Sunt plures qui sudarunt in Explicatione Apocalypseos, sed quia Sensus Spiritualis Verbi hactenus ignotus fuerat, non potuerunt videre Arcana, quae inibi latent recondita, haec enim Sensus Spiritualis solum retegit; quare Explicatores conjecturarunt varia, et plerique applicuerunt illa quae ibi sunt ad status Imperiorum, commiscendo etiam aliqua de Ecclesiasticis. Sed Apocalypsis, sicut totum Verbum, in Sensu suo Spirituali ne hilum agit de Mundanis, sed de Caelestibus, ita non de Imperiis et Regnis, sed de Caelo et Ecclesia. Sciendum est, quod post Ultimum Judicium, quod Anno 1757 in Mundo Spirituali peractum est, de quo in peculiari Opusculo Londini 1758 edito, formatum sit novum Caelum ex Christianis, sed ex illis solis qui recipere potuerunt quod Dominus sit Deus Caeli et Terrae, secundum Ipsius verba apud Matthaeum, xxviii. 18, et simul paenitentiam a malis operibus in mundo egerunt; ex hoc Caelo descendit et descensura est Nova Ecclesia in terris, quae est Nova Hierosolyma. Quod haec Ecclesia agnitura sit solum Dominum, patet ex his in Apocalypsi:
“Venit ad me unus ex septem Angelis, et locutus est mecum, dicens, veni, ostendam tibi Sponsam Agni Uxorem, et ostendit mihi Urbem magnam sanctam Hierosolymam descendentem e Caelo a Deo’ (xxi. 9, 10{1})
et alibi:
“Gaudeamus et exultemus, quia venit tempus Nuptiarum Agni, et Uxor Ipsius paravit se: beati qui ad Caenam Nuptiarum Agni vocati sunt” (cap. xix. 7, 9).
Quod Caelum Novum futurum sit, et quod inde descensura sit Nova Ecclesia in terris, patet ex his ibi.
“Vidi Caelum novum et Terram novam, et vidi Urbem sanctam Hierosolymam descendentem a Deo e Caelo, paratam sicut Sponsam ornatam Marito suo. Dixit Sedens super throno, ecce nova omnia facio; et dixit mihi, scribe, quia haec verba vera et fidelia sunt” (cap. xxi. 1, 2, 5).
“Novum Caelum” est novum Caelum ex Christianis; “nova Hierosolyma” est nova Ecclesia in terris, quae cum novo illo Caelo unum aget; “Agnus” est Dominus quoad Divinum Humanum.
His adjicientur aliqua ad illustrationem: Caelum Christianum est infra Caelos antiquos; in illud a tempore Domini, cum fuit in Mundo, admissi sunt, qui Deum unum sub tribus Personis coluerunt, et non simul ideam trium Deorum habuerunt; et hoc ex causa, quia Trinitas Personarum recepta est in toto Christiano Orbe; at illi, qui de Humano Domini non aliam ideam foverunt, quam sicut de humano alterius hominis, non potuerunt recipere fidem Novae Hierosolymae, quae est quod Dominus sit Solus Deus, in Quo Trinitas; hi ideo separati sunt, et emissi ad angulos: datum est videre separationes post Ultimum Judicium, et ablegationes. Nam super justa idea Dei fundatur universum Caelum, et in terris universa Ecclesia, et in genere omnis Religio; per illam enim est Conjunctio, et per conjunctionem Lux, Sapientia, et Felicitas aeterna.
Quisque potest videre, quod Apocalypsis neutiquam possit explicari nisi a Solo Domino, singula enim verba ibi continent arcana, quae absque singulari illustratione et sic revelatione nusquam scirentur; quare placuit Domino aperire mihi visum spiritus mei, et docere. Ne itaque credatis quod aliquid ex me ibi sumserim, nec ex aliquo Angelo, sed ex Domino Solo. Dixit etiam Dominus per Angelum ad Johannem,
“Ne obsignes verba prophetiae Libri hujus” (cap. xxii. 10);
per quod intelligitur, quod manifestanda sint.
@1 xxi. scripsi pro “xx.”$
[DOCTRINALIA
Ecclesiae et Religionis Catholico Romanae, ac Reformatorum,
IN COMPENDIO.]
DOCTRINALIA ECCLESIAE ET RELIGIONIS CATHOLICO ROMANAE,
IN COMPENDIO.
Quoniam in Apocalypsi, xvii., xviii., xix., etiam agitur de “Babylonia,” quae est Religiosum Catholico Romanum, aperienda sunt in ingressu Doctrinalia ejus, et quidem in hoc ordine, (1.) DE BAPTISMO, (2.) DE EUCHARISTIA SEU SACRA CAENA, (3.) DE MISSIS, (4.) DE PAENITENTIA, (5.) DE JUSTIFICATIONE, (6.) DE PURGATORIO, (7.) DE SEPTEM SACRAMENTIS, (8.) DE SANCTIS, et (9.) DE POTESTATE.
1. DE BAPTISMO, haec docent: -Quod totus Adam post praevaricationis offensam, quoad corpus et animam, in deterius commutatus sit: quod peccatum id in omne genus humanum transfusum sit: quod peccatum hoc originale solummodo per meritum Christi tollatur; et quod meritum Christi per Baptismi Sacramentum applicetur; et quod sic totus reatus Peccati originalis per Baptismum tollatur: quod in Baptizatis usque remaneat concupiscentia sicut fomes ad peccata, non autem peccatum: quod sic induant Christum, fiant nova creatura, et consequantur plenam et integram remissionem peccatorum. Baptismus vocatur Lavacrum regenerationis et fidei. Quod Baptizati, cum adoleverunt, interrogandi sint de sponsionibus factis a patrinis, quod est Sacramentum Confirmationis. Quod propter lapsus post Baptismum necessarium sit Sacramentum Paenitentiae.
2. DE EUCHARISTIA SEU SACRA CAENA. -Quod statim post Consecrationem verum Jesu Christi Corpus et verus Sanguis sub Panis et Vini specie, una cum Ipsius Anima et Divinitate, realiter et substantialiter contineantur, Corpus sub specie Panis et Sanguis sub specie Vini, ex vi verborum: at ipsum Corpus sub specie Vini et Sanguis sub specie Panis, ac Anima sub utraque, vi naturalis connexionis et concomitantiae, qua partes Domini Christi inter se copulantur, et Divinitas propter admirabilem ejus cum corpore et anima hypostaticam unionem; ita quod tantundem sub altera specie atque sub utraque contineatur; verbo, quod totus et integer Christus sub Panis specie et sub quavis istius speciei parte, et totus etiam sub Vini specie et hujus partibus existat; quod ideo binae species separentur ac Panis detur Laicis, et Vinum sit Clericis. Quod miscenda sit aqua vino in calice. Quod Laici accipient a Clericis communionem, et quod Clerici seipsos communicent. Quod sit verum Corpus et verus Sanguis Christi post consecrationem in hostiis in particulis consecratis; et quod ideo hostia adoranda sit cum monstratur et circumfertur. Quod mirabilis et singularis illa conversio totius substantiae Panis in Corpus et totius substantiae Vini in Sanguinem dicatur Transsubstantiatio. Quod communicatio sub utraque specie concedi queat sub certis conditionibus a Pontifice. Vocatur Panis supersubstantialis, et Panis Angelorum, quem hi edunt absque velaminibus; vocatur etiam spiritualis cibus; tum antidotum quo liberantur a peccatis.
3. DE MISSIS. -Dicitur Sacrificium Missae, quoniam sacrificium, quo Christus Se obtulit Deo Patri repraesentatur in hoc sub specie Panis et Vini; quod inde sit Sacrificium vere propitiatorium, purum, et non nisi sanctum in eo. Quod si populus non sacramentaliter communicat, sed solus Minister, tunc populus spiritualiter communicet, quia Ministri non pro se tantum, sed pro omnibus fidelibus, qui ad Corpus Christi pertinent, id obeunt. Quod Missae non fieri debeant lingua vulgari, quia magnam continent populi fidelis eruditionem, sed ut Ministri aliquid declarent diebus Dominicis: quod institutum sit, ut quaedam, quae mystica sunt, voce submissa, et quaedam elatiore, pronuntientur; et quod, ut sit majestas tanti sacrificii quod offertur Deo, sint Lumina, Thymiamata, Vestes, et id genus alia. Quod offerendum sit pro Vivorum peccatis, poenis, satisfactionibus, et quibusvis necessitatibus; et pro Defunctis. Quod Missae in honorem Sanctorum sint gratiarum actiones propter quod intercedant dum implorantur.
4. DE PAENITENTIA. -Quod praeter Baptismum sit Sacramentum Paenitentiae, quo lapsis post Baptismum beneficium mortis et meriti Christi applicatur, quare vocatur laboriosus quidam Baptismus. Quod partes Paenitentiae sint Contritio, Confessio, et Satisfactio. Quod Contritio sit donum Dei, et impulsus Spiritus Sancti non adhuc inhabitantis, sed tantum moventis, ita quod sit dispositio. Quod Confessio debeat esse omnium mortalium peccatorum, etiam occultissimorum, ac intentionum: quod peccata quae retinentur non remittantur, at quod illa quae post scrutationem non occurrunt, inclusa sint Confessioni: quod fieri debeat ad minimum semel in anno: -quod peccata absolvenda sint a clavium Ministris, et quod remittantur cum dicunt, “Ego absolvo,”‘ quod Absolutio sit sicut actus judicis, cum sententia pronuntiatur: quod graviora peccata absolvenda sint ab Episcopis, et adhuc graviora a Pontifice. Satisfactio, quod fiat per poenas satisfactorias a Ministro ex arbitrio pro mensura delicti imponendas: quod cum Poena aeterna etiam Poena temporalis remittatur. Quod Indulgentiarum potestas a Christo relicta sit Ecclesiae, et quod usus illarum maxime salutaris sit.
5. DE JUSTIFICATIONE. -Quod translatio ab eo statu in quo homo nascitur filius Adami in statum gratiae per secundum Adamum Salvatorem, sine Lavacro regenerationis et fidei, seu Baptismo, non fiat. Quod exordium justificationis secundum sit a gratia praeveniente, quae est Vocatio, cum qua homo cooperatur convertendo semet. Quod dispositio fiat per Fidem, cum credit vera esse quae revelata sunt, ad quam libere movetur: tum per Spem, dum credit quod Deus propter Christum propitius sit: et per Charitatem, qua incipit proximum diligere, et odio habere peccatum. Quod Justificatio, quae sequitur, non solum sit peccatorum remissio, sed sanctificatio et interioris hominis renovatio; quod tunc non reputentur justi, sed quod sint justi, justitiam in se recipientes; et quia accipiunt meritum passionis Christi, quod ita inseratur Justificatio per Fidem, Spem et Charitatem. Quod Fides sit humanae salutis initium, fundamentum et radix Justificationis, et quod hoc sit per fidem justificari: et quia nihil eorum quae Justificationem praecedunt, sive fides sive opera, justificationis gratiam promerentur, quod hoc sit justificari gratis, est enim gratia praeveniens: et quod usque homo ex operibus justificetur, et non ex fide tantum: quod justi in levia et venialia peccata cadant, et quod usque sint justi: et quod justi ideo continue laborare debeant per orationes, oblationes, eleemosynas, jejunia, ne cadant, quia renati sunt in spem gloriae, et non in gloriam. Quod Justi, si exciderint justificationis gratia, rursus justificari possint per Paenitentiae sacramentum: quod per quod libet mortale peccatum amittatur gratia, sed non fides; at quod per infidelitatem, quae est recessio a Religione, etiam fides. Quod Opera hominis justificati sint merita, et quod justificati per illa, quae ab illis per Dei gratiam et meritum Christi fiunt, promereantur vitam aeternam. Quod Liberum Arbitrium post Adami peccatum non amissum et exstinctum sit, et quod homo cooperetur assentiendo vocanti Deo, et quod alioquin foret inanimatum corpus. Praedestinationem statuunt, dicendo quod nemo sciat num sit in numero praedestinatorum, et inter illos quos Deus Sibi elegerat, nisi ex speciali revelatione.
6. DE PURGATORIO. -Quod per Justificationem non deleatur omnis reatus poenae temporalis exsolvendae; quod ideo omnes in Purgatorium veniant ut exsolvantur, antequam in Caelum patet aditus. Quod Animae ibi detentae fidelium suffragiis juventur et praecipue per sacrificium Missae; et quod hoc diligenter docendum et praedicandum sit. Tormina ibi describuntur varie, sed sunt inventa, in se figmenta.
7. DE SEPTEM SACRAMENTIS. -Quod Sacramenta septem sint, Baptismus, Confirmatio, Eucharistia, Paenitentia, Extrema Unctio, Ordo et Matrimonium: quod non plura nec pauciora sint: quod unum altero dignius sit: quod contineant gratiam; et quod ex Opere operato per illa conferatur gratia: quod totidem fuerint Sacramenta Antiquae Legis.
De Baptismo, Confirmatione, Eucharistia, et Paenitentia, supra actum est.
De Sacramento Extremae Unctionis: quod sit ex Jacobo, v. 14, 15: quod fiat aegrotis circa finem vitae, unde vocatur Sacramentum Exeuntium: quod si convaluerint, possit iterum applicari: quod fiat per oleum ab Episcopo benedictum, et per haec verba, “Indulgeat tibi Deus quicquid oculorum, sive narium, sive tactus vitio deliquisti.” De Sacramento Ordinis: quod septem Ordines sint in Ministerio Sacerdotii, qui differunt dignitate, et vocantur simul Hierarchia Ecclesiastica, quae est sicut castrorum acies ordinata: quod inaugurationes in Ministerium fiant per unctiones, et per translationes Spiritus Sancti in illos. Quod ad ordinationes Episcoporum et Sacerdotum non requiratur saecularis potestas, aut Magistratus consensus aut vocatio aut auctoritas; quod qui ab illis vocatione instituti ad ministerium tantummodo ascendunt, non sint ministri, sed fures et latrones, qui per ostium non ingrediuntur. De Sacramento Matrimonii: quod dispensatio graduum et divortiorum sit Ecclesiae: quod Clerici non contrahent matrimonium: quod omnes illi possint habere castitatis donum, et si quis dicit se non posse, cum tamen voverat, sit anathema, quia Deus id rite petentibus non denegat, et non patitur aliquem supra id quod potest tentari. Quod status virginitatis et caelibatus anteponendus sit statui conjugiali: praeter plura.
8. DE SANCTIS. -Quod Sancti una cum Christo regnantes orationes suas pro hominibus Deo offerant: quod Christus adorandus sit, et quod Sancti invocandi; quod invocatio Sanctorum non sit idololatrica, nec adversetur honori unius Mediatoris Dei et hominum; vocatur Latria: quod imagines Christi, Deiparae Mariae, et Sanctorum, sint venerandae et honorandae; non quod credendum quod in illis Divinitas et virtus sit, sed quod honor, qui illis exhibetur, referatur ad prototypa, quae illae repraesentant; et quod per imagines, quas osculantur, et coram quibus procumbunt ac caput nudant, Christum adorent, et Sanctos venerentur: quod miracula Dei per Sanctos fiant.
9. DE POTESTATE. -Quod Papa Romanus sit{1} Petri Apostoli Successor, et Jesu Christi Vicarius, Caput Ecclesiae et Episcopus universalis; quod sit supra Concilia: quod Illi sint claves aperiendi et claudendi Caelum, ita potestas remittendi et retinendi peccata; quod ideo Illi sicut vitae aeternae Clavigero, terreni simul et caelestis imperii jura sint: quod etiam ab Illo sit talis potestas Episcopis et Sacerdotibus, quia etiam data est reliquis Apostolis, et quod ideo dicantur Ministri clavium. Quod Ecclesiae sit judicare de vero sensu et interpretatione Scripturae Sacrae, et quod qui contraveniunt, poenis ex jure statutis puniendi sint: quod non conveniat ut Laici legant Scripturam Sacram, quoniam sensum ejus non scit nisi Ecclesia; inde Ministri ejus venditant quod illum sciant.
1 sit pro “fit”
{1}Haec sunt ex Conciliis et Bullis, imprimis ex Concilio Tridentino et Bulla Papali confirmante, ubi omnes, qui contra illa quae decreta sunt, quae in genere sunt supra allata, sentiunt, credunt, et faciunt, anathemate condemnant.
@1 Haec pro “X. Haec”$
DOCTRINALIA ECCLESIAE ET RELIGIONIS REFORMATORUM, IN COMPENDIO.
Quoniam in Apocalypsi in Sensu ejus spirituali multum agitur de Reformatis, ideo etiam in ingressu ad Explicationes, aperienda sunt Doctrinalia illorum, et quidem in hoc ordine : -(1.) DE DEO, (2.) DE CHRISTO DOMINO, (3.) DE JUSTIFICATIONE PER FIDEM, ET DE BONIS OPERIBUS, (4.) DE LEGE ET EVANGELIO, (5.) DE PAENITENTIA ET CONFESSIONE, (6.) DE PECCATO ORIGINALI, (7.) DE BAPTISMO, (8.) DE SACRA CAENA, (9.) DE LIBERO ARBITRIO, et (10.) DE ECCLESIA.
1. DE DEO. -De Deo creditur secundum fidem symbolicam Athanasianam, quae, quia in cujusvis manu est, non hic assumitur: quod credatur in Deum Patrem ut Creatorem et Conservatorem, in Deum Filium ut Salvatorem et Redemptorem, et in Spiritum Sanctum ut Illustratorem et Sanctificatorem, etiam notum est.
2. DE CHRISTO DOMINO. -De Persona Christi non docetur similiter ab omnibus Reformatis. A Lutheranis, ita:
Quod Virgo Maria non verum Hominem duntaxat, sed et verum Dei Filium conceperit et genuerit, unde recte Mater Dei appellatur et revera est: quod in Christo duae naturae sint, Divina et Humana, Divina ab aeterno, et Humana in tempore; quod duae illae naturae personaliter unitae sint, ita prorsus ut non sint duo Christi, unus Filius Dei, alter Filius Hominis, sed ut unus et idem sit Filius Dei et Filius Hominis; non quod duae illae naturae in unam substantiam commixtae sint, nec quod una in alteram mutata sit, sed quod utraque natura retineat suas proprietates essentiales, quae quales sunt, etiam describitur: quod unio illarum sit hypostatica, et quod haec sit summa communio, qualis est animae et corporis; quod sic recte dicatur, quod in Christo Deus sit Homo et Homo Deus. Quod non ut nudus Homo tantum pro nobis passus sit, sed talis Homo, cujus Humana natura cum Filio Dei tam arctam ineffabilem unionem et communionem habet, ut cum Eo una facta sit Persona: quod vere Filius Dei pro nobis passus sit, sed usque secundum proprietates Humanae naturae: quod Filius Hominis, per quem intelligitur Christus quoad Humanam naturam, ad dextram Dei realiter exaltatus sit, cum Ille in Deum assumtus fuit, quod factum est, ut primum in utero matris a Spiritu Sancto conceptus est: quod Christus illam Majestatem ratione unionis personalis semper habuerit, sed quod in statu exinanitionis, non nisi quantum Ei visum fuit, exercuerit; at quod formam servi post resurrectionem plene et prorsus deposuerit, et Humanam naturam seu essentiam in plenariam usurpationem Divinae Majestatis collocaverit; et quod hoc modo in gloriam ingressus sit; verbo, Christus verus Deus et Homo in una indivisa Persona est et permanet in aeternum; ac verus, omnipotens, ac aeternus Deus, etiam quoad Humanum ad dextram Dei praesens gubernat omnia in Caelis et in terris, et quoque implet omnia, nobiscum est, in nobis habitat et Operatur: quod non sit adorationis differentia, quia per naturam quae cernitur adoratur Divinitas quae non cernitur: quod Divina Essentia proprias suas excellentias Humanae naturae communicet et impertiat; et quod Divinas suas operationes per corpus sicut per Organum perficiat; quod sic omnis plenitudo Divinitatis in Christo habitet corporaliter, secundum Paulum. Quod incarnatio facta sit, ut reconciliaret nobis Patrem, ac hostia fieret pro totius Mundi peccatis, tam originalibus quam actualibus; quod incarnatus sit ex substantia Spiritus Sancti, sed quod Humana natura a Virgine Maria producta sit, quam ut Verbum assumpsit et Sibi univit: quod sanctificet credentes in Ipsum, misso in corda illorum Spiritu Sancto, qui regat, consoletur et vivificet illos, ac defendat contra diabolum et vim peccati. Quod Christus ad inferos descenderit, et infernum pro omnibus credentibus destruxerit; quo autem modo haec fuerunt effecta, non curiose vult ut scrutentur, sed hujus rei cognitio alteri saeculo reservetur, quando non modo hoc mysterium, sed etiam alia multa revelabuntur.
Haec sunt ex Luthero, Augustana Confessione, et Concilio Nicaeno, Articulis Smalcaldicis; videatur Formula Concordiae.
Ab aliqua parte ex Reformatis, de quibus etiam in Formula Concordiae, creditur,
Quod Christus secundum Humanam naturam per exaltationem tantum creata dona et finitam potentiam acceperit, ita quod sit Homo sicut alius, retinens proprietates carnis; quod ideo quoad Humanam naturam non sit Omnipraesens et Omnisciens; quod tamen absens regat tanquam Rex dissita a Se; quod ut Deus ab aeterno sit apud Patrem, ac ut Homo natus in tempore sit apud Angelos in Caelo; quodque in Christo Deus sit Homo et Homo Deus, sit locutio figurata; praeter similia alia.
At dissensionem hanc dirimit Symbolum Athanasii, quod ab omnibus in Christiano Orbe receptum est, ubi haec sunt:
“Vera fides est, ut credamus et confiteamur, quod noster Dominus Jesus Christus Filius Dei sit Deus et Homo, Deus ex substantia Patris natus ante mundum, et Homo ex substantia matris natus in mundo; perfectus Deus et perfectus Homo; Qui tametsi est Deus et Homo, non tamen sunt duo, sed unus Christus; unus non per conversionem Essentiae Divinae in corpus, sed per assumptionem Humani Sui in Deum; unus prorsus, non per confusionem substantiae sed per Unitatem Personae; quoniam sicut rationalis anima et corpus est unus homo, ita Deus et Homo est unus Christus.”
3(1). DE JUSTIFICATIONE PER FIDEM, ET DE BONIS OPERIBUS. -Fides Clericorum justificans et salvans haec est:
Quod Deus Pater averterit Se a Genere humano propter iniquitates ejus, et sic ex justitia damnaverit illud morti aeternae; et quod idea miserit Filium in mundum, Qui expiaret et redimeret, ac satisfaceret et reconciliaret; et quod Filius hoc fecerit per quod in Se susceperit damnationem legis, et passus Se crucifigi, et quod sic et per obedientiam impleverit omnem justitiam Dei, usque ut Ipse factus sit Justitia; et quod Deus Pater hanc ut Ipsius meritum credentibus imputet et applicet, et ad illos mittat Spiritum Sanctum, qui operatur charitatem, bona opera, paenitentiam, ut bona arbor bonos fructus, ac justificet, renovet, regeneret et sanctificet; et quod haec fides sit unicum medium salutis, et quod per illam solam remittantur homini peccata. Distinguunt inter Justificationis actum et statum; per Justificationis actum intelligunt initium justificationis, quod fit momento cum homo per solam illam fidem cum fiducia apprehendit meritum Christi; per Justificationis statum intelligunt progressum illius fidei, qui fit per Operationem Spiritus Sancti interiorem, quae se non manifestat nisi per quaedam signa, de quibus varia docent; tradunt etiam bona opera manifesta, quae fiunt ab homine et ejus voluntate, et sequuntur illam fidem; sed illa excludunt a justificatione, quia proprium et sic meritum hominis est in illis.
Haec est fides hodierna in summario, verum confirmationes ejus et traditiones de illa sunt plures et multiplices, ex quibus aliquae etiam adducentur, quae sunt,
Quod homines non possint justificari coram Deo propriis viribus, meritis et operibus, sed gratis propter Christum, per fidem, per hanc quod credant se in gratiam recipi et peccata remitti propter Ipsum, Qui Sua morte pro nobis satisfecit, et quod Deus Pater hoc credentibus imputet propter justitiam coram Ipso: quod fides haec non tantum sit notitia historica quod Christus pro nobis passus et mortuus sit, sed etiam assensus corde, confidentia et fiducia, quod gratis propter Christum remittantur peccata et justificentur; et quod tunc haec tria concurrant, Promissio gratuita, Meritum Christi tanquam pretium, et Propitiatio: quod fides sit justitia, qua coram Deo justi reputamur propter promissionem: et quod justificari sit absolvi a peccatis, et quod etiam quodam modo dici possit vivificari et regenerari: quod fides nobis ad justitiam reputetur, non quia illa tam bonum opus est, sed quia meritum Christi apprehendit: quod meritum Christi sit Ipsius Obedientia, Passio, Mors et Resurrectio: quod necessum sit, ut aliquid sit per quod Deus adiri potest, et quod id non aliud sit quam fides per quam fit receptio. Quod fides in actu justificationis intret per Verbum et auditum, et quod non sit actus hominis, sed quod sit operatio Spiritus Sancti, et quod tunc homo non cooperetur plus quam statua salis, truncus aut lapis, nihil ex se agens, et de eo nihil sciens, sed quod post actum cooperetur, verum non cum aliqua voluntate propria in spiritualibus; aliter in naturalibus, civilibus et moralibus; attamen quod tunc in spiritualibus eo usque possint progredi, ut bonum velint, eoque delectentur, sed hoc ipsum non a sua voluntate, sed a Spiritu Sancto, et quod sic cooperentur non a suis viribus, sed a novis viribus et donis, quae Spiritus Sanctus in conversione inchoavit; quodque in vera conversione immutatio, renovatio et motus fiant in hominis intellectu et corde: quod charitas, bona opera et paenitentia non ingrediantur actum justificationis, sed quod in statu justificationis necessaria sint, imprimis propter mandatum Dei, et quod per illa mereantur praemia hujus vitae corporalia, sed non remissionem peccatorum et vitae aeternae gloriam, quia sola fides absque operibus legis justificat et salvat: quod fides actu hominem justificet, sed fides statu renovet: quod in renovatione propter mandatum Dei, necessario facienda sint honesta opera, quae Decalogus praecipit, quia vult Deus ut carnales cupiditates coerceantur civili disciplina; quare dedit doctrinam, leges, magistratus et poenas: quod ideo sequatur falsum esse, quod per opera mereamur remissionem peccatorum et salutem, tum quod opera aliquid faciant ad fidem conservandam; et quoque falsum esse, quod homo reputetur justus propter justitiam rationis suae, et quod ratio possit propriis viribus Deum super omnia amare, ac legem Ipsius facere: verbo, quod fides et salus in hominibus conserventur et retineantur non per bona opera, sed tantum per Spiritum Dei et per Fidem; sed usque quod bona opera testimonia sint, quod Spiritus Sanctus praesens sit, et in illis habitet: damnatur, ut perniciosa, phrasis, quod bona opera noxia sint ad salutem, quia intelligenda sunt opera Spiritus Sancti interiora, quae bona sunt, non exteriora procedentia a propria voluntate hominis, quae non bona sunt sed mala, qua meritoria. Tradunt praeterea, quod Christus Ultimo Judicio laturus sit sententiam de operibus bonis et malis tanquam effectis propriis et non propriis fidei hominis.
Haec fides hodie regnat in toto Christiano Reformato Orbe apud Clericos, sed non apud Laicos nisi perpaucos; Laici enim non aliud intelligunt per fidem, quam credere in Deum Patrem, Filium et Spiritum Sanctum, et quod qui bene vivit et bene credit, salvetur; et de Domino quod sit Salvator; ignorant enim arcana justificationis Praedicatorum suorum, qui tametsi illa praedicant, usque apud auditores Laicos intrant per unam aurem et exeunt per alteram; imo ipsi Doctores se reputant eruditos ex scientia illorum, ac in Gymnasiis et Lyceis multum laborant ut illa capiant; quare supra dictum est, quod illa fides sit fides Clericorum.
Sed usque Doctores eandem hanc fidem in Regnis ubi Reformati sunt, diversimode docent. In Germania, Suecia et Dania,
Quod Spiritus Sanctus per illam fidem operetur, ac homines justificet et sanctificet, ac postea successive renovet et regeneret, sed absque operibus legis; et qui in illa fide ex fiducia et confidentia sunt, in gratia apud Deum Patrem sint; et quod tunc mala quae faciunt quidem appareant, sed jugiter remittantur.
In Anglia,
Quod illa fides operetur charitatem inscio homine, et quod id etiam bonum charitatis sit, quod homo interius sentit Spiritum Sanctum apud se operari: et si non sentit, et usque propter salutem facit bonum, quod id possit dici bonum, sed quod usque trahat ex homine quod in eo sit meritum: tum quod illa fides id possit in ultima mortis hora operari, tamen non scitur quomodo.
In Hollandia,
Quod Deus Pater propter Filium per Spiritum Sanctum justificet et purificet hominem interius per illam fidem, sed usque ad propriam voluntatem ejus, a qua se deflectit, nec illam tangit (quidem quod leviter tangat), et quod sic mala voluntatis hominis non appareant coram Deo.
Sed de his illorum arcanis pauci ex Laicis norunt, nec volunt illa, sicut sunt, propalare, quia sciunt quod illa non sapiant.
4{1}. DE LEGE ET EVANGELIO. -Quod Lex a Deo data sit, ut sciatur quid peccatum, et sic ut id comminatione et metu, et dein promissione et annuntiatione gratiae, arceatur; quare praecipuum officium Legis est, ut peccatum originale et omnes fructus ejus revelentur, ac sciatur quam horrendum in modum natura hominis lapsa et funditus depravata est; hac ratione hominem perterrefacit, humiliat, prosternit, usque ut desperet de se ipso, et anxie desideret auxilium; hic effectus Legis vocatur Contritio, quae non est activa seu factitia, sed passiva, et conscientiae cruciatus. Evangelium autem est tota Doctrina de Christo et de fide, et sic de remissione peccatorum, ita laetissimus nuntius non arguens et terrens, sed consolans: per Legem ira Dei revelatur super omnem impietatem, et homo damnatur, quare facit ut homo ad Christum respiciat, et ad Evangelium; praedicatio de utraque erit, quia conjuncta sunt: Evangelium docet, quod Christus in Se susceperit omnem maledictionem Legis, et omnia peccata expiaverit, et quod remissionem per fidem consequamur. Quod Spiritus Sanctus non per Legis sed per Evangelii praedicationem detur et accipiatur, et cor hominis renovetur, et quod Spiritus dein ministerio Legis utatur, ut doceat et in Decalogo monstret, quae sit voluntas Dei bona et placens; sic Spiritus mortificat et vivificat. Quod discrimen faciendum sit inter opera Legis et inter opera Spiritus; quare fideles non sunt sub Lege sed sub Gratia, nempe illa ratione. Quod justitia Legis non justificet, hoc est, non reconciliet, neque regeneret, neque per se faciat acceptos Deo, sed donato Spiritu Sancto sequitur Legis impletio: quod opera secundae tabulae Decalogi non justificent, quia per illam agimus cum hominibus, et non proprie cum Deo, et tamen in justificatione agendum est cum Deo. Quod Christus, quia sine peccato subiit poenam peccati, et victima pro nobis factus est, sustulerit illud jus Legis, ne damnet credentes, quia Ille est propitiatio pro illis, propter quam justi reputantur.
@1 4 pro “III.”$
5{1}. DE PAENITENTIA ET CONFESSIONE. -Quod Paenitentia constet ex duabus partibus, una quae est contritio seu terror incussus conscientiae propter peccata; altera quae est fides quae concipitur ex Evangelio, et per remissionem peccatorum consolatur conscientiam, et ex terroribus liberat. Qui confitetur totum se esse peccatum, is comprehendit omnia peccata, nullum excludit, et nullius obliviscitur; sic purgantur peccata, homo purificatur, rectificatur, sanctificatur, quoniam Spiritus Sanctus non sinit peccatum dominari, sed reprimit et coercet. Quod enumeratio peccatorum debeat esse libera, si velit aut non velit; et quod confessio et absolutio privata magnificienda sit; quare si quis vult, potest confiteri peccata, et Absolutionem a Confessionario accipere, et quod peccata tunc remissa sint; verba, quae Minister tunc responsurus est, sint, Deus tibi sit propitius, et confirmet fidem tuam, fiat tibi sicut credis, et ego ex mandato Domini remitto tibi peccata (at alii, annuntio tibi remissionem peccatorum): quod tamen usque non per paenitentiam, sicut nec per opera, sed per fidem peccata remittantur. Quare paenitentia Clericorum est modo confessio coram Deo quod peccatores sint, et oratio ut in fide perseverent. Quod expiationes et satisfactiones non sint necessariae, quia Christus est Expiatio et Satisfactio.
@1 5 pro “IV.”$
6{1}. DE PECCATO ORIGINALI docent : -Quod post lapsum Adami omnes homines secundum naturam propagati nascantur cum peccato, hoc est, sine metu Dei, et cum concupiscentiis, quodque hoc damnet et afferat nunc quoque mortem aeternam illis qui non renascuntur per Baptismum et per Spiritum Sanctum: quod sit privatio originalis justitiae, et cum hac inordinata dispositio partium animae, et habitus corruptus. Quod sit discrimen inter ipsam naturam, in quam homo creatus est, quae etiam post lapsum est et permanet Dei Creatura, et inter peccatum originale; ita quod sit discrimen inter corruptam naturam, et inter corruptionem quae naturae infixa est, et per quam natura est corrupta: quod naturae corruptionem ab ipsa natura nemo nisi solus Deus separare possit; id quod in beata resurrectione plane fiet, quia tunc ipsa natura, quam in mundo homo circumfert, absque peccato originali, resurrectura est, ac aeterna felicitate fruitura; quod sit discrimen sicut inter opus Dei et opus Diaboli; quod peccatum hoc non eo modo naturam invaserit, quasi Satan aliquod malum substantialiter creaverit, et illud cum natura commiscuerit, sed quod justitia concreata et originalis amissa sit: quod peccatum originis sit accidens; et quod homo ratione ejus coram Deo spiritualiter quasi mortuus sit. Quod hoc malum per solum Christum contegatur et condonetur: quod ipsum semen, ex quo homo formatur, peccato illo contaminatum sit: quod inde etiam sit, quod homo a parentibus accipiat pravas inclinationes ac internam immunditiem cordis.
@1 6 pro “V.”$
7{1}. DE BAPTISMO. -Quod Baptismus non sit simpliciter aqua, sed quod sit aqua Divino mandato comprehensa, et Verbo Dei obsignata, et sic sanctificata: quod Baptismi virtus, opus, fructus et finis sit, ut homines salventur, et in Christianam Communionem cooptentur: quod per Baptismum offeratur victoria super mortem et Diabolum, remissio peccatorum, gratia Dei, Christus cum omnibus Suis operibus, et Spiritus Sanctus cum omnibus Suis dotibus, ac aeterna beatitudo omnibus et singulis qui credunt: num fides etiam per Baptismum detur infantibus, est altius quam ut sollicite inquirendum sit. Quod immersio in aquam significet mortificationem veteris hominis, et resurrectionem novi; quod ideo vocari possit lavacrum regenerationis, ac vere lavacrum in Verbo, tum in morte et sepultura Christi: quod Christiani vita sit quotidianus Baptismus semel sic inceptus: quod aqua non id efficiat, sed Verbum Dei, quod in et cum aqua est, et fides Verbi Dei aquae addita; quod inde sequatur, quod Baptizatio in Nomine Dei, quidem ab hominibus fiat, sed non sit, verum ab ipso Deo: quod Baptismus non tollat peccatum originale, exstincta prava concupiscentia, sed reatum.
Alii vero ex Reformatis credunt,
Quod Baptismus sit externum lavacrum aquae, per quod interna ablutio a peccatis significatur: quod non conferat regenerationem, fidem, gratiam Dei et salutem, sed tantum significet et obsignet illa; et quod illa non conferantur in et cum Baptismo, sed postea increscente aetate; quodque solum electi consequantur gratiam Christi et donum fidei: et quia salus non dependet a Baptismo, quod ideo permittatur fieri ab alio in defectu ordinarii Ministri.
@1 7 pro “VI.”$
8{1}. DE SACRA CAENA. -Reformati qui vocantur Lutherani, docent, Quod in Sacra Caena seu Sacramento Altaris, Corpus et Sanguis Christi vere et substantialiter sint praesentia, et quod una cum Pane et Vino vere distribuantur et accipiantur; et quod ideo verum Corpus et verus Sanguis Christi in, cum, et sub Pane et Vino sint, ac Christianis ad manducandum et bibendum dentur; et quod ideo non simpliciter panis et vinum sint, sed Verbo Dei inclusa et alligata, et quod hoc faciat quod Christi Corpus et Sanguis sint; nam cum accedit Verbum ad elementum, fit Sacramentum: quod tamen non sit transsubstantiatio, qualis est Pontificiis: quod sit cibus animae, novum hominem alens et fortificans: quod instituta sit, ut fides vires suas reparet atque recipiat, detur remissio peccatorum, et nova vita, quam Christus nobis meruit: quod sic Corpus et Sanguis Christi non tantum spiritualiter per fidem, sed etiam ore, supernaturali modo, ratione sacramentalis unionis cum Pane et Vino, sumantur: quod dignitas istius Caenae consistat in sola obedientia, et in Christi merito, quod vera fide applicatur: verbo, quod Sacramenta, Caena Domini et Baptismus, sint testimonia voluntatis et gratiae Dei erga homines; et quod Sacramentum Caenae sit promissio remissionis peccatorum per idem; quod moveat corda ad credendum; et quod Spiritus Sanctus per Verbum et Sacramenta operetur: quod consecratio Ministri illa non producat, sed quod soli omnipotenti virtuti Domini id tribuendum sit: quod tam digni quam indigni verum Corpus et verum Sanguinem Christi, sicut super cruce pependit, accipiant, sed digni ad salutem, indigni ad condemnationem; quod digni sint qui fidem habent; quod nemo ad Caenam illam adigendus sit, sed quisque cum spiritualis fames urget, accedat.
Alii vero Reformati docent,
Quod in Sacra Caena Corpus et Sanguis Christi tantum spiritualiter sumantur, et quod Panis et Vinum ibi sint modo signa, typi, symbola, tesserae, figurae et similitudines; quod Christus non corpore praesens sit, sed solum virtute et operatione ex Divina Sua essentia at quod in Caelo sit conjunctio secundum communicationem idiomatum: quod dignitas hujus Caenae non modo a fide, sed etiam a praeparatione pendeat: quod solum digni virtutem ejus accipiant, at indigni modo panem et vinum.
Tametsi hi dissensus sunt, usque conveniunt omnes Reformati in eo,
Quod omnino Paenitentiam acturi sint, qui digne volunt Sanctam illam Caenam obire;
Lutherani,
Quod nisi paenitentiam ab operibus malis egerint, et usque accedant, in aeternum damnati sint;
et Angli,
Quod alioquin diabolus in illos intraturus sit sicut in Judam;
hoc constat ex Orationibus praelectis ante Communionem.
@1 8 pro “VII.”$
9{1}. DE LIBERO ARBITRIO. Distinguunt inter statum ante lapsum, post lapsum, post acceptam fidem et renovationem, et post resurrectionem. Quod homo post lapsum in rebus spiritualibus et Divinis ex propriis viribus prorsus nihil possit inchoare, cogitare, intelligere, credere, velle, operari ac cooperari, nec se ad gratiam applicare aut accommodare, sed quod naturale arbitrium sit solum ad illa quae contra Deum sunt, et Deo displicent; ita quod homo in spiritualibus sit sicut stipes, sed quod usque ei sit capacitas, non activa sed passiva, qua verti potest ad bonum per gratiam Dei; quod tamen liberum arbitrium homini post lapsum reliquum sit, posse et non posse audire Verbum Dei; et quod sic scintillula fidei in corde accendatur, quae remissionem peccatorum propter Christum amplectitur, et consolatur. Quod tamen humana voluntas habeat libertatem ad faciendum civilem justitiam, et ad deligendum res rationi subjectas.
@1 9 pro “VIII.”$
10{1}. DE ECCLESIA. -Quod Ecclesia sit congregatio et communio sanctorum, et quod sit sparsa per universum Orbem apud illos qui habent eundem Christum et eundem Spiritum Sanctum, ac eadem Sacramenta, sive habeant similes aut dissimiles traditiones: et quod principaliter sit Societas fidei; et quod haec Ecclesia sola sit Corpus Christi, et quod boni sint re et nomine Ecclesia, sed mali solum nomine: quod mali et hypocritae, quia commixti, sint membra Ecclesiae secundum externa signa ejus, modo non sint excommunicati, sed quod non sint membra Corporis Christi. Quod Ritus Ecclesiastici, qui Ceremoniae vocantur, sint adiaphori, et quod non sint cultus Dei, nec pars cultus Dei; quod ideo in libertate Ecclesiae sit talia instituere, mutare et abrogare, ut discrimina vestium, temporum, dierum, ciborum, et alia; et quod ideo nulla Ecclesia aliam propter talia condemnare debeat.
@1 10 pro “IX.”$
{1}Haec sunt Doctrinalia Ecclesiae et Religionis Reformatorum, in compendio: illa autem, quae tradunt Schwengfeldiani, Pelagiani, Manichaei, Donatistae, Anabaptistae, Armeniani, Cingliani, Antitrinitarii{2}, Sociniani, Ariani, ac hodie Quaqueri et Herrenhuteri, praeterita sunt, quia illi ut Haeretici ab Ecclesia Reformatorum reprobati et rejecti sunt.
@1 Haec pro “X. Haec”$
@2 Antitrinitarii pro “Antetrinitarii”$
APOCALYPSIS, CAPUT I.
REVELATIO JESU CHRISTI, quam dedit Illi Deus indicare servis Suis, quae oportet fieri cito, et significavit mittens per Angelum Suum servo Suo Johanni.
2. Qui testatus est Verbum Dei, et testimonium Jesu Christi, quaecunque vidit.
3. Beatus legens, et audientes Verba prophetiae et servantes quae in ea scripta, quia tempus prope.
4. Johannes septem Ecclesiis quae in Asia, Gratia vobis et pax ab Ipso Qui Est et Qui Fuit et Qui Venturus; et a septem Spiritibus, qui sunt in conspectu Throni Ipsius.
5. Et a Jesu Christo, Ipse Testis fidelis, Ipse Primogenitus ex mortuis, et Ipse Princeps regum terrae, amante nos et lavante nos a peccatis nostris in sanguine Suo.
6. Et facit nos reges et sacerdotes Deo et Patri Suo: Ipsi gloria et robur in saecula saeculorum (Amen).
7. Ecce venit cum nubibus, et videbit Ipsum Omnis Oculus, et qui Ipsum transfixerunt, et plangent super Ipsum Omnes Tribus terrae, etiam, Amen.
8. Ego sum Alpha et Omega, Principium et Finis, dicit Dominus, Qui Est et Qui Fuit et Qui Venturus, Qui Omnipotens.
9. Ego Johannes, qui et frater Vester, et consocius in
afflictione, et in regno et patiente exspectatione Jesu Christi. Eram in Insula Vocata Patmos propter verbum Dei, et propter testimonium Jesu Christi.
10. Factus sum in Spiritu in Dominica die, et audivi post me vocem magnam tanquam tubae,
11. Dicentem, Ego sum Alpha et Omega, Primus et Ultimus; quod Vides scribe in libro, et mitte Ecclesiis, illis in Asia, Ephesum, et Smyrnam, et Pergamum, et Thyatira, et Sardes, et Philadelphiam, et Laodiceam.
12. Et conversus videre vocem quae loquebatur mecum, et conversus vidi septem Candelabra aurea.
13. Et in medio septem Candelabrorum Similem Filio Hominis, indutum talari, et praecinctum ad mamillas zona aurea.
14. Et Caput Ipsius, et Capilli candidi tanquam lana candida, tanquam nix, et Oculi Ipsius tanquam flamma ignis.
15. Et Pedes Ipsius similes chalcolibano, tanquam in camino igniti, et vox Ipsius tanquam vox aquam multarum.
16. Et habens in dextra Sua manu Stellas Septem, et ex ore Ipsius romphaea anceps acuta exiens; et Facies Ipsius tanquam Sol lucet in potentia sua.
17. Et Cum vidi Ipsum, cecidi ad pedes Ipsius tanquam mortuus, et imposuit dextram Suam manum super me, dicens mihi, Ne time, Ego sum Primus et Ultimus.
18. Et Qui Vivens, et factus sum mortuus, et ecce Vivens sum in saecula saeculorum, amen: et habeo claves inferni et mortis.
19. Scribe quae vidisti, et quae Sunt, et quae futura sunt posthac.
20. Mysterium septem Stellarum quas vidisti in dextra Mea, et septem Candelabra aurea: Septem Stellae Angeli septem Ecclesiarum sunt, et Septem Candelabra quae vidisti septem Ecclesiae Sunt.
SENSUS SPIRITUALIS.
CONTENTUM TOTIUS CAPITIS.
QUOD REVELATIO HAEC SIT A SOLO DOMINO, ET QUOD ILLA RECIPIATUR AB ILLIS QUI IN NOVA IPSIUS ECCLESIA, QUAE EST NOVA HIEROSOLYMAE, ERUNT, ET DOMINUM PRO DEO CAELI ET TERRAE AGNOSCUNT: DESCRIBITUR ETIAM DOMINUS QUOAD VERBUM.
CONTENTA SINGULORUM VERSUUM.
1. “Revelatio Jesu Christi,” significat praedictiones a Domino de Ipso deque Ipsius Ecclesia, qualis haec erit in fine suo, et qualis postea futura est (n. 2); “quam dedit Illi Deus indicare servis Suis,” significat pro illis qui in fide ex charitate sunt (n. 3); “quae oportet fieri cito,” significat quod certe futura sint ne pereat Ecclesia (n. 4); “et significavit, mittens per Angelum Suum servo Suo Johanni,” significat quae a Domino revelata sunt per Caelum illis qui in bono vitae sunt ex charitate et ejus fide (n. 5).
2. “Qui testatus est Verbum Dei et testimonium Jesu Christi,” significat qui ex corde et sic in luce recipiunt Divinum Verum ex Verbo, et agnoscunt Humanum Domini esse Divinum (n. 6); quaecunque vidit,” significat illustrationem illorum in omnibus quae in hac Revelatione sunt (n. 7).
3. “Beatus legens, et audientes verba prophetiae, et servantes quae in ea scripta sunt,” significat communionem illorum cum Angelis Caeli, qui vivunt secundum doctrinam Novae Hierosolymae (n. 8); “quia tempus prope,” significat quod status Ecclesiae sit, ut diutius non possit persistere, ut ejus conjunctio sit cum Domino (n. 9).
4. “Johannes septem Ecclesiis,” significat ad omnes qui in Christiano Orbe sunt, ubi Verbum et per id Dominus notus est, et accedunt ad Ecclesiam (n. 10); “quae in Asia,” significat ad illos qui ex Verbo in luce veritatis sunt (n. 11); “gratia vobis et pax,” significat salutationem Divinam (n. 12); “ab Ipso Qui Est et Qui Fuit et Qui Venturus,” significat a Domino Qui est Aeternus ac Infinitus, et Jehovah (n. 13); “et a septem spiritibus, qui sunt in conspectu Throni,” significat ab universo Caelo, ubi Dominus in Divino Suo Vero est (n. 14).
5. “A Jesu Christo,” significat Divinum Humanum (n. 15): “Ipse Testis fidelis,” significat quod est Ipsum Divinum Verum (n. 16); “Primogenitus ex mortuis,” significat et quod est Ipsum Divinum Bonum (n. 17); “et Ipse Princeps (regum) terrae,” significat ex Quo omne verum ex bono in Ecclesia [n. 18]; “amante nos et lavante nos a peccatis nostris (in sanguine Suo),” significat Qui ex Amore et Misericordia reformat et regenerat homines per Sua Divina vera ex Verbo (n. 19).
6. “Et facit nos reges et sacerdotes,” significat Qui dat ut illi qui nati sunt ab Ipso, hoc est, regenerati, in sapientia ex Divinis veris, et in amore ex Divinis bonis sint (n. 20); “Deo et Patri Suo,” significat ita imagines Divinae Suae Sapientiae et Divini Sui Amoris (n. 21); “Ipsi gloria et robur in saecula saeculorum,” significat Cui Soli Divina Majestas et Divina Omnipotentia in aeternum (n. 22); “amen,” significat confirmationem Divinam ex Veritate, ita ex Se Ipso (n. 23).
7. “Et venit cum nubibus” caeli, significat quod Dominus Se revelaturus sit in sensu literae Verbi, et aperiturus sensum spiritualem ejus in fine Ecclesiae (n. 24); “et videbit Ipsum omnis oculus,” significat quod agnituri omnes qui ex affectione in intellectu Divini Veri sunt (n. 25); “et qui Ipsum transfixerunt,” significat quod etiam visuri qui in Ecclesia in falsis sunt (n. 26); “et plangent omnes Tribus terrae,” significat quod hoc erit quando nulla bona et vera in Ecclesia amplius sunt (n. 27); “etiam, amen,” significat confirmationem Divinam quod ita futurum sit (n. 28).
8. “Et Ego sum Alpha et Omega, Principium et Finis,” significat Qui est Ipsum et Unicum a Primis ad Ultima, ex Quo omnia; ita Qui est Ipse et Unicus Amor, Ipsa et Unica Sapientia, et ipsa et Unica Vita in Se, et sic Ipse et Unicus Creator, Salvator et Illustrator a Se, et inde Omne in omnibus Caeli et Ecclesiae (n. 29); “dicit Dominus, Qui Est et Qui Fuit et Qui Venturus,” significat Qui est Aeternus et Infinitus, ac Jehovah (n. 30); “et Omnipotens” significat Qui est, vivit et potest ex Se Ipso, et Qui ratiocinia ex prius per ultima (n. 31).
9. “Ego Johannes qui et{1} frater vester et consocius,” significat illos qui in bono charitatis et inde veris fidei sunt (n. 32); “in afflictione, et in regno, et patiente exspectatio Jesu Christi,” significat quae in Ecclesia sunt infestata a malis et falsis, at quae a Domino, cum venturus est, removenda sunt (n. 33). “Eram in insula vocata Patmos,” significat statum et locum in quo illustrari potuit (n. 34); “propter Verbum Dei et testimonium Jesu Christi,” significat ut ex corde et sic in luce recipiatur Divinum Verum ex Verbo, et agnoscatur Humanum Domini esse Divinum (n. 35).
@1 et pro “est”$
10. “Factus sum in spiritu (in) Dominica die,” significat statum spiritualem tunc ex Divino influxu (n. 36); “et audivi post me vocem magnam tanquam tubae,” significat perceptionem manifestam Divini Veri e Caelo revelati (n. 37).
11. “Dicentem, Ego sum Alpha et Omega, Primus et Ultimus,” significat Qui est Ipsum et Unicum a primis ad ultima ex Quo omnia, et plura ut supra (n. 38); (“quod vides, scribe in Libro,” significat ut revelata sint posteritati{1} (n. 39); “et mitte Ecclesiis, illis in Asia,” significat pro illis In Christiano Orbe qui in luce veritatis ex Verbo sunt (n. 40); “Ephesum, et Smyrnam, et Pergamum, et Thyatira, et Sardes, et Philadelphiam, et Laodiceam,” significat in specie secundum statum receptionis cujusvis (n. 41).
@1 Verba in uncis inclusa videantur infra (n. 39).$
12. “Et conversus videre vocem quae mecum loquebatur,”{1} significat inversionem status eorum, qui in bono vitae sunt, Quoad perceptionem veri in Verbo, dum se convertunt ad Dominum (n. 42); “et conversus vidi septem Candelabra aurea,” significat Novam Ecclesiam, quae in illustratione a Domino ex Verbo erit (ii. 43).
@1 loquebatur pro “loquetur”$
13. “Et in medio septem Candelabrorum similem Filio Hominis,” significat Dominum quoad Verbum, a Quo illa (n. 44); “indutum talari,” significat Divinum procedens quod est Divinum Verum (n. 45); “et praecinctum ad mamillas Zona aurea,” significat Divinum procedens et simul conjungens, quod est Divinum Bonum (n. 46).
14. “Et Caput Ipsius, et Capilli candidi tanquam lana (candida,) tanquam nix,” significat Divinum Amorem Divinae Sapientiae in primis et in ultimis (n. 47); “et Oculi Ipsius tanquam flamma ignis,” significat Divinam Sapientiam Divini Amoris (n. 48).
15. “Et Pedes Ipsius similes chalcolibano tanquam in camino igniti,” significat Divinum Bonum naturale (n. 49); “et Vox Ipsius tanquam vox aquarum multarum,” significat Divinum Verum naturale (n. 50).
16. “Et habens in dextra Sua manu Stellas septem,” significat omnes cognitiones boni et veri in Verbo ex Ipso (n. 51); “et ex ore Ipsius romphaea anceps acuta exiens,” significat dispersionem falsorum per Verbum et per doctrinam inde a Domino (n. 52); “et Facies Ipsius tanquam sol, lucens in potentia (sua),” significat Divinum Amorem et Divinam Sapientiam, quae sunt Ipse, et procedunt ab Ipso (n. 53).
17. “Et cum vidi Ipsum, cecidi ad pedes Ipsius tanquam mortuus,” significat ex tali praesentia Domini defectum vitae propriae (n. 54); “et imposuit dextram Suam manum super me,” significat vitam ab Ipso tunc inspiratam (n. 55); “dicens mihi, Ne time,” significat resuscitationem, et tunc ex summa humiliatione adorationem (n. 56); “Ego sum Primus et Ultimus,” significat quod sit Aeternus a Infinitus, ita Solus Deus (n. 57).
18. “Et Qui sum Vivens,” significat Qui Solus est Vita, et a Quo Solo Vita (n. 58); “et tactus mortuus,” significat quod in Ecclesia neglectus, et Divinum Humanum Ipsius non agnitum (n. 59); “et ecce Vivens sum in saecula saeculorum,” significat Quod sit Vita aeterna (n. 60); “amen,” significat confirmationem Divinam quod sit veritas (n. 61); “et habeo claves inferni et mortis,” significat quod Solus salvare possit (n. 62).
19. “Scribe quae vidisti, et quae sunt, et quae futura posthac,” significat ut omnia quae nunc revelantur sint posteritati (li. 63).
20. “Mysterium septem stellarum quas vidisti in dextra Mea, et septem candelabra aurea,” significat arcana in visionibus de novo Caelo, et de nova Ecclesia (n. 64); “septem stellae Angeli septem Ecclesiarum sunt,” significat novam Ecclesiam in Caelis, quae est novum Caelum (n. 65); “et septem candelabra quae vidisti, septem Ecclesiae sunt,” significat novam Ecclesiam in terris, quae est nova Hierosolyma, descendens a Domino e novo Caelo (n. 66).
EXPLICATIO.
QUID Sensus Spiritualis, hactenus ignotum fuit; quod ille sit in singulis Verbi, in Doctrina Novae Hierosolymae de Scriptura Sacra (n. 5-26), ostensum est, et quod Verbum absque illo in multis locis non possit intelligi: ille Sensus non apparet in sensu literae, inest enim ei Sicut anima corpori. Notum est, quod Sit Spirituale et Naturale, et quod Spirituale influat in Naturale, et se sistat videndum et sentiendum in formis quae cadunt in visum et tactum, et quod Spirituale absque illis non percipiatur aliter quam sicut Affectio et Cogitatio, aut sicut Amor et Sapientia, quae sunt mentis; quod Affectio et Cogitatio, seu Amor cujus est affici, et Sapientia cujus est cogitare, sint spirituales, agnoscitur; quod illae binae animae facultates se sistant in formis in corpore, quae vocantur organa sensoria et motoria, notum est; tum etiam quod unum faciant, ac ita unum, ut dum mens cogitat, id os in instanti eloquatur, et dum mens vult, id corpus in instanti agat; inde patet, quod sit perfecta unio spiritualium et naturalium apud hominem. Simile est in omnibus et singulis mundi; est ibi spirituale quod est intimum causae, et est naturale quod est ejus effectus, et illa duo unum faciunt; et in naturali non apparet spirituale, quia hoc illi inest sicut anima corpori, ac sicut intimum causae effectui, ut dictum est. Simile est cum Verbo; quod hoc sit spirituale in suo sinu, quia est Divinum, a nemine negari potest; sed quia spirituale non apparet in sensu literae, qui est naturalis, ideo Sensus Spiritualis hactenus ignotus fuit; nec potuit notus fieri prius quam dum genuina vera a Domino revelata sunt, nam in his est ille sensus. Inde est, quod Apocalypsis hactenus non intellecta fuerit. Verum ne dubium sit quin talia insint, explicanda sunt singula, et demonstranda per similia alibi in Verbo. Explicatio et demonstratio nunc sequitur.
“Misit Jehovah ad vos omnes Servos Suos Prophetas” (Jerem. xxv.{1} 4).
“Revelavit arcanum Suum Servis Suis Prophetis” (Amos iii. 7).
“Dedit coram nobis{2} per manum Servorum Suorum Prophetarum” (Dan. ix. 10).
Et Moses vocatur “Servus Jehovae” (Malach. iii. 22 (Bibl. Angl. iv. 4)):
causa est, quia per “Prophetam” in sensu spirituali intelligitur Verum doctrinae, de quo infra. Et quia Dominus erat ipsum Divinum Verum, quod etiam eSt Verbum, et ex eo dictus est Ipse Propheta, et in mundo inserviebat, ac in aeternum inservit omnibus docendo, ideo etiam Ipse passim vocatur “Servus Jehovae,” ut in sequentibus locis:
“Ex labore animae Suae videbit, saturabitur; per scientiam Suam justificabit justus Servus Meus multos” (Esaj. liii. 11).
“Ecce prudenter aget Servus Meus; extolletur et exaltabitur et evehetur valde” (Esaj. lii. 13).
“Ecce Servus Meus, in Quem incumbo, Electus Meus, beneplacitum habet anima Mea, dedi Spiritum super Ipsum” (Esaj. xlii. 1, 19):
haec de Domino. Similiter David, ubi per illum intelligitur Dominus, ut in his:
“Ego Jehovah ero illis in Deum, et Servus Meus David Princeps in medio illorum” (Ezech. xxxiv. 24).
“Servus Meus David erit Rex super illos, ut Pastor unus sit omnibus illis” (Ezech. xxxvii. 24).
“Protegam urbem hanc ad servandum eam, propter Me et Davidem Servum Meum” (Esaj. xxxvii. 35):
pariter Psalm. lxxviii. 70, 71, 72; lxxxix. 4, 5, 21 (B. A. 3, 4, 20):)
quod per “Davidem” in his locis intelligatur Dominus, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae de Domino (n. 43, 44). Ipse Dominus de Se similiter dicit,
“Quisquis voluerit inter vos magnus fieri, esse debebit vester Minister; et quisquis voluerit esse primus, debebit esse vester Servus, sicut Filius Hominis non venit ut Ipsi ministretur, sed ut ministret” (Matth. XX. 25-28; Marc. x. 42-44; Luc. xxii. 27; pariter Luc. xii. 37):
hoc dicit Dominus, quia per servum et ministrum intelligitur qui inservit et ministrat docendo, et abstracte a persona Divinum Verum, quod fuit Ipse. Cum itaque per servum intelligitur qui docet Divinum Verum, patet quod per “servos” in hoc loco Apocalypseos intelligantur qui in veris ex bono sunt, seu in fide ex charitate, quia hi possunt docere ex Domino, hoc est, potest Dominus docere et ministrare per illos: in hoc sensu dicuntur servi apud Matthaeum:
In consummatione saeculi, “qui est fidelis Servus et prudens, quem constituet Dominus ejus super famulitium Suum, ut det illis cibum in tempore suo: beatus Servus hic quem invenerit Dominus facientem ita” (xxiv. {3}45, 46)
et apud Lucam:
“Beati Servi hi, quos veniens Dominus invenerit vigilantes: amen dico vobis, quod cincturus sit Se, et accumbere facturus eos, Ipseque accedens ministraturus illis” (xii. 37).
In Caelo vocantur omnes servi Domini, qui in Regno spirituali Ipsius sunt, at Ministri, qui in Regno Caelesti Ipsius sunt; causa est, quia illi qui in Regno Ipsius spirituali sunt, in Sapientia ex Divino Vero sunt, et qui in Regno Caelesti in Amore ex Divino Bono; ac Bonum ministrat, et Verum inservit. In opposito autem sensu per servos intelliguntur qui serviunt Diabolo; hi in ipso statu servitutis sunt; illi autem qui serviunt Domino, in statu libertatis sunt; ut quoque docet Dominus (Joh. viii. 32-36).
@1 xxv. pro “xv.”$
@2 nobis pro “vobis”$
@3 45, 46 pro “45”$
“Nisi abbreviarentur dies illi, non conservaretur ulla caro, sed propter electos abbreviabuntur dies illi” (Matth. xxiv. 22);
per quae etiam intelligitur, quod Ecclesia nisi finiretur ante suum tempus, prorsus periret; agitur in eo Capite de Consummatione saeculi et de Adventu Domini, et per Consummationem saeculi intelligitur ultimus status Ecclesiae veteris, et per Adventum Domini primus status Ecclesiae novae. Dictum est, quod in idea Divina non sit tempus, sed praesentia omnium quae fuerunt et futura Sunt; quare dicitur apud Davidem,
“Mille anni in oculis Tuis sicut dies hesternus” (Psalm. xc. 4);
et apud eundem,
“Annuntiabo de statuto, Jehovih dixit ad Me, Filius Meus Tu, hodie genui Te” (Psalm. ii. 7):
hodie est praesentia adventus Domini. Inde etiam est, quod integra Periodus in Verbo dicatur Dies, ac primus ejus status Diluculum et Mane, ac ultimus Vespera et Nox.
“Vos misistis ad Johannem, et testis fuit veritati; Ego tamen non ab homine testimonium accipio” (Joh. v. 33{1}, 34);
et alibi:
Johannes venit in Testimonium ut testaretur de Luce; non erat ille Lux: Verbum, quod erat apud Deum et erat Deus, et Caro factum est, erat Lux vera, quae illuminat omnem hominem (Joh. i. 1, 2, 7, 8, (9,) 14, 34);
alibi:
“Jesus dixit, Ego testor de Me Ipso, et verum est Testimonium Meum, quia scio unde veni et quo vado” (Joh. viii. 14);
“Cum venerit Paracletus Spiritus veritatis, ille testabitur de Me” (Joh. xv. 26);
per Paracletum Spiritum veritatis intelligitur ipsa Veritas procedens a Domino; quare de illo dicitur, quod non locuturus sit a se sed ex Domino (Joh. xvi. 13, 14, 15).
@1 33, 34 pro “13”$
In Consummatione Saeculi “multi Pseudoprophetae exsurgent, et seducent multos: surgent falsi Christi et falsi Prophetae, et in errorem inducent, si possibile, electos” (xxiv. 11, 24);
“consummatio saeculi” est ultimum tempus Ecclesiae, quod nunc est, quando non falsi Prophetae, sed falsa doctrinae sunt. Apud eundem:
“Quisquis Prophetam susceperit in nomine Prophetae, mercedem Prophetae accipiet, et quisquis justum in nomine justi, mercedem justi accipiet” (x. 41);
“suscipere prophetam in nomine prophetae” est recipere doctrinae verum quia est verum, et “suscipere justum in nomine justi” est recipere bonum propter bonum, et “accipere mercedem” est salvari secundum receptionem; quod non aliquis mercedem recipiat seu salvetur quia prophetam et justum in nomine eorum suscipit, patet: illa verba absque cognitione quid “propheta” et quid “justus,” a nemine possunt intelligi; nec quae sequuntur, quod
“Quisquis potaverit unum parvorum horum potu frigidae tantum in nomine discipuli, non perdet mercedem;”
per “Discipulum” intelligitur charitas et simul fides a Domino. Apud Joelem:
“Effundam spiritum Meum super omnem carnem, ita ut Prophetent filii vestri et filiae vestrae” (iii. 1 (Bibl. Angl. ii. 28));
haec de Ecclesia instauranda a Domino, in qua non prophetarunt, sed receperunt doctrinam, quod est “prophetare.” Apud Matthaeum:
Jesus dixit, “Multi dicent Mihi in die illo, Domine, Domine, nonne per Nomen Tuum prophetavimus; sed tunc confitebor illis, non novi vos, discedite a Me operarii iniquitatis” (vii. 22, 23);
quis non videt, quod non dicturi sint quod prophetaverint, sed quod sciverint Doctrinam Ecclesiae et docuerint. In Apocalypsi:
“Venit tempus mortuos judicandi, et dandi mercedem Prophetis ” (xi. 18);
et alibi,
“Exulta Caelum, sancti Apostoli et Prophetae, quia judicavit Deus judicium vestrum” (xviii. 20);
quod merces non danda solum Prophetis sit, et quod (non) exultaturi solum Apostoli et Prophetae sint, cum ultimum judicium futurum est, patet; sed quod omnes qui receperunt vera doctrinae, et vixerunt secundum illa; hi itaque intelliguntur per “Apostolos” et “Prophetas.” Apud Mosen:
Jehovah dixit ad Mosen, “Constitui te Deum Pharaoni, et Aharon frater tuus erit Propheta tibi” (Exod. vii. 1);
per “Deum ” intelligitur Divinum Verum quoad receptionem, a Domino, in quo sensu etiam Angeli vocantur Dii, et per “Prophetam” intelligitur docens et loquens illud; inde est quod Aharon ibi dicatur Propheta. Simile per ” Prophetam” significatur alibi, ut in his:
“Non peribit Lex a Sacerdote, nec Verbum a Propheta” (Jerem. xviii. 18);
“A Prophetis Hierosolymae exivit hypocrisis in Universam terram (Jerem. xxiii. 15, 16);
“Prophetae erunt in ventum, nec verbum in illis” (Jerem. v. 13);
“Sacerdos et Propheta errant per siceram, absorbentur a vino, titubant judicio” (Esaj. xxviii. 7);
“Occidit sol super Prophetis, et nigrescit super iis dies” (Mich. iii. 6);
“Propheta usque ad Sacerdotem, quisque facit mendacium” (Jerem.{2} viii. 10);
in his locis per “Prophetas” et “Sacerdotes” in Sensu spirituali non intelliguntur prophetae et sacerdotes, sed universa Ecclesia, per “Prophetas” illa quoad verum doctrinae, et per “Sacerdotes ” illa quoad bonum vitae, quorum utrumque deperditum fuit; ita intelliguntur illa ab Angelis in Caelo, dum secundum Sensum literae ab hominibus in mundo. Quod Prophetae repraesentaverint statum Ecclesiae quoad doctrinam, et quod Dominus illam quoad ipsum Verbum, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae de Domino (n. 15-17).
@1 11 pro “1”$
@2 Jerem. pro “Esaj.”$
“Erit tunc afflictio magna, qualis non fuit ab initio mundi usque nunc, nec erit; imo nisi abbreviarentur dies illi, non conservaretur ulla caro” (xxiv. 21, 22).
Quod non intelligatur prope seu propinquum temporis, videatur infra (n. 947).
Per “Septem Candelabra aurea, in quorum medio Filius Hominis” (Apoc. i. 13);
Per “Septem Stellas in dextra Ipsius” (Apoc. i. 16, 20);
Per “Septem Spiritus Dei” (Apoc. i. 4; cap. iv. 5);
Per “Septem Lampades ignis” (Apoc. iv. 5);
Per “Septem Angelos,” quibus datae sunt “Septem Tubae” (Apoc.viii. 2);
Per “Septem Angelos habentes Septem Plagas ultimas” (Apoc. xv. 5, 6)
Per “Septem Phialas plenas Septem Plagis ultimis” (Apoc. xvi. 1; cap xxi. 9);
Per “Septem Sigilla” quibus Liber obsignatus est (Apoc. v. 1):
similiter in sequentibus his:
Quod Septem diebus implerentur manus (Exod. xxix. 35);
Quod Septem diebus sanctificarentur (Exod. xxix. 37);
Quod cum inaugurabantur Septem diebus incederent induti vestibus sanctitatis (Exod. xxix. 30):
Quod Septem diebus non recederent a Tentorio, cum initiabantur in sacerdotium (Levit. viii. 33, 35{1};
Quod Altare Septies expiaretur super cornua (Levit. xvi. 18, 19);
Quod Altare per oleum Septem vicibus sanctificaretur (Levit. viii. 11);
Quod sanguis Septem vicibus spargeretur versus velum (Levit. iv. 16, 17);
Et quoque Septem vicibus versus orientem (Levit. xvi. 12-15);
Quod qua separationis Septem vicibus spargeretur versus tentorium (Num. xix. 4);
Quod Pascha Septem diebus celebraretur; et Septem diebus comederetur azyma (Exod. xii. 1, seq. (vers. 15); Deutr. xvi. 4-7);
pariter,
Quod Judaei punirentur septuplum propter peccata eorum (Levit. xxvi.{2} 18, 21, 24, 28);
quare David dicit,
“Retribue vicinis septuplum in sinum eorum” (Psalm. lxxix. 12{3});
“septuplum” est plene. Tum in his locis:
“Sermones Jehovae sermones puri, argentum in camino purificatum Septies” (Psalm. xii. 7 (B.A. vers. 6));
“Famelici cessarunt, usque dum sterilis peperit Septem, multiprolis autem defecit” (1 Sam. ii. 5);
“sterilis” est Ecclesia ex gentibus, quibus non fuit Verbum; “multiprolis” est Ecclesia ex Judaeis, quibus fuit Verbum.
“Elanguescet quae pepererat Septem, exspirabit animam suam” (Jerem. xv. 9{4}); similiter.
“Habitatores urbium Israelis incendent et comburent arma, et accendent illis ignem Septem annis: sepelient Gogum, et mundabunt terram Septem mensibus” (Ezech. xxxix. 9, (11,) 12);
“Immundus spiritus accipiet Septem spiritus alios pejores se ipso” (Matth. xii. 45);
describitur ibi prophanatio, et per “septem Spiritus” cum quibus rediturus est, significantur omnia falsa mali, ita plenaria exstinctio boni et veri. Per “Septem capita draconis,” et per
“Septem diademata super capitibus” (Apoc. xii. 3),
significatur prophanatio omnis boni et veri. Ex his patet, quod “Septem” involvant sanctum aut prophanum, ac significent omnia et plenum.
@1 35 pro “34”$
@2 xxvi. pro “xvi.”$
@3 12 pro “72”$
@4 xv. 9 pro “xi. 8, 9″$
De hoc Verbo Vetusto, quod ante Verbum Israeliticum in Asia fuerat, referre meretur hoc novum, quod hoc ibi adhuc reservatum sit apud populos qui in Magna Tartaria habitant; locutus sum cum Spiritibus et Angelis, qui in Mundo Spirituali inde erant, qui dixerunt quod possideant Verbum, et quod id ab antiquis temporibus possederint, et quod secundum hoc Verbum Divinum suum cultum obeant, et quod id ex meris correspondentiis consistat; dixerunt quod in illo etiam Liber Jaschar sit, qui memoratur apud Josuam (cap. x. 12, 13), et in Libro 2 Samuelis (cap. i. 17, 18), tum etiam quod apud illos sint Libri, Bella Jehovae et Prophetica, qui memorantur a Mose (Num. xxi. vers. 14, 15, et 27-30); et cum legi coram illis verba quae Moses inde desumserat, inquisiverunt num illa ibi exstent, et invenerunt: ex his patuit mihi, quod Verbum Vetustum adhuc apud illos sit: inter loquendum cum illis dixerunt, quod Jehovam colant, quidam ut Deum invisibilem, quidam ut visibilem. Porro retulerunt, quod non patiantur ut Extranei ad illos intrent, praeter Chinenses, cum quibus pacem colunt, quia Imperator Chinensis est inde; tum etiam, quod tam populosi sint, ut non credant aliquam regionem in universo mundo populosiorem esse; quod etiam credibile est ex Muro tot milliarium, quem Chinenses pro tutela sua contra invasionem ab illis olim exstruxerant Quaerite de eo in China, et forte invenietis illud ibi apud Tartaros.
“Ego sum Alpha et Omega. Primus et Ultimus” (vers. 11, 13);
et dein:
“Ego sum Primus et Ultimus” (vers. 17);
et in sequente capite, vers. 8; et postea cap. xxi. 6; cap. xxii. 12, 13; et apud Esajam:
“Dixit Jehovah Rex Israelis, et Redemptor ejus Jehovah Zebaoth; Ego Primus et Ego Ultimus, et praeter ille non Deus” (xliv. 6; tum cap. xlviii. 12):
et “Qui Est Primus et Ultimus,” est “Qui Est, Qui Fuit, et Qui Venturus.” Hoc quoque intelligitur per “Jehovam;” nomen “Jehovae” enim significat Est; et Qui Est, seu Qui est ipsum ESSE, est quoque Fuit et Venturus, sunt enim praeterita et futura in Ipso praesentia; inde est absque tempore Aeternus, et absque loco Infinitus: hoc quoque Ecclesia confitetur ex Doctrina Trinitatis, quae Athanasiana vocatur, ubi haec: “Pater est Aeternus et Infinitus, Filius est Aeternus et Infinitus, et Spiritus Sanctus est Aeternus et Infinitus, sed tamen non sunt tres Aeterni et
Infiniti, sed Unus;” quod Ille Unus sit Dominus, in Doctrina Novae Hierosolymae de Domino demonstratum est.
est; nam Caelum non est Caelum ex propriis Angelorum, sed ex Divino Domini, ut multis ostensum est in Sapientia Angelica de Divina Providentia, et de Divino Amore. Quod “Thronus Domini significet Caelum, patet ex sequentibus locis:
“Dixit Jehovah, Caeli Thronus Meus” (Esaj. lxvi. 1{1});
“Jehovah in Caelis firmavit Thronum Suum” (Psalm. ciii. 19); “Qui jurat per Caelum, jurat per Thronum Dei, et per Ipsum Qui sedet super illo” (Matth. xxiii. 22);
“Super Expanso, quod super capite Cheruborum, quasi aspectus lapidis Sapphiri, similitudo Throni, et super illo aspectus Homini” (Ezech. i. 26; cap. x. 1);
per “Expansum super capite Cheruborum” intelligitur Caelum. Et in Apocalypsi.’
“Vincens, dabo ei sedere in Throno Meo” (iii. 21);
“in Throno” est in Caelo; in specie, ubi Divinum Ipsius Verum regnat; quare etiam, ubi de Judicio agitur, dicitur, quod Dominus Sessurus sit super Throno, judicium enim fit per vera.
@1 1 pro “5”$
Ruben, qui erat Primogenitus Jacobi, a Patre damnatus est (Genes. xlix. 3, 4);
Ac primogenitura ei adempta est (1 Chron. v. 1);
quod per Rubenem in Sensu spirituali intelligatur Verum doctrina et fide, in sequentibus videbitur. Per “Primogenita Aegypti,” quae omnia percussa sunt, quia damnata, nec aliud in Sensu spirituali intelligitur, quam Verum doctrina et fide separatum a bono vitae, quod Verum in se mortuum est. Per “Hircos” apud Danielem et Matthaeum, nec alii intelliguntur, quam qui in fide separata a vita sunt, de quibus in Doctrina Novae Hierosolymae de Fide (n. 61-68). Quod illi qui in fide separata a vita fuerunt, circa Ultimum Judicium rejecti sint et damnati, videatur in Continuatione de Ultimo Judicio (n. 16, seq.). Ex his paucis constare potest, quod Verum doctrina et fide non sit primogenitum Ecclesiae, sed Verum actu seu opere, quod est bonum vitae; nam non prius Ecclesia est apud hominem quam dum verum fit vitae, et cum verum fit vitae tunc id est bonum; intellectus enim cogitatio et memoria non influit in voluntatem, et per voluntatem in actum, sed voluntas influit in intellectus cogitationem et memoriam, et facit; et quod ex voluntate per intellectum procedit, hoc ex affectione quae est amoris per cogitationem quae est intellectus procedit, et id omne vocatur bonum, ac intrat vitam; quare dicit Dominus, quod
Qui facit veritatem, in Deo faciat (Joh. iii. 21).
Quoniam Johannes repraesentabat Bonum vitae, ac Petrus Verum fidei (videatur supra, n. 5), ideo
Johannes cubuit ad pectus Domini, et Secutus est Jesum, non autem Petrus (Joh. xxi. 18-23);
Dixit etiam Dominus de Johanne, quod Mansurus sit usque dum venit (vers. 22, 23),
ita ad hodiernum diem, qui est Adventus Domini; quare etiam a Domino nunc docetur bonum vitae pro illis qui e nova Ipsius Ecclesia, quae est nova Hierosolyma, erunt. In summa, “Primogenitum” est, quod Verum ex Bono primum producit, ita quod Intellectus ex Voluntate; quia Verum est Intellectus et Bonum est Voluntatis: hoc Primum, quia est sicut semen, ex quo reliqua procedunt, est Primarium. Quoad Dominum, Ipse est Primogenitus ex Mortuis, quia Ipse etiam quoad Humanum Suum est Ipsum Verum unitum
Divino Bono, ex Quo omnes homines, qui in se mortui sunt, vivunt. Simile intelligitur apud Davidem:
“Dabo Ipsum Primogenitum, altum Regibus terrae” (Psalm. lxxxix. 28 (B.A. 27));
hoc de Humano Domini. Inde est quod
Israel dicatur Primogenitus (Exod. iv. 22, 23);
per “Israelem” intelligitur Verum actu, et per “Jacobum” Verum doctrina, et quia ex hoc solo non aliqua Ecclesia fit, ideo Jacob nominatus est Israel; in Supremo autem sensu per” Israelem” intelligitur Dominus. Propter hanc repraesentationem “Primogeniti,”
Sanctificabantur Jehovae omnes primogeniti et omnia primogenita (Exod. xiii. 2, 12 cap. xxii. 28, 29).
Propter illam repraesentationem “Primogeniti,”
Assumebantur Levitae loco omnium Primogenitorum in Ecclesia Israelitica, et dicitur quod sic essent Jehovae (Num. iii. 12, 13, 40-46{1}; cap. xviii. 15-18);
per “Levim” enim significatur verum actu, quod est bonum vitae et ideo posteritati ejus datum est sacerdotium, de qua re in sequentibus. Propterea etiam,
Primogenito dabatur duplum haereditatis, et vocabatur “Principium roboris” (Deutr. xxi. 15-17).
Quod “Primogenitum” significet primarium Ecclesiae, est quia in Verbo per Nativitates naturales significantur Nativitates spirituales, et tunc quod primum illas; facit apud hominem, intelligitur per “Primogenitum” ejus; non enim prius Ecclesia est apud illum, quam dum Verum doctrinae in Interno homine conceptum in Externo nascitur.
@1 40-46 pro “46 ad 46″$
@1 684 pro “654”$
20. (Vers. 6.) “Et facit nos Reges et Sacerdotes,” significat Qui dat ut illi qui nati sunt ab Ipso, hoc est, regenerati, in sapientia ex Divinis veris et in amore ex Divinis bonis sint. -Notum est quod Dominus in Verbo dicatur “Rex” et quoque “Sacerdos;” “Rex” dicitur ex Divina Sapientia, et “Sacerdos” ex Divino Amore; quare illi, qui a Domino in sapientia sunt, vocantur “filii Regis,” tum “Reges,” et qui ab Ipso in amore Sunt, vocantur “Ministri” et “Sacerdotes;” est enim Sapientia et amor apud illos non ab illis, ita non est illorum, sed Domini; inde est quod illi intelligantur per “reges” et per “sacerdotes” in Verbo; non quod illi sint, sed quod Dominus in illis sit, et faciat ut ita nominentur. Vocantur etiam “nati ab Ipso,” “filii regni,” “filii Patris,” et “haeredes;”
“Nati ab Ipso” (Joh. i. 12, 13);
hoc est, e novo nati seu regenerati (Joh. iii. 1, seq.);
“Filii regni” (Matth. viii. 12; cap. xiii. 38);
“Filii Patris in Caelo” (Matth. v{1}. 45);
`Haeredes” (Psalm. cxxvii. 3; 1 Sam. ii. 8; Matth. xxv. 34);
et quia haeredes, filii regni, ac nati a Domino ut Patre dicuntur, ideo vocantur “Reges et Sacerdotes;” tum etiam dicitur, quod Sessuri cum Domino in Throno Ipsius (Apoc. iii. 21).
Sunt duo Regna, in quae universum Caelum distinctum est, Regnum Spirituale et Regnum Caeleste. Regnum Spirituale est quod vocatur Regium Domini; et quia omnes qui ibi sunt, in Sapientia ex veris sunt, ideo intelliguntur per “Reges,” quos faciet Dominus homines qui in sapientia ab Ipso sunt; et Regnum Caeleste est quod vocatur Sacerdotium Domini, et quia omnes qui ibi sunt, in amore ex bonis sunt, ideo illi intelliguntur per “Sacerdotes,” quos faciet Dominus homines qui in amore ab Ipso sunt; similiter in duo Regna distinguitur Ecclesia Domini in terris; de duobus illis Regnis, videatur in Opere de Caelo et Inferno, Londini Anno 1758 edito (n. 24, 226). Qui non scit significationem spiritualem “Regum” et “Sacerdotum,” hallucinari potest in multis quae apud Prophetas et in Apocalypsi de illis memorantur; ut in his apud Prophetas: “Aedificabunt filii alienigenae muros tuos, et Reges eorum ministrabunt tibi: suges lac gentium, imo ubera Regum suges; ut scias quod Ego Jehovah Salvator tuus et Redemptor tuus” (Esaj. lx. 10, 16);
“Erunt Reges nutritii tui, et Principes eorum lactatrices tuae” (Esaj.xlix. 23);
(et alibi: ut Genes. xlix. 20; Psalm. ii. 10; Esaj. xiv. 9; cap. xxiv. 21 ; cap. lii{2}. 15; Jerem. ii. 26; cap. iv. 9; cap. xlix. 3{3}; Thren. ii. 6, 9; Ezech. vii. 26, 27; Hosch. iii. 4; Zeph. i. 8;)
per “Reges” ibi non intelliguntur Reges, sed illi qui in Divinis veris a Domino sunt, et abstracte Divina Vera, ex quibus sapientia. Per
“Regem Meridiei” et per “Regem Septentrionis,” qui inter se bellum gesserunt (Dan. xi. 1, seq.),
nec intelliguntur Reges; sed per “Regem Meridiei” illi qui in veris sunt, et per “Regem Septentrionis” illi qui in falsis. Similiter in Apocalypsi, ubi multoties nominantur Reges, ut in his locis:
“Sextus Angelus effudit phialam super fluvium magnum Euphratem, et exsiccata est aqua ejus, ut pararetur via Regum ab ortu solis” (xvi. 12);
“Cum Meretrice magna sedente super aquis multis scortati sunt Reges terrae” (xvii. 2);
“De vino irae scortationis Babylonis biberunt omnes gentes, et Reges terrae cum illa scortati sunt” (xviii. 3);
“Et vidi Bestiam et Reges terrae, et Exercitus eorum congregatos facere bellum cum Sedente super Equo albo” (xix. 19);
“Et gentes quae servatae sunt, in lumine Ipsius ambulabunt, et Reges terrae afferent gloriam suam et honorem suum in Novam Hierosolymam” (xxi. 24);
(et alibi: ut cap. xvi. 14; cap. xvii. 2, 9-14 cap. xviii. 9, 10:)
per “Reges” ibi intelliguntur illi qui in veris sunt, ac in opposito sensu qui in falsis, et abstracte vera aut falsa; per “scortationem Babylonis cum Regibus terrae” intelligitur falsificatio veri Ecclesiae; quod Babylon, seu Mulier quae sedit super Bestia Coccinea, non scortata sit cum Regibus, sed quod falsificaverit vera Verbi, constat. Ex his patet, quod per “Reges,” quos Dominus facturus est illos, qui ab Ipso sapiunt, non intelligatur quod futuri sint Reges, sed quod sapientes; quod ita sit, etiam ratio illustrata videt. Similiter in sequentibus:
“Fecisti nos Deo nostro Reges et Sacerdotes, ut regnemus super terra” (Apoc. v. 10).
Quod Dominus per “Regem” intellexerit Veritatem, patet ab Ipsius verbis ad Pilatum:
“Dixit Ipsi Pilatus, Nonne ergo Rex es Tu; respondit Jesus, Tu dixisti, quia Rex sum Ego; Ego in hoc natus sum, et in hoc veni in mundum, ut testimonium dem Veritati; omnis qui est ex Veritate, audit vocem Meam; dixit Illi Pilatus, Quid Veritas” (Joh. xv. 37, 38);
“testimonium ferre Veritati,” est quod Ipse Veritas sit; et quia ex illa Se vocabat “Regem,” dixit Pilatus, “Quid est Veritas,” hoc est, num Veritas sit Rex. Quod “Sacerdotes” significent illos qui in bono amoris sunt, et abstracte bona amoris, videbitur in sequentibus.
@1 v. pro “iv.”$
@2 lii. pro “li.”$
@3 3 pro “8”$
Ipse et Pater unum sint, et quod Ipse in Patre, et Pater in Ipso (Joh. x. 30; cap. xiv. 10, 11),
non intelliguntur duae Personae per Deum et Patrem, sed solus Dominus: Divinum etiam est unum et individuum; quare per quod Jesus Christus “fecerit nos Reges et Sacerdotes Deo et Patri Suo,” significatur ut appareant coram Ipso imagines Divinae Suae Sapientiae et Divini Sui Amoris; in illis duobus etiam consistit imago Dei apud homines et angelos. Quod Divinum, quod in Se unum est, variis nominibus insigniatur in Verbo, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae de Domino. Quod Ipse Dominus etiam sit “Pater,” constat ex his; apud Esajam:
“Puer natus est nobis, Filius datus est nobis, Cujus Nomen Mirabilis, Deus, Heros, Pater aeternitatis, Princeps pacis (ix. 5 (B. A. 6));
apud eundem:
“Tu Jehovah Pater noster, Redemptor noster a saeculo Nomen Tuum” (lxiii. 16);
et apud Johannem:
“Si cognovistis Me, etiam Patrem Meum cognovistis, et abhinc cognovistis Illum et vidistis Illum: dicit Philippus, Domine, monstra nobis Patrem: dicit illi Jesus, Qui vidit Me vidit Patrem, quomodo ergo tu dicis, monstra nobis Patrem; credite Mihi, quod Ego in Patre et Pater in Me” (xiv. 7, 8, 9, 11);
videatur infra (n. 962{1}).
@1 962 pro “960”$
“Amen dico vobis” (ut Matth. v. 18, 26; cap. vi. 16; cap. x. 23, 42; cap. xvii. 20; cap. xviii. 13, 18; cap. xxv. 12{1}; cap. xxviii. 20; Joh. iii. 11; cap. v. 19, 24, 25; cap. vi. 26{2}, 32, 47, 53; cap. viii. 34, 51, 58; cap. x. 7; (cap. xii.) 24; cap. xiii. 16, 20, 21; cap. xxi. 18, 25);
et in sequentibus in Apocalypsi:
“Haec dicit Amen, Testis fidelis et verus” (iii{3}. 14),
hoc est Dominus. Quod Dominus sit ipsa Veritas, docet Ipse (Joh. xiv. 6; cap. xvii. 19).
@1 12 pro “2”$
@2 26 pro “27”$
@3 iii. pro “ii.”$
“Tu dixisti, Ego sum; et videbitis Filium Hominis sedentem a dextris potentiae, et venientem cum Nubibus Caeli” (Matth. xxvi. 63, 64; Marc. xiv. 61, 62);
et ubi Dominus de consummatione saeculi loquitur ad discipulos, dixit,
“Et tunc apparebit signum Filii Hominis, et videbunt Ipsum venientem in Nubibus Caeli cum virtute et gloria” (Matth. xxiv. 30; Marc. xiii. 26):
per “Nubem Caeli,” in qua venturus est, non aliud intelligitur, quam Verbum in Sensu literae; et per “Gloriam,” in qua Ipsum visuri sunt, Verbum in Sensu spirituali. Quod ita sit, aegre potest credi ab illis, qui non ultra Sensum literae Verbi cogitant; illis “Nubes” est nubes, et inde fides quod Dominus appariturus sit in nubibus Caeli, dum instat Ultimum Judicium; sed hoc cadit, cum scitur quid “Nubes,” quod Sit Divinum Verum in ultimis, ita Verbum in Sensu literae. In Mundo Spirituali aeque apparent Nubes ut in
Mundo naturali; sed Nubes in Mundo Spirituali apparent infra Caelos apud illos qui in Sensu literae Verbi sunt, obscuriores et lucidiores secundum intellectum Verbi et simul receptionem; causa est, quia Lux Caeli ibi est Divinum Verum, ac Tenebrae ibi sunt falsa; inde “Nubes lucidae” sunt Divinum Verum obvelatum apparentiis veri, quale est Verbum in litera apud illos qui in veris sunt, ac “Nubes obscurae” Divinum Verum circumtectum fallaciis ex apparentiis confirmatis, quale est Verbum in litera apud illos qui in falsis sunt; vidi illas Nubes Saepe, et patuit unde et quid sunt. Nunc quia Dominus post glorificationem Humani Sui factus est Divinum Verum seu Verbum etiam in ultimis, dixit ad summum Sacerdotem, quod
Ex nunc visuri sint Filium Hominis venientem in nubibus Caeli.
Quod autem dixerit ad Discipulos, quod in consummatione saeculi
Appariturum sit signum Filii Hominis, et quod visuri sint Ipsum venientem in Nubibus Caeli cum virtute et gloria,
significat quod in fine Ecclesiae, quando ultimum Judicium futurum est, appariturus sit in Verbo, et revelaturus Sensum spiritualem; quod etiam hodie factum est, quia nunc est finis Ecclesiae, ac Ultimum Judicium peractum, ut constare potest ex Opusculis nuper editis: hoc itaque est quod hic in Apocalypsi intelligitur, per
“Ecce venit cum Nubibus;”
tum in sequentibus,
“Vidi et ecce Nubes alba, et super Nube sedens similis Filio Hominis” (Apoc. xiv. 14):
ut et apud Danielem:
“Videns fui in visionibus noctis, et ecce cum Nubibus Filius Hominis veniens” (vii. 13);
quod per “Filium Hominis” intelligatur Dominus quoad Verbum, videatur Doctrina Novae Hierosolymae de Domino (n. 19-28). Quod per “Nubes” etiam alibi in Verbo intelligatur Divinum Verum in ultimis, et inde quoque Verbum in litera, videri potest ex locis ibi, ubi Nubes leguntur, ut in his:
“Non sicut Deus Jeschurun, equitans in Caelo, et in magnificentia super Nubibus” (Deutr. xxxiii. 26{1});
“Cantate Deo, laudate Nomen Ipsius, extollite equitantem super Nubibus” (Psalm. lxviii. 5 (B. A. 4));
“Jehovah equitans super Nube levi” (Esaj. xix. 1);
“equitare super nubibus” significat in sapientia Verbi esse, “Equus” enim significat intellectum Verbi; quis non videt quod Deus non equitet super nubibus.
“Deus equitavit super Cherubis, et posuit tentorium Suum Nubes Caelorum” (Psalm. xviii. 11, 12{1} [B.A. 10, 11]); similiter;
etiam “Cherubi” significant Verbum, videatur infra (n. 239, 672); “tentorium” significat habitationem.
“Jehovah contignat aquis triclinia Sua, ponit Nubem currum Suum” (Psalm. civ. 3);
“aquae” significant vera, “triclinia” doctrinalia, et “currus” doctrinam, quae omnia, quia ex Sensu literae Verbi sunt, dicuntur “Nubes.”
“Ligat aquas in Nubibus Suis, et non rumpitur Nubes sub illis; et expandit super solium Nubem Suam” (Hiob xxvi. 8, 9); similiter.
“Deus splendere facit lucem Nubis Suae” (Hiob xxxvii{3}. 15);
“Date robur Deo, robur super Nubibus” (Psalm. lxviii. 35 (B. A. 34));
“lux nubis” significat Divinum Verum Verbi, ac “robur” significat Divinam potentiam ibi.
“Lucifer, dixisti in corde tuo, Ascendam super excelsa Nubis, similis fiam Altissimo” (Esaj. xiv. 14);
“Deserite Babelem, quia extulit se usque ad Nubes” (Jerem. li. 9);
per “Luciferum” et “Babelem” significantur qui prophanant bona et vera Verbi; quare haec sunt quae per “Nubes” ibi intelliguntur.
“Jehovah expandit Nubem in tegumentum” (Psalm. cv. 39):
“Creavit Jehovah super omne habitaculum Zionis Nubem interdiu, nam super omnia Gloria obtegumentum” (Esaj. iv. 5);
per “Nubem etiam hic intelligitur Verbum in Sensu literae, qui Sensus quia includit et tegit Sensum spiritualem, vocatur “tegumentum super gloriam;” quod Sensus literae Verbi sit “tegumentum,” ne laedatur Sensus spiritualis ejus, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae de Scriptura Sacra, n. 33; et quod sit “custodia,” n. 97. Divinum Verum in ultimis, quod simile est Verbo in Sensu literae, etiam repraesentabatur per
“Nubem,” in qua descendit Jehovah super montem Sinai, et promulgavit Legem (Exod. xix. 9; cap. xxxiv. 5);
tum per “Nubem,” quae obtexit Petrum, Jacobum et Johannem, cum Jesus transformatus est, de qua haec:
`Petro adhuc loquente, ecce Nubes obumbravit illos; et ecce vox e Nube dicens, Hic est Filius Meus dilectus, Ipsum audite” (Matth. xvii, 5; Marc. ix. 7; Luc. ix. 34, 35);
Dominus in hac Transformatione Se videri fecit ut Verbum quare Nubes obumbravit illos, et vox e Nube audita est, quod sit Filius Dei; “vox e Nube” est ex Verbo. Quod per “Nubem” in opposito sensu intelligatur Verbum quoad Sensum literae falsificatum, alibi videbitur.
@1 26 pro “26, 27″$
@2 11, 12 pro “11 ad 13″$
@3 xxxvii. pro “xxvii.”$
25. “Et videbit Ipsum omnis oculus,” significat quod agnituri omnes qui ex affectione in intellectu Divini Veri sunt. -In Sensu spirituali per “oculum” non intelligitur oculus, sed intellectus; quare per “videbit omnis oculus,” significatur quod agnituri omnes qui ex affectione in intellectu Divini Veri sunt, quoniam illi soli intelligunt et agnoscunt; reliqui quidem vident et quoque intelligunt, sed non agnoscunt: illi significantur, quia sequitur quod etiam visuri sint, “qui Ipsum transfixerunt,” per quos intelliguntur qui in falsis sunt. Quod “Oculus” significet intellectum, videbitur infra (n.48).
26. “Et qui Ipsum transfixerunt,” significat quod etiam visuri qui in Ecclesia in falsis sunt. -Per “transfigere” Jesum Christum, non aliud intelligitur, quam Divinum Ipsius Verum in Verbo destruere; hoc quoque intelligitur per quod
Unus militum latus Ipsius transfixerit, et quod exiverit sanguis et aqua (Joh. xix. 34{1});
“sanguis et aqua” sunt Divinum Verum Spirituale et Naturale, ita Verbum in Sensu spirituali et naturali, et “transfigere latus” Domini est utrumque per falsa destruere, ut etiam factum est a Judaeis; omnia enim Passionis Domini repraesentabant statum Ecclesiae Judaicae quoad Verbum, de qua re videatur in Doctrina Novae Hierosolymae de Domino (n. 15-17). Quod per “transfigere” Ipsum, significetur destruere, Verbum per falsa, est quia hoc dicitur de Jesu Christo, qui mox vocatur Filius Hominis, et per Filium Hominis intelligitur Dominus quoad Verbum, quare “Filium Hominis transfigere” est Verbum.
@1 34 pro “14”$
27. “Et plangent omnes Tribus terrae,” significat quod hoc erit, quando nulla bona et vera in Ecclesia amplius sunt. -Quod “Tribus terrae” significent bona et vera Ecclesiae, videbitur in Explicatione Capitis viimi, ubi de duodecim Tribubus Israelis agitur; per “plangere” significatur luctus quod mortua sint. Simile per illa intelligitur, quod per Domini verba apud Matthaeum:
“Post afflictionem dierum istorum Sol obscurabitur, et Luna non dabit lumen suum, et Stellae cadent de Caelo; et tunc apparebit signum Filii Hominis, et tunc Plangent omnes Tribus terrae” (xxiv. 29, 30):
haec de consummatione saeculi, quae est finis Ecclesiae; “Sol obscurabitur,” significat quod non amor et charitas amplius; “Luna non dabit lumen suum,” significat quod non intelligentia et fides amplius; “Stellae cadent de Caelo,” significat quod non cognitiones boni et veri amplius; “plangent omnes tribus terrae,” significat quod non bona et vera amplius; “afflictio” significat statum, Ecclesiae illum.
28. “Etiam, Amen,” significat confirmationem Divinam quod ita futurum sit, patet ab explicatis supra (n. 23{1}).
@1 23 pro “19”$
29. (Vere. 8.) “Et Ego sum Alpha et Omega, Principium et Finis,” significat Qui est Ipsum et Unicum a Primis ad Ultima, ex Quo omnia; ita Qui est Ipse et Unicus Amor, Ipsa et Unica Sapientia, et Ipsa et Unica Vita in Se, et sic Ipse et Unicus Creator, Salvator et Illustrator a Se, et inde Omne in omnibus Caeli et Ecclesiae. -Haec sunt et plura adhuc, quae continentur in illis vocibus, per quas describitur Dominus; quod illa de Domino, et quidem de Humano Ipsius dicta sint, manifeste patet, nam sequitur, quod
Audiverit vocem dicentem, Ego sum Alpha et Omega, Primus et Ultimus; et quod converterit se ad videndum vocem quae locuta est secum, et quod viderit Filium Hominis in medio septem candelabrorum (cap. i. 10-13);
Qui mox etiam dixit,
“Ego sum Primus et Ultimus, et Qui vivit, et fui mortuus” (vers. 17, 18; cap. ii. 8).
Quod autem omnia illa, quae supra dicta sunt, contineantur in illis verbis, non potest paucis confirmari, nam confirmare illa ad captum, plurium membranarum opus foret; sed usque confirmata quoad partem sunt in Sapientia Angelica de Divino Amore et Divina Sapientia, nuper Amstelodami edita, quae videatur. Quod Dominus Se dicat “Alpham et Omegam, Principium et Finem,” est quia “Alpha et Omega” se referunt ad Divinum Ipsius Amorem, ac “Principium et Finis” ad Divinam Ipsius Sapientiam; est enim in singulis Verbi conjugium amoris et Sapientiae, seu boni et veri, de quo videatur Doctrina Novae Hierosolymae de Scriptura Sacra (n. 80-90). Dominus vocatur “Alpha et Omega,” quia Alpha est Prima et Omega est Ultima Syllaba in Alphabeto Graeco, et inde significant omnia in complexu; causa est, quia unaquaevis Litera Alphabetica in Mundo Spirituali significat aliquam rem, et Vocalis, quia inservit sono, aliquod affectionis seu amoris; ex hac origine est Loquela Spiritualis et Angelica, et quoque Scriptura; sed hoc est arcanum hactenus ignotum. Est enim Lingua Universalis, in qua sunt omnes Angeli et Spiritus, et haec nihil commune habet cum aliqua Lingua hominum in Mundo; in hanc Linguam venit omnis homo post mortem, est enim illa cuivis homini ex creatione insita, quare unusquisque alterum in universo Mundo Spirituali intelligere potest; datum est mihi saepius illam Linguam audire, tum illam loqui, et contuli illam cum Linguis in Mundo, et compertus sum quod ne quidem in aliquo minimo unum faciat cum aliqua Lingua naturali in terris; differt ab his ex primitivo suo, quod est, quod Unaquaevis litera cujusvis vocis significet aliquem sensum tam in loquela quam in scriptura. Inde nunc est, quod Dominus dicatur Alpha et Omega, per quod significatur quod sit Omne in omnibus Caeli et Ecclesiae; et quia sunt duo Vocales, se referunt ad Amorem, ut supra dictum est. De hac lingua et ejus Scriptura fluente ex spirituali cogitatione Angelorum, videantur etiam aliqua in Sapientia Angelica de Divino Amore et Divina Sapientia (n.295).
30. “Dicit Dominus, Qui Est et Qui Fuit et Qui Venturus.” -Quod significet Qui est Aeternus et Infinitus ac Jehovah, videatur supra (n. 13), ubi hoc explicatum est.
31. Et Omnipotens,” significat Qui est, vivit et potest ex Se Ipso, et Qui regit omnia ex primis per ultima. -Quoniam omnia sunt ex Domino, creata ex Primis quae ab Ipso sunt, et nihil datur quod inde non existit, ut multis ostensum est in Sapientia Angelica de Divino Amore et Divina Sapientia, sequitur quod sit Omnipotens: pone Unum ex quo omnia sunt, annon omnia sunt Unius, a quo pendent in ordine, sicut unci catenae a Capitello, aut sicut vasa sanguinea totius corporis a Corde, aut sicut Universi omnia et singula a Sole; ita a Domino, Qui est Sol Mundi Spiritualis, a Quo est omnis Essentia, Vita et Potentia, quae apud illos qui sub Sole illo sunt; verbo,
Ab Ipso sumus, vivimus et movemur” (Act. Apost. xvii. 28);
hoc Divina Omnipotentia est. Quod Dominus regat omnia a Primis per Ultima, est Arcanum hactenus non revelatum, at explicatum in Doctrina Novae Hierosolymae de Domino, et de Scriptura Sacra, multis in locis; tum in Sapientia Angelica de Divina Providentia (n. 124); et de Divino Amore (n. 221). Notum est, quod Divinum, quia est Infinitum, non cadat in ideas cogitationis alicujus hominis nec angeli, quia sunt finitae, et finitus non est capax percipiendi Infinitum; ut tamen aliquo modo percipiatur, placuit Domino Infinitatem Suam describere per haec,
“Ego sum Alpha et Omega, Principium et Finis; Qui Est et Qui Fuit et Qui Venturus, Omnipotens;”
quare haec verba includunt omnia, quae usquam angelus et homo de Divino spiritualiter et naturaliter cogitare potest; quae in genere sunt illa, quae supra universaliter adducta sunt.
32. (Vers. 9.) “Ego Johannes, qui et{1} frater vester et consocius,” significat illos qui in bono charitatis et inde veris fidei sunt. -Quod Johannes Apostolus repraesentaverit illos qui in bono charitatis sunt, supra (n. 5) dictum est; et qui in bono charitatis sunt, etiam in veris fidei sunt, quoniam charitas est anima et vita fidei: inde est, quod Johannes se vocet fratrem et consocium illorum in Ecclesia ad quos scribit, scripsit enim ad septem Ecclesias; per “fratrem” in Sensu spirituali Verbi intelligitur qui in bono charitatis est, et per “socium,” qui inde in veris fidei est; sunt enim omnes quasi consanguinei per charitatem, at affines per fidem; charitas enim conjungit, non ita fides, nisi haec sit ex charitate; dum fides ex charitate est, tunc charitas conjungit, et fides consociat; et quia unum faciunt, ideo Dominus mandavit, ut omnes essent “fratres;” dicit enim,
“Unus est vester Doctor, Christus; omnes autem vos Fratres estis” (Matth. xxiii. 8);
etiam Dominus vocat illos “fratres,” qui illos bono charitatis seu in bono vitae sunt; dixit,
“Mater Mea et Fratres Mei hi sunt, qui audiunt Verbum Dei et faciunt illud” (Luc. viii. 21{2}; Matth. xii. 49; Marc. iii. 33-35):
per “Matrem” intelligitur Ecclesia, et per “fratres” illi qui in charitate sunt; et quia bonum charitatis est “frater,” ideo Dominus appellat illos qui in eo sunt fratres, etiam Matth. xxv. 40; et ideo quoque discipulos, Matth. xxviii. 10; Joh. xx. 17; sed non legitur quod discipuli appellaverint Dominum fratrem, quia frater est bonum quod a Domino est; est hoc comparative sicut cum Rege, Principe et Magnate, qui consanguineos et affines vocant fratres, sed usque non hi vicissim; nam dicit Dominus,
“Unus est vester Doctor, Christus vos autem omnes Fratres estis” (Matth. xxiii. 8):
tum,
“Vos vocatis Me Magister et Domine, et recte dicitis, sum namque’ (Joh. xiii. 13).
Filii Israelis vocabant omnes fratres, qui a Patre eorum Jacobo erant, et latius etiam illos qui ab Esavo; at socios qui non ex illis. Sed quia Verbum in Sensu spirituali agit solum de illis, qui in Ecclesia Domini sunt, ideo in eo Sensu per “fratres” intelliguntur qui in bono charitatis a Domino sunt, et per “socios” illi qui in veris fidei; ita in sequentibus:
“Sic dicetis quisque ad Socium suum, et quisque ad Fratrem suum, quid respondit Jehovah” (Jerem. xxiii. 35);
Non proclamastis libertatem quisque Fratri suo et quisque Socio suo” (Jerem. xxxiv. 17);
“Ne quis urgeat Socium suum nec Fratrem” (Deutr. xv. 1, 2);
“Propter Fratres meos et Socios meos loquar” (Psalm. cxxii. 8);
“Quisque Socium suum adjuvat, et Fratri suo dicit, confirma te” (Esaj. xli. 6);
et in opposito sensu:
“Quisque, a Socio suo cavete vobis, et super ullo Fratre ne confidite; omnis Frater supplantat, et omnis Socius calumniatur” (Jerem. ix. 3 (B. A. 4));
“Commiscebo Aegyptum cum Aegypto, ut pugnet contra Fratrem suum, et contra Socium suum” (Esaj. xix. 2); et alibi.
Haec allata sunt, ut sciatur cur Johannes se dicit Fratrem et Consocium; et quod per “fratrem” in Verbo intelligatur qui in charitate seu bono est, et per “consocium” qui in fide seu vero. Sed quia charitas est ex qua fides, ideo a Domino non aliqui vocantur socii, sed “fratres” vel “proximus; quisque etiam proximus est secundum quale boni (Luc. x. 36, 37).
@1 et pro “est”$
@2 21 pro “22”$
33. “In afflictione et in regno, et in patiente exspectatione Jesu Christi,” significat quae in Ecclesia sunt infestata a malis et falsis, at quae a Domino, cum venturus est, removenda sunt. -Per “afflictionem” intelligitur status Ecclesiae quando amplius non aliqua bona charitatis et vera fidei sunt, sed loco illorum mala et falsa; per “regnum” intelligitur Ecclesia et per “patientem exspectationem Jesu Christi” intelligitur Adventus Domini; quare haec, “In afflictione, et in regno, et in patiente exspectatione Jesu Christi,” in unum sensum collata, significant quando bona et vera Ecclesiae infestata sunt a malis et falsis, at quae a Domino, cum venturus est, removenda sunt. Quod per “Afflictionem” intelligatur status Ecclesiae, quando infestata est a malis et falsis, patet ab his:
In consummatione saeculi “tradent vos in Afflictionem, et occident vos. Erit Afflictio magna, qualis non fuit ab initio Mundi, nec erit. Post Afflictionem dierum istorum Sol obscurabitur, Luna non dabit lumen suum, et Stellae cadent de Caelo” (Matth. xxiv. 9, 21, 29; Marc. xii. 19, 24).
Quod “Regnum” significet Ecclesiam, in sequentibus videbitur.
“In Urim honorate Jehovam, in Insulis maris Nomen Dei Israelis” (Esaj. xxiv. 15{1});
“Non exstinguet, neque confringet, donec ponat in terra judicium, et in Lege Ipsius Insulae sperent. Cantate Jehovae canticum novum, Insulae et habitatores illarum ponent Jehovae gloriam; et laudem Ipsius in Insulis annuntiabunt” (Esaj. xlii. 4, 10, 12);
“Attendite Insulae ad Me, et populi e longinquo” (Esaj. xlix. 1);
“In Me Insulae sperabunt, et super brachio Meo confident” (Esaj. li. 5{2});
“Mihi Insulae confident, navesque Tharschish” (Esaj. Ix. 9);
“Audite verba Jehovae Gentes, et annuntiate in Insulis e longinquo” (Jerem. xxxi. 10);
“Ut adorent Jehovam quisque in suo loco, omnes Insulae gentium (Zeph. ii. 11); et alibi;
quod etiam per “Graeciam” similiter, non ita ex Verbo patet, quia Graecia solum nominata est Dan. viii. 21; cap. x. 20; cap. xi. 2; ut et Joh. xii. 20; Marc. vii. 26: quod per “Terram Canaanem” intelligatur Ecclesia Domini, quae inde vocatur “Terra sancta” et “Canaan caelestis,” patet a multis locis in Verbo; quod per “Asiam” intelligantur illi in Ecclesia, qui ex Verbo in luce veritatis sunt, videatur supra (n. 11); et quod per “Europam,” illi ad quos Verbum venturum est, constat.
@1 xxiv. 15 pro “xx. 25″$
@2 5 pro “1”$
35. “Propter Verbum Dei, et propter testimonium Jesu Christi,” significat ut ex corde et sic in luce recipiatur Divinum Verum ex Verbo, et agnoscatur Humanum Domini esse Divinum. -Hoc explicatum est supra (n. 6).
“Spiritus sustulit me, et reduxit me in Chaldaeam ad captivitatem in Visione Dei, in Spiritu Dei; ita ascendit super me Visio quam vidi” (cap. xi. 1, 24);
dicit etiam, quod
Sustulerit illum Spiritus, et audiverit post se terrae motum, et alia (cap. iii. 12, 24);
Tum quod sustulerit illum Spiritus inter terram et caelum, abduxerit in Hierosolymam in Visionibus Dei, et viderit abominationes (viii. 3, seq.);
Similiter fuit in Visione Dei seu in Spiritu cum vidit quatuor Animalia, quae erant Cherubi (cap. 1. et cap. x);
Ut et cum vidit Novam Terram et Novum Templum, et Angelum metientem illa (cap. xl-xlviii);
Quod fuerit in Visionibus Dei, dicit (cap. xl. 2);
Et quod sustulerit illum Spiritus (cap. xliii. 5).
Simile factum est cum Sacharia, in quo tunc Angelus fuit,
Cum vidit Virum equitantem inter myrtos (cap. i. 8, seq.);
Cum vidit quatuor Cornua, et dein Virum, in cujus manu funiculus mensurae (cap. ii. 1, 5, seq.);
Cum vidit Joschuam Sacerdotem magnum (cap. iii. 1, seq.);
Cum vidit Candelabrum et duas Oleas (cap. iv. 1, seq.);
Cum vidit Volumen volans, et Epham (cap. v. 1. 6);
Et cum vidit quatuor Currus exeuntes inter duos montes, et Equos (cap, vi. 1. seq.).
In simili statu fuit Daniel,
Cum vidit quatuor Bestias ascendentes ex mari (Dan. vii.{1} 1, seq.),
Et cum vidit pugnas Arietis et Hirci (cap. viii. 1, seq.)
Quod viderit illa in Visionibus, dicit Ipse (cap. vii. 1, 2, 7, 13; cap. viii. 2; cap. x. 1, 7, 8);
Et quod Angelus Gabriel ei visus sit in Visione (cap. ix. 21).
Simile factum est cum Johanne; ut
Cum vidit Filium Hominis in medio Septem Candelabrorum (Apoc. cap. i.);
Cum vidit Thronum in Caelo, et Sedentem super illo, et circum Thronum quatuor Animalia (cap. iv.);
Cum vidit Librum obsignatum septem sigillis (cap. v.);
Cum vidit quatuor Equos ex Libro aperto exeuntes (cap. vi.);
Cum vidit quatuor Angelos stantes super quatuor angulis terrae (cap.vii.(1));
Cum vidit Locustas exeuntes ex puteo abyssi (cap. ix.);
Cum vidit Angelum in cujus Manu Libellus, quem dedit illi ad edendum (cap. x.):
Cum audivit Septem Angelos clangentes tubis (cap. xi.);
Cum vidit Draconem et Mulierem quam draco persecutus; et hujus pugnam cum Michaele (cap. xii.);
et postea,
Duas Bestias, unam e mari, alteram e terra, ascendentes (cap. xiii.);
Cum vidit Septem Angelos habentes septem plagas ultimas (cap.xv.; xvi.);
Cum vidit Meretricem sedentem super Bestia Coccinea (cap. xvii.; xviii{2}),
ac postea,
Equum album et Sedentem super illo (cap. xix.),
et demum,
Novum Caelum et Novam Terram, et tunc Novam Hierosolymam e Caelo descendentem (cap. xxi.; xxii.).
Quod Johannes haec viderit “in Spiritu” et “Visione,” dicit ipse (cap. i. 10; cap. iv. 2; cap. ix. 17; cap. xxi. 10); hoc etiam intelligitur per “Vidi” ubivis apud illum. Ex his manifeste patet, quod esse “in spiritu” sit esse “in visione,” quae fit per aperitionem visus Spiritus hominis; qui cum aperitur, apparent illa quae in Mundo Spirituali sunt, tam clare quemadmodum coram visu Corporis illa quae in Mundo Naturali sunt. Quod ita sit, ab experientia multorum annorum testari possum. In hoc statu fuerunt Discipuli cum viderunt Dominum post resurrectionem; quare dicitur quod
“Aperti sint oculi illorum” (Luc. xxiv. 30, 31).
In simili statu fuit Abraham, cum vidit tres Angelos, et locutus est cum illis. Similiter Hagar, Guideon, Joschua, et alii, cum viderunt Angelos Jehovae: similiter cum puer Elisaei vidit Montem plenum curribus et equis igneis circum Elisaeum,
“Oravit enim Elisaeus, et dixit, Jehovah, Aperi quaeso oculos ejus ut videat, et aperuit Jehovah oculos pueri, et vidit” (2 Reg. vi. 17).
Quod autem Verbum attinet, id non revelatum est in statu Spiritus seu in Visione, sed a Domino viva voce dictatum est Prophetis; quare nullibi dicitur, quod locuti sint illud ex Spiritu Sancto, sed ex Jehovah; videatur Doctrina Novae Hierosolymae de Domino (n. 53).
@1 vii. pro “viii.”$
@2 xviii. pro “18”$
37. “Et audivi post me vocem magnam tanquam tubae,” significat perceptionem manifestam Divini Veri e Caelo revelati. -” Vox magna,” dum e Caelo auditur, significat Divinum Verum, de qua sequitur; quod audita sit “tanquam tubae,” est quia cum Divinum Verum e Caelo delabitur, quandoque ita auditur ab Angelis Ultimi Caeli, et tunc manifeste percipitur; inde est, quod per “vocem tanquam tubae,” significetur manifesta perceptio: praeterea de Significatione “tubae,” videbitur infra (n. 397, 519). Quod “Vox magna,” dum e Caeli auditur, significet Divinum Verum patet ex his locis:
“Vox Jehovae super aquis: Vox Jehovae in virtute: Vox Jehovae cum honore: Vox Jehovae frangens cedros: Vox Jehovae incidens ut flamma ignis: Vox Jehovae trepidare facit desertum; Vox Jehovae parturire facit cervas” (Psalm. xxix. 3-9);
“Regna terrae psallite Domino, ecce dabit in Voce Sua Vocem roboris” (Psalm. lxviii. 33, 34 (B. A. 32, 33));
“Jehovah edidit Vocem Suam coram Exercitu, quia innumerus (qui) facit Verbum Ipsius” (Joel. ii. 11);
“Jehovah ex Hierosolyma dabit Vocem Suam” (Joel. iv. 16{1} (B. A. iii. 16));
et quia “Vox” significat Divinum Verum ex Domino, ideo Dominus dixit, quod
Oves Vocem Ipsius audiant; quod sciant Vocem Ipsius; etiam “Alias Oves habeo, quas oportet Me adducere, et Vocem Meam audient; Oves Meae Vocem Meam audiunt, et Ego cognosco illas, et sequuntur Me” (Joh. x. 3, 4, 16, 27);
et alibi:
“Venit hora, quando mortui audient Vocem Filii Hominis, et qui audiunt, vivent” (Joh. v. 25):
“Vox” hic est Divinum Verum Domini ex Verbo Ipsius.
@1 iv. 16, pro “iv. 6″$
38. (Vers. 11.) “Dicentem, Ego sum Alpha at Omega, Primus et Ultimus,” significat Qui est Ipsum et Unicum a Primis ad Ultima, ex Quo omnia; ita Qui est Ipse et Unicus Amor, Ipsa et Unica Sapientia, et Ipsa et Unica Vita in Se, et sic Ipse et Unicus Creator, Salvator et Illustrator a Se, et inde Omne in omnibus Caeli et Ecclesiae; Qui Solus est Infinitus et Aeternus, ac Jehovah; et quod Ille sit Dominus. -Quod haec omnia contineantur in illis vocibus, ac infinite plura, videatur supra (n. 13, 29). Dictum ibi est, quod omnes syllabae aut literae in Alphabeto in Mundo Spirituali significent res, et quod inde sit loquela et scriptura illorum ibi; et quod ideo Dominus Divinitatem et Infinitatem Suam describat per Alpha et Omega, per quod significatur, quod sit Omne in omnibus Caeli et Ecclesiae. Quoniam unaquaevis litera significat rem in Mundo Spirituali, et inde in Lingua Angelica, ideo David conscripsit Psalmum cxix. in ordine secundum Alphabeti literas, incipiendo ab Aleph, et finiendo per Thau, ut constare potest ex initiis Versuum ibi: simile quid apparet in Psalm. cxi., sed non ita exstanter. Propterea etiam Abram vocatus est Abraham, et Sarai vocata est Sarah, quod factum est propter causam ut in Caelo per Abraham et per Sarah non intelligerentur illi, sed Divinum, ut quoque intelligitur; “H” enim involvit Infinitatem, quia est solum aspiratio: plura de his videantur supra (n. 29).
39. “Quod vides, scribe in Libro.” -Quod significet ut revelata sint posteritati, patet absque explicatione
40. “Et mitte Ecclesiis, illis in Asia,” significat pro illis in Christiano Orbe qui in luce veritatis ex Verbo sunt. -Quod illi per “Ecclesias in Asia” intelligantur, videatur supra (n. 10, 11).
41. “Ephesum, et Smyrnam, et Pergamum, et Thyatira, et Sardes, et Philadelphiam, et Laodiceam,” significat in specie secundum statum receptionis cujusvis. Quod omnes status receptionis Domini et Ipsius Ecclesiae per Septem illa Nomina in Sensu spirituali significentur, videbitur infra: fuit enim Johannes, cum hoc illi mandatum est, in statu spirituali, et in illo statu non aliquid vocatur nomine quod non significat rem aut statum: quare nec a Johanne haec quae scripta sunt, ad aliquam Ecclesiam in illis locis missa sunt, sed dicta illarum Angelis, per quos intelliguntur qui recipiunt. Quod per omnia Nomina Locorum et Personarum in toto Verbo intelligantur res spirituales, multis ostensum est in Arcanis Caelestibus Londini editis, ut quid per “Abrahamum,” “Isacum” et “Jacobum,” tum per “Israelem,” et per Nomina duodecim ejus filiorum; ut et quid per varia loca Terrae Canaanis, et per loca vicina Terrae isti, ut quid per Aegyptum, Syriam, Assyriam, et plura. Simile est cum septem his Nominibus. Sed qui vult manere in Sensu literae, maneat, quia ille Sensus conjungit; sciat modo, quod Angeli per illa Nomina res et status Ecclesiae percipiant.
Quod Johannes audiverit post se, et quod conversus sit videre vocem, et conversus viderit Septem Candelabra aurea, et in medio illorum Filium Hominis;
vox enim, quam audivit, a Filio Hominis, Qui est Dominus, venit. Quod Dominus Solus sit Deus Caeli et Terrae, docet nunc manifesta voce, dicit enim,
“Ego sum Alpha et Omega, Principium et Finis, dicit Dominus Qui Est et Qui Fuit et Qui Venturus” (vers. 8);
et hic,
“Ego sum Alpha et Omega, Primus et Ultimus” (vers. 11);
et postea,
“Ego sum Primus et Ultimus” (vers. 17; et cap. ii. 8).
Quod per “vocem,” cum a Domino, intelligatur Divinum Verum, videatur supra (n. 37); et quod per “Johannem” intelligantur illi ab Ecclesia, qui in bono vitae sunt, supra (n. 5, 6). Ex his nunc constare potest, quod per haec verba, “Et conversus videre vocem quae loquebatur mecum,” Significetur inversio status illorum, qui in bono vitae sunt, quoad perceptionem veri in Verbo, cum se convertunt ad Dominum.
quia in illa et in illius medio est Dominus, dicitur enim quod “in medio Septem Candelabrorum viderit similem Filio Hominis,” et per “Filium Hominis” intelligitur Dominus quoad Verbum. Candelabra illa visa sunt aurea, quia aurum significat bonum, et omnis Ecclesia est Ecclesia ex bono quod formatur per vera; quod “aurum” significet bonum, videbitur in sequentibus. Candelabra illa non erant unum juxta alterum, seu ad contactum posita, sed ad distantias facientia quendam circum, ut patet ab his in sequente capite:
“Haec dixit, Qui ambulat in medio Septem Candelabrorum aureorum, (vers. 1).
Non dicitur aliquid de lucernis Candelabrorum istorum, sed
in sequentibus dicitur quod
Sancta Hierosolyma (hoc est, Nova Ecclesia) “non opus habeat Sole, nec Luna, quia Lucerna ejus Agnus, et gentes quae salvantur, in Luce Ipsius ambulabunt” (Apoc. xxi. 23, 24);
et porro,
“Non opus habent Lucerna, quia Dominus Deus illustrat illos” (cap. xxii 5);
sunt enim illi, qui e Nova Ecclesia Domini erunt, solum Candelabra, qui lucebunt a Domino. Per “Candelabrum aureum in Tabernaculo” nec aliud repraesentatum est, quam Ecclesia quoad illustrationem a Domino (de quo Candelabro videatur Exod. xxv. 31{1}, ad fin; cap. xxxvii. 17-24{2}; Levit. xxiv. 3, 4; Num. viii. 2, 3, 4); quod illud Ecclesiam Domini quoad Divinum amorem Spiritualem, qui est amor erga proximum, repraesentaverit, videatur in Arcanis Caelestibus Londini editis (n. 9548, 9555, 9558, 9561, 9570{3}, 9783); tum infra (n. 493). Per “Candelabrum” etiam significatur Nova Ecclesia a Domino instauranda, apud Sachariam (cap. iv.), quoniam significat Novam Domum Dei seu Novum Templum, ut patet a sequentibus ibi, ac per “Domum Dei” seu “Templum” significatur Ecclesia, et in supremo sensu Divinum Humanum Domini, ut Ipse docet (Joh. ii. 11, et alibi); sed dicetur, quid in ordine significatur in capite iv. apud Sachariam, dum ei visum est “Candelabrum:” – Per illa quae continentur a vers. 1-7, significatur illustratio Novae Ecclesiae a Domino ex bono amoris per verum; “Oleae” ibi significant Ecclesiam quoad bonum amoris: per illa a vers. 8-10 ibi, significatur quod haec a Domino; per “Serubabelem” ibi, qui aedificaturus est Domum, ita Ecclesiam, repraesentatur Dominus: per illa a vers. 11-14, significatur, quod in illa Ecclesia etiam erunt vera ex origine Caelesti. Haec illius Capitis explicatio per Caelum a Domino mihi data est.
@1 31 pro “11”$
@2 17-24 pro “17 ad 20, 35″$
@3 9570 pro “9572”$
“Exclama et jubila habitatrix Zionis, quia magnus in Medio tui Sanctus Israelis” (Esaj. xii. 6);
“Deus Rex meus operans salutes in Medio terrae” (Psalm. lxxiv{1}. 12);
“Deus operans Misericordiam in Medio Templi” (Psalm. xlviii. 10 (B.A. 9){2});
“Deus constitit in caetu Dei, in Medio deorum judicabit” (Psalm. lxxxii{3}. 1);
“dii” vocantur qui in Divinis veris a Domino sunt, et abstracte ipsa Vera:
“Ecce mitto Angelum coram te; caveto tibi a faciebus Ipsius, quoniam Nomen Meum in Medio Ipsius” (Exod. xxiii. 20, 21);
“Nomen Jehovae” est omne Divinum; “in Medio” est in Intimo et inde in omni ejus. “Medium” etiam significat Intimum, et inde Omne, in pluribus aliis locis in Verbo, etiam ubi agitur de malis, ut Esaj. xxiv. 13; Jerem. xxiii. 9; Psalm. v. 10 (B.A. 9); Jerem.{4}. ix. 4, 5; Psalm. xxxvi. 2 (B.A. 1); Psalm. lv. 5 (B.A. 4){5}; Psalm. lxii., 5 (B.A. 4). Haec loca allata sunt, ut Sciatur quod “in Medio Candelabrorum” significet in Intimo a quo Ecclesia et omne ejus, nam Ecclesia et omne ejus est a Domino per Verbum. Quod
“Candelabra” significent Novam Ecclesiam, videatur mox supra (n.43).
@1 lxxiv. pro “lxiv.”$
@2 xlviii. 10 pro “xxviii. 10, 11″$
@3 lxxxii. pro “lxxii.”$
@4 Jerem. pro “Psalm.”$
@5 lv. 5 pro “liv. 7″$
tum nec aliud per
Vestimenta Domini, quae milites diviserunt (Joh. xix. 23, 24).
Quod similia repraesentata et inde significata sint per Vestes Aharonis, videatur in Arcanis Caelestibus Londini editis (n. 9814, 10,068); in Specie quid per “Ephodum” (n. 9477, 9824, 10,005); quid per “Pallium” (n. 9825, 10,005); quid per “Tunicam” (n. 9826, 9942); et quid per “Cidarim” (n. 9827); Aharon enim repraesentabat munus sacerdotale Domini. De significatione Vestium ex Verbo, videatur infra (n. 166, 328).
“Exibit Virga e trunco Jischaji{1}; erit Justitia cingulum lumborum Ipsius, et Veritas cingulum feminum Ipsius” (xi. 1, 5{2});
“Virga exiens e trunco Jischaji” est Dominus. Quod Cingulum Ephodi, et Baltheus Tunicae Aharonis significaverint conjunctionem, videatur in Arcanis Caelestibus Londini editis (n. 9837, 9944). Quoniam “Cingulum” significat vinculum conjungens bona et vera Ecclesiae, ideo cum Ecclesia apud Filios Israelis destructa fuit, mandatum est Jeremiae Prophetae,
Ut emeret sibi Cingulum, et poneret super lumbos suos, et dein absconderet illud in foramine petrae juxta Euphratem; et in fine dierum, cum recepit illud, ecce corruptum erat, et non proderat ad quicquam (Jerem. xiii. 1-12);
per quae repraesentatum est, quod bonum Ecclesiae tunc nullum esset, et inde vera dissipata. Simile per “Cingulum” significatur apud Esajam:
“Loco Cinguli erit discissio” (iii. 24);
et quoque alibi. Quod per “Mamillas” seu “Ubera” significetur Divinus Amor, patet a locis in Verbo ubi nominantur, tum a correspondentia illorum cum amore.
@1 Jischaji pro “Ischaii”$
@2 xi. 1, 5 pro “xi. 5″$
“Albi erant Naziraei prae nive, candidi prae lacte; obscurata est prae nigredine forma illorum, non cognoscuntur in plateis” (Thren. iv. 7, 8);
tum,
“Omne Caput decalvatum, et omnis humerus depilatus (Ezech. xxix. 18);
“Super Omnibus faciebus pudor, et in omnibus Capitibus Calvities” (Ezech. vii. 18).
(Similiter Esai. xv. 2; Jerem. xlviii. 37; Amos viii. 10.
Quia filii Israelis per falsa disperserunt omnem Sensum literae Verbi, ideo mandatum est prophetae Ezechieli, ut hoc repraesentaret per quod
Novacula raderet Caput, et Crinium tertiam partem combureret igne, tertiam percuteret gladio, et tertiam dispergeret in ventum, et quod colligaret aliquid in alis, quod postea etiam projiceret in ignem (Ezech. v{2}. 1-4, seq.).
Propterea etiam dicitur apud Micham:
“Calvitiem indue et tonde te propter filios deliciarum tuarum, dilata Calvitiem sicut aquila, quia migrarunt a te” (i. 16{3});
“filii deliciarum” sunt genuina vera Ecclesiae ex Verbo. Et quia Nebuchadnezar Rex Babelis repraesentavit Babelicam falsificationem Verbi et destructionem omnis veri ibi, inde factum est, quod
Crinis ejus creverit sicut aquilarum (Dan. iv. 30 (B.A. 33)).
Quoniam “Capilli” significabant illud sanctum Verbi, ideo de Naziraei’; dicitur, quod Non raderent Comam capitis sui, quia illa est Naziraeatus Dei super capite eorum (Num. vi. i-21):
et ideo statutum est quod
Summus Sacerdos ac Filii ejus non raderent Caput suum, ne morerentur, ac universa domus Israelis irasceretur (Levit. x. 6).
Nunc quia per “Capillos” significatur Divinum Verum in ultimis, quod in Ecclesia est Verbum in Sensu literae, idcirco etiam de “Antiquo Dierum” simile dicitur apud Danielem:
“Vidi usque dum Throni projecti sunt, et Antiquis Dierum sedit, Vestis Ejus sicut nix alba, et Capillus capitis Ejus sicut lana munda” (vii{4}. 9);
quod “Antiquus Dierum” Sit Dominus, patet manifeste apud Micham:
“Tu Bethlechem Ephrataea, parum est ut sis inter millenas Jehudae; ex te Mihi exibit, Qui erit Dominator in Israele, et Cujus Exitus ab Antiquo, a diebus aeternitatis” (v. 1 (B.A. 2));
et apud Esajam, ubi vocatur
“Pater Aeternitatis” (ix. 5 (B.A. 6)).
Ex his locis, et ex multis aliis, quae ob copiam non adducuntur, constare potest, quod per “Caput” et “Capillos” Filii Hominis, qui “candidi tanquam lana, tanquam nix,” intelligatur Divinum Amoris et Sapientiae in primis et in ultimis; et quia per Filium Hominis intelligitur Dominus quoad Verbum, sequitur quod etiam Hoc in primis et in ultimis intelligatur: quid alioquin foret, quod Dominus hic in Apocalypsi, et Antiquus Dierum apud Danielem, etiam quoad Capillos describeretur. Quod per “Capillos” Sensus literae Verbi significetur, patet manifeste ab illis qui in Mundo Spirituali sunt; illi qui contempserunt Sensum literae Verbi, ibi apparent Calvi; et vicissim illi qui amaverunt Sensum literae Verbi, ibi apparent in decentibus Comis. “Tanquam lana” et “tanquam nix” dicitur, quia “Lana” significat bonum in ultimis, et “Nix” verum in ultimis, ut quoque apud Esajam (cap. i. 18): “Lana” enim est ex ovibus, per quas significatur bonum charitatis, et “Nix” est ex aquis, per quas significantur vera fidei.
@1 568 pro “565”$
@2 v. pro “iv.”$
@3 16 pro “17”$
@4 vii. pro “vi.”$
“Educ populum caecum cui Oculi sunt, et surdos quibus Aures” (Esaj. xliii. 8);
“Audient in die illo surdi verba Libri, et ex caligine Oculi caecorum videbunt” (Esaj. xxix. 18);
“Tunc aperientur Oculi caecorum, et Aures surdorum” (Esaj. xxxv. 5{1});
“Dabo Te in lucem gentium ad aperiendum Oculos caecorum” (Esaj. xlii. 6, 7{2});
haec de Domino, Qui, dum venturus est, aperiet Intellectum apud illos qui in ignorantia veri sunt. Quod hoc intelligatur per aperire “Oculos,” patet porro ex his:
“Impingua Cor populi hujus, et Oculos ejus obline, ne forte videant Oculis suis” (Esaj. vi. 9, 10; Joh. xii. 40{3});
“Effudit Jehovah super vos spiritum somnolentiae, et occlusit Oculos vestros: Prophetas et Capita vestra, Videntes obtexit” (Esaj. xxix. 10; cap. xxx. 10);
“Qui occludit Oculos suos, ne videat malum” (Esaj. xxxiii{4} 15);
“Audite haec, Popule stulte, quibus Oculi et non vident” (Ezech. xii{5}. 2);
“Poena Pastoris deserentis gregem, gladius super Oculo dextro, et Oculus dexter caligando caligabit” (Sach. xi. 17);
“Plaga, qua percutiet Jehovah omnes populos, qui pugnabunt contra Hierosolymam; Oculi eorum contabescent in foraminibus suis” (Sach. xiv. 12);
“Percutiam omnem Equum stupore, et omnem Equum populorum Caecitate” (Sach. xii. 4);
“Equus” in Sensu spirituali est intellectus Verbi (n. 298).
“Exaudi me, Jehovah Deus mi; illumina Oculos meos, ne forte dormiam mortem (Psalm. xiii. 4 (B.A. 3));
quod in illis locis per “Oculos” significetur Intellectus, quisque videt. Inde patet, quid a Domino per “Oculum” intelligitur in his locis:
“Lucerna corporis est Oculus; si Oculus tuus simplex est, totum corpus tuum lucidum erit; si Oculus tuus malus fuerit, totum corpus obtenebratum erit; si ergo lumen quod in te est, tenebrae sunt, tenebrae quantae” (Matth. vi. 22, 23; Luc. xi. 34);
“Si Oculus dexter scandalizaverit te, erue eum, et abjice abs te; nam praestat ut luscus intres in vitam, quam duos habens Oculos mitti in gehennam ignis” (Matth. v. 29; cap. xviii. 9);
per “Oculum” in his locis non intelligitur oculus, sed intellectus veri. Quoniam per “Oculum” significatur intellectus veri, ideo inter statuta apud filios Israelis fuit, quod
Caecus aut confusus oculo ex semine Aharonis non accederet ad offerendum sacrificium, nec intraret intra velum (Levit. xxi. 18, 20);
tum, quod
Caecum non offerretur in sacrificium (Levit. xxii. 22; Malach. i. 8).
Ex his patet, quid per “Oculum” intelligitur, cum de homine: inde sequitur quod per “Oculum,” cum de Domino, intelligatur Divina Ipsius Sapientia, tum Omniscientia et Providentia, ut in his locis:
“Aperi Jehovah Oculos Tuos, et vide” (Esaj. xxxvii{6}. 17); “Ponam Oculum Meum super illos in bonum, et aedificabo illos” (Jerem. xxiv{7}. 6);
“Ecce Oculus Jehovae super timentibus Ipsum” (Psalm. xxxiii. 18);
“Jehovah in Templo sanctitatis, Oculi Ipsius vident, et Palpebrae Ipsius probant filios hominis” (Psalm. xi. 4{8}).
Quoniam per “Cherubos” significatur Custodia et Providentia Domini ne spiritualis Sensus Verbi laedatur, ideo de quatuor Animalibus, quae erant Cherubi, dicitur, quod
Essent plena Oculis ante et retro, et quod alae illorum similiter essent plenae Oculis (Apoc. iv. 6, 8);
tum quod
Rotae, super quibus vehebantur Cherubi, essent plenae Oculis circumcirca (Ezech. x. 12).
Quod per “flammam ignis” intelligatur Divinus Ipsius Amor, videbitur in sequentibus, ubi “flamma” et “ignis” nominantur; et quia dicitur, quod “Oculi Ipsius essent tanquam flamma ignis,” significatur Divina Sapientia Divini Amoris. Quod in Domino sit Divinus Amor Divinae Sapientiae ac Divina Sapientia Divini Amoris, sic utriusque Unio reciproca, est arcanum detectum in Sapientia Angelica de Divino Amore et Divina Sapientia (n. 34-39, et alibi).
@1 5 pro “5, 6″$
@2 6, 7 pro “7”$
@3 40 pro “46”$
@4 xxxiii. pro “xxiii.”$
@5 xii. pro “ii.”$
@6 xxxvii. pro “xxxvi.”$
@7 xxiv. pro “xxxiv.”$
@8 4 pro “1”$
“Sustuli oculos meos, et vidi; ecce vir indutus linteis, cujus lumbi cincti auro Uphasi, corpus ejus sicut tharschisch, et oculi ejus sicut faces ignis, brachia ejus et Pedes ejus sicut splendor aeris laevigati” (x. 5, 6);
in Apocalypsi:
“Vidi angelum descendentem e Caelo, Pedes ejus tanquam columnae ignis” (x. 1);
et apud Ezechielem:
“Pedes Cheruborum erant micantes sicut splendor aeris laevigati” (i. 7);
quod Angeli et Cherubi ita visi fuerint, erat quia Divinum Domini in illis repraesentabatur. Quoniam Ecclesia Domini est sub Caelis, ita sub pedibus Domini, ideo vocatur illa “Scabellum Pedum” Ipsius, in his locis:
“Gloria Libani ad te veniet ad decorandum locum Sanctuarii Mei, locum Pedum Meorum honorabilem reddam, et incurvabunt se ad volas Pedum tuorum” (Esaj. lx. 13, 14);
“Caelum Thronus Meus, ac Terra Scabellum Pedum Meorum” (Esaj. lxvi. 1);
Deus “non recordatur Scabelli Pedum Suorum in die irae” (Thren. ii. 1{1});
“Adorate Jehovam versus Scabellum Pedum Ipsius” (Psalm. xcix. 5{1});
“Ecce audivimus de Eo in Ephrata” (Bethlechem); “intrabimus in habitacula Ipsius, incurvabimus nos Scabello Pedum Ipsius” (Psalm. cxxxii. 6, 7{3}).
Inde est, quod
Adorantes ceciderint ad Pedes Domini (Matth. xxviii. 9; Marc. v. 22; Luc. viii. 41; Joh. xi. 32);
tum, quod
Osculati Pedes Ipsius, et absterserint capillis suis (Luc. vii. 37, 38, 44-46; Joh. xi. 2; cap. xii. 3).
Quia per “Pedes” significatur Naturale, ideo dixit Dominus ad Petrum, cum lavit ejus pedes,
“Qui lotus est, non opus habet, nisi quoad pedes lavetur, et mundus est totus” (Joh. xiii. 10);
“lavare pedes” est purificare Naturalem hominem; qui cum purificatus est, etiam totus homo purificatus est, ut multis ostensum est in Arcanis Caelestibus et in Doctrinis Novae Hierosolymae. Naturalis homo, qui etiam est Externus homo, purificatur, dum ille fugit mala, quae Spiritualis seu Internus homo videt quod mala sint et fugienda. Nunc quia Naturale hominis per “Pedes” intelligitur, et hoc pervertit omnia, si non lotum seu purificatum est, ideo dicit Dominus,
“Si Pes tuus scandalizaverit te, abscinde eum; melius est tibi claudum ingredi vitam, quam duos pedes habere, et conjici in gehennam in ignem inexstinguibilem” (Marc. ix. 45);
hic non intelligitur pes, sed Naturalis homo. Simile intelligitur per
Proculcare Pedibus bonum pascuum; et per turbare Pedibus aquas (Ezech. xxxii. 2; cap. xxxiv. 18, 19; Dan. vii. 7, 19; et alibi).
Quoniam per Filium Hominis intelligitur Dominus quoad Verbum, patet quod per “Pedes” Ipsius etiam intelligatur Verbum in Sensu naturali, de quo multum actum est in Doctrina Novae Hierosolymae de Scriptura Sacra; ut et, quod Dominus in Mundum venerit, ut impleret omnia Verbi, et per id fieret Verbum etiam in ultimis (n. 98-100); sed hoc arcanum est pro illis qui in Nova Hierosolyma erunt. Divinum Naturale Domini etiam significatum est per
Serpentem aeneum ex mandato a Mose in deserto erectum, a cujus inspectione omnes qui a serpentibus morsi erant, sanati sunt (Num. xxi. 6, 8, 9);
quod significaverit Divinum Naturale Domini, et quod salventur qui spectant ad illud, docet Ipse Dominus apud Johannem:
“Sicut Moses exaltavit Serpentem in deserto, ita oportet exaltari Filium Hominis, ut omnis qui credit in Ipsum, non pereat, sed habeat vitam aeternam” (iii. 14, 15).
Quod serpens ille ex Aere factus sit, est quia Aes ut Chalcolibanum significat Naturale quoad bonum, videatur infra (n.775).
@1 1 pro “7”$
@2 xcix. pro “xlix.”$
@3 6,7 pro “6”$
“Plena est Terra scientia Jehovae, sicut Aquae mare contegunt” (Esaj. xi. 9);
“Tunc haurietis Aquas cum laetitia ex fontibus salutis” (Esaj. xii. 3);
“Qui ambulat in justitiis, et loquitur rectitudines, Panis dabitur et Aqua fidelis” (Esaj. xxxiii. 15, 16):
“Pauperes et egeni quaerentes Aquam, sed non; lingua eorum siti defecit: aperiam super clivis fluvios, et in medio vallium fontes ponam, desertum in stagnum Aquarum, et terram siccam in scaturigines Aquarum, ut videant, agnoscant, attendant et intelligant” (Esaj. xli. 17, 18, 20{1});
“Effundam Aquas super sitientem, et fluenta super aridam, effundam Spiritum Meum” (Esaj. xliv. 3);
“Exorietur in tenebris lux tua, ut sis sicut hortus irriguus, et sicut exitus Aquarum, cujus Aquae non mentientur” (Esaj. lvii. 10, 11{2});
“Duo mala fecit populus Meus, Me deseruerunt, Fontem Aquarum vivarum, ad excidendum sibi foveas, quae non continent Aquas” (Jerem. ii. 13);
“Magnates miserunt minorennes Aquae causa, venerunt ad foveas, nec invenerunt Aquas, reversa sunt vasa eorum vacua” (Jerem. xiv. 3);
“Deseruerunt Fontem Aquarum vivarum Jehovam (Jerem. xvii{3}. 13);
“Cum fletu venient, et, cum fletu adducam eos, ducam eos ad fontem Aquarum in via recti” (Jerem. xxxi. 9);
“Frangam baculum Panis, et Aquas in mensura et stupore bibent, ut contabescant propter iniquitates” (Ezech. iv. 16, 17; cap. xii. 18, 19; Esaj. li. 14);
“Ecce dies venient, quibus immittam famem in terram; non famem ad panem, nec sitim ad Aquas, sed ad audiendum Verbum Jehovae; vagabuntur a mari ad mare, et discurrent ad audiendum Verbum Jehovae, nec invenient: in die illo deficient virgines et juvenes siti” (Amos viii. 11-13);
“In die illo exibunt Aquae vivae ex Hierosolyma” (Sach. xiv. 8{4});
“Jehovah Pastor meus, ad Aquas quietum deducet me” (Psalm. xxiii. 1, 2{5});
“Non sitient. Aquas e Petra effluere faciet illis, et findet Petram ut effluant Aquae” (Esaj.{6} xlvii. 21);
“Deus, mane quaero Te, sitit anima mea, lassus sine Aquis” (Psalm. lxiii. 2 (B.A. 1));
“Jehovah mittit Verbum, spirare facit ventum, ut fluant Aquae” (Psalm. cxlvii. 18, 19)
“Laudate Jehovam Caeli caelorum, et Aquae quae desuper Caelis” (Psalm. cxlviii. 4);
Jesus ad fontem Jacobi sedens dixit mulieri, “Omnis qui biberit ex hac Aqua{7}, sitiet iterum; qui vero biberit ex Aqua, quam Ego dabo, non sitiet in aeternum; et Aqua quam Ego dabo, fiet in eo fons Aquae salientis in vitam aeternam” (Joh. iv. 7-15);
“Jesus dixit, Si quis sitiverit, venito Me, et bibito; quisquis credit in Me, sicut dicit Scriptura, flumina ex ventre illius fluent Aquae viventis” (Joh. vii. 37, 38{8});
“Sitienti dabitur ex fonte Aquae vitae gratis” (Apoc. xxi. 6);
“Ostendit illi fluvium Aquae vitae exeuntem e throno Dei et Agni” (Apoc. xxii. 1);
“Spiritus et Sponsa dicunt (Veni), et qui audit dicat Veni, et qui sitit veniet, et qui vult accipiet Aquam vitae gratis” (Apoc. xxii. 17);
Per “Aquas” in his locis intelliguntur vera; unde patet quod per “vocem aquarum multarum” intelligatur Divinum Verum Domini in Verbo, pariter in his locis:
“Ecce gloria Dei Israelis venit ex via Orientis, et vox Ipsius sicut Vox Aquarum multarum, et terra illustrata est a Gloria Ipsius” (Ezech. xliii. 2{9});
“Audivi vocem e Caelo, tanquam Vocem Aquarum multarum” (Apoc. xiv. 2);
“Vox Jehovae super Aquis, Jehovah super Aquis multis” (Psalm. xxix. 3{10}).
Cum scitur quod per “Aquas” in Verbo intelligantur Vera in naturali homine, constare potest quid significatum est per Lavationes in Ecclesia Israelitica; et quoque quid significatur per Baptismum; et quoque per haec Domini verba apud Johannem:
“Nisi homo generatus fuerit ex Aqua et Spiritu, non potest ingredi in Regnum Dei” (iii. 5);
“ex Aqua” significat per Vera, et “ex Spiritu” significat Vitam secundum illa. Quod “Aquae” in opposito sensu significent falsa, videbitur in sequentibus.
@1 17, 18, 20 pro “17, 19, 21″$
@2 10, 11 pro “10”$
@3 xvii. pro “xvi.”$
@4 8 pro “3”$
@5 1, 2 pro “2”$
@6 Esaj. pro “Psalm.”$
@7 Aqua pro “qua”$
@8 37, 38 pro “27, 28″$
@9 2 pro “3”$
@10 3 pro “23”$
“Ponam terram in vastitatem; Stellae Caelorum et Sidera illorum non lucebunt luce sua” (Esaj. xiii. 9, 10{1});
“terra,” quae ponetur in vastitatem, est Ecclesia, qua vastata Cognitiones boni et veri in Verbo non apparent.
“Obtegam cum exstinxero te Caelos{2}, et atrabo Stellas: omnia Luminaria lucis atrabo super te, et dabo tenebras super terra” (Ezech. xxxii. 7, 8);
“tenebrae super terra” sunt falsa in Ecclesia.
“Sol et Luna atrati sunt, et Stellae contraxerunt splendorem” (Joel ii. 10{3}: cap. iv 15 (B.A. iii. 15))
“Post afflictionem dierum istorum Sol obscurabitur, Luna non dabit lumen suum, et Stellae cadent de Caelo” (Matth. xxiv. 29; Marc. xiii. 24{4});
“Stellae Caeli ceciderunt in terram, sicut ficus abjicit grossos suos (Apoc. vi. 13);
“Stella e Caelo lapsa est in terram” (Apoc. ix. 1);
per “stellas cadentes e caelo” non intelliguntur stellae, sed quod periturae cognitiones boni et veri sint: hoc patet adhuc ex eo, quod
Draco detraxerit tertiam partem Stellarum de Caelo (Apoc. xii. 4);
tum quod
Hircus caprarum dejecerit de Stellis, et conculcaverit illas (Dan. viii. 9-11);
quare in versu sequente apud Danielem etiam dicitur, quod
Projecerit Veritatem in terram (vers. 12).
Cognitiones boni et veri per “Stellas” etiam significantur in his locis:
“Jehovah numerat Stellas; omnibus nomina vocat” (Psalm. cxlvii. 4);
“Laudate Jehovam omnes Stellae lucis” (Psalm. cxlviii. 3); “Pugnarunt Stellae de viis suis” (Judic. v. 20).
Ex his patet, quid intelligitur per haec apud Danielem:
“Intelligentes splendebunt sicut splendor expansi, justificantes multos sicut Stellae in saecula saeculorum” (xii. 3);
“intelligentes” sunt qui in veris, et “justificantes” qui in bonis.
@1 9, 10 pro “10”$
@2 te Caelos pro “te”$
@3 10 pro “10, 11″$
@4 24 pro “23”$
“Gladie contra Babelem, principes et sapientes ejus: Gladie contra mendaces ut stultescant: Gladie contra fortes ut consternentur: Gladie contra equos ejus et currus ejus: Gladie contra thesauros ejus ut diripiantur; siccitas super aquis ejus ut exarescant” (Jerem. l. 35-38);
haec de Babele, per quam intelliguntur qui falsificant et adulterant Verbum, inde per “mendaces” qui stultescent, per “equos et currus” super quos gladius, et per “thesauros” qui diripientur, significantur falsa doctrinae eorum; quod ~quae,” super quibus siccitas ut exarescant, significent{1} vera, videatur mox supra (n. 50).
“Propheta, et dic, Gladius exacutus, etiamque expolitus, ut mactet mactationem exacutus; iteretur Gladius tertio; Gladius confossorum; Gladius confossionis magnae, penetralia penetrans, ut multiplicentur offendicula” (Ezech. xxi. 14-20, 24, 25 (B.A. 9-15, 19, 20){2});
per “Gladium” etiam hic intelligitur devastatio veri in Ecclesia.
“Jehovah disceptabit in Gladio Suo super omni carne, et multiplicabuntur confossi Jehovae” (Esaj. lxvi. 16);
“confossi Jehovae” hic et alibi in Verbo dicuntur qui pereunt per falsa.
“Super omnes colles in deserto venerunt vastatores; Gladius Jehovae devorans a fine terrae usque ad finem terrae” (Jerem. xii. 12);
“Cum periculo animarum nostrarum adducimus panem nostrum propter Gladium deserti” (Thren. v. 9);
“Vae pastori nihili deserenti gregem, Gladius super brachio ejus, et super oculo dextro ejus” (Sach. xi. 17);
“Gladius super oculo dextro pastoris” est falsum intellectus ejus.
“Inflammantur filii hominis, lingua eorum Gladius acutus” (Psalm. lvii. 5(B.A. 4));
“Ecce eructant ore suo, Gladius in labiis eorum” (Psalm. lix. 8 (B.A. 7));
“Operantes iniquitatem acuunt sicut Gladium linguam suam” (Psalm. lxiv. 4 (B. A. 3)).
(Similia per “Gladium” significantur alibi, ut Esaj. xiii. 13, 15; cap. xxi. 14, 15; cap. xxvii. 1{3}; cap. xxxi. 7, 8; (cap. xxxvii. 7, 38;) Jerem. ii. 30; cap. v. 12; cap. xi. 22; cap. xiv. 13-18: Ezech. vii. 15; cap. xxxii. 10-12.)
Ex his constare potest, quid per “Gladium” a Domino intellectum est in his locis:
Jesus dixit, Se non venisse “mittere pacem super terram, sed Gladium” (Matth. x. 34);
Jesus dixit, Qui non habet crumenam et peram, vendat vestimenta sua, et emat Gladium: discipuli dixerunt, “Domine, ecce Gladii duo; et Ipse dixit, Sufficit” (Luc. xxii. 36, 38);
“Omnes accipientes Gladium, per Gladium peribunt” (Matth. xxvi. 51, 52);
Jesus de consummatione saeculi dicit, “Cadent ore Gladii, et captivabuntur inter omnes gentes, et tandem Hierosolyma erit conculcata” (Luc. xxi. 24);
“consummatio saeculi” est ultimum tempus Ecclesiae, “Gladius” est falsum destruens verum, “gentes” sunt mala, “Hierosolyma” quae erit conculcata est Ecclesia. Ex his nunc patet, quod per “machaeram acutam ex ore Filii Hominis exeuntem,” significetur dispersio falsorum per Verbum a Domino. Similiter in sequentibus in Apocalypsi:
Data est Machaera magna Sedenti super Equo rufo (vi. 4);
Ex ore Sedentis super Equo albo, exibat “Romphaea acuta, ut per eam percutiat gentes: reliqui occisi sunt Romphaea Sedentis super Equo” (xix. 15, 21{4});
per “Sedentem super Equo albo,” intelligitur Dominus quoad Verbum, quod aperte ibi dicitur (vers. 13, 16). Simile intelligitur apud Davidem:
“Accinge Gladium super femur Tuum, Potens; equita super verbo veritatis; tela Tua acuta sunt” (Psalm. xlv. 4-6 (B.A. 3-5));
haec de Domino: et alibi,
“Exultabunt sancti, et Gladius Orium in manu eorum” (Psalm. cxlix. 5, 6);
et apud Esajam.’
“Jehovah posuit Os Meum Gladium acutum” (xlix. 2).
@1 significent pro “significentur”$
@2 14-20, 24, 25 pro “14 ad 20, 23″$
@3 1 pro “6, 7, 38” (7, 38 cum cap. xxxvii. cohaerent.)$
@4 15, 21 pro “15, 22″$
“In die illo erit lux Lunae sicut lux Solis, (et lux Solis) erit septupla, sicut lux septem dierum” (Esaj. xxx. 25, 26);
“dies ille” est Adventus Domini, cum vetus Ecclesia destructa est, et nova instauranda; “lux Lunae” est fides ex charitate, et “lux Solis” est intelligentia ac sapientia ex amore tunc a Domino.
“Non occidet amplius Sol tuus, et Luna tua non colligetur, quia Jehovah erit in lucem aeternitatis” (Esaj. lx. 20{2});
Sol qui non occidet, est amor et sapientia a Domina.
“Mihi locuta est Petra Israelis, sicut lux matutae cum oritur Sol” (2 Sam. xxiii. 3, 4);
“Petra Israelis” est Dominus.
“Thronus Ipsius erit sicut Sol” (Psalm. lxxxix. 37, 38 (B.A. 36, 37));
hoc dicitur de Davide, sed per Davidem ibi intelligitur Dominus.
“Timebunt Te cum Sole, et florebit in diebus Ipsius justus, et multa pax usque dum non Luna: coram Sole Nomen Filii habebit, et benedicentur in Ipso omnes gentes” (Psalm. lxxii. 5, 7, 17{3};
haec quoque de Domino. Quia Dominus ut Sol apparet in Caelo coram angelis, ideo
Cum transformatus est, “splenduit facies Ipsius sicut Sol, (et) vestimenta Ipsius facta sunt sicut Lux” (Matth. xvii. 1, 2);
Ac dicitur de Angelo forti descendente e Caelo, quod “circumdatus esset nube, et facies ejus sicut Sol” (Apoc. x. 1);
Et de Muliere, quod visa sit “circumdata Sole” (Apoc. xii. 1);
“Sol” etiam ibi est Amor et Sapientia a Domino; “Mulier” ibi est Ecclesia, quae vocatur Nova Hierosolyma. Quoniam per “Solem” intelligitur Dominus quoad Amorem et Sapientiam, patet quid per “Solem” in sequentibus locis significatur:
“Ecce dies Jehovae venit saevus, obtenebrabitur Sol in ortu suo et Luna non splendere faciet lumen suum: visitabo super orbem malitiam, et super impios iniquitatem eorum” (Esaj. (xiii. 9-11; videatur etiam) xxiv. 21, 23);
“Obtegam, cum exstinxero te, Caelos, et atrabo stellas eorum; Solem nube obtegam, et Luna non lucere faciet lumen suum, et dabo tenebras super terra tua” (Ezech. xxxii. 7, 8);
“Venit dies Jehovae, dies tenebrarum, Sol et Luna non lucere facient lucem suam, et stellae contraxerunt splendorem suum” (Joel ii. 10);
“Sol vertetur in tenebras, et Luna in sanguinem, antequam venit dies Jehovae magnus” (Joel iii. 4 (B.A. ii. 31));
“Propinquus est dies Jehovae in valle decisa, Sol et Luna atrati sunt” (Joel iv. 14, 15 (B.A. iii. 14, 15{4});
“Quartus Angelus clanxit, et percussa est tertia pars Solis, tertia pars stellarum. et dies non lucebat tertia sui parte” (Apoc. viii{5}. 12);
“Sol factus est niger sicut saccus cilicinus, et Luna facta est tanquam sanguis” (Apoc. vi. 12);
“Obscuratus est Sol a fumo abyssi” (Apoc. ix. 12);
in his locis per “Solem” non intelligitur sol mundi, sed Sol Caeli Angelici, qui est Divinus Amor et Divina Sapientia Domini; haec dicuntur “obscurari,” “obtenebrari,” “obtegi,” et “atrari,” cum apud hominem falsa et mala sunt. Inde patet, quod simile intelligatur per Domini verba, ubi loquitur de consummatione saeculi, quae est ultimum tempus Ecclesiae:
“Statim post afflictionem dierum istorum Sol obscurabitur, et Lana non dabit lumen suum, et stellae cadent de Caelo” (Matth. xxiv. 29; Marc. xiii. 24, 25)
similiter in his:
“Occidet Sol super Prophetis{6}, et nigrescet super illis dies” (Mich. iii. 5, 6);
“In die illo occidere faciam Solem in meridie, et obtenebrabo terram in die lucis” (Amos viii. 9):
“Exspirabit animam quae pepererat septem, occidet Sol ejus cum adhuc dies” (Jerem. xv. 9);
haec de Ecclesia Judaica, quae “exspirabit animam,” hoc est, peribit; “occidet Sol,” est quod non amplius amor et charitas. Quod dicitur apud Josuam, quod
“Sol steterit in Gibeone, et Luna in valle Ajalonis” (x. 12, 13),
apparet ut Historicum, sed est Propheticum, est enim ex Libro Jaschar, qui fuit Liber propheticus; dicit enim, “Nonne hoc scriptum est in Libro Jaschar” (vers. 13); idem Liber ut propheticus etiam nominatur a Davide (2 Sam. i. 17, 18); simile etiam dicitur apud Habakuk:
“Commoti sunt montes, Sol et Luna stetit sede” (iii. 10, 11{7});
“Non occidet amplius Sol tuus, et Luna tua non colligetur” ((Esaj.) lx. 20{8});
nam facere stare solem et lunam, foret destruere universum. Quoniam Dominus quoad Divinum Amorem et Divinam Sapientiam per “Solem” intelligitur, ideo Antiqui in sancto cultu verterunt faciem ad orientem solis; et quoque templa sua, qui ritus adhuc perstat. Quod non sol mundi per “Solem” in illis locis intelligatur, constat ex eo, quod prophanum et abominabile fuerit adorare solem et lunam mundi (videatur Num. xxv. 1-4; Deut. iv. 19; cap. xvii. 3, 5; Jerem. viii. 1, 2; cap. xliii. 10, 13; cap. xliv. 17-19, 25; Ezech. viii. 16); per “solem mundi” enim intelligitur amor sui et fastus propriae intelligentiae, ac amor sui est e diametro oppositus Divino Amori, ac fastus propriae intelligentiae oppositus Divinae Sapientiae: adorare solem mundi est quoque agnoscere Naturam creatricem et propriam prudentiam effectricem omnium, quod involvit negationem Dei et negationem Divinae Providentiae.
@1 appareat pro “appareant”$
@2 20 pro “7”$
@3 17 pro “37”$
@4 14, 15 pro “15”$
@5 viii. pro “vii.”$
@6 Prophetis pro “Prophetas”$
@7 10, 11 pro “10”$
@8 20 pro “7”$
“Nemo possit videre Deum et vivere” (Exod. xxxiii. 20; Judic. xiii. 22).
Quia ita est, ideo Dominus apparet Angelis in Caelo ut Sol distans ab illis, sicut sol mundi ab hominibus; causa est, quia Dominus in Sole illo est in Se. Sed usque Dominus moderatur ac temperat Divinum Suum ita, ut homo praesentiam Ipsius sustinere possit; hoc fit per obvelationes: ita factum est cum Se revelavit multis in Verbo; imo per obvelationes praesens est apud unumquemvis qui Ipsum colit; ut Ipse dicit apud Johannem:
“Qui facit praecepta Mea, apud illum faciam mansionem” (xiv. 21, 23); (Etiam) quod Ipse erit in illis et illi in Ipso (xv. 4, 5).
Ex his patet, cur Johannes, cum vidit Dominum in tali gloria, ceciderit ad pedes Ipsius sicut mortuus; tum etiam, cum tres discipuli viderunt Dominum in gloria, gravati sint somno, et nubes obvelaverit illos (Luc. ix. 32, 34).
Ex eo est quod Dominus illos quos in vitam resuscitavit et sanavit, manu tetigerit Marc. i. 31, 41; cap. vii. 32, 33; cap. viii. 22-26{2}; cap. x. 13, 16; Luc. v. 12, 13; cap. vii. 14; cap. xviii. 15; cap. xxii. 51);
et quod similiter
Discipulos, postquam viderunt Jesum transformatum; et super faciem ceciderunt (Matth. xvii. 6, 7).
Ipsa origo est, quia praesentia Domini apud hominem est adjunctio, ita conjunctio per contiguum; et haec contiguitas fit proprior et plenior, sicut homo amat Dominum, hoc est, facit praecepta Ipsius. Ex his paucis constare potest, quod per “imponere dextram Suam manum” super illum, significetur vitam Suam ei inspirare.
@1 ex pro “quod ex”$
@2 26 pro “27”$
“Virum indutum linteis, cujus lumbi cincti erant auro Uphasi, corpus sicut tharschish, facies sicut fulgur, oculi sicut faces ignis, brachia et pedes sicut splendor aeris laevigati:” quo viso etiam Daniel factus est sicut mortuus, ac illum tetigit Manus, et dictum est, “Ne Time, Daniel” (Dan. x. 5-12).
Simile etiam factum est cum Petro, Jacobo et Johanne, cum minus transformatus est, et visus
Quoad faciem ut Sol, et quoad vestimenta ut Lux, ex quo etiam illi ceciderunt super facies, et timuerunt sibi valde; et tunc accedens Jesus tetigit illos, dicens, “Ne Timete Vobis” (Matth. xvii. (2,) 6, 7);
Dixit etiam Dominus ad mulieres, quae ad sepulchrum viderunt Ipsum, “Ne Timete” (Matth. xxviii. 10);
Et quoque Angelus, cujus facies visa est sicut fulgur, et vestis sicut nix, dixit ad mulieres illas, “Ne Timete Vobis” (Matth. xxviii. 3-5);
Angelus ad Sachariam etiam dixit, “Ne Time” (Luc. i, 12, 13)
Similiter Angelus ad Mariam, “Ne Time” (Luc. i. 30);
Angelus quoque ad pastores, quos gloria Domini circumfulsit, “Ne Timete” (Luc. ii. 9, 10).
Similis timor sanctus cepit Simonem propter capturam piscium; quare dixit,
“Exi a me, quia vir peccator sum, Domine;” sed Jesus dixit ad illum, Ne Time” (Luc. v. 8-10); praeter alibi.
Haec allata sunt, ut sciatur cur Dominus dixit ad Johannem, “Ne time,” et quod per id intelligatur resuscitatio, et tunc summa humiliatione adoratio.
Vivum et Viventem (Esaj. xxxviii. 18, 19; Jerem. v. 2; cap. xii. 16; cap xvi. 14, 15; cap. xxiii. 7, 8; cap. xlvi. 18; Ezech. v. 11).
Dominus etiam quoad Divinum Humanum est Vita, quia Pater et Ipse unum sunt; quare dicit:
“Quemadmodum Pater habet Vitam in Se Ipso, ita dedit Filio Vitam habet in Se Ipso” (Joh. v. 26);
Jesus dixit, “Ego sum Resurrectio et Vita” (Joh. xi. 25);
Jesus dixit, “Ego sum Via, Veritas et Vita” (Joh. xiv. 6);
“In Principio erat Verbum, et Deus erat Verbum; in Ipso Vita erat et Verbum Caro factum est” (Joh. i. 1-4, 14);
Quia Dominus est Solus Vita, sequitur quod ab Ipso Solo sit vita; quare dicit,
“Quia Ego Vivo, etiam vos vivetis” (Joh. xiv. 19).
Divinum Humanum Ipsius non agnitum. – Per “factus mortuus” non intelligitur quod crucifixus sit, et sic mortuus, sed quod neglectus; in Ecclesia, ac Divinum Humanum Ipsius non agnitum, sic enim apud homines mortuus est. Agnoscitur quidem Divinum Ipsius ab aeterno, sed hoc est Ipse Jehovah; at non agnoscitur Humanum Ipsius esse Divinum, tametsi Divinum et Humanum in Ipso est sicut Anima et Corpus, et Sic non sunt duo sed unum, imo una Persona, secundum Doctrinam in universo Christiano Orbe receptam, quae ab Athanasio nomen habet: cum itaque separatur Divinum ab Humano Ipsius, dicendo Humanum non Divinum, sed simile humano alterius hominis, tunc apud homines est mortuus. Sed de hac Separatione, et sic mortificatione Domini, videantur plura in Doctrina Novae Hierosolymae de Domino; et in Sapientia Angelica de Divina Providentia (n. 262, 263).
“Jesus dixit, Omnis qui credit in Me, non peribit, sed habebit Vitam aeternam” (Joh. iii. 16);
“Qui credit in Filium, habet Vitam aeternam; qui vero non credit Filio, non videbit Vitam, sed ira Dei manet super illo” (Joh. iii. 36; cap. vi. 40, 47, 48{1});
“Amen dico vobis, qui credit in Me, habet Vitam aeternam” (Joh. vi. 47);
“Ego sum Resurrectio et Vita; qui credit in Me, etsi moriatur, vivet: omnis qui credit in Me, non morietur in aeternum” (Joh. xi. 25, 26{2}); et alibi.
Inde nunc Dominus vocatur “Vivens in saecula saeculorum” etiam in sequentibus in Apocalypsi, cap. iv. 9, 10; cap. v. 14; cap. x. 6; (tum apud) Dan. iv. 31 (B.A. 34).
@1 Joh. iii. 36; cap. vi. 40, 47, 48 pro “Joh. vi. 40, 47, 48″$
@2 25, 26 pro “24, 26″$
Quod Dominus ab aeterno, qui est Jehovah, Mundum venerit, ut subjugaret Inferna, et glorificaret Humanum Suum; et quod absque eo nemo mortalium salvari potuerit; et quod salventur qui credunt in Ipsum.
Dicitur in universali idea, quia hoc est universale dei, ac universale fidei est quod in omnibus et singulis erit. Universale fidei est, quod Deus sit unus Persona et Essentia in Quo Trinitas, et quod Dominus sit ille Deus. Universale fidei est, quod nullus mortalium salvari potuerit nisi Dominus in Mundum venerit. Universale fidei est, quod in Mundum venerit, ut removeret Infernum ab homine; et removit illud per pugnas contra illud, et per victorias super illud; ita subjugavit illud, et redegit illud in ordinem, et sub Suam obedientiam. Universale fidei etiam est, quod in Mundum Venerit, ut Humanum, quod in Mundo suscepit, glorificaret, hoc est, uniret Divino a Quo; sic Infernum ab Ipso subjugatum in ordine et sub Obedientia Sua in aeternum tenet. Quoniam utrumque hoc non potuit fieri quam per tentationes usque ad ultimam illarum, ac ultima illarum fuit passio crucis, ideo illam subivit. Haec sunt Universalia fidei de Domino.
Universale fidei Christianae a parte hominis est, ut credat in Dominum; nam per credere in Ipsum fit conjunctio cum Ipso, per quam salvatio. Credere in Ipsum est fiduciam habere quod Ipse salvet: et quia fiduciam habere non potest nisi qui bene vivit, ideo etiam hoc per credere in Ipsum intelligitur.
De binis his Fidei Christianae Universalibus actum est in specie; de primo, quod Dominum spectat, in Doctrina Novae Hierosolymae de Domino; et de altero, quod Hominem spectat, in Doctrina Novae Hierosolymae de Charitate, et de Fide, ac in Doctrina Vitae pro illa; et de utroque nunc in Explicationibus super Apocalypsin.
CAPUT II.
ANGELO Ephesinae Ecclesiae scribe: Haec dicit tenens septem Stellas in dextra Sua, ambulans in medio septem Candelabrorum aureorum.
2. Novi opera tua, et laborem tuum, et tolerantiam tuam, et quod non possis ferre malos, et exploraveris dicentes se esse Apostolos, et non sunt, et inveneris eos mendaces.
3. Et sustinuisti, et tolerantiam habes, et propter Nomen Meum laborasti, et non defecisti.
4. Sed habeo adversus te, quod charitatem tuam primam reliqueris.
5. Memor esto itaque unde excideris, et resipisce, et prima Opera fac; sin minus, veniam tibi cito, et movebo candelabrum tuum e loco suo si non resipueris.
6. Sed hoc habes, quod odisti opera Nicolaitarum, quae et Ego odi.
7. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit Ecclesiis: vincenti dabo illi edere de arbore vitae, quae in medio paradisi Dei.
8. Et Angelo Ecclesiae Smyrnaeorum scribe: Haec dicit Primus et Ultimus, Qui fuit mortuus et vivit.
9. Novi tua Opera, et afflictionem, et egestatem, et blasphemiam dicentium Judaeos esse se, et non sunt, sed synagoga satanae.
10. Nihil timeas quae futurus es pati; ecce futurum ut conjiciat ex vobis diabolus in custodiam, ut tentemini, et habebitis afflictionem diebus decem: esto fidelis usque ad mortem, et dabo tibi coronam Vitae.
11. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit Ecclesiis; vincens non laedetur a morte secunda.
12. Et Angelo in Pergamo Ecclesiae scribe: Haec dicit habens romphaeam ancipitem acutam.
13. Novi Opera tua, et ubi habitas, ubi thronus satanae; et tenes Nomen Meum, et non negasti fidem Meam, et in diebus in quibus Antipas martyr Meus fidelis, qui Occisus apud vos ubi habitat satanas.
14. Sed habeo adversus te pauca, quod habeas ibi tenentes doctrinam Balaam, qui docebat Balacum objicere scandalum coram filiis Israelis edere idolothyta et scortari.
15. Ita habes et tu tenentes doctrinam Nicolaitarum, quod odi.
16. Resipisce; sin minus, veniam tibi cito, et pugnabo cum illis romphaea oris Mei.
17. Habens aurem audiat, quid Spiritus dicit Ecclesiis: vincenti dabo illi edere de manne abscondito; et dabo illi calculum album, et in calculo nomen novum scriptum, quod nemo novit nisi qui accipit.
18. Et Angelo in Thyatiris Ecclesiae scribe: Haec dicit Filius Dei, habens oculos Suos tanquam flammam ignis, et pedes Suos similes chalcolibano.
19. Novi tua Opera, et charitatem, et ministerium, et fidem, et tolerantiam tuam, et opera tua, et ultima plura prioribus.
20. Sed habeo adversus te pauca quod permittas mulierem Jezabel, dicentem se prophetissam, docere et seducere Meos servos scortari, et idolothyta edere.
21. Et dedi illi tempus ut resipisceret a scortatione sua, et non resipuit.
22. Ecce Ego conjicio illam in lectum, et moechantes cum illa in afflictionem magnam, si non resipuerit ab operibus suis.
23. Et filios ejus occidam morte, et cognoscent omnes Ecclesiae, quod Ego sim scrutans renes et corda; et dabo unicuique vestrum secundum opera sua.
24. Vobis autem dico, et reliquis in Thyatiris. quicunque non habent doctrinam hanc, et qui non cognoverunt profunda satanae, sicut dicunt; non impono super vos aliud onus{1}.
@1 onus pro “opus”$
25. Attamen quod habetis, retinete donec Venio.
26. Et Vincens et custodiens usque ad finem opera Mea, dabo illi potestatem super gentes.
27. Et reget eas Virga ferrea, tanquam Vasa figulina confringentur; sicut et Ego accepi a Patre Meo.
28. Et dabo illi Stellam matutinam.
29. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit Ecclesiis.
CONTENTUM TOTIUS CAPITIS.
AD ECCLESIAS IN CHRISTIANO ORBE:
AD ILLOS IBI, QUI PRIMARIO SPECTANT VERA ET NON BONA VITAE, QUI INTELLIGUNTUR PER ECCLESIAM EPHESINAM (n. 73{1}-90);
AD ILLOS IBI, QUI IN BONIS QUOAD VITAM SUNT, ET IN FALSIS QUOAD DOCTRINAM, QUI INTELLIGUNTUR PER ECCLESIAM SMYRNAEORUM (n. 91-106);
AD ILLOS IBI, QUI OMNE ECCLESIAE PONUNT IN OPERIBUS, ET NON ALIQUID IN VERIS, QUI INTELLIGUNTUR PER ECCLESIAM IN PERGAMO (n. 107-123); ET AD ILLOS IBI, QUI IN FIDE EX CHARITATE SUNT, ET AD ILLOS QUI IN FIDE SEPARATA A CHARITATE SUNT, QUI INTELLIGUNTUR PER ECCLESIAM IN THYATIRIS (n. 124-152).
OMNES ILLI VOCANTUR AD ECCLESIAM NOVAM, QUAE EST NOVA HIEROSOLYMA.
@1 73 pro “72”$
CONTENTA SINGULORUM VERSUUM.
1. “Angelo Ephesinae Ecclesiae scribe,” significat ad illos et de illis, qui primario spectant vera doctrinae, et non bona vitae (n. 73); “Haec dicit tenens septem Stellas in dextra Sua,” significat Dominum a Quo per Verbum omnia vera (n. 74); “ambulans in medio septem Candelabrorum aureorum,” significat a quo omnis illustratio illis qui ab Ecclesia ipsius sunt (n. 75).
2. “Novi opera tua,” significat quod Ipse videat omnia interiora et exteriora hominis simul (n. 76); “et laborem tuum et tolerantiam tuam,” significat studium et patientiam illorum (n. 77); “et quod non possis ferre malos,” significat quod non sustineant mala dici bona, et vicissim (n 78); “et exploraveris dicentes se esse Apostolos, et non sunt, et inveneris eos mendaces,” significat quod scrutentur illa quae in Ecclesia dicuntur esse bona et vera, quae tamen sunt mala et falsa (n. 79).
3. “Et sustinuisti et tolerantiam habes,” significat patientiam cum illis (n. 80); “et propter Nomen Meum laborasti et non defecisti,” significat studium et operam comparandi sibi illa quae reliquis et ejus dominae sunt (n. 81).
4. “Sed habeo adversus te, quod charitatem tuam primam reliqueris,” significat quod hoc sit contra illos, quod primo loco non habeant bona vitae (n. 82).
5. “Memor esto itaque unde excideris,” significat recordationem aberrationis (n. 83); “et resipisce, et prima opera fac,” significat ut invertant statum vitae suae (n. 84); “sin minus, veniam tibi cito; et movebo candelabrum tuum e loco suo, si non resipueris,” significat quod alioquin certum sit non dari illustrationem ut videant vera amplius (n. 85).
6. “Sed hoc habes quod odisti opera Nicolaitarum, quae et Ego odi,” significat quod hoc et veris suis sciant, et inde non velint ut opera sint meritoria (n. 86).
7. “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit Ecclesiis,” significat quod qui illa intelligit, obediat, quae Divinum Verum Verbi docet illos qui e Nova Ecclesia, quae est Nova Hierosolyma, erunt (n. 87); “vincenti,” significat qui pugnat contra mala et falsa et reformatur (n. 88); “dabo edere de arbore vitae,” significat appropriationem boni amoris et charitatis a Domino (n. 89); “quae in medio paradisi Dei,” significat interius in veris sapientiae et fidei (n. 90).
8. “Et Angelo Ecclesiae Smyrnaeorum scribe,” significat ad illos et de illis, qui in bonis quoad vitam sunt, sed in falsis quoad doctrinam (n. 91); “Haec dicit Primus et Ultimus,” significat Dominum, quod sit Solus Deus (n. 92); “Qui fuit mortuus et vivit,” significat quod in Ecclesia neglectus sit, et Humanum Ipsius non agnitum Divinum, cum tamen quoad illud etiam Solus est Vita, et ab Ipso Solo vita aeterna (n. 93).
9. “Novi opera tua,” significat quod Dominus videat omnia interiora et exteriora illorum simul (n. 94); “et afflictionem et egestatem,” significat quod in falsis sint, et inde non in bonis (n. 95); “et blasphemiam dicentium Judaeos esse se, et non sunt,” significat falsiloquium quod apud illos sint bona amoris, cum tamen non sunt (n. 96); “sed synagoga satanae,” significat quia sunt in falsis quoad doctrinam (n. 97).
10. “Nihil timeas quae futurus es pati,” significat ne desperetis cum infestamini a malis et impugnamini a falsis (n. 98); “ecce futurum ut conjiciat ex vobis diabolus in custodiam,” significat quod bonum vitae eorum, a malis, quae ab inferno, infestabitur (n. 99); “ut{1} tentemini,” significat per falsa pugnantia contra illos (n. 100); “at habebitis afflictionem diebus decem,” significat quod duraturum sit tempore pleno (n. 101); “esto fidelis usque ad mortem,” significat receptionem veritatum usque dum falsa remota sunt (n. 102); “et dabo tibi coronam vitae,” significat quod illis tunc vita aeterna victoriae praemium (n. 103).
@1 ut pro “et”$
11. “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit Ecclesiis,” significat hic ut prius (n. 104.); “vincens,” significat qui pugnat contra mala et falsa et reformatur (n. 105.); “non laedetur a morte secunda,” significat quod postea non succumbent a malis et falsis ab inferno (n. 106).
12. “Et Angelo in Pergamo Ecclesiae scribe,” significat ad illos et de illis, qui omne Ecclesiae ponunt in bonis operibus, et non aliquid in veris doctrinae (n. 107); “haec dicit habens romphaeam ancipitem acutam,” significat Dominum quoad vera doctrinae ex Verbo, per quae disperguntur mala et falsa (n. 108).
13. “Novi opera tua,” significat hic ut prius (n. 109);” et ubi habitas,” significat vitam eorum in caligine (n. 110); et tenes Nomen Meum, et non negasti fidem Meam,” significat cum tamen illis est Religio et secundum illam Cultus (n. 111); “et in diebus in quibus, Antipas martyr Meus fidelis, qui occisus apud vos ubi habitat satanas, Significat quando omnis veritas per falsa in Ecclesia exstincta est (n. 112).
14. “Sed habeo adversus te pauca,” significat quod contra illos haec quae sequuntur (n. 113); “quod habeas ibi tenentes doctrinam Balaam, qui docebat Balacum objicere scandalum coram filiis Israelis edere idolothyta et scortari,” significat quod inter illos sint qui faciunt opera hypocritica, per quae cultus Dei in Ecclesia conspurcatur et adulteratur (n. 114).
15. “Ita habes et tu tenentes doctrinam Nicolaitarum, quod odi,” significat quod inter illos etiam sint qui faciunt opera meritoria (n. 115).
16. “Resipisce,” significat ut caveant sibi ab illis operibus (n. 116); “sin minus, veniam tibi cito, et pugnabo cum illis romphaea oris Mei,” significat si non, quod Dominus contendet cum illis ex Verbo (n. 117).
17. “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit ecclesiis,” significat hic quod prius (n. 128); “Vincenti,” significat hic quod prius (n. 119); “dabo illi edere de manne abscondito,” significat tunc appropriationem boni amoris coelestis, et sic conjunctionem Domini cum illis qui operantur (n. 120); “et dabo illi calculum album,” significat vera suffragantia et unita bono (n. 121); “et in calculo nomen novum scriptum,” significat quod sic illis quale boni quod non prius (n. 122); “quod nemo novit nisi qui recipit,” significat quod non apparet alicui, quia vitae eorum inscriptum (n. 123).
18. “Et Angelo in Thyatiris Ecclesiae scribe,” significat ad illos et de illis, qui in fide ex charitate sunt, et inde in bonis operibus, et quoque ad illos et de illis, qui in fide separata a charitate sunt, et inde in malis operibus (n. 124); “Haec dicit Filius Dei habens oculos sicut flammam ignis,” significat Dominum quoad Divinam Sapientiam Divini Amoris (n. 125); “et pedes Suos similes chalcolibano,” significat Divinum Bonum naturale (n. 126).
19. “Novi tua opera,” significat hic quod prius (n. 127); “et charitatem et ministerium,” significat affectionem spiritualem, quae vocatur charitas et ejus operationem (n. 128); “et fidem et tolerantiam tuam,” significat veritatem et studium comparandi et docendi illam (n. 129); “et (opera tua, et) ultima plura prioribus,” significat incrementa illarum ex affectione veri spirituali (n. 130).
20. “Sed habeo adversus te pauca,” significat haec quae sequuntur (n. 132); “quod permittas mulierem Jezabel,” significat quod in Ecclesia apud illos sint qui fidem separant a charitate (n. 132); dicentem se prophetissam,” significat et qui fidem faciunt solam doctrinam Ecclesiae (n. 133); “docere et seducere Meos servos scortari,” significat ex qua fit quod vera Verbi falsificentur (n. 134); ac edere idolothyta,” significat conspurcationem cultus, et prophanationes (n. 135).
21. “Et dedi illi tempus ut resipisceret a scortatione sua, et non resipuit,” significat quod qui confirmaverunt se in illa doctrina, non recedant, tametsi vident contraria in Verbo (ii. 136).
22. “Et Ego conjiciam illam in lectum, et moechantes cum illa in affectionem magnam,” significat quod sic relinquendi sint in sua doctrina cum falsificationibus et quod graviter infestandi sint a falsis (n. 137); “si non resipuerit (ab operibus suis),” significat si non volunt recedere a separando fidem a charitate (n. 138).
23. “Et filios ejus occidam morte,” significat quod omnia vera ex Verbo vertentur in falsa (n. 139); “ut cognoscant Ecclesiae quod Ego sim scrutans renes et corda,” significat ut Ecclesia sciat quod Dominus videat quale verum et quale bonum est cuivis (n. 140); et dabo unicuique secundum opera ejus, significat quod det cuivis secundum charitatem et ejus fidem, quae in operibus (n. 141).
24. “Vobis autem dico, et reliquis in Thyatiris, quicunque non habent doctrinam hanc,” significat ad illos apud quos doctrina fidei separatae a charitate, et apud quos doctrina fidei conjunctae charitati est (n. 142); “et qui non cognoverunt profunda satanae,” significat illi non interiora illorum, quae mere falsa sunt, intelligunt (ii. 143); “non impono vobis aliud onus,” significat solum ut sibi caveant ab illis (n. 144).
25. “Attamen quod habetis, retinete donec venio,” significat ut pauca illa quae sciunt de charitate et inde fide ex Verbo, retineant et secundum illa vivant, usque Adventum Domini (ii. 145).
26. “Et vincens et custodiens usque ad finem opera Mea,” significat qui in charitate et inde fide actualiter sunt, et in illis permanent usque ad finem vitae (ii. 16); “dabo illi potestatem super gentes,” significat quod apud se vincent mala quae ab inferno (n. 147).
27. “Et reget eas virga ferrea,” significat per vera ex Sensu literae Verbi, et simul per rationalia ex Naturali lumine (ii. 148); “tanquam vasa figulina confringentur,” significat sicut parvi et nihili (n. 149); “sicut et Ego accepi a Patre Meo,” significat hoc a Domino, qui Sibi omnem potentiam super inferna, dum fuit (in) mundo, ex Divino Suo quod in Ipso, comparavit (n.150).
28. “Et dabo illi stellam matutinam,” significat intelligentiam et sapientiam tunc (n. 151).
29. “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit Ecclesiis,” significat hic quod prius (n. 152).
Agitur in hoc capite et in sequente de Septem Ecclesiis, per quas describuntur omnes qui in Ecclesia Christiana sunt, quibus est Religio, et ex quibus Nova Ecclesia, quae est Nova Hierosolyma, formari potest, et ab illis formatur, qui Solum Dominum adeunt, et simul Paenitentiam a malis operibus agunt; reliqui, qui non adeunt Solum Dominum, ex negatione confirmata, quod Humanum Ipsius non Sit Divinum, et qui non paenitentiam a malis operibus agunt, quidem in Ecclesia sunt, sed non aliquid Ecclesiae in se habent.
“Angelo Ephesinae Ecclesiae scribe: Haec dicit Qui tenet septem Stellas in dextra Sua; Qui ambulat in medio septem Candelabrorum aureorum” (cap. ii. 1);
“Angelo Ecclesiae Smyrnaeorum scribe: Haec dicit Primus et Ultimus” (cap. ii. 8);
Angelo Ecclesiae quae in Pergamo scribe: Haec dicit Qui habet romphaeam ancipitem acutam” (cap. ii. 1);
Angelo Ecclesiae in Thyatiris scribe: Haec dicit Filius Dei, Qui habet oculos sicut flammam ignis, et pedes similes chalcolibano” (cap. ii. 18);
“Angelo Ecclesiae quae in Sardibus scribe: Haec dicit Qui habet septem Spiritus Dei et septem Stellas” (cap. iii. 1);
“Angelo Ecclesiae quae in Philadelphia scribe: Haec dicit Sanctus Verus, Qui habet clavem Davidis” (cap. iii. 7);
“Et Angelo Ecclesiae in Laodicea scribe: Haec dicit Amen, Testis fidelis et verus, Principium creaturae Dei” (cap. iii. 14).
Haec desumpta sunt ex capite primo, in quo de Solo Domino agitur et Ipse ibi per omnia illa describitur.
Dominus dixit ad Ephesinam Ecclesiam: “Vincenti dabo ut comedat de arbore vitae, quae in medio paradisi Dei” (cap. ii. 7);
Ad Ecclesiam Smyrnaeorum: “Dabo tibi coronam vitae; ac vincens non laedetur a morte secunda” (cap. ii. 10, 11);
Ad Ecclesiam in Pergamo: “Vincenti dabo edere ex Manne abscondito; et dabo illi calculum album, et in calculo Nomen novum{1} scriptum, quod nemo novit nisi qui accipit” (cap. ii. 17);
Ad Ecclesiam in Thyatiris: “Dabo illi potestatem super gentes, et dabo illi stellam matutinam” (cap. ii. 26, 28); Ad Ecclesiam in Philadelphia: “Vincentem faciam columnam in Templo Dei Mei, et scribam super illum Nomen Dei Mei, Nomen Novae Hierosolymae, et Nomen Meum novum” (cap. iii. 12); Ad Ecclesiam in Laodicea: “Vincenti dabo sedere Mecum in novum Meo” (cap. iii. 21).
Ex his etiam patet, quod Dominus Solus in Nova Ecclesia agnoscatur: inde est quod Ecclesia illa dicatur “Uxor Agni” (Apoc. xix. 7, 9; cap. xxi{2}. 9, 10).
@1 novum pro “meum”$
@2 xxi. pro “xx.”$
Ad Ephesinam: “Novi opera tua; habeo contra te quod charitatem primam reliqueris; age paenitentiam et priora opera fac; sin minus movebo candelabrum tuum e loco suo, si non paenitentiam egeris (cap. ii. 2, 4, 5);
Ad Ecclesiam in Pergamo: “Novi opera tua, paenitentiam age” (cap. ii. (13,) 16);
Ad Ecclesiam In Thyatiris: “Tradam illam in afflictionem, si non paenitentiam egerit ab operibus suis; dabo vobis, unicuique secundum opera ejus” (cap. ii. 19, 22, 23); Ad Ecclesiam in Sardibus: “Non inveni opera tua perfecta coram Deo, paenitentiam age” (cap. iii. 1-3);
Ad Ecclesiam in Laodicea: “Novi opera tua, zelum exerce, et age paenitentiam” (cap. iii. 15, 19).
Nunc sequitur ipsa Explicatio.
sequentibus, per quae significatur, quod scrutentur illa quae in Ecclesia dicuntur esse bona et vera, cum tamen sunt mala et falsa. Scire bona num sint bona aut mala est doctrinae, et inter vera ejus; at facere bona aut mala, est vitae: quare hoc dicitur de illis qui primario spectant vera doctrinae, et non bona vitae (n. 73). Per “malos” in Sensu spirituali non intelliguntur mali, sed mala, quia ille Sensus est abstractus a personis.
“Quando sedebit Filius Hominis super Throno gloriae Suae, sedebitis etiam vos super duodecim Thronis judicantes duodecim Tribus Israelis” (Matth. xix. 28; Luc. xxii. 30);
quis non videt, quod Apostoli non aliquem judicaturi sint, et quod nec possint, minus duodecim Tribus Israelis, sed quod solus Dominus secundum bona et vera doctrinae Ecclesiae ex Verbo. Tum etiam ex his:
“Murus urbis” Novae Hierosolymae “habebat fundamenta duodecim, et in illis nomina duodecim Apostolorum Agni” (Apoc. xxi. 14);
quoniam per “Novam Hierosolymam” significatur Nova Ecclesia (n. 880, 881), et per “fundamenta” ejus omnia bona et vera doctrinae ejus (n. 902. seq.). Et quoque ex his:
“Exulta Caelum, ac sancti Apostoli et Prophetae” (Apoc. xviii. 20);
quid exultatio Apostolorum et Prophetarum, nisi per illos intelligantur omnes qui in bonis et veris doctrinae in Ecclesia sunt. Per discipulos Domini intelliguntur qui a Domino instruuntur in bonis et veris doctrinae; at per Apostolos, qui postquam instructi sunt, illa docent, nam dicitur:
Jesus emisit duodecim Discipulos Suos praedicare Regnum Dei, et reversi Apostoli narraverunt Ipsi quaecunque fecerunt (Luc. ix. 1, 2, 10; Marc. vi. 7, 30).
Quod per “Mendaces” intelligantur illi qui in falsis sunt, et abstracte ipsa falsa, constare potest ex permultis locis in Verbo, ubi “Mentientes” et “Mendacia” nominantur, quae si adducerentur implerent paginas; Mendacia in spirituali Sensu nec aliud sunt quam falsa. Ex his nunc constare potest, quod per “Exploraveris dicentes Se esse Apostolos, et non sunt, et inveneris eos mendaces,” significetur quod scrutentur illa quae in Ecclesia dicuntur esse bona et Vera, quae tamen sunt mala et falsa.
“Dicetis in die illo, Confitemini Jehovae, invocate Nomen Ipsius” (Esaj. xii. 4);
“Jehovah, expectavimus Te, ad Nomen Tuum desiderium animae nostrae, per Te commemorabimus Nomen Tuum” (Esaj. xxvi. 8, 13);
“Ab ortu solis invocabitur Nomen Meum” (Esaj. xli. 25):
“Ab ortu solis usque (ad) occasum, magnum Nomen Meum inter gentes; et in omni loco suffitus allatus Nomini Meo; nam magnum Nomen Meum inter gentes: vos prophanatis Nomen Meum, cum dicitis mensa Jehovae polluta est; atqui exsufflatis Nomen Meum, cum adducitis raptum, claudum et aegrotum (Mal. i. 11-13);
“Omnes populi ambulant in Nomine dei sui, et nos ambulabimus in Nomine Jehovae Dei nostri” (Mich. iv. 5);
“Omnem vocatum in Nomine Meo in gloriam Meam creavi, formavi illum” (Esaj. xliii. 7);
“Non feres Nomen Dei tui in vanum; non habebit Jehovah innocentem, qui tulerit Nomen Ipsius in vanum” (Deutr. v. 11):
“Colent Jehovam in uno loco, ubi ponet Nomen Suum” (Deutr. xii. 5, 11, 13, 14, 18; cap. xvi. 2, 6, 11, 15, 16).
(Praeter multis aliis in locis.)
Quis non videre potest, quod in illis non intelligatur solum Nomen. Similiter in Novo Testamento per “Nomen Domini,” ut in his:
Jesus dixit, “Eritis exosi omnibus propter Nomen Meum” (Matth. x. 22: cap. xxiv. 9, 10);
“Ubi sunt duo aut tres congregati in Nomine Meo, ibi sum in medio eorum” (Matth. xviii. 20);
“Quisquis reliquerit domos, fratres, sorores propter Nomen Meum, centupla accipiet, et vitam aeternam (Matth. xix. 29);
“Quotquot Ipsum receperunt, dedit illis potestatem ut filii Dei essent, credentibus in Nomen Ipsius” (Joh. i. 12);
“Multi crediderunt in Nomen Ipsius” (Joh. ii. 23);
“Qui non credit, jam judicatus est, quia non credidit in Nomen Unigeniti Filii Dei” (Joh. iii. 17, 18);
Credentes vitam habebunt in Nomine Ipsius (Joh. xx. 31);
Benedictus qui venit in Nomine Domini, (Matth. xxi. 9 ; cap. xxiii. 39; Luc. xiii. 35{1}); cap. xix. 38).
Quod Dominus quoad Humanum sit Nomen Patris, in his:
“Pater, glorifica Nomen Tuum” (Joh. xii. 28{2});
“Sanctificetur Nomen, et veniat Regnum Tuum” (Matth. vi. 9;)
(tum, Exod. xxiii. 20, 21; Jerem. xxiii. 6; Mich. v. 3 (B.A. 4)).
Quod “Nomen” apud alios sit quale cultus, in his:
Pastor ovium proprias oves “vocat Nomine suo” (Joh. x. 3);
“Habes{3} pauca Nomina in Sardibus” (Apoc. iii. 4);
“Scribam super illum Nomen Dei Mei, et Nomen Urbis Dei Mei, Novae Hierosolymae, et Nomen Meum novum” (Apoc. iii. 12); et alibi.
Ex his nunc constare potest, quod “propter Nomen Meum laborasti et non defecisti, significet studium et operam comparandi Sibi et quoque docendi illa quae religionis et ejus doctrinae sunt.
@1 35 pro “25”$
@2 xii. 28 pro “x. 3″$
@3 Habes pro “Habeo”$
“Ecce dies venient, cum suscitabo Davidi Germen justum, et hoc Nomen Ipsius, quod vocabunt Ipsum, Jehovah Justitia Nostra” (xxiii. 5, 6; cap. xxxiii. 15, 16).
“Qui habet aurem ad audiendum audiat” (Matth. xi. 15; cap. xiii. 43; Marc. iv. 9, 23; cap. vii. 16; Luc. viii. 8; cap. xiv. 35).
Et quoque simile dicitur ad omnes Ecclesias, ut patet a versibus 11, 17, 29, hujus capitis, et a versibus 6, 13, 22, sequentis. Per “Spiritum” autem, qui dicit Ecclesiis, significatur Divinum Verum Verbi, et per “Ecclesias” universa Ecclesia in Christiano Orbe: quod per “Spiritum Dei,” qui etiam est Spiritus Sanctus, intelligatur Divina Veritas procedens a Domino, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae de Domino (n. 51) et quia universa Ecclesia intelligitur, non dicitur quid Spiritus dicit Ecclesiae, sed “quid Spiritus dicit Ecclesiis.
Ad Ecclesiam Ephesinam: “Vincenti dabo edere de Arbore Vitae” (cap. ii. Ad Ecclesiam Smyrnaeorum: “Vincens non laedetur a morte secunda” (cap. ii. 11):
Ad Ecclesiam in Pergamo: “Vincenti dabo edere de manne abscondito” (cap. ii. 17):
Ad Ecclesiam in Thyatiris: “Vincens et custodiens usque ad finem opera Mea, dabo potestatem super gentes” (cap. ii. 26):
Ad Ecclesiam in Sardibus: “Qui vicerit, hic induetur vestimentis albis” (cap. iii. 5):
Ad Ecclesiam in Philadelphia: “Qui vicerit, illum faciam Columnam in Templo Dei Mei” (cap. iii. 12):
Et ad Ecclesiam in Laodicea: “Qui vicerit, illi dabo ut sedeat Mecum in Throno Meo” (cap. iii. 21):
“qui vicerit,” in illis locis, significat qui pugnat contra mala et falsa et sic reformatur.
“In sapientia et intelligentia tua feceras tibi opes: in Eden Horto Dei fuisti; omnis Lapis pretiosus tegumentum tuum” (xxviii. 4, 13);
haec de “Tyro,” per quam significatur Ecclesia quoad cognitiones veri et boni, ita quoad intelligentiam; quare dicitur “in sapientia et intelligentia tua feceras tibi opes;” per “lapides pretiosos,” qui tegumentum, significantur vera intelligentiae. Apud eundem:
“Aschur cedrus in Libano; cedri non occultarunt illam in Horto Dei: omnis arbor in Horto Dei non par fuit illi in pulchritudine: aemulatae sunt illi omnes arbores Edenis in Horto Dei” (xxxi. 3, 8, 9);
hoc dicitur de Aegypto et de Aschure, quia per “Aegyptum” significatur scientia, et per “Aschurem” rationalitas, per quam intelligentia; similiter per “cedrum.” Sed quia per rationalitatem suam venit in fastum propriae intelligentiae, ideo de eo dicitur,
“Cui{1} similis factus es sic in gloria, et in magnitudine inter arbores Edenis, cum descendere factus fueris cum arboribus Edenis in terram inferiorem, et in medio praeputiatorum cubueris” (vers. 18 istius capitis);
“praeputiati” sunt qui absque bono charitatis. Apud Esajam:
“Consolabitur Jehovah Zionem, et ponet desertum ejus in Eden, et solitudinem ejus in Hortum Jehovae” (li. 3);
“Zion” ibi est Ecclesia, “desertum” et “solitudo” sunt defectus et ignorantia veri, “Eden” et “Hortus Dei” sunt sapientia et intelligentia. Sapientia et intelligentia etiam significatur per “Hortum,” Esaj. lviii. 11{2}: cap. lxi. 11; Jerem. xxxi. 12; Amos ix. 14; Num. xxiv. 6. Homo Ecclesiae est quoque sicut hortus quoad intelligentiam, quando in bono amoris est a Domino, quia calor spiritualis, qui illum vivificat, est amor, et lux spiritualis est intelligentia inde: quod ex duobus illis, calore et luce, floreant horti in mundo, notum est: similiter in Caelo; in Caelo apparent Horti paradisiaci cum arboribus fructiferis secundum sapientiam illorum ex bono amoris a Domino; ac circum illos qui in intelligentia sunt, et non in bono amoris, non apparet hortus, sed gramen; at circum illos qui in fide separata a charitate sunt, ne quidem gramen, sed arena.
@1 Cui pro “Cur”$
@2 11 pro “12”$
@1 de Scriptura Sacra pro “de Domino”$
“Nisi quis manserit in Me et Ego in illo, non potest ferre aliquem fructum; nam sine Me non potestis facere quicquam: nisi quis manserit in Me, ejectus est foras, sicut palmes arefactus, et conjicitur in ignem, et comburitur” (Joh. xv. 4-6);
similiter in multis aliis;
nam bonum trahit suum quale a veris, et vera trahunt suum esse a bono. Quis non scit, quod Ecclesia non sit Ecclesia absque Doctrina; ac Doctrina docebit, quomodo homo cogitabit de Deo et ex Deo, et quomodo faciet ex Deo et cum Deo; quare Doctrina erit ex veris, secundum quae facere est quod vocatur bonum; ex quo sequitur quod facere secundum falsa, non sit bonum. Creditur quod in bono, quod homo facit, non aliquid ex veris aut falsis sit, cum tamen non aliunde est quale boni; cohaerent enim sicut amor et sapientia, et quoque sicut amor et stultitia; sapientis amor est qui facit bonum, at stulti amor qui facit simile in externis, sed prorsus dissimile est in internis; quare sapientis bonum est sicut aurum purum, at stulti bonum est sicut aurum circumcirca fimum.
“Dabo Te in foedus populi ad educendum e custodia Vinctum, et e domo claustri sedentes in tenebris” (Esaj. xlii. 6, 7: cap. xlix. 8, 9);
“Jehovah misit Me ad praedicandum captivis libertatem, et Vinctis” (Esaj. lxi. 1):
“Per sanguinem foederis Tui, emittam Vinctos e fovea” (Sachar. ix. 11):
“Deus eduxit Vinctos compedibus” (Psalm. lxviii. 7 (B.A. 6));
“Veniet ante Te gemitus Vincti” (Psalm. lxxix. 11);
“Ad audiendum gemitum Vincti, ad aperiendum filiis mortis” (Psalm. cii, 21 (B.A. 20)):
“Jehovah Qui solvit Vinctos” (Psalm. cxlvi. 7);
quod per “Vinctos” in his locis non intelligantur vincti in mundo, sed vincti ab inferno, ita a malis et falsis, patet. Simile significatur per haec Domini verba:
“In Custodia fui, et non venistis ad Me” (Matth. 43{1}).
Quoniam Dominus illos “educit ex custodia,” seu liberat ab infestatione, qui in bono quoad vitam fuerunt, tametsi in falsis quoad doctrinam, dicit, “Nihil timeas quae futurus es pati,” tum “Esto fidelis, et dabo tibi coronam vitae.”
@1 43 pro “36”$
@1 Ut pro “Et”$
“Viri qui viderunt gloriam Meam, tentarunt Me Decem vicibus”, (Num xiv. 22);
“Ignominia affecistis me Decem vicibus” (Hiob xix 3{2});
“Deprehensus est Daniel Decem vicibus sapiens super Astrologos” (Dan. i. 20)
“Coquent Decem mulieres panem in furno uno” (Levit. xxvi. 26);
“Apprehendent Decem viri ex omnibus linguis gentium alam viri Jehudaei” Sach. viii. 23).
Quia “Decem” significant multa, et quoque omnia, ideo
Illa quae super tabulis Decalogi a Jehovah scripta sunt, vocantur Decem Verba (Deutr. iv. 13; cap. x. 4)
“Decem Verba” sunt omnia vera, includunt enim illa. Et quia “Decem significant omnes et omnia, ideo
Dominus comparavit Regnum Caelorum Decem Virginibus (Matth. xxv. 1);
Tum in Parabola dixit de homine nobili. quod dederit servis suis Decem minas ad negotiandum (Luc. xix. 12-27{3}).
Multa etiam significantur per
Decem cornua bestiae ascendentis ex mari (Dan. vii{4} 7);
Perque Decem cornua, et per Decem diademata super cornubus bestiae etiam ascendentis ex mari (Apoc. xiii. 1);
Tum per Decem cornua Draconis (Apoc. xii. 3);
Et per Decem cornua Bestiae coccineae, super qua mulier sedebat (Apoc. xvii. 3, 7, 12);
per “Decem cornua” significatur multa potentia. Ex significatione numeri “Decem,” quod sit plenum, multum, et omne, videri potest, cur institutum est, quod
Decima pars ex omni proventu daretur Jehovae, et a Jehovah Aharoni, ac Levitis (Num. xviii. 24, 28; Deutr. xiv. 22);
Tum, quod Abram dederit Malchizedecho Decimas de omnibus (Genes. xiv. 18, 20{5});
per id enim significabatur, quod sic omnia illorum a Jehovah essent, et sanctificata (videatur Malach. iii. 10). Ex his nunc constare potest, quod per habere “afflictionem diebus decem” significetur quod tentatio duratura sit tempore pleno, hoc est, quamdiu in falsis volunt permanere: falsa enim nusquam auferuntur ab homine nolente, sed volente.
@1 10 pro “9”$
@2 3 pro “30”$
@3 27 pro “18”$
@4 vii. pro “viii.”$
@5 20 pro “19”$
Ex ore Ipsius romphaea anceps acuta visa sit exire (vers. 16);
quod per id significetur dispersio falsorum per Verbum et per doctrinam inde a Domino, videatur supra (n. 52). Hoc dicitur ad illos et de illis qui omne Ecclesiae ponunt in solis operibus, et non aliquid in veris doctrinae; qui quia vera doctrinae omittunt aut vilipendunt, et usque necessaria sunt, dicitur ad illos in sequentibus,
“Resipisce; sin minus, veniam tibi cito, et pugnabo cum illis romphaea oris Mei” (vers. 16 hujus capitis).
illi in Christiano Orbe, qui in solis operibus et in nullis veris doctrinae sunt, quare non aliter vocandi sunt quam Gentes; norunt quidem Dominum, sed usque Ipsum non adeunt, ac habent Verbum, sed usque non vera ibi inquirunt. Per nosse “ubi habitas” significatur scire qualis est, quoniam in Mundo spirituali quisque habitat secundum quale suae affectionis. Ex his constare potest, quod per quod “habites{1} ubi thronus satanae” significetur vita boni illorum in caligine. Valent etiam spiritus satanici per illos qui in solis operibus sunt, at absque illis nihil, in Mundo spirituali; adjungunt enim illos sibi, modo aliquis ex illis dicat, Sum proximus tuus, et quod ideo praestanda mihi sint bona officia; quibus auditis accedunt, et opitulantur, nec inquirunt quis et qualis est, quia illis vera non sunt, et per vera solum dignoscitur unus ab altero: hoc quoque significatur per “habitas ubi thronus satanae.”
@1 habites pro “habitas”$
Quod fuerit praestigiator, legitur (Num. xxii. 7: cap. xxiv. 22): Jos. xiii. 22);
Quod locutus pro filiis Israelis, benedicendo illis (Num. xxiii. 7-15, 18-24; cap. xxiv. 5-9, 16-19):
Sed quod hoc locutus sit ex Jehovah (Num. xxiii. 5, 12, 16: cap. xxiv. 13):
Quod corde foverit perdere illos, et quoque perdiderit per consilium datum Balaco (Num. xxxi. 16);
Consilium quod dederat (Num. xxv. 1, 9, 18);
hoc fuit scandalum quod objecit filiis Israelis, de quo ita:
“In Schittim coepit populus scortari cum filiabus Moabi, et vocarunt populum ad sacrificia deorum suorum; comedit populus, et incurvavit se diis earum{1}, imprimis se adjunxit Baalpeori: ideo occisi sunt ab Israele viginti quatuor millia” (Num. xxv. 1-3{2}, 9, 18):
per “filios Israelis” significatur Ecclesia; per edere ex sacrificiis suis, significatur appropriatio sancti; quare per edere ex sacrificiis deorum aliorum seu idolothyta significatur conspurcatio et prophanatio sancti; per “scortari” significatur adulterare et pervertere cultum; quod per “Moabum,” et inde per Regem ejus, et per Filias ejus, etiam significentur qui conspurcant et adulterant cultum, videatur in Arcanis Coelestibus Londini editis (n. 2468). Ex his nunc patet, quod Sensus spiritualis istorum verborum ille sit.
@1 earum pro “eorum”$
@2 1-3 pro “1”$
“Panis Dei est Qui e Caelo descendit, et dat vitam mundo: Ego sum Panis vitae: patres vestri ederunt Man in deserto, et mortui sunt. Hic est Panis ille Qui e Caelo descendit, ut qui edit de eo non moriatur: Ego sum Panis vivens, qui e Caelo descendi; si quis ederit ex hoc Pane, vivet in aeternum” (Joh. vi. 31-51{1}).
Ex quibus patet, quod Ipse Dominus sit “Man absconditum,” quod in operibus eorum erit, si Ipsum solum adeunt: sive dicas “Dominum,” sive “Bonum amoris caelestis,” tum “Sapientiam illius amoris,” idem est. Sed hoc est arcanum quod aegre cadit in ideam naturalem alicujus, quamdiu illa obvelata est nube a mundanis, sed cadit cum ei serenum et apricum est, ut de his videri potest in Sapientia Angelica de Divino Amore et Divina Sapientia, a principio ad finem.
@1 31-51 pro “31 ad 38″$
“Dabo legem Meam in medio eorum, et super cor eorum scribam eam neque docebunt amplius quis socium suum, aut quis fratrem suum dicendo cognoscite Jehovam, omnis enim cognoscet Me” (xxxi. (33,) 34).
Tales sunt omnes qui in tertio Caelo sunt; illi non ex aliqua memoria loquuntur de veris, sed clare vident illa dum audiunt alios de veris loquentes, imprimis dum legunt Verbum; causa est, quia sunt in ipso conjugio boni et veri: tales fiunt in Mundo, qui adiverunt solum Dominum, et fecerunt bona opera, quia sunt secundum vera Verbi: de quibus videantur aliqua in Opere De Caelo et Inferno (n. 25, 26, 270, 271).
“Omnis igne salietur, et omne sacrificium sale salietur: bonum est sal, si autem sal insulsum fiat, quonam illud condietis: habete in vobis salem” (Marc. ix. 49, 50);
“sal” ibi est desiderium ad verum.
“Vos sacerdotes Jehovae vocabimini, Ministri Dei nostri{1}” (Esaj. lxi. 6);
“Foedus Meum irritum{2} fiet cum Levitis Ministris Meis” (Jerem. xxxiii. 21);
vocantur “ministri,” quia sacerdotes repraesentabant Dominum quoad Divinum bonum.
“Benedicite Jehovae omnes exercitus Ipsius, Ministri facientes voluntatem Ipsius” (Psalm. ciii. 21, 22)
Jehovah “facit Angelos Suos Spiritus, Ministros Suos ignem flammantem” (Psalm. civ. 4):
“angeli spiritus” sunt qui in veris, et “angeli ministri qui in bonis; “ignis flammans” etiam significat bonum amoris.
Jesus dixit, “Quisquis voluerit esse magnus, esse debet vester Minister, et quisquis voluerit esse primus, esse debet vester Servus” (Matth. xx. 26, 27; cap. xxiii. 11, 12);
“minister” ibi dicitur de bono, et “servus” de vero.
(Simile per “ministrare” et per “ministerium” significatur apud Esajam lxi{3}. 6: Joh. xii. 26; Luc. xii. 37; et alibi.)
Ex his patet, quod per “charitatem” et “ministerium” significetur affectio spiritualis et ejus operatio; bonum enim est charitatis, et verum est fidei.
@1 nostri pro “vestri”$
@2 irritum pro “non irritum”$
@3 lxi. pro “lvi.”$
Quod abiverit et serviverit Baali, et ei erexerit altare in Samaria, et fecerit lucum (1 Reg. xvi. 31-33)
Quod occiderit prophetas Jehovae (1 Reg. xviii. 4, 13);
Quod occidere voluerit Eliam (cap. xix. 1, 2)
Quod per dolum substituendo falsos testes abstulerit vineam Nabotho, et illum occiderit (cap. xxi. 6, 7, seq.);
Quod propter illa malefacta praedictum ei sit ab Elia, quod canes illam comederent (cap. xxi. 23):
Quod dejecta sit a fenestra ubi fucata stetit, et quod aspersum sit de sanguine ejus ad parietem, et ad equos qui conculcaverunt illam (2 Reg. ix. 30-33{1}).
Quoniam omnia Historica aeque ac Prophetica Verbi Significant Spiritualia Ecclesiae, ita quoque haec: quod haec significent fidem separatam a charitate, constat ex Sensu spirituali, et tunc a collatione; nam per “abire et servire Baali,” ac ei “erigere altare,” et “facere lucum,” significatur servire cupiditatibus omnis generis, seu quod idem, diabolo, non cogitando de aliqua mala cupiditate, nec de aliquo peccato, ut faciunt illi quibus nulla doctrina charitatis et vitae est, sed solius fidei: per “occidere prophetas” significatur destruere vera doctrinae ex Verbo: per “velle occidere Eliam” significatur velle ipsum Verbum similiter: per “auferre vineam Nabotho, et illum occidere,” significatur ipsam Ecclesiam, nam “vinea” est Ecclesia: per “canes” qui illam comederent, significantur cupiditates: per “dejectionem e fenestra,” “aspersionem sanguinis ad parietem,” “et proculcationem ab equis,” significatur interitus eorum, nam singula illa etiam significant: “fenestra” verum in luce, “sanguis” falsum, “paries” verum in ultimis, “equus” intellectum Verbi. Inde concludi potest, quod illa collata cum fide separata a charitate coincidant, ut amplius constare potest a sequentibus in Apocalypsi, ubi de fide illa agitur.
@1 30-33 pro “32, 33, 34″$
Adulterium Rubenis cum Bilha concubina patris sui (Genes. xxxv. 22);
nam per “Rubenem” illa fides significatur; quamobrem maledictus est ab Israele patre suo, et postea ei primogenitura adempta est; dixit enim Israel pater ejus, prophetans de filiis, de Rubene,
“Ruben primogenitus meus, tu robur meum, et principium virium mearum; levis sicut aqua, ne excellas, quia ascendisti cubilia patris tui, tunc prophanasti, stratum meum ascendit” (Genes. xlix. 3, 4);
quod ideo primogenitura ei adempta sit:
“Ruben primogenitus Israelis; sed quia polluit strata patris sui, data est primogenitura ejus filiis Josephi” (1 Chron. v. 1).
Quod per “Rubenem” repraesentatum sit verum ex bono seu fides ex charitate, et postea verum separatum a bono seu fides separata a charitate, in Explicatione ad cap. vii. vers. 5, videbitur. Quod per “scortationes” significentur adulterationes boni et falsificationes veri in Verbo, constare potest ex his locis:
“Cum Jehoramus videret Jehu, dixit, Num pax, Jehu; qui dixit, Quid pax, usque ad Scortationes Isabelis matris tuae, et incantationes multas” (2 Reg. ix. 22);
per “scortationes Isabelis” non intelliguntur aliquae scortationes, sed facta ejus, de quibus supra (n. 132).
“Filii vestri erunt pascentes in deserto quadraginta{1} annis, et portabunt Scortationem vestras{2}” (Num. xiv. 33);
“Exscindam animam, quae respicit pythones et hariolos ad Scortandum post illos” (Levit. xx. 6{3});
“Non pangendum est foedus cum habitatoribus terrae, ne Scortentur post deos illorum” (Exod. xxxiv. 15{4}):
“Hierosolyma confisa es pulchritudini tuae, et Scortata es ob famam tuam, adeo ut effuderis Scortationes tuas super omnem transeuntem: Scortata es cum filiis Aegypti vicinis tuis, magnis carne, et multiplicasti Scortationem tuam: Scortata es cum filiis Aschuris cum satietas tibi nulla, cum quibus Scortata es: multiplicasti Scortationem tuam usque ad Chaldaeam. Mulier Adultera sub viro suo accipit alienos. Omnes Meretricibus suis dant mercedem, tu vero dedisti mercedes omnibus, ut veniant ad te in circuitu in Scortati. omnibus tuis: quare Meretrix audi verbum Jehovae” (Sach. xvi. 11, 16, 26, 28, 29, 32, 33, 35. seq.).
“Hierosolyma” ibi est Ecclesia Israelitica et Judaica; per “scortationes” ejus intelliguntur adulterationes et falsificationes Verbi; et quia in Verbo per “Aegyptum” significatur scientia Naturalis hominis, per “Aschurem” ratiocinatio inde, per “Chaldaeam” prophanatio veri, et per “Babelem” prophanatio boni, ideo dicitur quod cum illis scortata sit.
“Duae mulieres filiae unius matris Scortatae sunt in Aegypto, in adolescentia sua Scortatae sunt: Scortata est una sub Me, et dilexit amasios Assyrios propinquos, dedit Scortationes suas super illis; attamen Scortationes suas in Aegypto non deseruit. Altera corrupit amorem suum plus quam illa, et Scortationes suas supra Scortationes sororis: addidit ad Scortationes, amavit Chaldaeos; venerunt ad illam filii Babelis ad Concubitum Amorum, et polluerunt eam per Scortationem suam” (Ezech. xxiii. 2, 3, 5, 7, (8,) 11, 14, 16, 17, seq.).
“Duae filiae ejusdem matris” etiam sunt Ecclesia Israelitica et Judaica, quarum adulterationes et falsificationes Verbi per “scortationes” hic ut supra describuntur. Pariter in his:
“Scortata es cum sociis multis: prophanasti terram Scortationibus tuis et malitia tua: num vidisti quid fecit aversa Israel abiens super omnem montem altum et Scortabatur: etiam perfida Juda abivit et Scortata est: adeo ut a voce Scortationis suae prophanaverit terram: Moechata est cum lapide et ligno” (Jerem. iii. 1, 2, 6, 8, 9{5};
et alibi:
“Discurrite per plateas Hierosolymae, et quaerite si inveniatis virum qui sit faciens judicium et quaerens veritatem: cum saturavi eos, Scortati sunt, et in domum Meretricis turmatim venerunt” (Jerem. v. 1, 7)
“Adulteria tua, hinnitus tuos, scelus Scortationis tuae, super collibus in agro abominationes tuas vidi: vae tibi Hierosolyma, non mundaberis” (Jerem. xiii. 27)
“In prophetis Hierosolymae vidi obfirmationem horrendam, Adulterando et eundo in mendacio” (Jerem. xxiii. 14);
“Fecerunt Stultitiam in Israele, Scortati sunt, et locuti sunt Verbum Meum in Nomine Meo mendaciter” (Jerem. xxix. 23):
“Peccarunt Mihi, gloriam eorum in ignominiam convertam, Scortabantur quia Jehovam dereliquerunt: Scortatio occupavit cor eorum Scortantur filiae vestrae, et nurus vestrae Adulterantur” (Hosch. iv. 7(, 10, 11, 13)):
“Ego novi Ephraimum, quod omnino Scortatus sit, et pollutus sit Israel” Hosch. v. 3):
“In domo Israelis vidi rem foedam, ibi Scortatus est Ephraim, et pollutus est Israel” (Hosch. vi. 10).
“Israel” ibi est Ecclesia, ac “Ephraim” est intellectu Verbi, ex quo et secundum quem est Ecclesia; quare dicitur “scortatus est Ephraim et pollutus est Israel.” Quoniam Ecclesia falsificaverat Verbum, mandatum est Prophetae Hoscheae ut acciperet sibi Meretricem in uxorem, dicendo,
“Accipe tibi mulierem Scortationum et liberos Scortationum, quia Scortando Scortatur terra post Jehovam” (Hosch. i. 2{6});
denuo:
“Ama mulierem amatam socio, et Adulteram” (Hosch. iii. 1).
Quoniam Ecclesia Judaica talis fuit, ideo Gens Judaica a Domino vocata est
“Generatio Adultera” (Matth. xii. 39; cap. xvi. 4; Marc. viii. 38);
et apud Esajam,
“Semen Adulteri” (lvii{7}. 3):
et apud Nahum:
“Vae urbi sanguinum, tota in mendacio, multitudo confossorum prae multitudine Scortationum Scorti, vendentes gentes per Scortationes suas” (iii. 1, 3, 4).
Quoniam “Babylon” prae caeteris in Christiano Orbe adulterat et falsificat Verbum, ideo illa vocatur “magna Meretrix,” et haec de illa dicuntur in Apocalypsi:
“Babylon a vino irae Scortationis suae potavit omnes gentes” (xiv. 8);
“Babylon a vino furoris Scortationis suae potavit omnes gentes, et reges terrae cum illa Scortati sunt” (xviii. 3);
Angelus dixit, “Monstrabo tibi judicium Meretricis magnae, cum qua Scortati sunt reges terrae” (xvii. 1, 2);
“Judicavit Meretricem magnam, quae corrupit terram Scortatione sua” (xix. 2).
Ex his nunc manifeste patet, quod “adulterari” et “scortari” significent adulterare et falsificare bona et vera Verbi.
@1 quadraginta pro “70”$
@2 vestras pro “suas”$
@3 6 pro “5”$
@4 15 pro “16”$
@5 1, 2, 6, 8, 9 pro “6, 8″$
@6 2 pro “7”$
@7 lvii. pro “lvi.”$
Ex mandatis de binis illis amoribus “Lex et Prophetae pendeant” (Matth. xxii. 40{1}).
Est quoque in Verbo doctrina fidei, sed non talis fidei, verum fidei amoris.
@1 40 pro “38”$
137. (Vers. 22.) “Ecce Ego conjiciam illam in lectum, et moechantes cum illa in afflictionem magnam,” significat quod sic relinquendi sint in sua doctrina cum falsificationibus, et quod graviter infestandi sint a falsis. – Quod per “lectum” significetur doctrina, mox videbitur; quod per “moechantes” significentur falsificationes veri, videatur supra (n. 134, 136); et quod per “afflictionem” significetur infestatio a falsis (n. 33, 95, 101{1}); inde per “afflictionem magnam” gravis infestatio. Quod “lectus” significet doctrinam, est ex correspondentia, nam sicut corpus cubat in suo lecto, ita mens in sua doctrina: sed per “lectum” significatur doctrina quam sibi quisque vel ex Verbo vel ex propria intelligentia comparat, nam in ea mens ejus quiescit et quasi dormit. Lecti in quibus cubatur in mundo spirituali, non ex alia origine sunt; est illi cuivis lectus secundum quale ejus scientiae et intelligentiae, magnifici sapientibus, viles insipientibus, ac sordidi falsariis. Hoc per “lectum” significatur apud Lucam:
“Dico vobis, in illa nocte erunt duo in Lecto uno: unus acceptabitur, alter relinquetur” (xvii. 34{2});
hoc de Ultimo Judicio; “duo in uno lecto” sunt duo in una doctrina, sed non in simili vita. Apud Johannem:
“Jesus dixit aegroto, Surge, tolle Lectum tuum, et ambula; et sustulit Lectum suum, et ambulavit” (v. 8-12):
et apud Marcum:
“Jesus dixit paralytico, Fili, remissa sunt tibi peccata: et dixit Scribis, Quid facilius est dicere, remissa sunt tibi peccata, an dicere, tolle tuum Lectum et ambula: tunc dixit, Surge, tolle tuum Lectum et ambula; et sustulit Lectum, et exivit ab illis” (ii. 5, 9, 11, 12);
quod hic per “lectum” aliquid significetur, patet, quia Jesus dixit, “Quid facilius est dicere, remissa sunt tibi peccata, an dicere tolle tuum lectum et ambula;” per “portare lectum et ambulare” significatur meditari in doctrina; ita intelligitur in Caelo. Per “lectum” etiam significatur doctrina apud Amos:
“Sicut eripuerit pastor ex ore leonis, ita eripientur filii Israelis habitantes in Samaria in angulo Lecti et in extremitate Spondae” (iii. 12);
“in angulo lecti” et “in extremitate spondae,” est remotius a veris et bonis doctrinae. Per “lectum” et “spondam,” ac per “cubile,” simile significatur alibi
(Ut Esaj. xxvii. 20; cap. lvii. 2, 7, 8; Ezech. xxiii. 41; Amos vi. 4; Mich. ii. 1; Psalm. iv. 4; Psalm. xxvi. 4; Psalm. xii. 4 (B.A. 3); Hiob vii. 13; Levit. xv. 4, 5).
Quoniam per Jacobum in Propheticis Verbi significatur Ecclesia quoad doctrinam, ideo de illo dicitur
Quod “incurvaverit se super caput Lecti” (Genes. xlvii. 31);
Quod cum venit Josephus, “sederit super Lecto” (Genes. xlviii. 2);
Quod “collegerit pedes super Lecto, et exspiraverit” (Genes. xlix. 33).
Quoniam per “Jacobum” significatur doctrina Ecclesiae, ideo aliquoties, cum de Jacobo cogitavi, apparuit mihi superius antrorsum vir cubans in lecto.
@1 101 pro “100”$
@2 34 pro “35, 36″$
@1 542, 543 pro “512, 546″$
“Ecce Veritatem desideras in Renibus, et in occulto sapientiam notam facie mihi” (Psalm. li. 8 (B.A. 6.));
“Tu possides Renes; non latuit Te os meum, cum factus sum in occulto” (Psalm. cxxxix. (13,) 15);
“Exacerbatur Cor meum, et Renibus meis exacuo me; sed ego stolidus non cognosco” (Psalm. lxxiii. 21, (22));
“Ego Jehovah scrutans Cor, et probans Renes, et ad dandum cuivis juxta vias ejus” (Jerem. xvii. 10);
“Propinquus Tu in ore eorum, et longinquus a Renibus eorum; Jehovah, videbis me, et probabis Cor meum” (Jerem. xii. (2,) 3);
“Jehovah judex justitiae probans Renes et Cor” (Jerem. xi. 20{1}; cap. xx. 12);
“Confirma justum, nam Qui probas Corda et Renes, Deus justus” (Psalm. vii. 10 (B.A. 9)):
“Proba me, Jehovah, et tenta me, explora Renes meos et Cor meum” (Psalm. xxvi. 2):
per “renes” in his locis significantur vera intelligentiae et fidei, et per “cor” bonum amoris et charitatis. Quod “cor” significet amorem et ejus affectiones, videatur in Sapientia Angelica de Divino Amore et Divina Sapientia{2} (n. 371-393).
@1 20 pro “12”$
@2 Divino Amore et Divina Sapientia pro “Divina Providentia”$
intelligunt. Quod per “satanam” intelligatur Infernum ex illis qui in falsis sunt, et abstracte falsa, videatur supra (n. 97); inde per “profunda” ejus significantur interiora doctrinae Separatae a charitate, quae mere falsa sunt: profunda ac interiora illius doctrinae sunt, quae in Libris eorum, ac in Praelectionibus in Gymnasiis, et inde in Praedicationibus traduntur, quae qualia sunt, videatur in Praemissis ad cap. i., ubi Doctrinalia illorum allata sunt, in Specie ibi de Justificatione per fidem et de Bonis Operibus; ubi dictum videatur, quod solum Clerici norint arcana istius doctrinae, non autem Laici; quare hi praecipue intelliguntur per “qui non cognoverunt profunda.”
“Conteres gentes Virga ferrea, sicut vas figulinum disperges eas” (Psalm. ii. 9):
Mulier peperit masculum recturum omnes gentes Virga ferrea (Apoc. xii. 5{3});
Ex ore Sedentis super Equo albo “prodibat romphaea acuta, ut illa percuteret gentes; Ipse autem reget illas Virga Ferrea” (Apoc. xix. 15{4})
“Jehovah percutiet impios Virga oris Sui” (Esaj. xi. 4).
@1 37-49 pro “205 ad 221″$
@2 significantur pro “significatur”$
@3 5 pro “15”$
@4 15 pro “5”$
“Conteres gentes Virga Ferrea, sicut Vas Figulinum disperges eas” (Psalm. ii. 9).
“Usque ad Vesperam et Mane bis mille trecenta; tunc justificabitur Sanctum: visio Vesperae et Mane, veritas est” (Dan. viii. 14, 26);
“Ad me clamans e Seir, custos, custos, quid de nocte; dixit custos, venit Mane, etiamque nox” (Esaj. xxi. 11, 12);
per “Vesperam” et “Noctem” significatur ultimum tempus Ecclesiae veteris, et per “Mane” primum tempus Ecclesiae novae.
“Venit finis, venit Mane super te, habitator terrae; ecce dies venit, exivit Mane” (Ezech. vii. 6, 7, 10);
“Jehovah in Mane, in Mane judicium Suum dabit in lucem, nec deerit” (Zeph. iii. 5);
“Deus in medio ejus, adjuvabit eam Deus cum spectat Mane” (Psalm. xlvi. 6 (B.A. 5));
“Exspectavi Jehovam; exspectat anima mea Dominum a custodientibus Mane; custodientes Mane, quia plurima cum Ipso redemptio, et Ille redimet Israelem” (Psalm. cxxx. 5-8); et alibi.
Per “Mane” in his locis intelligitur Adventus Domini, cum Ipse in mundum venit, et novam Ecclesiam instauravit; similiter nunc: et quia Solus Dominus dat illis, qui e Nova Ipsius Ecclesia erunt, intelligentiam et sapientiam, et omnia quae Dominus dat sunt Ipse quia sunt Ipsius, ideo dicit Dominus, quod Ipse sit “Stella matutina;”
“Ego sum Radix et Genus Davidis, Stella illa Splendida et Matutina” (Apoc. xxii. 16);
vocatur etiam “Mane” in 2 Samuelis:
“Dixit Deus Israelis, mihi locuta est Petra Israelis, Ille sicut Lux Mane, Mane sine nubibus” (xxiii. 3, 4).
1. Quando defuncti sunt, et quoad spiritum revivunt, quod fit communiter tertio die postquam cor cessavit pulsare, apparent sibi in simili corpore in quo prius in mundo, usque adeo ut non sciant aliter quam quod in priori mundo vivant; verum non in corpore materiali sunt, sed in corpore spirituali, quod coram sensibus illorum, qui etiam spirituales sunt, apparet sicut materiale, tametsi non est.
2. Post aliquot dies vident quod in mundo sint ubi sunt variae Societates institutae, qui mundus vocatur Mundus Spirituum, et est medius inter Caelum et Infernum. Omnes Societates ibi, quae innumerabiles sunt, mirabiliter ordinatae sunt secundum affectiones naturales, bonas et malas; Societates ordinatae secundum affectiones bonas naturales communicant cum Caelo, et Societates ordinatae secundum affectiones malas, communicant cum Inferno.
3. Novitius spiritus seu spiritualis homo deducitur et transfertur in varias Societates, tam bonas quam malas, et exploratur num afficitur veris et quomodo, vel num afficitur falsis et quomodo.
4. Si afficitur veris, abducitur a Societatibus malis, ac inducitur in Societates bonas, et quoque in varias, usque dum venit in Societatem suae affectioni naturali correspondentem, et ibi fruitur bono isti affectioni conveniente; et hoc usque dum naturalem affectionem exuit, et spiritualem induit, et tunc elevatur in Caelum; sed hoc fit cum illis, qui in mundo vixerunt vitam charitatis et sic quoque vitam fidei, quae est quod crediderint in Dominum, et fugerint mala ut peccata.
5. At illi qui se in fide usque ad justificationem per illam solam doctrina et vita confirmaverunt, quia non afficiuntur veris sed falsis, et quia bona charitatis, quae sunt bona opera, rejecerunt e medio salutis, abducuntur a Societatibus bonis, ac inducuntur in Societates malas, et quoque in varias, usque dum veniunt in Societatem sui amoris concupiscentiis correspondentem; nam qui amat falsa, non potest aliter quam amare mala.
6. Sed quia in mundo simulaverunt affectiones bonas in externis, tametsi in internis eorum non essent nisi quam affectiones malae seu concupiscentiae, tenentur primum per vices in externis; et illi qui in mundo praefuerunt caetibus, praeficiuntur hic et ibi in Mundo Spirituum Societatibus, in communi aut in parte secundum amplitudinem officiorum quibus functi fuerant: sed quia non amant verum, nec amant justum, nec illustrari possunt usque ut sciant quid verum et justum, ideo post aliquot dies abrogantur; vidi tales translatos ab una Societate in alteram, et ubivis datam illis administrationem, sed post breve tempus toties abrogatos.
7. Post frequentes abdicationes quidam ex taedio non volunt, quidam ex timore jacturae famae non audent, amplius ambire functiones; quare recedunt, et sedent tristes, et tunc abducuntur in solitudinem, ubi sunt casae quas intrant, et ibi datur illis aliquod opus ad faciendum; et sicut faciunt, recipiunt cibum, et si non faciunt, esuriunt et non recipiunt; quare necessitas cogit. Cibi ibi sunt similes cibis in nostro mundo, sed sunt ex origine spirituali, et dantur e Caelo a Domino omnibus secundum usus quos faciunt; otiosis, quia inutiles sunt, non dantur.
8. Post aliquod tempus fastidiunt opus, et tunc exeunt e casis; et si fuerunt sacerdotes, volunt aedificare; et illico tunc apparent strues lapidum caesorum, laterum, asserum et tabularum ex ligno, tum acervi ex calamis et juncis, ex argilla, calce et bitumine; quae cum vident, incenditur libido aedificandi et incipiunt struere domum, sumendo nunc lapidem, nunc lignum, nunc calamum, nunc lutum, et ponunt unum supra alterum inordinate, at in eorum visu ordinate; sed quod interdiu aedificant, noctu dilabitur; et sequente die colligunt ex ruderibus lapsa, ac iterum aedificant, et hoc tamdiu, usque dum aedificare taedent: hoc fit ex causa, quia congesserunt falsa ad confirmandum salvationem per solam fidem, et falsa illa non aedificant Ecclesiam aliter.
9. Postea abeunt ex taedio, ac sedent solitarii et otiosi; et quia otiosis non datur cibus e Caelo, ut dictum est, incipiunt esurire; et non aliud cogitare, quam quomodo accepturi sint cibum, et sedaturi famem. Cum in hoc statu sunt, veniunt ad illos aliqui, a quibus petunt stipem; et dicunt, Cur ita otiosi sedetis, venite nobiscum in nostras domus, et dabimus vobis opera ad faciendum, et cibabimus vos; ac tunc laeti surgunt, et abeunt cum illis in domos illorum, et ibi cuilibet datur suum opus, et propter opus datur cibus: sed quia omnes qui se confirmaverunt in falsis fidei, noli facere possunt opera boni usus, sed mali usus, nec faciunt illa fideliter, sed solum ut appareant propter honorem aut lucrum, quare relinquunt sua opera et modo amant conversari, loqui, ambulare et dormire; et tunc quia ab heris non possunt adduci amplius ad opera, ideo sicut inutiles ejiciuntur.
10. Quando ejecti sunt, aperitur illis oculus, et vident viam tendentem ad quandam Cavernam; quo cum veniunt, aperitur ostium, et intrant, et quaerunt num ibi cibus; et cum respondetur quod ibi cibus, petunt ut ibi liceat manere; et dicitur quod liceat, et introducuntur, et post illos clauditur ostium: et tunc venit praesul illius Cavernae, et dicit illis, Non potestis amplius exire, videte sodales vestros, omnes laborant, et sicut laborant, victus e Caelo illis datur; hoc dico vobis at sciatis: et quoque dicunt sodales, Praesul noster novit ad quod opus, quisque idoneus est, et tale cuilibet injungit quotidie: quo die id absolvitis, datur vobis cibus, et si non, non datur cibus, nec vestis; et si quis malum facit alteri conjicitur ad angulum cavernae, in quendam lectum ex pulvere damnato, ubi misere cruciatur, et hoc usque dum praesul videt signum paenitentiae apud illum; et tunc eximitur, et mandatur ei ut faciat opus suum: et quoque dicitur ei, quod cuivis liceat post opus suum ambulare, confabulari, et postea dormire: et deducitur interius in cavernam, ubi sunt scorta, ex quibus licet unicuique sibi sumere aliquam in mulierem, et sub poena interdicitur scortari promiscue. Ex talibus Cavernis, quae non sunt nisi quam aeterna Ergastula, consistit universum Infernum. Datum est mihi intrare in aliquas, et videre propter finem ut notum faciam, et visi sunt omnes ut vile, nec unus ex illis scivit quis et in quo munere fuerat in mundo: sed Angelus, qui mecum erat, dixit mihi, quod hic fuerit in mundo famulus, hic miles, hic praefectus, hic sacerdos, hic in dignitate, hic in opulentia; et tamen omnes non sciunt aliter, quam quod servi et similes sodales fuerint; hoc ex causa, quia interius similes fuerant, tametsi exterius dissimiles, ac interiora consociant omnes in mundo spirituali. Talis sors est illorum, qui removerunt charitatis vitam, et inde illam in mundo non vixerunt.
(11.) Quod Inferna in genere attinet, consistunt illa ex meris talibus Cavernis et Ergastulis, sed ex dissimilibus ubi sunt satanae et ubi sunt diaboli. Satanae sunt qui in falsis et inde malis fuerunt, et diaboli qui in malis et inde falsis. Satanae apparent in luce Caeli sicut cadavera, et quidam nigri sicut mumia; et diaboli apparent in luce Caeli furve igniti, et quidam atri sicut fuligo; at omnes quoad facies et corpora monstrosi; sed in sua luce, quae est instar lucis ex carbonibus ignitis, non ut monstra, sed ut homines; hoc illis datum est ut consociari possint.
CAPUT III.
ET Angelo in Sardibus Ecclesiae scribe: Haec dicit habens septem spiritus Dei, et septem stellas: novi tua opera, quod nomen habeas quod vivas, et mortuus es.
2.Esto vigilans, et confirma reliqua quae moritura; non enim inveni tua opera plena coram Deo.
3. Memento igitur quomodo acceperis et audiveris, et observa et resipisce; si ergo non vigilaveris, venam super te tanquam fur, et nescies qua hora Veniam super te.
4. Habes pauca nomina etiam in Sardibus, quae non inquinaverunt Vestimenta sua, et ambulabunt Mecum in albis, quia digni sunt.
5. Vincens induetur vestimentis albis; et non delebo nomen ejus e libro vitae; et confitebor nomen ejus coram Patre Meo et coram angelis Ejus.
6. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit Ecclesiis.
7. Et Angelo in Philadelphia Ecclesiae scribe: Haec dicit Sanctus Verus, habens clavem Davidis, aperiens et nemo claudit, ac claudens et nemo aperit.
8. Novi tua opera; ecce dedi coram te ostium apertum, et nemo potest claudere illud, quia parvam habes potentiam, et observasti Meum Verbum, et non negasti Nomen Meum.
9. Ecce dabo ex synagoga satanae, dicentes se ipsos Judaeos esse, et non Sunt, sed mentiuntur; ecce faciam ut illi veniant et adorent ad pedes tuos, et Sciant quod Ego dilexi te.
10. Quia servasti verbum tolerantiae Meae, et Ego te servabo ab hora tentationis futurae venire super Orbem universum, explorare habitantes super terra.
11. Ecce Venio cito; retine quod habes, ut nemo accipiat coronam tuam.
12. Vincentem faciam columnam in Templo Dei Mei, et foras non egredietur amplius, et scribam Super illum Nomen Dei Mei, et nomen urbis Dei Mei. Novae Hierosolymae, quae descendit e Caelo a Deo Meo, et Nomen Meum novum.
13. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit Ecclesiis.
14. Et Angelo Ecclesiae Laodicensium scribe: Haec dicit
Amen, Testis fidelis et Verus, Principium opificii Dei.
15. Novi tua opera, quod nec frigidus (sis) nec calidus; utinam frigidus esses aut calidus.
16. Itaque quia tepidus es, et nec frigidus nec calidus, futurum est ut te evomam ex Ore Meo.
17. Quod dicas quod dives sim, et locupletatus, et nullius opus habeam, et non scis quod tu sis aerumnosus et miser et pauper et caecus et nudus.
18. Suadeo tibi emere a Me aurum exploratum igne, ut ditatus sis, et vestimenta alba ut induaris, ne appareat pudor nuditatis tuae, et collyrio inungas oculos tuos, ut Videas.
19. Ego quoscunque amo, arguo et castigo; zelo age ergo, et resipisce.
20. Ecce sto ad januam et pulso; si quis audiverit vocem Meam, et aperuerit ostium, intrabo ad illum, et caenabo cum illo et ille Mecum.
21. Vincenti dabo sedere Mecum in Throno Meo, sicut Ego vici, et sedeo cum Patre in Throno Ejus.
22. Habens aurem audiat quid Spiritus dicit Ecclesiis.
SENSUS SPIRITUALIS.
CONTENTUM TOTIUS CAPITIS.
AGITUR DE ILLIS IN CHRISTIANO ORBE,
QUI SUNT IN CULTU MORTUO, QUI EST ABSQUE CHARITATE ET FIDE, QUI DESCRIBUNTUR PER ECCLESIAM IN SARDIBUS (n.154-171);
DE ILLIS QUI IN VERIS EX BONO A DOMINO SUNT, QUI DESCRIBUNTUR PER ECCLESIAM IN PHILADELPHIA (n. 172-197);
DE ILLIS QUI ALTERNATIM CREDUNT EX SE, ET ALTERNATIM EX VERBO, ET SIC SANCTA PROPHANANT, QUI DESCRIBUNTUR PER ECCLESIAM IN LAODICEA (n. 198-223).
ETIAM HI ET ILLI VOCANTUR AD NOVAM DOMINI ECCLESIAM.
CONTENTA SINGULORUM VERSUUM.
1. “Angelo in Sardibus Ecclesiae scribe,” significat ad illos et de illis, qui in cultu mortuo sunt, seu in cultu qui (est) absque bonis quae charitatis sunt et absque veris quae fidei (n. 154); “Haec dicit habens septem spiritus Dei, et septem stellas,” significat Dominum a Quo omnes veritates, et omnes cognitiones boni et veri (n. 155); “novi tua opera,” significat Quod Dominus videat omnia interiora et exteriora illorum simul (n. 156); “quod nomen habeas quod vivas, et mortuus es,” significat quod videatur et credatur ab ipsis et ab aliis, quod spiritualiter vivi sint, cum tamen spiritualiter mortui sunt (n. 157).
2. “Esto vigilans,” significat ut in veris (sint,) et in vita secundum illa (n. 158); “confirma reliqua quae moritura,” significat illa quae cultus eorum sunt, vitam accipiant (n. 159); “non enim inveni tua opera plena coram Deo,” significat quod interiora cultus eorum non conjuncta sint Domino (n. 160).
3. “Memento igitur quomodo acceperis et audiveris,” significat ut cogitent quod omnis cultus in principio sit naturalis, et postea per vera fiat spiritualis, praeter plura (n. 161); “et observa et resipisce,” significat ut attendant ad illa, et cultum suum mortuum vivificent (n. 162); “si ergo non vigilaveris,” significat hic ut supra (n. 163); “veniam super te ut fur, et nescies qua hora veniam super te,” significat quod auferentur illa quae cultus sunt, et quod hoc nescietur quando et quomodo (n. 164).
4. “Habes pauca nomina etiam in Sardibus,” significat quod inter illos etiam sint qui in cultu suo vitam habent (n. 165); “quae{1} non inquinaverunt vestimenta sua.” significat qui in veris sunt, et non per mala vitae et inde falsa, conspurcaverunt cultum (n. 166); “et ambulabunt Mecum in albis, (quia digni sunt,)” significat quod victuri sint cum Domino, quia in veris sunt ab Ipso (n. 167).
@1 quae pro “qui”$
5. “Vincens induetur vestimentis albis,” significat quod qui reformatur fiat spiritualis (n. 168); “et non delebo nomen ejus e{1} libro vitae,” significat quod salvabitur (n. 169); “et confitebor nomen ejus coram Patre et coram angelis Ejus,” significat quod recipiendi sint qui in Divino Bono et in Divinis veris a Domino sunt (n. 170).
@1 e pro “in”$
6. “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit Ecclesiis,” significat hic ut prius (n. 171).
7. “Et Angelo in Philadelphia Ecclesiae scribe,” significat ad illos et de illis, qui in veris ex bono a Domino sunt (n. 172); “Haec dicit Sanctus Verus,” significat Dominum quoad Divinum Verum (n. 173); “habens clavem Davidis, et aperiens et nemo claudit, et claudens et nemo aperit,” significat Cui soli est Omnipotentia salvandi (n. 174).
8. “Novi tua opera,” significat hic ut supra (n. 175); “ecce dedi coram te ostium apertum,” significat quod illis qui in veris ex bono a Domino sunt, Caelum apertum sit (n. 176); “et nemo potest
claudere illud,” significat quod Infernum non praevaleat contra illos (n. 177); “quia parvam habes potentiam,” significat quia sciunt quod nihil valeant ex se ipsis (n. 178); “et observasti Meum verbum,” significat quia vivunt secundum praecepta Domini in Ipsius Verbo (n. 179); “et non negasti Nomen Meum,” significat quod sint in cultu Domini (n. 180).
9. “Et dabo ex synagoga satanae,” significat illos qui in falsis quoad doctrinam sunt (n. 181); “dicentium se ipsos Judaeos esse, et non sunt, sed mentiuntur,” significat qui dicunt quod apud illos Ecclesia sit, et tamen non est (n. 182); “ecce faciam ut illi veniant et adorent ad pedes tuos,” significat quod multi qui in falsis quoad doctrinam sunt, recepturi sint vera Novae Ecclesiae (n. 183); “et sciant quod Ego delexi te,” significat quod visuri quod amentur et recipiantur in Caelum a Domino (n. 184).
10. “Quia servasti verbum tolerantiae Meae,” significat quia pugnaverunt contra mala (n. 185): “et Ego te servabo ab hora
tentationis futurae venire super Orbem universum, explorare habitantes super terra,” significat quoad tutandi et servandi dic ultimi judicii (n. 186).
11. “Ecce venio cito,” significat Adventum Domini (n. 187); “retine{1} quod habes,” significat ut in veris et bonis suis interea permaneant (n. 188); “ut{2} nemo accipiat coronam tuam,” significat ne pereat sapientia, ex qua felicitas aeterna (n. 289).
@1 retine pro “retinete”$
@2 ut pro “et”$
12. “Vincens,” significat qui in veris ex bono persistunt (n. 190); faciam illum columnam in templo Dei Mei,” significat quod vera ex bono a Domino, apud quos sunt, sustentent Ecclesiam (n. 191); “et foras non egredietur amplius,” significat quod ibi mansuri sint in aeternum (n. 192); “et scribam super illum Nomen Dei Mei,” significat quod cordibus illorum inscriptum erit Divinum Verum (n. 193); “et nomen urbis Dei Mei, Novae Hierosolymae,” significat quod cordibus inscripta erit doctrina Novae Ecclesiae (n. 194); “quae descendit e Caelo a Deo Meo,” significat quae erit ex Divino vero Domini quale est in Caelo (n. 195); “et Nomen Meum novum,” significat cultum solius Domini, cum novis quae in priore Ecclesia non fuerunt (n. 196).
13. “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit Ecclesiis,” significat hic ut prius (n. 197).
14. “Et Angelo Ecclesiae Laodicensium scribe,” significat ad illos et de illis in Ecclesia, qui alternatim credunt ex se et alternatim ex Verbo, et sic sancta prophanant (n. 198); “Haec dicit Amen, Testis fidelis et verus,” significat Dominum quoad Verbum, quod est Divinum Verum ab ipso (n. 199); “principium opificii Dei,” significat Verbum (n. 200).
15. “Novi opera tua,” significat hic ut prius (n. 201); “quod nec frigidus sis nec calidus,” significat quod qui tales sunt, nunc negent quod Verbum Divinum et Sanctum sit, et nunc agnoscant (n. 202); “utinam frigidus esses aut calidus,” significat quod praestet ut vel ex corde negent sancta Verbi et Ecclesiae, vel ex corde agnoscant illa (n. 203).
16. “Itaque quia tepidus es, et non frigidus nec calidus, futurum est ut te evomam ex ore Meo,” significat prophanationem et separationem a Domino (n. 204).
17. “Quod dicas quod dives et locupletatus sim,” significat quod credant se cognitiones boni et veri, quae Caeli et Ecclesiae sunt, possidere in omni copia (n. 206); “et nullius opus habeam,”
significat quod non plug sapere opus habeant (n. 207); “et non scis, quod tu sis aerumnosus,” significat quod omnia quae de illis sciunt, ne hilum cohaereant (n. 208); “et miser et pauper,” significat quod absque intellectu veri et voluntate boni sint (n. 209)(; “et caecus et nudus,” significat quod sint absque intellectu veri et voluntate boni) (n. 210).
18. “Suadeo tibi emere a Me aurum exploratum igne ut ditatus sis,” significat admonitionem ut comparent sibi a Domino per Verbum bonum amoris ut sapiant (n. 221); “et vestimenta alba ut induaris,” significat ut comparent sibi genuina vera sapientiae (n. 212); “ne appareat pudor nudatis tuae,” significat ne prophanetur et adulteretur bonum amoris caelestis (n. 223); “et collyrio inunge oculos ut videas,” significat ut sanetur intellectus (n. 214).
19. “Ego quoscunque amo, arguo et castigo.” significat quod quia tunc amantur, non possunt aliter quam immitti in tentationes (n. 215); “zelo ergo age et resipisce,” significat ut fiat hoc ex affectione veri (n. 216).
20. “Ecce sto ad januam et pulso,” significat quod Dominus unicuique praesens sit in Verbo, ac ibi instet quod recipiendus (sit), ac doceat quomodo (n. 217); “si quis audiverit vocem Meam et aperuerit (ostium),” significat qui credit Verbo et vivit secundum illud (n. 218); “intrabo ad illum, et caenabo cum illo et ille Mecum,” significat quod Dominus conjungat Se illis et illos Sibi (n. 219).
21. “Vincenti[,” significat qui in conjunctione cum Domino sunt per vitam secundum praecepta Ipsius in Verbo (n. 220); “dabo sedere Mecum in throno Meo,” significat quod illis erit conjunctio Domini in Caelo (n. 222); “sicut Ego vici et sedeo cum Patre in Throno Ipsius,” significat sicut Ipse et Pater unum sunt et Caelum sunt (n. 222).
22. “Habens aurem audiat quid Spiritus dicit Ecclesiis,” significat hic ut prius (n. 223).
EXPLICATIO.
“Tunc inciepietis foris stare, et pulsare januam, dicentes, Domine aperi nobis: sed respondens dicet, Non novi vos unde estis: et incipietis dicere, Edimus coram Te, et bibimus coram Te, et in plateis nostris docuisti; sed dicam vobis, Non novi vos unde estis, discedite a Me omnes operarii iniquitatis” (Luc. xiii. 25-27).
Datum etiam est audire multos in spirituali mundo dicentes, quod saepius Sacram Communionem obiverint, et sic ederint et biberint sanctum, et toties absoluti sint a peccatis; quod quovis die Sabbathi auscultaverint docentes: ac domi mane et vesperi devote oraverint; et plura: sed cum reclusa sunt interiora cultus illorum, apparuerunt illa iniquitatibus plena et infernalia, quare rejecti sunt. Et cum dixerunt Unde hoc, responsum tulerunt, quod prorsus non solliciti fuerint de Divinis veris; et tamen vita non secundum Divina vera, non est vita, qualis est illis qui in Caelo sunt; et qui non in vita Caeli sunt, non possunt sustinere lucem Caeli, quae est Divinum Verum procedens a Domino ut Sole ibi, minus calorem Caeli, qui est Divinus Amor: at tametsi illa audiverunt, et quoque intellexerunt, usque tamen cum in se et suum cultum remissi sunt, dixerunt, Quid opus est veris, et quid vera. Sed quia amplius vera non potuerunt recipere, relicti sunt suis concupiscentiis, quae intus in cultu eorum fuerunt, et illae tandem a se rejecerunt omnem cultum Dei illorum; nam interiora accomodant sibi exteriora, ac rejiciunt quae secum non concordant: apud omnes enim post mortem rediguntur exteriora ut sint interioribus analoga.
“Vigilate, quia nescitis qua hora Dominus venturus est” (Matth. xxiv. 42);
“Beati servi, quos cum Dominus venit, invenerit eos Vigilantes: estote parati, quia qua hora non putatis, Filius Hominis veniet” (Luc. xii. 37, 40{1});
“Vigilate quia nescitis quando Dominus domus veniet, ne cum repente venerit inveniet vos Dormientes: quae dico vobis, omnibus dico, Vigilate” (Marc. xiii. 35-37)
Virgines, morante Sponso, Dormiverunt et Obdormiverunt; et quinque stultae venientes dixerunt, Domine aperi nobis: sed respondebit Dominus, Non novi vos; “Vigilate ergo, quia neque illum diem, neque illam horam scitis, qua Filius Hominis veniet” (Matth. xxv. 1-13).
Quia Adventus Domini vocatur “Mane” (n. 151), et tunc aperiuntur vera, et fit lux, ideo
Illud tempus vocatur “Principium Vigiliarum” (Thren. ii. 19);
Ac Dominus vocatur “Vigil” (Dan. iv. 10 (B.A. 13));
et dicitur apud Esajam,
“Vivent mortui tui, Evigilate habitatores pulveris” (xxvi. 19).
Quod autem status hominis, qui non in veris est, dicatur “Dormitio” et “Somnus,” videatur
(Jerem. li. 39, 57; Psalm. xiii. 4 (B.A. 3): Psalm. lxxvi. 7 (B.A. 6); Matth{2}. xiii. 25; et alibi).
@1 37, 40 pro “34, 40″$
@2 Matth. pro “Luc.”$
@1 4977 pro “4997”$
@2 10,645 pro “10,648”$
@3 1555 pro “1553”$
@4 9959 pro “9954”$
@5 10,488 pro “10,485”$
@6 6690 pro “1690”$
@7 3494 pro “3495”$
@8 3470 pro “3570”$
@9 4104 pro “4704”$
@10 553 pro “353”$
@11 4985 pro “4983”$
Auferetur homini talentum et mina negotiationis ejus, si nihil lucratur videatur (Matth. xxv. 26-30; Luc. xix. 24-26);
“negotiari” et “lucrari,” significat comparare sibi vera et bona. Quoniam ablatio boni et veri ab illis qui in cultu mortuo sunt, fit sicut a fure in tenebris, ideo hoc in Verbo aliquoties assimilatur furi, ut in sequentibus:
“Ecce venio tanquam Fur: beatus qui vigilat et servat vestimenta,ne nudus ambulet” (Apoc. xvi. 15);
“Vigilate ergo, nescitis enim qua hora Dominus vester venturus est: illud cognoscite, si sciret Pater familias qua hora Fur venturus est, vigilaret utique, et non sineret perfodi domum suam” (Matth. xxiv. 42, 43);
“Si Fures venerint tibi, si eversores noctu, quomodo excisus eris, nonne Furabuntur quod illis satis” (Obad. vers. 5); “In urbe discurrent, in muro current, in domos ascendent, per fenestras ingredientur sicut Fur” (Joel ii. 9):
“Fecerunt mendacium, et Fur venit, et diffudit se turma foras” (Hosch. vii. 1);
“Reponite thesauros non in terra, sed in Caelo, ubi Fures non veniunt, nec Furabuntur” (Matth. vi. 19, 20).
Quod homo vigilaturus sit, et nesciturus horam qua Dominus venit, est ob causam, ut homo sicut ex se cogitet et faciat, ita in libero secundum rationem suam, et ne timor aliquid inferat; timor enim cuivis foret si sciret; et quod homo ex se in libero facit, hoc remanet in aeternum, quod autem ex timore, hoc non remanet.
“Excitare, excitare, indue robur tuum, Zion; indue Vestes decoris tui, Hierosolyma” (Esaj. lii. 1);
Hierosolyma, “Vestivi te acupicto, calceavi te taxo, accinxi te bysso, et ornavi te ornatu, amicta es auro et argento, et Vestes tuae byssus, sericum, et acupictum, unde pulchra facta es valde. Sed sumpsisti de Vestibus tuis, et fecisti tibi excelsa variegata, ut scortareris super illis; sumpsisti etiam Vestes acupicti tui, et fecisti imagines maris, cum quibus scortabaris” (Ezech. xvi. 10-18);
describitur ibi Ecclesia Judaica, quod ei data sint vera quia Verbum, at quod falsificaverint illa; “scortari” est falsificare (n. 134).
“Tota gloriosa filia Regis intus, et ex implexis auri Vestis ejus, in acupictis adducetur Regi” (Psalm. xlv. 14, 15 (B.A. 13, 14));
“filia Regis” est Ecclesia quoad affectionem veri.
“Filiae Israelis super Saule flete, qui amicivit vos dibapho cum delicatis, et imposuit ornatum auri super Vestem vestram” (2 Sam. i. 24);
haec dicuntur de Saule, quia per illum ut Regem significatur Divinum Verum (n. 20).
“Visitabo super principes et super filios Regis, et super omnes indutos Vestimentis alienigenae” (Zeph. i. 8);
Hostes “exuent tibi Vestes, et sument vasa ornatus tui” (Ezech. xxiii. 26);
“Joschua indutus fuit Vestibus pollutis, et sic stabat coram Angelo,” qui dixit, “removete Vestes pollutas a super illo; et induite illum Vestibus aliis” (Sachar. iii. 3-5):
“Ingressus Rex et vidit discumbentes, et vidit hominem non indutum Veste Nuptiarum: et dixit ei, Amice, quomodo huc intrasti non habens Vestem nuptiarum” (Matth. xxii. 11, 12{2}):
“vestis nuptiarum” est Divinum Verum ex Verbo.
“Cavete vobis a pseudoprophetis, qui veniunt ad vos in Vestibus ovium” (Matth. vii, 15);
“Nemo panniculum novi Vestimenti indit in Vestimentum vetus; alioquin illud novum findet vetus, et veteri non convenit panniculus e novo” (Luc. v. 36{3});
quia “vestimentum” significat verum, ideo Dominus comparat vera Ecclesiae prioris, quae erant externa et repraesentativa spiritualium, “panniculo vestimenti veteris,” et vera Ecclesiae novae, quae erant interna et spiritualia, “panniculo vestimenti novi.”
“Super thronis viginti quatuor Seniores sedentes, induti Vestimentis albis” (Apoc. iv. 4);
“Qui ante Thronum in conspectu Agni stabant, erant amicti Stolis albis; qui laverunt Stolas suas, et dealbarunt Stolas suas in Sanguine Agni” (Apoc. vii. 9, 13, 14);
“Datae sunt singulis” qui sub altari “Stolae albae” (Apoc. vi. 11):
“Exercitus Sedentis super Equo albo, sequebantur Ipsum Vestiti byssine albo et mundo” (Apoc. xix. 14).
Quia “Angeli” significant Divina Vera, ideo Angeli in sepulchro Domini visi apparuerunt in Vestibus albis et splendentibus (Matth. xxviii. 3: Luc. xxiv. 4).
Quia Dominus est Divinum Bonum et Divinum Verum, ac Vera intelliguntur per “Vestes,” ideo cum transformatus est,
“Splenduit facies Ipsius sicut Sol, et Vestimenta Ipsius facta sunt sicut Lux” (Matth. xvii. 2);
Et “Alba fulgurantia” (Luc. ix. 29);
Et “Splendentia alba sicut nix, cujusmodi fullo super terra non potest dealbare” (Marc. ix{4} 3).
De Antiquo Dierum, Qui etiam est Dominus, dicitur, quod
“Vestis Ipsius esset alba sicut nix” (Dan. vii. 9);
et praeterea, haec de Domino:
“Unxit myrrha, aloe et kesia omnes Vestes Tuas” (Psalm. xlv. 9 (B.A. 8) {5});
“Lavat in vino Vestimentum Suum, et in sanguine uvarum Velamen Suum” (Genes. xlix. 11);
“Quis Hic venit ex Edom, conspersus Vestes ex Bozra: Hic honorabilis in Vestitu Suo: quare rubicundus quoad Vestem Tuam: Vestes Tuae sicut calcantis in torculari: sparsa est victoria super Vestes Meas; et omne Vestimentum Meum pollui” (Esaj. lxiii{6}. 1-3);
haec quoque de Domino; “Vestes” Ipsius sunt ibi Vera Verbi.
“Sedens super Equo albo, circumindutus Vestimento tincto sanguine, et vocatur Nomen Ipsius Verbum Dei” (Apoc. xix. 13, 16).
Ex significatione “vestium,” videri potest
Cur discipuli Domini imposuerunt Vestimenta sua super asinam et pullum, cum Dominus intraret Hierosolymam: et cur populus tunc stravit Vestimenta sua in via (Matth. xxi. 7-9; Marc. xi. 7, 8; Luc. xix. 35, 36);
et quid significatur, per quod
“Milites Vestimenta Domini diviserint in quatuor partes” (Joh. xix. 23, 24);
ita quid significatur per haec apud Davidem:
“Diviserunt Vestes Meas, et super Vestimentum Meum jecerunt sortem” (Psalm. xxii. 19 (B.A. 18)).
Ex significatione “vestium” etiam patet, cur
Sciderunt Vestes suas, cum aliquis contra Divinum Verum Verbi locutus est (Esaj. xxxvii{7}. 1; et alibi);
tum quod
Laverint Vestes ut purificarentur (Exod. xix. 14; Levit. xi. 25, 40{8}); cap. xiv. 8, 9; Num. xix. 11 ad fin.).
Et quod propter praevaricationes contra Divina Vera exuerent Vestes, et induerent saccum (Esaj. xv. 3; cap. xxii. 12; cap. xxxvii. 1, 2 Jerem. iv. 8{9}; cap. vi. 26; cap. xlviii. 37; cap. xlix. 3; Thren. ii. 10; Ezech. xxvii. 31; Amos viii. 10; Jon. iii. 5, 6, 8).
Qui novit quid “vestimenta” in genere et in specie significant, nosse potest quid significaverunt vestes Aharonis et filiorum ejus, quae fuerunt Ephodum, Pallium, Tunica tesselata, Baltheus, Femoralia, Cidaris. Quoniam “lux” significat Divinum Verum, ac “Vestis” similiter, ideo dicitur apud Davidem,
“Jehovah Se operit Luce sicut Veste” (Psalm. civ. 2).
@1 Quae pro “Qui”$
@2 11, 12, pro “11, 12, 13″$
@3 36 pro “36, 37″$
@4 ix. pro “x.”$
@5 xlv. pro “xlix.”$
@6 lxiii. pro “xliii.”$
@7 xxxvii. pro “xxxvi.”$
@8 25, 40, pro “24, 40″$
@9 8 pro “4”$
“In pace et rectitudine ambulavit{1} Mecum” (Malach.{2} ii. 6);
“Liberasti pedes meos ab impulsione, ad ambulandum coram Deo in luce viventium” (Psalm. lvi. 14 (B.A. 13));
“David servavit praecepta Mea, et ambulavit post Me toto corde” (1 Reg. xiv. 8);
“Jehovah recordare, quod ambulaverim{3} coram Te in veritate” (Esaj. xxxviii. 3);
“Si ambulaveritis Mecum in adversum, nec obediveritis voci Meae, ambulabo etiam Ego vobiscum in adversum” (Levit. xxvi. 23, 24, 27, (28));
“Non voluerunt Ambulare in viis Jehovae” (Esaj. xlii. 24; Deut. xi. 22; cap. xix. 9; cap. xxvi. 17);
“Omnes populi Ambulans in nomine de sui, et nos Ambulabimus in Nomine Jehovae” (Mich. iv. 5);
“Adhuc parum Lux vobiscum; Ambulate dum Lucem habetis; credite in Lucem” (Joh. xii. 35, 36; cap. viii. 12);
Interrogaverunt Scribae, “Quare non Discipuli Ambulant secundum traditionem Seniorum” (Luc. vii. 5{4}),
Dicitur etiam “ambulare” de Jehovah, quod “ambulet inter illos,” hoc est, vivat in illis et cum illis:
“Dabo habitaculum Meum in medio vestri,{5} et Ambulabo in medio vestri, et ero vobis in Deum” (Levit. xxvi. 11, 12).
Ex his patet, quid intelligitur supra per
“Haec dicit Ambulans in medio septem candelabrorum aureorum” (Apoc. ii. 1).
@1 ambulavit pro “ambulant”$
@2 Malach. pro “Esaj.”$
@3 ambulaverim pro “ambulavero”$
@4 5 pro “1”$
@5 vestri pro “illorum”$
“Quis non glorificet Nomen Tuum, Domine, quia es Solus Sanctus’ (Apoc. xv. 4);
“Redemptor tuus Sanctus Israelis, Deus totius terrae vocabitur” (Esaj. liv. 5);
“Sic dixit Jehovah, Redemptor Israelis, Sanctus Ipsius” (Esaj. xlix. 7);
“Quod ad Redemptorem nostrum, Jehovah Zebaoth Nomen Ipsius, Sanctus Israelis” (Esaj. xlvii. 4);
“Dixit Jehovah, Redemptor vester, Sanctus Israelis” (Esaj. xliii. 14);
“In die illo innitentur Jehovae Sancto Israelis, in veritate” (Esaj. x. 20).
(Praeter alibi, ut Esaj. 4; cap. v. 19; cap. xii. 6; cap.xvii. 7; cap. xxix. 19; cap. xxx. 11, 12; cap. xli. 16; cap. xlv{1}, 11, 25; cap. xlviii. 17; cap. lv. 5; cap. lx. 9; Jerem. l{2}. 29; Dan. iv. 10, 20 (B.A. 13, 23) Psalm. lxxviii. 41.)
Quoniam Dominus est Ipsum Sanctum, ideo Angelus dixit ad Mariam,
“Sanctum Quod nascetur ex te, vocabitur Filius Dei” (Luc. i. 35);
et Dominus de Se Ipso,
“Pater Sanctifica illos in Veritate, Verbum Tuum Veritas est; pro illis Sanctifico Ne Ipsum, ut etiam illi sint Sanctificati in Veritate” (Joh. xvii{3}. 17, 19);
ex his patet, quod Veritas quae a Domino est, sit ipsa Sanctitas, quia Ipse est Solus Sanctus; de quo ita Dominus:
“Quando venerit Spiritus Veritatis, ducet vos in omnem veritatem; non loquetur ex Se Ipso, ex Meo accipiet et annuntiabit vobis” (Joh. xvi. 13-15);
“Paracletus Spiritus Sanctus, ille vos docebit omnia” (Joh. xiv. 26);
quod “Spiritus Sanctus” sit Vita Sapientiae Domini, ita Divina Veritas, in Doctrina Novae Hierosolymae de Domino (n. 51) videatur. Ex his constare potest, quod “Sanctus Verus” sit Dominus quoad Divinum Verum. Quod “Sanctum” dicatur de Vero, ac “Justum” de Bono, patet ex locis in Verbo ubi utrumque dicitur; ut ex his:
“Qui Justus est justificetur adhuc, qui Sanctus est sanctificetur adhuc” (Apoc. xxii. 11);
“Justae et Verae sunt viae Tuae, Rex Sanctorum” (Apoc. xv. 3); “Ad serviendum Ipsi in Sanctitate et Justitia” (Luc. i. (74,) 75);
“Herodes timebat Johannem, sciens quod esset vir Justus et Sanctus” (Marc. vi. 20);
“Byssinum sunt Justitiae Sanctorum” (Apoc. xix. 8).
@1 xlv. pro “xliv.”$
@2 l. pro “i.”$
@3 xvii. pro “xviii.”$
Claves Petri (Matth. xvi. 15-19),
quae explicata videantur infra (n. 798); tum etiam per haec verba ad omnes discipulos:
“Quaecunque ligaveritis in terra erunt ligata in Caelo, et quaecunque solveritis in terra erunt soluta in Caelo” (Matth. xviii. 18);
duodecim enim Discipuli repraesentabant omnia Ecclesiae quoad ejus bona et vera, ac Petrus repraesentabat illam quoad verum, ac vera et bona salvant hominem, ita Solus Dominus a Quo illa sunt. Simile etiam intelligitur per “clavem Davidis” datam Eliakimo, de quo ita:
“Dabo dominium in manus ejus, ut sit in patrem habitatoris Hierosolymae et domus Jehudae, et dabo Clavem domus Davidis super humerum ejus, ut aperiat et non claudens, accidat et non aperiens” (Esaj. xxii. 21, 22);
erat ille super domo Regis, et per “domum Regis” significatur Ecclesia quoad Divinum Verum.
“Ego sum Via, Veritas et Vita” (xiv. 6);
“Ostium” apud eundem:
“Ego sum Ostium ovium; per Me si quis introiverit, salvabitur” (x. 7, 9).
Quoniam et viae et ostia sunt in spirituali mundo, ac spiritus angelici actualiter eunt vias, et intrant per ostia dum in Caelum, ideo saepius in Verbo dicuntur “ostia,” “portae” et “januae,” et per illa significatur introitus; ut in his locis:
“Attollite Portae capita vestra, attollite Ostia mundi, ut ingrediatur Rex gloriae” (Psalm. xxiv. 7, 9);
“Aperite Portas, ut ingrediatur gens justa faciens fidelitates” (Esaj. xxvi. 2);
Ingressae sunt quinque virgines prudentes ad nuptias, et Ostium clausum est: et venerunt quinque virgines stultae et pulsarunt, sed non aperiebatur (Matth. xxv. 10-12);
Jesus dixit, “Certate intrare per angustam Portam, quia multi quaerent intrare, et non poterunt” (Luc. xiii. 24{1}); praeter alibi.
Quia “Ostium” significat introitum, et “Nova Hierosolyma” Ecclesiam ab illis qui in veris ex bono a Domino sunt, ideo describitur Nova Hierosolyma etiam quoad
Portas, super quibus Angeli, et dicitur quod non claudentur (Apoc. xxi. 12, 13, 25).
@1 24 pro “24, 25″$
“Adorate Jehovam Deum nostrum, adorate ad scabellum pedum Ipsius” (Psalm. xcix. 5).
“Discipuli dixerunt ad Jesum, quodnam signum Tui Adventus et Consummationis saeculi” (xxiv. 3);
“consummatio saeculi” est ultimum tempus Ecclesiae, quando Ultimum Judicium. Quod per verba “ecce venio cito,” etiam intelligatur Nova Ecclesia, est quia post Ultimum Judicium Ecclesia a Domino instauratur; illa Ecclesia ne est Nova Hierosolyma, in quam venturi sunt qui in veris ex bono a Domino sunt, ad quos hic sermo est.
“Germinare faciam cornu Davidi, et super illo florebit Corona ejus” (Psalm. cxxxii. 17, 18);
Jehovah dedit “inaures super aures tuas, et Coronam ornatus super caput tuum” (Ezech. xvi. 12);
haec de Hierosolyma, per quam significatur Ecclesia quoad doctrinam; quare “Corona ornatus” est sapientia ex Divino Vero seu Verbo:
“In die illo erit Jehovah Zebaoth in Coronam ornatus, et in Cidarim decoris reliquiis populi Sui” (Esaj. xxviii. 5);
haec de Domino, quia dicitur “in die illo;” “Corona ornatus” in quam erit, est sapientia, et “Cidaris decoris” est intelligentia “reliquiae populi” sunt apud quos Ipsius Ecclesia erit.
Simile per “Coronam” et “Cidarim” significatur (Esaj. lxii. 1, 3);
Tum simile per “Bracteam super Cidari Aharonis” (Exod. xxviii. 36, 37), quae etiam vocabatur “Coronamentum.”
Insuper in his:
“Dic Regi et Dominae, Dimittite vos, sedete, quia descendit ornamentum capitis vestri, Corona decoris vestri” (Jerem. xiii. 18)
“Cessavit gaudium cordis nostri, cecidit Corona capitis nostri” (Thren. v. 15, 16{1}).
“Gloriam a me abstraxit, et removit Coronam capitis mei” (Hiob xix. 9);
“Damnasti in terram Coronam Uncti Tui” (Psalm. lxxxix. 40 (B.A. 39);
in his locis per “Coronam” significatur sapientia.
@1 15, 16 pro “16, 17″$
Jesus dixit Judaeis, “Solvite Templum hoc, et in tribus diebus exsuscitabo illud; loquebatur de Templo Corporis Sui” (Joh. ii. 19, 21{1});
“Templum non vidi” in Nova Hierosolyma,” nam Dominus Deus Omnipotens Templum ejus et Agnus” (Apoc. xxi. 22);
“Ecce subito veniet ad Templum Suum Dominus, et Angelus foederis quem quaeritis” (Malach. iii. 1);
“Incurvabo me versus Templum sanctitatis Tuae” (Psalm. cxxxviii{2}. 2);
“Addam respicere ad Templum sanctitatis Tuae, et venit ad Te oratio mea, ad Templum sanctitatis Tuae” (Joh. ii. 5, 8) (B.A. 4, 7);
(“Jehovah in Templo sanctitatis Suae”) (Hab. ii. 20);
“Templum sanctitatis Jehovae” seu Domini, est Divinum Humanum Ipsius, nam ad Hoc incurvatur, respicitur et oratur, et non ad solum templum, hoc enim in se non sanctum est; vocatur “Templum sanctitatis,” quia sanctitas praedicatur de Divino Vero (n. 173{3}). Per
“Templum quod sanctificat aurum” (Matth. xxiii. 16, 17),
nec aliud intelligitur quam Divinum Humanum Domini. Quod per “templum” in Sensu repraesentativo significetur Ecclesia Domini in Caelo, patet ex his:
“Vox Jehovae e Templo” (Esaj. lxvi. 6):
“Prodiit vox magna e Templo Caeli” (Apoc. xvi. 17);
“Apertum est Templum Dei in Caelo, et visa est Arca foederis Ipsius in Templo” (Apoc. xi. 19);
“Apertum est Templum Tabernaculi testimonii in Caelo; et prodierunt e Templo septem Angeli: ac impletum est Templum fumo ex gloria Dei” (Apoc. xv. 5, 6, 8);
“Invocavi Jehovam, et ad Deum meum clamavi; audivit{4} e Templo Suo vocem” (Psalm. xviii. 7 (B.A. 6));
“Vidi Dominum sedentem super Throno alto et elato, et fimbriae Ipsius implebant Templum” (Esaj. vi. 1).
Quod “templum” significet Ecclesiam in mundo, patet ex his:
“Domus sanctitatis nostra facta est in incendium” (Esaj. lxiv. 10 (B.A. 11));
“Commovebo omnes gentes ut impleam Domum hanc gloria; major erit gloria Domus posterioris quam prioris” (Hagg. ii. 7, 9{5}).
Ecclesia a Domino instauranda, describitur per
“Templum novum” (apud Ezechielem cap. xl-xlviii);
ac intelligitur per
Templum, quod Angelus metiebatur (Apoc. xi. 1).
(Pariter alibi, ut Esaj. xliv. 28; Jerem. vii. 2-4, 9-11; Sach. viii. 9.)
Accesserunt Discipuli Jesu, ad ostendendum Ipsi structuras Templi; et Jesus dixit illis, “Amen dico vobis, non relinquetur lapis super lapide, qui non dissolvetur” (Matth. xxiv. 1, 2; Marc. xiii. 1-5; Luc. xxi. 5-7);
per “templum” hic significatur Ecclesia hodierna; et per dissolutionem ejus ut “non sit lapis super lapidem,” significatur finis illius Ecclesiae, quod non aliquod verum tunc residuum esset; nam cum Discipuli cum Domino de Templo locuti sunt, Dominus praedixit successivos status istius Ecclesiae, usque ad finem ejus, seu de “consummatione saeculi;” et per “consummationem saeculi “intelligitur ultimum tempus ejus, quod hodie est: hoc repraesentabatur per quod templum illud funditus destructum fuerit. “Templum” significat illa tria, nempe Dominum, Ecclesiam in Caelo, et Ecclesiam in mundo; quia illa tria unum faciunt, non possunt separari; consequenter non potest unum absque altero intelligi: qui itaque separat Ecclesiam in mundo absque Ecclesia in Caelo, et hanc et illam a Domino, non est in veritate. Quod hic per “templum” intelligatur Ecclesia in Caelo, est quia sequitur de Ecclesia in mundo (n. 194).
@1 19, 21 pro “18, 21″$
@2 cxxxviii. pro “cviii.”$
@3 173 pro “123”$
@4 audivit pro “audivi”$
@5 7, 9 pro “7, 8″$
“Pater glorifica Tuum Nomen; et exivit vox e Caelo, et glorificavi, et rursus glorificabo” (Joh. xii. 28),
ideo dicetur: Dominus cum in mundo fuit, fecit Humanum Suum Divinum Verum, quod etiam est Verbum; et cum exivit e mundo, plene univit Divinum Verum Divino Bono, quod fuit in Ipso ex conceptione: Dominus enim glorificavit, hoc est, Divinum fecit Humanum Suum, sicut hominem facit spiritualem; indit enim homini primum vera ex Verbo, et postea unit illa bono, et per unitionem illam fit homo spiritualis.
@1 quoad pro “quod”$
“Evacuabitur terra, confundetur terra, prophanabitur terra, frangetur Urbs inanis, reliquum in Urbe vastitas, et usque ad devastationem contundetur porta” (Esaj. xxiv. 3, 4, 10, 12{1});
“Ascendit leo ex vepreto, ad redigendum terram in vastitatem; Urbes tuae destruentur, vidi Carmelum desertum, et Urbes ejus desolatas; lugebit terra, fugiet Urbs tota deserta” (Jerem. iv. 7, 26-29);
“terra” ibi est Ecclesia, et “urbs” est ejus doctrina; describitur ita devastatio Ecclesiae per falsa doctrinae.
“Veniet vastator super omnem Urbem, ut Urbs non evadat, et pereat vallis, et perdatur planities” (Jerem. xlviii. 8); similiter.
“Ecce dedi te in Urbem munitam contra universam terram” (Jerem. i. 18);
haec ad Prophetam, quia per “prophetam” significatur doctrina Ecclesiae (n. 8).
“In die illo cantabitur in terra Jehudae, Urbs valida nobis, salutem ponet muros et antemurale” (Esaj. xxvi. 1{2});
“Fracta est Urbs magna in tres partes, et Urbes gentium corruerunt” (Apoc. xvi. 19{3});
Propheta vidit super monte alto structuram Urbis a meridie, et Angelus mensus est murum, portas, thalamos, porticum portae; et nomen Urbis Jehovah ibi (Ezech. xl. 1, seq.);
“Fluvius, cujus rivi laetificarunt Urbem Dei” (Psalm. xlvi. 5{4} (B.A. 4)).
“Commiscebo Aegyptum cum Aegypto, ut pugnet Urbs contra Urbem et Regnum contra Regnum” (Esaj. xix. 2);
“Omne Regnum divisum contra se desolatur, et omnis Urbs divisa contra se non consistet” (Matth. xii. 25);
in his locis per “urbes” in Sensu spirituali intelliguntur doctrinae.
(Ut quoque Esaj. vi. 11; cap. xiv. 12, 17, 21; cap. xix. 18, 19; cap. xxv. 1-3; cap. xxxiii. 8, 9; cap. liv. 3; cap. lxiv. 9 (B.A. 10); Jerem. vii. 17, 34; xiii. 18, 19 cap. xxxii. 42, 44; cap. xxxiii. 4{5}; Zeph. iii. 6; Psalm. xlviii{6}. 2; Psalm. lv. 9{7}; Psalm. cvii. 4, 7{8}; Matth. v. 14{9}; et alibi.)
Ex significatione “urbis” constare potest, quid per urbes in hac parabola Domini intelligitur:
“Homo nobilis abiens ut acciperet sibi Regnum, dedit servis suis minas ad negotiandum: cum rediit vocavit servos; accessit primus dicens, Mina tua lucrata est decem minas; cui dixit, Bone serve, habebis potestatem super decem Urbes: et venit secundus, dicens, Mina tua lucrata est quinque minas; cui dixit, Tu esto super quinque Urbes” (Luc{10} xix. 12-19);
per “urbes” etiam hic significantur doctrinalia seu vera doctrinae; et per “esse super illis” est intelligens et sapiens esse; ita dare “potestatem super illas” est dare intelligentiam et sapientiam; “decem” significant multam, et “quinque” aliquam; quod per “negotiari” et “lucrari” intelligatur comparare sibi intelligentiam per usurpationem facultatum suarum, patet. Quod “Urbs sancta Hierosolyma” significet doctrinam Ecclesiae Novae, patet manifeste ab ejus descriptione (Apoc. cap. xxi.); describitur enim quoad dimensiones, tum quoad portas, et quoad murum et ejus fundamenta, quae, dum Hierosolyma significat Ecclesiam, non alia significare possunt quam quae ejus doctrinae sunt; Ecclesia nec aliunde est Ecclesia. Quia per “Urbem Hierosolymam” intelligitur Ecclesia quoad doctrinam, ideo vocatur illa
“Urbs veritatis” (Sach. viii. 3, 4);
et in multis locis “Urbs Sancta,” et hoc quia sanctum praedicatur de veris ex Domino (n. 173).
@1 3, 4, 10, 12 pro “3, 4, 10, 11, 12″$
@2 1 pro “1, 2″$
@3 19 pro “18, 19″$
@4 5 pro “5, 6″$
@5 4 pro “3”$
@6 xlviii. pro “xlvii.”$
@7 lv. 9 pro “xlviii. 9, 21″$
@8 4, 7 pro “2, 4, 5, 7″$
@9 14 pro “14, 15″$
@10 Luc. pro “Matth.”$
“Ecce omnia Nova facio;”
haec itaque significantur per “Nomen Meum novum,” quod scribetur super illos.
@1 9, 10 pro “8, 9″$
Divinum Verum Verbi docet illos, qui e nova Ecclesia, quae est Nova Hierosolyma, erunt, ut supra (n. 87).
“In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum; omnia per Ipsum facta sunt, et sine Ipso factum est nihil quod factum est. In Ipso vita erat, et vita erat lux hominum. In mundo erat, et mundus per Ipsum factus est, sed mundus Ipsum non cognovit. Et Verbum Caro factum est, et habitavit inter nos, et vidimus gloriam Ipsius, gloriam sicut Unigeniti a Patre” (i. 1-14{1}).
Qui haec verba quoad interiorem eorum Sensum intelligit, et simul confert cum illis quae in Doctrina Novae Hierosolymae de Scriptura Sacra, ut et cum aliquibus quae in Doctrina Novae Hierosolyma e de Domino, Scripta sunt, videre potest, quod ipsum Divinum Verum in Verbo quod in hoc mundo prius fuerat (de quo n. 11), tum quod in hoc Verbo quod hodie est, per “Verbum quod in principio fuit apud Deum et quod fuit Deus,” intelligatur; at non Verbum spectatum in linguarum vocibus et literis, sed spectatum in sua essentia et vita, quae ab intimo est in sensibus vocum et literarum ejus; Verbum ex ac vita vivificat affectiones voluntatis hominis qui id sancte legit, et ex luce illius vitae illustrat cogitationes intellectus ejus; quare apud Johannem dicitur,
“In Verbo fuit Vita, et Vita fuit Lux hominum” ((i.) ?);
hoc facit Verbum, quia Verbum est ex Domino, et de Domino, et sic Dominus: omnis cogitatio, loquela et scriptura, trahit suam essentiam et vitam ab illo qui cogitat, loquitur et scribit; est homo cum suo quali in illis; in Verbo autem est Solus Dominus. Sed Divinam Vitam in Verbo nemo sentit et percipit, nisi qui in affectione veri spirituali est cum id legit, is enim est in conjunctione Domini per Verbum; est quoddam intime afficiens cor et spiritum, quod cum luce influit in intellectum, ac testatur. Simile quod apud Johannem, significatur per haec in primo capite Geneseos:
“In principio creavit Deus Caelum et Terram; et Spiritus Dei movebat Se super faciebus aquarum; et dixit Deus, fiat Lux, et facta est Lux” (vers. 1-3);
“Spiritus Dei” est Divinum Verum, pariter Lux; Divinum in est Verbum; quare cum Dominus Se vocat Verbum, Se etiam vocat “Lucem” (Joh. i. 4, 8, 9).
Simile etiam intelligitur per haec apud Davidem:
“Per Verbum Jehovae Caeli facti sunt, et per Spiritum oris Ipsius omnis exercitus eorum” (Psalm. xxxiii. 6).
In summa, absque Divino Vero Verbi, quod in sua essentia Divinum Bonum Divini Amoris ac Divinum Verum Dictae Sapientiae Domini, non potest homo vitam habere; per Verbum est conjunctio Domini cum homine, ac hominis cum Domino, et per illam conjunctionem est vita; erit aliquid a Domino, quod ab homine potest recipi, per quod sit conjunctio et inde vita aeterna. Ex his constare potest, quod per “Principium opificii Dei” intelligatur Verbum, et si credere vis, Verbum quale est in Sensu literae; hic enim Sensus est complexus sanctitatum interiorum ejus, ut multis ostensum est in Doctrina Novae Hierosolymae de Scriptura Sacra. Et quod mirabile est, Verbum ita scriptum est, ut communicet cum universo Caelo, et singillatim cum una quavis societate ibi, quod per vivam experientiam mihi datum est scire; de qua alibi. Quod Verbum in sua essentiale sit, patet adhuc ab his Domini verbis:
“Verba, quae Ego loquor vobis, spiritus sunt, et vita sunt” (Joh. vi. 63).
@1 i. 1-14 pro “i. ad 14″$
calidus, futurum est ut te evomam ex ore Meo,” significat prophanationem, et inde separationem a Domino. – Per “evomi ex ore Meo” significatur Separari a Domino, et sic separari a Domino est non esse in Caelo nec in Inferno, sed in loco separato, orbati vita humana, ubi sunt merae phantasiae; causa est, quia commiscuerunt vera falsis et bona malis, ita sancta prophanis, usque ut non Separari possint; et quia homo tunc non praeparari potest, ut sit vel in Caelo vel in Inferno, eruitur omne vitae rationalis ejus, remanentibus vitae ultimis, quae separata a vitae interioribus sunt mere phantasiae. De horum statu et sorte videantur plura in Sapientia Angelica de Divina Providentia (n. 226-228, 231), quae pro de illis sufficiunt. Dicitur de his quod cognitione evomantur,” quia Mundus spirituum, qui est medius inter Caelum et Infernum, in quem omnis homo primum post mortem venit, et ibi praeparatur, correspondet Ventriculo, in quo omnia ingesta praeparantur, ut vel fiant sanguis et caro, vel ut fiant excrementa et urinae; haec habent correspondentiam cum Inferno, illa autem cum Caelo; at quae evomuntur ex Ventriculo, sunt quae non separata sunt, sed commixta. Propter hanc correspondentiam dicitur “evomi” et “vomitus” in sequentibus locis:
“Bibe et inebriare, ut praeputium tuum reveletur; circumibit ad te calix Jehovae, ut Vomitus ignominiosus sit super gloria” (Hab. ii. 15, 10);
“Inebriate Moabum, ut complodat in Vomitu suo” (Jerem. xlviii. 26);
“Omnes mensae sunt plenae Vomitu egestionis; quem nam docebit scientiam” (Esaj. xxviii. 8, 9{1}).
(Praeter alibi, ut Jerem. xxv. 27, Levit. xviii. 24, 25, 28.)
Quod aqua tepida ciat vomitum, est quoque ex correspondentia
@1 8, 9 pro “7, 8″$
“In sapientia tua et in intelligentia tua feceras tibi Opes, aurum et argentum in thesauris tuis; per multiplicationem sapientiae tuae multiplicavisti tibi Opes” (Ezech. xxviii. 4, 5)
haec de Tyro, per quam significatur Ecclesia quoad cognitiones veri et boni: similiter,
“Filia Tyri afferet tibi munus, filia Regis, facies tuas deprecabuntur Divites populi” (Psalm. xlv. 13 (B.A. 12]); “Jehovah depauperabit Tyrum, excutiet in mare Opes ejus “(Sach. ix. 4); “Tyre, diripient Opes tuas” (Ezech. xxvi. 12);
“Aschur dixit, In virtute manus meae feci, et per sapientiam meam, quia intelligens sum; unde Thesauros populorum diripiam, inveniet manus mea Opes populorum” (Esaj. x. 13, 14);
per “Aschurem” significatur rationale; hic quod pervertat bona et vera Ecclesiae, quae hic sunt “thesauri et opes populorum,” quas diripiet.
“Dabo tibi Thesauros tenebrarum, et occultas Opes latibulorum” (Esaj. xlv. 3);
“Beatus vir qui timet Jehovam; Opes et Divitiae in domo ejus, et justitia ejus stat in perpetuum” (Psalm. cxii. 1, 3);
“Deus esurientes implevit bonis, et Divites emisit inanes” (Luc. i. 53);
“Vae vobis Divitibus, quoniam cepistis gaudium vestrum; vae vobis qui impleti estis, quoniam esurietis” (Luc. vi. 24, 25);
per “divites” hic intelliguntur qui possidebant cognitiones veri et boni, quia Verbum, qui erant Judaei; pariter per
Divitem, qui induebatur purpura et bysso (Luc. xvi. 19).
(Similiter per “divites” et “divitias” alibi, ut Esaj. xxx.6; Jerem. xvii. 11; Mich. iv. 13; cap. vi. 12; Sach. xiv. 14; Matth. xii. 35; cap. xiii. 44; Luc. xii. 21{1})
@1 21 pro “22”$
“Sapientia tua et scientia tua seduxit te, cum dixisti in corde tuo, Ego et non praeterea, ideo cadet super te Aerumna” (Esaj. xlvii. 20, 11);
“Aerumna super aerumnam veniet, rex lugebit, et princeps induetur stupore” (Ezech. vii. 26, 27);
“rex qui lugebit,” et “princeps qui induetur Stupore” sunt qui in veris Ecclesiae sunt.
“Non in ore illorum rectum, in medio illorum Aerumna” (Psalm. v. 10 (B.A. 9)).
Similia per “macerias” significantur
(Jerem. xlix. 3; Ezech. xiii. 10, 11{1}; Hosch. ii. 6{2}).
@1 10, 11 pro “11, 12″$
@2 6 pro “5”$
“Ego Miser et Pauper Domine, memento mei” (Psalm. xl. 18 (B.A. 17);
Psalm. lxx. 6 (B.A. 5))
“Inclina Jehovah aurem Tuam, et responde, quia Miser et Pauper ego” (Psalm. lxxxvi. 1);
“Gladium nudant impii, et tendunt arcum suum, ad dejiciendum Miserum et Pauperem” (Psalm. xxxvii{1}. 14);
“Impius persecutus est Miserum et Pauperem, ac dejectum corde ad interficiendum” (Psalm. cix. 16);
“Deus judicabit Miseros populi, servabit filios Pauperum: liberabit Pauperem clamantem et Miserum” (Psalm. lxxii. 4, 12, 13);
“Jehovah eripit miserum a validiori ipso, et Pauperem a spoliantibus illum” (Psalm. xxxv. 10);
“Impius facinora consulit ad perdendum Miseros per verba mendacii, quando etiam loquitur Pauper judicium” (Esaj. xxxii. 7{2});
“Habebunt Miseri in Jehovah gaudium, et Pauperes hominum in Sancto Israelis exultabunt” (Esaj.{3} xxix. 19);
“Beati Pauperes spiritu quia eorum est Regnum Caelorum” (Matth.v. 3).
(Praeter alibi, ut Esaj. x. 2; Jerem. xxii. 16; Ezech. xvi. 49; cap. xviii. 12; cap. xxii. 29; Amos viii. 4; Psalm. ix. 19 (B.A. 18); Psalm. lxix. 33, 34 (B.A. 32, 33) Psalm. lxxiv. 21; Psalm. cix{4}. 22; Psalm. cxl. 13 (B.A. 12) Deutr. xv. 11; cap. xxiv. 14; Luc. iv. 13, 21, 23.)
Per “miseros” et “pauperes” intelliguntur praecipue qui non in cognitionibus veri et boni sunt, et tamen desiderant illas, quoniam per “divites” intelliguntur qui cognitiones veri et boni possident (n. 206).
@1 6 pro “5”$
@2 xxxvii. pro “xxxi.”$
@3 7 pro “6”$
@4 Esaj. pro “Jesaj.”$
“Tunc audient in die illo surdi verba Libri, et e caligine oculi Caecorum videbunt” (Esaj. xxix. 18);
“Ecce Deus vester veniet; tunc aperientur oculi Caecorum” (Esaj. xxxv. 4, 5{1});
“Dabo Te in lucem gentium, ad aperiendum oculos Caecos” (Esaj. xlii 6, 7{2});
“Ducam Caecos in viam quam non noverunt, ponam tenebras eorum in lucem” (Esaj. xlii. 16{3});
“Educ populum Caecum cui oculi, et surdos quibus aures” (Esaj. xliii. 8);
“Speculatores ejus Caeci omnes; et non sciunt intelligere” (Esaj. lvi. 10, 11);
“Occaecavit illorum oculos, et obturavit eorum cor ut non videant oculis, ac intelligant corde” (Joh. xii. 40);
“Jesus dixit, In judicium Ego in mundum veni, ut non videntes videant, ac videntes Caeci fiant” (Joh. ix. 31);
“Duces Caeci, stulti et fatui” (Matth. xxiii. 16, 17, 19, 24);
“Duces Caeci Caecorum” (Matth. xv. 14; Luc. vi. 39).
Propter significationem “caeci” et “caecitatis,”
Vetitum fuit Caecum offerre in sacrificium (Levit. xxi. 18; Deutr. xv. 21);
Quod non coram Caeco darent offendiculum (Levit. xix. 14):
Quod maledictus esset, qui errare faceret Caecum (Deutr. xxvii. 18).
De significatione “nudi” et “nuditatis,” videatur infra (n. 213).
@1 4, 5 pro “4, 5, 6″$
@2 2, 3 pro “6, 7, 8″$
@3 16 pro “6”$
Cujus caput erat Aurum, pectus et brachia Argentum, venter et femora Aes, crura Ferrum, ac pedes ex parte Ferrum, ex parte Argilla” (Dan. ii. 32, 33);
per quae repraesentati sunt status successivi Ecclesiae quoad bonum amoris et verum sapientiae. Quia successerant ita status Ecclesiae, ideo Antiqui indiderunt temporibus nomina similia, vocando illa, Saecula aurea, argentea, aenea et ferrea; et per Saeculum aureum intellexerunt primum tempus, quando bonum amoris caelestis regnabat; amor caelestis est amor in Dominum a Domino; ex hoc amore fuit illis tunc sapientia. Quod “aurum” significet bonum amoris, videatur infra (n. 913).
“Beatus qui vigilat et servat vestimenta sua, ne Nudus ambulet, et videantur Pudenda ejus” (Apoc. xvi. 15);
“Filia Babelis et Chaldaeae sede in terra, revela crines tuos, revela femur, transi flumina, reveletur Nuditas tua, etiamque videatur opprobrium tuum” (Esaj. xlvii{1}. 1-3);
“Vae urbi sanguinum prae multitudine scortationum ejus; retegam fimbrias super facies tuas, et ostendam gentibus Nuditatem tuam, et regnis Ignominiam” (Nah. iii. 1, 4, 5{2});
Contendite cum matre vestra, ne forte ponam eam Nudam” (Hosch. ii. 2, 3{3});
“Cum praeterivi te, operui Nuditatem tuam, et lavi te, et vestivi te; sed scortata es, non recordata juventutis tuae, cum esses Nuda et Denudata; propterea revelata est Nuditas tua” (Ezech. xvi. 6, seq.);
“Peccatum peccavit Hierosolyma; ideo omnes vilipendunt illam, quia viderunt Nuditatem ejus” (Thren. i. 8);
per “Hierosolymam,” de qua illa dicta sunt, intelligitur Ecclesia, ac per “scortari” significatur adulterare et falsificare Verbum (n. 34):
“Vae facienti socium bibere, inebriando, ut introspicias Nuditatem ejus; bibe etiam tu, ut Praeputium reveletur” (Habak. ii. 15, 16).
Qui scit quid significat “nuditas,” intelligere potest quid significatur per quod
Noachus, cum inebriatus a vino, jaceret Nudus in medio tentorii sui; et quod Chamus viderit et riserit Nuditatem ejus; et quod Schemus et Japhetus texerint Nuditatem ejus, avertendo facies ne viderent illam (Genes. ix. 21-23);
tum, cur statutum est,
Quod Aharon et filii ejus non ascenderent in gradibus super Altare, ne revelaretur Nuditas eorum (Exod. xx. 23 (B.A. 26));
Ut et quod “illis facerent femoralia lini ad tegendum carnem Nuditatis,” et quod “essent super illis cum accederent ad altare,” et quod alioquin “portarent iniquitatem et morerentur” (Exod. xxviii. 42, 43);
per “Nuditatem” in illis locis significantur mala in quae homo natus est; quae quia opposita sunt bono amoris caelestis, in se sunt prophana, quae non removentur quam per vera et per vitam secundum illa; “linum” etiam significat verum (n. 671). Per “nuditatem” etiam significatur innocentia, et quoque ignorantia boni et veri; innocentia per haec:
“Fuerunt ambo Nudi, homo et uxor ejus, et non Pudoris causam habuerunt” (Genes. ii. 25);
ignorantia boni et veri per haec:
“Hoc jejunium quod eligo, frangere esurienti panem, et cum videris Nudum, obtegere eum” (Esaj. lviii{4}. 6, 7);
“Panem suum esurienti det, et Nudum tegat veste” (Ezech. xviii. 7);
“Esurivi et dedistis Mihi edere; Nudus fui, et induistis Me” (Matth xxv. 35, 36).
@1 xlvii. pro “xliii.”$
@2 1, 4, 5 pro “1”$
@3 2, 3 pro “2, 3, 4″$
@4 lviii. pro “viii.”$
“Amorem” (Joh. ii. 17; Psalm. lxix. 10 (B.A. 9); Esaj.xxxvii. 32; cap. lxiii. 15; Ezech. xxxix. 25; Sach. i. 14; cap. viii. 2);
“Excandescentiam” (Deutr. xxxii. 16, 21; Psalm. lxxix. 5, 6; Ezech. viii. (3, 5; cap. xvi.) 42; cap. xxiii. 25; Zeph. i. 18; cap. iii. 8);
sed “zelus “apud Dominum non est excandescentia; apparet modo sicut sit in externis, interius est amor; quod appareat in externis sicut sit, est quia apparet sicut Dominus excandescat dum hominem reprehendit, imprimis cum malum ejus punit eum, quod permittitur ab Amore, ut malum ejus removeatur; est prorsus sicut parens, qui si amat liberos, permittit castigationem ad removendum mala eorum. Ex his patet, cur Jehovah Se dicat
“Zelotem” (Deutr. iv. 24; cap. V. 9, 10; cap. vi. 14, 15).
“Vos similes eritis hominibus exspectantibus Dominum suum, quando reversurus est a nuptiis, ut cum venerit et pulsa” erit, statim aperiant Illi” (xii. 36).
Quod “janua” significet admissionem et introitum, videatur supra (n. 176).
“Qui habet praecepta Mea et facit illa, ei manifestabo Me Ipsum, et ad illum veniam, et mansionem apud illum faciam” (Joh. xiv. 21-24).
Quod homo aperire debeat ostium sicut a se, fugiendo mala ut peccata et faciendo bona, in Doctrina Vitae pro Nova Hierosolyma ostensum est; et quod ita sit, patet etiam a verbis Domini hic, “si quis aperuerit;” tum a verbis Ipsius, Luc. xii. 36.
@1 151 pro “13”$
“Deum nemo vidit usquam; Unigenitus Filius Qui in sinu Patris est, Ille exposuit” (Joh. i. 18);
et alibi:
“Ego sum Via, Veritas et Vita; nemo venit ad Patrem nisi per Me” (Joh. xiv. 6).
Conjunctio Domini cum homine est per Divinum Ipsius Verum, et hoc in homine est Domini, ita Dominus, et prorsus non hominis, ita non homo: hoc quidem sentit homo sicut suum, at usque non est ejus, non enim est unitum ei, sed adjunctum aliter Divinum Patris, hoc non est adjunctum sed unitum Humano Domini sicut Anima suo Corpori. Qui haec intelligit, potest intelligere sequentia Domini verba:
“Qui manet in Me, et Ego in illo, hic fert fructum multum; quia sine Me non potestis facere quicquam” (Joh. xv. 5{1});
“In illo die cognoscetis vos, quod Ego in Patre Meo, et vos in Me, et Ego in vobis” (Joh. xiv. 20);
et haec:
“Sanctifica illos in veritate Tua; Verbum Tuum veritas est: pro illis Ego sanctifico Me Ipsum, ut etiam illi sint sanctificati in veritate: ut omnes unum sint, sicut Tu Pater in Me, et Ego in Te, ut etiam illi in Nobis unum sint; Ego in illis et Tu in Me” (Joh. xvii. 17, 19, 21, 23).
@1 5 pro “4, 5″$
@1 quid pro “quod”$
Vidi caetum Spirituum, omnes super genubus, orantes ad Deum, ut mitteret ad se Angelos, cum quibus loquantur ore ad os, et quibus aperiant cordis sui cogitata. Et cum surrexerunt, visi sunt tres Angeli in byssino stantes in conspectu eorum; et dixerunt, “Audivit Dominus Jesus Christus preces vestras, et ideo nos misit ad vos; aperite nobis cordis vestri cogitata.”
Et responderunt, “Dixerunt nobis Sacerdotes, quod in rebus theologicis non valeat intellectus sed fides, et quod fides intellectualis in illis non alicui conducat, quia haec trahit ex homine: nos sumus Angli, et audivimus plura ex sacro nostro Ministerio, quae credidimus; sed cum locuti sumus cum aliis qui se etiam vocabant Reformatos, et cum aliis qui se vocabant Romano-Catholicos, et porro cum Sectariis, apparebant nobis omnes docti, et tamen in rebus multis non unus consensit cum altero, et usque omnes dixerunt, `Credite nobis,’ et aliqui, `Sumus Ministri Dei et scimus.’ At quia novimus, quod Divina Vera quae vocantur fidei et sunt Ecclesiae, non sint alicui ex solo natali nec ex haereditario sed e Caelo a Deo, et quia illa monstrant viam ad Caelum ac intrant Vitam una cum bono charitatis, et sic ducunt ad vitam aeternam, anxii facti sumus, et super genubus oravimus ad Deum.”
Tunc responderunt Angeli; `Legite Verbum, et credite in Dominum, ac videbitis vera, quae fidei et vitae vestrae erunt; omnes in Christiano Orbe ex Verbo ut ex unico Fonte hauriunt sua doctrinalia.”
At duo ex caetu dixerunt, “Legimus sed non intelleximus.”
Et responderunt Angeli. “Non adivistis Dominum, et quoque confirmavistis vos in falsis:” et porro dixerunt Angeli, “Quid fides absque luce, et quid cogitare absque intelligere; hoc non est humanum; corvi et picae etiam possunt discere loqui absque intellectu; possumus vobis asseverare, quod unusquisque homo, cujus anima desiderat, possit videre vera Verbi in luce; non datur animal, quod non scit suae vitae cibum, dum videt illum; et homo est Animal rationale et spirituale, hic videt suae vitae, non ita corporis sed animae cibum, qui est verum fidei, si esurit illum, et petit illum a Domino; quicquid non etiam recipitur intellectu, hoc nec inhaeret memoriae quoad rem, sed solum quoad voces; quare cum despeximus e Caelo in mundum, non vidimus quicquam sed modo audivimus sonos, plerosque disharmonicos. Sed enumerabimus aliqua, quae docti e Clero removerunt ab intellectu, non scientes quod binae viae ad intellectum sint, una e mundo et altera e Caelo, et quod Dominus subducat intellectum e mundo, dum illustrat illum; at si intellectus clauditur ex religione, clauditur ei via e Caelo, et tunc homo non plus videt in Verbo, quam caecus; vidimus plures tales cecidisse in foveas, e quibus non surrexerunt. Sint exempla illustrationi: annon intelligere potestis quid charitas et quid fides, quod charitas sit bene cum proximo agere, et quod fides sit bene de Deo et de essentialibus Ecclesiae cogitare, et inde quod qui bene agit et bene cogitat, hoc est, qui bene vivit et bene credit, salvetur.”
Ad haec dixerunt quod intelligant.
Porro dixerunt Angeli. “Annon intelligitis, quod paenitentia a peccatis agenda sit, ut homo salvetur, et quod nisi homo paenitentiam agit, maneat in peccatis in quae natus est, et quod paenitentiam agere sit non velle mala quia sunt contra Deum, ac semel aut bis in anno scrutari se, videre sua mala, confiteri illa coram Domino, implorare opem, desistere ab illis, et vitam novam inire, et quantum hoc facit, et credit in Dominum, tantum peccata ejus remittantur.”
Tunc dixerunt e caetu, “Haec intelligimus, et sic etiam quid remissio peccatorum.” Et tunc rogaverunt Angelos ut informarent illos amplius et quidem nunc de Deo, de Immortalitate Animae, de Regeneratione, et de Baptismo.
Angeli ad haec respondebant “Non dicemus quicquam nisi quod intelligitis; alioquin cadit sermo noster, sicut pluvia in arenam, et in semina ibi, quae utcunque e Caelo irrigata, usque emarcescunt et pereunt.” Et dixerunt de Deo, “Omnes qui in Caelum veniunt, ibi sortiuntur locum, et inde aeternum gaudium, secundum ideam Dei, quia haec idea universaliter regnat in omnibus cultus: idea Dei invisibilis non determinatur in aliquem, nec terminatur in aliquo, quare desinit et perit: idea de Deo ut Spiritu, dum spiritus creditur sicut aether aut ventus, est idea inanis; at idea de Deo ut Homine est idea justa, Deus enim est Divinus Amor et Divina Sapientia, cum omni quali eorum, et horum Subjectum est Homo, et non aether aut ventus: idea Dei in Caelo est idea Domini; Ipse est Deus Caeli et Terrae, ut Ipse docuit; sit vestra idea Dei similis nostrae, et consociabimur.” Cum haec dixerunt, exsplenduerunt facies illorum. De Immortalitate Animae dixerunt,” Homo vivit in aeternum, quia potest conjungi Deo per amorem et fidem; hoc potest unusquisque; quod hoc Posse faciat Immortalitatem Animae, potestis intelligere, si aliquantum altius de eo cogitatis.” De Regeneratione: “Quis non videt, quod sit cuivis homini liberum cogitare de Deo, et non cogitare de Illo, modo instructus est quod Deus sit; ita liberum cuivis est in spiritualibus aeque ut in civilibus et moralibus; Dominus hoc dat continue omnibus; quare reus fit si non cogitat. Homo est homo ex posse hoc, at bestia est bestia ex non posse hoc. Quare homo se potest reformare et regenerare sicut a se, modo corde agnoscat quod sit a Domino. Omnis qui paenitentiam agit, et credit in Dominum, reformatur et regeneratur; utrumque faciet homo sicut a se, sed sicut a se est a Domino. Verum est, quod homo ad id non quicquam possit conferre, ne hilum; attamen non creati estis Statuae, sed creati estis Homines, ut faciatis id a Domino sicut a vobis; hoc unicum reciprocum amoris et fidei est, quod Dominus omnino vult ut fiat Ipsi ab homine. Verbo, facite a vobis, et credite quod a Domino; sic facitis sicut a vobis.”
At tunc quaesiverunt Angli, “Num facere sicut a se, sit inditum homini a creatione.”
Respondit Angelus, “Non inditum est, quia facere a Se est Solius Dei, sed datur continue, hoc est, adjungitur continue; et tunc quantum homo facit bonum et credit verum sicut a se, est Angelus Caeli; at quantum facit malum et inde credit falsum, quod etiam est sicut a se, tantum est Angelus Inferni. Quod hoc etiam sit sicut a se, miramini; sed usque videtis hoc, dum oratis ut a Diabolo custodiamini, ne vos seducat, ne intret in Vos sicut in Judam, impleat vos omni iniquitate, ac destruat et animam et corpus: sed omnis reus fit, qui credit quod faciat a se, sive sit bonum sive sit malum; sed non reus fit, qui credit quod faciat sicut a se.” De Baptismo dixerunt, Quod sit Lavatio spiritualis, quae est Reformatio et Regeneratio; et quod infans reformetur et regeneretur, dum adultus factus facit illa quae patrini pro illo sposponderunt,quae sunt duo, Paenitentia et Fides in Deum; nam primo spondent, ut abdicet Diabolum et omnia ejus opera; et secundo, ut credat in Deum. Omnes infantes in Caelo in illa duo initiantur, sed his Diabolus est Infernum, ac Deus est Dominus. Praeterea, Baptismus est signum coram Angelis, quod homo sit ab Ecclesia.
His auditis dixerunt e caeto, “Haec intelligimus.”
Sed audita est vox a latere, clamans, “Non intelligimus,” et alia vox, “Non volumus intelligere;” et inquisitum a quibus illae voces, et Compertum quod ab illis qui se confirmaverunt in falsis fidei, et qui voluerunt credi ut oracula, et sic adorari.
Dixerunt Angeli, “Ne miremini; tales sunt hodie permulti; apparent nobis e Caelo sicut Sculptilia, tali arte facta, ut possint movere labia, ac sonare sicut organa; et non sciunt, num halitus, ex quo sonant, ex Inferno sit, vel num e Caelo, quia non sciunt num falsum sit vel num verum; ratiocinantur et ratiocinantur, tum confirmant et confirmant, nec vident quicquam num ita sit. Sed sciatis, quod ingenium humanum possit confirmare quicquid vult, usque ut appareat sicut ita sit; quare hoc possunt haeretici, hoc impii, imo athei, quod Deus non sit, sed Natura sola.”
Post haec, caetus ille ex Anglis, accensus desiderio sapiendi, dixit ad Angelos, “Loquuntur tam varia de Sacra Caena, dicite nobis quid veritas.” Dixerunt Angeli, “Veritas est, quod homo, qui spectat ad Dominum et paenitentiam agit, per sanctissimum illud conjungatur Domino ac introducatur in Caelum.”
Sed dixerunt e caetu, “Hoc mysterium est.”
Et responderunt Angeli, “Est mysterium, sed usque tale, ut possit intelligi. Panis et vinum hoc non faciunt; non aliquid sanctum est in illis; sed correspondent sibi mutuo panis materialis et Panis caelestis, ac vinum materiale et Vinum caeleste, et Panis caelestis est sanctum amoris, ac Vinum caeleste est sanctum fidei, utrumque a Domino, et utrumque Dominus. Inde conjunctio Domini cum homine et hominis cum Domino; non cum pane et vino, sed cum amore et fide hominis qui paenitentiam egerat; et conjunctio cum Domino est quoque introductio in Caelum.”
Et postquam Angeli docuerunt illos aliquid de Correspondentia et ejus effectu, dixerunt e caetu, “Nunc primum intelligimus.” Et cum dixerunt “Intelligimus,” ecce flammeum e Caelo cum luce descendens consociavit illos cum Angelis, et amaverunt se mutuo.
CAPUT IV.
POST haec vidi, et ecce ostium apertum in Caelo: et vox prima quam audivi, instar tubae loquentis mecum, dicebat, Ascende huc, et ostendam tibi quae Oportet fieri posthac.
2. Et statim factus Sum in Spiritu, et ecce Thronus positus in Caelo, et super Throno Sedens.
3. Et Sedens erat similis aspectu lapidi Jaspidi et Sardio, et Iris Circuitus Throni similis aspectu Smaragdo.
4. Et Circum Thronum throni viginti et quatuor, et Super thronis vidi Viginti et quatuor Seniores sedentes, circumamictos vestibus albis, et habebant super capitibus suis coronas aureas.
5. Et e Throno prodibant fulgura et tonitrua et voces; et septem Lampades ignis ardentes coram Throno, quae sunt septem Spiritus Dei.
6. Et in conspectu Throni Mare vitreum simile crystallo. Et in medio Throni et Circum Thronum quatuor Animalia plena oculis ante et retro.
7. Et Animal primum simile Leoni, et secundum Animal simile Vitulo, et tertium Animal habens faciem sicut Homo, et quartum Animal simile Aquilae Volanti.
8. Et quatuor Animalia, singula per Se, habebant alas sex in circuitu, et intus plenae erant oculis, et requiem non habebant die et nocte, dicentia, Sanctus, Sanctus, Sanctus Dominus Deus Omnipotens, Qui Fuit et Qui Est et Qui Venturus.
9. Et cum dederunt Animalia gloriam et honorem, et gratiarum actionem Sedenti super Throno, Viventi in saecula saeculorum,
10. Procidebant Viginti et quatuor Seniores coram Sedente super Throno, et adorabant Viventem in saecula saeculorum, et abjiciebant coronas suas coram Throno, dicentes,
11. Dignus es, Domine, accipere gloriam et honorem et potestatem, quia Tu creasti Omnia, et per Voluntatem Tuam sunt et creata sunt.
SENSUS SPIRITUALIS.
CONTENTUM TOTIUS CAPITIS.
AGITUR DE ORDINATIONE ET PRAEPARATIONE OMNIUM IN CAELO AD JUDICIUM, QUOD FUTURUM EST EX VERBO ET SECUNDUM ILLUD: TUM DE AGNITIONE QUOD DOMINUS SIT SOLUS JUDEX.
CONTENTA SINGULORUM VERSUUM.
1. “Post haec vidi, et ecce ostium apertum in Caelo,” significat manifestationem de ordinatione Caelum ad Ultimum Judicium a Domino, futurum secundum Divina Ipsius vera in Verbo (n. 225); et vox prima quam audivi instar tubae loquentis mecum, dicebat, Ascende huc,” significat influxum Divinum, et inde elevationem, mentis, et tunc manifestam perceptionem (n. 226); “et ostendam tibi quae oportet fieri posthac,” significet revelationes de futuris ante Ultimum Judicium, et de illo, et post illud (n. 227).
2. Et statim factus in spiritu,” significat quod immissus sit in statum spiritualem, in quo manifeste apparent illa quae in Caelo existunt (n. 228); “et ecce Thronus positus,” significat Judicium in forma repraesentativa (n. 229); “et super Throno Sedens,” significat Dominum (ii. 230).
3. Et Sedens erat similis aspectu lapidi Jaspidi et Sardio,” significat apparentiam Divinae Sapientiae et Divini Amoris Domini in ultimis (n. 231); “et Iris circuitus Throni similis aspectu Smaragdo,” significat apparentiam illorum etiam circum Dominum (n. 232).
4. “Et circum Thronum throni viginti et quatuor, et super thronis vidi viginti et quatuor Seniores sedentes,” significat ordinationem omnium in Caelo act (ultimum) judicium (n. 233); circumamictos vestibus albis,” significat ex Divinis veris Verbi (ii. 234); “et habebant super capitibus suis coronas aureas,” significat quae sunt sapientiae ex amore (n. 235).
5. “Et e Throno prodibant fulgura et tonitrua et voces,” significata Domino illustrationem, perceptionem et instructionem (n. 236); “et septem lampades ignis (ardentes) coram Throno, quae sunt septem Spiritus Dei,” (significat inde Novam Ecclesiam in Caelo et in Terra a Domino per Divinum Verum ab Ipso procedens (n. 237).
6. (“Et in conspectu Throni Mare vitreum simile crystallo,”) significat Novum Caelum ex Christianis(, qui in communibus veris erant ex Sensu literae Verbi) (n. 238); “et in medio Throni et circum Thronum quatuor Animalia,” significat Verbum Domini a primis in ultimis, et custodias ejus (n. 239); “plena oculis ante et retro,” significat Divinam Sapientiam inibi (n. 240).
7. “Et Animal primum simile Leoni,” significat Divinum Verum Verbi quoad potentiam (n. 241); “et secundum Animal simile Vitulo,” significat Divinum Verum Verbi quoad affectionem (n. 241); “et tertium Animal habens faciem sicut Homo,” significat Divinum Verum Verbi quoad sapientiam (n. 243); “et quartum Animal simile Aquilae volanti,” significat Divinum Verum Verbi quoad cognitiones, et inde intellectum (n. 244).
8. “Et quatuor Animalia, singula per se, habebant alas sex in circuitu,” significat Verbum quoad potentias et quoad custodias ejus (n. 245); “et lotus plenae erant oculis,” significat Divinam Sapientiam in Verbo in Sensu naturali ex Sensu spirituali et caelesti ejus (n. 246); “et requiem non habebant die et nocte, dicentia, Sanctus, Sanctus, Sanctus Dominus Deus Omnipotens,” significat quod Verbum continue doceat Dominum, et quod ille Solus Deus sit, et inde quod Solus colendus sit (n. 247); “Qui Fuit et Qui Est et Qui Venturus,” significat Dominum (n. 248).
9. “Et cum dederunt Animalia gloriam et honorem et gratiarum actionem Sedenti super Throno,” significat quod Verbum addicet omne Verum et omne Bonum et omnem Cultum Domino judicaturo (n. 249); “Viventi in saecula saeculorum,” significat quod Dominus Solus sit Vita, et ab Ipso Solo vita aeterna (n. 250);
10. “Procidebant viginti et quatuor Seniores coram Sedente super Throno, et adorabant Viventem in saecula saeculorum,” significat humiliationem omnium in Caelo coram Domino (n. 251); “et abjiciebant coronas suas coram Throno,” significat agnitionem quod sapientia illorum ab Ipso Solo sit (n. 252);
“Dicentes,” 11. “Dignus es, Domine, accipere gloriam et honorem et potestatem,” significat confessione” quod Domino, quia est Divinum verum et Divinum Bonum, sit Regnum ex merito et justitia (n. 253); “quia Tu creasti omnia, et per Voluntatem Tuam sunt et creata sunt,” significat quod omnia Caeli et Ecclesiae et Divino Amore Domini per Divinam Sapientiam (Ipsius), seu ex Divino Bono per Divinum Verum, quod etiam est Verbum, facta et formata sint, et quod homines reformentur et regenerentur (n. 254).
(Vers. 1.) “Post haec vidi, et ecce ostium apertum in Caelo,” significat manifestationem de ordinatione caelorum ad Ultimum Judicium a Domino, futurum secundum Divina Ipsius vera in Verbo. – Per “ostium apertum” cum de Caelo, significatur intromissio, ut supra (n. 176); hic etiam manifestatio, quia dicit, “Vidi et ecce;” et quia tunc visa sunt quae in hoc capite memorantur, quae sunt de ordinatione Caelorum ad Ultimum Judicium a Domino, futurum secundum Divina Ipsius vera in Verbo, ideo per “Vidi (et) ecce ostium apertum in Caelo,” significatur manifestatio de illis.
Ut Tubae ex argento conficerentur, et quod filii Aharonis illis clangerent ad convocationes, ad profectiones, in diebus laetitiae, in festis, in principiis mensium, super sacrificiis, ad memoriale, et ad bellum (Num. x. 1-10{1}).
Sed de “tubis” et de “clangore” per illas, in explicatione capitis octavi, ubi de septem Angelis, quibus datae sunt septem tubae, dicetur.
@1 1-10 pro “1 ad 11″$
“Quando venerit Filius Hominis in gloria Sua, et omnes sancti Angeli cum Ipso, tunc sedebit super Throno gloriae Suae” (Matth. xxv. 31, seq.);
agitur ibi de Ultimo Judicio.
Jehovah “fecisti judicium meum, sedisti super Throno Judex justitiae. Jehovah praeparabit ad Judicium Thronum Suum” (Psalm. lx. 5, 6, 8 (B.A. 4, 5, 7));
“Vidi cum Antiquus Dierum sedit, Thronus Ejus sicut flamma ignis, mille et millia ministrabant Ei, et myrias myriadum coram Eo stabant; Judicium comedit, et libri aperti sunt” (Dan. vii{1}. 9, 10);
“Hierosolyma aedificata est, eo ascendunt Tribus, et ibi sedent Throni ad Judicium” (Psalm. cxxii. 3-5);
“Vidi Thronos, et consederunt super illis, et Judicium datum est illis” (Apoc. xx. 4).
“Thronus” a Salomone aedificatus (de quo 1 Reg. x. 18-20), significabat et Regnum et Judicium, quoniam Reges, cum judicia fecerunt, sedebant super thronis. Dicitur quod “thronus” significet Judicium in forma representativa, quia illa, quae Johannes vidit, erant Visiones quae representabant; visa sunt sicut descripsit, sed erant formae representativae futurorum, ut constare potest ex sequentibus, ut quod visa sint Animalia, Draco, Bestiae, Templum, Tabernaculum, Arca, et plura alia: similia fuerunt quae visa sunt Prophetis, de quibus supra (n. 36).
@1 vii. pro “ix.”$
(Ut Matth. xxv. 32, 33, seq.; Joh. V. 22, 27; et alibi).
“Non Pater judicat quemquam, sed judicium omne dedit Filio; potestatem dedit Judicium facere, quia Filius Hominis est” (Joh. v. 22, 27);
sed alibi dicit,
“Non veni ut judicem mundum, sed ut salvem mundum: Verbum, quod locutus sum, illud judicabit illum extremo die” (Joh. xii. 47, 48);
haec duo concordant, dum scitur quod “Filius Hominis” sit Dominus quoad Verbum (videatur supra, n. 44); quare Verbum judicaturum est, Domino moderante. Quod per duodecim Tribus Israelis et eorum Seniores significentur omnes qui ab Ecclesia Domini sunt in Caelis et in Terris, et abstracte omnia vera et bona ibi, videatur (n. 251, 349, 369, 808); et quod similia per Apostolos (n. 79, 790, 903); ex his patet quid significatur per haec Domini verba:
“Jesus dixit ad Discipulos, Vos qui secuti estis Me, quum sederit Filius Hominis super Throno gloriae Suae, sedebitis etiam vos super duodecim thronis judicantes duodecim tribus Israelis” (Matth. xix. 28; Luc. xxii. 30)
per “duodecim” significantur omnia, et praedicantur de veris et bonis Caeli et Ecclesiae (n. 348), similiter “viginti quatuor;” quare “duodecim Apostoli” et “viginti quatuor Seniores” significant omnia Ecclesiae; ac “duodecim” tum “viginti quatuor throni” significant omne judicium; quis non potest intelligere, quod non Apostoli et Seniores judicaturi sint, et quod non possint. Ex his nunc constare potest cur “throni” et “seniores” dicuntur, ubi de Judicio, ut quoque apud Esajam:
“Jehovah in judicium veniet cum Senioribus populi Sui” (iii. 14);
apud Davidem:
“Hierosolyma aedificata est, et eo ascendunt Tribus et ibi sedent Throni ad judicium” (Psalm. cxxii. 3-5);
et in Apocalypsi:
“Vidi Thronos, et consederunt super illis, et Judicium datum est illis” (xx. 4).
“Redemisti brachio populum Tuum, Vocem dederunt aetheres; vox Tonitrui in orbem, illustrarunt Fulgura orbem” (Psalm. lxxvii. 16, 18, 19 (B. A. 15, 17, 18));
“Illustrabunt Fulgura Jehovae Orbem” (Psalm. xcvii. 4{1};
“In angustia invocasti Me, et eripui te, respondi tibi in occulto Tonitru” (Psalm. lxxxi. 8 (B.A. 7));
“Audivi sonitum turbae multae, tanquam sonitum Tonitruum vehementium, dicentium Halleluia, quia Regnum cepit Dominus Deus noster Omnipotens” (Apoc. xix. 6).
Quia per “fulgura, tonitrua et voces” significantur illustratio, perceptio et instructio, ideo
Jehovah cum descendit super Monte Sinai, et promulgavit Legem, erant Fulgura et Voces (Exod. xix. .16);
Et cum ad Dominum e Caelo emissa est vox, audita est tanquam Tonitrui (Joh. xii. 28, 29).
Et quia Jacobus et Johannes repraesentabant Charitatem et Opera ejus, et ex his est omnis perceptio veri et boni,
A Domino vocati sunt Boanerges, hoc est, filii Tonitrui (Marc. iii. 17).
Ex his patet, quod similia per “fulgura, tonitrua et voces” significentur in sequentibus in Apocalypsi:
“Audivi unum ex quatuor Animalibus tanquam vocem Tonitrui” (cap. vi. 1):
“Audivi vocem e Caelo tanquam vocem Tonitrui magni” (cap. xiv{2}. 2);
Cum Angelus projecit thuribulum in terram, “facta sunt Tonitrua, Voces et Fulgura” (cap. viii. 5);
Cum Angelus clamavit, “locuta sunt septem Tonitrua voces suas” (cap. x. 3, 4);
Cum apertum est Templum Dei in Caelo, “facta sunt Fulgura et Voces et Tonitrua” (cap. xi. 19).
(Similiter alibi.)
@1 4 pro “3, 4″$
@2 xiv. pro “iv.”$
(Ut hic; tum cap. v. 13; cap. vii. 1-3: cap. viii. 8, 9; cap. x. 2, 8; cap. xii. 12{1}; cap. xiii. 1; cap. xiv. 7; cap. xv. 2; cap. xvi. 3; cap. xvi. 17, 19, 21 cap. xx. 13).
Dicitur “mare vitreum simile crystallo,” ex pellucentia Divini Veri procedentis a Domino. Quoniam Divinum Verum in terminis in mundo spirituali facit apparentiam maris, ideo per “mare” alibi in Verbo simile significatur, ut illi his locis:
“In die illo exibunt aquae vivae ex Hierosolyma, pars earum ad Mare orientale, et pars earum ad Mare posterius” (Sach. xiv. 8{2});
“aquae vivae ex Hierosolyma” sunt Divina vera Ecclesiae a Domino; inde “mare” est ubi desinunt.
“Jehovah in Mari via Tua, et semita Tua in aquis multis” (Psalm. lxxvii. 20 (B.A. 19));
“Sic dixit Jehovah, Qui dedi in Mari viam, et in aquis multis semitam” (Esaj. xliii. 16);
“Jehovah super Maria fundavit orbem, et super flumina stabilivit eum” (Psalm. xxiv. 2);
“Jehovah” fundavit Terram super basibus suis, ut non dimoveatur in aeternum Abysso (seu Mari) sicut veste obvelasti eam” (Psalm. civ. 5, 6):
quod “terra fundata sit super mari,” est quod Ecclesia, quae per “terram” intelligitur, super communibus veris: haec enim sunt ejus bases et fundamenta.
“Ego exsiccabo Mare Babelis, et arefaciam scaturiginem ejus: ascendet super Babelem Mare, multitudine fluctuum ejus obtecta erit” (Jerem. li. 36, 42{3});
per “exsiccare mare Babelis, et arefacere scaturiginem ejus,” significatur exstinguere omne verum Ecclesiae ejus a primis ad ultima.
“Post Jehovam ibunt, et cum honore accedent filii a Mari” (Hosch. xi. 10{4}):
“filii a mari” sunt qui in communibus seu ultimis veris sunt.
“Jehovah Qui aedificat in Caelis gradus Suos, et vocat aquas Maris, et effundit eas super facies terrae” (Amos ix. 6);
“Per Verbum Jehovae Caeli facti sunt; colligit sicut cumulum aquas Maris, dans in thesauris Abyssos” (Psalm. xxxiii. 6, 7);
“Per increpationem Meam{5} exsicco Mare, pono fluvios desertum” (Esaj. l. 2).
(Praeter in aliis locis.)
Quoniam per “mare” significatur Divinum Verum apud illos qui in terminis Caeli sunt, ideo per “Tyrum et Zidonem,” quia juxta mare erant, significatur Ecclesia quoad cognitiones boni et veri: et quoque ideo per “insulas maris” significantur illi qui in remotiori cultu Divino sunt (n. 34): et ideo “mare” in Lingua Hebraea est “occidens,” hoc est, ubi lux solis vadit in vesperam suam, aut verum in obscurum. Quod “mare” etiam significet naturale hominis separatum a spirituali, ita quoque Infernum, videbitur in sequentibus.
@1 12 pro “18”$
@2 8 pro “7”$
@3 li. 36, 42 pro “l. 42.”$
@4 10 pro “9, 10, 11″$
@5 Meam pro “suam” (Vid. n. 405.)$
“Sensus literae Verbi est custodia pro genuinis veris, quae intus latent; et in eo est custodia, quod ille Sensus possit huc illuc verti, hoc est, explicari secundum captum, et per id tamen internum Verbi non laedi et violari; non enim nocet ut Sensus literae aliter ab uno quam ab altero intelligatur, sed id nocet, si Divina vera quae intus latent, pervertantur{1} per hoc enim infertur Verbo violentia: ne hoc fiat, custodit Sensus literae; et custodit apud illos, qui in falsis sunt ex religione, et falsa illa non confirmant, nam hi non aliquam violentiam inferunt. Haec custodia significatur per Cherubos,’ et quoque describitur per illos in Verbo: custodia haec significatur per `Cherubos,’ qui, postquam Adamus cum uxore ejectus est ex horto Edenis, ad introitum ejus positi sunt; de quibus haec leguntur:
Cum Jehovah Deus expulerat hominem, `habitare fecit ab oriente Horti Edenis Cherubos, et flammam gladii hinc inde vertentis se, ad custodiendum viam Arboris vitae’ (Genes. iii. 23, 24);
per `Cherubos’ significatur custodia; per `viam Arboris vitae’ significatur introitus ad Dominum, qui hominibus est per Verbum; per `flammam gladii hinc inde vertentis se, significatur Divinum Verum in ultimis, quod est sicut Verbum in Sensu literae, qui ita verti potest, ut dictum est. Simile significatur per
Cherubos ex auro positos super duabus extremitatibus Propitiatorii, quod erat super Arca in Tabernaculo (Exod. xxv. 18-21).
Quia hoc significabatur per `Cherubos,’ ideo
Jehovah locutus est cum Mose inter illos (Exod. xxv. 22; cap. xxx. 6{2}; Num. vii. 89{3}).
Nec aliud significatum est per
Cherubos super aulaeis Tabernaculi, et super Velo ibi (Exod.xxvi. (1,) 31);
Nam aulaea et vela Tabernaculi repraesentabant ultima Caeli et Ecclesiae, ita etiam ultima Verbi. Nec aliud significatum est per
Cherubos in medio Templi Hierosolymitani (1 Reg. vi. 23-28{4});
Et per Cherubos sculptos super parietibus et super foribus Templi (1 Reg. vi, 29, 32, 35);
Similiter per Cherubos in Novo Templo (Ezech. xli. 18-20).
Quoniam per `Cherubos’ significabatur custodia, ne Dominus, Caelum, et Divinum Verum, quale est intus in Verbo, immediate adeantur, sed mediate per ultima, ideo de Rege Tyri ita dicitur:
`Tu obsignans demensum, plenus sapientia et perfectus pulchritudine; in Eden horto fuisti; omnis lapis pretiosus tegumentum tuum, tu Cherube, expansio contegentis; perdidi te, Cherube contegens, in medio lapidum ignis’ (Ezech. xxviii. 12-14, 16);
per `Tyrum’ significatur Ecclesia quoad cognitiones veri et boni; et inde per `Regem’ ejus, Verbum, ubi et unde cognitiones illae sunt; quod Verbum hic in suo ultimo, quod est Sensus literae, per illum, et custodia per `Cherubum,’ significetur, patet; nam dicitur, `tu obsignans demensum, omnis lapis pretiosus tegumentum tuum,’ ac `tu Cherube expansio contegentis(,’ ut et `Cherube contegens);’ per `lapides pretiosos,’ qui etiam ibi nominantur, significantur vera Sensus literae Verbi (n. 231 (hujus operis)). Quoniam per `Cherubos’ significatur Divinum Verum in ultimis ut custodia, ideo dicitur apud Davidem,
`Pastor Israelis, Qui sedet super Cherubis, effulge’ (Psalm. lxxx. 2 (B.A. 1));
`Jehovah insidens Cherubis’ (Psalm. xcix. 1);
`Jehovah inclinavit Caelos, et descendit, et equitavit super Cherubis’ (Psalm. xviii. 10, 11);
`equitare super Cherubis,’ `sedere,’ et `insidere illis,’ est super Sensu ultimo Verbi. Divinum Verum in Verbo, et ejus quale, describitur per Cherubos apud Ezechielem, in capite primo, nono, et decimo; at{5} quia nemo scire potest quid per singula descriptionis illorum significatur, nisi cui apertus est Sensus spiritualis, qui quia mihi detectus est, dicetur quid in summa per illa omnia, quae de quatuor Animalibus seu Cherubis memorantur in primo capite apud Ezechielem, significatur; quae haec sunt:
Describitur Divina Sphaera externa Verbi (vers. 4);
Illa repraesentata sicut homo (vers. 5);
Conjuncta spiritualibus et caelestibus (vers. 6);
Naturale Verbi quale est (vers. 7);
Spirituale et caeleste Verbi conjunctum naturali, quale est (vers. 8, 9);
Divinus amor boni et veri caelestis, spiritualis et naturalis inibi, distinctim et simul (vers. 10, 11);
Quod ad unum spectent (vers. 12);
Sphaera Verbi ex Divino Bono et Divino Vero Domini, ex quibus Verbum vivit (vers. 13, 14);
Doctrina boni et veri in Verbo et ex Verbo (vers. 15-21);
Divinum Domini supra illud et in illo (vers. 22, 23);
Et ex illo (vers. 24, 25);
Quod Dominus sit supra Caelos (vers. 26);
Quod Ipsi sit Divinus Amor et Divina Sapientia (vers. 27, 28).
Haec summaria sunt.”
@1 pervertantur pro “pervertuntur” (Vid. loc. cit.)$
@2 xxx. 6 pro “”xxxvi. 9″$
@3 89 pro “8, 9″$
@4 23 pro “22”$
@5 at pro “et” (Vid. loc. cit.)$
Pleni essent oculis (cap. x. 12)
(per) “ante et retro,” cum de Verbo a Domino, significatur Divina Sapientia et Divinus Amor inibi.
“Leo rugit, quis non timeat; Dominus Jehovih{1} locutus est, quis non prophetet” (Amos iii. 8);
“Non revertar ad perdendum Ephraimum, post Jehovam ibunt, sicut Leo rugit” (Hosch. xi. 9, 10{2});
“Quemadmodum rugit Leo, et juvenis Leo, sic descendet Jehovah ad militandum super monte Zionis” (Esaj. xxxi. 4).
“Ecce vicit Leo, Qui est ex tribu Jehudae, Radix Davidis” (Apoc. v. 5);
“Catulus Leonis Jehudah, curvavit se, cubuit sicut Leo vetus, quis excitat eum” (Genes. xlix. 9);
in his locis describitur potentia Divini Veri, quod a Domino, per “leonem;” “significat ex potentia loqui et agere contra inferna, quae auferre volunt hominem, a quibus Dominus illum eripit, sicut leo praedam; “curvare se” est se mittere in potentiam; “Jehudah” in supremo Sensu significat Dominum (n. 96, 266).
“Angelus clamavit voce magna sicut Leo rugit” (Apoc. x. 3);
“Incurvat se, cubat sicut Leo vetus, quis excitat eum” (Num. xxiv. 9);
En populos sicut vetus Leo surgit, et sicut juvenis{3} Leo effert se” (Num. xxiii. 24{4});
haec de Israele, per quem significatur Ecclesia cujus potentia, quae in Divinis veris est, ita describitur; similiter,
“Reliquiae Jacobi in medio populorum erunt sicut Leo inter bestias sylvae, sicut Leo juvenis inter greges ovium{5}” (Mich. v. 7 (B.A. 8){6}).
(Praeter in multis aliis locis, ut Esaj. xi. 6; cap. xxi. 6-9; cap. xxxv. 9; Jerem. ii. 15; cap. iv. 7; cap. v. 6; cap. xii{7}, 8; cap. l. 17; cap. li. 38; Ezech. xix. 3, 5, 6; Hosch. xiii. 7, 8; Joel i. 6, 7; Nah. ii. 12; Psalm. xvii. 12; Psalm. xxii. 14 (B.A. 13) Psalm. lvii. 5 (B.A. 4); Psalm. lviii. 7 (B.A. 6){8}; Psalm. xci. 13; Psalm. civ. 21, 22; Deutr. xxxiii. 20.)
@1 Jehovih pro “Jehovah”$
@2 9, 10 pro “20”$
@3 juvenis pro “vetus”$
@4 24 pro “23, 24″$
@5 ovium pro “populorum”$
@6 7 pro “6, 7″$
@7 xii. pro “viii.”$
@8 7 pro “7, 8″$
“Rependemus Jehovae Vitulos labiorum nostrorum” (xiv. 3{1} (B.A. 2));
“vituli labiorum” sunt confessiones ex affectione veri. Apud Malachiam:
“Exorietur vobis timentibus Nomen Meum sol justitiae, et sanitas in alis ut crescatis sicut Vituli saginati” (iii. 20 (B. A. iv. 2));
comparatio fit cum “vitulis saginatis,” quia per illo significantur qui impleti cognitionibus veri et boni ex affectione sciendi illas. Apud Davidem:
“Vox Jehovae saltare facit cedros Libani sicut Vitulum” (Psalm. xxix. 6)
per “cedros Libani” significantur cognitiones veri; inde dicitur quod “vox Jehovae illas saltare faciat sicut vitulum;” “vox Jehovae” est Divinum Verum, hic afficiens. Quoniam Aegyptii amaverunt scientias, ideo fecerunt sibi vitulos in signum affectionis illarum; sed postquam coeperunt colere vitulos ut deos, tunc per illos in Verbo significantur affectiones sciendi falsa
(Ut Jerem. xlvi. 20, 21{2} Psalm. lxviii. 31 (B.A. 30); et alibi).
Simile itaque significatur per
Vitulum quem filii Israelis sibi fecerunt in deserto (Exod xxxii.);
Tum simile per Vitulos Samariae (1 Reg. xii. 28-32; Hosch. viii. 4, 5; cap. x. 5);
quare dicitur apud Hoscheam:
“Faciunt sibi fusile ex argento, sacrificantes hominem. Vitulos osculantur” (xiii. 2);
“facere sibi fusile ex argento” significat falsificare verum, “sacrificare hominem” significat destruere sapientiam, et “osculari vitulos” significat agnoscere falsa ex affectione. Apud Esajam:
“Ibi pascet Vitulus, ibi cubabit, et consumet ramos ejus” (xxvii. 10).
(Simile per Vitulum significatur Jerem. xxxiv{3}. 18-20.)
Quoniam omnis Divinus cultus est ex affectionibus veri et boni, et inde cognitionibus illorum, ideo Sacrificia, in quibus cultus Ecclesiae apud filios Israelis principaliter constabat, fiebant ex variis Bestiis, ut ex agnis, capris, haedis, ovibus, hircis, vitulis, bobus; et ex vitulis, quia significabant affectionem sciendi vera et bona, quae est affectio prima naturalis: haec significabatur per
“Sacrificia ex Vitulis” (Exod. xxix. 11, 12; Levit. iv. 3, 13, seq.; cap. viii. 14{4}, seq.; cap. ix. 2; cap. xvi. 3{5}; cap. xxiii. 18; Num. viii. 8, seq.; cap. xv. 24; cap. xxviii. 19, 20; Judic. vi. 25-28{6}; 1 Sam. i. 25; cap. xvi. 2; 1 Reg. xviii. 23-26, 33).
Visum est secundum Animal simile Vitulo, quia Divinum Verum Verbi, quod per illud significatur, afficit animos, ac sic instruit et imbuit.
@1 3 pro “13”$
@2 20, 21 pro “20, 22$
@3 xxxiv. pro “xxiv.”$
@4 14 pro “15”$
@5 3 pro “1”$
@6 28 pro “29”$
“Rarum reddam virum Hominem prae auro puro, et Hominem prae auro Ophiris” (Esaj. xiii. 12);
“vir homo” est intelligentia, et “homo” est sapientia.
“Exurentur habitatores terrae, et relictus erit Homo rarus” (Esaj. xxiv. 6);
“Seminabo domum Israelis et domum Jehudae semine Hominis et semine bestiae” (Jerem. xxxi. 27);
“Vos grex Mi, Homo vos, Ego Deus vester” (Ezech. xxxiv. 31); “Erunt Urbes devastatae plenae grege Hominis” (Ezech. xxxvi. 38):
“Vidi terram, cum ecce vacuum et inane, et versus Caelos et non lux eorum, vidi cum ecce non Homo” (Jerem. iv{1}. 23, 25:
“Sacrificant Hominem, vitulos osculantur” (Hosch. xiii. 2); “Mensus est murum sanctae Hierosolymae centum et quadraginta quatuor cubitorum, mensura Hominis quae est Angeli” (Apoc. xxi. 17);
praeter multis aliis in locis, in quibus per hominem significatur sapiens, et in sensu abstracto sapientia.
@1 iv. pro “xxiv.”$
“Exspectantes Jehovam innovantur robore, ascendunt alis sicut Aquilae” (Esaj. xl. 31{1};
“ascendere alis sicut aquilae,” est elevari in cognitiones veri et boni, et inde in intelligentiam.
“Num per intelligentiam tuam et juxta os tuum se attollit Aquila, et pervestigat cibum; in longinquum oculi ejus prospiciunt” (Hiob xxxix. 26, 27, 29{2});
facultas cognoscendi, intelligendi et prospiciendi, hic per “aquilam” describitur, et quod hoc non sit ex propria intelligentia.
Jehovah “Qui saturat bono os tuum, ut renoveris sicut Aquila pueritia tua” (Psalm. ciii. 5);
“saturare os bono” est per cognitiones dare intellectum; inde comparatio fit cum aquila.
“Aquila magna, magna alis, longa pennis, venit super Libanum, et accepit ramusculum cedri, et posuit in agro sementis, et germinavit. Et fuit altera Aquila magna, ad quam vitis applicuit radices suas” (Ezech. xvii. 1-8);
per “binas Aquilas” ibi describitur Ecclesia Judaica et Israelitica, utraque quoad cognitiones veri et inde intelligentiam. “Aquilae” autem in opposito sensu significant cognitiones falsi, ex quibus intellectus perversus
(Ut Matth. xxiv. 28; Jerem. iv. 13; Habak. i. 8, 9; et alibi).
@1 31 pro “30-36″$
@2 26, 27, 29 pro “26”$
Alae oscularentur se invicem, et quod etiam tegerent corpora illorum, et quod similitudo manuum esset sub illis (cap. i. 23, 24; cap. 111. 13; cap. x. 5, 21);
per “osculari se invicem” significatur conjunctim et unanimiter agere; per “tegere corpora” significatur custodire ne interiora vera, quae sunt Sensus spiritualis Verbi, violentur; et per “manus sub alis” significantur potentiae. De “Seraphim” etiam dicitur, quod illis essent
Sex Alae, quarum duabus tegebant faciem, duabus pedes, et duabus volabant (Esaj. vi. 2);
per “Seraphim” similiter significatur Verbum, proprie doctrina e Verbo; et per “alas quibus tegebant facies et pedes,” similiter significantur custodiae; ac per “alas quibus volabant,” potentiae, ut supra: quod per “volare” significetur percipere et instruere, et in supremo Sensu prospicere et providere, constat etiam ex his:
“Deus equitavit super Cherubo, Volavit, et vectus est super alis venti” (Psalm. xviii. 11 (B.A. 10): 2 Sam. xxii. 11);
“Vidi Angelum Volantem per medium Caeli, habentem Evangelium aeternum” (Apoc. xiv. 6).
Quod per “Alas” significentur custodiae, patet ex his:
Jehovah sub Ala Sua obtegit te” (Psalm. xci. 4);
“Occultari sub umbra Alarum Dei” (Psalm. xvii. 8):
“Confidere in umbra Alarum Ipsius” (Psalm. xxxvi{1}. 8 (B.A. 7)); Psalm. lvii. 2 (B.A. 1); Psalm. lxiii. 8 (B.A. 7)
“Expandi Alam super te, et operui nuditatem tuam” (Ezech. xvi. 8);
“Erit vobis sanitas in Alis Ipsius” (Malach. iii. 20 (B.A. iv.2));
“Sicut aquila excitat nidum suum, super pullis suis motitat se, expandit Alas suas, portat Alis solis, sic Jehovah ducit eum” (Deut. xxxii. 11, 12{2}):
Jesus dixit, “Hierusalem, quoties volui congregare liberos tuos, quem admodum gallina pullos suos sub Alas suas” (Matth. xxiii. 37; Luc. (xiii.) 34).
@1 xxxvi. pro “xxvi.”$
@2 11, 12 pro “10, 11, 12″$
“Alpha et Omega, Principium et Finis, Primus et Ultimus, Qui Est et Qui Fuit et Qui Venturus, et Omnipotens;”
quid autem per illa significatur (n. 13, 29-31, 38, 57) explicatum est; hic nunc, quod Dominus, per “Sanctum, Sanctum, Sanctum Dominum Deum Omnipotentem, Qui Fuit et Qui Est et Qui Venturus,” intelligatur.
Dominus quoad judicium, ut supra; inde patet, quod per “cum dederunt Animalia gloriam et honorem et gratiarum actionem Sedenti super Throno,” significetur quod Verbum addicet omne verum et omne bonum et omnem cultum Domino judicaturo. Per “dare Domino gloriam et honorem, non aliud in Verbo intelligitur, quam agnoscere et confiteri, quod omne verum et omne bonum sit ab Ipso, ita quod sit
Solus Deus, Gloria enim Ipsi est ex Divino Vero, et Honor ex Divino Bono. Haec per “gloriam et honorem” significantur in sequentibus locis:
“Jehovah Caelos facit, Gloria et Honor coram Ipso” (Psalm. xcvi. 5, 6);
“Jehovah Deus magnus valde, Gloriam et Honorem induisti” (Psalm. civ. 1);
“Magna opera Jehovae, Gloria et Honor opus Ipsius” (Psalm. cxi. 2, 3);
“Gloriam et Honorem pones super Ipsum, benedictiones in aeternum” (Psalm. xxi. 6, 7 (B.A. 5, 6),
de Domino.
“Accinge gladium Tuum super femur, potens Gloria et Honore; in Honore Tuo conscende, equita super Verbo veritatis” (Psalm. xlv. 4, 5 (B.A. 3, 4));
“Carere Ipsum fecisti paululum prae angelis, Gloria et Honore coronasti Ipsum” (Psalm. viii. 6 (B.A. 5));
“Gloria Libani data est Illi, Honor Carmeli et Scharonis: illi videbunt Gloriam Jehovae, et Honorem Dei nostri” (Esaj. xxxv. 2{1});
haec et illa de Domino.
(Praeter alibi, ut Psalm. cxlv. 4, 5, 12; Apoc xxi. 24, 26.)
Praeterea, ubi in Verbo agitur de Divino Vero dicitur “Gloria” (n. 629); et ubi agitur de Divino Bono, dicitur “Honor.”
@1 2 pro “1, 2″$
“Cor mundum Crea mihi Deus, et spiritum firmum innova in medio mei” (Psalm. li. 12 (B.A. 10));
“Aperis manum, saturantur bono: emmittis spiritum, Creantur” (Psalm. civ. 28, 30);
“Populus qui Creabitur, laudabit Jah” (Psalm. cii. 19 (B.A. 18));
“Ecce Ego Creans Caelum novum et Terram novam laetamini in aeternum, quae Ego Creans: ecce Ego Creaturus sum Hierosolymam exultationem” (Esaj. lxv. 17, 18);
“Jehovah Creans Caelos, extendens Terram, dans animam populo super illa, et spiritum ambulantibus in illa” (Esaj. xlii. 5; cap. xlv. 12, 18);
“Sic dixit Jehovah, Creator tuus, Jacob, Formator tunc, Israel redemi te, vocavi Nomine Meo(, Mihi) tu; omnem vocatum a Nomine Meo, in gloriam Meam Creavi eum” (Esaj. xliii. 1, 7);
“In die quo creatus es, praeparata sunt; perfectus tu in viis tuis a{1} die quo Creatus es, donec inventa est perversitas in te” (Ezech. xxviii. 13, 15);
haec de Rege Tyri, per quem significantur qui in intelligentia per Divinum Verum sunt.
“Ut videant, cognoscant, attendant et intelligant, quod manus Jehovae fecerit hoc, et Sanctus Israelis Creaverit hoc” (Esaj. xli. 20{2}).
@1 a pro “in”$
@2 20 pro “19, 20″$
Ne aliquis in Sensum spiritualem Verbi intret, ac genuinum verum, quod illius Sensus est, pervertat, custodiae a Domino positae sunt, quae in Verbo per Cherubos, qui hic sunt quatuor Animalia, intelliguntur: quod custodiae sint positae, hoc mihi ita repraesentatum est:
Datum est videre magnas Crumenas; apparentes sicut sacci, in quibus reconditum fuit argentum in multa copia; et quia apertae erant, perceptum est sicut unusquisque posset argentum ibi repositum depromere, imo diripere; sed juxta Crumenas illas sedebant bini Angeli, qui custodes; locus ubi repositae erant, apparebat instar praesepis in stabulo; in camera proxima visae sunt Virgines modestae, cum Uxore casta; et prope illam cameram stabant bini Infantes, et dictum est, quod cum illis non infantiliter sed sapienter ludendum sit; et postea apparebat Scortum, tum Equus jacens mortuus.
Quibus visis instructus sum, quod per illa repraesentatus sit Sensus literae Verbi, in quo Sensus spiritualis est. Magnae illae Crumenae argento plenae significabant cognitiones veri et boni in multa copia: quod apertae essent, et tamen ab Angelis custoditae, significabat quod quisque posset inde cognitiones veri desumere; sed quod caveatur, ne aliquis Sensum spiritualem, in quo merae veritates sunt, falsificet. Praesepe in stabulo, in quo jacebant crumenae, significabat instructionem spiritualem pro intellectu; hoc significat praesepe, etiam praesepe in quo Dominus Infans jacuit, quia Equus, qui inde edit, significat intellectum Verbi. Virgines modestae, quae in camera proxima visae sunt, significabant affectiones veri, et Uxor casta conjunctionem boni et veri. Infantes significabant innocentiam sapientiae in Verbo; erant Angeli e tertio Caelo, qui omnes apparent sicut infantes. Scortum cum Equo mortuo significabat falsificationem Verbi a multis hodie, per quam omnis intellectus veri perit; Scortum significat falsificationem, et Equus mortuus intellectum veri nullum.
Datum est loqui cum multis post mortem, qui crediderunt se sicut stellae lucituros in Caelo, quia, ut dixerunt, sanctum habuerunt Verbum, saepius perlegerunt illud, plura inde collegerunt per quae fidei suae dogmata confirmaverunt, et per id in mundo ut docti celebrati sunt; ex quo credebant se Michaeles et Raphaeles futuros. Sed plures ex illis explorati sunt, ex quo amore studuerunt Verbo: ac inventi quod aliqui ex amore sui, ut magni in Mundo apparerent, et sicut Primates Ecclesiae colerentur; aliqui autem ex amore mundi, ut lucrarentur opes: hi dum explorati sunt quid scirent ex Verbo, compertum est, quod inde nihil genuini veri scirent, sed modo tale quod vocatur verum falsificatum, quod in se est falsum, et hoc in mundo spirituali putet coram naribus angelorum et dictum est illis, quod hoc illis esset ex causa, qua ipsi et mundus fuerunt fines, seu, quod idem, amores illorum, et non Dominus et Caelum; et cum ipsi et mundus sunt fines, tunc cum legunt Verbum, haeret mens illorum in se ipsis et in mundo, et inde cogitant jugiter ex suo proprio, quod in caligine est quoad omnia quae Caeli sunt: in quo statu non potest homo subduci ex lumine proprio, et sic elevari in lucem Caeli, proinde nec aliquem influxum a Domino per Caelum recipere. Vidi etiam hos in Caelum admissos, et cum inventi sunt quod absque veris essent, nudati sunt vestibus, et apparuerunt in pudendis; et qui falsificaverunt vera, quia putuerunt, expulsi sunt, sed usque remansit apud hos fastus, ac fides quod meruerint.
Aliter factum est cum illis, qui studuerunt Verbo ex affectione sciendi verum quia verum est, et quia inservit usibus vitae spiritualis, non solum suae, sed etiam proximi. Illos vidi elevatos in Caelum, et sic in lucem, in qua est Divinum Verum ibi, et simul tunc exaltatos in sapientiam Angelicam, et in felicitatem ejus, quae est vita aeterna.
CAPUT V.
ET vidi in dextra Sedentis super Throno Librum scriptum intus et a tergo, obsignatum sigillis septem.
2. Et vidi Angelum fortem praedicantem voce magna, Quis est dignus aperire Librum, et solvere sigilla ejus.
3. Et nemo potuit in Caelo, nec super terra, neque sub terra, aperire Librum, nec{1} inspicere eum.
@1 nec pro “et”$
4. Et ego flebam multum, quod nemo dignus inventus sit aperire et legere Librum, nec inspicere eum.
5. Et unus ex Senioribus dicit mihi, Ne fleto; ecce Leo, qui est ex tribu Jehudae, Radix Davidis, aperire Librum, et solvere septem sigilla ejus.
6. Et vidi, et ecce in medio Throni, et quatuor Animalium, et in medio Seniorum, Agnum stantem tanquam occisum, habentem cornua septem, et oculos septem, qui sunt septem Dei Spiritus emissi in omnem terram.
7. Et venit et accepit Librum e dextra Sedentis super Throno.
8. Et cum accepisset Librum, quatuor Animalia et Viginti quatuor Seniores prociderunt coram Agno habentes unusquisque citharas, et phialas aureas plenas suffitibus, quae sunt preces sanctorum.
9. Et canebant canticum novum, dicentes, Dignus es accipere Librum, et aperire sigilla ejus, quia occisus es, et redemisti Deo nos in sanguine Tuo, ex omni tribu et lingua, et populo et gente.
10. Et fecisti nos Deo nostro reges et sacerdotes, et
regnabimus super terra.
11. Et vidi et audivi vocem angelorum multorum circum Thronum, et Animalia, et Seniores, et erat numerus eorum myriades myriadum, et chiliades chiliadum;
12. Dicentes voce magna, Dignus est Agnus occisus accipere potestatem et divitias et sapientiam et honorem et gloriam et benedictionem.
13. Et omne creatum, quod est in Caelo, et in terra, et sub terra, et in mari quae sunt, et quae in illis omnia, audivi dicentes, Sedenti super Throno et Agno, benedictio et honor et gloria et robur in saecula saeculorum.
14. Et quatuor Animalia dicebant, Amen; et viginti quatuor Seniores prociderunt et adoraverunt Viventem in saecula saeculorum.
SENSUS SPIRITUALIS.
CONTENTUM TOTIUS CAPITIS.
QUOD DOMINUS IN DIVINO HUMANO JUDICIUM FACTURUS SIT EX VERBO ET SECUNDUM ILLUD, QUIA IPSE EST VERBUM: ET QUOD HOC AGNITUM SIT AB OMNIBUS IN TRIBUS CAELIS.
CONTENTA{1} SINGULORUM VERSUUM.
@1 CONTENTA pro “CONTENTUM”$
1. “Et vidi in dextra Sedentis super Throno Librum scriptum intus et a tergo,” significat Dominum quoad Ipsum Divinum Suum ad aeterno, Cui Omnipotentia et Omniscientia, et Cui est Verbum (n. 256)”; obsignatum sigillis septem,” significat illud prorsus absconditum angelo et homini (n. 257).
2. “Et vidi Angelum fortem praedicantem voce magna,” significat Divinum Verum a Domino influens penitus apud Angelos et homines (n. 258); “Quis est dignus aperire Librum et solvere sigilla ejus,” significat quis in potentia est nosse status vitae omnium in Caelis et in Terris, et judicare unumquemvis secundum suum (n. 259).
3. “Et nemo potuit in Caelo, nec super terra, neque sub terra,” significet quod nullus in Caelis superioribus et in Caelis inferioribus (n. 260); “aperire librum,” significat nosse statas vitae omnium, et judicare unumquemvis secundum suum (n. 261); “nec inspicere eum,” significat ne hilum (n. 262).
4. “Et ego flebam multum, quod nemo (dignus) inventus sit aperire et legere Librum, nec inspicere eum,” significat dolorem cordis, quod si non aliquis posset, perirent omnes (ii. 263).
5. “Et unus ex senioribus dicit{1} mihi, Ne fleto,” significat consolationem (n. 264); “ecce vicit Leo, Qui est ex tribu Jehudae. Radix Davidis,” significat Dominum, quod ex propria potentia subjugaverit Inferna, et redegerit in ordinem omnia cum fuit in Mundo, per Divinum Bonum unitum Divino Vero in Suo Humano (n. 265, 266); “aperire Librum, et solvere septem sigilla ejus,” significat hic ut prius (n. 267).
@1 dicit pro “dixit”$
6. “Et vidi, et ecce in medio Throni, et quatuor Animalium, et in medio Seniorum,” significat ab intimis et inde in omnibus Caeli, Verbi, et Ecclesiae (n. 268); “Agnum stantem tanquam occisum,” significat Dominum quoad Humanum non in Ecclesia pro Divino agnitum (n. 269); “habentem cornua septem,” significat Ipsius Omnipotentiam (n. 270); “et oculos septem, significat Ipsius Omniscientiam et Divinam Sapientiam (n. 271); “qui sunt septem Dei Spiritus emissi in omnem terram,” significat quod ex illa sit Divinum Verum in universo terrarum orbe, ubi religio (n. 272).
7. “Et venit et accepit Librum e dextra Sedentis super Throno,” significat quod Dominus quoad Divinum Humanum Suum sit Verbum, et quod hoc ex Divino Suo in Ipso, et quod ideo ex Divino Humano Suo facturus sit judicium (n. 273).
8. “Et cum accepisset Librum,” significat quando Dominus instituit facere judicium, et per id omnia in Caelis et super terris redigere in ordinem (n. 274); quatuor Animalia et viginti quatuor Seniores prociderunt coram Agno,” significat humiliationem, et adorationem Domini ex superioribus Caelis (n. 275); “habentes unusquisque citharas,” significat confessionem Divini Humani Domini ex veris spiritibus (n. 276); “et phialas aureas plenas suffitibus,” significat confessionem Divini Humani Domini ex bonis spiritualibus (n. 277); “quae sunt preces sanctorum,” significat cogitationes quae sunt fidei ex affectionibus quae sunt charitatis, apud illos qui ex bonis et veris spiritualibus colunt Dominum (n. 278).
9. “Et canebant canticum novum,” significat agnitionem et glorificationem Domini, quod Solus sit Judex, Redemptor et Salvator, ita Deus Caeli et terrae (n. 279); “dicentes, Dignus es accipere Librum, et aperire sigilla ejus,” significat hic ut prius (n. 280); “quia occisus es, et redemisti Deo nos in sanguine Tuo,” significat liberationem ab affectio, et salvationem per conjunctionem cum Ipso (n. 281); “ex omni tribu et lingua et populo et gente,” significat quod a Domino redempti sint, qui in Ecclesia aut in aliqua Religione in veris quoad doctrinam et in bonis quoad vitam sunt (n. 282).
10. “Et fecisti nos Deo nostro reges et sacerdotes,” significat quod illi a Domino in sapientia ex Divinis veris et in amore ex Divinis bonis sint (n. 283); “et regnabimus super terra,” significat et erunt in Regno Ipsius, Ipse in illis et illi in Ipso (284, 285).
11. “Et vidi et audivi vocem Angelorum multorum circum Thronum, et Animalia, et Seniores,” significat confessionem et glorificationem Domini ob angelis inferiorum Caelorum (n. 86); (“et erat numerus eorum myriades myriadum, et chiliades chiliadum,” significat omnes in veris et in bonis) (n. 287).
12. “Dicentes voce magna. Dignus est Agnus occisus accipere potestatem et divitias et sapientiam et honorem et gloriam,” significat confessionem ex corde, quod Domino quoad Divinum sit Omnipotentia, Omniscientia, Divinum Bonum et Divinum Verum (ii. 288); “et benedictionem,” significat omnia illa in Ipso, et ab Ipso in illis (n. 289).
13. “Et omne creatum, quod est in Caelo, et in terra, et sub terra, et in mari, quae sunt, et quae in illis omnia, audivi dicentes,” significat confessionem et glorificationem Domini ab angelis infimorum caelorum (n. 290); “Sedenti super Throno et Agno, benedictio et honor et gloria et robur in saecula saeculorum,” significat quod in Domino ab aeterno et inde in Divino Humano Ipsius sit omne Caeli et Ecclesiae, Divinum Bonum et Divinum Verum, et Divina Potentia, et ob Ipso in illis (n. 291).
14. “Et quatuor Animalia dicebant, Amen,” significat Divinam confirmationem ex Verbo (n. 292); “et viginti quatuor Seniores prociderunt et adoraverunt Viventem in saecula saeculorum,” significat humiliationem coram Domino, et ex humiliatione adorationem Ipsius ab omnibus (in) Caelis, a Quo et in Quo est Vita aeterna (n. 293).
(Vers. 1.) “Et vidi in dextra Sedentis super Throno Librum scriptum intus et a tergo,” significat Dominum quoad Ipsum Divinum Suum ab aeterno, Cui Omnipotentia et Omniscientia, et Qui est Verbum, Qui et status vitae omnium in Caelis et in terris, in omni particulari et in omni communi, ex Se Ipso novit. – Per “Sedentem super Throno” intelligitur Dominus quoad Ipsum Divinum, ex Quo Humanum Ipsius, nam sequitur quod” Agnus acceperit Librum e dextra Sedentis super Throno” (vers. 7), et per “Agnum” intelligitur Dominus quoad Divinum Humanum; per “Librum scriptum intus et a tergo” intelligitur Verbum in omni particulari et in omni communi; per “intus” in omni particulari, et per “a tergo” in omni communi; per “intus et a tergo” intelligitur etiam Verbi Sensus interior, qui est spiritualis, et Sensus ejus exterior qui est naturalis; per “dextram” intelligitur Ipse quoad omnipotentiam et omniscientiam, quia de exploratione omnium in Caelis et in terris, super quos Ultimum Judicium erit, et de separatione eorum, agitur. Quod Dominus ut Verbum sciat status vitae omnium in Caelis et in terris a Se Ipso, est quia est Ipsum Divinum Verum, et Ipsum Divinum Verum ex Se Ipso novit omnia; sed hoc arcanum est, quod in Sapientia Angelica de Divino Amore et Divina Sapientia detectum est. Quod Dominus quoad Ipsum Divinum ab aeterno fuerit Verbum, hoc est, Divinum Verum, patet ab his apud Johannem:
“In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum” (i. 1);
et quod Dominus etiam quoad Humanum factus sit “Verbum,” apud eundem:
“Et Verbum Caro factum est” (i. 14).
Inde constare potest quid intelligitur per quod Liber fuerit in dextra Sedentis super Throno, et quod Agnus acceperit Librum inde (vers. 7). Quoniam Dominus est Verbum, et Verbum est Divinum Verum, quod in communi facit Caelum et Ecclesiam, et in particulari angelum ut in illo Caelum sit, et hominem ut in illo Ecclesia sit, et quia Verbum hic intelligitur per “Librum,” ex quo et secundum quod omnes judicandi sunt, ideo passim dicitur “inscribi Libro,” “judicari ex Libro,” “deleri ex Libro,” ubi de statu vitae aeternae alicujus agitur; ut in his locis:
Antiquus Dierum judicium consedit, “et Libri aperti sunt” (Dan. vii. (9,) 10):
Eripietur populus omnis, qui invenietur “scriptus In Libro” (Dan. xii. (9.));
“Non latuit Te os meum, super Libro Tuo omnes scripti sunt dies, et non unus ex illis deest” (Psalm. cxxxix. 15, 16);
Moses dixit, “Dele me quaeso ex Libro quem scripsisti; et dixit Jehovah, Illum qui peccavit Mihi, delebo e Libro” Exod. xxxi. 32, 33)
“Deleantur e Libro vitae, et cum justis non scribantur” (Psalm. lxix. 29 (B.A. 28));
“Vidi quod Libri aperti sint; et Liber alius apertus est, qui est vitae; et judicati sunt mortui juxta ea quae scripta sunt in libris{1} secundum opera illorum, et si quis non inventus est in Libri vitae scriptus, ejectus est in stagnum ignis” (Apoc. xx. 12, 15{2});
“Non ingredientur in Novam Hierosolymam, nisi qui scripti sunt in Libro vitae Agni” (Apoc. xxi. 26 (B.A. 27));
“Adorabunt bestiam omnes, quorum nomina non scripta sunt in Libro vitae Agni” (Apoc. xiii. 8; cap. xvii. 8).
Quod per “Librum” intelligatur Verbum, apud Davidem:
“In Volumine Libri scriptum est de Me” (Psalm. xl. 8 (B.A. 7));
et apud Ezechielem:
“Vidi et ecce manus emissa ad me, et in ea Volumen Libri scriptum ante et post” (ii. 9, 10{3});
“Liber verborum Esajae” (Luc. iii. 4):
“Liber psalmorum” (Luc. xx. 42).
@1 libris pro “libro”$
@2 12, 15 pro “12, 13, 14″$
@3 9, 10 pro “8, 9″$
“Et nemo potuit in Caelo, nec super terra, neque sub terra, aperire et legere librum, nec inspicere illum” (vers. 3, 4);
tale est Verbum omnibus, quibus Agnus, hoc est, Dominus non aperit illud: hic quia de exploratione omnium ante Ultimum Judicium agitur, sunt status vitae omnium in communi et particulari, qui prorsus absconditi sunt.
“Et omne creatum, quod est in Caelo, in terra, et sub terra, et in mari quae sunt, et in illis omnia, audivi dicentes.
Quia audivit hos et illos dicentes, patet quod fuerint angeli et spiritus qui loquebantur; fuit etiam Johannes in spiritu, ut ipse in praecedente capite (iv. vers. 2) dicit, in quo statu non alia terra illi apparuit, quam terra mundi spiritualis; sunt enim ibi terrae sicut in mundo naturali, ut constare potest ex descriptione illius mundi in Opere de Caelo et Inferno; tum in Continuatione de Mundo Spirituali (n. 32-38). Caeli superiores ibi apparent super montibus et collibus, Caeli inferiores super terris infra, et Caeli ultimi quasi sub terris; Caeli enim sunt expansa, unum supra alterum, et quodvis expansum est sicut terra sub pedibus illorum qui ibi sunt; supremum expansum est sicut caput montis, alterum expansum est sub illo, sed latius ad latera circum circa se extendens, ac infimum expansum adhuc latius, et quia hoc est sub illo; sunt ibi illi qui “sub terra;” tres Caeli etiam ita apparent angelis qui in superioribus Caelis sunt, quia illis duo apparent infra illos; similiter itaque Johanni, quia apud illos erat, nam ad illos ascenderat, ut patet. a capite iv. vers. 1, ubi dicitur,
“Ascende huc, et ostendam tibi quae oportet fieri post hac.”
Qui non scit aliquid de mundo spirituali et de terris ibi, nequaquam scire potest quid intelligitur per “sub terra,” similiter quid per “inferiora terrae,” in Verbo, ut apud Esajam:
“Cantate Caeli, jubilate Inferiora terrae, personate Montes cantu, quia redemit Jehovah Jacobum” (xliv. 23): et alibi.
Quis non videt, quod terrae mundi spiritualis ibi intelligantur; non enim aliquis homo sub terris in mundo naturali habitat.
“Erit talis afflictio magna, qualis non fuit ab initio Mundi usque nunc, nec fiet; quare nisi abbreviarentur dies nisi, non conservaretur ulla caro” (Matth. xxiv. 21, 22):
haec de ultimo tempore Ecclesiae, quando judicium. Quod talis status Ecclesiae hodie sit, ex his solum cognosci potest, quod in maxima parte Orbis Christiani sint, qui Divinam Domini potestatem in se transtulerunt, ac volunt coli sicut dii, et qui invocant homines mortuos, et vix aliquis ibi Dominum; et quod reliqui ab Ecclesia faciant Deum Tres, ac Dominum Duos, ac salvationem ponant non in emendatione vitae, sed in certis vocibus cum halitu devoto enuntiatis; ita non in paenitentia sed in fiducia quod justificentur et sanctificentur, modo plicent manus et spectent sursum, ac solennem formulam orent.
Quod significet consolationem, patet.
@1 dicit pro “dixit”$
@1 44 pro “48”$
“Factus sum mortuus, et ecce Vivens sum in saecula saeculorum,”
per quae intelligitur quod Dominus in Ecclesia neglectus sit, et Humanum Ipsius pro Divino non agnitum (n. 59); quod ita sit, videatur infra (n. 294). Cum itaque Dominus quoad Divinum Humanum per “Agnum” intelligitur, et de Illo dicitur, quod “sumserit Librum e dextra Sedentis super Throno,” et postea quod “aperuerit illum, et solverit septem sigilla ejus,” et cum hoc nemo mortalium potuit, sed Solus Deus, sequitur quod per “Agnum” intelligatur Dominus quoad Divinum Humanum, et per “occisum” quod non Agnitus pro Deo quoad Humanum Suum.
@1 18 pro “8”$
“Qui laetantur super non re, qui dicunt, Nonne per fortitudinem nostram sumpsimus nos Cornua” (Amos vi. 13);
Dixi impiis, Ne attollite Cornu, ne attollite in altum Cornu vestrum, omnia Cornua impiorum amputabo; exaltabuntur Cornua justi” (Psalm. lxxv. 5, 6, 11 (B.A. 4, 5, 10));
“Jehovah exaltavit Cornu inimicorum tuorum” (Thren. ii. 17{1});
“Excisum est Cornu Moabi, et brachium ejus fractum est” (Jerem. xlviii. 25);
“Latere et humero impellitis, et Cornibus vestris feritis omnes oves infirmas” (Ezech. xxxiv. 21);
“Jehovah exaltavit Cornu populi Sui” (Psalm. cxlviii. 14);
“Jehovah Deus Zebaoth, Decus fortitudinis eorum{2} exaltavit Cornu nostrum” (Psalm. lxxxix. 18 (B.A. 17));
“Splendor Jehovae Dei sicut Lux erit, Cornua e manu Ipsius Ipsi, et ibi occultatio roboris Ipsius” (Hab. iii. 4):
“Brachium Meum corroborabit Davidem, et in Nomine Meo exaltabitur Cornu ejus” (Psalm. lxxxix. 22, 25 (B.A. 21, 24){3});
“Jehovah robur meum, petra mea, Cornu meum” (Psalm. xviii. 2{4}; 2 Sam. xxii. 3);
“Surge filia Sionis, quia Cornu tuum faciam ferrum, ut comminuas populos multos” (Mich. iv. 13);
“Dominus{5} destruxit in excandescentia Sua munimentum filiae Jehudae, et abscidit omne Cornu Israelis” (Thren. ii. (2,) 3).
Potentiae etiam significantur
Per Cornua draconis (Apoc. xii. 3);
Per Cornua bestiae ascendentis ex mari (Apoc. xiii. 1);
Per Cornua bestiae coccineae, super qua mulier sedit (Apoc. xvii{6} 3, 7, 12); Per Cornua arietis et hirci (Dan. viii. 3, 4, 5, 7, 8, 9, 10, 12, 12, 21, 25);
Per Cornua bestiae ascendentis ex mari (Dan. vii. 3, 7, 8, 20, 21, 23, 24):
Per quatuor Cornua, quae disperserunt Jehudam et Israelem (Sach. ii. 1, 2, 3, 4 (B.A. 1, 18, 19, 20, 21)):
Per Cornua Altarium, holocausti et suffitus (Exod. xxvii. 2: cap. xxx. 2, 3, 10):
per haec significabatur potentia Divini Veri in Ecclesia: ac vicissim quod potentia peritura sit per “Cornua Altarium in Bethele,” apud Amos:
“Visitabo super praevaricationes Israelis, visitabo super Altaria Bethelis, ut exscindantur Cornua Altaris, et cadant in terram” (iii. 14).
@1 17 pro “13”$
@2 eorum pro “nostrae”$
@3 22, 25 pro “21, 22, 25″$
@4 2 pro “2, 3″$
@5 Dominus pro “Jehovah”$
@6 xvii. pro “xvi.”$
273. (Vers. 7.) “Et venit et accepit Librum e dextra Sedentis super Throno” significat quod Dominus quoad Divinum Humanum Suum sit Verbum, et quod hoc ex Divino Suo in Ipso, et quod propterea ex Divino Humano Suo facturus sit Judicium. – Hic manifeste patet, quod “Sedens super Throno” et “Agnus” sint una Persona, et quod per “Sedentem super Throno” intelligatur Divinum Ipsius a Quo, et per “Agnum” Divinum Humanum Ipsius nam dicitur in praecedente versu, quod “viderit Agnum stantem in medio Throni,” et nunc quod “acceperit a Sedente super Throno Librum.” Quod Dominus ex Divino Humano Suo facturus sit Judicium, quia est Verbum, constat ex his locis:
“Tunc videbunt signum Filii Hominis: et videbunt Filium Hominis venientem in nubibus Caeli cum virtute et gloria” (Matth. xxiv. 30);
“Quando sedebit Filius Hominis super Throno Suo judicaturus duodecim Tribus Israelis” (Matth. xix. 28)
“Venturus est Filius Hominis in gloria Patris Sui, et tunc reddet unicuique secundum facta ejus” (Matth. xvi. 27):
“Vigilate omni tempore, ut digni habeamini ad consistendum coram Filio Hominis” (Luc. xxi. 36{1});
“Qua hora non putatis, Filius Hominis venit” (Matth. xxiv. 44);
“Pater non judicat quemquam, sed omne judicium dedit Filio quia Filius Hominis est” (Joh. v. 22, 27{2}):
“Filius Hominis” est Dominus quoad Divinum Humanum, et Hoc est Verbum, Quod fuit Deus et Caro factum est (Joh. i. 1, 14).
@1 Luc. xxi. 36 pro “Matth. xvi. 27″$
@2 22, 27 pro “27”$
Glorificatio a Caelis superioribus (vers. 8-10);
A Caelis inferioribus (vers. 11, 12);
Et a Caelis infimis (vers. 13);
Et demum confirmatio et adoratio a Caelis superioribus (vers. 14).
Caeli itaque superiores significantur per “quatuor Animalia” et per “viginti quatuor Seniores;” nam per “Cherubos,” qui sunt quatuor Animalia, “in medio Throni,” significatur Dominus quoad Verbum; at per “Cherubos,” seu quatuor Animalia, “circum Thronum,” significatur Caelum quoad Verbum; dicitur enim, quod
“In medio Throni et circum Thronum visa sint quatuor Animalia, plena oculis ante et retro” (cap. iv. vers. 6);
Caeli enim sunt Caeli ex receptione Divini Veri per Verbum a Domino. Per “viginti quatuor Seniores” etiam significantur Angeli in Caelis superioribus, quoniam Seniores illi proxime circum Thronum” erant (cap. iv. 4). Quod “procidere coram Agno ” sit humiliatio, et ex humiliatione adoratio, patet.
“Confitemini Jehovae in Cithara, in Nablio decachordii psallite Ipsi” (Psalm. xxxiii. 2{1});
“Confitebor Tibi in Cithara Deus, Deus mi” (Psalm. xliii. 4{2});
“Confitebor Tibi instrumento Nablii, canam Tibi in Cithara, Sancte Israelis” (Psalm. lxxi. 22):
“Excita me Nablium et Cithara, confitebor Tibi inter gentes, Domine” (Psalm. lvii. 9, 10 (B.A. 8, 9{3}); Psalm. cviii. 2, 3, 4);
“Respondete Jehovae per confessionem, psallite Deo nostro in Cithara” (Psalm. cxlvii. 7{4};
“Bonum confiteri Jehovae super Nablio et super higgaion in Cithara” (Psalm. xcii. 2, 3{5});
“Clangite Jehovae omnis terra, cantate Jehovae Cithara, Cithara et voce cantus” (Psalm. xcviii. 4-6).
(Et in multis aliis locis, ut Psalm. xlix. 5 (B.A. 4{6}); Psalm. cxxxvii. 2{7}: Hiob xxx. 31; Esaj. xxiv. 7-9; cap. xxx. 31, 32: Apoc. xiv. 2; cap. xviii. 22.)
Quoniam “cithara” correspondebat confessioni Domini, et mali spiritus illam non sustinent, ideo
David per Citharam abegit malum spiritum a Saule (1 Sam. xvi. 14-16, 23).
Quod non fuerint citharae, sed quod confessiones Domini auditae sicut citharae Johanni, videatur infra (n. 661).
@1 2 pro “2, 3″$
@2 4 pro “3, 4″$
@3 9, 10 pro “8, 9, 10″$
@4 cxlvii. 7 pro “cxxxvii. 1, 2″$
@5 2, 3 pro “2, 3, 4″$
@6 xlix. 5 pro “xlv. 4, 5″$
@7 2 pro “1, 2″$
“suffitus,” etiam significatur per “phialas” in quibus suffimenta erant, quoniam continens et contentum, sicut instrumentale et principale, unam causam agunt. Cultus ex Bono spirituali significatur per “suffitus” in sequentibus locis:
“Ab ortu solis usque ad occasum ejus magnum erit Nomen Meum inter gentes, et in omni loco Suffitus allatus Nomini Meo” (Malach. i. 11);
“Docebunt judicia Tua Jacobum, ponent Suffitum in nasum Tuum, et holocaustum super Altare Tuum” (Deutr. xxxiii. 10);
“Holocausta pinguium offeram Tibi cum Suffimento” (Psalm. lxvi. 13, 15)
“Venient ex circuitu Jehudae offerentes holocaustum, mincham et Thus” (Jerem. xvii. 26);
“E Scheba venient: aurum et Thus portabunt: et laudes Jehovae annuntiabunt” (Esaj. lx. 6):
per “thus” simile significatur quod per “suffimentum,” quia thus erat praecipuum aromatum{1} ex quibus suffimentum fiebat. Similiter apud Matthaeum:
Sapientes ex Oriente aperuerunt thesauros suos, et obtulerunt Domino recens nato “Aurum, Thus et Myrrham” (ii. 11);
quod obtulerint illa tria, erat quia “aurum” significabat Bonum caeleste, “thus” Bonum spirituale, et “myrrha” Bonum naturale, et ex his tribus Bonis fit omnis cultus.
@1 aromatum pro “aroma”$
“Odor gratus, ac “Odor quietis Jehovae” (ut Exod. xxix. 18,{1} 25, 41; Levit. i. 9, 13, 17; cap. ii. 2, 9, 12{2} : cap. iii. 5; cap. iv. 31; cap. vi. 8, 14 (B.A. 15, 21)): cap. viii. 28; cap. xxiii. 12, 13, 18{3}; cap.xxvi. 31: Num. xv. 3, 7{4}: cap. xxviii. 6, 8, 13{5}; cap. xxix. 2, 6, 8, 13, 36; Ezech. xx. 41; Hosch. xiv. 7).
Similia significantur per “preces,” quae vocantur “suffitus,” in sequentibus in Apocalypsi:
Angelus stans ad Altare, habens phialam auream,” et dati sunt ei Suffitus multi, ut offeret cum Precibus sanctorum omnium super altare aureum: et ascendit fumus Suffituum cum precibus sanctorum e manu Angeli ad conspectum Dei” (viii. 3-5);
et apud Davidem;
“Attende aurem ad vocem meam: acceptae sunt Preces meae, Suffimentum coram Te” (Psalm. cxli. 1, 2).
@1 18 pro “10”$
@2 12 pro “10”$
@3 13 pro “8, 14″$
@4 Num. xv. 3, 7 pro “cap. xv. 5″$
@5 cap. xxviii. 6, 8, 13 pro “Num. vi. 6, 8, 13″$
“Dignus es accipere librum, et aperire sigilla ejus:”
Quod sit Redemptor, in his:
“Quia occisus es, et redemisti nos in sanguine Tuo:”
quod sit Salvator, in his:
“Fecisti nos Deo nostro Reges et Sacerdotes, et regnabimus super terra:”
quod sit Deus Caeli et terrae, in his:
“Prociderunt et adoraverunt Viventem in saecula saeculorum” (vers. 14).
Quoniam agnitio quod Dominus Solus sit Deus Caeli et terrae, et quod Humanum Ipsius sit Divinum, et quod alioquin non possit Redemptor et Salvator dici, non prius fuit Ecclesia, ideo dicitur “canticum novum.” Quod “canticum” etiam significet glorificationem” quae est confessio ex gaudio cordis, est quia cantus exaltat, et facit ut affectio e corde erumpat in sonum, et se intense sistat in sua vita. Psalmi Davidis nec aliud sunt quam cantica, psallebantur enim ac canebantur quare etiam in multis locis vocabantur cantica
(Ut Psalm. xviii{1} 1; Psalm. xxxiii. 1, 3{2}; Psalm. xlv. 1; Psalm. xlvi. 1; Psalm. xlviii. 1; Psalm. lxv. 1; Psalm. lxvi. 1; Psalm. lxvii. 1; Psalm. lxviii. 1; Psalm. lxxv. 1; Psalm. lxxvi{3} 1: Psalm. lxxxvii. 1; Psalm. lxxxviii. 1; Psalm. xcii. 1; Psalm. xcvi. 1; Psalm. xcviii. 1: Psalm. cviii. 1; Psalm. cxx. 1; Psalm. cxxi. 1; Psalm. cxxii. 1; Psalm. cxxiii. 1; Psalm. cxxiv. 1; Psalm. cxxv 1; Psalm. cxxvi. 1; Psalm. cxxvii. 1; Psalm. cxxviii. 1; Psalm. cxxix. 1; Psalm. cxxx. 1; Psalm. cxxxii. 1; Psalm. cxxxiii. 1; Psalm. cxxxiv. 1).
Quod cantica fuerint propter exaltationem vitae amoris, et inde gaudii, patet ex his:
“Cantate Jehovae Canticum novum, clangite Jehovae omnis terra, personate, jubilate” (Psalm. xcviii. 1, 4-8):
“Cantate Jehovae Canticum novum: laetetur Israel in Factore suo, psallant Ipsi” (Psalm. cxlix. 1-3):
“Cantate Jehovae Canticum novum, extollant vocem” (Esaj. xlii. 10-12),;
“Cantate Caeli, jubilate inferiora terrae, personate montes Cantu (Esaj. xliv. 23: cap. xlix. 13);
“Jubilate Deo robori nostro, acclamate Deo Jacobi, extollite Cantum” (Psalm. lxxxi. 2-4 (B. A. 1-3)):
“Laetitia et gaudium invenietur in Sione, confessio et vox Cantus” (Esaj. li. 3; cap. lii. 8, 9):
“Cantate Jehovae, exclama et jubila filia Sionis, quia magnus in medio tui Sanctus Israelis” (Esaj. xii. 1-6);
“Paratum est cor meum, cantabo et psallam; excita te gloria mea, confitebor Tibi inter gentes, Domine, psallam Tibi inter populos” (Psalm. lvii. 8-10 (B.A. 7-9)).
(Et multoties alibi.)
@1 xviii. pro “xvii.”$
@2 3 pro “2”$
@3 lxxvi. pro “lxxxvi.”$
“Tu Jehovah Pater noster, Redemptor noster a saeculo Nomen Tuum” (Esaj. lxiii. 16);
“Sic dixit Rex Israelis, et Redemptor ejus Jehovah Zebaoth, Ego Primus et Ultimus, et praeter Me non Deus” (Esaj. xliv. 6{1});
“Sic dixit Jehovah Redemptor tuus et Formator tuus, Ego Jehovah faciens omnia, et Solus a Me Ipso” (Esaj. xliv. 24);
“Sic dixit Jehovah Redemptor tuus, Sanctus Israelis, Ego Jehovah Deus tuus” (Esaj. xlviii. 17)
“Jehovah Petra mea et Redemptor meus (Psalm. xix{2}. 15 (B.A. 14));
“Redemptor eorum fortis, Jehovah Zebaoth Nomen Ipsius” (Jerem. 1. 34);
“Jehovah Zebaoth Nomen Ipsius, et Redemptor tuus Sanctus Israelis, Deus totius Terrae vocabitur” (Esaj. liv. 5);
Ut sciat omnis caro, quod Ego Jehovah Salvator tuus et Redemptor tuus, fortis Jacobi” (Esaj. xlix. 26: cap. lx. 16);
“Quod ad Redemptorem nostram, Jehovah Zebaoth Nomen Ipsius” (Esaj. xlvii. 4):
“Cum misericordia aeternitatis miserebor: sic dixit Redemptor tuus Jehovah” (Esaj. liv. 8);
“Dixit Jehovah Redemptor vester, Sanctus Israelis” (Esaj. xliii. 14);
“Dixit Jehovah Sanctus Israelis, Redemptor vester” (Esaj. xlix. 7);
“Redemeras me Jehovah (Deus) veritatis” (Psalm. xxxi. 6 (B.A. 5));
“Speret Israel in Jehovah, quia plurima cum Ipso Redemptio est, Ille Redimet Israelem ab omnibus iniquitatibus ejus” (Psalm. cxxx. 7, 8);
“Domine surge in auxilium nobis, et Redime nos propter misericordiam Tuam” (Psalm. xliv. 27 (B.A. 26)):
“Dixit Jehovah Deus, “E manu Inferni Redimam eos, e morte Redimam eos” (Hosch. xiii. 4, 14);
“Jehovah exaudi vocem meam, Redimet animam meam” (Psalm. Iv. 18, 19 (B.A. 17, 18)).
(Tum Psalm. xlix. 16 (B.A. 15)); Psalm. lxix. 19 (B.A. 18); Psalm. lxxi. 23; Psalm. ciii. 1, 4; Psalm. cvii. 2; Jerem. xv. 20, 21.)
Quod Dominus quoad Humanum Suum sit Redemptor, in Ecclesia non negatur, quia est secundum Scripturam, et quoque hanc:
“Quis venit ex Edom, incedens in multitudine roboris Sui: annus Redemptorum Ejus venit, Hic redemit eos” (Esaj. lxiii{3} 1, 4, 9);
“Dicite filiae Sionis, Ecce Salus tua venit, ecce merces Illius cum Illo; et vocabunt illos, populus sanctitatis, Redempti Jehovae” (Esaj. lxii. 11. 12);
“Benedictus Dominus Deus Israelis, quia visitavit, et fecit Redemptionem populo Suo” (Luc. i. 68).
(Praeter alibi.)
Plura adhuc loca confirmantia, quod Dominus ab aeterno, Qui est Ipse Jehovah, in mundum venerit, et susceperit Humanum, ad redimendum homines, videantur in Doctrina Novae Hierosolymae de Domino (n. 37-46). Jehovah etiam dicitur Salvator in multis locis, quae ob copiam afferre non vacat.
@1 6 pro “2”$
@2 xix. pro “xv.”$
@3 lxiii. pro “liii.”$
Lingua mea meditatur justitiam Tuam, omni die laudem Tuam” (Psalm. (xxxv. 28;) lxxi. 24);
“Tunc saliet sicut cervus claudus, et cantabit Lingua muti, quia erumpent in deserto aquae” (Esaj. xxxv. 6);
“Lingua balborum velox erit ad loquendum” (Esaj. xxxii. 4);
apparet sicut ibi per “linguam” intelligatur loquela; sed in Sensu spirituali intelligitur id quod loquuntur, quod est verum doctrinae, quod illis erit a Domino. Similiter,
“Juravi quod Mihi se incurvaturum sit omne genu, et juratura omnis Lingua” (Esaj. xlv. 23):
“Veniet tempus ad congregandum omnes gentes et Linguas, ut veniant et videant gloriam Meam” (Esaj. lxvi. 18):
“In diebus illis apprehendent decem viri ex omnibus Linguis gentium alam viri Jehudaei, dicendo, Ibimus vobiscum, quia audivimus Deum cum vobis” (Sach. viii. 23);
haec quoque de conversione gentium a Domino, ad verum doctrinae. Per “linguas” autem in opposito sensu significantur doctrinae falsae in his:
“Vir Linguae non subsistet in terra” (Psalm. cxl. 12 (B.A. 11){1};)
“Occultas eos in Tabernaculo Tuo a lite Linguarum” (Psalm. xxxi. 21 (B.A. 20));
“Adducam super vos gentem, cujus non cognosces Linguam” (Jerem. v.15{2};
“Mitti ad populos graves Lingua” (Ezech. iii. 5, 6);
“Ad populum barbarum Lingua” (Esaj. xxxiii. 19).
Sciendum est quod “lingua” ut organum significet doctrinam, ac ut sermo significet etiam religionem. Qui scit quod “lingua” significet doctrinam, intelligere potest quid significatur per verba divitis in Inferno ad Abrahamum,
“Ut mitteret Lazarum, ut intingeret extremum digiti in aquam, et refrigeraret linguam ejus, ne cruciaretur in flamma” (Luc. xvi. 24);
“aqua” significat verum, et “lingua” doctrinam, a cujus falsis cruciabatur, et non a flamma; non enim aliquis in Inferno est in flamma, sed flamma ibi est apparentia amoris falsi, et ignis apparentia amoris mali.
@1 cxl. pro “cxlv.”$
@2 15 pro “15, 16″$
“Ut omnes qui credunt in Me, unum sint: ac unum sint sicut Tu Pater in Me et Ego in Te, ut etiam illi in nobis unum sint: Ego gloriam quam dedisti Mihi, dedi illis, ut sint unum sicut Nos unum sumus, Ego in illis et Tu in Me, ut ubi Ego sum etiam illi sint Mecum” (Joh. xvii. 20-24);
cum itaque ita unum sunt cum Domino, et simul cum Domino faciunt Regnum, quod vocatur Regnum Dei, patet quod non aliud per “regnare” significetur. Dicitur “regnare” quia prius dictum est, “Fecisti nos Reges et Sacerdotes,” et per “Reges” significantur qui in sapientia ex Divinis Veris a Domino sunt, et per “Sacerdotes” qui in amore ex Divino Bono ab Ipso sunt (n. 20): inde est, quod Regnum Domini etiam dicatur
“Regnum sanctorum” (Dan. vii{1} 18, 27)
et de Apostolis, quod
Cum Domino judicaturi sint duodecim Tribus Israelis (Matth. xix. 28),
tametsi Solus Dominus judicat et regnat; judicat enim et regnat ex Divino Bono per Divinum Verum quod ab Ipso etiam in illis est; sed qui credit quod id quod a Domino in illis est, sit illorum, ejicitur e Regno, hoc est, e Caelo. Simile per “regnare” significatur in sequentibus in Apocalypsi:
“Erunt Sacerdotes Dei et Christi, et Regnabunt cum Ipso mille annis (xx. 4, 6);
et de illis qui in Novam Hierosolymam venturi sunt,
“Agnus illustrabit illos, et Regnabunt in saecula saeculorum” (xxii. 5).
@1 vii. pro “vii.”$
“Ecce Jehovah evacuans Terram, et exinaniens Terram, et evertet facies ejus: evacuando evacuabitur Terra: lugebit et confundetur Terra habitabilis: Terra prophanabitur sub habitatoribus suis propterea maledictio comedet Terram et exurentur habitatores Terrae, et relictus erit homo rarus: erit in medio Terrae sicut strictura oleae. Cataractae ab alto apertae sunt, et commota sunt fundamenta Terrae: confringendo confracta est Terra: disrumpendo disrupta est Terra: commovendo commota est Terra: titubando titubat Terra sicut ebrius” (Esaj. (xxiv.) 1-23);
“Ascendit leo ex vepreto ad redigendum Terram tuam in vastitatem: vidi Terram, cum ecce vacuum et inane: dixit Jehovah, vastitas erit tota Terra, propterea lugebit Terra” (Jerem. iv. 7, 23-28):
“Quousque lugebit Terra: desolata est tota Terra, quia non vir ponens super cor” (Jerem. xii. 4, 11-13);
“Luget et elanguescit Terra, erubuit Libanus et emarcuit” (Esaj. xxxiii. 9):
Erit Terra in picem ardentem, et vastata” (Esaj. xxxiv. 9, 10):
“Consummationem et decisionem audivi a Domino super universam Terram” (Esaj. xxviii. 2, 22):
“Ecce dies Jehovae veniet ad ponendum Terram in vastitatem, et concutietur Terra e loco suo (Esaj. xiii. 9, 13);
“Commota est et contremuit Terra, et fundamenta montium trepidarunt” (Psalm. xviii. 8{1} (B.A. 7));
“Non timebimus cum mutabitur Terra: cum dederit vocem, liquescet Terra” (Psalm. xlvi. 3, 4, 7, 9 (B. A. 2, 3, 6, 8)):
“Annon intelligitis fundamenta Terrae” (Esaj. xl. 21, 23)
“Deus deseruisti nos, tremefecisti Terram: sana fracturas ejus, quia commota est” (Psalm. lx. 3, 4 (B.A. 1, 2));
“Liquescent Terra et omnes habitatores ejus: Ego firmabo columnas ejus” (Psalm. lxxv. 4{2} (B.A. 3));
“Vae Terrae inumbratae alis: ite legati ad gentem conculcatam, cujus Terram depraedati sunt fluvii” (Esaj. xviii. 1, 2);
“In excandescentia Jehovae Zebaoth obscurata est Terra” (Esaj. ix. 18{3} (B.A. 19));
“Eritis vos Terra beneplaciti” (Malach. iii. 12{4});
“Dedi Te in foedus populi ad restituendum Terram: cantate Caeli et exulta Terra” (Esaj. xlix. 8, 13):
“Non videbo{5} Jah in Terra viventium” (Esaj. xxxviii. 11);
“Qui dederunt terrorem in Terra viventium” (Ezech. xxxii. 23-27);
“Nisi crederem videre bonum in Terra vitae” (Psalm. xxvii. 13);
“Beati mites, quia haereditatem Terrae accipient” (Matth. v. 5)
“Ego Jehovah faciens omnia, expandens Caelos Solus, extendens Terram a Me Ipso” (Esaj. xliv. 23, 24: Sach. xii. 1: Jerem. x. 11-13; cap. li. 15; Psalm.{6} cxxxvi. 6);
“Aperiat se Terra, fructificent salutem: sic dixit Jehovah, creans Caelos formans Terram” (Esaj. xlv. 8, 12, 18, 19):
“Ecce Ego creans Caelos novos, et Terram novam” (Esaj. lxv. 17: cap. lxvi. 22);
praeter multis aliis in locis, quae si adducerentur, implerent membranam. Causa quod per “terram” significetur Ecclesia, est quia multoties per “terram” intelligitur Terra Canaan, et in illa fuit Ecclesia; “Canaan caelestis” non aliud est: tum quia cum nominatur “terra,” Angeli, qui spirituales sunt, non cogitant terram, sed humanum genus quod super illa, et ejus statum spiritualem, et status spiritualis est status Ecclesiae. “Terra” etiam oppositum sensum habet, et in eo significat damnationem, quoniam cum nulla Ecclesia est apud hominem, est damnatio; in hoc sensu nominatur
“Terra” (Esaj. xiv. 12; cap. xxi. 9: cap. xxvi. 19, 21; cap. xxix. 4; cap. xlvii. 1: cap. lxiii. 6; Thren. ii. 2, 10; Ezech. xxvi. 20; cap. xxxii. 24; Num. xvi. 29-33; cap. xxvi. 10; et alibi).
@1 8 pro “7, 8″$
@2 4 pro “3, 4″$
@3 ix. 18 pro “xlix. 8, 13″$
@4 12 pro “11, 12″$
@5 videbo pro “videbis”$
@6 Psalm. pro “cap.”$
“Currus Dei binae Myriades, Chiliades Angelorum pacis, Dominus in illis, Sinai in sanctuario” (Psalm. lxviii. 18 (B.A. 17)):
“Vidi cum Antiquus Dierum sedit; Chiliadum Chiliades ministrabant Ipsi, et Myriades Myriadum coram Ipso stabant” (Dan. vii. 9, 10);
Moses de Josepho, “Cornua Monocerotis cornua ejus, his populos feriet una ad fines terrae, et hi Myriades Ephraimi et Chiliades Menassis” (Deutr. xxxiii. 17);
“Non timebis tibi a peste quae in caligine serpit, et a morte quae in meridie vastat; cadent a latere tuo Chilias, et Myrias a dextra tua” (Psalm: xci. 5-7):
“Greges nostri Chiliades, Myriades in plateis nostris” (Psalm. cxliv. 13{1});
“Num delectatur Jehovah Chiliadibus arietum. Myriadibus rivorum olei” (Mich. vi. 7{2}):
Quando quiescebat Arca, dixit Moses, “Redi Jehovah. Myriades Chiliadum Israelis” (Num. x. 36):
in omnibus his locis “myriades” dicuntur de veris et “chiliades” de bonis.
@1 13 pro “3”$
@2 7 pro “6”$
Princeps sacerdotum interrogavit Jesum, “Tunc es Christus Filius Benedicti” (Marc. xiv. 61);
“Jesus dixit, Non Me videbitis posthac, donec dicatis, Benedictus veniens in Nomine Domini” (Matth. xxiii. 39: Luc. xiii. 3;):
“Malchizedek benedixit Abramo, et dixit, Benedictus Deus Altissimus, Qui dedit hostes tuos in manum tuam” (Gen. xiv. 18-20):
“Benedictus Jehovah Deus Schemi” (Genes. ix. 26):
“Benedictus Jehovah, Qui audivit vocem meam” (Psalm. xxviii. 6):
“Benedictus Jehovah, quia admirabilem fecit clementiam Suam” (Psalm. xxxi. 22 (B.A. 21)):
“Benedictus Jehovah a saeculo in saeculum usque” (Psalm. xli. 14 (B.A. 13)).
(Pariter, Psalm. lxvi. 20: Psalm. lxviii. 20, 36 (B.A. 19, 35)); Psalm. lxxii. 18, 19; Psalm. lxxxix. 53 (B.A. 52); Psalm. cxix. 12; Psalm. cxxiv. 6; Psalm. cxxxv. 21{1}: Psalm. cxliv. 1; Luc. i. 68.)
Inde est, quod hic dicatur “benedictio,” ut quoque vers. 12; et cap. vii. 12; et apud Davidem:
“Gloriam et honorem ponis super illum, quoniam ponis Illum Benedictiones{2} in perpetuum” (Psalm. xxi. 6, 7 (B.A. 5, 6)):
haec de Domino. Ex his videri potest, quid in Verbo intelligitur per “benedicere Deo,” quod sit addicare Ipsi omnem benedictionem, tum orare ut benedicat, et gratias agere quod benedixerit, ut ex sequentibus his locis constare potest:
Apertum est os Sachariae, “et locutus est Benedicens Deo” (Luc. i. 64, 68):
Simeon suscepit Jesum Infantem in ulnas, et Benedixit Deo (Luc. 11. 28{3});
“Benedicam{4} Jehovae. Qui consuluit mihi” (Psalm. xvi. 7);
“Benedicite Nomini Jehovae, evangelizate e die in diem salutem Ipsius” (Psalm. xcvi. 1-3);
“Benedictus Dominus de die in diem: in congregationibus Benedicite Deo, Domino, e fonte Israelis” (Psalm. lxviii. 20, 27 (B.A. 19, 26)).
@1 21 pro “2”$
@2 Benedictiones pro “Benedictionem”$
@3 28 pro “28, 30, 31″$
@4 Benedicam pro “Benedicite”$
“Jesus dixit Discipulis, Euntes in universum mundum praedicate Evangelium omni Creaturae” (Marc. xvi. 15):
“Quaere quaeso Bestias et docebunt, et Aves Caeli et annuntiabunt tibi, aut Virgultum terrae et docebit{2} te, et narrabunt tibi Pisces maris: quis non novit ex his omnibus, quod manus Jehovae fecerit illud” (Hiob xii 7-9{3});
“Laudent Jehovam Caelum et Terra, Maria et omne repens in illis, quia Deus salvabit Sionem” (Psalm. lxix. 35, 36 (B.A. 34, 35)):
“Laudate Jehovam e terra, Balaenae et omnes abyssi” (Psalm. cxlviii. 7):
Consumendo consumam omnia desuper faciebus terrae, consumam Hominem et Bestiam, consumam Aves Caelorum et Pisces maris” (Zeph. i. 2, 3).
(Similiter Esaj. 1, 2, 3; Ezech. xxxviii. 19, 20; Hosch. iv. 2, 3; Apoc. viii. 7-9)
“Laetabuntur Caeli, gaudebit Terra, commovebit se Mare et plenitudo ejus, exultabit Ager et omne quod in illo; tunc cantabunt omnes Arbores sylvae coram Jehovah, quia venit; quia venit ad judicandum terram” (Psalm. xcvi. 11-13).
(Et in multis aliis locis.)
Dicitur “omne creatum,” et per id intelligitur omne reformatum, seu omnes reformati, per “creare” enim significatur reformare et regenerare (n. 254). Quid intelligitur per “in Caelo, super terra, et sub terra,” videatur supra (n. 26a); et quid per “mare” (n. 238), inde patet, quid significatur per “quae in mari sunt, et quae in illis omnia;” haec sunt quae in Verbo intelliguntur per “pisces maris,” qui sunt affectiones sensuales, quae sunt infimae naturalis hominis; affectiones enim illorum apparent in mundo spirituali ut “pisces” e longinquo, et sicut in “mari,” quia atmosphaera, in qua sunt, apparet sicut aquea, et inde in oculis illorum qui in Caelis et super terra ibi sunt, sicut “mare,” videatur supra (n. 238), et de “piscibus” (n. 405).
@1 dicitur pro “dicit”$
@2 docebit pro “docebunt”$
@3 7-9 pro “7 ad 10″$
“Ecce cum nubibus Caelorum sicut Filius Hominis venit, et usque ad Antiquum Dierum: et Illi datum est dominium et gloria et regnum, et omnes populi, gentes et linguae Ipsum colent; Dominium Ipsius Dominium saeculi, quod non transibit, et Regnum Ipsius quod non peribit” (vii. 13, 14);
quod “Antiquus Dierum” sit Dominus ab aeterno, patet ex his apud Micham:
“Tu Bethlechem Ephrataea, parum est ut sis inter millenas Jehudae: ex te Mihi exibit, Qui erit Dominator in Israele, et Cujus exitus Antiquo, a diebus Aeternitatis” (v. 1 (B.A. 2));
tum ab his apud Esajam:
“Puer natus est nobis, Filius datus est nobis, super Cujus humero Principatus; vocabitur Nomen Ipsius Consiliarius, Deus, Heros, Pater Aeternitatis, Princeps Pacis” (ix. 5).
In mundo naturali est homini duplex loquela, quia duplex cogitatio, exterior et interior; potest enim homo loqui ex cogitatione interiore et simul tunc ex cogitatione exteriore, et potest loqui ex cogitatione exteriore et non ex interiore, imo contra interiorem; inde simulationes, assentationes et hypocrises. At in mundo spirituali non est homini duplex loquela, sed simplex: loquitur ibi sicut cogitat, alioquin sonus stridet, et laedit aures; at usque potest silere, et sic non evulgare mentis suae cogitata: quare hypocrita, dum inter sapientes venit, vel abit, vel proripit se ad angulum in conclavi, et facit se inconspicuum, et sedet mutus.
Quondam erant multi in mundo spirituum congregati, et de hac re inter se loquebantur, dicentes, quod non posse loqui nisi sicut cogitat, sit durum illis in bonorum consortio, qui non juste cogitaverunt de Deo et de Domino. In medio congregatorum erant Reformati, et multi ex Clero, et juxta illos Pontificii cum Monachis: ac hi et illi primum dixerunt, quod hoc non durum sit; “Quid opus aliter loqui quam sicut cogitat: et si forte non juste cogitet, potestne comprimere labia, et tenere silentium.”
Et Clerus dixit, “Quis non cogitat juste de Deo et de Domino.” Sed aliqui ex congregatis dixerunt, “Tentemus tamen.”
Et dictum est illis qui se confirmaverunt in Trinitate Personarum de Deo, imprimis ex his verbis in Doctrina Athanasiana, “Una Persona est Patris, alia Filii, et alia Spiritus Sancti, et sicut Pater est Deus ita Filius est Deus et{1} Spiritus Sanctus est Deus,” ut dicerent “Unum Deum,” sed non potuerunt. Contorserunt et plicaverunt labia in plures sinus, et non potuerunt articulare sonum in voces alias quam ideis cogitationis eorum consonas, quae erant trium Personarum, et inde trium Deorum.
Porro dictum est ad illos, qui confirmaverunt fidem separatam a charitate, ut nominarent Jesum, sed non potuerunt; at omnes potuerunt dicere Christum, et quoque Deum Patrem. Hoc mirati sunt, et quaesiverunt causam, et invenerunt hanc, quod oraverint Deum Patrem propter Filium, et non oraverint Ipsum Salvatorem; “Jesus” enim significat Salvatorem.
Porro dictum est illis, ut ex cogitatione de Humano Domini dicerent “Divinum Humanum;” sed nemo ex Clero, qui ibi aderat, potuit, at aliqui ex Laicis potuerunt; quare hoc in seriam ventilationem missum est: et tunc,
1. Lecta sunt coram illis haec apud Evangelistas:
Pater dedit omnia in manum Filio (Joh. iii 35);
Pater dedit Filio potestatem omnis carnis” (Joh. xvii 2);
“Omnia Mihi tradita sunt a Patre (Matth. xi 27);
Data est Mihi omnis potestas in Caelo et in Terra” (Matth. xxviii. 18):
@1 et pro “e”$
et dictum est illis, “Tenete inde in cogitatione, quod Christus tam quoad Divinum quam quoad Humanum Suum sit Deus Caeli et terrae, et sic enuntiate Divinum Humanum.
Sed usque non potuerunt, et dixerunt, quod quidem exinde tenerent aliquid cogitationis ex intellectu de eo, sed usque non aliquid agnitionis, et quod ideo non possent.
2. Postea lectum est coram illis ex Luca (cap. i. 32, 34, 35), quod Dominus quoad Humanum esset Filius Jehovae Dei et quod ubivis in Verbo quoad Humanum dicatur “Filius Dei,” et quoque “Unigenitus;” et petierunt ut hoc tenerent in cogitatione, et quoque quod Unigenitus Filius Dei natus in mundo non possit non esse Deus, sicut Pater est Deus, et eloquerentur “Divinum Humanum.”
Sed dixerunt, “Non possumus, ex causa quia spiritualis nostra cogitatio, quae est interior, non admittit in cogitationem proximam loquelae alias ideas quam similes,” et quod inde percipiant, quod non liceat nunc cogitationes suas dividere, sicut in mundo naturali.
3. Deinde lecta sunt coram illis Domini verba ad Philippum haec:
“Dixit Philippus, Domine, monstra nobis Patrem: et dixit Dominus, Qui videt Me, vidit Patrem; nonne credis quod Ego in Patre et Pater in Me” (Joh. xv. 8-11);
et quoque alia loca, quod
Pater et Ipse unum sint (Joh. x. 30; et alibi):
et dictum est illis, ut tenerent id in cogitatione, et sic dicerent “Divinum Humanum.”
Sed quia illa cogitatio non fuit radicata in agnitione quod Dominus esset Deus etiam quoad Humanum, ideo non potuerunt; contorserunt labia in plicas usque ad indignationem, et voluerunt cogere os suum ad enuntiandum, et extorquere, sed non valuerunt.
Causa erat, quia ideae cogitationis, quae fluit ex agnitione, unum faciunt cum vocibus linguae apud illos qui in mundo spirituali sunt; et ubi ideae illae non sunt, non dantur voces, nam ideae fiunt voces in loquela.
4. Porro lecta sunt coram illis, ex Doctrina Ecclesiae in universo terrarum Orbe recepta, haec: “Quod Divinum et Humanum in Domino non sint duo, sed unum, imo una Persona, unita prorsus sicut anima et corpus” (haec ex Fide Symbolica Athanasiana); et dictum est illis,” Ex inde potestis omnino habere ideam ex agnitione, quod Humanum Domini sit Divinum, quia Anima Ipsius est Divinum; est enim ab Ecclesiae vestrae doctrina, quam in mundo agnoveratis: insuper est anima ipsa essentia et corpus est forma, ac essentia et forma unum faciunt sicut esse et existere, et sicut causa efficiens effectus et ipse effectus.”
Retinuerunt illam ideam, et voluerunt ex illa enuntiare “Divinum Humanum,” sed non potuerunt; interior enim idea de Humano Domini exterminavit et expunxit “ideam hanc novam adscititiam,” ut illam vocabant.
5. Adhuc coram illis lectum est ex Johanne, hoc:
Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum: et Verbum Caro factum est” (i. 1, 14);
et ex Paulo hoc:
“In Christo Jesu habitat omnis plenitudo Divinitatis corporaliter” Coloss. ii. 9);
et dictum est illis ut firmiter cogitarent, quod Deus Qui fuit Verbum, factus sit Caro, et quod omne Divinum in Ipso habitet corporaliter: “forte sic potestis enuntiare Divinum Humanum.” Sed usque non potuerunt, dicentes aperte, quod non possent habere ideam Divini Humani, quia Deus est Deus, et homo est homo: et “Deus est Spiritus, et de spiritu non alter cogitavimus quam sicut de vento aut aethere.”
6. Tandem dictum est illis, “Nostis quod Dominus dixerit,
`Manete in Me, et Ego in vobis: qui manet in Me et Ego in illo, (hic) fert illorum multum, quia sine Me non potestis facere quicquam'” (Joh. xv. 4, 5);
et quia aliqui ex Clero Angliae aderant, lectum est coram illis ex una illorum Oratione ante Sanctam Communionem, “For, when we spiritually eat the flesh of Christ, and drink the blood, then we dwell in Christ, and Christ in us:” “Si nunc cogitatis, quod hoc non dari possit, nisi Humanum Domini sit Divinum, enuntiate itaque Divinum Humanum ex agnitione in cogitatione.”
Sed usque non potuerunt; fuit enim idea illis tam alte impressa, quod aliud esset Divinum Domini, et aliud Humanum Ipsius, ut quod Divinum Ipsius esset simile Divino Patris, et Humanum simile humano alterius hominis.
At dictum est illis, “Quomodo potestis ita cogitare: num rationalis mens potest usquam cogitare Deum esse tres, et Dominum esse duos.”
7. Postea converterunt se ad Lutheranos, dicentes, quod Augustana Confessio et Lutherus docuerint, quod Filius Dei et Filius Hominis in Christo sint una Persona,et quod Ipse etiam quoad Humanam Naturam sit Verus, Omnipotens ac Aeternus Deus; et quod quoad illam etiam ad dextram Omnipotentis Dei praesens gubernet omnia in Caelis et in Terris, impleat omnia, nobiscum sit, et in nobis habitet et operetur; et quod non sit adorationis differentia, quia per Naturam quae cernitur, adoratur Divinitas quae non cernitur; ita quod in Christo Deus sit Homo et Homo Deus.
His auditis responderunt, “Est ne ita.” Et circumspexerunt, et mox dixerunt, “Haec prius non novimus, quare nec possumus.”
At unus et alter dixit, “Legimus id et scripsimus id, sed usque dum de eo in nobis ex nobis cogitavimus, fuerunt modo verba, quorum ideam interiorem non habuimus.”
8. Tandem conversi ad Pontificios dixerunt, “Forte vos potestis nominare Divinum Humanum, quia creditis quod in vestra Eucharistia in Pane et Vino et in omni ejus parte sit integer Christus: et quoque adoratis Ipsum, cum monstratis et circum fertis hostias, ut Deum: tum quia vocatis Mariam Dei genetricem, consequenter agnoscitis quod genuerit Deum, hoc est, Divinum Humanum.
Et illi tunc voluerunt enuntiare illud ex illis ideis cogitationum de Domino, sed non potuerunt, propter materialem ideam de Corpore et Sanguine Ipsius; et propter assertionem quod Humana potestas et non Divina translata sit ab Ipso in Papam.
Et surrexit unus Monachus et dixit, quod possit cogitare Divinum Humanum de Sanctissima Virgine Maria Deipara, et quoque de Sancto monasterii sui.
Et alter Monachus accessit dicens, “Ego possum ex idea cogitationis meae dicere Divinum Humanum de Sanctissimo Papa potius quam de Christo;” sed tunc alii Monachi retraxerunt illum, et dixerunt, “Pudeat te.”
Post haec visum est Caelum apertum, et visae sunt Linguae sicut flammulae descendentes et influentes apud quosdam; et illi tunc celebrabant Divinum Humanum Domini, dicentes, “Removete ideam trium Deorum, et credite quod in Domino habitet omnis plenitudo Divinitatis corporaliter, et quod Pater et Ipse unum sint, sicut anima et corpus unum sunt, et quod Deus non sit ventus aut aether, sed quod sit Homo, et tunc conjungemini Caelo, et per id a Domino poteritis nominare Jesum, et dicere Divinum Humanum.”
CAPUT VI.
ET vidi cum aperuisset Anus primum ex sigillis, et audivi unum ex quatuor Animalibus dicens tanquam voce tonitrui, Veni et aspice.
2. Et vidi, et ecce Equus albus, et sedens super illo habens arcum, et data ei corona et exivit vincens et ut vinceret.
3. Et cum aperuisset secundum sigillum, audivi secundum Animal dicens, Veni et aspice.
4. Et exivit alius Equus rufus; et sedenti super illo datum ei tollere pacem de terra, ut alii alios occiderent, et data ei machaera magna.
5. Et cum aperuisset tertium sigillum, audivi tertium Animal dicens, Veni et aspice; et vidi, et ecce Equus niger, et sedens super illo habens stateram in manu sua.
6. Et audivi Vocem in medio quatuor Animalium, dicentem, Choenix tritici denario, et tres choenices hordei denario, et oleum et vinum ne laeseris.
7. Et cum aperuisset sigillum quartum, audivi Vocem quarti Animalis dicentem, Veni et aspice.
8. Et vidi, et ecce Equus pallidus, et sedens super illo nomen illi Mors, et Infernus sequebatur cum illo, et data illis potestas interficiendi super quartam partem terrae in romphaea et in fame et in morte et a bestiis (terrae).
9. Et cum aperuisset quintum sigillum, vidi sub ter Altari animas occisorum propter Verbum Dei, et propter testimonium quod habebant.
10. Et clamabant voce magna, dicentes, Usque quo Domine, Qui Sanctus et Verus, non judicas et vindicas sanguinem nostrum de habitantibus super terra.
11. Et datae singulis stolae albae; et dictum eis, ut requiescerent adhuc tempus parvum, usque dum complentur et conservi eorum et fratres eorum, qui futuri occidi sicut illi.
12. Et vidi cum aperuisset sigillum sextum, et ecce terrae motus magnus factus est, et Sol factus est niger tanquam saccus pilosus, et Luna facta est tanquam sanguis.
13. Et Stellae caeli ceciderunt in terram, sicut ficus dejicit grossos suos a magno Vento concussa.
14. Et Caelum abscessit tanquam Liber convolutus: et Omnis Mons et Insula e locis suis emota sunt.
15. Et reges terrae et magnates, et divites et chiliarchi, et potentes, et omnis servus et omnis liber, absconderunt se ipsos in speluncis, et in petris montium.
16. Et dicebant montibus et petris, Cadite super nos, et abscondite nos a facie Sedentis super Throno, et ab ira Agni.
17. Quia venit dies magnus irae Ejus, et quis potest consistere.
SENSUS SPIRITUALIS.
CONTENTUM TOTIUS CAPITIS.
AGITUR DE EXPLORATIONE ILLORUM, SUPER QUOS ULTIMUM JUDICIUM FUTURUM EST; ET EXPLORATUM QUALIS INTELLECTUS VERBI FUERAT APUD ILLOS, ET INDE QUALIS STATUS VITAE ILLORUM:
QUOD ESSENT QUI IN VERIS EX BONO (vers. 1, 2);
QUI ABSQUE BONO (vers. 3, 4).
QUI IN CONTEMPTU VERI (vers. 5, 6);
ET QUI QUOAD BONUM ET QUOAD VERUM PRORSUS VASTATI (vers. 7, 8).
DE STATU ILLORUM QUI IN INFERIORE TERRA PROPTER MALOS A DOMINO CUSTODITI SUNT, QUOD TEMPORE ULTIMI JUDICII LIBERANDI (vers. 9-11):
DE STATU ILLORUM QUI IN MALIS ET INDE FALSIS, QUALIS DIE ULTIMI JUDICII (vers. 12-17).
CONTENTA{1} SINGULORUM VERSUUM.
@1 CONTENTA pro “CONTENTUM”$
1. “Et vidi, cum aperuisset Agnus primum ex sigillis,” significat a Domino explorationem omnium super quos Ultimum Judicium futurum est, quoad intellectum Verbi, et inde quoad status vitae eorum (n. 295); “et audivi unum ex quatuor Animalibus dicens tanquam voce tonitrui,” significat secundum Divinum Verum Verbi (n. 296); “Veni et aspice,” significat manifestationem de primis in ordine (297).
2. “Et vidi et ecce Equus albus,” significat intellectum veri et boni ex Verbo apud hos (n. 278); “et sedens super illo habens arcum,” significat quod illis doctrina veri et boni ex Verbo, ex qua pugnarunt contra falsa et mala quae ab Inferno (n. 299); “et data ei corona,” significat insigne pugnae illorum (n. 300); “et exivit vincens et ut vinceret,” significat victoriam super mala et falsa in aeternum (n. 301).
3. “Et cum aperuisset secundum sigillum, audivi{1} secundum Animal dicens, veni et aspice,” significat simile hic ut supra (n. 302, 303, 304).
@1 audivi pro “et audivi”$
4. “Et exivit alius Equus, rufus,” significat intellectum Verbi deperditum quoad bonum, et inde quoad vitam apud illos (n. 305); – sedenti super illo datum est tollere pacem de terra,” significat sublatam charitatem, securitatem spiritualem, et requiem internam (n. 306); – ut alii alios occiderent, significat intestina omnia, infestationes ab Infernis, et irrequies internas (ii. 307); “et data ei machaera magna,” significat destructionem veri per falsa mali (n. 308).
5. “Et cum aperuisset tertium sigillum, audivi{1} tertium Animal dicens, veni et aspice,” significat simile hic ut supra (n. 309, 310, 321); “et vidi et ecce Equus niger,” significat intellectum Verbi deperditum quoad verum, ita quoad doctrinam apud hos (n. 312): “et sedens super illo habens stateram in manu sua,” significat aestimationem boni et veri, qualis illa apud hos (n. 313).
@1 audivi pro “et audivi”$
6. “Et audivi vocem in medio quatuor Animalium, dicentem,” significat Divinam custodiam Verbi a Domino (n. 314); – Choenix tritici denario, et tres choenices hordei denario,” significat quia aestimatio boni et veri tam pusilla est, ut vix ulla (n. 315); – et oleum et vinum ne laeseris,” significat quod a Domino provideatur, ne sancta bona et vera, quae interius in Verbo latent, violentur et prophanentur (n. 316).
7. “Et cum aperuisset sigillum quartum, audivi vocem quarti Animalis dicentem, veni et aspice,” significat simile quod supra (n. 317, 318, 319).
8. “Et vidi et ecce Equus pallidus,” significat intellectum Verbi deperditum et quoad bonum et quoad verum (n. 320); – et sedens super illo nomen illi Mors, et Infernus sequebatur cum illo,” significat exstinctionem vitae spiritualis et inde damnationem (n. 321); “et data est illis potestas interficiendi super quartam partem terrae,” significat destructionem omnis boni Ecclesiae (n. 322); “in romphaea et in fame et in morte et a bestiis terrae,” significat per falsa doctrinae, per mala vitae, per amorem proprii, et per concupiscentias (n. 323).
9. “Et cum aperuisset quintum sigillum,” significat a Domino explorationem status vitae illorum, qui die Ultimi Judicii salvandi erant, ac interea reservati (n. 324); “vidi subter Altari animas occisorum propter Verbum Dei et propter testimonium quod habebant,” significat illos qui a malis rejecti propter vitam secundum vera Verbi et agnitionem Divini Humani Domini, ne seducerentur, a Domino custoditi sunt (n. 325).
10. “Et clamabant voce magna,” significat dolorem cordis (n. 326); “dicentes, Usque quo Domine, (Qui Sanctus et Verus,) non judicas et vindicas sanguinem nostrum de habitantibus super terra,” significat super ia quod Ultimum Judicium protrahatur, et non removeantur qui violentiam inferunt Verbo et Divino Domini (n. 327).
11. “Et datae singulis stolae albae,” significat communicationem et conjunctionem illorum cum angeli qui in Divinis veris (erant) (n. 328); “et dictum (iis), ut adhuc requiescerent tempus parvum, usque dum complentur et conservi eorum et fratres eorum, qui futuri occidi sicut illi,” significat quod Ultimum Judicium parum adhuc pratraheretur, usque dum collecti (fuerint) qui similiter rejecti sunt a malis (n. 329).
12. “Et vidi cum aperuisset sigillum sextum,” significat a Domino explorationem status vitae illorum qui interius mali erant, super quos judicium futurum est (n. 330); “(et) ecce terrae motus magnus factus est,” significat statum Ecclesiae apud illos prorsus immutatum, et terrorem (n. 331); “et Sol factus est niger tanquam saccus pilosus, et Luna facta est tanquam sanguis,’ significat apud illos omne bonum amoris adulteratum, et omne verum fidei falsificatum (n. 332).
13. “Et Stellae (Caeli) ceciderunt in terram,” significat omnes cognitiones boni et veri disparatas (n. 333); “sicut ficus dejicit grossos suos a magno vento agitata,” significat per ratiocinationes naturalis hominis separati a spirituali (n. 334).
14. “Et Caelum abscessit sicut liber convolutus,” significat separationem a Caelo et conjunctionem cum Inferno (n. 335); “et omnis mons et insula e locis suis emota sunt,” significat quod omne bonum amoris et verum fidei recesserit (n. 336).
15. “Et reges terrae et magnates, et divites et chiliarchi,et potentes, et omnis servus et (omnis) liber,” significat illos qui ante separationem fuerunt in intellectu veri et boni, in scientia cognitionum illorum, in eruditione, ab aliis vel a se ipsis, et usque non in vita secundum illa (n. 337); “absconderunt se ipsos in speluncis et in peris montium,” significat nunc illos in malis et in falsis mali (n. 338).
16. “Et dicebant montibus et petris, Cadite super nos, et abscondite nos a facie Sedentis super Throno, et ab ira Agni,” significat confirmationes mali per falsa ex malo, usque ut non agnoscerent aliquod Divinum Domini (n. 339).
17. “Quia venit dies magnus irae Ipsius, et quis potest consistere,” significat quod tales facti sint a se ipsis per separationem a bonis et fidelibus propter Ultimum Judicium, quod alioquin non sustinerent (n. 340).
(Vers. 1.) “Et vidi cum aperuisset Agnus primum ex sigillis,” significat a Domino explorationem omnium super quos Ultimum Judicium futurum est, quoad intellectum Verbi, et inde quoad status vitae eorum. “Haec significantur, quia nunc in ordine sequitur exploratio omnium super quos Ultimum Judicium futurum est, quoad status vitae eorum, et hoc a Domino secundum Verbum: hoc itaque est quod significatur per quod “Agnus aperuerit sigilla Libri:” quod “aperire Librum,” et “solvere sigilla ejus” significet nosse status vitae omnium, et judicare unumquemvis secundum suum, videatur supra (n. 259-265, 267, 273, 274).
videatur.
“Vidi Caelum apertum, dum ecce Equus Albus, et Sedens super illo vocatur Verbum Dei; et habet super vestimento et super femore Suo Nomen scriptum, Rex regum et Dominus dominorum; et Exercitus Ejus in Caelis sequebantur Ipsum super Equis albis” (xix. 11, 13, 14, 16).
Quod “equus” significet intellectum Verbi, adhuc constare potest a sequentibus locis:
“Num contra mare excandescentia Tua, Jehovah, quod equites super Equis Tuis; Currus Tui salus, calcasti Mare Equis Tuis, lutum aquarum” (Hab. iii. 8, 15);
“Ungulae Equorum Jehovae sicut rupes reputantur” (Esaj. v. 28);
“Die illo percutiam omnem Equum stupore, et Equitem ejus furore; et omnem Equum populorum percutiam caecitate” (Sach. xii. 4);
“In die illo erit super tintinnabulis Equi sanctitas Jehovae” (Sach. xiv. 20);
“Quia oblivisci fecit eam Deus sapientiam, nec impertitus est intelligentiam, quo tempore in altum se attollit, ridet Equum et Equitem ejus” (Hiob xxxix. 17, 18, seq.);
“Exscindam Equum ex Hierosolyma, contra loquetur pacem gentibus” (Sach. ix. 10);
“Prae increpatione Tua, Deus Jacobi,{2} obdormivit et currus et Equus” (Psalm. lxxvi. 7 (B.A. 6){3};
“Evertam thronum regnorum, ac evertam Currum et Equitantes in eo, et descendent Equi et Equites eorum” (Hagg. ii. 22);
“Dispergam per Te regna, dispergam per Te Equum et Equitem ejus” (Jerem. li. 20, 21);
Congregate vos a circuitu super sacrificium Meum; satiabimini super mensa Mea Equo et Curru; sic dabo gloriam Meam inter gentes (Ezech. xxxix 17, 20, 21);
“Congregamini ad Caenam magnam Dei, et comedetis carnes Equorum et Sedentium super illis” (Apoc. xix. 17, 18);
Dan erit aspis super semita, mordens calcaneos Equi, et cadet Eques{4} ejus retrorsum; salutem Tuam exspecto Jehovah” (Genes. xlix. 17, 18);
“Accinge gladium Tuum, Potens, conscende, Equita super Verbo veritatis” (Psalm. xlv. 4, 5{5} (B. A. 3, 4));
“Cantate Deo, extollite Equitantem super nubibus” (Psalm. lxviii. 5 (B. A. 4));
“Ecce Jehovah Equitans super nube” (Esaj. xix. 1{6});
“Psallite Domino Equitanti super Caelo Caeli antiquitatis” (Psalm. lxviii. 33, 34{7} (B.A. 32, 33));
“Deus Equitavit super Cherubo” (Psalm. xviii. 11 (B.A. 10));
“Tunc deliciaberis in Jehovah, et Equitare te faciam super excelsa terrae” (Esaj. lviii. 14);
“Jehovah solus duxit eum, et Equitare fecit eum super excelsa terrae (Deut. xxxii. 12, 13);
“Equitare faciam Ephraimum” (Hosch. x. 11);
“Ephraimus” etiam significat intellectum Verbi. Quoniam Elias et Elisaeus repraesentabant Dominum quoad Verbum, ideo illi vocati sunt “Currus Israelis et Equites ejus:”
Elisaeus dixit ad Eliam, “Pater mi, Pater mi, Currus Israelis et Equites ejus” (2 Reg. ii, 12)
Et Joas Rex ad Elisaeum, “Pater mi, Currus Israelis et Equites ejus” (2 Reg. xiii. 14);
“Aperuit Jehovah oculos pueri Elisaei, et vidit et ecce mons plenus Equis et Curribus igneis circum Elisaeum” (2 Reg. vi. 17);
“currus” significat doctrinam e Verbo, et “eques” sapientem inde. Similia significantur per
Quatuor Currus exeuntes inter montes aeris, et per quatuor Equos illis alligatos, qui erant rufi, nigri, albi et grandinati, qui etiam vocantur quatuor Spiritus, et dicuntur exivisse a stando juxta Dominum totius terrae (Sach. vi. 1-8, 15).
In his locis per “equos” significatur intellectus Verbi seu intellectus veri ex Verbo; pariter aliis in locis. Hoc adhuc constare potest ex “equis” in sensu opposito nominatis, in quo significant intellectum Verbi et veri per ratiocinia falsificatum, et quoque deperditum, tum propriam intelligentiam; ut in sequentibus:
“Vae descendentibus in Aegyptum pro auxiliis, et super Equis innituntur, et non respiciunt ad Sanctum Israelis: nam Aegyptus homo et non Deus, et Equi ejus caro et non spiritus” (Esaj. xxxi. 1, 3):
“Pones supra Israelem Regem, quem elegerit Jehovah: modo non multiplicet sibi Equos, ne reducat populum in Aegyptum, ut multiplicet Equos” (Deutr. xvii. 15, 16{8});
haec dicta sunt, quia per “Aegyptum” significatur scientia ac ratiocinatio ex propria intelligentia, unde falsificatio veri Verbi, quae hic est “equus.”
“Aschur non servabit nos, super Equo non Equitabimus” (Hosch. xiv. 4(B.A. 3));
“Hi in Curru et illi in Equis, nos vero in Nomine Dei nostri gloriabimur” (Psalm. xx 8{9} (B.A. 7));
“Mendacium Equus ad salutem” (Psalm. xxxiii. 17):
“Jehovah non in robore Equi delectatur” (Psalm. cxlvii. 10);
“Dixit Sanctus Israelis, in fiducia erit virtus Vestra: sed dixistis, Non super Equo fugiemus, et super Veloce Equitabimus” (Esaj. xxx. 15, 16);
Ponet Jehovah Jehudam sicut Equum gloriae: pudefient Equitantes Equis” (Sach. x. 3, 5{10};
“Vae urbi sanguinum, tota mendacio plena, et Equus hinniens, et Currus saltitans; Eques ascendere faciens” (Nah. iii. 1-4);
“Adducam contra Tyrum Regem Babelis cum Equo et cum Curru et cum Equitibus; prae abundantia Equorum obteget te pulvis eorum, prae voce Equitis et Currus commovebuntur muri tui; per ungulas Equorum suorum conculcabit omnes plateas tuas” (Ezech. xxvi. 7-11);
per “Tyrum” significatur Ecclesia quoad cognitiones veri, hic eas in illa falsificatas, quae sunt “equi Babelis.”
(Praeter aliis in locis, ut Esaj. v. 26, 28; Jerem. vi. 22, 23 cap. viii. 16; cap. xlvi. 4, 9; cap. l. 37, 38, 42{11}; Ezech. xvii. 15; cap. xxiii. 6, 20{12}; Hab. i. 6, 8-10; Psalm. lxvi. 12{13})
Intellectus Verbi deperditus etiam significatur per “equum rufum,” “nigrum,” et “pallidum” in nunc sequentibus. Quod “equus” significet veri ex Verbo, sit ex apparentiis in mundo spirituali, videatur in Opusculo de Equo Albo.
@1 256 pro “257”$
@2 Deus Jacobi pro “Jehovah”$
@3 7 pro “6, 7″$
@4 Eques pro “Equus”$
@5 4, 5 pro “5, 6″$
@6 1 pro “1, 2″$
@7 33, 34 pro “34”$
@8 15, 16 pro “14, 15, 16″$
@9 8 pro “8, 9″$
@10 3, 5 pro “3, 4, 5″$
@11 42 pro “43”$
@12 6, 20 pro “5, 20″$
@13 12 pro “11, 12″$
Exercitum Domini in Caelo, qui sequebatur Dominum super Equis albis (Apoc. xix 14).
De “Sedente super Equo albo,” Apoc. xix., dicitur, quod
“Ex ore Ejus exiverit romphaea acuta, ut per illam percuteret gentes;”
et per “romphaeam ex ore Ejus” significatur Divinum Verum Verbi pugnans contra falsa et mala (n. 52, 108, 117); hic autem dicitur, quod “sedens “super hoc Equo albo haberet “arcum,” et per “arcum” significatur doctrina veri et boni ex Verbo pugnans contra mala et falsa: pugnare contra falsa et mala est quoque pugnare contra Inferna, quia mala et falsa inde sunt, quare etiam hoc significatur. Quod “arcus” in Verbo significet doctrinam pugnantem in utroque sensu, constare potest ex his locis:
Jehovae “Tela acuta, et omnes Arcus Ipsius tensi, ungulae Equorum Ejus tanquam rupes reputantur” (Esaj. v. 28);
Dominus “tetendit Arcum Suum sicut inimicus” (Thren. ii. 4);
“Jehovah, equitas super equis Tuis, denudabitur Arcus Tuus” (Hab. iii.{1}); 8, 9);
“Dedit coram Ipso gentes, et regibus dominari fecit; dedit sicut pulverem gladio Suo, sicut stipulam Arcu Suo” (Esaj. xli. 2);
in his locis “Arcus,” quia de Jehovah seu Domino, significat Verbum, ex quo Dominus apud hominem pugnat contra mala et falsa.
“Exscindam currum ex Ephraimo, et equum ex Hierosolyma, et exscindetur Arcus belli, contra loquetur pacem gentibus” (Sach. ix. 10):
“Tendunt linguam suam, Arcus eorum mendacium, et non veritas” (Jerem. ix. 2{2} (B.A. 3);
“Ecce impii tendunt Arcum, praeparant Sagittas super nervo suo, ad Jaculandum in tenebris rectos corde” (Psalm. xi. 2);
“Exacerbabunt Josephum et Jaculabuntur, odio habebunt illum Sagittarii, sed sedebit in firmo Arcus sui a manibus fortis Jacobi” (Gen. xlix. 23, 24);
“Disponite aciem contra Babelem, omnes tendentes Arcum jacite in eam, ne parcatis Telo, quia Jehovae peccavit” (Jerem. l. 14, 29);
David lamentatus est super Schaule, “ad docendum filios Jehudae Arcum” (2 Sam. i. 17, 18{3});
in Lamentatione illa agitur de pugna veri contra falsa.
“Dixit Jehovah Zebaoth, Ecce Ego frangens Arcum Elami, principium fortitudinis ejus” (Jerem. xlix. 35):
“Jehovah posuit me in Telum expurgatum, in Pharetra Sua occultavit me” (Esaj. xlix.{4} 2);
“Ecce haereditas Jehovae filii, beatus qui implevit Pharetram ex illis” (Psalm. cxxvii. 3-5);
“filii” hic ut alibi significant vera doctrinae.
“Erit in Schalem tabernaculum Jehovae: ibi fregit nervos Arcus, seu tum, gladium, et bellum” (Psalm. lxxvi. 3, 4 (B.A. 2, 3){5});
“Jehovah cessare faciet bella, Arcum franget, amputabit hastam, currus comburet igne” (Psalm. xlvi. 10 (B.A. 9); Ezech. xxxix. 8, 9: Hosch. ii. 18);
in illis locis “arcus” significat doctrinam veri pugnantem contra falsa, et in opposito sensu doctrinam falsi pugnantem contra vera; inde “sagittae” et “tela” significant vera aut falsa. Quoniam “bellum” in Verbo significat bellum spirituale, ideo arma belli, ut gladius, hasta, clypeus, scutum, arcus, sagittae, significant talia quae sunt istius belli.
@1 iii. pro “ii.”$
@2 2 pro “10”$
@3 17, 18 pro “17”$
@4 xlix. pro “xlviii.”$
@5 2, 3 pro “2, 3, 4″$
Vir dixit ad Davidem de Saule, quod cum moriturus esset in proelio, acceperit Coronam quae super capite ejus, et armillas quae super brachios ejus;
tum etiam ex illis quae de Rege Rabbae et Davide (2 Sam. xii. 29, 30) memorantur. Et quia tentationes sunt pugnae spirituales, quas martyres sustinuerunt, ideo illis ut insignia victoriae datae sunt coronae (n. 103). Ex his patet, quod per “coronam” hic significetur insigne pugnae eorum; quare etiam sequitur, “Et exivit vincens et ut vinceret.”
@1 Audivi pro “Et audivi”$
“Qui lavit in vino indumentum Suum, et in sanguine uvarum velamen Suum, Ruber oculis prae vino, et albus dente prae lacte” (Gen. xlix. 11, 12);
haec de Domino.
“Quis Hic venit ex Edom: Ruber quoad vestem, et vestis sicut calcantis in torculari” (Esaj. lxiii. 1, 2{2}
etiam de Domino.
“Albi erant Naziraei prae nive, candidi prae lacte, Rubri erant quoad ossa prae gemmis rubentibus” (Thren. iv. 7).
In his locis “rubrum” praedicatur de amore boni; in sequentibus de amore mali:
“Clypeus Rubicundus factus est, et viri Purpurati, in igne facularum currus eorum, aspectus eorum sicut facum” (Nah. ii. 4, 5 (B.A. 3, 4));
“Si fuerint peccata vestra sicut Coccinea, Sicut nix albescent: si Rubra fuerint sicut Purpura, sicut lana erunt (Esaj. i. 18).
Nec aliud significatur
Per “Draconem Rufum” (Apoc. xii. 3);
Et per “Equum Rufum Stantem inter myrtos” (Sach. i. 8).
Similia praedicantur de coloribus qui trahunt ex rubro, ut de coccino et purpura.
@1 242 pro “241”$
@2 1, 2 pro “2”$
“Puer natus est nobis, Filius datus est nobis; super Cujus humero Principatus: vocabitur Nomen Ipsius Deus, Heros, Pater Aeternitatis, Princeps Pacis: multiplicanti principatum et Pacem non erit finis” (Esaj. ix. 5, 6 (B.A. 6, 7));
Jesus dixit, “Pacem relinquo vobis, Pacem Meam do vobis” (Joh. xix. 27);
Jesus dixit, “Haec locutus sum, ut in Me Pacem habeatis” (Joh. xvi. 33);
In diebus Ejus florebit justus, et multa Pax” (Psalm. lxxii. 3, 7);
“Tunc pangam foedus Pacis” (Ezech. xxxiv. 25{1}; cap. xxxvii. 25, 26; Malach. ii 4, 5);
“Quam jucundi sunt super montibus pedes Evangelizantis, audire facientis Pacem, dicentis Sioni, regnat Deus{2} tuus” (Esaj. lii. 7);
“Benedicat tibi Jehovah, et tollat facies Suas super te, et det tibi Pacem” (Num. vi. 24-26);
“Jehovah benedicat populo Suo in Pace” (Psalm. xxix. 11);
“Jehovah redimet in Pace animam meam” (Psalm. lv. 19 (B.A. 18)).
Est opus justitiae{3} Pax, labor justitiae Quies, et Securitas in aeternum: ut habitent in tabernaculo Pacis, et in tentoriis Securitatis et in Quietibus tranquillis” (Esaj. xxxii. 17, 18);
Jesus dixit ad septuaginta quos emisit, “in quam domum intraveritis primum dicite Pacem domui; et si fuerit Filius Pacis, requiesce super illo Pax vestra” (Luc. x. 5, 6; Matth. x. 12-14);
Miseri possidebunt terram, et deliciabuntur super multitudine Pacis vide rectum, sic postremum viro Pax” (Psalm. xxxvii. 11, 37);
Zacharias prophetans dixit, “Ortus ex alto apparuit, ad dirigendum pedes nostros ad viam Pacis” (Luc. i. 78, 79{4});
“Recede a malo, et fac bonum; quaere Pacem, et persequere eam (Psalm. xxxiv. 15 (B.A. 14){5});
“Pax milia amantibus legem Tuam{6}” (Psalm. cxix. 165, 166);
“Utinam auscultasses praeceptis Meis, et erit sicut fluvius Pax tua non Pax, inquit{7} Jehovah, impiis” (Esaj. xlvii. 18, 22);
“Jehovah loquetur Pacem ad populum Suum: Justitia et Pax osculentur se” ((Psalm.) lxxxv. 9, 11 (B.A. 8, 10){8});
“Non Pax in ossibus meis propter peccatum meum (Psalm. xxxvii. 4 (B.A. 3));
“Satiavit me amaritudinibus, remota est a Pace anima mea; oblitus sum boni” (Thren. iii. 15, 17).
(Praeter multis aliis in locis)
Ex quibus videri potest, quod antedicta per “pacem” intelligantur: tene mentem in pace spirituali, et clare videbis Similiter in his
(Esaj. xxvi. 12; cap. liii. 5; cap. liv{9} 10, 13; Jerem. xxxiii. 6, 9: Hagg. ii. 9; Sach. viii,{10} 16, 19; Psalm. iv. 7-9 (B.A. 6-8), Psalm. cxx. 6, 7; Psalm. cxxii. 6-9; Psalm. cxxviii. 5, 6; Psalm cxlvii. 14{11}).
Quod Pax sit intime afficiens beatitudine omne bonum, videatur in Opere de Caelo et Inferno (n. 284-290).
@1 25 pro “25, 27″$
@2 Deus pro “Rex”$
@3 justitiae pro “Jehovae”$
@4 78, 79 pro “78”$
@5 15 pro “8”$
@6 Tuam pro “meam”$
@7 inquit pro “inquiet”$
@8 9, 11 pro “9, 10″$
@9 liv. pro “lix.”$
@10 viii. pro “xii.”$
@11 14 pro “12”$
308. “Et data ei machaera magna,” significat destructionem veri per falsa mali. Quod “gladius,” “machaera” et “romphaea,” significent verum pugnans contra falsa et destruens illa, et in opposito sensu falsum pugnans contra vera et destruens illa, videatur supra (n. 52); hic “machaera magna” significat falsa mali destruentia vera boni. Dicuntur falsa mali, quia dantur falsa non mali, et haec non destruunt vera, sed illa. Quod hoc per “machaeram magnam” significetur, patet ex eo, quod mox “equus niger” visus sit, per quem significatur intellectus Verbi deperditus quoad verum; et verum non deperditur nisi a malo.
309. (Vers. 5.) “Et cum aperuisset tertium sigillum” significat a Domino explorationem illorum, super quos Ultimum Judicium erit, quoad status vitae eorum. -Similia per haec significantur quae prius (n. 295), cum discrimine de quo sequitur.
310. “Audivi{1} tertium Animal dicens,” significat secundum Divinum Verum Verbi, ut supra (n. 296).
@1 Audivi pro “Et audivi”$
311. “Veni et aspice.” -Quod significet manifestationem de tertiis in ordine, constare potest ab explicatis supra (n. 297); sed ibi de primis in ordine, hic autem de tertiis.
312. “Et vidi, et ecce Equus niger,” significat intellectum Verbi deperditum quoad verum, ita quoad doctrinam apud hos. Quod “equus” significet intellectum Verbi, supra ostensum est; quod “nigrum” significet non verum, ita falsum, est quia nigrum est oppositum albo, et album praedicatur de vero (n. 167, 231, 232{1}); album etiam trahit ortum ex luce, ac nigrum ex tenebris, ita ex absentia lucis, et lux est verum. Sed in mundo spirituali est nigredo ex duplici origine; una ex absentia lucis flammeae, quae lux est apud illos qui in caelesti regno Domini sunt, et altera ex absentia lucis candidae, quae lux est apud illos qui in regno spirituali Domini sunt; haec nigredo simile significat cum “tenebris,” illa autem cum “caligine.” Differunt illae nigredines inter se, una est abominabilis, altera non ita; similiter falsitates quas significant. In nigredine abominabili apparent illi qui vocantur Diaboli; abominantur etiam verum sicut bubones solis lucem. In nigredine autem non abominabili apparent illi qui vocantur Satanae; hi non abominantur, sed aversantur verum, quare hi comparari possunt noctuis, cum priores bubonibus. Quod “nigrum” in Verbo dicatur de falso, constare potest ex his locis:
“Albi erant Naziraei prae nive; obscurata est prae Nigredine forma eorum” (Thren. iv. 7, 8);
“Super prophetis Nigrescet dies” (Mich. iii. 6);
“In die quo descensurus es in Infernum, Atrabo super te Libanum” (Ezech. xxxi. 15);
“Sol factus est Niger sicut saccus cilicinus” (Apoc. vi. 12);
Sol, Luna, Stellae, atrati sunt (Jerem. iv. 27, 28; Ezech. xxxii. 7; Joel ii. 10{2}; cap. iv. 15 (B. A. iii. 15); et alibi).
Quod “tertium Animal” ostenderit “equum nigrum,” erat quia illud habebat faciem sicut homo, per quod significabatur Divinum Verum Verbi quoad sapientiam (n. 243) quare hoc Animal ostendit, quod non amplius aliquod verum sapientiae apud hos, qui in tertio ordine, esset.
@1 231, 232 pro “232, 233″$
@2 10 pro “20”$
313. “Et sedens super illo habens stateram in manu sua,” significat aestimationem boni et veri, qualis illa apud hos. -Per “stateram in manu” significatur aestimatio veri et boni; omnes enim mensurae tum pondera in Verbo significant aestimationem rei de qua agitur. Quod mensurae et pondera significent talia, patet ex his apud Danielem:
Apparuit scriptura coram Belschazare Rege Babelis, cum biberet vinum ex vasis auri et argenti e Templo Hierosolymitano desumptis, Mene, Mene, Thekel, Perizin, hoc est, Numeratus, Numeratus, Appensus, Divisus; cujus interpretatio haec est; Mene, numeravit Deus Regnum tuum et finivit illud; Thekel, appensus es in trutina et deprehensus deficiens; Perez, divisum est Regnum, et datum Medo et Persae (v. 1, 2, 25-28{1});
per “bibere ex vasis auri et argenti Templi Hierosolymitani” et simul colere alios deos, significatur prophanatio boni et veri, sicut etiam per “Babelem;” per “mene” seu numerare, significatur nosse quale ejus quoad verum; per “thekel” seu appendere, significatur nosse quale ejus quoad bonum; per “perez” seu dividere, significatur dispergere. Quod quale veri et boni significetur per mensuras et per lances in Verbo, patet apud Esajam:
“Quis mensus est pugillo aquas, et Caelos spithama exaequavit, complexusque est in trientali pulverem terrae, et appendit in libra montes, et colles in lancibus” (xl. 12);
et in Apocalypsi:
Angelus mensus est murum sanctae Hierosolymae “centum quadraginta quatuor cubitorum, quae est mensura hominis, hoc est, Angeli’ (xxi. 17).
@1 25-28 pro “26, 28″$
314. (Vers. 6.) “Et audivi vocem in medio quatuor Animalium dicentem,” significat Divinam custodiam Verbi a Domino. -Quod “quatuor Animalia” seu Cherubi, significent Verbum a primis in ultimis, et custodias ne vera et bona interiora ejus violentur, videatur supra (n. 239); et quia custodiae illae sunt a Domino, ideo audita est vox in medio quatuor Animalium; per “in medio” illorum intelligitur Verbum quoad Sensum internum spiritualem, quem Dominus custodit. Quod custodia significetur, patet ab illis quae dixit, “Choenix tritici denario, et tres choenices hordei denario, et oleum et vinum ne laeseris;” per quae significatur, quia aestimatio boni et veri tam pusilla est ut vix ulla, providebitur ne sancta bona et vera, quae interius in Verbo latent, violentur et prophanentur; et hoc providetur a Domino per id, quod tandem non sciant aliquod bonum, et inde nec aliquod verum, sed mere malum et falsum; nam qui sciunt bona et vera, possunt violare, imo prophanare illa, non autem qui non sciunt, Quod haec sit Divina Providentia ad custodiendum Verbum, videatur in Sapientia Angelica de Divina Providentia (n. 221-233, n. 257 fin., 258 princ.).
“Devastatus est Ager, luget terra, qua devastatum est Frumentum, exaruit Mustum, languet Oleum; pudefacti sunt Agricolae, ejularunt Vinitores, super Tritico et Hordeo, eo quod perierit Messis Agri” (i. 10-12);
haec omnia significant talia quae Ecclesiae sunt. Quod “triticum” et “hordeum” significent bonum et verum Ecclesiae, videri potest ex his locis:
Johannes de Jesu, quod “colliget Triticum in horreum, et paleam comburet igne” (Matth. iii. 11, 12);
“Jesus dixit, Sinite zizaniam et Triticum crescere una; et tempore messis dicam messoribus, Colligite prius zizaniam ad comburendum, Triticum vero congregate in horreum Meum” (Matth. xiii. 24-30);
Consummationem et decisionem audivi a Jehovah Deo; reponit Triticum mensuratum, et Hordeum designatum; ita erudit ad judicium, Deus ejus docet eum” (Esaj. xxviii. 22, 25, 26{1});
“Jehovah deducet te ad terram Tritici et Hordei” (Deutr. viii. 7, 8);
“terra tritici et hordei” est hic Terra Canaan, per quam significatur Ecclesia.
“Venient et canent in altitudine Sionis, et confluent ad bonum Jehovae ad Triticum et Mustum” (Jerem. xxxi. 12);
“Jehovah satiabit te adipe Tritici” (Deutr. xxxii. 13, 14{2}); Psalm. lxxxi. 17{3} (B.A. 16); Psalm. cxlvii. 14{4}).
Jehovah dixit ad Prophetam Ezechielem, quod
Faceret sibi placentam Hordeorum, mixtam cum stercore, et comederet (iv. 12, 15);
et ad Prophetam Hoscheam, quod
Acciperet mulierem adulteram; quam sibi comparavit per corum Hordeorum et semicorum Hordeorum (iii. 1, 2);
quae facta sunt a Prophetis illis, ut repraesentarent falsificationes veri in Ecclesia, “Hordea” enim sunt vera, et “Hordea mixta cum stercore” sunt vera falsificata et prophanata; “mulier adultera” etiam significat falsificatum verum (n. 134).
@1 22, 25, 26 pro “21 ad 26″$
@2 13, 14 pro “33, 34″$
@3 17 pro “14, 17″$
@4 14 pro “12, 13, 14″$
Ipso; quod provideatur, videatur supra (n. 314, 255). Quod “oleum” significet bonum amoris, videbitur infra (n. 778, 779): quod autem “vinum” significet verum ex illo bono, constat ex sequentibus locis:
“Omnis sitiens ite ad aquas, et cui non argentum, ite, emite et comedite, et emite sine argento Vinum et lac” (Esaj. lv. 1):
“Fiet in die illo stillabunt montes Mustum, et colles fluent lacte” (Joel iv. 18{1} (B. A. iii. 18); Amos ix. 13, 14);
“Ablatum gaudium e Carmele, et in Vineis non cantatur, Vinum in torculari non calcatur, hedad cessare feci” (Esaj. xvi{2} 10); Jerem. xlviii. 32, 33);
per “Carmelem” significatur Ecclesia spiritualis, quia ibi erant vineae.
“Ejulate omnes potantes Vinum: propter Mustum quod excisum est ex ore vestro, ejularunt Vinitores” (Joel i. 5, 10, 11):
(Similia paene, Hosch. ix. 2, 3: Zephan. i. 13; Thren. ii. 11, 12: Mich. vi. 15; Amos v. 11; Esaj. xxiv. 6, 7, 9, 11{3};)
“Lavat in Vino vestimentum Suum, et in Sanguine uvarum velamen Suum: ruber oculis a Vino” (Genes. xlix. 11(, 12));
haec de Domino; ac “vinum” significat Divinum Verum. Inde est, quod Sacra Caena a Domino instituta sit, in qua panis significat Dominum quoad Divinum Bonum, et vinum Dominum quoad Divinum Verum, et apud recipientes panis significat sanctum bonum, et vinum sanctum verum, a Domino: quare dixit,
“Dico vobis, quod non bibiturus sim a nunc ex hoc genimine Vitis, usque ad diem, quando id bibero (novum) vobiscum in Regno Patris Mei” (Matth. xxvi. 29: Luc. xxii. 18).
Quia “panis et vinum” illa significabant, ideo etiam
Malchizedech exiens obviam Abramo “eduxit Panem et Vinum: et hic Sarcedos Deo Altissimo, et benedixit Abramo” (Genes. xiv. 18, 19).
Per mincham et libamen in sacrificiis similia significata sunt
(De quibus, Exod. xxix. 40; Levit. xxiii. 12, 13, 18, 19: Num. xv. 2-15; cap. xxviii. 6, 7, 18 ad fin.; cap. xxix. 1-7, seq.).
Mincha erat ex simila tritici, inde erat loco panis; et libamen erat ex vino. Ex his constare potest, quid significatur per haec Domini verba,
“Non mittunt Vinum novum in utres veteres, sed mittunt Vinum (novum) in utres novos, et utraque conservantur” (Matth. ix. 17; Luc. v. 37{4})
“vinum novum” est Divinum Verum Novi Testamenti, ita novae Ecclesiae, et “vinum vetus” est Divinum Verum Veteris Testamenti, ita veteris Ecclesiae. Simile significatur per haec verba Domini in Nuptiis in Kana Galilaeae:
“Omnis homo primo bonum Vinum apponit, et quando sat habuerint, vilius; tu reservasti bonum Vinum huc usque” (Joh. ii. 1-10).
Simile etiam significatur per “vinum” in Parabola Domini de vulnerato a latronibus,
Quod Samarita “infuderit Oleum et Vinum in vulnera ejus” (Luc. x. 33, 34);
nam per “vulneratum a latronibus” intelliguntur qui a Judaeis per mala et falsa spiritualiter vulnerati sunt, quibus Samarita opem tulit, “infundendo oleum et vinum” in vulnera ejus, hoc est, docendo bonum et verum, et quantum potuit, sanando. Sanctum Verum per “mustum” et “vinum” significatur etiam alibi in Verbo
(Ut Esaj. i. 21, 22; cap. xxv. 6: cap. xxxvi. 17; Hosch. vii. 4, 5, 14; cap. xiv. 6-8; Amos ii. 8; Sach. ix. 15, 17; Psalm. civ. 14, 15{5}).
Inde est quod per “vineam” in Verbo significetur Ecclesia quae in veris a Domino est. Quod “vinum” significet sanctum verum, constare etiam potest ex sensu ejus opposito, in quo significat falsificatum et prophanatum verum; ut in his locis:
“Scortatio, Vinum et Mustum, occupavit cor: recessit Vinum eorum, scortando scortati sunt” (Hosch. iv. 11, 17, 18);
“scortatio” significat falsificationem veri; similiter hic “vinum et mustum.”
“Calix in manu Jehovae, et Vino miscuit, implevit mixto et effudit, et feces ejus exsugent, bibent omnes impii terrae” (Psalm. lxxv. 9 (B. A. 8));
“Calix auri Babel in manu Jehovae, inebrians universam terram; de Vino ejus biberunt gentes, ideo insaniunt” (Jerem. li. 7);
“Cecidit Babylon, quia ex Vino irae scortationis suae potavit omnes gentes si quis bestiam adoret, bibet ex Vino irae Dei mixto mero in calice irae Dei” (Apoc. xiv. 8-10)
“Ex Vino scortationis suae Babylon potavit omnes gentes” (Apoc. xviii. 3);
“Babylonis magnae memoria facta est coram Deo, ad dandum illi poculum Vini furoris irae De” (Apoc. xvi. 19{6});
“Inebriati sunt ex Vino scortationis ejus inhabitantes terram” (Apoc. xvii. 1, 2).
Per vinum quod Belschazar Rex Babelis, et magnates et uxores et pellices ejus biberunt ex vasis Templi Hierosolymitani,
Et una “laudarunt deos auri, argenti, aeris, ferri, ligni et lapidis” (Dan. v, 2-4{7}),
nec aliud quam sanctum verum Verbi et Ecclesiae prophanatum significatur; quare tunc scriptum est in pariete, et Rex illa nocte occisus est (vers. 25, 30). Per “vinum” significatur Verum falsificatum
(Etiam Esaj. v. 11, 12, 21, 22; cap. xxviii. 1, 3, 7; cap. xxix. 9{8}; cap. lvi. 11, 12; Jerem. xiii. 12, 13; cap. xxiii. 9, 10).
Simile significatur per “libamen” quod libabant idolis
(Esaj. lxv. 11; cap. lvii. 6; Jerem. vii. 18; cap. xliv. 17-19; Ezech. xx. 28; Deutr. xxxi. 38).
Quod “vinum” significet sanctum verum, et in opposito sensu prophanatum verum, est ex correspondentia; Angeli enim, qui spiritualiter omnia percipiunt, cum ab homine “vinum” in Verbo legitur, non aliud intelligunt; talis correspondentia est inter cogitationes naturales hominum, et inter cogitationes spirituales Angelorum: simile est cum Vino in Sacra Caena; inde est quod per Sacram Caenam fiat introductio in Caelum (n. 224, fin.).
@1 18 pro “8”$
@2 xvi. pro “xv.”$
@3 11 pro “10”$
@4 v. 37 pro “xv. 39″$
@5 14, 15 pro “14, 15, 16″$
@6 19 pro “1, 2″$
@7 2-4 pro “2 ad 5″$
@8 9 pro “10”$
317. (Vers. 7.) “Et cum aperuisset sigillum quartum,” significat a Domino explorationem illorum, super quos Ultimum Judicium erit, quoad status vitae eorum, ut supra (n. 295, 302{1}), cum discrimine de quo sequitur.
@1 295, 302 pro “296, 303″$
318. “Audivi vocem quarti Animalis dicentem,” significat secundum Divinum Verum Verbi, ut supra (n. 296, 303).
319. “Veni et aspice.” -Quod significet manifestationem de quartis in ordine, constat ab explicatis supra (n. 297); sed ibi de primis in ordine, hic de quartis.
320. (Vers. 8.) “Et vidi et ecce Equus pallidus,” significat intellectum Verbi destructum et quoad bonum et quoad verum. -Per “equum” significatur intellectus Verbi (n. 298) et per “pallidum” significatur non vitale; non vitale in Verbo est illis, qui non in bonis vitae ex veris doctrinae sunt Verbum enim in Sensu literae non intelligitur absque doctrina, et doctrina non percipitur absque vita secundum illam; causa est, quia vita secundum doctrinam, quae ex Verbo est, aperit spiritualem mentem, ac in illam influit lux e Caelo ac illustrat, et dat percipere; quod ita sit, nescit ille, qui scit vera doctrinae et tamen non vivit secundum illa. Quod “quartum Animal” ostenderit “equum pallidum,” est quia illud Animal fuit simile “aquilae volanti,” et per illud ideo significatum est Divinum Verum Verbi quoad cognitiones et inde intellectum (n. 244); quare ostendit, quod apud illos qui nunc visi sunt, non aliquae cognitiones boni et veri ex Verbo, nec intellectus illarum, essent; et qui tales sunt, in mundo spirituali apparent pallidi, sicut qui absque vita sunt.
321. “Et sedens super illo nomen illi Mors, et Infernus sequebatur cum illo” significat exstinctionem vitae spiritualis et inde damnationem. -Per “Mortem” hic significatur mors spiritualis, quae est exstinctio vitae spiritualis: et per “Infernum” significatur damnatio, quae sequitur illam mortem. Est quidem cuivis homini ex creatione, et inde ex nativitate, vita spiritualis; sed vita illa exstinguitur, cum negatur Deus, sanctitas Verbi, et vita aeterna; exstinguitur in voluntate, sed remanet in intellectu, aut potius in facultate intelligendi; per hanc distinguitur homo a bestiis. Quoniam “Mors” significat exstinctionem vitae spiritualis, ac “Infernus” damnationem inde, ideo “Mors” et “Infernus” nominantur simul in aliquibus locis, ut in his:
“E manu Inferni redimam eos, e Morte liberabo eos: ero pestis tua Mors, ero exitium tuum Inferne” (Hosch. xiii. 14);
“Circumdederunt me funes Mortis; funes Inferni circumdederunt me; praevenerunt me laquei Mortis” (Psalm. xviii. 5, 6 (B A. 4, 5); Psalm cxvi. 3{1});
“Sicut pecus in Inferno ponentur, Mors pascet eos; Infernus pro habitaculo illi, verum Deus redimet animam meam e manu Inferni” (Psalm xlix. 15, 16 (B. A. 14, 15));
“Habeo claves Inferni et Mortis” (Apoc. i. 18).
@1 3 pro “1”$
significant conjunctionem boni et veri. Quod haec et illa per “quatuor” significentur, quidem ex Verbo confirmari potest, ut ex Quatuor Animalibus seu Cherubis (Ezech. i.; iii{1}; x.: Apoc. iv{2});
Per Quatuor Currus inter duos montes aeris (Sach. vi{3}):
Per Quatuor Cornua (Sach. ii. (B. A. i. 18));
Perque Quatuor Cornua Altaris (Exod. xxvii. 1-8{4}; Apoc. ix. 13);
Per “Quatuor Angelos stantes super Quatuor angulis terrae, tenentes Quatuor Ventos terrae” (Apoc. vii. 1; Matth. xxiv{5} 31):
Tum per “visitare iniquitatem super tertianos et quartanos” (Num. xiv. 18):
Et alibi per “generationem tertiam et quartam;”
per haec et plura in Verbo, inquam, confirmari potest, quod “quatuor” dicantur de bonis, ac significent illa, et quoque conjunctionem boni et veri; sed quia id absque prolixa explicatione illorum locorum non patet, satis est indicare, quod non aliud per “quatuor” et per “quartam partem” in Caelo intelligatur.
@1 iii. pro “vii.”$
@2 iv. pro “v.”$
@3 vi. pro “vi. 2″$
@4 1-8 pro “1 ad 9″$
@5 xxiv. pro “xxv.”$
1. Quod “fames” significet deprivationem et rejectionem cognitionum veri et boni oriundam ex malis vitae, et inde
mala vitae, constare potest ex sequentibus locis:
“Gladio et Fame consumentur, ut sit cadaver eorum in cibum avibus caelorum et Bestiae terrae” (Jerem. xvi. 4);
“Duo haec obvenient tibi, devastatio et confractio, et Fames et Gladius” (Esaj li. 19):
“Ecce Ego visitans super iis, juvenes morientur Gladio, filii et filiae morientur Fame” (Jerem. xi. 22):
“Da filios ejus Fami, et defluere fac illos super manus Gladii, ut homines fiant occisi Morte” (Jerem. xviii. 21);
“Mittam in eos Gladium, Famem et Pestem, et dabo eos sicut ficus horridas quae non comedi possunt prae malitia, et persequar post eos, Gladio, Fame et Peste” (Jerem. xxix. 17, 18);
“Mittam in eos Gladium, Famem et Pestem, donec consumuntur desuper terra” (Jerem. xxiv. 10);
“Ego proclamo vobis libertatem ad Gladium, ad Famem et Pestem, et tradam vos in commotionem omnibus gentibus” (Jerem. xxxiv. 17);
“Quia Sanctuarium Meum polluisti,{1} tertia pars tui Peste morientur et Fame consumentur, et tertia pars Gladio cadent: cum misero tela Famis mala in eos, quae erunt in perditionem” (Ezech. v{2} 11, 12, 16, 17);
“Gladius foris, et Pestis atque Fames intus” (Ezech. vii. 15);
“Propter omnes abominationes malas, per Gladium, per Famem et per Pestem cadent” (Ezech. vi. 11, 12);
“Quatuor judicia Mea mala, Gladium, Famem, et Bestiam malam, et Pestem mittam super Hierosolymam, ad exscindendum ex ea hominem et bestiam” (Ezech. xiv. 13, 15, 21).
(Praeter alibi, ut Jerem. xiv. 12, 13, 15, 16; cap. xlii. 13, 14, 16-18, 22; cap. xliv. 12, 13, 27; Matth. xxiv. 7, 8; Marc. xiii. 8; Luc. xx. 11.)
Per “gladium,” “famem,” “pestem,” et “bestiam” in illis locis similia significantur, quae hic per “romphaeam,” “famem,” “mortem,” et “bestias terrae;” in Verbo enim est spiritualis Sensus in singulis, in quo “gladius” est destructio vitae spiritualis per falsa, “fames” est destructio vitae spiritualis per mala, “bestia terrae” est destructio vitae spiritualis per cupiditates falsi et mali, ac “pestis” et “mors” est plenaria consumptio, et sic damnatio.
2. Quod “fames” significet ignorantiam cognitionum veri et boni oriundam ex defectu illarum in Ecclesia, constat etiam ex variis locis in Verbo
(Ut Esaj. v. 13; cap. viii. 19-22; Thren. ii. 19{3}; cap. v. 8-10; Amo. viii. 11-14; Hiob v. 17, 20; et alibi).
3. Quod “fames” seu esuritio significet desiderium sciendi et intelligendi vera et bona Ecclesiae, patet ex his
(Esaj. viii. 21{4}; cap. xxxii. 6; cap. xlix. 10{5}; cap. lviii. 6, 7; 1 Sam. ii. 4, 5; Psalm. xxxiii. 18, 19; Psalm. xxxiv. 10, 11 (B. A. 9, 10); Psalm. xxxvii. 18, 19; Psalm. cvii. 8, 9, 35-37; Psalm. cxlvi. 7; Matth. v. 6; cap. xxv. 35, 37, 44; Luc. i. 53; Joh. vi. 35; et alibi).
@1 polluisti pro “polluistis”$
@2 v. pro “vi.”$
@3 19 pro “9”$
@4 21 pro “10”$
@5 10 pro “16”$
@1 erant pro “erunt”$
@2 840 pro “839”$
325. “Vidi subter Altari animas occisorum propter Verbum Dei, et propter testimonium quod habebant,” significat illos qui a malis odio habiti sunt, contumeliis affecti, et rejecti propter vitam secundum vera Verbi, et agnitionem Divini Humani Domini, ne seducerentur a Domino custoditi sunt. -“Subter altari” significat inferiorem terram, ubi custoditi a Domino; “altare” significat cultum Domini ex bono amoris; per “animas occisorum” non hic significantur martyres, sed qui odio habentur, contumeliis afficiuntur et rejiciuntur a malis in mundo spirituum, et qui a draconicis et haereticis possunt seduci; “propter Verbum Dei, et propter testimonium quod habebant” significat propter vitam secundum vera Verbi, et propter agnitionem Divini Humani Domini; “testimonium ” in Caelo non datur aliis quam qui agnoscunt Divinum Humanum Domini, Dominus enim est Qui testatur, et dat Angelis testari (n. 16),
“Est enim testimonium Jesu spiritus prophetiae” (Apoc. xix. 10).
Quoniam erant “sub altari” patet quod a Domino custoditi sint; custodiuntur enim omnes a Domino, ne laedantur a malis, qui aliquam vitam charitatis egerunt; et post Ultimum Judicium, quando remoti sunt mali, eximuntur e custodiis, et elevantur in Caelum; vidi post Ultimum Judicium saepius ex inferiore terra emissos et translatos in Caelum. Quod per “occisos” intelligantur, qui rejiciuntur, contumeliis afficiuntur, odio habentur a malis in mundo spirituum, et qui seduci possunt, -tum qui desiderant scire vera, sed propter falsa in Ecclesia non possunt, -constare potest ex his locis:
“Dixit Jehovah Deus, Pasce oves Occisionis quas possessores earum occidunt: et pavi oves Occisionis propter vos, miseri gregis” (Sach. xi. 4, 5, 7);
“Occisi sumus omni die, reputati sumus sicut grex mactationis; ne desere Jehovah” (Psalm. xliv. 23, 24 (B. A. 22, 23))
“Venturos radicabit Jacobus; num juxta caedem Occisorum ejus Occisus est” (Esaj. xxvii. 6, 7);
“Audivi vocem filiae Sionis. Vae mihi, delassata est anima mea ab Occisoribus” (Jerem. iv. 31);
“Tradent vos in afflictionem, et occident vos, et eritis odio habiti propter Nomen Meum” (Matth. xxiv. 9; Joh. xvi. 2. 3{1});
haec dicit Dominus ad discipulos, sed per discipulos intelliguntur omnes qui colunt Dominum, et vivunt secundum vera Verbi Ipsius. Hos mali in mundo spirituum continue volunt occidere; verum quia hoc ibi non possunt quoad corpus, continue volunt quoad animam; et cum hoc non possunt, flagrant tali odio contra illos, ut nihil jucundius sentiant quam illis malefacere; quae causa est, quod a Domino custodiantur, et dum mali ejecti sunt in Infernum, quod fit post Ultimum Judicium, ex custodiis suis educantur; sed videantur explicationes super cap. xx., et de his, n. 846 ibi. Quod “occidere” in Verbo significet perdere animas, quod est spiritualiter occidere, patet a multis locis ibi, ut quoque ab his
(Esaj. xiv. 19-21: cap. xxvi. 21; Jerem. xxv. 33; Thren. ii. 21; Ezech. ix. 1, 6; Apoc. xviii. 24).
@1 2, 3 pro “23”$
326. (Vers. 10) “Et clamabant voce magna.” -Quod significet dolorem cordis, patet a nunc sequentibus.
327. “Dicentes, Usque quo Domine, (Qui Sanctus et Verus,) non judicas et vindicas sanguinem nostrum de habitantibus super terram,” significat super id quod Ultimum Judicium protrahatur, et non removeantur{1} qui violentiam inferunt Verbo et Divino Domini. -“Usque quo Domine non judicas,” significat cur Ultimum Judicium protrahitur; “et vindicas sanguinem nostrum” significat cur non ex justitia condemnantur illi, qui violentiam illis intulerunt, propter agnitionem Divini Humani Domini, et propter vitam secundum vera Verbi Ipsius; per “sanguinem” significatur violentia illis illata (n. 379); per “habitantes super terra” intelliguntur mali in mundo spirituum, a quibus ne laedantur custoditi sunt.
@1 removeantur pro “removentur”$
328. (Vers. 11.) “Et datae singulis stolae albae,” significat quod illis data sit Communicatio et Conjunctio cum Angelis qui in Divinis veris erant. -“Vestes” significant vera (n. 166); ac “vestes albae” genuina vera (n, 212); quod haec significentur per “vestes,” est quia omnes in Caelis sunt vestiti secundum vera apud illos, et cuique est vestis secundum conjunctionem cum Societatibus
Angelicis; quare cum datur conjunctio, apparent illico similiter vestiti; inde est quod per “datae sint singulis stolae albae” significetur quod illis data sit communicatio et conjunctio cum angelis qui in Divinis veris erant. “Stolae,” “togae,” “pallia,” significant vera in communi, quia indumenta communia erant. Qui hanc significationem illorum novit, potest nosse arcana quae in sequentibus latent:
Quod Elias, cum invenit Elisaeum, “projecerit Togam super illum” (I Reg. xix. 19):
Quod Elias per Togam suam diviserit aquas Jordanis (2 Reg. ii. 8);
Similiter Elisaeus (2 Reg. ii. 14):
Quod Toga desuper Elia, cum sublatus est, deciderit, et Elisaeus sustulerit illam (2 Reg. ii. 12, 13);
per Eliam enim et Elisaeum repraesentatus est Dominus quoad Verbum, et inde “toga” illorum significabat Divinum Verum Verbi in communi: tum quid significabat
Pallium Ephodi Aharonis, super cujus fimbriis malogranata hyacinthini et purpurae, et tintinnabula auri (Exod. xxviii. 31-35);
quod significaverit Divinum Verum in communi, videantur Arcana Caelestia Londini edita (n. 9825). Similia per “pallia” et “togas” significantur in his locis:
“Descendent desuper thronis suis omnes principes maris, et abjicient Pallia sua” (Ezech. xxvi. 16);
Scribae et Pharisaei “ut spectentur ab hominibus, magnificant fimbrias Palliorum suorum” (Matth. xxiii. 5);
Populus Meus pro hoste sibi statuit propter Vestem, Togam extrahitis a transeuntibus” (Mich. ii. 8).
(Et alibi.)
329. “Et dictum (iis), ut adhuc requiescerent tempus parvum, usque dum complentur et conservi eorum, (et fratres eorum) qui futuri occidi sicut illi” significat quod Ultimum Judicium parum adhuc protraheretur, usque dum ab undequaque collecti fuerint, qui similiter odio habentur, contumeliis afficiuntur, et rejiciuntur a malis propter agnitionem Humani Domini, et vitam secundum vera Verbi Ipsius. -Quod haec significentur, patet a supradictis. Similia significantur per haec apud Esajam:
“Vivent mortui tui; evigilate et jubilate habitatores pulveris: abi popule mi, intra in cubicula tua, et claude januam post te, occulta te sicut parum momenti, usque dum transeat ira: nam ecce Jehovah exiens e loco Suo, ad visitandum iniquitatem habitatoris terrae super illum; tunc revelabit terra sanguines suos, et non celabit amplius occisos suos” (xxvi. 19-21).
Sed, ut supra dictum est, de his et similibus agitur in capite xx. seq., quod explicatum est a n. 840{1} ad 874.
@1 840 pro “839”$
330. (Vers. 12.) “Et vidi cum aperuisset sigillum sextum,” significat a Domino Explorationem status vitae illorum qui interius mali erant, super quos Judicium futurum est. Quod de his agatur, patet a nunc sequentibus; sed ut illa intelligantur, duo Arcana revelanda sunt; Primum, quod Ultimum Judicium non super alios factum sit, quam qui in externa forma apparuerunt sicut Christiani, et ore professi sunt illa quae Ecclesiae sunt, sed in interna forma seu corde fuerunt contra illa; et quia tales, ideo quoad exteriora conjuncti fuerunt cum Caelo ultimo, et quoad interiora cum Inferno; Alterum, quod quamdiu conjuncti fuerunt cum Caelo ultimo, tamdiu clausa essent interna voluntatis et amoris eorum, ex quo non apparuerunt mali coram aliis; at cum separati sunt a Caelo ultimo, tunc reclusa sunt interiora illorum, quae in omni opposito fuerunt cum exterioribus, ex quibus simulaverunt et mentiti sunt quod Angeli Caeli essent, et quod loca ubi habitabant, essent Caeli: hi Caeli ita vocati, erant qui tempore Ultimi Judicii transiverunt (Apoc. xxi. 1). Sed plura de his videantur in Opusculo de Ultimo Judicio (n. 70, 71) et in Continuatione de Ultimo Judicio (n. 10).
331. “Et ecce terrae motus magnus factus est,” significat statum Ecclesiae apud illos prorsus immutatum, et terrorem. -Quod “terrae motus” significent status mutationes in Ecclesia, est quia “terra” significat Ecclesiam (n. 285) et quia in mundo spirituali, dum alicubi pervertitur status Ecclesiae, et fit mutatio, existit terrae motus, et quia hic praenuntiat interitum illorum, fit terror. Terrae enim in mundo spirituali sunt quoad faciem similes terris in mundo naturali (n. 260); sed quia terrae ibi, sicut omnia alia in illo mundo, sunt ex origine spirituali, ideo secundum statum Ecclesiae habitatorum super illis mutantur, et dum pervertitur status Ecclesiae, commoventur et tremiscunt, imo subsidunt et emoventur loco: quod ita factum sit cum Ultimum Judicium instabat et fiebat, videri potest in Opusculo de Ultimo Judicio. Ex his constare potest, quid significatur per “terrae motus,” “concussiones” et “commotiones,” in sequentibus locis:
“Erunt Pestes, Fames, Terrae motus in variis locis” (Matth. xxiv. 7{1}; Marc. xiii. 8; Luc. xxi. 11);
illa ibi dicta sunt de Ultimo Judicio.
“In igne indignationis loquar, si non in die illo fuerit Terrae motus magnus, Ut contremiscat omnis homo super faciebus terrae, et evertantur montes” (Ezech. xxxviii. 19, 20{2});
“Factus est Terrae motus magnus, qualis non factus est, ex quo homines facti sunt super terra” (Apoc. xvi. 18);
“Commovebo Caelum, et Commovebitur Terra e loco suo, in indignatione Jehovae Zebaoth” (Esaj. xiii. 13{1}):
“Concussa sunt fundamenta terrae, Commovendo Commota est Terra, quia gravis super illam praevaricatio ejus” (Esaj. xxiv. 18-20);
“Concussa et Commota est Terra, et fundamenta montium, quia exarsit Ipsi” (Psalm. xviii. 8 (B. A. 7){4});
“Montes Contremiscunt coram Jehovah, et Petrae Evertuntur” (Nah. i. 5, 6).
(Similiter alibi, ut Jerem. x. 10; cap. xlix. 21; Joel ii. 10; Hagg. ii. 6, 7; Apoc. xi. 19; et alibi.)
Sed haec intelligenda sunt fieri in mundo spirituali, non autem in mundo naturali; in hoc significant talia quae supra dicta sunt.
@1 7 pro “8”$
@2 19, 20 pro “18, 19, 20″$
@3 13 pro “12, 13″$
@4 8 pro “17, 18″$
“Sol vertetur in tenebras, et Luna in sanguinem, antequam venit dies Jehovae magnus et terribilis” (iii. 4 (B. A. ii. 31)).
333. (Vers. 13.) “Et stellae caeli ceciderunt in terram,” significat omnes cognitiones boni et veri disparatas. -Quod “stellae” significent cognitiones boni et veri, videatur supra (n. 51); quod “cadere e caelo in terram” sit disparari, patet: in mundo spirituali etiam apparent stellae cadere e Caelo in terram ibi, ubi cognitiones boni et veri pereunt.
334. “Sicut ficus dejicit grossos suos a magno vento agitata,” significat per ratiocinationes naturalis hominis separati a spirituali. -Quod dicatur quod significent, cum tamen est comparatio, est quia omnes comparationes in Verbo similiter sunt correspondentiae, et in spirituali sensu cohaerent cum re de qua agitur; similiter hic: “ficus” enim ex correspondentia significat bonum naturale hominis conjunctum cum bono spirituali ejus; hic autem in opposito sensu bonum naturale hominis separatum a bono spirituali ejus, quod non est bonum; et quia naturalis homo separatus a spirituali cognitiones boni et veri, quae per stellas significantur, per ratiocinationes pervertit, sequitur quod hoc significetur per “ficum a magno vento agitatam.” Quod per “ventum” et “procellam” significetur ratiocinatio, patet a pluribus locis in Verbo; sed illa hic adducere, quia est comparatio, non opus est. Quod “ficus” significet bonum naturale hominis, est quia omnis arbor significat aliquid Ecclesiae apud hominem, ita quoque hominem quoad illud. In confirmationem sint haec:
Omnis exercitus Caeli “decidet, sicut decidit folium e vite, et sicut decidit de Ficu” (Esaj. xxxiv. 4);
“Consumam eos, non uvae in vite neque Ficus in Ficu, et folium defluet{1}” (Jerem. viii. 13);
“Omnia munimenta tua, ut Ficus cum primitiis, quae si commoventur, decidunt super os comedentis” (Nah. iii. 12).
Praeter alibi, ut Jerem{2} xxiv. 2, 3, 5, 8; Esaj.{3} xxxviii. 21; Jerem. xxix. 17, 18; Hosch. ii. 12; cap. ix. 10; Joel i. 7, 12; Sach. iii. 10; Matth. xxi. 18-21; cap. xxiv. 32, 33; Marc. xi. 12-14, 20-24{4}; Luc. vi. 44; cap. xiii. 6-9:
in quibus locis non aliud per “ficus” intelligitur.
@1 defluet pro “defluent”$
@2 Jerem. pro “Esaj.”$
@3 Esaj. pro “cap.”$
@4 12-14, 20-24 pro “12 ad 15, 19 ad 25″$
335. (Vers. 14) “Et caelum abscessit sicut liber convolutus,” significat separationem a Caelo et conjunctionem cum Inferno. -Quod dicatur quod “Caelum abscesserit sicut liber convolutus,” est quia interior intellectus et inde cogitatio hominis est sicut Caelum potest enim intellectus ejus elevari in lucem Caeli, et in elevatione una cum Angelis cogitare de Deo, de Amore et Fide, et de Vita aeterna; sed si voluntas ejus non simul elevatur in calorem Caeli, usque homo non est conjunctus Angelis Caeli, ita non est sicut Caelum: quod ita sit, videatur in Sapientia Angelica de Divino Amore et Divina Sapientia (in parte quinta). Per illam intellectus facultatem potuerunt mali, de quibus hic agitur, in consociatione esse cum Angelis Caeli Ultimi; at cum hi ab illis separati sunt, tunc abscessit Caelum illorum, “sicut liber convolutus.” Per “librum convolutum” intelligitur membrana convoluta, quoniam libri illorum fuerunt membranae; et comparatio fit cum libro, quia liber etiam est Verbum (n. 256); quare cum id ut membrana convolvitur, non apparet quidquam quod inibi, et est sicut non sit. Propterea simile dicitur apud Esajam:
“Contabescet omnis exercitus caelorum, et convolventur Caeli sicut Liber, ac decidit sicut folium decidit de ficu” (xxxiv. 4);
“exercitus” sunt bona et vera Ecclesiae ex Verbo (n. 447). Ex his constare potest, quod per “Caelum abscessit sicut liber convolutus” significetur separatio a Caelo, et conjunctio cum Inferno: quod separatio a Caelo sit conjunctio cum Inferno, patet.
336. “Et omnis mons et insula e locis suis emota sunt,{1}” significat quod omne bonum amoris et verum fidei recesserit. -Quod haec per illa significentur, nemo videre potest nisi per Sensum spiritualem. Quod significentur, est quia per “montes” intelliguntur qui in bono amoris sunt, quia Angeli habitant super montibus, editioribus qui in amore in Dominum sunt, et super minus editis qui in amore erga proximum sunt; quare per “omnem montem” significatur omne bonum amoris: quod per “insulas” intelligantur remotiores a cultu Dei, videatur supra (n. 34); hic qui in fide sunt, et non ita in bono amoris; inde in sensu abstracto per “omnem insulam” significatur omne verum fidei. Per “emoveri e locis suis” significatur recedere. Ex habitationibus ergo Angelorum super montibus et collibus derivatur, quod per “montes” et “colles” in Verbo significetur Caelum et Ecclesia, ubi est amor in Dominum et amor erga proximum, ac in opposito sensu Infernum ubi est amor sui et amor mundi. Quod Caelum et Ecclesia, ubi amor in Dominum et amor erga proximum sunt, et sic ubi est Dominus, per “montes” et “colles” significentur, patet ex sequentibus his locis:
“Tolle oculos ad Montes, unde venit auxilium” (Psalm. cxxi. 1);
“En super Montibus pedes evangelizantis pacem” (Nah. ii. 1 (B. A. i. 15); Esaj. lii. 7);
“Laudate Jehovam Montes et Colles” (Psalm. cxlviii. 9);
“Mons Dei Mons Baschanis, Mons Collium Mons Baschanis; quare subsilitis Montes, Colles Montis; desiderat Jehovah habitare illos, etiam Jehovah habitabit in perpetuum” (Psalm. lxviii. 16, 17 (B. A. 15, 16{2}));
“Montes saltarunt sicut arietes, Colles sicut filii gregis; coram Domino parturis Terra” (Psalm. cxiv. 4-7{3});
“Producam ex Jacobo semen, et ex Jehudah haeredem Montium Meorum, ut possideant eos electi Mei, et servi Mei habitent ibi” (Esaj. lxv. 9);
In consummatione saeculi, “tunc qui in Judaea fugiant in montes” (Matth. xxiv. 16);
“Jehovah, justitia Tua sicut{4} Montes Dei” (Psalm. xxxvi 7 (B. A. 6));
“Jehovah exibit et pugnabit, stabunt pedes Ipsius in die illo super Monte Olivarum ante facies Hierosolymae ab Oriente” (Sach. xiv. 3, 4).
Quoniam “Mons Olivarum” significabat Divinum amorem,
Ideo Dominus diebus praedicavit in Templo, “noctibus autem egrediens pernoctavit in Monte Olivarum” (Luc. xxi. 37; cap. xxii. 39; Joh. viii. 1);
Et ideo Dominus super illo Monte locutus est cum discipulis de Adventu Suo et de consummatione saeculi (Matth. xxiv. 3; Marc. xiii. 3, seq.);
Et quoque inde ivit Hierosolymam et passus est (Matth. xxi. 1; cap. xxvi. 30; Marc. xi. 1; cap. xiv. 26; Luc. xix. 29, 37; cap. xxi. 37; cap. xxii. 39).
Quoniam “mons” significabat Caelum et Amorem,
Inde Jehovah descendit super Caput Montis Sinai, et promulgavi Legem (Exod. xix. 20; cap. xxiv. 17);
Et ideo Dominus coram Petro, Jacobo et Johanne, super Monte alto transformatus est (Matth. xvii. 1);
Et ideo Sion fuit super Monte, et quoque Hierosolyma, et haec et illa vocata est “Mons Jehovae” et “Mons Sanctitatis,” multis in locis in Verbo.
Similia per “Montes” et “Colles” significantur alibi (ut Esaj. vii. 25{5}: cap. xxx. 25; cap. xi. 9; cap. xliv. 23; cap. xlix. 11, 13; cap. lv. 12; Jerem. xvi. 15, 16; Ezech. xxxvi. 8; Joel iv. 17, 18 (B. A. iii. 17, 18){6}; Amos iv. 1, 13{7}; cap. ix. 13, 14; Psalm. lxv. 7 (B. A. 6); Psalm. lxxx. 9, 11 (B. A. 8, 10); Psalm. civ. 5-10, 13).
Quod “montes” et “colles” significent illos amores, manifestius adhuc constare potest ex sensu opposito illorum, in quo significant amores infernales, qui est amor sui et amor mundi, ut patet ex his locis:
Dies Jehovae veniet “super omnes Montes altos, et super omnes Colles elatos” (Esaj. ii. 12, 14);
“Omnis Vallis extolletur, et omnis Mons et Colles humiliabitur” (Esaj. xl. 3, 4{8});
“Evertentur Montes, et cadent gradus” (Ezech{9} xxxviii 20, 21);
“Ecce Ego contra te Mons perdens universam terram, dabo te in Montem Combustionis” (Jerem. li. 25);
“Vidi Montes et ecce commoventur, et omnes Colles evertuntur” (Jerem. iv. 23-25):
“Ignis accensus in ira Mea, et inflammabit fundamenta Montium” (Deutr. xxxii. 22);
“Vastabo Montes et Colles” (Esaj. xlii. 15);
“Ecce Jacob, posui te sicut tribulam, ut tritures et conteras Montes, et Colles sicut glumam ponas, ut ventus auferat eos” (Esaj. xli. 15, 16):
“Date Jehovae gloriam, antequam offendunt pedes ad Montes Crepusculi” (Jerem{10} xiii. 16).
Nec aliud intelligitur per
Septem Montes, super quibus Mulier, quae erat Babylon, sedit (Apoc. xvii. 9).
(Praeter alibi, ut Esaj. xiv. 13; Jerem{11} l. 6; Jerem. ix. 9 (B. A. 10); Ezech. vi. 3, 13{12}; cap. xxxiv. 6; Mich. vi. 1, 2; Nah. i, 5, 6; Psalm, xlvi. 3, 4 (B. A. 2, 3).)
Ex his nunc constare potest, quid intelligitur per quod “omnis mons et insula e locis suis emota sint;” tum quid in sequentibus, per quod
“Omnis Insula fugit, et Montes non inventi sunt” (Apoc. xvi. 20);
(videatur) (n. 714).
@1 sunt pro “est”$
@2 16, 17 pro “16, 19″$
@3 cxiv. 4-7 pro “civ. 2 ad 6″$
@4 sicut pro “sunt”$
@5 25 pro “15”$
@6 iv. 17, 18 pro “iv. 8″$
@7 iv. 1, 13 pro “ii. 12, 13″$
@8 3, 4 pro “3, 5″$
@9 Ezech. pro “Esaj.”$
@10 Jerem. pro “Ezech.”$
@11 Jerem. pro “cap.”$
@12 3, 13 pro “34”$
337. (Vers. 15.) “Et reges terrae et magnates, et divites, et chiliarchi, et potentes, et omnis servus et omnis liber,” significat illos qui ante separationem fuerunt in intellectu veri et boni, in scientia cognitionum illorum, in eruditione: ab aliis vel a se ipsis, et usque non in vita secundum illa. -Quod haec omnia per illos in suo ordine significentur, nemo potest scire, nisi qui scit quid in Sensu spirituali significatur per “reges” per “magnates,” per “divites,” per “chiliarchos,” per “potentes,” per “servum” et “liberum.” In Sensu spirituali per “reges” significantur qui in veris sunt, per “magnates” qui in bonis, per “divites” qui in cognitionibus veri, per “chiliarchos” qui in cognitionibus boni, per “potentes” qui in eruditione, per “servos” qui in talibus sunt ex aliis, ita ex memoria, per “liberos” qui in talibus sunt ex se ipsis, ita ex judicio. Sed quod illi per omnia haec nomina significentur, confirmare ex Verbo, nimis prolixum foret; quid “reges” significant, prius (n. 20) ostensum est; et quid “divites” (n. 206); quid “magnates” patet apud
Jerem. v. 5; Nah. iii. 10; Jon. iii. 7;
“magnum” enim praedicatur de bono (n. 896, 898); quod “potentes,” ac quod “servi et liberi,” sint qui in eruditione, ex aliis aut ex se ipsis, videbitur infra. Dicitur qui in illis fuerunt, et usque non in vita secundum illa, quoniam mali, imo pessimi, possunt in scientia et in intellectu cognitionum veri et boni esse, et quoque in multa eruditione, sed quia non sunt in vita secundum illa, actualiter non in illis sunt; nam quod solum in intellectu est, et non simul in vita, id non est in homine, est extra illum sicut in atrio; at quod simul in vita est, hoc in homine est, est intra illum sicut in domo; quare hi conservati sunt, et illi rejecti.
338. “Absconderunt se ipsos in speluncis et in petris montium,” significat nunc illos in malis, et in falsis mali. -Quod per “abscondere se in speluncis et in petris montium” significetur esse in malis et in falsis mali, est quia illi qui simulaverunt coram mundo quod in bono amoris essent, et tamen fuerunt in malo, post mortem abscondunt se in speluncis; et qui simulaverunt quod in veris fidei essent, et tamen in falsis mali fuerunt, abscondunt se in petris montium: introitus apparent sicut foramina in terris, et sicut fissurae in montibus, in quae sicut serpentes se inferunt et se inibi abscondunt. Quod talia sint domicilia illorum, saepius vidi. Inde est, quod per “speluncas” significentur mala apud tales, et per “foramina” et “fissuras” falsa mali, in sequentibus locis:
In die illo intrabunt “in Speluncas petrarum, et in Fissuras rupium, quando surget Jehovah ad terrendum Terram” (Esaj. ii. 19(, 21);
In die illo “intrabunt in Scissuras petrarum, et in Fissuras rupium propter pavorem Jehovae” (Esaj. ii. 21);
Habitabunt in Fissura vallium, et in Foraminibus terrae et Petris” (Hiob xxx. 6);
“Superbia cordis tui decepit te, qui habitas in Fissuris” (Obad. vers. 3);
In die illo “venient et quiescent in fluviis desolationum et in Fissuris petrarum” (Esaj. vii. 19);
“Palatium erit, desertum, clivus et specula erunt super Speluncis in aeternum” (Esaj. xxxii. 14);
“Superbia cordis decepit te, qui habitas in Foraminibus petrae” (Jerem. xlix. 16);
“Venabuntur eos desuper omni monte et colle, et ex Foraminibus petrarum; non occultabuntur coram Me, neque latebit iniquitas eorum” (Jerem. xvi. 16, 17);
In die illo “ludet sugens super Foramine viperae, et ablactatus super Speluncam basilisci mittet manum (Esaj. xi. 8).
“Dicent montibus, Operite nos, et collibus cadite super nos” (x. 8);
et apud Lucam:
“Tunc incipient dicere montibus, Cadite super nos, et collibus Occultate nos” (xxiii. 30).
Quod hic Sensus spiritualis illorum verborum sit, non potest apparere in litera, sed apparet in Sensu spirituali ex eo, quod dum Ultimum Judicium peragitur, tunc qui in malo sunt et volunt in bono esse, dura in principio patiantur, at minus dura tunc qui se in suo malo per falsa confirmant nam hi suum malum operiunt per falsa, illi autem suum malum nudant, et tunc influxum Divinum non sustinent, ut sequitur. Speluncae et cavernae, in quas se conjiciunt, sunt correspondentiae.
“Dum nondum venit super vos excandescentia Irae Jehovae, dum nondum venit super vos Dies irae Jehovae, forte abscondemini in Die irae Jehovae” (Zeph. ii. 2, 3);
“Ecce Dies Jehovae venit crudelis, et indignationis, et excandescentiae Irae” (Esaj. xiii. 9, 13);
“Propinquus est Dies Jehovae magnus, Dies excandescentiae Dies hic, Dies angustiae et coarctationis, Dies tenebrarum et caliginis” (Zeph. i. 14, 15):
“Venit Ira Tua, et tempus mortuos judicandi, et dandi mercedem servis Tuis, et perdendi perdentes terram” (Apoc. xi. 18{1});
“Osculamini Filium, ne irascatur et pereatis in via, quia excandescit brevi Ira Ejus; beati omnes confidentes in Ipso” (Psalm. ii. 12).
@1 18 pro “12”$
Vidi ex Clero Angliae congregatos usque ad sexcentos, qui orabant ad Dominum, ut liceret illis ascendere in unam Societatem superioris Caeli; et datum est, et ascenderunt.
Et cum ingressi sunt, viderunt Regem eorum, Avum Regis hodie regnantis, et laetati sunt; qui tunc accessit ad binos Episcopos, qui inter illos erant, quos cognoverat in mundo, et loquens cum illis interrogavit, “Quomodo venistis huc.”
Responderunt, quod supplicaverint ad Dominum, et datum est.
Dixit illis, “Cur ad Dominum, et non ad Deum Patrem.”
Et dixerunt quod sic instructi sint infra.
Et dixit, “Annon hoc vobis aliquoties dixi in mundo, quod Dominus adeundus sit, tum etiam quod charitas sit primarium; quid tunc de Domino respondistis.”
Et datum est illis recordari, quod responderint quod cum Pater aditur etiam Filius adeatur.
Sed dixerunt Angeli qui circum Regem erant, “Erratis, non id cogitavistis, nec aditur Dominus cum aditur Deus Pater, sed aditur Deus Pater cum aditur Dominus, quia unum sunt sicut anima et corpus. Quis adit animam hominis et sic corpus ejus; annon cum aditur homo quoad corpus quod videt, etiam aditur anima ejus quam non videt.” Ad haec conticuerunt.
Et accessit Rex ad duos Episcopos, tenens in manu duo dona, dicens, “Haec dona Caeli sunt.” Erant formae caelestes ex auro; et voluit porrigere, sed tunc nubes fusca obtexit illos, et separavit illos.
Et descenderunt via qua ascenderunt; et scripserunt haec in libro.
Reliqui ex Clero Angliae, qui audiverunt quod Consociis suis datum sit ascendere in superius Caelum, congregati sunt ad pedes montis, ubi exspectabant reditum – eorum; et cum redierunt, salutabant fratres suos, et enarrabant quid illis in Caelo evenit, et quod a Rege datae fuerunt Episcopis duae formae caelestes ex auro aspectu pulcherrimae, sed quod e manibus eorum exciderint.
Et tunc e propatulo abibant in nemus quod prope erat, et loquebantur inter se, circumspicientes num quisquam audiret, sed audiebatur usque. Loquebantur de unanimitate et concordia, et tunc de principatu et dominio: Episcopi loquebantur, et reliqui assensu favebant.
Et subito, quod miratus sum, non apparebant amplius ut multi, sed ut unus magnus, cujus facies similis faciei leonis, habentis super capite tiaram turritam super qua corona, et loquebatur tono alto, et progrediebatur passu lato, et retrospiciens dixit, “Cui alii, ex jure, principatus quam mihi.”
Rex e Caelo despexit, et vidit primum omnes ut unum, et deinde ut plures unanimos, plerosque in veste saeculari, quod dixit.
CAPUT VII.
POST haec vidi quatuor Angelos stantes super quatuor angulis terrae, retinentes quatuor ventos terrae, ut non flaret ventus super terram, neque super mare, neque super ullam arborem.
2. Et vidi alium Angelum ascendentem ab ortu solis, habentem sigillum Dei vivi; et clamavit voce magna quatuor Angelis, quibus datum est damno afficere terram et mare.
3. Dicens, Ne damno afficiatis terram, neque mare, neque arbores, usque dum signaverimus servos Dei nostri super frontibus illorum.
4. Et audivi numerum signatorum; centum quadraginta quatuor millia signati ex omni tribu (filiorum) Israelis.
5. Ex tribu Jehudae duodecim millia signati: ex tribu Rubenis duodecim millia signati: ex tribu Gadis duodecim millia signati.
6. Ex tribu Ascheris duodecim millia signati: ex tribu Naphtali duodecim millia signati: ex tribu Menassis duodecim millia signati.
7. Ex tribu Simeonis duodecim millia signati: ex tribu Levi duodecim millia signati: ex tribu Isascharis duodecim millia signati.
8. Ex tribu Sebulonis duodecim millia signati: ex tribu Josephi duodecim millia signati: ex tribu Benjaminis duodecim millia signati.
9. Post haec vidi, et ecce turba multa, quam numerare nemo poterat, ex omni gente et tribubus et populis et linguis, stantes coram Throno et coram Agno, induti stolis albis, et palmae in manibus illorum.
10. Et clamantes voce magna, dicentes, Solus Deo nostro sedenti super Throno et Agno.
11. Et omnes Angeli stabant circum Thronum, et Seniores et quatuor Animalia, et ceciderunt coram Throno super facies suas et adoraverunt Deum.
12. Dicentes, Amen, benedictio et gloria et sapientia et gratiarum actio, et honor, et virtus et robur, Deo nostro in saecula saeculorum; amen.
13. Et respondit unus ex Senioribus, dicens mihi, Hi induti stolis albis quinam sunt, et unde Venerunt;
14. Et dixi illi, Domine, tu nostri; et dixit mihi, Hi sunt qui veniunt ex afflictione magna, et laverunt stolas suas, et dealbaverunt stolas suas in sanguine Agni.
15. Propter hoc sunt coram Throno Dei, et serviunt Ipsi die et nocte in Templo Ipsius, et Sedens super Throno habitabit super illis.
16. Non esurient amplius, nec sitient amplius, neque cadet super illos sol, neque ullus aestus.
17. Quoniam Agnus Qui in medio Throni, pascet eos, et deducet eos ad vivos fontes aquarum, et absterget Deus omnem lachrymam ab Oculis illorum.
SENSUS SPIRITUALIS.
CONTENTUM TOTIUS CAPITIS.
IN HOC CAPITE AGITUR DE ILLIS QUI SUNT ET QUI ERUNT IN CAELO CHRISTIANO:
ET PRIMUM DE SEPARATIONE ILLORUM A MALIS (vers. 1-3);
POST HANC, DE ILLIS QUI IN AMORE IN DOMINUM SUNT ET INDE IN SAPIENTIA, EX QUIBUS SUPERIORES CAELI (vers. 4-8);
DEQUE ILLIS QUI IN CHARITATE ET EJUS FIDE A DOMINO SUNT, QUIA PUGNARUNT CONTRA MALA, EX QUIBUS INFERIORES CAELI (vers. 9-17).
CONTENTA{1} SINGULORUM VERSUUM.
@1 CONTENTA pro “CONTENTUM”$
1.”Postea vidi quatuor Angelos stantes super quatuor angulis terrae,” significat nunc universum Caelum in conatu ad faciendum Ultimum Judicium (n. 342); “retinentes quatuor ventos terrae ut non flaret ventus super terram, neque super mare neque super ullam arborem,” significat influxum propiorem et inde fortiorem in inferiora, ubi boni conjuncti erant malis, a Domino retentum et inhibitum (n. 343).
2,3. “Et vidi alium Angelum ascendentem ex ortu Solis,” significat Dominum providentem et moderantem (n. 344); “habentem sigillum Dei vivi,” significat Qui unice cognoscit omnes et singulos, et illos a se invicem potest distinguere et separare (n. 345); “et clamavit voce magna quatuor angelis, quibus datum est damno afficere terram et mare, dicens, Ne damno afficiatis terram, neque mare, neque arbores,” significat a Domino inhibitionem et retentionem influxus propioris et fortioris in inferiora (n. 346); “usque dum signaverimus servos Dei nostri super frontibus illorum,” significat antequam separati sunt qui in veris ex bono a Domino sunt (n. 347).
4. “Et audivi numerum signatorum centum quadraginta quatuor millia, significat omnes qui Dominum pro Deo Caeli et Terrae agnoscunt, et in veris Doctrinae ex bono amoris ab Ipso per Verbum sunt (n. 348); “signati ex omni Tribu (filiorum) Israelis,” significat Caelum et Ecclesiam Domini ab illis (n. 349).
5. “Ex tribu Jehudae duodecim millia signati,” significat Amorem caelestem, qui est Amor in Dominum, et hunc apud omnes qui in Novo Caelo et in Nova Ecclesia erunt (n. 350); “ex tribu Rubenis duodecim millia signati,” significat Sapientiam ex amore Caelesti, apud illos qui ibi erunt (n. 351); “ex tribu Gadis duodecim millia signati,” significat Usus vitae, qui sunt sapientiae ex illo amore, apud illos qui ibi erunt (n. 352).
6. “Ex tribu Ascheris duodecim millia signati,” significat Amorem mutuum, apud illos (n. 353); “ex tribu Naphtali duodecim millia signati,” significat Perceptionem usus et quia usus, apud illos (n. 354); “ex tribu Menassis duodecim millia signati,” significat Voluntatem inserviendi et Actus, apud illos (n. 355).
7. “Ex tribu Simeonis duodecim millia signati,” significat Amorem spiritualem, qui est Amor erga proximum, apud illos (n. 356); “ex tribu Levi duodecim millia signati,” significat Affectionem veri ex bono ex quo intelligentia, apud illos (n. 357); “ex tribu Isascharis duodecim millia signati,” significat Bonum vitae, apud illos (n. 358).
8. “Ex tribu Sebulonis duodecim millia signati,” significat Amorem conjugialem boni et veri, apud illos (n. 359); “ex tribu Josephi duodecim millia signati,” significat Doctrinam boni et veri, apud illos (n. 360): “ex tribu Benjaminis duodecim millia signati,” significat Vitam veri ex bono secundum doctrinam, apud illos (n. 361).
9. Post haec vidi, et ecce turba multa, quam numerare nemo poterat,” significat omnes reliquos qui non ex recensitis sunt, et tamen in Novo Caelo et in Nova Ecclesia Domini sunt, et sunt qui Caelum ultimum et Ecclesiam externam faciunt, quorum quale nemo cognoscit quam Solus Dominus (n. 363, 364); “ex omni gente et tribubus et populis et linguis,” significat omnes in Christiano Orbe, qui in religione ex bono sunt et in veris ex doctrina (n. 365); “stantes coram Throno et coram Agno,” significat audientes Dominum et facientes quae praecipit (n. 366); “induti stolis albis et palmae in manibus (illorum),” significat Communicationem et Conjunctionem cum Caelis superioribus, et confessionem ex Divinis veris (n. 367).
10. “Et clamantes voce magna et dicentes, Salus Deo nostro sedenti super Throno et Agno,” significat Agnitionem ex corde quod Dominus sit Salvator illorum (n. 368).
11. “Et omnes Angeli stabant circum Thronum, et Seniores et quatuor Animalia,” significat omnes in universo Caelo(, audientes et facientes quae Dominus praecipit) (n. 369); (“et ceciderunt coram Throno super facies suas, et adoraverunt Deum,” significat humiliationem Cordis eorum, et ex humiliatione adorationem Domini) (n. 370).
12. “Dicentes, Amen,” significat Divinam Veritatem, et ex illa confirmationem (n. 371); “benedictio et gloria et sapientia et gratiarum actio,” significat Divina Spiritualia Domini (n. 373); et honor et virtus et robur,” significat Divina Caelestia Domini (n. 373); “Deo nostro in saecula saeculorum,” significat illa in Domino et a Domino in aeternum (n. 374); “Amen,” significat consensum omnium (n. 375).
13, 14. “Et respondit unus ex Senioribus, dicens mihi, Hi induti stolis albis quinam sunt, et unde venerunt; et dixi illi, Domine, tu nosti,” significat desiderium sciendi et voluntatem interrogandi, ac responsum et informationem (n. 376).; “et dixit, hi sunt qui veniunt ex afflictione magna,” significat quod sint qui in tentationibus fuerunt, et pugnarunt contra mala et falsa (n. 377); “et laverunt stolas suas,” significat et qui mundaverunt religiosa sua a malis falsi (n. 378); “et dealbaverunt stolas suas in sanguine Agni,” significat et purificaverunt illa a falsis mali per vera, et sic a Domino reformati sunt (n. 379).
15. “Propter hoc{1} sunt coram Throno Dei, et serviunt Ipsi die et nocte in Templo Ipsius, et Sedens super Throno habitabit super illis,” significat in praesentia Domini sint, ac constanter et fideliter vivant secundum vera quae recipiunt ab Ipso in Ecclesia Ipsius (n. 380).
@1 hoc pro “haec”$
16. “Non esurient amplius nec sitient amplius,” significat quod posthac non deficient illis bona et vera (n. 381); “neque cadet super illos sol neque ullus aestus,” significat quod posthac illis non concupiscentiae ad malum neque ad falsum mali (n. 382).
17. “Quoniam Agnus Qui in medio Throni pascet illos,” significat quod Solus Dominus illos docebit (n. 383); “et deducet ad vivos fontes aquarum,” significat et ducet per vera Verbi ad conjunctionem Secum (n. 384); “et absterget Deus omnem lachrymam a oculis eorum,” significat quod non amplius in pugnis contra mala et eorum falsa, et sic non in doloribus erunt, sed in bonis et veris, et inde in gaudiis caelestibus a Domine (n. 385).
(Vers. 1.) “Postea vidi quatuor Angelos stantes super quatuor angulis terrae,” significat nunc universum Caelum in conatu ad faciendum Ultimum Judicium – super illos qui in Mundo spirituum erant. Sequuntur nunc plura de statu mundi spiritualis proximo ante Ultimum Judicium, quae nemo scire potest nisi per revelationem a Domino; et quia mihi datum est videre quomodo Ultimum Judicium peractum est, et quoque mutationes quae praecesserunt, et ordinationes quae secutae sunt, possum inde referre, quae in hoc capite et quae in sequentibus per omnia ibi significantur. Hic per “quatuor Angelos” significatur Universum Caelum; per “quatuor angulos terrae” significatur Universus Mundus spirituum, qui inter Caelum et Infernum medius est; super illos enim qui in Mundo spirituum erant, factum est Ultimum Judicium, non autem super aliquem in Caelo, nec super aliquem in Inferno: quod per “Angelos” significetur Caelum, est quia per “Angelum” in supremo Sensu intelligitur Dominus quoad Divinum Humanum (n. 344), et quia Caelum est Caelum a Domino, per “Angelos” etiam significatur Caelum: quod per “quatuor Angelos” hic significetur universum Caelum, est quia visi sunt “stare super quatuor angulis terrae;” et per “quatuor angulos” significantur quatuor plagae. Quod significetur quod universum Caelum nunc in conatu ad faciendum Ultimum Judicium esset, est quia Dominus, cum instabat Judicium, fecit appropinquare Caelos super Mundum spirituum, et per appropinquationem Caelorum facta est talis mutatio status interiorum quae mentis sunt apud illos qui infra, ut non viderint nisi terrores coram oculis. Quod “anguli” significent plagas, et inde “quatuor anguli” omnes plagas constare potest a sequentibus locis:
“Metiemini extra urbem, Angulum versus ortum, Angulum versus meridiem, Angulum versus occidentem, et Angulum versus septentrionem” (Num. xxxv. 5);
“Facies asseres pro Habitaculo pro Angulo meridiei, et pro Angulo septentrionis ejus” (Exod. xxvi. 18, 20, 23);
“Et Atrium ad Angulum meridiei, ad Angulum septentrionis, ad Angulum occidentis, et ad Angulum orientis” (Exod. xxvii. 9, 11-13);
Quatuor Plagae etiam vocantur “quatuor Anguli” saepius apud Ezechielem (ut cap. xlvii. 18, 20: cap. xlviii.).
Quoniam “anguli” significant plagas, ideo etiam significant omnia, prout omnia Caeli aut Inferni, seu boni aut veri, quod patet ab his:
Satanas “exibit ad seducendum gentes quae in quatuor Angulis terrae” (Apoc. xx. 8);
“Exscindam gentes, et devastabuntur Anguli earum” (Zeph. iii. 6);
“Congregatus est Israel ut vir unus, et constiterunt Anguli omnis populi” (Jud. xx. 1, 2{1});
“Surget sceptrum ex Israele, quod conteret Angulos Moabi” (Num. xxiv. 17);
“Dies buccinae et clangoris super Angulos altos” (Zeph. i. 16);
“In extremos Angulos ejiciam illos” (Deutr. xxxii. 26).
Quod “angulus” significet ultimum quod sustentat superiora, sicut fundamentum domum, et sic quoque omnia, patet ex his:
“Fundabit in Sione lapidem Anguli, pretii fundationis fundatae (Esaj. xxviii{2} 16);
“Non sument ex eo lapidem pro Angulo” (Jerem. li. 26{3});
“Ex Jehudah erit Lapis Angularis” (Sach. x. 4);
“Lapis quem rejecerunt factus est in caput Anguli” (Psalm. cxviii. 22{4}; Matth. xxi. 42; Marc. xii{5} 10; Luc. xx. 17, 18).
@1 1, 2 pro “1”$
@2 xxviii. pro “xxxviii.”$
@3 26 pro “16”$
@4 22 pro “21”$
@5 xii. pro “xiii.”$
“Dicebant montibus et petris, Cadite super nos, et abscondite nos a facie Sedentis super Throno, et ab ira Agni, quia venit dies magnus irae Ejus, et quis potest consistere” (Apoc. vi. 16(, 17)).
Nunc ad explicationem: per “quatuor Ventos” significatur influxus Caelorum; per” terram, mare et omnem arborem,” significantur omnia inferiora, et quae ibi; per “terram et mare” omnia inferiora, et per “omnem arborem” omnia quae ibi. Quod “Ventus” significet influxum, proprie influxum veri in intellectum, constare potest a sequentibus locis:
“Dixit Dominus Jehovih, A quatuor Ventis veni spiritus, et inspira in occisos hoc, ut vivant” (Ezech. xxxvii.9, 10);
“Visi sunt quatuor Currus,” ad quos erant quatuor Equi; “hi sunt quatuor Venti Caelorum” (Sach. vi. 1, 5);
“Oportet vos generari denuo; Ventus ubi vult spirat, et non scis unde venit et quo abit” (Joh. iii. 7, 8{1}); Factor terrae praeparat Orbem per sapientiam Suam, educit Ventum e thesauris Suis” (Jerem. x. 12, 13; cap. li. 15, 16; Psalm. cxxv. 7);
“Jehovah spirare facit Ventum suum, et fluunt aquae; annuntiat Verbum Suum, statuta et judicia Sua” (Psalm. cxlvii. 17-19);
“Laudet Jehovam Ventus procellae faciens Verbum Ipsius” (Psalm. cxlviii. (7,) 8);
Jehovah “facit Angelos Suos Ventos” (Psalm. civ. 3, 4);
Jehovah “vectus super alis Venti” (Psalm. xviii. 11{2} (B.A. 10); Psalm. civ. 3);
“alae venti” sunt Divina Vera quae influunt. Ideo Dominus vocatur
“Spiritus narium” (Thren. iv. 20);
et dicitur, quod
Inspiraverit in nares Adami animam vitarum (Gen. ii. 7);
Tum, quod “inspiraverit in Discipulos, et dixerit, accipe Spiritum Sanctum” (Joh. xx. 21, 22);
“Spiritus Sanctus” est Divinum Verum procedens a Domino, cujus influxus in discipulos repraesentatus est et inde significatur per quod “inspiraverit in illos.” Quod “ventus” et respiratio significent influxum Divini Veri in intellectum, est ex correspondentia pulmonis cum intellectu, de qua videatur in Sapientia Angelica de Divino Amore et Divina Sapientia (n. 371-429). Quoniam propior et fortior influxus Divinus per Caelos dispergit vera apud malos, ideo “ventus” significat dispersionem veri apud illos, et inde conjunctionem illorum cum Inferno, ac interitum; ut videri potest ex his locis:
“Adducam super Elamum quatuor Ventos e quatuor finibus Caelorum, et dispergam eum” (Jerem. xlix. 36):
“Disperges eos, ut Ventus auferat eos, et Procella dissipet eos” (Esaj. xli.{3} 16);
“Flatus Jehovae sicut fluvius sulphuris accendit eos” (Esaj. xxx. 33);
Machinatores iniquitatis “a Flatu Dei pereunt, et a Spiritu nasi Ipsius consumuntur” (Hiob iv. 8, 9);
“Revelata sunt fundamenta Orbis ab increpatione Jehovae, a Flatu spiritus nasi Tui” (Psalm. xviii. 16 (B.A. 15));
“Videns fui in visione, et ecce quatuor Venti irruebant in Mare magnum, et ascendebant quatuor bestiae” (Dan. vii. 2, 3, seq.);
“Ex Procella Jehovae ira exivit, super caput impiorum irruet” (Jerem. xxiii. 19: cap. xxx. 23);
“Deus mi, persequere eos per Procellam Tuam, per Tempestatem Tuam terre” (Psalm. lxxxiii. 16 (B.A. 15));
“Jehovae in Procella et Tempestate via” (Nah. i, 3{4}).
Praeter alibi, ut Jerem. xxv. 32: Ezech. xiii. 13; Hosch. viii. 7; Amos i. 14; Sach. ix. 14; Psalm. xi. 6; Psalm. 1. 3; Psalm. lv. 9 (B.A. 8); Psalm. cvii., ubi haec:
Dixit ut flaret Ventus procellae, subsistere fecit Jehovah{5} Procellam, ut silerent fluctus ejus” (vers. 2, 5, 29).
Inde patet, quid in Sensu spirituali significatur per haec:
Jesus in navi “increpavit Ventum, et dixit Mari, Obmutesce, et quievit” (Marc. iv. 39{6}; Luc. viii. 23, 24);
per “Mare” hic significatur Infernum, et per “Ventum” influxus inde. Nec aliud quam Influxus fortis significatur per
“Ventum Orientalem” (Ezech. xvii. 10; Jerem.{7} xviii. 17; Ezech.{8} xix. 12; Hosch. xiii. 15{9}; Psalm. xlviii. 8 (B.A. 7));
tum per eundem illum Ventum,
Quo exsiccabatur Mare Suph (Exod. xiv. 21);
de quo ita Moses:
“A Flatu narium Tuarum coacervatae sunt aquae, spirasti Vento Tuo, contexit eos Mare” (Exod. xv. 8, 10{10}).
Ex his nunc constare potest, quod per “retinere quatuor Ventos ne flaret Ventus super terram” significetur retinere et inhibere influxum propiorem et fortiorem in inferiora.
@1 7, 8 pro “5”$
@2 11 pro “10, 11″$
@3 xli. pro “xlii.”$
@4 3 pro “4”$
@5 Jehovah pro “Deus”$
@6 39 pro “39, 40″$
@7 Jerem. pro “cap.”$
@8 Ezech. pro “cap.$
@9 15 pro “15, 39″$
@10 8, 10 pro “8, 9″$
“Angelus facierum Jehovae liberavit eos, ob amorem Suum et clementiam Suam: Hic redemit illos, et assumpsit illos, et portavit illos omnibus diebus aeternitatis” (Esaj. lxiii. 9);
“Angelus Qui redemit me ab omni malo, benedicat illis” (Gen. xlviii 16);
“Subito veniet ad Templum Suum Dominus Quem vos quaeritis, et Angelus foederis Quem vos desideratis” (Malach. iii. 1);
“Ego mitto Angelum coram te, ad custodiendum te in via; caveto tibi a faciebus Ejus, quia Nomen Meum in medio Ejus” (Exod. xxiii. 20-23).
“Angelus” et “missus” in Lingua Hebraea sunt una vox; inde est, quod Dominus toties Se dicat “Missum a Patre,” per quod intelligitur Divinum Humanum. “Angelus” autem in sensu respectivo est omnis qui recipit Dominum, tam qui in Caelo est quam qui in mundo.
“Transi per medium Hierosolymae, et Signa Signum super frontibus gementium super abominationes” (ix. 4-6).
Quoniam “frons” significat amorem, ideo de bractea super Cidari Aharonis, super qua sculptum erat Sanctitas Jehovae, dicitur,
Quod esset e regione facierum Cidaris ejus, ut sit super Fronte Aharonis, sitque super Fronte Aharonis jugiter in beneplacitum illi coram Jehovah (Exod. xxviii. 36-38);
et quoque mandatum est,
Ut haec verba, “Amabis Deum tuum ex toto corde tuo, et ex tota anima tua,” sint super manu, et super Fronte (Deutr. vi. 5, 8; cap. xi. 18):
Quod haberent Nomen Patris scriptum super Frontibus (Apoc. xiv. 1);
Et Nomen Dei et Agni in Frontibus (Apoc. xxii. 4).
Sciendum est, quod Dominus inspiciat Angelos in frontibus, et illi vicissim Dominum per oculos; ex causa, quia Dominus aspicit omnes ex bono amoris, ac vult ut illi vicissim aspiciant Ipsum ex veris sapientiae; ita fit conjunctio. Per “frontem” in opposito sensu significatur amor malus, in his:
“Qui habent characterem bestiae super Frontibus” (Apoc. xiii. 16; cap. xiv. 9; cap. xx. 4);
Et quoque “nomen Babylonis super Frontibus” (Apoc. xvii. 5);
“Frons mulieris meretricis” (Jerem. iii. 3{1});
“Obfirmati Fronte, et duri corde” (Ezech. iii. 7, 8);
“Durus tu, et Frons tua aenea” (Esaj. xlviii. 4).
@1 3 pro “4”$
Urbs longitudine et latitudine esset duodecim millia stadiorum: quod Murus ejus esset centum quadraginta quatuor. cubitorum;
“centum quadraginta quatuor” sunt “12” in “12:”
quod essent duodecim Portae; et Portae ex duodecim Margaritis: quod super Portis duodecim Angeli: et nomina scripta duodecim Tribuum Israelis: quod essent duodecim Fundamenta muri; et in iis nomina duodecim Apostolorum Agni: et illa constarent ex duodecim Lapidibus pretiosis: tum, quod ibi esset Arbor vitae faciens duodecim fructus, juxta duodecim Menses (de quibus omnibus videantur cap.: cxl. et xxii.).
Ex his de quibus hic agitur, formatum est Novum Caelum, et formatur Nova Ecclesia a Domino; sunt enim iidem qui memorantur capite xiv., seq., ubi haec de illis:
“Et vidi et ecce Agnus stans super Monte Sion, et cum Ipso centum quadraginta quatuor millia; et canebant Canticum Novum coram Throno, et nemo potuit discere Canticum quam illi centum quadraginta quatuor millia empti de terra; Virgines sunt, et sequuntur Agnum quocunque vadit” (vers. 1, 3, 4).
Quoniam “duodecim Tribus” significabant Ecclesiam Domini quoad omnia vera et bona ejus, ideo numerus “12” factus est numerus Ecclesiae, et solennis in sanctitatibus ejus, ut
Quod in Pectorali Judicii, ubi Urim et Thummim, essent duodecim lapides pretiosi (Exod. xxviii. 21);
Quod duodecim panes facierum ponerentur super Mensa in Tabernaculo (Levit. xxiv. 5, 6);
Quod Moses aedificaverit altare infra Montem Sinai, et erexerit duodecim statuas (Exod. xxiv. 4);
Quod duodecim viri missi sint ad explorandum terram Canaanem (Deutr. i. 23);
Quod duodecim viri exportaverint duodecim lapides e medio Jordanis (Jos. iv. 1-9, 20);
Quod duodecim Principes ad initiationem Altaris attulerint duodecim scutulas argenti, duodecim crateres argenti, duodecim acerras auri, duodecim juvencos, duodecim arietes, duodecim agnos, et duodecim hircos (Num. vii. 84, 87);
Quod Elias sumpserit duodecim lapides, et struxerit altare (1 Reg. xviii. 31, 32{1});
Quod Elias invenerit Elisaeum, cum araret duodecim juga, et ipse inter duodecim, et quod tunc projecerit super illum togam (1 Reg. xix. 19);
Quod Salomo sub mari aeneo posuerit duodecim boves (1 Reg. vii. 25, 44);
Quod fecerit thronum, et ad gradus ejus duodecim leones stantes (1 Reg. x.{2} 19, 20);
Quod super capite Mulieris circumdatae sole, esset corona duodecim stellarum (Apoc. xii. 1).
Ex his nunc constare potest, quod per “centum quadraginta quatuor millia signatos, duodecim millia ex unaquavis Tribu,” non intelligantur totidem numero ex Judaeis et Israelitis, sed omnes qui e Novo Caelo Christiano, et e Nova Ecclesia, in veris doctrinae ex bono amoris per Verbum a Domino erunt.
@1 xviii. 31, 32 pro “vii. 25, 44″$
@2 x. pro “ix.”$
Ruben, Simeon, Levi, Jehudah, Dan, Naphtali, Gad, Ascher, Isaschar, Sebulon, Joseph, Benjamin.
Aliter in serie in qua nominantur cum venerunt (in) Aegyptum, quae est,
Ruben, Simeon, Levi, Jehudah, Isaschar, Sebulon, Gad, Ascher, Joseph, Benjamin, Dan, Naphtali (Gen. xlvi. 8-24{1}).
Aliter in serie cum benedicuntur a Patre Israele, quae haec est;
Ruben, Simeon, Levi, Jehudah, Sebulon, Isaschar, Dan, Gad, Ascher, Naphtali, Joseph, Benjamin (Gen. xlix.).
Aliter in serie cum benedicuntur a Mose, quae haec est,
Ruben, Jehudah, Levi, Benjamin, Joseph, Ephraim, Menasse, Sebulon, Gad, Dan, Naphtali, Ascher (Deutr. xxxiii.);
ibi Ephraim et Menasse, et non Simeon et Isaschar. Aliter in serie cum castrametati et profecti sunt, quae haec est,
Tribus Jehudae, Isascharis, et Sebulonis ad ortum; Tribus Rubenis, Simeonis, Gadis ad meridiem; Tribus Ephraimi, Menassis, et Benjaminis ad occidentem; Tribus Danis, Ascheris, et Naphtali ad septentrionem; et Tribus Levi in medio (Num. ii. 1, ad fin.).
Aliter in serie, in qua nominantur alibi, ut
Gen. xxxv.{2} 23-26; Num. i. 5-16; cap. vii. 1, ad fin.; cap. xiii. 4-15 cap. xxvi. 5-57{3}; cap. xxxiv. 17-28; Deutr. xxvii. 12, 13; Jos. xv.-xix.; Ezech. xlviii.{4} 1, ad fin.).
Quare cum Bileamus “vidit Israelem habitantem secundum Tribus suas” dixit,
“Quam bona sunt Tabernacula tua Jacob et Habitacula tua Israel” (Num. xxiv. 1-4, seq.).
In Pectorali judicii, quod erat Urim et Thummim, in quo duodecim lapides pretiosi juxta nomina filiorum Israelis erant (Exod. xxviii. 15-21{5}), Tribus significabant in serie secundum interrogationem ad quam tulerunt responsum. Quid autem significant in serie in qua hic in Apocalypsi nominantur, quae adhuc alia est, in sequentibus dicetur. Quod “Tribus” significent Religionem, et “duodecim Tribus” Ecclesiam quoad omnia ejus, est quia “Tribus” et “Sceptrum” in Lingua Hebraea una vox sunt, ac “Sceptrum” est Regnum, ac Regnum Domini est Caelum et Ecclesia.
@1 8-24 pro “9-21″$
@2 xxxv. pro “xxv.”$
@3 5-57 pro “5-56″$
@4 xlviii. pro “xlvii.”$
@5 15-21 pro “15-24″$
“Jehudah, te celebrabunt fratres tu; non removebitur sceptrum a Jehudah, usque dum venit Schilo, et ei adhaesio populorum: alligat ad vitem asellum suum, ad vitem praestantem filium asinae suae; lavat in vino vestimentum suum; ruber oculis a vino, et albus dentibus a lacte” (Gen. xlix. 8-12);
“David erit princeps illis in aeternum; et pangam illis foedus pacis, foedus aeternitatis erit cum illis, et ponam Sanctuarium in medio eorum in aeternum” (Ezech. xxxvii. 25, 26{1});
“Jubila et laetare, filia Sionis: Jehovah haereditatem Sibi faciet Jehudam, portionem Suam super terra sanctitatis” (Sach. ii. 14, 16{2} (B.A. 10, 12));
“Feriare Jehudah festa tua, redde vota tua, quia non addet amplius per te transire belial, omnis exscindetur” (Nah. ii. 1 (B.A. i. 10, 12));
“Subito veniet ad Templum Suum Dominus; tunc suavis erit Jehovae minchah Jehudae et Hierosolymae juxta dies saeculi” (Malach. iii. 1, 4);
“Jehudah in aeternum sedebit, et Hierosolyma In generationem et generationem” (Joel iv. 20{3} (B.A. iii. 20));
“Ecce dies venient, cum suscitabo Davidi Germen justum; in diebus Ipsius salvabitur Jehudah” (Jerem, xxiii. 5, 6);
“Producam ex Jacobo semen, et ex Jehudah haeredem montium Meorum, ut possideant electi” (Esaj.{4} lxv. 9);
“Factus est Jehudah in sanctuarium, et Israel in dominia Ipsius” (Psalm. cxiv. 2);
“Ecce dies venient, quibus pangam cum domo Jehudae foedus novum; hoc foedus erit, dabo Legem Meam in medio eorum, et super cor illorum scribam illam” (Jerem. xxxi. 31, 33{5});
“In diebus illis apprehendent decem viri alam viri Jehudaei, dicentes Ibimus vobiscum, quia audivimus Deum vobiscum” (Sach. viii. 23{6});
“Quemadmodum Caeli novi et Terra nova, quae facturus sum, stabunt coram Me, sic stabunt semen vestrum et nomen vestrum: erunt Reges gentium nutritii tui, principes eorum lactatrices, facies super terram incurvabunt se tibi, et pulverem pedum tuorum lingent” (Esaj. lxvi. 22{7}; cap. xlix. 23{8});
ex his et pluribus aliis locis, quae ob copiam non adducere vacat, manifeste constare potest, quod per “Jehudam” non intelligatur Jehuda, sed Ecclesia; ut quod Dominus pacturus sit cum illa gente foedus novum et aeternum, facturus illam haereditatem Suam, et sanctuarium Suum in aeternum, ac quod “reges gentium ac principes eorum incurvaturi se illi, pulverem pedum ejus lingentes,” praeter plura. Quod per “Tribum Jehudae” in se spectatam intelligatur Regnum diabolicum, quod est amoris dominandi ex amore sui, constare potest ex his locis:
“Occultabo facies Meas ab illis, videbo quid posteritas eorum; generatio perversitatis illi,{9} filii in quibus fidelitas non; gens perdita consiliis illi, de vite Sodomae vitis eorum et de agris Gomorrhae; uvae ejus uvae fellis, botri amaritudinum illis; venenum draconum vinum eorum, et fel aspidum crudele: nonne{10} illud absconditum apud Me, obsignatum in thesauris Meis” (Deutr. xxxii. 20-34{11});
“Scito quod non propter justitiam tuam et rectitudinem cordis tui Jehovah dat tibi terram Canaanem, quia populus durus cervice tu” (Deutr. ix. 5, 6);
“Juxta numerum urbium tuarum fuerunt dii tui, Jehuda, juxta numerum platearum Hierosolymae posuisti altaria ad suffiendum Baali” (Jerem. ii. 28; cap. xi. 13);
“Vos ex patre diabolo estis, et desideria patris vestri vultis facere” (Joh. viii. 44).
Dicuntur
“Pleni hypocrisi, iniquitate et immunditia” (Matth. xxiii. 27, 28);
“Generatio adultera” (Matth. xii. 39; Marc. viii. 38);
ac Hierosolyma, habitatio illorum, dicta est
“Sodoma” (Esaj. iii. 9; Jerem. xxiii. 14; Ezech. xvi. 46, 48; Apoc. xi. 8);
praeter aliis in locis, ubi dicitur quod Gens illa prorsus de perdita sit, ac Hierosolyma destruenda
(Ut Jerem. v. 1; cap. vi. 6, 7; cap. vii. 17, 18, seq.; cap. viii. 6-8, seq.; cap. ix. 10, 11, 13, seq.; cap. xiii. 9, 10, 14; cap. xiv. 16; Thren. i. 8, 9, 17: Ezech. iv. 1 ad fin.: cap. v. 5 ad fin.{12}: cap. xii. 18, 19; cap. xv. 6-8; cap. xvi. 13; cap. xxiii. 1-49).
@1 xxxvii. 25, 26 pro “xxxviii. 26, 27″$
@2 14, 16 pro “14, 15, 16″$
@3 20 pro “18, 19, 20″$
@4 Esaj. pro “Jerem.”$
@5 31, 33 pro “27, 31, 33, 34″$
@6 23 pro “22, 23″$
@7 22 pro “20, 22″$
@8 23 pro “22, 23″$
@9 illi pro “illa”$
@10 nonne pro “omne”$
@11 34 pro “35”$
@12 v. 5 ad fin. pro “iv. 9 ad fin.”$
Robur suum, principium virium suarum excellens eminentia et excellens valore (Gen. xlix. 3);
talis etiam est Sapientia ex Amore caelesti. Et quia Ruben ex primogenitura sua repraesentabat et inde significabat sapientiam hominum Ecclesiae, ideo
Ille exhortatus est fratres suos ne occiderent Josephum, ac doluit cum Josephus non inventus fuit in fovea (Gen. xxxvii. 21, 22(, 29));
Et ideo
Tribus ejus castrametata est ad Meridiem, et vocabantur Castra Rubenis (Num. ii. 10-16);
“meridies” etiam significat sapientiam ex amore; quare illi qui in ea sapientia sunt, in Caelo ad meridiem habitant, videatur in Opere de Caelo et Inferno (n. 148-150). Sapientia haec per “Rubenem” significatur in Prophetico Deborae et Baraki per haec:
“In classibus Rubenis sunt magni statuta cordis; quare sedes, Isaschar, inter sarcinas ad audiendum sibila gregum; classibus Rubenis, ubi magni pervestigationes cordis” (Judic. v. 15, 16);
“classes Rubenis” sunt cognitiones omnis generis, quae sunt sapientiae. Quia omnes Tribus etiam opposita significant, ita quoque Tribus Rubenis; et in sensu opposito significat sapientiam separatam ab amore, et inde quoque fidem separatam a charitate; quare
Ab Israele patre suo maledictus est (Gen. xlix. 3, 4);
Et ideo primogenitura sua deprivatus est (1 Chron. v. 1),
videatur supra (n. 17); et ideo
Data est ei haereditas extra Jordanem, et non in Terra Canaane; ut et pro Rubene et Simeone agniti sunt filii Josephi Ephraim et Menasse (Gen. xlviii. 5);
nihilominus tamen retinuit repraesentationem et inde significationem sapientiae.
A nominatione ejus a turma seu cumulo (Gen. xxx. 10, 11) Tum a benedictione ejus a Patre Israele (Gen. xlix. 19); Et a benedictione ejus a Mose (Deutr. xxxiii. 20, 21);
Et quoque ab haereditate ejus (Num. xxxii. 1, ad fin.; cap. xxxiv. 14; Deutr. iii. 16, 17; Josh{1} xiii. 24-28).
Etiam a significatione ejus in sensu opposito (Esaj. lxv. 11; Jerem. xlix. 1-3). Sciendum est, quod omnes Tribus Israelis hic in quatuor classes distinctae sint, quemadmodum in Urim et Thummim, ac in Castrametatione, et quod quaelibet classis contineat tres Tribus, ex causa, quia tria cohaerent ut unum, prout amor, sapientia et usus, et prout charitas, fides et opus; nam, ut dictum est, si unum deest, reliqua duo non sunt aliquid.
@1 Josh. pro “cap.”$
“De Aschere: pinguis panis ejus, et ille dabit delicias Regis” (Gen. xlix. 20):
et ex benedictione ejus a Mose:
“Benedictus prae filiis Ascher, sit acceptus fratribus suis, sicut dies fame ejus” (Matth. xxxiii. 24, 25).
Nominatus etiam est a Beatitudine; et illi qui in amore faciendi usus communi et societati sunt, in Caelo in beatitudine prae reliquis sunt.
“Naphtali super altitudinibus agri” (Jud. v. 18);
“altitudines agri” sunt interiora Ecclesiae quoad perceptionem.
Naphtali satur beneplacito, et plenus benedictione Jehovae, occidentem et meridiem posside” (Deutr. xxxiii. 23):
“occidentem possidere” est bonum amoris inservientis; ac “meridiem,” est lucem sapientiae, quae est perceptio illa.
“Naphtali cerva emissa, dans sermones elegantiae” (Gen. xlix. 21);
describitur sic status post tentationem quoad liberum eloquium ex perceptione. Memoratur etiam quod
Unus ex Tribu Naphtali, repletus sapientia, intelligentia et scientia, fecerit omne opus Salomonis ad Templum ex aere (1 Reg. vii. 14).
Historica Verbi quoad nomina et quoad tribus, aeque significant sicut Prophetica.
aliquibus locis,
Ut dum natus (Gen. xli. 50-52);
Cum a Jacobo acceptus quasi pro Simeone (Gen. xlviii. 3-5);
Et benedictus ab illo (Gen. xlviii. 15, 16):
Et a Mose (Deutr. xxxiii. 17).
(Et praeterea, Esaj. ix. 18-20 (B.A. 11); Psalm. lx. 9 (B.A. 7); Psalm. lxxx.{1} 3 (B.A. 2); Psalm. cviii. 9 (B.A. 8).)
Ex quibus aliquantum videri potest, quod per “Menassen” voluntarium Ecclesiae intelligatur.
@1 lxxx. pro “lxx.”$
Charitas, apud illos qui e Novo Caelo et e Nova Ecclesia Domini erunt. – Per “Simeonem” significatur in supremo Sensu Providentia, in spirituali Amor erga proximum seu Charitas, et in naturali Obedientia et Auditus. In seriebus binis prioribus actum est de illis qui in Regno caelesti Domini sunt, in hac nunc serie agitur de illis qui in Regno spirituali Domini sunt; horum amor vocatur amor spiritualis, qui est Amor erga proximum, tum Charitas. Quod Simeon et ejus Tribus hunc amorem repraesentaverit, et inde in Verbo illum significet, est quia natus est post Rubenem, et proxime ante Levim; et per illos tres, Rubenem, Simeonem et Levim, in suo ordine, significatum est verum intellectu seu fides, verum voluntate seu charitas, ac verum actu seu bonum opus; simile quod per Petrum, Jacobum et Johannem: ut itaque Simeon et ejus tribus repraesentaret verum voluntate, quod tam est charitas quam obedientia, ideo nominatus est ab Audire; ac audire significat et intelligere verum, et velle illud seu obedire; intelligere illud cum dicitur audire aliquem, et velle illud et obedire cum dicitur audire alicui, seu auscultare. Hic aliquid dicetur de Amore erga proximum seu Charitate: Amor erga proximum, est amor obediendi praeceptis Domini, quae imprimis sunt quae in secunda tabula Decalogi continentur, quae sunt, non occides, non scortaberis, non furaberis, non false testaberis, non concupisces illa quae proximi sunt. Homo qui talia non vult facere quia peccata sunt, ille amat proximum; non enim ille amat proximum qui odio habet illum, et ex odio vult occidere illum; non ille amat proximum qui vult scortari cum ejus uxore, nec ille amat proximum qui vult furari et depraedare ejus bona; et sic porro. Hoc quoque docet Paulus his verbis:
“Qui amat alterum, Legem implevit; nam illud non scortaberis, non occides, non furaberis, non falsus testis eris, non concupisces; et si quod aliud mandatum, in hoc verbo comprehenditur, amabis proximum sicut te ipsum; plenitudo ergo Legis est Charitas” (Rom. xiii. 8-10).
(Num. iii. 1, ad fin.; Deutr. xxi. 5: et alibi).
Quod “Tribus Levi” Amorem veri, qui est ipse amor ex quo Ecclesia est Ecclesia, et inde Intelligentiam, significet, constare potest ex his locis:
Filii Levi a Jehovah electi sunt ad ministrandum Ipsi, et ad benedicendum in Nomine Ipsius (Deutr. xxi 5);
“benedicere in Nomine Jehovae” est docere; quod solum illi possunt, qui in affectione veri sunt et inde intelligentia.
“Custodiunt Verbum Tuum et foedus Tuum servant, docebunt judicia Tua Jacobum, et legem Tuam Israelem” (Deutr. xxxiii. 8-11{1});
“Subito veniet ad Templum Suum Dominus, et sedebit purgans et conflans argentum, et purificabit filios Levi, et defecabit eos sicut aurum et argentum” (Malach. iii. 1, 3{2});
“purificare filios Levi” est illos qui in affectione veri sunt. Quia illa affectio floret ex intelligentia, ideo
Baculus Levi, super quo scriptum fuit nomen Aharonis, floruit amygdalis (Num. xvii. 17-26 (B.A. 2-11)).
@1 11 pro “12”$
@2 1, 3 pro “1 ad 4″$
“Laetare Sebulon in exitu tuo, Isaschar in tentoriis tuis, populos in montem vocabunt, ibi sacrificabunt sacrificia justitiae, quia affluentiam maris sugent, et obtecta occultorum arenae” (Deutr. xxxiii. 18, 19).
Per “Isascharem” autem in benedictione ejus a Patre Israele (Gen. xlix. 14, 15), significatur Bonum vitae meritorium, videatur in Arcanis Caelestibus Londini editis (n. 6388{1}).
@1 6388 pro “5688”$
“Filius fecundae Josephus, fecundae juxta fontem; sedebit in valido arcus sui; benedicetur ei benedictionibus Caeli desuper, et benedictionibus abyssi jacentis infra” (Gen. xlix. 22-26);
“fons” significat Verbum, et “arcus” doctrinam (n. 299).
“Benedicta a Jehovah sit terra Josephi, de pretiosis Caeli, de rore, de abysso etiam jacente infra, et de pretiosis proventuum solis, de pretiosis producti mensium, et de pretiosis terrae et plenitudinis ejus; veniat capiti Josephi” (Deutr. xxxiii. 13-17);
per “pretiosa” illa significantur cognitiones boni et veri, ex quibus doctrina.
Qui “bibunt ex scyphis vini, et super confractione Josephi non afficiuntur dolore” (Amos vi. 6{2});
“Potentem faciam domum Jehudae, et domum Josephi salvabo: hinc erunt sicut potens Ephraim, et laetabitur cor eorum sicut vino” (Sach. x. 6, 7).
Hic quoque “Josephus” pro Doctrina; “vinum” significat Verum ejus ex bono (n. 316).
@1 22 pro “23”$
@2 6 pro “5, 6″$
Filius dextrae (Gen. xxxv. 18);
et per “filium dextrae” significatur verum ex bono: quare etiam tribus ejus habitabat circum Hierosolymam, ubi tribus Jehudae; ac urbs Hierosolyma significabat Ecclesiam quoad doctrinam, et per circuitus ejus illa quae sunt ex doctrina
(Videatur Jos. xviii. 11-28; Jerem. xvii. 26; cap. xxxii. 8, 44; cap. xxxiii. 13; et alibi).
Arcanum est hoc: Universum Caelum una cum Ecclesia in terris coram Domino est sicut Homo unus; et quia est sicut Homo unus, sunt ibi qui constituunt Caput, ac ita faciem cum omnibus organis sensuum ejus, et sunt ibi qui constituunt Corpus cum omnibus membris ejus: hactenus recensiti sunt qui constituunt Faciem cum omnibus organis sensuum ejus; hi autem qui nunc memorantur, sunt qui constituunt Corpus cum omnibus membris ejus; quod ita sit, mihi revelatum est; tum etiam, quod qui primam classem Tribuum faciunt (vers. 5), sint qui correspondent Fronti usque ad Oculos; quod qui secundam classem (vers. 6), sint qui correspondent Oculis una cum Naribus; qui tertiam (vers. 7), sint qui correspondent Auribus et Genis; et qui quartam (vers. 8), sint qui correspondent Ori et Linguae. Est quoque Ecclesia Domini interna et externa; illi qui per “duodecim Tribus Israelis” intellecti sunt, sunt qui Ecclesiam internam Domini faciunt; illi autem qui nunc memorantur, sunt qui Ecclesiam externam, ac cohaerent sicut unum cum supra recensitis, quemadmodum inferiora cum superioribus, ita sicut Corpus cum Capite; quare duodecim Tribus Israelis significant Caelos superiores et quoque Ecclesiam internam, hi autem Caelos inferiores et Ecclesiam externam; quod hi etiam alibi dicantur “Turba multa,” videatur infra (n. 803, seq., et 811).
Cum Belschazar bibit vinum ex vasis Templi Hierosolymitani, scriptum est in pariete, “Numeratus es, Numeratus es” (Dan. v. 2, 5, 25);
“Abiturus sum ad portas Inferni. Numeratus sum” (Esaj. xxxviii. 10);
“Vox tumultus regnorum, Jehovah Zebaoth Numerat exercitum belli” (Esaj. xiii. 4);
“Videte Quis creavit haec, Qui eduxit in Numerum exercitum eorum” (Esaj. xl. 26);
Jehovah Qui “Numerat exercitum stellarum” (Psalm. cxlvii.{1} 4);
“Adhuc transibunt greges juxta manus Numerantis” (Jerem. xxxiii. 13);
“Gressus mei Numerati sunt” (Hiob xiv. 16);
Domus et Turres Sionis et Hierosolymae Numeratae sunt (Esaj. xxii. 9, 10; cap. xxxiii. 18, 19; Psalm. xlviii. 12-14);
“numerare” pro cognoscere quales sunt. Ex significatione “numeri” et “numerare” constare potest, cur
Davidi denuntiata est poena propter numerationem populi seu tribuum Israelis, et quod dixerit ad Gadem prophetam, “Peccavi valde quod feci” (2 Sam. xxiv. 1 ad fin.).
Et quod cum a Mose numeratus est populus quoad omnes tribus ejus, mandatum sit,
Ut quisque daret expiationem animae suae Jehovae in Numerando, ut non sit in illis plaga in Numerando illos (Exod. xxx. 12);
causa erat, quia “numerare” significabat cognoscere quale illorum quoad statum spiritualem, ita quoad statum Ecclesiae per “duodecim tribus Israelis” intellectum, quem Solus Dominus novit.
@1 cxlvii. pro “xlvii.”$
Angelus dixit Sachariae, “Sum Gabriel, Stans coram Deo” (Luc. i. 19);
“Non excidetur vir Stans coram Me omnibus diebus” (Jerem. xxxv. 19);
“Hi sunt duo filii oleae Stantes coram Domino totius terrae” (Sach. iv. 14);
“Separavit tribum Levi ad Standum coram Jehovah” (Deutr. x. 8).
(Et alibi.)
Super omnibus parietibus Templi Hierosolymitani introrsum et extrorsum, et quoque super foribus, sculpti fuerunt Cherubi et Palmae (1 Reg. vi. 29, 32).
(Similiter in Novo Templo, de quo Ezech. xli. 18-20.)
Per “Cherubos” significabatur Verbum (n. 239), et per “palmas” Divina Vera ibi. Quod per “palmas” significentur Divina Vera Verbi, et per “palmas in manibus” confessiones ex illis, constare potest ex eo, quod mandatum sit,
Quod in festo Tabernaculorum “acciperent fructus arboris honoris, et spathas Palmarum, et laetarentur coram Jehovah” (Levit. xxiii. 39, 40);
Quod cum Jesus, ivit Hierosolymam ad festum, “sumpserint termites Palmarum, et iverint obviam Ipsi, clamantes, “Benedictus qui venit in Nomine Domini” (Joh. xii. 12, 13);
per quae significabatur confessio ex Divinis veris de Domino. “Palma” etiam significat Divinum Verum apud Davidem:
“Justus sicut Palma florebit, crescet plantatus in Domo Jehovae, in atriis Dei nostri germinabit” (Psalm. xcii. 13, 14 (B.A. 12, 13)).
(Similiter alibi.)
Quia Jericho erat urbs prope Jordanem, et per “Jordanem fluvium” significabatur id quod primum est in Ecclesia, et hoc est Divinum Verum quale est in Sensu literae Verbi, ideo illa vocata est
Urbs Palmarum (Deutr. xxxiv. 3; Judic. i. 16; cap. iii. 13);
Jordanes enim erat primus terminus seu ingressus in Terram Canaanem, et per Terram Canaanem significatur Ecclesia.
Agnus in medio Throni (cap. v. 6; cap. vii. 17).
Dominus in Verbo multoties vocatur “Salus,” per quod intelligitur quod sit Salvator; ut,
“Salus Mea non morabitur, et dabo in Sione Salutem” (Esaj. xlvi. 13)
“Dicite in Sionis, Ecce Salus tua venit” (Esaj. lxii. 11{1});
“Dedi Te ut sis Salus Mea ad extremitatem terrae” (Esaj. xlix. 6);
“Hic Jehovah Quem exspectavimus, exultemus et laetemur in Salute Ipsius” (Esaj. xxv.{1} 9).
Salus in Lingua Hebraea dicitur “Joschia,” quod est Jesus.
@1 11 pro “2”$
@2 xxv. pro “xxxv.”$
(Matth. xiii. 54; cap. xxiv. 30; Marc. xiii. 25, 26; Luc. i. 17, 35; cap. ix. 1; cap. xxi.{1} 27; et alibi).
Quod in singulis Verbi sit Conjugium Domini et Ecclesiae, et inde conjugium boni et veri, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae de Scriptura Sacra (n. 80-90).
@1 xxi. pro “xix.”$
(Sach.) cap. i. 9; cap. ii. 2, 4 (B.A. i. 19, 21); cap. iv. 2, 5, 11, 12; cap v. 2, 6, 10; cap. vi. 4.
Praeterea in Verbo saepissime legitur, quod
Dominus respondeat cum invocant et clamant (ut Psalm. iv. 2 (B.A. 1);
Psalm. xvii 6; Psalm. xx. 10 (B.A. 9); Psalm. xxxiv. 5 (B.A. 4); Psalm. xci. 15 : Psalm. cxx. 1);
Tum quod det cum petunt (Matth. vii. 7, 8: cap. xxi. 22; Joh. xiv.{1} 13, 14; cap. xv. 7; cap. xvi. 23-27).
Sed usque Dominus dat ut petant et quid petent; quare Dominus id scit prius; sed usque Dominus vult ut homo petat prius, ob causam ut sicut a se, et sic approprietur ei; alioquin si non ipsa petitio foret a Domino, non in illis locis dictum fuisset, quod “accepturi essent quicquid peterent.”
@1 xiv. pro “iv.$
“Cum Laverit Dominus excrementum filiarum Sionis, et sanguines Hierosolymae abluerit in spiritu judicii et in spiritu expurgationis” (Esaj. iv. 4);
“Lavate vos, mundate vos, removete malum operum vestrorum ab oculis Meis, cessate malum facere” (Esaj. i. 16);
“Lava a malitia cor tuum, Hierosolyma, ut salveris” (Jerem. iv. 14);
“Lava me ab iniquitate mea, et prae nive albus ero” (Psalm. li. 4, 9 (B. A. 2, 7));
“Si Laveris te nitro, et multiplicaveris tibi smegma, usque maculas retinebit iniquitas tua” (Jerem. ii. 22);
“Si Lavero me in aquis nivis, et mundavero smegmate manus meas, usque abominabuntur me vestes meae” (Hiob ix. 30, 31);
“Qui Lavit in vino vestimentum suum, et in sanguine uvarum velamen suum” (Gen. xlix. 11);
hoc de Ecclesia Caelesti, ex qua sunt qui in amore in Dominum, et in supremo Sensu de Domino; “vinum” et “sanguis uvarum” est Divinum Verum spirituale et caeleste.
“Lavi te aquis, et Ablui sanguines a super te” (Ezech. xvi. 9);
hoc de Hierosolyma; “aquae” sunt vera, et “sanguines” sunt adulterationes veri. Ex his constare potest quid repraesentatum est et inde significatum per “lavationes” in Ecclesia Israelitica, ut
Quod Aharon Lavaret se antequam indueret vestes ministerii (Levit. xvi. 4, 24);
Et antequam accederet ad Altare ad ministrandum (Exod. xxx. 18-21; cap. xl. 30, 31);
Similiter Levitae (Num. viii. 6, 7);
Similiter alii, qui per peccata immundi facti sunt: imo quod Laverint vasa (Levit. xi. 32: cap. xiv. 8, 9; cap. xv. 5-13{1}; cap. xvii. 15, 16; Matth. xxiii. 25, 26{2});
Quod sanctificati sint per Lavationes (Exod. xxix. 4{3}; cap. xl. 12; Levit. viii. 6):
Quod Naaman e Syria Laverit se in Jordane (2 Reg. v. 10, 14);
Quare ut se Lavarent, Mare aeneum et plura Lavacra posita fuerunt juxta Templum (1 Reg. vii. 23-39);
Quodque Dominus Laverit pedes discipulorum (Joh. xiii. 5-10{4});
Et dixerit ad Caecum quod Lavaret se in lacu Siloah (Joh. ix. 6, 7, 11, 15).
Ex his constare potest quod “lavatio” apud filios Israelis repraesentaverit lavationem spiritualem, quae est mundatio a malis et falsis, et inde reformatio et regeneratio. Ex supradictis etiam patet, quid significatum est per
Baptismum in Jordane a Johanne (Matth. iii.; Marc. i. 4-13);
et quid per haec Johannis verba de Domino, quod
“Baptizet Spiritu Sancto et Igne” ((Matth. iii. 11) Luc. iii. 16; Joh. i. 33);
et de se, quod
Baptizet aqua (Joh. i. 26);
quorum intellectus est, quod Dominus lavet seu purificet hominem per Divinum Verum et Divinum Bonum, et quod Johannes per suum baptismum repraesentaverit illa; nam “Spiritus Sanctus” est Divinum Verum, “Ignis” est Divinum Bonum, et “aqua” est repraesentativum illorum; “aqua,’ enim significat Verum Verbi, quod fit Bonum per vitam secundum illud (n. 50).
@1 13 pro “12”$
@2 25, 26 pro “26, 27″$
@3 xxix. 4 pro “xxiv. 9″$
@4 5-10 pro “10”$
“Per Sanguinem Foederis tui emittam vinctos e fovea” (ix. 11);
et apud Mosen:
Moses postquam legerat Librum legis in auribus populi, sparsit dimidium Sanguinis super populum, “et dixit, Ecce Sanguis foederis, quod pepigit Jehovah cum vobis super omnia verba haec” (Exod. xxiv. 3-8{1};
“Et Jesus accipiens poculum, et dedit illis dicens, Bibite ex eo omnes, hoc est Sanguis Meus, ille Novi Foederis” (Matth. xxvi.{2} 27, 28; Marc. xiv. 24; Luc. xxii. 20);
Per “Sanguinem Novi Foederis” seu Testamenti, non aliud significatur quam Verbum, quod vocatur “Foedus” et “Testamentum,” Vetus et Novum, ita Divinum Verum ibi. Quoniam per “Sanguinem” id significatur, ideo Dominus dedit illis Vinum, dicens “Hoc est Sanguis Meus,” et “Vinum” significat Divinum Verum (n. 316); quare etiam vocatur
Sanguis uvarum (Gen. xlix. 11; Deutr. xxxii. 14).
Hoc patet adhuc ex his Domini verbis:
“Amen, amen, dico vobis, nisi comederitis Carnem Filii Hominis, et biberitis Ipsius Sanguinem, non habebitis vitam in vobis; nam Caro Mea est vere Cibus, et Sanguis Meus est vere potus: qui comedit Meam Carnem, et bibit Meum Sanguinem, ille in Me manet et Ego in illo” (Joh. vi. 53-56{3}).
Quod per “Sanguinem” hic intelligatur Divinum Verum, patet manifeste, quia dicitur quod ille qui bibit, habeat vitam, ac maneat in Domino et Dominus in illo; quod hoc faciat Divinum Verum et vita secundum illud, et quod Sancta Caena confirmet illud, notum potest esse in Ecclesia. Quoniam “Sanguis” significabat Divinum Verum Domini, quod etiam est Divinum Verum Verbi, et hoc est Ipsum Foedus seu Testamentum Vetus et Novum, ideo fuit Sanguis sanctissimum Repraesentativum in Ecclesia Israelitica, in qua omnia et singula erant Correspondentiae spiritualium; ut quod
Sumerent de Sanguine Paschali, “et darent super postes et superliminaria domuum,” ne veniret super illos plaga (Exod. xii. 7, 13, 22);
Quod Sanguis holocausti spargeretur super Altare, ad fundamenta Altaris, super Aharonem, filios ejus, et vestes eorum (Exod. xxix. 12, 16, 20, 21; Levit. i. 5, 11, 15; cap. iii. 2, 8, 13; cap. iv. 25, 30, 34; cap. v. 9; cap. viii. 15, 24; cap. xvii. 6; Num. xvii. 17{4}; Deutr. xii. 27);
Tum super Velum quod super Arca, super Propitiatorium ibi, et super cornua Altaris suffitus (Levit. iv. 6, 7, 17, 18; cap. xvi. 12-15).
Per “Sanguinem Agni” simile significatur in sequentibus in Apocalypsi:
“Factum est bellum in Caelo, Michael et Angeli pugnarunt contra Draconem, et vicerunt illum per Sanguinem Agni, et per Verbum testimonii sui” (cap. xii. 7, 11);
non enim cogitari potest, quod Michael et Angeli ejus per aliud vicerint draconem, quam per Divinem Verum Domini, in Verbo; nam Angeli in Caelo non cogitare possunt de aliquo Sanguine, nec cogitant de Passione Domini, sed de Divino Vero et de Resurrectione Ipsius; quare cum homo cogitat de Sanguine Domini, Angeli percipiunt Divinum Verum Ipsius, et cum de Passione Domini percipiunt Glorificationem Ipsius, et tunc solum Resurrectionem; quod ita sit, datum est per multam experientiam nosse. Quod “Sanguis” significet Divinum Verum, patet etiam ex his apud Davidem:
Deus “animas egenorum servabit, pretiosus erit Sanguis illorum in oculis Ipsius; et vivent, et dabit illis de auro Schebae” (Psalm. lxxii. 13-15{5});
“sanguis pretiosus in oculis Dei” pro Divino vero apud illos; “aurum Schebae” est sapientia inde. Apud Ezechielem:
“Congregate vos ad Sacrificium magnum super montibus Israelis, ut comedatis Carnem et bibatis Sanguinem, Sanguinem principum terrae bibetis, et bibetis Sanguinem usque ad ebrietatem, de sacrificio Meo quod sacrifico vobis: sic dabo gloriam Meam inter gentes” (xxxix. 17-21);
per “sanguinem” hic non potest intelligi sanguis, quia dicitur quod “bibituri sint sanguinem principum terrae,” et quod “bibituri sint sanguinem usque ad ebrietatem;” sed tunc verus sensus Verbi resultat, dum per “Sanguinem” intelligitur Divinum Verum, agitur etiam ibi de Ecclesia Domini, quam apud gentes instauraturus est.
Secundo, quod “Sanguis” significet Divinum Verum, clare videri potest ex sensu ejus opposito, in quo significat Divinum Verum Verbi falsificatum aut prophanatum, quod patet ex his:
Qui “obturat aures suas, ne audiat Sanguines, et occludit oculos, ne videat malum (Esaj. xxxiii. 15).
“Perdes loquentes mendacium, virum Sanguinum et doli abominatur Jehovah” (Psalm. v. 7 (B.A. 6));
Omnis scriptus ad vitam in Hierosolyma, cum Dominus abluerit Sanguines ejus e medio ejus per spiritum judicii et per spiritum expurgationis (Esaj. iv.{6} 2, 3, 4):
“In die quo nata es vidi te conculcatam in Sanguinibus, et dixi, In Sanguinibus tuis vive; lavi et ablui Sanguines a super te” (Ezech. xvi. 5, 6, 9, 22, 36, 38);
“Errarunt Caeci in plateis, polluti sunt Sanguine, et quae non possunt, tangunt vestimentis suis” (Thren. iv. 13, 14);
“Vestis est polluta Sanguinibus” (Esaj. ix. 4 (B.A. 5));
“Etiam in alis tuis inventus est Sanguis animarum innocentium” (Jerem. ii. 34{7});
“Manus vestrae Sanguinibus plenae sunt, lavate vos, purificate vos, removete malitiam operum vestrorum” (Esaj. i. 15, 16);
“Manus vestrae pollutae sunt Sanguine, et digiti vestri iniquitate, labia vestra locuta sunt mendacium, festinant ad effundendum Sanguinem innocentem” (Esaj. lix. 3, 7);
“Jehovah exiens ad visitandum iniquitatem terrae, tunc revelabit terra Sanguines suos” (Esaj. xxvi. 21{8};
“Quotquot Ipsum receperunt, dedit illis potestatem ut filii Dei essent, qui non ex Sanguinibus” (Joh. i. 12, 13);
In Babylonia “Sanguis Prophetarum et Sanctorum inventus est” (Apoc. xviii.{9} 24)
“Mare factum est tanquam Sanguis mortui, et fontes aquarum facti sunt Sanguis” (Apoc. xvi. 3, 4; Esaj. xv. 9{10}; Psalm. cv. 29{11});
Simile significatur per quod flumina, collectiones et stagna aquarum in Aegypto versa sint in Sanguinem (Exod. vii. 15-25{12});
“Luna vertetur in Sanguinem antequam venit dies Jehovae magnus” (Joel iii. 4{13} (B.A. ii. 31));
“Luna facta est Sanguis” (Apoc. vi. 12).
In his locis et pluribus aliis, “Sanguis significat Verum Verbi falsificatum, et quoque prophanatum; quod tamen manifestius videri potest ex illis locis in Verbo in serie lectis. Cum itaque per
“Sanguinem” in opposito sensu significatur Verum Verbi falsificatum aut prophanatum, patet quod per “Sanguinem” in genuino sensu significetur Verum Verbi non falsificatum.
@1 3-8 pro “3 ad n.”$
@2 xxvi. pro “xxvii.”$
@3 53-56 pro “50 ad 58″$
@4 17 pro “8”$
@5 13-15 pro “13, 14, 15, 16″$
@6 iv. pro “iii.”$
@7 34 pro “33, 34″$
@8 21 pro “20”$
@9 xviii. pro “xvii.”$
@10 9 pro “6, 9″$
@11 29 pro “23, 28, 29″$
@12 25 pro “27”$
@13 iii. 4 pro “iii. 34″$
@1 hoc pro “haec”$
“Beatus vir qui confidit in Jehovah, non videbit cum venit Aestus” (Jerem. xvii. 7, 8);
“Factus es refugium egeno ab inundatione, umbra, et Aestu; Aestum per umbram nubis reprimet” (Esaj. xxv. 4, 5);
“Cum Aestuaverint, inebriabo illos, ut dormiant somnum saeculi” (Jerem. li. 39{1});
“Omnes Aestuant sicut clibanus, non clamans inter illos ad Me” (Hosch. vii. 7);
“Non respicit viam vinearum, siccitas et Aestus rapient aquas nivis” (Hiob xxiv. 18, 19);
“Quartus Angelus effudit phialam super solem, et datum est illi adurere homines Aestu magno, et blasphemarunt Nomen Dei” (Apoc. xvi. 8, 9);
“Ad dicendum vinctis, Exite, non esurient neque sitient, non percutiet illos Aestus” (Esaj. xlix. 9, 10).
@1 39 pro “9”$
383. (Vers. 17.) “Quoniam Agnus, Qui in medio Throni, pascet illos,” significat quod Solus Dominus illos docebit. – Per “Agnum in medio Throni” significatur Dominus quoad Divinum Humanum in intimo, et sic in omnibus Caeli; “in medio” est in intimo et sic in omnibus (n. 44); “Thronus” est Caelum (n. 14); et “Agnus” est Dominus quoad Divinum Humanum (n. 269, 291); et Qui in intimo est, et sic in omnibus Caeli, Ille Solus pascit (hoc est, docet) omnes. Si quaeritur, quomodo Solus potest pascere omnes, sciatur quod quia est Deus, et quia in universo Caelo est sicut Anima in suo Corpore; est enim Caelum ab Ipso sicut unus Homo. Quod “pascere” sit docere, est quia Ecclesia in Verbo vocatur “Grex,” et homines Ecclesiae vocantur “Oves” et “Agni;” inde “pascere” significat docere, et “Pastor” docentem, et hoc in multis locis; ut,
“Pascent greges in die illo in prato lato” (Esaj. xxx. 23);
“Ut Pastor gregum Suum pascet” (Esaj. xl. 11);
“Super viis{1} Pascent, et in omnibus clivis Pascuum eorum” (Esaj. xlix. 9);
“Pascet Israel in Carmele et Baschane” (Jerem. 1. 19);
“Ego quaeram gregem Meum, Pascam eos in Pascuo bono, et in Pascuo pingui super montibus Israelis” (Ezech. xxxiv. 12-14{2});
“Pasce populum tuum, Pascant in Baschane et Gileade” (Mich. vii. 14):
“Reliquiae Israelis Pascent, et requiescent” (Zeph. iii. 13);
“Jehovah Pastor meus, non carebo; in Pascuis herbae cubare faciet me” (Psalm xxiii. 1, 2);
“Dominus elegit Davidem ad Pascendum Jacobum et Israelem, et Pavit illos” (Psalm. lxxviii. 70-72);
“Jesus dixit Petro, Pasce agnos Meos;” secundo et tertio dixit, “Pasce oves Meas” (Joh. xxi. 15-17).
@1 viis pro “clivis”$
@2 Ezech. xxxiv. 12-14 pro “Mich. v. 1, 3″$
384. “Et deducet ad vivos fontes aquarum,” significat et ducet per vera Verbi ad conjunctionem Secum. Quoniam per “vivum fontem aquarum” significatur Dominus et quoque Verbum, et per “aquas” significantur vera (n. 50), et quia per Divina vera Verbi, dum fiunt vitae, quod fiunt dum vivitur secundum illa, fit conjunctio cum Domino, ideo per “deducere illos ad vivos fontes aquarum” significatur ducere per vera Verbi ad conjunctionem cum Domino. Quod per “fontem” et “fontes” significetur Dominus et quoque Verbum, constat ex his locis:
“Omnes Fontes mei in Te, Jehovah” (Psalm. lxxxvii.{1} 7);
“Deseruerunt Fontem aquarum vivarum Jehovam” (Jerem. xvii. 13);
“Populus Me deseruerunt Fontem aquarum vivarum” (Jerem. ii. 13{2});
“E flumine deliciarum potas eos, quia Tecum est Fons vitae” (Psalm. xxxvi. 9, 10 (B. A. 8, 9));
“In die illo erit Fons apertus habitatoribus Hierosolymae” (Sach. xiii. 1);
`Habitavit Israel secure solitarius ad Fontem Jacobi” (Deutr. xxxiii. 28);
Cum Dominus consedit ad Fontem Jacobi, dixit mulieri, “Aqua quam Ego dabo, fiet Fons aquae salientis in vitam aeternam” (Joh. iv. 5-20):
“Josephus filius fecundae juxta Fontem” (Gen. xlix. 22);
“Benedicite Domino e Fonte Israelis” (Psalm. lxviii. 27 (B. A. 26)):
“Tunc haurietis aquas cum laetitia e Fontibus salutis” (Esaj. xii. 3{3});
“Sitienti dabo e Fonte aquae vitae gratis” (Apoc. xxi. 6);
“Ducam eos ad Fontes aquarum in via recti” (Jerem. xxxi. 9).
Similia quae hic et nunc supra in Apocalypsi, dicuntur etiam
apud Esajam:
“Non esurient nec sitient, neque percutiet eos aestus, nam miserescens eorum ducet eos etiam ad Fontes aquarum” (Esaj. xlix. 10).
@1 lxxxvii. pro “lxxvii.”$
@2 13 pro “12, 13″$
@3 3 pro “13”$
385. “Et absterget Deus omnem lachrymam ad oculis eorum,” significat quod non amplius in pugnis contra mala et eorum falsa, et sic non in doloribus, erunt, sed in bonis et veris, et inde in gaudiis caelestibus a Domino. -Quod haec significentur per quod Agnus “absterget omnem lachrymam ex oculis eorum,” est quia supra (in versu 14) dicitur, quod “sint qui veniunt ex afflictione magna,” per quod significatur, quod sint qui in tentationibus fuerunt, et pugnarunt contra mala (n. 377); et qui postea non in pugnis contra mala sunt, illi in bonis et veris, et inde in gaudiis caelestibus sunt. Similia significantur per haec apud Esajam:
“Absorbebit mortem in aeternum et absterget Dominus Jehovih Lachrymam desuper omnibus faciebus: tunc dicent in die illo, Ecce Deus noster Hic, Quem exspectavimus, ut liberet nos, Hic Jehovah Quem exspectavimus; exultemus et laetemur in Salute Ipsius” (xxv. 8, 9).
386. His adjiciam hoc MEMORABILE:-
Quondam cum circumspexi in mundo spirituali, audivi sicut stridorem dentium, et quoque sicut pulsatile, et illis intermixtum sicut raucum; et quaesivi quid illa.
Et dixerunt Angeli qui apud me erant, “Sunt Collegia, quae a nobis vocantur Diversoria, ubi inter se disceptant; disceptationes illorum ita audiuntur e longinquo, sed prope non audiuntur nisi quam disceptationes.”
Accessi, et vidi domunculas contextas ex juncis luto conglutinatas.
Et volui inspicere per fenestram, sed non erat; non enim licuit intrare per januam, quia sic lux e Caelo influeret, et confunderet.
At subito facta est fenestra a dextro latere, et tunc audivi conquestos, quod in tenebris essent.
Sed mox facta est fenestra a latere sinistro, clausa fenestra a latere dextro, et tunc paullatim discussae sunt tenebrae, et visi sibi in luce.
Et post haec mihi datum est intrare per januam, et audire. Erat mensa in medio, et scamna circum circa; omnes tamen mihi visi super scamnis stare, et acriter inter se disputare de Fide et Charitate, ab una parte quod Fides esset principale Ecclesiae, ab altera quod Charitas esset.
Illi qui faciebant Fidem principale, dixerunt, “Annon fide agimus cum Deo, et charitate cum hominibus; estne inde fides caelestis, et charitas terrestris; anne per caeleste salvamur, et non per terrestre. Tum, annon Deus potest dare fidem e Caelo, quia est caelestis, et annon homo sibi daturus esset charitatem, quia est terrestris; et quod homo sibi dat, hoc non est Ecclesiae, et ideo non salvat; num sic aliquis potest ex operibus, quae vocantur charitatis, coram Deo justificari; credite nobis, quod per fidem solam non modo justificemur, sed etiam sanctificemur, si non fides per meritoria, quae sunt ex operibus charitatis, inquinatur:” praeter plura.
At illi, qui Charitatem faciebant principale Ecclesiae, acriter refellebant illa, dicendo, quod “Charitas salvet, et non fides; annon Deus caros habet omnes, et bonum vult omnibus; quomodo potest Deus hoc facere nisi per homines; num Deus solum dat loqui cum hominibus quae fidei sunt, et non dat facere hominibus quae charitatis sunt; videtisne quod absurde dixeritis de charitate quod sit terrestris; charitas est caelestis, et quia vos non facitis bonum charitatis, est fides vestra terrestris; quomodo accipitis fidem nisi sicut truncus aut lapis; dicitis per `solum auditum Verbi;’ at quomodo potest Verbum modo auditum operari, et quomodo in truncum aut lapidem; forte vivificamini vobis insciis, sed quae vivificatio, nisi quod possitis loqui quod sola fides salvet; at quid fides, et quae fides salvans, non scitis.”
Sed tunc surrexit unus, qui ab Angelo loquente mecum vocabatur Syncretista; is sumpsit tiaram e capite, et posuit super mensa, sed subito reposuit, quia calvus erat; ille dixit, “Audite, erratis omnes, verum est quod fides sit spiritualis, et charitas moralis, sed usque conjungentur, et conjunguntur per Verbum, per Spiritum Sanctum, et per Effectum, dum homo nescit, qui quidem vocari potest obedientia, sed in qua homo non aliquam partem habet. De his mecum diu cogitavi, et inveni tandem, quod homo a Deo possit accipere fidem, quae spiritualis sit, sed quod non possit moveri a Deo ad charitatem quae sit spiritualis, nisi sicut statua salis.”
His dictis, adplaudebant qui in sola fide erant, sed explodebant qui in charitate; et hi ex indignatione dicebant: “Audi socie, tu non scis, quod sit vita moralis spiritualis, et quod sit vita moralis mere naturalis, vita moralis spiritualis apud illos, qui bonum faciunt a Deo et usque sicut a se, ac vita moralis mere naturalis apud illos qui bonum faciunt ex Inferno et usque sicut a se.”
Dictum est, quod disceptatio audita sit sicut stridor dentium, et sicut pulsatile, quibus intermixtum erat raucum; disceptatio audita sicut stridor dentium erat ab illis qui in sola fide erant, disceptatio autem audita sicut pulsatile erat ab illis qui in sola charitate, et raucum intermixtum erat a Syncretista; quod ita auditi sint e longinquo soni illorum, erat quia omnes illi in mundo disceptarunt, et non aliquod malum fugerunt, et ideo non aliquod bonum morale spirituale fecerunt; et quoque prorsus nesciverunt, quod omne fidei sit verum, et omne charitatis sit bonum, et quod verum absque bono non sit verum spiritu, et quod bonum absque vero non sit bonum spiritu, et quod sic unum faciet alterum.
Quod tenebrae fierent cum facta est fenestra a latere dextro, est quia lux e Caelo ab illo latere influens afficit voluntatem; et quod lux fieret, dum, clausa fenestra a latere dextro, facta sit fenestra a latere sinistro, est quia{1} lux a latere sinistro e Caelo influens afficit intellectum; et omnis homo in luce Caeli potest esse quoad intellectum, modo claudatur voluntas quod malum ejus.
@1 quia pro “qui”$
CAPUT VIII.
1. Et cum aperuit sigillum septimum, factum est silentium in Caelo quasi semihoram.
2. Et vidi septem Angelos, qui coram Deo steterunt, et datae sunt illis septem tubae.
3. Et alius Angelus venit et stetit ad Altare, habens thuribulum aureum, et dati sunt illi suffitus multi, ut daret precibus sanctorum omnium super Altare aureum quod coram Throno.
4. Et ascendit fumus suffituum precibus sanctorum de manu Angeli coram Deo.
5. Et accepit Angelus thuribulum, et implevit illud de igne Altaris, et projecit in terram, et factae sunt voces et tonitrua et fulgura et terrae motus.
6. Et septem Angeli habentes septem tubas pararunt se ut clangerent.
7. Et primus Angelus clanxit, et facta est grando et ignis, mixta sanguine, et missa in terram, et tertia pars arborum combusta est, et omne gramen viride combustum est.
8. Et secundus Angelus clanxit, et quasi mons magnus igne ardens missus est in mare, et facta est tertia pars maris sanguis.
9. Et mortua est tertia pars creaturarum illarum in mari habentium animas, et tertia pars navium periit.
10. Et tertius Angelus clanxit, et cecidit ex Caelo stella magna ardens quasi lampas, et cecidit super tertiam partem fluviorum et super fontes aquarum.
11. Et nomen stellae dicitur Absinthium; et facta est tertia pars aquarum absinthium, et multi homines mortui sunt ex aquis, quia amarae factae sunt.
12. Et quartus Angelus clanxit, et percussa est tertia pars solis, et tertia pars lunae, et tertia pars stellarum, et obtenebrabatur tertia pars illorum{1} ut dies non luceret tertia parte ejus, et nox similiter.
@1 illorum pro “illarum” (Vide n. 413.)$
13. Et vidi et audivi unum Angelum volantem in medio Caeli, dicentem voce magna, Vae, vae, vae habitantibus super terra ex reliquis vocibus tubae trium Angelorum futurorum clangere.
SENSUS SPIRITUALIS.
CONTENTUM TOTIUS CAPITIS
AGITUR HIC DE ECCLESIA REFORMATORUM, QUALES SUNT ILLI IBI QUI IN SOLA FIDE:
PRAEPARATIO CAELI SPIRITUALIS AD COMMUNICATIONEM CUM ILLIS (vers. 1-6);
EXPLORATIO ET MANIFESTATIO ILLORUM IBI, QUI IN INTERIORIBUS
ILLIUS FIDEI SUNT (vers. 7);
ILLORUM QUI IN EXTERIORIBUS EJUS (vers. 8, 9);
QUALES SUNT QUOAD INTELLECTUM VERBI (vers. 10, 11),
QUOD SINT IN FALSIS ET INDE MALIS (vers. 12, 13).
CONTENTA SINGULORUM VERSUUM.
1. “Et (cum) aperuit sigillum septimum,” significat a Domino explorationem status Ecclesiae et inde vitae illorum qui in Regno spirituali Ipsius sunt, qui sunt qui in charitate et ejus fide, hic qui in sola fide (n. 388); “factum est silentium in Caelo quasi semihoram.” significat quod Angeli e Regno spirituali Domini valde obstupescerent, cum viderunt illos qui dixerunt se in fide esse in tali statu (n. 389).
2. “Et vidi septem Angelos qui coram Deo steterunt,” significat universum Caelum spirituale in praesentia Domini, audiens et faciens quae praeciperet (n. 390); “et datae sunt illis septem tubae,” significat explorationem et detectionem status Ecclesiae et inde vitae illorum qui in sola fide sunt (n. 391).
3. “Et alius Angelus venit et stetit ad Altare, habens thuribulum aureum.” significat cultum spiritualem, qui fit ex bono charitatis per vera fidei (n. 392); “et dati sunt illi suffitus multi, ut daret precibus sanctorum omnium super Altare aureum quod coram Throno,” significat propitiationem ne Angeli Regni Spiritualis Domini laederentur a spiritibus Regni Satanici qui infra erant (n. 393).
4. “Et ascendit fumus suffituum precibus sanctorum de manu Angeli coram Deo,” significat tutelam illorum a Domino (n. 394).
5. “Et accepit Angelus thuribulum, et implevit illud (de) igne Altaris, et projecit in terram,” significat amorem spiritualem in quo amor caelestis, et ejus influxum in inferiora, ubi illi qui in fide separata a charitate, erant (n. 395); et factae sunt voces et tonitrua et fulgura et terrae motus,” significat quod postquam communicatio aperta est cum illis, auditae sint ratiocinationes de sola fide et confirmationes pro illa (n. 396).
6. “Et septem Angeli habentes septem tubas pararunt se ut clangerent,” significat praeparatos et accinctos ad explorandum statum Ecclesiae et inde vitae apud illos quibus Religio est sola fides (n. 397).
7. “Et primus Angelus clanxit,” significat explorationem et manifestationem qualis status Ecclesiae est apud illos qui interius in illa fide sunt (n. 398); “et facta est grando et ignis mixta sanguine.” significat falsum ex amore infernali destruens bonum et verum, et falsificans Verbum (n. 399); “et missa in terram, et tertia pars arborum combusta est,” significat quod apud illos omnis affectio et perceptio veri, quae faciunt hominem Ecclesiae, perirent (n. 400); “et omne gramen viride combustum est,” significat sic omne vivum fidei (n. 401).
8. “Et secundus Angelus clanxit,” significat explorationem et manifestationem, qualis status Ecclesiae est apud illos qui exterius in illa fide sunt (n. 402); “et quasi mons (magnus) igne ardens missus est in mare, significat apparentiam amoris infernalis apud illos (n. 403); “et facta est tertia pars maris sanguis,” significat quod omnia communia vera apud illos falsificata essent (n. 404).
9. “Et mortua est tertia pars creaturarum istarum in mari habentium animas, significat quod qui vixerunt et vivunt illam fidem non possint reformari et vitam accipere (n. 405); “et tertia pars navium periit,” significat quod omnes cognitiones boni et veri ex Verbo inservientes pro usu vitae apud illos deperditae essent (n. 406).
10. “Et tertiis Angelus clanxit,” significat explorationem et manifestationem status Ecclesiae apud illos quibus Religio est sola fides, quoad affectionem et receptionem veritatum ex Verbo (n. 407); “et cecidit ex Caelo stella magna ardens quasi lampas.” significat apparentiam propriae intelligentiae ex fastu oriundo ex amore infernali (n. 408); “et cecidit super tertiam partem fluviorum et super fontes aquarum,” significat quod inde omnia vera Verbi prorsus falsificata sint (n. 409).
11. “Et nomen stellae dicitur Absinthium, et facta est tertia pars aquarum absinthium,” significat falsum infernale ex quo illorum propria intelligentia, per quam omnia vera Verbi falsificata sunt (n. 410); “et multi homines mortui sunt ex aquis factae sunt,” significat exstinctionem vitae spiritualis
(apud plures) ex falsificatis veris Verbi (n. 411).
12. “Et quartis Angelus clanxit,” significat explorationem et manifestationem status Ecclesiae apud illos quibus Religio est sola fides, quod sint in malis falsi et falsis mali (n. 412); “et percussa est tertia pars solis, et tertia pars lunae, et tertia pars stellarum, et obtenebrabatur tertia pars illorum,” significat quod propter mala ex falsis ac falsa ex malis non scirent quid amor, quid fides, et ullum verum (n. 413); “ut dies non luceret tertia parte ejus et nox similiter,” significat non amplius aliquod verum spirituale nec verum naturale inserviens pro doctrina
et vita ex Verbo apud illos (n. 414).
13. “Et vidi et audivi unum Angelum volantem in medio Caeli,” significat instructionem et praedictionem a Domino (n. 415); “dicentem voce magna, Vae, vae, vae habitantibus super terra ex reliquis vocibus tubae trium Angelorum futurorum clangere,” significat summam lamentationem super statum damnatum illorum in Ecclesia, qui doctrina et vita apud se confirmaverunt fidem separatam a charitate (n. 416).
387. EXPLICATIO.
Sunt duo Regna, in quae Universum Caelum distinctum est, Regnum Caeleste et Regnum Spirituale. Regnum Caeleste consistit ex illis qui in amore in Dominum sunt et inde in sapientia; ac Regnum Spirituale, ex illis qui in amore erga proximum sunt et inde in intelligentia; et quia amor erga proximum hodie vocatur “charitas,” ac intelligentia “fides,” consistit hoc Regnum ex illis qui in charitate et inde fide sunt. Nunc quia Caelum in duo Regna distinctum est, etiam Infernum in duo Regna illis opposita distinctum est, in Regnum Diabolicum et in Regnum Satanicum. Regnum Diabolicum consistit ex illis qui in amore dominandi ex amore sui sunt, et inde in stultitia, est enim amor ille oppositus amori caelesti, ac stultitia ejus opposita sapientiae caelesti; Regnum autem Satanicum consistit ex illis qui in amore dominandi ex fastu propriae intelligentiae sunt, et inde in insania, est enim ille amor oppositus amori spirituali, ac insania ejus opposita intelligentiae spirituali: per stultitiam et insaniam intelligitur stultitia et insania in rebus caelestibus et spiritualibus. Similia intelligenda sunt de Ecclesia in terris, quae dicta sunt de Caelo, unum enim faciunt. De binis illis Regnis videatur Opus de Caelo et Inferno Londini editum (n. 20-28, et pluries alibi).
Nunc quia in Apocalypsi unice agitur de Statu Ecclesiae in fine ejus (ut in Praefatione et n. 2 dictum est), idcirco de illis qui in duobus Regnis Caeli, et de illis qui in duobus Regnis Inferni sunt, et quales sunt, ex nunc agitur; ab hoc capite (viii.) ad cap. xvi. de illis qui in Regno Spirituali, et in Regno illi opposito Satanico sunt; in cap. xvii. et xviii., de illis qui in Regno Caelesti et in Regno ei opposito Diabolico sunt; et postea de Ultimo Judicio; et demum de Nova Ecclesia, quae est Nova Hierosolyma; haec concludit omnia antecedentia, quia est finis propter quem. In Verbo passim nominatur “Diabolus” et “Satanas,” et per utrumque intelligitur Infernum; nominatur ita, quia omnes in uno Inferno vocantur diaboli, et omnes in altero vocantur satanae.
388. (Vers. 1.) “Et cum aperuit sigillum septimum,” significat a Domino explorationem status Ecclesiae et inde vitae illorum qui in Regno spirituali Ipsius sunt, qui sunt qui in charitate et ejus fide, hic qui in sola fide. – Quod haec significentur, constare potest ex singulis hujus capitis in Sensu spirituali intellectis; agitur enim in hoc capite et in sequentibus ad cap. xvi., de illis qui in Regno Spirituali sunt, qui sunt, ut mox supra (n. 387) dictum est, qui in amore erga proximum et inde intelligentia sunt. Sed quia hodie pro amore erga proximum dicitur “charitas,” et pro intelligentia dicitur “fides,” et hic non sit exploratio super illos qui in charitate et inde fide sunt, quia hi pertinent ad illos qui in Caelo sunt, quare fit hic exploratio super illos qui in sola fide sunt. Sola fides est quoque fides separata a charitate, quia non est conjunctio (videatur infra n. 417). Quod “aperire sigillum” significet explorare status vitae, seu quod idem est, status Ecclesiae et inde vitae, videatur supra (n. 295, 302, 309, 317, 324).
389. “Factum est silentium in Caelo quasi semihoram,” significat quod Angeli e Regno spirituali Domini valde obstupescerent, cum viderunt illos qui dixerunt se in fide esse in tali statu. – Per “silentium in Caelo” non aliud intelligitur quam obstupescentia ibi super illos qui se dicunt in fide esse, et tamen in tali statu; status enim illorum describitur in sequentibus, qui qualis est, ab explicatis constare potest: per “semihoram” significatur valde, quia per “horam” significatur status plenus. Quod “tempus” significet statum, videbitur infra.
390. (Vere. 2.) “Et vidi septem Angelos qui coram Deo steterunt,” significat universum Caelum spirituale in praesentia Domini, audiens et faciens quae praeciperet. Quod per “septem Angelos” significetur universum Caelum, est quia per “septem” significantur omnes seu omnia, et inde totum et universum (n. 10); ac per “Angelos” in supremo Sensu Dominus, et in sensu respectivo Caelum (n. 5, 65,{1} 342, 344), hic Caelum spirituale, ut constare potest ex supra dictis (n. 387, 388); quod “stare coram Deo” significet audire et facere quae praecipit, videatur supra (n. 366).
@1 65 pro “66”$
391. “Et datae sunt illis septem tubae,” significat explorationem et detectionem status Ecclesiae et inde vitae illorum qui in sola fide sunt. – Per tubas hic significatur simile quod per “clangere,” quia illis clangebant; et per “clangere tubis” significatur convocare ad solennitates, quae erant variae, hic ad explorandum et detegendum quales sunt qui in sola fide, ita quales sunt qui ab Ecclesiis Reformatorum hodie.
Sciendum est, quod Ecclesia in orbe Reformato hodie divisa sit in tres, ex tribus Antesignanis, qui fuerunt Lutherus, Calvinus, et Melanchthon, et quod tres illae Ecclesiae in variis discrepent: sed in hoc articulo, quod homo justificetur fide absque operibus legis, omnes conveniant; quod mirabile est.
Quod per “clangere tubis,” significetur convocare, videbitur
infra (n. 397).
392. (Vers. 3.) “Et alius Angelus venit et stetit ad Altare habens thuribulum aureum,” significat cultum spiritualem, qui fit ex bono charitatis per vera fidei. – Per “Altare” ad quod Angelus stetit, et per “thuribulum aureum” quod manu habuit, significatur cultus Domini ex amore spirituali, qui cultus est ex bono charitatis per vera fidei. Apud filios Israelis erant duo altaria, unum extra tentorium, alterum intra tentorium; altare extra tentorium vocabatur “Altare Holocausti,” quia holocausta et sacrificia super illo fiebant; altare intra tentorium vocabatur “Altare Suffitus” ut et “Altare Aureum:” quod duo altaria essent, erat causa, quia cultus Domini fit ex amore caelesti et ex amore spirituali; ex amore caelesti ab illis qui in Regno caelesti Ipsius sunt, et ex amore spirituali ab illis qui in Regno spirituali Ipsius sunt: de binis illis Regnis videatur supra (n. 387). De binis altaribus videantur sequentia apud Mosen:
De “Altari Holocausti” (Exod. xx. 21 ad fin. (B. A. 24-26); cap. xxvii. 1-8{1}; cap. xxxix. 38-39{2}; Levit. vii.{3} 1-5; cap. viii. 11; cap. xvi. 18, 19, 33, 34);
De “Altari Suffitus” (Exod. xxx. 1-10{4}; cap. xxxi. 8{5}; cap. xxxvii. 25-29; cap. xl. 5-26: Num. vii.{6} 1).
Quod altaria, thuribula et suffitus visa sint Johanni, non erat quia talia dantur in Caelo; erant modo repraesentativa cultus Domini ibi; causa est, quia talia apud filios Israelis instituta fuerunt, et ideo in Verbo saepius nominata; et illa Ecclesia fuit Ecclesia repraesentativa, omnia enim cultus eorum repraesentabant, et inde nunc significant Divina Caelestia et Spiritualia Domini, quae sunt Ecclesiae Ipsius in Caelis et in Terris. Similia itaque per duo illa Altaria significantur in Verbo, in sequentibus:
“Mitte lucem Tuam et veritatem Tuam, hae ducent me ad habitacula Tua, et ingrediar ad Altare Dei, ad Deum” (Psalm. xliii.{7} 3, 4);
“Lavo in innocentia manus meas, et circumdo Altare Tuum, Jehovah, et audiri faciam vocem confessionis” (Psalm. xxvi. 6, 7);
“Peccatum Jehudae scriptum est stylo ferri super tabula cordis eorum, et in cornibus Altarium vestrorum” (Jerem. xvii. 1, 2);
“Deus Jehovah, Qui illuminat nos, ligate festum funibus usque ad cornua Altaris” (Psalm. cxviii. 27);
“In die illo erit Altare Jehovae in medio terrae Aegypti” (Esaj. xix. 19);
“Altare Jehovae in medio terrae Aegypti” significat cultum Domini ex amore in naturali homine.
“Tribulus et spina ascendent super Altaria illorum” (Hosch. x. 8{8};
per quae significatur cultus ex malis et falsis mali.
(Praeter alibi, ut Esaj. xxvii. 9; cap. lvi. 6, 7; cap. lx. 7; Thren. ii 7; Ezech. vi 4-6, 13{9}; Hosch. viii. 11; cap. x 1, 2 Amos. iii 14; Psalm. li. 21{10} (B. A. 19); Psalm. lxxxiv. 4{11} (B. A. 3); Matth. v. 23, 24; cap. xxiii. 18-20.)
Quoniam cultus Domini repraesentabatur et inde significatur per “Altare,” patet quod per “Altare” hic in Apocalypsi non aliud intelligatur, et quoque alibi; ut,
“Vidi sub Altari animas occisorum propter Verbum Dei” (Apoc. vi. 9);
“Adstitit Angelus et dixit, Metire Templum Dei et Altare, et adorantes in illo” (Apoc. xi. 1);
“Audivi alium Angelum ex Altari dicentem, vera et justa sunt judicia Tua” (Apoc. xvi. 7).
Quoniam cultus repraesentativus, qui praecipue super binis altaribus fiebat, abrogatus est a Domino cum in mundum venit, quia Ipse interiora Ecclesiae aperuit, quare dicitur apud Esajam,
“In die illo respiciet homo ad Factorem suum, et oculi ejus ad Sanctum Israelis spectabunt, et non ad Altaria opus manuum suarum (xvii. 7, 8).
@1 8 pro “9”$
@2 38, 39 pro “36 ad 43″$
@3vii. pro “vi.”$
@4 10 pro “12”$
@5 xxxi. 8 pro “xxxii. 6″$
@6 vii. pro “vi.”$
@7 xliii. pro “xxiii.”$
@8 8 pro “7, 8″$
@9 4-6, 13 pro “3, 4, 6, 13″$
@10 21 pro “20”$
@11 lxxxiv. 4 pro “lxxiv. 3, 4″$
393. “Et dati sunt illi suffitus multi, ut daret precibus sanctorum omnium super Altare aureum quod coram Throno” significat propitiationem ne Angeli Regni Spiritualis Domini laederentur a spiritibus Regni Satanici, qui infra erant. – Per “suffitus” et per “altare aureum” significatur cultus Domini ex Amore spirituali (n. 277, 392); per “preces” significantur illa quae charitatis et inde fidei sunt in cultu n. (278); et per “sanctos” intelliguntur qui e Regno Spirituali Domini sunt, et per “justos” qui e Regno Caelesti Ipsius (n. 173); ex his constare potest, quod de illis qui in Regno Spirituali Domini sunt, hic agatur. Quod hic per “suffitus multos datos precibus sanctorum omnium super Altare aureum” significetur propitiatio ne laederentur a spiritibus Regni Satanici qui infra erant, est quia propitiationes et expiationes fiebant per suffitus, imprimis quando pericula imminebant; ut constare potest ex his:
Cum murmuravit concio contra Mosen et Aharonem, et plaga affecti sunt sumpsit Aharon ignem ex Altari, et in thuribulum dedit suffimentum, et cucurrit inter vivos et mortuos ut expiaret, “et coercita est plaga” (Num. xvii. 7-15 (B. A. xvi, 42-50));
Altare suffitus etiam positum fuit in Tentorio ante Propitiatorium quod super Arca: et quovis mane, cum adornabantur lucernae, super illo suffiebatur (Exod. xxx. 1-10);
Et mandatum est, ut quoties Aharon intraret intra velum, suffiret, ac nubes suffimenti tegeret Propitiatorium, ne moreretur (Levit. xvi. 11-13).
Ex his constare potest quod propitiationes in Ecclesia repraesentativa Israelitica factae fuerint per suffitiones; similiter hic, ne laederentur a spiritibus satanicis, qui infra erant.
394. (Vers. 4.) “Et ascendit fumus suffituum precibus sanctorum de manu Angeli coram Deo,” significat tutelam illorum a Domino. – Per “fumum suffituum ascendentem coram Deo” significatur acceptum et gratum; quare simile dicit David,
“Acceptae sint preces, suffimentum coram Te” (Psalm. cxli. 2);
causa erat, quia fumus suffitus erat fragrans ex aromatibus, quae erant stacte, onyche, galbanum et thus, ex quibus suffimentum conficiebatur (Exod. xxx. 34); et fragrantiae ex illis aromatibus correspondent talibus quae amoris spiritualis, seu charitatis et inde fidei sunt: in Caelo enim sentiuntur odores fragrantissimi correspondentes Angelorum perceptionibus ex amore illorum oriundis; quare etiam pluribus in locis in Verbo dicitur, quod Jehovah “odoratus sit odorem quietis.” Quod significetur tutela a Domino, sequitur ex illis, quae mox supra (n. 393) dicta sunt.
395. (Vers. 5.) “Et accepit Angelus thuribulum et implevit illud (de) igne Altaris, et projecit in terram,” significat amorem spiritualem, in quo amor caelestis, et ejus influxum{1} in inferiora, ubi illi qui in fide separata a charitate erant. – Quod per “thuribulum,” aeque ac per “suffitum,” significetur cultus ex amore spirituali, patet a supra ostensis; et ex eo, quod in Verbo continens significet idem cum contento, quemadmodum etiam poculum et patina idem cum vino et cibo (Matth. xxiii. 25, 26; Luc. xxii. 20; et alibi). Quod per “ignem Altaris holocausti” significetur Divinus Amor caelestis, est quia per illud Altare significabatur cultus ex illo amore, videatur supra (n. 392); et per “ignem” in supremo Sensu significatur Divinus amor (n. 494).
Amor spiritualis, qui est charitas, trahit suam essentiam ex amore caelesti, qui est amor in Dominum; absque hoc amore non est vitale in amore spirituali seu charitate, non enim aliunde est spiritus et vita quam a Domino. Hoc repraesentatum est in Ecclesia Israelitica per quod
Non aliunde acciperent ignem in thuribula et suffirent, quam ex Altari holocausti (ut constare potest apud Mosen, Levit. xvi. 12, 13 Num. xvii. 11, 12 (B. A. xvi. 46, 47));
et quod
Duo Filii Aharonis consumpti fuerint ex igne e Caelo, quia suffiebant ex igne alieno (hoc est, ex igne non desumpto ex Altari) (Levit. x. 1, 2);
quare etiam statutum fuit, quod
Ignis jugiter arderet super Altari holocausti, nec exstingueretur (Levit. 6 (B. A. 13));
hoc ex causa, quia ignis illius Altaris significabat Divinum Amorem Domini, et inde amorem in Dominum. Per “projicere thuribulum in terram” significatur influxus in inferiora.
@1 influxum pro “influxus” (Vide Contenta singulorum versuum.)$
397. (Vers. 6.) “Et septem Angeli habentes septem tubas pararunt se ut clangerent,” significat praeparatos et accinctos ad explorandum statum Ecclesiae et inde vitae apud illos quibus religio est sola fides. – Quid per “tubas” significatur, constat ex statuto usuum illarum apud filios Israelis, de quibus ita apud Mosen:
Jehovah locutus est ad Mosen, ut faceret tubas argenti pro convocatione concionis, et profectione castrorum; et quod illis clangerent in diebus gaudii, festis, noviluniis, super holocaustis et sacrificiis: tum quod quando venirent in bellum contra hostes infestantes illos, conclamarent Tubis, et quod tunc in memoriam venirent coram Jehovah Deo, et servarentur ab hostibus (Num. x. 1-10{1}).
Ex his videri potest quid significatur per “clangere tubis:” quod hic per quod “septem Angeli clangerent” significetur exploratio et manifestatio, qualis est status Ecclesiae apud illos quibus religio est sola fides, patet a singulis hujus capitis, et a singulis sequentium capitum usque ad decimum sextum inclusive, in Sensu spirituali intellectis. Ex usibus tubarum apud filios Israelis videri etiam potest, quid per “tubas” et per “clangere” illis, significatur in sequentibus locis:
“Clangite buccina in Zione, et Clangite in monte sanctitatis, quia venit dies Jehovae” (Joel ii. 1, 2);
“Jehovah super illis apparebit, et exibit sicut fulgur telum Ipsius, et Dominus Jehovih Buccina clanget” (Sach. ix. 14);
“Jehovah sicut Leo exibit, et Clanget” (Esaj. xlii. 13);
“In die illo clangetur Buccina magna, et venient pereuntes in terra Aschuris, et expulsi in terra Aegypti, et incurvabunt se Jehovae in monte sanctitatis” (Esaj. xxvii. 13);
“Mittet Angelos cum Tubae voce magna, et congregabunt electos Ipsius a quatuor ventis, a terminis caelorum ad terminos illorum” (Matth. xxiv. 31);
“Beatus populus qui Clangorem norunt, Jehovah in luce facierum Tuarum ambulabunt” (Psalm. lxxxix. 16 (B. A. 15));
“Cum canunt stellae matutae, et Clangunt filii Dei” (Hiob xxxviii. (7)).
Quoniam “soni tubarum” talia significabant, et in Ecclesia Israelitica omnia sistebantur ad vivum secundum correspondentias et inde significationes, ideo etiam factum est,
Cum descendit Jehovah super Montem Sinai, quod fuerint voces et fulgura et nubes gravis, et vox Buccinae vehemens, et vox Buccinae vadens et fortificans se valde, et populus in castris trepidaret valde (Exod. xix. 16-25).
Ideo etiam factum est, quod
Cum trecenti cum Guideone clanxerunt Buccinis contra Midianem, tunc gladius viri contra socium esset, et aufugerent (Jud. vii. 16-22);
pariter quod
Duodecim millia ex filiis Israelis cum vasis sanctitatis et cum Tubis in manibus Midianem vicerint (Num. xxxi. 1-8)
ut et quod
Murus Jerichuntis, postquam septem sacerdotes cum septem Buccinis septies circumiverunt urbem, ceciderit (Jos. vi. 1-20).
Quare dicitur apud Jeremiam,
“Clangite contra Babelem circumcirca, destructi sunt muri ejus” (l. 15{2});
et apud Zephaniam,
“Dies tenebrarum et caliginis, dies Buccinae et Clangoris super urbes munitas” (i. 15, 16).
@1 10 pro “11”$
@2 15 pro “13”$
398. (Vers. 7.) “Et primus Angelus clanxit,” significat explorationem et manifestationem, qualis status Ecclesiae est apud illos qui interius in illa fide sunt. – Per “clangere” significatur explorare et manifestare (n. 397): quod per “clangorem primi hujus Angeli” intelligatur exploratio et manifestatio status Ecclesiae apud illos qui interius in illa fide sunt, est quia operatio ejus facta est in “terram,” ut sequitur, et operatio clangoris secundi Angeli in “mare;” et per terram et mare” ubivis in Apocalypsi, dum utrumque nominatur, intelligitur universa Ecclesia, per “terram” Ecclesia ex illis qui in internis ejus sunt, et per “mare” Ecclesia ex illis qui in externis ejus sunt; Ecclesia enim est interna et externa, interna apud Clericos, externa apud Laicos, seu interna apud illos qui interius studuerunt doctrinalibus ejus, et confirmaverunt illa ex Verbo, et externa apud illos qui non ita. Hi et illi sunt qui per “terram et mare,” intelliguntur in his locis in Apocalypsi:
“Ne flaret ventus super Terram, neque super Mare” (vii. 1);
“Ne damno afficiatis Terram neque Mare” (vii. 3);
Angelus descendens e Caelo “posuit pedem dextrum super Mari, et sinistrum super Terra (x. 2, 8; tum vers. 5{1});
“Vidi bestiam ascendentem e Mari, et aliam bestiam ascendentem e Terra” (xiii. 1, 11);
“Laudate Deum Qui fecit Caelum, Terram et Mare” (xiv. 7);
“Primus Angelus effudit phialam suam super Terram, et secundus Angelus suam super Mare” (xvi. 2, 3).
Quod per “terram et mare” significetur Ecclesia interna et externa, ita universa Ecclesia, est quia in mundo spirituali illi qui in internis Ecclesiae sunt, apparent super arida, et illi qui in externis ejus sunt sicut in maribus; sed maria sunt apparentiae ex communibus veris, in quibus sunt. Quod “terra” significet Ecclesiam, videatur (n. 285); quod etiam “orbis” (n. 551).
@1 5 pro “6”$
399. “Et facta est grando et ignis mixta sanguine,” significat falsum ex amore infernali destruens bonum et verum, et falsificans Verbum. – Per “grandinem” significatur falsum destruens bonum et verum; per “ignem” significatur amor infernalis, et per “sanguinem” significatur falsificatio veri. Quod “grando” significet falsum destruens bonum et verum, videbitur infra; quod “ignis” sit amor in utroque sensu, caelestis et infernalis, videatur, n. 468; quod “sanguis” sit Divinum Verum Domini, quod etiam est Verbum, et in opposito sensu Verbum falsificatum, n. 379. Ex his in unum sensum collatis, patet, quod per “facta est grando et ignis mixta sanguine” significetur falsum ex amore infernali destruens bonum et verum, et falsificans Verbum. Quod significentur, est quia in mundo spirituali apparent talia, cum sphaera Divini Amoris et Divinae Sapientiae Domini e Caelo delabitur in societates infra, ubi falsa ex amore infernali sunt, et per illa falsificatur Verbum. Similia per “grandinem” et simul “ignem” significantur in sequentibus locis:
“A splendore ante Ipsum nubes transiverunt, Grandine et Prunis ignis: Altissimus dedit vocem, Grandinem et Prunas ignis: et misit tela Sua multa, et dispersit illos” (Psalm. xviii. 13-15{1} (B. A. 12-14)):
“Disceptabo peste et sanguine, et Lapides Grandinis, Ignem, et sulphur faciam pluere super illos” (Ezech. xxxviii. 22):
“Tunc audiri faciet Jehovah vocem Suam, in Flamma Ignis comedentis, et Lapide Grandinis” (Esaj. xxx. 30{2});
“Dedit pluvias eorum Grandinem, ignem flammarum in terra eorum, et confregit arborem termini eorum” (Psalm. cv. 32, 33);
“Percussit Grando vitem eorum, et sycomoros Grandine gravi, et pecora eorum Prunis: misit in excandescentia irae Suae immissionem angelorum malorum” (Psalm. lxxviii.{3} 47-49);
haec de Aegypto. De quibus ita apud Mosen:
“Extendit Moses baculum, et Jehovah dedit voces et Grandinem; et fuit Grando et Ignis simul ambulans in medio Grandinis gravis: et percussit Grando omnem herbam agri, et omnem arborem agri confregit” (Exod. ix. 23-35{4}).
Omnia miracula in Aegypto facta significabant mala et falsa ex amore infernali, quae erant apud Aegyptios; quod libet miraculum aliquod malum et falsum; apud illos enim fuerat Ecclesia repraesentativa, sicut in pluribus regnis Asiae, sed facta est idololatrica et magica; per “Mare Suph” significatur Infernum, in quo tandem perierunt. Simile quid per “lapides grandinis,”
A quibus plures ex hostibus perierunt, quam a gladio (Jos. x. 11),
significatur. Simile etiam per “grandinem” in sequentibus locis:
“Vae coronae superbiae, robustus Dominus, sicut inundatio Grandinis evertit Grando refugium mendacii” (Esaj. xxviii. 1, 2, 17);
“Grandinabit, donec se demittet sylva” (Esaj. xxxii. 19): “Apertum est Templum Dei in Caelo, et facta sunt fulgura, voces, et tonitrua, et terrae motus, et Grando magna” (Apoc. xi. 19).
“Et Grando magna talenti pondo descendit de Caelo super homines” (Apoc. xvi. 21);
“Num vidisti thesauros Grandinis, qui inhibentur in diem praelii et belli” (Hiob xxxviii. 22, 23):
“Dic ad incrustantes ineptum quod cadet, fiet pluvia inundans, qua vos, Lapides Grandinis, cadent” (Ezech. xiii. 11).
“incrustare ineptum” est confirmare falsum ut appareat sicut verum; quare illi qui hoc faciunt, vocantur “Lapides Grandinis.”
@1 13-15 pro “13, 14″$
@2 30 pro “30, 31″$
@3 lxxviii. pro “lxxxviii.”$
@4 23-35 pro “28 ad 35″$
“Cognoscent omnes Arbores agri, quod Ego Jehovah humiliem Arborem altam, exaltem Arborem humilem, et arefaciam Arborem viridem, et germinare faciam Arborem aridam” (Ezech. xvii. 24);
“Beatus vir qui confidit in Jehovah; erit sicut Arbor plantata juxta aquas, non cessabit a ferendo fructum” (Jerem. xvi. 7, 8{1});
“Beatus vir cujus in Lege (Jehovae) beneplacitum; erit sicut Arbor plantata juxta rivos aquarum, quae fructum dabit in tempore suo” (Psalm. i. 13{2});
Laudate Jehovam “Arbores fructus” (Psalm. cxlviii. 9):
“Saturantur Arbores Jehovae” (Psalm. civ. 16):
“Securis ad radicem Arboris jacet, omnis Arbor non faciens fructum bonum exscindetur” (Matth. iii. 10; cap. vii. 16-20{3};
“Aut facite Arborem bonam et fructum bonum, aut facite Arborem putrem et fructum putrem, ex fructu enim cognoscitur Arbor” (Matth. xii. 33{4}; Luc. vi. 43, 44):
“Incendam ignem, qui comedet omnem Arborem viridem et omnem Arborem aridam” (Ezech. xxi. 3 (B. A. xx. 47)).
Quoniam “arbor” significat hominem, ideo statutum fuit, quod
Fructus Arboris inserviens esui in terra Canaane praeputiaretur (Levit. 23-25);
tum,
Quando aliqua urbs obsidebatur, non securim mitterent in aliquam Arborem fructus boni (Deutr. xx. 19, 20);
ut et quod
In Festo Tabernaculorum acciperent fructus Arboris honoris, et laetarentur coram Jehovah (Levit. xxiii. 40, 41).
(Praeter plura, quae hic propter copiam non afferuntur.)
@1 7, 8 pro “8”$
@2 1-3 pro “3”$
@3 20 pro “21”$
@4 33 pro “31”$
“Vox dixit, Clama; et dixit, Quid clamabo; Omnis Caro Gramen; exaruit Gramen, et decidit flos, quia ventus spiravit in illud; vere Gramen populus; exaruit Gramen, et decidit flos, et Verbum Dei nostri consistet in aeternum” (Esaj. xl. 5-8).
“Habitatores facti sunt Herba agri, Olus graminis, Gramen tectorum, et arvum adustum ante segetem” (Esaj. xxxvii. 27; 2 Reg. xix. 26);
“Effundam benedictionem Meam super natos tuos, et germinabunt in medio Graminis” (Esaj. xliv. 3, 4).
(Et alibi, ut Esaj. li. 12; Psalm. xxxvii.{1} 2; Psalm. ciii. 15; Psalm. cxxix. 6; Deutr. xxxii. 2.)
Quod per “virens” seu “viride,” significetur vivens seu vivum, patet
(Apud Jerem. xi. 16; cap. xvii. 8{2}; Ezech. xvii. 24; cap. xxi. 3 (B. A. xx. 47); Hosch. xiv. 9 (B. A. 8); Psalm. xxxvii. 35; Psalm. lii. 10 (B. A. 8); Psalm. xcii. 11, 15 (B. A. 10, 14){3}).
Simile quod hic dicitur in Apocalypsi, factum est in Aegypto, quod nempe
Ex Grandine et Igne commixtis combusta sit omnis Arbor et omnis Herba agri (Exod. ix. 22-35{4}; Psalm. lxxviii.{5} 47-49; Psalm. cv. 32, 33).
@1 xxxvii. pro “xxvii.”$
@2 Jerem. xi. 16; cap. xvii. 8 pro “Jerem. xvii. 8; cap. xl. 16” (Vide Apoc. Ex. n. 507)$
@3 11, 15 pro “11”$
@4 22-35 pro “38 ad 35″$
@5 lxxviii. pro “lxxxviii.”$
402. (Vers. 8) “Et secundus Angelus clanxit,” significat explorationem et manifestationem, qualis status Ecclesiae est apud illos qui exterius in illa fide sunt. – Quod “clangere tuba” significet explorare et manifestare statum Ecclesiae et inde vitae apud illos quibus religio est sola fides, videatur supra (n. 397): quod haec de illis qui exterius in illa fide sunt, dicantur, est quia hic de illis qui super “terra;” et per illos qui super “terra” intelliguntur qui in internis Ecclesiae sunt, qui sunt Clerici, et per illos qui in “mari,” intelliguntur qui in externis Ecclesiae sunt, qui sunt Laici, videatur supra, n. 398; quod illi appareant in mundo spirituali sicut in mari, n. 238, 290.
403. “Et quasi mons (magnus) igne ardens missus est in mare,” significat apparentiam amoris infernalis apud illos qui in externis Ecclesiae sunt et in sola fide. – Per “mare” significatur Ecclesia apud illos qui in externis sunt, et in sola fide; et illi qui in externis sunt, vocantur communi voce Laici, quia illi qui in internis sunt, vocantur Clerici (n. 397, 402); per “montem” significatur amor (n. 336); et per “montem igne ardentem” significatur amor infernalis (n. 494, 599); apparentia hujus amoris est apud illos de quibus hic agitur, apparet enim ille amor ex illis apud Angelos; causa est, quia sola fides est fides separata a charitate (n. 388); et ubi non est charitas, hoc est, amor erga proximum, qui est amor spiritualis, est amor infernalis; non datur amor spiritualis, est amor infernalis; non datur amor medius nisi apud tepidos (de quibus, Apoc. iii. 15, 16).
404. “Et facta est tertia pars maris sanguis,” significat quod omnia communia vera apud illos falsificata essent. – Per “tertiam partem” significantur omnia (n. 400); per “sanguinem” significatur falsificatio veri Verbi (n. 379); per “mare” significatur Ecclesia apud illos qui in externis ejus sunt, et in sola fide (n. 398{1}, 402); quod apud hos communia vera falsificata sint, est quia in illis solis sunt, non enim sciunt singularia fidei istius, sicut Clerici; ex communibus veris apud illos est, quod appareant sicut in mari in mundo spirituali; causa est, quia aquae significant vera (n. 50); et mare est commune receptaculum illarum (n. 238).
@1 398 pro “397”$
“Lis Jehovae cum habitatoribus terrae, quia non veritas, non misericordia, et non cognitio Dei; et contabescet omnis habitans in ea quoad Bestiam agri, et Avem caelorum, etiam Pisces maris colligentur” (Hosch. iv. 1,3):
“Consumam Hominem et Bestiam, Avem Caelorum et Pisces maris offendicula cum impiis” (Zeph. i. 3):
“Erit terrae motus magnus super terra Israelis, et contremiscent coram Me Pisces maris, Avis caelorum, et Bestia agri” (Ezech.xxxviii. 18-20);
“Dominari fecisti Ipsum super opera manuum Tuarum: omnia posuisti sub pedes Ipsius; Bestias agrorum, Avem Caeli, et Piscem maris, transeuntem viam marium” (Psalm. Viii. 7-9 (B. A.6-8));
haec de Domino.
“Quaere quaeso Bestias et docebunt te, aut Aves caeli et annuntiabunt tibi, et Pisces maris narrabunt tibi: quis non novit ex his omnibus quod manus Jehovae faciat illud” (Hiob xii. 7-9).
(Praeter multis aliis in locis.)
Per “pisces” autem seu “creaturas maris,” de quibus hic, intelliguntur affectiones et inde cogitationes illorum hominum qui in communibus veris sunt, et sic qui plus ex naturali quam ex spirituali trahunt; hi intelliguntur per “pisces” in locis antecedentibus, et quoque in his sequentibus:
“Per increpationem Meam exsicco mare, pono fluvios in desertum, putrescet Piscis eorum; et morietur siti” (Esaj. 1. 2);
“Rex Aegypti, Balaena magna, qui cubas in medio fluviorum tuorum, dixisti, Meus est fluvius, ego feci me; propterea adhaerere faciam Piscem fluviorum tuorum squamis tuis, et derelinquam in deserto te et omnem Piscem fluviorum tuorum” (Ezech. xxix. 3-5):
haec dicta sunt ad Regem Aegypti, quia per “Aegyptum” significatur naturale separatum a spirituali, et inde per “pisces fluviorum” ejus illi qui in doctrinalibus sunt, et ex illis in fide separata, quae fides est modo scientia: propter quam separationem, etiam inter miracula ibi fuit,
Quod aquae illorum versae sint in sanguinem, et quod inde pisces mortui sint (Exod. vii. 17-25; Psalm. cv. 29).
Porro,
Quare facis hominem sicut Pisces maris; omnis hamo{1} extrahit, et congregat in rete (Hab. i. 14-16);
“pisces” hic pro illis qui in communibus veris et in fide separata a charitate.
At “pisces” pro illis qui in communibus veris et in fide
conjuncta charitati, apud Ezechielem:
“Dixit ad me, Aquae hae exeuntes ad terminum orientalem, veniunt ad Mare, unde sit omnis Anima quae reptat, vivens, et Piscis multus valde; stant super eo Piscatores cum expansione sagenarum, juxta speciem erit Piscis ejus, sicut Piscis maris magni multus valde” (xlvii. 8-10{2}):
apud Matthaeum:
Jesus dixit, “Simile est Regnum Caelorum sagenae missae in mare, ac colligerent Pisces, ac bonos mitterent in vasa, et malos ejicerent” (xiii. 47-49);
et apud Jeremiam:
“Reducam filios Israelis super terram eorum, et mittam ad Piscatores multos qui Piscabuntur illos” (xvi. 15, 16{3}).
Qui itaque scit quod tales ac talia per “pisces” significantur, videre potest, cur
Dominus Piscatores elegerat in Discipulos, et dixerat, “Venite ad Me, et faciam vos Piscatores hominum” (Matth. iv. 18, 19; Marc. i. 16, 17);
Quod Discipuli, Domino benedicente, Piscium multitudinem ingentem captaverint, et Dominus dixerit ad Petrum, “Ne timeto, ex nunc homines capies” (Luc. v. 2-10);
Cur Dominus, cum ab Ipso vellent exigere tributum, dixit ad Petrum, quod iret ad Mare, et extraheret Piscem, et staterem in eo inventum daret pro Se et pro illo (Matth.xvii. 24-27);
Cur Dominis post resurrectionem dedit Discipulis Piscem et panem ad edendum (Joh. xxi. 2-13);
Ac dixit ad illos, “ut irent in mundum universum, et praedicarent Evangelium omni Creaturae” (Marc. xvi. 15);
fuerunt enim “gentes” quas convertebant, non nisi quam in communibus veris, ac in naturali plus quam in spirituali.
@1 hamo pro “homo”$
@2 8-10 pro “1, 9, 10, 11″$
@3 15, 16 pro “16”$
“Sebulon ad litus marium habitabit, et is ad portum Navium” (Gen. xlix. 13);
per “Sebulonem” intelligitur conjunctio boni et veri.
Tyre, “architecti perfecerunt pulchritudinem tuam; ex abietibus a Senire aedificarunt tibi omnes Tabulas, cedrum e Libano sumpserunt ad faciendum Malum: e quercubus e Baschane fecerunt Remos tuos, Asserem tuum fecerunt ex ebore, Filiam gressuum ex insulis Kitthim; habitatores Sidonis et Arvadi fuerunt Remiges tui, sapientes tui fuerunt Naucleri tui, omnes Naves maris et Nautae illarum fuerunt in te ad negotiandum; Naves Tharschish turmae tuae in mercatu tuo, unde impleta es et honorata valde in corde marium” (Ezech. xxvii. 4-9, 25);
haec de Tyro, quia per “Tyrum”, in Verbo significatur Ecclesia quoad cognitiones veri et boni, ut constare potest a singulis de illa in hoc capite, et in sequente (xxviii.), in Sensu spirituali intellectis; et quia cognitiones veri et boni Ecclesiae per “Tyrum” significantur, ideo describitur navis quoad singula ejus, et per singula significatur aliquod quale illarum conducens ad intelligentiam; quid commune habet Verbum cum navibus Tyri et ejus negotiatione. Devastatio Ecclesiae istius describitur postea ita:
“Ad vocem Clamoris Nauclerorum tuorum contremiscent suburbana, et descendent de Navibus tuis omnes tenentes remum, omnes Nautae et Naucleri maris super te clamabunt amare” (Ezech. xxvii. 28-30; tum Esaj. xxiii. 14, 15).
Similiter describitur devastatio Babylonis, quoad omnes cognitiones veri, in sequentibus in Apocalypsi:
“Una hora devastatae sunt tantae divitiae: omnis Gubernator, et omnis super Navibus versans, et Nautae, clamabant dicentes, Vae, vae, urbs magna Babylon, in qua divites facti sunt omnes, qui habent Naves in Mari” (xviii. 17,19);
videatur explicatio infra. Per “naves” significantur cognitiones veri et boni etiam in sequentibus locis:
“Dies mei veloces fuerunt, fugerunt, non viderunt bonum, praeteriverunt{1} cum Navibus desiderii” (Hiob ix. 25,26); “Qui descendunt in Mare Navibus, facientes opus in aquis multis, illi viderunt opera Jehovae, et mirabilia Ipsius in profundo” (Psalm. cvii. 23, 24);
“Mihi Insulae confident, et Naves Tharschish in principio, ad adducendum natos tuos e longinquo” (Esaj. Ix. 9{2});
“Reges se congregarunt, terror arripuit eos; per ventum orientalem confringes Naves Tharschish” (Psalm. xlviii. 5, 7, 8 (B. A. 4, 6, 7)):
Ejulate Naves Tharschish (Esaj. xxiii. 1, 14). (Praeter alibi, ut Num. xxiv. 24; Jud. v. 17; Psalm. civ. 26; Esaj.
xxxiii. 21.)
@1 praeteriverunt pro “praeteriverant”$
@2 9 pro “17”$
“Ecce Ego faciens novum, dabo in deserto aquas et in solitudine Fluvios, ad potandum populum Meum, electum Meum” (Esaj. xliii. 19, 20):
“Effundam aquas super sitientem, et Fluvios super aridam: effundam spiritum Meum super semen tuum, et benedictionem super natos tuos” (Esaj. xliv. 3):
“Tunc cantabit lingua muti, quia erumpent in deserto aquae, et Fluvii in planitie deserti” (Esaj. xxxv. 6): “Aperiam super clivis Fluvios, et in medio vallium Fontes ponam, de sertum in stagnum aquarum, et terram siccam in Scaturigines aquarum” (Esaj. xli. 18):
“Jehovah super maria fundavit orbem, super Fluviis stabilivit eum (Psalm. xxiv. 2):
“Ponam in Mari manum Ipsius, et in Fluviis dextram Ipsius” (Psalm. lxxxix. 26 (B. A. 25));
“Num Fluviis succensuit Jehovah, num contra Fluvios ira Tua, num contra mare excandescentia Tua, quia equitas super equis Tuis” (Hab. iii. 8):
“Fluvius cujus rivi laetificabunt urbem Dei “(Psalm. xlvi. 5 (B. A. 4){1}):
“Ostendit mihi purum Fluvium aquae vitae, exeuntem e throno Dei et Agni” (Apoc. xxii.)
“Diffidit petras in deserto, et bibere fecit Abyssos magnas, percussit petram et Fluvii effluxerunt” (Psalm. lxxviii. 15, 16, 20; Psalm. cv. 41):
“Tunc deficient aquae in mari, et Fluvius exsiccabitur” (Esaj. xix. 5-7; cap. xlii. 15; cap. 1. 2: Nah. i. 4; Psalm. cvii. 33: Hiob xiv. 11{2})
Jesus dixit,”Si quis venit ad Me, sicut dixit Scriptura, Flumina e ventre ejus fluent aquae viventis” (Joh. vii. 37, 38).
(Praeter alibi, ut Esaj. xxxiii. 21; Jerem. xvi. 7, 8; Ezech. xxxi. 3, 4; cap. xlvii. 1-12; Joel iv. 18 (B. A. iii. 18); Sach. ix. 10; Psalm. lxxx. 12{3} (B. A. II); Psalm. xciii. 3, 4{4}; Psalm. xcviii. 7,8; Psalm. cx. 7; Num. xxiv. 6,7; Deutr. viii. 7.)
Quod autem “fluvii” in opposito sensu significent falsa in copia, constare potest ex his:
“Mittet in mari legatos ad gentem conculcatam, cujus terram depraedati sunt Fluvii” (Esaj. xviii. 2);
“Nisi Jehovah esset pro nobis, aquae submersissent nos, et Fluvius transivisset super animam nostram (Psalm. cxxiv. 2, 4, 5);
“Cum transibis per aquas, tecum Ego, et per Fluvios non submergent te” (Esaj. xliii. 2);
“Circum dederunt me funes mortis, et Flumina belialis terruerunt me” (Psalm. xviii. 5);
“Draco ejecit post mulierem ex ore suo aquam sicut Fluvium, ut eam a Flumine absorptam faceret” (Apoc. xii. 15); “Ecce Jehovah ascendere faciet super vos aquas Fluvii validas et multas, ac inundabit et transibit, et usque ad collum pertinget” (Esaj. viii. 7, 8{5});
“Venerunt Flumina, et irruerunt in domum illam, et tamen non cecidit, fundata enim erat super Petra” (Matth. vii. 25, 27; Luc. vi. 48, 49);
etiam hic “flumina” pro falsis in copia, quia per “petram”, significatur Dominus quoad Divinum Verum: per “flumina” etiam significantur tentationes, quia tentationes sunt inundationes falsorum.
@1 5 pro “3, 4, 5″$
@2 11 pro “10, 11″$
@3 12 pro “9”$
@4 xciii. 3, 4 pro “xcii. 2, 3, 4″$
@5 7, 8 pro “6, 7″$
“Ecce Ego cibans populum hunc Absinthio, et potabo illos aquis fellis” (Jerem. ix. 14, 15);
“Sic dixit Jehovah contra Prophetas. Ecce Ego cibans eos Absinthio, et potabo eos aquis fellis: quia a Prophetis Hierosolymae exivit hypocrisis in universam terram” (Jerem. xiii. 15);
“Convertitis in Fel judicium, et fructum justitiae in Absinthium” (Amos v. 7; cap. vi. 12);
Ne sit inter vos radix proferens Fel et Absinthium” (Deutr. xxix. 17 (B. A. 18)).
Quoniam Ecclesia Judaica falsificaverat omnia vera Verbi, quemadmodum Ecclesia, de qua hic agitur, et Dominus per omnia Passionis Suae repraesentavit illam, permittendo ut Judaei tractarent Ipsum sicut Verbum, quia Ipse erat Verbum, ideo
Dederunt Ipsi Acetum felle mixtum (quod est sicut absinthium),sed id gustans non voluit bibere (Matth. xxvii. 34; Marc. xv. 23; Psalm. lxix. 22 (B. A. 21)).
Quia talis fuit Ecclesia Judaica, ideo describitur ita:
“Satiavit Me amaritudinibus, et inebriavit Me Absinthio” (Thren. iii. 15, 18, 19).
Vita spiritualis homini Christiano non aliunde est, quam ex veris Verbi, in illis enim est vita; at cum vera Verbi falsificata sunt, et homo illa secundum falsa religionis suae intelligit et spectat, tunc vita spiritualis apud illum exstinguitur: causa est quia Verbum communicat cum Caelo; quare dum illud ab homine legitur, vera ibi ascendunt in Caelum, et falsa quibus vera adjuncta aut conjuncta sunt, tendunt ad Infernum; inde fit discerptio, ex qua vita Verbi exstinguitur. Sed hoc fit solum apud illos qui confirmant falsa per Verbum, non autem apud illos qui non confirmant: vidi discerptiones illas, et audivi strepitus sicut ligni discerpti igne in camino ex illis. “Amarum” significat falsificatum etiam in sequentibus locis:
“Vae dicentibus de malo bonum, et de bono malum, ponentibus Amarum in dulce, et dulce in Amarum” (Esaj. v. 20{2});
“Cum cantu non bibent vinum, Amara erit sicera bibentibus illam” (Esaj. xxiv. 9).
Simile quid significatur per
Libellum devoratum, qui in ore fuit dulcis, et ex quo venter redditus est Amarus (Apoc. x. 9, 10);
et per haec:
“Venerunt ad Marah; sed non potuerunt bibere aquas prae Amaritudine; sed monstravit illi Jehovah Lignum, quod projecit in aquas, et dulces factae sunt” (Exod. xv. 23-25);
“lignum” in Verbo significat bonum. Simile etiam per
Colocynthidas missas in pulmentum, ex quo filii prophetarum clamaverunt, Mors in olla, quod Elisaeus per immissam farinam sanavit (2 Reg. iv. 38-41);
“farina” significat verum ex bono.
@1 409 pro “410”$
@2 20 pro “20, 22″$
412. (Vers. 12.) “Et quartus Angelus clanxit,” significat explorationem et manifestationem status Ecclesiae apud illos quibus Religio est sola fides, quod sint in malis falsi et falsis mali. – Quod haec significentur, constat ex nunc sequentibus in Sensu spirituali intellectis. “Clangere” significat hic ut supra (n. 398, 402, 407), explorare et manifestare.
Mala ex falsis sunt illis qui falsa religionis assumunt, et illa confirmant usque dum apparent sicut vera, et dum vivunt secundum illa, faciunt mala ex falsis, seu mala falsi; falsa autem ex malis sunt illis qui mala ut peccata non reputant, et magis qui per ratiocinia ex naturali homine, et insuper ex Verbo, apud se confirmant quod mala non peccata sint; ipsae confirmationes sunt falsa ex malis, et vocantur falsa mali. Quod “tenebrae” significent illa, est quia lux significat Verum, et exstincta luce fiunt tenebrae; ad confirmationem primum adducentur loca, ubi similia dicuntur quae hic in Apocalypsi de “sole, luna et stellis” et de “tenebris” oriundis ab exstinctione illorum:
“Sol vertetur in tenebras, et Luna in sanguinem, antequam venit dies Jehovae magnus et terribilis” (Joel iii. 4 (B. A. ii. 31));
“Stellae caelorum et Sidera illorum non lucebunt luce sua, obtenebrabitur Sol in ortu suo, et Luna non splendere faciet lumen suum” (Esaj. xiii. 10; tum videatur cap. xxiv. 23{1});
“Obtegam cum exstinxero te Caelos, Solem nube obtegam, et Luna non lucere faciet lucem suam, omnia Luminaria, lucis in Caelis atrabo super te, et dabo Tenebras super terra tua” (Ezech. xxxii. 7, 8);
Propinquus est dies Jehovae; “Sol et Luna atrati sunt, et Stellae contrahent Splendorem Suum” (Joel ii. 10);
“Statim post afflictionem dierum illorum, Sol
obscurabitur, et Luna non dabit lumen suum, et Stellae cadent de Caelo” (Matth. xxiv. 29; Marc. xiii. 24, 25).
Quis, qui elevat mentem, non videre potest, quod in his locis non sol, luna et stellae mundi intelligantur. Quod per “tenebras” significentur falsa varii generis, constat ex his:
“Vae desiderantibus diem Jehovae, ille tenebrarum et non Lucis; nonne Tenebrae dies Jehovae et non Lux, Caligo et non splendor” (Amos v. 18, 20);
Dies Jehovae “dies Tenebrarum et Caliginis, dies nubis et obnubilationis” (Zeph. i. 15);
“In die illo despiciet in Terram, quae ecce Tenebrae, et Lux Obtenebrescet in ruinis suis” (Esaj. v. 30; cap. viii. 22);
“Ecce Tenebrae obtegunt terram, et Caligo populos” (Esaj. lx. 2);
“Date Jehovae gloriam, antequam Tenebras inducat: exspectamus Lucem, sed ponit illam in Caliginem” (Jerem. xiii. 16{2});
“Exspectamus Lucem, sed ecce Tenebrae, et non Splendores, in Caliginibus ambulamus; offendimus in meridie sicut in crepusculo, inter vivos sicut mortui” (Esaj. lix. 9, 10);
“Vae ponentibus Tenebras in Lucem, et Lucem in Tenebras” (Esaj. v. 20);
“Populus ambulans in Tenebris, vidit Lucem magnam” (Esaj. ix. 1 (B. A.2); Matth. iv. 16{3});
“Ortus ab alto apparuit illis qui in Tenebris et in umbra mortis sedent” (Luc. i. 78, 79{4});
“Si des famelico animam tuam, exorietur in Tenebris Lux tua, et Caligo tua sicut meridies” (Esaj. lviii. 10);
“In die illo oculi caecorum, qui in Caligine et Tenebris, videbunt” (Esaj. xxix. 18; cap. xlii. 16; cap. xlix. 9); Jesus dixit, “Ego sum Lux mundi: qui Me sequitur non ambulabit in Tenebris, sed habebit Lucem vitae” (Joh. viii. 12);
Ambulate quousque Lucem habetis, ne Tenebrae vos apprehendant: Ego Lux in mundum veni, ut omnis qui credit in Me, in Tenebris non maneat” (Joh. xii. 35, 46);
“Quando sedeo in Tenebris, Jehovah, Lux mihi” (Mich. vii. 8);
“Hoc est judicium, quod Lux venerit in mundum, sed dilexerunt homines magis Tenebras quam Lucem” (Joh. iii. 19; cap. i. 4, 5);
“Si lumen quod in te Tenebrae sunt, Tenebrae quantae” ((Matt. vi. 23;) Luc. xi. 34-36);
“Haec est vestra hora, et potestas Tenebrarum” (Luc. xxii. 53);
per “tenebras” in illis locis significatur falsum oriundum vel ex ignorantia veri, vel ex falso principio religionis vel ex vita mali. De illis qui in falsis Religionis, et inde malis vitae sunt, dicit Dominus, quod
Ejiciendi sint in Tenebras exteriores (Matth. viii. 12; cap. xxii. 13, cap. xxv. 30).
@1 Esaj. xiii. 10; tum videatur cap. xxiv. 23 pro “Esaj. xxiv. 21, 23″$
@2 16 pro “18”$
@3 16 pro “6”$
@4 78, 79 pro “79”$
“Dixit Deus, sint Luminaria in expanso caelorum, ad distinguendum inter Diem et inter Noctem: et fecit Deus duo Luminaria magna, Luminare magnum ad dominandum in Die, et Luminare minus ad dominandum in Nocte, et Stellas et posuit illa Deus in expanso caelorum, ad Lucem dandum super terra, et ad dominandum in Die et in Nocte, et ad distinguendum inter Lucem et inter Tenebras” (Gen. i. 14-19);
Jehovah “fecit Luminaria magna, Solem in dominium in Die, Lunam et Stellas in dominium in Nocte” (Psalm. cxxxvi. 7-9);
“Tibi Jehovah Dies et Tibi Nox, Tu praeparasti Lucem et Solem” (Psalm. lxxiv. 16);
“Jehovah dans Solem in lucem Diei, statuta Lunae et Stellarum in lucem Noctis” (Jerem. xxxi. 35);
“Si irritum reddideritis foedus Meum Diei et foedus Meum Noctis, ut non sit Dies et Nox in tempore suo, etiam foedus Meum irritum fiet cum Davide servo Meo; si non foedus Meum Diei et Noctis statuta Caeli et Terrae, posuero, etiam semen Jacobi et Davidis reprobarem” (Jerem. xxxiii. 20, 21, 25, 26);
haec allata sunt, ut sciatur quod intelligatur obtenebratio utriusque lucis.
“Vae vobis Pharisaei et hypocritae” (Matth. xxiii. 13-16, 23, 25, 27, 29{1});
“Vae homini per quem Filius Hominis proditur” (Luc. xxii. 22);
“Vae illi per quem scandala veniunt” (Luc. xvii. 1);
“Vae adjungentibus domum domui.” “Vae surgentibus mane sub auroram, (qui) siceram persequuntur.” “Vae attrahentibus iniquitatem.” “Vae dicentibus de malo bonum.” “Vae sapientibus in oculis suis.” “Vae heroibus ad potandum vinum” (Esaj. v. 8, 11, 18, 20-22).
(Et alibi pluries.)
@1 29 pro “28”$
Visi sunt in mundo spirituali bini greges, unus erat ex Hircis et alter ex Ovibus.
Miratus sum quinam essent, quippe novi quod animalia Visa in mundo spirituali non sint animalia, sed quod sint correspondentiae affectionum et inde cogitationum ex illis qui ibi sunt; quare accessi propius, et sicut accessi, disparatae sunt similitudines animalium, et loco illorum visi sunt homines: et manifestatum est, quod qui faciebant gregem Hircorum essent qui se confirmaverunt in doctrina justificationis per solam fidem, et qui faciebant gregem Ovium essent qui crediderunt quod charitas et fides unum sint, sicut bonum et verum unum sunt.
Et tunc locutus sum cum illis qui visi sunt sicut Hirci, et dixi, “Cur ita congregati estis.” Erant plerique ex Clero, qui gloriati sunt ex fama eruditionis, quia noverunt arcana justificationis per solam fidem.
Dixerunt, quod congregati sint ut sedeant concilium, quia audiverunt quod Dictum Pauli (Rom. iii. 28) quod
“Homo fide justificetur sine operibus legis,”
non rite intellectum sit, quoniam Paulus per “Opera Legis” intellexit Opera Legis Mosaicae quae pro Judaeis: “Quod etiam vidimus clare ex ejus verbis ad Petrum,
Quem increpavit quod judaizaret, cum tamen sciret, quod `nemo per Opera legis justificetur’ (Gal. ii. 14-16{1});
tum quod distinguat inter Legem fidei et Legem operum. ac inter Judaeos et Gentes, seu Circumcisionem et Praeputium (et per `Circumcisionem’ intelligit Judaismum, ut ubivis alibi): et quoque quod claudat illa per haec verba,
`Ergone Legem abrogamus per fidem: absit, sed legem stabilimus:’
haec omnia in una serie dicit (Rom. iii. 27-31): et quoque dicit in capite quod praecedit,
`Non auditores Legis justificabuntur a Deo, sed factores Legis justificabuntur’ (Rom. ii. 13);
tum, quod
Deus `reddet unicuique secundum Opera ejus’ (Rom. ii. 6);
et adhuc.
Omnes nos manifestari oportet coram tribunali Christi, ut reportet quilibet ea quae per corpus fecit, sive bonum sive malum’ (2 Cor. v.10);
praeter plura apud illum; ex quibus patuit, quod Paulus rejecerit fidem absque bonis operibus, aeque ac Jacobus (Epist. cap. ii. 17-26). Quod a Paulo intellecta sint Opera Legis Mosaicae, quae pro Judaeis, insuper confirmati sumus ex eo, quod omnia statuta pro Judaeis apud Mosen dicantur `Lex,’ ita `Opera Legis,’ quod vidimus ex his:
`Haec Lex minchae’ (Levit. vi. 7 seq. (B. A. 14 seq.));
`Haec Lex sacrificii’ (Levit. vii. 1);
`Haec Lex sacrificii pacificorum’ (Levit. vii. 7, II seq.):
`Haec Lex pro holocausto, pro mincha, pro sacrificio peccati et reatus, pro impletionibus’ (Levit. vii. 37{2});
`Haec Lex bestiae et avis’ (Levit. xi. 46 seq.);
`Haec Lex parientis pro filio aut filia’ (Levit. xii. 7); `Haec Lex leprae’ (Levit. xiii. 59; cap. xiv. 2, 32, 54, 57):
`Haec Lex fluxu affecti’ (Levit. xv. 32{3});
`Haec Lex zelotypiae’ (Num. v. 29, 30);
`Haec Lex Naziraei’ (Num. vi. 13, 21);
`Haec Lex mundationis’ (Num. xix, 14);
`Haec Lex de vacca rufa’ (Num. xix. 2);
Lex pro Rege (Deutr. xvii. 15-19):
imo totus Liber Mosis vocatur
`Liber Legis’ (Deutr. xxxi. 9, 11, 12, 26);
tum etiam apud Evangelistas
(Luc. ii. 22: cap. xxiv. Joh. i. 46 (B. A. 45): cap. vii. 22, 23; cap. viii. 5: et alibi).
His quoque addiderunt, quod viderint apud Paulum, quod Lex Decalogi vivenda sit, et quod impleatur a charitate, quae est amor erga proximum (Rom. xiii. 8-11), ita non a sola fide. Dixerunt, quod propter haec convocati fuerint.
Sed ne turbarem illos recessi; et tunc iterum e longinquo visi sunt sicut Hirci, et quandoque sicut cubantes, et quandoque sicut stantes; sed avertebant se a grege Ovium. Sicut cubantes apparebant cum deliberabant, et sicut stantes cum concludebant. At visum meum tenui in cornibus illorum; et miratus sum, quod cornua in frontibus illorum nunc apparerent sicut porrecta antrorsum et sursum, nunc incurvata retrorsum versus tergum, et tandem prorsus reflexa; et tunc subito convertebant se omnes ad gregem Ovium, sed usque apparebant ut Hirci. Quare iterum accessi, et interrogavi “Quid nunc.”
Dixerunt quod concluserint quod “Sola fides producat bona charitatis, quae vocantur bona opera, sicut arbor producit fructus.”
At tunc auditum est tonitru et visum est fulgur desuper, et mox apparuit Angelus, stans inter binos illos greges, qui clamavit ad gregem Ovium, “Ne auscultate; non recesserunt a fide sua priore, quae est, quod Deus Pater misereatur propter Filium, quae fides non est fides in Dominum; nec fides est arbor, sed homo est arbor; at paenitentiam agite, et spectate ad Dominum, et habebitis fidem; fides ante illud non est fides in qua aliquod vivum est.”
Voluerunt tunc Hirci reflexe cornuti accedere ad Oves, sed Angelus stans inter illos dividebat Oves in binos greges, et dixit illis a sinistris, “Adjungite vos Hircis; sed dico vobis, quod venturus sit Lupus, qui rapiet illos, et vos cum illis.”
Sed postquam separati sunt bini greges Ovium; et illi a sinistris audiverunt minacia verba Angeli, inspexerunt se mutuo, et dixerunt, “Colloquamur cum pristinis consociis nostris.” Et tunc sinister grex loquebatur ad dextrum, dicens, “Cur recessistis a Pastoribus vestris; annon fides et charitas unum sunt, sicut arbor et fructus unum sunt; arbor enim per ramum continuatur in fructum; divellite aliquid e ramo quod influit per continuum in fructum, annon periturus est fructus; – quaerite nostros Sacerdotes annon ita sit.”
Et tunc quaesiverunt, et Sacerdotes circumspexerunt ad reliquos, qui nictabant palpebris ut dicerent, quod bene loquantur et posthac responderunt, quod ita sit, “Conservatur fides per fructus;” sed non voluerunt dicere, Continuatur fides in fructus.
At tunc unus ex Sacerdotibus, qui fuit inter Oves a dextris, surrexit et dixit, “Responderunt ad vos, quod ita sit, sed usque ad suos quod non ita sit, aliter enim cogitant.”
Quare quaesiverunt, “Quomodo tunc cogitant; cogitantne sicut docent.”
Dixit ille, “Non; cogitant quod omne bonum charitatis, quod vocatur bonum opus, quod fit ab homine propter salutem aut vitam aeternam, non sit bonum sed malum, ex causa quia homo per opus a se vult semetipsum salvare, vindicando sibi justitiam et meritum unius Salvatoris; et quod ita sit cum omni bono opere, in quo homo sentit suam voluntatem: quare apud se vocant bona opera ab homine non benedicta sed maledicta, et quod mereantur Infernum potius quam Caelum.”
Sed dixerunt e grege sinistro, “Loqueris mendacia contra illos; praedicantne charitatem et ejus opera, quae vocant opera fidei, coram nobis manifeste.”
Et ille respondit, “Non intelligitis praedicationes illorum; solum Clericus, qui adest, attendit et intelligit; cogitant modo charitatem moralem, et bona ejus civilia et politica, quae vocant fidei, et prorsus non sunt; homo enim atheus potest illa similiter et sub eadem forma facere; quare unanimiter dicunt, quod nemo per aliqua opera salvetur, sed per solam fidem; verum illustretur hoc per comparationes: quod arbor pomifera producat poma, sed si homo facit bona propter salutem, sicut arbor illa poma per continuum, tunc poma illa intus putida sunt, et plena vermibus: dicunt etiam quod vitis producat uvas; sed si homo facturus esset bona spiritualia sicut vitis uvas, faceret labruscas.”
At tunc quaesiverunt, “Qualia ergo illis sunt bona charitatis seu opera, quae sunt fructus fidei.”
Respondit quod “Sint inconspicua, intus in homine a Spiritu Sancto, de quo homo nihil scit.”
Sed dixerunt, “Si homo nihil scit de illis, omnino erit aliqua conjunctio: alioquin quomodo possunt vocari opera fidei; forte tunc bona illa insensibilia insinuantur in opera voluntaria hominis per aliquem influxum mediantem, ut per aliquam affectionem, aspirationem, inspirationem, incitationem et excitationem voluntatis, tacitam perceptionem in cogitatione, et inde exhortationem, contritionem, et sic conscientiam et inde adactionem, obedientiam Decalogi et Verbi sicut infans aut sicut sapiens, aut per aliud quoddam illis simile.”
At respondit, quod “Non; et si dicunt quod per talia fiat quia per fidem, usque confarciunt illa in sermonibus cum vocibus, ex quibus resultat quod non ex fide; quidam usque tradunt talia, sed ut Signa fidei non autem ut Vincula ejus cum charitate. Aliqui tamen excogitaverunt conjunctionem per Verbum.”
Et tunc dixerunt, “Annon sic conjunctio, quod homo voluntarie faciat secundum Verbum.”
Sed respondit, “Non hoc cogitant; sed per solum auditum Verbi, ita non per intellectum Verbi, ne per intellectum intret aliquid manifeste in cogitationem et voluntatem hominis; asserunt enim quod omne voluntarium hominis sit meritorium, et quod homo in spiritualibus non possit aliquid inchoare, velle, cogitare, intelligere, credere, operari et cooperari, plus quam stipes: sed usque aliud est cum influxu Spiritus Sancti per fidem in loquelas praedicatorum quia hae sunt actus oris, et non actus corporis, tum quia per fidem agit homo cum Deo, sed per charitatem cum hominibus.”
Sed unus, cum audivit quod per solum auditum Verbi et non per intellectum Verbi, indignatus dixit, “Num sic per intellectum verbi a solo Spiritu Sancto, dum homo in concione avertit se aut sedet surdus sicut stipes, aut cum dormit, aut ex solo halitu ex volumine Verbi; sed quid ludicrius.”
Post haec vir quidam e dextro grege praepollens reliquis judicio, petiit ut audiretur. Et loquens dixit, “Audivi quemdam dicentem, `Plantavi vineam, nunc bibam vinum usque ad ebrietatem;’ sed quaesivit alter, `Num bibiturus es vinum ex tuo scypho per tuam dextram;’ et dixit, `Non, sed ex scypho inconspicuo, per manum inconspicuam;’ et respondit alter, `Certe tunc non inebriaberis.'” Mox idem vir dixit, “Sed me audite, quaeso: ego dico vobis, bibite vinum ex Verbo intellecto; nostisne quod Dominus sit Verbum; estne Verbum ex Domino; estne sic Ipse in illo; si ergo facitis bonum ex Verbo, facitisne id est Domino, ex Ipsius ore et Voluntate; et si tunc spectatis ad Dominum, etiam Ipse ducet vos et faciet, et hoc faciet per vos, et vos sicut ex vobis: quis potest dicere, qui facit aliquid ex Rege, illius ore et voluntate, `Hoc facio ex me, ex meo ore seu mandato, ex mea voluntate.'” Post haec convertit se ad Clerum, et dixit, “Ministri Dei, ne seducite gregem.”
His auditis maxima pars gregis sinistri recessit, et gregi dextro se associavit.
Aliqui etiam tunc e Clero dicebant, “Audivimus quod non prius; sumus Pastores, non relinquemus Oves:” et recesserunt una cum illis, et dicebant, “Ille vir locutus est verbum verum; quis dicere potest qui facit ex Verbo, ita ex Domino, Ipsius Ore et Voluntate, `Hoc facio ex me;’ quis dicit qui facit ex Rege, illius ore et voluntate, `Hoc facio ex me;’ nos videmus nunc Divinam Providentiam, cur non inventa fuit fidei et operum conjunctio, quae ab Ecclesiastica Societate agnita est; non potest inveniri, quia non potest dari, non enim est fides in Dominum Qui est Verbum, et inde nec est fides e Verbo.”
Sed reliqui Sacerdotes abibant, et vibrabant pileos suos, et clamabant, “Sola fides, Sola fides vivet usque,”
@1 14-16 pro “14, 15″$
@2 37 pro “38”$
@3 32 pro “31”$
CAPUT IX.
1. Et quintus Angelus clanxit, et vidi stellam e Caelo delapsam in terram, et data ei clavis putei abyssi;
2. Et aperuit puteum abyssi, et ascendit fumus e puteo abyssi sicut fumus fornacis magnae, et obscuratus est Sol et aer e fumo putei.
3. Et e fumo exiverunt Locustae in terram, et data illis potestas sicut habent potestatem scorpii terrae.
4. Et dictum illis ne laederent gramen terrae, neque ullum viride, neque ullam arborem, nisi homines solos, quicunque non haberent sigillum Dei in frontibus suis.
5. Et datum illis ut non occiderent illos, sed ut cruciarent menses quinque, et cruciatus illarum sicut cruciatus scorpii cum percutit hominem.
6. Et in diebus illis quaerent homines mortem et non invenient illam, et cupient mori et fugiet mors ab illis.
7. Et similitudines Locustarum similes equis paratis ad bellum, et super capitibus illarum sicut coronae similes auro, et facies illarum sicut facies hominum.
8. Et habebant capillos sicut capillos mulierum, et dentes illarum sicut leonum erant.
9. Et habebant thoraces sicut thoraces ferreos, et vox alarum illarum sicut vox curruum equorum multorum currentium in bellum.
10. Et habebant caudas similes scorpiis et aculei erant in caudis illarum, et potestas illarum laedere homines mensibus quinque.
11. Et habebant super se regem, Angelum abyssi, nomen ei Hebraice Abaddon, et in Graeca nomen habet Apollyon.
12. Vae unum praeteriit, ecce Veniunt adhuc duo vae post haec.
13. Et sextus Angelus clanxit, et audivi Vocem unam ex quatuor cornubus altaris aurei quod coram Deo,
14. Dicentem sexto Angelo qui habebat tubam, Solve quatuor Angelos vinctos ad flumen magnum Euphratem.
15. Et soluti sunt quatuor Angeli, qui parati in horam et diem et mensem et annum, ut occiderent tertiam partem hominum.
16. Et numerus exercituum equitatus, duae myriades myriadum: et audivi numerum illorum.
17. Et ita vidi Equos in visione, et sedentes super illis, habentes thoraces igneos et hyacinthinos et sulphureos et capita equorum sicut capita leonum, et ex oribus illorum exivit ignis et fumus et sulphur.
18. A tribus his occisa est tertia pars hominum, ex igne et ex fumo et ex sulphure exeunte ex oribus illorum.
19. Et potestas illorum in ore illorum erat, nam caudae illorum similes serpentibus, habentes capita, et in his laedunt.
20. Et reliqui homines, qui non occisi sunt in plagis his, etiam non paenitentiam egerunt ex operibus manuum suarum, ut non adorarent daemonia, et idola aurea et argentea et aenea et lapidea et lignea, quae neque videre possunt neque audire neque ambulare.
21. Et non egerunt paenitentiam ex homicidiis suis, neque ex incantationibus suis, neque ex scortationibus suis, neque ex furtis suis.
SENSUS SPIRITUALIS.
Contentus Totius Capitis.
De exploratione et manifestatione status vitae illorum in Ecclesia Reformatorum, qui vocantur docti et sapientes ex confirmatione Fidei separatae a Charitate, ac justificationis et salvationis per illam solam (de his agitur a versu 1 ad 12{1});
De exploratione et manifestatione illorum ibi, qui non ita docti et sapientes sunt et in sola fide, ac vivunt ad lubitum (de his agitur a versu 13 ad 19{2});
Demum de illis ibi, qui nihil sciunt quam quod fides sit omne per quod homo salvatur, et praeter id non aliquid (vers. 20, 21).
@1 12 pro “13”$
@2 19 pro “20”$
Contenta Singulorum Versuum.
1. “Quintus Angelus clanxit,” significat explorationem et manifestationem status vitae illorum in Ecclesia Reformatorum, qui vocantur docti et sapientes ex confirmatione fidei separatae a charitate, ac justificationis et salvationis per illam solam (n. 419); et vidi stellam e Caelo de lapsam in terram,” significat Divinum Verum spirituale influens e Caelo in Ecclesiam apud illis, explorans et manifestans (n. 420); “et data ei clavis putei abyssi,” significat infernum eorum apertum (n. 421).
2. “Et aperuit puteum abyssi, et ascendit fumus e puteo (abyssi) sicut fumus fornacis magnae,” significat falsa concupiscentiarum naturalis hominis scaturientium ex malis amoribus illorum (n. 422); “et obscuratus est sol et aer e fumo putei,” significat quod inde lux veri facti sit caligo (n. 423).
3. “Et ex fumo exiverunt locustae in terram,” significat quod ex illis falsa in extremis, qualia sunt illis qui sensuales facti sunt, ac omnia vident et judicant ex sensibus et eorum fallaciis (n. 424); “et data illis potestas sicut habent potestatem scorpii terrae,” significat potentiam persuadendi quod falsa illorum sint vera (n. 425).
4. “Et dictum illis ne laederent gramen terrae, neque ullum viride, neque ullam arborem, nisi homines solos, quicumque non haberent sigillum Dei in frontibus suis,” significat Divinam Domini Providentiam, quod non possint auferre aliquod verum et bonum fidei, nec affectionem et perceptionem illorum, aliis quam qui non in charitate et inde non in fide sunt (n. 426).
5. “Et datum illis ut non occiderent illos, sed ut cruciarent menses quinque,” significat quod nec his possint auferre facultatem intelligendi et volendi verum et bonum, sed modo quod possint ad breve tempus inducere stuporem (n. 427); “et cruciatus illarum sicut cruciatus scorpii cum percutit hominem,” significat hoc sit ex persuasivo illorum (n. 428).
6. “Et in diebus illis quaerent homines mortem et non invenient illam, et cupient mori et mors fugiet illos,” significat quod velint ut in rebus fidei intellectus occlusus sit et voluntas obturata, per quae lux et vita spiritualis exstinguitur, et quod usque hoc non possit fieri (n. 429).
7. “Et similitudines locustarum,” significat apparentias, et imagines illorum qui fidem separatam a charitate apud se confirmaverunt (n. 430); “similes equis paratis ad bellum,” significat quod quia ratiocinari possunt, apparerent sibi sicut pugnantes ex intellectu veri ex Verbo (n. 431); “et super capitibus illarum sicut coronae similes auro,” significat quod apparerent sibi sicut victores (n. 432); et facies illarum sicut facies hominum,” significat quod apparerent sibi sicut sapientes (n. 433).
8. “Et habebant capillos sicut capillos mulierum,” significat quo apparerent sibi sicut in affectione veri (n. 434); “et dentes illarum sicut leonum erant,” significat quod sensualia, quae sunt ultima vita” naturalis hominis, apparerent illis in potentia super omnia (n. 435).
9. “Et habebant thoraces sicut thoraces ferreos,”significat argumentationes ex fallaciis, per quas pugnant et valent, (quae) apparerent illis tam validae ut refelli non possent (n. 436); “et vox alarum illarum sicut vox curruum equorum multorum currentium in bellum,” significat ratiocinia illorum sicut ex veris doctrinae e Verbo plene intellectis, pro quibus ardenter pugnandum est (n. 437).
10. “Et habebant caudas similes scorpiis,” significat vera Verbi falsificata, per quae inducunt stuporem (n. 438); “et aculei erant in caudis illarum, et potestas illarum laedere homines mensibus quinque,” significat astutas falsificationes Verbi, per quas ad breve tempus obtenebrant et fascinant intellectum, et sic fallunt et captant (n. 439).
11. “Et habebant super se regem angelum abyssi nomen ei Hebraice Abaddon, et in Graeca nomen habet Apollyon,” significat quod in Inferno Satanico sint, qui in falsis ex concupiscentiis sunt, et per totalem falsificationem Verbi perdiderunt Ecclesiam (n. 440).
12. “Et vae unum praeteriit, ecce veniunt adhuc duo vae posthaec, “significat ulteriores lamentationes super statu Ecclesiae (n. 441).
13,14. “Et sextus Angelus clanxit,” significat explorationem et manifestationem status vitae apud illos in Ecclesia Reformatorum qui non ita sapientes sunt, et usque omne religionis ponunt in fide, et illam solam cogitant, et ad lubitum vivunt (n. 442); “et audivi vocem unam ex quatuor cornubus Altaris aurei quod coram Deo, dicentem sexto Angelo qui habebat tubam,” significat mandatum a Domino e Caelo spirituali ad illos qui explorarent et manifestarent (n. 443); “solve quatuor Angelos vinctos ad flumen magnum Euphratem,” significat ut vincula externa auferantur illis, ut appareant interiora mentis illorum (n. 444).
15. “Et soluti sunt quatuor Angeli,” significat quod sublatis vinculis externis apparuerint interiora mentis illorum (n. 445); “parati in horam in diem et mensem et annum, ut occiderent tertiam partem hominum,” significat illos in perpetuo conatu auferendi hominibus Ecclesiae lucem et vitam spiritualem (n. 446).
16. “Et numerus exercituum equitatus duae myriades myriadum,” significat ratiocinia de sola fide, quibus interiora mentis eorum referta erant, ex mere falsis mali in copia (n. 447); “et audivi numerum illorum,” significat perceptum quale eorum (n. 448).
17. “Et ita vidi equos in visione et sedentes super illis.”
significat tunc detectum quod ratiocinia interiorum mentis illorum de sola fide essent imaginaria et visionaria, ac ipsi insanientes ex illis (n. 449); “habentes thoraces igneos, hyacinthinos et sulphureos,” significat argumentationes illorum imaginarias et visionarias ex amore infernali et propria intelligentia et ex concupiscentiis inde (n. 450); “et capita equorum sicut capita leonum,” significat phantasias de sola fide tanquam in potentia (n. 451); “et ex oribus illorum exivit ignis et fumus et sulphur,” significat quod in cogitationibus et sermonibus illorum interius spectatis, non aliud sit et ex illis prodeat, quam amor sui et mundi, fastus propriae intelligentiae, ac concupiscentiae mali et falsi ex duobus illis (n. 452).
18. “Ex tribus his occisa est tertia pars hominum, ex igne et ex fumo et ex sulphure exeunte ex oribus illorum,” significat quod ex illis sit quod homines Ecclesiae pereant (n. 453).
19. “Et potestas illorum in ore illorum erat,” significat quod solum valeant sermone confirmante fidem (n. 454); “nam caudae illorum similes serpentibus habentes capita, et in his laedunt,” significat causam, quod sensuales sint ac inversi, loquentes ore vera, sed falsificantes illa ex principio quod facit caput (doctrinae) religionis eorum, et sic fallunt (n. 455).
20. “Et reliqui homines qui non occisi sunt in plagis his,” significat illos in Ecclesia Reformatorum qui non ita sunt spiritualiter mortui ex ratiociniis visionariis, et ex amore sui, fastu propriae intelligentiae, et ex concupiscentiis inde, sicut priores, et usque solam fidem faciunt caput religionis suae (n. 456); “etiam non paenitentiam egerunt ab operibus manuum suarum,” significat quod nec illi fugerint propria sua, quae sunt mala omnis generis, ut peccata (n. 457); “ut non adorarent daemonia,” significat quod sic in malis concupiscentiarum suarum sint, et “num faciant cum similibus in inferno (n. 458); “et idola aurea, et argentea et aenea et lapidea et lignea,” significat quod sic in cultu sint ex mere falsis (n. 459); “quae neque videre possunt, neque audire, neque ambulare,” significat in quibus nihil vitae spiritualis et vere rationalis est (n. 460).
21. Et non egerunt paenitentiam e, homicidiis suis, neque ex incantationibus suis, neque ex scortationibus suis, neque ex furtis suis,” significat quod haereticum de sola fide inducat cordibus stupiditatem, tergiversationem et duritiem, ut non cogitent aliquid de praeceptis Decalogi, ne quidem de ullo peccato quod fugiendum sit quia est cum Diabolo et contra Deum (n. 461).
(Vers. 1.) “Et quintus Angelus clanxit,” significat explorationem et manifestationem status vitae illorum in Ecclesia Reformatorum, qui vocantur docti et sapientes ex confirmatione fidei separatae a charitate, ac justificationis et salvationis per illam solam. – Quod de his in nunc sequentibus usque ad vers. 12{1} agatur, constat ex singulis in Sensu spirituali intellectis. Quod per “clangere” significetur explorare et manifestare statum Ecclesiae et inde vitae apud illos quibus religio est sola fides, videatur supra (n. 397).
@1 12 pro “13”$
@1 16 pro “17”$
Quales porro sunt, et quale illorum infernum, etiam dicetur, quia datum est illud videre, tum loqui cum illis qui ibi sunt, et quoque videre “locustas” quae inde exiverunt.
Puteus ille, qui est sicut apertura fornacis, apparet in plaga meridionali, et abyssus infra est multae extensionis versus orientem. Est inibi lux illis, sed si illuc immittitur lux e Caelo, fiunt ibi tenebrae; quare puteus ille clausus est superne. Apparent ibi mapalia lacunata sicut ex lateribus, quae divisa sunt in cellulas et cellulas, et in quavis est mensa, super qua jacent chartae cum aliquibus libris; ad suam sedet quisque qui in mundo confirmaverat justificationem et salvationem per solam fidem, faciendo charitatem actum mere naturalem moralem, et opera ejus modo opera vitae civilis, ex quibus homines aucupare possunt praemia in mundo; sed si facerent illa propter salutem, condemnant illa, et quidam graviter, quia humana ratio et voluntas est in illis.
Omnes qui in hac abysso sunt, fuerunt docti et eruditi in mundo; et inter illos aliqui metaphysici et scholastici, qui prae reliquis ibi aestimantur; quando datum est loqui cum illis, cognovi aliquos.
At vero sors illorum haec est: – Cum primum illuc immittuntur, sedent in primis cellulis; sed sicut confirmant fidem, excludendo opera charitatis, relinquunt primas sedes, ac intrant cellulas propius ad orientem, ac ita successive usque versus finem, ubi sunt illi qui dogmatica illa confirmant ex Verbo; et quia tunc non possunt non falsificare Verbum, evanescunt mapalia eorum, ac vident se in de serto, et tunc fit illis sicut supra (n. 153) descriptum est.
Est quoque abyssus infra illam abyssum, ubi sunt illi qui similiter confirmaverunt justificationem et salvationem per solam fidem, sed qui apud se in suo spiritu negaverunt Deum, et corde suo riserunt ad sancta Ecclesiae; ibi solum rixantur, dilacerant vestes, scandunt mensas, calcitrant, pugnant inter se vituperiis; et quia non licet ibi alicui malefacere quoad corpus, minantur ore et pugnis: est ibi immundum et squalidum. Sed de his non hic agitur.
Spiritus infernales non sunt in aliquo igne materiali, sed in igne spirituali, qui est illorum amor; quare illi non sentiunt alium ignem; de quo videatur in Opere de Caelo et Inferno Londini 1758 edito (n. 134, 566-575). Omnis amor in mundo spirituali, quando excitatur, apparet e longinquo sicut ignis, intra inferna sicut ignis candens, et extra sicut fumus incendii vel sicut fumus fornacis.
Falsa concupiscentiarum scaturientium ex amoribus malis per “fumum ex igne” et “ex fornace,” describuntur etiam alibi in Verbo, ut in his locis:
“Abraham prospexit contra facies Sodomae et Amorae, et ecce ascendit Fumus terrae sicut Fumus fornacis” (Gen. xix. 28);
“Sol occidit, et caligo facta est, et ecce Fornax fumi, et fax ignis, quae transivit inter segmenta” (Gen. xv. 17);
“Addunt peccare, propterea erunt sicut Fumus ex Fumario” (Hosch. xiii. 2, 3);
“Impii peribunt, in Fumo consumentur” (Psalm. xxxvii. 20);
“Dabo prodigia in Caelo et in Terra, ignem et columnas Fumi” (Joel iii. 3 (B.A. ii. 30))
Conjicient malos “in Caminum ignis, ibi erit ploratus et stridor dentium” (Matth. xiii. 41, 42, 49, 50{2}).
(Et alibi.)
@1 494 pro “490”$
@2 50 pro “51”$
Exploratores terrae Canaanis dixerunt “vidimus Nephilim filios Enakim, et fuimus in oculis eorum sicut Locustae” (Num. xiii. 33{1});
Jehovah “Qui habitat super circulo terrae, et habitatores ejus sicut Locustae” (Esaj. xl. 22{2}).
Sed quia falsa in extremis, qualia apud illos sunt, in Verbo significantur per “locustas,” ideo vocati sunt “locustae,” ut quoque “coronati” et “imperantes,” apud Nahum:
“Comedet te ignis, comedet te sicut bruchus; multiplicate sicut bruchus, multiplica te sicut Locusta; coronati tui sicut Locusta, et imperantes tui sicut Locusta locustarum” (iii. 15, 17{3}).
Quod falsa in extremis, quia consumunt vera et bona Ecclesiae nascentia apud hominem, per “locustas” quae consumunt gramina in campis et herbas in agris, significentur, constat ex his locis:
Semen multum educes in agrum, sed consumet illud Locusta” (Deutr. xxviii. 38);
“Residuum Erucae comedet Locusta, et residuum Locustae comedet melolontha, et residuum melolonthae comedet bruchus” (Joel i. 4{4}):
“Compensabo vobis annos quos consumpsit Locusta, melolontha, bruchus et eruca” (Joel ii.25{5}).
Simile significatur per “locustas in Aegypto,” de quibus ita apud Mosen:
“Extendit Moses baculum super terram Aegypti, et ventus orientalis produxit Locustam, et ascendit Locusta super omnem terram Aegypti; ante illum non fuit talis Locusta, et comedit omnem herbam agri;” et extendit Moses baculum, “et conjecta est Locusta in Mare Suph” (Exod. x. 12,{6} seq.);
et apud Davidem:
“Dedit brucho proventum eorum, et laborem eorum Locustae” ((Psalm. lxxxviii. 46; videatur etiam) Psalm. cv. 34, 35);
per miracula in Aegypto describitur Ecclesiae vastatio, et per hoc miraculum vastatio per falsa in extremis: et extrema vitae hominis, quando clausa sunt interiora a quibus pendeant, sunt infernalia; quare “locustae conjectae sunt in mare Suph,” per quod significatur Infernum.
Quoniam pauci hodie sciunt, quid intelligitur per Sensuale, et qualis est sensualis homo, ac “locustae” significant illum, ideo adducentur ex Arcanis nostris Caelestibus de illo sequentia: –
Quod Sensuale sit ultimum vitae mentis hominis, adhaerens et cohaerens quinque sensibus corporis ejus (n. 5077, 5767, 9212{7}, 9216, 9331, 9730); Quod is sensualis homo dicatur, qui omnia judicat ex sensibus corporis, et qui nihil credit nisi quod oculis videre et manibus tangere potest, haec dicens esse aliquid, reliqua rejiciens (n. 5094, 7693); Quod interiora mentis ejus, quae vident ex luce Caeli, clausa sint, ut ibi nihil veri, quod Caeli et Ecclesiae est (videatur{8} n. 6564, 6844, 6845); Quod talis homo cogitet in extremis, et non interius ex aliqua luce spirituali (n. 5089, 5094, 6564, 7693); Verbo, quod in crasso lumine naturali sint (n. 6201, 6310, 6564, 6844, 6845, 6612, 6612, 6622, 6624); Quod inde interius sint contra illa quae Caeli et Ecclesiae sunt, sed quod exterius possint loqui pro illis, ardenter secundum dominationem per illa (n. 6201, 6316, 6844, 6845, 6948, 6949); Quod docti et eruditi, qui se confirmaverunt profunde in falsis, et plus qui contra vera Verbi, caeteris sensuales sint (n. 6316); Quod sensuales homines ratiocinentur acriter et solerter, quia cogitatio illorum est tam prope loquelam ut paene in illa, et sicut in labiis, et quia in loquela ex sola memoria ponunt omnem intelligentiam: tum quod quidam ex illis dextre possint confirmare falsa, et quod post confirmationem credant quod vera sint (n. 195, 196, 5700, 10,236); Sed quod ex fallaciis sensuum ratiocinentur et confirment, a quibus captatur et persuadetur vulgus (n. 5084, 6948, 6949, 7693); Quod sensuales homines astuti sint et malitiosi prae reliquis (n. 7693, 10,236); Quod avari, adulteri, voluptuosi et dolosi, imprimis sensuales sint, tametsi coram mundo non tales apparent (n. 6310); Quod interiora mentis eorum sint foeda et spurca (n. 6201); Quod per illa communicent cum infernis (n. 6311); Quod illi qui in infernis sunt, sensuales sint, et eo plus quo profundius (n. 4623, 6311); Quod sphaera spirituum infernalium se conjungat cum sensuali hominis a tergo (n. 6312); Quod illi qui ratiocinati sunt ex solis sensualibus, et inde contra genuina vera Ecclesiae, ab antiquis dicti fuerint serpentes arboris scientiae (n. 195, 196, 197, 6398, 6399,{9} 10,313): Porro, sensuale hominis et sensualis homo describitur (n. 10,236); et extensio sensualium apud hominem (n. 9731); Quod sensualia ultimo loco esse debeant, et non primo; et quod apud hominem sapientem et intelligentem ultimo loco sint, et subjecta interioribus, at quod apud hominem insipientem primo loco sint, et dominantia; hi sunt qui proprie dicuntur sensuales (n. 5077, 5125, 5128, 7645); Si sensualia ultimo loco sunt, quod per illa aperiatur via ad intellectum, ac elimentur vera per modum extractionis (n. 5580); Quod sensualia illa proxime exstent mundo, et admittant quae e mundo alluunt, et quasi cribrent illa (n. 9726); Quod homo per sensualia illa communicet cum mundo, et per rationalia cum Caelo (n. 4009); Quod sensualia subministrent illa quae inserviunt interioribus mentis (n. 5077, 5081); Quod sint sensualia subministrantia parti intellectuali et subministrantia parti voluntariae (n. 5077); Quod nisi cogitatio a sensualibus elevatur, homo parum sapiat (n. 5089); Quod sapiens homo supra sensualia cogitet (n. 5089, 5094); Quod homo, cum cogitatio ejus supra sensualia elevatur, in lumen clarius veniat, et tandem in lucem caelestem (n. 6183, 6313, 6315, 9407, 9730, 9922); Quod elevatio supra sensualia, et abductio ab illis, antiquis nota fuerit (n. 6313); Quod homo spiritu suo animadvertere possit quae in mundo spirituali fiunt, si abduci possit a sensualibus, et elevari in lucem Caeli a Domino (n. 6622); Causa est, quia corpus non cogitat sed spiritus hominis in corpore: et quantum in corpore, tantum obscure et in tenebris, et quantum non in corpore, tantum clare et in luce; sed in spiritualibus (n. 4622, 6614, 6622); Quod ultimum intellectus sit scientificum sensuale, ac ultimum voluntatis sit jucundum sensuale (n. 9996); Quae differentia inter sensualia communia cum bestiis, et inter sensualia non communia cum illis (n. 10,236); Quod sint sensuales non mali, quia interiora illorum non ita clausa sunt, de quorum statu in altera vita (n. 6311).
@1 33 pro “13”$
@2 22 pro “21”$
@3 15, 17 pro “15, 16, 17″$
@4 4 pro “4, 5″$
@5 25 pro “24, 25″$
@6 12 pro “10”$
@7 9212 pro “9121”$
@8 videatur pro “videat”$
@9 6399 pro “6349”$
“Ne timeto tibi ab illis et verbis illorum; sunt spinosi; inter Scorpios tu habitas; sunt duri faciebus et obfirmati corde” (Ezech. ii. 4, 6);
Jesus dixit ad septuaginta quos emisit, “Ecce do vobis potestatem calcandi super serpentes et Scorpios, et super omnem potestatem inimici, ut nihil tamen vobis quicquam noceat” Luc. x. 19).
Quod illi qui confirmaverunt solam fidem usque in arcana justificationis et salvationis per illam, non possint auferre aliquod verum et bonum fidei, nec affectionem et perceptionem, aliis quam qui non in fide charitatis sint, est causa, quia vix ullus praeter antistitem qui docet et praedicat, comprehendit illa; laicus audit, sed involant per unam ejus aurem et evolant per alteram; quod ipse sacerdos arcanista pro certo scire potest ex eo, quod ipse impenderit omnem ingenii vim ad hauriendum illa in sua adolescentia, et postea ad retinendum illa in sequente aetate, tum quod se ex illis praedoctum aestimet; quid tunc laicus qui simpliciter cogitat de fide ex charitate, cum mystica illa audit: ex his videri potest, quod fides sola justificans sit fides clericorum, et non laicorum, nisi illorum qui secure vivunt; hi ex arcanis illorum solum haec hauriunt, quod sola fides salvet, quod non possint facere bonum a se, quod nec possint implere legem, quod Christus passus sit pro illis{1}; praeter universalia illis similia pauca.
@1 illis pro “illo”$
“Mille coram increpatione Quinque fugient” (Esaj. xxx. 17);
“Quinque persequentur centum” (Levit. xxvi. 8);
Jesus dixit, quod “Regnum caelorum simile sit decem virginibus, quarum Quinque erant prudentes et Quinque stultae” (Matth. xxv. 1, 2);
per “decem virgines” significantur omnes in Ecclesia, per “quinque” significantur quaedam pars aut aliqui. Similia significantur per “decem” et per “quinque” in parabola, quod
Datae sint servis minae ut negotiarentur, et quod unus ex mina acquisiverit decem minas, et alter quinque (Luc. xix. 13-20);
“decem minae” significant multum, et “quinque minae” parum.
(Praeter alibi, ut Esaj. xvii. 6; cap. xix. 18, 19; Matth. 15-21{2}).
@1 99 pro “98”$
@2 21 pro “22”$
apparentias et imagines illorum qui fidem separatam a charitate apud se confirmaverunt. – Per “similitudines” significantur apparentiae illorum in imagine repraesentativa; per “locustas” significantur falsa in extremis (n. 424); et quia falsa unum faciunt cum illis qui in falsis sunt, etiam ipsi per “locustas” significantur. Quod illi qui apud se confirmaverunt solam fidem, seu falsa illorum, per “locustas” intelligantur, patuit mihi clare ex eo, quod presbyteri, qui in fide illa erant, locustas visas amplexi sint et osculati, ac in domos suas introducere vellent; imagines enim, quae sunt formae repraesentativae affectionum et cogitationum angelorum et spirituum in mundo spirituali, apparent sicut vivae, similiter ut animalia, volucres et pisces, de quibus prius.
Duae Mulieres unius Matris, quae scortatae sunt in Aegypto, Ohola quae Samaria, et Oholiba quae Hierosolyma (Ezech. xxiii. 2-4);
“Quasi Mulierem desertam et afflictam spiritu vocavit te Jehovah, et Mulierem juventutis” (Esaj. liv. 6, 7);
“Creabit Jehovah novum in terra, Mulier circumdabit virum” (Jerem. xxxi. 21, 22).
Per “mulierem circumdatam sole, quam Draco persecutus est” (Apoc. xii.), significatur Nova Ecclesia, quae est Nova Hierosolyma. Per “mulieres” significantur affectiones veri, ex quibus Ecclesia est Ecclesia, pluribus in locis ut in his:
“Mulieres populi Mei expellitis e domo deliciarum ejus” (Mich. ii. 9{1});
Plangent familiae domuum seorsim, et Mulieres seorsim (Sach. xii. 11-13);
“Mulieres securae consistite, audite sermonem Meum” (Esaj. xxxii. 9);
“Quare facitis malum ad exscindendum vobis Virum et. Mulierem” (Jerem. xliv. 7{2});
“Dispergam Virum et Mulierem” (Jerem. li. 22).
Per “virum” et “mulierem,” hic et alibi, in Sensu spirituali significatur intellectus veri et affectio veri.
@1 9 pro “8”$
@2 xliv. 7 pro “xliv. 17″$
“Anima mea in medio Leonum cubo, Dentes eorum hasta et tela” (Psalm. lvii. 5 (B.A. 4));
“Deus destrue Dentes in ore eorum, Molares leonum juvenum averte” (Psalm. lviii. 7 (B.A. 6));
“Gens ascendit super terram Meam robusta, Dentes ejus dentes leonis, et Molares ejus leonis illi” (Joel i. 6{1});
Jehovah, “Dentes impiorum confringis” (Psalm. iii. 8 (B.A. 7));
Ascendit bestia e mari “terribilis, formidabilis et robusta valde, cui Dentes ferri magni; comedit et contrivit” (Dan. vii. 7);
“Benedictus Jehovah, Qui non tradidit nos rapinam Dentibus illorum” (Psalm. cxxiv. 6).
Quoniam sensuales homines non vident aliquod verum in sua luce, sed ratiocinantur et altercantur de omni re num ita sit, et hae altercationes in infernis audiuntur extra illa sicut stridores dentium, qui in se spectati sunt collisiones falsi et veri, patet quid significatur per
“Stridorem dentium” (Matth. viii. 12; cap. xiii. 42, 50; cap. xxii. 13; cap. xxiv. 51; cap. xxv. 30; Luc. xiii. 28);
et quodammodo quid per
“Stridere dentibus” (Hiob{2} xvi. 9; Psalm. xxxv.{3} 15, 16; Psalm. xxxvii. 12; Psalm. cxii. 10; Mich. iii. 5; Thren.ii. 16).
@1 6 pro “6, 7″$
@2 Hiob pro “Psalm.”$
@3 xxxv. pro “xxv.”$
“Alligate equos, et ascendite equites, et sistite vos in Galeis, expolite Lanceas, induite Loricam” (xlvi. 4);
apud Esajam:
“Induit justitiam sicut Loricam, et Galeam salutis super caput Suum” (lix. 17);
apud Davidem:
“Sub alis Ipsius confides, Clypeus et Parma veritas Ipsius” (Psalm. xci 4);
praeter alibi
(Ut Ezech. xxiii. 24; cap. xxxviii. 4; cap. xxxix. 9; Nah. ii. 4 (B.A. 3); Psalm. v. 13 (B.A. 3); Psalm. xxxv. 2, 3).
Quod “thoraces essent sicut ferrei” significat quod argumentationes apparerent illis tam validae, ut non refelli possent, “ferrum” enim ex duritie significat validum.
“Currus Dei sunt binae myriades, milleni pacificorum, Dominus in illis” (Psalm. lxviii. 18 (B. A. 17));
“Jehovah ponit nubes Currus Suos, ambulat super alis venti” (Psalm. civ. 3{1})
Jehovah, “equitas super equis Tuis, Currus Tui salus” (Hab. iii. 8);
“Ecce Jehovah in igne veniet, et sicut procella Currus Ipsius” (Esaj. lxvi. 15);
“Satiabimini super mensa Mea Equo et Curru; sic dabo gloriam Meam inter gentes” (Ezech. xxxix 20(, 21));
“Exscindam Currum ex Ephraimo, et Equum ex Hierosolyma” (Sach. ix. 10{2});
“Evertam Thronum regnorum, evertam Currum, et equitantes in eo” (Hagg. ii. 22);
“Constitue speculatorem, qui spectet, nuntiet, vidit ergo Currum, par equitum, currum Cameli, et Currum viri, et dixit, Cecidit, cecidit Babel” (Esaj. xxi. 6, 7, 9{3}).
Quoniam “Elias” et “Elisaeus” repraesentabant Dominum quoad Verbum, et inde significabant Doctrinam e Verbo, sicut omnes Prophetae (n. 8), ideo vocati sunt
“Currus Israelis et Equites ejus;”
et ideo
Elias visus est in Caelum auferri in Curru ignis, et circum Elisaeum a puero ejus visi sunt Currus et equi ignei (2 Reg. ii. 11, 12; cap. vi. 17{4}; cap. xiii. 14);
Praeter alibi, ubi “Currus” (ut Esaj. xxxi. 1; cap. xxxvii. 24; cap. lxvi. 20{5}: Jerem. xvii. 25; cap. xxii. 4: cap. xlvi. 2, 3, 8, 9; cap. l. 37, 38; cap. li. 20, 21; Ezech. xxvi. 7, 8, 10, 11; Dan. xi. 40; Nah. iii. 1-3; Joel ii. 1-5{6}).
@1 3 pro “2, 3″$
@2 10 pro “20”$
@3 9 pro “8”$
@4 17 pro “27”$
@5 20 pro “10”$
@6 ii. 1-5 pro “iii. 1, 2, 3″$
“Exscindet ex Israele Caput et Caudam: Senex et Honoratus Caput, Propheta autem Doctor mendacii Cauda” (Esaj. ix. 13, 14 (B. A. 14, 15));
“Non erit Aegypto opus, quod faciat Caput et Caudam” (Esaj. xix. 15{1}).
Per
Draconis septem Capita, et per Caudam, qua detraxit tertiam partem stellarum Caeli, et projecit in terram (Apoc. xii. 3(, 4));
tum etiam, per
Caudas similes serpentibus, habentes capita, quibus laedunt (vers. 19 hujus capitis),
nec aliud significatur. Quoniam per “caudam” significatur ultimum, et ultimum est complexus omnium, ideo dixit Jehovah ad Mosen,
“Prehende Caudam serpentis; et prehendit, et factus est in baculum” (Exod. iv. 3, 4);
ac ideo mandatum est quod
Caudam integram juxta spinam dorsi removerent, et illam cum adipibus, qui super extis, renibus, intestinis et jecore, sacrificarent (Levit. iii. 9-11; cap. viii. 25; ix. 19; Exod. xxix. 22).
Quod ultimum sit continens et complexus omnium priorum, videatur in Doctrina Novae:” Hierosolymae de Scriptura Sacra (n. 38, 65), et in Sapientia Angelica de Divino Amore et Divina Sapientia (n 209-216, 217-222).
@1 15 pro “13”$
“Ecce dies venient super vos, quibus extrahent vos Aculeis” (iv. 2);
et apud Mosen:
Quod exstirparent habitatores terrae, ne forent in spinas oculis, et in Aculeos lateribus (Num. xxxiii. 55);
“spinae,” “sentes,” “tribuli” et “cardui,” significant etiam falsa mali ex aculeis illorum.
“Veritas Tua in Perditione” (Psalm. lxxxviii. 12 (B.A. 11));
“Nudum Infernum coram illo, et non operimentum Perditioni” (Hiob xxvi. 6);
“Nam{2} ignis usque ad Perditionem devorabit” (Hiob xxxi. 12);
“Perditio et mors dicunt” (Hiob xxviii. 22{3}).
Alioquin vocatur Infernum et Diabolus
“Perditio” et “Perditor” (Esaj. liv. 16; Ezech. v. 16; cap ix 1; Exod. xii. 13),
sed alia voce.
@1 421 pro “428”$
@2 Nam pro “Num”$
@3 22 pro “12”$
Hi, de quibus nunc agitur, prorsus distincti sunt ab illis de quibus huc usque in hoc capite actum est, et quorum falsa fidei in formis locustarum visa sunt. Distincti sunt in eo: – Quod illi de quibus actum est, incumbant studio explorandi arcana justificationis per fidem, et quoque tradendi ejus, tum etiam testimonia ejus, quae illis sunt bona vitae moralis et civilis, stabiliendo quod praecepta Verbi in se quidem Divina sint, sed quod apud hominem, quia ab ejus voluntate procedent, fiant naturalia, quae{1} cum spiritualibus fidei non conjunctionem habent; et quia haec per rationalia, quae sapiunt ex eruditione, confirmant, in plaga meridionali in abysso degunt, secundum descriptionem supra (n. 421). At vero illi de quibus in nunc sequentibus ad finem capitis agitur, non student arcanis illis, sed modo nudam fidem faciunt omne religionis, et nihil praeter illam et solennem cultum, et sic ad lubitum vivunt. Hos datum etiam est videre, et cum illis loqui; degunt in plaga septentrionali in casis structis ex juncis et calamis calce incrustatis, in quibus humus est solum: casae illae sparsae sunt; ingeniosiores, qui ex naturali lumine per ratiocinia sciunt constabilire illam fidem, et confirmare quod illa nihil commune habeat cum vita, habitant anterius, simpliciores post illos, et stupidiores versus occidentem illius plagae; est illorum tanta multitudo, ut non credi possit. Erudiuntur a spiritibus angelicis; sed qui non recipiunt vera fidei et secundum illa vivunt, demittuntur in Infernum quod sub illis est, et incarcerantur.
@1 quae pro “qui”$
“Ecce Dominus{1} ascendere facit super eos aquas Fluvii” (Euphratis) “validas et multas, Regem Aschuris: hic ibit per Jehudam, mundabit et transibit” (Esaj. viii. 7, 8);
“Quid tibi cum via Aegypti, ut bibas aquas Schichoris; et quid tibi cum via Assyriae, ut bibas aquas Fluvii” (Jerem. ii. 18);
“Devovebit Jehovah linguam maris Aegypti, et agitabit manum super Fluvium” Euphratem (Esaj. xi. 15{2});
“Sextus Angelus effudit phialam super Fluvium Euphratem, cujus exsiccata est aqua” (Apoc. xvi. 12);
Mandatum est Prophetae ut poneret cingulum super lumbis, et illud postea in foramine petrae juxta Euphratem absconderet: et cum illud post breve tempus recepit, ecce erat corruptum, nec proderat ad quicquam (Jerem. xiii. 1-7, 11);
Et quoque mandatum illi, ut postquam absolverit legere librum, projiceret illum in medium Euphratis, et diceret, “Sic submergetur Babel, et non resurget” (Jerem. li. 63, 64);
per haec repraesentabantur interiora status Ecclesiae apud filios Israelis. Quod “fluvius Aegypti” Nilus, et “fluvius Assyriae” Euphrates, fuerint termini Terrae Canaanis, patet ex his:
“Pepigit Jehovah cum Abramo foedus, Semini tuo dabo Terram hanc, a Fluvio Aegypti usque ad Fluvium magnum Euphratem” (Gen. xv. 18).
Quod Euphrates fuerit terminus, videatur Exod. xxiii. 31; Deutr. i. 7, 8; cap. xi. 24; Jos. i. 4; Mich. vii. 12.
@1 Dominus pro “Deus”$
@2 xi. 15 pro “xv. 15, 16″$
“Laudate Jehovam omnes Exercitus Ipsius, laudate Ipsum Sol et Luna, Laudate Ipsum omnes Stellae” (Psalm. cxlviii. 2, 3);
“Manus Meae expanderunt Caelos, et omni Exercitui eorum praecepi” (Esaj. xlv. 12);
“Per Verbum Jehovae Caeli facti sunt, et per spiritum oris Ipsius omnis Exercitus eorum” (Psalm. xxxiii.{3} 6);
“Absoluti sunt Caeli et Terra, et omnis Exercitus illorum” (Gen. ii. 1);
Cornu Hirci “crevit usque ad Exercitum caelorum, et dejecit in terram de Exercitu et stellis, imo usque ad Principem Exercitus extulit se: et Exercitus traditus super juge in praevaricationem, quia projecit veritatem in terram: Sanctus dixit, Quo usque datur Sanctum et Exercitus conculcationi” (Dan. viii. 10-14);
“Jehovah edidit vocem Suam coram Exercitu” (Joel ii. 11);
“Super tectis domuum suffiverunt omni Exercitui caelorum” (Jerem. xix. 13);
Ne incurves te et servias soli, lunae, stellis, et omni Exercitui Caelorum (Deutr. iv. 19: cap. xvii. 3; Jerem. viii. 2).
(Similiter Esaj. xiii. 4; cap. xxxiv. 4; cap. xl. 26; Jerem. xxxiii. 22; Sach. ix. 8; Apoc. xix. 14.)
Quoniam per “exercitus Caelorum” significantur bona et vera Caeli et Ecclesiae, ideo Dominus vocatur “JEHOVAH ZEBAOTH,” hoc est, Jehovah (Exemrcituu?): et ideo
Ministerium Levitarum vocabatur Militia (Num. iv. 3, 23, 30, 39);
et dicitur apud Davidem:
“Benedicite Jehovae omnes Exercitus Ipsius, Ministri Ipsius facientes voluntatem Ipsius” (Psalm. ciii. 21).
Mala et falsa in Ecclesia significantur
Per “Exercitum Gentium” (Esaj. xxxiv. 2);
Per “Exercitum Regis septentrionis,” quo venit contra Regem meridiei (Dan. xi. 13, 15, 20);
“rex septentrionis” est falsum mali in Ecclesia, et “rex meridiei” est verum boni ibi. Dicitur a Domino,
“Quando videritis Hierosolymam Exercitibus circumdatam, scito quod prope sit devastatio ejus” (Luc. xxi. 20);
per “Hierosolymam” ibi significatur Ecclesia, et per “exercitus” mala et falsa, quae devastabunt eam; agitur ibi de Consummatione saeculi, quae est ultimum tempus Ecclesiae. Mala et falsa
significantur per “exercitus” apud Joelem:
“Compensabo vobis annos, quos consumpsit locusta, melolontha, bruchus et eruca, Exercitus magnus, quos misi inter vos” (ii. 25).
Quod per “locustam” et reliqua significetur falsum in extremis, videatur supra (n. 424).
@1 320 pro “321”$
@2 287 pro “336”$
@3 xxxiii. pro “lxiii.”$
Quia interiora mentis illorum sub talibus formis apparuerunt, per quae significantur imaginaria et visionaria de sola fide, propalanda de his sunt aliqua, quae ex ore illorum accepi; ut haec: – “Annon sola fides post lapsum hominis tam gravem facta est unicum medium salutis; quomodo possumus apparere coram Deo absque illo medio; annon id medium est solum; sumusne nati in peccatis, estne natura nostra a praevaricatione Adami prorsus corrupta, num aliud medium sanationis est quam sola fides; quid facient opera nostra ad haec; quis potest facere aliquod bonum opus a se; quis semet potest purificare, absolvere, justificare et salvare; annon latet in unoquovis opusculo, quod homo facit a se, meritum et propria justitia; et si forte faceremus aliquid quod foret bonum, num facere possemus omnia, ac implere legem; et amplius, si quis peccat contra unum, peccat contra omnia, quia cohaerent: cur Dominus in mundum venit, et passus est tam gravem crucem, nisi ut nobis auferret damnationem et maledictionem Legis, propitiaret Deum Patrem, fieret meritum et justitia solus, quae homini imputarentur per fidem; quid boni aut cui bono alioquin Adventus Ipsius: cum itaque Christus pro nobis passus est, et pro nobis implevit Legem, et sustulit jus damnationis ejus, num tunc amplius malum potest nos damnare, et num bonum potest nos salvare; quare nos qui fidem habemus, sumus in plena libertate cogitandi, volendi, loquendi et faciendi quicquid lubet, modo non jacturam famae, honoris et lucri faciamus, et poenas legis civilis nobis irrogemus, ex quo infamia et damnum.
Quidam, qui remotius in septentrione vagabantur, dicebant quod “Bona opera, quae fiunt salutis gratis damnosa, perniciosa et maledicta sint;” inter hos erant etiam aliqui presbyteri.
Haec sunt quae audivi, sed blaterabant et mussitabant plura, quae non audivi. Praeterea loquebantur in omni licentia proterve, ac lasciviebant et verbis et falsis, absque timore pro ullo facinore, nisi ex simulatione propter apparentiam honesti. Talia sunt interiora mentis, et inde exteriora corporis eorum qui omne religionis faciunt solam iidem. Sed illa omnia quae ab illis dicta sunt cadunt, si Ipse Dominus Salvator immediate aditur, ac in Ipsum creditur, et bonum agitur, utrumque propter salutem, et ab homine sicut ab illo, cum fide tamen quod a Domino; quae nisi fiunt sicut ab homine, non datur aliqua fides, nec aliqua charitas, ac ita non religio, et sic non salvatio.
Hyacinthinum in tegumentis et velis Tabernaculi (Exod. xxvi. 31, 16; cap. xxvii. 16);
In Ephodo Aharonis (Exod. xxviii. 6, 15);
Per pannum Hyacinthini positum super Arca, Mensa, Candelabro et Altari, cum proficiscebantur (Num. iv. 6, 7, 9, 51, 12);
Per filium Hyacinthini super alis vestium (Num. xv. 38, 39);
Et per Hyacinthinum (Ezech. xxvii. 7, 24).
Intelligentia autem ex affectione amoris infernalis significatur per “hyacinthinum” apud Ezechielem:
Ohola seu Samaria “scortata est, et dilexit amasios Assyrios propinquos, vestitos Hyacinthino, equites equitantes equis” (xxiii. 4-6);
describitur sic Ecclesia, quae per ratiocinia ex propria intelligentia falsificaverat vera Verbi. Et apud Jeremiam:
“Infatuantur et stultescunt, disciplina vanitatum lignum est; argentum extensum ex Tharschisho adfertur, opus fabri et manuum conflatoris; Hyacinthinum et purpura vestis eorum, opus sapientum tota” (x. 8, 9);
“opus fabri et manuum conflatoris,” ac “opus sapientum tota,” significant ibi, quod illa ex propria intelligentia.
@1 468, 494 pro “465, 495″$
“Ignem et Sulphur pluere faciam super illum” (Ezech. xxxviii.{2} 22);
Jehovah “pluet super impios Ignem et Sulphur” (Psalm. xi. 6);
“Dies vindictae Jehovae; convertentur torrentes in picem, et pulvis ejus in Sulphur; in aeternum ascendet Fumus ejus” (Esaj. xxxiv. 8-10);
“Quo die Lothus egressus est e Sodoma, pluit Igne et Sulphure e Caelo; juxta hoc fiet, quo die Filius Hominis revelabitur” (Luc. xvii. 29, 30; Gen. xix. 24);
“Qui Bestiam adorat et imaginem ejus, cruciabitur Igne et Sulphure” (Apoc. xiv. 9, 10);
“Bestia, Pseudopropheta et Diabolus conjecti sunt in stagnum Ignis et Sulphuris” (Apoc. xix. 20; cap. xx. 10; cap. xxi. 8);
“Flatus Jehovae sicut fluvius Sulphuris accendet rogum” (Esaj. xxx. 33);
“Sulphur, Sal et Combustio tota terra; non conseretur, non germinabit, juxta eversionem Sodomae et Amorrae” (Deut. xxix. 22{3} (B.A. 23));
“Spargetur super habitationem impii Sulphur” (Hiob xviii. 15);
@1 468, 494 pro “465, 495″$
@2 xxxviii. pro “xxviii.”$
@3 22 pro “21”$
“Lambent pulverem sicut Serpens” (Mich. vii. 17);
“Serpentis panis pulvis” (Esaj. lxv. 25);
Dictum Serpenti, “Super ventre tuo ambulabis, et pulverem comedes omnibus diebus vitae tuae” (Gen. iii. 14);
describitur sic sensuale, quod, quia communicat cum Inferno, ubi omnes sensuales sunt, vertit sapientiam caelestem in insaniam infernalem in rebus spiritualibus.
“Ne laeteris Philisthaea, nam e radice Serpentis exibit basiliscus, cujus fructus Prester volans” (Esaj. xiv. 29{1});
“Ova Aspidis ponunt: qui comedit de ovis ejus moritur, et quando quis exprimit, excluditur Vipera” (Esaj. lix. 5);
Quia filii Israelis cupiverunt redire in Aegyptum, morsi sunt a Serpentibus (Num. xxi. 4-9{2});
“redire in Aegyptum” significabat a spirituali fieri sensualis; quare dicitur,
“Mercenarii Aegypti averterunt se: vox ejus sicut Serpentes ibit” (Jerem. xlvi. 21(, 22)).
Quia Dan erat ultima tribuum, et inde significabat ultimum Ecclesiae, quod est sensuale subjectum interioribus, ideo de illo ita dicitur:
“Dan Serpens super via mordens calcaneos equi, et cadet eques ejus retrorsum” (Gen. xlix. 17);
per “calcaneos equi” significantur ultima intellectus, quae sunt sensualia; per “mordere” significatur eis adhaerere; per “equitem” significatur inscitia ex illis, qua pervertit vera; quare dicitur, “cadet eques ejus retrorsum.” Quoniam sensuales homines sunt callidi ac astuti sicut vulpes, ideo dicit Dominus,
“Estote prudentes sicut Serpentes” (Matth. x. 16);
sensualis enim homo loquitur et ratiocinatur ex apparentiis et fallaciis; et si dote argumentandi pollet, solerter scit confirmare omne falsum, et quoque haereticum de sola fide; et usque est hebes acie videndi verum, ut vix alius hebetior.
@1 xiv. 29 pro “xv. 9″$
@2 4-9 pro “1-10″$
Sed de his primum aliquid dicetur: – Hos quoque datum est videre, et cum illis loqui. Degunt in plaga septentrionali versus occidentem, ubi aliquibus sunt mapalia cum tectis, et aliquibus sine tectis. Spondae eorum sunt ex juncis; vestes ex pilis hircinis. In luce influente e Caelo apparet in faciebus illorum livor et quoque stupor. Causa est, quia nihil aliud ex religione sciunt, quam quod Deus sit, quod tres Personae sint, quod Christus passus sit crucem pro illis, et quod sola fides sit per quam salvantur, et insuper per cultum in templis, et per preces statis temporibus: ad reliqua quae religionis et ejus doctrinae sunt, nihil attendunt; mundana enim et corporea, quibus mentes illorum refertae et oppletae sunt, occludunt eorum aures ad illa.
Sunt plures ex Presbyteris inter illos, quos quaesivi, “Quid cogitavistis, cum in Verbo legistis de Operibus, de Amore et Charitate, de Fructibus, de Praeceptis Vitae, de Paenitentia, verbo de Faciendis.”
Responderunt quod quidem illa legerint et sic viderint; sed usque non viderint, quia mentem tenuerunt in sola fide, et inde quod illa omnia sint fides, et quod non cogitaverint quod sint effecta fidei.
Quod talis inscitia et stupiditas sit illis qui solam fidem semel amplexi sunt, et illam omne religionis suae fecerunt, vix potest credi, cum tamen id per multam experientiam datum est scire.
Quod per “plagas” significentur plagae spirituales, per quas homo moritur spiritu seu anima, patet ex his locis:
“Desperatum confractioni tuae, aegra Plaga tua; ascendere faciam sanitatem tibi, a Plagis tuis sanabo te” (Jerem. xxx. 12, 14, 17);
“Omnis transiens super Babelem, sibilabit super omnibus Plagis ejus” (Jerem. l. 13{2});
“In una die venient Plagae Babyloni, mors et planctus” (Apoc. xviii. 8{3});
“Vidi septem Angelos habentes septem Plagas ultimas, per quas consummanda est ira Dei” (Apoc. xv. 1, 6{4});
Vae genti peccatrici, populo gravi iniquitate: a vola pedis usque ad caput non in eo integritas, Vulnus et Cicatrix et Plaga recens, non expressa, non obligata, non emollita oleo” (Esaj. i. 4, 6);
In die quo obligabit Jehovah fracturam populi Sui, et vulnus Plagae ejus sanabit” (Esaj. xxx. 26).
(Praeter alibi, ut Deutr. xxviii. 59; Jerem. xlix. 17; Sach. xiv. 12, 15; Luc. vii. 21; Apoc. xi. 6; cap. xvi. 21.)
@1 452 pro “432”$
@2 13 pro “30”$
@3 8 pro “18”$
@4 1, 6 pro “16”$
“Ne ad iram provocaretis Me per Opus manuum vestrarum; si provocaretis Me in iram per Opus manuum vestrarum, in malum vobis: retribuam illis juxta Opus illorum, et juxta Factum manuum illorum, (Jerem. xxv. 6, 7, 14);
“Filii Israelis provocarunt Me ad iram per Opus manuum illorum (Jerem. xxxii. 30; cap. xliv. 8);
“Loquar judicia cum illis super omni malitia illorum, quod incurvaverint se Operibus manuum suarum (Jerem. i. 16);
“In die illo spectabunt oculi ad Sanctum Israelis, et non ad Altaria Opus manuum suarum,” et “quod fecerunt Digiti eorum” (Esaj. xvii. 7, 8; cap. xxxi. 7; cap. xxxvii. 19; Jerem. x. 9).
Quod “opus manuum” hominis sit proprium ejus, et inde malum et falsum, manifeste constare potest ex eo, quod propter illam causam prohibitum fuerit aedificare Altare et Templum ex lapidibus caesis, ac super lapides istos movere ferrum, per haec enim significabatur “opus manuum” hominis:
“Si Altare lapidum facias Mihi, non aedificabis illos Caesos, quia si caelum moveris super illo, prophanabis illud” (Exod. xx. 25{1});
Josua aedificavit Altare lapidum, super quo non movit ferrum (Jos. viii. 30, 31);
Templum Hierosolymae aedificatum est ex “lapide integro, et malleus et securis, atque ulla instrumenta ferri, non audita sunt, cum aedificabatur” (1 Reg. vi. 7{2}),
Omnia quae a Domino fiunt, etiam vocatur “Opera manuum Ipsius,” quae sunt Propria Ipsius, et in se Bona et Vera; ut in his:
“Opera manuum Jehovae Veritas et Judicium” (Psalm. cxi. 7);
“Jehovah, Misericordia Tua in aeternum; Opera manuum Tuarum ne omittas” (Psalm. cxxxviii. 8);
“Sic dixit Jehovah Sanctus Israelis, et Formator ejus, Signa petite a Me, super filiis Meis, super Opere manuum Mearum praecipite Mihi” (Esaj. xlv.{3} 11);
“Populus tuus omnes justi, surculus plantarum Mearum, Opus manuum Mearum” (Esaj. lx. 21);
“Jehovah Pater noster Tu; nos lutum, et Tu Figulus noster, et Opus manuum Tuarum omnes nos” (Esaj. lxiv. 7 (B.A. 8)).
@1 25 pro “22” (In versione Seb. Schm. numeratus est versus 22.)$
@2 7 pro “6”$
@3 xlv. pro “xlii.”$
“Sacrificant Daemonibus, Deo non” (Deutr. xxxii. 17);
Filii Israelis “non sacrificabunt{1} amplius Daemonibus, post quos scortati sunt” (Levit. xvii. 7: Psalm. cvi. 37);
“Occurrent Tziim cum Ijim, et Daemon sylvestris socio suo obviabit” (Esaj. xxxiv. 14);
“Cubabunt{2} ibi Tziim, et implebuntur Domus eorum Ochim, et habitabunt ibi Filiae noctuae, et Daemones sylvestres saltabunt ibi” (Esaj. xiii. 21);
per “Tziim,” “Ijim,” “Ochim,” “Filias noctuae,” significantur variae concupiscentiae; “Daemones sylvestres” sunt concupiscentiae quales Priaporum et Satyrorum.
“Babylon facta est habitaculum Daemonum, et custodia omnis spiritus immundi” (Apoc. xviii. 2).
Daemones, quos Dominus ejecit, fuerant tales concupiscentiae cum vixerunt in mundo
(De quibus Matth. viii. 16, 28: cap. ix. 32, 33: cap. x. 8: cap. xii. 22; cap. xv. 22: Marc. i. 32, 34{3}; Luc. iv.33-37,{4} 41 cap. viii. 2, 26-40; cap. ix. 1, 37-42, 49{5}; cap. xiii. 32).
@1 sacrificabunt pro “sacrificabant”$
@2 Cubabunt pro “Cantabunt”$
@3 32, 34 pro “32, 33, 34″$
@4 33-37 pro “33 ad 38″$
@5 37-42, 49 pro “37 ad 44 ad 50″$
“Stultus factus est omnis homo a scientia, pudore affectus est omnis Conflator a Sculptili: quia mendacium Fusile ejus, neque spiritus in iis, vanitas illa, opus errorum; in tempore visitationis eorum peribunt” (Jerem. x. 14, 15; cap. li. 17, 18);
Sculptilia sunt opus manuum fabri; non loquuntur; simul infatuantur et stultescunt; disciplina vanitatum Lignum est; opus sapientum tota (Jerem. x. 3-5, 8-10):
“Quid prodest Sculptile, quia sculpsit illud fabricator, et doctor mendacii, quia confidit fabricator mendacii super hoc; spiritus non in medio ejus” (Hab. ii. 18, 19{1});
“In die illo projiciet homo Idola argenti sui, et idola auri sui, quae fecerunt sibi ad incurvandum se talpis et vespertilionibus” (Esaj. ii. 18, 20);
“Fecerunt sibi Fusile ex argento suo, in intelligentia sua Idola, opus artificum tota” (Hosch. xiii. 2);
“Spargam super vos aquas mundas, ut mundemini ab omnibus immunditiis vestri, et ab omnibus Idolis vestris” (Ezech. xxxvi. 2);
“aquae mundae” sunt vera, “idola” sunt falsa cultus:
“Immundum judicabitis tegmen Sculptilium argenti tui, et amictum Fusilis auri tui; disperges ea sicut menstruum, stercus vocabis id” (Esaj. xxx. 22).
Nec aliud quam falsa religionis et inde cultus significantur per
Deos auri, argenti, aeris, ferri, ligni et lapidis, quos laudavit (coluit) Rex Babelis Belschazar, quando cum magnatibus, uxoribus et pellicibus bibit vinum ex vasis auri et argenti Templi Hierosolymitani; propter quod Rex expulsus est ab homine, et factus est sicut bestia{2} (Dan. v. 1-5, seq.).
(Praeter in multis aliis locis, ut Esaj. x. 10, 11 cap. xxi. 9; cap. xxxi. 7; cap. xl. 19, 20; cap. xli. 29; cap. xlii. 17; cap. xlviii. 5; Jerem. viii. 19; cap. l. 38, 39; Ezech. vi. 4, 5; cap. xiv. 3; Mich. i. 7: cap. v. 12 (B.A. 3); Psalm. cxv. 5: Psalm. cxxxv. 15, 16; Levit. xxvi. 30.)
Per “idola” proprie significantur falsa cultus ex propria intelligentia; quomodo homo illa fingit et postea accommodat, ut appareant sicut vera, plene describitur apud Esajam (cap. xliv. 9-20).
@1 18, 19 pro “18, 19, 20″$
@2 Conf. n. 316, 717.$
“Non cognoscunt, nec intelligunt, et non vident oculi illorum, non cognoscunt corda illorum, non illis scientia et intelligentia est” (Esaj. xliv. 9, 18, 19{1};
Non loquuntur nec ambulant (Jerem. x. 3-10);
“Os illis sed non loquuntur, et oculi illis sed non vident” (Psalm. cxv. 5{2}; Psalm. cxxxv. 15, 16);
per quae similia significantur, quia per “idola” significantur falsa cultus, et in falsis cultus nihil vitae, quae vita, est.
@1 9, 18, 19 pro “9, 20″$
@2 5 pro “15”$
Primo, Quod tenerent alterius auditum et sic mentem continenter in verbis et dictis suis, non relaxando aliquid de illis, simul tunc aspirando et inspirando cogitationem conjunctam cum affectione per halitum in sono loquelae, ex quo audiens non potuit cogitare aliquid ex se ita falsarii infundebant falsa sua cum violentia.
Secundo, Quod infunderent persuasivum; quod factum est per detentionem mentis ab omni contrario, ac intensionem ejus in sola idea dictorum a se; inde sphaera spiritualis mentis ejus dispulit sphaeram spiritualem mentis alterius, et suffocavit illam; hoc erat fascinum spirituale, quo magi olim utebantur, et vocabatur vincire et ligare intellectum: hoc genus incantationis erat solius spiritus seu cogitationis, prius autem erat quoque oris seu sermonis. Tertio, Quod audiens teneret mentem suam in sua opinione tam fixe, ut paene occluderet aures suas ad audiendum aliquid a loquente; quod factum est per retentionem spiritus oris, et quandoque per tacitam mussitationem, et sic per continentem negationem sententiae adversarii sui: hoc genus incantationum erat audientium alios, duo autem priora erant loquentium ad alios. Haec tria genera incantationum fuerunt apud antiquos, et adhuc sunt apud spiritus infernales; apud homines autem in mundo est modo tertium genus residuum, apud illos qui falsa religionis ex fastu propriae intelligentia apud se confirmaverunt; hi enim, dum audiunt contraria non admittunt illa propius in cogitationem suam quam ad contactum, et tunc ex interiori sinu mentis suae emittunt sicut ignem qui consumit illa, de quo alter non aliquid scit nisi per auguria ex facie et sono in responso, Si incantator ignem illum, hoc est, iram fastus sui non simulatione coercet. Haec incantatio facit hodie ut vera non acceptentur, et apud multos quod non intelligantur. Quod antiquis temporibus plures artes magicae fuerint, et inter illas incantationes, patet apud Mosen:
“Quando veneris in terram, non disces facere juxta abominationes gentium illarum; non invenietur in te qui tradat filium suum aut filiam suam per ignem, Praestigiator per praestigias. Divinator ac Hariolans, et Veneficus, et incantator incantationis, et interrogans Pythonem, et Augurans, et Quaerens mortuos: nam abominatio Jehovae omnia illa” (Deutr. xviii. 9-11).
Persuasio falsi et sic destructio veri per “incantationes” significantur in his locis:
“Sapientia tua et scientia tua seduxit te: ex eo veniet super te malum; persta in Incantationibus tuis, et in multitudine Praestigiarum tuarum (Esaj. xlvii. 10-12);
“Ex Incantatione Babylonis seductae sunt omnes gentes” (Apoc. xviii. 23);
“Foris stabunt Canes, Incantatores, Scortatores, Homicidae” (Apoc. xxii. 15);
Jehoramus dixit ad Jehu, “Num pax; (qui) dixit, (Quid pax,) usque ad scortationes Isabelis matris, et incantationes ejus multas” (2 Reg. ix. 22);
per “scortationes” ejus significantur falsificationes (n. 134) et per “incantationes ejus,” destructiones veri per persuasiones falsi. Quod vicissim “incantatio” significet rejectionem falsi per vera, quae etiam fiebat tacite cogitando et mussitando ex zelo veri contra falsum, patet ex his:
Jehovah removebit ex Sione “fortem, virum belli, consiliarium, doctum Mussitationis, peritum Incantationis” (Esaj. iii. 1-3):
“Venenum illorum sicut venenum aspidis surdae: obturat aurem suam ut non audiat vocem Mussitantium, Incantatoris incantationum sapientis” (Psalm. lviii. 5, 6 (B.A. 4, 5));
“Ecce Ego mitto in vos serpentes basiliscos, contra quos non Incantatio” (Jerem. viii. 17);
“In angustia quaesiverunt Te, clamaverunt Mussitatione” (Esaj. xxvi. 16)
Prospexi ad oram maritimam in mundo spirituali, et vidi ibi magnificum Navale Accessi et introspexi, et ecce ibi navigia magna et parva, et in illis merces omnis generis, et super transtris pueri et puellae distribuentes volentibus.
Et dixerunt, “Exspectamus videre pulchras nostras Testudines (skoldpadda), quae jamjam e mari ad nos exsurgent.”
Et ecce vidi Testudines magnas et parvas, super quarum conchis et squamis sedebant Testudines infantes, quae spectabant ad insulas circum. Testudines patres habebant bina capita, unum magnum, circumductum concha simili conchae corporis illarum, unde rutilabant; et alterum parvum, quale est testudinibus, quod retrahebant in anteriora corporis, et quoque insertabant modo inconspicuo capiti majori.
Sed tenebam oculos in magno capite rutilo, et vidi quod hoc haberet faciem sicut homo, et loqueretur cum pueris et puellis super transtris, et lamberet manus eorum; et tunc pueri et puellae palpabant illos, et dabant illis edulia et opipara, et quoque pretiosa, ut holosericum ad vestes, lignum thyinum ad tabulas, purpuram ad decorationes, et coccinum ad infucationes.
His visis, desiderabam scire quid illa repraesentabant, quia novi quod omnia quae in Mundo spirituum apparent, sint correspondentiae, et repraesentant aliquod spirituale delabens e Caelo.
Et tunc loquebantur mecum e Caelo, et dicebant, “Nosti ipse quid repraesentat navale, tum quid navigia, et quid pueri et puellae super transtris, sed non scis quid Testudines.” Et dixerunt, “Testudines repraesentant illos e Clero ibi, qui prorsus separant fidem a charitate et ejus bonis operibus, affirmantes apud se quod plane non sit aliqua conjunctio, sed quod Spiritus Sanctus per fidem in Deum Patrem propter meritum Filii, intret apud hominem, ac purificet interiora ejus usque ad propriam voluntatem ejus, ex qua faciunt sicut planum ovale; et quod cum operatio Spiritus Sancti ad illud planum appropinquat, a parte ejus sinistra circum id deflectat se, et prorsus illud non tangat: et quod ita pars interior seu superior ingenii hominis sit pro Deo, et quod pars exterior seu inferior sit pro homine; et quod sic non appareat coram Deo aliquid quod homo facit, neque bonum neque malum; non bonum quia hoc est meritorium, et non malum quia hoc est malum; quoniam si illa apparerent coram Deo homo ex utroque periret: et quia ita est, quod liceat homini velle, cogitare, loqui, et facere quicquid lubet, modo caveat sibi pro mundo.
Quaesivi num etiam asserant, quod liceat cogitare de Deo quod non omnipraesens et omnisciens sit.
Dixerunt e Caelo, quod (hoc) “Quoque illis liceat, quia Deus apud illum, qui semel purificatus et sic justificatus est, non videt ad aliquid cogitationis et voluntatis ejus, et quod usque retineat in sinu interiori aut regione superiore mentis seu ingenii fidem quam in Actu ejus acceperat, et quod ille Actus quandoque possit redire, homine nesciente. Haec sunt quae repraesentat caput parvum, quod in anteriora corporis intrahunt, et occultant, et quoque insertant capiti magno, dum loquuntur cum Laicis; nam ex parvo capite non loquuntur cum illis, sed ex magno, quod antrorsum apparet sicut facie humana praeditum; et loquuntur cum illis ex Verbo, de amore, de charitate, de bonis operibus de praeceptis Decalogi. de paenitentia, et ex Verbo desumunt paene omnia quae ibi sunt de illis: sed tunc insertant caput parvum in magnum, ex quo intus apud se intelligunt, quod omnia illa non facienda sint propter Deum, Caelum, et Salutem, sed modo propter bonum publicum et privatum: verum quia loquuntur de illis ex Verbo, imprimis de Evangelio. Operatione Spiritus Sancti et Salvatione, suaviter et eleganter, ideo apparent coram auditoribus sicut homines pulchri, et prae reliquis in universo terrarum orbe sapientes; quare etiam vidisti, quod data illis essent a pueris et puellis sedentibus super transtris navigiorum opipara et pretiosa. Hi ergo sunt, quos repraesentatos vidisti ut Testudines. In mundo tuo parvum dignoscuntur ab aliis; solum per id, quod credant se omnibus sapientiores esse, ac rideant alios, imprimis socios quos dicunt non sapientes esse sicut illi, quos aspernantur; sigillum quoddam secum in Veste ferunt, ex quo se faciunt a illis internosci.”
Dixit loquens cum me, “Non dicam tibi quid sentiunt de caeteris rebus fidei, ut quid de Electione, de Libero Arbitrio, de Baptismo, de Sacra Caena, quae sunt talia quae non evulgant, sed nos in Caelo scimus. Verum quia tales sunt in mundo, et post mortem non licet alicui loqui aliter quam cogitat, ideo quia tunc non possunt aliter quam loqui ex insaniis cogitationum suarum, reputantur ut insani, ac ejiciuntur e societatibus, et tandem demittuntur in puteum abyssi, et fiunt spiritus corporei, et apparent sicut mumia; callus enim inductus est interioribus mentis eorum, quia in mundo etiam interposuerunt sepem. Societas infernalis ex illis est in confinio ad societatem infernalem ex Machiavellistis, ac intrant quandoque ab una in alteram, et vocant se sodales; sed exeunt quia diversitas est, ex eo, quod aliquod religiosum de fide Actu apud illos fuerit, sed non aliquod apud Machiavellistas.”
Postquam vidi illos ejectos ex societatibus, et collectos ut dejicerentur; visum est navigium in aere cum septem velis volans, et inibi naucleros et nautas indutos veste purpurea, habentes super pileis magnificas laurus, clamantes, “En nos in Caelo; sumus doctores purpurati, et prae omnibus laureati, quia sumus Capita sapientum ex omni Clero in Europa. Miratus sum quid hoc: et dictum est mihi, quod essent imagines fastus, ac cogitationes ideales, quae vocantur phantasiae, ex illis qui prius Visi sunt ut Testudines, et nunc ut insani ejecti e societatibus, ac in unum collecti, ac starent simul in uno loco.
Et tunc desiderabam loqui cum illis, et accessi ad locum ubi stabant, ac salutabam illos, et dicebam, “Estis vos qui separavistis Interna hominum ab Externis illorum, ac operationem Spiritus Sancti sicut in fide a cooperatione Ejus cum homine sicut extra fidem, et sic separavistis Deum ab homine. Annon vos ita non modo removistis ipsam charitatem et ejus opera a fide, sicut multi alii doctores e Clero, sed etiam ipsam fidem quoad manifestationem ejus coram Deo ab homine. Sed quaeso, num velitis ut de illa re loquar vobiscum ex ratione, vel num ex Scriptura Sacra.”
Dixerunt, “Loquere primum ex ratione.”
Et locutus sum, dicens, “Quomodo potest Internum et Externum apud hominem separari. Quis non ex communi perceptione videt, aut videre potest, quod omnia Interiora hominis pergant et continuentur in Exteriora et usque in Extrema ejus, ut efficiant effectus suos, ac operentur opera sua. Suntne Interna propter Externa, ut desinant in illa, et subsistant in illis, et sic existant, vix aliter quam sicut columna super stylobata sua; potestis videre, quod si non continuatio foret, et sic conjunctio, Extrema dissolverentur, ac diffluerent sicut bullae in aere. Quis negare potest, quin interiores operationes Dei apud homines sint myriades myriadum, de quibus homo nihil scit; et quid juvat illa scire, modo sciat Extrema, in quibus cum sua cogitatione et voluntate cum Deo simul est. Sed hoc illustrabitur per exemplum. Num scit homo interiores operationes loquelae suae, ut quomodo pulmo attrahit aerem, et illo implet vesiculas, bronchias et lobos; quomodo illum aerem omittit in tracheam, et ibi vertit illum in sonum; quomodo sonus ille in glottide ope laryngis modificatur, et quomodo lingua dein articulat illum, et labia articulationem complent, ut fiat loquela. Nonne omnes illae interiores operationes, de quibus homo nihil scit, sunt propter Extremum, ut homo possit loqui. Remove aut separa unum ex Internis illis a suo continuo cum Extremis, num homo potuisset loqui plus quam stipes. Sit adhuc exemplum. Binae Manus sunt ultima hominis. Numne Interiora, quae illuc continuantur, sunt a capite per cervicem, tum per pectus, scapulas, brachia, et ulnas: suntque innumeri musculares textus, innumerae phalanges fibrarum motricium, in numeri manipuli nervorum et vasorum sanguineorum, ac plures ginglymi ossium cum suis membranis et ligamentis; num homo de illis aliquid scit, et tamen operantur manus ejus ex omnibus illis. Suppone quod Interiora illa circa poplitem manus se sinistrorsum deflecterent, et non intrarent; annon manus ab ulna decideret, ac sicut aliquod avulsum inanimatum putresceret; Imo, si velitis credere, foret sicut cum corpore, si homo decollaretur. Prorsus simile foret cum voluntate et cogitatione hominis, si Divina Operatio desineret ante illas, et non influeret in illas; haec sunt secundum rationem.
“Nunc si vultis audire, sunt eadem etiam secundum Scripturam Sacram. Annon Dominus dicit,
`Manete in Me et Ego in vobis: Ego sum Vitis et vos palmites; qui manet in Me et Ego in illo, hic fert fructum multum, quia sine Me non potestis facere quicquam’ (Joh. xv. 4, 5).
Numne fructus sunt bona opera, quae Dominus facit per hominem, et homo illa sicut a se. Annon Dominus etiam dicit, quod
Stet ad ostium et pulset, et quod ad illum qui aperit, ingrediatur, ac caenet cum illo, et ille cum Ipso (Apoc. iii. 20).
Annon Dominus dat minas et talenta, ut homo negotietur cum illis et lucretur, et quod sicut lucratur, det vitam aeterna (Matth. xxv. 14-30{1}; Luc. xix. 13-26). Tum (annon Dominus dicit) quod
Mercedem det cuivis secundum laborem in Vinea Ipsius (Apoc. xx. 1-17).
Sed haec pauca sunt; possunt membranae impleri ex Verbo, de eo, quod homo operaturus sit fructus sicut arbor, facturus sit praecepta, amaturus Deum et proximum, et plura. Sed scio, quod propria intelligentia vestra cum illis quae ex Verbo sunt, non possit tale commune habere, quale est in se, quae tametsi loquimini, usque ideae Vestrae pervertunt illa et non potestis aliter, quia removetis omnia Dei ab homine quoad communicationem et inde conjunctionem: quid tunc superest nisi etiam omnia cultus.” Postea illi mihi visi sunt in luce Caeli, quae detegit et manifestat qualis quisque est: et tunc non visi sunt sicut prius in navigio in aere quasi in Caelo, nec inibi purpurati quoad vestes, ac laureati quoad caput: sed in loco arenoso, inque vestibus ex frustis, ac cincti retibus quasi piscatoriis circum lumbos, trans quae nuditates eorum apparebant; et tunc demissi sunt in societatem quae in confinio ad Machiavellistas erat, de qua supra.
@1 30 pro “34”$
CAPUT X.
ET vidi alium Angelum fortem descendentem e Caelo, circumdatum nube, et iris supra caput, et facies Ejus sicut Sol, et pedes Ejus sicut Columnae ignis.
2. Et habebat in manu Sua Libellum apertum et posuit pedem Suum dextrum super mari, et Sinistrum super terra.
3. Et clamavit voce magna, sicut leo rugit, et cum clamavit locuta sunt septem tonitrua suas voces.
4. Et cum locuta sunt septem tonitrua voces suas, futurus sum scribere, et audivi vocem e Caelo dicentem mihi, Obsigna quae locuta sunt septem tonitrua, et ne illa scribas.
5. Et Angelus, Quem vidi stantem super mari et super terra, sustulit manum Suam in Caelum.
6. Et juravit per Viventem in saecula saeculorum, – Qui creavit Caelum et quae in eo, et Terram et quae in ea, et Mare et quae in eo, quod tempus non erit amplius.
7. Sed in diebus vocis septimi Angeli, quando futurus est Clangere et consummabitur mysterium Dei, sicut evangelizavit Suis servis Prophetis.
8. Et vox, quam audivi e Caelo, iterum loquens cum me, et dicens, Abi, accipe Libellum apertum in manu Angeli stantis super (mari et super) terra.
9. Et abivi ad Angelum, dicens Ei, Da mihi Libellum; et dixit mihi, Accipe et devora illum, et amaricabit tuum ventrem, sed in ore tuo erit dulcis sicut mel.
10. Et accepit Libellum e manu Angeli, et devoravi illum, et erat in ore meo sicut mel dulcis; et cum devoravi illum amaricatus est venter meus.
11. Et dixit mihi, Oportet te iterum prophetare super populos et gentes et linguas et reges multos.
SENSUS SPIRITUALIS.
CONTENTUM TOTIUS CAPITIS.
AGITUR ADHUC DE EXPLORATIONE ET MANIFESTATIONE ILLORUM QUI IN ECCLESIIS REFORMATORUM SUNT: HIC QUID CREDUNT DE DOMINO,
QUOD SIT DEUS CAELI ET TERRA (ut Ipse docuit, Matth. xxviii. 18), ET QUOD HUMANUM IPSIUS SIT DIVINUM;
ET QUOD HOC IBI NON RECEPTUM SIT, ET QUOD AEGRE POSSIT RECIPI, QUAMDIU DOGMA DE JUSTIFICATIONE PER SOLAM FIDEM CORDIBUS INSIDET.
CONTENTA SINGULORUM VERSUUM.
1. “Et vidi alium Angelum fortem descendentem e Caelo,” significat Dominum in Divina Majestate et Potentia (465); “circumdatum nube, et iris supra caput,” significat Divinum Naturale et Divinum Spirituale Ipsius (n. 469): “et facies Ejus sicut sol,” significat Divinum Amorem et simul Divinam Sapientiam (n. 467); “et pedes Ejus sicut columnae ignis,” significat Divinum Naturale Domini quoad Divinum Amorem, quod sustentat omnia (n. 468).
2. “Et habebat in manu Sua Libellum apertum,” significat Verbum quoad id doctrinae ibi, quod Dominus sit Deus Caeli et Terrae, et quod Humanum Ipsius sit Divinum (n.469): “et posuit pedem dextrum super mari et sinistrum super terra,” significat quod Dominus sub Suo Auspicio et Dominio habeat universam Ecclesiam (n. 470).
3. “Et clamavit voce magna sicut leo rugit,” significat lamentationem gravem quod Ipsi Ecclesia sit ablata (n;. 471); “et cum clamavit, locuta sunt septem tonitrua voces suas,” significat quod Dominus per universum Caelum detexerit quid in Libello (n. 472).
4. “Et cum locuta sunt septem tonitrua voces suas, futurus sum scribere, et audivi vocem e Caelo dicentem mihi, Obsigna quae locuta sunt septem tonitrua, et ne illa scribas,” significat quod illa quidem manifestentur, sed quod non recipiantur quam postquam illi, qui per “Draconem,” “Bestiam” et “Pseudoprophetam” intelliguntur, e mundo spirituum ejecti sunt, quia periculum si prius (n. 473).
5,6. “Et Angelus, Quem vidi stantem super mari et super terra, sustulit manum Suam in Caelum, et juravit per Viventem in saecula saeculorum,” significat contestationem et testificationem Domini per Se Ipsum (n. 474); “Qui{1} creavit Caelum et quae in eo, et Terram et quae in ea, et Mare et quae in eo,” significat qui vivificat omnes qui in Caelo et qui in Ecclesia sunt, ac omnia et singula apud illos (li. 475); “quod tempus non erit amplius,” significat quod non aliquis status Ecclesiae, seu aliqua Ecclesia, nisi agnoscitur unus Deus, et quoad Dominus sit Ille (n. 476).
@1 Qui pro “Et Qui”$
7. “Sed in diebus vocis septimi Angeli, quando futurus clangere,” significat explorationem et manifestationem status Ecclesiae finalem, quod peritura sit, si non Nova a Domino instauretur (n. 477); “et consummabitur mysterium Dei, sicut evangelizavit Suis servis Prophetis,” significat quod tunc appariturum sit quod in Verbo utriusque Testamenti praedictum est et hactenus occultatum, quod post Ultimum Judicium super illos qui devastaverunt Ecclesiam, venturum sit Regnum Domini (n. 478).
8. “Et vox quam audivi e Caelo iterum loquens cum me, dicens, Recipe libellum apertum in manu Angeli stantis super mari et super terra,” significat mandatum e Caelo ut haurirent illam Doctrinam, sed ut manifestaretur per Johannem quomodo illa in Ecclesia reciperetur, antequam illi qui per “Draconem,” “Bestiam” et “Pseudoprophetam” intelliguntur, remoti sunt (n. 479).
9. “Et abivi ad Angelum, dicens Ei, Da mihi Libellum,” significat motionem animi apud plures ad recipiendum Doctrinam (n. 480); et dixit mihi, Accipe et devora illum, et amaricabit tuum ventrem, sed in ore tuo erit dulcis sicut mel,” significat quod receptio ex agnitione quod Dominus sit Salvator et Redemptor, sit grata et amoena, at quod agnitio quod solus sit Deus Caeli et Terrae, et quod Humanum Ipsius sit Divinum, sit ingrata et molesta ex falsificationibus (n. 481).
10. “Et accepi libellum e manu Angeli et devoravi illum, et erat in ore meo sicut mel dulcis; et cum devoravi illum, amaricatus est venter meus,” significat ita factum, et sic manifestatum (n. 482).
11. “Et dixit mihi, Oportet te iterum prophetare super populos et gentes et linguas et reges multos,” significat quod quia ita est, adhuc docendum sit quales sunt qui in sola fide (n. 483).
In hoc et in Sequente capite agitur de Domino, quod sit Deus Caeli et Terrae, et quod sit Deus etiam quoad Humanum; consequenter quod Jehovah sit Ipse. Quod de hoc in binis his capitibus agatur, videri potest ex singulis in Sensu spirituali, et ex clausula eorum, cap. xi. 15, 16, 17.
Super expanso Cheruborum “similitudo Throni, et super illo aspectus Hominis: et ex igne lumborum Ejus sicut aspectus Iridis quae in nube in die pluviae; hic aspectus gloriae Jehovae” (i. 26-28{1});
per ‘Thronum” significatur Caelum, per “Hominem super illo” Dominus, per “ignem lumborum” amor caelestis, et per “iridem” Divinum Verum spirituale, quod etiam est Divinae Sapientiae Ipsius. Per “iridem,” de qua haec apud Mosen,
“Arcum Meum dedi in nube, qui erit in signum foederis inter Me et inter Terram:” et cum videro illum in nube, “recordabor foederis aeterni” (Gen. ix. 12-17),
non aliud intelligitur quam Divinum Verum spirituale in naturali apud hominem qui regeneratur, fit enim homo, cum regeneratur, a naturali spiritualis; et quia tunc est conjunctio Domini cum illo, ideo dicitur, quod arcus in nube esset “in Signum foederis.” “Foedus” significat conjunctionem. Quod non aliqua conjunctio Domini cum homine sit per irides in mundo, patet.
@1 26-28 pro “26, 28, 29″$
“Jehovah visus est Mosi super Monte Chorebo in rubo in Igne (Exod. iii. 1-3):
Et descendit super montem Sinai in Igne (Deutr. iv. 36).
Et ideo
Septem lucernae Candelabri in Tabernaculo quavis vespera accendebantur, ut arderent coram Jehovah (Levit. xxiv. 2-4).
Tum, quod
Ignis jugiter arderet super Altari, et non exstingueretur (Levit. vi. 6 (B.A. 13));
Quodque ex Altari acciperent Ignem in thuribulis et suffirent (Levit. 12, 13; Num. xvii. 11, 12 (B.A. xvi. 46, 47));
Quod Jehovah iverit coram filiis Israelis noctu in Columna Ignis (Exod xiii. 21, 22);
Quod super Habitaculo esset Ignis noctu (Exod. xl. 38; Psalm. cv. 39{1} Esaj. iv. 5, 6);
Quod Ignis e Caelo consumpserit holocausta super Altari, in signum beneplaciti (Levit. ix. 24: 1 Reg. xviii. 38);
Quod holocausta vocata sint Ignita Jehovae, et Ignita odoris quietis Jehovae (Exod. xxix. 18; Levit. i. 9, 13, 17; cap. ii. 2, 9-11; cap. iii. 5, 16; cap. iv. 31, 35{2}; cap. v. 12; cap. vi. 11{3} (B.A. 18); cap. xxi. 6; Num. xxviii. 2; Deutr. xviii.{4} 1);
Quod oculi Domini visi sint sicut Flamma ignis (Apoc. i. 14{5}; cap. ii. 18; cap. xix.{6} 12; Dan. x. 5, 6);
Quod septem Lampades ignis arderent coram Throno (Apoc. iv. 5).
Inde patet, quid significatur per
Lampades cum oleo et absque oleo (Matth. xxv. 1-11);
per “oleum” intelligitur ignis, et sic amor; praeter multis aliis in locis. Quod “ignis” in opposito sensu significet amorem infernalem, patet a tam multis locis illi Verbo, ut vanum sit illa adducere propter copiam; videatur aliquid de eo in Opere de Caelo et Inferno Londini edito (n. 566-575).
@1 39 pro “37, 39″$
@2 31, 35 pro “15”$
@3 11 pro “30”$
@4 xviii. pro “xvii.”$
@5 14 pro “13”$
@6 xix. pro “xv.”$
“Sicut Moses exaltavit Serpentem in deserto, ita oportet exaltari Filium Hominis, ut omnis qui credit in Ipsum non pereat, sed vitam aeternam habeat” (iii. 14, 15).
@1 1-9 pro “1 ad 10″$
“Projecit e Caelo in terram decus Israelis, non recordatur Scabelli pedum Suorum” (Thren. ii. 1);
“Terra Scabellum pedum Meorum” (Esaj. lxvi. 1);
“Intrabimus in Habitacula Ipsius, incurvabimus nos Scabello pedum Ipsius” (Psalm. cxxxii. 7{1});
“Non jurabis per Caelum, quia Thronus Dei est, neque per Terram, quia Scabellum pedum Ipsius” (Matth. v. 34, 35);
“Locum pedum Meorum honorabilem reddam” (Esaj. lx. 13);
“Dominari fecisti Ipsum super opera{2} manuum Tuarum, omnia posuisti sub Pedes Ipsius” (Psalm. viii. 7 (B.A. 6);
haec de Domino. Quod “pedem dextrum posuerit super mari, et sinistrum super terra,” est quia illi qui in Ecclesiae externis sunt, non ita confirmaverunt falsa apud se, sicut qui in internis ejus sunt.
@1 Psalm. cxxxii. 7 pro “Matth. v. 34, 35″$
@2 opera pro “omnia”$
“Quemadmodum Rugit Leo et juvenis Leo super rapina sua, cum occurrit contra illum plenitudo pastorum, sic descendit Jehovah Zebaoth ad militandum super monte Sionis” (Esaj. xxxi. 4);
“Ira accensa est Jehovae contra populum Ipsius; Rugitus Illi sicut Leonis, Rugit sicut Leones juvenes, et fremit et apprehendit praedam; quia ecce tenebrae, anxietas, et lux obtenebrescit in ruinis suis” (Esaj. v. 25-30);
“Jehovah ex alto Rugiet, et ex Habitaculo sanctitatis Suae edet vocem; Fugiendo Rugiet contra habitacula Sua” (Jerem. xxv. 30{1});
“Jehovah e Sione Rugiet, et ex Hierosolyma dabit vocem Suam” (Joel iv. 16 (B.A. iii. 16));
“Non perdam Ephraimum; post Jehovam ibunt; sicut Leo Rugiet; quia ille Rugiet” (Hosch. xi. 9, 10{2});
“Leo Rugit, quis non timeat; Dominus Jehovih locutus est, quis non prophetet” (Amos iii. 8{3}):
“Deus Rugit voce Sua, tonat voce majestatis Suae” (Hiob xxxvi. 4, 5).
Quod “rugitus” significet lamentationem gravem constat ex his:
“Inveterata sunt ossa mea per Rugitum meum omni die” (Psalm. xxxii. 3);
“Debilitatus et contritus sum; Rugivi, prae Rugitu cordis mei” (Psalm. xxxviii. 9 (B.A. 8));
“Ante panem suspirium meum, et effunduntur sicut aquae Rugitus mei” (Hiob iii. 24).
@1 30 pro “29, 30, 31″$
@2 9, 10 pro “10, 11″$
@3 8 pro “7, 8″$
Quod universa Scriptura Sacra sit de Domino, et quod Dominus sit Verbum (n. 1-7);
Quod Dominus impleverit omnia Legis sit quod impleverit omnia Verbi (n. 8-11);
Quod Dominus in mundum venerit, ut subjugaret Inferna, et glorificaret Humanum, et quod Passio crucis fuerit ultima pugna, per quam plene vicit Inferna, et plene glorificavit Humanum Suum (n. 12-14);
Quod Dominus per Passionem crucis non abstulerit peccata, sed quod portaverit illa (n. 15-17);
Quod imputatio meriti Domini non aliud sit quam remissio peccatorum post paenitentiam (n. 18);
Quod Dominus quoad Divinum Humanum dicatur Filius Dei, et quoad Verbum dicatur Filius Hominis (n. 19-28);
Quod Dominus Humanum Suum fecerit Divinum ex Divino in Ipso, et quod sic unum factus sit cum Patre (n. 29-36);
Quod Dominus sit Ipse Deus a Quo et de Quo Verbum (n. 37-44);
Quod Deus unus sit, et quod Dominus sit Ille Deus (n. 45);
Quod Spiritus Sanctus sit Divinum procedens a Domino, et quod Illud sit Ipse Dominus (n. 46-54);
Quod Doctrina Fidei Athanasianae concordet cum veritate, dum modo per Trinitatem Personarum intelligatur Trinitas Personae, quae est in Domino (n. 55-61).
Quod dicatur quod “septem tonitrua locuta sint voces suas,” est quia loquela Domini per Caelos delapsa in inferiora auditur sicut tonitru; et quia loquitur simul per totum Caelum, ita plene, dicuntur Septem tonitrua, per “septem” enim significantur omnes, omnia, et totum (n. 10, 391); quare etiam per “tonitru” significatur instructio et perceptio veri, (n. 236), hic etiam detectio et manifestatio. Quod vox e Caelo audiatur sicut tonitru, quando a Domino, patet ab his:
Jesus dixit, “Pater glorifica Nomen Tuum: et exiit vox e Caelo et dixit, Et glorificavi et glorificabo:” turba audivit hoc sicut Tonitru (Joh. xii. 28-30);
“Deus rugit voce Sua, Tonat voce majestatis” (Hiob. xxxvii. 4, 5);
“Tonavit e Caelo Jehovah, et Altissimus dedit vocem Suam” (2 Sam. xxii. 14);
“Audivi vocem e Caelo tanquam vocem Tonitrui magni” (Apoc. xiv. 2);
“Invocasti Me, et respondi tibi in occulto Tonitru” (Psalm. lxxxi. 8 (B.A. 7)).
“Obsigna quae locuta sunt septem tonitrua, et ne illa scribas,”
intelliguntur; tum per haec in hoc capite,
“In diebus vocis septimi Angeli consummabitur mysterium Dei sicut evangelizavit servis Suis prophetis” (vers. 7);
ut et per haec in sequente capite,
“Et septimus Angelus clanxit, et factae sunt voces magnae in Caelo dicentes, Facta sunt Regna mundi Domini nostri et Christi Ipsius – (vers. 15);
et insuper per plura similia in capitibus quae sequuntur. Videatur de hac re aliquid in Doctrina Novae Hierosolymae de Domino (n. 61).
“Per Me Juravi, exivit ex ore Meo Verbum quod non revocabitur” (Esaj. xlv. 23);
“Per Me Juravi, quod in desolationem futura sit domus haec” (Jerem. xxii. 5);
“Juravit Jehovah per Animam Suam” (Jerem. li. 14; Amos vi. 8);
“Juravit Jehovah per Sanctitatem Suam” (Amos iv. 2{1});
“Juravit Jehovah per Dextram Suam, et per Brachium roboris Sui” (Esaj. lxii. 8);
“Ecce Ego Juravi per Nomen Meum magnum” (Jerem. xliv. 26).
Quod Jehovah, hoc est, Dominus “juraverit per Se Ipsum,” significat quod Divinum Verum testetur, est enim Ipse Divinum Verum, et hoc testatur a se et per se.
(Praeter illa, quod “Jehovah juraverit,” videatur Esaj. xiv. 24; cap. liv, 9: Psalm. lxxxix. 4, 36 (B.A. 3, 35); Psalm. xcv. 11; Psalm. cx. 4; Psalm. cxxxii. 11.)
Quod dicatur quod “Jehovah juraverit,” est quia Ecclesia apud filios Israelis instituta fuit Ecclesia repraesentativa, et inde repraesentata est conjunctio Domini cum Ecclesia per foedus, qualiter fit inter duos, qui pacta sua jurant; quare quia juramentum fuit foederis, dicitur quod “Jehovah juraverit;” per quod tamen non intelligitur quod juraverit, sed quod Divinum Verum id testetur. Quod juramentum fuerit foederis, patet ex his:
“Juravi tibi, et inii foedus ut esses Mihi” (Ezech. xvi. 8);
“Ad recordandum foederis, Juramenti quod Juravit” (Luc. i. 72, 73).
(Psalm. cv. 9; Jerem. xi. 5; cap. xxxii. 22; Deutr. i. 34{2}; cap. x. 11, cap. xi. 9, 21; cap. xxvi. 3, 15; cap. xxxi. 20; cap. xxxiv. 4.)
Quia foedus erat repraesentativum conjunctionis Domini cum Ecclesia, et reciproce Ecclesiae cum Domino, ac juramentum erat foederis, ac jurandum erat ex vero in se, ita quoque per illud, ideo permissum fuit filiis Israelis jurare per Jehovam, et sic per Divinum Verum
(Exod. xx. 7; Levit. xix. 12; Deutr. vi. 13; cap. x. 20; Esaj. xlviii. 1; cap. lxv. 16: Jerem. iv. 2: Sach. v. 4);
sed postquam repraesentativa Ecclesiae abrogata sunt, etiam juramenta foederis a Domino abrogata sunt (Matth. v. 33-37; cap. xxiii. 16-22).
@1 2 pro “1”$
@2 34 pro “32”$
Bestia quarta “cogitabit immutare Tempora” (Dan. vii. 25);
“Erit dies unus qui notus Jehovae, non dies nec nox,” ita non tempus (Sach. xiv. 7);
“Occidere faciam solem in meridie, et obtenebrabo terram in die lucis,” ita nec tempus (Amos viii. 9);
“Malum unum ecce venit, finis venit, venit finis, venit mane super te habitator terrae, venit Tempus” (Ezech. vii. 5-7);
“mane” est principium Ecclesiae Novae (n. 151), quare dicitur “venit tempus.”
Hic primum aliquid de praedictione Adventus Domini et Regni Ipsius in Verbo utriusque Testamenti, dicetur. In Verbo Veteris Testamenti, quod Propheticum vocatur, in Sensu ejus spirituali, et quoque, ubi ille Sensus elucet, in Sensu naturali, agitur de Solo Domino, videlicet de Adventu Ipsius in plenitudine temporum, quae est, quando non amplius bonum charitatis et verum fidei in Ecclesia esset, qui status ejus vocatur consummatio, devastatio, desolatio, et decisio; tum de Pugnis Ipsius cum Infernis ac de Victoriis super illa, quae etiam sunt Ultimum Judicium ab Ipso factum; et post haec, de Creatione Novi Caeli et de Instauratione Novae Ecclesiae, quae sunt Regnum Domini venturum; de his quoque agitur in Verbo Novi Testamenti, quod Apostolicum vocatur, et in Specie in Apocalypsi. Quod sit Regnum Domini, quod in “diebus vocis Septimi Angeli evangelizabitur,” patet in capite sequente (xi.), ex his:
“Et septimus Angelus clanxit, et factae sunt voces magnae in Caelo, dicentes, Facta sunt Regna mundi Domini nostri et Christi Ipsius, et regnabit in saecula saeculorum: et viginti quatuor Seniores ceciderunt super facies suas, et adoraverunt Deum, dicentes. Gratias agimus Tibi Domine Deus, Qui Es et Qui Eras et Qui Venturus, quod adeptus sis potentiam Tuam magnam, et Regnum inieris” (vers. 15-17).
Hoc mysterium paene similiter ut hic in Apocalypsi, describitur apud Danielem, ubi haec:
“Audivi virum indutum linteis, quod sustulerit manus suas ad Caelum, et juraverit per Viventem in aeternum, quod ad tempus statum temporum statorum et dimidium,” quum consummanda sunt omnia haec: verum dixit, “Abi Daniel, quia occlusa et obsignata verba usque ad tempus finis” (xii. 7, 9);
“usque ad tempus finis” est usque ad hoc tempus. Quod tunc Filius Hominis accepturus sit Regnum, praedicit his verbis:
“Videns fui in Visionibus noctis, et ecce cum nubibus caelorum, sicut Filius Hominis, veniens fuit; et Huic datum est Dominium, et Gloria, et Regnum, et omnes populi, gentes et linguae Ipsum colent; Dominium Ipsius Dominium saeculi quod non transibit, et Regnum Ipsius quod non peribit” (Dan. vii. 13, 14).
Quod “evangelizare” significet Adventum Domini, et tunc Regnum Ipsius, patet ex his locis:
“Super Montem ascende tibi, Evangelizatrix Sion: extolle cum virtute vocem tuam, Evangelizatrix Hierosolyma; dic, Ecce Deus vester: ecce Dominus Jehovih in forti venit, et brachium Ipsius dominabitur Ipsi” (Esaj. xl. 9, 10{1});
“Quam jucundi sunt super montibus pedes Evangelizantis, audire facientis pacem, Evangelizantis bonum, audire facientis salutem, dicentis Sioni, Regnabit Deus{2} tuus” (Esaj. lii. 7, 8; Hab. ii. 1 (B.A. i. 15);
“Cantate Jehovae, benedicite in Nomine Ipsius, Evangelizate de die in diem Salutem Ipsius; Jehovah quia venit” (Psalm. xcvi. 2, 13);
“Spiritus Domini Jehovih super Me, ideo unxit Jehovah Me ad Evangelizandum pauperibus, ad praedicandum captivis libertatem, ac proclamandum annum beneplaciti Jehovae” (Esaj. lxi. 1, 2);
“Angelus ad Sachariam, ecce uxor tua pariet filium, qui praecedet coram Domino Deo in spiritu et virtute Eliae, et ad parandum Domino populum ego sum Gabriel, et missus sum ad Evangelizandum tibi hoc” (Luc. i. 13, 17, 19);
“Angelus dixit pastoribus, Ne timete, ecce Evangelizo vobis gaudium magnum: quia natus est vobis hodie Salvator, Qui est Christus Dominus, in urbe Davidis” (Luc. ii. 10, 11);
Quod Dominus Evangelizaverit Regnum Dei (Matth. iv. 23; cap. ix. 35{3}; Marc. i. 15; Luc. vii. 22; cap. viii. 1; cap. ix. 1, 2);
Quod Johannes Baptista (Luc. iii. 18);
Jesus etiam dixit ad Discipulos, “Euntes in universum mundum, prae dicate Evangelium omni creaturae” (Marc. xvi. 15).
Hoc etiam est “Evangelium aeternum” quod Angelus volans in medio Caeli habebat, “ad evangelizandum habitantibus super terra” (Apoc. xiv. 6). Dicitur quod “consummabitur mysterium Dei,” per quod intelligitur, quod nunc implebitur quod non impletum est prius; quod est, quod Regnum futurum sit Domini: non enim impletum est a Judaeis, quia illi non agnoverunt Dominum; nec impletum est a Christianis, quia hi nec agnoscunt Dominum pro Deo Caeli et Terrae etiam quoad Humanum, Hoc enim faciunt simile humano alterius hominis; quare non Ipsum immediate adeunt, cum tamen Ipse est Jehovah Qui in mundum venit.
@1 10 pro “10, 11″$
@2 Deus pro “Rex” (Conf. n. 306; tum A.C. n. 3780. 8331; Ap. Ex. n. 365, 405, 612; V.C.R. n. 303; Dicta Prob. p. 54.)$
@3 35 pro “3”$
@1 haurirent pro “hauriret”$
Comederit Volumen Libri, et quod illud fuerit in ore ejus dulce sicut mel (Ezech. ii. 8-10; cap. iii. 1-3{1}).
@1 1-3 pro “1 ad 4″$
“Vae Genti peccatrici, Populo gravi iniquitate” (Esaj. i. 4);
“Contra Gentem hypocriticam mittam illum, contra Populum excandescentiae Meae mandabo illum” (Esaj. x. 6{1});
Jehovah “percutiens Populos plaga non curabili, dominans cum Ira Gentibus” (Esaj. xiv.{2} 6);
“In die illo adducentur munus Jehovae Populus distractus et expilatus, et Gens delineata et conculcata” (Esaj. xvii. 7{3});
“Honorabunt Te Populus validus, urbs Gentium potentium timebunt Te” (Esaj. xxv. 3);
“Jehovah absorbebit obvolutionem super omnes Populos, et velamen super omnes Gentes” (Esaj. xxv. 7{4});
“Appropinquate Gentes, et Populi auscultate” (Esaj. xxxiv. 1);
“Vocavi Te in foedus populorum, et in lucem Gentium” (Esaj. xlii. 6);
“Omnes Gentes congregentur una, et conveniant Populi” (Esaj. xliii. 9);
“Ecce tollam erga Gentes manum Meam, et erga Populos signum Meum” (Esaj. xlix. 22);
“In Testem Populis dedi Ipsum, Principem et Legislatorem Gentibus” (Esaj. lv. 4{5});
Ecce Populus veniens e terra septentrionis, et Gens magna a lateribus terrae (Jerem. vi. 22{6});
“Venient Populi multi, et Gentes numerosae ad quaerendum Jehovam Zebaoth in Hierosolyma” (Sach. viii. 22);
“Jehovah irritum reddit consilium Gentium, subvertit cogitationes Populorum” (Psalm. xxxiii. 10);
“Jehovah subjiciet Populos sub nos, et Gentes sub pedes nostros: regnavit Deus{7} super Gentes, spontanei Populorum congregati sunt” (Psalm. xlvii. 4, 9, 10 (B.A. 3, 8, 9));
“Confitebuntur Te Populi, laetabuntur Gentes, eo quod judicaturus sis Populos in rectitudine, et Gentes in terra ducturus” (Psalm. lxvii. 3-5, (B.A. 2-4);
Memento mei Jehovah in beneplacito Populi Tui, ut laeter in gaudio Gentium Tuarum” (Psalm. cvi. 4, 5);
“Omnes Populi, Gentes et Linguae” Filium Hominis colent (Dan. vii. 14).
(Praeter alibi, ut Psalm. xviii. 44 (B.A. 43); Esaj. ix. 1, 2 (B.A. 2, 3); cap. xi. 10; Ezech. xxxvi. 15; Joel ii. 17; Zeph. ii. 9; Apoc. v. 9; Luc. ii. 30-32.)
@1 6 pro “5, 6″$
@2 xiv. pro “xvi.”$
@3 xviii. 7 pro “xvi. 2″$
@4 7 pro “8”$
@5 lv. 4 pro “liv. 5, 6″$
@6 22 pro “22, 23″$
@7 Deus pro “Jehovah”$
Quondam ibi audivi sonum sicut molae; erat in plaga ejus septentrionali. Primum miratus quid hoc, sed recordatus sum quod per “molam” et “molere” in Verbo intelligatur ex Verbo inquirere quod inservit doctrinae (n. 794). Quare accessi ad locum ubi auditus est ille sonus; et cum prope eram, evanescebat sonus, et tunc videbam lacunatum quid supra terram, in quod patebat aditus per antrum; quo viso descendi et intravi.
Et ecce erat camera, in qua Vidi virum senem sedentem inter libros, tenentem ante se Verbum, et inquirentem inde quod inserviebat doctrinae ejus; schedulae jacebant circum, quibus inservientia inscripsit: in camera contigua erant scribae, qui schedulas colligebant, et integrae chartae mandabant. Quaesivi primum de libris circum eum.
Dixit, quod omnes agerent de Fide justificante, “profunde illi qui ex Suionia et Danemarkia sunt, profundius illi qui ex Alemannia, et adhuc profundius illi qui ex Britannia, ac profundissime illi qui ex Batavia:” et addidit, quod discrepent in variis, sed quod in Articulo de Justificatione et Salvatione per Solam Fidem, omnes conveniant. Postea dixit mihi, quod ex Verbo nunc colligat hoc primum fidei justificantis quod Deus Pater exciderit Gratia erga Genus humanum propter iniquitates ejus, et quod ideo Divina necessitas ad salvandum homines fuerit, ut fieret satisfactio, reconciliatio, propitiatio, mediatio per aliquem qui in se susciperet damnationem justitiae, et quod hoc nullatenus potuisset fieri quam per Unicum Suum Filium; et quod postquam hoc factum est, apertus sit aditus ad Deum Patrem propter Ipsum. Et dixit, “Video et vidi quod hoc secundum omnem rationem sit: quomodo alioquin potuisset Deus Pater adiri, nisi per fidem in id meritum Filii: nunc etiam inveni quod hoc quoque sit secundum Scripturam.”
Audivi haec, et obstupui quod dixerit id esse secundum rationem et secundum Scripturam, cum tamen est contra rationem et contra Scripturam, quod etiam aperte ei dixi.
Ille tunc in excandescentia zeli sui regessit, “Quomodo potes ita loqui.”
Quare aperui mentem meam, dicens, “Annon contra rationem est cogitare, quod Deus Pater exciderit Gratia erga Genus humanum, et reprobaverit illud. Estne Divina Gratia attributum Divinae Essentiae; quare excidere Gratia foret excidere Divina Sua Essentia, et excidere Divina Sua Essentia foret non magis esse Deus. Num potest Deus abalienari a Se Ipso. Crede mihi, quod Gratia a parte Dei, sicut est infinita, etiam sit aeterna. Gratia Dei a parte hominis potest amitti, si non recipit illam, sed nusquam a parte Dei; si Gratia a Deo recederet, actum foret cum universo Caelo et cum universo Genere humano, usque adeo, ut homo non quoad aliquod minimum ejus foret homo amplius; quare permanet Gratia a parte Dei in aeternum, non modo erga Angelos et Homines, sed etiam erga ipsum Diabolum. Cum hoc secundum rationem est, cur dicis quod ad Deum Patrem unicus accessus sit per fidem in meritum Filii, cum tamen perpetuus accessus est per Gratiam. Sed cur dicis accessum ad Deum Patrem propter Filium, et cur non ad Deum Patrem per Filium: estne Filius Mediator et Salvator: cur non adis Ipsum Mediatorem et Salvatorem; estne Ille Deus et Homo. Quis in terris adit immediate aliquem Caesarem, Regem aut Principem; annon procurator et introductor erit. Scisne quod Dominus in mundum venerit, ut Ipse introducat ad Patrem, et quod non detur nisi per Ipsum accessus. Inquire nunc in Scriptura, et visurus es quod hoc sit secundum illam, et quod tua via ad Patrem sit contra Scripturam, sicut est contra rationem. Dico tibi etiam, quod sit protervitas scandere ad Deum Patrem, et non per Ipsum Qui in sinu Patris est, ac Solus apud Illum. Anne legisti Johannem xiv. 6.”
His auditis, senex ille excanduit in tantum, ut exsiliret e solio, et clamaret ad scribas suos, ut me ejicerent; et cum actutum ex me ipso egressus sum, projecit post me extra fores librum, quem forte manus ejus apprehendit, et ille liber erat Verbum.
SECUNDUM MEMORABILE fuit hoc: –
Postquam egressus sum, audivi iterum stridorem, sed sicut duorum lapidum molarium collidentium inter se. Accessi ad sonum, et evanescebat.
Et vidi angustam portam tendentem oblique deorsum in quoddam lacunar divisum in cellulas, in quarum unaquavis sedebant duo, qui etiam ex Verbo colligebant confirmantia pro Fide; unus colligebat et alter scribebat, et hoc alternis.
Accessi ad unam cellulam, et steti in ostio, et quaesivi, “Quid vos colligitis et scribitis.”
Dicebant, “De Actu Justificationis seu de Fide Actu, quae est ipsa Fides justificans, vivificans et salvans, et caput doctrinae in Christianismo.”
Et tunc dixi ad illum, “Dic mihi aliquod signum Actus, quando Fides illa in cor ac in animam hominis infertur.”
Respondit, “Signum Actus est in momento, cum homo percitus dolore quod damnatus sit, cogitat de Christo quod damnationem Legis abstulerit, et hoc meritum Ipsius cum fiducia apprehendit, et cum hoc in cogitatione adit Deum Patrem et orat.”
Tunc dixi, “Fit ita Actus, et est hoc momentum;” et quaesivi, “Quomodo comprehendam, quod dicitur de hoc Actu, quod ad illum non concurrat aliquid hominis plus quam concurreret{1} si foret stipes aut lapis, et quod homo quoad illum Actum nihil possit inchoare, velle, intelligere, cogitare, operari, cooperari, se applicare et accommodare; dic mihi quomodo hoc cohaeret cum dictis tuis, quod Actus tunc incidat cum homo cogitat de jure Legis, de damnatione ejus a Christo sublata, de fiducia ex qua apprehendit id Ipsius meritum, et in cogitatione de hoc adit Deum Patrem et orat; fiuntque omnia illa ab homine sicut ab ipso.”
Sed dixit, “Non fiunt active ab homine, sed passive.”
Et respondi, “Quomodo potest quis cogitare, fiduciam habere, ac orare passive. Aufer homini activum aut reactivum tunc, annon etiam aufers receptivum, ita omne, et cum omni ipsum Actum. Quid tunc fit tuus Actus, nisi pure ideale quod vocatur `ens rationis.’ Scio quod non credas cum quibusdam talem Actum dari solum apud praedestinatos, qui nihil quicquam de infusione fidei apud se sciunt; hi possunt ludere talis, et inquirere num sit. Quare, mi amice, crede quod homo in rebus fidei operetur et cooperetur sicut a se ipso, et quod absque illa cooperatione, Actus fidei, quem vocasti caput doctrinae et religionis, non sit nisi quam statua uxor Lothi, tinniens ex mero sale stricta penna scribae aut ungue digiti ejus (Luc. xvii. 32). Hoc dixi, quia facitis vosmet ipsos quoad Actum illum similes statuis.”
Cum hoc: dixi, surrexit, et sumpsit lychnuchum vi manus conjecturus in faciem meam; at subito tunc exstincto lychno et facta caligine, conjecit in frontem sodalis; et abivi ridens.
@1 concurreret pro “concurrit”$
TERTIUM MEMORABILE hoc fuit: –
In plaga septentrionali mundi spiritualis audivi sicut strepitum aquarum. Quare illuc accessi; et cum prope eram, cessavit strepitus, et audivi sonorum sicut ex congregatione. Et tunc visa est domus foraminosa, circumcincta macerie, e qua auditum est sonorum illud. Accessi, et erat ibi ostiarius, quem quaesivi, “Quinam ibi.”
Dixit, quod “Essent sapientum sapientes, qui inter se concludunt res supranaturales;” loquebatur ita ex simplici sua fide.
Et dixi, “Liceatne intrare.”
Dixit quod liceat, “Modo ne aliquid loquaris; possum admittere, quia ex venia admitto gentiles qui in ostio mecum stent.”
Quare intravi, et ecce erat circus et in ejus medio pulpitum, et caetus sapientum ita dictorum ventilabant arcana fidei; et tunc materia seu propositio ventilationi subjecta fuit, Novum Bonum, quod homo in Statu Justificationis per fidem, seu in Progressione ejus post Actum, facit, sit Bonum Religionis, vel non. Dixerunt unanimiter quod per Bonum Religionis intelligatur bonum quod confert ad salutem.
Ventilatio acris fuit; sed praevaluerunt qui dixerunt, quod bona quae homo in Statu seu Progressione fidei facit, sint modo bona moralia, civilia et politica, quae nihil ad salutem conferunt, sed solummodo fides. Et confirmaverunt illud ita: “Quomodo potest aliquod opus hominis conjungi cum gratuito; fitne salvatio gratis. Quomodo potest aliquod bonum hominis conjungi cum merito Christi; estne per id unice salvatio. Et quomodo potest operatio hominis conjungi cum operatione Spiritus Sancti; facitne ille omnia absque ope hominis. Suntne illa tria unice salvifica in Actu fidei, permanentque etiam illa tria ut unice salvifica in Statu seu Progressione fidei. Quare bonum accessorium ab homine nequaquam potest vocari Bonum Religionis, quod, ut dictum est, conferat ad salutem; sed si quis id facit propter salutem, potius vocandum est Malum Religionis.”
Stabant bini Gentiles juxta ostiarium in vestibulo, et audiverunt haec, et dicebant inter se, “His non est aliqua Religio; quis non videt, quod bonum facere proximo propter Deum, ita cum Deo et a Deo, sit quod vocatur Religio.” Et alter dixit, “Fides illorum infatuavit illos.”
Et tunc quaesiverunt ostiarium, “Quinam sunt illi.”
Dixit ostiarius, Sunt sapientes Christiani.”
Et responderunt, “Garris, mentiris; sunt ludiones; ita loquuntur.” Et ego abivi.
Et cum post tempus spectavi ad locum, ubi fuit domus illa, ecce erat palus.
Haec, quae vidi et audivi, in vigilia Corporis mei et simul spiritus mei vidi et audivi; ita enim Dominus univit spiritum corpori meo, ut simul in utroque sim. Quod ad illas domos venerim, et quod tunc deliberaverint de rebus illis, et quod factum sit sicut describitur, fuit ex Auspicio Divino Domini.
CAPUT XI.
ET datus est mihi calamus similis baculo, et Angelus adstitit, dicens, Surge, et metire Templum Dei et Altare et adorantes in eo.
2. Et Atrium quod extra Templum, ejice foras, et ne illud metiaris, quia datum est gentibus, et Civitatem sanctam conculcabunt mensibus quadraginta duobus.
3. Et dabo duobus Testibus Meis, et prophetabunt diebus mille ducentis sexaginta, circuminduti saccis.
4. Hi sunt duae Olivae et duo Candelabra, quae coram Deo terrae stantia.
5. Et si quis illis voluerit nocere, ignis egredietur ex Ore illorum et devorabit inimicos illorum; et si quis illos voluerit damno afficere, ita oportet illum occidi.
6. Hi habent potestatem claudere Caelum, ut non pluat pluvia in diebus illorum prophetiae; et potestatem habent super aquas convertere illas in sanguinem; et percutere terram omni plaga, quotiescunque voluerint.
7. Et cum absolverint testimonium suum, Bestia ascendens ex abysso faciet bellum cum illis, et vincet illos, et occidet illos.
8. Et corpora illorum super platea urbis magnae, quae vocatur spiritualiter Sodoma et Aegyptus, ubi et Dominus noster crucifixus est.
9. Et videbunt ex populis et tribubus et linguis et gentibus corpora illorum dies tres et dimidium, et Corpora illorum non permittent poni in monumenta.
10. Et habitantes super terra gaudebunt super illis et laetabuntur, et munera mittent invicem, quia illi duo
prophetae cruciaverunt habitantes super terra.
11. Et post tres dies et dimidium, spiritus vitae ex Deo intravit in illos, et steterunt super pedibus suis; et timor magnus cecidit super videntes illos.
12. Et audiverunt vocem magnam ex Caelo, dicentem illis, Ascendite huc; et ascenderunt in Caelum in nube, et viderunt illos inimici illorum.
13. Et in illa hora factus est terrae, motus magnus, et decima pars urbis cecidit, et Occisa sunt in terrae motu nomina hominum millia septem, et reliqui territi falsi sunt, et dederunt gloriam Deo Caeli.
14. Vae secundum praeteriit; ecce vae tertium venit
cito.
15. Et septimus Angelus clanxit, et factae sunt voces magnae in Caelo, dicentes, Facta sunt regna mundi Domini nostri et Christi Ipsius, et regnabit in saecula Saeculorum.
16. Et viginti et quatuor Seniores, qui coram Deo sedentes super thronis suis, ceciderunt super facies suas, et adoraverunt Deum;
17. Dicentes, Gratias agimus Tibi, Domine Deus Omnipotens, Qui Es et Qui Eras et Qui Venturus, quod adeptus sis potentiam Tuam magnam et Regnum inieris.
18. Et gentes iratae sunt; et Venit ira Tua, et tempus
mortuos judicandi, et dandi mercedem servis Tuis, prophetis, et sanctis, et timentibus Nomen Tuum, parvis et magnis; et perdendi perdentes terram.
19. Et apertum est Templum Dei in Caelo, et visa est Arca foederis Ipsius in Templo Ipsius et facta sunt fulgura, et voces, et tonitrua, et terrae motus, et grando magna.
SENSUS SPIRITUALIS.
CONTENTUM TOTIUS CAPITIS.
AGITUR ADHUC DE STATU ECCLESIAE APUD REFORMATUS, QUALES SUNT QUI INTERIUS IN SOLA FIDE CONTRA DUO ESSENTIALIA NOVAE ECCLESIAE, QUAE SUNT QUOD DOMINUS SOLUS SIT DEUS CAELI ET TERRAE, QUODQUE HUMANUM IPSIUS SIT DIVINUM, ET QUOD SECUNDUM PRAECEPTA DECALOGI VIVENDUM SIT.
QUOD ILLA DUO PRAEDICATA SINT CORAM ILLIS (vers. 13);
SED QUOD PRORSUS REJECTA (vers. 7-10);
QUOD A DOMINO RESUSCITATA (vers. 11, 12);
QUOD PERIERINT QUI ILLA REJECERUNT (vers. 13);
QUOD E NOVO CAELO MANIFESTATUS SIT NOVAE ECCLESIAE STATUS (vers. 15-19).
CONTENTA SINGULORUM VERSUUM.
1. “Et datus est mihi calamus similis baculo,” significat quod data sit facultas et potentia cognoscendi et videndi statum Ecclesiae in Caelo et in Mundo (n. 485); “et Angelus adstitit dicens, Surge et metire Templum Dei et Altare et adorantes in eo,” significat praesentiam Domini et mandatum Ipsius, ut videret et cognosceret status” Ecclesiae in Novo Caelo (n. 486).
2. “Et Atrium quod extra Templum, ejice foras, et ne illud metiaris,” significat quod status Ecclesiae in terris, qualis adhuc est, removendus sit, et non cognoscendus (n. 487); “quia datum est gentibus,” significat quia status illius Ecclesiae a malis vitae deperditus et desolatus est (n. 488),; “at Civitatem sanctam conculcabunt mensibus quadraginta duobus, significat quod disperserit omne verum Verbi usque ut non aliquid supersit (n. 489).
3. “Et dabo duobus Testibus Meis,” significat illos qui confitentur et agnoscunt ex corde quod Dominus sit Deus Caeli et Terrae, ac Humanum Ipsius Divinum, et qui conjunguntur Ipsi per vitam secundum praecepta Decalogi (n. 490); “et prophetabunt diebus mille ducentis (sexaginta),” significat quod duo illa, agnitio Domini, et vita secundum praecepta Decalogi, quae sunt duo Essentialia Novae Ecclesiae, docenda sint usque ad finem et principium (n. 491); “circuminduti saccis,” significat luctum interea ob non receptionem veri (n. 492).
4. “(Hi) sunt duae Olivae et duo Candelabra, quae coram Deo terrae stantia,” significat amorem ac intelligentiam, seu charitatem et fidem, a Domino apud illos (n. 493).
5. “Et si quis illis voluerit nocere, ignis exibit ex ore illorum, et devorabit inimicos illorum,” significat quod qui duo illa Essentialia Novae Ecclesiae vult destruere, ex amore infernali pereat (n. 494); “et si quis voluerit illos damno afficere, ita oportet illum occidi,” significat quod qui illa condemnat, similiter condemnetur (n. 495).
6. “Hi habent potestatem claudere Caelum, ut non pluat pluviam diebus illorum prophetiae,” significat quod qui avertunt se a duobus illis Essentialibus, non possint aliquod verum recipere e Caelo (n. 496); “et potestatem habent super aquas convertere illas in sanguinem,” significat quod qui avertunt se ab illis, vera Verbi falsificent (n. 497); “et percutere terram omni plaga, quotiescunque voluerint,” significat quod qui volunt illa destruere, semet in omnis generis mala et falsa conjiciant, quoties et quantum id faciunt (n. 498).
7. “Et cum absolverint testimonium,” significat quod postquam Dominus docuit illa duo Essentialia Novae Ecclesiae (n. 499); “Bestia ascendens ex abysso faciet bellum cum illis, et vincet illos, et occidet illos,” significat quod illi qui in internis doctrinae sunt de sola fide, illa duo rejecturi sint (n. 500).
8. “(Et) corpora illorum super platea urbis magnae,” significat quod illa prorsus rejecta sint (n. 501); “quae spiritualiter vocatur Sodoma et Aegyptus,” significat binos amores infernales, qui sunt amor dominandi ex amore sui et amor regnandi ex fastu propriae intelligentiae, qui in Ecclesia sunt ubi non Unus Deus est, et Dominus non colitur, et ubi non secundum praecepta Decalogi vivitur (n. 502, 503); “ubi et Dominus noster crucifixus est,” significat non agnitionem Divini Humani Domini, et sic statum rejectionis (n. 504).
9. “Et videbunt ex populis et tribubus et linguis et gentibus corpora illorum dies tres et dimidium,” significat cum omnes qui in falsis doctrinae et malis vitae ex sola fide fuerunt et erunt, ad finem Ecclesiae quae adhuc est ad principium Novae, audiverunt et audituri sunt de binis illis Essentialibus (n. 505); “et corpora illorum non permittent poni in monumenta,” significat quod damnaverint et damnaturi sint illa (n. 506).
10. “Et habitantes super terra gaudebunt super illis et laetabuntur,” significat jucundum affectionis cordis et animae in Ecclesia apud illos qui in sola fide erant (n. 507); “et munera mittent invicem,” significat consociationem per amorem et amicitiam (n. 508); “quia illi duo prophetae cruciaverunt habitantes super terra,” significat quod bina illa Essentialia Novae Ecclesiae ex contrarietate cum binis Essentialibus in Ecclesia Reformatorum receptis sint contemptui, molestiae et aversationi (n. 509).
11. “Et post tres dies et dimidium spiritus vitae a Deo intravit in illos et steterunt super pedibus suis,” significat quod bina illa Essentialia, dum Nova Ecclesia inchoat et progreditur, a Domino vivificentur apud illos qui recipiunt (n. 510); “et timor magnus cecidit super videntes illos,” significat commotionem animi et consternationem pro Divinis veris (n. 511).
12. “Et audiverunt vocem magnam e Caelo, dicentem illis, Ascendite huc,” significat bina illa Essentialia Novae Ecclesiae a Domino in Caelum, unde sunt et ubi sunt, sublata, et illorum tutelam” (n. 512); “et ascenderunt in Caelum in nube,” significat sublationem in Caelum, et conjunctionem cum Domino ibi per Divinum Verum Verbi in Sensu literae ejus (n. 513); “et viderunt illos inimici illorum,” significat quod qui in fide separata a charitate sunt, audiverint illa, sed permanserint in suis falsis (n. 514).
13. “Et in illa hora factus est terrae motus magnus, et decima pars urbis cecidit,” significat tunc mutationem status apud illos insignem factam, et illos divulsos e Caelo in Infernum delapsos (n. 515); “et occisa sunt in terrae motu nomina hominum millia septem,” significat quod omnes illi qui confessi sunt solam fidem, et propterea nihili fecerunt opera charitatis, perierint (n. 516); “et reliqui territi facti sunt, et dederunt gloriam Deo Caeli,” significat quod illi qui viderunt interitum illorum, agnoverint Dominum, et separati sint (n. 517).
14. “Vae secundum praeteriit; ecce vae tertium venit cito,” significat lamentationem super statu Ecclesiae perverso, et lamentationem ultimam demum, de qua posthac (n. 518).
15. “Et septimus Angelus clanxit,” significat explorationem et manifestationem status Ecclesiae post consummationem, quando Adventus Domini et Regni Ipsius (n. 519); “et factae sunt voces magnae in Caelo, dicentes, facta sunt regna mundi Domini nostri et Christi Ipsius, et regnabit in saecula saeculorum,” significat celebrationes ab Angelis, quod caelum et Ecclesia facta sint Domini, sicut fuerunt ab initio, et quod nunc etiam facta sint Divini Humani Ipsius, ita quod Dominus nunc quoad utrumque super Caelum et Ecclesiam regnaturus sit in aeternum (n. 520).
16. “Et viginti quatuor Seniores, qui coram Deo sedentes super thronis suis, ceciderunt super Facies suas, et adoraverunt Deum,” significat agnitionem ab omnibus Angelis Caeli, quod Dominus sit Deus Caeli et Terrae, et summam adorationem (n. 521).
17. “Dicentes, gratias agimus Tibi, Dominus Deus Omnipotens, Qui Es et Qui Eras et Qui Venturus es,” significat confessionem et glorificationem ab Angelis Caeli, quod Dominus sit Qui Est, Qui Vivit, et Potest ex Se Ipso, et Pugnat omnia, quia Solus est Aeternus et Infinitus n. (522); “quod adeptus sis potentiam Tuam magnam et regnum inieris, significat Novum Caelum et Novam Ecclesiam, ubi agnoscent Ipsum Solum Deum (n. 523).
18. “Et gentes iratae sunt,” significat illos qui in sola fide et inde in malis vitae, quod excandescerent et infestarent illos qui contra fidem illorum sunt (n. 524); “et venit ira Tua, et tempus mortuos judicandi,” significat exitium illorum, et Ultimum Judicium super illos quibus non aliqua vita spiritualis (n. 525); “et dandi mercedem servis Tuis{1} prophetis, et sanctis,” significat felicitatem vitae aeternae illis qui in veris doctrinae ex Verbo sunt, et in vita secundum illa (n. 526); “et timentibus Nomen Tuum, parvis et magnis,” significat qui amant illa quae Domini sunt in minori et majori gradu (n. 527); “et perdendi perdentes terram,” significat dejectionem illorum in Infernum qui destruxerunt Ecclesiam (n. 528).
@1 Tuis pro “suis”$
19. “Et apertum est Templum Dei in Caelo, et visa est Arca foederis Ipsius in Templo Ipsius,” significat Novum Caelum, in quo Dominus in Divino Humano Suo colitur, et secundum praecepta Decalogi Ipsius vivitur, quae sunt duo Essentialia Novae Ecclesiae, per quae conjunctio (n. 529); “et facta sunt fulgura, et voces, et tonitrua, et terrae motus, et grando magna,” significat tunc in inferioribus ratiocinationes, commotiones, et falsificationes boni et veri (530).
(Vers. 1.) “Et datus est mihi calamus similis baculo,” significat quod data sit illi a Domino facultas et potentia cognoscendi et videndi statum Ecclesiae in Caelo et in Mundo. – Per “calamum” significatur potentia debilis, qualis est homini a se, et per “baculum” significatur potentia valida, qualis est homini a Domino; quare per quod “datus sit calamus similis baculo,” significatur potentia a Domino: quod sit facultas et potentia cognoscendi et videndi statum Ecclesiae in Caelo et in Mundo, patet a sequentibus in hoc capite usque ad finem. Quod per “calamum” seu cannam significetur potentia debilis qualis est homini a se, patet ex his:
“Ecce confisus es super baculo Calami contusi, super Aegypto; super quo quando vir nititur, intrat in manum ejus et perforat illam” (Esaj. xxxvi. 6{1});
“Ut cognoscant habitatores Aegypti, quod Ego Jehovah, propterea quod illi fuerunt Baculus calami domui Israelis: quando tenuerunt te manu, confractus es{2}, et perfodisti illis omnem humerum” (Ezech. xxix. 6, 7);
per “Aegyptum” significatur naturalis homo qui fidet propriis viribus, quare vocatur “baculus calami contusi.” Per “calamum” significatur debilis potentia, apud Esajam:
“Calamum contusum non confringet et linum fumigans non exstinguet” (Esaj. xlii. 3).
Per “baculum” autem significatur potentia valida, quae est a Domino, hic cognoscendi statum Ecclesiae, quia per baculum “metiebatur Templum et Altare,” et per “metiri” significatur cognoscere, ac per “Templum et Altare” significatur Ecclesia, de quo sequitur. Quod per “baculum” significetur potentia, est quia lignum, ex quo baculi apud veteres in Ecclesia erant, significat bonum, et quia loco dextrae est, et illam fulcit, et per “dextram” significatur potentia; inde est, quod sceptrum sit curtus baculus, et per “sceptrum” significatur potentia Regis; etiam “sceptrum” et “baculus” sunt eadem vox in Lingua Hebraea. Quod “baculus” significet potentiam, patet ex his locis:
“Dicite, Quomodo fractus est Baculus roboris, Baculus decoris; descende de gloria, et sede in siti” (Jerem. xlviii. 17, 18);
“Baculum roboris tui mittet Jehovah e Sione” (Psalm. cx. 2);
“Perfodisti Baculis caput infidelium” (Hab. iii. 14);
“Israel Baculus haereditatis Jehovae” (Jerem. x. 16{3}; cap. li. 19);
“Virga Tua et Baculus Tuus consolabuntur me” (Psalm. xxiii. 4{4});
“Confregit Jehovah Baculum impiorum (Esaj. ix. 3 (B.A. 4); cap. xiv. 5; Psalm. cxxv. 3);
“Populus Meus lignum interrogat, et Baculus ejus respondet illi” (Hosch. iv. 12);
“Jehovah removens ex Hierosolyma omnem Baculum panis, et omnem Baculum aquae” (Esaj. iii. 1{5}; Ezech. iv. 16; cap. v. 16; cap. xiv. 13; Psalm. cv. 16; Levit. xxvi. 26);
per “baculum panis et aquae” significatur potentia boni et veri, et per “Hierosolymam” Ecclesia. Per
Baculum Levi, super quo nomen Aharonis erat, qui in Tentorio floruit amygdalis (Num. xvii. 17-25 (B.A. 2-10)),
non aliud in Sensu spirituali significatur, quam potentia veri et boni, quia per “Levim” et “Aharonem” significabatur verum et bonum Ecclesiae. Quod per “baculum” significetur potentia, patet a potentia baculi Mosis:
Quod per extensionem Baculi aquae versae sint in sanguinem (Exod. vii. 20{6});
Quod per illum ascenderint ranae super terram Aegypti (Exod. viii. 1, seq.);
Quod per illum facti sint pediculi (Exod. viii. 12, seq. (B.A. 16, seq.));
Quod per illum facta sint tonitrua et grando (Exod. ix. 23, seq.);
Quod per illum prodierint locustae (Exod. x. 12, seq.);
Quod per illum Mare Suph sit divisum et reversum (Exod. xiv. 16, 21, 26);
Quod per illum aquae ex petra e Chorebo effluxerint (Exod. xvii. 5, seq.; Num. xx. 7-13);
Quod per illum apud Mosen Josua praevaluerit super Amalekitas (Exod. xvii. 9-12);
Quod ignis exiverit e petra per Baculum Angeli (Jud. vi. 21);
ex his patet quod per “baculum” significetur potentia.
(Et quoque alibi, ut Esaj. x. 5, 24, 26{7}; cap. xi. 4; cap. xiv. 5{8}; cap. xxx. 31, 32; Ezech. xix. 10-14; Thren. iii 1{9}; Mich. vii. 14; Sach. x. 11; Num. xxi. 18{10}).
@1 6 pro “7”$
@2 es pro “est”$
@3 16 pro “14, 16″$
@4 4 pro “4, 5″$
@5 1 pro “1, 2″$
@6 vii. 20 pro “xvii. 21″$
@7 24, 26 pro “25, 26″$
@8 5 pro “24”$
@9 1 pro “1, 2″$
@10 18 pro “17”$
Angelus habens calamum aureum, Mensus sit urbem et portas ejus; et quod Mensus sit murum centum quadraginta quatuor cubitorum; Mensura hominis quae est angeli (vers. 15, 17);
et quia per “Novam Hierosolymam” significatur Nova Ecclesia, patet quod per “metiri” illam et quae ejus sunt, significetur cognoscere quale. Simile significatur per “metiri” apud Ezechielem, ubi dicitur, quod
Angelus Mensus sit Domum Dei, Templum, Altare, Atrium, Cubicula (cap. xl. 3-17; cap. xli. 1-5, 13, 14, 22; cap.xlii.; et cap. xliii.);
et quod
Mensus aquas (cap. xlvii. 35{1});
quare dicitur
“Ostende domui Israelis Domum,{2} et pudefient ab iniquitatibus suis: et Metientur Formam et exitus ejus et introitus ejus et omnes Formas ejus, ut custodiant omnem Formam” (Ezech. xliii. 10, 11).
Simile significatur per “metiri” in his locis:
“Sustuli oculos meos, et ecce vir, cujus in manu funiculus mensurae; et dixi, Quo pergis; et dixit, Ad Metiendum Hierosolymam” (Sach. ii. 5, 6{3} (B.A. 1, 2);
“Stetit et Mensus est Terram” (Hab. iii. 6);
Dominus Jehovih “Mensus est pugillo aquas, et Caelos spithama exaequavit, et appendit in lance montes, et colles in libra” (Esaj. xl. 12);
“Ubi fuisti cum fundarem terram, quis posuit Mensuras ejus, et quis extendit super ea lineam” (Hiob xxxviii. 4, 5{4}).
@1 3-5 pro “3, 4, 5, 9″$
@2 Domum pro “Formam”$
@3 5, 6 pro “5, 6, 8″$
@4 xxxviii. 4, 5 pro “xxviii. 4, 5″$
“Beatus quem eligis, inhabitabit Atria Tua; saturabimur bono Domus Tuae, sancto Templi Tui” (Psalm. lxv. 5 (B.A. 4));
“Laudate Nomen Jehovae, qui stant in Domo Ipsius, in Atriis Domus Dei nostri” (Psalm. cxxxv. 1, 2);
“Quam amabilia Habitacula Tua Jehovah imo consumpta est anima mea erga Atria Jehovae” (Psalm. lxxxiv. 2, 3 (B.A. 1, 21);
“Intrate portas Ipsius in confessione, Atria Ipsius in laude” (Psalm. c. 4);
“Justus sicut palma florebit; plantati in Domo Jehovae, in Atriis De nostri germinabunt” (Psalm. xcii. 13, 14 (B.A. 12, 13));
“Bonus dies in Atriis Tuis prae millibus; elegi ad januam stare in Domo Dei mei” (Psalm. lxxxiv. 11 (B.A. 10)).(Praeter alibi, ut Psalm. xcvi. 8; Psalm. cxvi. 19{1}; Esaj. i. 12; cap. lxii. 9; Sach. iii. 7; Ezech. x. 3-5.)
De Atriis Templi Hierosolymitani (1 Reg. vi. 3, 36{2});
De Atriis novi Templi (Ezech. xl. 17-31-44; cap. xlii. 1-14; cap. xliii. 4-7); Et de Atrio extra Tabernaculum (Exod. xxvii. 9-18).
@1 19 pro “7”$
@2 36 pro “37”$
489. “Et Civitatem sanctam conculcabunt mensibus quadraginta duobus,” significat quod disperserit omne verum Verbi usque ut non aliquid supersit. – Per “sanctam civitatem” seu urbem, intelligitur sancta Hierosolyma, et per “sanctam Hierosolymam” intelligitur Nova Ecclesia quae in veris doctrinae est, “sanctum” enim praedicatur de Divino Vero (n. 173), et “urbs” significat doctrinam (n. 194); quare per “conculcare” illam civitatem seu urbem, significatur dispergere vera doctrinae ejus; per “menses quadraginta duos” significatur usque ad finem dum non aliquid superest: per vera doctrinae intelliguntur vera ex Verbo, quia inde est doctrina Ecclesiae et omne ejus. Quod illi qui in internis Ecclesiae hodie sunt, ita disperserint vera Verbi et inde doctrinae Ecclesiae, et omne ejus, describitur in hoc capite per “Bestiam ascendentem ex abysso,” quod “occiderit binos Testes” (vers. 7); et quoque videri potest ex Memorabilibus e mundo spirituali, quae singulis capitibus annexa sunt. Quod per “menses quadraginta duos” significetur usque ad finem dum non aliquod verum et bonum Ecclesiae superest, est quia per “quadraginta duo” simile significatur quod per sex septimanas, sexies enim septem sunt quadraginta duo, et per “sex septimanas” significatur completum usque ad finem; numerus enim sex id significat, ac “septimana” statum, et “septima septimana” statum sanctum, qui est status novus Ecclesiae, quando Dominus init Regnum. Simile significatur per hunc numerum in sequentibus:
Datum Bestiae ascendenti ex mari “os loquens magna et blasphemias, et data est illi potestas faciendi illud menses quadraginta duos” (Apoc. xiii. 5);
((videatur) n. 583). Quod “sex” significent completum ad finem, est quia “tria” id significant (n. 505); et “sex” sunt duplum eorum, ac duplum et simplex in numeris, ejusdem significationis sunt; praeterea simile significatur per hunc numerum, quod per tria et dimidium, quia “menses quadraginta duo” faciunt annos tres et dimidium. Quod dicantur “menses,” est quia per “mensem” significatur status plenus
(Ut Esaj. lxvi. 23; Apoc. xxii. 1, 2; Gen. xxix. 14; Num. xi. 18, 19, 20; Deutr. xxi. 11, 13).
“Sum conservus fratrum tuorum habentium Testimonium Jesu; Testimonium enim Jesu est Spiritus prophetiae” (Apoc. xix. 10);
Michaelis Angeli vicerunt Draconem “per Sanguinem Agni et per Verbum Testimonii” Ipsius: “et Draco abivit ut faceret bellum cum reliquis seminis ejus, qui tenebant mandata Dei, et habent Testimonium Jesu Christi” (Apoc. xii. 11, 17);
“Animae securi percussorum propter Testimonium Jesu, et propter Verbum Dei” (Apoc. xx. 4{1});
hi sunt, qui agnoverunt Dominum: illud vocatur “Testimonium Jesu,” quia Dominus id testatur ex Suo Verbo, ita ex Se Ipso: quare Ipse vocatur
“Testis Fidelis et Verus” (Apoc. i. 5; cap. iii. 14);
et dicit
“Ego Testor de Me Ipso, et verum est Testimonium Meum, qua scio unde veni, et quo vado” (Joh. viii. 14);
tum,
Cum venerit Paracletus Spiritus veritatis, Ille Testabitur de Me” (Joh. xv. 26);
quod Paracletus Spiritus veritatis, Qui etiam est Spiritus Sanctus, sit Divinum procedens, et quod Illud sit Ipse Dominus, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae de Domino (n. 46-54). Nunc quia Ipse Dominus est Testis, ideo etiam per “testes” intelliguntur qui a Domino testantur illud, ut Johannes: Jesus dixit,
“Vos misistis ad Johannem, et ille Testis fuit veritati: Ego tamen non ab homine accipio Testimonium” (Joh. v. 33, (34));
Johannes venit in Testimonium, ut Testaretur de Luce; non erat ille Lux, sed ut Testaretur de Luce. Verbum quod fuit apud Deum, et quod Deus, erat Lux vera (Joh. i. 1, 2, seq., 14, 34).
Quod Alterum Essentiale Novae Ecclesiae, quod est conjunctio cum Domino per vitam secundum praecepta Decalogi, sit “testimonium,” patet ex eo quod Decalogus dicatur “testimonium” ut in his:
“Dabis in Arcam Testimonium, quod dabo tibi” (Exod. xxv. 16);
Moses “dedit Testimonium in Arcam” (Exod. xl. 20);
“Propitiatorium quod super Testimonio” (Levit. xvi. 13);
Relinque baculos Tribuum “coram Testimonio” (Num. xvii. 19 (B.A. 4)).
(Praeter alibi, ut Exod. xxv. 22: cap. xxxi. 7, 18; cap, xxxii. 15; Psalm. lxxviii. 5: Psalm. cxxxii. 12.)
Aliquid hic dicetur de conjunctione cum Domino per vitam secundum praecepta Decalogi. Sunt binae Tabulae, quibus inscripta sunt illa praecepta, una pro Domino, altera pro homine. Prima tabula continet quod non plures Dii colendi sint, sed Unus; Altera tabula continet quod non facienda sint Mala: quando itaque Unus Deus colitur, et homo non facit mala, fit conjunctio; nam quantum homo desistit a malis, hoc est, paenitentiam agit, tantum acceptatur a Deo, et facit bonum ab Ipso. Sed quis nunc est Deus Unus; Deus Trinus aut Deus Triunus non est Deus Unus dum est Trinus et Triunus in tribus Personis, sed Ille Cui Trinum aut Triunum in una Persona est; Ille est Deus Unus, et Ille Deus est Dominus. Intrica ideas quousque potes, at usque non extricaberis quod Deus Unus sit, nisi etiam Unus sit Persona:quod ita sit, docet totum Verbum, tam Vetus Propheticum quam Novum Apostolicum, ut manifeste potest videri ex Doctrina Novae Hierosolymae de Domino.
@1 4 pro “14”$
“Et Mulier fugit in desertum, ubi habet locum praeparatum a Deo, ut ibi alant eam Dies mille ducentos sexaginta” (Apoc. xii. 6).
“Ascendit leo ex vepreto, exivit e loco suo ad redigendum terram in vastitatem: propter hoc Accingite Saccos, plangite, ejulate” (Jerem. iv. 7, 8):
“Filia populi Mei, Cinge te Sacco, et volve te in cinere, quia subito veniet vastator super nos{2}” Jerem. vi. 26);
“Vae tibi Chorazin et Bethsaida, quia si in Tyro et Sidone factae fuissent virtutes quae factae sunt in vobis, in Sacco et Cinere paenitentiam egissent” (Matth. xi. 21; Luc. x. 13);
Rex Ninives, postquam audivit verba Jonae, deposuit chlamydem desuper se, et obduxit Saccum, et sedit super cinere et proclamavit jejunium, ac ut Operirentur Saccis homo et bestia (Jon. iii. 5, 6, 8).
(Praeter alibi, ut Esaj. iii. 24; cap. xv. 2, 3; cap. xxii. 12; cap. xxxvii. 1, 2; cap. l. 3; Jerem. xlviii. 37, 38; cap. xlix. 3; Thren. ii. 10; Ezech. vii. 17, 18; cap. xxvii. 31; Dan. ix. 3; Joel 1. 8, 13; Amos viii. 10; Hiob xvi. 15, 16; Psalm. xxx. 12 (B.A. 11); Psalm. xxxv. 13; Psalm. lxix. 11, 12 (B.A. 10, 11); 2 Sam. iii. 31; 1 Reg. xxi. 27; 2 Reg. vi.{3} 30; cap. xix. 1, 2.)
@1 328 pro “318”$
@2 nos pro “vos”$
@3 vi. pro “vii.”$
Ex olivis et ex aromatibus commixtis (Exod. xxx.{1} 23, 24);
et quoque
Ex oleo olivae accendebantur lucernae Candelabri in Tabernaculo singulis vesperis (Exod. xxvii. 20; Levit. xxiv. 2).
Similia per “oleam” et “olivas” significantur apud Sachariam:
“Duae Oleae juxta Candelabrum erant,” una a dextra lecythi, altera a sinistra ejus, et duae baccae Olivarum: “hi sunt duo filii Oleae Stantes coram Domino totius Terrae” (iv. 3, 11, 12, 14);
apud Davidem,
“Ego sicut Olea virens in Domo Dei” (Psalm. lii. 10 (B.A. 8));
et apud Jeremiam,
“Oleam virentem, Pulchram fructu formae vocavit Jehovah nomen tuum” (xi. 16, 17);
praeter alibi. Quoniam per “Hierosolymam” significabatur Ecclesia, ideo etiam per plura quae erant in illa et circum illam significabantur talia quae Ecclesiae sunt; prope illam etiam erat Mons Olivarum, et per illum significabatur Divinus Amor; quare
“Jesus fuit diebus in Templo docens, et noctibus egrediens pernoctavit in Monte Olivarum” (Luc. xxi. 37; cap. xxii. 39; Joh. viii. 1);
Et Jesus super illo Monte locutus est cum Discipulis de Consummatione saeculi, et de Adventu Suo tunc (Matth. xxiv. 3, seq.; Matth. xiii. 3, seq.);
Et quoque ex illo Monte ivit Hierosolymam, et passus (Matth. xxi. 1; cap. xxvi. 30; Marc. xi. 1; cap. xiv. 26{2}; Luc. xix. 29{3}, 37);
et hoc secundum praedictionem apud Sachariam,
“Stabunt pedes Ipsius in die illo super Monte Olivarum, qui ante facies Hierosolymae ab oriente” (xiv. 4).
Quia “olea” significabat caeleste Ecclesiae, ideo
Cherubi in medio Templi Hierosolymae facti sunt ex ligno olei; similiter fores ad adytum, et postes (1 Reg. vi. 23-33).
@1 xxx. pro “xix.”$
@2 26 pro “16”$
@3 29 pro “26”$
“Flatus Jehovae sicut fluvius sulphuris consumet eum” (Esaj.xxx. 33),
“Ascendit fumus ex naso Ejus, et Ignis ex ore Ejus, prunae arserunt ex Eo” (Psalm. xviii. 9 (B.A. 8));
Effundam super eos excandescentiam irae Meae, quoniam in Igne Zeli Mei comedetur tota terra” (Zeph. iii. 8);
“Ecce Jehovah in Igne veniet, ad retribuendum in excandescentia irae Suae, et increpatio Ejus in flammis Ignis” (Esaj. lxvi. 15);
“Visitaberis a Jehovah flamma Ignis comedentis” (Esaj. xxix. 6; cap. xxx. 30).
(Praeter pluries alibi.)
“Quo judicio judicatis, judicabimini” (Matth. vii. 1(, 2)).
significet Divinum Verum e Caelo, constat ex his locis:
“Defluet sicut pluvia doctrina Mea, stillabit sicut ros verbum Meum” (Deutr. xxxii. 2):
Si serviveritis aliis diis, Jehovah claudet Caelum, “ut non sit Pluvia” (Deutr. xi. 11, 14, 16, 17);
“Ponam vineam Meam in desolationem, et nubibus praecipiam, ut non faciant pluere super eam Pluviam” (Esaj. v. 6);
“Prohibiti sunt Imbres, et Pluvia serotina non facta est; sed tamen frons mulieris meretricis mansit tibi” (Jerem.{1} iii. 3);
“Sicut descendit Pluvia e Caelo, sic erit verbum Meum, quod exibit ex ore Meo” (Esaj. lv. 10, 11):
“Filii Sionis gaudete et laetamini in Jehovah, quia dabit vobis Pluviam tempestivam in justitiam” (Joel ii. 23{2});
“Pluviam benevolentiarum stillare facis Deus” (Psalm. lxviii. 10 (B.A. 9));
“Descendet sicut Pluvia super herbam prati; in diebus ejus florebit justus” (Psalm. lxxi. 6, 7{3});
Jehovah veniet sicut Pluvia nobis, sicut Pluvia serotina irrigat terram (Hosch. vi. 3);
“Super illos Stillabit verbum meum, et exspectabunt sicut Pluviam me, et os suum aperiet ad Pluviam serotinam” (Hiob xxix. 22, 23);
“Fili hominis, dic, Tu terra quae non mundata, cui non Pluvia in die irae; conjuratio prophetarum in medio ejus” (Ezech. xxii. 24, 25).
(Praeter alibi, Esaj. xxx. 23; Jerem. v. 24; cap. x. 12, 13; cap. xiv. 3, 4; cap. li. 16; Ezech. xxxiv. 26, 27; Amos iv. 7, 8; Sach. x. 1; Psalm. lxv. 10, 11 (B.A. 9, 10); Psalm. cxxxv. 7; 2 Sam. xxiii. 3, 4.)
“Pluvia inundans” pro devastatione veri, Ezech. xiii.{4} 11, 13, 14; cap. xxxviii. 22{5}; pro tentatione, Matth. vii. 24-27.
@1 Jerem. pro “Joh.”$
@2 23 pro “13”$
@3 lxxii. 6, 7 pro “cxlvii. 8, 9″$
@4 xiii. pro “iii.”$
@5 22 pro “23”$
“Haec erit Plaga, qua percutiet Jehovah omnes populos qui pugnabunt contra Hierosolymam” (xiv. 12, seq.);
et apud Jeremiam,
“Plaga hostis percussi te, castigatione tyranni, propter multitudinem iniquitatis tuae” (xxx. 14);
similiter alibi pluries. Videatur etiam supra (n. 494).
Causa quod illi qui in internis doctrinae de sola fide sunt, duo illa Essentialia impugnaturi et rejecturi sint, est quia apud se confirmaverunt duo illis adversantia, Primum, quod non Dominus, sed quod Deus Pater adeundus sit; et Alterum, quod vita secundum praecepta Decalogi non sit vita spiritualis, sed solum vita moralis et civilis, et hoc confirmant, ne aliquis credat quod salvetur per opera, sed per solam illorum fidem.
Omnes illi qui haec dogmata alte impresserunt mentibus suis in scholis et gymnasiis, postea non recedunt ab illis. Causae sunt tres, hactenus ignotae: – Prima; quod se in societatem cum similibus in mundo spirituali quoad spiritum suum immiserint, ubi plerique sunt satanae, qui unice falsis delectantur, a quibus nullatenus possunt exsolvi, nisi rejiciant falsa illa; quod nec fieri potest nisi immediate adeant Deum Salvatorem, et inchoent vitam Christianam secundum praecepta Decalogi. Secunda causa est, quod credant dari remissionem peccatorum et sic salvationem momento in Actu Fidei, et postea in Statu seu in Progressione per eundem Actum a Spiritu Sancto continuatum, conservatum et retentum separatim a charitatis exercitiis; ac qui semel illa imbuerunt, illi postea nihili faciunt peccata coram Deo, et sic in suis immundis vivunt: et quia talia sciunt argute confirmare per falsificationes Verbi apud ineruditos, et per sophistica apud eruditos, dicitur hic quod “Bestia ex abysso binos illos testes vicerit et occiderit;” sed hoc non fit apud alios, quam apud illos qui amant vivere genio, et feruntur a jucundis concupiscentiarum suarum; hi cum cogitant de salute, corde illis favent, et ambabus manibus amplectuntur fidem illorum, quia sic possunt per aliquas voces cum sono fiduciae enuntiatas salvari, et non opus habere ut attendant ad aliquod vitae suae propter Deum, sed modo propter mundum. Tertia causa est, quod qui fidei istius interna, quae vocantur arcana justificationis, in adolescentia hauserant, postea Ministerio honorato admoti, apud se non cogitent de Deo et Caelo, sed de se et mundo, solum retinendo arcana suae fidei propter famam ut sicut sapientes honorentur, et propter sapientiam digni aestimentur remunerari opibus. Quod hoc sit effectus illius fidei, est quia nihil religionis in illa est; quod ita sit, videatur Tertium Memorabile supra (n. 484). Quod per “bella” in Verbo significentur bella spiritualia, quae sunt impugnationes veri, et fiunt per ratiocinia ex falsis, constat ex his locis:
“Spiritus daemonum exeunt ad congregandum illos in Bellum in die magno Dei Omnipotentis” (Apoc. xvi. 14);
Iratus Draco contra Mulierem, et abivit ut faceret Bellum cum reliquis seminis ejus qui tenebant mandata Dei, et habebant testimonium Jesu Christi” (Apoc. xii. 17);
Datum est Bestiae Draconis “facere Bellum cum sanctis” (Apoc. xiii. 7);
“Sacrate contra filiam Sionis Bellum, et ascendamus in meridie” (Jerem. vi. 4{1});
“Non ascendistis in rupturas ad standum in Bello in die Jehovae” (Ezech. xiii. 5);
“In Schalem habitaculum Dei, et habitatio in Sione, ubi fregit jacula ignita arcus, et Bellum” (Psalm. lxxvi. 3(, 4) (B.A. 2, 3));
“Jehovah sicut Heros exibit, sicut Vir Bellorum suscitabit zelum” (Esaj. xlii. 13; Psalm. xxiv. 8);
“In die illo erit Jehovah in spiritum judicii, sedenti super judicio, qui repellunt Bellum a porta” (Esaj. xxviii. (5,) 6);
“Libera me ab homine malo, et a viro violentiarum serva me; toto die congregant ad Bella, exacuunt linguam suam sicut serpentes” (Psalm. cxi. 2-4 (B.A. 1-3));
“Multi venient in Nomine Meo, dicentes Ego sum Christus, et multos seducent: et audituri estis Bella et rumores Bellorum, videte ne turbemini” (Matth. xxiv. 5, 6{2}; Marc xiii 6, 7{3}; Luc. xxi. 8, 9{4}).
Bella regum septentrionis et meridiei, et reliqua apud Danielem (cap. x., xi., xii.), non alia bella quam spiritualia significant; praeter “bella” aliis in locis
(Ut Esaj. ii. 3-5; cap. xiii. 4; cap. xxi. 14, 15; cap. xxxi. 4; Jerem. xlix. 25, 26; Hosch. ii. 18; Sach. x. 5; cap. xiv. 3; Psalm. xxvii. 3{5}; Psalm. xlvi. 9, 10 (B.A. 8, 9)).
Quoniam per “bella” in Verbo significantur bella spiritualia, ideo ministerium levitarum vocabatur “militia,” ut patet ex his:
Mandatum est ut numerarentur Levitae, ad exercendum Militiam, ad faciendum opus in Tentorio conventus (Num. iv. 23, 35, 39, 43, 47);
“Hoc Levitarum officium ad Militandum Militiam in ministerio Tentorii conventus; sed a filio quinquaginta annorum recedet a Militia ministerii, nec ministrabit amplius” (Num. viii. 24, 25);
videatur etiam supra (n. 447), ubi confirmatur ex Verbo, quod “exercitus” significent bona et vera Ecclesiae, et in opposito sensu mala et falsa ejus.
@1 4 pro “3, 4, 5″$
@2 5, 6 pro “6, 7, 8″$
@3 6, 7 pro “7, 8, 9″$
@4 8, 9 pro “9, 10, 11″$
@5 xxvii. 3 pro “xxx. 4″$
“Rejectum est judicium, et justitia e longinquo stetit, nam impegit in Platea veritas, et rectitudo non potest venire” (Esaj. lix.{1} 14);
“In Plateis insaniverunt currus, discurrerunt in vicis” (Nah. ii. 5 (B.A. 4)):
In diebus Jaelis cessarunt Viae; vici in Israele cessarunt” (Jud. v. 6, 7);
“Quomodo relicta est urbs gloriae; quare cadent juvenes ejus in Plateis” (Jerem. xlix. 25, 26; cap. l. 30);
“Qui comederunt lautitias, devastati sunt in Plateis. Obscurata est prae nigredine forma Naziraeorum, non cognoscuntur in Plateis. Errarunt caeci in Plateis. Venati sunt gressus nostros, ut non ire possint in Plateis” (Thren. iv. 5, 8, 14, 18);
“Exscindam gentes, devastabuntur anguli eorum, desolabo Plateas eorum” (Zeph. iii. 6);
“Postea septimanis sexaginta duabus aedificabatur Platea Hierosolymae, sed in angustia temporum” (Dan. ix. 25);
“Platea urbis” Novae Hierosolymae “aurum purum, quasi vitrum pellucidum” (Apoc. xxi. 21);
“In medio Plateae ejus hinc inde arbor (vitae) faciens fructus duodecim” (Apoc. xxii. 2{2}).
(Praeter alibi, ut Esaj. xv. 3; cap. xxiv.{3} 10, 11; cap. li. 20; Jerem. v. 1; cap. vi. 16{4}; cap. vii. 17; cap. ix. 20 (B.A. 21); cap. xi. 13; Ezech.{5} xvi. 24, 25, 31; Jerem{6}. xliv. 9{7}; cap. xliv. 17{8}; Thren. ii. 11, 19; Ezech. xi. 6; cap. xxvi. 11, 12; Amos v. 16; Sach. viii. 3-5; Psalm. cxliv. 13 Hiob xviii. 17{9})
Quoniam “plateae” significant vera doctrinae Ecclesiae, ideo
Docebant in Plateis (2{10} Sam. i. 20);
ac dicitur,
“Edimus coram Te et bibimus coram Te, et in Plateis nostris docuisti” (Luc. xiii. 26);
et ideo
Hypocritae orabant in angulis Platearum (Matth. vi. 2, 5 {11});
et ideo
Paterfamilias jussit servis, ut irent in Plateas et Vicos, ac introduceren (Luc. xiv. 21).
Propterea etiam falsum et falsificatum vocatur
Lutum, caenum et stercus Platearum (Esaj. v. 25: cap. x. 6; Mich. vii. 10: Psalm. xviii. 43 (B.A. 42)).
Quod Prophetae prophetantes falsum abjicerentur in Plateas Hierosolymae, et non sepeliens, Jerem. xiv. 16.
@1 lix. pro “ix.”$
@2 2 pro “1, 2″$
@3 xxiv. pro “xxxvi.”$
@4 16 pro “11”$
@5 Ezech. pro “cap.”$
@6 Jerem. pro “cap.”$
@7 9 pro “18”$
@8 xliv. 17 pro “xlv. 9″$
@9 xviii. 17 pro “v. 10″$
@10 2 pro “i.”$
@11 2, 5 pro “3, 5″$
Joh. i. 1, 4; cap. v. 26; cap. vi. 33-35, seq.; cap. xi. 25, 26; cap. xiv. 6, 19; et multoties alibi.
Quod amor dominandi ex amore sui, et amor regnandi ex fastu propriae intelligentiae, sint capita omnium amorum Inferni, et sic capita omnium malorum et inde falsorum in Ecclesia, hodie nescitur; jucunditates illorum amorum, quae excedunt jucunditates omnium voluptatum animi, faciunt ut nesciatur, cum tamen sunt “spiritualiter Sodoma et Aegyptus.” Quod “Sodoma” sit amor dominandi ex amore sui, constare potest ex descriptione Sodomae apud Mosen, quod Angelis illuc venientibus voluerint violentiam inferre in domo Lothi; et quod ignis et sulphur e Caelo pluerint super illos (Gen. xix. 1, seq.). Per “ignem et sulphur” ille amor cum ejus concupiscentiis significatur. Similia vidi, cum urbes et societates ex talibus die Ultimi Judicii eversae sunt, et illi dejecti in Infernum. Illi amores et illorum mala significantur per “Sodomam et Gomorrham” in his locis:
Esaj. i. 10; cap. iii. 8, 9; (cap. xiii.) 19; Jerem. xxiii. 14; cap. xlix. 18{1}; cap. l. 37, 40; Thren. iv. 6; Ezech. xvi. 46-50; Amos iv. 11; Zeph. ii. 9, 10; Deutr. xxix. 22 (B.A. 2); cap. xxxii. 32; Matth. x. 14, 15; cap. xi. 23; Marc. vi. 11; Luc. x. 10-12{2}; cap.{3} xvii. 28, 29.
Quod ille amor per “Sodomam” significetur, nescitur in mundo; sed retine hoc, et recordare, dum in Mundum spirituum, quod fit post mortem, venis, et plene confirmaberis. At sciendum est, quod sit amor dominandi ex amore sui, et amor dominandi ex amore usuum; hic amor est caelestis, ille autem infernalis: quare cum unus facit caput, alter facit pedes; hoc est, cum amor dominandi ex amore sui facit caput, tunc amor dominandi ex amore usuum, qui etiam est amor inserviendi proximo ex Domino, facit primum pedes, postea plantas pedum, et demum proculcatur; at vero cum amor dominandi ex amore usuum, qui, ut dictum, est amor caelestis, facit caput, tunc amor dominandi ex amore sui, qui, ut dictum, est amor infernalis, primum facit pedes, postea plantas pedum, et demum proculcatur. Sed bini illi amores in mundo ab homine aegre possunt distingui; causa est, quia externae formae illorum sunt similes; at dignoscuntur per id, quod caelestis ille amor sit apud illos qui adeunt Dominum et vivunt secundum praecepta Decalogi, et quod infernalis ille amor sit apud illos qui non adeunt Dominum et non vivunt secundum praecepta Decalogi.
@1 18 pro “17”$
@2 Luc. x. 10-12 pro “cap. x. 10, 11, 13″$
@3 cap. pro “Luc.”$
“In dic illo erunt quinque urbes in Terra Aegypti, jurantes Jehovae Zebaoth. In die illo erit Altare Jehovae in medio Terrae Aegypti; tunc notus fiet Jehovah Aegypto, et cognoscent Aegyptii Jehovam in die illo” (Esaj. xix. 18-21{1});
“In die illo erit semita ex Aegypto in Aschurem, ut veniat Aschur in Aegyptum, et Aegyptus in Aschurem, serviantque Aegyptii cum Aschure: in die illo erit Israel trina Aegypto et Aschuri, benedictio in medio Terrae: cui benedicet Jehovah Zebaoth dicendo, Benedictus populus Meus Aegyptus, et Opus manuum Mearum Aschur, et haereditas Mea Israel” (Esaj. xix. 23-25);
Aegyptus ibi est naturale, Aschur est rationale, et Israel est spirituale; haec tria faciunt hominem Ecclesiae. Inde rex Aegypti dictus fuit “Filius sapientum,” “Filius regum antiquitatis;” ac Aegyptus dicta “Lapis angularis tribuum” (Esaj. xix. 11, 3); et de Salomone dicitur,
Quod “sapientia ejus fuerit prae sapientia Aegyptiorum” (1 Reg. v. 10 (B.A. iv. 30));
Et quod “acceperit filiam Pharaonis in uxorem, et adduxerit illam in urbem Davidis” (1 Reg. iii. 1);
Et quod “aedificaverit filiae Pharaonis domum juxta porticum” (1 Reg. vii. 8);
propterea etiam
Josephus delatus est in Aegyptum, et factus est totius terrae Dominator ibi (Gen. xli.).
Quoniam “Aegyptus” significabat naturalem hominem quoad affectionem veri, et inde scientiam et intelligentiam, ideo
Josephus conjux Mariae ex monito Angelicum Domino infante abivit in Aegyptum (Matth. ii.{2} 14, 15);
secundum praedictionem,
“Cum puer Israel, tunc amavi illum, et ex Aegypto vocavi Filium Meum” (Hosch. xi. 1);
“Vitem ex Aegypto proficisci fecisti, plantasti eam, et radicari fecisti radices ejus” (Psalm. lxxx. 9, 10 (B.A. 8, 9));
homo enim nascitur naturalis, fit rationalis, et postea spiritualis; ita vitis ex Aegypto plantatur et radicatur. Propter illam repraesentationem, etiam
Abraham peregrinatus est in Aegypto (Gen. xii. 10, seq.);
Et Jacobus cum filiis suis jussus est abire in Aegyptum, et quoque ibi morati sunt (Gen. xlvi., seq.).
Inde quoque Terra Canaan, per quam significatur Ecclesia, describitur quoad extensionem suam,
Usque ad fluvium Aegypti (Gen. xv. 18; 1 Reg. v. 1 (B.A. iv. 21); Mich. vii. 12);
et Aegyptus aequiparatur
Horto Eden, Horto Dei (Ezech. xxx. 2, 8; Gen. xiii. 10);
ac scientiae naturalis hominis vocantur
Desiderabilia Aegypti (Dan. xi. 43);
Ac byssus in acupictura ex Aegypto (Ezech. xxvii.{3} 7).
(Praeter alibi de Aegypto bene, ut Esaj. xxvii. 12, 13; Ezech. xxix. 13-16; cap. xxxi. 1-8; Hosch. xi. 11; Sach. x. 10, 11; cap. xiv. 16-18; Psalm. lxviii.{4} 32, 33 (B.A. 31, 32); 2 Reg. xix. 23, 24.)
“Aegyptus” autem in opposito sensu significat hominem naturalem separatum a spirituali, et tunc factum propriae intelligentiae, et inde insaniam in spiritualibus, in sequentibus locis:
“Quoniam elatum est cor Pharaonis in altitudine sua, et dedit fastigium inter implexa, exscindent eum alieni, et dejicient eum. In die quo descensurus es in Infernum, obtegam super eo abyssum, et in medio praeputiatorum cubabis” (Ezech. xxxi. 10-18);
“Evertentur fundamenta Aegypti; descendet superbia roboris ejus, et devastabuntur urbes ejus in medio urbium desolatarum: dabo ignem in Aegyptum, et dispergam Aegyptum inter gentes, et disjiciam eos in terras” (Ezech. xxx. 1 ad fin.);
“Vae descendentibus in Aegyptum pro auxilio, et non respiciunt ad Sanctum Israelis; nam Aegyptus homo et non Deus, et equi ejus caro et non Spiritus” (Esaj. xxxi. 1, 3);
“Aegyptus sicut flumen ascendit; dicit, Ascendam, obtegam terram, et perdam: ascendite equi, insanite currus, comedet vos gladius, et inebriabitur sanguine; sanatio non tibi” (Jerem. xlvi. 2, 8-11{5});
“Quomodo dicitis ad Pharaonem, Filius sapientum ego, et filius regum antiquitatis: ubi nunc sapientes tui, cognoscant; stulti facti sunt principes Zoanis; seduxerunt Aegyptum, angularem lapidem tribuum; non erit Aegypto opus, quod faciat caput et caudam” (Esaj. xix. 1-17);
“Propheta contra Aegyptum; Balaena magna, quae cubas in medio fluviorum tuorum; quia dixit, Meus fluvius, et ego feci me; ideo dabo hamos in maxillas tuas; et adhaerere faciam piscem fluviorum tuorum squamis tuis, et derelinquam te in deserto: et ideo fiet terra Aegypti solitudo et vastitas” (Ezech. xxix. 1-12).
(Praeter alibi, ut Esaj. xxx. 2, 7{6}; Jerem. ii. 17, 18, 36; cap. xlii. 8; Ezech. xvi. 26, 28, 29; cap. xxiii. 2-33; Hosch. vii. 11, 13, 16; cap. ix. 1, 3, 6; cap. xi. 5; cap. xii. 2 (B.A. 1); Joel iv. 19 (B.A. iii. 19): Thren. v. 2, 4, 6, 8; Deutr. xvii. 16; 1 Reg. xiv. 25, 26; 2 Reg. xviii. 21.)
Quoniam Aegyptii tales facti sunt, ideo quoad omnia bona et vera Ecclesiae devastati sunt. Devastationes illorum describuntur per miracula ibi facta, quae erant plagae, et significabant totidem cupiditates naturalis hominis separati a spirituali, qui unice agit ex propria intelligentia et ejus fastu. Plagae significativae ejus cupiditatum fuerunt,
Quod aquae in flumine conversae sint in sanguinem, ita ut moreretur piscis, et feteret flumen (Exod. vii.);
Quod ex fluviis et stagnis productae sint ranae super Terram Aegypti; quod pulvis terrae versus sit in pediculos; quod colluvies volatilium noxiorum immissa sit (Exod. viii.);
Quod ulcus efflorescens pustulis factum sit super hominem et bestiam; quod pluvia grandinis mixta igne depluerit (Exod. ix.);
Quod locusta immissa sit; quod caligo facta sit in omni terra Aegypti (Exod. x.);
Quod omnia primogenita in terra Aegypti mortua sint (cap. xii.{7});
Et demum, quod Aegyptii submersi sint in Mari Suph (Exod. xiv.),
per quod significatur Infernum. Quid per haec omnia in specie significatur, videatur in Arcanis Caelestibus Londini editis, ubi explicata sunt. Inde patet, quid significatur per
“Plagas et Morbos Aegypti” (Deutr. vii. 15; cap. xxviii. 60);
quid per
“Submergi flumine Aegypti” (Amos viii. 8: cap. ix, 5{8});
et unde est, quod Aegyptus dicatur
“Terra servitutis” (Mich. vi. 4);
“Terra Chami” (Psalm. cvi. 22{9}):
Tum “Fornax ferri” (Deutr. iv. 20; 1 Reg. viii. 51{10}).
Causa, quod “Aegyptus” significet tam intelligentiam quam insaniam in spiritualibus, erat, quia Ecclesia Antiqua, quae in plura regna Asiae extensa fuerat, etiam in Aegypto fuit, et tunc Aegyptii prae caeteris scientiam correspondentiarum inter spiritualia et naturalia excoluerunt, ut patet ex hieroglyphicis ibi; at vero cum apud illos scientia illa versa est in magicam, et facta idololatrica, tunc intelligentia illorum in spiritualibus facta est insania; inde “Aegyptus” hanc in opposito sensu significat. Ex his videri potest, quid intelligitur per “urbem magnam, quae spiritualiter vocatur Sodoma et Aegyptus.”
@1 18-21 pro “17 ad 21″$
@2 ii. pro “i.”$
@3 xxvii. pro “xxvi.”$
@4 lxviii. pro “xlviii.”$
@5 8-11 pro “7, 8, 9″$
@6 2, 7 pro “1, 7″$
@7 xii. pro “xi.”$
@8 5 pro “15”$
@9 cvi. 22 pro “cxxvi. 23″$
@10 51 pro “5”$
“Qua die egressus est Lothus e Sodoma, pluit igne et sulphure e Caelo, et perdidit omnes; juxta haec fiet, qua die Filius Hominis revelabitur” (Luc. xvii. 29, 30);
quid “ignis et sulphur,” videatur n. 452, 494.
Quod “Esajas iret nudus et discalceatus Tres annos” (Esaj. xx. 3);
Quod Jehovah Ter vocaverit Samuelem, et Samuel Ter cucurrerit ad Eli, et quod Eli Tertia vice intellexerit (1 Sam. iii. 1-8);
Quod “Elias se mensus sit super filium viduae Tribus vicibus” (1 Reg. xvii. 21);
Quod Elias jusserit quod funderent aquam super holocaustum Tribus vicibus (1 Reg. xviii. 34);
Quod Jesus dixerit, quod “Regnum caelorum sit simile fermento, quod accipiens mulier abscondidit in (farinae) Tribus satis, donec fermentaretur totum” (Matth. xiii. 33);
Quod Jesus dixerit ad Petrum, quod Ter abnegaturus sit Ipsum (Matth. xxvi. 34);
Quod Dominus Ter interrogaverit Petrum, “amasne Me” (Joh. xxi. 15-17);
Quod “Jonas fuerit in ventre ceti Tribus diebus et Tribus noctibus” (Jon. ii. 1 (B.A. i. 17));
Quod Jesus dixerit, quod Templum dissolveret, et Ipse illud per Tres dies aedificaret (Matth. xxvi. 61{1});
Quod Jesus in Gethsemane Tribus vicibus oraverit (Matth. xxvi. 39-44);
Quod Jesus Tertio die resurrexerit (Matth. xxviii. 1(, seq.)).
(Praeter pluries alibi, ut Esaj. xvi. 14; Hosch. vi. 2; Exod. iii. 18; cap. x. 22, 23; cap. xix. 1, 11, 15, 16, 18; Levit. xix. 23-25; Num. xix. 11 ad fin.: cap. xxxi. 19-25; Deutr. xix. 2, 3{2}; cap. xxvi. 12: Jos. i. 11; cap. iii. 2; 1 Sam. xx. 5, 12, 19, 20, 35, 36, 41; 2 Sam. xxiv. 11-13; Dan. x. 1-3{3}; Marc. xii. 2, 4-6; Luc. xx. 12{4}; cap. xiii. 32, 33.)
“Septem” aeque ac “tria” significant plenum et completum, at “septem” dicuntur de rebus sanctis, “tria” autem de rebus non sanctis.
@1 61 pro “31”$
@2 xix. 2, 3 pro “x. 2, 3, 4″$
@3 1-3 pro “2, 3, 4″$
@4 12 pro “12, 19″$
Jehovah dixit de illis, “Mortibus aegris morientur, non plangentur neque sepelientur, in stercus super faciebus terrae erunt, et erit cadaver eorum in cibum avibus caelorum et bestiae terrae” (Jerem. xvi 3, 4);
Prophetae prophetantes mendacium “erunt abjecti in Plateis Hierosolymae, nec sepeliens” (Jerem. xv. 16);
“In die illo extrahent ossa Regum Jehudae, ossa principum ejus, et ossa sacerdotum, et ossa prophetarum e sepulchris eorum; non colligentur, neque sepelientur; in stercus super faciebus terrae erunt” (Jerem. viii. 1, 2);
Quod “Jesabelem comederent canes in agro, nec sepeliens” (2 Reg. ix. 10);
“Tu projectus es e sepulchro tuo sicut surculus abominabilis, sicut cadaver conculcatum” (Esaj. xiv. 19, 20).
(Praeter alibi, ut Jerem. xxv. 32, 33; cap. xxii. 19; cap. vii. 32, 33; cap. xix. 11, 12; 2 Reg. xxiii. 16.)
@1 statutum pro “statum”$
“Ecce Gaudium et Laetitia, occidere bovem” (Esaj. lxxii. 13; cap.) xxxv. 10: cap. li. 11);
“Excisum est e Domo Dei nostri Gaudium et Laetitia” (Joel i. 16);
“Abrogabitur vox Gaudii et vox Laetitiae” (Jerem. vii. 34; cap. xxv. 10):
“Jejunium decimi erit in Gaudium et Laetitiam” (Sach. viii. 19);
“Laetamini in Hierosolyma, Gaudete in ea” (Esaj. lxvi. 10);
“Gaude et Laetare filia Edomi” (Thren. iv. 21);
“Laetabuntur Caeli, Gaudete terrae” ((Psalm. xcvi. 11;) Psalm. lxviii. 4 (B.A. 3));
“Audire me facies{1} Gaudium et Laetitiam” (Psalm. li. 10 (B.A. 8));
“Gaudium et Laetitia invenietur in Sione” (Esaj. li. 3);
“Erit Laetitia, multi super nativitate ejus Gaudebunt” (Luc. i. 14);
“Cessare faciam vocem Gaudii et vocem Laetitiae, vocem Sponsi et vocem Sponsae” (Jerem. vii. 34; cap. xvi. 9; cap. xxv. 10; cap. xxxiii. 10, 11);
“Gaudeant et Laetentur omnes quaerentes Te” (Psalm. xl.{2} 17 (B.A. 16)); Psalm. lxx. 5 (B.A. 4));
“Justi Laetabuntur et Gaudebunt in Laetitia” (Psalm. lxviii. 4{3} (B.A. 3));
“Laetamini in Hierosolyma, Gaudete cum ea Gaudium” (Esaj. lxvi. 10).
@1 facies pro “faciet”$
@2 xl. pro “xi.”$
@3 4 pro “5”$
Quid in specie per hoc intelligitur, dicetur: – Omnis homo qui reformatur, primum reformatur quoad internum hominem, et postea quoad externum. Internus homo non reformatur per solum scire et intelligere vera et bona per quae homo salvatur, sed per velle et amare illa; externus autem homo per loqui et facere illa quae internus homo vult et amat; et quantum hoc fit, tantum homo regeneratur. Quod non prius regeneretur, est quia internum ejus non prius est in effectu, sed solum in causa; et causa, nisi sit in effectu, dissipatur; est sicut domus fundata super glacie, quae cadit in fundum cum glacies a sole liquescit; verbo, est sicut homo absque pedibus super quibus stet et ambulet: simile est cum interno seu spirituali homine nisi fundetur in externo seu naturali. Hoc nunc est quod significatur per quod “bini testes steterint super pedibus postquam spiritus a Deo intraverit in illos;” et quoque per similia apud Ezechielem:
Jehovah “dixit ad me, Propheta super spiritu; et cum prophetavi, intravit in illos spiritus, et steterunt super pedibus” (xxxvii. 9, 10{1});
apud eundem,
Vox loquens ad me dixit, “Fili hominis, sta super pedibus tuis, tunc intravit in me spiritus et statuit me super pedes” (ii. 1, 2);
et apud eundem,
“Cecidi super facies meas; sed venit in me spiritus, et erexit me super pedes meos” (iii. 23, 24).
Hoc etiam est quod intelligitur per Domini verba ad Petrum:
“Dixit Petrus, non laves pedes meos tantum, sed et manus et caput; dixit illi Jesus, qui lotus est, non opus habet nisi quoad pedes lavetur, et mundus est totus” (Joh. xiii. 9(, 10)).
@1 10 pro “12”$
@1 514 pro “314”$
@1 81 pro “31”$
Per “clangere tuba” significatur explorare et manifestare statum Ecclesiae post consummationem ejus, quando Adventus Domini et Regni Ipsius. Causa est quia id per “septimum Angelum clangentem” significatur; per sex enim Angelos et illorum tubas clangentes, significatae sunt explorationes et manifestationes status Ecclesiae consummatae, ut patet a capite praecedente, ubi solum de consummatione ejus agitur; at quod nunc de statu ejus post consummationem, qui est Adventus Domini et Regni Ipsius, patet ex his quae sequuntur in hoc versu et postea; in hoc versu, “Et septimus Angelus clanxit, et factae sunt voces magnae in Caelo, dicentes, Facta sunt regna mundi Domini nostri et Christi Ipsius, et regnabit in saecula saeculorum,” (et) seq. Causa quod per “clangorem septimi Angeli” haec manifestatio fiat, est quia “septem” simile significant quod septimana, et sex dies ejus sunt dies laboris et proprii hominis, et septimus est sanctus et Domini. Quod per consummationem intelligatur devastatio Ecclesiae quando non amplius est verum doctrinae et bonum vitae ibi, ita quando est finis ejus, videatur (n. 658, 750); et quia tunc est Adventus Domini et Regni Ipsius, ideo utrumque, “Consummatio saeculi” et “Adventus Domini,” dicitur Matth. xxiv. 3, et quoque utrumque praedicitur in illo capite.
“Pater dedit omnia in manum Filii” (Joh. iii. 35); Pater dedit Filio “potestatem omnis carnis” (Joh. xvii. 2);
Pater, “omnia Mea Tua sunt et Tua Mea” (Joh. xvii. 10);
“Mihi data est omnis potestas in Caelo et in Terra” (Matth. xxviii. 18).
De Divino Humano Suo etiam dicit,
Quod Pater et Ipse unum sint; quodque Ipse in Patre et Pater in Ipso sit (Joh. x. 30, 38; cap. xiv. 5-12).
Accedit, quod nisi Humanum Domini agnoscitur Divinum, pereat Ecclesia, quoniam tunc non Dominus in homine et homo in Domino possit esse
(Ut Ipse docet Joh. xiv. 20; cap. xv. 4-6; cap. xvii. 23{1});
et haec conjunctio facit hominem Ecclesiae, ita Ecclesiam. Quod per “Christum” intelligatur Divinum Humanum Domini, est quia Christus est Messias, et Messias est Filius Dei, Quem venturum in mundum exspectaverunt. Quod Christus sit Messias, patet ex his:
“Invenimus Messiam, quod est si interpreteris, Christus” (Joh. i. 41{2});
“Dixit mulier, Scio quod Messias veniet, Qui dicitur Christus” (Joh. iv. 25);
“Messias” enim in lingua Hebraea est Unctus, similiter “Christus” in lingua Graeca. Quod Messias sit Filius Dei, ex his:
Princeps sacerdotum interrogavit, num esset Christus (Messias) Filius Dei (Matth. xxvi. 63; Marc. xiv. 61{3}; (Luc. xxii. 67;) Joh. xx. 31);
“Tu es Christus Filius Dei, Qui in mundum venturus est” (Joh. xi. 27);
Dixit Petrus, “Credimus et agnoscimus quod Tu sis Christus, Filius Dei Viventis” (Joh. vi. 69).
Quod Dominus quoad Divinum Humanum sit Filius Dei:
Angelus ad Mariam, “Concipies in utero, et paries Filium; Hic erit magnus et Filius Altissimi vocabitur. Spiritus Sanctus veniet super te, et virtus Altissimi obumbrabit te; unde quod nascitur ex te Sanctum, vocabitur Filius Dei” (Luc. i. (31,) 32, 35; et pluries alibi).
Ex his patet quid significatur per “Facta sunt Regna Domini nostri et Christi ipsius.”
@1 23 pro “9”$
@2 41 pro “42”$
@3 xiv. 61 pro “xi. 27″$
In Apocalypsi a principio ad finem agitur solum de statu prioris Caeli et Ecclesiae, et de illorum abolitione, et postea de Novo Caelo et Nova Ecclesia, et de horum instauratione, in quibus agnoscetur Deus Unus in Quo Trinitas, et quod Ille Deus sit Dominus: hoc Apocalypsis docet a principio ad finem; docet enim quod Filius Hominis, Qui est Dominus quoad Divinum Humanum, sit Alpha et Omega, Principium et Finis, Primus et Ultimus, Est, Fuit, et Venturus, ac Omnipotens (n. 522); et demum quod Ecclesia Nova, quae est Nova Hierosolyma, futura sit Ecclesia Agni, hoc est, Divini Humani Ipsius, ita simul Divini a Quo, ut manifeste patet ab his:
“Gaudeamus et exultemus, quia venit tempus Nuptiarum Agni, et Uxor Ipsius paravit se” (Apoc. xix. 7);
“Venit unus septem Angelorum, et dixit ad me, Veni, ostendam tibi Sponsam Agni Uxorem: et ostendit mihi Urbem Sanctam Hierosolymam” (Apoc. xxi. 9, 10);
“Ego Jesus sum Radix et Genus Davidis, Stella splendida et matutina; Spiritus et Sponsa dicunt, Veni, et qui audit. dicito Veni” (Apoc. xxii. 16, 17);
Datum est Filio Hominis “dominium, et gloria, et regnum; Dominium Ipsius dominium saeculi, et Regnum Ipsius non peribit” (Dan. vii. 14).
@1 significat pro “et significat”$
“Adhaeserunt Baalpeori et comederunt sacrificia Mortuorum” (Psalm. cvi. 28);
“Persequitur hostis animam meam, sedere me fecit in tenebris sicut Mortuos mundi” (Psalm. cxliii. 3);
“Ad audiendum gemitum vincti, et ad aperiendum Filiis Mortis” (Psalm. cii. 25 (B.A. 20));
“Novi opera tua, quod nomen habeas quod vivas, sed Mortuus es; esto vigilans, et stabili reliqua quae Moribunda sunt” (Apoc. iii. 1, 2);
quod illi per “mortuos” intelligantur, est quia intelligitur mors spiritualis; quare etiam per “occisos” significantur qui illa morte exstincti sunt (n. 321, 325, et alibi). Mortui autem e mundo intelliguntur per “mortuos” in his:
“Judicati sunt Mortui juxta ea quae scripta sunt in libris” (Apoc. xx. 12);
“Reliqui Mortui non revixerunt” (Apoc. xx. 5);
causa est quia per “mortem primam” intelligitur ibi mors naturalis quae est e mundo, et per “mortem secundam” mors spiritualis, quae est damnatio.
“Ecce Dominus Jehovih in forti venit, ecce Merces Ipsius cum Ipso” (Esaj. xl. 10; cap. lxii.{2} 11);
“Ecce venio cito, et Merces Mea Mecum” (Apoc. xxii. 12);
“Judicium meum apud Jehovam, et Merces operis mei apud Deum meum” (Esaj. xlix. 4);
“Ego Jehovah amans judicium, dabo Mercedem operis eorum” (Esaj. lxi. 8);
“Benefacite et nihil inde sperantes; tunc erit Merces vestra multa, et eritis filii Altissimi” (Luc. vi. 35).
(Praeter alibi, ut Jerem. xi. 15-17 (Matth. ii. 18); cap. v. 3-12{3}; cap. x. 41, 42; Marc. ix. 41; Luc. vi. 22, 23; cap. xiv. 12-14; Joh. iv. 35, 36.)
@1 Tuis pro “suis”$
@2 lxii. pro “lx.”$
@3 3-12 pro “2 ad 6, 11, 12″$
“Quid Jehovah Deus petit a te, nisi ut Timeas Jehovam Deum tuum, ad eundum in omnibus viis Ipsius, et ad Amandum Ipsum” (Deutr. x. (12,) 20{2});
“Post Jehovam Deum vestrum ibitis, Ipsumque timebitis, ut praecepti Ipsius custodiatis” (Deutr. xiii. 5 (B.A. 4));
“Jehovam Deum tuum timebis, Ipsi servies, Ipsique adhaerebis” (Deutr. x. 20; cap. vi. 2, 13, 24{3}; cap. viii. 6; cap. xvii. 19; cap. xxviii. 58: cap. xxxi. 12);
“Quis dabit ut sit cor illis ad Timendum Me, et ad custodiendum praecepta Mea” (Deutr. v. 26 (B.A. 29));
“Doce me Jehovah viam Tuam, aduna cor meum Timori Nominis Tui” (Psalm. lxxxvi. 11);
“Beatus Timens Jehovae, qui ambulat in viis Ipsius” (Psalm. cxxviii. 1; Psalm. cxii. 1; Jerem. xliv. 10{4});
“Si Pater Ego, ubi honor Meus; si Dominus Ego, ubi Timor Mei” (Malach. i. 6; cap. ii. 5; Esaj. xi. 2, 3);
“Dabo illis cor unum, et viam unam ad Timendum Me, et Timorem Mei dabo in cor eorum, ut non recedant ab apud Me” (Jerem. xxxii. 39, 40);
“Principium sapientiae Timor Jehovae” (Psalm. cxi. 10).
(Praeter alibi, ut Esaj. viii 13; cap. xxv 3{5}; cap. xxix. 13; cap. l. 10; Jerem. xxxi 9; Psalm. xxii. 24 (B.A. 23); Psalm. xxxiii. 8, 18{6}; Psalm. xxxv. 8, 10 (B.A. 7, 9); Psalm. lv. 20 (B.A. 19); Psalm. v. 11, 13{7}; Psalm. cxlvii. 11; Apoc. xiv. 7; Luc. i. 50.)
Timor Dei autem apud malos non est amor, sed timor pro Inferno.
@1 81 pro “8”$
@2 20 pro “12”$
@3 2, 13, 24 pro “2, 13, 14, 24″$
@4 10 pro “9”$
@5 3 pro “13”$
@6 18 pro “10”$
@7 11, 13 pro “10, 11″$
“Terram tuam perdidisti, et populum tuum occidisti” (xiv. 20).
Quaenam gens in universo terrarum orbe non novit quod malum sit occidere, adulterari, furari, false{1} testari nisi haec scirent, et ne talia faciant per leges caverent, actum foret de illis; nam societas, respublica et regnum absque illis legibus caderent. Quis autumare potest, quod gens Israelitica prae omnibus aliis gentibus tam stupida fuerit, ut ignoraverit quod illa essent mala. Quapropter mirari quis potest cur Leges illae, universaliter in terrarum orbe cognitae, cum tanto miraculo e monte Sinai ab Ipso Jehovah promulgatae, ut et digito Ipsius scriptae fuerint. Sed audi: cum tali miraculo a Jehovah promulgatae et digito Ipsius scriptae fuerunt, ut scirent quod Leges illae non modo Leges civiles et morales essent, sed etiam Leges spirituales, et quod facere contra illas non modo esset malum facere contra concivem et contra societatem, sed etiam esset peccare contra Deum quare Leges illae, per promulgationem e monte Sinai a Jehovah, factae sunt Leges Religionis. Evidens enim est, quod quicquid Jehovah Deus mandat, hoc mandet ut Religionis sit, et quod faciendum sit propter Ipsum, et propter hominem ut salvetur. Illae Leges, quia fuerunt primitiae Ecclesiae a Domino apud Gentem Israeliticam instaurandae, et quia erant in brevi summario complexus omnium Religionis, per quae conjunctio Domini cum homine et hominis cum Domino datur, ideo tam sanctae fuerunt, ut nihil sanctius. Quod sanctissimae fuerint, constare potest ex eo:
Quod Ipse Jehovah, hoc est Dominus, descenderit in igne, et quod tunc fumaverit et contremuerit Mons, et quod “fuerint tonitrua, fulgura, nubes gravis et vox buccinae” (Exod. xix. 16, 18; Deutr. v. 19-23 (B.A. 22-26));
Quod populus ante descensum Jehovae se praeparaverit et sanctificaverit per tres dies (Exod. xix. 10, 11, 15);
Quod Mons circumseptus fuerit, ne quisquam ad ima ejus appropinquaret, ne moreretur (Exod. xix. 12, 13, 20-23; cap. xxiv. 1, 2);
Quod Lex illa inscripta sit “binis tabulis lapideis, et quod scripta sit digito Dei” (Exod. xxxi. 18: cap. xxxii. 15, 16; Deutr. ix. 10.);
Quod Moses, cum illas Tabulas secunda vice e Monte deportavit, facie radiaverit (Exod. xxxiv. 29-35);
Quod Tabulae illae repositae sint in Arca (Exod. xxv. 16; cap. xl. 20; Deutr. x. 5; 1 Reg. viii. 9);
Quod Locus in Tabernaculo ubi Arca, dictus sit Sanctum Sanctorum (Exod. xxvi. 33, et alibi);
Quod Arca ex Lege in illa, dicta sit Jehovah ibi (Num. x. 35, 36; 2 Sam. vi. 2; Psalm. cxxxii. 8{2});
Quod Jehovah locutus sit cum Mose supra Arcam (Exod. xxv. 22; Num. vii. 89);
Quod propter sanctitatem illius Legis non licuerit Aharoni intrare intra Velum, ubi Arca, nisi cum sacrificiis et suffitu, ne moreretur (Levis xvi. 2-14, seq.);
Quod ex praesentia et potentia Domini in Lege quae in Arca, aquae Jordanis discissae sint, et quamdiu illa in medio quiescebat, populus in sicco transiverit (Jos. iii. 1-17; cap. iv. 5-20);
Quod per circumlationem Arcae muri Jerichuntis deciderint (Jos. vi. 1-20);
Quod Dagon deus Philisthaeorum coram Arca in terram deciderit, et postea super Limine fani, divulsus a capite, jacuerit (1 Sam. v. 3, 4);
Quod Ekronitae et Bethschemitae percussi fuerint propter Arcam ad plura millia (1 Sam. v. et vi.);
Quod Arca a Davide introducta sit in Sionem cum sacrificiis et jubilo (2 Sam vi. 1-19);
Quod tunc Usa, quia tetigit illam, mortuus sit (2 Sam. vi. 6, 7);
Quod Arca in Templo Hierosolymitano fecerit Adytum (1 Reg. vi. 19, seq.; cap. viii. 3-9);
Quod Tabulae, quibus Lex erat inscripta, dictae sint Tabulae foederis, et Arca ex illis dicta sit Arca foederis, et ipsa Lex foedus (Num. x. 33; Deutr. iv. 13, 23; cap. v. 2, 3; cap. ix. 9; Jos. iii. 11; 1 Reg. viii. 19, 21; et alibi).
Quod Lex illa dicta sit “foedus,” significat conjunctionem; causa est, quia foedera fiunt amoris, amicitiae, consociationis, ita conjunctionis gratia; inde est, quod dicatur de Domino, quod
Erit in Foedus populo (Esaj. xlii. 6; cap. xlix. 8{3});
et vocatur “Angelus Foederis” (Malach. iii. 1);
et Sanguis Ipsius,
Sanguis Foederis (Matth. xxvi. 28{4}; Sach. ix. 11; Exod. xxiv. 4-10).
Et ideo Verbum dicitur Foedus Vetus et Foedus Novum.
@1 false pro “falso”$
@2 8 pro “28”$
@3 8 pro “9”$
@4 28 pro “27”$
Subito correptus sum morbo paene lethali; totum caput ingravatum est: immissus fuit fumus pestilentus ex Hierosolyma, quae vocatur “Sodoma et Aegyptus;” fui semimortuus cum saevo dolore; exspectavi extremum: ita jacui in meo lecto per tres dies et dimidium. Spiritus meus talis factus est, et ex illo corpus meum.
Et tunc audivi circum me voces dicentium, “En jacet in platea urbis nostrae mortuus, qui praedicavit paenitentiam in remissionem peccatorum, et solum Christum hominem.” Et interrogabant aliquos e Clero, num ille sepultura dignus sit. Dixerunt quod “Non: jaceat, spectetur.” Abibant; redibant, subsannabant.
(Ex veritate ita mihi contigit, cum explicabatur hoc caput Apocalypseos.)
Auditae sunt tunc voces subsannantium graves, imprimis hae: “Quomodo potest paenitentia agi absque fide; quomodo potest Christus homo adorari ut Deus: dum gratis salvamur absque ullo nostro merito, quid opus tunc nisi sola fide quod Deus Pater miserit Filium Qui damnationem legis auferret, imputaret nobis meritum Ipsius, et sic coram Se justificaret nos, et absolveret nos praecone Sacerdote a peccatis, et tunc daret Spiritum Sanctum, Qui omne bonum in nobis operetur; annon haec sunt secundum Scripturam et quoque secundum rationem.” His cohors adstans adplaudebat.
Audiebam haec, nec potui respondere, quia jacui paene mortuus; at post tres dies et dimidium spiritus meus convaluit, et quoad illum exivi a platea in urbem, et dixi iterum, “Paenitentiam agite, et credite in Christum, et remittentur vobis peccata, et salvabimini: si non, peribitis. Annon Ipse Dominus praedicavit paenitentiam in remissionem peccatorum, ac ut crederent in Ipsum; annon mandavit Discipulis ut idem praedicarent; anne plenaria securitas vitae sequitur vestrae fidei dogma.”
Sed dixerunt, “Quid garris; Filiusne satisfecit; Paterne id imputavit, nos, qui credidimus hoc, justificavit: ducimur sic spiritu gratiae: quid tunc in nobis peccatum; quid tunc cum nobis mors. Capis hoc evangelium, praeco `peccati et paenitentiae?'”
Sed tunc exivit vox e Caelo, dicens, “Quid fides impaenitentis nisi mortua; venit finis, venit finis super Vos securos, in oculis vestris inculpatos, in fide vestra justificatos, diabolos. Et subito tunc barathrum aperiebatur in medio illius urbis, seque dilatavit, et domus super domum cecidit, et absorpti sunt: et mox e lata voragine ebullivit aqua, et inundavit vastitatem.
Quando ita demersi sunt et visi inundati, desiderabam scire sortem illorum in profundo. Et dictum est mihi e Caelo, “Videbis et audies.”
Et tunc coram oculis meis disparatae sunt aquae, quibus inundati visi sunt, quia aquae in mundo spirituali sunt correspondentiae, et inde apparent circum illos qui in falsis sunt: ac tunc mihi visi sunt in fundo arenoso ubi strues e lapidibus congestae, inter quas currebant, et lamentabantur quod ex magna sua urbe conjecti essent.
Ac vociferabantur et clamabant “Cur hoc nobis; annon sumus per fidem nostram mundi, puri, justi, sancti.” Et alii, “Annon sumus per fidem nostram mundati, purificati, justificati et sanctificati.” Et alii, “Annon sumus per fidem nostram tales facti, ut coram Deo Patre appareamus, videamur, reputemur, et coram Angelis declaremur, sicut mundi, puri, justi et sancti.” “Sumusne reconciliati, propitiati, expiati, et sic exsoluti, abluti et abstersi a peccatis; sublatane est a Christo damnatio legis; cur itaque ut damnati huc conjecti sumus. Audivimus ab audace praecone peccati in magna nostra urbe. `Credite in Christum, et agite paenitentiam.’ Annon credidimus in Christum, cum in meritum Ipsius; et annon egimus paenitentiam, cum confessi sumus quod simus peccatores. Cur itaque hoc nobis evenit.”
Sed tunc audita est vox ad illos a latere, “An scitis ullum peccatum in quo estis; an usquam exploravistis vos; an ideo fugistis aliquod malum ut peccatum contra Deum (et qui non fugit illud, est in illo): estne peccatum Diabolus; quare estis de quibus Dominus dicit,
`Tunc incipietis dicere, Edimus coram Te et bibimus, et in plateis nostris, docuisti; sed dicet, Dico vobis, non novi vos unde estis, discedite a Me omnes operarii iniquitatis’ – (Luc. xiii. 26, 27);
ut et de quibus Matth. vii. 22, 23. Abite ergo, quisque in suum locum. Videtis antra in cavernas; intrate illuc, et dabitur ibi cuique vestrum suum opus ad faciendum, et tunc cibus ad mensuram operis; si non, usque fames urgebit vos ad intrandum.”
Postea vox e Caelo facta est ad quosdam super terra, qui extra urbem illam magnam fuerunt (de quibus etiam vers. 13), dicens alte, “Cavete vobis, cavete vobis a consociatione cum similibus; annon potestis intelligere, quod mala quae vocantur peccata et iniquitates, immundum et impurum reddant hominem; quomodo potest homo ab illis mundari et purificari quam per actualem paenitentiam, et per fidem in Jesum Christum; actualis paenitentia est, explorare se, cognoscere et agnoscere sua peccata, se reum facere, confiteri illa coram Domino, implorare opem et potentiam resistendi illis, et sic desistere ab illis, et novam vitam agere, et haec omnia sicut a vobis. Facite ita semel aut bis in anno, quando acceditis ad Sanctam Communionem; et postea cum peccata, quorum reos vos fecistis, recurrunt, tunc vobiscum dicatis, `Non volumus illa quia sunt peccata contra Deum.’ Haec est paenitentia actualis. Quis non potest intelligere, quod qui non explorat et videt sua peccata, maneat in illis. Omne enim malum a nativitate jucundum est; jucundum enim est vindicare, scortari depraedare, blasphemare, imprimis dominari ex amore sui: annon jucundum facit ut non videantur; et si forte dicitur quod peccata sint, annon ex jucundo illorum excusatis illa, imo persuadetis vobis, et per falsa confirmatis, quod peccata non sint, et sic manetis in illis, et facitis illa postea plus quam prius: et hoc eo usque dum non scitis quid peccatum, imo num sit peccatum. Aliter fit cuivis qui paenitentiam actualiter agit; ille mala sua quae cognovit et agnovit, vocat peccata, ac ideo incipit illa fugere et aversari, ac jucundum illorum sentire injucundum; et quantum hoc fit, tantum videt et amat bona, et tandem sentit horum jucundum, quod est jucundum Caeli. Verbo, quantum quis rejicit Diabolum ad tergum, tantum adoptatur a Domino, et ab Ipso docetur, ducitur, detinetur a malis, et tenetur in bonis. Haec via est, et non alia ab Inferno ad Caelum.”
Hoc mirabile est, quod quaedam insita renuentia, tergiversatio et aversatio pro paenitentia actuali sit Reformatis; quae tanta est, ut non possint adigere semet ad explorandum se, et ad videndum sua peccata, et ad confitendum illa coram Deo: est sicut horror invadat illos cum id intendunt. Quaesivi permultos in mundo spirituali de eo, et dixerunt omnes quod hoc sit supra vires illorum. Cum audiverunt quod Pontificii usque hoc faciant, hoc est, quod explorent se, et palam confiteantur peccata sua coram monacho, valde mirati sunt; et insuper quod Reformati non possint id facere in occulto coram Deo, tametsi id illis aeque injunctum est ante quam ad Sacram Caenam accedunt. Et quidam ibi inquisiverunt cur hoc; et invenerunt quod sola fides talem impaenitentiae statum et tale cor induxerit. Et tunc datum est illis videre, quod illi ex Pontificiis qui adorant Christum, et non invocant Sanctos, et non adorant ita dictum Vicarium, et aliquem Ejus Clavigerum, salventur.
Post haec auditum est sicut tonitru, et vox loquens e Caelo, dicens, “Miramur; dic ad caetum Reformatorum `Credite in Christum et agite paenitentiam, et servabimini.'”
Et dixi; ac insuper, “Estne Baptismus Sacramentum paenitentiae, et inde introductio in Ecclesiam; quid aliud patrini pro baptizando spondent, quam ut abdicet Diabolum et ejus opera. Estne Sacra Caena Sacramentum paenitentiae, et inde introductio in Caelum. Diciturne ad communicantes ut omnino ante accessionem paenitentiam agant. Estne Catechismus, doctrina universalis Ecclesiae Christianae, docens paenitentiam. Diciturne ibi in sex praeceptis secundae Tabulae, `Hoc et illud malum non facies;’ et non dicitur, Hoc et illud bonum facies. Inde potestis scire, quod quantum quis malum fugit, tantum bonum amet; et quod prius non sciatis quid bonum, imo nec quid malum.”
CAPUT XII.
ET signum magnum visum est in Caelo: Mulier circumdata Sole, et Luna sub pedibus ejus, et super capite ejus corona Stellarum duodecim.
2. Et in utero habens clamavit parturiens, et cruciata parere.
3. Et visum est aliud signum in Caelo; et ecce Draco magnus rufus, Habens capita septem et cornua decem, et super capitibus suis diademata septem.
4. Et cauda sua traxit tertiam partem stellarum Caeli, et projecit illas in terram; et Draco stetit coram Muliere paritura, ut postquam pepererit, fetum ejus devoraret.
5. Et peperit filium masculum, qui pasturus est Omnes gentes virga ferrea; et raptus est fetus ejus ad Deum et Thronum Ipsius.
6. Et Mulier fugit in desertum, ubi habet locum praeparatum a Deo, ut ibi alant eam diebus mille ducentis sexaginta.
7. Et factum est bellum in Caelo, Michael et angeli ejus pugnarunt cum Dracone, et Draco pugnavit et angeli ejus.
8. Et non praevaluerunt, et non locus inventus eorum amplius in Caelo.
9. Et projectus est Draco ille magnus, ille Serpens antiquus, vocatus Diabolus et Satanas, seducens universum orbem, projectus est in terram, et angeli ejus cum illo projecti sunt.
10. Et audivi vocem magnam dicentem in Caelo, Nunc facta est salus et potentia, et regnum Dei nostri et potestas Christi Ipsius, quia projectus est accusator fratrum nostorum, accusans illos coram Deo nostro dies et noctes.
11. Et illi vicerunt eum per Sanguinem Agni, et per verbum testimonii illorum; et non dilexerunt animam suam usque ad mortem.
12. Propter hoc gaudete Caeli, et in illis habitantes: vae habitantibus terram et mare, quia descendit Diabolus ad vos, habens iram magnam, sciens quod exiguum tempus habeat.
13. Et cum vidit Draco quod projectus in terram, persecutus est Mulierem quae peperit filium.
14. Et datae Mulieri duae alae aquilae magnae, ut volaret in desertum in locum suum, ubi aleretur ibi tempus (et tempora) et dimidium temporis a facie Serpentis.
15. Et ejecit Serpens post Mulierem ex Ore suo aquam tanquam flumen, ut illam a flumine absorptam faceret.
16. Et adjuvit terra Mulierem, et aperuit terra os suum, et deglutivit flumen quod ejecit Draco ex ore suo.
17. Et iratus est Draco contra Mulierem, et abivit facere bellum cum reliquis seminis ejus, Observantibus mandata Dei, et habentibus testimonium Jesu Christi.
18. (B.A. xiii. 1) Et steti super arena maris.
SENSUS SPIRITUALIS.
CONTENTUM TOTIUS CAPITIS.
AGITUR HIC DE NOVA ECCLESIA ET EJUS DOCTRINA (PER “MULIEREM” HIC INTELLIGITUR NOVA ECCLESIA, ET PER “FETUM” QUEM PEPERIT, DOCTRINA EJUS);
ET AGITUR DE ILLIS IN ECCLESIA HODIERNA, QUI EX DOCTRINA CREDUNT TRINITATEM PERSONARUM, AC DUALITATEM PERSONAE CHRISTI, TUM JUSTIFICATIONEM PER SOLAM FIDEM (HI INTELLIGUNTUR PER “DRACONEM”);
ET DEIN AGITUR DE PERSECUTIONE NOVAE ECCLESIAE PROPTER DOCTRINAM EJUS AB HIS, ET DE TUTELA EJUS A DOMINO, USQUE DUM A PAUCIS CRESCIT INTER PLURES.
CONTENTA SINGULORUM VERSUUM.
1. “Et signum magnum visum est in Caelo,” significat revelationem a Domino de Nova Ipsius Ecclesia in Caelis et in Terris, et de ejus doctrinae difficili receptione et impugnatione (n. 532); “Mulier circumdata Sole, et Luna sub pedibus ejus,” significat Novam Ecclesiam Domini in Caelis, quae est Novum Caelum, et Novam Ecclesiam Domini futuram in Terris, quae est Nova Hierosolyma (n. 533); “et super capite corona stellarum duodecim,” significat sapientiam et intelligentiam ejus ex cognitionibus Divini Boni et Divini Veri ex Verbo (n. 534).
2. “Et in utero habens clamavit parturiens, et cruciata parere,” significat nascentem doctrinam Novae Ecclesiae, et difficilem ejus receptionem propter resistentiam ab illis qui per “Draconem” in intelliguntur (n. 535).
3. “Et visum est aliud signum in Caelo,” significat revelationem a Domino de illis qui contra Novam Ecclesiam et ejus doctrinam sunt (n. 536); “et ecce Draco magnus rufus,” significat illos in Ecclesia Reformatorum qui Deum faciunt tres, et Dominum duos, et qui charitatem a fide separant, et hanc et non illam simul salvificam faciunt (n. 537); “habens capita septem,” significat insaniam ex veris Versi falsificatis et prophanatis (n. 538); “et cornua decem,” significat potentiam multam (n. 539); “et super capitibus suis diademata septem,” significat omnia vera Verbi falsificata et prophanata (n. 540).
4. “Et cauda sua traxit tertiam partem stellarum Caeli, et projecit in terram,” significat quod per falsificationes veritatum Verbi omnes cognitiones spirituales boni et veri abalienaverint ab Ecclesia, et per applicationes ad falsa plane destruxerint (n. 541); “et Draco stetit coram Muliere paritura, ut postquam pepererit, fetum ejus devoraret,” significat quod illi qui per “Draconem” intelliguntur, doctrinam Novae Ecclesiae in primo ejus qui exstinguere satagant (n. 542).
5. “Et peperit filium masculum,” significat doctrinam Novae Ecclesiae (n. 543); “qui futurus pascere omnes gentes virga ferrea,” significat quae omnes, qui in cultu mortuo ex fide separata a charitate sunt, per vera ex Sensu literae Verbi et simul per rationalia ex naturali, lumine, convincet, qui volunt convinci (n. 544); “et raptus est fetus ejus ad Deum et Thronum Ipsius,” significat tutationem doctrinae a Domino, et custoditionem per angelos Caeli (n. 545).
6. “Et Mulier fugit in desertum,” significat Ecclesiam, (quae est Nova Hierosolymae,) primum inter paucos (n. 546); “ubi habet locum praeparatum a Deo, ut ibi alant eam diebus mille ducentis sexaginta,” significat statim illius Ecclesiae tunc, ut interea provideatur apud plures, usque dum crescit ad suum statutum (n. 547).
7. “Et factum est bellum in Caelo, Michael et angeli ejus pugnarunt cum Dracone, et Draco pugnavit et angeli ejus,” significat falsa prioris Ecclesiae pugnantia contra vera Novae (n. 548).
8. “Et non praevaluerunt, et non locus inventus eorum amplius in Caelo,” significat quod convicti quod in falsis et malis essent, et usque permanserint in illis, et quod ideo ex conjunctione cum Caelo avulsi sint, et dejecti (n. 549).
9. “Et projectus est Draco ille magnus, ille Serpens antiquus, vocatus Diabolus et Satanas,” significat illos aversos a Domino ad semet et a Caelo ad mundum, et inde in malis concupiscentiarum et in falsis (n. 550); “seducens universum orbem,” significat quod pervertant omnia Ecclesiae (n. 551): “projectus est in terram, et angeli ejus cum illo (projecti sunt),” significat quod in Mundum spiritum, qui medius est inter Caelum et Infernum, a quo immediata, conjunctio est cum hominibus telluris (n. 552).
10. “Et audivi vocem magnam dicentem in Caelo, Nunc facta est salus et potentia, et regnum Dei nostri et potestas Christi Ipsius,” significat gaudium anglorum Caeli, quod nunc Dominus Solus in Caelo et in Ecclesia regnet, et quod salventur qui in Ipsum credunt (n. 553); “quia projectus est accusator fratrum nostrorum, accusans illos coram Deo nostro dies et noctes,” significat quod per Ultimum Judicium remoti sint qui se opposuerunt contra doctrinam Novae Ecclesiae (n. 554).
11. “Et illi vicerunt eum per Sanguinem Agni, et per verbum testimonii illorum,” significat victoriam per Divinum Verum Verbi et per agnitionem Domini (n. 555); “et non dilexerunt animam suam usque ad mortem,” significat qui non amaverunt semet plus quam Dominum (n. 556).
12. “Propter hoc gaudete Caeli, et in illis habitantes,” significat Caeli statum novum, quod in Domino sint et Dominus in illis (n. 557); “vae habitantibus terram et mare, quia descendit Diabolus ad vos habens iram magnam,” significat lamentationem super illos in Ecclesia, qui in falsis fidei sunt et inde in malis vitae, quia in conjunctione cum Draconicis (n. 558); “sciens quod exiguum tempus habeat,” significat quia scit quod novum Caelum factum sit, et quod sic nova Ecclesia in terris instet, et quod ille tunc cum suis in Infernum conjiciatur (n. 559).
13. “Cum vidit Draco quod projectus sit in terram, persecutus est Mulierem quae peperit filium,” significat quod Draconici in Mundo spirituum post dejectionem statim aggressi sint infestare Novam Ecclesiam propter doctrinam ejus (n. 560).
14. “Et datae sunt Mulieri duae alae aquilae magnae, ut volaret in desertum in locum suum,” significat Divinam circumspectionem pro Ecclesia illa, ac tutelam dum adhuc est inter paucos (n. 561); “ubi aleretur ibi tempus et tempora et dimidium temporis a Facie serpentis,” significat ut propter astutiam seducentium circumspecte provideatur ut veniat inter plures usque dum crescit ad suum statutum (n. 562).
15. “Et ejecit Serpens post Mulierem ex ore suo aquam tanquam nomen, ut illam a flumine absorptam faceret,” significat ratiocinationes ex falsis in copia ad destruendum Ecclesiam (n. 563).
16. “Et adjuvit terra Mulierem, et aperuit terra os suum, et deglutivit flumen quod Draco ejecit ex ore suo,” significat quod ratiocinationes illud in copia, in nihilum cadant ex veris spiritualibus rationaliter intellectis, quae Michaeles, ex quibus Nova Ecclesia, adducunt (n. 564).
17. “Et iratus Draco contra Mulierem, et abivit bellum facere cum reliquis seminis ejus observantibus mandata Dei, et habentibus testimonium Jesu Christi,” significat accensum odium apud illos qui se credunt sapientes ex confirmationibus pro Unione mystica Divini et Humani in Domino, et pro justificatione per solam fidem, contra illos qui agnoscunt Solum Dominum pro Deo Caeli et Terrae, et quod Decalogus sit Lex Vitae, aggrediendo novitios animo seducendi (n. 565).
18. (B.A. xiii. 1). “Et steti super arena Maris,” significat statum ejus spiritualem naturalem nunc (n. 565 1/2)).
(Vers. 1.) “Et signum magnum visum est in Caelo,” significat revelationem a Domino de Nova Ipsius Ecclesia in Caelis et in Terris, ac de ejus Doctrinae difficili receptione et impugnatione. – Per “signum e Caelo” intelligitur hic revelatio de futuris, et per “signum magnum visum in Caelo” intelligitur revelatio de Nova Ecclesia; nam “Mulier circumdata sole,” de qua in hoc capite agitur, significat illam Ecclesiam; “masculus” quem peperit, significat doctrinam ejus; quod “cruciata sit dum pareret” significat difficilem ejus receptionem; quod “Draco devorare vellet masculum,” et quod postea “persequeretur mulierem,” significat ejus impugnationem: haec sunt quae per “signum magnum in Caelo visum” intelliguntur. “Signum” in Verbo dicitur de futuris, et tunc est revelatio; et dicitur de veritate, et tunc est testificatio; et quoque dicitur de qualitate status et rei, et tunc est manifestatio. “Signum” dicitur de futuris, quod tunc est revelatio, in sequentibus locis:
“Nuntient vobis quid contingent, ut sciamus postremum eorum; aut ventura audire facite nos; indicate Signa in futurum” (Esaj. xli. 22, 23);
Dicebant discipuli ad Jesum, “Quodnam Signum Adventus Tui, et Consummationis saeculi” (Matth. xxiv. 3; Marc. xiii. 4; Luc. xxi. 7);
“Erunt Signa e Caelo, et Signa in sole, luna et astris” (Luc. xxi. 11, 25{1})
“Et tunc apparebit Signum Filii Hominis” (Matth. xxiv. 30{2};
Dictum ad Hischiam Regem, “Hoc tibi Signum, quod facturus Jehovah verbum hoc, retrahetur umbra in gradibus Achasi.” Postea Hischias dixit, “Quodnam Signum, quod ascensurus sim in Domum Jehovae” (Esaj. xxxviii. 7, 8, 22).
(Et alibi.)
Quod dicatur “signum” de veritate, et quod tunc sit testificatio, et quoque de qualitate status et quod tunc sit manifestatio, patet ab aliis locis in Verbo.
@1 25 pro “15”$
@2 30 pro “3”$
Sciendum est, quod in Caelis aeque sit Ecclesia ac in terris, est enim ibi Verbum, sunt ibi templa, et in illis praedicationes, sunt ibi ministeria et sarcerdotia; omnes enim angeli ibi fuerunt homines, et ibi obitus illorum e mundo fuit illis modo continuatio vitae; quare etiam perficiuntur amore et sapientia, quisque secundum gradum affectionis veri et boni quem secum e mundo tulerunt. Ecclesia apud illos intelligitur hic per “Mulierem circumdatam Sole,” et cui “super capite erat corona stellarum duodecim;” at quia Ecclesia in Caelis non subsistit, nisi etiam Ecclesia in terris sit, quae in concorde amore et sapientia sit, et haec futura est, ideo “visa est sub pedibus Mulieris luna,” per quam hic in specie significatur fides, per quam, qualis est hodie, non datur conjunctio. Quod non subsistat Ecclesia in Caelis, nisi ei conjuncta sit Ecclesia in terris, est quia Caelum ubi angeli, et Ecclesia ubi homines, unum agunt, sicut internum et externum apud hominem, ac internum apud hominem in suo statu non subsistit nisi externum ei conjungatur; internum enim absque externo est sicut domus absque fundamento, aut sicut semen supra humum et non in humo, ita sicut aliquid absque radice, verbo, sicut causa absque effectu in quo sit: ex his videri potest, quod absoluta necessitas sit, ut in mundo alicubi sit Ecclesia, ubi Verbum est, et per id Dominus notus est.
@1 413 pro “423”$
“Jesus dixit, Nisi quis generetur denuo, non potest ingredi in Regnum Dei: quod natum est a carne caro est, quod autem generatum est a spiritu, spiritus est” ( Joh. iii. 3-6);
“Canta sterilis quae (non) peperit, jubila quae non parturivit, quia multi sunt filii desolatae prae filiis maritatae” (Esaj. liv. 1):
“Cessarunt usque dum sterilis peperit septem, et multiprolis defecit” (1 Sam. ii. 5);
per “sterilem” significantur gentes, quibus non erant genuina vera quia non Verbum; per “maritatam” et “multiprolem” significantur Judaei quibus fuit Verbum.
“Elanguescet quae pepererat septem, exspirabit animam suam” (Jerem. xv. 9);
haec de Judaeis, similiter.
“Concepimus, parturivimus, quasi peperimus ventum, salutes non fecimus terrae” (Esaj. xxvi. 18{1});
“Antequam parturivit, parit; antequam venit dolor illi, enixa est masculum; num parturivit terra die uno; num generabitur gens vice una; num Ego frangam et non generem, et generari faciens et concluserim” (Esaj. lxvi. 7-9{2});
“A coram Domino parturis terra, a coram Deo Jacobi{3}” (Psalm. cxiv. 7);
“Heu dies hic: venerunt filii ad os matricis, nec vires ad pariendum” (Esaj. xxxvii. 3);
“Parturiet Sin, et No{4} erit ad perrumpendum” (Ezech. xxx. 15, 16);
Vocem aegrotantis audivi, quasi primogenitum parturientis, vocem filiae Sionis: suspirat, expandit manus, vae mihi, delassata est anima ab occisoribus” (Jerem. iv. 31);
“Tormina et dolores apprehendunt, sicut pariens parturiunt” (Esaj. xiii. 8{5});
“Ligata est iniquitas Ephraimi; dolores parturientis venient illi; ille filius non sapiens, quia tempus non stat in utero filiorum” (Hosch. xiii. 12, 13);
“Ephraim, sicut avis avolabit gloria eorum,{6} a partu et a ventre et a conceptione: da illis Jehovah vulvam abortientem, et ubera arentia: etiam cum generaverint, occidam desideria ventris eorum” (Hosch. ix. 11, 14, 16{7});
describitur in his locis etiam difficultas recipiendi vera doctrinae ex Verbo per plura quae sunt “doloris in parturiendo;” similiter alibi pluries. Praeterea Jehovah, hoc est, Dominus, vocatur
“Formator ab utero” (Esaj. xliv. 2, 24; cap. xlix. 1, 5);
et per “Formatorem ex utero” intelligitur Reformator.
@1 18 pro “16”$
@2 7-9 pro “7 ad 10″$
@3 Jacobi pro “Israelis”$
@4 No pro “non” (Conf. A.C. n. 8398.)$
@5 8 pro “6, 7, 8″$
@6 eorum pro “tua” (Conf. A.C. n. 2584.)$
@7 11, 14, 16 pro “11, 12, 14, 16″$
Quod illi qui Deum faciunt tres, et Dominum duos, ac qui charitatem a fide separant, et hanc et non illam simul salvificam faciunt, contra illa duo Essentialia Novae Ecclesiae sint, videri potest ab unoquovis qui expendit. Dicitur “qui faciunt Deum tres, et Dominum duos,” ac intelliguntur qui cogitant de tribus Personis ut de Tribus Diis, ac Humanum Domini separant a Divino Ipsius; et quis aliter cogitat, ac aliter cogitare potest, qui ex formula fidei orat, “Ut Deus Pater propter Filium mittat Spiritum Sanctum.” Oratne ad Deum Patrem ut ad unum Deum, et propter Filium ut de altero, et de Spiritu Sancto ut de tertio; ex quo patet, quod tametsi aliquis in cogitatione sua facit ires Personas unum Deum, usque dividat, hoc est, ideam suam, In tres Deos, quando ita orat. Eadem formula fidei etiam facit Dominum duos, quoniam tunc solum de Humano Domini et non simul de Divino Ipsius cogitatur, nam “propter Filium” est propter Ipsius Humanum quod passum est crucem. Ex his nunc constare potest, quinam sunt qui per “Draconem” intelliguntur, qui “fetum Mulieris voluit devorare,” ac postea “persecutus est Mulierem propter fetum ejus usque in desertum.” Quod Draco dicatur “magnus,” est quia omnes Ecclesiae Reformatorum distinguunt Deum in tres Personas, ac fidem faciunt unice salvificam, praeter aliquos hic et ibi, qui de Trinitate et de Fide non similiter credunt; illi qui Deum distinguunt in tres Personas, et haerent in his verbis Doctrinae Athanasianae, “Una Persona est Patris, alia Filii, et alia Spiritus Sancti;” tum illi his, “Pater est Deus, Filius est Deus, et Spiritus Sanctus est Deus,” illi, inquam, non possunt unum Deum facere ex tribus; loqui quidem possunt quod sint Unus Deus, sed non possunt id cogitare. Pariter qui cogitant de Divino Domini ab aeterno ut de Secunda Persona Divinitatis, ac de Humano Ipsius in tempore sicut de humano alterius hominis, illi nec possunt aliter quam Dominum facere duos, utcunque in Doctrina Athanasiana dicitur quod Divinum et Humanum Ipsius sint una Persona, unita sicut anima et corpus. Quod Draco dicatur “rufus,” est quia “rufum” significat falsum ex malis concupiscentiarum, quod est falsum infernale. Nunc quia haec duo Essentialia doctrinae in Ecclesiis Reformatorum sunt falsa, et falsa devastant Ecclesiam, auferunt enim vera et bona ejus, ideo repraesentata sunt per “Draconem.” Causa est, quia per “Draconem” in Verbo significatur devastatio Ecclesiae, ut constare potest ex sequentibus his locis:
“Dabo Hierosolymam in acervos, habitaculum Draconum, et urbes Jehudae redigam in vastitatem” (Jerem. ix. 10{1} (B.A. 11));
“Ecce venit tumultus magnus e terra septentrionis, ad redigendum urbes Jehudae in vastitatem, habitaculum Draconum” (Jerem. x. 22);
“Fiet Chazor in habitaculum Draconum, desolationem usque in saeculum” (Jerem. xlix. 33);
“Ut sit habitaculum Draconum, atrium filiabus noctuae” (Esaj. xxxiv.13);
“In habitaculo Draconum cubile ejus” (Esaj. xxxv. 7);
“Ibo spoliatus et nudus, faciam planctum sicut Dracones, et luctum sicut filiae noctuae” (Mich. i. 8{2}).
“Clamavi, frater factus sum Draconibus, et socius filiabus ululae” (Hiob xxx. 28, 29);
“Respondebunt Ijim in palatiis ejus, et Dracones in templis” (Esaj. xiii 22);
“Sit Babel acervus, Habitaculum Draconum, in sibilum et stuporem” (Jerem. li. 37);
“Contrivisti nos in loco Draconum, et obduxisti super nos umbram mortis (Psalm. xliv. 20{3} (B.A. 19));
“Posui montes Esavi vastitatem, et haereditatem ejus Draconibus deserti” (Malach.{4} i. 3).
(Praeter alibi, ut Esaj. xliii. 20; Jerem. xiv. 6; Psalm. xci. 13, 14; Deutr. xxxii. 33.)
Quod per “Draconem” hic intelligantur qui in sola fide sunt, et opera Legis ut non salutifera rejiciunt, aliquoties per vivam experientiam in mundo spirituali testatum mihi factum est. Vidi plura millia ex illis in caetus collecta, et tunc e longinquo visa sunt sicut Draco cum longa cauda, quae apparuit obsita spiculis sicut sentis, quae significabant falsa. Semel etiam visus est Draco adhuc major, qui elato dorso erexit caudam usque versus Caelum cum conatu detrahendi stellas inde ita coram oculis meis manifestatum est, quod per “Draconem” non alii intelligantur.
@1 10 pro “11”$
@2 8 pro “5”$
@3 20 pro “19, 20″$
@4 Malach. pro “Mich.”$
“Dabo vobis viros sapientes et intelligentes, et ponam illos in Capita vestra” (Deutr. i. 13); “Jehovah occlusit oculos vestros, prophetas; et Capita vestra, videntes, obtexit” (Esaj. xxix. 10{2}).
Per
Caput statuae Nebuchadnezaris ex puro auro (Dan. ii. 32),
non aliud quam sapientia primi saeculi, quae fuit apud homines Antiquissimae Ecclesiae, significatur. Per “caput” in opposito sensu significatur insania et stultitia, apud Davidem:
“Deus contundet Caput hostium, verticem capilli ambulantis in reatibus suis” (Psalm. lxviii. 22 (B.A. 21));
nec aliud significatur
Per “Caput serpentis” quod proculcaretur (Gen. iii. 15); Et per “percutere Caput super terram multam” (Psalm. cx. 6, 7);
Tum per “mittere pulverem super Caput;” perque “Calvitiem inducere,” ac per “ponere manum super caput,” cum pudefacti sunt aut doluerunt, quod insane seu contra sapientiam egerint (Esaj. vii. 20; cap. xv. 2; Ezech. vii. 18; cap. xxvii. 30; Jerem. ii. 37; cap. xiv. 3, 4; Thren. ii. 10; 2 Sam. xiii. 19).
Per “septem” autem “capita” significatur insania ex veris falsificatis et prophanatis etiam in sequentibus in Apocalypsis (cap. xiii. 1, 3; cap. xvii. 3, 7, 9).
@1 10 pro “173”$
@2 10 pro “19”$
Quod per “diademata” seu lapides pretiosos significentur vera Sensus literae Verbi videatur in Doctrina Novae Hierosolymae de Scriptura Sacra (n. 43-45), ubi ostensum est, quod Divina Vera in ultimis, quae sunt vera Sensus literae Verbi, significata sint
Per duodecim Lapides pretiosos in pectorali Aharonis, quod erat Urim et Thummim (Exod. xxvii. 6, 15-21, 30);
Tum per Lapides pretiosos in Horto Edenis, in quo Rex Tyri dicitur fuisse (Exod. xxviii.{1} 12, 13);
Ut et per duodecim Lapides pretiosos ex quibus fundamenta muri Novae Hierosolymae erant (Apoc. xxi. 17-20).
Quod vera Sensus literae Verbi per “diademata” seu lapides pretiosos significentur, est quia omnia Sensus literae Verbi coram Angelis pellucent ex Sensu spirituali ejus, ita ex luce Caeli, in qua vera spiritualia Verbi sunt “lapis” enim in Verbo significat verum in ultimis, inde “lapis pretiosus” verum illud pellucens.
Quod etiam vera Verbi falsificata et prophanata dicantur “diademata,” est quia illa ex se lucent, apud quemcunque sint, sicut diademata in terris in cujuscunque manu sunt. Datum est videre quandoque faeminas adulteras, ut primum in Mundum spirituum ex terris venerunt, ornatas diadematibus, et quoque Judaeos vendentes diademata, quae sibi e Caelo comparaverunt ex quo patuit, quod mala et falsa apud illos non mutent lucem et splendorem veritatum Verbi.
Similia itaque significantur
Per decem Diademata super cornubus Bestiae ascendentis ex mari (Apoc. xiii. 1);
Perque Lapides pretiosos super Muliere sedente super Bestia coccinea (Apoc. xvii. 3-5).
Quod sint vera Verbi quae significantur per “diademata,” patet manifeste in Apocalypsi, quod
Visa sint super capite Sedentis super Equo albo Diademata multa, Cujus Nomen erat Verbum Dei (xix. 12, 13).
@1 xxviii. pro “xxxviii.”$
Quod omnia vera Verbi ab illis, qui per “Draconem” (de quibus supra. n. 537) intelliguntur, sint destructa, non potest ah aliquo in mundo credi, et usque sunt ita destructa, ut non unum verum doctrinale supersit: hoc exploratum est in mundo spirituali apud doctos e clero, ac inventum est. Causas scio, sed hic modo dicam unam: Asserunt, quod quicquid procedit ex hominis voluntate et judicio, non sit bonum, et quod ideo bona charitatis seu bona opera, quia fiunt ab homine, nihil conferant ad salutem, sed sola fides; cum tamen unicum ex quo homo est homo, et per quod conjungitur Domino, est id quod possit facere bonum et credere verum sicut ex se, hoc est, sicut ex sua voluntate secundum suum judicium. Si auferretur hoc unicum, etiam simul auferretur omne conjunctivum hominis cum Domino ac Domini cum homine; est enim illud reciprocum amoris, quod Dominus dat unicuivis qui nascitur homo, quod etiam conservat apud illum usque ad finem vitae ejus, et postea in aeternum. Si hoc auferretur homini, auferretur etiam illi omne verum et bonum Verbi, usque adeo ut Verbum non foret nisi quam litera mortua ac volumen vacuum; nam Verbum nihil aliud docet quam conjunctionem hominis cum Domino per charitatem et fidem, utramque ab homine sicut ab ipso. Illi qui per “Draconem” (de quibus supra, n. 537) intelliguntur, hoc unicum vinculum conjunctionis ruperunt, asserendo quod bona charitatis, seu bona opera, quae ab homine ac ejus voluntate et judicio procedunt, non sint nisi quam opera moralia, civilia et politica, per quae homo conjunctionem habet cum mundo, et prorsus nullam cum Deo et cum Caelo; et quando illud vinculum ita ruptum est, tunc non aliquod verum doctrinale Verbi superest. Et si vera Verbi applicantur ad confirmandum solam fidem salvantem absque operibus legis, tunc omnia falsificantur; et si falsificatio procedit usque ad affirmationem quod Dominus in Verbo non praeceperit bona opera propter hominis conjunctionem secum, sed solum propter conjunctionem cum mundo, tunc vera Verbi prophanantur; sic enim fit Verbum non amplius Liber Sanctus, sed liber prophanus at videatur de his Experientia ad finem capitis. Similia significantur per haec de “hirco” apud Danielem:
Hircus caprarum cornu suo “dejecit in terram de Exercitu Caeli et de Stellis, et conculcavit ea: et projecit Veritatem in terram” (viii. 10, 12{1}).
@1 12 pro “11”$
“Ecce haereditas Jehovae Filii, merces fructus ventris: sicut tela in manu potentis, ita Filii adolescentiae” (Psalm. cxxvii. 3-5);
“Calvitiem induc, et tonde te propter Filios deliciarum tuarum, quia migrarunt a te” (Mich. i. 16);
“Vidi duas oleas juxta candelabrum; et dixit, Hae sunt duo Filii oleae stantes juxta Dominum totius terrae” (Sach. iv. 11, 14);
“Tentorium Meum devastatum est, Filii Mei exiverunt a Me, et non illi (Jerem. x. 20);
“Facti sunt Filii Mei devastati, eo quod invaluerit hostis” (Thren. 1. 16);
“Filii tui” Hierosolyma, defecerunt, jacuerunt in capite omnium platearum” (Esaj. li. 20{1});
“Patres comedent Filios in medio tui, et Filii comedent patres suos; dispergam reliquias tuas in omnem ventum” (Ezech. v. 10);
“Dividetur Filius contra patrem, et pater contra Filium” (Matth. x. 21; Marc. xiii. 12; Luc. xii. 53):
“Accepisti vasa ornatus tui ex auro Meo, et fecisti tibi imagines Masculi, cum quibus scortabaris” (Ezech. xvi. 17);
Jesus dixit, “Semen sunt Filii regni, et Zizania sunt Filii mali” (Matth. xiii. 38{2}).
Quod “Filius Hominis” sit Divinum Verum Verbi, ita Dominus, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae de Domino (n. 19-28). In allatis locis per “filios” intelliguntur illi qui in veris doctrinae ex Verbo sunt, et abstracte ipsa vera.
(Similiter alibi, ut Esaj. xiii. 17, 18; cap. xiv. 21, 22{3}; cap. xliii. 6{4}; cap. xlix. 17, 22: cap. li. 17, 18; cap. lx. 9; Jerem. iii. 24, 25 cap. v. 17; Ezech. xiv. 16-18, 20; cap. xvi. 20, 36,{5} 45; cap. xx. 26, 31; cap. xxiii. 37; Hosch. xi. 9-11; Sach. ix. 13; Psalm. cxliv. 11, 12; Deutr. xxxii. 8.)
Quod per “Filiam” significetur affectio veri Ecclesiae, ita Ecclesia quoad illam affectionem, constat ex tam multis locis in Verbo, ut implerent plures paginas,; adducerentur; non aliud intelligitur per “Filiam Sionis,” “Filiam Hierosolymae,” “Filiam Jehudae,” “Filiam Israelis;” videantur aliqua loca de “Filia Sionis” adducta (n. 612). Quis non videre potest, quod non aliqua “Filia Sionis,” “Hierosolymae,” “Jehudae” et “Israelis,” toties in Verbo nominata, possit intelligi.
@1 20 pro “17, 18, 21″$
@2 38 pro “13”$
@3 21, 22 pro “21, 22, 23″$
@4 6 pro “5”$
@5 36 pro “26”$
(1.) Quod per “desertum” significetur Ecclesia devastata, seu in qua omnia vera Verbi falsificata sunt, qualis fuit apud Judaeos tempore Domini, patet ex his locis:
“Num hic vir commovens terram, tremefaciens regna, posuit orbem in Desertum” (Esaj. xiv. 16, 17);
haec de Babele.
“Super terra populi Mei spina et sentis ascendit; palatium erit Desertum” (Esaj. xxxii. 13, 14);
“Vidi cum ecce Carmel Desertum, vastitas erit tota terra” (Jerem. lv. 26, 27);
“terra” est Ecclesia (n. 285).
“Pastores perdiderunt Vineam Meam, redegerunt agrum desiderii Mei in Desertum solitudinis: in Deserto veniunt vastatores” (Jerem. xii. 10, 12);
“Vitis plantata est in Deserto, in terra ariditatis et sitis” (Ezech. xix. 13);
“Ignis comedit habitacula Deserti” (Joel i. 19, 20);
“Venit dies Jehovae; sicut hortus Eden terra ante eum, sed post eum Desertum vastitatis” (Joel ii. (1,) 3).
“Vos videte Verbum Jehovae, num Desertum fui Israeli num Terra tenebrarum” (Jerem.{1} ii. 31);
“Vox clamantis in Deserto, parate viam Jehovae; complanate in Solitudine semitam Deo nostro” (Esaj. xl. 3).
(Praeter alibi, ut Esaj. xxxiii. 9; Jerem. iii. 2; cap. xxiii. 10; Thren. v. 9{2}; Hosch. ii. 2, 3; cap. xiii. 15; Joel iv. 19{3} (B.A. iii. 19); Malach. i. 3; Psalm. cvii. 33, 34; Matth. xxiv. 26; Luc. xiii. 35.)
Quod talis etiam sit Ecclesia hodie, videatur infra (n. 566).
2. Quod per “desertum” significetur Ecclesia in qua non vera. quia non Verbum, ut apud Gentes probas tempore Domini, patet ex his locis:
“Effundetur super nos{4} Spiritus ex alto, tunc Desertum erit in arvum, et habitabit in Deserto judicium” (Esaj. xxxii. 15, 16);
“In medio vallium fontes ponam, Desertum in stagnum aquarum; dabo in Deserto cedrum schittim, et arborem olei” (Esaj. xli. 18, 19);
“Ponet Desertum in stagnum aquarum, et terram siccam in exitus aquarum” (Psalm. cvii. 35{5});
“Ponam in Deserto viam; in Solitudine fluvios, ad potandum populum Meum, electum Meum” (Esaj. xliii. 19, 20);
“Jehovah ponet Desertum ejus sicut Eden, et Solitudinem ejus sicut hortum Jehovae; laetitia et gaudium invenietur in ea” (Esaj. li. 3);
“Stillant habitacula Deserti” (Psalm. lxv. 13{6} (B.A. 12));
“Extollant{7} vocem Desertum, cantent habitatores petrae” (Esaj. xlii. 11{8}).
3. Quod per “desertum” significetur status tentationis, quo homo est quasi absque veris, quia circumcinctus spiritibus malis, qui inducunt tentationem, et tunc quasi ei auferunt vera, patet
Ex Matth. iv. 1-3; Marc. i. 12, 13; Luc. iv. 1-3; Ezech.{9} xx. 34-37, Jerem. ii. 2, 6, 7; Hosch. ii.{10} 13-16; Psalm. cvii. 4-7; Deutr. i. 31, 33; cap. viii. 2-4, 15, 16; cap. xxxii. 10.
@1 Jerem. pro “Joel”$
@2 9 pro “1”$
@3 19 pro “9”$
@4 nos pro “vos”$
@5 35 pro “35, 36″$
@6 13 pro “13, 14″$
@7 Extollant pro “Extollat”$
@8 11 pro “10, 11″$
@9 Ezech. pro “Esaj.”$
@10 ii. pro “iii.”$
“Viderit Novum Caelum, ac Sanctam Hierosolymam descendentem a Deo e Caelo” (Apoc. xx. 1, 2).
Certum est quod Nova Ecclesia, quae est Nova Hierosolyma, exstitura sit, quia praedicta est in Apocalypsi (cap. xxi., xxii.); et quoque certum est quod falsa prioris Ecclesiae antea removenda sint, quia de illis actum est in Apocalypsi usque ad cap. xx.
@1 65 pro “66”$
“Lugebit et confundetur Terra, languescet et confundetur Orbis” (Esaj. xxiv. 4);
“Judicia Tua discent Terrae, et justitiam Tuam habitatores Orbis” (Esaj. xxvi. 9);
“Factor Terrae per virtutem Suam{1} praeparans Orbem per sapientiam Suam{2}” (Jerem. x. 12; cap. li. 15);
“Revelata sunt fundamenta Orbis a flatu spiritus Tui” (Psalm. xviii. 16 (B.A. 11));
“Jehovae Terra et plenitudo ejus, Orbis et habitantes in eo; Ille super maria fundavit eum, et super flumina stabilivit eum” (Psalm. xxiv. 1, 2);
“Tui Caeli et Tua Terra, Orbem et plenitudinem ejus Tu fundasti” (Psalm. lxxxix.{3} 12 (B.A. 11));
“Thronum gloriae haereditare faciet eos, nam Jehovae bases Terrae, et disposuit super iis Orbem” (1 Sam. ii. 8);
Babel, “posuisti Orbem in desertum; Terram tuam perdidisti, et populum tuum occidisti” (Esaj. xiv. 17, 20).
(Praeter alibi, ut Esaj. xviii. 3, cap. xxvi.{4} 18; cap. xxvii. 6; cap. xxxiv. 1; Nah. i. 5; Psalm. ix. 9 (B.A. 8); Psalm. lxxvii. 19 (B.A. 18); Psalm. xcviii. 9; Thren. iv. 12; Hiob xviii. 18; Matth. xxiv. 14; Luc. xxi. 26; Apoc. xvi. 14.)
At sciendum est, quod cum “orbis” et “terra” simul nominatur, per “orbem” significetur Ecclesia quoad bonum, et per “terram” Ecclesia quoad verum.
@1 Suam pro “tuam”$
@2 Suam pro “tuam”$
@3 lxxxix. pro “lxxxiv.”$
@4 xxvi. pro “xxviii.”$
“Evangelium Regni,” et per “Regnum Dei” (Matth. iii. 2; cap. iv. 17, 23; cap. vii. 21{2}; cap. ix. 35; cap. xi. 11; cap. xii. 28; Marc. i. 14, 15; cap. ix. 1; cap. xv. 43; Luc. iv. 43{3}; cap. viii. 1; cap. ix. 60; cap. x. 8-11; cap. xi. 17, 18, 20; cap. xvi. 16; cap. xxi. 31{4}; cap. xxii. 18; cap. xxiii. 50, 51).
Quod Domino sit omnis potestas in Caelo et in Terra, patet manifeste apud Matthaeum cap. xxviii. 18, (et) Johannem cap. iii. 35; cap. xvii. 2, 10; quod salventur qui in Domino sunt et Dominus in illis, et quod Divinum Humanum sit in Quo sint, Joh. cap. xiv., xv., xvii.; et quod non alii salventur, quam qui credunt in Ipsum, constat ex his locis:
“Quotquot receperunt Ipsum, dedit illis potestatem ut filii Dei essent, Credentibus in Nomen Ipsius” (Joh. i 12{5});
“Ut omnis qui Credit in Filium non pereat, sed vitam aeternam habeat” (Joh. iii. 15);
“Adeo dilexit Deus mundum ut Filium Suum Unigenitum dederit, ut omnis qui Credit in Ipsum, vitam aeternam habeat” (Joh. iii. 16);
“Qui Credit in Filium non judicatur: qui autem non credit jam judicatus est, quia non credidit in Nomen Unigeniti Filii Dei” (Joh. iii. 18);
“Qui Credit in Filium habet vitam aeternam, qui vero non credit Filio non videbit vitam, sed ira Dei manet super illo” (Joh. iii. 36);
“Qui venit ad Me non esuriet, et qui Credit in Me non sitiet unquam. Amen dico vobis, qui Credit in Me habet vitam aeternam” (Joh. vi. 33, 35, 47);
“Nisi Credideritis quod Ego sim, moriemini in peccat vestris” (Joh. viii. 24);
“Jesus dixit, Ego sum Resurrectio et Vita; qui Credit in Me etsi moriatur, vivet; omnis qui vivit, et Credit in Me, non morietur in aeternum” (Joh. xi. 25, 26).
(Praeter alibi, ut Joh. vi. 38-40; cap. vii. 37, 38; cap. viii. 12; cap. xii. 36, 46.)
“Credere in Dominum” est Ipsum immediate adire, et fiduciam habere quod Ipse salvet; et quia fiduciam habere nemo potest nisi qui bene vivit, ideo etiam hoc per “credere in Ipsum” intelligitur (videatur supra, n. 67).
@1 520 pro “500”$
@2 21 pro “21, 22″$
@3 43 pro “4”$
@4 31 pro “30, 31″$
@5 12 pro “11”$
(Exod. xxv. 22; cap. xxx. 7, 18; cap. xxxii. 15; Levit. xvi. 13; Num. xvii. 19 (B.A. 4); Psalm. lxxviii. 5; Psalm. cxxxii. 12).
Creditur ab hodiernis qui in sola Fide sunt, quod per “Sanguinem Agni hic intelligatur Passio crucis Domini, ex causa imprimis quia faciunt Passionem crucis Domini principale sui dogmatis, dicendo quod sic in Se transtulerit damnationem legis, satisfecerit Patri, ac Ipsi genus humanum reconciliaverit, praeter plura: at quod non ita sit, sed quod Dominus in Mundum venerit, ut subjugaret inferna et glorificaret Humanum, et quod Passio crucis fuerit ultima pugna per quam plene vicit inferna et plene glorificavit Humanum Suum, videatur Doctrina Novae Hierosolymae de Domino (n. 12-14). Inde videri potest quod per “Sanguinem Agni” hic non intelligatur Passio crucis secundum hodiernum dogma. Quod per “Sanguinem Agni” intelligatur Divinum Verum procedens ex Domino, quod est Divinum Verum Verbi, videri potest ex eo, quod Dominus sit Verbum; et quia est Verbum, quod Divinum Verum ibi sit Ipsius Sanguis, et Divinum Bonum ibi Ipsius Corpus. Hoc potest ad evidentiam doceri ita: Estne unusquisque homo suum bonum et suum verum; et quia bonum est voluntatis, et verum est intellectus, est unusquisque homo sua voluntas et suus intellectus; quid aliud facit hominem; estne homo quoad essentiam illa duo. Dominus autem est Ipsum Bonum et Ipsum Verum, hoc est Divinum Bonum et Divinum Verum, quae duo etiam sunt Verbum.
@1 509 pro “506”$
“Quisquis vult invenire Animam suam, perdet illam; et quisquis perdiderit Animam propter Jesum, inveniet illam” (Matth. x. 39; Luc. xvi. 33);
“Qui amat Animam suam, perdet illam; sed qui odio habet Animam suam in hoc mundo, in vitam aeternam servabit illam” (Joh. xi. 25);
“Jesus dixit, Quisquis vult post Me venire, abneget semet; qui voluerit Animam suam servare, perdet illam; qui vero perdiderit Animam suam propter Me, inveniet illam; quid prodest homini, si totum Mundum lucratus fuerit, Animae autem jacturam fecerit; aut quid dabit homo pretium sufficiens redemptionis Animae suae” (Matth. xvi. 24-26{2}; Marc. viii. 35-37; Luc. ix. 24, 25).
Per “amare Dominum” intelligitur amare facere praecepta Ipsius (Joh. xiv. 20-24); causa est, quia Ipse est Sua praecepta, sunt enim ab Ipso, proinde Ipse in illis, ita in homine cujus vitae inscripta sunt et illa homini inscribuntur per velle et facere illa.
@1 35-39 pro “35 ad 38″$
@2 24-26 pro “24, 25″$
@1 416 pro “490”$
“Comprehendit Draconem, Serpentem antiquum, et conjecit eum in abyssum, ne Seduceret gentes amplius” (Apoc. xx. 2, 3);
simile hic quod per Serpentem qui seduxit Evam et Adamum, intelligitur, de quo dicitur
Et Serpens factus est astutus prae omni fera agri; et dixit mulier ad Jehovam, Serpens seduxit me” (Gen. iii. 1, 13).
Per “faciem” in Verbo significatur id quod interius apud hominem est, quia facies est typus animi ejus formata ad correspondentiam; inde per “faciem serpentis significatur ira, odium et astutia. Per “tempus, tempora et dimidium temporis,” significatur hic simile quod per “dies mille ducentos sexaginta,” vers. 6, ubi haec, “Et Mulier fugit in desertum, ubi habet locum praeparatum a Deo, ubi alant illam diebus mille ducentis sexaginta;” quae explicata videantur supra (n. 547). Simile etiam quod per
“Tres dies et dimidium” (Apoc. xi. 9, 11{1});
tum per
“Annos tres et menses sex” cum fames (Luc. iv. 25);
simile etiam quod apud Danielem, per
“Tempus statum temporum statorum et dimidium cum consummaturi dispergere manum populi sanctitatis” (cap. xii. 7{2}).
@1 11 pro “10”$
@2 7 pro “9”$
Ratiocinationes illorum, qui per “Draconem” intelliguntur, sunt omnes ex fallaciis et apparentiis, quae si confirmantur, apparent extrinsecus sicut vera, sed intus recondunt falsa in copia. Hoc possum referre, quod illi in Ecclesia, qui posthac confirmant solam Fidem apud se, non possint recedere ab illa nisi per seriam paenitentiam, quia conjungunt se cum Draconicis, qui nunc in Mundo spirituum sunt, et tumultuantur, ac ibi ex odio contra Novam Ecclesiam infestant omnes quos offendunt; et quia illi conjuncti sunt cum hominibus telluris, ut supra dictum est, non patiuntur ut ab illis recedant, qui semel a ratiociniis illorum capti sunt; tenent enim illos sicut vinctos catenis, ac tunc occludunt eorum oculos, ut non aliquod verum in luce amplius possint videre.
@1 significantur pro “significatur”$
Quoniam in Nova Ecclesia rejicitur hoc dogma, quod Intellectus captandus sit sub obedientia fidei, et loco ejus recipitur, quod Verum Ecclesiae videndum sit ut credatur (n. 224), et quia verum non aliter videri potest quam rationaliter, ideo dicitur ex veris rationaliter intellectis. Quomodo potest aliquis homo duci a Domino, et conjungi Caelo, qui occlusit intellectum suum in talibus quae salutis et vitae aeternae sunt; estne intellectus qui illustrabitur et docebitur; et quid intellectus a religione occlusus, nisi caligo, et talis caligo quae a se rejicit lucem illustrantem: tum quis potest agnoscere aliquod verum et retinere illud nisi id videat; quid verum non visum nisi vox non intellecta, quae apud sensuales corporeos homines solet retineri memoria, sed non potest apud sapientes; imo sapientes ejiciunt e memoria voces vacuas, hoc est, voces quae non ex intellectu intraverunt; sicut, quod Deus unus sit tres quoad Personas, tum quod Dominus natus ab aeterno non sit unus idem cum Domino nato in tempore; hoc est, quod unus Dominus sit Deus, et non alter: tum etiam, quod vita charitatis, quae consistit in bonis operibus, et quoque in paenitentia a malis operibus, nihil faciat ad salutem: sapiens hoc non intelligit; quare ex rationalitate sua dicit, ergone nihil facit Religio; estne Religio fugere malum et facere bonum; doctrinane Ecclesiae docebit illud, ut et quid homo crediturus est, ut bona Religionis faciat a Deo.
Notum fiet in gentibus Semen eorum, et prognati eorum in medio populorum: omnes videntes agnoscent eos, quod illi sint Semen cui benedixit Jehovah” (Esaj. lxi. 9);
Semen benedictorum Jehovae illi” (Esaj lxv. 23);
“Quemadmodum Caeli novi et Terra nova, quae facturus sum, stabunt coram Me, sic stabit Semen vestrum (Esaj. lxvi. 22);
“Semen quod serviet Ipsi, numerabitur Domino in generationem” (Psalm. xxii. 31 (B.A. 30));
“Inimicitiam ponam inter te et mulierem, et inter Semen tuum et inter Semen mulieris” (Gen. iii. 15);
“Num unus quaerit Semen Dei” (Malach. ii. 15{1};
“Ecce dies venient, quibus Seminabo domum Israelis et domum Jehudae Semine hominis” (Jerem. xxxi. 27);
“Si posuerit reatum animam Suam, videbit Semen” (Esaj. liii. 10);
“Ne timeto, quia Ego tecum; ab oriente adducam Semen tuum” (Esaj. xliii. 5, 6);
“Ad dextram et sinistram erumpes, et Semen tuum gentes haereditabit” (Esaj. liv. 3);
Ego plantaveram te vitem nobilem, Semen veritatis; quomodo conversa es Mihi in palmites vitis{2} alienae” (Jerem. ii. 21);
“Fructum eorum de terra perdes,{3} et Semen eorum de filiis hominis (Psalm. xxi. 11 (B.A. 10));
“Semen sunt filii Regni” (Matth. xiii. 38).
Simile significatur per “Semen Israelis,” quia “Israel” est Ecclesia
(Esaj. xli. 8, 9; cap. xliv. 3; Jerem. xxii. 8; cap. xxxi. 35, 36);
simile etiam per “Semen Davidis,” quia “David” est Dominus
(Jerem. xxx. 10; cap. xxxiii. 22, 25, 26; Psalm. lxxxix. 4, 5, 30 (B.A. 3, 4, 29)).
Simile etiam per “Semen agri,” quia “ager” significat Ecclesiam, multis in locis Oppositum autem significatur per
“Semen malorum” (Esaj. i. 4; cap. xiv. 20; cap. lvii. 3, 4);
perque
“Semen Serpentis” (Gen. iii. 15).
@1 15 pro “35”$
@2 vitis pro “vitae”$
@3 perdes pro “perdam”$
565. (Vers. 18. – B.A. xiii. 1.) “Et steti super arena maris,” significat statum ejus spiritualem naturalem, nunc qualis est illis qui in Primo seu Ultimo Caelo sunt. – Per “arenam maris” ille status significatur, quia per “mare” significatur externum Ecclesiae; hic status vocatur spiritualis naturalis, qualis est illis qui in primo seu ultimo Caelo sunt: prius fuerat supra in Caelo, ubi vidit Draconem, pugnam ejus cum Michaele, quod dejiceretur, et quod persequeretur Mulierem; at nunc cum Draco dejectus est, et continuatur de illo in sequentibus, Johannes in spiritu demissus est, ob causam ut videret plura de Dracone infra Caelos, et describeret illa; in quo statu vidit binas “Bestias,” unam e mari, et alteram e terra ascendentem, quas non videre potuit e Caelo, quoniam non conceditur alicui angelo e Caelo in inferiora spectare, sed si lubet, licet descendere. Sciendum est, quod in mundo spirituali locus correspondeat statui, non enim quisquam potest alibi esse quam ubi status vitae ejus est; et quia Johannes nunc stetit super “arena maris,” sequitur quod status ejus nunc spiritualis naturalis esset.
Exorta est lis inter Spiritus, Num quisquam possit videre aliquod Verum doctrinale theologicum in Verbo, nisi a Domino. In eo convenerunt omnes, quod nemo possit nisi a Deo, quia
“Non potest homo sumere quicquam nisi sit datum illi e Caelo” (Joh. iii. 27)
quapropter litebatur, num aliquis possit, nisi adeat immediate Dominum.
Dixerunt ab una parte quod Dominus directe adeundus sit quia est Verbum.
Ab altera parte quod etiam videatur verum doctrinale cum Deus Pater immediate aditur; quare declinabat lis in hoc primum, num alicui Christiano liceat Deum Patrem immediate adire, et sic scandere supra Dominum, et annon hoc sit insolentia et audacia indecens et temeraria, quia Dominus dicit, quod
“Nemo veniat ad Patrem nisi per Ipsum (Joh. xiv. 6).
Sed hoc reliquerunt, et dixerunt quod homo possit videre verum doctrinale in Verbo a suomet lumine naturali, sed hoc rejectum est. Quare institerunt, quod videri possit ab illis qui ad Deum Patrem orant: quare lectum est coram illis aliquid ex Verbo, et tunc orabant super genubus, ut Deus Pater illustraret illos; et ad verba quae lecta coram illis ex Verbo, dicebant quod hoc et illud esset verum ibi, sed erat falsum. Ita aliquoties usque ad taedium; tandem fassi sunt quod non possint.
At ab altera parte, qui immediate adiverunt Dominum, videbant vera, et informabant illos.
Post hanc litem ita diremptam ascenderunt aliqui ex abysso, qui apparuerunt primum sicut locustae, sed postea sicut homines. Erant qui in mundo oraverunt ad Patrem, et justificationem per solam Fidem apud se confirmaverunt; et dicebant quod videant id, quod homo justificetur per solam Fidem absque Operibus Legis, in clara luce, et quoque ex Verbo.
Interrogati sunt, “Per quam fidem.” Responderunt “In Deum Patrem.”
Sed postquam explorati sunt, dictum est illis e Caelo, quod ne quidem unum verum doctrinale ex Verbo sciant.
At regesserunt, quod usque videant id in luce.
Tunc dictum est illis quod videant id in luce fatua.
Quaesiverunt, “Quid est lux fatua.”
Informati sunt quod lux fatua sit lux confirmationis falsi, et quod illa lux correspondeat luci in qua sunt noctuae et vespertiliones, quibus tenebrae sunt lux, et lux sunt tenebrae. Hoc confirmabatur per id, quod cum spectabant sursum ad Caelum, et cum spectabant deorsum ad abyssum, unde erant, viderent lucem.
Ex hac confirmatione indignati dixerunt, quod “Sic lux et tenebrae non sint aliquid, sed modo status oculi, ex quo dicitur quod lux sit lux et quod tenebrae sint tenebrae.”
At ostensum est, quod lux fat1a, quae est lux confirmationis falsi, illis esset; et quod lux eorum modo esset activitas mentis eorum oriunda ex igne concupiscentiarum, non absimilis luci felium, quorum oculi ex ardente appetitu glirium in cellariis nocturno tempore apparent sicut candelae.
His auditi, irati dixerunt, quod non sint feles, nec sicut feles, quia possunt videre si volunt.
Sed qua timebant interrogationem cur non volunt, recesserunt, et demiserunt se in abyssum suam et in lucem suam. Vocantur etiam qui ibi sunt, et qui similes illis, Noctuae et Vespertiliones.
Dum illi venerunt ad suos in abysso, et narraverunt quod “Angeli dixerint, quod nos non sciamus ullum verum doctrinale, ne quidem unum,” et quod “ideo appellaverint nos Vespertiliones et Noctuas,” factus ibi est tumultus.
Et dicebant, “Oremus ad Dominum, ut Liceat ascendere, et clare demonstrabimus quod nobis sint multa vera doctrinalia, quae ipsi Archangeli agnoscent.”
Et quia orabant ad Dominum, data est venia; et ascenderunt usque ad trecentos.
Et visi supra terram dixerunt, “Nos fuimus in mundo celebres et famigerati, quia novimus et ubi ipsa lux, viderent tenebras, docuimus arcana justificationis per solam Fidem, et ex confirmationibus non modo vidimus lucem, sed etiam sicut jubar coruscans, et similiter nunc in nostris cellis; et tamen audivimus ex sociis nostris, qui apud vos fuerunt, quod lux illa non esset lux sed tenebrae, ex causa, quia non habemus, ut dixistis, ullum verum doctrinale ex Verbo. Scimus quod omne verum Verbi luceat, et credidimus, quod inde sit coruscatio nostra dum arcana nostra profunde meditati sumus. Quare demonstrabimus, quod vera ex Verbo nobis sint in multa copia.” Et dixerunt, “Annon hoc verum nobis est, Quod Trinitas sit, Deus Pater. Deus Filius, et Deus Spiritus Sanctus, et quod in Trinitatem credendum sit. Annon hoc verum nobis est, Quod Christus sit noster Redemptor et Salvator. Annon hoc verum nobis est, Quod Christus Solus sit Justitia, et quod Ipsi Soli sit Meritum, et quod injustus et impius sit qui sibi aliquid meriti et justitiae Ipsius vult addicare. Annon hoc verum nobis est, Quod nemo mortalium aliquod donum spirituale possit facere a se ipso, sed quod omne donum quod in se bonum est, sit a Deo. Annon hoc verum nobis est, Quod detur bonum meritorium et quoque hypocriticum, et quod illa dona sint mala. Annon hoc verum nobis est, Quod homo ex propriis veribus ne hilum possit conferre ad suam salutem. Annon hoc verum nobis est, Quod usque opera charitatis facienda sint, Annon hoc verum nobis est, Quod fides sit, et quod credendum sit, et quod quisque{1} sicut credit, vitam habeat. Praeter plura alia ex Verbo. Quis vestrum potest negare aliquod ex illis; et tamen dixistis, quod nobis in nostris palaestris `non sit aliquod verum, ne quidem unum.’ Annon nobis ingratiis talia objecistis.”
Sed tunc responsum tulerunt, “Omnia illa quae attulistis, in se sunt vera, sed vos falsificavistis illa, applicando illa ad confirmandum falsum principium; et inde sunt apud vos et in vobis vera falsificata, quae ex principio falso trahunt quod sint falsa. Quod ita sit etiam demonstrabimus ad oculum. Est non procul abhinc locus in quem lux e Caelo immediate influit; est in medio ibi mensa; dum super illa aliqua charta, cui Verum ex Verbo inscriptum est, ponitur, charta illa ex Vero inscripto lucet sicut stella. Inscribite ergo vestra vera chartae, et ponatur super illa
mensa, et videbitis.”
Fecerunt ita, et dederunt illam custodi, qui posuit illam super mensa; qui tunc dixit illis, “Removete vos et spectate ad mensam.”
Et removerunt se et spectabant, et ecce charta illa lucebat
sicut stella.
Et tunc dixit custos, “Videtis quod vera sint, quae Vos chartae inscripsistis: sed accedite propius, ac intuitum Vestrum figite in charta.”
Et fecerunt ita, et subito tunc lux disparata est, et charta facta est nigra; sicut fuligine fornacis inducta.
Et porro dixit custos, “Tangite chartam manibus vestris,
sed cavete ne tangatis scripturam.”
Et cum fecerunt ita, flamma erupit et consumpsit. His visis aufugerunt; et dicebatur illis, “Si tetigissetis scripturas, audivissetis strepitus, et combussissetis digitos vestros.”
Et tunc dictum est ab adstantibus a tergo, “Vidistis nunc
quod veritates quibus abusi estis ad confirmandum justificationis
vestrae arcana, sint veritates in se, sed quod sint veritates falsificatae in vobis.”
Illi tunc suspexerunt, et apparuit illis Caelum sicut sanguis,
et postea sicut caligo; et ipsi visi sunt coram oculis spirituum
angelicorum quidam sicut vespertiliones, quidam sicut noctuae, quidam sicut talpae, et quidam sicut bubones. Ac aufugerunt in tenebras suas, quae coram oculis illorum fatue lucebant.
Spiritus angelici, qui aderant, mirati sunt quia de loco illo et de mensa ibi non aliquid prius sciverunt; et tunc vox ad illos e meridionali plaga venit, dicens, “Accedite huc, et videbitis adhuc mirabilius.”
Et accesserunt, et intraverunt in cameram cujus parietes fulgebant sicut ex auro, et viderunt ibi quoque mensam, super qua jacuit Verbum circumcinctum lapidibus pretiosis in forma caelesti.
Et dixit Angelus custos, “Dum aperitur Verbum, emicat inde lux candoris ineffabilis, et tunc simul ex lapidibus pretiosis apparet iris supra et circum Verbum. Quando aliquis angelus e Caelo tertio illuc venit et spectat Verbum apertum, apparet supra et circum Verbum iris diversicolor in plano caeruleo; dum angelus e Caelo secundo illuc venit et spectat, apparet iris in plano caeruleo; dum angelus ex ultimo Caelo venit et spectat, apparet iris in plano candido; dum aliquis spiritus bonus venit et spectat, apparet variegatio lucis sicut marmoris.”
Quod ita sit, etiam ad oculum illis ostensum est.
Porro dixit Angelus custos, “Si quis accedit qui falsificaverat Verbum, tunc primum dissipatur splendor; et si appropinquat, et figit oculos in Verbo, fit sicut sanguis circum, et tunc monetur ut discedat quia periculum est.”
At quidam, qui in mundo fuerat auctor antesignanus Doctrinae de Sola Fide, audacter accessit, et dixit. “Ego dum fui in mundo non falsificavi Verbum; exaltavi una cum fide etiam charitatem, et docui quod homo in statu fidei in quo facit charitatem et ejus opera, renovetur, regeneretur et sanctificetur; tum quod fides tunc non detur solitaria, hoc est, absque bonis operibus, sicut non arbor absque fructu, sol absque luce, et ignis absque calore; et quoque culpavi illos qui dixerunt quod bona opera non essent necessaria, ac insuper quod praecepta Decalogi, et quoque paenitentiam, magnifecerim; et quod sic mirabili modo omnia Verbi applicuerim articulo de Fide, quam usque solam salvificam esse detexi et demonstravi.”
Ille in fiducia assertionis suae quod non falsificaverit Verbum, accessit ad mensam, et contra monitum Angeli tetigit Verbum. At tunc subito effluxit ignis cum fumo ex Verbo, et facta est explosio cum ingenti fragore, ex quo ille conjectus est ad angulum camerae, et ibi jacuit per horulam sicut mortuus.
Hoc mirati sunt spiritus angelici, sed dictum est illis, quod ille Praesul prae reliquis exaltaverit bona charitatis sicut procedentia ex fide; sed quod usque non intellexerit alia opera quam politica, quae etiam vocantur moralia et civilia, quae propter mundum et prosperitatem ibi facienda sunt, non autem aliqua opera quae facienda sunt propter Deum et salutem; tum quod etiam supposuerit Opera inconspicua a Spiritu Sancto, de quibus homo nihil scit, quae ingenerantur actui Fidei in statu ejus.
Tunc locuti sunt spiritus angelici inter se de falsificatione Verbi, et in eo convenerunt, quod falsificare Verbum, sit desumere ex illo vera, et applicare illa ad confirmandum falsa, quod est extrahere illa ex Verbo extra illud, et occidere. Ut pro exemplo: qui desumit inde hoc verum, quod proximus amandus sit, et quod bonum illi ex amore faciendum sit propter Deum et vitam aeternam. si tunc quis confirmat illud quod faciendum sit, sed non salutis causa, quia omne bonum ab homine non est bonum, ille trahit id verum ex Verbo extra Verbum, et trucidat illud; quoniam Dominus in Verbo Suo injungit cuivis homini qui salvari vult, facere bonum proximo sicut a se, et tamen credere quod sit a Domino.
@1 quisque pro “cuivis” (Vid. V.C.R. n. 162.)$
CAPUT XIII.
1. Et Vidi ex Mari Bestiam ascendentem, habentem capita
septem, et cornua decem, et super cornubus suis decem diademata, et super capitibus suis nomen blasphemiae.
2. Et Bestia, quam vidi, erat similis pardo, et pedes ejus sicut ursi, et os ejus sicut os leonis; et dedit illi Draco virtutem suam, et thronum suum, et potestatem magnam.
3. Et vidi unum capitum ejus sicut sauciatum in mortem, et plaga mortis ejus sanata est; et admirata est tota terra post Bestiam.
4. Et adoraverunt Draconem, qui dedit potestatem Bestiae, et adoraverunt Bestiam, dicentes, Quis similis est Bestiae, quis potest pugnare cum ea.
5. Et datum ei os loquens magna et blasphemias, et data ei potestas faciendi menses quadraginta duos.
6. Et aperuit os suum in blasphemiam adversus Deum, blasphemare Nomen Ipsius, et Tabernaculum Ipsius, et eos in Caelo habitantes.
7. Et datum ei bellum facere cum sanctis, et vincere illos; et data ei potestas super omnem tribum et linguam et gentem.
8. Et adorabunt eam omnes habitantes super terra, quorum non scripta nomina in Libro vitae Agni, occisi a fundatione mundi.
9. Si quis habet aurem audiat.
10. Si quis captivitatem duxerit, in captivitatem abibit; si quis machaera occiderit, oportet eum machaera occidi: hic est patientia et fides sanctorum.
11. Et vidi aliam Bestiam ascendentem e Terra, et habebat cornua duo similia Agno, et loquebatur sicut Draco.
12. Et potestatem prioris Bestiae omnem facit coram illo, et facit ut terra et habitantes in illa adorent Bestiam priorem, cujus sanata est plaga mortis ejus.
13. Et facit signa magna, ut et ignem faciat descendere e Caelo in terram coram hominibus;
14. Et seducat habitantes super terra, propter signa quae data ei facere coram Bestia, dicens habitantibus super terra facere imaginem Bestiae, quae habet plagam machaerae et vixit.
15. Et datum ei dare spiritum imagini Bestiae, ut et loquatur imago Bestiae, et faciat ut quicunque non adorant imaginem Bestiae occidantur.
16. Et facit omnes parvos et magnos, et divites et pauperes, et liberos et servos, ut det illis characterem super manu eorum dextra et super frontibus eorum.
17. Et ut nemo possit emere aut vendere, si non habet characterem aut nomen Bestiae, aut numerum nominis ejus.
18. Hic sapientia est; habens intelligentiam computet numerum Bestiae, numerus enim hominis est, et numerus ejus sexcenta sexaginta sex.
SENSUS SPIRITUALIS.
CONTENTUM TOTIUS CAPITIS.
CONTINUATUR IN HOC CAPITE DE DRACONE, ET DESCRIBITUR DOCTRINA ET FIDES, QUAE PER ILLUM INTELLIGITUR; QUALIS ILLA EST APUD LAICOS, ET POSTEA QUALIS APUD CLERICOS:
PER “BESTIAM EX MARI ASCENDENTEM” DESCRIBITUR DOCTRINA ET FIDES ILLA APUD LAICOS (a vers. 1 ad 10);
ET PER “BESTIAM E TERRA,” ILLA APUD CLERICOS (vers. 11-17);
TUM DE FALSIFICATIONE VERI VERBI AB HIS (vers. 18).
CONTENTA SINGULORUM VERSUM.
1. “Et vidi ex Mari Bestiam ascendentem,” significat Laicos, in Ecclesiis Reformatorum, qui in doctrina et fide Draconis sunt de Deo et de Salvatione (n. 567); “habentem capita septem,” “significat insaniam ex meris falsis (n. 568); “et cornua decem,”
significat potentiam multam (n. 569); “et super cornubus suis decem diademata,” significat potentiam falsificandi multa vera Verbi (n. 570); “et super capitibus suis nomen blasphemiae,” significat negationem Divini Humani Domini, et doctrinam Ecclesiae non ex Verbo, sed ex propria intelligentia exclusam (n. 571).
2. “Et Bestia quam vidi, similis pardo,” significat haeresin destructivam Ecclesiae, quia ex veris Verbi falsificatis (n. 572); “et pedes ejus sicut ursi,” significat plenam fallaciis ex Sensu literae Verbi lecto sed non intellecto (n. 573); “et os ejus sicut os leonis,” significat ratiocinationes ex falsis sicut ex veris (n. 574); “et dedit illi Draco virtutem suam. et thronum suum, et potestatem magnam,” significat quod haereticum illud per receptionem a Laicis valeat et regnet (n. 575).
3. “Et vidi unum capitum ejus sicut sauciatum in mortem,” significat quod doctrina de sola Fide non concordet cum Verbo, ubi toties Opera mandantur (n. 576); “et plaga mortis ejus sanata est,” significat medelam ejus, de qua (n. 577); “et admirata tota terra post Bestiam,” significat quod tunc doctrina et fides illa cum gaudio recepta sit (n. 578).
4. “Et adoraverunt Draconem, qui dedit potestatem Bestiae,” significat agnitionem quod sit qualis est data ab antesignanis et docentibus, qui fecerunt illam valere per receptionem a communi caetu (n. 579); “et adoraverunt Bestiam,” significat agnitionem a communi caetu, quod sancta veritas sit (n. 580); “dicentes, Quis similis Bestiae, quis potest pugnare cum ea,” significat excellentiam illius doctrinae, quia a nemine contradici potest (n. 581).
5. “Et datum ei os loquens magna et blasphemias,” significat quod doceat mala et falsa (n. 582); “et data ei potestas faciendi menses quadraginta duos,” significat copiam docendi et faciendi mala et falsa doctrinae istius usque ad finem illius Ecclesiae, dum principium Novae (n. 583).
6. (“Et aperuit os suum in blasphemiam adversus Deum et Nomen Ipsius,” significat effata illorum, quae sunt scandala, contra Ipsum Divinum et Divinum Humanum Domini, et simul contra omne Ecclesiae ex Verbo, per quod Dominus colitur) (n. 584); “et Tabernaculum Ipsius et eos in Caelo habitantes,” significat scandala contra Ecclesiam caelestem Domini et contra Caelum (n. 585).
7. “Et datum ei bellum facere cum sanctis et vincere illos,” significat quod impugnaverint Divina vera Verbi et prostraverint illa (n. 586); “et data ei potestas super omnem tribum et linguam et gentem,” significat sic dominium super omnia Ecclesiae, tam quae ejus doctrinae quam quae ejus vitae sunt (n. 587).
8. “Et adorabunt(1) eam omnes habitantes super terra quorum non scripta nomina in Libro vitae Agni,” significat quod omnes haereticum illud pro sancto Ecclesiae agnoverint, praeter illos qui crediderunt in Dominum (n. 588); “occisi a fundatione mundi,” significat Divinum Humanum Domini non agnitum ab instauratione Ecclesiae (n. 589).
9. “Si quis habet aurem audiat,” significat quod ad haec attendant qui volunt sapere (n. 590).
10. “Si quis captivitatem duxerit, in captivitatem abibit,” significat quod qui haereticum illud alios a bene credendo et a bene vivendo abducit, a suismet falsis et malis in Infernum abducatur (n. 591); “si quis machaera occiderit, oportet eum machaera occidi,” significat quod qui per falsa destruit animam alterius, per falsa destruatur et pereat (n. 592); (“hic est patientia et fides sanctorum,” significat quod homo Novae Ecclesiae Domini per tentationes ab illis exploretur qualis est quod vitam et quoad fides) (n. 593).
11. “Et vidi aliam Bestiam ascendentem e Terra,” significat Clericos qui in doctrina et fide Draconis sunt de Deo et Salvatione (n. 594); “et habebat duo cornua similia Agno, et loquebatur sicut Draco,” significat qua loquantur, doceant et scribant ex Verbo, sicut Divinum Verum Domini foret, et tamen est verum falsificatum (n. 595).
12. “Et potestatem prioris Bestiae omnem facit{1} coram illo,” significat quod confirmaverint dogmata, et quod per id valeant (n. 596); “et facit ut terra et habitantes in illa adorent Bestiam priorem, cujus sanata est plaga mortis ejus,” significat quod constabilitum sit ex confirmationibus quod pro sancto Ecclesiae agnosceretur, quod a communi caetu receptum est (n. 597).
@1 facit pro “fecit”$
13. “Et facit signa magna,” significat testificationes quod vera sint quae docent, tametsi sunt falsa, (n. 598); “ut (et) ignem faciat descendere e Caelo in terram coram hominibus,” significat contestationes quod falsa illorum sint vera (n. 599).
14. “Et(3) seducat habitantes super terra propter signa quae data ei facere coram Bestia,” significat quod per testificationes et contestationes inducant homines Ecclesiae in errores (n. 600); “dicens habitantibus super terra facere imaginem Bestiae, quae habet plagam machaerae et vixit,” significat quod adducant homines Ecclesiae pro doctrina recipere, quod Fides sit unicum medium salutis, propter causam de qua (n. 601).
15. “Et datum et dare spiritum imagini Bestiae, ut et loquatur imago Bestiae,” significat quod permissum sit illis confirmare doctrinam illam per Verbum, ex quo sicut vivificata docetur (n. 602); “et faciat ut quicunque non adorant imaginem Bestiae occidantur,” significat quod pronuntient damnationem super illos qui non doctrinam fidei illorum pro sancta doctrina Ecclesiae agnoscunt (n. 603).
16. “Et facit omnes parvos et magnos. et divites et pauperes, et liberos et servos,” significat omnes in illa Ecclesia ex quacunque conditione, eruditione et intelligentia sunt (n. 604); “ut det illis characterem super manu eorum dextra et super frontibus eorum,” significat quod nemo pro Christiano Reformato agnoscatur, nisi qui fide et amore recipit doctrinam illam (n. 605).
17. “Et ut nemo possit emere aut vendere, si non habet characterem, aut nomen Bestiae, aut numerum nominis ejus,” significat quod nemini liceat ex Verbo docere nisi qui agnoscit illam, ac jurat in fidem et amorem ejus, aut in tale quod ei conforme est (n. 606).
18. “Hic sapientia est,” significat quod sapientis sit ex illis quae in hoc capite dicta et explicata sunt, videre et intelligere, qualis est doctrina et fides de Deo et de Salvatione apud Clericos (n. 607); “habens intelligentiam computet numerum Bestiae,” significat quod qui in illustratione a Domino est, cognoscere possit quale confirmationum istius doctrinae et fidei ex Verbo apud illos (n. 608); “numerus enim hominis est,” significat quale Verbi et inde Ecclesiae (n. 609); “numerus ejus sexcenta sexaginta sex,” significat quale hoc, quod ab illis omne verum Verbi falsificatum sit (n. 610)
(Vers. 1) “Et vidi ex Mari Bestiam ascendentem,” significat Laicos in Ecclesiis Reformatorum, qui in doctrina et fide Draconis sunt de Deo et de Salvatione. – Quid et qualis fides Draconis, videatur (n. 537). De eadem fide continuatur in hoc capite; et per “hanc Bestiam,” quae “visa est ascendere ex Mari,” intelligitur illa fides apud Laicos, at per “Bestiam ex terra” (de qua vers. 11), intelligitur illa fides apud Clericos. Quod continuetur hic de Dracone, patet ex his in hoc capite: quod “Draco dederit Bestiae ascendenti ex Mari virtutem suam, et thronum, et potestatem magnam” (vers. 2); et quod “adoraverint Draconem, qui dedit potestatem Bestiae” (vers. 4) et de “Bestia ex Terra,” quod illa “locuta sit sicut Draco” (vers. 11); et quod “potestatem prioris Bestiae omnem fecerit coram Dracone” (vers. 12). Quod sint Laici qui per “Bestiam ex Mari” intelliguntur, et Clerici qui per “Bestiam ex Terra,” est quia per “mare” significatur Externum Ecclesiae, ac per “terram” Internum ejus (n. 398, et alibi); ac in externis doctrinae Ecclesiae sunt Laici, et in internis ejus sunt Clerici; quare etiam “Bestia ex Terra” in sequentibus vocatur” Pseudopropheta.” Quod sint qui in Ecclesiis Reformatorum, est quia de Reformatis agitur usque ad cap. xvi., inclusive, et de Romano Catholicis cap. xvii. et xviii.: et postea de Ultimo Judicio, et demum de Nova Ecclesia. Quod visi sint ut “Bestiae,” est quia Draco est bestia, et quia “bestia” in Verbo significat hominem quoad ejus affectiones, bestiae innocuae et utiles illum quoad affectiones bonas, ac bestiae noxiae et inutiles illum quoad affectiones malas; quare homines Ecclesiae in genere dicuntur “oves,” ac caetus ex illis “grex,” et docens vocatur “pastor.” Inde etiam est quod Verbum quoad ejus potentiam, affectionem, intellectum et sapientiam, supra describatur per “quatuor Animalia,” quae erant “Leo, Vitulus, Aquila et Homo” (cap. iv.){1}; et quod Intellectus Verbi per “Equos” (cap. vi.). Causa est, quia affectiones hominis in mundo spirituali e longinquo apparent sicut bestiae, ut prius saepius dictum est; ac bestiae in se spectatae non sunt nisi quam formae affectionum naturalium, homines autem non solum sunt formae affectionum naturalium, sed etiam simul spiritualium. Quod homines quoad affectiones intelligantur per “bestias,” constare potest ex his locis:
“Pluviam benevolentiarum stillare facis{2} haereditatem Tuam laborantem confirmabis, Bestia (Caetus Tuus) habitabunt in ea” (Psalm. lxviii. 10, 11 (B. A. 9, 10));
“Mihi omnis Fera sylvae, Bestiae in montibus millium; novi omnem avem montium, Bestia agrorum Meorum Mecum” (Psalm. l. 10 (,11));
“Aschur cedrus in Libano, alta facta est altitudo ejus, in ramis ejus nidificarunt omnes aves caelorum, et sub ramis ejus pepererunt omnes Bestiae agri, et in umbra ejus habitarunt omnes gentes magnae” (Ezech. xxxi. 3-6, 10, 13{3}; Dan. iv. 7-13);
“Feriam illis foedus in die illo cum Bestia agri, et cum Avi caelorum, et desponsabo te Mihi in aeternum” (Hosch. ii. 18, 19{4});
“Gaude et laetare, ne timete Bestiae agrorum Meorum, quia herbosa facta sunt habitacula deserti” (Joel ii. 21, 22{5});
“In die illo erit magna tumultuatio, Jehudah pugnabit contra Hierosolymam, et erit plaga Equi, Muli, Cameli, et omnis Bestiae; deinde omnis residuus ascendet Hierosolymam” (Sach. xiv. 13-16{6});
“Abominabuntur eum Avis, et omnis Bestia terrae eum contemnet” (Esaj. xviii. 6):
“Tu, fili hominis, dic Avi omnis alae, et omni Bestiae agri, Congregamini ad sacrificium Meum super montibus Israelis; sic dabo gloriam Meam inter gentes” (Ezech. xxxix. 17-21);
“Jehovah congregat expulsos Israelis, omnis Bestia agrorum Meorum venite” (Esaj. lvi. 8, 9);
“Jehovah perdet Aschurem, requiescet in medio ejus omnis Fera gentis, tam Platea quam Anataria in malogranatis ejus” (Zeph. ii. 13 (, 14));
“Oves dispersae sunt sine Pastore, et in cibum omni Ferae agri” (Ezech. xxxiv. 5, 8);
“Super facies agri projiciam te, et habitare faciam super te omnem Avem Caelorum, et satiabo ex te Feram omnis terrae” (Ezech. xxxii 4);
(Tum, cap. v. 17; cap. xxix. 5; cap. xxxiii. 27 cap. xxxix. 4; Jerem. xv. 3; cap. xvi. 4; cap. xix. 7; cap. xxvii. 5, 6{7};)
“Hostis opprobio afficit Jehovam: ne des Bestiae animam turturis” (Psalm. lxxiv. 18, 19):
“Vidi in visione quatuor Bestias ascendentes ex Mari; prima erat sicut Leo cui alae aquilae, altera similis Urso, tertia sicut Pardus, et quarta terribilis” (Dan. vii. 2-7{8});
Spiritus Jesum impellens fecit exire in desertum, “et erat cum Bestiis, et Angeli ministrabant Ipsi” (Marc. i. 12, 13);
non erat cum bestiis, sed cum Diabolis, qui hic per “bestias” intelliguntur.
Praeter aliis in locis, ubi “bestiae” et “ferae” nominantur, ut Esaj. xxxv. 9; cap. xliii. 20; Jerem. xii. 4, 8-10; Ezech. viii. 10; cap. xxxiv. 23, 25, 28; cap. xxxviii. 18-20; Hosch. iv. 2, 3; cap. xiii. 8; Joel i. 16, 18, 20; Hab. ii. 17; Dan. ii. 37, 38; Psalm. viii. 7-9 (B. A. 6-8); Psalm. lxxx. 14 (B. A. 13); Psalm. civ. 10, 11, 14, 20, 25; Psalm. cxlviii. 7, 10; Exod, xxiii. 28-30; Levit. xxvi. 6; Deutr. vii. 22{9}; cap. xxxii.{10} 24.
In illis locis per “bestias” significantur homines quoad affectiones. Per “hominem et bestiam” simul significatur homo quoad affectionem spiritualem et quoad affectionem naturalem, in
sequentibus locis:
Jerem. vii. 20; cap. xxi. 6; cap. xxvii. 5; cap. xxxi. 27; cap. xxxii. 43; cap. xxxiii. 10-12; cap. xxxvi. 29{11}; cap. l. 3; Ezech. xiv. 13, 17, 19; cap. xxv. 13; cap. xxxii. 13; cap. xxxvi. 11; Zeph. i. 2, 3; Sach. ii. 8{12} (B. A. 4); cap. viii. 9, 10; Jon. iii. 7, 8; Psalm. xxxvi. 7 (B. A. 6); Num. xviii. 15.
Per omnes bestias quae sacrificabantur, significatae sunt affectiones bonae; similiter per bestias quae comedebantur; et vicissim, per bestias quae non comedendae erant (Levit. xx. 25, 26).
@1 (cap. iv) pro “cap. iv. et Homo, cap. iv.”$
@2 facis pro “faciam”$
@3 3-6 pro “2 ad 6″$
@4 18, 19 pro “8, 9″$
@5 ii. 21, 22 pro “i. 21, 22, 23″$
@6 13-16 pro “13, 14, 15″$
@7 xxvii. 5, 6 pro “xxiv. 5, 8″$
@8 2-7 pro “3, 4, 5″$
@9 22 pro “27”$
@10 xxxii. pro “xxii.”$
@11 xxxvi. 29 pro “xxxviii. 14″$
@12 8 pro “7, 8″$
571. “Et super capitibus suis nomen blasphemiae,” significat negationem Divini Humani Domini, et doctrinam Ecclesiae non ex Verbo, sed ex propria intelligentia exclusam. – Per “septem capita” significatur insania ex meris falsis, ut supra (n. 568); et haec insania loquitur blasphemiam, dum negat Divinum Domini in Humano Ipsius; et quoque dum doctrinam Ecclesiae non ex Verbo desumit, sed illam ex propria intelligentia excludit. Quod primum attinet, quod blasphemia sit negare Divinum Domini in Humano Ipsius, est quia ille qui negat, est contra fidem in universo Christiano Orbe receptam, quae Athanasiana vocatur, ubi manifeste dicitur, Quod in Jesu Christo Deus et Homo, hoc est, Divinum et Humanum, non sint duo, sed unum, et quod sint una Persona, unita ut anima et corpus; quare qui negant Divinum in Humano Ipsius, non procul sunt a Socinianis et Arianis, nimirum tunc quando de Solo Humano Domini sicut de humano alterius hominis, et prorsus nihil tunc de Divino Ipsius ab aeterno, cogitant. Quod alterum attinet, quod sit blasphemia doctrinam Ecclesiae non ex Verbo desumere, sed illam ex propria intelligentia excludere, est quia Ecclesia est ex Verbo, et talis est qualis ei intellectus Verbi, videatur Doctrina Novae Hierosolymae de Scriptura Sacra (n. 76-79); et Doctrina quod sola Fides, hoc est, Fides absque Operibus Legis, justificet et salvet, non est ex Verbo, sed ex unico dicto Pauli (Rom. iii. 28), false intellecto (videatur n. 417); et omne falsum doctrinae non aliunde originem ducit quam ex propria intelligentia. Quid enim universalius in Verbo docetur quam fugere malum et facere bonum, et quid ibi exstantius quam quod Deus amandus sit, et quod proximus; et quis non videt quod nemo amare proximum possit nisi vivat secundum opera Legis, et qui non amat proximum nec amat Deum; nam in amore proximi Dominus Se cum homine et homo se cum Domino conjungit, hoc est, Dominus et homo in illo amore simul sunt; et quid est amare proximum, quam non facere ei malum, secundum praecepta Decalogi (Rom. xiii. 8-11); et quantum homo non vult facere proximo malum, tantum vult ei facere bonum. Ex his patet quod blasphemia sit, Opera hujus Legis excludere a salvatione, ut faciunt qui solam Fidem, quae est Fides separata a bonis Operibus, unice salvificam faciunt. Per “blasphemiam,” Matth. xii. 31, 32. Apoc. xvii. 3, Esaj. xxxvii. 6, 7, 23, 24, intelligitur negare Divinum Domini, ut faciunt Sociniani, et negare Verbum; nam qui ita negant Divinum Domini, non potest intrare Caelum, Divinum enim Domini est omne in omnibus Caeli; et qui negat Verbum, is negat omnia religionis.
572. (Vers. 2.) “Et Bestia quam vidi, similis pardo,” significat haeresin destructivam Ecclesiae, quia ex veris Verbi falsificatis. Per “bestias” in genere significantur homines quoad affectiones (n. 567), et per “pardum” significatur affectio seu cupiditas falsificandi vera Verbi; et quia bestia ferox est, et trucidat animalia innocua, significatur etiam haeresis destructiva Ecclesiae. Quod vera Verbi falsificata per “pardum” significentur, est ex maculis ejus nigris et albis, et per maculas nigris significantur falsa, et per album inter illas significatur verum; inde quia bestia ferox est et truculenta, per illam significantur vera Verbi falsificata, et sic destructa. Similia per “pardum” significantur in sequentibus locis:
“Num convertet Aethiops cutem suam, et Pardus maculas suas, etiam vos potestis bonum facere, qui edocti estis malum facere” (Jerem. xiii. 23);
“Percussit magnates Leo e sylva, lupus camporum devastabit eos, Pardus vigilans contra urbes eorum; omnis qui exiverit, discerpetur, quia validae factae aversiones” (Jerem. v. 6);
“pardus vigilans contra urbes” est contra vera doctrinae; “urbs” est doctrina (n. 194).
Quia obliti sunt Mei, “ideo factus sum illis sicut Leo, et sicut Pardus super via observabo” (Hosch. xiii. 6, 7{1});
etiam “via” significat verum (n. 176).
“Commorabitur Lupus cum agno, et Pardus cum haedo” (Esaj. xi. 6{2});
agitur ibi de Regno Domini venturo; “haedus” est verum Ecclesiae genuinum, “pardus” est id falsificatum.
Tertia bestia e Mari ascendens erat “sicut Pardus, cui alae quatuor super tergo” (Dan. vii. 6);
de quatuor “bestiis” Danieli visis, videatur infra (n. 574).
@1 6, 7 pro “5, 6, 7″$
@2 6 pro “5, 6″$
illa, quae per “pardum” intelligitur, subsistit et quasi ambulat, et hoc est Sensus literae Verbi; et per “ursum” significantur illi qui Verbum legunt et non intelligunt, unde illis fallaciae sunt. Quod hi per “ursos” significentur, patuit mihi ex ursis visis in mundo spirituali, et ex quibusdam ibi indutis pelle ursina, qui omnes fuerunt qui legerunt Verbum et non aliquod verum doctrinale ibi viderunt, tum etiam qui confirmaverunt apparentias veri ibi, unde fallaciae: apparent ibi ursi noxii, et ursi non noxii, et quoque albi, sed distinguuntur per capita; quae non noxiis sunt, assimilantur capitibus vitulorum aut ovium. Per “ursos,” tales aut talia significantur in sequentibus locis:
“Semitas Meas evertit, Ursus insidians Mihi, leo in latibulis, vias Meas pervertit, posuit Me desolatum” (Thren. iii. 9-11{1});
“Occurram illis{2} sicut Ursus orbatus, et consumam ibi sicut immanis leo, fera agri discindet illos” (Hosch. xiii.{3}, 7, 8);
“Cubabit vitulus et leo juvenis, ac juvenca et Ursus pascent (Esaj. xi. 6, 7{4}).
Bestia altera ascendens ex mari “similis Urso, et tres costae in ore inter dentes ejus” (Dan. vii. 5).
Per
Leonem et Ursum, quos percussit David, apprehendens barbam ejus (1 Sam. xvii. 34-37),
simile significatur; pariter 2 Sam. xvii. 8. Quod in illis locis dicatur “leo et ursus,” est quia per “leonem” significatur falsum destruens vera Verbi, et per “ursum” significantur fallaciae, quae etiam destruunt, sed non tantum; quare dicitur apud Amos,
Dies Jehovae, dies tenebrarum et non lucis, est sicut qui fugit Leonem incidit in Ursum” (v. 18, 19).
Legitur in libro 2 Regum, quod
Elisaeus illusus sit a pueris, et dictus Calvus, et quod ideo quadraginta duo pueri discerpti sint a duabus Ursis e sylva (ii. 23, 24);
hoc factum est, quia Elisaeus repraesentabat Dominum quoad Verbum (n. 298); et quia “calvities” significabat Verbum absque Sensu literae, ita non aliquid (n. 47); ac numerus “quadraginta duo” blasphemiam (n. 583); et “ursae” significabant Sensum literae Verbi quidem lectum sed non intellectum.
@1 9-11 pro “8 ad 11″$
@2 illis pro “illi”$
@3 xiii. pro “iii.”$
@4 6, 7 pro “5, 6″$
“Quatuor bestiae magnae ascenderunt e Mari, prima sicut Leo, sed alae aquilae illi; videns fui donec evulsae sunt alae ejus, et sublata est e terra, et super pedes suos sicut homo erecta, et cor hominis datum ei. Altera bestia similis Urso, et ad latus unum erexit se; tres costae in ore ejus inter dentes ejus; et dicebatur, Surge, comede carnem multam. Tertia bestia sicut Pardus, cui alae quatuor, quales avibus, super tergo ejus, ut et quatuor capita bestiae, et dominium datum illi est. Quarta bestia terribilis et formidabilis et robusta valde, cui dentes ferri magni, comedit et contrivit, et reliquum pedibus suis conculcavit” (Dan. vii. 3-7);
per quatuor has “bestias” describuntur successivi status Ecclesiae, a primo ejus usque ad ultimum, usque dum quoad omne bonum et verum Verbi prorsus devastata est; post quod Adventus Domini. Per “leonem” significatur Divinum Verum Verbi in primo statu, et per id instauratio Ecclesiae; quae intelligitur per quod “sublata sit e terra, et super pedes sicut homo erecta, et cor hominis datum ei.” Per “ursum” describitur alter status Ecclesiae, qui est quod Verbum quidem legatur sed non intelligatur; per “tres costas inter dentes” significantur apparentiae et fallaciae, et per “carnem multam” significatur Sensus literae Verbi in summa. Tertius status Ecclesiae describitur per “pardum,” per quem significatur Verbum quoad vera ejus falsificatum; per “alas quatuor, quales avibus, super tergo,” significantur confirmationes falsi. Quartus seu ultimus status Ecclesiae describitur per “bestiam quae terribilis et formidabilis,” per quam significatur destructio omnis veri et boni; quare dicitur quod “contriverit et comederit, et reliquum pedibus conculcaverit.” Tandem describitur Adventus Domini, et tunc illius Ecclesiae destructio, et Novae instauratio (a vers. 9 ad fin.). A Daniele visae sunt quatuor illae Bestiae ex Mari ascendisse successive, sed a Johanne visae sunt tres priores Bestiae in uno corpore unitae, etiam ex Mari; causa est, quia apud Danielem per illas describuntur successivi status Ecclesiae, at in Apocalypsi hic describitur status ultimus, in quo sunt omnes priores simul: et quia Bestia haec quoad corpus visa est similis pardo, et quoad pedes sicut ursus, et quoad os sicut leo, per “pardum” et “ursum” utrobivis consimilia significantur; sed per “os sicut leonis” significantur ratiocinia ex falsis, quia sequitur quod “Bestia ex ore suo locuta sit blasphemias” (vers. 5, 6); et per “capita” ejus significatur insania ex meris falsis.
@1 452 pro “453”$
@1 567 pro “563”$
@2 4 pro “5”$
577. “Et plaga mortis ejus sanata est,” significat medelam capitis illius doctrinae per haec, quod nemo possit facere bonum opus a se, ac implere Legem; et quod propterea provisum sit loco “ejus aliud medium salutis, quod est Fides in justitiam et meritum Christi, Qui passus est pro homine, et per id damnationem Legis sustulit. – Quod haec medela “capitis sauciati” sit, et quoque data, dum per “caput sauciatum” intelligitur id quod praecedit (n. 576), notum est; quare non opus est ut ulterius explicetur.
578. “Et admirata est tota terra post Bestiam,” significat quod tunc Fides illa cum gaudio recepta sit, et facta Doctrina totius Ecclesiae, quia sic non essent Servi sub Lege, sed Liberi sub Fide. – “Et admirata est” significat admirationem quod plaga mortis sanata sit, et inde receptionem cum gaudio; per “totam terram” significatur tota Ecclesia Reformatorum, “terra” enim est Ecclesia (n. 285); quare per “admirata est tota terra post Bestiam” significatur quod fides illa cum gaudio recepta sit, et facta doctrina totius Ecclesiae; gaudium in quo recepta, est quia sic non essent servi sub lege, sed liberi sub fide; non scientes, quod prorsus contrarium sit; nempe, quod qui credunt se liberos esse sub fide, aut ex fide illa, aut per fidem illam, sint servi sub peccato, hoc est, sub Diabolo (peccatum enim et Diabolus unum et idem sunt): nam credunt sic legem non damnare; ita credunt quod peccare absque damnatione legis sit liberum, modo fidem habeant; cum tamen hoc est ipsum servum: at homo dum fugit peccatum, hoc est, Diabolum, a servo fit liber.
His adjiciam hoc MEMORABILE: –
Locutus sum cum quibusdam Doctoribus Ecclesiae in Mundo spirituum, quid intelligunt per “Opera Legis,” et quid per “Legem,” sub cujus jugo, servitute et damnatione dicunt se non esse.
Dicebant quod essent Opera legis Decalogi.
Et tunc dixi, “Quid sancita Decalogus; annon haec, `Non occides,’ `Non scortaberis,’ `Non furaberis,’ `Non false testaberis;’ sunt haec Opera Legis, quae separatis a Fide, dicendo quod `Sola Fides absque Operibus Legis justificet et salvet;’ et sunt haec, pro quibus Christus satis fecit.
Et responderunt quod haec sint.
Et tunc audita est vox e Caelo; dicens, “Quis potest ita insanire.
Et illico versae sunt facies illorum ad spiritus diabolicos, inter quos fuit Machiavellus, et plures ex ordine Jesuitico, qui permiserunt omnia illa, modo caverent sibi a legibus mundi; et cum illis conjunxissent se, nisi interposita esset societas, quae separabat.
Dicitur quod “admirata sit tota terra post Bestiam;” quod “post” illam sit sequi illam et obedire illi, patet ex his locis:
“David servavit praecepta Mea, et ambulavit post Me toto corde” (1 Reg.{1} xiv. 8);
“Ibant filii Jischaji{2} post Saulem in bellum” (1 Sam. xvii. 13);
“Non eris post multos ad mala; non respondebis super lite post multos ad pervertendum” (Exod. xxiii. 2);
Non ibis “post Deos alios, quos non novistis{3}” (Jerem. vii. 9);
“Illi iverunt post deos alios ad serviendum illis” (Jerem. xi. 10; Deutr. viii. 19);
“Virum, qui iverit post Baalpeorem, perdet Jehovah” (Deutr. iv. 3).
@1 1 Reg. pro “ii. Reg.”$
@2 Jischaji pro “Israelis”$
@3 novistis pro “novisti”$
581. “Dicentes, Quis similis Bestiae, quis potest pugnare cum ea,” significat excellentiam illius Doctrinae prae omni alia, quia a nemine contradici potest. – “Quis similis est Bestiae, significat opinionem de excellentiam illius Ecclesiae ex ejus doctrina prae omni alia; per “Bestiam” significatur communis caetus, ita Ecclesia, et abstracte doctrina ejus; “quis potest pugnare cum illa,” significat, quis potest contradicere quod homo non possit bonum aliquod spirituale facere a se, praeter plura, de quibus supra (n. 566); et quia hoc contradici non potest, “Annon sic salvabimur per Fidem absque Operibus Legis.” Sed quod conclusio sit absona, imo in se insana, videri potest ab unoquovis qui scit aliquid et sapit ex Verbo. “Quis potest pugnare cum illa,” etiam significat quod doctrina illa ab antesignanis, et a docentibus post illos, per argumenta tam ingeniose et argute confirmata sit et sic munita, ut non impugnari possit.
@1 452 pro “453”$
“mille ducenta et sexaginta” (n. 491); quia menses quadraginta duo faciunt tres annos et dimidium.
@1 489 pro “496”$
Jesus dixit, “Pater glorifica Nomen Tuum; et venit vox e Caelo, dicens, Et glorificavi et rursus glorificabo” (Joh. xii. 28);
Jesus dixit, “Manifestavi Tuum Nomen hominibus, et notum feci illis Nomen Tuum” (Joh. xvi. (6,) 26);
“Quodcunque petieritis in Nomine Meo, hoc faciam, ut Pater glorificetur in Filio; si quid petieritis in Nomine Meo, Ego faciam” (Joh. xiv. 13, 14);
“In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum; quotquot receperunt, dedit illis potestatem ut filii De essent, credentibus in Nomen Ipsius; et Verbum Caro factum est” (Joh. i. 1, 12{2} 14);
Jesus dixit, “Qui non credit in Ipsum, jam judicatus est, quia non credidit in Nomen Unigeniti Filii Dei” (Joh. iii. 18).
Per “Nomen Jehovae Dei” quod non prophanabitur, in secundo praecepto Decalogi, et per “Nomen Patris” quod sanctificabitur, in Oratione Dominica, non aliud intelligitur.
@1 452 pro “453”$
@2 12 pro “11”$
“Jehovah, quis commorabitur in Tabernaculo Tuo; quis habitabit in Monte sanctitatis Tuae. Qui ambulat integer, facit justitiam, et loquitur veritatem” (Psalm. xv. 1, 2);
“Jehovah abscondet me in Tentorio Suo, occultabit me in occulto Tabernaculi Sui, exaltabit me” (Psalm. xxvii. 5{1}).
“Manebo in Tabernaculo Tuo in aeternum” (Psalm. lxi. 5 (B. A. 4));
“Specta Sionem; oculi tui videant Hierosolymam, Habitaculum tranquillum, Tabernaculum quod non dissipabitur” (Esaj. xxxiii. 20);
“Jehovah Qui expandit Caelos sicut Tabernaculum ad habitandum” (Esaj. xl. 22);
“Jehovah altissimum posuisti Habitaculum Tuum, plaga non appropinquabit ad Tabernaculum Tuum” (Psalm. xci. 9, 10);
“Jehovah posuit Tabernaculum in medio illorum, ambulaturus in medio illorum” (Levit. xxvi. 11, 12);
“Jehovah deseruit Tentorium Schiluntis, Tabernaculum in quo habitavit inter homines” (Psalm. lxxviii. 60);
“Audivi vocem magnam e Caelo dicentem, Ecce Tabernaculum Dei cum hominibus, Qui habitabit cum illis” (Apoc. xxi. 3);
“Devastatum est Tabernaculum Meum” (Jerem. iv. 20; cap. x. 20);
“Evellet te ex Tabernaculo, et eradicabit te e terra viventium” (Psalm. lii. 7 (B. A. 5)).
(Praeter alibi, ut Esaj. xvi. 5{2}; cap. liv. 2; Jerem. xxx. 18; Thren. ii. 4; Hosch. ix. 6; cap. xii. 9{3}; Sach. xii. 7.)
Quoniam Antiquissima Ecclesia, quae erat Ecclesia caelestis, quia in amore in Dominum et inde in conjunctione cum Ipso, sanctum cultum habebat in tabernaculis, ideo
Ex mandato Domini Tabernaculum a Mose erectum est, in quo omnia Caeli et Ecclesiae repraesentabantur; quod tam sanctum erat, ut non liceret alicui in illud intrare, quam Mosi, Aharoni, et filiis ejus; et si quis ex populo, moreretur (Num. xvii. 27, 28 (B. A. 12, 13), cap. xviii. 1, 22, 23; cap. xix. 14-19).
Intime in illo fuit Arca, in qua binae Tabulae, quae Decalogus, super qua Propitiatorium et Cherubi; et extra velum inibi Mensa super qua Panes facierum, Altare suffitus, et Candelabrum cum septem lucernis; quae omnia erant repraesentativa Caeli et Ecclesiae. Describitur, Exod. xxvi. 7-16; cap. xxxvi. 8-37; et legitur quod
Forma ejus ostensa sit Mosi super Monte Sinai (Exod. xxv. 9; cap. xxvi. 30);
et quod datur videndum e Caelo, hoc repraesentativum Caeli et inde Ecclesiae est. In memoriam sancti cultus Domini in tabernaculis ab antiquissimis, et conjunctionis cum Ipso per amorem, mandatum est
“Festum Tabernaculorum” (de quo Levit. xxiii. 39-44; Deutr. xvi. 13, 14; Sach. xiv. 16, 18, 19).
@1 5 pro “4, 5″$
@2 5 pro “14”$
@3 9 pro “10”$
Quarta bestia ascendens ex mari, cui os loquens magna, “fecit bellum cum Sanctis et praevaluit” (vii. (20,) 21);
tum per haec ibi:
Hircus caprarum cucurrit contra Arietem, projecit eum in terram, conculcavit eum; “et extulit se contra Principem exercitus, et projectum est Habitaculum Sanctuarii Ipsius; et projecit Veritatem in terram” (viii. 5-7, 11, 12{1});
quod per “hircum caprarum” intelligatur fides separata a charitate, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae de Fide (61-68). Similia intelliguntur per haec:
“Rex surget durus faciebus, intelligens subtilia, perdet validos, et Populum Sanctorum, et contra Principem principum exsurget; et fraus prospere successura est in manu ejus” (Dan. viii. 23-25{2});
quod “rex” ille sit “hircus caprarum,” dicitur ibi (vers. 21). Consimile etiam significatur per quod
“Bestia ascendens ex abysso Bellum fecerit cum duobus Testibus, ac illos vicerit et occiderit” (Apoc.{3} xi. 7);
((videatur) n. 500): quod vicerint, est quia Laici argutias illorum, quas vocant arcana, non vident, obvelant enim illas apparentiis et fallaciis; quare dixerunt, “Quis similis est Bestiae, quis potest pugnare cum ea” (vers. 4) (n. 579-581). Quod per “sanctos” intelligantur qui in veris a Domino per Verbum sunt, constare potest ex locis supra (n. 173) adductis; et insuper ex his:
“Jesus dixit, Pater Sanctifica illos in Veritate Tua, Verbum Tuum Veritas est: Ego Sanctifico Me Ipsum, ut illi sint Sanctificati in Veritate; Ego in illis et Tu in Me” (Joh. xvii. 17, 19, 23);
“Jehovah e Sinai venit, venit ex myriadibus Sanctitatis, a dextra ignis Legis illis; in tua manu omnes Sancti Ipsius, accipiet de verbis tuis” (Deutr. xxxiii. 2,3);
ex quibus patet, quod “sancti” dicantur qui in Divinis Veris a Domino per Verbum sunt: tum, quod qui vivunt secundum praecepta, hoc est, vera Verbi, essent
“Sancti Jehovae” (Levit. xix. 2; Deutr. xxvi. 18,19);
et si facerent foedus, essent
“Gens Sancta” (Exod. xix. 5,6);
Decalogus est foedus quod facerent (n. 529{4}). Inde erat, quod locus in Tabernaculo ubi Arca erat, in qua Decalogus, vocatus sit “Sanctum Sanctorum” (Exod. xxvi. 33,34).
“Sancti” dicuntur qui vivunt secundum vera Verbi; non quod illi sancti sint, sed quod vera in illis sancta sint, et sancta sunt cum a Domino in illis, et Dominus in illis est cum vera Verbi Ipsius (Joh. xv. 7). Ex veris a Domino
Angeli dicuntur Sancti (Matth. xxv. 31; Luc. ix. 26); Similiter Prophetae (Luc. i. 70; Apoc. xviii. 20; cap. xxii. 6);
Similiter Apostoli (Apoc. xviii. 20).
Inde est, quod
Templum dicatur” Templum Sanctitatis” (Psalm. v. 8 (B. A. 7); Psalm. lxv. 5 (B. A. 4));
Quod Sion, “Mons Sanctitatis” (Esaj. lxv. II; Jerem. xxxi. 23; Ezech. xx. 40; Psalm. ii. 6; Psalm. iii. 5 (B. A. 4); Psalm. xv. I);
Quod Hierosolyma, “Urbs Sancta” (Esaj. xlviii. 2: cap. lxiv. 10; Apoc. xxi. 2,10; Matth. xxvii 53);
Quod Ecclesia, “Populus Sanctorum” (Esaj. lxii. 12; cap. lxiii. 18; Psalm. cxlix. 1); et quoque Regnum Sanctorum (Dan. vii. 18,22,27).
Causa, quod sancti vocati sint, est quia “Angeli” in Sensu abstracto significant Divina Vera a Domino; “Prophetae,” Vera doctrinae: “Apostoli,” Vera Ecclesiae; “Templum,” Caelum et Ecclesiam quoad Divinum verum; pariter “Sion,” “Hierosolyma,” “Populus,” et “Regnum Dei:” quod non aliquis sit sanctus a se, ne quidem angeli, videatur Hiob xv. 14, 15; sed a Domino, quia “Dominus est Solus Sanctus” (Apoc. xv. 4;) ((videatur) n. 173).
@1 viii. 5-7, 11, 12 pro “vii. 5, 6, 7, 12″$
@2 23-25 pro “23, 24, 21″$
@3 Apoc. pro “cap.”$
@4 529 pro “60”$
@1 27 pro “20”$
“Ego sum Primus et Ultimus, et Qui sum Vivens, et fui Mortuus, et ecce Vivens sum in saecula saeculorum” (cap. i. 17.18);
tum hoc,
“Et vidi et ecce in medio Throni Agnum stantem tanquam Occisum: et canebant Canticum novum, dicentes, Dignus es accipere Librum, quia Occisus es, et redemisti Deo nos” (cap.v. 6,9);
“a fundatione mundi” significat ab instauratione Ecclesiae tam Judaicae quam Christianae; quod Judaei non agnoverint Divinum Humanum Domini, notum est; quod non Romano Catholici, etiam notum est; et quod nec Reformati, videatur supra (n. 294). Per “fundationem mundi” non intelligitur hic creatio mundi, sed instauratio Ecclesiae; per “mundum” enim in latissimo sensu intelligitur totus mundus, et ibi tam boni quam mali, et quandoque solum mali; at in sensu non latissimo per “mundum” intelligitur simile quod per “orbem” et per “terram,” ita Ecclesia; quod per “orbem” significetur Ecclesia, videatur (n. 551), et quod per “terram” (n. 285); quod per “fundare orbem et terram” significetur instaurare Ecclesiam, et quod per “fundationem” et “fundamentum” eorum, instauratio, constare potest
Ex Esaj. xxiv. 18; cap. xl. 21; cap. xlviii. 12, 13; cap. li. 16, 17; cap. lviii.{1} 12; Jerem. xxxi. 37; Mich. vi. 1, 2; Sach. xii. 1; Psalm. xviii. 8, 16 (B. A. 7, 15); Psalm. xxiv. 2{2}; Psalm. lxxxii. 5; Psalm. lxxxix.12 (B. A. 11).
Quod “mundus” etiam significet Ecclesiam
(Matth. xiii. 37-39; Joel i. 9, 10);
et quod Dominus ex fide in Ipsum dicatur “Salvator Mundi”
(Joh. iii. 16-19; cap. iv. 42; cap. vi. 33, 51; cap.{3} viii. 12; cap. ix. 4, 5: cap. xii. 46, 47).
Quod “mundus” etiam sit populus Ecclesiae
(Joh. xii. 19; cap. xviii. 20).
Ex his videri potest, quid significatur per “fundationem mundi,” etiam Matth. xxv. 34; Luc. xi. 50; Joh. xvii. 24; Apoc. xvii. 8{4}.
@1 lviii. pro “li.”$
@2 2 pro “2, 3″$
@3 cap. viii. 12 pro “cap. 51 viii. 12″$
@4 8 pro “18”$
“Audite omnes populi, et videte dolorem meum, virgines meae et juvenes mei iverunt in Captivitatem” (Thren. i. 18);
“Deus deseruit Habitaculum et Tentorium Suum, ubi habitavit inter homines, et dedit in captivitatem robur ejus” (Psalm. lxxviii. 60, 61);
“Omnes Pastores tuos pascet ventus, et amasii tui in Captivitatem abibunt; tunc pudefies ob omnem malitiam tuam” (Jerem.xxii. 22{1});
“Ebria faciam tela Mea, a sanguine confossi et Captivitatis” (Deut. xxxii. 42);
“Inflexi sunt et incurvati, et anima eorum in Captivitatem abibit” (Esaj. xlvi. 1, 2);
“Jehovah misit Me ad obligandum fractos corde, ad praedicandum Captivis libertatem, et Vinctis, oculis capto” (Esaj. lxi. (1); Luc. iv. 18, 19);
“Ego excitabo Illum in justitia; Ille Captivitatem Meam dimittet, non pretio neque munere” (Esaj. xlv. 13);
“Ascendisti in altum, Captivam duxisti Captivitatem” (Psalm. lxviii. 19 (B.A. 18));
“Num Captivitas justi eripietur, etiam Captivitas fortis sumetur, e Captura violenti eripietur” (Esaj. xlix. 24, 25);
“Excute te e pulvere, sede Hierosolyma, aperire vinculis colli tui Captiva filia Sionis” (Esaj. lii. 2{2}).
(Praeter alibi, ut Jerem. xlviii. 46, 47; cap. 1. 33, 34; Ezech. vi. 1-10; cap. xii. 1-12; Obad. i. 11; Psalm. xiv. 7; Jerem.{3} 1. 33, 34; Psalm. liii. 7 (B. A. 6).)
Per captivitates filiorum Israelis ab hostibus suis, de quibus in libro Judicum, et 2 Reg. xxv.{4} et apud prophetas, repraesentatae sunt et inde significatae captivitates spirituales, de quibus alibi. Simile quod per “captivos” etiam significatur per “vinctos” in sequentibus locis:
“Per sanguinem foederis tui emittam Vinctos e fovea” (Sach. ix. 11);
“Veniet ad te gemitus Vincti” (Psalm. lxxix. II);
“Colligetur Vinctus in fovea, et claudentur in claustro” (Esaj. xxiv. 22);
“Posuit Orbem in desertum, Vinctis suis non aperuit domum” (Esaj. xiv. 17{5});
“Rex dixit, “In carcere fui, et non venistis ad me ” (Matth. xxv. 36. 43{6});
Jesus dixit, “Hanc filiam Abrahami, quam Vinxit Satanas, nonne oportet solvi e vinculo hoc die Sabbathi” (Luc. xiii. 16).
@1 22 pro “12”$
@2 2 pro “1, 2″$
@3 Jerem. pro “Psalm.” (Hic est iteratio; vide mox supra.)$
@4 xxv. pro “xxx.”$
@5 17 pro “7”$
@6 43 pro “36”$
(Ut cap. i. 9; cap. ii. 2, 3, 19; cap. iii. 10);
quod sit quoad vitam secundum praecepta Domini, et quoad fidem in Ipsum, patet ab his ibi:
“Non habent quietem diu et noctu, qui adorant Bestiam et imaginem ejus; hic est Patientia sanctorum, hic servantes mandata Dei, et fidem Jesu” (Apoc. xiv. II, 12).
“Comprehensa est Bestia, et cum illa Pseudopropheta qui{1} fecit signa coram illa, per quae seduxit eos qui acceperunt characterem Bestiae, et eos qui adorarunt imaginem ejus” (cap. xix. 20);
quod haec Bestia fecerit signa coram altera, per quae seduxit illos, dicitur in hoc capite his verbis: “Et facit signa magna, ut seducat habitantes super terra, propter signa quae data ei facere coram Bestia, dicens illis facere imaginem Bestiae, et adorare illam” ((xiii.) vers. 13-15).
@1 qui pro “quae”$
“Si quis dixerit vobis, Ecce hic est Christus, aut ibi,ne credite; surgent falsi Christi et Pseudoprophetae, et dabunt signa magna et prodigia, ut in errorem inducant, si possibile, electos; ecce praedixi vobis” (xxiv. 23-25);
per “Christum” simile significatur quod hic per “Agnum,” nempe Dominus quoad Divinum Verum Verbi; quare quod dicturi “Ecce hic est Christus,” significat quod dicturi quod hoc sit Divinum Verum Verbi quod autem sit illud falsificatum significatur per haec, “Si quis dixerit vobis, hic est Christus aut ibi, ne credite, quia surgent falsi Christi et Pseudoprophetae:” quod hi sint de quibus Dominus praedixit, patet ex eo, quod dicatur, quod “illi daturi sint signa magna et prodigia, ac in errorem inducturi, si possibile, electos;” simile ut de hac Bestia, quae est Pseudopropheta (vers. 13, 14, hujus capitis). Illa quae Dominus praedixit in illo capite apud Matthaeum, fuerunt de Ultimo Tempore seu statu Ecclesiae, qui ibi intelligitur per “Consummationem saeculi.”
598. (Vers. 13.) “Et facit signa magna,” significat testificationes quod quae docent vera sint, tametsi sunt falsa. – Per “signa” significantur testificationes quod vera sint, quia olim signa facta sunt, ut testificarentur veritatem; sed postquam signa et miracula cessarunt, usque manet significatio eorum, quae est testificatio veritatis: hic autem per “signa” significantur testificationes a Bestia seu Pseudopropheta quod falsa ejus essent vera, ex causa quia post confirmationes non aliter apparent. Quod testificationes quod verum sit, per signa significentur, constare potest ex sequentibus locis:
In Consummatione saeculi “surgent falsi Christi et Pseudoprophetae, dabunt Signa magna et Portenta, ac in errorem inducent, si possibile est, etiam electos” (Matth. xxiv. 24; Marc. xiii. 22);
“Terribilia quoque Signa de Caelo erunt; erunt Signa in sole, luna et astris, resonante mari et salo” (Luc. xxi. 11, 25);
Jehovah “irrita reddit Signa mendacium, divinatores insanos reddit, rejiciens sapientes retro, et scientiam illorum stultam facit” (Esaj. xliv. 25);
“Viam gentium ne discite, et a Signis caelorum ne consternemini” (Jerem. x. 2{1});
“Sunt Spiritus daemonum facientes Signa, ad congregandum eos in bellum diei illius magni” (Apoc. xvi. 14);
“Comprehensa est Bestia et cum ea Pseudopropheta, qui fecit Signa coram illa, et seduxit” (Apoc. xix, 20).
Quod “signa” fuerint testificationes quod veritas sit, patet adhuc ab his:
Discipuli dixerunt ad Jesum, “Quodnam facis Signum, ut credamus Tibi; quid{2} operaris” (Joh. vi. 30-33);
Judaei, Scribae et Pharisaei quaerebant Signum a Domino, ut scirent quod Christus esset (Matth. xii. 38-40; cap. xvi. 1-4; Marc. viii. 11, 12; Luc. xi. 16, 29, 30; Joh. ii. 16, 18, 19);
Discipuli dixerunt ad Jesum, “Quodnam Signum Adventus Tui et Consummationis saeculi” (Matth. xxiv. 3; Marc.{3} xiii. 4);
“Si non crediderint tibi, nec audiverint vocem Signi primi, credent tamen voci Signi posterioris” (Exod. iv.{4} 8, 9);
“vox signi” est testificatio.
“Posuerunt inter eos verba Signorum Suorum” (Psalm. cv. 27);
Dixit ad Achasum, “Pete tibi Signum a Jehovah” (Esaj. vii. 11, 14);
“Hoc tibi Signum a Jehovah, ecce retraham umbram graduum, quae descendit in gradibus Achasi pro sole” (Esaj. xxxviii. 7, 8);
“Dixit Hischias, Quodnam Signum quod ascensurus sim in domum Jehovae” (Esaj. xxxviii. 22{5});
“Hoc vobis Signum quod visitaturus Ego super vos in loco hoc, ut sciatis quod consistant verba Mea” (Jerem. xliv. 29, 30);
Jehovah “fac mecum Signum in bonum, ut videant osores mei et pudefiant” (Psalm. lxxxvi. 17);
“Nuntient vobis quae contingent, ut ponamus cor nostrum, indicate Signum in futurum, ut sciamus quod dii vos” (Esaj. xli. 22, 23);
“Rugierunt hostes in festi tui medio, posuerunt Signa sua Signa ” (Psalm. lxxiv. 3, 4, 9).
(Praeter alibi, ut Esaj. xlv. 11, 13; Jerem. xxxii.{6} 20, 21; Ezech. iv. 3; Psalm. lxv. 7-9{7} (B. A. 6-8); Psalm. lxxviii. 42, 43; Exod. vii.{8} 3; Num. xiv. 17, 22; Deutr. iv. 34; cap. xiii. 2-4 (B. A. 1-3); Jud. vi. 17, 21; 1 Sam. ii. 34{9}; cap. xiv. 10; Marc. xvi. 17, 18; 20{10}; Luc. ii. 11, 12, 16.)
Similia significantur per “Signa foederis”
(Gen. ix. 13; cap. xvii. 11; Ezech. xx. 12, 20).
Ex his clare videri potest quod per “signa magna,” quae facit haec Bestia Draconis, non intelligantur signa, sed testificationes ab illis, quod quae docent vera sint: unusquisque enim haereticus, qui se confirmavit in falsis, post confirmationem contestatur quod falsa ejus sint vera; non enim tunc videt vera amplius, quoniam confirmatio falsi est negatio veri, et verum negatum amittit lucem suam et quantum falsa ex confirmationis luce, quae est lux fatua, nitent, tantum lux veri fit caligo, videatur supra (n. 566).
@1 2 pro “2, 3″$
@2 quid pro “quod”$
@3 Marc. pro “Matth.”$
@4 iv. pro “xiv.”$
@5 22 pro “12”$
@6 xxxii. pro “xxxi.”$
@7 7-9 pro “7, 8″$
@8 vii. pro “vi.”$
@9 34 pro “14”$
@10 20 pro “30”$
Quod Holocaustum ex Aharone factum per ignem e Caelo consumptum sit (Levit. ix. 24);
Similiter Holocaustum factum ab Elia (1 Reg. xviii. 38).
“Ignis e Caelo” in opposito sensu fuit signum testificans quod in malis et inde falsis essent, et quod perirent, sed ille ignis fuit ignis consumens; sicut ignis e Caelo,
Qui consumpsit duos filios Aharonis (Levis. x. 1-6);
Qui consumpsit quinquaginta et ducentos viros (Num. xxvi. 10);
Qui consumpsit extrema castrorum (Num. xi. 1-4);
Qui bis consumpsit quinquaginta viros a Rege ad Eliam missos (2 Reg{1} i. 10, 12);
Ignis et sulphur e Caelo super Sodomam (Gen. xix. 24, 25);
Ignis e Caelo qui consumpsit illos qui circumdederunt castra sanctorum et urbem dilectam (de quo Apoc. xx. 9);
Discipuli irati contra impaenitentes dixerunt ad Jesum, “Visne dicamus ut Ignis descendat e Caelo, et consumat eos” (Luc. ix. 54).
Haec adducta sunt, ut sciatur quod “ignis e Caelo” significet testificationem, imo contestationem, quod verum sit verum, et in opposito sensu quod falsum sit verum, ut hic.
Praeterea “ignis” significat amorem caelestem, et inde zelum pro vero, et in opposito sensu amorem infernalem, et inde zelum pro falso (n. 468, 494).
@1 2 Reg. pro “1 Reg.”$
Omnis Ecclesia coram Domino apparet sicut homo; si in veris ex Verbo est, apparet sicut homo pulcher; si autem in veris falsificatis est, apparet ut homo monstrosus. Ecclesia ita apparet ex doctrina ejus, et ex vita secundum illam: ex quo sequitur, quod doctrina Ecclesiae sit “imago” ejus. Id quoque videri potest ex hoc: -Omnis homo est suum bonum et verum, aut suum malum et falsum; inde et non aliunde homo est homo: consequenter est doctrina et vita secundum illam, quae facit “imaginem” hominis Ecclesiae; imaginem hominis pulchri si doctrina et vita secundum illam est ex genuinis veris Verbi, at imaginem hominis monstrosi si ex veris Verbi falsificatis. Homo etiam in mundo spirituali apparet ut aliquod animal, sed ita apparet ejus affectio e longinquo illi qui in veris et bonis a Domino sunt, apparent ut agni et columbae; at qui in veris falsificatis et bonis adulteratis sunt, apparent ut noctuae et vespertiliones; illi qui in fide separata a charitate sunt, sicut dracones et hirci; qui in falsis ex malo sunt, apparent ut basilisci et crocodili; et qui tales et usque confirmaverunt doctrinalia Ecclesiae, sicut praesteres volantes. Ex his videri potest, quod doctrina Ecclesiae, et vita secundum illam, intelligatur per “imaginem Bestiae,” quam pro “habitantibus super terra” fecerunt. Sed quid porro factum est cum illis qui “adorabant imaginem Bestiae” videatur Apocalypsis (cap. xiv. 11; cap. xix. 20; cap. xx. 4). Similia per “imagines” in Sensu spirituali significantur Exod. xx. 4, 5; Levit. xxvi. 1; Deutr. iv. 16-18; Esaj. ii. 16; Ezech. vii. 20; cap. xvi. 17; cap. xxiii. 14-16.
Idola et sculptilia apud antiquos fuerunt imagines religiosi illorum; quare per illa significantur falsa et mala doctrinae (n.459).
“Verba quae Ego loquor vobis, Spiritus et vita sunt” (Joh. vi. 63).
@1 284 pro “285”$
Hoc faciunt Docti e Clero, qui justificationis arcana in scholis et gymnasiis imbuerunt; imprimis illi qui in fastu eruditionis propter illa sunt; hi damnant omnes qui non cogitant sicut illi, et quantum audent, fulminant super illos. Hoc possum memorare, quod illi qui arcana illa imbuerunt, et inde in fastu eruditionis fuerunt, in mundo spirituali tam infensi sint contra illos qui adorant Solum Dominum et non solam Fidem pro unico medio salutis agnoscunt, ut in excandescentiam irae et furoris veniant dum vident illos, et quoque dum e longinquo sentiunt sphaeram Divinam Domini, et sphaeram charitatis circum illos. Quoniam illi tales sunt, ideo describitur Draco, ut infensissimus hostis contra illos; ut quod
“Steterit coram Muliere paritura, ut postquam pepererit, fetum ejus devoraret: quodque ejecerit post Mulierem ex ore suo aquam sicut flumen, ut illam a flumine absorptam faceret: et quod iratus contra Mulierem abiverit facere bellum cum reliquis seminis ejus” (Apoc. xii. 4, 15. 17);
quod
“Ex ore Draconis, et ex ore Bestiae, et ex ore Pseudoprophetae” spiritus tres immundi, similes ranis, exiverint, ad congregandum suos in bellum diei magni Dei Omnipotentis (Apoc. xvi. 13-16; similiter, cap. xix. 19, 20, et cap. xx. 8-10);
ut et, quod
“Bestia ascendens ex abysso occiderit duos Testes, et projecerit corpora illorum super plateam Urbis magnae, quae spiritualiter vocatur Sodoma et Aegyptus, et non permiserint illa poni in monumenta” (Apoc. xi. 7-9);
per “non permittere poni in monumenta” significatur rejicere ut damnatos (n. 506).
“Omnis sitiens ite ad aquas, et cui non argentum, ite, Emite, et comedite; ite, inquam, Emite sine argento vinum et illi” Esaj. lv. 1);
“Gratis venditi estis, ideo non per argentum Redimemini” (Esaj. lii. 3);
“In sapientia tua et in intelligentia tua feceras tibi opes; et per multitudinem sapientiae in Negotiatione tua multiplicaveras tibi opes” (Ezech. xxviii. (4,) 5).
Quoniam per “Tyrum” significatur Ecclesia quoad cognitiones boni et veri, ideo de Tyro dicuntur haec:
“Omnes naves maris fuerunt ad Negotiandum negotiationem tuam: Tharschish Negotiatrix tua in argento; Javan, Thubal et Meschech, hi Mercatores tui, cum anima hominis dederunt Negotiationem Syria Negotiatrix tua cum chrysopraso: opes tuae, Negotiationes tuae, Mercatus tui, Negotiantes negotiationem tuam, cadent in cor marium in die casus tui” (Ezech. xxvii. 1 ad fin{1});
“Ejulate naves Tharschishi, quia devastata est Tyrus, cujus Mercatores principes, et Negotiatores honorati terrae” (Esaj. xxiii. 1-8).
Simile per “negotiari” intelligitur in parabola Domini, De homine peregre profecto, qui dedit servis suis talenta, ut Negotiarentur et Lucrarentur (Matth. xxv. 24-30{2});
Et de alio qui dedit servis suis decem minas, ut cum illis Negotiarentur (Luc. xix. 12-26);
Et de thesauro abscondito in agro, “quem repertum homo abscondidit, et vendidit omnia et emit agrum” (Matth. xiii. 44);
Et de quaerente pulchras margaritas, “qui cum invenisset unam pretiosam, vendidit omnia, et Emit illam” (Matth. xiii. 45, 46);
“Tales facti sunt Negotiatores tui a juventute; quisque regione sua aberrarunt, non salvans te” (Esaj. xlvii. 15).
(Praeter pluries alibi.)
@1 xxviii. 1 ad fin. pro “xxxvii: 1 ad fin. Ezech. xxxvii: 1 ad fin.”$
@2 30 pro “20”$
Quod semina quae ceciderunt in terram bonam, dederint fructum ad Triginta, ad Sexaginta, et ad Centum” (Marc. iv. 8, 20; Matth. xiii. 8, 23);
“Paterfamilias exiverit et conduxerit operarios in vineam suam hora Tertia et hora Sexta” (Matth. xx. 3, 5);
Quod super mensa in Tabernaculo ordinati fuerint Panes in duos ordines, “in quovis Sex” (Levit. xxiv. 6);
Quod “Sex hydriae positae fuerint juxta mundationem Judaeorum” (Joh. ii. 6);
Quod urbes refugii seu azyli essent Sex (Num. xxxv. 6, 7; Deutr. xix. 1-9);
Quod calamus mensurae, quo Angelus mensuram est omnia Novi Templi et Novae Urbis, fuerit Sex ulnarum (Ezech. xl. 5);
Quod propheta biberet aquam juxta mensuram, “Sextam hinis” (Ezech. iv. 11);
Quod pro oblatione sumerent “Sextam Ephae de chomere tritici” (Ezech. xlv. 13);
Quoniam “sex” significant plenum, ideo vox “sextare orta est, per quam in Sensu spirituali significatur id quod completum est et prorsus, ut quod
“Sextarent epham de chomere hordei” (Ezech. xlv. 13);
et de Gogo:
“Reverti faciam te, et Sextabo te” (Ezech. xxxix. 2);
per quod significatur, quod apud illum prorsus destruetur omne verum boni in Verbo; quinam per “Gogum” intelliguntur, videatur n. 859.
Omnes qui ad Caelum praeparati sunt, quod fit in Mundo spirituum, qui est medius inter Caelum et Infernum, post exactum tempus desiderant cum aliquo suspirio Caelum; et mox aperiuntur oculi eorum, et vident viam quae tendit ad aliquam societatem in Caelo. Hanc viam intrant, et ascendunt; et in ascensu est porta, et ibi custos: hic aperit portam, et sic ingrediuntur.
Tunc obviam fit eis inquisitor, qui eis a Moderatore dicit, ut penitius intrent; et inquirant, num alicubi domus sint quas agnoscant sicut suas, nam pro quovis novitio angelo est nova domus; et si inveniunt, renuntiant hoc, et manent ibi.
At si non inveniunt, redeunt, et dicunt quod non viderint.
Et tunc a quod nam sapiente ibi exploratur, num lux quae in illis est concordat cum luce quae in societate est, et imprimis num calor; lux enim Caeli in sua essentia est Divinum Verum, et calor Caeli in sua essentia est Divinum Bonum, utrumque Procedens a Domino, ut Sole ibi. Si alia lux et alius calor, quam lux et calor illius societatis, in illis sunt, non recipiuntur; hoc est, si aliud Verum et aliud Bonum. Quare abeunt inde, et per vias inter societates in Caelo apertas vadunt; et hoc usque dum inveniunt societatem affectionibus illorum prorsus congruam, et ibi fit habitatio illorum in aeternum; sunt enim ibi inter suos, quemadmodum inter affines et amicos, quos, quia in simili affectione sunt, ex corde amant; et ibi sunt in vitae suae faustitate, et in totius pectoris sui ex pace animae jucunditate; est enim in calore et luce Caeli delicium ineffabile, quod communicatur. Ita fit cum illis qui angeli fiunt.
Sed qui in malis et falsis sunt, illis ex venia licet ascendere in Caelum; sed cum intrant, incipiunt trahere animam seu respirare cum lucta, et mox obscuratur visus illorum, et caligat intellectus et cessat cogitatio, ac lethus obversatur oculis, et sic stant sicut stipites. Et tunc incipit cor pulsare, pectus angustari, et mens corripi angore, ac plus et plus cruciari, et in eo statu se contorquent, sicut serpens admotus igni; quare devolvunt se inde, et per praecipitium, quod tunc eis apparet, se dejiciunt, nec quiescunt quam in Inferno apud sui similes, ubi possunt animam trahere, et ubi cor eorum libere vibratur. Postea odio habent Caelum, et rejiciunt verum, et corde blasphemant Dominum, credentes quod cruciatus et tormina illorum in Caelo ab Ipso fuerint.
Ex his paucis videri potest, qualis sors illorum est, qui nihili pendunt vera, quae tamen faciunt lucem in qua sunt angeli Caeli, et qui nihili pendunt bona, quae tamen faciunt calorem in quo sunt angeli Caeli: tum ex his videri potest, quantum errant, qui credunt quod quisque possit frui beatitudine caelesti, modo admittatur in Caelum. Fides enim hodierna est, quod in Caelum recipi sit ex sola misericordia; et quod receptio in caelum sit, sicut qui in mundo in domum nuptiarum venit, et tunc simul in gaudia et laetitias ibi; at sciant quod communicatio affectionum sit in mundo spirituali, quoniam homo tunc spiritus est, et vita spiritus est affectio, et ex illa et secundum illam est cogitatio, et quod affectio homogenea conjungat, et affectio heterogenea disjungat, et quod heterogeneum cruciet, diabolum in Caelo, et angelum in Inferno. Quamobrem separati sunt juste secundum diversitates, varietates, et differentias affectionum quae amoris sunt.
Datum est videre ultra trecentos ex Clero Orbis Reformati, omnes eruditos, qua sciverunt solam Fidem confirmare usque ad justificationem, et quidam ultra; et quia apud illos quoque erat fides quod Caelum sit modo admissio ex gratia, data est illis venia ascendendi in unam Caeli societatem, quae tamen inter superiores non fuit. Et cum ascenderunt simul, tunc e longinquo visi sunt sicut vituli. Et cum intrabant Caelum, recepti sunt ab angelis civiliter, sed cum colloquebantur, occupavit illos tremor postea horror, et demum cruciatus sicut mortis, et tunc dejecerunt se praecipites. et in dejectione visi sunt sicut equi mortui. Quod apparuerint sicut vituli in ascensu, erat quia affectio naturalis videndi et sciendi exultans apparet ex correspondentia sicut vitulus; et quod in dejectione apparuerint sicut equi mortui, erat quia intellectus veri in Verbo apparet ex correspondentia sicut equus, ac intellectus nullus veri in Verbo sicut equus mortuus.
Erant pueri infra qui videbant illos descendentes, ac in descensu visos ut equos mortuos; et tunc avertebant facies, et dicebant Magistro suo, qui cum illis erat, “Quid hoc portentum; vidimus homines et nunc pro illis equos mortuos; quos quia non potuimus aspicere, avertimus facies; Magister, ne moremur in hoc loco, sed abeamus:” et abiverunt.
Et tunc Magister illos in via instruxit quid “equus mortuus;” dicens, “`Equus’ significat intellectum Verbi; omnes equi, quos vidistis, illum significarunt; quando enim homo vadit meditans ex Verbo, tunc meditatio illius e longinquo apparet ut equus, generosus et vivus sicut spiritualiter meditatur Verbum; ac vicissim miser et mortuus sicut materialiter.”
Tunc pueri quaerebant,” Quid est spiritualiter et materialiter meditari ex Verbo.”
Et respondit Magister, “Illustrabo hoc per exempla: Quis, dum legit Verbum, non cogitat de Deo, de proximo, et de Caelo. Omnis qui cogitat de Deo solum ex Persona et non ex Essentia, is materialiter cogitat; tum qui cogitat de proximo solum ex forma et non ex qualitate, is materialiter cogitat; et qui cogitat de Caelo solum ex loco, et non ex amore et sapientia ex quibus Caelum, is quoque materialiter cogitat.”
Sed dixerunt pueri,” Nos cogitavimus de Deo ex Persona, de proximo ex forma quod sit homo, et de Caelo ex loco; num ideo, cum legimus Verbum, apparuimus tunc alicui ut equi mortui.”
Dixit Magister, “Non; estis adhuc pueri, et non potuistis aliter; at percepi affectionem sciendi et intelligendi apud vos, quae quia est spiritualis, cogitavistis etiam spiritualiter. Sed redibo ad priora quae dixi, quod qui cogitat materialiter, dum legit Verbum, aut meditatur ex Verbo appareat e longinquo sicut equus mortuus; at qui spiritualiter, sicut equus vivus: et quod materialiter cogitet de Deo ac de Trinitate Dei qui solum ex Persona, et non ex Essentia. Sunt enim Attributa Divinae Essentiae plura, ut Omnipotentia, Omniscientia, Omnipraesentia, Misericordia, Gratia, Aeternitas, et alia et sunt Attributa procedentia ex Divina Essentia, quae sunt Creatio et Conservatio, Salvatio et Redemptio, illustratio et Instructio. Omnis qui de Deo solum ex Persona cogitat, facit tres Deos; dicens, quod unus Deus sit Creator et Conservator, alter Salvator et Redemptor, ac tertius illustrator et Instructor; at omnis qui de Deo ex Essentia cogitat, facit unum Deum dicens, `Deus nos creavit et conservat, nos redemit et salvat, et nos illustrat et instruit.’ Inde causa, quod qui de Trinitate Dei cogitant ex Persona et sic materialiter, non possint alter ex ideis cogitationis suae, quae materialis est, quam facere ex uno Deo tres; sed usque contra cogitationem suam tenentur dicere, quod in unoquovis sit communio omnium Attributorum, et hoc unice ex causa, quia sicut per transennam etiam cogitaverunt de Deo ex Essentia. Quare, mi discipuli, cogitate de Deo ex Essentia et ex illa de Persona et non ex Persona et ex hac de Essentia; cogitare enim ex Persona de Essentia est materialiter cogitare etiam de Essentia, at cogitare ex Essentia de Persona est spiritualiter cogitare etiam de Persona. Gentiles antiqui quia materialiter cogitaverunt de Deo, et quoque de Attributis Dei, non modo finxerunt tres Deos, sed etiam plures usque ad centum. Sciatis quod materiale non influat in spirituale, sed spirituale in materiale. Simile est cum cogitatione de proximo ex forma, et non ex qualitate ejus; ut et cum cogitatione de Caelo ex loco, et non ex amore et sapientia ex quibus Caelum. Simile est cum omnibus et singulis quae in Verbo sunt; quare qui materialem ideam de Deo fovet, et quoque de Proximo et de Caelo, non potest quicquam ibi intelligere: est illi Verbum litera mortua; et ipse apparet e longinquo, dum legit illud aut meditatur ex illo, sicut equus mortuus.
“Illi quos vidistis descendentes e Caelo, factos coram oculis vestris sicut equos mortuus, fuerunt qui occluserunt visum rationalem, apud se et apud alios per peculiare dogma, quod intellectus captandus sit sub obedientia fidei eorum; non cogitantes quod intellectus a religione occlusus sit caecus sicut talpa, et in illo mera caligo; et talis caligo quae rejicit a se omnem lucem spiritualem, obstipat influxum ejus a Domino et e Caelo, et ponit pro illo obicem in sensuali corporeo, longe infra rationale, in rebus fidei; hoc est, ponit illum juxta nasum, et figit illum in cartilagine ejus, ex quo postea ne quidem odorari potest spiritualia: unde quidam tales falsi sunt, ut dum sentiunt odorem ex spiritualibus, cadant in deliquium: per odorem intelligo perceptionem. Hi sunt qui faciunt Deum tres. Dicunt quidem ex Essentia quod Deus unus sit; at usque dum ex fide sua orant, quae est, ut Deus Pater misereatur propter Filium et mittat Spiritum Sanctum, manifeste faciunt tres Deos. Non possunt alter, orant enim ad Unum, ut misereatur propter Alterum, et mittat Tertium.
Et tunc Magister illorum docuit illos de Domino, quod Ille Deus Unus sit, in Quo Divina Trinitas.
CAPUT XIV.
ET Vidi, et ecce Agnus stans super Monte Sion, et cum Ipso centum quadraginta quatuor millia, habentes nomen Patris Ipsius Scriptum Super frontibus Suis.
2. Et audivi vocem e Caelo, tanquam vocem aquarum multarum, et tanquam vocem tonitrui magni, et vocem audivi citharaedorum pulsantium citharis suis.
3. Et canebant tanquam Canticum novum coram Throno, et coram quatuor Animalibus, et Senioribus; et nemo potuit discere Canticum, nisi quam illi centum quadraginta quatuor millia, empti de terra.
4. Hi Sunt qui cum mulieribus non sunt inquinati, Virgines enim sunt; hi Sunt qui, sequentes Agnum quocunque vadit: hi empti sunt de hominibus, primitiae Deo et Agno.
5. Et in ore illorum non est inventus dolus, immaculati enim Sunt coram Throno Dei.
6. Et vidi alium Angelum volantem in medio Caeli, habentem Evangelium aeternum evangelizare habitantibus super terra, et omni genti et tribui et linguae et populo;
7. Dicentem voce magna, Timete Deum, et date Ipsi gloriam, quia venit hora judicii Ipsius, et adorate Ipsum Qui fecit Caelum et Terram et Mare et Fontes aquarum.
8. Et alius Angelus secutus est, dicens, Cecidit, cecidit Babylon, urbs illa magna, quia ex vino irae scortationis Suae potavit omnes gentes.
9. Et tertius Angelus secutus est illos, dicens voce magna. Si quis Bestiam adoraverit, et imaginem ejus, et acceperit characterem super fronte sua et super manu sua,
10. Et ille bibet ex vino irae Dei mixto mero in poculo excandescentiae Ipsius, et cruciabitur igne et sulphure coram sanctis Angelis et coram Agno.
11. Et fumus cruciatus illorum ascendet in saecula saeculorum, et non habebunt requiem diu et noctu adorantes Bestiam et imaginem ejus, et si quis acceperit characterem nominis ejus.
12. Hic{1} patientia sanctorum est, hic custodientes
mandata Dei et fidem Jesu Christi.
@1 Hic pro “Haec”$
13. Et audivi vocem e Caelo dicentem mihi, Scribe, Beati mortui in Domino morientes a nunc; imo dicit Spiritus, ut requiescant ex laboribus suis, opera enim illorum sequuntur cum illis.
14. Et vidi, et ecce nubes alba, et super nube Sedens similis Filio Hominis, habens super capite Suo coronam auream, et in manu Sua falcem acutam.
15. Et alius Angelus exivit e Templo, clamans magna voce Sedenti super nube, Mitte falcem Tuam et mete, quia venit Tibi hora metendi, quia aruit messis terrae.
16. Et misit Sedens super nube falcem Suam super terram, et demessa est terra.
17. Et alius Angelus exivit e Templo quod in Caelo, habens et ille falcem acutam.
18. Et alius Angelus exivit ex Altari, habens potestatem super ignem, et clamavit clamore magno habenti falcem acutam, dicens, Mitte tuam falcem acutam, et vindemia botros Vineae terrae, quia maturuerunt uvae ejus.
19. Et misit Angelus falcem suam in terram, et vindemiavit vineam terrae, et conjecit in torcular irae Dei magnum.
20. Et calcatum est torcular extra urbem, et exivit
Sanguis e torculari usque ad frena equorum, a stadiis
mille sexcenti.
SENSUS SPIRITUALIS.
CONTENTUM TOTIUS CAPITIS.
DE NOVO CAELO CHRISTIANO (describitur vers. 1-5):
EVANGELIZATIO DE ADVENTU DOMINI, ET TUNC NOVA ECCLESIA (vers. 6, 7, 13):
EXHORTATIO UT RECEDANT A FIDE SEPARATA A CHARITATE, IN QUA EST HODIERNA ECCLESIA (n.9-12);
EXPLORATIO HORUM, ET MANIFESTATIO, QUOD OPERA ILLORUM SINT MALA (vers. 14-20).
CONTENTA SINGULORUM VERSUUM.
1. “Et vidi, et ecce Agnus stans super Monte Sion, et cum Ipso centum quadraginta (quatuor) millia,” significat Dominum nunc in Novo Caelo ex Christianis, qui Ipsum pro Deo Caeli et Terrae agnoverunt, et in veris doctrinae ab Ipso per Verbum fuerunt (n. 612); “habentes Nomen Patris Ipsius in frontibus suis,” significat agnitionem Divini et Divini Humani Domini apud illos (n. 613).
2. “Et audivi vocem e Caelo, tanquam vocem aquarum multarum,” significat Dominum loquentem per Novum Caelum ex Divinis Veris (n. 614); “et tanquam vocem tonitrui magni,” significat et ex Divino Amore (n. 615); “et vocem audivi citharaedorum pulsantium citharis suis,” significat confessionem Domini ex laetitia cordis ab Angelis spiritualium inferioribus Caelis (n. 616).
3. “Et canebant tanquam Canticum novum coram Throno et coram quatuor Animalibus et coram Senioribus,” significat celebrationem et glorificationem Domini coram Ipso et coram, Angelis superiorum Caelorum (n. 617); “et nemo potuit discere Canticum, nisi quam illi centum quadraginta quatuor millia,” significat quod non alii ex Christianis potuerint intelligere, et sic ex amore et fide agnoscere, quod Dominus Solus sit Deus Caeli et Terrae, quam qui a Domino in Novum hoc Caelum recepti sunt (n. 618); “empti de terra,” significat quod illi sint qui a Domino potuerunt regenerari et sic redimi in mundo (n. 619).
4. “Hi sunt qui cum mulieribus non sunt inquinati, virgines enim sunt, significat quod non adulteraverint vera Ecclesiae, et conspurcaverint illa falsis fidei, sed quod amaverint vera quia sunt vera (n. 620); “hi sunt qui sequuntur Agnum quocunque vadit,” significat quod conjuncti sint Domino per amorem et fidem in Ipsum, quia vixerunt secundum praecepta Ipsius (n. 621); “et empti sunt de hominibus,” significat hic ut prius (ii. 622); “primitiae Deo et Agno,” significat initiamentum Caeli Christiani agnoscentis Deum unum in quo Trinitas, et Dominum esse Illum (n. 623).
5. “Et in ore illorum non est inventus dolus,” significat quod non ex astu et proposito loquantur et persuadeant falsum et malum (n. 624); “immaculati enim sunt coram Throno Dei,” significat quia sunt in veris ex bono a Domino (n. 625).
6.Et vidi alium Angelum volantem in medio Caeli, habentem Evangelium aeternum evangelizare habitantibus super terra,” significat annuntiationem Adventus Domini, et Novae Ecclesiae descensurae e Caelo ab Ipso (n. 626); “et omni genti et tribui et linguae et populo,” significat cunctis qui ex religione in bonis sunt, et ex doctrina in veris (ii. 627).
7. “Dicentem voce magna, Timete Deum,” significat admonitionem ut non faciant mala, quia hoc contra Dominum est (n. 628); et date Ipsi gloriam, quia venit hora judicii Ipsius,” significat agnitionem et confessionem quod omne Verum Verbi sit a Domino, secundum quod omnis homo judicabitur (n. 629); “et adorate Ipsum Qui fecit Caelum et Terram et Mare et Fontes aquarum,” significat quod Dominus Solus colendus sit, quia Ipse Solus Creator, Salvator et Redemptor est, et ab Ipso Solo Caelum angelicum et Ecclesia et omnia illorum sunt (ii. 630).
8. “Et alius Angelus secutus est dicens, Cecidit, cecidit Babylon, urbs illa magna,” significat quod nunc Religiosum Catholico Romanum quoad sua dogmata et doctrinalia dispersum sit (ii. 631); “quia ex vino irae scortationis suae potavit omnes gentes,” significat quia per prophanationes Verbi, et per adulterationes boni et veri Ecclesiae, seduxit omnes quos dominio suo subjicere potuit (ii. 632).
9. “Et tertius Angelus secutus est illos, dicens voce magna,” significat adhuc a Domino de illis qui in Fide separata a Charitate (n 633); “Si quis Bestiam adoraverit et imaginem ejus, et acceperit characterem super fronte et super manu sua,” significat qui agnoscit et recipit doctrinam de justificatione et salvatione per solam Fidem, confirmat illam, et vivit secundum illam (n 634)
10, 11. “Et ille bibet ex vino irae Dei mixto mero in poculo excandescentiae Ipsius,” significat quod illi falsificent bona et vera Verbi, et imbuant vitam ex illis falsificatis (n. 635); “et cruciabitur igne et sulphure coram sanctis Angelis et Agno, et fumus cruciatus eorum ascendet in saecula saeculorum,” significat amorem sui et mundi et cupiditates inde, et ex his fastum propriae intelligentiae, ac cruciatum in Inferno ex illis (n. 636); “et non habebunt requiem diu et noctu adorantes Bestiam et imaginem ejus, et si quis acceperit characterem nominis ejus,” significat statum perpetuum in injucundis apud illos qui agnoscunt et recipiunt illam fidem, confirmant illam, et vivunt secundum illam (n. 637).
12. “Hic patientia sanctorum est, hic{1} custodientes mandata Dei et fidem Jesu,” significat quod homo Ecclesiae Domini, per tentationes ab illis exploretur qualis est quoad{2} vitam secundum praecepta Verbi et quoad fidem in Dominum (n. 638).
@1 hic pro “hi”$
@2 quoad pro “quod”$
13. “Et audivi vocem e Caelo dicentem mihi, (Scribe,) Beati mortui in Domino morientes a nunc,” significat praedictionem a Domino de statu illorum post mortem, qui e Nova Ecclesia Ipsius erunt, quod illis vita et felicitas aeterna (n. 639); “imo dicit{1} Spiritus. ut requiescant ex laboribus suis,” significat quod Divinum Verum Verbi doceat, quod qui affligunt animam et crucifigunt carnem propterea, habituri sint pacem in Domino (n. 640); “opera enim illorum sequuntur cum Illis,” significat sicut amaverunt et crediderunt, et inde fecerunt et locuti sunt (n. 641).
@1 dicit pro “dixit”$
14. “Et vidi, et ecce nubes alba, et super nube Sedens similis Filio Hominis,” significat Dominum quoad Verbum (n. 642); “habens super capite Suo coronam auream, et in manu Sua falcem acutam,” significat Divinam Sapientiam ex Divino Amore Ipsius, ac Divinum Verum Verbi (n. 643).
15. “Et alius Angelus ex ivit e Templo,” significat Caelum angelicum (n. 644); “clamans magna voce Sedenti super nube, Mitte falcem Tuam et mete, quia venit Tibi hora metendi, quia aruit messis terrae,” significat supplicationem Angelorum Caeli ad Dominum, ut finem imponat, et judicium faciat, quia nunc ultimus status Ecclesiae (n. 645).
16 “Et misit Sedens super nube falcem Suam, et demessa est terra,” significat finem Ecclesiae, quia non amplius Divinum Verum ibi (ii. 646).
17. “Et alius Angelus exivit e Templo quod in Caelo, habens et ille falcem acutam,” significat Caelos Regni spiritualis Domini, et Divinum Verum Verbi apud illos (n. 647).
18. “Et alius Angelus exivit ex Altare, habens potestatem super ignem,” significat caelos Regni caelestis Domini, qui in bono amoris a Domino sunt (n. 648); “et clamavit clamore magno habenti falcem acutam, dicens, Mitte tuam falcem acutam, et vindemia botros vineae terrae,” significat operationem Homini ex bono amoris Super Divinum Verum Verbi Sui in opera charitatis et fidei, quae apud homines Ecclesiae Christianae sunt (n. 649(b)); “quia maturuerunt uvae ejus,” significat quia ultimus status Ecclesiae Christianae est (n. 649(a)).
19. “Et misit Angelus falcem suam in terram, et vindemiavit vineam terrae,” significat finem Ecclesiae hodiernae Christianae (n. 650); “et conjecit in torcular irae Dei magnum,” significat exploratione” qualia erant opera illorum, quod essent mala (n. 651).
20. “Et calcatum est torcular extra urbem”, significat quod exploratio facta sit ex Divinis Veris Verbi qualia essent opera profluentia ex doctrina fidei Ecclesiae (n. 652); “et exivit sanguis e torculari usque ad frena equorum,” significat violentiam illatam Verbo per diras falsificationes veri, et inde intellectum ita obturatum ut homo vix doceri possit amplius, et sic duci per Divina vera a Domino (n. 653); “a stadiis mille sexcentis,” significat mere falsa mali (ii. 654).
(Vers. 1) “Et vidi, et ecce Agnus stans Super Monte Sion et cum Ipso centum quadraginta quatuor millia” significat Dominum nunc in Novo Caelo collecto ex illis in Ecclesiis Christianis qui Dominum Solum pro Deo Caeli et Terrae agnoverunt, et in veris doctrinae ex bono amoris ab Ipso per Verbum fuerunt – Per “vidi” significantur haec et quae in hoc capite sequuntur; per “Agnum” intelligitur Dominus quoad Divinum Humanum (n. 269, 271); per “Montem Zionis” significatur Caelum, ubi illi qui in amore in Dominum sunt, de quo sequitur; `per “centum quadraginta quatuor millia” significantur omnes qui Solum Dominum pro Deo Caeli et Terrae agnoscunt, et in veris doctrinae ex bono amoris ab Ipso per Verbum sunt (n. 348, seq.). De his actum est in capite vii.; sed ibi, quod “signati fuerint super frontibus,” ita distincti et separati a reliquis; hic nunc, quod collecti in unum, et quod ex illis Caelum. Caelum de quo hic agitur, est Caelum collectum ex Christianis a tempore Domini in mundo, et ab illis inde qui Solum Dominum adiverunt, et vixerunt secundum praecepta Ipsius in Verbo, fugiendo mala ut peccata contra Deum: hoc Caelum est Caelum Novum, ex quo Sancta Hierosolyma, hoc est, Nova Ecclesia in terris descendet (Apoc. xxi. 1, 2). Caeli autem ante Adventum Domini sunt supra illud, et vocantur Caeli antiqui; in quibus etiam omnes agnoscunt Solum Dominum pro Deo Caeli et Terrae: hi Caeli cum Novo hoc Caelo communicant per influxum. Notum est, quod per “Terram Canaanem” significetur Ecclesia, quia ibi fuit Verbum, et per id Dominus notus; tum quod in medio ejus fuerit urbs Zion et sub illa urbs Hierosolyma, utraque super monte; inde per “Sionem” et “Hierosolymam” significata sunt intima Ecclesiae; et quia Ecclesia in Caelis facit unum cum Ecclesia in terris, ideo per “Sionem” et “Hierosolymam” intelligitur Ecclesia utrobivis, sed per “Sionem” Ecclesia quoad amorem, et per “Hierosolymam” Ecclesia quoad doctrinam inde. Dicitur “Mons Zion,” quia per “montem” significatur amor (n. 336). Quod per “Montem Zionem” significetur Caelum et Ecclesia, ubi Solus Dominus colitur, constare potest a sequentibus locis:
“Ego unxi Regem Meum super Sionem; annuntiabo de statuto, Filius Meus Tu, Ego hodie genui Te; dabo gentes haereditatem Tuam: osculamini Filium, ne irascatur et pereatis; beati omnes confidentes in Ipsum” (Psalm. ii. 6-8, 12);
“Super Montem altum ascende Evangelizatrix Sion; dic, Ecce Dominus Jehovih in forti venit” (Esaj. xl. 9, 10);
“Exulta valde, Filia Sionis; ecce Rex tuus tibi venit Justus et Salvator” (Sach. ix. 9; Matth. xxi. 2, 4, 5; Joh. xii. 14, 15);
“Exclama et jubila Habitatrix Sionis, quia magnus in medio tui Sanctus Israelis” (Esaj. xii. 6);
“Redempti Jehovae revertentur Sionem cum cantu” (Esaj. xxxv. 10);
Jubila et laetare Filia Sionis: ecce Ego veniens ut habitem in medio tui” (Sach. ii. 14, 15 (B.A. 10, 11));
“Quis dabit in Sione salutem Israelis” (Psalm. xiv. 7; Psalm. liii. 7 (B.A. 6));
“Fundabit Dominus Jehovih in Sione lapidem probationis, et tunc abolebitur foedus vestrum cum morte” (Esaj. xxviii. 16-18);
“Salus Mea non morabitur, dabo in Sione salutem” (Esaj. xlvi. 13)
“Tunc veniet Sioni Redemptor” (Esaj. lix. 20);
“Regnabit Jehovah Zebaoth in Monte Sionis” (Esaj. xxiv. 23):
“Amat Jehovah portas Sionis prae omnibus habitaculis Jacobi; gloriosa praedicanda in te, Urbs Dei; hic natus est ibi; omnes fontes mei in te” (Psalm. lxxxvii. 2, 3, 6, 7{1};
“Elegit Jehovah Sionem, desideravit in sedem Sibi; haec requies Mea in aeternum, ibi habitabo” (Psalm. cxxxii. 13, 14);
“Filii Sionis exultent in Rege suo” (Psalm. cxlix. 2{2});
“Jehovah surge, et miserearis Sionis: venit tempus statutum; annuntiabitur in Sione Nomen Jehovae, quando congregabuntur Populi una, et Regna ad serviendum Jehovae” (Psalm. cii. 14-17, 22, 23 (B. A. 13-16, 21, 22));
“E Sione Deus effulgebit, venit Deus noster et clamabit ad Caelum sursum, et ad terram, colligite Mihi sanctos Meos” (Psalm. l. 2-5{3}).
(Praeter alibi, ut Esaj. i. 27; cap. iv. 2,5; cap. xxxi. 4, 9; cap. xxxiii. 5, 20; cap. xxxvii. 22; cap. lii. 1; cap. lxiv. 9 (B.A. 10); Jerem. vi. 2 Thren. iv. 2 Amos i. 2 Mich. iii. 10, 12; cap. iv. 1-3, 7, 8; Zeph. iii. 14, 16{4}: Joel iv. 16, 17, 21 (B.A. iii. 16, 17, 21); Sach. viii. 3; Psalm. xx. 3{5} (B. A. 2); Psalm. xlviii. 3, 4, 12-15 (B.A. 2, 3, 11-14); Psalm. lxxvi. 3 (B. A. 2): Psalm. lxxviii. 68; Psalm. cx. 1, 2; Psalm. cxlix. 2, 4; Psalm. cxxv. 1{6}; Psalm, cxxvi. 1; Psalm. cxxviii. 5, 6; Psalm. cxxxiv. 3; Psalm. cxxxv. 21{7}; Psalm. cxlvi. 10.)
Multis in locis dicitur “Virgo et Filia Zionis,” per quam non intelligitur aliqua virgo aut filia ibi, sed Ecclesia quoad affectionem boni et veri, simile quod per “Sponsam Agni” (Apoc. xxi. 2, 9; cap. xxii. 17). “Virgo et Filia Zionis” Ecclesiam Domini significat in his locis:
Esaj. i. 8: cap. iii. 16-26{8}; cap. iv. 4; cap. x. 32: cap. xvi. 1; cap. xxxvii.{9} 22; cap. lii. 2; cap. lxii. 11 Jerem. iv. 31 cap. vi. 2, 23 Thren. i 6; cap. ii. 1, 4, 8, 10, 13, 18; cap. iv. 22 : Mich. i. 13 cap. iv. 8, 10, 13; Zeph. iii. 14{10}): Sach. ii. 14 (B.A. 10){11}; cap. ix. 9; Psalm. ix. 15 (B.A. 14); et alibi.
@1 2, 3, 6, 7 pro “1, 2, 5, 6, 7″$
@2 2 pro “2, 3″$
@3 2-5 pro “1 ad 5″$
@4 16 pro “15”$
@5 3 pro “3, 6″$
@6 cxxv. 1 pro “cxix. 2, 4″$
@7 21 pro “20”$
@8 16-26 pro “16, 17, 16 ad 26″$
@9 xxxvii. pro “xxvii.”$
@10 14 pro “24”$
@11 14 pro “10”$
“Nomen Dei et Agni in frontibus suis” (cap. xxii. 4).
De his itaque, de quibus hic agitur, dicitur quod “Nomen Patris haberent scriptum in frontibus,” quia per “centum quadraginta quatuor millia signatos ex duodecim tribubus Israelis” intelliguntur Angeli superiorum Caelorum, qui omnes in Bono amoris caelestis sunt, et per “Patrem,” ut dictum est, id Bonum intelligitur. Quod angeli, de quibus hic agitur, sint Angeli superiorum Caelorum, videatur in Explicatione capitis septimi, in specie n. 369,{1} ibi. Per “scriptum in frontibus” significatur agnitio ex amore et fide in illis; per “scriptum” seu “inscriptum” significatur agnitio in illis, et per “frontem” significatur amor et inde intelligentia seu fides (n. 347, 605). Quod Divinum quod Pater vocatur, ac Divinum Humanum quod Filius, sint unum sicut anima et corpus, et consequenter quod Dominus quoad Divinum Humanum adeundus sit, et quod ita et non aliter adeatur Divinum quod Pater vocatur, constare potest ex tam multis locis in Verbo, ut implerent membranas si adducerentur; in aliqua copia adducta sunt in Doctrina Novae Hierosolymae de Domino (n. 29-36, 38-45, seq.); ex qua hic solum aliqua in confirmationem afferentur, quae sunt:
“Dixit Angelus Mariae, Ecce concipies in utero, et paries Filium, et vocabis Nomen Ejus Jesum. Hic erit magnus, et Filius Altissimi vocabitur. Sed Maria dixit, Quomodo fiet hoc, quoniam virum non cognosco. Respondit Angelus, Spiritus Sanctus veniet super te, et Virtus Altissimi obumbrabit te; unde quod nascetur ex te Sanctum, vocabitur Filius Dei” (Luc. i. 30-35{2});
“Angelus Domini in somnio apparuit Josepho, dicens, Ne timeas accipere Mariam Sponsam tuam, nam quod in ea natum, ex Spiritu Sancto est; et Joseph non cognovit eam, usque dum peperit Filium suum primogenitum” (Matth. i. 20, 25);
“In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum, et Verbum Caro factum est, et vidimus gloriam Ipsius, sicut gloriam Unigeniti a Patre” (Joh. i. 1, 2, 14);
Judaei quaerebant Jesum interficere, “quod Patrem proprium dixisset Deum, parem Se Ipsum faciens Deo; respondit Jesus, Quae Pater facit, haec etiam similiter facit Filius; quemadmodum Pater suscitat mortuos et vivificat, ita etiam Filius quos vult vivificat: amen dico vobis, quod veniet hora, quando mortui audient vocem Filii Dei, et qui audient, vivent” (Joh. v. 18, 19, 21, 25{3});
“Quemadmodum Pater habet vitam in Se Ipso, ita dedit Filio vitam habere in Se Ipso” (Joh. v. 26);
“Ego sum via, veritas et vita; nemo venit ad Patrem nisi per Me; si Me cognovistis, etiam Patrem Meum cognovistis, et abhinc cognovistis Ipsum et vidistis Ipsum. Dicit Ipsi Philippus, Monstra nobis Patrem. Dicit illi Jesus, Tantum tempus vobiscum sum, et non nosti Me, Philippe; qui vidit Me vidit Patrem; quomodo ergo tu dicis, monstra nobis Patrem; nonne credis, quod Ego in Patre et Pater in Me sit{4}; credite Mihi, quod Ego in Patre et Pater in Me” (Joh. xiv. 6-11);
“Ego vitam aeternam do ovibus Meis; Ego et Pater unum sumus.” Et Judaei indignati, quod Se Ipsum faceret Deum; et dixit, Facio opera Patris, “operibus credite, ut cognoscatis et credatis, quod Pater in Me et Ego in Patre” (Joh. x. 28-38);
“Qui videt Me, videt Ipsum Qui misit Me” (Joh. xii. 45);
“Omnia quaecunque Pater habet Mea sunt” (Joh. xvi. 15);
“Quod Pater dederit omnia in manus Ipsius” (Joh. xiii. 3);
“Pater, dedisti Mihi potestatem omnis carnis: haec est vita aeterna, ut cognoscant Te solum Deum, et Quem misisti Jesum Christum: omnia Mea Tua sunt et Tua Mea” (Joh. xvii. 2, 3, 10);
“Data est Mihi omnis potestas in Caelis et in Terris” (Matth. xxviii. 18);
“Quodcunque petieritis in Nomine Meo, hoc faciam; et Ego faciam” (Joh. xiv. 13, 14);
Spiritus veritatis “non loquetur ex Se Ipso, sed ex Meo accipiet, et an nuntiabit vobis” (Joh. xvi. 13, 14);
“Qui manet in Me et Ego in illo, hic fert fructum multum; quia sine Me non potestis facere quicquam” (Joh. xv. 5).
(Praeter alibi)
Sunt adhuc plura in Veteri Testamento, ex quibus etiam aliqua afferentur:
“Puer natus est nobis, Filius datus est nobis, super Cujus humero Principatus: et vocabitur nomen Ipsius, Mirabilis, Consiliarius, Deus, Heros, Pater Aeternitatis, Princeps Pacis” (Esaj. ix. 5 (B.A. 6));
“Virgo concipiet Filium, et vocabitur Nomen Ipsius Deus nobiscum” (Esaj. vii 14);
“Ecce dies venient, cum suscitabo Davidi Germen justum, Qui regnabit Rex; et hoc Nomen Ipsius quod vocabunt Ipsum, Jehovah Justitia nostra” (Jerem. xxiii 5, 6: cap. xxxiii. 15, 16);
“Tunc dicetur in die illo, Ecce Deus noster Quem exspectavimus ut liberet nos; Jehovah Quem exspectavimus; exultemus et laetemur in Salute Ipsius” (Esaj. xxv. 9):
“Tantummodo inter te Deus, et praeterea non Deus; profecto Tu Deus occultus, Deus Israelis Salvator” (Esaj. xlv. 14, 15);
“Nonne Ego Jehovah: et non amplius Deus praeter Me; Deus Justus et Salvator non praeter Me” (Esaj. xlv. 21, 22);
“Ego Jehovah, et non praeter Me Salvator” (Esaj. xliii. 11):
“Ego Jehovah Deus tuus, et Deum praeter Me non agnosces: et Salvator non praeter Me” (Hosch xiii. 4):
“Tu Jehovah Pater noster, Redemptor noster a saeculo Nomen Tuum” (Esaj. lxiii. 16);
“Sic dixit Rex Israelis, et Redemptor ejus Jehovah Zebaoth, Ego Primus et Ultimus, et praeter Me non Deus” (Esaj. xliv. 6{5});
“Sic dixit Jehovah Redemptor tuus, Ego Jehovah faciens omnia, et Solus a Me Ipso” (Esaj. xliv. 24);
“Sic dixit Jehovah Redemptor tuus, Sanctus Israelis, Ego Jehovah Deus tuus” (Esaj. xlviii. 17);
“Jehovah Petra mea, et Redemptor meus (Psalm. xix.{6} 15 (B. A. 14))
“Redemptor eorum fortis, Jehovah Zebaoth Nomen Ipsius” (Jerem. 1. 34);
“Jehovah Zebaoth Nomen Ipsius, et Redemptor tuus Sanctus Israelis, Deus totius Terrae vocabitur” (Esaj. liv. 5);
“Ut sciat omnis caro; quod Ego Jehovah Salvator tuus et Redemptor tuus fortis Jacobi” (Esaj. xlix. 26; cap. lx. 16{7});
“Quod ad Redemptorem nostrum, Jehovah Zebaoth Nomen Ipsius” (Esaj. xlvii. 4):
“Sic dixit Redemptor vester{8} Jehovah” (Esaj. xliii. 14; cap. xlix. 7).
(Et alibi, ut Luc. i. 68; Esaj. lxii. 11, 12; cap. lxiii.{9} 1, 4, 9; Jerem. xv. 20, 21; Hosch. xiii. 4, 14; Psalm. xxxi. 6 (B.A. 5); Psalm. xliv. 27 (B.A. 26); Psalm. xlix. 16 (B.A. 15); Psalm. lv. 18, 19 (B.A. 17, 18); Psalm. lxix. 19 (B.A. 18); Psalm. lxxi. 23; Psalm. ciii. 4{10}; Psalm. cvii. 2; Psalm. cxxx. 7, 8.)
Et apud Sachariam:
“In die illo erit Jehovah in Regem super totam Terram; in die illo erit Jehovah unus, et Nomen Ipsius unum” (xiv. 9).
Sed haec pauca sunt.
@1 369 pro “362”$
@2 30-35 pro “34, 38″$
@3 18, 19, 21, 25 pro “18-26″$
@4 sit pro “manet”$
@5 6 pro “2”$
@6 xix. pro “xv.”$
@7 16 pro “60”$
@8 vester pro “tuus”$
@9 lxiii. pro “liii.”$
@10 4 pro “1”$
Audita est vox Filii Hominis, “sicut Vox aquarum multarum” (Apoc. i. 15{1});
Et vox e Throno “tanquam Vox aquarum multarum” (Apoc. xix. 6);
Et vox Dei Israelis “tanquam Vox aquarum multarum” (Ezech. xliii. 2);
“Vox Jehovae super aquis, Jehovah super aquis multis” (Psalm. xxix, 3{2});
Sonus alarum Cheruborum “sicut Sonus aquarum magnarum” (Ezech. i. 24);
per “Cherubos” significatur Verbum (n. 239), ita Divinum Verum, ex quo Dominus loquitur.
@1 15 pro “24”$
@2 3 pro “23”$
ex antiquis et ex antiquissimis, tum quod Dominus in his Caelis agnoscatur pro Deo Caeli et Terrae, dictum est prius.
“Jehovah Justitia nostra” (Jerem. xxiii. 5, 6; cap. xxxiii. 15, 16).
Ex illa idea cogitationis illorum, factum est quod non potuerint comprehendere quod Dominus ut natus in mundo possit Deus Caeli et Terrae esse, et adhuc minus quod Solus Deus sit, utcunque audiverunt et legerunt omnia illa quae supra (n. 613) allata sunt. et quoque haec ibi:
“Omnia quaecunque Pater habet Mea sunt” (Joh. (xvi. 15; tum videatur cap.) xii. 45);
Pater dedit omnia in manum Filii (Joh. xiii. 3);
Pater, dedisti Mihi “potestatem omnis carnis: omnia Mea Tua sunt et Tua Mea” (Joh. xvii. 2, 3, 10);
“Data est Mihi omnis potestas in Caelo et in Terra” (Matth. xxviii. 18);
tum quod
Conceptus sit a Jehovah Patre, et inde quod Anima Ipsius ab Ipso sit (Luc. i. 34, (35,) 38);
inde Ipsi Divina Essentia: praeter similia multa alibi. Quod illa dicta sint de Domino nato in mundo, quisque
potest videre: ut et
Quod Ipse et Pater unum sint; ac quod Ipse in Patre et Pater in Ipso sit; et quod qui videt Ipsum, videat Patrem (Joh. x. 28-38; cap. xiv. 6-11).
Haec tametsi audiverunt et legerunt, usque tamen non recedere potuerunt ab idea concepta in pueritia, et postea a docentibus confirmata, quae in tantum occlusit rationale illorum ut non potuerint videre, hoc est, intelligere haec Domini verba:
“Ego sum Via, Veritas et Vita; nemo venit ad Patrem nisi per Me” (Joh. xiv. 6);
“Qui non ingreditur per januam in caulam ovium, sed ascendit aliunde, is est fur et latro. Ego sum Janua; per Me si quis introiverit, salvabitur” (Joh. x. 1, 9);
tum quod Dominus glorificaverit Humanum Suum, hoc est, univerit Illud Divino Patris, hoc est, Divino quod in Ipso fuit a conceptione, propter causam, ut Genus humanum possit uniri Deo Patri in Ipso et per Ipsum. Quod hoc fuerit causa Adventus Domini in mundum, et glorificationis
Humani Ipsius, docet plene apud Johannem (cap. xiv., xv.,
xvii.): dicit enim
“In die illo cognoscetis, quod Ego in Patre Meo, et vos in Me, et Ego in vobis” (Joh. xiv. 20);
“Qui manet in Me et Ego in illo, hic fert fructum multum; quia sine Me non potestis facere quicquam: nisi quis manserit in Me, ejectus est foras, sicut palmes arefactus in ignem” (Joh. xv. 5, 6{1});
“Pro illis Ego sanctifico Me Ipsum, ut etiam illi sint sanctificati in veritate; ut omnes unum sint, sicut Tu Pater in Me, et Ego in Te; Ego in illis et Tu in Me” (Joh. xvii. (19,) 21, 23, 26). (Tum cap. vi. 56; et alibi.)
Ex quibus clare patet, quod Adventus Domini in mundum, et glorificatio Humani Ipsius, pro fine habuerint conjunctionem hominum cum Deo Patre in Ipso et per Ipsum; ita quod Ipse adeundus sit. Hoc quoque confirmat Dominus per id, quod toties dixerit, quod credendum sit in Ipsum, ut vitam aeternam habeant (videatur supra, n. 553{2}). Quis non videre potest, quod haec et illa a Domino dicta sint de Ipso in Humano Suo; et quod nusquam dixerit, nec dicere potuerit, quod Ipse in hominibus et homines in Ipso essent, et quod credendum sit in Ipsum ut vitam aeternam habeant, nisi Humanum Ipsius esset Divinum. Per “petere Patrem in Nomine Ipsius” non intelligitur immediate adire Deum Patrem, nec petere propter Ipsum, sed adire Dominum, et Patrem per Ipsum, quia Pater in Filio est, ac unum sunt, ut Ipse docet; “in Nomine Ipsius” hoc significat, ut etiam constare potest ex his:
“Qui non credit in Filium, jam judicatus est, quia non credidit in Nomen Unigeniti Filii Dei” (Joh. iii. 17, 18);
“Haec scripta sunt, ut credatis quod Jesus sit Christus{3} Filius Dei, et ut credentes vitam habeatis in Nomine Ipsius” (Joh. xx. 31);
Jesus dixit, “Qui hunc puerum suscipit in Nomine Meo, Me suscipit; et qui Me suscipit, suscipit Ipsum Qui misit Me” (Luc. ix. 48);
“Quicquid petieritis in Nomine Meo, hoc Ego faciam” (Joh. xiv. 13, 14).
Praeter in aliis locis, ubi dicitur “in Nomine Domini” (Matth. vii. 22; cap. xviii. 5, 20; cap. xix. 29; cap. xxiii. 39; Marc. ix. 37; cap. xvi. 17; Luc. xiii. 35; cap. xix. 38; cap. xxiv. 47; Joh. i. 12; cap. ii. 23; cap. v. 43; cap. xii. 13; cap. xv. 16; cap. xvi. 23, 24, 26, 27; cap. xvii. 6).
Quid “Nomen Dei,” et quod “Nomen Patris” sit Dominus quoad Divinum Humanum, videatur supra (n. 81, 165, 584).
@1 5, 6 pro “3, 4″$
@2 553 pro “513”$
@3 sit Christus pro “Christus sit”$
“Virgo Israel” (Jerem. xviii. 13; cap. xxxi. 4, 21; Amos v. 2; Joel i. 8);
“Virgo Filia Jehudae” (Thren. i. 15);
“Virgo Filia Sionis” (2{1} Reg. xix. 21; Esaj. xxxvii. 22; Thren. i. 4; cap. ii. 13);
“Virgines Hierosolymae” (Thren. ii. 10);
“Virgo populi Mei” (Jerem. xiv. 17).
Quare Dominus assimilavit Ecclesiam
“Decem Virginibus” (Matth. xxv. 1, seq.);
et dicitur apud Jeremiam,
“Aedificabo te, ut aedificata sis Virgo Israel; denuo exibis in chorum ludentium” (xxxi.{2} 4, 13);
et apud Davidem,
“Viderunt gressus Tuos, Deus, gressus Dei mei, Regis mei in Sanctuario; in medio Virginum tympanizantium” (Psalm. lxviii. 25, 26 (B. A. 24, 25));
et alibi,
“Filiae Regum inter pretiosas tuas,{3} consistit Regina ad dextram tuam in auro optimo Ophiris: audi Filia et vide; delectabitur Rex pulchritudine tua: etiam Filia Tyri afferet munus, facies tuas deprecabuntur divites populi: tota pretiosa Filia Regis intus; de implexis auri vestis ejus, in acupictis adducetur Regi; Virgines post illam amicae ejus, venient in palatium Regis” (Psalm. xlv. 10-16 (B. A. 9-15));
ibi per “Regem” intelligitur Dominus, per “Reginam” Ecclesia ut Uxor, per “filias” et “virgines” affectiones boni et veri. Similes affectiones per “virgines” significantur in Verbo alibi, ubi “juvenes” simul nominantur, quia “juvenes” significant vera, ac “virgines” affectiones illorum; ut in sequentibus locis:
“Ecce dies venturi, quibus immittam famem in terra, non famem ad panem, nec sitim ad aquas, sed ad audiendum verba Jehovae; in die illo deficient Virgines pulchrae, et Juvenes siti” (Amos viii. 11, 13);
“Erubesce Zidon; dixit Mare, Non parturivi, nec peperi, et non educavi Juvenes, adolescere feci Virgines” (Esaj. xxiii. 4);
“Torcular calcavit Dominus Virgini Filiae Jehudae{4}: videte dolorem meum; Virgines et Juvenes iverunt in captivitatem” (Thren. i, 4, 15, 18);
“Quantum bonum Ipsius, et quanta pulchritudo Ipsius; frumentum Juvenes, et mustum adolescere fecit Virgines” (Sach. ix. 17);
“Implebuntur plateae urbis Pueris et Puellis ludentibus in plateis ejus{5}” (Sach. viii. 5);
“Sedent in terra (, tacent Seniores Filiae Sionis, descendere fecerunt in terram caput suum) Virgines Hierosolymae; cui assimilabo te, Virgo Filia Sionis; Virgines meae et Juvenes jacuerunt in plateis” (Thren. ii. 10, 13, 21).
(Praeter alibi, ut Jerem. li. 20-23; Thren. v. 10-12 Ezech. ix. 4, 6; Psalm. lxxviii. 62-64; Deutr. xxxii. 25.)
@1 2 Reg. pro “1 Reg.”$
@2 xxxi. pro “xxx.”$
@3 tuas pro “suas”$
@4 Jehudae pro “Sionis”$
@5 ejus pro “Meis” (Vide A.C. n. 5236.)$
“Qui facit praecepta Mea ille amat Me, et amabo illum, et ad illum veniam, et apud illum mansionem faciam” (Joh. xiv. 20-23);
et alibi:
Pastor ovium, “quando proprias oves eduxerit, coram illis incedit, et oves Ipsum sequuntur, quia sciunt vocem Ipsius: oves Meae vocem Meam audiunt, et Ego cognosco eas, et sequuntur Me” (Joh. x. 4. 5, 27);
Primitiae frugum, omnis frumenti, olei et musti, fructuum arboris tum velleris, darentur Jehovae ut sanctae, et a Jehovah datae Aharoni, et post eum Sacerdoti Magno (Exod. xxii. 28{1} (B.A. 29); cap. xxiii. 19{2}; Num. xiii. 20; cap. xv. 17-21{3}; cap. xviii. 8-20; Deutr. xviii. 4{4}; cap. xxvi. 1, seq.):
tum, quod
Celebrarent Festum Primitiarum messis et panis (Exod. xxiii. 14-16, 19, 26; Levis. xxiii. 9-15, 20-25; Num. xxviii. 26 ad fin.).
Causa erat, quia “primitiae significabant id quod primum nascitur, et postea succrescit, sicut infans in hominem, et surculus in arborem; et inde significabant omne sequens usque dum fit completum, nam omne sequens in Primo est, sicut homo in infante, et arbor in surculo; et quia hoc Primum existit ante successiones, similiter in Caelo et in Ecclesia, ideo “primitiae” sanctae fuerunt Domino, et “festum primitiarum” celebratum est. Similia per “primitias” significantur
Jerem. xxiv. 1, 2; Ezech. xx. 40; Mich. vii.{5} 1; Deutr. xxxiii. 15, 21.
@1 28 pro “18”$
@2 19 pro “10”$
@3 21 pro “22”$
@4 4 pro “14”$
@5 vii. pro “vi.”$
Jesus dixit de Nathanaele, “Ecce vere Israelita, in quo Dolus non est” (Joh. i. 47{2});
“Reliquiae Israelis non loquentur Mendacium, neque invenietur in ore illorum Lingua doli” (Zeph. iii. 13);
“Non violentiam fecit, nec Dolus in ore Ipsius” (Esaj. liii 9);
“Divites impleti sunt violentia, et habitatores loquuntur Mendacium, et quoad linguam Dolus in ore illorum” (Mich. vi. 12);
“Perdes loquentes Mendacium, virum sanguinum et Doli abominabitur Jehovah” (Psalm. v. 7 (B.A. 6));
“Jehovah libera animam meam a labio Mendacii, a lingua Doli (Psalm. cxx. 2, 3);
“Docuerunt linguam suam loqui Mendacium, habitare tuum in medio Doli ob Dolum renuerunt cognoscere Me” (Jerem. ix. 5, (6));
“Circumdederunt Me Mendacio Ephraim, et Dolo domus Israelis” (Hosch. xii. 1 (B.A. xi. 12));
“Si Propositum habuerit quis occidendi socium Dolo, a cum Altari Meo abstrahes eum, et morietur” (Exod. xxi. 14);
“Maledictus faciens opus Jehovae Dolo” (Jerem. xlviii. 10).
(Praeter alibi, ut Jerem. v. 26, 27; cap. viii. 5; cap. xiv. 14; cap. xxiii. 26; Hosch. vii. 16; Zeph. i. 9; Psalm. xvii. 1; Psalm. xxiv. 4; Psalm. xxxv. 20, 21; Psalm. xxxvi. 4 (B. A. 3); Psalm. i. 19; Psalm. lii. 4, 6 (B. A. 2, 4); Psalm. lxxii. 14; Psalm. cix. 2; Psalm. cxix. 118; Hiob xiii. 7; cap. xxvii. 4.)
Dolosi in Verbo significantur per “serpentes” venenatos, ut per “crocodilos” et “viperas,” ac dolus significatur per “venenum” illorum.
@1 452 pro “453”$
@2 47 pro “48”$
Prohibitum fuit, ne aliquis ex semine Aharonis, in quo esset Macula, accederet ad Altare, ac intraret intra Velum (Levit. xxi. 17-23)
per quod significabatur, quod immaculati essent: et quoque
Prohibitum fuit, ne aliquod sacrificium ex bobus, vitulis, ovibus, capris, agnis, in quibus esset Macula, fieret (Levit. xxii. 15);
maculae etiam ibi recensentur.
“Vox clamantis in deserto, parate viam Jehovae revelabitur Gloria Jehovae, et videbunt omnis caro” (Esaj. xl. 3, 5)
“Illuminare, quia venit Lux Tua, et Gloria Jehovae super Te exorta est; super Te exorietur Jehovah et Gloria Ipsius super Te videbitur” (Esaj. lx. 1 ad fin.);
“Dabo Te in foedus populo, in Lucem Gentium, et Gloriam Meam non alteri dabo” (Esaj. xlii. 6, 8);
“Propter Me, propter Me faciam, et Gloriam Meam non alteri dabo” (Esaj. xlviii. 11{1})
“Timebunt ab ortu solis Gloriam Ipsius; veniet Zioni Redemptor” (Esaj. lix. 19. 20);
“Erumpet sicut aurora Lux Tua, Gloria Jehovae colliget Te” (Esaj. viii. 8):
“Veniet ad congregandum omnes gentes ex linguas, ut videant Gloriam eam” (Esaj. lxvi. 18):
“Dixit Jehovah, vivus Ego, et implebitur Gloria Jehovae universa terra” (Num xiv. 21{2})
“Plenitudo omnis terrae Gloria Ipsius” (Esaj. vi. 3{3});
“In principio erat Verbum, et Deus erat Verbum; in Ipso Vita erat, et Vita erat Lux hominum; erat Lux vera: et Verbum Caro factum est, et vidimus Gloriam Ipsius, Gloriam ut Unigeniti a Patre” (Joh. i. 1, 4, 9 (,14)):
“Haec dixit Esajas, quando vidit Gloriam Ipsius” (Joh. xii. 41):
“Et videbunt Filium Hominis venientem in nubibus Caeli cum Gloria” (Matth. xxiv. 3, 30);
“Caeli narrabunt Gloriam Dei” (Psalm. xix. 2 (B.A. 1));
“Et timeant Gentes Nomen Jehovae, et Reges terrae Gloriam Tuam; quod aedificaverit Sionem, et apparuerit in Gloria Sua” (Psalm. cii. 16, 17 (B.A. 15, 16))
“Gloria Dei illustrabit” Sanctam Hierosolymam, “et Lucerna ejus Agnus; et Gentes quae salvantur in Luce Ipsius ambulabunt” (Apoc. xx 23, 24{4});
“Filius Hominis venturus est in Gloria Sua: sessurus super throno Gloriae Suae” (Matth. xxv. 31{5}; Marc. viii. 38);
Quod Gloria Jehovae impleverit et obtexerit Tabernaculum (Exod. xl. 34, 15: Levit. ix. 23, 24; Num. xiv. 1-12: cap. xvi. 19; cap. xvii. 7 (B.A. xvi. 42):
Quod impleverit Domum Jehovae (I Reg. viii. 10, 11).
(Praeter alibi, ut Esaj. xxiv. 23; Ezech. i. 28; cap. viii. 4; cap. ix. 3; cap. x. 4, 18, 19; cap. xi.{6} 22, 23; Luc. ii. 32; cap. ix. 26; Joh. ii. 11{7}: cap. vii. 18; cap. xvii. 24.)
@1 11 pro “12”$
@2 21 pro “8”$
@3 3 pro “1, 2, 3″$
@4 23, 24 pro “23, 24, 25″$
@5 31 pro “3”$
@6 xi. pro “x.”$
@7 11 pro “44”$
@1 10, 11 pro “11, 12″$
@2 vers. 10, 11 pro “n. 11. 12″$
“Calix in manu Jehovae, et vino miscuit, implevit mixto, et effudit, et bibent omnes impii terrae” (Psalm. lxxv. 9 (B. A. 8)).
In Verbo multis in locis dicitur “ira” et simul “excandescentia;” et ibi “ira” praedicatur de malo, et “excandescentia” de falso, quia illi qui in malo sunt irascuntur, et illi qui in falso excandescunt; ac utraque in Verbo tribuitur Jehovae, hoc est Domino, sed intelligitur quod sit hominis contra Dominum (videatur supra, n. 525{1}). Quod in Verbo “ira” et “excandescentia” simul dicantur, patet ex his ibi:
Jehovah venit in Excandescentia et Ira: “commovebitur terra e loco suo in die Excandescentiae irae Ipsius” (Esaj. xiii. 5, 9, 13);
“Aschur, virga Irae Meae, contra populum Excandescentiae Meae mandabo illum” (Esaj. x. 5,6{2});
“Pugnabo contra vos in Ira et in Excandescentia” (Jerem. xxi. 5{3});
“Ira Jehovae contra omnes gentes, et Excandescentia contra omnem exercitum eorum” (Esaj. xxxiv. 2);
“Jehovah retribuet in Excandescentia et Ira Sua” (Esaj. lxvi. 15);
“Conculcavi populos in Ira Mea, et inebriavi illos in Excandescentia Mea” (Esaj. lxiii. 6);
“Ira et Excandescentia Mea effusa est super locum hunc” (Jerem. vii. 20).
(Praeter alibi, ut Jerem. xxxiii. 5: Ezech. v. 13; Deutr. xxix. 27.)
Et “Excandescentia irae” (Esaj. xiii. 13; Psalm. lxxviii. 49, 50; Deutr. vi.{4} 14, 15).
Et apud Esajam:
“Tantummodo in Jehovah justitia et robur, et pudefient omnes qui Excanduerunt contra Ipsum” (xlv. 24).
@1 525 pro “575”$
@2 5, 6 pro “4 ad 7″$
@3 xxi. 5 pro “xxxiii. 35″$
@4 vi. pro “iv.”$
@1 591 pro “597”$
@1 Hic pro “Haec”$
“Quisquis non suscipit crucem suam, et sequitur post Me, non est Me dignus” (Matth. x. 38);
“Jesus dixit, Si quis vult post Me venire, abneget se ipsum, tollat crucem suam, et sequatur Me” (Matth. xvi. 24; Luc. ix. 23-25; cap. xiv. 26, 27);
tum per “crucifixionem carnis” apud Paulum:
“Qui Christi sunt, carnem crucifigunt cum passionibus et concupiscentiis” (Gal. v. 24).
Quod per “mortuos” significentur qui afflixerunt animam suam, crucifixerunt carnem suam, et tentationes passi sunt, est quia per illa mortificaverunt vitam priorem, et inde sicut mortui facti sunt coram mundo; nam dixit Dominus,
“Nisi granum tritici in terram cadens Moriatur, id solum manet; si vero Moriatur, multum fructum fert” (Joh. xii. 24).
Nec alii per “mortuos” intelliguntur apud Johannem:
Jesus dixit, “Sicut Pater suscitat Mortuos et vivificat, ita Filius quos vult vivificat” (v. 21):
Apud eundem, Jesus dixit quod “Veniet hora, quando Mortui audient vocem Filii Dei, et vivent” (v. 25);
et quoque per
Resurrectionem Mortuorum (Luc. xiv.{3} 14; Apoc. xx.{4} 5, 12, 13; et alibi), (videatur supra, n. 106;)
et apud Davidem:
“Pretiosa in oculis Jehovae Mors Sanctorum Ipsius” (Psalm. cxvi. 15).
Jesus etiam dixit,
“Quisquis perdiderit animam suam propter Me, inveniet eam” (Matth. x. 39; cap. xvi. 25; Luc. ix. 24, 25; cap. xvii. 33; Joh. xii. 25).
@1 Hic pro “Haec”$
@2 640 pro “641”$
@3 xiv. pro “iv.”$
@4 xx. pro “xix.”$
“In Me pacem habeatis; in Mundo afflictionem habetis” (Joh. xvi. 33):
“Pacem relinquo vobis, Pacem Meam do vobis, non sicut mundus dat Ego do vobis” (Joh. xiv. 27).
Talis afflictio per “laborem” intelligitur in his locis:
“Per Laborem animae Suae videbit, et saturabitur, et justificabit multos” (Esaj. liii. 11);
“Jehovah vidit afflictionem nostram, et Laborem nostrum, et oppressionem nostram” (Deutr. xxvi. 7);
“Non Laborabunt in vanum, et non generabunt in terrorem” (Esaj. lxv. 23);
“Novi Laborem tuum et patientiam tuam; sed portasti, patientiam habes, et propter Nomen Meum Laborasti” (Apoc. ii. 2, 3).
In die judicii Deus “reddet unicuique secundum Opera ejus “(Rom. ii. 6);
“Omnes nos manifestabimur coram tribunali Christi, ut reportet quilibet ea quae per corpus fecit, sive bonum sive malum” (2 Corinth. v. 10);
“Venturus est Filius Hominis in gloria Patris Sui, et tunc reddet unicuique secundum Opera ejus” (Matth. xvi. 27{2});
“Exibunt qui bona fecerunt in resurrectionem vitae, qui vero mala fecerunt in resurrectionem judicii” (Joh. v. 29);
“Judicati sunt juxta ea quae scripta sunt in libris,{3} omnes secundum Opera illorum” (Apoc. xx. 12, 13):
“Ecce venio cito et merces Mea Mecum, ut dem unicuique secundum Opus ejus” (Apoc. xxii. 12):
“Ego dabo unicuique vestrum secundum Opera sua” (Apoc. ii. 23);
“Novi Opera tua” (Apoc. ii. 1, 2, 4, 9,{4} 13, 19,{5} 26; cap. iii. 1, 2, 3, 7, 8, 14, 15, 19);
“Retribuam illis juxta Opus suum, et juxta Factum manuum illorum” (Jerem. xxv. 14);
Jehovah “juxta Vias nostras et juxta Opera nostra facit nobiscum” (Sach. i. 6).
(Et multis aliis in locis.)
@1 510 pro “626”$
@2 27 pro “17”$
@3 libris pro “Libro”$
@4 9 pro “8”$
@5 19 pro “16”$
“Visuri sint Filium Hominis venientem in nubibus caeli” (haec dixit Matth. xvi. 27{3}; cap. xxiv. 30; cap. xxvi. 64; Marc. xiv. 61, 62; Luc. xxi. 27; cap. xxii. 69{4});
et nemo scit, quod per id aliud significetur, quam, quod cum venturus est ad judicium, appariturus sit in nubibus caeli; verum hoc non intelligitur, sed intelligitur quod cum venturus est ad judicium, appariturus sit in Sensu literae Verbi. Et quia nunc venit, ideo apparuit in Verbo per id, quod revelaverit quod Sensus spiritualis esset in singulis Sensus literae Verbi, et quod in eo de Solo Ipso agatur, et quod Ipse Solus sit Deus Caeli et Terrae: haec sunt quae per Adventum Ipsius in nubibus caeli intelliguntur. Quod Sensus spiritualis sit in singulis Sensus literae Verbi, et quod in illo agatur de Solo Domino, et quod Ipse Solus sit Deus Caeli et Terrae, ostensum est in binis Doctrinis Novae Hierosolymae, una de Domino, et altera de Scriptura Sacra. Quia per Adventum Domini “in nubibus caeli” intelligitur Adventus Ipsius in Suo Verbo, et tunc quando judicium facturus est, et Apocalypsis de eo agit, ideo dicitur ibi,
“Ecce venit cum Nubibus” (Apoc. i. 7);
et hic, “Vidi et ecce Nubes alba, et super Nube Sedens similis Filio Hominis.” Et in Actis Apostolorum:
Videntibus illis Jesus sublatus est in Caelum, “et Nubes suscepit Ipsum ab oculis eorum; et duo viri in vestitu albo dixerunt, Hic Jesus Qui sublatus est in Caelum, sic veniet quemadmodum Ipsum vidistis euntem in Caelum” (i. 9, 11).
Per “nubem” significatur Sensus literae Verbi, quia ille Sensus est naturalis, et Divinum Verum in luce naturali apparet ut nubes coram oculis angelorum qui in luce spirituali sunt, ut nubes alba apud illos qui in genuinis veris ex Sensu literae Verbi sunt, ut nubes obscura apud illos qui non in genuinis veris sunt, ut nubes atra apud illos qui in falsis sunt, ac ut nubes atra intermixto igne apud illos qui in fide separata a charitate sunt, quia in malis vitae. Vidi.
@1 367 pro “369”$
@2 de Domino pro “de Scriptura Sacra”$
@3 xvi. 27 pro “xvii. 5″$
@4 xxii. 69 pro “ix. 34, 35″$
@1 65 pro “66”$
@2 343 pro “363”$
“Sedebo ad judicandum omnes Gentes; emitte Falcem, quia maturuit Messis, quia magna est malitia eorum” (Joel iv. 12, 13 (B. A. iii. 12, 13));
“Exscindite seminantem et prehendentem Falcem in tempore Messis (Jerem. I. 16):
“Filia Babelis sicut area ad triturandum: adhuc parum cum veniet tempus Messis” (Jerem. li. 33{2});
“Fiet cum colligitur Messis seges stans, et brachium ejus aristas Metet; mane semen tuum efflorescit, acervus Messis in die possessionis, et dolor desperatus” (Esaj. xvii. 5, 11{3});
“Pudefacti sunt agricolae, eo quod perierit Messis agri” (Joel i. II);
Jesus dixit ad discipulos, quod adhuc quadrimeste sit, donec Messis veniat; “tollite oculos vestros, et spectate agros, quod albi sint ad Messem jam jam; Ego misi vos ad Metendum” (Joh. iv. 35-38{4});
“Jesus dixit discipulis, Messis multa est, operarii autem pauci; rogate Dominum Messis, ut mittat operarios in Messem Suam” (Matth. ix. 37, 38; Luc. x. 2).
In his locis, et quoque Esaj. xvi. 9; Jerem. v. 17; cap. viii. 20, per “messem” significatur Ecclesia quoad Divinum Verum. Sed omnia quae continentur in his versibus in hoc capite, et quoque in binis capitibus quae sequuntur, a Domino praedicta sunt in Parabola de Seminante et de collectione Messis; quae quia docet et illustrat quid significant, adducetur:
Jesus dixit, “Simile est Regnum Caelorum homini seminanti bonum Semen in agro suo, sed venit inimicus et seminavit Zizania; cum germinavit herba, apparuerunt etiam Zizania. Servi dixerunt, Visne colligamus ea; ille vero dixit, Ne forte colligentes Zizania, eradicetis simul Triticum, sinite una crescere usque ad Messem; et tempore Messis dicam Messoribus, Colligite prius Zizania, et colligate ea in fasciculos ad comburendum, Triticum vero congregate in horreum Meum. Et accesserunt discipuli ad Jesum, dicentes, Expone nobis parabolam. Jesus dixit, Qui seminat bonum Semen est Filius Hominis” (seu Dominus), “ager est mundus” (Ecclesia), “semen sunt filii regni” (vera Ecclesiae), “zizania sunt filii illius mali” (falsa ab Inferno), “inimicus qui seminat illa est Diabolus, Messis est Consummatio saeculi” (finis Ecclesiae), “Messores sunt Angeli” (Divina Vera): “quemadmodum ergo colliguntur Zizania, et igne comburuntur, sic erit in Consummatione saeculi” (in fine Ecclesiae) (Matth. xiii. 24-30, 36-43).
@1 642 pro “643”$
@2 33 pro “13”$
@3 5, 11 pro “5, 6, 11″$
@4 35-38 pro “35 ad 39″$
“Verbum quod locutus sum, judicabit in extremo die” (Joh. xii. 48);
videatur supra (n. 233, 273).
@1 65 pro “66”$
@2 343 pro “363”$
@3 465 pro “365”$
“Vae Mihi, factus sum sicut collectiones aestatis, sicut racemationes Vindemiae; non botrus ad comedendum, primitivum desiderat anima mea; perit sanctus e terra, et rectus inter homines” (Mich. vii. 1,2);
“Uvae eorum uvae fellis, botri amaritudinum illis” (Deutr. xxxii. 32);
“Vinea fuit Dilecto meo; exspectavit ut faceret uvas, sed fecit labruscas” (Esaj. v. 1, 2, 4);
“Hi respicientes ad deos alienos, amantes lagenas uvarum” (Hosch. iii. 1)
“Omnis arbor ex proprio fructu cognoscitur; non ex spinis colliguntur ficus, neque ex rubo Vindemiant uvam” (Luc. vi. 44);
“Erit in medio terrae quasi racemationes, quando consummata est Vindemia” (Esaj. xxiv. 13{1});
“Si Vindemiatores venerint tibi, non relinquent racemationes” (Jerem. xlix. 9; Obad. vers. 4, 5);
“Super Vindemiam tuam vastator cecidit” (Jerem. xlviii. 32, 33);
“Commovebimini confidentes, quia consummatur Vindemia, collectio non veniet” (Esaj. xxxii. 9, 10).
(Praeter alibi, ubi dicitur “fructus vineae,” et “ex vite.”)
Sunt bona amoris caelestis, et sunt bona amoris spiritualis; bona amoris caelestis sunt amoris in Dominum, et bona amoris spiritualis sunt amoris erga proximum; haec bona vocantur bona charitatis, ac intelliguntur per “fructus vineae,” quae sunt uvae et botri; at bona amoris in Dominum intelliguntur in Verbo per “fructus arborum,” imprimis per “olivas.”
@1 13 pro “12, 13″$
649b. “Quia maturuerunt uvae ejus,” significat quia ultimus status Ecclesiae Christianae est.–Simile significatur per “maturuerunt uvae vineae” quod supra per “aruit messis,” sed “messis” dicitur de Ecclesia in communi, et “vinea” de Ecclesia in particulari; quod “aruit messis” significet ultimum statum Ecclesiae, videatur supra (n. 645), similiter itaque “maturuerunt uvae vineae.” “Vinea” significat Ecclesiam ubi Divinum Verum Verbi est, et Dominus per id notus, quoniam “vinum” significat Verum interius, quod a Domino per Verbum est; proinde significat “vinea” hic Ecclesiam Christianam: quod “vinum” significet verum ex bono amoris, ita a Domino, videatur supra (n. 316).
Jesus dixit, “Ego sum Vitis, vos palmites; qui manet in Me et Ego in illo, hic fert fructum multum; quia sine Me non potestis facere quicquam; nisi quis manserit in Me, ejicietur foras, et sicut palmes arefactus in ignem” (Joh. xv. 5, 6);
Jesus assimilavit Regnum Caelorum Patrifamilias, qui conduxit operarios in Vineam suam (Matth. xx. 1-8);
De filiis qui operarentur in Vinea (Matth. xxi. 28);
De ficu in Vinea plantata, quae fructum non ferebat (Luc. xiii. (6-9);
Jesus dixit parabolam; homo plantavit Vineam et sepem ei circumposuit, et locavit eam agricolis, ut acciperet fructus ejus, sed occiderunt servos missos ad illos, et denique Filium (Matth. xxi. 33-39; Marc. xii. 1-9; Luc. xx. 9-16);
“Cantabo canticum amici mei de Vinea ejus; Vinea fuit Dilecto meo, quam circumdedit et plantavit Vite nobili” (Esaj. v. 1, 2, seq.);
“In die illo, Vinea meri, respondete illi; Ego Jehovah custodiens illam; in momentis irrigabo illam” (Esaj. xxvii. 2, 3);
“Pastores multi perdiderunt Vineam Meam; posuerunt illam in solitudinem” (Jerem. xii. 10, 11);
“Jehovah in judicium venit cum senioribus, vos enim succendistis Vineam” (Esaj. iii. 14);
“In omnibus Vineis planctus” (Amos v. 17{1});
“In Vineis non cantatur, nec jubilatur” (Esaj. xvi. 10).
@1 17 pro “17, 18″$
“Vinea fuit Dilecto meo in cornu filii olei; plantavit eam vite nobili, etiam Torcular excidit in ea, et exspectavit ut faceret uvas sed fecit labruscas” (Esaj. v. 1, 2);
“Emittite falcem quia maturuit messis, descendite quia plenum est Torcular, exundarunt Lacus, quia magna malitia eorum” (Joel iv. 13 (B. A. iii. 13));
“Area et Torcular non pascent eos, et mustum mentietur illi{2}” (Hosch. ix. 2{3});
“Super vindemiam tuam vastator cecidit, vinum ex Torculari cessare feci, non calcabit hedad, hedad non hedad” (Jerem. xlviii. 32, 33{4};
Paterfamilias plantavit Vineam, et fodit in ea Torcular, et locavit agricolis, sed occiderunt servos ad illos missos, et denique Filium (Matth. xxi. 33-39{5}).
Dicitur etiam “torcular” de bonis charitatis, ex quibus vera fidei, apud Joelem:
“Filii{6} Sionis gaudete; plenae sunt areae frumento, et exundant Torcularia mustum et oleum” (ii. 23, 24).
@1 635 pro “634”$
@2 illi pro “illis”$
@3 2 pro “1, 2″$
@4 32, 33 pro “33, 34″$
@5 33-39 pro “33”$
@6 Filii pro “Filiae”$
“Ego loquor in justitia, magnus ad salvandum: quare rubicundus quoad vestem Tuam, et vestes Tuae sicut Calcantis in Torculari; Torcular calcavit Solus” (Esaj. lxiii. 1-3);
“Dominus prostravit omnes robustos meos, Torcular calcavit Dominus filiae Jehudae” (Thren. i. 15);
Sedens super Equo albo” pascit gentes virga ferrea,” idemque “Calcat torcular vini furoris et irae Dei” (Apoc. xix. 15).
@1 100 pro “1000”$
Locutus sum cum quibusdam qui in Apocalypsi intelliguntur per “Draconem;” et unus ex illis mihi dixit, “Veni mecum, et jucunditates oculorum et cordium nostrorum ostendam.”
Et duxit me per sylvam opacam, et super collem, e quo potui spectare Draconum jucunda. Et vidi amphitheatrum in circi formam erectum, cum scamnis circum circa oblique sursum structis, super quibus spectatores sedebant. Illi qui sedebant super scamnis infimis apparebant mihi e longinquo sicut satyri et priapi, quidam cum velamine tegente pudenda, et quidam nudi absque illo. In scamnis supra illos sedebant scortatores et meretrices (tales mihi ex gestibus illorum apparebant).
Et tunc dixit Draco ad me, “Nunc videbis ludum nostrum.” Et vidi in aream circi tanquam juvencos, arietes, oves, haedos et agnos immissos; et postquam illi immissi sunt, aperiebatur porta, et irruebant tanquam leones juvenes, pantherae, pardi, et lupi, et cum furore invadebant gregem; ac dilaniabant et mactabant illos. At satyri, post cruentam illam caedem, spargebant arenam super locum mactationis.
Tunc dixit ad me Draco, “Hi sunt nostri ludi, qui jucundant animos nostros.”
Et respondi, “Abi, daemon; post aliquod tempus videbis amphitheatrum hoc conversum in stagnum ignis et sulphuris.”
Ille risit et abivit.
Et postea mecum cogitabam, cur talia a Domino permittuntur; et tuli responsum in corde meo, quod permittantur quam diu in Mundo spirituum sunt, sed postquam tempus illorum in illo mundo peractum est, vertuntur tales scenae theatrales in diras infernales.
Omnia illa quae visa sunt, inducta fuerunt a Draconicis per phantasias; quare non erant juvenci, arietes, oves, haedi et agni; sed fecerunt ut ita apparerent genuina bona et vera Ecclesiae, quae odio habebant. Leones juvenes, pantherae, pardi et lupi, erant apparentiae cupiditatum apud illos qui visi sunt sicut satyri et priapi. Hi absque velamine circum pudenda, erant, qui crediderunt quod mala non appareant coram Deo; et qui cum velamine, erant qui crediderunt quod appareant, sed non damnent, modo sint in fide. Scortatores et meretrices erant falsificatores veri Verbi, scortatio enim significat falsificationem veri. In mundo spirituali omnia apparent secundum correspondentias e longinquo: quae cum apparent in formis, vocantur repraesentationes spiritualium in objectis naturalium similibus.
Postea videbam illos exeuntes e sylva, Draconem in medio satyrorum et priaporum, ac calones et lixae, quae erant scortatores et meretrices, post illos. Augebatur agmen in via, et tunc datum est audire quid inter se loquebantur.
Dicebant quod viderent in prato gregem ovium cum agnis, et quod hoc signum sit quod una urbs ex urbibus Hierosolymitanis, ubi charitas primarium est prope esset. Et dixerunt, “Eamus et capiamus illam urbem, et ejiciamus habitatores, et depraedemur bona illorum.”
Accesserunt; sed erat murus circum illam, et angeli custodes super muro.
Et tunc dixerunt, “Capiamus illam per dolum; mittamus quemdam artificem peritum mussitationis, qui potest dealbare nigrum ac denigrare album, et infucare rem cujusvis objecti.”
Et inventus est unus gnarus artis metaphysicae, qui potuit vertere ideas rerum in ideas terminorum, ac ipsas res occultare sub formulis, et sic avolare sicut accipiter cum praeda sub alis. Ille instructus quomodo cum urbanis loqueretur, quod essent consocii in Religione, et quod immitterentur.
Ille accedens ad portam pulsavit; qua aperta dixit, quod cum sapientissimo illius urbis vellet loqui. Ac intravit, et deductus est ad quendam; et tunc ad illum loquebatur dicens, “Sunt mei fratres extra urbem, et petunt ut recipiantur; sunt consocii in Religione; vos et nos facimus fidem et charitatem duo Essentialia Religionis; discrimen solum est, quod vos dicatis charitatem esse primarium et inde fidem, et nos dicimus fidem esse primarium et inde charitatem; quid refert si unum aut alterum dicatur primarium, cum utrumque creditur.”
Sapiens urbis respondit, “Non loquamur de hac re soli, sed in praesentia plurium, qui sint arbitri et judices; alioquin non fit decisio.”
Et tunc arcessiti sunt; ad quos Draconicus similia verba, quae prius, loquebatur.
Et tunc respondit vir sapiens urbis: “Dixisti quod simile sit, sive charitas sumatur primarium Ecclesiae, sive fides, modo consensus sit quod utraque faciat Ecclesiam et ejus Religionem. Et tamen discrimen est quale inter prius et posterius, inter causam et effectum, inter principale et instrumentale, inter essentiale et formale. Talia dico quia animadverti quod sis artis metaphysicae gnarus, quam artem nos vocamus mussitationem, et aliqui incantationem. Sed relinquamus illos terminos. Est discrimen sicut inter id quod supra est et id quod infra est; imo, si vis credere, est discrimen sicut inter Caelum et Infernum; nam quod primarium est, hoc facit caput et pectus, et quod inde est hoc facit pedes et eorum plantas. Sed conveniamus primum, quid charitas et quid fides; quod charitas sit affectio amoris faciendi proximo bonum propter Deum, salutem et vitam aeternam; et quod fides sit cogitatio ex fiducia de Deo, salute et vita aeterna.
Sed dixit Emissarius, “Concedo quod hoc sit fides, et quoque concedo quod charitas sit illa affectio propter Deum, quia propter mandatum Ejus; non autem propter salutem et vitam aeternam.”
Et dixit sapiens urbis, “Sit hoc, modo sit propter Deum.”
Post hanc conventionem dixit sapiens urbis, “Annon affectio est primarium et cogitatio inde.”
At missus a Dracone dixit, “Hoc nego.”
Sed responsum tulit, “Non potes id negare. Annon homo cogitat ex affectione; aufer affectionem, num cogitare potes quicquam. Est prorsus sicut si auferres sonum de loquela: si auferas sonum, num poteris loqui quicquam; sonus etiam est affectionis, et loquela est cogitationis, nam affectio sonat et cogitatio loquitur. Et est quoque sicut flamma et lux: si aufers flammam, annon perit lux; simile est cum charitate, quia haec est affectio, et cum fide, quia haec est cogitatio. Nonne sic potes capere quod primarium sit omne in secundario, prorsus sicut est sonus in loquela. Ex quibus videre potes, quod si non facis primarium id quod primarium est, non sis in altero; quare si fidem, quae est in secundo loco, ponis in primo, non apparebis aliter in Caelo quam sicut inversus homo, cujus pedes stant sursum ac caput deorsum, aut sicut hariolus qui inverso corpore ambulat super palmis manuum. Quum tales apparetis in Caelo, qualia tunc sunt vestra bona opera, quae sunt charitas, nisi qualia facturus esset hariolus ille suis pedibus, quia non potest manibus. Inde est quod charitas vestra, ut quoque vidistis, est naturalis et non spiritualis, quia est inversa.”
Emissarius intellexit hoc, nam omnis Diabolus potest intelligere verum cum illud audit; sed non potest retinere, quia affectio mali, cum redit, ejicit cogitationem Veri.
Et postea sapiens urbis descripsit multis, qualis est fides quando acceptata est pro primario, quod sit mere naturalis, et quod sit mera scientia absque ulla vita spirituali, consequenter quod non sit fides: “Vestra enim charitas non est nisi quam affectio naturalis, et ex affectione naturali non procedit alia cogitatio quam naturalis, quae est vestra fides: ac paene dicere possum, quod in fide mere naturali, vix aliud spirituale sit quam in scientia de Regno Mogolis, de Fodina adamantina ibi, deque Imperatoris ejus Thesauro et Aula.”
His auditis, Draconicus iratus abivit, et renuntiavit suis extra urbem. Et cum audiverunt quod dictum sit quod charitas sit affectio amoris faciendi proximo bonum propter Deum, salutem et vitam aeternam, clamaverunt omnes, “Hoc mendacium est;” et ipse Draco, “Heu facinus; nonne omnia bona opera, quae sunt charitas, propter salutem, sunt meritoria.”
Tunc inter se dixerunt, “Convocemus adhuc plures ex nostris, et obsideamus hanc urbem; faciamus scalas, ascendamus murum, ac irruamus noctu et ejiciamus Charitates illos.”
At cum hoc moliti sunt, ecce apparuit sicut ignis e Caelo qui consumpsit illos. Sed ignis e Caelo fuit apparentia irae ex odio contra illos, quia fidem e primo loco in secundum rejecerunt; quod apparerent sicut igne consumi, erat quod sub pedibus eorum aperiretur Infernum, et deglutirentur.
His similia contigerunt pluribus in locis die Ultimi Judicii; et hoc est quod per haec verba intelligitur in Apocalypsi:
“Exibit Draco ad seducendum Gentes quae in quatuor angelis terrae, ut congreget eos in bellum. Et ascenderunt super planitiem terrae, et circumdederunt castra Sanctorum, et Urbem dilectam; sed descendit ignis a Deo e Caelo, et consumpsit eos” (xx. 8, 9).
CAPUT XV.
1. Et vidi aliud signum in Caelo, magnum et mirabile; Angelos septem habentes plagas septem ultimas, quia in illis consummata est ira Dei.
2. Et vidi tanquam Mare vitreum mixtum igne, et
victoriam habentes de Bestia, et de imagine ejus et de charactere ejus, et de numero nominis ejus, stantes juxta Mare vitreum, habentes citharas Dei;
3. Et canebant Canticum Mosis servi Dei, et Canti cum Agni, dicentes, Magna et mirabilia opera Tua, Domine Deus Omnipotens, justae et verae viae Tuae, Rex Sanctorum.
4. Quis non timeat Te, Domine, et glorificet Nomen Tuum? quia Solus Sanctus; quare omnes gentes venient et adorabunt coram Te, quia judicia Tua manifestata sunt.
5. Et post haec vidi, et ecce apertum est Templum Tabernaculi Testimonii in Caelo.
6. Et exiverunt septem Angeli habentes septem plagas e Templo, induti lino mundo et splendido, et circumamicti circa pectora zonis aureis. 7. Et unum de quatuor Animalibus dedit septem Angelis septem phialas aureas, plenas ira Dei viventis in saecula saeculorum.
8. Et impletum est Templum fumo ex gloria Dei et ex virtute Ipsius, et nemo potuit ingredi in Templum, donec consummarentur septem plagae septem Angelorum.
SENSUS SPIRITUALIS.
CONTENTUM TOTIUS CAPITIS.
PRAEPARATIO AD DETEGENDUM STATUM ULTIMUM ECCLESIAE ET AD APERIENDUM MALA ET FALSA IN QUIBUS SUNT (vers. 1, 5-8); A QUIBUS SEPARATI SUNT, QUI CONFESSI SUNT DOMINUM, ET VIXERUNT SECUNDUM PRAECEPTA IPSIUS (vers. 2-4).
CONTENTA SINGULORUM VERSUUM.
1. “Et vidi aliud signum in Caelo, magnum et mirabile,” significat revelationem a Domino de statu Ecclesiae in terris, qualis est quoad amorem et fidem (n. 656); “Angelos septem habentes plagas septimas ultimas,” significat mala et falsa in Ecclesia, qualia in ultimo ejus statu sunt, a Domino universaliter detecta (n. 657); quia in illis consummata est ira Dei, “significat devastationem Ecclesiae et tunc finem ejus (n. 658).
2. “Et vidi tanquam Mare vitreum mixtum igne,” significat ultimum terminum Mundi Spiritualis, ubi collecti erant, quibus Religio et inde Cultus, et non Bonum vitae (n. 659); “et victoriam habentes de Bestia, et de imagine ejus, et de charactere ejus, et de numero nominis ejus,” significat illos qui rejecerunt solam Fidem et doctrinam ejus, et sic non agnoverunt et imbuerunt falsa ejus, nec falsificaverunt Verbum (n. 660); “stantes juxta Mare vitreum, habentes citharas Dei,” significat Caelum Christianum in terminis, et fidem charitatis apud illos qui ibi (n.661);
3. “Et canebant Canticum Mosis servi Dei, et Canticum Agni,” significat confessionem ex charitate, ita ex vita secundum praecepta Legis, quae Decalogus, et ex fide de Divinitate Humani Domini (n. 662); “dicentes, Magna et mirabilia opera Tua, Domine Deus Omnipotens,” significat quod omnia Mundi, Caeli et Ecclesiae, creata et facta sint a Domino ex Divino Amore per Divinam Sapientiam (n. 663); “quia justae et verae viae Tuae, Rex, Sanctorum,” significat quod omnia quae procedunt ab Ipso sint justa et vera, quia est Ipsum Divinum Bonum et Divinum Verum in Caelo et in Ecclesia (n. 664).
4. “Quis non timeat Te, Domine, et glorificet Nomen Tuum,” significat quod Solus amandus et colendus sit (n. 665); “quia Solus Sanctus,” significat quod sit Verbum, Veritas et Illustratio (n. 666); “quare omnes gentes venient et adorabunt coram Te,” significat quod omnes qui in bono amoris et charitatis sunt, agnoscent Dominum Solum Deum (n. 667); “quia judicia Tua manifestata sunt,” significat quod vera Verbi aperte id testentur (n. 668).
5. (Et) posthaec vidi, et ecce apertum est Templum Tabernaculi Testimonii in Caelo,” significat quod visum sit Intimum Caeli, ubi Dominus in Sua Sanctitate in Verbo, et in Lege, quae Decalogus, est (n. 669).
6. “Et exiverunt septem Angeli habentes septem plagas e Templo,” significat praeparationem a Domino ad influxum ex Intimo Caeli in Ecclesiam, ut mala et falsa ejus detegerentur, et sic separarentur mali a bonis (n. 670); “induti lino mundo et splendido, et circumcincti circa pectora zonis aureis,” significat hoc ex veris et bonis puris et genuinis Verbi (n.671).
7. “Et unum de quatuor Animalibus dedit septem Angelis septem phialas aureas,” significat vera et bona illa, per quae mala et falsa Ecclesiae deteguntur, ex Sensu literae Verbi desumpta (n. 672); “plenas ira Dei viventis in saecula saeculorum,” significat mala et falsa apparitura et detegenda per pura et genuina vera et bona Verbi (n. 673).
8. “Et impletum est Templum fumo ex{1} gloria Dei et virtute Ejus,” significat Intimum Caeli plenum Divino Vero Spirituali et Caelesti Domini (n. 674(a)); “et nemo potuit ingredi in Templum, donec consummarentur septem plagae septem Angelorum,” significat in eo gradu ibi, ut ultra non sustineri posset, et hoc usque dum post
devastationem finis illius Ecclesiae visus est (n. 674(b)).
@1 ex pro “et”$
(Vers. 1.) “Et vidi aliud signum in Caelo, magnum et mirabile” significat revelationem a Domino de statu Ecclesiae in terris, qualis est quoad amorem et fidem. – Haec sunt de quibus in hoc capite et sequente agitur, quare haec per “signum in Caelo magnum et mirabile” significantur; quod per “signum in Caelo” significetur revelatio a Domino de Caelo et de Ecclesia, deque statu illorum, videatur supra (n. 532, 536); quod sit de amore et fide, est quia dicitur “magnum et mirabile,” ac “magnum” in Verbo dicitur de talibus quae affectionis et amoris sunt, et “mirabile” de talibus quae cogitationis et fidei sunt.
“A vola pedis usque ad caput non integritas, Plaga recens non expressa; non obligata, non emollita” (Esaj: i. 6);
Jehovah “percutit populos cum ira Plagam non curabili” (Esaj.xiv. 6);
Jehovah, “remove desuper me Plagam Tuam; a conflictu manus Tuae ego consumor” (Psalm. xxxix. II (B. A. 10));
“Desperatum est confractioni tuae, Plaga hostis percussi te propter multitudinem iniquitatis tuae, plurima facta sunt peccata tua: sed a Plagis tuis sanabo te” (Jerem. xxx. 12,14,17);
“Si non custodiens facere omnia verba Legis, mirabiles reddet Jehovah Plagas tuas, Plagas magnas et constantes, et omnem Plagam quae non scripta in libro Legis hujus, usque dum perdaris” (Deut. xxviii. (58,) 59, 61);
“Non incurret in te malum, et Plaga non appropinquabit ad tentorium tuum” (Psalm. xci. 10);
“Erit Edomus in desolationem, omnis transiens sibilabit super omnibus Plagis ejus ” (Jerem xlix. 17);
“Erit devastatio; omnis transiens praeter Babelem obstupescet, et sibilabit super omnibus Plagis ejus” (Jerem. 1. 13);
“In una die venient Plagae” Babyloni (Apoc. xviii. 8);
Duo Testes “percutient terram omni Plaga” (Apoc. xi. 6).
Per plagas Aegypti, quae quoad partem similes fuerunt plagis descriptis in sequente capite, nec aliud quam mala et falsa significatur{2}; quas plagas enumeratas videas supra (n. 503); vocantur etiam illae
“Plagae” (Exod. 1x. 14; cap. xi. 1).
Ex his patet, quod per “plagas” non aliud quam plagae spirituales, quae afficiunt homines quoad animas eorum et perdunt illos, significetur; ut quoque
Esaj. xxx. 26; Sach. xiv. 12,15; Psalm. xxxviii. 6,12(B.A. 5,11); Apoc. ix. 20{3}); cap. xvi. 21; Exod. xii. 13; cap. xxx. 12; Num. xi. 33{4}; Luc. vii. 21; et alibi.
@1 390 pro “394”$
@2 significatur pro “significantur”$
@3 20 pro “26”$
@4 33 pro “19”$
“Consummationem et Decisionem audivi a cum Jehovah super universam terram” (Esaj. xxviii. 22);
“Consummatio definita, inundata justitia: nam Consummationem et Decisionem Dominus Jehovih Zebaoth faciens in tota terra” (Esaj. x. 22,23);
“In igne Zeli Jehovae comedetur tota terra, quia Consummationem festinatam faciet cum omnibus habitatoribus terrae” (Zeph. i. 18);
“Tandem super avem abominationum desolatio, et usque
ad Consummationem et Decisionem stillabit super Devastationem” (Dan.ix. 27);
“Vastitas erit tota terra, Consummationem tamen non faciam” (Jerem. iv. 27);
Dixit Jehovah, “Descendam et videbo, num juxta clamorem, qui venit ad Me, fecerint Consummationem” (Gen. xviii.{1} 21),
de Sodoma.
“Nondum Consummata est iniquitas Emorraeorum” (Gen. xv.16{2}).
Finis Ecclesiae etiam intelligitur per “Consummationem saeculi” a Domino in his locis:
Discipuli interrogarunt Jesum, “Quodnam signum Tui Adventus et Consummationis Saeculi” (Matth. xxiv. 3);
“Tempore messis dicam messoribus, Colligite primum Zizania ad comburendum, Tritica colligite in horrea; sic erit in Consummatione Saeculi” (Matth. xiii. (30,) 40);
In Consummatione Saeculi, “exibunt Angeli et separabunt malos e medio justorum” (Matth. xiii. 49);
Jesus dixit discipulis, “Ecce Ego vobiscum sum usque ad Consummationem Saeculi” (Matth. xxviii. 20);
“usque ad Consummationem saeculi” est usque ad finem Ecclesiae, dum Nova Ecclesia, cum qua tunc Dominus erit.
@1 xviii. pro “xvii.”$
@2 xv. 16 pro “x. 22, 23″$
@1 405 pro “420”$
et de charactere ejus, et de numero nominis ejus,” significat illos qui rejecerunt solam Fidem, et doctrinam ejus, et sic non agnoverunt et imbuerunt falsa ejus, nec falsificaverunt Verbum.-Per “Bestiam” significatur fides Draconis apud Laicos (de qua cap. xiii. 1-10{1}), quia ejus imago facta est (vers. 14 ibi) per “imaginem ejus” significatur doctrina (n. 602, 634, 637): per “characterem” significatur agnitio illius fidei (n. 605, 606, 634, 637, 679); per “numerum nominis ejus” significatur falsificatio Verbi (n. 610). Ex his patet, quod per illa verba significentur qui rejecerunt solam Fidem et doctrinam ejus, et sic non agnoverunt et imbuerunt falsa ejus, nec falsificaverunt Verbum.
@1 1-10 pro “1 ad 11″$
@1 cum pro “in”$
Philippus{2} dixit, “Quem scripsit Moses in Lege et Prophetae, invenimus Jesum” (Joh. i. 46 (B. A. 45));
“In Lege Moses praecepit tales lapidare” (Joh. viii. 5); “Impleti sunt dies purificationis eorum juxta Legem Mosis” (Luc. ii. 22);
“Oportet omnia impleri quae scripta sunt in Lege Mosis et Prophetis de Me” (Luc. xxiv. 27,44);
“Nonne Moses dedit vobis Legem: Moses dedit circumcisionem; ut non solvatur Lex Mosis” (Joh. vii. 19, 22,23);
Dixit Abraham diviti in Inferno, “Habent Mosen et Prophetas, audiunto illos; si non Mosen et Prophetas audiunt, nec si quis ex mortuis resurrexerit, persuadebuntur” (Luc. xvi. 29,31);
“Defluxit super nos maledictio et juramentum, quod scriptum est in Lege Mosis servi Dei: sicut scriptum in Lege Mosis, omne malum venit super nos” (Dan. ix. 11,13,{3});
“Mementote Legis Mosis servi Mei, quam praecepi illi” (Malach. iii. 22 (B.A. iv.4));
“Dixit Jehovah ad Mosen, Ecce Ego veniam ad te in nebula nubis, ut audiat populus quando locutus fuero ad te, etiamque in te credant in aeternum” (Exod. xix. 9).
Ex his constare potest, quod per “Mosen” in lato sensu intelligatur Verbum quod ab illo scriptum est, quod vocatur Lex. Quod per “Mosen” intelligatur Lex quae Decalogus, inde sequitur; et eo plus quia Moses sculpsit Tabulas postquam priores fregerat (Exod. xxxiv. 1, 4{4}); et cum illas deportavit, radiavit facies ejus (Exod. xxxiv.{5} 29 ad fin.); quare Moses in picturis sistitur tenens Tabulas illas in manu. Etiam dicitur apud Marcum,
“Moses dixit, Honora patrem tuum et matrem tuam” (vii. 10);
“Et Joschua scripsit copiam Legis Mosis super lapidibus Altaris” (Josch. viii. 32).
Lex illa erat Decalogus. Ex his videri potest, quod hic per “canticum Mosis servi Dei” non aliud intelligatur quam confessio ex charitate, ita ex vita secundum praecepta Legis, quae Decalogus.
@1 617 pro “615”$
@2 Philippus pro “Nathanael”$
@3 13 pro “12”$
@4 xxxiv. 1, 4 pro “xxiv. 1, 3″$
@5 xxxiv. pro “xxiv.”$
664. “Quia justae et verae viae Tuae, Rex sanctorum,” significat quod omnia quae procedunt ad Ipso sint justa et vera, quia est Ipsum Divinum Bonum et Divinum Verum in Caelo et in Ecclesia. – Per “vias” significantur vera ducentia ad bonum (n. 176); et per “Regem,” cum de Domino, significatur Divinum Verum, et per “Regem sanctorum” Divinum Verum in Caelo et Ecclesia ab Ipso; per “sanctos” enim significantur qui in Divinis veris a Domino sunt (n. 173, 586); inde per “justae et verae viae Tuae, Rex sanctorum” significatur quod omnia quae procedunt a Domino justa et vera sint, quia est ipsum Divinum Verum in Caelo et in Ecclesia. Dominus vocatur “Rex” in Divino Humano Suo, quia Hoc est Messias, Unctus, Christus, Filius Dei; quod “Messias” in lingua Hebraea sit “Christus” in lingua Graeca, et quod “Messias” seu “Christus” sit Filius Dei, videatur supra (n. 520); quod “Messias” significet et Regem et Unctum in lingua Hebraea, notum est. Quod Dominus ut Rex sit Divinum Verum, est quia, “Rex” significat illud (n. 20, 483); inde est quod per “reges” significentur qui in Divinis veris a Domino sunt (Apoc. i.6; cap. v. 10),; Ex eo est, quod Caelum et Ecclesia dicantur “Regnum” Ipsius; tum quod Adventus Ipsius in mundum dicatur “Evangelium Regni.” Caelum et Ecclesia dicuntur “Regnum Ipsius” (Dan. ii. 44; cap. vii. 13, 14, 27: Matth. xii. 28; cap. xvi. 28; Marc. i. 14, 15; cap. ix. 1; cap. xv. 43; Luc. i. 33; cap. iv. 43; cap. viii. 1, 10; cap. ix. 2, 11, 27{1}; cap. x. 11; cap. xvi. 16{2}; cap. xix. 11; cap. xxi. 31; cap. xxii.18; cap. xxiii. 51):
et Adventus Ipsius dicitur
“Evangelium Regni” (Matth. iv. 23; cap. ix. 35; cap. xxiv. 14).
Sed plura de his videantur in Doctrina Novae Hierosolymae de Domino. Quod Dominus dicatur “Rex,” patet ex his locis:
“Illi cum Agno pugnabunt, sed Agnus vincet illos, quia est Dominus dominorum et Rex regum” (Apoc. xvii. 14);
Sedens super Equo albo vocatur Verbum, et Nomen Ipsius est “Dominus dominorum et Rex regum” (Apoc. xix. 13,{3} 16; Dan.ii. 47);
“Dixit Nathanael, Tu es Filius Dei, Tu es Rex Israelis” (Joh. i. 49{4}):
“Quando venerit Filius Hominis in gloria Sua, sedebit super Throno gloriae Suae; et dicet Rex illis qui e dextris et qui e sinistris” (Matth. xxv. 31, 34, 41{5});
“Clamarunt, Osanna, Benedictus Qui venit in Nomine Domini, Rex Israelis” (Joh. xii. 13);
Pilatus quaesivi Jesum, num esset Rex; “Respondit Jesus, Rex sum Ego, Ego in hoc natus sum, et in hoc veni in mundum” (Joh. xviii. 37);
“Regem in pulchritudine Sua videbunt oculi tui; Jehovah Rex noster, Ille salvabit nos” (Esaj. xxxiii. 17, 22);
“Ego Jehovah Sanctus vester, Creator Israelis Rex vester” (Esaj. xliii. 15);
“Sic dixit Jehovah Rex Israelis, ex Redemptor ejus Jehovah Zebaoth, Ego Primus et Ultimus, et praeter Me non Deus” (Esaj.xliv. 6);
“Jehovah erit in Regem super totam terram” (Sach. xiv. 9; Psalm. xlvii. 3, 7-9 (B.A. 2, 6-8));
“Attollite portae capita vestra, ut ingrediatur Rex gloriae: Jehovah Zebaoth Hic Rex gloriae” (Psalm. xxiv. 7-10);
“Suscitabo Davidi Germen justum, Qui Regnet Rex, et faciat Judicium et Justitiam in terra” (Jerem xxiii. 5; cap. xxxii. 15).
(Praeter alibi, ut Esaj. vi. 5; cap. lii. 7; Jerem. x. 7,10; cap. xlvi. 18 Ezech. xxxvii. 22, 24; Zeph. iii. 15{6}; Psalm. xx. 10 (B.A. 9); Psalm xlv. 12, 14, 16{7} (B.A. 11, 13, 15) ; Psalm. lxviii. 25 (B.A. 24); Psalm. lxxiv. 12.)
@1 27 pro “16”$
@2 16 pro “26”$
@3 13 pro “12”$
@4 49 pro “50”$
@5 41 pro “40”$
@6 Zeph. iii. 15 pro “Zeph. i. 15. cap. iii. 15″$
@7 16 pro “15”$
“Zion in Justitia redimetur, et reduces ejus in Judicio”(Esaj. i. 27);
“Sedebit super Throno Davidis et super Regno ejus ad stabiliendum illud in Judicio et Justitia” (Esaj. ix. 6 (B. A. 7));
“Exaltetur Jehovah quia inhabitat altum, et implevit Zionem{1}) Judicio et Justitia” (Esaj. xxxiii. 5);
“De hoc glorietur qui gloriatur, quod Jehovah faciat Judicium et Justitiam in terra” (Jerem. ix. 23 (B.A. 24)):
“Suscitabo Davidi Germen justum, Qui regnet Rex, et faciat Judicium et Justitiam in terra” (Jerem. xxiii. 5; cap. xxxiii. 15);
“Desponsabo te Mihi{2} in Justitia et in Judicio” (Hosch. ii. 19);
“Fluet sicut aquae{3} Judicium, et Justitia sicut torrens fortis” (Amos v. 24);
“Jehovah, Justitia Tua sicut montes Dei, Judicia Tua abyssus magna” (Psalm. xxxvi. 7 (B.A. 6));
“Jehovah educet sicut lucem Justitiam tuam{4}, et Judicium sicut meridiem” (Psalm. xxxvii. 6);
Jehovah “judicabit populum tuum{5} in Justitia, et miseros tuos{6} in Judicio” (Psalm. lxxii. 2);
“Justitia et Judicium fulcrum Throni Tui{7}” (Psalm. lxxxix. 15{8} (B.A. 14));
“Cum didicero Judicia Justitiae Tuae; septies in die laudo Te super Judiciis Justitiae Tuae” (Psalm. cxix. 7, 164);
et alibi quod facere debeant Justitiam et Judicium
(Ut Esaj. i. 21; cap. v. 16; cap. lvi. 1{9}; cap. lviii.2: Jerem. iv. 2; cap xxii.{10} 3, 13, 15; Ezech. xviii. 5; cap. xxxiii. 14, 16, 19; Amos vi 12; Mich. vii. 9; Deutr. xxxiii. 21; Joh. xvi. 8, 10);
ibi “Justitia” dicitur de bono veri, ac “Judicium” de vero boni. Quoniam Judicium dicitur de vero, et Justitia de bono, ideo in quibusdam locis dicitur “Veritas et Justitia”
(Ut Esaj. xi. 5; Psalm. lxxxv.{11} 12 (B.A. 11));
et apud Davidem,
“Judicia Jehovae Veritas, justa sunt simul; desiderabilia prae auro, et dulcia prae melle” (Psalm. xix. 10,11 (B. A. 9, 10)).
Quod Regimen Domini in Regno caelesti dicatur Justitia, et in Regno spirituali Judicium, videatur in Opere de Caelo et Inferno, Londini edito (n. 214-216).
@1 Zionem pro “terram”$
@2 te Mihi pro “Me tibi” (Vid. n. 567.)$
@3 aquae pro “aqua”$
@4 tuam pro “suam”$
@5 tuum pro “suum”$
@6 tuos pro “suos”$
@7 Tui pro “sui”$
@8 lxxxix. 15 pro “lxxix. 5″$
@9 1 pro “6”$
@10 xxii. pro “xxxii.”$
@11 lxxxv. pro “lxxv.”$
“Descendit Moses, et duae Tabulae Testimonii in manu ejus; erant Tabulae opus Dei, scriptura erat scriptura Dei, excisa super tabulis” (Exod. xxxii. 15, 16);
“Duae Tabulae Testimonii, Tabulae lapidis, scriptae
digito Dei” (Exod. xxxi. 18):
Dixit Jehovah, “In Arcam dabis Testimonium, quod dabo tibi” (Exod. xxv.{2} 16, 21, 22);
“Et Moses sumpsit et dedit in Arcam Testimonium” (Exod. xl. 20);
“Ut tegat nubes suffimenti Propitiatorium, quod super Testimonium” (Levit. xvi. 13):
Jehovah dixit ad Mosen “Relinque baculos coram Testimonio, et baculum Aharonis postea ante Testimonium” (Num. xvii. 19, 25 (B.A. 4, 10)):
“Et Moses reliquit baculos coram Jehovah” (Num. xvii. 22 (B.A. 7)).
Arca vocatur
“Arca Testimonii” (Exod. xxxi. 7);
ac Tabernaculum vocatur
“Habitaculum Testimonii” (Exod xxxviii. 21).
@1 3-9 pro “4 ad 10″$
@2 xxv. pro “xxiv.”$
Ut quod Aharoni essent Femoralia Lini cum intraret Tentorium, et accederet ad Altare (Exod. xxviii.{1} 42, 43):
Ut quod cum Aharon intraret in Sanctum, “Tunicam Lini sanctitatis indueret, Caligae Lini essent super carne ejus, Baltheo Lini cingeret se, et Cidarin Lini imponeret sibi; hae vestes sanctitatis;” et quod easdem vestes indueret cum expiaret populum (Levit. xvi. 4, 32).
Similiter
Quod Sacerdotes Levitae, “quando intrarent ad portas Atrii interioris, Vestes Lini induerent, Cidares Lini super capite, et Femoralia Lini super lumbis” (Ezech. xliv. 17, 18);
Quod Sacerdotes portarent Ephodos Lini (I Sam. xxii. 18{2}):
Quod Samuel, cum ut puer ministrabat coram Jehovah, indutus esset Ephodo Lini (I Sam ii. 18);
Quod David, cum transferebatur Arca in urbem ejus, cinctus esset Ephodo Lini (2 Sam. vi 14).
Ex his constare potest, cur
Dominus, cum lavaret pedes discipulorum, succinxerit Se Linteo, et absterserit pedes Linteo (Joh. xiii 4, 5):
Tum quod Angeli apparerent induti Linteo (Dan. x. 5; Ezech. ix. 2-4, 11: cap. x. 2-7);
Etiam Angeli visi in sepulchro Domini apparuerunt induti albo splendido et fulgurante (Matth. xxviii. 3);
Quod Angelus qui mensurabat novum Templum haberet Filum Lini in manu (Ezech. xl. 3);
quod Jeremias, ut repraesentaret statum Ecclesiae quoad verum, jussus sit
Emere Cingulum Lini, et abscondere{3} in foramine petrae juxta Euphratem, et quod postea inveniret illud corruptum (Jerem. xiii. 1-7).
Dicitur etiam apud Esajam.
“Calamum contusum non confringet, et Linum fumigans non exstinguet, et in veritatem proferet judicium” (xlii. 3).
Per “linum” in illis locis non aliud intelligitur quam Verum.
@1 xxviii. pro “xxix.”$
@2 xxii. 18 pro “xx. 11, 18″$
@3 abscondere pro “absconderet”$
“Dixit Jehovah, Sume Calicem irae e manu Mea, et fac bibere omnes gentes: quando renuerint accipere Calicem, dices, Bibendo bibetis” (Jerem. xxv. 15, 16, 28);
“Calix auri Babel in manu Jehovae, inebrians universam terram” (Jerem. li. 7);
“Dabo Calicem sororis in manum tuam, ebrietate et tristitia impleberis, Calice devastationis, Calice sororis tuae Samariae” (Ezech. xxiii. 31-34);
“Circumibit ad te Calix Jehovae, ut sit vomitus super gloria tua” (Hab, ii. 16);
“Etiam ad te, filia Edomi, transibit Calix; inebriaberis et revelaberis” (Thren. iv. 21);
“Jehovah pluet super impios, ventos procellarum; portio Calicis eorum” (Psalm. xi. 6);
“Calix in manu Jehovae, et vino miscuit, implevit mixto et effudit, bibent omnes impii terrae” (Psalm. lxxv.{1} 9 (B. A. 8));
Qui adorant Bestiam “bibent ex vino irae Dei mixto mero in Poculo excandescentiae Ipsius” (Apoc. xiv. 10);
“Excitare, surge Hierosolyma, quae bibisti e manu Jehovae Calicem Irae Ipsius; feces Calicis trepidationis bibisti” (Esaj. li. 17);
“Mulier habens aureum Calicem in manu plenum abominationibus, et immunditie scortationis” (Apoc. xvii. 4);
“Duplicate ei dupla; Poculo quo miscuit, miscete ei duplum” (Apoc, xviii. 6);
“Ego pono Hierosolymam in Calicem trepidationis omnibus populis” (Sach. xii. 2);
“Pharisaee caece, purga prius interius{2} Poculi, ut fiat etiam exterius{3} mundum” (Matth. xxiii. 25, 26; Luc. xi. 39); Jesus dixit filiis Zebedaei, “An potestis bibere Poculum quod bibiturus sum” (Matth. xx. 22,23; Marc. x. 38,39):
“Jesus dixit Petro, Poculumne, quod dederit Mihi Pater, nonne bibero illud” (Joh. xviii. 11);
Jesus in Gethsemane dixit, “Si possibile, transeat a Me Calix hic” (Matth. xxvi. 39, 42, 44);
“Jesus accipiens Poculum (dedit illis), dicens, Bibite ex eo omnes; hoc est sanguis Meus, ille Novi Testamenti” (Matth. xxvi. 27,28; Marc. xiv. 23,24; Luc. xxii. 17);
“Jehovah Calix meus, Tu sustentas sortem meam” (Psalm. xvi. 5);
“Dispones ante me mensam, Poculum meum abundabit” (Psalm. xxiii. 5):
“Quid reddam Jehovae; Calicem salutum accipiam” (Psalm. cxvi. 12, 13);
“Potare Calice consolationum” (Jerem. xvi. (7)).
Simile quod per “calicem” et “poculum” etiam significatur per “phialam,” etiam per “utrem”
(Matth. ix. 17 Luc. v. 37,38 ; Jerem. xiii. 12 ; cap. xlviii. 12; Hab. ii. 15).
Simile per “phialas,” “thuribula”et “acerras,” in quibus suffimenta, significatur quod per “suffitus;” in genere per omnis generis vasa, simile quod per illa quae in illis.
@1 lxxv. pro “lxv.”$
@2 interius pro “exterius”$
@3 exterius pro “interius”$
“Creabit Jehovah super omne habitaculum montis Zionis nubem interdiu, ac Fumum et splendorem ignis noctu; nam super omni gloria obtegumentum” (Esaj. iv. 5);
Commoti sunt postes liminum a voce clamantium Seraphim. ac domus impleta est Fumo (Esaj. vi. 4);
“Ascendit Fumus suffituum cum precibus sanctorum{1} e manu Angeli coram Deo” (Apoc. viii. 4);
“Linum Fumigans non exstinguet; in veritatem proferet judicium” (Esaj. xlii. 3).
Quod “fumus” in opposito sensu significet falsa concupiscentiarum, videatur supra (n. 422); et falsa oriunda ex fastu propriae intelligentiae (n. 452): praeterea “fumus” significat simile cum “nube” in multis locis.
@1 sanctorum pro “Angelorum”$
674b. Et nemo potuit ingredi in Templum donec consummarentur septem plagae septem Angelorum” significat in eo gradu ibi, ut ultra non sustineri posset, et hoc usque dum post devastationem finis illius Ecclesiae visus. -Per quod “nemo posset ingredi in Templum” significatur quod intimum Caeli plenum esset Divino Vero Spirituali et Caelesti, in eo gradu ut ultra non sustineri posset; per “Templum” significatur, hic ut supra, intimum Caeli; per “donec consummarentur septem plagae septem Angelorum” significatur hoc usque post devastationem finis Ecclesiae (n. 658); et per “septem plagas septem Angelorum” significantur mala et falsa quae devastant Ecclesiam et faciunt finem ejus (n. 657).
Visa est quaedam Charta a Domino per Caelum demissa in unam societatem ex Anglis, sed erat illa societas inter minimas illorum, ubi etiam duo Episcopi erant; in qua charta fuit exhortatio, ut agnoscerent Dominum pro Deo Caeli et Terrae (ut Ipse docuit, Matth. xxviii. 18); et quod recederent a Doctrina de Fide justificante sine Operibus Legis, quia erronea. Charta illa lecta fuit et exscripta a multis, et de illis, quae in ea erant, cogitabant et loquebantur ex interiori judicio sane, ac illustrabantur a Domino, et illustratio recipiebatur in luce, quae Anglis prae caeteris est insita.
At postquam receperunt illa, dixerunt inter se, “Audiamus Episcopos.” Et auditi sunt, sed contradixerunt et improbaverunt: verum illi Episcopi, qui ibi, erant ex illis qui duri corde quoad spiritualia fidei et charitatis, ex amore domini super Sancta Ecclesiae, et supereminentiae per illa etiam in politicis, in mundo facti fuerunt; quare post brevem consultationem inter se remiserunt chartam ad Caelum unde venit.
Quo facto, post aliquod murmur, plerique Laici a consensu priori suo recesserunt, et tunc Lux eorum in spiritualibus, quae prius exsplenduit, subito exstincta est: et postquam iterum admoniti erant, at frustra, vidi societatem illam subsidentem, sed quam profunde non vidi, ita subductam e conspectu Angelorum, qui unice colunt Dominum, et solam Fidem aversantur.
Sed post aliquos dies vidi ascendentes usque ad centum ex inferiore terra, quo usque parva illa societas subsidit, qui accesserunt ad me; et e quibus unus sapiens locutus dixit, “Audi mirabile: -Dum subsidimus, apparuit nobis locus primum sicut stagnum, sed mox sicut terra sicca, et postea sicut parva urbs, in qua cuivis fuit sua domus, sed vilis. Post diem consultavimus inter nos, quid faciendum. Dixerunt multi, quod duo Episcopi adeundi sint, ac mite arguendi, quia illi remiserunt chartam in Caelum, e quo demissa est, et propter id contigit nobis hoc. Elegerunt aliquos, qui abiverunt ad Episcopos” (et dixit mecum loquens quod esset unus inter illos), “et tunc quidam inter nos sapientia praepollens loquebatur ad Episcopos, ita: –
” `Audite, vos Patres, credidimus quod apud nos prae reliquis esset Ecclesia, quae in Orbe Christiano mereretur vocari Primas, et Religio quae mereretur vocari Magnas; sed data nobis est illustratio e Caelo, et in illustratione perceptio quod hodie in Orbe Christiano non sit amplius Ecclesia, nec amplius Religio.’
“Dixerunt Episcopi, `Quid loquimini; estne Ecclesia ubi est Verbum, ubi Christus Salvator notus est, et ubi sunt Sacramenta.
“Ad haec respondit noster, `Illa sunt Ecclesia, et illa faciunt Ecclesiam, ast non faciunt illam extra hominem, sed intra hominem.’ Et porro dixit, `Quoad Ecclesiam: potest Ecclesia esse ubi coluntur Tres Dii; potest Ecclesia esse, ubi tota ejus Doctrina fundatur super unico Pauli dicto false intellecto, et inde non super Verbo; potest Ecclesia esse, dum non Salvator Mundi aditur, et ubi Ipse dividitur in duos. Quoad Religionem: quis negare potest quin Religio sit fugere malum et facere bonum; num est aliqua Religio ubi docetur quod sola Fides salvet, et non Charitas; num est Religio ubi docetur quod Charitas procedens ab homine non sit nisi quam Charitas moralis et civilis; quis non videt quod in ea Charitate non sit aliquid Religionis; num est in sola Fide aliquid Facti seu Operis, et tamen in Facere consistit Religio. Num datur in universo terrarum orbe gens, apud quam Religio, quae excludit omne salvificum a bonis Charitatis, quae sunt bona Opera; cum tamen omne Religionis consistit in bono, et omne Ecclesiae in doctrina quae docebit vera, et per vera bonum. Videte patres, quae gloria nobis foret, si Ecclesia quae non est, et Religio quae non est, apud nos inchoet et oriatur.’
“Tunc Episcopi illi responderunt, `Loqueris nimis alte; annon Fides actu, quae est Fides plene justificans et salvans, est Ecclesia; et annon Fides statu, quae est Fides procedens et perficiens, est Religio; apprehendite hoc, filii.’
“Sed tunc dixit sapiens Anglus, `Audite Patres: annon homo concipit Fidem actu sicut stipes; num in stipite secundum vestram ideam tunc vivificato est Ecclesia: annon Fides statu est continuatio et progressio Fidei actu; et cum secundum vestram ideam omne salvificum est in Fide, et non aliquid in bono charitatis ab homine, ubi tunc est Religio.’
“Tunc dixerunt Episcopi, `Amice, loqueris ita, quia non scis arcana justificationis per solam Fidem: et qui illa non scit, non scit viam salvationis ab interiori. Tua via est via externa et plebeia; vade illam si vis; at scias modo, quod omne bonum sit a Deo, et nihil ab homine, et quod sic homo in spiritualibus prorsus nihil possit a se; quomodo tunc potest homo facere bonum, quod est bonum spirituale, a se;
“Ad haec indignatus Anglus loquens cum illis dixit, `Scio arcana justificationis vestra plus quam vos; et aperte vobis dico, quod in interioribus vestris arcanis non viderim nisi quam spectra. Annon Religio est agnoscere et amare Deum, ac fugere et odio habere Diabolum; estne Deus Ipsum Bonum, et Diabolus ipsum Malum; quis in universo terrarum Orbe, cui est Religio, hoc non novit; estne agnoscere et amare Deum, facere bonum, quia hoc est Dei et a Deo; et estne fugere et odio habere Diabolum, non facere malum, quia hoc est Diaboli et a Diabolo. Vestra Fides actu, quam vocavistis Fidem plene justificantem et salvantem, seu, quod idem, vester actus justificationis per solam Fidem, num docet facere aliquod bonum quod est Dei et a Deo, et num docet fugere aliquod malum quod est Diaboli et a Diabolo; prorsus nihil, quia statuitis quod in utroque nihil salutis sit. Quid vestra Fides statu, quam vocavistis Fidem procedentem et perficientem, nisi eadem cum Fide actu. Quomodo potest haec perfici, cum excluditis omne bonum ab homine sicut ab ipso, dicendo, Quomodo potest homo salvari per aliquod bonum a se, cum salvatio est gratuita: tum Quid bonum ad homine nisi meritorium, et tamen meritum Christi est omne; quare bonum facere salutis causa, foret sibi attribuere quod solius Christi est, et sic etiam foret velle semet justificare et salvare; tum Quomodo potest quis operari bonum, cum Spiritus Sanctus operatur omnia absque ulla ope hominis,’ quid tunc opus est aliquo bono accessorio ad homine, cum omne donum ad homine in se non est bonum; praeter plura. Nonne haec sunt arcana vestra; sed illa in meis oculis sunt merae argutiae et astutiae effictae propter finem ut removeatis bona Opera, quae sunt bona Charitatis, ad stabiliendum vestram solam Fidem. Et quia hoc facitis, spectatis hominem, quoad illa, et in genere quoad omnia spiritualia quae Ecclesiae et Religionis sunt, sicut stipitem, vel sicut simulachrum inanimatum, et non ut hominem creatum ad imaginem Dei, cui data est, et continue datur, facultas intelligendi et volendi, credendi et amandi, ac loquendi et faciendi, prorsus sicut a se, imprimis in spiritualibus, quia homo est homo ex illis. Si homo in spiritualibus non cogitaret et operaretur sicut a se, quid tunc Fides; quid tunc Charitas; et quid tunc Cultus; imo quid tunc Ecclesia et Religio. Nostis quod facere bonum proximo ex amore sit Charitas; at non nostis quid Charitas, cum tamen Charitas est anima, vita et essentia Fidei: et quia Charitas est omnis illa, quid tunc est Fides remota Charitate, nisi mortua; et Fides mortua non est nisi quam spectrum; voco illam spectrum, quia Jacobus Apostolus vocat Fidem absque bonis Operibus non solum mortuam sed etiam diabolicam.’
“Tunc unus ex binis illis Episcopis, cum audivit Fidem suam vocari mortuam, diabolicam, et spectrum, in tantum excanduit, ut e capite suo eriperet cidarim, et conjiceret super mensam, dicens, `Non resumam antequam ultus fuero hostes Fidei Ecclesiae nostrae;’ at movit caput, murmurans et dicens, `Ille Jacob, ille Jacob.’
“Super cidari erat bractea, cui in sculpta fuit Sola Fides. Et tunc subito apparuit monstrum e terra surgens, cum septem capitibus, cui pedes sicut ursi, et os sicut leonis, prorsus simile Bestiae quae describitur Apoc. cap. xiii. (vers. 1, 2), cujus imago facta et adorata est (vers. 14, 15, in eodem capite): hoc spectrum e mensa desumpsi, cidarim, et dilatavit illam infra, et posuit super septem suis capitibus; quo facto, terra hiabat sub pedibus ejus, et subsidit in Infernum; quo viso, clamavit Episcopus ille, `Violentia, violentia.’
“Tunc abivimus ab illis; et ecce gradus coram oculis nostris, per quos ascendimus; et redivimus supra terram, et in conspectum Caeli, ubi fuimus prius.”
Haec narravit mihi sapiens Anglus.
CAPUT XVI
ET audivi vocem magnam e Templo dicentem septem Angelis, Ite et effundite phialas irae Dei in terram.
2. Et abivit primus, et effudit phialam suam super terram, et factum est ulcus malum et noxium in hominibus habentibus characterem Bestiae, et imaginem ejus adorantibus.
3. Et secundus Angelus effudit phialam suam in mare, et factus est sanguis tanquam mortui, et omnis anima viva mortua est in mari.
4. Et tertius Angelus effudit phialam suam in fluvios et in fontes aquarum, et factus est sanguis.
5. Et audivi Angelum aquarum dicentem, Justus Domine es, Qui Est et Qui Fuit, et Sanctus, quia haec judicasti;
6. Quia sanguinem Sanctorum et Prophetarum effuderunt, et sanguinem illis dedisti bibere, digni enim Sunt.
7. Et audivi alium ex Altari dicentem, Etiam Domine Deus Omnipotens, vera et justa judicia Tua.
8. Et quartus Angelus effudit phialam suam in solem, et datum est illi aestu affligere homines per ignem.
9. Et aestuaverunt homines aestu magno, et blasphemarunt Nomen Dei habentis potestatem super plagas has, et non resipuerunt dare Ipsi gloriam.
10. Et quintus Angelus effudit phialam (suam) super thronum Bestiae, et factum est regnum ejus tenebrosum, et mandebant linguas suas prae molestia.
11. Et blasphemarunt Deum Caeli prae molestiis suis, et prae ulceribus suis, et non resipuerunt ex operibus suis.
12. Et sextus Angelus effudit phialam suam super fluvium magnum Euphratem, et exsiccata est aqua ejus, ut pararetur Via regum ab ortu solis.
13. Et Vidi ex ore Draconis, et ex ore Bestiae, et ex ore Pseudoprophetae, spiritus tres immundos similes ranis.
14. Sunt enim spiritus daemonum facientes signa ad abeundum ad reges terrae et orbis totius, ad Congregandum illos in bellum diei illius magni Dei Omnipotentis.
15. Ecce Venio sicut fur; beatus qui vigilat et servat vestimenta sua, ut non nudus ambulet, et videant pudorem ejus.
16. Et Congregavit illos in locum diem Hebraice Armageddon. 17. Et septimus Angelus effudit phialam suam in aerem, et exivit vox magna e Templo Caeli e Throno, dicens, Factum est.
18. Et factae sunt voces et fulgura et tonitrua; et terrae motus factus est magnus, qualis non factus est ex quo homines facti sunt super terra, talis terrae motus adeo magnus.
19. Et facta est urbs magna in tres partes, et urbes gentium Ceciderunt; et Babylon magna Venit in memoriam coram Deo, dare illi poculum vini excandescentiae irae Ipsius.
20. Et omnis insula fugit, et montes non inventi sunt.
21. Et grando magna quasi talenti pondo descendit de Caelo super homines; et blasphemarunt homines Deum prae plaga grandinis, quia magna erat plaga ejus valde.
SENSUS SPIRITUALIS.
CONTENTUM TOTIUS CAPITIS.
DETEGUNTUR IN HOC CAPITE MALA ET FALSA IN ECCLESIA REFORMATORUM PER INFLUXUM E CAELO (vers. 1):
IN CLERICOS (vers. 2);
IN LAICOS (vers. 3);
IN INTELLECTUM VERBI APUD ILLOS (vers. 4-7);
IN AMOREM APUD ILLOS (vers. 8, 9);
IN FIDEM APUD ILLOS (vers. 10, 11);
IN RATIOCINIA INTERIORA APUD ILLOS (vers. 12-15); IN OMNIA ILLORUM SIMUL (vers. 17-21).
CONTENTA SINGULORUM VERSUUM.
1. “Et audivi vocem magnam e Templo, dicentem septem Angelis, Ite, et effundite phialas irae Dei in terram,” significati influxum a Domino ex intimo Caeli in Ecclesiam Reformatorum ubi illi qui in Fide separata a Charitate quoad doctrinam et quoad vitam sunt (n. 676).
2. “Et abivit primus, et effudit phialam super terram,” significat in illos qui in interioribus Ecclesiae Reformatorum sunt, et doctrinae Justificationis per solam Fidem student, et vocantur Clerici (n. 677); et factum est ulcus malum et noxium,” significat interiora mala et falsa destructiva omnis boni et veri in Ecclesia (n. 678); “in hominibus habentibus characterem Bestiae, et imaginem ejus adorantibus,” significat apud illos qui vivunt solam Fidem, et recipiunt doctrinam ejus (n. 679).
3. “Et secundus Angelus effudit phialam suam super mare,” significat influxum apud illos ibi, qui in externis ejus sunt, et in fide illa, et vocantur Laici (n. 680); “et factus est sanguis tanquam mortui, et omnis anima viva mortua est in mari,” significat apud illos falsum infernale, per quod omne verum Verbi et inde Ecclesiae et fidei exstinctum est (n. 681).
4. “Et tertius Angelus effudit phialam (suam) in fluvios et fontes aquarum,” significat influxum in intellectum Verbi apud illos (n. 683); “et factus est sanguis,” significat vera Verbi falsificata (n. 684).
5. “Et audivi Angelum aquarum dicentem,” significat Divinum Verum Verbi (n. 685); “Justus es Domine, Qui est et Qui Fuit, et Sanctus, quia haec judicasti,” significat quod hoc sit Divina Providentia Domini, Qui; est et Qui fuit Verbum, quod alioquin prophanaretur n. (686);
6. “Quia sanguinem Sanctorum et Prophetarum effuderunt,” significat illud propter causam, quia unicum illud, quod sola Fides absque Operibus Legis salvet, receptum pervertit omnia doctrinalia vera ex Verbo (n. 687); “et sanguinem eis dedisti bibere, quia digni sunt,” significat quod permissum fuerit illic, qui in sola Fide et doctrina et vita se confirmaverunt, falsificare vera Verbi, et imbuere vitam ex falsificatis (n. 688).
7. “Et audivi alium ex Altari, dicentem, Etiam Domine Deus Omnipotens, vera et justa judicia Tua, significat Divinum Bonum Verbi confirmans Divinum Verum illud (n. 689).
8. “Et quartus Angelus effudit phialam suam in Solem,” significat influxum in amorem illorum (n. 690); et datum est illi aestu affligere homines per ignem,” significat quod amor in Dominum illos torqueret, quia in concupiscentiis malorum ex jucundo amoris illorum erant (n. 692).
9. “Et aestuaverunt homines aestu magno, et blasphemarunt Nomen Dei habentis potestatem super plagas has,” significat quod propter jucundum amoris sui oriundum ex gravibus concupiscentiis malorum non agnoverunt Divinitatem Humani Domini, a Quo tamen influit omne bonum amoris et verum fidei (n. 692); “et non resipuerunt dare Ipsi gloriam,” significat quod propterea non possint aliqua fide recipere, quod Dominus sit Deus Caeli et Terrae, etiam quoad Humanum, tametsi Verbum id docet (n. 693).
10. “Et quintus Angelus effudit phialam suam super thronum Bestiae,” significat influxum in fidem illorum (n. 694); et factum est regnum ejus tenebrosum,” significat quod non apparent nisi falsa (n. 695); “et mandebant linguas suas prae molestia,” significat quod non sustinerent vera (n. 696).
11. “Et blasphemarunt Deum Caeli prae molestiis suis et prae ulceribus suis,” significat quod non agnoscere potuerit Dominum Solum esse Deum Caeli et Terrae propter repugnantias ex interioribus falsis et malis (n. 697); et non resipuerunt ab operibus suis,” significat quod tametsi instructi ex Verbo usque non recedant a falsis fidei et inde malis vitae (n. 698).
12. “Et sextus Angelus effudit phialam suam super fluvium magnum Euphratem,” significat influxum in ratiocinia interiora illorum, per suae confirmant Justificationem per solam Fidem (n. 699); “et exsiccata est aqua ejus, ut pararetur via regum ab ortu solis,” significat quod remota sint falsa ratiociniorum illorum apud eos qui a Domino in veris ex bono sunt, ac in Novam Ecclesiam introducendi (n. 700).
13. “Et vidi ex ore Draconis, et ex ore Bestiae, et ex ore Pseudoprophetae,” significat perceptum ex theologia fundata super doctrina de Trinitate Personarum Divinitatis, et super doctrina Justificationis per solam Fidem sine Operibus Legis (n. 701); “spiritus tres immundos similes ranis,” significat quod orirentur merae ratiocinationes et cupiditates falsificandi vera (n. 702).
14. “Sunt enim spiritus daemonum,” significat quod essent cupiditates falsificandi vera et ratiocinandi ex falsis (n. 703); “facientes signa ad abeundum ad reges terrae et totius orbis, ad congregandum illos in bellum diei illius magni Dei Omnipotentis,” significat contestationes quod falsa eorum sint vera, et excitationes omnium in tota illa Ecclesia, qui in iisdem falsis sunt, ad impugnandum vera Novae Ecclesiae (n. 704).
15. “Ecce venio sicut fur; beatus qui vigilat, et servat vestimenta sua,” significat Adventum Domini, et tunc Caelum illis qui spectant ad Ipsum, et permanent in vita secundum praecepta Ipsius, quae sunt vera Verbi (n. 705): “ut non nudus ambulet, et videant pudorem ejus,” significat ne sint cum illis qui in nullis veris sunt, et appareant amores infernales eorum (n. 706).
16. “Et congregavit illos in locum dictum Hebraice Armageddon,” significat statum pugnae ex falsis contra vera, et animum destruendi Novam Ecclesiam, oriundum ex amore imperii et supreminentiae (n. 707).
17. “Et septimus Angelus effudit phialam suam in aerem,” significat influxum in omnia simul apud illos (n. 708); “et exivit vox magnae Templo Caeli e Throno, dicens, Factum est,” significat sic manifestatum a Domino, quod omnia Ecclesiae devastata sint, et quod nunc Ultimum Judicium instet (n. 709).
18. “Et factae sunt voces et fulgura et tonitrua,” significat ratiocinationes, falsificationes veri, et argumentationes ex falsis mali (n. 710); “et terrae motus factus est magnus, qualis non factus equo homines facti sunt super terra, talis terrae motus adeo magnus, significat omnium Ecclesiae quasi concussiones, paroxysmos, inversiones, et detractiones e Caelo (n. 711).
19. “Et facta est urbs magna in tres partes, et urbes gentium ceciderunt,” significat quod Ecclesia illa quoad doctrinam ab illis prorsus destructa sit, pariter omnes haereses quae ab illa emanarunt (n. 712); “et Babylon magna venit in memoriam coram Deo, dare illi poculum vini excandescentiae irae Ipsius,” significat tunc etiam destructionem dogma tum Religiosi Catholico Romani (n. 713).
20. “Et omnis insula fugit, et montes non inventi sunt,” significat quod non aliquod verum fidei amplius, nec aliquod bonum amoris amplius (n. 714).
21. “Et grando magna quasi talenti pondo descendit de Caelo super homines,” significat dira et atrocia falsa per quae omne verum Verbi et inde Ecclesiae destructum est (n. 714(b)); “et blasphemarunt (homines) Deum prae plaga grandinis, quia magna erat plaga ejus valde,” significat quod quia confirmaverunt apud se talia falsa, negaverint vera adeo ut non possint cognoscere illa, propter repugnantias oriundas ex interioribus illorum falsis et malis (n. 715).
(Vers. 1.) “Et audivi vocem magnam e Templo, dicentem septem Angelis, Ite et effundite phialas irae Dei in terram,” significat influxum a Domino ex intimo Caeli in Ecclesiam Reformatorum ubi illi qui in Fide separata a Charitate quoad doctrinam et quoad vita in sunt, ad auferendum illis vera et bona, et ad aperiendum falsa et mala in quibus sunt, et sit ad separandum illos ab illis qui credunt in Dominum, et ab Ipso in charitate et ejus fide sunt. – Haec sunt in summario quae continentur in hoc capite. Per “Templum” significatur Templum Tabernaculi Testimonii, de quo in praecedente capite (xv. 5), per quod significatur Intimum Caeli, ubi Dominus in Sua sanctitate in Verbo, et in Lege quae Decalogus, est (n. 669); per “vocem magnam” inde, significatur Divinum mandatum, quod irent et effunderent phialas; per “septem Angelos” intelligitur Dominus, ut supra (n. 657); per “effundere phialas,” in quibus plagae, “in terram” significatur influxus in Ecclesiam reformatorum; per “effundere phialas” significatur influxus, et per “terram” significatur Ecclesia (n. 285). Agitur adhuc de Ecclesia apud Reformatos, in sequente autem capite de Ecclesia apud Romano Catholicos, et postea de Ultimo Judicio, et demum de Nova Ecclesia, quae est Nova Hierosolyma (videatur Praefatio, et n. 2). Supra (cap. viii. et ix.) agitur de “septem Angelis habentibus septem tubas,” quibus clanxerunt; et quia plura similia ibi occurrunt, dicetur hic quid per illos septem Angelos, et quid per hos, significatur. Per “septem tubas,” quibus clanxerunt septem Angeli, significatur exploratio et manifestatio falsorum et malorum, in quibus sunt qui in Fide separata a Charitate; at per “septem phialas plenas septem plagis ultimis” significatur devastatio et consummatio illorum, nam non prius fit Ultimum Judicium super illos, quam cum devastati sunt. Devastatio et consummatio in mundo spirituali fit hoc modo: illis, qui in falsis quoad doctrinam et inde in malis quoad vitam sunt, auferuntur omnia bona et vera, quae solum in naturali homine possiderunt, et ex quibus simulaverunt homines Christianos; quibus ablatis separati sunt e Caelo, et conjuncti Inferno; et tunc in Mundo spirituum secundum varietates concupiscentiarum disponuntur in societates, quae postea subsidunt. Auferuntur illis bona et vera per influxum e Caelo. Influxus fit ex genuinis veris et bonis, ex quibus torquentur et cruciantur, vix aliter quam sicut serpens admotus igni, aut projectus super acervum formicarum; quare rejiciunt bona et vera Caeli (quae etiam sunt bona et vera Ecclesiae) a se, ac demum damnant illa, ex causa, quia ex illis sicut cruciatum infernalem sentiverunt; quo facto intrant in sua mala et falsa, et separantur a bonis. Haec sunt quae in hoc capite describuntur et significantur per “projectionem phialarum, in quibus erant septem plagae ultimae.” In phialis non erant illa mala et falsa quae per “plagas” significantur, sed erant genuina vera et bona, quorum effectus fuit qualis descriptus est; exiverunt enim Angeli ex “Templo Tabernaculi Testimonii,” per quod intelligitur intimum Caeli, ubi non sunt nisi quam vera et bona in Divina Sanctitate (cap. xv. vers.6) Devastatio et consummatio haec est de qua Dominus loquitur his verbis:
“Quicunque habet, dabitur illi, ut abundantius habeat: quicunque autem non habet, etiam quod habet, auferetur ab eo” (Matth. xiii. 12{1}); Marc. iv. 25);
“Tollite ab illo talentum, et date habenti decem talenta; nam habenti omni dabitur ut abundet, et ab eo autem qui non habet, etiam quod habet auferetur ab eo” (Matth. xxv. 28, 29; Luc. xix. 24-26).
@1 12 pro “21”$
“A vola pedis usque ad caput non est integritas; Vulnus et Cicatrix, et plaga recens; non expressa sunt, non obligata, non emollita oleo” (Esaj. i 6{1});
“Iniquitates meae transiverunt caput meum: computruerunt, contabuerunt Vulnera propter stultitiam meam” (Psalm. xxxviii. 5, 6 (B.A. 4, 5));
“In die, quo obligabit Jehovah fracturam populi Sui, Vulnus plagae sanabit” (Esaj. xxx. 26):
“Si non obediveris voci Jehovae, custodiendo ad faciendum praecepta Ipsius, percutiet te Jehovah Ulcere Aegypti, haemorrhoidibus et scabie et prurigine: et Ulcere malo super genubus, et super femoribus, a quibus non possis sanari; a vola pedis usque ad verticem tuum” (Deut: xxviii. 15, 27, 35).
Per
“Ulcus pustularum efflorescens in homine et in bestia in Aegypto” (Exod ix. 8-11),
nec aliud significatum est; nam miracula ibi facta significabant mala et falsa in quibus erant. Et quia Gens Judaica erat in prophanatione Verbi, et haec per “lepram” significatur, ideo fuit lepra non modo in eorum carne, sed etiam in vestibus, domibus et vasis; et prophanationis genera significantur per varia mala leprae, quae erant
Tumores, ulcera tumorum, papulae albae et rubescentes, abscessus, ustiones, vitiligines, porrigines, etc. (Levit. xiii. 1 ad fin.).
Ecclesia enim apud illam gentem erat Ecclesia repraesentativa, in qua interna repraesentabantur per externa quae correspondebant.
@1 6 pro “6, 7″$
@1 677 pro “477”$
Matth. xxii. 371{1}; Marc. xii. 30, 33; Luc. x. 27; Deutr. vi. 5; cap. x. 12{2}; cap. xi. 13{3}; cap. xxvi. 16; Jerem. xxxii. 41; et alibi;
etiam in locis ubi “cor” per se, et “anima” per se, dicitur. Quod causa denominationis illorum sit ex correspondentia Cordis cum Voluntate et Amore, ac Animationis Pulmonis cum Intellectu et Sapientia, videri potest in Sapientia Angelica de Divino Amore et Divina Sapientia (Classe Quinta), ubi de correspondentia illa actum est.
@1 37 pro “3”$
@2 12 pro “11”$
@3 13 pro “14”$
@1 379 pro “373”$
@1 631 pro “431”$
@1 680 pro “687”$
@2 676 pro “679”$
(Matth. xxviii. 18; Joh. Xiii. 3; cap. xvii. 2, 3);
tum quod Pater et Ipse unum sint
(Joh. x. 30; cap. xii.{1} 45; cap. xiv. 1; cap. xvi. 15; et alibi);
et insuper Doctrina Ecclesiae docet quod Divinum et Humanum sint Una Persona, unita sicut Anima et Corpus.
@1 xii. pro “xiii.”$
“Draco dedit Bestiae virtutem suam et Thronum suum, et potestatem magnam” (Apoc. xiii. 2);
“Novi opera tua, et ubi habitas, ubi Thronus Satanae est” (Apoc. ii. 13);
“Videns fui usque dum Throni projecti sunt, et Antiquus Dierum sedit” (Dan. vii.{1} 9);
“Evertam Thronum regnorum, et robur regnorum gentium” (Hagg.ii. 22);
Dixit Lucifer “Super stellas exaltabo Thronum meum” (Esaj. xiv. 13). (Et alibi.)
@1 vii. pro “vi.”$
@1 413 pro “513”$
@2 489 pro “467”$
@1 mandebant pro “lambebant”$
@2 282 pro “182”$
@1 20 pro “28”$
“Extendit Aharon manum suam super aquas Aegypti, et ascendit Rana, et operuit terram; et postea remotae sunt ranae, et tantum in flumine supererant” (Exod. viii. 1-10 (B.A. 5-14); Psalm. lxxviii. 45; Psalm. cv. 30).
Quod ranae productae fuerint ex aquis Aegypti, et superessent in flumine, erat quia aquae in Aegypto, et imprimis aquae fluminis ibi, significabant falsa doctrinae ex quibus ratiocinati sunt.
“In Die illo exaltabitur Jehovah Solus” (Esaj. ii. 11);
“In Die illo Israel innitetur Jehovae, Sancto Israelis, in Veritate” (Esaj. x. 20);
“In Die illo Radicem Jischaji gentes quaerent, et erit quies Ipsi gloria” (Esaj. xi. 10, 11);
“In Die illo respicient oculi ad Sanctum Israelis” (Esaj. xvii. 7, 9);
“In Die illo dicent, Ecce Deus noster Hic, Quem exspectavimus ut liberet nos” (Esaj. xxv. 9);
“Cognoscet populus Meus Nomen Meum, et in Die illo, Ego Ille Qui loquens: ecce Me” (Esaj. lii. 6);
“Heu Magnus Dies Jehovae, et non erit sicut ille” (Jerem. xxx. 7{1};
“Ecce Dies venientes, quibus pangam Foedus novum, et quibus aedificabitur Civitas Jehovae” (Jerem. xxxi. 27, 31, 38);
“In Diebus illis germinare faciam Davidi Germen justum” (Jerem. xxxiii. 15{2});
“Non stabunt in bello Diei Jehovae” (Ezech. xiii. 5);
“In Die illo surget Michael princeps magnus, qui stat pro filiis populi tui.{3} In Die illo eripietur omnis qui invenietur scriptus in Libro” (Dan. xii. (1));
“In Die illo vocabis, Marite mi. In Die illo feriam illis foedus. In Die illo exaudiam” (Hosch. ii. 16, 18, 21);
“Ecce Ego mitto Eliam antequam venit Dies Jehovae magnus” (Malach. iii. 23 (B.A. iv. 5));
“In Dic illo servabit Jehovah sicut gregem populum Suum” (Sach. ix, 16);
“In Die illo proteget Jehovah habitatores Hierosolymae” (Sach. xii. 8{4});
“Ecce Dies Jehovae venit. Dies unus qui notus erit Jehovae. In Die illo erit Jehovah unus, et Nomen Ipsius unum. In Die illo erit tumultuatio magna. In Die illo erit super tintinnabulis equorum, Sanctitas Jehovae” (Sach. xiv. 1, 4, 6, 7, 8, (9,) 13, 20, 21).
Praeter haec loca sunt plura alia in quibus per “Diem illum{5}” intelligitur Adventus Domini, et tunc Nova Ecclesia ab Ipso
(Ut in his: Esaj. iv. 2: cap. xix. 16, 18, 21, 24; cap. xx. 6{6}; cap. xxii. 20; cap. xxv. 9{7}; cap. xxviii. 5: cap. xxix. 18; cap. xxx. 25, 26 cap. xxxi. 7; Jerem. iii, 16-18; cap. xxiii. 5-7, 12, 20; cap. l. 4, 20, 27; Ezech. xxiv. 26, 27; cap. xxix. 21; cap. xxxiv. 11, 12; cap. xxxvi. 33; Hosch. iii. 5; cap. vi. 1, 2: Joel iii. 2 (B.A. ii. 29); cap. iv. 1, 14, 18 (B.A. iii. 1, 14, 18); Obad. vers. 15; Amos ix. 11, 13; Mich. iv. 6: Hab. iii. 2, (16); Zeph. iii. 11, 16, 19, 20; Sach. ii. 15 (B.A. 11); Psalm. lxxii. 7, 8);
ac dies ille vocatur “Dies Jehovae”
(Joel i. 15 ; cap. ii. 1, 2, 11; Amos v. 13, 18, 20; Zeph. i. 7, 14; cap. ii. 2, 3; Sach. xiv. 1; et alibi).
Quoniam Consummatio saeculi, hoc est, finis Ecclesiae veteris, est quando Adventus Domini et principium Ecclesiae Novae, ideo per “Diem Jehovae” permultis in locis etiam significatur finis prioris Ecclesiae; et dicitur quod tunc rumores, tumultus et bella; quae loca videantur collata in Doctrina Novae Hierosolymae de Domino (n. 4, 5).
@1 7 pro “37”$
@2 15 pro “16”$
@3 tui pro “sui”$
@4 xii. 8 pro “xiii. 1″$
@5 Diem illum pro “Diem Jehovae”$
@6 cap. xix. 16, 18, 21, 24; cap. xx. 6 pro “cap. xx. 6, 18, 21, 24″$
@7 cap. xxii. 20; cap. xxv. 9 pro “cap. xxv. 20″$
Draco “abiverit ad faciendum bellum cum reliquis ex semine mulieris, observantibus mandata Dei, et habentibus testimonium Jesu Christi” (Apoc. xii. 17);
tum, quod
Bestiae ex Mari datum sit “bellum gerere cum sanctis” (cap. xiii. 7);
et in hoc capite, quod spiritus daemonum exeuntes ex ore Draconis, Bestiae et Pseudoprophetae abirent ad reges terrae, “ad congregandum illos in bellum diei illius magni Dei Omnipotentis” (vers. 13, 14); hic nunc agitur de ipso proelio, cujus successus non describitur, sed modo status, qui significatur per “Armageddon.” Per “Armageddon” in Caelo significatur amor honoris, imperii et supereminentiae; et quoque in lingua Hebraea per “Aram” seu “Arom” significatur celsitudo, et amor ex celsitudine per “Megiddonem” in lingua vetusta Hebraea, ut patet a significatione ejus in lingua Arabica; simile per “Hadadrimmon in valle Megiddonis” significatur apud Sacharia” i (cap. xii. 11). In eo capite etiam agitur de Adventu Domini, et tunc de fine Ecclesiae Judaicae et de principio Novae a Domino instaurandae, et quoque de collisione inter illas Ecclesias: quare toties in illo capite dicitur “in Die illo;” et per “Diem illum” significatur Adventus Domini, ut supra (n. 704). Ut videatur, adducam loca:
“In Die illo ponam Hierosolymam lapidem oneris omnibus populis” (Sach. xii. 3);
“In Die illo percutiam omnem equum stupore et equitem amentia” (vers 4);
“In Die illo ponam duces Jehudae sicut fornacem ignis in lignis” (vers.6);
“In Die illo proteget Jehovah habitatores Hierosolymae, ut sit impulsus inter illos” (vers. 8);
“In Die illo quaeram perdere omnes gentes venientes contra Hierosolymam” (vers. 9);
et tandem,
“In Die illo erit planctus in Hierosolyma, sicut planctus in Hadadrimmon in valle Megiddon” (vers. 11):
et in capite sequente:
“In Die illo erit fons apertus domui Davidis et habitatoribus Hierosolymae” (cap. xiii. 1);
“In Die illo pudefient prophetae, et induent tunicam pili, ut mentiantur” (vers. 4).
Per “Diem illum” significatur Adventus Domini, et tunc finis Ecclesiae veteris et principium Ecclesiae Novae, ut supra dictum est; quid autem ibi per “vallem Megiddonis” significatur, non videri potest, nisi series rerum in eo capite et in binis sequentibus apud illum Prophetam per Sensum spiritualem detegatur; quae, quia mihi detecta est, dicetur, sed in brevi summario. In capite xii., apud Sachariam, in Sensu spirituali describitur,
Quod Dominus formaturus sit Novam Ecclesiam (vers. 1);
Quod non aliquid doctrinae tunc erit in Ecclesia veteri, et quod ideo illam fugituri (vers. 2, 3);
Quod non intellectus veri amplius, modo apud illos qui in Verbo sunt, et qui ab Ecclesia nova (vers. 4);
Quod hi bonum doctrinae a Domino discent (vers. 5);
Quod tunc Dominus per vera Verbi destruet omnia falsa, ne Doctrina Novae Ecclesiae aliud quam verum doceat (vers. 6, 7);
Quod tunc Ecclesia in Doctrina de Domino erit (vers. 8);
Quod destructurus sit omnes et omnia quae contra illam doctrinam sunt (vers. 9);
Et quod tunc Nova Ecclesia a Domino (vers. 10);
Et quod tunc omnia et singula Ecclesiae in luctu erunt (vers. 10-14);
haec sunt Contenta capitis xii., in Sensu spirituali. Contenta capitis sequentis xiii. sunt haec:
Quod pro Nova Ecclesia erit Verbum, et hoc illis apertum (vers. i);
Quod falsa doctrinae et cultus prorsus destruentur (vers. 2, 3);
Quod cessaturum propheticum seu doctrinale vetus; et quod non amplius falsa doctrinae (vers. 4, 5);
Quod Dominus, ab illis qui in veteri Ecclesia sunt, occidetur, ex intentione ut dispergantur qui credunt in Ipsum (vers. 6, 7);
Quod qui ab Ecclesia devastata perituri sint, et quod qui ab Ecclesia Nova purificandi et docendi sint a Domino (vers. 8, 9);
haec sunt Contenta capitis xiii., in Sensu spirituali. Contenta capitis xiv. sunt haec:
De pugnis Domini contra malos, et de dispersione illorum (vers. 1-5);
Quod tunc nullam verum, sed a{1} Domino Divinum Verum (vers. 6, 7);
Quod Divinum Verum a Domino procedet (vers. 8, 9);
Quod Verum in Nova Ecclesia multiplicabitur, nec ibi erit falsum mali (vers. 10, 11);
Quod qui contra illa vera pugnat, in omnis generis falsa se dabit (vers. 12);
Quod tunc destructio omnium Ecclesiae (vers. 13-15);
Quod tunc accessuri ad cultum Domini, etiam a gentibus qui externi naturales sunt (vers.1-19);
Et quod tunc intelligentia ex bono charitatis, ex quo cultus (vers. 20, 21).
Haec sunt Contenta trium capitum xii., xiii., xiv. apud Sachariam, in Sensu spirituali, detecta quia in illis etiam de ultimo statu Ecclesiae veteris et de primo statu Ecclesiae Novae agitur: et quia dicitur quod congregandi sint “in locum dictum Hebraice Armageddon,” constat quod eadem apud Prophetam dicta sint de statu ultimo Ecclesiae hodiernae et de primo statu Ecclesiae Novae. Per “Armageddon” significatur, ut dictum est, amor honoris, imperii et supereminentiae; ex illo enim fit pugna, et ex illo et propter illum fit planctus, qui describitur ibi vers. 11-14, cap. xii. Simile etiam significatur per “Megiddonem” (2 Reg. xxiii. 29, 30; 2 Chron. xxxv. 20-24), sed in Sensu spirituali.
@1 Sic, nisi legeris “in”:–vide Summ. Expos. Proph. et Psalm.$
@1 530 pro “531”$
“Cauda sua detraxerit e Caelo tertiam partem stellarum, et projecerit in terram” (Apoc. xii. 4);
Similiter de Hirco caprarum (Dan. viii. 10-12).
Dicit etiam Dominus de fine hujus Ecclesiae,
“Erit tunc afflictio magna, qualis non fuit ab initio mundi usque nunc, nec fient” (Matth. xxiv. 21).
Finis Ecclesiae describitur etiam apud Prophetas per terrae concussiones, subversiones, dejectiones, et plura quae sunt terrae motuum.
@1 Verba uncis inclusa videantur supra, p. 587; tum quoque vide n. 336 et 737.$
714b. (Vers. 21.) “Et grando magna quasi talenti pondo descendit de Caelo super homines,” significat dira et atrocia falsa, per quae omne verum Verbi et inde Ecclesiae destructum est. – Quod per “grandinem” significetur falsum destruens verum et bonum, videatur supra (n. 399); et quia dicitur “grando magna quasi talenti pondo,” significantur dira et atrocia falsa, per quae omne verum et bonum Verbi et inde Ecclesiae destructum est: quod dicatur “talenti pondo,” est quia talentum erat maximum pondus argenti et quoque auri, et per “argentum” significatur verum, et per “aurum” bonum, et in opposito sensu falsum et malum (n. 211). Quod dicatur quod “grando descenderit de Caelo super homines,” est secundum apparentias, ex quibus et ex correspondentiis est Sensus literae Verbi. Hoc simile est, sicut prius dictum est de “plagis,” quod e Caelo per angelos super homines effusae sint, cum tamen sunt vera et bona a Domino demissa, quae apud illos qui infra sunt, vertuntur in falsa et mala (n 673): etiam in Mundo spirituali apud illos, cum in ratiociniis ex falsis contra vera Verbi sunt, apparet quandoque grando descendere, et apud quosdam sulphur et ignis et quia haec apparent in atmosphaera supra illos, et sicut e Caelo, ideo ex apparentia illa dicitur quod grando talis e Caelo descenderit.
@1 571 pro “551”$
@2 714b pro “715”$
In mundo spirituali locutus sum cum quibusdam Episcopis Angliae, ibi de Opusculis editis Londini Anno 1758, quae erant De Caelo et Inferno, De Nova Hierosolyma et ejus Doctrina Caelesti De Ultimo Judicio, De Equo Albo, et De Telluribus in universo; quae Opuscula ad omnes Episcopos et ad plures Magnates seu Lords, dono missa sunt.
Dixerunt, quod receperint illa, viderint illa, at quod non reputaverint illa digna, tametsi scite scripta: et quoque quod persuaserint quibuscunque possent ne legerentur. Quaesivi cur hoc, cum tamen ibi sunt Arcana de Caelo et Inferno, et de Vita post mortem, et plura dignissima, quae a Domino revelata sunt pro illis, qui{1} e Nova Ipsius Ecclesia, quae est Nova Hierosolyma, erunt.
Sed dixerunt, “Quid haec ad nos:” et effuderunt vituperia contra illa, sicut prius in mundo. Audivi.
Et tunc lecta sunt coram illis, ex Apocalypsi, haec:
“Et sextus Angelus effudit phialam suam super fluvium magnum Euphratem, et exsiccata est aqua ejus, ut pararetur via regum ab ortu solis: et vidi ex ore Draconis, et ex ore Bestiae, et ex ore Pseudoprophetae, spiritus tres immundos, similes ranis: sunt enim spiritus daemonum facientes signa ad abeundum ad reges terrae et orbis totius, ad congregandum illos in bellum diei illius magni De Omnipotentis: et congregavit illos in locum dictum Hebraice Armageddon” (Apoc. xvi. 12-16).
Haec coram illis explicata sunt, et dictum est, quod illi essent, et similes alibi, qui per illa intelliguntur.
Haec, quae dicta sunt ad Episcopos, Rex Avus Regis hodie regnantis e Caelo audivit; et aliquantum indignatus dixit, “Quid hoc.”
Et tunc quidam ex illis, qui non unum cum illis in mundo fecerat, convertit se ad Regem, et dixit, “Illi quos nunc vides oculis tuis, cogitaverunt in mundo, et inde etiam nunc cogitant, de Divino Humano Domini sicut de humano vulgaris hominis; et addicant omnem Salvationem et Redemptionem Deo Patri, et non Domino nisi sicut causae propter quam; credunt enim in Deum Patrem, et non in Ipsius Filium, tametsi sciunt ex Domino, quod Voluntas Patris sit ut credant in Filium, et quod qui credunt in Filium vitam aeternam habeant, et quod qui non credunt in Filium non visuri sint vitam. Praeter quod Charitatem, quae fit a Domino per hominem ut ab illo, a puncto Salvationis ejiciant.”
Ulterius loquens cum Rege detexit Hierarchiam, quam plures ex illis continuo affectant et quoque exercent; quam constabiliunt per conjunctionem et colligationem, quae fit per emissarios, internuntios, epistolas et loquelas, ecclesiastica et simul politica auctoritate suffultas, cum omnibus sui Ordinis; ex quo cohaerent paene omnes sicut unus fascis; et quod per illam Hierarchium etiam effectum sit, quod supra nominata Opera pro Nova Hierosolyma, tametsi Londini edita, et ad illos dono missa, tam foede rejecta sint ut ne quidem digna habita sint inter Libros recensionis nominari.
His auditis Rex obstupuit, imprimis quod ita cogitaverint de Domino, Qui tamen est Deus Caeli et Terrae; ac de Charitate, quae tamen est ipsa Religio.
Et tunc per lucem e Caelo immissam aperta sunt interiora mentis et fidei illorum; et Rex vidit, et tunc dixit, “Abite; heu quis potest in tantum occalescere ad audiendum aliquid de Caelo, et de Vita aeterna.”
Deinde a Rege inquisitum est, unde illis tam universalis obedientia a Clero; et dictum est, quod sit a concessa cuivis Episcopo in sua dioecesi potestate nominandi coram Rege modo unum ad Ecclesias, et non sicut in aliis Regnis, tres, etiam vocatos; et quod ex ea potestate illis sit auctoritas promovendi Clientes ad honores eminentiores et ad reditus largiores, quemlibet secundum obedientiam quam praestitit. Detectum etiam est quousque Hierarchia illa progredi possit, et quod progrediatur eousque ut Dominium sit essentiale, et Religio formale. Apertus etiam est horum ardor dominandi, et spectatus ab angelis; et visum quod excedat ardorem dominandi illorum qui in saeculari potestate sunt.
@1 qui pro “quae”$
CAPUT XVII.
ET venit unus ex septem Angelis habentibus Septem phialas, et locutus cum me, dicens mihi, Veni, ostendam tibi judicium Meretricis magnae Sedentis super aquis multis;
2. Cum qua scortati sunt Reges terrae, et inebriati sunt ex vino scortationis ejus inhabitantes terram.
3. Et detulit me in desertum in spiritu, et vidi Mulierem Sedentem super Bestia coccinea, plena nominibus blasphemiae, habente Capita septem, et cornua decem.
4. Et Mulier circuminduta purpura et coccino, et inaurata auro et lapide pretioso et margaritis, habens aureum poculum in manu sua, plenum abominationibus et immunditie scortationis ejus.
5. Et super fronte ejus nomen scriptum, Mysterium, Babylon magna, mater scortationum et abominationum terrae.
6. Et vidi Mulierem inebriatam ex sanguine sanctorum, et ex sanguine testium Jesu, et admiratus sum videns illam, admiratione magna.
7. Et dixit mihi Angelus, Quare admiraris? ego tibi dicam mysterium Mulieris, et Bestiae portantis illam, habentis septem Capita et decem Cornua.
8. Bestia, quam vidisti, erat et non est, et futura est ascendere ex abysso, et in interitum abire: et mirabuntur habitantes Super terra, quorum non scripta nomina in Libro vitae a fundatione mundi, videntes Bestiam, quae erat et non est, attamen est.
9. Haec mens habens Sapientiam: septem Capita Montes sunt Septem ubi Mulier sedet super illis.
10. Et Reges septem Sunt; quinque ceciderunt, et unus est, alter nondum Venit; et quando venerit, brevi illum oportet manere.
11. Et Bestia, quae erat et non est, ipsa octavus est, de Septem est, et in interitum abit.
12. Et decem Cornua, quae vidisti, decem Reges sunt, qui regnum nondum acceperunt, sed potestatem tanquam Reges unam horam accipiunt cum Bestia.
13. Hi unam Sententiam habent, et potentiam et potestatem suam Bestiae tradent.
14. Hi cum Agno pugnabunt, Sed Agnus Vincet illos, quia Dominus dominorum est et Rex regum; et qui cum Ipso, vocati, electi et fideles.
15. Et dicit mihi, Aquae quas vidisti, ubi Meretrix sedet, populi et turbae Sunt, et gentes et linguae.
16. Et decem Cornua quae vidisti super Bestia, hi odio habebunt Meretricem, et desolatam facient illam, et nudam, et carnes ejus comedent, et illam comburent Igne.
17. Quoniam Deus dedit in corda illorum facere sententiam ejus, et facere unam sententiam, et dare regnum suum Bestiae, donec consummentur{1} verba Dei.
@1 consummentur pro “consummarentur” (Vide n. 750; tum quoque Apoc. Explic., ed. photolith.)$
18. Et Mulier, quam vidisti, est urbs magna, habens regnum Super Reges terrae.
SENSUS SPIRITUALIS.
CONTENTUM TOTIUS CAPITIS.
DE RELIGIOSO ROMANO CATHOLICO:
DESCRIBITUR QUALITER FALSIFICAVERAT VERBUM, ET INDE OMNIA VERA ECCLESIAE PERVERTERAT (vers. 1-7);
QUOMODO ILLA FALSIFICAVERAT ET PERVERTERAT APUD ILLOS QUI DOMINIO EJUS SUBJECTI SUNT (vers. 8-11);
QUOD MINUS APUD ILLOS QUI NON ITA DOMINIO EJUS SE SUBJECERANT (vers. 12-15).
DE REFORMATIS:
QUOD SE JUGO DOMINATIONIS EJUS SUBTRAXERINT (vers. 16, 17);
DE DOMINATIONE EJUS USQUE (n. 18).
CONTENTA SINGULORUM VERSUUM.
1. “Et venit unus ex septem Angelis habentibus septem phialas, et locutus cum me,” significat nunc influxum et revelationem a Domino ex intimo Caeli de Religioso Catholico Romano (n. 718): dicens mihi, (Veni,) ostendam tibi judicium Meretricis magnae sedentis super aquis multis,” significat revelationem de illo Religioso quoad prophanationes ejus et adulterationes veritatum Verbi (n. 719).
2. “Cum qua scortati sunt Reges terrae,” significat quod adulteraverit vera et bona Ecclesiae quae ex Verbo (n. 720); “et inebriati sunt ex vino scortationis ejus inhabitantes terram,” significat insanitionem in spiritualibus ex adulteratione Verbi apud illos qui in Religioso illo sunt (n. 721).
3. “Et detulit me in desertum in spiritu,” significat in statu spirituali delatum ad illos apud quos omnia Ecclesiae devastata sunt (n. 722); “et vidi Mulierem sedentem super Bestia coccinea, plena nominibus blasphemiae,” significat Religiosum illud super Verbo ab illis prophanato (n. 723); “habente capita septem et cornua decem,” significat intelligentiam ex Verbo principio sanctam, postea nullam, et tandem insaniam, ac potentiam ex Verbo continue multam (n. 724).
4. “Et Mulier circuminduta purpura et coccino,” significat Divinum Bonum et Divinum Verum caeleste, quae sunt Verbi, apud illos (n. 725); “et inaurata auro et lapide pretioso,” significat Divinum Bonum et Divinum Verum spirituale, quae sunt Verbi, apud illos (n. 726); “et margaritis,” significat cognitiones boni et veri, quae sunt Verbi, apud illos (n. 727); “habens aureum poculum in manu sua, plenum abominationibus et immunditie scortationis ejus, significat Religiosum illud ex sanctis Verbi prophanatis, et ex bonis et veris ejus per dira falsa conspurcatis (n. 728).
5. “(Et) super fronte ejus (nomen) scriptum, Mysterium, Babylon magna, mater scortationum et abominationum terrae,” significat Religiosum Catholico Romanum quale est interius quod reconditum, quod ex ortu suo ab amore dominandi ex amore sui super sancta Ecclesiae et super Caelum, ita super omnia Domini et Verbi Ipsius, conspurcaverit et prophanaverit illa quae Verbi et inde Ecclesiae sunt (n. 729).
6. “Et vidi Mulierem inebriatam ex sanguine sanctorum et ex sanguine testium Jesu,” significat Religiosum illud insaniens ex adulteratis et prophanatis Divinis Veris et Bonis Domini, Verbi et inde Ecclesiae (n. 730); “et admiratus sum videns illam admiratione magna,” significat stuporem quod Religiosum illud tale sit{1} interius, cum tamen aliter apparet (n. 731).
@1 sit pro “fit”$
7. “Et dixit mihi Angelus, Quare admiraris ego tibi dicam mysterium Mulieris et Bestiae portantis illam, habentis septem capita et decem cornua,” significat detectionem, quid illa quae praecedunt et visa sunt significant (n. 732).
8. “Bestia quam vidisti, erat et non est,” significat Verbum apud illos Pro sancto agnitum, et tamen realiter non agnitum (n. 733); “et futura est ascendere e, abysso, et in interitum abire,” significat deliberatum in Consistorio Papali aliquoties de receptione et lectione Verbi a Laicis et Vulgo, sed rejectum (n. 734); “et mirabuntur habitantes super terra, quorum non scripta nomina in Libro vitae Agni a fundatione mundi, videntes Bestiam, quae erat et non est, attamen est, “significat obstupescentiam illorum qui e Religioso illo sunt, omnes qui ab instauratione ejus affectarunt dominium super Caelum et Terram, quod Verbum, tametsi ita rejectum, usque sit (n. 735).
9, 10. “Haec mens habens sapientiam,” significat quod haec interpretatio sit in Sensu naturali, sed pro illis qui in Sensu spirituali a Domino sunt (n. 736); “septem Capita Montes sunt septem, et Mulier sedet super illis, et Reges septem sunt,” significat Divina Bona et Divina Vera Verbi, super quibus Religiosum illud fundatum est, tempore destructa et tandem prophanata (n. 737); “quinque ceciderunt, et unus est et alter nondum venit: et quando venerit, brevi illum oportet manere,” significat quod omnia Divina Vera Verbi destructa sint, praeter unum hoc, quod Domino data sit omnis potestas in Caelo et in Terra; et praeter alterum, quod nondum in quaestionem venit, (et cum venit) non permansurum est, quod est, quod Humanum Domini sit Divinum (n. 738).
11. “Et Bestia, quae erat et non est, ipsa octavus est, et de septem est, et in interitum abit,” significat quod Verbum, de quo prius, sit Ipsum Divinum Bonum, et quod sit Divinum Verum, et quod auferantur Laicis et Vulgo, ne prophanationes et adulterationes ibi ab Antesignanis factae appareant, et illi propterea recedant (n. 739).
12. “Et decem Cornua (, quae vidisti,) decem Reges sunt, qui nondum regnum acceperunt,” significat Verbum quoad potentiam ex Divinis veris apud illos qui in regno Galliae sunt, et non ita sub jugo Dominii Papalis sunt, apud quos tamen nondum Ecclesia ita separata a Religioso Catholico Romano facta est (n. 740); “sed potestatem tanquam Reges unam horam accipiunt cum Bestia,” significat quod Verbum apud illos valeat, et illi per Verbum sicut in Divinis veris ejus essent (n. 741).
13. “Hi unam sententiam habent, et potentiam et potestatem suam Bestiae tradent,” significat quod illi unanimiter agnoscant quod regimen et dominium super Ecclesiam unice fit per Verbum (n. 742).
14. “Hi cum Agne pugnabunt, sed Agnus vincet eos, quia Dominus dominorum est et Rex regum.” significat pugnam Domini cum illis de agnitione Divini Humani Ipsius, quia Dominus in Illo est Deus Caeli et Terrae, et quoque Verbum (n 743); “et qui cum Ipso vocati, electi et fideles,” significat quod qui Dominum Solum adeunt et colunt, sint qui in Caelum veniunt, tam qui in Ecclesiae externis sunt, quam qui in ejus internis et intimis sunt (n. 744).
15. “Et dicit mihi, Aquae quas vidisti, ubi Meretrix sedet, populi et turbae sunt, gentes et linguae,” significat Quod sub Dominio Papali sint, sed in veris Verbi a Religioso illo diversimodo adulteratis et prophanatis, qui ex varia doctrina et disciplina, et ex varia religione et confessione ejus sunt (n. 745).
16. “Et decem Cornua quae vidisti super Bestia, hi odio habebunt Meretricem,” significat Verbum quoad potentiam ex Divinis Veris apud Protestantes, qui jugum Dominii Papalis a se prorsus rejecerunt (n. 746); “et desolatam facient illam, et nudam,” significat quod exuent se falsis et malis ejus (n. 747); “et carnes ejus comedent, et illam comburent igne,” significat quod mala et falsa, quae propria illius Religiosi sunt, ex odio damnabunt et apud se destruent, et ipsum Religiosum devovebunt et apud se delebunt (n. 748).
17. “Quoniam Deus dedit in corda illorum facere sententiam ejus, et facere unam sententiam, et dare regnum suum Bestiae,” significat judicium apud illos a Domino, quod Religiosum Catholico Romanum prorsus repudiarent et devoverent, et apud se delerent et exstirparent, ac judicium unanimum quod Verbum agnoscerent, et super illo Ecclesiam fundarent (n. 749), “donec consummentur{1} verba Dei,” significat usque dum impleta sunt omnia quae de illis praedicta sunt (n. 750).18. “Et Mulier, quam vidisti, est urbs magna habens regnum super reges terrae,” significat quod Religiosum Catholico Romanum quoad Doctrinam regnet in Christiano Orbe, et ad aliquam partem etiam adhuc apud Reformatos, tametsi non sub Dominio Papali sunt (n. 751).
@1 consummentur pro “consummarentur”$
Actum est in antecedentibus, a capite vii. ad Caput xvi. inclusive, de Reformatis; agitur nunc in hoc capite et in sequente de Pontificiis, inter quos illi qui sibi potestatem aperiendi et claudendi Caelum vindicaverunt, intelliguntur per “Babyloniam.” Hic itaque primum dicetur quid in specie per “Babyloniam” intelligitur. Per “Babyloniam” seu “Babelem” intelligitur Amor dominandi super sancta Ecclesiae ex amore sui; et quia ille amor scandit quousque laxatur ei frenum, et sancta Ecclesiae etiam sunt sancta Caeli, ideo per “Babyloniam” seu “Babelem’ etiam significatur Dominium super Caelum. Et quia illi amor sic agit Diabolum, qui similia affectat, ille non potest aliter quam prophanare sancta, adulterando bona et vera Verbi; ideo per “Babyloniam” seu “Babelem” etiam significatur Prophanatio sancti, ac Adulteratio boni et veri Verbi. Haec sunt quae significantur per “Babyloniam” hic in Apocalypsi, et per “Babelem” in Verbo Prophetico et Historico, in his locis:
De Babele: “Ecce dies Jehovae venit crudelis: stellae caelorum et sidera illorum non lucent luce sua; obtenebratus est Sol in ortu suo, et Luna non splendere facit lumen suum. Cessare faciam elationem superborum, et fastum violentorum humiliabo. Babel, ornamentum regnorum, erit sicut eversio Dei Sodoma et Gomorrha cubabunt ibi tziim,{1} implebuntur domus eorum ochim, et habitabunt ibi filiae noctuae, et satyri saltabunt ibi, respondebunt ijim in palatiis ejus, et dracones in palatiis deliciarum ejus” (Esaj. xiii. 1, 9-11, 19, 21, 22{2}; praeter plura alia in toto illo capite).
“Enunties hanc parabolam de Rege Babelis: Demissa est in Infernum magnificentia tua: cecidisti de Caelo Lucifer; tu dixisti in corde tuo, Caelos ascendam, super stellas Dei exaltabo thronum meum, ascendam super excelsa nubis, similis fiam Altissimo veruntamen in Infernum demissus es: surgam contra eos,{3} et exscindam Babeli nomen et residuum” (Esaj. xiv. 4, 11-15, 22{4}; praeter plura in toto illo capite).
“Locutus est Jehovah contra Babelem: Pudefacta est Mater vestra valde, pudore suffusa est Genetrix vestra; ecce postremitas desertum, siccitas et solitudo. Disponite vos contra Babelem circum circa, jaculamini contra eam, nec parcite telis: quomodo facta est in desolationem Babel inter gentes: contra Jehovam insolenter egit, contra Sanctum Israelis: siccitas super aquas ejus ut exarescant, quia terra sculptilium illa, et de horrendis gloriatur; ideo habitabunt ibi tziim cum ijim, et habitabunt in ea noctuae, juxta eversionem Dei Sodomam et Gomorrham” (Jerem. I. 1, 12, 14, 23, 29, 31, 38-40{5}; praeter plura alia de “Babele” in toto illo capite)
“Calix auri Babel in manu Jehovae, inebrians universam terram de vino ejus biberunt gentes, ideo insaniunt: deserite eam, quia pertigit ad Caelos judicium ejus, et extulit se usque ad nubes: ecce Ego contra te, Mons perdens, perdens universum terram: devolvam te de petris, et dabo te in montem combustionis. Visitabo super Belem in Babele; extraham bolum ejus ex ore ejus, ut non amplius confluant ad eum gentes; etiam murus Babelis concidet. Ecce dies venientes, quibus visitabo super sculptilia Babelis, ut omnis terra ejus pudefiat. Si ascenderit Babel in Caelos, et si muniverit excelsum roboris sui, a Mecum venient vastatores. Imo inebriabo principes ejus, et sapientes ejus, et duces ejus, et antistites ejus, ut dormiant somnum saeculi, nec evigilent” (Jerem. li. 7, 9, 24, 44, 47, 53, 57{6}; praeter plura alia in toto illo capite de “Babele”);
Descende et sede super pulvere, virgo filia Babelis, sede in terra; non thronus: sume molam et mole farinam; revela femur, transi flumina; reveletur nuditas tua, videatur opprobrium tuum. Dixisti, In aeternum ero domina non recordata es finis: confisa es in malitia tua: dixisti, Non videns me; sapientia tua et scientia tua seduxit te, dum dixisti in corde tuo, Ego, et non sicut ego praeterea: veniet subito devastatio. non scias: persta in incantationibus tuis,in multitudine praestigiarum tuarum, in quibus laborasti a juventute tua, forte poterunt prodesse, forte terribilis fies” (Esaj. xlvii. 1-3, 7, 10-12; praeter plura de “Babele” in illo capite).
Similia significantur per “Urbem” et “Turrim,”
Cujus caput in Caelo, quam venientes ex Oriente in valle Schinear aedificare aggressi sunt, quorum labia Jehovah e Caelo descendens confudit; unde nomen loci “Babel” (confusio) (Gen.xi. 1-9).
Similia significantur per haec sequentia apud Danielem:
Per statuam visam Nebuchadnezari Regi Babelis, cujus pedes erant ex parte ferrum et ex parte argilla, quam Lapis excisus non per manum percussit et contrivit, et facta sunt omnia statuae sicut palea in areis, et Lapis factus est in Petram magnam (Dan. ii. 31-47);
Per statuam magnam, quam Nebuchadnezar Rex Babelis fecit, et mandavit ut coram illa prociderent et adorarent et quod qui non facerent, projicerentur in fornacem ignis (Dan. iii. 1-7, seq.);
Per arborem crescentem usque dum altitudo ejus pertingeret Caelum, et prospectus ejus ad finem terrae, quam Vigil et Sanctus e Caelo descendens jussit ut excideretur, amputeretur, discuteretur et dispergeretur; et quia Rex Babelis per illam repraesentabatur, factum est quod depelleretur ab homine, cum bestiis habitaret, herbam sicut bos comederet (Dan. iv. 1 ad fin.);
Per quod Belshazar Rex Babelis cum magnatibus, uxoribus et pellicibus suis, biberet vinum ex vasis auri et argenti Templi Hierosolymitani, et laudaret deos auri, argenti, aeris, ferri et lapidis; propter quae scriptum est in pariete, et ipse Rex in eodem die occisus est (Dan v. (1) ad fin);
Per edictum Darii Medi Regis Babelis, quod nemo intra triginta dies peteret aliquid a Deo nec ab homine, sed a Rege solo; si secus, conjiceretur in foveam leonum (Dan. vi. 8 ad fin);
Perque quatuor bestias ascendentes ex mari visas Danieli, quarum quarta terribilis, robusta, habens dentes ferri magnos comedit et contrivit, et reliquum pedibus conculcavit; et quod tunc judicium consederit, et libri aperti sunt, et occisa sit bestia, et data in combustionem ignis: et quod tunc visus sit cum nubibus Caelorum veniens sicut Filius Hominis, Cui datum est dominium et gloria et regnum, et omnes populi et gentes et linguae Ipsum colent; “dominium Ipsius dominium saeculi quod non transibit, et regnum Ipsius quod non peribit” (Dan. vii. 1-14, seq.).
@1 tziim pro “jiim”$
@2 1, 9-11, 19, 21, 22 pro “1, 9, 10, 11, 14, 19, 21, 22″$
@3 eos pro “te”$
@4 22 pro “21”$
@5 1, 12, 14, 23, 29, 31, 38-40 pro “1, 13, 14, 23, 29, 31, 34, 39, 40″$
@6 7, 9, 25, 44, 47, 53, 57 pro “1, 7, 9, 20, 44, 47, 53, 57″$
“Jehovah faciet id quod locutus est contra habitatores Babelis; quae habitas super aquis multis, magna thesauris, venit finis tuus, mensura lucri tui” (cap.{1} li. 12, 13).
Quod dicatur quod ab illis vera Verbi adulterata et prophanata sint, est quia applicuerunt vera Verbi ad obtinendum dominium super sancta Ecclesiae et super Caelum, et ad vindicandum sibi Divinam potestatem Domini; et applicare vera Verbi ad obtinendum dominium super sancta Ecclesiae et Caeli, est adulterare illa; et applicare illa ad vindicandum sibi Divinam potestatem Domini, est prophanare Quod sua dogmata confirmaverint ex Verbo, notum est; sed lege illa et attende, et videbis quod applicuerint omnia illa, quae ex Verbo desumpserunt, ad dominium super animas hominum, et ad acquirendum sibi potentiam, auctoritatem et majestatem Divinam. Inde est quod Babylon dicatur “mater scortationum et abominationum terrae” (vers. 5).
@1 cap. pro “Esaj.”$
Jesus Christus “fecit nos Reges et Sacerdotes” (Apoc. i. 6);
“Fecisti nos Deo nostro Reges et Sacerdotes, ut regnemus super terra”(Apoc. v. 10);
“Comedetis carnes Regum, carnes chiliarchorum, carnes equorum et sedentium super illis” (Apoc. xix. 18);
“Septem Capita” Bestiae coccineae “septem montes sunt, et Reges septem sunt; quinque ceciderunt et unus est, et Bestia Rex octavus est, et de septem est” (Apoc. xvii. (9,) 10, 11);
“Decem cornua decem Reges sunt, qui regnum nondum acceperunt” (Apoc. xvii. 12);
etiam dicitur sicut hic, quod
“Reges terrae cum Meretrice scortati et deliciati sint” (Apoc. xviii. 3,9).
Quis, qui potest reflectere, non videt quod per “reges” hic non intelligantur Reges. Similiter apud Danielem, ut quod
Per “hircum hirsutum” intelligatur “Rex,” et per “cornu ejus magnum inter oculos Rex primus ; et cum ad summum venirent praevaricationes, exsurgeret Rex durus faciebus ac intelligens subtilia” (Dan. viii. 21, 23);
Quod quatuor Bestiae ascendentes ex mari, “essent quatuor Reges qui surgent de terra;” et quod decem cornua Bestiae quartae “decem Reges essent,” et quod “alius surgeret post eos, qui tres Reges humiliabit” (Dan. vii. 17,24);
Pariter quod Rex meridiei et Rex septentrionis pugnarent inter se; et quod Rex meridiei mitteret filiam suam ad Regem septentrionis; et quod hic Rex exaltaret se contra Deum, et quod deum alienum agnosceret: et quod illos, qui agnituri illum deum, honoraret auro, argento, lapide pretioso et desiderabilibus, et illos dominari faceret in multos, et terram divideret pretio: et quod plantaret tentoria tabernaculi sui inter maria, circa montem decoris sanctitatis; sed quod venturus sit ad finem suum; praeter plura alia (Dan. xi. I ad fin.):
per “Regem meridiei” significatur Regnum seu Ecclesia ab
illis qui in veris sunt, et per “Regem septentrionis” significatur Regnum et Ecclesia ab illis qui in falsis sunt; est enim propheticum de Ecclesiis venturis, quales futurae in principio, et quales postea. Causa quod qui in veris ex bono a Domino sunt, dicantur “reges,” est quia vocantur “filii” Domini; et quia regenerati sunt ab Ipso, vocantur “nati ab Ipso,” et quoque “haeredes;” et quia Dominus est Ipse Rex, ac Caelum et Ecclesia sunt Regnum Ipsius.
“Inebriati sunt sine vino, titubant sine sicera” (Esaj. xxix. 9):
“Audi afflicta, Ebria sed sine vino” (Esaj. li. 21);
“Calix auri Babel in manu Jehovae, Inebrians universam terram; de vino ejus biberunt gentes, ideo Insaniunt gentes” (Jerem. li. 7);
“Sit Babel in sibilum; cum incaluerint, ponam convivia illorum, et Inebriabo eos, ut exultent, et dormiant somnum saeculi, nec evigilent” (Jerem. li. 37,{2} 39);
“Cecidit, cecidit Babylon, quia ex vino scortationis suae potavit omnes gentes” (Apoc. xiv. 8; cap. xviii. 3);
“Omnis uter impleatur vino: ecce implebo omnes habitatores terrae hujus, reges, sacerdotes et prophetas, Ebrietate ” (Jerem. xiii. 12, 13);
“Ebrietate et tristitia impleberis, calice devastationis et desolationis” (Ezech. xxiii. 32, 33);
“Filia Edomi, etiam ad te transibit calix, Inebriaberis et revelaberis” (Thren. iv. 21);
“Etiam tu Inebriaberis” (Nah. iii. 11);
“Bibite et Inebriamini, et vomite et cadite, ut non resurgatis” (Jerem. xxv. 27):
“Vae sapientibus in oculis suis, et coram faciebus suis intelligentibus; vae heroibus ad bibendum vinum, et viris roboris ad miscendum siceram” (Esaj. v. 21, 22).
(Praeter alibi, ut Esaj. xix. 11, 12, 14; cap. xxiv. 20; cap. xxviii. 1,3,7, 8{3}: cap. Ivi. 12 Jerem. xxiii. 9, 10; Thren. iii. 15 ; Hosch. iv. 11, 12, 17, 18; Joel i. 5-7 ; Hab. ii. 15; Psalm. lxxv. 9{4} (B.A. 8) Psalm. cvii.{5} 27.)
@1 6 pro “16”$
@2 37 pro “32”$
@3 1, 3, 7, 8 pro “1, 3, 7, 8, 9″$
@4 9 pro “19”$
@5 cvii. pro “cviii.”$
@1 715 pro “716”$
@2 239 pro “139”$
@3 719 pro “729”$
@1 568 pro “585”$
Hominem divitem, qui “induebatur purpura et bysso, et lautitiis indulgebat quotidie splendide;” ad cujus vestibulum projectus est Lazarus, desiderans “saturari ex micis cadentibus ex mensa ejus” (Luc. xvi. 19-21);
per “divitem indutum purpura et bysso” intelliguntur Judaei, qui habebant Verbum; et per “Lazarum” intelliguntur Gentes quae non habebant. Similia significantur in sequentibus his:
“Qui comederunt lautitias, devastati sunt in plateis; educati super Coccinum, amplexi sunt sterquilinium” (Thren. iv. 5);
“Tu ergo vastata quid facies; si indueris te Coccino, si ornaveris te ornatu auri, frustra pulchram te reddes” (Jerem. iv. 30);
“Filiae Israelis supra Schaule flete, qui amicivit vos Coccino cum delicatis, et qui posuit ornatum auri super vestem” (2 Sam. i. 24):
“Byssus ex acupictura fuit expansio tua, hyacinthinum et purpura fuit tegumentum tuum” (Ezech. xxvii. 7);
ibi de “Tyro,” per quam significantur cognitiones veri et boni ex Verbo. Quoniam per “purpuram et coccinum” significantur Bonum et Verum Caeleste, ideo
Vestes Aharonis, ut et Vela et Aulaea Tabernaculi, contexta erant ex hyacinthino, Purpura, Coccino et bysso (Exod. xxvi.{1} 4, 31; cap. xxvii. 16; cap. xxviii. 6, 15);
Quod Aulaea (Exod. xxvi. 1);
Quod Velum ante Arcam (Exod. xxvi. 31);
Quod Tegumentum pro ostio Tentorii (Exod. xxvi. 36);
Quod Tegumentum portae atrii (Exod. xxvii.{2} 16);
Quod Ephodum (Exod. xxviii. 6);
Quod Baltheus (Exod. xxviii. 8);
Quod Pectorale judicii (Exod. xxviii.{3} 15);
Quod Fimbriae pallii Ephodi (Exod. xxviii. 33);
Quod Pannus Coccini super panes facierum (Num. iv. 8).
Ex his patet, quid per “purpuram et coccinum,” quibus circuminduta apparuit Mulier sedens super Bestia coccinea, significatur. Similiter in sequentibus, ubi dicitur,
“Vae urbs magna, quae induta fuisti bysso et Purpura et Coccino, inaurata auro et lapide pretioso et margaritis; quia una hora devastatae sunt tantae divitiae” (Apoc. xviii. 16, 17);
Et quod Purpura et Coccinum, aurum, lapis pretiosus et margaritae, essent inter merces Babylonis (Apoc. xviii. 12).
@1 xxvi. pro “xxv.”$
@2 xxvii. pro “xxviii.”$
@3 xxviii. pro “xxiii.”$
@1 373 pro “106”$
@2 bonum pro “boni”$
“Simile est Regnum Caelorum negotiatori quaerenti pulchras Margaritas, qui cum invenisset unam pretiosam Margaritam, abiens vendidit omnia quae habuit, et emit illam” (Matth. xiii. 45, 46);
per hanc significatur cognitio de Domino.
“Duodecim portae” Muri Novae Hierosolymae “duodecim Margaritae unaquaevis portarum erat una Margarita” (Apoc. xxi. 21);
“portae Novae Hierosolymae” significant introitum in Novam Ecclesiam, ac introitus fit per cognitiones boni et veri ex Verbo.
“Ne projicite Margaritas vestras ante porcos, ne forte conculcent eas pedibus, et lacerent vos” (Matth.{1} vii. 6);
per “porcos” significantur qui solum opes mundanas amant, et non opes spirituales, quae sunt cognitiones boni et veri ex Verbo. Quia per “Babylonem” significatur Religiosum, a quo omnes cognitiones boni et veri ex Verbo projectae sunt, dicitur de illa,
“Mercatores terrae flebunt et plangent super Babylone, quod merces eorum nemo emat, merces auri et argenti, lapidis pretiosi, et Margaritae” (Apoc. xviii. (11) 12).
@1 Matth. pro “Luc.”$
“Vae vobis hypocritae, quia similes vos facitis sepulchris dealbatis, quae foris quidem apparent pulchra, intus vero{1} plena sunt ossibus mortuorum, et omni immunditie” (Matth. xxiii. 27).
@1 vero pro “vera”$
@1 717 pro “217”$
@1 668 pro “669”$
“Bestiam quae erat et non est” significetur Verbum apud illos pro sancto agnitum, et tamen realiter non agnitum.
Septem Spiritus coram Throno Dei (Apoc. i. 4);
Septem Candelabra, in quorum medio Filius Hominis (Apoc. i. 13; cap. ii. 1);
Septem stellae (Apoc. ii. 1: cap. iii. 1);
Septem lampades ignis coram Throno (Apoc. iv. 5);
Septem sigilla, quibus Liber obsignatus est (Apoc. v. 1); Septem cornua et septem oculi Agni (Apoc. v.{3} 6);
Septem Angeli cum septem tubis (Apoc. viii. 2);
Septem tonitrua (Apoc. x. 3,4):
Septem Angeli habentes septem plagas in phialis (Apoc. xv. 1,6,7).
Similiter hic quod Bestia coccinea haberet “septem Capita,” et quod “septem Capita essent septem Montes,” et quoque essent “septem Reges.”
@1 704 pro “604”$
@2 568 pro “565”$
@3 v. pro “iv.”$
(videatur supra n. 618;) quod hoc unum non destructum sit, est quia alioquin non potuerunt addicare sibi dominium super omnia Ecclesiae et Verbi et super Caelum. Per “alterum qui nondum venit, et quando venerit, brevi illum oportet manere,” significatur Divinum Verum quod nondum in questionem venit, et cum venit, non apud illos permansurum est, quod est, quod Humanum Domini sit Divinum; dicitur “brevi oportet manere,” quia est secundum Divinam Providentiam, de qua supra (n. 686). Quod Divinum Verum sit, quod Humanum Domini sit Divinum, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae de Domino, a principio ad finem. At quod nondum in quaestionem venerit, est quia postquam in se transtulerunt omnem potestatem Domini, non potuerunt agnoscere Humanum Dominum pro Divino, quia tunc diceretur a laicis et vulgo quod in se transtulerint Divinam Potestatem, et sic quod ipse Pontifex esset Deus, et ejus ministri essent dii: sed quod usque hoc in quaestionem venturum sit, constare potest ex eo, quod hic in Apocalypsi praedictum sit.
Quod hoc alterum, quod est quod Humanum Domini sit Divinum, viderint, tametsi sicut clausis oculis, patet ex his apud illos, quod dicant quod in Eucharistia non solum sit Corpus et Sanguis Domini sed etiam Anima et Divinitas Ipsius, ita quod sit Omnipraesentia tam Humani quam Divini Ipsius, et Humanum non potest Omnipraesens esse, nisi sit Divinum: tum quod dicant, quod Christus quoad Corpus et Sanguinem, et simul quoad Animam et Divinitatem per Eucharistiam in illis sit, et illi in Ipso sint, et hoc dicitur de Humano Ipsius; quod non potest dici, quia non dari, nisi Humanum Ipsius sit Divinum. Praeter illa etiam dicunt, quod Sancti cum Christo regnent, et quod Christus adorandus sit, et quod Sancti invocandi et venerandi: tum quod Christus sit vera Lux, et quod in Ipso vivant et mereantur, et similia alia, quae involvunt Divinitatem Humani Ipsius. Haec ex Concilio Tridentino et ex Bulla. Ita quod, sicut dictum est, videant illud verum, sed tanquam clausis oculis.
@1 et pro “est”$
“Omnia quaecunque Pater habet, Mea sunt” (Joh. xvi. 15{1});
“Pater dedit omnia in manum Filii” (Joh. iii. 35,36; cap. xiii. 3);
Pater, dedisti Mihi potestatem omnis carnis: “omnia Mea Tua sunt, et Tua Mea” (Joh. xvii. 2,3,10);
“Data est Mihi omnis potestas in Caelo et in Terra” (Matth. xxviii. 18);
“Ego sum Via, Veritas et Vita; nemo venit ad Patrem nisi per Me:” qui cognoscit et videt me, cognoscit et videt Patrem; quia “Ego in Patre, et Pater in Me” (Joh. xiv. 6-11);
“Pater et Ego unum sumus” (Joh. x. 30);
Quod omnis qui credit in Dominum vitam aeternam habeat, et qui non credit in Ipsum non videat vitam (Joh. iii. 15, 17, 18, 36; cap. vi. 47; cap. xi.{2} 26; et alibi).
Quis non scit quod Dominus conceptus sit a Deo Patre, (Luc. i. 34, 35); et quis non inde scire potest, quod Deus Pater, Qui est Jehovah, susceperit Humanum in mundo, et inde quod Humanum sit Humanum Dei Patris, et sic quod Deus Pater et Ipse sint unum, sicut Anima et Corpus unum sunt: num itaque aliquis potest adire Animam hominis, et inde descendere ad Corpus ejus; annon Humanum ejus adeundum est, et tunc Anima ejus aditur. Per haec et per plura alia, quae in Verbo sunt, Agnus vincet illos; quare quia desierunt colere Papam, colant Ipsum a Quo Papa se dicit habere omnem potestatem super Ecclesiam et Caelum: Papa est homo, et Dominus est Deus; et Deus solus adeundus, invocandus et adorandus, hoc est, colendus est. Est Dominus solus Sanctus Qui invocandus (Apoc. xv. 4). Scio quod cogitaturi sint, Quomodo potest Jehovah Pater, Qui est Creator Universi, descendere et assumere Humanum; sed cogitent etiam, quomodo potest Filius ab aeterno, Qui est aequalis Patri, et quoque Creator Universi, id facere: estne eadem res. Dicitur Pater et Filius ab aeterno, sed non est aliquis Filius ab aeterno; est Divinum Humanum, quod vocatur “Filius missus in mundum” (Luc. i. 34, 35 (; Joh. iii. 17)). Sed de his videatur infra (n.961{3}).
@1 xvi. 15 pro “xii. 45″$
@2 xi. pro “xxv.”$
@3 961 pro “990”$
@1 dicit pro “dixit”$
@2 483 pro “383”$
Qui prophanabant Nomen Jehovae colendo alios deos, illi et omnia illorum comburerentur igne (Deut. xiii. 13(ad) 19 (B.A. 12-18):
ideo
Moses Vitulum aureum, quem filii Israelis profane colebant, combussit igne (Exod. xxxii. (20); Deut. ix. 21);
Et bini filii Aharonis, quia prophanabant sancta, ex igne e caelo consumpti sunt (Levit. x. 1-6);
nec aliud per “ignem et rogum in Topheth” quam ignis
Inferni, qui est illis qui prophanant sancta, significatur
(Esaj. xxx. 33; Jerem. vii. 11, 31, 32{1}; cap. xix. 5, 6; 2 Reg. xxiii. 10),
colebant enim ibi Molechum per nefandum sacrificium. Quoniam per “Bestiam quartam” (apud Danielem cap. vii.), significatur Religiosum quod prophanat Verbum et inde sancta Ecclesiae (n. 717{2}), ideo dicitur quod “combusta sit igne” (Dan. vii. 11). Nunc quia cultus prophanus est colere hominem loco Domini, ideo hic dicitur quod ipsam Meretricem “combusserint igne,” per quod significatur quod ipsum Religiosum devoverint et apud se deleverint. Quod per “carnes ejus comedere” significetur mala et falsa, quae propria Religiosi istius sunt, ex odio damnare et apud se destruere, est quia id per “carnes comedere{3}” significatur; per “carnes” enim significantur propria alicujus, quae se referunt ad bona et vera, et in opposito sensu ad mala et falsa, et per “comedere” significatur consumere, ita delere. Quod per “carnem” significetur proprium alicujus, quod in se est malum, constat ex his locis:
“Spiritus est qui vivificat, caro non prodest quicquam” (Joh. vi. 63);
“Quod natum est ex carne, hoc caro est; quod generatum est a spiritu, spiritus est” (Joh. iii. 6);
“Quotquot receperunt, dedit illis potestatem ut filii Dei essent, qui non ex sanguinibus, neque ex voluntate carnis” (Joh. i. 12, 13);
“Deus recordatus quod caro illi, spiritus qui abivit non reverteretur” (Psalm. lxxviii. 39):
“Aegyptus homo et non Deus, et equi ejus caro et non spiritus” (Esaj. xxxi. 3):
Scortata est Hierosolyma “cum filiis Aegypti magnis carne” (Ezech. xvi. 26);
Jesus dixit Petro, “Caro et sanguis non haec revelavit tibi” (Matth. xvi. 17);
“Maledictus qui confidet homini, et ponit carnem brachium suum” (Jerem. xvii. 5).
Quia “caro” significat proprium hominis, ac illi qui odio habent alterum propria ejus aggrediuntur, animo destruendi illa, ideo per “carnes comedere” id significatur, ut quoque in his locis:
“Moriens moriatur, et exscindendo exscindatur, reliquae comedent quaelibet Carnem alterius” (Sach. xi. 9);
“Comedent Israelem omni ore; vir Carnem brachii sui comedent, Menasche Ephraimum, et Ephraimus Menaschen (Esaj. ix. 11, 19, 20 (B.A. 12, 20, 21));
“Cibabo oppressores tuos Carne eorum” (Esaj. xlix. 26);
“Quisque Carnem socii sui comedent” (Jerem. xix.{4} 9).
“Comedere carnem filiorum et filiarum” (Jerem. xix. 9; Levit. xxvi. 29; Deut. xxviii. 53{5}),
significatur destruere vera et bona apud se; per “filios” enim significantur vera, et per “filias” bona, videatur supra (n. 139, 543, 546, 612). Praeterea in Verbo dicitur “omnis caro, et per id significatur omnis homo
(Gen. vi. 12, 13, 17, 10: Esaj. xl. 5, 6: cap. xlix. 26; cap. lxvi. 16, 23, 24; Jerem. xxv. 31 : cap. xxxii. 27; cap. xlv. 5; Ezech. xx. 48; cap. xxi. 4. 5 (B.A. xx. 48, 49)).
@1 31, 32 pro “32, 33″$
@2 717 pro “751”$
@3 carnes comedere pro “carnes ejus comedere”$
@4 xix. pro “xvi.”$
@5 Jerem. xix. 9; Lev. xxvi. 29; Deut. xxviii. 53 pro “Jerem. xvii. 5; cap. xix. 19″$
“Filii Regni ejicientur in tenebras exteriores” (Matth. viii. 12);
“Semen sunt filii Regni” (Matth. xiii. 38)
“Qui audit Verbum Regni, et non attendit” (Matth. xiii. 19);
“Auferetur a vobis Regnum Dei, et dabitur genti facienti fructus” (Matth. xxi. 43);
“Omnis injiciens manum in aratrum, (et videns retrorsum,) non dispositus est ad Regnum Dei” (Luc. ix. 62{1});
“Adveniat Regnum Tuum et fiat voluntas Tua, sicut in Caelo ita in Terra” (Matth. vi. 10);
Jesus, Johannes, et Discipuli praedicaverunt, quod
“Appropinquaret Regnum Dei” (Matth. iii. 2; cap. iv. 17; cap. X. 7; Luc. x. 11: cap. xvi. 16);
Tum “Evangelium Regni” (Matth. iv. 23; cap. ix. 35; cap. xxiv. 14; Luc. viii. 1):
“Si per digitum Dei ejicio daemonia, utique pervenit ad vos Regnum Dei” (Luc. xi. 20).
(Praeter multis aliis in locis, ubi “Regnum Dei” dicitur.)
Similiter in his:
“Si audiveritis vocem Meam, et custodiveritis foedus Meum, eritis Mihi Regnum sacerdotum” (Exod. xix. 5, 6):
“Tu turris gregis, clive filiae Zionis, ad te redibit Regnum prius, Regnum filiae Hierosolymae” (Mich. iv. 8):
“Postea accipient Regnum Sancti, et confirmabunt Regnum usque in saecula saeculorum” (Dan. vii. 18,{2} 22);
“Regnum et dominium et majestas Regnorum sub omnibus Caelis dabitur populo sanctorum, cujus Regnum Regnum aeternum, et omnia Dominia colent Ipsum et obedient” (Dan. vii. 27);
Filio Hominis “datum est Regnum quod non peribit; et omnes populi, gentes et linguae Ipsum colent” (Dan. vii. 14).
(Praeter alibi.)
Quod per “regnum” significetur Ecclesia, est quia Regnum Domini est in Caelo et in Terra, et Regnum Ipsius in Terra est Ecclesia: inde etiam Dominus vocatur “Rex regum.”
@1 62 pro “22”$
@2 18 pro “13”$
“Euntes discipulos facite omnes gentes, docentes eos servare omnia quaecunque mandavi vobis; et ecce, Ego vobiscum sum omnibus diebus usque ad Consummationem saeculi, amen” (Matth. xxviii. 19, 20);
“usque ad consummationem saeculi” est usque ad finem Ecclesiae (n. 658); et tunc si non adeunt Ipsum Dominum, et vivunt secundum praecepta Ipsius, a Domino relinquuntur; et relicti a Domino fiunt sicut pagani, quibus nulla religio est: et tunc Dominus solum est apud illos, qui e nova Ipsius Ecclesia erunt. Haec significantur per “donec consummentur verba Dei,” et per “usque ad consummationem saeculi.”
Datum est loqui cum Pontifice Sixto Quinto. Exibat e societate quadam in occidente ad sinistrum. Dixit mihi quod praefectus sit ut summus Moderator societati collectae ex Catholicis, qui pollent judicio et industria prae reliquis; et quod factus sit summus Moderator illorum, propter causam, quia a dimidio anni ante obitum suum crediderat quod Vicariatus esset inventum propter dominium; et quod Dominus Salvator, quia Deus, sit Qui Solus adorandus et colendus est, tum quod Scriptura Sacra sit Divina, et sic sancta prae Edictis Paparum. Dixit quod in fide duorum istorum capitum Religionis permanserit usque ad finem vitae suae.
Dixit etiam quod Sancti illorum non sint aliquid: miratus est, cum narravi, quod in Synodo decretum sit, et per Bullam
confirmatum, quod invocarentur.
Dixit quod in vita activitatis sit, in quali fuerat in mundo; et quod sibi quovis mane proponat novem aut decem res, quas vult ut intra vesperam sint peractae.
Quaesivi unde illi intra tam paucos annos tantus thesaurus, quem in Castello del Angelo reposuit. Respondit quod propria manu scripserit ad Praefectos monasteriorum divitum, ut pro arbitrio mitterent ex opibus quantum vellent, quia ad usum sanctum; et quod quia timebant illum, miserint abundanter. Et cum dixi quod thesaurus ille ad huc superstes sit, dixit, “Cui usui nunc.”
Inter loquendum cum illo retuli, quod thesaurus in Loretto ab illius tempore immensum auctus et locupletatus sit; et quod thesauri in quibusdam monasteriis, imprimis in Hispania, similiter; sed hodie non in tantum ut in prioribus saeculis. Et addidi quod illos custodiant, absque ullo fine qui est usus, alio quam ut jucundent se ex possessione.
Et cum hoc retuli, etiam dixi quod ita sint sicut dii
infernales, quos antiqui vocabant Plutones.
Cum nominavi Plutones, respondit, “Tace, scio.”
Dixit iterum quod in societatem cui ille praeest, non alii admittantur quam qui judicio pollent, et recipere possunt quod Dominus Solus sit Deus Caeli et Terrae, et quod Verbum sit Sanctum Divinum; et quod perficiat quotidie, sub auspicio Domini,
societatem illam.
Et dixit quod locutus sit cum Sanctis ita dictis, sed quod fiant fatui quando audiunt et credunt quod sancti sint. Etiam Pontifices et Cardinales vocabat stupidos, illos qui volunt adorari sicut Christus, tametsi non in persona, et qui non agnoscunt Verbum ut ipsum Sanctum Divinum, secundum quod solum vivendum est.
Vult ut dicam illis qui hodie vivunt, quod Christus sit Deus Caeli et Terrae, et quod Verbum sit Sanctum Divinum; et quod Spiritus Sanctus non loquatur per os alicujus, sed Satanas, qui vult adorari sicut Deus: et quod illi qui ad haec non attendunt, ut stupidi, abeant ad suos, et post tempus dejiciantur in Infernum ad illos qui laborant phantasia quod dii sint; quibus non alia vita est quam vita ferae.
Ad haec dixi, “Forte haec nimis dura sunt ut scribam.”
Sed respondit, “Scribe, et subscribo, quia vera sunt.”
Et tunc a me abivit in societatem suam, et unum exemplar subscripsit, ac ut Bullam ad alias societates eidem Religioni addictas transmisit.
CAPUT XVIII.
ET post haec vidi (alium) Angelum descendentem e Caelo, habentem potestatem magnam, et terra illustrata est a gloria ejus.
2. Et exclamavit in virtute voce magna, dicens, Cecidit, cecidit, Babylon magna, et facta est habitaculum daemoniorum, et custodia omnis Spiritus immundi, et custodia omnis avis immundae et exosae.
3. Quia ex vino irae Scortationis ejus biberunt omnes gentes, et reges terrae cum illa scortati Sunt; et mercatores terrae ex facultatibus deliciarum ejus ditati Sunt.
4. Et audivi aliam vocem e Caelo, dicentem, Exite ex illa, populi Mei, ne participes fiatis peccatorum ejus, et ne recipiatis ex plagis ejus.
5. Quoniam pertigerunt ejus peccata usque ad Caelum, et recordatus est Deus injustitiarum ejus.
6. Reddite illi quemadmodum illa reddidit vobis, duplicate ei dupla secundum opera ejus, in poculo quo miscuit miscete ei duplum. 7. Quantum glorificavit se ipsam et deliciata est, tantum date illi cruciatum et luctum, quia in corde suo dicit, Sedeo regina et vidua non Sum, et luctum non videbo.
8. Propter hoc in una die venient plagae ejus, mors et luctus et fames, et in igne comburetur, quia fortis Dominus Deus judicans illam.
9. Et deflebunt illam, et plangent super illa Reges terrae, qui cum illa scortati Sunt et deliciati, quando Viderint fumum
combustionis ejus;
10. E longinquo Stantes propter timorem cruciatus ejus, dicentes, Vae, vae, urbs illa magna Babylon, urbs illa valida, quia in una hora Venit judicium tuum.
11. Et mercatores terrae flebunt et lugebunt super illa, quod merces eorum nemo emat amplius;
12. Merces auri et argenti et lapidis pretiosi et margaritae, et byssi et purpurae et serici et coccini, et omne lignum thyinum et omne vas eburneum, et omne vas ex ligno pretioso et aere et ferro et marmore;
13. Et cinnamomum et Suffimenta et pigmentum et thus, et vinum et oleum et similam et triticum, et jumenta et oves, et equorum et rhedarum et corporum, et animas hominum.
14. Et fructus desiderii animae tuae abiverunt a te, et Omnia pinguia et splendida abiverunt a te, et amplius non invenies illa. 15. Mercatores horum, qui divites facti ab illa, e longinquo Stabunt propter timorem cruciatus ejus, flentes et lugentes,
16. Et dicentes, Vae, vae, urbs illa magna, circumamicta bysso et purpura et coccino, et inaurata auro, et lapide pretioso, et margaritis, quia una hora devastatae sunt tantae divitiae.
17. Et Omnis gubernator, et omnis super navibus versans, et nautae, et quotquot mare operantur, e longinquo steterunt,
18. Et clamaverunt videntes fumum combustionis ejus, dicentes, Quae similis urbi isti magnae.
19. Et miserunt pulverem super capita sua, et clamaverunt flentes et lugentes, dicentes, Vae, vae, urbs illa magna, in qua ditati sunt omnes habentes naves in mari ex pretiositate ejus, quia una hora devastati sunt.
20. Exulta super ea Caelum, et sancti Apostoli et Prophetae, quia judicavit Deus judicium Vestrum de illa.
21. Et Sustulit unus Angelus robustus lapidem quasi molarem magnum, et projecit in mare, dicens, Sic Impetu dejicietur Babylon, illa magna urbs, et non invenietur amplius.
22. Et vox citharaedorum et musicorum, et tibicinum et buccinatorum, non audietur in te amplius, et omnis artifex omnis artis non invenietur in te amplius, et vox molae non audietur in te amplius;
23. Et lux lucernae non lucebit in te amplius, et vox sponsi et sponsae non audietur in te amplius; quia mercatores tui erant magnates terrae, quia veneficio tuo seductae sunt omnes gentes.
24. Et in ea sanguis Prophetarum et Sanctorum inventus est, et omnium occisorum super terra.
SENSUS SPIRITUALIS.
CONTENTUM TOTIUS CAPITIS.
CONTINUATUR DE RELIGIOSO ROMANO CATHOLICO:
QUOD PROPTER ADULTERATIONES ET PROPHANATIONES VERITATUM VERBI, ET INDE ECCLESIAE, PERITURUM SIT (vers. 1-8);
DE SUPREMIS IN ORDINE ECCLESIASTICO IBI, QUALES SUNT, ET DE LUCTU ILLORUM (vers 9, 10):
DE INFERIORIBUS IN ILLO ORDINE (vers. 11-16);
DE LAICIS ET VULGO, QUI SUB ILLORUM OBEDIENTIA (n. 17-19);
ANGELORUM GAUDIUM PROPTER REMOTIONEM EJUS (vers. 20);
DE INTERITU EJUS IN MUNDO SPIRITUALI PROPTER NULLAM VERI AGNITIONEM, INQUISITIONEM, ILLUSTRATIONEM, RECEPTIONEM, ET INDE NULLAM CONJUNCTIONEM VERI ET BONI, QUAE FACIT ECCLESIAM (vers. 21-24).
CONTENTA SINGULORUM VERSUUM.
1. “Post haec vidi” significat continuationem de Religioso Catholico Romano (n. 753); “vidi (alium) Angelum descendentem e Caelo, habentem potestatem magnam, et terra illustrata est a gloria Ejus,” significat influxum Domini e Caelo fortem per Divinum Verum, ex quo Ecclesia Ipsius in luce caelesti fuit (n. 754).
2. “Et exclamavit in virtute voce magna, dicens, Cecidit, cecidit Babylon magna,” significat quod notum fecerit quod per Divinam potentiam Domini omnes qui in Religioso illo et simul in amore dominandi ex illo fuerunt, in mundo spirituali destructi sint, et in plura inferna conjecti (n. 755); “et facta est habitaculum daemoniorum,” significat quod inferna eorum sint inferna concupiscentiarum dominandi ex oestro amoris sui, et concupiscentiarum prophanandi vera Caeli ex zelo spurio illius amoris (n. 756); “et custodia omnis spiritus immundi, et custodia omnis avis immundae et exosae,” significat quod mala voluntatis et inde facti, et falsa cogitationis et inde consilii, illorum qui in infernis illis sunt, diabolica sint, quia aversi a Domino ad semet ipsos sunt (n. 757).
3. “Quia ex vino irae scortationis ejus biberunt omnes gentes, et reges terrae cum illa scortati sunt,” significat quod nefaria dogmata, quae sunt adulterationes et prophanationes boni et veri Verbi, protulerint, et illis omnes in regnis sub dominatione eorum natos et educatos imbuerint (n. 758); “et mercatores terrae ex facultatibus deliciarum ejus ditati sunt,” significat majores et minores ordinis in Hierarchia illa, qui per dominium super sancta aucupant Divinam Majestatem et superregiam gloriam, et continue affectant constabilire illam per multiplicationem monasteriorum et possessionum sub illis, et per thesauros, quos absque fine e mundo congregant et cumulant, et sic sibi comparant jucunditates corporeas et naturales ex attributo sibi dominio caelesti et spirituali (n. 759).
4. “Et audivi aliam vocem e Caelo, dicentem, Exite ex illa, populi Mei, ne participes fiatis peccatorum ejus, et ne recipiatis ex plagis ejus,” significat a Domino exhortationem ad omnes, tam qui in illo Religioso sunt, quam qui in illo non sunt, ut caveant sibi a conjunctione cum illo per agnitionem et affectionem, ne quoad animas conjungantur abominationibus ejus, et pereant (n. 760).
5.”Quoniam pertigerunt ejus peccata usque ad Caelum, et recordatus est Deus injustitiarum ejus,” significat quod mala et falsa ejus infestent Caelos, et quod hos Dominus a violentia inde tutaturus sit (n. 761).
6. Reddite illi quemadmodum illa reddidit vobis, duplicate ei dupla secundum opera ejus, in poculo quo miscuit miscete ei duplum,” significat justam retributionem et poenam post mortem, quod tunc mala et falsa, quibus seduxerunt et perdiderunt alios, super illos, secundum quantum et quale eorum, reditura sint (n. 762).
7. “Quantum glorificavit se ipsam et deliciata est, tantum date illi cruciatum et luctum,” significat quod in gradu secundum elationem cordis ex dominio, et secundum exultationem animae et corporis ex divitiis, post mortem sit illis internus dolor ex dejectione et subsannatione, et ex egestate et miseria (n. 763); “quia in corde suo dicit, Sedeo regina et vidua non sum, et luctum non videbo,” significat quod haec illis sint, quia ex cordis elatione super dominio, et animi exultatione super divitiis, in fiducia et confidentia sunt, quod perpetuo dominaturi sint, et semet ipsos tutaturi, et quod non possint illis usquam orbari (n. 764).
8. “Propter hoc{1} in una die{2} venient plagae ejus, mors et luctus et fames,” significat quod propterea tempore Ultimi Judicii, poenae malorum quae fecerunt, super illos rediturae sint, quae sunt mors quae est vita infernalis ac intestinus dolor ex dejectione a dominio, luctus qui est internus dolor ex egestate et miseria loco opulentiae, et fames quae est deprivatio intellectus omnis veri (n. 765); “et in igne comburetur, quia fortis Dominus Deus judicans illam,” significat quod futuri sint odia contra Dominum, et contra Ipsius Caelum et Ecclesiam, Quia tunc vident quod Solus Dominus super omnia in Caelis et in Terris dominetur et regnet, et ne hilum aliquis homo ex se (n. 766).
@1 hoc pro “haec”$
@2 die pro “hora”$
9. “Et deflebunt illam, et plangent super illa reges terrae, qui cum illa scortati sunt et deliciati, quando viderint fumum combustionis ejus,” significat interiores dolores illorum qui in superiori dominio et ejus jucundis fuerunt, per falsificata et adulterata vera Verbi, quae fecerunt sancta Ecclesiae, cum vident ea versa in prophana (n. 767).
10. “Et e longinquo stantes propter timorem cruciatus ejus, dicentes, Vae, vae, urbs illa magna Babylon, urbs illa valida, quia in una hora venit judicium tuum,” significat timorem illorum pro poenis, et tunc gravem lamentationem quod Religiosum id ita munitum tam subito et plane possit everti, et illi possint perire (n. 769).
11. “Et mercatores terrae flebunt et lugebunt super illa, quod merces eorum nemo emat amplius,” significat minores in ordine qui ministrant et per sancta lucrantur, hic illorum dolores quod post destructionem Babylonis non possint quaestus sicut prius per illa facere (n. 771).
12. “Merces auri et argenti et lapidis pretiosi et margaritae,” significat quod haec illis non amplius sint, quia illis non sunt spiritualia bona et vera, quibus talia correspondent (n. 772); “et byssi et purpurae et serici et coccini,” significat quod haec illis non amplius sint, quia illis non sint caelestia bona et vera, quibus talia correspondent (n. 773); “et omne lignum thyinum et omne vas eburneum,” significat quod haec illis non amplius sint, quia illis non sunt naturalia bona et vera, quibus talia correspondent (n. 774); “et omne vas ex ligno pretioso et aere et ferro et marmore,” significat quod haec illis non amplius sint, quia non sunt illis scientifica bona et vera in rebus Ecclesiae, quibus talia correspondent (n. 775).
13. “Et cinnamomum et suffimenta et pigmentum et thus,” significat quod non illis sit amplius cultus ex bonis et veris spiritualibus, quia non aliquid intus in cultu habent quod supra nominatis correspondet (n. 777); “et vinum et oleum et similam et triticum,” significat quod non illis amplius sit cultus ex veris et bonis caelestibus, quia non intus in cultu habent quae supra nominatis correspondent (n. 778); “et jumenta et oves,” significat quod non illis amplius sit cultus ex bonis et veris Ecclesiae externis seu naturalibus, quia non aliquid intus in cultu habent quod supra nominatis correspondet (n. 780); “et equorum et rhedarum et corporum, et animas{1} hominum,” significat illa omnia secundum intellectum Verbi et doctrinam inde, et secundum bona et vera Sensus literae ejus, quae illis non sunt, quia illa falsificaverunt et adulteraverunt (n.781).
@1 animas pro “animae”$
14. “Et fructus desiderii animae tuae abiverunt a te, et omnia pinguia et splendida abiverunt a te, et amplius non invenies illa,” significat quod omnes beatitudines et felicitates Caeli, etiam externae quales ab illis cupiuntur, prorsus fugiturae sint, et non amplius appariturae, quia non aliquae affectiones boni et veri caelestes et spirituales apud illos (n. 782).
15. “Et mercatores horum qui divites facti ab illa, e longinquo stabunt propter timorem cruciatus ejus, flentes et lugentes,” significat statum ante damnationem, ac tunc timorem et lamentationem illorum, qui per varias dispensationes et promissiones gaudiorum caelestium, lucrati sunt (n.783).
(16. “Et dicentes, Vae, vae, urbs illa magna, circumamicta bysso et purpura et coccino, et inaurata auro, et lapide pretioso, et margaritis, quia una hora devastatae sunt tantae divitiae,” significat gravem lamentationem quod magnifica et lucra eorum, tam subito et plane destructa sint) (n. 785.)
17, 18. “Et omnis gubernator, et omnis super navibus versans, et nautae, et quotquot mare operantur,” significat illos qui vocantur Laici, tam qui in majore dignitate quam qui in minore constituti sunt, usque ad plebem, qui Religioso isti addicti sunt, ac illud amant et osculantur, aut corde agnoscunt et venerantur (n. 786); “e longinquo steterunt et clamaverunt videntes fumum combustionis ejus, dicentes, Quae similis urbi isti (magnae),” significat in statu remoto luctum eorum super damnatione istius Religiosi, quod crediderunt supereminens prae omni religione in mundo (n. 787).
19. “Et miserunt pulverem super capita sua, et clamaverunt flentes et lugentes, dicentes, Vae, vae, urbs illa magna,” significat dolorem et luctum eorum interiorem, et exteriorem, qui est lamentatio, quod tam eminens Religiosum prorsus destructum et damnatum sit (n. 788); in qua ditati sunt omnes habentes naves in mari ex pretiositate ejus, quia una hora devastati sunt,” significat propter id, quod per sancta Religiosi istius omnes, quotquot emere vellent, propitiati sint, et pro divitiis mundanis et temporariis receperint divitias caelestes et aeternas (n. 789).
20. “Exulta super ea Caelum, et sancti Apostoli et Prophetae, quia judicavit Deus judicium vestrum de illa,” significat ut gaudeant corde nunc angeli Caeli et homines Ecclesiae qui in bonis et veris ex Verbo sunt, quod remoti et rejecti sint qui in Religiosi istius malis et falsis sunt (n. 790).
21. “Et sustulit unus Angelus robustus lapidem quasi molarem magnum, et projecit in mare, dicens, Sic impetu dejicietur Babylon, illa magna urbs, et non invenietur amplius,” significat quod per fortem influxum Domini e Caelo Religiosum illud cum omnibus ejus adulteratis veris Verbi praeceps conjicietur in Infernum, et quod amplius nusquam angelis appariturum sit (n. 791).
22. “Et vox citharaedorum et musicorum, et tibicinum et buccinatorum, non audietur in te amplius,” significat quod apud illos non erit aliqua affectio veri et boni spiritualis, nec affectio boni et veri caelestis (n. 792); “et omnis artifex omnis artis in te non invenietur amplius,” significat quod illis qui in Religioso illo ex doctrina et ex vita secundum illam sunt, non sit aliquis intellectus veri spiritualis, et inde nec aliqua cogitatio veri spiritualis, quantum a se (n. 793); et vox molae non audietur in te amplius,” significat quod illis qui in Religioso isto ex doctrina ejus et ex vita secundum illam sunt, non sit aliqua inquisitio, scrutatio et confirmatio veri spiritualis, quia obstat falsum receptum et confirmatum et sic implantatum (n. 794).
23. “Et lux lucernae non lucebit in te amplius,” significat quod illis qui in Religioso isto ex doctrina et ex vita secundum illam sunt, non sit aliqua illustratio a Domino, et inde perceptio veri spiritualis (n. 796); et vox sponsi et sponsae non audietur in te amplius,” significat quod illis qui in Religioso isto ex doctrina et ex vita secundum illam sunt, sit nulla conjunctio boni et veri, quae facit Ecclesiam (n. 797); “quia mercatores{1} tui erant magnates{2} terrae,” significat quod superiores in Hierarchia Ecclesiastica illorum tales sint, quia per varia jura etiam arbitraria illis in statutis ordinis relicta, mercantur et quaestus faciunt (n. 799); “quia veneficio tuo seductae sunt omnes gentes,” significat illorum nefarias artes et astutias, per quas omnium animos a sancto cultu Domini ad prophanum cultum hominum vivorum et mortuorum atque idolorum abduxerunt (n. 800).
@1 mercatores pro “magnates”$
@2 magnates pro “mercatores”$
24. “Et in ea sanguis Prophetarum et Sanctorum inventus est, et omnium occisorum super terra,” significat quod ex Religioso, quod per “urbem Babylonem” intelligitur, sit adulteratio et prophanatio omnis veri Verbi et inde Ecclesiae, et quod inde emanaverit falsum in totum Christianum orbem (n. 801).
(Vers. 1.) “Et post haec vidi,” significat manifestationem de interitu et damnatione illorum, qui in Religioso Catholico Romano erant, et exercuerunt potestatem super sancta Ecclesiae et Caelum, animo dominandi super omnes, et possidendi omnia aliorum. – Haec significantur hic per “Post haec vidi,” quia de his in hoc capite agitur. Praemissa sunt ante hoc Opus dogmata Religiosi istius, ut illi qui in illustratione a Domino sunt, videre possint quod non aliud spectent quam dominium super animas hominum, ob finem ut colantur sicut Dii, ac soli possideant bona totius mundi; et quia ille finis fuit, et prorsus non salus animarum, dogmata sua non potuerunt aliunde desumere quam ex Inferno; non enim potuerunt e Caelo, hoc est, a Domino, sed a semet, quia in se transtulerunt omnia Domini. Quid detestabilius quam dividere Corpus et Sanguinem Domini, seu Panem et Vinum, in Sacra Caena; manifeste contra institutionem, et hoc per figmenta, et unice propter Sacrificia Missae diurna et nocturna, per quae lucrantur mundum. Quid detestabilius quam colere mortuos homines invocatione Divina, ac super genubus procumbere ad simulacra eorum, et sancte osculari illa, imo ossa et reliquias cadaveris eorum, et sic abducere populos a cultu Divino, ac inducere in cultum prophanum, et hoc quoque propter lucrationes. Quid detestabilius quam ponere cultum Divinum diebus Dominicis et festis in Missis non intellectis, ita in externis quae corporis et ejus affectuum sunt absque internis quae animae et ejus affectionum sunt, ac illis omnem sanctitatem addicere, et sic tenere omnes in ignorantia et caeca fide, ut dominentur et lucrentur. Quid detestabilius quam in se transferre omnia Divinae potestatis Domini, quod non aliud est quam detrahere Dominum de Throno, et se superimponere. Quid detestabilius, quam Verbum, quod est ipsum Divinum Verum, auferre laicis et Vulgo, et loco ejus dare edicta et dogmata, in quibus vix unum genuinum verum Verbi est. Haec sunt, de quibus in hoc capite Apocalypseos agitur.
“Clamavit Leo super specula: et dixit, Cecidit, cecidit Babel, et omnia sculptilia deorum ejus confregit in terram” (xxi. 8, 9).
Similes ex illo Religioso post Ultimum Judicium colliguntur, et per vices ad suos mittuntur.
“Erit Babel sicut eversio Dei, Sodoma et Gomorrha; non habitabitur in aeternum, ita ut non moretur ibi Arabs; cubabunt ibi tziim, et implebuntur domus eorum ochim, et habitabunt ibi filiae noctuae, et satyri saltabunt ibi: respondebunt etiam ijim{1} in palatiis ejus, et dracones in palatiis deliciarum ejus” (xiii. 19-22);
apud eundem:
“Exscindam Babeli nomen et residuum; ponam eam in haereditatem anatariae” (xiv. 22,23);
et apud Jeremiam:
In Babele “habitabunt tziim et ijim et filiae noctuae, juxta eversionem Dei, Sodomam et Gomorrham et vicinas ejus; non habitabit ibi filius hominis” (l. 39, 40).
Ex his patet, quod per “custodiam omnis spiritus immundi, et omnis avis immundae et exosae,” significetur quod mala voluntatis et inde facti, ac falsa cogitationis et inde consilii, illorum qui in infernis illis sunt, diabolica sint, quia aversi a Domino ad semet ipsos sunt. Quod “aves” significent talia quae intellectus et cogitationis et inde consilii sunt, in utroque sensu tam malo quam bono, patet ex Verbo. In sensu malo ibi in his locis:
“In medio septimanae cessare faciet{2} sacrificium: tandem super Avem abominationum desolatio, usque ad consummationem stillabit super devastationem{3}” (Dan. ix. 27);
“Possidebunt terram platea et anataria, ulula et corvus habitabunt in ea” (Esaj. xxxiv. 1).
Non aliud quam falsa infernalia significantur per “ochim,” “tziim,” “filias noctuae,” “dracones,” in locis supra adductis;
Tum per Aves quae descenderunt super cadavera, quas Abram abegit (Gen. xv. 11{4}):
Per Aves, quibus darentur cadavera eorum in cibum (Jerem. vii. 33; cap. xv. 3: cap. xvi. 4; cap. xix. 7; cap. xxxiv. 20; Ezech. xxix. 5; Psalm. lxxix. 1, 2):
Tum per Aves quae comedunt id quod seminatum est (Matth. xiii. 3, 4).
In bono sensu in his locis
Laudent Nomen Jehovae “reptile et Avis” (Psalm. cxlviii. 10):
“Feriam illis foedus in die illo cum Avi caelorum et reptili terrae” (Hosch. ii. 18);
“Interroga bestias et docebunt te, et Aves caeli et annuntiabunt tibi; quis non novit ex his omnibus quod manus Jehovae faciat illud” (Hiob. xii. 7-9);
“Vidi cum ecce non homo, omnis Avis caelorum avolarunt” (Jerem. iv. 24-26):
“Ab Ave caelorum usque ad bestiam avolarunt, quia dabo Hierosolymam acervos, habitaculum draconum” (Jerem. ix. 9, 10 (B.A. 10, 11): cap. xii. 9);
“Non veritas, non misericordia, non cognitio Dei: propterea lugebit terra quoad bestiam agri et quoad Avem caelorum “(Hosch. iv. 1, 3);
“Ego Deus, vocans ab ortu Avem, e terra longinqua virum consilii” (Esaj. xlvi. 9, (11)):
“Aschur cedrus in Libano; in ramis ejus nidificarunt omnes aves caelorum, et in umbra ejus habitarunt omnes gentes magnae” (Ezech, xxxi. 3{5} 6);
similia ut hic de Aschure ut cedro dicuntur alibi
(Ut Ezech. xvii. 23; Dan. iv. 7-11, 17, 18 (B.A. 10-14, 20, 21); Matth. xiii. 31, 32; Marc.{6} iv. 32; Luc. xiii. 19);
“Dic Avi omnis alae, et omni bestiae agri, Venite ad sacrificium magnum super montibus Israelis: sic dabo gloriam Meam inter gentes” (Ezech. xxxix. 17, 21; Apoc. xix. 17).
(Praeter alibi, ut Esaj. xviii. 1, 6; Ezech. xxxviii. 20; Hosch. ix. 11; cap. xi. 9, 11{7}; Zeph. i. 3; Psalm. viii. 7-9 (B.A. 6-8); Psalm. l. 11; Psalm civ. 10, 12.{8})
Quod “aves” significent illa quae intellectus et inde cogitationis et consilii sunt, patet manifeste ex avibus in mundo spirituali, ubi etiam apparent aves omnis generis et omnis speciei, in Caelo pulcherrimae, paradisiacae, turtures, Columbae, in Inferno dracones, ululae, bubones, et similes aliae, quae omnes sunt repraesentationes ad vivum cogitationum ex affectionibus bonis in Caelo, et cogitationum ex affectionibus malis in Inferno.
@1 ijim pro “zjim”$
@2 faciet pro “faciam”$
@3 super devastationem pro “devastatio”$
@4 11 pro “10”$
@5 3 pro “5”$
@6 Marc. pro “Matth.”$
@7 11 pro “10”$
@8 12 pro “11”$
“Calix auri Babel in manu Jehovae, inebrians universam terram; de vino ejus biberunt gentes, ideo insaniunt” (li. 7);
tum,
“Sit Babel in sibilum; cum incaluerint, ponam convivia eorum, et inebriabo eos, ut exultent, et dormiant somnum saeculi, nec evigilent” (li. (37,) 39).
Per “vinum,” quod bibunt, et quo inebriantur, significantur dogmata eorum; quae quam nefaria sunt, videatur supra (n. 754): inter illa etiam est hoc nefarium, quod opera, quae fiunt secundum doctrinalia eorum, faciant merita, transcribendo meritum et justitiam Domini in illa et sic in illos; cum tamen omne charitatis et omne fidei, seu omne bonum et verum est a Domino, et quod est a Domino manet Domini apud recipientes; nam quod est a Domino est Divinum, quod nusquam fieri potest proprium hominis. Divinum potest apud hominem esse, sed non in ejus proprio, nam proprium hominis non est nisi quam malum; quare qui Divinum addicat sibi ut proprium, non modo conspurcat illud sed etiam prophanat illud. Divinum a Domino exquisite separatur a proprio hominis, ac elevatur super id, et nusquam ei immergitur. – Sed quia omne Divinum Domini in se transtulerunt, et sic appropriaverunt sibi illud, fluit id sicut aqua bituminosa, dum pluit, ex fonte qui est bitumen. Simile est cum illo dogmate quod justificatio sit realis sanctificatio, et quod sancti eorum sint sancti in se, cum tamen Dominus solus est Sanctus (Apoc. xv. 4). Videantur plura de Merito in Opere De Nova Hierosolyma et de Doctrina ejus caelesti, Londini anno 1758 edito (n. 150-158).
Facti sunt habitatatores Babelis “Sicut stipula, ignis adussit eos, non eripiunt animam suam e manu flammae: tales sunt Mercatores tui a juventute” (xlvii. 14, 15).
Per “mercari” et “negotiari” in Verbo significatur comparare sibi opes spirituales, quae sunt cognitiones veri et boni, et in opposito sensu cognitiones falsi et mali, et per has lucrari mundum, et per illas lucrari Caelum; quare Dominus comparavit
Regnum caelorum Negotiatori quaerenti pulchras margaritas (Matth. xiii. 45,46);
Et homines Ecclesiae servis, quibus data sunt talenta, cum quibus negotiarentur et lucrarentur (Matth. xxv. 14-20);
Et quibus datae sunt decem Minae, cum quibus similiter negotiarentur et lucrarentur (Luc. xix. 12-26).
Et quia per “Tyrum” significatur Ecclesia quoad cognitiones veri et boni, ideo agitur de negotiatione et lucratione ejus in toto capite xxvii., apud Ezechielem; et dicitur de illa,
“In sapientia tua et in intelligentia tua feceras tibi aurum et argentum in thesauris tuis, et per multitudinem sapientiae in negotiatione tua multiplicasti tibi opes (Ezech. xxviii. (4,) 5) ;
et alibi:
“Devastata est Tyrus, cujus Mercatores principes, et Negotiatores honorati terrae” (Esaj xxiii. 1,8).
Et Ecclesia perversa apud Judaeos in terra Canaane vocatur
“Terra Negotiationis” (Ezech. xvi. 3, 29; cap. xxi. 35 (B. A. 30); cap. xxix. 14{1};(tum quoque cap. xvii. 4; cap. xxviii. 18)).
@1 Vid. Bibl. Hebr. Seb. Schmidii.$
“Exite e medio Babelis, popule Mi, eripite quisque animam suam, prae excandescentia irae Jehovae, ne mollescat cor vestrum, et timeatis ob famam” (Jerem. li. 45,46);
“Fugite e medio Babelis, et eripite quisque animam suam, ne exscindamini ob iniquitatem ejus” (Jerem. li. 6);
“Deserite Babelem, et eamus quisque in terram suam: quia pertigit ad Caelos judicium ejus, et extulit se usque ad nubes” (Jerem. li. 9);
“Exite e Babele, fugite e Chaldaeis cum voce cantus; indicate et audiri facite hoc, proferte hoc usque ad extremitatem terrae; dicite, Redemit Jehovah” (Esaj. xlviii. 20, 21; Jerem. 1, 8).
vera, et omnia in Infernis sunt mala et falsa, et inde Caeli et Inferni prorsus separati sunt, et in situ inverso sicut antipodes: quare non possunt mala et falsa pertingere ad Caelos; sed tamen cum mala et falsa ultra gradus oppositionis, et inde justam mensuram, multiplicantur, infestantur Caeli, et nisi tunc Dominus tutatur Caelos, quod fit per influxum fortiorem a Se, violentia infertur Caelis; et cum hoc ad summum pervenit, tunc Ultimum Judicium facit, et sic liberantur. Inde est quod sequatur in hoc capite, “Exulta super ea Caelum, quia judicavit Deus judicium vestrum super ea,” (vers. 20); et in sequente capite (xix. vers. 1-9); et apud Jeremiam,
“Tunc canent super Babele Caeli et Terrae, et omne quod in illis, quando venient super illam vastatores” (li. 48).
“Retribuite Babeli juxta opus ejus, juxta omne quod fecit facite illi, quia contra Jehovam insolenter egit, contra Sanctum Israelis” (Jerem. 1.29);
“Vindicta Jehovae haec; vindictam sumite de Babele; quemadmodum fecit, facite illi” (Jerem. 1. 15)
“Filia Babelis devastata est; beatus qui retribuet tibi retributionem tuam, quam retribuisti nobis” (Psalm. cxxxvii. 8).
Secundum Sensum literae est, quod illi quos seduxerunt et perdiderunt retributuri sint illos; sed secundum Sensum spiritualem est, quod non illi illis, sed quod ipsi sibi, quia omne malum secum fert poenam sui. Hoc simile est, quemadmodum in Verbo passim dicitur quod Deus retribuet et vindicabit injustitias et injurias Sibi factas, et ex ira et excandescentia perdet illos; cum tamen ipsa mala quae contra Deum fecerunt, ita ipsi sibi, id faciunt: hoc enim est jus talionis, quod ipsam suam originem ducit ex hac Lege Divina:
“Omnia quaecunque volueritis ut faciant vobis homines, sic et vos facite illis; haec est Lex et Prophetae “(Matth. vii. 12; Luc. vi. 31);
haec Lex in Caelo est Lex amoris mutui seu charitatis, ex qua fit oppositum in Inferno, quod est, quod cuivis fiat sicut fecerat alteri; non quod illi qui in Caelo sunt id faciant, sed quod ipsi sibi, est enim retributio talionis ex oppositione ad illam Legem vitae in Caelo, sicut inscripta malis eorum. Per “duplum” significatur multum secundum quantum et quale, etiam in his locis:
“Pudefient persecutores mei; adduc super illos diem mali, et duplicata fractione frange illos” (Jerem. xvii. 18);
tum multum secundum quantum et quale conversionis eorum a malis, in his:
“Consolamini populum Meum: quod impleta sit militia{2} ejus, et expiata iniquitas ejus; accepit namque e manu Jehovae duplum “((Esaj. xl. 1,2));
“Revertimini ad munimentum, vincti spei; hoc die annuntians duplum, quod retribuam tibi” (Sach. ix. 12{3});
“Pro pudore vestro duplum erit; et in terra eorum duplum possidebunt, gaudium aeternitatis erit illis” (Esaj. lxi. 7).
@1 649 pro “642”$
@2 militia pro “malitia”$
@3 12 pro “9”$
“Retribuam Babeli omne malum, quod fecerunt in Zione coram oculis vestris” (Jerem. li. 24);
“Veniet super Babele vastator, Deus namque Retributionum Jehovah, retribuendo retribuet” (Jerem. li. 55,{1} 56);
“Demissa est in Infernum magnificentia tua; sub te substratus est vermis” (cruciatus qui est internus dolor); “dixisti in corde tuo, Caelos ascendam, super stellas Dei exaltabo thronum meum, similis fiam Altissimo: verum tamen ad Infernum demissus es; videntes te dicent, Num hic vir commovens terram, tremefaciens regna” etc. (Esaj. xiv. 11, 13-16);
haec de Lucifero, qui ibi est Babel, ut patet a vers. 4 et 22 ibi.
@1 55 pro “5”$
“Non addes, vocent te Dominam regnorum; dixisti in corde tuo, In aeternum ero Domina; dicens in corde suo, Ego et non sicut ego praeterea, non sedebo Vidua, nec cognoscam orbitatem; atqui venient tibi duo illa in die uno, Orbitas et Viduitas: venient super te propter multitudinem praestigiarum tuarum, et magnitudinem incantationum tuarum plurimam. Confisa es in malitia; dixisti, Non videns me; sapientia tua seduxit te; cum dixisti in corde tuo, Ego, et non sicut ego praeterea, ideo veniet super te subito devastatio” (xlvii. 5, (7,) 8-11).
Per “viduam” in Verbo intelligitur qui absque tutela est, nam in Sensu spirituali per “viduam” significatur qui in bono est et non in vero: per “virum” enim significatur verum, et per “uxorem” ejus bonum; inde per “viduam” significatur bonum absque vero, et bonum absque vero est absque tutela, verum enim tutatur bonum. Hoc significatur per “viduam” in Verbo, ubi nominatur
(Ut Esaj. ix. 13, 14, 16 (B. A. 14, 15, 17); cap. x. 1,2; Jerem. xxii. 3{1}; cap. xlix. 10, 11; Thren. v. 2,3; Ezech. xxii. 6,7; Malach. iii. 5; Psalm. lxviii. 6 (B. A. 5); Psalm. cxlvi. 7-9; Exod. xxii. 20-23 (B.A. 21-24); Deutr. x. 18; cap. xxvii. 19{2}; Matth. xxiii. 14; Luc. iv. 25{3}; cap. xx. 47{4}).
@1 3 pro “5”$
@2 19 pro “18”$
@3 25 pro “24”$
@4 47 pro “6, 7″$
“Pudefacta est Mater vestra valde, pudore suffusa est Genetrix vestra ecce postremitas desertum, siccitas et solitudo: ab ira Jehovae non habitabitur, sed erit devastatio tota; omnis transiens praeter Babelem obstupescet, et sibilabit super omnibus plagis ejus” (i. 12, 13).
@1 763 pro “764”$
“Ego contra te” Babel, “mons perdens, perdens universam terram; devolvam te e petris, et dabo te in montem combustionis. Muri Babelis evertendo evertentur, et portae ejus altae igne comburentur” (li. 25, 58).
“Dixit Jesus discipulis, Vos vero quem Me dicitis esse; respondens Simon Petrus dixit, Tu es Christus Filius Dei viventis “((Matth. xvi.) 15, 16{1});
hoc Verum est super quo Dominus aedificat Ecclesiam Suam, et Petrus tunc repraesentabat illud Verum; ex quo patet, quod confessio Domini, quod sit Filius Dei Viventis, Cui potestas est super Caelum et Terram (Matth. xxviii. 18), sit super qua Dominus aedificat Ecclesiam Suam, ita super Se et non super Petro. Quod Dominus intelligatur per “Petram” in Ecclesia notum est.
Quondam locutus sum cum Gente Babylonica in mundo spirituali de Clavibus Petro datis, num credant in illum Potestatem a Domino super Caelum et Infernum translatam esse; quod quia erat caput Religionis eorum, vehementer instabant, dicentes quod de eo nihil dubii sit, qua manifeste dicitur.
Sed ad interrogationem num sciant, quod singulis Verbi insit Sensus spiritualis, qui est sensus Verbi in Caelo; dicebant primum quod non sciant, sed postea dicebant quod inquisituri sint.
Et cum inquirebant, instructi sunt quod Sensus spiritualis sit in singulis Verbi, qui a Sensu literae differt ut spirituale a naturali; et insuper instructi sunt, quod non aliqua Persona nominata in Verbo nominetur in Caelo, sed quod loco ejus aliquod spirituale ibi intelligatur.
Informati denique sunt quod pro “Petro” in Verbo intelligatur Ecclesiae Verum ex Bono, similiter per “Petram,” quae tum; nominatur una cum Petro; et quod per id sciri possit quod non Petro data sit aliqua potestas, sed quod Vero ex Bono; nam omnis potestas in Caelis est Vero ex Bono, seu Boni per Verum; et quia omne Bonum et omne Verum sunt ex Domino, et nihil ex homine, qua omnis potestas sit Domino.
His auditis indignati dixerunt quod velint scire num is Sensus spiritualis sit in illis verbis.
Quapropter datum est illis Verbum quod in Caelo, in quo Verbo non est Sensus naturalis sed spiritualis, quia pro Angelis qui sunt spirituales; et cum id legebant, manifeste videbant non ibi Petrum nominari, sed loco ejus, “Verum ex bono quod a Domino.”
Hoc viso ex ira rejecerunt illud; paene dilaniassent dentibus, nisi eo momento ablatum fuisset.
Inde convicti sunt, tametsi non voluerunt convinci, quod Soli Domino illa potestas sit, et eo minus alicui homini, quia est potestas Divina.
@1 16 pro “18”$
“Audite Longinqui quid faciam, et cognoscite Propinqui virtutem Meam” (Esaj. xxxiii.{1} 13);
“Deus e Propinquo Ego, et non Deus e Longinquo” (Jerem. xxii. 23);
“Invenit gratiam in deserto; dixit Israel, E Longinquo Jehovah apparuit mihi” (Jerem. xxxi. 2,3);
“Adduc filios Meos e Longinquo” (Esaj. xliii. 6);
“Audite populi e Longinquo” (Esaj. xlix. 1{2});
Populi et gentes venientes e terra Longinquitatis (Esaj. v. 26(; xiii. 5)); (Praeter alibi, ut Jerem. iv. 16; cap. v.{3} 15; Sach. vi. 15;)
ubi per “gentes” et “populos e longinquo” intelliguntur remotiores a veris et bonis Ecclesiae. In communi sermone etiam affines dicuntur propinqui, et remotiores in affinitate longinqui.
@1 xxxiii. pro “xiii.”$
@2 1 pro “1, 2″$
@3 v. pro “iv.”$
“Mulier erat circuminduta purpura et coccino, et inaurata auro et lapide pretioso, et margaritis, habens aureum poculum in manu sua plenum abominationibus et immunditie scortationis ejus” (Apoc. xvii. 4).
Sed quantumvis Babylon ita muniverat se, etiam similiter in mundo spirituali (de quo infra n. 772), usque die Ultimi Judicii prorsus destructa est. De devastatione ejus ita prophetat Jeremias:
“Si ascenderit Babel in Caelos, et si muniverit excelsum roboris sui, a Mecum venient vastatores” (Jerem. li. 53);
“Fortes Babelis sedent in munitionibus; oblivioni data est potentia ejus, accenderunt habitationes{1} ejus, fracti sunt vectes ejus; capta est Urbs ab extremitate. Etiam murus Babelis concidit” (Jerem. li. 30, 31, 44);
“Subito cecidit Babel et confracta est: ejulate super ea, sumite balsamum pro dolore, forte sanabitur” (Jerem. li. 8).
@1 habitationes pro “munitiones”$
Babel “quae habitas super aquis multis, magna thesauris, venit finis tuus, mensura lucri tui” (li. 13).
cognitiones veri et boni, n. 727.
“Byssinum sunt justitiae sanctorum” (vers. 8; n. 814, 815);
quod “purpura” significet bonum caeleste, et “coccinum” verum caeleste, videatur supra (n. 725): per “sericum” significatur bonum et verum caeleste medians, bonum ex mollitie et verum ex splendore; nominatur solum Ezech. xvi. 10, 13.
Quod aquae amarae in Marah dulces factae sint per Lignum injectum (Exod. xv. 25{1});
Quod Tabulae lapideae, quibus Lex fuit inscripta, in Arca ex lignis schittim facta, fuerint repositae (Exod. xxv. 10-16);
Quod Templum Hierosolymitanum Ligno fuerit tectum ac intus vestitum (1 Reg. vi. 10, 15);
Quod Altare in deserto ex Ligno factum fuerit (Exod. xxvii. 1,6).
Praeter ex his:
“Lapis e pariete clamat, et trabs ex Ligno respondet” (Hab. ii. 11);
“Diripient opes tuas, et depraedabuntur merces tuas, et lapides tuos et Ligna tua in medium maris dabunt” (Ezech. xxvi. 12{2});
Dictum ad Prophetam, ut sumeret unum Lignum, ut scriberet super illo nomen Judae et filiorum Israelis, et quoque nomen Josephi et Ephraimi; “et faciam illos in Lignum unum” (Ezech. xxxvii. 16, 19{3});
“Aquas nostras pro argento bibimus, et Ligna nostra pro pretio veniunt” (Thren. v. 4);
“Si quis cum socio venit in sylvam, et cadit securis e Ligno in socium ut moriatur, fugiet in urbem azyli” (Deutr. xix. 5);
hoc ideo, quia “lignum” significat bonum, et sic quod non morti dederit socium ex malo seu mala intentione, sed ex errore, quia in bono fuit; praeter alibi. Per “lignum” autem in opposito sensu significatur malum et maledictum, ut quod
Fecerint sculptilia ex ligno et adoraverint illa (Deutr. iv. 23-28; Esaj. xxxvii. 19; cap. xl. 20; Jerem. x. 3,8; Ezech. xx. 32);
tum quod
Suspensio super Ligno esset maledictio (Deutr. xxi. 22,23).
Quod “ebur” significet verum naturale, constare etiam potest ex locis ubi ebur nominatur
(Ut Ezech. xxvii. 6,15; Amos iii. 15; cap. vi.{4} 4; Psalm. xlv.{5} 9 (B. A. 8)).
@1 25 pro “35”$
@2 12 pro “11”$
@3 19 pro “17”$
@4 vi. pro “v.”$
@5 xlv. pro “xl.”$
Quod Pedes Filii Hominis visi sint similes Aeri, tanquam in camino igniti (Apoc. i. 15);
Quod Danieli visus sit Vir cujus pedes erant sicut splendor Aeris laevigati (Dan. x. 5, 6);
Quod etiam Cheruborum pedes visi sint micantes sicut splendor Aeris laevigati (Ezech. i. 7) ;
quod “pedes” significent naturale, videatur n. 49, 468, 470, 510;
Quod Angelus visus sit sicut aspectus Aeris (Ezech. xl. 3);
Quod Statua Nebuchadnezari visa quoad caput esset aurum, quoad pectus et brachia argentum, quoad ventrem et latus Aes, quoad crura Ferrum (Dan. ii. 32,33);
per quam statuam repraesentati sunt successivi status Ecclesiae, qui ab antiquis dicti fuerunt saecula, aureum, argenteum, aeneum, et ferreum. Quoniam “aes” significabat naturale, et populus Israeliticus fuit mere naturalis, ideo Naturale Domini repraesentatum est per
Serpentem Aeneum, quem morsi a serpentibus aspicerent, et sanarentur (Num. xxi. 6,8,9; Joh. iii. 14,15).
Quod “aes” significet bonum naturale, etiam videri potest
Apud Esaj. lx. 17; Jerem. xv. 20,21; Ezech. xxvii. 13; Deutr. viii. 7,9; cap. xxxiii. 24,25.
@1 774 pro “764”$
Locutus sum cum illis qui in Religioso illo se confirmaverunt, etiam cum aliquibus qui in Concilio Niceno, Lateranensi et Tridentino, Legati fuerunt, qui principio crediderunt quod quae decreverant purae et sanctae Veritates essent; sed post instructionem, et tunc datam e Caelo illustrationem, confessi sunt quod ne unum verum videant; at quia se in illis tunc prae aliis confirmaverunt, post illustrationem, quam ipsi exstinxerunt, ad fidem suam priorem redierunt. Imprimis crediderunt, quod illa quae de Baptismo et Justificatione sanciverunt, essent Veritates; sed usque dum in illustratione erant, viderunt et ex visu illustrato confessi sunt, quod peccatum originale non sit alicui ex Adamo, sed a propriis parentibus successive, et quod non id in Baptismo per imputationem et applicationem meriti Domini tollatur; tum quod imputatio et applicatio meriti Domini sit figmentum humanum, quia impossibile; et quod nusquam alicui lactenti infundatur fides, quia fides est cogitantis. Viderunt usque quod Baptismus sit sanctus et sacramentum, quia in Signum et in Memoriale quod homo possit regenerari a Domino per vera ex Verbo, in Signum pro Caelo, et in Memoriale pro homine; et quod homo per illum introducatur in Ecclesiam, sicut filii Israelis per transitum Jordanis in Terram Canaanem, et sicut habitatores Hierosolymae ad receptionem Domini per Baptismum Johannis; nam absque illo signo in Caelo coram angelis, non potuerunt Judaei subsistere et vivere veniente Jehovah, hoc est, Domino in carnem. Similia his fuerunt quae de Justificatione sanciverunt.
Quod Imputatio meriti Domini non sit, nec detur, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae de Domino (n. 18). Et quod malum haereditarium, quod vocatur peccatum originale, non sit ab Adamo sed a parentibus successive, in Sapientia Angelica de Divina Providentia (n. 277). Quid “Adamus” in Verbo, n. 241 ibi.
“Dixit Jehovah ad Mosen, Sume tibi aromata, stacten, onychen et galbanum, et thus purum; et facies illa suffimentum, pigmentum, opus pigmentarii, salitum, purum, sanctum” (Exod. xxx. 34-37);
ex illis fiebant suffitus, per quos significabatur cultus ex bonis et veris spiritualibus, ut dictum est. Nominatur hic cinnamomum loco omnium aromatum ibi. Quid autem singula illa aromata in Sensu spirituali significant, videri potest in Arcanis Caelestibus super Exodo, ubi illa singillatim explicata sunt.
778. “Et vinum et oleum et similam et triticum,” significat quod non illis amplius sit cultus ex veris et bonis caelestibus, quia non intus in cultu habent quae supranominatis correspondent. – Haec similia sunt cum illis quae nunc supra et prius dicta sunt, cum sola differentia, quod per haec significentur bona et vera caelestia; quaenam bona et vera dicuntur caelestia, et quaenam spiritualia, videatur supra (n. 773); et quod, quia haec illis non sunt, nec in cultu eorum sint: nam, ut supra dictum est, bona et vera doctrinae sunt in cultu sicut anima in corpore, quare cultus absque illis est cultus inanimatus; talis est cultus qui in externis est sanctus, in quo non aliquid internum sanctum est. Quod “vinum” significet verum ex bono amoris, videatur supra (n. 316); quod “oleum” significet bonum amoris, videbitur in sequente articulo; per “similam” significatur verum caeleste, et per “triticum” significatur bonum caeleste. Quod per “vinum,” “oleum,” “similam” et “triticum” significentur vera et bona cultus, est quia ex illis constabant libamina et minchae, quae una cum sacrificiis offerebantur super altari; et per sacrificia ac per munera oblata super altari significatur cultus, principalis enim cultus in illis consistebat.
Quod libamina, quae erant vinum, super Altari una cum sacrificiis oblata fuerint, videri potest Exod. xxix. 40; Levit. xxiii. 12, 13, 18, 19; Num. xv. 2-15; cap. xxviii. 11-15, 18 ad fin.; cap. xxix. 1-7, seq.; et insuper Esaj. lvii.{1} 6; cap. lxv. 11; Jerem. vii. 18; cap. xliv. 17-19; Ezech. xx. 28; Joel i. 9; Psalm. xvi. 4; Deutr. xxxii. 38;
Quod etiam oleum super Altari una cum sacrificiis oblatum fuerit, Exod. xxix. 40; Num. xv. 2-15; cap. xxviii. 1 ad fin.;
Quod minchae, quae erant ex simila tritici, una cum sacrificiis super Altari oblatae fuerint, Exod. xxix. 40; Levit. ii. 1-13; cap. v. 11-13{2}; cap. vi. 7{3}-14 (B. A. 14-21); cap. vii. 9-13; cap. xxiii. 12, 13, 17; Num. vi. 14-21; cap. xv. 2-15; cap. xviii. 8-20; cap. xxviii. 1-15: cap. xxix. 1-7; et insuper Jerem. xxxiii. 18; Ezech. xvi. 13, 19; Joel i. 9; Malach. i. 10, 11: Psalm. cxli. 2;
Panes facierum seu propositionis super mensa in Tabernaculo etiam ex simila tritici confecti sunt (Levit. xxiii. 17; cap. xxiv. 5-9{4}).
Ex his videri potest, quod quatuor haec, vinum, oleum simila et triticum fuerint sancta et caelestia cultus.
@1 lvii. pro “lviii.”$
@2 13 pro “14”$
@3 7 pro “6”$
@4 9 pro “10”$
Unxerint lapides erectos in statuas, patet ex Gen. (xxviii. 18, 19, 22);
Quod etiam unxerint arma belli, scuta et clypeos (2 Sam. i. 21; Esaj. xxi. 5);
Quod mandatum sit, ut oleum sanctitatis praepararent, quo ungerent omnia sancta Ecclesiae; quod illo unxerint Altare et omnia ejus vasa, tum Tabernaculum et omnia ejus (Exod xxx. 22-33; cap. xl. 9-11; Levit. viii. 10-12; Num. vii. 1);
Quod eo unxerint illos qui sacerdotio fungerentur, et illorum vestes (Exod. xxix. 7, 29; cap, xxx. 30; cap. xl. 13-15; Levit. viii. 12{1}; Psalm. cxxxiii. 1-3);
Quod illo unxerint Prophetas (1 Reg. xix. 15, 16);
Quod illo unxerint Reges, et quod ideo Reges dicti sint “Uncti Jehovae” (1 Sam. x. 1; cap. xv. 1; cap. xvi. 3, 6, 12, 13{2}; cap. xxiv. 7, 11 (B. A. 6, 10); cap. xxvi. 9, 11, 16, 23{3}; 2 Sam. i. 16; cap. ii. 4, 7; cap. v. 17{4}; cap. xix. 22 (B. A. 21); 1 Reg. i. 34, 35; cap. xix. 15, 16; 2 Reg. ix. 3; cap. xi.{5} 12; cap. xxiii. 30; Thren. iv. 20; Hab. iii. 13; Psalm. ii. 2, 6; Psalm. xx. 6; Psalm. xxviii. 8; Psalm. xlv. 8{6} (B. A. 7); Psalm. lxxxiv. 9; Psalm. lxxxix. 21, 39, 52{7} (B. A. 20, 38, 51); Psalm. cxxxii. 17).
Quod unctio per oleum sanctitatis mandata sit, est quia “oleum” significabat bonum amoris, et repraesentabat Dominum, Qui quoad Humanum Suum est Ipse et Solus Unctus Jehovae, unctus non oleo sed ipso Divino Bono Divini Amoris quare etiam nominatus est “Messias” in Veteri Testamento et “Christus” in Novo (Joh. i. 41{8}; cap. iv. 25), ac “Messias” et “Christus” significant Unctum. Inde est, quod Sacerdotes, Reges, et omnia Ecclesiae uncta fuerint, et cum uncta dicta sint sancta; non quod sancta in se essent, sed quia per id repraesentabant Dominum quoad Divinum Humanum. Inde fuit sacrosanctum laedere Regem, quia “Unctus Jehovae”
(1 Sam. xxiv. 7, 11 (B. A. 6, 10); cap. xxvi. 9; 2 Sam. i. 16; cap. xix. 22 (B. A. 21)).
Praeterea in usu receptum fuit semet et alios ungere ad testificandum animi laetitiam et benevolentiam, sed oleo communi aut alio nobili, at non oleo sanctitatis
(Matth. vi. 17; Marc. vi. 13; Luc. vii. 46; Esaj. lxi. 3; Amos vi. 6; Mich. vi. 15 Psalm. xcii. 11 (B. A. 10); Psalm. civ. 15; Dan. x. 3{9}; Deutr. xxviii. 40);
Quod non licuerit se aut alios ungere oleo sanctitatis (Exod. xxx. 32, 33).
@1 12 pro “13”$
@2 xvi. 3, 6, 12, 13 pro “xvi. 6; cap. xviii. 3, 12″$
@3 23 pro “25”$
@4 17 pro “13”$
@5 xi. pro “xii.”$
@6 8 pro “1”$
@7 21, 39, 52 pro “24, 38, 51″$
@8 41 pro “42”$
@9 3 pro “37”$
“Anima” (Gen. ix. 4, 5; Levit. xvii. 12-14; Deutr. xii. 23-25{2}).
Simile significatur per
“Animam hominis” (Ezech. xxvii. 13);
tum per
“Semen hominis” (Dan. ii. 43).
Similia per “equos” et “rhedas” significantur apud Esajam:
`Tunc ducent omnes fratres vestros super equis et super curru et super rhedis, et super mulis et super veredariis ad montem sanctitatis Meae Hierosolymam” (lxvi.{3} 20);
haec dicuntur de Nova Ecclesia Domini, quae est Hierosolyma, de illis ibi qui in intellectu Verbi et in doctrina inde sunt, quae sunt “equi,” “currus,” “rhedae.”
Nunc quia illi, qui ex Religioso Romano Catholico sunt,
falsificant et adulterant Verbum per applicationem ad dominium super Caelum et Mundum, significatur quod illis non aliqua bona et vera sint ex Verbo, et ideo nec in doctrina illorum. De hoc ita dicit Jeremias:
“Comedit me, conturbavit me Rex Babelis, constituit me vas vacuum, deglutivit me sicut cetus, implevit ventrem suum ex deliciis meis” (Jerem. li. 34{4});
“Gladius contra equos Babelis, et contra currus ejus; et contra thesauros ejus, ut diripiantur; siccitas super aquas ejus, ut exarescant; quia terra sculptilium illa, et de horrendis gloriantur” (Jerem. 1. 37, 38).
@1 animas pro “animae”$
@2 xii. 23-25 pro “xxvii. 25″$
@3 lxvi. pro “lxi.”$
@4 34 pro “34, 35″$
Sed haec illustrentur per detectionem sortis illorum post mortem. Omnes illi ex illo Religioso, qui in amore dominii ex amore sui et inde in amore mundi fuerunt, dum in mundum spiritualem veniunt, quod fit statim post mortem, non spirant aliud quam dominium ac voluptates animi ex illo, et voluptates corporis ex opulentia; amor enim regnans cum ejus affectionibus seu concupiscentiis et desideriis, manet unumquemvis post mortem. Sed quia amor dominandi ex amore sui super sancta Ecclesiae et Caeli, quae omnia sunt Divina Domini, est diabolicus, ideo post exactum tempus separantur a sociis, et dejiciuntur in Inferna. At usque, quia ex Religioso suo in externo cultu Divino fuerunt, primum instruuntur quid et quale Caelum est, ac quid et qualis felicitas vitae aeternae, quod sint merae beatitudines influentes a Domino apud unumquemvis in Caelo secundum quale affectionis boni et veri caelestis apud illos. Sed quia illi non adiverunt Dominum, et inde non conjuncti sunt cum Ipso, et quoque non in aliqua tali affectione boni et veri fuerunt, aversantur illa, et avertunt se, et tunc cupiunt voluptates amoris sui et mundi, quae sunt mere naturales et corporeae. Sed quia illis voluptatibus insitum est malefacere, imprimis illis qui colunt Dominum, ita angelis Caeli, ideo etiam illis voluptatibus deprivantur, et tunc rejiciuntur inter socios qui in ergastulis infernalibus in contemptu et miseria sunt: sed haec fiunt illis secundum gradum amoris dominii super Divina Domini, secundum quem gradum est illis rejectio Domini.
Ex his nunc constare potest, quod per “fructus desiderii animae tuae abiverunt, et omnia pinguia et splendida abiverunt a te, et amplius non invenies illa,” significetur quod omnes beatitudines et felicitates Caeli, etiam externae, quales ab illis cupiuntur, prorsus fugiturae sint et non amplius appariturae, quia non aliquae affectiones boni et veri sunt apud illos. Quod “pinguia” significent bona caelestia ac eorum affectiones et affectionum jucunditates, constare potest ex sequentibus locis:
“Attendite ad Me, comedite bonum, ut delicietur in Pinguedine anima vestra” (Esaj. lv. 2);
“Implebo animam sacerdotum Pinguedine, et populus Meus Bono saturabitur” (Jerem. xxxi. 14);
“Adipe et Pinguedine saturabitur anima mea, et labiis canticorum laudabit os meum” (Psalm. lxiii. 6 (B. A. 5));
“Implentur Pinguedine domus Tuae, et flumine deliciarum Tuarum potas eos” (Psalm. xxxvi. 9 (B. A. 8));
“Faciet Jehovah omnibus populis in Monte hoc convivium Pinguedinum, Pinguedinum medullatarum” (Esaj. xxv. 6);
“Adhuc proventum habebunt in senio, Pingues et virides erunt, ad annuntiandum quod rectus Jehovah” (Psalm. xcii. 15, 16 (B. A. 14, 15));
Quod in convivio quod Jehovah faciet, comedent Pinguedinem ad satietatem, et bibent Sanguinem ad ebrietatem (Ezech. xxxix. 19);
“Jehovah holocaustum tuum Pingue faciet” (Psalm. xx. 4 (B. A. 3)).
Quia “pinguedo” significat bonum caeleste, ideo statutum
fuit
Ut omnis Pinguedo ex sacrificatis super Altari adoleretur (Exod. xxix. 13, 22; Levit. i. 8; cap. iii. 3-16; cap. iv. 8-35; cap. vii. 3, 4, 30, 31; cap. xvii. 6{1}; Num. xviii. 17, 18).
In opposito sensu per “pingues” significantur illi qui ad bonum nauseant, et quia nimium est id contemnunt et rejiciunt
(Deutr. xxxii. 15; Jerem. v. 28{2}; cap. 1. 11; Psalm. xvii. 10; Psalm.xx. 4 (B. A. 3); Psalm. lxxviii. 31{3}; Psalm. cxix. 70; et alibi).
@1 6 pro “16”$
@2 28 pro “27”$
@3 lxxviii. 31 pro “lxviii. 32″$
@1 11 pro “10”$
“Terra” Babelis “plena est reatu a Sancto Israelis; stant cogitationes Jehovae contra illam, ad ponendum illam in desolationem: non sument de te lapidem pro angulo aut lapidem fundamentorum, quia vastitas saeculi eris. Erit Babel in acervos, habitaculum draconum, stuporem et sibilum. Redacta{1} est Babel in desolationem, ascendit super illam mare, multitudine fluctuum obtecta est, redactae sunt urbes ejus in desolationem, terram siccitatis et solitudinis” (li. 5, 29, 26,{2} 37, 41-43).
@1 Redacta pro “Reducta”$
@2 29, 26 pro “26, 29″$
“Sic dixit Jehovah Redemptor vester, Sanctus Israelis: Propter vos misi in Babelem, et dejiciam vectes omnes, quorum in Navibus clamor; sic dixit Jehovah, qui dedi in mari viam, et in aquis validis semitam” (xliii. 14, 16);
dicitur “clamor in navibus,” ut quoque hic, quod “steterint e longinquo et e navibus clamaverint:” et quoque apud Ezechielem:
“Ad vocem clamoris Nauclerorum tuorum contremiscent suburbana, et descendent e navibus suis{3} omnes tenentes remum, omnes nautae et naucleri maris, et super te clamabunt amare” (xxvii. 28-30);
sed haec de devastatione Tyri, per quam significatur Ecclesia quoad cognitiones veri et boni. At sciendum est, quod non alii hic intelligantur, quam qui Religiosum illud amant et osculantur, aut corde agnoscunt et venerantur. At vero illi ex eodem Religioso, qui quidem agnoscunt illud, quia nati et educati in illud, et non sciunt aliquid de astutiis et laqueis eorum ad arrogandum sibi cultum Divinum, et ad possidendum omnia omnium in mundo, et usque bona faciunt ex sincero corde, et quoque oculos suos ad Dominum verterunt, hi post mortem inter beatos veniunt, nam instructi ibi recipiunt veritates, ac rejiciunt adorationem Papae et invocationem Sanctorum, et agnoscunt Dominum pro Deo Caeli et Terrae, elevantur in Caelum, et fiunt angeli: quare ex illis etiam sunt plures societates caelestes in mundo spirituali, quibus praeficiuntur honorati, qui similiter vixerunt. Datum est videre quod etiam quidam qui fuerunt Imperatores, Reges, Duces, et Principes, qui quidem agnoverunt Pontificem pro Supremo Ecclesiae, sed non pro Vicario Domini, et quoque agnoverunt aliqua ex Bullis Papalibus, sed tamen sanctum habuerunt Verbum, ac juste egerunt in administratione sua, [sint] praefecti{4} societatibus illis. Videantur de his aliqua in Continuatione de Ultimo Judicio et de Mundo Spirituali (n. 58 et 60), ab experientia relata.
@1 403-405 pro “403, 404, 420″$
@2 565 1/2 pro “566”$
@3 suis pro “tuis”$
@4 [sint] praefecti pro “praefectos”$
“Clamabunt amare, et ascendere facient Pulverem super capite suo, et in Cinere volvent se” (Ezech. xxvii. 30);
“Sedent in terra (seniores) filiae Zionis, ascendere fecerunt Pulverem super caput suum” (Thren. ii. 10);
Amici Hiobi “sciderunt tunicas suas, et sparserunt Pulverem super capita sua” (Hiob ii. 12);
“Descende et sede super Pulvere, filia Babelis; sede in terra, non thronus tibi” (Esaj. xlvii. 1).
(Praeter alibi.)
Quod miserint pulverem super capita cum intime dolerent, erat causa, quia “pulvis” significabat damnatum
(Ut patet ex Gen. iii. 14; Matth. x. 14; Marc. vi. 11; Luc.{1} x. 10-12);
et “pulvis super capite” repraesentabat agnitionem quod ex se damnati essent, et sic paenitentiam
(Ut Matth. xi. 21; Luc. x. 13);
quod “pulvis” significet damnatum, est quia terra super
inferna in mundo spirituali consistit ex mero pulvere absque gramine et herba.
@1 Luc. pro “cap.”$
789. “In qua ditati sunt omnes habentes naves in mari ex pretiositate ejus, quia una hora devastati sunt,” significat propter id, quod per sancta Religiosi istius omnes, quotquot emere vellent, propitiati sint, et pro divitiis mundanis et temporariis receperint divitias spirituales ac aeternas, et quod nunc non aliquis.–Per “ditari ex pretiositate ejus” significatur per sancta Religiosi istius propitiari Deo, seu credere quod pro mercibus seu divitiis temporalibus et temporariis recipiant merces seu divitias spirituales ac aeternas, hoc est, quod pro auro, argento, lapide pretioso, margaritis, purpura, et caeteris quae vers. 12, 13, enumerantur, accipiant benedictiones ac felicitates post mortem; haec intelliguntur per “pretiositatem,” qua se dicunt ex urbe illa ditatos esse; quod sic etiam loquantur, notum est: per “quod una hora devastati sint” significatur quod propter destructionem Religiosi istius posthac non aliquis sancta
illorum emere possit: ex his patet, quod per ea verba
significentur illa quae supra allata sunt. Quod sancta Ecclesiae per “pretiosa” significentur, patet ex his locis:
“Benedicta a Jehovah terra Josephi, de Pretiosis Caeli, de Pretiosis proventuum solis, de Pretiosis producti mensium, de Pretiosis collium aeternitatis, et de Pretiosis terrae” (Deutr. xxxiii. 13-16{1});
“Filius Pretiosus Mihi Ephraim, natus deliciarum” (Jerem. xxxi. 20);
per “Ephraimum” intelligitur intellectus Verbi.
“Filii Zionis Pretiosi aestimati sunt prae auro puro” (Thren. iv,{2} 2);
“filii Zionis” sunt vera Ecclesiae.
(Praeter alibi, ut Esaj. xiii. 12: cap. xliii. 4: Psalm. xxxvi. 8 (B. A. 7); Psalm. xlv. 10 (B. A. 9); Psalm. xlix.{3} 9 (B. A. 8); Psalm. lxxii. 14.{4})
Inde nunc est, quod dicatur, quod ex urbe illa ditati sint “omnes habentes naves in mari de pretiositate ejus.”
@1 16 pro “15”$
@2 iv. pro “ii.”$
@3 xlix. pro “xlviii.”$
@4 lxxii. 14 pro “xcvi. 8″$
“Qui scandalizaverit unum parvorum credentium in Me, expedit ei ut suspendatur Mola asinaria in collum ejus, et demergatur in profundum maris” (Matth. xviii. 6).
(Dicitur “Lapis molaris” Marc. ix. 42; Luc. xvii. 2.)
De Babele paene simile dicitur apud Jeremiam:
“Cum absolveris legere librum hunc, ligabis super eum Lapidem, et projicies eum in medium Euphratis, ac dices, Sic submergetur Babel, nec resurget” (li. 63, 64);
per “medium Euphratis” intelligitur simile quod per “mare,” quia Euphrates fluvius terminabat et separabat Assyriam, ubi erat Babel, a Terra Canaane.
Bezaleel et Aholiabus Artifices facient Tabernaculum, quia impleti sapientia, intelligentia, et scientia (Exod. xxxi. 3; cap. xxxvi. 1, 2);
“Fecerunt, omnis sapiens corde inter facientes opus, habitaculum, opere Artificis” (Exod. xxxvi. 8);
“Facies Habitaculum, xylinum intertextum, et hyacinthinum et purpuram, et coccineum dibaphum, et cherubos; opere Artificis facies illa” (Exod. xxvi. 1);
“Facies velum” similiter “opere Artificis” ((Exod. xxvi.) vers. 31; cap. xxxv. 35);
Similiter Ephodum opere Artificis: ut et Pectorale (Exod. xxviii. 6; cap. xxxix. 8);
artifex ibi nominatur voce quae etiam significat Excogitatorem.
“Sculpes duos lapides” quos pones super humeris Ephodi, “opere Artificis gemmarum” (Exod. xxviii. 11).
In opposito sensu per “opus artificis” significatur id opus quod fit ex propria intelligentia, ex qua non aliud produci potest quam falsum. Hoc intelligitur per “opus artificis” in his locis:
“Facient fusile ex argento suo in intelligentia sua, opus Artificum totum (Hosch. xiii. 2);
“Sculptile fundit Artifex, et conflator auro obducit, et catenas argenti conflat; Artificem sapientem quaerit” (Esaj. xl. 19, 20);
“Lignum de sylva excidit, opus manuum fabri; argentum ex Tharshish adfertur, et aurum ex Uphaso, opus Artificis; hyacinthinum et purpura vestis eorum, opus sapientum tota” (Jerem. x. 3, 9). (Tum, Deutr. xxvii. 15.)
Quod “idola” significent falsa cultus et religionis ex propria intelligentia, videatur supra (n. 459, 460).
Jesus dixit, In consummatione saeculi, “duo erunt in agro; unus assumetur et alter derelinquetur: duae erunt Molentes; una assumetur et altera derelinquetur” (Matth. xxiv. 40, 41);
per “consummationem saeculi” intelligitur finis Ecclesiae, quando Ultimum Judicium: per “agrum” significatur Ecclesia, quia ibi messis; per “molentes” significantur qui in Ecclesia inquirunt vera; per “assumptos” significantur qui illa inveniunt et recipiunt, et per “derelictos” qui non inquirunt nec recipiunt quia in falsis sunt.
“Abrogabo ex illis vocem gaudii et vocem laetitiae, vocem sponsi et sponsae, vocem Molarum, et lucem lucernae” (Jerem.{1} xxv. 10);
per “vocem molarum” hic simile significatur quod hic in
Apocalypsi.
“Non in pignus accipies Molam aut Molarem, quia animam ille accipit in pignus” (Deutr. xxiv. 6);
“mola” hic vocatur “anima,” quia per “animam” significatur verum sapientiae et fidei (n. 681).
In opposito sensu per “molam” significatur scrutatio et confirmatio falsi, ut patet ex his locis:
“Juvenes ad Molendum abduxerunt, et pueri in ligno corruunt” (Thren. v. 13);
“Sede super pulvere, filia Babelis, sume Molam et Mole farinam, revela crines tuos, revela femur, transi flumina; reveletur nuditas tua, et videatur opprobrium tuum” (Esaj. xlvii. 1-3);
“sume molam et mole farinam” significat ut inquirant ac scrutentur, ut confirment falsa.
@1 Jerem. pro “Esaj.”$
“Quod statim post consecrationem, verum Jesu Christi Corpus, et verus Sanguis, sub Panis et Vini specie, una cum Ipsius Anima et Divinitate, vere, realiter et substantialiter contineatur, Corpus sub specie Panis, et Sanguis sub specie Vini, ex vi Verborum: at ipsum Corpus sub specie Vini, et Sanguis sub specie Panis, ac Anima sub utraque, vi naturalis connexionis et concomitantiae qua partes Domini Christi inter se copulantur, et Divinitas propter admirabilem illam cum Corpore et Anima hypostaticam unionem; et quod tantundem sub altera specie atque sub utraque contineatur; ac quod totus et integer Christus sub Panis specie, et sub quavis istius speciei parte, ac totus etiam sub Vini specie et hujus partibus existat.” Tum “quod aqua vino miscenda.”
Haec sunt ipsa illorum verba, quae quod sint contra vim verborum Domini, ipsi fatentur. Quis qui in judicio sano est, non videt ibi ipsa Vera inversa, et conversa in falsa per ratiocinia, quae recti corde non possunt non abominari. Sed cur hoc; annon solum propter Missas, quas vocant Sacrificia propitiatoria, sanctissima, pura, et non nisi sanctum in illis, per quas infunderent sensibus corporeis hominum sanctitatem, et simul noctem in omnibus fidei et vitae
spiritualis, et haec propter causam ut in caligine dominentur et lucrentur: tum ut de Ministris sit idea, quod pleni sint Domino, et Dominus in illis; ut� et ne defatigentur, sit illis vinum, et ne inebrientur, sit aqua in vino.
“Lux vera erat, quae illuminat omnem hominem venientem in mundum” (Joh. i. 4-12);
haec de Domino.
“Hoc est judicium, quod Lux venit in mundum; qui facit veritatem, venit ad Lucem” (Joh. iii. 19, 21);
“Jesus dixit, Adhuc breve tempus Lux vobiscum est; ambulate quousque Lucem habetis, ne tenebrae vos apprehendant: quousque Lucem habetis, credite in Lucem, ut filii Lucis sitis” (Joh. xii. 35, 36);
Jesus dixit, “Ego Lux in mundum veni, ut omnis qui credit in Me, in tenebris non maneat” (Joh. xii. 46);
Jesus dixit, “Ego Lux mundi sum” (Joh. ix. 5);
Simeon dixit, “Viderunt oculi mei Salutare Tuum, Lucem in revelationem gentium” (Luc. ii. 30-32);
“Populus sedens in tenebris vidit Lumen magnum; sedentibus in regione et umbra mortis, Lux exorta est” (Matth. iv. 16; Esaj. ix. 1 (B.A. 2)):
“Dedi Te in Lucem gentium, ut sis Salus Mea usque ad extremitatem terrae” (Esaj. xlix. 6);
“Urbs” Nova Hierosolyma “non opus habet sole et luna ut luceant in illa, gloria enim Dei illustrat illam, et Lucerna ejus Agnus” (Apoc. xxi. 23; cap. xxii. 5).
Ex his patet, quod Dominus sit Lux ex qua omnis illustratio et inde perceptio veri: et quia Dominus est Lux, est Diabolus Caligo; et Diabolus est Amor dominandi super omnia Sancta Divina Domini, ac ita super Ipsum; et quantum datur illi dominium, tantum Sancta Divina Domini caligat, exstinguit, succendit et exurit.
“Qui habet Sponsam Sponsus est; amicus autem Sponsi{1} qui stat et audit Ipsum, gaudio gaudet ob vocem Sponsi” (Joh. iii. 29);
haec Johannes Baptista de Domino.
“Jesus dixit, Quamdiu cum illis est Sponsus, non possunt filii nuptiarum jejunare; veniet dies quando auferetur{2} ab iis Sponsus, tunc jejunabunt” (Matth. ix. 15: Marc. ii. 19, 20; Luc. v. 34, 35);
“Vidi Urbem Sanctam Hierosolymam Novam paratam sicut Sponsam ornatam Marito” (Apoc. xxi. 2);
Angelus dixit, “Veni et ostendam tibi Sponsam Agni Uxorem” (Apoc. xxi. 9, 10);
“Venit tempus nuptiarum Agni, et Uxor Illius paravit se. Beati qui ad Caenam nuptiarum Agni vocati sunt” (Apoc. xix. 7, 9).
Per
“Sponsum,” in Cujus occursum exiverunt decem virgines (Matth xxv. 1, 2, seq.),
etiam intelligitur Dominus. Ex his patet, quid significatur per “vocem et gaudium Sponsi et Sponsae” in his locis:
“Sicut gaudium Sponsi super Sponsa, gaudebit super te Deus tuus” (Esaj. lxii. 5);
“Exultabit anima mea super Deo meo; sicut Sponsus imponit cidarim, et sicut Sponsa se ornat vasis suis” (Esaj. lxi: 10);
“Adhuc audietur in loco hoc vox gaudii et vox laetitiae, ac vox Sponsi et vox Sponsae, dicentium, Confitemini Jehovae Zebaoth” (Jerem. xxxiii. 10, 11);
“Exeat Sponsus e thalamo suo, et Sponsa e conclavi suo” (Joel ii. 16);
“Cessare faciam ex plateis Hierosolymae vocem gaudii et vocem laetitiae, vocem Sponsi et vocem Sponsae” (Jerem. vii. 34; cap. xvi.{3} 9);
“Abrogabo ex iis vocem gaudii et vocem laetitiae, et vocem Sponsi et vocem Sponsae, vocem molarum, et lucem lucernae, et erit tota terra in desolationem” a Rege Babelis (Jerem. xxv. 10, 11).
Ex his nunc videri potest series rerum in his binis versibus, quae est,
Quod illis{4} qui in Religioso illo sunt non sit aliqua affectio veri et boni spiritualis (n. 792);
Quod non aliquis intellectus veri spiritualis, et inde nec aliqua cogitatio ejus (n. 793), cogitatio enim est ex affectione et secundum illam;
Quod nec aliqua inquisitio, scrutatio et confirmatio veri spiritualis (n. 794);
Quod nec aliqua illustratio a Domino, et inde non perceptio veri spiritualis (n. 796);
Et denique, quod non illis sit aliqua conjunctio boni et veri, quae facit Ecclesiam (n. 797).
Haec ita quoque ordine sequuntur.
@1 Sponsi pro “Sponsi est”$
@2 auferetur pro “auferretur”$
@3 xvi. pro “xv.”$
@4 illis pro “illi”$
Dixit Dominus ad Petrum,
“Super hanc eandem Petram aedificabo Ecclesiam Meam, et portae Inferni non praevalebunt illi: dabo tibi claves Regni Caelorum; et quicquid ligaveris in terra, erit ligatum in Caelis, et quicquid solveris in terra, erit solutum in Caelis” (Matth. xvi. 18, 19).
Divinum Verum, quod intelligitur per “Petram” super quam Dominus aedificaturus Ecclesiam Suam, est quod confessus est Petrus tunc, quod erat, “Tu es Christus, Filius Dei viventis” (vers. 16, ibi): per “claves Regni Caelorum,” quae sunt, quod quicquid Petra illa, quae est Dominus, “ligaverit in terra, erit ligatum in Caelis, et quicquid solverit in terra, erit solutum in Caelis,” intelligitur quod Domino sit potestas super Caelum et terram, ut quoque dicit, Matth. xxviii. 18 ita potestas salvandi homines, qui in illa Petri confessione ex fide cordis sunt. Divina Domini operatio ad salvandum homines est a primis per ultima; et hoc est quod intelligitur, per “quicquid ligaverit aut solverit in terra, erit ligatum aut solutum in Caelo.” Ultima per quae Dominus operatur, sunt in terra, et quidem apud homines. Propter id, ut Dominus Ipse in ultimis esset sicut in primis est, venit in mundum, et induit Humanum. Quod omnis Divina Operatio Domini sit a primis per ultima, ita a Se in primis et a Se in ultimis, videatur in Sapientia Angelica de Divino more et Divina Sapientia (n. 217-219, 221); et quod inde sit, quod Dominus dicatur “Primus et Ultimus, Alpha et Omega, Principium et Finis, Omnipotens,” videatur supra (n. 29-31, 38, 57). Quis non videre potest, si vult, quod salvatio hominis sit continua operatio homini apud hominem a primo infantiae ejus usque ad ultimum vitae ejus, et quod hoc pure Divinum sit, et nusquam dabile alicui homini; illud tale Divinum est, ut sit simul Omnipraesentiae, Omniscientiae ei Omnipotentiae; et quod Reformatio et Regeneratio hominis, ita Salvatio ejus, sit omne Divinae Providentiae Domini, videri potest in Sapientia Angelica de Divina Providentia, a principio ad finem. Ipse Adventus Domini in mundum fuit unice propter salvationem hominis; propter eam assumpsit Humanum, removit inferna, ex glorificavit Se, et induit Omnipotentiam etiam in ultimis, quae intelligitur per “sedere a dextris Dei.” Quid itaque abominabilius est, quam condere Religiosum, per quod sancitur, quod Divina illa potestas et potentia sit homini, et non amplius Domino; et quod aperietur et claudetur Caelum, modo Canonicus dicit, “Absolvo” vel “Excommunico;” et quod remittatur peccatum etiam enorme, modo dicit, “Remitto.” Sunt multi diaboli in mundo, qui ad evitandas poenas temporales absolutionem a diabolico facinore per artes et dona petunt ac obtinent. Quis tam insanus potest esse ut credat quod detur potestas intromittendi diabolos in Caelum.
Supra (n. 790 ad fin.) dictum est, quod “Petrus” repraesentaverit Ecclesiae verum fidei, “Jacobus” Ecclesiae bonum charitatis, et “Johannes” hominum Ecclesiae bona opera, et quod duodecim Apostoli simul repraesentaverint Ecclesiam quoad omnia ejus; quod illa repraesentaverint, patet clare a Domini verbis ad illos, apud Matthaeum:
“Quando sedebit Filius Hominis super Throno gloriae Suae, sedebitis etiam vos super duodecim thronis judicantes duodecim Tribus Israelis” (xix. 28; Luc. xxii. 30):
per quae verba non aliud significari potest, quam quod Dominus judicaturus sit omnes secundum bona et vera Ecclesiae; si non haec intelligerentur per illa verba, sed ipsi Apostoli, potuissent omnes in magna Urbe Babylone, qui se dicunt successores Apostolorum, etiam sibi vindicare, quod sessuri sint super totidem thronis quot sunt, a Pontifice usque ad monachum, et judicaturi omnes in universo terrarum orbe.
Quarta Bestia e mari ascendens “cogitabit immutare tempora et jus” (vii. 25).
@1 mercatores pro “magnates”$
@2 magnates pro “mercatores”$
@3 mercatores pro “magnates”$
@4 magnates pro “mercatores”$
@5 mercatores pro “magnates”$
@6 magnates pro “mercatores”$
“Persta in incantationibus tuis” Babel, “et in multitudine praestigiarum tuarum, in quibus laborasti a juventute tua; forte poterunt prodesse, forte terribilis fias; defatigata es multitudine consilii tui. Stent nunc et servent te observatores caelorum, spectantes stellas,{1} divinantes in menses. Ecce facti sunt sicut stipula, ignis adussit eos, non eripient animam e manu flammae. Tales facti sunt Mercatores tui a juventute, quisque e regione sua aberravit, non salvans te” (xlvii. 12-15{2}).
@1 stellas pro “terram”$
@2 12-15 pro “14, 15, 16″$
Ibi sint confossi omnis terrae (li. 49, 52);
et apud Esajam quod
“Lucifer,” qui ibi est Babel, “terram suam perdiderit, et populum suum occiderit” (xiv. 20).
Quod ex Religioso Babylonico emanaverint plura falsa in Ecclesias Reformatorum, videatur supra (n. 751), ubi explicatum est quod
Mulier, quam vidisti, sit Urbs magna habens regnum super Reges terrae” (Apoc. xvi. 18).
Pro exemplo sit: Ponatur ante illum Amorem, qui est Diabolus, hoc Divinum verum, quod Solus Deus colendus et adorandus sit, et non aliquis homo, et sic quod Vicariatus sit inventum et figmentum, quod rejiciendum est: similiter hoc verum, quod invocare homines mortuos, procumbere ad imagines illorum, osculari illas et ossa illorum, sit pure et foede idololatricum, quod etiam rejiciendum: annon Amor ille, qui est Diabolus, haec duo vera in vehementia irae rejiceret, fulminaret contra illa, et dilaceraret illa.
Si autem quis ad illum Amorem, qui est Diabolus, dicturus esset, quod aperire et claudere Caelum, seu solvere et ligare, ita remittere peccata, quod idem est cum reformare et regenerare, et sic redimere et salvare hominem, sit pure Divinum; et quod homo absque prophanatione non sibi aliquod Divinum possit vindicare, et quod Petrus nec sibi vindicaverit, quare nec aliquid tale exercuerat: praeterea quod successio sit inventum ab Amore illo; ut et translatio Spiritus Sancti ab homine in hominem; his auditis, annon Amor ille, qui est Diabolus, obtunderet loquentem anathematibus, et in igne furoris mandaret ut traderetur inquisitori, et conjiceretur in damnatorum{1} carcerem. Si adhuc quis dicturus sit, Quomodo potest Divina potestas Domini in `vos transferri: quomodo potest Divinitas Domini separari ab Ipsius Anima et Corpore: annon est secundum vestram fidem quod non possit: quomodo potest Deus Pater Divinam Suam potentiam inferre in Filium nisi in Divinitatem Ipsius, quae est receptaculum: quomodo potest hoc transcribi in hominem, ut sit ejus: praeter similia plura: his auditis, annon Amor ille, qui est Diabolus, taceret, intus excandesceret, frenderet dente, et exclamaret, “Educ, crucifige, crucifige, exeant, exeant omnes, videant magnum haereticum, et oblectent se.”
@1 damnatorum pro “damnatum”$
CAPUT XIX
POST haec audivi tanquam vocem turbae multae in Caelo, dicentis Alleluja, Salus et Gloria et Honor et Potentia Domino Deo nostro:
2. Quia vera et justa judicia Ipsius; quia judicavit Meretricem magnam, quae corrupit terram scortatione sua, et Vindicavit sanguinem servorum Suorum de manu ejus.
3. Et secundo dixerunt, Alleluja; et fumus ejus ascendit{1} in saecula saeculorum.
@1 ascendit pro “ascendet”$
4. Et prociderunt Seniores viginti quatuor, et quatuor Animalia, et adoraverunt Deum sedentem super Throno, dicentes, Amen, Alleluja.
5. Et vox e Throno exivit, dicens, Laudate Deum nostrum, Omnes servi Ipsius, et timentes Ipsum, et parvi et magni.
6. Et audivi tanquam vocem turbae multae, et tanquam vocem aquarum multarum, et tanquam vocem tonitruum vehementium, dicentium, Alleluja, quia regnat Dominus Deus Omnipotens.
7. Gaudeamus et exultemus et demus gloriam Ipsi, quia venerunt nuptiae Agni, et Uxor Ipsius paravit se.
8. Et datum illi ut amiceretur byssino mundo et splendido, nam byssinum justitiae sanctorum.
9. Et dixit mihi, Scribe, Beati qui ad Caenam nuptiarum Agni vocati sunt; et dixit, Haec verba vera sunt Dei.
10. Et procidi ante pedes ejus adorare illum; et dixit mihi, Vide, ne, conservus tuus sum, et fratrum tuorum habentium testimonium Jesu; Deum adora; nam testimonium Jesu est spiritus prophetiae.
11. Et vidi Caelum apertum, et ecce Equus albus, et
Sedens super illo vocatur Fidelis et Verus, et in justitia judicat et pugnat.
12. Et Oculi Ipsius tanquam flamma ignis, et super capite Ipsius diademata multa; habens Nomen scriptum, quod nemo novit nisi Ipse.
13. Et circumindutus vestimento tincto sanguine, et vocatur Nomen Ipsius Verbum Dei.
14. Et exercitus qui in Caelo sequebantur Ipsum super equis albis, induti byssino albo et mundo.
15. Et ex Ore Ipsius prodibat romphaea acuta, ut per illam percutiat gentes; et Ipse pascet illas virga ferrea; et Ipse calcat torcular vini furoris et irae Dei Omnipotentis.
16. Et habet super vestimento et super femore Suo
Nomen scriptum, Rex regum et Dominus dominorum.
17. Et vidi unum Angelum stantem in Sole; et clamavit voce magna dicens Omnibus avibus volantibus in medio Caelo, Venite et congregamini ad Caenam magni Dei.
18. Ut comedatis carnes regum, et carnes chiliarchorum, et carnes fortium, et carnes equorum et sedentium super illis, et carnes omnium liberorum et servorum, et parvorum et magnorum.
19. Et vidi Bestiam, et reges terrae et exercitus eorum congregatos facere bellum cum Sedente super Equo et cum exercitu Ipsius.
20. Et comprehensa est Bestia, et cum illa Pseudopropheta qui fecit signa coram illa, quibus seduxit accipientes characterem Bestiae, et adorantes imaginem ejus; vivi missi sunt hi duo in stagnum ignis ardens sulphure.
21. Et reliqui occisi sunt romphaea Sedentis super Equo, procedente ex ore Ipsius; et Omnes aves satiatae sunt ex carnibus eorum.
SENSUS SPIRITUALIS.
CONTENTUM TOTIUS CAPITIS.
GLORIFICATIO DOMINI AB ANGELIS CAELI, QUOD RELIGIOSUM ROMANO CATHOLICUM IN MUNDO SPIRITUALI REMOTUM SIT, EX QUO ILLI IN LUCEM ET IN BEATITUDINEM SUAM VENERUNT (vers. 1-5).
ANNUNTIATIO DE ADVENTU DOMINI, ET DE NOVA AB IPSO ECCLESIA
(vers. 6-10).
APERITIO VERBI QUOAD SENSUM SPIRITUALEM PRO ILLA ECCLESIA (vers. I 1-16).
VOCATIO OMNIUM AD ILLAM (vers. 17, 18).
RESISTENTIA AB ILLIS QUI IN FIDE SEPARATA A CHARITATE
SUNT (vers. 19);
HORUM REMOTIO ET DAMNATIO (vers. 20, 21).
CONTENTA SINGULORUM VERSUUM.
1. “Post haec audivi tanquam vocem turbae multae in Caelo, dicentis Alleluja,” significat gratiarum actionem, confessionem, et celebrationem Domini ab Angelis inferiorum Caelorum, propter remotionem Babyloniorum (n. 803); “Salus et Gloria et Honor et Potentia Domino Deo nostro,” significat quod nunc a Domino salvatio, quia nunc receptio Divini Verbi et Divini Boni ex Divina Potestate Ipsius (n. 804).
2. Quia vera et justa judicia Ipsius, quia judicavit Meretricem magnam, quae corrupit terram scortatione sua,” significat quia ex justitia condemnatum est prophanum Religiosum Babylonicum, quod per foedas adulterationes Verbi Ecclesiam Domini destruxit (n. 805); “et vindicavit sanguinem servorum Suorum de manu ejus,” significat retributionem propter damna, et violentias illatas animabus cultorum Domini (n. 806).
3. “Et secundo dixerunt, Alleluja, (et) fumus ejus ascendit in saecula saeculorum,” significat ex gaudio gratiarum actionem et celebrationem Domini, quod prophanum illud Religiosum damnatum sit in aeternum (n.807).
4. “Et prociderunt Seniores viginti quatuor et quatuor Animalia, et adoraverunt Deum sedentem super Throno, dicentes, Amen, Alleluja,” significat adorationem Domini ut Dei Caeli et Terrae, ac ut Judicis universi, Angelis superiorum Caelorum, et confirmationem gratiarum actionis, confessionis et celebrationis Domini ab Angelis inferiorum Caelorum (n. 808).
5. “Et vox e Throno exivit, dicens, Laudate. Deum nostrum, omnes servi Ipsius, et timentes Ipsum,” significat influxum a Domino in Caelum; et sic unanimitatem Angelorum, quod omnes qui in veris fidei et in bonis amoris sunt, colant Dominum ut Solum Deum Caeli (n. 809); “et parvi et magni,” significat qui in minori et majori gradu colunt Dominum ex veris fidei et ex bonis amoris (n. 810).
6. “Et audivi tanquam vocem turbae multae, et tanquam vocem aquarum multarum, et tanquam vocem tonitruum vehementium, dicentium Alleluja, quia regnat Dominus Deus Omnipotens,” significat gaudium Angelorum infimi Caeli, Angelorum medii Caeli, et Angelorum supremi Caeli, quod Solus Dominus regnet in Ecclesia quae nunc ventura est (n. 811).
7. “Gaudeamus et exultemus et demus{1} gloriam Ipsi, quia venerunt nuptiae Agni,” significat gaudium animae et cordis, et inde glorificationem Domini, quod a nunc fiat plenum conjugium Ipsius cum Ecclesia (n. 812); “et Uxor Ipsius paravit se,” significat quod illi qui ab Ecclesia hac, quae est Nova Hierosolyma, erunt, colligantur, inaugurentur et instruantur (n. 813).
@1 demus pro “demum”$
8. “Et datum illi ut amiceretur byssino mundo et splendido,” significat quod illi instruantur in veris genuinis et puris per Verbum a Domino (n. 814); “nam{1} byssinum justitiae sanctorum,” significat quod per vera ex Verbo sint bona vitae illis qui ad Ecclesia Domini sunt (n. 815).
@1 nam pro “et”$
9. “Et dixit mihi, Scribe, Beati qui ad Caenam nuptiarum Agni vocati sunt,” significat unum Angelum e Caelo missum ad Johannem, et loquentem cum illo do Nova Ecclesia Domini, et dicentem, quod daretur scire in terris, quod vita aeterna sit illis qui recipiunt illa quae istius Ecclesiae sunt (n. 816); “et dixit, Haec verba vera sunt Dei,” significat quod hoc credendum sit quia a Domino (n. 817).
10. “Et procidi ante pedes ejus adorare illum; et dixit, Vide, ne, conservus tuus sum, et fratrum tuorum habentium testimonium Jesu; Deum adora,” significat quod angeli Caeli non adorandi et invocandi sint, quia nihil Divinum est illis, sed quod associati sint hominibus, ut fratres fratribus, illis qui colunt Dominum, et sic quod Solus Dominus in consociatione cum illis adorandus sit (n. 818); “nam testimonium Jesu est spiritus prophetiae,” significat quod Agnitio quod Dominus sit Deus Caeli et Terrae, et simul Vitam secundum praecepta Ipsius, sit in universali sensu omne Verbi et doctrinae inde (n. 819).
11. “Et vidi Caelum apertum, et ecce Equus albus,” significat Sensum spiritualem Verbi a Domino revelatum, et per id intellectum Verbi interiorem detectum, quod est Adventus Domini (n. 820); “et Sedens super illo vocatur fidelis et verus, et in justitia judicat et pugnat,” significat Dominum quoad Verbum, quod sit Ipsum Divinum Bonum et Divinum Verum, ex quo utroque facit judicium (n. 821).
12. “Et oculi Ipsius tanquam flamma ignis,” significat Divinam Sapientiam Divini Amoris Domini (n. 822); “et super capite Ipsius diademata multa,” significat Divina vera Verbi ab Ipso (n. 823); “habens Nomen scriptum quod nemo novit “nisi Ipse,” significat quod quale est Verbum in Sensu spirituali et caelesti ejus, nemo videat quam Dominus, et cui Ipse revelat (n. 824).
13. “Et circumindutus vestimento tincto sanguine, et vocatur Nomen Ipsius Verbum Dei,” significat Divinum Verum in Sensu ultimo, seu Verbum in litera, cui violentia illata est (n. 825).
14. “Et exercitus qui in Caelo{1} sequebantur Ipsum super equis albis, induti byssino albo et mundo,” significat angelos in Caelo novo Christiano, qui conjuncti Domino in intellectu Verbi interiori et sic in puris et genuinis veris erant (n. 826).
@1 Caelo pro “Caelis”$
15. “Et ex ore Ipsius prodibat romphaea acuta,” significat dispersionem falsorum per doctrinam inde a Domino (n. 827); “ut per illam percutiat gentes; et Ipse pascet illam virga ferrea,” significat quod omnes qui in fide mortua sunt, per vera Sensus literae Verbi, et per rationalia, convincet (n. 828); “at Ipse calcat torcular (vini) furoris et irae Dei Omnipotentis,” significat quod Dominus solus sustinuerit omnia mala Ecclesiae, et omnem violentiam illatam Verbo, ita Sibi (n. 829).
16. “Et habet super vestimento et super femore Suo Nomen scriptum, Rex regum et Dominus dominorum,” significat quod Dominus doceat In Verbo qualis est, quod sit Divinum Verum Divinae Sapientiae et Divinum Bonum Divini Amoris, ita quod sit Deus universi (n. 830).
17. “Et vidi unum Angelum stantem in Sole; et clamavit voce magna, dicens omnibus avibus volantibus in medio Caeli, Venite et congregamini ad Caenam Magni Dei,” significat Dominum ex Divino Amore et inde ex Divino Zelo vocantem et convocantem omnes qui in affectione veri spirituali sunt, et de Caelo cogitant, ad Novam Ecclesiam, et ad conjunctionem Secum, ita ad vitam aeternam (n. 831).
18. “Ut comedatis carnes regum, et carnes chiliarchorum, et carnes fortium, et carnes equorum et sedentium super illis, et carnes (omnium) liberorum et servorum, et parvorum et magnorum,” significat appropriationem bonorum a Domino per vera Verbi et doctrinae inde, in omni sensu, gradu et genere (n. 832).
19. “Et vidi Bestiam et reges terrae et exercitus eorum congregatos facere bellum cum Sedente super Equo, et cum exercitu Ipsius,” significat quod omnes interius mali, qui professi sunt solam Fidem, cum antesignanis et eorum clientibus, impugnaturi sint Divina Vera Domini in Verbo Ipsius, et infestaturi illos qui e Nova Ecclesia Domini erunt (n. 833).
20. “Et comprehensa est Bestia, et cum illa Pseudopropheta qui fecit signa coram illa, quibus seduxit accipientes characterem Bestiae, et adorantes imaginem ejus,” significat omnes illos qui professi sunt solam Fidem, ac interius mali erant, tam Laici et vulgus quam Clerici et docti, qui per ratiocinationes et contestationes, quod sola Fides sit unicum medium salutis, adduxerint{1} alios ad recipiendum illam fidem, et ad vivendum secundum illam (n. 834); “vivi missi sunt hi duo in stagnum ignis ardens sulphure,” significat quod omnes illi, sicut fuerunt, conjecti sint in Infernum, ubi amores falsi sunt et simul cupiditates mali (n. 835).
@1 adduxerunt pro “et adduxerunt”$
21. “Et reliqui occisi sunt ex romphaea Sedentis super Equo, procedente ex ore Ipsius,” significat quod omnes ex varia haeresi inter Reformatos, qui non vixerunt secundum praecepta Domini in Verbo, quae noverant, ex Verbo judicati pereant (n. 836); “et omnes aves satiatae sunt ex carnibus eorum,” significat quod genii infernales ex concupiscentiis mali eorum, quae sunt propria eorum, quasi alantur (n. 837).
(Vers. 1.) “Post haec audivi tanquam vocem turbae{1} multae in Caelo, dicentis Alleluja,” significat gratiarum actionem, confessionem et celebrationem Domini ad Angelis inferiorum Caelorum propter remotionem Babyloniorum. – Per “turbam multam in Caelo” significantur Angeli inferiorum Caelorum; per “vocem ejus dicentis Alleluja” significatur gratiarum actio, confessio et celebratio Domini ab illis: per “Alleluja” in lingua Hebraea significatur Laudate Deum; sic fuit vox gratiarum actionis, confessionis et celebrationis Domini ex gaudio cordis, ut patet ex his:
“Benedic anima mea Jehovae, Alleluja” (Psalm. civ. 35);
“Benedictus Jehovah Deus Israelis ab aeterno in aeternum usque; et dicat omnis populus, Amen, Alleluja” (Psalm. cvi. 48);
“Benedicamus Jah ex nunc et in aeternum, Alleluja” (Psalm. cxv. 48);
“Omnis anima laudet Jah, Alleluja” (Psalm. cl. 6).
(Praeter alibi, ut Psalm. cv. 45; Psalm. cvi. 1; Psalm. cxi. 1; Psalm. cxii. 1: Psalm. cxiii. 1, 9: Psalm. cxvi. 19; Psalm. cxvii. 2; Psalm. cxxxv. 3; Psalm. cxlviii. 1, 14; Psalm. cxlix. 1, 9; Psalm. cl. 1.)
Quod sit propter rejectionem Babyloniorum, patet ex capite praecedente, in quo de Babyloniis actum, quare dicitur “Post haec;” et ex sequentibus (in vers. 2, 3), in hoc capite. Quod sint Angeli inferiorum Caelorum, qui per “turbam multam in Caelo” intelliguntur, constat ex versu 4, hujus capitis, ubi dicitur, quod “viginti quatuor Seniores et quatuor Animalia adoraverint Sedentem super Throno, dicentes Amen, Alleluja,” per quos intelliguntur Angeli superiorum Caelorum.
@1 turbae pro “tubae”$
(Tum Esaj. lxiii. 1; Jerem. xxiii. 5, 6; cap. xxxiii. 15, 16):
per “quia judicavit Meretricem magnam” significatur quia condemnatum est prophanum Religiosum Babylonicum, de quo in capite praecedente actum est; dicitur illud “Meretrix magna” ex adulteratione et prophanatione Verbi: per “quae corrupit terram scortatione sua” significat quae per foedas adulterationes Verbi Ecclesiam Domini destruxit; per “scortationem ejus” significatur adulteratio Verbi (n. 134), et per “terram” Ecclesia (n. 285, 721).
“Dies Vindictae in corde Meo, annus redemptorum Meorum venit” (Esaj. lxiii. 4);
ibi de Domino et de Ultimo Judicio.
“Dies Vindictae Jehovae, annus retributionum pro lite Sionis” (Esaj. xxxiv. 8);
“Ecce Deus vester in Vindictam veniet, in retributionem Dei veniet, et salvabit vos” (Esaj. xxxv. 4);
“Dies Vindictae hi sunt, ut impleantur omnia quae scripta sunt” (Luc. xx 22);
ibi de consummatione saeculi, quando Ultimum Judicium.
“Spiritus Domini Jehovih super Me, ad proclamandum diem beneplaciti Jehovae, et Diem Vindictae Deo nostro, ad consolandum omnes lugentes” (Esaj. lxi. (1,) 2);
“Num propter hoc non sumet Ultionem Anima Mea” (Jerem. v. 9, 29);
“Vindictam sumam de Babele, nec intercedere faciam hominem” (Esaj. xlvii. 3):
“Contra Babelem cogitatio ad perdendum illam, quia Vindicta Jehovae haec, Vindicta Templi Ipsius” (Jerem. li. 11, 36);
“Cantate gentes, populus Ejus, quia Sanguinem servorum Suorum vindicavit, et Vindictam reddet hostibus Suis, et expiabit terram Suam, populum Suum” (Deut. xxxii. 43).
Quod “Sedens super Throno” sit Dominus, patet ex Apocalypsi (cap. i. 4; cap. ii. 8; cap. iii. 21; cap. iv. 2-6, 9; cap. v. 13; cap. vi. 16; cap. vii. 9-11; cap. xxii. 1, 3);
in quibus locis dicitur “Deus” et “Agnus” “super Throno;” per “Deum” ibi intelligitur Ipsum Divinum Domini quod Pater vocatur, et per “Agnum” Divinum Humanum quod Filius vocatur (n. 269, 291), ita Solus Dominus; hoc etiam patet a cap. vii., ubi dicitur,
“Agnus Qui in medio Throni pascet illos” (vers. 17);
et apud Matthaeum,
“Quando sedebit Filius Hominis super Throno gloriae Suae,” judicaturus (xix. 28):
“Quando venerit Filius Hominis in gloria Sua, et omnes Angeli cum Ipso, tunc sedebit super Throno gloriae Suae” (xxv. 31).
@1 61, 371, 375 pro “31, 61, 371, 375″$
“Subito facta est cum Angelo multitudo Laudantium Deum” (Luc. ii. 13, 20);
“Coeperunt omnis turba discipulorum Laudare Deum voce magna (Luc. xix. 37);
“Erant in Templo Laudantes et benedicentes Deum” (Luc. xxiv. 53);
“Audiri facite, Laudate, et dicite, Serva, Jehovah, populum Tuum” (Jerem. xxxi. 7);
“Laudate Jehovam in Caelis, Laudate Ipsum in excelsis, Laudate Ipsum Angeli Ipsius, Laudate Ipsum exercitus Ipsius, Laudate Ipsum sol et luna, Laudate Ipsum omnes stellae lucis, Laudate Ipsum Caeli caelorum; Laudent Nomen Jehovae: Laudate Jehovam e terris; exaltavit Laudem omnibus” populis (Psalm. cxlviii. 1-5, 7, 13, 14);
“Ex ore infantum et lactentium perfecisti Laudem” (Matth. xxi. 16);
“Omnis populus dedit Laudem Deo” (Luc. xviii. 43).
(Praeter alibi, ut Esaj xlii. 8; cap. lx. 18; Joel ii. 26; Psalm. cxiii. 1, 3; Psalm. cxvii. 1.)
Haec quae in hoc versu dicuntur, non se referunt ad praecedentia de Babylone, sed ad sequentia de Nova Ecclesia a Domino instauranda, de qua in sequentibus hic agitur.
(Apoc. i. 8; cap. iv. 8; cap. xi. 17; cap. xv. 3; cap. xvi. 7, 14{1}; cap. xix. 15; cap. xxi. 22; ubi explicationes videantur).
Quod haec dicantur de nova Ecclesia a Domino instauranda, constat a tribus versibus sequentibus, in quibus dicitur, “Quia venerunt nuptiae Agni, et Uxor Ipsius paravit se;” tum, “Beati qui ad Caenam nuptiarum Agni vocati sunt:” propter hoc est gaudium omnium Caelorum, quod in hoc et in sequente versu describitur.
@1 7, 14 pro “3, 4″$
“Jesus dixit, Non possunt filii Nuptiarum lugere, quamdiu cum illis est Sponsus” (Matth. ix. 15; Marc. ii. 19);
“Simile est Regnum Caelorum homini Regi, qui fecit Nuptias filio suo et emisit servos et invitavit ad Nuptias” (Matth. xxii. 1-1);
“Simile est Regnum Caelorum decem Virginibus, quae exiverunt in occursum Sponsi;” ex quibus quinque paratae “ingressae sunt cum Sponso in Nuptias” (Matth. xxv. 1-12);
quod Dominus Se hic intellexerit, patet a versu subsequente{2} ubi dixit,
“Vigilate, quia non novistis diem et horam, qua Filius Hominis venturus est” ((Matth. xxv. 13));
et alibi:
“Sunto lumbi vestri cincti, et candelae vestrae lucentes, et similes exspectantibus Dominum suum, quando reversurus est a Nuptiis” (Luc. xii. (35,) 36).
@1 373 pro “106”$
@2 subsequente pro “subsequente 13″$
“Vidi Urbem sanctam Hierosolymam novam descendentem a Deo e Caelo paratam sicut Sponsam ornatam Marito suo” (vers. 2);
et in eodem capite:
“Venit Angelus ad me, dicens, Veni, ostendam tibi Sponsam Agni Uxorem; et ostendit mihi Urbem magnam sanctam Hierosolymam descendentem e Caelo a Deo” (vers. 9. 10).
Per quod “Uxor paraverit{1} se” significatur quod qui e Nova illa Ecclesia Domini erunt, colligantur, inaugurentur et instruantur; et quia haec per “paravit se” significantur, ideo sequitur quod Uxor illa “amiceretur byssino mundo et splendido,” per quod significatur inauguratio per instructionem; et ideo quoque sequitur de “Equo Albo,” per quem significatur intellectus Verbi a Domino pro illis.
@1 paraverit pro “paravit”$
Hierosolyma, “vestivi te acupicto, accinxi te Bysso, et obtexi te serico; sic ornata auro et argento et vestis tua Byssus et sericum” (Ezech. xvi. 10, 13);
“Byssus in acupictura ex Aegypto, fuit expansio tua” (Ezech. xxvii. 7):
haec de Tyro, per quam significatur Ecclesia quoad cognitiones veri et boni.
“Exercitus in Caelo sequebantur Ipsum super equis albis, induti Byssino albo et mundo” (Apoc. xix. 14{1}).
Quod
Joseph vestitus sit vestibus Byssi a Pharaone (Gen. xli. 42),
simile significat. Verum ex Verbo apud illos, tametsi non in illis, significatur per
Byssinum apud Babylonem (Apoc. xviii. 12, 16);
Et apud Divitem (Luc. xvi. 19).
Byssinum etiam vocatur “xylinum;” quare per id etiam significatur genuinum Verum in his apud Mosen:
“Pro Aharone tesselabis tunicam xylini: et facies cidarim xylini” (Exod. xxv.ii. 39);
“Fecerunt tunicas xylini pro Aharone et Filiis ejus” (Exod. xxxix. 27);
“Habitaculum facies xylinum intertextum, et hyacinthinum, et purpuram, et coccineum dibaphum” (Exod. xxvi. 1: cap. xxxvi. 8);
“Facies tapetes pro atrio ex xylino intertexto” (Exod. xxvii. 9, 18; cap. xxxviii. 9):
Etiam “velum atrii cum xylino intertexto” (Exod. xxxviii. 18).
@1 14 pro “13”$
@1 illis pro “illi”$
Spiritus Veritatis, qui est Spiritus Sanctus, testaturus sit de Domino, et quod non locuturus sit ex se ipso, sed quod ex illis quae Domini sunt accepturus sit, et annuntiaturus (Joh. xv. 26; cap. xvi. 13, 15).
@1 venire pro “veniri”$
Visuri sint “Filium Hominis venientem in nubibus Caeli cum gloria et virtute” (Matth. xxiv. 30; cap. xvii. 5{1}; cap. xxvi. 64; Marc. xiv. 61, 62; Luc. ix. 34, 35; cap. xxi. 27; Apoc. i. 7; Acta Apostol. i. 9, 11);
et hoc etiam dixit Dominus, ubi locutus est cum discipulis de consummatione saeculi, quae est ultimum tempus Ecclesiae, quando judicium. Omnis qui non ultra Sensum literae cogitat, credit quod cum Ultimum Judicium venturum est, Dominus appariturus sit in nubibus Caeli cum angelis et sonis tubarum; at quod id non intelligatur, sed quod appariturus in Verbo, constare potest ab Explicatione supra (n. 24, 642{2}). Et Dominus apparet manifeste in Sensu Verbi spirituali; apparet non modo quod sit Verbum, hoc est, ipsum Divinum Verum, tum quod Ipse sit intimum Verbi et inde omne ejus, sed etiam quod Ipse sit Deus unus in Quo Trinitas, ita Deus Caeli et Terrae solus; et insuper quod in mundum venerit, ut Humanum Suum glorificaret, hoc est, Divinum faceret. Humanum quod glorificavit, hoc est, Divinum fecit, erat Humanum Naturale, quod non glorificare seu Divinum facere potuit, quam per susceptionem humani in Virgine in mundo naturali, cui tunc univit Divinum Suum quod fuit Ipsi ab aeterno. Unitio illa facta est per tentationes in Humanum Suum susceptum admissas, quarum ultima fuit Passio crucis, et simul per impletionem omnium Verbi, non solum per impletionem omnium Verbi in Sensu naturali ejus, sed etiam per impletionem omnium Verbi in Sensu spirituali et in Sensu caelesti ejus, in quo, ut supra dictum est, de Ipso Solo agitur: sed de his videantur quae in Doctrina Novae Hierosolymae de Domino, et in Doctrina Novae Hierosolymae Scriptura Sacra, manifestata sunt. Nunc quia Dominus – est Verbum, et Verbum Caro factum est (Joh. i. 1, 2, 14), et Verbum Caro factum est ut impleret illud, patet quod Adventus Domini in Verbo intelligatur per apparitionem Ipsius “in nubibus Caeli;” quod “nubes Caeli” significent Verbum in Sensu literae, videatur supra (n. 24, 642{3}). Quod apparitio Domini in Verbo intelligatur, patet, quia per `Equum album ” significatur intellectus Verbi interior, et dicitur quod Nomen Sedentis super Equo sit “Verbum Dei,” et quod Nomen Ipsius sit “Rex regum et Dominus dominorum” (vers. 13, 16). Ex his nunc patet, quod per “vidi Caelum apertum, et ecce Equus albus” significetur Sensus spiritualis Verbi a Domino revelatus, et per id intellectus ejus interior detectus, quod etiam est Adventus Domini. Quod Sensus spiritualis Verbi hodie revelatus sit, de quo nemo prius in Christiano orbe aliquid novit, videri potest in Arcanis Caelestibus, ubi duo Libri Mosis, Genesis et Exodus, secundum illum Sensum explicati sunt; tum in Doctrina Novae Hierosolymae de Scriptura Sacra (n. 5-26); in Opusculo De Equo Albo (a principio ad finem), et ibi Collectis ex Arcanis Caelestibus de Scriptura Sacra; et praeterea in Explicationibus his super Apocalypsin, ubi ne quidem unus versiculus absque Sensu spirituali potest intelligi.
@1 xxiv. 30; cap. xvii. 5 pro “xvii. 5; cap. xxiv. 30″$
@2 642 pro “692”$
@3 642 pro “692”$
@1 744 pro “644”$
@1 significat pro “significatur”$
@2 568 pro “565”$
825. (Vers. 13.) “Et circumindutus vestimento tincto Sanguine, et vocatur Nomen Ipsius Verbum Dei,” significat Divinum Verum in Sensu ultimo, seu Verbum in litera, cui violentia illata est. – Per “vestimentum” significatur verum investiens bonum (n. 166, 212, 328); et cum de Verbo, significatur Verbum in Sensu literae, hic enim est sicut vestis, qua Sensus spiritualis et caelestis ejus est circumindutus: per “sanguinem” significatur violentia illata Divino Domini et Verbo (n. 327, 684); causa quod hoc significetur, est quia per “sanguinem” significatur Divinum Verum Domini in Verbo (n. 379, 653{1}), quare per “effundere sanguinem” significatur violentiam inferre Divino Domini et Verbo; per “Verbum Dei” significatur hic Verbum in Sensu literae, huic enim est violentia illata, non autem Verbo in Sensu spirituali, quia hic Sensus non fuit notus, et si fuisset notus, etiam illi fuisset violentia illata; quare non prius revelatus est ille Sensus, quam postquam Ultimum Judicium peractum est, et nova Ecclesia a Domino instituenda est; nec hodie revelatur alicui, nisi qui in Divinis Veris a Domino est (videatur Doctrina Novae Hierosolymae de Scriptura Sacra, n. 26). Quod Divino Domini et Verbo violentia illata sit, patet manifeste a Religioso Catholico Romano, et a Religioso Reformatorum de sola Fide. Religiosum Catholico Romanum tradit quod Humanum Domini non sit Divinum, quare in se transtulerunt omnia Domini; tum quod Verbum solummodo ab illis interpretandum sit, ac interpretatio ab illis est ubivis contra Divinum Verum Verbi, ut in Explicatione capitis praecedentis (xviii.), ostensum est; inde patet, quod ab illo Religioso violentia illata sit Verbo. Similiter a Religioso apud Reformatos de sola Fide: hoc nec facit Humanum Domini Divinum, et condit theologiam super unico dicto Pauli false intellecto, et ideo sicut nihili facit omnia quae Dominus docuit de amore et charitate et de bonis operibus, quae tamen tam exstantia sunt, ut quisque, si modo ei oculi sunt, videre possit. Similiter factum est cum Verbo a Judaeis: Religiosum illorum fuit, quod Verbum non pro aliis scriptum esset quam pro illis, et sic quod non alii ibi intelligantur; et quod Messias venturus eveheret illos supra omnes in toto terrarum orbe; per quae et plura alia falsificaverunt et adulteraverunt omnia Verbi. Hoc intelligitur per haec apud Esajam:
“Quis Hic Qui venit ex Edom, conspersus vestes ex Bozra: quare rubicundus quoad vestem Tuam,{2} et vestes Tuae sicut calcantis in torculari. Unde sparsa est victoria eorum super vestes Meas, et omne vestimentum Meum pollui” (lxiii. 1, 2, (3));
per “vestes” etiam hic significantur Divina Vera Verbi; per “Edom” significatur rubicundum, hic rubicundum ex sanguine; inde patet, quod per “circumindutus vestimento tincto sanguine, et vocatur Nomen Ipsius Verbum Dei,” significetur Divinum Verum in Sensu ultimo, seu Verbum in litera, cui violentia illata est.
@1 653 pro “654”$
@2 Tuam pro “suam”$
@1 814 pro “813”$
“Estote factores Verbi, non tantum auditores, quomodo decipitis vos ipsos” (Epist. i. 22, seq.);
similiter dicit Paulus,
“Non auditores legis justificabuntur a Deo, sed factores legis justificabuntur” (Rom. ii. 13).
“Morbos nostros Ille tulit, et dolores nostros Ille portavit; atque Ille confossus est propter praevaricationes nostras, contusus propter iniquitates nostras: et vulnere Ejus sanitas data est nobis; Jehovah incurrere fecit in Illum iniquitatem omnium nostrum; exactionem sustinuit, excisus est e terra viventium, ob praevaricationem populi Mei, plagam illis, et posuit reatum animam Suam” (liii. 4-10{1});
haec de Domino et de Ipsius tentationibus ab Infernis, et tandem a Judaeis, a quibus crucifixus est. Pugnae Domini etiam describuntur apud Esajam, cap. lxiii. 1-10, inter quae etiam haec sunt:
“Vestes Tuae sicut calcantis in torculari; torcular calcavi solus” ((vers. 2, 3));
per quae significatur, quod Solus sustinuerit mala et falsa Ecclesiae, et omnem violentiam illatam Verbo, ita Sibi. Dicitur violentiam illata Verbo, ita Sibi, quia Dominus est Verbum; et Verbo et Ipsi Domino illata est violentia a Religioso Catholico Romano, tum a Religioso apud Reformatos de sola Fide: hujus et istius mala et falsa sustinuit Dominus, cum Ultimum Judicium fecit, per quod subjugavit iterum inferna; quae nisi iterum subjugata fuissent, non potuisset ulla caro salvari, ut Ipse apud Matthaeum (cap. xxiv. 21, 22), dicit.
@1 10 pro “9”$
Bonum. Utrumque est in Verbo: Divinum Verum Verbi est in Sensu spirituali ejus, qui est pro angelis medii seu secundi Caeli, qui in intelligentia sunt ex Divinis Veris, et Divinum Bonum Verbi est in Sensu caelesti ejus, qui est pro angelis supremi seu tertii Caeli, qui in sapientia sunt ex Divinis Bonis; sed hic Sensus est occultissimus, solum perceptibilis illis qui in amore in Dominum a Domino sunt Quod sit Dominus, aperte dicitur supra in Apocalypsi:
“Illi cum Agno pugnabunt, (sed) Agnus vincet illos, quia est Dominus dominorum et Rex regum” (xvii. 14).
Quod “femur” significet bonum amoris, et cum de Domino Divinum Bonum Divini Amoris, constat ex his in Verbo:
“Erit Justitia cingulum Lumborum Ipsius, et Veritas cingulum Feminum Ipsius” (Esaj. xi. 5);
Super capite Cheruborum “erat aspectus Hominis super Throno; ab aspectu Lumborum Ipsius et sursum, et ab aspectu Lumborum Ipsius et deorsum, erat aspectus ignis et splendoris circumcirca” (Ezech. i. 26-28);
per “Hominem super Throno” intelligitur Dominus, per “aspectum ignis a lumbis sursum et deorsum” significatur Divinus Ipsius Amor, et per “splendorem circumcirca” significatur Divina Sapientia inde. Vir visus Danieli,
“Cujus Lumbi cincti erant auro Uphasi” (Dan. x. 5{3}),
erat Angelus in quo Dominus; per “aurum Uphasi” significatur bonum amoris. Simile per “femur” significatur
Esaj. v. 27; Psalm. xlv. 4 (B. A. 3); et alibi.
De correspondentia femorum seu lumborum cum amore conjugiali, qui fundamentalis est omnium amorum, videatur in Arcanis Caelestibus (n. 5050-5062).
@1 825 pro “835”$
@2 824 pro “834”$
@3 5 pro “6”$
@1 Caeli pro “Caelo”$
“Sic dixit Dominus Jehovih, Dic avi omnis alae, et omni bestiae agri, Congregamini et venite; congregate vos a circuitu super sacrificium Meum magnum super montibus Israelis, ut comedatis carnem et bibatis sanguinem: carnem fortium comedetis, et sanguinem principum terrae bibetis, comedetis adipem ad satietatem, et bibetis sanguinem usque ad ebrietatem de sacrificio Meo quod sacrifico vobis; satiabimini super mensa Mea Equo et Curru et omni Viro belli: sic dabo gloriam Meam inter gentes” (xxxix.{1} 17-21);
per “carnem” hic similiter significatur bonum Ecclesiae a Domino per Verbum, et per “sanguinem” verum Ecclesiae: quis non videt quod non sanguis daretur ad bibendum usque ad ebrietatem, et quod (non) satiarentur super Mensa Domini Jehovih equo, curru, forti et omni viro belli. Cum itaque per “carnem” significatur bonum Ecclesiae, et per “sanguinem” verum Ecclesiae, patet manifeste quod per “Carnem et Sanguinem” Domini, in Sacra Caena, significetur Divinum Bonum et Divinum Verum a Domino; simile quod per “Panem et Vinum” (de quibus, Joh. vi. 51-58). “Caro” significat bonum etiam multis aliis in locis in Verbo, ut in his:
“Removebo cor lapidis a Carne eorum, et dabo illis cor Carnis” (Ezech. xi. 19; cap. xxxvi. 26);
“Desiderat te Caro mea in terra siccitatis” (Psalm. lxiii. 2 (B.A. 1));
“Cor meum et Caro mea jubilant erga Deum vivum” (Psalm. lxxxiv.{2} 3 (B.A. 2));
“Caro mea habitabit confidenter” (Psalm. xvi. 9);
“Cum videris nudum et obtexeris eum, et a Carne tua non absconderis te” (Esaj. lviii. 7).
@1 xxxix. pro “xxix.”$
@2 lxxxiv. pro “lxxxiii.”$
“Fecerit signa magna coram Bestia e mari, et seduxerit habitantes super terra, ut adorarent imaginem ejus, et acciperent characterem ejus super manu dextra et super fronte” (Apoc. xiii. 12-17);
ex quibus patet, quod per “Pseudoprophetam” hic significentur clerici et docti, qui se confirmaverunt in Religioso de sola Fide, et seduxerunt laicos et vulgus; vocantur Pseudopropheta, quia per “(falsum) Prophetam” significantur qui docent et praedicant falsa, pervertendo vera Verbi (n. 8, 701); quod per “signa” ejus Bestiae significentur ratiocinationes et contestationes quod sola Fides sit unicum medium salutis, videatur supra (n. 598, 599, 704) per “accipere characterem Bestiae et adorare imaginem ejus” significatur agnoscere et recipere illam fidem (n. 634, 637, 679).
@1 18 pro “12”$
“Diabolus” (hoc est, Draco), “qui seduxit illos, conjectus est in stagnum ignis et sulphuris, ubi Bestia et Pseudopropheta, et cruciabuntur dies et noctes in saecula saeculorum” (Apoc. xx. 10).
Sciendum est, quod infernum, ubi tales sunt, appareat e longinquo sicut stagnum igneum cum viridi flamma sicut sulphuris; sed illi qui inibi sunt hoc non vident, sunt ibi inclusi suis ergastulis, ubi inter se vehementer altercantur; quandoque in manibus illorum apparent cultri, quibus minantur, ne cedant; est amor falsi eorum una cum cupiditatibus mali qui facit apparentiam talis stagni; apparentia illa est ex correspondentia. Quod per “stagnum” significetur ubi verum in copia, et inde in opposito sensu ubi falsum in copia, constare potest ex Verbo; ubi verum in copia ex his:
“Erumpent e deserto aquae, et fluvii in planitie deserti, et erit aridus locus in Stagnum ” (Esaj. xxxv. 6, 7):
“Ponam desertum in Stagnum aquarum, et terram siccam in scaturigines aquarum” (Esaj. xli. 18; Psalm. cvii. 33, 35):
“Ponam fluvios in insulas, et Stagna exsiccabo” (Esaj. xlii. 15):
“Deus Jacobi, Qui convertit petram in Stagnum aquarum, et silicem in fontem aquarum” (Psalm. cxiv. 7, 8);
“Omnes facientes mercedem ex Stagnis animae” (Esaj. xix. 10).
In opposito sensu ex his:
“Exscindam Babeli nomen et residuum, et ponam eam in haereditatem anatariae, et in Stagna aquarum” (Esaj. xiv. 22,23);
“Mors et Infernus ejecti sunt in Stagnum ignis” (Apoc. xx. 14);
“Si quis non inventus est in Libro vitae scriptus, ejectus est in Stagnum ignis” (Apoc. xx. 15);
“Pars eorum in Stagno ignis ardente sulphure, quae est altera mors” (Apoc. xxi. 8).
“Discedite a Me maledicti in ignem aeternum paratum Diabolo{1} et angelis ejus” (Matth. xxv. (41,) 42);
de “hircis” enim Dominus non dicit quod mala fecerint, sed quod non bona fecerint; quod non bona fecerint, est quia illi secum dicunt, “Non possum bonum facere a me ipso, lex me non damnat, sanguis Christi mundat me et liberat me, passio crucis sustulit reatum peccati, meritum Christi imputatur mihi per Fidem, sum reconciliatus Patri, in gratia, aspicior sicut filius, ac peccata nostra reputat sicut infirmitates quas illico propter Filium Suum remittit; sic justificat per solam Fidem, quae nisi foret unicum medium salutis, nemo mortalium salvari posset; propter quem finem alium Filius Dei pateretur crucem, et impleret legem, quam ut tolleret damnationem transgressionum nostrarum.” Haec et plura similia secum dicunt illi, et sic bona quae bona sunt non faciunt, nam ex sola illorum Fide, quae non est nisi quam fides cognitionum, in se fides historica, ita solum scientia, non procedunt aliqua bona; est enim fides mortua, in quam non vita seu anima venit, nisi homo immediate adit Dominum, ac fugit mala ut peccata sicut a se; tunc bona quae homo facit sicut a se, sunt a Domino, ita in se bona; de qua re ita apud Esajam:
“Vae Genti peccatrici, gravi iniquitate, semini malorum, filiis corruptis; quando expanditis manus vestras, occulto oculos Meos a vobis; etiam si multiplicaveritis orationem, non Ego audio; lavate vos, purificate vos, removete malitiam operum vestrorum a coram oculis Meis; cessate malum facere, discite bonum facere: tunc si fuerint peccata vestra sicut coccinea, sicut nix albescent; si rubra fuerint sicut purpura, sicut lana erunt” (i. 4, 15-18);
et apud Jeremiam:
“Sta in porta Domus Jehovae, et proclama ibi verbum hoc: Ne confidite super verbis mendacii, dicendo, Templum Jehovae, Templum Jehovae, Templum Jehovae illi” (Ecclesia Dei, Ecclesia Dei, Ecclesia Dei, ubi fides nostra); “num furando, occidendo, adulterando et jurando per mendacium, deinde venietis et stabitis coram Me in Domo hac, super qua nominatur Nomen Meum, et dicetis Erept. sumus, dum facitis abominationes illas; num spelunca latronum facta est Domus haec: etiam Ego ecce vidi, dictum Jehovae” (vii. 2-4, 9-11).
@1 Diabolo pro “diabolis”$
Prospexi in Mundum spirituum, et vidi exercitum super equis rufis et nigris. Sedentes super illis apparebant sicut simiae, versae quoad faciem et pectus ad lumbos et caudas equorum, et quoad occipitium et tergum ad cervices et capita illorum, et capistra pendebant circum colla equitantium. Et clamabant, “Pugnemus contra equitantes super equis albis;” et movebant utrisque manibus suis capistra; sic retrahebant equos a pugna; et hoc continue.
Tunc e Caelo demiserunt se duo angeli, et appropinquabant ad me, et dicebant, “Quid vides.”
Et narrabam quod videam tam ludicrum equitatum, et quaesivi “Quid hoc, et quinam illi.”
Et responderunt Angeli, “Sunt e loco qui vocatur Armageddon (Apoc. cap. xvi. 16), in quem congregati fuerunt ad aliquot millia, ad pugnandum contra illos qui e Nova Domini Ecclesia, quae vocatur Nova Hierosolyma, sunt. Loquebantur in loco illo de Ecclesia et Religione, et tamen apud illos non erat aliquid Ecclesiae, quia non aliquod spirituale verum, nec aliquid Religionis quia non aliquod spirituale bonum. Loquebantur ibi ore et labiis de hac et de illa, sed ex causa, ut per illas dominarentur. Didicerunt in juventute confirmare Solam Fidem, Trinitatem Dei, et Dualitatem Christi; sed cum ad eminentiora officia in Ecclesia provecti sunt, aliquamdiu retinuerunt illa; at quia tunc caeperunt non magis cogitare de Deo et de Caelo, sed de se et de mundo, ita non de beatitudine et felicitate aeterna, sed de eminentia et opulentia temporali, rejecerunt doctrinalia in juventute attracta e mentis rationalis interioribus quae communicant cum Caelo et inde in luce Caeli sunt, in mentis rationalis exteriora quae communicant cum mundo et inde solum in luce mundi sunt; et tandem detruserunt illa in naturale sensuale; unde Doctrinalia Ecclesiae apud illos facta sunt solius oris, et non amplius cogitationis ex ratione, et adhuc minus affectionis ex amore. Et quia se tales fecerunt, non admittunt ullum genuinum verum quod Ecclesiae est, nec ullum genuinum bonum quod religionis. Comparative facta sunt interiora mentis eorum sicut utres repleti ramentis ferri cum pulvere sulphureo commixtis, in quae si immittitur aqua, fit primum incalescentia, et postea flamma, ex qua utres illi rumpuntur: similiter illi, cum audiunt aliquid de aqua viva, quae est genuinum verum Verbi, et hoc intrat per aures, vehementer excandescunt et inflammantur, et id rejiciunt sicut tale quod rumperet capita illorum. Hi sunt, qui tibi apparuerunt sicut simiae equitantes inverso corpore super equis rufis et nigris, cum capistris circum colla; quoniam illi qui non amant verum et bonum Ecclesiae ex Verbo, non volunt spectare anteriora alicujus equi, sed posteriora ejus; `equus’ enim significat intellectum Verbi, `equus rufus’ intellectum Verbi deperditum quoad bonum, et `equus niger’ intellectum Verbi deperditum quoad verum. Quod clamaverint ad pugnam contra equitantes super equis albis, est quia `equus albus’ significat intellectum Verbi quoad verum et bonum. Quod visi collo retrahere equos, erat quia timebant pugnas, ne verum Verbi ad multos veniret et sic in lucem. Haec est interpretatio.”
Angeli porro dixerunt, “Nos sumus e Societate Caeli quae vocatur Michael; et a Domino mandati sumus descendere in locum dictum Armageddon, unde equitatus tibi visus erupit. Per `Armageddon’ apud nos in Caelo significatur status et animus pugnandi ex falsificatis veris, oriundus ex amore imperii et supereminentiae. Et quia percipimus apud te desiderium sciendi de pugna ibi, aliquid narrabimus.
“Post descensum e Caelo accessimus ad locum illum dictum Armageddon, et vidimus ibi congregatos ad aliquot millia. Verum non intravimus in caetum illum sed erant binae domus ad latus meridionale istius loci, ubi erant pueri cum magistris; illuc intravimus; qui nos exceperunt benigne. Delectabamur a consortio illorum. Erant omnes quoad faciem speciosi ex vita in oculis, et ex zelo in sermone; vita in oculis erat illis ex perceptione veri, et zelus in sermone ex affectione veri{1}; quare etiam e Caelo dati fuerant illis pilei, quorum limbos ornabant fasciae ex filis aureis intertextae margaritis, et quoque datae vestes ex colore albo et hyacinthino variegatae.
“Quaesivimus illos, num in locum propinquum, qui vocatur Armageddon, spectaverint.
“Dixerunt quod per fenestram quae sub tecto domus; et quod congregationem ibi viderint, sed sub variis figuris, nunc ut homines proceres, et nunc non ut homines sed ut statuas et idola sculpta, et circum illa caetum flectentem genua: hi etiam sub variis formis nobis apparuerunt, nunc sicut homines, nunc sicut pardi, et sicut hirci; hi cum cornibus deorsum protensis, quibus effodiebant humum.
“Nos interpretati sumus metamorphoses illas, quos repraesentabant et quid significabant. Sed ad rem: –
“Congregati illi, cum audiverunt quod intraverimus in domos illas, dixerunt inter se, `Quid illi apud pueros illos; mittamus ex nostro caetu aliquos qui ejiciant illos.’
“Etiam miserunt, et cum venerunt, dixerunt ad nos, `Cur intravistis in domos illas; unde estis; nos ex imperio mandamus ut abeatis.’
“Sed respondimus, `Non potestis id ex imperio mandare; estis quidem vos in oculis vestris sicut Enachim, et illi qui hic sunt sicut homunciones, sed usque nihil potestatis et juris habetis hic, nisi forte per astutias e tribus vestris diversoriis hic, quae tamen non valebunt; quare renuntiate vestris, Quod nos e Caelo huc missi simus, ad visitandum num apud Vos sit Religio vel non, et si non, e loco isto ejiciemini. Quare proponite illis hoc, in quo est ipsum Essentiale Ecclesiae et inde Religionis: Quomodo intelligunt haec verba in Oratione Dominica: `PATER NOSTER QUI ES IN CAELIS, SANCTIFICETUR NOMEN TUUM, ADVENIAT REGNUM TUUM, FIAT VOLUNTAS TUA SICUT IN CAELO ETIAM IN TERRA.’
“His auditis dixerunt primum, `Quid hoc;’ et deinde quod proponerent.
“Et abiverunt et dixerunt illa ad suos, qui responderunt, `Quae et qualis haec propositio.’ At intellexerunt arcanum, quod `vellent scire, num illa confirmant viam fidei nostrae ad Deum Patrem.’ Quare dixerunt, `Sunt clara verba quod orandum sit ad Deum Patrem; et quia Christus noster Salvator est, quod orandum sit ad Deum Patrem propter Filium.’ Et mox in indignatione concluserunt, quod adirent nos, et dictarent id oretenus: dicendo etiam quod vellicarent aures nostras.
“Etiam e loco illo exiverunt, et intraverunt in lucum, binis illis domibus in quibus erant pueri cum magistris propinquum, ubi erat planum sicut palaestra elevatum. Ac tenebant se manibus, et intraverunt in palaestram illam, ubi eramus, et exspectavimus.
“Erant ibi cespites ex humo sicut colliculi; super illis se reponebant, nam dixerunt inter se, `Coram illis non stemus, sed sedeamus.’
“Et tunc unus ex illis, qui potuit se facere apparere sicut angelus lucis, cui a reliquis injunctum fuit cum nobis loqui, dixit: `Proposuistis nobis ut aperiamus mentem de primis verbis in Oratione Dominica, quomodo illa intelligimus. Dico itaque vobis, quod intelligamus illa ita: Quod orandum sit ad Deum Patrem; et quia Christus est Salvator noster, et per Ipsius meritum salvamur, quod orandum ad Deum Patrem ex fide in Ipsius meritum.’
“Sed tunc diximus illis, `Sumus ex societate Caeli quae vocatur Michael; et missi sumus ad visitandum et inquirendum, num vobis in locum illum congregatis sit aliqua Religio, vel non; et hoc non possumus aliter cognoscere quam per interrogationem de Deo; idea enim Dei intrat in omne religionis, et per illam fit conjunctio, et per conjunctionem salvatio. Nos in Caelo legimus quotidie illam Orationem, sicut homines in terra; et tunc non cogitamus de Deo Patre, quia invisibilis, sed de Ipso in Divino Humano Suo, quia in Hoc est visibilis; et Ipse in Hoc a vobis vocatur Christus, sed a nobis Dominus: et sic Dominus nobis est Pater in Caelo. Docuit etiam Dominus,
Quod Ipse et Pater unum sint;
Quod Pater in Ipso et Ipse in Patre;
Et quod Qui videt Ipsum videat Patrem;
tum
Quod nemo veniat ad Patrem nisi per Ipsum;
et quoque
Quod voluntas Patris sit, ut credant in Filium; et quod qui non credit in Filium non videat vitam, imo quod ira Dei maneat super illum;
ex quibus patet, quod adeatur Pater per Ipsum et in Ipso. Et quia ita est, etiam docuit,
Quod Ipsi data sit omnis potestas in Caelo et in Terra.
Dicitur in Oratione illa, SANCTIFICETUR NOMEN TUUM, ET VENIAT REGNUM TUUM: et demonstravimus ex Verbo, quod Divinum Humanum Ipsius sit Nomen Patris, et quod Regnum Patris tunc sit, quando Dominus immediate aditur, et prorsus non cum Deus Pater immediate; quare etiam Dominus dixit discipulis, ut praedicarent Regnum Dei, et Hoc est Regnum Dei.’
“Insuper instruximus illos ex Verbo, quod Dominus in mundum venerit, ut glorificaret Humanum Suum, propter finem ut angeli Caeli et homines Ecclesiae unirentur Deo Patri per Ipsum et in Ipso; nam docuit quod qui credunt in Ipsum, sint in Ipso et Ipse in illis; quod est sicut docet Ecclesia, quod sint in Corpore Christi.
“Ultimo informavimus illos, quod hodie Nova Ecclesia a Domino instauretur, quae intelligitur per `Novam Hierosolymam’ in Apocalypsi in qua cultus Solius Domini erit, sicut est in Caelo; et quod sic omne complebitur quod in Oratione Dominica a principio ad finem continetur{2}
“Confirmavimus omnia, quae supra diximus, ex Verbo apud Evangelistas, et ex Verbo apud Prophetas, in tanta copia ut defatigarentur audire.
“Primum, Confirmavimus quod `PATER NOSTER IN CAELIS’ sit Dominus Jesus Christus, ex his locis:
`Puer natus est nobis, Filius datus est nobis, et vocabitur Nomen Ipsius, Mirabilis, Consiliarius, Deus, Pater Aeternitatis, Princeps Pacis’ (Esaj. ix. 5);
`Tu Jehovah Pater noster, Redemptor a saeculo Nomen Tuum’ (Esaj. lxiii. 16);
Jesus dixit, `Qui Me videt, videt Ipsum Qui misit Me’ (Joh. xii. 45);
`Si cognovistis Me, etiam Patrem cognovistis, et abhinc cognovistis Illum, et vidistis Illum’ (Joh. xiv.7);
`Philippus dixit, Domine, monstra nobis Patrem; dixit illi Jesus, Qui vidit Me, vidit Patrem; quomodo ergo tu dicis, Monstra nobis Patrem’ (Joh. xiv. 8, 9);
Jesus dixit, `Pater et Ego unum sumus’ (Joh. x. 30);
`Omnia quaecumque Pater habet Mea sunt’ (Joh. xvi. 15; cap. xvii. 10);
`Pater in Me est, et Ego in Patre’ (Joh. x. 38; cap. xiv. 10, 11, 20):
Quod nemo viderit Patrem, nisi Solus Filius Qui in sinu Patris est (Joh. i. 18; cap. v. 37; cap. vi. 46{3}).
Quare etiam dicit,
Quod nemo veniat ad Patrem nisi per Ipsum (Joh. xiv. 6); Et quod venire ad Patrem sit per Ipsum, ex Ipso, et in Ipso (Joh. vi. 56; cap. xiv. 20; cap. xv. 4-6; cap. xvii. 19, 23).”
(Sed de Unitate Dei Patris, Filii, et Spiritus Sancti, videantur plura, in Memorabili, n. 962.)
“Secundum, Quod `SANCTIFICETUR NOMEN TUUM,’ sit adire Dominum et colere Ipsum, confirmavimus per haec:
`Quis non glorificet Nomen Tuum, quia Solus es Sanctus’ (Apoc. xv. 4);
haec de Domino.
Jesus dixit, `Pater, glorifica Nomen Tuum; et exiit vox e Caelo, Et glorificavi et glorificabo’ (Joh. xii. 28);
“Nomen” Patris, quod glorificatum est, est Divinum Humanum.
Jesus dixit, `Ego venio in Nomine Patris Mei’ (Joh. v. 43);
Jesus dixit, Qui suscipit hunc puerum in Nomine Meo, Me suscipit; et qui Me suscipit, suscipit Ipsum Qui misit Me’ (Luc. ix. 48);
`Haec scripta sunt ut credatis quod Jesus sit Christus, Filius Dei, et ut credentes vitam habeatis in Nomine Ipsius’ (Joh. xx. 31);
`Quotquot Ipsum receperunt, dedit illis potestatem ut Filii Dei essent, credentibus in Nomen Ipsius’ (Joh. i. 12);
`Quodcunque{4} petieritis in Nomine Meo, hoc faciam, ut glorificetur Pater in Filio’ (Joh. xiv. 13, 14);
`Qui non credit jam judicatus est, quia non credidit in Nomen Unigeniti Filii Dei’ (Joh. iii. 15, 16, 18);
`Ubi sunt duo aut tres congregati in Nomine Meo, ibi sum in medio eorum’ (Matth. xviii. 19, 20);
Jesus dixit Discipulis ut praedicarent in Nomine Ipsius (Luc. xxiv. 47).
(Praeter alibi, ubi dicitur `Nomen Domini,’ per quod intelligitur Ipse quoad Humanum Suum, ut Matth. vii. 22; cap. x. 22; cap. xviii. 5; cap. xix. 29; cap. xxiv. 9, 10; Marc. xi. 10; cap. xiii. 13; cap. xvi. 17; Luc. x. 17; cap. 38; cap. xxi, 12, 17; Joh. ii. 23.)
Ex quibus patet quod Pater sanctificetur in Filio, et ab angelis et hominibus per Filium, et quod hoc sit `Sanctificetur Nomen Tuum’
(Ut amplius constat apud Johannem, cap. xvii. 19, 21, 22, 23, 26).
“Tertium, Quod `VENIAT REGNUM TUUM,’ sit quod regnet Dominus, confirmavimus per haec:
`Lex et Prophetae usque ad Johannem; abhinc Regnum Dei evangelizatur’ (Luc. xvi. 16);
Johannes{5} `praedicans Evangelium Regni, dixit, Completum est tempus, appropinquavit Regnum Dei’ (Marc. i. 14, 15; Matth. iii. 2);
Ipse Jesus praedicavit Evangelium et quod appropinquaverit Regnum Dei (Matth. iv. 17, 23; cap. ix. 35);
Jesus mandavit Discipulis, ut praedicarent et evangelizarent Regnum Dei (Marc. xvi. 15; Luc. viii. 1; cap. ix. 60);
Similiter ad Septuaginta quos emisit (Luc. x. 9, 11).
(Praeter alibi, ut Matth. xi. 5; cap. xvi. 27, 28; Marc. viii. 35; cap. ix. 1,47{6}; cap. x. 29, 30: cap. xi. 10; Luc. i. 19; cap. ii. 10, 11; cap. iv. 43; cap. vii. 22; cap. xvii. 20, 21; cap. xxi. 30, 31; cap. xxii. 18.)
`Regnum Dei’ quod `evangelizabatur’ erat Regnum Domini, et sic Regnum Patris; quod ita sit, patet ex his:
`Pater dedit omnia in manum Filii’ (Joh. iii. 35);
`Pater dedit Filio potestatem omnis carnis’ (Joh. xvii. 2);
`Omnia Mihi tradita sunt a Patre’ (Matth. xi. 27);
`Data est Mihi omnis potestas in Caelo et in Terra’ (Matth. xxviii. 18{7}).
Et porro ex his:
`Jehovah Zebaoth Nomen Ipsius, et Redemptor Sanctus Israelis, Deus totius Terrae vocabitur’ (Esaj. liv. 5);
`Vidi, et ecce sicut Filius Hominis, Cui datum est Dominium et Gloria et Regnum, et omnes populi et gentes Ipsum colent; Dominium Ipsius dominium saeculi quod non transibit, et Regnum Ipsius quod non peribit’ (Dan. vii. 13, 14);
`Cum Septimus Angelus clanxit, factae sunt voces magnae in Caelo, dicentes, Facta sunt Regna mundi Domini nostri et Christi Ipsius, et regnabit in saecula saeculorum’ (Apoc. xi. 15; cap. xii. 10);
de quo Regno Domini agitur in Apocalypsi a principio ad finem; in quod venturi sunt omnes qui e Nova Domini Ecclesia, quae est Nova Hierosolyma, erunt.
“Quartum, `FIAT VOLUNTAS TUA SICUT IN CAELO ETIAM IN TERRA,’ confirmavimus per haec:
Jesus dixit, `Haec est Voluntas Patris, ut omnis qui videt Filium, et credit in Ipsum, habeat vitam aeternam’ (Joh. vi. 40);
`Adeo amavit Deus mundum, ut Filium Suum Unigenitum dederit, ut omnis qui credit in Ipsum non pereat, sed habeat vitam aeternam’ (Joh. iii. 15, 16);
`Qui credit in Filium, habet vitam aeternam; qui vero non credit Filio non videbit vitam, sed ira Dei manet super illo’ (Joh. iii. 36).
(Praeter alibi.)
`Credere in Ipsum’ est adire Ipsum, ac fiduciam habere quod Ipse salvet, quia est Salvator mundi. Praeterea notum est in Ecclesia quod Dominus Jesus Christus regnet in Caelo; dicit etiam Ipse quod Regnum Ipsius ibi sit; cum itaque Dominus similiter regnat in Ecclesia, tunc fit `Voluntas Patris sicut in Caelo etiam in Terra.’
“His demum addidimus haec: `Dicitur in toto Christiano orbe quod illi qui ab Ecclesia sunt faciant Christi Corpus, et sint in Ipsius Corpore; quomodo tunc potest homo Ecclesiae adire Deum Patrem, nisi per Ipsum in Cujus Corpore est; si aliter, omnino exibit e Corpore et adibit.’
“His et pluribus adhuc ex Verbo auditis, voluerunt Armageddoni passim interpolare sermonem nostrum, et adducere talia quae Dominus locutus est cum. Patre Suo in statu exinanitionis; sed tunc linguae adhaeserunt palatis eorum, quoniam non licuit illis contradicere Verbo. Sed tandem laxatis frenis linguarum illorum, exclamaverunt, `Locuti estis contra doctrinam Ecclesiae nostrae, quae est quod Deus Pater immediate adeundus sit, et credendum sit in Illum; sic reos vos fecistis violationis fidei nostrae; quare exite ab hinc, et si non, ejiciemini.’
“Et animi illorum accensi a minis in conatum venerunt; sed tunc ex potentia nobis data percussimus illos caecitate, ex qua non videntes nos eruperunt in planitiem, quae erat desertum; et ex illis, qui a pueris e fenestra visi sunt sicut statuae et idola, coram quibus reliqui inflexerunt genua, sunt qui tibi apparuerunt tanquam simiae super equis.”
@1 Sic, nisi legeris boni. (Cf. V.C.R. n. 113.)$
@2 continetur pro “continentur”$
@3 46 pro “47”$
@4 Quodcunque pro “Quaecunque”$
@5 Marc. i. 14, 15 habet “Jesus;” Matth. iii. 2 habet “Johannes.”$
@6 47 pro “27”$
@7 18 pro “16”$
CAPUT XX.
1. Et vidi Angelum descendentem de Caelo habentem clavem abyssi, et catenam magnam super manu sua.
2. Et comprehendit Draconem Serpentem antiquum, qui est Diabolus et Satanas, et ligavit eum mille annos;
3. Et conjecit eum in abyssum, et conclusit eum, et obsignavit super eo, ut non seduceret gentes amplius, donec consummarentur mille anni; et post haec oportet eum solvi exiguum tempus.
4. Et vidi thronos, et consederunt super iis, et judicium datum est illis; et animas securi percussorum propter testimonium Jesu, et propter Verbum Dei, et qui non adoraverunt Bestiam, neque imaginem ejus, neque acceperunt characterem super fronte sua et super manu sua; et vixerunt et regnaverunt cum Christo mille annos.{1}
@1 annos pro “annis”$
5. Et reliqui mortuorum non revixerunt, donec consummarentur mille anni: haec illa est Resurrectio prima.
6. Beatus et sanctus habens partem in Resurrectione prima; super hos mors altera non habet potestatem, sed erunt sacerdotes Dei et Christi, et regnabunt cum Ipso mille annos.
7. Et quando consummati sunt mille anni, solvetur Satanas e carcere suo.
8. Et exibit seducere gentes quae in quatuor angulis terrae, Gogum et Magogum, congregare illos in bellum, quorum numerus sicut arena maris.
9. Et ascenderunt super latitudinem terrae, et circumdederunt castra sanctorum et urbem dilectam; et descendit ignis a Deo de Caelo et consumpsit eos.
10. Et Diabolus seducens eos conjectus est in stagnum ignis et sulphuris, ubi Bestia et Pseudopropheta, et cruciabuntur dies et noctes in saecula saeculorum.
11. Et vidi Thronum album magnum, et Sedentem super eo, a Cujus facie fugit Terra et Caelum; et locus non inventus est illis.
12. Et vidi mortuos, parvos et magnos, stantes coram Deo; et libri aperti sunt, et Liber alius apertus est, qui est vitae, et judicati sunt mortui ex scriptis in libris secundum opera illorum.
13. Et dedit Mare eos qui in illo mortuos, et Mors et Infernus dederunt eos in illis mortuos, et judicati sunt quisque secundum Opera illorum.
14. Et Mors et Infernus conjecti sunt in stagnum ignis: haec est altera mors.
15. Et si quis non inventus est in Libro vitae scriptus, conjectus est in stagnum ignis.
SENSUS SPIRITUALIS.
CONTENTUM TOTIUS CAPITIS.
DE REMOTIONE ILLORUM QUI PER “DRACONEM” INTELLIGUNTUR (vers. 1-3);
ET TUNC DE ASCENSU ILLORUM EX INFERIORE TERRA, QUI DOMINUM COLUERUNT, AC MALA UT PECCATA FUGERUNT (vers. 4-6).
JUDICIUM SUPER ILLOS QUIBUS NIHIL RELIGIONIS IN CULTU ERAT (vers. 7-9).
DAMNATIO DRACONIS (vers. 10).
UNIVERSALE JUDICIUM SUPER RELIQUOS (vers. 11-15)
CONTENTA SINGULORUM VERSUUM
1. “Et vidi Angelum descendentem de Caelo, habentem clavem abyssi, et catenam magnam super manu sua,” significat Divinam operationem Domini in inferiora, ex Divina Potestate claudendi et aperiendi, tum ligandi et solvendi (n. 840).
2. “Et comprehendit Draconem Serpentem antiquum, qui est Diabolus et Satanas,” significat quod detenti sint qui per “Draconem” intelliguntur, qui quia sensualiter et non spiritualiter de rebus fidei cogitant, dicuntur “Serpens antiquus,” et quia in malis quoad vitam sunt, dicuntur “Diabolus,” et quia in falsis quoad doctrinam sunt, dicuntur “Satanas” (n. 841); “et ligavit eum mille annos,” significat quod illi qui hic per “Draconem” intelliguntur, retracti et avulsi sint a reliquis in Mundo spirituum, ne communicatio esset cum illis aliquamdiu seu aliquanto tempore (n. 842).
3. “Et conjecit eum in abyssum, et conclusit eum, et obsignavit super eo, ut non seduceret gentes amplius,” significat quod Dominus prorsus removerit illos qui in sola Fide erant, ac ademerit omnem communicationem eorum cum reliquis, ne ex haeresi sua inspirarent aliquid illis qui in Caelum elevarentur (n. 843); “donec consummarentur mille anni, et post haec oportet eum solvi exiguum tempus,” significat quod haec aliquamdiu seu aliquanto tempore, usque dum a Domino sublati sunt in Caelum qui in veris ex bono erant; post quod illi qui per “Draconem” intelliguntur, brevi tempore solvendi sint, et illis aperienda communicatio cum reliquis (n. 844).
4. “Et vidi thronos, et consederunt super iis, et judicium datum est illis,” significat quod vera Verbi secundum quae omnes judicantur, aperta sint, et quod tunc sublati sint ex inferiore terra, qui a Domino reconditi fuerunt, ne a Dracone et ejus Bestiis seducerentur (n. 845); “et animas securi percussorum propter testimonium Jesu, et propter Verbum Dei,” significat rejectos ab illis qui in falsis ex propria intelligentia sunt, quia coluerunt Dominum, et vixerunt secundum vera Verbi Ipsius (n. 846, 847); “et qui non adoraverunt Bestiam, neque imaginem ejus, neque acceperunt characterem super fronte sua et super manu sua,” significat qui non agnoverunt et receperunt doctrinam de sola Fide (n. 848); “et vixerunt et regnaverunt cum Christo mille annos,” significat qui jamdum in conjunctione cum Domino et in Regno Ipsius fuerunt aliquamdiu (n. 849).
5. “Et reliqui mortuorum non revixerunt, donec consummarentur mille anni,” significat quod praeter illos, de quibus dictum est, non aliqui sublati sint in Caelum, quam postquam Draco solutus est, et illi tunc probati et explorati quales essent (n. 850); “haec illa est Resurrectio prima,” significat quod salvatio et vitae, aeterna primario sit colere Dominum et vivere secundum praecepta Ipsius in Verbo, quia per illa fit conjunctio cum Domino et consociatio cum Angelis Caeli (n. 851).
6. “Beatus et sanctus habens partem in Resurrectione prima,” significat quod felicitas vitae aeternae ac illustratio per conjunctionem cum Domino sint illis qui in Caelum veniunt (n.852); “super hos mors altera non habet potestatem,” significat quod illis non damnatio (n. 853); “sed erunt sacerdotes Dei et Christi,” significat quia a Domino tenentur in bono amoris et inde in veris sapientiae (n. 854); “et regnabunt cum Ipso mille annos,” significat quod illi jamdum in Caelo essent, cum reliqui qui nondum revixerunt, hoc est, vitam caelestem acceperunt, in Mundo spirituum essent (n. 855).
7. “Et quando consummati sunt mille anni, solvetur Satanas e carcere suo,” significat quod postquam a Domino in Caelum sublati sunt, qui in inferiore terra hactenus reconditi et custoditi fuerunt, et per illos Novum Caelum Christianum adauctum est, omnes illi qui falsa fidei apud se confirmaverunt, emitterentur (n. 856).
8. “Et exibit seducere gentes, quae in quatuor angulis terrae, Gogum et Magogum, congregare illos in bellum,” significat quod illi qui per “Draconem” hic intelliguntur, omnes qui e terris in universo Mundo spirituum erant, et ibi in solo cultu externo naturali et in nullo cultu interno spirituali vixerunt, in suas partes traherent, et excitarent contra illos qui coluerunt Dominum, et vixerunt secundum praecepta Ipsius in Verbo (n. 858, 859); “quorum numerus sicut arena maris,” significat multitudinem talium (n. 860).
9. “Et ascenderunt super latitudinem terrae, et circumdederunt castra sanctorum et urbem dilectam,” significat quod excitati a Draconicis spernerent omne verum Ecclesiae, et conarentur destruere omnia Ecclesiae Novae, et ipsam ejus doctrinam de Domino et de Vita (n. 861, 862); “et descendit ignis a Deo e Caelo, et consumpsit eos,” significat quod perierint a concupiscentiis amoris infernalis (n. 863).
10. “Et Diabolus seducens illos conjectus est in stagnum ignis et sulphuris, ubi Bestia et Pseudopropheta, et cruciabuntur dies et noctes in saecula saeculorum,” significat illos, qui in malis quoad vitam et in falsis quoad doctrinam erant, conjectos in Infernum (n. 864).
11. “Et vidi Thronum album magnum, et Sedentem super eo, a Cujus facie fugit Caelum et terra (et locus non inventus est),” significat Judicium universale a Domino factum super omnes priores Caelos, super quibus fuerunt qui in bono civili et morali et nullo spirituali erant, ita qui in externis simulabant Christianos, sed in internis erant diaboli; qui Caeli cum terra eorum prorsus dissipati sunt, adeo ut nihil eorum amplius appareret (n. 865).
12. “Et vidi mortuos, parvos et magnos stantes, coram Deo,” significat omnes qui e terris mortui sunt, et nunc inter illos qui in Mundo spirituum, ex quacunque conditione et qualitate, a Domino congregatos ad judicium (n. 866); “et libri aperti sunt, et Liber alius apertus est qui est vitae,” significat quod interiora mentis omnium illorum reclusa sint, et per influxum lucis et caloris e Caelo visi et percepti quales essent quoad affectiones quae amoris seu voluntatis, et inde quoad cogitationes quae fidei seu intellectus, tam mali quam boni (n. 867); “et judicati sunt mortui ex scriptis in libris secundum opera illorum,” significat quod omnes judicati sint secundum vitam suam internam in externis (n. 868).
13. “Et dedit Mare eos qui in illo mortuos,” significat homines Ecclesiae externos et naturales convocatos ad judicium (n. 869); “et Mors et Infernus dederunt eos qui in illis mortuos,” significat homines Ecclesiae impios corde, qui in se diaboli et satanae erant, convocatos ad judicium (n. 870); “et judicati sunt quisque secundum opera illorum,” significat hic ut prius (n. 871).
14. “Et Mors et Infernus conjecti sunt in stagnum ignis;” significat quod impii corde, qui in se diaboli et satanae erant, et tamen in externis sicut homines Ecclesiae, dejecti sint in Infernum inter illos qui in amore mali et inde amore falsi concordantis cum malo erant (n. 872); “haec est altera mors,” significat quod his sit ipsa damnatio (n. 873).
15. “Et si quis non inventus est in Libro vitae scriptus, conjectus est in stagnum ignis,” significat quod qui non vixerunt secundum praecepta Domini in Verbo, et non crediderunt in Dominum, condemnati sint (n. 874).
(Vers. 1) Et vidi Angelum descendentem de Caelo, habentem clavem abyssi, et catenam magnam super manu super sua,” significat operationem Domini in inferiora, ex Divina Potestate claudendi et aperiendi, tum ligandi et solvendi. -Per “Angelum descendentem de Caelo” intelligitur Dominus (videatur n. 5, 170, 344, 465, 657, 718); tum operatio Domini (n. 415, 631, 633, 649), hic in inferiora, quia dicitur “descendens;” per “habere clavem abyssi” significatur Divina potestas aperiendi et claudendi Infernum (videatur n. 62, 174); et per “habere catenam magnam super manu” significatur conatus et inde actus ligandi et solvendi: inde sequitur, quod non aliqua clavis nec catena in manu Domini fuerit; sed quod ita visum sit Johanni, esset repraesentativum Divinae Potestatis Domini; agitur etiam in hoc capite bis et ter de aperitione Inferni et de occlusione ejus.
@1 797 pro “799”$
842. “Et ligavit eum mille annos” significat quod illi qui hic per “Draconem” intelliguntur, retracti et evulsi sint a reliquis in Mundo spirituum, ne communicatio esset cum illis aliquamdiu seu aliquanto tempore. -Quod per “ligare” hic significetur retrahere et avellere a reliquis in Mundo spirituum, ne communicatio esset cum illis, videbitur in mox sequente articulo. Quod per “mille annos” non intelligantur mille anni, sed aliquamdiu aut aliquanto tempore, est quia “mille” absque aliis numeris adjectis in mundo spirituali id significant: qui credit quod “mille anni” significent mille annos, non scit quod omnes numeri in Verbo significent res, et sic hallucinari potest, imprimis in Apocalypsi, de sensu rerum, ubi leguntur numeri, ut ubi “5,” “7,” “10,” “12,” “144,” “666,” “1200,” 1600,” “12,000,” “144,000,” et plures alii; in quibus posterioribus numeris “mille” non significant quam aliquod adjectivum, et cum “mille” adhibentur ad designanda tempora, significant aliquantum plus; at cum solitarie dicuntur, ut hic, significant aliquamdiu seu aliquanto tempore. Quod ita sit, mihi dictum est e Caelo, ubi in Verbo, quod ibi est, non aliquis numerus legitur, sed res pro numero, et pro “mille” aliquamdiu; mirantur ibi quod cum homines Ecclesiae viderunt in Apocalypsi tot numeros; qui non possunt non significare res, usque adhaeserint Chiliastarum seu Millenariorum conjecturis, et per id sibi impresserint vana de Ecclesiae statu ultimo.
843. (Vers. 3.) “Et conjecit eum in abyssum, et conclusit eum, et obsignavit super eo, ut non seduceret gentes amplius,” significat quod Dominus prorsus removerit illos qui in sola Fide erant, ac ademerit omnem communicationem eorum cum reliquis, ne ex haeresi sua inspirarent aliquid illis qui{1} in Caelum elevarentur. -Per “Draconem” hic intelliguntur qui in falsis fidei sunt, ut mox supra (n. 842). Dicitur de Dracone quod “comprehensus sit,” “ligatus,” “conjectus in abyssum,” “conclusus,” et “obsignatum super eo,” et per illud significatur quod prorsus remotus sit, et quod adempta sit omnis communicatio ejus cum reliquis; per quod “comprehensus sit” significatur quod collecti sint et retenti qui per illum intelliguntur: per quod “ligatus sit” significatur quod retracti et avulsi sint; per quod “conjectus in abyssum” significatur quod demissi versus Infernum; per quod “conclusus sit” significatur quod prorsus remoti sint; per quod “obsignatum sit super eo” significatur quod communicatio cum reliquis prorsus adempta sit. Causa quod Draco prorsus remotus sit ad tempus, est ut ab inferiore terra elevarentur illi qui a Domino reconditi fuerunt (de quibus vers. 4-6, agitur), ne a Draconicis, cum elevantur, seducerentur; quare etiam dicitur, “ne seduceret gentes amplius,” per quae significatur ne inspiraret illis ex haeresi sua aliquid. Quod hoc factum sit in Mundo spirituum, qui est medius inter Caelum et Infernum, est quia ibi communicant mali cum bonis, et praeparantur in illo mundo boni ad Caelum et mali ad Infernum, et probantur ibi boni per consortium aliquod cum malis, et explorantur quales sunt et quam constantes. Per “gentes,” quas ne seduceret, intelliguntur boni; quod per “gentes” intelligantur qui boni sunt quoad vitam, et in opposito sensu mali, videatur supra (n. 483). Ex his constare potest, quod per “conjecit eum in abyssum, et conclusit eum et obsignavit super eo” significetur quod Dominus prorsus removerit illos qui in falsis fidei erant, ac ademerit omnem communicationem eorum cum reliquis, ne ex haeresi sua inspirarent aliquid illis qui in Caelum elevarentur.
@1 qui pro “quo”$
844. “Donec consummarentur mille anni, et post haec oportet eum solvi exiguum tempus,” significat quod haec aliquamdiu seu aliquanto tempore, usque dum a Domino sublati sunt in Caelum qui in veris ex bono erant; post quod illi qui per “Draconem” intelliguntur, brevi tempore solvendi sint, et illis aperienda communicatio cum reliquis. -Quod per “donec consummarentur mille anni” significetur aliquamdiu seu aliquanto tempore, est quia per “mille annos” non significantur mille anni, sed aliquamdiu et aliquanto tempore, ut supra (n. 842); per “oportet eum solvi exiguum tempus” significatur quod post id illi qui per “Draconem” hic intelliguntur, de quibus supra, e custodia sua solvendi sint, et tunc illis aperienda communicatio cum reliquis; quod haec significentur, patet a supradictis, ita a serie rerum, et a connexione cum sequentibus in Sensu spirituali. Agitur in nunc sequentibus (a vers. 4 ad 6) de illis qui a Domino sublati sunt in Caelum, propter quos Draco remotus et conclusus est.
Johannes “testificatus est Verbum Dei et Testimonium Jesu Christi” (Apoc. i. 2):
Michael et angeli vicerunt Draconem “per Sanguinem Agni et Verbum Testimonii sui” (Apoc. xii. 11):
Draco “abivit ut faceret bellum cum reliquis seminis ejus, qui tenebant mandata Dei, et habent Testimonium Jesu Christi” (Apoc. xii. 17);
“Conservus fratrum tuorum sum habentium Testimonium Jesu Christi: Testimonium Jesu est spiritus prophetiae” (Apoc. xix. 10{1});
quod per illa significetur Agnitio Divini Domini in Humano Ipsius, atque Vita secundum vera Verbi Ipsius, in specie secundum praecepta Decalogi, videatur in explicationibus super illis locis. Sunt hae animae eaedem, de quibus supra dicuntur haec:
“Vidi subter altari animas occisorum propter Verbum Dei et propter Testimonium quod habebant: et clamabant voce magna, dicentes, Usque quo Domine, Qui Sanctus et Verus, non judicas et vindicas sanguinem nostrum de habitantibus super terra: et datae singulis stolae albae, et dictum eis, ut requiescerent adhuc tempus parvum, usque dum complentur et conservi eorum et fratres eorum, qui futuri occidi sicut et illi” (Apoc. vi. 9-11);
quae explicata videantur (n. 325-329).
@1 Propter iterationem et erratum, delevi “Conservus fratrum tuorum sum habentium Testimonium Jesu Christi, cap. xii. 17″$
847. In Verbo passim dicitur, quod “occisi sint,” quod “transfixi,” imo “mortui;” et tamen non intelligitur quod occisi, transfixi et mortui, sed quod rejecti ab illis qui in malis et falsis sunt (videatur n. 59, 325, 589); simile per “mortuos” significatur in sequenti versu, ubi dicitur quod “reliqui mortuorum non revixerint, donec consummarentur mille anni:” ex quibus patet, quod per hos qui dicuntur “securi percussi” significetur quod rejecti ab illis qui in falsis ex propria intelligentia sunt. Quod per “securim” significetur falsum ex propria intelligentia, patet ex his
“Statuta gentium vanitas, si quidem lignum de sylva excidit, opus manuum fabri per Securim” (Jerem. x. 3):
“Vox Aegypti sicut serpentis ibit; cum Securibus venerunt, sicut excisores lignorum” (Jerem. xlvi. 22):
“Cognoscitur sicut tollens sursum in implexum ligni Secures, et jamjam sculpturas ejus Securi et malleis contundunt; in terram prophanarunt habitaculum Nominis Tui” (Psalm. lxxiv. 5-7);
“Cum obsideris urbem non perdes arborem ejus impellendo in illam Securim” (Deut. xx. 19);
per “securim” in illis locis significatur falsum ex propria intelligentia; causa est, quia per “ferrum” significatur verum in ultimis, quod vocatur verum sensuale, quod cum separatur a vero rationali et spirituali vertitur in falsum; quod sit falsum ex propria intelligentia, est quia sensuale est in proprio (videatur n. 424). Propter illam significationem “ferri” et “securis,” mandatum est
Quod si aedificaretur Altare lapideum, aedificaretur ex lapidibus integris, et quod Ferrum non moveretur super lapides, ne prophanaretur (Exod. xx. 22 (B. A. 25); Deutr. xxvii. 5).
Quare de Templo Hierosolymitano haec dicuntur:
“Ipsa Domus aedificabatur lapide integro; ac Mallei et Securis, et ulla Instrumenta Ferri, non audita sunt in Domo cum aedificabatur” (1 Reg. vi. 7{1});
ac vicissim, ubi agitur de sculptili, per quod significatur falsum ex propria intelligentia, dicitur,
Quod operetur id Ferro, Forcipe seu Securi et Malleis (Esaj. xliv. 12);
quod falsum ex propria intelligentia significetur per “sculptile” et “idolum,” videatur supra (n. 459).
@1 7 pro “6”$
850. (Vers. 5.) “Et reliqui mortuorum non revixerunt, donec consummarentur mille anni,” significat quod praeter illos, de quibus dictum est, non aliqui sublati sint in Caelum quam postquam Draco solutus est, et illi tunc probati et explorati quales essent. -Per “reliquos mortuorum” significantur qui etiam rejecti ab illis qui in sola Fide sunt, quia coluerunt Dominum, et vixerunt secundum praecepta Ipsius, sed nondum probati et explorati sunt quales erant; quod per “mortuos” hic illi significentur, videatur supra (n. 847). Omnes enim post excessum e mundo, primum veniunt in Mundum spirituum, qui est medius inter Caelum et Infernum, et ibi probantur et explorantur, et sic praeparantur, mali ad Infernum et boni ad Caelum; de his dicitur quod nondum revixerint, hoc est, nondum ita conjuncti Domino, et consociati angelis Caeli essent, sicut priores. Quod postea etiam multi salvati sint patet a vers. 12 et 15, hujus capitis, ubi dicitur quod etiam apertus sit Liber vitae, et si quis non inventus est in libro vitae scriptus, conjectus sit in stagnum ignis.
`Ego sum Resurrectio et Vita; qui credit in Me, etsi moriatur, vivet; (et) omnis qui vivit et credit in Me, non morietur in aeternum” (Joh. xi. 25, 26).
Quod illa per “resurrectionem primam” intelligantur, constat etiam a versu nunc sequente.
@1 Vidi pro “Vidit”$
@2 annos pro “annis”$
@3 involvit pro “involvunt”$
853. “Super hos mors altera non habet potestatem,” significat quod illis non damnatio. -Per “mortem alteram” non aliud significatur quam mors spiritualis, quae est damnatio: mors enim prima est mors naturalis, quae est mors corporis; mors autem altera est mors spiritualis, quae est mors animae, quae quod sit damnatio, notum est. Et quia mors altera est damnatio, et mors prima est obitus, et haec mors non est spiritualis, ideo nullibi in Apocalypsi nominatur mors prima, sed mors altera in hoc capite (etiam vers. 14), tum in sequente (xxi. 8), et quoque prius (cap. ii. 11). Qui hoc non observat, potest facile credere quod binae mortes spirituales sint, quia dicitur “mors altera,” cum tamen non est nisi quam una mors spiritualis, quae hic intelligitur per “mortem alteram;” similiter quod dentur binae resurrectiones, quia dicitur “resurrectio prima,” cum tamen non detur nisi quam una resurrectio; quare nec ullibi dicitur resurrectio secunda (videatur supra n. 851). Ex his patet, quod per “super hos mors altera non habet potestatem” significetur quod illis non damnatio.
854. “Sed erunt sacerdotes Dei et Christi,” significat quia a Domino tenentur in bono amoris et inde in veris sapientiae. -Per “sacerdotes” in Verbo intelliguntur qui in bono amoris sunt, et per “reges” qui in veris sapientiae; quare dicitur supra,
Jesus Christus fecit nos “reges et sacerdotes” (Apoc. i. 6);
et quoque,
Agnus fecit nos “reges et sacerdotes, ut regnemus super terra” (Apoc. v. 10{1});
et manifeste videri potest, quod Dominus non facturus sit homines reges et sacerdotes, sed quod facturus sit angelos illos qui in veris sapientiae et in bono amoris ab Ipso erunt. Quod per “reges” intelligantur qui in veris sapientiae a Domino sunt, et quod Dominus dicatur “Rex” ex Divino Vero, videatur supra (n. 20, 483, 664, 830). Quod autem per “sacerdotes” intelligantur qui in bono amoris a Domino sunt, est quia Dominus est Divinus Amor et Divina Sapientia, seu quod idem, Divinum Bonum et Divinum Verum; et Dominus ex Divino Amore seu Divino Bono vocatur “Sacerdos,” et ex Divina Sapientia seu Divino Vero vocatur “Rex.” Inde est quod sint bina Regna, in quae Caeli distincti sunt, caeleste et spirituale: et Regnum caeleste vocatur Regnum Sacerdotale Domini, sunt enim angeli ibi recipientes Divini Amoris seu Divini Boni a Domino; et Regnum spirituale vocatur Regnum Regium Domini, sunt enim angeli ibi recipientes Divinae Sapientiae seu Divini Veri, e Domino; sed plura de binis his Regnis, videantur supra (n. 647, 725). Dicitur quod sint recipientes Divini Boni et Divini Veri a Domino; at sciendum est, quod sint perpetuo recipientes, nam Divinum Bonum et Divinum Verum non possunt appropriari alicui angelo et homini ut sint ejus, solum ut appareant sicut ejus, quia sunt Divina; quare non potest aliquis angelus aut homo a se producere aliquod bonum aut verum quod in se est bonum et verum; ex quo patet quod teneantur in bono et vero a Domino, et quod continue teneantur; quare si quis in Caelum venit, et cogitat quod bonum et verum sint ei appropriata ut sua, illico demittitur Caelo et instruitur. Ex his nunc constare potest, quod per “erunt sacerdotes Dei et Christi” significetur quia a Domino tenentur in bono amoris et inde in veris sapientiae.
Quod per “sacerdotes” in Verbo intelligantur qui in bono amoris a Domino sunt, constare potest a multis locis ibi; quae quia allata sunt in Arcanis Caelestibus Londini editis, volo solum exinde afferre haec sequentia :-
Quod Sacerdotes repraesentaverint Dominum quoad Divinum Bonum (n. 2015, 6148). Quod Sacerdotium esset repraesentativum Domini quoad opus salvationis, quia hoc erat ex Divino Bono Divini Amoris Ipsius (n. 9809). Quod Sacerdotium Aharonis, Filiorum ejus, et Levitarum, fuerit repraesentativum operis salvationis Domini in ordine successivo (n. 10,017). Quod inde per “Sacerdotes” et per “Sacerdotium” significetur bonum amoris a Domino (n. 9806, 9809. Quod per duo Nomina, “Jesus” et “Christus,” significetur tam Sacerdotale quam Regium Domini (n. 3004, 3005, 3009). Quod Sacerdotes ministrabunt Ecclesiastica, et Reges Civilia (n. 10,793). Quod Sacerdotes docebunt vera, et per illa ducent ad bonum, et sic ad Dominum (n. 10,794). Quod non vindicabunt sibi jus super animas hominum (n. 10,795). Quod Sacerdotibus erit dignitas propter sancta; sed quod dignitatem non sibi tribuent, se omnino a Quo Solo sunt sancta, quia Sacerdotium non est in persona, sed adjunctum personae (n. 10,796, 10,797{2}). Quod Sacerdotes qui non agnoscunt Dominum, in Verbo significent contraria (n. 3670).
@1 10 pro “16”$
@2 10,796, 10,797 pro “10,906, 10,907″$
855. “Et regnabunt cum Ipso mille annos,” significat quod illi jamdum in Caelo essent, cum reliqui qui nondum revixerunt, hoc est, vitam caelestem acceperunt, in Mundo spirituum essent. -Per “regnare cum Christo” non significatur regnare cum Ipso, sed in Regno Ipsius seu in Caelo esse (videatur supra, n. 284, 849); per “mille annos” non intelliguntur mille anni, sed significatur aliquamdiu (ut supra, n. 842): quod “mille anni” non aliud significent quam illud spatium temporis quod erat inter inclusionem Draconis in abysso, et ejus solutionem, patet, quia dicitur quod conjectus sit in abyssum, conclusus, et quod obsignatum sit super eo mille annos, et dein quod solvetur (vers 3 et 7): hoc idem spatium temporis significatur etiam hic; quare per “regnabunt cum Christo mille annos” significatur quod illi jamdum in Caelo essent, dum reliqui mortuorum qui nondum revixerunt (de quibus vers. 5), in Mundo spirituum essent. Sed haec non capiunt illi qui non sciunt quod per numeros in Apocalypsi non intelligantur numeri, sed res. Asseverare possum quod angeli non aliquem numerum naturaliter intelligant, sicut homines, sed quod spiritualiter; imo quod non sciant quid mille anni, solum quod sit aliquod interstitium temporis, parvum aut magnum, quod non aliter exprimi potest quam per aliquamdiu.
@1 854 pro “846”$
Agitur de illis qui in solo Sensu literae Verbi sunt, et inde in Cultu qui est externus absque interno, qui “Gogus” (vers. 1, 2);
Quod omnia et singula illius cultus peritura sint (vers. 3-7);
Quod ille Cultus occupabit Ecclesiam, vastabit eam, et sic in externis absque internis erit (vers. 8-16);
Quod Ecclesiae status inde mutetur (vers. 17-19);
Quod inde vera et bona religionis peritura sint, et falsa successura (vers. 20-23).
In capite xxxix. apud eundem, sunt haec:
De illis qui in solo Sensu literae Verbi et in Cultu externo, quod venturi sint in Ecclesiam, qui “Gogus;” sed quod perituri (vers. 1-6);
Quod hoc fiet cum Dominus venit et instaurat Ecclesiam (vers. 7, 8);
Quod Ecclesia haec tunc omnia mala et falsa eorum disperget (vers. 9, 10);
Quod prorsus destruet (vers. 11-16);
Quod Nova Ecclesia a Domino instauranda in omnis generis veris et bonis informabitur, et omnis generis bonis imbuetur (vers. 17-21);
Et quod prior Ecclesia propter mala et falsa destruetur (vers. 23, 24);
Quod tunc a Domino colligetur Ecclesia ab omnibus gentibus (vers. 25-29).
Sed dicetur aliquid de illis qui in cultu externo absque cultu interno spirituali sunt. Sunt illi qui frequentant templa sabbathis et diebus festis, tunc psallunt et orant, auscultant praedicationes, et tunc attendunt ad eloquium, et parum si quicquam ad rem, et aliquantum moventur a precibus enuntiatis affectione, ut quod peccatores sint, et nihil reflectunt super se et sua vita; ut et quotannis obeunt Sacramentum Caenae; mane et vesperi fundunt preces, et quoque ad prandia et caenas orant, tum etiam sermocinantur quandoque de Deo, de Caelo et de Vita aeterna, et tunc quoque aliqua loca e Verbo sciunt depromere, et simulare Christianos, tametsi non sunt; nam postquam haec et illa fecerunt, nihili faciunt adulteria et obscaenitates, vindictas et odia, furta clandestina et depraedationes, mendacia et blasphemationes, et concupiscentias ac intentiones malorum omnis generis. Illi qui tales sunt, non credunt in aliquem Deum, minus in Dominum; si interrogantur quid bonum et verum religionis, nihil sciunt, et cogitant quod nec tanti sit ut sciant; verbo, vivunt sibi et mundo, ita genio et corpori, et non Deo et proximo, ita non spiritui et animae; ex quibus patet, quod cultus eorum sit externus absque cultu interno; hi etiam prone recipiunt haereticum de sola Fide, imprimis cum audiunt quod homo non possit facere bonum a se, et quod non sint sub jugo Legis; inde est, quod dicatur, quod “Draco exibit seducere gentes, Gogum et Magogum.” Per “Gogum et Magogum” etiam in lingua Hebraea significatur tectum et tabulatum, quod est externum.
Vallis sepulturae illorum, Multitudo Gogi, et Nomen urbis ubi sunt, Multitudo (Ezech. xxxix. 15, (16)).
@1 402, 403, 404, 470 pro “403, 404, 420, 470″$
Jehovah, “non conclusisti me in manum inimici, stare fecisti in Latitudine pedes meos” (Psalm. xxxi. 9 (B.A. 8));
“Ex angustia invocavi Jah, respondit mihi in latitudine” (Psalm. cxviii. 5);
“Jehovah eduxit me in Latitudinem, eripuit me” (Psalm. xviii. 20 (B.A. 19));
“Ego exsuscitans Chaldaeos, gentem amaram et celerem, ambulantem in latitudines terrae” (Hab. i. 6):
“Aschur ibit per Jehudam, mundabit et transibit, et erunt extensiones alarum ejus plenitudo latitudinis” (Esaj. viii. 8);
“Jehovah pascet eos sicut ovem in latitudine” (Hosch. iv.16).
(Praeter alibi, ut Psalm. iv. 2 (B.A. 1); Psalm. lxvi. 12; Deutr. xxxiii. 20.)
Nec aliud intelligitur per
Latitudinem Urbis Novae Hierosolymae (Apoc. xxi. 16);
cum enim per “Novam Hierosolymam” intelligitur Nova Ecclesia, non potest per “latitudinem et longitudinem ejus” significari latitudo et longitudo, sed verum et bonum ejus; haec enim sunt Ecclesiae: ut quoque apud Sachariam:
Dixi Angelo, “Quo tu pergis. Dixit, Ad metiendum Hierosolymam, ut videam quanta Latitudo ejus, et quanta longitudo ejus” (ii. 6 (B.A. 2));
Similiter per “latitudines et longitudines” novi Templi et novae Terrae, apud Ezechielem (cap. xl.-xlvii.).
Tum etiam per “longitudines et latitudines” Altaris holocausti, Tabernaculi, Mensae super qua panes, Altaris suffitus, et Arcae inibi; et quoque per “longitudines et latitudines” Templi Hierosolymitani, et per plurium aliorum, quae per mensuras designata sunt.
“Sol et Luna atrati sunt, et stellae contraxerunt splendorem; Jehovah dedit vocem coram exercitu Suo, quia multa valde Castra Ipsius, quia innumerus faciens Verbum Ipsius” (Joel ii. 10, 11);
“Castrametabor ad Domum Meam de Exercitu” (Sach. ix. 8);
“Deus dispersit ossa Castrametantium contra te,{1} quia Deus rejecit illos” (Psalm. liii. 6 (B.A. 5)):
“Castrametatur Angelus Jehovae circa timentes Ipsum, et liberat eos” (Psalm. xxxiv. 8 (B.A. 7));
Occurrebant Jacobo Angeli Dei, et dixit Jacob, “Castra Dei haec; ideo vocavit Nomen loci istius Machanaim” (Castra bina) (Gen. xxxii. 2{2}).
(Praeter alibi, ut Esaj. xxix. 3; Ezech. i. 24; Psalm. xxvii. 3.)
Quod per “exercitus” in Verbo significentur vera et bona Ecclesiae, tum falsa et mala ejus, videatur n. 447, 826, 833; inde etiam per “castra.” Quoniam per Filios{3} Israelis ac duodecim Tribus eorum significatur Ecclesia quoad omnia vera et bona ejus (n. 349, 350), quare illi vocabantur
“Exercitus Jehovae” (Exod. vii. 4; cap. xii. 41, 51);
et ubi congregati consedebant vocabantur
“Castra” (ut Levis. iv. 12; cap. viii. 17; cap. xiii.{4} 46; cap. xiv. 8; cap. xvi. 26, 28; cap. xxiv. 14, 23; Num. i: cap. ii: cap. iii; cap. iv. 5,{5} seq.; cap. v. 2-4{6}; cap. ix. 17 ad fin; cap. x. 2-28{7}; cap. xi. 31, 32: cap. xii. 14, 15; cap. xxi. 10-25{8}; cap. xxxiii. 1-49{9}; Deutr, xxiii. 10-15 (B.A. 9-14); Amos iv. 10).
Ex his nunc patet quod per “circumdederunt castra sanctorum, et urbem dilectam,” significetur quod conarentur destruere omnia vera et bona Ecclesiae novae, quae est Nova Hierosolyma, et quoque doctrinam ejus de Domino et de Vita. Simile significatur per haec apud Lucam:
“Quando videritis circumdatam ab Exercitibus Hierosolymam, tunc scite quod prope sit devastatio: tandem erit Hierosolyma conculcata a gentibus, usque dum implebuntur tempora gentium” (xxi. 20, 24);
haec de consummatione saeculi, quae est ultimum tempus Ecclesiae; per “Hierosolymam” etiam hic significatur Ecclesia. Quod “Gog et Magog,” hoc est, illi qui in Cultu externo separato a cultu interno sunt, tunc invasuri sint Ecclesiam, et conaturi destruere illam, dicitur etiam apud Ezechielem
(cap. xxxviii. 8, 9, 11, 12, 15, 16; cap. xxxix. 2);
et quod tunc Nova Ecclesia a Domino
(cap. xxxix. 17{10} ad fin.).
@1 te pro “me”$
@2 2 pro “2, 3″$
@3 Filios pro “Filio”$
@4 xiii. pro “xii.”$
@5 5 pro “4”$
@6 2-4 pro “2 ad 20″$
@7 2-28 pro “1 ad 11, 29″$
@8 xxi. 10-25 pro “xix. 19 ad 25″$
@9 1-49 pro “2 ad 58″$
@10 17 pro “16”$
“Ignem et sulphur pluere faciam super Gogum, et super alas ejus, et super populos multos qui cum illo” (xxxviii. 22{1});
“Mittam ignem in Magogum” (xxxix. 6).
@1 22 pro “21”$
Nunc ad Explicationem: Per “Thronum album et magnum, et Sedentem super illo” significatur Judicium universale a Domino factum: per “Thronum” significatur Caelum et quoque Judicium (n. 229); per “Sedentem super Throno” intelligitur Dominus (n. 808 fin.): quod Thronus apparuerit “albus,” est quia judicium factum est ex Divinis veris, “album” enim praedicatur de veris (n. 167, 379); quod Thronus apparuerit “magnus,” est quia judicium etiam factum est ex Divino Bono, “magnum” enim praedicatur de bono (n. 656, 663): “a Cujus facie fugit Terra et Caelum” significat quod Caeli illi, quos sibi fecerant, de quibus mox supra, cum terris eorum, dissipati sint; sunt enim in mundo spirituali aeque terrae, quemadmodum in mundo naturali (videatur n. 260, 331{1}); sed sicut omnia ibi, etiam terrae, sunt ex origine spirituali: et “locus non inventus est illis,” significat quod Caeli cum terris eorum ita prorsus dissipati sint ut nihil eorum amplius appareret. Ex his constare potest, quod per “vidi Thronum album et magnum, et Sedentem super eo, a Cujus facie fugit Terra et Caelum, et locus non inventus est illis,” significetur Judicium universale a Domino factum super omnes priores{2} caelos super quibus fuerunt qui in bono civili et morali et in nullo spirituali erant, ita qui in externis simulabant Christianos, sed in internis erant diaboli; qui caeli cum terra eorum prorsus dissipati sunt, adeo ut nihil eorum amplius appareret.
@1 331 pro “336”$
@2 priores pro “novos”$
“In die irae et revelationis justi judicii Dei, Qui reddet unicuique secundum Opera ejus” (Rom. ii. 5, 6);
“Omnes nos manifestari oportet coram tribunali Christi, ut reportet quilibet ea quae per corpus, pro ut ea fecit, sive bonum sive malum” (2 Corinth. v. 10).
@1 72 pro “73”$
@1 402-405 pro “403, 404, 420″$
@2 565 1/2, 567 pro “566”$
@3 15 pro “16”$
Dixit Filius Hominis, “Habeo claves Mortis et Inferni” (Apoc.i. 18);
Sedens super equo pallido, “nomen illi Mors, et Infernus sequebatur illum” (Apoc. vi. 8).
(Pariter Hosch. xiii. 14; Psalm. xviii. 5, 6 (B.A. 4, 5); Psalm. xlix. 15, 16 (B.A. 14, 15); Psalm. cxvi. 3{2})
@1 841 pro “851”$
@2 3 pro “1”$
@1 835 pro “841”$
“Si quis Mea audiverit verba, non tamen crediderit, Ego non judico illum; habet quod judicet eum, Verbum quod locutus sum, illud judicabit eum extremo die” (xii. 47, 48).
Et quod qui non credit in Dominum condemnetur, etiam apud Johannem: “Qui credit in Filium habet vitam aeternam; qui vero non credit Filio, non videbit vitam, sed ira Dei manet super eo” (iii. 36).
@1 303 pro “302”$
Quodam mane experrectus a somno vidi duos angelos descendentes e Caelo, unum e meridie Caeli, et alterum ex oriente Caeli, utrumque in curribus quibus alligati erant equi albi. Currus in quo vectus est angelus e meridie Caeli, splendebat sicut ex argento; et currus in quo vectus est angelus ex oriente Caeli, splendebat sicut ex auro; et habenae quas tenebant manibus fulgebant sicut ex luce flammea aurorae. Ita mihi visi sunt bini illi angeli e longinquo; sed e propius veniebant, non apparebant in curru, sed in sua forma angelica quae est humana. Ille qui ab oriente Caeli venit, in veste splendente purpurea, et ille qui a meridie Caeli, in veste splendida hyacinthina. Hi cum sub Caelis in inferioribus erant, accurrebat unus ad alterum, sicut aemularentur quis prior, et se mutuo amplexi et osculati sunt.
Audivi quod bini illi angeli, dum in mundo vixerunt, fuerint amicitia interiore conjuncti; sed nunc unus in Caelo orientali, alter in Caelo meridionali. In Caelo orientali sunt qui a Domino in amore sunt; in Caelo autem meridionali qui a Domino in sapientia sunt.
Illi postquam aliquamdiu locuti sunt de magnificis in Caelis suis, venit in sermonem illorum hoc, Num Caelum in sua essentia sit Amor, vel num Sapientia. Conveniebant illico quod unum sit alterius, sed Cujus ab origine ventilabant.
Ille Angelus qui e Caelo sapientiae erat, quaesivit alterum “Quid Amor;” et respondit quod amor oriundus a Domino ut Sole, sit calor vitae angelorum et hominum, ita vita eorum; et quod derivationes amoris dicantur affectiones; et quod per has producantur perceptiones et sic cogitationes “ex quo fluit, quod sapientia ex origine sua sit amor: consequenter quod Cogitatio in origine sua sit affectio illius amoris: et quod videri possit ex derivationibus in suo ordine lustratis, quod cogitatio non aliud sit quam forma affectionis; et quod hoc nesciatur, quia cogitationes in luce sunt, sed affectiones in calore, et quod ideo super cogitationes reflectatur, non autem super affectiones; similiter ut fit cum sono et cum loquela. Quod cogitatio non sit aliud quam forma affectionis, etiam illustrari potest per loquelam, quod haec non aliud sit quam forma soni; simile etiam est, quia sonus correspondet affectioni, et loquela cogitationi, quare affectio sonat, et cogitatio loquitur. Hoc etiam potest perspicuum fieri, cum dicitur, `Aufer sonum a loquela, num detur aliquid loquelae; similiter aufer affectionem a cogitatione, num detur aliquid cogitationis.’ Inde nunc patet, quod amor sit omne sapientiae, consequenter quod essentia Caelorum sit amor, et quod existentia illorum sit sapientia; seu idem, quod Caeli sint ex Divino Amore, et quod existant ex Divino Amore per Divinam Sapientiam; quare, ut prius dictum est, unum est alterius.”
Tunc apud me erat novitius spiritus, qui audiens haec interrogabat, num simile est cum charitate et inde, quia charitas est affectionis et fides cogitationis.
Et respondit Angelus, “Est prorsus simile; fides non est aliud quam forma charitatis, plane sicut loquela{1} est forma soni{2} Formatur etiam fides a charitate, sicut formatur loquela a sono. Formationis modum etiam novimus in Caelo, sed non vacat illam hic exponere.”
Adjecit, “Per fidem intelligo fidem spiritualem, in qua spiritus et vita unice est ex charitate, nam haec spiritualis est, et per illam fides; quare fides absque charitate est fides mere naturalis, et haec fides est fides mortua; conjungit etiam se cum affectione mere naturali, quae non aliud est quam concupiscentia.”
Angeli de his loquebantur spiritualiter, ac spiritualis loquela complectitur millia, quae loquela naturalis non potest exprimere, et quod mirum, quae ne quidem possunt in ideas cogitationis naturalis cadere.
Retinete haec, quaeso, et quando e luce naturali in lucem spiritualem venitis, quod fit post mortem, inquirite tunc quid fides – et quid charitas, et videbitis clare quod fides sit charitas in forma, et inde quod charitas sit omne fidei; consequenter quod sit anima, vita et essentia fidei, prorsus sicut affectio est cogitationis, et sicut sonus est loquelae: et si desideraveritis, visuri estis formationem fidei a charitate similem formationi loquelae ex sono, quia correspondent.
Postquam angeli haec et illa locuti sunt, abiverunt, et cum recesserunt, quisque ad suum Caelum, apparebant stellae circum capita illorum; et cum ad distantiam a me elongati sunt, visi sunt iterum in curribus, ut prius.
Postquam bini illi angeli extra meum conspectum fuerunt, vidi quendam hortum a latere dextro, ubi erant oleae, Vites, ficus, laurus, et palmae, in ordine secundum correspondentiam positae.
Illuc prospexi, et inter arbores vidi angelos et spiritus vadentes et colloquentes; et tunc ad me respexit unus spiritus angelicus. Spiritus angelici vocantur, qui in mundo spirituum praeparantur ad Caelum, et postea fiunt angeli.
Ille Spiritus ab horto illo ad me venit, et dixit, “Vis mecum ire in nostrum paradisum et auditurus ac visurus es mirabilia.” Et abivi cum illo, et tunc dixit mihi, “Hi quos vides” (erant enim plures) “sunt omnes in affectione veri, et inde in luce sapientiae. Est quoque hic aedificium quod vocamus Templum Sapientiae; sed illud non aliquis videt qui credit se multum sapere, minus qui credit se satis sapere, et adhuc minus qui credit se sapere ex se: causa est, quia illi non in receptione lucis Caeli ex affectione genuinae sapientiae sunt. Genuina sapientia est, quod homo e luce Caeli videat, quod quae scit, intelligit, et sapit, tam parum sint respective ad id quod non scit, intelligit et sapit, sicut est gutta ad oceanum, consequenter vix aliquid. Omnis qui in hoc horto paradisiaco est, et ex perceptione et visu in se agnoscit quod tam parum sapiat respective, is videt Templum illud Sapientiae; nam lux interior dat illud videre, non autem lux exterior absque illa.”
Et qua ego hoc saepius cogitavi, et ex scientia, et dein ex perceptione, et demum ex visu e luce interiore, agnovi quod homo tam parum sapiat, ecce datum est mihi videre illud templum. Erat quoad formam mirabile. Erat elevatum supra humum, quadrangulare, parietes ex crystallo, tectum ex jaspide pellucido eleganter arcuatum, substructio ex vario lapide pretioso. Erant gradus, per quos in illud ascendebatur, ex alabastro polito. Ad latera graduum apparebant sicut leones cum catulis.
Et tunc quaesivi num liceat intrare, et dictum est quod liceat. Quare ascendi; et cum intravi, vidi sicut cherubos volantes sub tecto, sed mox evanescentes; solum super quo ambulatur ex cedris, et totum templum ex pellucentia tecti et parietum ad formam lucis.
Intrabat mecum Spiritus angelicus, cui retuli quid audivi ex binis Angelis de amore et sapientia, ut et de charitate et fide. Et tunc dixit, Annon etiam locuti sunt de tertio.”
“Quid tertium,” dixi.
Respondit, “Est usus; amor et sapientia absque usu non sunt aliquid; sunt modo entia idealia, nec fiunt realia priusquam sunt in usu: sunt enim amor, sapientia et usus, tria, quae non separantur possunt; si separantur, neutrum est aliquid. Non est amor aliquid absque sapientia, sed in sapientia formatur ad aliquid; hoc aliquid ad quod formatur est usus; quare cum amor per sapientiam in usu est, tunc est aliquid, imo tunc primum existit. Sunt prorsus sicut finis, causa et effectus; finis non est aliquid nisi per causam sit in effectu; si solvitur unum ex illis tribus, solvitur omne, et fit sicut nihil. Simile est cum charitate, fide, et operibus; charitas absque fide non est aliquid, nec fides absque charitate, nec charitas et fides absque operibus; at in operibus fiunt aliquid, et tale aliquid quale est operum usus. Simile est cum affectione, cogitatione et operatione; et simile est cum voluntate, intellectu et actione. Quod ita sit, videri potest clare in hoc templo, quia lux, in qua hic sumus, est lux illustrans mentis Interiora. Quod non detur completum et perfectum nisi sit trinum, etiam docet geometria; non enim est linea aliquid nisi fiat area; nec est area aliquid nisi fiat corpus: quare ducetur unum in alterum, ut existant; et coexistunt in tertio. Sicut est in hoc, etiam est in omnibus et singulis Creatis, quae finita sunt in suo tertio. Inde nunc est, quod `tria’ in Verbo spiritualiter intellecta significent completum et prorsus. Quoniam ita est, non potui non mirari, quod quidam profiteantur solam fidem, quidam solam charitatem, quidam sola opera; cum tamen unum absque altero, ac unum et simul alterum absque tertio, non est aliquid.”
Sed tunc quaesivi, “Potestne homo charitatem et fidem habere, et usque non opera; potestne homo esse in affectione et cogitatione de aliqua re, et tamen non in operatione ejus.”
Dixit mihi Spiritus angelicus, Non potest nisi modo idealiter at non realiter. Erit usque in conatu aut voluntate ad operandum; ac voluntas seu conatus est actus in se, quia est continuus nisus ad agendum, qui fit actus exterior accedente determinatione; quale conatus et voluntas, sicut actus interior, acceptatur ab omni sapiente, quia a Deo, prorsus sicut actus exterior, modo non deficiat quando datur copia.”
Post haec descendi per gradus e Templo Sapientiae, et ambulavi in horto, et vidi aliquos sedentes sub quadam lauru comedentes ficus. Ad illos secessi, et petivi ab illis ficus, ac dederunt; et ecce ficus in manu mea factae sunt uvae.
Quod cum miratus sum, dixit mihi Spiritus angelicus, qui adhuc mecum erat, “Ficus in manu tua factae sunt uvae, quia ficus ex correspondentia significant bona charitatis et inde fidei in naturali seu externo homine, at uvae bona charitatis et fidei in spirituali seu interno homine; et quia amas spiritualia, ideo iti factum est tibi: in nostro enim mundo omnia fiunt et existunt, et quoque mutantur, secundum correspondentias.”
Et tunc rue supervenit desiderium sciendi quomodo homo potest facere bonum a Deo, et tamen sicut a se; quare interrogavi comedentes ficus; quomodo illi id comprehendunt.
Dixerunt quod non possint id aliter comprehendere, quam quod Deus operetur id intus in homine, ac per hominem quando ille id nescit; quoniam si homo id consciret et sic faceret sicut a se, quod etiam est facere a se, non faceret bonum sed malum: “omne enim quod ab homine, ut ab ipso, procedit, procedit a proprio ejus, ac proprium hominis a nativitate malum est. – Quomodo tunc potest bonum a Deo et malum ab homine conjungi, et sic conjunctim procedere in actum. Et proprium hominis in rebus salutis continue spirat meritum; et quantum hoc facit, tantum derogat Domino Ipsius meritum quod est summa injustitia et Impietas. Verbo, si bonum, quod Deus per Spiritum Sanctum in homine operatur, a hominis velle et inde facere influeret, id bonum omnino conspurcaretur et quoque prophanaretur; quod tamen Deus nusquam permittit. Potest quidem homo bonum quod facit, cogitare quod sit a Deo, et id vocare bonum Dei per se, ac sicut a se; sed usque hoc non comprehendimus.
Sed tunc aperui mentem, et dixi, “Non comprehenditis, quia cogitatis ex apparentia, et cogitatio ex apparentia confirmata est fallacia. Apparentia et inde fallacia vobis est, quia creditis quod omnia quae homo vult et cogitat, et inde facit et loquitur, sint in illo, et consequenter ex ipso; cum tamen nihil eorum est in illo praeter statum recipiendi quod influit. Homo non est vita in se, sed est organum recipiens vitae. Dominus Solus est Vita in Se, ut quoque Ipse dicit apud Johannem:
`Quemadmodum Pater habet Vitam in Se Ipso, ita dedit etiam Filio Vitam habere in Se Ipso – (v. 26; praeter alibi, ut cap. xl. 25: cap. xiv. 6, 19).
Sunt duo quae faciunt vitam, amor et sapientia; seu quod idem, bonum amoris et verum sapientiae. Haec influunt a Deo, et
recipiuntur ab homine, et sentiuntur in homine sicut in illo; et quia sentiuntur ab illo sicut in illo, procedunt etiam sicut ab illo. Quod ita sentiantur ab homine, datum est a Domino, ut id quod influit, afficiat illum, et sic recipiatur et remaneat. Sed quia omne malum etiam influit, non a Deo sed ab Inferno, et hoc recipitur cum jucunditate, quia homo tale organum est natus, quare non plus boni recipitur a Deo, quam quantum mali removetur ab homine sicut ab illo; quod fit per paenitentiam et simul per fidem in Dominum. Quod amor et sapientia, charitas et fides, seu communius loquendo, bonum amoris et charitatis ac verum sapientiae et fidei, influant, et quod quae influunt appareant in homine sicut in illo et inde sicut ab illo, manifeste videri potest ex visu, auditu, odoratu, gustu et tactu; omnia quae in illorum sensuum organis sentiuntur, influunt ab extra, et sentiuntur in illis; similiter in sensuum internorum organis, cum sola differentia, quod in haec influant spiritualia quae non apparent, in illa autem naturalia quae apparent. Verbo, homo est organum recipiens vitae a Deo; consequenter est recipiens boni, quantum desistit a malo. Posse desistere a malo dat Dominus cuivis homini, quia dat velle et intelligere sicut a se; et quicquid homo ex voluntate ut sua secundum intellectum ut suum, seu quod idem, quicquid ex libero quod voluntatis secundum rationem quae intellectus, agit, hoc permanet. Per id Dominus inducit homini statum conjunctionis Secum, et in hoc illum reformat, regenerat, et salvat. Vita, quae influit, est vita procedens a Domino, quae etiam vocatur Spiritus Dei, in Verbo Spiritus Sanctus, de quo etiam dicitur quod illustret et vivificet, imo quod operetur in homine; sed vita haec variatur et modificatur secundum organizationem inductam homini per ejus amorem et aspectum. Potestis etiam scire quod omne bonum amoris et charitatis et omne verum sapientiae et fidei influant, et non sint in homine, ex eo, quod qui cogitat quod tale homini insit a creatione non possit aliter cogitare quam quod Deus infuderit Se homini, et sic quod homines quoad partem forent Dii; et tamen qui hoc ex fide cogitant, fiunt diaboli et putent sicut cadavera. Praeterea, quid actio hominis nisi mens agens; quod enim mens vult et cogitat, hoc agit per corpus suum organum: quare cum mens ducitur a Domino, ducitur etiam actio; ac mens et inde actio ducitur a Domino cum creditur in Ipsum. Nisi ita foret, dicite si potestis cur Dominus in Verbo mille et mille in locis mandavit, ut homo amaturus sit proximum, operaturus sit bona charitatis, ac (facturus sit) fructus sicut arbor, ac facturus sit praecepta, et hoc et illud, ut salvetur; tum cur dixit, quod homo secundum facta seu opera judicaretur, qui bona fecit ad Caelum et vitam, et qui mala fecit ad Infernum et mortem. Quomodo potuerat Dominus talia loqui, si omne quod procedit ab homine foret meritorium et inde malum. Sciatis itaque, quod si mens est charitas, etiam actio sit charitas; si autem mens est sola fides, quae etiam est fides separata a charitate spirituali, etiam actio sit illa fides; et haec fides est meritoria quia ejus charitas est naturalis et non spiritualis; aliter fides charitatis, quia charitas non vult mereri, et inde nec ejus fides.”
His auditis dixerunt sedentes sub lauru, “Comprehendimus quod juste locutus sis, sed usque non comprehendimus.”
Quibus respondi, “Comprehenditis quod juste locutus sim ex communi perceptione quae est homini ex influxu lucis e Caelo cum aliquod verum audit, at non comprehenditis ex propria perceptione quae est homini ex influxu lucis e mundo. Binae illae perceptiones, nempe interna et externa, seu spiritualis et naturalis, unam faciunt apud sapientes; vos quoque potestis illas unam facere, si spectatis ad Dominum et removetis mala.”
Haec quia etiam intellexerunt, desumpsi termites ex lauru, sub qua sedimus, et porrexi, et dixi, “Num creditis quod hoc a me sit, vel a Domino.”
Et dixerunt quod credant per me sicut a me; et ecce termites illi in manibus illorum efflorescebant.
At cum recessi, vidi mensam cedrinam, super qua erat liber, sub olea virente, cujus truncum circumligabat vitis. Aspexi, et ecce erat liber per me scriptus, vocatus sapientia Angelica de Divino Amore et Divina sapientia, et quoque de Divina Providentia; et dixi, quod in illo libro plene ostensum sit, quod homo sit organum recipiens vitae, et non vita.
Post haec ex horto illo exhilaratus abivi domum, et mecum Spiritus angelicus; qui mihi in via dixit, “Vis videre clare quid fides et charitas, ita quid fides separata a charitate, et fides conjuncta charitati, et monstrabo ad oculum.”
Respondi, “Monstra.”
Et dixit, “Cogita pro fide et charitate lucem et calorem, et clare videbis; fides enim in sua essentia est veritas quae sapientiae, ac charitas in sua essentia est affectio quae amoris; ac veritas sapientiae in Caelo est lux, et affectio amoris in Caelo est calor: lux et calor in quibus sunt angeli, non aliud sunt. Exinde videre potes clare quid fides separata a charitate, et quid fides conjuncta charitati. Fides separata a charitate est sicut lux hyemalis, ac fides conjuncta charitati est sicut lux vernalis. Lux hyemalis, quae est lux separata a calore, quia{3} est conjuncta frigori, prorsus denudat arbores etiam a foliis, indurat terram, et enecat gramen, et quoque congelat aquas; lux autem vernalis, quae est lux conjuncta calori, vegetat arbores primum in folia, tum in flores, et denique in fructus, aperit et emollit terram, ut producat gramina, herbas, flores et frutices, et quoque solvit glaciem ut fluant e fontibus aquae. Prorsus simile est cum fide et charitate: fides separata a charitate mortificat omnia, et fides conjuncta charitati vivificat omnia, Vivificatio haec et mortificatio illa ad vivum possunt videri in mundo nostro spirituali, quia hic est fides lux, et charitas calor; ubi enim fides conjuncta charitati est, ibi sunt horti paradisiaci, floreta, et vireta in sua amoenitate secundum conjunctionem; at ubi fides separata a charitate est, ibi ne quidem gramen est; et ubi viride, est id ex vepribus, sentibus et urticis. Hoc efficiunt calor et lux procedentes a Domino ut Sole, in angelis et spiritibus, et inde extra illos.”
Erant tunc non procul a nobis aliqui ex Clero, quos Spiritus angelicus vocabat Justificatores et Sanctificatores hominum per solam Fidem, et quoque Arcanistas. Eadem haec diximus illis, et demonstravimus usque ut viderent quod ita sit; et cum quaesivimus, annon ita, averterunt se et dixerunt, “Non audivimus.” At clamavimus ad illos, dicentes, “Audite itaque adhuc.”
Tunc ponebant ambas manus ante aures suas, ac vociferati, “Non volumus audire.”
@1 loquela pro “sonus”$
@2 soni pro “loquelae”$
@3 quia pro “quae quia”$
CAPUT XXI.
ET vidi Caelum novum et Terram novam, quia prius Caelum et prior Terra transiit; et Mare non erat amplius.
2. Et ego Johannes vidi urbem sanctam Hierosolymam Novam, descendentem a Deo e Caelo, paratam sicut Sponsam ornatam Marito Suo.
3. Et audivi vocem magnam e Caelo dicentem, Ecce Tabernaculum Dei cum hominibus, et habitabit cum illis, et illi populi Ipsius erunt, et Ipse erit cum illis Deus illorum
4. Et absterget Deus omnem lachrymam ex oculis eorum, et mors non erit amplius, neque luctus, neque clamor, neque labor (aerumna), non erit amplius; quia priora transiverunt.
5. Et dixit Sedens super Throno, Ecce nova omnia facio: et dixit mihi, Scribe, quia haec Verba vera et fida sunt.
6. Et dixit mihi, Factum est; Ego sum Alpha et Omega, Principium et Finis; Ego sitienti dabo ex fonte aquae vitae gratis.
7. Vincens haereditario possidebit omnia; et ero illi Deus, et ille erit Mihi filius.
8. Timidis autem, et infidis, et abominabilibus, et homicidis, et scortatoribus, et incantatoribus, et idololatris, et omnibus mendacibus, pars illorum in stagno ardente igne et sulphure; quae est altera mors.
9. Et venit ad me unus septem Angelorum habentium septem phialas plenas Septem plagis ultimis, et locutus est mecum, dicens, Veni, ostendam tibi Sponsam Agni Uxorem.
10. Et abstulit me in spiritu super montem magnum et altum, et ostendit mihi urbem magnam sanctam Hierosolymam, descendentem e CaelO a Deo:
11. Habentem gloriam Dei; et lumen ejus simile lapidi pretiosissimo, tanquam lapidi jaspidi instar crystalli splendenti:
12. Habentem murum magnum et altum, habentem portas duodecim, et super portis angelos duodecim, et nomina superscripta, quae sunt duodecim tribuum filiorum Israelis:
13. Ab oriente portae tres, a septentrione portae tres, a meridie portae tres, ab occasibus portae tres.
14. Et murus urbis habens fundamenta duodecim, et in illis nomina duodecim apostolorum Agni.
15. Et loquens cum me habebat calamum aureum, ut metiretur urbem et portas ejus et murum ejus.
16. Et urbs quadrangularis sita est, et longitudo ejus tanta est quanta et latitudo: et mensus est urbem calamo ad stadia duodecies mille; longitudo et latitudo et altitudo ejus aequalia erant.
17. Et mensus est murum ejus, centum quadraginta quatuor cubitorum, mensura hominis quae est Angeli.
18. Et erit structura muri ejus jaspis, et{1} urbs aurum purum simile vitro puro.
@1 et pro “at”$
19. Et fundamenta muri urbis omni lapide pretioso exornata: fundamentum primum jaspis, secundum sapphirus, tertium chalcedonius, quartum smaragdus,
20. Quintum sardonyx, sextum sardius, septimum chrysolithus, octavum beryllus, nonum topazius, decimum chrysoprasus, undecimum hyacinthus, duodecimum amethystus.
21. Et duodecim portae duodecim margaritae; unaquaevis portarum erat ex una margarita; et platea urbis aurum purum tanquam vitrum pellucidum.
22. Et templum non vidi in ea, quia Dominus Deus Omnipotens Templum ejus est et Agnus.
23. Et urbs non opus habet sole, neque luna, ut luceant in ea; quia Gloria Dei illustravit eam, et Lucerna ejus Agnus.
24. Et gentes quae salvantur in luce ejus ambulabunt, et reges terrae afferent gloriam et honorem Suum in illam.
25. Et portae ejus non claudentur interdiu, nox enim non erit ibi; et afferent gloriam et honorem gentium in illam.
26. Et non intrabit in illam ullum immundum, et faciens abominationem et mendacium, nisi qui scripti in Libro vitae Agni.
SENSUS SPIRITUALIS.
CONTENTUM TOTIUS CAPITIS.
AGITUR IN HOC CAPITE DE STATU CAELI ET ECCLESIAE POST ULTIMUM JUDICIUM:
QUOD POST HOC, PER NOVUM CAELUM NOVA ECCLESIA IN TERRIS, QUAE SOLUM DOMINUM COLET, EXSTITURA SIT (vers. 1-8);
CONJUNCTIO EJUS CUM DOMINO (Vers{1} 9, 10); DESCRIPTIO EJUS QUOAD INTELLIGENTIAM EX VERBO (vers. 11);
@1 Vers. pro “n.”$
QUOAD DOCTRINAM INDE (vers. 12-21):
ET QUOAD OMNE QUALE EJUS (vers. 22-26).
CONTENTA SINGULORUM VERSUUM.
1. “Et vidi Caelum novum et Terram novam,” significat quod a Domino Novum Caelum ex Christianis formatum sit, quod hodie vocatur Caelum Christianum, ubi sunt qui Dominum coluerant, et secundum praecepta Ipsius in Verbo vixerant, quibus inde est charitas et fides; in quo etiam sunt omnes infantes Christianorum (n. 876); “quia prius Caelum et prior Terra transiit,” significat Caelos non a Domino, sed ab ipsis qui ex Christiano orbe in spiritualem mundum venerunt factos, qui omnes die Ultimi Judicii dissipati sunt (n. 877); “et Mare non erat amplius,” significat externum Caeli a prima Ecclesiae instauratione collecti ex Christianis, postquam inde exempti sunt et salvati qui in Libro vitae Domini scripti sunt; similiter dissipatum esse (n. 878).
2. “Et ego Johannes vidi urbem sanctam Hierosolymam Novam descendentem a Deo e Caelo,” significat Novam Ecclesiam in fine prioris a Domino instaurandam, quae consociata Novo Caelo in Divinis veris quoad doctrinam et quoad vitam erit (n. 879, 880); “paratam sicut Sponsam (ornatam) Marito suo.” significat Ecclesiam illam per Verbum conjunctam Domino (n. 881).
3. “Et audivi vocem magnam e Caelo, dicentem, Ecce Tabernaculum Dei cum hominibus,” significat Dominum ex amore loquentem et evangelizantem, quod Ipse nunc in Divino Humano Suo apud homines praesens futurus sit (n. 882); “et habitabit cum illis, et illi populi Ipsius erunt, et Ipse erit cum illis Deus eorum,” significat conjunctionem Domini, quae talis est ut illi sint in Ipso et Ipse in illis (n. 883).
4. “Et absterget Deus omnem lachrymam ex oculis illorum, et mors non erit amplius neque luctus, neque clamor, neque labor, non erit amplius; quia priora transiverunt,” significat quod Dominus auferet illis omnem dolorem animi, timorem pro damnatione, pro malis et falsis ex Inferno, proque tentationibus ex illis, et non recordabuntur illorum, quia Draco, qui intulerat, ejectus est (n. 884, 885).
5. “Et dixit Sedens super Throno, Ecce nova omnia facio: et dixit mihi, Scribe, quia haec verba vera et fida sunt,” significat Dominum confirmantem omnes de Novo Caelo et de Nova Ecclesia post peractum Ultimum Judicium (n. 886).
6. “Et dixit mihi, Factum est,” significat quod sit Divina Veritas (n. 887); “Ego sum Alpha et Omega, Principium et Finis,” significat quod Dominus sit Deus Caeli et Terrae, et quod ab Ipso omnia in Caelis et in Terris facta sint, ac per Divinam Ipsius providentiam regantur, et secundum illam fiant (n. 888); “Ego sitienti dabo ex fonte aquae vitae gratis,” significat quod Dominus illis qui desiderant vera ex aliquo usu spirituali, daturus sit ex Se per Verbum omnia quae usui illi conducunt (n. 889).
7. “Vincens haereditario possidebit omnia; et ero illi Deus et ille erit Mihi filius,” significat quod qui vincunt mala apud se, hoc est, Diabolum, et non succumbunt cum tentantur a Babyloniis et Draconicis, in Caelum venturi sint, et ibi victuri in Domino et Dominus in illis (n. 890).
8. “Timidis autem, et infidis, et abominabilibus,” significat illos qui in nulla fide sunt, et in nulla charitate, et inde in omnis generis malis (n. 891); “et homicidis, et scortatoribus, et incantatoribus, et idololatris, et (omnibus) mendacibus,” significat omnes illos qui nihili faciunt praecepta Decalogi, et non fugiunt aliqua mala ibi nominata ut peccata, et ideo vivunt in illis (n. 892); “pars illorum in stagno ardente igne et sulphure,” significat illis Infernum ubi amores falsi et cupiditates mali sunt (n. 893); “quae est altera mors,” significat damnationem (n. 894).
9. “Et venit ad me unus septem Angelorum habentium septem phialas plenas septem plagis ultimis, et locutus est mecum dicens, Veni, ostendam tibi Sponsam Agni Uxorem,” significat influxum et manifestationem a Domino ex intimo Caeli de Nova Ecclesia, quae per Verbum erit conjuncta Domino (n. 895).
10. “Et abstulit me in spiritu super montem magnum et altum, et ostendit mihi urbem magnam, sanctam Hierosolymam, descendentem e Caelo a Deo,” significat Johannem translatum in tertium Caelum, et visum ejus ibi apertum, coram quo manifestata est Nova Domini Ecclesia quoad doctrinam in forma urbis (n. 896).
11. “Habentem gloriam Dei; et lumen ejus simile lapidi pretiosissimo, tanquam lapidi jaspidi instar crystalli splendenti,” significat quod in illa Ecclesia erit Verbum intellectum, quia translucens ex Sensu spirituali ejus (n. 897).
12. “Habentem murum magnum et altum,” significat Verbum in Sensis litera,” ex quo doctrina Novae Ecclesiae (n. 898); “habentem portas duodecim,” significat ibi omnes cognitiones veri et boni, per quas homo introducitur in Ecclesiam (n. 899); “et super portis angelos duodecim, et nomina superscripta, quae sunt duodecim tribuum filiorum Israelis,” significat Divina vera et bona Caeli, quae etiam sunt Divina vera et bona Ecclesiae, in cognitionibus illis, et custodias, ne quis intret nisi in illis sit ex Domino (n. 900).
13. “Ab oriente portae tres, a septentrione portae tres, a meridie portae tres, et ab occasibus portae tres,” significat quod cognitiones veri et boni, in quibus spiritualis vita est e Caelo a Domino, per quas fit introductio in Novam Ecclesiam, sint pro illis qui in amore seu affectione boni sunt plus et minus, et pro illis qui in sapientia seu affectione veri sunt plus et minus (n. 901).
14. “Et murus urbis habens fundamenta duodecim,” significat quod Verbum in Sensu literae contineat omnia doctrinae Novae Ecclesiae (n. 902); “et in illis nomina duodecim Apostolorum Agni,” significat omnia doctrinae ex Verbo de Domino et de vita secundum praecepta Ipsius (n. 903).
15. “Et loquens cum me habebat calamum aureum, ut metiretur urbem et portas ejus et murum ejus,” significat quod detur a Domino illis qui in bono amoris sunt facultas intelligendi et sciendi qualis est Nova Domini Ecclesia quoad doctrinam et ejus vera introducentia, et quoad Verbum ex quo (n. 904).
16. “Et urbs quadrangularis sita est,” significat justitiam in illa (n. 905); “longitudo ejus tanta est quanta et latitudo,” significat quod bonum et verum in illa Ecclesia unum faciant, sicut essentia et forma (n. 906); “et mensus est urbem calamo ad stadia duodecies mille, longitudo et latitudo et altitudo ejus aequalia erant,” significat ostensum quale illius Ecclesiae ex doctrina, quod omnia ejus essent ex bono amoris (n. 907).
17. “Et mensus est murum ejus, centum quadraginta quatuor cubitorum,” significat quod ostensum sit quale est Verbum in illa Ecclesia, quod ex illo sint omnia vera et bona ejus (n. 909); “mensura hominis quae est Angeli,” significat quale Ecclesiae istius quod unum faciat cum Caelo (n. 910).
18. “Et erat structura muri ejus jaspis,” significat quod omne Divinum Verum in Sensu literae apud homines istius Ecclesiae transluceat ex Divino Vero in Sensu spirituali (n. 911); “et urbs aurum purum simile vitro puro,” significat quod inde omne Ecclesiae illius sit bonum amoris influens una cum luce e Caelo a Domino (n. 912).
19, 20. “Et fundamenta muri urbis omni lapide pretioso exornata,” significat quod omnia doctrinae Novae Hierosolymae ex Sensu literae Verbi desumpta apud illos qui ibi sunt, apparitura sint in luce secundum receptionem (n. 914); “fundamentum primum jaspis, secundum sapphirus, tertium chalcedonius, quartum smaragdus, quintum sardonyx, sextum sardius, septimum chrysolithus, octavum beryllus, nonum topazius, decimum chrysoprasus, undecimum hyacinthus, duodecimum amethystus,” significat omnia doctrinae illius ex Verbi Sensu literae in suo ordine apud illos qui immediate adeunt Dominum, et vivunt secundum praecepta Decalogi fugiendo mala ut peccata; hi enim et non alii in doctrina amoris in Deum et amoris erga proximum sunt, quae duo sunt fundamenta religionis (n. 915).
21. “Et duodecim portae duodecim margaritae, et unaquaevis portarum erat ex una margarita,” significat quod cognitio et cognitio Domini omnes cognitiones veri et boni, quae ex Verbo sunt, conjungat in unum, et introducat in Ecclesiam (n. 916); et platea urbis aurum purum tanquam vitrum pellucidum,” significat quod omne verum Ecclesiae illius et doctrinae ejus sit in forma bonum amoris influens una cum luce e Caelo a Domino (n. 917).
22. “Et Templum non vidi in ea, quia Dominus Deus Omnipotens Templum ejus est et Agnus,” significat quod in hac Ecclesia non aliquod externum separatum ab interno erit, quia Ipse Dominus in Divino Humano Suo, a Quo est omne Ecclesiae, Solus aditur, cogitur et adoratur (n. 918).
23. “Et urbs non opus habet sole et luna ut luceant in ea, quia Gloria Dei illustravit eam, et Lucerna ejus Agnus,” significat quod homines illius Ecclesiae non erunt in amore sui et in propria intelligentia, et inde in lumine solo naturali, sed ex Divino vero Verbi a Solo Domino in luce spirituali (n. 919).
24. “Et gentes quae salvantur in luce ejus ambulabunt,” significat quod omnes qui in bono vitae sunt et credunt in Dominum, ibi vivent secundum Divina vera, et videbunt illa intus in se, sicut oculus objecta (n. 920); “et reges terrae afferent gloriam et honorem suum in illam,” significat quod omnes qui in veris sapientiae sunt ex bono spirituali, ibi confitebuntur Dominum, et Ipsi addicabunt omne verum et omne bonum, quae apud se sunt (n. 921).
25. “Et portae ejus non claudentur interdiu, nox enim non erit ibi,” significat quod in Novam Hierosolymam jugiter recipiantur qui in veris ex bono amoris a Domino sunt, quia non ibi est aliquod falsum fidei (n. 922); “et afferent gloriam et honorem gentium in illam,” significat quod qui intrant secum ferent confessionem, agnitionem et fidem, quod Dominus sit Deus Caeli et Terrae, et quod omne verum Ecclesiae et omne bonum Religionis sit ab ipso (n. 923).
26. “Et non intrabit in illam ullum immundum, et faciens abominationem et mendacium,” significat quod nemo in Novam Domini Ecclesiam recipiatur, qui adulterat bona et falsificat vera Verbi, et qui facit mala ex confirmatione et sic quoque falsa (n. 924); “nisi qui scripti in Libro vitae Agni,” significat quod non alii in Novam Ecclesiam, quae est Nova Hierosolyma, recipiantur, quam qui credunt in Dominum, et vivunt secundum praecepta Ipsius in Verbo (n. 925).
(Vers. 1.) “Et vidi Caelum novum et Terram novam,” significat quod a Domino novum Caelum ex Christianis formatum sit, quod hodie vocatur Caelum Christianum, ubi sunt qui Dominum coluerant, et secundum praecepta Ipsius in Verbo vixerant, quibus inde est charitas et fides; in quo Caelo etiam sunt omnes infantes Christianorum. – Per “Caelum novum” et per “Terram novam,” non intelligitur caelum naturale coram oculis aspectabile, nec terra naturalis ab hominibus habitata, sed intelligitur Caelum spirituale et Terra illius Caeli, ubi sunt angeli; quod hoc Caelum et hujus Caeli Terra intelligatur, quisque videt et agnoscit, si modo aliquantum abduci potest ab idea pure naturali et materiali, cum legit Verbum. Quod Caelum angelicum intelligatur, patet, quia in versu mox sequente dicitur, quod viderit “urbem sanctam Hierosolymam descendentem a Deo e Caelo, paratam sicut Sponsam ornatam Marito suo,” per quam non intelligitur aliqua Hierosolyma descendens, sed Ecclesia; et Ecclesia in terris descendit a Domino e Caelo angelico, quia angeli Caeli et homines telluris in omnibus Ecclesiae unum faciunt (n. 626). Ex his videri potest, quam naturaliter et materialiter cogitaverunt et cogitant, qui ex his verbis et ex sequentibus in hoc versu sibi finxerunt dogmaticum de interitu mundi, et de nova creatione omnium. De hoc Caelo Novo actum est supra aliquoties in Apocalypsi (imprimis in cap. xlv. et xv.). Vocatur Caelum Christianum, quia distinctum est a Caelis antiquis, qui ab hominibus Ecclesiae ante Adventum Domini exstiterunt. Hi antiqui Caeli sunt supra Caelum Christianum; Caeli enim sunt sicut expansa, unum supra alterum: similiter unumquodvis Caelum; unumquodvis enim Caelum per se distinguitur in tres Caelos, intimum seu tertium, medium seu secundum, ac infimum seu primum; similiter hoc novum Caelum; vidi illos et locutus sum cum illis. In novo hoc Caelo Christiano sunt omnes qui ab Ecclesiae Christianae prima instauratione coluerunt Dominum, et vixerunt secundum praecepta Ipsius in Verbo, et inde qui a Domino per Verbum in charitate et simul fide fuerunt, ita qui non in fide mortua sed in fide viva. De hoc Caelo videantur varia supra (n. 612, 613, 626, 631, 659, 661, 845, 846, 856). Pariter in illo Caelo sunt omnes infantes Christianorum, quia ab angelis educati in duo illa Essentialia Ecclesiae, quae sunt Agnitio Domini pro Deo Caeli et Terrae, ac Vita secundum praecepta Decalogi.
“Vidi Thronum album et magnum, et Sedentem super eo, a Cujus facie fugit Caelum et Terra” (cap. praec. xx. vers. 11).
ubi ostensum est, quod per illa verba significetur Judicium universale a Domino factum super omnes priores caelos, in quibus fuerunt qui in bono civili et morali et nullo spirituali erant, ita qui in externis simulabant Christianos sed in internis erant diaboli; qui caeli cum terra eorum prorsus dissipati sunt. Reliqua de his videantur in Opusculo de Ultimo Judicio Londini 1758 edito, et in Continuatione de illo, Amstelodami (1763) edita; quibus plura hic adjicere supervacaneum est.
“Propter Sionem non tacebo, et propter Hierosolymam non quiescam, usque dum exeat sicut splendor Justitia ejus, et Salus ejus sicut lampas ardeat: tunc videbunt Gentes Justitiam tuam, et omnes Reges Gloriam tuam: et vocabitur tibi nomen novum, quod os Jehovae enuntiabit; et eris corona decoris in manu Dei tui: beneplacebit Jehovah in te, et terra tua maritabitur. Ecce Salus tua veniet, ecce merces Ipsius cum Ipso: et vocabunt illos, Populus sanctitatis, Redempti Jehovae: et tu vocaberis quaesita urbs, non deserta” (lxii. 1-4, 11, 12).
Agitur in toto illo capite de Adventu Domini, et de nova ab Ipso instauranda Ecclesia. Nova haec Ecclesia est, quae intelligitur per “Hierosolymam,” cui vocabitur nomen novum quod os Jehovae enuntiabit, quaeque erit corona decoris in manu Jehovae, et cidaris regni in manu Dei, in qua Jehovah beneplacebit, et quae vocabitur urbs quaesita et non deserta. Per haec non potest intelligi Hierosolyma, in qua, cum Dominus in mundum venit, fuerunt Judaei; nam illa erat in omni contrario; quae potius vocanda erat Sodoma
(Ut quoque vocatur Apoc. xi. 8; Esaj. iii. 9; Jerem. xxiii. 14; Ezech. xvi. 46, 48).
Alibi apud Esajam:
“Ecce Ego creans Caelum novum et Terram novam; non commemorabuntur priora: laetamini et exultate in aeternitates, quae Ego creans. Ecce Ego creaturus Hierosolymam exultationem, et populum ejus laetitiam, ut exultem super Hierosolyma, et laeter super populo Meo. Tunc lupus et agnus pascent simul: non malum facient in toto monte sanctitatis Meae” (lxv. 17-19, 25);
etiam in hoc capite agitur de Adventu Domini, et de Ecclesia ab Ipso instauranda, quae non instaurata est apud illos qui in Hierosolyma, sed apud illos qui extra illam erant; quare haec Ecclesia intelligitur per “Hierosolymam” quae erit Domino “exultatio,” et cujus populus erit Ipsi “laetitia;” tum ubi “lupus et agnus pascent simul,” et ubi “non malum facient.” Hic quoque dicitur quemadmodum in Apocalypsi, quod Dominus “creaturus Caelum novum et Terram novam,” et quoque quod “creaturus sit Hierosolymam,” per quae similia significantur. Alibi apud Esajam.’
“Excitare, excitare, indue robur tuum Zion; indue vestes decoris tui Hierosolyma, urbs sanctitatis; quia non addet ut in te veniat amplius praeputiatus et immundus: excute te e pulvere, surge, sede Hierosolyma. Cognoscet populus Nomen Meum in die illo, nam Ego Ille Qui loquor, ecce Me: consolatus est Jehovah populum Suum, redemit Hierosolymam” (lii. 1, 2, 6, 9);
etiam in eo capite agitur de Adventu Domini, et de Ecclesia ab Ipso instauranda; quare per “Hierosolymam,” in quam “non amplius veniet praeputiatus et immundus,” et quam “Dominus redimet,” intelligitur Ecclesia; et per “Hierosolymam Urbem sanctitatis,” Ecclesia quoad doctrinam a Domino et de Domino. Apud Zephaniam:
“Jubila filia Zionis, laetare ex omni corde filia Hierosolymae; Rex Israelis in medio tui, ne time malum amplius; laetabitur super te cum gaudio, acquiescet in amore tuo, exultabit super te cum jubilo; dabo vos in nomen et laudem omnibus populis terrae” (iii. 14, 15, 17, 20{1});
similiter hic de Domino et de Ecclesia ab Ipso, super qua “Rex Israelis,” Qui est Dominus, “laetabitur cum gaudio, exultabit cum jubilo,” et in Cujus amore “requiescet,” et Qui dabit illos “in nomen et laudem omnibus populis terrae.” Apud Esajam:
“Sic dixit Jehovah Redemptor tuus et Formator tuus; dicens Hierosolymae, Habitaberis, et urbibus Jehudae, Aedificabimini” (xliv. 24, 26).
Et apud Danielem:
“Scito et percipito, ab exitu Verbi usque ad restituendum et ad aedificandum Hierosolymam, usque ad Messiam Principem, Septimanae Septem” (ix.{2} 25);
quod per “Hierosolymam” etiam hic intelligatur Ecclesia, patet, quoniam haec a Domino restituebatur et aedificabatur, non autem Hierosolyma sedes Judaeorum. Per “Hierosolymam” intelligitur Ecclesia a Domino etiam in sequentibus locis. Apud Sachariam:
“Sic dixit Jehovah, Revertar ad Zionem, et habitabo in medio Hierosolymae; unde vocabitur Hierosolyma, Urbs veritatis, et Mons Jehovae Zebaoth, Mons sanctitatis” (viii. 3, 20-23);
apud Joelem:
“Tunc cognoscetis quod Ego Jehovah Deus vester, habitans in Zione, Monte sanctitatis, et erit Hierosolyma sanctitas; et fiet in die illo, stillabunt montes mustum, et colles fluent lacte, et Hierosolyma sedebit in generationem et generationem” (iv. 17-21 (B.A. iii. 17, 18, 20);
apud Esajam:
“In die illo erit germen Jehovae in decus et in gloriam; et fiet, relictus in Zione, et residuus in Hierosolyma, sanctus dicetur: omnis scriptus ad vitam in Hierosolyma” (iv. 2, 3);
apud Micham:
“In extremitate dierum erit Mons domus Jehovae constitutus in caput montium; nam e Zione exibit doctrina, et Verbum Jehovae ex Hierosolyma; ad te veniet regnum prius, regnum filiae Hierosolymae” (iv. 1, 2, 8);
apud Jeremiam:
“In tempore illo vocabunt Hierosolymam Thronum Jehovae, et congregabuntur omnes gentes ob Nomen Jehovae Hierosolymam; neque ibunt amplius post confirmationem cordis sui mali” (iii. 17);
apud Esajam:
“Specta Zionem, Urbem festi stati nostri: oculi tui videant Hierosolymam, Habitaculum tranquillum, Tabernaculum quod non dissipabitur; non removebuntur clavi ejus in perpetuum, et omnes funes ejus non avellentur” (xxxiii. 20).
(Praeter etiam alibi, ut Esaj. xxiv. 23; cap. xxxvii. 32; cap. lxvi. 10-14; Sach. xii. 3, 6, 8-10: cap. xiv. 8, 11, 12, 21; Malach. iii. 2, 4; Psalm. cxxii. 1-7; Psalm. cxxxvii. 5-7{3})
Quod per “Hierosolymam” in illis locis intelligatur Ecclesia quae a Domino instauranda erat, et non Hierosolyma in Terra Canaane a Judaeis habitata, constare etiam potest a locis in Verbo, ubi de hac dicitur, quod prorsus deperdita sit, et quod destruenda
(Ut Jerem. v. 1: cap. vi. 6,7; cap. vii. 17, 18, seq.; cap. Viii. 6-8, seq. cap. ix. 10, 11, 13, seq.: cap. xiii. 9, 10, 14: cap. xiv. 16; Thren. i. 8, 9, 17; Ezech. iv. 1 ad fin.; cap. v. 9 ad fin.; cap. xii. 18, 19; cap. xv. 6-8; cap. xvi. 1-63; cap. xxiii. 1-49: Matth. xxiii. 37, 38; Luc. xix. 41-44: cap. xxi. 20-22; cap. xxiii. 28-30; et multis aliis in locis).
@1 14, 15, 17, 20 pro “14, 15, 17, 17, 20″$
@2 ix. pro “x.”$
@3 5-7 pro “4, 5, 6″$
@1 9 et 10 pro “10 et 11″$
(Ut constare potest ex Joh. ii. 19{1}, 21; Malach. iii. 1; Apoc. xxi. 22; et alibi).
Similiter per “Tabernaculum,” cum differentia quod per “Templum” intelligatur Divinum Humanum Domini quoad Divinum Verum, seu Divinam Sapientiam, et per “Tabernaculum” intelligatur Divinum Humanum Domini quoad Divinum Bonum seu Divinum Amorem. Inde sequitur, quod per “Ecce Tabernaculum Dei cum hominibus” intelligatur quod Dominus nunc in Divino Humano Suo apud homines praesens futurus sit.
@1 19 pro “18”$
“Manete in Me et Ego in vobis: Ego sum Vitis, vos palmites; qui manet in Me et Ego in illo, hic fert fructum multum, quia sine Me non potestis facere quicquam” (Joh. xv. 4, 5);
et alibi:
“In die illo cognoscetis quod Ego in Patre Meo, et vos in Me et Ego in vobis” (xiv. 20);
“Qui manducat Meam carnem, et bibet Meum sanguinem, in Me manet et Ego in illo” (Joh. vi. 56).
Quod assumptio Humani, et unitio ejus cum Divino quod in Ipso a nativitate erat et Pater vocatur, pro fine habuerit conjunctionem cum hominibus, patet etiam apud Johannem:
“Pro illis Ego sanctifico Me Ipsum, ut etiam illi sint sanctificati in veritate; ut sint unum sicut nos unum sumus, Ego in illis (et) Tu in Me” (xvii. 19, 21, 22, 26);
ex quibus constat, quod conjunctio sit cum Divino Humano Domini, et quod sit reciproca, et quod sic et non aliter sit conjunctio cum Divino quod Pater vocatur. Docet etiam Dominus quod conjunctio fiat per vera Verbi, et per vitam secundum illa (Joh. xiv. 20-24; cap. xv. 7): hoc itaque est quod intelligitur per “habitabit cum illis, et illi populus Ipsius erunt, et Ipse erit cum illis Deus illorum.”
(Similiter alibi, ubi eadem, verba: Jerem. vii. 23: cap. xi. 4; Ezech.{1} xiv. 11; Jerem.{2} xxiv. 7; cap. xxx. 22; Ezech. xi. 20; cap. xxxvi. 28; cap. xxxvii. 23, 27; Sach. viii. 8; Exod. xxix. 45.{3})
Quod per “habitare cum illis” significetur conjunctio cum illis, est quia “habitare” significat conjunctionem ex amore, ut constare potest ex multis locis in Verbo; etiam ex habitationibus angelorum in Caelo. Caelum est distinctum in innumeras societates, omnes inter se secundum differentias affectionum quae sunt amoris in genere et in specie; unaquaevis societas est una species affectionis, et ibi habitant distincte secundum propinquitates et affinitates illius speciei affectionis, et in una domo qui propinquissimi sunt; inde “cohabitatio,” cum de conjugibus, in spirituali Sensu significat conjunctionem per amorem. Sciendum est, quod aliud sit conjunctio cum Domino, et aliud praesentia Ipsius; conjunctio cum Domino non datur aliis quam qui Ipsum immediate adeunt, praesentia reliquis.
@1 Ezech. pro “cap.”$
@2 Jerem. pro “cap.”$
@3 45 pro “15”$
Sed haec illustranda sunt. Omnis homo post mortem primum venit in Mundum spirituum, qui est medius inter Caelum et Infernum, et ibi praeparatur, bonus ad Caelum et malus ad Infernum; de quo Mundo, videatur supra (n. 784, 791, 843, 850, 866, 869). Et quia consortia ibi sunt sicut in mundo naturali, non potuit aliter ante Ultimum Judicium, quam ut illi qui in externis erant civiles et morales at in internis mali, simul essent et colloquerentur cum illis qui similiter in externis erant civiles et morales sed in internis boni. Et quia malis inest continua cupiditas seducendi, ideo boni qui cum illis in consortio erant variis modis infestati sunt. Verum illi qui per infestationes ex illis doluerunt, et venerunt in timores pro damnatione, proque malis et falsis ex Inferno, proque gravi tentatione, a Domino exempti consortio illorum sunt, et missi in Terram quandam infra illam, ubi etiam societates sunt, et ibi custoditi; et hoc usque dum omnes mali separati sunt a bonis, quod per Ultimum Judicium factum est; et tunc illi qui in Terra inferiore custoditi fuerunt, a Domino elevati sunt in Caelum. Infestationes illae imprimis factae sunt ab illis qui per “Draconem” et ejus “Bestias” intelliguntur; quare cum Draco et binae ejus Bestiae conjecti sunt in stagnum ignis et sulphuris, tunc, quia omnis infestatio ac inde dolor ac timor pro damnatione et pro Inferno cessaverunt, dicitur ad illos qui infestati fuerant, quod “Deus absterget omnem lachrymam ab oculis illorum, et mors non erit amplius, neque luctus, neque clamor, neque labor, non erit amplius, quia priora transiverunt;” per quae significatur quod Dominus auferet illis omnem dolorem animi, timorem pro damnatione, proque malis et falsis ex Inferno, proque gravi tentatione ex illis, et non recordabuntur illorum, quia Draco, qui intulerat, ejectus est. Quod Draco cum binis Bestiis ejectus sit, et conjectus in stagnum ignis et sulphuris, videatur supra (cap. xix. 20; cap. xx. 10): et quod Draco infestaverit, ex multis locis patet; pugnavit enim cum Michaele, et voluit devorare fetum quem mulier peperit, et persecutus mulierem, abivit ut faceret bellum cum reliquis seminis ejus (cap. xii. 4, 5, 7-9, 13-18 (B.A. 4, 5, 7-9, 13-17, cap. xiii. 1); tum cap. xvi. 13-16; et alibi). Quod plures qui interius boni fuerunt, custoditi sint a Domino ne infestarentur a Dracone et ejus Bestiis, patet a cap. vi. 9-11 et quod infestati fuerint, cap. vii. 13-17; et quod postea evecti sint in Caelum, cap. xx. 4, 5; et alibi. Iidem etiam intelliguntur per “captivos” et “vinctos in fovea,” et a Domino liberatos
(Esaj. xxiv, 22; cap. lxi. 1; Luc. iv. 18, 19; Sach. ix. 11; Psalm. lxxix. 11).
Hoc quoque significatur in Verbo, ubi dicitur quod Sepulchra aperta sint; tum ubi dicitur quod Animae exspectent Ultimum Judicium, et tunc Resurrectionem.
“Oblivioni tradentur angustiae priores, et occultabuntur ab oculis Meis; tunc non audietur in illa vox fletus aut vox Clamoris” (Esaj. lxv. 16, 19);
haec quoque de Hierosolyma, ut hic in Apocalypsi.
“Atrati sunt in terram, et Clamor Hierosolymae ascendit” (Jerem. xlv. 2, seq:);
ubi agitur de luctu super falsis, quae devastant Ecclesiam. “Exspectavit Jehovah judicium, sed ecce scabies; justitiam, sed ecce Clamor” (Esaj. v. 7);
“Vox Clamoris pastorum, quia vastans Jehovah pascuum eorum” (Jerem. xxv. 36);
“Vox Clamoris a porta piscium, quia opes eorum in depraedationem, ac domus eorum in desolationem” (Zeph. i. 10, 13).
(Praeter alibi, ut Esaj. xiv. 31; cap. xv. 4-6, 8; cap. xxiv. 11; cap. xxx. 19; Jerem. xlvi. 12, 14{1}.)
At sciendum est quod “clamor” in Verbo dicatur de omni affectione cordis erumpente; quare est vox lamentationis, implorationis, supplicationis ex indolentia, contestationis, indignationis, confessionis, imo exultationis.
@1 12, 14 pro “2, 4″$
Nunc sed ad explicationem: Per “Sedentem super Throno” intelligitur Dominus (n. 808 fin.): quod Dominus hic dixerit “super Throno,” est quia dixit “Ecce nova omnia facio,” per quae significatur quod facturus sit Ultimum Judicium, et tunc creaturus sit novum Caelum et novam Terram, atque novam Ecclesiam cum omnibus et singulis quae in illis; quod “Thronus” sit judicium in forma repraesentativa, videatur n. 229, 845, 865; quod prius Caelum et prior Ecclesia die Ultimi Judicii perierint, n. 865, 877; per “dixit mihi, Scribe, quia haec verba vera et fida sunt” significatur quod haec pro certo sciant, et illorum recordentur, quia Ipse Dominus id testatus dixit; per quod Dominus secundo usus sit verbo “dixit,” significatur quod id pro certo sciant: per “scribe” significatur in recordationem, seu ut illorum recordentur (n. 639); et per “haec verba vera et fida sunt” significatur quod credenda sint, quia Ipse Dominus id testatus dixit.
Data est Mihi “potestas omnis carnis” (xvii. 2);
et apud Matthaeum:
“Data est Mihi omnis potestas in Caelo et in Terra” (xxviii. 18);
Et quod ab Ipso omnia facta sint quae facta (Joh. i. 3, 14).
Quod omnia quae ab Ipso facta seu creata sunt, per Divinam Ipsius Providentiam regantur, patet.
Discipulos Suos vocabat “filios” (Joh. xii. 36; cap. xiii. 33; cap. xxi. 5).
891. (Vers. 8.) “Timidis autem, et infidis, et abominabilibus,” significat illos qui in nulla fide sunt, et in nulla charitate, et inde in omnis generis malis. -Per “timidos” significantur qui in nulla fide sunt, de quo sequitur; per “infidos” significantur qui in nulla charitate erga proximum sunt, sunt enim illi insinceri et fraudulenti, ita infidi; per “abominabiles” significantur qui in omnis generis malis sunt, “abominationes” enim in Verbo significant in genere mala quae in sex praeceptis ultimis Decalogi nominantur; ut constare potest apud Jeremiam{1}:
“Ne confidite vobis super verbis mendacii, dicendo Templum Jehovae, Templum Jehovae, Templum Jehovae illi; num furando, occidendo, et adulterando et jurando per mendacium, deinde venietis et stabitis coram Me in Domo hac, dum facitis Abominationes has” (vii.{2} 2-4, 9-11);
ita ubivis alibi. Quod per “timidos” significentur qui in nulla fide sunt, constat ex his:
Jesus dixit Discipulis, “Quare Timidi estis, exiguae fidei homines” (Matth. viii.{3} 26; Marc. iv. 39, 40; Luc. viii. 25);
Jesus dixit ad Archisynagogum, “Ne Timeto, crede modo, tunc filia servabitur” (Luc. viii. 49, 50: Marc. v. 36);
“Ne Time, parve grex, quia complacuit Patri vestro vobis dare regnum” (Luc. xii. 32);
Similiter per “Ne timete vobis” (Matth. xvii. 6, 7; cap. xxviii. 3-5, 10: Luc. i. 12, 13, 30; cap. ii. 9, 10; cap. v. 8-10; et alibi).
Ex his et illis constare potest, quod per “timidis autem, et infidis, et abominabilibus,” significentur illi qui in nulla fide sunt, et in nulla charitate, et inde in omnis generis malis.
@1 Jeremiam pro “Isaiam”$
@2 vii. pro “viii.”$
@3 viii. pro “x.”$
892. “Et homicidis, et scortatoribus, et incantatoribus, et idololatris, et (omnibus) mendacibus,” significat omnes illos qui nihili faciunt praecepta Decalogi, et non fugiunt aliqua mala ibi nominata ut peccata, et ideo vivunt in illis. -Quid per quatuor praecepta Decalogi, quae sunt “Non occides,” “Non adulteraberis,” “Non furaberis,” et “Non false testaberis,” in triplici Sensu, naturali, spirituali, et caelesti, significatur, videatur in Doctrina Vitae pro Nova Hierosolyma (n. 62-91); quare non opus est illa hic iterum explicare. Sed pro septimo praecepto, quod est “Non furaberis,” nominantur hic “incantatores et idololatrae;” et per “incantatores” significantur qui inquirunt vera, quae falsificant, ut per illa confirment falsa et mala, sicut faciunt illi qui assumunt hoc verum, Quod nemo possit facere bonum a se, et per id confirmant solam Fidem; hoc enim est species furti spiritualis: quid porro incantatio, videatur supra (n. 462): per “idololatras” significantur qui non ex Verbo, ita non ex Domino, sed ex propria intelligentia instituunt cultum, aut in cultu sunt (n. 459); ut quoque fecerunt, qui ex unico dicto Pauli false intellecto, et non ex ullo Verbo Domini, doctrinam universalem Ecclesiae fabricaverunt, quod etiam est species furti spiritualis: per “mendaces” significantur qui in falsis sunt ex malo (n. 924).
893. “Pars illorum in stagno ardente igne et sulphure.” -Quod significet illis Infernum ubi amores falsi et cupiditates mali sunt, patet a supra explicatis (n. 835, 872{1}), ubi similia verba.
@1 872 pro “873”$
“Post haec vidi, cum ecce apertum est Templum Tabernaculi in Caelo, et exiverunt septem Angeli habentes septem plagas” (vers. 5 et 6);
quod per illa significetur quod visum sit intimum Caeli,ubi Dominus in Sua sanctitate, et in Lege quae Decalogus est, videatur supra (n. 669, 670); tum etiam ab explicatione capitis xvii., ubi haec sunt:
“Et venit unus ex Angelis habentibus septem phialas, et locutus est mecum dicens, Veni ostendam tibi judicium Meretricis magnae” (vers.1);
quod per illa significetur influxus et revelatio a Domino ex intimo Caeli de Religioso Catholico Romano, videatur supra (n. 718, 719): inde patet, quod per “venit ad me unus septem Angelorum habentium septem phialas plenas septem plagis ultimis, et locutus mecum dicens,” intelligatur Dominus ex intimo Caeli influens; et quod per “veni, ostendam tibi” significetur manifestatio; et quod per “Sponsam Agni Uxorem” significetur Nova Ecclesia, quae per Verbum conjuncta erit Domino (ut n. 881): Ecclesia illa vocatur “Sponsa” quando instauratur, et “Uxor” quando instaurata est; hic “Sponsa Uxor” quia pro certo instauranda.
In visionibus Dei deductus sit super montem altum valde, (et) viderit Urbem a meridie, quam angelus etiam quoad murum et portas, et quoad latitudines et altitudines, mensus est (cap. xl. 2, seq.).
Simile intelligitur per haec apud Sachariam:
“Dixi Angelo, Quo tu pergis; dixit, Ad metiendum Hierosolymam, ut videam quanta latitudo ejus, et quanta longitudo ejus” (ii. 6 (B. A.2)).
@1 879, 880 pro “878, 879″$
897. (Vers. 11.) “Habentem gloriam Dei; et lumen ejus simile lapidi pretiosissimo, tanquam lapidi jaspidi instar crystalli splendenti,” significat quod in illa Ecclesia erit Verbum intellectum, quia translucens ex Sensu spirituali ejus. -Per “gloriam Dei” significatur Verbum in sua Divina luce, de qua sequitur; per “lumen ejus” significatur Divinum Verum ibi, hoc enim intelligitur per lucem in Verbo (n. 796, 799); per “simile lapidi pretiosissimo, tanquam lapidi jaspidi instar crystalli splendenti” significatur id lucens et translucens ex Sensu spirituali ejus, de quo etiam sequitur. Per illa verba describitur intellectus Verbi apud illos qui in doctrina Novae Hierosolymae, et in vita secundum illam sunt. Apud hos Verbum quasi lucet cum legitur; lucet a Domino medio Sensu spirituali, quia Dominus est Verbum, et Sensus spiritualis est in luce Caeli quae procedit a Domino ut Sole; et Lux quae procedit a Domino ut Sole est in sua essentia Divinum Verum Divinae Sapientiae Ipsius. Quod in singulis Verbi sit Sensus spiritualis, in quo sunt angeli, et a quo est sapientia illorum, et quod Verbum transluceat ex luce illius Sensus apud illos qui a Domino in genuinis veris sunt, in Doctrina Novae Hierosolymae de Scriptura Sacra ostensum est. Quod per “gloriam Dei” intelligatur Verbum in sua Divina luce, constare potest ex his locis:
“Verbum Caro factum est, et vidimus Gloriam Ipsius sicut Gloriam Unigeniti a Patre” (Joh. i. 14);
quod per “gloriam” intelligatur gloria Verbi seu Divinum Verum in Ipso, patet, quoniam dicitur “Verbum Caro factum est:” simile per “gloriam” intelligitur in sequentibus, ubi dicitur, “Gloria Dei illustravit illam, et Lucerna ejus Agnus” (vers. 23). Simile intelligitur per
Gloriam in qua visuri sunt Filium Hominis quando venturus est in nubibus Caeli (Matth. xxiv. 30; Marc. xiii, 26{1});
(videatur supra, n. 22,{2} 642, 820;) nec aliud per
Thronum Gloriae super quo sedebit Dominus cum venturus est ad Ultimum Judicium (Matth. xxv. 31);
quia judicaturus est unumquemvis secundum vera Verbi, quare etiam dicitur, quod “venturus sit in gloria Sua.” Quando Dominus transformatus est, etiam dicitur quod
Moses et Elias “visi sint in Gloria” (Luc. ix. 30, 31);
per “Mosen et Eliam” significatur ibi Verbum; Ipse etiam
Dominus tunc dedit Se videndum coram discipulis ut Verbum in gloria Sua: quod “Gloria” significet Divinum Verum, videantur plura ex Verbo supra (n. 629). Quod Verbum comparetur “lapidi pretiosissimo tanquam lapidi jaspidi instar crystalli splendenti,” est quia “lapis pretiosus” significat Divinum Verum Verbi (n. 231, 540, 726, 823); et “lapis jaspis significat Divinum Verum Verbi in Sensu literae translucens ex Divino Vero in Sensu spirituali. Hoc significatur per
“Lapidem jaspidem,” Exod. xxviii. 20; Ezech. xxviii. 13;
et in sequentibus in hoc capite, ubi dicitur, quod “structura muri” sanctae Hierosolymae esset “jaspis” (vers. 18); et quia Verbum in Sensu literae translucet ex Sensu spirituali ejus, dicitur “jaspis instar crystalli splendens.” Omnis illustratio quae est illis qui in Divinis Veris a Domino sunt, est inde.
@1 26 pro “25”$
@2 22 pro “20”$
“Super Muros tuos, Hierosolyma, constitui custodes; die et nocte non tacebunt, commemorantes Jehovam” (Esaj. lxii. 6); “Vocabunt te Urbem Jehovae, Zionem Sancti Israelis; et vocabis salutem Muros tuos, et portas tuas laudem” (Esaj. lx. 14, 18);
Jehovah erit “in Murum ignis circum, et in gloriam in medio ejus ” (Sach. ii. 9 (B. A. 5));
“Filii Arvadi super Muris tuis, et Gammadaei suspenderunt scuta sua super Muris circumcirca, et perfecerunt pulchritudinem tuam” (Ezech. xxvii. 11);
haec de Tyro, per quam significatur Ecclesia quoad cognitiones veri ex Verbo.
“Discurrite per plateas Hierosolymae, et videte si sit quaerens veritatem; ascendite in Muros ejus, et dejicite” (Jerem. v 1, 10);
“Cogitavit Jehovah perdere Murum filiae Zionis; lugere fecit Antemurale et Murum, simul languent; non lex et prophetae ” (Thren. ii, 8, 9);
“In Urbe discurrent, in Muro current, in domos ascendent, per fenestras ingredientur” (Joel ii. 9);
haec de falsificationibus veri.
“Interdiu et noctu circumeunt impii in urbe, super Muris ejus, perditiones in medio ejus{1}” (Psalm. lv. 11, 12 (B. A. 10, 11)).
(Praeter alibi, ut Esaj. xxii. 5; cap. lvi. 5; Jerem. i. 15; Ezech. xxvii. 11; Thren. ii. 7.)
Quod Verbum in Sensu literae per “murum” significetur, patet clare ex sequentibus hujus capitis, quod de muro, ejus portis, fundamentis et mensuris multum agatur; causa est, quia Doctrina Novae Ecclesiae, quae per “urbem” significatur, unice est ex Sensu literae Verbi.
@1 ejus pro “eorum”$
899. “Habentem portas duodecim,” significat ibi omnes cognitiones veri et boni, per quas homo introducitur in Ecclesiam. -Per “portas” significantur cognitiones veri et boni ex Verbo, quia per illas homo introducitur in Ecclesiam; “murus” enim in quo portae erant, significat Verbum, de quo mox supra (n. 898); et in sequentibus dicitur, quod “duodecim portae duodecim margaritae essent, unaquaevis portarum una margarita” (vers. 21); et per “margaritas” significantur cognitiones veri et boni (n. 727); quod homo per illas introducatur in Ecclesiam, sicut per portas in urbem, patet: quod “duodecim” significent omnes, videatur supra (n. 348). Per “portas” significantur cognitiones veri et boni, etiam in his locis:
“Fundamenta tua ponam in sapphiris, et ponam pyropum soles tuos, et Portas tuas in lapides carbunculi” (Esaj. liv. 11, 12);
“Amans Jehovah Portas Zionis prae omnibus habitaculis Jacobi; gloriosa praedicanda sunt{1} in te, Urbs Dei ” (Psalm. lxxxvii. 2(, 3));
“Intrate per Portas Ipsius in confessione, confitemini Ipsi, benedicite Nomini Ipsius “(Psalm. c. 4);
“Stantes fuerunt pedes nostri in Portis tuis, Hierosolyma; Hierosolyma aedificata sicut Urbs quae cohaeret una” (Psalm. cxxii. 2, 3);
“Lauda Hierosolyma Jehovam, nam firmat vectes Portarum tuarum, benedicit filiis tuis in medio tui” (Psalm. cxlvii. 12, 13);
“Ut enumerem omnes laudes tuas in Portis filiae Zionis” (Psalm. ix.15 (B. A. 14));
“Aperite Portas, ut ingrediatur Gens justa custodiens fidelitates” (Esaj. xxvi. 2{2});
“Extollite vocem ut veniant Portae principum” (Esaj. xiii. 2);
“Beati qui faciunt mandata Ipsius, et per Portas ingrediuntur in Urbem” (Apoc. xxii. 14);
“Attolite Portae capita vestra, ut ingrediatur Rex gloriae” (Psalm. xxiv. 7, 9);
“Viae Zionis lugentes, omnes Portae ejus devastatae sunt, sacerdotes ejus gemunt” (Thren. i. 4);
“Luxit Jehudah, et portae ejus languescentes factae sunt” (Jerem. xiv.{3} 12);
“Cogitavit Jehovah perdere Murum filiae Zionis, subsederunt in terram Portae ejus” (Thren. ii. 8, 9);
`Qui peccare faciunt hominem in Verbo, et corripientem in Porta illa queant (Esaj. xxix. 21);
“Elegit deos novos, tunc oppugnare coepit Portas” (Jud. v. 8).
(Praeter alibi, ut Esaj. iii. 25, 26; cap. xiv. 31; cap. xxii. 7; cap xxiv. 12; cap. xxviii. 6; cap. lxii. 10; Jerem. i. 15; cap. xv. 7; cap. xxxi. 38, 40; Mich. ii. 13; Nah. iii. 13; Jud. v. 11.)
Quoniam “portae” significabant vera introducentia, quae sunt cognitiones ex Verbo, ideo Seniores Urbis sedebant in Portis et judicabant
(Ut patet ex Deutr. xxi, 18-21{4}; cap. xxii. 15; Thren. v. 14; Amos v. 12, 15; Sach. viii. 16).
@1 sunt pro “est”$
@2 2 pro “3”$
@3 xiv. pro “iv.”$
@4 21 pro “22”$
900. “Et super portis angelos duodecim, et nomina superscripta quae sunt duodecim tribuum filiorum Israelis,” significat Divina vera et bona Caeli, quae etiam sunt Divina vera et bona Ecclesiae, in cognitionibus illis, et quoque custodias, ne quis intret nisi in illis sit ex Domino. -Per “angelos duodecim” significantur hic omnia vera et bona Caeli, quoniam per “angelos” in supremo Sensu significatur Dominus, in communi Sensu Caelum ex angelis, et in particulari Sensu vera et bona Caeli a Domino (videatur n. 5, 170, 258, 344, 415, 465, 647, 648, 657, 718); hic vera [et] bona Caeli, quia sequitur, “et nomina superscripta quae sunt duodecim tribuum filiorum Israelis,” per quae significantur omnia vera et bona Ecclesiae (n. 349). Per “super portis” significatur in cognitionibus illis, quia “super” in Verbo significat intra; causa est quia id quod supremum est in ordine successivo fit intimum in ordine simultaneo; quare Caelum tertium vocatur tam supremum quam intimum Caelum; inde est quod “super{1} portis” significet in cognitionibus veri: per “nomina superscripta” significatur omne quale eorum, ita quoque in illis, nam omne quale est ex internis in externis. Quod per eadem verba significentur custodiae ne quis intret in Ecclesiam, nisi in cognitionibus illis sit ex Domino, patet; quia angeli visi sunt stantes super portis, et quoque nomina tribuum Israelis erant scripta super illis. Dicitur quod vera et bona Caeli et Ecclesiae sint in cognitionibus quae sunt ex Verbo, per quas fit introductio in Ecclesiam, quia cognitiones veri et boni ex Verbo, quando in illis est spirituale e Caelo a Domino, non vocantur cognitiones, sed vera; at si non in illis est spirituale e Caelo a Domino, non sunt nisi quam scientifica.
@1 super pro “supra”$
“Annon intelligitis Fundamenta terrae” (Esaj. xl. 21);
“Ponam verba Mea in os tuum ad plantandum Caelos et ad Fundandum terram” (Esaj. li. 16):
“Non agnoscunt, non intelligunt, in tenebris ambulant, vacillant omnia Fundamenta terrae” (Psalm. lxxxii. 5):
“Verbum Jehovae extendentis Caelos et Fundantis terram, et formantis spiritum hominis in medio ejus” (Sach. xii. 1);
“Jehovah accendit ignem in Zione, qui comedit Fundamenta ejus” (Thren. iv. 11);
“Impii jaculantur in tenebris rectos corde, quia Fundamenta subruuntur” (Psalm. xi. 2, 3);
“Audite montes litem Jehovae, robora, Fundamenta terrae, quia lis Jehovae cum populo Suo” (Mich. vi. 2);
“Cataractae ab alto apertae sunt, et commota sunt Fundamenta terrae, confracta est terra, disrupta est terra, commota est terra” (Esaj. xxiv. 18-20).
(Praeter alibi, ut Esaj. xiv. 32; cap. xlviii. 13: cap. li. 13; Psalm. xxiv. 2; Psalm. cii. 26 (B. A. 25); Psalm. civ. 5, 6; 2 Sam. xxii. 8, 16:)
Qui non cogitat quod “terra” significet Ecclesiam, non potest nisi quam mere naturaliter, imo materialiter cogitare hic, ubi legit “fundamenta terrae;” similiter ut foret, si non cogitaret quod urbs Hierosolyma hic significet Ecclesiam, dum legit murum, portas, fundamenta, plateas, mensuras ejus, et plura quae in hoc capite describuntur ut urbis, cum tamen sunt Ecclesiae, ita non materialiter sed spiritualiter intelligenda.
903. “Et in illis nomina duodecim Apostolorum Agni,” significat omnia doctrinae ex Verbo de Domino et de Vita secundum praecepta Ipsius. -Quod in fundamentis scripta sint “nomina duodecim Apostolorum Agni,” est quia per “duodecim apostolos” significatur Ecclesia Domini quoad omnia ejus (n. 79, 233, 790), hic quoad omnia doctrinae ejus, quia nomina illorum scripta sunt super “duodecim fundamentis,” per quae significantur omnia doctrinae Novae Hierosolymae (n. 902); per “duodecim nomina” significatur omne quale ejus, et omne quale ejus se refert ad duo in Doctrina et inde in Ecclesia illa, de Domino et de Vita secundum percepta Ipsius; ideo haec significantur. Quod omnia Doctrinae Novae Hierosolymae se referant ad illa duo, est quia sunt universalia ejus, ex quibus omnia singularia pendent, et sunt essentialia ex quibus omnia formalia procedunt; sunt inde sicut anima et vita omnium doctrinae ejus: sunt quidem duo, sed non potest unum separari ab altero, nam separare illa foret sicut separare Dominum ab homine, et hominem a Domino; et tunc non est Ecclesia. Haec duo conjuncta sunt sicut duae tabulae Legis, quarum una continet illa quae Domini sunt, et altera quae hominis; quare vocantur foedus, et foedus significat conjunctionem. Cogita quid foret cum illis tabulis Legis, si prima solum exstaret et altera avelleretur, vel si altera exstaret et prima avelleretur; annon foret sicut Deus non videret hominem, aut sicut homo non videret Deum, et sicut recederet unus ab altero. Haec dicta sunt, ut sciatur quod omnia Doctrinae Novae Hierosolymae se referant ad amorem in Dominum et ad amorem erga proximum: amor in Dominum est fidem in Dominum habere et facere praecepta Ipsius; et facere praecepta Ipsius est amor erga proximum, quoniam facere praecepta Ipsius est usus facere proximo. Quod illi ament Dominum qui faciunt praecepta Ipsius, Ipse Dominus docet apud Johannem, cap. xiv. 21-24; et quod amor in Deum et amor erga proximum sint duo praecepta ex quibus pendent Lex et Prophetae, Matth. xxii. 35-38; per “Legem et Prophetas,” intelligitur Verbum in toto complexu.
“Datus est mihi calamus similis baculo; et Angelus adstitit dicens, Surge et metire Templum Dei et Altare et adorantes in eo” (Apoc. xi. 1).
Similis etiam Sensus spiritualis inest omnibus illis quae
Angelus calamo mensus est, apud Ezechielem (xl.-xlviii.);
etiam his apud Sachariam:
“Sustuli oculos meos et vidi, cum ecce vir cujus in manu funiculus mensurae; et dixi, Quo pergis; qui dixit ad me, Ad metiendum Hierosolymam, ut videam quanta latitudo ejus et quanta longitudo ejus” (cap. ii. 5, 6 (B. A. 1, 2)).
Imo talis Sensus spiritualis inest omnibus Tabernaculi et omnibus Templi in Hierosolyma, quae mensurata leguntur, et quoque ipsis mensuris illorum; et tamen nihil eorum videri potest in Sensu literae.
@1 879, 880 pro “878, 879″$
905. (Vers. 16.) “Et urbs quadrangularis sita est,” significat justitiam in illa. -Quod urbs visa sit “quadrangularis,” est quia “quadrangulare” seu “quadratum” significat justum; nam “triangulare” significat rectum: omnia illa in ultimo gradu, qui est naturalis. “Quadrangulare” seu “quadratum” significat justum, quia sunt ei quatuor latera, et quatuor latera spectant quatuor plagas; et aequaliter spectare quatuor plagas, est ex justo omnia: quare tres portae ab unaquavis plaga patebant in urbem; et dicitur apud Esajam,
“Aperite portas, ut ingrediatur Gens justa custodiens fidelitates” (xxvi. 2{1}).
“Urbs quadrangularis sita est,” ut longitudo et latitudo
ejus essent aequales; et per “longitudinem” significatur bonum illius Ecclesiae, et per “latitudinem” verum ejus; et quando bonum et verum aequalia sunt, tunc est justum. Ex hac significatione “quadrati” est, quod in communi sermone dicatur vir “quadratus,” qui est vir qui non ad hanc vel ad illam partem declinat ex injusto. Quia “quadratum” significat justum, ideo
Altare holocausti (per quod significabatur cultus ex bono et inde vero caelesti) erat quadratum (Exod. xxvii.{2} 1);
Tum Altare suffitus (per quod significabatur cultus ex bono et inde vero spirituali) etiam erat quadratum (Exod. xxx. 1, 2{3});
Et quoque Pectorale judicii, in quo erat Urim et Thummim, erat quadratum duplicatum (Exod. xxviii. 15(, 16; cap. xxxix. 9)).
(Praeter alia.)
@1 2 pro “3”$
@2 xxvii. pro “xxviii.”$
@3 xxx. 1, 2 pro “xxx. 1, 2; cap. xxxix. 9″$
906. “Longitudo ejus tanta est quanta et latitudo,” significat quod bonum et verum in illa Ecclesia unum faciant sicut essentia et forma. -Per “longitudinem” urbis Hierosolymae significatur bonum Ecclesiae, et per “latitudinem” ejus significatur verum Ecclesiae; quod per “latitudinem” significetur verum, supra (n. 861) ex Verbo ostensum est. Quod per “longitudinem” significetur bonum, hic bonum Ecclesiae, est ex eadem causa ex qua “latitudo” significat verum; causa est, quia extensio Caeli ab oriente in occidentem intelligitur per “longitudinem,” et extensio Caeli a meridie in septentrionem intelligitur per “latitudinem;” et angeli qui in oriente et occidente Caeli habitant in bono amoris sunt, et angeli qui in meridie et septentrione Caeli in veris sapientiae sunt (videatur supra, n. 901). Simile est cum Ecclesia in terris; nam omnis homo qui in bonis et veris Ecclesiae ex Verbo est, consociatus est angelis Caeli, et cum illis quoad interiora mentis cohabitat; illi qui in bono amoris sunt, in oriente et occidente Caeli; et illi qui in veris sapientiae sunt, in meridie et septentrione Caeli. Hoc quidem nescit homo; sed tamen unusquisque post mortem in suum locum venit. Inde nunc est quod per “longitudinem,” cum de Ecclesia, significetur bonum ejus, et per “latitudinem” verum ejus: quod de Ecclesia non possit praedicari longum et latum, sed quod de urbe per quam significatur Ecclesia possit, patet. Quod significetur quod bonum et verum in illa Ecclesia unum faciant sicut essentia et forma, est quia dicitur quod “longitudo ejus tanta sit quanta et latitudo;” et per “longitudinem” significatur bonum Ecclesiae, et per “latitudinem” verum ejus, ut dictum est: quod unum faciant sicut essentia et forma, est quia verum est forma boni, et bonum est essentia veri, ac essentia et forma unum faciunt.
907. “Et mensus est urbem calamo ad stadia duodecies mille, longitudo et latitudo et altitudo ejus aequalia erant,” significat ostensum quale illius Ecclesiae ex doctrina, quod omnia ejus essent ex bono amoris. -Per “metiri calamo” significatur cognoscere quale rei (n. 904); et quia Angelus coram Johanne mensus est, significatur id ostendere ut cognosceret; per “urbem,” hic Hierosolymam, significatur Nova Domini Ecclesia quoad doctrinam (n. 879, 880{1}); per “stadia duodecies mille” significantur omnia bona et vera istius Ecclesiae; quod “duodecim millia” significent similia cum duodecim, et quod “duodecim” significent omnia bona et vera, et dicantur de Ecclesia, videatur supra (n. 348). Per “stadia” significantur similia quae per mensuras, et per “mensuras” significatur quale (n. 313, 486). Quod “longitudo, latitudo et altitudo” dicantur “aequalia,” est ut significetur quod omnia istius Ecclesiae essent ex bono amoris: per “longitudinem” enim significatur bonum amoris, et per “latitudinem” verum ex illo bono (n. 906); et per “altitudinem” significatur bonum et verum simul in omni gradu, nam altitudo est a supremo ad imum, et supremum ad imum descendit per gradus, qui vocantur gradus altitudinis, in quibus sunt Caeli a supremo seu tertio ad ultimum seu primum; de his gradibus actum videatur in Sapientia Angelica de Divino Amore et Divina Sapientia, in Parte Tertia. Quod “longitudo et latitudo et altitudo sunt aequalia” significet quod omnia sint ex bono amoris, est quia “longitudo,” quae significat bonum amoris, praecedit, et “latitudo” est ei aequalis, ita sicut “longitudo,” tum etiam “altitudo;” alioquin quid foret quod altitudo urbis foret duodecim millia stadiorum; sic immensum ascenderet supra nubes, imo supra atmosphaeram aeream, cujus altitudo non excedit triginta stadia; imo ascenderet immensum in aethere versus zenith. Quod per illa tria aequalia significetur quod omnia illius Ecclesiae sint ex bono amoris, patet etiam a sequentibus, nam dicitur quod “Urbs esset aurum purum simile vitro puro” (vers. 18); et quoque quod “platea urbis esset aurum purum tanquam vitrum pellucidum” (vers. 21): et per “aurum” significatur bonum amoris. Quod omnia Caeli et Ecclesiae sint ex bono amoris, et bonum amoris ex Domino, videbitur in sequente articulo.
@1 879, 880 pro “878, 879″$
908. Quod omnia Caeli et Ecclesiae sint ex bono amoris, et bonum amoris ex Domino, non videri potest, et inde nec sciri, nisi demonstretur. Quod non sciatur quia non videtur, est quia bonum non intrat cogitationem hominis sicut verum; verum enim in cogitatione videtur, quia est ex luce Caeli, at bonum modo sentitur, quia est ex calore Caeli; et raro aliquis, dum reflectit super illa quae cogitat, attendit ad illa quae sentit, sed quae videt: haec causa est quod eruditi attribuerint cogitationi omnia et non affectioni, et quod Ecclesia attribuerit fidei omnia et non amori; cum tamen verum, quod hodie in Ecclesia vocatur fidei vel fides, est modo forma boni quod est amoris (videatur supra, n. 875). Nunc quia homo non videt bonum in cogitatione sua, bonum enim ut dictum est modo sentitur, et sentitur sub varia specie jucundi, et quia homo non attendit ad ea quae in cogitatione sentit, sed quae ibi videt, ideo omne id vocat bonum quod ex jucundo sentit; et ex jucundo sentit malum, quia hoc ingeneratum est ex nativitate, et procedit ex amore sui et mundi. Haec causa est, quod nesciatur quod bonum amoris sit omne Caeli et Ecclesiae, et quod hoc in homine non sit nisi a Domino, et quod non influat a Domino apud alium quam qui fugit mala cum jucundis eorum ut peccata. Haec sunt quae intelliguntur per Domini verba, quod Lex et Prophetae pendeant a duobus mandatis his,
“Amabis Deum” super omnia, “et proximum sicut te ipsum” (Matth. xxii. 35-40{1});
et asseverare possum, quod non detur granum veri quod in se verum est, apud hominem, nisi quantum id est ex bono amoris a Domino; et inde nec granum fidei quae in se est fides, hoc est viva, salutifera et spiritualis, nisi quantum id est ex charitate quae a Domino. Quoniam bonum amoris est omne Caeli et Ecclesiae, ideo universum Caelum et universa Ecclesia a Domino ordinata sunt secundum affectiones amoris, et non secundum aliquid cogitationis separatae ab illis; cogitatio enim est affectio in forma, sicut loquela est sonus in forma.
@1 35-40 pro “35 ad 38″$
909. (Vers. 17.) “Et mensus est murum ejus, centum quadraginta quatuor cubitorum,” significat quod ostensum sit quale est Verbum in illa Ecclesia, quod ex illo sint omnia vera et bona ejus. -Per “mensus est” significatur ostensum quale, ut supra (n. 907{1}); per “murum” significatur Verbum in Sensu literae (n. 898) ; per “centum quadraginta quatuor” significantur omnia vera et bona Ecclesiae ex Verbo (n. 348); per “cubitos” significatur quale, simile quod per “mensuram:” per “centum quadraginta quatuor” enim significatur simile quod per “duodecim” quia ex duodecim multiplicatis seu ductis in duodecim exsurgit numerus centum quadraginta quatuor, et multiplicatio non aufert significationem.
@1 907 pro “908”$
910. “Mensura hominis quae est Angeli,” significat quale Ecclesiae istius, quod unum faciat cum Caelo. -Per “mensuram” significatur quale rei (n. 313, 486); per “hominem” hic significatur Ecclesia ex hominibus, et per “Angelum” significatur Caelum ex angelis; inde per “mensuram hominis quae est Angeli” significatur quale Ecclesiae quod unum faciat cum Caelo. Per “hominem” in Verbo significatur intelligentia et sapientia ex Verbo (n. 243), ac intelligentia et sapientia ex Verbo apud hominem est Ecclesia apud illum; inde per “hominem” in concreto seu in communi, hoc est, cum societas seu caetus vocatur homo, in spirituali Sensu intelligitur Ecclesia: inde est quod prophetae dicti fuerint “filii hominis,” et quod Ipse Dominus Se vocaverit “Filium Hominis,” et “Filius Hominis” est Verum Ecclesiae ex Verbo, et cum de Domino est Ipsum Verbum ex quo Ecclesia. Per “Angelum” significantur tria, in supremo Sensu Dominus, in communi Sensu Caelum aut societas caelestis, et in particulari Divinum Verum (quod haec tria per “Angelum” significentur, videatur n. 5, 65,{1} 170, 258, 342, 344, 415, 465, 644, 647, 648, 657, 718); hic Caelum cum quo Nova Domini Ecclesia unum faciet. Quod Ecclesia quae ex Verbo, ita a Domino, est Ecclesia, in consociatione sit cum Caelo, et in conjunctione cum Domino, videatur supra (n. 818); aliter Ecclesia quae non ex Verbo Domini est.
@1 65 pro “66”$
912. “Et urbs aurum purum simile vitro puro,” significat quod inde omne Ecclesiae illius sit bonum amoris influens una cum luce e Caelo a Domino. -Per “urbem,” seu Hierosolymam, intelligitur Nova Domini Ecclesia quoad omne ejus interius, seu intra murum spectata; per “aurum” significatur bonum amoris a Domino, de quo sequitur; et per “simile vitro puro” significatur pellucens ex Divina Sapientia; et quia haec apparet in Caelo ut lux, et influit a Domino ut Sole, per “simile vitro puro” significatur influens una cum luce e Caelo a Domino. Supra (n. 908) ostensum est, quod omnia Caeli et Ecclesiae sint ex bono amoris, et bonum amoris ex Domino; hic nunc dicitur quod urbs visa sit ut “aurum purum;” per quod significatur, quod omne Ecclesiae novae, quae est Nova Hierosolyma, sit bonum amoris a Domino; sed quia bonum amoris solitarium seu abstractum a veris sapientiae non datur, sed ut sit bonum amoris erit formatum, et formatur per vera sapientiae, ideo hic dicitur “aurum purum simile vitro puro:” bonum enim amoris absque veris sapientiae non habet aliquod quale, quia non aliquam formam, et forma ejus est secundum vera ejus in suo ordine et nexu influentia una cum bono amoris a Domino, ita in homine secundum receptionem. Dicitur in homine, sed intelligitur non ut hominis, sed ut Domini in illo. Ex his nunc patet, quod per “urbs aurum purum simile vitro puro” significetur quod inde omne Ecclesiae illius sit bonum amoris influens cum luce e Caelo a Domino.
913. Quod “aurum” significet bonum amoris, est quia metalla aeque ac omnia et singula quae apparent in mundo naturali, correspondent; aurum bono amoris, argentum veris sapientiae, cuprum seu aes bono charitatis, ac ferrum veris fidei, Inde est, quod haec metalla etiam sint in Mundo spirituali, quoniam omnia quae ibi apparent, sunt correspondentiae; correspondent enim affectionibus et inde cogitationibus angelorum, quae in se spiritualia sunt. Quod “aurum” ex correspondentia significet bonum amoris, constare potest ex his locis:
“Suadeo tibi emere a Me Aurum exploratum igne, ut ditatus sis” (Apoc. iii. 18):
“Quomodo obscuratum est Aurum, mutatum est Obryzum Optimum; effusi sunt Lapides sanctitatis in capite omnium platearum: filii Zionis aestimati pares Auro puro” (Thren. iv. 1,2);
“Animas pauperum servabit, et dabit illis ex Auro Schebae” (Psalm. lxxii. 13,{1} 15);
“Pro aere adducam Aurum, et pro ferro argentum, et pro lignis aes, et pro lapidibus ferrum; et ponam censum tuum pacem, et exactores tuos justitiam” (Esaj. lx. 17);
“Ecce sapiens tu, ullum occultum non latuit te; in sapientia tua et in intelligentia tua fecisti tibi Aurum et argentum in thesauris tuis: in Eden horto fuisti; omnis lapis pretiosus tegumentum tuum, et Aurum” (Ezech. xxviii. 3, 4, 13);
“Turma camelorum obtegent te, omnes e Scheba venient, Aurum et thus portabunt, et laudes Jehovae annuntiabunt” (Esaj. lx. 6, 9; Matth. (ii. 11);
“Implebo Domum hanc gloria, Mihi Argentum et Mihi Aurum, magna erit gloria Domus hujus posterioris prae prioris” (Hagg. ii. (7,) 8, 9);
“Filiae Regum inter pretiosas tuas, constitit Regina ad dextram tuam in Auro optimo Ophiris, de implexis Auri vestis ejus” (Psalm. xlv. 10, 14 (B. A. 9, 13); Ezech. xvi. 13);
“Accepisti vasa ornatus tui ex Auro Meo, et ex Argento Meo, quae dederam tibi, et fecisti tibi imagines masculi” (Ezech. xvi. 17);
“Argentum Meum et Aurum Meum sumpsistis, et desiderabilia Mea bona intulistis in templa vestra” (Joel iv. 5 (B. A. iii. 5)).
Quoniam “aurum” significabat Bonum amoris, ideo cum
Belshazar cum magnatibus biberet vinum e vasis Auri eductis e Templo Hierosolymae, et simul laudaret deos Auri, argenti, aeris et ferri, scriptum est in pariete, et ille ea nocte occisus est (Dan. v. 2, seq.).
(Praeter multis aliis in locis.)
Quoniam “aurum” significabat Bonum amoris, ideo
Arca, in qua erat Lex, obducta erat Auro intra et extra (Exod. xxv. 11);
Et ideo Propitiatorium et Cherubi super Arca erant ex puro Auro (Exod. xxv. (17,) 18);
Altare suffitus erat ex puro Auro (Exod. xxx. 3);
Pariter Candelabrum cum lucernis (Exod. xxv. 31, 38);
Et Mensa super qua panes facierum obducta fuit Auro (Exod. xxv. 23, 24).
Quoniam “aurum” significabat Bonum amoris, “argentum” Verum sapientiae, “aes” Bonum amoris naturalis qui amor vocatur charitas, et “ferrum” Verum fidei, ideo antiqui vocabant successiones temporum ab antiquissimis usque ad ultima, saecula aurea, argentea, aerea et ferrea. Similia significantur per statuam Nebuchadnezari in somnio visam,
Cujus caput erat Aurum bonum, pectus et brachia argentum, venter et femora aes, crura ferrum, pedes ex parte ferrum, ex parte argilla (Dan. ii. 32, 33);
per haec significantur successivi status Ecclesiae in hoc mundo ab antiquissimis temporibus usque ad hodiernum. Status Ecclesiae hodiernus ita describitur:
“Quod vidisti ferrum mixtum cum argilla luti, commiscebunt se per semen hominis, sed non cohaerebunt unum cum altero, quemadmodum ferrum non commiscetur cum argilla” (Dan. ii. 43);
per `ferrum” significatur Verum fidei, ut dictum est; sed cum non Verum fidei est, sed Fides absque vero, tunc est “ferrum mixtum cum argilla luti,” quae non cohaerent: per “semen hominis,” cum quo se illa commiscebunt, significatur Verum Verbi: hic status est Ecclesiae hodie. Quid postea futurum sit, describitur ibi paucis, vers. 45; sed pluribus, cap. vii. 13-18, 27.
@1 13 pro “14”$
Dixit tunc Praeses Moronus, “Ite in pace.”
Secutae acclamationes; inter alias haec (dixerunt) cardinalis e Lotharingia et Patres:-
(Card.) “Omnes ita credimus, omnes id ipsum sentimus, omnes consentientes et amplectentes subscribimus; haec est fides beati Petri et Apostolorum; haec est fides Patrum; haec est fides Orthodoxorum.
(Respons.) “(Fiat,) fiat. Amen, Amen.”
(Card) “Anathema cunctis haereticis.”
(Respons.) “Anathema, Anathema.”
Decreta illius Concilii sunt quae supra in principio hujus operis in summa adducta sunt, in quibus tamen vix unum verum est. Haec allata sunt, ut sciatur, quod Reformati caecam fidem, hoc est, fidem separatam ab intellectu retinuerint ex Religioso illo; et qui posthac retinent illam non possint illustrari in Divinis Veris a Domino. Quamdiu intellectus captivatur sub obedientia fidei, seu intellectus removetur a videndis veris Ecclesiae, fit theologia non nisi quam res memoriae; et res solius memoriae dissipatur sicut omnis res dissoluta a suo judicio, et perit ex suo obscuro Inde est, quod sint
“Duces caeci caecorum; et quando caecus caecum ducit, ambo in foveam cadunt” (Matth. xv. 14);
et sunt caeci, quia non ingrediuntur per januam, sed aliunde; Jesus enim dicit,
“Ego sum Janua: per Me si quis introiverit, salvabitur, et ingredietur et egredietur, et pascuum inveniet,” (Joh. x. 9);
“pascuum invenire” est doceri, illustrari et nutriri in Divinis veris. Omnes qui non intrant per Januam, hoc est, per Dominum, vocantur fures et latrones;” at qui intrant per Januam, hoc est, per Dominum, vocantur “pastores ovium,” in eodem capite (x. vers. 1, 2); ergo adi, amice, Dominum, et fuge mala ut peccata, et rejice solam fidem, et tunc aperietur intellectus tuus, et videbis mirabilia, et afficieris illis.
“O afflicta, ecce Ego disponam cum stibio Lapides tuos, Fundamenta tua ponam in Sapphiris, et portas tuas in Lapides Carbunculi; omnes filii tui docti a Jehovah” (liv. 11, 12 (, 13)
per “afflictam” intelligitur Ecclesia a Domino apud gentes instauranda. Apud eundem:
“Sic dixit Dominus Jehovih, Ego fundabo in Zione Lapidem, Lapidem probationis, angulum pretii fundationis fundatae; ponam judicium in regulam, et justitiam in perpendiculum” (xxviii. 16, 17).
Quoniam omne verum doctrinae ex Verbo fundabitur super agnitione Domini, ideo Dominus vocatur
“Lapis Israelis” (Genes. xlix. 24);
Tum “Lapis Anguli quem reprobaverunt architecti” (Matth, xxi. 42; Marc, xii 10, 11; Luc. xx. 17, 18);
quod “lapis Anguli” sit lapis fundamentorum, constat ex Jerem. li. 26. Dominus etiam in Verbo multis in locis vocatur “Petra;” quare Ipse Se intelligit per “Petram,” cum dixit,
“Super hac Petra aedificabo Ecclesiam Meam” (Matth. xvi. 18, 19);
et quoque cum dixit,
“Qui audit verba Mea et facit ea, comparatur viro prudenti, qui aedificat domum et ponit fundamentum super Petra” (Luc. vi. 47, 48; Matth. vii. 24, 25);
per “Petram” significatur Dominus quoad Divinum Verum Verbi. Quod omnia Ecclesiae et Doctrinae ejus se referant ad haec duo, quod immediate adeundus sit Dominus, et quod vivendum sit secundum praecepta Decalogi fugiendo mala ut peccata, et quod sic omnia doctrinae se referant ad amorem in Deum et ad amorem erga proximum, videbitur in Doctrina Novae Hierosolymae de Charitate, ubi haec in suo ordine exponentur.
@1 911 pro “811”$
@2 914 pro “814”$
@3 43-45 pro “43, 44, 45, 46″$
“Ego sum Janua; per Me si quis introiverit, salvabitur” (x. 9);
et quod agnitio et cognitio Ipsius sit Ipsa margarita, intelligitur per haec Domini verba apud Matthaeum:
“Simile est Regnum Caelorum homini negotiatori quaerenti pulchras Margaritas, qui cum invenisset unam pretiosam Margaritam, abiit et vendidit omnia quae habuit, et emit eam” (xiii. 45, 46);
“una pretiosa margarita” est agnitio et cognitio Domini.
@1 omne pro “omnia”$
“Vocabis salutem muros tuos, et portas tuas laudem; non erit tibi amplius sol in lucem interdiu, et in splendorem luna non lucebit tibi; sed erit tibi Jehovah in lucem aeternitatis, e Deus tuus in decus tuum: non occidet amplius Sol tuus, et Luna tua non colligetur, quia Jehovah erit ibi in Lucem aeternitatis; populus tuus omnes justi” (lx. 18-21);
per “solem et lunam” quae non amplius lucebunt, intelliguntur amor sui et propria intelligentia; et per “solem et lunam” quae non amplius occident, intelliguntur amor a Domino in Dominum, ac intelligentia tum fides ab Ipso; et per quod “Jehovah erit in lucem aeternitatis” significatur simile quod hic, quod “Gloria Dei illustrabit, et lucerna ejus Agnus.” Quod “sol” significet amorem in Dominum, et in opposito sensu amorem sui, videatur supra (n. 53, 414); et quod “luna” significet intelligentiam a Domino et fidem ab Ipso (n. 332, 413, 414); inde “luna” in opposito sensu significat propriam intelligentiam et fidem a se. Quoniam per “solem” in opposito sensu significatur amor sui, et per “lunam” propria intelligentia et fides a se, ideo
Abominatio fuit adorare ad solem, lunam et stellas (ut constare potest apud Jerem. viii. 1, 2: apud Ezech. viii. 15, 16; apud Zeph. i. 5);
Et quod illi lapidarentur (Deutr. xvii. 2, 3(, 5)).
“Dabo Legem Meam in medio eorum, et super cor illorum scribam illam; neque docebunt quis amplius socium suum aut quis fratrem suum, dicendo, Cognoscite Jehovam; omnes enim cognoscet Me a minimo eorum usque ad maximum eorum” (xxxi. 33, 34).
@1 justi pro “juste”$
“Incurvabunt se Illi omnes Reges, et omnes Gentes servient illi” (Psalm. lxxii. 11);
“Suges lac Gentium, et ubera Regum suges” (Esaj. lx. 16);
“Servire facient eos Gentes multae, et Reges magni” (Jerem. xxv. 14);
“Dominus ad dextram tuam percussit in die irae Reges, judicavit inter Gentes” (Psalm. cx.{1} 5, 6).
(Praeter alibi.)
@1 cx. pro “xc.”$
Jesus dixit, “Me oportet operari opera Dei, quousque dies est; venit Nox quando nemo poterit Operari” (ix. 4{1});
et apud Lucam:
“In illa Nocte erunt duo super lecto uno; unus acceptabitur alter deseretur” (xvii. 34);
agitur ibi de ultimo tempore Ecclesiae, quando non erit nisi falsum fidei; per “lectum” significatur doctrina (n. 137).
@1 4 pro “14”$
“Ego expandam super Hierosolymam pacem, sicut torrentem Gloriam Gentium ” (lxvi. 12).
Dicitur verum Ecclesiae et bonum Religionis, quia aliud est Ecclesia et aliud Religio. Ecclesia dicitur Ecclesia ex doctrina, et Religio dicitur Religio ex vita secundum doctrinam. Omne doctrinae vocatur verum, et quoque bonum ejus est verum, quia modo docet illud; at omne vitae secundum illa quae docet doctrina, vocatur bonum; etiam facere vera doctrinae est bonum. Ita distinguitur Ecclesia et Religio. Sed usque ubi doctrina est et non vita, ibi non dici potest Ecclesia nec Religio; quia doctrina spectat vitam ut unum secum, prorsus sicut verum et bonum, sicut fides et charitas, sapientia et amor, et sicut intellectus et voluntas; quare ubi doctrina est et non vita, non est Ecclesia.
“Excidimus foedus cum Morte, et cum Inferno fecimus visionem; posuimus Mendacium fiduciam, et in Falsitate latuimus” (Esaj. xxviii. 15);
“Vir socio suo illudunt, et veritatem non loquuntur, et docuerunt linguam suam loqui Mendacium” (Jerem. ix. 4 (B.A. 5));
“Populus rebellionis ille{2} filii Mendaces, non volunt audire legem Jehovae” (Esaj. xxx. 9);
“Ecce Ego contra prophetantes somnia Mendacii; narrant ea ut seducant populum Meum per Mendacia sua” (Jerem. xxiii. 32); “Divinatores vident Mendacium, et somnia vanitatis loquuntur” (Sach. x. 2):
“Viderunt vanitatem et divinationem Mendacii; propterea quod loquimini vanitatem et videtis Mendacium, ideo ecce Ego contra vos; ut sit manus Mea contra prophetas loquentes Mendacium” (Ezech. xii. 6-9{3} cap. xxi. 34{4} (B. A. 29));
“Vae urbi sanguinum, tota Mendacio et rapina plena” (Nah. iii. 1);
“In prophetis Hierosolymae vidi obfirmationem horrendam, adulterando et eundo in Mendacio” (Jer xxiii. 14);
“Propheta usque ad sacerdotem, quivis facit Mendacium” (Jerem. viii. 10);
In Israele “fecerunt Mendacium” (Hosch. vii. 1);
“Vos ex patre Diabolo estis; ille homicida fuit ab initio, quia non veritas in illo; quando loquitur Mendacium, ex propriis loquitur, quia Mendacium loquens est, et pater ejus” (Joh. viii. 44);
hic etiam per “mendacium” intelligitur falsum.
@1 728 pro “708”$
@2 ille pro “illi”$
@3 6-9 pro “16, 17, 18, 19″$
@4 34 pro “24”$
Quando in Explicatione capitis vigesimi eram, et meditabar de “Dracone,” “Bestia,” et “Pseudopropheta,” apparuit mihi quidam, et quaesivit, “Quid meditaris.” Dixi, quod “de Pseudopropheta.”
Tunc ille dixit, “Deducam te ad locum, ubi illi sunt qui per “Pseudoprophetam” intelliguntur.” Dixit, quod iidem sint qui (cap. xiii.) intelliguntur per “Bestiam ex Terra, quae habebat duo cornua similia Agno, et locuta est sicut Draco.”
Secutus sum illum, et ecce vidi turbam, in cujus medio erant antistites, qui docuerunt quod nihil aliud salvet hominem, quam Fides; et quod Opera sint bona, sed non ad salutem: et quod usque docenda sint ex Verbo, ut laici, imprimis simplices, strictius in vinculis obedientiae erga magistratus teneantur, ac sicut ex religione, ita interius, adigantur ad charitatem moralem exercendam.
Et tunc unus ex illis me videns dixit, “Vis videre nostrum Fanum, in quo est Imago repraesentativa nostrae Fidei.”
Accessi et vidi; et ecce erat magnificum, et in medio ejus imago Mulieris, indutae veste coccinea, ac tenentis in dextra nummum aureum, et in sinistra catenam ex unionibus; sed erant et Fanum et Imago, inducta per phantasias: possunt enim spiritus infernales per phantasias repraesentare magnifica, occludendo interiora mentis, et aperiendo solum exteriora ejus. Sed cum animadverti quod tales praestigiae essent, oravi ad Dominum, et subito aperta sunt interiora mentis meae; et tunc vidi loco magnifici Fani domum rimosam a tecto usque ad imum, in qua nihil cohaesit, et vidi loco Mulieris in domo illa pendens simulacrum, cujus caput erat simile draconi, corpus sicut pardi, et pedes sicut ursi, ita sicut describitur” Bestia e Mari” Apoc. cap. xiii.): et loco soli erat palus in qua multitudo ranarum; et dictum est mihi, quod sub palude esset Lapis magnus caesus, sub quo jaceret Verbum bene reconditum.
His visis, dixi ad Praestigiatorem, “Est hoc Vestrum Fanum;” et dixit, quod sit.
At subito tunc etiam aperiebatur illi visus interior, et vidit similia quae ego. Quibus visis clamavit clamore magno, “Quid hoc, et unde hoc.”
Et dixi, quod sit e luce e Caelo, quae detegit quale cujusvis formae,” et hic quale vestrae fidei separatae a charitate spirituali.”
Et illico venit ventus orientalis, ac sustulit omne quod ibi erat, et quoque exsiccabat paludem, et sic nudabat Lapidem, sub quo jacuit Verbum. Et post haec spiravit calor sicut vernalis e Caelo, et ecce tunc in eodem loco visum est Tabernaculum quoad formam externam simplex.
Et dicebant angeli qui apud me erant, “Ecce Tabernaculum Abrahami, quale id fuit quando tres angeli ad illum venerunt et annuntiarunt de Isaco nascituro. Hoc apparet coram oculis simplex, sed usque fit secundum influxum lucis e Caelo magnificum plus et plus.”
Et datum est illis aperire Caelum in quo angeli spirituales, qui in sapientia sunt, erant; et tunc ex luce inde influente, apparebat Tabernaculum illud, sicut Templum simile Hierosolymitano; quod cum introspexi, vidi Lapidem fundi, sub quo Verbum fuerat repositum, circum obsitum lapidibus pretiosis, e quibus sicut fulgur emicuit in parietes super quibus erant formae Cheruborum, et pulchre Variegavit illos coloribus.
Haec admiratus sum; (et) dixerunt angeli, “Videbis adhuc mirabilius.” Et datum est illis aperire Caelum tertium, in quo angeli caelestes, qui in amore sunt, erant; et tunc ex luce inde influente, totum illud Templum evanuit, et loco ejus visus est Dominus Solus, stans super Lapide fundi, qui erat Verbum, in simili effigie in qua visus est Johanni (Apoc. cap. i.): at quia sanctitas tunc implevit interiora mentis Angelorum, ex qua illis fuit nisus procidendi super facies, subito claudebatur a Domino via lucis e Caelo tertio, et aperiebatur via lucis e Caelo secundo, ex quo rediit aspectus prior Templi, et quoque Tabernaculi, sed in Templo.
Ex his illustratum est, quid intelligitur per haec in hoc capite:
“Ecce Tabernaculum Dei cum hominibus, et habitabit cum illis (vers. 3) (n. 882);
et per haec:
“Templum non vidi” in Nova Hierosolyma, “quia Dominus Deus Omnipotens Templum ejus et Agnus (vers. 22) (n. 918).
CAPUT XXII
ET ostendit mihi purum fluvium aquae vitae, splendidum tanquam crystallum, exeuntem e Throno Dei et Agni.
2. In medio plateae ejus et fluvii hinc et hinc Arbor vitae faciens fructus duodecim, juxta mensem quemvis reddens fructum Suum, et folia arboris in medicinam gentium.
3. Et ullum devotum non erit ibi; et Thronus Dei et Agni in illa erit, et servi Ipsius ministrabunt Ipsi.
4. Et videbunt Faciem Ipsius, et Nomen Ipsius in frontibus illorum.
5. Et nox non erit ibi, et non opus habent lucerna et luce soliS, quia Dominus Deus illustrat illos; et regnabunt in saecula saeculorum.
6. Et dixit mihi, Haec verba fida et Vera. Et Dominus Deus sanctorum Prophetarum misit Angelum Suum ad monstrandum servis Suis quae Oportet fieri cito.
7. Et venio cito; beatus Servans verba prophetiae Libri hujus.
8. Et ego Johannes videns haec et audiens; et cum audivi et vidi, procidi adorare ante pedes Angeli, qui monstrabat mihi haec. 9. Et dicit mihi, Vide ne; conservus tuus enim Sum, et fratrum tuorum Prophetarum, et servantium verba Libri hujus; Deum adora.
10. Et dicit mihi, Ne obsignes verba prophetiae Libri hujus, quia tempus prope est.
11. Injustus fiat adhuc, et sordidus sordescat adhuc, et justus justificetur adhuc, et sanctus sanctificetur adhuc.
12. Et ecce venio cito, et merces Mea cum Me, reddens unicuique sicut Opus ejus erit.
13. Ego sum Alpha et Omega, Principium et Finis, Primus et Ultimus.
14. Beati facientes mandata Ipsius, ut Sit potestas illorum in Arbore vitae, et portis ingrediantur in Urbem.
15. Foris Vero canes, et incantatores, et scortatores, et homicidae, et idololatrae, et Omnis amans et faciens mendacium.
16. Ego Jesus misi Angelum Meum testari vobis haec in
Ecclesiis; Ego sum Radix et Genus Davidis, Stella splendida et matutina.
17. Et Spiritus et Sponsa dicunt, Veni; et audiens dicat Veni, et sitiens veniat, et volens accipiat aquam vitae gratis.
18. Contestor enim Omni audienti verba prophetiae Libri hujus, Si quis addiderit ad haec, addet, Deus super illum plagas scriptas in Libro hoc.
19. Et si quis abstulerit e verbis Libri prophetiae hujus auferet Deus partem ejus e Libro vitae, et ex Urbe sancta, et scriptis in Libro hoc.
20. Dicit Testans haec, Etiam venio cito; amen. Etiam veni, Domine Jesu.
21. GRATIA DOMINI NOSTRI JESU CHRISTI CUM OMNIBUS VOBIS, AMEN.
SENSUS SPIRITUALIS.
CONTENTUM TOTIUS CAPITIS.
DESCRIBITUR ADHUC ILLA ECCLESIA QUOAD INTELLIGENTIAM DIVINIS VERIS A DOMINO (vers. 1-5):
QUOD APOCALYPSIS MANIFESTATA SIT A DOMINO, ET QUOD SUO TEMPORE REVELANDA (vers. 6-10);
DE ADVENTU DOMINI ET CONJUNCTIONE IPSIUS CUM ILLIS QUI CREDUNT IN IPSUM ET VIVUNT SECUNDUM PRAECEPTA IPSIUS (vers. 11-17);
QUOD QUAE REVELATA SUNT, OMNINO CUSTODIENDA SINT (vers. 18, 19);
DESPONSATIO (vers. 17, 20, 21).
CONTENTA SINGULORUM VERSUUM.
1. “Et ostendit mihi purum fluvium aquae vitae, splendidum tanquam crystallum, exeuntem e Throno Dei et Agni,” significat Apocalypsin nunc quoad Sensum spiritualem apertam explicatam,{1} ubi Divina Vera in copia a Domino revelata sunt, pro illis qui in Nova Ipsius Ecclesia, quae est Nova Hierosolyma, erunt (n. 932).
@1 apertam et explicatam pro “apertum et explicatum”$
2. “In medio plateae et fluvii hinc et hinc Arbor vitae faciens fructus duodecim,” significat quod in intimis veritatum doctrinae et inde vitae in Nova Ecclesia sit Dominus in Divino Suo Amore, a Quo omnia bona quae homo ibi facit apparenter sicut ex se, profluunt (n. 933, 934); “juxta mensem quemvis reddens fructum suum,” significat quod Dominus producat bona apud hominem secundum omnem statum veri apud illum (n. 935); “et folia arboris in medicinam gentium,” significat vera rationalia inde, per quae illi qui in malis et inde falsis sunt, perducuntur ad cogitandum sane et ad vivendum decenter (n.936).
3. “Et ullum devotum non erit ibi, et Thronus Dei et Agni in illa erit, et servi Ipsius ministrabunt Ipsi,” significat quod in Ecclesia, quae Nova Hierosolyma, non aliqui separati a Domino erunt, quia Ipse Dominus ibi regnabit, et illi qui in veris per Verbum ab Ipso sunt, et faciunt mandata Ipsius, cum Ipso erunt, quia conjuncti (n. 937).
4. “Et videbunt Faciem Ipsius, et nomen Ipsius in frontibus illorum,” significat quod convertent se ad Dominum et Dominus Se ad illos, quia conjuncti per amorem (n. 938, 939).
5. Et nox non erit ibi, et non opus habent lucerna et luce solis, quia Dominus (Deus) illustrat illos,” significat quod in Nova Hierosolyma non erit aliquod falsum fidei, et quod homines in cognitionibus de Deo ibi non erunt ex lumine naturali quod est ex propria intelligentia, et ex gloria oriunda ex fastu, sed erant in luce spirituali ex Verbo a Solo Domino (n. 940); “et regnabunt in saecula saeculorum,” significat quod erunt in Regno Domini, et in conjunctione cum Ipso in aeternum (n. 941).
6. Et dixit mihi, Haec verba fida et vera,” significat quod haec pro certo sciant, quia Ipse Dominus id testatus dixit (n. 942); – et Dominus Deus sanctorum Prophetarum misit Angelum Suum ad monstrandum servis Suis quae oportet fieri cito, “significat quod Dominus, ex Quo est Verbum utriusque Foederis, per Caelum revelaverit illis, qui in veris ex Ipso sunt, illa quae certe futura sunt (n. 943).
7. “Ecce venio cito; beatus servans verba prophetiae (Libri) hujus,” significat quod Dominus certe venturus sit, et daturus vitam aeternam illis qui custodiunt et faciunt vera seu praecepta doctrinae hujus Libri nunc a Domino aperti (n. 944).
8. “Et ego Johannes videns haec et audiens; et cum audivi et vidi, procidi adorare ante pedes Angeli, qui monstrabat mihi haec,” significat quod Johannes opinatus sit, quod Angelus qui a Domino missus est ad illum, ut in statu spiritus teneretur, eas et Deus Qui revelavit illa, cum tamen non ita erat; angelus enim solum monstrabat quod Dominus manifestavit (n. 945).
9. “Et dicit mihi, Vide ne; conservus enim tuus sum, et fratrum tuorum Prophetarum, et servantium verba Libri hujus; Deum adora,” significat quod Angeli Caeli non adorandi et invocandi sint, quia nihil Divinum est illis, sed quod associati sint hominibus, sicut fratres fratribus, illis qui in doctrina Novae Hierosolymae sunt, et faciunt praecepta ejus, et quod Solus Dominus in consociatione cum illis adorandus sit (n. 946).
10. “Et dicit{1} mihi, Ne obsignes verba prophetiae (Libri) hujus, quia tempus prope est,” significat quod Apocalypsis non occlusa erit, sed aperienda, et quod hoc necessum sit in fine Ecclesiae, ut alicui salventur (n. 947).
@1 dicit pro “dixit”$
11. “Injustus injustus fiat adhuc, et sordidus sordescat adhuc, et justus{1} justificetur adhuc, et sanctus sanctificetur adhuc,” significat statum omnium n particulari post mortem, et ante ejus judicium, et in communi ante Ultimum Judicium: quod illis qui in malis sunt auferentur bona, et qui in falsis auferentur vera; ac vicissim quod illis qui in bonis sunt auferentur mala, et qui in veris auferentur falsa (n. 948).
@1 justus pro “injustus”$
12. “Et ecce venio cito, et merces Mea cum Me, reddens unicuique sicut opus ejus erit,” significat quod Dominus certe venturus sit, et quod Ipse sit Caelum et felicitas vitae aeternae, cuique. secundum fidem in Ipsum et vitam secundum praecepta Ipsius (n. 949).
13. Ego sum Alpha et Omega. Principium et Finis, Primus et Ultimus,” significat quia Dominus est Deus Caeli et Terrae, et ab Ipso omnia in Caelis et in Terris facta sunt, et per Divinam Ipsius Providentiam reguntur, et secundum illam fiunt (n. 950).
14. “Beati facientes mandata Ipsius, ut sit potestas illorum in Arbore vitae, et portis ingrediantur in Urbem,” significat quod felicitas aeterna sit illis qui vivunt secundum praecepta Domini, propter finem ut sint in Domino et Dominus in illis per amorem, et in Nova Ipsius Ecclesia per cognitiones de Ipso (n. 951).
15. “Foris vero canes, et incantatores, et scortatores, et homicidae, et idololatrae, et omnis amans et faciens mendacium,” significat quod non aliquis in Novam Hierosolymam recipiatur, qui nihili facit praecepta Decalogi, et non fugit aliqua mala ibi nominata ut peccata, et ideo vivit in illis (n. 952).
16. “Ego Jesus misi Angelum Meum testari vobis haec in Ecclesiis,” significat testificationem a Domino coram toto Christiano orbe, quod verum sit quod Solus Dominus manifestaverit illa quae in hoc Libro descripta sunt, ut et quae nunc aperta sunt (n. 953); “Ego sum Radix et Genus Davidis, Stella splendida et matutina,” significat quod sit Ipse Dominus, qui natus est in Mundo, et tunc fuit Lux, et qui venturus cum nova Luce, quae coram Nova ipsius Ecclesia, quae est Sancta Hierosolyma, oritura est (n. 954).
17. “Et Spiritus et Sponsa dicunt, Veni” significat quod Caelum et Ecclesia Adventum Domini desiderent (n. 955); “et audiens dicat Veni, et sitiens veniat, ac volens accipiat aquam vitae gratis,” significat qui scit aliquid de Adventu Domini, et de Novo Caelo et de Nova Ecclesia, ita de Regno Domini, oret ut veniat; et quod qui desiderat vera, oret ut Dominus cum luce veniat; et qui amat vera, tunc accepturus sit illa a Domino absque sua opera (n. 956).
18. “Contestor enim omni audienti verba prophetiae Libri hujus, si quis addiderit ad haec, addet Deus super illum plagas scriptas in Libro hoc,” significat quod qui legunt et sciunt vera doctrinae hujus Libri nunc a Domino aperti, et usque agnoscunt alium Deum quam Dominum, et aliam fidem quam in Ipsum, addendo aliquid per quod duo illa destruant, non possint aliter quam perire ex falsis et malis, quae per plagas in hoc Libro descriptas significantur (n. 957).
19. “Et si quis abstulerit e verbis Libri prophetiae hujus, auferet Deus partem ejus e Libro vitae, et ex Urbe sancta, et scriptis in Libro hoc,” significat quod qui legunt et sciunt vera doctrinae hujus Libri nunc a Domino aperti, et usque agnoscunt alium Deum quam Dominum, et aliam fidem quam in Ipsum, auferendo aliquid per quod illa duo destruant, non possint aliquid sapere et appropriare sibi ex Verbo, nec recipi in Novam Hierosolymam, neque habere sortem cum illis qui (in) Regno Domini sunt (n.958, 959).
20. “Dicit{1} Testans haec, Etiam venio cito(; amen). Etiam veni, Domine Jesu,” significat Dominum, Qui revelavit Apocalypsin, et nunc aperuit illam, testificantem hoc Evangelium, quod in Divino Humano Suo, quod suscipit in mundo et glorificavit, veniat ut Sponsus et Maritus, et quod Ecclesia Ipsum desideret ut Sponsa et Uxor (n. 960).
@1 Dicit pro “Dixit”$
(Vers. 1.) “Et ostendit mihi purum fluvium aquae vitae, splendidum tanquam crystallum, exeuntem e Throno Dei et Agni,” significat Apocalypsin nunc quoad Sensum spiritualem apertam et explicatam, ubi Divina Vera in copia a Domino revelata sunt pro illis qui in Nova Ipsius Ecclesia, quae est Nova Hierosolyma, erunt. – Per “purum fluvium aquae vitae splendidum tanquam crystallum” significatur Divinum Verum Verbi in copia translucens ex Sensu spirituali ejus, qui est in luce Caeli; quod per “fluvium” significetur Divinum Verum in copia(, videatur supra) (n. 409); causa est, quia per “aquas,” ex quibus fluvius, significantur vera (n. 50, 685, 719), et per “aquas vitae” vera illa ex Domino per Verbum (ut sequitur); ac per “splendidum sicut crystallum” significantur vera haec translucentia ex Sensu spirituali, qui est in luce Caeli (n. 897{1}): per quod visus sit fluvius ille exire “ex Throno Dei et Agni” significatur quod e Caelo a Domino; per “Thronum” enim significatur Dominus quoad judicium et quoad regimen et quoad Caelum; quoad judicium, n. 229, 845, 865; quoad regimen, n. 694, 808 fin.; et quoad Caelum, n. 14, 221, 222; hic itaque e Caelo a Domino: per “Deum et Agnum” significatur hic, ut saepius supra, Dominus quoad Ipsum Divinum a Quo et quoad Divinum Humanum. Quod per “fluvium aquae vitae” hunc in specie intelligantur Divina Vera; in copia hic nunc in Apocalypsi a Domino revelata, “patet a versibus 6, 7, 9, 10, 14, 16-19, hujus capitis, ubi de Libro hujus prophetiae agitur, et quod servanda sint quae ibi scripta sunt; quae non servari potuerunt, antequam per Sensum spiritualem revelata sunt quae inibi continentur, quia prius non intellecta fuerunt: et quoque Apocalypsis est Verbum, simile Verbo prophetico Veteris Testamenti; et in Apocalypsi nunc detecta sunt mala et falsa Ecclesiae quae fugienda et aversanda sunt, ac bona et vera Ecclesiae quae facienda, imprimis de Domino et de vita aeterna ab Ipso; quae quidem docentur apud Prophetas, sed non ita manifeste ut apud Evangelistas et in Apocalypsi; ac Divina Vera de Domino, quod sit Deus Caeli et Terrae, quae tunc procedunt ab Ipso, et recipiuntur ab illis qui in Nova Hierosolyma erunt, de quibus agitur in Apocalypsi, sunt quae in specie intelliguntur per “purum fluvium”. aquae vitae splendidum tanquam crystallum, exeuntem e Throno Dei et Agni,” ut quoque constare potest ex his:
Jesus dixit “Quisquis credit in Me, sicut dixit Scriptura, Flumina e Ventre ejus fluent Aquae viventis” (Joh. vii. 38);
Jesus dixit “Qui biberit ex aqua, quam Ego dabo ei, non sitiet in aeternum; sed aqua quam dabo ei fiet in illo Fons aquae salientis in vitam aeternam” (Joh. iv. 14);
“Ego sitienti dabo ex Aqua vitae gratis” (Apoc. xxi. 6; cap. xxii. 17);
“Et Agnus Qui in medio Throni pascet eos, et deducet ad Vivos Fontes aquarum” (Apoc. vii. 17);
“In die illo exibunt Aquae vivae ex Hierosolyma; Jehovah erit in Regem unum super totam terram; in die illo erit Jehovah unus, et Nomen Ipsius unum” (Sach. xiv. 8, 9);
per “aquas vivas” seu “vitae” significantur ibi Divina Vera a Domino.
@1 897 pro “879”$
“Qui facit praecepta Mea, ille amat Me, et ad illum veniam, et mansionem apud illum faciam” (Joh. xiv. 21-24).
Dicitur in intimis veritatum doctrinae et inde vitae in Nova Ecclesia, quia in spiritualibus ab intimo sunt omnia et procedunt omnia, sicut ab igne et luce in centro in peripherias; aut sicut a Sole, qui etiam est in centro, calor et lux in universum; ita fit in minimis ut in maximis: quia intimum omnis veri significatur, ideo dicitur “in medio plateae et fluvii,” et non ab utraque parte fluvii, tametsi hoc intelligitur. Quod a Domino, dum est in intimo, sint et procedant omnia bona amoris et charitatis, patet ab Ipsius Domini verbis apud Johannem:
Jesus dixit,” Quemadmodum palmes non potest fructum ferre a se ipso, nisi manserit in vite, ita neque vos nisi in Me manseritis: Ego sum Vitis, vos palmites: qui manet in Me et Ego in illo, hic fert fructum multum, quia sine Me non potestis facere quicquam (xv. 4-6).
“Securis ad radicem arboris jacet; omnis Arbor non faciens Fructum bonum exscindetur, et in ignem conjicietur” (Matth. iii. 10; cap. vii. 16-20);
“Aut facite Arborem bonam et Fructum bonum, aut facite Arborem putrem et Fructum putrem; ex Fructu cognoscitur Arbor” (Matth. xii. 33; Luc. vi. 43, 44);
“Omnis palmes non ferens Fructum auferetur; omnis autem Fructum ferens putabitur ut plus Fructus ferat; qui manet in Me et Ego in illo, hic fert Fructum multum” Joh. xv. 2-8);
“Facite Fructus dignos paenitentia” (Matth. iii. 8); “Qui in terram bonam seminatus est, hic est qui Verbum audit et attendit et Fructum fert” (Matth. xiii. 23);
Jesus dixit discipulis “Ego elegi vos ut Fructum feratis, et fructus vester maneat” (Joh. xv. 16);
“Ficum habebat aliquis in Vinea sua plantatam; venit Fructum quaerens in ea, sed non invenit; dicit ad vinitorem, Exscinde eam; quid terram infrugiferam reddet” (Luc. xiii. 6-9{1});
Homo paterfamilias locavit Vineam suam agricolis, ut acciperet Fructus ejus; sed occiderunt servos ad illos missos, et tandem Filium; “quare Vineam locabit aliis, qui reddent Illi Fructus in temporibus suis. Ita auferetur vobis Regnum Dei, et dabitur Genti facienti Fructus ejus (Matth. xxi. 33-35, 38, 39, 41, 43{2}).
(Praeter multis aliis in locis.)
@1 6-9 pro “6 ad 20″$
@2 33-35, 38, 39, 41, 43 pro “34, 40, 41, 43″$
“Benedicta a Jehovah terra Josephi de pretiosis proventuum Solis, et de pretiosis producti Mensium ” (Deutr. xxxiii. (13,) 14);
Fiet de Mense in Mensem, et de Sabbatho in Sabbathum, veniet omnis caro ad incurvandum se coram Jehovah” (Esaj. lxvi. 23{1}).
Propter significationem “mensis,” quae est Lunae, fiebant
Sacrificia in principiis cujusvis Mensis seu Novilunii (Num. xxix. 6; Esaj. i. 14);
Et quoque tunc canebant buccinis (Num x. 10; Psalm. lxxxi. 4 (B.A. 3);
Et mandatum est ut observarent Mensem Abib, quo celebrabant Pascha (Exod. xii. 2: Deutr. xvi. 1).
Per “menses” significantur status veri, et in opposito sensu status falsi apud hominem, etiam supra
(In Apocalypsi cap. ix. 5, 10, 15; cap, xi. 2; cap. xiii. 5).
Simile quod hic, per “mensem” significatur apud Ezech. xlvii. 12.
@1 23 pro “24”$
Ecce aquae exeuntes desub limine Domus ex quibus fluvius, “super cujus ripa Arbor cibi multa valde hinc et hinc, cujus non decidit Folium neque consumitur, in menses renascitur, unde fructus ejus est in cibum, et Folium ejus in Medicinam” (xlvii. 1, 7, 12);
ibi etiam de Nova Ecclesia. Quod per “folia” significentur vera rationalia, est quia per “Arborem” significatur homo (n. 89, 400), et tunc per omnia Arboris significantur concordantia apud hominem, ut per ramos, folia, flores, fructus, et semina; per “ramos” significantur vera sensualia et naturalia hominis, per “folia” vera rationalia ejus, per “flores” vera primitiva spiritualia in rationali, per “fructus” bona amoris et charitatis, et per “semina” significantur ultima et prima hominis. Quod per “folia” significentur vera rationalia, patet clare a visis in mundo spirituali; apparent enim ibi etiam arbores cum foliis et fructibus, sunt ibi horti et paradisi ex illis: apud eos qui in bonis amoris et simul in veris sapientiae sunt, apparent arbores fructiferae luxuriantes foliis pulchris; at apud illos qui in veris alicujus sapientiae sunt, et ex ratione loquuntur, et non in bonis amoris, apparent arbores plenae foliis sed absque fructibus; at apud quos non sunt bona nec vera sapientiae, non apparent arbores, nisi denudatae foliis quales tempore hyemis in mundo; homo non rationalis nec aliud est quam talis arbor. Vera rationalia sunt quae proxime recipiunt vera spiritualia est enim rationale hominis primum receptaculum veritatum spiritualium, nam in rationali hominis est perceptio veri in aliqua forma, quam ipse homo non videt cogitatione, sicut illa quae sub rationali sunt in cogitatione inferiore, quae se conjungit cum visu externo, Per “folia” etiam significantur vera rationalia
Gen. iii. 7; cap. viii. 11; Esaj. xxxiv. 4; Jerem. viii. 13; cap. xvii. 8; Ezech. xlvii. 12; Dan. iv. 9, 11 (B. A. 12, 14): Psalm. i. 3; Levit xxvi. 36; Matth. xxi. 19{1}; cap. xxiv. 32; Marc. xiii. 28.
Sed significant secundum species arborum; folia oleae et vitis significant vera rationalia ex luce caelesti et spirituali; folia ficus vera rationalia ex luce naturali; et folia abietis, populi, quercus, pini, rationalia ex luce sensuali. Horum folia dant terrorem in mundo spirituali, dum forti vento agitantur; haec sunt quae intelliguntur Levit. xxvi.{2} 36; Hiob xiii. 25. Illorum autem folia non ita.
@1 19 pro “20”$
@2 xxvi. pro “xvi.”$
Qui habet praecepta Mea et facit illa, ille est qui amat Me; et amabo illum, et mansionem apud illum faciam” (Joh. xiv. 21-24).
Sed quomodo hoc fit, etiam dicetur: – Dominus amat unumquemvis, et vult conjungi illis; sed non potest conjungi quamdiu homo in jucundo mali est, prout in jucundo odendi et vindicandi, in jucundo adulterandi et scortandi, in jucundo depraedandi seu furandi sub aliqua specie, in jucundo blasphemandi et mentiendi, inque concupiscentiis amoris sui et mundi; omnis enim qui in illis est, in consortio est cum diabolis qui in Inferno sunt. Dominus quidem amat illos etiam ibi, sed non potest conjungi illis, nisi removeantur jucunda malorum istorum; et ea non possunt removeri a Domino, nisi homo exploret se, ut sciat sua mala, agnoscat et confiteatur illa coram Domino, ac velit desistere ab illis, et sic paenitentiam agere. Hoc faciet homo sicut a se, quia non sentit quod faciat aliquid a Domino; et hoc datum est homini, quia conjunctio, ut sit conjunctio, erit reciproca hominis cum Domino, et Domini cum homine. Quantum itaque sic removentur mala cum illorum jucundis, tantum intrat amor Domini, qui, ut dictum, est universalis erga omnes, et tunc abducitur homo ab Inferno, ac inducitur in Caelum. Hoc faciet homo in mundo; nam qualis homo est in mundo quoad spiritum, talis manet in aeternum, cum sola differentia, quod status ejus fiat perfectior, si bene vixit, quia tunc non est circumvelatus materiali corpore, sed vivit spiritualis in spirituali corpore.
“Quid Mihi multitudo sacrificiorum; quando veneritis ad videndum Facies Jehovae” (Esaj. i. 11, 12);
“Dixit, cor meum, Quaerite Facies Meas; Facies Tuas, Jehovah, quaero” (Psalm. xxvii. 8):
“Jubilabimus Petrae salutis nostrae{1}; veniemus ante Facies Ipsius in confessione” (Psalm. xcv. 1. 2);
“Sitit anima mea Deum vivum, quando venero ut videar Faciebus Dei; adhuc confitebor Ipsi, salutes Facies Ipsius” (Psalm. xlii. 3, 6 (B.A. 2, 5));
“Non videbuntur Facies Meae vacue” (Exod. xxiii. 15);
“Venire ad deprecandum Facies Jehovae” (Sach. viii. 21, 22; Malach. i. 9);
“Illumina Facies Tuas super servum Tuum” (Psalm. xxxi. 17 (B.A. 16));
“Quis ostendit nobis bonum: tolle super nos Lucem Facierum Tuarum, Jehovah” (Psalm. iv. 7 (B.A. 6));
“Jehovah, in Luce Facierum Tuarum ambulabunt” (Psalm. lxxxix. 16 (B.A. 15)):
“Deus, lucere fac Faciet Tuas{2} ut servemur” (Psalm. lxxx. 4, 8, 20 (B.A. 3, 7, 9));
“Deus misereatur nostri, et benedicat nobis, illuminet Facies Suas nobis” (Psalm. lxvii. 2 (B.A. 1));
“Benedicat tibi Jehovah, et custodiat te, illuminet Jehovah Facies Suas super te et misereatur tui, tollat Jehovah Facies Suas super te, et det tibi pacem” (Num. vi.{3} 24-26):
“Occultas eos{4} in abdito Facierum Tuarum” (Psalm. xxxi. 21 (B.A. 20));
“Posuisti occultum nostrum in lucem Facierum Tuarum” (Psalm. x 8);
Locutus Jehovah ad Mosem, “Facies Meae ibunt; dixit Moses, Si non Facies Tuae eant, ne descendere facias nos ex hinc” (Exod. xxxiii. 14, 15):
Panes super mensa in Tabernaculo dicti fuerunt “Panes Facierum” (Exod. xxv.{5} 30; Num, iv. 7).
Saepius etiam dicitur, quod “Jehovah occultaverit,” tum quod “averterit facies;” ut in his:
“Propter malitiam eorum occultavi Facies Meas ab illis” (Jer. xxxiii. 5{6}; Ezech. vii. 22);
“Peccata vestra absconderunt Facies Dei a vobis” (Esaj. lix. 2);
“Facies Jehovae non addet respicere illos” (Thren. iv. 16):
“Jehovah occultabit Facies Suas ab illis, quemadmodum mala reddiderunt opera sua” (Mich. iii. 4);
“Abscondisti Facies Tuas” (Psalm. xxx. 8 (B.A. 7); Psalm. xliv. 25, (B.A. 24); Psalm. civ. 29);
“Deseram illos, et occultabo Facies Meas ab illis, occultando occultabo Facies Meas propter omne malum quod fecerunt” (Deutr. xxxi. 17, 18).
(Praeter alibi ut Esaj. viii. 17; Ezech. xxxix. 23, 28, 29; Psalm. xiii. 2 (B.A. 1): Psalm. xxii. 25 (B.A. 24); Psalm. (xxvii.) 8, 9; Psalm. lxix. 18{7} (B.A. 17); Psalm. lxxxviii. 15 (B.A. 14); Psalm. cii. 3 (B.A. 2); Psalm. cxliii. 7; Deutr. xxxii. 20.)
in opposito sensu per “facies Jehovae” significatur ira et aversio, ex causa quia homo malus avertit se a Domino; et cum ille se avertit, apparet ei sicut Dominus avertat Se et irascatur, ut constat ex his locis:
“Posui Facies Meas contra urbem hanc in malum” (Jerem.{8} xxi. 10; cap. xliv. 11);
“Dabo Facies Meas contra Virum illum, et devastabo illum” (Ezech. xiv. 7, 8);
“Dabo Facies Meas contra illos; et ignis comedet eos, cum posuero Facies Meas contra illos” (Ezech. xv. 7);
“Qui comederit ullum sanguinem, dabo Facies Meas contra animam illam” (Levit. xvii. 10);
“Ab increpatione Facierum Tuarum perierunt” (Psalm. lxxx. 17 (B.A. 16));
“Facies Jehovae contra facientes malum” Psalm. xxxiv. 17 (B.A. 16)); “Mitto Angelum coram te; caveto tibi a Faciebus Ejus, quia non sustinet praevaricationem vestram” (Exod. xxiii. 20, 21); “Dispergantur inimici Tui, et fugiant osores Tui a coram Faciebus Tuis” (Num. x.{9} 35);
“Vidi Sedentem super Throno, a Cujus Facie fugit Caelum et Terra” (Apoc. xx. 11).
Quod nemo possit videre Dominum, qualis in Se est, ut supra dictum est, patet ex his:
Dixit Jehovah ad Mosen “Non potes videre Facies Meas, quia non videbit Me homo et Vivet” (Exod. xxxiii. 18-23).
Quod tamen visus sit, et vixerint, quia per Angelum, patet ex
Genes. xxxii. 31 (B.A. 30); Judic. xiii. 22, 23{10}; et alibi.
@1 nostrae pro “meae”$
@2 Tuas pro “suas”$
@3 vi. pro “xxvi.”$
@4 eos pro “nos”$
@5 xxv. pro “xx.”$
@6 5 pro “1”$
@7 18 pro “19”$
@8 Jerem. pro “Esaj.”$
@9 x. pro “ix.”$
@10 23 pro “29”$
“Portae ejus non claudentur interdiu, non enim nox erit ibi” (vers. 25);
per quae significatur quod in Novam Hierosolymam jugiter recipiantur qui in veris ex bono amoris a Domino sunt, quia non ibi est falsum fidei (n. 922): per “non opus habent lucerna et luce solis, quia Dominus Deus illustrat illos” simile significatur quod supra, cap. xxi., ubi haec:
“Urbs non opus habet sole et luna, ut luceant in ea, quia gloria Dei illustravit eam, et Lucerna ejus Agnus” (vers. 23);
per quae significatur quod homines illius Ecclesiae non erunt in amore sui et in propria intelligentia, et inde in lumine solo naturali, sed ex Divino vero Verbi a solo Domino in luce spirituali (n. 919): sed pro “luna” ibi, hic dicitur “lucerna;” et pro “sole” ibi, hic dicitur “lux solis:” ac per “lunam” sicut per “lucernam” significatur lumen naturale ex propria intelligentia, et per “lucem solis” significatur lumen naturale ex gloria oriunda ex fastu. Sed paucis explicabitur quid lumen naturale ex gloria oriunda ex fastu. Datur lumen naturale ex gloria oriunda ex fastu, et quoque ex non fastu; lumen ex gloria oriunda ex fastu est illis qui in amore sui sunt, et inde in malis omnis generis; quae si non faciunt ex timore jacturae famae, et quoque si damnant quia contra moralitatem et contra bonum publicum, usque illa non reputant ut peccata; hi in lumine naturali sunt ex gloria oriunda ex fastu, nam amor sui in voluntate fit fastus in intellectu, et hic fastus ex illo amore elevare potest intellectum usque in lucem Caeli: hoc datum est homini, ut sit homo, ac ut possit reformari. Vidi et audivi plures summe diabolos, qui intellexerunt arcana sapientiae angelicae cum audiverunt et legerunt illa, sicut ipsi angeli; sed actutum cum redierunt ad amorem suum et inde fastum suum, non modo nihil de illis intellexerunt, sed etiam viderunt contraria ex luce confirmationis falsi apud se. At lumen naturale ex gloria a non fastu, est apud illos qui in jucundo usuum ex genuino amore erga proximum sunt: illorum lumen naturale est quoque lumen rationale in quo intus est lux spiritualis a Domino; gloria apud illos est ex splendore lucis influentis ex Caelo ubi omnia splendida et harmonica sunt, omnes enim usus in Caelo splendent; ex his amoenitas in cogitationum ideis apud illos percipitur ut gloria; intrat per voluntatem et ejus bona in intellectum et ejus vera, et in his sistitur.
@1 5 pro “8”$
@2 65 pro “66”$
@1 aperti pro “saperti”$
“Spiritus sustulit me, et reduxit me in Chaldaeam ad captivitatem in Visione Dei; ita ascendit super me visio, quam vidi” ((Ezech.) xi. 1, 24);
Dicit quod sustulerit illum Spiritus, et audiverit post se terrae motum, et alia (cap. iii. 12, 14);
Tum, quod sustulerit eum Spiritus inter Terram et Caelum, et abduxerit in Hierosolymam in Visionibus Dei, et viderit abominationes (cap. viii. 3, seq.):
quare similiter in visione Dei seu spiritu,
Vidit quatuor Animalia, quae erant Cherubi (cap. i: et cap. x.);
Tum novum Templum et novam Terram, et Angelum metientem illa (de quibus, cap. xl.-xlviii.);
quod tunc fuerit “in visionibus Dei,” dicit cap. xl. 2; et quod sustulerit illum Spiritus, cap. xliii. 5. Simile factum est cum Sacharia,
In quo tunc Angelus fuit, cum vidit Virum equitantem inter myrtos (Sach. i. 8, seq.);
Cum vidit quatuor Cornua, et dein Virum in cujus manu funiculus mensurae (cap. ii. 1, 5, seq. (B.A. i. 18; ii. 10)).
Cum vidit Joschuam Sacerdotem magnum (cap. iii. I, seq.);
Cum vidit Candelabrum et duas Oleas (cap. iv. 1, seq.);
Cum vidit Volumen volans et Epham (cap. v. 1, 6);
Et cum vidit quatuor Currus exeuntes inter duos montes, et Equos (cap, vi. 1, seq.).
In simili statu fuit Daniel,
Cum vidit quatuor Bestias ascendentes e mari (Dan. vii.{1} 1, seq.);
Et cum vidit pugnas Arietis et Hirci (cap. viii, 1, seq.);
quod viderit illa “in visionibus,” legitur cap. vii. 1, 2, 7, 13;
cap. viii. 2; cap. x. 1, 7, 8;
Et quod Angelus Gabriel ei visus sit in Visione, et locutus cum illo (cap. ix. 21).
Simile factum est cum Johanne, cum vidit illa quae descripsit; ut cum vidit Filium Hominis in medio septem Candelabrorum; Tabernaculum, Templum, Arcam, Altare in Caelo; Draconem et ejus pugnam cum Michaele, Bestias, Mulierem sedentem super Bestia Coccinea; Novum Caelum et Novam Terram, ac Sanctam Hierosolymam cum ejus Muro, Portis et Fundamentis, et plura. Haec a Domino revelata sunt, sed per Angelum monstrata.
@1 vii. pro “vi.”$
“Et procidi ante pedes Angeli adorare illum; et dixit mihi, Vide ne; conservus tuus sum, et fratrum tuorum habentium testimonium Jesu; Deum adora” (vers. 10);
per quae quod talia significentur, videatur supra (n. 818); cum differentia, quod nunc dicatur “conservus fratrum tuorum Prophetarum, et servantium verba Libri hujus;” et per “fratres Prophetas” significantur qui in doctrina Novae Hierosolymae sunt, et per “servantes verba Libri hujus” significantur qui custodiunt et faciunt praecepta illius doctrinae, quae nunc, a Domino manifestata sunt (videatur supra, n. 944).
@1 dicit pro “dixit”$
“Habenti omni dabitur ut abundet; ab eo autem qui non habet, etiam quod habet auferetur” (Matth. xiii. 12; cap. xxv, 29; Marc. iv. 25; Luc. viii. 18; cap. xix. 26).
Ita fit omnibus post mortem ante judicium super illos; etiam factum est in communi cum illis qui die Ultimi Judicii vel perierunt vel salvati sunt; nam antequam hoc factum est, non potuit Ultimum Judicium fieri, ex causa quia quamdiu mali retinuerunt bona et vera conjuncti fuerunt cum angelis ultimi Caeli quoad externa, et tamen separandi erant; et hoc est quod praedictum est a Domino (Matth. xiii. 24-30 et 38-40, quae explicata videantur supra, n. 324, 329, 343, 346, 398). Ex his videri potest, quid in Sensu spirituali significatur per “injustus injustus fiat adhuc, et sordidus sordescat adhuc, et justus justificetur adhuc, et sanctus sanctificetur adhuc.” Similia significantur per haec apud Danielem:
“Abi Daniel, quia occlusa et obsignata verba usque ad tempus finis: purgabuntur et mundabuntur multi, impie agent, nec intelligent ulli impii, intelligentes tamen intelligent” (xii. 9, 10).
sunt et Dominus in illis in omni potestate sint, adeo ut quicquid volunt, possint, Ipse Dominus dicit apud Johannem:
“Qui manet in Me et Ego in illo, hic fert fructum multum, quia sine Me non potestis facere quicquam: si manseritis in Me, et verba Mea in vobis, quicquid volueritis, petatis, etiam fiet vobis” (xv. 5, 7);
(Similiter de potestate, Matth. vii. 7; Marc. xi. 24; Luc. xi. 9, 10;)
imo apud Matthaeum:
“Jesus dixit, Si haberetis fidem, si monti huic dixeritis, Tollere, projice te in mare, fiet; imo, omnia quae petieritis credentes accipietis” (xxi. 21, 22);
per haec describitur potestas illorum qui in Domino sunt; hi non aliquid volunt, et sic non aliquid petunt, nisi a Domino; et quicquid volunt et petunt a Domino, hoc fit; nam dicit Dominus, “Sine Me non potestis facere quicquam; manete in Me et Ego in vobis;” talis potestas est angelis in Caelo, ut modo velint, obtineant; sed usque non volunt quicquam quam quod usui est, et hoc volunt sicut a se, sed usque a Domino.
“Speculatores ejus caeci omnes sunt Canes muti, spectantes, cubantes, amantes dormitare, Canes obfirmati anima, non sciunt satietatem” (Esaj. lvi. 10, 11);
“Tumultuantur sicut Canes, et circumeunt in urbe, vagantur ad comedendum, si non satiantur, ita pernoctant” (Psalm. lix. 7, 15 (, 16) (B. A. 6, 14, 15));
per “canes” intelliguntur vilissimi homines,
Hiob xxx. 1; 1 Sam, xxiv. 15 (B. A. 14); 2 Sam. ix. 8; 2 Reg. viii. 13;
et quoque immundi; quare dicitur apud Mosen:
“Non inferes mercedem scorti et pretium Canis in Domum Jehovae quoad votivum quodcunque, quia abominatio Jehovae Dei tui ambo” (Deutr xxiii. 19 (B. A. 18)).
953. (Vers. 16.) “Ego Jesus misi Angelum Meum testari vobis haec in Ecclesiis,” significat testificationem a Domino coram toto Christiano Orbe, quod verum sit quod Solus Dominus manifestaverit illa quae in hoc Libro descripta sunt, ut et quae nunc aperta sunt. -Quod Dominus Se hic nominet “Jesum,” est, ut omnes in Orbe Christiano sciant quod Ipse Dominus, Qui fuit in mundo, illa quae in hoc Libro descripta sunt, ut et quae nunc aperta sunt, manifestaverit; per “mittere Angelum testari” significatur testificatio a Domino quod verum sit; Angelus quidem id testatus est, verum non a se sed a Domino, quod patet clare (in vers. 20 sequente) ab his, “Dicit Testans haec, Etiam venio cito;” quod sit testificatio quod verum sit, est quia “testari” dicitur de veritate, quoniam veritas testatur ex se, et Dominus est Veritas (n. 6, 16, 490). “Testari” non modo significat testificari quod verum sit quod Dominus manifestaverit Johanni illa quae in hoc Libro descripta sunt, sed etiam quod nunc manifestaverit quid omnia et singula ibi significant; hoc intelligitur proprie per “testari,” nam dicitur quod “testetur haec in Ecclesiis,” hoc est, quod vera sint quae in visis et descriptis a Johanne continentur; “testari” enim dicitur de veritate, ut dictum est: per “vobis haec in Ecclesiis” significatur coram toto Orbe Christiano, quia ibi sunt Ecclesiae, quae hic intelliguntur.
954. “Ego sum Radix et Genus Davidis, Stella splendida et matutina,” significat quod sit Ipse Ille Dominus Qui natus est in nundo, et tunc fuit Lux, et Qui venturus cum nova Luce, quae oram Nova Ipsius Ecclesia, quae est Sancta Hierosolyma, oritura est. -“Ego sum Radix et Genus Davidis” significat quod Ipse Ille Dominus sit, Qui natus est in mundo, ita Dominus in Divino Humano Suo; ex hoc vocatur
“Radix et Genus Davidis,” et quoque “Germen Davidis” (Jerem. xxiii. (5); cap. xxxiii. 15);
tum
“Virga ex trunco Jischaji,” et “Surculus ex radicibus ejus” (Esaj. xi. 1, 2):
“Stella splendida et mututina” significat quod tunc fuerit Lux, et quod venturus sit cum nova Luce, quae coram Nova Ipsius Ecclesia, quae est Sancta Hierosolyma, oritura est: vocatur “Stella splendida” ex luce cum qua venit in mundum: quare etiam vocatur “Stella” et quoque “Lux;”
“Stella,” Num. xxiv. 17;
Et “Lux,” Joh. i. 4-12; cap. iii. 19, 21; cap. ix. 5: cap. xii. 35, 36, 46; Matth. iv. 16; Luc. ii. 30-32; Esaj. ix. 1 (B. A. 2); cap. xlix. 6;
et vocatur “Stella mututina” ex Luce quae ab Ipso coram nova Ecclesia, quae est Nova Hierosolyma, oritura est; per “Stellam” enim significatur Lux ab Ipso, quae in sua essentia est Sapientia et Intelligentia, et per “matutinum” seu “mane” significatur Adventus Ipsius, et tunc nova Ecclesia (videatur supra, n. 151).
955. (Vers. 17.) “Et Spiritus et Sponsa dicunt Veni,” significat quod Caelum et Ecclesia Adventum Domini desiderent. -Per “Spiritum” significatur Caelum, per “Sponsam” Ecclesia, et per “dicere Veni” significatur desiderare Adventum Domini; quod nova Ecclesia, quae est Sancta Hierosolyma, per “Sponsam” intelligatur, constat ex cap. xxi. 2, 9, 10 (videatur n. 881, 895); et quod per “Spiritum” intelligatur Caelum, est quia intelliguntur spiritus angelici, ex quibus novum Caelum (de quibus supra, cap. xiv. 1-7; cap. xix. 1-9; cap. xx. 4, 5). Per Ecclesiam, quae hic vocatur “Sponsa,” non intelligitur Ecclesia ex illis qui in falsis fidei sunt, sed Ecclesia ex illis qui in veris fidei, hi enim desiderant lucem, proinde Adventum Domini, ut supra (n. 954).
“Veniat Regnum Tuum, fiat Voluntas Tua, sicut in Caelo etiam in Terra” (n.839):
“Regnum” Domini est Ecclesia quae unum facit cum Caelo; quare nunc dicitur, “Audiens dicat Veni, et sitiens veniat.” Quod “sitire” significet desiderare vera constat ex his:
“Effundam aquas super Sitientem, effundam spiritum Meum super semen tuum” (Esaj. xliv. 3);
“Omnis Sitiens ite ad aquas: emite sine argento vinum et lac” (Esaj. lv. 1);
“Jesus clamavit, dicens, Si quis Sitiverit, venito ad Me et bibito; quisquis credit in Me, flumina e ventre ejus fluent aquae viventis” (Joh. vii. 37, 38);
“Sitit anima mea ad Deum vivum” (Psalm. xlii. 3 (B. A. 2));
“Deus, Deus meus Tu; Sitit anima mea Tibi, lassus sine aquis” (Psalm. lxiii. 2 (B. A. 1));
“Beati qui Sitiunt justitiam” (Matth. v. 6);
“Ego Sitienti dabo ex fonte aquae vitae gratis” (Apoc. xxi. 6);
per quae significatur quod Dominus illis qui desiderant vera ex aliquo usu spirituali, daturus sit ex Se per Verbum omnia
quae usui illi conducunt. Quod per “sitim” et “sitire” etiam significetur ex defectu veri perire, constat ex his:
“Exulabit populus Meus ob non agnitionem, multitudo ejus sicca Siti” (Esaj. v. 13);
“Stultus stultitiam loquitur, et cor ejus facit iniquitatem, et (ad evacuandum) animam (esurientis, et) potum Sitientis deficere facit” (Esaj. xxxii. 6);
“Pauperes et egeni aquam quaerentes, sed non; lingua eorum Siti deficit; Ego Jehovah exaudiam eos” (Esaj. xli. 17); “Contendite cum matre vestra, ne exuam eam nudam, et occidam eam per Sitim” (Hosch. ii. (2,) 3);
“mater” ibi est Ecclesia.
“Ecce dies venturi, quibus immittam famem in terram; non famem ad panem neque Sitim ad aquas, sed ad audiendum verba Jehovae in die illo deficient virgines pulchrae et juvenes Siti” (Amos viii. 11, 13).
At non defectum veri habere significatur per “non sitire,” in his: “Jesus dixit, Qui bibit ex aqua quam Ego dabo, non Sitiet in aeternum” (Joh. iv. 13-15);
“Jesus dixit, Qui credit in Me, non Sitiet unquam” (Joh. vi. 35);
“Redemit Jehovah Jacobum; tunc non Sitient, aquas e Petra effluere faciet illis” (Esaj. xlviii. 20, 21).
957. (Vers. 18.) “Contestor enim omni audienti verba prophetiae Libri hujus, Si quis addiderit ad haec, addet Deus super illum plagas scriptas in Libro hoc,” significat quod qui legunt et sciunt vera doctrinae hujus Libri nunc a Domino aperti, et usque agnoscunt alium Deum quam Dominum, et aliam fidem quam in Ipsum, addendo aliquid per quod duo illa destruant, non possint aliter quam perire ex falsis et malis, qua per plagas in hoc Libro descriptas significantur. -Per “audire verba prophetiae Libri hujus” significatur legere et scire vera doctrinae hujus Libri nunc a Domino aperti, videatur supra (n. 944); per “addere ad haec” significatur addendo aliquid per quod destruant illa vera, ut sequitur; per “plagas scriptas in Libro hoc” significantur falsa et mala, quae per plagas in hoc Libro descriptas significantur (de quibus in cap. xv. et xvi.); quod “plagae” significent falsa et mala, quae sunt illis qui adorant Draconis Bestiam et Pseudoprophetam, videatur n. 456, 657, 673, 676, 677, 683, 690, 691, 699, 708, 718; Draconis Bestia et Pseudopropheta sunt qui solam Fidem absque bonis Operibus salvificam faciunt. Sunt duo in hoc Libro prophetico, ad quae omnia ejus se referunt; primum est quod non alius Deus agnoscendus sit quam Dominus, et alterum quod non alia fides agnoscenda sit quam in Dominum; qui haec scit, et usque addit aliquid ex intentione quod destruit illa, non potest aliter quam in falsis et malis esse et ex illis perire, quoniam non ex alio Deo quam ex Domino, nec per aliam fidem quam in Dominum, datur bonum quod est amoris, et verum quod est fidei, et inde felicitas vitae aeternae, ut Ipse Dominus apud Evangelistas multis in locis docet (videatur supra, n. 553). Quod hoc significetur, et non quod Deus additurus plagas (cap. xv. et xvi. descriptas) super illum qui addit aliquid ad verba prophetiae Libri hujus, quisque potest ex suo judicio videre; id enim potest innocens facere, et quoque possunt multi ex fine bono, ut et ex ignorantia quid significatur; Apocalypsis enim fuit huc usque sicut Liber occlusus seu mysticus; quare quisque videre potest, quod intelligatur, quod non aliquid addendum sit nec auferendum, quod vera doctrinae in hoc Libro a Domino nunc aperto destruit, quae vera se ad illa duo referunt; quare etiam haec verba in serie sequuntur post haec: Jesus misit Angelum Suum “testari vobis haec in Ecclesiis; Ego sum Radix et Genus Davidis, Stella splendida et matutina; et Spiritus et Sponsa dicunt, Veni; et audiens dicat Veni; et sitiens veniat; ac volens accipiet aquam vitae gratis” (vers. 16, 17); per quae significatur, quod Dominus in Divino Humano Suo venturus sit, et daturus vitam aeternam illis qui Ipsum agnoscunt; quare etiam in serie sequuntur haec, “Dicit Testans haec, Etiam venio cito; amen. Etiam veni Domine Jesu” (vers. 20); ex quibus patet, quod non alia intelligantur. Etiam “addere” est vox prophetica significans destruere (ut Psalm. cxx. 3{1}; et alibi). Ex his nunc videri potest, quid per illa quae in hoc versu, et quae in sequente sunt, significatur.
@1 3 pro “2”$
958. (Vers. 19.) “Et si quis abstulerit e verbis Libri prophetiae hujus, auferet Deus partem ejus e Libro vitae, et ex Urbe sancta, et scriptus in Libro hoc,” significat quod qui legunt et sciunt vera doctrinae hujus Libri nunc a Domino aperti, et usque agnoscunt alium Deum quam Dominum, et aliam fidem quam in Ipsum, auferendo aliquid per quod illa duo destruant, non possint aliquid sapere et appropriare sibi ex Verbo, nec recipi in Nova Hierosolyma, neque habere sortem cum illis qui in Regno Domini sunt. -Per haec similia significantur quae supra, solum quod hic dicatur de illis qui auferunt, et ibi de illis qui addunt, proinde de illis qui vel addendo vel auferendo duo illa Vera destruunt; per “auferre partem e Libro vitae” significatur quod non possint aliquid sapere seu appropriare sibi ex Verbo; “Liber vitae” est Verbum et quoque Dominus quoad Verbum (n. 256, 469, 874, 925); causa est quia Dominus est Verbum; Verbum enim de Solo Ipso agit, ut in duabus Doctrinis Novae Hierosolymae, una de Domino, et altera de Scriptura Sacra, plene ostensum est; quare qui non Dominum immediate adeunt, non possunt videre aliquod verum ex Verbo: per “auferre partem ex Urbe sancta” significatur ex Nova Ecclesia, quae est sancta Hierosolyma; in illam enim nemo recipitur qui non solum Dominum adit: per “auferre partem ex scriptis in Libro hoc” significatur non sortem habere cum illis qui in Regno Domini sunt, nam omnia quae in Libro hoc scripta sunt, spectant novum Caelum et novam Ecclesiam, quae faciunt Regnum Domini, ut finem; et finis est, ad quem omnia quae scribuntur in Libro se referunt.
959. Ut sciatur quod per haec non intelligatur qui “aufert ex verbis hujus Libri” sicut scriptus est in Sensu literae, sed qui aufert ex veris doctrinae quae sunt in Sensu spirituali ejus, dicam unde hoc est: Verbum, quod dictatum est a Domino, transivit Caelos Regni caelestis et Caelos Regni spiritualis Ipsius, et sic venit ad hominem per quem scriptum est; quare Verbum in sua prima origine est pure Divinum: hoc dum transivit Caelos Regni caelestis Domini fuit Divinum caeleste, et dum transivit Caelos Regni spiritualis Domini fuit Divinum spirituale, et cum venit ad hominem factum est Divinum naturale; inde est quod Sensus naturalis Verbi in se contineat Sensum spiritualem, et hic Sensum caelestem, et uterque Sensum pure Divinum, qui non alicui homini et ne quidem alicui angelo patet. Haec allata sunt, ut videri possit, quod per “non addetur nec auferetur” aliquid ex scriptis in Apocalypsi intelligatur in Caelo quod non aliquid ex veris Doctrinae de Domino et de Fide in Ipsum; hic enim sensus est, et de Vita secundum praecepta Ipsius, ex quo Sensus literae est, ut dictum est.
960. (Vers. 20.) “Dicit{1} Testans haec, Etiam venio cito; amen. Etiam veni, Domine Jesu,” significat Dominum, Qui revelavit Apocalypsin et nunc aperuit illam, testificantem hoc Evangelium, quod in Divino Humano Suo quod suscepit in mundo et glorificavit, veniat ut Sponsus et Maritus, et quod Ecclesia Ipsum desideret ut Sponsa et Uxor. -Supra dicit Dominus “Ego Jesus misi angelum Meum testari vobis haec in Ecclesiis” (vers. 16 hujus capitis); per quae quod significetur testificatio a Domino coram toto Christiano orbe quod verum sit quod solus Dominus manifestaverit illa quae in hoc Libro scripta sunt, et quae nunc aperta sunt, videatur supra (n. 953). Inde patet, quod per ” Dicit{2} Testans haec” intelligatur Dominus, Qui revelavit Apocalypsin et nunc aperuit illam, testificans. Quod sit testificans hoc Evangelium, est quia hic declarat Adventum Suum, Regnum Suum, et spirituale Conjugium Suum cum Ecclesia; dicit enim, “Etiam venio cito; amen. Etiam veni, Domine Jesu,” et per Evangelium significatur Adventus Domini ad Regnum Ipsius (videatur n. 478, 553, 626,{3} 664); quod hic ad Conjugium spirituale cum Ecclesia, est quia nova haec Ecclesia vocatur Sponsa et Uxor, et Dominus Sponsus et Maritus ejus (supra cap. xix. 7-9; cap. xxi.{4} 2, 9, 10; cap. xxii.{5} 17): et hic in fine Libri, loquitur Dominus et loquitur Ecclesia, sicut Sponsus et Sponsa; loquitur Dominus haec, “Etiam venio cito; amen,” et loquitur Ecclesia haec, “Etiam veni, Domine Jesu,” quae sunt verba Desponsationis ad Conjugium spirituale. Quod Dominus venturus sit in Divino Humano, quod suscepit in mundo et glorificavit, constat ex eo, quod Se nominet Jesum, et dicat quod sit “Radix et Genus Davidis” (vers. 16); et quod Ecclesia hic dicat, “Veni, Domine Jesu,” videatur supra (n. 953, 954).
@1 Dicit pro “Dixit”$
@2 Dicit pro “Dixit”$
@3 626 pro “625”$
@4 xxi. pro “xx.”$
@5 xxii. pro “xxi.”$
961. His adjiciam duo Memorabilia; PRIMUM hoc:-
Quondam experrectus e somno incidi in profundam meditationem de Deo; et cum suspexi, vidi supra me in Caelo lucem candidissimam in forma ovali; et cum fixi intuitum in luce illa, recedebat lux ad latera, et intrabat in peripherias: et tunc ecce patuit mihi Caelum, et vidi aliqua magnifica, et angelos stantes in forma circi a latere meridionali aperturae, et loquebantur inter se. Et quia accendebar desiderio audiendi quid loquebantur, ideo dabatur mihi primum audire sonum qui plenus erat amore caelesti, et postea loquelam quae plena erat sapientia ex illo amore Loquebantur inter se de Deo uno, de Conjunctione cum Ipso, et inde Salvatione; loquebantur ineffabilia, quorum pleraque non possunt cadere in voces alicujus linguae naturalis. Sed quia aliquoties fueram in consortio cum angelis in ipso Caelo, et tunc in simili loquela cum illis, quia in simili statu, ideo potui nunc intelligere illos, et ex sermone illorum desumere aliqua quae possunt expromi vocibus linguae naturalis rationaliter.
Dicebant quod Divinum Esse sit Unum, Idem, Ipsum, et Individuum; ita quoque Divina Essentia, quia Divinum Esse est Divina Essentia; ita quoque Deus, quia Divina Essentia, quae etiam est Divinum Esse, est Deus. Haec illustrabant per ideas spirituales; dicendo, quod Divinum Esse non possit cadere in plures, quorum unicuique sit Divinum Esse, et tamen illud esse Unum, Idem, Ipsum, et Individuum, cogitaret enim quisque et suo Esse et se et per se; si tunc etiam simul et alteris et per alteros unanimiter, forent plures Dii unanimi, et non Deus Unus. Nam unanimitas, quia est consensus plurium, et simul cujusvis ex se et per se, non concordat cum unitate Dei, sed cum pluralitate (non dixerunt Deorum, quia non potuerunt, Lux enim Caeli, et qua erat cogitatio illorum, et in qua procedebat sermo illorum, contra nitebatur).
Dicebant etiam quod cum vellent enuntiare Deos, ac quemlibet ut Personam per se, cadat conatus enuntiandi illico et se in Unum, imo in Unicum Deum. His addebant, quod Divinum Esse sit Divinum Esse in Se, non a Se; quia a Se ponit Esse in Se a Quo; ita ponit Deum a Deo, quod non datur. Quod a Deo est, hoc non vocatur Deus sed vocatur Divinum; quid enim est Deus a Deo, ita quid Deus a Deo natus ab aeterno, et quid Deus a Deo per Deum natum ab aeterno procedens, nisi voces quibus ne hilum lucis e Caelo inest? Aliter in Domino Jesu Christo; in Illo est Ipsum Divinum Esse a Quo, Cui in homine correspondet anima, est Divinum Humanum, Cui in homine correspondet corpus, et est Divinum procedens, Cui in homine correspondet activitas; hoc Trinum est unum, quia et Divino a Quo est Divinum Humanum, et inde et Divino a Quo per Divinum Humanum est Divinum procedens. Ideo etiam in unoquovis angelo et in unoquovis homine, quia sunt imagines, est anima, corpus et activitas, quae unum faciunt; quoniam et anima est corpus, et ex anima per corpus est activitas.
Porro dicebant quod Divinum Esse, quod in Se est Deus, sit Idem; non Idem simplex, sed Infinitum, hoc est, Idem ab aeterno in aeternum; est Idem ubivis, ac Idem apud unumquemvis et in unoquovis: sed quod omne varium et variabile sit in recipiente; status recipientis hoc facit.
Quod Divinum Esse, quod est Deus in Se, sit Ipsum, ita illustrabant: -“Deus est Ipsum, quia est Ipse Amor, Ipsa Sapientia, Ipsum Bonum, Ipsum Verum, Ipsa Vita; quae nisi forent Ipsum in Deo, illa non forent aliquid in Caelo et in mundo; quia non foret aliquod illorum relativum ad Ipsum. Omne quale sortitur suum quale ex eo, quod sit Ipsum ex quo est, et ad quod se refert ut sit tale. Hoc Ipsum, quod est Esse Divinum, non est in loco, sed apud illos et in illis qui sunt in loco, secundum receptionem”; quoniam de Amore et Sapientia, et de Bono et Vero, quae sunt Ipsum in Deo, imo Ipse Deus, non praedicari potest locus, seu progressio e loco in locum; sed absque loco, unde Omnipraesentia. Quare dicit Dominus, quod `Sit in medio illorum;’ tum `Ipse in illis et illi in Ipso.’ At quia non recipi ab ullo potest qualis in Se est, apparet qualis in Se est ut Sol supra Caelos angelicos, a quo procedens ut lux est Ipse quoad sapientiam, ac ut calor est Ipse quoad Amorem. Ipse non est Sol, sed Divinus Amor et Divina Sapientia exiens ab Ipso proxime, circum circa Ipsum, coram angelis apparent ut Sol. Ipse in Sole est Homo; est Dominus noster Jesus Christus, tam quoad Divinum a Quo quam quoad Divinum Humanum: quoniam Ipsum, quod est Ipse Amor et Ipsa Sapientia, fuit anima Ipsi a Patre, ita Divina Vita, quae est Vita in se. Aliter in unoquovis homine; in illo anima non est vita, sed recipiens vitae. Dominus etiam hoc docuit, dicendo
`Ego sum Via, Veritas, et Vita:’
et alibi,
`Quemadmodum Pater habet Vitam in Se Ipso, ita dedit etiam Filio Vitam habere in Se Ipso;
`Vita in Se Ipso’ est Deus.”
His addiderunt, quod qui in aliqua luce spirituali est, ex his possit percipere, quod Divinum Esse, quod etiam est Divina Essentia, quia est Unum, Idem, Ipsum, et inde Individuum, non possit dari in pluribus; et quod si diceretur dari, forent manifestae contradictiones in adjectis.
His auditis, perceperunt Angeli in cogitatione mea ideas communes Ecclesiae Christianae de Personarum Trinitate in Unitate et illarum Unitate in Trinitate de Deo; tum etiam de Nativitate Filii Dei ab aeterno: et tunc dixerunt, “Quid cogitas; cogitasne illa ex luce naturali, cum qua Lux nostra spiritualis non concordat; quare nisi removes illius cogitationis ideas, claudimus tibi Caelum et abimus.
“Sed tunc dixi illis, “Intrate quaeso penitius in cogitationem meam, et forte videbitis concordantiam.” Et fecerunt ita, et viderunt, quod per tres Personas intelligam tria Attributa Divina procedentia, quae sunt Creatio, Salvatio, et Reformatio, et quod illa Attributa sint Unius Dei; et quod per Nativitatem Filii Dei ab aeterno intelligam Nativitatem Ipsius ab aeterno praevisam et in tempore provisam: et tunc narravi, quod naturalis mea cogitatio de Personarum Trinitate et Unitate, et de Nativitate Filii Dei ab aeterno, fuerit mihi ex Doctrina fidei Ecclesiae, quae ab Athanasio nomen habet; et quod illa Doctrina sit justa et recta, modo pro Trinitate Personarum ibi intelligatur Trinitas Personae, quae unice datur in Domino Jesu Christo; et pro Nativitate Filii Dei intelligatur Nativitas Ipsius ab aeterno praevisa et in tempore provisa; quia quoad Humanum, quod in tempore suscepit, aperte vocatur Filius Dei.
Tunc dixerunt angeli, “Bene;” et rogaverunt ut ex ore illorum dicam, quod si quis non adit Ipsum Deum Caeli et Terrae, non possit in Caelum venire, quia Caelum est Caelum et Unico Illo Deo, et quod Ille Deus sit Jesus Christus, Qui est Jehovah Dominus ab aeterno Creator, in tempore Salvator, et in aeternum Reformator; ita Qui simul est Pater, Filius, et Spiritus Sanctus.
Post haec Lux caelestis prius visa super aperturam rediit, et successive se inde demisit, ac implevit interiora mentis meae, ac illustravit ideas meas naturales de Unitate et Trinitate Dei; et vidi tunc ideas de illis initio captas, quae fuerant mere naturales, separatas sicut separantur paleae a tritico et ventilabro agitato, et ablatus sicut vento in septentrionem Caeli, et disparatas.
Quoniam a Domino datum est mihi videre mirabilia quae in Caelis et sub Caelis sunt, et mandato me oportet memorare quod visum est. Visum est Palatium magnificum, et in ejus intimo templum; in medio hujus erat mensa et auro, super qua erat Verbum, cui adstabant bini angeli. Circum illam erant solia in triplici ordine: solia primi ordinis erant obtecta panno holoserico purpurei coloris, solia secundi ordinis panno holoserico caerulei coloris, et solia tertii ordinis panno albo.
Sub tecto alte super mensam apparuit aulaeum expansum, fulgens ex lapidibus pretiosis, ex quorum splendore effulsit sicut iris cum serenatur Caelum post pluviam. Subito tunc visi sunt totidem ex Clero sedentes super soliis, omnes induti veste ministerii sacerdotalis. Ad unum latus erat cimeliarchium, ubi stetit Angelus custos, et inibi in pulchro ordine jacebant vestes splendidae.
Erat Concilium convocatum a Domino; et audivi vocem e Caelo
dicentem, “Deliberate.”
Sed dicebant, “De quibus.”
Dictum est, “De Domino et de Spiritu Sancto.” At cum de illis cogitabant, non erant in illustratione; quare supplicabant; et tunc Lux descendit e Caelo, quae primum illuminabat occipitia illorum, et postea tempora, et demum facies illorum; et tunc inchoabant; ac ut mandatum est, primum de Domino.
Et Propositio et Ventilatio prima fuit, “Quis assumpsit Humanum in Maria Virgine.”
Et Angelus stans ad mensam super qua erat Verbum, legit coram illis haec apud Lucam:
Angelus dixit ad Mariam, “Ecce concipies in utero, et paries Filium; et vocabis nomen Ejus Jesum: Hic erit magnus, et Filius Altissimi vocabitur. Et Maria dixit ad Angelum, Quomodo fiet hoc, quoniam virum non cognosco. Et respondens Angelus dixit, Spiritus Sanctus veniet super te, et Virtus Altissimi obumbrabit te; unde quod nascitur ex te Sanctum, vocabitur Filius Dei” (cap. i. vers. 31, 32, 34, 35):
tum etiam quae apud Matthaeum cap. i. vers. 20-25, et quae ibi in versu 25, legit alte. Praeter haec legit plura ex Evangelistis, ubi Dominus quoad Humanum Suum vocatur “Filius Dei,” et ubi Ipse ex Humano Suo Jehovam vocat “Patrem” Suum; ut et ex Prophetis, ubi praedicitur quod Ipse Jehovah in mundum venturus esset, inter quae etiam haec duo, apud Esajam.
“Dicetur in die illo, Ecce Deus noster Hic, Quem exspectavimus ut liberet nos; Hic Jehovah Quem exspectavimus: exultemus et laetemur in Salute Ipsius” (xxv. 9).
“Vox clamantis in deserto, Parate viam Jehovae, complanate in solitudine semitam Deo nostro: revelabitur enim Gloria Jehovae, et videbunt omnis caro simul: ecce Dominus Jehovih in forti venit; sicut Pastor gregem Suum pascet” (cap. xl. 3, 5, 10, 11).
Et Angelus dixit, “Quoniam Ipse Jehovah in Mundum venit, et assumpsit Humanum, et per id salvavit et redemit homines, ideo Ipse apud Prophetas vocatur `Salvator’ et `Redemptor.’ “Et tunc coram illis legit haec sequentia:
“Tantummodo inter te Deus, et praeterea non Deus; profecto Tu Deus occultus, Deus Israelis salvator” (Esaj. xlv. 14, 15);
“Nonne Ego Jehovah, et non amplius Deus praeter Me; Deus justus et Salvator, non praeter Me” (Esaj. xlv. 21, 22);
“Ego Jehovah, et non praeter Me Salvator” (Esaj. xliii. 11);
`Ego Jehovah Deus tuus, et Deum praeter Me non agnosces, et Salvator non praeter Me” (Hosch. xiii. 4);
“Ut sciat omnis caro, quod Ego Jehovah Salvator tuus et Redemptor tuus” (Esaj. xlix. 26; cap. lx. 16);
“Quod ad Redemptorem nostrum, Jehovah Zebaoth Nomen Ipsius” (Esaj. xlvii. 4);
“Redemptor eorum fortis, Jehovah Zebaoth Nomen Ipsius” (Jerem. l. 34);
“Jehovah, Petra mea et Redemptor meus” (Psalm. xix. 15 (B. A. 14));
“Sic dixit Jehovah Redemptor tuus, Sanctus Israelis, Ego Jehovah Deus tuus” (Esaj. xlviii. 17; cap. xliii. 14; cap. xlix. 7; cap. liv. 8);
“Tu Jehovah Pater noster, Redemptor noster a saeculo Nomen Tuum” (Esaj. lxiii. 16);
“Sic dixit Jehovah Redemptor tuus, Ego Jehovah faciens omnia, et Solus a Me Ipso (Esaj. xliv. 24);
“Sic dixit Jehovah Rex Israelis, et Redemptor ejus Jehovah Zebaoth, Ego Primus et Ultimus, et praeter Me non Deus” (Esaj. xliv. 6);
“Jehovah Zebaoth Nomen Ipsius, et Redemptor tuus Sanctus Israelis, Deus totius terrae vocabitur” (Esaj liv. 5);
“Ecce dies venient, cum suscitabo Davidi Germen justum, Qui regnabit Rex: et hoc Nomen Ipsius Jehovah Justitia nostra” (Jerem. xxiii. 5. 6; cap. xxxiii. 15, 16);
“In die illo erit Jehovah in Regem super totam terram: in die illo erit Jehovah unus, et Nomen Ipsius unum” (Sach. xiv. (8,) 9).
Ex his et illis sedentes super soliis confirmati unanimiter dixerunt, quod Ipse Jehovah assumpserit Humanum ad salvandum et redimendum homines.
Sed tunc audita est vox ex Romano Catholicis, qui occultaverant se in angulo templi, dicens, “Quomodo potest Jehovah Pater Homo fieri; estne Creator universi.”
Et convertit se unus ex sedentibus super soliis secundi ordinis, et dixit, “Quis tunc.”
Et ille et angulo respondit, “Filius ab aeterno.”
Sed responsum tulit, “Estne Filius ab aeterno secundum vestram confessionem etiam Creator universi; et quid Filius aut Deus natus ab aeterno; et quomodo apud eundem: potest Divina Essentia, quae est Una et Individua, separari, ac aliquid Ejus descendere et suscipere Humanum, et non simul tota.
Altera Ventilatio de Domino erat, annon sic Deus Pater Ipse unum sunt, sicut anima et corpus unum sunt. Dixerunt, quod hoc consequens sit, quia a Patre est Anima.
Et tunc unus ex illis qui sedebant super soliis in tertio ordine, legebant et Symbolica Fide, quae Athanasiana vocatur, haec: “`Tametsi noster Dominus Jesus Christus Filius Dei est Deus et Homo, usque non sunt duo, sed est Unus Christus, imo est prorsus Unus, est Una Persona; quoniam sicut anima et corpus faciunt unum hominem, ita Deus et Homo est Unus Christus.'”
Dixit legens, quod haec Fides recepta sit in universo Christiano orbe etiam a Romano Catholicis. Et dixerunt tunc, “Quid pluribus opus est; sunt Deus Pater et Ipse Unum, sicut Anima et Corpus unum sunt.” Et dixerunt, “Quia ita est, videmus quod Humanum Domini sit Divinum, quia est Humanum Jehovae; tum quod Dominus quoad Divinum Humanum adeundus sit, et quod sic et non aliter adiri possit Divinum quod Pater vocatur.”
Hoc illorum conclusum confirmavit Angelus per plura adhuc ex Verbo, inter quae fuerunt haec; apud Esajam:
“Puer natus est nobis, et Filius datus est nobis, Cujus Nomen Mirabilis, Consiliarius, Deus, Heros, Pater aeternitatis, Princeps pacis” (ix. 5 (B. A. 6));
apud eundem:
“Tu Pater noster; Abraham non cognovit nos, et Israel non agnoscit nos; Tu Jehovah Pater noster, Redemptor noster a Saeculo Nomen Tuum” (lxiii. 16);
et apud Johannem:
“Jesus dixit, Qui credit in Me, credit in Ipsum Qui misit Me; et qui videt Me, videt Ipsum Qui misit(1) Me” (Joh. xii. 44, 45);
“Dixit Philippus ad Jesum, Monstra nobis Patrem; dicit illi Jesus, Qui vidit Me vidit Patrem; quomodo ergo tu dicis, Monstra nobis Patrem. Nonne credis quod Ego in Patre et Pater in Me; credite Mihi quod Ego in Patre et Pater in Me” (Joh. xiv. 8-11);
et demum hoc:
“Jesus dixit, Ego sum Via, Veritas et Vita; nemo venit ad Patrem nisi per Me” (Joh. xiv. 6).
His auditis dixerunt omnes uno ore et corde, quod Humanum Domini sit Divinum, et quod Hoc adeundum sit ut adeatur Pater; quoniam Jehovah Deus, Qui est Dominus ab aeterno, per Illud Se misit in mundum, et Se fecit visibilem oculis hominum, et sic accessibilem; pariter fecit Se visibilem et sic accessibilem in forma Humana coram antiquis, sed tunc per Angelum.
Post haec sequebatur Deliberatio de Spiritu Sancto. Et primum detecta est plurium idea de Deo Patre, Filio et Spiritu Sancto, quae erat sicut Deus Pater sederet in alto, et Filius ad dextram Ejus, et a Se emitterent Spiritum Sanctum ad illustrandum et docendum homines.
At tunc audita est vox e Caelo, dicens, “Non sustinemus illam cogitationis ideam; quis non scit quod Jehovah Deus sit Omnipraesens: qui hoc scit et agnoscit, etiam agnoscet quod Ipse illustret et doceat, et quod non sit Deus intermedius, distinctus ab Ipso, et minus a duobus, ut persona a persona; quare removeatur prior idea quae est vana, et recipiatur haec quae est justa, et videbitis hoc clare.”
Sed tunc iterum audita est vox ex Romano Catholicis, qui se in angulo templi occultaverant, dicens, “Quid tunc est `Spiritus Sanctus,’ Qui in Verbo nominatur apud Evangelistas et apud Paulum, a Quo tot docti e Clero, imprimis a nostro, se dicunt duci; quis hodie in Christiano orbe Spiritum Sanctum et Ejus operationem negat.”
Ad haec convertit se unus et illis qui super soliis secundi ordinis sedebant, et dixit, “Spiritus Sanctus est Divinum procedens a Jehovah Domino. Vos dicitis quod Spiritus Sanctus sit Persona per se et Deus per se; sed quid est Persona exiens et procedens a Persona, nisi operatio exiens et procedens. Non potest una persona et altera per alteram exire et procedere, sed operatio potest. Aut quid est Deus exiens et procedens a Deo nisi Divinum exiens et procedens. Non potest unus Deus ab altero per alterum exire et procedere, sed Divinum potest. Estne Divina Essentia Una et Individua: et quia Divina Essentia seu Divinum Esse est Deus, estne Deus Unus et Individuus.”
His auditis, sedentes super soliis unanimiter concluserunt quod Spiritus Sanctus non sit Persona per se, nec Deus per se, sed quod sit Sanctum Divinum exiens et procedens et Unico Deo Omnipraesente, Qui est Dominus.
Ad haec dixerunt Angeli stantes ad mensam auream, super qua erat Verbum, “Bene; non legitur ullibi in Veteri Foedere quod Prophetae locuti sint Verbum ex Spiritu Sancto, sed et Jehovah Domino; et ubi in Novo Foedere dicitur `Spiritus Sanctus,’ intelligitur Divinum procedens, quod est Divinum illustrans, docens, vivificans, reformans et regenerans.”
Post hoc successit altera ventilatio de Spiritu Sancto, quae erat, A Quo procedit Divinum, quod vocatur Spiritus Sanctus; num ex Divino quod Pater vocatur, vel ex Divino Humano quod Filius. Et cum hoc ventilabant, affulsit lux e Caelo, ex qua viderunt, quod Sanctum Divinum, quod intelligitur per Spiritum Sanctum, procedat ex Divino in Domino per Ipsius Humanum glorificatum, quod est Divinum Humanum, comparative sicut omne activum procedit et anima per corpus apud hominem.
Hoc Angelus stans ad mensam confirmavit ex Verbo per haec:
“Quem misit Pater, verba De loquitur: non ex mensura dedit Illi Spiritum; Pater amat Filium, et omnia dedit in manum Ipsius (Joh. iii. 34, 35);
“Exibit Virga de trunco Jischaji; quiescet super Ipso Spiritus Jehovae, Spiritus Sapientiae et Intelligentiae, Spiritus Consilii et Virtutis” (Esaj. xi. 1, 2);
Quod Spiritus Jehovae datus sit super Illum, et quod esset in Illo (Esaj. xlii. 1: cap. lix. 19, 20; cap. lxi. 1; Luc. iv. 18):
Quando venerit Spiritus Sanctus, Quem Ego missurus sum vobis a Patre” (Joh xv. 26);
“Ille Me glorificabit, quia ex Meo accipiet, et annuntiabit vobis: omnia quaecunque Pater habet Mea sunt; propter hoc dixi, quod ex Meo accepturus sit et annuntiaturus vobis” (Joh. xvi. 14, 15);
“Si abivero, mittam Paracletum ad vos” (Joh. xvi. 7);
Paracletus est Spiritus Sanctus (Joh. xiv. 26);
“Nondum erat Spiritus Sanctus, quia Jesus nondum glorificatus erat” (Joh. vii. 39):
Post glorificationem, “Jesus inspiravit, et dixit discipulis, Accipite Spiritum Sanctum” (Joh. xx. 22).
Quoniam Divina Operatio Domini et Divina Omnipraesentia Ipsius per “Spiritum Sanctum” intelligitur, ideo cum ad discipulos locutus est de Spiritu Sancto, Quem a Deo Patre missurus est, etiam dicit,
“Non relinquam vos orphanos; abeo et venio ad vos: et in die illo cognoscetis quod Ego in Patre Meo, et vos in Me et Ego in vobis” (Joh. xiv. 18, 20, 28).
Et mox antequam abivit a mundo, dixit,
“Ecce Ego vobiscum sum omnibus diebus usque ad Consummationem saeculi” (Matth. xxviii. 20).
His coram illis lectis, dixit Angelus, “Ex his et pluribus aliis et Verbo, patet quod Divinum quod vocatur Spiritus Sanctus procedat ex Divino in Domino per Divinum Humanum Ipsius.”
Ad haec sedentes super soliis, dixerunt, “Hoc est Divina Veritas.”
Demum factum est Decretum, hoc: -“Quod et deliberatis in hoc Concilio clare viderimus, et inde pro Sancta Veritate agnoscamus, quod in Domino nostro Jesu Christo sit Divina Trinitas, quae est, Divinum a Quo Quod vocatur Pater, Divinum Humanum Quod est Filius, et Divinum procedens Quod est Spiritus Sanctus: ita est Unus Deus in Ecclesia.”
Postquam haec in magnifico illo Concilio conclusa sunt, surrexerunt; et venit Angelus custos ex cimeliarchio, et apportabat cuivis ex illis qui super soliis consederunt vestes splendidas, hic et ibi intertextas filis aureis; et dixit, “Accipite vestes nuptiales.” Et deducti sunt in gloria in Novum Caelum Christianum, cum quo Ecclesia Domini in terris, quae est Nova Hierosolyma, conjuncta erit.
(Vers. 21.) “GRATIA DOMINI NOSTRI JESU CHRISTI CUM OMNIBUS VOBIS AMEN.”
English
Russian
Greek
Albanian
Amharic
Arabic
Armenian
Azerbaijani
Basque
Belarusian
Bengali
Bosnian
Bulgarian
Catalan
Cebuano
Chichewa
Chinese (Simplified)
Chinese (Traditional)
Corsican
Croatian
Czech
Danish
Dutch
Esperanto
Estonian
Filipino
Finnish
French
Frisian
Galician
Georgian
German
Gujarati
Haitian Creole
Hausa
Afrikaans
Hawaiian
Hebrew
Hindi
Hmong
Hungarian
Icelandic
Igbo
Indonesian
Irish
Italian
Japanese
Javanese
Kannada
Kazakh
Khmer
Korean
Kurdish (Kurmanji)
Kyrgyz
Lao
Latin
Latvian
Lithuanian
Luxembourgish
Macedonian
Malagasy
Malay
Malayalam
Maltese
Maori
Marathi
Mongolian
Myanmar (Burmese)
Nepali
Norwegian
Pashto
Persian
Polish
Portuguese
Punjabi
Romanian
Samoan
Scottish Gaelic
Serbian
Sesotho
Shona
Sindhi
Sinhala
Slovak
Slovenian
Somali
Spanish
Sundanese
Swahili
Swedish
Tajik
Tamil
Telugu
Thai
Turkish
Ukrainian
Urdu
Uzbek
Vietnamese
Welsh
Xhosa
Yiddish
Yoruba
Zulu