum falsa; per “excutere se e pulvere,” “surgere,” “sedere,” cum de Hierosolyma, significatur liberatio ab infernalibus falsis, ac elevatio ad vera caeli; per “{1}Aperire vinculis colli, captiva filia Zionis,” significatur liberatio a detentione a veris per falsa impedientia ne recipiatur influxus e caelo; “filia Zionis” sunt qui in affectione veri ex bono amoris a Domino. In sequentibus ibi dicitur de filiis Israelis,
Quod peregrinati sint in Aegypto, et quod Aschur illos oppresserit [(vers. 4]),
per quae significatur quod seclusi a veris essent per ratiocinia ex scientificis naturalis hominis.

[27] Apud eundem,
“{2}Accipient eos populi, et ducent eos ad locum suum, et in hereditatem tenebunt illos domus Israelis super terra Jehovae, in servos et..ancillas, ita ut sint captivantes captivantes illos, et dominentur exactoribus suis” (xiv. 2):
haec quoque de reductione filiorum Israelis, et per “filios Israelis” intelliguntur gentes; quod illi qui secluserunt a veris et seduxerunt per falsa, secludantur a veris et seducantur a falsis, significatur per “captivabunt captivantes, et dominabuntur exactoribus suis.”

[28] Apud Hoscheam,
“In domo Israelis vidi rem foedam; ibi scortatio Ephraimo, pollutus est Israel, et Jehudah posuit messem tibi, cum reduxero captivitatem populi mei” (vi. 10, 11):
haec de statu ecclesiae apud Judaeos circa adventum Domini; “scortatio Ephraimo,” quae res foeda in domo Israelis, significat falsificationem Verbi; “scortatio” significat falsificationem, ac “Ephraim” intellectum Verbi: “pollutus est Israel, et Jehudah posuit messem tibi,” significat quod ecclesia in meris falsis esset, et quod Verbum applicuerint ad confirmandum falsa; per “Jehudam” significatur Verbum, et per “messem” suppeditatio talium ibi quae applicuerunt: quod hic status Ecclesiae Judaicae esset, cum aperirentur vera coram gentibus, quae sic liberarentur a falsis, significatur per “cum reduxero captivitatem populi mei.”

[29] Similia in historicis Verbi per “captivitates filiorum Israelis” a variis hostibus, et per “liberationes eorum,” significata sunt: ut
Quod coacti sint servire Kuschani regi Syriae, et liberati ab Othniele (Judic., cap. iii.);
Quod serviverint Egloni regi Moabi, ac liberati per Ehuden (Judic., cap iii.);
Quod traditi Javini regi Canaanis, ac liberati per Deboram (Judic., cap.iv.);
Quod traditi Midianitis, et liberati per Guideonem (Judic., cap. vi.);
Quod traditi Philisthaeis et Ammonitis, et liberati per Jiphtacum (Judic., cap. x. et xi.).
Similia significata sunt
Per captivitatem Judaeorum septuaginta annos in Babele (2 Reg. {1}xxv.).
Historica enim Verbi omnia sunt repraesentativa talium quae ecclesiae sunt, et voces per quas historica descripta sunt omnes significativae sunt.

[30] Similia quae per “captivos” in Verbo, etiam significantur per “vinctos;” ut in sequentibus locis:
“Colligentur collectione vinctus in fovea, et claudentur in claustro; at post multitudinem dierum visitabuntur” (Esai. xxiv. 22);
Per sanguinem foederis tui emittam vinctos..e fovea, in qua non aqua” (Sach. ix. 11);
“Veniet ante Te gemitus vincti” (Psalm. lxxix. 11);
“Posuit orbem in desertum, et urbes {2}eorum destruxit, vinctis suis non aperuit domum” (Esai. xiv. 17);
“Ad aperiendum oculos caecos, ad educendum e carcere vinctum, e domo claustri sedentes in tenebris” (Esai. xlii. 7);
Rex dixit, “In carcere fui, et {3}venistis ad Me” (Matth. xxv. 36);
Jesus dixit, “Hanc filiam Abrahami, quam vinxit satanas, ecce octodecim annos, nonne oportet solvi e vinculo hoc die sabbathi?” (Luc. xiii. 16.)

812. “Si quis machaera occiderit, oportet eum machaera occidi.” Quod significet quod illi qui falsis imbuunt alios, falsis ex inferno imbuantur, constat ex significatione “gladii” et “machaerae,” quod sit verum pugnans contra falsum, ac in opposito sensu falsum pugnans contra verum, hic falsum pugnans contra verum; inde “machaera occidere” est destruere vera per falsa, et quoque imbuere falsis: et ex significatione “oportet eum machaera occidi,” quod sit falsis ab inferno imbui. Causa quod hi imbuantur falsis ex inferno, est quia caelum sibi per falsa occluserunt, et quando caelum alicui est occlusum, tunc infernum ei est apertum: homo enim sive in caelo sive in inferno erit; non potest esse inter utrumque; inde cum quis caelum sibi clausit, infernum sibi aperit, et ex inferno non nisi quam falsa mali exsurgunt; haec tunc imbuunt illum. Sed non alia falsa claudunt caelum quam falsa mali: dantur enim falsa plurium generum, nempe falsa ignorantiae, falsa religionis, et falsa ex non intellecto Verbo; verbo, falsa quae ducunt ad vitam mali, et quae procedunt ex vita mali, illa quia ex inferno sunt, claudunt caelum. Ex his patet quod “Si quis machaera occiderit, oporteat eum machaera occidi,” significet quod illi qui falsis imbuerunt alios, falsis ex inferno imbuantur.

[2] Simile per illa significatur quae Dominus dixit ad Petrum,
“Omnes accipientes ad gladium, per gladium perire debent” (Matth. xxvi. 52):
haec dicta sunt ad Petrum, quia per illum repraesentabatur verum fidei, et quoque falsum fidei; quare [per] “accipere gladium et perire per illum” significabatur recipere falsum fidei, et perire per illud. Quod illi qui per hanc “bestiam” significantur, qui sunt qui per ratiocinia confirmant separationem fidei a vita, “machaera occidant,” et “machaera occidantur,” hoc est, alios falsis imbuant, ac ipsi falsis ex inferno imbuantur, est quia dogma de sola fide excludat omnia vera, et rejiciat omnia bona. Quod sola fides excludat omnia vera, est quia statuunt quod per unicum hoc salvemur, “Quod Dominus passus sit crucem pro nostris peccatis, et per id sustulerit damnationem legis, et quod sic nos redemerit;” et quia volunt quod hoc unicum, quod vocant ipsam fidem, salvet, non aliquam operam dant veris addiscendis; cum tamen vera sunt quae docent quomodo vivendum est, quae tamen multiplicia sunt. Quod sola fides rejiciat bona, sequitur ex ipso dogmate, quod fides absque bonis operibus justificet; ita ipsa bona amoris in Deum, et bona charitatis erga proximum nauci faciunt.

813. “Hic est patientia et fides sanctorum.” Quod significet quod haec sint per quae tentatio et dein implantatio veri ex bono apud illos qui spirituales fiunt a Domino, constat ex significatione “patientiae sanctorum” (de qua sequitur); et ex significatione fidei, quod sit implantatio veri; et ex significatione “sanctorum,” quod sint qui in veris ex bono a Domino (de qua supra, n. 204), ita qui spirituales a Domino fiunt, nam homo per vera ex bono spiritualis fit. Quod fides significet implantationem veri, est quia fides apud hominem est verum corde agnitum, nam nisi agnoscitur corde, non potest esse fides ejus; inde quoque est quod in Veteri Testamento nullibi dicatur fides, sed loco ejus veritas: immo antiqui, apud quos ecclesia fuit, prorsus non sciverunt quod fides aliud esset quam verum; dixerunt quidem quod crederent in Deum, sed per id intellexerunt tam scire et intelligere vera, quam velle et facere illa, et hoc a Domino: inde patet quod fides significet implantationem veri.

[2] Quod “patientia sanctorum” significet tentationem fidelium, seu illorum qui spirituales fiunt a Domino, est quia “patientia” {1}significat patientiam spiritualem, quae est patientia in sustinendis tentationibus; et illi in ea patientia sunt qui apud se pugnant contra falsa quae insunt et adhaerent dogmati de sola fide, confirmant enim illam per ratiocinia ex naturali homine, tum ex Verbo sinistre applicato et sic falsificato; tentationes quas illi sustinent, dum pugnant contra falsa, {2}intelliguntur per “patientiam.”

[3] Simile significatur per “patientiam” apud Lucam,
“Trademini..a parentibus et fratribus, ac cognatis et amicis; morti etiam dabunt ex vobis; immo eritis odio habiti ab omnibus propter nomen meum:….in patientia vestra possidete animas vestras” (xxi. 16, 17, 19):
haec de ultimo tempore ecclesiae, quando judicium; tentationes, quas tunc subituri sunt fideles propter vera, {3}describuntur per quod “tradentur a patribus, fratribus, “cognatis et amicis,” et quod “morti dabuntur,” tum quod “odio habiti erunt propter nomen Domini;” per “parentes,” “fratres,” “cognatos” et “amicos” intelliguntur qui ab eadem ecclesia sunt, sed in malis et falsis; quod tentationes subituri sint, intelligitur per “morti tradi” et “odio haberi:” inde nunc per “In patientia vestra {4}possidete “animas,” significatur vitam veri inter falsa conservare; per “animam” significatur vita veri.

[4] Similiter apud eundem,
“Qui in terra bona seminati sunt, hi sunt qui in corde simplici et bono audiunt verbum, retinent, et fructum faciunt in patientia” (viii. 15):
“fructum facere in patientia” significat vera ac bona facere, tametsi inter falsa et mala, hoc est, inter illos qui in falsis et malis sunt, vivunt. Patientia Domini in tentationibus, quas prae omnibus gravissimas sustinuit, describitur his verbis, apud Esaiam,
“Exactionem sustinuit, idemque afflictus est, non tamen aperuit os suum, sicut agnus” (liii. 7):
“exactionem sustinere” significat tentationes; “afflictus esse” significat gravitatem earum; “non aperire os suum” significat patientiam.

814. VERSUS 11.
“Et vidi aliam bestiam ascendentem e terra et habebat cornua [duo] similia Agno, et loquebatur sicut draco.”
11. “Et vidi aliam bestiam ascendentem e terra,” significat confirmationes ex sensu litterae Verbi pro fide separata a vita, et inde falsificationes veri ecclesiae [n. 815]; “et habebat cornua duo similia Agno,” significat potentiam persuadendi conjunctionem fidei separatae cum Verbo, sicut a Domino [n. 816]; “et loquebatur sicut draco,” significat simili affectione, cognatione, doctrina et praedicatione cum illis qui separant fidem a vita fidei, quae est charitas [n. 817].

815. [Vers. 11.] “Et vidi aliam bestiam ascendentem e terra.” Quod significet confirmationes ex sensu litterae Verbi pro fide separata a vita, et inde falsificatione veri ecclesiae, constat ex significatione “duarum bestiarum” de quibus in hoc capite, quod sint quae confirmant illa quae per “draconem” significantur; per “draconem” enim significatur imprimis sola fides (videatur supra, n. 714); et per “bestiam ex mari ascendentem” significantur ratiocinia ex naturali homine confirmantia separationem fidei a vita (videatur etiam supra, n. 774); per hanc itaque “bestiam” significantur confirmationes ex sensu litterae Verbi pro fide separata a vita, et inde falsificationes veri ecclesiae: quod “draco” per has binas “bestias” ulterius describatur, patet ex vers. 2, 4, 11, hujus capitis. Sunt etiam duo, per quae dogma aliquod haereticum potest confirmari; nempe, sunt ratiocinia ex naturali homine, et sunt confirmationes ex sensu litterae Verbi; haec duo itaque per duas has “bestias” significantur. Quod per “priorem bestiam” significentur ratiocinia ex naturali homine, est quia per “mare,” ex quo ascendit illa bestia, significatur naturale hominis; quod autem per hanc “bestiam” significentur confirmationes ex Verbi sensu litterae, est quia per “terram,” e qua ascendit, significatur ecclesia ubi est Verbum: quod {1}falsificationes Verbi etiam per hanc “bestiam” significentur, est quia Verbum nusquam potest confirmare dogma falsum, nisi falsificetur: omnia enim Verbi sunt vera; quare omnia vera possunt ex Verbo confirmari, et neutiquam falsa, ut manifeste constare potesta supradictis, et quoque a sequentibus in hoc capite.

[2] Quoniam supra (n. 785) e Verbo allata sunt loca ubi “opera,” “facta,” “operari” et “facere” dicuntur, velim hic afferre loca ubi “fides” et “credere” nominantur, sed modo loca ex Evangelistis, non autem ex Epistolis Apostolorum; causa quod solum ex Evangelistis, est quia ibi sunt Ipsius Domini verba, quae omnia in se sensum spiritualem recondunt, per quem immediata communicatio cum caelo datur; Apostolorum autem scriptis non talis sensus inest; sunt usque libri utiles ecclesiae.

[3] Loca ubi “fides” et “credere” in Verbo dicuntur, sunt sequentia: Apud Matthaeum,
Venit centurio ad Dominum, dicens, “Domine, non sum idoneus ut sub tectum meum subeas, sed tantum dic verbum, et sanabitur puer meus. ….Audiens..Jesus admiratus est, et dixit sequentibus Se, Amen dico vobis, non in Israele tantam fidem inveni:….et dixit centurioni, Vade, et sicut credidisti, fiat tibi, et sanatus est puer ejus in hora illa” (viii. 8, 10, 13):
quod Dominus hunc et reliquos sanaverit secundum fidem eorum, erat causa, quia primum et primarium ecclesiae instaurandae erat ut crederent Dominum esse Deum omnipotentem; nam absque illa fide non aliqua ecclesia potuit instaurari; erat enim Dominus Deus caeli et Deus terrae, cum quo non datur aliqua conjunctio quam per agnitionem Divinitatis Ipsius, quae agnitio est fides: quod centurio agnoverit Dominum pro Deo omnipotente, patet; dixite enim, “Non sum idoneus ut sub tectum meum subeas, sed tantum dic verbum, et sanabitur puer meus.”

[4] Apud eundem,
“Mulier profluvio sanguinis laborans…, tetigit fimbriam indumenti” Jesu, “nam dixit in se ipsa, Si modo tetigero indumentum Ipsius, sanabor; Jesus..conversus illam videns, dixit, Filia, confide; fides tua te salvam fecit: et sanata est in hora illa” (ix. 20-22):
apud eundem,
“Obtulerunt paralyticum super lecto jacentem; videns Jesus..fidem eorum, dixit paralytico, Confide,..remissa sunt..peccata tua;….surgens tolle lectum tuum et abi in domum tuam” (ix. 2-7; Luc. v. 19-25):
apud eundem,
“Duo caeci clamantes et dicentes, Miserere nostri, fili Davidis:….dixit illis Jesus, Creditisne quod possim hoc facere? Dicunt illi, Immo Domine; tunc tetigit oculos illorum, dicens, Juxta fidem vestram fiet vobis; et aperti sunt eorum oculi” (ix. 27-29 [, 30]):
per hanc fidem, per quam sanati fuerunt aegroti, non intelligitur alia fides quam quae vocatur historica, quae etiam eo tempore fuit miraculosa; quapropter multi per eam fidem eo tempore miracula fecerunt: fides erat quod Dominus esset omnipotens, quia ex Se potuit miracula facere; quare etiam admisit in Se adorationes, secus ac prophetae Veteris Testamenti, qui non adorati sunt. Sed haec fides historica omnino praecedet, antequam eadem fit salvifica; nam tunc fides historica apud hominem fit salvifica, quando homo vera ex Verbo addiscit, et secundum illa vivit.

[5] Apud eundem,
Mulier Cananaea, cujus filia a daemonio agitata fuit, “venit et adoravit” Jesum, “dicens, Domine adjuva me;….dixit illi Jesus,..Magna est fides tua, fiat tibi sicut vis; et sanata est filia ejus” (xv. 22-28)
apud Johannem,
“Regius, cujus filius aegrotabat” rogabat Jesum, ut sanaret filium suum antequam moreretur; “dixit illi Jesus, Abi, filius tuus vivit; et credidit homo verbo quod dixit illi Jesus:…et servi occurrerunt illi,…dicentes, Filius tuus vivit;….ideo credidit ille, et tota domus ejus” (iv. 46-53):
apud eundem,
Jesus inveniens caecum natum, quem sanavit, dixit illi, “Tune credis in Filium Dei? Respondit ille et dixit, Quis est, Domine, ut credam in Illum? Dixit illi.., Et vidisti Ipsum, et qui loquitur tecum Ipse est. Ille..dixit, Credo, Domine, et adoravit Ipsum” (ix. 35-38):
apud Lucam,
Jesus dixit ad archisynagogum, cujus filia mortua est, “Ne timeto, crede modo, tum servabitur;” et resuscitata est filia (viii. 50, 55):
apud eundem,
Unus ex decem leprosis a Domino sanatis, reversus, qui erat Samarita, cecidit super faciem suam, ad pedes Jesu, “et dixit illi” Jesus, “Surge, abi, fides tua sanum te fecit” (xvii. [15, 16,] 19):
apud eundem,
Jesus ad caecum dixit, “Fides tua salvum te fecit, et extemplo videre potuit” (xviii. 42, 43):
apud Marcum,
Jesus dixit ad discipulos, cum non sanare potuerunt alicujus filiam habentem spiritum mutum; cui Jesus dixit, “Si possis credere, omnia possibilia sunt credenti:..exclamans pater pueri cum lachrymis dixit, Credo Domine; juva meam incredulitatem;” et sanatus est (ix. 17, 23, 24).
Quod fides in Dominum sanaverit illos, erant tres causae: prima, quod agnoverint Divinam Ipsius omnipotentiam, et quod esset Deus: secunda erat, quia fides est agnitio, et ex agnitione intuitio; ac omnis intuitio ex agnitione sistit alium sibi praesentem, quod in mundo spirituali commune est; hic itaque intuitio ex agnitione omnipotentiae Domini, quae erat ex qua primum intuituri Dominum erant, quum nova ab Ipso ecclesia institueretur; inde constare potest quid per fidem ibi intelligitur: tertia causa erat, quod omnes morbi, quos Dominus sanavit, repraesentaverint et inde significaverint morbos spirituales morbis illis naturalibus correspondentes; ac morbi spirituales non possunt sanari nisi quam a Domino, et quidem per intuitionem in Divinam Ipsius omnipotentiam, ac per paenitentiam vitae; quare etiam aliquoties dixit, “Remissa sunt tibi peccata, abi et non pecca amplius;” haec fides etiam per fidem hanc miraculosam repraesentabatur et significabatur; sed fides, per quam a Domino sanantur morbi spirituales, non datur nisi quam per vera ex Verbo, et per vitam secundum illa; ipsa vera et vita secundum illa faciunt quale fidei: sed de hac plura in sequentibus:

[6] Apud Johannem,
Dicit soror Lazari jam dum mortui, “Domine jam olet;…dicit illi Jesus, Nonne dixeram tibi, [quod] si crederes, visura esses gloriam Dei?” (xi. 39, 40:)
apud Lucam,
Jesus dixit mulieri peccatrici, quae madefecit lachrymis pedes Ipsius, et capillis capitis abstersit, et osculata pedes, quos etiam oleo unxit,….”Remissa sunt tibi peccata tua,….fides tua te salvam facit, abi in pacem” (vii. 38, 48, 50):
ex his quoque patet quod fides omnipotentiae Domini sanaverit illos, et quoque quod eadem fides remiserit, hoc est, removerit, peccata; causa erat, quia mulier illa non solum fidem Divinae omnipotentiae de Domino habuit, sed etiam Ipsum amavit, nam osculata est pedes Ipsius; quare dixit Dominus, “Remissa sunt tibi peccata tua, fides tua te salvam facit;” fides enim sistit Divinum Domini sibi praesens, et amor conjungit; potest enim Dominus praesens sisti sed non conjungi; inde patet quod fides ex amore salvet.

[7] [Et alibi,]
Jesus dixit discipulis in navi, “Quare timidi estis, exiguae fidei homines? Tunc erexit Se, et reprehendit ventum et mare, et facta est tranquillitas magna” (Matth. viii. 26; Marc. iv. 39-41; Luc. viii. 24, 25):
Petrus ex jussu Domini descendit e navi, et ambulavit super aquis; verum cum veniret ventus fortis, “extimuit, et incipiens demergi clamavit,..Domine, serva me; Jesus..statim apprehendens manum ejus, dixit.., Exiguae fidei homo, quare dubitabas?” (Matth. xiv. 28-31:)
Quum discipuli non potuerunt sanare lunaticum, Jesus dixit illis, “Generatio incredula et perversa, quousque ero vobiscum?” et Jesus sanavit eum; et dixit ad discipulos quod non potuerint sanare eum, propter incredulitatem eorum (Matth. xvii. 14, seq.):
Jesus venit in patriam suam, et ibi “scandalizati sunt in Ipsum; et Jesus dixit.., Non est propheta minus honoratus quam in patria sua, et in domo sua; ideo non fecit ibi virtutes multas propter incredulitatem eorum” (Matth. xiii. 57, 58):
quod Dominus vocaverit discipulos “homines exiguae fidei,” cum non potuerunt miracula in nomine Ipsius facere, et quod non potuerit miracula facere in patria sua propter incredulitatem eorum, erat causa, quia discipuli quidem credebant Dominum esse Messiam seu Christum, tum Filium Dei, et Prophetam, de quo scriptum est in Verbo, sed usque nondum crediderunt Ipsum Deum omnipotentem, et quod Jehovah Pater esset in Ipso; et tamen quatenus crediderunt Ipsum hominem, et non simul Deum, non potuit Divinum Ipsius, cui omnipotentia est, sisti discipulis praesens per fidem: fides enim sistit Dominum praesentem, ut supra dictum est; sed fides in Dominum ut hominem solum, non sistit omnipotentiam Divinam Ipsius praesentem; quae etiam causa est, quod non salvari possint qui hodie in mundo solum spectant ad humanum Ipsius, et non simul ad Divinum Ipsius, ut faciunt Sociniani et Ariani.

[8] Ex simili causa fuit quod Dominus non potuerit miracula facere in patria sua, quia ibi viderunt Ipsum ab infantia sicut alium hominem; quare non potuerunt isti ideae adjicere ideam Divinitatis; et quando haec non adest, quidem Dominus est praesens sed non cum Divina omnipotentia in homine, nam fides sistit Dominum praesentem in homine secundum quale perceptionis de Ipso; reliqua homo non agnoscit et sic rejicit; ut enim Dominus aliquid operetur per fidem apud hominem, erit praesentia Divini Domini in homine, et non extra illum.

[9] Apud Johannem,
“Multi..de turba crediderunt in” Jesum, “et dixerunt, quod Christus quando venerit, numquid plura signa is faceret, quam quae Hic fecit?” (vii. 31:)
apud Marcum,
“Signa..credentes haec sequentur; in nomine meo daemonia ejicient, linguis loquentur novis, serpentes tollent, etiamsi letale quid biberint, non illis nocebit; super infirmos imponent manus, et bene habebunt:….illi..exeuntes praedicarunt ubique, Domino cooperante et verbum confirmante per subsequentia signa” (xvi. 17-20).
Quod fides miraculosa, et non salvifica sit, quae ibi intelligitur, constare etiam potest ex eo, quod Judaica gens solum crediderit in Jehovam propter miracula; erant enim externi homines, et hi solum ad cultum Divinum per externa quae animos percellunt, qualia sunt miracula, moventur. Etiam miraculosa fides erat prima fides apud illos apud quos nova ecclesia instauranda erat: etiam illa fides est prima fides apud omnes in Christiano orbe hodie; quare miracula a Domino facta, descripta sunt, et quoque praedicantur: nam fides prima apud omnes est fides historica, quae postea fit salvifica quando homo per vitam fit spiritualis; nam omnium primo credendum est quod Dominus sit Deus caeli et terrae, ac quod sit omnipotens, omnipraesens, omnisciens, infinitus, ac unus cum Patre; haec scienda sunt, et quatenus modo sciuntur, sunt historica, et fides historica sistit Dominum praesentem, est enim illa fides intuitio Domini ex quali Divinitatis Ipsius; sed usque illa fides non salvat, priusquam homo vivit vitam fidei, quae est charitas; nam tunc vult et facit quae credit, ac velle et facere est amoris, et amor conjungit Ipsum quem fides sistit praesentem. Quid miracula illa, quae discipuli facturi erant, et quae ab illis facta sunt initio Ecclesiae Christianae, ut quod “daemonia ejicerent,” “linguis novis loquerentur,” et plura, significaverunt, videatur supra (n. 706 [c]).

[10] Apud Matthaeum,
“Jesus dixit,….Amen dico vobis, si habueritis fidem sicut granum sinapis, dicetis monti huic, Transi illuc, tunc transibit, et nihil impossibile erit vobis” (xvii. 14-20):
apud Marcum,
“Habete fidem Dei; amen..dico vobis, quod quicunque dixerit monti huic, Tollere,..projice te in mare, nec dubitaverit corde suo, sed crediderit quod quae dicit futura sint, fiet illi quod dixerit: propterea dico vobis, omnia quaecunque precantes petitis, credite quod accepturi sitis, tunc fiet vobis” (xi. 22-24):
apud Matthaeum,
“Jesus dixit” discipulis…”Si habueritis fidem, et non dubitaveritis, non tantum id quod in ficu factum est facietis: sed etiam si monti huic dixeritis, Tollere,..projice te in mare [, fiet]; immo omnia quae petieritis…credentes” in Me, “accipietis” (xxi. 21, 22):
apud Lucam,
“Si habeatis fidem sicut granum sinapis, et dixeritis sycomoro huic, Eradicare et plantare in mari, utique obediet vobis” (xvii. 6).
Quod haec aliter intelligenda sint quam secundum verba, constare potest ex eo, quod dictum sit ad discipulos, “Si fidem haberent sicut granum sinapis, quod montem et sycomorum potuissent loco suo evellere et projicere in mare,” tum quod “omnia quae peterent accepturi essent;” cum tamen non ex Divino ordine est ut quisque acciperet quod petit, si modo fidem haberet; tum quod evellerent montem et arborem ex suo loco, et projicerent in mare: sed per “fidem” hic intelligitur fides a Domino; quare etiam vocatur “fides Dei;” et qui in fide a Domino est, nihil aliud petit quam quod regno Domini et sibi ad salutem conducit; reliqua non vult; dicit enim corde, Cur petenda quae non talis usus sunt? Quare non potest aliquam fidem Dei seu fidem a Domino habere in petendo quam quod a Domino ei petere datur. Immo angelis caeli impossibile est aliud velle, ita aliud petere; si aliud, non possunt fidem habere quod accepturi sunt. Quod Dominus comparaverit talem fidem valori et potentiae projiciendi montem aut sycomorum in mare, erat quia Dominus hic ut alibi locutus est per correspondentias; quare illa verba etiam spiritualiter intelligenda sunt: per “montem” enim significatur amor sui et mundi, ita amor mali; et per “sycomorum” significatur fides illius amoris, quae est fides falsi ex malo; et per “mare” significatur infernum; quare per “montem evellere et projicere in mare per fidem Dei,” significatur amores illos, qui in se diabolici sunt, ejicere in infernum, similiter fidem falsi ex malo; hoc fit per fidem a Domino. Quod comparatio valoris et potentiae fidei a Domino facta sit cum evulsione et projectione montis et sycomori, est etiam quia in mundo spirituali actualiter ita fit: amores illi mali quandoque ibi apparent sicut montes, ac fides falsi ex malo sicut sycomorus, ac utrumque ab angelo per fidem a Domino potest eradicari et projici in infernum. (Quod per “montem” significetur amor in Dominum, ac in opposito sensu amor sui, videatur supra, n. 405, 510: et quod “ficus” aut “sycomorus” significet naturalem hominem quoad bona et vera ibi, ac in opposito sensu eundem quoad mala et falsa, supra, n. 403.)

[11] Haec de fide miraculosa. Sequuntur nunc loca ex Evangelistis de fide salvifica, quae est fides veri ex amore in Dominum: Apud Johannem,
“Sicut Moses exaltavit serpentem in deserto, ita oportet exaltari Filium hominis, ut omnis qui credit in Ipsum, non pereat sed habeat vitam aeternam. Adeo namque dilexit Deus mundum, ut Filium suum unigenitum dederit, ut omnis qui credit in Ipsum, non pereat, sed habeat vitam aeternam. ….Qui credit in Ipsum, non judicatur; qui autem non credit, jam judicatus est, quia non credidit in nomen unigeniti Filii Dei” (iii. 14-19):
apud eundem,
“Pater amat Filium, et omnia dedit in manum Ipsius; qui credit in Filium, habet vitam aeternam; qui Vero non credit Filio, non videbit vitam, sed ira Dei manet super illum” (iii. 35, 36):
apud eundem,
“Nisi credideritis quod Ego sim, moriemini in peccatis vestris” (viii. 24):
apud eundem,
“Dixerunt..ad” Jesum, “Quid faciemus ut operemur opera Dei? Respondens Jesus dixit, Hoc est opus Dei, ut credatis in Ipsum quem misit” Pater. ….”Ego sum panis vitae; qui venit ad Me, non esuriet, et qui credit in Me, non sitiet unquam. ….Haec..est voluntas Ipsius qui misit Me, ut omnis qui videt Filium, et credit in Ipsum, habeat vitam aeternam, et resuscitem illum in extremo die. ….Non Patrem vidit quis, nisi qui est apud {1}Deum, Hic vidit Patrem: amen..dico vobis, qui credit in Me, habet vitam aeternam: Ego sum panis vitae” (vi. {2}28, 29, 35, 40, 46-48):
apud eundem,
Jesus dixit, “Qui verbum meum audit, et credit Ipsi qui misit Me, habet vitam aeternam, et in judicium non veniet, sed transcendet e morte in vitam: amen..dico vobis, quod veniet hora,…quando mortui audient vocem Filii Dei, et qui audient, vivent: quemadmodum..Pater vitam habet in Se Ipso, ita dedit Filio vitam habere in Se Ipso” (v. 24-26):
apud eundem,
“Jesus clamavit, dicens, Si quis sitiverit, venito ad Me et bibito; quisquis credit in Me, sicut dixit scriptura, flumina e Ventre illius fluent aquae viventis: haec..dixit de spiritu, quem accepturi erant, credentes in Ipsum” (vii. 37-39):
apud eundem,
“Jesus..dixit, Ego sum resurrectio et vita; qui credit in Me, etsi moriatur, vivet; omnis vero qui vivit, et credit in Me, non morietur in aeternum” (xi. 25-27):
apud eundem,
“Jesus..clamavit et dixit, Qui credit in Me, non credit in Me, sed in Ipsum qui misit Me. ….Ego lux in mundum veni, ut omnis qui credit in Me, in tenebris non maneat: et si quis audiverit mea verba, non tamen crediderit, Ego non judico illum;….qui spernit Me, et non accipit mea verba, habet qui judicet illum, verbum, quod locutus sum,..judicabit illum extremo die” (xii. 44-48):
apud eundem,
“Quousque lucem habetis, credite in lucem, ut filii lucis sitis” (xii. 36):
apud eundem,
“Non turbator cor vestrum; credite in Deum, et credite in Me” (xiv. 1):
apud eundem,
“Quotquot..receperunt” Jesum, “dedit illis potestatem ut filii Dei essent, credentibus in nomen Ipsius” (i. 12):
apud eundem,
“Multi crediderunt in nomen Ipsius, videntes signa Ipsius” (ii. 23):
apud eundem,
“Haec..scripta sunt, ut credatis quod Jesus sit Christus Filius Dei, et ut credentes vitam habeatis in nomine Ipsius” (xx. 31):
apud Marcum,
Jesus dixit discipulis, “Euntes in mundum universum, praedicate Evangelium omni creaturae; qui crediderit et baptizatus fuerit, salvabitur; qui vero non crediderit, condemnabitur” (xvi. 15, 16):
in his et in aliis locis describitur fides salvifica, quod credendum sit in Dominum, et quod credere in Ipsum sit etiam credere in Patrem, quia Ipse et Pater unum sunt. Per “credere in Dominum” significatur non modo adorare et colere Ipsum, sed etiam vivere ab Ipso; et vivitur ab Ipso cum vivitur secundum Verbum, quod ab Ipso; quare “credere in Ipsum” est credere quod Ipse regeneret hominem, et quod regeneratis ab Ipso det vitam aeternam.

[12] Simile quod per “credere in Ipsum” significatur per “credere in nomen Ipsius;” “nomen” enim Domini significat omne quale fidei et amoris, per quod Ipse colendus est, et per quod homo ab Ipso salvatur: causa, quod id per “nomen Ipsius” significetur, est quia non alia nomina dantur personis in mundo spirituali, quam secundum quale affectionis et vitae eorum; unde quisque cognoscitur, qualis est, ex solo nomine ejus; inde cum nomen ejus enuntiatur, ac amatur id quale quod intelligitur per nomen, tunc sistitur ille praesens, et conjunguntur sicut socii aut fratres: quale autem Domini est omne fidei et amoris per quod homo ab Ipso salvatur, nam id quale est essentia procedens ab Ipso; quare cum cogitatur id quale, tunc sistitur Dominus praesens apud illum, et cum amatur id quale, tunc conjungitur ei Dominus; inde est, quod qui credunt in nomen Ipsius vitam aeternam habeant. Inde patet quam necessarium sit homini scire quale fidei et amoris, quod est “nomen Domini,” tum amare illud quale, quod fit per facere illa quae a Domino praecepta sunt. Etiam nomina “Jesus” et “Christus” involvunt id quale, nam Jesus significat salvationem, et Christus seu Messias significat Divinum Verum, quod est omne fidei et amoris quoad cognitiones, doctrinam et vitam; inde cum nominantur illa nomina, quale eorum cogitandum est, et secundum id vivendum. Hoc intelligitur per verba Domini apud Matthaeum,
Jesus dixit, “Si duo ex vobis consenserint in nomine meo super terra de omni re, quamcunque petierint, fiet illis a Patre meo qui in caelis est; ubi enim sunt duo aut tres congregati in nomine meo, ibi sum in medio eorum” (xviii. 19, 20).
Est quidem praesentia Domini apud omnes, et quoque amor erga omnes; sed usque non potest homo duci et salvari a Domino quam secundum receptionem Domini in homine per fidem et amorem in Ipsum.

[13] Ex his patet quam necessarium est homini scire quale fidei et amoris, quod est nomen Domini; tum amare illud quale, nam Dominus non amatur nisi quam per quale suum. Quod Dominus adeundus sit, et secundum quale fidei et amoris, quod praescribitur in Verbo, colendus sit, et non Pater, Ipse Dominus docet, dicens,
Quod nemo Patrem viderit unquam, sed quod Filius exponat [(Joh. i. 18)];
Tum quod nemo veniat ad Patrem, nisi per Ipsum [(Joh. xiv. 6)];
Ut et quia Pater et Ipse unum sunt [(Joh. x. 30)]:
quare “adire Patrem,” et non Ipsum, est ex uno duos facere, et sic colere illud Divinum extra Dominum quod in Ipso est; per quod etiam perit homini idea Divinitatis de Domino: ex his iterum patet veritas,
Quod qui credit in Filium, vitam aeternam habeat [(Joh. iii. 36)].

[14] Quod credere in Dominum sit credere in Patrem, etiam docet Ipse Dominus apud Johannem,
“Qui credit in Me, non credit in Me, sed in Ipsum qui misit Me; et qui videt Me, videt Ipsum qui misit Me” (xii. 44, 45):
per haec intelligitur, quod qui credit in Dominum non credat in Ipsum separatum a Patre, sed etiam in Patrem; quare adjicitur, “Qui videt Me, videt Ipsum qui misit Me.” Tum alibi apud Johannem,
“Credite in Deum,..credite in Me” ({1}xiv. 1);
apud eundem,
Philippe, “nonne credis quod Ego in Patre, et Pater in Me?….Credite Mihi quod Ego in Patre et Pater in Me:….amen..dico vobis, qui credit in Me, opera quae Ego facio, ille etiam faciet,….quia Ego ad Patrem meum abeo” (xiv. 10-12);
apud eundem,
“In ista die in nomine meo petetis; et non dico vobis quod Ego petiturus sim Patrem pro vobis; Ipse..Pater amat vos, quod vos Me amaveritis et credideritis quod Ego a Deo exiverim; exivi a Patre, et veni in mundum,…et vado ad Patrem: dicunt..discipuli,….In hoc credimus quod a Deo exiveris” (xvi. 26-28, [29,] 30):
“exire a Patre” significat conceptum ab Ipso; et “vadere ad Patrem” significat plenarie uniri Ipsi;
quod “exire a Patre” sit quod conceptus sit ab Ipso, constat manifeste a conceptione Ipsius (Apud Matthaeum, cap. i. 18-25; et apud Lucam, cap. i. 34, 35);
et quod “vadere ad Patrem” sit plenarie uniri Ipsi, patet a glorificatione Ipsius Humani per passionem crucis (de qua prius); quare dicit, quod “In ista die in nomine meo petetis,” et non amplius in nomine Patris.

[15] Apud eundem,
Jesus dixit ad Thomam, “Quia vidisti Me,..credidisti; beati qui non vident et credunt:”….”et dixit Thomas.., Domine mi, et Deus mi” (Joh. xx. 29, 28):
quia Dominus nunc plene unitus fuit Ipso Divino quod “Pater” vocatur, ideo Thomas vocat Ipsum suum Dominum, et suum Deum. Similiter alibi apud eundem,
“Quem Pater sanctificavit, et misit in mundum, vosne dicitis, quod blasphemes, quia dixi, Filius Dei sum? Si non facio opera Patris mei, ne credite Mihi; [si vero facio,] si utique Mihi non credatis, operibus credite, ut cognoscatis et credatis quod Pater in Me, et Ego in Patre” (x. 36-38).
Quod Judaei non crediderint, patet Apud Johannem, cap. v. 14-47; cap. x. 24-26; cap. xii. 37-49: Matth. xxi. 31, 32:
causa incredulitatis eorum fuit, quia voluerunt Messiam qui evecturus esset illos in gloriam super omnes gentes in mundo; et quia prorsus naturales fuerunt, et non spirituales; et quia Verbum, imprimis ubi agitur de Domino et quoque de ipsis, falsificaverunt: quod ideo non crediderint, patet a fide Judaeorum etiam hodie; qui prorsus naturales sunt, illi vix aliquid sciunt ac volunt scire de regno Domini in caelis. Quod nec hodie in Christiano orbe credituri sint quod Dominus sit unus cum Patre, et inde Deus caeli et Deus terrae, intelligitur per Domini verba apud Lucam,
“Filius hominis veniens, num inveniet fidem super terra?” (xviii. 8:)
sed de hac re, volente Domino, alibi plura.

816. “Et habebat cornua duo similia Agno.” Quod significet potentiam persuadendi conjunctionem fidei separatae cum Verbo, sicut a Domino, constat ex significatione “cornuum,” quod sint potentia (de qua supra, n. 316, 776); ex significatione “duo,” quod sint conjunctio (de qua etiam supra, n. 532 fin.); et ex significatione “Agni,” quod sit Dominus quoad Divinum Humanum (de qua etiam supra, n. 314): quod itaque per “habere duo cornua similia Agno” significetur potentia persuadendi conjunctionem fidei separatae cum Verbo, sicut a Domino, constare potest ex illis quae praecedunt, et ex illis quae sequuntur; ex illis quae praecedunt, quod per “bestiam ascendentem e terra” significentur confirmationes ex sensu litterae Verbi pro fide separata a vita (videatur mox supra, n. 815 [a]); ex sequentibus, quod dicatur quod haec bestia “locuta sit sicut draco,” et quod “potestatem prioris bestiae omnem fecerit coram eo,” per quae significatur similis affectio, cogitatio, doctrina et praedicatio cum illis qui separant fidem a vita fidei quae est charitas; ac conjunctio ratiociniorum e naturali homine, per quae corroboratur religio fidei separatae, de quibus in articulis mox sequentibus: ex quibus patet quod cum “cornua” hujus bestiae significant potentiam persuadendi, “duo” conjunctionem, et “Agnus” Dominum, tunc per quod “bestia haec haberet duo cornua similia Agno,” significetur potentia persuadendi conjunctionem fidei separatae a vita cum Verbo, sicut a Domino. Quod super capite hujus bestiae visa sint solum duo cornua, at super capite bestiae prioris decem cornua, est quia per hanc bestiam significantur confirmationes ex Verbo, et in Verbo est conjugium boni et veri, et hoc conjugium significatur per “duo;” inde etiam cornua erant visa “similia Agno,” quia per “Agnum” intelligitur Dominus, hic quoad Verbum; quod Dominus quoad Divinum Humanum suum sit Verbum, hoc est, Divinum Verum, apertis verbis dicitur apud Johannem, nempe,
Quod Verbum Caro factum sit (cap. i. 14).

[2] Qualis potentia persuadendi et confirmandi quodcunque haereticum ex Verbo, notum est in orbe Christiano ex tot ibi haeresibus, quarum unaquaevis confirmatur et sic persuadetur ex sensu litterae Verbi: causa est quia sensus litterae Verbi est secundum captum simplicium, et ideo consistit quoad multam partem ex apparentiis veri; et apparentiae veri tales sunt ut trahi possint ad confirmandum omne quod a quodam pro principio religionis et inde doctrinae assumitur, ita quoque falsum; quapropter illi qui ipsum genuinum verum ponunt in solo sensu litterae Verbi, hallucinari possunt in multis, si non in illustratione sint a Domino, et in illa doctrinam, quae pro lucerna sit, sibi faciant: in sensu litterae Verbi sunt tam nuda vera, quam investita vera; haec sunt apparentiae veri, et apparentiae veri non aliter possunt intelligi quam ex locis ibi nuda vera exstant, ex quibus doctrina a Domino apud illustratum formari potest, et reliqua secundum illam explicari; inde est, quod qui Verbum absque doctrina legunt, in multiplices errores auferantur. Quod Verbum ita conscriptum sit, est causa, ut illud sit conjunctio caeli cum homine; et conjunctio est, quia unaquaevis vox ibi, et in quibusdam locis unaquaevis littera, sensum spiritualem, in quo sunt angeli, continet; quare cum homo Verbum secundum ejus apparentias veri percipit, angeli, qui circumdant hominem, illud spiritualiter intelligunt; ita conjungitur spirituale caeli cum naturali mundi quoad talia quae ad vitam hominis post mortem conducunt; si aliter conscriptum fuisset Verbum, non potuisset aliqua conjunctio caeli cum homine dari.

[3] Et quia Verbum in littera tale est, ideo est quasi fulcrum pro caelo; nam omnis sapientia angelorum caeli, quoad talia quae ecclesiae sunt, terminatur in sensu litterae Verbi, sicut in sua basi; quare Verbum in littera vocari potest sustentaculum caeli; inde est sensus litterae Verbi sanctissimus, immo etiam est prae sensu ejus spirituali potens, quod ex multa experientia in mundo spirituali notum mihi factum est; nam dum spiritus aliquem locum secundum sensum litterae proferunt, statim excitant aliquam societatem caelestem ad conjunctionem secum. Ex his constare potest quod omne doctrinae ecclesiae confirmandum sit ex sensu litterae Verbi, ut {1}ei aliqua sanctitas et potentia insit; et quidem ex illis Verbi Libris in quibus sensus spiritualis est. Exinde etiam patet quam periculosum est falsificare Verbum usque ad destructionem Divini Veri, quod est in sensu spirituali ejus; nam sic caelum homini occluditur: quod hoc fiat ab illis qui ex Verbo confirmant separationem fidei ab ejus vita, quae sunt bona opera, supra ostensum est.

817. “Et loquebatur sicut draco.” Quod significet simili affectione, cogitatione, doctrina et praedicatione cum illis qui separant fidem a vita fidei, quae est charitas, constat ex significatione “loqui,” quod sit affectio, cogitatio, doctrina et praedicatio; causa quod “loqui” illa significet, est quia omnis loquela hominis est ex affectione et inde cogitatione; ipsa affectio exprimitur per sonum loquelae, et cogitatio per voces ejus; quod utraque tam affectio quam cogitatio sit in loquela, constare potest unicuivis qui reflectit; ipsa affectio sola non loqui potest, nisi solum sonare et canere, et ipsa cogitatio sola nec loqui potest aliter quam automaton absque vita, nam affectio vivificat omnem vocem loquelae; quae etiam est causa quod homo spectetur ab aliis secundum ejus loquelae affectionem, et non secundum ejus loquelae voces: quod “loqui” etiam significet praedicationem ex doctrina, ita doctrinam et inde praedicationem, est quia dicitur quod “bestia locuta sit sicut draco;” et per “draconem” intelliguntur qui in fide separata a charitate sunt et doctrina et vita (videatur supra, n.714); et per hanc “bestiam” intelliguntur confirmationes ex sensu litterae Verbi pro separatione fidei a vita, et inde Verbi falsificationes; quare religiosum illud quoad doctrinam et quoad praedicationem significatur per “loqui sicut draco.”

[2] Quoniam per “draconem” et per binas ejus bestias” describitur fides separata a charitate, et inde falsificatio Verbi, velim in hoc articulo ostendere quod simile haereticum in Verbo describatur per “Cainum,” per “Reubenem” et per “Philisthaeos,” et quod simile intelligatur per “hircum” apud Danielem. Fuerunt enim ecclesiae in hac tellure plures; nempe Antiquissima quae ante diluvium, Antiqua quae post diluvium, Judaica quae Antiquae successit, et ultimo Ecclesia Christiana; omnes hae ecclesiae temporis tractu degeneraverunt in binos enormes errores, in unum qui adulteravit omnia bona ecclesiae, et in alterum qui falsificavit omnia vera ejus, Ecclesia quae adulteravit omnia bona ecclesiae, describitur in Verbo per “Babylonios” et “Chaldaeos;” et ecclesia quae falsificavit omnia vera ecclesiae, describitur per “Cainum,” per “Reubenem,” perque “Philisthaeos,” et apud Danielem per “hircum” qui pugnavit cum ariete et vicit illum. De adulteratione boni ecclesiae, quae describitur per “Babylonios” et “Chaldaeos,” dicetur in sequentibus, ubi in Apocalypsi de “Babylonia” agitur; nunc autem de falsificatione veri, quae hic in Apocalypsi describitur per “draconem” et ejus binas “bestias;” quod etiam describatur per “Cainum” et per reliquos supra nominatos, dicetur.

[3] Quod per “Cainum” repraesentati sint qui separant cognitiones veri et boni a vita secundum illas, et crediderunt qua per illas solas salvarentur, paucis ostensum est in Arcanis Caelestibus, ubi de Caino et Abele actum est: quibus haec velim adjicere. De Caino legitur,
Quod primogenitus Adami fuerit, et quod coluerit humum, et quod obtulerit de fructu humi munus Jehovae; et quod Abel fuerit pastor gregis, et quod obtulerit de primogenitis gregis sui, et de pinguedine eorum; et quod Jehovah aspexerit ad munus Abelis, et non ad munus Caini, et quod ideo accensa sit ira Caino, et occiderit fratrem suum; et quod Cain ideo maledictus sit, et ejectus humo, et factus vagus et profugus in terra; et quod Jehovah imposuerit Caino signum ne occideretur, cum statuto quod septempliciter vindicaretur qui illum occideret (de quibus videatur cap. iv. Geneseos).
Sciendum est quod per omnia nomina personarum et locorum in Verbo significentur res et status ecclesiae, et praecipue per nomina in primis capitibus Geneseos, quia historica in illis sunt historica facta, continentia arcanissima caeli, sed usque sanctissima in sensu litterae, quia in singulis vocibus ibi est sensus spiritualis conjungens caelos cum hominibus ecclesiae. Quid historica illa in sensu spirituali involvunt, et quid nomina personarum ibi significant, explicatum est in Arcanis Caelestibus. Per “Cainum” significantur cognitiones veri et boni separatae a vita secundum illas, ita ab amore caelesti; et per “Abelem” significatur amor caelestis: seu quod idem, per “Cainum” significatur verum separatum a bono, et per “Abelem” bonum conjunctum vero. Et quia verum est primum ecclesiae, nam omnis ecclesia formatur per vera, a veris enim, seu a cognitionibus veri et boni incohat omnis ecclesia, ideo fuit Cainus primogenitus, et nominatus est “vir Jehovae;” per “virum” enim “Jehovae” in Verbo significatur verum caeli et ecclesiae; ac per “humum,” quam coluit Cain, significatur ecclesia: separatio veri a bono significatur per “necem Abelis a Caino;” nam dum omne ecclesiae ponitur in veris aut in cognitionibus, et non in bonis aut in affectionibus vivendi secundum vera, tunc bonum cum ejus affectionibus occiditur: et quia omne ecclesiae perit quando verum separatur a bono, ideo “Cainus ejectus est ex humo,” per quam, ut dictum est, significatur ecclesia. At quia vera sunt prima ecclesiae, nam vera docebunt vitam, ideo “positum est signum in Caino, ne quis illum occideret;” et statutum est “ut septempliciter vindicaretur, si quis illum occideret.” Et quia verum absque bono fertur huc illuc, nihil enim est quod ducit, quare successive labitur in falsa, et dilabitur a via quae ducit ad caelum, ideo “Cain ejectus est a facie Jehovae, et factus vagus et profugus.” Simile est cum fide et charitate, quia fides est veri, et charitas est boni; ita cum fide separata a charitate simile est cum illis quae dicuntur de Caino, quod nempe “occidat Abelem fratrem suum,” qui est charitas, et quod inde pereat ecclesia, quod significatur per “ejici ex humo,” ac “fieri vagus et profugus;” nam cum fides separatur a charitate, tunc verum successive vertitur in falsum, ac dilabitur.

[4] Quod “Reuben,” primogenitus Jacobi, significaverit lucem veri, ac inde intellectum Verbi, et sic verum ex bono, aut fidem ex charitate, simile quod Petrus Apostolus, et quod etiam vicissim repraesentaverit verum separatum a bono, seu fidem separatam a charitate, et quod haec fides significetur per adulterium ejus cum Bilha muliere patris sui, et quod ideo ei adempta fuerit primogenitura, ac data Josepho, videatur supra (n. 434). His addendum est quod omnes haereses, quatenus sunt adulterationes et falsificationes Verbi, correspondeant adulteriis et meretricatibus varii generis; et quia illis correspondent, etiam actualiter appercipiuntur ex illis qui in haeresibus sunt, in mundo spirituali. Causa est, quia conjugia, qualia sunt in caelis, originem suam spiritualem trahunt ex conjunctione boni et veri; et vicissim adulteria originem suam trahunt ex conjunctione mali et falsi; quam ob rem caelum in Verbo comparatur conjugio, et infernum adulterio: et quia in infernis est conjunctio mali et falsi, ideo continue inde exhalatur sphaera adulterii. Ex ea causa est, quod per “adulteria” et per “scortationes” in Verbo significentur adulterationes boni ecclesiae et falsificationes veri ejus (videatur supra, n. 141, 161).

[5] Quod ad fidem separatam a charitate attinet, illa in mundo spirituali percipitur sicut adulterium filii cum matre, et quoque cum noverca: causa est, quia fides illa excludit bonum charitatis; quo excluso, loco boni charitatis succedit malum amoris sui et mundi, cum quo amore fides illa conjungit: nam omnis fides necessario se conjunget cum aliquo amore; quare cum amor spiritualis, quae est charitas, separatur, tunc fides se conjungit cum amore sui aut cum amore mundi, qui amores sunt amores dominantes in naturali homine; inde est quod nefandum adulterium ex fide separata a charitate resultet: inde nunc patet quid significat “adulterium Reubenis cum Bilha muliere patris sui,” et cur ideo a primogeniturae jure rejectus est. Hoc quoque intelligitur per propheticum patris Israelis de Reubene, quod tale est,
“Reuben primogenitus meus, tu robur meum, et principium virium mearum, excellens eminentia et excellens valore: levis sicut aqua, ne excellas, quia ascendisti cubilia patris tui, tunc profanasti: stratum meum ascendit” (Gen. xlix. 3, 4):
quae explicata videantur in Arcanis Caelestibus (n. 6341-6350). Quod tale adulterium ex fide separata a charitate in mundo spirituali appercipiatur, patuit mihi a correspondentiis in mundo spirituali; quoties appercepi e longinquo sphaeram adulterii cum matre aut noverca, cognovi illico quod adessent illi qui se in sola fide confirmaverunt et doctrina et vita, qui etiam tunc detecti sunt; et dum explorati, inventi sunt quod tales in mundo fuerint.

[6] Haec de Reubene: nunc dicetur de Philisthaeis; quod etiam illi in Verbo repraesentent fidem separatam ab amore; inde illi dicti fuerunt “praeputiati,” per “praeputiatum” enim significatur quod est absque amore spirituali, et quod est solum in amore naturali, cum quo amore solo non aliquod religiosum, et minus aliquod ecclesiae conjungi potest: nam omne religiosum, et omne ecclesiae, spectat Divinum, ac spectat caelum, ac vitam spiritualem; et haec non cum alio amore quam cum amore spirituali conjungi possunt, non autem cum amore naturali separato ab amore spirituali; amor enim naturalis separatus a spirituali est proprium hominis, quod in se spectatum non est nisi quam malum. Omnia bella quae filii Israelis gesserunt cum Philisthaeis repraesentabant pugnas spiritualis hominis cum naturali homine, et inde quoque pugnas veri conjuncti bono cum vero separato a bono, quod in se non est verum sed falsum; nam verum separatum a bono falsificatur in idea cogitationis de illo; causa est, quia non aliquod spirituale inest cogitationi quod illustret: haec causa etiam est, quod illis qui in fide separata a charitate sunt, non aliquod verum sit, nisi solum quoad loquelam seu praedicationem ex Verbo; idea veri illico perit, ut primum cogitatur de illo.

[7] Quoniam illa religio in ecclesiis est apud omnes qui vitam naturalem amant vivere, ideo in terra Canaane non subjugati sunt Philisthaei, sicut reliquae illius terrae gentes, et inde multae cum illis pugnae fuerunt. Historica enim Verbi omnia sunt repraesentativa talium quae ecclesiae sunt, et omnes gentes terrae Canaanis repraesentaverunt haeretica confirmantia vel falsa fidei vel mala amoris, et filii Israelis repraesentaverunt vera fidei et bona amoris, ita ecclesiam; sed quid repraesentaverunt bella quae incolae terrae Canaanis gesserunt, suo loco et tempore dicetur; hic solum, quod Philisthaei repraesentaverint religiosum separatum a bono spirituali, quale etiam est religiosum de sola fide separata a vita ejus, quae est charitas: inde erat quod quoties filii Israelis desciverunt a cultu Jehovae ad cultum aliorum deorum, traditi sint hostibus suis, aut ab illis victi; ut
Quod traditi Philisthaeis sint, et illis serviverint octodecim annis, et postea quadraginta annis (Judic. cap. x., cap. xiii.);
per quod repraesentabatur, quod recesserint a cultu ex bono amoris et veris fidei ad cultum ex malo amoris et ex falsis fidei: similiter
Quod filii Israelis victi et angustati sint a Philisthaeis (1 Sam. cap. iv., cap. xiii., cap. xxviii., cap. xxix., cap. xxxi.):
at cum filii Israelis redierunt ad cultum Jehovae, qui erat cultus ex bono amoris et ex veris fidei,
Victi sunt Philisthaei (ut 1 Sam. cap. vii., cap. xiv.; 2 Sam. cap. v., cap. viii., cap. xxi., cap. xxiii.; 2 Reg. cap. xviii.).
Quod historica illa talia involvant, non potest nisi quam ex serie rerum ibi descriptarum in sensu interno lustrata videri, quam hic sistere non vacat; quare solum unum locum ex propheticis Verbi licet adducere, ex quo patebit quod talia ecclesiae in historicis illis per Philisthaeos repraesentata sint:

[8] Ut apud Esaiam,
“Ne laeteris, Philisthaea tota.., quod fracta sit virga percutiens te, nam e radice serpentis exibit basiliscus, cujus fructus prester volans: tunc pascent primogeniti pauperum, et egeni confidenter cubabunt: et occidam fame radicem tuam, et residuos tuos occidet. Ejula porta, clama urbs, liquefacta est Philisthaea, tu tota, quia a septentrione fumus venit, nec solitarius in conventibus tuis. Quid tunc respondebit, legati gentis? quod Jehovah fundaverit Zionem, et in ea sperabunt miseri populi ejus” (xiv. 29-32):
describitur hic Philisthaea, quae significat ecclesiam, seu illos in ecclesia, qui quidem in veris ex sensu litterae Verbi, aut ex alia revelatione, sunt, et usque in spurcis amoribus; unde vera illorum non vivunt; et vera quae non vivunt, vertuntur in falsa, dum e cogitatione exteriore, quae est cogitatio proxima loquelae, in cogitationem interiorem, quae est intellectus, et quando hic expendit vera in sua origine, quae illi qui per “Philisthaeos” intelliguntur non vident: quod non videant, est causa, quia facultas intelligendi est cuivis homini, etiam malo, sed non bonum voluntatis, quod est bonum vitae; hoc enim oritur ex amore in Deum, et ex amore erga proximum, qui amores faciunt ut illa facultas communicet cum caelo, ac inde recipiat illustrationem.

[9] In eo capite apud Esaiam describuntur illi qui in veris absque bono sunt, et describitur quod omnia vera apud illos vertantur in falsa. Hic itaque est sensus spiritualis illorum verborum: “Ne laeteris, Philisthaea tota, quod fracta sit virga percutiens te,” significat ne gaudeant ex eo, quod liceat illis permanere in sua haeresi ob paucitatem illorum qui in veris ex bono sunt; “nam e radice serpentis exibit basiliscus” significat quod ex sensuali homine exsurget dogma destruens omne verum; “radix serpentis” est sensuale, quod est ultimum vitae hominis, et “basiliscus” est destructio omnis veri: “cujus fructus prester volans,” significat e quo enascetur fides separata a charitate; haec intelligitur per “presterem volantem,” ex causa quia per ratiocinia et per confirmationes ex revelatis non intellectis sursum volat, et sic necat viventia; simile itaque per “basiliscum” significatur quod per “draconem,” qui etiam vocatur “serpens,” ac simile per “presterem volantem” quod per “bestiam e mari” ac per “bestiam e terra” ascendentes, in hoc capite Apocalypseos: “tunc pascent primogeniti pauperum, et egeni confidenter cubabunt,” significat quod quando id dogma receptum est ab illis qui naturales et sensuales homines sunt, et se credunt sapere prae aliis, tunc vera ex bono apud illos qui desiderant vera ac volunt bona, victura sint; “primogeniti” in Verbo significant vera nata ex bono, “pauperes” significant illos qui non in veris sunt, at usque desiderant illa, ac “egeni” significant illos qui non in bonis sunt, sed usque corde volunt illa: “et occidam fame radicem tuam, et residuos tuos occidet,” significat quod omnia vera a primis eorum ad ultima peritura sint per falsa: “Ejula porta, clama urbs,” significat quod nec introitus dabitur ad aliquod verum, et quod doctrina conflabitur ex meris falsis; “porta” significat introitum ad vera doctrinae, et “urbs” doctrinam: “liquefacta est Philisthaea, tota tu,” significat destructionem illius ecclesiae per mera falsa: “quia a septentrione fumus venit,” significat quod omne falsum mali irrupturum sit ab inferno; “septentrio” est infernum, et “fumus” est falsum mali: “nec solitarius in conventibus tuis,” significat quod non unum verum inter cognitiones residuum erit: “Quid tunc respondebit, legati gentis?” significat illustrationem illorum qui in bono vitae ex amore in Dominum sunt: “quod Jehovah fundavit Zionem,” significat quod ab illis instaurabitur ecclesia: “et in ea sperabunt miseri populi,” significat quod illis qui ex se non sapiunt, et in tentationibus contra illa falsa vincunt, erit intelligentia et salus.

[10] Vastatio veri per falsa apud illos qui per
“Philisthaeos” intelliguntur, etiam describitur Per Jeremiam (cap. xlvii. 1-7), pariter apud Ezechielem (cap. xxv. 15, 16), apud Joelem (cap. iv. [B.A. iii.] 4-6), apud Amosum (cap. i. 8); quod iidem falsificent vera, intelligitur Apud Ezechielem (cap. xvi. 27, 57), [et] 2 Sam. (i. 20),
per “filias Philisthaeorum;” sunt enim “filiae Philisthaeorum” ibi affectiones falsi. Religiosum illorum etiam repraesentabatur per idolum eorum, quod vocatur Dagon, positum in Aschdodo; quod secundum descriptionem illorum factum est sicut homo a capite ad umbilicum, et sicut piscis ab umbilico deorsum; sicut homo a capite ad umbilicum repraesentabat intellectum ex veris; et sicut piscis ab umbilico deorsum repraesentabat naturale absque bono amoris; nam pars inferior usque ad genua correspondet amori caelesti, ac “piscis” [significat] naturalem hominem, qui est absque bono spirituali. (Quod “homo” significet affectionem veri, videatur supra n. 280: quod “caput” ejus intellectum veri, et inde intelligentiam, n. 553: quod “piscis” significet naturalem hominem n. 513: et quod “genitalia” ex correspondentia significent amorem caelestem, in Arcanis Caelestibus, n. 5050-5062. “Haemorrhoides,” etiam, quibus percussi sunt Philisthaei, quando arca Dei ab illis capta tenebatur, significabant vera conspurcata malis vitae; sed haec et plura, quae de his memorantur in Libro Primo Samuelis, cap. v. videatur supra, n. 700 [e], explicata.)

[11] Verum conspurcatum malo vitae, etiam significatur
per “praeputiatum” (2 Sam. i. 20: Ezech. xxviii. 10; cap. xxxi. 18; cap. xxxii. 18, 19; cap. xliv. 9):
praeputium enim correspondet amori corporeo, quoniam membrum, quod praeputium tegit, correspondet amori spirituali et caelesti: et quia Philisthaei repraesentabant illos qui in scientia et cognitionibus veri sunt absque aliquo bono spirituali et caelesti, ideo vocabantur “praeputiati:” et quia filii Israelis etiam actualiter tales fuerunt, ut tamen repraesentarent ecclesiam, quae in bono spirituali ac caelesti, et inde in veris est, mandatum est ut circumciderentur. Ex his constare potest quod religiosum illud hodie, quod separat charitatem a fide, in sensu repraesentativo sit Philisthaea.

[12] Hactenus de Philisthaeis: nunc aliquid dicetur de hircis et de ovibus, super quos erit judicium, secundum Domini verba apud Matthaeum (cap. xxv. 31 ad fin.). Communis opinio est quod per “hircos” ibi intelligantur omnes mali; et hactenus ignotum fuit quod per “hircos” ibi intelligantur qui in fide separata a charitate sunt, et per “oves” illi qui in fide ex charitate sunt. Per “hircos” in sensu bono intelliguntur qui in bono naturali sunt, et inde in veris, quae vera vocantur cognitiones veri et boni ex sensu naturali Verbi; hi seu id bonum et inde id verum significatur per “hircos” qui sacrificabantur:
(Quod sacrificia etiam facta sint ex hircis, constat ex Levitico, cap. iv. 23; cap. ix. 2-4, 8-23; cap. xvi. 2-20; cap. xxiii. 18, 19: Num. xv. 22-29; cap. xxviii. 11-15, 18 ad fin.; cap. xxix.: et alibi:)
omnes enim bestiae ex quibus sacrificia fiebant, significabant talia quae sunt ecclesiae, quae omnia se referunt ad bona et vera: bona et inde vera caelestia, in quibus sunt angeli in tertio caelo, significabantur per “agnos;” bona autem et vera spiritualia, in quibus sunt angeli in medio caelo, significabantur per “arietes;” ac bona et inde vera naturalia, in quibus sunt angeli qui in ultimo caelo, significabantur per “hircos.” Bona et vera caelestia sunt apud illos qui in amore in Dominum sunt; bona autem et vera spiritualia sunt apud illos qui in amore erga proximum sunt; ac bona et vera naturalia sunt apud illos qui bene vivunt secundum vera ex affectione naturali. Haec per tres illas bestias significantur in variis locis in Verbo (Ut apud Ezechielem, cap. xxvii. 21; et in Deutr. xxxii. 14).

[13] At quia pleraque in Verbo etiam oppositum sensum habent, ita quoque “hirci,” qui in eo sensu significant illos qui in fide separata a charitate sunt, ex causa quia prae ceteris lascivi sunt, et quia per illos in genuino sensu significantur qui in bono et inde vero naturali sunt; ac omnes illi qui in fide separata a charitate tam doctrina quam vita sunt, mere naturales sunt. Quod illi per “hircos” in Verbo intelligantur, mihi ad vivum in mundo spirituali ostensum est: ibi apparent variae bestiae, sed illae non sunt bestiae quales in nostro mundo, nempe quod natae sint bestiae, sed sunt correspondentiae affectionum et inde cogitationum spirituum et angelorum; quare etiam ut primum variantur et cessant illae affectiones et inde cogitationes, evanescunt e visu. Ut scirem quod illi qui in fide separata a charitate sunt, seu potius affectiones et inde cogitationes illorum ex sua fide, repraesententur per hircos, datum est mihi videre aliquot ex illis spiritibus; et apparuerunt coram oculis meis et plurium aliorum prorsus sicut hirci cum cornibus; et quoque quod inter illos missi sint arietes et oves, in quos hirci illi accensi ira irruebant, et eos conabantur prosternere, sed incassum; nam in mundo spirituali nulla est potentia hircis contra arietes seu oves, quare hirci profligati sunt; et postea datum est eosdem videre ut homines, per quod testatum factum est quod hirci essent iidem cum illis qui in fide separata a charitate in mundo vixerunt.

[14] Ex his constare potest quid per “arietem” et per “hircum,” perque “pugnam eorum,” apud Danielem (cap. viii.) significatur; quod nempe per “arietem” ibi intelligantur qui in fide ex charitate sunt, et per “hircum” illi qui in fide separata a charitate sunt: describitur itaque ibi status ecclesiae futurus, quod nempe fides separata omnem charitatem, quae est bonum vitae, dissipatura sit, et quod falsum inde in orbe Christiano dominaturum sit. Ad illustrationem velim in summa adducere quae apud Danielem de ariete et de hirco memorantur, quae haec sunt:
Danieli in visione visus est aries, “cui duo cornua,…unum altum prae altero,….sed altum ascendit posterius;….ille magnum se reddidit:”….sed tunc “hircus caprarum venit ab occidente super facies omnis terrae,”….ac irruit in arietem, percussit illum, et fregit duo cornua ejus, “et projecit arietem in terram, et conculcavit eum:” erat ei cornu inter oculos, et cum hoc fractum est, “ascenderunt quatuor cornua loco ejus, juxta quatuor ventos caelorum; et ex uno de illis exivit cornu unum…, quod crevit valde,….et usque ad exercitum caelorum, et dejecit in terram de exercitu, et de stellis, et conculcavit eos: immo..ad principem exercitus extulit se, et ab Ipso sublatum est juge, et projectum habitaculum sanctuarii Ipsius;….et projecit veritatem in terram” (viii. 1-14, seq.):
quod per “arietem” ibi intelligantur qui in fide ex charitate sunt, et per “hircum” illi qui in fide separata a charitate sunt, videatur supra (n. 316 [c] et n. 573 [a]), ubi eadem illa explicata sunt; quare ulterius illa explicare supersedeo.

[15] Quod per “hircos” etiam intelligantur qui in fide separata a charitate sunt, et per “arietes” illi qui in fide ex charitate sunt, constat etiam apud Ezechielem,
“Vos.., mi grex,….ecce Ego judicans inter pecudem et pecudem, et inter arietes et inter hircos” (xxxiv. 17);
tum apud Sachariam,
“Adversus pastores exarsit ira mea, et super hircos visitabo” (x. 3).
Ex his constare potest quod per “hircos” et per “oves” apud Matthaeum (cap. xxv. 31 ad fin.), non alii intelligantur; quare etiam ibi solum recensentur opera charitatis, quae oves fecerunt, et quae hirci non fecerunt. Quod illi per “hircos” ibi intellecti sint, confirmatum quoque est, dum ultimum judicium super illos qui ab Ecclesia Christiana fuerunt, factum est; tunc omnes illi qui in fide separata a charitate tam doctrina quam vita fuerunt, conjecti sunt in infernum, et conservati omnes qui in fide ex charitate fuerunt.

818. VERSUS 12.
“Et potestatem prioris bestiae omnem facit coram illo: et facit ut terra et habitantes in illa adorent bestiam priorem, cujus sanata est plaga mortis ejus.”
12. “Et potestatem prioris bestiae omnem facit coram illo,” significat connexionem ratiociniorum c naturali homine cum sensu litterae Verbi, per quam corroboratur religio fidei separatae [n. 819]; “et facit ut terra et habitantes in ea adorent bestiam priorem,” significat unde illi qui in ecclesia in falsis et inde malis sunt, agnoscunt corde concordantiam [n. 821]; “cujus sanata est plaga mortis,” significat et sic submotam discordantiam per inventas conjunctiones operum cum fide [n. 822].

819. [Vers. 12.] “Et potestatem prioris bestiae omnem facit coram illo.” Quod significet connexionem [ratiociniorum] e naturali homine cum sensu litterae Verbi, per quam corroboratur religio fidei separatae, constat ex significatione “bestiae e terra ascendentis, quae potestatem prioris bestiae omnem coram dracone fecit,” quod sint confirmationes e sensu litterae Verbi pro fide separata a vita, et inde falsificationes veri (de qua supra, n. 815); ex significatione “prioris bestiae,” quod sint ratiocinia ex naturali homine confirmantia separationem fidei a vita (de qua supra, n. 774); et ex significatione “draconis,” coram quo haec bestia fecit potestatem prioris bestiae, quod sit in genere fides separata a vita fidei, quae est charitas: ex quibus constare potest quod per quod haec “bestia potestatem prioris bestiae omnem fecerit coram dracone,” significetur connexio ratiociniorum e naturali homine cum sensu litterae Verbi, per quam confirmatur religio fidei separatae.

[2] Quod sit connexio ratiociniorum ex naturali homine cum sensu litterae Verbi, est quia per sensum litterae Verbi nusquam potest confirmari aliquod falsum, nisi quam per ratiocinia ex naturali homine. Verbum enim in littera consistit ex apparentiis veri, et quoque ex correspondentiis; hae atque illae in sinu suo, hoc est, in sensu spirituali suo, continent genuina vera; quare cum falsum aliquod per apparentias veri correspondentes genuinis veris confirmatur, tunc Verbum falsificatur, et falsificatio Verbi non dari potest nisi quam per ratiocinia ex naturali homine. Inde est quod “draco,” per quem significatur dogma haereticum de sola fide, describatur ulterius per “binas bestias,” per quarum primam describitur ratiocinatio ex naturali homine pro fide separata a vita ejus quae est charitas, et per alteram confirmatio ex sensu litterae Verbi, et inde ejus corroboratio, tum falsificatio veri. Inde iterum patet quod per quod haec bestia “potestatem prioris bestiae omnem fecerit coram dracone,” significetur connexio ratiociniorum e naturali homine cum sensu litterae Verbi. Sed haec illustrentur per exempla;

[3] ut,
(1.) Quod dogmatici, qui pro sola fide pugnant, nihil attendant ad omnia illa loca Verbi ubi “opera,” “facta” “operari” et “facere” dicuntur, quae usque tam evidentia sunt ut ne ullum ratiocinium contrarium possint admittere, et tamen trahunt illa a genuino suo sensu, et per ratiocinia deflectunt et avertunt illa a genuino Vero quod in caelis est, ac quod sensus spiritualis eorum continet; ratiocinantur enim, dicendo quod sola fides involvat facta et opera, quia qui in fide sunt, in illis sunt, ita quod fides operetur illa; cum tamen fides absque factis seu operibus est fides mortua, quae nihil operari potest: et si hoc illis dicitur, ratiocinantur quod facta usque adsint per occultam operationem Divinam, et tamen excludunt illa e medio salvationis, sic ut possint adesse et non adesse; ut constare potest ex justificatione per fidem momentaneam, et quoque in mortis hora, etiamsi mali sint.
(2.) Ratiocinium e naturali homine est, quod fides separata a bonis vitae etiam spiritualis sit, cum tamen bona quae amoris sunt vitam dant fidei, et eam spiritualem faciunt; est enim amor ipsa anima fidei, et amor est facere; nam quod homo amat, hoc vult, et quod vult hoc facit; quod etiam Dominus docet apud Johannem,
“Qui habet praecepta mea, et facit illa, ille est qui amat Me;….qui vero non amat Me, verba mea non servat” (xiv. 21, 24):
inde quoque patet quod fides absque operibus non sit spiritualis, est enim absque anima sua, et fides absque anima sua est fides mortua.
(3.) Ratiocinium e naturali homine etiam est, quod quia homo non potest bonum facere ex se, fides facta sit medium salutis.
(4.) Ratiocinium ex naturali homine etiam est, quod qui solum in fide sunt, in Deo sint, et in statu gratiae, usque ut nihil condemnet: inde a multis creditur quod non necessarium sit Christianam vitam vivere, quae est secundum praecepta Domini, dicentes secum, Cur intendam operibus, cum bona non salvant, et mala nec condemnant? Fidem habeo quod Dominus passus sit crucem pro peccatis mundi, et a condemnatione legis nos liberavit; quid magis?
(5.) Ratiocinium ex naturali homine est, quod sola fides sit sicut semen, ex quo enascuntur salutes omnis generis, sicut frutices et arbores ex semine in hortis; cum tamen in sola fide non semen vitae sit, nisi a vita spirituali hominis.
(6.) Ratiocinia e naturali homine etiam sunt omnia illa quae de progressionibus ad justificationem per solam fidem ab eruditis dogmaticis istius religiosi traduntur; ut quod comparanda sit fiducia istius fidei ex Verbo, ex praedicatione et ex auctoritate doctorum, absque visu intellectuali; et si intellectus intrat, quod fides non fiat spiritualis: cum tamen quando visus intellectualis excluditur, homo caecus est, et coram homine caeco confirmari possunt falsa aeque ac vera, immo falsa prae veris; quia apud illum fallaciae, quae tenebrae sunt, plus valent quam ipsa vera quae in luce. Occlude intellectum, deprome ratiocinia, et adduc confirmationes ex sensu litterae Verbi, et persuadebis quodcunque velis, imprimis in theologicis, quae in interiora mentis rationalis ascendunt.

[4] Quod dicantur ratiocinia ex naturali homine, est quia naturalis homo in jucundis amoris sui et mundi est; et haec jucunda, quando praedominantur, faciunt ut homo non credat, nisi talia quae concordant, quae in se sunt falsa; inducunt etiam tenebras in omni re spirituali, usque ut homo fugiat lucem caelestem, et inde rejiciat illustrationem intellectus. Causa est, quia naturalis homo separatus a spirituali spectat se solum et mundum, ac non Dominum et caelum, et inde conjunctus est inferno, unde sunt omnia falsa, quae nusquam discuti possunt quam per praedominium amoris caelestis et per genuina vera quae ex illo amore sunt. Inde nunc est quod dicantur ratiocinia ex naturali homine, et quod ratiocinia ex naturali homine sint per quae falsificatur Verbum; nam Verbum absque ratiociniis ex naturali homine non falsificari potest.

820. Quoniam in articulo praecedente (n. 817 [a-d]) ostensum est, quod in Verbo per Cainum, Reubenem et Philisthaeos repraesentati sint qui in veris separatis a bono sunt, velim nunc ostendere quod per “Petrum Apostolum” in Verbo Evangelistarum intelligatur verum ex bono quod a Domino, et quoque in opposito sensu verum separatum a bono; et quia verum est fidei et bonum est charitatis, per illum etiam intelligitur fides ex charitate et quoque fides separata a charitate: duodecim enim apostoli, sicut duodecim tribus Israelis, repraesentaverunt ecclesiam quoad omnia ejus, ita quoad vera et bona; nam omnia ecclesiae ad duo illa se referunt, sicut ad fidem et amorem, vera enim sunt fidei, et bona sunt amoris: in genere repraesentaverunt Petrus, Jacobus et Johannes, fidem, charitatem et opera charitatis; quare illi tres prae reliquis secuti sunt Dominum; de quibus ideo dicitur apud Marcum,
“Non permisit cuiquam Ipsum sequi, nisi Petrum, Jacobum et Johannem” (v. 37).

[2] Et quia verum ex bono, quod a Domino, est primum ecclesiae, ideo Petrus per Andream fratrem ejus primum vocatus est, deinde Jacobus et Johannes: ut constat apud Matthaeum,
“Ambulans..Jesus ad Mare Galilaeae, vidit duos fratres, Simonem dictum Petrum et Andream fratrem ejus, jacientes rete in mari, erant enim piscatores; et dixit illis, Venite post Me, et faciam vos piscatores hominum; et illi statim relinquentes retia secuti sunt Ipsum” (iv. 18-20);
apud Johannem,
Andreas “invenit fratrem proprium Simonem, et dicit ei, Invenimus Messiam, quod est, si interpreteris, Christus; ducit illum itaque ad Jesum, et inspiciens illum Jesus, dixit illi, Tu es Simon Jonae filius; tu vocaberis Kephas, quod interpretamur Petrus” (i. 41-43);
et apud Marcum,
Jesus ascendens montem vocat ad Se quos volebat primum Simonem, et imposuit ei nomen Petrus; deinde Jacobum filium Zebedaei, et Johannem fratrem Jacobi (iii. 13, 16, 17).
Quod Petrus esset primus apostolorum, erat quia verum ex bono est primum ecclesiae; homo enim ex mundo non scit aliquid de caelo et inferno, nec de vita post mortem, immo nec de Deo; lumen ejus naturale non docet aliud quam quod intravit per oculos, ita non nisi quam quod mundi et quod sui est: vita ejus quoque inde est; et quamdiu homo solum in illis est, in inferno est. Ut autem inde abducatur, et perducatur ad caelum, necessarium est ut discat vera, quae non solum doceant quod Deus sit, quod caelum et infernum sint, quodque vita post mortem sit, sed etiam doceant viam ad caelum. Inde constare potest quod verum sit primum, per quod homini est ecclesia; sed verum ex bono; nam verum absque bono est modo cognitio quod ita sit, et sola cognitio non aliud facit quam ut homo possit fieri ecclesia; sed non fit priusquam vivit secundum cognitiones; tunc conjungitur verum bono, ac homo introducitur in ecclesiam: vera etiam docent quomodo homo victurus est; et quando tunc afficitur veris propter vera, quod fit quando amat vivere secundum illa, tunc ducitur a Domino, et datur ei conjunctio cum caelo, et fit spiritualis, et post mortem angelus caeli. Sed usque sciendum est quod vera non producant illa, sed bonum per vera, ac bonum est a Domino. Quoniam verum ex bono, quod a Domino, est primum ecclesiae, ideo Petrus primum vocatus est, ac primus apostolorum fuit; nominatus etiam est a Domino “Kephas,” quod est Petra; sed ut esset nomen personae, dicitur Petrus. Per “Petram” in supremo sensu significatur Dominus quoad Divinum Verum, seu Divinum Verum procedens a Domino; inde in sensu respectivo per “petram” significatur verum ex bono quod a Domino; simile per “Petrum.” (Quod “petra” significet illa, videatur supra, n. 411; quid autem “Simon Jonae” significat, videatur etiam supra, n. 443 [a].)

[3] Quod tres illi apostoli piscatores fuerint, et quod dictum sit illis, “Venite post Me, et faciam vos piscatores hominum, erat quia “piscari significat instruere naturales homines; erant enim eo tempore tam intra ecclesiam, quam extra illam, naturales homines, qui sicut receperunt Dominum, et receperunt vera ab Ipso, facti sunt spirituales.

[4] Ex his concludi potest quid significant haec quae a Domino ad Petrum de “clavibus” dicta sunt; quae ita leguntur apud Matthaeum,
Cum dixerunt quidam Jesum esse Johannem Baptistam, alii Eliam, alii, Jeremiam, vel alium prophetarum, dixit Jesus discipulis, “Vos vero, quid Me dicitis esse? Respondens..Simon Petrus, dixit, Tu es Christus, ille Filius Dei viventis: et respondens Jesus dixit.., Beatus es, Simon fili Jonae, quia caro et sanguis non revelavit tibi, sed Pater meus qui est in caelis: quin immo vero tibi dico, Tu es Petrus, et super hanc petram aedificabo ecclesiam meam, et portae inferni non praevalebunt illi: et dabo tibi claves regni caelorum; et quicquid ligaveris in terra, erit ligatum in caelis, et quicquid solveris in terra, erit solutum in caelis” (xvi. 14-19).
Quoniam verum ex bono, quod a Domino, est primum ecclesiae, et illud per “Petrum” significabatur, ideo haec a Domino dicta sunt ad Petrum, et tunc dicta quando ille agnovit Dominum pro Messia seu Christo, et pro Filio Dei viventis: nam absque illa agnitione verum non est verum, nam verum suam originem, essentiam et vitam ducit a bono, ac bonum a Domino. Quoniam verum a bono, quod a Domino, est primum ecclesiae, ideo dicit Dominus, “Super hanc petram aedificabo ecclesiam meam:” quod per “Petrum” seu “Petram” in supremo sensu significetur Divinum Verum procedens a Domino, et in sensu respectivo verum a bono, quod a Domino, mox supra dictum est: quod portae inferni non praevaliturae sint, significat quod falsa ex malo, quae ex infernis, non hiscent exsurgere contra illos qui ab ecclesia in veris ex bono a Domino sunt: per “portas inferni” significantur omnia inferni, quibus omnibus sunt portae, per quas falsa ex malo exhalantur et exsurgunt: per “claves caelorum” significatur intromissio in caelum omnibus illis qui in veris ex bono a Domino sunt: “quicquid ligaveris in terra erit ligatum in caelis, et quicquid solveris in terra erit solutum in caelis,” significat quod a Domino caelum aperiatur illis qui in veris ex bono ab Ipso sunt, et quod claudatur illis qui non sunt. Haec dicta sunt ad Petrum, sed quia per “Petrum” intelligitur verum ex bono quod a Domino, haec de Domino dicta sunt, a quo bonum et inde verum; quare tunc dicta sunt quando Petrus agnovit Dominum pro Messia seu Christo, proque Filio Dei viventis ut primum etiam implantatum est bonum veris apud hominem, conjungitur ille angelis; quamdiu autem bonum non implantatum est veris apud hominem, tamdiu caelum ei clausum est; nam tunc pro bono ei est malum, et pro veris sunt falsa. Ex his patet quam sensualiter cogitant qui Petro illam potestatem attribuant, cum tamen illa potestas est solius Domini.

[5] Quod per “Petrum” significetur verum ex bono quod a Domino, e caelo manifestatum sit, videatur in opusculo De Ultimo Judicio (n. 57). Quoniam “Petrus” significabat verum ex bono quod a Domino, et inde quoque doctrinam, et sic repraesentabat illos qui in veris ex bono, et in doctrina genuini veri a Domino sunt, et quoniam hi sunt qui alios instruunt et qui a Domino instruuntur, ideo Petrus toties locutus est cum Domino, et quoque instructus a Domino. Locutus est cum Domino quando Dominus transformatus est,
De tribus tabernaculis faciendis (Matth. xvii. 1-5; Marc. ix. 2-8; Luc. ix. 26-36).
Dominus tunc repraesentavit Verbum, quod est Divinum Verum; ac per “tabernacula” significatur cultus Domini ex bono amoris et inde veris. (Videatur supra de transformatione Domini, n. 594 [a]: et de signficatione “tabernaculorum,” n. 799.) Locutus est de Domino,
Quod esset Christus, Filius Dei viventis (Joh. vi. 67-69).
Instructus est a Domino,
De charitate quod condonandum fratri quoties peccaverit (Matth. xviii. 21, 22);
De regeneratione, quae significatur per quod qui semel lotus est, non opus habeat nisi quoad pedes lavetur (Joh. xiii. {1}10);
De potentia veri ex bono a Domino, {2}quae intelligitur [per] potentiam illorum qui habent fidem Dei (Marc. xi. 21, 23, 24);
De peccatis, quod remittantur illis qui in fide ex amore sunt (Luc. vii. 40-48);
De hominibus qui spirituales sunt, quod liberi sint, et quod qui naturales sunt servi sint; instruebatur Petrus de eo dum ex ore piscis sumpsit staterem, et illum dedit in tributum (per “piscem” enim significatur naturalis homo, et similiter per “tributarium”) (Matth. xvii. 24-27);
Praeter alia plura (de quibus Matth. xiv. 26-31; cap. xix. 27, 28: Marc. x. 28, seq.; cap. xiii. 3, seq.; cap. xvi. 7: Luc. xxii. 8, seq.; cap. xxiv. 12, 33, 34: Joh. xviii. 10, 11; cap. xx. 3-8; cap. xxi. 1-11).

[6] Quoniam illi qui in veris ex bono amoris in Dominum sunt, seu in doctrina ex illis, repraesentabantur per Petrum, et illi sunt qui instruent alios, ideo dixit ad illum Dominus, quando respondit quod amaret Ipsum, quod “pasceret agnos et oves Ipsius;” de quibus ita apud Johannem,
“Postquam..pransi sunt, dicit Jesus Simoni Petro, Simon Jona, amasne Me plus quam hos? Dicit Ipsi, Immo, Domine, Tu scis quod amem Te: dicit illi, Pasce agnos meos. Dicit illi iterum.., Simon Jona, amasne Me? Dicit Ipsi, Immo Domine, Tu scis quod amem Te: dicit illi, Pasce oves meas. Dicit illi tertium, Simon Jona, amasne Me? Contristatus est Petrus, qua dixit illi tertium, Amasne Me? ideo dicit illi, Domine, Tu omnia nosti, Tu nosti quod amem Te; dicit illi Jesus, Pasce oves meas” (xxi. 15-17):
ex his manifeste patet quod Petrus repraesentaverit verum ex bono amoris in Dominum; quare etiam nunc vocabatur “Simon Jona,” nam per “Simonem Jonae” significatur fides ex charitate; per “Simonem” auscultatio et obedientia, et per “Jonam” columba, per quam significatur charitas: quod illi qui in doctrina veri ex amore in Dominum sunt, instructuri sint illos qui ab ecclesia Domini erunt, intelligitur per interrogationem Domini, “Amasne Me;” et dein per “Pasce agnos meos” et “oves meas;” non quod solus Petrus instructurus sit, sed omnes illi qui per Petrum repraesentati sunt; qui sunt, ut dictum est, qui in amore in Dominum sunt, et inde a Domino in veris: quod Petrus ter interrogatus sit, significabat plenum tempus a principio ecclesiae ad finem ejus, nam “tria” id significant; quare cum tertia vice interrogabatur, dicitur quod “contristatus sit Petrus.”

[7] Et quia tertia interrogatio significabat finem ecclesiae, ideo sequuntur nunc haec Domini verba ad Petrum, apud Johannem,
“Amen, amen, dico tibi, cum fuisti junior cingebas te ipsum, et ambulabas quo volebas; quando vero senex fueris, extendes manus tuas, et alius te cinget et ducet quo non vis:….et cum hoc dixisset, dicit illi, sequere Me: conversus vero Petrus videt discipulum quem Jesus amabat, sequentem, qui etiam accumbebat in cena super pectore Ipsius….: {1}hunc videns Petrus, dicit ad Jesum, Domine, hic vero quid? Dicit illi Jesus, Si illum volo manere donec venio, quid ad te? tu sequere Me. Exivit ergo verbum hoc inter fratres, quod discipulus ille non moriturus esset; verum non dixit Jesus illi quod moriturus non esset, sed, Si illum volo manere donec venio, quid ad te?” (xxi. 18-23:)
quid illa omnia significant, nemo scire potest, nisi sciat quod per “Petrum” significetur fides ex charitate, et quoque fides absque charitate; fides ex charitate in ecclesia dum incohat, et fides absque charitate dum ecclesia desinit; ita quod per “Petrum, cum fuit junior, significetur fides ecclesiae incohantis, et per illum “dum factus est senex,” fides ecclesiae desinentis; et quod per “cingere et ambulare” significetur addiscere vera ac vivere secundum illa: inde patet quod per “Dico tibi, cum fuisti junior, cingebas te ipsum et ambulabas quo volebas,” significetur quod ecclesia in suo initio in veris quae ex bono docebitur, et per illa ducetur a Domino; et quod per “quando senex fueris, extendes manus tuas, et alius te cinget et ducet quo non vis, significetur quod ecclesia in fine suo non vera sciet sed falsa, quae sunt fidei absque charitate, et per illa ducetur; “cingere se” significat instrui in veris, simile quod “vestiri,” quia “vestes” significant vera induentia bonum (videatur supra, n. 195, 395, 637); et “ambulare” significat vivere secundum illa (videatur etiam supra, n. 97); inde “cingere se ipsum, et ambulare quo vult,” significat libere circumspicere, ac videre vera, ac facere illa; “extendere” autem “manus,” significat non in libero illo esse, “manus” enim significant potentiam veri ex ejus intellectu et perceptione, et “extendere manus” significat non illam potentiam habere, inde nec liberum cogitandi et videndi verum; “alius te cinget et ducet quo non vis,” significat quod agnoscenda pro veris illa quae alius dictat, et ipse non videt, ut fit hodie cum religioso de sola fide. Haec fides nunc intelligitur per “Petrum;” quare dicitur quod “conversus Petrus viderit discipulum, quem Jesus amabat, sequentem,” et quod “dixerit de illo, Hic vero quid?” tum quod Jesus dixerit ad Petrum, “Quid ad te?” Per “discipulum sequentem Jesum” significabantur bona vitae, quae sunt bona opera; quae quod non peritura sint ad finem vitae, describitur per sequentia ibi.

[8] Ex his constare potest quod per “Petrum” etiam significetur fides separata a charitate; ut quoque dum
Petrus ter abnegavit Dominum (Matth. {1}xxvi. 69-75: Marc. xiv. 29-31, 54, 66-72: Luc. xxii. 33, 34, 50, 51, 55-62 Joh. xiii. 36-38; cap. xviii. 16-18, 25-27):
Tum etiam cum Dominus conversus a Petro dixit ei, “Abi post Me, Satana; scandalum Mihi es, quia non sapis ea quae Dei sunt, sed quae hominum” (Matth. xvi. 21-23):
Et quando dixit ei Dominus, “Simon, Simon, ecce Satanas expostulavit vos, ut cribraret vos sicut triticum” (Luc. xxii. 31).
Haec omnia adducta sunt, ut sciatur quod per “Petrum” apud Evangelistas in sensu repraesentativo significetur verum ex bono quod a Domino, tum fides ex charitate; et quoque in opposito sensu verum separatum a bono, quod in se est falsum, tum fides separata a charitate, quae in se non est fides.

821. “Et facit ut terra et habitantes in ea adorent bestiam priorem.” Quod significet unde illi qui in ecclesia in falsis et inde malis sunt, agnoscant corde concordantiam, constat ex significatione “terrae et habitantium in ea, quod sint qui ab ecclesia in falsis et inde malis sunt; per “terram” enim significatur ecclesia quae in veris aut in falsis est, hic quae in falsis; et per “habitantes” significantur ecclesiae bona aut mala, hic mala; ita applicate ad personas ibi, per “terram et habitantes in ea,” significantur qui in falsis et inde malis sunt in ecclesia; (quod “terra” significet ecclesiam quoad vera et quoad falsa, videatur supra, n. 304, 413 [b], 417 [a], 697, 741, 752; et quod “habitantes” significent bonos in ecclesia, et quoque malos, ac in sensu abstracto bona aut mala, supra, n. 479:) ex significatione “adorare,” quod sit agnoscere pro certo, agnoscere corde et credere (ut supra, n. 790 [a], 805 [a]); et ex significatione “bestiae prioris,” quod sint ratiocinia ex naturali homine confirmantia separationem fidei a vita (videatur supra, n. {1}774), hic concordantia ratiociniorum cum sensu litterae Verbi, quia per hanc “bestiam significantur confirmationes inde (videatur etiam supra, n. 815 [a]): ex his patet quod per quod “bestia e terra ascendens faciat ut terra et habitantes in ea adorent bestiam priorem,” significetur quod illi qui in ecclesia in falsis et inde malis sunt, agnoscant corde concordantiam.

[2] In praecedente articulo ostensum est quod “Petrus” significaverit verum ac fidem in utroque sensu, nempe verum ex bono, ac verum absque bono, tum fidem ex charitate, et quoque fidem absque charitate; nunc aliquid dicetur de Johanne Apostolo, quod ille significaverit opera charitatis. Quod duodecim apostoli, sicut duodecim tribus Israelis, repraesentaverint ecclesiam in toto complexu, seu omnia veri et boni, seu omnia fidei et charitatis, supra dictum est; tum quoque quod “Petrus,” “Jacobus” et “Johannes” significaverint fidem, charitatem et opera charitatis in suo ordine; inde sequitur, quod dum simul erant, repraesentaverint illa sicut unum: sicut unum dicitur, quia non datur fides quae fides absque charitate, et non datur charitas quae charitas absque operibus.

[3] Quia illi tres apostoli significaverunt illa, ideo prae ceteris secuti sunt Dominum, quod etiam constare potest apud Marcum, ubi dicitur,
Jesus “non permisit cuiquam sequi Ipsum, nisi Petrum, Jacobum et Johannem fratrem Jacobi” (v. {1}37):
ideo Dominus primum vocavit Petrum per Andream, per quem significatur obedientia fidei, et postea Jacobum et Johannem, et imposuit his binis novum nomen: tum assumpsit Petrum, Jacobum et Johannem in montem, cum transformatus: et quoque locutus cum illis tribus de consummatione saeculi, et de adventu suo: et quoque cum Domino fuerunt in Gethsemane. Quod Dominus vocaverit Jacobum et Johannem, postquam vocaverat Petrum, constat apud Evangelistas,
Jesus “progressus inde, videt alios duos fratres, Jacobum qui Zebedaei, et Johannem fratrem ejus, [in navi] cum Zebedaeo patre eorum, reparantes retia sua; et vocavit eos: et hi statim relinquentes navim et patrem suum secuti sunt Ipsum” (Matth. iv. 21, 22; Marc. i. 19, 20).

[4] Quod Dominus Jacobo et Johanni imposuerit novum nomen, constat apud Marcum,
Jesus vocavit “Jacobum filium Zebedaei, et Johannem fratrem Jacobi, et imposuit illis nomen Boanerges, quod est, Filii tonitrui” (iii. 17):
per “filios tonitrui” significantur vera ex bono caelesti; quod illa per “tonitrua,” in Verbo significentur, est quia in mundo spirituali etiam audiuntur tonitrua, quae existunt ex veris quae ex bono caelesti sunt, dum haec ex caelis superioribus delabuntur in inferiora; ipsa lux veri ex bono apparet tunc sicut fulgur, ipsum bonum sicut tonitru, et ipsa vera inde sicut variationes soni; inde est quod in Verbo passim dicantur “fulgura,” “tonitrua” et “voces” per quae illa significantur: causa quod bonum ibi audiatur sicut tonitru, est quia bonum quod est affectionis seu amoris hominis, tum quod est voluntatis ejus, non loquitur sed modo sonat; at verum quod est intellectus et inde cogitationis hominis articulat sonum illum in voces: bonum caeleste est idem cum bono amoris in voluntate et in actu; prius non est bonum caeleste; et hoc est quod producit vera per cogitationem et inde loquelam; ex his patet unde est quod Jacobus et Johannes dicti fuerint “filii tonitrui.” (Quid “fulgura,” “tonitrua” et voces in Verbo significant, videatur etiam supra, n. 273, 702, 704.)

[5] Quod Dominus assumpserit Petrum, Jacobum et Johannem in montem cum transformatus est, constat apud Marcum (cap. ix. 2), et apud Lucam (cap. ix. 28); causa quod illi assumpti sint, erat quia non alii quam illi qui in veris ex bono caelesti sunt, possunt videre Dominum in gloria, et nec alii possunt illustrari, et in illustratione percipere Verbum; Dominus enim, cum transformatus est coram illis, repraesentabat Divinum Verum, quod est Verbum; quare etiam Moses et Elias visi sunt loqui cum Ipso; per “Mosen et Eliam” significatur Verbum (de qua re actum videatur supra, n. 594 [a]). Quod Dominus locutus sit cum Petro, Jacobo et Johanne de consummatione saeculi, et de adventu suo, constat apud Marcum (cap. xiii. 3). Et quod illi tres fuerint cum Domino in Gethsemane, Matth. xxvi. 37; Marc. xiv. 33.

[6] Quoniam Johannes repraesentabat ecclesiam quoad bona opera, et bona opera continent omnia amoris in Dominum et charitatis erga proximum, ideo ille fuit prae reliquis a Domino amatus, ut constare potest ex eo,
Quod accubuerit in sinu Domini, et allapsus ad pectus locutus sit cum Ipso (Joh. xiii. 23, 25):
per “sinum” et per “pectus” in Verbo significatur amor spiritualis, qui est amor actu; ac per “sinum” et “pectus” Domini ipse Divinus Amor; quare illi in caelo in provincia pectoris sunt qui in amore spirituali sunt.

[7] Et ideo quoque Johannes accepit matrem Domini in domum suam, et mansit cum illa, de qua re ita apud Johannem,
Jesus e cruce “vidit matrem et discipulum astantem, quem amabat; dicit matri suae, Mulier ecce filius tuus; deinde dicit discipulo, Ecce mater tua; quare ab ista hora accepit eam discipulus in propria” (xix. 26, 27):
per haec significabatur quod ecclesia sit ubi charitas actu, seu ubi bona opera; per “matrem” enim Domini, et per “mulierem,” significatur ecclesia; et per “Johannem” charitas actu, quae sunt bona opera; (quod per “matrem” significetur ecclesia, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 289, 2691, 2717, 3703, 4257, {1}5581, 8897; quod per “mulierem,” similiter, supra, n. 555, 707, 721 [a], 730 [a,b]:)

[8] quod ecclesia Domini sit apud illos qui in charitate actu aut in bonis operibus sunt, et non apud illos qui in fide separata ab illis, significatur etiam per illa quae de Petro et Johanne memorantur,
Quod nempe “Petrus conversus viderit discipulum, quem amabat Dominus, sequentem, qui etiam accumbebat in cena super pectore Ipsius;….hunc videns Petrus dicit ad Jesum, Domine, hic vero quid? Dicit ipsi Jesus, Si illum volo manere donec venio, quid ad te? tu sequere Me” (Joh. xxi. 20-22):
quod per “Petrum” ibi significetur verum absque bono, seu fides separata a bonis operibus, qualis erit fides in fine ecclesiae, videatur supra (n. 820 [b]), ubi etiam praecedentia explicata sunt; et quia per “Johannem” significantur bona charitatis, quae vocantur bona opera, et ea sunt apud illos qui constituunt ecclesiam Domini, ideo non Petrus sed Johannes secutus est Dominum, et a Domino dictum est Petro, (qui dixit, “Quid vero hic?”) “Si illum volo manere donec venio, quid ad te? tu sequere Me;” per quae intelligitur, quod usque bonum charitatis permansurum sit apud illos qui Domini sunt, usque ad finem ecclesiae, et quando nova ecclesia, et non apud illos qui in fide separata ab illo bono sunt; quod significatur per illa verba ad Petrum, “Quid ad te?”

822. “Cujus sanata est plaga mortis.” Quod significet et sic submotam discordantiam per inventas conjunctiones operum cum fide, constat ex significatione “plagae mortis sanatae” apud bestiam priorem, quod sit discordantia apparenter submota per inventas conjunctiones operum cum fide (de qua supra, n. 786, ubi eadem verba). Dicitur, discordantia submota per inventas conjunctiones operum cum fide; sed quales sunt conjunctiones ab illis inventae, quod nempe sint potius separationes, videatur in loco supra citato.

[2] Quoniam ostensum est quod per Johannem Apostolum in Verbo Evangelistarum significentur bona opera, quae etiam vocantur bona charitatis, et bona vitae, et quod Johannes, quia illa significabat, accubuerit ad pectus Domini, velim in nunc sequentibus ostendere quid sunt bona opera; sed hic modo, quod bona opera in se contineant omnia charitatis et fidei quae sunt apud hominem. Hactenus nemo novit quod in operibus sint omnia vitae hominis, quia apparent solum sicut motus, qui quia apud hominem vivunt, vocantur actiones, et qui fiunt per motus oris, linguae et laryngis, loquelae; sed usque sunt illa, quae [non solum] manifestant charitatem et fidem apud hominem, sed etiam complent et perficiunt illas; et hoc ex causa, quia non fides nec charitas est apud hominem priusquam actualiter existunt, et actualiter existunt in operibus.

[3] Quod in operibus sint omnia fidei et charitatis, quae sunt apud hominem, est quia opera sunt activitates oriundae ex voluntate et ex cogitatione ejus; et harum omnia se egerunt et effundunt in opera, prorsus sicut omnia causae in effectus, ac omnia seminis et arboris in fructus; sunt enim opera complementa earum. Quod ita sit, non apparet coram oculis hominis, sed perceptibiliter coram angelis. Quando homo in exercitio charitatis est, tunc sphaera omnium affectionum et inde cogitationum ejus, sicut tenuis aqua, et quandoque sicut nubes candida vel obscura, apparet circum illum, in qua sphaera sunt omnia mentis ejus in complexu, ex qua cognoscitur homo ab angelis qualis est quoad omnia sua: causa est, quia unusquisque est suus amor, et opera inde faciunt ut amor activus sit; et dum activus fit, effundit se circum illum. Eadem sphaera spiritualis non modo manifestat se coram visu sicut undatio, sed etiam coram visu in variis formis repraesentativis; et hoc adeo, ut ex repraesentativis illis appareat homo, spiritus aut angelus, prorsus qualis est.

[4] Quod opera contineant in se omnia mentis, est quoque causa, quia omnia successiva, quae progrediuntur in suo ordine a supremis ad infima, seu a primis ad ultima, formant in infimis seu in ultimis simultaneum, in quo omnia superiora seu priora coexistunt; sed qualis est ordo successivus et inde ordo simultaneus, videatur supra (n. 595, 666), et in Arcanis Caelestibus (n. {1}634, 3691, 4145, {2}5114, 5897, 6239, 6326, 6465, {3}9215, 9216, 9828, 9836, 10044, {4}10099, 10329, 10335); ac opera sunt ultima hominis oriunda ex interioribus ejus, quae in ordine successivo sunt; ex quibus patet quod in illis coexistant omnia voluntatis et cogitationis hominis, proinde omnia amoris et fidei ejus. Inde nunc est quod toties in Verbo a Domino mandentur opera, et quod homo secundum opera judicandus sit.

[5] Ex his patet qualis homo est, qui separat fidem ab operibus; quod sit absque fide, et quod opera ejus sint mala, scaturientia ex amore sui et mundi, obvelata et circumdata talibus quae fidei sunt, sed quae a malis, quae intus sunt, contaminata et profanata: quare cum homo talis in interiora sua immittitur, quod fit post mortem, dum fit spiritus, tunc omnia quae fidei ejus fuerunt, quae fecerunt peripherias, disjiciuntur et dissipantur. Ex his constare potest unde est quod Johannes, qui repraesentavit bona charitatis seu bona opera, ad pectus Domini accubuerit, quodque secutus Dominum sit, et non Petrus; tum quod post resurrectionem Domini una cum matre Domini habitaverit.

823. VERSUS 13, 14.
“Et facit signa magna, ut et ignem faciat descendere e caelo in terram coram hominibus; et seducat habitantes super terra, propter signa quae data ei facere coram bestia, dicens habitantibus super terra facere imaginem bestiae, quae habet plagam machaerae et vixit.”
13. “Et facit signa magna,” significat testificationes et persuasiones [n. 824]; “ut et ignem faciat descendere e caelo in terram coram hominibus,” significat amorem falsi ex malo oriundum ex fastu propriae intelligentiae, sicut foret amor veri ex bono, qui e caelis in ecclesia [n. 825];
14. “Et seducat habitantes super terra, propter signa quae data ei facere coram bestia,” significat persuasionem illorum qui in ecclesia sunt, [quod vera sint,] per testificationes e Verbo conjunctas ratiociniis e naturali homine [n. 826]; “dicens habitantibus super terra facere imaginem bestiae,” significat ordinationem statutam, quod prorsus talia docerentur et crederentur ab omnibus in ecclesia [n. 827]; “quae habet plagam maehaerae at vixit,” significat qualia sunt naturalia illa quae conjunxerunt illa quae ex sensu naturali Verbi ad confirmationem desumpserunt [n. 829].

824. [Vers. 13.] “Et facit signa magna.” Quod significet testificationes et persuasiones, constat ex significatione “signorum,” quod sint testificationes et persuasiones (de qua supra, n. 706); et quia “magnum” praedicatur de bono, et in opposito sensu de malo, inde per “signa magna” significantur testificationes et persuasiones falsi ex malo; quod hic de “bestia” dicatur quod “fecerit signa magna,” est quia per illam significantur confirmationes ex Verbo pro fide separata a bonis operibus; et cum ratiocinia ex naturali homine, quae per “priorem bestiam” significantur, confirmantur ex Verbo, tunc non modo testificantur, sed etiam persuadent quod ita sit; et hoc ex causa, quia separatores illi non volunt ut visus intellectualis aliquam partem in rebus fidei, quas vocant mysteria, habeat; et cum visus intellectualis non adest, potest persuaderi quodcunque libet, etiam quod quisque ex solo Naturae lumine [potest] videre quod falsum sit.

[2] Propone aliquod falsum, et dic quod id verum sit, quia ab antesignano, qui ab asseclis creditur illustratus aut inspiratus, dictum est; et deme rationis usum, et sic inhibe ne intellectus luce aliqua intret; visurus es omnia sicut vera, et persuadeberis: causa est, quia prima propositio creditur, et non primum exploratur num illa verum sit vel falsum. Ut sciatur quod falsum aeque confirmari possit sicut verum, sit hoc levissimum exemplum: propone hoc ridiculosum, quod corvus albus sit, et confirma id per haec, quod corvus non nascatur prorsus niger, quod dum senescit albescat, quod pennae ejus interius albae sint, et quoque cutis, et quod sic nigredo sit modo umbra albis circuminducta; et ratiocinare quod homo quidem secundum aspectum possit loqui, nempe dicere quod sit niger, sed usque ex intellectu debeat cogitare, quia homo est, quod albus sit, quia interius albus est; sicut licet de solis progressione circum tellurem ex aspectu loqui, ut quoque dicitur in Verbo, quod nempe oriatur et occidat, sed usque debeat ex intellectu cogitare quod tellus se circumvolvat, et faciat illam apparentiam; adde ratiocinia ex coloribus, quod omnes albi sint ex origine, quia sunt ex luce caeli; et ex eo, quod omnis color, dum commolitur in pulverem, etiam crystallum nigrum, albus sit, de qua re cita auctores optices; insuper aufer rationis usum, et dic quod vir auctoritatis et eruditionis hoc viderit, et fige mentem in confirmationibus et non in prima propositione, forte erit qui persuadebitur: sed hoc ridiculosum dicitur, quia fatuum est avem ex alio colore quam ex suo, in quo apparet, judicare, sic enim omnia in mundo dicerentur alba.

[3] Simile est cum falsis haeresium, ut cum maxima illa, quae fuit in Babele, de qua apud Danielem, quod rex ibi indictum ederit, ut pro Deo coleretur; ut quoque est cum ratiociniis illorum, quae ex inferno sunt, quod omnia Naturae sint, immo quod Natura semet creaverit, et non Deus illam; et si ausim dicere, ita quoque est cum fide justificante absque actuali vitae cooperatione. Talia intelliguntur hic per “signa magna,” quae fecit bestia e terra ascendens, et quae fecit ut ignis descenderit e caelo in terram coram hominibus, et seduxit habitantes super terra, propter signa quae data ei facere coram bestia, ut in hoc versu et in sequente dicitur.

825. “Ut et ignem faciat descendere a caelo in terram coram hominibus.” Quod significet amorem falsi ex malo oriundum ex fastu propriae intelligentiae sicut foret amor veri ex bono qui {1}e caelis in ecclesia, constat ex significatione “ignis,” quod sit amor in utroque sensu, nempe amor in Dominum, et amor erga proximum, et in opposito sensu amor sui et amor mundi (de qua supra, n. 504, 539); et inde amor boni et veri, tum amor mali et falsi, nam omnia bona et inde vera profluunt ex amore in Dominum et ex amore erga proximum, et vicissim omnia mala et inde falsa ex amore sui et amore mundi: inde est, quod qui in amore sui et mundi sunt, in amore omnium malorum inde oriundorum, et in amore falsorum ex illis malis sint; (de quibus amoribus, et inde oriundis malis et falsis, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 65-{2}83:) ex significatione facere illum, nempe ignem, “descendere e caelo;” hoc dicitur, quia tale fit in mundo spirituali ab illis qui [in] fide separata sunt, per artes ibi notas: quod sit apparentia sicut amor falsi ex malo foret amor veri ex bono, est ex confirmatione fidei separatae a vita per sensum litterae Verbi; nam quod confirmatur ex Verbo, ex caelo confirmatur; at falsum, dum ex Verbo, non ex caelo confirmatur, sed modo apparet sicut e caelo confirmatum: et ex significatione “coram hominibus,” quod sit imprimis coram illis qui in fastu propriae intelligentiae sunt, et qui scriptis et praedicationibus apud se haereticum id dogma confirmant; ex illis derivatur id ad simplices, qui non in fastu propriae intelligentiae sunt, at hi non confirmant illud apud se, sed autumant quod ita sit, quia a viro eruditionis et inde auctoritatis dictum est et asseveratum; verum hi solum id memoria tenent, illi autem implantant illud suae vitae, imprimis si vixerunt secundum illud; et quod implantatur vitae, hoc in aeternum inhaeret, non autem quod solum memoriae.

[2] Fastus propriae intelligentiae est apud omnes qui falsa confirmant usque ad destructionem Divini Veri, in quo sunt angeli caeli: sunt enim illi in eo fastu qui se solum spectant, hoc est, sui famam, in scriptis et in praedicationibus; sunt enim in amore sui, et omnis qui in amore sui est, dum scribit et praedicat, in fastu est, et fastus ex proprio hominis omnia trahit; inde est quod dicatur fastus propriae intelligentiae; amor sui residet in voluntate, ac fastus propriae intelligentiae in cogitatione inde; hi itaque, dum aliquid ex se cogitant, non possunt aliter quam falsa cogitare; proprium enim, quod est voluntatis, proinde amoris, dominatur, quod in se spectatum non est nisi quam malum: aliter illi qui in amore usuum sunt, et inde in amore veri propter verum.

[3] Quoniam hi, qui in fastu propriae intelligentiae sunt, removent opera a fide, et propterea non sciunt quid opera, ne quidem quid charitas et quid proximus, immo postquam se confirmaverunt, non volunt scire; quare hic dicetur quid bona opera. Bona opera sunt omnia quae homo facit, scribit, praedicat, immo quae loquitur, non a semet sed a Domino; et a Domino facit, scribit, praedicat et loquitur, quando vivit secundum leges suae religionis. Leges nostrae religionis sunt, quod nempe Deus unus colendus sit, quod adulteria, furta, neces, falsa testimonia, fugienda sint, ita quoque fraudes, illicitae lucrationes, odia, vindictae, mendacia, blasphemationes, et plura, quae non solum in decalogo, sed etiam ubivis alibi in Verbo, dicuntur peccata contra Deum, et quoque abominationes; quum homo illa fugit, quia contra Verbum et inde contra Deum sunt, et quia ex inferno sunt, tunc vivit homo secundum leges suae religionis; et quantum religionem vivit, tantum ducitur a Domino; et quantum ducitur a Domino, tantum opera ejus sunt bona; ducitur enim tunc ad faciendum bona, et ad loquendum vera, propter bona et propter vera, et non propter semet et propter mundum; usus sunt ei jucunditates, et vera sunt ei deliciae; indies etiam docetur a Domino quid faciendum et loquendum est, tum quid praedicandum aut quid scribendum, nam remotis malis continue sub auspicio Domini est, ac in illustratione: at ducitur ac docetur non immediate per aliquod dictamen, aut per aliquam inspirationem perceptibilem, sed per influxum in ejus jucundum spirituale, unde ei fit perceptio secundum vera ex quibus est intellectus ejus; ex quo cum agit, apparet sicut a se agat, attamen agnoscit corde quod sit a Domino. Omnes angeli in tali statu sunt; et omnes infantes in caelo per illam viam ad caelum ducuntur.

[4] Aliter vero est cum homine, quando a malis abstinet, et illa fugit, propter leges civiles, et propter laesionem famae suae; is non fugit illa ex aliqua origine spirituali, sed ex origine naturali; inde is quidem opera facit quae exterius apparent sicut bona, sed usque interius mala sunt; sunt sicut picturae ex luto stercoreo inductae coloribus ad visum pulchris, aut sicut meretrices apparentes in forma venusta, et ornatae vestibus candidis, ac super fronte et sub auribus diadematibus, et usque intus scatent fetoribus. Expende nunc, qualis hodie est orbis Christianus, quot sunt hodie qui fugiunt adulteria, fraudes, lucrationes illicitas, odia, vindictas, mendacia et blasphemationes, [non] quia contra Verbum sunt, et sic contra Deum, sed quia contra leges civiles sunt, et [propter] famam, ac timorem jacturae honoris et lucri in mundo; sed inquire interius in causam, et appercipies quod hoc inde sit, quia non credunt quod caelum et infernum sint, et quod non vita post mortem. Ex his patet quod quicquid homo facit, tam parvum quam magnum, dum facit ex religione, et in ecclesia ex Verbo, postquam detestatur mala quia peccata sunt et in se infernalia, bonum opus sit; at vicissim, quod quicquid homo facit, tam parvum quam magnum, dum non facit ex religione, et apud nos ex Verbo, malum opus sit. (Plura de his videatur supra, n. 803.)

[5] Sciendum usque est, quod qui mala fugit quia contra leges Divinas in Verbo sunt, etiam fugiat illa quia contra leges civiles et morales in mundo sunt, homo enim ex his cogitat quando in statu naturali est, at ex illis quando in statu spirituali: ex quo sequitur, quod propter famam et sui honorem mala fugere et bona facere, nec damnosum sit, modo Verbum et inde religio locum superiorem teneant, et faciant caput, ac ipse et mundus locum inferiorem, et faciant pedes: sin aliter, pedibus conculcatur religio, et capite colitur mundus.

826. [Vers. 14.] “Et seducat habitantes super terra propter signa quae data ei facere coram bestia.” Quod significet persuasionem illorum qui ab ecclesia sunt, quod vera sint, per testificationes e Verbo conjunctas ratiociniis e naturali homine, constat ex significatione “seducere,” quod sit persuadere falsa, nam persuasio falsi est seductio; ex significatione “habitantium super terra,” quod sint qui ab ecclesia sunt (ut supra, n. 821 [a]); ex significatione “signorum,” quod sint testificationes et inde persuasiones (ut mox supra, n. 824), hic testificationes ex sensu litterae Verbi; et ex significatione “bestiae,” coram qua fecit illa signa, quod sint ratiocinia ex naturali homine (de qua supra, n. 774): quod hic per “signa facta ab hac bestia coram altera” significentur testificationes e sensu litterae Verbi conjunctae ratiociniis e naturali homine, est quia per “bestiam, quae fecit signa” significantur confirmationes e sensu litterae Verbi, et per “bestiam coram qua facta sunt signa” significantur ratiocinia e naturali homine; hic itaque significatur conjunctio confirmationum e Verbo cum ratiociniis illis; et cum conjunguntur, tunc fiunt testificationes et persuasiones: ratiocinia enim e naturali homine in spiritualibus coram mundo non valent, at cum eadem confirmantur e Verbo, valent; causa est, quia Verbum est Divinum, et id in sensu litterae consistit ex apparentiis veri, et ex correspondentiis, in quibus genuina vera, quae intus latent, non nisi quam ex illustrato videri possunt; a non illustrato autem possunt apparentiae veri trahi ad confirmandum falsa sicut vera, nam apud non illustratum fallaciae regnant, et ex fallaciis sunt ratiocinia: illustratus autem videt ex spirituali et simul ex naturali luce, et naturalis lux apud illum illustratur a spirituali; non illustratus vero videt solum ex naturali luce separata a spirituali, quae lux in spiritualibus non lux sed caligo est; haec caligo usque post confirmationes falsi apparet sicut lux veri, sed est sicut lux in infernis, quae coram illis qui ibi sunt apparet ut lux, sed ut primum intrat lux e caelo, vertitur lux ibi in meram caliginem, et cogitatio eorum obstupescit; in infernis in quibus sunt illi qui altius persuaserunt sibi falsa ex dote cogitandi interius quam alii, in luce phantasiae sunt, quae lux ad modum candet, sed haec lux in adhuc magis furvam caliginem vertitur per influxum radiorum lucis e caelo; talis lux est lux confirmationis falsi ex sensu litterae Verbi per ratiocinia ex fallaciis naturalis hominis: inde patet quod lux confirmationis falsi usque ad destructionem Divini Veri, quod in caelo est, sit lux infernalis.

[2] Quoniam in praecedentibus articulis actum est de bonis operibus, velim hic continuare telam, et ostendere quid amor in Dominum. In tertio seu intimo caelo sunt omnes in amore in Dominum a Domino; et illi tales sunt ut vitae suae inscripta vera possideant, et non memoriae sicut angeli inferiorum caelorum; quae etiam causa est quod illi qui in tertio caelo sunt nusquam loquantur de veris, sed solum audiant alios loquentes de illis, ac respondeant vel quod ita sit, vel quod aliquid ita, vel quod non ita: vident enim in se num sint vera quae audiunt, vel num non sint vera, et hoc vident non ex aliquo visu in cogitatione, sicut alii, sed ex affectione veri in intellectu; omnia enim vera apud illos inscripta sunt illorum affectionibus, quae suam essentiam trahunt ex amore caelesti, qui est amor in Dominum; ita vera apud illos unum faciunt cum affectionibus illorum. Et quia illi angeli in amore in Dominum a Domino sunt, illorum vita interior consistit ex meris affectionibus boni et veri ex illo amore; inde est quod non loquantur vera, sed faciant vera, ita bona opera; affectiones enim boni et veri, quae ex illo amore sunt, non possunt aliter quam actu existere; et dum existunt, vocantur usus, ac intelliguntur per bona opera. Percipiunt etiam in se quale usuum seu operum ex affectione ex qua sunt, et quoque eorum differentias ex plurium affectionum conjunctione; ita faciunt omnia cum interiore sapientia. Et quia illi non cogitant vera et inde loquuntur illa, sed modo faciunt illa, et hoc venit ex amore illorum in Dominum, et inde ex solis affectionibus, ex quibus consistit vita eorum, patet quod amor in Dominum consistat in faciendis veris ex affectione illorum, et quod facta illorum sint bona opera; proinde quod amare Dominum sit facere; quod etiam intelligitur per Domini verba apud Johannem,
“Qui habet praecepta mea, et facit illa, ille est qui amat Me:….qui vero non amat Me, verba mea non servat” (xiv. 21, 24):
et illi intelliguntur per haec apud Jeremiam,
“Dabo legem meam in medio eorum, et super cor illorum scribam illam:….neque docebunt..quis socium suum, aut quis fratrem suum,..Agnoscite Jehovam: omnes enim cognoscent Me, a minimo eorum ad maximum eorum” (xxxi. 33, 34):
per “legem” intelliguntur omnia Verbi, ita omnia vera et bona caeli; “in medio eorum” significat in vita eorum; et “cor,” super quod lex scribetur, significat amorem. Ex his patet quam ampla sit doctrina amoris in Dominum, est enim doctrina omnium affectionum, quae sunt amoris; et unaquaevis affectio sibi inscripta habet vera secundum quale perfectionis ejus, et producit illa actu cum infinita varietate; et affectiones illae non in intellectum sub specie idearum veniunt, sed ad perceptionem sensitivam interiorem sub specie jucunditatum voluntatis; quare non per verba describi possunt. Illi angeli tertii caeli fiunt qui leges vitae ex Verbo hauriunt, ac vivunt secundum illas, et qui colunt Dominum.

827. “Dicens habitantibus super terra facere imaginem bestiae.” Quod significet ordinationem statutam quod prorsus talia docerentur et crederentur ab omnibus in ecclesia, constat ex significatione “habitantium super terra,” quod sint omnes qui ab ecclesia (ut mox supra, n. 826); et ex significatione “imaginis bestiae,” quod sit doctrina fidei separatae a bonis operibus et inde cultus, confirmata ex sensu litterae Verbi per ratiocinia ex naturali homine; inde per “facere illam imaginem” significatur facere statutum seu ordinare quod prorsus ita doceatur et credatur; ut quoque factum est in ecclesiis ubi doctrina fidei separatae recepta est. Quod “imago” illa significet, est quia omnia spiritualia sisti possint per imagines, tum per idola in mundo spirituali, et per illa effigiari singula doctrinae, quod etiam factum vidi; inde est quod “imagines” et “idola” in Verbo talia significent; quod “idola” significent falsa doctrinae, videatur supra (n. 587, 650 [b], 654 [h], 780 [a]): inde nunc per “dicere habitantibus super terra facere imaginem bestiae,” significatur ordinatio statuta ut ab omnibus in ecclesia prorsus talia docerentur et crederentur. Quod apud illos qui ab Ecclesiis Antiquis fuerunt imagines repraesentativae doctrinae eorum et inde cultus factae sint, at quod filiis Israelis, propter propensionem animi eorum ad cultum idololatricum, illas facere prohibitum fuerit, constat ex Verbo.

[2] Ut itaque sciatur quod “imagines” talia significent, velim ad confirmationem sequentia loca e Verbo adducere: Apud Mosen,
“Non facies tibi sculptile, aut ullam imaginem quae in caelis desuper, et quae in terris infra, et quae in aquis sub terra; non incurvabis te illis, et non coles illa” (Exod. xx. 4, 5);
“Non facietis vobis idola, nec sculptile aut statuam erigetis vobis, nec lapidem imaginis dabitis in terra vestra ad incurvandum vos {1}illis” (Levit. xxvi. 1);
“Ne faciatis vobis sculptile imaginis ullius similitudinis, figuram maris aut feminae, figuram ullius bestiae quae in terra, figuram ullius avis alae quae volat sub caelo, figuram ullius reptilis in terra, figuram ullius piscis qui in aquis sub terra” (Deutr. iv. 16-18):
quod filiis Israelis prohibitum fuerit idola, sculptilia, imagines et figuras ullius rei in caelis, in terra, et in aquis facere, erat, quia Ecclesiae Antiquae, quae fuerunt ante Ecclesiam Israeliticam, ecclesiae repraesentativae fuerunt, et quia filii Jacobi prorsus externi homines fuerunt, et externi homines eo tempore, quando omnis cultus repraesentativus fuit, proni ad idololatrias erant, ita ad cultum talium quae coram oculis apparebant. Nunc quia Antiquae Ecclesiae repraesentativae fuerunt, ideo homines istarum ecclesiarum fecerunt sibi sculptilia et imagines variarum rerum, quae repraesentabant et inde significabant caelestia; et antiqui delectabantur illis ex eo quod significarent talia; quare cum illa inspectabant, recordabantur caelestium quae repraesentabant, et quia haec religionis illorum fuerunt, illa colebant; inde erant illis luci, erant excelsa, erant figurae sculptae, fusae et pictae, positae vel in lucis, vel super montibus, vel in templis, vel in domibus eorum. Inde in Aegypto, ubi scientia repraesentationum, quae eadem est cum scientia correspondentiarum, floruit, fuerunt imagines, idola et sculptilia, tum hieroglyphica; similiter apud varias gentes. Sed quando homines ecclesiarum illarum ab internis facti sunt externi, tunc caelestia et spiritualia, quae repraesentabantur et inde significabantur, remanserunt sicut traditiones apud illorum sacerdotes et sapientes, qui vocati sunt magi et harioli; inde vulgus propter religiosum, quod patres illorum in illis viderunt, coepit colere illa, et {1}vocare suos deos. Nunc quia filii Jacobi prae ceteris externi homines fuerunt, et inde proni ad idololatrica, et quoque ad magica, ideo tam severe prohibitum fuit illis sibi facere sculptilia, imagines et figuras ullius similitudinis rerum existentium in caelis, super terra, et in mari; quia omnia quae in mundo sunt, repraesentativa sunt, sicut volatilia, bestiae, pisces, reptilia; nam quantum illa idololatrice colebant, tantum non agnoscebant Jehovam; sed usque quia etiam apud illos repraesentativa ecclesia fuit, aedificatum est Tabernaculum, in quo repraesentativa caelestium praecipua posita fuerunt, sicut mensa super qua panes, altare aureum super quo suffiebatur, candelabrum cum lucernis, arca cum propitiatorio et cum cherubis desuper, altare non procul ab ostio tabernaculi, super quo ignis sacer; ac postea aedificatum est Templum, in quo etiam omnia repraesentativa erant, sicut picturae inibi, lavacra extra illud, mare aeneum sub quo boves qui portabant, tum columnae et porticus, cum vasis ex auro, quae omnia illis licuit colere sicut sancta, modo agnoscerent Tabernaculum ac postea Templum pro Habitaculo Jehovae: haec data sunt illis ne deflecterent ad idololatrica et magica, quae tunc erant apud varias gentes in Asia, ut in Aegypto, Syria, Assyria, Babele, Tyro et Sidone, Arabia, Aethiopia, Mesopotamia, ac imprimis in terra Canaane, et circum illam.

[3] Ex his constare potest unde est quod “idola” in Verbo significent falsa religionis, ac “imagines” doctrinalia. Quod talia fuerint apud varias gentes in terris Asiaticis, constare potest ex diis Labanis Syri, quos Rachel uxor Jacobi abstulit (Gen. xxxi. 19, 20); ex vitulis et aliis idolis in Aegypto; ex hieroglyphicis ibi sculptis et pictis in templis, super obeliscis et super parietibus; ex Dagone idolo Philisthaeorum in Ekrone; ab idolis a Salomone factis, ac postea a regibus in templo Hierosolymae, ac in Samaria; et ab altaribus, statuis, imaginibus et lucis, apud gentes terrae, quae filii Israelis destruere jussi sunt, ut patet ex variis locis in Verbo.

[4] Ex scientia correspondentiarum et repraesentationum etiam fuit,
Quod sacerdotes et harioli Philisthaeorum suaserint ut facerent imagines haemorrhoidum et murium qui vastarunt terram, ex auro, et ponerent illas juxta arcam, quam remittebant super plaustro novo ducto a vaccis; et quod sic darent Deo Israelis gloriam (1 Sam. {1}vi., seq.);
sciebant enim tunc sacerdotes et harioli illorum, quid illa omnia repraesentabant; et quod haemorrhoidum et murium imagines significarent falsa religionis illorum, quae placarentur per illas factas ex auro, ut dona.

[5] Doctrinalia etiam per “imagines significantur in sequentibus locis: Apud Ezechielem,
“Argentum eorum in plateas projicient, et aurum eorum in abominationem erit,..eo quod decus ornatus sui in superbiam transposuerint, ac imaginis abominationum detestationum suarum fecerint ex eo; ideo dedi id illis in abominationem” (vii. [19,] 20):
agitur ibi de devastatione ecclesiae per falsa et mala, quae intelligitur ibi per “gladium,” “pestem” et “famem” (vers. 15), quae consument illos: per “argentum,” quod in plateas projicient, et per “aurum” quod in abominationem erit, significatur verum ecclesiae ac bonum ejus versa in falsum et in malum; “in plateas projicere” significat dispergere, et “esse in abominationem” significat verti in malum infernale, nam hoc abominationi est: “quod decus ornatus sui in superbiam transposuerint, ac imagines abominationum detestationum suarum fecerint ex eo,” significat quod totam ecclesiam et doctrinam ejus, ac omnia quae in ea, impleverint profanis; “decus ornatus” significat ecclesiam et ejus doctrinam; ac “imagines abominationum detestationum” significant omnia ejus, ita doctrinalia, quorum bona et vera profanata sunt; “abominationes” sunt bona profanata, ac “detestationes” sunt vera profanata.

[6] Apud eundem,
“Accepisti..vasa ornatus tui ex auro meo et ex argento meo, quod dederam tibi, et fecisti tibi imagines maris, cum quibus scortareris” (xvi. 17):
haec de “abominationibus Hierosolymae,” per quas intelliguntur adulterationes veri ac boni doctrinae ex Verbo; “vasa ornatus ex auro et argento” significant cognitiones boni et veri ex Verbo; “facere inde imagines maris significat facere doctrinalia ex falsis apparentia sicut ex veris; et “scortari cum illis” significat falsificationem illarum.

[7] Apud eundem,
Oholiba scortata est in Aegypto,….”amavit filios Aschuris;….addidit ad scortationes suas..cum vidisset viros pictos super pariete, imagines Chaldaeorum pictos minio,….adamavit eos ad aspectum oculorum” (xxiii. {1}3, 12, 14, 16):
per “Oholibam” intelligitur Hierosolyma, per quam significatur ecclesia quoad doctrinam, proinde doctrina ecclesiae; per “scortari” significatur falsificatio et adulteratio Verbi; et quia per “Aegyptum” significantur vera naturalia, quae vocantur scientifica, et per “Aschurem” vera rationalia, tum in opposito sensu falsa, inde patet quid significatur per “scortari cum illis:” quoniam per “Chaldaeos” significantur vera Verbi profanata, quia applicata amoribus sui et mundi, inde per “imagines Chaldaeorum” significantur doctrinalia illis amoribus litantia; “pictae minio,” significat illa exterius apparentia sicut vera, tametsi intus sunt profana; simile significatur per “viros pictos super pariete;” “paries pictus” est doctrinalium apparentia in externis. Per “imagines” similia significantur apud Esaiam, cap. ii. 16; apud Davidem, Ps. lxxiii. 20; tum in sequentibus in Apocalypsi, cap. xiv. 9-11; cap. xv. 2; cap xvi. 2; cap. xix. 20; cap. xx. 4. (Videantur insuper quae de “idolis” et “sculptilibus” supra, n. 587, 650 [d], 654 [h], 780 [a], dicta, et ex Verbo allata et explicata sunt.)

828. Actum est supra de amore in Dominum, in quo amore sunt angeli qui in tertio caelo; sequitur nunc ut aliquid dicatur de amore erga proximum apud illos angelos. Per “proximum” ab illis intelliguntur usus, qui {1}quidem sunt opera; sed usus illis sunt omnia quae fiunt apud illos a Domino, quae praecipue spectant cultum Domini, ecclesiam Ipsius, implantationem sanctorum ejus, praecipue apud infantes, cum quibus habent conjunctionem, et quibus inspirant innocentiam et ejus affectiones, etiam bonum societatis in communi et quoque in particulari: haec sunt praecipue amoris illorum, quia sunt amoris Domini; operatur Dominus illa apud eos per amorem implantatum vitae illorum, qui talis est ut in illis percipiant jucunditatem vitae suae. Quod illa sint eorum proximus, est quia non spectant ad personas, sed ad talia quae apud personas; in sapientia enim prae ceteris angelis sunt, et sapientia est spectare alios ex talibus quae apud illos sunt, et quae faciunt illos: unusquisquis enim angelus, spiritus et homo est suus amor et sua affectio, ita suum bonum et inde suum verum; haec quia faciunt illos, non ad aliud spectare possunt, quia sapientes sunt, quam ex quo sunt; hoc illis est proximus, seu frater et socius, ut saepius in Verbo dicitur; “frater” est illis bonum et “socius” est illis verum: inde patet quid amor erga proximum in tertio caelo.

[2] Reliqua quae concernunt vitam civilem, moralem, et domesticam, sunt quoque opera, quae ex affectione faciunt; sed non sunt opera talia quae ab illis intelliguntur per “proximum,” seu “fratrem et socium,” trahunt enim aliquid ex mundo, tum etiam ex {2}utili pro se et suis; sunt usuum praedictorum derivationes et productiones, et sunt talia quae procedunt ex cogitatione eorum, de quibus ideo possunt sermocinari; haec vitam illorum corporis tenent in statu, ut vita amoris illorum inhabitare possit, ac fungi suis usibus. Hi angeli, quia tales sunt, non sciunt quid charitas nec quid fides; sed pro charitate illis est amor boni, et pro fide illis est amor veri; sunt etiam continue in amore boni et veri, quia vita illorum est affectio boni, in qua et ex qua est perceptio veri; quare cum nominatur charitas ex qua fides, et cum nominatur fides quae ex charitate, non sciunt quid sunt. Angeli tertii caeli, quia tales sunt, apparent coram angelis inferiorum caelorum sicut infantes, quidam sicut pueri, et omnes sicut simplices; tum etiam incedunt nudi. Quod appareant sicut infantes et sicut pueri, est quia in innocentia sunt, et amor in Dominum a Domino est innocentia; inde etiam [per] “infantes” et per “pueros” in Verbo innocentia et quoque amor in Dominum significatur.

[3] Quod appareant simplices, est quia non de sanctis caeli et ecclesiae loqui possunt; illa enim apud eos non in memoria sunt, unde omnis loquela, sed in vita; et inde in intellectu non sicut cogitatio, sed sicut affectio boni in sua forma, quae non descendit in sermonem; quae si descenderet, non loqueretur, sed modo sonaret; et illi qui de talibus non loqui possunt, apparent sibi et aliis sicut simplices: tum etiam quia in humilitate cordis sunt, scientes quod sapientia sit percipere quod vix aliquid sit quod sapiunt, respective ad illa quae non sapiunt. Quod procedant nudi, est quia “nuditas” in sensu spirituali est innocentia, et quia “vestes” significant vera investientia bonum, et vera investientia sunt in memoria, et inde in cogitatione; apud eos autem vera sunt in vita, ita abscondita, et non se manifestantia quam coram perceptione, dum alii loquuntur illa, ac ministri illorum ex Verbo praedicant illa: perficiuntur etiam ex loquelis illorum qui in intellectu veri sunt, ex praedicationibus, et quoque ex libris: scribunt etiam, sed non per litteras, ut alii angeli, sed per curvaturas et inflexiones, quae continent arcana, quae intellectum angelorum in inferioribus caelis transcendunt. Habitant quoque in expansis supra alios, ac ibi in hortis ubi arboreta et floreta, sic in perpetuis repraesentativis caelestium; et quod mirum, non invenitur ibi lapis; causa est, quia “lapis” significat verum naturale, “lignum” autem bonum, “arbor” perceptionem, ac “flos” implantationem. Haec de amore in Dominum, et de amore erga proximum, ita de amore caelesti; in sequentibus dicetur de amore spirituali, tum de charitate et de fide.

829. “Quae habet plagam machaerae et vixit.” Quod significet qualia sunt naturalia illa quae conjunxerunt illa quae ex sensu naturali Verbi ad confirmationem desumpserunt, constat ex explicatione illorum quae supra in versu tertio hujus capitis dicta sunt, ubi haec verba, “Vidi unum capitum ejus sicut sauciatum ad mortem, et plaga mortis ejus sanata est;” explicationem videas supra (n. 785, 786): quod “machaera” significet pugnam falsi contra verum, ac destructionem veri per falsa, videatur etiam supra (n. 131, 367).

830. VERSUS 15.
“Et datum ei dare spiritum imagini bestiae, ut et loquatur imago bestiae, et faciat ut quicunque non adorant imaginem bestiae, occidantur.”
15. “Et datum ei dare spiritum imagini bestiae,” significat quod per conjunctionem cum Verbo aliquid vitae spiritualis inesset [n. 831]; “ut et loquatur imago bestiae,” significat quod inde e caelo consentiens influxerit in cogitationem loquelae proximam, ab amore naturali excitatam et incensam [n. 832]; “et faciat ut quicunque non adorant imaginem bestiae, occidantur,” significat minas mortis aeternae pro illis qui non omnia et singula, quae sic stabilita sunt, credunt [n. 833].

831. [Vers. 15.] “Et datum ei dare spiritum imagini bestiae.” Quod significet quod per conjunctionem cum Verbo aliquid vitae spiritualis inesset, constat ex significatione “spiritus,” quod sit vita spiritualis (de qua sequitur); et ex significatione “imaginis bestiae,” quod sit doctrina fidei separatae a bonis operibus, quae doceretur et crederetur in ecclesia (de qua supra, n. 827 [a]); inde sequitur, quod per “dare spiritum imagini bestiae,” significetur quod per conjunctionem ratiociniorum ex naturali homine cum Verbo aliquid vitae spiritualis inesset; sed quale vitae, dicetur in sequentibus. Quod per “spiritum” significetur vita spiritualis, est quia per “spiritum” in supremo sensu significatur Divinum Verum procedens a Domino, et inde applicate ad homines, qui id recipiunt, significatur vita spiritualis (videatur supra, n. 183): vita spiritualis est eadem cum vita ex Divinis veris; et quia Verbum est Divinum Verum, et inde ex illo est vita spiritualis homini, ideo quando ratiocinia ex naturali homine pro fide separata a vita, conjuncta sunt cum Verbo, et inde facta est doctrina pro ecclesia, inest ei aliquid vitae spiritualis; nam omnia quae in Verbo sunt, in se spiritualia sunt, et dant vitam spiritualem illis qui ei student, secundum receptionem corde: quare Dominus dicit,
“Verba, quae Ego loquor vobis, spiritus sunt et vita sunt” (Joh. vi. 63).

[2] Quoniam in antecedentibus actum est de amore caelesti, in quo sunt angeli tertii caeli, velim nunc aliquid dicere de amore spirituali, in quo sunt angeli secundi caeli. Amor spiritualis est amor veri, ac in supremo sensu amor Divini Veri quod procedit a Domino; ita quoque amor in Dominum, sed in inferiori gradu quam in quo sunt angeli caelestes: hi, nempe angeli caelestes, in amore in Dominum sunt ex receptione Divini Boni ab Ipso; illi autem, nempe angeli spirituales, in amore in Dominum sunt ex receptione Divini Veri ab Ipso; differentia est sicut inter amorem voluntate et inter amorem intellectu, aut sicut inter flammam et ejus lucem; etiam lux apud angelos tertii caeli trahit a flammeo, et lux apud angelos secundi caeli trahit a candido (sed plura de his videantur in opere De Caelo et Inferno, n. 126-140). Similiter differt vita illorum: vita angelorum tertii caeli consistit in affectionibus boni, et vita angelorum secundi caeli in affectionibus veri; illa differentia talis est ut probe internoscantur ex faciebus, et quoque ex loquelis. Quoniam amor spiritualis est amor veri, et illi quoad vitam suam sunt affectiones veri, ideo illi loquuntur de sanctis caeli et ecclesiae secus ac angeli tertii caeli, qui de illis non loqui possunt, ut supra dictum est; at quia usque angeli caelestes perficiuntur sapientia per auditionem, ideo sunt angeli intermedii, qui vocantur angeli caelestes spirituales, qui praedicant et docent vera in templis illorum, quae vocantur Domus Dei, et sunt ex ligno.

[3] Quod angeli spirituales, ex amore spirituali qui facit vitam illorum, sint affectiones veri, et non affectiones boni, est quia illi per aliam viam reformantur et regenerantur, ac fiunt angeli, quam angeli caelestes; angeli enim spirituales primum admittunt vera in memoriam, et inde in intellectum, qui sic ab illis formatur; et tunc quantum afficiuntur Divinis veris spiritualiter, hoc est, propter illa, tum propter vitam secundum illa, tantum perficiuntur; angeli autem caelestes non primum admittunt vera in memoriam, sed statim in voluntatem, et per actus in vitam: inde hi non loqui possunt de Divinis veris, sed solum volunt et faciunt illa; illi autem loquuntur Divina vera, quia inscripta etiam sunt memoriae apud illos, et cogitatio ex memoria loquitur.

[4] At spirituales angeli non admittunt aliquod verum in memoriam, et inde in intellectum apud se, nisi videant illud; angeli enim in illo caelo vident vera ex luce veri, ita ex illustratione a Domino; sunt enim vera in caelis objecta spiritualia, quae clarius coram angelis ibi apparent quam objecta naturalia coram hominibus in mundo; quare illi {1}sciunt quod fides non aliud sit quam agnitio veri quia vident quod verum sit, et prorsus non capiunt quod dari possit apud aliquem fides alicujus rei non visae, seu intellectae; sic enim non scit homo num verum sit aut num falsum, ac fides falsi est damnosa: inde patet quod visus intellectualis apud illos sit visus spiritualis. Angeli illi perficiuntur intellectu, quantum in amore veri sunt propter vitam et ejus genuinos usus, ac tantum implantantur vera vitae illorum, ac fiunt affectiones veri; trahunt enim vera omnem suam essentiam et inde vitam a bono, ita intellectus a voluntate et ejus activo; intellectus enim est receptaculum veri, et voluntas est receptaculum boni, et activum eorum complet et fundat; inde etiam vera, ex quibus formatus est intellectus eorum, quando fiunt voluntatis, et inde actus, vocantur bona, sed bona spiritualia; quae quia tunc fiunt amoris illorum, intrant vitam, et formant illam. Ex his quoque patet quod vita cujusvis hominis sit ex operibus ejus, quia affectio quae voluntatis et cogitatio quae intellectus in illis terminantur, et sic existunt; quae nisi terminatae sunt, pereunt: voluntas enim non existit nisi activa fiat; et si non voluntas est, perit intellectus, et remanet solum facultas intelligendi.

[5] Quia amor eorum est amor veri, ideo pro proximo agnoscunt verum actu, quod vocatur bonum spirituale; ita bonum ecclesiae, bonum societatis in qua sunt, bonum concivium in societate, proinde etiam bonum morale quod vocatur sincerum, et bonum civile quod vocatur justum: quare amor eorum erga proximum etiam consistit in exercitiis, quae sunt opera; omnes etiam ibi usus amant, ac intendunt operibus, per quae cogitationes suas tenent quasi domi, et detinent ab otio, quod est, sicut etiam vocatur, pulvinar diaboli. Sciunt quod non alii possint in amore spirituali teneri quam qui jucundum in operibus percipiunt; hi in sua affectione stata sunt, reliqui in omni et sic in nulla, nam divagantur quo voluptates et cupiditates illos ferunt. Angeli secundi caeli etiam, sicut angeli tertii caeli, habitant distincti in societates; at horum societates sunt supra illorum, propter influxum amoris caelestis in amorem spiritualem; nam amor spiritualis trahit suam essentiam ab amore caelesti, per influxum mediatum et immediatum a Domino.

[6] Sunt in caelo spirituali palatia magnifica, in quibus intus omnia fulgent lapidibus pretiosis, et decoramentis in talibus formis ut non aequari possint aliqua pictura in mundo, nec exprimi verbis; ars enim ibi in sua arte est, imprimis architectonica: ex illo caelo trahunt plures artes in mundo suas leges et harmonias, unde pulchritudines. Argentum, quod apud illos qui infra illos caelos habitant invenitur, datur a Domino ex illo caelo, at aurum ex caelo tertio; nam argentum correspondet bono spirituali, quod in sua essentia est verum, et aurum correspondet bono caelesti. Angeli spirituales vestibus ex bysso et serico, in genere splendentibus, induti sunt: et quia caeli spirituales correspondent oculis, ibi sunt paradisiaca, tum visa iridea in multis locis, quae etiam ineffabilis pulchritudinis sunt. Non sciunt aliquid ibi de sensu litterae Verbi, sed de sensu spirituali ejus, in quo sensu illis est Verbum, quod ab unoquovis legitur: ibi justitia, sinceritas, veritas, castitas, et plures moralis vitae laudes regnant. Illi caeli constituunt regium Domini; at caeli superiores, ubi sunt angeli caelestes, constituunt sacerdotium Domini; nam regium Ipsius est Divinum Verum, ac sacerdotium Ipsius est Divinum Bonum.

832. “Ut et loquatur imago bestiae.” Quod significet quod inde e caelo consentiens influxerit in cogitationem loquelae proximam, ab amore naturali excitatam et incensam, constare potest ex loquela et praedicatione illorum qui separationem fidei a vita per Verbum confirmant; omnia enim et singula Verbi communicant cum caelis, et inde influit sanctum apud loquentem aut praedicantem; sed id sanctum non in aliquam affectionem spiritualem et inde cogitationem potest influere, quia omnes illi qui in fide separata a vita sunt, non spirituales sed mere naturales sunt; quare id sanctum influit in amorem eorum naturalem, qui excitat et incendit cogitationem loquelae proximam: inde est quod tales etiam loqui et praedicare possint sicut spirituales, tametsi illis nulla affectio spiritualis est, sed modo affectio naturalis, quae est affectio gloriae, honoris aut lucri; haec affectio usque excitatur, immo incenditur ex influxu sancti e caelo.

[2] Quod Verbi sensus litterae communicet cum caelo, est quia omnia et singula ibi sensum spiritualem in se continent, ac sensus spiritualis percipitur in caelis, quando sensus naturalis, qui est sensus litterae, intelligitur ab homine. Quod ita sit, ex multa experientia e mundo spirituali mihi confirmatum est. Audivi quod aliqui recitarent verba ex sensu litterae Verbi, et percepi, quod illico communicatio illis facta sit cum aliqua societate caeli, ad illam enim penetravit sensus spiritualis, qui inerat verbis e sensu litterae recitatis. Mali spiritus quandoque abutuntur hac communicatione ad comparandum sibi patrocinium e caelis. Ex his constare potest quale est Verbum in sensu litterae; et quia est communicativum cum caelo, ideo consentiens spirituale cum naturali, quod est sanctum, influit inde in amorem naturalem loquentis aut praedicantis ex Verbo, qui amor excitat cogitationem loquelae eorum proximam. Cogitatio loquelae proxima dicitur, quia homini est cogitatio interior et cogitatio exterior; cogitatio illi interior est quando solus est et secum cogitat, at cogitatio exterior illi est quando cum aliis est et cum illis loquitur: cuivis notum est {1}quod homo possit secum cogitare aliter quam loquitur coram hominibus; cogitatio haec exterior intelligitur per cogitationem loquelae proximam: hanc cogitationem excitat et incendit amor naturalis, qui est amor gloriae, honoris aut lucri, apud illos qui in falsis sunt, et falsa confirmant ex sensu litterae Verbi. Hoc nunc est quod significatur per quod “datus sit spiritus imagini bestiae,” et “ut loquatur imago bestiae,” per quae significatur, quod doctrinae fidei separatae a vita, per conjunctionem cum Verbo, aliquid vitae spiritualis inesset, et quod inde e caelo consentiens influxerit in cogitationem loquelae proximam, ab amore naturali excitatam et incensam.

[3] Quoniam in superiori articulo actum est de amore spirituali, qui est illis, et qui facit vitam illorum qui in secundo caelo sunt, et quia homo non scit quomodo amor fit spiritualis, paucis hic dicetur. Omnis amor fit spiritualis per vera ex Verbo, quantum illa homo agnoscit et quantum intellectu videt, et postea amat, hoc est, ex voluntate facit illa. Quod amor fiat spiritualis per vera ex Verbo, quantum homo agnoscit illa, ac intellectu videt illa, est quia in homine sunt binae memoriae, et inde binae cogitationes, tam apud malos quam apud bonos, nempe interior et exterior: omnis homo ex memoria interiore cogitat apud se, dum sibi relictus ab amore suo ducitur; haec cogitatio est cogitatio ejus spiritus; at ab exteriore memoria cogitat homo, dum coram mundo loquitur. Quod binae illae cogitationes existant, quisque, si modo leviter reflectit, videt: illa quae homo cogitat apud se ex memoria interiore, dum sibi soli relictus est, illa sunt vitae ejus, ac fiunt vitae ejus; nam est spiritus ejus qui tunc cogitat, seu quod idem, est affectio propria vitae ejus, quae cogitationem illam excitat: illa autem quae homo cogitat ex memoria exteriore, si non unum faciunt cum cogitatione ex memoria interiore, non sunt vitae ejus, nec fiunt vitae ejus, sunt enim corporis, propter mundum; quae quoque post mortem, dum homo fit spiritus, rejiciuntur. Inde constare potest qualis est status illorum qui mali sunt, ac non timent Deum nec timent hominem, quod nempe interius apud se cogitent mala et falsa, exterius autem cogitent et inde loquantur vera, et quoque faciant bona; sed quod bona et vera, dum homo exuit corpus et fit spiritus, dissipentur, et quod mala et inde falsa apud illum, ut spiritum, remaneant. Aliter vero apud bonos: hi quia timuerunt Deum, et dilexerunt proximum, dum ex interiore memoria cogitant, ex veris quae ex bono cogitant, similiter cum ex memoria exteriore; apud hos binae illae cogitationes unum faciunt; et quia in veris ex bono sunt, apud illos aperitur internus spiritualis homo, qui conjunctus est angelis in caelis, ac in se est angelus caeli hic quia est in luce caeli, in qua apparent vera spiritualia tam clare sicut objecta in mundo coram oculo, cum videt vera, recipit illa, et ex illis format intellectum: inde illis fides spiritualis, quae in sua essentia est agnitio veri quia visum est intellectu; fides naturalis illis est nulla fides, quae est credere quod ita sit quia alius dixerat; hanc fidem vocant fidem historicam, et apud quosdam persuasivam, quae permanet quantum cum amore vitae eorum concordat. Quis non videre potest quod nihil intrare possit vitam hominis, et facere illam, nisi quod prius cogitavit quod ita sit, et dein voluit quod ita esset? Ex his constare potest quod homo, ut amor ejus fiat spiritualis, oporteat videre sua vera, hoc est, intellectu capere illa.

[4] Sed si dixeris quod vera spiritualia non videri possint, et quod intellectus non eo usque aperiri queat, dum homo in mundo est, {1}sciatur quod qui amat verum ex vero, hoc est, quia verum est, is possit videre illa; et quae non videt in mundo, illa videt postea in caelo; ipse amor veri recipit lucem caeli, quae illustrat intellectum. Praeterea unusquisque potest recipere cogitatione ac intelligere vera plus quam ipse novit, nisi amor proprius ejus induceret obscurum, et obfuscaret; hoc saepius testatum mihi factum est in mundo spirituali; spiritus enim mali tam bene intellexerunt vera spiritualia quam sicut spiritus boni, immo paene sicut angeli, cum dicta sunt a quodam; sed ut primum aurem averterunt, et se remiserunt in statum amoris proprii, nihil prorsus intellexerunt. Inde patuit quod cuivis homini sit facultas intelligendi vera, immo videndi illa; sed quod solum amor veri propter vera faciat ut homo intelligat illa, in mundo rationaliter, post mortem autem spiritualiter.

[5] Sed amor apud hominem, et inde vita ejus, non fit spiritualis per solum scire ac intelligere vera, nisi etiam velit et faciat illa; nam, ut modo dictum est, homo malus, cui amor infernalis, aeque potest scire et intelligere vera quemadmodum homo bonus, cui amor caelestis est; inde mali credunt quod propter cognitiones et propter intellectum veritatum, non modo venturi sint in caelum, sed etiam futuri ibi inter intelligentes, de quibus dicitur quod “lucituri sint sicut stellae;” cum tamen, si vera, quae sciunt ac intelligunt, non quoque {2}amant seu volunt facere, post mortem inter illos veniunt qui in inferno sunt, quibus adimuntur omnia vera. Quisque enim post mortem fit suus amor; ac quisque fit suus amor in mundo per velle et facere secundum ejus intelligere et scire; amor enim hominis residet in illis, et in amore resident vera intellectus; inde patet unde vita homini est, quoniam amor facit vitam ejus. Sunt tres gradus vitae apud hominem; tertius gradus est, in quo sunt angeli caeli tertii; secundus gradus est, in quo sunt angeli caeli secundi; et primus gradus est, in quo sunt angeli caeli primi seu ultimi; est quoque gradus infimus, qui est corporeus ac materialis, qui est apud hominem dum vivit in mundo. Illi gradus aperiuntur apud hominem secundum receptionem Divini Veri in vita sua, ac Divinum Verum recipitur vita ex velle et facere verum secundum scire et intelligere illud. Et quia amor et vita hominis unum faciunt, sequitur quod tot gradus amoris sint quot sunt gradus vitae: amor in quo sunt angeli tertii caeli, vocatur amor caelestis; amor in quo sunt angeli secundi caeli, vocatur amor spiritualis; et amor in quo sunt angeli primi caeli, vocatur amor spiritualis naturalis, tum caelestis naturalis. Sicut est amor illorum, ita est sapientia et intelligentia illorum.

[6] Illi qui in gradu tertio amoris et inde sapientiae sunt, vivunt in atmosphaera sicut pura aetherea; qui in gradu secundo amoris et inde intelligentiae sunt, vivunt in atmosphaera sicut pura aerea; et qui in gradu primo amoris et inde scientiae sunt, vivunt in atmosphaera sicut pura aquea; et quia puritas vitae illorum in simili gradu cum amore illorum est, patet quod illi qui in tertio caelo sunt, ac in illius caeli amore et vita, non adiri queant ab illis qui in secundo et primo; nam e secundo caelo ascendere in tertium, foret [sicut] avis supra atmosphaeram suam volaret in aetherem; et a primo caelo in secundum, foret sicut piscis elevaretur in aerem, in quo suffocaretur et dira pateretur. Haec dicta sunt, ut sciatur quod amor spiritualis sit amor veri actu, et quod amor veri actu sit secundum visum veri intellectu; et quod fides illius amoris non aliud sit quam agnitio veri ex illo viso ac intellecto. Haec itaque est fides spiritualis.

833. “Et faciat ut quicunque non adorant imaginem bestiae, occidantur.” Quod significet minas mortis aeternae pro illis qui non omnia et singula, quae sic stabilita sunt, credunt, constat ex significatione “adorare,” quod sit agnoscere et credere (ut supra, n. 790 [a], 805 [a], 821 [a]); ex significatione “imaginis bestiae,” quod sit doctrina fidei separatae, et ordinatio, ut omnia et singula, quae ibi stabilita sunt, doceantur et credantur (de qua mox supra, n. 827 [a]); et ex significatione “occidi,” quod sit spiritualiter occidi, hoc est, perire morte aeterna (de qua supra, n. 315, 589): exinde patet quod per “facere ut quicunque non adorant imaginem bestiae, occidantur,” significentur minae mortis aeternae pro illis qui non omnia et singula, quae ita stabilita sunt, credunt. Quod ita sit, notum est, nam annuntiatur cuique salvatio, ita vita aeterna, illis [qui] credunt doctrinae, et denuntiatur damnatio et mors aeterna illis qui non credunt.

834. Quoniam actum est de amore caelesti et de amore spirituali, sequitur ut nunc aliquid dicatur de amore spirituali naturali, in quo sunt angeli primi seu ultimi caeli; hic amor est qui proprie vocatur charitas erga proximum. Hi angeli, quia paene similes sunt hominibus in mundo quoad intellectum, et quia sunt naturales, non habent intellectum, nisi parum, elevatum supra suum in mundo; quare non vident vera in luce, sicut angeli secundi caeli; sed recipiunt, agnoscunt et credunt illa ex doctrina, in qua, antequam intromittuntur in caelum, instruuntur: inde est quod solum intelligentiores illorum sciant quid charitas erga proximum; simplices ibi credunt quod unusquisque homo sit proximus, et quod charitas sit opem ferre indigentibus, ac facere bonum pauperibus, peregrinis, et sic porro; spectant imprimis ad personas et ad loquelas illorum, et non ad interiora ex quibus sunt. Causa est, quia naturales sunt, et naturalis homo non abstracte cogitat ab illis quae oculis videt, nisi quantum in lumen suum naturale admittit lucem e caelo. Sed usque instruuntur ibi, quod per “proximum” in Verbo non intelligatur homo solum quoad personam, sed quoad quale in illo, quod facit ut sit homo talis aut talis; et quod quale hominis sit ex intellectu et voluntate ejus, et quale intellectus ex veris, et quale voluntatis ex bonis, et quale utriusque tam intellectus quam voluntatis ex amore ejus: inde scitur, quod quia unusquisque homo est proximus, sit unusquisque homo proximus ex quali ejus, et inde quod quale hominis, ex quo est homo, in sensu spirituali intelligatur per “proximum:” alioqui foret tam malus quam bonus aeque proximus; et tamen benefacere malis quandoque est malefacere bonis. Quod ita sit, quisque potest ex lumine naturali videre. Elige tibi in coadjutorem, aut in famulum, ex vicinis aliquem, et siste decem ante oculos, ex quibus electurus es unum; num eligis aliquem, ex facie? annon ex quali quod amas, quod est sincerum, modestum, pium, probum? haec spectas cum illos intueris. Simile est cum proximo, quod sit quale hominis quod amandum est. Inde sequitur quod proximus in spirituali sensu sit illud apud hominem, ex quo talis aut talis homo est.

835. VERSUS 16, 17.
“Et facit omnes parvos et magnos, et divites et pauperes, et liberos et servos, ut det illis characterem super manu eorum dextra, aut super frontibus eorum. Et ut nemo possit emere et vendere, si non habeat characterem, aut nomen bestiae aut numerum nominis ejus.”
16. “Et facit omnes parvos et magnos, et divites et pauperes, et liberos et servos,” significat inferiores et superiores, sapientes et simplices, quique a se cogitant, quique ab aliis [n. 836]; “ut det illis characterem super manu eorum dextra et super frontibus eorum,” significat testificationem agnitionis quod sint ab ecclesia, et in illius fidei veris et bonis ita dictis [n. 838].
17. “Et ut nemo possit emere et vendere, si non habeat characterem bestiae,” significat prohibitionem ne aliquis discat et doceat quam illud quod agnitum et inde in doctrina receptum est [n. 840]; “aut nomen bestiae, aut numerum nominis ejus,” significat vel simile ejus quoad vitam, vel simile ejus quoad fidem [n. 841].

836. [Vers. 16.] “Et facit omnes parvos et magnos, et divites et pauperes, et liberos et servos.” Quod significet inferiores et superiores, sapientes et simplices, quique a se cogitant et qui ab aliis, constat ex significatione “omnium parvorum et magnorum,” quod sint inferiores et superiores, seu viliores et eminentiores; ex significatione “divitum et pauperum,” quod sint sapientes et simplices; (quod “divites” dicantur qui multas cognitiones boni et veri possident, ita sapientes, videatur supra, n. 118, 236; et quod “pauperes” dicantur, qui non habent cognitiones boni et veri, quia non habent Verbum, et usque desiderant illas, videatur etiam supra, n. 118, 238:) et ex significatione “liberorum et servorum,” quod sint qui ex se cogitant et qui ab aliis. Ex se cogitare est ex se videre num verum sit aut num falsum, ac sic eligere unum et rejicere alterum; hi sunt qui spirituales a Domino facti sunt, et inde in luce caeli, et a Domino vident ac ducuntur, nam liberum est cogitare et vivere a Domino, ac servum est cogitare et vivere ex inferno; quod illi sint “liberi,” videatur supra (n. 248, 409 [a,b], 701 [a], 774). Quod Dominus per Divinum suum Verum liberos faciat, dicitur apud Johannem (cap. {1}viii. 32-36): et quod ecclesia, dum in fide ex amore est, in statu libero sit, at cum in fide absque amore est, in statu servo sit, et quod id intelligatur per Domini verba apud Johannem (cap. xxi. 18), videantur supra (n. 820 [b]). Ex his sequitur quod per “servos” intelligantur qui non a se sed ab aliis cogitant, sed non vident an verum sit vel falsum, et usque agnoscunt quod verum; quod hi servi sint, cum illi qui ex se cogitant liberi sunt, ex relatione opposita patet.

837. Quoniam hactenus plura dicta sunt de fide et de operibus, velim nunc eadem in summam breviter conferre, quae haec est: (1.) Quod omnis homo post mortem fiat suus amor, et quod spiritus hominis non sit nisi quam affectio quae amoris ejus est; quare homo cum fit spiritus, ex affectione sua cogitat et inde loquitur, tum ex affectione sua vult et inde facit, et tunc illa quae affectionis seu amoris ejus sunt desiderat et haurit, et quae non affectionis seu amoris sunt aversatur et rejicit; immo facies ejus successive fit facies affectionis seu amoris ejus; inde postea cognoscitur; tum etiam ex loquela, cujus sonus est ejus affectionis sonus. Verbo, homo post mortem fit suus amor seu sua affectio in forma; quapropter dum aliquis contra affectionem quae amoris ejus est, loquitur, aut illam impugnat, mutatur facies ejus, et quoque ipse abit, aut subito evanescit. Quoniam omnes homines post mortem sunt substantiae et formae amoris sui, ideo universum caelum, quod ex angelis qui fuerunt homines consistit, in societates secundum affectionum genera et species, ita secundum omnes affectionum differentias et varietates, distinctum est; similiter infernum, quod etiam ex spiritibus qui fuerunt homines consistit, in societates secundum affectiones caelestibus oppositas, et secundum omnes illarum differentias et varietates in genere et in specie, distinctum est. Quod homo post mortem sit suus amor, seu sua affectio quae amoris, hactenus in mundo ignotum fuit; mundus enim crediderat quod affectio nihil faciat, sed quod cogitatio, ex causa qua homo non potuit reflectere super affectiones et illarum varia apud se, sed super cogitationes et earum varia; enim intus in se quasi videt, non autem affectiones; Et quae non ad visum cogitationis ejus perveniunt, et sic se manifestant, non animadvertit: sed qui sapiens est, is ex cogitationibus suis affectiones suas nosse potest, in illis enim se manifestant, dum homo in sui spiritus libero est, et solus apud se nam cogitat tunc ex affectione quae amoris ejus est; cogitatio nec aliud est quam affectio per lucis influxum visibilis in variis formis facta; quare si aufers affectionem, perit illico cogitatio, sicut lux si aufers flammam. Ex his constare potest, quantum interest comparare sibi amorem seu affectionem caelestem, quae quomodo comparatur, dicetur in his sequentibus. Sciendum est quod per affectionem intelligatur amor in suo continuo.

[2] (2.) Quod tota vita hominis sit vita amoris ejus, et quod amor et vita apud hominem unum faciant, ac unum sint, constare potest ex supra dictis; quod nempe quisque in mundo spirituali appareat facie secundum amorem suum, loquatur secundum illum, cogitet, velit, desideret, cupiat, laetetur, contristetur secundum illum; et haec sunt quae faciunt vitam, ac procedunt a vita: quod ita sit, manifeste constat ex spiritibus et angelis, qui omnes sunt tam facie quam corpore homines; ut primum aliquis impugnat eorum amorem, evanescit ille cum toto suo corpore, tametsi inclusus conclavi sederet, quod saepius mihi visum est; ex quo patuit quod angelus et spiritus non modo sit affectio in forma humana, sed etiam quod tota vita ejus a capite ad plantam pedis, seu a pileo ad calceum, non sit nisi quam affectio quae amoris; alioqui non potuisset totus ex oculis assidentium evanescere. Inquisitum est num forma ejus corporea cum ejus membris etiam sit affectio quae amoris, et compertum est quod omnia et singula eorum sint; causa est, quia universum caelum, quod, ut supra dictum est, in societates secundum omnes differentias et varietates affectionum distinctum et formatum est, refert unum Hominem, et omnes angeli et spiritus inde sunt formae humanae; quare sicut caelum est complexus omnium affectionum, ita quoque angelus et spiritus, qui sunt minimae formae caeli. Inde patuit mihi hoc arcanum, quod etiam confirmatum est e caelo, quod omnia et singula hominis tam quae mentis ejus sunt quam quae corporis, sint formae amoris in mirabili serie; et quod organa cerebri et faciei, tum membra et viscera corporis, sint perpetuae contexturae correspondentes affectionibus caeli, in quibus sunt societates ejus. Inde adhuc aliud arcanum mihi patuit, quod nempe affectiones et inde cogitationes mentis exspatientur et se effundant in omnia corporis, sicut in campum sui excursus et circumgyrationis; qui campus et circumgyratio est a mentis affectione et ejus cogitatione in usus, ex quibus, in quibus et ad quos membra et viscera corporis formata sunt; simile enim id est cum affectionibus et inde cogitationibus angelorum, quod illae quaquaversum in caelum et ejus societates se effundant, et quod sapientia angelorum sit secundum extensionem illarum. (Sed de his videantur plura in opere De Caelo et Inferno, Quod, nempe, omnes Angeli sint imagines Caeli, et sic quasi Caeli in minima forma, n. 41-58: Quod universum Caelum referat unum Hominem, et quod inde Angeli et Spiritus sint Formae humanae, n. 59-102: Quod omnis cogitatio ex affectione procedens ab Angelis extensionem habeat in Caeli Societates secundum quale amoris et sapientiae illorum, n. 200-212.)

[3] (3.) Quoniam amor facit vitam hominis, et homo secundum vitam suam comparatam in mundo victurus est in aeternum, vel in caelo vel in inferno, maxime interest scire quomodo comparatur ac imbuitur amor caelestis, ut vita ejus absque fine beata et felix sit.

[4] (4.) Sunt binae facultates primariae vitae hominis, nempe, voluntas et intellectus. Voluntas est receptaculum omnium boni, ac intellectus est receptaculum omnium veri ex illo bono. Homo non potest nisi quam per binas illas facultates vitae reformari, et nisi quam per impletionem illarum ex bonis et veris. Reformatio fit hoc ordine: Homo primum implebit memoriam ex scientiis et cognitionibus veri et boni, per quas sibi comparabit lumen rationis; ac imprimis discet quod Deus unus sit, quod Dominus sit Deus caeli et terrae, quod caelum ac infernum sint, quod vita post mortem sit, et quod Verbum sanctum sit.

[5] (5.) Tunc discet quae mala sunt peccata, primum ex decalogo, et postea ex Verbo ubivis, et cogitabit quod peccata sint contra Deum, et quod illa ideo detineant ac separent hominem a caelo, ac condemnent illum et adjudicent inferno. Inde est quod primum reformationis sit a peccatis desistere, illa fugere et tandem aversari; ut autem desistat ab illis, fugiat illa et aversetur illa, supplicabit Dominum de ope; sed fugiet et aversabitur illa quia sunt contra Verbum, ita contra Dominum, et inde contra caelum, et quia in se sunt infernalia.

[6] (6.) Quantum homo fugit et aversatur mala quia peccata sunt, et cogitat de caelo, de sua salute et vita aeterna, tantum adoptatur a Domino et conjungitur caelo, ac tantum donatur affectione spirituali, quae est ut non modo velit scire vera, sed etiam intelligere illa, tum velle et facere illa.

[7] (7.) Ita homo a Domino reformatur; et quantum tunc scit et intelligit vera, ac vult et facit illa, tantum fit novus, qui est homo regeneratus, et qui fit angelus caeli, cui est amor et vita caelestis.

[8] (8.) Amor et [vita] ejus sunt prorsus sicut opera voluntatis ejus, et opera voluntatis sunt sicut vera quae applicata vitae sunt. Cognitiones veri et boni, quas homo ab infantia sibi comparavit, ex quibus implevit memoriam, non prius vivunt apud illum, quam dum incipit affici veris quia sunt vera, ac incipit velle et facere illa; prius sunt modo extra vitam hominis.

[9] (9.) Per bona opera intelliguntur omnia et singula quae homo facit, postquam aversatus est mala quia sunt peccata contra Deum, tunc enim non amplius a se sed a Domino illa facit et operatur; discit etiam tunc indies quid facturus est: discernit etiam bona et quoque mala, et haec fugit et illa facit cum prudentia, intelligentia et sapientia. Haec dicta sunt de amore, qui facit vitam hominis: nunc dicetur de fide.

[10] (10.) Antiqui non sciverunt quid fides, sed pro fide illis fuit veritas; veritas enim dum percepta est, aut intellectu visa, et sic agnita, ex se creditur; quare de illa non dici potest quod ei fides habenda sit, quia fides est in illa: sicut pro exemplo, qui in horto videt arborem ac florem, et alter dicturus esset, quod crederet seu fidem haberet quod arbor sit et quod flos sit, ac talis arbor et talis flos, annon alter responsurus esset, Quid velis ut hoc credam, aut ejus fidem habeam, dum ipse video? Inde est quod angeli tertii caeli, quia ex bono percipiunt vera, fidem ne quidem velint nominare, immo nec scire quod sit: et quod angeli secundi caeli, quia ex luce veri, qua illustratur intellectus eorum, vident vera, nec agnoscant vocem fidei. Mirantur et rident, dum audiunt dicentem quod intellectus sub obedientia fidei captivandus sit, et quod fides habenda sit non perceptis ac non visis; dicunt tunc quod sic possit falsum credi, ac per confirmationes poni sicut in luce, ac ipsum verum sicut in tenebris, ac ita ludi cum vero per falsum sicut cum pila.

[11] (11.) Quando mundus non amplius videre potuit vera ex amore illorum et ex luce illorum, ex eo quod facti sint naturales et externi, tunc fides incohavit nominari, ac omne fidei vocari verum, tametsi non perceptum aut visum, sed modo affirmatum a quodam antesignano, ac confirmatum a locis in Verbo non intellectis. In hoc statu sunt hodie ecclesiae in Christiano orbe, in quarum singulis creditur quod doctrinalia fidei eorum vera sint, et hoc solum ex eo, quod sint ecclesiae patriae suae: quod tamen usque non percipiatur aut videatur num sint vera, patet ex eo, quod de illis sint ventilationes, disceptationes, opiniones, haereses in communi et particulari tam foris quam domi.

[12] (12.) Quamdiu fides fuit conjuncta operibus, et agnoscebatur charitas in pari gradu cum fide, aut supra illam, tamdiu fuit ecclesia in veris ex Verbo, sed in paucis, quia non viderunt illa; at vero ut primum separabatur fides a charitate, ecclesia elapsa est a veris in falsa, et tandem in fidem quae omnia ecclesiae vera destruxit; haec fides est fides justificationis et salvationis per meritum Domini apud Patrem: nam cum haec sola fides, et haec quoque separata a bonis vitae, quae sunt bona opera, salvat, quid opus veris quae doceant viam, et ducant ad caelum? vive et crede quomodo cumque vis, et tene modo illam fidem, et salvaberis. Sed dicam tibi, mi lector, quod omnes qui illam fidem vivunt, in amore naturali separato ab amore spirituali sint; ac amor naturalis ab eo separatus est amor sui et mundi, et inde amor omnium malorum et ex malis omnium falsorum; et quod omnes illi tam vacui et simul tam caeci sint, ut ne quidem unum genuinum verum ecclesiae sciant, ac in Verbo, tametsi id habent et legunt, videant; ac plures eorum tales sunt ut non scire nec videre aliquod velint.

[13] (13.) Causa est quia non datur aliquod verum, minus aliqua fides apud hominem, nisi velit et faciat; prius non est verum vitae, sed solum verum memoriae, quod verum est extra hominem, et non intra illum; et quod est extra illum, hoc dissipatur: inde patet quod fides absque operibus non sit fides, nisi fides falsi ex malo, quae est fides mortua, regnans in inferno.

838. “Ut det illis characterem super manu eorum dextra, et super frontibus eorum.” Quod significet testificationem agnitionis quod sint ab ecclesia, et in illius fidei veris et bonis ita dictis, constat ex significatione “characteris,” quod sit signum seu testificatio agnitionis, hic quod sint ab illa ecclesia; ex significatione “manus dextrae,” quod sit verum fidei in sua potentia (de qua supra, n. 298); et ex significatione “frontis” quod sit bonum amoris (de qua etiam supra, n. 427): hic itaque per “dextram et frontem” significantur vera et bona illius fidei sic dicta, quae tamen sunt vel non vera et bona, vel falsa et mala; agnitio tamen illorum pro veris et bonis significatur per “dare et accipere characterem super manu dextra eorum et super frontibus eorum.” “Character” etiam significat signum agnitionis in sequentibus locis,
In Apocalypsi cap. xiv. 9, 11; cap. xv. 2; cap. xvi. 2; cap. xix. 20; cap. xx.4.
Simile quod per “characterem,” etiam intelligitur per
“Signum” a Jehovah positum super Caino (Gen. iv. 15):
Tum per “signum,” quod propheta jussus signare super frontes virorum in urbe Hierosolyma (Ezech. ix. 4):
ut et per “signum,” apud Mosen,
“Amabis Jehovam Deum tuum, ex toto corde tuo, et ex tota anima tua, et ex omnibus viribus tuis;….alligabis ea in signum super manu tua, ac sint in frontalia inter oculos tuos” (Deutr. vi. 5, 8; cap. xi. 18).

839. Prius ostensum est quod unusquisque homo sit suus amor, ac quod amor et vita hominis unum faciant ac unum sint: nunc dicetur quod fides hominis sit qualis ejus amor seu vita, tum quod fides hominis sit secundum ejus opera. Supra ostensum est quod opera in se contineant omnia amoris et vitae hominis, quoniam opera sunt productiones et effectus eorum, et sunt ultima, in quibus omnia priora coexistunt; inde est quod ab angelis tertii caeli homo noscatur qualis est, ex sono loquelae, et quoque ex gressu, ex tactu manus, ex actu corporis, ab exultatione ejus, et ex pluribus, quae sunt actiones; quod homo ex illis noscatur in tertio caelo, non notum est in mundo, quia homo credit quod talibus nihil insit, nisi quam solus motus; cum tamen vita mentis ejus per vitam corporis ejus producit talia, ac utraque vita cum omnibus suis ad producendum illa concurrit; ex quo sequitur quod se manifestet in illis. Cum itaque vita hominis se producit in opera, ac se manifestat in illis, sequitur quod etiam fides ejus; nam fides est agnitio quod ita sit, et agnitio est cogitationis et simul voluntatis; et quia voluntas et cogitatio per vitam corporis producunt actionem, ideo etiam fides se in operibus manifestat, qualis est. Sed usque nihil agnoscitur quod ita sit cogitatione, voluntate et opere simul, nisi etiam sit amoris et vitae hominis; amor et vita ejus agnoscit; inde patet quod fides, quia est sicut amor et vita hominis, etiam sit sicut sunt ejus opera.

[2] Per opera intelliguntur omnia quae homo facit, loquitur et scribit, sive magna et multa sint, sive parva et pauca; sicut quicquid praefectus facit in sua functione, quicquid sacerdos in sua, quicquid mercator in sua, quicquid famulus in sua; ac omnia illa opera, tam parva quam magna, sunt bona quando a Domino apud illum, et sunt mala quando ab ipso homine; ac bona sunt quantum fugit mala quia peccata contra Deum sunt, et mala sunt quantum non illa fugit. Simile est cum fide; qualia sunt opera ejus, talis est fides ejus, nam unum faciunt sicut cogitatio et loquela, ac sicut voluntas et actio. Homo putat quod tametsi male vivit usque possit fidem habere, ad minimum credere quod Deus sit, [quod] Dominus sit salvator mundi, quod caelum et infernum sint, quod Verbum sanctum sit; sed asseverare possum, si non fugit mala quia peccata sunt, et tunc spectat ad Dominum, prorsus non credat illa; non enim sunt vitae et amoris ejus, sed sunt solum memoriae et scientiae ejus, quae non prius vitae et amoris ejus fiunt, quam dum pugnat contra mala, et vincit illa. Hoc patuit mihi a multis post mortem, qui putaverunt se credidisse, ad minimum quod Deus sit, et quod Dominus Salvator mundi sit, et similia; illi qui male vixerunt, usque non crediderunt.

840. [Vers. 17.] “Et ut nemo possit emere {1}et vendere, si non habeat characterem bestiae.” Quod significet prohibitionem ne aliquis discat et doceat quam illud quod agnitum et inde in doctrina receptum est, constat ex significatione “emere” et “vendere,” quod sit cognitiones sibi comparare et aliis communicare, ita quoque discere et docere (de qua sequitur); prohibitio significatur per “facere ut nemo possit:” et ex significatione “characteris, quod sit testificatio et signum agnitionis quod sint ab ecclesia qui in illis fidei veris ac bonis ita dictis sunt (de qua mox supra, n. {2}838): inde patet quod per “facere ut nemo possit emere et vendere, si non habeat characterem bestiae,” significetur prohibitio ne aliquis discat et doceat nisi quam illud quod agnitum, ita quoque quod in doctrina receptum est. Quod “emere et vendere,” significet cognitiones veri ac boni ex Verbo sibi comparare et illas communicare, seu quod idem est, discere et docere, est quia per “opes” et per “divitias” in Verbo significantur cognitiones veri et boni, ac per “argentum et aurum,” per quae fiunt emptiones et venditiones, significantur vera et bona caeli et ecclesiae: inde nunc est quod in Verbo passim dicatur “emere,” “vendere,” tum “mercari” et “negotiari,” ac quod per illa significentur emptiones, venditiones, mercaturae et negotiationes spirituales:

[2] Ut apud Esaiam,
“Omnis sitiens, ite ad aquas, et cui non argentum, ite, emite et comedite; ite inquam, emite sine argento, et sine pretio vinum et lac” (lv. 1):
quod hic per “emere vinum et lac” non intelligatur emere talia, unusquisque videt; et quia “emere” significat comparare sibi talia quae conducunt vitae spirituali hominis, patet quod singula ibi spiritualiter intelligenda sint; ita per “aquas,” ad quas “omnis sitiens iret,” significantur vera desiderantibus illa; “aquae” sunt vera ex Verbo, et “sitire” est desiderare illa: quod gratis a Domino darentur, significatur per “cui non argentum,” tum “sine argento et pretio:” “comedere” significat appropriare sibi; “vinum et lac “significant verum spirituale et inde verum naturale, utrumque ex bono.

[3] Apud Matthaeum,
Virgines prudentes dicebant stultis, “Abite potius ad vendentes, et emite vobismet” oleum; “sed abeuntibus illis ad emendum, venit sponsus” (xxv. 9, 10):
per “virgines prudentes” significantur illi in ecclesia apud quos fides conjuncta est charitati, et per “stultas” significantur illi in ecclesia apud quos fides separata est a charitate; “lampades” enim significant vera fidei, et “oleum” significat bonum amoris inde per “abire ad vendentes et emere” significatur ad illos qui docent, et discere seu comparare sibi: sed quia non comparaverunt sibi bonum amoris, et per id vivificaverunt vera fidei, quando in mundo vixerunt, sed postea quidem comparaverunt sibi, sed quia nemo potest comparare sibi bonum amoris post mortem et id retinere, ideo virgines illae stultae, per quas significantur omnes qui separant bonum amoris seu bonum charitatis a veris fidei, non admissae sunt in nuptias et {1}receptae a sponso; “nuptiae” significant caelum, et “sponsus” Dominum.

[4] Apud Evangelistas,
“Intravit Jesus in Templum.., et ejecit omnes vendentes et ementes in Templo, et mensas numulariorum [evertit], cathedras vendentium columbas” (Matth. xxi. 12; Marc. xi. 15; Luc. xix. 45);
per “vendentes et ementes” hic significantur qui sibi quaestum faciunt ex sanctis, per “mensas numulariorum” significantur [qui] ex sanctis veris, et per “cathedras vendentium columbas” significantur qui ex sanctis bonis: quare postea dicitur quod “fecerint templum in speluncam latronum;” “latrones” sunt qui depraedantur vera et bona ecclesiae, et inde sibi quaestum faciunt.

[5] Apud Lucam,
“Sicut factum est in diebus Lothi,” sic erit in diebus Filii hominis; “edebant, bibebant, emebant, vendebant, plantabant, aedificabant” (xvii. 28):
per “edere et bibere” significatur ibi vivere sibi et mundo, ac appropriare sibi mala et falsa; per “emere et vendere” significatur comparare sibi illa, et communicare illa aliis; per “plantare et aedificare” significatur confirmare se in illis, et vivere in illis.

[6] Apud eundem,
Jesus dixit “Nunc qui habet crumenam tollat, similiter..peram; qui vero non habet, vendat vestimenta sua, et emat gladium” (xxii. 36):
quid per haec intelligitur, constat ex sequentibus ibi, quod nempe “oporteret consummari in Domino quod scriptum est” (vers. 37), ita quod passurus crucem; hoc quia non potuit aliter quam animos illorum qui tunc vixerunt, et quoque animos discipulorum, distrahere, ac in dubitationes de Ipso et de Ipsius regno inducere, et sic in tentationes, et illae non nisi quam per vera discuti possunt, ideo dicit Dominus, “Qui habet crumenam et peram, tollat;” nempe, qui possidet vera ex Verbo, in quo praedictum est quod Christus talia passurus esset, caveat ne illa amittat; “crumena” enim et “pera” simile quod nummi et pecuniae in illis significant, nempe cognitiones veri et boni ex Verbo: “qui vero non habet, vendat vestimenta sua, et emat gladium,” significat quod illi, quibus non vera, rejiciant propria, et comparent sibi vera cum quibus pugnent contra falsa; “gladius” significat pugnam veri contra falsum, et hujus destructionem.

[7] Quoniam “Tyrus” significat ecclesiam quoad cognitiones veri et boni, et inde quoque cognitiones veri et boni quae sunt ecclesiae ac inserviunt doctrinae ejus, ideo ubi agitur in Verbo de Tyro, agitur etiam de negotiationibus; per quas significatur comparatio illarum, et quoque communicatio cum aliis; ut apud Ezechielem,
“Omnes naves maris…fuerunt..ad negotiandum negotiationem tuam;….Tharschisch negotiatrix tua….in argento, ferro, stanno, et plumbo, dederunt mercaturas tuas. Javan, Thubal et Meschech, hi mercatores tui, cum anima hominis et vasis aeris dederunt negotiationem tuam. Filii Dedanis mercatores tui; insulae multae mercatores manus tuae. ….Syria negotiatrix tua….cum chrysopraso. ….Sed opes tuae, et negotiationes tuae; mercatus tui,….negotiantes negotiationem tuam,….cadent in cor marium in die casus tui” (xxvii. 1 ad fin.):
apud Esaiam,
“Ejulate, naves Tharschischi, quia devastata est Tyrus,….cujus mercatores principes, negotiatores ejus honorati terrae” (xxiii. 1, 8):
quisque videre potest quod per “negotiationes” et “mercaturas” ibi non intelligantur negotiationes et mercaturae; quid enim commune habet Verbum cum talibus, quod in se Divinum ac caeleste est, ac docet hominem de Deo, de caelo et ecclesia, de vita aeterna, et similibus? Inde quis non videre potest, quod singula ibi significent spiritualia quae caeli et ecclesiae sunt? non solum nomina terrarum ibi, cum quibus negotiationes factae sunt, sed etiam singulae mercaturae illarum: sed quid singula in spirituali sensu significant, nimis prolixum foret hic exponere; satis est quod sciatur quod “negotiationes” ibi significent acquisitiones et communicationes cognitionum veri et boni, ac quod “mercaturae” seu “merces” illas cognitiones, quae multifariae sunt.

[8] Quod illa significentur, patet quoque ex his apud Ezechielem,
“In sapientia tua et in intelligentia tua feceras tibi opes, et feceras aurum et argentum in thesauris tuis, per multitudinem sapientiae tuae in negotiatione tua multiplicaveras tibi opes” (xxviii. [4,] 5):
haec de principe Tyri, per quem intelliguntur cognitiones veri ex Verbo, per quas intelligentia et sapientia; et quia eaedem illae cognitiones significantur per “opes,” et comparatio illarum per “negotiationem,” ideo dicitur, “per {1}multiplicationem sapientiae tuae in negotiatione tua multiplicaveras tibi opes.”

[9] Ex his constare potest unde est
Quod Dominus comparaverit regnum caelorum “negotiatori quaerenti pulchras margaritas, qui cum invenisset unam pretiosam.., abiit et vendidit omnia quae habuit, et emit illam” (Matth. xiii. 45, 46):
per “margaritas” significantur cognitiones, et quoque ipsa vera; et per “unam pretiosam” significatur agnitio Domini; et per “vendere omnia quae habuit” significatur abalienare omnia quae amoris proprii sunt, et per “emere illam” significatur id Divinum Verum sibi comparare.

[10] Simile intelligitur per
Thesaurum absconditum in agro, “quem repertum homo abscondit, et prae gaudio abiit, et omnia quaecunque habebat vendidit, et emit..agrum” (Matth. xiii. 44):
per “thesaurum” significatur Divinum Verum quod in Verbo est, et per “agrum” significatur ecclesia et ejus doctrina; ac per “vendere quaecunque habet, et emere agrum,” significatur hic ut supra, abalienare propria, et comparare sibi Divinum Verum, quod in ecclesia Domini est.

[11] Quoniam “negotiatio” significabat acquisitionem et possessionem veritatum, ideo Dominus per parabolam locutus est
De homine peregre profecto, quod dederit servis suis talenta, ut cum illis negotiarentur, et lucrarentur (Matth. xxv. 14-{1}30):
ac de alio,
Qui dedit servis suis decem minas, ut cum illis negotiarentur (Luc. xix. 12-26).
Similia per “negotiari,” “negotiationes,” ac “negotiatores” significantur alibi in Verbo: tum etiam in opposito sensu, in quo per illas significantur receptiones et appropriationes falsorum (Ut Esai. xlviii. 15; Ezech. xvi. 3; Nah. iii. 14; Apoc. {2}xviii. 3, 11-24). Inde ecclesia, ubi talia sunt, vocatur
“Terra negotiationis” (Ezech. xvi. 29; cap. xxi. 35, 36 [B.A. 30, 31]; |xxix.| cap. 14).
Praeterea per “vendere” et per “vendi” significatur abalienare ac abalienari ab illis, ac pro illis acceptare falsa et captivari ab illis (Esai. l. 1; cap. Iii. 3: Ezech. xxx. 12: Joel iv. [B.A. iii.] 6, 7: Nah. iii. 4: Sach. xiii. 5: Psalm. xliv. 12-14 [B.A. 11-13]: Deutr. xxxii. {3}30). Ex his constare potest quid proprie significatur per “redimi” et per “redemptionem,” ubi de Domino; ut apud Esaiam,
“Gratis venditi estis, ideo non per argentum redimemini” (lii. 3);
et multis in locis alibi.

841. “Aut nomen bestiae, aut numerum nominis ejus.” Quod significet vel simile ejus quoad vitam, vel simile ejus quoad fidem, constat ex significatione “nominis,” quod sit quale boni amoris et inde vitae, et ex significatione “numeri,” quod sit quale veri fidei et inde intelligentiae; inde per “numerum nominis” significatur quale veri fidei et inde intelligentiae ex quali bono amoris et inde vitae; hic in opposito sensu quia dicitur “nomen bestiae” et “numerus nominis ejus.” Quod “nomen” in Verbo significet quale alicujus quoad bonum, seu quoad amorem, ita quoad vitam, videatur supra (n. 102, 135, 148, 676, 695 [b], 696 [a], 815 [c]): et quod “numerus” significet quale rei de qua agitur, et quod quale illud determinetur per numeros qui apponuntur, etiam supra (n. 429, 430, 574), ita quale veri fidei: et quod “numerare” significet nosse quale rei, ac ordinare et disponere secundum id (n. 453). Quod “numerus” significet quale veri et inde fidei, est quia numerus involvit multitudinem, ac “multitudo” in Verbo praedicatur de veris (videatur supra, n. 336 [a], 337): inde nunc per “numerum nominis” significatur quale veri ex bono, seu quale fidei ex amore; sed hic in opposito sensu, quia dicitur de “bestia.”

842. Quia supra actum est de fide et operibus, velim ex illis sequens conclusum facere: quod amor, vita et opera apud unumquemvis hominem unum faciant; adeo ut sive dicas amorem, sive vitam, sive opera, simile sit. Quod amor faciat vitam hominis, et quod vita ejus sit qualis ejus amor, non solum vita mentis sed etiam simul vita corporis, supra ostensum est; et quia id quod homo amat, hoc etiam mente vult et corpore facit, sequitur quod amor et facta seu opera unum faciant. Quod opera procedant a vita tam interna quam externa hominis, et quod sint activitates sphaerae affectionum et inde cogitationum ambientis illum, et quod communicatio vitae et amoris hominis non detur nisi sphaera ambiens, quae est vitae ejus, activa fiat per facere, multis ostendi potest; quare sicut vita, aut sicut amor, aut sicut opera sunt apud hominem, ita sunt omnia a quibus illa sphaera, consequenter etiam fides: itaque si opera mala sunt, sequitur quod nulla fides veri sit, sed fides falsi; malum enim et falsum cohaerent, non autem malum et verum: si vero opera bona sunt, sequitur quod fides veri sit, nam bonum et verum se mutuo amant et se conjungunt: si autem opera hominis in externa forma bona apparent, et tamen homo interius est malus, sequitur quod ei fides falsi sit, utcunque ore potest loqui verum, at verum quod contaminatum est malo ab interiori: ejus facta inde sunt secundum illorum descriptionem a Domino,
Sicut exteriora poculi et patinae purgata, quorum interiora sunt plena rapina et intemperantia. Et sunt sicut sepulcra dealbata, “quae foris apparent pulchra, intus vero plena ossibus mortuorum et omni immunditie” (Matth. xxiii. 25, 27, 28).

843. VERSUS 18.
“Hic sapientia est. Habens intelligentiam computet numerum bestiae, numerus enim hominis est, et numerus ejus sexcenta sexaginta sex.”
18. “Hic sapientia est,” significat quod haec in omni complexu sit eorum doctrina, quae reputatur pro sapientia, tametsi est insania (n. 844). “Habens intelligentiam computet numerum bestiae,” significat quod qui in illustratione sunt inquirant quale fidei hujus religiosi (n. 845); “numerus enim hominis est” significat quale ejus sicut foret ex intellectu veritatum, qui hominibus ecclesiae erit (n. 846); “et numerus ejus sexcenta sexaginta sex,” significat quod usque quale ejus sit ex omnibus falsis et inde omnibus malis in complexu (n. 847).

844. [Vers. 18.] “Hic est sapientia.” Quod significet quod haec in omni complexu sit eorum doctrina, quae reputatur pro sapientia, tametsi est insania, constat ex significatione “Hic est sapientia,” quod sit quod omnia illa, quae de dracone et de binis ejus bestiis dicta sunt, sit doctrina eorum qui fidem separaverunt a vita, quae tamen non est sapientia, sicut reputatur, sed insania; quod haec intelligantur per “Hic est sapientia,” sequitur ex mox praecedentibus, quod “nemo possit {1}emere et vendere, si non haberet characterem, aut nomen bestiae, aut numerum nominis ejus,” per quae significatur quod non aliquis disceret aut doceret aliud quam quod agnitum et inde in doctrina receptum est: exinde concludi potest quod per “sapientiam” hic intelligatur sapientia in oculis illorum, quae tamen est insania illis visa sicut sapientia. Quod insania intelligatur per “sapientiam,” est quia illi qui in falsis sunt, credunt quod prae aliis sapientes sint quando falsa sua confirmaverunt: similiter faciunt mali, quando in malis suis sunt, et excogitant artes per quas malefaciunt bonis; tunc videntur sibi ingeniosi, immo sapientes prae aliis, cum tamen tunc coram oculis angelorum apparent vesani; inde nunc est quod insania illorum quia in falsis sunt, in Verbo etiam dicatur “sapientia” et “intelligentia;” ut in sequentibus his locis,
Domine Deus, “Abscondisti haec sapientibus et intelligentibus, et revelasti ea infantibus” (Matth. xi. 25; Luc. x. 21);
“Vae sapientibus in oculis suis, et coram faciebus suis intelligentibus” (Esai. v. 21);
“Visitabo super fructum superbiae cordis regis Aschuris, et super decus altitudinis oculorum ejus, ideo quia dixit, In virtute manus meae feci, et per sapientiam meam, quia intelligens fui” (Esai. x. 12, 13);
“Certe stulti principes Zoanis, sapientes consiliariorum Pharaonis;…quomodo dicitis ad Pharaonem, Filius sapientum ego” (Esai. xix. 11);
Peribit sapientia sapientum.., ac intelligentia intelligentium..se occultabit” (Esai. xxix. 14);
“Rejicit sapientes retro” (Esai. xliv. 25);
“Gladie….contra habitatores Babelis, et contra principes ejus, et contra sapientes ejus” (Jerem. l. 35).
Inde est
Quod magi in Babele et alibi dicti fuerint sapientes (ut Dan. ii. 48).
Ex his patet quod “sapientia” in Verbo etiam dicatur de non sapientibus, et quoque de illis qui ex falsis insaniunt; similiter quod illis tribuantur diademata (ut draconi, Apoc. xii. 3; et ejus bestiae, in hujus capitis versu 1); et quod de muliere insidente bestiae coccineae, dicatur,
Quod fuerit amicta purpura et cocco, inaurata auro, ornata lapidibus pretiosis ac margaritis (Apoc. xvii. 4):
similiter quod mali dicantur “fortes” et “potentes” cum tamen nihil minus quam fortes et potentes sunt (de qua re videatur supra, n. 783).

845. “Habens intelligentiam computet numerum bestiae.” Quod significet quod qui in illustratione sunt, inquirant quale fidei hujus religiosi, constat ex significatione “habens intelligentiam,” quod sit qui in illustratione est (de qua sequitur); ex significatione “computare,” quod sit inquirere; causa quod “computare” significet inquirere, est quia in binis sensibus Verbi, nempe in sensu litterali et in sensu spirituali, verba praedicantur secundum sua subjecta; ita “computare” de numero, et inquirere de quali fidei: et ex significatione “numeri bestiae,” quod sit quale fidei hujus religiosi; quod “numerus” significet quale fidei, videatur supra (n. 841); et quod “bestia” significet fidem separatam a vita, quae fides est hujus religiosi: inde constare potest, quod “Habens intelligentiam computet numerum bestiae,” significet quod qui in illustratione sunt, inquirant quale fidei hujus religiosi. Quod illi qui in illustratione sunt, inquisituri sint, est quia quale fidei istius religiosi ab aliis non videri potest, ita nec inquiri; nam omne Verbi, per quod fiet inquisitio, et ex quo judicatio, in luce caeli est, et inde non nisi quam ex illa luce potest videri, et illa lux est quae illustrat hominem; quare inquirere quale fidei alicujus religionis, quod confirmatum est per aliqua loca ex Verbo, non alius potest quam qui in luce caeli est, proinde qui in illustratione est.

846. “Numerus enim hominis est.” Quod significet quale ejus sicut foret ex intellectu veritatum, qui hominibus ecclesiae erit, constat ex significatione “numeri,” quod sit quale fidei (de qua supra, n. 841); et ex significatione “hominis,” quod sit intellectus veri qui hominibus ecclesiae in rebus fidei (de qua etiam supra, n. 280, 546, 547), hic sicut foret ex intellectu; est enim fides separata a vita fides falsi, ita absque vero et ejus intellectu: quare hic cum significatione “hominis” simile est ut cum significatione “sapientiae” supra (n. 844), quod intelligatur, sicut foret sapientia, tametsi est insania.

[2] Praeterea illi qui in fide separata a charitate sunt, excludunt intellectum, volentes ut obedientia fidei non intellectae sit, et quod fides intellecta sit fides propria. hominis, ac inde naturalis et non spiritualis: sed qualis fides intellectualis sit, dicetur. In Verbo, in ejus sensu spirituali, multis agitur de intellectu Divini Veri in Verbo; et ubi de desolatione ecclesiae, etiam de intellectu deperdito veritatum Divinarum ejus ex Verbo agitur; et ex locis ibi de ea re collectis, et quoad sensum eorum interiorem exploratis, patet, quod quantum perit intellectus veri in ecclesia, tantum pereat ecclesia; etiam per “Aegyptum,” Aschurem,” “Israelem,” et per “Ephraimum,” multis in locis significatur intellectus Verbi; sed per “Aegyptum” intellectus naturalis ejus, per “Aschurem” intellectus rationalis, per “Israelem” intellectus spiritualis, at per “Ephraimum” ipse intellectus Verbi in ecclesia; sed tres illi gradus intellectus, nempe naturalis, rationalis et spiritualis, una erunt, ut homo ex illustratione videat et percipiat genuinas veritates Verbi; nam intellectus naturalis, qui est infimus, non potest a suo lumine illustrari, sed illustrabitur a luce rationalis hominis, qui est medius, et hic ex luce spirituali; intellectus enim spiritualis est in luce caeli, et inde videt; rationale est medium inter spirituale et naturale, ac recipit lucem spiritualem, quam transmittit in naturale ac illustrat illud: inde patet quod intellectus naturalis, absque luce per rationale ex spirituali, non sit intellectus, est enim absque luce e caelo; ac vera ecclesiae, quae etiam sunt vera caeli, nequaquam videri possunt, nisi quam in luce caeli: causa est, quia Divinum Verum procedens a Domino ut Sole est lux caeli, ac Dominus per suam lucem, quae est lux spiritualis, solus illustrat hominem.

[3] Ex his patet quod Dominus velit ut homo vera ecclesiae suae non modo sciat, sed etiam intelligat attamen non ex luce naturali separata a luce spirituali; lux enim naturalis separata a luce spirituali, in rebus caeli seu in spiritualibus, non lux est sed caligo: homo enim ex luce naturali separata, res ecclesiae ex semet et non ex Domino intuetur; quare non potest aliter quam illas ex apparentiis et fallaciis videre, et eas ex illis videre est videre falsa pro veris ac mala pro bonis; ignis qui propagat et quoque accendit illam lucem, est amor sui, et inde fastus propriae intelligentiae; homo qui ex illo igne et inde luce cogitat, quantum valet dote ingenii, et inde facultate confirmandi omnia quae lubet, tantum etiam potest falsa et mala confirmare, usque ut appareant sicut vera et bona; immo potest falsa et mala sistere in luce splendente naturali, quae tamen est lux fatua ita ab artifice exaltata: sed comprehendere res ecclesiae ex hac luce non est intelligere illas, sed est potius non intelligere, nam homo ex illa sola luce videt vera sicut falsa, ac falsa sicut vera; et hoc fit imprimis quando receptum aliquod dogma assumitur sicut ipsum verum, et non in antecessum lustratur num sit verum vel non; et si lustretur, fit solum ex confirmatis per ratiocinia ex naturali homine, et per confirmationes ex locis in Verbo non intellectis: homo qui omnia religionis suae dogmata eo modo intuetur, potest pro principio sumere quodcunque lubet, et ei dare confirmationis lucem usque ad apparentiam sicut foret verum e caelo, tametsi est falsum ex inferno.

[4] Ex his concludi potest quod per intellectum veritatum ecclesiae intelligatur intellectus illarum illustratus a luce caeli, ita a Domino: homo qui in illa illustratione est, ille potest vera ecclesiae videre rationaliter in mundo, ac spiritualiter post mortem. At vero ex lumine naturali separato a luce spirituali, quae est lux caeli a Domino, intrare in res ecclesiae, quae interius sunt spirituales et caelestes, est progredi inverso ordine, nam naturale non potest intrare in spirituale, sed spirituale potest in naturale; non enim datur influxus naturalis apud hominem in ejus spiritus cogitationes ac intentiones, qui influxus etiam vocatur physicus, sed datur influxus spiritualis, nempe cogitationum ac intentionum spiritus in corpus, ac in ejus actiones et sensationes.

847. “Et numerus ejus sexcenta sexaginta et sex.” Quod significet quod usque quale ejus sit ex omnibus falsis et inde omnibus malis in complexu, constat ex significatione “numeri,” quod sit quale fidei separatae a vita; et ex significatione “sexcenta sexaginta sex,” quod sint omnia falsa et inde omnia mala in complexu; quod is numerus illa significet, est quia “sex” significant omnia, ac praedicantur de veris et inde bonis, ac in opposito sensu de falsis et inde malis; numerus enim ille est compositus ex numeris 2 et 3 in se ductis, ac numerus “duo” praedicatur de bonis, et in opposito sensu de malis, ac numerus “tria” de veris ac in opposito sensu de falsis, ac numerus compositus simile significat cum numeris simplicibus ex quibus compositus est; inde nunc est quod “sex” significent omnia vera et inde omnia bona in complexu, ac in opposito sensu omnia falsa et inde mala in complexu. Ut significentur omnia illa ad plenum, ideo triplicatur ille numerus, ac per triplicationem exsurgit sexcenta sexaginta et sex; per “triplicatum” enim significatur prorsus ac plenum a principio ad finem, hic itaque quod prorsus nihil veri et boni supersit.

[2] Quod per omnem numerum in Verbo significetur aliquid rei aut status, et quod quale ejus determinetur per numeros qui apponuntur, videatur supra (n. 203, 429, 574, 841); quod numeri majores et congregati ex minoribus similia significent cum minoribus et simplicibus, ex quibus per multiplicationem exsurgunt (n. 430); ita numerus “sexcenta sexaginta et sex” similia cum “sex,” et “sex” similia cum “tribus” et cum “duobus” ex quibus per multiplicationem exsurgunt; quod “tria” significent plenum, completum, prorsus et omnia, a principio ad finem, ac dicantur de veris et de falsis, supra (n. 532), et quod “duo” similiter de bonis et de malis (n. 532 fin.): simile quod per “sex” etiam significatur per “duodecim,” quia duodecim exsurgunt per multiplicationem 3 in 4, ac “quatuor” similiter ac “duo” praedicantur de bonis, et quoque de malis. Ex his nunc patet quod per numerum “sexcenta sexaginta sex,” qui numerus dicitur esse “hominis,” et quem computare dicitur esse “intelligentiae,” significetur quale fidei separatae a bonis operibus, quod sit ex omnibus falsis et inde omnibus malis in complexu; quod dicatur “intelligentiae esse computare illum numerum,” non significat intelligentiam esse scire aut invenire significationem illius numeri, sed intelligentiam esse inquirere et videre falsa et mala quae faciunt quale fidei separatae a vita.

[3] Quod quale illius fidei tale sit quoad falsa, videbitur in mox sequentibus; quod etiam tale sit quoad mala, est quia dum removerentur bona opera, ac removentur dum creditur quod prorsus nihil justificent aut salvent, sequitur quod loco illorum sint mala opera; homo enim vel in bonis vel in malis erit; non potest esse in utrisque simul, quod intelligitur per haec Domini verba,
“Nemo potest duobus dominis servire;..aut unum odio habebit, et alterum diliget;….non potestis Deo servire et mammonae” (Matth. vi. 24):
inde est quod ex fide removente bona opera, quae sunt bona vitae, sequantur omnia mala in complexu. Praeterea omnis religio pro fine habet vitam; docet enim mala quae fugienda sunt, ac bona quae facienda; religio quae pro fine non habet vitam, non dici potest religio; consequenter ubi docetur quod opera vitae nihil faciant, sed sola fides; et ubi hoc docetur, annon omnia mala vitae, quantum non leges civiles vetant ac inhibent, permissa sunt? sola enim fides illa celat, remittit, aufert; quod ita sit, constare potest ex eo, quod dicatur quod sola fides justificet vitam, et tamen docetur quod homo non salvetur per aliquod bonum vitae, et quoque quod salvetur ex fide illa etiam in ultima mortis hora, tum quod justificetur eodem momento quo recipit illam fidem; et similia plura, quae prorsus persuadent quod vita non sit finis istius religionis; et si religio pro fine non habet vitam, sequitur quod laxet frena malis omnis generis.

[4] Quod omnia falsa in complexu sint illis qui tam doctrina quam vita in fide illa sunt, constare potest ex eo, quia fides sola justificans seu salvans est haec fides, quod Pater miserit Filium, qui reconciliaret Sibi genus humanum per passionem crucis et sic sublationem damnationis; sed qualis haec fides est, et quid veri aut non veri in illa est, supra expositum est; et quisque videre potest quod in illa fide non sit nisi quam cogitatio, ac nihil vitae; nam dicitur, si id cum fiducia et confidentia credimus, hoc est, cogitatione agnoscimus, quod salvemur. Si salus sit in hac sola fide, quid ergo tunc opus est scire quid amor in Dominum, quid charitas erga proximum, quid vita hominis, ac vitae bona et mala, quid remissio peccatorum, quid reformatio et regeneratio? annon omnia illa sunt sola illa fides? Si quaeritur quid remissio peccatorum, annon est sola illa fides? Si quaeritur quid charitas erga proximum, annon est sola illa fides? si quaeritur quid est ecclesia, annon est sola illa fides? Ita in reliquis.

[5] Inde patet quod illa sola fides absorpserit, et quasi draco deglutiverit omnia vera et bona Verbi et inde ecclesiae, quae tamen innumerabilia sunt, et per quae omnis intelligentia et sapientia est angelis, et per quae omnis salus est hominibus. Quia per illam solam fidem exsularunt omnia vera ac bona ecclesiae, sequitur quod loco illorum sint falsa et inde mala, et consequenter ecclesia devastata; immo etiam, per hoc verum, quod homo ex se non facere possit bonum quod bonum est, rejiciuntur omnia vera et bona ecclesiae, quasi homini liceat sic desistere ab illis faciendis, quia potius damnabilia, si non bona, quam salutifera: et mirum est quod per unum verum male intellectum, omnia vera et bona ecclesiae in toto complexu rejecta sint. Haec sunt quae per “numerum bestiae sexcenta sexaginta et sex”, in sensu spirituali significantur.

CAPUT XIV.
|1.| Et vidi, et ecce Agnus stans super Monte Sion, et cum Ipso centum quadraginta quatuor millia, habentes nomen Patris Ipsius scriptum super frontibus suis.
2. Et audivi vocem e caelo, tanquam vocem aquarum multarum, et tanquam vocem tonitrui magni: et vocem audivi citharaedorum pulsantium citharis suis.
3. Et canebant tanquam canticum novum coram throno, et coram quatuor animalibus, et senioribus; et nemo potuit discere canticum, nisi quam illi centum quadraginta quatuor millia, empti de terra.
4. Hi sunt qui cum mulieribus non sunt inquinati, virgines enim sunt; hi sunt qui sequentes Agnum, quocunque vadit: hi empti sunt de hominibus, primitiae Deo et Agno.
5. Et in ore illorum non est inventus dolus, immaculati enim sunt coram throno Dei.
6. Et vidi alium angelum volantem in medio caeli, habentem Evangelium aeternum, evangelizare habitantibus super terra, et omni genti et tribui et linguae et populo.
7. Dicentem voce magna, Timete Deum, et date Ipsi gloriam, quia venit hora judicii Ipsius, et adorate Ipsum qui fecit caelum et terram, et mare et fontes aquarum.
8. Et alius angelus secutus est, dicens, Cecidit, cecidit Babylon, urbs illa magna, quia ex vino irae scortationis suae potavit omnes gentes.
9. Et tertius angelus secutus est illos, dicens voce magna, si quis bestiam adoraverit, et imaginem ejus, et acceperit characterem super fronte sua et super manu sua.
10. Et ille bibet ex vino irae Dei mixto mero in poculo excandescentiae Ipsius, et cruciabitur igne et sulphure coram sanctis angelis et coram Agno.
11. Et fumus cruciatus illorum ascendet in saecula saeculorum, et non habebunt requiem diu et noctu adorantes bestiam et imaginem ejus, et si quis acceperit characterem nominis ejus.
12. Hic patientia sanctorum est; hic custodientes mandata Dei et fidem Jesu.
13. Et audivi vocem e caelo dicentem mihi, Scribe, Beati mortui in Domino morientes a nunc; immo dicit Spiritus, ut requiescant ex laboribus suis; opera enim illorum sequuntur cum illis.
14. Et vidi, et ecce nubes alba, et super nube sedens similis Filio hominis, habens super capite suo coronam auream,{1} et in manu sua falcem acutam.{2}
15. Et alius angelus exivit e templo, clamans magna voce sedenti super nube, Mitte falcem tuam et mete, quia venit Tibi hora metendi, quia aruit messis terrae.
16. Et misit sedens super nube falcem suam super terram, et demessa est terra.
17. Et alius angelus exivit e templo quod in caelo, habens et ille falcem acutam.
18. Et alius angelus exivit ex altari, habens potestatem super ignem, et clamavit clamore magno habenti falcem acutam, dicens, Mitte tuam falcem acutam, et vindemia botros vineae{3} terrae, quia maturuerunt uvae ejus.
19. Et misit angelus falcem suam in terram, et vindemiavit vineam terrae, et conjecit in torcular irae Dei magnum.
20. Et calcatum est torcular extra urbem, et exivit sanguis e torculari usque ad frena equorum, a stadiis mille sexcentis.
[NOTAE AUCTORIS:]
@1. Div [inum] am [orem] et Div [inam] sap [ientiam].$
@2. Divinum verum Verbi.$
@3. Bona charitatis.$

848. EXPLICATIO.
VERSUS 1.
“Et ecce Agnus stans super Monte Sion, et cum Ipso centum quadraginta quatuor millia, habentes nomen Patris Ipsius scriptum super frontibus suis.”
1. “Et vidi,”: significat manifestationem de futura separatione bonorum a malis ante ultimum judicium [n. 849]; “et ecce Agnus stans super monte Sionis,” significat praesentiam Domini in caelo et in ecclesia ad separandum bonos a malis, et ad faciendum judicium [n. 850]; “et cum Ipso centum quadraginta quatuor millia,” significat secundum vera in omni complexu [n. 851]; “habentes nomen Patris Ipsius scriptum super frontibus suis,” significat illa secundum agnitionem Divini Ipsius ex amore [n. 852].

849. [Vers. 1.] “Et vidi.” Quod significet manifestationem de futura separatione bonorum a malis ante ultimum judicium, constat ex significatione “vidi,” quod sint quae Johanni visa sunt, et nunc sequuntur; quae in sensu spirituali spectata agunt de convocatione et congregatione fidelium, ac de separatione illorum a malis ante ultimum judicium, ac sunt quae intelliguntur a Domino per haec apud Matthaeum,
“Videbunt Filium hominis venientem in nubibus caeli cum virtute et gloria..; et mittet angelos suos et congregabit electos Ipsius a quatuor ventis, a terminis caelorum usque ad terminos illorum” (xxiv. 30, 31):
agitur etiam in eo capite de ultimo judicio, quod ibi intelligitur per “consummationem saeculi” et “adventum Domini:” congregatio et separatio bonorum a malis tunc describitur per illa verba; similiter ut in hoc capite (vers. 14, 16), ubi dicitur de Filio hominis sedente super nube alba, ac per falcem in manu metente terram.

[2] Similia quae in hoc capite etiam intelliguntur per haec Domini verba, apud Matthaeum,
“Simile est regnum caelorum homini seminanti bonum semen in agro suo; sed dum dormiverant homines, venit..inimicus et seminavit zizania…, et abivit; cum vero germinavit herba, et fructum fecit, tunc apparuerunt..zizania. Et servi..accesserunt, et dixerunt,….Vis..abeuntes colligamus ea? Ipse vero dixit, Non, ne forte colligentes zizania eradicetis simul cum illis triticum; sinite potius..crescere utraque usque ad messem; et in tempore messis dicam messoribus, Colligite prius zizania, et colligate ea in fasciculos ad comburendum ea, triticum vero congregate in horreum meum” (xiii. 24-30):
praedicitur etiam ibi a Domino separatio bonorum a malis futura tempore ultimi judicii, quod intelligitur per “Sinite crescere utraque ad messem, et in tempore messis dicam messoribus, Colligite zizania ad comburendum ea, triticum vero congregate in horreum meum:” per “zizania” intelliguntur mali qui tunc in infernum conjicientur, et per “triticum” intelliguntur boni, qui separati a malis in caelum attollentur: similia sunt cum his in hoc capite (vers. 15 et 16), ubi dicitur,
“Venit Tibi hora metendi, quia aruit messis; et misit sedens super nube falcem suam super terram, et demessa est terra” (seq.).
Cur non prius separati sunt boni a malis, quam tempore ultimi judicii, ac boni in caelum sublati, et mali in infernum conjecti, videatur in opusculo De Ultimo Judicio; et quoque supra (n. 391 [a], 392 [a], 394, 397, 411 [a], 413 [a], 418 [a], 419 [a], 426, 489 1/2, 493, 497, 668, 669, 670, 674, 675 [a], 676, 754).

850. “Et ecce Agnus stans super Monte Sion.” Quod significet praesentiam Domini in caelo et in ecclesia ad separandum bonos a malis, et ad faciendum judicium, constat ex significatione “Agni,” quod sit Dominus quoad Divinum Humanum (de qua supra, n. 297, 314, 343, 460, 482); ex significatione “stare,” quod sit praesens esse et conjungi (de qua sequitur); et ex significatione “montis Sionis,” quod sit caelum et ecclesia, ubi Dominus per Divinum suum Verum regnat, constare potest ex locis in Verbo ubi mons Sionis nominatur: at primum aliquid dicetur de praesentia Domini in caelo et in ecclesia ad separandum bonos a malis, et ad faciendum judicium. Est praesentia Domini perpetua in universo caelo, ac in universa ecclesia; nam caelum non est caelum ab angelorum proprio ibi, nec ecclesia est ecclesia ab hominum proprio ibi, sed a Divino Domini apud illos; proprium enim angeli non potest facere caelum, nec proprium hominis ecclesiam, quia proprium tam angelorum quam hominum non est bonum; quare Divinum quod procedit a Domino receptum ab illis facit caelum et ecclesiam in particulari apud unumquemvis, et inde in communi apud omnes in quibus est caelum et ecclesia: inde patet quod praesentia Domini sit perpetua apud omnes qui in caelo et in ecclesia, sed est praesentia pacifica, tranquilla, conservans et sustentans, per quam omnia in caelis et in terris in suo ordine et in connexu constanter tenentur, et in illum rediguntur; similiter in infernis: at praesentia quae hic intelligitur per “stare super Monte Sion,” est praesentia Domini activa extraordinaria, propter finem ut Divinum Ipsius per caelos influat in inferiora, ac ibi separet bonos a malis, ac malos dejiciat e locis suis, ibi instar caelorum sibi formaverunt; sed de hac praesentia et conjunctione Domini cum caelis, et inde influxu Ipsius in inferiora ad faciendum judicium, supra (n. 413 [a], 418 [a], 419 [a], 426, 489 1/2, 493, 702, 704) actum est. Haec praesentia est quae significatur per “stare,” cum de Domino, etiam alibi (ut Esai. iii. 13). Ex his constare potest quod per “ecce Agnus stans super Monte Sion” significetur praesentia Domini in caelo et in ecclesia ad separandum bonos a malis, et ad faciendum judicium.

[2] Quod per “montem Sionis” significetur caelum et ecclesia ubi Dominus per Divinum suum Verum regnat, est ex eo, quia Sion fuit urbs quam David aedificavit, et in qua postea habitavit, ac inde dicta est “urbs Davidis;” et quia per Davidem repraesentatus est Dominus quoad regium, quod est Divinum Verum, ideo per “Sionem” in Verbo significatur caelum et ecclesia ubi Dominus per Divinum Verum regnat. Ex ea causa etiam fuit quod arca Jehovae, in qua reposita fuit Lex, in illam urbem a Davide translata sit; per “Legem” enim illam in lato sensu etiam significatur Divinum Verum procedens a Domino. Ex illa causa etiam fuit quod per “Hierosolymam,” quae isti monti erat subjecta, significetur ecclesia quoad doctrinam, doctrina enim ecclesiae omnis est ex Divino Vero quod procedit ex Domino, consequenter ex Verbo. Quod urbs illa super monte aedificata fuerit, erat quia montes eo tempore ex altitudine repraesentabant caelos, et inde quoque in Verbo significant caelos. Causa repraesentationis et inde significationis erat, quia caeli supremi, ubi sunt angeli tertii gradus, apparent in altitudine supra reliquos, ac coram oculis aliorum sicut montes; et quia supremi caeli apparent sicut montes, ac angeli, qui super illis sunt, in amore in Dominum sunt, inde per “montes” in Verbo, et primario per “montem Sionis, significatur amor in Dominum. (Quod “mons” amorem significet, videatur supra, n. 405, 510.)

[3] Quod per “Sionem” significetur caelum et ecclesia, in quibus Dominus per Divinum suum Verum regnat, constare potest ex sequentibus locis: Apud Davidem,
“Ego..unxi Regem meum super Sionem, montem sanctitatis meae; annuntiabo de statuto, Jehovah dixit ad me, Filius meus Tu, Ego hodie genui Te;…dabo gentes hereditatem tuam, et possessionem tuam fines terrae. ….Osculamini Filium, ne irascatur, et pereatis in via, quia exardebit brevi ira Ipsius; beati omnes confidentes in Ipso” (Ps. ii. 6-8, 12):
quod haec non de Davide dicta sint, sed de Domino, patet ex eo, quod dicatur, “Filius meus Tu, hodie genui Te; dabo gentes hereditatem et fines terrae possessionem;” tum “Osculamini Filium, ne irascatur, et pereatis in via; beati omnes confidentes in Ipso;” ex quibus non aliquid de Davide dici potest: quare per “ungere Regem super Sionem montem sanctitatis” significatur regnum Domini in caelo et in ecclesia per Divinum Verum; (quid “ungi” et quid “unctus,” cum de Domino, videatur supra, n. 375 [d,e(v., vi.)];) “Rex” significat Dominum quoad Divinum Verum, “Sion” caelum et ecclesiam; “annuntiare de statuto” significat adventum Ipsius; “Filius meus Tu, hodie genui Te,” significat Divinum Humanum, quod etiam est Filius Dei; quod Ipsi omnis potestas in caelis et in terris, intelligitur per “Dabo gentes hereditatem, et fines terrae possessionem; quod cum Ipso conjunctio erit per amorem, ut sit salvatio, significatur per “Osculamini Filium, ne irascatur, et pereatis in via;” ultimum judicium ab Ipso, significatur per quod “exardebit brevi ira Ipsius;” quod salventur tunc qui fidem in Ipsum habent, significatur per “Beati confidentes in Ipso:” ex his patet quod per “Sionem” intelligatur caelum et ecclesia, ubi Dominus per Divinum suum Verum regnat.

[4] Pariter apud Sachariam,
“Exulta valde, filia Zionis; clange, filia Hierosolymae; ecce Rex tuus venit tibi, justus et servator.., mansuetus et equitans super asino, et super pullo filio asinae” (ix. 9):
quod haec de Domino dicta sint, deque Ipsius regno in caelis et in terris, quod regnum per “Sionem” et per “Hierosolymam” intelligitur, patet apud Evangelistas, ubi haec, dum impleta sunt, memorantur,
Jesus misit duos discipulos, ut adducerent Ipsi asinam et pullum ejus: hoc factum est, “ut impleretur quod dictum est per Prophetam, dicentem, Dicite filiae Zionis, ecce Rex tuus tibi venit, mansuetus, sedens super asino, et super pullo filio subjugalis” (Matth. xxi. [1,] 2, 4, 5; Joh. xii. 14, 15):
quod “equitare super asino et super pullo asinae” fuerit insigne regis, et quod ideo Dominus ita equitaverit cum intrabat Hierosolymam, et quod ideo a turba acclamante dictus fuerit Rex, ac termites palmarum et vestimenta super viam coram Ipso strata fuerint [vers. 7-9], videatur supra (n. 31 [b]); et quia Dominus ut Rex intravit Hierosolymam, constat quod per “Sionem” intelligatur caelum et ecclesia, in quibus Dominus per Divinum suum Verum regnat. Quod reges Jehudae et Israelis repraesentaverint Dominum quoad Divinum Verum, et quod inde per “reges” intelligantur qui in veris ex bono a Domino sunt, videatur supra (n. 31, 553, 625); et quod imprimis per Davidem in Verbo representatus sit Dominus quoad regium, quod est Divinum Verum (n. 205).

[5] Apud Esaiam,
“Super montem altum ascende tibi, evangelizatrix Sion; extolle cum virtute vocem tuam, evangelizatrix Hierosolyma; extolle, nec time; dic urbibus Jehudae, Ecce Deus vester; ecce Dominus Jehovih in forti venit” (xl. 9, 10):
quoniam haec de Domino, deque Ipsius regno dicta sunt, et per “Zionem” et per “Hierosolymam” illud significatur, ideo dicitur quod Zion et Hierosolyma illud evangelizarent, “Zion” ex bono amoris, et “Hierosolyma” ex veris doctrinae; evangelizatio ex bono amoris significatur per “ascendere montem altum,” et ex veris doctrinae per “extollere cum virtute vocem;” per “urbes Jehudae” significatur doctrina amoris in Dominum et amoris erga proximum in toto complexu; Dominus quoad Divinum Verum, et quoad Divinum Bonum, qui venturus et judicium facturus, intelligitur per “Ecce Deus vester, ecce Dominus Jehovih in forti venit,” Dominus enim ex Divino Vero in Verbo vocatur “Deus,” et ex Divino Bono vocatur “Jehovah,” et quoque “Dominus Jehovih;” “in forti venire” est ad faciendum judicium, ita ad subjugandum inferna.

[6] Apud Micham,
“In extremitate dierum erit mons domus Jehovae constitutus in caput montium, et elatus prae collibus, et confluent super illum populi; et ibunt gentes multae et dicent, Ite et ascendamus ad montem Jehovae, ad domum Dei Jacobi, ut doceat nos de viis suis, et eamus in semitis Ipsius; nam e Zione exibit Lex, et sermo Jehovae ex Hierosolyma; tunc judicabit inter gentes multas, et corripiet gentes numerosas usque in longinquum. ….Regnabit Jehovah…in monte Sionis a nunc et in saeculum; tu..turris gregis, clive filiae Zionis, ad te veniet et redibit regnum prius, regnum filiae Hierosolymae” (iv. 1-3, 7, 8):
quod adventus Domini ac regni Ipsius in caelis et in terris hic describatur, quisque videt; quare regnum Ipsius, quod est caelum et ecclesia, intelligitur per “montem domus Jehovae,” qui tunc constitutus erit in caput montium; et quia per “Zionem” intelligitur caelum et ecclesia in quibus regnaturus est Dominus per Divinum suum Verum, ac per “Hierosolymam” intelligitur caelum et ecclesia quoad doctrinam ex Divino illo Vero, ideo dicitur, “E Zione exibit Lex, et sermo Jehovae ex Hierosolyma:” instructio omnium ex Domino, describitur in sequentibus ibi.

[7] Apud Esaiam,
“Exclama et jubila, habitatrix Zionis, quia magnus in medio tui Sanctus Israelis” (xii. 6);
apud eundem,
“Redempti Jehovae revertentur…Zionem cum cantu, et gaudium aeternitatis super capite eorum” (xxxv. 10);
apud Zephaniam,
“Jubila, filia Zionis; clange, Israel; laetare et exulta ex omni corde, filia Hierosolymae; removit Jehovah judicia tua, evertit hostem tuum,..Jehovah in medio tui” (iii. 14, 15);
apud Sachariam,
“Jubila et laetare, filia Zionis; ecce..Ego veniens ut habitem in medio tui…, et adhaerebunt gentes multae Jehovae in die illo;…habitabo in te” (ii. 14, 15 [B.A. 10, 11]);
apud eundem,
“Revertar ad Sionem, et habitabo in medio Hierosolymae; unde vocabitur Hierosolyma urbs veritatis, et mons Jehovae [Zebaoth], mons sanctitatis” (viii. 3);
apud Davidem,
“Quis dabit in Sione salutem Israelis? Cum reducet Jehovah captivitatem populi sui, exultabit Jacob, et laetabitur Israel” (Ps. xiv. 7; Ps. liii. 7 [B.A. 6]);
apud Esaiam,
“Fundabit Dominus Jehovih in Sione..lapidem probationis, angulum pretii fundationis fundatae; qui crediderit, non festinabit: tunc ponam judicium in regulam, et justitiam in perpendiculum;….abolebitur foedus vestrum cum morte, et visio vestra cum inferno non consistet” (xxviii. 16-18);
apud eundem,
“In tempore illo adducetur munus Jehovae Zebaoth, populus distractus et expilatus,..ex populo terribili,….ad locum nominis Jehovae Zebaoth, ad montem Sionis” (xviii. {1}7);
apud eundem,
“Appropinquare feci justitiam meam, non procul est, et salus mea non morabitur; dabo in Zione salutem, Israeli decus meum” (xlvi. 13);
apud eundem,
“Tunc veniet Sioni Redemptor” (lix. 20):
in illis locis agitur de adventu Domini, deque regno Ipsius in caelis et in terris; et quia regnum illud intelligitur per “Sionem” et per “Hierosolymam,” ideo dicitur quod illuc venturi sint, et quod Jehovah, Sanctus et Rex Israelis ibi habitaturus sit; per “Jehovam, Sanctum et Regem Israelis” intelligitur Dominus quoad Divinum Verum; inde patet quod per “Sionem” intelligatur caelum et ecclesia, in quibus Dominus per Divinum Verum regnat, et per “Hierosolymam” caelum et ecclesia quoad doctrinam ex Divino illo Vero. Quis non videt quod per reductionem gentium ad Sionem et Hierosolymam, et per habitationem Domini ibi, non intelligatur Sion et Hierosolyma ubi gens Judaica fuit?

[8] Ex sequentibus locis etiam constare potest quod per “Sionem” intelligatur caelum et ecclesia, in quibus Dominus per Divinum Verum regnat: Apud Esaiam,
“Zion in judicio redimetur, et reduces ejus in justitia” (i. 27);
apud eundem,
“Relictus in Sione, et residuus in Hierosolyma, sanctus dicetur Ipsi, omnis scriptus ad vitam in Hierosolyma:….creabit Jehovah super omne habitaculum montis Sionis, et super convocationes ejus, nubem interdiu, ac fumum et splendorem ignis flammae noctu” (iv. 3, 5);
apud eundem,
“Regnabit Jehovah Zebaoth in monte Sionis, et in Hierosolyma, et coram senioribus Ipsius gloria” (xxiv. 23);
apud Esaiam,
Jehovah, “cui focus in Sione, et clibanus Ipsi in Hierosolyma” (xxxi. 9);
apud eundem,
“Exaltatus est Jehovah, quia inhabitat altum, implevit Zionem judicio et justitia:….specta Sionem, urbem festi stati nostri; oculi tui videant Hierosolymam, habitaculum tranquillum, tabernaculum quod non dissipabitur” (xxxiii. 5, 20);
apud eundem,
“Contempsit te, subsannavit te, virgo filia Zionis, post te movit caput filia Hierosolymae, quia blasphemasti et calumniatus es….Sanctum Israelis” ({1}xxxvii. 22, 23);
apud Davidem,
“Ut {2}enumerem omnes laudes tuas in portis filiae Sionis [(Ps. ix. 15 [B.A. 14]).] [Pulcher tractu, gaudium totius terrae, mons Zionis,] latera septentrionis, urbs regis magni; Deus in plateis ejus notus” (Ps. xlviii. 3, 4 [B.A. 2, 3]);
apud eundem,
“Circumdate Sionem, et circumcingite eam, numerate turres ejus, ponite cor vestrum ad antemurale ejus, distinguite palatia ejus, et enarretis generationi insequenti, quod hic Deus Deus noster in saeculum et aeternum, Ille ducet nos” (Ps. xlviii. 12-15 [B.A. 11-14]);
apud eundem,
“Est [in] Schalem tabernaculum Dei, et habitaculum Ipsius in Sione” (Ps. lxxvi. 3 [B.A. 2]);
apud eundem,
Dominus “elegit tribum Jehudae, montem Sionis, quem amavit” (Ps. lxxviii. 68);
apud eundem,
“Amat Jehovah portas Zionis prae omnibus habitaculis Jacobi, gloriosa praedicanda in te urbs Dei.., Jehovah numerabit in describendo populos, hic natus est ibi;….omnes fontes mei in te” (Ps. lxxxvii. {3}2, 3, 6, 7);
apud eundem,
“Quando reducet Jehovah captivitatem Sionis,…tunc implebitur risu os nostrum, et lingua nostra cantu” (Ps. cxxvi. 1 [, 2];
apud eundem,
“Benedicet tibi Jehovah e Zione, ut videas bonum Hierosolymae omnibus diebus vitae {4}tuae; ut videas filios filiorum tuorum, pacem super Israele” (Ps. cxxviii. 5, 6);
apud eundem,
“Elegit Jehovah Zionem, desideravit in sedem Sibi; haec requies mea in aeternum, hic habitabo, quia desideravi eam” (Ps. cxxxii. 13, 14);
apud eundem,
“Benedicet tibi Jehovah e Sione” (Ps. cxxxiv. 3);
apud eundem,
“Benedictus Jehovah e Zione, habitans in Hierosolyma” (Ps. cxxxv. 21);
apud eundem,
“Regnabit Jehovah in aeternum, {1}Deus tuus, Zion, in generationem et generationem” (Ps. cxlvi. 10);
apud eundem,
“Filii Sionis exultent in Rege suo, laudent nomen Ipsius in chorea, cum tympano et cithara psallant” (Ps. cxlix. 2, 3):
haec loca de Sione adducta sunt, ut quisque videre possit quod per “Sionem” in Verbo non intelligatur Sion, sed caelum et ecclesia, ubi Dominus per Divinum suum Verum regnat. Sunt pleraque illa etiam prophetica de Domino, quod “quando veniet amaturus sit Sionem, et commoraturus ibi in aeternum;” cum tamen non illam urbem nec Hierosolymam amavit, ut constat ex Ipsius verbis de illa, sed caelum et ecclesiam ubi Ipse per Divinum suum Verum recipitur. Inde est, quod Sion dicatur “requies Ipsius,” “habitaculum Ipsius,” “mons Jehovae,” “urbs Dei,” “urbs Regis magni,” “urbs veritatis;” et quod regnum Ipsius ibi futurum sit “in aeternum,” “in saeculum,” ac “in generationem et generationem;” quae omnia nullatenus dici potuerunt ac intelligi possunt de Sione Davidis.

[9] Quoniam Dominus in mundum venit ut judicium faceret, ac per id omnia in infernis et quoque in caelis in ordinem redigeret, et quia judicium fit per Divinum Verum, (id enim, secundum receptionem, facit hominem spiritualem, ac secundum ejus leges, quae sunt praecepta Divina in Verbo, in mundo spirituali fiunt omnia judicia,) ideo Dominus assumpsit Humanum, et hoc, quamdiu in mundo fuit, fecit illud Divinum Verum, ob causam ut judicium faceret, ut dictum est. Quod Dominus Humanum suum fecerit Divinum Verum, intelligitur apud Johannem, per
Verbum quod fuit apud Deum, et quod fuit Deus, et per quod omnia facta sunt quae facta, et per quod mundus creatus est (Joh. i. 1, seq.):
per “Verbum” intelligitur Divinum Verum; quod Dominus hoc factus sit quoad Humanum suum, claris verbis dicitur, nempe,
“Et Verbum Caro factum est, et habitavit inter nos, et vidimus gloriam Ipsius, gloriam sicut Unigeniti a Patre, plenus gratia et veritate” (vers. 14, ibi).
Dominus quoad Divinum Verum etiam intelligitur per “Filium hominis,” quem se Dominus apud Evangelistas saepius vocat, de quo etiam dicit quod “facturus judicium.” Nunc quia judicium factum est a Domino ex Divino Ipsius Vero, et quia per “Sionem” intelligitur caelum et ecclesia in quibus Dominus per Divinum suum Verum regnat, ideo in Apocalypsi in hoc capite, in quo agitur de separatione bonorum a malis ante ultimum judicium, “visus est Agnus stare super monte Sion;” per quod significatur praesentia Domini in caelo et in ecclesia ad separandum bonos a malis, et ad faciendum judicium, ut supra dictum est.

[10] Propter eandem significationem “montis Sionis,” etiam alibi in Verbo dicitur quod Dominus ex monte Sionis pugnaturus sit pro ecclesia contra malos, et destructurus illos; ut in sequentibus locis: Apud Esaiam,
“Descendet Jehovah Zebaoth ad militandum super monte Sionis, et super colle ejus” (xxxi. 4):
agitur etiam ibi de adventu Domini ac de redemptione seu de liberatione fidelium; quare per “militare super monte Sionis et super colle ejus significatur judicium facere ex Divino Vero; quod judicium ex illo fiat, est quia judicantur omnes secundum receptionem ejus; Divinum enim Verum seu Verbum, et doctrina inde, docent vitam, et quisque judicatur secundum illam.

[11] Apud Davidem,
Jehovah “mittet auxilium tuum e Sanctuario, et ex Sione sustentabit te:….cantabimus in salute tua, et in nomine Dei nostri vexilla tollemus. ….Novi quod servet Jehovah Unctum suum, respondeat Ipsi e caelo sanctitatis suae, per virtutes salutis dextrae suae” (Ps. xx. 3, 6, 7 [B.A. 2, 5, 6]):
haec quoque de Domino, ac de victoria Ipsius super inferna, et inde salvatione hominum; pugnae et victoriae intelliguntur per “respondere Uncto e caelo sanctitatis, per virtutes salutis dextrae Ipsius;” ac salvatio fidelium inde, per “sustentare nos ex Sione,” et “cantare in salute Ipsius.”

[12] Apud eundem,
“Jehovah loquetur, et vocabit terram ab ortu solis usque ad occasum..; e Sione perfectio pulchritudinis, Deus effulgebit; veniet Deus noster,….clamabit ad caelum sursum, et ad terram, ad judicandum populum suum; colligite Mihi sanctos meos” (Ps. l. 1-5):
hic manifeste agitur de judicio super omnes ex Sione, ita ex Domino per Divinum Verum; separatio bonorum a malis, intelligitur per “Vocabit terram ab ortu solis ad occasum;” judicium super omnes, per “Clamabit ad caelum sursum, et ad terram, ad judicandum populum;” collectio bonorum, et salvatio illorum, intelligitur per “Colligite Mihi sanctos meos;” Divinum Verum, in quo Dominus est in sua gloria, intelligitur per “E Sione perfectio pulchritudinis, Deus effulgebit.”

[13] Apud eundem,
“Dictum Jehovae ad Dominum meum, sede ad dextram meam, usque dum posuero inimicos tuos scabellum pedum tuorum; sceptrum roboris tui mittet Tibi Jehovah e Zione, dominare in medio inimicorum tuorum” (Ps. cx. 1, 2):
quod haec de Domino dicta sint, notum est ex Ipsius Domini verbis apud Matthaeum (cap. xxii. 44): per “sedere ad dextram” significatur omnipotentia Divina Domini; per “ponere inimicos scabellum pedum,” significatur prorsus subjugare et substernere inferna: per “sceptrum roboris e Zione “significatur Divinum Verum cui est omnipotentia; “Zion” est caelum ubi Dominus per Divinum suum Verum regnat; dominium super inferna per illud, significatur per “dominare in medio inimicorum.” Quod omnipotentia soli Domino sit, et quod illa sit Ipsi per Divinum suum Verum, videatur supra (n. 726); quod omnis potentia sit veris ex bono, ac bonum et inde verum a Domino, etiam supra (n. 209, 338, 716, 776, 783).

[14] Apud Esaiam,
“Excitare, excitare, indue robur tuum, Sion; indue vestes decoris tui, Hierosolyma, urbs sanctitatis” (lii. 1):
quoniam per “Sionem” significatur caelum, ubi Dominus per Divinum suum Verum regnat, et quoniam Divino Vero est omnis potentia, ideo dicitur, “Excitare, excitare, indue robur tuum, Sion;” doctrina inde significatur per “vestes decoris,” quas Hierosolyma induet.

[15] Apud Joelem,
“Jehovah..e Zione rugiet, et ex Hierosolyma dabit vocem suam, ut contremiscant caeli et terra:….tunc cognoscetis quod Ego Jehovah…habitans in Sione, monte sanctitatis meae, sitque Hierosolyma sanctitas; nec alienigenae transituri per eam amplius” (iv. [B.A. iii.] 16, 17, 21);
apud Amos,
“Jehovah e Zione rugiet, et ex Hierosolyma dabit vocem suam” (i. 2):
per “rugire” et per “rugitum leonis,” cum de Jehovah, significatur ardens zelus tutandi caelum et ecclesiam, ac salvandi illos qui ibi sunt, quod fit destruendo mala et falsa, {1}quae insurgunt ex inferno, per Divinum Verum et ejus potentiam (videatur supra, n. 601 [a]); et quia per “Sionem” significatur caelum ubi Dominus per Divinum Verum regnat, et per “Hierosolymam” doctrina inde, constare potest quid significatur per quod “Jehovah e Sione rugiet, et ex Hierosolyma dabit vocem suam:” quod Dominus ibi sit ubi per Divinum suum Verum regnat, tam apud angelos caeli quam apud homines ecclesiae, significatur per quod “Cognoscetis quod Ego Jehovah habitans in Sione, monte sanctitatis meae:” quod falsa mali nulla ibi, significatur per quod “alienigenae non transituri sint per eam;” “alienigenae” sunt falsa mali.

[16] Apud Esaiam,
“Dies vindictae Jehovae, annus retributionum pro lite Zionis” (xxxiv. 8):
per “diem vindictae Jehovae,” et per “annum retributionum,” significatur ultimum judicium, et damnatio illorum qui per falsa et mala desolarunt omnia vera ecclesiae, quod est “pro lite Zionis.” Apud Davidem,
“Jehovah {2}in Zione magnus, et altus Ille super omnes populos;….robur regis….” (Ps. xcix. 2, 4):
ibi Sion vocatur “robur regis” ex Divino Vero, cui est ipsa potentia.

[17] Apud eundem,
Jehovah, “Tu surges, et misereberis Sionis, quia tempus ad miserandum eam; nam venit tempus statutum: quia desiderant servi tui lapides ejus, et pulverem ejus miserantur, ut timeant gentes nomen Jehovae, et omnes reges terrae gloriam tuam; quod aedificaverit Jehovah Zionem, et apparuerit in gloria sua: annuntiabitur in Sione nomen Jehovae, et laus Ipsius in Hierosolyma, quando congregabuntur populi una, et regna ad serviendum Jehovae” (Ps. cii. 14-17, 22, 23 [B.A. 13-16, 21, 22]):
haec de adventu Domini, et de redemptione fidelium ab Ipso; adventus Ipsius significatur per “tempus ad miserandum eam,” perque “tempus statutum;” vera restauranda ac restaurata significantur per “lapides” quos servi desiderant: instauratio ecclesiae et cultus Domini ex Divinis veris describitur per sequentia ibi.

[18] Devastatio ecclesiae a gente Judaica, per quod omne Divinum Verum falsificaverint, passim etiam in Verbo per vastationem Sionis describitur: Ut apud Esaiam,
“Urbes sanctitatis tuae factae sunt desertum, Sion facta est desertum, et Hierosolyma vastitas” (lxiv. 9 [B.A. 10]);
in Threnis,
“Filii Sionis pretiosi, aestimati pares auro puro, quomodo reputati sunt in utres testae, opus manuum figuli” (iv. 2 ad fin.).
(Tum Esai. iii. 16-26; Jerem. vi. 2; Mich. iii. 10, 12; et alibi.)
Nominatur etiam plurimis in locis “virgo” et “filia Sionis,” ut in sequentibus: 2 Reg. xix. 21: Esai. i. 8; cap. iii. 16, 17; cap. iv. 4; cap. x. 32; cap. xvi. 1; cap. xxxvii. 22; cap. lii. 2; cap. lxii. 11: Jerem. iv. 31: cap. vi. 2, 23: Thren. i. 6; cap. ii. 1, 4, 8, 10, 13, 18; cap. iv. 22: Mich. i. 13; cap. iv. 8, 10, 13: Zeph. iii. 14: Sach. ii. {1}14 [B.A. 10]; cap. ix. 9: Psalm. ix. 15: Matth. xxi. 5: Jon. xii. 15: et alibi:
et per “filiam Zionis” significatur affectio spiritualis Divini Veri; affectio spiritualis Divini Veri est amor veri propter verum, ac desiderium ad illud propter usus vitae aeternae. Ex his nunc constare potest quid significatur per quod “Agnus visus sit stare super Monte Sion,” quod nempe quia in sequentibus ibi agitur de separatione bonorum a malis, ad faciendum judicium.

851. “Et cum Ipso centum quadraginta quatuor millia.” Quod significet secundum vera in omni complexu, constat ex significatione “centum quadraginta quatuor millia,” quod sint vera in omni complexu (de qua supra, n. 430). Similia per illa significantur, quae per haec Domini verba ad duodecim suos discipulos,
“Jesus..dixit illis, Amen dico vobis, quod vos, qui secuti estis Me in regeneratione, quando sedebit Filius hominis super throno gloriae suae, sedebitis etiam vos super duodecim thronis, judicantes duo decim tribus Israelis” (Matth. xix. 28);
per quae non intelligitur quod duodecim discipuli sessuri sint super duodecim thronis, et judicaturi duodecim tribus Israelis, sed quod Dominus judicaturus omnes secundum vera ex bono quod ab Ipso; nam per “duodecim discipulos” significantur omnes qui ab ecclesia, et in sensu abstracto omnia ecclesiae, quae sunt vera ex bono. (Sed haec etiam supra, n. 9, 206, 253 [b], 270, 297, 430 [c], explicata videantur.)

[2] Similia etiam significantur per “seniores” et “principes” apud Esaiam,
“Jehovah stitit Se ad litigandum, et stans ad judicandum populos; Jehovah in judicium veniet cum senioribus populi sui, et principibus ejus” (iii. 13, 14):
per “seniores populi,” et per “principes ejus,” similia significantur quae per “duodecim discipulos,” nempe omnes qui ab ecclesia in veris et bonis ejus sunt, et in sensu abstracto vera et bona ecclesiae in omni complexu. (Quod illa per “seniores” significentur, videatur supra, n. {1}270; et quod etiam per “principes,” n. 29, 408.)

[3] Quod per “centum quadraginta quatuor millia” intelligantur vera in omni complexu, est quia similia per illum numerum, quae per “duodecim” significantur, et per “duodecim” significantur vera et bona in omni complexu; quod similia per “centum quadraginta quatuor millia,” est quia numeri compositi similia significant quae numeri simplices, ex quibus illi per multiplicationem exsurgunt, ac numerus 144 exsurgit per multiplicationem 12 in 12: similis significatio est numeri “centum et quadraginta quatuor millium” quae est numeri “centum et quadraginta quatuor:” sed de hac re videantur plura in explicatione capitis praecedentis, vii., ubi agitur de “duodecim millibus” obsignatis ex unaquavis tribu, et de “centum et quadraginta, quatuor millibus” obsignatis simul ex omnibus tribubus.

852. “Habentes nomen Patris Ipsius scriptum in frontibus suis.” Quod significet illa secundum agnitionem Divini Ipsius ex amore, constat ex significatione “nominis Patris Ipsius,” quod sit Divinum Domini (de qua sequitur); et ex significatione “scripti in frontibus,” quod sit plenaria agnitio; quod “nomen Patris scriptum in frontibus” sit plenaria agnitio Divini Domini, est quia Dominus omnes qui agnoscunt Divinum Ipsius convertit ad se, et aspicit illos in fronte, et illi vicissim aspiciunt Dominum oculis; et hoc ex causa, quia “frons” significat amorem, et “oculus” intellectum veri; inde per quod a Domino spectentur in frontibus, significatur quod a Domino aspiciantur ex bono amoris; et per quod illi vicissim aspiciant Dominum oculis, significatur quod ex veris ex illo bono, proinde ex intellectu veri. (Quod omnes qui in caelis sunt, conversi sint ad Dominum, ac facie spectent ad Ipsum ut Solem, videatur supra, n. {1}646, ac in opere De Caelo et Inferno, n. 17, 123, 142, 272: tum quod Dominus videat angelos in fronte, et quod angeli vicissim videant Dominum per oculos, ex causa quia frons correspondet bono amoris, et oculi correspondent intellectui veri, etiam in opere De Caelo et Inferno, n. 145, 251: et quod frons correspondeat bono amoris, supra, n. 427.)

[2] Qui non scit quale est Verbum in sensu litterae, opinari potest quod ubi “Deus” et “Agnus” dicitur, et hic ubi “Agnus” et “Pater,” {2}sint duo qui intelliguntur, cum tamen solus Dominus per utrumque intelligitur; similiter ut in Verbo Veteris Testamenti, ubi dicitur “Jehovah,” “Dominus Jehovih,” “Jehovah Zebaoth,” “Dominus,” “Jehovah Deus,” “Deus” in plurali et singulari, “Deus Israelis,” “Sanctus Israelis,” “Rex Israelis,” “Creator,” “Salvator,” “Redemptor,” “Schaddai,” “Petra,” et sic porro; cum tamen per omnia illa nomina non intelliguntur plures, sed intelligitur unus; Dominus enim secundum Divina sua attributa ita varie nominatur. Simile est cum Verbo Novi Testamenti, ubi ” Pater,” “Filius,” “Spiritus Sanctus,” ut tres nominantur, cum tamen per tria nomina illa intelligitur unus; per “Patrem” enim intelligitur Dominus quoad Ipsum Divinum, quod Ipsi fuit anima ex Patre; per “Filium” intelligitur Divinum Humanum, et per “Spiritum Sanctum” intelligitur Divinum procedens; ita tres sunt unus; similiter hic per “Agnum” et “Patrem.”

[3] Quod Dominus, ubi dixit “Patrem,” intellexerit Divinum in se, ita se Ipsum, constare potest ex multis locis in Verbo utriusque Testamenti; sed hic solum velim adducere aliqua ex Verbo Evangelistarum, ex quibus videri potest quod Dominus per “Patrem” intellexerit Divinum in se Ipso, quod Divinum fuit Ipsi sicut anima in corpore, et quod dum Patrem et se Ipsum nominavit sicut duos, se Ipsum per utrumque intellexerit; nam anima et corpus unum sunt; anima enim est sui corporis, et corpus est suae animae. Quod Divinum, quod “Pater” vocatur, fuerit Ipsum Divinum Domini, ex quo Humanum Ipsius exstitit, et ex quo illud Divinum factum est, constat manifeste a conceptione Ipsius ex ipso Divino, apud Matthaeum,
“Angelus Domini in somnio apparuit” Josepho, “dicens,…Ne timeas accipere Mariam sponsam tuam, nam quod in ea natum, ex Spiritu Sancto est;”….et Joseph “non cognovit eam, usque dum peperit Filium suum Primogenitum” (i. 20, 25);
et apud Lucam,
Dixit Angelus Mariae, “Ecce concipies in utero, et paries Filium, et vocabis nomen Ipsius Jesum. Hic erit magnus, et Filius Altissimi vocabitur. ….Sed Maria dixit ad Angelum, Quomodo fiet hoc, quoniam virum non cognosco? Respondit..Angelus, et dixit, Spiritus Sanctus veniet super te, et virtus Altissimi obumbrabit te; unde quod nascetur ex te Sanctum, vocabitur Filius Dei” (i. 31, [32,] 34, 35):
ex quo patet quod Dominus ex conceptione sit Jehovah Deus; et ex conceptione esse Jehovah Deus, est quoad ipsam vitam, quae vocatur anima ex Patre, ex qua corpori est vita; ex eo etiam manifeste constat, quod Humanum Domini sit quod vocatur “Filius Dei,” nam dicitur quod “Sanctum, quod nascetur ex te, vocabitur Filius Dei.”

[4] Quod Humanum Domini sit quod vocatur Filius Dei, ulterius constare potest ex Verbo Veteris Testamenti, et quoque ex Verbo Novi pluribus in locis; sed de hac re, volente Deo, alibi in specie: hic solum adducentur loca, quae testantur quod Dominus per “Patrem” intellexerit Divinum in se, ita se Ipsum; quae sunt sequentia: Apud Johannem,
“In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum;….omnia per Ipsum facta sunt, et sine Illo factum est nihil quod factum est. ….Et Verbum Caro factum est, et habitavit in nobis, et vidimus gloriam Ipsius sicut gloriam Unigeniti a Patre, plenus gratia et veritate” (i. 1, 2, 14):
quod per “Verbum” intelligatur Dominus quoad Divinum Humanum, patet; nam dicitur quod “Verbum Caro factum sit, et vidimus gloriam Ipsius sicut gloriam Unigeniti a Patre:” quod Dominus sit Deus etiam quoad Humanum, seu quod Humanum Domini etiam sit Divinum, etiam patet; nam dicitur, “Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum,” et hoc Verbum Caro factum est: per “Verbum” intelligitur Dominus quoad Divinum Verum.

[5] Apud eundem,
“Pater meus usque nunc operatur, ideo etiam Ego operor: sed…Judaei quaerebant Ipsum interficere,…quod Patrem proprium dixisset Deum, parem Se Ipsum faciens Deo: sed respondit Jesus, et dixit.., Non potest Filius facere a Se Ipso quicquam, nisi quod viderit Patrem facientem; quae namque Ille facit, haec etiam Filius similiter facit:….quemadmodum Pater suscitat mortuos, et vivificat, ita etiam Filius quos vult vivificat:….qui non honorat Filium, non honorat Patrem qui misit Ipsum: amen..dico vobis, quod veniet hora…, quando mortui audient vocem Filii Dei, et qui audient, vivent: quemamodum..Pater habet vitam in Se Ipso, ita etiam dedit Filio vitam habere in Se Ipso” (v. 17-{1}27):
quod per “Patrem” hic intelligatur Divinum in Domino, quod fuit Ipsius vita, sicut est anima patris in omni homine, et quod per “Filium” intelligatur Humanum, quod ex ipso Divino in Ipso vixit, et inde quoque Divinum factum est, consequenter quod Pater et Filius unum sint, constat ex Domini verbis ibi, quod nempe “Filius similia faciat quae Pater;” quod “Filius suscitet mortuos et vivificet sicut Pater;” quod “Filius habeat vitam in Se Ipso sicut Pater;” et quod “victuri sint qui audient vocem Filii;” ex his manifeste patet quod Pater et Filius unum sint sicut anima et corpus: et quod quia Patrem proprium dixit Deum, et parem Se Deo fecit, Judaei Ipsum interficere quaererent.

[6] Apud eundem,
“Omne quod dat Mihi Pater, ad Me veniet;….omnis..qui audivit a Patre, et didicit, venit ad Me; non quod Patrem viderit quis, nisi qui est apud Patrem, Hic videt Patrem. ….Ego sum panis vivus, qui e caelo descendit:….quemadmodum misit Me vivens Pater, Ego etiam vivo per Patrem” (vi. 37, seq.):
loquitur ibi Dominus de Humano suo, quod descenderit e caelo, et quod cuivis vita sit per Ipsum, ex causa quia Pater et Ipse unum sunt, et quod vita Patris sit in Ipso sicut Anima ex Patre in Filio.

[7] Apud eundem,
“Ego vitam aeternam do” ovibus meis, “et non peribunt in saeculum, nec rapiet quis eas….e manu Patris mei; Ego et Pater unum sumus.” Judaei indignati, quod Se Ipsum faceret Deum. Dixit, “Quem Pater sanctificavit et misit in mundum, vosne dicitis, Blasphemas? quia dixi, Filius Dei sum. Si non facio opera Patris mei, ne credite Mihi: si vero facio,….operibus credite, ut cognoscatis et credatis, quod Pater in Me et Ego in Patre” (x. 28-38):
hic loquitur Dominus de Patre sicut de alio, dicendo, “Nemo rapiet oves e manu Patris mei;” tum “Si non facio opera Patris mei, ne credite Mihi; si vero facio, operibus credite;” et tamen, ne crederent quod Pater et Ipse duo essent, dicit, “Pater et Ego unum sumus;” ac ne crederent quod unum essent solum per amorem, addit, “Ut cognoscatis et credatis quod Pater in Me, et Ego in Patre:” inde constare potest quod Dominus per “Patrem” intellexerit Se Ipsum, seu Divinum in Se ex conceptione; et quod per “Filium, quem Pater misit,” intellexerit Humanum suum, nam hoc missum est in mundum, per quod conceptus a Deo Patre, et natus a virgine.

[8] Apud eundem,
“Jesus clamavit et dixit, Qui credit in Me non credit in Me, sed in Ipsum qui misit Me; et qui videt Me videt Ipsum qui misit Me. Ego Lux in mundum veni, ut omnis qui credit in Me, in tenebris non maneat” (xii. 44-46):
quod Dominus Semet intellexerit per “Patrem,” ac Divinum Humanum suum per “Filium, quem misit Pater,” etiam ex his patet; nam dicit, “Qui videt Me videt Ipsum qui misit Me,” tum quod “qui credit in Me, non credat in Me sed in Ipsum qui misit Me,” et usque dicit quod “credituri sint in Ipsum” (ut vers. 36, et alibi).

[9] Apud eundem,
“Sciens Jesus quod omnia dedisset Ipsi Pater in manus, et quod a Deo exiret, et ad Deum rediret. ….Qui..Me suscipit, suscipit Ipsum qui misit Me” (xiii. 3, 20):
quia Pater et Ipse unum erant, ac Humanum Domini Divinum fuit ex Divino in Ipso, ideo omnia Patris fuerunt Ipsius, quod intelligitur per quod “dederit Pater omnia in manus Ipsius:” et quia unum erant, dicit, “Qui Me suscipit, suscipit Ipsum qui misit Me:” per “exire a Patre,” et “redire ad Patrem,” intelligitur concipi et sic existere ab Ipso, ac uniri Ipsi, sicut anima corpori.

[10] Apud eundem,
“Ego sum via, veritas et vita; nemo venit ad Patrem nisi per Me; si cognovistis Me, etiam Patrem meum cognovistis, et abhinc cognovistis Ipsum et vidistis Ipsum. Dicit Ipsi Philippus, Domine, monstra nobis Patrem;….dicit illi Jesus, Tantum tempus vobiscum sum, et non nosti Me, Philippe: qui vidit Me vidit Patrem; quomodo ergo tu dicis, Monstra nobis Patrem? Nonne credis quod Ego in Patre, et Pater in Me?….Pater qui in Me manet, Ille facit opera: credite Mihi, quod Ego in Patre, et Pater in Me” (xiv. 6-11):
hic manifeste dicitur quod Pater et Ipse unum sint, et quod unio sit sicut est unio animae et corporis: ita quod talis unio, ut qui videt Ipsum videat Patrem. Illa unio confirmatur amplius in illo capite: et quia talis unio fuit, et nemo potest adire animam hominis, sed ipsum hominem, ideo dicit,
Quod adirent Ipsum, ac peterent Patrem in nomine Ipsius, et quod Ipse daret illis (Joh. xvi. 23, 24).

[11] Unio etiam illa intelligitur per quod
Exiverit a Patre, et venerit in mundum, et quod iterum relinquat mundum, et vadat ad Patrem (Joh. xvi. 5, 10, 16, 17, 28).
Quoniam Pater et Ipse unum erant, ideo etiam dicit,
“Omnia quaecunque Pater habet, mea sunt;” et quod ideo Paracletus, qui est Spiritus Sanctus, a Domino accepturus sit quae loqueretur (Joh. xvi. 13-15);
tum alibi,
Pater, dedisti Mihi potestatem omnis carnis, ut omni, quem {1}dedisti Mihi, dem vitam aeternam. “Haec est vita aeterna, ut {2}cognoscant Te solum..Deum, et quem misisti Jesum Christum:….omnia mea tua sunt, et tua mea” (Joh. xvii. 2, 3, 10):
hic quoque aperte dicitur quod omnia Patris Ipsius sint, sicut omnia animae sunt hominis; homo enim et anima unum sunt, sicut vita ac vitae subjectum. Quod etiam Dominus quoad Humanum Deus sit, constat ex illis Domini verbis, “ut cognoscant Te solum Deum, et quem misisti Jesum Christum.”

[12] Quoniam Pater et Filius Dei unum sunt, ideo dicit Dominus,
Quod venturus sit “in gloria Patris sui” cum ad judicium (Marc. viii. 38; Luc. ix. 26),
et “in gloria sua” (Matth. xxv. 31);
et quod Ipsi sit “Omnis potestas in caelis et in terris” (Matth. xxviii. 18).

[13] Quod per “Filium Dei” intelligatur Divinum Humanum Domini, etiam in aliis locis in Verbo manifestatum est; et quoque in locis in Veteri Testamento: Ut apud Esaiam,
“Puer natus est nobis, Filius datus est nobis, super cujus humero principatus, et vocabitur nomen Ipsius Mirabilis, Consiliarius, Deus, Heros, Pater aeternitatis, Princeps pacis” (ix. 5 [B.A. 6]):
et apud eundem,
“Virgo concipiet et pariet Filium, et vocabitur nomen Ipsius Deus nobiscum” (vii. 14):
quod hic per “Puerum natum,” et per “Filium datum” intelligatur Dominus quoad Divinum Humanum, patet; et quod Dominus quoad illud etiam sit Deus, ita quod Humanum Ipsius sit Divinum, manifeste dicitur; dicitur enim quod “vocabitur nomen Ipsius Deus,” “Deus nobiscum,” “Pater aeternitatis.”

[14] Praeter haec loca, etiam plura alia adduci possent, ad confirmandum quod Dominus per Patrem” in Verbo intellexerit Divinum suum, quod fuit vita seu anima Humani Ipsius, et non alium a Se separatum; immo nec potuit alium intelligere: inde Divinum et Humanum in Domino, secundum doctrinam Christiani orbis, non sunt duo, sed una persona, prorsus sicut anima et corpus, ut claris verbis dicitur in Fide Athanasiana; et quia Deus et Homo in Domino non sunt duo sed una Persona, et sic unita sicut anima et corpus, sequitur quod Divinum quod Domino fuit ex conceptione fuerit quod vocavit “Patrem,” ac Divinum Humanum quod vocavit “Filium,” consequenter quod utrumque fuerit Ipse. Ex his nunc constare potest quod per “nomen Patris scriptum in frontibus illorum,” intelligatur Dominus quoad Divinum Ipsius.

853. VERSUS 2, 3.
“Et audivi vocem e caelo, tanquam vocem aquarum multarum, et tanquam vocem tonitrui magni; et vocem audivi citharaedorum pulsantium in citharis suis. Et canebant tanquam canticum novum coram throno, et coram quatuor animalibus, et senioribus; et nemo poterat discere canticum, nisi quam illi centum quadraginta quatuor millia, empti de terra.”
2. “Et audivi vocem e caelo, tanquam vocem aquarum multarum,” significat glorificationem Domini ex Divinis veris quae ab Ipso [n. 854]; “et tanquam vocem tonitrui magni,” significat glorificationem Domini e regno caelesti Ipsius [n. 855]; “et vocem audivi citharaedorum pulsantium in citharis suis,” significat glorificationem Domini e regno spirituali Ipsius [n. 856].
3. “Et canebant tanquam canticum novum,” significat de agnitione et confessione Domini [n. 857]; “coram throno, et coram quatuor animalibus et senioribus,” significat apud omnes in universo caelo [n. 858]; “et nemo poterat discere canticum nisi quam illi centum quadraginta quatuor millia,” significat quod agnitio et confessio Domini solum dari potuerit apud illos qui in fide ex charitate, seu in veris ex bono sunt [n. 859]; “empti e terra,” significat qui instructi receperunt in mundo [n. 860].

854. [Vers. 2.] “Et audivi vocem e caelo, tanquam vocem aquarum multarum.” Quod significet glorificationem Domini ex Divinis veris quae ab Ipso, constat ex significatione “vocis e caelo,” quod sit glorificatio Domini; nam “vox e caelo” involvit illa quae inde dicta sunt, et nunc sequuntur, et quae imprimis continentur in “cantico novo,” per quod significatur agnitio et confessio Domini: et ex significatione “aquarum multarum,” quod sint Divina vera quae a Domino. Quod per “aquas” in Verbo significentur Divina vera, videatur supra (n. 71, 483, 518); et quia illa per “aquas” significantur, ideo loquelae e caelo audiuntur quandoque sicut sonus aquarum fluentium, similiter ut audita est vox Filii hominis in medio candelabrorum ambulantis,
Cujus “vox erat sicut sonitus aquarum multarum” (Apoc. i. 15);
et in sequentibus,
“Audivi vocem turbae multae, et quasi vocem aquarum multarum, et quasi vocem tonitruorum validorum” (Apoc. xix. 6):
similiter
Sonus alarum cheruborum auditus est quasi sonus aquarum magnarum (Ezech. i. 24).

855. “Et tanquam vocem tonitrui magni.” Quod significet glorificationem Domini e regno caelesti Ipsius, constat ex significatione “vocis,” quod sit glorificatio Domini (ut mox supra); et ex significatione “tonitrui magni,” quod sit glorificatio Domini e regno caelesti Ipsius: quod “tonitru” illam e regno caelesti significet, est quia ex eo non audiuntur voces loquelae, sed soni; causa est, quia omnes qui in illo regno sunt loquuntur ex amore, seu ex affectione quae cordis, et talis loquela, cum ex illo caelo versus inferiora delabitur, auditur sicut tonitru; omnes enim affectiones in mundo spirituali audiuntur sicut soni cum suis variationibus, at vero cogitationes inde sistuntur per articulationes soni, quae vocantur voces (de qua re videatur supra, n. 323 [a], 393; et in opere De Caelo et Inferno, n. 234-245): at vero omnes qui in regno spirituali sunt, loquuntur ex cogitatione quae intellectus seu animae; et talis loquela, cum e caelo versus inferiora delabitur, vel auditur sicut vox, vel sicut harmonicum musicum, vel coram oculis apparet sicut candidum nubis, aut sicut flammeum, quale est fulguris ante tonitrua: inde est quod per “fulgura,” “tonitrua,” et “voces” in Verbo significentur illustratio, intellectus et perceptio (videatur supra, n. 273, 702, 704); et quod voces e regno caelesti demissae audiantur sicut tonitrua (n. 353, 393, 821 [b]).

856. “Et audivi vocem citharaedorum pulsantium in citharis suis.” Quod significet glorificationem Domini e regno spirituali Ipsius, constat ex significatione “vocis,” quod sit glorificatio Domini (ut supra); et ex significatione “citharaedorum pulsantium citharis,” quod sint affectiones illorum qui in regno spirituali Domini sunt; horum enim affectiones audiuntur etiam ut soni, sed ut soni instrumentorum chordaceorum; nam soni ex instrumentis chordaceis correspondent veris ex bono, seu intellectualibus, in quibus sunt angeli in spirituali regno Domini; at soni ex instrumentis inflatoriis correspondent bonis, in quibus sunt angeli in regno caelesti Domini: (quod hae correspondentiae sint, videatur supra, n. 323 [a], 326: et quod “citharae” significent confessiones ex veris spiritualibus, et quod “nablia” ex bonis, supra, n. 323:) nunc quia caeli in duo regna distincti sunt, nempe in regnum caeleste, in quo sunt angeli qui in bono amoris sunt, et in regnum spirituale, in quo sunt angeli qui in veris ex illo bono, ideo dicitur quod “vox e caelo audita sit sicut vox tonitrui magni, et sicut vox citharaedorum pulsantium citharis;” per quae itaque significatur glorificatio Domini ex regno caelesti, ita ex bono amoris, et glorificatio Ipsius ex regno spirituali, ita a veris ex illo bono.

857. [Vers. 3.] “Et canebant tanquam canticum novum.” Quod significet de agnitione et confessione Domini, constat ex significatione “cantici,” quod sit confessio ex gaudio cordis, et “cantici novi,” quod sit agnitio et confessio Domini, ita glorificatio Ipsius (de qua supra, n. 326 [a]). In Verbo multis in locis, et praecipue apud Davidem, dicitur “canticum,” et per id significatur confessio et glorificatio Dei per cantum; et ubi dicitur “canticum novum,” significatur confessio et glorificatio Domini, nam hoc canticum vocatur “novum,” ex causa quia in ecclesiis ante adventum Domini per cantica celebrabatur Jehovah; at postquam Dominus in mundum venit, et se manifestavit, per cantica etiam celebrabatur Dominus; at nunc in ecclesia quae posthac instauranda est, quae intelligitur per “Novam Hierosolymam,” celebrabitur Dominus solus; et quia idem Dominus fuit in ecclesiis antiquis, sed celebratus sub nomine Jehovae, qui nunc Dominus vocatur, et quia sic canticum de Ipso in se spectatum non est novum, ideo dicitur “tanquam canticum novum;” hic itaque “novum” vocatur, quia pro nova ecclesia, quae posthac a Domino instauranda est.

858. “Coram throno, et coram quatuor animalibus et senioribus.” Quod significet apud omnes in universo caelo, constat ex significatione “throni,” quod in genere sit caelum, in specie caelum spirituale, et abstracte Divinum Verum procedens a Domino; inde “thronus” dicitur de judicio (de qua supra, n. 253, 267, 297, 343, 460, 462, 477, 482); et ex significatione “quatuor animalium et viginti quatuor seniorum” quod sint caeli superiores (de qua etiam supra, n. 313 [a], 322, 362); inde per “coram throno, et coram quatuor animalibus et senioribus,” significatur apud omnes in universo caelo.

859. “Et nemo poterat discere canticum nisi quam illi centum quadraginta quatuor millia.” Quod significet quod agnito et confessio Domini solum dari potuerit apud illos qui in fide ex charitate, seu qui in veris ex bono sunt, constat ex significatione “cantici novi,” quod sit agnitio et confessio Domini (de qua mox supra, n. 857); et ex significatione “centum quadraginta quatuor millium,” quod sint omnes qui in veris ex bono sunt, ita qui in fide ex charitate, et abstracte a personis vera ex bono (de qua supra, n. 430); quod illi per “centum quadraginta quatuor millia obsignatos ex omnibus tribubus” intelligantur, constare potest ab explicatione capitis vii. praecedentis, ubi de “duodecim millibus” obsignatis ex unaquavis tribu, et de “centum quadraginta quatuor millibus” ex omnibus tribubus, agitur; tum quod etiam illi sint qui Dominum et Divinum Humanum Ipsius agnoscunt, ac ideo inter illos sunt qui tempore ultimi judicii separantur a malis, ac elevantur in caelum a Domino, et salvantur: nam, ut supra dictum est, agitur in hoc capite de separatione bonorum a malis ante ultimum judicium; quare boni, qui a malis separati sunt, intelliguntur per “centum quadraginta quatuor millia” signatos ex omnibus tribubus.

[2] Ex his nunc patet quod per “nemo poterat discere canticum nisi quam illi centum quadraginta quatuor millia,” significetur quod agnitio et confessio Domini apud alios non dari possit quam apud illos qui in fide ex charitate, seu qui in veris ex bono sunt: causa quod agnitio et confessio Domini apud alios non dari possit, est quia non alii possunt recipere influxum e caelo, hoc est, per caelum a Domino; Dominus enim apud unumquemvis influit in vitam ejus, et vita caeli est ex amore seu ex charitate, ita ex bono, et amor seu charitas talis est qualis per vera formatur; inde nunc vita hominis; quare non alia vita recipit influxum e caelo a Domino, et inde corde agnoscit et confitetur Ipsum, quam vita fidei ex charitate, seu vita veri ex bono: vita fidei separatae a charitate, seu vita veri separati a bono, est vita mere naturalis, quae non aliquid recipit e caelo, nec recipere potest, quia ex illa vita non aliqua communicatio datur cum caelo; nam communicatio solum datur per amorem spiritualem, qui etiam vocatur charitas, ita per vitam secundum vera ex Verbo, quae vita non datur apud illos qui fidem separant a charitate, et credunt quod per solam fidem, hoc est, per fidem separatam a bonis operibus, salventur. Nunc quia per “centum quadraginta quatuor millia” intelliguntur qui in veris ex bono sunt, seu qui in fide ex charitate, patet cur illi soli potuerunt discere canticum, hoc est, corde agnoscere et confiteri Dominum, nempe Ipsum solum Deum, ac Trinitatem in Ipso.

860. “Empti e terra.” Quod significet qui instructi receperunt in mundo, constat ex significatione “emptorum” seu redemptorum a Domino, quod sint qui instructionem ex Verbo recipiunt, imprimis de Domino (de qua sequitur); et ex significatione “terrae,” quod sit ecclesia (de qua supra, n. 29, 304, 697, 741 [b-d], 742, 752); inde per “emptos e terra” significantur qui instructi receperunt in ecclesia, proinde in mundo, illa quae Dominus in Verbo docuit. Sciendum est quod non alii possint agnoscere et confiteri Dominum in altera vita, quam qui agnoverunt et confessi sunt Ipsum in mundo; nam qualis homo quoad agnitionem et inde confessionem est in mundo, talis manet post mortem. Credunt quidam quod qui fidem non habuerunt in mundo, usque fidem recepturi sint in altera vita, quando ab aliis audiunt, ac ipsi vident quod ita sit; ut quod Deus sit, quod Dominus sit Salvator mundi, quod Verbum sanctum sit, et similia; sed testari possum quod qui fidem non habuerunt in mundo, non fidem habere possint post mortem, tametsi et audiunt ab angelis, ac vident suis oculis, quod ita sit; tentatum est cum multis qui non crediderunt, ut adducerentur ad fidem, sed incassum: inde patuit, quod qualis homo est cum moritur, talis maneat in aeternum. Hoc etiam intelligitur per “quinque virgines stultas,” quae non habuerunt oleum in lampadibus, sed sibi illud comparare voluerunt; et postquam illud emerunt, et venerunt ad domum nuptiarum, usque non admissae sunt: per “emere oleum” significatur comparare sibi bonum amoris post mortem. Sunt illis similes plures qui sibi comparant aliquid post mortem, cum facti sunt spiritus; sed non manet, quia non irradicatum est intus, sicut fit apud illos qui comparant sibi illa in mundo.

[2] Quod per “emptos e terra” significentur qui instructi receperunt agnitionem Domini in mundo, est quia per “emere” significatur comparare sibi cognitiones veri et boni, quod fit per instructionem; ita per “emptos” hic significantur qui instructi recipiunt. Quod per “emere” et “vendere” significetur comparare sibi cognitiones veri et boni, et communicare illas aliis, videatur supra (n. 840). Quod dicantur a Domino “empti,” qui instructi receperunt fidem Dei, est quia illi qui abalienati sunt per falsa, dicuntur “venditi;” inde est quod illi qui a falsis reducti sunt ad vera, ita qui ab inferno exempti a Domino sunt, et perducti ad caelum, dicantur “redempti,” ac Dominus dicatur “Redemptor.” Quod “redimere,” ubi de Domino, significet vindicare a malis, et liberare a falsis, ita ab inferno, et sic quod significet reformare et regenerare, videatur supra (n. 328): quod “redimere sanguine suo” significet conjunctionem cum Divino per agnitionem Domini, ac per receptionem Divini Veri ab Ipso (n. 328, 329): quod Dominus quoad Divinum Humanum dicatur “Redemptor” (n. 328 [f]).

861. VERSUS 4, 5.
“Hi sunt qui cum mulieribus non sunt inquinati, virgines enim sunt; hi sunt qui sequentes Agnum, quocunque vadit; hi empti sunt de hominibus, primitiae Deo et Agno. Et in ore illorum non est inventus dolus, immaculati enim sunt coram throno Dei.”
4. “Hi sunt qui cum mulieribus non sunt inquinati.” significat qui non falsificaverunt vera Verbi [n. 862]; “virgines enim sunt,” significat ex eo quod in affectione veri propter verum sint [n. 863]: “hi sunt qui sequentes Agnum quocunque vadit,” significat qui conjuncti Domino per agnitionem Divini Humani Ipsius, et per vitam secundum praecepta Ipsius [n. 864]; “hi empti sunt de hominibus, primitiae Deo et Agno,” significat illos in Nova Ecclesia receptos a Domino [n. 865].
5. “Et in ore illorum non inventus est dolus,” significat quod aversentur cogitare et persuadere falsa [n. 866]; “immaculati enim sunt coram throno Dei,” significat quod absque falsis ex malo sint in conspectu angelorum [n. 867].

862. [Vers. 4.] “Hi sunt qui cum mulieribus non sunt inquinati.” Quod significet qui non falsificaverunt vera Verbi, constat ex significatione “inquinari” et “contaminari cum mulieribus,” quod sit falsificare vera Verbi; simile enim per illud significatur, quod per “scortari” et “meretricari.” Quod per “scortationes,” “meretricatus” et “adulteria,” quae toties in propheticis Verbi nominantur, significentur falsificationes et adulterationes veri ac boni doctrinae ecclesiae, ita Verbi, videatur supra (n. 141, 161, 511, 695 [d], 803 [a]): inde est quod sequatur, “virgines enim sunt,” per quod significatur quod in affectione seu amore veri propter verum sint. Causa quod de illis centum quadraginta quatuor millibus dicatur quod “cum mulieribus non inquinati essent, quia virgines sunt,” est quia per illos “centum quadraginta quatuor millia” intelliguntur omnes qui in veris ex bono sunt; et illi qui in veris ex bono sunt, non possunt falsificare vera; bonum enim aperit spiritualem mentem, quae recipit lucem e caelo, ac illustrat mentem naturalem; inde vera, quando apparent, agnoscuntur et recipiuntur, ac falsa rejiciuntur: aliter prorsus apud illos qui in veris absque bono sunt; hi tametsi credunt se in veris esse, usque sunt in falsis: vera enim absque bono non aliquam lucem nec vitam habent; quare sunt intus sicut nigra et sunt mortua; ideo cum interius ab illis spectantur, tunc vel falsificantur vel sicut nulla forent disparantur. Talia sunt vera Verbi apud illos qui in fide separata a charitate sunt; hi dum ex Verbi sensu litterae loquuntur, non possunt aliter quam vera loqui, quia omnia Verbi vera sunt; sed quae in sensu litterae exstant sunt apparentiae veri, quia pro simplicibus et infantibus, et inde ad illorum captum; at dum aliquis ex illis qui in fide separata a charitate sunt, interius lustrat illa, ac satagit illorum genuinum sensum seu genuinum verum educere, labitur in falsa, per quae ipsa vera caeli destruit, et inde sibi caelum claudit: aliter illi qui in veris ex bono sunt, hi enim a Domino continue illustrantur; nam Dominus influit in bonum, et per bonum in vera apud hominem, non autem in vera absque bono, ita nec in fidem absque charitate.

863. “Virgines enim sunt.” Quod significet ex eo quod in affectione veri propter verum sint, constat ex significatione “virginum,” quod sint affectiones veri, quae affectiones veri spirituales vocantur: dantur enim affectiones veri naturales, et paene apud omnes, imprimis dum pueri et adolescentes sunt; sed affectiones veri naturales pro fine habent remunerationem, primum famam, postea honores et lucra: at hae affectiones hic non intelliguntur per “virgines,” sed affectiones veri spirituales, quae sunt quae pro fine habent vitam aeternam, ac usus illius vitae. Illi qui in iis affectionibus sunt, amant vera quia vera sunt, ita abstracte a gloria mundi, honoribus et lucris; et qui vera abstracte a talibus amant, illi amant Dominum; nam Dominus apud hominem est in veris quae ex bono sunt; id enim quod procedit a Domino ut sole, est Divinum Verum, ac Dominus est id quod procedit ab Ipso; quare qui recipit verum quia est verum ex amore spirituali, is recipit Dominum: inde est quod de illis dicatur, “Hi sunt qui sequuntur Agnum quocunque vadit.” Illi etiam intelliguntur a Domino per haec apud Matthaeum,
“Simile est regnum caelorum thesauro abscondito in agro, quem repertum homo abscondit, et prae gaudio suo abit, et omnia quaecunque habet, vendit, et emit agrum. Rursus simile est regnum caelorum homini negotiatori quaerenti pulchras margaritas, qui cum invenisset unam pretiosam margaritam, abiit, vendidit omnia quae habuit, et emit eam” (xiii. 44-46):
per “thesaurum absconditum in agro,” et per “margaritas,” significantur vera caeli et ecclesiae; et per “unam margaritam pretiosam” significatur agnitio Domini: affectio veritatum propterea quod veritates sint, intelligitur per quod “homo prae gaudio abiverit, ac omnia quae habuit vendiderit, et emerit agrum” in quo reconditus fuit thesaurus, et per quod “negotiator similiter abiens vendiderit omnia, et pretiosam margaritam emerit.”

[2] Quod illi qui in affectione veri spirituali sunt dicantur “virgines,” est ex conjugio boni et veri, ex quo est amor conjugialis; “uxor” enim est affectio boni, ac “maritus” est intellectus veri; femellae et mares etiam nascuntur tales: nunc quia virgines amant conjungi viris, apud quos est intellectus veri, ideo significant affectiones veri. (Sed de hac re videatur plura in opere De Caelo et Inferno, n. 366-386, ubi De Conjugiis in Mundo Spirituali agitur.) Ex his nunc constare potest quid per “virgines” in Verbo in sequentibus locis significatur: In Threnis,
“Viae Zionis lugentes, propterea quod non veniant ad festum, omnes portae ejus devastatae, sacerdotes ejus gemunt, virgines ejus tristes, et illi amaritudo est:….prostravit omnes robustos..Dominus in medio mei: proclamavit contra me constitutum tempus, ad frangendum juvenes meos: torcular calcavit Dominus virgini filiae {1}Zionis. ….Audite, quaeso, omnes populi, et videte dolorem meum: virgines meae et juvenes mei iverunt in captivitatem” (i. 4, 15, 18):
devastatio Divini Veri in ecclesia per haec describitur; “Zion,” de qua haec dicuntur, significat ecclesiam ubi Dominus per Divinum Verum regnat; “viae Zionis lugentes,” significant quod Divina vera non amplius quaerantur; quod “nemo veniat ad festum” significat non cultum tunc; “omnes portae ejus devastatae,” significat quod non aditus ad vera; “sacerdotes ejus gemunt, virgines ejus tristes,” significat quod affectiones boni et affectiones veri deperditae sint; “prostravit omnes robustos meos in medio mei,” significat quod omnis potentia veri contra falsa perierit; “proclamavit contra me constitutum tempus,” significat statum ultimum ejus, dum venturus Dominus; “ad frangendum juvenes,” significat quando non amplius aliquis intellectus veri; “torcular calcavit Dominus virgini filiae {1}Zionis,” significat cum omnia vera Verbi falsificata sunt; “virgines meae et juvenes mei iverunt in captivitatem,” significat cum omnis affectio veri ac intellectus veri per falsa perierit.

[3] Apud eundem,
“Sedent in terra, conticescunt seniores filiae Zionis, ascendere fecerunt pulverem super caput suum, cinxerunt se saccis, descendere fecerunt in terram caput suum virgines Hierosolymae. ….Quid testificabor tibi? cui assimilabo te,….virgo filia Zionis? Jacuerunt…in plateis puer et senex, virgines meae et juvenes mei ceciderunt gladio” (Thren. ii. 10, 13, 21):
similiter per haec describitur devastatio Divini Veri in ecclesia; “filia Zionis” est ecclesia, in qua Dominus per Divinum Verum regnat; dolor propter devastationem ejus describitur per “sedere in terra,” “conticescere seniores,” “ascendere facere pulverem super caput,” “cingere se saccis,” “descendere facere in terram caput;” per “seniores filiae Zionis” significantur illi qui in Divinis veris fuerunt; per “virgines Hierosolymae” significantur illi qui ex affectione veri docuerunt vera; “jacuerunt in plateis puer et senex,” significat quod cum Divinis veris deperdita sit innocentia et sapientia; “virgines meae et juvenes mei ceciderunt gladio,” significat quod omnis affectio veri et intellectus veri per falsa perierit; “virgo” est affectio veri, “juvenis” est intellectus veri, “cadere gladio” est perire per falsa.

[4] Apud eundem,
“Cutes nostrae sicut clibanus denigratae sunt, propter procellas famis; mulieres in Zione compressae sunt, virgines in urbibus Jehudae; principes manu eorum suspensi sunt, facies senum non honoratae sunt” (Thren. v. 10-12):
haec similia involvunt; quid per “mulieres in Zione,” “virgines in urbibus Jehudae,” et per “principes “et “senes” significatur, supra (n. 540, 555, 655) explicatum est. Apud Amos,
“Ecce dies venturi,….quibus immittam famem in terra; non famem ad panem, neque sitim ad aquas, sed ad audiendum verba Jehovae:….in die illo deficient virgines pulchrae et juvenes siti” (viii. 11, 13):
haec de defectu Divini Veri; defectus ille intelligitur per “famem” et per “sitim;” quare dicitur, “non fames ad panem, neque sitis ad aquas, sed ad audiendum verba Jehovae:” quod affectio veri ac intellectus veri ex defectu cessaturi sint, significatur per “In die illo deficient virgines pulchrae et juvenes siti.”

[5] Apud Esaiam,
“Erubesce Zidon; dixit..mare, munimentum maris, dicendo, Non parturivi, nec peperi, et non educavi juvenes, adolescere feci virgines” (xxiii. 4):
per “Zidonem” et “Tyrum” intelligitur ecclesia quoad cognitiones boni et veri; et per “mare” et per “munimentum maris” intelligitur naturale, ubi illae cognitiones; quod non aliqui per cognitiones illas reformati sint, significatur per “Non parturivi, et non peperi;” et quod inde non intellectus veri, nec affectio veri, significatur per “Non educavi juvenes, adolescere feci virgines.”

[6] Apud Davidem,
Deus “conclusit gladio populum suum, et in hereditatem suam exarsit; juvenes ejus comedit ignis, et virgines ejus non nuptae sunt; sacerdotes ejus gladio ceciderunt” (Ps. lxxviii. 62-64):
haec quoque de ecclesiae devastatione per falsa et mala; “Deus conclusit gladio populum suum, et in hereditatem suam exarsit,” significat quod ecclesia perierit per falsa et mala; “gladius” significat destructionem veri per falsa, “exardere” destructionem per mala, “populus” sunt qui ab ecclesia in veris sunt, et “hereditas” qui in bonis, nunc in falsis et malis; “juvenes ejus comedit ignis,” significat quod amor sui et inde fastus propriae intelligentiae perdiderit intellectum veri; “virgines ejus non nuptae sunt,” significat quod affectiones veri perierint per non intellectum veri; “sacerdotes ejus gladio ceciderunt,” significat quod bona ecclesiae, quae sunt bona operum, charitatis et vitae, per falsa destructa sint.

[7] Apud Mosen,
“Foris orbabit gladius, et ex conclavibus terror, tam juvenem quam virginem, lactantem cum viro sene” (Deutr: xxxii. 25):
“Foris orbabit gladius, et ex conclavibus terror,” significat quod falsum et malum, quae ab interno, devastabunt et naturalem et rationalem hominem; “juvenem et virginem,” significat intellectum veri et affectionem ejus; “lactantem cum viro sene,” significat innocentiam et sapientiam.

[8] Apud Jeremiam,
“Dispergam per te gentes, et perdam per te regna, dispergam per te equum et equitem.., dispergam per te currum et vectum in illo,….dispergam per te senem et puerum, dispergam per te juvenem et virginem, dispergam per te pastorem et gregem ejus, dispergam per te agricolam et jugales ejus, dispergam per te praefectos et antistites” (li. 20-23):
haec de Jacobo et Israele, per quos in supremo sensu intelligitur Dominus, qui mala et falsa circa tempus adventus Ipsius in ecclesia dominantia destructurus est; per “gentes” et “regna” quae disperget, significantur mala et falsa in genere; per “equum et equitem” significantur ratiocinationes ex falsis contra vera; per “currum et vectum in illo” significantur doctrinae falsa; per “senem et puerum” significantur falsa confirmata et non confirmata; per “juvenem et virginem” significantur intellectus et affectio falsi; per “pastorem et gregem ejus” significantur docentes et discentes; per “agricolam et jugales ejus” significantur similia; per “praefectos et antistites” significantur principia falsi et mali.

[9] Apud Ezechielem,
“Dixit Jehovah.., Transi per medium urbis, et per medium Hierosolymae,….senem, juvenem et virginem, et infantem, et mulieres occidite ad perditionem; sed contra ullum virum super quo signum, ne appropinquate” (ix. 4, 6):
per haec describitur devastatio omnium quae ecclesiae sunt; per “Hierosolymam” significatur illa ecclesia: per “senem, juvenem, virginem, infantem et mulieres,” significantur omnia ecclesiae; per “senem” sapientia, per “juvenem” intelligentia, per “virginem” affectio veri, per “infantem” innocentia, per “mulieres” bona conjuncta veris; “occidere ad perditionem,” significat prorsus destruere: quod haec non facta sint, sed modo visa prophetae dum in spiritu erat, patet a praecedentibus ibi, ubi abominationes domus Israelis et Jehudae sub variis speciebus et objectis ostensae memorantur; et quia non facta sunt sed solum visa, manifeste constat quod per “senem, juvenem, virginem, infantem et mulieres,” talia quae dicta sunt, significata sint: quid significatur per “non appropinquare ad ullum virum super quo signum,” videatur supra (n. 427 [a]).

[10] Apud Joelem,
“Super populum meum jecerunt sortem, et dederunt puerum pro scorto, et puellam vendiderunt vino, quod biberunt” (iv. [B.A. iii.] 3);
“jacere sortem super populum” significat dispergere ecclesiae vera per falsa; “puerum dare pro {1}scorto” significat falsificare vera Verbi; “puellam vendere vino” significat falsificare bona Verbi; “quod biberunt” significat imbuitionem falsi.

[11] Apud Sachariam,
“{2}Implebantur plateae urbis pueris et pueris ludentibus in plateis {3}meis” (viii. 5):
per “pueros et puellas” significantur vera et bona innocentiae, qualia sunt vera et bona Verbi, quae essentialiter faciunt ecclesiam; per “plateas urbis” significantur doctrinalia, quae causa fuit quod antiqui docuerint in plateis; et “ludere in plateis” significat laetari et gaudere ex illis.

[12] Apud Jeremiam,
“Denuo aedificabo te,…virgo Israel;….tunc laetabitur virgo in chorea sua, ac adolescentes et senes simul” (xxxi. 4, 13):
per “virginem Israelem” significatur ecclesia ex affectione veri; tunc laetabitur virgo in chorea,” significat laetitiam cordis illorum qui in affectione veri spirituali sunt, omnis enim laetitia spiritualis est ex affectione veri; quare “ludere,” “saltare” et “canere,” et similia, in Verbo dicuntur de virginibus et puellis.

[13] Quoniam ecclesia est ecclesia ex affectione veri spirituali, quae est amor veri propter verum, ideo passim in Verbo dicitur
“Virgo Israel” (ut Jerem. xviii. 13; cap. xxxi. 4, 21: Amos v. 2):
“Virgo filia Zion” (2 Reg. xix. 21; Esai. xxxvii. 22: Thren. i. 4; cap. ii. 13):
“Virgo filia populi mei” (Jerem. xiv. 17):
“Virgo filia Zidonis” (Esai. xxiii. 12):
“Virgo filia Aegypti” (Jerem. xlvi. 11):
Tum “Virgo filia Babelis” (Esai. xlvii. 1).
Apud Davidem,
“Viderunt gressus tuos, Deus, gressus Dei mei, Regis mei in sanctuario; praecesserunt cantantes post pulsantes in medio virginum tympanizantium” (Ps. lxviii. 25, 26 [B.A. 24, 25]):
haec de Domino, qui ibi “est Deus meus,” et “Rex meus;” et adventus Ipsius intelligitur per “gressus Ipsius in sanctuario:” per “cantantes post pulsantes et tympanizantes” significantur omnes qui e spirituali et e caelesti regno Ipsius sunt; per “virgines cantantes” qui e spirituali regno Domini sunt, per “pulsantes et tympanizantes” qui e regno caelesti Ipsius; qui “virgines” dicuntur ex affectione veri et boni, ac “cantare,” “pulsare” et “tympanizare” dicuntur ex laetitia et gaudio cordis illorum; per instrumenta enim pulsatoria et inflatoria describitur gaudium illorum qui e caelesti regno sunt, per instrumenta autem chordacea et per cantus, describitur laetitia illorum qui e regno spirituali sunt.

[14] Apud eundem,
“Filiae regum inter pretiosas tuas; consistit Regina ad dextram tuam in auro optimo Ophiris: audi, filia, et vide,..inclina aurem tuam;….tunc delectabitur Rex pulchritudine tua, {1}Ipse namque Dominus tuus, ideo incurva te Ipsi. Etiam filia Tyri munus, facies tuas deprecabuntur divites populi;….tota pretiosa filia Regis intus, de implexis auri vestis ejus, in acupictis adducetur Regi, virgines post illam, amicae ejus, quae adducentur {2}Ipsi, adducentur cum gaudiis et exultatione, venient in palatium Regis” (Ps. xlv. 10-16 [B.A. 9-15]):
quod haec de Domino dicta sint, patet a versibus (3-9 [B.A. 2-8]) ibi qui praecedunt, et a versibus (17 et 18 [B.A. 16 et 17]) qui sequuntur; et per “filias regum” significantur affectiones Divini Veri; per “Reginam” quae ad dextram Ipsius in auro optimo Ophiris, significatur caelum et ecclesia, quae in Divinis veris ex Divino Bono sunt; “audire,” “videre” et “inclinare aurem,” quod dicitur de filia Regis, significat auscultare, percipere et obedire, ita intelligere, facere et sapere a Domino: quod tunc accepta erit Domino, significatur per “Tunc delectabitur Rex pulchritudine tua;” “pulchritudo” praedicatur de affectione veri, haec enim facit pulchritudinem angelorum: “ideo incurva te Ipsi” significat cultum ex humili corde; “et filia Tyri munus mittet” significat cultum ab illis qui in cognitionibus veri sunt; “facies tuas deprecabuntur divites populi” significat adorationem ab illis qui in intelligentia ex cognitionibus illis sunt; “tota gloriosa filia Regis intus” significat affectionem veri spiritualem, quae “gloriosa” dicitur ex abundantia veri, ac “intus” significat spirituale; “de implexis auri vestis ejus” significat vera induentia formata ex bono amoris; “in acupictis adducetur Regi” significat apparentias veri, quales sunt in sensu litterae Verbi; “virgines post illam, amicae ejus,” significat affectiones veri spirituales naturales, inservientes; “adducentur cum gaudio et exultatione, venient in palatium Regis,” significat cum gaudio caelesti in caelum ubi Dominus.

[15] Quoniam “filiae regis” significabant affectiones veri spirituales, et “vestes” illarum significabant vera in ultimo ordinis, qualia sunt vera Verbi in sensu litterae ejus, ideo
Filiae Regis virgines olim vestiebantur togis frustatim variegatis, ut legitur de Thamare filia Davidis (2 Sam. xiii. 18).
Apud Sachariam,
“Quantum..bonum Ipsius, et quanta pulchritudo Ipsius; frumentum juvenes, et mustum adolescere facit virgines” (ix. 17):
haec etiam de Domino; et per “bonum” et per “pulchritudinem Ipsius” intelligitur Divinum Bonum ac Divinum Verum; “frumentum juvenes, et mustum adolescere facit virgines,” significat quod intellectus veri ac affectio veri formetur per bonum ac per verum ab Ipso. Ex his locis patet quod per “virgines” in Verbo significentur affectiones veri: similiter alibi (Ut Esai. lxii. 5; Jerem. ii. 32; Joel. 7, 8; Psalm. cxlviii. 12; Jud. v. 30).

[16] Quoniam per “virginem” significabatur affectio genuini veri ecclesiae, quae cum bono amoris prorsus concordat, ideo statutum fuit
Quod sacerdos magnus non viduam aut repudiatam, aut corruptam meretricem, sed virginem e populis suis acciperet uxorem, ne profanaret semen suum (Levit. xxi. 13-15; tum Ezech. xliv. 22;)
(quae singillatim explicata supra, n. 768 [d], videantur). Quia per “virginem” significatur affectio genuini Veri, et per “stuprationem” illius significatur falsificatio Divini Veri, ideo tam severe prohibitum fuit scortari; ut
“Si quis persuaserit virgini,…et cubuerit cum illa, dote dotaret illam sibi in uxorem..at si..renueret pater..dare illam.., argentum penderet quantum dos virginum est” (Exod. xxii. 15, 16 [B.A. 16, 17]; Deutr. xxii. 28, 29;)
(quae explicata videantur in Arcanis Caelestibus, n. 9181-9186).

[17] Quoniam affectio veri et intellectus veri faciunt conjugium, sicut virgo desponsata et maritata viro, ac postea unum faciunt sicut voluntas et intellectus, aut sicut affectio et cogitatio aut sicut bonum et verum apud unumquemvis hominem, nec conjungi possunt diversae affectiones uni eidemque cogitationi, seu diversae voluntates uni eidemque intellectui, seu diversa vera ecclesiae uni eidemque bono amoris, nisi falsificationes et inde dissipationes veri existerent; inde erat quod concubitus cum virgine desponsata crimen mortis esset: secundum haec apud Mosen,
Si vir cum puella virgine desponsata viro in urbe cubuerit, ambo lapidabuntur; si vero in agro, morietur vir solus, non puellae crimen mortis (Deutr. xxii. 23-27):
per “concubitum in urbe” significatur adulteratio boni et veri doctrinae ex Verbo, “urbs” enim est doctrina, et lapidatio erat poena laesi veri doctrinae: per “concubitum” autem “in agro,” significatur falsificatio veri ecclesiae antequam id ut doctrinale receptum est, ita non adulteratio boni ejus; “ager” enim est ecclesia ubi verum primum inplantatur, dein crescit, et demum fit doctrinae; quare vir solus moriretur. Ex his quoque constare potest quod per “virginitatem” significetur affectio veri illibata (Ut Levit. xxi. 13; Deutr. xxii. 13-21; Ezech. xxiii. 3, 8).

864. “Hi sunt qui sequentes Agnum quocunque vadit.” Quod significet qui adjuncti Domino per agnitionem Divini Humani Ipsius, et per vitam secundum praecepta Ipsius, constat ex significatione “Agni,” quod sit Dominus quoad Divinum Humanum (de qua supra, n. 314); ex significatione “sequi Ipsum quocunque vadit,” quod sit agnoscere Divinum Ipsius, et facere praecepta Ipsius. Per “sequi Dominum” simile significatur quod per “ire” et “ambulare post Ipsum;” quod “ire,” et “ambulare” post Dominum significet agnoscere, obedire, facere et vivere ab Ipso et cum Ipso, videatur supra (n. 787). Causa quod illa per “sequi Dominum” significentur, est quia nemo potest sequi Dominum a se, sed ab Ipso Domino; Dominus enim trahit hominem post Se, qui ex libero vult sequi; at non potest trahere aliquem qui non vult sequi Ipsum; Dominus enim operatur hoc apud illum, sicut homo sequeretur Ipsum a semet, ita in ejus liberum influit, et hoc facit propter receptionem ac implantationem veri et boni apud illum, et inde reformationem et regenerationem; nam nisi appareret homini sequi Dominum sicut a se, hoc est, agnoscere Divinum Ipsius et facere praecepta Ipsius sicut a se, nulla foret appropriatio et conjunctio, et inde nulla reformatio et regeneratio; omne enim intrat hominem, et fit sicut ejus, quod ex libero, hoc est, sicut ex se, recipit, sive cogitet et loquatur, [sive] sicut ex se velit et faciat: sed usque tamen homo credere debet, sicut res in se est, quod non id ex se faciat, sed ex Domino; quare non dicitur quod facturus sit a se, sed sicut a se. Causa quod ita sit, est quoque quia homo non percipit operationem Domini in ejus voluntatem et inde cogitationem; homo enim non scit aliquid de sua conjunctione cum angelis; quare putat quod quicquid vult et cogitat, a se velit et cogitet; quare non potest aliter scire quam sicut id fiat a se; cum tamen omne bonum influit, tam quod cogitat, quam quod vult et inde facit; et quia hoc novit ex doctrina ecclesiae, nempe quod omne bonum sit a Deo, ideo credere debet quod non faciat bonum a se, tametsi id facit sicut a se. Ita intelligitur quod Dominus docuit apud Marcum,
“Ita se habet regnum Dei, quemadmodum si homo projicit semen super terram, dormiat dein, et surgat noctu et die; semen vero germinet et crescat, dum nescit ipse” (iv. 26, 27);
et apud Johannem,
“Non potest homo sumere quicquam, nisi sit datum illi e caelo” (iii. 27);
et apud eundem,
“Qui manet in Me, et Ego in illo, hic fert fructum multum, quia sine Me non potestis facere quicquam” (xv. 5).

[2] Quod agnoscere Divinum Humanum Domini, et facere praecepta Ipsius, sit sequi Ipsum, est quia non alii possunt conjuncti esse Domino; quod quisque conjungatur Domino secundum agnitionem et confessionem Ipsius ex corde, et secundum vitam, constare potest ex eo, quod omnes angeli caeli non aliud Divinum agnoscant quam Divinum Domini, et quod omnes angeli caelorum vivant secundum leges ordinis, quae sunt praecepta Ipsius, hoc est, vivant in Divino quod procedit a Domino, quod vocatur Divinum Verum: quia ita vivunt, in caelesti aura seu in caelesti aethere vivunt, in quem nemo potest admitti nisi qui in vita a Domino est; si alius intraret in illum aetherem, foret sicut mures immissi in siphonem e quo exantlatus est aer.

[3] Ex his constare potest quid per “sequi Dominum quocunque vadit” in sensu spirituali significatur. Simile significatur per “sequi Ipsum” in sequentibus locis: Ut apud Johannem,
Jesus dixit, “Ego sum lux mundi: qui Me sequitur, non ambulabit in tenebris, sed habebit lucem vitae” (viii. 12):
“Ego sum lux mundi,” significat quod sit Ipsum Divinum Verum; “qui Me sequitur,” significat qui Divinum Ipsius agnoscit, et facit praecepta Ipsius; “non ambulabit in tenebris,” significat quod non in falsis erit; “sed habebit lucem vitae,” significat quod in Divinis veris, quae hominem vitam aeternam docent, et ad caelum ducunt: quod ibi [per] “sequi Dominum” non intelligatur sequi Ipsum, sed agnoscere Divinum Ipsius, et obedire Ipsi, patet.

[4] Apud eundem,
Pastor ovium “quando proprias oves eduxerit, coram illis incedit, et oves Ipsum sequuntur, quia sciunt vocem Ipsius; alienum autem non sequuntur, sed fugiunt ab eo, quia non sciunt alienorum vocem: oves meae vocem meam audiunt, et Ego cognosco eas, et sequuntur Me” (x. 4, 5, 27):
etiam hic per “sequi Dominum” intelligitur agnoscere Divinum Ipsius et obedire Ipsi, nam dicitur quod “incedat coram propriis ovibus, et oves Ipsum sequuntur, et sciunt et audiunt vocem Ipsius;” “scire et audire vocem Domini” significat facere praecepta Ipsius.

[5] Apud Evangelistas,
“Quicunque voluerit post Me venire, abnegato se ipsum,…et sequitor Me” (Matth. xvi. 24; Marc. viii. 34; Luc. ix. 23):
quod “ire post Dominum,” et “sequi Ipsum,” sit abnegare se, patet; et abnegare se est non duci a semet sed a Domino; ac abnegat se qui fugit et aversatur mala quia peccata, sunt; quae cum homo aversatur, ducitur a Domino, nam is facit praecepta Ipsius non a se sed a Domino. Similia significantur
per “sequi Dominum” etiam alibi (Ut Matth. xix. 21, 28: Marc. ii. 14, 15; cap. iii. 7, 8; cap. x. 21, 28, 29: Luc. xviii. 22, 28: Joh. xii. 26; cap. xiii. 36, 37; cap. xxi. 19-22).

[6] Ex his constare potest quod “sequi Dominum” sit duci ab Ipso, et non a semet; et nemo alius potest duci a Domino quam qui non ducitur a semet, et quisque ducitur a semet qui non fugit mala quia contra Verbum ac ita contra Deum sunt, proinde quia peccata sunt, et ex inferno. {1}Omnis qui mala non ita fugit et aversatur, is ducitur a semet; causa est, quia malum, quod homini ex hereditario inest, facit vitam ejus, quia id est ejus proprium; et homo antequam illa remota sunt, ex illis omnia facit, ita ex se. Aliter vero, quando mala remota sunt, quod fit dum fugit illa quia infernalia sunt; tunc intrat Dominus cum veris et bonis e caelo, ac ducit illum. Primaria causa est, quia unusquisque homo est suus amor; et homo quoad spiritum suum, qui vivit post mortem, non est nisi quam affectio quae est amoris ejus, et omne malum est ex amore ejus, ita est amoris ejus; inde sequitur quod amor seu affectio hominis non aliter reformari possit, quam per fugam et aversationem spiritualem malorum, quae est fuga et aversatio illorum quia sunt infernalia. Ex his nunc constare potest quid sit “sequi Dominum quocunque vadit.”

865. “Hi empti sunt de hominibus, primitiae Deo et Agno.” Quod significet illos in Nova Ecclesia receptos a Domino, constat a significatione “emptorum a Domino,” quod sint qui instructionem e Verbo recipiunt, imprimis de Domino, ac vivunt secundum illam (de qua supra, n. 860); iidem sunt qui etiam dicuntur “redempti” a Domino, ac redempti sunt qui a Domino regenerati, et hi sunt qui sequuntur Dominum, hoc est, ducuntur ab Ipso (de quibus mox supra): ex significatione “primitiarum Dei et Agni,” quod sint qui se dederunt Domino, et adoptati ab Ipso; quod sint qui a Nova Ecclesia, constare potest ex eo, quod dicantur “primitiae Deo et Agno;” nam qui ibi recipiuntur, illi agnoscunt Divinum Humanum Domini, ac vivunt secundum praecepta Ipsius; alii non recipiuntur in Nova Ecclesia, quae Nova Hierosolyma vocatur, ex causa quia illi qui non id credunt, ac ita vivunt, non cum vita caeli concordant, nec cum luce ibi, nec cum calore ibi; lux enim ibi est Divinum Verum, ex quo omnis intelligentia et sapientia, et calor ibi est Divinum Bonum, ex quo omnis amor et charitas. Omnis affectio et inde cogitatio hominis non modo est intra illum, et facit vitam ejus, sed etiam est extra illum, et facit sphaeram vitae ejus. Inde est quod caelum sit distinctum in societates secundum varietates affectionum et inde cogitationum; quare nisi affectiones et inde cogitationes spirituales sunt, quae unice formantur ex agnitione Domini, et ex vita secundum praecepta Ipsius, non possunt admitti in aliquam societatem caeli; repugnant enim; inde est quod qui non agnoscunt Divinum Humanum Domini, et non vivunt secundum praecepta Ipsius in Verbo, non consociari possint angelis caeli. Quod ita sit, constiterat mihi ex multa experientia: fuerunt qui de Domino non aliter quam sicut de alio homine cogitaverunt, et qui fidem hodiernam, quae est fides cogitativa, absque aliquo bono vitae vixerunt; hi quia crediderunt quod vita aeterna esset modo intromitti in caelum, ideo etiam ex optato in aliquam societatem admissi sunt; sed ut primum lux caeli oculos illorum strinxit, coeperunt quoad visum et simul quoad intellectum prorsus obscurari, ac in stuporem ac in fatuitatem cadere; et cum calor caeli illos afflabat, coeperunt diro modo cruciari, et quoad caput et quoad membra sicut serpentes contorqueri; quare se deorsum conjecerunt, pejerantes quod intrare caelum, nisi in luce et calore caeli sint, esset illis infernum; et quod nesciverint quod caelum cuivis sit ex amore et inde fide, seu ex vita secundum praecepta Domini in Verbo, et ex fide in Dominum, et prorsus non ex fide absque vita fidei, quae est charitas.

[2] Paucis dicetur quid “primitiae” in Verbo significant: “primitiae” significant similia quae “primogenita;” sed “primogenita” dicuntur de animalibus, sed “primitiae” de vegetabilibus; ita “primogenita” sunt quae primum nascuntur, et “primitiae” quae sunt ex primis quae producuntur; ac utraque significant bonum spirituale primum formatum, quod in se est verum ex bono quod a Domino. Hoc trahit originem ex eo, quod binae mentes apud hominem sint; mens naturalis et mens spiritualis: ex sola mente naturali non producitur nisi malum et inde falsum; sed ut primum mens spiritualis aperta est, tunc producitur bonum et inde verum; hoc quod primum producitur intelligitur per “primogenitum” et per “primitias.” Et quia omnia quae e mente spirituali nascuntur et producuntur, non sunt ab homine sed a Domino, ideo illa sanctificabantur Jehovae, hoc est, Domino, ex causa quia Ipsius erant, et inde sancta: et quia primo natum aut productum significat omnia in serie sequentia, sicut dux populum, et pastor gregem, ideo per id quod “primogenita ac primitiae data fuerint Domino” significabatur quod omnia reliqua etiam Ipsius essent.

[3] Sed ut hoc adhuc clarius in intellectum veniat, sciendum est quod mens mere naturalis sit ad ideam seu imaginem mundi formata, at mens spiritualis ad ideam seu imaginem caeli; et quod mens spiritualis non aperiatur ulli homini, nisi quam per agnitionem Divini Domini, et per vitam secundum praecepta Ipsius; et antequam haec mens aperta est, non producitur aliquod bonum et inde verum; sed ut primum aperta est, tunc producitur, et quod producitur est a Domino: primum itaque quod producitur, dicitur sanctum, ac significat quod omnia quae postea producuntur sancta sint. Ex his patet quod apertura uteri seu matricis significet aperturam mentis spiritualis; quod apertura uteri seu matricis id significet, est quoque ex correspondentia, uterus enim correspondet bono amoris caelestis (de qua correspondentia videatur supra, n. 710 [d], et in Arcanis Caelestibus, n. 4918, 5050-5062).

[4] Quoniam illa, quae nunc dicta sunt, per “primitias” significabantur, et quia per illa quae messis sunt, ut per “triticum,” “hordeum” et reliqua, significabantur bona ac vera caeli et ecclesiae, et quoque per “lanam,” similiter per “bestias” utiles et mundas, inde ex his dabantur primogenita Domino, et ex illis primitiae; et quia sacerdos maximus repraesentabat Dominum quoad Ipsius sacerdotium, quod est bonum amoris, ideo illa dabantur sacerdoti illi; et inde sanctificabantur omnia quae ex frumento, vino et oleo producta erant. Sed de primitiis illis videantur statuta pro filiis Israelis in Lege Mosis, ut de primitiis frugum, omnis frumenti, olei, musti, fructum arboris, tum velleris, praeter ex primogenitis armenti et gregis, et quod data sint ut sancta Jehovae, et a Jehovah Aharoni, et post eum sacerdoti magno (Exod. xxii. {1}28 [B.A. 29]: Num. xiii. 20; cap. xv. 17-22; cap. xviii. 8-20: Deutr. xviii. 4; cap. xxvi. 1 ad fin.); et de festo primitiarum messis, et primitiarum panis (Exod. xxiii. 14-16, 19, 26; Levit. xxiii. 9-15, 20-25; Num. xxviii. 26 ad fin.; et alibi).

[5] Ex his nunc constare potest quod per “primitias Deo et Agno” intelligantur illi qui e Nova Ecclesia, quae Nova Hierosolyma vocatur, erunt, qui agnoscunt Divinum Humanum Domini, ac vivunt vitam amoris; hoc est, vitam secundum praecepta Domini in Verbo: apud hos et non apud alios aperta est mens spiritualis; quare non alii ducuntur a Domino, seu “sequuntur Ipsum quo vadit.” Quod per “Deum et Agnum” in Apocalypsi intelligatur Dominus quoad Ipsum Divinum et simul quoad Divinum Humanum, videatur supra (n. 297, 314, 343, 460, 482).

866. [Vers. 5.] “Et in ore illorum non est inventus dolus.” Quod significet quod aversentur cogitare et persuadere falsa, constat ex significatione “oris,” quod sit cogitatio et inde loquela, proinde etiam persuasio (de qua supra, n. 580, 782, 794); et ex significatione “doli,” quod sit ex proposito, ita ex intentione quae voluntatis fallere et seducere, ita ex animo cogitare et persuadere falsa, quae hominem in aeternum perdunt: quod talia apud illos qui a Domino ducuntur, seu Ipsum sequuntur, non sint, significatur per quod “in ore illorum non inveniatur dolus;” nam Dominus est Divinum Verum unitum Divino Bono; in hoc et in illo sunt omnes qui in Domino sunt, qui sunt qui agnoscunt Divinum Humanum Ipsius, et faciunt praecepta Ipsius; et quia cogitare falsa est contra Divinum Verum, ac velle persuadere illa est contra Divinum Bonum, ideo aversantur illa.

[2] Quid praeterea “dolus” in Verbo significat, constare potest a locis ibi, ubi dicitur; ut in sequentibus: Apud Johannem,
Jesus dixit de Nathanaele veniente ad Se, “Ecce vere Israelita, in quo dolus non est” (i. 48 [B.A. 47]):
per “Israelitam” significatur qui in bono charitatis est, et ex illo in veris, ita qui in veris ex bono; hi quoque sunt qui intelliguntur per “centum et quadraginta quatuor millia” qui sequuntur Dominum, “in quorum ore non invenitur dolus;” quare ibi per “dolum” similia significantur.

[3] Apud Zephaniam,
“Reliquiae Israelis non facient perversitatem, neque loquentur mendacium, neque invenietur in ore illorum lingua doli” (iii. 13):
per “reliquias Israelis” intelliguntur qui in fide spirituali sunt, quia in bono charitatis, similiter ac supra per “verum Israelitam:” per “loqui mendacium” significatur docere falsum ex ignorantia veri; at per “dolum” significatur falsum, {1}non ex ignorantia veri, sed ex consulto, ita ex proposito fallendi, sicut est, apud impios.

[4] Similiter in sequentibus locis:
“Non violentiam fecit, nec dolus in ore Ipsius” (Esai. liii. 9);
ibi de Domino.
“A dolo et violentia {1}redimet animam {2}eorum” (Psalm. lxxii. 14);
“Divites..impleti sunt violentia, et habitatores ejus loquuntur mendacium, et quoad linguam eorum dolus in ore illorum” (Mich. vi. 12);
“Implent domum dominorum..violentia et dolo” (Zeph. i. 9);
“Viri sanguinum et doli non dimidiabunt dies suos” (Psalm. lv. 24 [B.A. 23]);
“Perdes loquentes medacium, virum sanguinum et doli abominabitur Jehovah” (Psalm. v. 7 [B.A. 6]);
per “violentiam” et per “sanguinem” significatur perversio veri et falsificatio Verbi, et per “dolum” significatur id ex proposito.
“Jehovah….adverte aurem ad preces meas, quae sine labiis doli” (Psalm. xvii. 1);
“Custodi linguam tuam a malo, et labia tua a loquendo dolum” (Psalm. xxxiv. 14 [B.A. 13]);
“Si loquerentur labia mea iniquitatem, et lingua mea loqueretur dolum” (Hiob. xxvii. 4);
“Jehovah, libera animam meam a labio mendacii, a lingua doli; quid dabit tibi,..quid addet tibi lingua doli?” (Psalm. cxx. 2, 3;)
“Os tuum aperis ad malum, et lingua tua nectis dolum” (Psalm. l. 19);
“Os impii [et] os doli contra Me aperuerunt, locuti sunt mecum lingua mendacii” (Psalm. cix. 2);
“Perditiones cogitat lingua tua, sicut novacula acuta [faciens] dolum” (Psalm. lii. 4, 6 [B.A. 2, 4]);
“Vir..cum socio illudunt, et veritatem non loquuntur, docuerunt linguam suam loqui mendacium,….habitare tuum in medio doli, ob dolum renuerunt cognoscere Me” (Jerem. ix. 4, 5 [B.A. 5, 6]):
per “labia et linguam,” quibus loquuntur mendacium et dolum, significatur cogitatio cum intentione persuadendi falsa contra vera, ac seducendi, “labia” enim et “lingua” similia significant quae “os.”
“Beatus homo cui non imputat Jehovah iniquitatem, modo non in spiritu ejus dolus” (Psalm. xxxii. 2);
“Verba oris ejus iniquitas et dolus, cessat ab intelligendo, faciendo bonum” (Psalm. xxxvi. 4 [B.A. 3]);
Loqui iniquitatem, et loqui dolum (Hiob. xiii. 7):
“iniquitas” spectat malum, et “dolus” inde falsum.
“A viro doli et perversitatis,” Jehovah, “libera me” (Psalm. xliii. 1);
“Mundus manibus et purus corde, qui non effert ad vanitatem animam suam, et non jurat cum dolo” (Psalm. xxiv. 4);
“Contra tranquillos terrae verba dolorum cogitant, {3}valde dilatarunt os suum contra me” (Psalm. xxxv. 20, 21);
“Perditiones in medio ejus,..non recedet a platea ejus fraus et dolus” (Psalm. lv. 12 [B.A. 11]);
“Conculcasti omnes aberrantes a statutis tuis, quia mendacium dolus eorum” (Psalm. cxix. 118);
“Avertit se populus hic, Hierosolyma aversa perpetuat, retinent dolum, renuunt reverti; attendi et audivi, non rectum loquuntur” (Jerem. viii. 5 [, 6]):
in his locis per “dolum” non intelligitur dolus in naturali sensu, in quo est machinatio fraudulenta, ac mendacium ex malitia contra alium; sed dolus in spirituali sensu, in quo dolus est cogitatio ex intentione voluntatis, seu ex proposito aut consulto loquendi et persuadendi falsa, et sic animam perdendi.

[5] Similiter de prophetis, apud Jeremiam,
“Numne est in corde prophetarum prophetantium mendacium, et prophetarum doli cordis sui?” (xxiii. 26;)
apud eundem,
Prophetae “visionem mendacii, et praestigias, et nihilum, et dolum cordis sui illi prophetant vobis” (xiv. 14):
per “prophetas” in spirituali sensu significantur docentes vera ex Verbo et doctrinam, et inde in sensu abstracto per illos significatur Verbum quoad doctrinam; quare per illos in opposito sensu, ut in illis locis, significantur docentes falsa, ita falsificantes vera Verbi; hoc ex proposito intelligitur per “dolum cordis” illorum.

[6] Quod per “dolum” intelligatur falsificatio veritatum Verbi ex proposito, tum ex cupiditate seducendi, patet apud Hoscheam,
“Circumdederunt Me mendacio Ephraim, et dolo domus Israelis” (xii. 1 [B.A. xi. 12]):
per “Ephraimum” significatur intellectus veritatum ecclesiae, et per “domum Israelis” ipsa ecclesia; inde per “dolum” et “mendacium” significatur falsa persuadere ex proposito et cupiditate.

[7] Apud eundem,
“Facti sunt sicut arcus dolosus, cadent gladio principes illorum, ex indignatione linguae illorum” (vii. 16);
et apud Davidem,
“Aversi sunt sicut arcus dolosi” (Ps. lxxviii. 57):
comparantur “arcui doloso,” quia per “arcum,” significatur doctrina pugnans in utroque sensu, nempe doctrina falsi pugnantis contra verum, ac veri contra falsum; “jacula” enim et “tela” significant falsa aut vera, per quae pugnatur; (quod illa per “arcum” et per “tela” significentur, videatur supra, n. 357): ex quibus iterum patet quod per “dolum” intelligatur dolus in spirituali sensu, quae est contra vera et bona Verbi et ecclesiae, ita animus et cupiditas destruendi illa.

[8] Quod animus et cupiditas destruendi vera et bona Verbi, doctrinae et ecclesiae, ita ex consulto et ex proposito, per “dolum” significetur, constat apud Jeremiam,
“Spectantur sicut tendunt aucupes, constituunt perdentem, ut homines capiant; sicut cavea plena avibus, ita domus eorum plenae dolo” (v. 26, 27);
apud Mosen,
“Si propositum habuerit quis adversus socium suum occidendi illum dolo, a cum altari meo abstrahes eum” (Exod. xxi. 14):
et quia id tam grave peccatum fuit, ideo dicitur apud Jeremiam,
“Maledictus faciens opus Jehovae dolo” (xlviii. 10).
Quod dolus tam grave crimen fuerit, est quia consultum et propositum est voluntatis; et quicquid est voluntatis est ipsius hominis, et vocatur malum cordis ejus; voluntas enim est ipse homo, at vero cogitatio ante consensum, qui est voluntatis, non in homine est, sed extra illum; quoniam illa quae in cogitationem influunt, sunt sicut objecta quae in visum influunt e mundo, quorum quaedam placent, et quaedam non placent; et quae placent intrant jucundum vitae ejus, at quae non placent rejiciuntur; ita est cum omni quod influit in visum internum hominis, qui est ejus intellectus et inde cogitationis; si placet, intrat voluntatem ejus, et addit se vitae ejus; si vero non placet, rejicitur.

[9] Sciendum est quod omnes mali animum et cupiditatem, consequenter voluntatem, destruendi vera caeli et ecclesiae per falsa, habeant; causa est, quia conjuncti sunt inferno, ac infernales flagrant cupidine ex jucundo amoris illorum destruendi omnia caeli et ecclesiae, et hoc per astutos dolos, quos artificiose nectunt, et mirabiliter expediunt; quos si ab experientia describerem, membranas implerem: inde patuit quod per “dolum” in genere significetur omne malum intentionis destruendi vera per falsa. (Praeterea videantur quae in Arcanis Caelestibus de dolo scripta sunt: nempe, Quod dolus destruat omne vitae spiritualis ac interioris apud hominem, n. 9013: quod dolus, fraus, simulatio fuerit antiquis enorme facinus, n. 3573: quod dolosi inspecti ab angelis appareant ut serpentes et viperae, n. {1}4532: quod etiam intelligantur per “serpentes” et “viperas” in Verbo, n. 9013: quod “venenum” in Verbo significet dolum, n. 9013: de poenis illorum qui alios insidiati sunt et fefellerunt per dolos, n. 831, 957, 958, 959, 900, 1273: de infernis illorum, n. 830, 831, 947, 4951.)

867. “Immaculati enim sunt coram throno Dei.” Quod significet quod absque falsis ex malo sint in conspectu angelorum, constat ex significatione “immaculatus esse,” quod sit esse absque falsis ex malo (de qua sequitur); et ex significatione “coram throno Dei,” quod sit in conspectu angelorum; quod per “thronum Dei” intelligatur caelum ubi angeli, videatur supra (n. 253 [a]). Quod immaculati appareant in conspectu angelorum caeli, est quia a Domino ducuntur, et Dominus jugiter providet ne aliquod falsum intret voluntatem eorum; admittitur quidem in cogitationem, sed non ultra, ac inde ejicitur; et quod e cogitatione ejicitur, hoc non inquinat hominem; sed quod excipitur inde a voluntate ejus, hoc inquinat, nam hoc est et fit amoris ejus, ita vitae ejus, et quoque factis ejus inhaeret; et hoc removeri non potest nisi quam per seriam et actualem vitae paenitentiam; nam voluntas cum amore et cum vita, tum cum factis, unum agunt, ac intelliguntur in Verbo per “cor;” inde nunc est, quod illi qui a Domino ducuntur, seu Ipsum sequuntur, “immaculati” sint.

[2] Non evitari potest quin homo cogitet falsum et quoque malum, tam quia natus est in omnis generis mala, quam quia doctrinae ecclesiae hodie non sunt doctrinae vitae, sed modo doctrinae fidei; et doctrina fidei separatae a vita non docet vera, per quae homo quoad vitam reformari potest: at qui in Domino sunt, illi in affectione veri spirituali tenentur; et qui in illa affectione sunt, quidem recipere possunt falsa, sed usque non pleno consensu, modo tali ac tantum qualiter et quantum concordant cum bono et inde veris; quare cum illi qui in affectione veri spirituali sunt, hauriunt aliqua falsa, usque faciles sunt ad rejiciendum illa, quando audiunt vera, tam in hoc mundo quam in altero; talis est affectio veri spiritualis; idcirco illi qui in ea affectione sunt, perficiuntur intelligentia et sapientia in aeternum; est quoque illis facultas intelligendi vera: at illi qui non in ea affectione sunt, renuunt vera et intelligere et audire; quare nec in aliqua facultate intelligendi illa sunt; quod ita sit, ex communi experientia in mundo spirituali mihi patuit.

[3] Nunc quia angeli caeli non aliud percipiunt apud hominem quam ejus amorem, et inde ejus affectiones, desideria ac jucunda, proinde ejus fines, propter quos ita et non aliter cogitat, quando itaque apud illum percipiunt amorem veri propter usus vitae, qui sunt fines, tunc non vident aliqua falsa ex malo; et si forte vident falsa ex non malo, usque sciunt quod haec falsa non noceant, quia illis non inest malum: falsa ex malo sunt ipsa falsa quae ex inferno sunt; causa est, quia falsa illa sunt mali formae, ita in se quoque mala. Quod “immaculatum” attinet; hoc significat integrum et absque naevis, sed in sensu spirituali absque falsis ex malo: propterea inter prohibita fuit, ne aliquis ex semine Aharonis, cui esset macula, accederet ad altare, ac intraret intra velum (Levit. xxi. 17-23); et ne aliquod sacrificium, sicut ex bobus, vitulis, capris seu agnis, in quibus esset macula, fieret (Levit. xxii. 19-25): utrobivis etiam maculae recensentur, per quas omnes varii generis falsa et mala significantur.

868. VERSUS 6,7.
“Et vidi alium angelum volantem in medio caeli, habentem Evangelium aeternum, evangelizare habitantibus super terra, et omni genti et tribui et linguae et populo. Dicentem voce magna, Timete Deum, et date Ipsi gloriam, quia venit hora judicii Ipsius, et adorate Ipsum qui fecit caelum et terram, et mare et fontes aquarum.”
6. “Et vidi alium angelum volantem in medio caeli,” significat manifestationem ubivis a Domino [n. 869]; “habentem Evangelium aeternum,” significat de adventu Ipsius et de salvatione credentium in Ipsum [n. 870]; “evangelizare habitantibus super terra,” significat annuntiationem de eo omnibus qui ab ecclesia [n. 871]; “et omni genti et tribui et linguae et populo,” significat omnibus qui in vitae et doctrinae bonis et inde veris sunt [n. 872].
7. “Dicentem voce magna,” significat exhortationem [n. 873]; “Timete Deum, et date Ipsi gloriam,” significat ut colant Dominum ex Divino Ipsius Vero per vitam secundum id [n. 874]: “quia venit hora judicii Ipsius,” significat separationem viventium secundum” Divina vera a non viventibus secundum illa [n. 875]; “et adorate Ipsum qui fecit caelum et terram, et mare et fontes aquarum,” significat agnitionem et confessionem Ipsius, a quo omne caeli et ecclesiae, et a quo Divinum Verum seu Verbum [n. 876].

869. [Vers. 6.] “Et vidi alium angelum volantem in medio caeli.” Quod significet manifestationem ubivis a Domino, constat ex significatione “angeli volantis in medio caeli,” quod sit a Domino manifestatio ubivis; per “angelum” enim significatur aliquid a Domino; quia angeli non sunt angeli a se, sed a Domino, sunt enim recipientes Divini Veri quod procedit a Domino; quare etiam “angeli” in Verbo significant Divina vera; ipsum caelum nec est caelum ab angelorum proprio, sed ex Divino quod est apud illos (de qua re videatur supra, n. 130 [a], 200, 302): per “volare” significatur circumspectio et praesentia (de quo etiam supra, n. 282); hic vero manifestatio, quia manifestavit adventum Domini, quod intelligitur per quod “haberet Evangelium aeternum,” et quoque adventum ultimi judicii; et per “in medio” significatur ubivis (de quo etiam supra, n. {1}313): inde patet quod per “angelum volantem in medio caeli,” significetur manifestatio ubivis a Domino.

870. “Habentem Evangelium aeternum.” Quod significet de adventu Ipsius, et de salvatione credentium in Ipsum, constat ex significatione “Evangelii,” quod sit adventus Domini, et tunc salvatio credentium in Ipsum; (quod adventus Domini fuerit, et quoque futurus, quando consummatio saeculi, hoc est, quando finis ecclesiae veteris ac principium novae, et quod tunc etiam ultimum judicium, videatur supra, n. 612;) et ex significatione “aeterni,” quod sit Divinum quoad Existere. Bina sunt universalia per quae exprimitur Divinum, nempe infinitum ac aeternum: infinitum est Divinum quoad Esse, ac aeternum est Divinum quoad Existere, ac utrumque supereminenter intelligendum est, nempe absque spatio et absque tempore; qui ex spatio et ex tempore cogitat de infinito ac aeterno, is in errores labitur; spatium enim et tempus sunt propria Naturae, in quibus est homo quoad ideas suas quando in naturali mundo vivit, at non in illis est quando relinquit mundum ac venit in caelum; apparent quidem spatia et tempora in caelo plane similiter ut in mundo, sed sunt modo apparentiae statuum apud angelos; status enim affectionis et inde cogitationis illorum sistuntur apparenter coram sensibus illorum externis sicut spatia et sicut tempora, at usque non sunt spatia et tempora sicut in mundo naturali. (Qualia itaque sunt, constare potest ex binis articulis in opera De Caelo et Inferno, in quibus De Spatio et Tempore in Caelo actum est.) Quia Divinum est infinitum et aeternum, ideo in omnibus et singulis quae a Divino fiunt, est infinitum et aeternum; inde nunc est quod Evangelium, per quod significatur adventus Domini et salvatio fidelium, dicatur “aeternum:” quod infinitum ac aeternum dicatur de solo Domino, videatur supra (n. 23, 286). Quod “Evangelium” significet adventum Domini, et salvationem fidelium tunc, constat ex locis in utroque Testamento, ubi Evangelium dicitur, quae supra (n. 612) allata sunt.

[2] Quod autem adventum Domini attinet; creditur a quibusdam quod Dominus in persona rursus venturus sit, et quidem ad ultimum judicium faciendum, et hoc quia dicitur apud Matthaeum,
Accesserunt discipuli, dicentes ad Jesum, “Dic nobis….quodnam signum tui adventus, et consummationis saeculi” (xxiv. 3):
et postquam Dominus praedixit illis status ecclesiae successive decrescentis usque ad devastationem et consummationem ejus, dixit,
“Tunc apparebit signum Filii hominis,….et videbunt Filium hominis venientem in nubibus caeli cum virtute et gloria..: vigilate ergo, quia non scitis qua hora Dominus vester venturus est” (vers. 30, 39, 42; tum etiam apud Johannem, cap. xxi. 22):
sed per “adventum” Ipsius ibi non intelligitur adventus Ipsius in persona, sed quod tunc revelaturus sit Se in Verbo, quod Ipse sit Jehovah, Dominus caeli et terrae, et quod adoraturi sint Ipsum solum omnes qui in Nova Ipsius Ecclesia, quae per Novam Hierosolymam intelligitur, erunt; ob quem finem etiam nunc aperuit sensum internum seu spiritualem Verbi, in quo Sensu ubivis agitur de Domino: hoc quoque est, quod intelligitur per
Adventum Ipsius in nubibus caeli cum gloria (Matth. xxiv. 30; cap. xxvi. {1}64: Marc. xiii. 26; cap. xiv. 62: Luc. xxi. 27).
Quod “nubes caeli” significent Verbum in littera, et “gloria” sensum spiritualem ejus, videatur supra (n. 36594). Quoniam Ipse est Verbum, ut vocatur apud Johannem (cap. i. 1, 2, 14), ideo revelatio Ipsius in Verbo est adventus Ipsius.

871. “Evangelizare habitantibus super terra.” Quod significet annuntiationem de eo omnibus qui ab ecclesia, constat ex significatione “evangelizare,” quod sit annuntiare adventum Domini (de qua mox supra, n 870); et ex significatione “habitantium super terra,” quod sint qui ab ecclesia, et in specie boni ibi. (Quod “terra” sit ecclesia, videatur supra, n. 29, 304, 413 [b]. 417 [a], 697, 741 [b-d], 742, 752; et quod “habitare” dicatur de bonis, n. 479, 662.)

872. “Et omni genti et tribui et linguae et populo.” Quod significet omnibus qui in vitae et doctrinae bonis et inde veris sunt, constat ex significatione “gentis,” quod sint qui in bono vitae, quia in bono amoris (de qua supra, n. 175, 331, 625); ex significatione “tribus,” quod sint qui in veris ex bono sunt (de qua supra, n. 39, 430, 431); ex significatione “linguae,” quod sit confessio ex bono cordis, ita in doctrinae bono (de qua supra. n. 455, 625); et ex significatione “populi,” quod sint qui in doctrinae veris (de qua etiam supra, n 175, 331, 625); ex quibus patet quod per “omnem gentem et tribum et linguam et populum,” significentur omnes qui in vitae et doctrinae bonis et inde veris sunt, ita tam simplices quam docti, ubicunque sint, sive intra ecclesiam sive extra illam. Secundum sensum litterae, per “omnem gentem, tribum, linguam et populum” intelliguntur omnes ex quacunque religione sunt; sed in sensu spirituali intelliguntur omnes qui bene vivunt, et bene intelligunt.

873. [Vers. 7.] “Dicentem voce magna.” Quod significet exhortationem, constat ex significatione “vocis magnae,” quod sit exhortatio, quia involvit sequentia, ubi dicitur quod “timerent Deum, et darent Ipsi gloriam: “vox” in Verbo saepius dicitur, tum “vox magna;” et cum a Domino, aut ab angelis Ipsius, in genere significat Divinum Verum, et omne quod procedit a Domino, proinde etiam mandatum et praeceptum, ita quoque exhortationem, et plura (de quibus videatur supra, n. 261, 302, 424, 668, 682); nam vox ab angelis non est vox ab illis, sed per illos a Domino.

874. “Timete Deum, et date Ipsi gloriam.” Quod significet ut colant Dominum ex Divino Ipsius Vero per vitam secundum illud, constat ex significatione “timere Deum,” quod sit revereri et colere Dominum (de qua supra, n. 696); et ex significatione “dare Ipsi gloriam,” quod sit vivere secundum Divinum Verum, hoc est, secundum praecepta Ipsius in Verbo; per “gloriam,” ubi de Domino, significatur Divinum Verum procedens ab Ipso, ita Verbum quale est in caelo, nam id est lux angelis, per quam Dominus manifestat suam gloriam; dat enim per illam lucem intelligentiam et sapientiam, et quoque sistit coram oculis illorum magnifica, quae ex pretiosissimis fulgent; hoc in sensu proximo significatur per “gloriam Domini;” at quia omnia illa a Domino dantur secundum receptionem Divini Veri procedentis ab Ipso, magnifica illa, quae sicut ex auro et lapidibus pretiosis in mirificis formis fulgent, apparent illis prorsus secundum sapientiam apud illos, sunt enim correspondentiae: sed quia illis sapientia est secundum receptionem Divini Veri non modo doctrina sed etiam vita, ideo per “dare Ipsi gloriam” significatur vivere secundum Divinum Verum.

[2] Creditur in mundo quod sapientia sit, proinde caelum, illis qui sciunt Divina Vera, et qui ex scientia loquuntur illa, tametsi non viverent secundum illa; sed contestari possum quod illis nulla sapientia sit; in sapientia quidem apparent esse quando loquuntur, sed ut primum in spiritu suo, aut secum cogitant, tunc prorsus non sapiunt, immo quandoque delirant sicut fatui, cogitando contra Divina vera quae locuti sunt; aliter vero illi qui vivunt secundum Divina vera; illi cogitant sapienter secum, et quoque loquuntur sapienter cum aliis. Hoc mihi ex mille experientiae exemplis in mundo spirituali datum est scire, nam ibi manifestantur talia quae in mundo naturali hominibus prorsus ignota fuerunt. Audivi plures ibi loqui tam sapienter ut crederem quod ex interioris caeli angelis essent, sed usque facti sunt diaboli, quia talibus impleverunt memoriam suam ex amore gloriae, sed usque non vixerunt secundum illa; quare ut primum ad se et suae vitae amorem redierunt, locuti sunt contra illa, et insaniverunt sicut prorsus nihil tale scivissent. Inde mihi patuit quod paene cuivis sit facultas intelligendi, ob causam ut possint reformari; sed qui non vivit vitam veri, non vult reformari; et qui non vult reformari, is successive rejicit a se omnia quae intelligentiae et sapientiae illius fuerunt, et vivit suum amorem, qui est contra illa, et accedit tandem ad illos qui in inferno sunt, et in simili amore cum illis.

[3] Ex his constare potest quod “dare Deo gloriam” significet vivere secundum Divinum Verum; quod etiam Dominus his verbis docuit apud Johannem,
“In hoc glorificatus est Pater meus, ut fructum multum feratis, et reddamini discipuli mei :…. manete in dilectione mea: si mandata mea servaveritis, manebitis in dilectione mea:…. vos amici mei estis, si feceritis quaecunque Ego mando vobis” (xv. 8, [9,] 10, 14):
inde patet quod “glorificare Deum,” seu “dare Deo gloriam,” sit “fructum ferre.” Praeterea videantur quae de gloria prius dicta sunt, ut quod “gloria” significet Divinum Verum procedens a Domino, ac receptionem ejus ab angelis et ab hominibus (n. {1}33288, 345): et quod “gloria Domini” sit illustrare homines et angelos, ac beare illos sapientia et felicitate, quod fit unice per receptionem Divini Veri doctrina et simul vita.

875. “Quia venit hora judicii Ipsius.” Quod significet separationem viventium secundum Divina vera a non viventibus secundum illa, constat ex significatione “horae,” quod sit status, hic status ultimus ecclesiae (de qua sequitur); et ex significatione “judicii,” quod sit separatio bonorum a malis, ita viventium secundum Divina vera Domini a non viventibus secundum illa, hi enim sunt mali, illi autem boni; quod separatio illorum significetur per “ultimum judicium,” constare potest ex illis quae in opusculo De Ultimo Judicio dicta sunt: quod sit separatio viventium secundum Divina vera a non viventibus secundum illa, constare potest a locis in Verbo ubi de ultimo judicio agitur; ut a capite [l]xxv. apud Matthaeum, ubi describitur separatio ovium ab hircis, quod “oves” sint qui bona fecerunt, et “hirci” qui non bona; tum a locis in Verbo ubi dicitur
quod “quisque judicabitur secundum opera,” hoc est, secundum vitam ejus, (Ut Matth. xvi. 27: Joh. v. 29: Apoc. xiv. 13; cap. {2}xx. 12, 13; cap. xxii. 12, et alibi;)
videatur supra (n. 785). Quod dicatur “hora judicii,” est quia “hora” significat non modo tempus, sed etiam statum; (sicut “dies,” “septimana,” “mensis,” “annus,” et in genere “tempus,” videatur supra, n. 571, 610, {3}664, 673, 747, 761; ac de significatione “horae” in specie, n. 194, 488, 673); quod toties in Verbo dicatur “hora” et “dies,” est propter sensum spiritualem in singulis Verbi; nam dum homo cogitat horam et diem, et inde tempus, angeli, qui in spirituali sensu Verbi sunt, cogitant statum; causa est quia angeli non aliquam ideam temporis habent, quoniam non illis sunt dies, septimanae, menses et anni, quales in mundo, sed sunt illis mutationes status, ex quibus mensurant successiva (de qua re videatur in opera De Caelo et Inferno, n. 162-169, ubi De Tempore in Caelo actum est].

876. “Et adorate Ipsum qui fecit caelum et terram, et mare et fontes aquarum.” Quod significet agnitionem et confessionem Ipsius, a quo omne caeli et ecclesiae, et a quo Divinum Verum seu Verbum, constat ex significatione “adorare,” quod sit agnoscere corde, ita confiteri et colere (de qua supra, n. 790 [a], 805 [a], 821 [a]); ex significatione “caeli et terrae,” quod sit ecclesiae internum et externum (de qua etiam supra, n. 304 [a,b,e,f], 752); (quod sint caelum et ecclesia quae significantur, est quia internum ecclesiae apud hominem est caelum, est enim illud in conjunctione cum angelis, adeo ut cum illis unum faciat; nam, ut supra dictum est, internum hominis est ad ideam et imaginem caeli formatum, externum autem ad ideam et imaginem mundi: ecclesia vero apud hominem, dum vivit in mundo, est in ejus naturali, quod est externum ejus; at tunc est ecclesia apud hominem in ejus naturali seu externo, dum internum apertum est; nam non datur ecclesia apud aliquem nisi illi caelum sit intra, unde a Domino sit illustratio et influxus in naturale seu externum quod infra est:) et ex significatione “maris,” quod sit Divinum Verum in ultimis, ita Verbum in littera, hoc enim est Divinum Verum in ultimis; quod “mare” id significet, est quia in ultimis caeli apparent sicut maria; est enim Divinum Verum procedens a Domino quod format caelos, et omnia in illis; superiores caeli apparent sicut forent in atmosphaera aetherea, inferiores sicut in atmosphaera aerea, ac infimi sicut in atmosphaera aquea; haec atmosphaera apparet coram oculis e longinquo stantium sicut mare, non autem illis qui ibi habitant: illi qui ibi habitant in ultimis Divini Veri sunt, quod Divinum Verum est quale Verbum in sensu litterae; inde est quod hoc per “mare” significetur (sed de his videantur plura supra, n. 275, 342, 511, 600 [a]). Quod “mare” hic significet Verbum in littera, est quia dicitur “mare et fontes aquarum,” ac “fontes aquarum” significant Divinum Verum interius, quale est Verbum in sensu spirituali; quod “fons aquarum” id significet, constare potest a locis e Verbo, et ab explicatione illorum, supra (n.483); quod “fontes aquarum” hic significent Divina vera quae ex Verbo sunt, constare potest ex eo, quod per “caelum et terram” significetur internum et externum ecclesiae, ac utrumque per Divinum Verum seu Verbum, ut dicitur apud Johannem (cap. i. 1, 2, 14), formatum est; internum ecclesiae per Divinum Verum spirituale, et externum per Divinum Verum naturale; ideo inter facta a Domino etiam “fontes aquarum” hic recensentur.

[2] Ex his et multis aliis constare potest quomodo ideae spirituales, quae sunt angelorum, ab ideis naturalibus quae sunt hominum, differunt; angeli, quibus ideae spirituales sunt, per “adorare Ipsum qui fecit caelum, terram, mare et fontes aquarum,” non aliud intelligunt quam agnitionem et confessionem Domini, a quo omne caeli et ecclesiae, et a quo Divinum Verum seu Verbum in sensu naturali et spirituali; causa quod angeli ita illa verba intelligant, est quia caeli, in quibus sunt, qui ad visum apparent prorsus similes nostris terris, sed plenis paradisis, floretis, viretis, non permanentes sunt, sicut terrae nostrae telluris, sed momento existunt prorsus secundum Divini Veri receptionem ab angelis; quare etiam facies omnium ibi mutantur, sicut mutatur status receptionis, et inde intelligentiae et sapientiae illorum, ita secundum status ecclesiae apud illos; adeo ut sicut est illis ecclesia, ita quoque correspondenter existunt omnia coram visu illorum; quapropter dum “caeli et terra” nominantur, non aliam ideam possunt habere quam ideam ecclesiae, quia inde illis omnia: at vero homines, dum nominatur “caelum et terra,” non possunt spiritualem illam ideam habere, quia ignorant illa; sed habent naturalem, quae est secundum visum illorum; vident enim caelum et terram quae permanent, nec secundum receptionem Divini Veri et inde ecclesiae, ut in caelis angelicis, mutantur; quare per “caelum” non aliud intelligunt quam caelum aspectabile, et per “terram” non aliud quam terram ab hominibus habitatam.

[3] Status caeli et terrae secundum statum ecclesiae repraesentabatur apud filios Israelis per quod facies terrae Canaanis, ubi habitabant, mutarentur secundum status ecclesiae apud illos; verum modo quoad proventus, nempe messis, olei, vitis, fructuum, et quoad pluvias; sed hoc factum est quia omnia apud illos repraesentativa caelestium fuerunt: inde est, quod toties in Verbo dicatur quod “terra dabit proventus suos,” si custodirent statuta et facerent illa; aliter vero hodie, quando a Domino aperta sunt interiora ecclesiae, et externa, quae erant representativa interiorum, cessaverunt. Ex his quoque patet quae differentia est inter ideas angelorum et ideas hominum de novo caelo et de nova terra; angeli enim ex suis ideis percipiunt interitum caelorum et terrarum in mundo spirituali, homines autem interitum caelorum et terrarum in mundo naturali; etiam secundum praedictiones perierunt caeli et terrae in mundo spirituali super quibus fuerunt illi qui in externis vitam moralem vixerunt, et non ex internis simul spiritualem; sed de his videantur plura in opusculo De Ultimo Judicio.

877. VERSUS 8.
“Et alius angelus secutus est, dicens, Cecidit, cecidit Babylon, urbs illa magna, quia ex vino irae scortationis suae potavit omnes gentes.”
8. “Et alius angelus secutus est,” significat manifestationem a Domino [n. 878]; “dicens, Cecidit, cecidit, Babylon,” significat damnationem et destructionem illorum qui Divinam Domini potestatem in se transtulerunt [n. 879]; “urbs illa magna,” significat devastationem et destructionem quoad omnia doctrinae apud illos [n. 880]; “quia ex vino irae scortationis suae potavit omnes gentes,” significat adulterationem omnium boni caeli et ecclesiae per dira falsa mali [n. 881].

878. [Vers. 8.] “Et alius angelus secutus est.” Quod significet manifestationem a Domino, constare potest ex illis quae supra de “angelo volante in medio caeli” dicta sunt; ubi etiam per “angelum” significatur manifestatio a Domino. Quod alius angelus nunc visus sit, est quia per priorem manifestatio facta est de adventu Domini, ac de separatione bonorum a malis, et per hunc manifestatio facta est de instante ultimo judicio.

879. “Dicens, Cecidit, cecidit Babylon.” Quod significet damnationem et destructionem illorum qui Divinam Domini potestatem in se transtulerunt, constat ex significatione “Cecidit, cecidit,” quod sit quod damnati et prorsus destructi sint; et ex significatione “Babylonis,” quod sint qui Divinam Domini potestatem in se transtulerunt. Dicitur, “Cecidit, cecidit,” quia de Babylone ut urbe; sed cum per “Babylonem” intelliguntur illi qui Divinam Domini potestatem in se transtulerunt, et per “urbem magnam” omnia doctrinae illorum, tunc per “cadere” significatur destrui; sic vertitur “cadere” in destrui, secundum praedicationem subjecti. Quid “Babylon” in genere et in specie significat, infra (ad cap. xvii. et xviii.), ubi de Babylone et ejus destructione agitur, dicetur. Agitur in hoc versu de Babylone, et in quatuor sequentibus de bestia draconis, ac postea ad finem hujus capitis de devastatione ecclesiae in genere: causa quod de Babylone et de draconis bestia agatur, est quia in sequentibus de devastatione ecclesiae primum in genere, et postea in specie agitur, et demum de ultimo judicio.

[2] Sed de devastatione ecclesiae haec praemittenda sunt: Omnis ecclesia in principio suo est in amore faciendi bona, et in amore sciendi vera; at temporis tractu devastatur illa quoad bona et quoad vera, usque adeo ut amplius non sit aliquod bonum nec aliquod verum in ecclesia. Devastatur primum per amorem imperandi per sancta, et successive super animas hominum, et tandem super caelum, et super Ipsum Dominum; hoc in Apocalypsi describitur per “Babylonem,” et per “meretricem sedentem super bestia coccinea”: secundo devastatur per fidem separatam a charitate, ita a bonis vitae, et tandem per solam fidem, in qua nihil veri est; hoc in Apocalypsi describitur per “draconem” et per “binas ejus bestias.” Illa duo sunt in quae primitiva ecclesiae, quae, ut dictum est, fuerunt amor faciendi bona et amor sciendi vera, desinunt; in quae cum desierunt, ecclesia devastata est: amor faciendi bona mutatur successive in amorem faciendi mala, quae vocant bona; et amor sciendi vera, in amorem sciendi falsa, quae vocant vera.

[3] Apud illos qui per “Babylonem” describuntur, omne bonum ecclesiae adulteratur, et inde quoque omne verum ejus, nam unum sequitur alterum; apud illos autem qui per “draconem” describuntur, falsificatur omne verum ecclesiae, et inde quoque omne bonum ejus, unum enim sequitur alterum: hoc fit apud Reformatos, qui solam fidem pro essentiali ecclesiae acceptarunt; illud apud Pontificios, qui dominium super sancta caeli essentiale ecclesiae fecerunt. Sed quomodo sola fides devastavit ecclesiam, supra ostensum est, ubi de “dracone” et de “binis ejus bestiis” actum est; at quomodo dominium super sancta caeli ecclesiam devastavit, infra, ad caput xvii. et xviii. dicetur. Ex his nunc constare potest, unde est quod in hoc versu dicatur de “Babylone,” in quatuor sequentibus de “bestia draconis,” et inde ad finem hujus capitis de devastatione ecclesiae in genere, ac postea (cap. xv. et xvi.) de devastatione ecclesiae in specie.

880. “Urbs illa magna.” Quod significet devastationem et destructionem quoad omnia doctrinae apud illos, constat ex significatione “cadere,” cum de urbe, quod sit devastari et destrui (ut mox supra, n. 879); et ex significatione “urbis,” quod sit doctrina cum omnibus ejus (de qua supra, n. 223): dicitur “urbs magna,” quia significatur doctrina plena malis et inde falsis, nam “magnum” praedicatur de bono, et in opposito sensu de malo (videatur n. 336 [a], 337). Quod “Ceciderit Babylon, urbs illa magna,” significat quod apud illos, qui per “Babylonem” intelliguntur, devastata sint omnia bona et vera, tum quod illi tempore ultimi judicii prorsus destruendi sint; quod etiam destructi sint, et quod urbs illorum magna, quae ad meridiem et quae ad septentrionem sitae sunt, prorsus eversae fuerint, et illi qui ibi, in inferna conjecti, constat ex illis quae in opusculo De Ultimo Judicio, et ibi de Babylonia, memorata sunt:

[2] inde constat, quod per “Cecidit, Cecidit Babylon urbs illa magna,” intelligantur duo, nempe devastatio ecclesiae illorum quoad omnia bona et vera in mundo, tum etiam interitus illorum tempore ultimi judicii. Creditur quod per destructionem Babyloniae intelligatur destructio illius religionis in mundo; at non intelligitur destructio ejus in mundo, sed intelligitur devastatio ejus ibi quoad omnia bona et vera caeli et ecclesiae, ita destructio illorum qui Divinam potestatem Domini in se transtulerunt, et illam ex amore sui exercuerunt quoad animas, proinde quoad vitam aeternam; nam religio illa usque permansura est apud illos qui in eo amore perstant, et ex illo agunt: et quia illa destructio intelligitur, quae est devastatio ecclesiae, ideo etiam intelligitur destructio illorum, post vitam in mundo in particulari et in communi; in particulari damnatio omnium ex illis qui tales ex illa religione fuerunt, et in communi destructio omnium qui tales fuerunt, per ultimum judicium.

881. “Quia ex vino irae scortationis suae potavit omnes gentes.” Quod significat adulterationem omnium boni caeli et ecclesiae per dira falsa mali, constat ex significatione “vini,” quod sit verum ex bono, et in opposito sensu falsum ex malo (de qua supra, n. 376); ex significatione “irae,” quod sit malum in omni complexu, et inde odium contra bonum et verum, ac cupiditas destruendi illa (de qua etiam supra, n. 693, 754); ex significatione “scortationis,” quod sit falsificatio veri (de qua etiam supra, n. 141, 161); et ex significatione “potare omnes gentes,” quod sit adulterare bona, “potare” enim significat imbuere, et “gentes” significant illos qui in bono amoris et vitae sunt, et abstracte a personis bona; (quod “bibere” et “potare” significet imbuere et appropriare, videatur supra, n. 617 [a,c-e]; et quod “gentes” significent illos qui in bono amoris et vitae sunt, et abstracte bona ecclesiae, n. 175, 331, 625;) quod per “potare omnes gentes” hic significetur adulterare bona Verbi et inde ecclesiae, est quia per “vinum irae scortationis” significatur falsificatio veri, et falsificatum verum adulterat bonum: sed quomodo falsificant omnia vera Verbi, et sic adulterant omnia bona ejus, dicetur in explicatione capitum xvi. et xvii., ubi de Babylone agitur. Ex his nunc constare potest quod per “ex vino irae scortationis suae potaverit omnes gentes” significetur adulteratio omnium boni caeli et ecclesiae per dira falsa mali. Falsa mali dicuntur, quia omnia falsa oriunda ex amore imperandi propter se et sui eminentiam sunt falsa mali, et secundum illum amorem dira.

882. VERSUS 9-12.
“Et tertius angelus secutus est illos, dicens voce magna, Si quis bestiam adoraverit, et imaginem ejus, et acceperit characterem super fronte sua, aut super manu sua. Et ille bibet ex vino irae Dei mixto mero in poculo excandescentiae Ipsius, et cruciabitur igne et sulphure coram sanctis angelis et coram Agno. Et fumus cruciatus illorum ascendet in saecula saeculorum, et non habebunt requiem diu et noctu adorantes bestiam et imaginem ejus, et si quis acceperit characterem nominis ejus. Hic patientia sanctorum est; hic custodientes mandata Dei et fidem Jesu.”
9. Et tertius angelus secutus est illos,” significat manifestationem a Domino adhuc [n. 883]; “dicens voce magna,” significat validam exhortationem et dinuntiationem [n. 884]; “si quis bestiam adoraverit et imaginem ejus, significat ne agnoscant religiosum de fide separata a vita, et doctrinam ejus [n. 885]; “et acceperit characterem super fronte sua aut super manu sua,” significat receptionem et agnitionem pro ecclesiae bonis aut pro ecclesiae veris [n. 886].
10. “Et ille bibet ex vino irae Dei mixto mero in poculo excandescentiae Ipsius,” significat appropriationem falsi et inde mali, conjuncti cum falsificatis veris sensus litterae Verbi [n. 887]; “et cruciabitur igne et sulphure coram sanctis angelis et coram Agno,” significat quod infernum eorum sit ex amore mali et falsi, dirum secundum falsificationem et inde rejectionem Divini Veri ac Divini Boni, ita Verbi [n. 888].
11. “Et fumus cruciatus illorum ascendet in saecula saeculorum,” significat densum falsum obstipans illos, et profluens ex amoribus illorum continue [n. 889]; “et non habebunt requiem diu et noctu,” significat infestationem continuam a malis et inde falsis [n. 890]; “adorantes bestiam et imaginem ejus,” significat qui agnoscunt religiosum de fide separata a vita et doctrinam ejus [n. 891]; “et si quis acceperit characterem nominis ejus,” significat receptionem et agnitionem qualitatis ejus secundum descriptionem supra [n. 892].
12. “Hic patientia sanctorum est,” significat persecutiones et tentationes illorum qui non in illa fide sunt, sed in charitate [n. 893]; “hic custodientes mandata Dei,” significat quod hi sint qui vivunt secundum praecepta Domini in Verbo [n. 894]; “et fidem Jesu,” significat implantationem veri a Domino [, et agnitionem Ipsius] [n. 895].

883 [Vers. 9.] “Et tertius angelus secutus est illos.” Quod significet manifestationem a Domino adhuc, constat ex illis quae de binis angelis supra (n. 869 et 878) dicta Sunt, quod sint manifestationem a Domino de adventu Ipsius, et de separatione bonorum a malis die ultimi judicii; hic vero de illis qui per “draconem” et “ejus bestiam” intelliguntur, qui sunt qui fidem a bonis operibus doctrina et vita separant.

884. “Dicens voce magna.” [Quod] {1}significet validam exhortationem et denuntiationem, constat ex significatione “vocis magnae,” quod sit exhortatio” (ut supra, n. 873;) quod sit valida exhortatio quod non permansuri sint in illa haeresi, et simul denuntiatio interitus, constat ex sequentibus, ubi dicitur, “Si quis bestiam adoraverit, ille bibet ex vino irae Dei mixto mero in poculo excandescentiae Ipsius, et cruciabitur igne et sulphure,” praeter plura.

885. “Si quis bestiam adoraverit, et imaginem ejus.” Quod significet ne agnoscant religiosum de fide separata a vita et doctrinam ejus, constat ex significatione “bestiae,” quod sit religiosum de fide separata a vita (de qua Sequitur); ex significatione “adorare,” quod sit agnoscere et credere (de qua supra, n. 790 [a], 805 [a], 821 [a]); et ex significatione “imaginis ejus,” quod sit doctrina illius religiosi, et ordinatio statuta quod prorsus talia docerentur et crederentur (de qua supra, n. 827 [a]). Per “bestiam,” quam et cujus imaginem non adorabunt, intelligitur “bestia quae ascendebat ex mari” (de qua in capita praecedente, vers. 1), per quam significantur ratiocinia e naturali homine confirmantia separationem fidei a vita (de qua supra, n. 774); quod illa bestia intelligatur, patet a praecedentis capitis versu 14; per alteram autem “bestiam,” quae visa est “ascendere e terra,” significantur confirmationes ex Verbo pro separatione illa (de qua supra, n. 815 [a]). Quod priorem “bestiam et ejus imaginem non adorarent,” et quod, qui adorarent, “cruciarentur igne et sulphure,” est quia loca Verbi pro confirmanda separatione fidei a bonis operibus, adducta, absque ratiociniis ex naturali homine, non falsum et malum implantant, sed ex ratiociniis, nam ratiocinia falsificant illa; nihil enim quod in Verbo est, absque ratiociniis e naturali homine, falsificari potest; quomodo ratiocinia falsificaverunt Verbum, supra multis ostensum est.

[2] Quod ita sit, imprimis constare potest in ecclesiis in quibus sola fides pro essentiali medio salutis recepta est, quod prorsus aliter doceant qui ex sua doctrina et inde ex Verbo, et aliter qui ex Verbo et non simul ex sua doctrina. Qui ex sua doctrina et inde ex Verbo docent, illi falsificant omnia Verbi; at qui ex Verbo et non simul ex sua doctrina, illi non falsificant: causa est, quia doctrina plena est ratiociniis, tametsi ratiocinia non ita apparent, sed Verbum absque ratiociniis est: inde est quod a multis in illis ecclesiis doceatur fides conjuncta vitae, et vita conjuncta fidei; ab aliis autem fides separata a vita; hoc fit ab eruditis qui docent ex doctrina, illud ab eruditis et non eruditis qui docent ex Verbo; sic in contrarium eunt: sed usque defensores doctrinae etiam id permittunt, verum ex causa quia Verbum manifeste docet vitam ac fidem secundum vitam, et quia simplices non aliter doceri possunt quam secundum sensum Verbi exstantem; et quidam quia ipsi veritati non aperte resistere possunt, veritas enim latenter operatur et persuadet, nam e caelo apud unumquemvis influit, ac recipitur ab illis qui non male vivunt, et qui non multis confirmaverunt solam fidem ex pueritia, et tunc ex fastu eruditionis prae aliis, imprimis in dogmate justificationis per illam, in quo ponunt gloriam eruditionis superioris: hi tamen usque corde aliter cogitant dum audiunt confirmationes ex Verbo pro vita ab aliis; cogitant enim quod sola fides in se contineat opera, et quod conjuncta sint Secundum dogma justificationis, tametsi illud, sicut a multis docetur, plus separat opera a fide quam conjungit illa cum fide, immo removet illa ut non justificantia, quantum illis aliquid ab homine seu a voluntate ejus inest.

[3] Quod prorsus aliter doceatur in ecclesiis ubi sola fides recepta est, dum ex Verbo, quam dum ex doctrina, confirmari potest ex multis, ut in Ecclesia Anglicana, et in Ecclesia Lutherana. Notum est quod doctrina Ecclesiae Anglicanae doceat solam fidem, et quod praedicatores artificiose, ingeniose et eleganter adjungant ei opera, sicut recondita in fide, et quod ex fide percipiant aliquid conatus, sicut affectionis ad bonum faciendum; illi imprimis qui ad tertium aut quartum gradum per solam fidem justificati sunt; et quod illi apud quos sola fides ad illum gradum non operationem habuit, usque salventur, quia in fide latet bonum vitae reconditum, sicut in semine fructus facultas productionis: sed quod haec sint fetus animi gloriantis et se jactantis ex superiore eruditione ac ingenio prae aliis, supra in explicationibus capitum duodecimi et tertii decimi ostensum est. Quod in Ecclesia Anglicana prorsus aliter doceatur dum ex Verbo, et non simul ex doctrina, ad confirmationem velim adducere id quod in ecclesia illa quovis die festo docetur, et ab illis legitur qui Sanctam Caenam obeunt; quae sunt sequentia:
“The way and means thereto is, first, to examine your lives and conversations by the rule of God’s commandments, and wherein soever ye shall perceive yourselves to have offended, either by will, word or deed, there to bewail your own sinfulness, and to confess yourselves to Almighty God with full purpose of amendment of life; and if ye shall perceive your offences to be such as are not only against God, but also against your neighbors, then ye shall reconcile yourselves unto them, being ready to make restitution and satisfaction according to the uttermost of your power, for all injuries and wrongs done by you to any other, and being likewise ready to forgive others that have offended you, as ye would have f forgiveness of your offences of God’s hand; for otherwise the receiving of the holy communion doth nothing else but increase your damnation. Therefore if any of you be a blasphemer of God, a hinderer or slanderer of His word, an adulterer, or be in malice or envy, or in any other grievous crime, repent you of your sins, or else come not to the holy Table; lest after the taking of that holy sacrament the devil enter into you, as he entered into Judas, and fill you with all iniquities, and bring you to destruction both of body and soul.”
Hic ne quidem nominatur fides, sed solum docentur opera, ex causa quia illa sunt ex Verbo, et non simul ex doctrina.

[4] Etiam Fides Athanasiana, quae in ecclesia illa saepe quotannis in festis coram populo legitur, ac recepta est, quia e Concilio, ut communis doctrina de Trinitate in omnibus ecclesiis Christianis, {1}docet haec de Domino, ac de ultimo judicio ab Ipso:
“All men shall give account for their own works; and they that have done good shall go into life everlasting, and they that have done evil into everlasting fire. This is the Catholic faith, which except a man believe faithfully, he cannot be saved.”
Attende nunc, reflecte et explora, numne illi qui tam ingeniose ex doctrina praedicant, aut similia credunt, includunt talia fidei sicut recondita in illa: et quia credunt quod opera non {2}justificent, et quod nemo possit facere bonum a se quod est bonum, et quod bonum ab homine factum in se meritum habeat, omittunt facere, et credunt quod per reconditam vitam in sola fide, hoc est, in fide separata a bonis operibus, salventur. Sed contestari possum, quod illi qui ita credunt et simul ita vivunt, omnes in infernum veniant; at illi qui secundum praecepta in oratione praeparatoria ad Sanctam Cenam, et secundum Fidei Athanasianae ultima dicta, vivunt, in caelum veniant; hi etiam fidem habent, illi autem non habent, utcunque putent quod habeant. Dicitur, qui ex doctrina credunt et simul vivunt, quia plures, imprimis simpliciores, ex doctrina credunt, sed usque non simul ita vivunt, et hi salvantur.

[5] Simile est in Ecclesia Lutherana; ibi etiam in contrarium eunt illi qui ex doctrina et qui ex Verbo docent; qui ex doctrina, prorsus similiter ut in Ecclesia Anglicana de sola fide et de justificatione per illam docent, et tunc a salvationis medio separant et removent opera sicut non bona, et sicut meritoria, et inde non justificantia, quia ab homine; at cum ex Verbo, tunc similiter docent opera; ut constare potest ex illis quae pro communi coetu exstant scripta, et ideo in omnibus libris psalmorum sunt inserta, et vocantur “Obstacula Impaenitentium;” ubi sunt sequentia:
“Sancta Dei voluntas et manifestum Ipsius mandatum est, ut illi qui credunt praestent bona opera; quae cum propter justas causas fiunt, ac Verum finem intendunt, quae sunt praecipue propter gloriam Dei, et propter usus proximi, tunc Deo propter Christum accepta sunt, immo ex pura misericordia illa remunerat; adeo ut homo pro omni bono quod facit, remunerationem habeat; dat enim Deus laudem et honorem, ac aeternam beatitudinem, illis qui in patientia per opera student vitae aeternae: quare etiam Deus tam intense spectat ad hominum opera, Sicut manifestavit in suo sermone ad septem ecclesias in Asia, et ad omnes homines ubi de ultimo judicio: et ideo Apostolus Paulus his admonitionibus usus est ad exhortandum auditores suos ad bona opera, dicendo,
`Ne defatigemur ad bonum faciendum, quia in suo tempore id messuri sumus absque intermissione’ [(Epist. ad Galatas, |v|i. 9)].
Quapropter qui divites sunt in bonis operibus, manifestant per id quod divites sint in fide, quoniam dum fides viva est, operatur illa per charitatem: immo fides, quae sola justificat, nusquam est sola et separata, sed secum fert bona opera, sicut bona arbor bonos fructus, sol lucem, ignis calorem, et aqua humiditatem.”
Ex his nunc constare potest, quod in ecclesiis illis aliud doceatur ex doctrina et inde Verbo, et aliud ex Verbo dum non simul ex doctrina; et quod illi qui docent et simul vivunt ex doctrina, intelligantur per illos qui “adorant bestiam et ejus imaginem” (de quibus in versibus 9-11, nunc agitur); et quod illi qui docent et vivunt ex Verbo, intelligantur per illos de quibus (in versu sequente 12) dicitur, “Hic patientia sanctorum est, hic custodientes mandata Dei, et fidem Jesu.”

886. “Et acceperit characterem super fronte sua aut super manu sua.” Quod significet receptionem et agnitionem pro ecclesiae bonis aut pro ecclesiae veris, constat ex illis quae supra (n. 838) explicata sunt, ubi similia verba: per “accipere characterem super fronte” significatur amare illa, et sic agnoscere pro ecclesiae bonis, nam “frons” significat bonum amoris (videatur supra, n. 427), hic agnoscere mala pro bonis; et per “accipere characterem super manu” significatur agnoscere falsa illius fidei pro veris ecclesiae, nam “manus” dicuntur de veris (videatur supra, n, 298); inde patet quod per “accipere characterem super fronte aut super manu,” significatur recipere ex agnitione mala doctrinae de sola fide pro bonis ecclesiae, et falsa ejus pro veris ecclesiae. Dicitur, pro ecclesiae bonis aut pro ecclesiae veris, quia sunt qui fidem illam, quae per “bestiam” significatur, amant, et sunt qui fidem illam pro ecclesiae vero agnoscunt; hoc faciunt simplices qui illam fidem recipiunt, illud autem eruditi qui gloriantur ex eruditione, quia justificationis gradus in scholis didicerunt, ac inde crediderunt quod prae vulgo saperent; tum etiam illi qui mundo et genio vivunt, et usque per vices de vita aeterna cogitant, nam hi confirmant vitam suam per fidem.

887. [Vers. 10.] “Et ille bibet ex Vino irae Dei mixto mero in poculo excandescentiae Ipsius.” Quod significet appropriationem falsi et inde mali, conjuncti cum falsificatis veris sensus litterae Verbi, constat ex significatione “bibere,” quod sit imbuere et appropriare sibi (de qua supra, n, 617 [a,c-e]); ex significatione “vini,” quod sit verum ex bono, et in opposito sensu falsum ex malo (de qua n. 376); ex significatione” irae, quod sit malum, quia hoc irascitur bono, et vult destructionem ejus (de qua, n. 693,754); “ira Dei” dicitur, at intelligitur ira contra Deum, sicut pluribus in locis ubi tribuitur Deo ira et excandescentia, et in genere malum (videatur n. 481 fin., 647); hic itaque per “bibere vinum irae Dei” significatur imbuitio et appropriatio falsi et inde mali: quod imbuitio et appropriatio mali fiat per fidem separatam a bonis operibus, est quia dum bona vitae, quae sunt bona opera, separantur sicut non justificantia, ita non salvantia, tunc loco illorum succedunt mala; nam quantum bona recedunt tantum mala intrant, “nemo enim servire potest duobus dominis,” nempe malo et bono simul; ex significatione “misceri mero,” quod sit conjungi falsificatis veris, de qua sequitur; ex significatione “poculi,” quod sit externum continens veri, ita Verbum in sensu litterae ejus; cum enim per “vinum” significatur verum, per “poculum” significatur continens ejus, et sensus litterae Verbi est continens veri tam naturalis quam spiritualis; (quod “poculum” simile significet quod “vinum,” ita contentum, et quod etiam continens, constare potest a locis in Verbo, ubi “poculum,” “calix,” “scyphus” et “phiala” nominantur, quae in explicatione ad capita xvi. et xvii. sequentia, adducentur:) quia “poculum” significat externum seu continens veri, ita sensum litterae Verbi, et hoc falsificatum est ab illis qui in doctrina et simul vita fidei separatae sunt, ideo dicitur “poculum excandescentiae Dei.” Dicitur hic “ira” et “excandescentia” Dei, ut multis aliis in locis in Verbo; ac per “iram” intelligitur amor et cupiditas mali apud hominem, et per “excandescentiam” amor et cupiditas falsi apud illum; nam “ira dicitur de malo, et “excandescentia” de falso (de qua re videantur aliqua supra, n. 481 fin.). Ex his patet quod per “vinum mixtum mero in poculo excandescentiae Dei” significetur conjunctio cum falsificatis veris sensus litterae Verbi.

[2] Quod “misceri mero” significet conjungi falsificatis veris Verbi, est quia per “merum” intelligitur vinum inebrians, et inde quoque inebriatio, proinde in sensu spirituali deliratio in veris per falsa, nam deliratio in veris per falsa est spiritualis inebriatio; vox etiam qua exprimitur “merum” in lingua originali, derivatur a voce quae significat inebriari. Quia hoc significatur per “merum,” et illi qui falsificant Verbum spiritualiter inebriati sunt, hoc est, quoad vera delirant, ideo in binis locis ubi in Verbo nominatur “merum,” agitur de falsificatione veri, ut apud Esaiam et apud Hoscheam:

[3] Apud Esaiam,
“Quomodo evasit in meretricem urbs fidelis, plena judicio, justitia pernoctabat..; nunc autem homicidae: argentum tuum evasit in scorias, merum tuum mixtum aquis” (i. 21, 22):
per “meretricem” in Verbo ubivis significatur falsificatum verum (videatur supra, n. 141, 161), et per “urbem” significatur doctrina; inde per quod “evaserit in meretricem urbs fidelis,” significatur quod doctrina, quae prius fuerat doctrina genuini veri, facta sit doctrina falsificati veri: “plena judicio, justitia pernoctabat,” significat ubi verum doctrinae et bonum amoris in copia fuit, nam “judicium” in Verbo dicitur de vero doctrinae et intellectus, et “justitia” de bono amoris et voluntatis; “nunc autem homicidae,” significat quod falsificatio exstinxerit intellectum veri et perceptionem boni; (quod haec per “homicidam” significentur, videatur supra, n. {1}589): “argentum evasit in scorias,” significat quod genuinum verum conversum sit in falsum; “merum tuum mixtum aquis,” significat verum vile factum et deperditum per falsificationem ejus.

[4] Apud Hoscheam,
“Sociatus idolis Ephraim, dimitte eum; recessit {1}vinum eorum, scortando scortari fecerunt, dilexerunt” (iv. 17, 18):
per “Ephraimum” significatur intellectus veri ecclesiae; per “idola” significantur falsa religionis; inde patet quid significatur per quod “sociatus est idolis Ephraim:” “dimitte eum,” significat rejectionem falsorum illius religionis ab ecclesia: “recessit {1}vinum eorum,” significat quod verum Verbi perierit; “scortando scortari fecerunt,” significat falsificationem ejus; “dilexerunt” significat amorem falsi. Ex his nunc patet quid in specie significatur per “merum.”

888. “Et cruciabitur igne et sulphure coram sanctis angelis et coram Agno.” Quod significet quod infernum eorum sit ex amore mali et falsi dirum secundum falsificationem et inde destructionem Divini Veri ac Divini Boni, ita Verbi, constat ex significatione “cruciari,” quod sit infernum; nam sicut dicitur caelum ac intelligitur simul gaudium ibi, ita cum dicitur infernum intelligitur etiam cruciatus ibi, ac vicissim, imprimis per “cruciari igne et sulphure:” ex significatione “ignis,” quod sit amor in utroque sensu, nempe amor in Dominum et amor erga proximum, qui sunt amores qui regnant in caelo, ac in opposito sensu amor sui et amor muedi, qui sunt amores qui regnant in inferno (de qua supra, n. 504); et quia ex amore in Dominum et ex amore erga proximum oriuntur omnia bona, ac per amorem sui et amorem mundi oriuntur omnia mala, inde per “ignem” significatur amor omnium boni, et in opposito sensu amor omnium mali; ex significatione “sulphuris” quod sit amor falsi ex malo, proprie concupiscentia destruendi vera boni ecclesiae per falsa mali (de qua n 578); ex significatione “sanctorum angelorum,” quod sint Divina vera a Domino (de qua n. 130, 200, 302, 800); et ex significatione “Agni,” quod sit Divinum Humanum Domini; hic Divinum procedens a Domino, quod est Divinum Bonum unitum Divino Vero in caelis; hic itaque Divinum Bonum, quia una cum “sanctis angelis” dicitur, per quos significantur Divina vera a Domino.

[2] Quod “cruciari coram sanctis angelis et coram Agno” significet diritatem inferni secundum falsificationem et inde destructionem Divini Veri et Divini Boni, ita Verbi, est quia diritas inferni seu cruciatus ibi est prorsus secundum illa; quantum enim homo falsificat Verbum tantum occludit sibi caelum, et quantum tunc destruit Divina vera interiora, quae sunt Divina vera in caelis et ex quibus caeli, tantum removetur ille a caelis, et inferius in infernum dejicitur: quod hoc sit “cruciari coram angelis et coram Agno,” est quia Verbum in littera per sensum spiritualem communicat cum caelo; ideo quantum id per falsificationem destruitur, tantum falsificator rejicitur e caelo; et quantum quis rejectus est e caelo tantum cruciatur. Quod hic sensus spiritualis illorum verborum sit, constare potest ex eo, quod nemo crucietur in inferno ab angelis et a Domino, ita nec coram angelis et coram Domino; sed a se per falsificationem et inde destructionem Divini Veri, quod significatur per “sanctos angelos,” ac Divini Boni quod significatur per “Agnum.”

[3] Quam infernale et inde quam damnosum sit falsificare Verbum usque ad destructionem Divini Veri ac Divini Boni in caelis, constare potest ex eo, quod omnia sensus litterae Verbi, quae sunt Divina vera pro naturali homine, per sensum spiritualem communicent cum angelis caeli, usque adeo ut homines et angeli caeli per Verbum conjuncti sint; quare sensus litterae Verbi, apud hominem qui falsificat illum, duplici modo percipitur in caelo, nempe ut genuinum Verum, et simul ut id destructum; ut genuinum Verum ex sensu litterae secundum correspondentias, ac ut destructum secundum falsificationes; inde fit quod verum et falsum ut conjuncta simul sistantur, ex quo exacerbantur angeli caeli, et se prorsus avertunt; sic occluditur caelum, ac perit omnis communicatio caeli cum illo homine; inde conjunctio ei fit cum inferno; et quantum quis conjunctus est cum inferno tantum in amore omnis mali et inde falsi est, et ex eo in concupiscentia destruendi vera et bona ecclesiae, et simul tunc in cruciatu; hoc itaque significatur per “cruciari igne et sulphure coram sanctis angelis et coram Agno.”

[4] Hoc fit praecipue apud illos qui ex sola fide cogitant, et simul ex sola fide vivunt; hoc est, qui confirmant illam fidem apud se et doctrina et vita, ut faciunt imprimis illi qui multum studuerunt confirmare illam fidem scriptis et praedicationibus; illi non possunt aliter quam falsificare Verbum usque ad destructionem genuini veri ejus, Verbum enim in omni complexu spectat vitam hominis, ita opera; nam dicit Dominus quod Lex et Prophetae pendeant super binis illis mandatis, nempe ut ament Deum super omnia, et proximum sicut se ipsum; “Lex et Prophetae” significant Verbum in toto complexu, ac “amare Deum et proximum” est facere praecepta; ita sunt opera (videatur supra, n. 826); quae, nempe opera, defensores fidei separatae excludunt; et inde omnia essentialia Verbi, dum illud legunt, rejiciunt; et rejectis essentialibus cetera sunt scoriae, prorsus sicut dum animali vita aufertur, putrescit ejus corpus, amor enim qui idem cum factis est vita ejus. Audivi etiam spiritus, qui, dum in mundo vixerunt homines, solam fidem amplexi sunt, loquentes de Verbo, quod inibi sint Divina vera in copia, dicentes, “Quid mihi cognitiones boni et veri? Quid refert scire aliquid de regeneratione, de remissione peccatorum, de libero arbitrio, de providentia, de amore et charitate, de bonis operibus, et de ceteris, quando fiducia et confidentia solius hujus fidei, quod Dominus pro peccatis nostris mortuus sit, unice salvet, et cum omnia Verbi ad id confirmandum explicanda sunt, et explicari possunt? quoniam omnia quae de `amore,’ de `bonis operibus,’ et de `facere’ ibi dicta sunt, in illa fide inclusa, et sicut thesauri sub terra recondita sunt.” Quod tales non possint aliter quam falsificare omnia vera et bona Verbi, dum id legunt et de sensu ejus interius quam alibi cogitant, et id applicant soli fidei, patet.

889. [Vers. 11.] “Et fumus cruciatus illorum ascendet in saecula saeculorum.” Quod significet densum falsum obstipans illos, et profluens ex amoribus illorum continue, constat ex significatione “fumi,” quod sit densum falsum profluens ex infernis ex malis amorum terrestrium et corporeorum qui apud illos qui ibi sunt (de qua supra, n. 539); ex significatione “cruciatus,” quod sit diritas inferni, ita infernum (de qua mox supra, n. 888); ex significatione “ascendere,” quod sit obstipare et profluere (de qua sequitur); et ex significatione “in saecula saeculorum,” quod sit continue; (proprie per “saecula saeculorum” significatur aeternum seu absque fine, sed in sensu spirituali, qui est absque idea temporis, significatur status interius regnans continue:) inde patet quod per quod “fumus cruciatus illorum ascendet in saecula saeculorum” significetur, densum falsum obstipans illos et profluens ex amoribus illorum continue.

[2] Quod densum falsum obstipet illos et profluat ex illis, sequitur ex eo, quod unusquisque sit suum verum aut suum falsum, quia est suus amor; omnia enim quae homo interius seu in spiritu suo cogitat, est ex amore ejus; et omnia quae homo cogitat, se referunt vel ad vera vel ad falsa; inde est homo vel suum verum vel suum falsum: et quod adhuc arcanum est, homo est suum verum aut suum falsum non solum quoad cogitationes quae ex voluntate ejus sunt, sed etiam quoad universum corpus; nam corpus cum omnibus suis organis, visceribus et membris, est campus in quem cogitationes ex voluntate excurrunt et se effundunt; inde est totus homo quoad omnia ejus, tam interiora quam exteriora, suus amor, et inde suum verum aut suum falsum (de qua re videantur plura, n. 775, 837).

[3] Quod verum aut falsum, quae ex amoribus sunt, obstipent hominem, et quoque profluant ex illo, constare potest ex eo, quod omnia quae in mundo sunt, tam animata quam inanimata, effundant a se sphaeram, quae quandoque e longinquo sentitur; ut ex animalibus in silvis, quae canes exquisite odorant, et a gressu in gressum odorando insectantur; tum ex vegetabilibus in hortis et silvis, quae sphaeram odoriferam quaquaversum emittunt; similiter ex humo et ejus variis mineris; sed illae exhalationes sunt exhalationes naturales: similiter fit in mundo spirituali; ex unoquovis spiritu et angelo profluit sphaera amoris, et inde sphaera veri aut falsi ejus, et hoc circumquaque; exinde est quod omnes spiritus cognosci possint quales sunt, solum ex sphaera spirituali exundante ex illis, et quod secundum sphaeras illas conjunctio eis sit cum societatibus, quae similis amoris et inde similis veri aut falsi sunt; illi qui in amore boni et inde veri sunt cum societatibus caeli, et illi qui in amore mali et inde falsi sunt cum societatibus inferni.

[4] Asseverare possum quod ne quidem una cogitatio spiritui et quoque homini sit, quae non per sphaeram illam communicat cum aliqua societate: quod ita sit homo adhuc nescit, sed hoc ex mille experientiis in mundo spirituali mihi patuit; quare etiam dum explorantur spiritus quales sunt, evestigatur quo se cogitationes illorum effundunt, et inde cognoscitur cum quibus societatibus conjuncti sunt, ac ita quales sunt, et quod mali cum societatibus inferni, et boni cum societatibus caeli. Inde quoque mihi patuit, quod sicut oculus quale sui visus accipit ex objectis in mundo naturali secundum determinationes ejus, ita intellectus quale suae cogitationis ex veris, quae sunt ejus objecta, in mundo spirituali, etiam secundum determinationes ejus; et sic quod homo ne minimum cogitet ex se, sed vel ex inferno vel ex caelo, et quod cogitet secundum determinationem affectionum quae sunt amoris ejus; in determinatione residet liberum ejus.

[5] Haec dicta sunt, ut sciatur quomodo intelligendum est quod densum falsum obstipet illos et profluat ex illis; falsum quod ab infernis, ubi illi sunt, profluit, manifeste sentitur ab omnibus qui non in falsis sunt, dum super inferna gradiuntur; falsa illa quandoque ad visum apparent sicut fumi ex incendiis aut ex fornacibus, quandoque sicut atri nimbi, quandoque sicut nigrae et fetidae aquae, quandoque sicut tetri odores; sed usque inferna, ne nimium feriant nares, ac noceant interioribus aliorum spirituum, obtecta sunt terris atris, et ubi persuasiones falsi regnant, petris, et in genere glarea ac terra sterili, et sic clausa; sed usque continue transpirant falsa ex malis. Ex his nunc patet unde est quod per “fumos” in Verbo significentur falsa ex malis.

890. “Et non habebunt requiem diu et noctu.” Quod significet infestationem continuam a malis et inde falsis, constat ex significatione “non habere requiem,” quod sit infestari a malis et inde falsis (de qua sequitur); et ex significatione “diu et noctu,” quod sit continue; per “diem” enim et “noctem” non intelligitur dies et nox, sed significatur status illorum, hic quoad infestationem; nam in mundo spirituali non est alicui idea temporis, sed idea status, ut supra aliquoties dictum et ostensum est; etiam per “diem” significatur status falsi illorum, et per “noctem” status mali; homo enim est quoad cogitationem in luce, ita in die, et quoad affectionem in obscuro seu in nocte, ac falsa tum vera sunt cogitationis, ac mali tum bona sunt affectionis. Inde erat super Tentorio nubes interdiu, et ignis noctu; “nubes” significabat verum apud filios Israelis, et “ignis” bonum amoris apud illos.

[2] Quod infestationem a malis et falsis, quae significatur per “non habere requiem,” attinet, est quia illi qui in inferno sunt continue detinentur ab amoribus suis, et quoties in illos erumpunt, puniuntur; amores enim illorum sunt odia, vindictae, inimicitiae, et cupiditates malum faciendi, quae illis tam jucunda sunt ut vocari possint ipsa jucunda vitae illorum; quare detineri ab illis est cruciari; quisque namque in gaudio cordis sui est cum in suo amore regnante, proinde vicissim in dolore cordis cum detinetur ab illo: hic cruciatus inferni est communis, ex quo innumeri alii existunt, quos recensere et describere non hujus operis et loci est.

891. “Adorantes bestiam et imaginem ejus.” Quod significet qui agnoscunt religiosum de fide separata a vita, et doctrinam ejus, constat ex illis quae supra (n. 885) explicata sunt, ubi similia verba.

892. “Et si quis acceperit characterem nominis ejus.” Quod significet receptionem et agnitionem qualitatis ejus secundum descriptionem supra, constat ex significatione “accipere characterem,” quod sit receptio et agnitio (ut supra, n. 838 et 886); et ex significatione “nominis,” quod sit quale alicujus (de qua, n. 102, 135, 148, 676, 696 [a], 815 [c], 841), hic itaque secundum descriptionem bestiae istius supra (cap. xiii.), talia enim faciunt nomen illorum in mundo spirituali; quisque enim ibi nomen accipit secundum quale ejus, et quale cujusvis ibi exprimitur per vocem linguae spiritualis, quae vox quidem in lingua naturali potest enuntiari, sed usque non intelligi; includit enim plura, quae non per ideas cogitationis naturalis possunt comprehendi, et inde nec per voces loquelae in mundo exprimi: ex his patet quod per “characterem nominis bestiae” significetur agnitio religiosi istius quoad omne quale ejus, quod supra descriptum est.

893. [Vers. 12.] “Hic patientia sanctorum est.” Quod significet persecutiones et tentationes illorum qui non in illa fide sunt, sed in charitate, constat ex significatione “patientiae,” quod sint tentationes (de qua supra, n. [l]813); quod etiam sint persecutiones, videbitur infra: et ex significatione “sanctorum,” quod sint qui in veris ex bono sunt (de qua, n. 204), ita qui in charitate, hi enim in veris ex bono sunt: hi quoque sunt in fide; sed sciunt quod charitas et fides unum agant, sicut bonum et verum, aut sicut voluntas et intellectus, aut sicut affectio et cogitatio; et quia unum agunt, etiam fides illis est charitas; nam quicquid ex charitate venit in cogitationem, id quia charitatis est, est quoad essentiam charitas, tametsi illa quoad existentiam vocatur fides; nam nihil in cogitatione potest existere, nisi quod sit ex aliqua affectione, et inde est affectionis; haec enim sicut est esse, ita est vita et anima cogitationis: simile est cum charitate et fide; inde sequitur quod fides non dabilis sit nisi ex charitate, tum quod fides prorsus talis sit qualis est charitas (sed de his alibi plura).

[2] Quod persecutiones illorum qui in charitate sunt, ab illis qui in fide separata a charitate, attinet, non hodie tales persecutiones sunt quod relegentur et rejiciantur e coetibus orbis Christiani, sed quod ab illis qui in sola fide blasphementur et damnentur; nemo enim potest relegari et rejici, in quocunque regno sit, qui bene vivit, et dicit quod bene vivendum sit ut salvetur; causa est, quia hoc prorsus concordat cum Verbo, et quia quisque ex rationali lumine videt quod bene vivendum sit; at usque ab illis qui [in] sola fide sunt, damnantur sicut qui non salvari possunt, ex causa meriti in bonis operibus, et ex causa operum a se, quae non bona sunt, praeter plura, per quae confirmant justificationem et salvationem per solam fidem; hoc manifestius patet apud illos qui e coetu Moraviano sunt, qui defensores fidei separatae sunt prae aliis, a quibus ita damnantur ut dicant illos non vivos, sed plane mortuos, et omnes rejectos e caelo, qui in vita sua ex religione cogitant de bonis faciendis. Illi qui non ex illo coetu sunt, in ecclesiis ubi opera rejecta sunt ut non media salutis, non ita blasphemant, sed usque sinistre de illis cogitant; imprimis illi qui multis se per scripta, aut per praedicationes, aut per ratiocinationes, in justificationem per solam fidem confirmaverunt; hae persecutiones sunt quae per “patientiam” hic intelligitur; et quoque in capite xii. Apocalypseos, per
Quod draco steterit coram muliere futura parere, ut postquam pepererit fetum ejus devoraret; et quod postea persecutus sit mulierem, et post illam ex ore suo ejecerit aquam tanquam flumen, ut illam a flumine absorptam faceret: et quod iratus sit draco contra mulierem, et abiverit facere bellum cum reliquis seminis ejus observantibus mandata Dei, et habentibus testimonium Jesu Christi (vers. 4, 15, 17):
similiter quae de “bestiis” (cap. xiii. 5-7, 15) dicuntur. Quod etiam persecutiones illis sint propter agnitionem et confessionem Divini Humani in Domino, videbitur in sequentibus.

[3] Quod autem tentationes, quae per “patientiam etiam hic intelliguntur, concernit, sunt tentationes spirituales quas subeunt illi qui genuinam charitatem a Domino recipiunt; pugnare enim debent contra mala, quae cuivis homini ex nativitate insunt, et quidam contra falsa quae a pueritia ex magistris et praedicatoribus de sola fide hauserunt; haec falsa et illa mala per pugnas tentationum removentur. Hoc intelligitur per “crucem” in sequentibus,
Jesus dixit, “Quisquis non suscipit crucem suam, et sequitur post Me, non est Me dignus” (Matth. x. 38; Luc. xiv. 27);
Jesus dixit discipulis suis, Si quis vult post Me venire, abneget se ipsum, tollat crucem suam, et sequatur Me” (Matth. {1}xvi. 24; Marc. viii. 34; Luc. ix. {2}23).
in his locis per “crucem” intelliguntur tentationes, et per “sequi Dominum” intelligitur agnoscere Divinum Ipsius, et facere praecepta Ipsius; quod hoc per “sequi Dominum” intelligatur, videatur supra (n. 864). Quod per “crucem” intelligantur tentationes, est quia mala et inde falsa, quae homini ex nativitate adhaerent, infestant et sic cruciant illos qui naturales sunt dum spirituales fiunt; et quia mala et inde falsa illa, quae infestant et cruciant, non discuti possunt quam per tentationes, inde per “crucem” illae significantur: ideo dicit Dominus quod “abnegaturi sint se ipsos, suscepturi crucem suam,” hoc est, quod rejecturi sint propria; “crux sua” est hominis proprium, contra quod pugnaturus est.

[4] Et alibi,
Jesus dixit ad divitem, qui interrogavit Ipsum quid facere deberet ut vitam aeternam hereditaret; dixit illi Jesus, “Praecepta nosti, Non moechaberis, Non occides, Non furaberis, Non eris falsus testis, Non defraudabis, Honora patrem tuum et matrem; ille.. respondens dixit.., Haec omnia custodivi a juventute mea. ….Jesus aspexit illum et amavit illum; dixit tamen illi, Unum tibi deest; abi, quaecunque habes vende, et da pauperibus, ita habebis thesaurum in caelis, veruntamen sequere Me, tollens crucem” (Marc. x. 17, [18,] 19-21):
etiam hic per “sequi Dominum,” et “tollere crucem,” similia significantur quae supra, nempe agnoscere Divinum Domini, et Dominum pro Deo caeli et terrae; nam absque illa agnitione nemo potest abstinere a malis, et facere bonum, nisi a se, et nisi sit meritorium; bonum quod bonum est in se, et bonum non meritorium, est solum a Domino; quare nisi agnoscatur Dominus, et quod omne bonum sit ab Ipso, non salvari potest: ast antequam aliquis potest facere a Domino, subiturus est tentationes; causa est quia per tentationes aperitur internum hominis, per quod homo conjungitur caelo: nunc quia praecepta facere absque Domino, nemo potest, ideo Dominus dixit, “Unum tamen tibi deest; vende omnia quae habes, et sequere Me, tollens crucem;” hoc est, quod agniturus sit Dominus, et subiturus tentationes: quod “venderet omnia quae haberet, et daret pauperibus,” in spirituali sensu significat quod a se abalienaret et rejiceret propria, ita significat similia quae supra, quod abnegaret se ipsum; et per “dare pauperibus” in spirituali sensu significatur charitatis opera facere. Quod ita Dominus locutus sit ad Illum, erat quia dives erat, et per “divitias” in spirituali sensu significantur cognitiones boni et veri, et apud illum, qui Judaeus, cognitiones mali et falsi, quia erant traditiones; inde constare potest quod Dominus per correspondentias hic ut alibi locutus sit.

[5] Tentationes etiam significantur per “poculum” quod bibituri sunt;
Jesus dixit ad Jacobum et Johannem, “Non scitis quid petitis; potestisne bibere poculum, quod Ego bibo, et baptismo, quo Ego baptizor, baptizari?… Dixerunt, Possumus; et Jesus dixit illis, Poculum quidem quod Ego bibo bibetis, et baptismo quo Ego baptizor, baptizabimini; sedere vero a dextris meis, et a sinistris meis, non est meum dare, sed quibus paratum est” (Marc. x. 38-40):
per “bibere poculum quod Dominus bibit” significatur simile quod mox supra per “crucem,” nempe subire tentationes; et per “baptismum quo baptizatus est Dominus,” significatur per tentationes regenerari; at inter poculum quod Dominus bibit, et inter poculum quod illi bibituri sunt, est differentia ut inter tentationes Domini et tentationes hominum; tentationes Domini fuerunt gravissimae, et contra omnia inferna, nam Dominus omnia inferna per tentationes in Se admissas subjugavit; at tentationes hominum sunt contra mala et falsa quae ab infernis apud illos sunt, in quibus Dominus pugnat, et non homo nisi contra aliquot dolores; similis est differentia inter baptismum quo baptizabatur Dominus, et baptismum quo baptizabuntur homines, ut inter glorificationem et regenerationem; Dominus per tentationes glorificavit Humanum suum ex propria potentia, at homines regenerantur non ex, propria potentia, sed a Domino, per “baptismum” enim significatur per tentationes regenerari, at per “baptismum Domini” per tentationes glorificare Humanum suum. (Quod per “baptismum” significetur regeneratio et quoque tentatio, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 187-193, seq.: et quod Dominus glorificaverit Humanum suum et id Divinum, fecerit, sicut regenerat hominem et illum spiritualem facit, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 1725, 1729, 1733, 3318, 3381, 3382, 4286.)

894. “Hic {1}custodientes mandata Dei.” Quod significet quod hi sint qui vivunt secundum praecepta Domini in Verbo, constat absque explicatione. In Verbo permultis in locis dicitur quod “custodirent et facerent mandata Dei” et “praecepta Ipsius;” et per “facere praecepta Dei” simile intelligitur quod per “amare Dominum super omnia, et proximum sicut se ipsum:” nam quod homo interius seu ex corde amat, hoc vult, et quod vult hoc facit; et amare Deum est amare praecepta Ipsius, quia illa sunt Dei, usque ut sint Deus. Inde constare potest quam parum sciunt sectatores solius fidei quid sit amor; annuunt vel affirmant quod fides vivat ex amore, et quod fides mortua sit absque amore, et tamen non sciunt quod amor et facta unum sint; dicunt etiam quod in fide sit amor, et tamen ignorant quod in fide non amor sit si non vivatur secundum praecepta Domini in Verbo; et quod exinde et prorsus non aliunde sit aliquis amor in fide, nisi quam amor naturalis, qui non est amare Dominum, nec amare proximum, sed semet et mundum; et hi amores prorsus destruunt fidem, immo falsificant Vera, quae genuinae fidei erunt, quae in Verbo sunt.

895. “Et fidem Jesu.” Quod significet implantationem veri a Domino et agnitionem Ipsius, constat ex significatione “fidei Jesu,” quod sit implantatio veri a Domino (de qua supra, n. 813); quod etiam sit agnitio Domini, est quia implantari vera non possunt nisi agnoscatur Dominus, nempe quod Humanum Ipsius sit Divinum, et quod sit Deus caeli et terrae. Sciendum est quod verum et fides in sua essentia unum sint, quia fides erit veri, ac verum erit fidei; quare antiqui non dixerunt fidem, sed pro fide verum; hodierni autem pro vero dicunt fidem: causa est, quia antiqui non aliud dixerunt esse credendum quam quod videbant verum esse, ita quod intellectu ceperunt; hodierni autem quod credendum sit tametsi non vident seu non intellectu capiunt: inde patet quae differentia est inter antiquam fidem et hodiernam, nempe sicut inter id quod videtur et id quod non videtur; at re ipsa verum quod videtur seu intellectu capitur non nominanda est fides, sed quod non videtur aut non intellectu capitur; inde est quod angeli in superioribus caelis ne quidem nominare velint fidem, vident enim verum ex amore boni et ex luce veri, quae in illis est a Domino; et dicunt quod fatuum sit fidem habere alicui dicenti quod hoc aut illud credendum sit, et non intellectu capitur, nam hoc foret cogitare ita esse sive verum sit sive falsum; et credere falsum, damnosum est: praeterea quod creditur et non videtur, nec intrat hominem altius quam in memoriam, quod ei non potest appropriari.

[2] Inde sequitur quod potius omittenda sit vox fidei, et loco ejus dicenda veritas: sed usque quod creditur, et non videtur, hoc nominari potest fides, sed haec fides est modo scientia; ast ut primum homo fit spiritualis, quod fit dum internum ejus, quod communicat cum caelo, aperitur, tunc scientificum illud quod vocatur fides fit veritas, nam tunc ex luce e caelo videtur. Sciendum est quod omnes angeli et omnes spiritus boni videant vera caeli, sicut oculus corporis videt objecta mundi, nam objecta caeli sunt vera illis qui spirituales sunt; causa est quia intellectus illorum est visus spiritualis illorum. Quod veritas loco fidei nominanda sit, est quia per veritates est omnis intelligentia et sapientia; per fidem autem, imprimis per fidem separatam, est omnis ignorantia, nempe in spiritualibus; quapropter angeli superiorum caelorum avertunt se quando audiunt fidem; causa est, quia mens illorum aversatur quod ab illis cogitatur, nempe quod intellectus captivandus sit sub obedientia fidei; et non videre vera foret exstinguere lucem caeli in qua sunt, et quae apud illos: mirantur etiam quod credatur a quibusdam quod fides intellectualis non sit spiritualis, quando illa fides est veritas; cum fides absque intellectu ejus sit fides historica, quia ab alio, quae in se spectata est modo scientia.

896. VERSUS 13.
“Et audivi vocem e caelo dicentem mihi, Scribe, Beati mortui in Domine morientes a nunc; immo dicit Spiritus, ut requiescant ex laboribus suis: opera enim eorum sequuntur cum illis.”
13. “Et audivi vocem e caelo dicentem mihi,” significat consolationes a Domino post tentationes [n. 897]; “Scribe,” significat certitudinem [n. 898]; “Beati mortui in Domino morientes a nunc,” significat resurrectionem illorum in vitam aeternam qui antehac vixerunt vitam charitatis, et posthac victuri sunt [n. 899]; “immo dicit Spiritus, ut requiescant ex laboribus suis,” significat quod illis non amplius pugna contra mala et falsa ac infestatio ab illis [n. 900]; “opera enim eorum sequuntur cum illis,” significat quod illis sit vita spiritualis, quae est vita angelorum caeli [n. 901, 902].

897. [Vers. 13.] “Et audivi vocem e caelo dicentem mihi.” Quod significet consolationem a Domino post tentationes, constat ex significatione “vocis dicentis,” quod sint illa quae sequuntur, quae sunt consolationes post tentationes (de qua infra): et ex significatione “e caelo dicere,” quod sit a Domino; quod enim e caelo dicitur, est Divinum Verum, et hoc quidem ab angelis e caelo dicitur, et usque a Domino per angelos; nam angeli, sicut homines, non possunt aliquod verum a se cogitare, nec bonum a se facere, sed a Domino; quapropter per “angelos” in Verbo significantur Divina vera a Domino, ac per “caelum” significatur Dominus. Qui credunt quod angeli immediate creati sint, et in statu integritatis tali ut possint bonum facere a se, maxime falluntur; omnes enim angeli, qui in universo caelo sunt, fuerunt homines, et inde illis propria, qualia sunt hominibus, quae non sunt nisi quam mala; sed quia, dum homines in mundo vixerunt, a Domino regenerati sunt, et inde possunt detineri a malis et inde falsis ac teneri in bonis, et cum detinentur a malis et tenentur in bonis a Domino, tunc videtur sicut in bonis sint a se, sed usque sciunt et percipiunt quod hoc sit illis a Domino, et non a se; inde patet quod universum caelum angelicum, quoad intelligentiam et sapientiam, et quoad affectiones boni et veri, sit Dominus; inde nunc est quod per “vocem dicentem e caelo” significentur talia quae a Domino, hic consolationes post tentationes; et hoc quia in praecedente versu actum est de patientia illorum qui custodiunt mandata Dei et fidem Jesu, et per “patientiam” ibi significantur tentationes.

[2] De consolationibus post tentationes, nunc aliquid dicetur: omnes qui a Domino regenerantur tentationes subeunt, et post tentationes gaudia habent; sed unde tentationes sunt, et post illas gaudia, quae hic intelliguntur per consolationes, in orbe adhuc nescitur, ex causa quia pauci sunt quibus sunt tentationes spirituales, quia pauci sunt in cognitionibus boni et veri, et adhuc pauciores qui in conjugio boni et veri, hoc est, in veris quoad doctrinam et simul in bonis quoad vitam, et non alii in tentationes spirituales immittuntur quam illi; quia si alii, illi in tentationibus succumberent; et si succumberent, foret status eorum posterior pejor statu eorum priori. Quod non alii in tentationes spirituales possint immitti quam qui in conjugio boni et veri sunt, est genuina causa, quia mens spiritualis, quae proprie est internus homo, non apud alios aperiri potest, nam cum illa mens aperitur, tunc tentationes existunt: causa est, quod caelum, hoc est, Dominus per caelum, per mentem spiritualem hominis influat in mentem naturalem ejus; non alia est via caeli, hoc est, Domini per caelum in hominem; et cum caelum influit, tunc removet obstantia, quae sunt mala et inde falsa, quae in naturali mente seu in naturali homine resident; et illa non removeri possunt quam per vivam agnitionem illorum ab homine, et dolorem animae propter illa: inde est quod in tentationibus sint homini angores ex malis et falsis in cogitationem exsurgentibus; et quantum tunc homo agnoscit sua peccata, se reum facit et supplicat de liberatione, tantum tentationes ei conducunt. Ex his patet quod homini tentatio spiritualis sit, dum internum ejus, quod vocatur mens spiritualis, aperitur, ita dum homo regeneratur. Quando itaque mala et falsa hominis remota sunt, tunc tentationes peractae sunt, et illis peractis influit gaudium per caelum a Domino, et illius mentem naturalem implet; hoc gaudium est quod intelligitur hic per “consolationes:” has consolationes accipiunt omnes qui tentationes spirituales subeunt; ab experientia loquor. Quod homo post tentationes gaudia accipiat, est quia homo post illas admissus est in caelum; nam homo per tentationes conjungitur caelo, et immittitur in illud; inde ei gaudium simile quod est angelis ibi.

898. “Scribe.” Quod significet certitudinem, constat ex significatione “scribere,” quod sit certitudo; nam quod e caelo dicitur, et mandatur ut scribatur, id est sicut quod subscriptum est, ita verum et inde certum; hic, quod consolationes habituri sint, et beati futuri, qui tentationes spirituales patiuntur. Quod “scribere” significet certitudinem, est quia scriptio est ultimus actus cogitationis et inde sermonis, ac ita certum, quia terminatum: se habent haec sicut omnia quae homo vult, cogitat et inde loquitur, et non terminat illa per facere; illa nondum sunt in vita hominis, nam deest ultimum, in quo priora coexistant. Quod per “scribere” inde significetur inscribere vitae, videatur supra (n. 222).

899. “Beati mortui in Domino morientes a nunc.” Quod significet ressurectionem illorum in vitam aeternam, qui antehac vixerunt vitam charitatis, et posthac victuri sunt, constat ex significatione “mortuorum in Domino,” quod sint qui resurgunt in vitam aeternam (de qua sequitur); et ex significatione “mortuorum” et “morientium a nunc,” quod sit resurrectio illorum qui vitam charitatis antehac vixerunt, et posthac vivunt; nam haec dicuntur de illis qui “custodiunt mandata Dei et fidem Jesu,” qui sunt qui vivunt secundum praecepta Domini in Verbo, et agnoscunt Divinum Ipsius, ita qui vitam charitatis vivunt a Domino (videatur supra, n. 894, 895).

[2] Quod dicatur “a nunc,” est quia intelliguntur qui illam vitam vixerunt antehac, et illam vivunt posthac; qui illam vitam vixerunt antehac, illi reservati sunt a Domino infra caelos, ac tutati ab infestatione ab infernis, usque ad ultimum judicium, quo peracto, exsuscitati sunt e locis suis, et elevati in caelum; quod non prius, fuit causa, quia ante illud praevaluerunt inferna, erat superpondium ab illorum parte; at post illud praevaluerunt caeli, et sic erat superpondium ab horum parte: per ultimum enim judicium, omnia tam in infernis quam in caelis in ordinem redacta sunt; quare si prius elevati fuissent, non potuissent resistere potentiae in qua inferna fuerunt prae caelis. Quod elevati sint, datum est videre; ex inferiore enim terra, ubi reservati sunt a Domino, vidi phalanges resurgentes et elevatos, ac translatos in societates caelestes; hoc factum est post hoc ultimum judicium, de quo in opusculo De Ultimo Judicio actum est. Simile factum est post prius judicium, quod a Domino cum fuit in mundo peractum est, de quo etiam in eodem opusculo. Hoc arcanum est quod intelligitur per resurrectionem illorum qui antehac vitam charitatis vixerunt: hoc quoque intelligitur per haec verba apud Johannem,
“Nunc judicium est mundi hujus, nunc princeps mundi hujus ejicietur foras: Ego vero si exaltatus fuero e terra, omnes traham ad Me Ipsum” (xii. 31, 32):
et hoc repraesentatum est per
Quod multi dormientes sancti suscitati sint, “et exeuntes e monumentis suis post resurrectionem” Domini “ingressi sint in sanctam urbem, et apparuerint multis” (Matth. xxvii. 52, 53):
sed de hac re plura dicentur, ubi de resurrectione seu morte prima et secunda in sequentibus in Apocalypsi.

[3] Quod per “beatos mortuos” et “morientes,” etiam intelligantur illi qui in vitam resurrecturi sint posthac, qui sunt qui charitatis vitam vivunt, constare potest ex eo, quod dicatur, “a nunc,” tum quod “mortui” et “morientes;” quare “a nunc” se refert non modo ad hos qui post ultimum judicium tales sunt, sed etiam ad illos qui antehac tales fuerunt, de quibus mox supra. Quod “mors” significet resurrectionem, et quod inde “mortui” significent resurgentes in vitam aeternam, est quia “mors” significat infernum, et inde mala et falsa, et haec moritura sunt ut homo vitam spiritualem accipiat; nam antequam illa mortua et exstincta sunt, non homini est vita spiritualis, quae est quae intelligitur in Verbo per “vitam,” per “vitam aeternam,” et per “resurrectionem;” quare per “mori” hic et alibi in Verbo intelligitur exstinctio vitae propriae, quae in se spectata unice ex malis et inde falsis consistit; et quia dum illa vita exstincta est, loco ejus intrat vita spiritualis, inde per “mortuos in Domino” illi qui spirituales facti sunt a Domino, significantur.

[4] Praeterea in spirituali sensu per “mori” potest intelligi resurrectio, quia angeli, qui in spirituali sensu Verbi sunt, non sciunt aliquid de morte naturali, qualis est hominibus qui decedunt, sed de morte spirituali, qualis est illis qui per tentationes a Domino regenerantur, apud quos domantur et morti dantur mala et inde falsa. Est quoque mors naturalis non aliud quam resurrectio, quoniam cum corpus moritur homo quoad spiritum suum resurgit, et sic est mors modo continuatio vitae ejus; nam homo per mortem a vita in mundo naturali transcendit in vitam in mundo spirituali, cum differentia solum quod vita in mundo naturali sit vita exterior et imperfectior, vita autem in mundo spirituali est vita interior et perfectior, sed usque utrobivis ad apparentiam similis, ut constare potest ex illis quae in opere De Caelo et Inferno ex auditis et visis memorata sunt.

[5] Ex his constare potest quod per “mortem” significetur et mors spiritualis, quae est damnatio, et quoque resurrectio in vitam, quae est salvatio. Quod per “mortem” significetur damnatio, videatur supra (n. 186, 383, {1}427 [a], 694); quod per “mortem” significetur resurrectio in vitam aeternam ac salvatio, constare potest a sequentibus locis: Apud Johannem,
“Jesus..dixit, Ego sum resurrectio et vita; qui credit in Me, etsi moriatur vivet; et omnis qui vivit, [et credit in Me,] non morietur in aeternum” (xi. 25, 26):
“Ego sum resurrectio et vita,” significat quod ab Ipso et resurrectio et vita sit, et non ab alio: “qui credit in Me,” significat qui credit Divinum Ipsius, ac Ipsum omnipotentem et solum Deum; et quia nemo hoc credere potest, quam qui charitatis vitam vivit, ideo hoc etiam per “credere in Ipsum” intelligitur: “etsi moriatur vivet,” significat tametsi obit naturaliter, quod usque resurget in vitam: “et omnis qui vivit, et credit in Me, non morietur in aeternum,” significat, quod qui reformatus est, non spiritualiter morietur, hoc est, damnabitur, sed in vitam aeternam resurget: inde patet quod per “mori” non intelligendum sit mori, sed resurgere in vitam.

[6] Apud eundem,
“Patres vestri comederunt mannam in deserto, et mortui sunt; hic est panis, qui e caelo descendit, ut quis ex eo comedat, non morietur” (vi.49, 50, 58):
per “mannam,” quam filii Jacobi in deserto comederunt, quoad illos, quia naturales erant, intelligitur cibus naturalis; et per “panem qui e caelo descendit,” intelligitur cibus spiritualis, qui a solo Domino; et quia a solo Ipso, in supremo sensu per “Panem” intelligitur Ipse, quare etiam dicit, “Ego sum Panis vitae:” est enim Divinum Bonum unitum Divino Vero procedens a Domino, ex quo vita spiritualis est angelis, et quoque hominibus; quare per illa verba in spirituali sensu intelligitur, quod qui solum naturaliter ex Verbo se nutriunt, mortui sint, hoc est, damnati, ut fuerunt filii Jacobi, quod etiam significatum est per quod omnes in deserto mortui sint; qui autem spiritualiter se nutriunt ex Verbo, quod non damnationi obnoxii futuri sint, quod intelligitur per quod “non morientur;” inde patet quod non mori intelligatur sed resurrectio in vitam, quia mors,” si non est mors, est vita.

[7] Apud eundem,
Si quis Verbum meum servaverit, mortem non videbit in aeternum” (viii. 52, {1}53):
per “servare verba” Domini, significatur vivere secundum praecepta Domini; “non videre mortem” significat non damnationem, sed vitam in quam homo resurgit et ingreditur per mortem. Apud eundem,
Jesus dixit, “Amen dico vobis, quod qui Verbum meum audit, et credit Ipsi qui misit Me, habeat vitam aeternam, et non in judicium veniat, sed transcendat a morte in vitam” (v. 24):
per “audire Verbum Domini, et credere Ipsi qui misit Ipsum,” intelliguntur similia quae supra, nam Dominus per “Patrem” intellexit Divinum quod fuit in Ipso ex conceptione, ita Se Ipsum; “non in judicium venire,” significat non damnari; “transcendere a morte in vitam,” significat resurrectionem et vitam in caelo; “a morte” non solum significat a morte naturali in vitam aeternam, ita resurrectionem, sed etiam a morte spirituali, quae est damnatio, in vitam aeternam, ita quoque resurrectionem; nam in Verbo est et sensus naturalis et sensus spiritualis.

[8] Apud eundem,
Jesus dixit, “Sicut Pater suscitat mortuos et vivificat, ita..Filius, quos vult, vivificat” (v. 21):
per “suscitare mortuos et vivificare,” non solum intelligitur resurrectio in vitam per mortem naturalem, sed etiam per mortem spiritualem; resurrectio in vitam fit per reformationem et regenerationem, et haec per remotionem et separationem malorum, quae hominem damnant, quae est mors spiritualis. Apud eundem,
Jesus dixit, “Amen dico vobis, quod Veniat hora,…quando mortui audient vocem Filii Dei, et qui {2}audient, vivent” (v. 25):
per “mortuos” hic significantur qui in malis et inde falsis sunt, sed ab illis per reformationem liberati: quod illi resurrecturi sint, intelligitur per illa verba; hi enim tunc non amplius mortui sunt, sed vivi, nam sunt “qui audiunt vocem Filii Dei,” ita qui vivunt secundum praecepta Ipsius. Similiter apud Lucam,
Quod retribuetur in resurrectione {1}mortuorum ({2}xiv. 14):
per “resurrectionem mortuorum” non modo intelligitur resurrectio illorum qui naturaliter moriuntur, nam hi statim post mortem resurgunt, sed etiam qui spiritualiter, ac vivificati sunt a Domino.

[9] Apud Johannem,
Jesus dixit, “Veniet hora, in qua omnes qui in monumentis sunt, audient vocem” Filii Dei, “et exibunt, qui bona fecerunt in resurrectionem vitae, qui..mala fecerunt in resurrectionem judicii” (v. 28, 29):
per haec non intelligitur quod monumenta aperientur et exibunt omnes die ultimi judicii; sed per “monumenta” quae aperientur, intelliguntur loca in inferiore terra, ubi reservati et custoditi sunt a Domino illi qui antehac charitatis vitam vixerunt, ac Divinum Domini agnoverunt, et die ultimi judicii, et post illum, elevati in caelum, de quibus supra in hoc articulo dictum est; haec loca in spirituali sensu per “monumenta” significantur: quod non {3}intelligatur quod monumenta in terra aperienda sint, et quod ex illis die ultimi judicii exituri sint, patet manifeste ex eo, quod omnes homines statim post mortem in spiritualem mundum veniant, ac ibi in forma humana similiter ut in mundo naturali vivant; ita quod resurrectio sit cuivis statim post mortem, resurrectio vitae illis qui bona fecerunt, et resurrectio judicii illis qui mala fecerunt, ut constare potest ex illis quae in opere De Caelo et Inferno ex auditis et visis memorata sunt.

[10] Haec repraesentata sunt per
Quod monumenta aperta sint, et multa corpora dormientium sanctorum suscitata, et quod exeuntes e monumentis suis post resurrectionem Domini ingressi sint in sanctam urbem, et apparuerint multis (Matth. xxvii. 52, 53):
quod monumenta tunc aperta fuerint, et quod sancti, qui prius mortui fuerunt, exiverint, et ingressi sanctam urbem multis apparuerint, repraesentabat resurrectionem illorum qui in locis sub caelo a Domino usque ad adventum Ipsius in mundum reservati sunt, et qui post resurrectionem Ipsius inde exempti et in caelum sublati sunt: haec quoque facta sunt, et visa illis qui in Hierosolyma erant, sed usque fuerunt repraesentativa resurrectionis illorum de quibus nunc et supra dictum est;
sicut enim omnia passionis Domini repraesentativa erant, et quoque quod velum in Templo disruptum esset in binas partes, quod terrae commotae, et quod petrae discissae (Matth. xxvii. 51),
ita haec, quod e monumentis apertis exiverint; quare etiam dicitur quod “in sanctam urbem ingressi sint, et ibi apparuerint;” per Zionem enim, quae hic intelligitur per “sanctam urbem,” repraesentabatur adhuc caelum, ubi Dominus per Divinum suum Verum regnat; (de qua “Zionis” significatione, videatur supra, n. 850;) quae urbs una cum Hierosolyma nunc potius profana fuit quam sancta, quare etiam
vocatur Aegyptus et Sodoma in Apocalypsi (cap. xi. 8);
sed “sancta” vocatur propter repraesentationem et inde significationem ejus in Verbo.

[11] Resurrectio a mortuis, tam in naturali quam in spirituali sensu, repraesentata et inde significata est quoque per mortuos quos Dominus resuscitavit,
Ut per resuscitationem Lazari (Joh. {1}xi. 11-44);
Per resuscitationem juvenis e Nain (Luc. {2}vii. 11-18);
Et per resuscitationem filiae archisynagogi (Marc. v. 21 ad fin.).
Omnia enim miracula quae a Domino facta sunt, et quoque omnia miracula quae in Verbo descripta sunt, involvebant sancta caeli et ecclesiae, et inde significabant illa; inde miracula illa Divina erant, et distinguebantur a miraculis non Divinis. Similia significantur per
Quod datum sit discipulis resuscitare mortuos (Matth. x. 8).

[12] Regeneratio, quae etiam est resurrectio a mortuis, repraesentata est per vivificationem ossium, apud Ezechielem (cap. xxxvii. 1-14); quod regeneratio repraesenta sit per illam, manifeste patet a versibus 11-14 ibi, ubi dicitur,
“Ossa haec tota domus Israelis sunt;….propterea propheta et dic ad illos,….Ecce Ego aperturus sum sepulcra vestra….popule mi, et deducam vos super terram Israelis, ut cognoscatis, quod….dedero spiritum meum in vobis, ut vivatis:”
hic etiam dicitur, quod “aperientur sepulcra,” per quod etiam significatur resurrectio in vitam. (Quod “sepeliri” et “sepultura” significent resurrectionem, tum regenerationem, quia rejectionem immundorum, videatur supra, n. 659.)

[13] Quod mors naturalis, quae est rejectio immundorum corporis, et mors spiritualis, quae est remotio immundorum spiritus, significent resurrectionem, etiam constat ex sequentibus in Apocalypsi, ubi agitur de morte prima et de morte secunda, quae etiam
vocatur resurrectio prima et {1}resurrectio secunda (cap. ii. 11; cap. xxi. 8);
tum etiam apud Davidem,
“Pretiosa in oculis Jehovae mors sanctorum Ipsius” (Ps. cxvi. 15):
quod “mors sanctorum” non significet damnationem, sed separationem et remotionem immundorum spiritus illorum, ita regenerationem et resurrectionem, patet. Ut et apud Johannem,
Jesus dixit, “Nisi granum tritici in terram cadens moriatur, id solum manet; si vero moriatur, multum fructum fert” (xii. 24):
simile etiam est cum homine, qui quoad corpus mori debet, ut resurgat, et quoad proprium suum, quod in se est infernale; nam nisi illud et hoc moritur, non habet homo vitam caeli.

[14] Quoniam homines resurgunt post mortem, ideo Dominus voluit mortem subire, et tertio die resurgere; sed propter causam, ut omne humanum, quod ex matre Ipsi fuit, exueret, ac Divinum Humanum indueret; nam omne humanum quod Dominus ex matre suscepit, per tentationes, et demum per mortem, a Se rejecit; ac per induitionem Humani ex ipso Divino, quod fuit in Ipso, glorificavit Se, hoc est, Humanum suum Divinum fecit: inde est quod per “mortem” Ipsius et per “sepelitionem” in caelo non intelligatur mors et sepelitio, sed purificatio Humani Ipsius, et glorificatio: quod ita sit, Dominus docuit per comparationem illam cum tritico cadente in terram, quod “moriturum sit ut fructum ferat:” etiam tale involvit quod Dominus dixit ad Mariam Magdalenam,
“Ne me tange, nondum enim ascendi ad Patrem meum” (Joh. xx. 17):
per “ascendere ad Patrem suum” intelligitur unitio Humani sui cum Divino suo, humano ex matre plene rejecto.

900. “Immo dicit Spiritus, ut requiescant a laboribus suis.” Quod significet quod illis non amplius pugna contra mala et falsa, ac infestatio ab illis, constat ex significatione “dicit Spiritus,” quod sit asseveratio quod verum sit, per “angelum” enim significatur verum a Domino, similiter per “Spiritum;” ex significatione “laborum,” quod sint pugnae contra mala et falsa, ac infestationes ab illis, ita tentationes (de qua sequitur); inde “requiescere ab illis” significat quod non amplius in illis erunt; inde patet quod per “Dicit Spiritus, ut requiescant a laboribus suis,” significetur quod verum sit quod illis non amplius pugna contra mala et falsa, ac infestatio ab illis. In praecedente versu agitur de tentationibus illorum qui vivunt secundum praecepta Domini, et qui agnoscunt Divinum Ipsius; quare in hoc versu agitur de consolationibus, quae tentationes spirituales sequuntur; nam ut supra (n. 897) dictum est, gaudia post omnes tentationes spirituales existunt. Quod per “labores” intelligantur tentationes, est quia tentationes sunt labores animae, seu labores spirituales.

[2] Illae etiam per “laborem” intelliguntur apud Esaiam,
“Jehovah voluit conterere Ipsum, infirmavit; si posuerit reatum animam suam, videbit semen, prolongabit dies, et voluntas Jehovae per manum Ipsius prosperabitur: ex labore animae suae videbit, saturabitur” (liii. 10, 11):
haec de Domino {1}de quo in toto illo capite agitur; tentationes Domini quae gravissimae fuerunt, quia contra inferna, describuntur, per quod “Jehovah voluerit conterere Ipsum, infirmavit; nam per tentationes amores proprii infringuntur, ita corpus conteritur ac infirmatur; “si posuerit reatum animam suam,” significat, si tentationes usque ad mortem subiverit; “videbit semen,” significat quod Divinum Verum procedet ab Ipso (“semen” est verum, et ubi de Domino, Divinum Verum); “prolongabit dies,” significat Divinum Bonum, quod etiam procedet ab Ipso; (“longum” et inde “prolongare” dicitur de bono (videatur supra, n. 629 [a]), et “dies” significant status;) “et voluntas Jehovae per manum Ipsius prosperabitur,” significat quod sic omnia et singula in caelis et in terris in Divino ordine tenebuntur; “ex labore animae suae,” significat per tentationes; “videbit, saturabitur,” significat glorificationem: haec per illa verba in sensu supremo, in quo de Domino, significantur; in sensu autem respectivo per eadem describitur salvatio generis humani, pro quo Dominus ex Divino Amore pugnavit.

[3] Dicitur, “Si posuerit reatum animam suam,” sicut foret dubium quod positurus sit; sed hoc involvit simile quod Ipse dicit apud Johannem,
“Ego pono animam meam, ut rursus accipiam illam; nemo tollit eam a Me, sed Ego pono a Me Ipso: potestatem Ego habeo ponendi eam, et potestatem habeo recipiendi eam: hoc praeceptum accepi a Patre meo” (x. 17, 18):
arcanum quod in his verbis latet, non quisquam videre potest, nisi qui scit quales sunt tentationes, per quas homo regeneratur; homo enim in illis tenetur in suo libero, ex quo apparet illi sicut ex se pugnet; immo in tentationibus est homini liberum spirituale fortius quam extra illas, est enim interius: nisi homo ex eo pugnaret in tentationibus, non poterit spiritualis fieri; omne enim liberum est amoris, quare homo tunc ex amore veri et inde ex amore vitae aeternae pugnat; ita non aliter aperitur internum, et homo regeneratur. Ex his paucis aliquatenus videri potest quid illa verba Domini involvunt, nempe quod ex suo libero pugnaverit, et demum posuerit animam suam, ex causa ut omnia ex propria potentia faceret, et inde ex Semet Ipso Justitia fieret, quod non potuit fieri nisi ex libero Ipsius; inde dicitur, “Ego pono animam a Me Ipso; potestatem habeo ponendi illam, et potestatem habeo recipiendi illam; hoc praeceptum accepi a Patre meo.”

[4] Qui hoc arcanum non sciunt, illi interpretantur illa verba quemadmodum Ariani, quod non actualis sed adoptivus Filius Dei fuerit; ita quod adoptatus sit quia voluit animam suam ponere, seu mortem crucis subire: non scientes quod illa verba involvant quod ex propria potentia contra inferna ex Humano suo pugnaverit, et illa vicerit, et quod ex propria potentia Humanum suum glorificaverit, hoc est, univerit illud ipsi Divino in Se, et sic illud Divinum fecerit, quod absque absoluto libero relicto Ipsi quoad Humanum nequaquam fieri potuit. Ex his nunc patet cur apud Esaiam dicitur, “Si posuerit reatum animam suam.” (Quod liberum sit id quod est amoris et voluntatis, et inde vitae hominis, et quod id appareat sicut ejus proprium, videatur in Doctrina Novae Hiersoloymae, n. 141, 145. Quod liberum homini esse debeat, ut possit regenerari, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 1937, 1947, 2876, 2881, 3145, 3158, 4031, 8700. Quod alioqui amor boni et veri non implantari possit homini, et ei appropriari apparenter ut suum, n. 2877, 2879, 2880, 8700. Quod nihil conjungatur homini quod fit in coacto, n. 2875, 8700. Quod se cogere sit ex libero, non autem cogi, n. 1937, 2881. Quod in omni tentatione sit liberum, sed quod id liberum sit interius apud hominem a Domino, et quod ideo pugnet et velit vincere, et non vinci, quod absque libero non faceret, n. 1937, 1947, 2881. Quod Dominus solus et ex propria potentia contra omnia inferna pugnaverit, et illa vicerit, n. 1692, 1813, 2816, 4295, 8273, {1}9937. Quod inde Dominus Justitia factus est ex Se solo, n. 1813, 2025-2027, 9715, 9809, 10019. Quod tentatio Domini ultima fuerit in Gethsemane et super cruce, et tunc quoque plenaria victoria, per quam subjugavit inferna, et simul glorificavit Humanum suum, n. 2776, 2803, 2813, 2814, 10655, 10659, {2}10828: haec omnia ex Arcanis Caelestibus, e quibus plura adhuc collecta videantur in Doctrina Novae Hierosolymae, ubi De Libero Hominis, n. 148, 149: De Tentationibus in genere, n. 196-200: et De Tentationibus Domini, n. 201, 302.)

901. “Opera enim eorum sequuntur cum illis.” Quod significet quod illis sit vita spiritualis, quae est vita angelorum caeli, constat ex significatione “operum,” quod sint vita spiritualis, qualis est angelis caeli (de qua sequitur) et ex significatione “sequi cum illis,” quod sit in illis esse; nam quod sequitur cum aliquo, cum dicitur de vita ejus, hoc in illo est, et sicut ille est; quare dicitur “sequi cum illis,” et non sequi illos. Quod “opera” significent vitam hominis, est quia faciunt vitam ejus; est enim homini cogitatio, est voluntas, et ex utraque actio; quod in cogitatione hominis est, et non in voluntate, hoc nondum in illo est; quod in cogitatione et in voluntate est, et non in actu, hoc quidem intrat hominem, et incohat vitam {1}ejus, sed usque exit et disparatur, nam nondum terminatum est; at quod in voluntate hominis est et inde in actu, hoc facit vitam ejus, et permanet, sive malum sit sive bonum. Quod sola cogitatio non vitam hominis faciat, constare potest ex eo, quod homo cogitare multa possit quae non vult, quia non amat: quod cogitatio et voluntas hominis absque actu non vitam ejus faciat, est quia non est voluntas certa; et voluntas non certa, est sicut aqua quae evaporatur, nam ab amore ei adversante facile mutatur. Ex his constare potest quod per “opera,” quae sunt actus voluntatis, significetur vita hominis. Quod opera, amor, voluntas et actus, ac vita hominis, unum faciant, videatur supra (n. 842).

902. Quoniam hic, ut in pluribus aliis locis in Apocalypsi, dicuntur “opera,” et hic quod “opera sequantur cum illis,” et per hoc significatur vita spiritualis, aliquid dicetur quomodo illa vita comparatur, et quomodo illa per hodiernam fidem destructa est. Vita spiritualis unice comparatur per vitam secundum praecepta in Verbo. Praecepta sunt in summa quae in decalogo, nempe, Non adulteraberis, Non furaberis, Non occides, Non false testaberis, Non concupisces bona aliorum: haec praecepta intelliguntur per praecepta quae facienda; quando enim homo illa facit, tunc opera ejus sunt bona, ac vita ejus fit spiritualis; causa est quia quantum homo mala fugit et odio habet, tantum bona vult et amat.

[2] Sunt enim binae sphaerae oppositae, quae circumstipant hominem, una ex inferno, altera ex caelo; ex inferno sphaera mali et inde falsi, ex caelo sphaera boni et inde veri; ac illae sphaerae [non immediate] afficiunt corpus, sed afficiunt mentes hominum, sunt enim sphaerae spirituales, et inde sunt affectiones quae amoris; homo in medio illarum constitutus est; quantum itaque accedit ad unam, tantum recedit ab altera: inde est, quod quantum homo mala fugit, et odio habet, tantum bona et inde vera velit et amet;
nemo enim duobus dominis simul potest servire; nam aut unum odio habebit, aut alterum amabit (Matth. vi. 24).

[3] At sciendum est quod homo praecepta illa facturus sit ex religione, quia a Domino mandata sunt; si ex alia causa quacunque, ut si solum ex lege civili aut ex lege morali, homo manet naturalis, et non fit spiritualis; nam si homo facit ex religione, tunc corde agnoscit quod Deus sit, quod caelum et infernum sint, et quod vita post mortem sit; si autem, solum ex lege civili et morali facit, tunc potest similia facere, et tamen corde negare quod Deus sit, et quod caelum et infernum ac vita post mortem sint: hic si fugit mala et bona facit, est solum in forma externa, et non in interna; ita est exterius quoad corporis vitam similis Christiano, ac interius quoad spiritus sui vitam similis diabolo. Ex his patet quod homo non possit aliter spiritualis fieri, seu vitam spiritualem accipere, quam per vitam secundum religionem a Domino.

[4] Quod ita sit, confirmatus sum ex angelis tertii seu intimi caeli, qui in maxima sapientia et felicitate sunt; hi interrogati quomodo tales angeli facti sunt, dixerunt, quia dum vixerunt in mundo pro nefandis reputaverunt spurcas cogitationes, quae illis fuerunt etiam adulteria; similiter fraudes et illicitas lucrationes, quae illis fuerunt furta; tum odia et vindictas, quae illis fuerunt neces; ut et mendacia et blasphemationes, quae illis fuerunt falsa testimonia; et similia alia: dein interrogati annon bona opera fecerunt, dixerunt quod amaverint castitatem, in qua fuerunt, quia pro nefandis reputaverunt adulteria; quod amaverint sinceritatem et justitiam, in quibus fuerunt, quia pro nefandis reputaverunt fraudes et illicitas lucrationes; quod amaverint proximum, quia pro nefandis reputaverunt odia et vindictas; quod amaverint veritatem, quia pro nefandis reputaverunt mendacia et blasphemationes; et sic porro; tum quod perceperint, quod, illis remotis, ex castitate, sinceritate, justitia, charitate et veritate agerent, non fuerit ex se sed ex Domino, et quod sic bona opera essent omnia quaecunque ex illis, tametsi sicut ex se fecerunt; et quod inde sit quod post mortem a Domino evecti sint in tertium caelum: ex his patuit quomodo vita spiritualis, quae est vita angelorum caeli, comparatur.

[5] Nunc autem dicetur quomodo illa vita per hodiernam fidem destructa est. Hodierna fides est, quod credendum sit quod Deus Pater miserit Filium suum, qui crucem passus est pro nostris peccatis, ac sustulerat damnationem legis per impletionem ejus, et quod haec fides absque bonis operibus unumquemvis salvet, immo etiam in ultima mortis hora. Per hanc fidem impressam a pueritia, et dein confirmatam ex praedicationibus, factum est ut non aliquis fugiat mala ex religione, sed solum ex lege civili et morali; ita non quia peccata sunt, sed quia damna. Expende, dum homo cogitat quod Dominus passus sit pro nostris peccatis, quod sustulerit damnationem legis, et quod credere illa seu fides illorum sola absque bonis operibus salvet, annon vilipendat omnia praecepta decalogi, et omnem vitam religionis praescriptae in Verbo, et praeterea omnia vera quae docent charitatem; separa itaque haec, et remove ab homine, an est apud illum aliqua religio? religio enim non consistit in solum cogitare hoc aut illud, sed in velle et facere id quod cogitat, ac nulla religio est cum separatur velle et facere a cogitare. Inde sequitur quod per hodiernam fidem vita spiritualis, quae est vita angelorum caeli, et ipsa vita Christiana, destructa sit.

[6] Expende ulterius, unde est quod decem praecepta decalogi e Monte sinai per tantum miraculum promulgata sint, quod insculpta sint binis tabulis ex lapide, et quod hae positae sint in arca, super quam positum fuit propitiatorium cum cherubis, et locus ille, ubi illa praecepta, dictus sit sanctum sanctorum, intra quem non licuit Aharoni intrare nisi semel quotannis, et hoc cum sacrificiis et cum suffitu; et si absque illis intravisset, mortuus succubuisset; tum quod per arcam illam tot miracula postea facta sint. Annon omnes in universo orbe terrarum similia praecepta sciunt? Annon leges illorum civiles eadem dictant? Quis non ex solo naturali lumine scit, quod propter ordinem in unoquovis regno, non adulterandum sit, non furandum, non occidendum, non false testandum, et plura quae ibi? Quare tunc eadem illa per tot miracula promulganda erant, et tam sancta habenda Annon propterea, ut unusquisque illa faceret ex religione, ac ita ex Deo, et non solummodo ex lege civili et morali, ac ita ex se et propter mundum? Haec causa promulgationis illorum e Monte Sinai fuit, et causa sanctitatis illorum; nam facere illa praecepta ex religione purificat internum hominem, aperit caelum, admittit Dominum, et hominem quoad spiritum suum facit angelum caeli. Inde quoque est quod gentes, quae extra ecclesiam sunt, omnes salventur qui praecepta illa ex religione faciunt, et non aliquis qui solummodo ex lege civili et morali.

[7] Explora nunc, annon hodierna fides, quae est quod Dominus passus sit pro nostris peccatis, quod sustulerit damnationem legis per impletionem ejus, et quod homo justificetur et salvetur per illam fidem absque bonis operibus, solverit omnia illa praecepta; extende visum tuum, et investiga, quot hodie in orbe Christiano sunt, qui non illam fidem vivunt. Scio quod respondeant quod imbecilles et infirmi homines sint, nati in peccatis, et similia alia; sed quis non potest ex religione cogitare? hoc dat Dominus unicuivis, et apud illum qui ex religione talia cogitat, Dominus operatur omnia, quantum cogitat; et scias quod qui ex religione illa cogitat, is credat quod Deus sit, ac quod caelum, infernum et vita post mortem sint; at qui non illa ex religione cogitat, assevero quod illa non credat.

903. VERSUS 14-16.
“Et vidi, et ecce nubes alba, et super nube sedens similis Filio hominis, habens super capite suo coronam auream, et in manu sua falcem acutam. Et alius angelus exivit e templo, clamans magna voce sedenti super nube, Mitte falcem tuam et mete, quia venit Tibi hora metendi, quia aruit messis terrae. Et misit sedens super nube falcem suam super terram, et demessa est terra.”
14. “Et vidi,” significat praedictionem de separatione bonorum a malis [n. 904]; “et ecce nubes alba,” significat Divinum Verum in ultimis, quale est Verbum in sensu litterae, cui sensus spiritualis inest [n. 905]; “et super nube sedens similis Filio hominis,” significat Dominum in caelis, in Divino Vero seu Verbo quod ab Ipso [n. 906]; “habens super capite suo coronam auream,” significat Divinum Bonum accinctum ad judicium [n. 907]; “et in manu sua falcem acutam,” significat Divinum Verum exquisite explorans, et separans [n. 908].
15. “Et alius angelus exivit a templo,” significat explorationem a Domino de statu ecclesiae in communi [n. 909]; “clamans magna voce sedenti super nube,” significat annuntiationem post explorationem seu visitationem [n. 910]; “Mitte falcem tuam et mete, quia venit Tibi hora metendi, quia aruit messis terrae,” significat quod tempus sit colligendi bonos, et separandi illos a malis, quoniam finis ecclesiae est [n. 911].
16. “Et misit sedens super nube falcem super terram, et demessa est terra,” significat collectionem bonorum a malis, et quod sic devastata sit ecclesia [n. 912].

904. [Vers. 14.] “Et vidi.” Quod significet praedictionem [de separatione] bonorum a malis, constat ex eo, quod “videre” involvat illa quae vidit, quae sunt quae sequuntur; et quia haec in spirituali sensu involvunt primam seu communem separationem bonorum a malis, ideo hic per “Vidi” significatur praedictio de illa. Sciendum est quod in sequentibus in hoc capite praedicatur separatio in communi, ac in sequentibus in particulari, seu in specie, quae describitur per “septem angelos habentes septem phialas excandescentiae Dei:” quod separatio bonorum a malis ita describatur, est secundum Divinum ordinem, qui est, ut commune praecedat, antequam particularia et singularia, quae etiam sunt specifica, traduntur. Quod secundum Divinum ordinem sit ut commune praecedat, est ut particularia possint insinuari, ac juste ordinari, ac homogenea fieri, ac affinitate conjungi. (De qua re videantur quae in Arcanis Caelestibus tradita sunt: nempe, Quod communia praecedant, et illis particularia, et his singularia insinuentur, n. 920, 4325, 4329, 4345, 5208, 6089. Quod apud hominem qui regeneratur communia praecedant, et sequantur ordine particularia et singularia, n. 3057, 4345, 4383, 6089. Quod dein omnium subordinatio sit sub communibus apud illum, et sic nexus, n. 5339. Quod communia impleri possint innumeris, n. 7131. Qualis homo in communi est, quod talis sit in singulis suis, n. {1}917, 1040, 1316. Quod id quod communiter regnat, sit in omnibus et singulis, n. 6159, 7648, 8067, 8853-8857, 8865. Haec allata sunt, ut sciatur cur hic primum communia et generica traduntur, ac postea particularia et singularia,)

905. ” [Et] ecce nubes alba.” Quod significet Divinum Verum in ultimis, quale est Verbum in sensu litterae, cui sensus spiritualis inest, constat ex significatione “nubis,” quod sit Divinum Verum in ultimis, et inde quoque Verbum in sensu litterae (de qua supra, n. 36,594); quae nubes visa est “alba” ex translucentia Divini Veri in caelis, quale est Verbum in sensu spirituali; omnis enim albedo, quae in caelis apparet, existit ex luce caeli, quae in sua essentia est Divinum Verum; inde est quod angeli, quia in Divino Vero sunt, induti sint vestibus albis et candidis. (Quod Divinum Verum procedens a Domino ut Sole sit Lux caeli, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 126-140: et quod “album” inde in Verbo dicatur de veris, supra, n. 196.)

906. “Et super nube sedens similis Filio hominis.” Quod significet Dominum [in caelis], in Divino Vero seu Verbo, quod ab Ipso, constat ex significatione “nubis albae,” quod sit Divinum Verum in ultimis quale est Verbum in sensu litterae, cui sensus spiritualis inest (de qua mox supra); ex significatione “sedere super illa,” quod sit in caelis, ubi Divinum Verum est in sua luce, quale est Verbum in sensu spirituali; ex significatione “Filii hominis,” quod sit doctrina veri, et in sensu supremo Dominus quoad Verbum (de qua supra, n. 63, 151). Quod per “nubem” significetur Verbum, et per “sedentem super nube” Dominus quoad Verbum, quisque mirari potest, quoniam coram illis, qui omnia secundum sensum litterae Verbi comprehendunt, non videri aliud potest quam quod “nubes” significet nubem, et non tale spirituale quale est Verbum, quia hoc non apparet affine aut concordans cum nube; sed usque est Divinum Verum in ultimis, quale est Verbum in littera, quod significatur: causa est, quia in mundo spirituali Divinum Verum defluens ex superioribus caelis in inferiora apparet sicut nubes; visa etiam est mihi, et ex illa, et ejus variegatione concludere potui de quali veri quod inter se locuti sunt angeli caeli superioris.

[2] Simile significatum est per “nubem” quae super Monte Sinai, cum promulgabatur Lex, quae erat Divinum Verum, apparuit; et per “nubem” quae super Tentorio conventus quovis die visa est, et quae quandoque implevit illud; tum per
Nubem lucidam, quae obumbravit Petrum, Jacobum et Johannem, cum transformatus apparuit Jesus; e qua nube vox audita est, dicens, “Hic est Filius meus dilectus, in quo Mihi complacuit; Ipsum audite” (Matth. xvii. 5; Luc. ix. 34, 35);
tum in sequentibus locis apud Evangelistas,
“Tunc apparebit signum Filii hominis,….et videbunt Filium hominis venientem in nubibus caeli cum virtute et gloria” (Matth. xxiv. 30; Luc. xxi. 27):
Et Jesus dixit, “Nunc videbitis Filium hominis sedentem a dextris potentiae, et venientem in nubibus caeli” (Matth. xxvi. 64; Marc. xiv. 61, 62):
per “venire in nubibus caeli,” etiam in his locis intelligitur manifestatio Domini in Verbo; nam post adventum Ipsius manifeste viderunt praedictiones de Domino in propheticis Verbi, quas non prius; et adhuc manifestius hodie, cum sensus spiritualis Verbi apertus est, in quo in supremo sensu ubivis agitur de Domino, de subjugatione infernorum ab Ipso, et de glorificatione Humani Ipsius; hic sensus est qui intelligitur per “gloriam,” in qua venturus; quod “gloria” significet Divinum Verum spirituale, quale est in caelis, videatur supra (n. {1}33, 874). Ex his constare potest quid significat quod Johanni visa sit “nubes alba, et super nube sedens similis Filio hominis;” nam agitur in nunc sequentibus de separatione bonorum a, malis ante ultimum judicium, ac dein de illo judicio; similiter ac praedictum est a Domino quod “venturus in nubibus caeli,” apud Evangelistas, et quoque in primo capite Apocalypseos his verbis,
Jesus Christus, “qui est Testis fidelis, primogenitus ex mortuis, et Princeps regum terrae;….ecce venit cum nubibus, et videbit Ipsum omnis oculus” (vers. 5, 7).

907. “Habens super capite suo coronam auream.” Quod significet Divinum Bonum accinctum ad judicium, constat ex significatione “coronae aureae” super capite, quod hic sit Divinum Bonum accinctum ad judicium, quia agitur in nunc sequentibus de separatione bonorum a malis, quae separatio ultimum judicium praecedit; ita “Filius hominis,” per quem intelligitur Dominus quoad Divinum Verum seu Verbum, accinctus ad separandum bonos a malis, et dein ad judicium faciendum; quod hoc intelligatur per “coronam auream super capite Filii hominis,” constare potest ex regibus apud filios Israelis, et quoque apud antiquos, qui Dominum repraesentabant, quod accincti ad bellum, et in proeliis gestaverint coronas aureas (de qua re videatur supra, n. 553); causa erat quia reges repraesentabant Dominum quoad Divinum Verum, et hoc conjunctum Divino Bono procedit a Domino; quare ut hoc repraesentaretur, reges gestabant coronas ex auro, nam “aurum” significat bonum (videatur supra, n, 242 [a,c]): quod “corona aurea” significet bonum et inde sapientiam, et quod vera sint quae coronantur, etiam supra (n. 272).

[2] Arcanum quod in hoc latet, est quia Divinum Bonum non judicat quemquam, sed Divinum Verum; causa est, quia Divinum Bonum amat omnes, et quantum homo sequitur, trahit ad caelum, at Divinum Verum separatum a Bono damnat omnes, et judicat ad infernum; ne itaque omnes damnentur et judicentur ad infernum, sed [ut] Divinum Bonum moderaretur et elevaret ad caelum, quantum possibile, ideo fuit corona aurea super capite, per quod significatur Divinum Bonum accinctum ad judicium, nempe ad moderandum. Quod Divinum Bonum non judicet quemquam, sed Divinum Verum, intelligitur per haec Domini verba,
“Non Pater judicat quemquam, sed judicium..dedit Filio” (Joh. v. 22):
per” Patrem” intelligitur Divinum Bonum, et per “Filium” Divinum Verum; (quod per “Patrem” intelligatur Divinum Bonum, videatur supra, n. 200, 254; et quod per “Filium” Divinum Verum, n. 63, 151, 724:) tum per haec,
Pater dedit Filio “judicium faciendi, quia Filius hominis est” (Joh. v. 27):
per “Filium hominis” significatur Divinum Verum (videatur etiam supra, n. 778 [b]).

[3] Sed usque intelligendum est quod Dominus non judicet aliquem per Divinum Verum, sed Divinum Verum in se spectatum hominem qui non recipit, sed rejicit illud, judicat illum, ut manifeste constare potest ab his Domini verbis,
Jesus dixit, “Si quis mea audiverit verba, non tamen crediderit, Ego non judico illum, non enim veni ut judicem mundum, sed ut salvem mundum; qui spernit Me, et non accipit verba mea, habet qui judicet illum, Verbum, quod locutus sum, illud judicabit illum in extremo die” (Joh. xii. 47, 48; tum quoque Joh. iii. 17):
per “Verbum” intelligitur Divinum Verum, nam hoc in Verbo est, et est Verbum; quod hoc in se spectatum judicaturum sit hominem, et non Ipse Dominus per illud, patet manifeste; nam dicit Dominus, “Ego non judico illum, non enim veni ut judicem mundum, sed ut salvem mundum.” Quod Ipse Dominus non judicet, est quia est Divinus Amor, et est Divinum Bonum unitum Divino Vero, et hoc separari ab illo non potest, sunt enim unum; ac Divinum Bonum non judicat quemquam, sed salvat, ut supra dictum est; ita quoque Divinum Verum, quod cum Divino Bono unitum procedit a Domino. Quod apud Johannem dictum sit quod “datum sit Filio judicium faciendi,” intelligendum est sicut id quod de Ipso dicitur quod “irascatur,” “excandescat,” “conjiciat in infernum,” cum tamen Dominus nemini irascitur, nec conjicit in infernum, sed quod ipse homo semet (de qua re videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 545-550); ita quoque quod contemptus et rejectio Divini Veri, consequenter falsum ex malo, hominem judicet, ita etiam homo semet.

[4] Quomodo Divinum Verum in se spectatum judicat hominem, etiam dicetur: homo qui in falsis ex malo est, ex contemptu et rejectione Divini Veri, is in odio est contra illud, ac flagrat id destruere apud unumquemvis qui in illo a Domino est; quod cum conatur, est quasi qui se in ignem conjicit, aut sicut quis faciem contra petram illidit; non quod ignis causa sit, nec petra, sed homo qui hoc facit: nam res in se talis est, quod Divinum Verum nusquam pugnet contra falsum ex malo, sed hoc contra illud, proinde non caelum contra infernum, sed hoc contra illud.

908. “Et in manu sua falcem acutam.” Quod significet Divinum Verum exquisite explorans et separans, constat ex significatione “falcis,” quod sit Divinum Verum exquisite explorans et separans; quod per “falcem” id significetur, est quia per illam paene simile significatur quod per “gladium” et “machaeram,” quae quod in spirituali sensu sit Divinum Verum pugnans contra falsum, et dispergens illud, videatur supra (n. {1}73, 131, 367); hic itaque loco gladii et machaerae dicitur “falx,” quia agitur de messe, de qua et de falce plura in sequentibus dicentur. Quod “falx acuta” Divinum Verum exquisite explorans et separans significet, est quia per “messem” significatur ultimus status ecclesiae praecedens ultimum judicium, quando Dominus explorat unumquemvis et separat; quo facto boni elevantur in caelum, et mali conjiciuntur in infernum, quod est ultimum judicium. Quod ante illud talis exploratio et separatio fiat, et quoque quod hodie facta sit, aliqua ab experientia in opere De Ultimo Judicio dicta sunt, et quoque supra; tum plura de eo in Appendice ad finem hujus libri dicentur.

[2] Quod “acutum” significet accuratum, exquisitum et prorsus, absque explicatione patet, nam falx acuta, sicut gladius acutus, exquisitius agit, et subtilius penetrat, ut constare potest ex sequentibus; Apud Esaiam,
Jehovah “posuit..os meum, sicut gladium acutum” (xlix. 2):
per “os prophetae” etiam significatur Divinum Verum, quare comparatur gladio acuto, quia intelligitur illud penetrans, prorsus dispergens et destruens falsum. Similiter in Apocalypsi,
“Ex ore” Filii hominis “romphaea anceps acuta exivit” (i. 16; cap. ii. 12; cap. xix. 15, {2}21).
Lingua impiorum, quae falsa ex interiori malo loquitur, penetrat, et dispergit vera, etiam comparatur gladio acuto et telis acutis, apud Davidem,
“Anima mea in medio leonum cubo, inflammantur filii hominis, dentes eorum hasta et tela, et lingua eorum gladius acutus” (Ps. lvii. 5 [B.A.4]):
et alibi,
“Jehovah, libera animam meam a labio mendacii, a lingua doli,….tela potentis acuta” (Ps. cxx. [2,] 4):
“labium mendacii” et “lingua doli” pro falsis ex malo; dispersio veri per illa significatur per “gladium acutum,” et per “tela acuta.” (Pariter Ezech. v. 1.)

909. (Vers. 15.] “Et alius angelus exivit e templo.” Quod significet explorationem a Domino de statu ecclesiae in communi, constat ex illis quae sequuntur; sequitur enim quod “clamaverit angelus magna voce, Mitte falcem tuam et mete, quia venit tibi hora metendi, quia aruit messis terrae,” per quae significatur annuntiatio post explorationem, quod tempus sit colligendi bonos et separandi illos a malis, quoniam finis ecclesiae est: ex significatione “templi,” quod sit caelum et ecclesia, ac Divinum procedens a Domino, (de qua, supra, n. 220, 630, {1}700 [a]); quod hic status ecclesiae in communi intelligatur, est quia sequitur quod “duo alii angeli exiverint, unus e templo quod in caelo, et alter ex altari,” per quae significantur manifestationes a Domino de separatione; quod sit exploratio a Domino quae significatur, est quia per “angelum” in Verbo intelligitur aliquid Domini (videatur supra, n. 869, 878, 883); angeli enim ex se nihil de statu ecclesiae possunt explorare, sed ex Domino.

910. “Clamans magna voce sedenti super nube.” Quod significet annuntiationem post explorationem seu visitationem, constat ex significatione “clamare voce magna,” quod sit annuntiatio, de qua sequitur; quod sit post visitationem, est quia annuntiavit sedenti super nube quod “venerit hora metendi, quia aruit messis terrae;” quod per “sedentem super nube” intelligatur Dominus in caelis, videatur supra (n. 906); quod per “magnam vocem” hujus angeli significetur annuntiatio de statu ecclesiae post visitationem, est quia “vox” involvit illa quae dixit, quae sunt quae sequuntur. Dicitur annuntiatio post explorationem seu visitationem, quia visitatio praecedit separationem, et post separationem fit ultimum judicium. Multis in locis dicitur “visitatio,” et per illam significatur exploratio qualis est status ecclesiae ante judicium; non quod talis visitatio actualiter existat, modo praecedit quod angeli caeli incipiant lamentari propter crescentem potentiam malorum ab inferno, et supplicare Dominum de ope; Dominus enim novit omnia, quia omniscius est: sed usque describitur visitatio per missionem angelorum, et per annuntiationem illorum; sicut etiam, quod dum ultimum judicium instat,
Dominus “missurus sit angelos suos cum tubae voce magna, qui congregabunt electos Ipsius a quatuor ventis” (Matth. xxiv. 31):
non quod aliqui angeli mittantur ad congregandum illos, sed quod Dominus per Divinum suum Verum hoc faciat; nam per “angelos,” ut prius dictum est, significantur Divina vera. Similiter
Quod apostoli sessuri super duodecim thronis, et judicaturi duodecim tribus Israelis (Matth. xix. 28; Luc. xxii. 30);
non quod apostoli sessuri sint super thronis, et judicaturi, sed Dominus per Divinum suum Verum; nam per “apostolos,” aeque ac per “angelos,” significantur Divina vera, quia per illos significantur omnia ecclesiae. Similiter alibi. (Sed de visitatione videantur illa, quae de ea in Arcanis Caelestibus scripta sunt, nempe, Quod visitatio sit inquisitio qualis status amoris et fidei est in ecclesia; et quod praecedat judicium, n. 2242. Quod “dies visitationis” sit ultimus status ecclesiae in communi, n. 10509, 10510; ita cum vetus ecclesia desolata est, et nova ecclesia instauratur, n. 6588. Et quod sit damnatio infidelium, et salvatio fidelium, n. 6588, 10623. Quod visitatio etiam sit adventus Domini, quia Dominus tunc venit ad judicium, n. 6895.)

911. “Mitte falcem tuam et mete, quia venit Tibi hora metendi, quia aruit messis terrae.” Quod significet quod tempus sit colligendi bonos, et separandi illos a malis, quoniam finis ecclesiae est, constat ex significatione “mittere falcem,” quod sit colligere bonos, et separare illos a malis (de qua sequitur); ex significatione “Venit hora metendi,” quod sit tempus id faciendi; et ex significatione “quia aruit messis terrae,” quod sit quoniam ultimus status seu finis ecclesiae est; “messis” enim significat statum ultimum seu finem, et “terra” ecclesiam: ex his patet quod per “Mitte falcem tuam et mete, quia venit hora metendi, quia aruit messis terrae,” significetur quod tempus sit colligendi bonos, et separandi illos a malis, quoniam finis ecclesiae est. Quod “mittere falcem et metere” sit colligere bonos, et separare illos a malis, est quia per “messem terrae” significatur ultimus status ecclesiae, quando ultimum judicium, ac mali conjiciuntur in infernum, et boni elevantur in caelum, et sic separantur.

[2] Quod non prius collectio, separatio et ultimum judicium fiant, constare potest ex illis quae in opusculo De Ultimo Judicio dicta sunt, et quae amplius in Appendice ad hunc librum dicenda sunt; quae in summa continentur in Domini verbis apud Matthaeum,
Jesus dixit hanc parabolam: “Simile factum est regnum caelorum homini seminanti bonum semen in agro suo; sed dum dormiverunt homines, venit ejus inimicus, et seminavit zizania…et abivit: cum vero germinavit herba, et fructum fecit, tunc apparuerunt etiam zizania. Accedentes..servi Patrisfamilias dixerunt illi, Domine, nonne bonum semen seminasti in agro tuo? unde ergo habet zizania? Hic vero dixit illis, Inimicus hoc fecit. Servi autem dixerunt illi, Visne ergo abeuntes colligamus ea? Ille vero dixit, Ne forte colligentes zizania eradicetis simul cum illis triticum; sinite una crescere utraque usque ad messem, et tempore messis dicam messoribus, Colligite prius zizania, et colligate ea in fasciculos ad comburendum.., triticum vero congregate in horreum meum. ….Et accesserunt ad Ipsum discipuli Ipsius, dicentes, Expone nobis parabolam zizaniorum agri. Ipse..respondens dixit illis, Qui seminat bonum semen est Filius hominis; ager autem est mundus, semen vero sunt filii regni, at zizania sunt filii illius mali, inimicus autem qui seminat illa est diabolus, messis vero consummatio saeculi est, messores autem sunt angeli; quemadmodum ergo colliguntur zizania, et igne comburuntur, sic erit in consummatione saeculi: mittet Filius hominis angelos suos, qui colligent e regno Ipsius omnia offendicula,…qui faciunt iniquitatem, et mittent eos in caminum ignis, ubi erit ploratus et stridor dentium: tunc justi fulgebunt ut sol in regno Patris” (xiii. 24-30, 36-43):
per hanc parabolam illustrat Dominus omnia quae in hoc capite Apocalypseos (a versu 14 ad 19) dicuntur de Filio hominis habente in manu sua falcem et metente, et quod ab Ipso et ab angelis demessa sit terra: docetur enim quod per “seminantem” intelligatur Dominus, qui ibi etiam vocatur “Filius hominis;” quod per “messores” seu “metentes” intelligantur angeli, et quod “zizania mittentur in caminum ignis,” et “bonum semen colligetur in horreum,” et quod illa non prius fient quam “in consummatione saeculi,” per quam significatur ultimus status ecclesiae, ob causam “ne una cum zizaniis eradicetur triticum.”

[3] Quoniam haec parabola Domini in se arcana de separatione malorum a bonis, et de ultimo judicio continet, interest ut singillatim explicetur. Per “regnum caelorum” significatur ecclesia Domini in caelis et in terris, nam utrobivis est ecclesia; per “hominem seminantem bonum semen in agro suo” intelligitur Dominus quoad Divinum Verum, quod est Verbum, in ecclesia; “homo,” qui in sequentibus vocatur “Filius hominis,” est Dominus quoad Verbum, “bonum semen” est Divinum Verum, et “ager” est ecclesia ubi Verbum est: “dum dormiverunt homines, venit ejus inimicus, et seminavit zizania, et abivit,” significat quod dum homines vitam naturalem seu vitam mundi agunt, tunc mala ab inferno clam seu illis ignorantibus insinuent et implantent falsa; “dormire” significat vitam naturalem seu vitam mundi agere, quae vita est somnus respective ad vitam spiritualem quae est vigilia; “inimicus” significat mala ab inferno, quae illam vitam separatam a vita spirituali afficiunt; “seminare zizania” significat insinuare et implantare falsa; “et abivit,” significat quod id clam ac illis ignorantibus factum sit: “cum vero germinavit herba et fructum fecit, tunc apparuerunt quoque zizania,” significat cum cresceret verum et produceretur bonum, falsa ex malo intermixta essent; “herba germinans” significat verum quale est dum primum recipitur, “fructus” significat bonum, “zizania significant falsa ex malo, hic illa intermixta:”

[4] accesserunt servi Patrisfamilias [et] dixerunt illi, Domine, nonne bonum semen seminasti in agro tuo? unde ergo habet zizania?” significat illos qui in veris ex bono sunt percipientes quod falsa ex malo essent intermixta, et querentes; “servi Domini” significant illos qui in veris ex bono sunt, “Paterfamilias” significat Dominum quoad vera ex bono (“Pater” Ipsum quoad bonum, et “familiae” Ipsum quoad vera), “bonum semen,” “ager” et “zizania” significant eadem quae supra: “et dixit illis, Inimicus hoc fecit,” significat quod falsa illa essent ex malo in naturali homine: “servi autem dixerunt illi, Domine, visne ergo abeuntes colligamus zizania?” significat separationem et ejectionem falsorum ex malo, antequam vera ex bono recepta et aucta sunt: “Ipse vero dixit, Ne forte colligentes zizania eradicetis simul cum illis triticum,” significat quod sic etiam periret verum ex bono et incrementum ejus; nam apud homines ecclesiae vera intermixta sunt falsis, quae non separari, et falsa ejici possunt, antequam reformati sunt:

[5] “sinite utraque crescere usque ad messem, et tempore messis dicam messoribus, Colligite prius zizania, et colligate ea in fasciculos ad comburendum, triticum vero congregate in horreum meum,” significat quod separatio falsorum a malo, et ejectio illorum, non prius fieri possit, quam dum status ultimus ecclesiae est; nam tunc falsa mali separantur a veris boni, ac falsa mali traduntur inferno, ac vera boni conjunguntur caelo, seu quod idem, homines qui in illis sunt; haec fiunt in mundo spirituali, ubi omnes qui sunt ab ecclesia, a principio ad finem ejus, tali modo separantur et judicantur; per “messem” significatur finis seu ultimus status ecclesiae, per “colligare in fasciculos” significatur una conjungere singulas species falsorum ex malo, per “comburere” significatur, tradi inferno, et per “congregare in horreum” significatur conjungere caelo:

[6] “qui seminat bonum semen est Filius hominis,” significat Divinum Verum a Domino; “ager est mundus,” significat ecclesiam ubivis; “semen sunt filii regni,” significat quod Divinum Verum sit apud illos qui ab ecclesia; “zizania sunt filii illius mali,” significat falsa apud illos qui in malo sunt; “inimicus qui seminat illa est diabolus,” significat quod falsa illis sint ex malo quod ab inferno; “messis consummatio saeculi,” significat ultimum tempus et statum ecclesiae; “messores sunt angeli,” significat quod Divinum Verum a Domino separet; “mittet Filius hominis angelos, qui colligent e regno Ipsius offendicula,” significat quod Divinum Verum a Domino remoturum sit illa quae separationem impedient; “qui faciunt iniquitatem,” significat quod sint qui male vivunt; “et mittent eos in caminum ignis,” significat in infernum, ubi sunt qui in amore sui, odiis et vindictis; “ubi erit ploratus et stridor dentium,” significat ubi dirum ex malis et falsis; “tunc justi fulgebunt ut sol in regno Patris,” significat quod qui fecerunt praecepta Domini in amoribus caelestibus et in gaudiis illorum in caelo victuri sint; “justi” dicuntur qui agnoscunt Dominum et faciunt praecepta Ipsius: talis status angelis futurus est post ultimum judicium, post enim illud potentia superior caelo vindicata est, quae ante illud fuit a parte inferni; inde angelis gaudium cum perpetuis incrementis.

[7] Superest ut adhuc aliquantum explicentur Domini verba de separatione malorum a bonis, nempe, “Sinite una crescere utraque usque ad messem, et tempore messis dicam messoribus, Colligite prius zizania, et colligate ea in fasciculos ad comburendum, triticum vero congregate in horreum meum;” per quae significatur separatio malorum a bonis dum ultimum judicium instat; quod non prius separati sint, videatur causa in opusculo De Ultimo Judicio (n. 59, 70); quibus haec adjicere velim, quod secundum Divinum ordinem sit ut conjunctim crescant quae in fine separanda sunt, et quod, dum ad finem perveniunt, facili opera et quasi sua sponte fiat separatio; hoc ex mille experientiae documentis in utroque mundo, immo ex correspondentibus in regnis animali et vegetabili, illustrari potest; ex quibus sicut in communi speculo videri potest cur mali a bonis non prius separati sunt quam circa ultimum judicium; quod etiam significatur per haec quae nunc explicantur in Apocalypsi, quod dixerit angelus sedenti super nube, “Mete, quia venit tibi hora metendi, quia aruit messis terrae.”

[8] Per “messem” etiam significatur ultimus status ecclesiae, quando vetus ecclesia devastata est, hoc est, quando non verum nec bonum amplius ibi residuum est, quod non falsificatum aut rejectum, etiam in sequentibus locis: Apud Joelem,
“Ad vallem Jehoschaphati…sedebo ad judicandum omnes gentes circumcirca; emittite falcem, quia maturuit messis, venite, descendite, quia plenum est torcular, exundarunt lacus, qua magna malitia eorum” (iv. [B.A. iii.] 12, 13):
agitur in eo capite de falsificatione veri in Verbo, et de devastatione ecclesiae per illam, et in hoc versu de ultimo statu ecclesiae quando judicium, qui status describitur ut in Apocalypsi per “emittere falcem, quia maturuit messis;” “messis” est ultimus ille status: tum etiam per quod “plenum sit torcular, et exundarent lacus,” sicut in hoc capite Apocalypseos, vers. 19, 20: quod tunc judicium, aperte dicitur: “vallis Jehoschaphati,” ubi judicium, significat falsificationem Verbi.

[9] Apud Jeremiam,
“Exscindite seminantem {1}in Babele, et prehendentem falcem in tempore messis” (l. 16);
et apud eundem,
“Filia Babelis sicut area [, tempus] ad triturandum eam, adhuc parum cum veniet tempus messis illi” (li. 33):
hic etiam per “tempus messis” intelligitur ultimus status ecclesiae, quando amplius non aliquod bonum et verum; devastatio ejus describitur per “exscindere seminantem, et prehendentem falcem in tempore messis,” tum per “triturationem sicut in area;” per “Babelem” intelliguntur qui per sancta ecclesiae dominium quaerunt.

[10] Apud Esaiam,
“Deflebo Jaeserem, vitem Sibmae, rigabo te lachryma.., Cheschbon et Eleale, quia super vindemia tua et super messe tua hedad cecidit” (xvi. 9);
etiam per “messem” hic significatur ultimus status ecclesiae, nam per “hedad” significatur finis, quando super peracta vindemia et collecta messe solebant ovare et celeusma edere; hic lamentari, quia dicitur, “cecidit:” per “Jaeserem, vitem Sibmae,” ac per “Cheschbonem et Elealem,” externae ecclesiae homines, qui Verbum explicant ad favorem amorum mundi; nam illa loca erant in hereditatem data Reubenitis et {1}Gaditis, per quos, quia extra Jordanem habitabant, repraesentabatur ecclesia externa; “vitis Sibmae” significat ecclesiam illorum: exitium eorum, quando Dominus venturus et judicium facturus est, etiam in eo capite describitur.

[11] Apud Jeremiam,
“Praeteriit messis, consumptus est autumnus, et nos non servati sumus; super confractione filiae meae confractus sum” (viii. 20):
per “messem” etiam hic significatur ultimus status ecclesiae; et per “Confractus sum super confractione,” significatur dolor quod non bonum et verum amplius: per “filiam” significatur affectio veri, et inde ecclesia, nam illa est ecclesiae, et ex illa est ecclesia.

[12] Apud Esaiam,
“Fiet, cum colligitur messis, seges stans, et brachium ejus aristas metet;….et relinquentur in eo racemationes, sicut in decussione oleae, tres baccae in capite rami, quatuor quinque in ramis fructiferae:….in die plantam tuam crescere facies, et mane semen tuum efflorescere, acervus messis in die possessionis, et dolor desperatus” (xvii. 5, 6, 11):
agitur in eo capite de cognitionibus veri et boni quae ecclesiae, quod deperditae sint; illae ibi per “Damascum,” de qua in eo capite agitur, et per “Aroerem,” significantur; quod deperditae sint, describitur per quod “relinquentur in eo racemationes, sicut in decussione oleae, tres baccae in capite rami, quatuor quinque in {2}ramis fructiferae;” tum per “acervum messis in die possessionis,” nempe quod non plus quam unus acervus, quare etiam dicitur “dolor desperatus;” inde patet quod per “messem” ibi significetur ultimus status ecclesiae: ille status etiam significatur per “mane,” nam dum ultimus status ecclesiae adest, tunc mane est illis qui e nova ecclesia erunt, ac vespera et nox illis qui a veteri ecclesia sunt: quod hoc ibi per “mane” intelligatur, constat ex versu ultimo illius capitis, ubi dicitur,
“Circa tempus vesperae,..ecce terror; antequam mane, non est” (vers. 14);
“terror” significat exitium.

[13] Apud Joelem,
“Pudefacti sunt agricolae, ejularunt vinitores, super tritico et super hordeo, eo quod perierit messis agri” (i. 11):
devastatio ecclesiae quoad bonum et quoad verum intelligitur per quod “perierit messis agri;” per “agricolas” intelliguntur qui in bono ecclesiae sunt, per “vinitores” illi qui in veris ejus; per “triticum et hordeum” ipsum bonum et verum; dolor propter devastationem significatur per quod “pudefacti sint et ejularint.”

[14] Quod per “messem” ultimus status ecclesiae significetur, est quia per “frumentum,” quod est messis, significatur bonum et inde verum ecclesiae, et per “agrum” ipsa ecclesia; quod per omnia quae nutritionis naturalis sunt, sicut per “triticum,” “hordeum,” “oleum,” “vinum,” et plura, significentur talia quae nutritionis spiritualis sunt, supra multis in locis ostensum est; et illa quae nutritionis spiritualis sunt, in genere se referunt ad bonum et verum et illorum cognitiones, ita ad doctrinam et ad vitam secundum illas: inde dicitur apud Jeremiam,
Gens e longinquo “comedet messem tuam et panem tuum, comedet filios tuos et filias tuas, comedet gregem tuum et armentum tuum, comedet vitem tuam et ficum tuam, depauperabit urbes munimentorum tuorum, quibus tu confidens, gladio” (v. 17):
per “gentem e longinquo” intelligitur falsum mali destruens (“e longinquo” significat quod multum distat a bono et vero); per “messem et panem” significantur vera et bona ecclesiae nutrientia; per “filios et filias” eadem generantia; per “gregem et armentum” bona et vera spiritualia ac naturalia; per “vitem et ficum” ecclesia interna spiritualis et ecclesia externa naturalis; per “urbes munimentorum quibus confidunt,” significantur doctrinalia ex propria intelligentia; “depauperari gladio” significat deperdi per falsa mali.

[15] Quoniam per “messem” significantur omnia quae spiritualiter nutriunt hominem, quae se ad vera doctrinae et bona vitae referunt, ideo per “messem” significatur ecclesia in communi et in particulari; in communi, in his apud Evangelistas,
Jesus dixit discipulis, “Messis..multa, operarii pauci; rogate..Dominum messis, ut mittat operarios in messem suam” (Matth. ix. 37, 38; Luc. x. 2):
per “messem” hic intelliguntur omnes apud quos ecclesia a Domino instauranda erat, ita quoque ecclesia in communi; et per “operarios” intelliguntur omnes qui a Domino docebunt.

[16] Similiter apud Johannem,
Jesus dixit ad discipulos,” [Nonne vos dicitis] quod adhuc quadrimestre sit, donec messis veniat? Ecce dico vobis, tollite oculos vestros, et spectate agros, quod albi sint ad messem jamjam; et qui metit mercedem accipiat, et colligat fructum in vitam aeternam;….in hoc namque verbum verum est, quod alius sit qui seminat, et alius qui metit; Ego misi vos ad metendum quod vos non laborastis: alii laborarunt, vos autem in laborem eorum ingressi estis” (iv. {1}35-38):
haec a Domino dicta sunt de nova ecclesia ab Ipso instauranda; quod instauratio illius ecclesiae nunc instet, intelligitur per “Tollite oculos vestros, et spectate agros, quod albi sint ad messem jamjam;” docere illos qui ab ecclesia illa futuri sunt, ac sicut alibi dicit Dominus, “colligere et congregare in horreum,” significatur per “metere;” quod qui docent, ita qui colligunt et congregant, non sint ipsi, sed Dominus, (nam quos discipuli ad ecclesiam converterunt, Dominus per angelos, hoc est, per Divina vera ex Verbo, praeparavit ad recipiendum,) haec intelliguntur per quod “alius sit qui seminat, et alius qui metit; Ego misi vos ad metendum quod vos non laborastis; alii laborarunt, vos autem in laborem eorum ingressi estis.”

[17] Incrementum ecclesiae apud hominem in particulari, et apud homines in communi, a Domino, etiam describitur per “messem” apud Marcum,
Jesus dixit, “Ita se habet regnum Dei, quemadmodum si homo projicit semen super terram, dormiat dein, et surgat noctu et die; semen vero germinet et crescat, dum nescit ipse; ultronea enim terra fructum fert, primo gramen, dein spicam, tum plenum frumentum in spica; quum autem productus fuerit fructus, statim mittit falcem, quia institit messis” (iv. 26-29):
per “regnum Dei” intelligitur ecclesia Domini in caelis et in terris; quod illa apud omnes qui recipiunt vera et bona non a se sed a Domino implantetur, describitur per illa verba, quorum singula correspondent spiritualibus, et significant illa; ut quod “homo projiciat semen super terra,” quod “dormiat dein, et surgat noctu et die,” quod “semen germinet et crescat dum nescit ipse:” per “semen” enim significatur Divinum Verum, per “projicere semen in terram” significatur operatio hominis; per “surgere diu et noctu” significatur in omni statu, ac demum per “mittere falcem;” reliqua significant operationem Domini, ac “messis” implantationem ecclesiae in particulari et in communi: sciendum enim est quod tametsi Dominus operatur omnia, et homo nihil a se, usque velit ut homo, quantum ad perceptionem ejus venit, operetur sicut a se; nam absque cooperatione hominis sicut a se, non erit receptio veri et boni, ita non implantatio ac regeneratio: dat enim Dominus velle; et quia hoc apparet homini sicut a se, dat ei velle sicut a se.

[18] Quia talia significantur per “messem,” ideo bina festa apud filios Israelis instituta fuerunt, quorum unum vocabatur Festum Septimanarum, quod erat primitiarum messis, et alterum Festum Tabernaculorum, quod erat collectionis fructuum terrae; quorum prius significabat implantationem veri in bono, et posterius productionem boni, ita regenerationem; per Festum autem Azymorum seu Paschatis, quod praecessit, significabatur liberatio a falsis mali, quae etiam est primum regenerationis.

912. [Vers. 16.] “Et misit sedens super nube falcem super terram, et demessa est terra.” Quod significet collectionem bonorum, et separationem illorum a malis, et quod sic devastata sit ecclesia, constat ex significatione “sedentis super nube,” quod sit Dominus quoad Verbum, quod est Divinum Verum, ex quo, et secundum cujus receptionem, fit judicium; ex significatione “terrae,” quod sit ecclesia (de qua supra, n. 29, 304, 417 [a], 697, 741 [b-d], 752, 876); et ex significatione “demessae terrae,” quod sit quod devastata sit ecclesia: per “messem” enim significatur ultimus status ecclesiae, ut mox supra (n. 911) ostensum est; quare per quod “terra demessa sit,” significatur quod non ecclesia, seu quod illa devastata sit, ex causa quia non bonum et inde verum amplius, quod significatur per “frumentum messis.” Dicitur hic quod “a sedente super nube demessa sit terra,” sed intelligitur quod ab homine; ut multis aliis in locis, quod tribuatur Domino devastatio, cum tamen illa fit ab homine; homo enim ex prima sua idea, secundum quam Verbum est in sensu litterae, non videt aliter.

[2] Quod separatio bonorum et malorum, dum instabat ultimum judicium, ita facta sit, constare potest ex illis quae supra de hac re dicta sunt; nempe, quod dum boni ab illis separati sunt, illi qui interius mali fuerunt, sed exterius potuerunt moralem vitam sicut Christianam agere, et sibi ideo tanquam caelos in mundo spirituum fecerunt, tunc rupto vinculo cum bonis venerint in sua mala, quae interius recondita fovebant; inde erat quod ecclesia, quae solum in externis constabat, apud illos devastata {1}sit: nam quod moralem vitam sicut Christianam in externis potuerint agere, fuit unice ex conjunctione illorum cum bonis, et ex occlusione interiorum quae voluntatis interea. Sed de hac re videantur quae in opusculo De Ultimo Judicio dicta sunt, tum quae supra aliquibus in locis, et quae infra in Appendice in specie dicentur; nam haec nisi in sua serie exposita fuerint, non possunt in intellectum cadere, nisi obscure.

913. VERSUS 17-19.
“Et alius angelus exivit e templo quod in caelo, habens et ille falcem acutam. Et alius angelus exivit ex altari, habens potestatem super ignem, et clamavit clamore magno habenti falcem acutam, dicens, Mitte tuam falcem acutam, et vindemia botros vineae terrae, quia maturuerunt uvae ejus. Et misit angelus falcem suam in terram, et vindemiavit vineam terrae, et conjecit in torcular irae Dei magnum.”
17. “Et alius angelus exivit e templo quod in caelo, habens et ille falcem acutam,” significat manifestationem a Domino de devastatione ecclesiae quoad Divinum Verum, quale est in caelo, post explorationem [n. 914].
18. “Et alius angelus exivit ex altari,” significat manifestationem a Domino de devastatione ecclesiae quoad bonum amoris et charitatis [n. 915]; “habens potestatem super ignem,” significat ita quoad amorem caelestem et spiritualem [n. 916]; “et clamavit clamore magno,” significat annuntiationem post explorationem seu visitationem [n. 917]; “dicens, Mitte tuam falcem acutam, et vindemia botros terrae, quia maturuerunt uvae ejus,” significat quod collectio et separatio bonorum a malis fiet, quia non amplius sunt vera fidei, ex causa quia non bonum spirituale, quod est charitas [n. 918].
19. “Et misit angelus falcem suam in terram, et vindemiavit vineam terrae,” significat hoc factum [n. 919]; “et conjecit in torcular irae Dei magnum,” significat ex non bono spirituali, quod est charitas, falsificationem Verbi quoad omne verum spirituale et inde damnationem [n. 920].

914. [Vers. 17.] “Et alius angelus exivit e templo quod in caelo, habens et ille falcem acutam.” Quod significet manifestationem a Domino de devastatione ecclesiae quoad Divinum Verum, quale est in caelo, post explorationem, constat ex significatione “angeli exeuntis et dicentis,” quod sit manifestatio a Domino (ut supra, n. 869, 878, 883); ex significatione “templi,” quod sit caelum et ecclesia quoad Divinum Verum (de qua etiam supra, n. 220); et ex significatione “falcis acutae,” quod sit Divinum Verum exquisite explorans et separans (de qua supra, n. 908); hic etiam devastans post explorationem, nam per illa quae de priori angelo (vers. 15, 16) dicta sunt, significatur etiam visitatio et exploratio, ac annuntiatio quod ecclesia prorsus devastata esset; per haec autem quae de binis his angelis (vers. 17-19) dicuntur, significatur devastatio ecclesiae; per unum, qui nempe “exivit e templo quod in caelo,” devastatio ecclesiae quoad verum; per alterum, qui nempe “exivit ex altari,” devastatio ecclesiae quoad bonum; “templum” enim in supremo sensu significabat Divinum Verum, et “altare” Divinum Bonum, utrumque procedens a Domino: ex quibus patet quod per “primum angelum,” (de quo vers. 15,) intelligatur manifestatio a Domino, tum exploratio qualis esset ecclesia, et quod deprehensa sit esse desolata: ex his sequitur quod per quod “alius angelus exiverit e templo quod in caelo, habens et ille falcem acutam,” significetur manifestatio a Domino de devastatione ecclesiae quoad Divinum Verum, quale est in caelo, post explorationem.

[2] Divinum Verum quale est in caelo dicitur, quia hoc falsificatur; non ita Divinum Verum quale est in terra, seu in ecclesia ibi; Divinum Verum in caelo, est quale est Verbum in sensu spirituali; Divinum autem Verum in terra, est quale est Verbum in sensu naturali, seu in sensu litterae; hoc Divinum Verum est pro hominibus et facit ecclesiam apud illos, at illud Divinum Verum est pro angelis et facit caelum apud illos; differunt illa inter se, sicut differt spirituale a naturali; differentia est sicut inter sapientiam angelorum et sapientiam hominum; sapientia hominum ad sapientiam angelorum, est sicut scientia ad intelligentiam, quae differentia est tanta ut non describi possit.

[3] Quod devastationem ecclesiae quoad Divinum Verum attinet, fit devastatio per falsificationem Verbi; cum enim Verbum explicatur ad favorem amorum terrestrium, et ad confirmationem falsorum doctrinae, tunc vastatur ecclesia: sed non vastatur cum Verbum simpliciter intelligitur secundum sensum litterae, at tunc vastatur quando explicatur usque ad destructionem Divini Veri in caelo; sic enim caelum clauditur, et cum caelum clausum est tunc non est aliqua ecclesia apud hominem. Sunt intra ecclesiam illi qui Verbi sensum litterae explicant usque ad destructionem Divini Veri in caelo, et sunt qui eo usque non explicant illud; hi non devastant ecclesiam apud se, sed illi: sensus litterae simpliciter intellectus non facit damnum alicui vero spirituali quod est in caelo, sed sensus litterae explicatus secundum falsa doctrinae, et secundum mala amorum, facit damnum; sensus enim litterae Verbi est Divinum Verum naturale; hoc Divinum Verum quidem differt ab illo sicut naturale a spirituali, sed usque unum facit per correspondentias; sed cum Divinum Verum naturale explicatur usque ad destructionem Divini Veri spiritualis, tunc non amplius unum per correspondentiam cum illo potest facere; sed falsum, secundum quod explicatur Divinum Verum naturale, destruit Divinum Verum spirituale: hoc nunc est falsificatio Verbi, ac devastatio ecclesiae per falsificationes. At de hac re plura dicta sunt ubi de “dracone” et ejus binis “bestiis” actum est; et adhuc plura dicenda sunt ubi de “meretrice supra bestia coccinea” et de “Babylonia” in sequentibus.

915. [Vers. 18.] “Et alius angelus exivit ex altari.” Quod significet manifestationem a Domino de devastatione ecclesiae quoad bonum amoris et charitatis, constat ex significatione “angeli exeuntis,” quod sit manifestatio a Domino (ut mox supra, n. 914); et ex significatione “altaris,” quod in supremo sensu sit Divinum Bonum Divini Amoris, et inde in sensu respectivo bonum amoris in Dominum, et bonum charitatis erga proximum (de qua supra, n. 391, 490). Paucis etiam hic dicetur unde est quod “altare” illa significet. In ecclesia apud filios Israelis instituta fuerunt duo quae principalia cultus erant, nempe tentorium conventus et altare, ac postea templum et altare; in templo docebatur Verbum, et super altari fiebant sacrificia; haec erant principalia cultus illorum: et quia ecclesia apud illos instaurata fuit ecclesia repraesentativa, ideo illa duo repraesentabant omnia ecclesiae in summa; et omnia ecclesiae in summa se referunt ad verum doctrinae ex Verbo, et ad bonum amoris et charitatis; ex his duobus etiam omnis cultus ecclesiae fit; et quia omnia repraesentativa ecclesiae spectabant Dominum ut finem ac ut causam, ita ad quem et a quo omnia, ideo per templum repraesentabatur Dominus quoad Divinum Verum ac per altare Dominus quoad Divinum Bonum. (De qua templi repraesentatione, videatur supra, n. 220; et de altaris, n. 391, 490.) Quia nunc omnia ecclesiae et inde cultus se referunt ad duo illa, nempe ad verum doctrinae et ad bonum amoris, ac omnia caeli ad Divinum Verum et ad Divinum Bonum, utrumque a Domino, et quia cum haec vastata sunt non amplius est aliqua ecclesia, ideo visi sunt Johanni bini angeli, per quos repraesentata est devastatio ecclesiae quoad utrumque.

916. “Habens potestatem super ignem. Quod significet ita quoad amorem caelestem et spiritualem, constat ex significatione “ignis,” quod sit amor in utroque sensu, nempe amor in Dominum, qui est apud illos in caelo qui vocantur angeli caelestes, et amor erga proximum, qui est apud illos in caelo qui vocantur angeli spirituales; ac in opposito sensu amor sui, qui est apud illos in inferno qui vocantur diaboli, et amor mundi, qui est apud illos in inferno qui vocantur satanae. (Quod illi amores per “ignem” in Verbo significentur, videatur supra, n. 68, 496, 504, 539.) Quod de hoc angelo dicatur quod “haberet potestatem super ignem,” est quia agitur de devastatione ecclesiae quoad bonum amoris, ac devastatio quoad illud tribuitur isti angelo, ut priori angelo devastatio quoad verum doctrinae, cui ideo fuit “falx acuta in manu:” inde patet quid intelligitur per quod dicatur quod hic angelus “potestatem super ignem haberet,” nempe ut amorem caelestem et spiritualem ac omnia ejus in ecclesia devastet.

[2] Tribuitur angelo devastatio ecclesiae, sicut alibi in Verbo tribuitur Domino; sed hoc solum dicitur de Ipso in sensu litterae, non autem sic intelligitur in sensu spirituali; nam veritas in sensu litterae est sicut facies per velum transparens, at veritas in sensu spirituali est sicut facies detecta; seu veritas in sensu litterae est sicut nubes, at veritas in sensu spirituali est sicut lux et ejus splendor; seu veritas in sensu litterae apparet sicut veritas coram sensuali homine, at veritas in sensu spirituali est veritas coram spirituali rationali homine: ut pro exemplo, in Verbo dicitur de sole quod oriatur, progrediatur, occidat, faciat dies et annos, ita prorsus secundum apparentiam coram sensuali homine; at usque rationalis homo cogitat solem immotum, ac tellurem progredientem; inde patet quod intellectus hominis inversum cogitet de illis quae coram sensibus apparent, ut sistat illa coram se in luce veri. Simile est cum his quae nunc in Apocalypsi de sedente super nube alba et de angelis dicuntur, quod nempe “illi mittant falcem in messem, et metant illam,” et quod “vindemient botros vineae terrae, et conjiciant in torcular irae Dei;” haec similiter dicta sunt secundum apparentias coram sensuali homine, sed usque invertenda sunt, ac secundum spiritualem illorum sensum intelligenda.

[3] Ex his quoque constare potest quod homo sensualis, qualis est infans, et puer in sua prima aetate, tum homo simplex, possint haec et similia secundum sensum litterae cogitare et credere, ut quod Deus auferat bonum et verum hominibus propter malitiam illorum; sed homo adultus qui vult sapere non explicabit illa eousque, quod Deus hoc faciat, et sic quod auferat homini omne bonum et verum, ac loco eorum infundat malum et falsum, quoque devastet ecclesiam, immo nec quod irascatur et excandescat; nam si adultus sapiens talia secundum sensum litterae explicaret, et per ratiocinia confirmaret, tunc ipsum genuinum verum, quale est in caelo, destrueret, et inde sibi caelum clauderet: quis namque potest intrare caelum cum fide quod Deus irascatur, ulciscatur, puniat, et similia, cum angeli caeli in perceptione sunt quod Deus nusquam irascatur, ulciscatur, puniat? Annon se averterent ab illo, ac mandarent ut discedat, ac statim clauderent januam post illum? Ita quoque clauditur caelum illis qui, dum vivunt in mundo, sensum litterae Verbi explicant usque ad destructionem Divini Veri in caelis, quod verum etiam est idem cum vero sensus spiritualis, qui inest singulis veris sensus naturalis, quae Verbi sensum litterae faciunt.

917. “Et clamavit clamore magno habenti falcem acutam.” Quod significet annuntiationem post explorationem seu visitationem, constat ex illis quae sequuntur, tum ex illis quae supra (n. 910) dicta et explicata sunt, ubi paene similia.

918. “Dicens, Mitte tuam falcem acutam, et vindemia botros terrae, quia maturuerunt uvae ejus.” Quod significet quod collectio et separatio bonorum a malis fiet, quia non amplius sunt vera fidei, ex causa quia non bonum spirituale, quod est charitas, constat ex significatione “mittere falcem acutam, ac videmiare,” quod sit colligere bonos et separare illos a malis (de qua supra, n. 911); (simile per “vindemiare” hic significatur quod supra per “metere,” sed “vindemiare” dicitur quia de botris et uvis, et “metere” quia de messe, et per utrumque significatur devastare et finire ecclesiam, quae tam per “messem” quam per “vineam” significatur; et cum ecclesia devastata est et sic finita, tunc fit collectio bonorum, et separatio illorum a malis; quid porro per “vindemiare” significatur, videbitur in sequentibus;) ex significatione “botrorum,” quod sint bona et inde vera fidei (de qua sequitur); et ex significatione “quia maturuerunt uvae ejus,” quod sit quia non amplius bona charitatis, ita quia finis ecclesiae est: ex his constare potest quod per “Mitte falcem tuam acutam, et vindemia botros terrae, quia maturuerunt uvae ejus,” significetur quod collectio et separatio bonorum a malis fiet, quia non amplius bona et vera fidei, ex causa quia non bonum spirituale, quod est charitas.

[2] Quod non vera fidei sint, quia non bonum charitatis, est quia verum non datur absque bono; nam verum trahit suam essentiam seu suam vitam a bono; inde sequitur quod non vera et eorum fides sint, si non bonum seu charitas. Quid charitas, quae idem est cum bono spirituali, paucis dicetur: charitas, seu bonum spirituale, est facere bonum quia verum est, ita est facere verum; ac facere verum est facere illa quae mandata sunt a Domino in Ipsius Verbo; inde patet quod charitas sit bonum spirituale; et cum homo facit bonum quia verum est, seu facit verum, tunc charitas fit bonum morale, quod in externa forma est simile bono, quod apud omnem hominem, qui moralis et civilis homo est, hodie fit; sed differentia est quod bonum morale genuinum sit bonum ex bono spirituali, a quo illud procedit; bonum spirituale enim est ex Domino, at bonum morale est ex homine; quare nisi bonum ex homine sit ex Domino, ita per hominem a Domino, non est bonum; finis propter quem declarat quale est: bonum morale separatum a bono spirituali spectat hominem, ejus honorem, lucrum et voluptatem, ut fines propter quos; at bonum morale ex bono spirituali spectat Dominum, caelum, et vitam aeternam pro fine. Haec dicta sunt ut sciatur unde est quod non verum fidei sit ubi non bonum charitatis; consequenter, quod ubi illa duo non sunt ecclesia devastata sit, de qua re hic et in nunc sequentibus in Apocalypsi agitur. (Quod non fides sit ubi non charitas, videatur in opusculo De Ultimo Judicio, n. 33-39.)

[3] Quod “botrus “et “uva” significent bonum charitatis, constare potest a locis in Verbo ubi nominantur, ut in sequentibus: Apud Jeremiam,
“Consumendo consumam eos,..non uvae in vite, neque ficus in ficu, et folium defluens, et dabo illis qui transeunt super illos” (viii. 13):
“non uvae in vite,” significat quod non bonum spirituale apud hominem; “non ficus in ficu,” significat quod non bonum naturale apud illum; “vitis” et “ficus” significant hominem quoad ecclesiam, ita ecclesiam apud illum; sed haec videantur supra (n. 403 [b]) explicata.

[4] Apud Esaiam,
“Vinea fuit dilecto meo in cornu filii olei; quam circumdedit et elapidavit eam, et plantavit eam vite nobili, ac aedificavit turrim in medio ejus, etiam torcular excidit in ea, et exspectavit ut faceret uvas, sed fecit labruscas” (v. 1, 2, 4):
per “vineam” quae fuit dilecto, significatur ecclesia spiritualis, quae apud filios Israelis instituta fuit; “in cornu filii olei,” significat cui fuerunt vera ex bono charitatis; “quam circumdedit et elapidavit,” significat custoditam a falsis et malis; “plantavit vite nobili,” significat cui vera genuina; “aedificavit turrim in medio ejus,” significat interiora in quae influxus et per quae communicatio cum caelo; “etiam torcular excidit in ea,” significat productionem veri ex bono: “exspectavit ut faceret uvas, sed fecit labruscas,” significat spem fructificationis illorum ex bono charitatis, sed incassum, quia iniquum loco boni.

[5] Apud Micham,
“Vae mihi,..factus sum sicut collectiones aestatis, sicut racemationes vindemiae, non botrus ad comedendum, primitivum desiderat anima mea; periit sanctus e terra, et rectus inter homines [non]; omnes sanguinibus insidiantur” (vii. 1, 2):
dolor propter vastationem boni et inde veri in ecclesia intelligitur et describitur per “Vae mihi, factus sum sicut collectiones aestatis, sicut racemationes vindemiae;” quod non bonum spirituale, nec bonum naturale amplius, ex quibus colatur Dominus, significatur per quod “non botrus ad comedendum, primitivum desiderat anima mea;” quod non amplius verum spirituale, nec naturale, significatur per “Periit sanctus, et rectus inter homines non;” quod vera et bona Verbi, et inde ecclesiae, destruantur per falsa et mala, significatur per “Omnes sanguinibus insidiantur.”

[6] Apud Hoscheam,
“Sicut uvas in deserto inveni Israelem, sicut primitivum in ficu in initio ejus vidi patres vestros” (ix. 10):
haec de Ecclesia Antiqua, et de ejus instauratione; illa ecclesia hic intelligitur per “Israelem,” primus ejus status intelligitur per “in deserto” ac “in initio,” ac bonum spirituaie quod apud illos per “uvas;” ac bonum inde oriundum in naturali homine per “primitivum in ficu.”

[7] Quod homines Antiquae Ecclesiae ibi per “Israelem in deserto” ac per “patres in initio” intelligantur, et non filii Jacobi, constat apud Mosen,
“De vite sodomae vitis eorum, et de agris Gomorrhae; uvae {1}eorum uvae fellis, botri amaritudinum illis” (Deutr. xxxii. 32):
hic filii Jacobi, quales fuerunt in deserto, describuntur; quod apud illos religio infernalis fuerit, quia gentium deos et idola coluerunt, significatur per quod “vitis Sodomae fuerit vitis eorum, et de agris Gomorrhae;” quod pro bonis charitatis illis fuerint odia, ac pro veris falsa inde erumpentia, significatur per quod “uvae eorum uvae fellis, botri amaritudinum illis.”

[8] Apud Mosen,
“Alligat ad vitem asellum suum, et ad vitem praestantem filium asinae suae, lavat in vino vestimentum suum, et in sanguine uvarum velamen suum” (Gen. xlix. 11):
haec in ultimo sermone Israelis patris ad filios suos; hic ad Jehudam, per quem in sensu supremo intelligitur Dominus quoad ecclesiam caelestem et quoad Verbum; et per “sanguinem uvarum” significatur Divinum Verum ex Divino Bono Ipsius, et in sensu respectivo bonum charitatis. (Sed haec et reliqua, in Arcanis Caelestibus, n. 6375-6379, explicata videantur.)
Per “sanguinem uvarum,” verum ex bono spirituali, simile quod per “vinum,” significatur etiam Deutr. xxxii. 14.

[9] Quod “uvae” significent bonum charitatis, est quia per “vineam” significatur ecclesia spiritualis, et per “vitem” homo illius ecclesiae; ideo per “botros” seu ” racemos,” et per “uvas,” quae sunt fructus, significantur bona quae faciunt illam ecclesiam, quae bona vocantur bona spiritualia, et quoque bona charitatis; et quia ex bono omne verum est, sicut ex uvis omne vinum, ideo per “vinum” in Verbo significatur verum ex bono (de qua “vini” significatione videatur supra, n. {1}220 [b], 376). Per “botros” autem seu “racemos” proprie significantur variationes status boni spiritualis seu boni charitatis, quia in illis plures uvae in serie cohaerent; quid autem per variationes status boni intelligitur, alibi dicetur.

[10] Quoniam per terram Canaanem repraesentabatur et inde significabatur ecclesia, et ecclesia est ecclesia ex bono spirituali, hoc enim est character ecclesiae, ideo
Exploratores ex terra illa retulerunt botrum uvarum magnitudine insigni, portatum in vecte per duos (Num. xiii. 23, 24):
hoc signum repraesentativum ecclesiae, per “terram Canaanem” [significatae], fuit. Quod ecclesia sit ecclesia ex bono charitatis, est quia hoc bonum in se spectatum est bonum vitae oriundum ex amore in Dominum, consequenter est effectus amoris illius. Per bonum charitatis intelligitur justum, sincerum et rectum in omni opere et in omni functione, ex amore justi, sinceri et recti; qui amor unice est a Domino.

[11] Quoniam adhuc ignotum est quid repraesentabatur per Naziraeum, et quid significabatur per quod abstineret ab uvis et a vino, et quod crescere faceret comam capitis sui, licet illud hic detegere. De abstinentia ab uvis et a vino ita legitur,
“A vino et sicera abstinebit se, acetum vini et acetum sicerae non bibet, immo omnem macerationem uvarum non bibet: uvas quoque recentes aut aridas non comedet: omnibus diebus naziraeatus sui, ab omni quod ex uva fit vini, ab acinis usque ad cutem, non comedet” (Num. vi. 3, 4):
haec lex fuit Naziraeo, antequam impleverat dies naziraeatus sui, quia tunc repraesentabat Dominum quoad primum Ipsius statum: primus status fuit Domino, sicut est omni homini, quod fuerit sensualis; omnis enim homo primum est sensualis, postea fit naturalis et rationalis, dein spiritualis, et demum, si tertius gradus apud illum aperitur, fit caelestis, qualis est angelus tertii caeli. Sensuale hominis significatur per “crinem capitis” (videatur supra, n. 66, 555). Et quia sensuale est extremum vitae hominis, ac in extremo residet omnis potentia, ideo Naziraeis fuit tantum robur. Quod in extremis seu ultimis resideat omnis potentia, consequenter in sensu ultimo Verbi, qui est sensus litterae, qui etiam comae correspondet et illam significat, videatur supra (n. 346, 417, 567, 666, 726). Talis potentia fuit Domino cum fuit puer, qua devicit et subjugavit inferna dirissima, ubi omnes sensuales sunt. Hic status Domini repraesentabatur per dies impletionis apud Naziraeos, quibus impletis intravit Dominus a sensuali et naturali in Divinum spirituale et caeleste. Nunc quia ille status ac ejus bonum et verum significatur per “uvas et per “vinum,” ideo non licitum fuit Naziraeo comedere uvas et bibere vinum antequam impleverat illos dies; quod postea ei licitum fuerit, patet ex versu 20 illius capitis, ubi dicitur, “Deinceps bibet Naziraeus vinum.”

[12] Quod in fine dierum impletionis
Tonderet caput, et daret crinem capitis super ignem qui sub sacrificio pacificorum (vers. 18),
repraesentabat sensuale tunc novum ex Divino caelesti, novus enim crinis postea Naziraeo crevit: et quoque repraesentabat quod Dominus ex Divino Vero ultimo, quod est sensus litterae, intraverit in Divinum Verum interius, quod est Verbum in sensu interno, usque ad supremum ibi: nam Dominus, dum in mundo erat, fuit Verbum, quia Divinum Verum, ac illud interius per gradus sicut adolevit, usque ad supremum ejus, quod est pure Divinum, prorsus supra angelorum perceptiones. Sciendum est quod Dominus, dum fuit in mundo, ab infantia usque ad ultimum diem ibi, successive progressus sit ad unionem cum ipso Divino, quod in Ipso fuit ex conceptione. (De qua successiva progressione videatur in Arcanis Caelestibus, n. 1864, 2033, 2632, 3141, 4585, 7014, 10076.) Ex his constare potest quid repraesentabat, quod Naziraeo non concessum fuerit comedere aliquid ex uva, nec bibere aliquid ex vino, ante impletionem dierum naziraeatus sui.

919. [Vers. 19.] “Et misit angelus falcem suam in terram, et vindemiavit vineam terrae.” Quod significet hoc factum, constat ex illis quae in mox superiori articulo dicta sunt. Quod “vinea significet ecclesiam spiritualem, constat ex locis in Verbo
ubi “vinea” dicitur (Ut Esai. i. 8; cap. iii. 14; cap. |v|. 1-10; cap. xvi. 10; cap. xxxvi. 17; cap. xxxvii. 30; cap. lxv. 21: Jerem. xii. 10; cap. xxxii. 15; cap. xxxv. 7, 9; cap. xxxix. 10: Ezech. xxviii. 26: Hosch. ii. 15: Amos iv. 9; cap. v. 11, 17; cap. ix. 14: Mich. i. 6: Zeph. i. 13: {1}1 Sam. viii. 14, 15: Psalm. cvii. 37: Matth. xx. 1-8; cap. xxi. 28, 38-41: Marc. xii. 1-9: Luc. xiii. 6, 7; cap. xx. 9-16: de “Vite,” Joh. xv. 1-12: praeter in historicis Verbi):
ex quibus evidenter constare potest, quod per “vineam” intelligatur ecclesia. (Videatur etiam supra, n. 376 [b,c], 403 [b], 638 [a], 918, ubi plura loca de “vinea” explicata sunt.) Ex significatione vineae” constare potest quod per “vindemiare” significetur colligere ad usus illa quae inservitura sunt intellectui, et datura intelligentiam et sapientiam, ac in opposito sensu devastare ecclesiam quoad bonum spirituale, et sic quoad affectionem ac intellectum veri: in opposito hoc sensu dicitur “vindemia” et “vindemiare,” cum non amplius racemi seu uvae residuae sunt; per quod in spirituali sensu significatur quod omne bonum spirituale, et inde omne verum quod in se verum est, deperditum sit, quod imprimis in ecclesia fit per falsificationes Verbi; tum quando malum vitae corrumpit omne bonum, et tunc falsum doctrinae pervertit omne verum; hoc describitur etiam [per] “vastatores” et per “fures.”

[2] Quod itaque per “vindemiationem” significetur devastatio, patet ex sequentibus locis: Apud Esaiam,
“Clamor super vino in plateis, commiscebitur omne gaudium, exulabit laetitia terrae; reliquum in urbe vastitas, et usque ad devastationem contundetur porta: sic namque erit in medio terrae….sicut strictura oleae, sicut racemationes quando consummata est vindemia” (xxiv. 11-13);
per haec describitur luctus super devastatione ecclesiae quoad bonum caeleste et quoad bonum spirituale, quod in sua essentia est verum ex caelesti; devastatio illa comparatur “stricturae oleae,” et “racemationibus dum consummata est vindemia.” (sed haec prius, n. 313 [b], 638 [c], explicata videantur.)

[3] Apud eundem,
“Filiae confidentes auribus, percipite sermonem meum; annum supra annum commovebimini, confidentes, quia consummatur vindemia, collectio non veniet” (xxxii. 9, 10):
per “filias confidentes” significantur illi in ecclesia qui plus amant falsa quam vera; quod vera apud illos successive et in omni statu diminuantur, significatur per quod “annum supra annum commoverentur;” devastatio omnis veri usque dum nihil superest, significatur per quod “consummabitur vindemia,” et quod “collectio non veniet.”

[4] Apud Jeremiam,
“Super fructus autumni tuos, et super vindemiam tuam vastator cecidit, unde collecta est laetitia, et gaudium ex Carmele” (xlviii. 32, 33):
per “fructus autumni” significantur bona ecclesiae, per “vindemiam” significantur vera ejus, nam “panis,” qui ibi est “fructus autumni,” significat bonum ecclesiae, ac “vinum” quod est “vindemiae,” significat verum ejus; per “vastatorem” qui cecidit super illa, significatur malum et inde falsum; quod jucundum amoris spiritualis et caelestis, quod est ipsum gaudium cordis, periturum sit, significatur per quod “laetitia et gaudium ex Carmele colligentur.”

[5] Apud Micham,
“Vae mihi,..factus sum sicut collectiones aestatis, sicut racemationes vindemiae; non botrus ad comedendum, primitivum desiderat anima mea” (vii. 1):
“sicut racemationes vindemiae, non botrus ad comedendum,” significat devastationem ecclesiae talem ut non amplius aliquod bonum et verum sit. (Reliqua videantur in mox praecedente articulo explicata.) Apud Jeremiam,
“Si vindemiatores venerint tibi, non..relinquent racemationes; si fures in nocte, corrumpent sufficientiam” (xlix. 9):
apud Obadiam,
“Si fures venerint tibi, si eversores noctu, {1}quomodo excisus eris, nonne furabuntur quod {2}illis satis? si vindemiatores venerint tibi, numquid relinquent racemos?” (vers. {3}5:)
per “vindemiatores” significantur falsa, et per “fures” mala, quae devastant vera et bona ecclesiae; per “eversores” autem, tam falsa quam mala; per quod “non relinquent racemos,” significatur quod non aliqua bona quia non vera. Per “vindemiare” autem significatur colligere ad usus, imprimis talia quae inservitura sunt intellectui, Apud Jeremiam, cap. vi. 9: Levit. xix. 10; cap. xxvi. 5: Deutr. xx. 6, 7; cap. xxiv. 21.

920. “Et conjecit in torcular irae Dei magnum.” Quod significet ex non bono spirituali, quod est charitas, falsificationem Verbi quoad omne verum spirituale, ac inde damnationem, constat ex significatione “torcularis,” quod sit productio veri ex bono, nam per “botros” et “uvas,” quae mittebantur in torcular, significatur bonum spirituale, ac per “vinum” quod producebatur significatur verum ex bono illo (videatur supra, n. {1}220 [b], 376). Quia productio veri ex bono spirituali per “torcular” significatur, ideo in opposito sensu productio falsi ex malo per illud significatur; nam similiter ut bonum producit verum, ita malum bono oppositum producit falsum. Quod “torcular” hic significet falsificationem Verbi quoad omne verum spirituale, est quia vocatur “torcular irae Dei magnum,” ac per “iram Dei” significatur contemptus et rejectio veri ac boni ab homine, et summa rejectio ab illo est falsificatio sensus litterae Verbi usque ad destructionem veri spiritualis, seu Divini Veri quod est in caelo; quod haec falsificatio claudat caelum, videatur [supra] (n. 888). Etiam illi qui in malo sunt, in quo sunt omnes qui non in bono charitatis sunt, non possunt aliter quam producere falsa; nam sicut bonum producit vera, ita malum producit falsa. Quod “torcular irae Dei magnum” etiam significet damnationem, est quia id est consequens, et quia dicitur “ira Dei,” et “torcular magnum.” Quod “torcular” illa quae nunc dicta sunt significet, in sequente articulo ex Verbo confirmabitur.

[2] Paucis hic dicetur de productione veri ex bono, et quoque falsi ex malo, quae per “torcular” in spirituali sensu significatur. Productionis origo et causa est, quia omne bonum est amoris, et quod amatur hoc jucundum est; et quia jucundum est gratum ac permulcet, ideo quod amoris est hoc homo ex jucundo cogitat et quoque confirmat; nunc quia amor et ejus jucundum facit vitam hominis, ideo dum homo ex amore et ejus jucundo cogitat, tunc ex se et ex sua vita cogitat: quod ita sit, manifeste constare potest ex hominibus post mortem, dum fiunt spiritus; illi tunc nullatenus possunt cogitare, dum ex se, nisi ex suo amore, quia tota illorum vita est illorum amor. Quoniam itaque bonum est amoris, et verum est cogitationis, patet quomodo verum producitur ex bono.

[3] Simile quod dictum est de bono et vero, dicendum est de voluntate et intellectu; omne enim bonum quia est amoris est voluntatis, et omne verum ex bono quia est cogitationis est intellectus; nam voluntas amat, ac intellectus cogitat. Simile quod dictum est de bono et vero, etiam dicendum est de calore et luce; calor enim spiritualis est amor qui accendit voluntatem, ac lux spiritualis est verum quod illustrat intellectum; omnis enim amor, qui est voluntatis, sistit effigiem sui in luce intellectus, ibi cognoscit se, et quia amat se vult semet videre; inde quoque est quod homo cogitet quod amat.

[4] Simile quod dictum est de productione veri ex bono, dicendum etiam est de productione falsi ex malo; nam omne malum est amoris, et inde amat falsum, ac malum est voluntatis et falsum est cogitationis inde. Haec dicta sunt, quia per “torcular” in spirituali sensu significatur productio veri ex bono, tum productio falsi ex malo. Quod etiam per “torcular irae Dei magnum” significetur falsificatio Verbi, est quia falsificatio Verbi est quoque productio falsi ex malo; malum enim falsificat, nam malum amat ideam sui in cogitatione, et cogitatio vult id confirmatum habere in Verbo, ut persuadeat.

921. VERSUS 20.
“Et calcatum est torcular extra urbem, et exivit sanguis e torculari usque ad frena equorum, a stadiis mille sexcentis.”
20. “Et calcatum est torcular extra urbem,” significat productionem falsi ex malo ab inferno [n. 922]; “et exivit sanguis e torculari usque ad frena equorum,” significat falsificationes Verbi usque ad dominium super intellectum profluentes ex malo [n. 923]; “a stadiis mille sexcentis,” significat mala in omni complexu [n. 924].* [* NOTA AUCTORIS: Vide caput] xix.; ubi Dominus ut Verbum.

922. [Vers. 20.] “Et calcatum est torcular extra urbem.” Quod significet productionem falsi ex malo ab inferno, constat ex significatione “calcare torcular,” quod sit producere verum ex bono, et in opposito sensu producere falsum ex malo; nam “uvae,” ex quibus in torculari fiebat vinum, significant bonum charitatis, et in opposito sensu malum; et ex bono producitur verum, et ex malo falsum; quod haec, tum falsificationes Verbi, per “torcular irae Dei magnum” significentur, ex mox praecedente articulo (n. 920) videatur: et ex significatione “extra urbem,” quod sit ex inferno; per “urbem” enim significatur doctrina veri ex Verbo (videatur supra, n. 223), “extra urbem” autem doctrina falsi ex falsificato Verbo; et quia falsificatio Verbi est ex inferno, inde per “extra urbem” {1}significatur ex inferno. Per “urbem” in Verbo significatur doctrina, at per “urbem Davidis” seu “Zionem,” et per “urbem Hierosolymam,” significatur ecclesia quoad Verbum et quoad doctrinam ex Verbo; inde per “extra urbem” significatur non ex Verbo et doctrina inde, et quae non ex Verbo et ex doctrina inde, ex inferno sunt. “Extra urbem” simile significat quod “extra castra” filiorum [Israelis] in deserto, per “castra” enim illorum significabatur caelum et ecclesia, et per “extra castra” significabatur infernum; quare leprosi et omnes immundi emittebantur extra castra (Levit. xiii. 46; Num. v. 1-6); et quoque excrementa, per quae significabantur infernalia, deferebantur extra castra (Deutr. xxiii. 13, 14).

[2] Quod “torcular” et “calcare illud” significet productionem falsi ex malo, et productionem veri ex bono, constare potest ex Verbo, ubi “torcular” dicitur. Quod significet productionem falsi ex malo, ex sequentibus: In Threnis,
“Prostravit omnes robustos meos Dominus in medio mei, proclamavit contra me constitutum tempus ad frangendum juvenes..: torcular calcavit Dominus..filiae Jehudae” (i. 15):
agitur ibi de fine ecclesiae apud gentem Judaicam; et per “robustos” quos “Dominus in medio ejus prostravit,” significatur destructio amoris boni; illi qui in amore boni sunt, in Verbo dicuntur “robusti,” quia bonum ex amore ejus valet contra inferna, et inde robustum est; “in medio” significat omnes et ubivis; per “frangere juvenes” significatur destructio omnis intellectus veri; “constitutum tempus” est quando omnia tam bona quam vera ecclesiae apud illam gentem devastata sunt; hoc tempus erat cum Dominus in mundum venit, ac intelligitur per “plenitudinem temporum:” inde per “torcular calcavit Dominus filiae Jehudae,” significatur perversio ecclesiae, et adulteratio Verbi ex malis vitae et falsis doctrinae producta; “filia Jehudae” est ecclesia ex doctrina veri ex Verbo, ac “torcular” est productio falsi ex malo, et inde adulteratio Verbi, et eversio ecclesiae: tribuitur hoc Domino in sensu litterae, sed hoc invertitur in sensu spirituali, in quo intelligitur quod illud ab ipsa gente.

[3] Apud Joelem,
“Emittite falcem quia maturuit messis; venite, descendite, quia plenum est torcular, exundarunt lacus; eo quod magna malitia eorum” (iv. [B.A. iii.] 13):
devastatio ecclesiae quoad bonum et quoad verum ita describitur; et per quod “plenum sit torcular, et exundent lacus,” significatur quod non nisi quam falsa ex malo essent. (Reliqua videantur supra, n. 911 [b], explicata.) Apud Hoscheam,
“Ne laeteris, Israel, super similitudine, sicut gentes; quia scortatus es sub Deo tuo, amasti mercedem meretriciam super omnibus areis frumenti; area et torcular non pascet eos, et mustum mentietur illi” (ix. 1, 2):
agitur ibi de falsificatione Verbi; “area et torcular non pascet eos,” significat quod ex Verbo non haurient bona et vera, quae nutriant animam. (Sed haec etiam prius, n. 695 [d], explicata sunt.)

[4] Apud Jeremiam,
“Super vindemiam tuam vastator cecidit, unde collecta est laetitia, et gaudium ex Carmele, et ex terra Moabi; et vinum ex torcularibus cessare feci, non calcabit hedad, hedad non hedad” (xlviii. [32,] 33, 34):
quid per “vindemiam” super quam vastator cecidit, et quid per “laetitiam et gaudium” quae collecta sunt, significatur, videatur supra (n. {1}919); quod non verum amplius quia non bonum, significatur per “Fecit cessare vinum in torcularibus;” et quod non gaudium ex aliquo amore spirituali amplius, significatur per “Non calcabit hedad;” ovatio calcantium torcular intelligitur per “hedad.”

[5] Apud Esaiam,
“Quis hic qui venit ex Edom, conspersus vestes ex Bozra, hic honorabilis in vestitu suo, incedens in multitudine roboris sui? Ego qui loquor in justitia, magnus ad salvandum. Quare rubicundus quoad vestem tuam, et vestes tuae sicut calcantis in torculari? Torcular calcavi solus, et de populis non vir Mecum; propterea calcavi eos in ira mea, et conculcavi eos in excandescentia mea; unde sparsa est victoria eorum super vestes meas, et omne vestimentum meum pollui” (lxiii. 1-3):
haec de Domino, et de pugnis Ipsius contra omnia inferna; et quia contra illa ex Humano, in quo Ipsum Divinum fuit, pugnavit, dicitur, “Quis hic venit ex Edom, conspersus vestes ex Bozra?” per quae significatur pugnans ex Bono Amoris et ex Vero, quae ex Divino; Edom enim significat rubicundum, et Bozrah vindemiationem, ac “rubicundum” dicitur de bono, ac “vindemiatio” de vero; et quia illa per “Edomum” et per “Bozram” significantur, ideo in sequentibus dicitur, “rubicundus” et “sicut calcans in torculari:” et quia Divinum Bonum ac Divinum Verum, quod hic intelligitur, est Verbum in littera, et hoc significatur per “vestes Domini,” ideo dicitur, “conspersus vestes,” tum “honorabilis in vestitu suo;” et quia Verbo in littera inest omne robur, dicitur, “incedens in multitudine roboris sui:” judicium super bonos et super malos ex Divino suo, et salvatio inde, intelligitur per “Ego qui loquor in justitia, magnus ad salvandum:” violentia illata Verbo a gente Judaica, significatur per “Quare rubicundus quoad vestem, et vestes tuae sicut calcantis in torculari?” “rubicundus quoad vestem” dicitur de violentia illata Divino Bono Verbi, quod supra per “Edomum” intellectum est, ac “vestes sicut calcantis in torculari” dicuntur de violentia illata Divino Vero ibi, quod supra per “Bozram” intellectum est: “vestes Domini” significant Verbum in littera, cui violentia illata est per adulterationes et falsificationes ejus; prostratio infernorum ac falsorum inde ex propria potentia, significatur per “Torcular calcavi solus, et de populis non vir Mecum:” dejectio illorum in inferna qui in diris malis et inde falsis fuerunt, significatur per “Calcavi eos in ira mea, et conculcavi eos in excandescentia mea;” “ira” dicitur de malis et “excandescentia” de falsis; haec tribuuntur Domino, tametsi illi qui in malis et inde falsis sunt irascuntur et excandescunt contra Dominum; et quia judicium, quo subjugata sunt inferna, factum est a Domino per tentationes in Humanum suum admissas, usque ad ultimam quae fuit passio crucis, ideo dicitur, “Unde sparsa est victoria eorum super vestes meas, et omne vestimentum meum pollui;” Dominus enim per omnia passionis suae, et per ultimam in cruce, repraesentavit violentiam a gente Judaica illatam Verbo, seu Divino Vero (de qua re videatur supra, n. 183 [b], 195 [c] fin., 627 [c] fin., 655 [a], 805 [d]).

[6] Quod per “torcular” et “calcationem ejus” significetur productio veri ex bono, quia per “uvam” significatur bonum spirituale, ac per “vinum ex uva” verum ex illo bono, constat ex sequentibus locis: Apud Joelem,
“Filii Zionis gaudete,….plenae sunt areae frumento.., et exundant torcularia mustum et oleum” (ii. 23, 24):
“filii Zionis” significant illos qui in sapientia sunt ex Divino Vero; “plenae sunt areae frumento,” significat bonum caeleste quod illis in copia; “exundant torcularia mustum et oleum,” significat ex bono charitatis illis verum et ejus jucundum.

[7] Apud Matthaeum,
“Homo Paterfamilias..plantavit vineam, et sepem ei circumposuit, et fodit in ea torcular, et aedificavit turrim, et locavit..agricolis,” qui occiderunt servos ad illos missos, et denique Filium (xxi. 33);
per “vineam,” quam Paterfamilias plantavit, significatur ecclesia apud filios Jacobi instituta; per “sepem,” quam ei circumposuit, significatur custodia a falsis mali quae ab inferno; “et fodit in ea torcular,” significat quod ei bonum spirituale; “et aedificavit turrim,” significat vera interiora ex illo bono, quae spectabant caelum; “et locavit agricolis,” significat populo illi; qui occiderunt “servos ad illos missos,” significat prophetas; et denique “Filium,” significat Dominum.

[8] Apud Esaiam,
“Vinea fuit dilecto meo in cornu filii olei, quam circumdedit et elapidavit; et plantavit eam vite nobili, et aedificavit turrim in medio ejus etiamque torcular excidit in ea, et exspectavit ut faceret uvas, sed fecit labruscas” (v. 1, 2):
per “vineam,” “turrim” et “torcular” hic similia significantur quae mox supra apud Matthaeum. (Reliqua videantur, n. 918, explicata.)
In plerisque locis ubi “vindemia” et “torcular,” etiam simul “messis” et “area” dicitur; (Ut Hosch. ix. 1, 2: Joel ii. 23, 24; cap. iv. [B.A. iii.] 13: Num. xviii. 26-30: Deutr. {1}xv. 14; cap. xvi. 13: 2 Reg. vi. 27;)
ex causa quia “messis” et “area,” ex frumento et pane, significat bonum amoris caelestis, qui est amor in Dominum, ac “vindemia” et “torcular,” ex uva et vino, significat bonum amoris spiritualis, qui est amor erga proximum; bini enim illi amores unum faciunt sicut causa efficiens et effectus. Haec dicta sunt, quia in Apocalypsi hic similiter dicitur de “messe,” et postea de “vindemia” (de “messe,” vers. 14, 15 et de “vindemia,” vers. 19).

923. “Et exivit sanguis e torculari usque ad frena equorum. Quod significet falsificationes Verbi usque ad dominium super intellectum in profluentes ex malo, constat ex significatione “exire e torculari,” quod sit produci seu profluere ex malo (de qua in articulis, n. 920, 922, supra); ex significatione “sanguinis,” quod sit falsificatio Verbi, per “sanguinem” enim in genuino sensu significatur Divinum Verum, at in opposito sensu significatur violentia illata Divino Vero seu Verbo, quod est falsificatio ejus (de qua “sanguinis” significatione videatur supra, n, 329(f,g]); et ex significatione “usque ad frena equorum,” quod sit usque ad dominium super intellectum, per “equos” enim significatur intellectus, ac per “frena illorum” regimen et dominium; nam insidens equis per frenum regit illos et dominatur super illos. (Quod “equi” significent intellectum veri ex Verbo, videatur supra, n. 355, 364; et quod “frena” regimen et dominium, videbitur infra.)

[2] Quod dominium super intellectum attinet, est intellectus veri in Verbo qui intelligitur; dum enim falsa religionis confirmantur ex sensu litterae Verbi, tunc intellectus non amplius videt verum; unusquisque enim qui in affectione veri spirituali est, a Domino illustratur dum legit Verbum, ac intellectus est qui illustratur: qui autem non in affectione veri spirituali est, non quoad intellectum potest illustrari, nam is videt verum sicut in nocte, ac falsum sicut in luce: et quia ecclesia talis est in fine ejus, tunc in tantum perit intellectus veri ut non illustrari possit, nam tunc tantum falsa religionis confirmantur ex Verbo, hoc est, falsificatur Verbum; hoc fit apud illos qui per “Babylonem,” vers. 8, et per “bestiam,” vers. 10, hujus capitis, intelliguntur; de “Babylone” enim dicitur, quod “ex vino irae scortationis suae potaverit omnes gentes;” et de “bestia” ibi, quod “qui adoraverit bestiam, bibet ex vino irae Dei mixto mero excandescentiae Ipsius;” quod per haec et per illa significentur falsificationes Verbi, videatur supra (n. 881 et 887).

[3] Quod intellectus veri in Verbo, apud tales qui intelliguntur per “habitatores Babylonis” et per “adoratores bestiae,” perierit, est quia illis non aliquod bonum spirituale est; et hoc bonum, quod est bonum charitatis a Domino, unice aperit mentem spiritualem, per quam influit Dominus et illustrat, et absque illius mentis aperitione non dari potest illustratio, proinde nec intellectus veri: qui credit quod ex lumine rationis solo possit videre aliquod verum ecclesiae, multum fallitur; scire quidem illud ex alio potest, sed non videre illud in luce; dum vult videre illud seu cogitatione assequi illud, oberrant merae umbrae ex falsis, quae scaturiunt ex fallaciis et ex proprio hominis, quae occaecant. Ex his constare potest quid intelligitur per falsificationes Verbi usque ad dominium super intellectum profluentes ex malo, quae significantur per “sanguinem e torculari exeuntem usque ad frena equorum.”

[4] In Verbo aliquibus in locis dicitur “frenum,” et per id in sensu spirituali significatur coercitio et regimen, ac praedicatur de intellectu et ejus cogitatione, ex causa quia frenum est equis, et per “equos” significatur intellectus; et apud illos quibus non intellectus est, per “equos” significantur ratiocinationes ex falsis. Inde patet quid significatur per “frenum” apud Esaiam,
“Ponam hamum meum in nasum tuum, et frenum meum in labia tua, et reducam te per viam per quam venisti” (xxxvii. 29):
haec de rege Aschuris, per quem significatur ratiocinatio ex falsis; nam per “Aschurem” in bono sensu significatur rationale; rex ille quia tunc obsidebat Hierosolymam et blasphemabat Deum, ei dictum est quod “poneretur hamus in nasum ejus,” per quod significatur quod ei erit stupiditas et fatuitas, nam “nasus” significat perceptionem, et “hamus” extractionem ejus, proprie immersionem in sensuale corporeum, quod separatum a rationali est stupidum; tum dictum est quod “frenum poneretur in labia ejus,” per quod significatur insania quoad intellectum veri, nam “labia” significant cogitationem ex intellectu, ac “frenum” retractionem ejus; “reducere illum in viam per quam venit,” significat in falsa, per quae periturus; quare exercitus ejus, per quem falsa significantur, ingenti clade periit.

[5] Apud eundem,
“Labia” Jehovae “plena sunt indignatione,..lingua Ipsius sicut ignis comedens, et spiritus Ipsius sicut flumen inundans, usque ad collum dimidiabit, ad cribrandum gentes cribro vanitatis, et frenum seducens super maxillis populorum” (xxx. 27, 28):
per “labia,” “linguam” et “spiritum” Jehovae, significatur Divinum Verum, quod est Verbum, ab ultimis ejus ad intima; illud est quod dicitur esse “plenum indignatione,” “sicut ignis comedens,” et “sicut flumen inundans,” cum adulteratur et falsificatur, ex causa quia adulteratio et falsificatio ejus claudit caelum homini, ac devastat illum; ex apparentia quod caelum hoc faciat, seu quod idem est, Divinum Verum ex quo caelum, dicitur quod ei indignatio, ignis comedens, et flumen inundans sit: “usque ad collum dimidiabit,” significat devastationem ejus a falsis usque ut non intelligatur, nam per “collum” significatur conjunctio, quae perit cum aufertur id quod infra est: “ad cribrandum gentes cribro vanitatis,” significat adulterationem Verbi per figmenta ab illis qui in malis sunt: “et frenum seducens super maxillis populorum,” significat falsificationem veri in Verbo ab illis qui in falsis sunt; “frenum seducens” est proprie abstractio ab intellectu veri; “maxillae” sunt cogitationes a sensuali corporeo, ita ex fallaciis, “populi” praedicantur de illis qui in falsis sunt, et “gentes” de illis qui in malis. Qui non scit correspondentias, opinari potest quod “frenum equorum” significet regimen super intellectum ex sola comparatione; sed est ex correspondentia; quod manifeste constare potest ex eo, quod in mundo spirituali appareant equi varie phalerati et capistrati, et singula quae super equis, una cum illis, correspondentiae sunt.

924. “A stadiis mille sexcentis.” Quod significet mala in, omni complexu, constat ex significatione “stadiorum,” quod sint productiones in serie; nam “stadia,” sicut “milliaria,” et in genere sicut “viae,” significant progressiones in serie secundum cogitationes ex affectione: et ex significatione “mille sexcentorum,” quod sint bona in omni complexu, et in sensu opposito, ut hic, mala in omni complexu; numerus enim {1}mille sexcenta” simile significat cum sedecim, et numerus “sedecim” simile cum quatuor et cum duobus, et hi omnes numeri dicuntur de bonis, et in opposito sensu de malis, numeri enim majores multiplicati simile significant cum minoribus et cum simplicibus a quibus per multiplicationem exsurgunt; sicut “duodecim millia” simile cum duodecim, et “duodecim” simile cum tribus et quatuor in se multiplicatis (videatur supra, n. 430 [a], 851). Quod tria in Verbo dicantur de veris, et duo tum quatuor de bonis, ita in opposito sensu tria de falsis, ac duo et quatuor de malis, [videatur] etiam supra (n, 532): inde patet quod “a stadiis mille sexcentis” significentur productiones malorum in continua serie, ita mala in omni complexu. Quod a binis illis devastatoribus ecclesiae, qui intelliguntur per “Babylonem” et per “bestiam draconis,” producantur ac producta sint mala in continua serie, et sic mala in omni complexu, multis potest ostendi; sed de devastatione ecclesiae per “bestiam draconis” in explicationibus super cap. xii. et xiii. ostensum est, et de devastatione per “Babylonem,” in explicationibus super cap. xvii. et xxiii. infra ostendetur.

CAPUT XV.
1. Et vidi aliud signum in caelo, magnum et mirabile; angelos septem habentes plagas septem ultimas, quia in illis consummata est ira Dei.
2. Et vidi tanquam mare vitreum mixtum igne, et victoriam habentes de bestia, et de imagine ejus, et de charactere ejus, de numero nominis ejus, stantes juxta mare vitreum, habentes citharas Dei.
3. Et canebant canticum Mosis servi Dei, et canticum Agni, dicentes, Magna et mirabilia opera tua, Domine Deus omnipotens, justae et verae viae tuae, Rex sanctorum.
4. Quis non timeat Te, Domine, et glorificet nomen tuum? quia solus sanctus; quare omnes gentes venient, et adorabunt coram Te, quia judicia tua manifestata sunt.
5. Et post haec vidi, et ecce apertum est templum tabernaculi testimonii in caelo.
6. Et exiverunt septem angeli, habentes septem plagas, e templo, induti lino mundo et splendido, et circumcincti circa pectora zonis aureis.
7. Et unum de quatuor animalibus dedit septem angelis septem phialas aureas plenas ira Dei viventis in saecula saeculorum.
8. Et impletum est templum fumo ex gloria Dei et ex virtute Ipsius, et nemo potuit ingredi in templum donec consummarentur septem plagae septem angelorum.

925. EXPLICATIO.
VERSUS 1.
“Et vidi aliud signum in caelo, magnum et mirabile; angelos septem habentes plagas septem ultimas, quoniam in illis consummata est ira Dei.”
1. “Et vidi aliud signum in caelo,” significat revelationem a Domino, de statu ecclesiae ante ultimum judicium [n. 926]; “magnum et mirabile,” significat ex Divina omnipotentia et providentia [n. 927]; “angelos septem habentes plagas septem ultimas,” significat a Domino per Divinum Verum manifestata mala et falsa in omni complexu, quae prorsus devastarunt ecclesiam quoad omnia bona et vera ejus [n. 928]; “quoniam in illis consummata est ira Dei,” significat sic finem ecclesiae [n. 829].

926. [Vers. 1.] “Et vidi aliud signum in caelo.”-Quod significet revelationem a Domino de statu ecclesiae proxime ante ultimum judicium, constat ex significatione “signi,” quod sit revelatio, et ex significatione “caeli,” quod sit Dominus (de qua sequitur). Quod “signum” significet revelationem, est quia per “signum” intelliguntur illa quae Johanni visa sunt, et quae in sequentibus memorantur; et illa quae ei visa sunt, involvunt arcana de statu ecclesiae proxime ante ultimum judicium: in genere enim quicquid apparet in caelo, apparet prorsus sicut tale quod in mundo nostro materiali ex triplici ejus regno existit; et ea coram oculis angelorum apparent prorsus sicut talia quae sunt ex illis regnis coram oculis hominum in mundo. Apparent ibi aurum, argentum, cuprum, stannum, plumbum, lapides pretiosi et non pretiosi, humus, terrae, montes, colles, valles, aquae, fontes, et reliqua quae sunt regni mineralis: apparent paradisi, horti, silvae, arbores fructiferae omnis generis, vireta, messes; campi, floribus, herbis et graminibus omnis generis referti; tum quae ex illis, ut olea, vina, sicerae, et reliqua quae sunt regni vegetabilis: apparent animalia terrae, volatilia caeli, pisces maris, reptilia, et illa ex omni genere, et in similitudine cum illis quae in nostra tellure, tali ut distingui non possint; ego illa vidi, nec potui distinguere.

[2] Sed usque differentia est haec, quod illa quae in caelo apparent, ex origine spirituali sint; at ea quae in nostro mundo apparent, ex origine materiali sint; et quae ex origine spirituali sunt, ea afficiunt sensus angelorum, quia spirituales sunt, aeque ac ea quae ex origine materiali sunt afficiunt sensus hominum, quia materiales sunt; sunt enim spiritualia homogenea cum illis qui spirituales sunt, et materialia homogenea cum illis qui materiales sunt. Dicitur quod sint ex origine spirituali, quia existunt a Divino quod procedit a Domino ut Sole, et Divinum procedens a Domino ut Sole est spirituale; Sol enim ibi non est ignis, sed est Divinus Amor, apparens coram oculis angelorum sicut sol mundi coram oculis hominum; et quicquid procedit ex Divino Amore est Divinum, et est spirituale: quod procedit, in communi apparet sicut lux, et sentitur sicut calor; sed usque lux illa est spiritualis, et quoque calor; nam lux illa est Divina Sapientia, et vocatur Divinum Verum; et calor ille est Divinus Amor, et vocatur Divinum Bonum; quare lux illa interius illustrat intellectum angelorum, et calor ille interius implet voluntatem angelorum bono amoris. Ex hac origine sunt omnia quae in caelis existunt, et apparent in formis similibus illis quae in nostro mundo ex triplici ejus regno sunt, ut supra dictum est. Quod in talibus formis appareant est ex ordine creationis, qui est quod illa quae sunt sapientiae et quae sunt amoris apud angelos, dum in sphaeram inferiorem, in qua sunt angeli quoad sua corpora, et quoad horum sensationes, descendunt, sistantur in talibus formis et typis: haec sunt correspondentiae.

[3] Haec dicta sunt ut sciatur quid intelligitur per “signum,” quod Johannes dicit se vidisse; similiter per “signum,” cap. xii. vers. 1 et vers. 3; quod nempe sit revelatio per talia quae in caelo ex origine Divina spirituali existunt, et inde in se arcana Divina continent; hic arcana de statu ecclesiae proxime ante ultimum judicium: visi enim sunt “septem angeli cum septem phialis aureis, induti lino mundo et splendido, et cincti circa pectora zonis aureis;” visum etiam est “mare vitreum mixtum igne;” ac visi sunt “qui victoriam habuerunt de bestia, habentes citharas;” ac visum est “templum tabernaculi testimonii;” et audita sunt “cantica,” quibus glorificaverunt Dominum; haec omnia vocantur “signum quod vidit,” ex causa quia significabant: sed illa quae significant, non videri possunt nisi ex correspondentiis; et quia arcana Divina insunt, non videri possunt nisi Dominus revelet.

[4] Dicitur “signum e caelo,” per quod intelligitur revelatio a Domino. Quod a Domino, est quia caelum est Dominus: sunt quidem angeli ex quibus caelum; sed usque non angeli sunt caelum, sed Dominus; est enim Divinum procedens a Domino, quod vocatur Divinum Bonum et Divinum Verum, ex quibus est omnis amoret omnis sapientia angelis; ex amore et ex sapientia angeli sunt angeli, ac amor et sapientia sunt illis a Domino; et quia sunt a Domino, sunt Domini, proinde sunt Dominus apud illos; quod etiam constat ex Domini verbis ad discipulos,
Quod illi in Domino sint, et Ipse in illis (Joh. xiv. 20);
et quod mansionem habeat in Verbo a Se apud illos (vers. 22-24).
Cum itaque caelum est ex angelis, et angeli sunt angeli a Domino, sequitur quod caelum sit Dominus.

927. “Magnum et mirabile.”-Quod significet ex Divina Omnipotentia et providentia, constat ex significatione “magni,” cum de Domino, quod sit Divina Ipsius omnipotentia; et ex significatione “mirabilis,” cum de Domino, quod sit Divina Ipsius providentia: homo enim cum spectat magnum in Domino, spectat Divinam Ipsius omnipotentiam; et cum spectat mirabile in Domino, spectat Divinam Ipsius providentiam: etiam illa quae sequuntur de salvatione bonorum et de condemnatione malorum, omnia sunt Divinae omnipotentiae et providentiae.

928. “Angelos septem habentes plagas septem ultimas.”-Quod significet a Domino per Divinam in Verum manifestata mala et falsa in omni complexu, quae prorsus devastarunt ecclesiam quoad omnia bona et vera ejus, constat ex significatione angelorum, quod sint Divina vera a Domino (de qua supra, n. 130, 302); ex significatione “septem,” quod sint omnia et prorsus (de qua [supra], n. 20, 24, 257, 300); ex significatione “plagarum,” quod sint mala et falsa quae devastarunt ecclesiam (de qua supra, n. 584): et quia “septem” sunt omnia et prorsus, inde per “septem plagas” significantur mala et falsa in omni complexu, quae prorsus devastant ecclesiam; (omnia mala in complexu quae illis qui devastant, significantur per numerum “mille sexcenta,” cap. xiv. vers. 20, de quo [supra], n. 924; et omnia falsa in complexu quae illis qui devastant, significantur per numerum “sexcenta sexaginta et sex,” cap. xiii. vers. 18, de quo, n. 847;) et ex significatione “ultimarum,” quod sit quoad omnia bona et vera, nam tunc ultimum et consummatum est: ex his patet, quod per “angelos septem habentes plagas septem ultimas,” significetur quod a Domino per Divinum Verum manifestata sint mala et falsa in omni complexu, quae prorsus devastarunt ecclesiam quoad omnia bona et vera ejus. Quomodo a Domino manifestata sunt mala et falsa, quae prorsus devastarunt ecclesiam, describitur in sequentibus hujus capitis (a versu 5 ad 8).

[2] Quod ecclesia quoad omnia bona et vera devastata sit, constare potest ex eo, quod Ecclesia Christiana a principio ejus divisa sit in duas, quarum una in Apocalypsi describitur per “draconem” et binas “bestias,” altera vero per “meretricem insidentem bestiae coccineae” et per “Babyloniam;” illa quae describitur per “draconem” et binas ejus “bestias,” est ecclesia apud Reformatos; et illa quae describitur per “meretricem” illam et per “Babyloniam,” est ecclesia apud Pontificios. Ecclesia apud Reformatos devastata est per solam fidem, et ecclesia apud Pontificios per dominium super animas hominum et super caelum. De hujus ecclesiae devastatione quoad omnia bona et inde vera, agitur in cap. xvii. et xviii.: et de ecclesiae devastatione apud Reformatos descripta est in cap. xii. et xiii.; et ulterius in cap. xvi., per “septem angelos habentes phialas plenas ira Dei.”

[3] Quod utraque ecclesia quoad omnia bona et vera per mala et falsa devastata sit, constare manifeste potest ex eo, quod vix aliquis hodie sciat quod Deus unus sit, et quod Ille sit Dominus; tum quid amor in Dominum, et quid charitas erga proximum, et inde quid bona opera; immo quid fides in sua essentia, et quod non fides sit quam vocant fidem; tum quid conscientia, quid liberum arbitrium, quid regeneratio, quid tentatio spiritualis, quid Baptismus, quid Sancta Cena, quid caelum et infernum, quale Verbum, praeter plura; et quia non illa sciunt, latent bona et vera, et quantum mundana et coporea amantur, tantum illa vilipenduntur, immo rejiciuntur, et tunc pro bonis intrant mala, et pro veris falsa; ita devastatur ecclesia.

929. “Quoniam in illis consummata est ira Dei.”-Quod significet sic finem ecclesiae, constat ex significatione “irae Dei,” quod sit dum non amplius bonum et verum, sed malum et falsum; haec, quia contra Dominum et contra caelum sunt, vocantur “ira Dei;” inde quoque est quod ultimum tempus ecclesiae, ac ultimum judicium tunc, dicantur “dies irae,” “excandescentiae” et “vindictae Dei” (videatur supra, n. 413); et quod ira tribuatur Domino, quae tamen est malis; nam omni malo inest ira contra Dominum, et inde contra bonum et verum quae a Domino. Quod ira dicatur “consummata,” est quia “consummatio” etiam significat finem ecclesiae, aut cum non amplius bonum et verum sed malum et falsum. (Videatur n. 397; et cur ultimum judicium non prius veniat, quam cum consummatio facta est, n. 624 [a], 911 [a].) Omnis ecclesia est in principio in bono et inde veris, seu in charitate et inde fide, at postea est in fide et inde charitate, et demum in fide separata a charitate. Quando in charitate et inde fide est, ecclesia est spiritualis; quando autem in fide et inde charitate, est ecclesia rationalis; at cum in fide separata a charitate est, tunc est naturalis, et ecclesia mere naturalis est nulla ecclesia; homo enim mere naturalis non spectat nisi ad semet et ad mundum, et non ad Dominum et ad caelum; haec oris ejus sunt, et illa cordis; et quando ecclesia talis est, tunc consummata est.

930. VERSUS 2-4
“Et vidi tanquam mare vitreum mixtum igne, et victoriam habentes de bestia, et de imagine ejus, et de charactere ejus, et de numero nominis ejus, stantes juxta mare vitreum, habentes citharas Dei. Et canebant canticum Mosis servi Dei, et canticum Agni, dicentes, Magna et mirabilia opera tua, Domine Deus omnipotens, justae et verae viae tuae, Rex sanctorum. Quis non timeat Te, Domine, et glorificet nomen tuum? quia solus sanctus; quare omnes gentes venient, et adorabunt coram Te, quia judicia tua manifestata sunt.”
2. “Et vidi tanquam mare vitreum mixtum igne,” significat communia veri ex Verbo pellucentia ex veris spiritualibus, quae ex bono amoris [n. 931]; “et victoriam habentes de bestia,” significat qui vitam charitatis vixerunt, et inde non falsificarunt Verbum, [n. 932]; “et de imagine ejus, et de charactere ejus, et de numero nominis ejus,” significat et qui non agnoverunt doctrinam fidei separatae a charitate, et aliquid quale ejus [n. 933]; “stantes juxta mare vitreum,” significat quia in veris ex Verbo fuerunt [n. 934]; “habentes cithras Dei,” significat glorificationem Domini ex affectione spirituali [n. 935].
3. “Et canebant canticum Mosis servi Dei, et canticum Agni,” significat agnitionem et confessionem praeceptorum in Verbo utriusque Testamenti, tum agnitionem et confessionem Divini Domini in Humano Ipsius [n. 936, 937]; “dicentes, Magna et mirabilia opera tua,” significat quod omnia bona caeli et ecclesiae sint ad Ipso [n. 938]; “Domine Deus omnipotens,” significat quia Divinum Bonum est Ipse [n. 939]; “justae et verae viae tuae,” significat quod omnia vera caeli et ecclesiae sint ad Ipso [n. 940]; “Rex sanctorum,” significat quia Divinum Verum est Ipse [n. 941].
4. “Quis non timeat Te, Domine?” significat cultum Domini ex bono amoris [n. 942]; “et glorificet nomen tuum,” significat cultum Ipsius ex veris quae ex illo bono [n. 943]; “quia solus sanctus,” significat quia est Ipsum Bonum et Verum, et inde ad Ipso omne bonum et omne verum [n. 944]; “quare omnes gentes venient et adorabunt coram Te,” significat quod omnes qui in bono amoris et inde veris sunt, agnituri sint Divinum Ipsius [n. 945]; “quia judicia tua manifestata sunt,” significat quod Divina vera illis revelata sint [n. 946].

931. [Vers. 2.] “Et vidi tanquam mare vitreum mixtum igne.”-Quod significet communia veri in Verbo pellucentia ex veris spiritualibus quae ex bono amoris, constat ex significatione “maris vitrei,” quod sint communia veri pellucentia ex veris spiritualibus (de qua supra, n. 275 [a]); et ex significatione “ignis” quod sit bonum amoris (de qua, n. 68, 496, 504, 916). Paucis hic dicetur unde est quod “mare vitreum” significet communia veri in Verbo pellucentia ex veris spiritualibus. Per “mare” significantur vera in communi, quia per “aquas,” “fontes” et “fluvios” significantur vera ex quibus intelligentia, et “mare” est illorum receptaculum commune. Vera in communi, seu communia veri, suntqualia sunt vera in sensu litterae Verbi, et sensus litterae Verbi est naturalis, et omne naturale est receptaculum commune spiritualium; nam non datur aliquid in natura mundi seu naturale, quod non ex spirituali existit; naturale enim formatum est ex spirituali sicut effectus ex sua causa efficiente, et quia sic millia, quae sunt spiritualia, efficiunt et formant unum naturale, quare hoc unum, quia est continens millia, est commune.

[2] Tale quoque est Verbum in sensu litterae respective ad Verbum in sensu spirituali; et quia sensus spiritualis est in sensu naturali Verbi, et ille in hoc pellucet coram angelis, inde est quod Verbum quoad communia Veri pellucentia ex veris spiritualibus, significetur per “mare vitreum.” Similiter per “mare vitreum” alibi in Apocalypsi,
“Et in conspectu throni mare vitreum simile crystallo” (cap. iv. 6):
etiam
civitas Nova Hierosolyma, tum platea civitatis, visae sunt “Sicut aurum purum simile vitro pellucido” (cap. xxi. 18, 21),
quia per “civitatem” illam significatur doctrina ecclesiae, et per “plateam” verum illius doctrinae; et vera doctrinae illius, quia genuina, ex veris spiritualibus trahunt lucem suam et inde pellucentiam; haec pellucentia est quae significatur per “vitrum” et per “crystallum:”
“Etiam expansum super capitibus cheruborum visum est sicut species crystalli mirabilis” (Ezech. i. 22),
significat Divinum spirituale in caelo. Quod per “mare vitreum” significetur Verbum in sensu litterae pellucens ex sensu spirituali ejus, constat etiam ex eo, quod juxta illud visi sint “qui victoriam habuerunt de bestia,” et per illos significantur qui Verbum non falsificaverunt, et per id lucem sensus spiritualis non exstinxerunt.

932. “Et victoriam habentes de bestia.”-Quod significet qui vitam charitatis vixerunt, et inde non falsificarunt Verbum, constat ex significatione “victoriam habere de bestia,” quod sit vitam charitatis vivere; nam per “bestiam significantur qui in fide separata a charitate, seu quod idem, qui in fide absque bonis operibus sunt, et secundum illam fidem vivunt; qui itaque non illam fidem, sed fidem charitatis vivunt, “victoriam de bestia habent;” nam contra illam fidem vita sua pugnant, et quia victores evadunt, etiam victoriae praemium post vitam in mundo recipiunt. Quoniam per “bestiam” etiam significatur confirmatio fidei separatae ex Verbo, et inde falsificatio ejus, etiam per “victoriam habere de bestia” significatur quod non falsificaverint Verbum. (Quod per “binas bestias” draconis, de quibus in capite xiii. agitur, significetur fides separata a bonis vitae, et quoque falsificatio Verbi ad confirmandam illam, videatur supra, n. 773, 815 [a].)

[De Bonis Charitatis.]
Quoniam in explicationibus ad bina capita praecedentia (xii. et xiii.) actum est de fide separata a bonis charitatis, quae sunt bona opera, tum de fide ex charitate, in explicationibus ad hoc et ad sequens caput agendum est de bonis charitatis. Quid bona charitatis seu bona opera, in Christiano orbe hodie a plerisque ignoratur, ex causa quia invaluit religio de sola fide, quae est fides separata a bonis charitatis; nam si haec nihil ad salutem faciunt, sed solum fides, in animo est quod possint omitti. Aliqui vero qui credunt quod bona opera facienda sint, non sciunt quid bona opera; cogitant quod bona opera sint solum dare pauperibus, ac benefacere egenis, viduis et pupillis, quia talia nominantur et sicut mandantur in Verbo. Quidam credunt quod si facienda sint propter vitam aeternam, datum sint pauperibus omnia quae possident, sicut in primitiva ecclesia factum est, et sicut a Domino mandatum est diviti, quod “venderet omnia quae haberet, et daret pauperibus, ac tollens crucem sequeretur Ipsum” [(Matth. xix. 21)]. Sed quid bona opera, quae intelliguntur in Verbo, dicetur ordine in sequentibus.

933. “Et de imagine ejus, et de charactere ejus, et de numero nominis ejus.”-Quod significet et qui non agnoverunt doctrinam fidei separatae a charitate et aliquid quale ejus, constat ex significatione “bestiae,” de cujus “imagine,” “charactere,” et “numero nominis” hic dicitur, quod sit fides separata a charitate, seu fides absque bonis operibus (de qua supra, n. 773, 815 [a]): ex significatione “imaginis” ejus, quod sit doctrina illius fidei (de qua n. 827 [a]); ex significatione “characteris,” quod sit agnitio et confessio ejus (de qua n. 838); et ex significatione “numeri nominis ejus,” quod sit simile ejus quoad vitam et quoad fidem, ita quale ejus, et quod sint falsa in omni complexu (de qua n. 841, 845, 847); inde per “imaginem, characterem et numerum nominis ejus” simul sumpta significatur non agnitio et confessio fidei separatae quoad doctrinam ejus, et quoad ullum quale ejus: “victoriam habere” de illis, significat illa rejicere vita et doctrina, quod etiam fit per pugnam contra falsa quae sectatores illius fidei objiciunt.

[2] [Continuatio.]
In superiore articulo dictum est quod hodie vix sciatur quid charitas, proinde quid bona opera, nisi solum dare pauperibus, opitulari egenis, benefacere viduis et pupillis, et conferre sportas aedificandis templis, hospitaliis et xenodochiis; sed usque non scitur num sint ab homine, et propter mercedem; nam si ab homine, non sunt bona; et si propter mercedem, sunt meritoria; et utraque non aperiunt caelum, et inde nec agnoscuntur pro bonis in caelo: in caelo non alia opera spectantur ut bona quam quae sunt a Domino apud hominem; et usque opera quae fiunt a Domino apud hominem, in externa forma apparent similia illis quae fiunt ab ipso homine; immo etiam ab homine, qui facit illa, non internoscuntur; nam opera quae fiunt a Domino apud hominem, fiunt etiam ab homine sicut ab ipso; et nisi fiant sicut ab ipso, non conjungunt illum Domino, ita non reformant illum; quod homo sicut a se bona facere debeat, videatur supra (n. 616, 864, 911 [c]).
(Continuatio in sequente articulo.)

934. “Stantes juxta mare vitreum.”-Quod significet quia in veris ex Verbo fuerunt, constat ex significatione “maris vitrei,” quod sint communia veri ex Verbo pellucentia ex veris spiritualibus (de qua supra, n. 931); inde “stare juxta illud” significat esse in illis. Causa quod visi sint stare juxta mare vitreum, est quia illi qui charitatis vitam vivunt, ac doctrinam fidei separatae rejiciunt, permanent in veris sensus litterae Verbi, et non pervertunt et falsificant illa: ut pro exemplo, ubi in Verbo dicitur “facere” et “operari,” tum “facta” et “opera,” non involvunt illa fidei tanquam recondita ibi, sed volunt ut actualiter fiant; sciunt enim quod fides absque illis non fides sit, et quod fides tantum fides sit quantum illi opera juste conjuncta sunt; quare involutionem et separationem ut haeresin damnant: inde constare potest quod illi “stent ad mare vitreum,” hoc est, in veris ex Verbo sint.

[2] [DE BINIS REQUISITIS, UT OPERA SINT BONA.]
De operibus in superiori articulo dictum est quod opera ab homine non sint bona, sed solum quae fiunt a Domino apud hominem. Sed ut opera fiant a Domino et non ab homine, sunt duo necessaria; primum, ut agnoscatur Divinum Domini, et quoque pro Deo caeli et terrae, etiam quoad Humanum, et quod ab Ipso sit omne bonum quod bonum est: alterum, ut homo secundum praecepta decalogi vivat, abstinendo ab illis malis quae ibi praescripta sunt; ut a cultu aliorum deorum, a profanatione nominis Dei, a furtis, ab adulteriis, ab homicidiis, a falsis testimoniis, a concupiscentia possessionum et proprietatum quae sunt aliis. Haec duo requisita sunt, ut opera quae fiunt ab homine sint bona. Causa est, quia omne bonum a solo Domino venit, et quia Dominus non potest intrare apud hominem ac ducere illum quamdiu illa mala ut peccata non remota sunt; sunt enim infernalia, immo sunt infernum apud hominem; et nisi infernum remotum sit, non potest Dominus intrare et aperire caelum. Haec quoque intelliguntur per Domini verba ad divitem,
Qui interrogavit Ipsum de vita aeterna, et dixit quod a juventute sua custodiverit praecepta decalogi; quem dicitur Dominus amavisse, et docuisse quod unum ei deesset, ut venderet omnia quae haberet, tollens crucem (Matth. xix. 16-22; Marc. x. 17-22; Luc. xvi, 18-23):
per “vendere omnia quae haberet,” significatur quod relinqueret religiosa sua, quae erant traditiones, erat enim Judaeus, et quoque ut relinqueret propria sua, quae sunt se et mundum amare prae Deo, ita semet ducere; et per “sequi Dominum” significatur agnoscere Ipsum solum, et duci ab Illo; quare etiam dixit Dominus, “Quid Me vocas bonum? Nemo est bonus nisi solus Deus;” per “tollere crucem suam,” significatur pugnare contra mala et falsa, quae ex proprio sunt.

935. “Habentes citharas De.”-Quod significet glorificationem Domini ex affectione spirituali, constat ex significatione “cithararum,” quod sint confessiones et glorificationes (de qua [supra], n. 323, 856); inde “citharae Dei” sunt confessiones et glorificationes Domini ex affectione spirituali; causa quod illae per “citharas Dei” significentur, est quia affectiones spirituales, quae sunt affectiones veri, exprimebantur per instrumenta chordacea, at affectiones caelestes, quae sunt affectiones boni, per instrumenta inflatoria (videatur, n. 323 [a], 326 [a]).

[2] [DE MALIS QUAE FUGIENDA SUNT.]
In praecedente articulo actum est de binis requisitis ut opera sint bona; ut nempe agnoscatur Divinum Domini, ac ut fugiantur mala quae in decalogo ut peccata. Mala quae in decalogo enumerantur, continent in se omnia mala quae usquam dantur; quare etiam vocantur decem praecepta, nam “decem” significant omnia. Primum praeceptum, “Non alios deos coles,” continet etiam non semet et mundum amare; nam qui semet et mundum super omnia amat, colit alios deos; est enim cuivis deus, quod super omnia amatur. Secundum praeceptum, “Non profanabis nomen Dei” continet etiam non vilipendere et e corde rejicere Verbum, doctrinam e Verbo, et sic ecclesiam; haec enim sunt nomen Dei. Quintum praeceptum, “Non furaberis” continet etiam fugere fraudes et illicitas lucrationes, nam hae quoque sunt furta. Sextum praeceptum, “Non aduIteraberis” continet in specie jucundum habere in adulteriis et injucundum in conjugiis, et in specie de talibus, quae sunt conjugii, spurca cogitare, nam haec etiam sunt adulteria. Septimum praeceptum, “Non occides,” continet etiam non odio habere proximum, et vindictas amare, nam odia et vindictae spirant necem. Octavum praeceptum, “Non false testaberis,” continet etiam non mentiri et blasphemare; nam mendacia et blasphemationes sunt etiam falsa testimonia. Nonum praeceptum, “Non concupisces domum proximi,” continet etiam non velle possidere et in se derivare aliorum bona, illis invitis. Decimum praeceptum, “Non concupisces uxorem proximi, servos ejus,” et plura, continet etiam non velle imperare aliis, et sibi illos subjicere; nam per illa quae ibi nominantur intelliguntur propria hominis. Quisque videt quod in octo his praeceptis contineantur mala quae fugienda, et non bona quae facienda.

936. [Vers. 3.] “Et canebant canticum Mosis servi Dei, et canticum Agni.”-Quod significet agnitionem et confessionem praeceptorum quae in Verbo utriusque Testamenti, tum agnitionem et confessionem Divini Domini in Humano Ipsius, constat ex significatione “canere canticum,” quod sit confessio ex agnitione et ex gaudio cordis (de qua [supra,] n. 326, 857); ex significatione “Mosis,” quod sit Verbum Veteris Testamenti (de qua sequitur); et ex significatione “Agni,” quod sit Dominum quoad Divinum Verum (de qua n. 297, 343, 460, 482); ita quoad Verbum, nam hoc est Divinum Verum; hinc quia dicitur “Moses et Agnus,” significatur Verbum Veteris et Novi Testamenti. Quod “canticum Mosis et Agni” significet agnitionem praeceptorum quae in Verbo utriusque Testamenti, tum agnitionem Divini in Humano Domini, constat ex illis quae in his binis versibus sequuntur; sunt enim illa quae canebant, seu quae erant cantici. In primo versu glorificantur opera Domini ac viae Ipsius, per quae significantur praecepta; in sequente versu glorificatur Dominus, et quod ab omnibus timendus, quia solus sanctus; et quia haec sunt duorum canticorum, et per “cantica” significantur agnitiones et confessiones illorum, patet quod per “Canebant canticum Mosis servi Dei, et canticum Agni,” significetur agnitio et confessio praeceptorum quae in Verbo utriusque Testamenti, tum agnitio et confessio Divini Domini in Humano Ipsius: per illa duo etiam victoria habetur de bestia, de qua ibi agitur, nempe per custodire praecepta, et per agnoscere Divinum Domini: absque illis duobus vincit bestia.

[2] [DE DESISTENTIA A MALIS.]
In praecedente articulo e decalogo recensita sunt mala quae fugienda sunt: sed scio quod plures corde suo cogitent quod nemo possit fugere illa a se, quia homo in peccatis natus est, et inde in nulla potentia a se fugiendi illa: sed sciant quod quisque qui corde cogitat quod Deus sit, quod Dominus sit Deus caeli et terrae, quod Verbum ab Ipso sit et inde sanctum, quod caelum et infernum sint, quodque vita post mortem sit, possit fugere illa; non autem qui illa contemnit, et ex animo rejicit, et prorsus non qui illa negat; quis enim potest cogitare quod aliquid sit peccatum contra Deum, cum non cogitat de Deo? Et quis potest fugere mala sicut peccata, cum nihil cogitat de caelo, de inferno, et de vita post mortem? Talis homo nescit quid peccatum. Homo in medio constitutus est inter caelum et infernum: ex caelo influunt continue bona, ex inferno influunt continue mala; et quia in medio est, in libero est cogitandi bona et cogitandi mala; hoc liberum Dominus nusquam alicui aufert, est enim vitae ejus, et est medium reformationis ejus; quantum itaque homo ex eo libero cogitat velle fugere mala quia peccata sunt, ac supplicat Dominum de ope, tantum Dominus removet illa, ac dat homini sicut a se ab illis desistere, et dein illa fugere.

[3] Quisque potest ex libero naturali fugere eadem illa mala propterea quod contra leges humanas sint; hoc facit omnis civis regni qui timet poenas legis civilis, et jacturam vitae, famae, honoris, opum, et inde functionis, lucri et voluptatum, etiam malus; et ejus vita apparet in externa forma prorsus similis vitae ejus qui fugit illa mala propterea quod sint contra leges Divinas, sed prorsus dissimilis est in forma interna: unus agit ex solo libero naturali, quod est ab homine, et alter ex libero spirituali quod est a Domino; uterque agit ex libero. Cum homo potest fugere eadem mala ex libero naturali, cur non poterit fugere illa ex libero spirituali, in quo constanter tenetur a Domino?

[4] modo cogitet quod velit, quia est infernum, est caelum, est vita post mortem, est punitio, et est remuneratio, ac supplicet Dominum de ope. Sciendum est quod unusquisque homo, qui incohat vitam spiritualem quia vult salvari, timeat a peccatis propter poenas inferni; at postea propter ipsum peccatum, quia in se est nefandum; et demum propter verum et bonum, quae amat, ita propter Dominum; nam quantum quis amat verum et bonum, ita Dominum, tantum aversatur oppositum eorum, quod est malum. Ex his patet quod quisquis credit in Dominum fugiat mala ut peccata; et vicissim, quod quisquis fugit mala ut peccata credat: quare fugere mala ut peccata est signum fidei.

937. Quod “Moses” significet Verbum Veteris Testamenti, constare potest ex quibusdam locis in Verbo ubi nominatur; in aliquibus tamen per “Mosen” intelligitur Lex in strictissimo sensu, quae est Lex lata e MonteSinai, in aliquibus per illum intelligitur Lex in latiori sensu, quae est Verbum Historicum; hic vero Verbum tam Historicum quam Propheticum Veteris Testamenti. Quod “Moses” significet Verbum, est quia decem praecepta, et dein quinque Libri, qui primum Verbi erant, non ab ipso sed per ipsum a Domino fuerunt. Quod Moses nominetur pro Lege et pro Verbo, constat a sequentibus locis: Apud Lucam,
“Dixit illi Abraham, Habent Mosen et Prophetas, audiunto illos: ….si Mosen et Prophetas non audiunt, nec si quis ex mortuis resurrexerit, persuadebuntur” (xvi. 29, 31);
hic per “Mosen et Prophetas” simile intelligitur quod per “Legem et Prophetas” alibi, nempe Verbum Historicum et Propheticum. Apud eundem,
Jesus “incipiens a Mose et ab omnibus Prophetis, interpretatus est in omnibus Scripturis quae ad Ipsum pertinerent” (xxiv. 27);
apud eundem,
“Oportet impleri omnia quae scripta sunt in Lege Mosis et Prophetis et Psalmis de Me” (xxiv. 44);
apud Johannem,
Philippus dixit, “Quem scripsit Moses in Lege, ….invenimus Jesum” (i. 46 [B. A. 45]);
apud eundem,
“In Lege Moses nobis praecepit” (viii. 5);
apud Danielem,
“Defluxit super nos maledictio et juramentum, quod scriptum in Lege Mosis servi Dei, quia peccavimus Ipsi. ….Sicut scriptum in Lege Mosis, omne malum . . venit super nos” (ix. 11, 13);
apud Joschuam,
Jehoschua scripsit super lapide altaris “copiam Legis Mosis” (viii. 32);
apud Johannem,
“Moses dedit vobis Legem. ….Moses dedit vobis circumcisionem. ….Si circumcisionem accipit homo in Sabbatho, ita ut non solvatur Lex Mosis” (vii. 19, 22, 23);
apud Marcum,
“Moses dixit, Honora patrem tuum et matrem tuam” (vii. 10).

[2] Quia ob repraesentationem tribuitur Mosi quod per illum a Domino, ideo dicitur et “Lex Mosis” et “Lex Domini” apud Lucam,
“Cum . . impleti sunt dies purificationis illorum juxta Legem Mosis, deduxerunt Ipsum in Hierosolymam, …quemadmodum scriptum est in Lege Domini, quod omnis masculus aperiens uterum, sanctum Domino vocandus, et darent sacrificium, juxta quod dictum in Lege Domini, par turturum, et duos pullos columbarum” (ii. 22-24, 39).

[3] Quia Moses repraesentabat Legem, licuit illi intrare ad Dominum super Monte Sinai, et non solum recipere tabulas Legis ibi, sed etiam audire Legis statuta et judicia, et illa mandare populo; et quoque dicitur quod inde in Mosen crederent in aeternum:
“Dixit Jehovah ad Mosen, ecce Ego veniam ad te in nebula nubis, ut audiat populus quando locutus fuero ad te, et etiam in te credant in aeternum” (Exod. xix. 9):
“in nebula nubis” dicitur, quia per “nubem” significatur Verbum in littera: inde quoque cum Moses intravit ad Dominum super Monte Sinai,
Intravit in nubem (Exod. xx. 18 [B. A. 21]; cap. xxiv. 2, 18; cap. xxxiv. 2-5).
(Quod “nubes significet sensum litterae Verbi, videatur [supra,] n. 36, 594, 905, 906.)

[4] Quoniam Moses repraesentabat Dominum quoad Legem seu Verbum, ideo
Cum descendit de Monte Sinai, radiabat cutis facierum ejus; quare cum loqueretur cum populo, dabat velamen super facies suas (Exod. xxxiv. 28 ad fin.):
“radiatio facierum” significabat internum Legis, nam hoc est in luce caeli: quod velaret faciem cum loqueretur cum populo, erat quia internum Verbi fuit obtectum, ac ita obscuratum isti populo, ut non sustinuerint aliquid lucis inde.

[5] Quia per Mosen repraesentabatur Dominus quoad Verbum Historicum, et per Eliam Dominus quoad Verbum Propheticum, idcirco cum Dominus transformatus est, visi sunt Moses et Elias cum Ipso colloquentes (Matth. xvii. 3); nec alii cum Domino, quando Divinum Ipsius in mundo apparuit, colloqui potuerunt, quam qui significabant Verbum, nam collocutio cum Domino, est per Verbum. (Quod Elias repraesentaverit Dominum quoad Verbum, videatur [supra], n. 624 [e].)

[6] Et quia uterque, tam Moses quam Elias, simul repraesentabant Verbum, ideo ubi agitur de Elia, quod mitteretur ante Dominum, memoratur uterque apud Malachiam,
“Mementote Legis Mosis, servi mei, quam praecepi illi in Chorebo pro toto Israele, statutorum et judiciorum: en Ego mittens vobis Eliam Prophetam, antequam venit dies Jehovae magnus et terribilis” (iii. 22-24 [B. A. iv. 4|-|6]);
per “Eliam prophetam” intelligitur Johannes Baptista, quia per eum similiter ac per Eliam repraesentatum est Verbum (videatur [supra,] n. 624 [e], 724 [d]).

938. “Dicentes, Magna et mirabilia opera tua.”-Quod significet quod omnia bona caeli et ecclesiae sint ab Ipso, constat ex significatione “operum Domini,” quod sint omnia bona caeli et ecclesiae; quod haec per “opera Ipsius” significentur, est quia sequitur, “justae et verae viae tuae,” et per “vias” Domini significantur omnia vera caeli et ecclesiae: in Verbo enim ubi dicitur de bono etiam dicitur de vero, propter conjugium caeleste, quod est conjugium boni et veri, in singulis ejus; inde quoque patet quod per “opera” hic significentur bona, et per “vias” vera: quod bona caeli et ecclesiae sint opera Domini, est quia caelum est caelum et ecclesia est ecclesia ex bono amoris in Dominum et bono amoris erga proximum (videatur opus De Caelo et Inferno, n. 13-19).

[2] [Continuatio.]
Actum est in articulo 936 de desistentia a malis ex libero spirituali, in quo unusquisque homo tenetur a Domino: at quia omnia mala, in quae homo nascitur, trahunt suas radices ex amore imperandi super alios, et ex amore possidendi bona aliorum, et omnia jucunda vitae propriae hominis ex binis illis amoribus scaturiunt, et quia omnia mala ex illis sunt, inde etiam horum amores et jucunda, nempe malorum, sunt vitae propriae hominis. Nunc quia mala sunt vitae hominis inde, sequitur quod homo ab illis ex se nullatenus desistere possit, id enim foret desistere a sua vita ex sua vita; quare provisum est ut ab illis desistere possit a Domino; utque possit, datum ei est liberum cogitandi quod velit, et quoque supplicandi Dominum de ope: quod in libero sit, est quia est in medio inter caelum et infernum, consequenter inter bonum et malum; et qui in medio est, in aequilibrio est, et qui in aequilibrio is potest facili opera et sicut sua sponte se vertere huc illuc, et eo plus, quia Dominus continue resistit malis et repellit ea, ac elevat hominem, et trahit illum ad Se. Sed usque existit pugna, quia mala, quae sunt vitae hominis, a malis, quae ab inferno jugiter exsurgunt, incitantur; et tunc pugnare debet homo contra illa, et quidem sicut a se; si non sicut a se, mala non separantur.

939. “Domine Deus omnipotens.”-Quod significet quia Divinum Bonum est Ipse, constat ex significatione “omnipotentiae,” quod sit esse, existere, posse et vivere ex Se Ipso (de qua [supra,] n. 43, 689); et quia omnia bona et vera sunt ex Ipso quia in Ipso, dicitur, “Domine Deus;” “Dominus” enim dicitur ex Divino Bono, et “Deus” ex Divino Vero; et quia Ipsi omnipotentia est ex Divino Bono per Divinum Verum, dicitur, “Domine Deus omnipotens.” (Quod Dominus dicatur “Dominus” in Verbo ex Divino Bono, videatur [supra], n. 685; et quod “Deus” ex Divino Vero, n. 24, 220 [a], 688.)

[2] [Continuatio.]
Notum est quod purificandum sit interius hominis, antequam bonum, quod facit, sit bonum; dicit enim Dominus,
“Pharisaee caece, purga prius interius poculi et patinae, ut fiat etiam exterius mundum” (Matth. xxiii. 26).
Interius hominis non aliter purificatur quam ut desistat a malis secundum praecepta decalogi; illa mala, quamdiu non destiterit ab illis, ac fugiat et aversetur illa sicut peccata, faciunt interius ejus, et sunt sicut velum aut tegmen interpositum; ac apparet in caelo sicut eclipsis, qua obscuratur sol, ac intercipitur lux; et quoque est sicut fons bituminis aut nigrae aquae, ex quo non nisi quam impurum emanat; quod ex eo emanat, et coram mundo apparet bonum, usque non est bonum, quia conspurcatum est malis ab interiori, est enim bonum Pharisaicum et hypocriticum; hoc bonum est bonum ab homine, et quoque est bonum meritorium: aliter quando remota sunt mala per vitam secundum praecepta decalogi.

[3] Nunc quia prius removenda sunt mala, antequam bona fiunt bona, ideo primum Verbi fuerunt decem praecepta, promulgata enim sunt e Monte Sinai antequam scriptum est Verbum a Mose et Prophetis; et in illis non continentur bona quae facienda, sed mala quae fugienda: ideo etiam illa praecepta primum in ecclesiis docentur, docentur enim pueris et puellis, ut nempe homo ab illis vitam suam Christianam incohet; et nequaquam ut illorum obliviscatur, dum adolescit, ut tamen fit. Similia intelliguntur per haec apud Esaiam,
“Quid Mihi multitudo sacrificiorum?” ….Mincham vestram, suffitum vestrum, ….novilunia vestra, et festa stata vestra, odit anima mea: ….etiam si multiplicaveritis orationem, non Ego audiens. ….Lavate vos, purificate vos, removete malitiam operum vestrorum a coram oculis meis, cessate malum facere: ….tunc si fuerint peccata vestra sicut coccinea, sicut nix albescent, si rubra fuerint sicut purpura, sicut lana erunt” (i. 11-19):
per “sacrificia,” “mincham,” “suffitum,” “novilunia” et “festa,” tum per “orationem,” intelliguntur omnia cultus; quod illa prorsus mala sint, immo abominabilia, nisi interius purificatum sit a malis, intelligitur per “Lavate vos, purificate vos, removete malitiam operum, et cessate malum facere:” quod postea bona sint omnia, intelligitur per sequentia ibi.

940. “Justae et verae viae tuae.”-Quod significet quod omnia vera caeli et ecclesiae sint ab Ipso, constat a significatione “viarum,” quod sint vera (de qua [supra], n. 97); quare cum de Domino, significantur omnia vera caeli et ecclesiae; quae “viae justae et verae” dicuntur, quia vera Domini et a Domino sunt ex bono, ita bona, “justum” enim in Verbo dicitur de bono. Quod “viae” significent vera est quia vera sicut viae ducunt hominem; quare per “vias” significantur vera ducentia: quod “viae” illa vera significent, est ex mundo spirituali; ibi omnes ambulant vias secundum vera sua; viae in illo mundo non sunt sicut viae in nostro mundo, quod sint explanatae et determinatae e loco in locum, sed aperiuntur unicuivis secundum vera ejus; quae viae sunt tales ut nemo qui in aliis veris est illas videat, sed ille solus; ducunt illos viae ad loca quo vadent, ut ad societates cum quibus conjungendi sunt, seu a quibus separandi, et demum ad societatem ubi permansuri sunt.

[2] [Continuatio.]
Cum purificatum est interius hominis a malis, per quod desistat ab illis et fugiat illa quia sunt peccata, tunc aperitur internum quod supra illud est, quod vocatur internum spirituale; hoc communicat cum caelo: inde est quod homo tunc intromittatur in caelum, et conjungatur Domino. Sunt duo interna apud hominem, unum infra et alterum supra; internum quod infra est, est in quo est homo, et ex quo cogitat, dum vivit in mundo, est enim naturale; hoc distinctionis causa dicetur interius: internum autem quod supra est, est in quod homo venit post mortem dum in caelum; omnes angeli caeli in hoc interno sunt, est enim spirituale: hoc internum aperitur homini qui fugit mala ut peccata; at vero clausum tenetur homini qui non fugit mala ut peccata. Causa quod hoc internum teneatur clausum homini qui non fugit mala ut peccata, est quia interius, seu internum naturale, antequam purificatus est homo a peccatis, est infernum; et quamdiu infernum ibi est, non aperiri potest caelum: ast ut primum remotum est infernum, tunc aperitur. At sciendum est quod tantum aperiatur internum spirituale ac caelum homini, quantum purificatur internum naturale ab inferno quod ibi; hoc non fit una vice, sed per gradus successive. Ex his constare potest quod homo ex se sit infernum, et quod a Domino fiat caelum; consequenter quod a Domino eripiatur ex inferno, et elevetur ad Se in caelum, non immediate, sed mediate; media sunt praecepta modo dicta, per quae Dominus ducit illum qui vult duci.

941. “Rex sanctorum.”-Quod significet quia Divinum Verum est Ipse, constat ex significatione “Regis,” cum de Domino, quod sit Divinum Verum (de qua [supra], n. 29, 31, 553, 625); et ex significatione “sanctorum,” quod sint qui in Divinis veris a Domino sunt (de qua [supra], n. 204). Quoniam Divinum Verum procedit a Domino, est Ipse illud; nam quod procedit ab aliquo, est ipse. Hoc illustrari potest ex angelis; ex illis procedit sphaera spiritualis, quae est ex affectione vitae eorum; eadem illa affectio, quae est in illis, procedit seu effunditur ex illis ad distantiam, ex qua etiam ab aliis cognoscuntur quales sunt, et ubinam sunt; et quia sphaera procedens ex illis est eadem cum affectione vitae illorum in illis, sunt ipsi sua sphaera, seu affectio procedens. A Domino autem ut Sole procedit Divinum, quod implet universum caelum, et quod facit caelum, ac id Divinum vocatur Divinum Verum; inde patet quod Divinum Verum sit Ipse.

[2] [Continuatio.]
Cum internum spirituale apertum est, et per id data communicatio cum caelo, et conjunctio cum Domino, tunc fit homini illustratio: illustratur imprimis cum legit Verbum, quia in Verbo est Dominus, ac Verbum est Divinum Verum, et Divinum Verum est lux angelis. Illustratur homo in rationali, nam hoc proxime subjectum est interno spirituali, et excipit lucem e caelo, et transfert in naturale purificatum a malis, ac implet illud cognitionibus veri et boni, et quoque illis scientias, quae ex mundo sunt, adaptat ut confirment et concordent. Inde est homini rationale, ac inde etiam est ei intellectus. Qui credit quod homini rationale et intellectus sit, antequam naturale ejus purificatum est a malis, fallitur; intellectus enim est videre vera ecclesiae ex luce caeli; et lux caeli non apud alium influit. Sicut perficitur intellectus, ita falsa religionis et ignorantiae, ac fallaciae, discutiuntur.

942. [Vers. 4.] “Quis non timeat Te, Domine?”-Quod significet cultum Domini ex bono amoris, constat ex significatione “timere Dominum,” quod sit colere Ipsum; quod sit ex bono amoris; est quia sequitur, “Quis non glorificet nomen tuum?” per quod significatur cultus ex veris quae ex illo bono: quod duo illa intelligantur, est quia omnis cultus Domini sit ex bono amoris per vera; bonum timet Dominum, et vera glorificant Ipsum. Per cultum ex bono amoris intelligitur cultus ab illis qui in bono vitae sunt; apud alios non datur cultus ex bono amoris: verus etiam cultus consistit in vita secundum praecepta Domini, ac facere praecepta Domini est amare Ipsum. (Quid porro intelligitur per “timere Dominum,” videatur supra, n. 696.)

[2] (Continuatio.)
Postquam homo per aperitionem interni ejus intromissus est in caelum, ac lucem inde recipit, tunc eaedem affectiones quae sunt angelis caeli, una cum earum amoenis et jucundis, illi communicantur. Prima affectio, quae tunc datur, est affectio veri; altera est affectio boni; et tertia est affectio fructificandi. Homo enim, dum in caelum immissus est, et in ejus lucem et calorem, similis est arbori crescenti ex semine suo; prima ejus egerminatio est ex illustratione; efflorescentia ejus ante fructus est ex affectione veri; enascentia fructus inde est ex affectione boni; multiplicatio sui iterum in arbores est ex affectione fructificandi. Calor caeli, qui est amor, et lux caeli quae est intellectus veri ex illo amore, producunt similia in subjectis vitae, quae calor mundi et lux ejus in subjectis non vitae: quod similia producant, est ex correspondentia. Sed productio fit utrobivis tempore veris; tempus veris est homini cum intrat caelum, quod fit cum aperitur internum spirituale ejus; ante illud est ei tempus hiemis.

943. “Et glorificet nomen tuum?”-Quod significet cultum Domini ex veris quae ex illo bono, constat ex significatione “glorificare nomen” Domini, quod sit colere Ipsum ex veris quae ex bono; per “nomen Domini” enim significantur omnia per quae colitur (videatur [supra,] n. 102, 135, 696 [a]; 815 [c]); ac per “glorificare Ipsum,” aut “dare Ipsi gloriam,” significatur vivere secundum Divina Ipsius vera (n. 874); et vivere secundum Divina Ipsius vera est colere Ipsum, ut in mox praecedente articulo dictum est.
(Continuatio.)
Affectio veri est homini cum amat verum et aversatur falsum: affectio boni est illi cum amat usus bonos et aversatur usus malos; et affectio fructificandi est illi cum amat facere bona, et inservire. Omne gaudium caeleste in illis et ex illis affectionibus est, quod gaudium non potest per comparationes describi, est enim supereminens et est quoque aeternum.

944. “Quia solus sanctus.”-Quod significet quia est ipsum Bonum et Verum, et inde ab Ipso omne bonum et omne verum, constat ex significatione “sancti,” quod sit Divinum quod procedit a Domino, hoc enim solum Sanctum est, et vocatur Divinum Bonum unitum Divino Vero; et quia hoc procedit a Domino, est illud Ipse; quod enim procedit est ex Ipso quod in Ipso, et ideo est Ipse; inde est quod Dominus sit ipsum Divinum Bonum et Divinum Verum.

[2] Hoc simile est cum calore et luce quae procedunt a sole in mundo, aut etiam ex ignis flamma: calor et lux sunt ex sole, est enim ex eo quod est in sole; in sole est purus ignis; hic ignis extra solem est calor decrescens secundum distantiam ab illo, et lux est modificatio seu interior actio ejus in substantiis quae extra solem sunt, etiam ab igne ejus; substantiae illae in quibus existunt et fiunt, vocantur atmosphaerae. Ex analogo correspondente concludi potest de calore et luce quae procedunt a Domino ut Sole in caelo; Dominus ibi ut Sol est Divinus Amor, et calor procedens inde est Divinum Bonum, et lux procedens inde est Divinum Verum. Calor procedens, qui est Divinum Bonum, est Divinus Amor in sua extensione; et lux procedens, quae est Divinum Verum, est modificatio seu interior actio in substantiis quae extra Ipsum; substantiae illae, in quibus modificatio illa fit, sunt atmosphaerae spirituales, ex quibus respirant et vivunt angeli.

[3] Quia similia in mundo sunt analoga correspondentia, ideo “ignis” in Verbo significat amorem, “calor” Divinum Bonum, et “lux” Divinum Verum: differentia est, quod sicut calor et lux caeli vivificant essentias spirituales, ita calor et lux mundi vivificant essentias naturales; sed usque calor et lux mundi non vivificant ex se, sed ex calore et luce caeli, ita a Domino. Haec dicta sunt ut sciatur quod Dominus sit ipsum Divinum Bonum et Divinum Verum, ita solus Sanctus.

[4] (Continuatio.)
In hunc statum venit homo qui fugit mala quia peccata, et spectat ad Dominum: et tantum in illum statum venit, quantum mala ut peccata aversatur et detestatur, et quantum Dominum solum, ac Divinum Ipsius etiam in Humano, corde agnoscit et colit. Hoc summarium est.

945. “Quare omnes gentes venient et adorabunt coram Te.”-Quod significet quod omnes qui in bono amoris et inde veris sunt, agnituri sint Divinum Ipsius, constat ex significatione “gentium,” quod sint qui in bono amoris et inde veris sunt (de qua [supra,] n. 175, 331, 625); et ex significatione “adorare,” quod sit agnoscere corde et colere (de qua (supra,] n. 790 [a], 805 [a], 821 [a]): quod per “omnes gentes” illi solum intelligantur, patet; nam etiam sunt qui non agnituri sunt Dominum.
(Continuatio.)
Quando homo in eo statu est, tunc elevatus est a suo proprio: homo enim in suo proprio cum solum in externo naturali est; at elevatus a proprio est cum in interno spirituali. Quod a proprio elevatus sit non sentit homo, nisi ex eo, quod non cogitet mala, et quod aversetur cogitare illa, et quod delectetur veris, ac usibus bonis; is tamen homo, si ulterius in illum statum progreditur, percipit aliqua cogitatione influxum, sed usque non detinetur a cogitare et velle sicut a se, hoc enim vult Dominus propter reformationem: agnoscet tamen quod nihil boni et inde veri sit ex se, sed ex Domino.

946. “Quia judicia tua manifestata sunt.”-Quod significet quod illis Divina vera revelata sint, constat ex significatione “judiciorum,” quod sint Divina vera, de qua sequitur; et ex significatione “manifestari,” quod sit revelari. Quod Divina vera in fine ecclesiae revelentur, et quod revelata sint, in sequentibus in hoc capite dicetur, quia ibi de illis agitur. Quod “judicia” significent Divina vera, est quia leges regiminis in regno spirituali Domini vocantur “judicia,” leges autem regiminis in regno caelesti Domini vocantur “justitia;” leges enim regiminis in regno spirituali Domini sunt leges ex Divino Vero, at leges regiminis in regno caelesti Domini sunt leges ex Divino Bono. Inde est quod in Verbo dicantur “judicium” et “justitia” in sequentibus locis:-Apud Esaiam,
“Paci non erit finis super throno Davidis, ….ad stabiliendum illud, et ad fulciendum illud in judicio et . . justitia a nunc et in aeternum” (ix. 6 [B. A. 7]):
haec de Domino ac de Ipsius regno Regnum Ipsius spirituale significatur per “thronum Davidis;” et quia hoc regnum est in Divinis veris ex Divino Bono, dicitur, “in judicio et justitia.” Apud Jeremiam,
“Suscitabo Davidi Germen justum, et regnabit Rex, ac intelligenter aget, et faciet judicium et justitiam” (xxiii. 5):
haec quoque de Domino, et de regno spirituali Ipsius; et quia hoc regnum in Divinis veris ex Divino Bono est, dicitur quod “regnabit Rex, ac intelligenter aget,” et quod “faciet judicium et justitiam;” Dominus vocatur “Rex” ex Divino Vero; et quia Divinum Verum est quoque Divina intelligentia, dicitur quod “intelligenter aget;” et quia Divinum Verum est ex Divino Bono, dicitur quod “faciet judicium et justitiam.”

[2] Apud Esaiam,
“Exaltetur Jehovah, quia inhabitat altum, implevit Zionem judicio et justitia” (xxxiii. 5):
per “Zionem” intelligitur caelum et ecclesia ubi Dominus per Divinum Verum regnat; et quia omne Divinum Verum est ex Divino Bono, dicitur, “Implevit Zionem judicio et justitia.” Apud Jeremiam,
“Ego Jehovah faciens . . judicium et justitiam in terra, quia in illis beneplacet Mihi” (ix. 23 [B. A. 24]):
etiam hic per “judicium et justitiam” significatur Divinum Verum ex Divino Bono. Apud Esaiam,
“Interrogent Me judicia justitiae, appropinquationem Dei desiderent” (lviii. 2):
“judicia justitiae” sunt Divina vera ex Divino Bono; similiter etiam “judicium et justitia,” nam sensus spiritualis conjungit illa quae sensus litterae distinguit. Apud Hoscheam,
“Desponsabo te Mihi in aeternum, et desponsabo te Mihi in justitia et judicio . . et in misericordia, ….et in veritate” (ii. 19, 20):
ibi de regno caelesti Domini, quod ex illis qui in amore in Dominum sunt consistit; et quia Domini conjunctio cum illis comparative est sicut conjunctio mariti cum uxore, bonum amoris enim ita conjungit, ideo dicitur, “Desponsabo te Mihi in justitia et judicio;” ac dicitur “justitia” primo loco, et “judicium” secundo, quia illi qui in bono amoris in Dominum sunt, illi etiam in veris sunt, ex bono enim vident illa; quia “justitia” dicitur de bono, ac “judicium” de vero, ideo etiam dicitur, “in misericordia” et “in veritate;” misericordia etiam est boni, quia est amoris.

[3] Apud Davidem,
“Jehovah, in caelis ….est justitia tua sicut montes Dei, et judicia tua sicut abyssus magna” (Ps. xxxvi. 6, 7):
“justitia” dicitur de Divino Bono, quare comparatur montibus Dei, nam per “montes Dei” significantur bona amoris (videatur [supra,] n. 405 [a-f], 510, 850 [a]); ac “judicia” dicuntur de Divinis veris, quare comparantur abysso magnae, nam per “abyssum magnam” significatur Divinum Verum.

[4] Exhis nunc constare potest quod per “judicia” significentur Divina Vera. Multis in locis in Verbo etiam dicuntur “judicia,” “praecepta” et “statuta;” ac ibi per “judicia” significantur leges civiles, per “praecepta” leges vitae spiritualis, ac per “statuta” leges cultus. Quod per “judicia” significentur leges civiles, constat ex Exodo, cap. xxi., xxii., xxiii., ubi illa quae ibi mandantur “judicia” vocantur, quia ex illis fiebant judicia a judicibus in portis urbium; sed usque eadem illa significant Divina vera, qualia sunt in regno spirituali Domini in caelis, continent enim illa in sensu spirituali, ut constare potest ab explicatione illorum in Arcanis Caelestibus (n. 8971-9103, 9124-9231, 9247-9348). Quod leges apud filios Israelis dicta fuerint “judicia,” “praecepta” et “statuta,” constat ex sequentibus locis:-Apud Mosen,
“Loquar ad te omnia praecepta, statuta et judicia, quae docebis eos, ut faciant ea” (Deutr. v. 28 [B. A. 31]);
apud eundem,
“Haec sunt praecepta, statuta et judicia, quae praecepit Jehovah Deus vester ad docendum vos” (Deutr. vi. 1);
apud eundem,
“Ideo custodies praecepta, statuta et judicia, quae Ego praecipio tibi hodie ad faciendum illa” (Deutr. vii. 11);
apud Davidem,
“Si deserunt filii ejus legem meam, et in judiciis meis non ambulant, si statuta mea profanant, et praecepta mea non servant, ..visitabo virga praevaricationem eorum” (Ps. lxxxix. 31-33 [B. A. 30-32]);
praeterea etiam pluries alibi (Ut Levit. xviii. 5; cap. xix. 37; cap. xx. 22; cap. xxv. 18; cap. xxvi. 15: Deutr. iv. 1; cap. v. 1, 6, 7; cap. xvii. 19; cap. xxvi. 17: Ezech. v. 6, 7; cap. xi. 12, 20; cap. xviii. 9; cap. xx. 11, 13, 25; cap. xxxvii. 24). Per “praecepta” in illis locis intelliguntur leges vitae, imprimis quae in decalogo sunt, quae ideo vocantur “decem praecepta;” per “statuta” autem intelliguntur leges cultus, quae imprimis erant de sacrificiis, ac de ministeriis sanctis; ac per “judicia” intelliguntur leges civiles, quae leges quia repraesentativae spiritualium erant, per illa significantur Divina vera, qualia sunt in regno spirituali Domini in caelis.

[5] (Continuatio.)
Cum itaque homo fugit et aversatur mala ut peccata, ac elevatus est a Domino in caelum, consequitur quod non amplius in proprio suo sit, sed in Domino, et inde quod cogitet et velit bona. Nunc quia homo sicut cogitat et vult, ita etiam facit, omne enim factum hominis procedit ex cogitatione voluntatis ejus, inde iterum consequitur quod cum homo mala fugit et aversatur, faciat bona non a se sed a Domino. Inde nunc est quod fugere mala sit facere bona. Bona quae homo tunc facit intelliguntur per bona opera, ac bona opera in toto complexu intelliguntur per charitatem. Quia homo non reformari potest, nisi cogitet, velit et faciat sicut ex se, id quod sicut ab ipso homine fit conjungitur ei et manet apud illum; quod autem non sicut ex ipso homine fit, hoc, quia non recipit aliqua vita sensus, transfluit sicut aether; ideo vult Dominus ut homo non modo fugiat et aversetur mala sicut a se, sed etiam cogitet, velit et faciat sicut ex se, sed usque agnoscat corde quod omnia illa sint a Domino. Hoc agnoscet quia est verum.

947. VERSUS 5, 6.
“Et post haec vidi, et ecce apertum est templum tabernaculi testimonii in caelo. Et exiverunt septem angeli habentes septem plagas e templo, induti lino mundo et splendido, et circumcincti circa pectora zonis aureis.”
5. “Et post haec vidi, et ecce apertum est templum tabernaculi testimonii in caelo,” significat a Domino Divinum Verum in Verbo interius revelatum [n. 948].
6. “Et exiverunt septem angeli habentes septem plagas, e templo,” significat inde manifestata omnia mala et inde falsa, ac falsa et inde mala, quae devastaverunt ecclesiam [n. 949]; “induti lino mundo et splendido,” significat per Divinum Verum seu Verbum in sensu spirituali [n. 950, 951]; “et circumcincti circa pectora zonis aureis,” significat Divinum Bonum spirituale continens vera in ordine et in nexu [n. 952].

948. [Vers. 5.] “Et post haec vidi, et ecce apertum est templum tabernaculi testimonii in caelo.”-Quod significet Divinum Verum in Verbo interius a Domino revelatum, constat ex significatione “templi,” quod sit Divinum Verum a Domino (de qua, n. 220, 391, 915); ex significatione “tabernaculi testimonii,” quod etiam sit Divinum Verum sed interius; simile enim per “tabernaculum,” quod per “templum” significatur; sed cum dicitur “templum tabernaculi testimonii,” significatur Divinum Verum interius: quod hoc revelatum sit, intelligitur per quod “viderit quod id apertum esset in caelo.” Per Divinum Verum interius revelatum, intelligitur Verbum quoad sensum internum; nam Verbum est Divinum Verum, ac sensus internus seu spiritualis est illud interius. Per “testimonium” intelligitur Lex quae in arca reposita fuit, quae ideo dicta fuit “arca testimonii.” (Quid porro “testimonium” in lato et in stricto sensu significat, videatur supra, n. 10392, 635, 649, 749.)

[2] Agitur in nunc sequentibus in hoc capite de Verbo interius revelato antequam ecclesia prorsus devastata est; nam in sequente capite agitur de plenaria ejus devastatione, quae describitur per “septem angelos habentes septem phialas plenas ira Dei,” ac per earum “projectionem in terram.” Quod, antequam plene devastata est ecclesia, Verbum interius revelatum sit, hoc est, quoad sensum spiritualem, est quia tunc instaurabitur Nova Ecclesia, in quam invitantur illi qui a priori ecclesia sunt; et pro Nova Ecclesia est Divinum Verum interius revelatum; hoc non potuit prius revelari, propter causas de quibus in sequentibus. Similiter nunc factum est ut factum est in fine Ecclesiae Judaicae; in fine enim ejus, qui fuit cum Dominus in mundum venit, apertum est Verbum interius; revelata enim sunt a Domino, cum fuit in mundo, Divina vera interiora, quae novae ecclesiae ab Ipso instaurandae inservitura erant, et quoque inserviebant: hodie quoque propter similes causas Verbum interius est apertum, et inde revelata sunt Divina vera adhuc interiora, quae inservitura sunt Ecclesiae Novae, quae Nova Hierosolyma vocabitur.

[3] Qualis Divina providentia Domini fuit in revelandis Divinis veris, ab ecclesiis progressive instauratis videri potest. Fuerunt plures ecclesiae in nostra tellure una post alteram: fuit Antiquissima quae ante diluvium, fuit Antiqua quae post diluvium, tum Hebraea, et dein Israelitica, post hanc fuit Christiana, et nunc incohat Nova. Divina vera intima fuerunt revelata illis qui ab Antiquissima Ecclesia fuerunt; Divina autem vera exteriora fuerunt revelata illis qui ab Antiqua Ecclesia fuerunt; at Divina vera extrema seu ultima Ecclesiae Hebraeae, ac demum Israeliticae, cum qua ecclesia tandem omne Divinum Verum periit, nam in Verbo tandem nihil fuit quod non adulteratum; at post ejus finem revelata sunt Divina vera interiora pro Ecclesia Christiana a Domino; et nunc adhuc interiora vera pro ventura ecclesia; interiora illa vera sunt quae in sensu interno seu spirituali Verbi sunt. Ex his patet quod progressio Divini Veri fuerit ab intimis ad ultima, ita a sapientia ad meram ignorantiam, et quod nunc fiat progressio ejus ab ultimis ad interiora, ita ab ignorantia iterum ad sapientiam.

[4] (Continuatio.) [DE VITA SECUNDUM PRAECEPTA DIVINA, QUAE CONTINENTUR IN DECALOGO.]
Religio apud hominem consistit in vita secundum praecepta Divina, quae in summa continentur in decalogo. Apud illum qui non vivit secundum illa, non potest esse religio, quia non timet Deum, minus amat illum, nec timet hominem, minus amat illum; num timet Deum aut hominem qui furatur, adulteratur, occidit, false testatur? Usque tamen quisque potest vivere secundum illa, et qui sapit ille vivit sicut homo civilis, sicut homo moralis, et sicut homo naturalis; sed qui non vivit secundum illa sicut homo spiritualis, non potest salvari; nam vivere secundum illa sicut homo spiritualis, est propter Divinum in illis; at vivere secundum illa sicut homo civilis est propter justum, ac ut fugiat poenas mundi; et vivere secundum illa sicut homo moralis est propter honestum, ac ut fugiat jacturam famae et honoris; vivere autem secundum illa ut homo naturalis, est propter humanum, ac ut fugiat diffamiam quod non sit sanae mentis. Leges tam civiles quam morales et naturales omnes dictant quod non sit furandum, non adulterandum, non occidendum, non false testandum; sed usque non salvatur homo si fugiat illa mala ex illis solis legibus, nisi etiam fugiat illa ex lege spirituali; sic fugit illa ut peccata; apud hunc enim est religio, et est fides quod Deus sit, quod caelum et infernum sint, et quod vita post mortem sit; immo etiam apud hunc est vita civilis, tum vita moralis et vita naturalis; vita civilis quia est justum, vita moralis quia est honestum, et vita naturalis quia est humanum: at non vivere secundum illa praecepta ut homo spiritualis, is nec est civilis homo, nec moralis, nec naturalis homo, nam ei non est justum, non est honestum, immo non est humanum, quia non Divinum in illis: non enim datur bonum in se et ex se, nisi quod ex Deo; ita non datur aliquod justum, aliquod vere honestum, et vere humanum, in se et ex se, nisi quod ex Deo, et nisi Divinum sit in illis. Expende num aliquis in quo est infernum, seu qui est diabolus, possit facere justum ex justo, seu propter justum, similiter honestum, aut aliquod vere humanum; vere humanum est quod est ex ordine et secundum ordinem, et quod est ex sana ratione; ac Deus est ordo, et ex Deo est sana ratio: verbo, qui non fugit mala ut peccata, non est homo. Omnis qui facit illa praecepta suae religionis, fit civis et incola caeli; at qui facit illa praecepta non suae religionis, sed usque in externis vivit secundum illa ex lege naturali, morali et civili, is fit civis et incola mundi, non autem caeli.

[5] Pleraeque gentes sciunt illa praecepta, et quoque faciunt illa suae religionis, ac vivunt secundum illa quia Deus id vult et mandavit; per id communicationem habent cum caelo, et conjunctionem cum Deo, quare etiam salvantur: at plerique in orbe Christiano hodie non faciunt illa suae religionis, sed suae vitae ciVilis et moralis; non autem in externa forma usque ut appareant, fraudulenter agunt, et illicite lucrantur, non adulteria committunt, non ex odio internecino et vindictis manifeste persequuntur alios, nec falsa testantur; sed haec non faciunt, [non] quia peccata sunt, et contra Deum, sed quia timent suae vitae, suae famae, suae functioni, suae negotiationi, suae possessioni, suo honori et lucro, et suae voluptati; quare si haec vincula non retinerent, facerent illa: hi itaque nullam communicationem sibi fecerunt cum caelo, nec conjunctionem cum Domino, sed modo cum mundo et cum semet, non possunt salvari. Cogites, dum externa illa vincula tibi auferuntur, ut fit cum omni homine post mortem, si non interna vincula, quae sunt timoris et amoris Dei, ita religionis, te detinerent et retraherent, annon in omnis generis furta, adulteria, neces, falsa testimonia et concupiscentias, ex amore eorum, ita ex jucundo eorum, sicut diabolus, rueres: quod ita sit, etiam vidi et audivi.

949. [Vers. 6.] “Et exiverunt septem angeli habentes septem plagas, e templo.”-Quod significet inde manifestata omnia mala et inde falsa, ac falsa et inde mala, quae devastaverunt ecclesiam, constat ex significatione “angelorum,” quod sint manifestationes (ut supra, n. 869, 878, 883); ex significatione “septem,” quod sint omnia et prorsus (de qua, n. 257, 300); ex significatione “plagarum,” quod sint talia quae destruunt vitam spiritualem, proinde ecclesiam, quae sunt cupiditates ex amore malo et falsitates (de qua, n. 584), proinde mala et inde falsa, ac falsa et inde mala; et ex significatione “templi,” quod sit Verbum interius revelatum (de qua in mox praecedente articulo); ex his patet quod per “Exiverunt septem angeli habentes septem plagas e templo,” significetur quod ex Verbo et ex sensu ejus spirituali manifestata sint omnia mala et inde falsa, ac falsa et inde mala, quae devastaverunt ecclesiam.

[2] Dicitur, mala et inde falsa, ac falsa et inde mala, quia intelligitur ecclesia apud Pontificios, et ecclesia apud Reformatos: apud Pontificios, mala et inde falsa devastarunt ecclesiam; apud Reformatos autem falsa et inde mala. Mala apud Pontificios sunt mala ex amore imperandi per sancta ecclesiae super omnia caeli et super omnia terrae; ille amor est scaturigo omnium malorum, et ex malis illis sunt falsa omnis generis. Apud Reformatos autem sunt falsa et inde mala; falsa scaturiunt ex principio justificationis et salvationis hominis per solam fidem, seu per fidem absque bonis operibus; et cum bona opera a fide separantur, loco illorum sunt mala opera; inde est quod apud hos falsa et inde mala devastaverint ecclesiam, sicut apud Pontificios mala et inde falsa.

[3] (Continuatio.)
Quantum removentur mala ut peccata, tantum influunt bona, ac homo postea tantum bona facit, non a se sed a Domino.
Ut primo, Quantum non colit alios deos, ita quoque quantum non super omnia amat se et mundum, tantum influit a Domino agnitio Dei, et tunc colit Deum non ex se sed ex Domino.
Secundo, Quantum non profanat nomen Dei, ita quoque quantum cupiditates ex amoribus sui et mundi oriundas fugit, tantum amat sancta Verbi et ecclesiae, nam haec sunt nomen Dei, et cupiditates ex amoribus sui et mundi oriundae profanant illa.
Tertio, Quantum fugit furta, ita quoque fraudes et illicitas lucrationes, tantum intrat sinceritas et justitia, ac sincerum et justum amat ex sincero et justo, et inde sincerum et justum agit non a se sed a Domino.
Quarto, Quantum fugit adulteria, ita quoque iacastas et spurcas cogitationes, tantum intrat amor conjugialis, qui est intimus amor caeli, in quo amore ipsa castitas residet.
Quinto, Quantum fugit homicidia, ita quoque odia internecina et vindictas quae spirant necem tantum intrat Dominus cum misericordia et amore.
Sexto, Quantum fugit falsa testimonia, ita quoque mendacia et blasphemationes, tantum a Domino intrat veritas.
Septimo, Quantum fugit concupiscentiam ad domos aliorum, ita quoque amorem et inde cupiditates possidendi bona aliorum, tantum a Domino intrat charitas erga proximum.
Octavo, Quantum fugit concupiscentiam ad aliorum uxores, servos, etc., ita quoque amorem et inde cupiditates imperandi aliis, (nam illa quae in hoc praecepto recensentur, sunt hominis propria,) tantum intrat amor in Dominum.
In his octo praeceptis continentur mala quae fugienda sunt; in binis autem, nempe in tertio et quarto, continentur aliqua quae facienda; nempe, quod sanctificandum sit Sabbathum, et quod honorandi sint parentes; quomodo autem illa duo praecepta intelligenda sunt, non ab hominibus Ecclesiae Judaicae, sed ab hominibus Ecclesiae Christianae, alibi dicetur.

950. “Induti lino mundo et splendido.”-Quod significet per Divinum Verum seu Verbum ex sensu spirituali, constat ex significatione “lini,” quod sit verum, et cum de Domino aut de Verbo quod sit Divinum Verum; hoc “mundum” dicitur ex eo quod genuinum sit, ac “splendidum” ex luce in caelo, quae lux est splendor, nam ex illa splendent omnia quae ibi sunt; Divinum Verum procedens a Domino est quod coram oculis angelorum apparet sicut lux, ex causa quia Divinum Verum illustrat intellectum illorum; et quod illustrat intellectum angelorum, hoc lucet coram oculis illorum: tale est Divinum Verum in caelo, ac tale est Verbum in sensu spirituali ejus; at Divinum Verum in terra est quale est Verbum in sensu litterae, in quo pauca genuina vera sunt, qualia in caelo, sed sunt apparentiae veri; naturalis homo non recipit alia: sed genuina vera, qualia sunt in caelo, latent usque recondita in apparentiis veri ibi, nam sunt quae in sensu spirituali Verbi. Ex his patet quod per quod “angeli exiverint e templo induti lino mundo et splendido,” significetur quod manifestata sint mala et falsa quae devastarunt ecclesiam, per Divinum Verum seu Verbum ex sensu spirituali ejus.

[2] Quod sensus spiritualis Verbi nunc detectus sit, sunt plures causae. Una, quia ecclesiae in Christiano orbe falsificaverunt omnem sensum litterae Verbi, et hoc usque ad destructionem Divini Veri in caelo, per quod occlusum est caelum; quare ut caelum aperiatur, beneplacuit Domino sensum spiritualem Verbi revelare, in quo sensu est Divinum Verum quale est in caelo; per Verbum enim est conjunctio hominis cum Domino, et inde cum caelo: quando Verbum falsificatur usque addestructionem genuini veri ejus, tunc perit conjunctio, et separatur homo a caelo; ut itaque ille caelo iterum conjungatur, revelatum est Divinum Verum quale est in caelo, et hoc confirmatum est per sensum spiritualem Verbi, in quo est illud Divinum Verum. Altera causa fuit, quod falsa quae inundarunt ecclesiam, et devastarunt illam, non possent discuti nisi quam per genuinum verum in Verbo apertum; falsa et inde mala, ac mala et inde falsa, nullatenus possunt videri nisi ex ipsis veris: falsa enim etmala, quamdiu genuina vera non adsunt, apparent sicut in quadam luce; lux illis est ex confirmationibus per ratiocinia ex naturali homine, et per sensum litterae secundum apparentias coram illo homine explicatum et applicatum; at cum genuina vera adsunt, tunc primum apparent falsa et mala; lux enim caeli, quae est genuinis veris, dissipat lucem fatuam falsorum, et convertit in tenebras. Tertia causa est, ut Nova Ecclesia, quae per “Sanctam Hierosolymam” in Apocalypsi intelligitur, conjuncta caelo sit per Divina vera Verbi, quae in sensu ejus spirituali sunt; Verbum enim est conjunctio, at tunc est conjunctio cum homo Verbum similiter sicut angeli percipiunt. Quod “linum” significet verum, in sequente articulo videbitur.

[3] (Continuatio.)
[DE PRAECEPTIS DECALOGI]DE PRIM0 PRAECEPTO [, “NON ALIOS DEOS TIBI FACIES”].
“Non alios deos tibi facies,” involvit etiam ne semet et mundum super omnia ament; nam quod supra omnia amatur, hoc deus est. Sunt bini amores sibi prorsus oppositi, amor sui et amor in Deum, tum amor mundi et amor caeli: qui amat semet, is amat suum proprium, ac proprium hominis non est nisi quam malum; inde etiam is amat malum in omni complexu; et qui amat malum, odio habet bonum, et inde etiam Deum. Qui amat semet super omnia, immergit affectiones et cogitationes suas corpori et sic proprio suo, a quo sic non potest a Domino elevari; et qui immersus est corpori et proprio suo, is in ideis corporeis est, et in voluptatibus quae mere corporis sunt, et inde in caligine quoad illa quae supra sunt; at qui elevatur a Domino, is in luce est; et qui non in luce caeli est, sed in caligine, is quia non videt aliquid Dei, negat Deum, et pro Deo agnoscit vel Naturam, vel aliquem hominem, vel aliquod idolum, et quoque affectat ut ipse sicut Deus colatur: inde nunc sequitur, quod qui semet super omnia amat, alios deos colat. Similiter qui mundum, sed in minori gradu; nam mundus non potest tantum amari quantum amatur proprium; quare mundus amatur ex proprio, ac propter proprium, quia ei inservit. Per amorem sui, intelligitur imprimis amor imperandi super alios ex solo jucundo dominii, et propter eminentiam, et non ex jucundo usuum, et propter bonum publicum: et per amorem mundi intelligitur imprimis amor possidendi bona in mundo ex solo jucundo possessionis et propter opulentiam, et non ex jucundo usuum ex illis, et propter bonum inde: uterque ille amor est absque limite; ruit, quantum datur copia, in infinitum.

951. Quoniam per “septem angelos, qui habebant septem plagas ultimas,” significatur manifestatio malorum et falsorum quae devastarunt ecclesiam, et quia manifestatio facta est per Divinum Verum in Verbo, ideo angeli illi apparuerunt “induti lino mundo et splendido;” per “linum” enim “mundum et splendidum” significatur genuinum verum. Omnes etiam angeli apparent vestiti secundum functiones; nam vestes, quibus induti incedunt, correspondent eorum ministeriis, ac in genere eorum interioribus. Angeli sapientes ex Divino Vero in vestibus albis exsindone, bysso aut lino apparent, quoniam “sindon,” “byssus” et “linum” correspondent veris in quibus sunt: idcirco etiam Aharoni et filiis ejus fuerunt vestes ex lino, in quibus ministrabant: de quibus ita apud Mosen,
“Facies” Aharoni et filiis ejus “femoralia lini ad tegendum carnem nuditatis suae, a lumbis usque ad femora, ….erunt super” illis “cum intrabunt in Tentorium conventus, et accedent ad altare ad ministrandum in sancto, ne portent iniquitatem et moriantur” (Exod. xxviii. 42, 43);
alibi,
Aharon, cum intrabit in sanctum, “tunicam lini sanctitatis induet, . . caligae lini erunt super carne ejus, . . baltheo lini cinget se, et cidarin lini imponet sibi” (Levit. xvi. 4);
Quod easdem vestes indueret, cum expiaret populum (vers. 32);
Tum quando tolleret cinerem ex altari post holocaustum (Levit. vi. 3 [B. A. 10]).

[2] Similiter sacerdotes ministraturi in novo templo apud Ezechielem,
Cum “Sacerdotes Levitae filii Zadochi ….intrabunt ad portas atrii interioris, vestes lini induent, nec ascendet super eos lana, quando ministrabunt in portis atrii interioris et introrsum: cidares lini erunt super capite eorum, et caligae lini erunt super lumbis eorum” (xliv. [15,] 17, 18):
causa quod induerunt vestes lini cum ministrabant sancta, erat, quia omnis administratio sancta fit per Divinum Verum; sacerdotium enim, quo fungebantur Aharon et filii ejus, repraesentabat Dominum quoad Divinum Bonum; hoc ministrat omnia per Divinum Verum. Divinum etiam Verum tutatur a falsis et malis, quae ab inferno; quare etiam dicitur, “ne portent iniquitatem et moriantur,” per quod significatur quod alioqui falsa ex inferno perderent illos. Vestes illae vocabantur “vestes sanctitatis,” quia sanctitas praedicatur de Divino Vero.
Quia vestes lini erant vestes ministerii, inde sacerdotes portabant ephodum lini cum ministrabant, ut legitur de Samuele (1 Sam. ii. 18); de sacerdotibus quos Saul occidit (1 Sam. xxii. 18); et quoque de Davide cum praeivit ante arcam (2 Sam. vi. 14).

[3] Etiam de Ipso Domino apud Johannem,
Jesus “surrexit de cena, et deposuit vestimenta sua, et accipiens linteum, et succinxit Se, et misit aquam in pelvim, ac incepit lavare pedes discipulorum, et abstergere linteo, quo succinctus erat” (xiii. 4, 5):
lavatio pedum discipulorum repraesentabat et inde significabat purificationem a malis et falsis, a Domino per Divinum Verum; omnis enim purificatio a malis et falsis fit a Domino per Divinum Verum; hoc significabatur per “linteum,” quo Dominus succinxit Se, et quo abstersit pedes discipulorum.

[4] Praeter septem hos angelos, de quibus in Apocalypsi, etiam alii angeli visi sunt in vestibus linteis; ut
Angelus qui signabat frontes virorum gementium, et qui intrabat ad inter rotam cheruborum, et accipit prunas ignis, et sparsit super urbem (Ezech. ix. 3, [4,] 11; cap. x. 2, 6, 7);
Tum qui visus Danieli, indutus linteis, cujus lumbi cincti auro Uphasi (Dan. x. 5; cap. xii. 6, 7);
qui induti linteis apparuerunt, quia accincti ad ministeria. Angelus qui mensurabat Novum Templum, cui aspectus aeris,
Visus est in manu habere filum lini, et calamum mensurae (Ezech. xl. 3):
per “mensurationem templi” ibi describitur Nova Ecclesia quoad ejus quale; numeri mensurarum significant illud: et omne quale ecclesiae cognoscitur per Divinum Verum; inde “filum lini” erat in manu ejus.

[5] Quoniam per “linum” significatur verum, et per “cingulum” omne ejus, est enim id complectens et concludens omnia, et quia apud filios Israelis nihil veri amplius residuum erat,
Ideo mandatum est prophetae Jeremiae ut emeret sibi cingulum lini, et absconderet in foramine petrae ad Euphraten; et id a fine dierum multorum corruptum fuit, nec proderat ad quicquam (xiii. 1-7):
per “cingulum lini” significatur omne verum doctrinae ex Verbo; quid significat quod “reconditum sit in foramine petrae ad Euphraten, et ibi corruptum,” videatur supra (n. 569 [c]).

[6] Per “linum” significatur verum ecclesiae etiam apud Esaiam,
“Calamum contusum non confringet, et linum fumigans non exstinguet, et in veritatem proferet judicium” (xlii. 3):
haec de Domino; per “linum fumigans” quod non exstinguet, significatur parum veri ex bono apud aliquem. (Reliqua videantur supra, n. 627 [al, explicata.) Per “linum” etiam significatur verum ex Verbo, proprie verum sensus litterae ejus, Hosch. ii. 5, 9.

[7] Inter statuta apud filios Israelis etiam fuit,
Quod non induerent vestem mixtam ex lana et lino simul (Deutr. xxii. 11);
causa erat quia “lana” significat bonum et “linum” verum, et quia homo per vestes suas etiam communicationem habet cum societatibus caeli; ac sunt societates quae in bono, et sunt quae in vero, et homo non communicationem habebit cum societatibus diversis simul, inde enim confusio: quod haec sit causa istius statuti, hactenus nemo scivit; mihi autem id scire datum est ex mutatione vestium mearum; veste enim ex lino deposita, conquesti sunt illi in mundo spirituali qui in veris erant, quod non adesse possent; ac iidem, recepta iterum veste, aderant. Quod talis correspondentia cum ipsis vestibus hominis sit, hactenus ignotum fuit; sed usque constare potest ex illis quae supra allata sunt, nempe ex vestibus lini Aharonis et filiorum ejus, ex ephodis lini quae sacerdotibus et Davidi, ex linteis quibus induti apparuerunt angeli, ex linteo quo Dominus Se succinxit et abstersit pedes discipulorum: tum etiam ex reliquis vestibus Aharonis et filiorum ejus, quae omnes erant repraesentativae; et ex significatione vestium in genere, quod sint vera induentia bonum (de qua videatur supra, n. 64, 65, 195, 271, 395, 475 [a], 476, 637).

[8] (Continuatio de Primo Praecepto.)
Non creditur in mundo quod amor imperandi ex solo jucundo imperii, et amor possidendi bona ex solo jucundo possessionis et non ex jucundo usuum, recondant in se omnia mala, et quoque contemptum et rejectionem omnium quae caeli et ecclesiae sunt, ex causa quia homo ex amore sui et ex amore mundi excitatur ad faciendum bona ecclesiae, patriae, societati et proximo, ponendo in beneactis honorem, et exspectando praemium; inde est quod amor ille a multis dicatur ignis vitae, et excitamentum ad magna: sed sciendum est quod quantum bini illi amores spectant usus primo loco, ac se secundo, tantum sunt boni; at quantum spectant se primo loco, et usus secundo, tantum sint mali; nam tunc homo propter se, et consequenter ex se, omnia agit, et tunc in singulis quae agit est ipse et ejus proprium, quod in se spectatum non est nisi quam malum: at spectare usus primo loco et se secundo, est bona facere propter ecclesiam, patriam, societatem et proximum; et bona quae homo facit illis propter illos, non sunt ex homine, sed a Domino; discrimen inter illa duo, est sicut inter caelum et infernum. Homo nescit quod tale discrimen sit, quia ex nativitate et inde ex natura in illis est, et quia jucundum illorum jugiter adblanditur et favet:

[9] sed usque sciat quod amor imperandi ex jucundo imperii, et non ex jucundo usuum, sit prorsus diabolicus, ac vocari possit atheus; nam quantum homo in illo amore est, tantum corde non credit Deum dari, et tantum in corde suo ridet ad omnia ecclesiae: immo tantum odio habet, et ex odio persequitur, omnes qui Deum agnoscunt, imprimis qui Dominum: ipsum jucundum vitae illorum est malefacere, et omnis generis facinora et flagitia patrare: verbo, sunt ipsi diaboli. Hoc nescit homo dum in mundum vivit; sed quod ita sit, sciturus est cum in mundum spiritualem, quod fit statim post mortem, venit; infernum ex talibus est plenum, ubi loco quod dominationes fuerint, sunt servitia; apparent etiam ibi, dum spectantur in luce caeli, inversi, sicut capite deorsum et pedibus sursum, quoniam imperia fuerunt illis primo loco ac usus secundo; quod enim primo loco est, hoc caput est; et quod secundo, hoc pedes sunt; et quod caput est, hoc amatur; et quod pedes sunt, hoc proculcatur.

952. “Et circumcincti circa pectora zonis aureis.”-Quod significet Divinum Bonum spirituale continens vera in ordine et in nexu, constat ex significatione “zonae aureae,” quod sit quod continet in ordine et in nexu, nam zona seu cingulum concludit vestes et continet illas; quod contineat vera in ordine et in nexu, est quia vera significantur per “vestes,” et in specie per “vestes lini:” quod sit bonum spirituale, est quia per “pectus,” quod praecinctum erat, id bonum significatur, et quoque per “aurum,” ex quo erant zonae. Similia per haec significantur, quae supra per quod
Filius hominis in medio candelabrorum apparuerit praecinctus ad mamillas zona aurea [(Apoc. i. 13)],
quae [supra] (n. 65) explicata sunt. (Quod “zona” aut “cingulum” significet commune vinculum, ut omnia in ordine sint et contineantur in nexu, videatur in Arcanis Caelestibus, n. 9341, 9828; quid significat “cingulum ephodi,” n. 9837; et quid “baltheus tunicae Aharonis,” n. 9944.) Similia etiam significantur per “cingulum” aut “zonam” alibi in Verbo (Ut Esai. xi. 5; cap. xxiii. 10: Jerem. xiii. 1-7).

[2] (Continuatio de Primo Praecepto.)
Qui putat quod agnoscat et credat quod Deus sit, antequam abstinet a malis quae in decalogo, imprimis ab amore imperandi ex jucundo imperii, et ex amore possidendi bona mundi ex jucundo possessionis, et non ex jucundo usuum, fallitur: homo confirmet se quantum possit quod Deus sit, ex Verbo, ex praedicationibus, ex libris, ex lumine rationis, et inde sibi persuadeat quod credat; usque non credit, si non mala ex amore sui et mundi scaturientia remota sunt. Causa est, quia mala et eorum jucunda obstant, et inhibent ac repellunt bona et eorum jucunda e caelo, et inde confirmationem; et antequam caelum confirmat, est modo fides oris, quae in se est nulla fides, et non fides cordis, quae est ipsa fides: fides oris est fides in externis, fides cordis est fides in internis; quando interna constipata sunt omnis generis malis, tunc ablatis externis, ut fit cum omni homine post mortem, homo ex illis rejicit etiam fidem quod Deus sit.

953. VERSUS 7, 8.
“Et unum de quatuor animalibus dedit septem angelis septem phialas aureas, plenas ira Dei viventis in saecula saeculorum. Et impletum est templum fumo ex gloria Dei et ex virtute Ipsius, et nemo potuit ingredi in templum donec consummarentur septem plagae septem angelorum.”
7. “Et unum de quatuor animalibus dedit septem angelis septem phialas aureas plenas ira Dei viventis in saecula saeculorum,” significat manifestata a Domino per Divinum Verum seu Verbum omnia falsa mali quae destruxerunt vitam spiritualem hominum ecclesiae [n. 954].
8. “Et impletum est templum fumo ex gloria Dei et virtute Ipsius,” significat Divinum Verum seu Verbum in sensu naturali in luce et potentia ex Divino Vero in sensu spirituali [n. 955]; “et nemo potuit ingredi in templum,” significat id in obscuro coram intellectu [n. 956]; “donec consummarentur septem plagae septem angelorum,” significat antequam mala et falsa rejecta sunt, et illi qui in iis conjecti in infernum [n. 957].

954. [Vers. 7.] “Et unum de quatuor animalibus dedit septem angelis septem phialas aureas plenas ira Dei viventis in saecula saeculorum.”-Quod significet manifestata a Domino per Divinum Verum seu Verbum omnia falsa mali quae destruxerunt vitam spiritualem hominum ecclesiae, constat ex significatione “quatuor animalium,” quod sint caelum intimum (de qua [supra,] n. 277 [a], 322, 462), et quod sint Verbum (n. 717 [c]); proinde Dominus quoad caelum et quoad Verbum, nam caelum est caelum a Domino, similiter Verbum; ex significatione “septem angelorum,” quod sint manifestationes per Divinum Verum seu Verbum (ut supra, n. 949); ex significatione “septem phialarum,” quod sint omnia falsa et mala, per “septem phialas” enim similia significantur quae per “septem plagas” (vers. 6), nempe mala et inde falsa, ac falsa et inde mala (videatur supra, n. 949): quae “plenae ira Dei viventis in saecula saeculorum” dicuntur, quia devastant ecclesiam, ac destruunt vitam spiritualem hominum ecclesiae; haec sunt quae significantur per “iram Dei.” Ex his constare potest quod per quod “unum de quatuor animalibus dederit septem angelis septem phialas plenas ira Dei viventis in saecula saeculorum,” significetur quod manifestata sint a Domino per Divinum Verum seu Verbum omnia falsa mali quae destruxerunt vitam spiritualem hominum ecclesiae. Quod “phialae” dicantur pro plagis, est quia phialae sunt continentia, et plagae contenta, ac in Verbo utplurimum continentia dicuntur pro contentis, quia continentia sunt ultima, ut sensus litterae Verbi in ultimis sit; similiter ubi “pocula” et “calices” dicuntur pro vino.(Sed de hac in sequente capite, ubi de “septem phialis et inibi septem plagis” agitur.)

[2] (Continuatio de Primo Praecepto.)
Quantum homo resistit binis amoribus propriis, qui sunt amor imperandi ex solo jucundo imperii, et amor possidendi bona mundi ex solo jucundo possessionis, et sic quantum fugit mala ut peccata quae in decalogo, tantum per caelum a Domino influit quod Deus sit, qui Creator et Conservator universi, immo etiam quod Deus unus sit. Causa, quod hoc tunc influat, est quia cum remota sunt mala, caelum apertum est; et cum caelum est apertum, homo non amplius ex se, sed per caelum ex Domino cogitat; et hoc in caelo universale est, complectens omnia, quod Deus sit, et quoque quod Deus unus sit. Quod homo ex solo influxu sciat et quasi videat quod Deus unus sit, constare potest ex communi omnium gentium confessione, et ex renisu cogitandi quod plures sint. Interior cogitatio hominis, quae est cogitatio spiritus ejus, vel ex inferno est, vel ex caelo est; ex inferno est antequam remota sunt mala, ex caelo autem dum remota sunt. Quando ex inferno est, tunc homo non videt aliud quam quod Natura sit Deus, et quod intimum Naturae sit quod vocatur Divinum. Talis homo post mortem, dum fit spiritus, quemlibet qui potentia valet, vocat deum; et quoque ipse affectat potentiam ut dicatur deus; talis vesania est omnibus malis latens in spiritu eorum. Quando autem homo ex caelo cogitat, quod fit dum remota sunt mala, tunc videt ex luce in caelo quod Deus sit, et quod Deus unus sit. Visus ex luce e caelo, est qui intelligitur per influxum.

955. [Vers. 8.] “Et impletum est templum fumo ex gloria Dei et virtute Ipsius.”- Quod significet Divinum Verum seu Verbum in sensu naturali in luce et potentia ex Divino Vero in sensu spirituali, constat ex significatione “templi,” quod sit Divinum Verum seu Verbum in sensu naturali illustratum ex Divino Vero in sensu spirituali (de qua supra, n. 948): ex significatione “fumi,” quod sit intellectus Verbi in sensu naturali (de qua sequitur); ex significatione “gloriae Dei,” quod sit lux caeli, quae est Divinum Verum in sensu spirituali (de qua [supra], n. 33, 288, 345, 874); et ex significatione “virtutis Dei,” quod sit Divina potentia; in Verbi enim sensu naturali ex ejus sensu spirituali est gloria et virtus, seu lux et potentia, non autem absque illo sensu: absque illo sensu sunt illi qui Verbum non sanctum habent, quibus ideo Divinum Verum ibi est absque luce et potentia; ast illis qui Verbum sanctum habent, est illa lux et potentia; causa est, quia hi per sensum spiritualem conjuncti sunt caelo, tametsi id nesciunt. Ex his nunc patet quod per “impletum est templum fumo ex gloria Dei et ex virtute Ipsius,” significetur quod Verbum in sensu naturali in luce et potentia sit ex Divino Vero in sensu spirituali.

[2] Quod “fumus” significet intellectum Verbi in sensu naturali, est quia simile per “fumum” significatur quod per “nubem;” quod per “nubem” significetur Verbum in sensu naturali videatur [supra] (n. 36, 504 [b], 594, 906); et quia simile hic per “fumum” significatur quod per “fumum suffituum;” quod per “fumum suffituum” etiam significetur Verbum in sensu naturali, videatur [supra] (n. 494, 539 fin.); causa quod id per “fumum” significetur, est quia fumus est ex igne, et per “ignem” significatur amor in utroque sensu, ac per “ignem sanctum” amor caelestis: simile est Verbum in sensu litterae illustratum et quasi incensum a sensu spirituali; nempe, quod quoad intellectum ejus sit verum ibi in obscuro sicut ex fumo, antequam falsa et mala, quae tenebras offundunt luci, et occaecant, dissipata sunt; hoc etiam intelligitur per quod “nemo potuerit ingredi in templum, donec consummarentur septem plagae septem angelorum.”

[3] Divinum Verum in sensu naturali etiam significatur per “fumum” apud Esaiam,
“Creabit Jehovah super omne habitaculum Montis Zionis, et super convocationes ejus, nubem interdiu, ac fumum et splendorem ignis flammae noctu, nam super omni gloria obtegumentum” (iv. 5):
apud eundem,
“Commoti sunt postes liminum a voce” clamantium seraphim; “ac domus impleta est fumo” (vi. 4):
similiter per “fumum” visum super Monte Sinai cum promulgata est Lex: et passim in Verbo per “fumigationem montium” cum descendit Jehovah: tum
Per “linum fumigans” (Esai. xlii. 3);
Et per “fumum suffituum ascendentem ex precibus sanctorum” (Apoc. viii. 4).

[4] (Continuatio de Primo Praecepto.)
Homo cum fugit et aversatur mala quia peccata sunt, ex luce caeli non modo videt quod Deus sit, et quod Deus unus sit, sed etiam quod Deus Homo sit; vult enim videre suum Deum, et aliter Ipsum non potest videre nisi sicut Hominem. Ita viderunt Deum antiqui ante Abrahamum, ac post illum; ita vident Deum ex interiore perceptione gentes in terris extra ecclesiam, imprimis illi qui interius sapiunt tametsi non ex scientiis; ita vident Deum omnes infantes, pueri, ac probi simplices; ac ita vident Deum incolae omnium tellurum, dicunt enim quod invisibile, quia non cadit in ideam, non cadat in fidem: causa est, quia homo qui fugit et aversatur mala ut peccata, cogitat e caelo, ac universum caelum, et unusquisque ibi, non in alia idea est de Deo quam ut de Homine; nec in alia potest esse, quia universum caelum est in maxima effigie Homo, ac Divinum procedens a Domino facit caelum; quare cogitare aliter de Deo quam secundum Divinam illam formam, quae est Humana, angelis impossibile est, cogitationes enim angelicae pervadunt caelum. (Quod universum Caelum in Complexu referat unum Hominem, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 51-86; et quod Angeli cogitent secundum formam caeli, n. 200-212 ibi.)

[5] Haec idea Dei influit e caelo apud omnes in mundo, ac residet in spiritu illorum; sed apparet sicut exstirpata in ecclesia apud illos qui in intelligentia sunt ex proprio; immo ita exstirpata sicut non dabile sit: causa est quia cogitant de Deo ex spatio. Aliter vero iidem cum fiunt spiritus, quod ex multa experientia mihi patuit; in spirituali enim mundo indeterminata idea de Deo est nulla idea de Ipso; quare datur determinata ad aliquem qui vel in alto sedet, vel alibi, ac responsa dat. Ex influxu communi, qui est e mundo spirituali, apud homines receptae sunt ideae de Deo ut Homine varie secundum statum perceptionis; inde est quod Deus Triunus apud nos Personae nominentur; quodque Deus Pater sicut Homo Antiquus dierum in templis sistatur pictus. Ex influxu communi etiam est, quod homines vivi et homines mortui, qui sancti dicuntur, a plebe in gentilismo Christiano adorentur ut dii, et quod sculptilia eorum amentur: similiter ut apud plures gentes alibi; et quoque apud antiquos in Graecia, in Roma, et in Asia, quibus plures dii fuerunt, ac omnes illis visi sunt sicut homines. Haec dicta sunt, ut sciatur quod insitum sit, nempe in spiritu hominis, Deum ut Hominem videre: insitum dicitur quod est ex influxu communi.

956. “Et nemo potuit ingredi in templum.”-Quod significet id in obscuro coram intellectu, constat ex significatione “templi,” quod sit Verbum (ut supra); inde per “non ingredi in templum propter fumum,” significatur Verbum in obscuro esse coram intellectu. Quod Verbum in obscuro sit, usque ut non intelligatur, est quia in fine ecclesiae non aliqua vera sunt, et inde omnia Verbi falsificata; quare priusquam genuina vera detecta sunt, Verbum in obscuro est coram intellectu.

[2] (Continuatio de Primo Praecepto.)
Quoniam homo ex communi influxu e caelo in spiritu suo videt quod Deus Homo sit, sequitur quod illi qui ab ecclesia sunt ubi Verbum est, si mala ut peccata fugiunt et aversantur, ex luce caeli, in qua tunc sunt, videant Divinum in Humano Domini, ac Trinum in Ipso, et Ipsum Deum caeli et terrae: sed illi hoc videre non possunt qui ideam Dei ut Hominis per intelligentiam ex proprio apud se destruxerunt; hi nec vident quod Deus unus sit ex Trinitate quam cogitant; ore modo unum dicunt. Illi autem qui non a malis purificati sunt, et ideo nec in luce caeli, in spiritu suo non vident Dominum ut Deum caeli et terrae, sed alium loco Ipsius; quidam aliquem quem Deum Patrem credunt, quidam aliquem quem Deum vocant quia potentia valet; quidam aliquem diabolum, quem timent quia potest malefacere; quidam Naturam, ut in mundo; et quidam nullum Deum. In spiritu suo dicitur, quia tales sunt post mortem dum fiunt spiritus; quare quod in spiritu eorum latuit in mundo, hoc tunc manifestatur. Sed omnes, quotcunque in caelo sunt, unice agnoscunt Dominum; universum enim caelum est ex Divino quod procedit ab Ipso, ac refert Ipsum ut Hominem; quare nemo potest intrare caelum nisi in Domino sit, nam intrat in Ipsum dum in caelum; alii si intrant, fiunt impotes mentis, et retrorsum cadunt.

957. “Donec consummarentur septem plagae septem angelorum.”-Quod significet antequam mala et falsa rejecta sunt, et illi qui in iis conjecti sunt in infernum, constat ex significatione “consummari,” quod sit finiri, hic autem rejici; ex significatione “septem plagarum,” quod sint omnia mala et falsa quae devastarunt ecclesiam (de qua supra, n. 949); et ex significatione “septem angelorum,” quod sint manifestationes (de qua etiam n. 949): ita per “donec consummarentur septem plagae septem angelorum,” significatur antequam rejecta sunt mala et falsa, quae manifestata sunt. Quod etiam per eadem significetur antequam illi qui in malis et falsis sunt in infernum conjecti sunt, est quia intelligitur antequam ultimum judicium factum est, ac boni a malis separati sunt, ac boni elevati in caelum, et mali conjecti in infernum; ita antequam novum caelum et nova terra exstiterunt: quod ante id tempus Verbum coram intellectu in obscuro esset, significatur per quod “nemo potuit ingredi in templum antequam consummarentur septem plagae septem angelorum.”

[2] Sed hoc arcanum amplius explicandum est. Divina vera quae interius in Verbo latent recondita, non prius potuerunt manifestari quam postquam ultimum judicium peractum est. Causa est, quia ante illud praevaluerunt inferna, at post illud praevalent caeli; et homo in medio constitutus est inter inferna et inter caelos; quare quando inferna praevalent, tunc verum Verbi vel pervertitur, vel contemnitur, vel rejicitur; contrarium evenit quando caeli praevalent. Ex his constare potest unde est quod nunc primum Divina vera detecta fuerint, ac sensus spiritualis Verbi revelatus. Hoc itaque est quod intelligitur per quod Verbum in obscuro quoad intellectum esset, antequam illi qui in malis et falsis sunt in infernum conjecti sunt.

[3] (Continuatio de Primo Praecepto.)
Idea de Deo est omnium primaria, nam qualis illa est, talis est homini communicatio cum caelo, et conjunctio cum Domino; et inde talis est homini illustratio, affectio veri et boni, perceptio, intelligentia et sapientia; haec enim non ex homine sunt, sed ex Domino secundum conjunctionem cum Ipso. Idea de Deo est idea de Domino ac de Ipsius Divino, nam non alius est Deus caeli et Deus terrae, sicut Ipse docet apud Matthaeum,
“Data est Mihi omnis potestas in caelo et in terra” (xxviii. 18).
Sed idea de Domino est plena magis et minus, et clara magis et minus; plena est in intimo caelo, minus plena in medio, et adhuc minus plena in ultimo; quare illi qui in intimo caelo in sapientia sunt, illi qui in medio in intelligentia, et illi qui in ultimo in scientia; idea clara est apud angelos qui in medio societatum caeli sunt, ac minus clara apud illos qui circum sunt, secundum gradus distantiae a medio.

[4] Omnes in caelis sortiuntur loca secundum plenitudinem et claritatem ideae de Domino; etiam in correspondente sapientia sunt, et in correspondente felicitate. Omnes qui non ideam Divini de Domino habent, quemadmodum Sociniani et Ariani, sub caelis sunt, ac infelices. Illi qui habent ideam duplam, nempe de Deo invisibili et de Deo visibili sub forma humana, etiam sub caelis manent, nec recipiuntur priusquam unum Deum ac Ipsum visibilem agnoscunt. Quidam loco Dei visibilis vident sicut aliquod aereum, et id ex idea quia Deus vocatur spiritus; si apud eos illa idea non vertitur in ideam Hominis, sic Domini, nec acceptantur. Illi autem qui ideam de Deo sicut de intimo Naturae habent, rejiciuntur, quia non possunt quin cadant in ideam Naturae pro Deo. Omnes gentes quae unum Deum crediderunt, ac ideam Hominis de Ipso habuerunt, recipiuntur a Domino. Ex his constare potest quinam sunt qui Ipsum Deum, et qui alios deos, colunt; ita qui secundum primum decalogi praeceptum vivunt, et qui non vivunt.

CAPUT XVI.
1. Et audivi vocem magnam e templo, dicentem septem angelis, Ite et effundite phialas irae Dei in terram.
2. Et abivit primus, et effudit phialem suam super terram, et factum est ulcus malum et noxium in hominibus habentibus characterem bestiae, et imaginem ejus adorantibus.
3. Et secundus angelus effudit phialam suam in mare, et factus est sanguis tanquam mortui, et omnis anima viva mortua est in mari.
4. Et tertius angelus effudit phialem suam in fluvios et in fontes aquarum, et factus est sanguis.
5. Et audivi angelum aquarum dicentem, Justus, Domine, es, qui est et qui fuit, et sanctus, quia haec judicasti.
6. Quia sanguinem sanctorum et prophetarum effuderunt, et sanguinem eis dedisti bibere; digni enim sunt.
7. Et audivi alium ex altari dicentem, Etiam Domine Deus omnipotens, vera et justa judicia tua.
8. Et quartus angelus effudit phialam suam in solem, et datum est illi aestu affligere homines per ignem.
9. Et aestuaverunt homines aestu magno, et blasphemarunt nomen Dei habentis potestatem super plagas has, et non resipuerunt dare Ipsi gloriam.
10. Et quintus angelus effudit [suam] phialem super thronum bestiae, et factum est regnum ejus tenebrosum, et mandebant linguas suas prae molestia.
11. Et blasphemarunt Deum caeli prae molestiis suis et prae ulceribus suis, et non resipuerunt ex operibus suis.
12. Et sextus angelus effudit phialem suam super fluvium magnum Euphratem, et exsiccata est aqua ejus, ut pararetur via regum ab ortu solis.
13. Et vidi ex ore draconis, et ex ore bestiae, et ex ore pseudoprophetae, spiritus tres immundos similes ranis.
14. Sunt enim spiritus daemonum facientes signa, ad abeundum ad reges terrae et orbis totius, ad congregandum illos in proelium diei illius magni Dei omnipotentis.
15. Ecce venio sicut fur; beatus qui vigilat et servat vestimenta sua, ut non nudus ambulet, et videant pudorem ejus.
16. Et congregavit illos in locum dictum Hebraice Armageddon.
17. Et septimus angelus effudit phialam suam in aerem, et exivit vox magna e templo caeli, e throno, dicens, Factum est.
18. Et factae sunt voces, et fulgura et tonitrua; et terrae motus factus est magnus, qualis non factus est ex quo homines facti sunt super terra, talis terrae motus adeo magnus.
19. Et facta est urbs magna in tres partes, et urbes gentium ceciderunt. Et Babylon magna venit in memoriam coram Deo, dare illi poculum vini excandescentiae irae Ipsius.
20. Et omnis insula fugit, et montes non inventi sunt.
21. Et grando magna, quasi talenti pondo, descendit de caelo super homines; et blasphemarunt homines Deum prae plaga grandinis, quia magna erat plaga ejus valde.

958. EXPLICATIO.
VERSUS 1, 2.
“Et audivi vocem magnam e templo, dicentem septem angelis, Ite et effundite phialas Irae Dei in terrae. Et abivit primus, et effudit phialam suam super terram, et factum est ulcus magnum et noxium in hominibus habentibus characterem bestiae, et imaginem ejus adorantibus.”
1. “Et audivi vocem [magnam] e templo dicentem septem angelis,” significat per Divinum Verum ex Verbo manifestata mala et falsa, quae devastaverunt ecclesiam [n. 959]; “Ite, effundite phialas irae Dei in terram,” significat statum ecclesiae devastatae [n. 960].
2. “Et abivit primus, et effudit phialam suam super terram,” significat statum ecclesiae in communi manifestatum [n. 961]; “et factum est ulcus magnum et noxium,” significat mala ibi opera, et inde falsificationes Verbi [n. 962]; “in hominibus habentibus characterem bestiae, et imaginem ejus adorantibus,” significat qui agnoscunt solam fidem, et doctrinam ejus, et vivunt secundum illam [n. 963].

959. [Vers. 1.] “Et audivi vocem [magnam] e templo dicentem septem angelis.” Quod significet per Divinum Verum ex Verbo manifestata mala et falsa quae devastarunt ecclesiam, constat ex significatione “vocis e templo,” quod sit Divinum Verum ex Verbo; “vox” enim significat Divinum Verum (videatur [supra,] n. 261 ,668), et “templum tabernaculi testimonii,” e quo vox exivit, significat Verbum in quo est Divinum Verum et naturale et spirituale (n. 948): ex significatione “septem angelorum,” quod sint manifestationes (ut supra aliquoties); et quia per “septem phialas” seu “plagas,” quas habebant, significantur mala et falsa quae devastaverunt ecclesiam, ideo hic per “septem angelos” significantur manifestationes omnium malorum et falsorum quae devastaverunt ecclesiam: agitur etiam in nunc sequentibus de manifestatione illorum.

[2] |(Continuatio.)|
In praecedente capite ad finem cujusvis articuli actum est de Primo Praecepto decalogi; in nunc sequentibus articulis in hoc capite agendum est de reliquis praeceptis decalogi: hic nunc.
DE SECUNDO PRAECEPTO, “NON PROFANABIS NOMEN DEI.”
Quid per “nomen Dei” intelligitur, hic primum dicetur, et deinde quid per “profanare” illud. Per “nomen Dei” intelligitur omne quale per quod Deus colitur; nam Deus in suo quali est, et est suum quale: essentia Ipsius est Divinus Amor, et quale Ipsius est inde Divinum Verum unitum Divino Bono; ita apud nos in terris est Verbum; quare etiam dicitur apud Johannem,
“Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum” (i. 1);
et inde etiam est doctrina genuini veri et boni ex Verbo, nam secundum illam est cultus.

[3] Nunc quia quale Ipsius est multiplex, continetenim omnia quae ab Ipso, ideo Ipsi plura nomina sunt, et unumquodvis nomen quale Ipsius in genere et in specie involvit et exprimit. Nominatur enim “Jehovah,” “Jehovah Zebaoth,” “Dominus,” “Dominus Jehovih,” “Deus,” “Messias” aut “Christus,” “Jesus,” “Salvator,” “Redemptor,” “Creator,” “Formator,” “Factor,” “Rex” et “Sanctus Israelis,” “Petra” et “Lapis Israelis,” “Schiloh,” “Schaddai,” “David,” “Propheta,” “Filius Dei” et “Filius hominis,” praeter alia. Omnia haec nomina sunt nomina unius Dei, qui est Dominus; sed usque ubi dicuntur in Verbo, significant aliquod universale attributum aut quale Divinum distinctum ab attributis seu qualitatibus Divinis aliis. Similiter ubi dicitur “Pater, Filius et Spiritussanctus,” non sunt tres qui intelliguntur, sed unus Deus; seu non sunt tria Divina, sed unum; et hoc trinum, quod unum, est Dominus.

[4] Quoniam unumquodvis nomen significat aliquod attributum seu quale distinctum, ideo per “profanare nomen Dei,” non intelligitur profanare ipsum nomen, sed quale Ipsius. Causa quod per “nomen” significetur quale, est etiam quia in caelo quisque nominatur secundum quale suum; et quale Dei seu Domini est omne quod ex Ipso, per quod colitur. Inde est quod in inferno, quia non ibi agnoscitur aliquod Divinum quale Domini, non possit nominari Dominus; et quod nomina Ipsius non possint in mundo spirituali ab aliquo enuntiari aliter quam sicut Divinum Ipsius agnoscitur; omnes enim ibi ex corde loquuntur, ita ex amore et inde agnitione.

960. “Ite, effundite phialas irae Dei in terram.”-Quod significet statum ecclesiae devastatae, constat ex significatione “phialarum irae Dei,” quod sint mala et falsa quae devastaverunt ecclesiam; (nam per “phialas irae Dei” similia significantur quae per “plagas,” cap. praeced. xv., vers. 6; nam ibi dicitur quod “septem angeli exiverint e templo habentes septem plagas,” ac per “plagas” ibi significantur mala et inde falsa, ac falsa et inde mala, quae devastarunt ecclesiam (videatur supra, n. 949); similia significantur per “iram Dei;” nam “ira Dei” dicitur de malis et falsis, quae bona et vera ecclesiae devastant:) et ex significatione “terrae,” quod sit ecclesia (de qua [supra,] n. 29, 304, 417 [a], 697, 741 [b-dl, 752, 876). Quod per “effundere illas phialas in terram,” significetur status ecclesiae ita factus, est quia vastationes ecclesiae in Verbo tribuuntur Deo, consequenter quod e caelo profluant, tametsi nihil earum fit ex Deo, sed solum ex homine; ita usque dicitur in Verbi sensu litterae, quia sic hominibus apparet, et ille sensus, quia ultimus est, ex apparentiis consistit.

[2] Quod “phialae” dicantur, est quia phialae sunt vasa, et “vasa” similia significant cum contentis, sicut “calices,” “scyphi,” “pocula,” cum vino aut alio liquore in illis; ac sicut “acerrae|”| et “thuribula” pro suffitu; et plura alia vasa: causa est, quia sensus litterae Verbi est sensus Divini Veri ultimus, ac ideo consistit ex ultimis quae in Natura sunt; ultima enim sunt, super quibus interiora seu superiora struuntur et fundantur. Quod “phialae,” “calices;” “pocula,” “scyphi,” “paropsides” dicantur pro contentis, et quod ideo similia significent, constat ex Verbo; ibi enim significant falsa ab inferno, et inde ebrietatem seu insaniam, tum etiam significant tentationes; et quoque vera ex Domino et inde sapientiam. Quod significent falsa ab inferno, et inde insaniam, constat ex sequentibus locis:-Apud Jeremiam,
“Dixit Jehovah, ….Sume calicem vini irae” Jehovae “hunc e manu mea, et bibere fac . . omnes gentes, ad quas Ego mitto te; ut bibant et titubent, et insaniant propter gladium. ….Quando renuerint accipere calicem e manu tua ad bibendum, dices ad eos, Sic dixit Jehovah Zebaoth, bibendo bibetis” (xxv. 15, 16, 28):
per “calicem vini” hic quoque significatur falsum quod ab inferno; per “bibere” significatur appropriare sibi; per “insanire” significatur spiritualiter insanire, quod fit dum falsum vocatur verum, ac verum falsum; per “gentes” quae bibent, significantur mali, et in sensu abstracto mala; nam ibi enumerantur plures gentes quae bibiturae, sed usque non illae, sed mala per illas significantur; et mala sunt quae bibunt, hoc est, appropriant sibi falsa: quod per “calicem vini significetur falsum, patet etiam ex eo, quod dicatur, “Ut insaniant propter gladium;” per “gladium” enim significatur falsum destruens verum.

[3] Apud eundem,
“Calix auri Babel in manu Jehovae, inebrians universam terram; de vino ejus biberunt gentes, ideo insaniunt gentes” (li. 7):
per “calicem auri” significatur falsum destruens bonum; per “Babelem” significatur dominium per sancta ecclesiae super caelum et super animas hominum, ex quo dominio falsa profana scaturiunt: per “inebriare terram” significatur infatuare ecclesiam ita ut non amplius videatur aliquod verum: “vinum” significat, id falsum|.|

[4] Apud Ezechielem,
“In via sororis tuae ambulasti; ideo dabo calicem ejus in manum tuam: sic dixit Dominus Jehovih, Calicem sororis tuae bibes, profundum et latum; eris in risum et subsannationem, ampla ad capiendum; ebrietate et tristitia impleberis, calice devastationis et desolationis, calice sororis tuae Samariae; quem bibes et exprimes, et testas ejus comminues” (xxiii. 31-34):
haec de Hierosolyma, per quam significatur ecclesia caelestis quoad doctrinam; et per “Samariam” ibi, quae est “soror,” significatur ecclesia spiritualis, etiam quoad doctrinam; nam gens Judaica repraesentabat regnum caeleste Domini, et gens Israelitica regnum spirituale Ipsius: hic vero per “Hierosolymam” et “Samariam” significatur ecclesia devastata quoad omne bonum et verum; devastatio plenaria ecclesiae apud gentem Judaicam describitur per “calicem sororis profundum et latum,” et quod “implerentur ebrietate et tristitia,” quod “calicem biberent, exprimerent, et testas ejus comminuerent:” dicitur “calix devastationis et desolationis,” quia “devastatio” praedicatur de bono, ac “desolatio” de vero.

[5] Apud Sachariam,
“Ecce Ego pono Hierosolymam in calicem trepidationis omnibus populis circumcirca” (xii. 2);
apud Habakuk,
“Satiaberis ignominia prae gloria; bibes etiam tu, ut praeputium tuum reveletur; circumibit ad te calix . . Jehovae, ut vomitus ignominiosus super gloria tua” (ii. 16):
“calix” pro falsificato vero, quod in se est falsum, et de quo praedicatur “vomitus ignominiosus;” quare dicitur, “super gloria tua;” per “gloriam” significatur Divinum Verum in Verbo. In Threnis,
“Gaude et laetare, filia Edomi; …etiam ad te transibit calix, inebriaberis et revelaberis” (iv. 21):
similia hic per “calicem” significantur.

[6] Apud Davidem,
Jehovah “pluet super impios laqueos, ignem et sulphur, et ventus procellarum portio calicis eorum” (Ps. xi. 6);
apud eundem,
“Calix in manu Jehovae, et vino miscuit; implevit mixto, et effudit inde; sed faeces ejus exsugent, bibent omnes impii terrae” (Ps. lxxv. 9 [B. A. 8]):
per “laqueos,. ignem et sulphur,” significantur falsa et mala seducentia, et per “ventum procellarum” significatur impugnatio veri vehemens; illa dicuntur “portio calicis,” quia “calix” ut continens significat illa; per “miscere” et “implere mixto” significatur falsificare verum et profanare illud.

[7] In omnibus his locis tribuitur Jehovae devastatio veri et boni per falsa et mala; nam dicitur, quod “sumerent calicem irae Jehovae e manu Ipsius,” quod “Jehovah vino miscuit, et implevit mixto,” tum “calix in manu Jehovae;” sed usque intelligendum est quod nihil devastationis sit a Jehovah, sed omne ejus ab homine. Causa quod ita dicatur, est, quia naturalis homo non aliud videt quam quod Deus irascatur, puniat, condemnet et conjiciat in infernum, illos qui Ipsum vilipendunt et blasphemant, verbo qui non Ipsi gloriam dant; quia ita cogitare est naturale, ideo in sensu litterae Verbi, qui est naturalis, ita dicitur.

[8] Pariter alibi in Apocalypsi,
Qui adoraverit bestiam “bibet ex vino irae Dei mixto mero in poculo excandescentiae Ipsius” (xiv. [9,] 10);
“Babylon magna venit in memoriam coram Deo, dare illi poculum vini excandescentiae irae Ipsius” (xvi. 19);
“Mulier ….habens aureum poculum in manu sua plenum abominationibus et immunditie scortationis” (xvii. 4);
“Duplicate ei dupla juxta opera ejus; poculo, quo miscuit, miscete ei duplum” (xviii. 6).
Ex his patet quid significatur per “phialas” septem angelorum, quas effuderunt in terram, mare, fluvios, fontes aquarum, solem, super thronum bestiae, fluvium Euphratem, et in aerem; quod nempe sint status devastationis quae per illa describuntur.

[9] Quod “calix” seu “poculum” significet tentationes, constare potest ex sequentibus:-Apud Evangelistas,
Jesus dixit filiis Zebedaei, “Nescitis quid petitis; an potestis bibere poculum quod bibiturus sum, et baptismate, quo baptizor, baptizari? Dicebant . ., Possumus. Tum dixit iis, Poculum meum quidem bibetis, et baptismate, quo baptizor, baptizabimini” (Matth. xx. 22, 23; Marc. x. 38, 39):
sed haec videantur supra (n. 893) explicata. Apud eosdem,
“Jesus . . dixit Petro, ….Poculumne, quod dederit Mihi Pater, non biberim illud?” (Joh. xviii. 11;)
Jesus in Gethsemane dixit, “Si possibile, transeat a Me calix hic” Matth. xxvi. 39, 42, 44; Marc. xiv. 36; Luc. xxii. 42):
quod in his locis “poculum” seu “calix” significet tentationes, patet: similiter apud Esaiam (cap. li. 17, 22), ubi etiam vocatur “calix irae Dei,” et “calix trepidationis.”

[10] Quoniam “calix” simile significat quod “vinum,” ac “vinum” in bono sensu significat Divinum Verum, ideo etiam hoc per “calicem” significatur in sequentibus locis:-Apud Evangelistas,
Jesus “accipiens poculum, et gratias agens, dedit” discipulis, “dicens, Bibite ex eo omnes; hoc enim est sanguis meus, ille Novi Testamenti” (Matth. xxvi. 27, 28; Marc. xiv. 23, 24; Luc. xxii. 17, 18):
quia per “sanguinem Domini” significatur Divinum Verum procedens ab Ipso, et similiter per “vinum,” consequenter per “poculum,” ideo dicitur, “Hoc est sanguis meus;” et quia per Divinum Verum est conjunctio Domini cum ecclesia, ideo dicitur, “Ille Novi Testamenti,” seu “Novi Foederis. (Quod “sanguis Domini” significet Divinum Verum, videatur [supra], n. 328 [a-c], 329 [a-f], 476, 748: et quod “foedus” significet conjunctionem, n. 701.)

[11] Apud Davidem,
“Jehovah portio partis meae, et calix meus; Tu sustentans sortem meam” (Ps. xvi. 5):
apud eundem,
“Dispones ante me mensam coram inimicis meis, pinguefacies oleo caput meum, poculum meum abundabit” (Ps. xxiii. 5):{1}
in his locis “calix” pro Divino Vero. Quia “calix” id significat, ideo vocatur
“Calix salutum” (PsaIm. cxvi. 13);
Et “calix consolationum” (Jerem. xvi. 7).

[12] Apud Marcum,
“Quisquis vos potaverit poculo aquae in nomine meo, quod Christi sitis, ….non perdet mercedem suam” (ix. 41):
per “potare poculo aquae in nomine meo, quod Christi sitis,” significatur docere Verum ex amore Veri, ita ex Domino, similiter facere illud; amor veri propter verum intelligitur per “dare poculum aquae in nomine Domini;” per “Christum” etiam intelligitur Dominus quoad Divinum Verum.

[13] Apud Evangelistas,
“Vae vobis, Scribae et Pharisaei, hypocritae; . . purgatis exterius poculi et patinae, interiora vero plena sunt rapina et intemperantia; …purga prius interius poculi et patinae, ut fiat etiam exterius . . mundum” (Matth. xxiii. 25, 26; Luc. xi. 39):
quod Dominus dixerit “poculum et patinam,” est quiacontinens significat idem quod contentum, ita “poculum” simile quod “vinum,” et “patina” simile quod “cibus;” per “vinum” significatur verum Verbi et doctrinae, ac per “cibum” bonum Verbi et doctrinae: naturalis homo seu naturalis mens purificatur interius quando falsa et mala remota sunt; contrarium est quando non remota sunt; nam quale interius est, tale fit exterius; non autem quale exterius est, tale fit interius; nam interius influit in exterius, ac disponit hoc ad convenientiam secum, non autem vicissim.

[14] (Continuatio de Secundo Praecepto.)
Quoniam per “nomen Dei” intelligitur id quod ex Deo est, et quod est Deus, et hoc vocatur Divinum Verum, et apud nos Verbum, hoc quia in se Divinum est, et sanctissimum, non profanandum est; et profanatur cum sanctitas ejus negatur, quod fit cum contemnitur, rejicitur et probris afficitur; quando hoc fit, tunc occluditur caelum, et homo relinquitur inferno. Verbum enim est unicum medium conjunctionis caeli cum ecclesia; quare cum id e corde rejicitur, solvitur illa conjunctio, et tunc homo, quia relinquitur inferno, non amplius agnoscit aliquod verum ecclesiae.

[15] Sunt duo per quae caelum hominibus ecclesiae clauditur; unum est negatio Divini Domini, et alterum est negatio sanctitatis Verbi; causa est, quia Divinum Domini est omne caeli, ac Divinum Verum, quod est Verbum in sensu spirituali, facit caelum; inde patet, quod qui unum aut alterum negat, neget id quod est omne caeli, et a quo est et existit caelum, et quod sic deprivet se communicatione et inde conjunctione cum caelo. Profanare Verbum est idem cum “blasphemare Spiritum sanctum,” quod non alicui remittitur; quare etiam in hoc praecepto dicitur quod “non relinquetur impunis qui nomen Dei profanat.”
@1 [NOTA E MARGINE SINISTRA:-] Utres vini.$

961. [Vers. 2.] “Et abivit primus, et effudit phialam suam super terram.”-Quod significet statum ecclesiae in communi manifestatum, constat ex significatione “effundere phialam super terram,” quod sit manifestatio status ecclesiae in communi; per “septem” enim “angelos” significatur manifestatio, et per “terram” ecclesia (hic ut mox supra, n. 960 [a]).

962. “Et factum est ulcus magnum et noxium.”-Quod significet mala ibi opera, et inde falsificationes veri, constat ex significatione “ulceris,” quod sint opera quae ex homine fiunt, ita quae sunt ex proprio ejus, quae sunt mala (de qua sequitur); et quia “magnum” praedicatur de bono, et in opposito sensu de malo, ac “noxium” de falsificato, ideo per “ulcus magnum et noxium” significantur opera mala, et inde falsificationes veri. Quod per “ulcera” significentur opera ex proprio, et inde mala, est quia ex proprio hominis non potest nisi quam malum produci; est enim proprium hominis in quod nascitur, et quod postea per vitam suam contrahit; et quia proprium ejus ab ipsa nativitate ex meris malis est conflatum, ideo homo e novo quasi creandus est, hoc est, regenerandus, ut in bono sit, et sic possit in caelum recipi: quando regeneratur, tunc mala, quae ex proprio sunt, removentur, et loco illorum implantantur bona, quod fit per vera. Quod opera mala et falsificationes veri sint apud illos qui solam fidem doctrina agnoscunt et vita confirmant, intelligitur per illa quae mox sequuntur; nempe quod “ulcus magnum et noxium sit in hominibus habentibus characterem bestiae, et imaginem ejus adorantibus.”

[2] Quod “ulcera” significent opera quae ex proprio, constare potest ex Verbo ubi “ulcera” et “vulnera” nominantur; tum ubi varii generis morbi, sicut “lepra,” “febris,” “anthrax,” “haemorrhoides,” et plures alii, qui omnes correspondent cupiditatibus oriundis ex amoribus malis, et inde significant illas. Quid porro “ulcera” seu “vulnera” significant, constare potest ex sequentibus his locis:-Apud Esaiam,
“A vola pedis usque ad caput non in eo integritas, vulnus et cicatrix, et plaga recens; non expressa sunt, . . non obligata, . . non emollita oleo; terra vestra solitudo, urbes vestrae exustae igne” (i. 6, 7):
per haec describitur, quod non bonum et inde non verum in ecclesia, sed malum et inde falsum: “A vola pedis usque ad caput non integritas,” significat quod tam naturalia quam spiritualia, quae interiora hominis et ejus voluntatis sunt, deperdita sint: “vulnus et cicatrix et plaga recens,” significat mala voluntatis, et inde falsa cogitationis, continue plura; mala voluntatis sunt etiam mala opera: “non obligata, non emollita oleo,” significat non per resipiscentiam emendata, ac per bonum temperata;”terra vestra solitudo, urbes vestrae exustae igne,” significat quod ecclesia devastata sit quoad omne verum, et quod doctrinalia ejus, per vitam secundum cupiditates ex amore malo oriundas, destructa sint.

[3] Apud Hoscheam,
“Vidit Ephraim morbum suum, et Jehudah vulnus suum, et ivit Ephraim ad Assyrium, et misit ad regem Jareb, et hic non potuit sanare vos; et non curabit a vobis vulnus” (v. 13):
per “Ephraimum” significatur ecclesia quoad intellectum veri, hic quoad intellectum falsi; et per “Jehudam” significatur voluntas boni, hic voluntas mali; per “Assyrium” et “regem Jareb,” significatur rationale perversum quoad bonum et quoad verum: inde patet quid in serie per illa verba significatur, quod nempe homo ex propria intelligentia non possit emendare falsa oriunda ex malis voluntatis; malum voluntatis, quod etiam est malum vitae, intelligitur per “vulnus.”

[4] Apud Davidem,
“Iniquitates meae transiverunt caput meum; …. computruerunt, contabuerunt vulnera mea propter stultitiam meam” (Ps. xxxviii. 5, 6 [B. A. 4, 5]):
hic quoque “vulnera” pro malis voluntatis, quae sunt mala opera; quae “computrescere” et “contabescere” propter stultitiam dicuntur, quando jucundum voluntatis et inde cogitationis est facere illa.

[5] Apud Esaiam,
“In die quo obligabit Jehovah fracturam populi sui, et vulnus plagae . . sanabit” (xxx. 26):
per “fracturam populi” significatur falsum doctrinae, et per “vulnus plagae” malum vitae; reformatio doctrinae per vera significatur per quod “obligabit Jehovah fracturam populi sui,” et reformatio vitae per vera significatur per quod “sanabit vulnus plagae.”

[6] Quod Samarita obligaverit vulnera sauciati a latronibus, ac infuderit eis oleum et vinum (Luc. x. 33, 34),
significabat quod illi qui in bono charitatis sunt, velint mala ex falsis oriunda per vera ex bono emendare; “latrones” sunt qui infuderunt falsa unde mala, in specie Judaei: “vulnera” sunt illa mala, “oleum” est bonum amoris, “vinum” est verum Verbi et doctrinae. (Sed haec videantur supra, n. 376 [e] et 444 [c], explicata.)

[7] Per
Lazarum projectum ad vestibulum divitis ulcerosum (Luc. xvi. 20, 21),
intelliguntur gentes, quae in falsis ex ignorantia veri, et inde non in bonis fuerunt; qui inde “ulcerosus” dicitur: per “divitem,” ad cujus vestibulum projectus est, intelligitur gens Judaica, quae in veris ex Verbo, quod habebat, potuit esse.

[8] Quod “ulcus efflorescens” fuerit una plaga ex plagis Aegypti, patet apud Mosen,
“Dixit Jehovah ad Mosen et ad Aharonem, Accipite vobis plenitudine pugnorum vestrorum favillam fornacis, et spargat illam Moses versus caelum ad oculos Pharaonis, et erit in pulverem super omni terra Aegypti. ….Et acceperunt favillam fornacis, ….et sparsit illam Moscheh versus caelum, et factum est ulcus pustularum efflorescens in homine et in bestia: et non potuerunt magi stare coram Moscheh propter ulcus, quia fuit ulcus in magis et in omnibus Aegyptiis” (Exod. ix. 8-11):
per “Pharaonem” et “Aegyptios” significatur naturalis homo obsessus ab omnis generis malis et falsis, et affectatio dominii naturalis hominis super spiritualem; spiritualis homo significabatur ibi per “filios Israelis; per miracula ibi, quae erant totidem plagae, et quoque vocantur “morbi,” significantur totidem mala et falsa infestantia, devastantia et destruentia ecclesiam quae apud spirituales homines; per “favillam fornacis,” quam Moscheh spargeret versus caelum, significantur falsa cupiditatum, quae excitantur; per “pulverem in terra Aegypti” significatur damnatio: per “ulcus efflorescens pustulis” significantur spurca voluntatis cum blasphemiis. (Sed haec singillatim explicata videanturin Arcanis Caelestibus, n. 7516, 7532.)

[9] Similia itaque significantur perhaec apud Mosen,
“Percutiet te Jehovah ulcere Aegypti, et haemorrhoidibus, et scabie et prurigine, ut non possis sanari, ….quo fies insanus ab aspectu oculorum ….Percutiet te Jehovah ulcere malo super genubus et super femoribus, a quibus non possis sanari” (Deutr. xxviii. 27, 34-36):
per “plagas” ibi nominatas significantur mala et falsa varii generis ex amoribus spurcis naturalis hominis oriunda, correspondent enim; nam ulcera et vulnera ex laesione carnis et sanguinis existunt, ac mala et falsa ex laesione Divini Boni ac Divini Veri; et “caro” correspondet bono, et inde in Verbo significat illud, et “sanguis” vero et inde significat illud.

[10] Quoniam per “lepram” significatur profanatio veri, ac profanatio veri est varia, est levis et gravis, est interior et exterior, et est secundum quale veri profanati, quare etiam effectus ejus varii sunt, qui significantur per apparentias in lepra, quae fuerunt
Tumores, ulcera tumorum, pustulae albae, rubescentes, abscessus, ustiones, vitiligines, porrigines, etc. (Levit. xiii. 1 ad fin.),
talia fuerunt genti Judaicae ex correspondentia propter profanationes Verbi, non modo in eorum carne, sed etiam in eorum vestibus, domibus et vasis.

[11] (Continuatio de Secundo Praecepto.)
Quoniam per “nomen Dei” intelligitur Divinum Verum seu Verbum, et per profanationem ejus intelligitur negatio sanctitatis ejus, et inde contemptus, rejectio et blasphematio, sequitur quod nomen Dei interius profanetur per vitam contra praecepta decalogi. Datur enim profanatio interior et non exterior, ac datur profanatio interior et simul exterior, et potest etiam dari aliqua exterior et non simul interior: profanatio interior fit per vitam, exterior per loquelam; profanatio interior, quae fit per vitam, fit quoque exterior seu per loquelam post mortem; nam tunc unusquisque cogitat et vult, et quantum licet loquitur et facit secundum vitam suam, ita non sicut in mundo; in mundo loqui et facere solet homo aliter quam ex vita sua cogitat et vult, propter mundum, et ad captandum famam; inde est, quod dictum sit quod detur profanatio interior et non simul exterior. Quod etiam dari queat aliqua exterior et non simul interior, potest venire ex stylo Verbi, qui prorsus non est stylus mundi, qui inde potest ex non cognita sanctitate ejus interiore aliquatenus contemni.

963. “In hominibus habentibus characterem bestiae, et imaginem ejus adorantibus.”-Quod significet qui agnoscunt solam fidem ac doctrinam ejus, ac vivunt secundum illam, constat ex significatione “bestiae,” quod sint qui in sola fide seu in fide separata a bonis vitae sunt, et qui illam per ratiocinia ex naturali homine confirmant (de qua in cap. xiii. praecedente, a principio ad finem) ex significatione “characteris” ejus, quod sit agnitio, receptio et testificatio ejus (de qua supra, n. 838, 886); ex significatione “imaginis” ejus, quod sit doctrina; et “adorare” illam, quod sit corde et vita agnoscere illam (de qua n. 827, 833). Quod illis mala opera, et falsificationes Verbi sint, in capite de dracone, et in capite de binis draconis bestiis, ostensum est; et patet manifeste ex eo, quod ex fide salvante aut justificante excludant bona opera, docendo quod fides absque illis justificet et salvet; et quia sic non necessaria sunt, omittuntur. Ex statuto aeterno seu ex Divino ordine est, quod ubi non bona opera sunt ibi mala opera sint. Haec itaque sunt quae significantur per “ulcus magnum et noxium” in terra, seu in ecclesia, apud illos qui in sola fide sunt et doctrina et vita.

[2] (Continuatio de Secundo Praecepto.)
Qui abstinet a profanando nomen Dei, hoc est, sanctitatem Verbi, per contemptum, rejectionem et aliquam blasphemationem, ille religionem habet; et qualiter abstinet, talem habet: non enim est alicui religio nisi ex revelatione, ac revelatio apud nos est Verbum. Abstinere a profanando sanctitatem Verbi erit ex corde, non solum ex ore; qui ex corde, illi ex religione vivunt; qui vero solum ore, illi non ex religione vivunt; hi enim abstinent vel propter se vel propter mundum, quia Verbum inservit illis pro medio ad honorem et ad lucrum; vel abstinent ex aliquo timore: sed ex his plures sunt hypocritae, quibus nulla religio.

964. VERSUS 3.
“Et secundus angelus effudit phialam suam in mare, et factus est sanguis tanquam mortui; et omnis anima vivens mortua est in mari.”
|3|. “Et secundus angelus effudit phialam suam in mare,” significat statum ecclesiae manifestatum quoad cognitiones veri in naturali homine [n. 965]; “et factus est sanguis tanquam mortui,” significat quod omnes falsificatae sint [n. 966]; “et omnis anima vivens mortua est in mari,” significat quod nihil ex spirituali sit in naturali homine ex Verbo amplius [n. 967].

965. [Vers. 3.] “Et secundum angelus effudit phialam suam in mare.”-Quod significet statum ecclesiae manifestatum quoad cognitiones veri in naturali homine, constat ex significatione “angeli effundentis phialam,” quod sit status ecclesiae manifestatus (ut supra, n. 960, 961); et ex significatione “maris,” quod sint communia veri in naturali homine (de qua, n. 275, 342 [e], 511, 876, 931, 934), hic ex Verbo, e quo communia veri sunt cognitiones; inde per “mare” significatur naturalis homo quoad cognitiones veri ex Verbo, et quoque cognitiones boni inde; nam cognitiones boni sunt etiam cognitiones veri, scire enim quod hoc bonum sit, et quod tale bonum, est verum; tum intellectu videre varia bona, et eorum differentias, et quoque illorum opposita quae vocantur mala, quatenus sunt cognitiones, sunt vera; nec sunt essentialiter bona nisi dum sentiuntur ut jucunda aut non jucunda, ita dum percipiuntur aliquo sensu, seu ex aliquo amore.

[2] |(Continuatio.)|
Nunc sequitur
TERTIUM PRAECEPTUM, QUOD EST, UT SANCTIFICARENT SABBATHUM.
Tertium et quartum praeceptum decalogi continent illa quae facienda sunt, nempe quod sanctificandum sit Sabbathum, et quod honorandi sint parentes; reliqua praecepta continent quae non facienda, nempe quod non colendi alii dii, non profanandum nomen Dei, non furandum, non adulterandum, non false testandum, non concupiscenda bona aliorum. Causa quod illa duo praecepta sint praecepta facienda, est quia sanctificatio reliquorum praeceptorum ex illis pendet; Sabbathum enim significat unionem ipsius Divini ac Divini Humani in Domino, tum Ipsius conjunctionem cum caelo et ecclesia, et inde conjugium boni et Veri apud hominem qui regeneratur. Quoniam Sabbathum illa significabat, ideo erat principale representativum omnium cultus in Ecclesia Israelitica, ut patet apud Jeremiam (cap. xvii. 20-27), et alibi. Quod principale repraesentativum omnium cultus fuerit, erat quia primarium omnium cultus est agnitio Divini in Humano Domini; nam absque illa agnitione non potest homo nisi a se et credere et facere; et a se credere est credere falsa, et a se facere est facere mala; quod etiam patet ex Ipsius Domini verbis apud Johannem,
Respondit Dominus interrogantibus, “Quid faciemus ut operemur opera Dei? ….Dixit Jesus, Hoc est opus Dei, ut credatis in Ipsum quem misit” Deus (vi. 28, 29);
et apud eundem,
“Qui manet in Me et Ego in illo, hic fert fructum multum, quia sine Me non potestis facere quicquam” (xv. 5).

[3] Quod Sabbathum repraesentaverit illam unionem, et ejus sanctam agnitionem, multis ostensum est in Arcanis Caelestibus; nempe, Quod Sabbathum in supremo sensu significaverit unionem ipsius Divini ac Divini Humani in Domino; in sensu interno, conjunctionem Humani Domini cum caelo et cum ecclesia, in genere conjunctionem boni et veri, ita conjugium caeleste, n. 8495, 10356, 10730. Inde quod quies die Sabbathi significaverit statum illius unionis, quia tunc Domino quies; et quoque per id pax et salus in caelis et terris; ac in sensu respectivo conjunctionem hominis cum Domino, quia tunc illi pax et salus, n. 8494, 8510, 10360, 10367, 10370, 10374, 10668, 10730. Quod sex dies qui praecedunt Sabbathum significaverint labores et pugnas ante unionem et conjunctionem, n. 8510, 8888, 9431, 10360, 10667.

[4] Sunt bini status homini qui regeneratur; primus dum in veris est et per vera ducitur ad bonum et in bonum, alter cum in bono est: cum homo in primo statu est, tunc in pugnis seu tentationibus est; cum autem in altero statu est, tunc in tranquillo pacis est. Prior status est qui significatur per “sex dies laboris” qui praecedunt Sabbathum, et posterior status est qui significatur per “quietem die Sabbathi,” n. 9274, 9431, 10360. Quod etiam bini status fuerint Domino, primus cum Divinum Verum fuit et ex illo pugnavit contra inferna et subjugavit illa, alter cum Divinum Bonum factus est per unionem cum Ipso Divino in Se: prior status in supremo sensu significabatur per “sex dies laboris,” et posterior per “Sabbathum,” n. 10360. Quia talia per Sabbathum repraesentabantur, ideo illud principale repraesentativum cultus erat, et sanctissimum prae reliquis, n. 10357, 10372. “Facere opus die Sabbathi,” quod significaverit non duci a Domino, sed a semet, ita disjungi, n. 7893, 8495, 10360, 10362, 10365. Quod dies Sabbathi hodie non sit repraesentativus, sed quod sit dies instructionis, n. 10360 fin.

966. “Et factus est sanguis sicut mortui,”-Quod significet quod omnes falsificatae sint, constat ex significatione “sanguinis,” quod sit Divinum Verum, et in opposito sensu Divinum Verum falsificatum (de qua, n. 30, 328 [a], 329, 476, 748); hic itaque quod omnes cognitiones veri ex Verbo falsificatae sint. Cognitiones veri ex Verbo sunt vera sensus litterae ejus, seu vera in Verbo pro naturali homine, quae etiam Divina vera sunt; haec prorsus falsificata significantur per quod “mare factus sit sanguis sicut mortui.” Divina vera sensus litterae Verbi dicuntur falsificata, quando perversa sunt usque ad destructionem Divini Veri interioris, seu Divini Veri in caelis; tunc etiam apparent in caelis apud hominem sicut sanguis mortui. Quod illi qui separant fidem a bonis vitae falsificent Verbum, supra aliquoties ostensum est; de his haec dicta sunt, ut patet a versu secundo hujus capitis.

[2] |(Continuatio.)|
DE QUARTO PRAECEPTO DECALOGI, QUOD HONORANDI SINT PARENTES.
Hoc praeceptum etiam datum est, quia honor parentum repraesentabat et inde significabat amorem in Dominum et amorem erga ecclesiam; “pater” enim in caelesti sensu, seu Pater caelestis, est Dominus; ac “mater” in caelesti sensu, seu Mater caelestis, est ecclesia; “honor” significat bonum amoris, ac “prolongatio dierum” quae illis, significat felicitatem vitae aeternae; ita intelligitur hoc praeceptum in caelo, ubi non alius pater cognoscitur quam Dominus, nec alia mater quam regnum Domini, quod etiam est ecclesia; Dominus enim ex Se dat vitam, et per ecclesiam dat nutritionem. Quod in caelesti sensu non aliquis pater in mundo intelligendus sit, et ne quidem nominandus, dum homo in idea caelesti est, docet Dominus apud Matthaeum,
“Patrem ne nominetis vestrum in terra, unus namque est Pater vester, qui in caelis est” (xxiii. 9).
(Quod “Pater” significet Dominum quoad Divinum Bonum, videatur supra, n. 32, 200, 254, 297. Quod “mater” significet regnum Domini, ecclesiam, ac Divinum Verum, in Arcanis Caelestibus, n. 289, 2691, 2717, 3703, 5581, 8897. Quod “prolongatio dierum” significet felicitatem vitae aeternae, n. 8898, ibid.; et quod “honor” significet bonum amoris, n. 8897 ibi, et n. 288, 345, supra.) Ex his nunc patet quod praeceptum tertium et quartum involvant arcana de Domino; nempe agnitionem et confessionem Divini Ipsius, ac cultum Ipsius ex bono amoris.

967. “Et omnis anima vivens mortua est in mari.”-Quod significet quod nihil ex spirituali sit in naturali homine ex Verbo amplius, constat ex significatione “animae viventis in mari,” quod sit quod in se vitam spiritualem habet (de qua sequitur); ex significatione “maris,” quod sint communia veri in naturali homine, et inde quoque cognitiones veri ex Verbo (de qua mox supra, n. 965): hae cum non aliquam vitam ex spirituali mundo, seu ex caelo habent, dicuntur mortuae. Per “animam viventem in mari” intelliguntur pisces varii generis, per quas significantur scientifica naturalis hominis (videatur supra, n. 531); et quoque significantur cognitiones veri ex Verbo apud naturales homines; nam apud hos cognitiones veri ex Verbo non aliter insunt quam sicut scientifica mundi; causa est, quia apud illos non aliquam vitam ex spirituali in se habent; et tamen cognitiones ex Verbo, nisi in illas influat spirituale e caelo, non sunt vivae, sed sunt mortuae.

[2] Cognitiones veri ex Verbo non prius vivunt apud hominem, quam dum internus spiritualis homo apertus est, qui aperitur a Domino dum homo regeneratur; et tunc per spiritualem hominem apertum influit spirituale e caelo in cognitiones veri et boni quae ex Verbo in naturali homine, et illas vivificat: vivificat eo modo, quod cognitiones veri et boni in naturali homine fiant correspondentiae spiritualium quae in interno spirituali homine sunt; et quando correspondentiae sunt, vivunt, tunc enim in singulis cognitionibus seu veris est inclusum spirituale, sicut anima in suo corpore: inde fit quod homo post mortem veniat in spiritualia illa, et quod cognitiones quibus corresponderunt inserviant illis pro basi; aliter vero apud quos cognitiones ex Verbo non vivificatae sunt. Spirituale quod in cognitiones e caelo influit est affectio veri, affectio boni, et affectio fructificandi; est enim calor spiritualis, qui est amor seu affectio boni, et lux spiritualis quae est affectio veri; haec sunt spiritualia quae influunt et vivificant cognitiones veri ex Verbo apud illos qui in vita charitatis et inde fide sunt; at eaedem illae cognitiones apud illos qui in fide separata a vita charitatis sunt, mortuae sunt; hoc itaque est, quod significatur per quod “omnis anima vivens mortua sit in mari.”

[3] |(Continuatio.)|
DE QUINTO PRAECEPTO, “NON FURABERIS.”
Per “furta” non solum intelliguntur furta manifesta, sed etiam furta non manifesta; sicut faenerationes et lucrationes illicitae, quae fiunt per fraudes et astus, sub varia specie ut vel appareant sicut licitae, vel clandestine ut prorsus non appareant. Tales lucrationes communiter dantur apud administratores bonorum aliorum, superiores et inferiores, apud negotiatores, tum etiam apud judices qui judicia vendunt et sic justitiam mercenariam faciunt. Haec et plura alia sunt furta, a quibus abstinendum, et quae fugienda, et tandem aversanda sicut peccata contra Deum, quia contra leges Divinas quae in Verbo, et contra hanc legem, quae est una inter fundamentales leges omnium religionum in universo terrarum orbe; decem enim illa praecepta sunt universalia, data propter finem ut homo ex religione vivat, dum ex illis; per vitam enim ex religione homo conjungitur caelo, at per vitam illorum ex obedientia legis civilis et moralis conjungitur mundo et non caelo; ac conjungi mundo et non caelo est conjungi inferno.

968. VERSUS 4-7.
“Et tertius angelus effudit phialam suam in fluvios et in fontes aquarum, et factus est sanguis. Et audivi angelum aquarum dicentem, Justus, Domine, es, qui est et qui erat, et sanctus, quia haec judicasti. Quia sanguinem sanctorum et prophetarum effuderunt et sanguinem eis dedisti bibere; digni enim sunt. Et audivi alium ex altari dicentem, Etiam Domine Deus omnipotens, vera et justa judicia tua.”
4. “Et tertius angelus effudit phialam suam in fluvios et in fontes aquarum,” significat statum ecclesiae manifestatum quoad facultatem intelligendi vera Verbi [n. 969]; “et factus est sanguis,” significat quod deperdita sit ex falsificatis [n. 970].
5. “Et audivi angelum aquarum dicentem,” significat praedicationem justitiae Domini e regno Ipsius spirituali [n. 971]; “Justus, Domine, es, qui est et qui erat,” significat Dominum quoad Divinum Bonum ab aeterno [n. 972]; “et sanctus,” significat quoad Divinum Verum [n. 973]; “quia haec judicasti,” significat a quo praevisum quod haec fierent, et provisum ne damnum inferrent caelis, qui in Divino Bono et in Divino Vero sunt [n. 974].
6. “Quia sanguinem sanctorum et prophetarum effuderunt,” significat quia vera Verbi et doctrinae e Verbo falsificaverunt [n. 975]; “et sanguinem eis dedisti bibere,” significat quod inde illi in falsis mali sint [n. 976]; “digni enim sunt,” significat quod fiat illis sicut faciunt [n. 977].
7. “Et audivi alium ex altari dicentem,” significat praedicationem justitiae Domini e regno Ipsius caelesti [n. 978]; “Etiam Domine Deus omnipotens, vena et justa judicia tua,” significat quod haec fiant, quia ex Divino Bono ac Divino Vero omnia sunt, vivunt, et possunt [n. 979].

969. [Vers. 4.] “Et tertius angelus effudit phialam suam in fluvios et in fontes aquarum.”-Quod significet statum ecclesiae manifestatum quoad facultatem intelligendi vera Verbi constat ex significatione “angeli effundentis phialam,” quod sit status ecclesiae manifestatus (ut supra, n. 960, 961, 965): ex significatione “fluviorum,” quod sint talia quae intelligentiae sunt, et inde quae facultatis intelligendi (de qua, n. 518); et ex significatione “fontium aquarum,” quod sint vera Verbi (de qua, n. 483); exinde patet, quod per quod “tertius angelus effuderit phialam suam in fluvios et in fontes aquarum,” significetur status ecclesiae manifestatus quoad facultatem intelligendi vera Verbi.

[2] (Continuatio de Quinto Praecepto.)
Homo ita creatus est ut sit imago caeli et imago mundi, est enim microcosmus; nascitur homo a parentibus imago mundi, ac denuo nascitur ut sit imago caeli: denuo nasci est regenerari, ac regeneratur a Domino per vera ex Verbo et per vitam secundum illa. Homo imago mundi est quoad mentem suam naturalem, ac imago caeli est quoad mentem spiritualem; mens naturalis, quae est mundus, est infra, et mens spiritualis, quae est caelum, est supra. Mens naturalis est plena omnis generis malis, sicut furtis, adulteriis, homicidiis, falsis testimoniis, concupiscentiis, immo blasphemiis et profanationibus Dei. Haec mala et plura alia in illa mente resident, sunt enim amores illorum ibi, et inde jucunda cogitandi, volendi et faciendi illa; haec innata sunt illi menti ex parentibus, nam homo in ea quae in illa mente sunt nascitur et adolescit; coercetur modo per vincula juris civilis et per vincula vitae moralis, a faciendo illa, et sic a manifestando nisus pravae voluntatis suae. Quis non potest videre quod Dominus non possit e caelo influere apud hominem, ac docere illum et ducere illum, antequam illa mala remota sunt? Obstant enim, repellunt, pervertunt, et suffocant vera et bona caeli, quae e superiore instant, incumbunt, ac influere nituntur; mala enim sunt infernalia, et bona sunt caelestia, ac omne infernale flagrat odio contra omne caeleste.

[3] Inde nunc patet quod antequam Dominus e caelo cum caelo possit influere, et formare hominem ad imaginem caeli, necessario removenda sint mala, quae in mente naturali coacervata resident. Nunc quia primarium est ut removeantur mala, antequam homo doceri et duci possit a Domino, patet causa cur in octo praeceptis decalogi recenseantur mala opera quae non facienda sunt, non autem bona opera quae facienda. Bonum non existit una cum malo, nec existit priusquam remota sunt mala; prius non datur via e caelo in hominem: est enim homo sicut mare nigrum, cujus aquae utrinque removendae sunt, antequam Dominus in nube et in igne transitum det filiis Israelis: “mare” nigrum etiam significat infernum, “Pharao cum Aegyptiis” naturalem hominem, ac “filii Israelis” spiritualem.

970. “Et factus est sanguis.”-Quod significet quod deperdita sit ex falsificatis constat ex significatione “sanguinis,” quod sit verum falsificatum (ut supra, n. 966); quare per quod “fluvii et fontes facti sint sanguis,” significatur quod facultas intelligendi vera Verbi deperdita sit ex falsificatis. Est quidem unicuivis homini facultas intelligendi vera, nam haec facultas est per quam homo distinguitur a bestiis; haec quoque residua est apud omnem hominem, etiam malum, nam illa est spirituale hominis, et ipsissimum medium regenerationis ejus: homo enim per vera regeneratur a Domino; quae nisi posset intelligere, non posset recipere, et sic reformari; nam recipere quod non potest intelligere, non conducit. Quod ita sit, etiam confirmatum est per experientiam in mundo spirituali. Ventilatum est inter spiritus num unicuivis sit facultas intelligendi vera; et tunc assumptus est infernalis spiritus in testem, num intelligeret vera caeli; et compertum est quod illa intellexerit cum audivit, tam bene quam spiritus bonus; sed quod usque noluerit intelligere, aversabatur enim illa, quia erant opposita malis et inde falsis quae ei erant jucunda: et dictum est quod homo per illam facultatem conjunctionem cum Domino habeat, quoniam illa facultas est propria homini. Quod dicatur facultas illa deperdita esse ex falsificatis, est quia illi qui falsificaverunt Verbum non volunt intelligere ipsa vera; et qui non volunt, sunt tanquam non possint; tametsi possunt, modo velint: dum enim mens eorum in oppositis haeret, rejicit vera, et sicut surdus non audit illa; at dum opposita removentur, tunc fit sicut aperiuntur surdo aures. Haec dicta sunt ut sciatur quomodo intelligendum est quod facultas intelligendi vera Verbi sit deperdita ex falsificatis.

[2] (Continuatio de Quinto Praecepto.)
Supra dictum est quod communicatio cum caelo non detur, priusquam remota sunt mala et inde falsa quibus mens naturalis obstipata est; sunt enim illa sicut nigrae nubes inter solem et oculum, aut sicut paries inter lucem caeli et inter lumen ex candela in conclavi; homo enim est sicut inclusus conclavi, ubi ex candela videt, quamdiu est in lumine solius naturalis hominis; sed ut primum naturalis homo purificatus est a malis et inde falsis, tunc est sicut videat per fenestras in pariete illa quae caeli sunt ex luce ejus; nam ut primum remota sunt mala, tunc aperitur mens superior, quae vocatur mens spiritualis, quae in se spectata est typus seu imago caeli; per hanc influit Dominus, et facit ut videat ex luce caeli; et per hanc quoque reformat et denique regenerat naturalem hominem, ac implantat vera loco falsorum, et bona loco malorum ibi; hoc facit Dominus per amorem spiritualem, qui est amor veri et boni. Homo tunc in medio inter binos amores constitutus est, inter amorem mali et inter amorem boni; quando amor mali recedit, amor boni loco ejus succedit: amor mali unice recedit per vitam secundum praecepta decalogi, nempe ut desistat a malis ibi recensitis quia peccata sunt, ac denique ut fugiat illa sicut infernalia.

[3] Verbo, quamdiu homo non desistit a malis quia peccata sunt, mens spiritualis clausa est; ast ut primum homo desistit a malis quia peccata sunt, mens spiritualis aperitur, et cum illa mente etiam caelum; quo aperto homo in aliam lucem venit quoad omnia quae ecclesiae, caeli et vitae aeternae sunt, tametsi differentiam hujus lucis et prioris, quamdiu in mundo vivit, aegre potest animadvertere: causa est quia homo in mundo naturaliter cogitat etiam de spiritualibus, ac spiritualia naturalibus ideis inclusa sunt usque dum homo e naturali mundo in spiritualem transit, ubi tunc spiritualia recluduntur, percipiuntur et manifestantur.

971. [Vers. 5.] “Et audivi angelum aquarum dicentem.”-Quod significet praedicationem justitiae Domini e regno Ipsius spirituali, constat ex significatione “angeli aquarum,” quod sit regnum spirituale Domini; nam per “angelum” in Verbo significatur aliquid Domini, tum societas caelestis, et quoque caelum; hic per “angelum aquarum” significantur caeli ex quibus regnum spirituale Domini consistit; per “aquas” enim significantur vera, ita spiritualia; nam Divinum Verum in caelis est quod vocatur spirituale, Divinum autem Bonum vocatur caeleste. Sunt omnescaeli in bina regna distincti; unum vocatur regnum spirituale, alterum regnum caeleste: regnum spirituale consistit ex caelis et ibi angelis qui in Divino Vero sunt, ac illi caeli sunt in plaga meridionali et in plaga septentrionali; at regnum caeleste consistit ex caelis et ibi angelis qui in Divino Bono sunt, ac illi caeli sunt in plaga orientali et occidentali: regnum itaque spirituale, quod consistit ex caelis et ibi angelis qui in Divino Vero sunt, intelligitur per “angelum aquarum;” at caeleste regnum, quod consistit ex caelis et ibi angelis qui in Divino Bono sunt, intelligitur per “angelum ex altari,” (de quo in versu septimo sequente,) per “altare” enim significatur Divinum Bonum. Quod “angelus aquarum” praedicaverit justitiam Domini, constat ex illis quae ab eo angelo dicta sunt, et quae sequuntur.

[2] (Continuatio de Quinto Praecepto.)
Quantum homo desistit a malis, ac fugit et aversatur illa ut peccata, tantum influit bonum a Domino; bonum quod influit, est affectio sciendi et intelligendi vera, et affectio volendi et faciendi bona. Sed homo non desistere potest a malis fugiendo et aversando illa a se, ipse enim est in malis ex nativitate, et inde ex natura; et non possunt mala ex se fugere mala, hoc enim foret sicut homo naturam suam fugeret, quod non datur: quapropter erit Dominus, qui Divinum Bonum ac Divinum Verum est, qui faciet ut homo illa fugiat: sed usque debet homo fugere mala sicut a se; quod enim homo facit sicut a se, hoc fit ejus, ac ei appropriatur sicut suum; quod autem facit non sicut a se, hoc nusquam fit ejus, et ei appropriatur. Quod a Domino venit ad hominem, hoc recipiendum est ab homine; et non recipi potest nisi illo conscio, hoc est, sicut a se; hoc reciprocum ad reformationem necessarium est. Inde est quod decem praecepta data sint, et quod ibi mandatum quod homo non colet alios deos, non profanabit nomen Dei, non furabitur, non adulterabitur, non occidet, non concupiscet domum, uxorem, servos aliorum; ita quod homo desistet ab illis faciendis, cogitando, quando amor mali allectat et incitat, quod non facienda sint quia sunt peccata contra Deum, ac in se infernalia. Quantum itaque homo fugit illa, tantum intrat amor veri et boni a Domino; et hic amor facit ut homo fugiat et tandem aversetur mala illa sicut peccata: et quia amor veri et boni fugat illa mala, sequitur quod homo non a se sed a Domino fugiat illa; nam amor veri et boni est a Domino: si homo fugit illa ex solo timore pro inferno, mala quidem removentur, sed tamen loco illorum bona non succedunt, nam cum recedit timor redeunt mala.

[3] Soli homini datum est cogitare sicut ex se de bono et malo; ita quod bonum amandum et faciendum sit quia est Divinum ac permanet in aeternum, et quod malum odio habendum sit et non faciendum quia est diabolicum et permanet in aeternum. Ita cogitare non datum est alicui bestiae; bestia quidem potest facere bonum et fugere malum, sed non a se, verum vel ex instinctu, vel ex usu, vel ex timore; sed nusquam a cogitatione quod sit tale bonum aut quod sit tale malum, ita a se: quare qui volunt ut homo non fugiat mala sicut a se, nec faciat bona sicut a se, sed ex influxu imperceptibili, aut ex imputatione meriti Domini, illi volunt ut homo absque cogitatione, perceptione et affectione veri et boni vivat, sicut bestia. Quod ita sit, ex multiplici experientia in mundo spirituali mihi manifestatum est. Omnis homo post mortem ibi praeparatur vel ad caelum vel ad infernum; ei homini qui praeparatur ad caelum, removentur mala; et ei qui praeparatur ad infernum, removentur bona; et omnes remotiones fiunt sicut ab illis. Similiter illi qui mala faciunt, per poenas adiguntur ut rejiciant illa sicut a se; si non sicut a se, poenae nihil conducunt. Inde patuit quod qui remittunt manus, exspectando influxum aut imputationem meriti Domini, permaneant in statu sui mali, ac remittant manus in aeternum.

[4] Fugere mala ut peccata est fugere societates infernales quae in illis sunt; et fugere illas non potest homo nisi aversetur illas, et inde se avertat ab illis, et ex aversatione avertere se ab illis non potest homo nisi amet bonum, et ex illo amore non velit malum: nam homo sive volet malum, sive volet bonum; quantum vult bonum tantum non vult malum, ac velle bonum datur per facere praecepta decalogi suae religionis, ac vivere secundum illa.

[5] Quoniam homo desistet a malis ut peccatis sicut a se, ideo decem illa praecepta fuerunt a Domino inscripta binis tabulis, et illae vocatae foedus; ita namque initum est hoc foedus, sicut solent iniri foedera inter binos, quod nempe unus dicat et alter acceptet, et qui acceptat consentiat; si non consentit, foedus non constabilitum est; consentire hic est cogitare, velle et facere sicut a se. Ut homo cogitet fugere malum et facere bonum sicut a se, hoc non homo facit, sed Dominus: quod Dominus hoc faciat, est propter reciprocum et inde conjunctionem; nam Divinus Domini Amor talis est ut velit ut sua sint hominis; et quia non possunt esse hominis, sunt enim Divina, ideo facit ut sint sicut hominis. Ex eo fit conjunctio reciproca; nempe, ut homo sit in Domino ac Dominus in homine, secundum Ipsius Domini verba apud Johannem (cap. xiv. 20); hoc non dari potest, nisi aliquid sicut hominis sit in conjunctione. Quod homo facit sicut ex se, hoc facit sicut ex sua voluntate, ex sua affectione, ex suo libero, proinde ex sua vita; haec nisi afforent a parte hominis sicut ejus, non esset receptivum, quia non aliquod reactivum, inde nec foedus, nec conjunctio; immo nusquam aliqua imputatio quod fecerit malum aut bonum, seu quod crediderit verum aut falsum, ita quod alicui infernum sit propter mala opera ex merito, aut quod alicui caelum sit propter bona opera ex gratia.

972. “Justus, Domine, es, qui est et qui erat.” Quod significet Dominum quoad Divinum Bonum ad aeterno, constat ex significatione “justi,” cum de Domino, quod sit Divinum Bonum, nam “justum” in Verbo dicitur de bono, et “sanctum” de vero (videatur [supra,] n. 204); et ex significatione “qui est et qui erat,” quod sit infinitum et aeternum; “est” enim et “erat” est idem cum “Jehovah,” et Dominus in Verbo vocatur Jehovah ex Divino Bono,ac Deus ex Divino Vero; ac esse, cum de Domino, est esse ex Se, quod est in Se; et existere, cum de Ipso, est etiam existere ex Se et in Se; et existere in sensu respectivo est esse in omnibus caeli et ecclesiae, quod fit per Divinum Verum; hoc esse intelligitur per aeternum; aeternum enim, cum de Domino, in caelo est absque idea temporis, aliter quam in mundo; est enim aeternum in idea angelica status Divinae existentiae, quae usque unum facit cum Divina essentia, quae est Jehovah. Infinitum quoad esse significatur per “est” in Jehovah, ac infinitum quoad existere significatur per “erat” in Jehovah. Infinitum existere, quod etiam est aeternum, est Divinum procedens, ex quo caelum et omne ejus. Divinum existere est etiam Divinum esse; dicitur existere respectu caeli, ubi omne in omnibus est.

[2] (Continuatio de Quinto Praecepto.)
Qui abstinet a furtis in lato sensu intellectis, immo qui fugit illa, ex alia causa quam ex religione et propter vitam aeternam, non purificatur ab illis, nam aliud non aperit caelum; Dominus enim per caelum removet mala apud hominem, sicut per caelum removet inferna. Sint pro exemplis administratores bonorum superiores et inferiores, negotiatores, judices, officiarii ex omni sorte, operarii, qui a furtis, hoc est, a lucrationibus et faenerationibus illicitis abstinent, tum illas fugiunt, propter aucupationem famae, et inde honoris aut lucri, propter leges civiles et morales; verbo, ex aliquo amore aut ex aliquo timore naturali, ita ex solis vinculis externis, et non ex religione; interiora illorum sunt usque plena furtis et rapinis, ac erumpunt dum externa vincula illis auferuntur, quod fit cum unoquovis post mortem: sinceritas et rectitudo illorum est modo larva, fucus et astus.

973. “Et sanctus.”-Quod significet et quoad Divinum Verum, constat ex significatione “sancti,” quod sit Divinum Verum procedens a Domino; hoc enim in Verbo intelligitur per “Sanctum,” et quoque per “Spiritum sanctum,” qui ideo vocatur “Spiritus veritatis.” (Quod “sanctum” in Verbo dicatur de vero, ac justum de bono, videatur [supra,] n. 204: et quod Dominus sit solus Sanctus, quia est ipsum Divinum Verum, n. 204 [a], 285, 328 [f].)

[2] (Continuatio de Quinto Praecepto.)
Quantum nunc remota sunt, ac amplius removentur, genera et species furtorum, tantum intrant et locum illorum occupant genera et species bonorum quibus illa in opposito correspondent, quae in communi se ad sincerum, rectum et justum referunt: dum enim homo fugit et aversatur lucrationes illicitas per fraudes et astus, tantum vult sincerum, rectum et justum, et tandem incipit amare sincerum quia sincerum est, rectum quia est rectum, ac justum quia est justum. Quod incipiat amare illa, est quia illa sunt a Domino, ac amor Domini est in illis; nam amare Dominum non est amare personam, sed amare illa quae procedunt a Domino, haec enim sunt Dominus apud hominem; ita quoque ipsum sincerum, ipsum rectum, et ipsum justum: et quia illa sunt Dominus, ideo quantum homo illa amat, et inde ex illis agit, tantum a Domino agit; et tantum Dominus insincera et injusta, quoad ipsas intentiones et voluntates, ubi radices illorum sunt, removet, et semper cum minori renisu et pugna, ita cum faciliori opera, quam in initiis. Sic homo cogitat ex conscientia, et agit ex integritate; non quidem homo ex se sed sicut ex se: agnoscit enim tunc ex fide, tum ex perceptione, quod quidem appareat sicut illa cogitet et faciat ex se, cum tamen non ex se, sed ex Domino.

974. “Quia haec judicasti.”-Quod significet a quo praevisum quod haec fierent, et provisum ne damnum inferrent caelis, qui in Divino Bono et in Divino Vero sunt, constat ex significatione “illa judicare,” quod sit facere ut fiant seu eveniant; nempe, quae sequuntur, quod “quia effuderunt sanguinem sanctorum et prophetarum, sanguinem eis dederit bibere:” sed quia haec de Domino dicta sunt, et Dominus nusquam alicui dat sanguinem bibere, seu dat id quod significatur per “bibere sanguinem,” et tamen haec, sicut plura similia in Verbo, in sensu litterae tribuuntur Domino, sequitur quod per illa verba intelligendum sit quod praevisum sit a Domino quod haec fierent, et provisum ne per id damnum fieret caelis, qui in Divino Bono et in Divino Vero sunt; Dominus enim malum praevidet et bonum providet: haec enim per illa verba significantur in sensu spirituali, seu cum exuitur naturale quod exterius est, et apparet spirituale quod interius est; proinde cum cogitatio naturalis hominis, quae est secundum apparentias, excipitur a cogitatione spirituali angelorum, quae est secundum rei essentiam. Inde patet qualis est sensus litterae Verbi et qualis est sensus spiritualis ejus, tum qualis cogitatio humana et qualis cogitatio angelica; quod nempe usque conveniant sicut internum et externum, aut sicut causa et effectus; et quod exuatur effectus seu externum apud hominem, ac sistatur causa seu internum apud angelos qui apud hominem: inde est quod sanctum internum ab angelis usque influat in cogitationem externam hominis qui sanctum habet Verbum, tametsi id nescit.

[2] (Continuatio de Quinto Praecepto.)
Quando homo incipit fugere et aversari mala quia sunt peccata, tunc omnia quae facit bona sunt, et quoque vocari possunt bona opera, cum differentia secundum praestantiam usuum. Nam quae homo facit antequam fugit et aversatur mala ut peccata, sunt opera ab ipso homine, quae, quia in illis est proprium hominis, quod non est nisi quam malum, et est quoque mundus propter quem, ideo sunt mala opera: at illa quae homo facit postquam fugit et aversatur mala ut peccata, sunt opera a Domino, quae, quia in illis est Dominus, et cum Ipso caelum, sunt bona opera. Discrimen operum ab homine et operum a Domino apud hominem, non apparet ad conspectum hominum, sed manifeste ad conspectum angelorum; opera quae ab homine fiunt, sunt sicut sepulcra exterius dealbata, quae Intus sunt plena ossibus mortuorum; sunt sicut patinae et pocula exterius mundata, in quibus sunt immunda omnis generis; sunt sicut fructus intus putres, nitente usque externa cute; aut sicut nuces aut sicut amygdalae intus a vermibus corrosae, putamine usque illibato; aut sicut putida meretrix facie pulchra: talia sunt bona opera ab ipso homine; nam utcunque apparent extrinsecus bona, usque tamen intrinsecus scatent impuritatibus omnis generis; nam interiora eorum sunt infernalia, et exteriora apparent sicut caelestia. At vero postquam homo fugit et aversatur mala ut peccata, tunc sunt opera ejus non modo exterius sed etiam interius bona, et eo plus bona quo interius, nam quo interius eo propius Domino; tunc enim sunt sicut fructus quibus sapida caro est, et in quorum medio sunt thecae plurium seminum, ex quibus novae arbores usque ad hortos enasci possunt; sunt omnia et singula in naturali ejus homine sicut ova, ex quibus catervae volatilium produci possunt, et successive implere multum caeli. Verbo, dum homo fugit et aversatur mala sicut peccata, tunc opera quae facit sunt viva; at quae prius fecerat, fuerunt mortua: vivum enim est quod a Domino, ac mortuum quod ab homine.

975. [Vers. 6.] “Quia sanguinem sanctorum et prophetarum effuderunt.”-Quod significet quia vera Verbi et doctrinae ex Verbo falsificaverunt, constat ex significatione “sanguinis,” quod sit Divinum Verum (de qua [supra], n. 30, 328 [a], 329, 476, 748), et ex significatione “effundere” illam, quod sit violentiam inferre Divino Vero, quod est falsificare illud (de qua, n. 329); ex significatione “sanctorum,” quod sint qui in Divino Vero a Domino sunt (de qua, n. 204), at in sensu abstracto Divina vera a Domino (n. 325 [a]); et quia per “sancta” intelliguntur Divina vera in Verbo, ita per illa intelligitur Verbum: et ex significatione “prophetarum,” quod sint qui docent doctrinam ex Verbo, et in sensu abstracto vera doctrinae ex Verbo (de qua, n. 624 [b-e]): inde nunc per “effundere sanguinem sanctorum et prophetarum” significatur falsificare vera Verbi et vera doctrinae ex Verbo.

[2] (Continuatio de Quinto Praecepto.)
Dictum est quod quantum homo fugit et aversatur mala ut peccata, tantum bona faciat; et quod bona, quae facit, sint bona opera quae intelliguntur in Verbo, ex causa quia illa in Domino fiunt; tum quod haec opera in tantum bona sint quantum homo aversatur mala eis opposita, quoniam tantum fiunt a Domino, et non ab homine. Sunt tamen opera plus et minus bona secundum praestantiam usuum, nam opera erunt usus: optima sunt quae fiunt propter usus ecclesiae; illis bonitate succedunt quae fiunt usus patriae, et sic porro; usus determinant bonitatem operum. Bonitas operum crescit apud hominem secundum plenitudinem veritatum ex quarum affectione fiunt; nam homo qui aversatur mala ut peccata, vult vera scire, quoniam vera docent usus, et quale boni eorum; inde est quod bonum amet verum, ac verum amet bonum, et quod velint conjungi; quantum itaque homo talis discit vera ex affectione illorum, tantum bona sapientius et plenius facit; sapientius, quia scit distinguere usus, et illos cum judicio et justitia facere; ac plenius, quia omnia vera in operando usus adsunt, ac formant sphaeram spiritualem, quam affectio illorum producit.

976. “Et sanguinem eis dedisti bibere.”-Quod significet quod inde illi in falsis mali sint, constat ex significatione “sanguinem bibere,” quod sit haurire falsa, per “sanguinem” enim significatur verum falsificatum, et per “bibere” significatur haurire; et quia falsificatum verum est falsum mali, ideo hic per “sanguinem bibere” significatur esse in falsis mali. Quod falsificatum verum sit falsum mali, est quia malum falsificat verum. Quod in falsis mali sint, tribuitur hic Domino; nam dicitur, “Sanguinem eis dedisti bibere,” sicut quod Dominus ex vindicta id fecerit, tametsi Dominus nusquam vindicat malum quod Ipsi ex homine fit: inde patet quod interior sensus in iisdem verbis lateat, et quod ille prodeat cum sensus litterae, qui est sensus veri apparentis, exuitur; qui dum exuitur, exit sensus spiritualis, qui est quod Dominus non dederit illis sanguinem bibere, sed quod homo sibi ipsi, hoc est, quod homo ex malo in quo est falsificaverit Verbum, et quod inde in falsis mali sit.

[2] (Continuatio de Quinto Praecepto.)
Sint pro exemplo Judices:-Omnes illi qui justitiam venalem faciunt, amando judicationis munus propter quaestus ex judiciis et non propter usus patriae, illi omnes sunt fures, et judicia illorum sunt furta; similiter si judicant secundum amicitias et favores, nam amicitiae et favores sunt etiam lucra et quaestus. Dum haec pro fine sunt, et judicia pro mediis, tunc mala sunt omnia quae faciunt, et sunt quae in Verbo intelliguntur per “mala opera,” et per “non facere judicium et justitiam, pervertendo jus pauperum, egenorum, pupillorum, viduarum, insontium:” immo etiam si justitiam faciunt, sed lucrum pro fine spectant, faciunt quidem bonum opus, sed non pro illis; nam justitia, quae est Divina, est illis medium, ac lucrum tale est finis; et quod pro fine est, est omne; quod autem pro medio, est nihil nisi quantum inservit fini; quare tales judices post mortem aeque injustum amant ac justum, ac sicut fures damnantur inferno: hoc ab experientia loquor. Hi sunt qui non abstinent a malis ut peccatis, sed modo quia timent poenas legis civilis, ac jacturam famae, honoris, functionis, et sic lucri.

[3] Aliter vero judices qui abstinent a malis ut peccatis, ac fugiunt illa quia sunt contra leges Divinas, et sic contra Deum; hi justitiam pro fine habent, et illam sicut Divinam venerantur, colunt et amant; hi vident quasi Deum in justitia, quia omne justum, sicut omne bonum et verum, est a Deo: conjungunt semper justum aequo, et aequum justo, scientes quod justum erit aequi ut sit justum, et aequum erit justi ut sit aequum, similiter ut verum est boni ac bonum est veri. Quoniam justitiam pro fine habent, inde illis facere judicia est facere bona opera; sed opera haec, quae sunt judicia, pro illis sunt magis et minus bona, sicut judiciis magis aut minus insunt respectus amicitiae, favoris et lucri, tum sicut magis et minus eis inest amor justi pro bono publico, quod est, ut justitia regnet apud concives, ac securitas sit illis qui secundum leges vivunt. His judicibus est vita aeterna in gradu secundum opera; nam illi similiter judicantur sicut ipsi judicaverunt.t.

977. “Digni enim sunt.”-Quod significet quod fiat illis sicut faciunt, constat ex significatione “digni esse,” nempe ut in falsis mali sint, quia falsificaverunt vera Verbi et doctrinae, quae significantur per quod “illis datum sit bibere sanguinem sanctorum et prophetarum [quem] effuderunt,” consequenter ut fiat illis sicut fecerunt; nam ex ordine est ut opera sua unumquemvis sequantur, et unumquemvis judicent; inde fit cuivis sicut fecerat: hoc itaque intelligitur hic per “dignum esse,” seu tale meruisse.

[2] (Continuatio de Quinto Praecepto.)
Sint pro exemplo Administratores bonorum aliorum, superiores et inferiores:-Hi si suos reges, suam patriam, aut suos dominos deprivant bonis vel clandestine per artes, vel sub specie per fraudes, sunt nullius religionis et inde nullius conscientiae, nam Divinam legem de furto vilipendunt et nihili faciunt. Hi tametsi frequentant templa, devoti sunt in auscultandis praedicationibus, obeunt Sacramentum Cenae, orant mane et vespere, et loquuntur pie ex Verbo, usque tamen nihil e caelo influit, et inest cultui, pietati, et sermoni eorum, quia interiora eorum sunt plena furtis, rapinis, latrociniis, et injustitia; et quamdiu haec insunt, via in illos e caelo clausa est: inde opera quae faciunt sunt omnia mala.

[3] At Vero administratores bonorum qui fugiunt lucrationes illegitimas, ac quaestus fraudulentos, quia contra legem Divinam de furto sunt, illi religionem habent, proinde etiam conscientiam, ac opera quae faciunt sunt omnia bona; nam faciunt ex sinceritate propter illam, et ex justitia propter illam; et praeterea sunt contenti suis, hilares animo ac laeti corde quoties obvenit quod non defraudaverint: et post mortem angelis accepti sunt, ac recipiuntur ab illis ut fratres, et donantur bonis usque ut abundent. Vicissim autem administratores mali; hi post mortem ejiciuntur societatibus, et dein stipem quaerunt, et tandem in cavernas praedonum ad laborandum mittuntur.

978. [Vers. 7.] “Et audivi alium ex altari dicentem.”-Quod significet praedicationem justitiae Domini e regno Ipsius caelesti, constat ex significatione “angeli ex altari,” quod sit regnum caeleste Domini; per “altare” enim significatur Dominus quoad Divinum Bonum, ita quoque caelum quod in Divino Bono est; hoc caelum, seu illi caeli, constituunt regnum caeleste Domini. (Quod “altare” significet Dominum quoad Divinum Bonum [videatur supra], n. 391, 490, 915.) Quod “angelus loquens ex altari” significet regnum caeleste Domini, est quia per “angelum aquarum” loquentem, (de quo in versu 5,) intelligitur regnum spirituale Domini (de quo supra, n. 971). Quia hic e caelis praedicatur justitia Domini, ac caeli ex binis regnis, nempe spirituali et caelesti, consistunt, ideo ex utroque regno fit praedicatio, ac unum per “angelum aquarum,” et alterum per “angelum altaris,” intelligitur.

[2] (Continuatio de Quinto Praecepto.)
Sint etiam in exemplum Mercatores:-Illorum opera sunt omnia mala, quamdiu non lucrationes illegitimas et faenerationes illicitas, ac fraudes et astus, non spectant et inde non fugiunt ut peccata: nam talia non possunt ex Domino, sed ex ipso homine fieri: ac opera illorum eo pejora sunt, quo sciunt captiosa ab interno callidius et vafrius componere, et socios circumducere: et opera adhuc pejora sunt, quo sciunt talia sub fallacia sinceritatis, justitiae et pietatis in effectum producere. Mercator quo plus jucundi in talibus percipit, eo plus ducitur origo operum ejus ex inferno. Si autem sincerum et justum agit ad lucrandum famam, et per famam opes, usque adeo ut appareat sicut ex amore sinceritatis et justitiae ageret, et non sincerum et justum agit ex affectione seu ex obedientia legis Divinae, is usque interius insincerus et injustus est, et opera ejus sunt furta; nam per fallaciam sinceritatis et justitiae vult furari.

[3] Quod ita sit, manifestatur post mortem, quando homo ex interiore sua voluntate et suo amore agit, et non ab exteriore; tunc non nisi quam fabricas et latrocinia cogitat et molitur, ac se subducit a sinceris, et se confert vel in silvas vel in deserta, ac studet insidiis; verbo, fiunt praedones. Aliter vero mercatores qui omnis generis furta, imprimis interiora et occultiora, quae fiunt per astutias et dolos, ut peccata fugiunt; illorum opera sunt omnia bona, quia sunt a Domino; influxus enim e caelo, hoc est, per caelum a Domino, ad operandum illa, a malis supradictis non interceptus est. His nihil nocent divitiae, quia divitiae illis sunt media ad usus; usus illis sunt negotia, per quae inserviunt patriae et concivibus; sunt etiam per divitias in statu faciendi usus, ad quos affectio boni illos ducit.

979. “Etiam Domine Deus omnipotens, vera et justa judicia tua.”-Quod significet quod haec fiant, quia ex Divino Bono ac Divino Vero est omnis essentia, vita et potentia, constat ex significatione “Domini Dei,” quod sit Dominus quoad Divinum Bonum et quoad Divinum Verum; Dominus enim vocatur “Dominus” ex Divino Bono, ac “Deus” ex Divino Vero; ex significatione “omnipotentis,” quod sit esse, vivere et posse ex Se Ipso (de qua [supra], n. 43, 689, 939); inde etiam quod sit omnium esse, vivere et posse; nam Dominus ex Se Ipso illa sunt, homo autem a Domino: ex significatione “judiciorum tuorum,” quod sint quae fiunt, nempe illa quae supra (versu 6) dicta sunt; quod hoc intelligatur per quae “judicia,” patet a versu quinto, ubi dicitur, “Justus Domine es et sanctus, quia haec judicasti:” judicia illa dicuntur “vera” ex Divino Vero, et dicuntur “justa” ex Divino Bono, ex quibus duobus omnia fiunt. (Quod “justum” dicatur de Divino Bono, videatur supra, n. 972.) Haec verba, nempe, “Etiam Domine Deus omnipotens, vera et justa judicia tua,” involvunt eadem quae verba in versu quinto, nempe, “Justus, Domine, es, qui est et qui erat, et sanctus, quia haec judicasti;” differentia solum est, quod haec dicta sint e regno spirituali Domini, illa autem e regno caelesti Ipsius, “etiam” hic est vox confirmativa dictorum e regno spirituali. Quod eadem involvant, vide supra (n. 972-974), et confer.

[2] (Continuatio de Quinto Praecepto.)
Ex supra dictis nunc constare potest quid per “bona opera” in Verbo intelligitur; nempe, omnia opera quae ab homine fiunt, dum remota sunt mala ut peccata: nam opera quae deinde fiunt, non ab homine aliter quam sicut ab illo fiunt; fiunt enim a Domino; et quae a Domino, omnia bona sunt, et vocantur bona vitae, bona charitatis, et bona opera: sicut omnia judicia judicis, qui pro fine justitiam habet, et hanc ut Divinam veneratur et amat, ac judicationes propter munera, pro amicitia, et ex favore, ut flagitia detestatur; sic enim consulit bono patriae, efficiendo ut judicium et justitia ibi sicut in caelo regnent; et sic consulit paci cujusvis civis insontis, et custodit a violentia maleficorum; quae omnia sunt bona opera: sunt etiam administratorum officia, et mercatorum negotia omnia bona opera, quando quaestus illicitos ut peccata contra leges Divinas fugiunt. Dum homo fugit mala ut peccata, tunc discit indies quid bonum opus, et apud illum crescit affectio faciendi bonum, et affectio sciendi vera propter bonum; nam quantum scit vera, tantum potest opera plenius et sapientius facere; inde opera fiunt verius bona. Desistas itaque in te quaerere, “Quae sunt bona opera quae faciam, aut quid boni faciam ut vitam aeternam accipiam?” Abstine modo a malis ut peccatis, et specta ad Dominum, ac Dominus docebit et ducet.

980. VERSUS 8, 9.
“Et quartus angelus effudit phialam suam in solem, et datum est illi aestu affligere homines per ignem. Et aestuaverunt homines aestu magno, et blasphemarunt nomen Dei habentis potestatem super plagas has, et non resipuerunt dare Ipsi gloriam.”
8. “Et quartus angelus effudit phialam suam in solem,” significat statum ecclesiae manifestatum quoad amorem in Deum, ita in Dominum [n. 981]; “et datum est illi aestu affligere homines per ignem,” significat cupiditates falsificandi vera oriundas ex amoribus sui et mundi [n. 982].
9. “Et aestuaverunt homines aestu magno,” significat cupiditatem adulterandi vera et bona Verbi vehementem [n. 983]; “et blasphemarunt nomen Dei,” significat falsificationem Verbi Domini usque ad destruxionem Divini Veri in caelis [n. 984]; “habentis potestatem super plagas has,” significat non timorem pro ultimo judicio a Domino, et tunc pro damnatione et pro punitione malorum et inde falsorum quae devastaverunt ecclesiam [n. 985]; “et non resipuerunt dare Ipsi gloriam,” significat quod non voluerint se convertere vivendo secundum praecepta Domini [n. 986].

981. [Vers. 8.] “Et quartus angelus effudit phialam suam in solem.”-Quod significet statum ecclesiae manifestatum quoad amorem in Deum, ita in Dominum, constat ex significatione “angeli effundentis phialam suam,” quod sit status ecclesiae manifestatus (ut supra, n. 969); et ex significatione “solis,” quod sit amor in Deum, ita in Dominum (de qua supra, n. 401, 412 [b], 422 [a], 525, 527, 708): quod “sol” significet amorem in Deum, ita in Dominum, est quia Dominus coram angelis in caelis apparet ut Sol, et apparentia Ipsius ut Sol est ex Divino Amore; omnis enim amor in mundo spirituali correspondet igni et flammae, et quia correspondet, etiam sistitur repraesentativa per ignem et per flammam; quare Divinus Amor Domini apparet sicut Sol: inde est, quod “sol” in Verbo significet Dominum quoad amorem erga omnes qui in caelo et in mundo sunt, et in sensu reciproco amorem in Dominum. Per amorem in Dominum significatur amor seu affectio faciendi mandata Ipsius, ita amor custodiendi praecepta decalogi; quantum enim homo ex amore seu ex affectione illa custodit et facit, tantum amat Dominum; causa est, quia illa sunt Dominus apud hominem.

[2] |(Continuatio.)|
Hactenus explicata sunt quinque praecepta decalogi; sequitur nunc
PRAECEPTUM SEXTUM, QUOD EST, “NON ADULTERABERIS,”
explicandum. Quis hodie potest credere quod jucundum adulterii sit infernum apud hominem, et quod jucundum conjugii sit caelum apud illum? consequenter quod quantum homo in uno jucundo est, tantum non sit in altero, quia quantum homo in inferno est, tantum non est in caelo? Quis hodie credere potest quod amor adulterii sit fundamentalis amor omnium amorum infernalium et diabolicorum, et quod amor castus conjugii sit amor fundamentalis omnium amorum caelestium et Divinorum? consequenter quod quantum homo in amore adulterii est, tantum sit in omni amore malo, si non actu usque conatu? vicissim quantum homo in amore casto conjugii est, tantum sit in omni amore bono, si non actu usque conatu? Quis hodie credere potest quod qui in amore adulterii est, non aliquid Verbi, ita nec aliquid ecclesiae credat, immo quod corde suo Deum neget? et vicissim, quod qui in casto amore conjugii est, in charitate et in fide sit, ac in amore in Deum? tum quod castitas conjugii unum faciat cum religione, et lascivia adulterii unum faciat cum naturalismo?

[3] Causa quod haec hodie nesciantur, est quia ecclesia in suo fine est, ac quoad verum et quoad bonum devastata; et cum ecclesia talis est, tunc homo ecclesiae ab influxu ex inferno in persuasionem venit quod adulteria non sint detestabilia et abominationes; et inde quoque venit in fidem quod conjugia et adulteria in sua essentia non differant, sed solum quoad ordinem; cum tamen differentia inter illa est, qualis est inter caelum et infernum; quod haec differentia inter illa sit, videbitur in sequentibus. Ex his nunc est quod caelum et ecclesia in Verbo in sensu spirituali intelligantur per “nuptias” et “conjugia,” et quod infernum et rejectio omnium ecclesiae in Verbi sensu spirituali intelligantur per “adulteria” et “scortationes.”

982. “Et datum est illi aestu affligere homines per ignem.”-Quod significet cupiditates falsificandi vera oriundas ex malis amorum sui et mundi, constat ex significatione “aestus,” quod sit concupiscentia falsi et ad falsum (de qua [supra], n. 481): et ex significatione “ignis,” quod sit amor in utroque sensu, nempe amor in Dominum et amor erga proximum, et in opposito sensu amor sui et amor mundi, et inde cupiditas ad mala omnis generis; quod amores sui et mundi sint origines omnium malorum, videatur [supra] (n. 162, 171, 506, 510, 512, 517, 650 [a], 653 [a], 950, 951); et quoniam illi amores sunt origines omnium malorum, et amores illi in suo continuo vocantur cupiditates, et quoque concupiscentiae, inde per “affligere aestu homines per ignem” significatur cupiditas seu concupiscentia ad falsa ex malis omnis generis, et inde etiam ad malum, seu ad damnum faciendum aliis; hoc enim est jucundum vitae illorum qui in amore sui et in amore mundi sunt; ex jucundo est, quod continua amorum illorum dicantur cupiditates et concupiscentiae.

[2] In mundo vix notum est quod omnes qui in amore sui sunt, secundum jucundum illius amoris, sint in jucundo nocendi aliis, qui non unum cum illis faciunt: quod ita sit, patet manifeste ab iisdem post mortem; tunc jucundum vitae illorum est damnum inferre et malefacere aliis quocunque modo, imprimis bonis: hoc illorum jucundum est jucundum odii; odio enim habent, et ex odio persequuntur, omnes qui Dominum colunt. Hoc odium non manifestatur apud illos in mundo, ex causa quia vincula externa, quae sunt timores pro poenis legis civilis, et pro jactura famae, honoris, lucri, functionum, voluptatum, vitae, et ejus damnorum, retinent et inhibent, ne usque in conspectum aliorum prodeat; sed latet reconditum in spiritu illorum; quare id post mortem, dum homo fit spiritus, et externa vincula ei auferuntur, erumpit, et quantum laxantur frena, usque in internecinum; talia etiam significantur per “affligere homines aestu per ignem.”

[3] Quod dicatur quod “angelus effuderit phialam suam in solem,” et quod “datum sit illi aestu affligere homines per ignem,” et quod per “solem” significetur amor in Deum, et quod per “aestum” et “ignem” cupiditas ad falsum et ad faciendum malum, est etiam inde, quia amores et inde cupiditates falsi ac mali prodeunt et manifestantur apud malos per influxum amoris seu affectionis boni et veri e caelo; nam quantum affectiones et amores caelestes apud malos influunt, tantum maliincenduntur oestro et cupiditate malum faciendi et falsum loquendi. Causa est, quia omne bonum caeli apud illos vertitur in malum, et omne verum caeli in falsum; sunt enim interiora illorum, quae voluntatis et inde cogitationis, in versu contrario ad caelestia; et quicquid influit in contrarium, hoc in contrarium vertitur; et si id quod influit invalescit, vertitur in furorem, et si praevalet, in cruciatum; sicut cum bonum cum virtute influit apud malos, tunc mali vel in furorem veniunt, vel in cruciatum infernalem; dum autem malum cum potentia influit apud bonos, tunc etiam boni in angorem veniunt, et quoque in quendam cruciatum conscientiae.

[4] Causa intima horum effectuum est, quia vita affectionum et inde cogitationum omnium in universo mundo, tam spirituali quam naturali, procedit ex unico vitae fonte, qui est Dominus, et quia haec vita ab unoquovis recipitur secundum quale vitae ejus, ita secundum quale amoris ejus; illi itaque qui amorem caelestem apud se verterunt in amorem infernalem, non aliter possunt quam influxum amoris e caelo vertere in suum amorem: similiter ut solent calor et lux e sole influens in objecta telluris, quorum quaedam ex influxu illo odorem suaveolentum emittunt, quaedam graveolentum, cum tamen calor et lux in se sunt similes, et quoque sunt ex unico fonte, nempe ex sole.

[5] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
Quoniam adulterium est infernum apud hominem, et conjugium est caelum apud illum, sequitur quod quantum homo adulterium amat, tantum removeat se a caelo, consequenter quod adulteria claudant caelum, et aperiant infernum; hoc faciunt quantum creduntur esse licita, et percipiuntur jucunda prae conjugiis. Quapropter homo qui confirmat apud se adulteria, et committit illa ex venia et consensu voluntatis, et conjugia aversatur, claudit sibi caelum, usque ut tandem non credat aliquid ecclesiae aut Verbi, fit prorsus sensualis homo, et post mortem infernalis spiritus; nam, ut supra dictum est, adulterium est infernum, et inde adulter est forma ejus. Quia adulterium est infernum, sequitur quod nisi homo abstineat ab adulteriis, ac fugiat et aversetur illa ut infernalia, praecludat sibi caelum, nec recipiat aliquantillum influxum inde. Ratiocinatur postea quod conjugia et adulteria sint similaria; sed quod conjugia in regnis custodienda sunt propter ordinem, et propter educationem prolis; et quod adulteria non sint criminosa, quoniam ex illis aeque nascitur proles, et quod feminis non sint nocumento, quia possunt sustinere; et quod per illa procreatio generis humani promoveatur; non scientes quod talia ratiocinia, et similia alia pro adulteriis, ascendant ex aquis stygiis inferni, et quod libidinosa et ferina hominis natura quae ei ex nativitate inest, attrahat et sugat illa, sicut sus stercorea, cum jucundo. Quod talia ratiocinia, quae hodie obsident mentes perplurium in Christiano orbe, sint stygia, in sequentibus videbitur.

983. [Vers. 9.] “Et aestuaverunt homines aestu magno.”-Quod significet cupiditatem adulterandi vera et bona Verbi, constat ex significatione “aestus magni,” quod sit concupiscentia falsi et ad falsum, ita cupiditas adulterandi vera et bona Verbi (de qua [supra], n. 481). Haec dicta sunt de illis qui in fide separata a bonis vitae sunt, qui per “habentes characterem bestiae,” et per “adorantes imaginem ejus” (vers. 2), intelliguntur; hi quia ipsum essentiale ecclesiae, quod est bonum vitae, separant a fide, et sic removent a medio salutis, non possunt aliter quam falsificare omnia vera Verbi; nam qui removent vitam secundum praecepta Domini, annihilant omnia Verbi, sunt enim omnia Verbi praecepta vitae; praecepta fidei, quae sunt vera Verbi, docent vitam.

[2] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
Quod conjugium sit caelum, et quod adulterium sit infernum, non melius quam ex origine illorum potest videri. Origo amoris vere conjugialis est amor Domini erga ecclesiam; inde Dominus vocatur in Verbo “Sponsus” et “Maritus,” et ecclesia “Sponsa” et “Uxor;” ex hoc conjugio ecclesia est ecclesia in communi et in parte; ecclesia in parte est homo in quo ecclesia; inde patet quod conjunctio Domini cum homine ecclesiae sit ipsa origo amoris vere conjugialis. Sed quomodo illa conjunctio potest esse origo, etiam dicetur. Conjunctio Domini cum homine ecclesiae est conjunctio boni et veri; a Domino est bonum, et apud hominem est verum; inde conjunctio quae vocatur conjugium caeleste: ex hoc conjugio existit amor vere conjugialis inter binos conjuges, qui in tali conjunctione cum Domino sunt. Inde primum patet quod amor vere conjugialis sit a solo Domino, et apud illos qui in conjunctione boni et veri sunt a Domino. Quia haec conjunctio est reciproca, describitur a Domino,
Ut illi sint in Ipso, et Ipse in illis (Joh. xiv. 20).

[3] Haec conjunctio seu hoc conjugium a creatione ita constabilitum est: vir creatus est ut sit intellectus veri, et femina ut sit affectio boni, proinde ut vir sit verum et femina bonum. Cum intellectus veri, qui apud virum, unum facit cum affectione boni, quae apud feminam, est conjunctio duarum mentium in unam: haec conjunctio est conjugium spirituale, ex quo descendit amor conjugialis; nam dum binae mentes conjunctae sunt, ut sint sicut una mens, est inter illas amor; hic amor, qui est amor conjugii spiritualis, dum in corpus descendit, fit amor conjugii naturalis. Quod ita sit, quisque potest, si velit, clare percipere; conjuges, qui interius quoad mentes se mutuo et vicissim amant, etiam quoad corpora se mutuo et vicissim amant: notum est quod omnis amor descendat in corpus ex affectione mentis, et quod absque illa origine non aliquis amor existat.

[4] Nunc quia origo amoris conjugialis est conjugium boni et veri, quod conjugium in sua essentia est caelum, patet quod origo amoris adulterii sit conjugium mali et falsi, quod in sua essentia est infernum. Quod caelum sit conjugium, est quia omnes qui in caelis sunt, in conjugio boni et veri sunt; et quod infernum sit adulterium, est quia omnes qui in infernis sunt, in conjugio mali et falsi sunt: inde consequitur quod conjugium et adulterium sibi ita opposita sint sicut caelum et infernum sunt.

984. “Et blasphemarunt nomen Dei.” Quod significet falsificationem Verbi Domini usque ad destruxionem Divini Veri in caelis, constat ex significatione “blasphemare,” quod sit falsificare Divinum Verum usque ad destruxionem ejus in caelo (de qua [supra], n. 778); et ex significatione “nominis Dei,” quod sit Divinum Verum procedens a Domino, ita Verbum (de qua, n. 962): inde per “blasphemarunt nomen Dei,” significatur falsificatio Verbi usque ad destructionem Divini Veri in caelis. (De falsificatione Verbi usque ad destructionem Divini Veri, quod ibi, in caelo, videatur [supra,] n. 778, 888, 914, 916 fin., 950.)

[2] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
Homo ita creatus est ut sit spiritualis et caelestis amor, et sic imago Dei et similitudo Dei: amor spiritualis, qui est amor veri, est imago Dei; et amor caelestis, qui est amor boni, est similitudo Dei: omnes angeli in tertio caelo sunt similitudines Dei, et omnes angeli in secundo caelo sunt imagines Dei. Homo non potest fieri amor, qui est imago aut similitudo Dei, nisi per conjugium veri et boni, verum enim et bonum se intime amant, et flagrant uniri ut sint unum: causa est, quia Divinum Bonum et Divinum Verum unita procedunt a Domino, proinde unita erunt in angelo caeli et in homine ecclesiae. Haec unitio nequaquam dari potest nisi per conjugium duarum mentium in unum; nam, ut prius dictum, est, vir creatus est ut sit intellectus veri, proinde verum, et femina ita creata est ut sit affectio boni, ita bonum; in illis itaque datur conjunctio boni et veri: est enim amor conjugialis, qui ex conjunctione illa descendit, ipsissimum medium ut homo fiat amor, qui est imago aut similitudo Dei: duo enim conjuges, qui in amore conjugiali ex Domino sunt, se mutuo et vicissim ex corde, ita ex intimis, amant, et inde quamvis apparenter sunt duo, usque actualiter unum sunt; duo sunt quoad corpora, at unum quoad vitam: quod comparari potest cum oculis quod duo sint quoad organa, sed unum quoad visum; similiter cum auribus, quae duae sunt quoad organa, sed unum quoad auditum; sic etiam brachia et pedes duo sunt quoad membra, sed unum quoad usus, brachia unum quoad actus, et pedes unum quoad gressus: similiter reliqua paria apud hominem; etiam illa se referunt ad bonum et verum, organum aut membrum quod a dextro est, ad bonum, et quod a sinistro ad verum: simile est cum marito et ejus uxore, inter quos est amor vere conjugialis; sunt duo quoad corpora, sed unum quoad vitam; quare etiam duo conjuges in caelo non dicuntur duo angeli sed unus. Ex his patet quod homo fiat forma amoris, et inde forma caeli, quae est imago et similitudo Domini, per conjugium.

[3] Homo nascitur in amorem mali et falsi; ille amor est amor adulterii; hic amor non converti et mutari potest in amorem spiritualem qui est imago Dei, et minus in amorem caelestem qui est similitudo Dei, nisi per conjugium boni et veri a Domino, et non plene nisi per conjugium duarum mentium et duorum corporum. Inde patet unde est quod conjugia sint caelestia, et adulteria infernalia; est enim conjugium imago caeli, et amor vere conjugialis imago Domini; et est adulterium imago inferni, et amor adulterii imago diaboli. Apparet etiam amor conjugialis in mundo spirituali in forma sicut angelus, et amor adulterii in forma sicut diabolus. Reconde hoc apud te, Lector, et inquire num verum sit, post mortem dum vivis homo spiritus, et videbis.

985. “Habentis potestatem super plagas has.”-Quod significet non timorem pro ultimo judicio a Domino, et tunc pro damnatione et punitione malorum et inde falsorum quae devastaverunt ecclesiam, constat ex significatione “habere potestatem,” cum de Deo, cujus nomen blasphemarunt, quod sit Dominus quoad ultimum judicium; et ex significatione “plagarum,” quod sint mala et inde falsa, ac falsa et inde mala, quae devastaverunt ecclesiam (de qua [supra], n. 949); quod sit Dominus quoad judicium, qui significatur per “habentem potestatem super septem plagas,” de quibus in hoc capite, est quia de fine ecclesiae, quando illae plagae sunt, hoc est, illa mala et illa falsa, hic agitur; post quem fit judicium a Domino: per ultimum judicium etiam omnes illi qui in plagis illis sunt, hoc est, in malis et falsis quae devastaverunt ecclesiam, conjiciuntur in infernum; ita ecclesia nova, quae tunc instauranda est, ab illis purificatur. Ex his patet quid per “habentem potestatem super plagas has” significatur.

[2] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
Quam profana et inde detestanda sunt adulteria, constare potest a sanctitate conjugiorum. Omnia quae in corpore humano sunt a capite ad calcem pedis, tam interiora quam exteriora, correspondent caelis. Inde est quod homo sit caelum in minima forma, et quoque quod angeli et spiritus in forma perfecte humana sint, sunt enim formae caeli. Omnia membra generationi dicata, in utroque sexu, imprimis uterus, correspondent societatibus tertii seu intimi caeli: causa est, quia amor vere conjugialis derivatur ex amore Domini erga ecclesiam, et ex amore boni et veri, qui amor est amor angelorum tertii caeli; quare amor conjugialis, qui inde descendit, sicut amor illius caeli, est innocentia, quae est ipsum esse omnis boni in caelis; inde sunt embryones in utero in statu pacis, et postquam nati sunt infantes in statu innocentiae, similiter mater erga illos.

[3] Quoniam talis correspondentia est membrorum genitalium utriusque sexus, patet quod a creatione sancta sint, ac ideo unice dicata casto et puro amori conjugiali, et non profananda ab incasto et impuro amore adulterii; per id convertit homo caelum apud se in infernum; nam sicut amor conjugii correspondet amori supremi caeli, qui est amor in Dominum a Domino, ita amor adulterii correspondet amori infimi inferni. Quod amor conjugii tam sanctus et caelestis sit, est quia ab Ipso Domino in intimis hominis incohat, ac secundum ordinem ad ultima corporis descendit, et sic implet totum hominem amore caelesti, ac inducit illi Divini Amoris formam; quae forma est forma caeli, et est imago Domini, ut supra dictum est. Amor autem adulterii ab ultimis hominis incohat, et ibi ex igne lascivo impuro, et inde contra ordinem penetrat versus interiora, semper in propria hominis, quae non nisi quam mala sunt, ac illis inducit formam inferni, quae est imago diaboli: quapropter homo qui amat adulterium, et aversatur conjugium, est in forma diabolus.

[4] Quoniam membra generationis in utroque sexu correspondent societatibus tertii caeli, et amor conjugum amori boni et veri, ideo etiam illa membra et ille amor correspondent Verbo. Causa est quia Verbum est Divinum Verum unitum Divino Bono procedens a Domino, inde est quod Dominus dicatur Verbum; ex hoc quoque est in singulis Verbi conjugium boni et veri, seu conjugium caeleste: quod haec correspondentia sit, est arcanum nondum in orbe notum; mihi per multam experientiam manifestatum et confirmatum. Ex hoc quoque patet quam sancta et caelestia in se sunt conjugia, et quam profana et diabolica sunt adulteria. Inde etiam est quod adulteri Divina vera, proinde Verbum, nihili faciant; immo si ex corde loquerentur, sancta quae in Verbo sunt, blasphemarent: hoc fit ab illis dum facti sunt spiritus post mortem; nam omnis spiritus adigitur ex corde loqui, ut interiores ejus cogitationes revelentur.

986. “Et non resipuerunt dare ipsi gloriam.”-Quod significet quod non voluerint se convertere, vivendo secundum praecepta Domini, constat ex significatione “resipiscere,” quod sit se a malis et inde falsis convertere, hic antequam super illos venit ultimum judicium, ac damnatio et punitio; et ex significatione “dare Domino gloriam,” quod sit vivere secundum praecepta Ipsius (de qua supra, n. 874).

[2] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
Quoniam omnia jucunda, quae sunt homini in naturali mundo, vertuntur in correspondentia in spirituali mundo, ita jucunda amoris conjugii, et jucunda amoris adulterii. Amor conjugii repraesentatur in mundo spirituali sicut virgo, cujus formositas talis est ut videnti inspiret delicias vitae; amor vero adulterii repraesentatur in mundo spirituali per anum, cujus deformitas talis est ut videnti inspiret frigus et letum omni delicio vitae: inde est quod in caelis pulchritudo sit angelis secundum quale amoris conjugialis apud illos, et quod in infernis deformitas spiritibus sit secundum quale amoris adulterii apud illos. Verbo, apud angelos caeli secundum amorem conjugialem est in faciebus, gestibus corporis et loquelis, vita; apud spiritus inferni autem secundum amorem adulterii est in faciebus mors. Jucunda amoris conjugialis in mundo spirituali sensitive repraesentantur per fragrantia ex fructibus et floribus varii generis; jucunda autem amoris adulterii ibi sensitive repraesentantur per maleolentia ex stercoribus et putroribus varii generis; jucunda amoris adulterii etiam actualiter in talia vertuntur, quia omnia adulterii sunt sordes spirituales. Inde est quod ex lupanaribus in infernis efflentur putores, qui ciunt vomitus.

987. VERSUS 10, 11.
“Et quintus angelus effudit [suam] phialam super thronum bestiae; et factum est regnum ejus tenebrosum, et mandebant linguas suas prae molestia. Et blasphemarunt Deum caeli prae molestiis suis, et non recipuerunt ex operibus suis.”
10. “Et quintus angelus effudit phialam suam super thronum bestiae,” significat statum ecclesiam manifestatum quoad doctrinam fidei [n. 988]; “et factum est regnum ejus tenebrosum,” significat ecclesiam inde in meris et densis falsis [n. 989]; “et mandebant linguas suas prae molestia,” significat quod prae fastidio non velint percipere et scire genuina bona et vera [n. 990].
11. “Et blasphemarunt Deum caeli,” significat falsificationem Verbi [n. 991]; “prae molestiis suis et prae ulceribus suis,” significat ex fastidiis et nauseis ad genuina vera et bona, oriundis ex falsis et malis in quibus sunt qui in sola fide [n. 992]; “et non resipuerunt ab operibus suis,” significat quod non voluerint vivere secundum praecepta Domini [n. 993].

988. [Vers. 10.] “Et quintus angelus effudit [suam] phialam super thronum bestiae.”-Quod significet statum ecclesiae manifestatum quoad doctrinam fidei, constat ex significatione “angeli effundentis phialam,” quod sit status ecclesiae manifestatus (ut supra); et ex significatione “throni bestiae,” quod sit doctrina fidei: quod per “thronum bestiae,” significetur doctrina fidei, est quia per “thronum” significatur ecclesia quoad verum, quod ibi regnat, et per “bestiam” significatur fides, qualis in illa ecclesia est; inde per “thronum bestiae” significatur ecclesia quoad doctrinam fidei: hoc quoque sequitur ex eo, quod “quartus angelus effuderit phialam suam in solem,” per quod significatur status ecclesiae manifestatus quoad amorem (videatur supra, n. 981); inde consequitur quod per “phialam ab hoc angelo effusam super thronum bestiae significetur manifestatio status ecclesiae quoad fidem; nam amor et fides faciunt ecclesiam, verum cum unum sunt et non duo; sed per “thronum bestiae” intelligitur fides qualis est hodie in illa ecclesia, quae est fides separata a bonis vitae.

[2] Causa quod doctrina fidei intelligatur per “thronum bestiae,” est quia per “thronum” in supremo sensu intelligitur caelum et ecclesia quoad Divinum Verum, ac Divinum Verum in Ecclesia Christiana vocatur fides, aliter quam in ecclesiis antiquis; in his nesciebatur quid fides, quia fides involvit aliquid quod non intelligitur, et tamen usque credendum est sicut foret verum; talia sunt paene omnia ecclesiae et ejus doctrinae hodie; sicut quod credendum est de Trinitate, ut quod tres Personae Divinitatis sint, quod Dominus natus sit ab aeterno, quod Spiritus sanctus procedat ab illis, et quod procedens sit Persona, quae Deus, per se, et tamen quod non tres sint sed unum, et sic quod trinitas sit in unitate et unitas in trinitate; praeterea quod fides absque vita ejus, quae est ex bonis charitatis seu ex bonis operibus, salvet; quod justificato per solam fidem omnia opera etiam mala condonentur, et quod Lex illum non damnet, quia Dominus per impletionem Legis et per passionem crucis damnationem sustulit; quod hoc solum credendum sit, et homo salvabitur:

[3] sunt etiam plura alia, quae credenda sunt sicut vera, quae vocantur fidei, quia num vera sint, non videri potest; sicut quae de libero arbitrio, de fide infantum, de carne et sanguine in Sacra Cena, memorantur: tum quae de vita hominis post mortem, et de ultimo judicio, quae dicuntur credenda, tametsi intellectus in illis mera paradoxa, quae omnem fidem excedunt, videt; sicut quod homo post mortem sit quoddam umbratile, spiritale, ex aethere larva ineffigiata, quae non videt, audit, loquitur, et quod sic vel volitet in aere, vel sit in ubi, et exspectet judicium; quod venturum cum destructione totius universi, non modo caeli aspectabilis, solis, lunae, astrorum, sed etiam telluris; et quod tunc omnia corporis in mundo per mortem relicti, rursus coalitura sint ac induitura animam, et quod sic homo recepturus sit suos sensus; praeter alia similia: haec quia non possunt cadere in intellectum, non possunt dici veritates, sed fides. Talis fides intelligitur per “thronum bestiae.”

[4] Quis non videre potest, quod homo per talem fidem possit induci credere mere absona et falsa, modo imponantur ut dogmata ab illis qui in auctoritate constituti sunt, et ab aliis [qui] in caeca obedientia ex pluribus causis amant vivere, confirmantur? Confirmari enim possunt falsa, etiam infernalia, usque ut appareant sicut vera, per fallacias et per sophismata; sicut id falsum infernale quod Natura sit omne; quod quicquid apparet sit ideale; quod homo et bestia parum differunt, similiter moriantur, et post mortem non vivant; quod Verbum non sanctum sit; et similia alia: ex quibus patet quod omnis caecitas in spiritualibus per fidem hodiernam inducta sit; incohata et ad summam caliginem redacta a gente Babylonica; e qua quidem caligine Reformati, qui ab illa gente recesserunt, in aliquam lucem per lectionem Verbi emerserunt, sed non in lucem, ut possint videre vera, sicut antiqui; causa erat quia fidem separaverunt a vita, et ex vita est homini lux et non ex aliqua fide separata. Ex his nunc constat quid per “thronum bestiae” intelligitur, similiter prius
Per “thronum” quem draco dicitur dedisse bestiae (Apoc. xiii. 2, de quo supra, n. 783);
Tum per “thronum Satanae” (Apoc. ii. 13).
Doctrinalia falsa etiam per “thronos” significantur alibi in Verbo;-Ut apud Ezechielem,
“Descendent desuper thronis suis omnes principes maris, et abjicient amicula sua, ….ac terroribus induentur” (xxvi. 16);
apud Haggaeum,
“Evertam thronum regnorum, et perdam robur regnorum gentium” (ii. 22);
et apud Danielem,
“Videns fui, usque dum throni projecti sunt, et Antiquus dierum sedit” (vii. 9).

[5] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
Quam sancta in se, hoc est, ex creatione, sunt conjugia, ex eo potest videri, quod sint seminaria generis humani; et quia ex genere humano est caelum angelicum, sunt etiam seminaria caeli; consequenter quod per conjugia non modo terrae, sed etiam caeli, impleantur habitatoribus; et quia finis totius creationis est genus humanum, et inde caelum, ubi ipsum Divinum habitet ut in suo, et tanquam in Se, et procreatio eorum secundum Divinum ordinem instaurata est per conjugia, patet quam sancta in se, ita ex creatione, sunt, et quam sancta inde erunt. Terra quidem aeque potest impleri habitatoribus per fornicationes et adulteria quam per conjugia, sed non caelum; causa est quia infernum est ex adulteriis, et caelum ex conjugiis: quod infernum sit ex adulteriis, est quia adulterium est ex conjugio mali et falsi, ex quo infernum in toto complexu vocatur adulterium; quod caelum sit ex conjugiis, est quia conjugium est ex conjugio boni et veri, ex quo etiam caelum in toto complexu vocatur conjugium, ut supra in suo articulo ostensum est. Per adulterium intelligitur, ubi amor ejus, qui vocatur amor adulterii, regnat, sive sit intra matrimonia, sive sit extra illa; et per conjugia intelligitur, ubi amor ejus, qui vocatur amor conjugialis, regnat. Quod terra aeque possit impleri habitatoribus per fornicationes et adulteria quam per conjugia, in sequente articulo ulterius explicabitur.

[6] Quando procreationes generis humani per conjugia, in quibus sanctus amor boni et veri a Domino regnat, fiunt, tunc fit in terris sicut in caelis, et regnum Domini in terris correspondet regno Domini in caelis; caeli enim consistunt ex societatibus secundum omnes varietates affectionum caelestium et spiritualium ordinatis, ex qua ordinatione existit forma caeli, quae supereminenter excedit omnes formas in universo. Similis forma foret in terris, si procreationes ibi per conjugia, in quibus amor vere conjugialis regnat, fierent; quot enim tunc familiae ex uno patrefamilias successive descenderent, tot imagines societatum caeli in simili varietate existerent; forent familiae tunc sicut arbores fructiferae variarum specierum, ex quibus totidem horti, in quibus singulis sua species fructus, qui horti simul sumpti sisterent formam paradisi caelestis; sed haec comparative dicta sunt, quia “arbores” significant homines ecclesiae, “horti” intelligentiam, “fructus” bona vitae, et “paradisus” caelum. Dictum mihI est e caelo quod talis correspondentia familiarum in terris cum societatibus in caelis fuerit apud antiquissimos a quibus ecclesia prima in hac tellure instaurata fuit, quae etiam a scriptoribus antiquis dicta fuit saeculum aureum ex causa quia amor in Dominum, amor mutuus, innocentia pax sapientia, et castitas in conjugiis, regnaverunt: et quoque dictum est e caelo quod tunc ad adulteria, sicut ad abominabilia inferni, interius horruerint.

989. “Et factum est regnum ejus tenebrosum.”-Quod significet ecclesiam inde in meris et densis falsis, constat ex significatione “regni,” quod sit ecclesia quoad vera (de qua [supra], n. 48, [683,] 684 [a], 685); et ex significatione “tenebrarum,” quod sint falsa (de qua, n. 526 [a, b]), hic mera et densa falsa, quia sequitur quod “eo usque ut manderent linguas, et blasphemarent Deum caeli prae molestiis et ulceribus.” Quod per solam fidem, seu per fidem separatam a bonis operibus, omnia vera ecclesiae exsulaverint, et loco illorum mera falsa immigraverint, supra passim ostensum est: nec potest aliter fieri, dum a fide separatur et sic a religione excluditur vita.

[2] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
Quod caelum sit ex conjugiis, et quod infernum ex adulteriis, supra dictum est; nunc dicetur quomodo hoc intelligendum est. Mala hereditaria, in quae homo nascitur, non sunt ex Adamo propter esum ex arbore scientiae, sed a parentibus propter adulterationem boni et falsificationem veri, ita propter conjugium mali et falsi, ex quo amor adulterii existit Amor parentum regnans per traducem derivatur et transcribitur in prolem, et fit ejus natura: si amor parentum est amor adulterii, est quoque amor mali ad falsum, ac falsi ad malum; ex hac origine est homini omne malum, et ex malo est ei infernum. Ex his patet quod homini infernum sit ex adulteriis, nisi reformetur a Domino per vera, et per vitam secundum illa; nec quisquam reformari potest nisi fugiat adulteria sicut infernalia, et amet conjugia sicut caelestia; ita et non aliter malum hereditarium frangitur, et fit mitius in prole.

[3] At sciendum est quod homo quidem nascatur infernum ex parentibus adulteris; usque tamen non nascitur ad infernum, sed ad caelum; provisum enim est a Domino quod nemo ad infernum propter mala hereditaria damnetur, sed propter mala quae homo suamet actualiter per vitam fecerat; ut constare potest ex infantibus post mortem, qui omnes adoptantur a Domino, educantur sub auspicio Ipsius in caelo, et salvantur: ex quo patet quod omnis homo, tametsi ex connatis malis est infernum, usque non ad infernum sed ad caelum nascatur. Simile fit cum omni homine etiam nato ex adulterio, si non ipse adulter fiat: per fieri adulter intelligitur vivere in conjugio mali et falsi, cogitando mala et falsa ex jucundo illorum, et faciendo illa ex amore illorum; omnis homo qui haec facit etiam adulter fit. Ex justitia Divina etiam est ut nemo luat poenas propter mala parentum, sed propter sua; quare providetur a Domino ne post mortem mala hereditaria recurrant, sed mala propria; et propter illa quae recurrunt, homo tunc punitur.

990. “Et mandebant linguas suas prae molestia.”-Quod significet quod prae fastidio non velint percipere et scire genuina bona et vera, constat ex significatione “mandere linguas,” quod sit non velle percipere et scire genuina bona et vera (de qua sequitur); et ex significatione “molestiae,” quod sit fastidium. Quod per “mandere linguas” significetur non velle percipere et scire genuina bona et vera, est quia per “linguam” significatur perceptio veri, et per “mandere linguam” retentio ejus; “lingua” enim varia significat, quia est organum tam loquelae quam gustus; et sicut organum loquelae significat confessionem, cogitationem et religionem, et sicut organum gustus significat perceptionem boni et veri naturalem; “olfactus” autem perceptionem boni et veri spiritualem; lingua enim gustat et sapit cibos et potus, et per “cibos” et “potus” significantur bona et vera, quae nutriunt mentem naturalem; perceptionem illam non velle habere, seu non velle percipere genuina bona et vera, significatur per “mandere linguas.” Haec de illis qui fidem separant a bonis vitae, dicta sunt; nam illi omnia ecclesiae seu religionis compingunt in unum fidei, per quod dicunt hominem justificari; et quia per id unicum homo justificatur et salvatur, sequitur quod reliqua fidei, quae sunt vera ecclesiae, fastidiant, usque ut non percipere nec scire illa velint; dicunt enim corde, “Ad quid conducunt, dum hoc unum salvat, nempe quod Deus Pater miserit Filium, qui per passionem crucis ab inferno me redemit? opera ergo legis me non damnant, nec me salvant, quia solum illud ex fiducia cogitare et credere, salvat:” inde nunc est, quod prae fastidio non velint percipere nec scire genuina vera et bona. Quod nauseent ad illa, est quoque quia illi qui in sola fide sunt, interius contra bona et vera caeli et ecclesiae sunt; tum quia interius, cum de illis, cogitandum est, transcendunt enim ideas illorum materiales; haec nausea, et hoc fastidium est, quod per “molestiam” hic significatur.

[2] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
Dictum est supra quod discrimen inter amorem conjugii et amorem adulterii sit sicut inter caelum et infernum; simile discrimen est inter jucunda amorum illorum, nam jucunda trahunt omnia sua ex amoribus ex quibus sunt. Jucunda amoris adulterii trahunt sua ex jucundis faciendi usus malos, ita malefaciendi; et jucunda amoris conjugii ex jucundis faciendi usus bonos, ita benefaciendi: quale itaque jucundum est malis in malefaciendo, tale est jucundum amoris adulterii illorum, quia amor adulterii descendit inde; quod ex eo descendat, vix ab aliquo potest credi, sed usque inde ejus origo est: inde patet quod jucundum adulterii ascendat ex infimo inferno. At vero jucundum amoris conjugii, quia est ex amore conjunctionis boni et veri, et ex amore faciendi bonum, est jucundum caeleste; descendit etiam ex intimo seu tertio caelo, ubi amor in Dominum a Domino regnat.

[3] Inde constare potest quod discrimen inter duo illa jucunda sit sicut inter caelum et infernum. Sed quod mirum est, creditur quod jucundum conjugii et jucundum adulterii sint similia, sed usque tale est discrimen inter illa, quale nunc dictum est: at discrimen non alius potest discernere et sentire, quam qui in jucundo amoris conjugialis est; qui in hoc jucundo est, perspicue sentit quod jucundo conjugii non insit aliquid impuri ac incasti, ita non aliquid lascivi; et quod in jucundo adulterii nihil nisi quam impurum, incastum et lascivum sit; sentit quod ab infra ascendat incastum, et quod desuper descendat castum: at qui in jucundo adulterii est, non potest sentire illa, quia sentit infernale sicut suum caeleste. Ex his sequitur quod amor conjugii etiam in suo ultimo actu sit ipsa puritas, et ipsa castitas; et quod amor adulterii in suis actibus sit ipsa impuritas et ipsa incastitas. Quoniam jucunda utriusque amoris apparent exterius similia, tametsi sunt interius prorsus dissimilia, quia opposita, ideo providetur a Domino ne jucunda adulterii ascendant in caelum, tum ne jucunda conjugii descendant in infernum; sed usque quod aliqua correspondentia caeli sit cum prolificatione in adulteriis, non autem cum ipsa jucunditate in illis.

991. (Vers. 2) “Et blasphemarunt Deum caeli.”–Quod significet falsificationem Verbi, constat ex significatione “blasphemare,” cum de Deo, quod sit falsificare Verbum usque ad destructionem Divini Veri in caelis (de qua (supra), n. 778); et ex significatione Dei caeli, quod sit Divinum Verum procedens a Domino; hoc per “Deum caeli” hic et alibi in Verbo intelligitur, quoniam universum caelum ex illo Divino consistit; inde est quod angeli dicantur “dii,” et quod significent Divina vera quae a Domino, et inde quoque est quod Dominus dicatur “Verbum,” quod est Divinum Verum: inde nunc per quod “blasphemaverint Deum caeli” significatur falsificatio Verbi usque ad destructionem Divini Veri in caelis.

[2] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
Dictum est quod amor conjugialis, qui est naturalis, descendat ex amore boni et veri qui est spiritualis; inde hoc spirituale est in amore naturali conjugii, sicut causa in effectu. Ex conjugio itaque boni et veri existit amor fructificandi, nempe, bonum per verum ac verum ex bono; ex quo amore descendit amor prolificandi, in quo est omnis jucunditas et voluptas. Vicissim, amor adulterii, qui est naturalis, existit ex amore mali et falsi, qui est spiritualis; inde hoc spirituale est in amore naturali adulterii, ut causa in effectu: ex conjugio itaque mali et falsi per amorem existit amor fructificandi, nempe, malum per falsum, et falsum ex malo; ex quo amore descendit amor prolificandi in adulteriis, in quo est omnis jucunditas et voluptas.

[3] Quod in amore prolificandi sit omnis jucunditas et voluptas, est quia omne jucundum, volupe, beatum, felix, in universo caelo et in universo mundo, a creatione collatum est in conatum et inde in actum producendi usus, quae gaudia in gradu ascendente crescunt secundum bonitatem et excellentiam usuum in aeternum: inde patet unde est tanta voluptas prolificandi, quae omnem aliam voluptatem excedit; quod excedat est propter usum excedentem omnes alios usus, qui est procreatio generis humani et inde caeli.

[4] Inde quoque est voluptas et jucunditas adulterii; sed quia prolificatio per illa correspondet productioni mali per falsum et falsi ex malo, inde voluptas et jucunditas illa per gradus decrescit et vilescit, usque tandem ut vertatur in fastidium et nauseam. Quoniam jucundum amoris conjugii est jucundum caeleste, et jucundum adulterii est jucundum infernale, ut supra dictum est, inde est quod jucundum adulterii sit ex quodam igne impuro, qui mentitur jucundum amoris boni, dum perstat; sed in se est jucundum amoris mali, quod in sua essentia est jucundum odii contra bonum et verum; et quia inde origo ejus est, non est amor inter adulterum et adulteram, nisi qualis amor odii, qui talis est ut in externis possint in conjunctione esse, sed non in internis; in externis enim est igneum, in internis est gelidum; quare etiam post breve tempus exstinguitur igneum, et subit gelidum vel cum impotentia vel cum aversatione sicut pro spurco.

[5] Datum quoque est videre amorem illum in sua essentia, qui fuit talis ut intra esset odium internecinum, sed extra appareret sicut igneum ex stercoribus, putroribus et fetoribus incensis: et prout igneum illud cum suo jucundo deflagravit, ita per gradus exspiravit vita mutuae loquelae et conversationis, ac prodiit odium, primum sub specie contemptus, postea aversationis, tum rejectionis, tandem blasphemationis et dimicationis: et quod mirum erat, tametsi odio se habuerunt, usque potuerunt per vices congredi, ac tunc sentire jucundum odii sicut jucundum amoris, sed hoc ex pruritu carnis.

[6] Quale jucundum odii et inde malefaciendi est illis qui in inferno sunt, non describi potest, nec credi; malum facere est eorum cordis gaudium, et hoc vocant suum caelum: jucundum eorum malefaciendi trahit omne suum ab odio et a vindicta contra bonum et verum; quare internecino et diabolico odio perciti furunt contra caelum, imprimis contra illos qui inde sunt et adorant Dominum; perdite enim flagrant illos trucidare; et quia corpora nequeunt, volunt animas: est itaque jucundum odii, quod in extremis igneum factum, ac injectum lascivienti carni fit eo momento jucundum adulterii, anima, in qua odium se recondit, tunc se retrahente. Ex eo est quod infernum dicatur adulterium; ex eo etiam est, quod perdite adulteri sint immisericordes, saevi et crudeles. Hoc nunc est conjugium infernale.

[7] Quoniam adulterium est igneum in externis, sed frigidum in internis, et quoniam sic internum non producit externum, ut fit in conjugiis, sed contra se mutuo agunt, inde est quod vir sentiat impotentiam si mulier vult, et magis si flagitat, actum; internum enim, quod frigidum est, tunc venit in conatum, ac influit in igneum quod in externis, et id exstinguit, et sic dejicit ut inhabile; accedit quod cupido violandi, quae etiam ignem illum impurum accendit, tunc pereat.

992. “Prae molestiis suis et prae ulceribus suis”–Quod significet ex fastidiis et nauseis ad genuina vera et bona, oriundis ex falsis et malis in quibus sunt qui in sola fide, constat ex significatione “molestiarum,” quod sint fastidia ad genuina vera et bona, oriunda ex falsis, in quibus sunt qui sola in fide (de qua (supra), n. 990); et ex significatione “ulcerum,” quod sint nauseae ex malis vitae; quod per “ulcera” significentur mala opera quae ex proprio hominis, et inde falsificationes veri et boni, videatur supra (n. 962); quod nausea significetur, est quia intelligitur dolor ex ulceribus, propter quem blasphemarunt Deum Caeli, sed usque nonintelligitur dolor propterea, sed nausea pro veris et bonis ex illis.

[2] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
Dictum est quod amor adulterii sit ignis ex impuris incensus, qui brevi deflagrat, et vertitur in frigus, ac in aversationem correspondentem odio: vicissim autem amor conjugii; hic est ignis accensus ex amore boni et veri et ex jucundo benefaciendi, ita ex amore in Dominum et ex amore erga proximum; hic ignis, qui ex orgine sua est caelestis, plenus est jucundis innumerabilibus, quot scilicet sunt jucunditates et beatitudines caeli: dictum mihi est quod totidem et tales deliciae et amoenitates in illo amore sint, quae per vices manifestantur, ut non in numerum nec in descriptionem cadant; multiplicantur etiam cum augmentis in aeternum. Origo illarum jucunditatum est ex eo, quod conjuges velint uniri in unum quoad mentes, et quod in talem unionem conspiret caelum ex conjugio boni et veri a Domino ibi.

[3] Velim aliqua de conjugiis angelorum in caelo referre. Dicunt quod in potentia sint continua; quod post actus nusquam sit lassitudo, minus maestitia, sed alacritas vitae et hilaritas animi; quod conjuges in sinu mutui pernoctent sicut in unum creati sunt; quod effectus constanter sint aperti, ut nusquam desint dum volunt, quia absque his foret amor sicut vena obturata fontis; effectus illam aperit, et facit perennitatem, et quoque conjunctionem ut fiant sicut una caro, nam vitale viri se addit vitali uxoris, et copulat: dicunt quod deliciae effectuum non possint describi vocibus alicujus linguae in naturali mundo nec cogitari ideis nisi quam spiritualibus, quae tamen non exhauriunt. Haec ab angelis mihi dicta sunt.

993. “At non resipuerunt ex operibus suis.”–Quod significet quod non voluerint vivere secundum praecepta Domini, constat ex significatione “resipiscere,” quod sit aliam vitam agere; et ex significatione “operum suorum,” quod sint mala ex falsis; nam qui separant fidem ab operibus, dicendo quod opera quia ab homine non sint bona, et quod sint meritoria, ita non conjungenda fidei quae est spiritualis et justificans, illi faciunt mala ex falsis; ex falso enim principio homo non operatur aliquod bonum, et ubi non bonum ibi est malum; aliter dum homo secundum praecepta Domini vivit, quae sunt, quod abstinendum sit a malis, et quod facienda sint bona: inde per “Non resipuerunt ex operibus suis,” significatur quod non voluerint vivere secundum praecepta Domini.

[2] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
Quod amor vere conjugialis in se tot ineffabiles jucunditates ut numeros et voces excedant, contineat, constare etiam potest ex eo, quod ille amor sit fundamentalis omnium amorum caelestium et spiritualium, quoniam homo per illum fit amor; amat enim conjux conjugem ex illo sicut bonum amat verum et verum amat bonum, ita repraesentative sicut Dominus amat caelum et ecclesiam; talis amor non potest existere quam per conjugium, in quo vir est verum et uxor bonum. Cum homo talis amor factus est per conjugium, tunc etiam in amore in Dominum est, et in amore erga proximum, proinde in amore omnis boni, et in amore omnis veri; nam ex homine ut amore non possunt nisi amores omnis generis procedere; inde est quod amor conjugialis sit amor fundamentalis omnium amorum caeli. Nunc quia est amor fundamentalis omnium amorum caeli, est etiam fundamentalis jucundorum et gaudiorum omnium caeli, nam omne jucundum et gaudium est amoris.

[3] Ex his sequitur quod gaudia caelestia in suo ordine et in suis gradibus ex amore conjugiali origines et causas trahant. Ex felicitatibus conjugiorum concludi potest ad infelicitates adulteriorum, quod nempe amor adulterii sit fundamentalis omnium amorum infernalium, quae in se non amores sunt, sed odia; proinde quod amor adulterii sit, ex quo scaturiunt odia omnis generis, tam contra Deum quam contra proximum, in genere contra omne bonum et verum caeli et ecclesiae; inde ei sunt omnes infelicitates; homo enim ex adulteriis fit forma inferni, et ex amore illorum fit imago diaboli, ut prius dictum est. Quod ex conjugiis, in quibus est amor vere conjugialis, omnes jucunditates et felicitates crescant usque ad jucunditates et felicicitates intimi caeli; et quod injucunditates et infelicitates, in conjugiis in quibus amor adulterii regnat, crescant diritate usque ad infimum infernum, videatur in opere De Caelo et Inferno (n. 386).

994. VERSUS 12-16.
“Et sextus angelus effudit phialam suam super fluvium magnum Euphratem, et exsiccata est aqua ejus, ut pararetur via regum ab ortu solis. Et vidi ex ore draconis, et ex ore bestiae, et ex ore pseudoprophetae, spiritus tres immundos similes ranis. Sunt enim spiritus daemonum facientes signa, ad abeundum ad reges terrae et orbis totius, ad congregandum illos in proelium diei illius magni (Dei) omnipotentis. Ecce venio sicut fur; beatus qui vigilat et servat vestimenta sua, ut non nudus ambulet, et videant pudorem ejus. Et congregavit illos In locum dictum Hebraice Armageddon.”
12. “Et sextus angelus effudit phialam suam super fluvium magnum Euphratem,” significat statum ecclesiae (manifestatum) quoad rationalia et inde intelligentiam (n. 995); “et exsiccata est aqua ejus,” significat quod remota sint falsa (n. 996); “ut pararetur via regum ab ortu solis,” significat ut Divinum Verum a Domino posset influere (n. 997).
13. “Et vidi ex ore draconis, et ex ore bestiae,” significat ex cogitatione, ratiocinatione, religione et doctrina illorum qui in sola fide, et in confirmationibus ejus ex naturali homine (n. 998); “et ex ore pseudoprophetae,” significat doctrinam fidei separatae a vita, et justificationis per illam, confirmatam ex Verbo falsificato (n. 999); “spiritus tres immundos similes ranis,” significat ratiocinationes ex meris falsis contra Divina vera (n. 1000).
14. “Sunt enim spiritus daemonum,” significat falsa ratiocinia ex inferno (n. 1001); “facientes signa,” significat persuadentia per fallacias et sophistica (n. 1002); “ad abeundum ad reges terrae et orbis totius, ad congregandum illos in proelium,” significat ad excitandum discidia et pugnas contra vera apud omnes qui ab ecclesia sunt (n. 1003); “diei illius magni (Dei) omnipotentis,” significat statum postremum ecclesiae, quando adventus Domini ac ultimum judicium (n. 1004).
15. “Ecce venio sicut fur,” significat adventum Domini, et ultimum judicium (n. 1005); “beatus qui vigilat,” significat statum felicem illorum qui spectant ad Dominum (n. 1006); “et servat vestimenta sua,” significat qui vivunt secundum Divina vera Ipsius (n. 1007); “ut non nudus ambulet,” significat ne sit absque veris, et inde absque bono (n. 1008); “et videant pudorem ejus,” significat et inde in spurcis amoribus (n. 1009).
16. “Et congregavit illos in locum dictum Hebraice Armageddon,” significat statum pugnae ex falsis contra vera, oriundum ex amore sui apud homines ecclesiae (n. 1010).

995. (Vers. 12.) “Et sextus angelus effudit phialam suam super fluvium magnum Euphratem.”–Quod significet statum ecclesiae manifestatum quoad rationalia, et inde quoad intelligentiam, constat ex significatione “angeli effundentis phialam,” quod sit status ecclesiae manifestatus (ut supra aliquoties); et ex significatione “Euphratis,” quod sit rationale (de qua supra, n. 569); qui vocatur “fluvius magnus” ab intelligentia, quae est homini ex rationali, “fluvius” enim significat intelligentiam (videatur n. 518): omnis enim intelligentia naturalis hominis est ex rationali ejus, est enim rationale medium inter spirituale et naturale; et quia est medium, excipit primo influxum ex spirituali mundo, et transfert in naturalem; inde est quod antequam spiritualis mens, quae spiritualis homo vocatur, potest aperiri, et dein in mentem naturalem per illam dari influxus, excolendumsit rationale, quod fit per scientifica, quae sunt vera naturalia et moralia, et per cognitiones veri et boni ex Verbo: per haec rationalis mens aperitur ab infra; sed ut primum mens spiritualis aperta est, et inde fit influxus, aperitur mens rationalis supra, et sic rationale ut medians praebet transitum, et tunc per illam mens naturalis, in qua sunt scientifica et cognitiones, subordinatur menti spirituali, ita caelo et Domino.

[2] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
Amor vere conjugialis est a solo Domino. Quod a solo Domino sit, est quia descendit ex amore Domini erga caelum et ecclesiam, et inde ex amore boni et veri; Dominus enim est a quo bonum, et caelum et ecclesia sunt in quibus verum; inde sequitur quod amor vere conjugialis sit in sua prima essentia amor in Dominum. Inde est quod nemo possit in amore vere conjugiali esse, et in ejus amoenis, jucundis, beatis et gaudiis, nisi qui solum Dominum agnoscit, hoc est, Trinum in Ipso: qui adit Patrem ut Personam per Se, aut Spiritum sanctum ut Personam per Se, et illos non in Domino, non illis est amor conjugialis. Genuinum conjugiale datur imprimis in tertio caelo, quia angeli ibi in amore in Dominum sunt, agnoscunt Ipsum solum Deum, et mandata Ipsius faciunt. Facere mandata est illis amare Ipsum; mandata Domini sunt illis vera, in quibus recipiunt Ipsum: conjunctio Domini cum illis est, et illorum cum Domino, nam in Domino sunt quia in bono, et Dominus in illis est, quia in veris. Hoc est conjugium caeleste, a quo amor vere conjugialis descendit.

996. “Et exsiccata est aqua ejus.”–Quod significet quod remota sint falsa, constat ex significatione “aquarum,” quod sint vera, in opposito sensu falsa (de qua (supra), n. 518); hic falsa, quia sequitur, “ut pararetur via regum ab ortu solis,” per quae significatur, ut Divinum Verum a Domino posset influere: et ex significatione “exsiccari,” quod sit removeri. Describitur hic status hominis quoad rationale. Rationale est ex quo homo potest videre et intelligere vera; et tantum illa potest videre, quantum non obstant falsa ex malis; nam facultas intelligendi vera est omni homini, etiam malo (videatur (supra,) n. 874, 970); sed quod homo non videat nec intelligat illa est quia amat malum, et hoc infert falsum; et postea cum verum incidit in falsum, tunc verum non potest in sua luce apparere, hebetatur enim, obscuratur, suffocatur, rejicitur. Sed falsa ex malis non intrant, ita nec obstant, in prima hominis aetate; intrant enim in secunda et tertia ejus, quando non ex sola memoria aut ex magistro amplius cogitat, sed ex suomet intellectu; aperitur enim rationale, in quo est intellectus, successive sicut homo adolescit: ex his patet quod falsa interea sint remota, et quod tunc intrent cognitiones veri et boni ex Verbo, quas etiam homo in quadam luce, absque falsis, videt. Sed quod visus rationalis postea, per ratiocinationes ex fallaciis et ex falsis, pervertatur, significatur per “spiritus tres immundos similes ranis,” qui ex ore draconis et bestiae et pseudoprophetae exiverunt, de quibus in sequentibus. Proximus sensus verborum, quod “exsiccata sit aqua fluvii Euphratis, ut pararetur via regum ab ortu solis,” est, ut transitus daretur ab ecclesia ubi Divina vera, quae draco, bestia et pseudopropheta pervertere voluerunt; nam Euphrates terminabat ab una parte terram Canaanem, et separabat illam ab Assyria; et per “terram Canaanem” significatur ecclesia, et per “Assyriam” rationale.

[2] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
Quoniam amor vere conjugialis in sua prima essentia est amor in Dominum a Domino, est etiam innocentia. Innocentia est amare Dominum ut suum Patrem, faciendo mandata Ipsius, et volendo duci ab Ipso et non a semet, ita sicut infans. Quia innocentia est ille amor, est illa ipsum esse omnis boni; et inde homo tantum caeli in se habet, seu tantum in caelo est, quantum in amore conjugiali est, quia tantum est in innocentia. Quia amor vere conjugialis est innocentia, ideo lusus inter conjuges sunt sicut lusus infantum inter se, et tantum sunt tales lusus quantum se amant, ut apparet apud omnes primis diebus post nuptias, quando amor illorum aemulatur amorem vere conjugialem. Innocentia amoris conjugialis intelligitur in Verbo per “nuditatem,” quam Adamus et uxor ejus non erubuerunt, ex causa quia nihil lascivi, et inde nihil pudoris, est inter conjuges, plus quam inter infantes, dum inter se nudi sunt.

997. “Ut pararetur via regum ab ortu solis.”–Quod significet ut Divinum Verum a Domino possit influere, constat ex significatione “viae regum,” quod sit influxus Divini Veri, per “viam” enim significatur influxus, et per “reges” significantur vera; quod sit influxus Divini Veri qui intelligitur, est quia dicitur “via regum ab ortu solis;” per “vias” enim significantur influxus, quoniam omnis influxus ab una societate ad alteram, ita a Domino, sit per vias apertas in spirituali mundo; et quoniam per “ortum solis” significatur ubi Dominus, ita “ab ortu solis” est a Domino. Quod Dominus sit Sol caeli, et quod inde per “solem” in Verbo intelligatur Dominus quoad amorem, videatur supra (n. 401 (a-e), 412(b), 527). (Quod per “orientem” et per “ortum solis” intelligatur ubi Dominus, (videatur supra,) n. 422: et quod per “reges” significentur Divina vera, n. 29, 31, 553, 625.) Quid per haec verba in sensu proximo intelligitur, supra dictum est, nempe, ut aperiretur via a terra Canaane, per quam significatur spirituale ecclesiae, ad Assyriam, per quam significatur rationale ecclesiae; fluvius Euphrates separabat et distinguebat illas terras; inde per “viam regum ab ortu solis” significatur aditus ab ecclesia; quod ille aperiretur, in eo sensu intelligitur per quod “aqua Euphratis exsiccata sit.”

[2] Nunc aliquid de influxu Divini Veri a Domino apud homines dicetur. A Domino ut Sole exit et calor et lux; sed calor est Divinum Bonum, et lux est Divinum Verum. Lux quae est Divinum Verum influit et intrat apud omnem angelum caeli, et quoque apud omnem hominem mundi, et dat visum internum, qui est intellectus: nam unicuivis homini quoad ejus spiritum, tametsi non quoad corpus, est facultas recipiendi lucem illam, hoc est, intelligendi Divinum Verum; sed aperitur illa facultas sicut homo adolescit, et rationale suum secundum ordinem per scientias et percognitiones boni et veri excolit et format. At calor, qui est Divinum Bonum, non ita apud angelum et apud hominem, sicut lux, quae est Divinum Verum, influit; causa est, quia homo nascitur in mala omnis generis, et mala obstant; quare illa primum removenda sunt antequam calor, qui est Divinum Bonum, potest influere; ac mala removentur per aspicere illa ut peccata contra Deum, et fugere illa, supplicando Dominum de ope; quantum itaque homo sic recipit Divinum Bonum, tantum in lucem intelligendi Divinum Verum venit; nam via Divini Veri in hominem, qui reformatur, est per bonum voluntatis et inde vitae apud illum.

[3] Quando autem homo non in Divino Bono est, sed in malo, tunc nihilominus est in facultate recipiendi lucem, seu intelligendi Divinum Verum, sed quantum est in statu separato; si vero non in statu separato est, tunc illud non ita intelligit. Status separatus est homini, quando solum tenetur in cogitatione quae intellectus, et non simul in affectione quae voluntatis ejus est; sed in hoc statu homo non reformatur, quia lux illa tunc non afficit vitam ejus, seu Divinum Verum non implantatur: status autem non separatus est homini, quando tenetur in cogitatione ex intellectu, et simul in affectione ex voluntate; in hoc statu homo non recipit lucem seu intelligit Divinum Verum, si non simul quoad affectionem voluntatis in Divino Bono sit; nam in hoc statu mala quae voluntatis sunt, et inde falsa quae cogitationis, obstant, et exstinguunt lucem. Sed de binis his statibus hominis plura in sequentibus dicentur.

[4] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
Quoniam amor conjugialis In sua prima essentia est amor in Dominum a Domino, et inde quoque est innocentia, ideo etiam amor conjugialis est pax, qualis est in caelis apud angelos; nam sicut innocentia est ipsum esse omnis boni, ita pax est ipsum esse omnis jucundi ex bono, consequenter est ipsum esse omnis gaudii inter conjuges. Nunc quia omne gaudium est amoris, et amor conjugialis est amor fundamentalis omnium amorum caeli, ideo ipsa pax in amore conjugiali principaliter residet. Quod pax sit beatum cordis et animae oriundum ex conjunctione Domini cum caelo et ecclesia, ita quoque ex conjunctione boni et veri, cessante omni discidio et pugna mali et falsi cum bono et vero, videatur supra (n. 365); et quia amor conjugialis descendit ex illis conjunctionibus, ideo quoque omne jucundum illius amoris descendit et trahit essentiam suam ex caelesti pace. Pax illa etiam, ut caeleste beatum, ex faciebus conjugum, qui in amore illo sunt et ex amore illo se mutuo aspiciunt, in caelis elucet; nec tale caeleste quod intime afficit jucunda amorum, et vocatur pax, dari potest apud alios quam apud illos qui possunt intime, ita quoad ipsa corda, conjungi.

998. (Vers. 13.) “Et vidi ex ore draconis et ex ore bestiae.”–Quod significet ex cogitatione, ratiocinatione, religione et doctrina illorum qui in sola fide, et in confirmationibus ejus ex naturali homine sunt, constat ex significatione “oris,” quod sit cogitatio, ratiocinatio, religio et doctrina (de qua (supra), n. 580, 782, 794); ex significatione “draconis,” quod sint qui in sola fide, tam quoad doctrinam quam quoad vitam (de qua, n. 714, 715, 716, 737); et ex significatione “bestiae,” quod sint qui per ratiocinia ex naturali homine confirmant solam fidem (de qua, n. 773). Erant enim binae bestiae, una ex mari, altera ex terra, ascendens; et per “bestiam ex mari” intelligitur fides illa per ratiocinia ex naturali homine confirmata, et per “bestiam ex terra” intelligitur fides illa confirmata ex sensu litterae Verbi, et inde falsificatio ejus: sed hic intelligitur “bestia ex mari ascendens,” ita fides confirmata per ratiocinia, quia additur “ex ore pseudoprophetae;” et per “pseudoprophetam” simile significatur quod per “bestiam ex terra,” nempe sola fides confirmata per Verbum, ita doctrina falsi ex falsificatis veris.

[2] Per haec et sequentia nunc describitur quod doctrina de sola fide hebetaverit et paene exstinxerit facultatem intelligendi Divinum Verum, quae tamen unicuivis homini data est a Domino, quantum falsa ex malo non praestruunt influxum et aditum, ne aliquid e caelo percipiatur: est enim homo sicut hortus, qui aeque lucem recipit hieme ac aestate, sed non calorem; et quod sicut recipit calorem, ita floreat et fructificet; similiter homo, quod aeque possit recipere lucem, hoc est, intelligere Divinum Verum, sive malus sive bonus sit; attamen non potest florere et fructificare, hoc est, sapere et opera facere quae bona sunt, nisi quam sicut recipit calorem, hoc est, bonum amoris.

[3] Creditur a multis quod eruditi, quia plura e Verbo .et ex doctrina e Verbo sciunt, intelligentiores et sapientiores aliis sint; sed usque non illis plus intelligentiae et sapientiae est quam secundum spiritualem calorem, hoc est, bonum amoris apud illos; secundum hoc enim facultas intelligendi vera aperitur et vivificatur, sed eadem facultas per mala amoris proprii quasi tegitur et obliteratur. Quod tamen usque facultas intellectualis sit illis, utcunque tecta et obliterata, saepius audivi testatum per experientiam; nam spiritus qui prorsus in falsis ex malo fuerunt, et corde suo negaverunt Divinum influxum in omnia intellectus veri ac voluntatis boni, ita Divinam providentiam, et inde confirmaverunt apud se quod omnia Naturae et propriae prudentiae sint, illi tametsi essent quasi in nulla facultate intelligendi vera dum apud se cogitaverunt illa, usque tamen cum audiverunt ab aliis quod Divinum sit omne, ac naturale nihil respective, nisi sicut est artifici instrumentum, tunc tam clare illa intellexerunt sicut illi qui docuerunt illa, et sicut alii qui in illo Divino Vero se confirmaverunt; sed actutum ut averterunt aurem, lapsi sunt in contraria, et non intellexerunt illa, ex causa quia obtexerunt illa falsis ex confirmationibus. Inde patuit quod apud omnes sit facultas intelligendi verum, seu recipiendi lucem e caelo; sed usque quod tantum recipiant quantum in bono amoris per vitam sunt: similiter ut hortus, qui lucem e sole aeque hieme quam aestate admittit, sed quod usque tantum floreat et fructificet quantum simul e sole recipit calorem, quod fit dum illi ver et aestas est.

[4] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
Homini tanta et talis intelligentia et sapientia est quantus et qualis est amor conjugialis apud illum. Causa est, quia amor conjugialis descendit ex amore boni et veri, sicut effectus a sua causa, aut sicut naturale a suo spirituali; et ex conjugio boni et veri est omnis intelligentia et sapientia etiam angelis trium caelorum; est enim intelligentia et sapientia nihil aliud quam receptio lucis et caloris ex Domino ut Sole, hoc est, receptio Divini Veri conjuncti Divino Bono, et Divini Boni conjuncti Divino Vero; ita est conjugium boni et veri a Domino. Quod ita sit, manifeste apparuit ab angelis in caelis: illi separati a suis conjugibus sunt quidem in intelligentia, sed non in sapientia; at cum apud conjuges suos sunt, etiam in sapientia sunt: et quod miratus sum, sicut convertunt facies ad conjugem, tantum in statu sapientiae sunt, nam conjunctio veri et boni fit in mundo spirituali per aspectum, et uxor ibi est bonum, et vir ibi est verum: quare sicut verum se convertit ad bonum, ita vivificatur verum. Per intelligentiam et sapientiam non intelligitur ingeniositas ratiocinandi de veris et bonis, sed facultas videndi et intelligendi vera et bona, quae facultas est homini a Domino.

999. “Et ex ore pseudoprophetae.”–Quod significet doctrinam fidei separatae a vita, ac justificationis per illam, confirmatam ex Verbo falsificato, constat ex significatione “pseudoprophetae,” quod sit doctrina falsi ex falsificatis veris Verbi: quod hoc per “pseudoprophetam” significetur, est quia per “prophetam” intelligitur doctrina veri ex Verbo, et in sensu supremo Verbum (videatur (supra,) n. 624); inde contrarium per “pseudoprophetam” intelligitur. Praeterea per “pseudoprophetam” simile hic significatur quod per “bestiam ascendentem ex terra;” nam dicitur “ex ore bestiae et pseudoprophetae:” erant enim binae bestiae per quas draco ulterius descriptus est, una visa “ex mari,” altera “ex terra,” ascendens; per “bestiam ex mari” significantur confirmationes fidei separatae a vita per ratiocinia ex naturali homine, per “bestiam” autem “ex terra” significantur confirmationes fidei separatae a vita ex Verbo, et inde falsificationes ejus; et quia inde facta est doctrina ecclesiae, et doctrina illa docet separationem fidei a vita, ac justificationem per fidem illam separatam, ideo altera haec bestia intelligitur per “pseudoprophetam.”

[2] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
Ex amore vere conjugiali est potentia et tutela contra inferna quia contra mala et falsa quae ex infernis ascendunt; causa est quia per amorem conjugialem est homini conjunctio cum Domino, et solus Dominus valet super omnia inferna; tum quia per amorem conjugialem est homini caelum et ecclesia, quare sicut Dominus continue tutatur caelum et ecclesiam a malis et falsis quae ab infernis assurgunt, ita omnes qui in amore vere conjugiali sunt, nam apud hos et non apud alios est caelum et ecclesia; est enim caelum et ecclesia conjugium boni et veri, ex quo est amor conjugialis, ut supra dictum est. Inde est quod homini per amorem conjugialem sit pax, quae est intimum gaudium cordis ex omnimoda securitate ab infernis, et ex tutatione ab infestationibus mali et falsi inde.

1000. “Spiritus tres immundos similes ranis.”–Quod significet ratiocinationes ex meris falsis contra Divina vera, constat ex significatione “spirituum immundorum,” quod sint falsa mali quae ab inferno; omnes enim qui in infernis sunt, ex falsis mali sunt immundi, ex causa quia omnia immunda existunt ex falsis quae ex malo sunt, et omnia munda ex veris quae ex bono: ex significatione “trium,” quod sint omnia et plenum, ac dicantur de veris aut de falsis (de qua (supra), n. 435(a), 506, 532, 658); inde etiam per “tria” significatur prorsus et mere, hic merum falsum: et ex significatione “ranarum,” quod sint ratiocinationes ex falsis; quod haec per “ranas” significentur, est non modo ex coaxatione illarum sed etiam ex commoratione illarum in stagnis paludinosis et putentibus, per quae etiam significantur falsa infernalia; nam qui ratiocinantur ex falsis contra Divina vera, illi commorantur in infernis quae sicut paludes et stagna fetida apparent; et illi qui ibi, dum spectantur in luce caeli, similes sunt ranis, quidam in forma majore, quidam in minore, secundum elationem animi ex ratiocinatione acutiori et crassiori; sunt etiam immundae magis et minus secundum ratiocinationes contra Divina vera interiora et digniora.

[2] Quod “ranae” significent ratiocinationes ex meris falsis contra Divina vera, constare potest ex miraculo ranarum in Aegypto; per omnia enim miracula ibi facta significantur plagae seu mala, quibus afficiuntur illi post mortem qui per scientifica naturalis hominis pugnant contra bona et vera spiritualia, et haec destruere conantur; per “Pharaonem” enim et per “Aegyptios” repraesentabantur et inde significabantur naturales homines, ac per “filios Israelis,” quos infestaverunt et redigere in servos voluerunt, repraesentabantur et inde significabantur spirituales homines; ita etiam per “Aegyptios” illa quae sunt naturalis hominis, et per “filios Israelis” illa quae sunt spiritualis hominis; illa quae naturalis hominis sunt, se referunt ad mala et falsa, ac mala ad amorem, et falsa ad doctrinam ejus; et illa quae spiritualis hominis sunt, se referunt ad bona quae amoris sunt, et ad vera quae doctrinae ejus. Quod per “ranas” ibi significentur ratiocinia naturalis hominis ex falsis contra vera spiritualis hominis, patet a descriptione miraculi istius apud Mosen,
Quod prorepere fecerit fluvius ranas, et ascenderint et venerint in domum Pharaonis, et in conclave cubilis ejus, et super lectum ejus, et in domum servorum ejus, et populi ejus, et in clibanos et mactras. Et quod postquam mortuae sunt, congregatae sint in acervos, et quod putuerit terra (Exod. vii. 27-29; cap. viii. 1-10 (B. A. 1-14)):
quod “ranae” hic significent ratiocinia naturalis hominis ex falsis contra Divina vera, constare potest ab explicatione omnium istorum in Arcanis Caelestibus (a n. 7345 ad 7357, et a n. 7379 ad 7409).

[3] Tum apud Davidem,
“Vertit aquas illorum in sanguinem, et occidit piscem eorum; prorepere fecit in terras eorum ranas, in conclavia regum illorum” (Ps. cv. 29, 30):
haec de plagis in Aegypto; per “aquas versas in sanguinem” significantur vera falsificata; per “pisces occisos” significantur vera scientifica et cognitiones naturalis hominis, quod interierint; per “ranas prorepentes in terras,” significantur ratiocinia naturalis hominis ex falsis; “conclavia regum” significant interiora vera, quae per ratiocinia ex falsis perverterunt (“conclavia” sunt interiora, et “reges” sunt vera): similia significantur per quod “ranae ascenderint in domum Pharaonis, in conclave cubilis ejus, et in lectum ejus.” Ex his nunc patet, quid per “tres spiritus immundos similes ranis,” quae ex ore draconis, bestiae, et pseudoprophetae exiverunt, significatur.

[4] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
Illi qui in amore vere conjugiali sunt, post mortem, dum fiunt angeli, redeunt in juventutem et adolescentiam suam; mares utcunque senio confecti fiunt juvenes, et uxores senio confectae fiunt adolescentulae; uterque conjux redit in flores et in gaudia aetatis, dum amor conjugialis coepit novis jucunditatibus exaltare vitam, ac inspirare lusus propter prolificationem. In hunc statum venit homo primum exterius, postea interius et interius in aeternum, qui fugerat adulteria ut peccata, et in amorem conjugialem a Domino inauguratus est in mundo. Quia interius semper juvenescunt, sequitur quod amor vere conjugialis continue crescat et intret in suas delicias et faustitates, quae a mundi creatione ei provisae sunt, quae sunt deliciae et faustitates intimi caeli oriundae ex amore Domini erga caelum et ecclesiam, et inde ex amore boni et veri inter se; ex quibus amoribus in caelis est omne gaudium. Quod homo ita juvenescat in caelo, est quia tunc init conjugium boni et veri, ac bono inest conatus jugi amandi verum, et vero inest conatus jugi amandi bonum, ac tunc uxor est bonum in forma, ac vir est verum in forma: ex illo conatu exuit homo omne severum, maestum et siccum senile; et induit vividum, laetum et vegetum juvenile, ex quo vivit conatus et fit gaudium.

[5] Dictum mihi e caelo est quod illis tunc vita amoris sit, quae non aliter describi potest quam quod sit vita ipsius gaudii. Quod homo, qui in amore vere conjugiali in mundo vivit, post mortem veniat in conjugium caeleste, quod est boni et veri, oriundum ex conjugio Domini cum ecclesia, patet manifeste ex eo, quod ex conjugiis in caelis, tametsi conjuges ibi similiter ut in terris consociantur, non nascantur liberi, sed pro liberis bona et vera, et inde sapientia, ut prius dictum est; inde est quod per “partus,” “nativitates” et “generationes” in Verbo in sensu ejus spirituali intelligantur partus, nativitates et generationes spirituales, quod per “filios et filias” vera et bona ecclesiae, et alia sed consimilia per “nurus,” “socrus” et “soceros. ” Ex his etiam clare videri potest quod conjugia in terris correspondeant conjugiis in caelis, et quod homo post mortem in correspondentiam veniat; nempe a conjugio naturali corporeo, in conjugium spirituale caeleste, quod est ipsum caelum, et caeli gaudium.

1001. (Vers. 14.) “Sunt enim spiritus daemonum.”–Quod significet falsa ratiocinia ex inferno, constat ex significatione “spirituum immundorum similium ranis,” quod sint ratiocinationes ex meris falsis contra Divina vera (de qua mox supra, n. 1000); et ex significatione “daemonum,” quod sint quae ex inferno; illi enim in inferno “daemones” vocantur, qui in cupiditate falsificandi vera sunt, quod fit imprimis per ratiocinia;
inde per “daemones” et “daemonia” in sensu abstracto significantur cupiditates et falsitates, ut constare potest ex locis in Verbo ubi nominantur (Ut Levit. xvii. 7: Deutr. xxxii. 17: Esai. xiii. 21; cap. xxxiv. 14: Psalm. cvi. 37: Matth. iv. 24; cap. viii. 16, 28, 31; cap. ix. 32, 33; cap. x. 8; cap. xii. 22; cap. xv. 22: Marc. i. 32, 34, 39: Luc. iv. 33-38, 41; cap. viii. 2, 26-40; cap. ix. 1, 37-42, 49; cap. xiii. 32: Apoc. ix. 20; cap. xviii. 2).
(Continuatio de Sexto Praecepto.)
Ex amore conjugiali est omnis pulchritudo angelis, ita secundum illum cuique angelo: omnes enim angeli sunt formae suarum affectionum, ex causa quia in caelo non licet mentiri facie quae non affectionis ejus sunt, quare facies illorum est typus animi illorum; dum itaque illis est amor conjugialis, est amor in Dominum, est amor mutuus, est amor boni et amor veri, est amor sapientiae; hi amores apud illos facies illorum formant, et se sicut ignes vitae in oculis eorum sistunt, quibus se insuper addit innocentia et pax, quae pulchritudinem illorum complent. Tales formae sunt formae angelici intimi caeli, ac sunt formae vere humanae.

1002. “Facientes signa.”–Quod significet persuadentia per fallacias et sophistica, constat ex significatione “signorum,” quod sint testificationes et persuasiones, et sic quoque confirmationes (de qua (supra), n. 706, 824); hic persuasiones per fallacias et sophistica, nam agitur de illis qui per ratiocinia confirmant fidem separatam a vita; et quia hoc fit per fallacias et sophistica, per quae simplices persuadentur, ideo per “facientes signa” hic significantur persuasiones et confirmationes per fallacias et sophistica: quod persuasiones fiant per fallacias, supra ostensum est, ubi de “bestia ascendente ex mari” (cap. xiii. 1-13) actum est; per illam etiam significatae sunt confirmationes per ratiocinia ex naturali homine. Quod talia significentur per “signa,” est quia sequitur, “ad abeundum ad reges terrae et orbis totius, ad congregandum illos in proelium,” per quae significatur ad excitandum discidia et pugnas contra vera in universa ecclesia.

[2] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
Ex hactenus allatis concludi potest quid boni ex castitate in conjugiis resultat, consequenter quid sunt bona opera castitatis quae fiunt ab homine qui fugit adulteria ut peccata contra Deum; sunt bona opera castitatis quae concernunt vel ipsos conjuges, vel prolem et posteritatem illorum, vel societates caelestes. Bona opera castitatis quae concernunt ipsos conjuges, sunt amores spirituales et caelestes, sunt intelligentia et sapientia, sunt innocentia et pax, sunt potentia et tutela contra inferna, et contra mala et falsa inde, suntque gaudia multiplicia, ac felicitates in aeternum; quae omnia sunt illis qui in castis conjugiis vivunt, secundum praedicta.

[3] Bona opera castitatis quae concernunt prolem et posteritatem, sunt, quod tot et tanta mala non connascantur familiis; amor enim regnans parentum traducitur in prolem. et quandoque in seram posteritatem, et fit illis natura hereditata; haec frangitur et mitescit apud parentes qui adulteria ut infernalia fugiunt, et conjugia ut caelestia amant. Bona opera castitatis quae concernunt societates caelestes, sunt, quod casta conjugia sint deliciae caeli, quod sint seminaria ejus, et quod sint firmamenta ejus; delicias praebent caelo per communicationes; seminaria sunt caelo per prolificationes; et firmamenta sunt caelo per potentiam contra inferna, nam spiritus diabolici ad praesentiam amoris conjugialis fiunt furibundi, vesani, ac impotes mentis, et projiciunt se in profundum.

1003. “Ad abeundum ad reges terrae et orbis totius, ad congregandum illos in proelium.”–Quod significet ad excitandum discidia et pugnas contra vera apud omnes qui ab ecclesia sunt, constat ex significatione “regum,” quod sint qui in veris ex bono sunt, et abstracte vera ex bono(de qua (supra), n. 29, 31, 553, 625); ex significatione “terrae et orbis,” quod sit ecclesia quoad verum et quoad bonum, ita universa ecclesia (de qua (supra), n. 741 (b)); ex significatione “proelii, quod sit discidium de veris et bonis, ac pugna spiritualis (de qua (supra), n. 573, 734): ex his patet quod per “abire ad reges terrae et orbis totius ad congregandum illos in proelium,” significetur excitare discidia et pugnas contra vera apud omnes qui ab ecclesia sunt.

[2] Quod ecclesia in lites de veris et bonis, et in pugnas contra illa, et tandem in discidia, per solam fidem venerit, patet manifeste ex eo, quod dum fides illa recepta fuit, non amplius aliqua copia data sit intellectui introspiciendi in illa; fides enim involvit quod credendum sit, utcunque apparet coram intellectu; et cum removetur intellectus a fide, removetur etiam illustratio; qua remota, intrat caecitas et stupiditas in omne ecclesiae; in quo statu existunt merae lites de sensu Verbi, qui ad confirmandum quodcunque lubet trahi potest; inde est quod ecclesia divisa sit in ecclesias, et in his tot haereses exstiterint. Quod discidia et pugnae illae de veris et bonis sint ex inferno, significatur per quod “spiritus daemonum facientes signa ad abeundum ad reges terrae, et orbis totius, ad congregandum illos in proelium.”

[3] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
Ex enumeratis et descriptis bonis quae sequuntur casta conjugia, concludi potest ad mala quae sequuntur adulteria, sunt enim mala opposita illis bonis: nempe, loco amorum spiritualium et caelestium, qui sunt illis qui in castis conjugiis vivunt, sunt amores infernales et diabolici illis qui in adulteriis; loco intelligentiae et sapientiae, quae sunt illis qui in conjugiis caste vivunt, sunt insaniae et stultitiae illis qui in adulteriis; loco innocentiae et pacis, quae sunt illis qui in castis conjugiis vivunt, sunt dolus et nulla pax illis qui in adulteriis; loco potentiae et tutelae contra inferna, quae sunt illis qui caste in conjugiis vivunt, sunt ipsi daemonia Asmodaea et inferna qui in adulteriis; loco pulchritudinis, quae est illis qui caste in conjugiis vivunt, est deformitas illis qui in adulteriis, monstrosa secundum quale illorum. Sors illorum ultima est, quod ex summa impotentia, in quam tandem se redigunt, fiant expertes omnis ignis et lucis vitae, ac degant solitarii in desertis sicut inertiae ac taedia suaemet vitae.

1004. “Diei illius magni Dei omnipotentis.”–Quod significet statum postremum ecclesiae, quando adventus Domini ac ultimum judicium, constat ex significatione “diei magni Dei omnipotentis,” quod sit status ultimus ecclesiae, quando adventus Domini ac ultimum judicium (de qua (supra), n. 413). Saepius in Verbo dicitur “dies magnus,” “diesJehovae,” “dies irae et excandescentiae,” “dies vindictae,” “dies terribilis,” et in illis locis per illum intelligitur status ultimus ecclesiae, et tunc adventus Domini, ac ultimum judicium.

[2] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
Amor vere conjugialis non dari potest quam inter duos; sicut non amor Domini erga caelum, quod unum est ab Ipso et in Ipso; seu erga ecclesiam, quae similiter ac caelum una est ab Ipso et in Ipso: omnes qui in caelis sunt, et qui in ecclesia sunt, unum erunt per amorem mutuum ex amore in Dominum; angelus in caelo, et homo in ecclesia, qui non cum reliquis unum ita facit, non est ex caelo, nec ab ecclesia. Praeterea in universo caelo, et in universo mundo, sunt duo ad quae omnia se referunt; illa duo vocantur bonum et verum; ex illis in unum conjunctis omnia quae in caelo et in mundo sunt, exstiterunt et subsistunt; quum unum sunt, tunc bonum est in vero, ac verum est in bono, ac verum est boni et bonum est veri; ita agnoscit unum alterum ut suum mutuum et reciprocum, et sicut agens suum reagens, et vicissim. Ex hoc universali conjugio est amor conjugialis inter maritum et uxorem. Maritus ita creatus est ut sit intellectus veri, et uxor ita creata est ut sit voluntas boni; proinde ut maritus sit verum, et uxor sit bonum, ita ut ambo sint verum et bonum in forma, quae forma est homo, et imago Dei: et quia a creatione est ut verum fiat boni, ac bonum veri, ita mutuo et vicissim, ideo non potest dari unum verum unitum duobus diversis bonis, et vicissim; nec potest dari unus intellectus unitus duabus diversis voluntatibus, et vicissim; nec potest dari unus homo, qui spiritualis, unitus duabus diversis ecclesiis; similiter non unus vir intime unitus duabus feminis. Intima unitio est sicut animae et cordis; anima uxoris est vir, et cor viri est uxor; vir suam animam communicat et conjungit uxori per amorem actualem; inest illa semini ejus, et uxor corde illam recipit; inde duo unum fiunt, et tunc omnia et singula unius corporis spectant suum mutuum in alterius; hoc est genuinum conjugium, unice inter duos dabile; nam a creatione est, ut omnia viri tam mentis ejus quam corporis ejus suum mutuum habeant in mente et in corpore uxoris, ac inde ut singularissima se mutuo spectent ac velint uniri; ex eo aspectu et conatu existit amor conjugialis.

[3] Omnia quae in corpore sunt, quae vocantur membra, viscera et organa, non sunt aliud quam formae naturales corporeae correspondentes formae spirituali mentis; inde omnia et singula corporis ita correspondent omnibus et singulis mentis, ut quicquid mens vult et cogitat, corpus ad nutum in instanti agat: dum itaque binae mentes unum agunt, tunc etiam bina corpora potentialiter ita unita sunt ut non sint duo amplius, sed una caro: velle fieri una caro est amor conjugialis, et is amor talis est quale est id velle.

[4] Hoc licet confirmare per mirabile quod in caelis est: dantur ibi conjuges qui in tali amore conjugiali sunt ut ambo possint esse una caro, et quoque sunt dum volunt, et tunc apparent ut unus homo; vidi, et locutus sum cum illis; et dixerunt quod illis una vita sit, et quod sint sicut vita boni in vero, ac vita veri in bono, et quod sint sicut paria in homine, nempe sicut bina haemisphaeria cerebri circumducta una meninge, binae camerae cordis intra commune tegmen, et bini lobi pulmonum similiter; quae, tametsi duo sunt, usque unum sunt quoad vitam et quoad exercitia vitae, quae sunt usus; dixerunt quod vita illorum ita conjuncta, sit plena caelo, et quod sit ipsa caeli vita cum ejus infinitis beatitudinibus, ex causa, quia caelum etiam tale est, ex conjugio Domini cum illo; nam omnes angeli caeli sunt in Domino, ac Dominus in illis.

[5] Porro dixerunt quod illis impossibile sit cogitare ex aliqua intentione de uxore aut femina supernumeraria, quia hoc foret convertere caelum in infernum; quare angelus dum modo id cogitat, cadit de caelo. Adjecerunt quod spiritus naturales hanc illorum conjunctionem non credant dabilem, ex causa quia illis qui mere naturales sunt non est conjugium ex origine spirituali, quae est boni et veri, sed est conjugium ex origine naturali; inde nec unio mentium, sed modo unio corporum ex animo lasciviente in carne, quae lascivia est ex universali lege cuique vivo et non vivo ex creatione indita et sic insita, quae est, ut omne in quo est vis, producere velit sui instar, ac multiplicare suam speciem in infinitum et in aeternum. Quia posteri Jacobi, qui filii Israelis vocati sunt, fuerunt mere naturales homines, et inde conjugia illorum non spiritualia sed carnalia, ideo illis propter duritiem cordis illorum plures uxores ducere concessum fuit.

1005. (Vers. 15.) “Ecce venio sicut fur.”–Quod significet adventum Domini, et tunc ultimum judicium,
constat ex significatione “venire sicut fur,” cum de Domino, quod sit adventus Ipsius, et tunc ultimum judicium, similiter ut in Verbo alibi (Ut Matth. vi. 19, 20; cap. xxiv. 42, 43: Obad. vers. 5: Joel ii. 9: Hosch. vii. 1).
Quod per “venire sicut fur,” id significetur, est quia tribuitur Domino quod auferat cognitiones boni et veri, ac devastet ecclesiam, sicut fur aufert opes, et despoliat domum; tum quia ecclesia tunc in nocte et in tenebris est, nempe in falsis ex malo; et ultimus status ecclesiae etiam vocatur “nox,” et falsa ex malo in quibus tunc sunt vocantur “tenebrae,” et fur venit noctu cum tenebrae sunt: inde comparatio adventus Domini et ultimi judicii cum fure (videatur etiam supra, n. 193).

[2] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
Quod adulterium sit infernum, et inde abominatio, quisque potest, ex idea commixtionis diversorum seminum in unius mulieris utero, concipere; semen hominis est in quo latet intimum ejus vitae, et inde incohamentum novae, quod ex eo sanctum est; hoc commune facere cum intimis et incohamentis aliorum, ut fit in adulteriis, profanum est: inde est quod adulterium sit infernum, et quod infernum in communi dicatur adulterium. Quia ex commixtione tali non potest non putredo, etiam ex spirituali origine, existere, sequitur quod adulterium sit abominatio.

[3] Exinde in lupanaribus, quae in inferno sunt, apparent fetores omnis generis, ac dum lux e caelo in illa immittitur, conspiciuntur adulterae cum adulteris sicut sues jacentes in ipsis sordibus; et quod mirum, similiter ac sues in deliciis suis sunt dum in medio sordium. At lupanaria illa tenentur clausa; quia dum aperiuntur, exhalatur nidor excitans vomitum. Aliter in castis conjugiis; in illis vita viri per semen se addit vitae uxoris; inde conjunctio intima, ex qua non duo, sed una caro fiunt; et secundum conjunctionem per id crescit amor conjugialis, et cum illo omne bonum caeli.

1006. “Beatus qui vigilat”–Quod significet statum felicem illorum qui spectant ad Dominum, constat ex significatione “beati,” quod sit in felici statu esse; et ex significatione “vigilare,” quod sit vitam spiritualem sibi comparare (de qua (supra), n. 187); et haec comparatur per id, quod homo spectet ad Dominum, quia Dominus est ipsa Vita, et ab Ipso solo est vita aeterna: dum homo in vita a Domino est, tunc est in vigilia; cum autem in vita a semet est, tunc est in somno; seu quod idem, dum homo in vitaspirituali est, tunc est in vigilia; cum autem est in vita naturali separata a spirituali, tunc est in somno ; et illa quae homo tunc videt, est sicut quae videt in somnio:
hanc vitam vivere etiam intelligitur per “dormire” et “obdormire” in Verbo (Ut Matth. xiii. 25; cap. xxv. 5, 6: Marc. iv, 26, 27; cap. xiii. 36: Esai. v. 27: Jerem. li. 39, 57: Psalm. xiii. 4; Ps. lxxvi. 7: et alibi):ex eo patet quid significat “vigilare.”

[2] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
At sciendum est quod sint adulteria plus et minus infernalia et abominabilia. Adulteria oriunda ex gravioribus malis et inde falsis sunt etiam graviora, et ex mitioribus malis et inde falsis sunt mitiora: correspondent enim adulteria adulterationibus boni et inde falsificationibus veri; adulterationes boni sunt in se mala, et falsificationes veri sunt in se falsa: secundum correspondentias cum illis disposita sunt inferna, in genera et in species; inferna cadaverosa sunt illis quibus violationes uxorum deliciae fuerunt; excrementitia illis quibus stuprationes virginum deliciae fuerunt; tetre viscosa illis quibus varietates et mutationes scortorum deliciae fuerunt; ac sordida reliquis: inferna sodomitica sunt illis qui in malis ex amore imperandi super alios ex solo jucundo imperii, et in nullo jucundo usus, fuerunt.

[3] Ex illis qui fidem separaverunt a bonis operibus tam doctrina quam vita, exspirant adulteria sicut filii cum matre aut cum matertera; ex illis qui studuerunt Verbo solum propter gloriam, et non propter usus spirituales, exspirant adulteria sicut patris cum nuru; ex illis qui credunt peccata remitti per Sanctam Cenam, et non per paenitentiam vitae, exspirant adulteria sicut fratris cum sorore; ex illis qui prorsus negant Divinum, exspirant nefanda cum bestiis; et sic porro. Quod inferna illis talia sint, est ex correspondentia cum adulterationibus et conspurcationibus boni et veri.

1007. “Et servat vestimenta sua.”–Quod significet qui vivunt secundum Divina vera Ipsius, constat ex significatione “vestimentorum,” quod sint vera tegentia bonum (de qua (supra), n. 64, 65, 195, 271, 395, 637); inde per “servare vestimenta” significatur vivere secundum vera, hic secundum Divina vera Domini in Verbo.
(Continuatio de Sexto Praecepto.)
In summa, ex omni conjunctione mali et falsi in mundo spirituali effluit sphaera adulterii, sed solum ab illis qui in falsis quoad doctrinam sunt, et in malis quoad vitam; non autem ab illis qui in falsis quoad doctrinam, sed in bonis quoad vitam sunt, nam apud hos non est conjunctio mali et falsi, sed apud illos. Ast illud imprimis effluit ex sacerdotibus qui false docuerunt et male vixerunt, hi enim etiam adulteraverunt et falsificaverunt Verbum. Ex his, tametsi non adulteri fuerunt in mundo, usque excitatur adulterium, sed adulterium quod vocatur adulterium sacerdotale, quod tamen distinguitur ab adulteriis reliquis. Ex eo patet quod origo adulteriorum sit amor et inde conjunctio mali et falsi.

1008. “Ut non nudus ambulet.”–Quod significet ne sit absque veris, et inde absque bonis, constat ex significatione “nudi,” quod sit absque vero esse et inde absque bono (de qua (supra), n. 240); nam qui absque veris sunt, illi etiam absque bonis sunt, omne enim bonum comparatur per vera; et praeterea bonum absque vero non est bonum, nec verum absque bono est verum; ut verum sit, erit conjunctum bono; ac ut bonum sit, erit conjunctum vero: datur quidem verum absque bono, et bonum absque vero, sed usque verum absque (bono) est mortuum, ita quoque bonum absque vero; nam verum habet suum esse a bono, et bonum suum existere per verum: ex his patet quod per “nudum ambulare,” significetur absque veris esse, et inde absque bonis: quod “ambulare” significet esse et vivere, videatur (supra) (n. 787).

[2] (Continuatio de Sexxto Praecepto.)
Quod adulteria minus abhorreantur apud Christianos quam apud gentiles, immo apud aliquas barbaras gentes, est quia in Christiano orbe hodie non est conjugium boni et veri, sed conjugium mali et falsi; nam religio et doctrina fidei separatae a bonis operibus est religio et doctrina veri separati a bono; et verum separatum a bono non est verum, sed interius introspectum est falsum, ac bonum separatum a vero non est bonum, sed interius introspectum est malum: inde est in religione Christiana doctrina falsi et mali, ex qua origine influit cupido et favor adulterii ab inferno; inde est quod adulteria credantur licita, et exerceantur absque pudore in Christiano orbe: nam, ut supra dictum est, conjunctio mali et falsi est adulterium spirituale, ex quo secundum correspondentiam existit adulterium naturale. Ex eo est quod “adulteria” et “scortationes” in Verbo significent adulterationes boni et falsificationes veri; inde est, quod Babylon dicatur “meretrix” in Apocalypsi; similiter Hierosolyma in Verbo Veteris Testamenti; et quod gens Judaica a Domino dicta sit “gens adultera,” et “ex patre diabolo.” (Sed de his ex Verbo videatur (supra), n. 141.)

1009. “Et videant pudorem ejus.”–Quod significet et inde in spurcis amoribus, constat ex significatione “pudoris,” quod sint spurci amores; nam per “pudorem” intelligitur pars corporis quae tegitur femoralibus, et est regio genitalium, quae ex scandalis et ex adulteriis vocantur pudenda: horum nuditas intelligitur per “nudum ambulare: et quia genitalia utriusque sexus correspondent amoribus caeli in genere, et tunc correspondent quando induta sunt, inde correspondent amoribus inferni quando non induta sunt, ita quando nuda: “vestes” enim significant vera induentia, et “caro” illius regionis corporis significat bonum amoris, et bonum absque vero non est bonum, sicut nec verum absque bono est verum (de qua re videatur mox supra, n. 1008); et ubi non est bonum amoris, ibi est malum, seu spurcus amor. Quoniam “nuditas” illius partis corporis significat amorem spurcum, seu lascivum adulterii,
ideo Aharoni fuerunt femoralia ex lino, quae super carne ejus erant cum ministrabat (Exod. xxviii. 42, 43; cap. xxxix. 28);
“femoralia ex lino” significabant vera integentia.

[2] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
Qui abstinet ab adulteriis ex alia causa quam quod sint peccata, et contra Deum, usque est adulter; ut si quis abstinet ab illis ex timore legis civilis et ejus poenarum, ex timore jacturae famae et inde honoris; ex timore morborum ex illis; ex timore jurgiorum domi ab uxore, et inde intranquillitatis vitae; ex timore verberum ex mariti laesi servis; ex egestate, aut ex avaritia; ex infirmitate oriunda vel ex abusu, vel ex aetate, aut ex impotentia, vel ex morbo; immo si abstinet ex lege aliqua naturali aut morali, et non simul abstinet ab illis ex lege Divina, is usque tamen interius incastus et adulter est; nam nihilo minus credit quod non sint peccata, et inde illa declarat licita in suo spiritu, et sic in spiritu committit illa, tametsi non in corpore; quare post mortem, dum fit spiritus, aperte loquitur pro illis, et absque pudore patrat illa. Datum est in mundo spirituali videre virgines quae scortationes reputaverunt nefandas, quia contra legem Divinam; et quoque virgines quae illas non reputaverunt nefandas, sed usque ab illis abstinuerunt propter diffamiam, quae averteret procos; has virgines vidi cinctas fusca nube in descensu ad inferos; illas autem cinctas candida luce in ascensu ad superos.

1010. (Vers. 16.) “Et congregavit illos in locum dictum Hebraice Armageddon.”–Quod significet statum pugnae ex falsis contra vera oriundum ex amore sui apud homines ecclesiae, constat ex significatione “congregare illos in locum,” nempe ad proelium, quod sit disponere ad pugnandum ex falsis contra vera; quod sit status pugnae, est quia “locus” significat statum rei; et quod sit ex falsis contra vera, est quia intelligitur quod “draco” congregaverit; nam (in) capite xii. dicitur
Quod draco abiverit ad gerendum bellum cum reliquis ex semine mulieris, observantibus mandata Dei, et habentibus testimonium Jesu Christi (vers. 17);
et de ejus bestia ascendente ex mari, cap. xiii.,
Quod datum sit ei bellum gerere cum sanctis, et eos vincere (vers. 7).
Hic nunc nominatur locus ubi congregandi sunt, et proelium inituri.
Creditur per “Armageddon” intelligi Megiddonem, ubi Joschia Rex Jehudae pugnans contra Pharaonem clade affectus est (De qua agitur, 2 Rex. xxiii. 29, 30; 2 Chron. xxxv. 20-24; et quoque Sach. xii. 11);
sed quid per “Megiddonem” ibi in sensu spirituali significatur, adhuc ignoratur; quare dicetur. Per “Armageddon” significatur amor honoris, imperii et supereminentiae; hic amor etiam per Megiddonem in lingua vetusta Hebraea significatur, ut patet a significatione illius vocis in lingua Arabica; nec aliud per “Armageddon” intelligitur in caelis, nam omnia loca nominata in Verbo significant res et status.

[2] Quod amor honoris, imperii et supereminentiae sit status ultimus ecclesiae, quando falsa oppugnatura sunt vera, est quia ille amor in ecclesia in ultimis temporibus ejus regnaturus est, et cum ille amor regnat tunc quoque regnat falsum ex malo, et hoc vincit verum; ille enim amor prae omnibus aliis amoribus exstinguit lucem caeli, et inducit tenebras inferni; causa est, quia ille amor est ipsum proprium hominis, et homo a suo proprio nulla vi potest subduci et versus caelum elevari, quamdiu ille amor regnat; et proprium, in quod ille amor prorsus immergit hominem, non est nisi quam malum et falsum. Quod homo ex illo amor sit in caligine quoad omnia quae caeli et ecclesiae sunt, consequenter in meris falsis, non apparet homini qui in illo est, ex causa, quia lumen naturale apud illos tantum splendet quantum spiritualis lux exstinguitur; sed splendor ille est ex lumine fatuo, est enim lumen accensum ex amore gloriae, ita ex amore propriae intelligentiae; quae intelligentia spectata in caelo est insania et fatuitas: quando ergo hic amor in ecclesia regnat, tunc actum est de illa, nam non amplius est alicui intellectus veri ac voluntas boni; honor enim, imperium, et supereminentia est summa voluptas, et sentitur sicut summum bonum; et quod summa voluptas et summum bonum est, hoc etiam est finis propter quem omnia; et tunc omnia bona et vera, tam civilia et moralia quam spiritualia, serviunt pro mediis, et media amantur solum ex fine, et quatenus inserviunt fini; et si non inserviunt, prorsus vilipenduntur et rejiciuntur, ita quoque omnes usus civiles, morales et spirituales: aliter dum usus pro fine sunt, et homo non addicat gloriam et honorem suae personae, sed ipsis usibus secundum eorum excellentiam; tunc honor, imperium et supereminentia sunt media, et non aestimantur nisi quatenus inserviunt usibus pro mediis. Ex his aliquatenus constare potest quid intelligitur per “Armageddon.”

[3] Ad vivum etiam ostensum est quod ille amor vastaverit ecclesiam, et adulteraverit omnia bona et vera ejus, non modo in regnis Babyloniae, sed etiam in regnis reliquis; unusquisque fere hodie, post mortem, dum venit in mundum spiritualem, secum e mundo naturali fert, quod velit honorari, imperare et supereminere, et paucissimi qui amant usus propter usus; volunt enim ut usus serviant, et honor, qui non usus est, imperet; et quando id regnat, quod separatum ab usu non aliquid est, non illis sors et hereditas dari potest in caelis, ubi regnant soli usus, est enim regnum Domini regnum usuum; nam dum hi regnant, tunc Dominus regnat, quia usus sunt bona, et omne bonum est a Domino. Hic nunc est status ecclesiae manifestatus quoad rationalia, qui status significatur per “sextum angelum effundentem phialam suam super magnum fluvium Euphratem;” de quo statu nunc actum est.

[4] (Continuatio de Sexto Praecepto.)
Haec dicta sunt de adulteriis; nunc dicetur etiam quid adulterium. Adulteria sunt omnes scortationes quae amorem conjugialem destruunt; scortatio mariti cum uxore alterius, vel cum femina, sive sit vidua, sive virgo, sive meretrix, est adulterium, dum hoc fit ex fastidio aut ex aversatione ad conjugium; similiter scortatio uxoris cum viro uxorato aut cum viro caelibe, dum hoc fit ex simili causa. Etiam scortationes cujusvis viri non uxorati cum uxore alterius, et cujusvis feminae non maritatae cum viro alterius, sunt adulterii, quia amorem conjugialem destruunt, avertendo animos illorum a conjugio ad adulterium. Jucunda varietatum tametsi cum scortis sunt etiam jucunda adulterii, nam jucundum varietatis destruit jucundum conjugii. Jucundum deflorationis virginum absque fine conjugii, est etiam jucundum adulterii; nam qui in illo jucundo sunt, illi postea solum volunt conjugium propter deflorationem; qua peracta, conjugium fastidiunt. Verbo, omnis scortatio quae destruit conjugiale, et exstinguit amorem ejus, est adulterium aut adulterii; quae autem non destruit conjugiale, nec exstinguit amorem ejus, est fornicatio scaturiens ex quodam naturae instinctu ad conjugium, quod ob varias causas nondum iniri potest.

1011. VERSUS 17, 18.
“Et septimus angelus effudit phialam suam in aerem, et exivit vox magna e templo caeli, e throno, dicens, Factum est. Et factae sunt voces, et fulgura et tonitrua, et terrae motus factus est magnus, qualis non factus est ex quo homines facti sunt super terra, talis terrae motus adeo magnus.”
17. “Et septimus angelus effudit phialam suam in aerem,” significat statum ecclesiae manifestatum quoad omnia cogitationis (n. 1012); “et exivit vox magna e templo caeli, e throno, dicens, Factum est,” significat manifestationem e caelo a Domino, quod consummatum sit, et sic quod instet ultimum judicium (n. 1013).
18. “Et factae sunt voces, et fulgura et tonitrua,” significat ratiocinationes, caligationes intellectus, et conclusiones falsorum ex malis (n. 1014); “et terrae motus factus est magnus,” significat statum ecclesiae prorsus immutatum (n. 1015); “qualis non factus est ex quo homines facti sunt super terra,” significat quod plane inversus fuerit plus quam hactenus fuerat in terris ubi ecclesia (n. 1016); “talis terrae motus adeo magnus,” significat ut non amplius ecclesia (n. 1017).

1012. (Vers. 17.) “Et septimus angelus effudit phialam suam in aerem.”–Quod significet statum ecclesiae manifestatum quoad omnia cogitationis, constat ex significatione “angeli effundentis phialam,” quod sit status ecclesiae manifestatus (ut supra); et ex significatione “aeris,” quod sit cogitatio, hic omne cogitationis, quia est ultimus status ecclesiae qui hic describitur; quare eo manifestato dicitur quod “factum sit,” hoc est, consummatum. Quod “aer” significet cogitationem, est quia respiratio, quae fit per aerem, correspondet cogitationi quae intellectus, sicut motus cordis correspondet affectioni quae voluntatis. Quod respiratio pulmonum correspondeat cogitationi, patet manifeste ex operatione utriusque simultanea et unanima; sicut enim homo cogitat, ita respirat; si tacite cogitat etiam tacite respirat, vicissim si fortiter; si intense ac interius in se cogitat, tunc respirationem paullatim sistit, et quoque subducit; ita homo statum respirationis suae secundum omnem statum cogitationis suae accommodate variat: causa est, quia binae sunt vitae hominis, nempe vita intellectus ac vita voluntatis; omnia corporis binis illis vitis mentis correspondent; ita in genere vita respirationis correspondet vitae intellectus et inde cogitationis, et vita motus cordis correspondet vitae voluntatis et inde amoris: hae binae vitae etiam intelliguntur per “animam” et “cor” in Verbo, ubi dicitur “tota anima et toto corde,” per quae significatur toto intellectu et tota voluntate, seu omni cogitatione quae fidei et omni affectione quae amoris: haec dicta sunt, ut sciatur quod per “aerem,” quia per illum fit respiratio, significetur cogitatio.

[2] Quod “phiala ultima effusa sit in aerem,” est quia omnia hominis desinunt in ejus cogitationem; nam qualis est homo quoadecclesiam, et quoad ecclesiae vera et bona, tum quoad amorem, verbo, qualis est quoad vitam suam spiritualem, moralem et civilem, talis est quoad cogitationem: quod imprimis potest in mundo spirituali animadverti; quando aliquis angelus e sua societate in societatem non suam venit, tunc laborat respiratio ejus, ex causa quia non ex simili affectione cogitat; inde quoque est, si infernalis spiritus in societatem angelicam ascendit, tunc in angores quoad respirationem venit, et inde in dolorem, aut in phantasiam, aut in caecitatem quoad cogitationem: ex quibus patet quod qualis est homo talis sit cogitatio ejus.

[3] |(Continuatio.)|
In sequentibus nunc aliqua
DE SEPTIMO PRAECEPTO, QUOD EST, “NON OCCIDES,”
dicentur. Omnia praecepta decalogi, sicut omnia Verbi, involvunt binos sensus internos, praeter supremum qui est tertius; unum, qui est proximus et vocatur sensus spiritualis moralis, alterum qui est remotior et vocatur sensus caelestis spiritualis; sensus proximus hujus praecepti, “Non occides,” qui est sensus spiritualis moralis, est quod fratrem seu proximum tuum odio non habiturus sis, et inde contumeliis et ignominia illum non affecturus, ita enim famam et honorem ejus, ex quibus vita ejus est inter fratres, quae vita civilis vocatur, laedis et occidis; unde in societatibus vivet postea sicut mortuus, numeratur enim inter viles et sceleratos, cum quibus non erit commercium; hoc cum fit ex inimicitia, ex odio aut ex vindicta, est homicidium, etiam pari gradu cum vita corporis a multis in mundo procedit et aestimatur; et quoque is qui id facit, coram angelis in caelis reus est sicut fratrem suum quoad vitam corporis ejus occidisset; nam inimicitia, odium et vindicta spirant necem et volunt illam, sed retinentur et refrenantur ex timore legis, resistentiae, et famae; sunt usque tria illa conatus ad necem, et omnis conatus est sicut actus, abit enim in actum remoto timore. Haec sunt quae Dominus docet apud Matthaeum,
“Audivistis quod veteribus dictum sit, Non occides; et quisquis occiderit, obnoxius erit judicio. Ego vero dico vobis, quod quisquis irascitur fratri suo temere, obnoxius erit judicio: quicunque .. dixerit fratri suo, Raka, obnoxius erit synedrio: quicunque autem dixerit, Stulte, obnoxius erit gehennae ignis” (v. 21-26),
quae explicata videas supra (n. 693, 746(f)).

[4] Sensus autem remotior hujus praecepti, “Non occides,” qui vocatur sensus caelestis spiritualis, est quod non auferes homini fidem Dei et amorem, et sic vitam spiritualem; hoc ipsum homicidium est, nam homo ex hac vita est homo; vita corporis ei inservit sicut causa instrumentalis suae causae principali. Ex homicidio hoc spirituali derivatur etiam homicidium morale; quare qui in uno est etiam in altero est; qui enim vult homini auferre vitam spiritualem, is in odio est contra illum si non potest auferre illam, nam odit fidem et amorem apud illum, ita ipsum hominem. Tria illa, nempe homicidium spirituale quod est fidei et amoris, homicidium morale quod est famae et honoris, ac homicidium naturale quod est corporis, consequuntur in serie, unum ab altero, sicut causae et effectus.

1013. “Et exivit vox magna e templo caeli, e throno, dicens, Factum est.”–Quod significet manifestationem e caelo a Domino, quod consummatum sit, et sic quod instet ultimum judicium, constat ex significatione “vocis magnae dicentis,” quod sit manifestatio; ex significatione “templi,” quod sit caelum quoad Divinum Verum, per quod fit omnis manifestatio (de qua (supra), n. 220, 391(c, e), 915); ex significatione “throni,” quod sit ubi Dominus quoad judicium (de qua (supra), n. 253, 267, 462, 477); et ex significatione “factum esse,” quod sit consummatum, hoc est, non amplius aliquod bonum et verum, ita non amplius ecclesia, quia omnia devastata: ex his patet quod per “Exivit vox magna e templo caeli, e throno, dicens, Factum est,” significetur manifestatio e caelo a Domino, quod consummatum sit, et quod instet ultimum judicium. Hoc dictum est postquam “septimus angelus effudit phialam suam in aerem,” per quod significatum est quod omnia cogitationis hominis e caelo aversa sint, unde non amplius communicatio hominum ecclesiae cum caelo; quae communicatio cum rupta est, tunc venit ultimum judicium: omnia enim in nexu continentur quamdiu communicatio caeli est cum ecclesia; at cum communicatio perit, est sicut domus quae cadit sublato fundamento: sed usque tunc nova domus loco ejus aedificatur a Domino; “domus” est ecclesia.

[2] (Continuatio de Septimo Praecepto.)
Quoniam omnes qui in inferno sunt, in odio sunt contra Dominum, et inde in odio contra caelum, sunt enim contra bona et vera, ideo infernum est ipse homicida, seu unde ipsum homicidium; quod inde sit ipsum homicidium, est quia homo est homo a Domino per receptionem boni et veri; quare bonum et verum destruere est ipsum humanum destruere, ita occidere hominem.

[3] Quod tales sint qui in inferno sunt, nondum ita notum est in mundo, ex causa quia apud illos qui ab inferno sunt et ideo post mortem in infernum veniunt, non apparet aliquod odium contra bonum et verum, nec contra caelum, et minus adhuc contra Dominum; est enim unusquisque dum vivit in mundo in externis, quae ab infantia docentur et imbuuntur mentiri talia quae honesti et decori, quae justi et aequi, et quae boni et veri sunt; at usque odium latet in spiritu illorum reconditum, et hoc in tali gradu in quali est malum vitae illorum; et quia odium est in spiritu, ideo illud erumpit quando externa deposita sunt, quod fit post mortem.

[4] Infernale id odium contra omnes qui in bono sunt, quia contra Dominum, est internecinum. Hoc imprimis constare potest ex jucundo malefaciendi illorum, quod tale est ut gradu excedat omne aliud jucundum, est enim ignis cupidine perdendi animas flagrans; exploratum etiam est quod id jucundum non sit ex odio contra illos quos aggrediuntur perdere, sed ex odio contra Ipsum Dominum. Nunc quia homo est homo ex Domino, et humanum quod ex Domino est bonum et verum, et quia illi qui in inferno sunt humanum quod est bonum et verum ex odio contra Dominum occidere cupiunt, sequitur quod infernum sit unde ipsum homicidium.

1014. (Vers. 18.) “Et factae sunt voces, fulgura et tonitrua.”–Quod significet ratiocinationes, caligationes intellectus, et conclusiones falsorum ex malis, constat ex significatione “vocum, fulgurum et tonitruum,” cum de illis ab ecclesia apud quos non amplius est bonum amoris et verum fidei, quod sint ratiocinationes, caligationes intellectus et conclusiones falsorum ex malis (de qua supra, n. 702, 704); quod talia per “voces, fulgura et tonitrua” in Verbo significentur, est ex apparentia illorum in mundo spirituali apud illos qui non in bono amoris et in veris fidei sunt, ac inter se loquuntur de illis; locutio tunc, quae est ratiocinatio, significatur per “voces,” conflictus veri et falsi per “fulgura,” et inde rejectio veri et boni per “tonitrua;” et quia talia in mundo spirituali ex correspondentia existunt, sequitur quod similia in mundo naturali correspondeant, ac inde talia quae dicta sunt significentur.

[2] (Continuatio de Septimo Praecepto.)
Ex supradictis constare potest quod omnes qui in malis quoad vitam sunt, et inde falsis, homicidae sint; sunt enim hostes et osores boni et veri, malum enim odit bonum, et falsum odit verum. Nescit homo malus quod in tali odio sit, antequam fit spiritus; tunc odium est ipsum jucundum vitae ejus: quapropter ex inferno, ubi omnes mali sunt, continue exspirat jucundum malefaciendi ex odio; ex caelo autem, ubi omnes boni sunt, continue exspirat jucundum benefaciendi ex amore; inde binae sphaerae oppositae in medio inter caelum et infernum sibi obviam fiunt, ac mutuo inter se pugnant: in hoc medio est homo, dum vivit in mundo; si tunc in malo et inde falsis est, transit in partes inferni, et inde venit in jucundum malefaciendi ex odio; si autem in bono et inde veris est, transit in partes caeli, et inde venit in jucundum benefaciendi ex amore.

[3] Jucundum malefaciendi ex odio, quod ex inferno exspirat, est jucundum occidendi; sed quia corpus occidere nequeunt, volunt spiritum; et occidere spiritum, est deprivare vita spirituali, quae est vita caeli. Ex his patet quod praeceptum, “Non occides,” involvat etiam Non odio habebis proximum, tum Non odio habebis bonum ecclesiae et verum ejus; nam si odio habes bonum et verum, tunc odio habes proximum; et odio habere est velle occidere. Inde est quod diabolus, per quem intelligitur infernum in omni complexu, a Domino dicatur
“Homicida ab initio” ((Joh. viii. 44)).

1015. “Et terrae motus factus est magnus.”–Quod significet statum ecclesiae prorsus immutatum, constat ex significatione “terrae motus,” quod sit mutatio status ecclesiae (de qua (supra), n. 400, 499); “terra” enim significat ecclesiam, ac “motus” mutationem status; et quia dicitur quod ille “factus sit magnus,” significatur, quod status prorsus immutatus sit.

[2] (Continuatio de Septimo Praecepto.)
Quoniam odium, quod est velle occidere, est oppositum amori in Dominum, et quoque amori erga proximum, et hi amores faciunt caelum apud hominem, patet quod odium, quia est oppositum, faciat infernum apud illum. Ignis infernalis nec aliud est quam odium; quare etiam inferna apparent sicut in igne tetre rubente secundum quale et quantum odii, et in igne tetre flammante secundum quale et quantum vindictae ex odio.

[3] Quoniam odium et amor sunt sibi e diametro opposita, et quoniam inde odium facit infernum apud hominem, sicut amor facit caelum apud illum, ideo Dominus ita docet,
“Si .. obtuleris munus tuum super altare, et apud hoc recordatus fueris quod frater tuus habeat aliquid contra te, relinque ibi munus .. coram altari, et abi, prius reconciliare fratri tuo, et tunc veniens offer munus tuum. Esto benevolentiam iniens cum adversario tuo, dum in via es cum illo; ne quando te tradat adversarius judici, et judex tradat te ministro, et in carcerem conjiciaris; amen dico tibi, non exibis .. donec exsolveris ultimum dodrantem” (Matth. v. 21-26):
per “tradi judici, et a judice ministro, et ab hoc in carcerem conjici,” describitur status hominis qui in odio est post mortem, ex eo quod in odio contra fratrem fuerat in mundo; et per “carcerem” intelligitur infernum, et per “exsolvere ultimum dodrantem” significatur poena, quae vocatur ignis aeternus.

1016. “Qualis non factus est ex quo homines facti sunt super terra.”–Quod significet quod plane inversus fuerit, plus quam hactenus fuerat in terris ubi ecclesia, constat ex significatione “qualis terrae motus non factus est,” quod sit status ecclesiae ita mutatus ut plus quam hactenus, ita plane conversus; et ex significatione “hominum factorum super terra,” quod sit apud illos qui ab ecclesia, ita in terris ubi ecclesia. Agitur hic imprimis de statu ecclesiae apud Reformatos, non apud Babylonios, de his enim in sequentibus agitur. Quod status ecclesiae in contrarium conversus sit, patet ex eo, quod hodie non sciatur quid bonum nec quid verum, immo nec quid amor et quid fides; amorem enim vocant fidem, opera vocant fidem, bonum vocant fidem, verum vocant fidem, et ne hilum vident num fides recepta, in qua concluditur omne ecclesiae, sit fides veri, quoniam ex meris incomprehensibilibus consistit.

[2] (Continuatio de Septimo Praecepto.)
Quoniam odium est ignis infernalis, patet quod id removendum sit, antequam amor, qui est ignis caelestis, potest influere, et per lucem a se vivificare hominem; et infernalis ille ignis nullatenus removeri potest, nisi homo sciat unde odium, et quid odium, et postea id aversetur et fugiat. Unicuique homini ex hereditate est odium contra proximum; nam omnis homo in amorem sui et mundi nascitur; quare odium capit, et ex illo ignescit contra omnes qui non unum cum illo faciunt et ei favent, imprimis qui ejus concupiscentiis obstant; nemo enim potest se super omnia amare, et simul amare Dominum; et nemo potest mundum super omnia amare et simul amare proximum; quia nemo potest duobus dominis simul servire, quin unum contemnat et odio habeat, alterum honoret et amet. Odium est imprimis apud illos qui in amore imperandi super omnes sunt; apud reliquos est inimicitia.

[3] Dicetur etiam quid odium. Odium in se habet ignem, qui est conatus occidendi hominem; ignis ille manifestatur per iram: datur quasi odium et inde ira apud bonos contra malum, at non est odium sed aversatio pro malo, nec est ira sed est zelus pro bono, in quibus intus latet ignis caelestis; nam aversantur malum, et quasi irascuntur proximo, ut malum removeant, et sic bono proximi consulant.

1017. “Talis terrae motus adeo magnus.”–Quod significet ut non amplius ecclesia, constat ex illis quae huc usque in hoc capite de ecclesia, et prius de sola fide, quae hodie facit ecclesiam, dicta sunt.
(Continuatio de Septimo Praecepto.)
Quando homo abstinet ab odio, ac illud ut diabolicum aversatur et fugit, tunc influit per caelum a Domino amor, charitas, misericordia et clementia, et tunc primum opera quae facit sunt opera amoris et charitatis: opera quae prius fecerat, utcunque bona in externa forma apparuerint, fuerunt omnia opera amoris sui et mundi, in quibus latuit odium si non propterea remunerarentur. Quamdiu odium non remotum est, tamdiu homo est mere naturalis, et homo mere naturalis in omni malo hereditario manet, nec potest spiritualis fieri, antequam odium cum sua radice, quae est amor imperandi super omnes, remotum est; ignis enim caeli, qui est amor spiritualis, non potest influere, quamdiu ignis inferni, qui est odium, obstat et praecludit.

1018. VERSUS 19.
“Et facta est urbs magna in tres partes, et urbes gentium ceciderunt: et Babylon magna venit in memoriam coram Deo, dare illi poculum vini excandescentiae irae Ipsius.”
19. “Et facta est urbs magna in tres partes,” significat quod omnia doctrinae veri ex Verbo dissipata sint (n. 1019); “et urbes gentium ceciderunt,” (significat) quod similiter omnia doctrinae boni ex Verbo (n. 1020); “et Babylon magna venit in memoriam coram Deo,” significat quod huc usque de ecclesia apud Reformatos et ejus devastatione actum sit, et quod sequatur de ecclesia apud Pontificios et de ejus devastatione (n. 1021); “dare illi poculum excandescentiae irae Ipsius,” significat devastationem per dira falsa mali (n. 1022).

1019. (Vers. 19.) “Et facta est urbs magna in tres partes.”–Quod significet quod omnia doctrinae veri ex Verbo dissipata sint, constat ex significatione “urbis,” quod sit doctrina (de qua (supra). n. 223); quod sint omnia doctrinae ex Verbo, est quia dicitur “urbs magna;” et quod sint omnia doctrinae veri, est quia sequitur quod “urbes gentium ceciderint,” per quas significantur omnia doctrinae boni; doctrina enim agit de veris quae vocantur fidei, et de bonis quae sunt amoris; inde dicitur, doctrina veri et doctrina boni: et ex significatione “fieri in tres partes,” quod sit dissipari; quod “fieri in tres partes” sit dissipari, est quia per “tria” significatur omne, totum et plenum; et cum haec dividuntur, tunc fit dissipatio. (Quod “tria” significent omne, totum et plenum, et dicatur de veris, videatur supra, n. 532.)
Simile per “dividi in tres partes” significatur apud Ezechielem (cap. v. 2).

[2] |(PRAECEPTI OCTAVI)|
Sequitur nunc explicatio
PRAECEPTI OCTAVI DECALOGI, “NON ERIS FALSUS TESTIS,”
Per “false testari” in sensu proximo significatur mentiri in proximum, vituperando illum falso; in sensu autem interno significatur justum dicere injustum ac injustum dicere justum, confirmando illud per falsa; et in sensu intimo significatur verum et bonum Verbi falsificare, ac vicissim falsum doctrinae verificare, confirmando per fallacias, apparentias, figmenta, scientifica false applicata, sophistica, et similia: ipsae confirmationes et inde persuasiones sunt falsa testimonia, nam sunt falsae testificationes. Inde constare potest quod non modo testis falsus coram judice hic intelligatur, sed etiam ipse judex qui justum facit injustum, et vice versa, pervertendo jus, nam is aeque agit testem falsum sicut ipse testis: similiter omnis homo qui facit ut rectum appareat curvum, ac ut curvum appareat rectum: similiter antistes qui verum Verbi falsificat, et bonum ejus pervertit. Verbo, omnis falsificatio veri, tam spiritualis quam moralis et civilis, quae fit ex corde malo, est falsum testimonium.

1020. “Et urbes gentium ceciderunt.”–Quod significet similiter omnia doctrinae boni ex Verbo, constat ex signifitione “urbis,” quod sit doctrina (ut mox supra); inde “urbes” sunt doctrinalia, seu omnia doctrinae: ex significatione “gentium,” quod sint qui in bono amoris sunt, et abstracte bona (de qua (supra), n. 175, 331, 625); et ex significatione “cadere,” quod sit dissipari; nam dum urbes cadunt tunc pereunt, et cum doctrina cadit tunc vera ejus dissipantur.

[2] (Continuatio de Octavo Praecepto.)
Quando homo a testimoniis falsis in sensu morali et spirituali intellectis abstinet, et illa ut peccata fugit et aversatur tunc a Domino per caelum influit amor veritatis et amor justitiae; et cum homo inde amat veritatem et amat justitiam, tunc amat Dominum, nam Dominus est ipsa veritas et ipsa justitia; et cum homo amat veritatem et justitiam, tunc dici potest quod veritas et justitia illum ament, quia Dominus; inde sermones ejus fiunt sermones veritatis, et opera ejus fiunt opera justitiae.

1021. “Et Babylon magna venit in memoriam coram Deo.”–Quod significet quod huc usque de ecclesia apud Reformatos et ejus devastatione actum sit, et quod sequatur de ecclesia apud Pontificios et de ejus devastatione, constat ex significatione “Babylonis,” quod sit ecclesia apud Pontificios, quoniam per “Babylonem” significatur amor imperandi super caelum et super terram per sancta ecclesiae, et ille amor principaliter apud Pontificios dominans est: quod per illa verba etiam intelligatur quod huc usque de ecclesia apud Reformatos et de ejus devastatione actum sit, patet ex illis quae praecedunt et ex illis quae sequuntur. In illis quae praecedunt, actum est de “dracone” et de binis”bestiis,” per quos descripta est ecclesia apud Reformatos, et per “septem angelos effundentes septem phialas” descripta est devastatio ejus (ut quoque ex versu 13 hujus capitis constare potest). In illis quae sequuntur, describitur ecclesia apud Pontificios; (in) capite xvii., per “meretricem sedentem super bestia coccinea;” et (in) capite xviii. describitur devastatio ejus. Inde patet quod per quod “Babylon magna venerit in memoriam coram Deo,” significetur quod huc usque de ecclesia apud Reformatos et ejus devastatione actum sit, et quod sequatur de ecclesia apud Pontificios et de ejus devastatione.

[2] |(DE NONO PRAECEPTO)|
HIC DE NONO PRAECEPTO, “NON CONCUPISCES DOMUM PROXIMI.”
Sunt duo amores ex quibus omnes concupiscentiae, sicut rivi a suis fontibus scaturiunt et perenniter emanant; illi amores vocantur amor mundi, et amor sui. Concupiscentia est amor continue volens; nam quod homo amat, hoc continue cupit; sed concupiscentiae sunt amoris mali, at desideria et affectiones sunt amoris boni. Nunc quia amor mundi et amor sui sunt fontes omnium concupiscentiarum, et omnes concupiscentiae malae in his binis ultimis praeceptis prohibentur, sequitur quod nonum praeceptum prohibeat concupiscentias ex amore mundi profluentes, ac decimum praeceptum concupiscentias ex amore sui. Per “non concupiscere domum proximi” intelligitur non concupiscere ejus bona, quae in genere sunt possessiones et opes, et illas per malas artes sibi appropriare: haec concupiscentia est amoris mundi.

1022. “Dare illi poculum (vini) excandescentiae irae Ipsius.”–Quod significet devastationem ejus per dira falsa mali, constat ex significatione “poculi,” quod sit falsum ab inferno, quod est falsum mali (de qua (supra), n. 960(a)); et quia apparet sicut Deus propter id excandescat et irascatur, dicitur “poculum excandescentiae irae Dei,” “excandescentia” propter falsum, et “ira” propter malum; inde per “dare illi id poculum” significatur devastare, nam falsum mali ab inferno devastat ecclesiam quoad omne bonum et verum. Quod ecclesia illa quae intelligitur per “Babylonem” ita devastata sit, ex sequentibus binis capitibus constabit.

[2] |(DE DECIMO PRAECEPTO)|
DE DECIMO PRAECEPTO, “NON CONCUPISCES (SEU APPETES) UXOREM SOCII TUI, SERVUM AUT ANCILLAM EJUS, BOVEM AUT ASINUM EJUS.”
Hae concupiscentiae sunt ad propria hominis, quia uxor, servus, ancilla, bos et asinus sunt intra domum ejus, et per illa quae intra domum hominis sunt, in sensu spirituali interno intelliguntur propria ejus; nempe, per “uxorem” affectio veri et boni spiritualis, per “servum” et “ancillam” affectio veri et boni rationalis spirituali inservientis, et per “bovem” et “asinum” affectio boni et veri naturalis; hae affectiones per illa significantur in Verbo: sed quia illas affectiones concupiscere et appetere, est velle et cupere subjicere hominem suae potestati, aut facere illum sui juris, inde sequitur quod per concupiscentias ad illas intelligantur concupiscentiae amoris sui, hoc est, amoris imperandi; sic enim propria socii facit sua.

[3] Ex his nunc constat quod concupiscentia noni praecepti sit concupiscentia amoris mundi, et quod concupiscentiae hujus praecepti sint concupiscentiae amoris sui; nam, ut prius dictum est, omnes concupiscentiae sunt amoris, est enim amor qui cupit; et quia bini amores mali sunt, ad quos omnes concupiscentiae se referunt, nempe amor mundi et amor sui, sequitur quod concupiscentia noni praecepti se referat ad amorem mundi, et quod concupiscentiae hujus praecepti se referant ad amorem sui, in specie ad amorem imperandi. (Quod ex binis illis amoribus omnia mala et inde falsa scaturiant, videatur supra, n. 159, 171, 394, 506, 517, 650(d), 950, 951, 973, 982, 1010, 1016; et in Doctrina Novae Hiersolymae, n. 65-83.)3.)

1023. VERSUS 20, 21.
“Et omnis insula fugit, et montes non inventi sunt. Et grando magna quasi talenti pondo, descendit de caelo super homines; et blasphemarunt homines Deum prae plaga grandinis, quia magna erat plaga ejus valde.”
20. “Et omnis insula fugit,” significat quod amplius non aliquod verum fidei esset (n. 1024); “et montes non inventi sunt,” significat quod amplius non aliquod bonum amoris esset (n. 1025).
21. “Et grando magna, quasi talenti pondo descendit de caelo super homines,” significat falsa maxime infernalia destruentia omnem intellectum veri apud homines ecclesiae (n. 1026); “et blasphemarunt homines Deum prae plaga grandinis,” significat falsificationem Verbi inde (n. 1027); “quia magna erat plaga ejus valde,” significat destructionem genuini veri totalem (n. 1028).

1024. (Vers. 20.) “Et omnis insula fugit.”–Quod significet quod amplius non aliquod verum fidei esset, constat ex significatione “insulae,” quod sit ecclesia quoad vera naturalis hominis, quae vera scientifica, tum cognitiones veri et boni, vocantur (de qua (supra), n. 406); hic ecclesia quoad vera fidei, nam vera quae vocantur fidei sunt vera naturalis hominis; quod illa non amplius sint, significatur per quod “omnis insula fugit.” Quod “insula” sit ecclesia quoad vera fidei, est quia insula est terra circumdata mari, et per “terram” significatur ecclesia, et per “mare” scientificum et cognitivum in communi, quod est naturalis hominis. Per “insulas” in Verbo etiam significantur ecclesiae apud gentes, apud quas modo apparentiae veri fuerunt, quae sunt vera remotiora a veris genuinis. Causa hujus significationis fuit, quia insulae maris elongatae erant a terra Canaane, quae erat terra firma, per quam ecclesia, quae in genuinis veris erat, significabatur.

[2] DE PRAECEPTIS DECALOGI IN GENERE.
Quod praecepta decalogi dicta sint “Decem Verba” seu “Decem Praecepta,” est quia per “decem” significantur omnia, consequenter per “decem verba” significantur omnia Verbi et inde omnia ecclesiae in summa. Quod sint omnia Verbi et omnia ecclesiae in summa, est quia singulis praeceptis ibi tres interiores sensus insunt, quilibet sensus pro suo caelo, nam tres caeli sunt. Primus sensus est sensus spiritualis moralis, hic est pro primo seu ultimo caelo; secundus sensus est sensus caelestis spiritualis, qui est pro secundo seu medio caelo; et tertius sensus est Divinus caelestis, qui est pro tertio seu intimo caelo. Tot sensus interni sunt quoque in singulis Verbi; nam Verbum est a Domino, qui in supremis est, per tres caelos usque ad terram ordine demissum, et inde unicuivis caelo accommodatum factum; quare etiam Verbum est in unoquovis caelo, et paene apud unumquemvis angelum, in suo sensu, et ab illis legitur cottidie, et quoque ex illo praedicationes fiunt, sicut in terris.

[3] Nam Verbum est ipsum Divinum Verum, ita Divina Sapientia, procedens a Domino ut Sole, et apparens in caelis ut lux; Divinum Verum est id Divinum, quod vocatur Spiritus sanctus; id enim non modo procedit a Domino, sed etiam illustrat hominem, et docet illum, sicut de Spiritu sancto dicitur. Quoniam Verbum in descensu a Domino accommodatum factum est tribus caelis, et tres caeli conjuncti sunt sicut intima per media cum ultimis, ita quoque tres sensus Verbi, inde patet quod Verbum datum sit ut per illud conjunctio sit caelorum inter se, et quoque ut conjunctio sit caelorum cum genere humano, pro quo est sensus litterae, qui est mere naturalis, et inde basis reliquorum trium sensuum. Quod decem praecepta decalogi sint omnia Verbi in summa, non aliunde constare potest quam ex praeceptis illis quoad tres suos sensus, qui tales sunt.

1025. “Et montes non inventi sunt.”–Quod significet quod amplius non aliquod bonum amoris esset, constat ex significatione “montium,” quod sint ecclesia quoad bonum amoris (de qua (supra), n. 405, 510, 850(a)). Quod “montes” sint ecclesia quoad bonum amoris, est quia “terra” significat ecclesiam, et angeli qui in amore in Dominum sunt terram suam super montibus in mundo spirituali habent; inde “montes” ecclesiam quoad bonum amoris in Dominum significant. Quod illi super montibus in mundo spirituali habitent, est quia interiores angeli sunt, ac interiora in mundo spirituali correspondent superioribus, et actualiter fiunt superiora. Inde quoque est, quia Dominus in intimo est, (quod) dicatur “Altissimus,” et “habitare in altissimis.”

[2] (De Praeceptis Decalogi in genere.)
Quales illi tres sensus in praeceptis decalogi sunt, ex sequentibus his in summario expositis videri potest. Primum praeceptum decalogi, “Non coles alios deos praeter Me,” in sensu spirituali morali involvit quod non aliud nec alium coles ut Divinum; non aliud, nempe, Naturam, tribuendo ei aliquid Divini ex se; et non alium, nempe, aliquem vicarium Domini, aut aliquem sanctum: in sensu caelesti spirituali involvit quod non agnosces nisi quam unum Deum, et non plures secundum qualitates, ut fecerunt antiqui, et hodie aliqui pagani; vel secundum opera, ut hodie Christiani, qui unum Deum ex creatione, unum ex redemptione, et unum ex illustratione faciunt.

[3] Idem praeceptum in sensu Divino caelesti involvit quod solus Dominus agnoscendus et colendus sit, ac trinum in Ipso; nempe ipsum Divinum ab aeterno, quod intelligitur per “Patrem,” Divinum Humanum natum in tempore, quod intelligitur per “Filium Dei,” ac Divinum ex utroque procedens, quod intelligitur per “Spiritum sanctum.” Hi tres sensus sunt primi praecepti in suo ordine: ex quo praecepto in triplici sensu lustrato, patet, quod in illo in summa contineantur et includantur omnia quae Divinum quoad essentiam concernunt.

[4] In altero praecepto, “Non profanabis nomen Dei,” in tribus ejus sensibus continentur et includuntur omnia quae Divinum quoad quale concernunt; nam per “nomen Dei” significatur quale Ipsius, quod in primo sensu est Verbum, ex Verbo doctrina, et ex doctrina cultus oris et vitae; in secundo sensu est regnum Domini in terris, et regnum Domini in caelis; et in tertio sensu est Divinum Humanum Domini, hoc enim est quale ipsius Divini. (Quod Divinum Humanum Domini in supremo sensu sit “nomen Dei,” videatur supra, n. 224.) In reliquis praeceptis sunt similiter tres sensus interni pro tribus caelis; sed de illis alibi, volente Domino.

1026. (Vers. 21.) “Et grando magna, quasi talenti pondo, descendit de caelo super homines.”–Quod significet falsa maxime infernalia destruentia omnem intellectum veri apud homines ecclesiae, constat ex significatione “grandinis,” quod sit falsum infernale destruens omne verum et bonum ecclesiae (de qua (supra), n. 503, 704): et grando illa dicitur “magna,” et “quasi talenti pondo,” quia intelliguntur falsa maxime infernalia; comparatur quale falsorum cum talento, quia talentum in computatione nummorum et in ponderatione argenti erat maxima summa, ac per “argentum” significatur verum, et in opposito sensu falsum, et per “pondo” significatur grave ex malo, ita maxime infernale; falsum enim ex malo est grave, et ex se delabitur in infernum: et ex significatione “descendere de caelo super homines,” quod sit ex inferno destruens intellectum veri apud illos qui ab ecclesia; per “homines” enim significantur homines ecclesiae quoad intellectum veri; seu, quod idem, significatur intellectus veri qui est hominibus ecclesiae.

[2] Quod “descendere de caelo” significet esse ab inferno, est quia falsum, quod hic significatur per “grandinem magnam,” non descendit e caelo, sed ascendit ex inferno; delabitur quidem grando e caelo in mundo spirituali, sicut in mundo naturali, est enim pluvia quae e caelo descendit; at haec congelescit in grandinem ex frigore quod ex inferno ascendit; frigus inde est privatio caloris seu amoris caelestis; inde sequitur quod grando ut grando non descendat e caelo, sed quod sit ex inferno. Simile est cum pluvia sulphuris et ignis e caelo. “Pluvia aquea” significat Divinum Verum e caelo; sed “grando” Divinum Verum conversum in falsum infernale, quod fit in via descensus e caelo.

[3] (De Praeceptis Decalogi in genere.)
Quoniam a Domino ut Sole procedit Divinum Verum unitum Divino Bono, et per illud factum est caelum et factus est mundus (Joh. i. 1, 3, 10), sequitur quod ex eo sit quod omnia in caelo et in mundo se referant ad bonum et ad verum, et ad conjunctionem illorum, ut fiat aliquid. In decem his praeceptis continentur omnia Divini Boni et omnia Divini Veri, et in illis quoque est horum conjunctio. Sed conjunctio eorum ibi est arcana; est enim sicut conjunctio amoris in Dominum et amoris erga proximum; Divinum Bonum est amoris in Dominum, et Divinum Verum est amoris erga proximum; nam cum homo secundum Divinum Verum vivit, hoc est, amat proximum, tunc influit Dominus cum Divino Bono, et Se conjungit. Idcirco binae tabulae erant, quibus decem illa praecepta fuerunt inscripta, et illae vocatae sunt “foedus,” per quod significatur conjunctio: et deinde positae sunt in arca, non una juxta alteram, sed una supra alteram, in testimonium conjunctionis inter Dominum et hominem. Super una tabula scripta fuerunt praecepta amoris in Dominum, et super altera tabula scripta fuerunt praecepta amoris erga proximum. Tria praecepta prima sunt amoris in Dominum, et sex praecepta ultima sunt amoris erga proximum; et quartum praeceptum, quod est, “Honora Patrem tuum et Matrem tuam,” est praeceptum medians; nam per “Patrem” ibi intelligitur Pater in caelis, et per “Matrem” ibi intelligitur ecclesia, quae est proximus.

1027. “Et blasphemarunt homines Deum prae plaga grandinis.”–Quod significet falsificationem Verbi inde, constat ex significatione “blasphemare Deum,” quod sit falsificare Verbum (ut supra, n. 778, 991); et ex significatione “plagae grandinis,” quod sit falsum maxime infernale (de qua mox supra), unde est falsificatio Verbi.

[2] (De Praeceptis Decalogi in genere.)
Nunc quomodo fit conjunctio per praecepta decalogi, aliquid dicetur. Dominus solus conjungit hominem Sibi, et non homo se Domino; conjungit Dominus hominem Sibi per id, ut homo praecepta illa sciat, intelligat, velit et faciat; quando homo facit illa, tunc est conjunctio; si autem non facit illa, cadit velle illa, et cum velle etiam intelligere et scire illa: quid enim est velle, cum homo non facit quando potest? estne ens rationis? Inde sequitur quod conjunctio fiat quando homo facit praecepta decalogi.

[3] Sed dictum est quod Dominus solus conjungat hominem Sibi, et non homo se Domino, et quod conjunctio fiat per facere; inde sequitur quod Dominus apud hominem faciat praecepta illa. Sed quisque videre potest quod foedus non ineatur, et per id conjunctio fiat, nisi aliquod vicissim apud hominem sit, ut non modo consentiat, sed etiam recipiat. Propter illum finem indiderat Dominus homini liberum volendi et faciendi sicut a se, ac tale liberum ut homo non sciat aliter, dum verum cogitat et bonum facit, quam quod sit intus in se, et sic a se. Hoc vicissim est a parte hominis ut fiat conjunctio. Sed quia id liberum est a Domino, et continue ab Ipso, homo omnino agnoscet quod cogitare et intelligere verum, ac velle et facere bonum, non sit a se sed a Domino, secundum illa quae supra (n. 946, 971, 973) de hac re dicta sunt.

[4] Quapropter dum homo se conjungit Domino per sex ultima praecepta sicut a se, tunc Dominus conjungit Se homini per tria prima praecepta, quae sunt quod homo agnoscat Deum, credat in Dominum et sanctum habeat nomen Ipsius. Horum fides non apud hominem est, utcunque credat quod sit, nisi abstineat a malis ut peccatis quae in altera tabula, hoc est, in sex ultimis praeceptis, praescripta sunt. Haec sunt foederis a parte Domini et a parte hominis, per quae conjunctio reciproca,
quae est ut homo sit in Domino, et Dominus in homine (Joh. xiv. 20).

1028. “Quia magna erat plaga ejus valde.”–Quod significet destructionem genuini veri totalem, constat ex significatione “plagae grandinis,” quod sit falsificatio Verbi (de qua mox supra): inde per quod “magna erat plaga ejus valde,” significatur gravior falsificatio, quae est, quod Verbum falsificatum sit usque ad destructionem omnis genuini Veri. Quomodo Verbum usque ad destructionem genuini Veri falsificatur, et quod caelum per id praecludatur homini, videatur (supra) (n. 719, 778, 888, 914, 916, 950).

[2] (De Praeceptis Decalogi in genere.)
Dicitur a quibusdam quod qui contra unum praeceptum decalogi peccat etiam contra reliqua peccet, ita quod reus sit omnium qui est reus unius; sed quomodo hoc cum veritate cohaeret, dicetur. Qui transcendit unum praeceptum, confirmando apud se quod hoc non sit peccatum, et sic absque timore Dei id committit, is quia rejecit timorem Dei, nec timet transcendere praecepta reliqua, tametsi non actualiter illa transcendit.

[3] Ut pro exemplo: qui fraudes et illicitas lucrationes, quae in se sunt furta, non pro peccatis reputat, is nec pro peccatis reputat adulterari cum uxore alterius, hominem odio habere usque ad necem, mentiri in illum, concupiscere domum ejus, et plura quae ejus sunt; negat enim quod aliquid sit peccatum, dum in uno praecepto rejicit e corde timorem Dei; inde in communione est cum illis qui reliqua praecepta similiter transcendunt: est sicut infernalis spiritus, qui in inferno furum est; is tametsi non est adulter, nec homicida, nec falsus testis, usque in communione est cum illis, et potest ab illis persuaderi ad credendum quod non mala sint, et quoque adduci ad faciendum illa; nam qui infernalis spiritus per transgressionem unius praecepti factus est, is amplius non credit peccatum esse facere aliquid contra Deum, nec facere aliquid contra proximum.

[4] Contrarium fit illis qui abstinent a malo unius praecepti, et illud ut peccatum contra Deum fugiunt et dein aversantur; ii, quia timent Deum, in communionem veniunt cum angelis caeli, ac ducuntur a Domino ad abstinendum a malis reliquorum praeceptorum, et ad fugiendum illa, et tandem ad aversandum illa, ut peccata; et si forte peccaverint contra illa, usque paenitentiam agunt, et sic per gradus abducuntur ab illis.

CAPUT XVII.
1. Et venit unus ex septem angelis habentibus septem phialas, et locutus cum me, dicens mihi, Veni, ostendam tibi judicium meretricis magnae sedentis super aquis multis;
2. Cum qua scortati sunt reges terrae, et inebriati sunt ex vino scortationis ejus inhabitantes terram.
3. Et detulit me in desertum in spiritu, et vidi mulierem sedentem super bestia coccinea, plena nominibus blasphemiae, habente capita septem et cornua decem.
4. Et mulier circuminduta purpura et coccino, et inaurata auro, et lapide pretioso, et margaritis, habens aureum poculum in manu sua, plenum abominationibus et immunditie scortationis ejus.
5. Et super fronte ejus nomen scriptum, Mysterium, Babylon magna, mater scortationum et abominationum terrae.
6. Et vidi mulierem inebriatam ex sanguine sanctorum, et ex sanguine testium Jesu, et admiratus sum videns illam, admiratione magna.
7. Et dixit mihi angelus, Quare admiraris? Ego tibi dicam mysterium mulieris, et bestiae portantis illam, habentis septem capita et decem cornua.
8. Bestia, quam vidisti, erat et non est, et futura est ascendere ex abysso, et in interitum abire: et mirabuntur habitantes super terra (quorum non scripta nomina in libro vitae a fundatione mundi), videntes bestiam, quae erat et non est, attamen est.
9. Haec mens habens sapientiam: septem capitamontes sunt septem, ubi mulier sedet super illis.
10. Et reges septem sunt; quinque ceciderunt, et unus est, alter nondum venit; et quando venerit, brevi illum oportet manere.
11. Et bestia, quae erat et non est, ipsa octavus est, et de septem est, et in interitum abit.
12. Et decem cornua, quae vidisti, decem reges sunt, qui regnum nondum acceperunt, sed potestatem tanquam reges unam horam accipiunt cum bestia.
13. Hi unam sententiam habent, et potentiam et potestatem suam bestiae tradent.
14. Hi cum Agno pugnabunt, sed Agnus vincet illos, quia Dominus dominorum est, et Rex regum; et qui cum Ipso, vocati, electi et fideles.
15. Et dicit mihi, Aquae, quas vidisti, ubi meretrix sedet, populi et turbae sunt, et gentes et linguae.
16. Et decem cornua quae vidisti super bestia, hi odio habebunt meretricem, et devastatam facient illam, et nudam, et carnes ejus comedent, et illam comburent Igne.
17. Quoniam Deus dedit in corda illorum facere sententiam ejus, et facere unam sententiam, et dare regnum suum bestiae, donec consummentur verbaDei.
18. Et mulier, quam vidisti, est urbs magna habens regnum super reges terrae.

1029. EXPLICATIO.
Quoniam in hoc capite et in sequenti agitur de Babylonia, ideo ante explicationem illorum capitum dicetur quid in genere et in specie per “Babyloniam” intelligitur, et qualis illa est in principio, et qualis fit postea per gradus. Per “Babyloniam” seu per “Babelem” intelligitur ecclesia ab illis qui per sancta ecclesiae affectant ad dominium super universum terrarum orbem, et hoc per dominium super animas hominum, vindicando sibi potestatem salvandi quoscunque volunt; et demum quaerunt et quoque sibi appropriant dominium super caelum et infernum: ob quem finem derivant et transferunt in se omnem potestatem Domini, sicut quod ab Ipso illis data sit. Ecclesia a talibus non sibi similis est in initio, sicut fit progressu temporis; in initio sunt sicut in zelo pro Domino, pro Verbo, pro amore et fide, et imprimis pro salute hominum; sed in illo zelo latet ignis dominandi, qui progressu temporis, sicut crescit dominium, erumpit; et quemadmodum in actum venit, fiunt sancta ecclesiae media, ac ipsum dominium fit finis; et cum dominium fit finis, tunc applicantur sancta ecclesiae ad finem, ita ad illos, et tunc non modo salutem animarum suae potestatis faciunt, sed etiam omnem Divinam potentiam Domini sibi appropriant: et cum hoc faciunt, tunc omne bonum et omne verum ecclesiae pervertunt, ita sancta ecclesiae profanant: haec sunt Babylonia.

[2] Quod ita sit, ad vivum mihi ostensum est. Fuerunt tales in mundo spirituali, qui simile dominium affectarunt; et quia noverunt quod soli Domino esset omnis potestas, tunc induerunt sicut zelum pro Ipso, proque caelo et pro ecclesia, et omni opera laborarunt ut Dominum solum colerent, atque omnia Verbi sancte custodirent; ordinaverunt etiam, ut sanctitas et integritas in omnibus regnaret. Sed datum est scire quod in zelo illo lateret ardens cupido dominandi super omnes alios, credentes quod illa quae ordinaverunt Domino accepta forent; verum enim vero, ut primum ceperunt dominium, per gradus revelabatur finis, qui erat quod non Dominus, sed illi imperarent, et sic quod Dominus illis serviret, et non illi Domino, indignati si non liceret illis sicut dii ad nutum omnia disponere: immo apperceptum est quod Dominum vilipenderent, immo rejicerent, si non dederit illis potestatem faciendi omnia ex lubitu, et nisi annueret omni arbitrio illorum. Apperceptum etiam est quod vellent in se sub aliqua specie transferre Divinam Ipsius potestatem, si ausi essent, timebant enim propterea dejectionem in infernum. Per hoc ostensum est quomodo Babylonia incohat, et quomodo terminatur. Ex eo etiam datum est concludere quod dum dominium fit finis, et sancta ecclesiae fiunt media, cultus Dei sub varia specie vertatur in cultum hominum, sic ut ipsi sint dii actu, et Dominus sit Deus non actu, quod dicitur, pro forma.

[3] Nunc quia dominium per sancta ecclesiae super animas hominum, super caelum, et super Ipsum Dominum, est interius profanum, sequitur quod sit infernale; diaboli enim qui in inferno sunt, non plus cupiunt quam dominari super caelum et super Ipsum Dominum; et quoque sub varia specie id aggrediuntur, verum dum in aggressu sunt absorbentur ab inferno. Quoniam in mundo illi qui Dominum de solio regni sui dejiciunt, et se super illo ponunt, in corde similes diaboli sunt, patet quod ecclesia ab illis successu temporis quoad omne bonum et quoad omne verum ejus devastetur: hic est finis ejus. Quod diaboli sint, ex iisdem in mundo spirituali constat: illi qui Divinam potestatem Domini in mundo exercuerunt, post mortem sanctissime loquuntur de Domino, et Ipsum cum omni devotione externa colunt; sed cum interiora illorum inspiciuntur, illa enim in mundo spirituali possunt retegi et inspici, datur videre quod profana sint, quia atheistica, in quibus diabolica astutia; inde quod sancta externa servirent illis pro mediis ad finem, qui erat dominium, patuit. Sermo quondam venit inter spiritus num aliquis diabolus in inferno simile potuisset facere: ideo unus inter pejores inde arcessitus est, et ei dictum est quod dominium super multos acciperet si potuisset sancte colere Dominum, et agnoscere Divinum Ipsius aequale Divino Patris, ac simul obire omnia cultus; ille cum audivit dominium super multos, statim interiora sua ad astutiam disposuit, et exteriora ad sanctitatem, et Dominum coluit sanctius quam multi angeli, excandescens contra omnes qui Ipsum non adorarent; sed ut primum animadvertit quod ei dominium non datum sit, excanduit contra Ipsum Dominum, et non modo Divinum Ipsius et quoque Divinum Patris negavit, sed etiam utrumque contumeliis affecit: erat enim atheus.

[4] Quod hodierna Babylonia talis sit, patet manifeste ex eo, quod sub specie clavorum Petro datorum in se omnem Divinam potestatem Domini transtulerint, quod Divinum Verum populo occluserint per ablationem Verbi, et quod dictaminibus Papae sanctitatem aequalem sanctitati Verbi addixerint, immo actualiter superiorem; quod parum, si quicquam, doceant timorem et cultum Dei, sed timorem et cultum sui, et quoque cultum sanctorum propter se: inde patet quod Babylonia in fine suo sit ecclesia vacua et inanis ab omni bono amoris in Deum, et ab omni bono amoris erga proximum, et consequenter ab omni vero; inde amplius non est ecclesia sed idololatria; et per id parum dissimilis gentilismis antiquorum, qui colebant Baales, Astaroth, Beelzebubum, et plures, et tamen habebant templa, festa stata, altaria, sacrificia, suffitus, libamina, et alia similia, quae Ecclesia Judaica habebat. Haec de Babylonia in initio ejus, et de illa in fine ejus, dicta sunt, ut sciatur unde est quod “Babel” in Verbo nunc extollatur usque in caelum, et nunc dejiciatur usque in infernum.

[5] Quod Babel talis sit, plene constare potest a descriptionibus et repraesentationibus ejus apud Prophetas, et imprimis apud Danielem. Primum a “statua” Regis Nebuchadnezaris, apud Danielem,
Visa est in somnio Regi Nebuchadnezari, statua stans e regione regis; ejus “caput aurum bonum, ejus pectus et brachia argentum, ejus venter et femora aes, ejus crura ferrum, ejus pedes ex parte ferrum, et ex parte argilla.” Postea “excisus est Lapis qui non per manus, et percussit statuam super pedes ejus, qui erant ferrum et argilla, et contrivit illos, et tunc simul contrita sunt ferrum, argilla, aes, argentum et aurum, et facta sunt sicut palea de areis aestatis, ita etiam abstulit ea ventus; et ullus locus non inventus est illis. Lapis autem qui percussit statuam, factus est in Petram magnam” (ii. 31-35):
ex interpretatione istius somnii a Daniele, patet quod status ecclesiae, quae fit Babylonia, a principio ad finem ejus ibi describatur; quod sit Babylonia quae describitur, est quia Rex Babelis illa in somnio vidit, et quia vidit statuam e regione sui; tum aperte dicitur a Daniele ad regem,
“Tu es caput ejus, quod aurum” (vers. 38):
successivi ejus ecclesiae status usque ad ultimum descripti sunt per statuae illius caput, pectus, brachia, ventrem, femora, crura et pedes; tum per aurum, argentum, aes, ferrum, et argillam, ex quibus statua a summo ad imum constitit; ex illis patet quod ecclesia illa in principio suo fuerit ex bono amoris in Dominum plena sapientia, nam “caput” ejus, quod supremum, significat sapientiam, et “aurum” bonum amoris in Dominum: quod ultimus status illius ecclesiae futurus sit absque omni bono amoris et absque omni sapientia, significatur per quod “digiti pedum ejus essent ex parte ferrum, et ex parte argilla;” nam haec ita interpretatur Daniel,
“Quod vidisti ferrum mixtum cum argilla luti, commiscebunt se per semen hominis, sed non cohaerebunt unum cum altero, quemadmodum ferrum non commiscetur cum argilla” (vers. 43):
“semen hominis” significat Divinum Verum, ita verum Verbi; et per hoc non fit cohaerentia, quia id in fine ecclesiae falsificatur per applicationem ad cultum hominum. Interitus ecclesiae istius describitur per quod “Lapis contriverit omnia statuae;” per “Lapidem” significatur Divinum Verum, et per “Petram” in quam factus est Lapis, significatur Dominus quoad illud; interitus ejus est ultimum judicium. Nova ecclesia, quae tunc a Domino instaurabitur, describitur per haec,
“Surgere faciet Deus caelorum regnum quod in saecula non peribit, ac regnum Ipsius populo alii non permittetur; conteret et consumet omnia illa regna, ipsum autem stabit in saecula” (vers. 44):
per “regnum” hic et alibi in Verbo significatur ecclesia; similiter per “hominem,” In cujus forma fuit statua.

[6] Ecclesia quae postea fit Babylonia, etiam describitur per “arborem” visam regi Nebuchadnezari in somnio, apud Danielem,
“Videns fui, cum ecce arbor in medio terrae, et altitudo ejus magna: crevit arbor et robusta facta est, ut altitudo ejus pertigerit usque ad caelum, et prospectus ejus usque ad finem omnis terrae; folium ejus pulchrum, et flos ejus multus, sub illa umbram habebat bestia agri, et in ramis ejus habitabant aves caeli, et ex ea alebatur omnis caro. …. Sed ecce vigil et sanctus de caelo descendit, clamans ex viribus, .. sic dicens: Excidite arborem, et amputate ramos ejus, et dispergite florem ejus; fugiat bestia a sub ea, et aves a ramis ejus; verum stirpem radicum ejus in terra relinquite, et in vinculo ferri et aeris, in herba agri, et in rore caelorum tingatur, et cum bestia pars ejus in gramine terrae; cor ejus ab homine mutabunt, et cor bestiae dabitur ei, dum septem tempora transibunt super eum; …. usque dum noverint viventes quod Dominus altissimus in regno hominis” (iv. 7-14 (B.A. 10-17)):
quod Rex Nebuchadnezar, proinde Babel, per arborem illam et per omnia ejus, intelligatur, apertis verbis dicitur (vers. 17, 18, 19 (B.A. 20, 21, 22)); et quod regi contigerint illa quae audita sunt, nempe quod “expulsus sit ab homine,” “cum bestia agri habitaverit,” “herbam sicut boves comederit, usque dum septem tempora transiverunt,” constat a versibus 29, 30, 31 (B.A. 32, 33, 34), illius capitis: quod haec illi evenerint propter amorem sui et fastum dominii sui, constat ab his illius verbis,
“Nonne haec est Babel magna, quam ego aedificavi in domum regni, per robur fortitudinis meae, et in gloriam honoris mei?” (vers. 27 (B.A. 30):)
et postea cum restitutus est,
“Ego Nebuchadnezar … honorans Regem caelorum, cujus omnia opera veritas, et viae Ipsius judicium; et qui ambulant in superbia, potest humiliare” (vers. 34 (B.A. 37)):
per statum illum Nebuchadnezaris describitur status illorum post mortem qui se sicut dii super omnia ecclesiae extollunt; quod nempe “expellantur ab homine,” hoc est, quod non quoad intellectum sint sicut homines amplius; quod “fiant bestiae, et gramen sicut boves comedant,” et quod “crines eorum sicut aquilarum crescant, et ungues eorum sicut avium,” per quae significatur quod prorsus sensuales sint, quod loco intelligentiae illis sit fatuitas, ac loco sapientiae insania; “comedere gramen,” “crinem sicut aquilarum, et ungues sicut avium habere,” significat sensuales fieri.

[7] Status successivi ecclesiae, quae demum fit Babylonia, etiam describitur per “quatuor bestias ascendentes ex mari,” apud Danielem,
Visum est ei quod quatuor bestiae ascenderint e mari; “prima sicut alae aquilae illi, … sed evulsae sunt alae ejus, et sublata est e terra, et super pedes sicut homo erecta, et cor hominis datum ei. Dein .. bestia alia secunda similis urso, et ad latus unum erexit se, .. tres costae in ore ejus inter dentes ejus, insuper sic dicentes ei, Surge, comede carnem multam. Post haec, … ecce alia sicut pardus, cui alae quatuor quales avibus, super tergo ..,” et ei “quatuor capita; et dominium datum illi est. Postea …. bestia quarta terribilis et formidabilis et robusta valde, cui dentes ferri magni, comedit et contrivit, et reliquum pedibus suis conculcavit” (vii, 3-7):
quod per has “bestias” etiam successivi status ecclesiae a primo usque ad ultimum ejus descripti sint, videatur supra (n. 316, 556, 650, 780, 781): quod in primo statu fuerint in veris, et inde in intelligentia, significatur per “leonem cui alae aquilae,” et qui postea apparuit “sicut homo, et ei cor hominis datum.” Quod in ultimo statu sint in omnis generis falsis ex malo, significatur per “quartam bestiam, quae terribilis, comedit et contrivit, ac reliquum pedibus suis conculcavit;” de qua bestia plura dicuntur, vers. 23-25.

[8] Quod tunc ecclesia illa, quae facta Babylonia, destruetur, et nova ecclesia, quae Dominum colet, instaurabitur, intelligitur per haec ibi,
“Videns fui, … et ecce cum nubibus caelorum sicut Filius hominis: …. Huic datum est dominium, .. gloria, et regnum, ut omnes populi, gentes et linguae Illum colerent; dominium Ipsius dominium saeculi quod non transibit, et regnum Ipsius quod non peribit. …. Et regnum et dominium, et majestas regnorum sub omnibus caelis, dabitur populo sanctorum altissimorum, cujus regnum regnum saeculi, et omnia dominia colent Ipsum, et obedient” (vers. 13, 14, 27):
per “Filium hominis” intelligitur Dominus quoad Divinum Humanum, et quoad Verbum; quod ab Ipso ecclesia instauranda sit quae Ipsum colet, intelligitur per quod Ipsi datum sit dominium, et gloria et regnum,” quod “dominium Ipsius dominium saeculi quod non transibit;” et ecclesia ab Ipso instauranda intelligitur per “regnum datum populo sanctorum.” Quod hoc futurum sit quando ecclesia facta est Babylonia, hoc est, ita devastata ut non amplius aliquod bonum nec verum ibi supersit, est quia tunc finis ejus est; ita quando non aliqua ibi ecclesia amplius: hic finis per “finem Babyloniae” intelligitur: non quod cultus illorum idololatricus in mundo, cum ipsis, destruendus sit, hic enim permansurus; verum non ut cultus alicujus ecclesiae, sed ut cultus paganismi; quare etiam iidem post mortem inter paganos veniunt, et non amplius inter Christianos. Ex illis autem, qui non Papam, nec sanctos et sculptilia, adoraverunt, sed Dominum, nova ecclesia a Domino colligitur.

[9] Idololatria Babylonica describitur apud Danielem,
Per statuam altam quam Rex Nebuchadnezar erexit, et de qua edixit ut omnes prociderent et adorarent illam, et quod qui id non facerent, projicerentur in medium fornacis ignis ardentis (iii. 1-7).
Eadem etiam describitur apud eundem,
Per statutum quod Darius Medus edixit, quod non peteret quis petitionem ab aliquo deo aut aliquo homine, nisi a rege; et quod qui a deo aut ab homine intra triginta dies aliquid petierit, conjiceretur in foveam leonum (vi. 8-10 (B.A. 7-9)):
per haec describitur Babel seu Babylonia quoad dominium super sancta, et quoad arrogationem Divinae potestatis; et exitium illorum describitur per quod omnes illi qui persuaserunt Dario ad faciendum statutum illud, conjecti sint in foveam leonum et devorati.

[10] Describitur etiam Babel apud Danielem,
Per quod Belschazar rex, magnates ejus, uxores ejus, et pellices ejus, biberint vinum ex vasis auri et argenti quae eduxerat Nebuchadnezar pater ejus e templo Hierosolymae, et quod simul laudaverint deos auri et argenti, aeris, ferri, ligni et lapidis, et quod tunc scriptura in pariete ei apparuerit: post quam rex illa nocte occisus est (v. 1 ad fin.):
per haec repraesentabatur et inde significabatur profanatio sanctorum ecclesiae ab illis qui e Babylonia sunt, ac dominium usque in caelum extendunt; nam dicitur,
“Supra Dominum caelorum exaltasti te, dum vasa domus Ipsius adduxerunt ante te” (vers. 23).
Ex his apud Danielem constare potest quod per “Babyloniam” seu per “Babelem” in Verbo intelligatur amor dominii super orbem terrarum, tum super caelum, et super Ipsum Dominum; et quod ecclesia Domini successive fiat Babylonia; et quod sicut fit Babylonia, ita quoad omne bonum amoris et quoad omne verum fidei devastetur, et quod id sit finis ejus, nempe, quod non amplius sit ecclesia; et dum amplius non est ecclesia, adnumeratur gentibus idololatricis; praeter illos qui Dominum adorant, sanctum habent Verbum, et instructionem ex illo admittunt.

[11] Babel seu Babylonia etiam describitur apud Esaiam,
“Miserebitur Jehovah Jacobi, et eliget denuo Israelem, ut ponat eos super terram eorum. …. Fiet in die quo quietem daturus est Jehovah tibi a dolore tuo, …. ut enunties hanc parabolam de rege Babelis: … Quomodo cessavit exactor, cessavit auri cupido; confregit Jehovah baculum impiorum, virgam dominantium:” unde “quiescit, quieta est omnis terra, insonuerunt jubilo; etiam quercus gaudent propter te, cedri Libani, Ex quo tu occubuisti, non ascendit caesor super nos. Infernus inferius commotus est propter te, obviam veniendo tibi; excitavit propter te Rephaim, omnes potentes terrae; surgere fecit e thronis eorum omnes reges gentium; omnes respondent et dicunt ad te, Etiamne tu infirmatus es sicut nos? nobis assimilatus es? Demissa est in infernum magnificentia tua, tumultus nabliorum tuorum; sub te substratus est vermis, et contegentes te vermiculus. Quomodo cecidisti de caelo, Lucifer, fili aurorae, excisus es in terram, infirmatus es infra gentes: atqui tu dixisti in corde tuo, In caelos ascendam, supra stellas” caeli “exaltabo thronum meum, et sedebo in monte conventus, in lateribus septentrionis; ascendam supra excelsa nubis, similis fiam Altissimo: verum enim vero ad infernum demissus es, ad latera foveae. Videntes te considerant te, Num hic est vir commovens terram, tremefaciens regna, posuit orbem in desertum, et urbes ejus destruxit? …. Tu projectus es e sepulcro tuo, sicut surculus abominabilis, vestimentum occisorum, confossi gladio, qui descendunt ad lapides foveae, sicut cadaver conculcatum. Non adunaberis cum illis in sepulcro, nam terram tuam perdidisti, populum tuum occidisti, non nominabitur in aeternum semen malitiosorum. Parate filiis ejus mactationem, ob iniquitatem patrum eorum, ut non resurgant et possideant terram, ac impleantur facies terrae urbibus. Surgam enim contra eos, dictum Jehovae Zebaoth, et exscindam Babeli nomen et residuum, et filium et nepotem. … Ponam te in hereditatem anatariae, et stagna aquarum, et everram eam scopis perdendo. …. Et frangam Aschurem in terra mea, et super montibus meis conculcabo illum” (xiv. 1-25):
haec omnia dicta sunt de Babele, et non de aliquo diabolo qui creatus lucis angelus, et rebellis factus dejectus est in infernum, et ex primaevo suo statu vocatus est “Lucifer, filius aurorae:” quod Babel hic describatur, constat a versu 4, et a versu 22 hujus capitis, ubi Rex Babelis, et Babel nominatur; dicitur enim “Enunties hanc parabolam de rege Babelis;” et postea, “Exscindam Babeli nomen et residuum.” Sciendum est quod in Verbo per “regem” simile significetur quod per “regnum” ejus: quod Babel dicatur “Lucifer, filius aurorae,” est quia, ut supra dictum est, Babel in principio est ecclesia quae in zelo pro Domino, pro bono amoris et pro veris fidei, tametsi intus in zelo pastorum ejus latet ignis dominandi per sancta ecclesiae super omnes quos sibi possunt subjicere; inde est quod Babel dicatur “Lucifer, filius aurorae;” propterea etiam vocatur
“Rex regum,” in cujus manum data sunt omnia:
et quoque vocatur
“Caput statuae, quod erat aurum” (Dan. ii. 37, 38):
tum etiam
“Arbor in medio terrae, altitudine magna” (Dan. iv. 7, 19 (B.A. 10, 22)).

[12] Babel in initio etiam intellecta est per
Leonem, cui alae aquilae, et qui dein apparuit sicut homo, et ei cor hominis datum (Dan. vii. 4);
et vocatur
Ornamentum regnorum, et decus magnificentiae Chaldaeorum” (Esai. xiii. 19):
et memoratur inter
Cognoscentes Jehovam (Psalm. lxxxvii. 4).
Quia nunc per “Babelem” in initio significatur talis ecclesia, ideo rex Babelis hic vocatur “Lucifer, filius aurorae;” “Lucifer” ex luce veri tunc, et “filius aurorae” ex initiamento lucis seu diei; nam “aurora” est ecclesia in suo initio. Sed usque in eo capite describitur ecclesia illa quoad statum ejus in fine, quando facta est “Babylon meretrix,” qui status ejus est quando non amplius aliquod bonum amoris, nec aliquod verum fidei, superest: hic status ejus est, qui intelligitur per exitium et per damnationem ejus ad infernum; destructio illorum in mundo non alia est, quam quod post mortem sit infernum illis qui sibi Divinam potestatem arrogaverunt, et illam exercuerunt, et ob illum finem populos terrae tenuerunt in densa caligine aut caecitate, et in cultu idololatrico, imprimis qui homines a cultu Domini abduxerunt.

[13] Quoniam haec sunt quae in capite illo describuntur, velim illa quae inde allata sunt breviter explicare. “Miserebitur Jehovah Jacobi, et eliget denuo Israelem, ut ponat illum super terram eorum,” significat novam ecclesiam post finem Babyloniae a Domino instaurandam: “in die illo enuntiabis parabolam hanc de rege Babelis, et dices, Quomodo cessavit exactor, cessavit auri cupido,” significat liberationem a captivitate et servitute spirituali, in qua fuerunt qui sub dominio illius: “confregit Jehovah baculum impiorum, virgam dominantium,” significat quod non amplius aliqua potentia illis per vera ex bono, quia in meris falsis ex malo sunt; haec impotentia est illis in mundo spirituali: “quieta est omnis terra, insonuerunt jubilo, etiam quercus gaudent propter te, cedri Libani, Ex quo tu occubuisti, non ascendet caesor super nos,” significat quod illi qui in cognitionibus boni et veri sunt non amplius infestentur ab illis; “terra” est nova ecclesia quae ab illis quieta erit, “quercus” et “cedri Libani” sunt cognitiones boni et veri in sensu externo et interno, “non ascendet caesor” est quod non amplius infestatio: “infernus inferius commotus est propter te, obviam veniendo tibi, excitavit propter te Rephaim, omnes potentes terrae, surgere fecit e throno eorum omnes reges gentium,” significat jucundum vindictae illorum qui in inferno sunt: “omnes respondent et dicunt, Etiamne tu infirmatus es sicut nos? nobis assimilatus es? et demissa est in infernum magnificentia tua, tumultus nabliorum tuorum,” significant jucundum illud ex eo, quod illis similis factus sit, et quod similiter in falsis mali: “quomodo cecidisti de caelo, Lucifer, fili aurorae, excisus es in terram, infirmatus es infra gentes,” significant subsannationem quod talis factus sit, tametsi in principio fuerat in caelo, quia in bono amoris et in veris fidei; haec ab illis qui in inferno dicta sunt, quia illis qui ibi sunt nihil jucundius est quam ut possint aliquem e caelo detrahere, et per falsa mali perdere: “atque tu dixisti in corde tuo, Supra stellas caeli exaltabo thronum meum, et sedebo in monte conventus, in lateribus septentrionis, ascendam super excelsa nubis, similis fiam Altissimo,” sunt quoque verba subsannationis super fastum dominii eorum, quod usque in caelum extendunt, et Divinam sibi potestatem arrogant, et sic omnia caeli et omnia ecclesiae suo arbitrio subjiciunt, ob finem ut colantur et adorentur sicut dii; “mons conventus ad latera septentrionis” est ubi est ascensus in caelos; “super stellas et super excelsa nubis” est super Divinum Verum (“stellae” sunt cognitiones boni et veri, “excelsa nubis” sunt vera interiora Verbi): “verumtamen ad infernum demissus es, ad latera foveae, videntes te considerant te, Num hic est vir commovens terram, tremefaciens regna, posuit orbem in desertum, et urbes ejus destruxit?” est continuatio subsannationis illorum qui in inferno sunt, et quoque gloriationis inde quod e caelo dejectus sit; “latera foveae” sunt loca in inferno ubi mere falsa mali sunt; per “terram,” “regna” et “orbem” significatur ecclesia, et per “urbes” significantur doctrinalia: “tu projectus es e sepulcro tuo sicut surculus abominabilis, vestimentum occisorum, confossi gladio, qui descendunt ad lapides foveae, sicut cadaver conculcatum,” significant statum damnationis illorum; “vestimentum occisorum,” “confossi gladio,” et “cadaver conculcatum” significant damnationem profanationis veri: “non adunaberis cum iis in sepulcro, nam terram tuam perdidisti, populum tuum occidisti, non nominabitur in aeternum semen malitiosorum,” significant damnationem graviorem quam reliquorum, quia omnia ecclesiae exstinxerat: “parate filiis ejus mactationem ob iniquitatem patrum illorum, ut non resurgant, possideant terram, ac impleantur facies terrae urbibus” significant exitium illorum in aeternum: “exscindam Babeli nomen et residuum, et filium et nepotem,” significant exitium totale, quia nihil boni et veri illis amplius est: “ponam te in hereditatem anatariae, et stagna aquarum, et everram eam scopis perdendo,” significant falsum infernale per destructionem veri: “frangam Aschurem in terra mea, et super montibus meis conculcabo eum,” significat quod in nova ecclesia non aliquae ratiocinationes ex falsis contra vera et bona existent. Praeterea illa quae in hoc capite sunt particularius explicata videantur in aliis locis hujus Libri (ut (supra,) n. 208(b), 223(b), 304(d, g), 331(b), 386(b), 405(e), 539(b), 589, 594(d), 608(a), 659(e), 687(b), 697(e), 724(e), 727(b), 730(b), 741(d), 768(e), 811(d).

[14] Apud eundem,
“Sic erit Babel, ornamentum regnorum et decus magnificentiae Chaldaeorum, sicut eversio Dei, Sodoma et Gomorrha; non habitabitur in aeternum, non incoletur usque in generationem et generationem, ita ut non moretur ibi Arabs, et pastores non faciant cubare; sed cubabunt ibi tziim, et implebuntur domus eorum ochim, et habitabunt ibi filiae noctuae, et saltabunt ibi satyri: respondebunt etiam ijim in palatiis ejus, et dracones in palatiis deliciarum ejus: propinquum est tempus ejus, ut veniat, et dies ejus non extrahetur” (xiii. 19-22):
agitur in toto hoc capite de devastatione totali omnium boni et omnium veri ecclesiae apud illos qui e Babylonia sunt; per “Sic erit Babel,” intelligitur in sensu litterae urbs magna Babel vocata, sed per illam in sensu spirituali intelligitur ecclesia quae facta est Babylonia: Babel vocatur “ornamentum regnorum, et decus magnificentiae Chaldaeorum,” ex sapientia illius ecclesiae in principio ejus, ut prius dictum est; in genere autem per “Babelem” seu “Babyloniam” intelligitur ecclesia in qua omnia bona amoris destructa et demum profanata sunt, et per “Chaldaeam” ecclesia in qua omnia vera fidei destructa et demum profanata sunt; inde est quod dicatur “eversio Dei, Sodoma et Gomorrha;” “Sodoma” etiam significat destructionem omnis boni per amorem sui, et “Gomorrha” destructionem omnis veri inde: “non habitabitur in aeternum, non incoletur usque in generationem et generationem,” significat destructionem ejus in aeternum; “non habitari in aeternum” spectat destructionem boni, et “non incoli in generationem et generationem” spectat destructionem veri; nam qui bonum et verum destruunt, et postea loco illorum amplectuntur malum et falsum, non possunt reformari; aliter illi qui in malis et falsis sunt, et non bonum et verum destruxerunt, ut sunt gentes quae ignorant bonum et verum: “non morabitur ibi Arabs, et pastores non cubare facient,” significat quod ecclesia tale desertum fiet; “Arabs” est qui in deserto vivit, sed quia ibi non seges aut fructus, non moratur ibi; simile fit cum grege pastorum, quando non datur pascuum: “cubabunt ibi tziim, et implebuntur domus ochim,” significat falsa et mala infernalia, quae illis; “tziim” sunt falsa infernalia, “ochim” sunt mala infernalia, “domus” est mens eorum qui tales sunt: “cubabunt ibi filiae noctuae, et satyri saltabunt ibi,” significat quod ibi falsificata vera et adulterata bona; falsificata vera sunt “filiae noctuae,” adulterata bona sunt “satyri,” “saltare” est gaudium ex amore spurco qui bonum amoris adulteravit: “respondebunt ijim in palatiis ejus, et dracones in palatiis deliciarum,” significat illa adulterata et falsificata in doctrinis illorum.

[15] Describitur Babel similiter in aliis locis apud Prophetas:–Ut apud Jeremiam,
Gladie, contra Babelem; “gladie, contra thesauros ejus ut diripiantur; siccitas super aquas ut exarescant, quia terra sculptilium illa, et de horrendis gloriantur; ideo habitabunt tziim cum ijim, et habitabunt in ea filiae noctuae; non sedebit amplius in aeternum, nec inhabitabit usque in generationem et generationem: juxta eversionem Dei, Sodomam et Gomorrham, et vicinas ejus, … non habitabit ibi vir, neque commorabitur in ea filius hominis” (l. (35,) 37-40).
Apud eundem,
“Fugite e medio Babelis, et eripite vir animam suam, ne exscindamini ob iniquitatem ejus: …. calix auri Babel in manu Jehovae, inebrians universam terram, de vino ejus biberunt gentes, ideo insaniunt gentes: subito cecidit Babel, et confracta est. …. Ecce Ego contra te, mons perdens, dictum Jehovae, perdens universam terram: et extendam manum meam contra te, ut devolvant te de petris, et dem te in montem combustionis: nec sumant de te lapidem pro angulo. …. Erit Babel in acervos, habitaculum draconum, stuporem et sibilum, nec habitator” (li. 6-8, 25, 26, 37).
Apud Esaiam,
“Jam audi” Babel “sedens secure, dicens in corde suo, Ego et non sicut ego praeterea, non sedebo vidua, nec cognoscam orbitatem: atque venient tibi duo ista momento in die uno, orbitas et viduitas, plene venient super te, propter multitudinem praestigiarum tuarum, ob magnitudinem incantationum tuarum plurimam: confisa enim es in malitia tua, (dixisti,) Non videns Me; sapientia tua et scientia tua seduxit te, dum dixisti in corde tuo, Ego, et non sicut ego praeterea: ideo veniet super te malum, quod non scies deprecari, et cadet super te calamitas, quam non poteris expiare; et veniet super te subito devastatio, non scies” (xlvii. 8-11):
ita describitur destructio Babelis non solum ibi, sed etiam In toto capite xlvii. apud Esaiam; ac in toto capite l. et in toto capite li. apud Jeremiam; tum cap. xxi. 8, 9, apud Esaiam; Ps. cxxxvii. 1, 8, 9, apud Davidem. Etiam adulteratio boni et falsificatio veri a Judaeis describitur per scortationes illorum in Aegypto, et dein cum filiis Aschuris, et demum cum filiis Babelis et cum Chaldaeis (Ezech. cap. xvi. 1 ad finem; et cap. xxiii. 1 ad finem): et per “scortationem in Aegypto” intelligitur falsificatio veri ex naturali homine, quae fit per fallacias, apparentias et scientifica; per “scortationem eorum cum filiis Aschuris” significatur falsificatio veri ex rationali homine, quae fit per ratiocinationes et per sophistica ex fallaciis, apparentiis et scientificis; per “scortationem eorum cum filiis Babelis et cum Chaldaeis” significatur adulteratio boni et profanatio veri.

[16] Quando itaque filii Israelis prorsus recesserunt a statutis quae erant repraesentativa spiritualium ecclesiae, per quae illis communicatio fuit cum caelo, tunc omnes dati sunt in manus regis Assyriae, non enim amplius apud illos fuit aliqua ecclesia repraesentativa, et inde nec aliqua communicatio cum caelo. De praevaricationibus illorum, et de transportatione illorum a rege Assyriae in urbes ejus, et quoque in Babelem, videatur 2 Reg. xvii. 1 ad fin. Simile factum est cum Judaeis; illi postquam ita adulteraverunt et profanaverunt omnia statuta, judicia et leges, quae repraesentabant bonum amoris et verum fidei, ut nihil boni et veri amplius superesset, et cum inde ecclesia illorum facta est Babylonia, tunc dati sunt in manum Nebuchadnezaris regis Babelis; non modo reges et principes eorum, et universus populus, sed etiam omnes thesauri domus Jehovae, et postea omnia vasa aurea ejus, et insuper ipsum templum combustum est (De quibus videatur 2 Reg. xxiv. 1-20; cap. xxv. 1-26: et praeterea Esai. xx. 17, 18; Esai. xxxix. 6, 7: Jerem. xx. 4, 5; cap. xxi. 4-10; cap. xxv. 1-12; cap. xxvii. 6-22; cap. xxviii. 1-16; cap. xxix. 1-21; cap. xxxii. 1-5; cap. xxxiv. 1-7, 18-22; cap. xxxv. 11; cap. xxxviii. 17-23; cap. xxxix. 2-18; cap. xli. 1-12; cap. lii. 1 ad finem). Transgressiones eorum fuerunt,
Quod Hierosolymam impleverint sanguine innocente (2 Reg. xxiv. 4);
Quod suffiverint Baali, libaverint libamina diis aliis, quod posuerint abominationes in domo Jehovae, aedificaverint excelsa Baali, in valle Hinnomi traduxerint filios et filias suas Molecho (Jerem. xxxii. 29-30):
per quae omnia significatur profanatio sanctorum ecclesiae; qualis profanatio etiam significatur per “Babelem:” quare ne terra, per quam significabatur ecclesia, ab illis amplius profanaretur, et quoque ut Babel inde repraesentationem suam plene indueret, dictum fuit illis a Jeremia ut se sponte darent in manus regis Babelis, et qui se non darent, sed remanerent in terra, morerentur gladio, fame, et peste (Jerem. xxv. 1-11).

[17] Verum quoniam Dominus in illa gente nasceretur, ac Se manifestaret ubi tunc fuit ecclesia, et ubi Ipsius Verbum, ideo gens illa post septuaginta annorum captivitatem a Babele reducta fuit, et templum reaedificatum est; sed usque non alia ecclesia quam similis ecclesiae quae vocatur “Babylonia,” apud illos permansit, ut constare potest ex pluribus quae Ipse Dominus de gente illa locutus est, et quomodo Ipsum receperunt; quare Hierosolyma denuo destructa est, et templum igne combustum.

[18] In genere sciendum est quod omnis ecclesia in principio sit sicut virgo, sed progressu temporis fiat meretrix; per gradus enim intrat in vitam mali, et inde amplectitur doctrinam falsi, sicut per gradus incipit amare semet et mundum; et tunc ab ecclesia fit vel Babylonia vel Philisthaea; Babylonia ab illis qui se super omnia amant, et Philisthaea ab illis qui mundum super omnia amant; nam sicut illi bini amores crescunt, ita homines ecclesiae adulterant et falsificant bona et vera Verbi, quod est a virgine fieri meretrix.

[19] Quod ecclesia prima post diluvium etiam Babylonia facta fuisset, nisi Dominus per dispersionem religionis illorum conatum impedivisset, repraesentatur et significatur per “turrim quae pertingeret usque in caelum,” quam posteri Noachi ingressi sunt aedificare (de qua, cap. xi. 1-9 Geneseos; quae singillatim explicata sunt in Arcanis Caelestibus, a n. 1283 ad 1328). Postquam ex Verbo ostensum est quid per “Babelem” seu “Babyloniam” in genere et in specie significatur, accincti transire possumus ad explicandum illa quae in hoc et in sequente capite de Babylonia et de ejus exitio praedicta sunt.

1030. VERSUS 1, 2.
“Et venit unus ex septem angelis habentibus septem phialas, et locutus cum me, dicens mihi, Veni, ostendam tibi judicium meretricis magnae sedentis super aquis multis; cum qua scortati sunt reges terrae, et inebriati sunt ex vino scortationis ejus inhabitantes terram.”
1. “Et venit unus ex septem angelis habentibus septem phialas, et locutus cum me,” significat statum ecclesiae apud Pontificios manifestatum (n. 1031); “dicens mihi, Veni, ostendam tibi judicium meretricis magnae,” significat religiosum illorum, in quo omne bonum et verum ecclesiae adulteratum et profanatum est (n. 1032); “sedentis super aquis multis,” significat dominans super omnia Verbi, et inde super sancta ecclesiae (n. 1033).
2. “Cum qua scortati sunt reges terrae,” significat quod falsificaverint omnia vera ecclesiae (n. 1034); “et inebriati sunt a vino scortationis ejus inhabitantes terram,” significat quod ex falsificatis insaniverint illi qui ab ecclesia (n. 1035).

1031. (Vers. 1.) “Et venit unus ex septem angelis habentibus septem phialas, at locutus cum me.”–Quod significet statum ecclesiae apud Pontificios manifestatum, constat ex significatione “angeli habentis phialam,” quod sit manifestatio status ecclesiae a Domino (ut supra, n. 869, 878, 883): quod sit manifestatio de statu ecclesiae apud Pontificios, est quia in hoc capite et in sequente agitur de “Babylonia,” per quam intelligitur religiosum apud Pontificios. Quod “unus ex septem angelis venerit,” est quia per “septem angelos habentes septem phialas” in capite praecedente intelligitur manifestatio status ecclesiae apud Reformatos, hic nunc apud Pontificios; quare etiam cum septimus angelus effudit phialam suam, dicitur,
“Et Babylon magna venit in memoriam coram Deo, dare illi poculum vini excandescentiae irae Ipsius” ((Apoc.,) cap. xvi. 19).

1032. “Dicens mihi, Veni, ostendam tibi judicium meretricis magnae.”–Quod significet religiosum illorum, in quo omne bonum et verum ecclesiae adulteratum et profanatum est, constat ex significatione “judicii,” quod sit omne quod concernit religiosum illorum, et tandem ejus damnationem; et ex significatione “meretricis magnae,” quod sit adulteratio et profanatio boni et veri ecclesiae (videatur supra, n. 141(b), 161, 717(d), 881): quod haec per “meretricem magnam” intelligantur, est quia per illam intelligitur Babylon, ut patet a versu quinto hujus capitis, ubi dicitur, “Super fronte” meretricis “nomen scriptum, Mysterium, Babylon magna, mater scortationum et abominationum terrae,” et per “Babylonem” significatur adulteratio et profanatio boni et veri (ut in articulo 1029, supra, multis ostensum est).

[2] Causa quod Babylon dicatur “meretrix magna,” et “mater scortationum et abominationum terrae,” est quia amor dominandi super omnia mundi, et insuper super omnia caeli et ecclesiae, ac demum super Ipsum Dominum, non potest aliter quam prorsus convertere Divina vera in falsa, et Divina bona in mala, ita ecclesiam in religiosum in quo omne bonum et verum ejus adulteratum et profanatum est; homo enim per illum amorem se prorsus avertit a Domino, et convertit ad semet, et sic non amplius duci potest a Domino, sed ducitur a suo proprio; et a suo proprio duci est ab inferno. Homo vel ducitur e caelo, vel ducitur ex inferno; non potest duci ab utroque simul; e caelo ducitur dum a Domino, et ex inferno cum a semet: nam homo ita creatus est ut possit a proprio suo elevari, et in elevatione cogitare; et tunc elevatur a proprio, et in elevatione cogitat, dum a Domino, et hoc fit dum agnoscit Dominum, ac Divinam Ipsius potestatem super caelum et terram; per illam confessionem et fidem cordis fit ei conjunctio cum Domino; et cum fit conjunctio, tunc interiora quae mentis ejus sunt, seu quae intellectus et voluntatis ejus sunt, tenentur a Domino in intuitione Ipsius, quod fit per elevationem a proprio; et cum homo in illa elevatione cogitat, tunc verum cogitat a Domino, et bonum facit ab Ipso.

[3] Contrarium evenit dum homo dominium ambit super mundum, caelum, et super Dominum; tunc homo immergit interiora mentis suae, quae sunt cogitationis et voluntatis ejus, suo proprio; et dum homo immersus est suo proprio, tunc cogitat et vult ex inferno, ita falsa et mala: causa est, quia proprium hominis non est nisi quam malum, est enim ipsum malum ejus hereditarium. Tales itaque sunt Babylonici; quare omnia bona et vera ecclesiae adulteraverunt et profanaverunt: inde nunc est quod Babylon appelletur “meretrix,” et “mater scortationum et abominationum terrae.”

1033. “Sedentis super aquis multis.”–Quod significet dominans super omnia Verbi, et inde super sancta ecclesiae, constat ex significatione “sedere,” quod sit suo judicio subjicere, et sui juris facere, ac ita dominari; inde est quod dicatur “sedere judicium,” et “sedere super throno” (videatur supra, n. 687); et ex significatione “aquarum,” quod sint vera (de qua (supra), n. 71, 483, 518, 854), hic omnia Verbi, quia dicitur “aquae multae,” et de “meretrice,” quae est Babylonia, per quam intelligitur adulteratio et profanatio Verbi, ex quo est omne bonum et verum ecclesiae. Quod per “aquas multas” etiam significentur sancta ecclesiae, est quia omnia ecclesiae sancta se referunt ad bona et vera, quae ex Verbo sunt.

[2] Similia per “habitare super aquis multis” significantur apud Jeremiam,
“Jehovah faciet id quod locutus est contra habitatores Babelis; quae habitas super aquis multis, thesauris multis, venit finis tuus, mensura lucri tui” (li. 12, 13):
quia “aquae multae” significant vera Verbi, et inde sancta ecclesiae, etiam hic additur, “super thesauris multis,” nam per “thesauros” significantur Divina vera, quae in Verbo sunt. Quod “aquae multae” hic etiam significent sancta ecclesiae, patebit ab explicatione versus sequentis decimi quinti, ubi dicitur, “Aquae, quas vidisti, ubi meretrix sedet, sunt populi et turbae, gentes et linguae,” et per “populos, turbas, gentes et linguas” ibi intelliguntur omnia ecclesiae, quia per “terram” in Verbo significatur ecclesia, et inde per illos qui super terra sunt significantur omnia ejus; sed de his plura in explicatione illius versus. Quod Babylonici vera Verbi et sancta ecclesiae suo judicio, juri et dominio subjecerint, constare potest ex eo, quod populo persuadeant quod illi soli intelligant Verbum, et non aliqui qui ministerio non inaugurati sunt; et per id omnia Verbi et inde omnia ecclesiae suo dominio subjiciunt.

[3] Verbum, quoad sensum litterae ejus, etiam tale est ut ad confirmandum quodcumlibet haereticum possit trahi; nam sensus litterae consistit ex apparentiis veri, quae genuina vera caeli, quae vocantur vera spiritualia, in se tenent inclusa; quae vera nisi revelantur et nudantur, hoc est, nisi docentur in doctrinis ecclesiae, possunt apparentiae illorum ad favorem cujuscunque falsi, immo ad favorem mali trahi, et perverti: sunt enim genuina vera Verbi sicut homo; et apparentiae veri ex quibus sensus litterae consistit sunt sicut vestimenta, ex quibus solis non judicari potest de homine, quis est et qualis est; si homo ex illis solis judicaretur, posset rex vocari servus, ac servus rex, tum bonus vocari malus, ac malus bonus, et sic porro; ita qui dominium super omnia ecclesiae et caeli sibi arrogant, possunt mille modis applicare sensum in littera suae dominationi; et hoc facili opera, quia omnia ecclesiae, quae sancta vocantur, supra intellectum humanum ponunt; quod dum creditur, et non aliquod genuinum verum docetur, possunt falsa infernalia dici vera, et diabolica mala dici bona: immo possunt simplices persuaderi quod edicta Papae sint aequae sancta, immo sanctiora, quam praecepta Verbi, cum tamen haec e caelo sunt, illa autem quoad insignem partem ex inferno: nam omne edictum pro regimine, fide et cultu in ecclesia, pro fine spectans dominium in mundo, qualecunque in externa forma apparuerit, et ex Verbo sonuerit, ex inferno est; at omne praeceptum ex Verbo, quia pro fine spectat salvationem animarum a Domino, ex caelo est. Ex his constare potest quod per “sedere super aquis multis,” dum de Babylonia ut meretrice dicitur, significetur dominari super omnia Verbi, et inde super sancta ecclesiae.

1034. (Vers. 2.) “Cum qua scortati sunt reges terrae.”–Quod significet quod falsificaverint omnia vera ecclesiae, constat ex significatione “scortari,” quod sit falsificare (de qua (supra), n. 141, 161, 817(c), 881); et ex significatione “regum terrae,” quod sint vera ecclesiae (“reges” sunt vera, et “terra” est ecclesia). Plurimis in locis in Verbo dicuntur “reges,” et creditur quod per illos intelligantur reges, aut regna illorum; sed per illos in Verbo intelliguntur omnes qui in veris ex bono a Domino sunt, et in sensu abstracto, in quo est sensus spiritualis, vera ex bono; quod haec intelligantur per “reges,” videatur supra (n. 29, 31, 553, 624(e), 625); quod adhuc constare potest ex sequentibus his, in Apocalypsi,
Jesus Christus “Princeps regum terrae,” qui “fecit nos reges et sacerdotes” (i. 5, 6);
alibi,
Agnus fecit “nos reges et sacerdotes, ut regemus super terra” (v. 10: similiter cap. xvi. 12, 14).

[2] Quia per “reges” significantur vera ex bono, etiam per illos in opposito sensu significantur falsa ex malo; nam pleraque in Verbo etiam oppositum sensum habent; haec itaque per “reges” significantur in sequentibus hujus capitis:–
Capita bestiae septem “etiam reges septem sunt; quinque ceciderunt et unus est, alter nondum venit; et quando venerit, brevi illum oportet manere” (vers. 10):
tum,
“Decem cornua quae vidisti, decem reges sunt” (vers. 12);
ut et,
“Mulier … est urbs magna habens regnum super reges terrae” (vers. 18):
similiter in sequentibus, ubi dicitur,
Quod bestia, reges terrae, et exercitus eorum, facerent bellum cum Sedente super Equo albo (Apoc. xix. 19).
Ex his patet quid significatur per quod “reges terrae scortati sint cum meretrice sedente super aquis multis,” nempe quod vera ecclesiae ab illis qui e Babylonia sunt, falsificata sint. Similiter in sequentibus, ubi dicitur,
Quod reges terrae cum muliere illa scortati sint, “et mercatores terrae ex facultatibus deliciarum ejus ditati.” Tum, “Deflebunt eam, et plangent super illa reges terrae, qui cum ea scortati et deliciati sunt” (Apoc. xviii. 3, 9, 11).
Similia per “reges” significantur apud Danielem,
“Quod ad cornua (decem)” bestiae quartae, “ex eo regno decem reges surgent, et alius .. post eos, qui diversus erit a prioribus, qui tres reges humiliabit” (vii. 24).

[3] Quod “reges” significent illos qui in veris ex bono sunt, et abstracte vera ex bono, est quia Dominus vocatur “Rex” ex Divino Vero, et “Sacerdos” ex Divino Bono; et inde caelum ubi Divinum Verum regnat, vocatur “thronus Ipsius:” ex eo est, quod angeli in caelis et homines in terris, qui in veris ex bono a Domino sunt, dicantur “filii Regis,” tum “filii regni,” ac “heredes;” quare illi sunt qui intelliguntur per “reges,”
ubi Dominus vocatur “Rex regum” (Ut in hujus capitis versu 14; et cap. xix. 16; et alibi).

1035. “Et inebriati sunt a vino scortationis ejus inhabitantes terram.”–Quod significet et quod ex falsificatis insaniverint illi qui ad ea ecclesia, constat ex significatione “inebriari,” quod sit insanire in spiritualibus (de qua (supra), n. 376(f)); ex significatione “vini,” quod sit spirituale verum (de qua etiam, n. 376); ex significatione “scortationis” quod sit falsificatio veri (de qua mox supra); et ex significatione “inhabitantium terram,” quod sint qui ab ecclesia; (quod per “terram” in Verbo significetur ecclesia, supra pluries ostensum est:) ex his nunc patet quod per quod “inebriati sint vino scortationis ejus inhabitantes terram,” significetur quod insaniverint ex falsificatis illi qui ab ea ecclesia.

[2] Quod insanitionem, quae significatur per “inebriationem” et per “ebrietatem” in Verbo, ulterius attinet, illa non est ex falsis, sed ex falsificatis veris; causa est, quia verum ex caelo agit in intellectum, et simul falsum ex inferno; inde fit discidium in mente, et similis insania qualis est ebrio in mundo: sed haec insania non datur apud alios quam apud illos qui in malo sunt, et confirmarunt falsa mali per Verbum; nam omnia Verbi sunt vera et communicant cum caelo, et falsa mali sunt ex inferno: ex falsis autem quae non ex malo sunt, non fit inebriatio spiritualis; illa enim falsa non pervertunt et destruunt vera spiritualia, quae intus in veris sensus litterae latent, nam non concludunt inde malum, ut faciunt falsa ex malo.

[3] Falsa ex non malo comparari possunt aquis non puris, quae potatae non inducunt ebrietatem; sed falsa ex malo comparari possunt vino aut sicerae, quae inducunt ebrietatem: quare etiam insanitio illa in Verbo dicitur fieri per vinum, quod vocatur “vinum scortationis” ac “vinum Babelis,” apud Jeremiam,
“Calix auri Babel in manu Jehovae, inebrians universam terram; de vino ejus biberunt gentes, ideo insaniunt gentes” (li. 7).

1036. VERSUS 3-5.
“Et detulit me in desertum (in) spiritu, et vidi mulierem sedentem super bestia coccinea, plena nominibus blasphemiae, habente capita septem, et cornua decem. Et mulier circuminduta purpura et coccino, et inaurata auro, lapide pretioso, et margaritis, habens aureum poculum in manu sua, plenum abominationibus et immunditie scortationis ejus. Et super fronte ejus nomen scriptum, Mysterium, Babylon magna, mater scortationum et abominationum terrae.”
3. “Et detulit me in desertum in spiritu,” significat in locum in visione apparentem, qui correspondebat statui illius religiosi (n. 1037); “et vidi mulierem sedentem super bestia coccinea,” significat dominium illius religiosi super sancta Verbi (n. 1038); “plena nominibus blasphemiae,” significat quae adulterata et falsificata (n. 1039); “habente capita septem,” significat et profanata (n. 1040); “et cornua decem,” significat potentiam Verbi ex veris (n. 1041).
4. “Et mulier circuminduta purpura et coccino,” significat apparentiam religiosi istius in externis, sicut foret ex caelesti bono et vero, cum tamen in internis est ex diabolico malo et falso (n. 1042); “et inaurata auro et lapide pretioso,” significat apparentiam religiosi istius in externis sicut foret ex spirituali bono et vero, cum tamen in internis est ex infernali malo et falso (n. 1043); “et margaritis,” significat apparentiam in externis sicut foret in cognitionibus boni et veri (n. 1044); “habens aureum poculum in manu sua, plenum abominationibus et immunditie scortationis ejus,” significat doctrinam ex profanatis bonis et veris (n. 1045).
5. “Et super fronte ejus nomen scriptum, Mysterium, Babylon magna,” significat in corde amorem dominii super mundum et caelum, cui sancta Verbi, ecclesiae et cultus inservirent pro mediis (n. 1046); “mater scortationum et abominationum terrae,” significat religiosum, ex quo adulterationes boni et veri et profanationes sanctorum ecclesiae (n. 1047).

1037. (Vers. 3.) “Et detulit me in desertum in spiritu.”–Quod significet in locum in visione apparentem, qui correspondebat statui illius religiosi, constat ex significatione “deserti,” quod sit status ecclesiae, in qua non est aliquod bonum et verum amplius (de qua (supra), n. 730); at quia ecclesia in qua non est bonum et verum amplius, non est ecclesia, ideo vocatur religiosum; et ex significatione “in spiritu,” quod sit in visione, nam quod Johannes in spiritu vidit, hoc in visione vidit. In visione videre est videre talia quae in caelo apud angelos existunt, quae sunt repraesentativa et inde significativa rerum spiritualium. Haec dum apparent homini non apparent coram visu corporis ejus, sed coram visu spiritus ejus; spiritus enim hominis aeque oculos habet ac corpus ejus, sed oculi spiritus ejus vident illa quae in mundo spirituali sunt, ex causa quia omnia quae ibi apparent ex origine spirituali sunt, ac spiritualis videt intellectu spiritualia, et oculis eadem in forma sicut naturali; sed oculi corporis vident illa quae in mundo materiali sunt, ex causa quia omnia quae ibi apparent ex origine naturali sunt, ac materialis videt intellectu naturalia, et oculis eadem in forma materiali: quare cum oculi spiritus aperti fuerunt apud prophetas, tunc viderunt talia quae repraesentabant et inde significabant Divina caelestia et Divina spiritualia ecclesiae, tum quandoque talia quae repraesentabant et inde significabant futura quae eventura sunt ecclesiis; haec sunt quae vidit Johannes. Quod nuncviderit desertum, est quia per “desertum” significatur status ecclesiae devastatae ab omni bono et vero; et hic status est correspondens ecclesiae quae facta est Babylonia; quare etiam Babel multis in locis in Verbo describitur ut desertum, ut in sequentibus:–
Num tu es “qui posuit orbem in desertum, et urbes ejus destruxit?” (Esai. xiv. 17:)
Babel erit “sicut eversio .. Sodoma et Gomorrha, non habitabitur in aeternum, non incoletur usque in generationem et generationem, ita ut non moretur ibi Arabs; … habitabunt ibi filiae noctuae, et saltabunt ibi satyri” (Esai. xiii. 19-22).
(Et quoque apud Jeremiam, cap. l. 37-40; cap. li. 2, 25, 26, 37, 41-43: et alibi.)

1038. “Et vidi mulierem sedentem super bestia coccinea.”–Quod significet dominium illius religiosi super sancta Verbi, constat ex significatione “mulieris,” quod sit ecclesia (de qua (supra), n. 555, 707, 721(a, c), 730(a)); hic Babylonia, quae non est ecclesia, sed religiosum ab omni vero et bono ecclesiae devastatum; quod sit Babylonia quae per “mulierem” hanc intelligitur, patet manifeste a versu quinto hujus capitis: ex significatione “sedere,” quod sit dominari (ut mox supra, n. 1033): et ex significatione “bestiae coccineae,” quod sit Verbum quoad sancta ejus, quae mulier, quae Babylon, per dominium super illa profanaverat. Quod per “bestiam coccineam” significetur Verbum quoad sancta ejus, quae a Babylone profanata sunt, constare potest ex sequentibus hujus capitis, ubi dicitur “illam fuisse et non esse, et futuram ascendere ex abysso, et in interitum abire” (vers. 8 et 11); et postea quod “decem cornua bestiae essent decem reges qui odio haberent meretricem, et facerent illam devastatam et nudam, et carnes ejus comederent, et illam igne comburerent,” et quod “darent regnum bestiae” (vers. 16, 17): ex quibus in sensu spirituali lustratis patet, quod per “bestiam coccineam” significetur Verbum quoad sancta ejus.

[2] Quod Divinum Verbum per “bestiam” possit significari, est quia plura ecclesiae sancta per “bestias” in Verbo significantur: ut,
Quod cherubi visi sint sicut quatuor bestiae apud Ezechielem (cap. i. et cap. x.):
Et quod quatuor bestiae, seu quatuor animalia, quae etiam cherubi, visa sint Johanni sedentia et stantia coram throno, in Apocalypsi (cap. iv. 6-10; cap. v. 6-12; cap. vii. 11; cap. xiv. 3):
et per illa, ut cherubos, significatur providentia et tutela ne adeatur Dominus nisi per bonum amoris; et inde quoque per illa significatur Verbum in littera, quoniam id tutatur (videatur supra, n. 277, 278(a), 717(c)): ac praeterea omnes bestiae quae sacrificabantur, sicut boves, juvenci, hirci, caprae, haedi, arietes, oves et agni, significabant sancta ecclesiae (ut constare potest ex ostensis supra, n. 279, 283, 362, 552, 650(a, g), 781(d), 817(d, e)): inde est quod homines ex charitate dicantur “oves,” immo Ipse Dominus ex Divina innocentia dicatur “Agnus,” et ex Divina potentia “Leo.” Haec dicta sunt ut non appareat mirabile quod per “bestiam” hic significetur Verbum, sed Verbum in littera, ubi id est naturale; “bestia” etiam in communi sensu in Verbo significat naturale quoad affectionem. Quod illa bestia colore coccineo visa sit, est quia “coccinum” significat verum ex origine caelesti, quale est verum Verbi in sensu litterae ejus seu in sensu naturali, quod est quod intelligitur per sanctum ejus. Paene simile significatur per
Quod meretrix illa visa sit sedere super aquis multis (vers. 1 hujus capitis); tum super thesauris multis (apud Jeremiam, cap. |l|i. 13);
nam per “aquas multas” et per “thesauros multos” ibisignificantur vera Verbi et inde sancta ecclesiae, quae adulterata (videatur supra, n. 1033). De significatione “coccini,” videbitur in explicatione versus sequentis.

1039. “Plena nominibus blasphemiae.”–Quod significet quae adulterata et falsificata, constat ex significatione “nominis,” quod sit quale rei et quale status (de qua (supra), n. 102, 148, 676, 695(b), 841); inde per “plenam nominibus” significatur qualia ei sancta Verbi fuerunt: et ex significatione “blasphemiae,” cum de Verbo, quod sit adulteratio etfalsificatio ejus (de qua, n. 778).

1040. “Habente capita septem.”–Quod significet et profanata, constat ex significatione “capitis,” quod sit intelligentia et sapientia, ac in opposito sensu insania et stultitia, et quoque astutia (de qua (supra), n. 553, 715): et quia illa “capita” fuerunt “bestiae coccineae,” per quam significatur Verbum quoad sancta ejus (de qua mox supra, n. 1038), et quia visa sunt “septem,” ideo per “capita septem” significantur sancta Verbi profanata; nam numerus “septem” significat sanctum, et in opposito sensu profanum. Per “caput” hujus bestiae in sensu proximo significatur Verbum quoad intellectum ejus, et inde quoad intelligentiam et sapientiam in illo et ex illo; at cum vera et bona ejus, ex quibus intelligentia et sapientia, falsificata et adulterata sunt, tunc per “capita” ejus, dum “septem” visa sunt, significantur sancta Verbi profanata. Quod hoc significetur per “capita septem,” patet a versibus nono et decimo hujus capitis, ubi dicitur, “Septem capita septem montes sunt, ubi mulier sedet super illis, et septem reges sunt,” per quae significatur profanatio boni amoris et veri fidei.

1041. “Et cornua decem.”–Quod significet potentiam Verbi ex veris, constat ex significatione “cornuum,” quod sint potentia veri contra falsum, et in sensu opposito potentia falsi contra verum (de qua (supra), n. 316, 567, 776); hic potentia veri ex Verbo contra falsum, quia in sequentibus dicitur,
“Decem cornua, quae vidisti, decem reges sunt; …. hi odio habebunt meretricem, et devastatam facient illam et nudam, et carnes ejus comedent, et illam comburent igne; et Deus dedit in corda eorum …. dare regnum suum bestiae” (vers. 12, 16, 17);
ex quibus patet quod per “cornua decem,” quae fuerunt bestiae coccineae, significetur potentia veri, ita Verbi, contra falsa; nam dicitur quod “odio habituri sint meretricem, et combusturi illam igne,” et per “meretricem” significatur verum Verbi falsificatum, quod in se est falsum; quod non odio haberi et comburi, quam a vero Verbi in sua potentia, potest; ita ab illis qui in veris ex Verbo sunt, ac Verbum unice sanctum habent, et pro Divino Vero agnoscunt, et non respective dictamina Papae: sed de his plura in sequentibus. Quod “decem cornua” visa sint, est quia per “decem” significatur multum; ita per “decem cornua” multum potentiae.

1042. (Vers. 4.) “Et mulier circuminduta purpura et coccino.”–Quod significet apparentiam religiosi istius in externis sicut foret ex caelesti bono et vero, cum tamen in internis ex diabolico malo et falso, constat ex significatione “mulieris,” quod sit religiosum apud Pontificios; ex significatione “circumindui,” quod sit in externis esse, nam indumenta sunt externa quae integunt, inde “circumindui” est apparentia in externis; ex significatione “purpurae,” quod sit bonum ex caelesti origine, et quoque malum ei oppositum, quod vocatur malum diabolicum (de qua sequitur); et ex significatione “coccini,” quod sit verum ex caelesti origine, et quoque falsum ei oppositum, quod vocatur falsum diabolicum: quod illa bona et vera differant a bonis et veris ex origine spirituali, similiter mala et falsa illis opposita, quae vocantur mala et falsa infernalia, in sequente articulo videbitur.

[2] Quod mulier, quae meretrix, et est Babylon, ita describatur, est quia illi qui in malis et inde falsis sunt in Verbo describantur ex apparentia externa, ita quales sunt in oculis hominum qui adorant illos: quod ita describantur, est quia sensus litterae Verbi ex apparentiis consistit; at sensus spiritualis exuit illas apparentias, et sistit interiora absque vestibus nuda, quae dum apparent, prorsus in alia forma apparent; sicut hic, quod “mulier visa induta purpura et coccino” ex apparentia externa, dicatur “mater scortationum et abominationum terrae” in forma interna; similiter ut dicitur de
Divite induto purpura et bysso, qui tamen conjectus est in infernum (Luc. xvi. 19):
et quoque de Assyriis, cum quibus scortata est Ohola et Oholiba, hoc est, Samaria et Hierosolyma, qui dicuntur
Vestiti hyacinthino, praefecti et duces, equitantes equis (Ezech. xxiii. 6, 12);
similiter alibi. Describitur hic Babylon sicut in mundo apparet meretrix splendidis induta, at usque abominabilis, quia plena immunditie.

[3] Antequam ex Verbo confirmatur quod “purpura” et “coccinum” significent bona et vera ex origine caelesti, primum aliquid dicetur de illis bonis et veris:– Divinum Bonum, quod procedit a Domino, unitum est cum Divino Vero Ipsius, sicut calor cum luce ex sole tempore veris. Angeli vero, qui sunt recipientes Divini Boni et Divini Veri procedentis a Domino, distinguuntur in caelestes et spirituales: illi qui plus recipiunt Divinum Bonum quam Divinum Verum Domini, vocantur angeli caelestes, quia hi constituunt regnum Domini quod vocatur regnum caeleste; angeli autem qui plus recipiunt Divinum Verum Domini quam Divinum Bonum Ipsius, vocantur angeli spirituales, quia ex his est regnum spirituale Domini. Ex his patet quod bona et vera sint duplici origine, nempe ex origine caelesti et ex origine spirituali. Illa bona et vera quae ex origine caelesti sunt, sunt bona et vera amoris in Dominum; at illa bona et vera quae ex origine spirituali sunt, sunt bona et vera amoris erga proximum; differentia est sicut inter superius et inferius, seu inter interius et exterius, proinde sicut inter illa quae in superiori aut interiori gradu sunt, et illa quae in inferiori et exteriori, quae differentia qualis est, constare potest ex illis quae de tribus gradabus caelorum, et inde angelorum, atque sapientiae et intelligentiae illorum, in opere De Caelo et Inferno (n. 33, 34, 38, 39, 208, 209, 211, 435) dicta sunt.

[4] Quod “purpura” id bonum et “coccinum” id verum in Verbo significent, constat ex locis in Verbo ubi nominantur: ut apud Ezechielem,
“Byssus ex acupictura ex Aegypto fuit expansio tua, …. hyacinthinum et purpura ex insulis Elischah fuit tegumentum tuum” (xxvii. 7):
haec de Tyro, per quam significatur ecclesia quoad cognitiones veri et boni; “hyacinthinum et purpura” pro cognitionibus illis ex origine caelesti; per “tegumentum” et “expansionem” significantur externa illius ecclesiae. Apud Lucam,
“Homo quidam erat dives, qui induebatur purpura et bysso, et lautitiis indulgebat cottidie” (xvi. 19);
per “hominem divitem” intelligebatur gens Judaica et ecclesia ibi, quae “dives” dicebatur a cognitionibus boni et veri ex Verbo quod apud illos, “ex purpura” cognitiones boni, “ex bysso” cognitiones veri, utraeque ex origine caelesti. In Threnis,
“Qui comederunt lautitias, devastati sunt in plateis, educati super coccino, amplexi sunt sterquilinium” (iv. 5):
“educari super coccino” pro ab infantia instrui in veris ex bono caelesti.

[5] Quoniam Tentorium conventus repraesentabat caelum, ac vestes Aharonis repraesentabant sancta caeli, et “purpura et coccinum” significabant bona et vera caeli, ideo aulaea, et vela Tentorii, tum vestes Aharonis, ex hyacinthino, purpura, coccineo dibapho, et byssino contexebantur: ut
Super aulaeis Habitaculi (Exod. xxvi. 1);
Super velo ante arcam (Exod. xxvi. 31);
Super tegumento pro ostio Tentorii (Exod. xxvi. 36);
Super tegumento ad portam atrii (Exod. xxvii. 16);
Super ephodo (Exod. xxviii. 6);
Super baltheo (Exod. xxviii. 8);
Super pectorali judicii (Exod. xxviii. 15);
Super fimbriis pallii ephodi (Exod. xxviii. 33).
Quoniam “coccineum dibaphum” significabat verum boni caelestis, ideo
Pannus coccinei dibaphi expandebatur super mensa, ubi panes facierum, et dein operiebatur tegumento pellis melis (Num. iv. 8);
nam intima regni caelestis significabantur per illa quae super mensa erant, quae erant panes; exteriora autem per illa quae tegebant; quae se referunt ad vera ex bono.

[6] Quoniam verum ex bono caelesti, quod est verum sensus litterae Verbi, significatur per “coccinum,” ideo id circa recordationes adhibebatur, ut
Quod filii Israelis facerent sibi peniculamentum super alas vestium, et darent super peniculamentum alae filum coccineum, ut per id recordarentur omnium praeceptorum Jehovae, et facerent illa (Num. xv. 38, 39).
Ex eadem causa etiam solenne fuit antiquis temporibus, cum significativa in usu fuerunt, alligare filum coccineum in rei memoriam seu recordationem, sicut legitur de Perez filio Thamaris,
Quod obstetrix super ejus manu ligaverit dibaphum (Gen. xxxviii. 28, 30);
et de meretrice Rachab,
Quod in fenestra ligaverit filum coccineum, ut exploratores recordarentur promissi (Jos. ii. 17, 21).

[7] Quoniam omnes purificationes a malis fiunt per vera ex Verbo, ideo
In mundationibus adhibebatur lignum cedri, coccinum et hyssopus (Levit. xiv. 4-7, 49-52):
Et ad aquas separationis et expiationis ex vacca rubra adhibebatur coccinum (Num. xix. 6).
Causa, quod talia per “purpuram” et “coccinum” significentur, est ex colore illorum; sunt enim colores in caelo, nitentiores quam in mundo, oriundi ex luce ibi; et quia color ruber trahit suam originem ibi ex igneo seu flammeo; et igneum et flammeum ibi ex bono amoris, inde “purpura” significat bonum ex origine caelesti: “coccinum” autem trahit colorem suum ex flammeo et candido simul, ac “candidum” ex luce significat verum; inde ille color significat verum boni caelestis.

[8] Sicut pleraque in Verbo sensum oppositum habent, ita quoque “purpura” et “coccinum,” et tunc significant mala et falsa bonis et veris illis opposita; ut apud Esaiam,
“Si fuerint peccata vestra sicut coccinea, sicut nix albescent; si rubra fuerint sicut purpura, sicut lana erunt” (i. 18):
quoniam per “coccinum” significatur verum, similiter per “nivem,” et quoniam per “purpuram” significatur bonum, similiter per “lanam,” et per “coccinum” et per “purpuram” in opposito sensu significatur falsum et malum, ideo quia falsum et verum ac malum et bonum sibi ex opposito correspondent, ideo dicitur “Si peccata fuerint sicut coccinea, sicut nix albescent; et si fuerint rubra sicut purpura, sicut lana erunt.”

1043. “Et inaurata auro, et lapide pretioso.”–Quod significet apparentiam religiosi istius in externis sicut foret ex spirituali bono et vero, cum tamen in internis est ex infernali malo et falso, constat ex significatione “auri,” quod sit bonum spirituale, et malum ei oppositum, quod vocatur malum infernale; quod “aurum” significet bonum, videatur (supra) (n. 242): et ex significatione “lapidis pretiosi,” quod sit verum ex origine spirituali, et quoque falsum ei oppositum, quod vocatur falsum infernale; quod “lapis pretiosus” sit verum ex origine spirituali, videatur (supra) (n. 717).

[2] Supra de bono et vero ex origine caelesti, et de bono et vero ex origine spirituali, aliqua dicta sunt; nunc de malo et falso quae illis opposita sunt, dicetur. Sicut caeli in duo regna, nempe in regnum caeleste et regnum spirituale, distincti sunt, ita quoque inferni in duo dominia illis regnis opposita distincti sunt; dominium oppositum regno caelesti vocatur diabolicum, et dominium oppositum regno spirituali vocatur infernale; distinguuntur illa dominia in Verbo per nomina “Diabolus” et “Satanas.” Quod in infernis bina dominia sint, est quia caeli et inferni sibi oppositi sunt, ac oppositum correspondebit prorsus opposito, ut aequilibrium sit: omnium enim existentia et subsistentia, tam in mundo naturali quam in mundo spirituali, dependet a justo aequilibrio inter duo agentia quae sunt opposita, quae dum manifeste contra se mutuo agunt, per vires agunt; dum autem non manifeste, per conatus agunt. Per aequilibria in utroque mundo conservantur omnia; absque illo perirent omnia. Aequilibrium in mundo spirituali est inter bonum e caelo et malum ex inferno, et inde inter verum e caelo et falsum ex inferno; nam ita continue ordinatur a Domino, ut omnia genera et omnes species boni et veri in caelis sibi opposita habeant mala et falsa generum ex opposito correspondentium in infernis; ita bona et vera ex origine caelesti sibi opposita habent mala et falsa quae vocantur diabolica; similiter bona et vera ex origine spirituali, sibi opposita habent mala et falsa quae vocantur infernalia.

[3] Aequilibria trahunt suam causam ex eo, quod Divina bona et Divina vera, quae angeli in caelis a Domino recipiunt, eadem illa spiritus in infernis vertant in mala et falsa. Omnes angeli, spiritus et homines in aequilibrio inter bonum et malum, et inde inter verum et falsum, a Domino tenentur, ob causam ut sint in libero, et sic abducantur a malo ad bonum, et a falso ad verum, facile et sicut a se, dum a Domino; inde est quod etiam ex libero ducantur a bono ad malum seu a vero ad falsum, et hoc quoque sicut a se, tametsi ex inferno.

1044. “Et margaritis.”–Quod significet apparentiam in externis sicut forent in cognitionibus boni et veri, cum tamen in internis sunt in scientia mali et falsi, constat ex significatione “margaritarum,” quod sint cognitiones boni et veri (de qua sequitur); inde in opposito sensu per “margaritas” significatur scientia mali et falsi, ex qua illis est astutia et malitia. Quod gens Babylonica talis sit, nempe quod velint apparere in sancto, et inde sicut in omni bono et vero, inque cognitionibus illorum, proinde in intelligentia prae omnibus in mundo, cum tamen potius sunt in nullo bono et vero, nec in cognitionibus illorum, et inde non in aliqua intelligentia et sapientia in spiritualibus,–quod in illis non sint, immo quod insaniant in illis,–manifeste videtur in mundo spirituali, ubi interiora cujusvis hominis aperiuntur et inde patent; quae apud monachos, immo apud Jesuitas, qui intelligentes ex ingenio prae reliquis in mundo reputati sunt, tam vacua et inania apparuerunt ut ne quidem unum verum quod ducit ad caelum sciverint; explorati sunt, et visi tales.

[2] Quod in externis appareant quod in bonis, veris, cognitionibus, intelligentia et sapientia sint, est quia dominio suo subjecerunt omnia sancta Verbi, ecclesiae et cultus, et quia inde ex dominio loquuntur cum vulgo, persuadendo quod arcana caeli apud illos sint, et quod eorum Papa ex inspiratione, aeque ac Prophetae et Apostoli, enuntiata edat; et quoque hoc fastuose ab illis dici potest, quia ex auctoritate dominii super animas, superque caelum et infernum loquuntur, et quoque a vulgo credi potest ex persuasione sanctitatis illorum, absque repugnantia cordis, quoniam vulgus ob illum finem in densa caligine de rebus spiritualibus tenetur; in qua caligine inspirant bona spuria, et vera fatua, quae vocant Divina et caelestia; immo in tali caligine, in qua vulgus tenetur, inspirare possunt mala et falsa diabolica et infernalia, ac inducere fidem sicut forent bona et vera caelestia et spiritualia; sic enim et non aliter possunt adorari sicut numina, ac suo imperio et suae ditioni subjicere terras et possessiones: haec namque apud illos interius latent, dum exterius apparent sicut induti purpura et coccino, ac inaurati auro, lapide pretioso et margaritis.

[3] Quod “margaritae” significent cognitiones boni et veri, constat ex sequentibus:–Apud Matthaeum,
“Simile est regnum caelorum negotiatori quaerenti pulchras margaritas, qui cum invenisset unam pretiosam margaritam, abiens vendidit omnia quae habuit, et emit illam” (xiii. 45, 46):
per “regnum caelorum” intelligitur et caelum et ecclesia; per “negotiatorem” intelliguntur qui comparant sibi bona et vera, per quae caelum et ecclesia; per “margaritas” significantur cognitiones boni et veri, sunt enim hae vera naturalis hominis; per “unam margaritam pretiosam” intelligitur cognitio de Domino, et de Ipsius Divino; quod “abiens vendiderit omnia quae habuit, et emerit illam,” significat quod proprium rejiceret, ut vitam a Domino acciperet.

[4] Apud eundem,
“Non detis quod sanctum est canibus, ne projicite margaritas vestras ante porcos, ne forte conculcent eas pedibus, et versi lacerent vos” (vii. 6):
per “canes” significantur concupiscentiae et appetitus: per “porcos” sIgnificantur spurci amores, quales in infernis adulterorum sunt; hi quia in conjugio infernali, quod est falsi et mali, sunt, ideo vera et bona ac illorum cognitiones prorsus rejiciunt, ac insuper ignominia et contumeliis afficiunt; ideo dicitur, “Ne projicite margaritas vestras ante porcos, ne forte conculcent eas pedibus suis, et versi lacerent vos;” “conculcare pedibus” est prorsus rejicere sicut caenum, ac “versi lacerare” est ignominia et contumeliis afficere.

[5] Per “margaritas” significantur cognitiones boni et veri etiam in sequentibus in Apocalypsi,
“Mercatores terrae flebunt et plangent super” Babylone, “quod merces eorum nemo emat amplius, merces auri et argenti, et lapidis pretiosi, et margaritae” (xviii. 11, 12):
Tum “duodecim portae” muri Novae Hierosolymae,” duodecim margaritae, unaquaeque portarum erat margarita una” (Apoc. xxi. 21);
quoniam per “portas ad Novam Hierosolymam” significantur talia doctrinae ex Verbo quae introducunt hominem in ecclesiam, et illa sunt cognitiones veri et boni ex Verbo, ideo portae visae sunt “ex margaritis.”

1045. “Habens aureum poculum in manu sua, plenum abominationibus et immunditie scortationum.”–Quod significet doctrinam ex profanatis bonis et veris, constat ex significatione “poculi,” quod sit falsum ab inferno, nam per “poculum” simile significatur quod per “vinum,” et per “vinum,” significatur verum ex caelo, et in opposito sensu falsum ab inferno (videatur (supra,) n. 887, 960(a, b), 1022); et quia “poculum” significat verum aut falsum, et doctrina cujusvis ecclesiae est aut veri aut falsi, nam omne ecclesiae verum aut falsum continetur in doctrina, ideo per “poculum” etiam significatur doctrina; et per “poculum aureum” doctrina falsi ex malo:

[2] (similiter apud Jeremiam,
“Poculum aureum Babel in manu Jehovae, inebrians universam terram” (li. 7);
“poculum aureum” dicitur ex simili causa ex qua mulier dicitur “induta purpura et coccino, et inaurata auro, lapide pretioso et margaritis,” nempe, ex apparentia in externis; cum tamen in internis est sicut in poculo “pleno abominationibus et immunditie;” est enim sicut Dominus dicit de externis et internis apud Scribas et Pharisaeos,
“Vae vobis, Scribae et Pharisaei, .. qui purgatis exterius poculi et patinae, interiora vero plena sunt rapina et intemperantia: …. et similes facitis vos sepulcris dealbatis, quae foris quidem apparent pulchra, intus vero plena sunt ossibus mortuorum, et omni immunditie” (Matth. xxiii. 25-27):–)
ex significatione abominationum, quod sint profanationes boni (de qua sequitur): et ex significatione “immunditiae scortationis,” quod sit profanatio veri; “scortatio” enim significat falsificationem veri (ut supra); inde “immundities” ejus significat profanationem.

[3] Quod profanationes, quae per “abominationes” significantur, concernit, sunt illae perversiones sanctorum ecclesiae, ita conversiones bonorum ejus in mala, et verorum in falsa. “Abominationes” dicuntur, quia angeli illa abominantur; nam quatenus fuerunt sancta ecclesiae, ex bonis et veris ex Verbo, ascendunt in caelum; sed quatenus applicata sunt malis, et sic profanata, ferunt secum infernale quod intus latet; ideo sentiuntur sicut mortua, in quibus anima vivens fuerat; inde est quod caelum illa abominetur et detestetur.

[4] Quod talia per “abominationes” in Verbo intelligantur, patet ex recensione abominationum Hierosolymae, apud Ezechielem,
Ut quod sumpserit ex vestibus ornatus suae, quae ei datae sunt, et fecerit sibi excelsa variegata, et scortata (sit) super illis; Quod ex auro et argento ei dato, fecerit sibi imagines masculi, cum quibus etiam scortata; Quod oleum, suffimentum, panem, similam et mel, ei data, dederit illis in odorem quietis; Quod filios et filias sacrificaverint; Quod scortata sit primum in Aegypto, et postea cum filiis Aschuris, et demum cum Chaldaeis; Praeter plura, quae ibi vocantur “abominationes” (xvi. 2-63):
per quae omnia significantur profanationes Verbi, ecclesiae et cultus. Similiter aliis in locis ubi abominationes vel recensentur vel dicuntur (Ut Jerem. vii. 9, 10; cap. xvi. 18; cap. xxxii. 35: Ezech. v. 11; cap. vii. 19, 20; cap. viii. 6-18; cap. xi. 21; cap. xiv. 6; cap. xx. 7, 8: Deutr. vii. 25, 26; cap. xii. 31; cap. xviii. 9, 10: Matth. xxiv. 15: Marc. xiii. 14: Dan. ix. 27; cap. xi. 31: et alibi).

1046. (Vers. 5.) “Et super fronte ejus nomen scriptum, Mysterium, Babylon magna.”–Quod significet in corde amorem dominii super mundum et caelum, cui sancta Verbi, ecclesiae et cultus inservirent pro mediis, constat ex significatione “nominis scripti super fronte,” quod sit quale ejus quoad amorem; per “nomen” enim significatur quale rei aut status, et per “frontem” significatur amor: (quod “nomen” sit quale rei aut status, videatur (supra,) n. 102, 148, 676, 695(b), 841, 892; et quod “frons” correspondeat bono amoris, n. 427(a), 852(a):) ex significatione “mysterii,” quod sit id quod in corde latet, et non coram vulgo patet; quod hoc sit amor dominii super mundum et super caelum, cui sancta ecclesiae inserviunt pro mediis, et quod illius amoris cupiditas atque regimen sit Babylon, in praemissis ad hoc caput (n. 1029), pluribus ostensum est: et quia amor ille devastat ecclesiam ab omnibus veris et bonis, ideo hoc quoque intelligitur per “Mysterium, Babylonem magnam.”

1047. “Mater scortationum et abominationum terrae.”–Quod significet religiosum, ex quo adulterationes boni et veri, et profanationes sanctorum ecclesiae, constat ex significatione “matris,” quod sit ecclesia, hic autem religiosum, quod in communi sensu intelligitur per “Babylonem;” ex significatione “scortationum,” quod sint adulterationes boni et falsificationes veri (de qua (supra), n. 141, 161, 817(c), 881); ex significatione “abominationum,” quod sint profanationes (de qua (supra), n. 1045): et ex significatione “terrae,” quod sit ecclesia, hic quoad sancta ejus; quod “terra” in Verbo significet ecclesiam, videatur (supra) (n. 29, 304, 413(b), 417(a), 697, 741(c, d), 742, 752, 876).

[2] (De Profanationibus.)
Quod profanationes attinet: sunt plura illarum genera; genus gravissimum est, dum vera et bona Verbi, ecclesiae et cultus agnoscuntur et vivitur secundum illa, ac postea negantur et vivitur contra illa, vel etiam non negantur et usque vivitur contra illa: per hanc profanationem fit conjunctio et cohaerentia boni cum falso, tum veri cum malo; inde existit quod homo sit in caelo ac in inferno simul; quare dum caelum vult suum habere, et infernum vult suum, et tamen cohaerent, quod utrumque auferatur; inde perit vita propria hominis, et homo fit sicut brutum animale, continue delirans, et fertur ex phantasia sicut draco in aerem cis et ultra, et quoque videt in phantasia floccos et paleas sicut gigantes et turmas, ac patellam sicut universum, et sic porro.

[3] Quoniam non illis amplius est vita humana, ideo non vocantur spiritus, sed profanum; nec nominantur ille aut illa, sed illud; et cum apparent in luce caeli, apparent sicut adusta sceleta. Sed hoc genus profanationum est rarum, quoniam a Domino providetur ne homo intret in fidem veri ac in vitam boni, nisi in illis usque ad ultimum vitae suae constanter teneri possit. Sed plura de hac profanatione, et postea de generibus aliarum profanationum, in sequentibus articulis dicentur.

1048. VERSUS 6.
“Et vidi mulierem inebriatam ex sanguine sanctorum, et ex sanguine testium Jesu, et admiratus sum videns illam, admiratione magna.”
6. “Et vidi mulierem inebriatam ex sanguine sanctorum,” significat religiosum insaniens ex falsis mali, ex quibus violentia illata Divinis veris (n. 1049); “et ex sanguine testium Jesu,” significat violentiam illatam illis veris Verbi, quae docent quod Dominus solus adorandus sit (n. 1050); “et admiratus sum videns illam, admiratione magna,” significat visionem stupendam, in qua arcana caeli, quae ei ignota (n. 1051).

1049. (Vers. 6.) “Et vidi mulierem inebriatam ex sanguine sanctorum.”–Quod significet religiosum insaniens ex falsis mali, ex quibus violentia illata est Divinis veris, constat ex significatione “mulieris,” quod sit religiosum quod in communi sensu intelligitur per “Babylonem” (ut supra, n. 1042); ex significatione “inebriari,” quod sit insanire in spiritualibus ex falsis mali (de qua supra, n. 376(f), 1035); et ex significatione “sanguis sanctorum,” quod sint Divina vera, hic violentia illis illata, quia intelligitur quod sanguinem effuderit: (quod “sanguis” significet Divinum Verum, videatur (supra,) n. 30, 328(a), 329, 476, 748; et quod “effundere sanguinem” significet violentiam Divinis veris inferre, n. 329(f, g):) dicitur “sanguis sanctorum,” quia Divina vera Verbi sunt quae dicuntur sancta, et quia per “sanctos” in sensu spirituali non intelliguntur sancti, sed sancta; spiritualis enim sensus Verbi est absque idea personae, loci et temporis; aliter sensus ejus naturalis.

[2] Quomodo bini illi sensus inter se differunt, manifeste potest videri in multis locis Verbi, ut hic, quod dicatur quod “viderit mulierem inebriatam a sanguine sanctorum, et ex sanguine testium seu martyrum Jesu,” per quae verba in sensu naturali intelligitur quod Babylon effuderit sanguinem sanctorum, et sanguinem illorum qui testificati sunt Dominum; at per illa verba in sensu spirituali intelligitur quod Babylon violentiam intulerit Divinis veris, et quoque testificationi Domini: quod hic sensus illis verbis insit, potest etiam videri aut concludi ex eo, quod hodierna Babylon non occiderit sanctos, nec testes Domini, adorat enim sanctos usque ad idololatriam, et adorat Dominum suprema sanctitate, tametsi externa, et Papam interna; inde patet quod haec non sint quae intelligenda sunt, sed quod aliquid interius in illis verbis lateat; quod est, quod violentiam intulerint Divinis veris, et quoque Divinae potestati Domini; per id enim violentiam intulerunt Divinis veris, quod Verbum falsificaverint, adulteraverint, et profanaverint; quod violentiam intulerint Divinae potestati Domini per id quod illam in se transtulerint, notum est.

[3] (Continuatio de Profanatione.)
Dictum est quod gravissimum genus profanationis sit, quando vera Verbi agnoscuntur fide et confirmantur vita, et homo postea a fide recedit et vivit male, vel si non recedit a fide at usque vivit male. Sed tamen non profanat qui in pueritia usque ad adolescentiam in fide est et in vita secundum illam, ac postea in virili aetate a fide et a vita fidei recedit: causa est, quia fides pueritiae est fides memoriae, et est fides magistri in illo, at fides aetatis virilis est fides intellectus, et inde fides propria hominis; haec fides profanari potest si homo recedit ab illa et vivit contra illam, non autem prior: nihil enim intrat vitam hominis, et illam afficit, nisi quod venit in intellectum et inde voluntatem; et homo non ex suo intellectu cogitat, et ex sua voluntate facit, priusquam aetate adolevit; antea solum ex scientia cogitavit, et ex obedientia fecit; haec non fiunt vitae ejus, ita non profanari possunt.

[4] Verbo, quicquid homo ex intellectu favente voluntate cogitat, loquitur et facit hoc vitae ejus est, aut vitae ejus fit; et hoc, si sanctum est, per recessionem profanatur. Sed profanationes hujus generis sunt graviores et leviores secundum quale veri et inde fidei, et secundum quale boni et inde vitae, et secundum quale recessionis ab illis: quare sunt hujus profanationis differentiae specificae plures.

1050. “Et ex sanguine testium Jesu.”–Quod significet violentiam illatam illis veris Verbi, quae docent quod Dominus solus adorandus sit, constat ex significatione “sanguinis,” quod sit Divinum Verum Verbi, et violentia ei illata (ut mox supra); et ex significatione “testium Jesu,” quod sint qui corde agnoscunt Dominum et Ipsum solum colunt et adorant; quod “testari” sit agnoscere corde, et quod “testimonium Jesu” sit agnitio Divini Domini in Humano Ipsius, et quod Ipse solus colendus et adorandus sit, videatur (supra) (n. 10, 27, 228, 392(b-e), 635, 649, 749). Quod veris Verbi, quae docent Dominum, a Babylonicis violentia illata sit, manifeste patet ex eo, quod Divinam Domini potestatem in Papam, ut vicarium Ipsius, transtulerint, et cum illa simul cultum et adorationem; et quod propter illum finem separaverint Divinum Domini ab Humano Ipsius, ut dicere possent quod non Divinam Ipsius potestatem, sed Humanam Ipsius, susceperint, non volentes scire quod Divina potestas principaliter consistat in potestate salvandi genus humanum, quam potestatem usque Babylonici sibi appropriant. Sed de hac re plura alibi dicentur.

[2] (Continuatio de Profanatione.)
Causa tam horrendi status profanatorum post mortem etiam detegetur. Sunt homini binae mentes, naturalis et spiritualis. Mens naturalis ei aperitur per scientias et cognitiones veri et boni, et mens spiritualis aperitur per vitam secundum illas, quod fit apud illos qui vera Verbi sciunt, agnoscunt et credunt, ac secundum illa vivunt; illa mens non apud alios aperitur. Quando mens spiritualis aperta est, tunc lux caeli, quae est Divinum Verum, per illam in mentem naturalem influit, et ibi disponit vera ad correspondentias. Cum ergo homo in contrarium abit, et vera Verbi prius agnita negat vel fide vel vita, tunc illa quae in naturali mente sunt non correspondent amplius illis quae in mente spirituali sunt; inde caelum ex sua luce per mentem spiritualem influit in non correspondentia, et in eis opposita in naturali homine, ex quo existit phantasia tam dira ut videantur sibi volare in aere sicut dracones, utque flocci et paleae appareant eis sicut gigantes et turmae, ac orbiculus sicut universus orbis, et similia plura. Causa itaque est quod caelum eis sit in mente spirituali, ac infernum in mente naturali; et cum caelum, quod in mente spirituali est, agit in infernum quod in mente naturali est, tunc apparent talia. Quia sic intellectus quoad omnia sua destruitur, et cum intellectu etiam voluntas, inde homo non fit homo magis: ex eo est quod profanus non amplius dicatur homo, nec ille aut illa, sed illud, est enim brutum.

1051. “Et admiratus sum videns illam, admiratione magna.”–Quod significet visionem stupendam, in qua arcana caeli quae ei ignota, constat ex significatione “admirari illa quae vidit, admiratione magna,” quod sit in stupore esse de visione, in qua latebant arcana ei ignota; quare ei dixit angelus, “Ego tibi dicam mysterium mulieris et bestiae portantis illam.”

[2] (Continuatio de Profanatione.)
Hoc genus profanationis datur imprimis apud illos qui agnoscunt Dominum et Ipsius Divinum, ac Verbum et ejus sanctum. Causa est, quia solus Dominus per vera ex Verbo aperit caelum homini qui vivit secundum illa, et absque caelo aperto non datur hoc profanum. Inde patet quod gentiles qui ignorant Dominum, nec sciunt aliquid de Verbo, non possint tale profanum sibi inducere; tum quod nec Judaei, negant enim Dominum ab infantia, nec caelum illis per Verbum aperitur; ut et quod nec possint impii qui a pueritia tales fuerunt; nam, ut dictum est, illi solum profanant qui bene credunt et bene vivunt, ac postea male credunt et male vivunt. Praeter hoc genus profanationis dantur alia ejus genera, de quibus in articulis sequentibus.

1052. VERSUS 7, 8.
“Et dixit mihi angelus, Quare admiraris? Ego tibi dicam mysterium mulieris, et bestiae portantis illam, habentis septem capita et decem cornua. Bestia, quam vidisti, erat et non est, et futura est ascendere ex abysso, et in interitum abire: et mirabuntur habitantes super terra (quorum non scripta nomina in libro vitae a fundatione mundi) videntes bestiam, quae erat et non est, attamen est.”
7. “Et dixit mihi angelus, Quare admiraris? Ego tibi dicam mysterium mulieris, at bestiae portantis illam, habentis septem capita et decem cornua,” significat omnium manifestationem (n. 1053).
8. “Bestia, quam vidisti, erat et non est,” significat Verbum quod in initio fuit receptum in ecclesia et lectum, et postea populo ablatum et non lectum (n. 1054); “et futura est ascendere ex abysso, et in interitum abire,” significat id agnitum ut Divinum, sed usque rejectum (n. 1055); “et mirabuntur habitantes super terra,” significat illos ab eo religioso qui rejiciunt Verbum (n. 1056); “quorum nomina non scripta in libro vitae a fundatione mundi,” significat quod sint qui non agnoscunt Divinam Domini potestatem super caelum et super terram, sed illam translatam in quendam vicarium, et ad illo in ejus vicarios (n. 1057); “videntes bestiam quae erat et non est,” significat scientes quod Verbum receptum fuerit, sed usque rejectum (n. 1058); “attamen est,” significat quod usque sit quia est Divinum, et non rejectum nisi a profanis (n. 1059).

1053. (Vers. 7.) “Et dixit mihi angelus, Quare admiraris? Ego tibi dicam mysterium mulieris, et bestiae portantis illam, habentis septem capita, et decem cornua.”–Quod significet omnium manifestationem, constat absque explicatione: quid autem singula significant, ut quid “admirari,” quid “mysterium mulieris,” quid “bestia coccinea,” quid “septem capita,” et quid “decem cornua,” in antecedentibus dictum est, et in sequentibus amplius explicabitur.

[2] DE SECUNDO GENERE PROFANATIONIS.
Est aliud genus profanationis sanctorum, quod est apud eos qui dominationem pro fine habent, et sancta Verbi, ecclesiae et cultus pro mediis. Secundum Divinum ordinem est ut caelum et ecclesia sint finis, consequenter sancta illorum, et dominatio sit medium, ut promoveatur finis: dum enim sancta sunt finis, ac dominatio est medium, tunc Dominus colitur et adoratur; cum autem dominatio est finis, et sancta sunt media, tunc homo loco Domini colitur et adoratur: nam media spectant finem sicut servi spectant dominum, ac finis spectat media sicut dominus spectat servos; quare sicut dominus servos aestimat et amat secundum obsequia quae praestant voluntati suae, ita quoque homo qui pro fine habet dominationem, ille sancta Verbi, ecclesiae et cultus aestimat et amat secundum obsequia quae praestant fini, qui est dominatio:

[3] et vicissim, sicut dominus vilipendit et rejicit servos, et loco illorum alios acceptat, si non serviunt ad nutum, ita quoque homo, qui dominationem pro fine habet, is sancta ecclesiae vilipendit et rejicit, et loco illorum alia acceptat, si non serviunt fini ejus, qui est dominatio. Inde patet quod sancta apud illos qui dominationem pro fine habent nihili sint, nisi quantum serviunt fini; et quoque quod si serviunt fini apud illos, usque non sancta sint sed profana; causa est, quia finis, dum est dominatio, est ipse homo, et quia est sui amor est ejus proprium; et proprium hominis in se spectatum non est nisi quam malum, immo est profanum; ac finis conjungit media sibi, ut sint sicut unum. In hoc profanationis genere sunt omnes qui in sacris ministeriis sunt et per sancta ecclesiae quaerunt sibi honorem et gloriam, et ex his corde gaudent, et non ex usu, qui est salus animarum.

1054. (Vers. 8.) “Bestia, quam vidisti, erat et non est.”–Quod significet Verbum quod in initio fuit receptum in ecclesia et lectum, et postea populo ablatum et non lectum, constat ex significatione “bestiae coccineae,” quod sit Verbum in littera quoad sancta ejus (de qua (supra), n. 1038); ex significatione “erat,” quod sit quod in initio fuerit in ecclesia receptum et lectum; et ex significatione “non est,” quod sit quod postea ablatum sit et non lectum: quod haec per illa verba intelligantur, patet ex eo, quod cum Verbo ita factum sit; nempe, quod illud in initio pro Divino agnoverint, ex illo docuerint, et id coram populo legerint; et quod postea, sicut dominium super ecclesiam et super caelum extenderunt, quidem illud pro Divino agnoverint, sed non ex illo, sicut prius, docuerint; populo enim interdixerunt lectionem ejus, et pro doctrina ex illo, doctrinam ex papali solio ut Divinam tradiderunt, ac cultum Divinum in missis a vulgo non intellectis instituerunt, et adorationem Papae, et hominum mortuorum, quos sanctos vocant, loco quod prius Dominum, praedicant: inde constare potest quod sit Verbum quod intelligitur per “bestiam coccineam, quae erat et non est, et futura est ascendere ex abysso, ac in interitum abire.” Quod Babylonia in principio fuerit ecclesia, quae Dominum adoravit, et Divinum Verum ex Verbo praedicavit, et postea adorationem Domini quidem retinuit, sed externam quae est formalis, at internam quae est essentialis transtulerint in Papam ut vicarium, et inde in coetum ministrantium, ut vicarios sub illo, videatur supra (n. 1029).

[2] (Continuatio de secundo genere Profanationis.)
Illi qui in hoc genere profanationis sunt, non possunt aliter quam adulterare bona Verbi, et falsificare vera ejus, et sic pervertere sancta ecclesiae; non enim concordant cum fine, qui est dominatio hominis super illa, sunt enim Divina, quae non possunt servitia esse: inde est quod ex necessitate ut media cum fine concordent, bona vertantur in mala, vera in falsa, et sic sancta in profana; et hoc cum augmento, sicut amplificatur dominium, quod est finis.

[3] Quod ita sit, manifeste constare potest ab hodierna Babylonia, cui sancta Verbi, ecclesiae et cultus sunt media, et dominatio est finis; illi sicut amplificaverunt dominationem, ita infirmaverunt sanctitatem Verbi, et sanctitatem dictaminum Papae supra illam actualiter evexerunt, vindicaverunt sibi potestatem super caelum, immo super Ipsum Dominum, ac cultum hominum viventium et quoque mortuorum idololatricum instituerunt, et hoc usque dum nihil Divini Boni ac Divini Veri residuum fecerint.

[4] Quod sancta Verbi, ecclesiae et cultus ita mutata sint, est ex Divina providentia Domini; non ex providentia Ipsius quod ita fieret; sed ex providentia Ipsius, quia homo per sancta Divina vult dominari, et quoque dominatur, ut falsum loco veri et malum loco boni adoptarent: aliter sancta conspurcavissent, et illa coram angelis abominabilia reddidissent; quod non fit dum non amplius sunt. Pro exemplo, sicut factum est cum Sancta Cena a Domino instituta, quod separaverint panem et vinum, et panem dent populo, et ipsi vinum bibant; “panis” enim significat bonum amoris in Dominum, ac “vinum” verum fidei in Ipsum, et bonum separatum a vero non est bonum, nec verum separatum a bono est verum; nam verum est verum ex bono, et bonum est bonum in vero. Similiter in reliquis.

1055. “Et futura est ascendere ex abysso, et in interitum abire.”–Quod significet id agnitum ut Divinum pro forma, sed usque rejectum, constat ex significatione “ascendere ex Babylonia, quod sit recipi et agnosci pro Divino ex forma (de qua sequitur); et ex significatione “in interitum abire,” quod sit non agnosci sed rejici. Quod ita sit cum Verbo apud illos qui ex Babylonia sunt, notum est; agnoscitur enim ut Divinum propter Domini verba ad Petrum de clavibus, propter historica de Passione, de Maria, de Apostolis, propter aliqua loca, quae ad favorem dominii sui pervertere poterant; illa omnia quia ex Verbo sunt, et super illis fundatur religio eorum, ideo si Verbum non agnosceretur Divinum, caderet ipsa religio, et non potuissent amplius dominari super sancta, immo nec vocari Christiani: sed quod Verbum ab illis usque rejiciatur, etiam notum est; non enim legitur a vulgo, ac parum a monachis, qui docent; etiam multi infirmant sanctitatem ejus, ut patet a plurium scriptis et loquelis, ex causa quia illa quae ibi sunt non cum dictaminibus et bullis Papae concordant, et quia Babel ibi ad vivum describitur, et ad infernum damnatur; hae causae rejectionis ejus sunt: ex quibus patet quod Verbum solum agnoscatur ut Divinum pro forma. Quod haec per illa verba significentur, manifeste constare potest, dum per “bestiam coccineam”intelligitur Verbum, ac per “meretricem” aut “mulierem ei insidentem” intelligitur religiosum quod spectat dominium pro fine, et sancta Verbi, ecclesiae et cultus pro mediis.

[2] (Continuatio de secundo genere Profanationis.)
Illi qui in amore sui, et inde in amore dominandi sunt, ac dominationem per sancta Verbi, ecclesiae et cultus cupiunt, acquirunt, et postea exercent, sunt qui profanant; nam jucundum amoris dominandi propter se, hoc est, propter eminentiam, ac inde venerationem et quasi adorationem sui, est jucundum infernale; regnat etiam in inferno, nam in inferno quisque vult maximus esse; in caelo autem quisque vult minimus esse: ac dominari super sancta ex jucundo infernali est profanare illa.

[3] Sed hoc alterum genus profanationis sanctorum ecclesiae, non est sicut genus prius profanationis illorum. Prius genus est illis apud quos communicatio cum caelo per aperitionem mentis spiritualis illorum facta est; at hoc alterum genus profanationis est illis apud quos non mens spiritualis aperta est, et per id communicatio facta cum caelo; nam quamdiu jucundum amoris dominandi residet in homine, tamdiu non aperiri potest illa mens, ita nec dari illi cum caelo communicatio.

[4] Sors horum profanatorum post mortem etiam differt a sorte priorum: priores, ut dictum est, in perpetuo delirio phantasiae sunt; hi autem in odio sunt contra Dominum, contra caelum, contra Verbum, contra ecclesiam, et contra omnia ejus sancta; in tale odium veniunt ex eo, quod illis auferatur dominium, sic mutatur status in contrarium. Apparent illi sicut ignei, ac infernum eorum sicut incendium, ignis enim infernalis non aliud est quam cupiditas dominandi ex amore sui. Sunt inter pessimos, et vocantur diaboli; reliqui autem satanae.

1056. “Et mirabuntur habitantes super terra.”–Quod significet illos ab eo religioso qui rejiciunt Verbum, constat ex significatione “habitantium super terra,” quod sint qui ab illo religioso sunt; nam per “terram” significatur ecclesia, hic autem religiosum, quia non ibi ecclesia est; nam ibi solum ecclesia est, ubi Dominus adoratur ac Verbum legitur. Quod illi qui rejiciunt Verbum intelligantur, patet a sequentibus; nempe, quod sint illi “quorum nomina non scripta sunt in libro vitae a fundatione mundi,” et quod sint illi qui “videbant bestiam, quae erat, et non est, attamen est;” per “bestiam” significatur Verbum (ut supra); quare admiratio illorum est quod Verbum usque sit, quamvis erat, et non est.

[2] ((Continuatio) de secundo genere Profanationis.)
Amor dominandi per sancta ecclesiae ut media prorsus occludit interiora mentis humanae ab intimis versus extremum, secundum quale et quantum amoris illius; sed ut sciatur quod occludantur, primum aliqua de interioribus quae sunt mentis humanae, dicentur. Est homini mens spiritualis, est mens rationalis, est mens naturalis, et est mens sensualis. Homo per mentem spiritualem est in caelo, et est caelum in minima forma; per mentem naturalem est in mundo, et est mundus in minima forma; caelum apud hominem cum mundo in illo communicat per mentem rationalem, et cum corpore per mentem sensualem. Apud hominem post nativitatem ejus aperitur primum mens sensualis; postea mens naturalis; et sicut intelligentiae studet, mens rationalis; et sicut sapientiae, mens spiritualis; postea autem, sicut homo fit sapiens, mens spiritualis fit ei tanquam caput, et mens naturalis tanquam corpus, cui mens rationalis inservit pro conjunctione tanquam cervix capiti, et tunc mens sensualis fit sicut planta pedis.

[3] Omnes illae mentes apud infantes disponuntur a Domino per influxum innocentiae e caelo, ut possint aperiri: sed apud illos qui a pueritia incipiunt flagrare cupidine dominandi per sancta ecclesiae ut media, clauditur prorsus mens spiritualis, tum etiam mens rationalis, et demum mens naturalis, usque ad mentem sensualem, quod dicitur in caelo usque ad nasum; et sic fiunt mere sensuales, qui omnium stupidissimi sunt in spiritualibus et inde rationalibus, et omnium astutissimi in mundanis et inde civilibus: quod tam stupidi sint in spiritualibus, ipsi non sciunt, quia corde non credunt illa, et quia credunt astutiam esse prudentiam, et malitiam esse sapientiam. Ex hoc genere tamen differunt omnes secundum quale et quantum cupidinis dominandi et exercitii ejus, tum secundum quale et quantum persuasionis quod sancti sint, et secundum quale boni et veri ex Verbo quae profanant.

1057. “Quorum nomina non scripta sunt in libro vitae a fundatione mundi.”–Quod significet quod sint qui non agnoscunt Divinam potestatem Domini super caelum et super terram, sed illam translatam in quendam vicarium, et ab illo in ejus vicarios, constat ex significatione “nominum non scriptorum in libro vitae,” quod sint qui non recipiuntur in caelo (de qua (supra), n. 199, 222(a), 299); et quia illi non recipiuntur in caelo qui non agnoscunt Divinam potestatem Domini super caelum et super terram, ideo sunt hi qui intelliguntur: et ex significatione “fundationis mundi,” quod sit ab instauratione ecclesiae. Per “fundationem mundi” in sensu litterae seu naturali intelligitur creatio mundi; sed in sensu interno spirituali intelligitur instauratio ecclesiae; nam sensus spiritualis agit de spiritualibus, et sensus naturalis de naturalibus, quae sunt mundi. Inde est quod per “creationem caeli et terrae,” in primo capite Geneseos, in sensu spirituali describitur nova creatio seu instauratio ecclesiae primae et antiquissimae in hac tellure: (quod haec per “creationem caeli et terrae,” in primo capite Geneseos describatur, videatur in Arcanis Caelestibus, ubi illa quae in eo capite sunt, explicata sunt;) praeterea per “creare” in Verbo significatur reformare, et per “Creatorem” Dominus ut Reformator et Salvator. (Quod per “creare” significetur reformare, et quod per “creationem caeli et terrae,” in primo capite Geneseos, in sensu spirituali describatur instauratio Ecclesiae Antiquissimae, videatur supra, n. 294, 739.)

[2] Instauratio ecclesiae per “fundationem mundi” etiam intelligitur in his locis in Verbo:–
“Rex dicet illis qui a .. dextris, Venite, .. et tanquam hereditatem possidete regnum paratum vobis a fundatione mundi” (Matth. xxv. 34);
Jesus orans dixit, “Pater, …. quia amasti Me ante fundationem mundi” (Joh. xvii. 24);
Jesus dixit, “Requiretur sanguis omnium prophetarum effusus a fundatione mundi a generatione hac” (Luc. xi. 50).
Quod instauratio ecclesiae per “fundationem mundi” intelligatur, constat ex locis in Verbo ubi dicitur “fundare terram,” “fundatio terrae,” et “fundamentum terrae,” per quae non fundatio aut creatio terrae, sed instauratio seu creatio ecclesiae super terra intelligitur; ut apud Sachariam,
“Jehovah extendens caelos, et fundans terram, et formans spiritum hominis in medio ejus” (xii. 1);
ubi per “extendere caelum, et fundare terram,” non intelligitur extendere caelum aspectabile, et fundare terram habitabilem, sed ecclesiam quoad interna ejus quae vocantur spiritualia, et quoad externa ejus quae vocantur naturalia; hanc fundare et illam extendere, est instaurare; quare etiam dicitur, “formans spiritum hominis in medio ejus,” per quod significatur reformatio et regeneratio ejus.

[3] Apud Esaiam,
“Attende mihi, Jacob, et Israel, …. manus mea fundavit terram, et dextra mea pugillavit caelos” (xlviii. 12, 13):
per “manu fundare terram, et dextra pugillare caelos,” similia significantur quae nunc supra, ut constare potest ex antecedentibus et sequentibus in eo capite, ubi de instauratione novae ecclesiae a Domino agitur. Apud eundem,
“Num oblivisceris Jehovae Factoris tui, qui expandit caelos et fundat terram” (li. 13):
etiam hic per “caelos et terram” significatur ecclesia quoad interna seu spiritualia ejus, et quoad externa seu naturalia ejus, et per “expandere et fundare” significatur instaurare.

[4] Apud eundem,
“Ponam verba mea in os tuum, et umbra manus meae obtegam te, ad plantandum caelos, et ad fundandum terram, et ad dicendum Zioni, Populus meus tu: excitare, excitare, surge Hierosolyma” (li. 16, 17):
hic “plantare caelos et fundare terram” manifeste pro instaurare ecclesiam, nam hoc dicitur ad prophetam, quod “in ejus ore poneretur Verbum, et ille obtegeretur umbra manus ad plantandum caelos et ad fundandum terram;” per prophetam terra non fundari potest, sed ecclesia; quare etiam additur, “ad dicendum Zioni, Populus meus tu;” tum, “Excitare, excitare, surge Hierosolyma;” per “Zionem” enim et per “Hierosolymam” in Verbo intelligitur ecclesia. Apud Davidem,
“Tu caelum et terram, orbem et plenitudinem ejus Tu fundasti” (Ps. lxxxix. 12);
hic similiter per “caelum et terram” significatur ecclesia, per “orbem” ecclesia quoad bonum, et per “plenitudinem ejus” significantur omnia bona et vera ecclesiae.

[5] Apud eundem,
Jehovah terram et orbem “super maria fundavit .. et super flumina stabilivit … Quis ascendet in montem Jehovae, et quis stabit in loco sanctitatis Ipsius?” (Ps. xxiv. 2, 3:)
quod instauratio ecclesiae describatur per “fundare terram et orbem super maria, et stabilire super flumina,” videatur supra (n. 304(c), 518(d), 741(b)); quod instauratio ecclesiae significetur, patet a sequentibus ibi, nempe “Quis ascendet in montem Jehovae, et quis stabit in loco sanctitatis Ejus?” Per “montem Jehovae” intelligitur Zion, per quam significatur ubi Dominus per Divinum Verum regnat; et per “locum sanctitatis” intelligitur Hierosolyma, ubi templum, per quam significatur ecclesia quoad doctrinam: ex his patet quod per “fundationem mundi” significetur instauratio ecclesiae, simile enim per “mundum” intelligitur quod per “caelum et terram;” et “fundare terram” dicitur, quia per “terram” significatur ecclesia in terris, et super hac fundatur caelum quoad sancta sua. Ex his etiam patet quid per “fundamenta terrae” in sequentibus locis significatur:–Apud Esaiam,
“Annon scitis? annon auditis? annon indicatum est ab initio vobis? annon intelligitis fundamenta terrae;” (xl. 21;)
apud eundem,
“Corrupta sunt fundamenta terrae” (xxiv. 18).
(Pariter Esai. lxiii. 12: Jerem. xxxi. 37: Mich. vi. 2: Psalm. xviii. 8, 16 (B. A. 7, 15); Ps. lxxxii. 5: et alibi.)

[6] (Continuatio de secundo genere Profanationis.)
Quod profanatores hujus generis in spiritualibus stupidi et fatui sint, in mundanis autem astuti et ingeniosi, est quia unum faciunt cum diabolis in inferno; et quia, ut supra dictum est, mere sensuales sunt, et inde in proprio suo, quod trahit suum jucundum vitae ex effluviis immundis quae ex effetis in corpore exspirant, et a stercoreis efflantur; ex his est tumescentia pectoris eorum dum in fastu sunt, et ex titillatione illorum jucunditas.

[7] Quod ex illis sit, patet ex jucundis illorum post mortem, dum vivunt spiritus; tunc prae odoribus fragrantibus amant nidores olidos ex afflatibus ventris et ex latrinis, quae illis olent fragrantius quam thymi. Ex horum afflatu et tactu occluduntur interiora mentis eorum, et aperiuntur exteriora quae corporis sunt; inde est illis alacritas in mundanis, et lentor in spiritualibus: verbo, amor dominationis per sancta ecclesiae correspondet fetori, et jucundum ejus putori vocibus inexpressibili, quem angeli horrent. Tale exhalatur ex infernis illorum, dum aperiuntur; sed illa, propter gravedinem et quandoque deliquium inde, occlusa tenentur.

1058. “Videntes bestiam quae erat et non est.”–Quod significet scientiam quod Verbum receptum fuerit, sed usque rejectum, constat ex significatione “videre,” quod sit scire et cognoscere (de qua (supra), n. 260, 529); ex significatione “bestiae,” quod sit Verbum (de qua (supra), n. 1038); ex significatione “quae erat et non est,” quod sit quod receptum, et usque rejectum sit (de qua (supra), n. 1054-1056).

[2] DE TERTIO PROFANATIONIS GENERE.
Ex hoc profanationis genere sunt illi qui devotis gestibus et pio ore adorant Divina, et tamen corde et spiritu illa negant; ita quod foris et coram mundo sancta Verbi, ecclesiae et cultus venerantur, et tamen domi et in conclavi suo illa rident. Illi qui ex hoc genere sunt, dum in sancto externo sunt, sive doceant in templo, sive loquantur cum vulgo, non aliter sciunt quam quod ita sit; ast ut primum in se redeunt, contrarium cogitant. Hi quia tales sunt, lucis angelos possunt mentiri, tametsi angeli tenebrarum sunt. Inde patet genus profanationis sit genus hypocriticum; sunt non absimiles imaginibus ex caeno inauratis, fructibus intus putrefactis in cute pulchris, aut nucibus intus a vermi erosis in crusta integris: ex quibus patet quod infernum eorum sit diabolicum, et inde sanctum externum eorum profanum.

[3] Tales sunt plures ex dominatoribus in hodierna Babylonia, et multi ex quadam societate ibi, quam ipsi norunt qui dominatum super animas hominum et super caelum sibi vindicant; nam credere sicut illi, quod data sibi sit potestas salvandi et intromittendi in caelum, et corde agnoscere quod Deus sit, sunt duo opposita: causa est, quia homo, ut salvetur ac introducatur in caelum, spectabit ad Dominum, et suplicabit Ipsum; at homo qui credit potestatem illam sibi datam, spectat ad se, et credit illa quae Domini sunt, in se esse; et id credere, et simul credere quod Deus sit, aut quod Deus in illo sit, non dabile est: credere quod Deus in se sit, dum se spectat super sancta ecclesiae, et caelum in sua potestate, est sicut idem hoc dicere Lucifero, qui igne dominandi super omnia flagrat: is si cogitare quod Deus in se sit, non posset aliter quam id cogitare ex se; et cogitare ex se quod Deus in se sit, est cogitare quod Deus non in se sit, sed quod ipse sit Deus, ut quoque legitur de Lucifero (Esai. xiv. 13, 14), per quem ibi intelligitur (Babylonia) ut patet a versibus 4 et 22 ejusdem capitis.

[4] Talis etiam homo a se, et qualis est a se, erumpit dum ei datur potestas, et per gradus secundum elevationem. Inde patet quod tales sint athei, quidam manifesti, quidam clandestini, quidam inscii; et sicut dominatum ut finem, et sancta caeli et ecclesiae spectant ut media, lucis angelos facie, gestibus et loquelis mentiuntur, ac ita sancta profanant.

1059. “Attamen est.”–Quod significet quod usque sit, quia est Divinum, et non rejectum nisi a profanis, constat ex significatione “bestiae,” de qua hoc dicitur, quod sit Verbum; quod hoc usque sit, et quod communiter agnoscatur pro Divino, et sanctitas ejus aequalis sanctitati dictaminum et bullarum Papae, notum est; sed usque quod rejiciatur ab illis qui Divina vera corde negant, ita qui sancta ecclesiae profanant, supra dictum est. Quod dicatur “Attamen est,” est arcanum, quod spectat illos qui Verbum pro Divino agnoscunt, de quibus in explicatione versuum 16 et 17 hujus capitis dicetur.

[2] (Continuatio de tertio genere Profanationis.)
Illi qui ex hoc genere profanationis sunt, quod est hypocriticum, differunt in eo, quod sint qui minus et qui magis possunt interiora mentis suae occludere, ne manifestentur, et exteriora quae faciei et oris sunt, ad sanctitatem componere. Hi post mortem, dum fiunt spiritus, apparent cincti nube lucida, in cujus medio est nigrum, sicut mumi Aegyptiacum; at sicut in lucem caeli elevantur, fit nubes illa lucida diabolico furva, non ex transparentia, sed ex transpiratione et inde infectione. Hi itaque sunt in inferno diaboli nigri. Discrimina hujus generis profanationum cognoscuntur ex nigredine magis aut minus tetra et horrenda.

1060. VERSUS 9-11.
“Haec mens habens sapientiam: septem capita septem sunt montes, ubi mulier sedet super illis. Et reges septem sunt; quinque ceciderunt, et unus est, alter nondum venit; et quando venerit, brevi illum oportet manere. Et bestia quae erat et non est, et ipsa octavus est, et de septem est, et in interitum abit.”
9. “Haec mens habens sapientiam,” significat intellectum eorum in sensu naturali ex spirituali (n. 1061); “septem capita montes sunt septem, ubi mulier sedet super, illis,” significat bona Verbi adulterata et profanata ab illis qui ex eo religioso in dominio sunt (n. 1062).
10. “Et reges septem sunt,” significat etiam vera Verbi falsificata et profanata ab illis (n. 1063); “quinque ceciderunt,” significat quod de reliquis veris profanatis hic non dicatur, sed solum de binis quae sunt religionis capita (n. 1064); “et unus est,” significat verum adulteratum, quod potestas Domini super caelum et super terram, ita super homines ad salvandum illos, in supremum illorum, et inde in reliquos qui sub illo, translata sit (n. 1065); “alter nondum venit, et quando venerit, brevi illum oportet manere,” significat verum profanatum, quod potestas Domini super terram ab illis assumpta dicatur non esse Divina, cum tamen est Divina (n. 1066).
11. “Et bestia quae erat et non est, et ipse octavus est, et de septem est, et in interitum abit,” significat quod verum profanatum etiam sit, quod Verbum sit Divinum, et tamen est rejectum (n. 1067).

1061. (Vers. 9.) “Haec mens habens sapientiam.”–Quod significet intellectum eorum in sensu naturali ex spirituali, constat ex significatione “Haec mens,” quod sit intellectus illorum; ex significatione “habentis sapientiam,” quod sit qui percipere potest quid repraesentatum et inde significatum est per visionem, in specie per “bestiam coccineam,” et ejus “septem capita et decem cornua;” in sensu autem abstracto a persona, per “habentem sapientiam” intelligitur explicatio rei repraesentatae in sensu naturali ex spirituali, ita explicatio quid “septem montes” et “septem reges” sunt, qui per “septem capita” significantur; nam explicatio facta ab angelo, quod “capita septem sint montes septem super quibus mulier,” et quod sint “reges septem, quorum quinque ceciderunt, et unus est, alter nondum venit,” et quae sequuntur, non est explicatio in sensu naturali ex spirituali, sed est explicatio in sensu mere naturali, in quo sensus spiritualis latet; qui sensus evolvendus est; et evolvitur dum explicatur quid significatur per “septem montes,” quid per “septem reges,” tum quid per “quinque qui ceciderunt,” et quid per “unum qui est,” et sic porro; hoc itaque intelligitur per “habere sapientiam,” sicut etiam supra,
“Hic sapientia est: habens intelligentiam, computet numerum bestiae” ((Apoc.) cap. xiii. 18).
Quod angelus non explicuerit visionem in sensu naturali ex spirituali, est quia explicatio etiam facit Verbum in littera, et Verbum in littera erit naturale, in cujus singulis sensus spiritualis erit reconditus; alioqui Verbum non serviret caelis pro basi, nec ecclesiae pro conjunctione ejus cum caelo; inde est, quod etiam alibi in Verbo, ut apud Danielem, et reliquos Prophetas, ubi angeli explicant visiones explicent illas in sensu mere naturali, et prorsus non in sensu naturali ex spirituali: sensus naturalis ex spirituali est hic dum explicatur quid “septem montes,” tum quid “septem reges,” et quid aliqua significant; nempe, quod “montes” significent bona Verbi, et “montes septem” illa profanata, et quod “reges” significent vera Verbi, et “reges septem” illa profanata; hic est sensus naturalis ex spirituali, qui vocatur sensus internus, tum etiam sensus spiritualis naturalis.

[2] DE QUARTO GENERE PROFANATIONIS.
Quartum profanationis genus est agere pietatis vitam, frequentando templa, devote auscultando praedicationes, obeundo Sacramentum Cenae, et reliqua cultus secundum statuta, legendo domi Verbum, et quandoque libros devotionis, ac orando mane et vespere secundum morem, –et tamen nihili facere praecepta vitae quae in Verbo, et in specie in decalogo, agendo insincerum et injustum in negotiis et judiciis ex causa lucri aut amicitiae, scortando et adulterando, quando libido incendit et dat copiam, flagrando odio et vindicta contra illos qui non lucro aut honori ejus indulgent, mentiendo, et loquendo male de bonis et bene de malis, et sic porro; cum homo in his est, et nondum ab iis purificatus est per aversionem et aversationem, et usque devote colit Deum, ut supra dictum est, tunc profanat; nam interna sua quae impura sunt immiscet externis quae pia sunt, et haec conspurcat: non enim datur externum quod non procedit et existit ab internis; actiones enim et loquelae hominis sunt ejus externa, cogitationes et voluntates sunt ejus interna; homo non loqui potest nisi ex cogitatione, et agere nisi ex voluntate: cum vita cogitationum et voluntatum imbuta est astutia, malitia et violentia, non potest aliter quam quod illae sicut interiora vitae crimina una influant in loquelas et actiones quae cultus et pietatis sunt, et foedare illas sicut caenum aquas.

[3] Hic cultus est qui intelligitur per “Gogum et Magogum” (Apoc. xx. 8); et describitur ita apud Esaiam,
“Quid Mihi multitudo sacrificiorum,” …. mincha, suffitus, sabbathum, novilunia, festa stata et orationes, dum manus vestrae plenae sanguinibus sunt? “Lavate vos, purificate vos, removete malitiam operum vestrorum, …. cessate malum facere” (i. 11-19).
Hoc genus profanationis non est hypocriticum, sicut prius, quia homo, qui in eo est, credit salvari per cultum externum separatum ab interno, et nescit quod cultus, per quem salvatur, sit externus ab interno.

1062. “Septem capita montes sunt septem, ubi mulier sedet super illis.”–Quod significet bona Verbi adulterata et profanata ab illis qui ex eo religioso in dominio sunt, constat ex significatione “septem capitum bestiae,” quod sint sancta Verbi profanata (de qua (supra), n. 1040); ex significatione “montium septem,” quod sint bona Verbi adulterata etprofanata; (quod per “montes” significentur bona amoris, et in opposito sensu mala quae amoris sunt, videatur (supra,) n. 405, 510, 850(a), 1025; et quod “septem” dicatur de sancto, et in opposito sensu de profano, n. 1040; inde per “montes septem” significantur bona amoris, quae etiam sunt bona Verbi, adulterata et profanata;) et ex significatione “ubi mulier sedet super illis,” quod sit ubi dominium ex illo religioso; (quod per “mulierem” significetur religiosum quod est illis qui e Babylonia, videatur supra, n. 1038; et per “sedere” significatur dominari, ut supra, n. 1033 et 1038, ubi de muliere illa dicitur “sedere super aquis multis,” et “sedere super bestia coccinea:”) quod sit dominium ex illo religioso quod intelligitur, est quia illi qui in dominio sunt super sancta ecclesiae, et id dominium exercent, sunt qui per “mulierem” hanc, quae vocatur “meretrix,” ut et “mater scortationum et abominationum terrae,” intelliguntur, et non illi qui in cultu secundum id religiosum sunt, et non in dominio; hi dum secundum statuta Papae vivunt, et agnoscunt illum pro vicario Domini, et obeunt sancta cultus secundum institutionem, sunt non absimiles paganis probis, qui non sciunt aliter quam quod vera, bona et sancta sint, quae eorum ministri et monachi docent; et hoc eo magis, quia Verbum non legunt, quidam quia illis ablatum est, quidam quia persuasi pendent ab ore monachorum suorum, et credunt quod illi soli Verbumintelligant, et non alii.

[2] At vero illi ex populo qui spectant ad Dominum, et ad Papam modo ut ad caput ecclesiae, et in aliqua veri affectione sunt, illi quidem in Babylonia sunt, sed non ex illa; nam illi post mortem abduci possunt a vanitatibus illius religiosi, et ab idololatriis, ac perduci ad colendum et adorandum Dominum, et quoque recipiunt vera a Domino per Verbum, aut per docentes illud: quare etiam plures societates, quae totidem ecclesiae sunt, ex illis post ultimum judicium a Domino institutae sunt, de quibus in sequentibus. Quod “septem montes” attinet, super quibus sedere visa est mulier; creditur quod sint septem montes Romae, ubi solium papale est; sed sit quod etiam Roma intelligatur, at usque per “septem montes” significantur bona Verbi adulterata et profanata, nam Verbum ubivis est spirituale, et hoc ejus spirituale est: quod per “septem montes” bona Verbi adulterata et profanata significentur, patet etiam a mox sequentibus quod dicatur quod per “septem capita bestiae etiam septem reges” significentur, et per “septem reges” in sensu spirituali significantur vera Verbi falsificata et profanata.

[3] (Continuatio de quarto genere Profanationis.)
Illi qui se totos dant vitae pietatis, vadunt in piis meditationibus continue, et frequenter super genubus orant, et de salute, fide et amore omni tempore et loco sermocinantur, et tamen non fugiunt fraudes, adulteria, odia, blasphemationes, et similia, ut peccata contra Deum, nec pugnant contra illa, illi ex hoc genere sunt qui plus profanant; nam per impura mentis suae inquinant pia oris sui, imprimis si abdicant mundum, et vivunt solitarii. Ex hoc genere illi adhuc plus profanant, qui tales, et usque patrocinantur vitiis, ut adulteriis et concupiscentiis quae sunt naturae et inde voluptatis illorum, per ratiocinia et per Verbum false interpretatum: hi se primum securos, dein inculpatos, tandem sanctos faciunt, et sic in immunda sub sanctitatis velo se conjiciunt, quibus polluunt et se et vestes.

1063. (Vers. 10.) “Et reges septem sunt.”–Quod significet etiam vera Verbi falsificata et profanata ab illis, constat ex significatione “regum,” quod sint vera Verbi (de qua (supra), n. 29, 31, 625, 1034); et ex praedicatione “septem,” quod dicatur de sancto, et in opposito sensu de profano; inde est quod per “reges septem” significentur vera Verbi falsificata et profanata: quod haec per “reges septem” significentur, est quia per “montes septem” mox supra significantur bona Verbi adulterata et profanata; in Verbo enim, ubi agitur de bono etiam agitur de vero, ob conjugium caeleste, quod est boni et veri in singulis ejus (videatur supra, n. 238, 660, 775).

[2] Qui non scit quod per “reges” in Verbo significentur vera, nusquam potest scire quid intelligitur per “reges” multis locis in Verbo:
Ut apud Danielem, ubi etiam dicitur quod capita et cornua bestiarum sint reges aut regna ((vii. 17, 24)): ut quoque in Apocalypsi (cap. xvi. 12, 14; cap. xviii. 3; cap. xix. 19; cap. xxi. 24; et alibi):
Et in hoc capite,
Capita septem “reges septem sunt; quinque ceciderunt, et unus est, et alter nondum venit: …. et bestia quae erat et non est,” rex “octavus est, et de septem est, et in interitum abit. Et decem cornua … decem reges sunt, qui regnum nondum acceperunt:” et plura quae sequuntur ((vers. 10-12)):
si enim reges hic per “reges” intelligerentur, nusquam potest aliqua conjectura divinari quid per talia intellecta sunt; at dum scitur quod per “reges” significentur vera Verbi et inde vera ecclesiae, manifeste patet quid intelligitur; sed tunc etiam per numeros non intelligenda sunt totidem vera, sed talia vera quae per “numerum” in sensu spirituali significantur; si enim septem vera intelligerentur per “septem reges,” ac quinque vera per “quinque reges” qui ceciderunt, tum decem vera per “decem reges” (et) quot “cornua,” tunc nusquam potest aliquis sensus spiritualis inde resultare; quapropter omnino sciendum est quod omnes numeri in Verbo significent qualitates rerum quae describuntur.

[3] (Continuatio de quarto genere Profanationis.)
Ex hoc genere profanationis sunt illi imprimis qui Verbum legunt et sciunt de Domino; quia ex Domino per Verbum sunt omnia sancta, quae profanari possunt; quae non inde sunt, illa non possunt: profanum dicitur quod sancto est oppositum, et quod sancto violentiam infert, et illud destruit: inde sequitur quod ex hoc genere profanationis non sint qui Verbum non legunt, et Dominum non adeunt, sicut Pontificii; minus adhuc qui nihil de Domino, nec de Verbo sciunt, sicut gentiles. Illi, qui ex hoc genere profanationis sunt, post mortem apparent primum facie colore humano, circum quam plures stellae errantes fluitant; et illi ex eo genere qui antistites fuerunt, quandoque apparent ore lucentes; sed ut in lucem caeli evehuntur, stellae et lucidum oris evanescunt, et color faciei mutatur in nigrum, pariter illorum vestes; sed nigredo horum profanatorum trahit a caeruleo, at nigredo prioris generis profanatorum trahit a rubro, quia hi bona Verbi et ecclesiae profanant, at illi vera eorum: rubrum enim a sole trahit quod significet bonum, et caeruleum a caelo quod significet verum.

1064. “Quinque ceciderunt.”–Quod significet quod de reliquis veris profanatis hic non dicatur, (sed) solum de binis quae sunt religionis capita, constat ex significatione “quinque ceciderunt,” quod sit quod de reliquis hic non dicatur; per “quinque” enim in Verbo, dum sequuntur post decem, significantur aliqui aut aliqua, tum reliqui et reliqua, et quoque pauci vel pauca; at cum non sequuntur post decem, significant multos vel multa (de qua ejus numeri significatione videatur n. 548). Quod per “quinque ceciderunt,” significetur quod de reliquis non dicatur, patet quoque a sequentibus his, “Unus est, alter nondum venit, et quando venerit, brevi illum oportet manere,” per quae significatur quod de binis veris profanatis, quae sunt capita reliquorum, hic dicendum sit; et porro de altero in versu sequente his verbis, “Et bestia, quae erat et non est, et ipse octavus (rex) est, et de septem est;” ex quibus patet quod per haec et illa significetur, quod de illis solis veris profanatis dicendum sit et non de reliquis.

[2] Quare nunc per “quinque quae ceciderunt” significantur reliqua religiosi istius quae profanata, nam intelliguntur quinque reges de septem, et per “septem reges” significantur omnia vera Verbi falsificata et profanata ab illis (videatur mox supra, n. 1063). Bina itaque vera profanata, quae reliquorum capita sunt, de quibus hic agitur, sunt quod Divinam Domini potestatem in se transtulerint, et quod Verbum rejecerint. Quod Divinam Domini potestatem in se transtulerint, significatur per “regem unum qui est,” et per “alterum qui venturus est;” ac quod Verbum rejecerint, per quod “bestia rex octavus sit, et tamen inter septem.”

[3] DE QUINTO PROFANATIONIS GENERE.
Hoc genus non est simile reliquis, de quibus actum est; est enim joculari ex Verbo et de Verbo; nam qui joculantur ex Verbo, illud non sanctum habent; et qui joculantur de Verbo, illud vile habent; cum tamen Verbum est ipsum Divinum Verum Domini apud homines, ac Dominus in Verbo est praesens, et quoque caelum; nam singula Verbi cum caelo communicant, et per caelum cum Domino: quare joculari ex Verbo et de Verbo est sancta caeli pulvere terrestri spargere.

1065. “Et unus est.”–Quod significet verum adulteratum et profanatum, quod potestas Domini super caelum et super terram, ita super homines ad salvandum illos, in supremum illorum, et ab illo in reliquos qui sub illo, translata sit, constat ex serie rerum in sensu interno spectata; dum enim per “septem reges” significantur omnia vera Verbi profanata, et cum per “quinque ceciderunt” significatur quod de reliquis veris hic non dicatur, seu quod praetereantur, solum de binis quae sunt reliquorum capita, nempe de potestate Domini super caelum et super terram, ac de Verbo, sequitur quod per “regem unum qui est,” et per “alterum qui venturus est,” significetur translatio potestatis Domini in supremum illorum, et quod per “bestiam quae octavus rex” significetur agnitio Verbi pro Divino, et tamen rejectio ejus.

[2] Quod ipsam rem attinet, nempe quod potestatem Domini super caelum et super terram, ita super homines ad salvandum illos, in supremum illorum, et ab illo in reliquos qui sub illo, transtulerint, notum est; ex quibus apparet quod omni corde et animo affectent ut super terra dii sint, proinde ut Divino cultu adorentur: quod supremus eorum loco Domini ut Deus adoretur, patet ex veneratione ejus super genubus, ex sancta osculatione calceorum ejus, tum quoque vestigiorum pedis ejus; quae veneratio aut potius adoratio sequitur ex eo, quod possit aperire caelum per claves Petri, ita dare caelum cuicunque placet, et quoque occludere caelum per easdem, ita conjicere in infernum quemcunque vult: nec hoc satis est; affectant etiam dominium super terram, ob quem finem opes regnorum mundi sub variis sanctitatis speciebus, in monasteria sua, quae totidem sunt thesauraria, corradunt et inferunt; ac ita sicut animas hominum, ita etiam facultates illorum sibi subjiciunt, consequenter non modo illa quae caeli sunt apud homines, sed etiam illa quae mundi sunt apud illos; sciunt enim quod qui possidet hominum animas, et qui insuper illorum opes, is possideat homines sicut Deus, et quod possit cultum quendam Divinum in se transferre. Inde patet quod illi qui ex hodierna Babylonia sunt, omni corde et animo affectent ut dii sint, ac ut Divino cultu adorentur; sed tametsi hoc affectant, usque negant quod aliquod Divinum in se transtulerint, de qua re in sequente articulo.

[3] (De Verbo.)
In his quae nunc sequuntur, appendicis loco dicetur de Verbo et ejus sanctitate. Dictum est ab antiquo quod Verbum sit a Deo, divinitus inspiratum, et inde sanctum; sed usque hactenus nescitum est ubinam in eo Divinum est, nam Verbum in littera apparet sicut scriptum vulgare, stylo peregrino, non sublimi nec lucente sicut in scriptis saeculi; ex eo est quod homo qui Naturam prae Deo aut pro Deo colit, et inde ex se et suo proprio, et non e caelo a Domino cogitat, facile in errorem de Verbo et in contemptum ejus cadat; dicens corde dum id legit, Quid hoc? quid illud? an hoc est Divinum? an Deus, cui infinita sapientia est, ita loqui potest? ubi et unde sanctum ejus, nisi ex religioso cujus ministris inservit? et similia alia. Sed ut sciant quod Verbum sit Divinum non modo ad omnem sensum, sed etiam ad omnem vocem, revelatus est sensus internus ejus, qui est spiritualis, qui sensui externo ejus, qui est naturalis, inest sicut anima corpori suo; hic sensus potest de Verbi Divinitate et inde sanctitate testari, et convincere etiam hominem naturalem quod Verbum sit Divinum, si vult convinci.

1066. “Alter nondum venit, et quando venerit, brevi illum oportet manere.”–Quod. significet verum profanatum, quod potestas Domini super caelum et super terram ab illis assumpta dicatur non esse Divina, cum tamen est Divina, constat ex significatione “alterius regis” de duobus superstitibus postquam quinque ex septem ceciderunt, quod sitverum profanatum, hic alterum, sed usque unum cum priori, cum differentia quod potestas Domini super caelum et super terram, quam in se transtulerunt, non sit Divina, cum tamen est Divina; et quia est Divina, et usque negatur esse Divina, dicitur quod “ille rex,” hoc est, id verum profanatum, “nondum venerit,” et quod “cum venerit, brevi oporteat illum manere,” per quae significatur quod potestas illa sit Divina, tametsi dicitur quod non sit Divina: quod hoc per “alterum illum regem” significetur, est quia unum agit cum rege priori, solum cum differentia, num potestas illa sit Divina vel non: quod unum agat cum priori cum illa differentia, patet a sequente versu, quod de “bestia” dicatur quod sit “rex octavus,” et tamen “de septem;” quare dum bestia dicitur “rex ex septem,” sequitur, quod illi bini, qui post quinque ex septem qui ceciderunt, supersunt, de quibus dicitur “unus” et “alter,” sint unius rei seu unius veri profanati, et quod alterum verum profanatum sit quod significatur per “bestiam,” quatenus illa dicitur esse “unus rex de septem.”

[2] Quod ipsam rem attinet, notum est quod dicant quod potestas super caelum et super animas hominum ad salvandum illos non sit Divina, quia fuit potestas Humani Domini in Ipsum a Deo Patre translata, et a Domino in Petrum; sed haec dicunt ob timorem ne vulgus ab illis recedat: quod tamen usque potestas illa Divina sit, constat manifeste ex eo, quod postquam Deus universum creaverat, primarium Divinae potestatis sit liberare homines ab inferno et salvare illos; homo enim non salvatur uno momento, quoniam a Domino reformatur et regeneratur per gradus successive ab infantia usque ad ultimum vitae suae in mundo, ac postea in aeternum, et potestas humana prorsus nihil ad hoc potest conferre: quod homo ita reformetur ac regeneretur a Domino, non sciunt, quia non volunt scire; quare persuadent quod salvatio sit momentanea, et solum admissio in caelum, quod tamen est enorme falsum. Sed de his plura alibi.

[3] (Continuatio de Verbo.)
In summa: Verbum est ipsum Divinum Verum, quod angelis dat sapientiam, et homines illustrat. Quia Divinum Verum procedit a Domino, et quod procedit est Ipse extra Se, sicut lux et calor procedunt a sole, et sunt sol seu solis extra illum, et quia Verbum est Divinum Verum, est quoque Dominus, ut vocatur apud Johannem (cap. i., vers. 1-3, 14). Quia Divinum Verum, quod est Verbum, dimissum in mundum a Domino, transivit tres caelos, ideo unicuique caelo accommodatum factum est, ac ultimo etiam hominibus in mundo. Ex eo est quod in Verbo quatuor sensus sint, unus extra alterum a caelo supremo usque ad mundum, aut unus intra alterum a mundo usque ad supremum caelum. Illi quatuor sensus vocantur caelestis, spiritualis, a caelesti et spirituali naturalis, et mere naturalis; hic pro mundo, ille pro ultimo caelo, spiritualis pro secundo caelo, et caelestis pro tertio. Quod quatuor illi sensus valde inter se differant, adeo ut dum sistitur unus juxta alterum non dignoscantur; sed quod usque unum faciant, dum unus sequitur alterum; sequitur enim unus ab altero sicut effectus a causa et sicut posterius a priori, quare sicut effectus repraesentat causam, et correspondet causae, ita sensus posterior priori; inde est, quod omnes quatuor sensus unum faciant per correspondentias.

[4] Ex illis sequuntur haec: Quod sensus Verbi ultimus, qui est sensus litterae ejus et ordine quartus, in se contineat tres sensus interiores, qui pro tribus caelis. Quod tres illi sensus evolvantur, et sistantur in caelis, dum homo in terris Verbum sancte legit. Quod inde sensus litterae Verbi sit, a quo et per quem fit communicatio cum caelis; tum a quo et per quem homini fit conjunctio cum caelis. Quod sensus litterae Verbi sit basis Divini Veri in caelis, et quod Divinum Verum absque tali basi foret sicut domus absque fundamento; et quod sapientia angelorum absque illa basi foret sicut domus in aere. Quod sensus litterae Verbi sit in quo potentia Divini Veri consistit. Quod sensus litterae sit, per quem homo a Domino illustratur, et per quem responsa fert dum vult illustrari. Quod sensus litterae Verbi sit, a quo omne doctrinae in terris confirmandum est. Quod Divinum Verum in sensu litterae Verbi sit in suo pleno. Quod Divinum Verum in sensu litterae Verbi sit in suo sancto.

1067. (Vers. 11.) “Et bestia quae erat et non est, et ipse octavus est, et de septem est, et in interitum abit.”–Quod significet quod verum profanatum etiam sit, quod Verbum sit Divinum, et tamen est rejectum, constat ex significatione “bestiae,” quod sit Verbum (de qua supra, n. 1038); ex significatione “quae erat et non est,” quod sit quod Verbum in initio fuerit receptum et lectum, at postea ablatum et non lectum (de qua etiam supra, n. 1054); ex significatione “ipse octavus est, et de septem est,” quod sit quod bonum et verum profanatum sit, quod Verbum illis sit Divinum (de qua sequitur); et ex significatione “in interitum abire,” quod sit agnitum pro forma, et usque rejectum (de qua supra, n. 1055): ex his constare potest quod per illa verba significetur id verum boni profanatum, quod Verbum sit Divinum, cum tamen rejectum est. Quod receptum sit et agnitum pro Divino, est praecipue, quod religio illorum super clavibus Petro datis, de quibus in Verbo, fundatur; at quod usque rejectum sit, notum est, ablatum enim est vulgo, non legitur in templis, dictaminibus Papae aequalis sanctitas et inspiratio addicatur quae Verbo; sed quia illa cum Verbo discordant, in communi infirmatur, immo blasphematur, statuendo quod illud liceat secundum statum ecclesiae immutare; (inde) patet quod id verum, quod Verbum sit Divinum, ab illis profanatum sit.

[2] Quod haec per illa verba significentur, constare potest ex eo, quod per “bestiam,” de qua in hoc capite agitur, significetur Verbum, et quod illa dicatur “rex octavus,” et quod usque “de septem sit;” quod dicatur “rex octavus,” est quia per “regem” significatur verum, et per numerum “octo” bonum, ac per “septem” verum boni profanatum; Verbum enim est verum conjunctum bono, quare in singulis ejus est conjugium boni et veri. Quando haec per illa verba significantur, tunc sensus illorum manifeste patet; alioqui nemo potest percipere, ne quidem augurari, quid intelligendum est per quod “bestia rex octavus sit, et tamen de septem, ac in interitum abire;” nam esse octavus et tamen esse de septem, foret contradictio: tum nec aliquis percipere nec augurari posset quid intelligendum per “reges septem,” quorum “quinque ceciderunt, ac unus est et alter (nondum) venit;” tum quid significat quod dicitur de bestia, nempe, “quae erat, et non est, attamen est;” et postea quod “decem reges potestatem tradent bestiae, et devastabunt meretricem;” haec forent arcana in aeternum coram humano genere abscondita, si non revelatum esset quod per illa quae in hoc capite sunt describatur qualis Babylonia est quoad Verbum.

[3] (Continuatio de Verbo.)
Quod Verbum sit ipsum Divinum Verum, quod angelis dat sapientiam, et homines illustrat, non potest appercipi nec videri nisi ab homine illustrato: apparet enim Verbum in sensu litterae coram homine mundano, cujus mens non elevata est supra sphaeram sensualem, tam simplex ut vix aliquid simplicius; sed usque Divinum Verum, quale est in caelis, et ex quo angelis est sapientia, latet in eo ut in suo sacrario; est enim Verbum in littera sicut in medio templi adytum velo obtectum, intra quod arcana sapientiae caelestis, qualia non auris audivit, jacent reposita: nam in Verbo, et in singulis ejus, est sensus spiritualis, et in hoc sensus Divinus caelestis, qui in se spectatus est ipsum Divinum Verum, quod in caelis est, et dat angelis sapientiam, et illustrat homines; Divinum Verum quod in caelis est, est lux procedens a Domino ut Sole, qui est Divinus Amor; et quia Divinum Verum procedens a Domino est lux caeli, est quoque Divina Sapientia; haec est quae angelorum tam mentes quam oculos illuminat, ac eadem etiam est quae hominum mentes sed non eorum oculos illustrat, et dat eis intelligere verum et quoque percipere bonum, quando homo a Domino et non a se legit Verbum; tunc enim in consortio est cum angelis, ac interius in perceptione simili perceptioni spirituali angelorum; et perceptio illa spiritualis, quae est homini angelo, influit in perceptionem ejus naturalem, quae est propria ejus in mundo, et hanc illustrat: inde est homini, qui legit Verbum ex affectione veri, illustratio per caelum a Domino.

1068. VERSUS 12-14.
“Et decem cornua, quae vidisti, decem reges sunt, qui regnum nondum acceperunt, sed potestatem tanquam reges unam horam accipiunt cum bestia. Hi unam sententiam habent, et potentiam et potestatem suam bestiae tradent. Hi cum Agno pugnabunt, et Agnus vincet illos, quia Dominus dominorum est, et Rex regum; et qui cum Ipso, vocati et electi et fideles.”
12. “Et decem cornua, quae vidisti, decem reges sunt,” significat vera Verbi quoad potentiam (n. 1069); “qui regnum nondum acceperunt, sed potestatem tanquam reges unam horam accipiunt cum bestia,” significat apud illos qui non ita agnoverunt potestatem Domini super caelum et terram in hominem translatam, et qui Divinam sanctitatem addixerunt Verbo, et non ita dictatis Papae (n. 1070).
13. “Hi unam sententiam habent, et potentiam et potestatem suam bestiae tradent,” significat unanimitatem, quod Verbum sit Divinum Verum, a quo ecclesia quoad doctrinam suam dependet (n. 1071).
14. “Hi cum Agno pugnabunt, et Agnus vincet illos,” significat quod litem habituri sint cum illis qui intelliguntur per “meretricem,” de sanctitate Verbi, et de potestate Domini ad salvandum homines, et quod Dominus exemerit illos qui ad Ipso per Verbum, et non a muliere meretrice, voluerunt duci (n. 1072); “quid Dominus dominorum est, et Rex regum,” significat quia Dominus est ipsum Bonum et ipsum Verum, et inde omnipotens (n. 1073); “et qui cum Ipso, vocati et electi et fideles,” significat illos qui in amore in Dominum, in amore erga proximum, et in fide charitatis sunt, in veritate esse de Divina potentia Domini et de Divina sanctitate Verbi (n. 1074).

1069. (Vers. 12.) “Et decem cornua, quae vidisti, decem reges sunt.”–Quod significet vera Verbi quoad potentiam, constat ex significatione “cornuum,” quod sint potentia veri, de qua (supra) (n. 316, 567, 776, 1041); quod “decem cornua” fuerint, est quia per “decem” significantur multi et quoque multa, tum etiam omnes et omnia (videatur supra, n. 675); inde (per) “decem cornua,” cum de veris ex Verbo, significatur omnis potentia: et ex significatione “decem regum,” quod sint vera Verbi et inde ecclesiae (de qua supra passim). Explicatur in his tribus versibus, et quoque versibus 16 et 17, quid significatur per “decem cornua bestiae,” quod nempe illa Divina vera quae gens Babylonica profanavit; quorumpraecipua sunt, quod Domino sit potestas super caelum et super terram, et quod Verbum sit solum sanctum Divinum; haec enim duo faciunt ipsam ecclesiam Domini in terris, ecclesia enim est ecclesia ex eo, quod Dominus adoretur, et quod Verbum legatur: Dominus enim reformat hominem, et Verbum docet quomodo homo victurus est, ut a Domino reformetur; quare si duo illa vera non agnoscerentur et reciperentur, ipsa ecclesia periret, super illis enim binis veris fundatur ecclesia. Exinde est quod ex Divina Domini providentia factum sit quod quaedam ecclesiae se a Babylonica separaverint, quae Divinam potentiam Domini super caelum et super terram aequalem potentiae Dei Patris agnoscunt, et quoque quae Divinam sanctitatem soli Verbo addicunt; hoc provisum est a Domino, ne Ecclesia Christiana in orbe Europeao funditus caderet. Quod haec sint quae per “decem cornua quae decem reges” significantur, ex sequentibus constabit.

[2] (Continuatio de Verbo.)
Quoniam Verbum est Divinum Verum, et hoc procedit ex Divino Esse Domini, ut lux a sole, consequitur quod Dominus sit Verbum, quia est Divinum Verum. Quod Dominus sit Verbum, quia est Divinum Verum, et quod hoc procedat ex Divino Esse Ipsius quod est Divinus Amor, est quia Divinus Amor fuit in Ipso, dum in mundo, sicut anima in corpore; et quia ex Divino Amore procedit Divinum Verum sicut lux ex sole, ut dictum est, ideo Humanum Domini in mundo fuit Divinum Verum procedens ex Divino Amore qui in Ipso. Quod ipsum Divinum, quod vocatur “Jehovah” et “Pater,” quod est Divinus Amor, fuerit in Domino ex conceptione, patet apud Evangelistas Matthaeum et Lucam:–Apud Matthaeum ex his,
Cum desponsata est Maria mater Jesu Josepho, “antequam illi congrederentur, inventa est in utero habens ex Spiritu sancto:” et dixit angelus Josepho in somnio, “Ne time accipere Mariam sponsam tuam, nam quod in ea natum, ex Spiritu sancto est: …. hoc factum est ut impleretur quod dictum a Domino per Prophetam; .. Ecce virgo in utero habebit, et pariet Filium.” ….. Et Joseph “non cognovit illam, usque dum peperit Filium suum primogenitum, et vocavit nomen Ipsius Jesum” (cap. i. 18-25);
et apud Lucam his verbis,
“Angelus dixit” Mariae, …. “Ecce concipies in utero, et paries Filium, et vocabis nomen Ipsius Jesum; Hic erit magnus, et Filius Altissimi vocabitur: …. Maria vero dixit ad angelum, Quomodo fiet hoc, quia virum non cognosco? Cui respondit angelus, Spiritus sanctus veniet super te, et virtus Altissimi obumbrabit te, unde etiam quod nascitur ex te sanctum, vocabitur Filius Dei” (cap. i. 30-35):
quia conceptus est a Jehovah, ideo in Verbo toties vocatur “Filius Dei,” et Jehovah vocatur “Pater” Ipsius; et Jehovah quoad Esse suum est Divinus Amor, et quoad Existere suum est Divinum Bonum unitum Divino Vero.

[3] Ex his potest videri quid intelligitur per
Verbum, quod fuit apud Deum, et quod fuit Deus, et quoque quod fuit Lux, quae illuminat omnem hominem (apud Johannem, cap. i. 1-10);
quod nempe fuerit Divinum Verum procedens a Domino, ita Dominus quoad suum Existere. Quod Dominus quoad suum Existere fuerit Divinum Verum, et quod hoc fuerit Divinum Humanum Ipsius, quia hoc exstitit ex Esse Divino Ipsius sicut corpus ex anima, aperte testantur haec verba apud Johannem,
“Verbum Caro factum est, et habitavit inter nos, et vidimus gloriam Ipsius, gloriam sicut Unigeniti a Patre” (vers. 14 ejusdem capitis);
“Verbum” est Divinum Verum, quod etiam est “gloria;” “Caro” est Divinum Humanum; “Unigenitus a Patre” est Existens aut Procedens ex Esse Divino in Ipso.

1070. “Et regnum nondum acceperunt, sed potestatem tanquam reges unam horam accipiunt cum bestia.”–Quod significet apud illos qui non ita agnoverunt potestatem Domini super caelum et terram in hominem translatam esse, et qui Divinam sanctitatem addixerunt Verbo, et non ita dictatis Papae, constat ex significatione “regum,” quod sint vera Verbi, hic duo illa vera primaria de quibus in versibus mox praecedentibus actum est; ex significatione “regni,” quod sit ecclesia, hic ecclesia quae vocatur Babylonia, ubi duo illa vera profanata sunt, et tamen illa ab his, qui per “reges qui nondum acceperunt regnum” (intelliguntur), non profanata, sed accepta sunt; ex significatione “unius horae,” quod sit aliqua pars, per “horam” enim in Verbo, sicut per “tempora” in genere et in specie, significatur res quoad ejus status quale; hic itaque per “unam horam” aliqua pars, proinde quod cum muliere meretrice aliquantum regnarent: ex his itaque hic sensus resultat, quod illa duo ecclesiae vera primaria, nempe quod potestas Domini super caelum et super ecclesiam, proinde super animas hominum ad salvandum illos, in quendam hominem translata sit, et quod vox oris papae aequali potentia et sanctitate sit cum Verbo, non agnita sint, ita non profanata: quod hic sensus illis verbis insit, apprimis videri potest ex sequentibus, quod nempe “potestatem tradent bestiae,” per quod significatur quod Divinam sanctitatem Verbo addicturi sint; tum quod “Agnus pugnabit cum illis,” et quod “Agnus vincet illos,” per quod significatur, quod agnituri quod Domino sit potestas salvandi, ita quod Ipsi sit dominium super caelum, ecclesiam, ac animas hominum, et non papae.

[2] Dictum est supra quod duo sint quae faciunt ecclesiam, nempe agnitio et fides quod Domino sit potestas salvandi, et quod Verbum sit Divinum, et ubi illa duo non agnoscuntur et creduntur, ibi non sit ecclesia; causa est, quia Dominus reformat hominem, et dat ei fidem et amorem, ac Verbum docet viam qua homo iturus est ad Dominum, ut accipiat fidem et amorem ab Ipso; haec duo nisi cognoscantur in ecclesia, non est ecclesia; sed ne ecclesia in orbe Europaeo prorsus interiret, provisum est a Domino, ut non modo intra regnum Babyloniae, sed etiam extra illud, forent societates, quae in duobus illis veris primariis, quae ipsius ecclesiae columnae et fundamenta sunt, cum Babylonicis non unum facerent. Intra Babyloniam sunt illi qui in regno Galliae sunt, et plures in Hollandia, Anglia, Scotia et Irlandia, qui potestatem salvandi homines non ademerunt Domino, nec sanctitatem Divinam Verbo, atque hanc et illam addicarunt cuidam vicario; ut constare potest ex lite Gallicanae Ecclesiae cum Romana, quae diu perstiterat et adhuc perstat: de hac imprimis ea, quae in versibus 12-14, continentur, dicta sunt. Quoniam extra regna Babyloniae sunt ecclesiae quae omnem potestatem salvandi dant Domino, et nullam papae, ac Verbum solum agnoscunt pro Divino, et prorsus a papali dominio recesserunt, et inde vocantur Protestantes et Reformati, ideo de his quoque in hoc capite agitur; sunt enim de quibus dicitur, quod “odio habituri sint meretricem, et devastatam facturi illam et nudam, ac carnes ejus comesturi, et illam combusturi igne,” et “qui daturi sunt regnum bestiae” (vers. 16, 17): sed de his in sequentibus.

[3] (Continuatio de Verbo.)
Sed quia mundus ignorat quomodo intelligendum est quod Dominus sit Verbum (Joh. i. 1, 2, 14), ulterius explicandum est. Notum est in ecclesia quod Deus sit ipsum Bonum et ipsum Verum, et quod inde omne Bonum quod est angelo et quod est homini sit a Deo, similiter omne Verum: nunc quia Dominus est Deus, est etiam Divinum Bonum et Divinum Verum, et hoc est quod intelligitur per “Verbum, quod fuit apud Deum, et quod fuit Deus,” et quoque quod fuit “Lux illuminans omnem hominem,” tum quod “factum est Caro,” hoc est, Homo in mundo. Quod Dominus fuerit Divinum Verum, quod est Verbum, dum in mundo, docet Ipse multis in locis, ubi vocat Se “Lucem,” tum ubi Vocat Se “Viam, Veritatem et Vitam,” et ubi dicit quod “Spiritus Veritatis” procedat ab Ipso: “Spiritus Veritatis” est Divinum Verum. Cum Dominus transformatus est, repraesentavit Verbum; per “faciem quae fulsit sicut sol,” Divinum Bonum ejus; et per “vestes, quae erant candidae sicut lux,” et “albae sicut nix,” Divinum Verum; “Moses et Elias,” qui tunc loquebantur cum Domino, etiam significabant Verbum; “Moses” Verbum Historicum, et “Elias” Verbum Propheticum. Praeterea per omnia passionis Domini repraesentatum est qualem violentiam gens Judaica intulerat Verbo. Etiam Dominus ex Divino Vero, quod Ipse, vocatur “Deus,” “Rex,” et “Angelus,” et quoque intelligitur per “Petram in Chorebo,” et per “Petram” ubi de Petro. Ex his constare potest quod Dominus sit Verbum, quia Divinum Verum. Verbum in littera, quod apud nos, est Divinum Verum in ultimis.

1071. (Vers. 13.) “Hi unam sententiam habent, et potentiam et potestatem suam bestiae tradent.”–Quod significet unanimitatem, quod Verbum sit Divinum Verum, a quo ecclesia quoad doctrinam suam dependet, constat ex significatione “unam sententiam habere,” quod sit unanimitas; et ex significatione “potentiam et potestatem bestiae tradere,” quod sit quod Verbum sit Divinum Verum, ex quo ecclesia quoad doctrinam dependet, per “bestiam” enim significatur Verbum (videatur supra, n. 1038), et per “tradere ei potentiam et potestatem” significatur agnoscere id pro Divino Vero, ex quo ecclesiae sit doctrina. Supra dictum est quod Ecclesia Gallicana Verbum pro Divino Vero agnoscat, ac Divinam inspirationem singulis Verbi addicat, et dictaminibus papae non parem quoad illa quae media salvationis sunt; et quod similiter alii in Europaeo orbe; et quod hoc ex Divina providentia Domini factum sit, ne EcclesiaChristiana prorsus interiret, ex causa quia per Verbum est homini communicatio et quoque conjunctio cum caelo, et per caelum cum Domino; et quod prorsus non dari possit communicatio et conjunctio cum caelo et cum Domino per enuntiata et dictata papae, quia illa non pro fine habent salutem animarum, sed dominationem; et omnia, edicta et statuta, quae pro fine habent dominationem, imprimis super illa quae caeli et ecclesiae sunt, communicationem habent et conjunctionem faciunt cum inferno. Ex his patet quid per “decem reges, qui potentiam et potestatem suam bestiae tradent,” significatur.

[2] (Continuatio de Verbo.)
Sed quia non potest non transcendere captum, quod Dominus quoad Humanum in mundo fuerit Verbum, hoc est, Divinum Verum, secundum haec apud Johannem,
“Et Verbum Caro factum est, et habitavit inter nos, et vidimus gloriam Ipsius, gloriam sicut Unigeniti ex Patre” (cap. i. 14),
ideo quantum potest, ad captum iterum explicabitur. De unoquovis homine regenerato dici potest quod sit suum verum et suum bonum, quoniam cogitatio quae est intellectus ejus est ex veris, et affectio quae est voluntatis ejus est ex bonis; quare sive dicas quod homo sit suus intellectus et sua voluntas, sive dicas quod homo sit suum verum et suum bonum, consimile est: corpus est modo obedientia, nam id loquitur quod homo ex intellectu cogitat, et facit quod ex affectione vult: ita corpus et illa sibi mutuo correspondent, et unum faciunt, sicut effectus et causa efficiens; illa simul sumpta sunt humanum.

[3] Sicut de homine regenerato potest dici quod sit suum verum et suum bonum, ita potest de Domino ut Homine dici quod sit ipsum Verum seu Divinum Verum, ac ipsum Bonum seu Divinum Bonum. Ex his nunc veritas constat, quod Dominus quoad Humanum suum in mundo fuerit Divinum Verum, hoc est, Verbum; et quod tunc omne quod locutus est, fuerit Divinum Verum, quod est Verbum: et quod postea, dum abivit ad Patrem, id est, cum unum factus est cum Patre, Divinum Verum procedens ab Ipso sit Spiritus Veritatis, qui ex Ipso et simul ex Patre in Ipse exit et procedit.

1072. (Vers. 14.) “Hi cum Agno pugnabunt, et Agnus vincet illos.”–Quod significet quod litem habituri sint cum illis qui intelliguntur per “meretricem,” de sanctitate Verbi, et potestate Domini ad salvandum homines; et quod Dominus exemerit illos qui ab Ipso per Verbum, et non a muliere meretrice, voluerunt duci, constat ex significatione “pugnare cum Agno,” quod sit litem habere de sanctitate Verbi, et de potestate Domini ad salvandum homines; nam qui litem habent de illis, illi pugnant cum Domino, non vero contra Dominum; Dominus enim est Verbum, et Dominus est Salus: et ex significatione “et Agnus vincet illos,” quod sit quod eximat illos qui ab Ipso per Verbum instrui et duci volunt; quod hi sint quos Dominus vincit, patet a sequentibus in hoc versu, quod sint “qui cum Ipso, vocati, et electi et fideles.” Hi sunt omnes in regnis dominio papali subjectis, qui papam modo vocant caput ecclesiae, et non vicarium in eo sensu ut sit loco Domini in mundo quoad potestatem aperiendi et claudendi caelum ex arbitrio, quoniam potestas illa est potestas Divina quae non in aliquem hominem transcribi potest; tum quod papae non liceat immutare sancta Verbi, et nova non consentanea edicere. Hi sunt qui hic intelliguntur.

[2] (Continuatio de Verbo.)
Quod Verbum sit sanctum Divinum ab intimis ad extrema, non patet homini qui semet ducit, sed homini quem Dominus ducit; homo enim qui semet ducit, non videt nisi externum Verbi, et de eo ex stylo judicat; at homo quem Dominus ducit, de externo Verbi ex sancto, quod inibi est, judicat. Verbum est sicut hortus, qui paradisus caelestis vocandus est, in quo cupediae et deliciae omnis generis sunt, cupediae ex fructibus, ac deliciae ex floribus; in cujus medio sunt arbores vitae, juxta quas fontes aquae vivae; at circum circa sunt arbores silvae, juxta quas flumina: homo qui semet ducit, de paradiso illo, qui est Verbum, ex circuitu ejus, ubi sunt arbores silvae, judicat; at homo quem Dominus ducit, ex medio ejus, ubi sunt arbores vitae, judicat: homo, quem Dominus ducit, actualiter in medio ejus est, et spectat ad Dominum; at homo qui semet ducit, actualiter in circuitu ejus sedet, et spectat horsum ad mundum.

[3] Verbum est sicut fructus, in quo intus est caro nutriens, ac in medio ejus theca seminum, in quibus intime est prolificum, quod in terra bona egerminat. Et Verbum est sicut pulcherrimus infans, circumquaque, praeter faciem, fasciis super fasciis involutus; ipse infans est in caelo intimo, et fasciae in caelis inferioribus, ac commune involucrum fasciarum in terra. Quia Verbum est tale, est sanctum Divinum ab intimis ad externa.

1073. “Quia Dominus dominorum est, et Rex regum.” –Quod significet quia Dominus est ipsum Bonum et ipsum Verum, et inde omnipotens, constat ex eo, quod Dominus dicatur “Dominus” ex Divino Bono, et “Rex” ex Divino Vero. Sunt duo quae procedunt a Domino, nempe Divinum Bonum ac Divinum Verum; haec duo a Domino unita procedunt, sed in caelo ab angelis non sic unita recipiuntur; in supremo seu tertio caelo recipitur Divinum Bonum plus quam Divinum Verum, in medio seu secundo caelo recipitur Divinum Verum plus quam Divinum Bonum; quare tertium caelum vocatur dominium Domini, ac secundum caelum vocatur regnum Domini, et inde quoque angeli qui in tertio caelo sunt vocantur filii Domini, ita quoque domini, et angeli in secundo caelo vocantur filii regni ac filii Regis, ita quoque reges; hi et illi angeli intelliguntur per “dominos” et per “reges,” dum de Domino dicitur “Dominus dominorum” et “Rex regum;” sicut etiam cum dicitur “Deus deorum,” intelligitur Dominus per “Deum,” et angeli per “deos.” In genere autem per “dominos” in spirituali sensu intelliguntur omnes qui in bono amoris in Dominum a Domino sunt, et per “reges” qui in doctrina veri ex illo amore sunt, sive sint in caelis sive sint in terris. Nunc quia omne bonum amoris et inde charitatis, ac omne verum doctrinae et inde fidei, homini a Domino per Verbum datur, et hoc sciunt qui Divinam potestatem salvandi homines Domino, ac Divinam sanctitatem Verbo, addicunt, ideo hic dicitur quod Agnus vincet illos “quia Dominus dominorum est et Rex regum,” hoc est, quia Dominus solus est Divinum Bonum ac Divinum Verum, et inde quoque Verbum. Quoniam Dominus omnia agit ex Divino Bono per Divinum Verum, ideo etiam per “Dominum dominorum et Regem regum” intelligitur Dominus, ut omnipotens.

[2] (Continuatio de Verbo.)
Quod Verbum tale sit, est quia in origine sua est ipsum Divinum procedens a Domino, quod vocatur Divinum Verum; et hoc dum ad homines in mundo demissum est, ordine caelos, secundum gradus illorum, qui tres sunt, transivit; et in unoquovis caelo accommodate ad sapientiam et intelligentiam angelorum ibi scriptum est; et denique ex Domino per caelos ad homines delatum est, et ibi accommodate ad illorum intellectum et captum est scriptum et promulgatum: hoc itaque est sensus litterae ejus, in quo Divinum Verum, quale est in tribus caelis, ordine jacet distincte repositum. Ex quo patet quod omnis sapientia angelorum, qui in tribus caelis sunt, nostro Verbo a Domino indita sit, ac in intimo ejus sapientia angelorum tertii caeli, quae homini incomprehensibilis et ineffabilis est, quia plena arcanis et thesauris veritatum Divinarum: haec latent recondita in omnibus et singulis nostri Verbi; et quia Divinum Verum est Dominus in caelis, ideo etiam Ipse Dominus in omnibus et singulis Verbi Ipsius, sicut in suis caelis, praesens est, et dici potest habitans: similiter ut Ipse dixit de arca foederis, in qua solum Decem Praecepta binis tabulis inscripta, primitiae Verbi, reposita fuerunt; dixit enim quod ibi loqueretur cum Mose et Aharone, quod praesens ibi esset, quod habitaret ibi, et quod sanctum sanctorum Ipsius esset, et quoque habitaculum sicut in caelo.

1074. “Et qui cum Ipso, vocati et electi et fideles.” –Quod significet illos qui in amore in Dominum, in amore erga proximum, et in fide charitatis sunt, in veritate esse de Divina potestate Domini et de Divina sanctitate Verbi constat ex significatione “vocati,” cum a Domino, quod sint qui in amore in Dominum sunt, ex significatione “electi,” quod sint qui in amore erga proximum sunt, et ex significatione “fidelis,” quod sint qui in fide charitatis: quod illi per “vocatos,” “electos” et “fideles” intelligantur, constat ex Verbo ubi “vocati,” “electi” et “fideles” dicuntur; et ex eo, quod angeli tertii caeli, qui in amore in Dominum sunt, dicantur “vocati;” quod angeli secundi caeli, qui in amore erga proximum sunt, dicantur “electi;” et quod angeli primi caeli, qui in fide charitatis sunt, dicantur “fideles:” nunc quia in ecclesia Domini in terris sunt qui ex tertio, ex secundo et ex primo caelo sunt, et qui ideo post mortem angeli illorum caelorum fiunt, inde est, quod per “vocatos,” “electos” et “fideles” intelligantur omnes qui in regnis sub dominio papae, qui potestatem salvandi homines addicunt Domino, ac Divinam sanctitatem et inspirationem tribuunt soli Verbo, et in his duobus a vicariatu papae recedunt.

[2] (Continuatio de Verbo.)
Quoniam Divinum Verum, dum ex Ipso Domino per tres caelos usque ad homines in mundo transivit, in unoquovis caelo scriptum est et factum Verbum, ideo Verbum est unio caelorum inter se, et unio caelorum cum ecclesia in mundo; idem enim est Verbum ubivis, sed modo differt perfectione gloriae et sapientiae, secundum gradus, in quibus sunt caeli: inde est quod sanctum Divinum a Domino per caelos influat apud hominem in mundo qui Divinum Domini et sanctum Verbi agnoscit, dum id legit: et quod talis homo possit ex Verbo, ut ex Ipso Domino, aut ex ipso caelo, instrui et haurire sapientiam, quantum illam (1)amat; et sic nutriri cibo quo ipsi angeli, in quo est Vita, secundum haec Domini verba,
“Verba quae Ego loquor vobis, spiritus et vita sunt” (Joh. vi. 63);
“Aqua quam Ego dabo “vobis,” fiet fons…aquae salientis in vitam aeternam” (Joh. iv. 14);
“Homo non ex solo pane vivit, sed ex omni verbo egrediente ex ore Dei” (Matth. iv. 4):
“Operamini cibum,….qui manet in vitam aeternam, quem Filius hominis vobis dabit” (Joh. vi. 27).
Tale est Verbum.

1075. |VERSUS 15.|
“Et dicit mihi, Aquae quas vidisti, ubi meretrix sedet, populi et turbae sunt, et gentes et linguae.”
15. “Et dicit mihi, Aquae quas vidisti, ubi meretrix sedet, populi et turbae sunt, et gentes et linguae,” significat doctrinalia ex Papali Consistorio in genere, ita reliqua, quod sint falsa et mala interiora et exteriora [n. 1076, 1077].

1076. [Vers. 15.] “Et dicit mihi, Aquae quas vidisti, ubi meretrix sedet.” –Quod significet doctrinalia ex Papali Consistorio in genere, ita reliqua, constat ex significatione “aquarum,” quod sint vera Verbi, et inde ecclesiae, consequenter doctrinalia (de qua [supra]. n. 71, 483, 518, 854): hic vera falsificata et profanata, quia sunt super quibus “meretrix sedet,” per quam significatur Babylonia, ubi omnia sancta ecclesiae profanata; et ex significatione “ubi meretrix sedet,” quod sit ubi est dominium Babyloniae, per “meretricem” enim significatur ecclesia quae facta est Babylonia per profanationem omnium boni et veri (de qua supra, n. 1032); et per “sedere” significatur dominari (ut quoque supra, n. 1033. 1038, 1062); et quia per “aquas” significantur doctrinalia, quae in Babylonia, et illa ex Consistorio Papali exeunt, ideo per “aquas ubi meretrix sedet” significantur doctrinalia quae ex Consistorio Papali; hic reliqua, praeter duo de quibus hactenus dictum est: series enim rerum a versu 12 ad 17 haec est; in versibus 12-14, agitur de duobus veris profanatis, quae primaria ecclesiae sunt, nempe de Divina potestate Domini super caelum et ecclesiam, et de Divina sanctitate Verbi, quod nempe intra regnum Babyloniae a multis non profanata sint, quia non acceptata; in versu autem 15 agitur de veris et bonis profanatis in genere, ita de reliquis; in versibus autem 16 et 17 agitur de illis qui extra Babyloniam sunt, qui agnoverunt Divinam potestatem Domini super sancta ecclesiae, et quoque Divinam sanctitatem Verbi, qui sunt qui vocantur Reformati: haec est series rerum a versu 12 ad 17, in sensu interno.

[2] (Continuatio de Verbo.)
Dictum est quod Divinum Verum procedat a Domino, et quod inde sit Verbum, et per Verbum sapientia angelis et hominibus: ast quamdiu nescitur quomodo Divinum Verum a Domino procedit, tale dici potest sed non intelligi. Divinum Verum, quod idem est cum Divina Sapientia, a Domino procedit sicut lux et calor ex sole. Dominus est Ipse Divinus Amor, et amor in caelis ex correspondentia apparet ut ignis, ac Divinus Amor Domini sicut Sol, rutilus et splendens sicut sol mundi; ex illo Sole, qui est alte supra caelos ubi sunt angeli, et est Divinus Amor, procedit calor et lux, et calor inde est Divinum Bonum, et lux inde est Divinum Verum; quod calor sit Divinum Bonum, est quia omnis calor vitae procedens ex amore sentitur ut bonum, est enim calor spiritualis; et quod lux sit Divinum Verum, est quia omnis lux procedens ex amore sentitur ut verum, est enim lux spiritualis; quare intellectus ex hac luce videt vera, et voluntas ex illo calore sentit bona: inde est quod in Verbo per “ignem caelestem” intelligatur amor, et per “lucem Caelestem” sapientia. Simile est cum homine et cum angelo: unusquisque angelus et homo est suus amor, et unumquemvis hominem et angelum circumstipat sphaera effluens ex amore ejus; illa sphaera consistit ex amoris ejus bono et ex amoris ejus Vero, nam amor utrumque producit, sicut ignis calorem et lucem; ex voluntate hominis et angeli producit bonum, et ex intellectu illorum producit verum; haec sphaera extensionem habet in caelos quaquaversum secundum quale et quantum amoris, si homo aut angelus est bonus; at in inferna quaquaversum, si homo aut angelus est malus. Sed sphaera amoris hominis et angeli extensionem finitam habet, solum in paucas societates caeli aut inferni; sphaera autem Amoris Domini, quia est Divina, extensionem infinitam habet, ac creat ipsos caelos.

1077. “Populi et turbae sunt, et gentes at linguae.” –Quod significet quae sunt falsa et mala interiora et exteriora, constat ex significatione “populorum,” quod sint qui in veris sunt, et in opposito sensu qui in falsis (de qua [supra], n. 175 [b], 331, 625); ex significatione “turbaium,” quod etiam sint qui in veris aut in falsis, nam turbae sunt populi ex sorte inferiore; ex significatione “gentium,” quod sint illi qui in bonis sunt, ac in opposito sensu qui in malis (de qua [supra], n. 175, 331 [a,b], 452, 455 [a,d], 625); et ex significatione “linguarum,” quod sint qui in varia confessione et perceptione boni (de qua [supra], n. 455, 625, 657, 990). Quod “populi, turbae, gentes et linguae” significent falsa et mala interiora et exteriora, est quia sensus vere spiritualis comprehendit res abstracte a personis; quare dum [a] “populis,” per quos intelliguntur qui in veris aut falsis sunt, abstrahitur idea personae, tunc loco illorum significantur vera aut falsa: similiter dum a “turbis,” “gentibus” et “linguis.” Quod falsa et mala significentur, est quia per “terram” significatur ecclesia; inde per “populos, turbas, gentes et linguas” significantur illa ex quibus ecclesia est, quae sunt vel vera et bona vel falsa et mala; et quia omnis ecclesia est interna et externa, ex eo quod vera et bona aut falsa et mala sunt interiora et exteriora, ideo haec sunt quae per illa verba significantur: hoc quoque sequitur ex eo, quod per “aquas super quibus meretrix sedet,” per quas hic dicitur significari “populos, turbas, gentes et linguas,” significentur sancta ecclesiae quae profanata sunt (videatur supra, n. 1033); et sancta ecclesiae profanata sunt falsa et mala, nam sunt vera Verbi falsificata, et bona ejus adulterata.

[2] (Continuatio de Verbo.)
Verbum Domini mirabile est in eo, quod in singulis ejus sit unitio reciproca boni et veri, quod testatur quod Verbum sit Divinum procedens a Domino, quod est Divinum Bonum et Divinum Verum, reciproce unitum; et quoque testatur quod in Verbo sit conjugium Domini cum caelo et ecclesia, quod etiam est reciprocum. Quod conjugium boni et veri, tum veri et boni, sit in singulis Verbi, est ut ex eo sapientia sit angelis ac intelligentia hominibus, nam ex solo bono non nascitur aliqua sapientia et intelligentia, nec ex solo vero, sed ex conjugio illorum, dum amor est reciprocus. Amorem hunc reciprocum docet Dominus apud Johannem,
“Qui manducat meam camem et bibit meum sanguinem, in Me manet, et Ego in illo” (vi. 56);
apud eundem,
“In die illo cognoscetis quod….vos in Me, et Ego in vobis: qui habet praecepta mea et facit illa, ille est qui amat Me,….et Ego amabo illum” (xiv. 20, 21):
reciprocum est, quod illi sint in Domino, et quod Dominus sit in illis; tum qui amat Dominum, etiam Dominus amabit illum; “habere praecepta” est esse in veris, et “facere illa” est esse in bono.

[3] Reciprocum etiam describitur a Domino in unione Ipsius cum Patre, his verbis,
Philippe, “quomodo tu dicis, monstra nobis Patrem? Nonne credis quod Ego in Patre, et Pater in Me?….Credite Mihi quod Ego in Patre, et Pater in Me” (Joh. xiv. 9-11):
ex hac unione reciproca Divini et Humani in Domino, procedit unio reciproca Divini Boni ac Divini Veri, quae a Divino Amore Domini procedit; tum unio reciproca Domini cum caelo et ecclesia, et in genere unio reciproca boni et Veri apud angelum caeli et apud hominem ecclesiae; et quia bonum est charitatis et verum est fidei, et quia charitas et fides faciunt ecclesiam, sequitur quod in homine sit ecclesia cum unio charitatis et fidei reciproca in illo est: tum quia bonum est voluntatis et verum est intellectus, et quia voluntas et intellectus faciunt hominem, sequitur quod homo sit homo secundum unionem voluntatis et omnium ejus cum intellectu et omnibus ejus, et reciproce. Haec unio est quae vocatur conjugium, quod a creatione est in singulis caeli et in singulis mundi; unde omnium productio et generatio. Quod tale conjugium sit in singulis Verb, ut bonum amet verum, ac verum bonum, ita mutuo et vicissim, sensus Verbi spiritualis revelat. Ex hoc conjugio etiam sit quod bonum et verum non sint duo, sed unum; et tunc unum sunt cum bonum est veri, ac verum est boni.

1078. |VERSUS 16-18.|
“Et decem cornua quae vidisti super bestia, hi odio habebunt meretricem, et devastatam facient illam, et nudam, et carnes ejus comedent, et illam comburent igne. Quoniam Deus dedit in corda illorum facere sententiam ejus, et facere unam sententiam, [et dare regnum suum bestiae,] donec consummentur verba Dei. Et mulier, quam vidisti, est urbs magna habens regnum super reges terrae.”
16. “Et decem cornua quae vidisti super bestia,” significat vera ecclesiae ex Verbo apud Reformatos, imprimis de Divina Potestate Domini, et de Divina sanctitate Verbi [n. 1079]; “hi odio habebunt meretricem,” significac rejectionem totalem dogmatum per quae Consistorium Papale falsificavit vera et adulteravit bona Verbi, et sic profanavit sancta ecclesiae [n. 1080]; “et de vasta tam facient eam; et nudam,” significat rejectionem falsorum ejus, quae sunt falsificata vera, et tunc manifestationem quod essent absque omni vero [n. 1081]; “et carnes ejus comedent,” significat rejectionem malorum ejus, quae sunt adulterata bona, et tunc manifestationem quod essent absque omni bono [n. 1082]; “et illam comburent igne,” significat rejectionem totius religionis istius quae sancta ecclesiae profanavit per amorem dominationis super illa et super caelum [n. 1083].
17. “Quoniam Deus dedit in corda illorum facere sententiam ejus,” significat illa a Domino, ut prorsus recederent [ii. 1084]; “et facere unam sententiam,” significat unanimiter [n. 1085]; “et dare regnum suum bestiae,” significat agnitionem Verbi pro Divino, et fundationem ecclesiae super illo [n. 1086]; “donec consummentur verba Dei,” significat usque ad ultimum statum ecclesiae, cum judicium, et postea novum [n.1087].
18. “Et mulier, quam vidisti, est urbs magna,” significat nefandam doctrinam ecclesiae [n. 1088]; “habens regnum super reges terrae,” significat dominationem ejus super vera ecclesiae [ii. 1089].

1079. [Vers. 16.] “Et decem cornua quae vidisti super bestia.” –Quod significet vera ecclesiae ex Verbo apud Reformatos, imprimis de Divina potestate Domini, et de Divina sanctitate Verbi constat ex significatione “decem cornuum super bestia,” quod sint vera ecclesiae ex Verbo; (de qua supra, n. 1069; quod “cornua” sint vera quoad potentiam [videatur supra], n. 316, 567, 776, 1041; et quod “bestia” sit Verbum, n. 1038;) quod hic “decem cornua bestiae” significent vera Verbi quoad potentiam apud Reformatos, con stat ex illis quae in binis his versibus dicuntur, nempe quod “odio habebunt meretricem, devastatam facient illam et nudam, carnes ejus comedent, et illam comburent igne,” per quae significatur quod prorsus rejecturi sint omnia statuta et edicta papae, ita falsificata et profanata ejus, praecipue duo illa de quibus supra actum est, nempe de potestate super sancta ecclesiae, super animas hominum ad salvandum illos (quae vocatur potestas aperiendi et claudendi caelum), tum de potestate interpretandi Verbum, et immutandi illa quae ibi ad favorem sui dominii; quae duo sunt religionis eorum capita, quae Reformati prorsus rejecerunt et combusserunt igne. Quod haec recessio in hoc et in sequenti versu describatur, ex serie rerum in sensu interno constare potest; nam in versibus 12-14 actum est de illis qui duo illa dogmata profana rejecerunt intra Babyloniam, et in his binis versibus, de illis qui ea rejecerunt extra Babyloniam, et de reliquis profanis agitur in versu 15. Quod ita sit manifeste patet, dum Verbum intelligitur per “bestiam,” vera ejus per “cornua bestiae,” et profana Babylonica per “meretricem.”

[2] (Continuatio de Verbo.)
Verbum in sensu litterae apparet perquam simplex, sed usque in eo recondita est sapientia trium caelorum; inest enim singulis ibi sensus interior et interior; interior qualis est in primo caelo, adhuc interior qualis est in secundo, ac intimus qualis est in tertio: hi sensus insunt sensui litterae, unus intra alterum, et evolvitur inde unus post alterum, quisque a suo caelo, dum homo, qui ducitur a Domino, illud legit. Hi sensus interiores differunt gradu lucis et sapientiae secundum caelos, sed tamen unum faciunt per influxum, et inde correspondentias; Verum quomodo ita unum faciunt, in sequentibus dicetur. Ex his patet quomodo Verbum inspiratum est a Divino, et quod illud ex tali inspiratione sit scriptum cui aliud in mundo nullatenus comparari potest. Arcana sapientiae trium caelorum, quae in illo, sunt mystica, de quibus plures loquuntur.

1080. “Hi odio habebunt meretricem.” –Quod significet rejectionem totalem dogmatum per quae Consistorium Papale falsificavit vera et adulteravit bona Verbi, et sic profanavit sancta ecclesiae, constat ex significatione “odio habere,” quod sit prorsus rejicere; et ex significatione “meretricis,” quod sit Babylonia, quae “meretrix” vocatur ex falsificatione et adulteratione Verbi, et inde profanatione sanctorum ecclesiae. (Quod per “meretrices” et “meretricatus” talia in Verbo significentur, videatur [supra], n. 141 [b], 817 [c], 881, 1032.) Intelliguntur Reformati, qui prorsus rejecerunt dogmata quae ex Consistorio Papali prodierunt; quae quia pro fine habuerunt amplificationem dominii, et non salutem hominum, non potuerunt aliter quam contra Verbi vera et bona esse ac ideo illa falsificare et adulterare.

[2] (Continuatio de Verbo.)
Dictum est quod in unoquovis caelo sit Verbum, et quod illa Verba ordine insint nostro Verbo, et quod sic unum faciant per influxum et inde correspondentias: hic itaque dicetur quid correspondentia, tum quid influxus; alioqui non comprehendi potest quale est Verbum intus in sinu, ita quoad suam Vitam a Domino, quae est anima ejus. Sed quid correspondentia et quid influxus, illustrabitur per exempla. Variationes faciei, quae vocantur vultus, correspondent affectionibus animi; quare facies variatur quoad suos vultus, sicut affectiones animi quoad suos status: illae variationes in facie sunt correspondentiae, consequenter etiam ipsa facies; et actio nimi in illam, ut correspondentiae sistantur, vocatur influxus. Visus cogitationis hominis, qui vocatur intellectus, correspondet visui oculorum ejus; quare etiam ex oculorum luce et flamma apparet quale cogitationis ex intellectu: visus oculi est correspondentia, consequenter ipse oculus; actio intellectus in oculum, per quam sistitur correspondentia, est influxus. Cogitatio activa, quae est intellectus, correspondet loquelae quae est oris: loquela est correspondentia, similiter os et omne ejus; actio cogitationis in loquelam et in loquelae organa est influxus. Perceptio mentis correspondet odori narium: odor et nares sunt correspondentiae, et actio est influxus; inde est, quod homo cui interior perceptio est, dicitur acutae naris, ac percipere rem dicitur odorari illam.

[3] Auscultatio, quae est obedientia, correspondet auditui aurium; quare auditus atque aures sunt correspondentiae; et actio obedientiae in auditum, ut homo arrigat aures et attendat, est influxus; inde est quod “auscultare” et “audire” utrumque significent; “auscultare et audire alicui” est obedire, et “auscultare et audire aliquem” est auribus audire. Actio corporis correspondet voluntati; actio cordis correspondet vitae amoris; et actio pulmonum, quae vocatur respiratio, correspondet vitae fidei; et totum corpus quoad omnia sua membra, viscera et organa, correspondet animae quoad omnes vitae ejus functiones et vires. Ex his paucis videri potest quid correspondentia et quid influxus, et quod dum spirituale, quod est vitae intellectus et voluntatis hominis, influit in actus qui sunt corporis ejus, sistat se in effigie naturali, sit correspondentia, et quod ita spirituale et naturale per correspondentias unum agant sicut interius et exterius, aut sicut prius et posterius, aut sicut causa efficiens et effectus, aut sicut causa principalis, quae est cogitationis et voluntatis hominis, et causa instrumentalis quae est loquelae et actionis ejus. Talis correspondentia naturalium et spiritualium non solum est in omnibus et singulis hominis, sed etiam in omnibus et singulis mundi, et correspondentiae sistuntur per influxum mundi spiritualis et omnium ejus in mundum naturalem et omnia ejus. Ex his aliquantisper videri potest quomodo Verbum nostrum quoad sensum litterae, qui est naturalis, unum faciat cum Verbis in caelis quorum sensus sunt spirituales, per influxum et per correspondentias.

1081. “Et devastatam facient eam, et nudam.” –Quod significet rejectionem falsorum ejus, quae sunt falsificata vera, et tunc manifestationem quod essent absque omni vero, constat ex significatione “devastatam facere et nudam,” quod sit rejicere ejus falsa, quae sunt falsificata vera; et quia dum illa rejecta sunt manifestatur quod sit absque omni vero, ideo etiam id significatur; per “devastatam et nudam” significatur esse absque omni vero, nam significatur vastitas et nuditas spiritualis, et vastitas spiritualis est sicut in deserto, ubi non est seges nec arbor fructus, et nuditas spiritualis est sicut est homini qui est absque vestibus; ac “seges” et “arbor fructus” significant cognitiones veri et boni, ac “vestes” significant vera induentia; quare absque his et illis esse est esse absque omni vero: quod “nuditas, sit deprivatio veri, videatur [supra] (n. 240 [a-c], 1008); et quod “vastitas,” qualis in deserto, sit ubi non verum (n. 730 [a,b]).

[2] (Continuatio de Verbo.)
Quale est Verbum quoad influxum et quoad correspondentias, nunc potest illustrari. Dicitur apud Johannem,
“Occaecavit eorum oculos, et obturavit eorum cor, ut non ideant oculis, et intelligant corde, et convertant se et sanem illos” (xii. 40):
per “oculos” qui occaecati, significatur intellectus et fides veri; per “cor” quod obturatum, significatur voluntas et amor boni; ac per “sanari” significatur reformari: quod “non se converterent et sanarentur,” erat ne profanarent; nam malus qui sanatur, et ad suum malum et falsum redit, is profanat; ita fuisset cum gente Judaica.

[3] Apud Matthaeum,
“Beati sunt oculi vestri quia vident, et aures vestrae quia audiunt” (xiii. 16):
per “oculos” etiam hic significatur intellectus et fides veri; ita per “videre” significatur intelligere et credere: et per “aures” significatur obedientia, ita vita secundum vera fidei, et per “audire” significatur obedire et vivere; nullus enim beatus est, quia videt et audit, sed quia intelligit, credit, obedit et vivit.

[4] Apud eundem,
“Lucerna corporis est oculus: si..oculus integer, totum corpus lucidum est: si..oculus malus, totum corpus obtenebratum est; si ergo lumen….sunt tenebrae, tenebrae quantae” (vi. 22, 23):
per “oculum” etiam hic significatur intellectus et fides veri, qui vocatur “lucerna” ex luce veri, quae est homini ex intellectu et fide; et quia homo ex intellectu et fide veri fit sapiens, dicitur “Si oculus integer, totum corpus est lucidum;” “corpus” est homo, et “lucidum” est sapiens: vicissim autem “oculus malus,” hoc est, intellectus et fides falsi; “tenebrae” sunt falsa; “si lumen sunt tenebrae,” significat si verum est falsum, seu falsificatum; et quia verum falsificatum est pejus omni alio falso, dicitur, “Si lumen sunt tenebrae, tenebrae quantae.

[5] Ex paucis his exemplis patet quid correspondentia et quid influxus; quod nempe oculus sit correspondentia intellectus et fidei, cor correspondentia voluntatis et amoris, aures correspondentia obedientiae, lucerna et lumen correspondentiae veri, ac tenebrae correspondentia falsi, et sic porro: et quia unum est spirituale, et alterum est naturale, et spirituale agit in naturale et format illud ad sui instar ut coram oculis aut coram mundo appareat, ideo actio illa est influxus. Tale est Verbum in omnibus et singulis.

1082. “Et carnes ejus comedent.” –Quod significet rejectionem malorum ejus, quae sunt adulterata bona, et tunc manifestationem quod essent absque omni bono, constat ex significatione “carnis,” quod sit bonum Verbi et ecclesiae, et in opposito sensu malum ejus; hic “carnes” sunt mala, quae sunt adulterata bona: et ex significatione “comedere,” quod sit consumere; hic autem prorsus rejicere, quia de Reformatis, quae opera seu bona Babelis, quae praecipue sunt munera sanctorum idolis, illorum sepulcris, tum monasteriis, ac ipsis monachis pro variis expiationibus data et oblata, rejecerunt. Quod per eadem verba etiam intelligatur manifestatio quod essent absque omni bono, sequitur; nam dum rejiciuntur bona spuria et meritoria, quae significantur per “carnes quas comederent,” tunc manifestatur quod sint absque omni bono.

[2] “Caro” in Verbo significat varia; significat proprium hominis, ita vel bonum vel malum ejus, et inde significat totum hominem; in supremo autem sensu significat Divinum Humanum Domini, in specie Divinum Bonum Divini Amoris procedens ab Ipso. Quod “caro” significet Divinum Humanum quoad Bonum Amoris, constat apud Johannem,
“Jesus dixit, Ego sum panis vivens, qui e caelo descendit; si quis comederit ex hoc pane, vivet in aeternum:.. panis quem Ego dabo caro mea est, quam Ego dabo pro mundi vita. Pugnarunt inter se invicem Judaei, dicentes, Quomodo potest Hic dare carnem ad edendum? Dixit ergo illis Jesus, Amen, amen dico vobis, nisi comederitis carnem Filii hominis, et biberitis Ipsius sanguinem, non habebitis vitam in vobis ipsis: qui manducat meam carnem, et bibit meum sanguinem, habet vitam aeternam, et Ego resuscitabo illum extremo die; nam caro mea est vere cibus, et sanguis meus est vere potus; qui manducat meam carnem, et bibit meum sanguinem, in Me manet et Ego in illo. ….Hic est panis, qui e caelo descendit” (vi. 51-58):
quod hic “caro” sit proprium Divini Humani Domini, quod est Divinum Bonum Divini Amoris, manifeste patet, estque id quod in Sancta Cena vocatur “corpus;” (quod “corpus” ibi seu..”caro”..sit Divinum Bonum, et “sanguis” sit Divinum Verum, videatur supra, n. 329 [b];) et quia “panis et vinum” idem significant cum “carne et sanguine,” panis Divinum Bonum, et “vinum” Divinum Verum, ideo haec loco illorum mandata sunt.

[3] Divinum Bonum a Domino etiam significabatur per carnem sacrificiorum, quam comederent Aharon, filii ejus, et ipsi qui sacrificabant, et alii qui mundi erant:
(Et quod id sanctum esset, videatur Exod xii. 7-9; cap. xxix. (1)31-34: Levit. vii. 15-21; cap. viii. 31: Deutr. xii. 27; cap. xvi. 4;
quare si immundus comederet de carne illa, exscinderetur e populis suis Levit. vii. 21:)
Quod haec dicta sint “panis” (Levit. xxii. 6, 7):
Quod caro illa “caro sanctitatis” vocata sit (Jerem. xi. 15; Hagg. ii. 12);
et “caro muneris, quae super mensis” in regno Domini (Ezech. xl. 43).
Divinum Humanum Domini etiam vocatur “caro” apud Johannem,
“Verbum Caro factum est, et habitavit inter nos; et vidimus gloriam Ipsius, gloriam sicut unigeniti a Patre” (i. 14).

[4] Quod “caro” etiam significet bonum apud hominem, constare potest ex sequentibus locis; Apud Ezechielem,
“Dabo illis cor unum, et spiritum novum dabo in medio vestri, et removebo cor lapidis e carne eorum, et dabo illis cor carnis” (xi. 19; cap. xxxvi. 26):
“cor carnis” est voluntas et amor boni. Apud Davidem,
“Deus, Deus meus Tu, mane quaero Te, sitit anima Tibi, desiderat Te caro mea in terra siccitatis, et lassus sine aquis” (Ps. lxiii. 2 [B. A. 1]).
Apud eundem,
“Desiderat…anima mea erga atria Jehovae, cor meum et caro mea jubilant erga Deum vivum” (Ps. (2)lxxxiv. 3 [B. A. 2]):
per “carnem” quae desiderat Jehovam, et quae jubilat erga Deum vivum, significatur homo quoad bonum voluntatis; nam caro hominis correspondet voluntatis ejus bono aut malo, ac sanguis intellectus ejus vero aut falso; ibi “caro” voluntatis bono, quia desiderat Jehovam, et jubilat ad Deum.

[5] Apud Hiobum,
“Cognovi Redemptorem meum, vivit, et postremum super pulvere surget; et postea cute mea circumdabuntur haec, et ex carne mea videbo Deum” (xix. 25-27):
“ex carne sua videre Deum,” significat ex proprio suo voluntario, quad a Domino novum, ita bonum. Apud Ezechielem,
“Dabo super” ossa, quae visa in medio vallis, “nervos, et ascendere faciam super” illa “carnem, et obducam super” illa “cutem, et dabo in” illis “spiritum ut vivant” (xxxvii. 6, 8):
per “carnem” etiam ibi significatur proprium voluntatis, quod novum a Domino, ita bonum: quid ibi per “ossa” et per reliqua significatur, videatur supra (n. 418 [b], 419 [b], 665). In Apocalypsi,
“Venite et congregamini ad cenam magni Dei; ut comedatis carnes regum, et carnes chiliarchorum, et carnes fortium, et carnes equorum, et sedentium super illis, et carnes omnium liberorum et servorum,..parvorum et magnorum” (Apoc. xix. 17, 18; Ezech. xxxix. 17-19):
quod ibi per “carnes” non intelligantur carnes, sed bona omnis generis, manifeste patet.

[6] Vicissim autem, quod per “carnem” significetur proprium voluntarium hominis, quod in se spectatum est malum, constat ex sequentibus his locis: –Apud Esaiam,
“Vir carnem brachii sui comedent” (ix. 19 [B. A. 20]);
apud eundem,
“Cibabo oppressores tuos carne ipsorum” (xlix. 26);
apud Jeremiam,
“Cibabo vos carne filiorum eorum, et carne filiarum eorum, et vir carnem socii sui comedent” (xix. 9);
apud Sachariam,
“Reliquae comedent quaelibet carnem alterius” ((1)xi. 9);
apud Mosen,
“Castigabo vos sextuplo propter peccata vestra, et comedetis carnem filiorum vestrorum, et carnem filiarum vestrarum” (Levit. xxvi. 28, 29);

[7] apud Jeremiam,
“Maledictus homo, qui confidet in bomine, et ponit carnem brachium suum” (xvii. 5);
per “carnem” hic significatur proprium hominis, quod in se est malum; hoc sibi appropriare significatur per “id comedere,” et “eo cibari.” Similiter proprium hominis per “carnem” significatur apud Matthaeum,
“Jesus dixit,..Beatus es Simon,…quia caro et sanguis non revelavit tibi” (xvi. 17);
apud Johannem,
“Quotquot receperunt dedit illis potestatem ut filii Dei essent, qui non ex sanguinibus, neque ex voluntate carnis, sed ex Deo nati sunt” (i. 12, 13);
apud Ezechielem,
“Scortata est Hierosolyma cum filiis Aegypti vicinis, magnis carne” (xvi. 26);
apud Esaiam,
“Aegyptus homo et non deus, et equi ejus caro non spiritus” (xxxi. 3);
apud Johannem,
“Spiritus est qui vivificat, caro non prodest quicquam” (vi. 63);
apud eundem,
“Quod natum est a carne caro est, quod generatum est a spiritu, spiritus est” (iii. 6);
apud Davidem,
“Deus recordatus quod caro illi, spiritus qui abiret non reverteretur” (Ps. lxxviii. 39):
malum voluntatis hominis, quod est proprium ejus a nativitate, per “carnem” in his locis significatur: similiter per
Carnem, quam filii Israelis in deserto concupiverunt, et propter quam percussi sunt plaga magna, et ex qua locus vocabatur “sepulcra concupiscentiarum” (Num. xi. (1)4-34).
Praeterea in Verbo passim dicitur “omnis caro,” et per id intelligitur omnis homo (Ut Genes. vi. 12, 13, 17, 19: Esai. xl. 5, 6; cap. xlix. 26: cap. lxvi. 16, 23, 24: Jerem. xxv. 31; cap. xxxii. 27; cap. xlv. 5: Ezech. xx. 48 [Bibl. Heb. xxi. 4]; cap. xxi. 4, 5 [Bibl. Heb. 9, 10]: et alibi).

[8] (Continuatio de Verbo.)
Quod spirituale per influxum sistat sibi correspondens in naturali, est ut finis fiat causa, et causa fiat effectus, et sic quod finis per causam in effectu sistat se visibilem et sensibilem. Hoc trinum, nempe finis, causa et effectus, in unoquovis caelo ex creatione datur; finis est bonum amoris, causa est verum ex illo bono, et effectus est usus; producens est amor, inde productum est amoris ex bono per verum; producta ultima, quae sunt in nostro mundo, sunt varia, totidem quot subjecta in tribus regnis ejus Naturae, animali, vegetabili et mineral; omnia producta sunt correspondentiae.

[9] Quoniam trinum, nempe finis, causa et effectus, datur in unoquovis caelo, ideo etiam in unoquovis caelo dantur producta, quae sunt correspondentiae, quae quoad formam et aspectum sunt similes subjectis in tribus regnis nostrae telluris; ex quo patet quod unumquodvis caelum sit simile quoad externam faciem nostrae telluri, cum differentia (2)quoad excellentiam et pulchritudinem secundum gradus. Nunc quia Verbum non potest constare nisi ex correspondentiis, ut plenum sit, nempe ut consistat ex effectibus, in quibus sunt causa et finis, aut ex usibus, in quibus verum est causa, et bonum est finis, ac amor est producens, sequitur quod Verbum in quoquovis caelo simile sit Verbo in nostro mundo, cum differentia quoad excellentiam et pulchritudinem secundum gradus; quae differentia, qualis est, alibi dicetur.

1083. “Et iilam comburent igne.” –Quod significet rejectionem totius religiosi quod sancta ecclesiae profanavit per amorem dominandi super illa et super caelum, constat ex significatione “comburere igne,” quod sit destruere illa ecclesiae quae per amorem dominandi profanata sunt; nam poena profanationis sanctorum ecclesiae fuit comburi igne, ex causa quia ignis ille repraesentabat ignem inferni, et “comburi” significabat perire per illum, et ignis inferni est amor dominandi. Quod “comburi igne” hic sit poena profanationis sanctorum ecclesiae, est quia intelligitur “meretrix;” et per “Babylonem ut meretricem” significatur profanatio sanctorum ecclesiae per diabolicum amorem dominandi super illa. Simile quod per “comburi igne” significatur per “Topheth” in valle Hinnomi, ubi comburebant filios et filias, per quae in sensu spirituali etiam significatur profanatio verorum et bonorum ecclesiae, per “filios” vera ejus, et per “filias” bona ejus: simile fere significatur per “vallem Achoris,” ubi Achan, qui ex devotione sumpsit, postquam lapidatus est, igne combustus est. Ex his constare potest quod per “comburent meretricem igne,” significetur rejectio totius religiosi quod sancta ecclesiae profanavit per amorem dominandi super illa et super caelum; intelligitur rejectio a Reformatis, ut supra.

[2] (Continuatio de Verbo.)
Quoniam trinum est in singulis Verbi, unum intra alterum, et hoc trinum est sicut sunt effectus, causa et finis, sequitur quod tres sensus in Verbo sint, unus intra alterum, nempe naturalis, spiritualis et caelestis; naturalis pro mundo, spiritualis pro caelis regni spiritualis Domini, et caelestis pro caelis regni caelestis Ipsius. (Quod omnes Caeli distincti sint in duo Regna, Spirituale et Caeleste, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 20-28.) Nunc quia unus sensus est intra alterum, primus qui est sensus litterae pro mundo naturali, secundus qui est sensus internus pro regno spirituali, ac tertius qui est intimus pro regno caelesti, sequitur quod homo naturalis hauriat suum sensum, angelus spiritualis suum, et angelus caelestis suum, ita quisque quod suae essentiae et naturae analogon est et convenit; hoc fit dum homo, quem Dominus ducit, legit Verbum.

[3] Sed hanc rem exempia illustrent. Dum legitur hoc praeceptum decalogi,” Patrem tuum et matrem tuam honorabis,” tunc homo in mundo per “patrem et matrem” intelligit patrem et matrem in terra, ut et omnes qui loco patris et matris sunt aut esse possunt; et per “honorare” intelli it illos honore habere: at angelus regni spiritualis per “patrem” inte igit Divinum Bonum, ac per “matrem” Divinum Verum, et per “honorare” intelligit amare: angelus vero regni caelestis per “patrem” intelligit Dominum, et per “matrem” caelum et ecclesiam, et per “honorare” intelligit facere.

[4] Dum legitur quintum praeceptum decalogi, “Non furaberis,” tunc homo per “furari” intelligit furari, defraudare, sub aliqua specie auferre proximo sua bona; angelus autem regni spiritualis pro “furari” intelligit deprivare alium suis veris et bonis per falsa et mala; angelus vero regni caelestis pro “furari” intelligit non attribuere sibi illa quae Domini sunt, ut bonum amoris et verum fidei; sic bonum non fit bonum, nec verum fit verum, quia ab homine.

[5] Dum legitur sextum praeceptum, “Non adulteraberis,” tunc homo per “adulterari” intelligit adulterium committere et scortari, tum spurca cogitare, lasciva loqui, et obscena facere; angelus autem regni spiritualis pro “adulterari” intelligit falsificari vera Verbi, et adulterare bona ejus; angelus autem regni caelestis pro “adulterari” intelligit blasphemare Dominum, caelum et ecclesiam.

[6] Dum legitur septimum praeceptum, “Non occides,” tunc homo per “non occidere” etiam intelligit odio habere, et vindictam cupere usque ad necem; angelus autem regni spiritualis pro “occidere” intelligit necare animam hominis per scandala vitae et per ratiocinia, per quae homini mors spiritualis; angelus vero regni caelestis pro “occidere” intelligit inducere homini fidem quod Deus non sit, nec caelum et infernum; sic perit homo quoad vitam aeternam.

[7] Dum octavum praeceptum legitur, “Non false testaberis,” tunc homo per “false testari” etiam intelligit mentiri et diffamare: at angelus regni spiritualis pro “false testari” intelligit dicere, confirmare et persuadere quod falsum sit verum ac malum sit bonum, aut vicissim quod verum sit falsum, et bonum sit malum; angelus autem regni caelestis pro “false testari” intelli it omne falsum contra Dominum, et contra caelum pro inferno.

[8] Ex his patet quomodo homo ex Verbo in littera haurit et evocat naturalem sensum, angelus spiritualis spiritualem, ac caelestis caelestem, paene sicut arboris lignum suum succum, folium suum, et fructus suum ex eadem terra; et quod mirabile, hoc fit in instanti, praeter quod angelus sciat quid homo cogitat, nec homo quid angelus, et usque tamen cogitationes unum sunt per correspondentias, sicut finis, causa et effectus unum sunt: actualiter etiam fines sunt in regno caelesti, causae in regno spirituali, et effectus in mundo naturali.

1084. [Vers. 17.] “Quoniam Deus dedit in corda illorum facere sententiam ejus.” –Quod significet illa a Domino, ut prorsus recedercnt, constat ex significatione “dare in corda illorum,” quod sit inspirare affectionem, nam per “cor” significatur voluntas et amor, ita affectio quae est voluntas et amor in suo continuo; per “Deum” de quo hoc dicitur, intelligitur Dominus, quia non est alius Deus caeli et terrae; et ex significatione “facere sententiam ejus,” nempe “meretricis,” quod sint illa quae in praecedente versu dicuntur, quod “meretricem devastatam et nudam facerent, carnes ejus comederent, et illam igne comburerent,” per quae in summa significatur quod profana Babyloniae prorsus rejicerent, et ab illa recederent; sicut a Reformatis etiam factum est.

[2] (Continuatio de Verbo.)
Sicut ex creatione est, quod finis, causa et effectus simul unum faciant, ita quoque ex creatione est, quod caeli cum ecclesia in terris unum faciant, sed per Verbum, dum id ex amore veri et boni ab homine legitur; nam propter finem ut perpetua conjunctio angelorum caeli cum hominibus terrae esset, et quoque perpetua communicatio secundum conjunctionem, datum est a Domino Verbum; absque eo medio non foret aliqua conjunctio et communicatio cum caelo in hac tellure. Conjunctio et communicatio est instantanea; ratio est, quia omnia Verbi in sensu litterae ejus sunt sicut effectus, in quo sunt causa et finis simul, et effectus, qui in Verbo sunt, vocantur usus, causae illorum vera, et fines iilorum bona; ac Divinus Amor, qui est Dominus, tria illa counit apud hominem qui in affectione usuum est ex Verbo.
Quomodo homo ex Verbo in littera haurit et evocat naturalem sensum, angelus spiritualis spiritualem, et angelus caelestis caelestem, et hoc in instanti, unde conjunctio et communicatio, illustrabitur per comparationes; primum per aliquod in regno animali, deinde per aliquod in regno vegetabili, et demum per aliquod in regno minerali.

[3] Ex Regno Animali: –Ex cibo, dum factus est chylus, hauriunt et evocant Vasa suum sanguinem, fibrae nervorum suum succum, et substantiae quae sunt origines fibrarum suum spiritum qui vocatur animalis, et hoc per calorem vitalem, qui in sua essentia est amor: vasa, fibrae et substantiae quae origines inter se distinctae sunt, et usque unum agunt in toto corpore, et agunt simul et in instanti.

[4] Ex Regno Vegetabili: –Arbor cum stipite et ramis, foliis et fructibus, stat super radice sua, et ex humo, ubi radix ejus est, extrahit et evocat succum, crassiorem pro stipite et ramis, puriorem pro foliis, et purissimum, qui etiam nobilior est, pro fructibus et pro seminibus in illis, et hoc fit per calorem a sole; ibi rami, folia et fructus, tametsi distincta sunt, usque simul et in instanti ex eadem humo alimenta tam diversae puritatis et nobilitatis elimant.

[5] Ex Regno Minerali: –In gremio terrae quibusdam in locis sunt minerae impregnatae auro, argento, cupro et ferro. Ex halitibus in terra reconditis trahit aurum suum elementum, argentum suum, cuprum et ferrum suum, et hoc per quoddam caloris ignoti, distincte, simul ac in instanti.

[6] Quia per comparationes ex naturalibus licet illustrare spiritualia, idea haec illustrationi sint, quomodo ex Verbo in ultimis ejus, qui est sensus lid hauriri, evocari, extrahi et elimari possunt interiora, quae sunt spiritualia et caelestia, per quae homini ecclesiae fit communicatio et conjunctio cum caelis. Comparationes per illa possunt fieri, quoniam omnia quae in tribus regnis Naturae sunt, animali, vegetabili et minerali, correspondent spiritualibus quae in tribus caelis sunt: sicut cibus corporis, cum quo comparatio facta est, correspondet cibo animae, qui est scientia, intelligentia et sapientia; arbor, per quam etiam comparatio facta est, correspondet homini, –arbor ipsi, lignum bono ejus, folia veris ejus, et fructus usibus ejus; similiter aurum, argentum, cuprum et ferrum correspondent bonis et veris, –aurum bono caelesti, argentum vero spirituali, cuprum bono naturali, et ferrum vero naturali; propterea etiam similia per illa in Verbo significantur: et quod mirum est, puriora insunt crassiori, et inde extrahuntur, sicut spiritus animalis et succus nerveus insunt sanguini, ex quo substantiae originariae et fibrae nerveae suas (1)spartas distincte hauriunt et extrahunt; similiter fructus et folia ex crasso humore, qui ex humo per lignum et ejus librum educitur, et sic porro; ita comparative sicut ex sensu litterae Verbi hauriuntur et evocantur sensus puriores, ut dictum est.

1085. “Et facere unam sententiam.” –Quod significet unanimiter, constat ex significatione “facere unam sententiam,” quod sit unanimiter, nam cum per quod “datum sit in corda illorum facere sententiam meretricis, significatur quod prorsus recederent a profanis Babyloniae, inde per “facere unam sententiam” significatur unanimitas in eo. Quod in eo unanimitas sit, constat ex Reformatis, qui in tres ecclesias divisi sunt, quarum una amplexa est doctrinam ex Luthero, altera ex Calvino, et tertia ex Melanchthone, at usque omnes tres a profanis Babyloniae prorsus recesserunt: hoc itaque hic significatur per “facere unam sententiam.” (Videatur etiam mox supra, n. 1084.)

[2] (Continuatio de Verbo.)
Quoniam tres sensus in Verbo sunt, naturalis, spiritualis et caelestis, et quoniam sensus naturalis ejus, qui est sensus litterae, continens est duorum sensuum, spiritualis et caelestis, sequitur quod sensus litterae Verbi sit basis illorum; et quoniam angeli trium caelorum sapientiam suam a Domino per Verbum apud illos recipiunt, et illorum verba unum faciunt cum nostro Verbo per correspondentias, etiam sequitur quod sensus litterae nostri Verbi sit basis, sustentaculum et firmamentum sapientiae angelorum caeli: subsistunt enim caeli super humano genere, sicut domus super suo fundamento; inde sapientia angelorum caeli similiter subsistit super scientia, intelligentia et sapientia hominum ex Verbi sensu litterae; nam ut supra dictum est, per sensum litterae Verbi fit communicatio et conjunctio cum caelis. Inde est, quod ex Divina providentia Domini factum sit quod Verbum quoad sensum litterae e prima ejus revelatione non (1)mutilatum sit, ne quidem ad vocem et litteram in textu originali, nam unaquaevis vox est fulcrum, et aliquantisper etiam littera. Ex his patet quam profanum sit falsificare Vera et adulterare bona Verbi, et quam infernale sit negare aut infirmare sanctitatem ejus; ut primum hoc fit, caelum pro illo homine ecclesiae clauditur: blasphemia contra Spiritum sanctum, quae non remitti potest, est blasphematio Verbi a negantibus sanctitatem ejus. Quoniam Verbum est basis caelorum, et illud a gente Judaica per traditiones et per applicationes sensus litterae ejus ad amores suos, prorsus falsificatum et adulteratum fuit, ideo ne periclitarentur caeli, et infatuaretur sapientia angelorum ibi, placuit Domino descendere e caelo, ac induere Humanum, et fieri Verbum (ut patet apud Johannem, cap. i. vers. 14), et sic statum caeli restaurare.

1086. “Et dare regnum suum bestiae.” –Quod significet agnitionem Verbi pro Divino, et fundationem ecclesiae super illo, constat ex significatione “dare regnum,” quod sit ecclesia, nam per “regnum” in Verbo significatur ecclesia quoad verum, et per “dominium” ecclesia quoad bonum; et ex significatione “bestiae,” quod sit Verbum (de qua supra, n. 1038); inde “dare regnum bestiae,” significat dare ecclesiam Verbo, seu quod idem, agnoscere Verbum, ac instaurare et fundare ecclesiam super illo. Ex illis quae in hoc versu, tum ex illis quae in versibus 11-13, 16, supra de “bestia” memorantur, et quae ibi explicata sunt, manifeste patet, quod per “bestiam” significetur Verbum, ab illis qui per “meretricem” intelliguntur receptum at usque rejectum, et tamen ab aliis intra Babyloniam et extra illam vindicatum.

[2] Quod Verbum intelligi possit per “bestiam,” est quia et leo et agnus sunt bestiae, et usque Dominus per illas in Verbo passim intelligitur; tum quia oves, haedi, arietes, caprae, juvenci, etiam sunt bestiae, et tamen per illas in Verbo passim significantur sancta caeli et ecclesiae; et quoque prius per “bestiam e terra” significatae sunt confirmationes e Verbo pro fide separata (videatur n. 815): quod non aliud per hanc bestiam possit significari, constat manifeste ex illis quae de illa dicuntur, vers. 13, quod “decem reges potentiam et potestatem suam dederint bestiae;” tum ex his quae in versibus 16 et 17, quod “dederint regnum suum bestiae,” qui tamen fuerunt qui “meretricem devastarunt, carnes ejus comederunt, et illam igne combusserunt.”

[3] Quod meretrix visa sit super illa sedere, erat quia Babylonia dominationem suam fundavit super aliquibus locis in Verbo, ut super illis quae a Domino dicta sunt ad Petrum; simile etiam significatur per quod dicatur quod meretrix illa sederit “super aquis multis,” ac alibi “super thesauris,” tum etiam quod visa sit “circuminduta purpura et coccino, et inaurata auro, et lapide pretioso et margaritis, habens aureum poculum in manu sua” (vers. 1 ac 4 hujus capitis, tum Jerem. li. 13).

[4] (Continuatio de Verbo.)
Est ordo successivus et est ordo simultaneus. In ordine successivo pura et perfecta apparent supra, et minus pura et perfecta apparent infra. Tres caeli in ordine successivo sunt, unum supra alterum, et in superioribus caelis omnia sunt pura et perfecta, at in inferioribus sunt minus pura et perfecta. Ordo simultaneus existit in inferiorbus, et plene in infimis; superiora enim se demittunt et se reponunt in ordine qui vocatur simultaneus, in quo pura et perfecta, quae fuerunt superiora, in medio seu centro sunt, ac minus pura et perfecta, quae fuerunt inferiora, in peripheriis sunt; inde est quod in ultimis sint omnia simul in suo ordine, quae in ordine successivo exstiterunt.

[5] Nunc quia omnia superiora se reponunt in infimis in ordine simultaneo, sequitur quod in ultimis Verbi, quae sunt sensus litterae ejus, sint omnia Divini Veri ac Divini Boni usque a primis eorum: et quia omnia Divini Veri et Divini Boni in ultimo eorum, quod est sensus litterae Verbi, simul sunt, patet quod ibi sit Divini Veri potentia, immo omnipotentia Domini in salvando hominem; Dominus enim cum operatur, non operatur a primis per media in ultima, sed a primis per ultima et sic in media; inde est quod Dominus in Verbo dicatur Primus et Ultimus; et inde est quod Dominus assumpserit Humanum, quod in mundo fuit Divinum Verum seu Verbum, et quod illud usque ad ultima, quae sunt ossa et caro, glorificaverit, propter finem ut operari posset a primis per ultima ex Se, et non ut prius ex homine. Haec potentia in ultimis repraesentata est per crines apud Naziraeos, ut apud Simsonem, nam crines correspondent ultimis Divini Veri. Haec quoque causa erat quod antiquis temporibus dedecus fuerit inducere calvitiem.

[6] Quod pueri qui Elisaeum vocabant calvum, ab ursis discerpti fuerint, erat causa, quia Elisaeus et Elias repraesentabant Verbum, et Verbum absque sensu litterae, quod est sicut caput absque crinibus, est absque omni potentia, et sic non amplius Verbum; “ursi” significant illos qui ex ultimis veri in robore sunt. Potentia Verbi in sensu litterae est potentia aperiendi caelum, ex quo fit communicatio et conjunctio, estque potentia pugnandi contra falsa et mala, ita contra inferna: homo qui in genuinis veris ex sensu litterae Verbi est, potest omnem turbam diabolicam, et eorum artes, in quibus potentiam suam ponunt, quae innumerabiles sunt, per solam intuitionem et per nisum voluntatis momento disjicere et dissipare. In summa, in spirituali mundo nihil resistere potest genuinis veris ex sensu litterae Verbi confirmatis.

1087. “Donec consummentur verba Dei.” –Quod significet usque ad ultimum statum ecclesiae, cum judicium, et postea novum, constat ex significatione “consummari,” quod sit finem habere, in specie dum non aliquod bonum et verum doctrinae et vitae amplius superest, ita cum ultimus status ecclesiae est; (quod consummatio significet ultimum statum ecclesiae, videatur [supra,] n. 624 [b], 911;) et quia cum ultimus status ecclesiae est, venit ultimum judicium, et post illud nova ecclesia a Domino instauratur, ideo per “consummari” significatur ultimus status ecclesiae, dum judicium, et postea novum; ex significatione “verborum Dei,” quod sint praedictiones in Verbo; quare per “consummari verba Dei,” significatur cum praedictiones impletae sunt. Quod dicatur quod illi qui per “decem cornua bestiae” significantur, “devastaturi sint meretricem, carnes ejus comesuri, et illam igne combusturi,” et quod “daturi sint regnum bestiae, usque dum consummentur verba Dei,” est quia tunc illi qui prorsus recesserunt a Babylonia, ac ejus profana rejecerunt, etiam quoad omnia vera et bona caeli devastati sunt, seu quia illi aeque Verbum falsificaverunt, non ex principio dominationis super sancta ecclesiae et super caelum sed ex principio separationis operum a fide, post quam separationem non amplius datur vivere ex Domino, sed vivere ex se et ex mundo, quae vita est vita mali ex falso; quare per “dum (1)consummentur verba Dei,” etiam intelligitur dum etiam illi devastati sunt.

[2] (Continuatio de Verbo.)
Nunc quia in ultimo sensu Verbi, qui sensus litterae vocatur, sunt omnia interiora, nempe spiritualia et caelestia, quae in Verbis trium caelorum sunt, simul,–sunt enim illa quae in Verbo apud angelos tertii caeli in intimis ejus, et sunt illa quae in Verbis angelorum inferiorum caelorum in mediis, et illa circumcincta et inclusa sunt talibus quae in natura nostri mundi existunt,–ex his et ex illis est sensus litterae nostri Verbi. Inde constare potest quod Divinum Verum in sensu litterae nostri Verbi sit in suo pleno. Plenum dicitur quod in se continet omnia priora usque a primo, aut omnia superiora usque a supremo; ultimum est quod concludit illa. Plenum Verbi est sicut vas commune ex marmore, in quo innumerabilia vasa minora sunt ex crystallis, et ex his innumerabiliora ex lapidibus pretiosis, in quibus et circum quae sunt deliciosissima caeli, quae sunt pro illis qui ex Verbo nobiles usus faciunt. Quod tale sit Verbum, non apparet homini dum in mundo est, sed apparet ei dum fit angelus. Quoniam Verbum in ultimis tale est, sequitur quod non prius Verbum sit quam dum in eo ultimo est, ita quam cum in sensu litterae est; si non in illo, foret Verbum sicut templum in aere et non super terra, aut sicut homo in carne et non simul in ossibus.

[3] Quia Divinum Verum in suo ultimo est in suo pleno, et quoque in sua potentia, nam dum in illo est simul in omnibus est, ideo Dominus nusquam operatur nisi ex primis per ultima, consequenter in pleno; non enim reformat et regenerat hominem nisi quam per vera in ultimis, quae sunt naturalia: ex eo est, quod qualis homo est in mundo, talis post excessum e mundo maneat in aeternum: ex eo etiam est quod caelum et infernum sint ex humano genere, et quod non sint angeli immediate creati; homo enim in mundo est in suo pleno; quare ibi potest concipi et nasci, et dein imbui scientia, intelligentia et sapientia, ac fieri angelus; creare angelos aliter non datur.

[4] Quoniam Dominus omnia operatur ex primis per ultima, ac in ultimis est in sua potentia et in suo pleno, ideo placuit Domino suscipere Humanum, ac fieri Divinum Verum, hoc est, Verbum, et sic ex Se in ordinem redigere omnia caeli et omnia inferni, hoc est, ultimum judicium facere: hoc potuit Dominus ex Divino in Ipso, quod erat in primis, per Humanum suum, quod erat in ultimis, perficere, et non ex praesentia aut mansione Ipsius in hominibus ecclesiae, ut olim; hi enim a veris et bonis Verbi, in quibus fuerat habitaculum Domini prius apud homines, prorsus defecerant. Haec fuit primaria causa adventus Domini in mundum, et quoque ut Humanum suum Divinum faceret; per id enim in potentiam Se immisit, ut omnia caeli et omnia inferni in aeternum posset tenere in ordine: hoc intelligitur per
Sedere a dextris Dei (Marc. xvi. 19):
dextra Dei” est Divina omnipotentia, et “sedere a dextris” est in illa esse per Humanum. Quod Dominus cum Humano suo usque ad ultima glorificato in caelum ascenderit, testatur Ipse apud Lucam,
Dixit Jesus ad discipulos, “Videte manus meas, et pedes meos, quod Ipse Ego sim; palpate Me et videte; nam spiritus carnem et ossa non habet sicut Me videtis habere” (xxiv. 39):
haec dixit Dominus mox (1)post resurrectionem; “caro et ossa” sunt ultima corporis humani, ex quibus robur ejus pendet.

1088. [Vers. 18.] “Et mulier, quam vidisti, est urbs magna.” –Quod significet nefandam doctrinam ecclesiae, constat ex significatione “mulieris,” quod sit ecclesia, hic in qua vera et bona Verbi profanata sunt, quae non amplius est ecclesia, sed religiosum quod vocatur Babel; et ex significatione “urbis,” quod sit doctrina ecclesiae (de qua [supra], n. 223), hic doctrina Babylonis, quae doctrina nefanda est, quia ex veris et bonis Verbi, ex quibus sancta ecclesiae, profanatis. Mulier illa, per quam significatur ecclesia, vocatur “urbs magna,” quae significat doctrinam, quia ecclesia non aliunde est quam ex doctrina, nam qualis doctrina talis ecclesia, hic tale religiosum; est Babylon quae hic intelligitur per “urbem;” et per “Babylonem,” ut metropolin, simile significatur quod per “Babyloniam” quae est regnum, ut quoque apud Danielem, ubi “Babel” dicitur; simile etiam significatur per reliquas urbes metropoles quod per regna, sicut regnum Judaicum per “Hierosolymam,” regnum Israeliticum per “Samariam,” regnum Syriae per “Damascum;” ac per “regnum significatur ecclesia, per “urbem metropolin” autem ecclesia quoad doctrinam.

[2] (Continuatio de Verbo.)
Divinum Verum est quod vocatur sanctum; sed non prius sanctum est quam cum in ultimo suo est; ultimum ejus est Verbum in sensu litterae; quare Divinum Verum ibi est sanctum, et vocari potest sanctuarium; causa est, quia ille sensus continet et concludit omnia sancta caeli et ecclesiae. Apparet sicut Divina vera in caelis, quae spiritualia et caelestia vocantur, sint sancta prae Divinis veris in sensu litterae Verbi, quae sunt naturalia; sed Divina Vera in caelis, quae vocantur spiritualia et caelestia, sunt comparative sicut in homine pulmo et cor, quae nisi costis circumtecta forent, et inclusa pleurae et diaphragmati, non facerent pectus; nam absque illis integumentis non possent vitales suas functiones agere, immo nisi cum illis per vincula forent connexa: spiritualia Verbi sunt sicut spiritus pulmonum: caelestia ejus sunt sicut systole et diastole cordis; ac naturalia ejus sunt sicut pleura, diaphragma et costae cum fibris motricibus annexis, per quas reciprocantur motus.

[3] Porro spiritualia et caelestia Verbi sunt comparative sicut sancta Tabernaculi, quae fuerunt mensa super qua panes propositionis, altare aureum super quo thura, odoramenta et thuribulum, tum candelabrum cum lucernis, ac interius adhuc cherubi, propitiatorium et arca; haec omnia fuerunt sancta Ecclesiae Judaicae et Israeliticae; sed usque non potuerunt vocari sanctum et sanctuarium priusquam illa aulaeis et velis circumtecta fuerunt; absque tegumentis enim illa exstitissent nudo caelo, exposita imbribus et procellis, avibus caeli et feris terrae, et quoque furibus, quae illa violarent, diriperent et dispergerent: ita quoque Divina vera in caelis, quae vocantur spiritualia et caelestia, nisi inclusa forent veris naturalibus, qualia sunt vera sensus litterae Verbi.

[4] Vera naturalia, quae sunt vera sensus litterae Verbi, non sunt ipsa vera caeli, sed sunt apparentiae illorum; et apparentiae veri circumtegunt, includunt et continent vera caeli, quae sunt vera genuina, et faciunt ut in nexu et in ordine sint et cohaereant sicut cardiaca et pulmonaria cum suis tegumentis et costis, ut dictum est; et cum in nexu et in ordine sunt, tunc primum sunt sancta et non prius: hoc facit sensus litterae nostri Verbi per apparentias veri, ex quibus ultimum ejus consistit; inde est quod ille sit ipsum sanctum Divinum et sanctuarium.

[5] Qui autem separat apparentias veri a genuinis veris, et illas per se et ex se, et non per illas et ex illis, ac una cum illis, sensum litterae sanctum vocat, multum fallitur; ille separat qui sensum litterae solum videt, et non intellectum ejus explorat; ut faciunt qui non ex doctrina Verbum legunt. Per “cherubos” in Verbo intellecta est custodia et tutela, ne sancta caeli violentur, et ne Dominus adeatur nisi quam per amorem; inde per illos significatus est sensus litterae Verbi, nam ille custodit et tutatur: custodit et tutatur eo modo, quod homo possit cogitare et loqui secundum apparentias veri, dum probus est, simplex et quasi infans; sed cavebit ne apparentias confirmet usque ad destructionem genuini veri in caelis.

1089. “Habens regnum super reges terrae.” –Quod significet dominationem ejus super vera ecclesiae, constat ex (1)significatione “regnum habere,” quod sit dominatio, ac dicatur de veris aut de falsis; quod “regnum” sit ecclesia quoad vera aut falsa, videatur [supra] (n. 48, 684 [a], 685): et ex significatione “regum terrae, quod sint vera (de qua [supra]. n. 31, 625, 1034, 1063, 1073): et ex significatione “terrae,” quod sit ecclesia (de qua saepius): inde patet quod per “habere regnum super reges terrae” significetur dominatio super vera ecclesiae. Dominatio super vera ecclesiae, est quia summus eorum, qui vocatur papa et pontifex, dictata sua aequalis sanctitatis et similis inspirationis facit cum veris Verbi; tum quod ex doctrina sit, quod liceat ei immutare vera Verbi secundum mutationes status ecclesiae, et sic convertere illa in talia quae sunt media ad dominationem, quae sunt falsa; nam omnia quae spectant dominationem sunt falsa, aut vera falsificata; finis enim eligit media et applicat sibi, et media applicata fini, qui est dominatio super animas hominum, super omnia ecclesiae et super caelum, non possunt esse vera; et si sunt vera, usque finis falsificat illa, sed apud illos qui in dominio sunt.

[2] (Continuatio de Verbo.)
Constans veritas est quod nemo possit intelligere Verbum absque doctrina; abduci enim potest in quoscunque errores, in quos ex aliquo amore inclinat, aut ex aliquo principio trahitur; per quod mens ejus fit vaga et incerta, et tandem fit sicut absque vero: at qui legit Verbum ex doctrina, is videt omnia quae illam confirmant, et quoque plura quae latent coram oculis aliorum, nec patitur se abstrahi in aliena; inde fit mens ejus determinata, ut videat certum. Quod Verbum possit trahi ad confirmandum etiam haereses, nisi ex doctrina legatur, est quia sensus litterae ejus ex meris correspondentiis consistit, et illae quoad plurem partem sunt apparentiae veri, et quoad partem genuina Vera, quae non videri nec distingui possunt, nisi doctrina sit lucerna.

[3] At doctrina non aliunde comparanda est quam ex Verbo; et non ab aliis quam qui in illustratione sunt a Domino; in illustratione sunt, qui amant vera quia vera sunt, et faciunt illa suae vitae. Insuper omnia doctrinae confirmanda sunt per sensum litterae Verbi, quia in illo est Divinum Verum in suo pleno, et in sua potentia, et per illum est homo in conjunctione cum Domino, et in consociatione cum angelis. In summa, qui amat verum quia est verum, is potest quasi interrogare Dominum in dubiis fidei, et responsa ab Ipso ferre; sed non alibi quam in Verbo, ex causa, quia Dominus est Verbum.

CAPUT XVIII
1. Et posthaec vidi [alium] angelum descendentem e caelo, habentem potestatem magnam, et terra illustrata est a gloria ejus.
2. Et exclamavit in virtute voce magna, dicens, Cecidit, cecidit Babylon magna, et facta est habitaculum daemoniorum, et custodia omnis spiritus immundi, et custodia omnis avis immundae et exosae.
3. Quia ex vino irae scortationis ejus biberunt omnes gentes, et reges terrae cum illa scortati sunt, et mercatores terrae ex facultatibus deliciarum ejus ditati sunt.
4. Et audivi aliam vocem e caelo dicentem, Exite ex illa, popule mi, ne participes fiatis peccatorum ejus, et ne recipiatis ex plagis ejus.
5. Quoniam pertigerunt ejus peccata usque ad caelum, et recordatus est Deus injustitiarum ejus.
6. Reddite illi quemadmodum illa reddidit vobis, et duplicate ei dupla secundum opera ejus, in poculo quo miscuit miscete illi duplum.
7. Quantum glorificavit se ipsam, et deliciata est, tantum date illi cruciatum et luctum, quia in corde suo dicit, Sedeo regina, et vidua non sum, et luctum non videbo.
8. Propter hoc in una die venient plagae ejus, mors et luctus et fames, et in igne comburetur, quia fortis Dominus Deus judicans illam.
9. Et deflebunt illam, et plangent super illa reges terrae, qui cum illa scortati sunt et deliciati, quando viderint fumum combustionis ejus;
10. E longinquo stantes propter timorem cruciatus ejus, dicentes, Vae, vae, urbs illa magna, Babylon, urbs illa valida, quia in una hora venit judicium tuum.
11. Et mercatores terrae flebunt et lugebunt super illa, quod merces eorum nemo emat amplius;
12. Merces auri et argenti, et lapidis pretiosi et margaritae, et byssi et purpurae, et serici et coccini, et omne lignum thyinum, et omne vas eburneum et omne vas ex ligno pretioso, et aere et ferro, et marmore;
13. Et cinnamomum et suffimenta, et unguentum et thus, et vinum et oleum, et similam et triticum, et jumenta et oves, et equos et rhedas, et mancipia et animas hominum.
14. Et fructus desiderii animae tuae abiverunt a te, et omnia pinguia et splendida abiverunt a te, et amplius non invenies illa.
15. Mercatores horum, qui divites facti ab illa, e longinquo stabunt propter timorem cruciatus ejus, flentes et lugentes;
16. Et dicentes, Vae, vae, urbs illa magna, circumamicta bysso et purpura et coccino, et inaurata auro, lapide pretioso et margaritis, [B. A. 17.] quia una hora devastatae sunt tantae divitiae.
17. Et omnis gubernator, et omnis super navibus versans, et nautae, et quotquot mare operantur, e longinquo steterunt,
18. Et clamaverunt, videntes fumum combustionis ejus, dicentes, Quae similis urbi isti magnae?
19. Et miserunt pulverem super capita sua, et clamaverunt flentes et lugentes, dicentes, Vae, vae, urbs illa magna, in qua ditati sunt omnes habentes naves in mari ex pretiositate ejus, quia una hora devastati sunt.
20. Exulta super ea caelum, et sancti apostoli et prophetae, quia judicavit Deus judicium vestrum de illa.
21. Et sustulit unus angelus robustus lapidem quasi molarem magnum, et projecit in mare, dicens, Sic impetu dejicietur Babylon, illa magna urbs, et non invenietur amplius.
22. Et vox citharaedorum et musicorum et tibicinum et buccinatorum non audietur in te amplius; et omnis artifex omnis artis non invenietur in te amplius, et vox molae non audietur in te amplius;
23. Et lux lucernae non lucebit in te amplius, et vox sponsi et sponsae non audietur in te amplius; quia mercatores tui erant magnates terrae, quia veneficio tuo seductae sunt omnes gentes.
24. Et in ea sanguis prophetarum et sanctorum inventus est, et omnium occisorum super terra.

1090. EXPLICATIO.
VERSUS 1.
“Et posthaec vidi [alium] angelum descendentem e caelo, habentem potestatem magnum et terra illustrata est a gloria ejus.” 1. “Posthaec,” significat postquam ultimum judicium super illos qui per “meretricem” intelliguntur, factum est [n. 1091]; “vidi angelum descendentem a caelo,” significat Divinum procedens a Domino in caelo et in mundo [n. 1092]; “habentem potestatem magnam, significat cui nunc omnipotentia sicut in caelis etiam in terris [n. 1093]; “et terra illustrata est a gloria ejus,” significat ecclesiam nunc in luce ex influxu et receptione Divini Veri [n. 1094].@$

1091. [Vers. 1.] “Posthaec.” –Quod significet postquam ultimum judicium super illos qui per “meretricem” intelliguntur, factum est, constat ex sequentibus in hoc capite, nempe ab exclamatione angeli qui descenderat e caelo, quod Babylon magna ceciderit, et facta sit “habitaculum daemoniorum, custodia omnis spiritus immundi, et omnis avis immundae et exosae” [(vers. 2)]; per quae intelligitur exitium ejus, ita ultimum judicium: tum ex sequentibus, quod steterint e longinquo propter timorem cruciatus ejus, dicentes, “Vae, vae, urbs magna, Babylon, urbs valida, quia in una hora venit judicium ejus” (vers. 10, 15, 16, 19); et ex reliquis. Quid autem posthaec, nempe post ultimum judicium super illos, fiet, in hoc capite memoratur; quae sunt, quod religiosum illorum prorsus condemnabitur, nec usquam in aeternum resurget. Sed haec ita intelligenda sunt, quod illud quidem in mundo duraturum est, ex causa quia amor imperandi cuivis ita insitus est ut non eradicari possit; et quamdiu ille amor inest, non possibile est ut religiosum illud in mundo finem habeat; sed usque in mundo spirituali, in quem omnis homo post mortem venit, finem habiturum est; tunc enim omnes qui ex illo religioso sunt, et dominationem ex jucundo amoris imperandi exercuerunt, non ut prius sibi sicut caelos in mundo spirituum, qui est medius inter caelum et infernum, faciunt, et ibi quoad tempus commorantur; sed ut primum alluunt, amandantur et conjiciuntur in sua inferna: hoc intelligitur per “exitium Babelis” non modo hic in Apocalypsi sed etiam apud Prophetas in multis locis praedictum. Quoniam Babylonici potestatem Domini super caelum et ecclesiam transtulerunt in pontificem maximum illorum, quem vocant successorem Petri, et inde vicarium Domini, dicentes potestatem super caelum et infernum a Domino in Petrum translatam esse, ac illam non fuisse Divinam Domini, sed Humanam Ipsius ex Deo Patre Ipsi datam, velim in fine articulorum hujus capitis ostendere quod Dominus etiam quoad Humanum suum fuerit Deus, hoc est, quod Humanum Ipsius fuerit Divinum; ex quo sequitur quod Babylonici in illum, quem vocant vicarium Domini, Divinam potestatem Ipsius transtulerint, et sic quod illum fecerint Deum super terra, et quod ille ministros suos fecerit numina, quod non potest non horrendum esse. Primum nunc in fine articulorum sub examen mittetur doctrinale de Trinitate in universo orbe Christiano receptum, quod Symbolum Athanasii, tum Fides Athanasiana ex decreto Concilii Nicaeni, nuncupatur; hic nunc ipsam Fidem Symbolicam, sicut in Anglia ex decreto concilii desumpta est, integram adducam.

[2] FIDES SYMBOLICA ATHANASIANA.
“Qui vult salvari, illi omnino, necessarium est servare Fidem Catholicam:
Nisi quis illam Fidem custodiverit totam et integram absque dubio, in aeternum periturus est.
Fides Catholica haec est:–
“Quod colamus unum Deum in Trinitate, et Trinitatem in Unitate;
Neque commiscendo Personas, neque separando {1}substantiam.
Quoniam est una Persona Patris, alia Filii, et alia Spiritus Sancti;
Sed Divinitas Patris, Filii, et Spiritus Sancti, est una eadem, gloria aequalis, et majestas coaeterna.
Qualis est Pater, talis est Filius, et talis est Spiritus Sanctus.
Pater est increatus, Filius est increatus, et Spiritus Sanctus est increatus.
Pater est infinitus, Filius infinitus, et Spiritus Sanctus infinitus.
Pater aeternus, Filius aeternus, et Spiritus Sanctus aeternus.
Et tamen non sunt tres aeterni, sed unus aeternus;
Et non sunt tres infiniti, neque tres increati, sed unus increatus et unus infinitus.
Similiter ac Pater est omnipotens, ita Filius est omnipotens, et Spiritus Sanctus est omnipotens:
Et tamen non sunt tres omnipotentes, sed unus omnipotens. Sicut Pater est Deus, ita Filius est Deus, et Spiritus Sanctus est Deus:
Et tamen non sunt tres Dii, sed unus Deus.
Quantumvis Pater est Dominus, Filius est Dominus, et Spiritus Sanctus est Dominus;
Usque tamen non sunt tres Domini, sed unus Dominus:
Quoniam sicut ex Christiana veritate obligati sumus agnoscere unamquamque Personam per Se esse Deum et Dominum,
Tamen usque {2}per Catholicam religionem prohibiti, sumus dicere esse tres Deos aut tres Dominos.
Pater a nullo factus est, neque creatus, neque natus;
Filius est a solo Patre, non factus, nec creatus, sed natus;
Spiritus Sanctus est ex Patre et ex Filio, neque factus, neque creatus, neque natus, sed procedens.
Ita est unus Pater, non tres Patres; unus Filius, non tres Filii; unus Spiritus Sanctus, non tres Spiritus Sancti.
Et in hac Trinitate nullus est prior aut posterior altero, neque est major aut minor altero;
Sed omnes tres Personae sunt simul aeternae, et sunt prorsus aequales. Ita ut prorsus sit, quemadmodum supra dictum est, {3}quod Unitas in Trinitate et Trinitas in Unitate sit colenda.
Quapropter qui vult salvari, illum oportet ita cogitare de Trinitate.
“Porro etiam ad salutem necessarium est, {4}ut rite credat incarnationem nostri Domini Jesu Christi.
Quoniam vera fides est, ut credamus et confiteamur quod noster Dominus Jesus Christus, Filius Dei, sit Deus et Homo;
Deus ex {5}substantia Patris, natus ante mundum, et Homo ex {6}substantia matris, natus in mundo:
Perfectus Deus et perfectus Homo, ex rationali anima et Humano corpore consistens:
Aequalis Patri quoad Divinum, et {7}inferior Patre quoad Humanum.
Qui tametsi Deus et Homo, non tamen sunt duo, sed unus Christus: unus non per conversionem {8}Essentiae Divinae in Humanam, sed per assumptionem Essentiae Humanae {9}in Divinam.
Unus prorsus, non per commixtionem {10}Essentiae, {11}sed per unitatem Personae.
Quoniam sicut rationalis anima et corpus sunt unus homo, ita Deus et Homo est unus Christus.
Qui passus est propter salvationem nostri, descendit in Infernum, et reascendit tertio die ex mortuis;
Et ascendit in caelum, et sedet ad dextram Patris Dei omnipotentis:
Unde venturus est ad judicandum vivos et mortuos.
In cujus adventu omnes homines resurgent cum suis corporibus: [Et reddituri sunt de factis propriis rationem,]
Et illi qui bona fecerunt, intrabunt in vitam aeternam, et qui mala fecerunt, in ignem aeternum.
“Haec est Fides Catholica, quod nisi quis fideliter [firmiterque] credit, non potest salvari.”
“Gloria Deo Patri et Filio et Spiritui Sancto. Sicut fuit in principio, est nunc, et in aeternum erit: Mundus absque fine: Amen.”
@1. essentiam.$
@2. alii, non possumus ex Christiana fide nominare tres Deos aut tres Dominos.$
@3. alii, quod tres Personae in una Divinitate et unus Deus in tribus Personis colendus sit.$
@4. alii, ut constanter credat quod noster Dominus Jesus Christus sit verus Homo.$
@5. seu, essentia, alii natura$
@6. alii, natura.$
@7. alii, minor.$
@8. Divinitatis in corpus.$
@9. in Deum.$
@10. substantiae.$
@11. alii, quia sunt una Persona.$

1092. “Vidi [alium] angelum descendentem e caelo.” –Quod significet Divinum procedens a Domino in caelo et in mundo, constat ex significatione “angeli descendentis e caelo,” quod sit Dominus quoad Divinum procedens; per “angelum” enim iri sensu interno non intelligitur angelus, sed vel Dominus, vel aliquid Domini (videatur (supra], n. 130 [d], 302, 593, 910); hic Dominus, quia dicitur quod “haberet potestatem magnam,” et quod “terra illustrata esset a gloria ejus,” per quae intelligitur Divini Veri potentia ac praesentia nunc in caelo et in mundo, manifestatur enim nunc quod Babylon destructa sit, quae cum destructa est, accedit Divino quod a Domino procedit potentia et lux; cujus rei causa dicetur in sequentibus.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana.)
Haec est doctrina de Deo, in universo Christiano orbe recepta, quia ex concilio; sed antequam Doctrina illa sub ventilationem mittitur, arcanum quoddam de statu fidei et amoris hominis in hoc mundo, et postea in altero, in quem post mortem venit, detegetur; nam absque illo detecto homo non scit aliter quam quod unusquisque, qualiscunque ei fides fuerit, possit ex Divina misericordia in caelum intromitti et salvari; unde fides erronea gentis Babylonicae quod caelum homini sit ex beneplacito pontificis, et ex gratia vicariorum ejus.

[3] Arcanum hoc est: quod omnes cogitationes hominis in mundum spiritualem quaquaversum se effundant, vix aliter quam sicut radii lucis ex flamma. Quia mundus spiritualis est caelum et infernum, ac caelum ex innumeris societatibus consistit, similiter infernum, inde cogitationes hominis non possunt non quam in societates se effundere; cogitationes spirituales, quae de Domino sunt, de amore et fide in Ipsum, et de veris et bonis caeli et ecclesiae, in societates caelestes; at cogitationes mere naturales, quae de se sunt, et de mundo, deque amore illorum, et non simul de Deo, in societates infernales.

[4] Quod talis extensio et determinatio omnium cogitationum hominis sit, hactenus latuit, quia latuit quale caelum et quale infernum est, ita quod ex societatibus consistant; consequenter quod extensio cogitationum hominis sit in alium mundum quam in naturalem, in quem etiam est extensio visus oculorum ejus; sed est mundus spiritualis in quem se extendit cogitatio, et est mundus naturalis in quem se extendit visio, quoniam cogitatio mentis est spiritualis et visio oculi est naturalis. Quod extensio omnium cogitationum hominis sit in societates mundi spiritualis, et quod nulla cogitatio absque illa extensione dari queat, ex plurium annorum experientia ita mihi testatum factum est ut cum omni fide id possim asseverare.

[5] Verbo, est homo cum suo capite in mundo spirituali, sicut est cum suo corpore in mundo naturali; per caput hic intelligitur mens ejus quae sunt intellectus. cogitatio, voluntas et amor, et per corpus hic intelligitur sensus ejus, qui sunt visus, auditus, olfactus, gustus et tactus; et quia homo quoad caput suum, hoc est, quoad mentem est in mundo spirituali, ideo est vel in caelo vel in inferno; et ubi est mens, ibi est totus homo cum capite et corpore, dum fit spiritus; et homo prorsus talis est qualis ei conjunctio est cum societatibus mundi spiritualis; talis angelus qualis ei conjunctio est cum societatibus caeli, et talis diabolus qualis ei conjunctio est cum societatibus inferni.

1093. “Habentem potestatem magnum.” –Quod significet cui omnipotentia sicut in caelis ita etiam in terris, constat ex significatione “potestatis magnae,” cum de Domino, quod sit omnipotentia; quod “potestas magna” hic significet omnipotentiam, est quia de angelo, secundum ideam quam homo de angelis habet, non dici potest omnipotentia, sed potestas magna; at dum per “angelum” intelligitur Dominus quoad Divinum Ipsius procedens, tunc per potestatem magnam” intelligitur omnipotentia: est quoque Domino omnipotentia, quia est Deus caeli et Deus terrae, et per Divinum quod procedit ab Ipso ut Sole creatum est caelum et creata est terra, et quoque caelum cum terra per illud continetur et subsistit: Divinum procedens est id quod apud Johannem vocatur “Verbum, quod fuit apud Deum, et quod fuit Deus,” per quod omnia facta sunt quae facta, et per quod etiam mundus factus est (cap. i. 1, 2, 10). Quod omnipotentia Domini sicut in caelis ita etiam in terris sit quae intelligitur per “potestatem angeli magnam,” est quia sequitur quod “terra illustrata sit ex gloria ejus;” nam cum ultimum judicium super illos qui per “meretricem” seu “Babylonem” intelliguntur, factum est, tunc remotae sunt tenebrae quae inter caelum et terram interpositae sunt: sed de hac re plura infra.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana.)
Ex dictis patet quod cogitationes hominis sint extensiones in societates vel caelestes vel infernales, et quod, nisi extensiones forent, nullae forent: cogitatio hominis est sicut visus oculorum ejus, qui nisi extensionem habuerit extra se, vel nullus foret, vel caecum. Sed amor hominis est qui cogitationes ejus in societates determinat, amor bonus illas in societates caelestes, et amor malus illas in societates infernales; nam universum caelum in societates ordinatum est secundum omnes varietates affectionum quae amoris, in genere et in specie et in particulari, vicissim infernum in societates secundum cupiditates amoris mali affectionibus amoris boni oppositas.

[3] Amor hominis est comparative sicut ignis, et cogitationes ejus sunt sicut radii lucis inde; si amor bonus est, tunc cogitationes, quae sunt sicut radii, sunt veritates; si amor malus, sunt cogitationes, quae sicut radii, falsitates. Cogitationes ex amore bono, quae sunt veritates, versus caelum tendunt; at cogitationes ex amore malo, quae sunt falsitates, versus infernum tendunt; ac conjungunt, inaptant et quasi inoculant se societatibus homogeneis, quae nempe sunt similis amoris, tam penitus ut homo cum illis prorsus unum sit.

[4] Homo per amorem in Dominum est imago Ipsius: Dominus est Divinus Amor, et Ille in caelo coram angelis apparet ut Sol; ex illo Sole procedit lux et calor; lux est Divinum Verum et calor est Divinum Bonum; ex illis binis est universum caelum, et sunt omnes societates caeli. Amor Domini apud hominem qui est imago Ipsius, est sicut ignis ex Sole illo, ex quo igne similiter procedit lux et calor; lux est verum fidei, et calor est bonum amoris, utrumque a Domino; ac utrumque ingeneratum est societatibus cum quibus amor hominis unum agit. Quod homo ex creatione sit imago et similitudo Dei, constat ex Genesi (cap. i. vers. 26); et quod sit imago ac similitudo Domini per amorem est quia homo per amorem est in Domino et Dominus in illo (Joh. xiv. 20, 21). Verbo, ne minimum cogitationis potest existere, quin detur receptio ejus in aliqua societate, non cum individuis seu angelis societatis, sed cum affectione amoris ex qua et in qua est illa societas; inde est quod angeli non aliquid de influxu resciant, nec influxus ille societatem ullo modo turbet.

[5] Ex his patet illa veritas, quod homo sit in conjunctione cum caelo cum vivit in mundo, et quoque in consociatione cum angelis, tametsi homo id nescit, et quoque angelus; causa quod nesciant, est quia cogitatio hominis naturalis est, et cogitatio angeli spiritualis, quae modo unum faciunt per correspondentias. Quoniam homo per cogitationes amoris sui inauguratus est societatibus vel caeli vel inferni, ideo cum in mundum spiritualem venit, quod fit statim post mortem, cognoscitur ille qualis est ex sola extensione cogitationum ejus in societates; ita exploratur unusquisque: reformatur etiam per admissiones cogitationum in societates caeli, et condemnatur per immersiones cogitationum ejus in societates inferni.

1094. “Et terra illustrata est a gloria ejus.” –Quod significet ecclesiam nunc in luce ex influxu et receptione Divini Veri, constat ex significatione “terrae,” quod sit ecclesia (de qua saepius); ex significatione “illustrata esse,” quod sit in luce esse; et ex significatione “gloriae,” cum de Domino, qui ibi per “angelum” intelligitur, quod sit Divinum Verum (de qua [supra], n. (1)33, 288, 345, 874); quod gloria sit Divinum Verum, quia est lux caeli, ex qua omnis sapientia et felicitas angelis, et quoque magnificentia [, videatur supra] (n. 678). Quod dicatur de angelo descendente e caelo quod “haberet potestatem magnam,” et quod “terra illustrata sit a gloria ejus,” erat quia ultimum judicium factum est super illos qui per “meretricem” seu “Babylonem” intelliguntur; hoc enim intelligitur per angeli verba,
“Cecidit, cecidit Babylon,..et facta est habitaculum daemoniorum, et custodia omnis spiritus immundi, et custodia omnis avis immundae et exosae” (vers. 2):
et cum judicium factum est super illos, tunc Divinum Verum procedens a Domino in suam potentiam et in suam lucem venit; nam quamdiu Babylonici sub caelo tolerati sunt, tunc fuerunt sicut densae et furvae nubes inter caelum et terram, per quas radii lucis e sole intercipiuntur, ac dies infuscatur: causa est, quia Divinum Verum, quod est Verbum, non modo falsificaverunt, sed etiam rejecerunt, et insuper Divinam potestatem Domini per translationem in se annihilarunt; talia et plura alia apud illos, quamdiu habitationes sibi facere sub caelis concessum fuit, fuerunt sicut furvae nubes inter caelum et terram, per quas Divinum Verum non potuit transmitti, ac illustrare aliquem hominem ecclesiae; sed ut primum illi abacti sunt, et conjecti in infernum, tunc accessit Divino Vero, quod ex Domino ut Sole processit, potentia et lux, usque adeo ut Dominus non modo fortius ducere et clarius illustrare posset spiritus qui sub caelis sunt, sed etiam homines in ecclesia. Haec causa fuit quod sensus Verbi spiritualis non prius revelatus sit, ac status caeli et inferni manifestatus, quam postquam ultimum judicium peractum est; nam si prius, non fuisset Divino Vero potentia et lux.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana.)
Quoniam homo, dum nascitur, non in aliqua societate est, neque caelesti neque infernali, est enim absque cogitatione, et tamen nascitur ad vitam aeternam, sequitur quod successu temporis vel aperiat sibi caelum, vel aperiat sibi infernum, ac intret in societates, et fiat incola vel caeli vel inferni, dum etiam est mundi. Quod homo fiat ibi incola, est quia in mundo spirituali est ipsa habitatio ejus, ac ut dicitur, patria ejus, nam ibi victurus est in aeternum, postquam aliquot annos vixerat in mundo naturali. Ex his concludi potest quam necessarium homini est scire quid apud illum aperit caelum et illum introducit in societates ejus, tum quid apud illum aperit infernum et introducit illum in societates ejus; hoc dicetur in appendicibus ad articulos sequentes; hic solum, quod homo se immittat in societates caeli plures et plures successive secundum incrementa sapientiae, ac in interiores et interiores successive secundum incrementa amoris boni; tum quantum ei aperitur caelum, tantum ei claudatur infernum: verum ipse homo sibi aperit infernum, Dominus autem homini aperit caelum. caelum.

1095. VERSUS 2.
“Et exclamavit in virtute [voce] magna, dicens, Cecidit, cecidit Babylon magna, et facta est habitaculum daemoniorum, et custodia omnis spiritus immundi, et custodia omnis avis immundae et exosae.”
2. “Et exclamavit in virtute voce magna,” significat manifestationem coram caelo et in ecclesia ex gaudio cordis [n. 1096]; “dicens, Cecidit, cecidit Babylon magna,” significat quod ultimum judicium facta sit super illos qui sancta caeli et ecclesiae profanaverunt per assumpiam dominationem super illa [n. 1097]; “et facta est habitaculum daemoniorum,” significat ubi dira falsa ex veris et bonis ecclesiae profanatis [n. 1098]; “et custodia omnis spiritus immundi,” significat ubi non nisi quam mala ex adulteratis bonis Verbi [n. 1099]; “et custodia omnis avis immundae et exosae,” significat ubi non nisi quam falsa ex falsificatis veris Verbi [n. 1100].

1096. [Vers. 2.] “Et exclamavit in virtute voce magna.” –Quod significet manifestationem coram caelo et in ecclesia, ex gaudio cordis, constat ex significatione “exclamare,” quod sit manifestare, nempe, quod super Babylonem ultimum judicium factum sit, nam sequitur, “Cecidit, cecidit Babylon magna;” ex significatione “in virtute,” quod sit in potentia coram caelo et in ecclesia (de qua sequitur); et ex significatione “vocis magnae,” quod sit gaudium cordis nam ex illo fit vox magna; gaudium cordis fuit inde, quod post ultimum judicium super illos qui per “meretricem” seu “Babylonem” intelliguntur, facta sit potentia et lux Divino Vero quod a Domino procedit, secundum illa quae in superiori articulo dicta sunt; quod “vox magna” significet gaudium cordis, est quia omnis vox magna, quae exclamatur, fit ex aliqua affectione, intensior secundum affectionem seu amoris gradum: quod “in virtute” significet in caelo et in terra, est quia “virtus” significat potentiam, et nunc potentia fuit manifestandi illa coram caelo et coram mundo; quod potentia nunc fuerit, videatur supra (n. 1093).

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana)
Prima et primaria cogitatio quae aperit caelum homini, est cogitatio de Deo; causa est, quia Deus est omne caeli usque adeo ut sive dicas caelum, sive Deum, idem sit; Divina quae faciunt ut angeli sint angeli, ex quibus caelum, simul sumpta sunt Deus; inde est, quod cogitatio de Deo sit prima et primaria omnium cogitationum, quae caelum homini aperit; est enim caput et summa omnium veritatum et amorum caelestium et spiritualium. Sed datur cogitatio lucis, et datur cogitatio amoris: cogitatio solius lucis est cognitio quod Deus sit, apparens sicut agnitio, at usque non est.

[3] Per cogitationem lucis fit homini praesentia in caelo, sed non conjunctio cum caelo; lux enim cogitationis sola non conjungit, sed sistit hominem praesentem Domino et angelis; est enim illa lux sicut lux hiemalis, in qua homo aeque clare videt sicut in luce aestiva; attamen ea lux non se conjungit terrae, nec alicui arbori, frutici, flori aut gramini est etiam unicuivis homini indita facultas cogitandi de Deo, et quoque intelligendi illa quae Dei sunt, ex luce caeli; sed sola cogitatio lucis istius, quae est cogitatio intellectualis, modo facit praesentiam ejus coram Domino et lis, ut dictum est.

[4] Cum homo in sola cogitatione intellectuali de Deo, et de illis quae Dei sunt, est, tunc ille apparet angelis e longinquo sicut simulacrum ex ebore aut ex marmore, quod potest ambulare et sonare, sed in cujus facie et in cujus sono nondum vita est; et quoque apparet angelis comparative sicut apparet arbor tempore hiemis, nudis ramis absque foliis, de qua tamen spem fovent quod operietur foliis et deinde fructibus dum calor se adjungit luci, ut fit tempore veris. Sicut cogitatio de Deo primario aperit caelum, ita cogitatio contra Deum primario claudit caelum.

1097. “Dicens, Cecidit, cecidit Babylon magna.” –Quod significet quod ultimum judicium factum sit super illos qui sancta caeli et ecclesiae profanaverunt, per assumptam dominationem super illa, constat ex significatione “Cecidit, cecidit,” quod sit interitus et exitium, ita ultimum judicium, nam per ultimum judicium fit interitus et exitium, conjiciuntur enim tunc in infernum; et ex significatione “Babylonis,” quod sint qui profanarunt sancta caeli et ecclesiae per dominationem assumptam super illa; per “Babylonem” enim simile intelligitur quod per “meretricem sedentem super bestia coccinea,” et simile quod per “matrem scortationum et abominationum terrae,” in praecedente capite, per quam intelliguntur illi qui sancta ecclesiae profanaverunt; de quibus, et de profanatione ab illis, in eo capite actum est.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana.)
Cogitatio de Deo uno aperit homini caelum, quia non est nisi quam unus Deus; vicissim cogitatio de pluribus diis claudit caelum, quoniam idea plurium deorum destruit ideam unius Dei. Cogitatio de vero Deo aperit caelum, nam ex vero Deo est caelum et omne ejus; vicissim cogitatio de falso Deo claudit caelum, nam alius Deus quam verus non agnoscitur in caelo. Cogitatio de Deo Creatore, Redemptore et Illustratore aperit caelum, nam hoc Trinum est unius et veri Dei; tum cogitatio de Deo infinito, aeterno, increato, omnipotente, omnipraesente et omnisciente aperit caelum, nam haec sunt attributa essentiae unius et veri Dei; vicissim cogitatio de homine vivo ut Deo, de homine mortuo ut Deo, et de idolo ut Deo, claudit caelum, quia illi non sunt omniscii, omnipraesentes, omnipotentes, increati, aeterni et infiniti, nec ab illis fuit creatio, redemptio, (1)nec est illustratio.

[3] Sola cogitatio de Deo ut Homine, in quo Trinum Divinum est, nempe, quod vocatur Pater, Filius et Spiritus sanctus, aperit caelum; vicissim cogitatio de Deo ut non Homine, quae apparenter sistitur ut nubecula, vel sicut Natura in suis minimis, claudit caelum, nam Deus est Homo, sicut universum caelum angelicum in suo complexu est Homo, ac omnis angelus et omnis spiritus inde est homo. Ideo sola cogitatio de Domino, quod sit Deus universi, aperit caelum; nam dicit Dominus,
“Pater….dedit omnia in manum” Filii (Joh. iii. 35);
Pater dedit Filio “potestatem omnis carnis” (Joh. xvii. 2);
“Omnia mea tradita sunt a Patre” (Matth. xi. 27);
“Data est Mihi omnis potestas in caelo et in terra” (Matth. xxviii. (2)18).

[4] Ex his patet quod homo absque idea Dei, qualis est in caelo, non possit salvari: idea Dei in caelo est Dominus; nam angeli caeli in Domino sunt, et Dominus in illis; quare cogitare de alio Deo quam de Domino, illis impossibile est (vide Joh. xiv. 20, 21). Sit venia quod addam: –Idea de Deo ut Homine est insita e caelo omni genti in universo terrarum orbe; at, quod lamentor, deperdita in Christiano: causae dicentur infra.@$

1098. “Et facta est habitaculum daemoniorum.” –Quod significet ubi dira falsa ex veris et bonis ecclesiae profanatis, constat ex significatione “habitaculi,” quod sit ubi sunt illi post ultimum judicium qui per “Babylonem ut meretricem” intelliguntur; ex significatione “daemoniorum,” quod sint qui in diris falsis sunt ex veris et bonis profanatis (de qua supra, n. 586, 1001). Describitur hic infernum eorum, nempe, quod “sit habitaculum daemoniorum, custodia omnis spiritus immundi, et omnis avis immundae et exosae;” quod infernum eorum tale sit, patet ab exhalationibus inde, quae sunt vera et bona caeli et ecclesiae profanata; sunt enim in sanctis externis cum loquela, facie et gestu, quae [ad] caelum elevant, et tamen anima et corde non ad aliquem Deum, sed ad se ut ad numina terrae spectant; ita unum faciunt cum illis qui in inferno sunt; profanant sancta, quia interiora, quae sunt animae et cordis, influunt in exteriora disposita ad sanctitatem. Tales hic per “daemonia” intelliguntur.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana.)
Sola cogitatio quod Deus sit, et quod Dominus sit Deus caeli, aperit quidem caelum, ac sistit hominem praesentem ibi; sed tam leviter ut paene inconspicuus sit; apparet e longinquo sicut in umbra: sed quemadmodum cogitatio ejus fit plenior, verior et justior de Deo, ita apparet in luce; cogitatio plenior fit ex cognitionibus veri quae fidei sunt, et boni quae amoris, ex Verbo; nam omnia quae ex Verbo sunt, Divina sunt, ac Divina simul sumpta sunt Deus. Homo qui solum cogitat quod Deus sit, et nihil de quali Ipsius, est sicut qui cogitat quod Verbum sit, et quod sit sanctum, et nihil scit quid in eo; aut qui cogitat quod lex sit, ac nihil scit quid in lege; cum tamen cogitatio quid Deus sit, ita ampla est ut impleat caelum, et faciat omnem sapientiam in qua sunt angeli, quae est ineffabilis, est enim in se infinita, qua Deus est infinitus. Cogitatio quod Deus sit ex quali Ejus, est quod in Verbo intelligitur per “nomen Dei” (videatur supra, n. 102, 135, 148, 695 [b], 959).

1099. “Et custodia omnis spiritus immundi.” –Quod significet ubi non nisi quam mala ex adulteratis bonis Verbi, constat ex significatione “custodiae,” quod sit ubi illi qui per “Babylonem” intelliguntur; (per “custodiam” hic simile intelligitur quod per “habitaculum” supra;) et ex significatione “spirituum immundorum,” quod sint qui in malis ex adulteratione boni sunt, ita abstracte ipsa mala quae sunt adulterata bona. Bona adulterata dicuntur quae applicata sunt malis; sicut bona amoris in Dominum applicata amoribus sui, et bona amoris erga proximum applicata amoribus mundi: amor in Dominum et amor erga proximum sunt amores puri et sancti; at amores sui et mundi, quales sunt illorum qui dominationem Domini super caelum et ecclesiam sibi vindicaverunt, sunt amores impuri et profani; quare amores sanctos convertere in amores profanos, est adulterare bona Verbi, imprimis cum profana sua vocant sancta, et mala sua vocant bona: qui tales fuerunt in mundo, illi fiunt spiritus immundi post mortem; ac infernum eorum intelligitur per “custodiam spiritus immundi.”

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana.)
Dictum est quod sit homini cogitatio ex luce, et quod sit cogitatio ex amore, et quod cogitatio ex luce faciat praesentiam hominis in caelo, sed cogitatio ex amore faciat conjunctionem hominis cum caelo; causa est, quia amor est conjunctio spiritualis: inde est, quod cum cogitatio lucis hominis fit cogitatio amoris ejus, introducatur homo in caelum, sicut in nuptias; et quantum amor in cogitatione lucis primas agit, aut cogitationem illam ducit, tantum homo intrat caelum, sicut sponsa thalamum, et nubit; in Verbo enim vocatur Dominus “Sponsus” et “Maritus,” ac caelum et ecclesia “Sponsa” et “Uxor:” per “nubere” intelligitur conjungi caelo in quadam ejus societate; et ei tantum conjungitur quantum intelligentiam et sapientiam ex Domino per Verbum in mundo sibi comparaverat, ita quantum per Divina vera didicit cogitare quod Deus sit, et quod Dominus sit ille Deus; qui autem ex paucis veris, ita ex pauca intelligentia, is dum cogitat ex amore, conjungitur quidem caelo, sed in ulterioribus ejus.

[3] Per amorem intelligitur amor in Dominum, et per amare Dominum non intelligitur amare Dominum ut Personam; per hunc solum amorem non conjungitur homo caelo, sed per amorem Divini Boni ac Divini Veri, quae sunt Dominus in caelo et in ecclesia; et duo illa non amantur per scire illa, cogitare illa, intelligere illa, et loqui illa, sed per velle et facere illa propterea quia mandata sunt a Domino, et inde quia usus sunt. Nihil prius est plenum quam cum factum est; ac factum est finis, et finis propter quem est amor; quare ex amore volendi et faciendi aliquid existit amor sciendi, cogitandi, intelligendi illud. Dic mihi, cur vis aliquid scire et intelligere, nisi propter finem quem amas? Finis quae amatur est factum. Si dicis propter fidem, est fides sola seu mere cogitativa absque fide actuali, quae est factum, non ens. Maxime falleris si putas te credere in Deum, et non (1)facis quae Dei sunt; nam docet Dominus apud Johannem,
“Qui habet praecepta mea et facit illa, ille est qui amat Me,….et mansionem apud illum “faciam;” qui vero non amat Me, verba mea non servat” (xiv. 21, [23,] |2|4).
Verbo, amare et facere unum sunt; quare ubi in Verbo dicitur “amare,” intelligitur facere; et ubi dicitur “facere,” etiam intelligitur amare: nam quod amo hoc facio.

1100. “Et custodia omnis avis immundae et exosae.” –Quod significet ubi non nisi quam falsa ex falsificatis veris Verbi, constat ex significatione “custodiae,” quod sit ubi sunt, ita infernum (ut mox supra); ex significatione “omnis avis immundae et exosae,” quod sint falsa ex falsificatis veris Verbi; per “aves” enim significantur rationalia, intellectualia, cogitationes, ideae, ratiocinia, ita vera aut falsa, et per “immundum” intelligitur quod ex amore spurco, ac imprimis ex amore dominandi, profluit, hoc enim facit immundum in inferno; et per “exosum” significatur quod ex principio falso scaturit, ita ex religioso confirmato per sensum litterae Verbi falsificatum. Quod “aves” significent talia quae sunt cogitationis hominis, tam spiritualia quam infernalia, ita tam vera quam falsa, nam haec sunt cogitationis, est ex correspondentia; quod sit ex correspondentia, constat ex avibus visis in mundo spirituali, ubi omnia, quae apparent coram oculis et coram reliquis sensibus, correspondentiae sunt; apparent ibi omnis generis animalia terrae, et quoque volatilia caeli, tam pulchra quam impulchra; et illa apparent ex angelorum aut spirituum affectionibus et cogitationibus, animalia ex affectionibus, et volatilia ex cogitationibus: quod sint correspondentiae, sciunt omnes ibi; etiam sciunt quibus affectionibus et cogitationibus correspondent. Quod correspondentiae affectionum et cogitationum sint, manifeste patescit; quoniam dum spiritus aut angelus abit, aut cessat cogitare illa, tunc momento dissipantur. Quoniam aves correspondentiae cogitationum tam rationalium quam non rationalium sunt, ita tam veritatum quam falsitatum, ideo per illas in Verbo similia significantur, nam omnia Verbi correspondentiae sunt.

[2] Quod “aves” significent cogitationes quae ex veris sunt, tam rationales quam spirituales, constare potest ex sequentibus locis: –Apud Davidem,
Laudent nomen Jehovae “fera et omnis bestia, reptile et avis alae” (Ps. cxlviii. 10):
quod per “feram” et “bestiam” significentur affectiones naturalis hominis tam veri quam boni, et in opposito sensu cupiditates falsi et mali, videatur supra (n. 552, 650, 781); inde per “avem alae” significantur cogitationes: ex eo est quod dicatur quod laudatura sint Jehovam, est enim homo ex affectionibus et cogitationibus, ita ex bonis et veris, qui laudabit.

[3] Apud Hoscheam,
“Feriam illis foedus in die illo cum fera agri et cum ave caelorum, et reptili terrae; et arcum, et gladium, et bellum frangam de terra” (ii. 18):
haec de adventu Domini, et de statu caeli et ecclesiae ab Ipso; per “in die illo” intelligitur adventus Domini; per “foedus” quod tunc feriet, significatur conjunctio cum illis qui in Ipsum credunt; inde per “feram agri” et “avem caeli” non possunt ferae et aves significari, sed illa quibus correspondent, quae sunt affectiones boni et veri et inde cogitationes; quod tunc non infestatio a falsis et malis ab inferno, significatur per quod “arcus, gladius et bellum frangetur in terra.”

[4] Apud Davidem,
“Dominari fecisti Ipsum super opera manuum tuarum, omnia posuisti sub pedes Ipsius; gregem et armenta..,etiamque bestias agrorum, avem caeli, et pisces maris” (Ps. viii. 7-9 [B. A. 6-8]):
haec de Domino, de quo hic dicitur quod “dominaturus sit super omnia opera manuum Jehovae,” per quae non intelliguntur terrestria, qualia sunt greges, armenta, bestiae, aves et pisces: quid haec ad dominium Ipsius, quod est in caelis, ac e caelis in terris super homines, quos ducet ad vitam aeternam? Quare sunt spiritualia ecclesiae quae intelliguntur. Per “gregem” significantur in genere omnia spiritualia apud hominem, per “armentum” omnia naturalia apud illum quae spiritualibus correspondent, per “bestias agrorum” affectiones boni in naturali homine, quae sunt ecclesiae (nam “ager” significat ecclesiam), “aves caeli” significant cogitationes rationalis hominis, et “pisces maris” scientifica.

[5] Apud Ezechielem,
“Accipiam de surculo cedri altae,….in monte altitudinis Israelis plantabo illum, ut attollat ramum et faciat fructum, et evadat in cedrum magnificam; ut habitent sub illa omnis avis omnis alae, in umbra ramorum ejus habitent” (xvii. [22,] 23):
per haec intelligitur instauratio novae ecclesiae a Domino; instauratio e novo, seu a primo ortu, intelligitur per “surculum cedri altae;” per “cedrum” hic sicut alibi in Verbo significatur ecclesia spiritualis rationalis, qualis fuerat ecclesia apud antiquos post diluvium: per “plantare surculum in monte altitudinis Israelis,” significatur in bono spirituali quod est bonum charitatis; hoc bonum per “montem altitudinis Israelis” significatur: per “evadere in cedrum magnificam,” significatur instauratio illius ecclesiae plena: “ut habitent sub illa omnis avis omnis alae,” significat quod ibi erunt vera rationalia omnis generis: “in umbra ramorum illius habitare,” significat terminata in veris naturalibus, nam haec tegunt et custodiunt vera rationalia, quae ex origine spirituali sunt.

[6] Apud eundem,
“Aschur cedrus in Libano,”….quae “alta facta est;…. in ramis ejus nidificarunt omnes aves caelorum, et sub ramis ejus pepererunt omnis bestia agri, et in umbra ejus habitarunt omnes gentes magnae” (xxxi. [3,] 5, 6):
per “cedrum” hic similiter ecclesia spiritualis rationalis significatur, nam “Aschur” significat rationale; quoniam per “cedrum” significatur ecclesia, sequitur quod per “aves caelorum,” quae nidificarunt in ramis ejus, et per “bestias agri” quae sub ramis ejus pepererunt, intelligantur cogitationes rationales de veris ecclesiae, (1)ac affectiones illarum; quia illa significantur, ideo etiam dicitur, “In umbra ejus habitarunt omnes gentes magnae.”

[7] Apud Danielem,
Nebuchadnezari in somnio visa est “arbor in medio terrae, cujus altitudo magna, et..crevit et robusta facta est; et altitudo ejus pertigit usque ad caelum, et prospectus ejus usque ad finem..terrae; folium ejus pulchrum, et flos ejus multus,..cibus omnibus in ea; sub ea umbram habebat bestia agri, et in ramis ejus habitabant aves caeli, et ex ea alebatur omnis caro. ….Sed vigil et sanctus de caelo descendit, clamans…., Excidite arborem et amputate ramos ejus, discutite folium..,dispergite florem ejus; fugite, bestia, a sub ea, et aves a ramis ejus” (iv. 7-11, 17, 18 [B. A. 10-14, 20, 21]):
per “arborem” etiam hic significatur ecclesia vocata Babylon, in suo initio et progressione, et tunc illa in cognitionibus veri et boni; ejus initium et progressio describitur per quod “magna et robusta facta sit, folium ejus pulchrum, et flos ejus multus,” et quod tunc “cibus omnibus in ea;” ejus affectiones boni et cogitationes veri significantur per “bestiam agri, quae sub ea umbram habebat,” et per “aves quae in ramis ejus habitabant;” quod extulerit dominatum suum super sancta ecclesiae et super caelum, intelligitur per quod “vigil et sanctus e caelo descenderit, et clamaverit, Excidite arborem, amputate ramos ejus:” quod “bestia” et significent ibi affectiones et cogitationes, patet ex eo, quod cum excisa est arbor, etiam dicatur, “Fugiat bestia a sub ea, et aves a ramis ejus.”

[8] Similia significantur per “aves caeli” apud Evangelistas,
Dixit Jesus, “Simile est regnum caelorum grano sinapis, quod accipiens homo seminavit in agro suo;….et fit arbor, ita ut veniant volatilia caeli, et nidulentur in ramis ejus” (Matth. xiii. 31, 32; Marc. iv. [31,] 32: Luc. xiii. 19):
per “arborem ex grano sinapis significatur homo ecclesiae, et quoque ecclesia, incohans ex pusillo bono spirituali per verum: nam si modo pusillum boni spiritualis apud hominem radicem egerit, crescit id sicut semen in bona humo: et quia per “arborem” inde significatur homo ecclesiae, sequitur quod per “volatilia caeli,” quae nidulabantur in ramis ejus, significentur cognitiones veri, et inde cogitationes: quod non sit nuda comparatio quisque videt, nam quid opus talibus in Verbo, et similibus apud Prophetas?

[9] –tum quoque apud Davidem,
Jehovah “qui emittit fontes in fluvios, inter montes eant; potum praebent omni ferae agrorum, frangunt onagri sitim suam, juxta illos avis caelorum habitat, ab inter ramos edunt, voces. ….Saturantur arbores Jehovae, cedri Libani quas plantavit, ubi aves nidificant; ciconia cujus in abietibus domus” (Ps. civ. 10-12, 16, 17)?
talia etiam nec dicta fuissent in Divino Verbo, nisi singula correspondentiae spiritualium et caelestium essent, et inde sancta; nam quid alioqui foret quod “fluvii ex fontibus, inter montes irent, potum omni ferae agri praeberent,” quod “onagri frangerent inde sitim,” et quod “juxta illos avis caelorum habitaret, et inter ramos ederet vocem, et ciconia in abietibus”? At cum per “fontes” intelliguntur vera Verbi, per “fluvios” intelligentia inde, per “montes” bona amoris, per “feram agrorum” affectiones veri, per “onagros” rationale, et per “aves caelorum” cogitationes ex Divinis veris, tunc est Verbum sanctum Divinum; alioqui foret mere humanum.

[10] Apud Hiobum,
“Interroga, quaeso, bestias et docebunt te, aut aves caeli et annuntiabunt tibi,….et narrabunt tibi pisces maris: quis non novit, ex his omnibus, quod manus Jehovae faciat illud?” (xii. 7-9:)
quod per “bestias,” “aves caeli” et “pisces maris” non intelligantur bestiae, aves, pisces, patet; nam illi non possunt interrogari, docere, annuntiare et narrare, quod manus Jehovae faciat illud; sed per illa significatur homo quoad illa quae intelligentiae ejus sunt; per “bestias” intelliguntur affectiones ejus, per “aves caeli” cogitationes ejus, per “pisces maris” cognitiones et scientifica; homo ex his potest docere quod manus Jehovae faciat illud; si non homo quoad illa quae intelligentiae ejus sunt, per “bestias,” “aves,” “pisces,” (1)significaretur non dici posset, “Quis non novit ex his omnibus?”

[11] Apud Ezechielem,
“Fili hominis, dic avi omnis alae, et omni ferae agri, Congregate vos et venite, congregate vos e circuitu ad…. sacrificium magnum super montibus Israelis:….et dabo gloriam meam inter gentes” (xxxix. 17, 21):
describitur ibi instauratio ecclesiae apud gentes, ac ibi invitatio et convocatio ad illam, nam dicitur, “Sic dabo gloriam meam inter gentes;” quare per “avem omnis alae,” et per “omnem feram agri” significantur omnes qui in affectione boni et in intellectu veri sunt.

[12] Similiter in Apocalypsi,
Angelus stans in sole, “clamavit voce magna, dicens omnibus avibus volantibus in medio caeli, Venite et congregamini ad cenam magni Dei” (xix. 17);
ubi per “aves volantes in medio caeli” nec possunt intelligi aves, sed homines qui rationales et spirituales sunt; nam invitantur ad cenam magni Dei.

[13] Apud Jeremiam,
“Vidi montes, et ecce commoventur, et omnes colles evertuntur: vidi cum ecce non homo, et omnis avis caeli avolarunt; vidi cum Carmel desertum, et omnes urbes ejus desolatae sunt” (iv. 24, 26):
haec de ecclesiae devastatione quoad omne bonum et verum ejus dicta sunt; per “montes et valles” significantur amores caelestes et spirituales; et per “commoveri et everti” significatur perire; nam in mundo spirituali, cum non amplius aliquis amor caelestis aut spiritualis apud spiritus datur, tunc actualiter commoventur montes et evertuntur colles, super quibus habitarunt: per quod “omnes aves avolaverint,” significatur quod non amplius aliqua scientia et inde cogitatio veri: per quod “non homo,” significatur quod non intellectus veri; per quod “Carmel desertum,” significatur ecclesia absque bono et vero; et per quod “urbes desolatae,” significatur quod non amplius doctrinalia veri.

[14] Apud eundem,
Habitacula “vastata sunt, ut non sit vir transiens, neque audiant vocem pecoris, ab ave caelorum usque ad bestiam avolarunt, abiverunt, quia dabo Hierosolymam [in] acervos, habitaculum draconum” (ix. 9, 10 [B. A. 10, 11]; cap. xii. 9);
etiam hic de devastatione ecclesiae, per “habitacula” quae vastata sunt, ut non sit vir transiens,” significantur doctrinalia ecclesiae, quae fuerunt ex Verbo, in quibus nunc non aliquod bonum et verum; per “vocem pecoris,” quam “non audient,” significatur quod non aliquod bonum charitatis nec verum fidei esset; per quod “aves caelorum usque ad bestiam avolaverint, abiverint,” significatur quod non aliqua cogitatio veri ex cognitione ejus, nec affectio boni: quod non avolatio avium caeli, et abitus bestiarum terrae, sed vastatio ecclesiae quoad doctrinam intelligatur, patet, nam additur, “Dabo Hierosolymam in acervos, habitaculum draconum;” per “Hierosolymam” significatur ecclesia quoad doctrinam, per “dare in acervos, et in habitaculum draconum,” significatur devastatio ejus.

[15] Apud Hoscheam,
“Non veritas, et non misericordia, et non cognitio Dei in terra; propterea lugebit terra,….quoad feram agri, et quoad avem caelorum, etiamque pisces maris colligentur” (iv. 1, 3);
quod per “feram agri,” “avem caelorum” et “pisces maris” significentur similia quae supra, patet, nam etiam hic agitur de devastatione ecclesiae; dicitur enim, “Non veritas, non misericordia, et non cognitio Dei in terra;” per “terram” significatur ecclesia.

[16] Apud Zephaniam,
“Consumam hominem et bestiam, consumam avem caelorum et pisces maris;….exscindam hominem a faciebus terrae” (i. 3):
“consumere hominem et bestiam” significat perdere affectionem spiritualem et naturalem; “consumere aves caelorum et pisces maris” significat perdere perceptiones et cognitiones veri; quia per illa significantur talia quae ecclesiae sunt, ideo dicitur, “Exscindam hominem a faciebus terrae;” per “hominem” significatur omne ecclesiae.

[17] Apud Davidem,
Dixit Deus, “Novi omnem avem montium, et feram agrorum meorum Mecum” (l. 11);
apud Ezechielem,
“Erit terrae motus magnus super terra Israelis, et contremiscent coram Me pisces maris, et avis caelorum, et fera agri, et omne reptile repens super terra, et omnis homo qui super faciebus terrae (xxxviii. [19,] 20):
similia hic per “avem caelorum,” et per “feram agri,” quae mox supra, significantur; per “terrae motum” significatur mutatio status ecclesiae.

[18] Apud Esaiam,
“Vae terrae inumbratae alis, quae trans flumina Kuschi;….relinquentur (1)avis montium, et bestiae terrae, sed abominabuntur eum avis, et omnis bestia terrae eum contemnet” (xviii. 1, 6):
agitur ibi de instauratione ecclesiae apud gentes, ac de devastatione Ecclesiae Judaicae; inde per “avem” et per “bestiam terrae” significantur cognitiones veri et affectiones boni.

[19] Apud eundem,
“Ego Deus, et non amplius Deus, et non sicut Ego,….vocans ab ortu avem, e terra longinquitatis virum consilii ” (xlvi. 9 [,11]):
per “avem” quae vocabitur ab ortu, significatur verum Verbi, quod quia est ex bono amoris, dicitur “ab ortu;” “ortus” est bonum amoris; quid alioqui quod “Deus ab ortu vocaturus sit avem, et ex terra longinquitatis virum consilii”? “vir consilii” est homo intelligens, nempe ex veris quae sunt ex bono amoris.

[20] Apud Hoscheam,
“Ephraim, sicut avis avolabit gloria ejus, a partu et a ventre et a conceptione” (ix. 11);
apud eundem,
“Non revertar ad perdendum Ephraimum;….post Jehovam ibunt cum honore advenient, sicut avis ex Aegypto, et sicut columba e terra Assyriae” (xi. 9, 10 [, 11]):
per “Ephraimum” significatur intellectus veritatum ecclesiae; inde comparatio ejus fit cum ave, ac dicitur, “sicut avis avolabit gloria ejus:” comparatur cum ave etiam, Hosch. vii. 12; nam omne quod intellectus est, tam scientificum quam cogitativum et rationale, per “avem” significatur: ac omne quod jucundum aut volupe, ita voluntarium et quod affectionis est, per “bestiam” et “feram” significatur; per “avem ex Aegypto” significatur scientificum, quod est naturalis hominis, et per “columbam ex Assyria” rationale; nam per “Aegyptum” significatur scientificum, et per “Assyriam” rationale; agitur ibi de ecclesia a Domino instauranda.

[21] Sicut pleraque in Verbo etiam oppositum sensum habent, ita quoque “aves;” et in illo significant fallacias ex sensuali homine, tum ratiocinia ex falsis contra vera, et quoque ipsa falsa, pejora et noxiora secundum avium immundarum genera et species; falsa destruentia vera imprimis per “aves rapaces.” In pluribus locis in Verbo dicitur quod “darentur in cibum avibus et feris,” et per id significatur quod a fallaciis, falsis, ratiociniis inde, a cupiditatibus mali, in genere ex malis et falsis ex inferno, prorsus perituri sint. Hoc per “dari in cibum avibus caeli et bestiis terrae” significatur in sequentibus locis: –Apud Jeremiam,
“Erit cadaver populi hujus in cibum avi caelorum,…nec abigens terrendo” (vii. 33);
apud eundem,
“Visitabo super vos quatuor generibus,…gladio ad occidendum,..canibus ad trahendum,..avibus caelorum et bestiis terrae ad devorandum et ad perdendum” (xv. 3);
apud eundem,
“Gladio et fame consumentur, ut fiat cadaver eorum in cibum avibus caelorum et bestiae terrae” (xvi. 4; cap. xix. 7; cap. xxxiv. 20);
apud Ezechielem,
“Super facies agri cades, non colligeris, nec congregaberis, ferae terrae et avi caeli dedi te in cibum” (xxix. 5);
apud eundem,
“Super montibus Israelis cades,….avi caelorum omnis alae, et ferae agri dedi te in cibum” (xxxix. 4);
haec de Gogo. Apud Davidem,
“Venerunt gentes in hereditatem tuam, polluerunt templum sanctitatis tuae, posuerunt Hierosolymam in acervos, dederunt cadaver servorum tuorum cibum avi caelorum, carnem sanctorum tuorum ferae terrae” (Ps. lxxix. 1, 2).

[22] Quia “aves caelorum” et “ferae terrae” talia significabant, et quia “gentes terrae Canaanis” significabant mala et falsa ecclesiae, ideo solenne fuit genti Judaicae cadavera hostium suorum post clades eorum exponere feris et avibus, a quibus devorarentur. Exinde est quod inter horrenda et profana olim reputatum fuerit, et quoque hodie reputetur, relinquere homines mortuos super facie terrae insepultos, etiam post proelia: hoc quoque significatur in Verbo per quod “non sepelirentur,” et quoque quod “ossa extraherentur e sepulcris et projicerentur.” Falsa infernalia etiam significantur
Per aves quae descendebant super cadavera, quae abegit Abramus (Gen. xv. 11):
Tum per “aves,” Apoc. xix. 21;
Et quoque per aves quae comedunt id quod seminatum est super via dura (Matth. xiii. 3, 4; Marc. iv. 4; Luc. viii. 5).
Apud Danielem,
“In medio septimanae cessare faciet sacrificium et oblationem; tandem super avem abominationum desolatio, et usque ad consummationem et decisum stillabit super devastationem” (ix. 27):
haec de totali devastatione Ecclesiae Judaicae, quae fuit cum Dominus natus est; devastatio ejus per horrenda falsa significatur per “avem abominationum;” quod falsum per “avem” ibi intelligatur, manifeste patet. Sciendum est quod sint plura genera falsorum, et qua singula illorum per sua genera avium significentur, quae enumerantur apud Mosen (Levit. xi. 13, seq., et Deutr. xiv. 11-20); ac nominantur passim in Verbo, sicut aquilae, milvi, pici, corvi, ululae, plateae, ardeae, noctuae, bubones, dracones, et aliae.

[23] (Continuatio de Fide Athanasiana.)
Datur cogitatio lucis de Deo, et de divinis, quae in caelo vocantur caelestia et spiritualia, in mundo ecclesiastica et theologica, et datur cogitatio non lucis de illis: cogitatio non lucis est illis qui sciunt illa et non intelligunt, quales sunt omnes hodie qui volunt ut intellectus sit sub obedientia fidei, immo quod credendum sit et non intelligendum, dicentes quod fides intellectualis non sit vera fides; sed hi sunt qui non ex interiori in genuina affectione veri sunt, et inde nec in aliqua illustratione, et plures ex his sunt in fastu propriae intelligentiae, et in amore dominandi per sancta ecclesiae super animas hominum; non scientes quod verum velit in luce esse, quoniam lux caeli est Divinum Verum, et quod intellectus vere humanus afficiatur illa luce, et ex illa videat; et si non viderit, foret memoria quae fidem haberet, et non homo; et illa fides est caeca, quia absque idea ex luce veri; intellectus enim est homo, et memoria introducit. Si credendum sit quod non intelligitur, potuisset homo sicut psittacus doceri loqui et reminisci, etiam quod ossibus mortuorum et sepulcris inesset sanctitas, quod cadavera miracula facerent, quod homo cruciaretur in purgatorio si non opes suas sanctificet idolis aut monasteriis, quod homines dii sint quia in illorum potestate est caelum et infernum, praeter similia alia, quae homo ex caeca fide, et intellectu clauso, et sic ex luce utriusque exstincta, credet. Sed sciatur quod omnia vera Verbi, quae sunt vera caeli et ecclesiae, intellectu videri possint, in caelo spiritualiter, in mundo rationaliter; nam intellectus vere humanus est ipse visus illorum; est enim separatus a materiali, et cum separatus est videt vera tam clare sicut oculus objecta; videt vera sicut amat illa, nam sicut illa amat illustratur. Ex eo quod videant vera est angelis sapientia; quare cum alicui angelo dicitur quod hoc aut illud credendum sit tametsi non intelligitur, respondet angelus, An putas me insanum esse, aut te Deum esse cui credam, si non videro? potest esse falsum ab inferno.

1101. |VERSUS 3.|
“Quia ex vino [irae] scortationis ejus biberunt omnes gentes, et reges terras cum illa scortati sunt, et mercatores terrae ex facultatibus deliciarum ejus ditati sunt.”
3. “Quia ex vino irae scortationis ejus biberunt omnes gentes,” significat adulterationem omnium boni caeli et ecclesiae per dira falsa mali [n. 1102]; “et reges terrae cum illa scortati sunt,” significat falsificationem omnium veri caeli et ecclesiae (n. 1103]; “et mercatores terrae ex facultatibus deliciarum ejus ditati sunt,” significat instructionem in illis quae caeli et ecclesiae sunt, quae ex amore dominandi per sancta ecclesiae ut media, et quoque ex amore possidendi mundum per eadem, trahunt quod jucunda sint et cupiantur [n. 1104].

1102. [Vers. 3.] “Quia ex vino [irae] scortationis ejus biberunt omnes gentes.” –Quod significet adulterationem omnium boni caeli et ecclesiae per dira falsa mali, constat ex illis quae supra (n. 881) explicata sunt, ubi similia verba; ibi quod “potaverit omnes gentes,” hic quod “biberint omnes gentes.”
(Continuatio de Fide Athanasiana.)
Nunc ad doctrinam Trinitatis, quae ab Athanasio conscripta est, et a Concilio in Nicaea confirmata; haec talis est ut, dum perlecta est, relinquat ideam claram quod tres Personae sint, et inde quod tres Dii unanimes sint; at ideam obscuram quod Deus unus sit: cum tamen, ut supra dictum est, idea cogitationis de uno Deo primario aperiat homini caelum, et vicissim idea trium Deorum claudat caelum. Quod doctrina illa Athanasiana, dum perlecta est, relinquat ideam claram quod tres Personae sint, et inde quod tres Dii unanimes sint, et quod Trinum unanimum faciat cogitationem quod unus Deus sit, consulat se quisque, num aliud cogitet. Dicitur enim in Fide Athanasiana apertis Verbis, “..Est una Persona Patris, alia Filii, et alia Spiritus Sancti……Pater est increatus, ….infinitus, ….aeternus, ….omnipotens, ….Deus, ….Dominus;” Similiter est Filius, et similiter Spiritus Sanctus: tum, “Pater a nullo factus et creatus est,….Filius…a Patre….natus est; Et Spiritus Sanctus” ab utroque “procedens. Ita est unus Pater,….unus Filius,….et unus Spiritus Sanctus….; Et in hac Trinitate….sunt omnes tres Personae..simul aeternae, et sunt prorsus aequales.” Ex his nemo aliud cogitare potest quam quod tres Dii sint; nec aliud potuit ipse Athanasius, et quoque Concilium Nicaenum; ut patet ex his verbis Doctrinae insertis, “..Sicut ex Christiana veritate obligati sumus agnoscere unamquamque Personam per Se esse Deum ac Dominum, Usque non possumus ex Christiana fide nominare tres Deos et tres Dominos;” quod non aliter intelligi potest quam quod liceat agnoscere tres Deos et Dominos, sed non nominare; aut quod liceat cogitare tres Deos et Dominos, sed non dicere.

1103. “Et reges terrae cum illa scortati sunt.” –Quod significet falsificationem omnium veri caeli et ecclesiae, constat ex illis quae supra (n. 1034) explicata sunt, ubi similia verba.
(Continuatio de Fide Athanasiana.)
Quod Doctrina Trinitatis, quae Fides Athanasiana vocatur, dum perlecta relinquat idea obscuram quod Deus unus sit, et tam obscuram ut ideam trium Deorum non removeat, hoc constare potest ex eo, quod Doctrina unum Deum ex Tribus faciat per unitatem essentiae, dicendo, “Haec est fides Christiana, Quod colamus unum Deum in Trinitatem, et Trinitatem in Unitate; Neque commiscendo Personas, neque separando Essentiam:” et postea, “Ita prorsus est,….quod Unitas in Trinitate, ac Trinitas in Unitate, colenda sit.” Haec dicta sunt ut removeatur idea trium Deorum; sed haec non cadunt in intellectum aliter quam quod tres Personae sint, sed una Divina essentia omnibus: ita per Divinam essentiam ibi intelligitur Deus; cum tamen essentia, sicut etiam divinitas, majestas et gloria, quae etiam dicuntur, est praedicatum, ac Deus, quia Persona, est subjectum: quare dicere quod essentia sit Deus, foret sicut dicere quod praedicatum sit subjectum; cum tamen essentia non est Deus sed est Dei, ut quoque majestas et gloria non sunt Deus, sed sunt Dei, sicut praedicatum non est subjectum sed est subjecti. Inde patet quod idea trium Deorum ut trium Personarum non removeatur. Hoc illustrari potest per comparationem. Sint tres in uno regno aequalis potestatis, et quisque nominetur rex; tunc si potestas et majestas intelligitur per regem, possunt ex mandato vocari ac dici rex, at non facile unus rex; sed quia persona est quae intelligitur per regem, non potest ex mandato de tribus regibus cogitari unus rex: quare si dixerint tibi, Loquere ad nos ita libere sicut cogitas, omnino loqueris, Vos Reges, immo etiam Vos Majestates; si responderis, Cogito sicut loquor ex mandato, fallis, quia vel simulas vel cogis te; si cogis te, cogitatio tua non sibi relicta est, sed inhaeret loquelae.

[2] Quod ita sit, vidit etiam Athanasius; quare explicat illa verba per haec: “..Sicut ex Christiana veritate obligati sumus agnoscere unamquamque Personam per Se esse Deum ac Dominum, Usque non possumus ex Christiana fide nominare tres Deos et tres Dominos.” Hoc non alter potest intelligi quam quod liceat agnoscere tres Deos et Dominos, sed non nominare; seu quod liceat cogitare tres Deos et Dominos, sed non dicere, quia est contra Christianam fidem: similiter quod liceat agnoscere et cogitare tres infinitos, aeternos, increatos, omnipotentes, quia sunt tres Personae, at non nominare tres infinitos, aeternos, increatos et omnipotentes, sed unum. Quod Athanasius allata verba addiderit reliquis, est quia nullus aliter potest cogitare, ne quidem ipse; sed quisque potest aliter loqui, et quod omnino ita loquendum sit, quia ex Christiana Religione est, hoc est, ex Verbo, quod non tres Dii sint, sed quod unus Deus. Praeterea proprietas, quae cuivis Personae adjicitur, et ejus attributum speciale, sicut creatio Patri, redemptio Filio, et illustratio Spiritui Sancto, non ita apud tres Personas est una eadem, et tamen intrant Divinam essentiam; nam creatio est Divina, redemptio est Divina, ac illustratio est Divina.

[3] Insuper quis hominum cogitat quod “Trinitas in Unitate ac Unitas in Trinitate colenda sit, non commiscendo personas, nec separando essentiam,” qui vult ideam trium Deorum convertere in ideam unius Dei? Quis hoc potest per metaphysicum quod transcendit captum Simplices hoc prorsus nequeunt. Docti autem percurrunt, dicentes secum, Hoc est doctrina ac fides mea de Deo; nec inde retinent aliud in memoria ex idea obscura, et inde in idea ex memoria, quam quod tres Personae sint, et unus Deus, et quisque ex tribus unum facit suo modo; sed solum cum loquitur et scribit; dum autem cogitat, non potest aliter quam cogitare de tribus, ac de uno ex trium unanimitate, et plures ne quidem ex illa. Sed audi, mi Lector! Ne dicas tibi quod haec nimis dure et audacter dicta sint contra Fidem universaliter receptam de Deo triuno; in sequentibus videbis quod omnia et singula quae in Athanasiana Fide scripta sunt cum veritate concordent, modo loco trium Personarum credatur una Persona, in qua Trinitas.

1104. “Et mercatores terrae ex facultatibus deliciarum ejus ditati sunt,” –Quod significet instructionem in illis quae caeli et ecclesiae sunt, quae ex amore dominandi per sancta ecclesiae ut media, et quoque ex amore possidendi mundum per eadem, trahunt quod jucunda sint et cupiantur, constat ex significatione “mercatorum,” quod sint qui comparant sibi cognitiones boni et veri ex Verbo, ita qui illas vel docent vel discunt; nam “mercator” in sensu proprio seu naturali dicitur, qui merces emit et vendit, et per “emere” et “vendere” significatur comparare et communicare, ita in sensu spirituali discere et docere, et per “merces ” significantur cognitiones boni et veri ex Verbo; (quod talia per “mercari” significentur, videatur supra, n. 840;) quod per “mercatores terrae” significetur instructio in illis quae ecclesiae sunt, est quia docere est instruere, ac doceri seu discere est instrui, et instructio est utriusque; et quia sensus spiritualis Verbi est abstractus a personis, ideo “mercator” significat instructionem, ac sensus naturalis ex spirituali significat illos qui instruunt et qui instruuntur; nam sensus spiritualis spectat bona et vera abstracte a personis, sensus autem naturalis ex spirituali spectat personas apud quas illa bona et vera sunt: quod “terra” significet ecclesiam, saepius supra ex Verbo confirmatum est: ex significatione “facultatum deliciarum ejus,” quod sint illa ecclesiae, quae vocantur cognitiones et dicuntur esse sancta, quae tamen omnia sua trahunt ex amore dominandi tam super caelum quam super mundum; illae cognitiones quas vocant sancta ecclesiae, sunt quae intelliguntur per “facultates deliciarum ejus,” quae quoque infra ((1)vers. 11-15) enumerantur, per quae talia significantur. Facultates illae vocantur “facultates deliciarum,” quia sunt jucunda; omnia enim quae scaturiunt ex amore sui et ex amore mundi jucunda sunt, quisque enim ex naturali suo homine, et ex corpore, non aliud sentit jucundum: quare etiam dum amores illi sunt fines, tunc excogitantur media quae favent, et haec media sunt jucunda, quia sunt finium. Nunc quia amores illi sunt fines apud illos qui sunt capita et primates in illo religioso quod per “Babylonem” intelligitur, ideo etiam ab illis excogitata sunt media quae favent, quae omnia sunt jucunda (de quibus infra). Ex his constare potest quod per quod “mercatores terrae ex facultatibus deliciarum ejus ditati sint,” significetur instructio in illis quae ecclesiae sunt, quae ex amore dominandi per sancta ecclesiae ut media, et ex amore possidendi mundum per eadem, trahunt quod jucunda sint et cupiantur.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana.)
Alterum, quod Doctrina Athanasiana docet, est quod in Domino binae essentiae sint, Divina et Humana; et ibi in idea clara est quod Domino Divinum sit et Humanum, seu quod Dominus sit Deus et Homo; at in idea obscura, quod Divinum Domini in Humano Ipsius sit sicut anima in corpore. Idea clara, quod Domino Divinum sit et Humanum, hauritur ex his verbis, “..Vera fides est, ut credamus et confiteamur quod noster Dominus Jesus Christus, Filius Dei, sit Deus et Homo; Deus ex substantia Patris, natus ante mundum, et Homo ex substantia matris natus in mundo; Perfectus Deus et perfectus Homo, ex rationali anima [et Humano corpore] consistens: Aequalis Patri quoad Divinum, et inferior Patre quoad Humanum,” Hic subsistit idea clara, nec vadit ulterius, quia ex illis quae sequuntur fit idea obscura. Haec, quae ideae obscurae sunt quia non intrant memoriam ex cogitatione lucis, non sortiuntur locum ibi quam inter talia quae non lucis sunt; haec quia ibi non apparent coram intellectu, se abscondunt, nec e memoria evocari possunt simul cum illis quae lucis sunt. In idea obscura in Doctrina illa sunt, quod Divinum Domini in Humano Ipsius sit, sicut anima in corpore; nam de hoc ita dicitur, “Qui tametsi est Deus et Homo, non tamen sunt duo, sed unus Christus;….Est unus prorsus….per unitatem Personae: Quoniam sicut rationalis anima et corpus sunt unus homo, ita Deus et Homo est unus Christus.” Horum idea in se quidem clara est, sed usque fit obscura ibi per haec, “Unus est non per conversionem essentiae Divinae in Humanam, sed per assumptionem essentiae Humanae in Divinam: Unus prorsus, non per commixtionem essentiae, sed per unitatem Personae.”

[3] Quoniam idea clara praevalet ideae obscurae, ideo plerique tam simplices quam docti cogitant de Domino sicut de homine vulgari sui simili, et non tunc simul de Divino Ipsius; si de Divino, tunc in idea sua separant illud ab Humano, et per id etiam unitatem Personae infringunt. Si interrogantur ubinam Divinum Ipsius, dicunt ex idea sua, In caelo apud Patrem. Quod ita dicant et percipiant, est quia repugnat cogitare quod Humanum sit Divinum, et sic una cum Divino suo in caelo; non scientes quod dum cogitatione ita separant Divinum Domini ab Humano Ipsius, non modo contra Doctrinam suam cogitent, quae docet quod Divinum Domini sit in Humano Ipsius, sicut anima in corpore, tum quod unitas Personae sit, hoc est, quod sint una Persona; sed etiam quod Doctrinam illam immerito arguant contradictionis aut fallaciae, quae foret, quod Humanum Domini una cum rationali anima esset ex sola matre, cum tamen omnis homo est rationalis ex anima quae est ex patre. Sed quod talis cogitatio sit, et talis separatio, consequitur etiam ex idea trium Deorum; ex qua est quod Divinum Ipsius in Humano sit ex Divino Patris, qui est prima Persona, cum tamen est Ipsius proprium Divinum, quod e caelo, descendit et assumpsit Humanum: si homo hoc non rite percipit, poterit forte opinari quod non unum Divinum fuerit Ipsius Pater ex quo, sed trinum, quod tamen non aliqua fide potest recipi. Verbo, qui separant Divinum ab Humano Ipsius, et non cogitant quod Divinum in Humano Ipsius sit sicut anima in corpore, et quod sint una Persona, potest in ideas enormes de Domino cadere, etiam in ideam sicut de homine separato ab anima; quare cave tibi, ne cogites de Domino ut de homine tui simili; sed cogita de Domino ut de Homine qui Deus.

[4] Audi, mi Lector! Quando haec legis, putare potes quod nusquam cogitatione separaveris Divinum Domini ab Humano Ipsius, ita nec Humanum a Divino; sed, quaeso, consule tuam cogitationem, cum determinaveras illam ad Dominum, an usquam cogitaveris quod Divinum Domini in Humano Ipsius sit sicut anima in corpore; annon cogitaveris, immo si nunc vis, annon cogites de Humano Ipsius separatim et de Divino Ipsius separatim? et cum de Humano Ipsius, quod illud sit sicut humanum alius hominis? et cum de Divino, quod illud in idea tua sit apud Patrem? Interrogavi perplures, etiam primates ecclesiae, et omnes responderunt quod ita sit; et cum dixi quod tamen ex doctrina Fidei Athanasianae sit, quae est ipsa doctrina ecclesiae eorum de Deo et de Domino, quod Divinum Domini sit in Humano Ipsius sicut anima in corpore, responderunt quod hoc nesciverint; et cum recitavi haec verba Doctrinae, “…Dominus noster Jesus Christus, Filius Dei,….tametsi est Deus et Homo, Usque non sunt duo, sed unus Christus;…. Est prorsus unus….per unitatem Personae; Quoniam sicut rationalis anima et corpus sunt unus homo, ita Deus et Homo est unus Christus,” tunc siluerunt; et confessi postea quod illa non observaverint, indignati quod doctrinam suam oculis tam strictis percurrerint. Quidam tunc reliquerunt unionem suam mysticam Divini Patris cum Humano Domini.

[5] Quod Divinum sit in Humano Domini sicut anima in corpore, docet et testatur Verbum apud Matthaeum et apud Lucam: –Apud Matthaeum,
Maria desponsata Josepho, “antequam illi congrederentur, inventa est in utero habere ex Spiritu sancto:”….et angelus dixit Josepho in somnio, “Ne time accipere Mariam sponsam tuam, nam quod in ea natum, ex Spiritu sancto est.”….Et Josephus “non cognovit illam, usque dum peperit Filium suum primogenitum, et vocavit nomen Ipsius Jesum” (cap. i. 18, 20, 25);
et apud Lucam,
Angelus dixit Mariae, “Ecce concipies in utero, et paries Filium, et vocabis nomen Ipsius Jesum. ….Maria..dixit ad angelum, Quomodo fiet hoc, quoniam virum non cognosco? Cui respondens angelus dixit, Spiritus Sanctus veniet super te, et virtus Altissimi obumbrabit te; unde quod natum ex te Sanctum vocabitur Filius Dei” (cap. i. 31, 32, 34, 35):
ex quibus patet quod Divinum in Domino fuerit ex conceptione, et quod illud fuerit vita Ipsius ex Patre, quae vita est anima. Haec pro tempore sufficiant; plura de his in sequentibus, ubi confirmabitur quod etiam illa in Doctrina Athanasiana, quae ideam obscuram de Domino faciunt, cum veritate concordent, quando Trinitas, nempe Pater, Filius et Spiritus sanctus, in Domino ut in una Persona, cogitatur et creditur. Absque illa cogitatione et fide potest dici quod Christiani, secus quam omnes populi et gentes in universo terrarum orbe, quibus est rationalitas, tres Deos colant, quemadmodum etiam ab illis dicitur; cum tamen Christianus orbis potest et debet reliquis praelucere doctrina et fide quod Unus Deus sit et Essentia et Persona.

1105. |VERSUS 4.|
“Et audivi aliam vocem e caelo dicentem, Exite ex illa, popule mi, ne participes fiatis peccatorum ejus, et ne recipiatis ex plagis ejus.”
4. “Et audivi aliam vocem e caelo dicentem,” significat exhortationem ad illos qui in veris sunt et in bono vitae, ut sibi caveant ab illis [n. 1106]; “Exite ex illa, popule mi,” significat ut relinquant illos et non cum illis communicent [n. 1107]; “ne participes fiatis peccatorum ejus,” significat ne veniant in mala illorum, quae sunt ex amore sui et ex amore mundi [n. 1108]; “et ne recipiatis ex plagis ejus,” significat et inde in (1)falsa mali, ac ita in exitium [n. 1109].

1106. [Vers. 4.] “Et audivi aliam vocem e caelo dicentem.” –Quod significet exhortationem ad illos qui in veris et in bono vitae sunt, ut sibi caveant ad illis, constat ex significatione “vocis e caelo,” quod sit exhortatio ad illos qui in veris fidei et in bonis vitae sunt, ut caveant ab illis; quod hoc per “vocem e caelo” intelligatur, patet a sequentibus; nam sequitur, “Exite ex illa, popule mi, ne participes fiatis peccatorum ejus, et ne recipiatis ex plagis ejus,” praeter plura; postea etiam describitur quales Babylonis merces sunt, et qualis status illorum; inde patet quod “vox e caelo” sit exhortatio. Quod vox e caelo audita sit, est quia intelligitur a Domino per Verbum; nam omnia quae homo haurit ex Verbo, sunt vox e caelo, et Verbum instruit unumquemvis qualis Babel est, ut patet ex illis quae de Babele (n. 1029), ex Verbo allata sunt.

[2] Quod dicatur “alia vox,” est quia prior vox fuit angeli clamantis quod “Babylon ceciderit, et facta sit habitaculum daemoniorum;” hic itaque exhortatio ad omnes; tam qui intra Babyloniam in aliqua affectione veri et in vita boni sunt, ut exeant ab illa, et ne fidem habeant praestigiis et incantationibus ejus; et quoque ad illos qui extra Babyloniam sunt, ne sinant se ab illis seduci; nam gens illa talis est ut per jucunda amoris cujusvis persuadeant, et per id claudunt intellectum, et sic adducunt hominem in fidem omnium quae dicunt. Quod gens illa Babylonica talis sit, a multa experientia mihi notum factum est; intrant enim in jucunda vitae cujusvis, ac per id captant animos, ac ita se quasi inescant et inviscant, usque dum in vita ejus sint, et sic ducunt illum sicut caecum ac sicut sui impotem quocunque volunt; ac primum ut fidem caecam amplectatur, removendo omnem lucem ab intellectu in theologicis, ne fines eorum pateant, qui sunt, ut domini sint, non modo super interiora hominis quae mentis ejus sunt, sed etiam super exteriora quae corporis ejus sunt; super interiora quae mentis sunt per dominium super omnia ecclesiae et quoque caeli, ita super animas; super exteriora quae corporis sunt per dominium super opes illorum; verbo, sunt fines illorum ut ipsi soli sint domini, et omnes reliqui sint servi; sic enim, si non voce aperta, usque tacita agnitione coluntur ut dii; hoc finis eorum ultimus est, qui coram hominibus latet, sed coram angelis in caelo patet. Quod ille finis illorum ultimus sit, constat manifeste ex eo, quod Ipsum Dominum deprivaverint omni potestate salvandi, per translationem ejus in papam et ab illo in ministros suos; et tamen salvare hominem est ipsum Divinum Domini, et qui hoc potest, is non homo est, sed Deus. Plura de his in sequentibus dicentur.

[3] (Continuatio de Fide Athanasiana.)
Ostensum est quod Doctrina fidei ab Athanasio vocata, dum perlecta est, relinquat ideam claram quod tres Personae sint, et inde quod tres dii unanimes sint, ac ideam obscuram quod Deus unus sit, et tam obscuram ut ideam trium deorum non removeat. Tum etiam, quod eadem doctrina relinquat ideam claram quod Domino Divinum sit et Humanum, seu quod Dominus sit Deus et Homo, sed ideam obscuram quod Divinum et Humanum Domini sint una Persona, et quod Divinum Ipsius in Humano Ipsius sit sicut anima in corpore. At quoque dictum est quod usque omnia quae in illa doctrina sunt a principio ad finem, tam clara quam obscura, cum veritate concordent ac coincidant, dummodo pro hoc, quod Deus unus sit essentia, et trinus personis, credatur, sicut ipsa veritas est, quod Deus unus sit tam essentia quam persona.

[4] Est trinitas in Deo, et est quoque unitas; quod sit trinitas, constare potest ex locis in Verbo ubi Pater; Filius et Spiritus sanctus nominantur; et quod sit unitas, ex locis in Verbo ubi dicitur quod Deus unus sit. Unitas in qua trinitas, seu unus Deus in quo trinum, non datur in Divino quod Pater vocatur, nec in Divino quod Spiritus sanctus, sed in solo Domino; in Domino trinum est, nempe, Divinum quod vocatur Pater, Divinum Humanum quod vocatur Filius, ac Divinum procedens quod Spiritus sanctus, et hoc trinum est unum quia est unius Personae, et vocari potest triunum. In nunc sequentibus videbitur cum hoc concordantia omnium Doctrinae Athanasianae, Primo, de Trinitate: Secundo, de Unitate Personae in Domino: Tertio, quod ex Divina providentia factum sit quod doctrina illa ita scripta sit, ut tametsi discordat usque cum veritate concordet. Postea, in genere confirmabitur trinum in Domino: et deinde, in specie, quod Divinum quod Pater vocatur sit Ipse, quod Divinum quod Filius vocatur sit Ipse, et quod Divinum quod Spiritus sanctus vocatur sit Ipse.

1107. “Exite ex illa, popule mi.” –Quod significet ut relinquant illos, et non cum illis communicent, constat ex significatione “exire ex Babylone” quod sit relinquere illos qui per “Babylonem” intelliguntur, tum ut non communicent cum illis; et ex significatione “popule mi,” quod sint qui in veris sunt, et per vera in bono vitae; (quod “populus” significet illos qui in veris ex bono sunt, videatur [supra,] n. 175 [b], 331, 625:) haec sunt exhortationis, quae per “vocem e caelo” intelligitur. Quod exhortatio sit ut relinquant illos, utque non communicent cum illis, est quia commercium cum illis est periculosum, imprimis in mundo spirituali, ubi similiter ut in mundo naturali emissarios ablegant, qui variis modis persuadent et promissis allectant ut ad religiosum illorum accedant; nam sicut homo facit in mundo, ita etiam facit post excessum e mundo; amor enim regnans apud unumquemvis remanet, et amor illorum est in religiosum suum perducere universum mundum, et hoc ex fine ut limites imperii sui dilatent propter infernale jucundum amoris sui, et infernale jucundum amoris mundi; propter illa jucunda etiam circumvagatur diabolus, ut dicitur, et seducit, ut quoque constare potest ex illis quae de tentatione Domini a diabolo apud Evangelistas memoratur; ubi amor sui, in quo est, describitur per quod vellet adorari, et amor mundi per quod e monte ostenderit omnia mundi sicut sua: quoniam similis amor manet unumquemvis post mortem, ideo etiam gens Babylonica dum in mundum spiritualem venit, tunc illi qui imperia exercuerunt ex jucundo amorum illorum, addiscunt artes in mundo naturali ignotas, et per illas fascinant homines spiritus, et in partes suas etiam invitos trahunt; quare nunc, postquam ultimum judicium super illos peractum est, illis severe interdictum est emittere aliquos in societates ubi Reformati sunt, neque ad Gentes, et dum emittunt investigantur et puniuntur. Quia hic agitur de statu illorum post ultimum judicium, imprimis de statu illorum in mundo spirituali, ideo illa quae hic et in sequentibus de Babylone dicuntur, sunt intelligenda esse dicta principaliter pro illis; nam quod Babylonem in mundo naturali, seu in orbe nostrae telluris, concernit, illi qui per “Babylonem” intelliguntur, non in simili statu sunt tum illis qui in mundo spirituali, sed usque etiam exhortatio est ad illos, ut sibi ab illis caveant.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana.)
Nunc ad concordantiam omnium Doctrinae Athanasianae cum hac veritate, quod Deus unus sit et essentia et persona, in quo trinum; quae concordantia ut instituatur et videatur, velim ordine progredi. Doctrina Athanasiana primum ita docet, “Fides Catholica haec est: Quod colamus unus Deum in trinitate, et trinitatem in unitate; Non commiscendo Personas, nec separando essentiam.” Cum pro tribus personis una Persona, in qua trinum, intelligitur, tunc haec in se veritas sunt, et clara idea percipiuntur ita, Fides Christiana haec est: Quod colamus unum Deum, in quo trinum est, ac trinum in uno Deo: et quod Deus, in quo trinum est, sit una Persona, ac quod trinum in Deo sit una essentia: ita est unus Deus in trinitate, ac trinitas in unitate, Nec commiscentur personae, nec separatur essentia: quod non commisceantur personae, nec separetur essentia, ex nunc sequentibus clarius patebit. Doctrina Athanasiana ulterius docet, “Quoniam est una persona Patris, alia Filii, alia Spiritus Sancti; Sed Divinitas Patris, Filii, et Spiritus Sancti, est una eadem, et gloria aequalis…” Cum pro tribus personis una Persona, in qua trinum est, intelligitur, tunc etiam haec in se veritas sunt, et clara idea percipiuntur ita, Trinum in Domino, ut in una Persona, est Divinum quod Pater vocatur, Divinum Humanum quod Filius, et Divinum procedens quod Spiritus sanctus, Sed Divinitas seu Divina essentia trium est una, gloria aequalis. Porro, “Qualis est Pater talis est Filius, et talis est Spiritus Sanctus.” Haec tunc appercipiuntur ita, Quale est Divinum quod Pater vocatur, tale est Divinum quod Filius, et tale est Divinum quod Spiritus Sanctus.

[3] Adhuc, “Pater est increatus, Filius est increatus, et Spiritus Sanctus est increatus; Pater est infinitus, Filius est infinitus, et Spiritus Sanctus est infinitus; Pater est aeternus, Filius est aeternus, Spiritus Sanctus est aeternus: Attamen non sunt tres aeterni, sed unus aeternus; Et non sunt tres infiniti sed unus infinitus; neque tres increati sed unus increatus: Sicut Pater est omnipotens, ita Filius est omnipotens, et Spiritus Sanctus est omnipotens: Et tamen non sunt tres omnipotentes, sed unus omnipotens.” Cum pro tribus personis una Persona, in qua trinum, intelligitur, tunc etiam haec in se veritas sunt, et clara idea percipiuntur ita, Sicut Divinum in Domino quod Pater vocatur est increatum, infinitum, omnipotens, Ita Divinum Humanum quod Filius vocatur est increatum, infinitum, omnipotens, Ac ita Divinum quod Spiritus Sanctus vocatur est increatum, infinitum et omnipotens, Sed tria haec unum sunt: Quia Dominus est Deus unus et essentia et persona, in qua trinum est. In Doctrina Athanasiana etiam haec sequuntur, “Sicut Pater est Deus, ita Filius est Deus, et Spiritus Sanctus est Deus: Usque tamen non sunt tres Dii, sed unus Deus. Quamvis Pater est Dominus, Filius est Dominus, et Spiritus Sanctus est Dominus, Usque tamen non sunt tres Domini, sed unus Dominus.” Cum pro tribus personis una Persona, in qua trinum est, intelligitur, tunc haec clara idea percipiuntur ita, Quod Dominus ex suo Divino quod Pater vocatur, ex suo Divino Humano quod Filius, et ex suo Divino procedente quod Spiritus sanctus, sit Deus unus et Dominus unus, Quoniam tria Divina a nomine Patris, Filii et Spiritus sancti vocata, sunt in Domino, Unum essentia et persona.

[4] Porro, “Quoniam sicut ex Christiana veritate obligati sumus agnoscere unamquamque personam per Se esse Deum et Dominum, Tamen usque per Catholicam religionem prohibiti sumus dicere esse tres Deos aut tres Dominos.” (Alibi ita, “Sicut debemus ex Christiana veritate agnoscere quamlibet personam pro Deo aut Domino, Ita non possumus in Christiana fide nominare tres Deos aut tres Dominos.”) Haec quia non aliter possunt intelligi, quam quod ex Christiana veritate non possimus nisi quam agnoscere et cogitare tres Deos et tres Dominos, sed quod usque non liceat ex Christiana fide et religione dicere et nominare tres Deos aut tres Dominos, (sicut etiam fit, nam plerique cogitant tres Deos qui unanimes sunt, et inde illos vocant trinum unanimum, sed usque tenentur dicere unum Deum,) verum cum non tres personae sunt, sed una Persona est, tunc pro illis verbis, quae ex Doctrina Athanasiana eximenda sunt, dicentur haec, Cum in Domino agnoscimus trinum, Tunc ex veritate est, et sic ex fide et religione Christiana, quod agnoscamus tam ore quam corde Unum Deum et unum Dominum: si enim liceret agnoscere et cogitare tres, liceret etiam credere tres; nam credere seu fides est cogitationis et agnitionis, et inde loquelae, et non loquelae separatae.

[5] Postea sequuntur haec, “Pater a nullo factus est, neque creatus, neque natus; Filius..a solo Patre, non factus, nec creatus, sed natus; Spiritus Sanctus est ex Patre et ex Filio, non factus, nec creatus, nec natus, sed procedens. Ita est unus Pater, non tres Patres; unus Filius, non tres Filii; unus Spiritus Sanctus, non tres Spiritus Sancti.” Haec prorsus cum veritate concordant, modo pro Patre intelligatur Divinum Domini quod Pater vocatur, pro Filio Divinum Humanum Ipsius, et pro Spiritu Sancto Divinum procedens Ipsius; nam ex Divino quod Pater vocatur natum est Divinum Humanum quod vocatur Filius, et ex utroque procedit Divinum quod vocatur Spiritus sanctus: sed de Divino Humano nato ex Patre, infra in specie dicetur. Ex his nunc patet, quod Doctrina Athanasiana concordet cum illa veritates, quod Deus unus sit tam Essentia quam Persona, modo pro tribus personis intelligatur una Persona in qua trinum est, quod vocatur Pater, Filius et Spiritus sanctus. In sequente articulo similis concordantia instituetur de unitate Personae in Domino.

1108. “Ne participes fiatis peccatorum ejus.” –Quod significet ne veniatis in mala eorum, quae sunt ex amore sui et ex amore mundi, constat ex significatione “participes fieri,” cum de peccatis, quod sit venire in illa, et sic rei illorum fieri; et ex significatione “peccatorum,” quod hic sint mala quae ex amore sui et mundi scaturiunt; quod sint haec mala quae intelliguntur, est quia gens Babylonica in illis amoribus (1)est, et consequenter in malis quae ex illis oriuntur. Quod gens illa in illis malis sit, manifestum est; nam dominium non modo super omnia ecclesiae, sed etiam super caelum extendunt: nec illis contenti sunt; extenderunt etiam dominium super Ipsum Dominum, potestatem enim Ipsius super animas hominum, ad salvandum illos, in se transtulerunt, quae potestas est ipsa Divina potestas Domini; nam propter illum finem Dominus in mundum venit, ac Humanum suum glorificavit, hoc est, Divinum fecit, ut per id posset salvare homines: quod dominium super Ipsum Dominum extenderint, patet, nam cum Divinam Ipsius potestatem, quae est potestas salvandi homines, in se transtulerunt, tunc credunt quod Dominus facturus sit quod illi volunt, et non quod illi facturi sint quod Dominus vult; sic eorum voluntas dominatur, et Domini voluntas servit; verbo, Dominum de throno detraxerunt, et se superimposuerunt, dicentes corde sicut Lucifer,
“Atqui tu dixisti in corde tuo, In caelos ascendam, super stellas caeli exaltabo thronum meum,….ascendam super excelsa nubis, similis fiam Altissimo” (Esai. xiv. 13, 14):
quod per “Luciferum” ibi intelligatur Babel, videatur supra (n. 1029 [d]); sed hodierna Babel non modo se similem fecit Altissimo, sed etiam superiorem. Nunc quia illi qui per “Babylonem” intelliguntur, in amoribus sui et mundi prae omnibus in universo terrarum orbe sunt, et quia omnia mala ex illis binis amoribus scaturiunt, ac pessima ex tali amore imperandi, ideo hic fit exhortatio ut exeant seu recedant ab illis, “ne participes fiant peccatorum ejus.” (Quod omnia mala ex binis illis amoribus, nempe, ex amore sui et ex amore mundi, scaturiant, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 65-83; et quod illi amores in inferno regnent, in opere De Caelo et Inferno, n. 551-565.)

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana.)
Nunc ad concordantiam Doctrinae Athanasianae cum hac veritate, quod Humanum Domini sit Divinum ex Divino quod in Ipso ex conceptione fuit. Quod Humanum Domini sit Divinum, apparet quidem sicut non foret ex Doctrina Athanasiana; sed usque est, ut patet ex his in Doctrina, “….Noster Dominus Jesus Christus, Filius Dei, est Deus et Homo;…..Qui tametsi Deus et Homo, non tamen sunt duo, sed unus Christus;….” Est “unus prorsus….per unitatem personae” (alibi, “quia sunt una Persona”); “Quoniam sicut rationalis anima et corpus sunt unus homo, ita Deus et Homo est unus Christus.” Nunc quia anima et corpus sunt unus homo, et inde una persona, et qualis est anima tale est corpus, sequitur, quod quia Anima Ipsius ex Patre fuit Divinum, etiam Corpus, quod est Humanum Ipsius, sit Divinum. Susceperat quidem corpus seu humanum ex matre; sed hoc in mundo exuit, et induit Humanum ex Patre, et hoc est Divinum Humanum. Dicitur in Doctrina, “Aequalis Patri quoad Divinum, ac inferior Patre quoad Humanum:” hoc quoque cum veritate concordat, dum intelligitur humanum ex matre, ut quoque ibi. In Doctrina etiam dicitur, “..Deus et homo….” est “unus Christus: unus non per conversionem essentiae Divinae in humanam, sed per assumptionem essentiae Humanae in Divinam. Unus prorsus, non per commixtionem substantiae, sed per unitatem Personae.” Haec quoque cum veritate concordant, quoniam anima non convertit se in corpus, nec commiscet se corpori ut fiat corpus, sed assumit sibi corpus: ita anima et corpus, tametsi duo distincta sunt, usque unus homo sunt; et quoad Dominum, unus Christus, hoc est, unus Homo qui Deus. Plura de Divino Humano Domini in sequentibus dicentur.

1109. “Et ne recipiatis ex plagis ejus.” –Quod significet et inde in falsa mali, ac ita in exitium, constat ex significatione “plagarum,” quod sint talia quae destruunt vitam spiritualem hominis (de qua supra, n. 584); hic falsa ex malo, quia haec illam vitam destruunt. Apparet sicut ipsa mala destruant vitam spiritualem hominis, sed illa non destruunt illam ex se, sed per falsa; causa est, quia mala absque falsis non intrant cogitationem, sunt enim solius voluntatis, et quae sunt voluntatis et non simul cogitationis non possunt destruere, quia sunt irrationalia; nescit etiam tunc homo quod mala (1)sint: at vero quando cogitatione confirmat mala, tunc destruunt, sunt enim tunc hominis confirmationes malorum ex cogitatione sunt falsa. Quod falsa hic per “plagas” significentur, est quia per “peccata” quae mox prius dicuuntur, mala amoris sui et mundi intelliguntur, et in Verbo ubi agitur de malo etiam agitur de falso. Nunc quia mala destruunt vitam spiritualem per falsa, et per “plagas” significantur falsa ex malo, ideo etiam per “plagas” significatur exitium.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana.)
Quod omnia et singula Doctrinae Athanasianae de trinitate et de Domino sint veritas et concordent, modo loco trium personarum sumatur una Persona in qua trinitas, et credatur quod Dominus sit illa Persona, hoc ex Divina Domini providentia factum est: nam nisi trinitatem personarum acceptavissent, eo tempore vel Ariani vel Sociniani facti fuissent, et inde Dominus ut solus homo et non Deus agnitus fuisset, per quod Ecclesia Christiana periisset, ac caelum pro homine ecclesiae occlusum fuisset; nam nullus caelo conjungitur, et in caelum post mortem admittitur, nisi qui in idea cogitationis suae videt Deum ut Hominem, et simul credit unum Deum et essentia et persona; per hoc gentes salvantur; et nisi qui agnoscit Dominum, Divinum Ipsius et Humanum Ipsius; per hoc homo Ecclesiae Christianae salvatur, dum simul vivit Christianus.

[3] Quod doctrina de Deo et de Domino, quae omnium primaria est, ita ab Athanasio concepta fuerit, ex Divina permissione factum est, nam a Domino praevisum est quod Romano-Catholici non aliter agnovissent Divinum Domini, quare etiam usque ad nunc separant Divinum Ipsius ab Humano Ipsius; et Reformati non vidissent Divinum in Humano Domini, nam qui in fide separata a charitate sunt, id non vident: sed usque utrique Divinum Domini agnoscunt in trinitate personarum. Attamen doctrina illa, quae Fides Athanasiana vocatur, Divina Domini providentia ita conscripta est ut omnia ibi sint vera, dummodo pro tribus personis assumatur una Persona in qua trinum, et credatur quod Dominus sit illa. Etiam ex providentia est quod dicantur personae; persona enim est homo, et Divina Persona est Deus qui Homo. Hoc hodie revelatum est propter novam ecclesiam quae Sancta Hierosolyma vocatur.

1110. |VERSUS 5.|
“Quoniam pertigerunt ejus peccata usque ad caelum, et recordatus est Deus injustitiarum ejus.”
5. “Quoniam pertigerunt peccata ejus usque ad caelum,” significat quia mala illorum occluserunt caelum [n. 1111]; “et recordatus est Deus injustitiarum ejus,” significat quod falsa ex malis separaveirnt illos a Domino [n. 1112].

1111 [Vers. 5.] “Quoniam pertigerunt peccata ejus usque ad caelum.” –Quod significet quia mala eorum occluserunt caelum, constat ex significatione “peccatorum,” quod sint mala ex amoribus sui et mundi scaturientia (ut supra, n. 1108); et ex significatione “pertingere usque ad caelum,” quod sit occludere caelum, nam mala id occludunt, et imprimis mala ex tali amore sui, qui apud illos regnat; amor enim sui illorum est amor imperandi super mundum, super Verbum et ecclesiam, super caelum, et super Ipsum Dominum. Quod “pertingere usque ad caelum” significet occludere caelum, est quia mala dum pertingunt ad caelum (1)occludunt illud; nam angeli ex malis, quae sunt apud illos qui infra caelum sunt, vel in tristitiam veniunt, vel in dolorem, vel in horrorem, vel in iracundiam; non quod videant illos qui in malis sunt, et inde resciant quod mala inde id faciant, sed quia falsa ex malo operantur illa dum pertingunt ad caelum, in caelis enim omnes in bonis ex amore in Dominum et in charitate erga proximum sunt, et his bonis prorsus opposita sunt mala ex amore sui et ex amore mundi; et dum oppositum in oppositum agit, sicut hic, nempe malum diabolicum in bonum caeleste, tunc illi qui in bono caelesti sunt vel contristantur, vel dolent, vel horrent, vel excandescunt; quod dum fit, avertunt se, et sic occluditur caelum. Sed usque a Domino providetur, ut illi qui in malis sunt, imprimis qui in illis malis quae omnium pessima sunt, a caelo longe removeantur, ne angeli ab illis infestentur.

[2] (Continuatio.)
De Fide Athanasiana, et de Domino.
Quod in Domino sit trinum, ipsum Divinum quod Pater vocatur, Divinum Humanum quod Filius, ac Divinum procedens quod Spiritus sanctus, constare potest ex Verbo, ex essentia Divina, et ex caelo. Ex Verbo: –Ubi Ipse Dominus docet quod Pater et Ipse unum sint, et quod Spiritus sanctus ab Ipso et a Patre procedat; tum ubi Dominus docet quod Pater in Ipso sit et Ipse in Patre, et quod Spiritus Veritatis, qui est Spiritus sanctus, non loquatur a Se sed a Domino; similiter ex locis in Verbo Veteri, ubi Dominus vocatur “Jehovah,” “Filius Dei,” et “Sanctus Israelis.”

[3] Ex Essentia Divina: –Quod unum Divinum per se non detur, sed erit trinum; hoc trinum sunt esse, existere et procedere: esse omnino existet, et dum existit procedet ut producat; et hoc trinum est unum essentia et unum persona, et est Deus. Hoc per comparationem illustrari potest. Angelus caeli est trinus et sic unus; esse angeli est id quod vocatur anima ejus, et existere ejus est id quod vocatur corpus, ac procedere ex utroque est id quod vocatur sphaera vitae ejus; absque hac angelus non existit neque est: per hoc trinum est angelus imago Dei, et vocatur “filius Dei,” et quoque “heres,” immo etiam “deus:” verum enim vero angelus non est Vita ex se, sed est recipiens vitae: solus Deus est Vita ex Se.

[4] Ex Caelo: –Trinum Divinum, quod unum est essentia et persona, tale est in caelo; Divinum quod Pater vocatur, et Divinum Humanum quod Filius, apparet ibi coram angelis ut Sol, ac Divinum procedens inde ut lux unita calori; lux est Divinum Verum, et calor est Divinum Bonum: ita Divinum quod “Pater” vocatur est Divinum Esse, Divinum Humanum quod “Filius” vocatur est Divinum Existere ex illo Esse, et Divinum quod “Spiritus sanctus” vocatur est Divinum Procedere ex Divino Existere et ex Divino Esse. Hoc trinum est Dominus in caelo; Divinus Ipsius Amor est qui apparet ut Sol ibi.

1112. “Et recordatus est Deus injustitiarum ejus.” –Quod significet quod falsa ex malis separaverint illos a Domino, constat ex significatione “recordari,” cum de Deo, quod sit separare Ipsum a se (de qua sequitur); ex significatione “injustitiarum,” quod sint falsa ex malo, “justum” enim est verum a bono, inde “injustum” est falsum a malo: quod “justum” sit verum a bono, est quia justum civile non aliud est quam verum civile, quod est legis, et aequum civile est bonum quod etiam est legis, quia lex sicut vult justum ita vult aequum; nam sicut omne verum ex bono erit, ita omne justum ex aequo erit; tum sicut omne verum est boni, ita omne justum aequi erit; et vicissim: non possunt separari, nam si separantur, aequum non est aequum, nec justum ita dictum est justum; sicut bonum et verum non possunt separari; nam si separantur, bonum non est bonum nec verum est verum: haec dicta sunt ut sciatur quod per “injustitias” hic significentur falsa ex malo.

[2] Quod per “recordatus est Deus injustitiarum” significetur quod falsa mali separaverint illos a Domino, est quia per praecedentia, quod “pertigerint ejus peccata usque ad caelum,” significetur quod mala illorum occluserint caelum, nam dum caelum homini occluditur, separatur Dominus; cum enim illud per praecedentia significatur, sequitur quod hoc per sequentia significetur; at usque intelligendum est quod non Dominus Se separet ab illis, sed quod illi separent se a Domino; Dominus enim unumquemvis spectat a facie, et non ab occipitio; inde angeli caeli Dominum continue ante faciem habent, et hoc utcunque se vertunt; mali autem spiritus avertunt faciem a Domino, et convertunt occipitium ad Ipsum, ita separant se a Domino: sunt falsa ex malis, quae apud illos sunt, quae hoc faciunt. (Quod talis conversio ad Dominum sit angelorum in caelo, et quod talis aversio a Domino sit spirituum in inferno, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 17, 123, 142, 143, 144, 145, 151, 251, 272, 548, 552, 561.)

[3] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Dictum est quod unum Divinum per se non detur, sed quod trinum; et quod hoc sit unus Deus essentia et persona. Quaeritur nunc quale trinum fuit Deo antequam Dominus assumpsit Humanum et illud Divinum fecit in mundo. Tunc Deus similiter fuit Homo, ac fuit Ipsi Divinum, Divinum Humanum, ac Divinum procedens; seu Divinum Esse, Divinum Existere et Divinum Procedere; nam ut dictum est, Deus absque trino non datur: sed Divinum Humanum non tunc fuit Divinum usque ad ultima; ultima sunt quae vocantur “caro et ossa;” haec etiam Divina facta sunt a Domino cum fuit in mundo; hoc accessorium fuit; et hoc nunc Deo est Divinum Humanum. Hoc quoque per hanc comparationem illustrari potest: omnis angelus est homo; est illi anima, est illi corpus, et est illi procedens; sed usque non est ita perfectus homo, non enim habet carnem et ossa, sicut homo in mundo.

[4] Quod Dominus Humanum suum Divinum fecerit usque ad ultima ejus, quae vocantur “caro et ossa,” manifestat Ipse discipulis, qui crediderunt se videre spiritum cum Dominum, dicendo,
“Videte manus meas et pedes meos, quod Ipse Ego sim, palpate Me et videte, nam spiritus carnem et ossa non habet, sicut Me videtis habere” (Luc. xxiv, 39):
ex quo sequitur quod nunc Deus sit Homo prae angelis. Comparatio facta est cum angelo et cum homine; sed tamen intelligendum est quod Deus sit Vita in Se Ipso, angelus autem non est Vita in se ipso, est enim recipiens vitae. Quod Dominus quoad utrumque, Divinum et Divinum Humanum, sit Vita in Se Ipso, docet Ipse apud Johannem,
“Quemadmodum..Pater habet vitam in Se Ipso, ita dedit..Filio vitam habere in Se Ipso” (v. 26):
Dominus per “Patrem” ibi intelligit Divinum in Se; nam alibi dicit quod Pater in Ipso sit, et quod Pater et Ipse unum sint.

1113. |VERSUS 6.|
“Reddite illi quemadmodum illa reddidit vobis, et duplicate ei dupla secundum opera ejus, in poculo quo miscuit miscete illi duplum.”
6. “Reddite illi quemadmodum illa reddidit vobis, significat poenam infernalem malefactis eorum correspondentem [n. 1114]; “et duplicate ei dupla secundum opera ejus,” significat retributionem multam sicut profanaverunt bonum [n. 1115]; “in poculo quo miscuit miscete illi,” significat retributionem quantum profanaverunt verum [n. 1116].

1114. [Vers. 6.] “Reddite illi quemadmodum illa reddidit vobis.” –Quod significet poenam infernalem malefactis illorum correspondentem, constat ex significatione “reddere alicui sicut ille reddidit,” seu fecit, quod sit retribuere secundum jus talionis, ita reddere poenam malefactis correspondentem: sed quia haec dicta sunt ad illos qui secundum exhortationem exiverunt ex Babylone, hoc est, qui relinquerunt id religiosum, et qui sibi cavent ab illo, et hi non illos puniunt, sunt enim in charitate et inde non in vindicta, ideo per illa verba significatur poena infernalis malefactis correspondens; quod hoc dicatur de illis, quod “illi redderent,” sicut etiam in sequentibus, quod “duplicarent ei dupla secundum opera, et miscerent ei duplum in poculo quo miscuit,” est secundum stylum Verbi in sensu litterae ejus, qui est secundum apparentias, nempe quod vindicaturi sint injustitias sibi factas; sicut etiam in eodem sensu tribuitur Ipsi Domino quod irascatur et puniat, et sic quod ex vindicta agat; cum tamen ira et vindicta non dantur in Domino, consequenter non apud illos qui a Domino ducuntur et vivunt.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Quidam in Christiano orbe ideam Dei sibi comparaverunt sicut de universo, quidam sicut de Natura in intimis, quidam sicut de nube in quodam spatio aetheris, quidam sicut de jubare lucis, et quidam non aliquam, ac pauci ideam de Deo ut de Homine; cum tamen Deus est Homo. Quod Christiani tales ideas Dei sibi comparaverint, sunt plures causae. Prima est, quia ex doctrina sua credunt tres personas Divinas inter se distinctas, Patrem ut Deum invisibilem, Dominum etiam, sed quoad Humanum suum non Deum. Secunda est, quod credant Deum esse spiritum, et de spiritu cogitant sicut de vento, aut de aere aut de aethere, cum tamen omnis spiritus est homo. Tertia est, quod Christianus ex sua fide sola et non vita factus sit mundanus, et ex amore sui corporeus; et homo mundanus et corporeus non videt Deum nisi ex spatio, ita Deum ut omne intimum in universo, aut in Natura, proinde ut extensum, cum tamen Deus ex spatio non videndus est, non enim est spatium in mundo spirituali; spatium ibi est apparentia ex simili.

[3] Deum similiter videt omnis sensualis homo, quia is cogitat parum supra loquelam, et cogitatio loquelae secum dicit, “Quod oculus videt et manus tangit, hoc scio quod sit,” ac reliqua dissipat quasi sint modo dici. Hae sunt causae quod in Christiano orbe non sit idea de Deo ut Homine. Quod non sit, immo quod repugnet, explora te, cogita modo Divinum Humanum, et scies; cum tamen Humanum Domini est Divinum. Verum illae ideae Dei non ita sunt simplicium, sed intelligentium; nam horum multos fastus propriae intelligentiae occaecavit, et inde scientia infatuavit, secundum Domini verba (Matth. xi. 25; cap. xiii. 13-15). Sed sciant quod omnes qui vident Deum ut Hominem, videant Ipsum a Domino, reliqui a semet; et qui a semet, non vident.

1115. “Et duplicate ei dupla secundum opera ejus.” –Quod significet retributionem multam sicut profanarunt bonum, constat ex significatione “duplicare dupla,” quod sit retribuere multum, seu reddere multam poenam (de qua sequitur); et ex significatione “operum,” quod sint profanationes boni, nam opera illorum sunt profanationes; inde per “duplicare dupla” significatur retributio multa sicut profanarunt bonum; quod “duplicare dupla” hoc significet, est quia “duo” non significant duo, nec aliquis numerus significat ejus quantum, sed quale; at “duo” significant quale rei quoad unionem, et praedicatur de bono et de malo (videatur supra, n. 532, 984); hic “duplum” de retributione mali propter profanationem boni; inde patet quod per “duplum” hic non significetur duplum, sed multum mali.

[2] Quod “duplum” dicatur de retributione et de remuneratione, et significet multum, constat ex his locis in Verbo: –Apud Jeremiam,
“Pudefient persecutores mei,….adduc super illos diem mali, ac duplicata fractione frange illos” (xvii. 18):
“adducere super illos diem mali, et duplicata fractione frangere,” significat retributionem mali multam propter persecutionem. Apud Sachariam,
“Revertimini ad munimentum, vincti spei, et hoc die annuntians, duplum retribuam tibi” (ix. 12):
per “duplum retribuere” significatur multum remunerare.

[3] Apud Esaiam,
“Consolamini..populum meum,…et loquimini super cor Hiersolymae,….quod impleta sit militia ejus, eo quod expiata sit iniquitas ejus, accepit namque e manu [Jehovae] duplum in omnibus peccatis ejus” (xl. 1, 2):
hic de adventu Domini, et de nova ecclesia ab Ipso instauranda; nova illa ecclesia intelligitur per “Hierosolymam,” super cujus cor loquerentur; per “militiam,” quae impleta, significatur pugna contra mala; per “iniquitatem expiatam” significatur sic malum remotum a Domino; per quod “acceperint duplum in omnibus peccatis,” significatur quod in pugna seu tentatione multum sustinuerint. Apud eundem,
“Vos sacerdotes Jehovae vocabimini, ministri Dei nostri: dicetur vobis, opes gentium comedetis, et in gloria (1)eorum gloriabimini; prae pudore vestro duplum, et ignominia cantabunt portione eorum; propterea in terra eorum duplum possidebunt, gaudium aeternitatis erit illis” (lxi. 6, 7):
etiam hic “duplum” non significat duplum sed multum, ac dicitur de retributione.

[4] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Sed narrabo quod non potest non mirabile videri. Omnis homo in idea spiritus sui videt Deum ut Hominem, etiam ille qui in idea corporis sui videt Ipsum instar nubis, nimbi, aeris aut aetheris, etiam qui infitiatus est quod Deus sit Homo: homo in idea spiritus sui est quando abstracte cogitat, et in idea corporis quando non abstracte. Quod omnis homo in idea spiritus sui videat Deum ut Hominem, patuit mihi ab hominibus post mortem; hi tunc in ideis spiritus sunt; nam homo post mortem fit spiritus; tunc illis impossibile est de Deo aliter cogitare quam ut de Homine: tentatum est num possent aliter, et propterea immissi sunt in statum in quo fuerunt in mundo, et tunc cogitaverunt de Deo, quidam ut de universo, quidam ut de Natura in intimis, quidam ut de nube in medio aetheris, quidam ut de jubare lucis, quidam aliter; sed actutum ut ex illo statu venerunt in statum spiritus, cogitaverunt de Deo ut Homine; quod etiam ipsi mirati sunt, et dixerunt id insitum esse cuivis spiritui. Mali autem spiritus, qui in mundo negaverunt Deum, etiam post mortem negant Ipsum, sed usque pro Deo aliquem spiritum colunt, qui per diabolicas artes potentia valet reliquis.

[5] Dictum est quod cogitare de Deo ut Homine cuivis spiritui insitum sit; quod hoc sit per influxum Domini in interiora cogitationis eorum, patet ex hoc: angeli omnium caelorum unice agnoscunt Dominum; agnoscunt Divinum Ipsius quod Pater vocatur, vident Divinum Humanum Ipsius, et sunt in Divino procedente: nam universum caelum angelicum est Divinum procedens Domini; angelus non est angelus ex proprio, sed ex Divino quod recipit a Domino; inde sunt in Domino; quare non possunt cogitare de alio, cum de Deo, quam de Domino, in quo sunt, et ex quo cogitant. Accedit, quod universum caelum angelicum in suo complexu coram Domino sit sicut unus Homo, qui vocari potest Maximus Homo; quare angeli in caelo sunt in Homine qui est Divinum procedens Domini, ut dictum est; et quia cogitationes illorum ibi vadunt secundum formam caeli, ideo nec possunt aliter, cum de Deo, cogitare quam de Domino. Verbo, omnes angeli trium caelorum cogitant de Deo ut Homine, nec possunt aliter; si vellent, cessaret cogitatio, et deciderent de caelo. Inde nunc est quod cuivis spiritui, et quoque cuivis homini, cum in idea sui spiritus est, insitum sit cogitare de Deo ut Homine.

1116. “In poculo quo miscuit miscete illi duplum.” –Quod significet retributionem multam sicut profanaverunt verum, constat ex significatione “poculi,” quod sit verum, et in sensu opposito falsum, quia per “poculum” simile significatur quod per “vinum” (videatur [supra,] n. 887, 1045); ex significatione “miscere,” quod sit profanare, nam qui commiscet falsum vero aut verum falso, is profanat (de qua sequitur); et ex significatione “dupli,” quod sit multum, ac dicatur de retributione (de qua mox supra, n. 1115). Quod “miscere” significet profanare, est quia dicitur de vino quod in poculo, per quod significatur verum, ac in opposito sensu falsum; et cum verum ac falsum commiscentur, tunc fit profanatio (de qua supra, n. 1053-1063): simile significatur per “miscere” apud Davidem,
“Est poculum in manu Jehovae, et vino miscuit, implevit mixto, et effudit inde, sed faeces ejus exsugent, bibent omnes impii terrae” (Ps. lxxv. 9 [B. A. 8]):
per “poculum in manu Jehovae,” ac per “vinum,” significatur Divinum Verum; per “miscere” et per “mixtum” significatur profanatio, nam intelligitur commixtio falsi cum vero; per “effudit inde, sed faeces exsugent, bibent omnes impii terrae,” significatur poena profanationis: ex his patet quod hic simile significatur per “miscere poculo,” quod in Apocalypsi.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Ex hoc insito fuit quod antiquissimi prae posteris coluerint Deum visibilem sub Humana forma. Quod etiam viderint Deum ut Hominem, testatur Verbum: ut de Adamo, quod audiverit vocem Jehovae ambulantis [in] horto; de Mose, quod locutus cum Jehovah ore ad os; de Abrahamo, quod viderit Jehovam in medio trium angelorum; quod Lothus cum duobus ex illis locutus sit; Jehovah etiam visus est ut Homo Hagari, visus Guideoni, visus Josuae, visus Danieli ut “Antiquus dierum” et ut “Filius hominis;” similiter Johanni ut “Filius hominis” in medio septem candelabrorum; tum etiam prophetis aliis. Quod Dominus fuerit qui illis visus est, docet Ipse, ubi dicit,
Quod Abrahamus exultaverit, ut viderit diem Ipsius, et quod viderit et gavisus sit (Joh. viii. 56):
Tum quod fuerit priusquam Abrahamus fuit (vers. 58);
Et quod fuerit antequam mundus esset (Joh. xvii. 5, 24).

[3] Quod non fuerit Pater sed Filius qui visus est, est quia Divinum Esse quod est Pater, non potest videri nisi quam per Divinum Existere, quod est Divinum Humanum. Quod Divinum Esse, quod Pater vocatur, non visum sit, docet etiam Dominus apud Johannem,
“Qui misit Me Pater, Ipse testatus est de Me; neque vocem Ipsius audivistis unquam, neque speciem Ipsius vidistis” (v. 37);
apud eundem,
“Non quod Patrem viderit quis, nisi qui est apud” Patrem, “Hic vidit Patrem” (vi. 46);
et apud eundem,
“Deum nemo vidit unquam; Unigenitus Filius qui in sinu Patris est, Ipse exposuit” (i. 18):
ex quibus patet quod Divinum Esse, quod est Pater, non antiquis visum fuerit, nec quod videri potuerit, et tamen quod visum sit per Divinum Existere quod est Filius.

[4] Quoniam Esse est in suo Existere, sicut anima est in suo corpore, ideo qui vidit Divinum Existere, seu Filium, ille et vidit Divinum Esse seu Patrem; quod his verbis confirmat Dominus,
“Dixit..Philippus, Domine, monstra nobis Patrem;…dixit illi Jesus, Tantum tempus vobiscum sum, et non nosti Me, Philippe? qui videt Me, vidit Patrem; quomodo tu dicis, Monstra nobis Patrem?” (Joh. xiv. 7, 8;)
ex quibus verbis manifestum est quod Dominus sit Divinum Existere, in quo Divinum Esse; ita Deus Homo, qui antiquis visus est. Ex allatis sequitur quod Verbum secundum sensum litterae etiam intelligendum sit quod Deo facies sit, quod oculi et aures, tum quod manus et pedes sint.

1117. |VERSUS 7.|
“Quantum glorificavit se ipsam et deliciata est, tantum date illi cruciatum et luctum; quia in corde suo dicit, Sedeo regina, et vidua non sum, et luctum non videbo.”
7. “Quantum glorificavit se ipsam et deliciata est,” significat quantum gloriae et inde voluptatis ex imperio super caelum et super mundum sibi acquisiverunt [n. 1118]; “tantum date illi cruciatum et luctum,” significat tantum poenae infernalis et desolationis [n. 1119]; “quia in corde suo dicit, Sedeo regina,” significat superbiam et jactantiam quod caelum et ecclesia sub dominio illorum sint [n. 1120]; “et vidua non sum,” significat quod non sint absque tutela [n. 1121]; “et luctum non videbo,” significat quod nusquam desolatio illis, ac perituri sint [n. 1122].

1118. [Vers. 7.] “Quantum glorificavit se ipsam et deliciata est.” –Quod significet quantum gloriae et inde voluptatis ex imperio super caelum et super mundum sibi acquisiverunt, constat ex significatione “glorificare se,” quod sit gloriam sibi acquirere; et ex significatione “deliciari,” quod sit voluptatem capere; quod sit ex imperio super caelum et super mundum, patet; inde enim illis gloria et voluptas.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Quoniam idea de Deo ut Homine cuivis insita est, ideo plures populi et gentes coluerunt deos, qui vel fuerunt homines, vel illis visi sunt sicut homines; ut Graecia, Italia, et aliqua regna sub ditione illorum, Saturnum, Jovem, Neptunum, Plutonem, Apollinem, Mercurium, Junonem, Minervam, Dianam, Venerem et ejus puerum, et alios, et illis addixerunt imperia universi. Quod illi divinitatem in tot personas distribuerint, fuit causa quia ex insito fuit videre Deum ut Hominem, et ideo omnia Dei attributa, proprietates, et qualitates, et inde quoque virtutes, affectiones, inclinationes et scientias sicut personas. Ex insito etiam fuit quod incolae terrarum circum Canaanem, et quoque regionum intra illam, coluerint Baales, (1)Astaroth Beelzebubum, Kemosum, Milcomum, Molechum, et alios, quorum plures vixerant homines.

[3] Ex insito etiam est quod hodie in gentilismo Christiano colantur sancti sicut dii, ut quod coram idolis illorum flectant genua, osculentur illa, nudent capita pro illis in viis ubi sunt exposita, adorent coram sepulcris illorum; immo etiam coram papa, cujus pedum calceamenta, et quidam vestigia, osculis premunt; et salutassent illum pro Deo, si religio concederet. Haec et plura sunt ex insito, nempe, quod velint colere Deum quem vident, et non aliquod aereum, hoc enim illis fumus est. Sed idea Dei ut Hominis influens e caelo pervertitur apud multos, usque ut vel homo mundi vel idolum colatur loco Dei; comparative sicut candida lux solis vertitur in colores impulchros, et aestivus calor ejus in fetores olidos, secundum objecta in quae incidunt. At quod idea Dei fiat idea nubeculae, nimbuli, aut intimi Naturae, est ex causis supra adductis, et datur apud Christianos, raro autem apud alias gentes, quae in aliquo rationis lumine sunt, ut apud Africanos et plures.

1119. ~Tantum date illi cruciatum et luctum.” –Quod significet tantum illis poenae infernalis et desolationis, constat ex significatione “cruciatus,” quod sit poena infernalis; et ex significatione “luctus,” quod sit desolatio, quae est quod nihil veri et boni illis sit amplius, sed mere falsum et malum. Quod dicatur quod “tantum cruciatus et luctus daretur, quantum glorificavit se ipsam et deliciata est,” est quia omnis cruciatus seu poena infernalis prorsus correspondet malis in quibus sunt: quare illi qui multum se glorificaverunt et deliciati sunt in amore dominandi super caelum et super ecclesiam, et quoque propter illam gloriam et inde delicias perverterant bona caeli et ecclesiae, quae sunt Verbi, sortiuntur infernum quoad cruciatum gravius; qui autem minus se glorificaverunt ac deliciati sunt ex eo, illi sortiuntur infernum mitius; et qui nihil, et inde nihil perverterant bona et vera caeli et ecclesiae quae ex Verbo, sed modo obediverant illis vel ex ignorantia vel ex persuasione, non sortiuntur infernum: populus autem qui nullam partem in imperiis habet, praecipue qui spectant ad Dominum, et in aliqua affectione veri sunt, sortem in caelis habent, ubi ab angelis docentur. Ex his constare potest, quod hic, ubi de Babylone agitur, non alii intelligantur quam illi qui dominium ex jucundo amoris ejus propter se exercent.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Quod Deus sit Homo, et quod Dominus sit ille Homo, manifestant omnia quae in caelis sunt et quae sub caelis. In caelis omnia quae procedunt a Domino, in maximis et in minimis, vel in humana forma sunt, vel ad humanam formam se referunt; universum caelum in forma humana est, omnis societas caeli in forma humana est, unusquisque angelus est forma humana, et quoque unusquisque spiritus sub caelis: et mihi revelatum est quod omnia minima sicut maxima, quae immediate procedunt a Domino, in illa forma sint, nam quod a Deo procedit, est instar ejus. Inde est quod de homine Adamo et Eva dicatur,
Quod creati sint in imaginem et in similitudinem Dei (Gen. i. 26, 27).

[3] Inde quoque est quod angeli in caelis, quia sunt recipientes Divini quod procedit a Domino, sint homines stupenda pulchritudine; at spiritus in infernis, quia non recipiunt Divinum quod procedit a Domino, sint diaboli, qui in luce caeli non apparent ut homines, sed ut monstra. Ex eo est quod quisque in mundo spirituali noscatur ex humana ejus forma, quantum trahit a Domino. Ex his nunc constare potest quod Dominus sit solus Homo, et quod quisque sit homo secundum receptionem Divini Boni ac Divini Veri ab Ipso. In summa, qui videt Deum ut Hominem, is videt Deum, quia videt Dominum: dicit etiam Dominus,
“Qui videt Filium, et credit in Ipsum habet vitam aeternam” (Joh. vi. 40);
“videre Filium” est videre Ipsum spiritu, quia dicitur etiam ad illos qui non viderunt Ipsum in mundo.

1120. “(1)Quia in corde suo dicit; Sedeo regina.” –Quod significet superbiam et jactantiam quod caelum et ecclesia sub dominio illorum sint, constat ex significatione “dicere in suo corde,” quod sit jactantia ex superbia, per “dicere” enim significatur jactantia, et per “cor” significatur amor sui, ita quoque superbia: ex significatione “sedere regina,” quod sit quod caelum et ecclesia sub dominio illorum sint; quod hoc per “sedere regina” intelligatur, est quia cum Dominus dicitur “Rex” tunc per “reginam” intelligitur caelum et ecclesia; similiter ut cum Dominus dicitur Sponsus et Maritus, tunc caelum et ecclesia per “sponsam” et “uxorem” intelliguntur. Dicitur caelum, sed intelligitur ecclesia in caelo, seu ecclesia apud angelos caeli, quae unum facit cum ecclesia apud homines terrae; sunt enim in caelis regimina sicut in terris, inde etiam ibi sunt oeconomica, civilia et ecclesiastica sicut in terris, tametsi in perfectiori gradu; ecclesia itaque in caelis est quae intelligitur per “sponsam” et “uxorem,” quare cum Dominus intelligitur “Rex,” tunc ecclesia, quae uxor Regis, intelligitur per “reginam.”

[2] Per “reginam” etiam intelligitur ecclesia apud Davidem,
“Filiae regum inter pretiosas tuas, consistit regina ad dextram tuam in auro optimo Ophiris” (Ps. xlv. 10 [B. A. 9]):
agitur in illo psalmo de Domino, deque regno Ipsius, et per “filias regum,” quae “inter pretiosas,” significantur affectiones veri, quae “inter pretiosas” dicuntur quia “pretiosum” in Verbo dicitur de veris; per “reginam” quae “consistit ad dextram in auro Ophiris,” significatur ecclesia ex receptione boni a Domino; quia omnia apud hominem quae ad dextram ejus partem sunt, se referunt ad bonum ex quo verum, et quae ad sinistram ad verum ex bono, ideo dicitur quod “regina consistat ad dextram;” per “aurum Ophiris” etiam significatur bonum: quod illa quae dextrae partis apud hominem sunt se referant ad bonum, et illa quae sinistrae partis ad verum, videatur supra (n. 600); et quod “aurum” significet bonum amoris (n. 242). Est etiam femina nata ut sit affectio quae amoris, et vir natus ut sit intellectus; ita femina nata est ut sit bonum, omne enim bonum est affectionis quae amoris, ac vir ut sit verum, omne enim verum est intellectus; quapropter dum bonum est dextrae partis hominis, ac verum est sinistrae, sequitur quod ex Divino ordine sit ut uxor sit ad dextram.

[3] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Dictum est quod Dominus sit solus Homo, et quod omnes secundum receptionem Divini Boni et Divini Veri ab Ipso sint homines. Quod Dominus sit solus Homo, est quia est ipsa Vita; reliqui autem, quia sunt homines ab Ipso, sunt recipientes vitae. Inter Hominem qui Vita et inter hominem qui recipiens vitae, est discrimen sicut inter increatum et creatum, et sicut inter infinitum et finitum, quod discrimen est tale ut non sit ratio; non enim datur ratio infiniti et finiti, ita non est ratio inter Deum ut Hominem et inter alium ut hominem, sive sit angelus, sive spiritus, sive homo in mundo.

[4] Quod Dominus sit Vita, docet Ipse apud Johannem,
“Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum;….in Ipso vita erat, et vita erat lux hominum,….et Verbum Caro factum est” (i. 1, 4, 14):
apud eundem,
“Quemadmodum Pater habet vitam in Se Ipso, ita dedit..Filio vitam habere in Se Ipso” (v. 26);
apud eundem,
“Quemadmodum misit Me vivens Pater, et Ego etiam vivo per Patrem” (vi. 57);
apud eundem,
“Ego sum resurrectio et vita” (xi. 25);
apud eundem,
“Ego sum via,..veritas, et vita” (xiv. 6).
Quia Dominus est vita, ideo in Verbo alibi vocatur “Panis vitae,” “Lux vitae,” et “Arbor vitae,” tum “Deus vivus” et “vivens.”

[5] Quoniam Ipse est Vita, et omnis homo recipiens vitae ab Ipso, ideo etiam docet quod Ipse det vitam et vivificet: –Ut apud Johannem,
“Quemadmodum..Pater…vivificat,..etiam Filius vivificat” (v. 21);
apud eundem,
Sum “Panis Dei..qui descendit de caelo, et vitam dat mundo” (vi. 33 [, 51]);
apud eundem,
“Quia Ego vivo, etiam vos vivetis” (xiv. 19);
et multis in locis, quod illis, qui credunt in Ipsum, det vitam. Ex eo etiam Deus vocatur “Scaturigo Vitae” (Psalm. xxxvi. 10 [B. A. 9]); et alibi, “Creator,” “Factor,” “Formator,” tum “Figulus,” et nos “lutum, ac opus manuum Ipsius.” Quia Deus est Vita, sequitur quod in Ipso vivamus, moveamur et simus.

1121. “Et vidua non sum.” –Quod significet quod non sint absque tutela, constat ex significatione “viduae,” quod sit qui in affectione boni, et ex illa desiderat verum; quod per “viduam” hic significetur tutela, ita per quod “non vidua” quod non sit absque tutela, est quia bonum et ejus affectio se ipsam non tutatur, sed illam tutatur verum et ejus intellectus; vir enim qui illam tutatur, significat intellectum veri, ita verum; conjugium enim viri et mulieris, est prorsus sicut conjugium veri et boni; nam vir natus est ut sit intellectus veri, inde hic praedominatur apud illum; et femina nata est ut sit affectio boni, inde haec praedominatur apud illam; et sicut bonum et verum se mutuo amant et volunt conjungi, ita intellectus veri et affectio seu voluntas boni; etiam amor conjugialis mariti et uxoris ex spirituali conjugio veri et boni ducit originem (de qua re videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 366-386).

[2] Simile quod hic significatur per “viduam” apud Esaiam,
“Audi hoc, delicata, sedens secure, dicens in corde, Ego et non sicut ego praeterea; non sedebo vidua, nec cognoscam orbitatem: atqui venient tibi duo ista mala momento,..orbitas et viduitas” (xlvii. 8, 9):
haec quoque dicta sunt de Babele, et per illa significantur similia quae hic in Apocalypsi per haec, “Vidua non sum, et luctum non videbo; propter hoc in uno die venient tibi plagae ejus, mors et luctus et fames.” Per “viduas” etiam alibi in Verbo significantur tam feminae quam mares qui in bono sunt et non in vero, et usque desiderant verum, ita qui absque tutela sunt contra falsum et malum, quos tamen Dominus tutatur: etiam in opposito sensu, Ut apud Esaiam, cap. ix. 16 [B. A. 17]; cap. x. 1, 2: apud Jeremiam, cap. xv. 7-9; cap. xxii. 3; cap. xlix. 10, 11: Thren. v. (1)3: apud Ezechielem, cap. xxii. 6, 7: apud Davidem, Ps. lxviii. 6 [B. A. 5]; Ps. cxlvi. 9: Exod. xxii. 20-23 [B. A. 21-24]: Deutr: x. 18; cap. xxvii. (2)19: Matth. xxiii. 14: Luc. (3)xx. 47: et alibi.

[3] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Vita in se spectata, quae Deus, non potest creare alium qui sit sola Vita, est enim Vita quae Deus increata, est continens et non separabilis; inde est quod Deus unus sit: sed Vita, quae Deus, creare potest formas ex substantiis quae non vitae sunt, quibus potest inesse, et dare sicut vivant; illae formae sunt homines, quae quia sunt receptacula vitae non potuerunt in prima creatione esse nisi quam imagines et similitudines Dei, imagines ex receptione veri, et similitudines ex receptione boni; nam vita et recipiens ejus se coaptant sicut activum et passivum, at non se commiscent. Inde est quod humanae formae, quae recipientes vitae sunt, non vivant a se, sed a Deo, qui solus est Vita; quare, ut notum est, omne bonum amoris et omne verum fidei est a Deo, et nihil ab homine; nam si homini aliquantillum vitae foret quod ejus, potuisset ille velle et facere bonum a se, tum intelligere et credere verum a se, et sic mereri; cum tamen si hoc credit, tunc forma recipiens vitae superius claudit se, pervertitur, et perit intelligentia: bonum et ejus amor, ac verum et ejus fides, sunt Vita quae Deus, nam Deus est ipsum Bonum et ipsum Verum: quare Deus in illis apud hominem habitat. Ex his etiam sequitur quod homo ex se nihil sit et quod tantum sit quantum recipit a Domino, et simul agnoscit quod id non suum sit sed Domini; tunc ei dat Dominus ut aliquid sit, tametsi non a se sed a Domino.

1122. “Et luctum non videbo.” –Quod significet quod nusquam desolatio illis et perituri sint, constat ex significatione “luctum non videre,” cum de “vidua” per quam significatur tutela, quod sit desolari et perire; “luctus” hic spectat dominium, quod hoc non finem habiturum sit. Talia etiam Babylonici corde dicunt, quia se omni arte muniverant, non modo per id quod per jucunda amorum terrestrium et mundanorum se insinuaverint, et continue insinuent, imprimis apud principes terrae, et per illa captent animas, et sic interius se conjungant illis; sed etiam per id, quod terreant per horrenda in purgatorio si non caecam fidem praestent, tum per judicium inquisitorium, si contra dominium illorum quis loquatur; et insuper per confessiones, quas extorquent, per quas occulta investigant; et insuper per multiplicationem monasteriorum, ex qua crescunt in exercitus, ex quibus undiquaque emittunt custodes et ad muros et ad portas. At hae tutelae sunt illis qui in terra, sed non sunt aliquae illis in mundo spirituali; ibi amplius non alicui est refugium, sicut illis fuerat ante ultimum judicium: nam cum illuc post mortem veniunt, statim separantur, et illi qui dominia ex amore sui exercuerunt, in infernum conjiciuntur; reliqui amandantur in societates; ita Babylon hodie desolata est et periit.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Apparet homini sicut vivat ex se, sed est fallacia; nam si non foret fallacia, potuisset homo amare Deum a se, et sapere a se. Quod appareat sicut vita sit in homine, est quia influit a Domino in intima ejus, quae remota sunt a visu cogitationis ejus, et sic a perceptione: tum quia causa principalis quae est vita, et causa instrumentalis quae est recipiens vitae, simul unam causam agunt, et hoc sentitur in causa instrumentali, quae est recipiens, ita in homine sicut in illo; hoc fit prorsus sicut sentitur lux in oculo ex qua visus, sonus in aure ex quo auditus, partes in aere volatiles in nare ex quibus olfactus, ac partes volubiles cibariorum super lingua ex quibus gustus; cum tamen oculi, aures, nares et lingua sunt substantiae organizatae recipientes, ita causae instrumentales, ac lux, sonus, partes volantes in aere, et partes volventes se super lingua, sunt causae principales, quae simul unam causam agunt; principale dicitur quod agit, et instrumentale quod patitur se agi: qui altius rimatur, potest scire quod homo quoad omnia et singula ejus sit organum vitae, et id quod producit sensum et perceptionem influat ab extra, et quod ipsa vita faciat ut homo sentiat et percipiat sicut a se. Quod appareat sicut vita sit in homine, est etiam causa, quia Divinus Amor talis est ut quod suum est velit esse hominis, sed usque docet quod non sit hominis. Vult etiam Dominus ut homo cogitet et velit ac inde loquatur et faciat sicut a se, sed ut usque agnoscat quod non sit a se; aliter homo reformari nequit (de qua re videatur supra. n. 971, 973).

1123. |VERSUS 8.|
“Propter hoc in una die venient plagae ejus, mors et luctus et fames, et in igne comburetur, quia fortis Dominus Deus judicans illam.”
8. “Propter hoc in una die venient plagae ejus.” significat quia tales, quod ultimus illis status sit, et tunc exitium [n. 1124]; “mors et luctus et fames,” significat dum non amplius aliquod bonum nec aliquod verum, sed modo malum et falsum [n. 1125]; “et in igne comburetur,” significat quod quia haec ex diabolico amore, perituri sint [n. 1126]: “quia fortis Dominus Deus judicans illam,” significat per ultimum judicium [n. 1127].

1124. [Vers. 8.] “Propter hoc in una die venient plagae ejus.” –Quod significet quia tales, quod ultimus illis status sit, et tunc exitium, constat ex significatione “propter hoc,” quod sit quia tales sunt, nempe quod gloriati sint et deliciati ex dominatione super caelum et super ecclesiam, ac confisi sint suae potentiae et tutelae, ac non Divinae; ex significatione “in die illo,” quod sit ultimus eorum status (“dies” significat statum, hic ultimum, quia sequitur quod tunc “mors, luctus et fames”); et ex significatione “plagarum,” quod sint quae destruunt vitam spiritualem, ita exitium (de qua [supra], n. 584). Per ultimum statum, qui hic per “diem” quo venturae sunt plagae illorum, significatur status quando non amplius aliquod bonum et verum apud illos residuum est; et quia tunc quoad vitam spiritualem prorsus destructi sunt, venit exitium, nempe, ultimum judicium super illos: quod non prius, est quia tunc non amplius datur nexus seu conjunctio caeli cum illis; et quando non nexus seu conjunctio, tunc fit separatio, ac separatio est ultimum judicium; et cum hoc fit, tunc mali conjiciuntur in infernum, ac boni ab illis extracti elevantur in caelum: ut primum enim solvitur nexus caeli cum aliquo, illico cadit ille in infernum; quod detinet ab inferno est modo nexus cum caelo, ita cum Domino.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Si dicitur et cogitatur quod ipsa Vita sit Deus, aut quod Deus sit ipsa Vita, et non simul est aliqua idea quid vita, tunc non ultra voces illas intelligitur quid Deus. Sunt cogitationi hominis binae ideae, una abstracta quae Spiritualis, et una non abstracta quae naturalis: idea abstracta, quae est spiritualis, de Vita quae Deus, est quod sit ipse Amor et quod sit ipsa Sapientia, et quod amor sit sapientiae et quod sapientia sit amoris. Idea autem non abstracta quae naturalis de Vita quae Deus, est quod Amor Ipsius sit sicut ignis, et quod Sapientia Ipsius sit sicut lux, ac utraque simul sit sicut jubar: idea haec naturalis desumitur ex correspondentia, nam ignis correspondet amori, et lux correspondet sapientiae; quapropter “ignis” in Verbo significat amorem, et “lux” significat sapientiam; et dum ex Verbo praedicatur, etiam oratur ut ignis caelestis accendat corda, et tunc intelligitur Divinus Amor, ac ut lux caelestis illustret mentes, et tunc intelligitur Divina Sapientia. Divinus Amor qui in Divina Sapientia est ipsa Vita quae Deus, non potest cogitari in sua essentia, est enim infinitus, et sic transcendit, sed potest cogitari in sua apparentia: apparet Dominus coram oculis angelorum sicut Sol, et ex illo Sole procedit calor et procedit lux; Sol est Divinus Amor, calor est Divinus Amor procedens, qui vocatur Divinum Bonum, et lux est Divina Sapientia procedens, quae vocatur Divinum Verum. Sed usque non licet ideam de Vita quae Deus habere sicut de igne, aut de calore, aut de luce, nisi in illa simul sit idea amoris et sapientiae; ita quod Divinus Amor sit quemadmodum ignis, ac Divina Sapientia sit quemadmodum lux, et quod Divinus Amor una cum Divina Sapientia sit quemadmodum jubar. Est enim Deus perfectus Homo, facie sicut Homo, et corpore sicut Homo; non discrimen quoad formam, sed quoad essentiam; essentia Ipsius est quod sit ipse Amor, et quod sit ipsa Sapientia, ita ipsa Vita.

1125. “Mors et luctus et fames.” –Quod significet dum non amplius aliquod bonum, nec aliquod verum, sed modo malum et falsum, constat ex significatione “mortis,” quod sit dum non aliquod bonum, tunc enim homo spiritualiter mortuus est; (quod “mors” in Verbo significet mortem spiritualem videatur [supra,] n. 78, (1)387, 694:) ex significatione “luctus,” quod sit cum non amplius aliquod verum, ita cum ecclesia desolata est (ut supra, n. 1119); et ex significatione “famis,” quod sit cum mere malum et falsum, “fames” enim in Verbo significat defectum veri et boni, et usque desiderium ad illa; illi qui in defectu sunt et desiderant, intelliguntur in Verbo per “esurientes” et “famelicos:” “fames” etiam significat defectum veri et boni et usque non desiderium ad illa, ita deprivationem illorum; haec fames illis est qui in mere falsis et malis sunt (videatur supra, n. 386 [a,b]).

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Idea de Vita quae Deus, non haberi potest, nisi etiam comparetur idea graduum, per quos vita ab intimis ad ultima ejus descendit. Est gradus vitae intimus, et est gradus vitae ultimus, et sunt gradus vitae intermedii; distinctio eorum est sicut inter priora et posteriora, nam gradus posterior existit a priori, et sic porro; et discrimen est sicut inter minus et magis communia, nam quod prioris gradus est, minus commune est, et quod posterioris magis. Tales gradus vitae sunt in quovis homine ex creatione, et aperiuntur secundum receptionem vitae a Domino; in quibusdam aperitur penultimus gradus, in quibusdam medius, et in quibusdam intimus: homines in quibus aperitur intimus gradus, fiunt post mortem angeli intimi seu tertii caeli; illi in quibus aperitur medius gradus, fiunt post mortem angeli medii seu secundi caeli; illi autem in quibus aperitur penultimus gradus, fiunt post mortem angeli ultimi caeli. Illi gradus dicuntur gradus vitae hominis, sed sunt gradus sapientiae et amoris ejus, quia aperiuntur secundum receptionem sapientiae et amoris, ita vitae a Domino. Tales gradus vitae etiam sunt in omni organo, viscere et membro corporis, ac unum agunt cum gradibus vitae in celebris per influxum; cutes, cartilagines et ossa faciunt illorum gradum ultimum.

[3] Quod tales gradus in homine sint, est quia tales gradus sunt vitae quae procedit a Domino; sed illi in Domino sunt homine autem recipientes vitae. At sciendum est quod in Domino sint gradus adhuc superiores, et quod omnes tam supremi quam ultimi sint Vita; docet enim Dominus quod sit Vita, et quoque quod carnem et ossa habeat. (Sed de his gradibus, et de gradibus continuis, videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 33, 34, 38, 39, 208, 209, 211, (1)435, ubi illi plenius sunt descripti; quorum cognitio inde haurienda est propter usum in sequentibus.)

1126. “Et in igne comburetur.” –Quod significet quod quia hoc ex diabolico amore, perituri sint, constat ex significatione “ignis,” quod sit amor in utroque sensu, tam amor caelestis quam amor diabolicus (de qua [supra], n. 68, 496, 504, 916); hic amor diabolicus, quia est amor dominandi super caelum et simul super mundum; qui amor diabolicus dicitur, quia est ex profundissimis infernis, ubi sunt diaboli, qui super omnia caeli volunt dominari, et credunt corde quod dii sint, et quod non Deus sit praeter illos: et ex significatione “comburi,” quod sit ex illo amore perire quod igne comburi sit poena profanationis sanctorum per amorem dominandi super illa, videatur supra (n. 1083).

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Quoniam Deus est Vita, sequitur quod Deus sit increatus. Quod sit increatus est quia Vita non potest creari, sed creare: creari enim est existere ab alio; et si Vita existeret ab alio, foret alius usque Vita, et haec Vita foret Vita in se; et si hoc primum non foret Vita in se, foret vel ab alio vel ex se, et Vita ex se non potest dici, quia ex se involvit ortum, et ille ortus foret ex nihilo, et ex nihilo nihil oritur. Hoc primum quod in se est, et ex quo omnia creata sunt, est Deus, qui ex Esse in Se vocatur Jehovah. Quod ita sit, ratio potest videre, et magis si illustretur per creata. Nunc (2)quia Est non est nisi etiam existat, inde Esse et Existere in Deo unum sunt; nam dum est existit, et dum existit est. Hoc itaque est ipsa Vita quae Deus, et quae Homo.

1127. “Quia fortis Dominus Deus judicans illos.” –Quod significet per ultimum judicium, constat ex significatione “fortis Domini Dei judicantis illam,” quod sit ultimum judicium super illos; quod per illa verba intelligatur ultimum judicium etiam sequitur ex antecedentibus, nam dicitur quod “in una die venient plagae ejus, mors, luctus et fames,” et quod “igne comburetur,” per quae significatur, cum ultimus illis status est, qui est dum non amplius illis aliquod bonum nec aliquod verum est, sed modo malum et falsum, ex amore illorum diabolico, quod tunc perituri sint per ultimum judicium. Quod etiam per ultimum judicium perierint, videri potest ex opusculo De Ultimo Judicio et de Babylonia Destructa.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Quod omnia sint ex ipsa Vita quae Deus et (1)quae Homo, illustrari potest ex homine qui creatus est, quod ille quoad ultima ejus, quoad media ejus, et quoad intima ejus, sit homo: homo enim qui in mundo quoad vitam suam modo corporeus fuit, ita stupidus, is post rejectionem corporis materialis apparet usque in mundo spirituali sicut homo; homo qui in mundo quoad vitam modo sensualis aut naturalis fuit, ita qui parum de caelo tametsi multa de mundo scivit is post mortem usque apparet ut homo; homo qui in mundo quoad vitam fuit rationalis, ita qui ex lumine naturali bene cogitavit, is post mortem, cum fit spiritus, apparet ut homo; homo qui in mundo quoad vitam fuit spiritualis, is post mortem, cum fit angelus, apparet ut homo perfectus secundum receptionem vitae a Domino; homo apud quem tertius gradus vitae apertus est, ita qui in mundo quoad vitam fuit caelestis, is post mortem, cum fit angelus, apparet ut homo in omni perfectione.

[3] Ipsa vita apud illum est homo, tam sensualis et naturalis, quam rationalis, spiritualis et caelestis; ita vocantur vitae gradus homo, in quibus sunt, est modo recipiens. Sicut est in typis minimis, ita est in maximis: universum caelum angelicum in omni complexu est Homo; unumquodvis caelum per se, primum, secundum et tertium, est Homo: unaquaevis societas caelorum, major et minor, est Homo; immo ecclesia in terris in communi, est Homo: tum omnes coetus, qui vocantur ecclesiae, per se, sunt Homines: ecclesia dicitur, ac intelliguntur omnes apud quos ecclesia est, in complexu; ita apparet angelis caeli ecclesia in terris. Quod illa apparentia sit, est quia vita quae a Domino est Homo: vita a Domino est amor et sapientia; inde qualis est receptio amoris et sapientiae a Domino, talis est homo. Haec primum testantur quod ex Vita, quae Deus et quae Homo, omnia creata sint.

1128. |VERSUS 9.|
“Et deflebunt illam, et plangent super illa reges terrae, qui cum illa scortati sunt et deliciati, quando viderint fumum combustionis ejus.”
9. “Deflebunt illam et plangent super illa reges terrae,” significat luctum et dolorem cordis illorum qui potestatem illam exercuerunt [n. 1129]; “qui cum illa scortati sunt et deliciati,” significat qui in falsis et in malis illorum ex jucundo super potestate ista fuerunt [n. 1130]; “quando viderint fumum combustionis ejus,” significat propter infernum et damnationem illorum [n. 1131].

1129. [Vers. 9.] “Et deflebunt illam, et plangent super illa reges terrae.” –Quod significet luctum et dolorem cordis illorum qui potestatem illam exercuerunt, constat ex signicatione “deflere et plangere,” quod sit luctus et dolor cordis (de qua sequitur); ex significatione “regum terrae,” quod sint qui in veris ex bono sunt, et in opposito sensu qui in falsis ex malo (de qua [supra], n. 29. 31, 625, 1034, 1063); hic qui potestatem illam exercuerunt, inde dicuntur “reges terrae,” ac per “terram” intelligitur ecclesia; quod per “reges terrae” illi significentur, patet a sequentibus, nam dicitur “qui cum illa scortati sunt et deliciati,” per quae significatur, qui in falsis et malis ex jucundo super potestate illa fuerunt; illi qui in veris ex bono sunt, qui etiam per “reges terrae” significantur, non possunt “deflere illam et plangere super illa.”

[2] Dicitur “deflere” et “plangere,” quia “deflere” significat luctum propter falsa, et “plangere” propter mala, utraque quod amissa sint; ita “deflere” se refert ad falsum quod dixerunt verum, et “plangere” ad malum quod dixerunt bonum; inde est quod in Verbo dicatur “luctus” et “planctus:” –Ut apud Jeremiam,
“Filia populi mei,….luctum unigeniti fac tibi, planctum amaritudinum, quia subito veniet vastator super nos” (vi. 26):
hic “luctus” dicitur propter deperditum verum, et “planctus” propter deperditum bonum; “vastator” significat deprivationem eorum, et sic ecclesiae finem. Apud Micham,
“Faciam planctum sicut dracones, et luctum sicut filiae noctuae” (i. 8):
quia “planctus” se refert ad bonum, et in opposito sensu ad malum, ideo dicitur, “Faciam planctum sicut dracones;” “dracones” sunt qui in cupiditatibus mali: et quia “luctus” se refert ad falsum, dicitur, “Faciam luctum sicut filiae noctuae;” “filiae noctuae” sunt qui in falsitatibus et earum amoenitatibus; “noctuae” significant falsa quia vident in tenebris et non in luce. Apud Sachariam,
“Plangent super eo juxta planctum super (1)unigenito et lugebunt super eo juxta luctum super primogenito” (xii. (2)10):
hic quoque “planctus” praedicatur de deprivatione boni, et “luctus” de deprivatione veri. Apud Jeremiam,
“Ne intres in domum luctus, neque abeas ad plangendum” (xvi. 5);
similiter: utrumque dicitur propter conjugium boni et veri, et quoque propter conjugium non boni et veri, quod in singulis Verbi.

[3] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Quod omnia sint ex ipsa Vita quae Deus, et quae est Sapientia et Amor, illustrari etiam potest per creata, dum spectantur ex ordine. Ex ordine enim est quod caeli angelici ex mille et mille societatibus constantes unum agant per amorem in Dominum [et] per amorem erga proximum, et quod in ordine teneantur per Divina Vera, quae sunt leges ordinis. Et quoque quod inferna sub illis, quae etiam in mille et mille congregationes distincta sunt, teneantur in ordine per judicia et poenas, ut tametsi odia sunt et insaniae, usque ne hilum damni inferre possint caelis. Ex ordine etiam est quod inter caelos et inter inferna sit aequilibrium, in quo est homo in mundo, et in quo ducitur, si a Domino ad caelum, si a semet ad infernum; lex ordinis enim est, ut homo ex libero secundum rationem agat quod agit.

[4] Cum tot myriadum myriades hominum a creatione ejus illuc alluerunt, et sicut flumina perpetuo alluunt, et unusquisque dissimili genio et amore est, nequaquam potuissent consociari sicut in unum, nisi Deus unus esset, qui ipsa Vita, et haec ipsa Sapientia et ipse Amor, et inde ipse Ordo: haec de caelo. In mundo autem apparet Divinus ordo ex sole, luna, astris et planetis: sol ad apparentiam facit annos, dies et horas; et quoque tempora anni, quae sunt ver, aestas, autumnus et hiems; et tempora diei, quae sunt mane, meridies, vespera et nox; ac animat omnia telluris, secundum receptionem sui caloris in luce, et suae lucis in calore; et secundum receptionem aperit, disponit et praeparat corpora et materias, quae in tellure sunt, et super tellure, ad recipiendum influxum e mundo spirituali: inde tempore veris per unionem caloris et lucis tunc redeunt volatilia caeli et animalia terrae in amorem prolificandi, ac in scientiam omnium ejus, ac vegetabilia in nisus et actus producendi folia, flores et fructus, et in illis semina ad perpetuandum suum genus in aeternum, et ad multiplicandum illud in infinitum.

[5] Ex ordine etiam est ut terra producat vegetabilia, et vegetabilia alant animalia, et quod haec et illa cedant homini in usum, ad cibum, ad vestem, et ad voluptatem; et quia homo est in quo Deus, ita ad Deum a quo sic omnia redeunt. Ex his patet quod creata succedant in eo ordine ut unum sit pro altero, ac ut sint perpetui fines qui usus, utque fines qui usus constanter ferantur ut redeant ad Deum a quo sunt. Haec nunc testantur quod omnia creata sint ex ipsa (1)Vita quae est ipsa Sapientia; et quoque testantur quod universum creatum sit plenum Deo.

1130. “Qui cum illa scortati sunt et deliciati.” –Quod significet qui in falsis et malis eorum ex jucundo super potestate illa fuerunt, constat ex significatione “scortari,” quod sit falsificare vera (de qua [supra], n. 141, 161, (2)805 [d], 983); ita quoque amare falsa; nam qui in amore mali est, is quoque in amore falsi est, falsum enim confirmat malum: et ex significatione “deliciari,” quod sit jucundum ex dominatione seu ex potestate illa habere, ita amare mala: “scortari” praedicatur de falsis, et “deliciari” de malis, utrumque de jucundo illorum.

[2] Quoniam “scortari” significat falsificare vera, ac “deliciari” amare mala, et sic quoque falsa, dicetur etiam unde est quod gens Babylonica Verbum falsificaverit, et quoque Divinam ejus sanctitatem infirmaverit. Notum fuit in toto Christiano orbe quod Verbum sit Divinum, et quod inde omnia illa quae in Verbo sunt Divina vera sint; nunc quia Babylonici dominationem super omnia ecclesiae, et quoque super caelum, sibi arrogaverunt et actualiter assumpserunt, et quia per id in omnia mala scaturientia ex amore sui se immiserunt, ideo necessum illis fuit mala illa per Verbum confirmare, quod non potuit fieri nisi per falsificationem ejus, nam Verbum nusquam confirmat malum; quare homo qui id per Verbum confirmat, is falsificat vera ejus: hoc fecerunt Babylonici; sed quia usque viderunt in Verbo vera, quae non falsificare potuerunt, ut omnia illa quae de Babele ibi dicuntur, ideo ex astutia Divinam sanctitatem Verbi infirmaverunt, et lectionem ejus populo inhibuerunt, et quoque antistites et presbyteri illorum, qui vocantur monachi, a legendo illud destiterunt, dicendo quod dictamina papae aeque sancta essent ut sunt illa quae Verbi sunt, et quod omnia ecclesiae accommodanda sint ad statum ejus, consequenter quod mutanda cum status ejus postulat, et quod accommodationes illae et mutationes ex inspiratione apud papam fiant. Ex quibus patet unde est quod vera Verbi ab illis falsificata sint, et quoque rejecta, ac loco illorum acceptata et a papa illorum demandata sint talia quae amori dominandi illorum patrocinantur et prorsus favent, quae in se sunt falsa. Ex his constare potest quid in specie significatur per “scortationes regum” ejus cum Babylone meretrice.

[3] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Quoniam Deus est increatus, est etiam aeternus; ipsa enim Vita, quae Deus, est Vita in se, non a se, nec a nihilo; ita est absque ortu; et quod absque ortu est, hoc ab aeterno est, ac aeternum est. Sed idea absque ortu, non dari potest apud naturalem hominem, ita nec idea Dei ab aeterno; sed datur apud spiritualem: cogitatio naturalis hominis non potest separari et abstrahi ab idea temporis, inhaeret haec a Natura, in qua est; ita nec separari et abstrahi potest ab idea ortus, quia ortus est illi initium in tempore; apparentia progressionis solis impressit naturali homini ideam illam. At cogitatio spiritualis hominis abstracta est ab idea temporis, quia est elevata supra Naturam, et pro illa est idea status vitae, et pro duratione temporis est status cogitationis ex affectione, quae facit Vitam: Sol enim in caelo angelico non oritur, nec occidit, nec facit annos et dies, sicut sol in mundo; inde est quod angeli caeli, quia in ideis spiritualibus sunt, abstracte a tempore cogitent; quare idea illorum de Deo ab aeterno non trahit aliquid ab ortu, seu ab initio, sed a statu quod ille aeternus sit, ita quod omne id quod Deus est, et quod a Deo procedit, sit aeternum, hoc est, Divinum in se. Quod ita sit, percipere datum est per elevationem supra naturalem ideam in spiritualem. Ex his nunc patet quod Deus, qui increatus est, etiam sit aeternus, tum quod impossibile sit cogitare quod Natura sit ab aeterno, nec in tempore a se, sed quod possibile sit cogitare quod Deus sit ab aeterno, et quod Natura cum tempore sit a Deo.

1131. “Quando viderint fumum combustionis ejus.” –Quod significet propter infernum et damnationem illorum, constat ex significatione “fumi combustionis,” quod sit infernum et damnatio (de qua sequitur); inde per “quando viderint illum,” significatur propter illa; nam dicitur “Deflebunt illam et plangent super illa quando viderint fumum combustionis,” per quae significatur luctus et dolor cordis propter illa, nempe propter infernum et damnationem illorum. Quod “fumus combustionis” significet infernum et damnationem, est quia “fumus” significat falsum infernale, et “ignis,” ita “combustio,” malum infernale: ex correspondentia falsi infernalis et mali infernalis cum igne combustionis, apparet super infernis illorum fumus commixtus igne, sicut fumus ex fornace aut ex incendiis. (Quod “fumus” significet falsum infernale, videatur [supra,] n. 494, 539 [a,b], 889; et quod “ignis” significet malum infernale, quale est ex amore tali apud illos, n. 68, 496, 504, 916.)

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Quia Deus est aeternus, etiam est infinitus; sed sicut est de aeterno idea naturalis et idea spiritualis, ita quoque de infinito. Idea naturalis de aeterno est ex tempore, idea autem spiritualis de illo non est ex tempore; idea (1)etiam naturalis de infinito est ex spatio, idea autem spiritualis de illo non est ex spatio: sicut enim vita non est Natura, ita binae Naturae proprietates, quae sunt tempora et spatia, non sunt vitae; sunt enim a Vita quae Deus, creata cum Natura. Idea naturalis de Deo infinito, quae est ex spatio, est quod impleat universum a fine ad finem; sed ex hac idea de infinito existit cogitatio quod intimum Naturae sit Deus, et sic quod sit extensum, et omne extensum est materiae.

[3] Sic quia idea naturalis ne hilum congruit cum idea vitae, sapientiae et amoris, quae Deus, ideo videndum est infinitum ex idea spirituali, in qua sicut nihil temporis est, ita nihil spatii est, quia nihil Naturae est. Ex idea spirituali est quod Divinus Amor sit infinitus, quodque Divina Sapientia sit infinita; et quia Divinus Amor et Divina Sapientia sunt Vita quae Deus, est Divina Vita etiam infinita; inde nunc Deus est infinitus. Quod Divina Sapientia sit infinita, constare potest ex sapientia angelorum tertii caeli; hi quia in sapientia sunt prae aliis, percipiunt quod non detur ratio inter illorum et Divinam Domini, quia non datur ratio infiniti et finiti; dicunt etiam quod primus gradus sapientiae sit videre et agnoscere quod ita sit: simile est cum Divino Amore. Praeterea angeli sicut homines sunt formae recipientes vitae, ita recipientes sapientiae et amoris a Domino; ac formae illae sunt ex substantiis quae sunt absque vita, ita in se mortuae; ac inter mortuum et vivum non datur ratio.

[4] Quomodo autem finitum recipit infinitum, illustrari potest ex luce et calore solis mundi; ipsa lux et ipse calor ex sole illo non sunt materiales, sed usque afficiunt substantias materiales, lux modificando illas, et calor mutando status illarum: Divina Sapientia Domini est quoque lux, et Divinus Amor Domini est quoque calor, sed calor et lux spirituales, quia a Domino ut Sole, qui est Divinus Amor ac simul Divina Sapientia, procedunt; lux autem et calor ex sole mundi sunt naturales, quia sol ille est ignis et non amor.

1132. |VERSUS 10.|
“E longinquo stantes propter timorem cruciatus ejus, dicentes, Vae, vae, urbs illa magna Babylon, urbs illa valida, quia in una hora venit judicium tuum.”
10. “E longinquo stantes propter timorem cruciatus ejus,” significat dum in externis sunt ex formidine poenarum infernalium [n. 1133]; “dicentes, Vae, vae, urbs illa magna Babylon,” significat lamentationem super doctrinam et super religiosum [n. 1134]; urbs illa valida,” significat quae tot nefandis artibus se muniverat [n. 1135]; “quia in una hora venit judicium tuum,” significat exitium eorum totale per ultimum judicium [n. 1136].

1133. [Vers. 10.] “E longinquo stantes propter timorem cruciatus ejus.” –Quod significet dum in externis sunt ex formidine poenarum infernalium, constat ex significatione “e longinquo stare,” quod sit in externis esse (de qua sequitur); et ex significatione “timoris cruciatus,” quod sit formido propter poenas infernales, “cruciatus” enim illas poenas significat. Quod “e longinquo stare” significet in externis esse, est quia homo in se est dum in internis est, ibi enim residet amor ejus, inde ipsa vita ejus; interna hominis sunt quae ejus spiritus sunt, ac in Verbo intelliguntur per “propinqua;” externa itaque, quia ab internis remota sunt, intelliguntur per “longinqua,” hic per “stare e longinquo:” etiam omnis homo malus, dum in externis est, non sibi similis est, qualis est in internis; tunc [non] modo loquitur et facit aliter, sed etiam cogitat et vult aliter; cogitatio enim et voluntas ejus tunc est ut appareat homo civilis, moralis, et quoque ut homo spiritualis, et hoc vel propter legem et ejus poenas, vel propter famam et inde honorem et lucrum, ita propter timorem jacturae illorum; quod tunc e longinquo a semet fuerit, patet ex eo, quod dum ab externis in interna sua redit, quod fit dum solus est, tunc prorsus aliter cogitet et velit, et quoque cum sociis sui similibus aliter loquitur; inde patet quod “e longinquo stare,” in spirituali sensu significet in externis esse.

[2] Quod homo malus ab internis in externa se immittat aut veniat, principalis causa est timor; quare dum videt poenas et cruciatus consociorum suorum, tunc timor claudit interna ejus; quibus clausis est in externis, ac in illis manet quamdiu poena obversatur animo: sed usque per poenas internum ejus non emendatur; id nihilo minus manet ut prius; quare ut primum timor poenae recedit, in sua mala, quae interius apud illum sunt, ac quae ejus spiritus et inde vitae sunt, redit. Hoc illustrari potest per experientiam e mundo spirituali; malus spiritus per poenas ibi adigitur ut non malum loquatur, nec malum faciat, et talis est quamdiu in loco est ubi poena obversatur animo ejus; ut primum autem timor poenae recedit, est malus sicut prius. Simile est in mundo; fures, latrones et alii scelesti, quamdiu sunt in urbe, ubi omnes in vinculis tenentur per legem et ejus poenas, non furantur nec latrocinantur; sed ut primum in silvas veniunt, aut in loca ubi non timent poenas legis, aut dum possunt legem per astutias pervertere, et inde poenas avertere, veniunt in interna sua et committunt scelera.

[3] Ex his patet quod externa ab internis distent, et sicut e longinquo stent. Ex eo est, quod in Verbo per “longinquum” significetur externum, seu quod remotum est ab interno, ut in sequentibus locis: –Apud Esaiam,
“Audite, longinqui, quid fecerim; et cognoscite, propinqui, virtutem meam” ((1)xxxiii. 13):
per “longinquos” ibi intelliguntur gentes, quia remotae a veris internis; et per “propinquos” intelliguntur illi qui ab ecclesia sunt et ex Verbo in veris. Apud eundem,
“Adduc filios meos e longinquo, et filias meas ab extremitate terrae” (xliii. 6);
etiam hic per “filios” et “filias” intelliguntur gentes; quae quia remotae sunt a veris et bonis, quae interna ecclesiae sunt, vocantur “filii e longinquo, et filiae ab extremitate terrae;” per “filios” intelliguntur qui in veris, et per “filias” qui in bonis; “extremitas terrae” significat ultima ecclesiae.

[4] Apud eundem,
“Attendite, insulae, ad Me; et [auscultate,] populi e longinquo. ….Ecce” Tibi “e longinquo venient, et ecce isti e septentrione et ab occidente” (xlix. 1, 12):
per “insulas” et per “populos e longinquo, et ex septentrione et ab occidente,” similiter intelliguntur gentes, apud quas ecclesia instauraretur. Apud Jeremiam,
“Annuntiate insulis e longinquo” (xxxi. 10);
similiter. Apud Sachariam,
“Longinqui venient et aedificabunt templum Jehovae” (vi. 15):
“longinqui” etiam hic sunt gentes, et “templum” quod aedificabunt est ecclesia. Apud Jeremiam,
“Num Deus e propinquo Ego,…et non Deus e longinquo?” (xxiii. 23,)
significat quod Dominus sit Deus illis qui intra ecclesiam sunt, et quoque illis qui extra eam; tum illis qui in veris internis sunt, et illis qui in veris externis. Apud Davidem,
“Deus…fiducia omnium finium terrae, et maris longinquorum” (Ps. lxv, 6, [B. A. 5]):
“fines terrae et mare longinquorum” significant ultima ecclesiae. In opposito sensu per “longinquum” significatur malum, quia hoc in externo homine est; sunt enim omnes qui in malis et inde falsis sunt, homines externi; hi per “gentes et populos e longinquo” et “ab extremitate terrae” in sequentibus locis intelliguntur: –Apud Esaiam,
Gentes “e longinquo…et ab extremitate terrae” (v. 26);
apud eundem,
Populi “venientes e terra longinquitatis, ab extremitate (1)caelorum” (xiii. 5);
apud Jeremiam,
Gentes “venientes e terra longinquitatis” contra Hierosolymam (iv. 16);
apud eundem,
“Adducam” super domum Israelis “gentem e longinquo” (v. 15):
quia per “Babelem” significatur malum omnis generis, et profanatio boni, ideo illa vocatur
“Terra longinquitatis” ( [Esai.] xxxix. 3).
Quod “longinqui significent illos qui in externis ecclesiae sunt constare etiam potest ex illis qui in spirituali mundo sunt in externis, et qui in internis; hi sunt in meridie, illi in septentrione, ita distant secundum gradus receptionis veri et boni. Quod per “propinquum” intelligatur internum, videatur supra (n. 16).

[5] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Quoniam Deus est infinitus, est etiam omnipotens, omnipotentia enim est infinita potentia. Omnipotentia Dei elucet ex universo, quod est caelum aspectabile et orbis habitabilis, quae sunt magna opera Creatoris omnipotentis; pariter omnia quae sunt in caelo aspectabili et super orbe habitabili: creatio eorum ac sustentatio eorum testantur quod sint ex Divina omnipotentia, ac ordo eorum et mutuus finium respectus a primo ad ultimum testantur quod sint ex Divina sapientia. Omnipotentia Dei elucet etiam ex caelo quod supra aut intra caelum nostrum aspectabile est, et ab orbe ibi qui habitatur ab angelis sicut noster ab hominibus; ibi sunt stupenda Divinae omnipotentiae testimonia, quae quia mihi visa et revelata sunt, illa memorare licet: sunt ibi omnes homines qui a prima mundi creatione obierunt, qui post obitum etiam sunt homines quoad formam, at sunt spiritus quoad essentiam.

[6] Spiritus sunt affectiones quae amoris, et sic etiam cogitationes; spiritus caeli affectiones amoris boni, et spiritus inferni affectiones amoris mali. Affectiones bonae, quae sunt angeli, habitant super orbe qui vocatur caelum; et affectiones malae, quae sunt spiritus inferni, habitant profunde sub illis; orbis est unus, sed sectus sicut in expansa, unum infra alterum. Expansa sunt sex; in supremo habitant angeli tertii caeli, et sub illis angeli secundi caeli, et sub his angeli primi; infra hos habitant spiritus primi inferni, sub illis spiritus secundi inferni, et sub his spiritus tertii: omnia ita disposite ordinata, ut affectiones malae, quae sunt spiritus inferni, in vinculis teneantur ab affectionibus bonis, quae sunt angeli caeli; spiritus infimi inferni ab angelis supremi caeli, spiritus medii inferni ab angelis medii caeli, et spiritus primi inferni ab angelis primi caeli; ex tali oppositione tenentur affectiones in aequilibrio sicut in trutina bilancis.

[7] Tales caeli et tales inferni sunt innumerabiles, distincti in coetus ac societates secundum genera et species omnium affectionum, et hae in ordine et in nexu sunt secundum affinitates propinquiores et remotiores illarum; quemadmodum in caelis, ita in infernis. Ille ordo et ille nexus affectionum est soli Domino notus, ac ordinatio tot variarum affectionum quot fuerunt homines a prima creatione, et quot futuri posthac, est infinitae sapientiae, et simul infinitae potentiae. Quod Divina potentia sit infinita, seu quod sit omnipotentia, ex eo ibi manifeste constat, quod non angelis caeli, nec diabolis inferni, sit hilum potentiae a se: si foret hilum, caderet caelum, fieret infernum chaos, ac periret cum iis omnis homo.

1134. “Dicentes, Vae, vae, urbs illa magna Babylon.” –Quod significet lamentationem super doctrinam et super religiosum, constat ex significatione “Vae, vae, quod sit lamentatio, imprimis super interitum et devastationem (de qua [supra], n. (1)531); ex significatione “urbis,” quod sit doctrina (de qua [supra], n. 223); et ex significatione “Babylonis,” quod sit religiosum illud quod “meretrix,” ac “mater scortationum et abominationum terrae,” ex falsificatione et profanatione veri et boni ecclesiae, vocatur: inde patet quod per “Vae, vae, urbs magna Babylon,” significetur lamentatio super doctrinam et super religiosum.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Quod omnis potentia sit Deo, et prorsus nulla homini aut angelo, est quia Deus solus est Vita, ac homo et angelus est modo recipiens vitae, et Vita est quae agit, et recipiens vitae quod agitur. Quisque videre potest quod recipiens vitae ne hilum possit agere ex se, sed quod agit, sit ex Vita quae Deus: at usque potest agere sicut ex se, hoc enim illi dari potest; quod etiam datum sit, supra dictum est. Si homo non vivit ex se, sequitur quod non cogitet et velit ex se, nec loquatur et faciat ex se, sed a Deo, qui solus est Vita. Quod ita sit, apparet ut paradoxon, quia homo non sentit aliter quam quod illa sint in se, et sic fiant a se; sed usque agnoscit id dum loquitur ex fide, quod omne bonum et verum sit a Deo, et omne malum et falsum sit a diabolo; et tamen quicquid homo cogitat, vult, loquitur et facit, se refert ad bonum et verum, aut ad malum et falsum: inde est quod homo dicat secum, aut antistes ad illum, quando bonum facit, quod ductus sit a Deo; et cum malum facit, quod ductus sit a diabolo: homo praedicator etiam orat, ut cogitatio ejus, sermo ejus, et lingua ejus ducatur a spiritu Dei; quandoque etiam dicit post praedicationem quod locutus sit ex Spiritu; aliqui etiam id in se percipiunt. Possum etiam ipse coram mundo testari quod omnia cogitationis et voluntatis meae influxerint, bona et vera per caelum a Domino, ac mala et falsa ab inferno; datum est mihi a multo tempore id percipere.

[3] Angeli superiorum caelorum id manifeste sentiunt, et sapientissimi illorum ne quidem volunt cogitare et velle sicut a se. Vicissim autem infernales genii et spiritus prorsus negant id, ac irascuntur cum dicitur; sed usque pluribus ad vivum ostensum est quod ita sit, at indignati postea. Sed quia hoc ut parodoxon multis apparet, interest ut ex aliqua intellectus idea videatur quomodo id fit, ut agnoscatur quod fiat. Res in se talis est: ex Divino Amore Domini, qui apparet in caelo angelico ut Sol, procedit lux et procedit calor; lux est Vita Divinae Sapientiae Ipsius, et calor est vita Divini Amoris Ipsius; spiritualis hic calor qui est amor, et spiritualis illa lux quae est sapientia, non aliter influunt in subjecta recipientia vitae quam influunt naturalis calor et naturalis lux e sole mundi in subjecta non recipientia vitae; et quia lux solum modificat substantias in quas influit, et calor solum mutat statum illorum, sequitur quod si subjecta illa forent animata, sentirent mutationes illas in se, et putarent illas esse a se, cum tamen recedunt cum sole, et redeunt cum sole. Nunc quia Vita Divinae Sapientiae Domini est lux, ideo Dominus multus in locis in Verbo vocatur “Lux;” et apud Johannem, dicitur,
“Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum;….in Ipso vita erat, et vita erat lux hominum” (i. 1-3 [, 4]).
Ex his nunc patet quod Deo sit infinita potentia, quia est omnis apud omnes. Quomodo autem malus mala potest cogitare, velle, loqui et facere, cum solus Deus est Vita, dicetur in sequentibus.

1135. “Urbs illa valida.” –Quod significet quod se tot nefandis artibus muniverat, constat ex significatione “validi,” cum de doctrina et de religioso ejus, quae significantur per “urbem Babylonem,” quod sit quod munita sint per artes ne impugnentur et infringantur; quales artes sunt, et quod nefandae sint, videatur supra (n. 1112); quod tamen artes illae nihil valuerint, dum omnes qui tales die ultimi judicii perierunt, sequitur, nam dicitur, “quia in una hora venit judicium tuum,” et quod “defleverint illam et planxerint super illa” non modo reges terrae, sed etiam mercatores terrae, et gubernatores navium.

[2] In Verbo etiam alibi vocantur “validi,” qui in malis et inde falsis sunt, et per artes se muniverant contra bona et vera ecclesiae, ita apud quos ecclesia devastata est, ac qui ecclesiam apud alios devastant; ut apud Joelem,
“Venit dies Jehovae,…dies tenebrarum et caliginis;…. populus magnus et validus, qualis ille non factus est a saeculo; ….sicut heroes currunt, sicut viri belli conscendunt murum” (ii. [1,] 2, 7);
ubi etiam de ultimo judicio agitur, quod per “diem Jehovae,” per “diem tenebrarum et caliginis,” significatur; illi qui in falsis mali sunt, ac sua falsa contra vera per ratiocinia et per falsificata Verbi muniverant, significantur per “populum magnum et validum;” quod ratiocinentur ex falsis contra vera, et sic oppugnent illa, significatur per quod “sicut heroes currant, et sicut viri belli conscendant murum.” Similiter alibi.

[3] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.) [De Divina Providentia.]
Cum talis est omnipotentia Divina ut homo non possit ex se cogitare et velle, ac inde loqui et facere, sed a Vita quae Deus, quaeritur cur non omnis homo salvatur: at qui inde concludit quod omnis salvetur, et si non, quod non in culpa sit, non scit leges ordinis Divini circa hominis reformationem, regenerationem, et sic salvationem. Illius ordinis leges vocantur leges providentiae Divinae; has mens naturalis, nisi illustrata sit, non scire potest: et quia homo illas non scit, et ideo de Divina providentia ex contingentibus in mundo concludit, per quae cadit in fallacias, et inde errores, a quibus se postea aegre extricat, idcirco detegendae sunt.

[4] Sed antequam deteguntur, interest ut sciatur quod Divina providentia operetur in singulis apud hominem, ac in singularissimis omnium ad salutem ejus aeternam, salus enim hominis fuit finis creationis caeli et terrae; finis namque fuit ut ex humano genere formaretur caelum, in quo Deus, ut in ipsa sua domo, habitaret, quare salus hominis est omne in omnibus providentiae Divinae. Sed Divina providentia tam occulte vadit ut homo vix videat vestigium ejus, et tamen in singularissimis ejus ab infantia ad senectam in mundo, et postea in aeternum, agit, ac in omni singularissimo est aeternum quod spectat.

[5] Qua Divina Sapientia in se non est nisi quam finis, ideo providentia a fine, in fine, et ad finem agit; finis est, ut homo fiat sapientia et fiat amor, et sic habitaculum et imago Divinae Vitae. Sed quia mens naturalis, nisi illustrata sit, non capit cur providentia Divina, dum in salutis opere sola, et in singularissimis progressionis vitae hominis, agit, non omnes ad caelum ducat, cum tamen ex amore vult ducere, et omnipotentia est, ideo in nunc sequentibus leges ordinis, quae leges Divinae providentiae sunt, aperientur; per quas, ut spero, mens non prius illustrata a fallaciis abducetur, si vult abduci.

1136. “Quia in una hora venit judicium tuum.” –Quod significet exitium eorum totale per ultimum judicium, constat ex significatione “in una hora,” quod sit subito, hic etiam omne; ita cum intelligitur exitium, quod sit totale: “hora” enim, sicut “dies,” “anni” et in communi omnia “tempora,” significat statum (videatur [supra,] n. 194, 488, 673, 875); hic “hora,” statum exitii per ultimum judicium; ac numerus appositus, per quem significatur duratio successiva temporis, significat quale status; ita cum dicitur “in una hora,” significantur subito omnia; quod subito omnia significentur, patet a sequentibus, ubi omnia ejus, per “merces” quae perierant, enumerantur: quod per “venit judicium tuum” significetur exitium per ultimum judicium, patet absque explicatione.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Leges Ordinis, quae Leges Divinae Providentiae vocantur, sunt sequentes:–
(i.) Ut homo non sentiat et percipiat, et inde sciat, aliter quam quod vita in illo sit, ita quod cogitet et velit ex se, et inde loquatur et faciat ex se; sed tamen ut agnoscat et credat quod vera quae cogitat et loquitur, ac bona quae vult et facit, sint ex Deo; ita sicut ex se.
(ii) Ut homo ex libero secundum rationem agat quod agit, sed ut usque agnoscat et credat quod ipsum liberum ei sit a Deo; similiter ipsa ratio in se spectata, quae vocatur rationalitas.

[3] (iii) Quod ex libero secundum rationem cogitare et loqui verum, ac velle et facere bonum, non sit a se sed a Deo; et quod ex libero cogitare et loqui falsum, ac velle et facere malum, nec sit a se, sed ab inferno; ita tamen quod falsum et malum sint inde, sed ipsum liberum in se spectatum, et ipsa facultas cogitandi, volendi, loquendi et faciendi in se spectata, sint a Deo.

[4] (iv.) Ut intellectus et voluntas hominis ne hilum cogantur ab alio, quoniam omne coactum ab alio tollit liberum, sed ut ipse homo se cogat; nam se ipsum cogere est ex libero.

[5] (v.) Ut homo ex sensu et perceptione in se non sciat quomodo influit bonum et verum ex Deo, et quomodo influit malum et falsum ex inferno; nec ut videat quomodo Divina providentia operatur pro bono contra malum; sic enim homo non ex libero secundum rationem ageret sicut ex se: satis est ut sciat et agnoscat illa ex Verbo et ex doctrina ecclesiae.

[6] (vi.) Ut homo non reformetur per media externa, sed per media interna: per media externa est per miracula et visiones, tum per timores et poenas; per media interna est per vera ac bona ex Verbo, et ex doctrina ecclesiae, ac per visum ad Dominum; haec enim media intrant per viam internam, ac removent mala et falsa quae intus resident; media autem externa intrant per viam externam, et non removent mala et falsa, sed includunt illa: at usque homo ulterius reformatur per media externa, dum prius reformatus est per media interna; sed homo non reformatus, per media externa, quae sunt timores et poenae, solum detinetur a loquendo et faciendo mala et falsa, quae cogitat et quae vult.

[7] (vii.) Quod homo non immittatur in vera fidei et in bona amoris a Deo, nisi quantum in illis potest teneri usque ad finem vitae; praestat enim ut homo constanter malus sit, quam ut bonus et postea malus, sic enim fit profanus: permissio mali inde est praecipue.

[8] (viii.) Quod Deus continue abducat hominem a malis, quantum homo ex libero vult abduci. Quod quantum homo a malo potest abduci, tantum a Deo ducatur ad bonum, ita ad caelum; at quantum homo a malis non potest abduci; tantum a Deo non possit duci ad bonum, ita ad caelum: nam homo quantum a malis abductus est, tantum a Deo facit bonum quod in se bonum est; at quantum a malis non abductus est, tantum a se facit bonum quod in se habet malum.

[9] (ix.) Quod Deus non immediate doceat hominem vera, neque ex Se neque per angelos; sed quod doceat per Verbum, per praedicationes, per lectiones, perque loquelas et commercia cum aliis, et sic per cogitationes secum ex illis; et quod homo tunc illustretur secundum affectionem veri ex usu; aliter homo non ageret sicut ex se.

[10] (x.) Quod homo ex propria prudentia ad eminentiam et ad opulentiam se duxerit, dum illae seducunt: homo enim ex Divina providentia ducitur ad talia quae non seducunt, et quae serviunt ad vitam aeternam: omnia enim providentiae Divinae apud hominem spectant aeternum, quia vita quae Deus, e qua homo est homo, est aeterna.

1137. |VERSUS 11.|
“Et mercatores terrae flebunt et lugebunt super illa, quod merces eorum nemo emat amplius.”
11. “Et mercatores terrae flebunt et lugebunt super illa,” significat luctum et dolorem illorum qui illa quae sunt religiosi istius sibi comparant, ut lucrentur honores et opes [n. 1138]; “quod merces eorum nemo emat amplius,” significat quod illorum mala et falsa, per quae illis lucra sunt, non magis recipiantur [n. 1139].

1138. [Vers. 11.] “Et mercatores terrae flebunt et lugebunt super illa.” –Quod significet luctum et dolorem illorum qui illa quae sunt religiosi istius sibi comparant, ut lucrentur honores et opes, constat ex significatione “mercatorum,” quod sint qui cognitiones veri et boni ecclesiae sibi comparant, et in opposito sensu qui cognitiones mali et falsi; hic itaque qui illa quae sunt religiosi istius sibi comparant propter lucra, quae sunt tam honores quam opes; (quod talia per “mercatores” significentur, videatur [supra,] n. 840, 1104:) et ex significatione “flere et lugere,” quod sit dolere et lamentari. Sunt quatuor genera hominum ex illo religioso, qui hic describuntur; nempe, qui vocantur “reges terrae,” qui “mercatores terrae, qui mercatores mercium,” et qui “gubernatores navium cum nautis:” de “regibus terrae” agitur vers. 9, 10; de “mercatoribus terrae,” vers. 11-14; de “mercatoribus mercium,” vers. 15, 16; de “gubernatoribus navium et nautis,” vers. 17-19.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Ex his patet quod Dominus non possit hominem ad caelum ducere nisi quam per illas leges, tametsi Ipsi Divinus Amor est ex quo vult, et Divina Sapientia ex qua novit omnia, et Divina Potentia, quae est Omnipotentia, ex qua potest quod vult; nam dictae leges providentiae, sunt leges ordinis circa reformationem et regenerationem, ita circa salvationem hominis, contra quas Dominus agere non potest; quoniam agere contra illas, foret agere contra Sapientiam suam, et contra Amorem suum, ita contra Ipsum Se.

[3] Quod attinet Primam Legem, quae est, Quod homo ex sensu et perceptione non sciturus sit aliter quam quod vita sit in illo, sed quod usque agniturus sit quod bona et vera, quae amoris et fidei sunt, quae cogitat, vult, loquitur et facit, non sint ab illo, sed a Domino. Haec lex ponit Alteram, quae est, Quod homini liberum sit, et quod illud etiam appariturum sit sicut ejus, at tamen quod agniturus sit quod non sit ejus, sed Domini apud illum; haec lex sequitur a priore, quia liberum unum facit cum vita, nam absque libero non potest homo sentire et percipere quod vita sit sicut in illo; ex libero sentit id et percipit id: ex libero enim apparet homini omne quod vita agit sicut proprium et suum, nam liberum est potentia cogitandi, volendi, loquendi et faciendi a se, hic sicut a se; et praecipue voluntatis, nam dicit homo, Possum quod volo, ac volo quod possum; hoc est, sum in libero: quis etiam non potest cogitare ex libero, quod hoc bonum sit et hoc malum? tum quod hoc verum sit et hoc falsum? Quare liberum homini una cum vita ejus datum est, nec usquam aufertur ei; nam quantum aufertur aut diminuitur, tantum sentit et percipit homo quod non ille vivat, sed alius in se, et tantum aufertur et diminuitur jucundum omnium vitae ejus, fit enim servus.

[4] Quod homo non sciat aliter ex sensu et perceptione quam quod vita sit in illo, ita sicut sua, hoc non confirmatione alia opus habet quam ipsa experientia. Quis sentit et percipit aliter quam quod ex se cogitet cum cogitat, ex se velit cum vult, et quod ex se loquatur et agat cum loquitur et agit? Quod autem homo non aliter sciturus sit, est ex lege Divinae providentiae; quoniam absque illo sensu et absque illa perceptione non aliquid potest recipere ad se, appropriare sibi, et producere ex se; ita non foret recipiens vitae a Domino, et agens vitae a Domino; foret sicut automaton, aut sicut simulacrum stans absque intellectu et voluntate, remissis manibus, in exspectatione influxus, qui nec daretur: nam vita ex non receptione sicut ab homine et appropriatione non retineretur sed transflueret; inde fieret homo a vivo sicut mortuus, et ab anima rationali non rationalis, ita vel brutum vel stipes: foret enim absque jucundo vitae, quod nempe jucundum est cuivis ex receptione sicut a se, ex appropriatione, et ex productione sicut ex se, et tamen jucundum et vita unum agunt; tolle omne jucundum vitae, et frigesces et morieris.

[5] Si non ex lege Divinae providentiae foret quod homo sentiret et perciperet sicut vita et omne ejus foret in illo, et solum agnosceret quod bonum et verum non sint ex illo sed ex Domino, tunc nihil imputaretur homini, non bonum nec verum, ita non amor nec fides; et si nihil imputaretur, nec mandavisset Dominus in Verbo quod homo faceret bonum et fugeret malum, et quod si bonum fecerit illi esset caelum, ac si malum illi esset infernum; immo non foret caelum nec infernum, quoniam absque illa perceptione homo non foret homo, ita non foret habitaculum Domini; nam Dominus vult amari ab homine sicut ab illo; ita habitat Dominus apud hominem in suo, quod dedit ei, propter finem ut ametur reciproce; Amor enim Divinus in eo consistit, ut quod suum est velit esse hominis, quod non foret si homo non sentiret et perciperet id quod a Domino est sicut suum.

[6] Si non foret ex Divina lege quod homo ex sensu et perceptione non aliter sciret quam quod vita foret in illo, non daretur finis propter quem apud hominem; hic datur apud illum, quia finis a quo apparet sicut in illo; finis a quo est ejus amor qui est ejus vita, et finis propter quem est ejus amoris seu vitae jucundum, et effectus in quo finis se sistit est usus: finis propter quem, qui est jucundum amoris vitae, sentitur et percipitur in homine, quia finis a quo dat sentire et percipere illum, qui est, ut dictum est, amor qui est vita: sed Dominus dat illi qui agnoscit quod omnia vitae suae sint ab Ipso, jucundum et beatum amoris ejus, quantum id agnoscit, et quantum praestat usus; ita dum homo per agnitionem et per fidem ex amore sicut a se addicat Domino omnia suae vitae, vicissim Dominus addicat homini suae vitae bonum, quod est cum omni fausto et beato, et quoque dat ut ab interiori et exquisite sentiat et percipiat id in se sicut suum, et eo exquisitius quo homo ex corde vult quod fide agnoscit. Perceptio tunc est reciproca, grata Domino quod Ipse sit in homine et homo in Ipso, et fausta homini quod ille sit in Domino et Dominus in illo: talis est unio Domini cum homine et hominis cum Domino per amorem.

1139. “Quod merces eorum nemo emat amplius.” –Quod sit quod falsa et mala, per quae illis lucra sunt, non magis recipiantur, constat ex significatione “mercium,” quod sint falsa et mala doctrinae et religiosi istius, per quae illis lucra sunt, quae lucra sunt honores et opes; (quod illa per “merces” significentur, constat ex significatione “mercatorum,” quod sint qui sibi comparant talia et venditant, de qua videatur mox supra, n. 1138); quaenam falsa et mala in specie hic significantur per “merces,’ patet ex sequentibus, nam enumerantur; hae “merces,” quia sunt Babylonis quae vocatur “meretrix et mater scortationum terrae,” sunt quae in Verbo intelliguntur per “merces meretricias,” quae quod sint falsificationes et adulterationes boni et veri, videatur [supra] (n. 695): et ex significatione “non emere amplius,” quod sit non magis recipere; per quod non recipiantur, intelligitur quod illorum mala et falsa non amplius recipiantur in mundo spirituali; aliter in mundo naturali; omnes enim qui ex terra Babelis post obitum in mundum spiritualem veniunt, explorantur, et secundum amores illorum mittuntur in societates; mali in societates infernales; boni instruuntur et postea secundum receptionem veri et boni a Domino, recipiuntur in caelum.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Quod homo sentiat et percipiat sicut vita sit in illo, est quia vita Domini in illo est sicut lux et calor solis in subjecto; quae non sunt subjecti, sed sunt solis in illo, recedunt enim cum sole; et cum in subjecto sunt, ad apparentiam sunt omne ejus; ex luce est color ejus sicut in illo, et ex calore est vita vegetationis ejus sicut in illo: at valde plus lux et calor ex Sole mundi spiritualis qui est Dominus, cujus lux est lux vitae, et calor est calor vitae; Sol enim a quo procedunt, est Divinus Amor Domini; homo autem est subjectum recipiens; illa lux et ille calor a recipiente qui est homo, nusquam recedunt, et cum ibi sunt ad apparentiam sunt omne ejus; est illi a luce facultas intelligendi, et ex calore facultas volendi: ex eo quod lux et calor sint sicut omne in recipiente, tametsi non sunt ejus, et ex eo quod nusquam recedant, tum ex eo quod afficiant intima ejus quae remota sunt a visu intellectus et a sensu voluntatis ejus, ideo non potest aliter quam ut appareat quod illa sint insita, ita sicut in illo, et sic quae fiunt sicut ex illo: inde nunc est quod homo non sciat aliter quam quod cogitet ex se et quod velit ex se, cum tamen ne hilum ex se; non enim possunt uniri recipienti ita ut sint ejus, prorsus sicut lux solis non potest uniri subjecto telluris et fieri materialis sicut illud; similiter calor. Sed lux vitae et calor vitae afficiunt et implent recipientes prorsus secundum quale agnitionis quod non sint ejus sed Domini: et quale agnitionis est prorsus secundum quale amoris in faciendis praeceptis, quae sunt usus.

1140. |VERSUS 12.|
“Merces auri et argenti, et lapidis pretiosi et margaritae, et byssi et purpurae, et serici at coccini, et omne lignum thyinum, et [omne] vas eburneum et omne vas ex ligno pretioso, et aere et ferro, et marmore.”
12. “Merces auri et argenti,” significat bona et vera Verbi, doctrinae et ecclesiae in genere omnia ab illis profanata, ita mala et falsa in genere omnia, per quae illis lucrationes [n. 1141]; “et lapidis pretiosi et margaritae,” significat cognitiones veri et boni ex Verbo profanata [n. 1142]; “et byssi et purpurae,” significat vera et bona ex origine caelesti profanata [n.1143]; “et serici et coccini,” significat vera et bona ex origine spirituali profanata [n. 1144]; “et omne lignum thyinum,” significat omne bonum in naturali homine inde [n. 1145]; “et omne vas eburneum et omne vas e ligno pretioso,” significat vera et bona rationalia profanata [n. 1146]; “et aere et ferro,” significat omnia bona et vera naturalia profanata [n. 1147]; “et marmore,” significat verum sensuale [n. 1148].

1141. [Vers. 12.] “Merces auri et argenti.” –Quod significet bona et vera Verbi, doctrinae et ecclesiae in genere omnia ab illis profanata, ita mala et falsa in genere omnia, ex quibus illis lucrationes, constat ex significatione “mercium,” quod sint omnia illa per quae lucrationes, quae cum dicuntur de ecclesia, significantur omnia mala et falsa (de qua mox supra, n. 1139); ex significatione “auri et argenti,” quod sint bona et vera (de qua [supra], n. 242), hic illa profanata, ita mala et falsa, quia sunt Babylonis; bona enim et vera Verbi dum profanata sunt, non amplius sunt bona et vera, sed mala et falsa; profanantur per falsificationes et adulterationes, et per vitam secundum illa: quid, unde et quales sunt profanationes, videatur supra (n. 1045-1099): quod omnia in genere per “merces auri et argenti” significentur, est quia in sequentibus hujus versus enumerantur bona et vera profanata, quae sunt mala et falsa in specie, et significantur per “lapidem pretiosum,” “margaritam,” “byssum,” “purpuram,” “sericum,” “coccinum,” “lignum thyinum,” “vas eburneum,” “vas ex ligno pretioso,” “aere,” “ferro” et “marmore.” Quod significentur omnia Verbi, doctrinae et ecclesiae per illa quae in hoc versu, est quia per illa, quae in versu 13 sequente recensentur, significantur omnia cultus; et per illa quae in versu 14, omnia effectuum. Ex his patet quod per “merces auri et argenti” hic significentur bona et vera Verbi, doctrinae et ecclesiae, in genere omnia ab illis profanata; ita mala et falsa, in genere ex quibus illis lucrationes.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
(iii.) Tertia Lex Divinae Providentiae est, Quod ex libero secundum rationem cogitare et loqui verum, ac velle et facere bonum, non sit ab homine sed a Domino: et quod ex libero cogitare et loqui falsum, ac velle et facere malum, nec sit ab homine sed ab inferno; ita tamen quod malum et falsum sint inde; sed ipsum liberum in se spectatum, et ipsa facultas cogitandi, volendi, loquendi et faciendi, in se spectata, sint a Domino. –Quod omne bonum quod in se bonum est, et quod omne verum quod in se verum est, non sint ab homine, sed a Domino, potest intellectu comprehendi ex eo, quod lux quae procedit a Domino ut Sole sit Divinum Verum Divinae Sapientiae Ipsius, et quod calor qui etiam procedit a Domino ut Sole sit Divinum Bonum Divini Amoris Ipsius; et quia homo est recipiens illorum, sequitur quod omne bonum quod est amoris, et omne verum quod est sapientiae, non sint ab homine sed a Domino. At quod omne malum et omne falsum nec sint ab homine, sed quod sint ab inferno, hoc quia non prius ita auditum est, non factum est fidei, sicut id quod bonum et verum non sint ab homine, Quod etiam illud apparentia sit, et si creditur, quod fallacia, non comprehendi potest antequam scitur quid infernum est, et quomodo id potest cum malo et falso influere ab una parte, sicut Dominus cum bono et vero ab altera. Dicetur itaque primum ex quibus infernum, quid infernum, et unde, tum quomodo influit, et contra bonum agit, et sic quomodo homo, qui in medio est, utrinque agitur ut modo recipiens,

1142. “Lapidis pretiosi et margaritae.” –Quod significet cognitiones veri et boni ex Verbo profanatas, constat ex significatione “lapidis pretiosi,” quod sint cognitiones veri ex Verbo (de qua [supra], n. 717), et ex significatione “margaritae,” quod sint cognitiones boni (de qua, n. 1044); et quia cognitiones illae sunt vera scientifica seu vera naturalis hominis, ideo per “lapides pretiosos” significantur vera per quae bona, et per “margaritas” bona per quae vera, in Verbo enim ubivis est conjugium veri et boni; causa est quia verum non est verum nisi spectet bonum aut procedat a bono, et bonum non est bonum nisi spectetur a veris aut existat per vera; ita conjunguntur vera et bona sicut conjugio, et existunt vera et bona sicut ex conjugio: inde nunc est quod hic ut alibi in Verbo dicantur paria, ex quibus unum significat bonum, ac alterum verum, sicut “aurum et argentum,” “lapis pretiosus et margarita,” “byssus et purpura,” “sericum et coccinum,” “vas ex ebore et vas ex ligno pretioso,” “aes, ferrum et marmor;” ibi “aurum,” “margarita,” “purpura,” “coccinum,” “lignum pretiosum” et “aes” significant bona diversorum generum, ac “argentum,” “lapis pretiosus,” “byssus,” “sericum,” “ebur,” “ferrum” et “marmor” significant vera etiam diversorum generum; similiter alibi; sed per omnia illa hic significantur bona et vera profanata, ita mala et falsa, sicut mox supra de significatione auri et argenti dictum est.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Primum itaque dicetur ex quibus est infernum. Infernum consistit ex spiritibus, qui, dum homines in mundo fuerunt, negaverunt Deum, agnoverunt Naturam, vixerunt contra Divinum ordinem, amaverunt mala et falsa, tametsi non ita coram mundo propter apparentiam, et qui inde vel insaniverunt in veris, vel contempserunt vera, vel negaverunt illa, si non ore usque corde; ex illis qui tales fuerunt, a creatione mundi, est infernum. Omnes illi ibi vocantur diaboli vel satanae; diaboli, apud quos praedominatus est amor sui; satanae, apud quos praedominatus est amor mundi. Infernum ubi sunt diaboli, in Verbo intelligitur per “Diabolum;” ac infernum ubi sunt satanae, ibi intelligitur per “Satanam.” Dominus etiam diabolos ita conjungit ut sint sicut unum, etiam satanas; inde est quod inferna nuncupentur “Diabolus” et “Satanas” in singulari. Infernum non consistit ex spiritibus immediate creatis; nec caelum ab angelis immediate creatis; sed infernum ex hominibus natis in mundo, qui a semet facti sunt diaboli aut satanae: et caelum similiter ex hominibus natis in mundo, qui a Domino ibi facti sunt angeli. Omnes homines sunt spiritus quoad interiora quae mentis eorum sunt, in mundo induti corpore materiali, quod sub nutu cogitationis sui spiritus et sub arbitrio ejus affectionis stat; mens enim, quae est spiritus, agit, et corpus quod est materia, agitur: et omnis spiritus post rejectionem corporis materialis est homo simili forma qua homo in mundo (videatur supra, n. 1127). Ex his constat ex quibus est infernum.

1143. “Et byssi et purpurae.” –Quod significet vera et bona ex origine caelesti profanata, constat ex significatione “byssi,” quod sint vera ex origine caelesti (de qua sequitur); et ex significatione “purpurae,” quod sint bona ex origine caelesti (de qua [supra]. n. 1042); hic autem vera et bona illa profanata, quia byssus et purpura dicuntur” merces Babylonis,” et per “Babylonem,” ut meretricem ac matrem scortationum et abominationum terrae, significantur profanationes veri et boni. Vera et bona ex origine caelesti, sunt vera et bona apud illos qui in amore in Dominum sunt, quae caelestia vocantur, ac distinguuntur a veris et bonis ex origine spirituali, quae significantur per “sericum et coccinum,” quae mox dicuntur. Vera et bona ex origine caelesti ab illis profanata sunt per id, quod Divinam Domini potestatem salvandi genus humanum in se transtulerint, ita quoque amorem in Ipsum [in papam] ut vicarium ac in ministros ejus; sed usque non potest Dominus amari cum Ipsi nihil potestatis salvandi est, sed amatur homo qui vicem Ejus obit: dicentes quod ametur Dominus quia dedit potestatem illam homini, et quod ametur ab illis qui potestatem adepti sunt, et quoque sancte honoretur, et a reliquis colatur; sed amor in Dominum, apud illos dari nequit, amor enim dominandi super caelum et super ecclesiam est prorsus contrarius, est enim amor sui, qui est amor diabolicus, ex quo Dominus non potest amari; est ille amor in se spectatus potius odium contra Dominum, in quod etiam vertitur dum fiunt spiritus, et dominatio illis aufertur; tunc etiam persequuntur omnes qui in amore in Dominum sunt. Ex his patet quomodo profanant vera et bona quae ex origine caelesti sunt.

[2] Quod “byssus” significet vera ex origine caelesti, constare potest ex sequentibus locis: –Apud Ezechielem,
“Vestivi..te acupicto,..calceavi te taxo, et accinxi te bysso, et obtexi te serico;….sic ornata es auro et argento, et vestes tuae byssus et sericum et acupictum” (xvi. 10, 13);
haec de Hierosolyma, per quam intelligitur ecclesia, hic in sua prima instauratione; “acupictum et taxus” ibi significant cognitiones veri et boni ex Verbo; “byssus et sericum” significant vera ex origine caelesti et vera ex origine spirituali; haec dicuntur fuisse “vestes,” quia per “vestes” significantur vera quibus bonum investitum est. Apud eundem,
“Byssus in acupictura [ex Aegypto] fuit expansio tua,….et purpura ex insulis Elischa fuit tegumentum tuum (xxvii. 7);
haec de Tyro, per quam significatur ecclesia quoad cognitiones boni et veri; cognitiones illae significantur per “acupicturam ex Aegypto,” vera per “byssum” et bonum per “purpuram,” utrumque ex origine caelesti. Apud Lucam,
“Homo quidam dives erat, qui induebatur purpura et bysso, ac deliciis indulgebat cottidie splendide” (xvi. 19):
per “hominem divitem” ibi intelligitur gens Judaica, quae “induta purpura et bysso” dicitur ex eo, quod apud illam esset Verbum, ex quo illis bona et vera; bona ibi intelliguntur per “purpuram,” ac vera per “byssum,” utraque ex origine caelesti; per “Lazarum” jacentem ad vestibulum ejus, intelliguntur gentes, quibus Verbum non fuit.

[3] Quia “byssus,” quae etiam est “xylinum,” significabat vera ex origine caelesti, et vestes Aharonis repraesentabant Divina vera, quia ille Dominum,
Ideo byssinum et xylinum fuit intertextum cidari, et baltheo ejus (Exod. xxviii. (1)39; cap. xxxix. 27):
et quia per aulaea et cortinas Tabernaculi repraesentabantur illa ecclesiae quae integunt, et haec sunt vera,
Ideo etiam illis fuit xylinum seu byssinum intertextum (Exod. xxvi. 1; cap. xxvii. 9, 18; cap. xxxvi. (2)8; cap. xxxviii. 9, (3)16).
Simile per “byssum” significatur in sequentibus in Apocalypsi,
“Venit tempus nuptiarum Agni, et uxor Ipsius paravit se ipsam; et datum est illi ut indueretur byssino mundo et splendido” (xix. 7, 8);
Exercitus sedentis super Equo albo “sequebantur Ipsum super equis albis, induti byssino albo et mundo” (xix. 14).
Quod “byssus” significet verum ex origine caelesti, est quia byssinum fuit species lini candidissimi, ex quo vestes fiebant, et per “linum” et quoque per “candorem” significatur verum, et per “vestem ex illo” verum mundum et purum secundum candorem.

[4] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Infernum ubi sunt illi qui vocantur diaboli, est amor sui; ac infernum ubi sunt illi qui vocantur satanae, est amor mundi. Quod infernum diabolicum sit amor sui, est quia ille amor oppositus est amori caelesti, qui est amor in Dominum; et quod infernum satanicum sit amor mundi, est quia hic amor est oppositus amori spirituali, qui est amor erga proximum. Nunc quia bini amores inferni sunt oppositi binis amoribus caeli, ideo infernum et caeli sibi in opposito sunt; omnes enim qui in caelis sunt spectant ad Dominum et ad proximum, at omnes qui in infernis sunt spectant ad se et ad mundum: omnes qui in caelis sunt amant Dominum et amant proximum; omnes autem qui in infernis sunt amant semet et mundum, et inde odio habent Dominum et proximum: omnes qui in caelis sunt cogitant verum ac volunt bonum, quia ex Domino; omnes autem qui in infernis sunt cogitant falsum et volunt malum, quia a semet. Ex eo est quod omnes qui in infernis sunt appareant aversi, facie retrorsum a Domino, et quoque inversi, pedibus sursum et capite deorsum; haec apparentia est ex amoribus illorum, quod oppositi sint amoribus caeli.

[5] Quoniam infernum est amor sui, est quoque ignis; omnis enim amor correspondet igni, ac in mundo spirituali sistitur videndus ut ignis e longinquo, tametsi non est ignis sed amor; inde inferna intus apparent sicut ignita, et extra sicut ejectiones ignis in fumo ex fornacibus aut ex incendiis; quandoque etiam ipsi diaboli apparent sicut ignes ex carbonibus: calor illis ex illo igne est sicut effervescentia ex faecibus, quae est concupiscentia, et lux illis ex illo igne est modo apparentia lucis ex phantasiis et ex confirmationibus mali per falsa; sed usque non est lux, siquidem dum lux caeli influit fit illis caligo, et cum calor caeli influit fit illis frigus; sed tamen vident ex sua luce, et vivunt ex suo calore; at vident sicut bubones, noctuae et vespertiliones, quorum oculi caligant ad lucem caeli, ac vivunt semimortui; vivum apud illos est ex eo quod possint cogitare, velle, loqui, facere, et inde videre, audire, gustare, odorare et sentire, quod vivum est modo facultas oriunda ex vita quae Deus, ab extra agente in illos secundum ordinem, et continue urgente ad ordinem; ex illa facultate est quod vivant in aeternum; et mortuum est illis ex malis et falsis oriundis ex amoribus illorum: inde est quod vita illorum ex amoribus illorum spectata non vita sit, sed mors; quare infernum in Verbo vocatur “mors,” ac illi qui ibi vocantur “mortui.”

1144. “Et serici et coccini.” –Quod significet vera et bona ex origine spirituali profanata, constat ex significatione “serici,” quod sit verum ex origine spirituali (de qua sequitur); et ex significatione “coccini” quod sit bonum ex origine spirituali (de qua supra, n. 1142); hoc bonum coincidit cum vero ex origine caelesti, quare hoc per “coccinum” etiam in Verbo significatur; sed per “sericum” et “coccinum” hic significantur vera illa et bona illa a Babylone profanata, et profanata sunt per id, quod amorem spiritualem, qui est amor erga proximum, perverterint; nam illi qui in amore sui sunt, tali in quo sunt Babylonici, nullatenus possunt amare proximum; si amant est propter se; ita usque finis est ipse homo, et amor proximi est medium, ac finis amat medium quantum id sibi servit, et si non servit id rejicit; hoc etiam patet a singulis illorum operibus. Amor proximi in spirituali sensu est amor usuum; et cum usus sunt propter se, tunc non est amor usuum, sed est amor sui. Quod “sericum” significet verum ex origine spirituali, constare potest ex loco apud Ezechielem (cap. xvi. 10, 13), qui mox supra (n. 1143) explicatus est. Quod “sericum” significet verum ex origine spirituali, est ex splendore ejus; est enim in serico splendor lucis, et “lux” significat Divinum Verum, quod etiam vocatur Divinum spirituale.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Dictum est quod amor sui et amor mundi sint infernum; unde autem amores illi sunt, nunc dicetur. Homo creatus est ut amet semet et mundum, ut amet proximum et caelum, ac ut amet Dominum; inde est, cum homo nascitur, quod primum amet semet et mundum, et dein quantum sapit, amet proximum et caelum, et quantum adhuc sapit, amet Dominum: cum talis est tunc in ordine Divino est, ac ducitur a Domino actualiter, et a semet apparenter; at quantum non sapit, tantum subsistit in primo gradu, qui est ut amet se et mundum; et si amat proximum, caelum et Dominum, est propter se coram mundo: si autem prorsus non sapit, tunc se solum amat et mundum propter se, similiter proximum, ac caelum et Dominum vel vilipendit vel negat, vel odio habet, si non ore usque corde. Hae sunt origines amoris sui et amoris mundi; et quia illi amores sunt infernum, patet unde illud.

[3] Quando homo factus est infernum, tunc est sicut arbor abscissa, aut sicut arbor cujus fructus sunt maligni; et est sicut terra arenosa, in qua non aliquod semen agit radicem, aut sicut terra e qua modo exsurgit sentis quae pungit et urtica quae urit. Cum homo factus est infernum, tunc interiora seu superiora mentis ejus occlusa sunt, ac exteriora et inferiora aperta: et quia amor sui omnia cogitationis et voluntatis determinat ad se, et immergit corpori, inde exteriora mentis, quae, ut dictum est, aperta sunt, invertit et retorquet; ex eo est quod illa deorsum, hoc est, ad infernum, vergant, tendant et ferantur.

[4] Sed quoniam homini usque facultas cogitandi, volendi, loquendi et faciendi est, quae facultas nusquam ei aufertur, siquidem natus est homo, ideo quia inversus est, et non amplius aliquod bonum nec aliquod verum recipit e caelo, sed modo malum et falsum ab inferno; ut usque emineat super alios comparat sibi lumen per confirmationes mali ex falso, et falsi ex malo; hoc credit esse lumen rationale, cum tamen est lumen infernale, in se fatuum, ex quo ei fit visio sicut somnii in nocte, aut ei fit phantasia delirans, ex qua apparent illa quae sunt sicut non sint, et quae non sunt sicut sint. Sed haec evidentius ex comparatione inter hominem angelum et inter hominem diabolum conspicientur.

1145. “Et omne lignum thyinum.” –Quod significet omne bonum conjunctum vero in naturali homine, constat ex significatione “ligni,” quod sit bonum naturalis hominis (de qua sequitur); “lignum” autem “thyinum” significat bonum conjunctum vero in naturali homine; “thyinum” enim derivatur ex duo in lingua Graeca, et “duo” significant illam conjunctionem; quod “lignum thyinum” significet bonum conjunctum vero, patet etiam ex illis quae antecedunt, et ex illis quae sequuntur; ex illis quae antecedunt, quod nominentur talia quae significant bona et vera caelestia, ac bona et vera spiritualia, quae sunt “byssus et purpura, ac sericum et coccinum;” et ex sequentibus, quod nominentur talia quae significant bona et vera naturalia, quae sunt “vas ex ebore et vas ex ligno pretioso, ex aere, ferro et marmore:” inde patet quod “lignum thyinum” significet bonum conjunctum vero in naturali homine ex illis bonis et veris quae supra nominata sunt, oriundum. Sunt enim tres gradus vitae in homine, qui in suo ordine spectati vocantur caelestis, spiritualis et naturalis; in eodem ordine in hoc versu nominata sunt talia quae significant bona et vera secundum gradus. Sed sicut per illa quae supra memorata sunt, significantur vera et bona profanata, quae in se sunt falsa et mala, ita etiam per bonum conjunctum vero, quod est “lignum thyinum,” significatur id bonum profanatum, quod est malum conjunctum falso. Id bonum, quia est naturalis hominis, imprimis profanatur per venerationes ossium et sepulcrorum, per sanctificationes plurium quae pro cultu sunt, per plura circa processiones, in genere per omnia idololatrica, quae naturali homini jucunda sunt, et inde sentiuntur sicut bona, ac vocantur vera. Quod “lignum” significet bonum est quia ex arbore est, ex qua sunt fructus; et quia lignum potest incendi, ac inservire usui pro calefactione corporis, tum pro domibus construendis, ac pro diversis fabricis ex quibus usus et commoda; et quia ex ligno exprimitur oleum, per quod significatur bonum amoris; recondit etiam in se calidum: vicissim autem “lapis” hic significat verum naturalis hominis, ex causa quia est frigidus, et non potest incendi.

[2] Quoniam “lignum” significat bonum, ideo etiam apud antiquissimos, qui in bono amoris fuerunt, templa ex ligno erant, quae non vocabantur templa, sed Domus Dei; apud plures fuerunt illa in tabernaculis illorum, in quibus non modo habitaverunt, sed etiam sanctum cultum habuerunt: ideo quoque angeli tertii caeli habitant in domibus ex lignis; hoc illis est quia in bono amoris in Dominum sunt, et lignum illi correspondet: ligna etiam illis sunt secundum correspondentiam arborum ex quibus sunt, “arbor” enim significat hominem, et ex fructu bonum hominis: ex eo est, quod in Verbo nominentur ligna ex variis arboribus, ut ex olea, ex vite, ex cedro, ex populo, ex quercu; et “lignum ex olea” significat bonum caeleste, “ex vite” bonum spirituale, “ex cedro” bonum rationale, “ex populo” bonum naturale, et “ex quercu” bonum sensuale.

[3] Nunc quia omnia Verbi correspondentiae sunt, et quia lignum correspondet bono, et in opposito sensu malo, ideo per “lignum” ibi significatur bonum, et in opposito sensu malum, ut ex sequentibus locis constare potest: –In Threnis,
“Aquas nostras pro argento bibimus, et ligna nostra pro pretio veniunt” (v.4):
defectus cognitionum veri et boni ita describitur; defectus cognitionum veri per quod “aquas pro argento bibant,” ac defectus cognitionum boni per quod “ligna pretio veniant.” Apud Ezechielem,
“Diripient opes tuas,..depraedabuntur merces tuas,..destruent muros tuos, et domus desiderii tui evertent;..lapides tuos, et ligna tua, et pulverem tuum in medium maris dabunt” (xxvi. (1)12);
haec de devastatione omnium veri et boni ecclesiae per mala et falsa; “opes” quas diripient sunt cognitiones veri; “merces” quas depraedabuntur sunt cognitiones boni; “muri” quos destruent sunt doctrinalia; “domus desiderii” quas evertent sunt illa quae mentis sunt, ita quae intellectus et voluntatis sunt, ibi enim homo habitat; “lapides, ligna et pulvis,” quae in medium maris dabunt, sunt vera et bona naturalis hominis, “lapides” sunt vera ejus, “ligna” sunt bona ejus, ac “pulvis” sunt infima ejus, quae sunt sensualis hominis.

[4] Apud eundem,
“Fili hominis, sume tibi lignum unum, et scribe super illo, Jehudae et filiis Israelis sociis ejus: deinde sume lignum unum, et scribe super illo, Josephi, lignum Ephraimi” et (2)tribuum Israelis sociorum ejus: postea conjunge illa unum cum altero tibi lignum in unum; ….ut sint unum ambo in manu (3)mea, et faciam eos in lignum unum” (xxxvii. 16, 17, 19, 20):
per haec repraesentabatur conjunctio regni caelestis ac regni spiritualis Domini per bonum amoris; per “Jehudam et filios Israelis socios ejus” significatur regnum caeleste Domini, per “Jehudam” illud quoad bonum, et per “filios Israelis socios ejus” illud quoad verum: per “Josephum” autem ac “tribus Israelis socios ejus,” significatur regnum spirituale Domini, per “Josephum” illud quoad bonum, ac per “tribus Israelis socios ejus,” illud quoad verum; per “Ephraimum” significatur intellectus veri, et quia illi qui in intellectu veri ex bono spirituali sunt, in regno spirituali Domini sunt, ideo vocabatur “lignum ab Ephraimo:” quod duo illa regna in unum conjuncta sint a Domino per bonum amoris in Ipsum et per bonum charitatis erga proximum, intelligitur per quod “a Domino conjungentur, unum cum altero, in lignum unum, ut sint unum ambo in manu Jehovae, ac fient in lignum unum.” Quod illa quae trahunt a falsis emendentur per bonum, repraesentatum et significatum est per quod
Aquae amarae in Marah dulces factae sint per lignum injectum (Exod. xv. (1)25):
“aquae amarae” sunt illa quae apparenter vera sunt, et trahunt a falsis; “lignum” est bonum naturalis hominis. Quoniam “lignum” ex correspondentia significat bonum amoris, ideo tabulae lapideae, quibus Lex fuit inscripta, repositae sunt in arca ex ligno schittim facta; et ideo quoque plura Tabernaculi ex eodem ligno confecta erant: ac ideo Templum Hierosolymae ligno fuit investitum.

[5] Nunc sicut pleraque in Verbo etiam oppositum sensum habent, ita quoque “lignum,” et in illo sensu significat malum, quia malum est oppositum bono; hoc significatur
Per servire ligno et lapidi (Deutr. iv. 23-28; Esai. xxxvii. 19; Jerem. iii. 9; Ezech. xx. 32: et alibi).
Apud Esaiam,
“Lignum, quod non putrescet, eligit, artificem sapientem quaerit sibi, ad praeparandum sculptile, non commoveatur” (xl. 20):
per “lignum” hic significatur malum, quod, sicut bonum, adoratur; “sculptile” enim est malum cultus; quod “eligat lignum quod non putrescet,” significat quod aliquod bonum ex Verbo, quod adulteratur et inde fit malum; hoc eligitur, quia id quod ex Verbo est persuadet, et sic in animis non perit, nam ita est cum omni malo et falso per Verbum confirmato: quod “sapientem artificem quaerat, significat quod illum quaerat cui ex propria intelligentia dos confirmandi et falsificandi est.

[6] Apud Jeremiam,
Statuta gentium vanitas, siquidem lignum de silva excidit, opus manuum fabri per securim,….infatuantur et stultescunt, doctrina vanitatum lignum est” (x. 3, 8):
per “statuta gentium” quae vanitas, significantur omnia cultus illorum qui in malo sunt; per “lignum e silva” quod excidit, et “opus manuum fabri per securim,” significatur malum, ex quo cultus, qui ex propria intelligentia per falsa effictus est; “lignum” est malum cultus, quod intelligitur per “sculptile;” opus manuum fabri” est quod ex propria intelligentia est, “securis” est falsum quod destruit bonum et confirmat malum.

[7] Apud eundem,
“Vox..sicut serpentis ibit,….et cum securibus venerunt, sicut excisores lignorum” (xlvi. 22):
per “vocem serpentis” intelligitur astus et dolus; “cum securibus” significat cum falsis destruentibus bonum; “sicut excisores lignorum,” significat sicut vellent exstirpare malum, cum tamen exstirpant bonum. Apud Mosen,
Si quis occiderit socium suum per errorem, ut si cum socio veniat in silvam, et cadat securis ex ligno in socium, fugiet ad urbem azyli (Deutr. xix. 5):
quisnam peccat per errorem, cui liceat in urbem azyli fugere, illustratum est per exemplum quod raro contingit, sed usque adducitur ad illustrandum quid intelligitur per occidere per errorem; adducitur quia “lignum” est significativum, tum “securis” et quoque “silva;” “lignum” est bonum, “securis” est falsum, et “silva” est naturalis homo; quare per id significatur, Si quis in bono naturali est, et per falsum, quod ignorat falsum esse, aliquem quoad animam perdit, quod id sit factum per errorem, ex causa quia ex malo non fuit.

[8] Apud Habakuk,
“Lapis e pariete clamat, et trabs e ligno respondet” (ii. 11):
per hoc intelligitur quod malum confirmet falsum, et instiget; per “parietem” e quo lapis clamat, significatur homo a veris vacuus, et qui sic ex falso vult instrui; per “trabem” quae ex ligno respondet, significatur homo absque bonis, et per “lignum” significatur malum, quod falsum confirmat et ei assentitur. Apud Jeremiam,
“Dicentes ligno, Pater meus tu; et lapidi, Tu genuisti me; quia obverterunt Mihi cervicem et non faciem” (ii, 27):
quod “ligno dicant, Patrem,” significat quod ex malo concepti sint; quod “lapidi dicant, Tu genuisti me,” significat quod ex falso mali nati sint; quod “obvertant cervicem et non faciem,” significat quod averterint se ab omni bono et vero.
“Ignis” et “ligna” dicuntur apud Sachariam (cap. xii. 6), et apud Esaiam (cap. xxx. (1)33);
quae dicuntur quia “ignis” significat amorem malum, et “lignum” mala inde.

[9] Quoniam “gladii” significant falsa destruentia vera, ac ligna” significant mala destruentia bonum, ideo ex mandato pontificum,
Exivit turba cum Juda Iscariote contra Jesum cum gladiis et lignis (Matth. xxvi. 47; Marc. xiv. 43, 48; Luc. xxii. (2)52):
hoc factum est quia omnia passionis Domini fuerunt repraesentativa destructionis omnium boni et veri a Judaeis. Apud filios Israelis fuerunt duae poenae communes, lapidatio et suspensio super ligno: lapidatio propter verum laesum et destructum, ac suspensio super ligno propter bonum laesum et destructum; inde erat
Suspensio super ligno maledictio (Deutr. xxi. 22, 23).
Ex his patet quod “lignum” significet bonum, in specie bonum naturalis hominis, et in opposito sensu malum ejus.

[10] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Sunt in mundo homines angeli et sunt homines diaboli; ex hominibus angelis est caelum, et ex hominibus diabolis est infernum. Apud hominem angelum aperti sunt omnes gradus Vitae ejus usque ad Dominum; apud hominem autem diabolum, apertus modo est gradus ultimus, ac superiores sunt occlusi. Homo angelus ducitur a Domino tam ab intra quam ab extra; homo autem diabolus ducitur a semet ab intra, et a Domino ab extra. Homo angelus ducitur a Domino secundum ordinem, ab intra ex ordine, ab extra ad ordinem; homo diabolus autem ducitur a Domino ad ordinem ab extra, sed a semet contra ordinem ab intra. Homo angelus a Domino continue abducitur a malo, et ducitur ad bonum; homo autem diabolus a Domino continue etiam abducitur a malo, sed a graviori ad minus, non enim duci potest ad bonum. Homo angelus a Domino continue abducitur ab inferno, et ducitur in caelum, interius et interius; homo autem diabolus continue etiam abducitur ab inferno, sed a graviori ad mitius, non enim duci potest in caelum.

[11] Homo angelus, quia ducitur a Domino, ducitur a lege civili, a lege morali, et a lege spirituali, propter Divinum in illis; homo diabolus ducitur ab iisdem legibus, sed propter suum in illis. Homo angelus a Domino amat bona ecclesiae, quae etiam sunt bona caeli, quia sunt bona; similiter ejus vera quia sunt vera; a semet autem amat bona corporis et mundi, quia sunt usui et quia sunt voluptati, similiter vera quae sunt scientiarum, sed amat haec et illa apparenter ex se, actualiter vero a Domino: homo autem diabolus a se etiam amat bona corporis et mundi quia sunt usui et quia sunt voluptati, similiter vera quae sunt scientiarum; sed amat haec et illa apparenter ex se, actualiter vero ex inferno. Homo angelus in libero est, et in cordis sui jucundo, cum bonum facit ex bono, et quoque dum malum non facit; homo autem diabolus in libero et in cordis sui jucundo est, cum bonum facit ex malo, et quoque dum malum facit. Homo angelus et homo diabolus sibi similes apparent quoad externa, sed prorsus dissimiles sunt quoad interna: quare cum externa per mortem deponuntur, sunt plane dissimiles; unus aufertur in caelum, et alter defertur in infernum.

1146. “Et omne vas eburneum et omne vas ex ligno pretioso.” –Quod significet vera et bona rationalia profanata, constat ex significatione “vasis,” quod sit scientificum (de qua sequitur); ex significatione “eboris” quod sit verum rationale (de qua sequitur); et ex significatione “ligni pretiosi,” quod sit bonum praestans, ita bonum rationale, hoc enim praestans est quia est optimum naturalis hominis; quod “lignum” significet bonum, videatur mox supra (n. 1145). Quod “vas” sit scientificum, est quia omne verum in naturali homine dicitur scientificum; quod hoc significetur per “vas,” est quia scientificum naturalis hominis est continens veritatum rationalium et spiritualium; hae enim cum cogitatae et perceptae sunt, reponuntur in memoria, et vocantur scientifica; inde est quod per “vasa” in Verbo significentur cognitiones, quae quatenus sunt naturalis hominis, repositae in memoria ejus, sunt scientifica.

[2] Quod per “ebur” significetur verum rationale, est quia per (1)elephantum significatur naturale in communi; inde per “ebur,” quod est ex dente ejus, et ex quo ei potentia est, tum quia est album, et quoque resistens, significatur verum rationale, quod est verum praestantissimum naturalis hominis: hoc verum etiam significatur per “ebur,” (2)tum quoque per ebenum,” apud Ezechielem,
“Ex quercubus e Baschane fecerunt remos tuos; asserem tuum fecerunt ex ebore. ….Insulae multae mercatura manus tuae, cornua eboris et ebenum adduxerunt munus tuum” (xxvii. 6, 15);
haec de Tyro, per quam significantur cognitiones veri, per quas homini intelligentia; haec ibi describitur per navem, cujus remi essent ex quercubus, et asser ex ebore; “remi” significant illa intellectus per quae loquitur, quae sunt sensualis hominis; et “asser” significat illud intellectus ex quo ducitur, quod est rationale: hoc quoque ibi significatur per “ebenum,” quod insulae adducunt, nam “insulae” significant illos in ecclesia qui naturales sunt, sed usque rationales.

[3] Apud Amos,
“Qui cubant super lectis eboris, et extendunt se super spondis suis” ((3)vi. 4):
ratiocinatio ex falsis ita describitur; “lecti eboris” sunt doctrinae sicut ex veris rationalibus, et “extendere se super spondis” est ratiocinari pro illis ex falsis. Apud eundem,
“Percutiam domum hiemis cum domo aestatis, ut pereant domus eboris, et desinant domus magnae” (iii. 15);
per “domos” significantur illa quae mentis humanae sunt, hic quae mentis naturalis separatae a mente spirituali; per “domum hiemis et domum aestatis” significantur illa naturalis hominis quae vocantur sensualia; ac per “domum eboris” et per “domum magnam” significantur illa naturalis hominis quae vocantur rationalia, haec quoad verum per “domum eboris,” et quoad bonum per “domum magnam.” Quoniam homo quoad illa quae mentis ejus sunt significatur per “domum,” ideo etiam olim exstruebantur domus ex ebore, ut legitur de Achabo ((1)1 Reg. xxii. 39); per quam significabatur homo quoad rationale. Ex his patet quid significatur per haec apud Davidem,
“Ex palatiis eboris..laetificarunt Te” (Ps. (2)xlv. 9 [B.A. 8]):
haec de Domino; “palatia eboris” sunt vera ex rationali homine, ita vera rationalia. Quod autem per “vas eburneum” et per “vas ex ligno pretioso” significentur vera et bona rationalia profanata, est quia dicuntur de Babylone, per quam significantur profanationes omnium veri et boni.

[4] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Quod homo sit modo recipiens boni et Veri a Domino, ac mali et falsi ab inferno, illustrandum est per comparationes, confirmandum est per leges ordinis et influxus, et demum stabiliendum est per experientias. Illustratur id per has comparationes: –Sensoria corporis sunt modo recipientia et percipientia sicut a se; sensorium visus, quod est oculus, videt objecta extra se sicut esset apud illa, cum tamen radii lucis cum alis aetheris advehunt formas et colores illorum in oculum, quae formae a visu interno, qui vocatur intellectus, perceptae in oculo lustrantur, et secundum quale eorum distinguuntur et cognoscuntur. Sensorium auditus similiter; hoc percipit sonos, sive sint voces sive moduli, ex loco unde profluunt, sicut foret ibi; cum tamen soni influunt ab extra, ac percipiuntur ab intellectu intus in aure. Sensorium odoratus pariter; id quoque percipit ab intra quod ab extra influit, quandoque e longinquo. Sensorium gustus etiam excitatur ab esculentis, quae linguae ab extra illabuntur. Sensorium tactus non sentit nisi tactum sit. Quinque haec sensoria corporis sentiunt ex influxu ab intra illa quae influunt ab extra; influxus ab intra est e mundo spirituali, et influxus ab extra est e mundo naturali.

[5] His adstipulantur leges inscriptae naturae omnium rerum quae sunt:–
(i.) Quod nihil existat, subsistat, agatur et moveatur a se sed ad alio. Unde sequitur quod omne existat, subsistat, agatur et moveatur a primo qui non ab alio est, sed in se est vis viva, quae est vita.
(ii.) Quod nihil agi et moveri possit, nisi sit in medio inter binas vires, quarum una agit et altera reagit, ita nisi una agat ad una parte, et una ab altera; tum nisi una agat ab intra, et altera ab extra.
(iii.) Et quia binae illae vires, dum quiescunt, faciunt aequilibrium, sequitur quod nihil agi et moveri possit nisi sit in aequilibrio, et cum agitur quod sit extra illud; tum quod omne actum et motum quaerat redire ad aequilibrium.
(iv.) Quod omnes activitates sint status mutationes et formae variationes, et quod hae sint ex illis.
Per statum in homine intelligimus ejus amorem, et per status mutationes amoris affectiones; per formam in homine intelligimus ejus intelligentiam, et per formae variationes cogitationes; hae etiam sunt ex illis.

1147. “(1)Et aere et ferro.” –Quod significet bona et vera naturalia etiam profanata, constat ex significatione “aeris,” quod sit bonum naturale (de qua [supra], n. 70); et ex significatine “ferri,” quod sit verum naturale (de qua, n. 176). Sed quia talia hic adducuntur quae sunt naturalis hominis, sciendum est quod naturale hominis sit trinum, rationale, naturale et sensuale; rationale est supremum ibi, sensuale est infimum ibi, et naturale est medium; genuinum rationale est ex influxu e spirituali mundo, sensuale est ex influxu e naturali mundo, naturale medium est vel rationalis vel est sensualis. Quod trinum illud sit, constare potest ex hominibus, qui dum in mundo sunt vel rationales sunt, vel sensuales vel intermedii: ex perceptione legum civilium, moralium et spiritualium imprimis elucet quinam sunt; illi qui ex ratione bene cogitant, judicant et concludunt rationales sunt, hi quoque elevate supra materialia cogitant; illi autem qui sensuales sunt, cogitant ex materialibus et in illis, et quod ex cogitatione loquuntur est modo ex memoria; et quia illi bini gradus dantur, etiam datur intermedius, qui vocatur naturalis. Quales sunt etiam cognosci potest ex intellectu Verbi; rationales hauriunt ex sensu litterae talia quae sunt doctrinae; sensuales manent solum in littera, nec aliquid interius ex illa concludunt. Cognoscuntur etiam iidem in mundo spirituali, quoniam tot gradus naturalium hominum in caelo ultimo dantur; ultimi sunt sensuales, supremi ibi sunt rationales; sed de his plura alibi. Quod vera et bona naturalia, quae significantur per “ferrum et aes,” a Babylone etiam profanata sint, patet a profanatione sensus litterae Verbi ibi; sensus litterae Verbi est naturalis.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Sed de hac re etiam loquendum est ab experientia. Angeli superiorum caelorum sentiunt et percipiunt manifeste quod bona et vera sint illis ex Domino, et quod prorsus nihil boni et veri sit illis ex se. Cum remittuntur in statum proprii sui, quod fit per vices, etiam sentiunt et percipiunt manifeste quod malum et falsum, quae sunt proprii illorum, sint illis ex inferno. Quidam angeli ex caelo infimo, non comprehendentes quod malum et falsum sint ex inferno, ex causa quia in mundo agnoverant quod ipsi essent in malis ex nativitate et ex actuali vita, perducti sunt in societates infernales ab una in alteram; in qualibet, dum ibi erant, cogitabant prorsus sicut cogitabant diaboli ibi, ac aliter in una quam in altera; cogitabant tunc contra bona et vera: dicebatur illis ut cogitarent ex se, ita aliter, sed respondebant quod nequaquam possent; inde comprehendebant quod mala et falsa ab inferno influerent. Simile fit cum multis qui credunt et instant quod vita sit in illis. Quandoque etiam fit quod societates, quibus alligati sunt, ab illis separentur; a quibus cum separati sunt, non possunt cogitare, nec velle, nec loqui, nec agere; jacent sicut infantes recens nati; ut primum vero remittuntur in societates suas, revivunt: unusquisque enim, tam homo quam spiritus et angelus, quoad suas affectiones et inde cogitationes, alligatus est societatibus, et cum illis unum agit; inde est quod omnes cognoscantur quales sunt, ex societatibus in quibus sunt. Ex his patet quod quale vitae in illos ab extra influat.

[3] Quod me attinet, testari possum quod per quindecim annos manifeste perceperim quod non quicquam cogitarem et vellem a me, tum quod omne malum et falsum influeret ex societatibus infernalibus, et quod omne bonum et verum ex Domino: quapropter aliqui spiritus id animadvertentes dicebant quod non vivam; quibus datum est respondere, quod plus vivam quam illi, quia sentio influxum boni et veri a Domino, ac video et percipio illustrationem; et quod ex Domino percipiam mala et falsa ab inferno, non modo quod mala inde sint, sed etiam a quibus, et quoque datum est loqui cum illis, reprehendere illos, ac rejicere illos cum malis et falsis suis, a quibus sic liberatus sum: et amplius dicere datum est quod nunc sciam quod vivam, ac prius non ita. Ex his plene convictus sum quod omne malum et falsum sit ex inferno, ac omne bonum et verum, una cum perceptione illorum, sit ex Domino; ac insuper quod liberum mihi esset, ac inde perceptio sicut a me.

[4] Quod ex inferno sit omne malum et falsum, etiam oculis meis datum est videre. Apparent super infernis sicut ignes et fumi; mala sunt ignes, et falsa sunt fumi; illi continue inde exhalantur et exsurgunt: ac spiritus qui in medio inter caelum et infernum commorantur, secundum amores suos ab illis afficiuntur. Paucis etiam dicetur quomodo malum et falsum possunt effluere ex inferno, cum non datur nisi quam una vis agens, quae est vita quae Deus; hoc quoque revelatum est: dictum est verum ex Verbo cum voce magna e caelo, quod defluxit ad infernum, ac per illud ad infimum ejus; et auditum est quod id verum in defluxu successive et per gradus verteretur in falsum, et tandem in tale falsum quod prorsus oppositum erat vero, et tunc erat in infimo inferno. Quod ita conversum fuerit, erat causa quia omne recipitur secundum statum et formam; inde verum in formas inversas, quales sunt in inferno, influens successive invertebatur et mutabatur in falsum vero oppositum. Ex eo quoque patuit quale est infernum a summo ad imum: tum quod non sit nisi quam una vis agens, quae est vita quae Dominus.

1148. “Et marmore.” –Quod significet et verum sensuale profanatum, constat ex significatione “marmoris,” quod sit sensuale, quod est ultimum vitae cogitationis et voluntatis hominis; quod id per “marmor” significetur, est quia “lapis” significat verum in ultimis, in specie apparentiam veri. “Marmor” dicitur pro lapide, quia intelligitur apparentia veri in ecclesia ex Verbo: quod verum ultimum, quod vocatur sensuale, etiam profanatum sit, patet ex adoratione sepulcrorum, ossium et cadaverum illorum quos sanctos vocant, quae tamen putria sunt, et correspondent infernalibus; hoc ipse sensus corporis aversaturus esset, nisi profanavissent sancta ecclesiae usque illuc.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Quod homo usque reus sit, consequitur ex supradictis, et quoque ex illis quae de vita quae Deus, et quae apud hominem a Deo, prius confirmata sunt, et quoque ex allatis legibus, quae sunt veritates. Quod homini imputetur malum, est quia illi datum est, et continue datur, sentire et percipere sicut vita in illo sit; et quia in illo statu est, etiam in libero et in facultate agendi sicut a se est; haec facultas in se spectata, et id liberum in se spectatum, non ei aufertur, quia natus est homo, qui victurus est in aeternum; ex illa facultate et ex illo libero est, quod sicut ex se possit recipere et bonum et malum: et quia homo in medio inter caelum et infernum tenetur, dat etiam Dominus ei nosse quod bonum sit ab Ipso, et quod malum sit a diabolo; tum, per vera in ecclesia, quid bonum est et quid malum: cum homo illa novit, et a Domino datur cogitare illa, velle illa, loqui et facere illa sicut a se, et hoc continue per influxum, inde si non recipit, fit reus.

[3] Sed fallacia homini inde praecipue est, quod non sciat quod liberum ejus, et facultas agendi sicut a se, sit ex influxu vitae a Domino in intimum ejus, et quod ille influxus non ei auferatur quia natus est homo, cui illud intimum est: sed quod influxus vitae a Domino in formas recipientes, quae sub illo intimo sunt, in quibus et ubi resident intellectus et voluntas, varietur secundum receptionem boni et veri, immo quod influxus ille diminuatur, et quoque auferatur secundum receptionem mali et falsi: verbo, vita quae facit ut homo sit homo, et distinguatur a brutis animalibus, et quae in intimo ejus est, ac ideo universaliter in inferioribus agens, ex qua illi liberum est, et facultas cogitandi, volendi, loquendi et faciendi, perpetuo est a Domino apud illum: sed intellectus et voluntas hominis inde seu ex illa mutatur et variatur secundum receptionem. Homo vivit in medio inter caelum et infernum, ac jucundum amoris mali et inde falsi in illum ex inferno influit, ac jucundum amoris boni et inde veri in illum a Domino influit, ac tenetur constanter in sensu et perceptione vitae sicut a se, et per id tenetur etiam constanter in libero eligendi unum aut alterum, ac in facultate recipiendi unum aut alterum; quantum itaque eligit et recipit malum et falsum, tantum e medio illo defertur ad infernum; et quantum eligit bonum et verum, tantum e medio illo aufertur ad caelum.

[4] Status homini a creatione est, ut sciat quod malum sit ab inferno, et bonum sit a Domino, ac ut percipiat illa in se sicut a se, ac dum percipit. ut rejiciat malum ad infernum, ac recipiat bonum cum agnitione quod sit a Domino; cum hoc et illud facit, tunc malum non sibi appropriat, ac bonum non facit meritorium. Sed scio quod multi sint qui hoc non comprehendunt, et qui nec volunt comprehendere; sed orent usque ita, “Ut Dominus sit apud illos jugiter, ac levet et vertat facies ad illos, doceat, illustret et ducat illos, quoniam ex se nihil boni facere possunt, et det illis ut vivant; ne diabolus seducat illos, ac cordibus illorum indat mala, scientes quod dum non ducuntur a Domino, ille ducat, ac inspiret mala omnis generis, ut odia, vindictas, astus, dolos, sicut serpens inspirat venena; adest enim, excitat, et jugiter accusat, et ubi offendit cor aversum a Deo, intrat, ibi habitat, et animam ad infernum trahit: libera nos Domine.” Haec coincidunt cum illis quae supra dicta sunt; nam infernum est diabolus: sic usque agnoscitur quod homo vel ducatur a Domino, vel ducatur ab inferno, ita quod sit in medio. Videantur quae de hac re supra (n. 1134) dicta sunt.

1149. (1) |VERSUS 13.|
“Et cinnamomum et suffimenta, et unguentum et thus, et vinum et oleum, et similam et triticum, et jumenta et oves, et equos et rhedas, et mancipia et animas hominum.”
13. “Et cinnamomum et suffimenta,” significat cultum ex amore caelesti profanatum [n. 1150]; “et unguentum et thus,” significat cultum ex amore spirituali profanatum [n. 1151]; “et vinum et oleum,” significat cultum ex veris et bonis quae ex origine caelesti sunt, profanatum [n. 1152]; “et similam et triticum,” significat cultum ex veris et bonis quae ex origine spirituali sunt, profanatum [n. 1153]; ” [et] jumenta et oves, significat cultum ex veris et bonis quae ex origine spirituali naturali sunt, profanatum [n. 1154]; “et equos et rhedas,” significat cultum ex veris et bonis quae ex origine rationali sunt, profanatum [n. 1155]; “et mancipia et animas hominum,” significat cultum ex veris et bonis quae ex origine naturali sensuali sunt, profanatum [n. 1156].

1150. (2) [Vers. 13.] “Et cinnamomum at suffimenta.” –Quod significet cultum ex amore caelesti profanatum, constat ex significatione “cinnamomi,” quod sit bonum amoris caelestis (de qua sequitur); et ex significatione “suffimenti” seu odoramenti, quod sit verum amoris caelestis, quod verum, quia est ex bono amoris caelestis, est bonum sapientiae. Quod sit cultus ex amore caelesti, est quia in hoc versu enumerantur illa quae cultus sunt, in versu priori autem enumerata sunt quae doctrinae sunt; quod illa quae cultus sunt hic significentur, constare potest ex sequentibus, ac videri ex eo, quod tot species enumerentur; quod non factum fuisset, nisi per illas describeretur quod omnia cultus a primis ad ultima profanata sint. Doctrina et cultus distinguuntur per id, quod doctrina doceat quomodo Deus colendus sit, et quomodo homo victurus sit ut recedat ab inferno et accedat ad caelum; cultus autem facit illa, nam cultus tam est oralis quam actualis.

[2] Quod “cinnamomum” significet amorem caelestem, est quia est praestantissimum aroma, et ideo ex illo una cum aliis aromatibus oleum unctionis sanctitatis praeparatum est (videatur Exod. xxx. 23, 24); ac per “oleum unctionis sanctitatis” significabatur Divinus Amor, ac per “aromata,” quae erant myrrha nobilis, cinnamomum aromaticum, calamus odoratus, et casia, significabatur Divina Sapientia, quae una cum oleo olivae significabant Divinam Sapientiam unitam Divino Amori Domini; quod per “aromata” illa significata sit Divina Sapientia, est quia per “odorem” significatur perceptio, ac perceptio est sapientiae: quia id significabatur per “oleum unctionis,” ideo per illud sanctificabantur omnia quae servirent pro cultu, sicut altare, Tentorium conventus, arca cum propitiatorio et cherubis, tum vestes sanctitatis Aharonis, et quoque ipse Aharon: inde patet quod “cinnamomum” significet bonum caeleste, et quod “suffimenta” seu odoramenta significent talia quae ex illo bono procedunt, quae omnia se referunt ad verum, ac verum in sua forma est sapientia; hoc verum, quia essentiam trahit ex bono amoris caelestis, vocatur bonum sapientiae. Quod cultus ex illo amore profanatus sit, constat ex illis quae de profanatione omnium doctrinae prius dicta sunt; et cum omnia doctrinae profanata sunt, etiam omnia cultus profanata sunt, nam cultus est ex doctrina et secundum illam.

[3] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
(1)(iv.) Quarta Lex Divinae Providentiae est, Ut intellectus et voluntas ne hilum cogantur, quoniam omne coactum ab alio tollit liberum; sed ut ipse homo se cogat, nam se ipsum cogere est ex libero. –Liberum hominis est ejus voluntatis, ex voluntate est in intellectus cogitatione, et per hanc est in oris loquela, et in corporis actione: dicit enim homo, dum aliquid ex libero vult, “Volo hoc cogitare,” “Volo hoc loqui,” et “Volo hoc agere.” Ex libero voluntatis est quoque homini facultas cogitandi, loquendi et agendi; voluntas dat illam, quia liberum. Quoniam liberum est voluntatis hominis, est quoque ejus amoris; non aliud apud hominem facit liberum quam amor qui est voluntatis ejus: causa est, quia amor est vita hominis: homo enim talis est qualis est ejus amor; ideo quod procedit ex amore voluntatis ejus hoc procedit ex vita ejus. Inde patet quod liberum sit voluntatis hominis, sit amoris ejus, et sit vitae ejus, consequenter quod unum faciat cum proprio, cumque natura et indole ejus.

[4] Nunc quia Dominus vult ut omne quod ab Ipso ad hominem venit, approprietur homini sicut ejus, nam alioqui in homine non foret reciprocum per quod conjunctio, ideo lex providentiae Divinae est ut intellectus et voluntas hominis ne hilum ab alio cogantur; quis enim non potest cogitare et velle malum et bonum, contra leges et cum legibus, contra regem et cum rege, immo contra Deum et cum Deo sed non licet ei loqui et facere omnia quae cogitat et vult. Sunt timores qui externa cogunt, sed illi non interna; causa est, quia externa reformanda sunt per interna, et non interna per externa, internum enim influit in externum et non vicissim: interna etiam sunt spiritus hominis, et externa sunt corporis ejus; et quia spiritus hominis reformandus est, ideo hic non cogitur.

[5] Sunt usque (1)timores qui cogunt interna seu spiritum hominis, sed non alii quam timores e mundo spirituali influentes, qui sunt ab una parte pro poenis inferni, et altera pro non gratia apud Deum: sed timor pro poenis inferni, est externus cogitationis et voluntatis; timor autem pro non gratia apud Deum est internus illarum, et est timor sanctus qui se addit et conjungit amori, cum quo tandem unam essentiam facit; fit sicut qui amat aliquem, quem ex amore timet laedere.

1151. “Et unguentum et thus.” –Quod significet cultum ex amore spirituali profanatum, constat ex significatione “unguenti,” quod sit bonum amoris spiritualis (de qua sequitur); et ex significatione “thuris,” quod sit verum boni spiritualis (de qua [supra], n. 491): quod sit amor spiritualis qui per “unguentum et thus” significatur, est quia suffitus per illa fiebant, et “suffitus,” ex fumo fragrante qui ex igne sancto in thuribulis ascendebat, significabant amorem spiritualem; amor spiritualis est amor erga proximum, qui unum facit cum amore usuum. Sunt bini amores caeli, et inde bini amores ecclesiae, ex quibus Dominus colitur; amor caelestis qui est amor in Dominum, et amor spiritualis qui est amor erga proximum; prior amor significatur per “cinnamomum et odoramenta,” posterior per “unguentum et thus:” omnis etiam cultus est ex amore; cultus qui non ex amore uno aut altero est, non est cultus; est modo actus externus, in quo nihil ecclesiae intus est. Quod suffitiones cultum ex amore spirituali significaverint, videatur [supra] (n. 324 [b,e], 491, 492, 494, 567). Per “unguentum” significatur id quod ex aromatibus confectum est, ex quo suffitiones fiebant, ut constare potest ex his apud Mosen,
“Accipe tibi aromata fragrantia, stacten et onychen, et galbanum, fragrantia, et thus purum;….et facies illud suffimentum, unguentum opus unguentarii, salitum, purum, sanctum; et tundes ex illo minutim, et dabis de illo ante testimonium in Tentorio conventus, quo conveniam te ibi; sanctum sanctorum erit vobis” (Exod. xxx. 34-37);
ubi omnia illa simul vocantur “unguentum unguentarii” (quae singillatim explicata sunt in Arcanis Caelestibus, n. 10289-(2)10308).

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Est liberum infernale et est liberum caeleste; liberum infernale est in quod homo nascitur a parentibus, et liberum caeleste est in quod homo reformatur a Domino. Ex libero infernali est homini voluntas mali, amor mali, et vita mali; ex libero autem caelesti est homini voluntas boni, amor boni, et vita boni; nam ut prius dictum est, voluntas, amor et vita hominis unum facit cum ejus libero. Sunt illa libera sibi opposita, sed non apparet oppositum, nisi quantum homo in uno est et non in altero. At venire a libero infernali in liberum caeleste, non potest homo nisi cogat se ipsum: cogere se ipsum est resistere malo et pugnare contra illud sicut a se ipso, sed usque implorare Dominum de ope; ita pugnat homo a libero quod est ex Domino interius in se, contra liberum quod est ab inferno exterius in se. Apparet illi, dum in pugna est, quod non liberum sit ex quo pugnat, sed sicut coactum, quia est contra id liberum quod illi connatum est; at usque est liberum, quoniam alioqui non pugnaret sicut ex se.

[3] Sed liberum interius ex quo pugnat, apparens ut coactum, postea sentitur ut liberum, fit enim sicut involuntarium, spontaneum, et quasi innatum; comparative sicut quis cogit manum ad scribendum, ad fabricandum, ad pulsandum chordas, aut ex gladiatore ad dimicandum, postea manus et brachia sicut ex se et sua sponte agunt illa: est enim tunc in bono, quia a malo, ac Dominus ducit. Quando homo se coegit contra liberum infernale, tunc videt et percipit quod liberum infernale sit servum, et quod liberum caeleste sit ipsum liberum, quia ex Domino. Res in se talis est, quod quantum homo cogit se resistendo malis, tantum removeantur ab illo societates infernales, cum quibus unum agit, ac a Domino introducitur in societates caelestes, cum quibus unum agat. Vicissim, si homo non se ipsum cogit ad resistendum malis, manet in illis. Quod ita sit, per plurem experientiam in mundo spirituali mihi innotuit; tum etiam quod per cogi, quod fit per poenas, et postea per timorem illarum, malum non recedat.

1152. “Et vinum et oleum.” –Quod significet cultum ex veris et bonis quae ex origine caelesti sunt, profanatum, constat ex significatione “vini,” quod sit verum (de qua sequitur); et ex significatione “olei,” quod sit bonum ex origine caelesti (de qua [supra], n. 375). Quod “vinum” significet verum ex origine caelesti, est quia conjungitur hic cum “oleo” quod est bonum ex illa origine: sunt enim in hoc versu, sicut in priori, paria, quorum unum significat tale quod est veri, ac alterum quod est boni, utrumque ex eadem origine; inde sequitur quod “vinum” significet verum ex origine caelesti, quia “oleum” significat bonum ex illa origine; quod “vinum” in Verbo significet verum, seu bonum spirituale, videatur [supra] (n. 376); verum enim ex origine caelesti coincidit cum bono spirituali: similiter est cum oleo; hoc, dum intelligitur oleum unctionis sanctitatis, significat bonum amoris caelestis; at cum intelligitur oleum quo se in festivitatibus ungebant, significat bonum amoris spiritualis.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Dictum est quod lex Divinae providentiae sit ut ipse homo se cogat, et per id intelligitur ut se cogat a malo, non autem intelligitur ut se cogat ad bonum; a malo enim se cogere datur, non autem ad bonum quod in se bonum est: si enim homo ad bonum se cogit, nec se coegerat a malo, bonum non agit a Domino, sed a se; cogit enim se ad id vel propter se, vel propter mundum, vel propter mercedem, vel ex timore; hoc bonum in se non bonum est, quia ipse homo, aut mundus, aut merces inest ei ut finis, non autem ipsum bonum, ita nec Dominus; ac timor non facit ut bonum sit bonum, sed amor. Ut pro exemplo, cogere se ad benefaciendum proximo, ad dandum pauperibus, ad donandum templis, ad faciendum justitiam, proinde ad charitatem et ad veritatem, dum homo non se coegerat a malis et illa per id removerat, foret sicut est curatio palliativa, qua morbus aut ulcus sanatur extrinsecus; et est sicut adulter cogit se ut agat castum, superbus humilem, ac defraudator sincerum, per actus in externis.

[3] Quando vero homo se cogit a malis, tunc purificat internum suum; quo purificato bonum facit ex libero, nec cogit se ad illud faciendum: quantum enim homo se cogit a malo, tantum venit in liberum caeleste, et ex hoc libero est omne bonum quod in se bonum est, ad quod ideo homo se non cogit. Apparet sicut cogere se a malo et cogere se ad bonum cohaereant, sed non cohaerent. Ex testata experientia scio quod plures se ad bona coegerint, sed non a malis; at, dum hi explorati sunt, compertum est quod mala ab interiori inhaeserint bonis; unde bona eorum comparata sunt cum idolis, ac cum simulacris vel argilla vel stercore confertis: et dictum est quod tales credant glorificatione et muneribus captari Deum, ex corde etiam impuro. Verumtamen homo coram mundo se cogat ad bona, tametsi non a malis, quoniam ibi propter id remuneratur; in mundo enim spectatur externum, et raro internum; at coram Deo aliter.

1153. “Et similam et triticum.” –Quod significet cultum ex veris et bonis quae ex origine spirituali sunt, profanatum, constat ex significatione “similae,” quod sit verum ex origine spirituali (de qua sequitur); et ex significatione “tritici,” quod sit bonum ex origine spirituali (de qua [supra], n. 374 [a-d], 375 [a,b]); quod haec quoque significent cultum, est quia ex illis conficiebatur minchah, quae una cum sacrificiis super altari adolebatur, similiter vinum et oleum: minchae enim cum oleo conficiebantur, et libamina cum vino; et quoque ex proventu illorum laetabantur in festis, quae propter collectiones eorum instituta sunt. Quod “simila” seu “similago” significet verum ex bono spirituali, est quia illa fit ex tritico, per quod significatur bonum spirituale, sicut verum fit ex bono.

[2] Quoniam id verum ecclesiae significatum est per “similam,”
Ideo ordinabatur quantum ex illa sumeretur in placentis, quae vocabantur minchae, quae una cum sacrificiis super altari offerebantur (de quo Exod. xxix.; Levit. v., vi., vii., xxiii.; Num. xviii., xxviii., xxix.);
Tum quantum similae in panibus propositionis (Levit. xxiii. 17; cap. xxiv. 5):
Mandatum enim est quod minchah, quae super altari offerenda erat, conficeretur ex similagine, super qua oleum et thus (Levit. ii. 1).
Quia id per “similam” significabatur, ideo Abrahamus, quando locutus est cum tribus angelis, dixit Sarae uxori suae,
“Festina, tria sata farinae similaginis pinse, et fac placentas” (Gen. xviii. 6).

[3] Per “similam” etiam significatur verum boni ex origine spirituali apud Ezechielem,
“Similam, mel et oleum comedisti, unde pulchra facta es valde admodum, et prosperata es usque ad regnum. ….Panem meum, quem dedi tibi, similam, mel et oleum, quibus cibavi te, tu dedisti coram idolis “in odorem quietationis” (xvi. 13, 19):
haec de Hierosolyma, per quam significatur ecclesia quoad doctrinam, et in eo capite describitur qualis fuerat in principio, et qualis facta est postea; per “similam et oleum” significatur verum et bonum ex origine spirituali, et per “mel” bonum ex origine naturali; per quod “pulchra facta sit valde admodum” significatur quod intelligens et sapiens; per quod “prosperata sit ad regnum” significatur usque ut fieret ecclesia (“regnum” est ecclesia); per “dare illa idolis in odorem quietationis significatur cultus idololatricus, in quem cultus ecclesiae verus postea conversus est.

[4] Per “farinam” autem ex hordeo significatur verum ex origine naturali, “hordeum” enim significat bonum naturale, sicut “triticum” bonum spirituale: –Ut apud Esaiam,
“Sume molam, et mole farinam,…denuda te” (xlvii. 2):
haec de Babele; et per “sumere molam et molere farinam” significatur falsificare vera Verbi; et per “denudare se” significatur adulterare bona Verbi. Apud Hoscheam,
“Ventum serunt et procellam metunt, seges stans non illi, germen non faciet farinam; et si forte fecerit, alieni comedent” (viii. 7);
etiam hic per “farinam” significatur verum ex origine naturali.

[5] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
(v.) Lex Quinta Providentiae Divinae est, Ut homo ex sensu et perceptione in se, non sciat quomodo influit bonum et verum a Domino, et quomodo influit malum et falsum ab inferno: nec ut videat quomodo providentia Divina operatur pro bono contra malum, sic enim homo non ex libero secundum rationem ageret sicut ex se: satis est ut sciat et agnoscat illa ex Verbo et ex doctrina ecclesiae. –Hoc intelligitur per Domini verba apud Johannem,
“Spiritus ubi vult spirat, et vocem ejus audis, atque non scis unde venit aut quo abit: sic est omnis qui generatus est a spiritu” (iii. 8);
et quoque per haec apud Marcum,
“Regnum Dei est quemadmodum homo qui projicit semen super terram, dormit dein, et surgit nocte et die; semen vero germinat et crescit dum nescit ipse; ultronea enim terra fructum fert, primum gramen, dein spicam, tandem plenum frumentum in spica; et cum productus est fructus, immittit falcem, quia institit messis” (iv. 26-29).

[6] Quod homo non percipiat operationem Divinae providentiae in se, est quia id tollit liberum ejus, et inde facultatem cogitandi sicut a se, et cum illa etiam omne vitae jucundum; ita foret homo sicut automaton, in quo non reciprocum, et per quod conjunctio; et quoque foret servus et non liber. Quod providentia Divina tam occulte vadat ut vix aliquod vestigium ejus appareat, tametsi singularissima cogitationis et voluntatis hominis, quae spectant ejus statum aeternum, operatur, est principalis causa quia Dominus continue vult indere homini suum amorem, et per illum suam sapientiam, et sic illum creare in Sui imaginem; idcirco operatio Domini est in amorem hominis, (1)ac ab illo in intellectum ejus, et non vicissim: amor cum ejus affectionibus, quae sunt multiplices et innumerabiles, ab homine non percipitur nisi quam communissimo sensu, et inde tam parum ut ejus vix aliquid; et tamen homo ducendus est ab una amorum affectione in alteram secundum nexum in quo ex ordine sunt, ut reformari et salvari possit, quod incomprehensibile est non modo homini sed etiam angelo:

[7] si homo aliquid de illis arcanis resciret, non potuisset retrahi a ducendo se Ipsum etiam in eo, quod foret continue a caelo in infernum, cum tamen ille a Domino continue ducitur ab inferno ad caelum; homo enim a se constanter agit contra ordinem, Dominus autem constanter agit secundum ordinem; est enim homo in amore sui et in amore mundi ex natura a parentibus, et inde omne illorum amorum ex sensu jucundi percipit sicut bonum; et usque illi amores ut fines removendi sunt, quod a Domino fit per infinitas vias, quae apparent sicut labyrintheae etiam coram angelis tertii caeli.

[8] Ex his patet quod prorsus nihil juvet hominem, ut aliquid de eo ex sensu et perceptione sciat, sed quod ei noceret, et illum destrueret in aeternum. Satis est ut homo sciat vera, et per illa quid bonum et quid malum, et agnoscat Dominum, ac Ipsius Divinum auspicium in singulis; tunc quantum scit vera, et per illa quid bonum et malum, et facit illa sicut a se, tantum Dominus per amorem introducit illum in sapientiam, ac amorem sapientiae et sapientiam amori conjungit, ac facit ut unum sint, quia in Ipso unum sunt. Illae viae, per quas Dominus ducit hominem, comparari possunt cum vasis per quae sanguis apud hominem vadit et circulat; tum etiam cum fibris et earum plexibus intra et extra viscera corporis, imprimis in cerebro, per quas fluit spiritus animalis, et animat.

[9] Quomodo omnia illa influunt et perfluunt, nescit homo; et tamen vivit, modo scit et facit quid sibi conducit. Viae autem, per quas Dominus ducit hominem, sunt multo plus implexae et inextricabiles, tam illae per quas Dominus ducit hominem per societates inferni, et ab illis, quam illae per quas ducit hominem per societates caeli et in illas interius. Hoc itaque est quod intelligitur per quod
“spiritus quo vult spiret, et non scis unde venit, et quo vadit” (Joh. iii. {8});
tum etiam, per quod
“semen germinet et crescat, dum nescit homo” (Marc. iv. [27]);
quid etiam refert ut sciat homo quomodo semen crescit dummodo scit terram arare, occare, serere, et dum metit, benedicere Deo?

1154. ” [Et] jumenta et (1)oves.” –Quod significet cultum ex veris et bonis quae ex origine spirituali naturali sunt, profanatum, constat ex significatione “jumentorum,” quod sint vera quae spectant charitatem (de qua sequitur); et ex significatione “ovium,” quod sint bona charitatis, ut constare potest ex omnibus locis in Verbo, ubi nominantur (Ut in sequentibus, Matth. vii. 15; cap. ix. 36; cap. x. 5, 6, 16; cap. xii. 10-12; cap. xv. 21-29; cap. xviii. 12, 13; cap. xxv. 31-41 ; cap. xxvi. 31: Marc. vi. 34; cap. xiv. 27: Joh. x. 1-18, 26-31; cap. xxi. 15-17: praeter apud Prophetas pluries): ibi per “oves” significantur illi qui in bono charitatis sunt; inde in sensu abstracto per “oves” significantur bona charitatis. Per “jumenta” autem significantur vera quae spectant bona charitatis, et intelliguntur imprimis asini, super quibus equitabant, et qui portabant, per quos significabantur talia quae usus sunt, et quae instructionis: –Ut apud Esaiam,
“Portant super humero jumentorum opes suas” (xxx. 6);
“opes” sunt cognitiones. Et apud Lucam,
Samarita sustulit vulneratum a latronibus super proprium jumentum (x. 34):
quod per “ponere illum super proprium jumentum” significetur illum secundum suam facultatem instruere, videatur [supra] (n. 375 [e], 376 [e], 444 [c]), ubi illa explicata sunt. Quid per “jumenta,” dum per illa intelliguntur asini, significatur, videatur [supra] (n. 31 [b], 140). Dicitur quod per “jumenta et oves” significentur vera et bona ex origine spirituali naturali, quia intelliguntur vera et bona, qualia sunt apud illos qui in externa ecclesia Domini sunt, et inde in primo seu ultimo caelo; illi naturales sunt, sed usque recipiunt spirituale; inde vocantur spirituales naturales: hic ut alibi intelligitur quod cultus ex illis veris et bonis sit profanatus.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Operatio Divinae providentiae, homine nesciente, per binas comparationes illustrabitur. Est sicut homo hortulanus colligit semina arbustorum, fruticum et florum omnis generis, et comparat sibi rutra, rastra et plura instrumenta manus pro elaboranda terra, et postea fecundat hortum, effodit illum, secat in areas, immittit semina, et humum explanat; haec sunt hominis sicut a se: Dominus autem facit ut semina radicem agant. exeant e terra, germinent in folia, et dein in flores, ac demum in nova semina, quae dantur hortulano. Est quoque sicut homo aedificaturus domum, comparat sibi requisita, ut ligna, asseres, lapides, calcem, et plura; Dominus autem postea, homine nesciente, aedificat domum a fundo ad tectum, plane accommodatam homini. Ex quibus sequitur quod nisi homo comparet sibi requisita ad hortum vel ad domum, non sit ei hortus et inde nec usus fructus, aut non sit ei domus et inde nec habitatio.

[3] Ita in reformatione: illa quae homo sibi comparaturus est, sunt cognitiones veri et boni ex Verbo, ex doctrina ecclesiae, ex mundo, ex proprio labore; reliqua operatur Dominus, homine nesciente. At sciendum est quod omnia illa requisita ad conserendum hortum aut ad aedificandum domum, quae, ut dictum est, sunt cognitiones veri et boni, sunt modo penaria, quae non viva sunt antequam homo facit illa, aut vivit secundum illa sicut a se; cum hoc fit, tunc Dominus intrat, ac vivificat et aedificat, hoc est, reformat. Hortus ille, aut domus illa, est intellectus hominis, est enim ibi sapientia ejus, quae omne suum trahit ex amore.

1155. “Et equos et rhedas.” –Quod significet cultum ex veris et bonis quae ex origine rationali sunt, profanatum, constat ex significatione “equorum,” quod sint intellectualia (de qua [supra], n, 355, 364 [a], 372 [a], 373, 381, 382, 575, 923), ita quoque vera quae ex origine rationali sunt, illa enim quae intellectus sunt, veri sunt, ac rationis sunt; et ex significatione “rhedarum,” quod sint bona ex origine rationali, quia trahuntur ab equis per quos significantur vera ab illa origine; sunt enim rhedae species currus, et per “currus” significantur doctrinalia (videatur n. 355), quae dum feruntur a veris, sicut currus ab equis, sunt bona, nam doctrinae docent vera, et quoque bona.

[2] Similia per “rhedas” significantur apud Esaiam,
“Tunc adducent omnes fratres vestros ab omnibus gentibus munus Jehovae, super equis, et super curru, et super rhedis cameratis, et super mulis, et super veredariis, ad montem sanctitatis meae, Hieresolymam” (lxvi. 20);
per “equos,” currum,” “rhedas cameratas,” “mulos” et “veredarios” in sensu spirituali intelliguntur illa quae doctrinae et inde ecclesiae sunt, nam haec dicta sunt de nova ecclesia a Domino instauranda; per “equos” enim significantur intellectualia, per “currum” doctrina, per “rhedas cameratas” doctrinalia boni, per “mulos” rationalia, et per “veredarios” similiter quoad bona, per “fratres” quos adducent significantur omnes qui in bono charitatis sunt, et per “Hierosolymam, montem sanctitatis” significatur ecclesia in qua charitas regnat. Quod hic significentur illa profanata, est quia sunt Babylonis, per quam significatur profanatio veri et boni.

[3] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
(vi.) Sexta Lex Divinae Providentiae est, Ut homo non reformetur per media externa, sed per media interna: per media externa est per miracula et visiones, tum per timores et poenas, per media interna est per vera et bona ex Verbo, et ex doctrina ecclesiae, et per visum ad Dominum; haec enim media intrant per viam internam, ac ejiciunt mala et falsa, quae intus resident; media autem externa intrant per viam externum, et non ejiciunt mala et falsa, sed includunt illa: at usque homo ulterius reformatur, per media externa, dum prius reformatus est per media interna. –Hoc sequitur a supradictis legibus, nempe his, quod homo per liberum, et non absque libero, reformetur, tum quod se ipsum cogere sit ex libero, non autem cogi; et homo per miracula et per visiones cogitur, et quoque per timores et poenas; sed per miracula et visiones cogitur externum spiritus ejus, quod est cogitare et velle, et per timores et poenas cogitur externum corporis ejus, quod est loqui et facere: hoc cogi potest, quia homo nihilominus libere cogitat et vult; at externum spiritus ejus, quod est cogitare et velle, non cogendum est, sic enim liberum internum ejus, per quod reformabitur, perit.

[4] Si homo per miracula et visiones potuisset reformari, reformarentur omnes in universo terrarum orbe; quare lex sancta Divinae providentiae est, ut liberum internum ne hilum violetur; nam per id Dominus intrat ad hominem usque in infernum, ubi est, ac per id ibi ducit illum, et inde, si vult sequi, educit illum, ac in caelum introducit, et ibi ad Se propius et propius: sic homo et non aliter educitur e libero infernali, quod in se spectatum est servum quia ex inferno, et inducitur in liberum caeleste, quod est ipsum liberum, et fit per gradus liberius, et tandem liberrimum, quia a Domino, qui vult ut homo ne hilum cogatur: haec via est reformationis hominis, sed hanc viam claudunt miracula et visiones.

[5] Liberum spiritus hominis nec usquam violatur etiam propter hunc finem, ut malum tam hereditarium quam actuale ejus possit removeri, quod fit dum homo se ipsum cogit, ut supra dictum est; removentur illa mala a Domino per inspiratam homini affectionem veri, ex qua ei fit intelligentia, et per affectionem boni, per quam ei fit amor; quantum homo in his affectionibus est, tantum se ipsum cogit ad resistendum malis et falsis: hanc reformationis viam etiam claudunt miracula et visiones, persuadent enim et cogunt ad credendum, et sic cogitationes sicut vinctas in carcerem mittunt; inde sublato libero non datur copia ab interiori removendi mala, nihil mali enim removetur nisi ab interiori: sic mala remanent inclusa, quae ex libero suo infernali, quod amant, continue agunt contra illa vera et illa bona quae miracula et visiones impresserunt, et tandem dissipant illa, vocando miracula Naturae interiores operationes, ac visiones phantasiae deliria, ac vera et bona fallacias et ludibria: mala enim inclusa non aliter agunt in externa, quae includunt. Verum enim vero homo, dum modo leviter cogitat, potest credere quod miracula et visiones, tametsi persuadent, usque non tollent liberum cogitandi; attamen apud non reformatos tollunt, apud reformatos autem non tollunt; apud hos enim non includunt mala, sed apud illos.

1156. “Et mancipia et animas hominum.” –Quod significet cultum ex veris et bonis quae ex origine naturali sunt, profanatum, constat ex significatione “mancipiorum,” quod sint vera scientifica, quae ex naturali homine sunt (de qua sequitur); et ex significatione “animarum hominis,” quod sint bona veris illis correspondentia, quae in genere sunt affectiones sciendi; per “animas hominum” enim hic intelliguntur qui venditi sunt in servos, ita servitia; haec quoque vocantur “animae hominum” apud Ezechielem,
“Javan, Thubal et Meschech mercatores tui; cum anima hominis et cum vasis aeris dederunt negotiationem tuam” (xxvii. 13):
haec de Tyro, per quam significantur cognitiones veri et boni; et per “animam hominis” intelliguntur servi, qui venditi sunt, ita mancipia; et quia etiam dicitur “cum vasis aeris,” per “animam hominis” in sensu spirituali significantur scientifica inservientia, et similia per “vasa aeris.” Homo venditus etiam vocatur “anima” apud Mosen,
“Si quis furatus sit animam de fratribus,…et quaestum fecerit ex eo, dum vendiderit eum, occidetur” (Deutr. xxiv. 7):
quod “mancipium” significet verum scientificum, est quia scientifica naturalis hominis famulantur et serviunt rationali homini ad cogitandum; inde est quod illa in Verbo significentur per “ministeria,” “famulitia,” “servitia” et “mancipia,” et hic etiam per “animas hominum.” Hic ut supra intelligitur cultus ex veris et bonis a Babylone profanatus.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
Omnes illi qui miracula et visiones volunt, sunt similes
Filiis Israelis, qui postquam tot prodigia in Aegypto, ad Mare Suph, et super Monte Sinai viderunt, usque post mensem dierum recesserunt a cultu Jehovae, et coluerunt vitulum aureum (Exod. xxxii.).
Sunt etiam similes
Diviti in inferno, qui dixit Abrahamo, Si quis ex mortuis abiret ad fratres suos, paenitentiam agerent; cui respondit Abraham, “Habent Mosen et Prophetas, audiunto illos;….si Mosen et Prophetas non audiunt, neque si quis ex mortuis resurrexerit, persuadebuntur” (Luc. xvi. 29-31);
et sunt sicut
Thomas, qui dixit se non crediturum nisi videret; cui Dominus dixit, Beati qui credunt et non vident (Joh. xx. [25,] 29):
qui “credunt et non vident,” sunt qui signa non volunt, sed vera ex Verbo, ita Mosen et Prophetas, et illis credunt; hi sunt interni homines et fiunt spirituales, illi autem externi et manent sensuales: hi dum miracula vident, et per illa solum credunt, dum credunt non absimiles sunt mulieri venustae, quae intus letali morbo infecta est, ex quo brevi moritur; et quoque sunt similes pomis cute pulchris sed carne corruptis; aut similes nucibus Avellanis, in quibus latet vermis. Insuper notum est, Quod nemo possit cogi ad amandum et ad credendum, sed quod amor et fides radicanda sint intus in homine; consequenter nemo potest adduci ad amandum Deum et ad credendum in Ipsum per miracula et visiones, quia cogunt: qui enim non credit ex miraculis in Verbo, quomodo credet ex miraculis extra Verbum?

1157. |VERSUS 14.|
“Et fructus desiderii animae tuae abiverunt a te, et omnia pinguia et splendida abiverunt a te, et amplius non invenies illa.”
14. “Et fructus desiderii animae tuae abiverunt a te,” significat quod laetitiae et gaudia, quae ex cultu et ex vita secundum traditiones religionis Babylonicae exspectata sunt, conversa sint in fletum et in luctum [n. 1158]; “et omnia pinguia et splendida abiverunt a te,” significat quod omnia bona et vera, et inde fausta et magnifica, quae se per religiosum illud aucupaturos esse, sibi persuaserunt, in contrarium versa sint [n. 1159]; “et amplius non invenies illa,” significat deperdita in aeternum [n. 1160].

1158. [Vers. 14.] “Et fructus desiderii animae tuae abiverunt a te.” –Quod significet quod laetitiae et gaudia, quae ex cultu et ex vita secundum traditiones gentis Babylonicae exspectata sunt, conversa sint in fletum et in luctum, constat ex significatione “fructuum desiderii animae,” quod sint laetitiae et gaudia, quae ex cultu et vita secundum traditiones religionis Babylonicae exspectata sunt; quod haec per illa verba significentur, est quia per illa quae in versu 12, 13, enumerata sunt, significantur omnia doctrinae et cultus religiosi istius, ex quibus illi, qui vitam post mortem credunt, exspectant sibi laetitias et gaudia; haec itaque sunt “fructus desiderii animae illorum:” et ex significatione “abierunt a te,” quod sit quod dissipata sint, et quoque quod conversa sint in fletum et luctum, quia in cruciatus inferni. Illae laetitiae et illa gaudia, quae exspectant, sunt modo externa, ita corporea et mundana, nesciunt enim quid laetitiae et gaudia interna, quia in nullis veris ex Verbo sunt, ita in nullis veris ex Domino, sed ex illo qui se vicarium Ipsius vocat, ex quo non vera possunt produci sed falsa, ex causa quia pro fine habent imperium; quare, ut populus sub jugo imperii ejus teneantur, tradit talia quae jucundant corpus ex se et ex mundo.

[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.)
(vii.) Lex Septima Providentiae Divinae est, Ut homo non immittatur in vera fidei et in bona amoris a Domino, nisi quantum in illis potest teneri usque ad finem (vitae: praestat enim ut homo constanter malus sit, quam ut bonus et postea malus, sic enim fit profanus: permissio mali etiam inde est. –Dominus potest unicuique homini, qui sanae rationis est, dare affectionem veri et inde fidem, et affectionem boni et inde amorem, id per detentionem ab amoribus malis, qui sunt proprii ejus; quantum enim homo ab ills detinetur, tantum est in intellectu veri et in voluntate boni: vidi ipsos diabolos redactos in talem statum; in quo cum fuerunt, locuti sunt vera ex intellectu et fide, et fecerunt bona ex voluntate et amore, in quem statum radacti sunt, quia negaverunt quod non potuerint intelligere vera et facere bona: ast ut primum detentio ab amoribus propriis illorum relaxata est, et redierunt in cupiditates amorum suorum, pro fide veri erat illis fides falsi, et pro amore boni erat illis amor mali: hoc testatum est saepius, et coram pluribus. Inde patuit quod unusquisque possit reformari, et quod reformari non aliud sit quam removeri a malis amoribus; quomodo autem homo removetur ab illis, supra dictum est. Quod id non fiat a Domino, est causa, quia illi qui in affectionem veri et inde fidem, et in affectionem boni et inde amorem, veniunt, et non constanter in illis affectionibus ad finem vitae manent, sed remittunt se in amores a quibus se retinuerunt, sancta profanant.

[3] Sunt plura profanationis genera, sed hoc genus est omnium gravissimum. Sors enim illorum post mortem est terribilis: non sunt in inferno, sed sub inferno, et ibi non cogitant nec volunt, sed vident et agunt; vident quae non sunt, et non vident quae sunt; et agunt sicut omnia agerent, et tamen nihil agunt; sunt prorsus phantasiae deliria: et quia non cogitant nec volunt, non sunt homines amplius, humanum enim est cogitare et velle; inde non vocantur illi vel illae, sed in neutro genere, illa vel illud; cum spectantur in aliqua luce caeli, apparent sicut sceleta obtecta cute nigricante: tales fiunt illi qui semel reformati sunt, et non manent. Causa tam horrendae sortis illorum etiam dicetur: per reformationem fit illis communicatio cum caelo; inde influunt bona et vera, per quae aperiuntur interiora mentis illorum, et ad latus removentur mala; si manent in hoc statu ad mortem, felices sunt, at si non manent fiunt infelices; mala enim tunc quae remota sunt refluunt, et commiscent se cum veris et bonis, ita infernum cum caelo apud illos, usque ut separari nequeunt; nam quicquid hominis menti semel per amorem impressum est, hoc non exstirpatur; quare post mortem, quia bona non separari possunt a malis, nec vera a falsis, tota mens eruitur; inde non amplius illis est cogitatio et voluntas; quod remanet est sicut crustaceum exempto nucleo, aut sicut cutaneum et simul osseum absque carne, hoc enim ab homine apud illa superest. Sciatur ergo quod non periculum sit venire a malo ad bonum, sed quod periculum sit venire a bono ad malum.

1159. “Et omnia pinguia et splendida abiverunt a te.” –Quod significet quod omnia bona et vera ac fausta et magnifica, quae se per religiosum illud aucupaturos esse, sibi persuaserunt, in contrarium versa sint, constat ex significatione “pinguium,” quod sint bona et inde fausta (de qua sequitur); et ex significatione “splendidorum,” quod sint vera et inde magnifica; quod “splendida” illa significent, est quia splendor est lucis, et lux caeli est Divinum Verum aut Divina Sapientia; ex eo est quod omnia in caelis splendeant splendore qualis non datur in mundo; comparari potest cum splendore adamantis obversi soli, sed splendor in caelo multis modis superat; superat sicut lux caeli lucem mundi, quarum tale sxcrimen est ut quidem possit illustrari per comparationes, sed usque non describi: ex illa luce existunt omnia magnifica ibi, quae imprimis consistunt in formis correspondentibus sapientiae, quae tales ut in mundo non effigiari possint, ita nec describi; est enim ipsa ars in sua arte in illis, ac est scientia in sua sapientia in illis, inde sunt pulchritudine ineffabili: ex his patet unde est quod “splendida” significent vera et inde magnifica.

[2] Quod “pinguia significent bona et inde fausta, est quia pinguedo est optimum carnis, et quia est sicut oleum, per quod significatur bonum amoris. Quod “pinguedo” significet bonum, et illa quae boni sunt, ita faustitates et gaudia, constat ex sequentibus locis in Verbo: –Apud Esaiam,
“Attendite attendendo ad Me,..comedite bonum, ut delicietur in pinguedine anima vescra” (lv. 2);
per “comedere bonum” significatur appropriare sibi bonum; inde per “deliciari pinguedine” significatur in faustitate et beatudine esse. Apud Jeremiam,
“Implebo animam sacerdotum pinguedine, et populus meus bono..saturabitur” (xxxi. 14):
etiam ibi per “pinguedinem” significatur faustum et beatum ex bono amoris. Apud Davidem,
“Adipe et pinguedine saturabitur anima mea, et labiis canticorum laudabit os meum” (Ps. lxiii. 6 [B. A. 5]):
“adipe et pinguedine saturari animam” significat bono amoris et inde gaudio impleri; “labiis canticorum laudare” significat colere per vera quae animum laetificant. Apud eundem,
“Implentur pinguedine domus tuae, et flumine deliciarum tuarum potas eos” (Ps. xxxvi. 9 [B. A. 8]):
per “pinguedinem” qua “implentur domus,” significatur bonum amoris et inde faustum, “domus” sunt illa quae mentis sunt; per “flumen deliciarum,” qua “potas eos,” significatur intelligentia et inde felicitas.

[3] Apud Esaiam,
“Faciet Jehovah Zebaoth omnibus populis in monte hoc convivium pinguedinum, convivium faecum, pinguedinum medullatarum et faecum defaecatarum” (xxv. 6):
haec de statu illorum qui Dominum agnituri et adoraturi (1)sunt; per “montem” illum significatur nova ecclesia ex illis; per “convivium pinguedinum, pinguedinum medullatarum,” significatur bonum tam naturale quam spirituale cum gaudio cordis; et per “faeces, faeces defaecatas,” significantur vera ex illo bono cum felicitate ex illis, Apud eundem,
“Jehovah dabit pluviam seminis tui, quo conseres terram, et panem proventus terrae, et erit pingue et opulentum” (xxx. 23):
per “pluviam seminis” significatur multiplicatio veri, et per “panem proventus” significatur fructificatio boni; per “pingue et opulentum” significatur bonum et verum cum omni fausto et felici. Apud Davidem,
“Adhuc proventum habebunt in senio, pingues et virides erunt, ad annuntiandum quod reaus Jehovah” (Ps. xcii. 15,16 [B. A. 14, 15]):
“pingues et virides esse” significat in bonis et veris doctrinae esse. Apud eundem,
Jehovah “recordabitur omnium oblationum tuarum, et holocaustum tuum pingue faciet” (Ps. xx. 4 [B. A. 3]):
per “oblationes” et “holocaustum” significatur cultus, et per “pingue facere” significatur ille ex bono amoris.
(Simile per “pinguedinem” significatur apud Ezechielem, cap. xxxiv. 3; Gen. xxvii. 39; et alibi.)
Quoniam per “adipem” et “pinguedinem” significabatur bonum amoris, et quia omnis cultus qui vere cultus est, ex bono amoris erit, ideo
Statutum fuit ut omnis adeps et pinguedo in sacrificiis super altari adoleretur (Exod. xxix. 13, 22: Levit. i. 8; cap. iii. 3-16; cap. iv, 8-35; cap. vii. 3, 4, 30, 31; cap. xvii. (1)6: Num. xviii. 17, 18);
per “sacrificia” enim et “holocausta” significabatur cultus.

[4] Quoniam gens Judaica et Israelitica solum in cultu externo fuit, et non simul in cultu interno, inde nec fuit in ullo bono amoris, nec in ullo bono charitatis et fidei, ideo
Prohibitum illis fuit comedere adipem et sanguinem, et [dictum fuit] quod exscinderentur si comedissent (Levit. iii. 17; cap. vii. 23, 25);
at ad illos qui in cultu interno sunt et inde in cultu externo, quales futuri qui e nova Domini ecclesia erunt, dicitur
Quod comederent adipem ad satietatem, et biberent sanguinem ad ebrictatem (Ezech. xxxix. 19);
per “adipem” hic significatur omne bonum caeli et ecclesiae, et per “sanguinem” omne verum illorum. In opposito sensu per “pingues” significantur illi qui ad bonum nauseant, et qui nimium illud contemnunt et rejiciunt (Deutr. xxxii. 15; Jerem. v. (2)28; cap. l. 11: Psalm. xvii. 10; (3)Ps. xx. 4; (4)Ps. lxviii. 32 [B. A. 31]; Ps. cxix. 70; et alibi).

[5] (Continuatio.)
Talis autem sors non est illis qui constanter mali sunt. Omnes constanter mali in inferno sunt secundum amores vitae illorum; ac ibi cogitant et ex cogitatione loquuntur tametsi falsa, ac volunt et ex voluntate faciunt tametsi mala; ac apparent inter se ut homines, tametsi in luce caeli in forma monstrosa. Ex his videri potest cur ex lege ordinis circa reformationem, quae lex Divinae providentiae vocatur, sit, quod homo non immittatur in vera fidei et in bona amoris nisi quantum detineri potest a malis ac teneri in bonis usque ad finem vitae: et quod praestet ut homo constanter malus sit quam ut bonus et postea malus, sic enim fit profanus. Dominus qui providet omnia et praevidet omnia, propter illam causam occultat providentiae suae operationes, adeo ut homo vix scat num aliqua usquam providentia sit, et permittit ut potius tribuat illa quae fiunt prudentiae, et quae contingunt fortunae, immo ut adscribat plura Naturae, quam ut per exstantia et manifesta signa providentiae et praesentiae Divinae intempestive conjiciet se in sanctitates, in quibus non permanet. Dominus etiam similia permittit ex legibus suae providentiae reliquis; nempe ex his, ut liberum homini sit, ac ut secundum rationem agat quod agit, ita prorsus sicut ex se; satius enim est ut homo Divinae providentiae operationes adscribat prudentiae et fortunae, quam ut agnoscat illas et usque vivat diabolus. Ex his patet quod leges permissionis, quae plures sunt, a legibus providentiae procedant.

1160. “Et amplius non invenies illa.” –Quod significet deperdita in aeternum, constat ex significatione “non invenire illa,” nempe pinguia et splendida, per quae significantur bona et inde fausta, ac vera et inde magnifica, quod sit quod deperdita sint in aeternum; nam quae non inveniuntur amplius, illa in aeternum perdita sunt.

[2] (Continuatio.)
Supradictae profanationis genus intelligitur per haec apud Matthaeum,
“Quando immundus spiritus exit ex homine, perambulat arentia loca, quaerens requiem, sed non invenit; tunc dicit, Revertar ad domum unde exivi; dum pervenit et invenit illam vacuam, et scopis purgatam, et ornatam sibi, tunc abit, et adjungit sibi septem alios spiritus pejores se ipso, et ingressi habitant ibi; atque fiunt posteriora hominis..pejora primis” (xii. 43-45):
describitur ibi conversio hominis per exitum spiritus immundi ab illo, ac reversio ad mala et inde profanatio per reditum cum septem spiritibus illo pejoribus.

[3] Pariter per haec apud Johannem,
Jesus dixit ad sanatum in lacu Bethesda, “Vide sanus factus es; ne amplius pecca, ne pejus tibi fiat” (v. 14):
et per haec apud eundem,
“Occaecavit illorum oculos, et obturavit illorum cor, ut non videant oculis et intelligant corde, et convertant se et sanem illos” (xii. (1)40):
“ne se convertant et sanentur,” significat ne fiant profani; ita fuisset cum Judaeis (Matth. xii. 45); quapropter illis prohibitum fuit comedere pinguedinem et sanguinem (Levit. iii. 17; cap, vii. 23, 25), per quod significabatur profanatio sancti ab illis quia tales. Dominus etiam per Divinam suam providentiam quam maxime cavet ne hoc profanationis genus existat; et ne existat, separat sancta a non sanctis apud hominem, et sancta reponit in interioribus mentis ejus, et levat illa ad Se; non sancta autem in exterioribus, et vertit illa ad mundum; inde sancta a non sanctis possunt separari, et sic homo salvari: hoc non fieri potest dum bona et mala commixta sunt. Quod illi habituri sint coronam vitae, qui manent in fide et amore usque ad mortem, docet Dominus in Apocalypsi (cap. (2)ii. 10, 26).

1161. |VERSUS 15, 16.|
“Mercatores horum, qui divites facti ab illa e longinquo stabunt propter timorem cruciatus ejus, flentes et lugentes. Et dicentes, Vae, vae, urbs illa magna, circumamicta bysso et purpura et coccino, et inaurata auro, lapide pretioso et margaritis, [B. A. 17] quia una hora devastatae sunt tantae divitiae.”
15. “Mercatores horum, qui divites facti sunt ab illa,” significat omnes illos qui ex religioso illo lucrati sunt honores et opes, et sic opulentiae et eminentiae bona, quae sunt fausta et magnifica [n. 1162]; “e longinqino stabunt propter timorem cruciatus ejus,” significat dum in externis erant ex formdine poenarum infernalium [n. 1163]; “flentes et lugentes,” significat dolorem animae et cordis [n. 1164].
16. “Et dicentes, Vae, vae, urbs illa magna,” significat lamentationem super doctrinam et super religiosum [n. 1165]; “circumamicta bysso et purpura et coccino,” significat apparentiam in externis sicut foret ex caelesti et spirituali vero et bono [n. 1166]; “et inaurata auro, et lapide pretioso et margaritis,” significat apparentiam in externis sicut foret ex vero et bono spirituali et naturali [n. 1167]; [B. A. 17.] “quia una hora devastatae sunt tantae divitiae,” significat exitiunt omnium quae lucrati sunt et per quae se lucraturos esse sperarunt [n. 1168].

1162. [Vers. 15.] “Mercatores horum, qui divites facti sunt ab illa.” –Quod significet omnes illos qui ex religioso illo lucrati sunt opes et honores, et sic opulentiae et eminentiae bona, quae sunt fausta et magnifica, constat ex significatione “mercatorum,” quod sint qui sibi comparant talia quae per “opes” in Verbo significantur, nam dicitur “mercatores horum;” (quod “mercatores” illos significent, videatur supra, 1138;) et ex significatione “divites fieri,” quod sit lucrari illa, et lucrari per illa; hic intelliguntur bona eminentiae et opulentiae, quae per “pinguia et splendida” significantur, quae sunt fausta et magnifica externa separata ab internis, ita bona mundi (1)separata a bonis caeli; illi enim qui ex Babylonia sunt non sciunt quid internae faustitates sunt, quia non legunt Verbum, et spectant ad Dominum, sed modo sciunt quid externae sunt, quibus solis delectantur: faustitatum internarum non receptibiles sunt. Similia significantur per responsa illorum qui invitati sunt ad cenam magnam,
Quorum unus dixit se emisse agrum, ad quem exiret, alter quod boves quos probacet, et tertius quod desponsaverit uxorem (Luc. xiv. 18-20);
per quae omnia intelliguntur bona mundi seu bona externa abstracta a bonis internis. Similia significantur per Domini verba apud Matthaeum,
Quod ederent et biberent, contraherent matrimonium et nuptui darent, et non scirent donec veniret diluvium, et tolleret omnes (xxiv. 38, 39):
haec a Domino dicta sunt de ultimo judicio; ac per “edere et bibere, matrimonium contrahere, et dare nuptui,” significantur similia quae hic per “pinguia et splendida,” nempe faustitates et amoenitates externae, quae voluptates corporis et mundi vocantur, et non simul animae et caeli. Ex his patet quod per omnes merces, quae in hoc capite, enumeratae sunt, intelligantur bona et fausta externa et non simul interna, et quod ita per “mercatores, qui ex illis divites facti sunt,” intelligantur qui in illis sunt.

[2] (Continuatio.)
(viii.) Lex Octava Divinae Providentiae est, Quod Dominus continue abducat hominem a malis, quantum homo ex libero vult abduci; quod quantum a malis potest abduci, tantum a Domino ducatur ad bonum, ita ad caelum; et quantum homo a malis non potest abduci tantum a Domino non possit duci ad bonum, ita ad caelum: nam homo quantum a malis abductus est, tantum a Domino bonum facit quod bonum in se bonum est; at quantum a malis non abductus est, tantum a se bonum facit, quod bonum in se habet malum. –Homo per loquelas oris et per actiones corporis est in mundo naturali, at vero per cogitationes intellectus et per affectiones voluntatis est in mundo spirituali: per mundum spiritualem intelligitur et caelum et infernum, utrumque in innumerabiles societates secundum omnes varietates affectionum et inde cogitationum ordinatissime distinctum. In illarum medio est homo, ita alligatus ut ne quidem minimum possit cogitare nec velle, nisi una cum illis; ita una ut homo, si avelleretur ab illis, aut illae avellerentur ab homine, caderet mortuus, remanente solum vita in intimo, per quod est homo et non bestia, et per quod vivit in aeternum. Homo nescit quod in tali consortio indivulso quoad vitam sit; quod nesciat est quia non loquitur cum spiritibus; tamdiu non novit aliquid de illo statu. Ne autem hoc lateat in aeternum, en revelatum. Hoc praemittendum est, antequam haec Divinae providentiae lex potest intelligi.

1163. “E longinquo (1)steterunt propter timorem cruciatus ejus.” –Quod significet dum in externis erant ex formidine poenarum infernalium, constat ex illis quae supra (n. 1113) explicata sunt, ubi similia verba.
(Continuatio.)
Homo in medio societatum infernalium est ex nativitate, ac se in illas dilatat prorsus sicut affectiones malas voluntatis dilatat. Affectiones malae voluntatis sunt omnes ex amoribus sui et mundi; causa est, quia illi amores vertunt omnia mentis deorsum et extrorsum, ita ad infernum quod infra est, et quod extra se est, et sic avertit illa a Domino, ita a caelo: etiam interiora omnium mentis humanae, et cum illis interiora omnium spiritus ejus, possunt verti deorsum et verti sursum; vertuntur deorsum quando homo se super omnia amat, et vertuntur sursum quando Dominum super omnia amat; est actualis versio; homo ex se vertit illa deorsum, et Dominus ex Se vertit illa sursum; amor regnans est qui vertit. Cogitationes non vertunt interiora mentis, nisi quantum, trahunt ex voluntate. Quod ita sit, nec homo novit, et tamen scire debet ut intelligat quomodo educitur ex inferno, ac inducitur in caelum a Domino.

1164. “Flentes et lugentes.” –Quod significet dolorem animae et cordis, constat ex significatione “flere,” quod sit dolor animae; et ex significatione “lugere,” quod sit dolor cordis: distinguitur dolor animae et dolor cordis, sicut distinguuntur verum et bonum, nam “anima” in Verbo dicitur de vero quod fidei est, et “cor” de bono quod amoris est; inde quoque in Verbo dicitur “ex anima et corde:” distinguuntur etiam sicut in homine intellectus et voluntas, et quoque sicut respiratio pulmonis et motus cordis: et quia in Verbo est conjugium sicut est veri et boni, aut sicut est fidei et amoris, aut sicut est intellectus et voluntatis, ideo simile est cum “flere et lugere,” quod nempe “flere” sit ex dolore animae, ac “lugere” ex dolore cordis.

[2] (Continuatio.)
Ut autem homo educatur ex inferno, ac inducatur in caelum a Domino, necessum est ut ipse homo resistat inferno, hoc esi, malis, sicut a se; si non resistit sicut a se, manet in inferno et infernum in illo, nec in aeternum separantur. Hoc quoque sequitur ex supradictis legibus Divinae providentiae, quae explicatae sunt. Quod ita sit, docebit etiam experientia. Removentur mala ab homine vel per poenas, vel per tentationes et inde aversationes, vel per affectiones veri et boni. Mala per poenas removentur apud non reformatos, per tentationes et inde aversationes apud reformandos, ac per affectiones veri et boni apud regeneratos. Experientia haec est: –Quando non reformatus seu malus subit poenas, quod fit in inferno, tenetur in illis usque dum percipitur quod ex se nolit illa; non prius liberatur: ita cogitur ille ex se removere mala; si non usque ad illam intentionem et voluntatem punitur, manet in suo malo; sed tamen non usque exstirpatur malum, quia non coegerat se ipsum; manet intus, et recurrit quando cessat timor. Mala per tentationes, quae non sunt poenae sed pugnae, removentur apud reformandos; hi non coguntur ad resistendum malis, sed semetipsos cogunt, et implorant Dominum, et sic liberantur a malis quibus restiterunt; hi postea desistunt ab illis, non per ullum timorem poenae, sed per aversationem mali; ipsa aversatio mali, est illis demum resistentia. Apud regeneratos autem non sunt aliquae tentationes seu pugnae, sed sunt affectiones veri et boni, quae mala e longinquo detinent ab illis; sunt enim prorsus separati ab inferno, unde mala, et sunt conjuncti Domino.

[3] Separari et removeri a malis non aliud est quam separari et removeri a societatibus infernalibus, Dominus potest omnes quotcunque vult separare et removere a societatibus infernalibus, ita a malis, et quoque potest illos transmittere in societates caelestes, ita in bona; sed hoc non perstat nisi quam per aliquot horas, mala post illas recurrunt; hoc etiam aliquoties factum vidi, et quoque quod malus esset malus sicut prius. In toto mundo spirituali non datur exemplum quod aliquis remotus sit a malis, quam per pugnam aut resistentiam sicut a se; (1)nec quod aliquis nisi a solo Domino.

1165. [Vers. 16.] “Et dicentes, Vae, vae, urbs illa magna.” –Quod significet lamentationem super doctrinam et super religiosum, constat ex illis quae supra (n. 1134), explicata sunt, ubi similia verba. “Vae, vae,” significat lamentationem cum dicitur “Vae, urbs illa;” at significat maledictionem cum dicitur “Vae, urbi illi.”
(Continuatio.)
Testetur rem adhuc experientia. Omnes qui in mundum spiritualem e terris veniunt, cognoscuntur quales sunt ex eo, num possint resistere malis sicut a se ipsis, vel num id non possint; illi qui possunt, salvantur, illi autem qui non possunt, non salvantur. Causa est, quia resistere malis non potest homo ex se, sed ex Domino; Dominus enim est qui malis apud hominem resistit, et facit ut homo sentiat et percipiat sicut id faciat ex se: qui itaque in mundo a noverunt Dominum, et quoque quod omne bonum et verum sit abso et nihil ab homine, et sic quod a Domino valeant contra mala, et non a semet, illi resistunt malis sicut a se: at qui illa in mundo non agnoverant, illi non possunt resistere malis sicut a se; sunt enim in malis, et ex amore in jucundo illorum, ac jucundo amoris resistere, est sibi, suae naturae, et suae vitae. Expertum est num possent, dum poenae inferni illis narratae sunt, immo dum visae, et quoque sentitae, sed usque in vanum; obfirmarunt animum, dicentes, Sit hoc et fiat hoc, modo sim in cordis mei delectamentis et gaudiis quamdiu hic sum; praesentia scio, futura non cogito, non mihi fit plus mali quam multis et multis aliis: sed illi post exactum tempus conjiciuntur in infernum, ubi coguntur a malis faciendis per poenas; at poenae non auferunt voluntatem, intentionem et inde cogitationem mali; auferunt modo actus. Ex his patet quod resistere malis non sit ab homine, sed a Domino apud illos qui agnoscunt Ipsum, et quod Dominus det ut appareat sicut fiat ab illis.

1166. “Circumamicta bysso et purpura et coccino.” –Quod significet apparentiam in externis sicut foret ex caelesti et spirituali vero et bono, constat ex significatione “byssi,” quod sit verum ex origine caelesti (de qua [supra], n. 1143); ex significatione “purpurae,” quod sit bonum ex origine caelesti (de qua, n. 1042); ex significatione “coccini,” quod sit bonum ex origine spirituali (de qua, n. 1144); et ex significatione “circumamiciri illis,” quod sit apparentia in externis; inde patet quod per “circumamictam bysso, et purpura et coccino,” significetur apparentia in externis sicut foret ex caelesti et spirituali vero et bono, cum tamen illa spectata interius sunt mala et falsa ex origine infernali. Quid caeleste et quid spirituale, prius aliquoties dictum est.

[2] (Continuatio.)
Quod solus Dominus resistat malis apud hominem, et non per aliquos angelos caeli, est quia resistere malis apud hominem est Divinae omnipotentiae, Divinae omniscientiae, et Divinae providentiae. Est Divinae omnipotentiae, quia resistere uni malo est resistere multis, et quoque est resistere infernis; quodvis enim malum conjunctum est cum malis innumerabilibus; cohaerent sicut inferna inter se; nam sicut mala ita inferna, et sicut inferna ita mala, unum faciunt, ac resistere infernis ita conjunctis nemo potest, nisi solus Dominus. Est Divinae omniscentiae, quia solus Dominus novit qualis est homo, et quaenam ejus mala sunt, et in quo nexu cum reliquis malis sunt, ita quo ordine removenda sunt ut homo ab interiori seu radicitus sanetur. Est Divinae providentiae, ne aliquid contra leges ordinis fiat, tum, quod fit, conducat homini in aeternum; Divina enim providentia, Divina omniscientia et Divina omnipotentia, in singulis spectant aeternum.

[3] Ex his constare potest quod non aliquis angelus possit resistere malis apud hominem, sed solus Dominus. Dominus operatur illa apud hominem immediate a Se, et quoque mediate per caelum, sed usque ita ut nullus angelus sciat aliquid de eo; caelum enim in toto complexu est Dominus, quia est Divinum Ipsius procedens; quare dum per caelum operatur, est quoque ex Se; sed dicitur mediate, quia Divina operatio transfluit caelos, at usque nihil desumit ex cujusdam angeli proprio ibi, sed ex suo apud illos: apparentia est, sicut dum homo agit actionem, movet innumerabiles fibras motrices circum universum corpus sparsas, ad sistendum illam, de qua non aliqua fibra novit quicquam: tales etiam sunt angeli in Divino Corpore, quod vocatur caelum.

1167. “Et inaurata auro, et lapide pretioso et margaritis.” –Quod significet apparentiam in externis sicut foret ex spirituali et naturali vero et bono, constat ex illis quae supra (n. 1043,1044) explicata sunt, ubi similia.
(Continuatio.)
Lex Providentiae Divinae, quod homo, quantum a malis potest abduci, tantum a Domino faciat bonum quod in se bonum est, at quantum non potest a malis abduci, tantum a se faciat bonum quod in se habet malum, illustrari potest ex praeceptis decalogi; sed in exemplum sit praeceptum de non furando. Illi qui cupiditati furandi, ita quoque cupiditati insincere et injuste lucrandi, resistunt sicut a se, dicendo corde quod non faciendum sit quia est contra Divinam legem, ita contra Deum, in se infernale, ita in se malum, illi post aliquot breves pugnas abducuntur ab illo, ac inducuntur a Domino in bonum quod vocatur sincerum, et in bonum quod vocatur justum; et tunc incipiunt cogitare illa, ac videre illa ex illis, sincerum ex sincero, ac justum ex justo; et postea sicut fugiunt et aversantur malum praedictae cupiditatis, amant illa bona, et ex amore faciunt illa, non cogendo se; haec bona a Domino sunt, quia sunt bona in se bona. Aliter vero si cupiditas insincere et injuste lucrandi apud hominem remanet; tunc ille non potest sincerum facere ex sincero, nec justum ex justo, ita non a Domino, sed a semet; facit enim illa, ut credatur sincerus et justus propter fines ut lucretur amplius vel ut honoretur; hi fines sunt in bonis ejus, et ex fine est omne quale boni: hoc bonum in se habet malum, quoniam quale ejus est ex fine insincere et injuste lucrandi. Quisque potest videre quod id bonum non possit fieri bonum in se antequam malum est remotum. Simile est cum reliquis praeceptis decalogi.

1168. [B. A. vers. 17.] “Quia una hora devastatae sunt tantae divitiae.” –Quod significet jacturam omnium quae lucrati sunt, et per quae se lucraturos esse sperarunt, constat ex significatione “una hora devastari,” quod sit exitium totale de qua [supra], n. 1136), ita quoque jactura omnium; et ex significatione “divitiarum,” quod sint lucra, quae sunt honores et opes, ita quae lucrati sunt, et quoque mala et falsa doctrinae et religiosi, quae sunt per quae se lucraturos esse sperarunt: similia hic per “divitias” significantur, quae supra per “merces,” quae vers. 12-14, enumeratae sunt.

[2] (Continuatio.)
Quantum homo removetur a malis, tantum removetur ab inferno, quia mala et infernum unum sunt; et quantum ab his removetur, tantum intrat in bona, et conjungitur caelo, nam bona et caelum unum sunt. Homo tunc fit alius; invertitur liberum ejus, bonum ejus, mens ejus, ac intellectus et voluntas ejus, fit enim angelus caeli. Liberum ejus, quod prius fuerat liberum cogitandi et volendi malum, fit liberum cogitandi et volendi bonum, quod in se est ipsum liberum; cum homo in hoc est, tunc primum scit quid liberum, non autem prius, quoniam ex libero mali sentiverat liberum boni ut servum; nunc autem ex libero boni sentit liberum mali ut servum, sicut etiam in se est. Bonum, quod homo prius fecerat, quia ex libero mali, non potuit esse bonum in se; fuit amor sui aut mundi in illo: non datur bonum ex alia origine quam ex amore, inde qualis est amor, tale est bonum; si amor malus est usque ejus jucundum sentitur ut bonum, tametsi est malum: bonum autem quod homo postea facit est bonum in se, quia a Domino, qui est ipsum Bonum, ut supra dictum est.

[3] Mens hominis, antequam conjuncta fuit caelo, retrorsum versa fuit, quia nondum educta est ex inferno; at dum in statu reformationis est, spectat a vero ad bonum, sicut a sinistro ad dextrum, quod est contra ordinem; postquam autem mens conjuncta est caelo, antrorsum vertitur, et elevatur ad Dominum, ac spectat a dextro ad sinistrum, hoc est a bono ad verum, quod est secundum ordinem: ita fit versura. Simile est cum intellectu et voluntate, quia intellectus est recipiens veri et voluntas recipiens boni: antequam homo ex inferno eductus est, intellectus et voluntas non unum agunt; homo tunc ex intellectu plura videt et a noscit, quae non vult quia non amat; at vero quando homo conjun us est caelo, tunc intellectus et voluntas unum a unt, nam intellectus fit voluntatis; homo enim, quando versura facta est, quod vult hoc etiam amat, et quod vult ex amore, hoc cogitat; ita postquam homo remotus est a malis per resistentiam et pugnam contra illa sicut a se, venit in amorem veri et boni; et tunc omnia quae vult et inde facit etiam cogitat et inde loquitur.

1169. |VERSUS 17.|
“Et omnis gubernator, et omnis super navibus versans, et nautae, et quotquot mare operantur, e longinquo steterunt.”
17. “Et omnia gubernator, et omnis super navibus versans, et nautae, et quotquot mare operantur,” significat omnes qui in sapientia, in intelligentia et in scientia se creditaerunt esse, et falsa doctrinae et religiosi istius per ratiocinia ex naturali homine confirmaverunt [n. 1170]; “e longinquo steterunt,” significat nunc non ita in illis propter timorent [n. 1171].

1170. [Vers. 17.] “Et omnis gubarnator, et omnis super navibus versans, et nautae, et quotquot mare operantur.” –Quod significet omnes qui in sapientia, in intelligentia et in scientia se crediderunt esse, et falsa doctrinae et religiosi istius per ratiocinia ex naturali homine confirmaverunt, constat ex significatione “navium,” quod sint cognitiones veri et boni, tum doctrinalia in utroque sensu (de qua [supra]. n. 514); et quia sapientia, intelligentia et scientia sunt ex cognitionibus veri et boni, inde per “gubernatorem” seu “nauclerum” significantur qui in sapientia sunt, per “versantes super navibus” illi qui in intelligentia sunt, et per “nautas” illi qui in scientia; dicitur sapientia, intelligentia et scientia, quia in illo ordine consequuntur apud illos qui ex cognitionibus sapiunt; sapientia est in tertio gradu, intelligentia in secundo, et scientia in primo seu ultimo; quare etiam in eo ordine nominantur in Verbo, ut apud Mosen,
“Implevi” Bezaleelem “spiritu Dei, quoad sapientiam,.. intelligentiam et..scientiam” (Exod. xxxi. 3; cap. xxxv. 31):
et ex significatione “operari mare,” quod sit confirmare per ratiocinia ex naturali homine, et hic confirmare falsa doctrinae et religiosi istius; per “mare” enim significatur naturalis homo, et per “operari” ibi significatur ratiocinari et per ratiocinia confirmare; proprie per “operari mare” significatur comparare sibi talia per quae lucraturi sint, tum venditare illa, et sic lucrari; sed quia lucrationes supra per “mercatores” et eorum “merces” descriptae sunt, hic per “operari mare” significatur aliud, nempe confirmare per ratiocinia. Quod per “gubernatores” seu “naucleros” significentur sapientes, constare potest apud Ezechielem,
“Sapientes” Zidonis et Arvadi “fuerunt naucleri tui: seniores Gebalis et sapientes ejus fuerunt…confirmantes fissuram tuam” (xxv|i|i. 8, 9);
sed haec supra (n. 514 [a]) videantur explicata.

[2] (Continuatio.)
Sunt duae facultates vitae apud hominem una vocatur intellectus, et altera voluntas: illae facultates sunt inter se prorsus distinctae, sed creatae ut unum faciant, et cum unum faciunt, vocantur una mens; sed apud hominem sunt primum divisae, postea autem sunt unitae.
Distinctae sunt prorsus sicut lux et calor; intellectus enim est ex luce caeli, quae in sua essentia est Divinum Verum aut Divina Sapientia: etiam intellectus apud hominem, dum in mundo est, ex illa luce videt, cogitat, ratiocinatur et concludit; quod ita sit homo nescit, quia non scit aliquid de illa luce et de ejus origine. Voluntas autem est ex calore caeli, qui in sua essentia est Divinum Bonum aut Divinus Amor: etiam voluntas apud hominem, dum in mundo est, ex illo calore amat, ac omne suum volupe et jucundum habet; quod ita sit etiam homo nescit, quia non scit aliquid de illo calore et de ejus origine. Nunc quia intellectus videt ex luce caeli, patet quod ille sit subjectum et receptaculum illius lucis, ita quoque subjectum et receptaculum veri et inde sapientiae: et quia voluntas amat ex calore caeli, patet quod illa sit subjectum et receptaculum illius caloris, ita quoque subjectum et receptaculum boni, ita amoris. Ex his videri potest mani este quod duae illae facultates vitae hominis distinctae sint sicut lux et calor, tum sicut verum et bonum, et sicut sapientia et amor.

[3] Quod illae facultates primum apud hominem divisae sint, percipitur evidenter ex eo, quod homo possit intelligere verum, et ex vero bonum, et approbare quod ita sit, sed usque non vult illud, et ex velle facit illud; intelligit enim quid est verum et inde quid est bonum, dum audit et legit illud, ac ita prorsus intelligit ut postea possit docere illud praedicando et scribendo; at cum apud se est, et ex suo spiritu cogitat, tunc animadvertere potest quod non velit illud, immo quod velit facere contra illud, et quoque quod faciat cum timores non detinent. Tales sunt qui possunt intelligenter loqui, et tamen aliter vivunt; hoc etiam est “videre aliam legem in, suo, et aliam in carne sua;” “spiritus” est intellectus, et “caro” est voluntas. Hoc discidium intellectus et voluntatis percipiunt illi imprimis qui volunt reformari, parum autem reliqui.

[4] Quod hoc discidium detur, est quia intellectus apud hominem non destructus est, sed voluntas est destructa: est enim intellectus comparative sicut lux mundi, ex qua homo potest videre aeque clare tempore hiemis quam tempore aestatis; et voluntas est comparative sicut calor mundi, qui a luce potest abesse, et cum luce potest adesse: abest enim tempore hiemis, et adest tempore aestatis. Sed res talis est, quod nihil destruat intellectum quam voluntas, quemadmodum nihil destruit germinationes telluris quam absentia caloris. Intellectus a voluntate destruitur apud illos qui in malis vitae, quando unum agunt, non autem quando non unum agunt; unum agunt quando homo secum ex suo amore cogitat, at non unum agunt quando ille est cum aliis; quando cum aliis est, tunc celat et sic removet amorem voluntatis suae proprium, quo remoto elevatur intellectus in lucem superiorem.

[5] Sit etiam experientia confirmationi. Audivi quandoque spiritus loquentes inter se, et quoque mecum, tam sapienter ut vix angelus sapientius, et ex eo opinatus sum quod brevi eveherentur in caelum; at post tempus vidi illos cum malis in inferno; quod miratus sum: sed datum est tunc audire illos prorsus aliter loquentes, non cum veris [ut] prius, sed contra illa, ex causa quia nunc erant in propriae voluntatis amore et similiter intellectus, prius autem non in illo. Datum etiam est videre quomodo proprium hominis a non proprio ejus distinguitur; hoc videri potest in luce caeli: proprium residet interius, non proprium autem exterius; et hoc obvelat illud, et quoque abscondit, nec apparet quam dum velamen illud sublatum est, quod fit apud omnes post mortem. Animadverti etiam quod ex illis visis et auditis obstupescerent plures; sed erant illi qui ex loquela et ex scriptis judicant de statu animae hominis, et non simul ex factis quae sunt propriae voluntatis ejus. Ex his patet quod duae illae facultates vitae apud hominem primum divisae sint.

[6] Nunc aliquid dicetur de unitione illarum.–Uniuntur apud illos qui reformantur, quod fit per pugnam contra mala voluntatis; quae cum remota sunt, voluntas boni unum agit cum intellectu veri. Inde sequitur quod qualis est voluntas talis sit intellectus, seu quod idem, quod qualis est amor talis sit sapientia; quod haec talis sit qualis ille, est quia amor voluntatis est esse vitae hominis, et sapientia intellectus est existere vitae inde; quare amor qui est voluntatis format se in intellectu; forma quam ibi accipit est quae vocatur sapientia; nam quia est una essentia utrique, patet quod sapientia sit forma amoris seu amor in forma. Postquam facultates illae per reformationem ita unitae sunt, tunc indies crescit amor voluntatis, et crescit per nutritionem spiritualem in intellectu; habet enim suam affectionem veri et boni ibi, quae est sicut appetitus, qui esurit et desiderat. Ex his patet quod voluntas sit quae reformanda est; et quod sicut illa reformata est, intellectus videat, hoc est, sapiat; nam, ut dictum est, voluntas destructa est, non autem intellectus. Voluntas et intellectus etiam unum faciunt apud non reformatos seu malos, si non in mundo usque post mortem; nam post mortem, non licet homini ex intellectu cogitare quam secundum amorem suae voluntatis: quisque ad id redigitur tandem; et cum redactus est, tunc amor malus voluntatis suam formam habet in intellectu; quae forma, quia est ex falsis mali, est insania.

1171. “Et longinquo steterunt.”–Quod significet nunc non ita in illis propter timorem, constat ex significatione “e longinquo stare,” quod sit in externis esse (de qua [supra], n. 1133); hic itaque non in illa fatua sapientia, intelligentia et scientia esse, ex quibus mala et falsa doctrinae et religiosi prius confirmaverunt, propter timorem; timor enim facit ut homo sicut absens ab illis sit, dum videt illos qui tales fuerunt puniri et cruciari.
(Continuatio.)
Illis adjiciendum est,
(1.) Quod lux intellectus ante reformationem sit sicut lux lunae clara secundum cognitiones veri et boni; at post reformationem sicut lux solis, clara secundum applicationem cognitionum veri et boni ad usus vitae.
(2.) Causa quod intellectus non destructus sit, est ut homo possit cognoscere vera, et ex illis videre mala suae voluntatis, ac dum videt illa possit resistere illis sicut a se, et sic reformari.
(3.) Sed usque homo non reformatur ex intellectu, sed per id quod intellectus agnoscat vera, et ex illis videat mala: nam operatio Dvinae providentiae Domini est in amorem voluntatis hominis, et ab illo in intellectum, et non vicissim.
(4.) Quod amor voluntatis secundum quale suum det intelligentiam. Amor naturalis ex spirituali dat intelligentiam in civilibus et moralibus; amor autem spiritualis in naturali dat intelligentiam in spiritualibus; amor autem mere naturalis et inde fastus, non dat aliquam intelligentiam in spiritualibus, sed dat facultatem confirmandi quodcunque lubet, ac post confirmationem infatuat intellectum, ut videat falsum sicut verum, ac malum sicut bonum: sed usque hic amor non tollit facultatem intelligendi vera in luce illorum; tollit cum adest, et non tollit cum abest.
(5.) Quando voluntas reformata est, et sapientia quae intellectus fit amoris qui est voluntatis, seu quando sapientia fit amor veri et boni in sua forma, tunc homo est sicut hortus tempore veris, quando calor unitus est luci, et dat animam germinationibus; germinationes spirituales sunt productiones sapientiae ex amore, et tunc in omni productione est anima ex illo amore, ac induitio ejus ex sapientia; ita est voluntas sicut pater, et intellectus sicut mater.
(6.) Talis tunc est vita hominis, non modo vita animi ejus, sed etiam vita corporis ejus, quoniam vita animi unum agit cum vita corporis per correspondentias; vita enim voluntatis seu amoris correspondet vitae cordis, ac vita intellectus seu sapientiae correspondet vitae pulmonis, quae sunt bini fontes vitae corporis; quod ita sit homo nescit, attamen inde est quod malus non possit vivere in caelo, et quod bonus non possit vivere in inferno; fit unus et alter sicut mortuus, si non sit inter illos cum quibus vita voluntatis ejus et inde vita intellectus ejus una agunt; inter illos et non inter alios cor ejus libere se reciprocat, et inde pulmo ejus libere respirat.

1172. VERSUS 18, 19.
Et clsmaverunt, videntes fumum combustionis ejus, dicentes, Quae similis urbi isti magnse? Et miserunt pulverem super capito sua, et clamaverunt flentes et lugentes, dicentes, Vae, vae, urbs illa magna, in qua ditati sunt omnes habentes naves in mari ex pretiositate ejus, quia una hora devastati sunt.”
18. “Et clamaverunt, videntes fumum combustionis ejus,” significat dolorem animi propter dira falsa, ex visa punitione propter dira falsa quae ex amoribus illorum scaturiverunt [n. 1173.]; “dicentes, Quae similis urbi isti magnae?” significat stuporem quod doctrina et religiosum illud its destructa sint [n. 1174].
19. “Et miserunt pulverem super capita sua, et clamaverunt flentes et lugentes,” significat confessionem quod per vitam secundum religiosum et doctrinam ejus damnati sint [1175.]; “dicentes, Vae, vae, urbs illa magna, in qua ditati sunt omnes habentes naves in mari ex pretiositate ejus,” significat lamentationem super doctrinam et religiosum, ex quibus lucrati sunt omnes qui per ratiocinia ex naturali homine confirmaverunt illa [n. 1176]; “quia una hora devastati sunt,” significat super jacturam et exitium omnium [n. 1177].

1173. [Vers. 18.] “Et clamaverunt, videntes fumum combustionis ejus.”–Quod significet dolorem animi ex visa punitione propter dira falsa, quae ex amoribus eorum scaturiverunt, constat ex significatione “clamare,” quod sit dolor animi (de qua [supra], n. 393, 424, 459); ex significatione “fumi,” quod sit falsum infernale profluens ex malis amorum terrestrium et corporeorum (de qua [supra], n. 539 [a,b], 889, 1131); et ex significatione “combustionis,” quod sit damnatio et punitio malorum ex amoribus illorum scaturientium (de qua [supra], n. 1083, 1126); exinde patet quod per “clamaverunt videntes fumum combustionis ejus, significetur dolor animi, ex visa punitione propter dira falsa, quae ex amoribus eorum scaturiverunt.

[2] (Continuatio.)
(ix.) Lex Nona Divinae Providentiae: Quod Dominus non immediate doceat hominem vera, neque ex Se neque per angelos, sed quod doceat mediate per Verbum, per praedicationes, per lectiones, per loquelas et per commercia cum aliis, et sic per cogitationes secum ex illis, et quod homo tunc illustretur secundum affectionem veri ex usu: aliter non ageret homo sicut ex se.–Haec consequuntur ex legibus Divinae providentiae prius explicatis: ex his,–ut homo in libero sit, et ex ratione agat quod agit; ut ex intellectu sicut ex se cogitet, et inde ex voluntate sicut ex se faciat; tum ut non per miracula aut per visiones adigatur ad aliquid credendum, aut ad aliquid faciendum. Illae leges sunt immutabiles, quia sunt Divinae Sapientiae, et simul Divini Amoris: et tamen turbarentur si homo immediate doceretur, vel per influxum vel per loquelas.

[3] Praeterea influit Dominus in interiora mentis hominis, et per illa in exteriora ejus; tum in affectionem voluntatis ejus, et per illam in cogitationem intellectus ejus, non autem vicissim. Influere in interiora mentis hominis, et per illa in exteriora ejus, est radicem agere, et ex radice producere; radix est in interioribus, et productio in exterioribus: et influere in affectionem voluntatis et per illam in cogitationem intellectus, est primum inspirare animam, et per illam formare reliqua; nam affectio voluntatis est sicut anima, per quam cogitationes intellectus formantur: hoc quoque est influxus ab interno in externum, qui datur. Homo ne hilum scit de eo quod influit in interiora mentis ejus, nec de eo quod influit in affectionem voluntatis ejus; sed de eo sciturus est quod in exteriora mentis ejus, et quod in cogitationem intellectus ejus influeret; et hoc foret producere aliquid absque radice, et formare aliquid absque anima: quisque videre potest quod hoc foret contra Divinum ordinem, consequenter quod foret destruere et non aedificare. Ex his patet veritas hujus legis Divinae providentiae.

1174. “Dicentes, Quae similis urbi isti magnae?”–Quod significet stuporem quod doctrina et religiosum destructa sint, constat ex significatione “urbis magnae,” quae est Babylon, quod sit doctrina et religiosum ejus; “urbs” enim significat doctrinam, et “Babylon” religiosum ejus (ut supra, n. 1134); stupor quod destructa sint, significatur per “clamorem,” quo dixerunt, “Quae ei similis est?” et sequitur ex viso fumo combustionis.

[2] (Continuatio.)
Quomodo autem Dominus influit, et sic homo ducitur, non aliunde sciri potest quam ex mundo spirituali; est ibi homo quoad spiritum suum, ita quoad affectiones et inde cogitationes suas: hae enim et illae sunt spiritus hominis; ille est qui cogitat ex affectione sua, et non corpus. Affectiones hominis, ex quibus ejus cogitationes sunt, extensionem habent in societates ibi circumquaque, in plures aut pauciores secundum affectionis quantum et quale: intra illas est homo quoad spiritum suum; illis alligatus est sicut funibus extensis, qui circumscribunt spatium ambulationi ejus: tunc sicut ab una affectione in alteram, ita ab una societate in alteram procedit, et in qua est et ubi in illa, est centrum ex quo affectio et ejus cogitatio excurrit ad reliquas societates ut ad peripherias, quae sc in continuo nexu sunt cum affectione centri, ex qua tunc cogitat et loquitur. Homo hanc sphaeram, quae est sphaera affectionum et inde cogitationum ejus sibi comparat in mundo; si malus est in inferno, si bonus est in caelo. Quod ita sit, nescit homo, qua nescit quod talia sint. Per illas societates homo, hoc est, mens ejus, ambulat liber, tametsi vinctus; et ducit illum Dominus; nec facit passum, in quem et a quo non ducit: et dat continue, ut homo non sciat aliter quam quod ex se in plena libertate eat; et licet hoc sibi persuadere, quia ex lege Divinae providentiae est ut feratur homo quo Vult ejus affectio. Si affectio mala est, circumfertur per societates infernales; et si non spectat ad Dominum, infertur in illas penitius et profundius; et usque ducit illum Dominus sicut manu, permittendo, et abducendo quantum ex libero vult sequi: at si spectat ad Dominum, educitur ab illis societatibus successive secundum ordinem et nexum in quo sunt, qui ordo et qui nexus nulli notus est quam soli Domino; et sic fertur per continuos gradus ex inferno sursum versus caelum, et in caelum.

[3] Hoc facit Dominus homine nesciente, quoniam si homo sciret, turbaret continuum progressus istius semetipsum ducendo: satis est ut discat vera ex Verbo, et per Vera quid bona, et ex veris et bonis quid mala et falsa, ob causam ut possit affici veris et bonis, et non affici falsis et malis: potest quidem prius scire mala et falsa quam bona et vera, sed non potest prius videre illa et percipere illa; sic et non aliter homo potest duci ab affectione in affectionem in libero et sicut ex se; ex affectione veri et boni, ducendo, si agnoscit Divinam providentiam Domini in singulis; et ex affectione mali et falsi, permittendo, si non agnoscit illam: tum etiam ut possit intelligentiam affectioni correspondentem recipere, quam recipit quantum ex veris contra mala sicut ex se pugnat. Hoc revelandum est, ob causam quia non scitur quod Divina providentia continua sit, et in singularissimis vitae hominis, et hoc quia nescitur quomodo.

1175. [Vers. 19.] “Et miserunt pulverem super capita sua, et clamaverunt flentes et lugentes.”–Quod significet dolorem et confessionem quod per vitam secundum religiosum et doctrinam ejus damnati sint, constat ex significatione “mittere pulverem super caput,” quod sit luctus quod damnati sint; (quod sit propter vitam secundum religiosum illud et doctrinam ejus, sequitur;) et ex significatione “clamare flentes et lugentes,” quod sit dolor quod per vitam secundum illa damnati sint, “clamare” enim se refert ad doctrinam, ac “fiere” et “lugere” significant dolorem animae et cordis (ut supra, n. 1164). Quod “mittere pulverem super capita” sit luctus propter damnationem, est quia per “pulverem” significatur damnatum, et per “caput” ipse homo. Quod “pulvis” significet damnatum, est quia inferna sunt infra et caeli super, et ex infernis perpetuo exhalatur falsum ex malo; inde “pulvis” super illis significat damnatum (de qua re etiam supra, n. 742): propter illam “pulveris” significationem receptum est in ecclesiis repraesentativis mittere pulverem super caput suum, cum malum fecerunt, et paenitentiam agerent, per id enim testabantur illud;

[2] quod ita sit, constare potest ex sequentibus locis:–Apud Ezecheilem,
“Clamabunt amare, et ascendere facient pulverem super capita sua, in cinere volvent se” (xxvii. 30):
per “ascendere facere pulverem super capita sua,” significatur luctus propter damnationem; et per “volvere se in cinere,” significatur luctus adhuc profundior; “cinis” enim significat damnatum, quia “ignis” ex quo significat amorem infernalem. In Threnis,
“Sedent in terra, conticescunt seniores filiae Zionis, ascendere fecerunt pulverem super caput suum,….descendere fecerunt in terram caput..virgines Hierosolymae” (ii. 10):
per talia repraesentabatur dolor et luctus propter mala et falsa, a quibus paenitentiam agerent, ita confessio quod damnati sint: “filia Zionis” significat ecclesiam, et “virgines Hiersoloymae” significant vera doctrinae; “sedere super terra,” et “conticescere,” significat dolorem animi, et “ascendere facere pulverem super capita” significat confessionem quod damnati sint, et “descendere facere caput in terram” significat confessionem quod in inferno sint. Apud Hiobum,
Amici Hiobi “sciderunt tunicam suam et sparserunt pulverem super capita sua versus caelum” (ii. 12);
per “spargere pulverem super capita versus caelum,” significatur luctus propter Hiobum, qui visus sicut damnatus; luctus propter damnationem mali, significatur per “pulverem super caput” et per “scindere tunicam” significatur luctus propter damnationem falsi. Simile significatur per
Volutare se in pulvere (Mich. i. 10).
Quod paenitentia per id repraesentaretur, apud Hiobum,
“Paenitentiam ago super pulvere et super cinere” (xlii. 6).
Quoniam “pulvis” significabat damnationem, ideo dictum est ad serpentem,
“Super ventre tuo ambulabis, et pulverem comedes omnibus diebus vitae” (Gen. iii. 14):
per “serpentem” significatur malum infernale apud illos qui pervertunt vera Verbi, et per id astute et dolose decipiunt. Similiter apud Esaiam,
“Serpentis panis pulvis” (lxv. 25).
Ex his patet quod “pulvis” sit damnatum; et quod “mittere pulverem super caput” sit testari damnationem.

[3] (Continuatio.)
His praemissis nunc dicetur quid Affectio, et deinde cur homo a Domino ducitur per affectiones, et non per cogitationes, et demum quod homo aliter non salvari possit.
Quid Affectio. –Per affectionem intelligitur simile quod per amorem; sed amor est sicut fons, et affectiones sunt sicut rivi inde, ita quoque sunt continua ejus. Amor ut fons est in voluntate hominis: affectiones quae sunt rivi ejus, per continuum fluunt in intellectum, et ibi media luce ex veris producunt cogitationes; prorsus sicut afflatus caloris in horto producunt germinationes mediis radiis lucis; amor etiam in sua origine est calor caeli, vera in sua origine sunt radii lucis caeli, et cogitationes sunt germinationes ex conjugio illorum. Ex tali conjugio sunt omnes societates caeli, quae innumerabiles sunt, quae in sua essentia sunt affectiones; sunt enim ex calore qui est amor, et ex sapientia quae est lux, ex Domino ut Sole; inde illae societates, sicut ibi calor unitus et luci, et lux unita est calori, sunt affectiones boni et veri: inde sunt cogitationes omnium in illis societatibus. Ex hoc patet quod societates caeli non sint cogitationes, sed quod sint affectiones; consequenter quod duci per societates illas sit duci per affectiones, seu duci per affectiones sit duci per societates; quare in nunc sequentibus pro societatibus dicentur affectiones.

[4] Nunc dicetur, Cur homo a Domino ducitur per affectiones et non per cogitationes. –Dum homo per affectiones a Domino ducitur, potest ille secundum omnes leges Divinae providentiae Ipsius duci, non autem si per cogitationes; affectiones non se manifestant coram homine, sed cogitationes manifestant: tum affectiones producunt cogitationes, sed cogitationes non producunt affectiones; apparet sicut producant, sed est fallacia; et cum affectiones producunt cogitationes, etiam producunt omnia hominis, quia vita ejus sunt illae. Hoc etiam notum est in mundo: si tenes hominem in sua affectione, tenes illum vinctum, et ducis quovis, et tunc una ratio valet pro mille; at si non tenes hominem in sua affectione, non valent rationes, affectio enim non concors vel pervertit illas, vel rejicit illas, vel exstinguit illas. Simile foret si Dominus duceret hominem per cogitationes immediate, et non per affectiones. Etiam cum homo ducitur a Domino per affectiones, apparet illi sicut ex se libere cogitet, et sicut ex se libere loquatur, et quoque agat. Inde nunc est quod Dominus non immediate doceat hominem, sed mediate per Verbum, per doctrinas et praedicationes ex Verbo, per loquelas et consortia, ex his enim homo cogitat libere sicut ex se.

[5] Quod homo non aliter salvari possit, sequitur tam ex illis quae de legibus Divinae providentiae dicta sunt, quam ex his, quod cogitationes non producant affectiones apud hominem; si enim homo sciret omnia Verbi, et omnia doctrinarum, usque ad arcana sapientiae quae sunt angelis, ac cogitaret et loqueretur illa, at affectiones ejus forent concupiscentiae mali, usque non potuisset a Domino educi ex inferno. Inde patet quod si homo doceretur e caelo per influxum in cogitationes ejus, foret sicut qui projicit semen in viam, vel in aquas, vel in nivem, vel in ignem.

1176. “Dicentes, Vae, vae, urbs illa magna, in qua ditati sunt omnes habentes naves in mari ex pretiositate ejus.” –Quod significet lamentationem super doctrinam et religiosum, ex quibus lucrati sunt omnes qui per ratiocinia ex naturali homine confirmaverunt illa, constat ex significatione “Vae, vae,” quod sit lamentatio (de qua [supra], n. 1165); ex significatione “urbis magnae,” quod sit doctrina, et religiosum (de qua [supra], n 1134); ex significatione “ditari ex pretiositate ejus,” quod sit lucrari per illa; et ex significatione “habere naves in mari,” quod sit per ratiocinia ex naturali homine confirmare illa; per “habentes naves in mari” significantur similia quae simul per “gubernatorem, omnem super navibus versantem, nautas, et mare operantes,” supra, vers. 17; per quos quod significentur omnes qui in sapientia, in intelligentia et in scientia se crediderunt esse, ac falsa doctrinae et religiosi istius per ratiocinia ex naturali homine confirmaverunt, videatur supra (n. 1170).

[2] (Continuatio.)
Quoniam providentia Divina in affectiones, quae sunt amoris et inde voluntatis hominis, agit, ac ducit illum in sua affectione, et ex illa in vicinam et affinem aliam per liberum, et sic imperceptibiliter ut homo ne hilum sciat quomodo agit, immo ut vix sciat quod Divina providentia sit, –exinde est quod plures illam negent, et contra illam se confirment; quod fit ex variis, quae contingunt et existunt: ut quod malis succedant artes et doli; quod regnet impietas; quod infernum sit; quod occaecatio intellectus sit in spiritualibus, et quod inde tot haereses sint, et quod quaelibet ex uno capite auspicata effundat se in coetus et nationes, ac maneat, ut Papismus, Lutheranismus, Calvinismus, Melanchthonismus, Moravianismus, Arianismus, Sociniarismus, Quaquerismus, Enthusiasmus, immo Judaismus, et quoque in illis Naturalismus et Atheismus; et extra Europam per plura regna Mahumedismus, ut et Gentilismus, in quo sunt varii cultus, et alicubi nulli.

[3] Omnes, qui de his non ex Divina veritate cogitant, corde suo dicunt quod non Divina providentia sit; et qui haerent, affirmant quod sit, sed modo universalis; hi et illi, cum audiunt quod Divina providentia sit in singularissimis vitae hominum, tunc vel non attendunt, vel attendunt; qui non attendunt, illi rejiciunt id post tergum, et abeunt; qui vero attendunt, illi sunt sicut qui abeunt, et tamen reflectunt faciem, et modo spectant num sit aliquid; et cum vident, secum inquiunt, Ita dicitur; quidam etiam ex his affirmant ore et non corde. Nunc quia interest ut caecitas ex ignorantia, aut caligo ex absentia lucis orta, discutiatur, dabitur videre,
(1.) Quod Dominus neminem immediate doceat, sed mediate per illa quae apud hominem sunt ex auditu et visu.
(2.) Et tamen quod Dominus provideat ut homo per illa quae inde suae religionis facit, possit reformari et salvari,
(3.) Et quod provideat omni genti universale medium salutis.

1177. “Quia una hora devastati (1)sunt,” –Quod significet super jacturam et exitium omnium, nempe, lamentationem, constat ex illis, quae supra (n. 1136., 1168) explicata sunt, ubi similia.
(Continuatio.)
(1.) Quod Dominus neminem immediate doceat, sed mediate per illa quae apud hominem sunt ex auditu et visu, sequitur ex supradictis; quibus addendum est quod immediata revelatio non detur, nisi quae data est in Verbo, et qualis illa est apud Prophetas et Evangelistas, et in Historicis; illa talis est ut unusquisque possit doceri secundum sui amoris affectiones, et inde sui intellectus cogitationes, perparum illi qui non in bono sunt quoad vitam, multum autem illi qui sunt; hi docentur per illustrationem a Domino.

[2] Illustratio talis est: influit lux conjuncta calori per caelum a Domino; calor illo qui est Divinus Amor, afficit voluntatem, unde homini est affectio boni; ac lux illa, quae est Divina Sapientia, afficit intellectum, unde homini est cogitatio veri; ex his binis fontibus, qui sunt voluntas et intellectus, afficiuntur omnia amoris et omnia scientiae hominis, sed excitantur modo illa quae subjecti sunt, et sistuntur praesentia. Ita fit illustratio per Verbum a Domino, in quo unumquodlibet ex spirituali, quod in illo est, communicat cum caelo, et Dominus influit per caelum, et in id quod tunc sub visu hominis est, ac influxus est continuus et universalis ex singularissimis apud unumquemvis: est comparative sicut calor et lux e sole mundi, quae in omnia et singula telluris operantur, et illa secundum quale seminis illorum et receptionem vegetant; quid non calor et lux ex Divino Sole, ex quibus omnia vivunt? Illustrari per caelum a Domino est illustrari per Spiritum sanctum, nam Spiritus sanctus est Divinum procedens a Domino ut Sole, ex quo est caelum. Inde patet quod Dominus doceat hominem ecclesiae mediate per Verbum secundum voluntatis ejus amorem, qui illi est per vitam, et secundum intellectus ejus lucem, quae illi est inde per scientiam; et quod non dari possit aliter, quia ille est Divinus ordo influxus.

[3] Haec nunc causa est quod Christiana Religio sit divisa in ecclesias, et intra illas in haereses, in communi et in particulari. Illi autem qui extra Christianum orbem sunt, quibus non est Verbum, nec aliter docentur, fit enim per religiosum quod illis est loco Verbi, et quoad partem ex Verbo; religiosum apud Mahumedanos in quibusdam desumptum est ex Verbo utriusque Testamenti; apud alios est religiosum ex Verbo vetusto, quod postea deperditum est; apud quosdam est religiosum ab Ecclesia Antiqua, quae per multum orbis Asiatici extensa fuit, quae similiter ut hodie nostra ecclesia in plures divisa fuit, in qua fuit illud Verbum vetustum. Ex his derivata sunt religiosa plurium gentium, quae tamen apud multos temporis tractu facta sunt idololatrica minus et magis.

[4] Illi, quibus cultus ex illa origine sunt, docentur a Domino mediate per religiosum suum, similiter ut Christiani per Verbum; quod fit, ut dictum est, a Domino per caelum, et inde per excitationem voluntatis et simul intellectus eorum. Sed illustratio per religiosa illa non est sicut illustratio per Verbum; illustratio per religiosa est sicut vespere luna lucente minus aut magis, illustratio autem per Verbum est sicut diu sole lucente a mane ad meridiem, ita quoque minus aut magis. Inde fit quod ecclesia Domini per universum terrarum orbem extensa quoad lucem suam, quae est Divina Sapientia, sit sicut est dies a meridie ad vesperam usque ad noctem; et quoad calorem, qui est Divinus Amor, sit sicut est annus a vere ad autumnum usque ad hiemem.

1178. |VERSUS 20.|
“Exulta super ea, caelum, et sancti apostoli et prophetae, quia judicavit Deus judicium vestrum de illa.”
20. “Exulta super ea, caelum, et sancti apostoli et prophetae,” significat gaudium cordis in caelo et in ecclesia apud illos qui ex Verbo in sapientia et in intelligentia sunt [n. 1179]; “quia judicavit Deus judicium vestrum de illa,” significat propter rejectionem illorum [n. 1180].

1179. [Vers. 20] “Exulta super ea, caelum, et sancti apostoli et prophetae.” –Quod significet gaudium cordis in caelo et in ecclesia apud illos qui ex Verbo in sapientia ac in intelligentia sunt, constat ex significatione “exultare,” quod sit gaudium cordis; ex significatione “caeli,” quod sit non modo caelum sed etiam ecclesia, quoniam ecclesia est caelum Domini in terris; ex significatione “apostolorum,” quod sint qui ex Verbo docent (de qua [supra], n. 100, 333), inde qui in sapientia sunt; et ex significatione “prophetarum,” quod sint qui in doctrina veri ex Verbo sunt, et abstracte ipsae doctrinae (de qua [supra], n. 624), inde qui in intelligentia sunt; nam qui in doctrina ex Verbo sunt, vocantur “intelligentes,” illi autem qui docent Verbum, “sapientes.” Ex quibus patet quod per “Exulta super illa, caelum, et sancti apostoli et prophetae,” significetur gaudium cordis in caelo et in ecclesia apud illos qui in sapientia et in intelligentia sunt. Quod hoc nunc sequatur, est quia ante ultimum judicium, seu antequam Babylonici conjecti sunt in infernum, ac sic mundus spirituum ab illis liberatus fuit, intercepta est lux ex qua angelis fuit sapientia et intelligentia; quod lux illa intercepta sit, et per id angeli paulum obumbrati fuerint, fuit propter conjunctionem Babyloniorum cum angelis ultimi caeli; aliter quando dejecti sunt. (De qua re videantur quae in opusculo De Ultimo Judicio ex visis et auditis relata sunt.)

[2] (Continuatio.)
(2.) Quod tamen Dominus provideat ut homo per illa quae inde suae religionis facit, possit reformari et salvari. –In universo terrarum orbe, ubi est religio, sunt duo qui faciunt illam, qui sunt Deus et homo, nam conjunctio erit; et sunt duo quae faciunt conjunctionem, amoris bonum, et fidei verum; amoris bonum est a Deo immediate, fidei verum etiam est a Deo, sed mediate; amoris bonum est per quod Deus ducit hominem, et fidei verum est per quod homo ducitur: hoc idem est cum illis quae supra dicta sunt: fidei verum apparet homini sicut suum, quia est ex illis quae ipse sibi sicut a se comparat. Deus ergo Se conjungit homini per amoris bonum, et homo se conjungit Deo sicut ex se per fidei verum. Quia talis conjunctio est, ideo Dominus Se comparat cum Sponso et Marito, et ecclesiam comparat cum sponsa et uxore. Dominus continue cum pleno amoris bono influit; attamen non potest conjungi homini in pleno fidei vero, sed solum in illo quod est apud hominem, et hoc est varium: hoc potest dari plenius apud illos qui ibi sunt ubi est Verbum, sed minus plenum apud illos qui ibi sunt ubi non est Verbum; sed usque apud hos et apud illos variatur plenitudo secundum scientiam et simul vitam secundum illam; inde est quod dari possit major apud illos quibus non est Verbum quam apud illos quibus est Verbum.

[3] Conjunctio Dei cum homine, et conjunctio hominis cum Deo, docetur in binis tabulis quae scriptae sunt digito Dei, quae vocuntur “tabulae foederis,” “testimonium,” et “lex;” in una tabula est Deus, in altera est homo. Hae tabulae sunt apud omnes gentes apud quas est religio; ex prima tabula sciunt quod Deus sit agnoscendus, sit sanctificandus, et sit colendus: ex altera tabula sciunt quod non furandum sit manifeste nec clandestine per artes, non adulterandum, non occidendum manu nec odio, non false testandum coram judice nec coram mundo, et quoque quod non volendum illa. Homo ex sua tabula scit mala quae fugienda sunt; et quemadmodum scit illa et fugit illa sicut a se, ita Deus conjungit hominem Sibi, et dat ei ex sua tabula agnoscere Se, sanctificare Se, et colere Se, et quoque dat ei non velle mala, et quoque dat cognoscere vera in amplitudine, sicut non vult mala. Ita binae illae tabulae apud hominem se conjungunt, et ponitur tabula Dei super tabula hominis, et sicut una mittitur in arcam, super qua est propitiatorium, quod est Dominus, et super propitiatorio duo cherubi, quae sunt Verbum et quae ex Verbo, in quo loquitur Dominus cum homine, sicut cum Mose et Aharone inter cherubos.

[4] Quoniam nunc conjunctio Domini cum homine, et hominis cum Domino, est per illa, patet quod unusquisque qui scit illa, et vivit secundum illa, non solum ex lege civili et morali sed etiam ex lege Divina, salvetur; ita quisque in sua religione, sive Christianus sit, sive Mahumedanus, sive Gentilis. Et quod plus est, homo qui vivit illa ex religione, tametsi in mundo nihil scit de Domino, nec aliquid plus ex Verbo, in eo statu est quoad suum spiritum ut velit sapere; quare is post mortem informatur ab angelis, et agnoscit Dominum, et recipit vera secundum affectionem, ac fit angelus. Quisque talis est sicut homo qui infans moritur; ille enim a Domino ducitur, et per angelos educatur. Illi quibus nullus cultus fuit, ex ignorantia, quia nati in tali loco, etiam post mortem informantur sicut infantes, et secundum vitam suam civilem et moralem recipiunt media salvationis: vidi tales, et apparuerunt primum sicut non homines, et postea vidi illos ut homines, et audivi illos ex praeceptis decalogi sane loquentes; tales informare est angelicum gaudium intimum. Ex his nunc patet quod Dominus provideat ut omnis homo possit salvari.

1180. “Quia judicavit Deus judicium vestrum de illa,” –Quod significet propter rejectionem illorum, constat ex significatione “judicare judicium,” quod sit rependere secundum facta, ita conjicere illos qui per “Babylonem” intelliguntur in infernum; proinde rejicere illos e locis ubi prius fuerunt.
(Continuatio.)
(3.) Quod Dominus provideat cuivis genti universale medium salutis. –Ex supradictis patet quod homo, in quacunque religione vivit, possit salvari; scit enim mala et ex malis falsa quae fugienda; et cum fugit illa, scit bona quae facienda, et vera quae credenda; bona quae facit, et vera quae credit, antequam fugerat mala, in se non sunt bona, et in se non sunt vera, quia ab homine et non a Domino; quod non bona et vera in se sint antea, est quia illa apud hominem non vivunt. Homo qui scit omnia bona et omnia vera, quotcunque sciri possunt, et non fugit mala, nihil scit; mala absorbent illa et ejiciunt illa, et fit fatuus, in mundo non, sed postea; at homo qui scit pauca bona et pauca vera, et fugit mala, is scit illa, et superaddit plura, ac fit sapiens, si non in mundo, usque postea. Cum itaque unusquisque in omni religione scit mala et ex illis falsa, quae fugienda sunt, et dum fugit illa, scit bona quae facienda, et vera quae credenda, patet quod a Domino provisum sit id ut universale medium salutis apud omnem gentem cui est religio.

[2] Hoc datur in omni plenitudine apud Christianos; et quoque datur, tametsi non in plenitudine, apud Mahumedanos, ut et apud Gentiles: reliqua, quae faciunt discrimen, sunt vel ceremonialia, quae adiaphora, vel sunt bona quae possunt facere aut non facere, vel sunt vera quae possunt credere aut non credere, et tamen salvari. Homo videt illa qualia sunt, postquam remota sunt mala; Christianus videt illa ex Verbo, Mahumedanus ex Alcorano, et gentilis ex suo religioso. Christianus videt ex Verbo quod Deus unus sit, quod Dominus Salvator mundi sit, quod omne bonum in se bonum, et omne verum in se verum, a Deo sit, et nihil ab homine; quod Baptismus sit, quod Sancta Cena sit, quod caelum et infernum sint, quod vita post mortem sit, et quod qui bonum facit in caelum veniat, et qui malum in infernum; haec credit ex vero et facit ex bono, dum in malo non est; reliqua quae cum his et cum decalogo non concordant, potest omittere. Mahumedanus videt ex Alcorano quod Deus unus sit, quod Dominus Filius Dei sit, quod omne bonum sit a Deo, quod caelum et infernum sint, quod vita post mortem sit, et quod fugienda sint mala quae in praeceptis decalogi; si haec facit, etiam illa credit, et salvatur. Gentilis videt ex suo religioso quod Deus sit, quod Ille sanctificandus et colendus sit, quod bonum sit ab Ipso, quod caelum et infernum sint, quod vita post mortem sit, quod mala, quae in decalogo sunt, fugienda sint; si haec facit, et illa credit, salvatur. Et quia plerique gentiles percipiunt Deum ut Hominem, et Deus Homo est Dominus, ideo etiam post mortem, dum informati sunt ab angelis, agnoscunt Dominum, et a Domino postea recipiunt vera, quae prius non noverunt. Quod illis non Baptismus sit, et non Sancta Cena, non condemnat; Sancta Cena et Baptismus sunt pro illis solis apud quos Verbum est, et ex illo Dominus notus; sunt enim symbola illius ecclesiae, ac sunt testificationes et certificationes quod salventur qui credunt et vivunt secundum praecepta Domini in Verbo.

1181. |VERSUS 21.|
“Et sustulit unus angelus robustus lapidem quasi molarem magnum, et projecit in mare, dicens, Sic impetu dejicietur Babylon, illa magna urbs, et non invenietur amplius.”
21. “Et sustulit unus angelus robustus lapidem quasi molarem magnum, et projecit in mare,” significat omnes confirmationes doctrinae illorum ex Verbo cum illis conjectas in infernum [n. 1182]; dicens, Sic impetu dejicietur Babylon, illa magna urbs, et non invenietur amplius,” significat destructionem totalem doctrinae et religiosi istius, et quod non resurgent [n. 1183].

1182. [Vers. 21.] “Et sustulit unus angelus robustus lapidem quasi molarem magnum, et projecit in mare.” –Quod significet confirmationes doctrinae illorum ex Verbo cum illis conjectas in infernum, constat ex significatione “angeli robusti,” quod sit Divinum Verum in sua potentia (de qua [supra], n. 130, 200, 302, 593, 800); ex significatione “lapidis molaris,” quod sit confirmatio veri ex Verbo, et quoque confirmatio falsi ex illo (de qua sequitur); et ex significatione “projicere in mare,” quod sit in infernum cum illis; quod per “mare” etiam significetur infernum, videatur [supra] (n. 537 [a], 538). Quod “lapis molaris” significet confirmationem ex Verbo in utroque sensu, est quia “triticum” significat bonum, et “simila” verum ejus; inde per “lapidem molarem,” per quem molitur triticum in similam, seu hordeum in farinam, significatur productio veri ex bono, aut productio falsi ex malo, ita quoque confirmatio veri aut falsi ex Verbo; ut quoque constare potest a sequentibus locis: –Apud Jeremiam,
“Abrogabo ex illis vocem gaudii et vocem laetitiae, vocem sponsi et vocem sponsae, vocem molarum, et lucem lucernae” (xxv. 10);
describitur etiam ibi gaudium caeli et ecclesiae, et per “vocem gaudii” significatur exultatio cordis ex bono amoris, et per “vocem laetitiae” significatur glorificatio animae ex veris fidei, nam “gaudium” in Verbo dicitur de bono, ac “laetitia” de vero; per “vocem molarum” significatur simile quod per “vocem gaudii,” et per “lucem lucernae” significatur simile quod per “laetitiam,” nempe ex vero fidei; quod “vox molarum” significet gaudium cordis ex bono amoris, est quia mola comminuit triticum in similam, ac per “triticum” significatur bonum amoris, et per “similam” verum ex illo bono.

[2] Similia dicuntur in hoc capite Apocalypseos, nempe,
“Vox molae non audietur in te amplius, et lux lucernae non lucebit in te amplius, et vox sponsi et vox sponsae non audietur in te amplius” (vers. 22, 23);
quae verba mox explicanda sunt. Apud (2)Esaiam,
“Sume molam et mole farinam,….revela femur transiens flumina” (xlvii. 2):
haec de Babele et Chaldaea, et per “sumere molam,” et “molere farinam,” significatur ex malo producere falsa, et haec per Verbum confirmare; et per “revelare femur transiens flumina” significatur adulterare bona per ratiocinia. In Threnis,
“Juvenes ad molendum abduxerunt, et pueri in ligno corruunt” (v. 13):
“abducere juvenes ad molendum,” significat adigere illos qui in intellectu veri potuerunt esse ad falsificandum vera; “pueri in ligno corruunt,” significat adigere illos qui in voluntate boni potuerunt esse ad adulterandum bona; “molere” est falsificare vera, seu confirmare falsa per Verbum, “lignum” est bonum. Apud Mosen,
“Non in pignus (3)accipies molam aut molarem, nam animam ille accipit in pignus” (Deutr. xxiv. 6):
hoc fuit inter leges illorum, quarum omnes correspondebant spiritualibus: quod “non in pignus acciperent molam aut molarem,” in spirituali sensu significabat quod non alicui auferrent copiam ex bono intelligendi vera, ita quod non deprivarent aliquem bonis et veris; quia illa significabantur, ideo dicitur, “Animam ille accipit in pignus,” per quod significatur quod sic spiritualiter pereat. Apud eundem,
“Morietur….usque ad primogenitum ancillae quae post molam” (Exod. xi.5):
per “primogenitum ancillae quae post molam,” significantur primaria fidei naturalis hominis, quae falsificata.

[3] Apud Matthaeum,
In consummatione saeculi “erunt duae molentes…, una assumetur, altera derelinquetur” (xxiv. 40, 41):
“consummatio saeculi” est ultimum tempus ecclesiae: per “duas molentes” intelliguntur qui confirmant se in veris et qui confirmant se in falsis ex Verbo; illi qui confirmant se in veris intelliguntur per illam “quae assumetur;” et illi qui se confirmant in falsis per illam “quae derelinquetur.” Apud Evangelistas,
Jesus dixit, “Qui scandalizaverit unum parvorum..credentium in Me, expedit ei ut suspendatur mola asinaria in collum ejus, et demergatur in profundum maris” (Matth. xviii. 6; Marc. ix. 42; Luc. xvii. 2):
per “scandalizare unum parvorum credentium in Jesum,” significatur pervertere illos qui agnoscunt Dominum; per “expedire ut suspendatur mola asinaria ad collum,” significatur quod melius sit ei ut non sciverit aliquod bonum et verum, sed malum et falsum; hoc est “mola asinaria;” et “suspendi ad collum” est interceptio ne sciat bonum et verum: per “demergi in profundum maris,” significatur dejici in infernum; quod hoc expediat, est quia scire bona et vera ac pervertere illa est profanare. Quid intelligitur per quod
Moses combusserit vitulum, et commoluerit usque in pollinem, ac sparserit super facies aquarum, et bibere fecerit filios Israelis (Exod xxxii. 20; Deutr. ix. 21),
videatur explicatum in Arcanis Caelestibus (n. 10462-10466).

[4] (Continuatio.)
Nunc aliquid dicetur de loquela spirituum cum homine. Creditur a multis quod homo a Domino doceri possit per spiritus secum loquentes; sed qui hoc credunt et volunt, non (1)sciunt quod id cum periculo animae illorum conjunctum sit. Homo, quamdiu in mundo vivit, in medio spirituum quoad suum spiritum est, et tamen non sciunt spiritus quod apud hominem sint, nec homo quod cum spiritibus sit: causa est, quia conjuncti sunt quoad affectiones voluntatis immediate, et quoad cogitationes intellectus mediate; homo enim cogitat naturaliter, spiritus autem cogitant spiritualiter; ac cogitatio naturalis et spiritualis non aliter unum faciunt quam per correspondentias, et unum per correspondentias facit ut alter non sciat aliquid de altero. Ut primum autem spiritus incipiunt loqui cum homine, e statu suo spirituali in naturalem hominis veniunt, et tunc sciunt quod sint apud hominem, et se conjungunt cum cogitationibus ejus affectionis, et ex illis cum illo loquuntur; non in aliud possunt intrare, similis enim affectio et inde cogitatio omnes conjungit, ac dissimilis separat. Ex eo est quod spiritus loquens sit in iisdem principiis cum homine, sive sint vera sive sint falsa, et quoque quod excitet illa, et per suam affectionem conjunctam affectioni hominis valide confirmet illa. Inde patet quod non alii spiritus quam similes loquantur cum homine, aut manifeste operentur in hominem, nam manifesta operatio cum loquela coincidit: ex eo est quod non alii quam spiritus Enthusiastici loquantur cum Enthusiastis; tum quod non alii quam spiritus Quaqueriani operentur in Quaqueros, et spiritus Moraviani in Moravianos; similiter foret cum Arianis, cum Socinianis, et cum haereticis aliis.

[5] Omnes spiritus cum homine loquentes, non sunt alii quam qui homines fuerunt in mundo, et tunc tales; quod ita sit, datum est per experientias nosse. Et quod ridiculosum est, cum homo credit quod Spiritus sanctus loquatur cum illo, aut operetur in illum, etiam spiritus credit se Illum esse; hoc commune est apud spiritus Enthusiasticos. Ex his patet periculum in quo homo est qui loquitur cum spiritibus, aut qui operationem eorum manifeste sentit. Homo nescit qualis sua affectio est, num bona vel mala, et cum quibus aliis conjuncta est; et si ei fastus propriae intelligentiae est, spiritus favet omni, cogitationi quae inde est; similiter si alicui est favor principiorum incensus ex igne quodam, qui datur apud illos qui non in veris sunt ex genuina affectione; cum spiritus ex simili affectione cogitationibus seu principiis hominis favet, tunc ducit unus alterum, sicut caecus caecum, dum uterque cadit in foveam. Pythonici olim tales fuerunt, et quoque magi in Aegypto et in Babele, qui propter loquelam cum spiritibus, ac propter operationem illorum in se manifeste sentitam, sapientes dicti sunt; sed per id cultus Dei in cultum daemonum conversus est, et ecclesia periit: quamobrem talia commercia filiis Israelis sub poena mortis interdicta sunt.

1183. “Dicens, Sic impetu dejicietur Babylon, illa magna urbs et non invenietur amplius.” –Quod significet destructionem totalem doctrinae [et religiosi istius], ut non resurgat, constat ex significatione “impetu dejici,” quod sit destructio totalis; ex significatione “Babylonis magnae urbis,” quod sit religiosum illud et doctrina ejus (de qua saepius supra); et ex significatione “non inveniri amplius,” quod sit non resurgere.
(Continuatio.)
Aliter fit apud illos quos Dominus ducit; et illos ducit qui amant vera et volunt illa ab Ipso; illi illustrantur cum legunt Verbum, ibi enim est Dominus, et loquitur cum unoquovis secundum ejus captum: hi si audiunt loquelam ex spiritibus, quod etiam aliquoties fit, non docentur, sed ducuntur, et hoc tam provide ut homo usque relictus sit sibi; nam ut prius dictum est, omnis homo a Domino per affectiones ducitur, et ex illis cogitat sicut a se in libero; sin aliter, homo non foret reformabilis, nec posset illustrari. Sed homines illustrantur varie, quisque secundum quale suae affectionis et inde intelligentiae: illi qui in affectione veri spirituali sunt, elevantur in lucem caeli, usque ut percipiant illustrationem.

[2] Mihi datum est illam videre, et ex illa percipere distincte quid a Domino venit, et quid ab angelis; quod a Domino, hoc scriptum est, et quod ab angelis non scriptum. Insuper mihi datum est loqui cum angelis sicut homo cum homine, et quoque videre illa quae in caelis sunt, et quae in infernis; causa fuit, quia venit finis hujus ecclesiae, et instat principium novae, quae erit Nova Hierosolyma; cui revelandum est quod Dominus regat universum, tam caelum quam mundum; quod caelum et infernum sint, et quale utrumque; quod homines vivant etiam homines post mortem, in caelo qui a Domino ducti sunt, in inferno qui a semet; quod Verbum ipsum Divinum Domini in terris sit; tum etiam quod ultimum judicium peractum sit, ne homo id exspectet in suo mundo in aeternum; praeter plura quae sunt lucis nunc orientis post tenebras.

1184. |VERSUS 22, 23.|
“Et vox citharaedorum et musicorum et tibicinum et buccinatorum non audietur in te amplius; et omnis artifex omnis artis non invenietur in te amplius, et vox molae non audietur in te amplius. Et lux lucernae non lucebit in te amplius; et vox sponsi et sponsae non audietur in te amplius; quia mercatores tui erant magnates terrae, quid veneficio tuo seductae sunt omnes gentes.”
22. “Et vox citharaedorum et musicorum et tibicinum et buccinatorum non audietur in te amplius,” significat nulla amplius gaudia interiora et exterior” [n. 1185]; “et omnis artifex omnis artis non invenietur in te amplius,” significat quod nulla amplius sapientia, intelligentia et scientia [n. 1186]; “et vox molae non audietur in te amplius,” significat quod non aliquis intellectus veri ex voluntate boni [n. 1187].
23. “Et lux lucernae non lucebit in te amplius,” significat quod nihil veri caeli et ecclesiae [n. 1188]; “et vox sponsi et sponsae non audietur in te amplius,” significat quod non aliquod gaudium ex conjunctione boni et veri [n. 1189]; “quia mercatores tui erant magnates terrae,” significat illos qui in dominatione et in ejus amore et jucundo sunt, ac lucrati sunt in mundo summos honores et quoque mundi opes [n. 1190]; “quia veneficio tuo seductae sunt omnes gentes,” significat quod illi per nefandas artes et persuasiones adegerint omnes probos ad credendum et ad faciendum ea, ex quibus illis dominatio et opulentia [n. 1191].

1185. [Vers. 22.] “Et vox citharaedorum et musicorum et tibicinum et buccinatorum non audietur in te amplius.” –Quod significet nulla amplius gaudia interiora et exteriora, constat ex significatione “vocis” seu soni variorum instrumentorum musicorum, quod sint gaudia ex affectionibus internis et externis; quod illa significentur est ex concordantia, nam soni musici exprimunt affectiones, et producunt illas cum gaudio. Quod instrumenta chordacea significent spiritualia, ac inflatoria caelestia, et quod correspondeant affectionibus, videatur [supra] (n. 323 [b], 326 [a]). Quid autem “vox citharae,” “vox tibiae” et “vox buccinae” in specie significant, non aliunde constare potest quam ex affectionibus, quae duplicis generis sunt, spirituales et caelestes, spirituales ex veris et caelestes ex bonis; at sunt triplicis gradus, intimae, mediae, et extremae; intimae quales sunt in intimo caelo, mediae quales sunt in medio caelo, et extremae quales sunt in ultimo caelo.

[2] (Continuatio.)
(x.) Lex Decima Divinae Providentiae est, Quod homo ex propria prudentia ad eminentiam et ad opulentiam se duxerit, dum illae seducunt: homo enim ex Divina providentia ducitur ad talia quae non seducunt, et quae illi serviunt ad vitam aeternam: nam omnia providentiae Divinae apud hominem spectant aeternum, quia vita quae Deus, ex qua homo est homo, est aeterna. –Sunt duo quae principaliter afficiunt animos hominum, eminentia et opulentia; eminentia est amoris gloriae et honorum, opulentia est amoris pecuniae et possessionum: afficiunt principaliter animos, quia sunt propria naturalis hominis; inde est quod illi qui mere naturales sunt, non sciant aliter quam quod eminentia et opulentia sint ipsae benedictiones, quae a Deo, cum tamen possunt esse maledictiones; ut clare potest concludi ex eo, quod sint apud homines tam bonos quam malos: visi sunt mihi eminentes et opulenti in caelis, et quoque visi sunt in infernis; quapropter, ut dictum est, cum non seducunt, sunt ex Deo, cum autem seducunt sunt ex inferno.

[3] Quod homo in mundo non distinguat inter (1)ea, num sint ex Deo vel num sint ex inferno, est quia non distingui possunt a naturali homine separato a spirituali, at distingui possunt in naturali homine a spirituali, et hoc quoque aegre, quia naturalis homo edoctus est ab infantia mentiri spiritualem; et inde usus quos praestat ecclesiae, patriae, societati et concivi, ita proximo, ipse non modo dicit, sed etiam sibi potest persuadere, quod praestiterit illos propter ecclesiam, patriam, societatem et concivem, cum tamen forte illos praestiterit propter se et mundum ut fines: homo in illa caecitate est ex eo, quod non removerit mala a se per aliquam pugnam; nam quamdiu illa manent, homo nihil ex spirituali in naturali suo potest videre, est sicut somnians qui se vigilem credit, et est sicut avis noctis qui tenebras ut lucem videt: talis est naturalis homo cum porta lucis caeli est clausa; lux caeli est spirituale illustrans naturalem hominem. Nunc quia quam maxime interest scire num eminentia et opulentia, seu amor gloriae et honorum, tum amor pecuniae et possessionum, sint fines, vel num sint media, dicetur prius de fine et de mediis; quoniam si sunt fines sunt maledictiones, si autem non sunt fines sed media sunt benedictiones.

1186. “Et omnis artifex omnis artis non invenietur in te amplius.” –Quod significet quod nulla amplius sapientia, intelligentia et scientia, constat ex significatione “artificis omnis artis,” quod sit omne quod intellectus est, inde sapientia, intelligentia et scientia, hae enim intellectus sunt, cujus intimum est sapientia, medium est intelligentia, et ultimum est scientia. Quod “artifex omnis artis” illa significet, est quia illae sunt dotes intellectus, et dotes ejus significantur per “artes.” Quoniam illae per “artes” significantur, ideo in Verbo ubi agitur de constructione Tabernaculi, tum ubi agitur de vestibus Aharonis, quae erant ex auro, hyacinthino, purpura, coccineo dibapho et xylino intertexto,
dicitur quod “facienda sint opere artificis,” et alibi “opere excogitationis” (Exod. xxvi. 1, 31 cap. xxviii. 6; cap. xxxix. 8: et alibi):
per illa ex quibus facta sunt, et nunc recensita, significantur illa quae sapientiae; intelligentiae et scientiae sunt: quapropter de Bezaleele et de Oholiabo, qui erant artifices, et illa faciebant, dicitur, quod
Impleti sint sapientia, intelligentia et scientia (Exod xxxi. 3, seq.; cap. xxxvi. 1, 2, seq.).

[2] Quod per “artificem” significetur intelligentia ex proprio, constat apud Hoscheam,
“Faciunt sibi fusile ex argento suo, et in intelligentia sua idola, opus artificum totum” (xiii. 2):
per “fusile” et per “idolum” significatur cultus secundum doctrinam quae ex propria intelligentia est; per “argentum” significatur falsum ex quo; inde dicitur quod “in intelligentia faciant sibi idolum, opus artificum totum.” Similiter apud Esaiam,
“Sculptile fundit artifex, et conflator auro obducit illud, et catenas argenti conflat;….artificem sapientem quaerit” (xl. 19, 20);
et apud Jeremiam,
“Argentum extensum ex Tharschish adfertur,..aurum ex Uphaso, opus artificis et manuum conflatoris, hyacinthinum et..vestis.., opus sapientum tota” (x. 3, (1)9):
hic et ibi describitur propria intelligentia, ut quoque plurimis in locis alibi, per “idola,” “sculptilia” et “fusilia” (videatur [supra,] n. 587 [b], 827 [a]).

[3] (Continuatio.)
Finis, causae mediae, et effectus, vocantur etiam finis principalis, fines intermedii, et finis ultimus; hi vocantur fines, quia finis principalis producit illos, et est omne in illis, et est esse illorum, et anima illorum. Finis principalis est amor voluntatis hominis, fines intermedii sunt amores subordinati, et finis ultimus est amor voluntatis existens sicut in sua effigie. Quia finis principalis est amor voluntatis, sequitur quod fines intermedii, quia sunt amores subordinati, praevideantur, provideantur et producantur per intellectum, et quod finis ultimus sit usus ab amore voluntatis per intellectum praevisus, provisus et productus; omne enim quod amor producit est usus. Haec praemittenda sunt, ut percipiatur res modo dicta, quod eminentia et opulentia possint esse benedictiones, et quoque quod possint esse maledictiones.

1187. “Et vox molae non audietur in te amplius.” –Quod significet quod non aliquis intellectus veri sit ex voluntate boni, constat ex significatione “molae,” quod sit productio veri ex bono (de qua [supra], n. 1182), ita quoque intellectus veri ex voluntate boni, quoniam intellectus est recipiens veri ac voluntas recipiens boni.
(Continuatio.)
Nunc quia finis qui est amor voluntatis hominis, per intellectum, sibi providet seu comparat media per quae existat finis ultimus, ad quem finis primus per media progreditur, [qui] est finis existens, et hic est usus, sequitur quod finis amet media quando praestant illum usum, et quod non amet illa si non praestant, et quod tunc rejiciat illa, et sibi per intellectum provideat seu comparet alia. Exinde patet qualis est homo cui finis principalis est amor eminentiae, seu amor gloriae et honorum, aut cui finis principalis est amor opulentiae seu amor pecuniae et possessionum, quod nempe spectet omnia media sicut famulitia sibi inservientia ad finem ultimum, qui est amor existens, et hic sibi usus.

[2] Sit exemplum; sacerdos, cui principalis finis est amor pecuniae seu possessionum: ejus media sunt ministerium, Verbum, doctrina, eruditio, ex illis praedicatio, et per illas instructio hominum ecclesiae, ac illorum reformatio et salus; haec media ab illo aestimantur ex fine et propter finem, sed usque non amantur, tametsi apud quosdam apparet sicut amentur; est enim opulentia quae amatur, quoniam haec est finis primus et ultimus, ac ille finis est omne in mediis, ut dictum est. Dicunt quidem quod velint ut ecclesiae suae homo instruatur, reformetur et salvetur; sed quia dicunt illa ex fine opulentiae, non sunt amoris ejus, sed sunt media famae et lucri propter illa.

[3] Simile est apud sacerdotem cui principalis finis est amor eminentiae super alios: si aufertur a mediis lucrum aut honor, videbitur. Aliter prorsus si instructio, reformatio et salus animarum est finis principalis, ac opulentia et eminentia sunt media; tunc homo sacerdos est prorsus alius, est enim spiritualis, prior autem naturalis: apud sacerdotem spiritualem sunt opulentia et eminentia benedictiones; apud naturalem autem sunt opulentia et eminentia maledictiones. Quod ita sit, ex multa experientia e mundo spirituali testatum fieri potest: visi ibi et audit sunt plures qui dixerunt se docuisse, se scripsisse, se reformavisse; at cum finis seu amor voluntatis eorum manifestatus est, apparuit quod propter se et mundum omnia fecerint, et nihil propter Deum et proximum, immo quod Deo maledicerent, et proximo malefacerent; sunt tales qui intelliguntur apud Matthaeum, cap. vii. 22, 23; et apud Lucam, cap. xiii. 26,27.

1188. [Vers. 23.] “Et lux lucernae non lucebit in te amplius.” –Quod significet quod nihil veri caeli et ecclesiae, constat ex significatione “lucis,” quod sit Divinum Verum (de qua [supra], n. (1)955, 1067, 1159); ex significatione “lucernae” seu “candelabri,” quod sit caelum et ecclesia (de qua [supra], n. 62) et ex significatione “non lucere amplius,” quod sit non existere.
(Continuatio.)
Sit adhuc exemplum; rex, princeps, consul, praefectus, et officiarius, quibus finis principalis est amor imperandi, ac media sunt omnia dominationis, administrationis et functionis illorum: usus, quos praestant, non sunt propter bonum regni, reipublicae, patriae, societatum et concivium, sed propter jucundum imperii, ita propter se; ipsi usus non sunt illis usus, sed sunt fastus; praestant illos ut appareant, et per id emineant; nec amant illos, sed laudant et usque vilipendunt, prorsus sicut dominus suos servos. Vidi tales post mortem, et obstupui; erant diaboli inter ignitos; nam amor imperandi, dum est finis principalis, est ipse ignis inferni.

[2] Vidi etiam alios, quibus amor imperandi non fuit finis principalis, sed amor Dei et proximi, qui est amor usuum; illi erant angeli, quibus data sunt dominia in caelis. Ex his iterum patet quod eminentia possit esse benedictio, et quod possit esse maledictio; et quod eminentia ut benedictio sit a Domino, et quod eminentia ut maledictio sit a diabolo. Qualis amor imperandi est, quando est finis principalis, a quovis sapiente videri potest ex regno quod in Verbo intelligitur per “Babelem,” quod thronum suum posuerit in caelis supra Dominum, vindicando sibi omnem Ipsius potestatem; inde abrogaverunt Divina media cultus, quae sunt ex Domino per Verbum, ac loco illorum instituerunt media cultus daemoniaca, quae sunt adorationes hominum viventium et mortuorum, tum sepulcrorum, cadaverum, et ossium. Illud describitur per
“Luciferum” apud Esaiam (cap. xiv. 4-24):
sed illi qui exercuerunt id dominium ex amore ejus sunt Luciferi, non reliqui.

1189. “Et vox sponsi et sponsae non audietur in te amplius.” –Quod significet quod non aliquod gaudium ex conjunctione boni et veri constat ex significatione “sponsi,” quod in supremo sensu sit Dominus; et ex significatione “sponsae,” quod in illo sensu sit ecclesia; et quia Dominus influit apud hominem ex Divino Bono Divini Amoris, et conjungitur homini ecclesiae in Divino Vero, inde per “sponsum et sponsam” intelligitur conjunctio Domini cum ecclesia, et quoque conjunctio boni cum vero. Quia omne gaudium spirituale est ex illa conjunctione, sequitur quod per “vocem sponsi et sponsae” significetur gaudium inde; est quoque angelis omnis sapientia et intelligentia ac inde gaudium et felicitas ex illa conjunctione, et secundum illam. Quia id per “vocem sponsi et sponsae” significatur, ideo gaudium caeleste in Verbo alibi etiam per “sponsum et sponsam” describitur: –Ut apud Jeremiam,
“Abrogabo ex iis vocem gaudii et vocem laetitiae, vocem sponsi et vocem sponsae, vocem molarum et vocem lucernae” (xxv. 10);
apud eundem,
“Ecce Ego cessare faciam ex hoc loco….vocem gaudii et vocem laetitiae, vocem sponsi et vocem sponsae” (xvi. 9);
apud eundem,
“Cessare faciam ex urbibus Jehudae, et ex plateis Hierosolymae vocem gaudii et vocem laetitiae, vocem sponsi et vocem sponsae” (vii. 34);
apud Joelem,
“Exeat sponsus e thalamo suo, et sponsa e conclavi suo” (ii. 16);
apud Jeremiam,
“Adhuc audietur in loco hoc vox gaudii et vox laetitiae, ac vox sponsi et vox sponsae, dicentium, Confitemini Jehovae Zebaoth” (xxxiii. 10, 11):
in his locis “vox sponsi et sponsae” significat gaudium et laetitiam ex conjunctione Domini cum ecclesia, et inde ex conjunctione boni et veri, nam ibi agitur de statu ecclesiae; et aperte quoque dicitur “gaudium et laetitia,” “gaudium” ex bono, et “laetitia” ex vero.

[2] Similiter apud Esaiam,
“Laetabor in Jehovah, exultabit anima mea in Deo meo;….sicut sponsus imponit cidarim, et sicut sponsa se ornat vasis suis” (lxi. 10):
“imponere cidarim” est induere sapientiam, et “ornare se vasis” est cognitionibus veri. Apud eundem,
“Sicut gaudium sponsi super sponsa, gaudebit super te Deus tuus” (lxii. 5).
Quod Dominus in supremo sensu intelligatur per “sponsum,” et ecclesia per “sponsam,” patet apud Evangelistas,
Quaesiverunt discipuli Johannis de jejunio; respondit Jesus, Quamdiu cum illis est sponsus, non possunt filii nuptiarum jejunare: “venient dies quando auferretur ab iis sponsus,..tunc jejunabunt” (Matth. ix. 15; Marc. ii. 19, 20; Luc. v. 34, 35):
ibi Dominus Se vocat “sponsum,” et homines ecclesiae vocat “filios nuptiarum;” per “jejunare” significatur lugere propter defectum veri et boni. Apud Matthaeum
Regnum caelorum simile est decem virginibus, (1)quae accipientes lampadas suas exiverunt in occursum sponsi” (xxv. 1, 2, seq.):
per “sponsum” etiam ibi intelligitur Dominus et per “virgines” intelligitur ecclesia, ac per “lampadas” significantur vera fidei. Apud Johannem,
“Qui habet sponsam sponsus est; amicus autem sponsi est, qui stat et audit Ipsum, gaudio gaudet ob vocem sponsi” (iii. 29):
haec dixit Johannes Baptista de Domino, qui intelligitur per “sponsum,” et ecclesia per “sponsam.” Quod ecclesia intelligatur per “sponsam,” constat ex his locis in Apocalypsi
“Vidi civitatem sanctam Hierosolymam novam,….paratam sicut sponsam ornatam marito” (xxi. 2);
per “novam Hierosolymam” intelligitur nova ecclesia. Alibi,
“Veni, ostendam tibi sponsam, Agni uxorem;….et ostendit..civitatem..Hierosolymam” (xxi. 9 [, 10]):
et alibi,
“Spiritus et sponsa dicunt, Veni; et qui audit, dicat, Veni” (xxii. 17);
per “spiritum et sponsam” significatur ecclesia quoad bonum et quoad verum.

[3] (Continuatio.)
Quoniam in Christiano orbe universaliter regnat amor imperandi et amor divitiarum, et illi amores hodie tam alte irradicati sunt ut nesciatur quod usquam seducant, quare interest ut doceatur quales sunt. Seducunt omnem hominem qui non fugit mala quia peccata sunt; nam ille qui non ita fugit mala non timet Deum, quapropter manet naturalis; et quia naturalis hominis amores proprii sunt amor imperandi et amor divitiarum, ideo ille non videt cum agnitione interiore quales illi amores apud se sunt; non videt nisi reformetur, et unice reformatur per pugnam contra mala: creditur quod per fidem, sed fides Dei non prius est. Cum homo ita reformatus est, tunc lux a Domino per caelum influit, et dat ei affectionem et quoque facultatem videndi quales illi amores sunt, ac num dominantur apud illum aut num serviunt; ita num primo loco apud illum sunt, et faciunt sicut caput, aut num secundo loco sunt, et faciunt sicut pedes: si dominantur et primo loco sunt, tunc seducunt, et fiunt maledictiones; si (1)autem serviunt et secundo loco sunt, tunc non seducunt, et fiunt benedictiones.

[4] Asseverare possum quod omnes apud quos amor imperandi primo loco est, intus diaboli sint. Ille amor cognoscitur ex jucundo ejus, id enim excedit omne jucundum vitae hominum; exhalatur continue ex inferno, et exhalatio apparet sicut ignis fornacis magnae, ac incendit corda hominum quos Dominus non tutatur; Dominus tutatur omnes reformatos. Ducit usque illos Dominus, sed in inferno; at solum per vincula externa, quae sunt timores pro poenis legis, et pro jactura famae, honoris, lucri et voluptatum inde, tum per remunerationes in mundo; nec potest illos ex inferno educere, quia amor imperandi non admittit vincula interna, quae sunt timores Dei, et affectiones boni et veri, per quae Dominus ducit omnes qui sequuntur, ad caelum et in caelo.

1190. “Quia mercatores tui erant magnates terrae.” –Quod significet illos qui in dominatione et in ejus amore et jucundo sunt, ac lucrati sunt in mundo summos honores, et quoque mundi opes, constat ex significatione “mercatorum,” quod sint qui comparant sibi cognitiones boni et veri, et illas communicant; et in opposito sensu, ut hic, qui sibi comparant talia quae inserviunt dominationi, ex quibus non modo lucrantur honores, sed etiam mundi opes (de qua [supra], n. 840, 1104): et ex significatione “magnatum terrae,” quod sint qui dominationem illam, quae est super ecclesiam, et quoque super caelum, immo super Ipsum Dominum, in se transferunt et exercent. Illi sunt qui in hoc capite intelliguntur; non autem illi qui sub illorum dominatione sunt: hi quidem illos venerantur et adorant, sed haec faciunt ex fide quam induxit auctoritas, et inde ex obedientia, ac fides illa et obedientia sunt ex ignorantia: hi non aliquam partem in dominatione habent; quare de his, illa quae in hoc capite de Babylone ut meretrice dicuntur, non dicta sunt.

[2] (Continuatio.)
Nunc aliquid de eo dicetur, quod homo ex Divina providentia ducatur ad talia quae non seducunt, et quae illis serviunt ad vitam aeternam. Illa etiam se referunt ad eminentiam et ad opulentiam. Quod ita sit, constare potest ex illis quae in caelis a me visa sunt. Caeli sunt distincti in societates, et in qualibet sunt eminentes et opulenti; eminentes ibi in tali gloria sunt, et opulenti in tali copia, ut gloria et copia mundi vix aliquid sint respective. Sed omnes eminentes ibi sunt sapientes, et omnes opulenti ibi sunt scientes; quare eminentia ibi est sapientiae, et opulentia ibi est scientiae. Eminentia illa et opulentia illa acquiri possunt in mundo tam ab illis qui ibi eminentes et opulenti sunt, quam ab illis qui non sunt; acquiruntur ab omnibus ibi qui amant sapientiam et scientiam: amare sapientiam est amare usus qui veri usus sunt, et amare scientiam est amare cognitiones boni et veri propter illos usus. Quando amantur usus prae se et mundo, ac cognitiones boni et veri propter illos, tunc usus primo loco sunt, ac eminentia et opulentia secundo; ita est apud omnes qui eminentes et opulenti sunt in caelis; spectant eminentiam in qua sunt ex sapientia, et opulentiam in qua sunt ex scientia, plane sicut homo spectat vestes.

1191. “Quia veneficio tuo seductae sunt omnes gentes.” –Quod significet quod illi per nefandas artes et persuasiones adegerint omnes probos ibi ad credendum et ad faciendum illa, ex quibus illis dominatio et opulentia, constat ex significatione “veneficii,” quod sint artes et persuasiones (de qua sequitur); ex significatione “gentium,” quod sint qui in bono sunt, ita probi (de qua [supra], n. 175, 331 [a,b], 625, 1077); et ex significatione “seduci,” quod sit falli per illas, nempe, per artes et persuasiones ad credendum et ad faciendum ea, ex quibus illis dominatio et opulentia. Per “veneficium” paene simile significatur quod in Verbo per “incantationem;” et “incantatio” significat persuasionem talem ut homo prorsus non percipiat aliter quam quod ita sit: tale persuasionis genus apud quosdam spiritus datur ut quasi obturet alterius intellectum, et suffocet facultatem percipiendi; et quia homines probi apud gentem Babylonicam adiguuntur et persuadentur ad credendum et ad faciendum quae monachi dicunt, ideo hic dicitur, quod “veneficio seducti sint.” Simile per “incantationem” quod hic per “veneficium” significatur apud Esaiam (cap. xlvii. 9, 12), ubi etiam de Babele agitur: tum apud Davidem (Ps. lviii. 5, 6 [B. A. 4, 5]). Incantatio etiam recensetur inter artes quae accedunt ad magicas, filiis Israelis prohibitas (Deutr. xviii. 10, 11).

[2] (Continuatio.)
Eminentia et opulentia angelorum caeli etiam describetur. Sunt in societatibus caeli praefecti superiores et inferiores, omnes a Domino ordinati et subordinati secundum sapientiam et intelligentiam illorum. Summus illorum, qui prae reliquis sapiens est, habitat in medio, in palatio ita magnifico ut non aliquod in universo mundo cum illo comparari possit; architectonica ejus sunt ita stupenda ut ex veritate possim dicere quod non possint naturali lingua quoad centesimam partem describi, est enim ipsa ars ibi in sua arte. Intus in palatio sunt conclavia et cubicula, in quibus omnes apparatus et ornatus splendent ex auro et ex lapidibus variis pretiosis, in talibus formis quae a nullo artifice in mundo possunt pictura aut sculptura effigiari: et quod mirabile est, singula usque ad singularissima eorum sunt ad usum; quisque intrans videt cui usui sunt; percipit etiam id sicut ex transpiratione usuum per suas imagines: sed quisque sapiens intrans non diu haeret oculo in imaginibus, sed mente in usibus, quoniam hi sapientiam ejus oblectant. Circum circa palatium sunt porticus, sunt horti paradisiaci, sunt palatiola, et singula ipsae amoenitates caelestes in suae pulchritudinis formis. Praeter illa magifica sunt satellitia, singuli ex illis in vestibus splendentibus; praeter alia. Similia sunt praefectis subordinatis, quibus magnifica et splendida sunt secundum gradus sapientiae illorum, et sapientia illis est secundum gradus amoris usuum. Talia non solum apud illos sunt, sed etiam apud habitatores, quorum omnes amant usus, et illos per varias operas praestant.

[3] Sed pauca sunt quae describi possunt; quae non possunt describi sunt innumera, quae quia sunt ex origine spiritualia, non cadunt in ideas naturalis hominis, et ideo nec in voces linguae ejus; solum iii has, quod sapientia aedificet sibi habitaculum, et conformet sibi illud, et quod tunc omne quod in aliqua scientia et in aliqua arte intime latet, confluat et faciat. Haec nunc scripta sunt ut sciatur quod omnia in caelis etiam se referant ad eminentiam et ad opulentiam, sed quod eminentia ibi sit sapientiae, et quod opulentia ibi sit scientiae, et quod talia sint ad quae homo a Domino per Divinam Ipsius providentiam ducitur.

1192. |VERSUS 24.|
“Et in ea sanguis prophetarum et sanctorum inventus est, et omnium occisorum super terra.”
24. “Et in ea sanguis prophetarum et sanctorum inventus est,” significat violentiam ab illis illatam omni vero et inde bono Verbi [n. 1193]; “et omnium occisorum super terra,” significat omnia falsa et mala, per quae illi qui ab ecclesia perierunt [n. 1194].

1193. [Vers. 24.] “Et in ea sanguis prophetarum et sanctorum inventus est.” –Quod significet violentiam ab illis illatam omni vero et inde bono Verbi, constat ex significatione “sanguinis,” quod sit Divinum Verum, et in opposito sensu violentia Divino Vero illata (de qua [supra], n. 329, 476, 748); ex significatione “prophetarum,” quod sint illi qui in veris doctrinae ex Verbo sunt, et in sensu abstracto vera doctrinae (de qua [supra], n. 624 [b-e], (1)999); ex significatione “sanctorum,” quod sint illi qui in Divinis veris ex Verbo sunt, et in sensu abstracto Divina vera ibi (de qua [supra], n. 204, 325 [a], 973); et ex significatione “inveniri in ea,” quod sit quod violentia illis illata [sit] ex doctrina et religioso, quae per “Babylonem” intelliguntur. Ex quibus patet quod per “sanguinem prophetarum et sanctorum inventum in illa,” significetur violentia ab illis illata omni vero et inde bono doctrinae (2)ex Verbo.

[2] (Continuatio.) [De Usibus.]
Nunc aliquid dicetur de usibus, per quos homini et angelo est sapientia. Amare usus non aliud est quam amare proximum; usus in spirituali sensu est proximus. Hoc videri potest ex eo, quod quisque alterum amet non ex facie et corpore ejus, sed ex voluntate et intellectu ejus; amat illum qui vult bene et intelligit bene, et non amat illum qui vult bene et intelligit male, nec qui intelligit bene et vult male; et quia homo ex illis amatur et non amatur, sequitur quod proximus sit id ex quo unusquisque est homo, et hoc est spirituale ejus. Siste decem viros ante oculos tuos, ut eligas unum ex illis tibi consocium in munere aut in negotiatione; nonne primum exploras illos, et eligis illum qui proxime tibi usui est? quare hic prae reliquis est tibi proximus et amatur. Aut adi decem virgines, ut eligas unam tibi in uxorem; annon primum exploras qualis una et qualis altera est, ac si consentit despondes tibi illam quae tui amoris est? haec tibi est proxima prae reliquis. Si diceres tecum, “Omnis homo est mihi proximus, ac ideo indistincte amandus,” tunc posset homo diabolus aeque amari ac homo angelus, ac meretrix aeque ac virgo. Quod usus sit proximus, est quia omnis homo non ex voluntate et intellectu solis aestimatur et amatur, sed ex usibus, quos ex illis praestat aut praestare potest: inde homo usus est homo secundum usum, et homo non usus est homo non homo: de hoc enim dicitur non est utilis ad quicquam; is tametsi toleratur in civitate in mundo, dum ex suo vivit, usque post obitum, dum fit spiritus, ejicitur in desertum.

[3] Homo itaque est qualis ille est usus. Sed usus sunt multiplices; in genere sunt caelestes et sunt infernales. Usus caelestes sunt qui inserviunt ecclesiae, patriae, societati et concivi, magis et minus, ac propius et remotius, propter illos ut fines; at usus infernales sunt, qui solum inserviunt sibi et suis; et dum ecclesiae, patriae, societati et concivi, non est propter illos ut fines, sed propter se ut finem: quisque tamen debet prospicere sibi et suis necessitates et requisita vitae ex amore, sed non ex amore sui.

[4] Quando homo primo loco amat usus faciendo illos, et secundo loco amat mundum et semet, tunc illud est spirituale et hoc est naturale ejus, ac spirituale dominatur, et naturale servit: inde patet quid spirituale est, et quid naturale. Hoc intelligitur per Domini verba apud Matthaeum,
“Quaerite primo regnum (1)caelorum, et justitiam ejus, et..omnia adjicientur vobis” (vi. 33):
“regnum caelorum” est Dominus et Ipsius ecclesia, et “justitia” est bonum spirituale, morale et civile; ac omne bonum, quod ex amore illorum fit, est usus: quod tunc “adjicientur omnia,” est quia dum usus est primo loco, Dominus, ex quo est omne bonum, est primo loco et dominatur, ac dat quicquid ad aeternam vitam et felicitatem conducit; nam, ut dictum est, omnia Divinae providentiae Domini apud hominem spectant aeternum; “omnia, quae adjicientur,” ibi dicuntur de cibo et de veste, quia per “cibum” etiam intelligitur omne internum quod nutrit animam, et per “vestem” omne externum quod, sicut corpus, induit illam; omne internum se refert ad amorem et sapientiam, et omne externum ad opulentiam et eminentiam. Ex his nunc patet quid intelligitur per amare usus propter usus, et quinam usus sunt ex quibus homini sapientia, ex qua et secundum quam est cuivis eminentia et opulentia in caelo.

1194. “Et omnium occisorum super terra.” –Quod significet inde omnia falsa et mala, per quae illi qui ab ecclesia perierunt, constat ex significatione “occisorum,” quod sint qui per falsa et mala perierunt (de qua [supra]. n. 315 [a,c,d], 366); et quod “occidere” sit deprivare alios suis veris et bonis per falsa et mala (n. 547, 572, 589); et ex significatione “terrae,” quod sit ecclesia (de qua pluries): inde per “sanguinem omnium occisorum super terra” significatur violentia illata omni vero et bono per falsa et mala, per quae illi qui ab ecclesia perierunt.
(Continuatio [de Usibus].)
Quoniam homo creatus est ut usus praestet, et id est amare proximum, ideo omnes, quotcunque sunt, qui in caelum veniunt, facient usus; secundum usus et secundum amorem illorum, est illis omne jucundum et beatum; non aliunde est gaudium caeleste: qui credit id dari in otio, multum fallitur. Immo, nec aliquis otiosus toleratur in inferno; illi qui ibi sunt, in ergastulis sunt, et sub judice, qui captivis imponit operas, quas facturi sunt cottidie; illis qui non faciunt, non datur cibus nec vestis, stant esurientes et nudi; ita ibi adiguntur: discrimen est quod in inferno faciant usus ex timore, in caelo autem ex amore; et timor non dat gaudium, sed amor. Sed usque datur interpolare opera variis in consortio cum aliis, quae sunt recreationes, ita quoque usus. Datum mihi est videre plura in caelo, plura in mundo, et plura in corpore humano, ac simul expendere usus illorum: ac revelatum est quod unumquodvis in illis, tam magnum quam parvum, creatum sit ex usu, in usu, et ad usum; et quod pars in qua ultimum, quod est ad usum, cessat, separetur ut noxia, ac sicut damnata ejiciatur.

CAPUT XIX.
|1.|Post haec audivi tanquam vocem turbae multae in caelo, dicentis, Alleluia, salus et gloria et honor et potentia Domino Deo nostro:
2. Quia vera et justa judicia Ipsius, quia judicavit meretricem magnam quae corrupit terram scortatione sua, et vindicavit sanguinem servorum suorum de manu ejus.
3. Et secundo dixerunt, Alleluia; et fumus ejus (1)ascendet in saecula saeculorum.
4. Et prociderunt seniores viginti quatuor, et quatuor animalia, et adoraverunt Deum sedentem super throno, dicentes, Amen, Alleluia.
5. Et vox e throno exivit, dicens, Laudate Deum nostrum, omnes servi Ipsius, et timentes Ipsum, et parvi et magni.
6. Et audivi tanquam vocem turbae multae, et tanquam vocem aquarum multarum, et tanquam vocem tonitruum vehementium dicentium, Alleluia, quia regnat Dominus Deus omnipotens.
7. Gaudeamus et exultemus, et demus gloriam Ipsi, quia venerunt nuptiae Agni, et uxor Ipsius paravit se.
8. Et datum illi ut amiceretur byssino mundo et splendido, nam byssinum justitiae sanctorum.
9. Et dixit mihi, Scribe, Beati qui ad cenam nuptiarum Agni vocati sunt; et dixit mihi, Haec verba vera sunt Dei.
10. Et procidi ante pedes ejus adorare illum; et dixit mihi, Vide ne, conservus tuus sum, et fratrum tuorum habentium testimonium Jesu; Deum adora; nam testimonium Jesu est spiritus prophetiae.
11. Et vidi caelum apertum, et ecce equus albus, et sedens super illo vocatur fidelis et verus, et in justitia judicat et pugnat.
12. Et oculi Ipsius tanquam flamma ignis, et super capite Ipsius diademata multa, habens nomen scriptum, quod nemo novit nisi Ipse.
13. Et circumindutus vestimento tincto sanguine, et vocatur nomen Ipsius Verbum Dei.
14. Et exercitus qui in caelo sequebantur Ipsum super equis albis, induti byssino albo et mundo.
15. Et ex ore Ipsius prodibat romphaea acuta, ut per illam percutiat gentes; et Ipse pascet illas virga ferrea; et Ipse calcat torcular vini furoris et irae Dei omnipotentis.
16. Et habet super vestimento et super femore suo nomen scriptum, Rex regum et Dominus dominorum.
17. Et vidi unum angelum stantem in sole, et clamavit voce magna dicens omnibus avibus volantibus in medio caelo, Venite et congregamini ad cenam magni Dei.
18. Ut comedatis carnes regum, et carnes chiliarchorum, et carnes fortium, et carnes equorum et sedentium super illis, et carnes omnium liberorum et servorum, et parvorum et magnorum.
19. Et vidi bestiam, et reges terrae et exercitus eorum congregatos facere bellum cum sedente super equo, et cum exercitu Ipsius.
20. Et comprehensa est bestia, et cum illa pseudopropheta qui fecit signa coram illa, quibus seduxit accipientes characterem bestiae, et adorantes imaginem ejus; vivi missi sunt hi duo in stagnum ignis ardens sulphure.
21. Et reliqui occisi sunt romphaea sedentis super equo, procedente ex ore Ipsius: et omnes aves satiatae sunt ex carnibus eorum.

EXPLICATIO.
{1} [Contenta singulorum versuum.]
Glorificatio Domini propter liberationem a Babylone, ab illis qui in caelis inferioribus (vers. 1, 2);
Ut perpetuo ab illa liberentur (vers. 3).
Glorificatio Domini propter ea a caelis superioribus (vers. 4).
Annuntiatio a Domino e caelo ut colant Ipsum (vers. 5);
Et gaudeant quod Nova Ecclesia appareat (vers. 6, 7).
Qualis illa ecclesia (vers. 8).
Annuntiatio de Nova Ecclesia ab angelis ad illos qui in terris (vers. 9, 10).
Adventus Domini in Verbo, et aperitio Verbi (vers. 11-16).
Vocatio omnium ad illam ecclesiam (vers. 17, 18).
Resistentia ab illis qui in fide separata, ac illorum remotio et damnatio (19-21).
@1. [In editione photolithographica, haec Contenta Versuum singulorum in inferiore margine ad finem capitis xviii. sistunt.]$

1195. “Post haec audivi tanquam vocem turbae multae in caelo, dicentis, Alleluia, salus et gloria et honor et potentia Domino Deo nostro. Quia vera et justa judicia Ipsius, quia judicavit meretricem magnam quae corrupit terram scortatione sua et vindicavit sanguinem servorum de manu ejus. Et secundo dixerunt, Alleluia et fumus ejus (1)ascendet in saeculo saeculorum.”
1. “Post haec audivi tanquam vocem turbae multae in caelo,” significat gaudium et laetitiam angelorum superiorum caelorum, propter damnationem et ejectionem illorum qui per “Babylonem” et per “bestias draconis” significantur, ac inde oriundam lucem Divini Veri pro nova ecclesia quae a Domino instauranda est [n. 1196]; “dicentis, Alleluia,” significat glorificationem Domini [n. 1197]; “salus et gloria et honor et potentia Domino Deo nostro,” significat quia a Domino est vita aeterna per Divinum Verum et Divinum Bonum ex Divina Ipsius omnipotentia [n. 1198].
2. “Quia vera et justa judicia Ipsius,” significat quod leges Divinae providentiae et omnia opera Domini sint Divinae Sapientiae et Divini Amoris [n. 1199]; “quia judicavit meretricem magnam,” significat judicium super illos qui dominationem super ecclesiam et super caelum in se transtulerunt [n. 1200]; “quae corrupit terram scortatione sua,” significat a quibus falsificata sunt omnia vera ecclesiae, et adulterata omnia bona ejus [n. 1201]; “et vindicavit sanguinem servorum suorum de manu ejus,” significat liberationem illorum qui in Divinis veris a Domino sunt per ejectionem Babyloniorum [n. 1202].
3. “Et secundo dixerunt, Alleluia,” significat gaudium et laetitiam angelorum inferiorum caelorum [n. 1203]; “et fumus ejus (1)ascendet in saecula saeculorum,” significat quod falsum mali, quod illis fuerat, damnatum sit inferno in aeternum [n. 1204].

1196. [Vers. 1.] “Post haec audivi tanquam vocem turbae multae in caelo.” –Quod significet gaudium et laetitiam angelorum superiorum caelorum propter damnationem et ejectionem illorum qui per “(2)Babylonem” et per “bestias draconis” significantur, et inde oriundam lucem Divini Veri pro nova ecclesia quae a Domino instauranda est; haec quia sunt contenta hujus capitis et sequentium, constat quod per “vocem turbae multae in caelo,” illa significentur: de damnatione et ejectione illorum, qui per “Babylonem” intelliguntur, agitur in vers. 2, 3; de damnatione et ejectione bestiarum draconis in vers. 19-21; et de gaudio propter novam ecclesiam a Domino instaurandam, vers. 7-9, 17, 18; et de luce inde oriunda, vers. 11-16.

[2] (Continuatio.) [De Vita Animalium et de Vita Vegetabilium.]
Nunc aliquid dicetur de Vita Animalium, ac postea de Anima Vegetabilium. Universus mundus cum omnibus et singulis quae in illo sunt, a Domino Creatore universi exstiterunt et subsistunt. Sunt bini soles, Sol mundi spiritualis, et sol mundi naturalis: Sol mundi spiritualis est Divinus Domini Amor, sol mundi naturalis est purus ignis. A Sole qui est Divinus Amor, incohavit omne opus creationis; et per solem qui est ignis illud peractum est.

[3] Omne quod procedit ex Sole qui est Divinus Amor, vocatur spirituale; et omne quod procedit ex sole qui est ignis, vocatur naturale. Spirituale ex sua origine in se vitam habet; naturale autem ex sua origine in se nihil vitae habet. Et quia ex illis binis universi fontibus omnia, quae in utroque mundo sunt, exstiterunt et subsistunt, sequitur quod spirituale et naturale sint in omni re creata in hoc mundo, spirituale sicut anima et naturale sicut corpus, aut spirituale sicut internum et naturale sicut externum, aut spirituale sicut causa et naturale sicut effectus. Quod duo illa non separari possunt in unaquavis re, cuivis sapienti notum est; nam si separas causam ab effectu dilabitur effectus; si internum ab externo, dilabitur externum; similiter ac si animam a corpore.

[4] Quod haec conjunctio sit in singulis, immo in singularissimis Naturae, nondum notum est: quod non notum sit est ex ignorantia de mundo spirituali, de Sole ibi, deque luce et calore ibi; et quoque ex vesania sensualium hominum, quod adscribant omnia Naturae, et raro aliquid Deo praeter creationem in communi; cum tamen in Natura ne hilum datur, nec hilum dari potest, in quo non sit spirituale. Quod id omnibus et singulis, quae in tribus Naturae regnis sunt, insit, et quomodo inest, in sequentibus dicetur.

1197. “Dicentis, Alleluia.” –Quod significet glorificationem Domini, constat ex significatione “Alleluia,” quod sit glorificatio Domini; nam per “Alleluia” in lingua originali significatur “Laudate Deum,” proinde etiam, “Glorificate Dominum:” fuit vox gaudii in confessionibus et in cultu: –Ut apud Davidem,
“Benedic, anima mea, Jehovae, Hallelujah” (Ps. civ. 35);
apud eundem,
“Benedictus Jehovah Deus Israelis, ab aeterno in aeternum usque; et dicat omnis populus, Amen, Hallelujah” (Ps. cvi. 48);
apud eundem,
“Benedicamus Jah ex nunc et..in aeternum, Hallelujah” (Ps. cxv. 18);
apud eundem,
“Omnis anima laudet Jah; Hallelujah” (Ps. cl. 6):
praeter alibi (Ut Ps. cv. 45; Ps. cvi. 1; Ps. cxi. 1; Ps. cxii. 1; Ps. cxiii. 1, 9; Ps. cxvi. 19; Ps. cxvii. 2; Ps. cxxxv. 3; Ps. cxlviii. 1, 14; Ps. cxlix. 1, 9; Ps. cl. 1).

[2] (Continuatio.)
Quod spirituale et naturale in omnibus et singulis mundi ita unita sint sicut est anima in omnibus et singulis corporis, aut sicut est causa efficiens in omnibus et singulis effectus, aut sicut internum producens in omnibus et singulis sui producti, illustrari et confirmari potest ex subjectis et objectis trium regnorum Naturae, quae sunt omnia mundi. Quod talis unio spiritualium et naturalium sit in omnibus et singulis subjectis et objectis regni animalis, patet a mirabilibus quae in illo regno ab eruditis viris et societatibus observata sunt, et relicta scrutiniis illorum qui causas rimantur. [de Vita Animalium.]
Communiter notum est quod animalia omnis generis, magna et parva, tam quae gradiuntur et repunt super terra, quam quae volant in aere, et quae natant in aquis, sciant ex innato ac insito, quod vocatur instinctus, et quoque natura, quomodo propaganda est sua species, quomodo post partum aut enixum educandi sunt fetus, quomodo et ex quibus alimentis nutriendi sunt; sciunt etiam suas escas ex solo visu, odore et gustu, ac ubinam quaerendae et colligendae sunt; tum etiam sciunt sua habitacula et lustra; sciunt etiam ubi consocii et compares sunt ex audito sono illorum, et quoque sciunt ex variatione soni quid cupiunt. Scientia talium in se spectata est spiritualis, similiter affectio ex qua illa est; induitio illarum est ex Natura, et quoque productio per illam.

[3] Insuper est animal prorsus simile homini quoad organa, membra et viscera corporis, et quoad usus illorum; sunt animali sicut homini oculi et inde visus, sunt aures et inde auditus, sunt nares et inde olfactus, sunt os et lingua et inde gustus, est quoque sensus cuticularis cum sua variatione ubivis; et quoad interiora corporis, sunt similia viscera, sunt bina cerebra, sunt cor et pulmo, sunt ventriculus, hepar, pancreas, lien, mesenterium, intestina, cum reliquis organis chylificationis, sanguificationis, et repurgationis, praeter organa separationis et organa generationis; sunt etiam similes quoad nervos, vasa sanguinea, musculos, cutes, cartilagines et ossa: similitudo talis est ut homo quoad illa sit animal. Quod omnia illa apud hominem correspondentiam habeant cum societatibus caeli, in Arcanis Caelestibus multis ostensum est; consequenter etiam similia apud animalia: ex qua correspondentia patet quod spirituale agat in naturale, ac edat suos effectus per illud, sicut causa principalis per suam causam instrumentalem. Sed haec sunt modo signa communia in illo regno conjunctionem testificantia.

1198. “Salus et gloria et honor et potentia Domino Deo nostro.” –Quod significet quia a Domino est vita aeterna per Divinum Verum et Divinum Bonum ex Divina Ipsius omnipotentia, constat ex significatione “salutis,” quod sit vita aeterna; ex significatione “gloriae et honoris,” quod sit Divinum Verum et Divinum Bonum Domini (de qua [supra], n. 288, 345); ex significatione “potentiae,” cum de Domino, quod sit omnipotentia; et quia Dominus in Verbo vocatur “Jehovah” ac “Dominus” ex Divino Bono, ac “Deus” ex Divino Vero, et illa sunt quae per “gloriam” et “honorem” significantur, ideo dicitur “Dominus Deus noster.” In sensu litterae dicitur “salus,” “gloria,” “honor,” “potentia,” discrete; in sensu autem spirituali illa conjunguntur in sensum unum, qui est quod a Domino sit vita aeterna per Divinum Verum et Divinum Bonum ex Divina omnipotentia. Ita plurimis in locis alibi in Verbo: quandoque sunt mera nomina regionum et urbium quae dicuntur, quae in sensu litterae apparent discreta, in sensu autem spirituali ex illis fit unus sensus continuus.

[2] (Continuatio [de Vita Animalium].)
Particularia signa simile testificantia sunt adhuc plura et exstantiora, quae apud quasdam animalium species talia sunt ut homo sensualis, qui non cogitat nisi quam in materia, aequiparet illa quae apud bestias sunt cum illis quae apud homines, et ex fatua intelligentia concludit quod similes status vitae sint, etiam post mortem; dicendo quod si ipse vivit vivant illa, aut si illa moriuntur etiam ipse moriatur. Signa testificantia, et usque sensualem hominem infatuantia, sunt, quod apud quaedam animalia appareat similis prudentia et astutia, similis amor connubialis, similis amicitia et quasi charitas, similis probitas et benevolentia, verbo, similis moralitas quae apud homines; ut pro exemplo, canes ex genio illis innato, sicut ex ingenio, sciunt fideles custodias agere, ex transpiratione affectionis domini sui sciunt tanquam nutus ejus, investigant illum ex appercepto halitu vestigiorum et vestium ejus, sciunt plagas et percurrunt illas domum, etiam per devia et in opacis silvis, et similia alia; ex quibus homo sensualis judicat etiam canem scientem, intelligentem et sapientem esse; quod non mirum, dum talia apud illum, et quoque apud se, adscribit Naturae: aliter homo spiritualis; is videt quod aliquod spirituale sit quod ducit, et quod hoc sit unitum naturali.

[3] Particularia signa etiam sunt quod aves sciant condere nidos, ponere inibi ova, incubare illis, excludere pullos, et postea ex amore, qui est storge, prospicere illis calorem sub alis et cibos ex ore, usque dum amicti sunt, ac alati facti; dum etiam ex se in omni scientia parentum, ex spirituali, quod illis est anima, sunt, ex qua sibi ipsis prospiciunt. Particularia signa etiam sunt omnia quae insunt ovis; in illo stamen novae avis jacet reconditum, et circum illud omne elementum inserviens formando fetui a principiis in capite usque ad contextum omnium corporis plenum; num tale potest a Natura provideri? hoc enim non modo est produci, sed etiam creari, ac Natura non creat: quid commune habet Natura cum vita, nisi ut vita induatur a Natura, ac exeat et appareat in forma ut animal? Inter particularia signa idem testantia sunt etiam vermiculi olerum, qui dum metamorphosin subituri sunt, circumdant se sicut utero ut renascantur, in quo vertuntur in nymphas et chrysallides, qui post exactum opus et tempus in alites pulchros, ac evolant in aerem ut in suum caelum, ubi ludit socio cum socio, ut conjux cum conjuge, ac nutriunt se ex floribus odoriferis, ac ponunt ova, sic prospiciendo ut species sua post illos vivat: spiritualis homo videt quod hoc sit aemulum renascentiae hominis, et repraesentativum ejus resurrectionis, et sic spirituale.

[4] Signa adhuc exstantiora conspiciuntur apud apes, apud quas est regimen ad formam regiminum apud homines; struunt sibi domunculas ex cera secundum regulas artis in serie, cum meatibus commodis ad transitus, et constipant illas melle ex floribus; praeficiunt sibi dominam, ex qua ut ex communi matre progenies ventura; illa supra populum suum habitat, in medio apum satellitum, qui, dum paritura est, sequuntur, et post illos turba promiscua, ita pergens ab una cella in alteram, et in qualibet ponit ovulum, sic continue usque dum matrix evacuata est, et tunc redit ad domum suam, et hoc facit iterum et iterum: satellites ejus, qui vocantur fuci, quia non alium usum praestant quam ut tot uni dominae famulentur, et forte ei aliquid veneris inspirent, et quia nihil laborant, judicantur inutiles, ac propterea et ne aliorum opes et labores invadant et consumant, extrahuntur, ac evelluntur illis alae; sic consortia sua ab ignavis expurgant: tum postea, cum nova progenies adolevit, communi sono, qui auditur sicut susurrus, mandatur illa exire, ac sibi ipsis domos quaerere, ac se alere; exeunt etiam et congregant se in examen, et in novo apiario similia instituunt: haec et plura alia, quae scrutatores viderunt, et libris vulgarunt, non absimilia sunt regiminibus quae in regnis et rebuspublicis ab intelligentia et sapientia humana, secundum leges justitiae et judicii, instituta et ordinata sunt; tum quod sicut homines, quasi sciant quod ventura sit hiems, pro qua, ne tunc fame moriantur, congregent cibos: quis potest negare quin talia ex origine sint spiritualia? num ergo similia ex alia origine possunt dari? Omnia illa sunt mihi argumenta et documenta influxus spiritualis in naturalia, et permiror quomodo talia possunt esse argumenta et documenta operationis solius Naturae, ut sunt quibusdam qui ex propria intelligentia infatuati sunt.

1199. [Vers. 2.] “Quia vera et justa judicia Ipsius.” –Quod significet quod leges Divinae providentiae et omnia opera Domini sint Divinae Sapientiae et Divini Amoris, constat ex significatione “veri et justi,” cum de Domino, quod sint illa quae Divinae Ipsius sapientiae sunt, et simul illa quae Divini Ipsius Amoris (de qua sequitur); et ex significatione “judiciorum,” cum de Domino, quod sint leges Divinae providentiae Ipsius (de qua [supra]. n. 946); inde quoque per “judicia” significantur opera, quoniam omnia opera Domini sunt ex Divina Ipsius providentia, et secundum leges ejus: causa est, quia omnia quae Dominus operatur spectant aeternum, et quae spectant aeternum sunt Divinae Ipsius providentiae. Quod “vera” significent illa quae Divinae Sapientiae Ipsius sunt, et “justa” illa quae sunt Divini Amoris Ipsius, est quia ex Domino ut Sole procedit lux et procedit calor; lux est Divina Ipsius Sapientia, et calor est Divinus Ipsius Amor; quapropter per “lucem” significatur Divinum Verum, ex quo est omnis intelligentia et sapientia angelis et hominibus, et per “calorem” significatur Divinum Bonum, ex quo omnis amor et charitas est angelis et hominibus; lux illa et calor ille in sua essentia sunt illa.

[2] (Continuatio [de Vita Animalium].)
Nemo scire potest qualis vita est bestiis terrae, avibus caeli et piscibus maris, nisi sciatur quid anima illorum, et qualis illa. Quod cuivis animali sit anima, notum est, vivunt enim, et vita est anima; quare in Verbo etiam vocantur “animae viventes.” Quod anima in sua forma ultima, quae est corporea, qualis coram visu apparet, sit animal, non aliunde melius cognosci potest, quam in mundo spirituali: in illo enim similiter ut in mundo naturali conspiciuntur omnis generis bestiae, omnis generis aves, et omnis generis pisces, in tam simili forma ut non dignosci possint ab illis quae in nostro mundo sunt; sed discrimen est quod in mundo spirituali apparenter existant ex affectionibus angelorum et spirituum, sic ut sint apparentiae affectionum; quare etiam evanescunt ut primum abit angelus seu spiritus, aut cessat ejus affectio: inde patet quod anima illorum non aliud sit: consequenter quod tot genera et species animalium dentur quot genera et species affectionum sunt. Quod affectiones, quae in mundo spirituali repraesentantur per animalia, non sint affectiones interiores spirituales, sed quod sint exteriores spirituales, quae vocantur naturales, in sequentibus videbitur; tum etiam quod in aliqua bestia non detur pilus ac filum lanae, in aliqua ave non stamen pennae ac plumae, ac in aliquo pisce non apex squamae ac cristae, quod non sit ex vita animae illorum, ita quod non sit ex spirituali induto a naturali. Sed primum aliquid dicetur de animalibus quae in caelo apparent, quae in inferno, et quae in mundo spirituum qui inter caelum et infernum medius est.

1200. “Quia judicavit meretricem magnam.” –Quod significet judicium super illos qui dominationem super ecclesiam et super caelum in se transtulerunt, constat ex significatione “judicare,” quod sit ultimum judicium quod factum est super illos qui per “Babylonem” ut meretricem intelliguntur, qui sunt qui per dominationem super ecclesiam et super caelum in se translatam falsificaverunt omnia vera et bona Verbi; quare sequitur, “quae corrupit terram scortatione sua,” per quae significatur quod ab illis falsificata sint omnia vera ecclesiae, et adulterata omnia bona ejus. Sed per “Babylonem” ut meretricem non alii intelliguntur quam qui illam dominationem exercent, et propter illam falsificant et adulterant omnia Verbi, ac ipsum Verbum vilipendunt.

[2] (Continuatio [de Vita Animalium].)
Quoniam universum caelum in societates distinctum est, similiter universum infernum, et quoque universus mundus spirituum, ac societates secundum genera et species affectionum ordinatae sunt, et quoniam animalia ibi sunt apparentiae affectionum, ut modo dictum est, ideo aliud genus animalis cum suis speciebus apparet in una societate et aliud in altera, ac omnia genera animalium cum suis speciebus in societatibus simul sumptis. In caeli societatibus apparent animalia mitia et munda, in societatibus inferni bestiae immites et immundae, et in mundo spirituum bestiae mediae. Visae mihi sunt multoties, et ex illis visis datum est cognoscere quales ibi angeli aut spiritus erant; omnes ibi cognoscuntur ex apparentiis quae prope et circum illos, et affectiones eorum ex variis, et quoque ex animalibus.

[3] Visi mihi sunt in caelis agni, oves, caprae, in tali similitudine cum agnis, ovibus et capris in mundo, ut prorsus nihil differant; visae etiam in caelis sunt turtures, columbae, aves paradisiacae, ac plures aliae pulchrae forma et colore; visi etiam sunt pisces in aquis, sed hi in infimis caeli. In infernis autem visi sunt canes, vulpes, lupi, tigrides, porci, mures; et plura alia genera bestiarum immitium et immundarum, praeter serpentes venenatos multarum specierum, tum etiam corvi, noctuae, bubones. In mundo autem spirituum visi sunt cameli, elephantes, equi, asini, boves, cervi, leones, pardi, ursi, et praeterea aquilae, milvi, picae, pavones, cotumices. Visa etiam sunt animalia composita, qualia visa sunt prophetis, et in Verbo descripta (ut |Ap|oc. xiii. 2, et alibi).

[4] Quoniam talis similitudo animalium in illo mundo apparentium cum animalibus in hoc mundo est, ut plane non discerni queant, et illa trahunt existentiam suam ex affectionibus angelorum caeli, et ex cupiditatibus spirituum inferni, sequitur quod affectiones naturales et cupiditates sint animae illorum, et quod illae indutae corpore sint in effigie animalia. Quaenam autem affectio seu cupiditas est anima hujus aut illius animalis, sive sit bestia aut fera terrae, sive sit avis diei aut noctis, sive sit piscis aquae limpidae aut fetidae, non hujus loci est exponere: nominantur passim in Verbo, et ibi significant secundum animas illorum; quid significant “agni,” “oves,” “caprae,” “arietes,” “hoedi,” “hirci,” “juvenci,” “boves,” “cameli,” “equi,” “asini,” “cervi,” tum aliquae “volucres,” in Arcanis Caelestibus detectum videatur.

1201. “Quae corrupit terram scortatione sua.” –Quod significet a quibus falsificata sunt omnia vera (1)Verbi et adulterata omnia bona ejus, constat ex significatione “terrae,” quod sit ecclesia; et ex significatione “corrumpere illam scortatione,” quod sit falsificare omnia vera ejus, et adulterare omnia bona ejus (de qua [supra], n. 141, 161, 1083, 1130): quod vera falsificata sint, patet ex eo, quod Verbum floccipendant, ac nova statuta, judicia et praecepta ex proprio excludant, quorum pleraque spectant dominationem super ecclesiam et caelum ut finem, quae omnia sunt falsificata vera; quod bona ecclesiae etiam adulterata sint, patet ex eo, quod omnia illa quae dant monasteriis et eorum idolis, et quoque papali solio, dicant sancta, et appellent bona opera; et per id tamen spoliant domos, ac deprivant viduas et pupillos suis facultatibus, et haec faciunt tametsi in thesauris habitant, et illis reditus in superabuntia sunt: praeterea quod talia opera faciant meritoria, et plura similia.

[2] (Continuatio [de Vita Animalium].)
His praemissis dicetur quid Anima Bestiarum. Anima bestiarum in se spectata est spiritualis; affectio enim, qualiscunque sit, bona aut mala, est spiritualis; est enim derivatio alicujus amoris, ac originem trahit ex luce et calore quae procedunt a Domino ut Sole; et quicquid inde procedit, est spirituale. Quod malae affectiones, quae concupiscentiae vocantur, etiam inde sint, patet ex illis quae de malis amoribus et inde insanis cupiditatibus geniorum et spirituum infernalium prius dicta sunt.

[3] Bestiae et ferae quarum animae similes affectiones malae sunt, non sunt ex principio creatae; sicut mures, serpentes venenati, crocodili, basilisci, viperae, et similes, cum insectis variis noxiis; sed ortae sunt cum inferno, in stagnis, paludibus, aquis putidis et fetidis, et ubi sunt effluvia cadaverosa, stercorea et urinosa, cum quibus maligni amores societatum infernalium communicant: quod communicatio cum talibus sit, ab experientia mihi scire datum est. Inest etiam omni spirituali vis plastica, ubi exhalationes homogeneae in Natura adsunt, et quoque inest omni spirituali vis propagatrix; format enim non modo organa sensuum et motuum, sed etiam organa prolificationis per uteros vel per ova. Sed a principio solum creatae sunt bestiae utiles et mundae, quarum animae sunt affectiones bonae.

[4] At sciendum est quod animae bestiarum non sint spirituales in eo gradu in quo sunt animae hominum, sed sunt spirituales in gradu inferiore: dantur enim gradus spiritualium; et affectiones gradus inferioris, tametsi ex origine sua spectatae sunt spirituales, usque dicendae sunt naturales; ita dicendae, quia sunt similes affectionibus hominis naturalis. Sunt in homine tres gradus affectionum naturalium, similiter in bestiis; in infimo gradu sunt insecta varii generis, in superiori sunt volatilia caeli, et in adhuc superiori sunt bestiae terrae quae a principio creatae sunt.

1202. “Et vindicavit sanguinem servorum suorum de manu ejus.” –Quod significet liberationem illorum qui in Divinis veris a Domino sunt per ejectionem Babyloniorum, constat ex significatione “vindicare e manu ejus,” quod sit liberare ab illis qui per “Babylonem” ut meretricem intelliguntur; et ex significatione “sanguinis servorum,” quod sit violentia illata illis, qui in veris a Domino sunt; “sanguis” est violentia illata, et “servi” sunt qui in veris a Domino sunt; quod illi dicantur servi, videatur supra (n. 6, 409):

[2] (Continuatio [de Vita Animalium].)
Discrimen inter homines et bestias est sicut inter vigiliam et somnium, ac sicut inter lucem et umbram. Homo est spiritualis et simul naturalis; bestia autem non est spiritualis sed naturalis. Sunt homini voluntas et intellectus, ac voluntas ejus est receptaculum caloris caeli, qui est amor, ac intellectus ejus est receptaculum lucis caeli, quae est sapientia; bestiae autem non est voluntas et intellectus, sed pro voluntate est affectio et pro intellectu est scientia.

[3] Voluntas et intellectus apud hominem possunt unum agere, et quoque possunt non unum agere, homo enim potest cogitare ex intellectu quod non est voluntatis ejus, potest enim cogitare quod non vult, et quoque vicissim; apud bestiam autem affectio et scientia unum faciunt, et non possunt separari, scit enim quod affectionis ejus est, et afficitur [eo] quod est scientiae ejus. Quoniam binae facultates, quae vocantur scientia et affectio, apud bestiam non separari possunt, ideo non potuit bestia destruere ordinem suae vitae; inde est quod nascatur in omnem scientiam suae affectionis. Aliter apud hominem; binae ejus facultates vitae, quae vocantur intellectus et voluntas, separari possunt, ut dictum est; ideo potuit ille destruere ordinem suae vitae, cogitando contra voluntatem, et volendo contra intellectum, et quoque per id destruxit: inde est quod nascatur in meram ignorantiam, ut ex illa introducatur in ordinem per scientias medio intellectu.

[4] Ordo, in quem homo creatus est, est amare Deum supra omnia, ac proximum sicut se ipsum; ac status, in quem venit homo postquam destruxit illum ordinem, est quod amet se supra omnia, ac mundum sicut se ipsum. Quia homini est mens spiritualis, et haec est supra mentem ejus naturalem, et mens spiritualis ejus potest intueri talia quae sunt caeli et ecclesiae, tum quae sunt civitatis quoad mores et quoad leges, et illa se referunt ad vera et bona, quae vocantur spiritualia, moralia et civilia, praeter naturalia scientiarum, ac ad opposita illorum, quae sunt falsa et mala, ideo homo non modo potest analytice cogitare, et res concludere, sed etiam recipere influxum per caelum a Domino, ac fieri intelligens et sapiens: hoc non potest ulla bestia; quod scit non est ex aliquo intellectu, sed ex scientia affectionis, quae est anima ejus. Scientia affectionis datur in omni spirituali, quia spirituale procedens a Domino ut Sole est lux unita calori, seu est sapientia unita amori, ac scientia est sapientiae, et affectio est amoris, in gradu qui vocatur naturalis.

[5] Quoniam homini est mens spiritualis, et simul mens naturalis, et mens ejus spiritualis est supra mentem ejus naturalem, ac mens spiritualis est talis ut possit intueri et amare vera et bona in omni gradu, conjuncte cum mente naturali, et abstracte ab illa, sequitur quod interiora hominis, quae utriusque ejus mentis sunt, possint elevari ad Dominum a Domino, et conjungi Ipsi; inde est quod omnis homo vivat in aeternum. Non ita est cum bestia; illa non gaudet aliqua mente spirituali, sed solum naturali; ideo interiora ejus, quae solum sunt scientiae et affectionis, non possunt a Domino elevari, et conjungi Ipsi; quare non vivit post mortem.

[6] Ducitur quidem bestia per influxum quendam spiritualem, cadentem in animam ejus; sed quia spirituale ejus non elevari potest, non potest aliter quam ut id determinetur deorsum, et spectare ad talia quae sunt affectionis ejus, quae modo se referunt ad illa quae sunt nutritionis, habitationis, et propagationis, et ex scientia affectionis suae cognoscere illa medio visu, odore et gustu. Quoniam homo ex mente sua spirituali potest rationaliter cogitare, ideo etiam potest loqui, nam loqui est cogitationis ex intellectu, qui potest videre vera in luce spirituali; bestia autem, cui non est aliqua cogitatio ex intellectu, sed modo scientia ex affectione, non potest nisi quam sonare, ac sonum suae affectionis variare secundum appetitus.

1203. [Vers. 3.] “Et secundo dixerunt, Alleluia.” –Quod significet gaudium et laetitiam angelorum inferiorum caelorum, et glorificationem Domini propter liberationem ad illis qui per “Babylonem” et per “bestias draconis” significantur, constare potest ex illis quae supra (n. 1195, 1196) explicata sunt. Quod sit gaudium, laetitia et glorificatio Domini ab angelis inferiorum caelorum, est quia dicitur “secundo,” et quia sequitur de “fumo eorum ascendente in saecula saeculorum,” et ex eo quod glorificationes Domini incohent ab angelis superiorum caelorum, ac pergant ad angelos inferiorum caelorum: quod “Alleluia” significet laudem et glorificationem, videatur supra (n. (1)1197).

[2] (Continuatio.) [De Regno Vegetabili et de Ejus Anima.]
Nunc aliquid dicetur de Regno Vegetabili, et de ejus anima quae vocatur Anima Vegetativa. Quod etiam haec sit spiritualis, nescitur in mundo. Per animam vegetativam intelligitur conatus et nisus producendi vegetabile a semine progressive usque ad semina, et per id multiplicandi se in infinitum, ac propagandi se in aeternum; est enim sicut idea infiniti ac aeterni in omni vegetabili; nam unum semen per certum annorum numerum multiplicari potest ut impleat universam tellurem, et quoque propagari a semine ad semina absque fine: hoc una eum mirabili progressione crescendi a radice in germen, dein in caulem, tum in ramos, folia, flores, fructus, usque in nova semina, non est natura]e, sed est spirituale: similiter quod vegetabilia in multis referant talia quae animalis regni sunt; sicut quod ex semine existant, quod in illo sicut prolificum sit, quod producant germen sicut infantem, caulem sicut corpus, ramos sicut brachia, verticem sicut caput, cortices sicut cutes, folia sicut pulmones; quod adolescant in annos, et dein efflorescant sicut nymphae ante nuptias, ac post illas expandant sicut uteros aut ova, ac pariant fructus sicut fetus, quibus insunt nova semina, ex quibus sicut in animali regno prolificationes aut fructificationes ejusdem speciei aut prosapiae, dantur: haec cum multis aliis, quae a peritis in arte botanica, qui parallelismum inter bina illa regna instituerunt, observata sunt, indicant quod conatus et nisus ad talia non sit ex mundo naturali, sed ex spirituali. Quod vis viva ut causa principalis sit spirituale, ac vis mortua ut causa instrumentalis sit naturale ex sequentibus videbitur.

1204. “Et fumus ejus ascendit in saecula saeculorum.” –Quod significet quod falsum mali, quod illis fuerat, damnatum sit inferno in aeternum, constat ex significatione “fumi,” quod sit falsum mali (de qua [supra], n. 539 [a,b], 889, 1131); et ex significatione “ascendere in saecula saeculorum,” quod sit in inferno esse in aeternum, proinde etiam quod damnatum sit inferno. (Quod “saecula saeculorum” significent aeternum, videatur [supra,] n. 289, (1)468.)
(Continuatio [de Vita Vegetabilium].)
Quomodo spirituale influit et agit in vegetabilia, ac producit illum conatum, nisum et actum, non potest aliquo intellectu comprehendi, nisi prius evolvantur haec sequentia:-
(1.) Quod nihil in Natura existat et subsistat nisi ex spirituali et per illud.
(2.) Quod Natura in se mortua sit, creata ut spirituale ab illa induatur formis quae inserviant usui, ac ut terminetur.
(3.) Quod sint binae formae communes, spiritualis et naturalis, spiritualis qualis est animalium, ac naturalis qualis est vegetabilium.
(4.) Quod tres vires insint omni spirituali; vis agendi, vis creandi, et vis formandi.
(5.) Quod ex spirituali per illas vires existant vegetabilia et quoque animalia, tam quae in caelo apparent, quam quae in mundo.
(6.) Quod eadem origo et inde anima sit utrisque, cum sola differentia formarum in quas fit influxus.
(7.) Et quod illa origo sit in usu.
Haec nisi prius evolvantur, non potest causa effectuum tam mirabilium in regno vegetabili intellectu videri.

1205. |VERSUS 4, 5.|
“Et prociderunt seniores viginti et quatuor, et quatuor animalia, et adoraverunt Deum sedentem super throno, dicentes, Amen, Alleluia. Et vox e throno exivit, dicens, Laudate Deum [nostrum], omnes servi Ipsius, et timentes Ipsum, et parvi et magni.”
4. “Et prociderunt seniores viginti et quatuor, et quatuor animalia,” significat humiliationem cordis angelorum superiorum caelorum [n. 1206]; “et adoraverunt Deum sedentem super throno,” significat adorationem Domini, cui omnis potentia in caelis et in terris [n. 1207]; “dicentes, Amen, Alleluia,” significat qui in veritate solus colendus et glorificandus est [n. 1208].
5. “Et vox e throno exivit,” significat unanimitatem universi caeli [n. 1209]; “dicens, Laudate Deum [nostrum], omnes servi Ipsius,” significat cultum Domini ab illis qui in veris sunt [n. 1210]; “et timentes Ipsum,” significat cultum Domini ab illis qui in bono amoris sunt [n. 1211]; “et parvi et magni,” significat omnes qui in veris et bonis sunt in omni gradu [n.1212].

1206. [Vers. 4.] “Et prociderunt seniores viginti et quatuor, et quatuor animalia.” –Quod significet humiliationem cordis [angelorum] superiorum caelorum, constat ex significatione “procidere,” quod sit humiliatio cordis (de qua sequitur); et ex significatione “seniorum viginti quatuor,” et “quatuor animalium,” quod sint caeli superiores et angeli ibi (de qua [supra],n. 313, 322, 362, 462). Quod “procidere” sit humiliatio cordis, est quia procidentia super genua et super faciem est gestus correspondens humiliationi intimae, quae vocatur humiliatio cordis: sunt enim ex creatione gestus qui cuicunque affectioni correspondent; in illos homo sponte labitur cum in affectionem venit, sed ille homo qui non didicit affectiones alienas mentiri; qui autem didicit, ille desumit gestus ex se, per quos effigiat affectiones cordis, tametsi prorsus non cordis sunt; hic etiam potest coram Deo procidere, et tunc nec potest aliter quam mentiri. Haec dicta sunt ut sciatur quod procidere coram Deo sit ex affectione intima, quae vocatur humiliatio cordis; praecedit illa adorationem quae fit ore.

[2] (Continuatio [de Vita Vegetabilium].)
(1.) Quod nihil in Natura existat nisi ex spirituali, et per illud est quia nihil existere potest nisi ex alio, ita demum ex Illo qui in Se est et existit; Ille est Deus; ideo etiam Deus vocatur Esse et Existere, “Jah” ex Esse, ac “Jehovah” ex Esse et Existere in Se. Quod nihil in Natura existat nisi ex spirituali, est quia non dari potest aliquid nisi sit illi anima; omne id vocatur anima quod est essentia; quod enim essentiam in se non habet, hoc non existit, est enim non ens, quia non est esse ex quo illud. Ita est cum Natura: essentia ejus, ex qua existit, est spirituale, quia hoc Divinum Esse in se habet, et quoque Divinam vim agendi, creandi et formandi, ut ex sequentibus videbitur; illa essentia etiam vocari potest anima: quia omne spirituale vivit, ac vivum dum agit in non vivum, ut in naturale, dat vel ut sicut vivat, vel ut trahat aliquid apparentiae ex vivo, hoc in vegetabilibus, illud in animalibus.

[3] Quod nihil in Natura existat nisi ex spirituali, est quia non datur effectus absque causa: quicquid in effectu existit est ex causa; quod non est ex causa, hoc separatur. Ita est cum Natura; singula et singularissima ejus sunt effectus ex causa, quae prior est illo, et quae interior est illo, et quae superior est illo, et quoque immediate est a Deo: datur enim mundus spiritualis; ille mundus est prior, interior, et superior mundo naturali; quare omne mundi spiritualis est causa, et omne mundi naturalis est effectus. Existit quidem unum ab altero progressive etiam in mundo naturali, sed hoc per causas ex mundo spirituali; nam ubi causa effectus est, ibi etiam est causa effectus efficientis; omnis enim effectus fit causa efficiens ordine usque ad ultimum, ubi vis effectrix subsistit; sed hoc fit continue ex spirituali, in qua solo illa vis est; hoc itaque est, quod nihil in Natura existat nisi ex spirituali, et per illud.

[4] Sunt binae causae mediae in Natura, per quas fit omnis effectus, seu productio et formatio ibi; causae mediae sunt lux et calor; lux modificat substantias, et calor actuat illas; utrumque est a praesentia solis in illis. Praesentia solis quae apparet ut lux, facit activitatem virium aut substantiarum cujusvis individui secundum formam, in qua est ex creatione; hoc modificatio est. Praesentia autem solis quae percipitur ut calor, expandit individua, ac producit vim agendi et efficiendi secundum formam illorum, actuando conatum, in quo sunt ex creatione: conatus, qui per calorem fit vis agens in formis etiam minimis Naturae, est ex spirituali agente in illis et in illas.

1207. “Et adoraverunt Deum sedentem super throno.” –Quod significet adorationem Domini, cui omnis potentia in caelis et in terris, constat ex significatione “adorare,” quod hic sit adoratio ex humiliatione cordis; et ex significatione “sedentis super throno,” quod sit cui potentia in caelis et in terris; per “thronum” enim, ubi de Domino, intelligitur universum caelum, et quoque omnis potentia ibi: quod etiam intelligatur omnis potentia in terris, est quia potentia in caelis a potentia in terris non separari potest; mundus enim spiritualis, in quo sunt caeli et inferni, non separari potest a mundo naturali; ita non possunt angeli et spiritus separari ab hominibus; sunt enim consociati et conjuncti; nam unusquisque homo quoad cogitationes intellectus sui, et quoad affectiones voluntatis suae, est in mundo spirituali in societatibus ibi, ita cum angelis caeli ab una parte, et cum spiritibus inferni ab altera: homo enim quoad cogitationes et affectiones suas est spiritus; quare etiam post mortem, dum fit spiritus, venit in societates in quibus fuit in mundo. Inde patet quod quia est Domino potentia in caelis, etiam sit potentia in terris, et quod una ab altera non separari possit. Quod per “Deum” hic et alibi in Verbo intelligatur Dominus, est quia Ipsi est omnis potestas in caelis et in terris, ut Ipse in Verbo docet; est enim solus Deus.

[2] (Continuatio [de Regno Vegetabili; hic de Viribus spiritualibus et de Natura].)
(2.) Quod Natura in se mortua sit, creata ut spirituali ab illa induatur formis quae inserviant usui, ac ut terminetur. –Natura et vita sunt duo distincta; Natura incohat a sole mundi, et vita incohat a Sole caeli. Sol mundi est purus ignis, et Sol caeli est purus amor. Quod procedit a sole qui est purus ignis, hoc vocatur Natura; et quod procedit a Sole qui est purus amor, hoc vocatur vita: quod procedit a puro igne, hoc mortuum est; quod autem procedit ex puro amore, hoc vivum est: inde patet quod Natura in se mortua sit. Quod Natura inserviat pro induendo spirituali, patet ex animabus bestiarum, quae sunt affectiones spirituales, quod illae induantur a materialibus quae in mundo sunt: quod corpora illarum materialia sint, notum est; similiter corpora hominum.

[3] Quod spirituale possit indui a materiali, est qua omnia quae in Natura mundi existunt, tam atmosphaerica quam aquea et terrea, quoad omnia individua illorum, sunt effectus producti a spirituali ut causa; ac effectus unum agunt cum causa, et prorsus concordant, secundum hoc axioma, quod nihil existat in effectu quod non est in causa: sed differentia est quod causa sit vis viva quia est spiritualis, at effectus inde est vis mortua quia est naturalis. Ex eo est, quod in naturali mundo dentur talia quae prorsus concordant cum illis quae in spirituali mundo sunt, et quod apte conjungi possint. Inde nunc est quod dicatur quod Natura creata sit ut spirituale ab illa induatur formis, quae inserviant usui.

[4] Quod Natura creata sit ut spirituale in illa terminetur, sequitur ex dictis, quod illa quae in spirituali mundo sunt causae sint, et quod illa quae in naturali mundo effectus sint; et effectus sunt termini: ultimum omnino erit, ubi primum; et quia in ultimo coexistit omne intermedium a primo, opus creationis in ultimis est perfectum. Propter illum finem sol mundi creatus est, et per solem Natura, ac ultimo globus terraqueus, ut ibi sint materiae ultimae in quas omne spirituale desinat, ac in quibus creatio subsistat; ob finem etiam ut creationis opus ibi continue perstet ac perennet, quod fit per generationes hominum et animalium, ac per egerminationes vegetabilium; et ob finem ut inde redeant omnia ad Primum a quo, quod fit per hominem. Quod intermedia in ultimis coexistant, patet ex axiomate quod nihil sit in effectu quod non est in causa, ita a continuitate causarum et effectuum a Primo usque ad ultimum.

1208. “Dicentes, Amen, Alleluia.” –Quod significet qui in veritate solus colendus et glorificandus est, constat ex significatione “Amen,” quod sit veritas, et in supremo sensu quod sit Dominus quoad Divinum Verum (de qua [supra], n. 34, 228, 464, 469); et ex significatione “Alleluia,” quod sit colere et glorificare Dominum (de qua n. 1197, 1203).
(Continuatio [de Regno Vegetabili; hic de Formis].)

[2] (3.) Quod sint binae formae communes, spiritualis et naturalis; spiritualis qualis est animalium, et naturalis qualis est vegetabilium. –Inde est quod Omnia Naturae, praeter solem, lunam, et atmosphaeras, faciant tria regna, animale, vegetabile et minerale; et quod regnum minerale sit modo promptuarium, in quo sunt, et ex quo desumuntur illa, quae formas binorum regnorum, animalis et vegetabilis, componunt.

[3] Formae regni animalis, quae una voce vocantur animalia, sunt omnes secundum fluxum substantiarum et virium spiritualium; qui fluxus, ex conatu qui illis inest, est in formam humanam, inque omnia et singula ejus, a capite ad calcem, ita in communi ad producendum organa sensuum et organa motuum, tum organa nutritionis, et quoque prolificationis: ex eo est, quod universum caelum in tali forma sit, et quod omnes angeli et spiritus in tali forma sint, et quod homines in terris in tali forma sint; et quoque omnes bestiae, aves et pisces; his enim omnibus sunt similia organa.

[4] Animalis haec forma conatum ad talia trahit a Primo, a quo omnia sunt, qui est Deus, quod sit Homo: ille conatus et inde determinatio omnium virium spiritualium non aliunde dari et existere potest, nam datur in maximis et minimis, in primis et in ultimis, in mundo spirituali et inde in mundo naturali; sed cum differentia perfectionis secundum gradus.

[5] Altera autem forma quae est forma naturalis, et in qua sunt omnia vegetabilia, trahit suam originem ex conatu et inde fluxu virium naturalium, quae sunt atmosphaerae, et vocantur aetheres, quibus ille conatus inest ex determinatione virium spiritualium, quae est in formam animalem, et ex continua harum operatione in vires naturales, quae sunt aetheres, et per illas in materias telluris, ex quibus vegetabilia componuntur: quod inde sit origo, patet a supradictis, quod aliquod instar formae animalis in illis appareat.

[6] Quod omnia Naturae in illam formam connitantur, et quod aetheres nisum producendi illam ex spirituali sibi impressum ac sic insitum habeant, patet a multis: ut ex vegetatione universali superficiei totius telluris, tum ex vegetatione mineralium in tales formas in fodinis, ubi dantur aperturae, exque vegetatione cretaceorum in corallia in fundis marium, immo ex formis partium nivis vegetabilium aemulis.

1209. [Vers. 5] “Et vox e throno exivit,” –Quod significet unanimitatem universi caeli, constat ex significatione “vocis e throno exeuntis,” quod sit unanimitas universi caeli, nempe ad glorificandum Dominum; per “thronum” enim significatur totum caelum, ex eo quia Dominus super illo est, ac Dominus est ipsum caelum; angeli ex quibus caelum, ex suo proprio non aliquid caeli faciant, sed est Divinum, quod procedit a Domino apud illos, quod facit; inde est quod per “vocem e caelo” significetur unanimitas omnium in caelis, seu universi caeli. (Quod “thronus,” ubi de Domino, significet caelum videatur [supra], n. 253, 462, 477.)

[2] (Continuatio [de Regno Vegetabili; hic de Viribus].)
(4.) Quod tres Vires insint omni spirituali, Vis agendi Vis creandi, et Vis formandi. –Vis agendi, quia spirituale, procedit a primo fonte omnium virium, qui est Sol caeli, ac ille est Divinus Amor Domini; et amor est ipsum agens, et inde procedit vis viva, quae est vita.

[3] Vis creandi est vis producendi causas et effectus a principio usque ad finem, ac pergit a Primo per intermedia ad ultimum; Primum est ipse Sol caeli, qui est Dominus; intermedia sunt spiritualia, dein naturalia, tum terrestria, ex quibus ultimo sunt productiones: et quia illa vis in creatione universi perrexit a Primo ad ultimum, ideo illa postea similiter pergit, ut productiones continuae sint; alioqui desinerent: Primum enim continue spectat ultimum ut finem; et nisi Primum ultimo continue a se, per intermedia secundum ordinem creationis prospiceret, omnia perirent: quare productiones, quae sunt praecipue animalia et vegetabilia, sunt creationis continuationes. Non refert quod continuationes fiant per semina; usque est eadem vis creatrix, quae producit: quod etiam quaedam semina adhuc producantur, ex quorundam experientia est.

[4] Vis formandi est vis ultima ex ultimis, est enim vis producendi animalia et vegetabilia ex materiis Naturae ultimis, quae in tellure congestae sunt. Vires, quae insunt Naturae ex ejus origine, quae est sol mundi, non sunt vires vivae, sed vires mortuae; quae non sunt aliae quam sicut sunt vires caloris in homine et in animali, quae tenent corpus in illo statu ut voluntas per affectionem, ac intellectus per cogitationem, quae sunt spirituales, possint influere et agere suos actus in illo: nec sunt aliae quam sicut sunt vires lucis in oculo, quae solum faciunt ut mens, quae spiritualis est, per id suum organum videat; lux mundi nihil videt, sed mens per lucem caeli. Simile est cum vegetabilibus; qui credit quod calor et lux solis mundi aliud operentur quam ut aperiant et disponant propria Naturae ad recipiendum influxum ex spirituali mundo, multum fallitur.

1210. “Dicens, Laudate Deum [nostrum], omnes servi Ipsius.” –Quod significet cultum Domini ab illis qui in veris sunt, constat ex significatione “laudare Deum,” quod sit confiteri et colere Ipsum (de qua sequitur); et ex significatione “servorum Dei,” quod sint qui in veris a Domino sunt (de qua [supra], n. 6, 409). Multis locis in Verbo dicitur “laudare Deum,” et per id significatur confiteri Ipsum corde et ore, ita quoque colere; per “laudare Deum,” simile significatur quod per “Hallelujah,” quia “Hallelujah” significat “Laudate Deum;” quod id sit vox gaudii et laetitiae in confessionibus et in cultu Dei, prius dictum est. Quod per “laudare Deum” significetur confiteri et colere, est quia Dominus non vult laudari et glorificari ex aliquo amore sui, sed ex amore hominis; nam homo non potest aliter quam laudare et glorificare Dominum, seu laudem et gloriam Ipsi dare, cum agnoscit corde quod nihil boni in se sit, et quod nihil a se possit, ac vicissim, quod omne bonum sit a Domino, et quod Dominus omnia possit; cum homo in illa agnitione est, tunc removet proprium suum, quod est amoris sui, ac aperit omnia mentis suae, et sic dat copiam ut Divinum cum bono et cum potentia influat: ex eo est, quod necessum sit ut homo in humiliatione sit coram Domino, et quod humiliatio non aliunde sit quam ex agnitione sui et ex agnitione Domini, secundum quas fit receptio.
Quod “laudem dare Deo,” ac “laudare Deum,” sit confiteri Ipsum, et ex confessione cordis colere Ipsum, constat ex pluribus locis in Verbo (Ut Matth. xxi. 16: Luc. ii. 13, 14, 20; cap. v. 25, 26; cap. vii. 16; cap. xiii. 13; cap. xviii. 43; cap. xix. 28-{1}40; cap. xxiv. 52, 53: tum Psalm. cxlviii. 1-5, 7, 13: et alibi).

[2] (Continuati, (de Regno Vegetabili; hic de Viribus).)
(5.) Quod ex spirituali per illas vires existant vegetabilia, et quoque animalia, tam quae in caelo apparent quam quae in mundo.- Quod etiam illa existant in caelo, est quia illae Vires insunt spirituali in maximis et in minimis, in primis et in ultimis ejus, ita spirituali tam in caelo quam in mundo; prima ejus sunt in caelis, ultima ejus sunt in mundo: sunt enim gradus spiritualium, et quilibet gradus distinctus est ab altero, ac prior seu superior gradus perfectior est posteriori seu inferiori. Hoc constare potest ex luce et ex calore in caelis, et ex sapientia angelorum ex illis: lux in supremo seu tertio caelo ex flammeo tam splendida est ut lucem mundi meridianam millies excedat; in medio seu secundo caelo est lux minus {2}candida, sed usque lucem meridianam mundi centies excedit; in ultimo seu primo caelo, est lux similis luci meridianae mundi; sunt etiam gradus caloris, qui ibi est amor, et secundum illos est angelis sapientia, intelligentia et scientia: omne spirituale est lucis et caloris ex Domino ut Sole, ac sapientia et intelligentia sunt ex illis.

[3] Tot gradus spiritualium etiam dantur sub caelis, seu in Natura, qui sunt gradus inferiores spiritualium, ut constare potest ex mente naturali hominis, et ex ejus rationalitate et sensualitate; rationales homines in primo ejus gradu sunt, sensuales in ultimo sunt, ac quidam in medio; ac omnis cogitatio et affectio mentis naturalis est spiritualis. Tres illae vires, quae sunt vis agendi, vis creandi et vis formandi, insunt spirituali in ejus omni gradu, sed cum differentia perfectionis; ast quia nihil non suum ultimum habet, ubi desinit et subsistit, ita quoque spirituale; hoc ejus ultimum est in tellure, in ejus terris et aquis; et spirituale ex hoc ultimo producit vegetabilia omnis generis, ex arbore usque ad gramen, in quibus remanens spirituale se manifestat modo in quadam similitudine cum animalibus, de qua supra actum est.

1211. “Et timentes Ipsum.”- Quod significet cultum Domini ab illis qui in bono amoris sunt, constat ex significatione amoris Dei, quod sit cultus ex bono amoris (de qua (supra), n. 696, 942, 1150).

[2] (Continuatio (de Regno Vegetabili; hic de Vegetabilibus in Caelo).)
Nunc aliquid dicetur de Vegetabilibus in caelo; prius dictum est de Animalibus ibi. Sunt in caelis sicut in terris vegetabilia omnis generis et omnis speciei; immo sunt in caelis vegetabilia quae non in terris, sunt enim composita generum et specierum, etiam cum variatione infinita; hoc trahunt ex Origine sua, de qua infra: sed genera et species vegetabilium differunt in caelis, sicut genera et species animalium ibi, de quibus supra.

[3] Secundum gradus lucis et caloris ibi apparent horti paradisiaci, nemora, agri et campi, et in illis arboreta, floreta et vireta. In caelo intimo seu tertio sunt imprimis arboreta ex quorum fructibus stillant olea; sunt floreta, ex quibus sparguntur odores fragrantes, et in quorum seminibus sunt sapores ex fragrantia et oleo dulces; sunt vireta, quae redolent ex similibus. In caelo medio seu secundo sunt arboreta ex quorum fructibus stillant vina; sunt floreta, ex quibus halant odores amoeni, et in quorum seminibus sunt sapores delicati; vireta similiter. In infimo seu primo caelo dantur similia quae in intimo et medio caelo, cum discrimine jucunditatum et amoenitatum secundum gradus.

[4] Sunt quoque fructus et semina in caelo intimo ex puro auro, in caelo medio ex argento, et in caelo infimo ex cupro; et quoque sunt flores ex lapidibus pretiosis et ex crystallis. Haec omnia sunt egerminationes ex terris ibi. Sunt terrae ibi sicut apud nos; sed nihil enascitur ibi ex semine seminato, sed ex semine creato, et creatio ibi est instantanea, ac duratio quandoque diutina et quandoque momentanea; existunt enim per vires lucis et caloris ex Sole caeli, qui est Dominus, absque viribus succenturiatis et auxiliatricibus per lucem et calorem e sole mundi: inde sunt materiae in terris nostrae telluris fixae, ac germinationes constantes; materiae autem seu substantiae in terris quae in caelis sunt, non sunt fixae, et inde nec germinationes ex illis sunt constantes; sunt omnia ibi spiritualia in apparentia naturali: aliter in terris subjectis soli mundi. Haec allata sunt ut confirmetur quod omni spirituali, sive in caelo sit sive in mundo, insint tres illae vires, quae sunt vis agendi, vis creandi, et vis formandi, et quod illae vires continue pergant ad suum ultimum, ubi desinant et subsistant; et hoc non modo in primis ejus, sed etiam in ultimis ejus: inde est quod in caelis aeque existant terrae, nam terrae ibi sunt illae Vires in ultimis; discrimen est quod terrae ibi sint spirituales ex origine, et quod terrae hic sint naturales; et quod productiones e nostris terris fiant ex spirituali, media Natura, at in illis terris absque Natura.

1212. “Et parvi et magni”- Quod significet omnes qui in veris et bonis sunt in omni gradu, constat ex significatione “parvorum,” quod sint qui parum in veris et bonis sunt; et ex significatione “magnorum,” quod sint qui multum in illis: quid porro significatur per “parvos et magnos,” videatur (supra) (n. 696(a), 836).

[2] (Continuatio (de Regno Vegetabili; hic de Origine et de Anima).)
(6.) Quod sit eadem origo et inde anima utrisque, animalibus et vegetabilibus, cum sola differentia formarum in quas fit influxus.- Quod origo animalium, quae etiam est anima illorum, sit affectio spiritualis, qualis est homini in naturali ejus, supra est ostensum: quod etiam eadem sit origo Vegetabilium, Patet imprimis ex Vegetabilibus in caelis; ut quod appareant ibi secundum affectiones angelorum, et quoque quod repraesentent illas, usque adeo ut angeli in illis, sicut in suis typis, Videant et cognoscant suas affectiones, quales sunt; et quoque quod mutentur secundum illas, sed hoc fit extra societates: sola differentia est quod affectiones appareant formatae in animalia a spirituali in mediis ejus, et quod appareant formatae in vegetabilia in ultimis ejus, quae sunt terrae ibi; nam spirituale a quo, in mediis est vivum, in ultimis autem est non vivum; spirituale in ultimis non plus retinet a Vivo, quam ut producat instar vivi; paene sicut in corpore humano, in quo ultima ejus, quae producuntur a spirituali, sunt cartilagines, ossa, dentes et ungues, in quibus vivum, quod est ex anima, terminatur.

[3] Quod anima vegetativa sit ex eadem origine ex qua anima bestiarum terrae, avium caeli et piscium maris, in prima intuitione apparet sicut quod non ita sit, ex dissito quod unum vivat et alterum non vivat; sed usque id manifeste patet ex animalibus et simul vegetabilibus visis in caelis, et quoque ex animalibus et simul vegetabilibus visis in infernis: in caelis apparent animalia pulchra, et consimilia vegetabilia; in infernis autem animalia noxia, et consimilia vegetabilia; et cognoscuntur angeli et spiritus ex apparentiis animalium, et consimiliter ex apparentiis vegetabilium: plenaria est concordantia cum affectionibus illorum; immo talis est concordantia, ut animale possit mutari in concordans vegetabile, ac vegetabile in concordans animale.

[4] Angeli caeli sciunt quid affectionis repraesentatur in uno et in altero; et audivi, et quoque percepi, quod simile sit. Datum etiam est mihi manifeste cognoscere correspondentiam non modo animalium, sed etiam vegetabilium, cum societatibus caeli et cum societatibus inferni, ita cum affectionibus illarum, nam societates et affectiones in mundo spirituali unum faciunt. Ex eo est quod in Verbo multis in locis nominentur “horti,” “luci,” “silvae,” “arbores,” tum “plantae” Varii generis, et quod ibi significent spiritualia secundum origines suas, quae omnes se referunt ad affectiones.

[5] Differentia itaque vegetabilium in mundo spirituali et in mundo naturali est, quod in mundo spirituali existant momento secundum affectiones angelorum et spirituum ibi, tam semina quam egerminationes; in mundo autem naturali est origo illorum insita seminibus, ex quibus quotannis exsurgunt. Praeterea duo Naturae propria sunt, tempus et inde successivum, ac spatium et inde extensivum; at illa non dantur in mundo spirituali ut propria ejus; sunt ibi apparentiae statuum vitae illorum; inde quoque est quod ex terris ibi, quae ex spirituali origine sunt, vegetabilia momento enascantur, et quoque momento disparentur; quod tamen solum fit quando angeli discedunt, sed quando non discedunt perdurant. Hoc discrimen est inter vegetabilia in mundo spirituali, et inter vegetabilia in mundo naturali.

1213. VERSUS 6, 7.
“Et audivi tanquam vocem turbae multae, et tanquam vocem aquarum multarum, et tanquam vocem tonitruum vehementium, dicentium, Alleluia, quia regnat Dominus Deus omnipotens. Gaudeamus at exultemus, et demus gloriam Ipsi, quia venerunt nuptiae Agni et uxor Ipsius paravit se.”
6. “Et audivi tanquam vocem turbae multae,” significat glorificationem Domini ab omnibus qui in caelis propter rejectionem malorum, et inde liberationem bonorum,” (n. 1214); “et tanquam vocem aquarum multarum, significat glorificationem Ipsius ex versus (n. 1215); “et tanquam vocem tonitruum vehementium,” significat glorificationem Ipsius ex bonis amoris (n. 1216); “dicentium, Alleluia, quia regnat Dominus Deus omnipotens,” significat gaudium et laetitiam, quod Domino nunc sit regnum in terris ut in caelis (n. 1217).
7. “Gaudeamus et exultemus, et demus gloriam Ipsi,” significat manifestationem gaudii ex affectione veri et ex affectione boni (n. 1218); “quia venerunt nuptiae Agni,” significat conjunctionem Domini cum ecclesia (n. 1219); “et uxor Ejus paravit se,” significat quod ecclesia nunc ornetur veris ex bono ad recipiendum (n. 1220).

1214. (Vers. 6.) “Et audivi tanquam vocem turbae multae. Quod significet glorificationem Domini ab omnibus qui in caelis, propter rejectionem malorum, et inde liberationem bonorum, constat ex significatione “vocis,” quod sit glorificatio Domini, nam vox fuit “Alleluia, quia regnat Dominus Deus omnipotens,” ut patet a fine hujus versus: quod sit propter rejectionem malorum et inde liberationem bonorum, sequitur a praecedentibus et sequentibus in hoc capite, et in reliquis; nam intelligitur glorificatio Domini propter ultimum judicium, per quod liberati sunt boni a malis, mali enim tunc rejecti sunt in infernum, et per id boni ab illis liberati sunt: et ex significatione “turbae multae,” quod sint omnes qui in caelis sunt, qui vocantur “turba” a sono omnium simul; loquela simultanea a multis auditur sicut “vox turbae multae.”

[2] (Continuatio (de Regno Vegetabili; hic de Origine et de Anima).)
(7.) Quod illa origo sit ex usu, est quia affectiones se referunt ad usus; usus est subjectum omnis affectionis; non enim potest homo affici, nisi sit propter aliquid, et hoc aliquid est usus; nunc quia omnis affectio ponit usum, et anima vegetativa, ex ejus spirituali origine, est affectio, ut dictum est, ideo etiam est usus. Ex hac causa est quod omni vegetabili insit usus, spiritualis usus in mundo spirituali, ac spiritualis et quoque naturalis in mundo naturali; usus spiritualis est pro vario statu animi, et naturalis pro vario statu corporis. Quod animi refocillentur, recreentur et excitentur, et vicissim inducantur in somnos, in maerores et in deliquia, per odores et sapores diversorum vegetabilium, notum est; et quod corpora per illa, et per varia ex illis facta lixivia, menstrua et pharmaca sanentur, ac vicissim per toxica ex illis necentur, etiam notum est.

[3] Usus spiritualis ex illis in caelis externus est recreatio animorum, ac internus est repraesentatio Divinorum in illis, et sic quoque elevatio animi; nam sapientiores angeli vident in illis quale affectionum in serie; florum varietates in suo ordine, et simul colorum variegationes, ut et odores, manifestant illas, et quid interius in illis reconditum latet; omnis enim affectio ultima, quae vocatur naturalis, tametsi est spiritualis, suum quale trahit ex affectione interiore, quae est intelligentiae et sapientiae, et hae trahunt suum quale ab usu et ejus amore: verbo, non aliud floret ex humo in caelis quam usus, quia usus est anima vegetativa.

[4] Quoniam usus est anima vegetativa, ideo in locis ibi quae deserta vocantur, ubi sunt qui in mundo rejecerunt opera charitatis, quae sunt ipsi usus, non apparet gramen aut ulla herba, sed mera glarea et arena. Per usus, qui soli florent in caelis, intelligitur omne bonum actu, quod est a Domino per amorem in Ipsum, et per amorem erga proximum. Omne vegetabile ibi repraesentat formam usus; et quicquid in illo apparet, a primo ejus ad ultimum et ab ultimo ejus ad primum, seu a semine ad florem et a flore ad semen, sistit affectionis et simul ejus usus progressionem et extensionem a fine ad finem. Periti artis botanicae, chymicae, medicae, et pharmaticae, in scientiam usuum spiritualium ex vegetabilibus ibi veniunt post mortem, et quoque illam exercent, ac illa quam maxime delectantur; locutus sum cum illis, et ex illis audivi mirabilia.

1215. Et tanquam vocem aquarum multarum.”- Quod significet glorificationem Ipsius ex veris, constat ex significatione “vocis” quod sit glorificatio Domini (ut supra); et ex significatione “aquarum,” quod sint vera (de qua (supra), n. 71, 483(a, b), 518(a-d), 537(a), 538(a, b), 854, 971, 1033); inde “aquae multae” sunt omnia vera quae apud angelos in caelis. In caelis sunt angeli qui in veris sunt, et qui in bonis; angeli qui in veris sunt, vocantur angeli spirituales, et qui in bonis, angeli caelestes: inde caelum distinctum est in duo regna, spirituale et caeleste; in regno spirituali sunt omnes qui in veris sunt, et in regno caelesti sunt omnes qui in bonis.

[2] Sunt quidem omnes in veris ex bono; sed bonum est duplex, est bonum spirituale et bonum caeleste; bonum charitatis est bonum amoris erga proximum, et bonum caeleste est bonum amoris in Dominum: haec bona distincta sunt; bonum spirituale est bonum in gradu inferiori, et bonum caeleste est bonum in gradu superiori; quare bonum caeleste est apud angelos caelorum superiorum, et bonum spirituale apud angelos inferiorum caelorum. Ex his patet quod per “aquas multas,” quarum vox audita est, significentur omnes spirituales angeli in caelis, at per “vocem tonitruum vehementium,” quod sequitur, significentur omnes caelestes angeli in caelis.

[3] (Continuatio (de Regno Vegetabili; hic de Origine et de Anima).)
Ex his quae huc usque de vita quae a Domino, et de existentia omnium in universo ex illa, allata sunt, omnis sapiens corde potest videre quod Natura non aliquid ex se producat, sed quod modo ad producendum inserviat spirituali, quod ex Sole caeli, qui est Dominus, procedit, sicut causa instrumentalis suae causae principali, aut sicut vis mortua suae vi vivae. Ex quo patet quantum errant qui generationes animalium, et productiones vegetabilium adscribunt Naturae: sunt illi sicut qui magnifica et splendida opera adscribunt instrumento et non artifici, aut qui adorant sculptile et non Deum.

[4] Fallaciae, quae inumerabiles sunt, in omni ratiocinio de spiritualibus, moralibus, et civilibus, inde oriuntur: fallacia enim est inversio ordinis, et est judicium oculi et non mentis, et est conclusum ex rei apparentia et non ex rei essentia: quare ratiocinari ex fallaciis de mundo et de existentia rerum in illo, est sicut confirmare per ratiocinia quod caligo sit lux, quod mortuum sit vivum, et quod corpus influat in animam et non vicissim: cum tamen aeterna veritas est quod influxus spiritualis sit, et non influxus physicus, hoc est, animae quae est spiritualis in corpus quod est materiale, ac mundi spiritualis in mundum naturalem: tum quod Divinum ex Se, et per id quod procedit ex Ipso, sicut omnia creavit, etiam omnia sustentet; et quod sustentatio sit perpetua creatio, sicut subsistentia est perpetua existentia.

1216. “Et tanquam vocem tonitruum vehementium.”- Quod significet glorificationem Ipsius ex bonis amoris, constat ex significatione “vocis,” quod sit glorificatio Domini (ut supra); et ex significatione “tonitruorum,” quod sint bona amoris sonantia (de qua (supra), n. 821(b), 855); inde “tonitrua vehementia” sunt omnia bona, dum sonant apud angelos. Sunt in loquela hominum duo simul, sonus et articulatio ejus in voces; sonus est affectionis voluntatis ejus, et articulatio soni est cogitationis intellectus ejus: haec duo conjuncta sunt in loquela humana, et quoque ex auditu dignoscuntur; ex sono enim cognoscitur affectio, et ex vocibus, quae sunt articulationes soni, cognoscitur cogitatio: hoc quia naturale est, homo parum de eo reflectit, sed usque scit dum audit. Hoc distinctius auditur apud angelos et spiritus quam apud homines: causa est, quia spirituales sunt, ac spirituales cogitant ex afiectione et inde quoque loquuntur ex illa; illi qui in caelesti regno sunt, ex affectione boni, et illi qui in spirituali regno ex affectione veri; inde est quod ex sono noscantur. Sonus loquelae angelorum in superioribus caeli auditur infra varie, increscit enim progrediendo, sicut etiam in mundo cum sonus descendit ex alto; sonus angelorum spiritualium auditur sicut sonus aquarum strepentium, at sonus angelorum caelestium sicut sonus tonitruum. (Quid porro “tonitrua” significant, videatur supra, n. 273, 353, 498, 702, 704, 1014.)

[2] (Continuatio.) (De Omnipraesentia et de Omniscientia.)
Actum est de Infinitate, et Aeternitate, tum de Providentia et Omnipotentia, quae sunt Domino; nunc agendum est de Omnipraesentia et de Omniscientia, quae sunt Ipsi. Quod Deus omnipraesens sit, et quod omniscius, agnoscitur in omni religione; inde est ut orent ad Deum, ut audiat ac ut videat, et misereatur; quod non facerent nisi crederent omnipraesentiam ac omniscientiam Ipsius. Quod id credant est ex influxu e caelo apud illos quibus est religio, ex ipsa enim religione non venit in quaestionem num datur et quomodo datur. At quia hodie, imprimis in Christiano orbe, multiplicati sunt homines naturales, et hi non vident aliquid Dei, et non credunt nisi videant, (si dicunt quod credant, est Vel ex officio, vel ex caeca scientia, vel ex hypocrisi, et usque possunt videre,) ideo de illis quae Dei sunt, ut videant, licet ex luce et inde visu rationali agere.

[3] Quisque enim homo, etiam mere naturalis et sensualis, dotatus est intellectu, qui elevari potest in lucem caeli, ac videre spiritualia, immo Divina, et quoque comprehendere illa, sed modo dum audit illa aut legit illa; ac postea ex memoria potest loqui illa, sed cogitare illa in se ex se non potest: causa est, quia dum audit et legit, est intellectus a propria sua affectione separatus; et cum ab illa separatus est, tunc est in luce caeli: at cum cogitat in se ex se, tunc intellectus est conjunctus affectioni suae voluntatis, et haec illum implet, detinet et ab exeundo arcet. Sed usque res in se talis est quod intellectus possit ab affectione voluntatis separari, et sic elevari in lucem caeli, apud illos naturales homines qui in affectione veri sunt, et se non confirmaverunt in falsis; sed aegre apud illos qui non in affectione veri sunt, ex eo, quod rejecerint Divina, vel quod confirmaverint se in falsis; apud hos est sicut umbraculum inter lucem spiritualem et lucem naturalem, apud multos tamen est umbraculum illud transparens.

[4] Nunc quia homo quicunque, etiam sensualis corporeus, dum adultus, tali facultate intelligendi pollet ut comprehendere possit illa quae Dei sunt dum audit, aut dum legit, et dein memoria retinere illa, et inde loqui, docere ac scribere illa, interest ut de Divinis Attributis continuetur opus sicut inceptum est; hic itaque de Divina Omnipraesentia et de Divina Omniscientia, ne homo mere naturalis trahat illas in dubium usque ad negationem, per id quod non velit aliquod Divinum et spirituale intelligere, quod vocat non posse.

1217. “Dicentium, Alleluia, quia regnat Dominus Deus omnipotens.”- Quod significet gaudium et laetitiam, quot Domino nunc sit regnum in terris sicut in caelis, constat ex significatione “Alleluia,” quod sit vox glorificationis Domini ex gaudio cordis (de qua (supra), n. 1197, 1203); (dicitur gaudium et laetitia, quia in Verbo “gaudium” dicitur de bono, ac “laetitia” de vero, et hic angeli tam qui in veris fuerunt quam qui in bonis, dixerunt “Alleluia;”) et ex significatione “quia regnat Dominus Deus omnipotens,” quod sit quod regnum Ipsius sit in terris sicut in caelis, per quod intelligitur, quod postquam boni separati sunt a malis, ac mali conjecti in infernum, tunc omnes boni in meliorem statum recipiendi verum et bonum a Domino venerint, in quo statu non prius fuerunt; nam quamdiu in nexu fuerunt cum malis, si recepissent bona et vera, contaminavissent et pervertissent illa: haec quoque causa est quod vera interiora in terris non prius revelata sint quam postquam separatio illa facta est per ultimum judicium.

[2] Hoc quoque intelligitur per
“Veniat regnum tuum… in terris sicut in caelis,” in Oratione Dominica ((Matth. vi. 10)):
regnum Domini fuit quoque ante ultimum judicium, nam Dominus semper regit caelum et terram; sed status regni Domini alius factus est post ultimum judicium quam fuit ante illud, est enim receptio Divini Veri et Boni post illud universalior, interior, facilior, et distinctior. “Dominus Deus omnipotens” dicitur, et Dominus dicitur “Dominus” ex Bono, ac “Deus” ex Vero, et “omnipotens” ex separatione bonorum a malis per ultimum judicium, et quoque ex potestate salvandi illos qui recipiunt Ipsum.

[3] (Continuatio (de Omnipraesentia et de Omniscientia).)
Sed quomodo Dominus potest praesens esse apud omnes qui in caelo et universo terrarum orbe sunt, et quoque scire omnia, et quoque singularissima apud illos in praesenti et in futuro, non comprehendi potest, nisi per haec sequentia:-
(1.) Quod in mundo naturali sint spatia et tempora, at quod in mundo spirituali illa sint apparentiae.
(2.) Quod spatia et tempora ex ideis removenda sint, ut comprehendatur Domini omnipraesentia apud omnes et singulis, ac omniscientia praesentium et futurorum apud illos.
(3.) Quod omnes angeli caeli, et omnes homines terrae qui faciunt ecclesiam, sint sicut unus Homo, et quod Dominus sit illius Hominis Vita.
(4.) Consequenter sicut vita est in singulis et singularissimis hominis, et cognoscit omnem illorum statum, ita Dominus est in singulis et singularissimis angelorum caeli, et fiominum ecclesiae.
(5.) Quod Dominus apud illos qui extra caelum et extra ecclesiam sunt, qui in inferno sunt, vel in infernum venturi sunt, etiam praesens sit, et sciat omnem illorum statum, ex facultate intellectuali, quae est cuivis homini, et ex opposito.
(6.) Quod ex omnipraesentia et omniscentia Domini ita percepta, in intellectum cadat quomodo Dominus est omne et in omnibus caeli et ecclesiae, et quod in Domino simus, et Ipse in nobis.
(7.) Omnipraesentia et omniscientia Domini etiam a creatione universi comprehendi possunt, illud enim ad Ipso ita creatum est ut Ipse sit in primis et in ultimis, ac in centro et simul in peripheriis, et quod usus sint in quibus est.
(8.) Quoniam Domino est Divinus Amor et Divina Sapientia, ideo Ipsi est Divina omnipraesentia et Divina omniscientia ex utroque; sed omnipraesentia principaliter est ex Divino Amore, et omniscientia principaliter est ex Divina sapientia.

1218. (Vers. 7.) “Gaudeamus et exultemus, et demus gloriam Ipsi.”- Quod significet manifestationem gaudii quod ex affectione veri et ex affectione boni, constat ex significatione “gaudere,” quod hic sit gaudium ex affectione veri; ex significatione “exultare,” quod sit gaudium ex affectione boni, nam exultare est cordis, ita boni amoris; et ex significatione “dare gloriam,” quod sit agnoscere, confiteri et colere Dominum (de qua (supra), n. 678); haec quoque intelliguntur per “glorificare.” Quod sit gaudium ex affectione veri et ex affectione boni, quod significatur per “gaudere” et “exultare,” est quia omne gaudium est affectionis; homini est gaudium modo ex illis quibus afficitur, seu quae amat. Sunt binae origines universales omnium gaudiorum spiritualium; una est ex affectione seu amore veri, altera est ex affectione seu amore boni: gaudium affectionis boni est proprie voluntatis et inde facti, et gaudium affectionis veri est proprie intellectus et inde loquelae. Quoniam in versu praecedente actum est de illis qui in veris sunt, et de illis qui in bonis, et quoque de glorificatione Domini ab illis, ideo omnium illorum gaudium et ab illis glorificatio manifestatur per haec verba, “Gaudeamus et exultemus, et demus gloriam Ipsi.”

[2] (Continuatio (de Omnipraesentia et Omniscientia).)
(1.) Quod in mundo naturali sint spatia et tempora, et quod in mundo spirituali illa sint apparentiae, est causa, quia omnia quae in mundo spirituali apparent, sunt immediate ex Sole caeli, qui est Divinus Amor Domini; at vero omnia quae in mundo naturali apparent, sunt ex eodem, sed medio sole mundi, qui est purus ignis. Purus amor, ex quo immediate omnia existunt in mundo spirituali, est immaterialis; at purus ignis, per quem mediate omnia existunt in mundo naturali, est materialis; inde est, quod omnia quae in mundo spirituali existunt, sint ex origine sua spiritualia, et quod omnia quae in mundo naturalia existunt, sint ex secundaria sua origine materialia; et materialia in se sunt fixa, stata et mensurabilia; fixa, quia permanent, utcunque status hominum mutantur, sicut terrae, montes et maria; stata, quia per vices constanter recurrunt, sicut tempora, generationes et germinationes; et mensurabilia, quia omnia definiri possunt, sicut spatia per milliaria et stadia, et haec per gressus et ulnas, et tempora per dies, septimanas, menses et annos: in mundo autem spirituali sunt omnia sicut fixa, sicut stata, et sicut mensurabilia, sed usque non sunt talia in se; existunt enim secundum status angelorum, ac permanent secundum illos, sic ut ipsi illorum status ac illa unum faciant; quare etiam variantur quemadmodum variantur status illorum. Sed hoc fit imprimis in mundo spirituum, in quem venit omnis homo primum post mortem; non ita in caelo et in inferno: quod in mundo spirituum hoc fiat, est quia omnis homo subit ibi mutationes status, ac praeparatur ad caelum aut ad infernum.

[3] Sed spiritus non super mutationes et variationes illas reflectunt, quia spirituales sunt, et inde in spirituali idea, cum qua omnia et singula, quae ab illis sensu percipiuntur, unum faciunt; tum quia separati sunt a Natura, et tamen ibi Vident prorsus similia quae viderunt in mundo, sicut terras, montes, valles, aquas, hortos, silvas, vegetabilia, palatia, domos, vestes quibus amiciuntur, cibos quibus nutriuntur, et praeterea animalia, ac se ipsos ut homines. Vident omnia illa in clariore luce quam similia viderunt in mundo, et quoque sentiunt illa exquisitiori tactu quam in mundo. Inde homo post obitum prorsus non scit quod exuerit materiale suum, et quod emigraverit e corporis sui mundo in spiritus sui mundum. Audivi multos dicentes quod non obiverint, et quod non possint intelligere quomodo aliquid corporis sui potuerit rejectum esse in sepulcrum; et id ex causa, quia ibi omnia similia sunt; nescientes quod illa quae ibi Vident et sentiunt non sint materialia, sed substantialia ex origine spirituali; et quod tamen usque sint realia, quia sunt ex eadem origine ex qua omnia mundi, cum sola differentia quod accessorium, sicut superindumentum, ex sole mundi datum sit illis quae in mundo naturali sunt, ex quo facta sunt materialia, fixa, stata et mensurabilia. Sed usque asseverare possum quod illa quae in mundo spirituali sunt, plus realia sint quam quae in mundo naturali sunt; nam mortuum, quod spirituali accessit in Matura, non facit reale, sed diminuit illud: quod diminuat, patet manifeste ex statu angelorum caeli comparato cum statu hominum terrae, et ex omnibus quae in caelo sunt comparatis cum omnibus quae in mundo.

1219. “Quia venerunt nuptiae Agni.”- Quod significet conjunctionem Domini cum ecclesia, constat ex significatione “nuptiarum,” quod sit conjunctio (de qua sequitur); et ex significatione “Agni,” quod sit Dominus quoad Divinum Humanum (de qua (supra), n. 314). Dicuntur “nuptiae Agni,” quia conjunctio Domini cum ecclesia est conjunctio Divini Humani Ipsius cum illa: non enim potest dari aliqua conjunctio immediata cum Divino Ipsius quod vocatur Pater, hoc enim non recipi potest, est enim supra omnem ideam cogitationis hominum, et quoque angelorum; non ita cum Divino Humano, hoc enim cogitari potest: inde est quod dicantur nuptiae “Agni,” et non nuptiae Domini Dei.

[2] (Continuatio (de Omnipraesentia et de Omniscientia).)
Quoniam similia in caelo sunt quae in nostro mundo, ideo etiam in caelis sunt spatia et tempora; sed spatia ibi, sicut ipsae terrae et quae super illis, sunt apparentiae; apparent enim secundum status angelorum, ac spatiorum extensiones et distantiae secundum similitudines et dissimilitudines statuum: per status intelliguntur status amoris et sapientiae, aut affectionum et inde cogitationum, qui multiplices et varii sunt; secundum illos distant societates angelicae in caelis, et quoque distant caeli ab infernis, ut et horum societates inter se. Datum est videre quomodo similitudo status conjungit, et extensionem spatii seu distantiam contrahit, et quomodo dissimilitudo separat, ac extensionem spatii seu distantiam producit; possunt illi ibi qui ad visum distant milliare momento adesse, cum excitatur amor unius ad alterum, ac vicissim illi qui colloquuntur possunt momento ad milliare separari, cum excitatur odium.

[3] Quod spatia in mundo spirituali sunt modo apparentiae etiam patuit mihi ex eo, quod praesentes mihi facti sunt plures qui e terris longinquis fuerunt, ut qui ex regnis Europae variis, ex Africa et India, tum etiam incolae planetarum, et tellurum dissitarum. Sed tamen usque spatia in caelis apparent similiter extensa quemadmodum spatia nostrae telluris; verum quia spatia ibi ex sola origine spirituali, et non simul naturali, sunt, ac inde apparent secundum status angelorum, ideo angeli non possunt habere ideam spatiorum, sed pro illis ideam suorum statuum: nam quando mutabilia sunt, fit idea illorum ex origine quae est spiritualis, ita ex similitudine et dissimilitudine affectionum et inde cogitationum.

[4] Simile est cum temporibus, nam sicut spatia ita sunt tempora; progressiones enim per spatia sunt etiam progressiones per tempora. Quod haec quoque sint apparentiae statuum, est quia Sol caeli, qui est Dominus, non ibi per circumlationes et per progressiones facit dies et annos, sicut apparet sol mundi facere; quare in caelis est perpetua lux, et perpetuum Ver; inde tempora ibi non sunt fixa, stata et mensurabilia: nunc quia illa quoque variantur secundum status affectionum et inde cogitationum, sunt enim brevia et contracta in affectionum jucundis, ac longa et producta in affectionum injucundis, ideo angeli nec habere possunt ideam temporis ex apparentia, sed ideam statuum ex origine ejus. Ex his patet quod nulla idea spatii et temporis sit angelis in caelo, sed de illis idea spiritualis, quae est idea status.

[5] Sed idea status, et inde idea apparentiae spatii et temporis, non datur nisi quam in ultimis creationis ibi, et ex illis: ultima creationis ibi sunt terrae, super quibus habitant angeli; ibi apparent spatia et tempora, et non in ipsis spiritualibus, a quibus creata sunt ultima; immo nec in ipsis affectionibus angelorum, nisi cogitatio ex illis pervadat ad ultima. Aliter vero in naturali mundo, ubi spatia et tempora sunt fixa, stata et mensurabilia, et ideo intrant in cogitationes hominum, ac finiunt illas, et distinguunt a spiritualibus angelorum. Ex eo primum est quod homo aegre possit comprehendere omnipraesentiam et omniscientiam DiVinam; nam si illas vult comprehendere, potest labi in errorem quod Deus sit intimum Naturae, et sic omnipraesens et omnisciens.

1220. “Et uxor Ejus paravit se.”- Quod significet quod ecclesia nunc ornetur veris ex bono ad recipiendum, constat ex significatione “uxoris,” cum de Domino, quod sit ecclesia (de qua (supra), n. 1120); et ex significatione “parare se,” quod sit ornari veris ex bono ad recipiendum, nam sequitur quod “amiceretur byssino mundo et splendido,” et per “byssinum” significatur verum ex bono caelesti. Ecclesia ex illis veris recipit Dominum; nam Dominus apud hominem influit in bonum amoris ejus, et ab homine recipitur in veris; inde omnis conjunctio spiritualis. Dicitur “ornari,” ac intelligitur doceri et discere, sic enim et non aliter ecclesia ornat se, et parat ad nuptias, et ad recipiendum Dominum,

[2] (Continuatio (de Omnipraesentia et de Omniscientia).)
(2.) Quod spatia et tempora ex ideis removenda sint, ut comprehendatur Domini omnipraesentia apud omnes et singulos, ac omniscientia praesentium et futurorum.- Sed quia spatia et tempora ex ideis cogitationis naturalis hominis aegre removeri possunt, praestat ut homo simplex de Divina omnipraesentia et omniscientia non ex ratione intellectus cogitet; satius est ut ex religione simpliciter illis credat; et si cogitat ex ratione, secum dicat quod sint quia sunt Dei, ac Deus est ubivis ac infinitus, tum quia Verbum hoc docet; et si ex Natura et ejus spatiis et temporibus de illis cogitat, secum dicat quod miraculose fiant. Sed quia hodie naturalismus ecclesiam paene inundavit, et ille non potest nisi quam per rationalia discuti, per quae homo videat quod ita sit, ideo etiam haec Divina e tenebris, quas inducit Natura, per illa in lucem protrahentur; quod etiam fieri potest, quoniam, ut prius dictum est, intellectus homini datus, elevabilis est in interiorem lucem caeli, si homo modo ex amore velit scire vera. Omnis naturalismus est ex cogitatione de Divinis ex Naturae propriis, quae sunt materia, spatium et tempus; mens quae illis inhaeret, et non vult credere nisi quae intelligit, non potest non occaecare intellectum suum, et ex caligine, cui immersit illum, negare quod aliqua providentia Divina sit, et inde nec omnipotentia, omnipraesentia et omniscientia, cum tamen illae sunt prorsus sicut religio docet, tam intra Naturam quam supra illam; sed non possunt comprehendi intellectu, nisi ex ideis cogitationis ejus removentur spatia et tempora, haec enim singulis ideis cogitationis aliquo modo insunt; nam nisi illa removentur, non potest cogitari nisi quam quod Natura sit omne, quod illa ex se, et quod vita ex illa, et inde quod intimum ejus sit quod vocatur Deus, et quod omne ideale sit praeter illam. Scio quod etiam miraturi sint quod aliquod existens detur ubi non tempus et spatium, et quod ipsum Divinum sit absque illis, et quod spirituales non sint in illis, sed modo in apparentiis illorum; cum tamen Divina spiritualia sunt ipsae essentiae omnium quae exstiterunt et quae existunt; et quod naturalia absque illis sint sicut corpora absque anima, quae fiunt cada|v|era.

[3] Omnis homo qui factus est naturalista per cogitationes ex Natura, manet etiam talis post mortem, et vocat omnia, quae in mundo spirituali videt, naturalia, quia similia sunt; usque tamen illustrantur et docentur ab angelis quod non naturalia sint, sed quod naturalium apparentiae; convincuntur etiam usque ut affirment quod ita sit, sed usque relabuntur, et Naturam sicut in mundo colunt, et tandem separant se ab angelis, et cadunt in infernum, nec inde possunt eximi in aeternum; causa est, quia non illis est anima spiritualis, sed naturalis qualis est bestiis, cum facultate tamen cogitandi et loquendi, quia nati sunt homines. Nunc quia inferna talibus hodie plusquam prius implentur, interest ut tam densae tenebrae ex Natura oriundae, quae limina intellectus hominum hodie obstipant et obsepiunt, per lumen rationale ex spirituali removeantur.

1221. VERSUS 8, 9.
“Et datum illi ut amiceretur byssino mundo et splendido, nam byssinum justitiae sanctorum. Et dixit mihi, Scribe, Beati qui ad cenam nuptiarum Agni vocati sunt; et dixit mihi, Haec verba vera sunt Dei.”
8. “Et datum est illi ut amiceretur byssino mundo et splendido,” significat quod ecclesia illa instrueretur in veris ex Verbo a Domino (n. 1222); “nam byssinum justitiae sanctorum,” significat quod “per vera ex Verbo sint bona vitae illis qui credunt in Dominum (n. 1223).
9. “Et dixit mihi, Scribe,” significat quod haec erunt posteritati in memoriam (n. 1224); “Beati qui ad cenam nuptiarum Agni vocati sunt,” significat quod illi in caelum venturi sint, qui per vera ex Verbo conjunguntur Domino, et fiunt ecclesia (n. 1225); et dixit mihi, Haec verba vel sunt Dei,” significat quod sint ex Domino, qui Verbum et qui Veritas (n. 1226).

1222. (Vers. 8.) “Et datum est illi ut amiceretur byssino mundo et splendido.”- Quod significet quod ecclesia illa instrueretur in veris ex Verbo a Domino, constat ex significatione “amiciri,” quod sit instrui in veris, per “vestes” enim in Verbo significantur vera, quae investiunt bona, inde per “amiciri” significatur instrui in illis; (quod “vestes” et “amiciri” illa significat, videatur (supra,) n. 64, 65, 195, 271, 395(d), 951;) et ex significatione “byssi” vel “byssini,” quod sit verum ex origine caelesti (de qua (supra), n. 1143); at quia verum ex illa origine est Verum Divinum, et omne Verum Divinum est a Domino, et illud est Verbum, ideo per “byssum” et “byssinum” significatur verum ex Verbo; id verum vocatur mundum” ex bono caelesti, et “splendidum” ex bono spirituali. Omne Verum est ex bono, et sunt duo bona universalia, ex quibus omnia vera, nempe, bonum caeleste, quod est bonum amoris in Dominum, et bonum spirituale, quod est bonum amoris erga proximum; verum ex hoc bono intelligitur per “byssinum splendidum,” verum autem ex illo bono per “byssinum mundum,” utrumque ex Verbo; nam Verbum in singulis suis tale est ut verum ex bono caelesti et verum ex bono spirituali conjunctum sit, ac intus in veris bonum caeleste cum bono spirituali.

[2] (Continuatio (de Omnipraesentia et de Omniscientia).)
(3.) Quod omnes angeli caeli, et omnes homines terrae qui faciunt ecclesiam, sint sicut unus Homo, et quod Dominus sit illius Dominus Vita.- Hoc confirmatum videas in opere De Caelo et Inferno, in uno articulo, Quod universum Caelum in complexu referat unum Hominem (n. 59-67); in altero, Quod unaquaevis Societas in caelis referat unum Hominem (n. 68-72); in tertio, Quod inde unusquisque Angelus sit in perfecta Forma Humana (n. 73-77); et in quarto, Quod Caelum in toto et in parte referat Hominem, quod sit ex Divino Humano Domini (n. 78-{1}86; tum, Quod Correspondentia sit omnium Caeli cum omnibus Hominis (n. 87-102): quod simile dici possit de ecclesia Domini in terris (n. 57).
Quod Caelum sit sicut unus Homo, docuit experientia, et docet ratio. Experientia:- Datum est Videre societatem ex millibus angelorum constantem, ut unum hominem mediocris staturae; tum societates ex paucioribus similiter: sed hoc non apparet angelis in societate, sed angelis extra societatem illam e longinquo, et tunc quando societas ab alienis purificanda est; quod cum fit, omnes illi qui faciunt societatis vitam, intra illum Hominem sunt, illi autem qui non faciunt, extra illum sunt; hi removentur, et illi remanent. Simile est cum universo caelo coram Domino. Inde et non aliunde est, quod omnis angelus et spiritus sit homo in simili forma in qua est homo in terris.

[3] Quod etiam ecclesia in terris coram Domino sit sicut unus Homo, non visum est, sed auditum; tum quod illa quoque distincta sit in societates, et quod unaquaevis societas sit Homo; tum quod omnes qui intra illum Hominem sunt, intra caelum sint; illi autem qui extra illum sunt, in inferno sint: causa etiam dicta est, quod omnis homo ecclesiae sit etiam angelus caeli, fit enim angelus post mortem: praeterea ecclesia in terris non modo una cum angelis facit interiora illius Hominis, sed etiam exteriora, quae vocantur cartilaginea et ossea; hoc facit ecclesia, quia homines terrae praediti sunt corpore, in quo ultimum spirituale indutum est naturali; hoc facit conjunctionem caeli cum ecclesia, et ecclesiae cum caelo.

[4] Ex Ratione:- Quod caelum et ecclesia, sint Homo in concreto seu complexu maximo, minori et minimo, sola causa est, quia Deus est Homo: et inde Divinum procedens, quod est Divinum ex Ipso, simile est in omni minimo et maximo, quod est Homo; nam, ut supra dictum est, Divinum non est in spatio et extensum, sed facit ut spatia et extensa in ultimis creationis Ipsius existant, in caelis apparenter, in mundo actualiter: at usque spatia et extensa, non sunt coram Deo spatia et extensa, est enim in suo Divino ubivis: hoc patet manifeste ex eo, quod universum caelum angelicum cum ecclesia sit coram Domino ut unus Homo, similiter societas ex millibus angelorum consistens, tametsi habitationes illorum per multum spatii apparent extensae: et quoque patet ex eo, quod universum caelum, tum integra societas in caelo, possit ex beneplacito Domini apparere ut Homo magnus aut parVus, sicut gigas aut sicut infans; et tamen non sunt angeli qui ita apparent, sed est Divinum in illis; sunt enim angeli solum recipientes Divini a Domino, ac Divinum in illis facit angelicum, et inde caelum. Quia angeli sunt modo recipientes, ac Divinum in illis facit angelicum et caelum, constat quod Dominus sit Vita illius Hominis, hoc est, caeli et ecclesiae.

1223. “Nam byssinum justitiae sanctorum.”- Quod significet quod per vera ex Verbo sint bona vitae illis qui credunt in Dominum, constat ex significatione “byssini,” quod sint vera ex Verbo (de qua mox supra, n. 1222); ex significatione “justitiarum,” quod sint bona amoris, et inde bona vitae (de qua (supra); n. 204(b), 1199); et ex significatione “sanctorum,” quod sint qui in veris ex bono a Domino sunt (de qua (supra), 204, 325(a), 973), ita quoque qui credunt in Dominum.

[2] (Continuatio (de Omnipraesentia et de Omniscientia).)
(4.) Consequenter, quod sicut vita est in singulis et singularissimis hominis, et cognoscit omnem illorum statum, ita Dominus est in singularis et singularissimis angelorum caeli et hominum ecclesiae.- Quod vita sit in singulis et singularissimis hominis, est quia tot varia et diversa in homine, quae vocantur membra, organa et viscera, ita unum faciunt, ut homo non sciat aliter quam quod sit simplex et non compositus. Quod vita sit in singularissimis hominis, patet ex eo, quod homo ex vita sua videat, audiat, odoret et gustet; quod non fieret, nisi organa illorum sensuum ex vita animae hominis etiam viverent: tum ex eo, quod universa superficies corporis sensu tactus polleat; vita est quae facit illum sensum, et non cutis absque vita: patet etiam ex eo, quod omnes musculi sub cute stent sub arbitrio vitae voluntatis et intellectus hominis, et ad nutus eorum moveantur, ita non solum manus et pedes, ac universum corpus, sed etiam lingua, labra, facies cum toto capite: haec et illa non possunt moveri a solo corpore, sed a vita ex voluntate et intellectu, simul cum vita in illis membris: simile est cum omni viscere in corpore; unumquodvis ibi fungitur suo officio, et obsequiose agit secundum leges ordinis illis inscripti; sed hoc agit vita, homine inscio, per motum in singulis ex corde et pulmone, et per sensum in singulis ex cerebello.

[3] Quod vita sit in singulis et singularissimis hominis, est quia forma animalis, de qua supra actum est, est ipsa forma vitae; vita enim ex primo suo fonte, qui est Sol caeli seu Dominus, est perpetuo in conatu formandi sui similitudinem et imaginem, hoc est, hominem, et ex homine angelum; quare ex ultimis, quae creavit, adjungit sibi conformia, per quae sit homo, in quo vivat. Inde patet quod vita sit in singulis et singularissimis hominis; et quod pars, immo particula, in qua non vita est, fiat mortua et dissocietur. Nunc quia homines et angeli non sunt vitae, sed modo recipientes vitae a Domino, ac universum caelum cum ecclesia coram Domino est sicut unus Homo, patet quod Dominus sit vita illius hominis, hoc est, caeli et ecclesiae, et quoque quod sit omnipraesens et omniscius in singulis et singularissimis angelorum caeli et hominum ecclesiae. Quia universum caelum cum ecclesia coram Domino est sicut unus homo, ex arbitrio magnus aut parvus, sicut gigas aut sicut infans, patet quod vita seu spirituale quod procedit a Domino non sit in spatio aut extensa apud angelos caeli et apud homines ecclesiae; consequenter quod ex ideis removenda sint spatia et tempora, ut comprehendatur Domini omnipraesentia et omniscientia apud omnes et singulos.

1224. (Verse. 9.) “Et dixit mihi, Scribe.”- Quod significet quod haec erunt posteritati in memoriam, constat ex signicatione “scribere,” quod sit inscribere vitae et fidei hominis (de qua (supra), n. 222); et quod sit certum (n. 898); hic autem quod erit posteritati in memoriam, nam agitur de ecclesia a Domino instauranda, quae per “Novam Hierosolymam Intelligitur, haec enim est quae intelligitur per “uxorem Agni,” et quoque vocatur “uxor Ipsius” (Apoc. xxi. 9, 10).

[2] (Continuatio (de Omnipraesentia et de Omniscientia).)
(5.) Quod Dominus apud illos qui extra caelum et ecclesiam sunt, qui in inferno sunt, vel in infernum venturi sunt, etiam praesens sit, et sciat omnem illorum statum, ex facultate intellectuali quae est cuivis homini, et ex opposito.- Omni homini sunt tres gradus vitae, infimus communis cum bestiis, ac duo superiores qui cum illis non communes sunt. Homo per binos hos gradus superiores est homo; hi clausi sunt apud malos, sed aperti apud bonos. Sed hi gradus apud malos non clausi sunt pro luce caeli, quae est sapientia, quae procedit a Domino ut Sole; sed clausi sunt pro calore, qui est amor, qui simul inde procedit. Ex eo est quod omni homini, etiam malo, sit facultas intelligendi, sed non facultas volendi ex amore caelesti: voluntas enim est receptaculum caloris, hoc est, amoris, ac intellectus est receptaculum lucis seu sapientiae ex illo Sole.

[3] Quod omnis homo non sit intelligens et sapiens, est quia ille qui non est occluserat apud se receptaculum amoris illius per vitam; quo occluso non vult intelligere aliud quam quod amat, id enim vult et amat cogitare, et inde quoque intelligere. Nunc quia cuivis homini est facultas intelligendi, etiam malo, et illa facultas est ex influxu lucis e Sole qui est Dominus, patet quod Dominus etiam praesens sit apud illos qui extra caelum et ecclesiam sunt, qui vel in inferno sunt, vel in infernum venturi sunt. Ex illa facultate etiam est quod homo possit cogitare et ratiocinari de variis, quae non possunt bestiae; et quoque ex illa est quod homo vivat in aeternum.

[4] Altera ratio omnipraesentiae Domini in inferno, est quia universum infernum est coram Domino, aeque ac universum caelum, sicut unus Homo, sed ut Homo Diabolus, seu ut Homo monstrum; apud hunc sunt omnia in opposito ad illa quae in Divino Homine Angelo sunt; quare ex hoc Homine cognoscitur omne quod apud illum, hoc est, ex caelo omne quod in inferno; nam ex bono cognoscitur malum, et ex vero falsum, ita omne quale horum ex quali illorum. Sunt tres caeli, et sunt tres inferni; et sicut caeli in societates distincti sunt, ita quoque inferni, et unaquae|v|is societas inferni correspondet ex opposito societati caeli; correspondentia est sicut inter affectiones bonas et inter affectiones malas, nam omnes societates sunt affectiones: ita quemadmodum unaquaevis societas caeli in conspectu Domini est sicut unus Homo Angelus in similitudine suae affectionis, ut dictum est, ita quoque unaquaevis societas inferni est in conspectu Domini sicut unus Homo Diabolus in similitudine suae malae affectionis; datum etiam est hoc videre. Apparent quidem sicut homines, sed monstrosi. Tria illorum genera vidi, ignitos, nigros et pallidos, omnes tamen deformi facie, sono sicco, loquela externa, ac gestu simili; omnibus est amor lascivus, et nemini castus; jucunda voluntatis illorum sunt mala, et jucunda cogitationis illorum sunt falsa.

1225. “Beati qui ad cenam nuptiarum Agni vocati sunt.”- Quod significet quod illi in caelum venturi sint, qui per vera ex Verbo conjunguntur Domino, et fiunt ecclesiae, constat ex significatione “beatorum,” quod sint qui in caelo sunt, et in caelum venturi sunt, hi enim sunt beati; ex significatione “cenae,” quod sit consociatio per amorem et communicatio (de qua (supra), n. 252); inde per “cenam nuptiarum Agni” significatur conjunctio cum Domino, et inde communicatio cum illis qui ab illa ecclesia sunt.

[2] (Continuatio ( Omnipraesentia et de Omniscientia).)
(6.) Quod ex omnipraesentia et omniscientia Domini ita percepta, in intellectum cadat quomodo Dominus est omne et in omnibus caeli et ecclesiae, et quod in Domino simus et Ipse in nobis.- Per omnia caeli et ecclesiae intelligitur Divinum Verum et Divinum Bonum; illud est ex luce Solis caeli, quae est sapientia, et hoc est ex calore Solis caeli, qui est amor; angeli, quemadmodum sunt recipientes illorum, ita sunt caelum in communi, et illi caeli in singulari; et homines, quemadmodum sunt recipientes illorum, ita sunt ecclesia in communi, et illi ecclesiae in singulari: non datur aliquid apud ullum angelum quod facit caelum in illo, nec aliquid apud ullum hominem quod facit ecclesiam in illo, nisi quam Divinum procedens a Domino; nam quod omne verum fidei, et omne bonum amoris sit a Domino, et nihil eorum ab homine, notum est. Ex his patet quod Dominus sit omne et in omnibus caeli et ecclesiae.

[3] Quod in Domino simus, et Ipse in nobis, docet Ipse apud Johannem,
Jesus dixit, “Qui manducat meam carnem, et bibit meum sanguinem, in Me manet, et Ego in illo” (vi. 56);
et apud eundem,
“In die illo agnoscetis quod… vos in Me, et Ego in vobis” (xiv. 20, 21);
et alibi (dicitur)
Quod in Ipso vivamus, moveamur, et simus ((Act. Apost. xvii. 28)).
Omnes angeli caeli et omnes homines ecclesiae sunt in Domino, et Dominus in illis, quando sunt in caelesti illo Homine, de quo supra dictum est; angeli et homines tunc in Domino sunt quia sunt recipientes vitae ab Ipso, ita in Ipsius Divino; et Dominus in illis est, quia est vita in recipientibus. Ex his patet quod omnes qui in naturali idea de Domino sunt, non possint intelligere omnipraesentiam Ipsius aliter quam intuitivam, dum tamen est actualis, qualis est omnipraesentia Spiritus sancti, qui est Divinum procedens.

1226. “Et dixit mihi, Haec verba vera sunt Dei.”- Quod sit quod sint ex Domino, qui Verbum et qui Veritas, constat ex eo, quod omnia vera Dei sint ex Domino, et quod inde Dominus dicatur Verbum, quod est Divinum Verum (Joh. i. 1, 2, 14), et quod Se dicat Veritatem (Joh. xiv. 6).

[2] (Continuatio (de Omnipraesentia et Omniscientia).)
(7.) Quod omnipraesentia et omniscientia Domini etiam a creatione universi comprehendi possint, universum enim ab Ipso ita creatum est ut Ipse sit in primis et in ultimis, ac in centro et in peripheriis, et quod usus sint in quibus est.- Quod ita sit, patet a creatione universi, a vita hominis, et ab essentia usuum.
Creatio Universi non alibi melius quam ex typis in caelis potest videri; ibi creatio est perpetua et instantanea; nam in mundo spirituali momento existunt terrae, et super illis horti paradisiaci, et in his arbores plenae fructibus, et quoque arbusta, flores et plantae omnis generis; quae dum a sapiente lustrantur, inveniuntur esse correspondentiae usuum, in quibus sunt angeli, quibus pro mercede dantur. Iisdem etiam donantur domus plenae utensilibus et decoramentis secundum usus; dantur etiam illis vestes secundum usus, similiter cibi edules et sapidi secundum usus; praeterea conversationes jucundae, quae etiam sunt usus, quia recreationes: omnia illa dantur gratis, sed usque propter usus quos praestant. Verbo, universum caelum est plenum usibus, adeo ut illud vocandum sit ipsum regnum usuum.

[3] Vicissim, illi qui non faciunt usum mittuntur in inferna, ubi a judice adiguntur ad operas; et si renuunt, non datur illis cibus, nec vestis, nec lectus pro solo, et subsannantur a sociis sicut servi ab heris; etiam permittitur a judice ut illorum mancipia sint; et si abducunt alios ab operis, graviter puniuntur. Hoc et illud fit usque dum adacti sunt. llli autem qui non possunt adigi, ejiciuntur in deserta, ubi illis cottidie frustum panis datur, et aqua pro potu, et habitant solitarii in mapaliis, vel in speluncis; et quia non usus praestant, terrae, ubi sunt ita steriles sunt, ut raro conspiciatur caespes super quo gramen. In desertis et in infernis vidi plures ex nobili prosapia, qui in mundo se dederunt otio, et ambiverunt officia, et quoque functi sunt illis, non propter usus, sed propter honores aut lucra, quae solum illis usus fuerunt.

[4] Usus quos praestant in caelis, ac operae quas faciunt in infernis, sunt quoad partem similes illis qui fiunt in mundo; sed usque plerique usus sunt spirituales, qui naturali lingua describi nequeunt, et quod saepe miratus sum, non cadunt in ideas naturalis cogitationis; tale est spirituale in permultis. Ex creatione perpetua et instantanea omnium in caelis videri potest ut in typo creatio totius mundi cum ejus telluribus, quod in his nihil creatum sit nisi ad usum; in communi, unum Naturae regnum pro altero; regnum minerale pro regno vegetabili, hoc pro regno animali, atque hoc et illud pro humano genere, ut hoc inserviat Domino ad faciendum usus proximo.

[5] Ex Vita Hominis,- quae si lustratur a creatione omnium in illo, non invenietur pars quae non sit usui; non fibra et vasculum in cerebris, in organis sensuum, in musculis, inque aliquo viscere thoracis et abdominis, et in reliquis, quae non sit propter usum in communi et in singulari, ita quae propter se, sed propter omnia et consocia; ipsae formae majores, quae vocantur membra, sensoria, motoria, viscera, ex fibris et vasis contextae et organizatae. sunt omnes ex usu, in usu et ad usum formatae, adeo ut simpliciter vocari possint usus, ex quibus totus homo contextus et formatus est; (unde) apparet manifeste quod origo illorum non aliunde sit quam ex usu, et quod non aliud finis illorum quam usus.

[6] Quod omnis homo similiter ad usum creatus ac natus sit, patet manifeste ex omnium usu in illo, et ex statu ejus post mortem, quod si non usum praestat, tam vilis habeatur ut dejiciatur in infernales carceres, vel in loca deserta. Quod homo natus sit ut sit usus, manifestat etiam vita; nam homo qui vitam ex amore usus habet prorsus alius est quam qui vitam ex amore otii; per vitam ex otio intelligitur etiam vita ex sola conversatione, et ex comessatione, et ex ludicris. Vita amoris usus est vita amoris publici, et quoque amoris proximi, et quoque est vita amoris Domini, nam Dominus facit usus homini per hominem; inde vita amoris usus est Divina spiritualis, quare omnis qui amat bonum usum, et ex amore ejus facit illum, amatur a Domino, et cum gaudio recipitur in caelo ab angelis: at vita amoris otii est vita amoris sui et mundi, et inde est illa vita mere naturalis; non continet cogitationes, sed diffundit illas in omne vanum, et per id avertit hominem a jucundis sapientiae, ac immergit illum jucundis solius corporis et mundi, cum quibus cohaerent mala; quare post mortem in societatem infernalem, cui se addixit in mundo, demittitur, et ibi ad operandum vi famis ac penuriae cibi cogitur. Per usus in caelis et in terris intelliguntur ministeria, functiones, studia vitae, operae, famulitia varia, labores, proinde omnia quae opposita sunt otio et ignaviae.

[7] Ab Essentia Usuum.- Essentia usuum est bonum publicum. Per bonum publicum in communissimo sensu apud angelos {1}intelligitur bonum totius caeli, in minus communi bonum societatis, et in particulari bonum concivis. Apud homines autem essentia usuum in communissimo sensu est bonum totius generis humani, tam spirituale quam civile; in minus communi bonum patriae, in particulari bonum societatis, et in singulari bonum concivis; et quia illa bona faciunt essentiam illorum, est amor vita illorum, quoniam omne bonum est amoris, et amori inest vita: in hoc amore est unusquisque qui delectatur usu in quo est propter usum, sive sit rex, sive sit magistratus, sive sacerdos, sive minister, sive dux, sive negotiator, sive operarius. Quisque qui usu functionis suae propter usum delectatur, is amat patriam et cives; sed qui non delectatur illis propter usus, sed solum facit illos propter se, solum honorem et solas opes, ille non corde amat patriam et cives, sed modo se et mundum. Causa est, quia nemo a Domino potest teneri in amore proximi nisi in aliquo amore erga publicum sit; et nemo in illo est, nisi qui est in amore usus propter usum, seu in amore usus ex usu, ita ex Domino.

[8] Nunc quia omnia et singula in principio in mundo creata sunt ad usum, et quoque omnia in homine formata sunt ad usum, ac Dominus ex creatione spectavit omne genus humanum ut unum Hominem, in quo unusquisque similiter sit usui, seu usus, et quia Ipse Dominus est Vita istius hominis, ut supra dictum est, patet quod universum ita creatum sit ut Dominus sit in primis et in ultimis, ac in centro et in peripheriis, hoc est, in medio omnium, et quod usus sint in quibus est. Ex his quoque omnipraesentia et omniscientia Domini comprehendi potest.

1227. VERSUS 10
“Et procidi ante pedes ejus adorare illum; et dixit mihi, Vide ne, conservus tuus sum, at fratrum tuorum habentium testimonium Jesu; Deum adora; nam testimonium “esu est spiritus prophetiae.”
10. “Et procidi ante pedes ejus adorare illum,” significat ex illo perceptionem Divini, cui adoratio (n. 1228); “et dixit mihi, Vide ne,” significat cognitionem quod non Deus sed angelis (n. 1229); “conservus tuus sum, et fratrum tuorum habentium testimonium Jesu,” significat quod similis sit hominibus in terris, qui Divinum Verum a Domino recipiunt et receperunt (n. 1230); “Deum adora,” significat quod solus Dominus sit ex corde agnoscendus et colendus (n. 1231); “nam testimonium Jesu est spiritus prophetae,” significat quod agnitio Domini et conjunctio cum Ipso sit vita omnis doctrinae ex Verbo (n. 1132).

1228. (Vers. 10.) “Et procidi ante pedes ejus adorare illum.”- Quod significet ex illo perceptionem Divini, cui adoratio, constat ex significatione “procidere ante pedes” et “adorare,” quod sit agnoscere, confiteri et colere Divinum (da qua (supra),n. 805(a), 821(a), 1206); quod sit modo perceptio Divini ex eo, patet ex dictis ejus quod non adorandus sit, quia est modo angelus, qui est similiter servus Domini quemadmodum sunt homines. Sed res in se talis est, quod Dominus cum mittit angelos ad homines, ut fecit ad prophetas, impleat illos Divino suo, et sic ferat illos ad loquendum: angelus, qui missus est, tunc non loquitur ex se, sed ex Domino; verum ut primum elocutus est, redit in se et cognoscit quod solum angelus sit. Ita a Domino mediis angelis conscriptum est Verbum, ac ita Dominus cum antiquis locutus est, ut cum Abrahamo, Hagare ancilla ejus, cum Guideone, et in genere cum prophetis; quare etiam angeli ab illis vocati sunt Jehovah, et quidam adorati quamdiu impleti fuerunt Divino: haec praesentia Domini est eadem cum praesentia Spiritus sancti. Ex his patet quid per illa verba significatur.

[2] (Continuatio (de Omnipraesentia et de Omniscientia).)
(8.) Quoniam Domino est Divinus Amor et Divina Sapientia, ideo Ipsi est Divina omnipraesentia et Divina omniscientia ex utroque, sed omnipraesentia principaliter est ex Divino Amore, ac omniscientia principaliter ex Divina Sapientia.- Amor et Sapientia in Domino non sunt duo sed unum, et hoc unum est Divinus Amor, qui coram angelis caeli apparet ut Sol: at Amor et Sapientia procedens ex Domino ut Sole, apparent ut duo distincta; Amor apparet ut calor, et Sapientia ut lux. Haec et ille ex suo ortu a Sole prorsus unum agunt, sed separantur apud angelos caeli et apud homines ecclesiae: apud quosdam amor qui est calor plus recipitur quam sapientia quae est lux; hi vocantur angeli et homines caelestes; et apud quosdam sapientia quae est lux plus recipitur quam amor qui est calor; hi vocantur an eli et homines spirituales. Haec illustrari possunt a sole mundi. In illo sole ignis et origo lucis prorsus unum sunt, et hoc unum est igneum illius solis. Ex hoc procedit calor et simul lux, quae ut duo distincta apparent, sed usque ex ortu unum agunt; hoc unum in tellure apparet tempore veris et tempore aestatis, at duo distincta sunt secundum conversionem telluris ad solem, ac ita quoque secundum receptionem directam aut obliquam: haec correspondentia sit illustrationi.

[3] Simile est cum omnipraesentia et omniscientia. Hae in Domino unum sunt, sed usque ut duo distincta attributa procedunt a Domino; nam omnipraesentia se refert ad Amorem, et omniscientia ad Sapientiam, seu quod idem, omnipraesentia se refert ad Bonum, et omniscientia ad Verum, quoniam omne Bonum est Amoris, et omne Verum est Sapientiae. Causa quod omnipraesentia Domini se referat ad Amorem et Bonum, est quia Dominus est praesens apud hominem in ejus amoris bono; et quod omniscientia se referat ad Sapientiam et Verum, est quia Dominus ex hominis bono amoris est omnipraesens in ejus intellectus veris, et haec omnipraesentia vocatur omniscientia; ut in particulari apud unum hominem, ita in communi apud omnes.

1229. “Et dixit mihi, Vide ne.”- Quod significet cognitionem quod non Deus sed angelus esset, constare potest absque explicatione, nam dixit, “Vide ne;” nempe, quod non sit Deus sed angelus, coram quo non procidendum est, seu qui non adorandus.
(Continuatio.) (De Divino Amore et de Divina Sapientia.)
Actum est de Attributis Divinis, quae sunt Infinitas, Aeternitas, Providentia, Omnipotentia, Omnipraesentia et Omniscientia; sequitur ut nunc agatur de Divino Amore et de Divina Sapientia, ex quibus vita omnium, de qua praedicantur illa; sed ut haec duo essentialia omnium distincte percipiantur, in hoc ordine de illis agetur. Primum de Divino Amore:-
(1.) Quod in mundo parum comprehendatur quid amor, cum tamen est ipsa vita hominis,
(2.) Quod Dominus solus sit Ipse Amor, quia Ipsa Vita, et quod homo et angelus sit modo recipiens.
(3.) Quod vita, quae est amor, non detur nisi in forma, et quod illa forma sit forma usuum in omni complexu.
(4.) Quod talis forma sit homo in particulari et in communi, et quod in tali forma sit caelum, et quoque quod in tali sit mundus.
(5.) Quod usuum sint genera et species, et specierum differentiae in infinitum, et quoque quod usuum sint gradus.
(6.) Quod tot sint affectiones quot sunt usus, et quod inde affectionum sint genera et species, ac specierum differentiae in infinitum, et quod affectionum sint gradus.
(7.) Quod quaelibet affectio usus in se sit homo, secundum quale et quantum ejus.
(8.) Quod quilibet usus suam vitam trahat a communi bono, et quod ex illo influat, ac det necessaria, utilia, ac jucunda vitae.
(9.) Quod quantum homo est in amore usus, tantum sit in Domino, ac tantum amet Ipsum et proximum, et tantum sit homo.
(10.) Quod vis activa usuum secundum nexum in suo ordine producat calorem vitalem, qui in homine percipitur ut amor.
(11.) Quod ille manifestetur per quod homo hoc vel illud velit, aut per quod hoc vel illud sit ei bonum aut non bonum, et tandem per jucundum.
(12.) Quod omnia in homine per amorem et ejus calorem a Domino formata sint, tum crescant, et teneantur in nexu.
(13.) Quod homo non sciat quid affectio, et minus quod tot variae affectiones sint quot homines in mundo nati sunt, et quot nascentur in aeternum, ita quod infinitae sint.
(14.) Quod homo non sciat aliter quam quod cogitatio sit, cum tamen est affectio.
(15.) Et quod nec sciat quod vita aeterna ei sit secundum affectionem usus.

1230.{1} “Conservus tuus sum, et fratrum tuorum habentium testimonium Jesu.”- Quod significet quod similis sit hominibus in terris qui Divinum Verum a Domino recipiunt et receperunt, constat ex significatione “conservi tui,” quod sit quod similis sit Johanni in serviendo Domino; ex significatione “conservi fratrum ejus,” quod sit quod similis sit hominibus in terris etiam in serviendo Domino; et ex significatione” habere testimonium Jesu,” quod sit recipere Divinum Verum a Domino; per “testimonium” enim, cum de Domino, significatur agnitio Divini Domini in Humano Ipsius (ut videatur (supra), n. 27, 392(b-e), 635, 649); tum quod sit receptio Divini Veri a Domino, et per id agnitio Ipsius (n. 10, 228, 625).
(Continuatio.)
@1 (De his Fragmentis videatur Editoris Praefatio.) $

1231. “Deum adora.”- Quod significet quod Dominus sit ex corde agnoscendus et colendus, constat ex significatione “Dei,” quod sit Dominus, quoniam non alius est Deus caeli et terrae; et ex significatione “adorare,” quod sit ex corde agnoscere, confiteri, ex colere (de qua (supra), n. 290, 291, 463, {1}790(a), 805(a), 821 (a)).
(Continuatio.)

1232. Nam testimonium Jesu est spiritus prophetiae.”- Quod significet quot agnitio Domini et conjunctio cum Ipso sit vita omnis doctrinae ex Verbo, constat ex significatione “testimonii Jesu,” quod sit agnitio Divini Domini et receptio Divini Veri ab Ipso (de qua mox supra, n. 1230), ita quoque conjunctio cum Domino, nam per agnitionem Ipsius et per receptionem Divini Veri ab Ipso fit conjunctio; et ex significatione “spiritus prophetiae,” quod sit vita omnis doctrinae ex Verbo; per “spiritum” significatur vita, quia intelligitur Spiritus sanctus, qui est Divinum procedens a Domino, ac Divinum id procedens est ipsa vita hominis, et per “prophetiam” significatur doctrina ex Verbo: (quod “prophetia ” significet doctrinam ex Verbo, videatur (supra,) n. 624(b-d), {1}999:) quod “testimonium Jesu sit spiritus prophetiae,” significet quod agnitio Domini et conjunctio cum Ipso sit vita omnis doctrinae ex Verbo; et quod per “spiritum prophetiae” intelligatur Spiritus sanctus, qui quod ille testetur de Domino, et inde doctrina, patet ex Domini verbis apud Johannem,
Jesus dixit, “Quando venerit Paracletus, quem Ego missurus sum vobis a Patre, Spiritus veritatis,… ille testabitur de Me; etiam vos testabimini” (xv. 26, 27):
per “Spiritum veritatis,” qui alibi etiam vocatur Spiritus sanctus, intelligitur Divinum procedens a Domino, et per “testimonium” ejus intelligitur illustratio, praedicatio, confessio, agnitio; et per “discipulos,” qui etiam testarentur, significantur omnes qui agnoscunt et recipiunt Dominum.

CAPUT XX.
EXPLICATIO.
(CONTENTA VERSUUM SINGULORUM.)
PER “DRACONEM” INTELLIGUNTUR OMNES IN CHRISTIANO ORBE REFORMATO, QUI DOMINUM NON IMMEDIATE ADEUNT, ET QUI NON FUGIUNT MALA UT PECCATA.
QUOD REMOTI SINT OMNES QUI TALES FUERUNT (vers. 1-3).
QUOD EX INFERIORE TERRA SUBLATI IN CAELUM SINT, QUI IBI RECONDITI, PROPTER DRACONEM, NE SEDUCERENTUR (vers. 4-6).
QUOD POSTEA ILLI SOLUTI, UT DETEGERENTUR QUI MODO IN CULTU EXTERNO ET NON ALIQUO INTERNO FUERUNT; QUI PERIERUNT (vers. 7-9).
QUOD POSTEA OMNES ILLI QUI PER “DRACONEM” INTELLIGUNTUR, DAMNATI SINT (vers. 10).
QUOD INFERNA IN ORDINEM REDACTA SINT, UT EX OPPOSITO CORRRSPONDERENT NOVO CAELO; SED SOLUM ILLI QUI POST ADVENTUM DOMINI VIXERUNT (vers. 11-15).